LISA KLEYPAS

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

μετάφραση ΝΟΕΛΑ ΕΛΙΑΣΑ

ΕΚ ΔΟΣΕΙ Σ ΕL X IS

Πρόλογος

«Π ήρα μια απόφαση για το μέλλον της Ντέζι», ανακοί-νωσε ο Τόμας Μπόουμαν στη γυναίκα και την κόρη

του. «Παρόλο που οι Μπόουμαν δεν παραδέχονται ποτέ την ήττα τους, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την πραγματικότητα».

«Και ποια είναι αυτή η πραγματικότητα, πατέρα;» ρώτησε η Ντέζι.

«Δεν είσαι γεννημένη για τη βρετανική αριστοκρατία», απά-ντησε ο Μπόουμαν συνοφρυωμένος. Και πρόσθεσε: «Ή ίσως η αριστοκρατία να μην κάνει για σένα. Οι απαντήσεις που έχω λάβει σχετικά με την αναζήτησή σου για σύζυγο είναι ελάχιστες. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, Ντέζι;»

«Ότι είμαι κακό εμπόρευμα;» πέταξε εκείνη.Κανένας δεν θα μάντευε ότι η Ντέζι ήταν μια ενήλικη γυναίκα

είκοσι δύο χρονών. Ήταν μικροκαμωμένη, αδύνατη και μελα-χρινή και είχε ακόμα τη ζωντάνια μικρού παιδιού, όταν άλλες γυναίκες στην ηλικία της είχαν ήδη μεταμορφωθεί σε σοβαρές νεαρές κυρίες. Όπως καθόταν με τα γόνατα λυγισμένα κάτω από το σαγόνι της, έμοιαζε με πορσελάνινη κούκλα.

8 LISA KLEYPAS

Ο Μπόουμαν ενοχλήθηκε βλέποντας την κόρη του με ένα βι-βλίο στα πόδια της και το δάχτυλο ανάμεσα στις σελίδες για να μη χάνει το σημείο που είχε σταματήσει. Ήταν προφανές ότι ανυπο-μονούσε να ξεμπερδεύει, ώστε να βυθιστεί ξανά στην ανάγνωση.

«Άσε το βιβλίο κάτω», είπε.«Μάλιστα, πατέρα». Η Ντέζι άνοιξε διακριτικά το βιβλίο για να θυμάται τη σελίδα

και το άφησε στην άκρη. Αυτή η κίνηση εξόργισε τον Μπόουμαν. Όλο βιβλία και βιβλία… Και μόνο η θέα τους του θύμιζε την ντρο-πιαστική αποτυχία της κόρης του στο νυφοπάζαρο.

Ο Μπόουμαν καθόταν σε μια αφράτη πολυθρόνα της σουίτας του ξενοδοχείου όπου έμεναν δυο χρόνια τώρα, καπνίζοντας ένα πελώριο πούρο. Η γυναίκα του, η Μερσέντες, καθόταν σε μια λε-πτεπίλεπτη καρέκλα λίγο παραπέρα. Εκείνος ήταν ένας εύσωμος άντρας, τόσο πληθωρικός στην κορμοστασιά, όσο και στη συμπε-ριφορά. Παρόλο που ήταν φαλακρός, είχε πυκνό μουστάκι, λες και όλη η ενέργεια που χρειαζόταν για να φυτρώσουν οι τρίχες διοχετευόταν μόνο στο άνω χείλος του.

Η Μερσέντες την εποχή του γάμου της ήταν ένα ασυνήθιστα αδύνατο κορίτσι και με τα χρόνια είχε αδυνατίσει ακόμα περισ-σότερο, σαν μπάρα σαπουνιού που λιώνει σιγά σιγά και καταλή-γει να μείνει μια φλοίδα. Μάζευε πάντα σε αυστηρούς κότσους τα ίσια μαύρα μαλλιά της και τα χέρια της με τα στενά μανίκια έμοιαζαν τόσο πολύ με κλαράκια, που ο Μπόουμαν θα μπορούσε εύκολα να τα σπάσει. Ακόμα κι όταν καθόταν εντελώς ακίνητη, όπως τώρα, η Μερσέντες απέπνεε μια αεικίνητη ενέργεια.

Ποτέ δεν μετάνιωσε που επέλεξε τη Μερσέντες για γυναίκα του – η ατσάλινη φιλοδοξία της ταίριαζε απόλυτα με τη δική του. Ήταν μια αδίστακτη γυναίκα που πάντα ωθούσε τους Μπόου-μαν για μια θέση στην κοινωνία. Η Μερσέντες ήταν αυτή που

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 9

αποφάσισε ότι, αφού δεν μπορούσαν να μπουν στην καλή κοι-νωνία της Νέας Υόρκης, θα έφερναν τα κορίτσια στην Αγγλία. «Απλώς θα τους παρακάμψουμε», είχε πει αποφασιστικά. Και πράγματι, το είχαν πετύχει με τη μεγάλη κόρη τους, τη Λίλιαν.

Η Λίλιαν είχε καταφέρει με κάποιο τρόπο να τυλίξει το με-γαλύτερο κελεπούρι, τον λόρδο Γουέστκλιφ, του οποίου ο τίτλος ήταν ατόφιο χρυσάφι. Ο κόμης ήταν το όμορφο απόκτημα της οικογένειας. Τώρα, όμως, ο Μπόουμαν ανυπομονούσε να γυρίσει στην Αμερική. Αν ήταν να τυλίξει η Ντέζι έναν τιτλούχο σύζυγο θα το είχε κάνει μέχρι τώρα. Ήταν ώρα, λοιπόν, να περιορίσουν τις απώλειές τους.

Συλλογιζόμενος τα πέντε παιδιά του, ο Μπόουμαν ανα-ρωτήθηκε πώς και είχαν πάρει τόσο λίγα από αυτόν. Εκείνος και η Μερσέντες ήταν πολύ φιλόδοξοι, κι όμως είχαν κάνει τρεις μαλθακούς γιους, που αποδέχονταν τα πράγματα όπως τους έρχονταν, σίγουροι πως όλα όσα ποθούσαν θα έπεφταν στα χέρια τους σαν ώριμοι καρποί. Η Λίλιαν ήταν η μόνη που έμοιαζε να έχει κληρονομήσει λίγο από το επιθετικό πνεύμα του Μπόου μαν… όμως ήταν γυναίκα και επομένως πήγαινε εντελώς στράφι.

Και μετά ήταν η Ντέζι. Απ’ όλα τα παιδιά τους, ήταν αυτή που αποτελούσε το μεγαλύτερο αίνιγμα για τον πατέρα της. Ακόμα και ως παιδί η Ντέζι ποτέ δεν έβγαζε το σωστό συμπέρασμα από τις ιστορίες που τους διηγιόταν εκείνος, μόνο ερωτήσεις έκανε που έμοιαζαν άσχετες με το θέμα που ήθελε να θίξει. Όταν είχε εξηγήσει γιατί οι επενδυτές που ήθελαν χαμηλό ρίσκο και μέτρια απόδοση έπρεπε να επενδύσουν το κεφάλαιό τους στα κρατικά ομόλογα, η Ντέζι τον είχε διακόψει λέγοντας: «Πατέρα, δεν θα ήταν υπέροχο αν τα κολιμπρί έκαναν πάρτι τσαγιού και ήμασταν αρκετά μικροσκοπικοί ώστε να μας καλέσουν;»

10 LISA KLEYPAS

Όλα τα χρόνια οι απόπειρες του Μπόουμαν να μεταμορφώ-σει την Ντέζι είχαν αντιμετωπιστεί με σθεναρή αντίσταση. Της άρεσε ο εαυτός της όπως ήταν και όταν προσπαθούσε να την αλ-λάξει ήταν σαν να επιχειρούσε να τιθασεύσει ένα σμήνος πετα-λούδων. Ή να καρφώσει ζελέ σε ένα δέντρο.

Επειδή είχε φτάσει στα όρια της τρέλας από την απρόβλεπτη φύση της κόρης του, δεν εξεπλάγη καθόλου από το γεγονός ότι κανένας άντρας δεν ήθελε να τη φορτωθεί για όλη του τη ζωή. Τι σόι μητέρα θα γινόταν, αν, αντί να μεγαλώνει τα παιδιά της με κανόνες, τους μιλούσε για νεράιδες και ουράνια τόξα;

Στη συζήτηση μπήκε η Μερσέντες με φωνή γεμάτη ταραχή. «Αγαπητέ κύριε Μπόουμαν, η σεζόν δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Ο λόρδος Γουέστκλιφ την έχει συστήσει σε αρκετούς πολλά υπο-σχόμενους κυρίους, οι οποίοι θέλουν διακαώς να κάνουν τον κόμη σύγαμπρο».

«Θεωρώ απογοητευτικό το ότι αυτοί οι “πολλά υποσχόμενοι κύριοι” επιδιώκουν περισσότερο να κάνουν τον Γουέστκλιφ σύ-γαμπρο παρά την Ντέζι γυναίκα τους», είπε ο Μπόουμαν. Έπειτα έριξε στην κόρη του ένα σκληρό βλέμμα. «Υπάρχει περίπτωση κάποιος από αυτούς να σου κάνει πρόταση;»

«Μα πού να το ξέρει…» διαμαρτυρήθηκε η Μερσέντες.«Οι γυναίκες πάντα τα καταλαβαίνουν αυτά. Απάντησε, λοι-

πόν, Ντέζι. Υπάρχει περίπτωση να τυλίξεις κάποιον από αυτούς;»Η κόρη του δίστασε και τα σκούρα αμυγδαλωτά μάτια της

σκοτείνιασαν προβληματισμένα. «Όχι, πατέρα», παραδέχτηκε με ειλικρίνεια.«Όπως το φαντάστηκα». Πλέκοντας τα χοντρά δάχτυλά του

πάνω στην κοιλιά του, ο Μπόουμαν κοίταξε αυστηρά τις δύο γυ-ναίκες. «Η έλλειψη επιτυχίας σου έχει αρχίσει να αποτελεί πρό-βλημα, κόρη μου. Κουράστηκα με τα έξοδα για τα φουστάνια και

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 11

τα λούσα σου… κουράστηκα με τα πηγαινέλα σου από χορό σε χορό. Αλλά πάνω απ’ όλα κουράστηκα που αυτό το εγχείρημα με κρατά στην Αγγλία ενώ με χρειάζονται στη Νέα Υόρκη. Γι’ αυτό αποφάσισα να διαλέξω εγώ άντρα για σένα».

Η Ντέζι τον κοίταξε ανέκφραστη. «Ποιον έχεις στο μυαλό σου, πατέρα;»«Τον Μάθιου Σουίφτ».Τον κοίταξε σαν να ήταν εντελώς τρελός.Της Μερσέντες της κόπηκε η ανάσα. «Αυτό είναι παράλογο, κύριε Μπόουμαν! Εντελώς παράλογο!

Δεν έχει κανένα πλεονέκτημα για μας ο γάμος της Ντέζι με έναν τέτοιο άνθρωπο. Ο κύριος Σουίφτ δεν είναι αριστοκράτης ούτε έχει καμιά σημαντική περιουσία…»

«Είναι ένας από τους Σουίφτ της Βοστόνης», είπε ο Μπόου-μαν. «Δεν είναι μια οικογένεια που έχουμε την πολυτέλεια να σνομπάρουμε. Έχει καλό όνομα και αριστοκρατικό αίμα. Και το σημαντικότερο, ο Σουίφτ μου είναι αφοσιωμένος. Και διαθέτει ένα από τα πιο έξυπνα επιχειρηματικά μυαλά που έχω γνωρίσει. Τον θέλω για γαμπρό μου. Θέλω να κληρονομήσει την εταιρεία μου όταν έρθει η ώρα».

«Έχεις τρεις γιους που θα κληρονομήσουν την εταιρεία σου!» είπε οργισμένη η Μερσέντες.

«Κανείς τους δεν δίνει δεκάρα για την εταιρεία. Καμία όρεξη δεν έχουν γι’ αυτή». Φέρνοντας στον νου τον Μάθιου Σουίφτ, που είχε ανθίσει υπό την καθοδήγησή του εδώ και δέκα χρόνια, ο Μπόουμαν ένιωσε περηφάνια. Το αγόρι τού έμοιαζε πολύ περισ-σότερο από τα βλαστάρια του. «Κανείς τους δεν έχει τη φιλοδο-ξία και την αποφασιστικότητα του Σουίφτ», συνέχισε ο Μπόου-μαν. «Θα γίνει πατέρας των κληρονόμων μου».

«Έχεις τρελαθεί τελείως!» φώναξε η Μερσέντες.

12 LISA KLEYPAS

Η Ντέζι μίλησε ήρεμα προσπαθώντας να κάμψει τις απειλές του πατέρα της.

«Θα ήθελα να τονίσω ότι η συνεργασία μου είναι απαραίτητη στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ειδικά τώρα που φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε για κληρονόμους. Και σε διαβεβαιώνω, καμία δύ-ναμη πάνω στη γη δεν θα με αναγκάσει να κάνω τα παιδιά ενός άντρα που ούτε καν συμπαθώ».

«Υπέθετα ότι θα ήθελες να φανείς χρήσιμη κάπου», γρύλισε ο Μπόουμαν. Πάντα συνήθιζε να αντιμετωπίζει την αντίσταση με ακόμα μεγαλύτερη αντίσταση. «Υπέθετα πως ήθελες έναν σύζυγο και δικό σου σπιτικό αντί να συνεχίζεις να ζεις σαν παράσιτο».

Η Ντέζι μόρφασε σαν να τη χαστούκισε. «Δεν είμαι παράσιτο».«Αλήθεια; Εξήγησέ μου τότε πώς έχει ωφεληθεί ο κόσμος από

την ύπαρξή σου; Τι έχεις κάνει ποτέ για κάποιον;»Μπροστά στην απαίτηση να δικαιολογήσει την ύπαρξή της, η

Ντέζι τον κοίταξε ψυχρά κι έμεινε αμίλητη. «Είναι τελεσίγραφο», είπε ο Μπόουμαν. «Αν δεν βρεις κατάλ-

ληλο σύζυγο μέχρι το τέλος του Μάη, θα σε δώσω στον Σουίφτ».

Κεφάλαιο 1

«Κ ανονικά δεν πρέπει να σου πω», είπε η Ντέζι, βη-ματίζοντας πάνω κάτω στο σαλόνι των Μάρσντεν

αργότερα εκείνο το απόγευμα. «Δεν πρέπει να στεναχωριέσαι στην κατάστασή σου. Αλλά, αν δεν το πω σε κάποιον, θα σκάσω, πράγμα που θα σε στεναχωρήσει απείρως περισσότερο».

Η μεγάλη αδελφή της σήκωσε το κεφάλι από τον ώμο του λόρ-δου Γουέστκλιφ.

«Πες μου», είπε η Λίλιαν, καταπίνοντας ακόμα ένα κύμα ναυτίας. «Στεναχωριέμαι μόνο όταν οι άλλοι μου κρύβουν πράγ-ματα». Ήταν μισοξαπλωμένη στον μεγάλο καναπέ μέσα στην αγκαλιά του Γουέστκλιφ, ο οποίος της έδινε να πιει λίγο παγω-μένο λεμόνι. Έκλεισε τα μάτια της καθώς κατάπινε και οι μα-κριές βλεφαρίδες της άπλωσαν σαν βεντάλιες πάνω στα χλωμά μάγουλά της.

«Καλύτερα τώρα;» ρώτησε ο Γουέστκλιφ απαλά, σκουπίζο-ντας μια σταγόνα από την άκρη των χειλιών της.

Η Λίλιαν έγνεψε με πρόσωπο κατάχλωμο. «Ναι, νομίζω πως βοηθάει. Το καλό που σου θέλω να είναι

14 LISA KLEYPAS

αγόρι, Γουέστκλιφ, γιατί αυτή είναι η μόνη σου ευκαιρία για κλη-ρονόμο. Ποτέ δεν πρόκειται να ξαναπεράσω αυτό το μαρτύριο…»

«Άνοιξε το στόμα σου», της είπε, δίνοντάς της λίγο ακόμα από το παγωμένο υγρό. Κανονικά η Ντέζι θα συγκινούνταν μπροστά σε αυτή την τρυφερή στιγμή των Γουέστκλιφ… Σπάνια έβλεπε κανείς τη Λίλιαν τόσο ευάλωτη ή τον Μάρκους τόσο γλυκό και περιποιητικό. Αλλά την απασχολούσαν τόσο πολύ τα προβλή-ματά της, που μετά βίας πρόσεξε τη σκηνή καθώς είπε:

«Ο πατέρας μού έδωσε ένα τελεσίγραφο. Απόψε μου είπε…»«Περίμενε», είπε απαλά ο Γουέστκλιφ, αλλάζοντας θέση στη

Λίλιαν. Καθώς ξάπλωσε τη γυναίκα του στο πλάι, εκείνη βολεύ-τηκε καλύτερα πάνω του κι αυτός απίθωσε το χέρι του στη φου-σκωμένη κοιλιά της. Μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο μέσα στα εβένινα μαλλιά της κι εκείνη έγνεψε αναστενάζοντας.

Οποιοσδήποτε έβλεπε την τρυφερότητα με την οποία φερόταν ο Γουέστκλιφ στη γυναίκα του θα παρατηρούσε τις μεγάλες αλ-λαγές πάνω στον κόμη, που ήταν σε όλους γνωστός ως άνθρωπος ψυχρός. Είχε γίνει πολύ πιο προσεγγίσιμος –χαμογελούσε περισ-σότερο, γελούσε περισσότερο– και οι κανόνες του σχετικά με την καλή συμπεριφορά είχαν χαλαρώσει αρκετά. Το οποίο ήταν καλό για κάποιον που είχε τη Λίλιαν γυναίκα και την Ντέζι νύφη.

Τα μάτια του Γουέστκλιφ, που ήταν τόσο σκούρα καστανά ώστε έμοιαζαν μαύρα, στένεψαν ελαφρά καθώς κοίταξε την Ντέζι. Παρόλο που δεν είπε λέξη, η Ντέζι διάβασε στο βλέμμα του την επιθυμία να προστατέψει τη Λίλιαν από οτιδήποτε και οποιονδήποτε θα τάραζε τη γαλήνη της.

Ξαφνικά η Ντέζι ντράπηκε που πήγε εκεί για να μιλήσει για την αδικία που έκανε ο πατέρας της. Έπρεπε να κρατήσει τα προβλή-ματα για τον εαυτό της κι αντί γι’ αυτό είχε τρέξει στην αδελφή της σαν κακομαθημένο παιδί. Αλλά τότε η Λίλιαν άνοιξε τα καστανά

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 15

μάτια της και ήταν ζεστά και χαμογελαστά και χιλιάδες παιδικές αναμνήσεις χόρεψαν στον αέρα ανάμεσά τους σαν ζωηρές πυγο-λαμπίδες. Η αγάπη που μοιράζονταν οι δύο αδελφές ήταν κάτι που κανένας προστατευτικός σύζυγος δεν μπορούσε ν’ αλλάξει.

«Πες μου», είπε η Λίλιαν, φωλιάζοντας πάνω στον ώμο του Γουέστκλιφ, «τι είπε ο αγριάνθρωπος;»

«Ότι αν δεν βρω να παντρευτώ κάποιον μέχρι το τέλος του Μάη θα διαλέξει εκείνος σύζυγο για μένα. Και μάντεψε ποιον βρήκε. Μάντεψε!»

«Δεν μπορώ να φανταστώ», απάντησε η Λίλιαν. «Ο πατέρας κανέναν δεν εγκρίνει».

«Κι όμως, εγκρίνει κάποιον», είπε δυσοίωνα η Ντέζι. «Υπάρ-χει ένας άνθρωπος στον κόσμο τον οποίο ο πατέρας εγκρίνει εκατό τοις εκατό».

Αυτό άρχισε να εξάπτει το ενδιαφέρον του Γουέστκλιφ. «Είναι κάποιος που γνωρίζω;»«Θα τον γνωρίσεις σύντομα», είπε η Ντέζι. «Ο πατέρας τού

μήνυσε να έρθει. Θα φτάσει στην οικία Χαμπσάιρ την επόμενη εβδομάδα για το κυνήγι».

Ο Γουέστκλιφ έστυψε το μυαλό του να θυμηθεί τα ονόματα αυτών που είχε καλέσει ο Τόμας Μπόουμαν για το ανοιξιάτικο κυνήγι.

«Ο Αμερικανός;» ρώτησε. «Ο κύριος Σουίφτ;»«Ναι».Η Λίλιαν κοίταξε ανέκφραστη την Ντέζι. Και τότε γύρισε προς

τον Γουέστκλιφ αφήνοντας μια μικρή τσιρίδα. Στην αρχή η Ντέζι φοβήθηκε πως έκλαιγε, αλλά γρήγορα κατάλαβε πως η Λίλιαν είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια.

«Όχι… αποκλείεται… είναι εξωφρενικό… με τίποτα εσύ δεν μπορείς να…»

16 LISA KLEYPAS

«Δεν θα το έβρισκες τόσο αστείο αν ήσουν στη θέση μου», τη μάλωσε η Ντέζι.

Ο Γουέστκλιφ κοίταζε μία τη μια αδελφή και μία την άλλη.«Τι κακό έχει ο κύριος Σουίφτ; Απ’ όσα έχω καταλάβει από

τον πατέρα σας, ακούγεται πολύ σοβαρός άνθρωπος».«Όλα τα κακά του κόσμου έχει», είπε η Λίλιαν, προσπαθώ-

ντας να σταματήσει τα γέλια.«Μα ο πατέρας σου τον εκτιμά», αντέτεινε ο Γουέστκλιφ.«Ω», είπε η Λίλιαν, «η ματαιοδοξία του πατέρα κολακεύεται

επειδή ο κύριος Σουίφτ πασχίζει να τον μιμηθεί και κρέμεται από την κάθε λέξη του».

Ο κόμης συλλογίστηκε τα λόγια της καθώς της έδινε λίγο ακόμα παγωμένο λεμόνι. Εκείνη αναστέναξε ανακουφισμένη μόλις το κρύο υγρό στάλαξε στον λαιμό της.

«Κάνει λάθος ο πατέρας σου για την εξυπνάδα του κύριου Σουίφτ;» ρώτησε ο Γουέστκλιφ την Ντέζι.

«Είναι έξυπνος», παραδέχτηκε εκείνη. «Αλλά δεν μπορείς να κάνεις μια φυσιολογική συζήτηση μαζί του – κάνει χιλιάδες ερωτήσεις και ρουφά όλα όσα του λέει κανείς δίχως εκείνος να προσφέρει τίποτα».

«Ίσως είναι ντροπαλός», είπε ο Γουέστκλιφ.Η Ντέζι ξεκαρδίστηκε στα γέλια. «Σε διαβεβαιώνω, λόρδε μου, ο κύριος Σουίφτ δεν είναι καθό-

λου ντροπαλός. Είναι…» Σταμάτησε, αδυνατώντας να εκφράσει με λόγια τις σκέψεις της.

Η έμφυτη ψυχρότητα του Μάθιου Σουίφτ συνοδευόταν από έναν ανυπόφορο αέρα ανωτερότητας. Κανείς δεν μπορούσε να του πει τίποτα – όλα τα ήξερε. Επειδή η Ντέζι είχε μεγαλώσει σε ένα σπίτι με δύσκολους χαρακτήρες, δεν είχε καμία όρεξη να βάλει στη ζωή της άλλο έναν δύσκολο άνθρωπο.

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 17

Κατά τη γνώμη της, δεν ήταν καλό το γεγονός ότι ο Σουίφτ ταίριαζε τόσο πολύ με τους Μπόουμαν.

Ίσως κάποιος να άντεχε περισσότερο τον Σουίφτ αν είχε πάνω του κάτι γοητευτικό ή όμορφο. Όμως δεν είχε ευλογηθεί ούτε με καλό χαρακτήρα ούτε με όμορφη εμφάνιση. Δεν είχε ίχνος χιούμορ και καλοσύνης. Ήταν ασουλούπωτος: ήταν ψηλός και ατσούμπαλος και τόσο αδύνατος, που τα χέρια και τα πόδια του έμοιαζαν με ακρίδας. Θυμήθηκε το παλτό του, που κρεμόταν πάνω στους φαρδιούς ώμους του σαν να μην έκρυβε τίποτα από κάτω.

«Αντί να αραδιάζω όλα όσα δεν μου αρέσουν σε αυτόν», είπε τελικά η Ντέζι, «είναι πιο εύκολο να πω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον συμπαθώ».

«Ούτε καν όμορφος δεν είναι», πρόσθεσε η Λίλιαν. «Ένα μά-τσο κόκαλα είναι». Χτύπησε απαλά το μυώδες στέρνο του Γουέ-στκλιφ, θέλοντας να δείξει πόσο διαφορετικός σε εμφάνιση ήταν από εκείνον.

Ο Γουέστκλιφ έμοιαζε να το διασκεδάζει. «Διαθέτει κανένα καλό στοιχείο αυτός ο Σουίφτ τελικά;»Και οι δύο αδελφές συλλογίστηκαν την ερώτηση. «Έχει ωραία δόντια», είπε τελικά κατσούφικα η Ντέζι.«Πού το ξέρεις;» ρώτησε η Λίλιαν. «Αφού δεν χαμογελά

ποτέ!»«Τον κρίνετε πολύ αυστηρά», σχολίασε ο Γουέστκλιφ. «Αλλά

ο κύριος Σουίφτ μπορεί να έχει αλλάξει από τότε που το είδατε».«Αποκλείεται να έχει αλλάξει τόσο ώστε να θέλω να τον πα-

ντρευτώ», δήλωσε η Ντέζι.«Δεν θα χρειαστεί να παντρευτείς τον Σουίφτ αν δεν θες»,

είπε η Λίλιαν έντονα κι ανασηκώθηκε στην αγκαλιά του άντρα της. «Έτσι δεν είναι, Γουέστκλιφ;»

18 LISA KLEYPAS

«Ναι, αγάπη μου», μουρμούρισε εκείνος, παραμερίζοντας τα μαλλιά της από το πρόσωπό της.

«Και δεν θα αφήσεις τον πατέρα να πάρει την Ντέζι μακριά μου», επέμεινε η Λίλιαν.

«Και βέβαια όχι. Σίγουρα μπορούμε να διαπραγματευτούμε κάτι».

Η Λίλιαν ξάπλωσε πάλι πάνω του, έχοντας απόλυτη εμπιστο-σύνη στις ικανότητες του άντρα της.

«Ορίστε», μουρμούρισε στην Ντέζι. «Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς… βλέπεις; Ο Γουέστκλιφ έχει τα πάντα υπό…» σταμά-τησε για να χασμουρηθεί «… έλεγχο…»

Βλέποντας τα βλέφαρα της αδελφής της να βαραίνουν, η Ντέζι χαμογέλασε με αγάπη. Κοίταξε τον Γουέστκλιφ πάνω από το κεφάλι της Λίλιαν και του έκανε νόημα πως φεύγει. Εκείνος απάντησε με ένα ευγενικό γνέψιμο κι έστρεψε την προσοχή του στο νυσταγμένο πρόσωπο της Λίλιαν. Και η Ντέζι δεν μπόρεσε να μην αναρωτηθεί αν θα την κοιτούσε κι εκείνη έτσι ποτέ κάποιος άντρας, σαν να ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο.

Η Ντέζι ήταν σίγουρη ότι ο Γουέστκλιφ θα τη βοηθούσε με όποιο τρόπο μπορούσε, έστω και μόνο για χάρη της Λίλιαν. Αλλά η πίστη της στην επιρροή του κόμη κλονιζόταν στη σκέψη της ατσάλινης και αδιάλλακτης θέλησης του πατέρα της.

Παρόλο που θα τον πολεμούσε με όλες της τις δυνάμεις, η Ντέζι διαισθανόταν ότι οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος της.

Κοντοστάθηκε στην πόρτα του δωματίου και κοίταξε το ζευ-γάρι στον καναπέ σμίγοντας προβληματισμένη τα φρύδια. Η Λί-λιαν είχε αποκοιμηθεί πάνω στο στήθος του Γουέστκλιφ. Ο κόμης κοίταξε την Ντέζι σηκώνοντας ερωτηματικά ένα φρύδι.

«Ο πατέρας μου…» άρχισε να λέει η Ντέζι, αλλά μετά δάγκωσε το χείλος της. Αυτός ο άντρας ήταν ο συνέταιρος του πατέρα της.

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 19

Δεν ήταν σωστό να λέει στον Γουέστκλιφ τα παράπονά της. Αλλά το υπομονετικό ύφος του την ενθάρρυνε να συνεχίσει. «Με απο-κάλεσε παράσιτο», είπε χαμηλόφωνα για να μην ξυπνήσει τη Λί-λιαν. «Μου ζήτησε να του πω πώς έχει επωφεληθεί ο κόσμος από την ύπαρξή μου ή τι έχω κάνει ποτέ για κάποιον».

«Και τι απάντησες;» ρώτησε ο Γουέστκλιφ.«Δεν… δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι».Τα καστανά μάτια του Γουέστκλιφ ήταν ανεξιχνίαστα. Της

έκανε νόημα να πλησιάσει στον καναπέ κι εκείνη υπάκουσε. Προς μεγάλη της έκπληξη, της έπιασε το χέρι και το κράτησε με θέρμη. Ο συνήθως συγκρατημένος κόμης δεν είχε κάνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο.

«Ντέζι», είπε απαλά ο Γουέστκλιφ, «οι περισσότερες ζωές δεν χαρακτηρίζονται από μεγάλα επιτεύγματα. Καθορίζονται από άπειρα μικρά. Κάθε φορά που κάνεις μια καλή πράξη για κάποιον ή φέρνεις ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του, αυτό δίνει νόημα στη ζωή σου. Ποτέ μην αμφισβητήσεις την αξία σου, μικρή μου. Ο κόσμος θα ήταν ένα θλιβερό μέρος δίχως την Ντέζι Μπόουμαν».

Ελάχιστοι άνθρωποι θα διαφωνούσαν ότι το αρχοντικό του Στόνι Κρος ήταν ένα από τα ομορφότερα μέρη της Αγγλίας. Το κτήμα στο Χαμπσάιρ διέθετε μια απέραντη έκταση από πυκνά δάση, ζωηρόχρωμα λιβάδια και βάλτους και την ανοιχτοκίτρινη έπαυλη που έβλεπε προς τον ποταμό Ίτσεν.

Ζωή άνθιζε ολόγυρα, ανοιχτόχρωμα ανθάκια ξεπρόβαλλαν από το πράσινο χαλί κάτω από τις οξιές και τους κέδρους και ολό-κληρες αλυσίδες από γαλάζιες καμπανούλες έλαμπαν στα βάθη του δάσους.

Κόκκινες ακρίδες χοροπηδούσαν στα λιβάδια με τις

20 LISA KLEYPAS

αγριοπασχαλιές και τα πικροκάρδαμα, ενώ διάφανες γαλάζιες λι-βελούλες πετούσαν πάνω από τα λευκά πέταλα των λουλουδιών. Μοσχοβολούσε άνοιξη και η ατμόσφαιρα ανέδιδε το άρωμα των θάμνων και της καταπράσινης χλόης.

Μετά από μια δωδεκάωρη διαδρομή με την άμαξα, την οποία η Λίλιαν περιέγραψε σαν κόλαση, οι Γουέστκλιφ, οι Μπόουμαν και οι καλεσμένοι έφτασαν επιτέλους στο αρχοντικό του Στόνι Κρος.

Ο ουρανός είχε πιο γαλανό χρώμα στο Χαμπσάιρ και επικρα-τούσε μια γαλήνια ησυχία. Δεν ακούγονταν τροχοί άμαξας και οπλές αλόγων, μικροπωλητές ή ζητιάνοι, σειρήνες εργοστασίων ή ο αδιάκοπος θόρυβος της πολύβουης πόλης που έμοιαζε με επί-θεση στα αφτιά. Εδώ ακούγονταν μόνο τα κελαηδήματα και τα κρωξίματα των πουλιών που πετούσαν ανάμεσα στα δέντρα ή στα βούρλα στις όχθες του ποταμού.

Η Λίλιαν, που κάποτε έβρισκε την εξοχή θανάσιμα πληκτική, καταχάρηκε που γύρισε στην εξοχική κατοικία. Άνθιζε στην ατμό-σφαιρα του Στόνι Κρος και μετά την πρώτη νύχτα στην έπαυλη έδειχνε κι ένιωθε καλύτερα απ’ ό,τι εδώ κι εβδομάδες. Τώρα που η εγκυμοσύνη της δεν μπορούσε να καλυφθεί κάτω από τα φαρ-διά φορέματα, έπρεπε να περιοριστεί στο σπίτι, γεγονός που σή-μαινε ότι δεν μπορούσε να εμφανίζεται πια δημοσίως. Στο δικό της σπίτι, όμως, η Λίλιαν θα απολάμβανε έναν βαθμό ελευθερίας, αν και θα περιόριζε κάπως τις συναναστροφές της μόνο σε μικρές παρέες καλεσμένων.

Η Ντέζι καταχάρηκε που της έδωσαν το αγαπημένο της δω-μάτιο στην έπαυλη. Το πανέμορφο δωμάτιο ανήκε κάποτε στην αδελφή του λόρδου Γουέστκλιφ, τη λαίδη Αλίν, που τώρα έμενε στην Αμερική με τον άντρα και τον γιο της. Το πιο όμορφο χαρα-κτηριστικό του δωματίου ήταν το ερμάριο που είχε μεταφερθεί

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 21

από τη Γαλλία και είχε συναρμολογηθεί εδώ. Είχε έρθει από ένα κάστρο του 17ου αιώνα και συνοδευόταν από μια πολυθρόνα ιδα-νική για έναν υπνάκο ή για διάβασμα.

Κουλουριασμένη με ένα βιβλίο στην πολυθρόνα, η Ντέζι ένιωθε αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Τι ωραία που θα ήταν να έμενε για πάντα εδώ με την αδελφή της! Αλλά ήξερε ότι δεν θα ήταν απόλυτα ευτυχισμένη έτσι. Λαχταρούσε τη δική της ζωή… τον δικό της άντρα, τα δικά της παιδιά.

Για πρώτη φορά η Ντέζι ένιωθε ότι με τη μητέρα της είχαν γίνει σύμμαχοι. Σύμμαχοι στην επιθυμία να εμποδίσουν τον γάμο με τον φριχτό Μάθιου Σουίφτ.

«Ο καταραμένος», είχε πει η Μερσέντες. «Είμαι σίγουρη πως αυτός έβαλε την ιδέα στο κεφάλι του πατέρα σου… Πάντα υπο-πτευόμουν ότι…»

«Τι υποπτευόσουν;» ρώτησε η Ντέζι, αλλά η μητέρα της έσφιξε τα χείλη σε μια λεπτή γραμμή.

Καθώς η Μερσέντες κοιτούσε τη λίστα των καλεσμένων, σχο-λίασε στην Ντέζι ότι στην έπαυλη θα έμεναν πολλοί κατάλληλοι εργένηδες.

«Παρόλο που δεν έχουν όλοι κληρονομήσει τίτλους, προέρχο-νται από αριστοκρατικές οικογένειες», είπε η Μερσέντες. «Και ποιος ξέρει… Μπορεί να συμβεί κάποια καταστροφή… κάποια αρρώστια ή κάποιο ατύχημα. Μερικές φορές ξεκληρίζονται ολό-κληρες οικογένειες κι ο άντρας σου μπορεί να κληρονομήσει κά-ποιο τίτλο!» Με μάτια γεμάτα ελπίδα στη σκέψη της συμφοράς που θα μπορούσε να πέσει στα μελλοντικά πεθερικά της Ντέζι, η Μερσέντες κοίταξε πιο προσεκτικά τη λίστα της.

Η Ντέζι ανυπομονούσε για τη στιγμή που θα έφταναν αρ-γότερα μέσα στην εβδομάδα η Ιβ και ο Σεντ Βίνσεντ. Της είχε λείψει πολύ η Ιβ, ειδικά από τότε που η Άναμπελ αφοσιώθηκε

22 LISA KLEYPAS

αποκλειστικά στο μωρό της και η Λίλιαν είχε γίνει πολύ αργοκί-νητη για να τη συνοδεύει στις βόλτες που απολάμβανε.

Την τρίτη μέρα μετά την άφιξή τους στο Χαμπσάιρ, η Ντέζι ξεκίνησε μόνη της για έναν απογευματινό περίπατο. Ακολούθησε ένα μονοπάτι που είχε διασχίσει πολλές φορές στο παρελθόν. Είχε φορέσει ένα γαλάζιο εμπριμέ φόρεμα από μουσελίνα και ένα ζευγάρι γερά μποτάκια και είχε δέσει σφιχτά στο κεφάλι της την κορδέλα ενός ψάθινου καπέλου.

Περπατώντας σε ένα χαμηλό μονοπάτι ανάμεσα σε λιβάδια με κίτρινα χελιδονόχορτα και κόκκινες δροσερές στρογγυλόφυλ-λες, η Ντέζι συλλογίστηκε το πρόβλημά της.

Γιατί δυσκολευόταν τόσο να βρει άντρα;Δεν ήταν ότι δεν ήθελε να ερωτευτεί κάποιον. Στην πραγμα-

τικότητα, ήταν τόσο ανοιχτή στην ιδέα, που έμοιαζε πολύ άδικο να μην έχει βρει κάποιον μέχρι τώρα. Είχε προσπαθήσει! Αλλά πάντα κάτι δεν κολλούσε.

Αν κάποιος είχε τη σωστή ηλικία, ήταν είτε παθητικός είτε αλαζόνας. Αν ήταν ευγενικός και ενδιαφέρων, ήταν είτε τόσο γέρος, ώστε να μοιάζει με παππούς της, είτε είχε κάποιο άλλο πρόβλημα, όπως το να μυρίζει άσχημα ή να φτύνει την ώρα που μιλούσε.

Η Ντέζι ήξερε ότι δεν ήταν καμιά πανέμορφη κοπέλα. Ήταν μικροκαμωμένη και αδύνατη και, παρόλο που την επαινούσαν για τα σκούρα μάτια της και τα σχεδόν μαύρα μαλλιά της, σε υπέροχη αντίθεση με το ανοιχτόχρωμο δέρμα της, είχε ακούσει αμέτρητες φορές να την αποκαλούν «ξωτικό» και «πειραχτήρι». Οι γυναίκες σαν ξωτικά δεν προσέλκυαν μνηστήρες όπως οι γυ-ναίκες με αγαλμάτινη ομορφιά.

Έλεγαν, επίσης, ότι η Ντέζι περνούσε πολύ χρόνο στα βιβλία της, πράγμα που μάλλον ήταν αλήθεια. Αν την άφηναν, η Ντέζι

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 23

θα περνούσε κάθε λεπτό της μέρας της διαβάζοντας και ονειρο-πολώντας. Κάθε λογικός άνθρωπος θα σκεφτόταν ότι θα ήταν άχρηστη στα θέματα νοικοκυριού και στα καθήκοντα που απαι-τούσαν προσεκτική οργάνωση. Και αυτός ο λογικός άνθρωπος θα είχε δίκιο αν σκεφτόταν κάτι τέτοιο.

Η Ντέζι δεν έδινε δεκάρα για το τι περιείχε το κελάρι ή πόσο σαπούνι έπρεπε να παραγγείλει κανείς για τη μέρα της λάντζας. Την ενδιέφεραν πολύ περισσότερο τα μυθιστορήματα, η ποίηση και η ιστορία κι ό,τι την έκανε να ατενίζει έξω από ένα παράθυρο στο κενό… ενώ στη φαντασία της ζούσε εξωτικές περιπέτειες, τα-ξίδευε πάνω σε μαγικά χαλιά, σάλπαρε σε άγνωστους ωκεανούς, αναζητούσε θησαυρούς σε τροπικά νησιά.

Και στα όνειρα της Ντέζι υπήρχαν συναρπαστικοί άντρες, ήρωες που ζούσαν παρόμοιες περιπέτειες. Αυτοί οι φανταστι-κοί άντρες ήταν πολύ πιο συναρπαστικοί και ενδιαφέροντες από τους συνηθισμένους… Μιλούσαν όμορφα, ήταν άσοι στην ξιφα-σκία και στις μονομαχίες και φιλούσαν μεθυστικά τις γυναίκες που ερωτεύονταν.

Φυσικά η Ντέζι δεν ήταν τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι υπήρχαν όντως τέτοιοι άντρες, αλλά παραδεχόταν ότι, με όλες αυτές τις ρομαντικές εικόνες στο κεφάλι της, οι πραγματικοί άντρες τής φαίνονταν τρομερά πληκτικοί.

Σηκώνοντας το πρόσωπό της προς τον ήλιο που τρύπωνε μέσα από τα φυλλώματα, η Ντέζι άρχισε να σιγοτραγουδά έναν παλιό σκοπό.

Σύντομα έφτασε εκεί που ήθελε∙ σε ένα πηγάδι στο οποίο πή-γαιναν παλιά με τις άλλες κοπέλες, όταν ήταν ανύπανδρες. Ένα πηγάδι ευχών. Σύμφωνα με τον μύθο της περιοχής, εκεί κατοι-κούσε ένα πνεύμα που θα έκανε την ευχή σου πραγματικότητα αν έριχνες μέσα μια καρφίτσα. Μόνο που δεν έπρεπε να στέκεσαι

24 LISA KLEYPAS

πολύ κοντά, γιατί το πνεύμα μπορεί να σε τράβαγε μαζί του για να ζήσεις για πάντα εκεί κάτω σαν γυναίκα του.

Παλιότερα η Ντέζι είχε κάνει ευχές για τις φίλες της – και όλες είχαν γίνει πραγματικότητα. Τώρα χρειαζόταν λίγη μαγεία για τον εαυτό της.

Η Ντέζι άφησε απαλά το καπέλο της στο χώμα, πλησίασε το πηγάδι και κοίταξε το λασπερό νερό. Έβαλε το χέρι στην τσέπη του φορέματός της κι έβγαλε ένα χαρτάκι γεμάτο καρφίτσες.

«Πνεύμα του πηγαδιού», είπε φιλικά, «αφού δυσκολεύτηκα τόσο πολύ να βρω τον άντρα που πάντα πίστευα πως ήθελα, το αφήνω πάνω σου. Χωρίς καμία απαίτηση και κανένα όρο. Αυτό που εύχομαι είναι… να βρω τον σωστό άντρα για μένα. Θα είμαι ανοιχτόμυαλη».

Τράβηξε δυο δυο και τρεις τρεις τις καρφίτσες από το χαρτάκι και τις πέταξε στο πηγάδι. Οι μεταλλικές ακίδες άστραψαν στον αέρα πριν πέσουν στην επιφάνεια του νερού και χαθούν μέσα στη σκούρα λάσπη.

«Ρίχνω όλες αυτές τις καρφίτσες μόνο για την ίδια ευχή», είπε στο πηγάδι. Έμεινε για αρκετή ώρα με τα μάτια κλειστά, συγκε-ντρωμένη. Πάνω από τον ήχο του νερού ακουγόταν μόνο το πέ-ταγμα ενός πουλιού που προσπαθούσε να πιάσει ένα έντομο στον αέρα και το βουητό μιας λιβελούλας.

Πίσω της ακούστηκε ένας θόρυβος, σαν κλαράκι που έσπαζε.Η Ντέζι γύρισε κι είδε έναν άντρα να την πλησιάζει. Απείχε

μόλις μερικά μέτρα. Από το σοκ που ανακάλυψε ότι δεν ήταν μόνη η καρδιά της άρχισε να χτυπά σαν τρελή.

Ήταν ψηλός και γεροδεμένος σαν τον άντρα της φίλης της Άναμπελ, αλλά έμοιαζε πιο νέος, ίσως ούτε καν τριάντα.

«Με συγχωρείτε», είπε χαμηλόφωνα μόλις είδε την έκφρασή της. «Δεν ήθελα να σας τρομάξω».

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ 25

«Ω, δεν με τρομάξατε», είπε, με την καρδιά της, όμως, ακόμα να χτυπά σαν τρελή από φόβο. «Απλώς… ξαφνιάστηκα».

Την πλησίασε με χαλαρό βάδισμα και τα χέρια στις τσέπες. «Έφτασα στην έπαυλη πριν από μερικές ώρες», είπε. «Μου

είπαν ότι είχατε βγει για βόλτα εδώ».Της φαινόταν κάπως γνωστός. Κοιτούσε την Ντέζι σαν να

περίμενε ότι τον αναγνώριζε. Ένιωσε την αμηχανία που νιώθει πάντα κανείς όταν έχει ξεχάσει ένα πρόσωπο που έχει γνωρίσει στο παρελθόν.

«Είστε καλεσμένος του λόρδου Γουέστκλιφ;» ρώτησε, προ-σπαθώντας απεγνωσμένα να τον θυμηθεί.

Εκείνος της έριξε ένα περίεργο βλέμμα και χαμογέλασε ελαφρά.

«Ναι, δεσποινίς Μπόουμαν».Ήξερε το όνομά της. Η Ντέζι τον κοίταξε με ακόμα μεγα-

λύτερη αμηχανία. Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς γινόταν να έχει ξεχάσει έναν τόσο όμορφο άντρα. Είχε έντονα και αποφα-σιστικά χαρακτηριστικά, πολύ αρρενωπά για να τα χαρακτη-ρίσει κανείς όμορφα, πολύ εντυπωσιακά για να θεωρούνται συνηθισμένα. Και τα μάτια του είχαν το βαθύ γαλανό χρώμα των ανθών της πρωινής δόξας, που έδειχνε ακόμα πιο έντονο πάνω στο ηλιοκαμένο δέρμα του. Είχε κάτι το εκπληκτικό, μια ζωντάνια που την έκανε να θέλει να κάνει ένα βήμα πίσω. Τόσο έντονο ήταν αυτό το κάτι.

Καθώς έσκυψε το κεφάλι του για να την κοιτάξει, μια μαονέ-νια λάμψη γλίστρησε από τη στιλπνή επιφάνεια των μαλλιών του. Οι πυκνές μπούκλες του ήταν κολλημένες στο κεφάλι του πολύ περισσότερο απ’ ό,τι προτιμούσαν οι Ευρωπαίοι. Είχε το στιλ Αμερικανού. Και τώρα που το σκεφτόταν, και η προφορά του έμοιαζε αμερικανική. Και αυτή η φρέσκια καθαρή μυρωδιά που

26 LISA KLEYPAS

μύριζε… αν δεν έκανε λάθος, ήταν το άρωμα από… τα σαπούνια Μπόουμαν;

Ξαφνικά η Ντέζι κατάλαβε ποιος ήταν. Τα γόνατά της σχεδόν λύγισαν.

«Εσύ», ψιθύρισε, με μάτια διάπλατα από έκπληξη μπροστά στο πρόσωπο του Μάθιου Σουίφτ.