Ὁ Γιαχωβᾶς τῶν ἑβραίων εἶναι ὁ Ζεῦς τῶν ἑλλήνων

Μελέτη Ἱερ. Ἀποστόλου Κ. Γάτσια, κῳδ. ἀρ. <<200>>

*[1η ἔκδοσις στό περ. ΔΑΥΛΟΣ, Ο JHFH τών Εβραίων είναι ο Ζεύς τών Ελλήνων, τ.80-

81 Αύγ.-Σεπτ. 1988, σ. 4579-87]. Πρόχειρη ἐπανέκδοσις 2011

Εἰσαγωγικά τινάἈξίζει τὸν κόπο νὰ ἐπανεκδώςῃ κανείς

μελέτες ποὺ δημοσιεύτηκαν πρὶν ἀπό μιὰ 25ετία; Ἴσως ὄχι, διότι ἄμα εἶνε κάποιος νὰ κάνῃ κάτι τέτοιο, προφανῶς, τὸ καλλίτερο

εἶνε νὰ συμπεριλάβῃ σὲ καινούργιες του μελέτες ὅ,τι ἀπὸ τὸ παρελθόν θὰ μποροῦσε νὰ εἶνε χρήσιμο ἤ ἀξιόλογο.

Τέλος πάντων, γιὰ πολλούς λόγους, τότε ἤδη ποὺ ἐκδίδονταν οἱ μελέτες μου τοῦτες, στὸ βᾶθος τοῦ μυαλοῦ μου ὑπῆρχε ἡ σκοπιμότητα νὰ τὶς ὲπανεκδώσω ὁ ἵδιος, βάζοντας κι ἐκεῖνα ποὺ οἱ ἐκδότες κάθε φορά <<ἔκοβαν>>, σὺν φυσικά τὰ λάθη τοῦ τυπογραφικοῦ δαίμονος.

Ἆραγε ποιῶ τοῦτο μὲ τὴν παροῦσα ἐπανέκδοση; Καταφανῶς ὄχι διότι ἐλάχιστα εἶνε ἐκεῖνα ποὺ προσθέτω καὶ σχεδόν δὲν προβαίνω σὲ καμμιά κριτική εἴτε τοῦ ἴδιου τοῦ ἡμέτερου κειμένου εἴτε τῆς ὅποιας σκοπιμότητας τῶν τότε ἐκδοτῶν νὰ μακελλεύουν τὰ ἆρθρα μου κι ἐγώ, ἐνῷ τὸ ἔβλεπα αὐτό, δὲν μιλοῦσα, ἔνεκα τοῦ ὅτι εἶχα τὸν σκοπό μου.

Πρόκειται νὰ ἀποκαλύψω μήπως τὸν σκοπό αὐτὸν τώρα; Ὄχι. Μᾶλλον θὰ τὸ κάνω ἀφοῦ ὁλοκληρώσω τὴν ἐπανέκδοση ὅλων τῶν δημοσιευμάτων μου στὸν Δαυλό, ἴσως καὶ σὲ ἄλλα ἔντυπα, ἐκείνη τὴν ἐποχή.

Βασικά ὁ λόγος μου ἦταν ἀποκαλυπτικός. Ἀπεκάλυπτα συνειδητά μὲ βάση τὴν Ψυχοϊστορική μέθοδο, πράγματα ποὺ ἐνοχλοῦσαν καὶ πάντα θὰ

ἐνοχλοῦν τὸ <<σύστημα>>. Ἔνεκα τῆς βλακείας τους δὲν παίρναν χαμπάρι σὲ μεγάλον βαθμό τὶ κάνω. Ἐπιδερμικά βέβαια καταλάβαιναν κάτι «ποὺ δὲν τοὺς συνέφερε» κι ἔτσι στὸ σημεῖο ἐκεῖνο πετσόκοβαν τὸ δημοσίευμα. Κάνανε δηλαδή λογοκρισία μὲ γνώμονα [καὶ σφυρί;] τὴν μασσωνική καὶ ῥιζοσπαστική τους μαλακία.

Μοῦ ἦταν εὔκολο νὰ κρατῶ τὸ ἀρχικό μου πρωτότυπο, νὰ βάζω την δική τους δημοσίευση, αὐτὸ ποὺ δὲν δημοσίευσαν καὶ νὰ ἀναπτύξω τὰ γιατί. Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ μὲ ἱκανοποιοῦσε τὸτε ὡς προοπτική, σήμερα μοῦ εἶνε λίγο καὶ ἀνούσιο, ἀφοῦ προσετέθη στὶς φιλοδοξίες μου ἡ γεωπολιτική σκοπιμότης. Εἶνε ἀκριβῶς ἡ σκοπιμότητα ἐκείνη ποὺ μὲ ὑποχρεώνει νὰ ἀκολουθήσω κάποια στρατηγική, ὥστε ἡ ἀναμόχλευσις τοῦ παρελθόντος νὰ ἀποδώςῃ τοὺς πιὸ ὥριμους καρποὺς στὸ μέλλον.

Ὁ ἀναγνώστης, πιστεύω, καταλαβαίνει προφανῶς ὅτι σὲ κατάλληλο χρόνο, μετά τὴν ἐπανέκδοσή τους, στὰ ἔργα μου αὐτά γιὰ Τρίτη καὶ τελευταία φορά, θὰ ἐπανέλθω, ἐν χρόνῳ ἁρμόζοντι ὁλογραφικῶς κι ὄχι μὲ κβαντισμό, [= αὐτοὶ ποὺ πρέπει καταλαβαίνουν τὶ ἐννοῶ], ἐνῷ καὶ οἱ καλοί μου φίλοι, οἱ ἀγαπητοί ψυχοτρονικοί

γενναῖοι ἐρευνητές, ποὺ μὲ παρεκάλεσαν ν’ ἀποκτήσουν παλιές μου μελέτες, δύνανται πλέον νὰ τὶς ἔχουν καὶ νὰ μὴν γκρινιάζουν.

Πᾶσι τοῖς ἐντευξομένοις, τὸ γε νῦν ἔχον, χαίρετε & εἰς τὸ ἐπανιδεῖν, μετά τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος μᾶλλον, ἀπὸ τὶς ἄθλιες και πρόστυχες δυνάμεις κατοχῆς, τοὺς Τροϊκανούς & τοὺς δωσίλογους συνεργάτες των, βρωμερούς πωλητικούς,

+Ἀπόστολος, ἐλάχιστος τῷ Κυρίῳ*

[ΥΓ, σημείωσις: μὲ πόση ἐπιπολαιότητα (;) ἀντιμετώπιζαν γενικά τὰ ἆρθρα μου, δὲς ἀπέναντι σελ., γράφουνε παρατήρηση ὅτι ἤμουν ‘λέκτωρ’ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἐνῷ ἐγώ ἤμουν ἁπλῶς βοηθός καναδυό χρονάκια πρὶν μὲ διώξουν οἱ ἐκεῖ νεπωτιστές κοπρῆτες –κι οὔτε κἄν στὸ πανεπιστήμιο τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλά τῆς Θεσσαλονίκης. Τὸ ὅτι γράφουν διάκονος @ καθηγητής στὴν Γαστούνη, γιὰ ἐκείνη τὴν ἐποχή εἶνε σωστό. Δὲν τοὺς τἆπα ἐγώ αὐτά νὰ τὰ γράψουν. Μόνοι τους τἄγραψαν].