Antoloxía poética

Embed Size (px)

DESCRIPTION

Poemas dende 1936 ate os nosos días.

Citation preview

1936-1950

ALVARO CUNQUEIRONeste poema mostra o seu lado sensible. Est adicado a unha moza que anhela. un home que domina a linguaxe e que capaz de facer que o lector senta o que quere transmitir nos seus versos.

DONA DO CORPO DELGADO-SOEDADES DA MIA BRANCA SEOREscistasme as, mia seor amada, cando do peito meu,o trobo arde,ou atrs de ti a sombra do meu sooloucamente ta apreixa e bica?

Ouh doce o peso do teu corpo no meu maxn deitado!Neste ro do meu vagar sin fin,qu incendiado navo non navegas na noite?

-Por qu este corazn tan frol mucha,por qu non mortal de tanto lume e cinza,por qu inda son eu de tanta verba a boca?

Mia branca seor, corpo delgado:este bosque do tempo da ms recente lai ese malvs que tanto er enfrautacada da que amence renascee asuba.Amante, no meu vaso anda canta a sede.

Esta la nevada, amor, que do teu corpomedra coa noite sober das cumes dos meus ollos!

Deixa que rose, ao arrimo das cerdeiras,nas illas dos teus ollos a ialba rumorosa.

Adormece ao meu carn, namentras quebra o dabaixo un teito de alaudas, tmidas cantadoras.

1950-1975

Xohana Torres unha muller que non teme estar soa. Defende aquilo no que cre. Ten morria do que foi Galicia e entristecalle ver como todo o conseguido ata o momento a sendo destrudo.

Do sulco Soidia mis mltiple por repetirse en todocoma se escomenzase un froito a cada hora.

Soid, adentrada de voces a querer suicidarsee non sern de min. De vs, tampouco.

Soid mis sulcoque un mar antergo, espello, innavegbel, polomeio partido.

Soid, mia Patria dos das,peito total, escurecido, enfermo!

Era un home moi relixioso que dominaba moito a linguaxe. Neste poema reflexiona sobre a morte e o rpido que somos olvidados desde o da da nosa morte. En Lanza de soled reflexiona sobre o paso do tempo, a vida e ,como xa dixen, a morte.

Alquilino Iglesia Alvario

Triste pensar que noite, neve e olvidomatando irn o lume arrebatado.E ben doce lembrar, acobadadoxunta bacante, o trunfo desmedido.

Do vencedor o ramo verdecido.Si que , e o bronce, e o sn e o vento irado.Pero de Anteo, escuro e escartizado,non sei que romance non vencido.

Lanza de soled

Delor, delor, delor que vai no vento.No vento. E vai na onda devalando.Na onda. Mar e vento. Ai, pensamento!

Delor, delor. Delor resucitando,Dios escuro, delor, puro tormento,cada ma o seu lume renovando.

1975-1990

Xohana Torres unha poetisa que escribe durante a ditadura de Franco e que ten morria de que todo o conseguido ata o momento se est a perder. Neste poema trata o paso do tempo e compara unha paisaxe coa vida.

Tempo de raEse minuto simple de estampa xaponesatingue a Ra de gris: as tardia,tempo que pasa como pasa a cor.

Luz que eu vin morrer por Rande,s un intre de gloria.

O ceo nin explica. Todo e nada no velo migratorio que anticipa a noite.

un home que participou na poltica e gran coecedor da linguaxe. Neste poema ten unha voz pensativa. Fala dos seus recordos de cando era un neno en plena ditadura.

Xos Luis Mndez Ferrn

Con plvora e magnolias

Seoras do pasado, damas investigadas a travs dos ensoos
sobre cabalos nidios, inmbiles no outono de antano,
sen bris mesmo,
merci por un crepsculo, ou acaso algn beixo,
ou polos poderosos erguementos do sangue,
ou por sorrisos lquidos a carn da magnolia.

un home moi sensible.

Antn Avils de Taramancos

O tempo no espelloXVIPara os teus ollos veo, e sinto mornaa luz acolledora se me fitas. Que fondura de amor para soterrarme,mia dona xentil, para emorrecersena paz do teu ombreiro!A door brincadarredor do teu seo totalmentee eu chego vagamundo para que digascalquera nome de frol, calquera abrigo.

1990-actualidade

Mara Canosa unha muller que domina a linguaxe. Neste poema fala do paso do tempo e da soidade da noite.

Chorei;sobre o manto negrodo meu soo nocturno.Chorei bgoas salgadas de amargura,desas que non mollanporque non esvaran,densas, compactas,...sucando fazulas.Mais o azul de la non se apagou.

Poema.

Na noite,non hai humidade seca.A la leva horas espertndomecos seus ollos inquisidores.non hai ningun na ra.Simplemente,porque chove.

un home moi sensible cun gran dominio da linguaxe. capaz de facer sentir ao lector o que quere transmitir nos seus poemas. Nestes fala en todos da ausencia da sa amada.

Manuel Mara

Poemas da ausencia

IIVen.Eiqu te agardo,na nboa triste da distancia.Ven;xa levo sculos e sculos agardndote.Ven;est chea de t a mia ialmai o meu corazn unha chaga.I sempre o corazno que me d:"agarda".Ven dunha vezRemataresta espera tan longa,mia amada!

IIIAgora estou lonxe, mia amiga,adeprendn a amarte con verdade.Eres unha deusaque alcendiches en mino lume mis queimante e mis eterno.A mia lembranza soio tai tamn teu este latexoque sostn de p a mia vida. tan dce quererte! tan b ir maxinndote;levar no corazna ta presencia real e verdadeira!E saber que ningun poide cortaro vencello que anuda os nosos soos.

VIIIPerdoa tanto amor e tanto coraznque por t vive, e sofre e ama.Perdoa esta loucuraque me estrulla por intres a razn.Perdame tamn as horas malasPerdame o morrer si a mia vidanon estiveses vivindo na ta vida.

XEsta ausencia total unha crcelna que teo encadeados os anceios.Os anceios voan como melrospra levarlle esta soid mia amiga.Amiga;Si te tivera agora perto a mn!Si podierater as mias maus entre as tas maus!Si poidera bicarte, os bicos meusqueimarante o mesmo que unha brasa!Amada;eu estou lonxei os meus anceios estn encadeados.

XIIAmiga: Eu non sei nada.Eu non comprendo nada.Nada quero saber nin comprender.O meu nico tempo verdadeiroson os intres que vivo xunto a ti.

XIIINon teo medo ningn estar s.O que a min me pn medo o sentirme s.Cmo doieste soo de amorque non se cmpre!Cmo doi a ta ausenciasi a soidme tende unha mau mourapra ampararme!

un home capaz de transmitir sensacins a travs dos seus versos. Fala do que desexa e non pode ter.

Modesto Fraga

Ese estrao silencio

Por evadir a dor que me supn a ausenciaA ta despedida. As horas que o silencioofrece s recordose as tardes todas, todas.Por me reter na calma intacta dos teus beizosno celme enviciador e na mornurado teu corpo pbere.Por me embriagar co teu veleno suavecomo sutil fragancia indescritiblena exquisitez das noites en que morrn de veras.Por te soar, amor, no meu regazo clidocomo unha avelaa, un mar, unha paisaxeunha rexin de aves e cometas.Un todo que sers, serei, seremospor habitar a ausencia inevitable.