BDW - editie 1324

N° 1324 VAN 12 TOT 19 APRIL 2012 ¦ WEEK 15: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: [email protected], WWW.BDW.BE

BIJ DE DOOD VAN ILIAZ TAHIRAJ

BRUSSEL – De MIVB rouwt om Iliaz Tahiraj, de 56-jarige MIVB-supervisor die afgelopen zaterdag gedood werd tijdens de uitoefening van zijn werk. De directie schortte twee dagen lang alle vervoer op,

ongezien in de geschiedenis van de vervoersmaatschappij.

Pagina 2-3: analyse, pagina 8: opinie.

THEATER IN DE TROUWZAAL MET UNION SUSPECTEEn ook: Buscemi, Chick Corea en Le voyage extraordinaire.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

12 0412

© P

HIL

IP R

EYN

AE

RS / P

HO

TO N

EW

S

ELECTRO IN DE WALVIS: STIJN PRESENTEERT HANTRAX EN POMRAD.

STOEMP! IS TERUG

LEES P. 14-15

BDW 1324 PAGINA 2 - DONDERDAG 12 APRIL 2012

De Parijse beeldhouwer Jean-Marc Laroche mocht al eens exposeren op het Bifff, kort voor Brussels International Fantastic Film Festival. Op de dertigste editie van het Bifff is hij terug met een nieuwe lading bronzen skeletten. Nog tot en met 17 april in Thurn & Taxis.

© JO

VOE

TS

DE WEEK IN BEELD DOOR JO VOETS

Harde werkelijkheid haalt de politiek in

Uitgelicht > MIVB krijgt versterking: 450 nieuwe veiligheidsmensen

‘W e zitten in Brussel met een maatschappelijke tendens die er een van

onveiligheid is.” De opmerkelijke woorden van waarnemend MIVB-baas Kris Lauwers, vorige week in deze krant, waren nog niet koud of A.V., een twintiger uit Laken, deel-de zaterdag een wilde vuistslag uit aan MIVB-supervisor Iliaz Tahiraj, waardoor die de dood vond. De ver-dachte werd door een vriend uit een discotheek gebeld om te komen ‘hel-pen’ nadat die vriend een verkeers-ongeluk had met een MIVB-bus. A.V. hielp echter niemand; hij sprak met zijn vuisten toen Tahiraj foto’s van het ongeval maakte als bewijs. Toen hij zijn werk deed, dus.Prompt schortte de MIVB-directie het openbaar vervoer twee dagen lang op, een actie die door de vak-bonden met een staking tot min-

stens dinsdagavond werd verlengd. Federale en Brusselse ministers be-tuigden hun medeleven en beloof-den maatregelen.Nochtans ging de alarmbel al eens bijzonder luid af toen tijdens nieuw-

jaarsnacht 2010 de Bulgaarse stu-dent Lyuben Tyulekov in het metro-station Naamsepoort ‘zomaar’ op de sporen werd gegooid, met ver-lamming tot gevolg, en zijn daders, breed lachend in de veiligheidsca-

mera, wegvluchtten. Geen bus, geen metro kwam toen tot stilstand.Sindsdien steeg het aantal in-cidenten op het vervoersnet, de den verschillende belanghebbenden hun beklag over de onveiligheid en

de verruwing van de maatschap-pij, klaagde deze krant het laissez faire-beleid bij MIVB en Brusselse regering wat veiligheid en preventie betreft aan en werden er extra agen-ten beloofd. En nu, vandaag, zijn de

uitdagingen voor de grootstad plots ernstige problemen geworden. De hoofdstad lijkt dan ook op een keer-punt te zijn gekomen.Brussels minister van Vervoer Bri-gitte Grouwels (CD&V) en haar fede-rale collega van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (CDH) waren binnen de afgesproken B-H-V-staatshervor-ming al overeengekomen 30 miljoen euro voor veiligheid over te hevelen naar het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Dat bedrag dient nu met-een om de verschillende nieuwe samenwerkingsovereenkomsten en de gezamenlijke strategie van de federale en Brusselse overheid voor het openbaar vervoer te financieren. Op een vergadering maandag kwa-men beide regeringen overeen 150 agenten extra aan te werven om de federale spoorwegpolitie (bevoegd voor treinen, metro’s en stations) te versterken tot 337 mensen, evenals 250 lokale politieagenten die bo-vengronds de veiligheid op en rond het openbaar vervoer moeten waar-borgen. De MIVB-veiligheidsdienst wordt aangevuld met vijftig agenten tot een totaal van 240 mensen, die

BRUSSEL – Twee weken geleden bleek uit de tevredenheidsenquête van de MIVB dat heel wat reizigers zich onbehaaglijk voelen op het MIVB-net ’s avonds. En toen kwam zaterdagochtend 7 april, en werd een personeelslid van de vervoersmaatschappij tijdens het uitoefenen van zijn functie gedood. De alarmbellen hebben in het verleden al meermaals geluid.

Op nieuwjaarsdag 2010 werd een Bulgaarse student zomaar op de metrosporen gegooid. Dat was al een bijzonder luide alarmbel

TAVERNE GROOT EILAND VERHUIST NAAR JETTE

BRUSSEL/JETTE – Taverne Groot Eiland is niet meer. Het zo vertrouwde etablissement op de hoek van de Anspachlaan en het Fontainasplein heeft definitief de deuren gesloten. Noodgedwongen: de vzw Groot Eiland, eigenaar van het pand, heeft de biezen gepakt en heeft het gebouw verkocht aan een vastgoedmakelaar. De vzw kon het geld voor de renovatie niet ophoesten.

De plechtige opening van Groot Eiland aan het Fontainasplein staat me nog levendig voor de geest. Het was begin jaren 1990; Bert Anciaux, toen nog VU, ondertussen SP.A, was sche-pen in de Stad Brussel, Hervé Brouhon (PS) was burgemeester. Brouhon, ondertussen ten on-rechte vergeten, was de man die de Haussmanniaanse gebouwen langs de centrale lanen aankocht om in volle stadsvlucht midden-inkomens naar de stad te lok-ken. Brouhon en Anciaux waren aanwezig. Ook Paula D’Hondt, koninklijk commissaris voor de migranten, was er. Het was een gure vrijdagavond. Na afloop zag ik hoe D’Hondt een zwer-ver, die verkleumd op een bank op het Fontainasplein zat, een bankbiljet in de hand drukte.De geruchten over het verdwij-nen van taverne Groot Eiland dateren al van 2009. Toen heette het dat de vzw Groot Eiland het café wou inpikken als onthaal-ruimte voor de sociale diensten op de bovenverdiepingen, want de wachtruimte was te krap en het gebouw is in slechte staat. “Er zijn al vier jaar verbouwin-gen nodig, het plafond van de taverne is al eens naar beneden gekomen en het dak lekt,” zegt Joris Robberechts, directeur van het Centrum Algemeen Wel-zijnswerk Archipel, waaronder Groot Eiland ressorteert. Omdat de renovatiekosten te hoog opliepen – twee miljoen euro –, koos Groot Eiland voor de verkoop. De vzw (met onder andere een dienst voor slachtof-ferhulp en een centrum voor le-vens- en gezinsvragen) huist nu aan de Antwerpselaan.Voor het Jetse gemeenschaps-centrum Essegem is de sluiting van Groot Eiland een geluk bij een ongeluk. Het café van Esse-gem, Taverne Ter Linden, staat al vele maanden leeg. Het team van Groot Eiland neemt er op 16 april het roer over.

� Danny�Vileyn

OPMERKELIJK

© IVA

N P

UT

BDW 1324 PAGINA 3 - DONDERDAG 12 APRIL 2012 WEEKOVERZICHTWOENSDAG�4�APRILGROOTSCHEEPSE�CONTROLE�OPENBAAR�VERVOER. Tus-sen 14 en 22 uur houdt de politie een grootschalige controleactie op het openbaar vervoer in Brussel. De controle resulteert in twaalf gerechtelijke en 33 administratieve aanhoudingen. De controleurs schrijven 942 boetes uit. De actie vindt plaats op bus- en tram-lijnen, in de metro, in treinen en in de stations en is gericht op criminaliteit op en rond het openbaar vervoer. De zes Brusselse po-litiezones, de spoorwegpolitie, de metrobrigade en de veiligheids-diensten van de vervoersmaatschappijen nemen deel. De federale politie coördineert de actie.

DONDERDAG�5�APRILBIFFF�VAN�START.�Het Brussels International Fantastic Film Festival gaat van start in Thurn & Taxis. Deze hoogmis voor lief-hebbers van fantasy, sciencefiction en horror viert haar dertigste verjaardag. Daarom worden dit jaar ook verschillende extra’s georganiseerd, bijvoorbeeld een Zombie Parade door Brussel en een bodypaintingwedstrijd. Het evenement loopt nog tot en met 17 april.

VRIJDAG�6�APRILZESTIENJARIGE�ONDER�TRAM.�Even voor halfzes wordt een zestienjarig meisje aangereden door een tram op de Brigade Pironlaan in Sint-Jans-Molenbeek. Het meisje wordt zwaargewond afgevoerd naar het ziekenhuis en overlijdt daar in de loop van de nacht. De hulpdiensten moeten de tram optillen om het slachtoffer te bevrijden. Het tramverkeer is zwaar verstoord.

ZATERDAG�7�APRILMIVB-CONTROLEUR�DOODGESLAGEN. Een controleur van de openbaarvervoersmaatschappij MIVB overlijdt na een geval van zware agressie. De controleur, Iliaz Tahiraj, komt rond halfzeven ’s ochtends tussenbeide na een ongeval tussen bus 14 en een auto aan het Redersplein. De bestuurder van de betrokken wagen belt een vriend. Zij pakken de controleur samen hardhandig aan. Het slachtoffer wordt zwaargewond naar het UZ Brussel overgebracht en overlijdt daar aan zijn verwondingen. De buschauffeur blijft ongedeerd en wordt in shock naar het ziekenhuis gebracht. De vermoedelijke dader, een Belg van 28 jaar, wordt omstreeks halfdrie ’s middags opgepakt door de politie. De directie van de Brusselse vervoersmaatschappij beslist om het verkeer op het hele net op te schorten.

ZONDAG�8�APRILWERELDRECORD�PAASEIEREN�RAPEN.�5.500 kinderen en hun ouders breken op Pasen het wereldrecord eieren rapen. De prestatie krijgt een plaats in het Guinness World Records Book: maar liefst 505.000 eieren worden verzameld. De zoekactie vindt plaats in tien verschillende Brusselse parken en maakt deel uit van het gastronomische themajaar Brusselicious. Het vorige record stond op naam van Florida (Verenigde Staten) met 501.000 eieren in 2007. Er werden in Brussel twintigduizend kinderen verwacht, maar door de werkonderbreking bij het openbaar vervoer daagt maar een kwart daarvan op.

MAANDAG�9�APRILSTILLE�MARS�VOOR�MIVB-INSPECTEUR.�In de voormiddag

organiseren de vakbonden van de MIVB een stille mars ter herdenking van de zaterdag overleden controleur Iliaz Tahiraj. Ongeveer negenhonderd mensen stappen mee op. De mars gaat van het Rogierplein naar het Redersplein, waar de man werd

aangevallen. De deelnemers dragen zwarte rouwlintjes en witte ballonnen. Ook De Lijn en TEC organiseren solidariteitsacties.

DINSDAG�10�APRILBROMFIETSER�KRITIEK�NA�ONGEVAL.�Een bromfietser raakt zwaargewond bij een verkeersongeval op de Fonsnylaan aan het Zuidstation. De 27-jarige man wordt in kritieke toestand overge-bracht naar het Erasmusziekenhuis. De Fonsnylaan is een tijdlang afgesloten voor het verkeer.

GEEN�OPENBAAR�VERVOER�MEER.�De chauffeurs van de MIVB gaan vandaag niet meer opnieuw aan het werk. De vak-bonden willen eerst samenzitten met hun leden. Of er woensdag opnieuw gewerkt wordt, is bij het ter perse gaan van deze krant nog niet duidelijk.

� Samengesteld�door�Nick�Vervaeck

Familie en collega’s van Iliaz Tahiraj komen bijeen op het Redersplein, waar de MIVB-controleur de dood vond. In het midden Tahirajs zoon Nexhat.

een forse uitbreiding van hun be-voegdheden krijgen, zoals het twee of drie uur staande houden van ver-dachten, identiteitspapieren opeisen ter inzage, de mogelijkheid tot fouil-leren en op meer plaatsen mogen interveniëren.Dat zijn allemaal beloften, en de Brusselse en de federale overheid kunnen het niet meer maken te dralen met de uitvoering van deze maatregelen. Meer agenten voor Brussel werden al verschillende ke-ren aangekondigd, en de MIVB-vei-ligheidsdienst was al eerder de inzet van een ferm politiek debat. Brus-

sels parlementslid Vincent De Wolf (MR) noemde vorig jaar de regering-Picqué incompetent inzake veilig-heid op het vervoersnet; zijn collega Annemie Maes (Groen) klaagde, net als de Vlaams Belang-fractie, eer-der al de stijgende agressie tegen de MIVB aan. Ter herinnering: dat parlementair debat vond plaats na-dat de tien Securitas-agenten waren ingezet na incidenten op metrolijn 6. In de marge van dat parlemen-tair debat ontvouwde zich ook een politieke strijd over de rol van de MIVB: dienstverlener voor klanten of tewerkstellingsopdracht voor de

Over vijftien jaar zijn er alleen nog maar souvenirwinkels rond de Grote Markt.”

Christian Demoulin van wijnhandel Nicolas klaagt in Le Soir over het aanslepende werk aan de weg rond de Grote Markt en de moeilijke omstandigheden om er als zelfstandig handelaar te overleven.

Tegen Brusselse ploegen willen we niet meer spelen.”

Eric De Greef, secretaris van de jongerenafdeling van voetbalclub KHO Huizingen, zegt in Het Nieuwsblad dat zijn ploeg niet meer in de provinciale reeksen wil spelen na drie agressieve tackles tegen zijn spelertjes in Neder-Over-Heembeek. Volgens De Greef spelen Brusselse voetbalploegen in die reeksen te wild.

Om de uittocht van rijke Fransen naar onder andere Brussel te ontmoedigen, wil de Franse president Nico-las Sarkozy (UMP) een exit tax invoeren. Hiermee wil de Franse regering de in Frankrijk gerealiseerde meer-waarden voor personen die in het buitenland wonen, be-lasten met 19 procent. Die belasting zou dan nog eens

Exit taxHETWOORD

© JO

VOE

TS

“

“

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

aangevuld worden met een voorheffing van 15,5 procent. Ook zouden alle vermogende Fransen verplicht worden om aan de Franse fiscus te melden hoeveel belasting ze moeten betalen in het land waar ze verblijven. Het ver-schil tussen dat bedrag en de Franse belasting zou dan alsnog betaald moeten worden in het thuisland. Al jaren verhuizen vermogende Fransen naar Brussel omdat Bel-gië fiscaal vriendelijker is.Of de Europese Unie het plan zal goedkeuren, is nog lang niet zeker, want de exit tax kan gezien worden als een belemmering van het vrij verkeer van mensen. NV

Brusselse regering? Dat maakte ge-dane veiligheidsbeloftes nooit echt concreet.De dood van Tahiraj heeft er ech-ter toe geleid dat de federale en de Brusselse overheid nu wel in actie moeten komen. Twee weken gele-den, een eeuwigheid, uitte Brigitte Grouwels haar vrees dat de debatten over de uitbreiding van de MIVB-bevoegdheden een hele kluif zouden worden, zowel op federaal als op Brussels niveau. De werkelijkheid was helaas sneller.�� Christophe�Degreef


Internationaal > Lakense Anick Van Calster is Belgisch ambassadrice in Abu Dhabi

‘Azië leeft van hoop, wij op angst’

ABU DHABI – In crisistijd zijn de ogen meer dan anders gericht op werk, op kansen. Die liggen voor Brusselse bedrijven en de cultuursector onder meer in de Ver-enigde Arabische Emiraten. “Dit land is onze belang-rijkste handelspartner in heel de Arabische wereld,” stelt Anick Van Calster uit Laken, nu Belgisch ambassa-deur in Abu Dhabi. BDW sprak met haar op het intercul-turele Abu Dhabi Festival.

D ubai en Abu Dhabi, twee van de zeven Arabische Emira-ten, staan wereldwijd be-

kend als sterke groeipolen. Het land leeft van de input van buitenlanders, die bijna 85 procent uitmaken van heel de bevolking, alles bij elkaar schipperend van 5,5 tot 8,5 miljoen inwoners.“Onze ambassade heeft 2.100 Bel-gen ingeschreven, al kan het reële getal met de niet-ingeschrevenen veel hoger liggen,” vertelt ambas-

sadrice Anick Van Calster, die tus-sen haar functies in Libanon en de Emiraten vijf jaar op het paleis van de koning heeft gewerkt en de prin-selijke handelsmissies naar de Emi-raten heeft begeleid.Onze ambassadeur kent haar volk in de Emiraten. “Het Universitair Ziekenhuis van de VUB heeft sinds begin dit jaar een samenwerking lopen met het nieuwe lokale zieken-huis Burjeel, dat in maart openging. Over enkele maanden willen ze hier

dezelfde dienstverlening inzake in-vitrofertilisatie aan Emirati kunnen verlenen als in de fertiliteitskliniek in Jette. Het gaat er niet om gewoon knowhow over te dragen; in de toe-komst wil men de link met het UZ behouden.”Bij de bedrijven die in de Emiraten met een bureau vertegenwoordigd zijn, naast hun zetel in Brussel, vin-den we onder meer Schréder (bui-tenverlichting), Godiva (chocolade), Harco Group (verf ) en Vinçotte (in-frastructuurinspectie). Daarnaast zijn er ingeburgerde bonzen als SKF Eurotrade (leggers), Siemens (trans-portnetwerk), Gantry (containerter-minalrails), Soconord (pijplijnen), Tractebel (engineering consultancy), Solvay (chemie) en Belgacom.

Formule 1 en moskeeDe meest emblematische gebou-wen in de Emiraten werden door

het Brusselse Besix gerealiseerd: de Sjeik Zayed-moskee voor veertig-duizend man, het Formule 1-circuit Ferrari Experience, het Khalifa-stadion, de Sjeik Zayed-brug en het nieuwe ministerie van Buitenlandse Zaken. Al ruim veertig jaar levert de groep Besix een doorslaggevende bijdrage aan projecten in de regio, met een lokale ‘sponsor’, verne-men we op de dienst Economie en Handel van de ambassade.

(vlnr.) Belgisch ambassadeur Anick Van Calster, de Antwerpse choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui, Hoda Al Khamis Kanoo van het Abu Dhabi Festival en de Chinese monnik Jiahao Huang, hoofd van de Shaolin-tempel, die meedanste in Cherkaoui’s Sutra.

© A

BU

DH

AB

I FE

STIVA

L

“Het UZ Brussel werkt samen met het gloednieuwe Burjeel-ziekenhuis voor in-vitro fertilisatie”

Voor Brussel en België is dit een goede zaak. Het zorgt ervoor dat ge-talenteerde Belgen in de regio werk vinden. Bovendien beïnvloedt hun aanwezigheid in de Emiraten de werkomzet in eigen land. Als al de grote bouwplaatsen in deze woes-tijnregio zouden verdwijnen, dan hadden de kantoren in Brussel min-der personeel nodig. Als een bedrijf van bij ons hier een werkopdracht in de wacht sleept, helpt het de


werkloosheid in België te temperen, klinkt het. Bovendien zorgen expats voor extra investeringen ‘thuis’, ze kopen met hun spaargeld bijvoor-beeld vastgoed in eigen land. De Belgische economie heeft er dus op alle terreinen baat bij.Ook de cultuursector ginds heeft Brussel ontdekt, en omgekeerd. Ambassadeur Van Calster: “Na een

concert met José van Dam bij de eer-ste prinselijke missie gingen we sa-menwerken met de sociaalculturele stichting Abu Dhabi Music & Arts Foundation (Admaf). De stichtster-voorzitster van Admaf, mevrouw Hoda Al Khamis Kanoo, kwam in 2010 naar Brussel. Ik was toen ook net in Brussel en we organiseerden een week lang vele afspraken met de cultuursector.”

Wat leveren de contacten met de Emiraten de Brusselse cultuursector op? Mevrouw Kanoo zegt dat festivals veel geld opbrengen, ‘van bakker tot hotel’.Anick Van Calster: “Mensen als Bernard de Launoit van de Muziek-kapel Koningin Elisabeth, Jean-Pierre de Launoit van de Elisa-bethwedstrijd, Munt-directeur Peter de Caluwe, Bozar-directeur Paul Dujardin (die in 2011 in Abu Dhabi een debat over cultuur organiseerde, red.) en ook artiesten leerden Ka-noo en haar Admaf kennen. Papier-kunstenares Isabelle de Borchgrave – haar ateliers zijn in Elsene geves-tigd – mocht haar jurken exposeren in het Emirates Palace. De Borch-grave komt in 2013 overigens terug voor workshops papieren abayas – lokale zwarte klederdracht – voor studenten van het hoger onderwijs; de kunstsecties zijn hier zeer sterk. Dit jaar werden de Iraaks-Brusselse muzikant Anwar Abudragh met zijn Maqamat Ensemble en choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui (laatste seizoen in residentie in de Munt, red.) met zijn productie Sutra uitgenodigd op het Abu Dhabi Festival (168 evene-menten in 27 dagen in maart-april, red.). In 2010 is er een convenant ondertekend tussen Admaf en de Muziekkapel, en in 2011 met Bozar, om nauwer te gaan samenwerken. We wachten de concrete uitwerking van de voorstellen van Bozar af, en ook van de Munt. Ik fiets daar zo overal wat door. Sinds 2010 gaat het allemaal snel vooruit.”

Wat betekent voor u culturele diplomatie?

Van Calster: “We zijn in België en zeker in Brussel erg sterk in cultuur. Het is een belangrijke manier om je voor te stellen in een ander land. De economische diplomatie blijft onze eerste opdracht als ambas-sade, maar cultuur mag niet onder-schat worden. Uitwisseling tussen volkeren gaat breder dan louter het economische; culturele diplomatie zorgt voor een meerwaarde, en die is intercontinentaal.”

Ziet u het Midden-Oosten als een opportuniteit voor artiesten van bij ons?Van Calster: “Het is alleszins de bedoeling om hen hier in contact te brengen met al wie de open dia-loog voorstaat. Er zijn bij ons ge-noeg mensen bezig met het zoeken naar aansluiting met de rest van de wereld, zo ook met de Arabische wereld. Kunst is een goede manier om zonder woorden de kracht en de weldaden van de dialoog te bena-drukken. Bovendien is cultuur een sterk economisch exportproduct dat uitgespeeld moet worden, zeker nu het woord besparingen bij ons overal opduikt. Men vergeet dat cultuur echt floreert in het Midden-Oosten: de musea in Qatar, de nieuwe opera in Oman, het Louvre en het Guggen-heim die gebouwd worden in Abu Dhabi. Het cultureel toerisme en het educatieve luik eromheen zijn dui-delijke doelstellingen van de regio. Aan de artiesten wordt gevraagd om wat vroeger te komen of wat langer te blijven, precies om naar scholen te gaan. Wat men uit het Westen zoekt, is mensen met ervaring.”

Als u zegt dat wij de regio niet kennen als opportuniteit, waar doelt u dan op?Van Calster: “Ik voel dat de in-tentieverklaringen die ondertekend worden, een engagement inhouden om samen te gaan werken. Door de Arabische Lente gaat nu iedereen plots anders naar die wereld kijken, al is natuurlijk niet alles rozengeur en maneschijn. Dat in de Emiraten 2.100 Belgen ingeschreven staan en in totaal 85 procent van de bevol-king hier expat is, maakt dat de ver-schillende culturen hier – net als in Brussel – moeten leren samenleven. Iedereen zoekt zijn eigen cultuur in evenementen op; de diaspora vult hier diverse zalen.”“Voor België zijn de Emiraten de be-langrijkste exportmarkt in de hele Arabische wereld, van Marokko tot Libanon, Syrië en Oman. Zestig pro-cent van de Belgische export naar de Emiraten wordt verder geëxpor-teerd, dus als doorgeefluik – ook voor de herverpakkingsindustrie – werkt het. Dat de arbeidsplaatsen worden ingevuld door anderen dan de lokale bevolking, komt ook ons ten goede. Veel jong talent geraakt in België niet aan de bak; gelukkig bestaat het buitenland. Bovendien zorgen expats voor zoveel onder-steunend werk meer in België. En toch... wij zijn geen bemiddelings-kantoor voor een carrière in de Emi-raten. In het begin kreeg ik zelfs brieven in de zin van ‘Kun je mij geen sjeik vinden om mijn project te financieren?’ (lacht).”

Jean-Marie Binst

BRUSSEL – Deze regeerperiode is halverwege en de Brusselse regering moet nog aan de uitvoe-ring van haar (soms mooie) plannen beginnen. De kritiek van de SP.A-oppositie is niet mals. Minister-president Charles Picqué (PS) reageert gepikeerd.

De vier SP.A-parlementsleden Elke Roex, Sophie Brouhon, Jef Van Damme en Fouad Ahidar hebben de resultaten van de Brusselse regering (PS-CDH-Ecolo en Open VLD-CD&V-Groen) getoetst aan de prioriteiten van diezelfde regering.Eerst de demografische groei. Volgens de SP.A zit de regering niet op schema met de bouw van scholen en crèches. Het Gewest moet een coördinerende rol spelen om de Vlaamse en de Franse Gemeenschap om de tafel te krijgen, maar dat blijft uit. Roex vindt bovendien dat de regering zelf instrumenten heeft om scholen en crèches te bouwen. Ze zou de Gewestelijke Ontwikkelingsmaatschappij (Gomb) kun nen verplichten om bij grote bouwprojecten per vijftig wooneenheden een crèche in te plannen. Roex heeft hierover een voorstel ingediend, maar dat is weggelachen door de meerderheid, zegt ze.Ten gronde vindt de SP.A dat de regering samen-hang mist. Elke minister krijgt zijn of haar deel van het budget, maar een eenduidig beleid wordt niet gevoerd. Een voorbeeld. Als B-H-V straks gesplitst is, krijgt de Brusselse regering er 130 miljoen bij. Maar daar zijn geen plannen mee, klaagt Sophie Brouhon. Picqué zegt dat de usurperende bevoegd-heden (de deelstaten zijn bevoegd, maar de fede-rale overheid geeft er nu nog geld voor uit) de 130 miljoen zullen oppeuzelen en dat er geen beleids-ruimte is. “Dat is onzin,” zegt Brouhon. “De usur-perende bevoegdheden slorpen maar twee miljoen op.” Anderzijds zegt minister van Financiën Guy Vanhengel (Open VLD) dat de Brusselse regering in 2015 een begroting in evenwicht zal hebben. “Picqué schiet in paniek en Vanhengel sust, en het begrotingsbeleid biedt de Brusselaar geen perspec-tieven,” zegt Brouhon.Maar is de SP.A dan over geen enkele excellentie tevreden? Toch wel. Minister van Werk en Econo-mie Benoît Cerexhe (CDH) staat de juiste aanpak van werklozen voor: individuele begeleiding. Maar PS en Ecolo werken Cerexhe tegen. Voor hen staat individuele begeleiding gelijk met de jacht op werk-lozen. “Onbegrijpelijk,” zegt Roex. Minstens even onbegrijpelijk vindt Fouad Ahidar de straffeloosheid. Er zijn hele wijken waar niemand zijn afval sorteert. Dat hebben werknemers van Net Brussel aan Ahidar bevestigd. En toch worden de zakken er opgehaald, terwijl je in andere wijken

al last krijgt als je je botervlootje in de verkeerde zak dropt. Ahidar begrijpt dat selecteren voor som-migen niet eenvoudig is, maar ‘iedereen gelijk’ is voor hem een teken van burgerschap. “Emir Kir is al sinds 2004 bevoegd en komt om de zoveel jaar met nieuwe plannen. De plannen zijn niet eens ver-keerd, maar Kir lijkt niet de juiste man op de juiste plaats.”Ahidar windt zich vooral op als het over armoede gaat. “Als ik bij vriesweer op een vrijdag in het par-lement vragen stel over de daklozen die op straat de nacht moeten doorbrengen, en ik stel vast dat de ene Madame la Marquise pas op maandag de ande-

re Madame la Marquise kan spreken en dat er geen oplossing in zicht is, dan vind ik dat ongehoord. Er komt ieder jaar een winter aan.”En dan nog het mobiliteitsbeleid. Er is onder Pascal Smet (minister van 2004 tot 2009) veel werk ver-zet, zeggen zijn partijgenoten. Nu ligt alles stil: “Na tweeënhalf jaar is de parkeerordonnantie nog niet uitgevoerd, is er geen parkeergeleidingssys teem, is er geen parkeerplan opgesteld en is het par-keeragentschap nog altijd niet operationeel.” Ook hier is het onenigheid troef, zegt Jef Van Damme: “Grouwels wil rekeningrijden, Groen en Ecolo wil-len stadstol. En er gebeurt niets.”Picqué reageerde een dag later gepikeerd op de persaandacht voor de SP.A. Vooral de kritiek op de aanpak van de demografische groei zit hem hoog. “De SP.A spreekt met dubbele tong,” zegt Picqué, omdat de Vlaamse regering tegen de bouw van scholen en crèches naar het Grondwettelijk Hof ge-stapt is. Scholen bouwen is een bevoegdheid van de gemeenschappen, maar Picqué vindt dat nood wet breekt. Picqué beperkte zijn uithaal tot de crèches en scholen; op de rest van de kritiek ging hij niet in.

Danny Vileyn

Picqué IV gewogen, en te licht bevonden

Politiek > Regering blijft steken in plannen, zegt SP.A

De SP.A-oppositie (vlnr. Ahidar, Van Damme, Roex en Brouhon): niet mals.

© P

HO

TO N

EW

S / C

HR

ISTO

PH

E L

ICO

PP

E

“Grouwels wil rekeningrijden, Groen en Ecolo willen stadstol, en er gebeurt... niets”

“Cultuur is een sterk economisch exportproduct dat we kunnen uitspelen, zeker nu overal het woord besparingen opduikt”


N et als bij veel andere acti-viteiten van de Foyer is ook hier de leuze ‘grenzen ver-

leggen’. Onder leiding van zwemle-rares Thérésia Masyn en vrijwillig-ster Annemarie Haverkorn wordt er gezweet en gezwoegd. Of je nu twintig of vijftig bent, het is nooit te laat om te leren zwemmen en zo je conditie op peil te krijgen.Voor wie de weg naar het zwembad in het Jan-van-Ruusbroeckollege niet zelf vindt, is de plaats van sa-menkomst Dar al Amal, een onop-vallend huis in de De Ribaucourt-straat in Molenbeek. Aan het grote prikbord in de gang hangen allemaal krantenknipsels over activiteiten waarmee Dar al Amal al het nieuws heeft gehaald, zoals joggen of fiets-lessen in het Warandepark. Dit is niet zomaar een ontmoetingscen-trum om te komen palaveren, al ge-beurt dat zeker ook. Voor vele vrou-wen die pas op volwassen leeftijd in België zijn terechtgekomen, is dit huis de eerste stap naar de buiten-

LAKEN – Voor het eerst in mijn leven ga ik op reportage in badpak. Om mij onder te dompelen in de activiteiten van het vrouwencentrum Dar al Amal had ik zelf veeleer gedacht aan een multicultureel kookatelier of een workshop over het opvoeden van kinderen waar ik zeker ook iets zou opsteken. Maar coördinatrice Yacine Sangara dringt aan: “Ga mee zwemmen, dat is het gezelligst van al. Het gaat er bijna net zo ontspannen toe als in de hamam!”

Twintig of vijftig jaar, het is nooit te laat om te leren zwemmen. Maar op de foto? Dat liever niet. © SASKIA VANDERSTICHELE

Fiets, jog en zwem eruit

toen ze klein was, leerden de meis-jes in België ook niet zwemmen. Dat Thérésia een jaar later al het Kanaal overzwom en al gauw alle mogelijke Bloso-diploma’s voor zwemmen en redden op haar palmares had staan, doen niet velen haar na. Maar ze

heeft engelengeduld met de vrou-wen van Dar al Amal die zich heb-ben voorgenomen te leren zwem-men. Ze gaat er prat op dat het bij al haar leerlingen al is gelukt. “De bes-te zwemsters stel ik altijd voor om een opleiding tot redster te volgen. Een extra redster voor onze groep zouden we wel kunnen gebruiken. Maar de meesten laten die kans he-laas liggen omdat ze dat samen met mannen moeten volgen.”Daar wringt het schoentje voor de

DAR AL AMAL, HET HUIS VAN DE HOOP

SINT-JANS-MOLENBEEK – Dar al Amal bete-kent in het Arabisch ‘het huis van de hoop’. Het is de naam van het centrum voor vrouwen dat in 1981 openging in de De Ribaucourtstraat. Directrice is Loredana Marchi, coördinatrice is Yacine Sangara.

De reden waarom vrouwen een van de eerste spe-ciale doelgroepen waren bij de Foyer, was omdat de eerste generatie vrouwen uit Noord-Marokko in de jaren 1970 duidelijk leed onder de isolatie van een druk familieleven in een vreemd land, vaak gecombineerd met analfabetisme en een gebrek aan kennis van de plaatselijke taal. Te-

genwoordig bestaat het publiek van Dar al Amal uit vrouwen uit de hele wereld. Nog altijd vormen taallessen Nederlands en Frans een belangrijk onderdeel van de activiteiten.De werking van Dar al Amal is gericht op actief burgerschap met respect voor diversiteit. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen zul-len er verschillende informatiesessies zijn om mensen wegwijs te maken in de gemeentepolitiek en in het verkiezingsgebeuren: informatie over stemrecht en kiesplicht, een gemeenteraad bij-wonen, een bezoek aan het Brussels parlement, gesprekken met Brusselse politica’s.Eenmaal per jaar wordt een reis naar het buiten-

land aangeboden. Net als het fietsen is dit een manier om de mobiliteit van de vrouwen te verho-gen en bij te dragen tot hun emancipatie. Wie de weg naar Italië of Zweden heeft gevonden, kan de rest van de wereld ook wel aan. Ook gezondheid is een belangrijk aandachtspunt. Naast verschillende mogelijkheden tot sportbe-oefening zijn er informatiesessies over gezond-heidsproblemen als borstkanker en diabetes, met vertaling in verschillende talen.In kookateliers wordt aandacht besteed aan ge-zonde voeding. Er is ook een traiteurservice voor externe klanten die een vergadering of feest wil-len kleuren met een multiculturele keuken.� JG

Marokko speelden we in de zee, we zwommen niet,” leggen enkele Marokkaanse deelneemsters uit. Daar staat zwemlerares Thérésia niet van te kijken. Zelf heeft ze ook pas op haar 29ste leren zwemmen, want ze is de zeventig al voorbij en

wereld. Een eerste stap naar ‘eman-cipatie’, in vakjargon vertaald.Daarna zijn er nog veel stappen. Een daarvan is leren zwemmen. Een gezonde sport bij uitstek, maar veel vrouwen die uit andere landen komen, kunnen er niets van. “In

FOYER IN MOLENBEEK, ORGANISATIE MET VELE GEZICHTEN (AFLEVERING 3)REEKS

ADVERTENTIEBDW 1324 PAGINA 7 - DONDERDAG 12 APRIL 2012

meeste vrouwen uit de zwemgroep van Dar al Amal. Gewoon naar een openbaar zwembad gaan is geen optie als je niet zonder hoofddoek gezien wilt worden door een man, of die nu zwemt, in de cafetaria zit of redder is. Voor andere activiteiten is het publiek van Dar al Amal ge-varieerder, maar de zwemsters zijn grotendeels Marokkaanse vrouwen met een hoofddoek. “Zo is dat als je een hoofddoek draagt,” legt een van de jongere vrouwen uit, “dan toon je je niet in je zwempak.” Ze wil zeker

zijn dat onze fotografe geen foto’s van haar maakt. Ik zeg haar maar, naar waarheid, dat ik ook liever niet poseer in badpak.

Aquagym en -buikdansDe hele groep begint met een half-uurtje pittige aquagym. Een beetje buikdansen in het water sluit het onderdeel af. Daarna worden de beginners apart genomen voor het aanleren van schoolslag, terwijl de gevorderden lengtes zwemmen ter voorbereiding van hun diploma 25 of 500 meter schoolslag of crawl.Houba haal je zo uit de groep als een van de beste zwemsters. Ze lijkt he-lemaal in haar element in het water, en toch kon ook zij vier jaar geleden nog niet zwemmen. “Het ging bij mij wel snel. Na drie lessen had ik het zwemmen al beet. Daarna heb ik via Dar al Amal ook mijn rijbewijs gehaald, en nu ben ik aan het fiet-sen.” Intussen is ze ook bezig met een opleiding tot kleuterleidster.Ik kan alleen maar bewonderend naar al die zwemsters kijken. Hoe ze het opbrengen om elke week van Molenbeek naar Laken te reizen om in de afgesloten cocon van een schoolzwembad buiten de school-uren eindelijk te leren zwemmen. “Jullie zijn de generatie vrouwen die met veel pijn en zelfopoffering de huidige generatie op weg heeft gezet,” hoor ik Loredana Marchi tot deze vrouwen zeggen tijdens een vergadering met documentai-remaakster Hadja Lahbib, dochter van een van de habituees van Dar al Amal. Ook voor deze documentaire-maakster, die vindt dat de generatie van haar moeder te weinig aan het woord komt in de media, is het niet vanzelfsprekend om vrouwen te vinden die voor de camera iets over zichzelf willen vertellen. Misschien kan niet alles verteld worden, maar moet je soms gewoon samen dingen doen om elkaar aan te voelen.“Kom nog eens meezwemmen,” wuiven enkelen me uit. Ik voel me gevleid.� Jo�Govaerts

Volgende week: een bezoek aan het houtatelier van Foyer

www.brusselnieuws.be/foyer

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

“J’en ai déjà fumé. Ça va être la caricature, mais j’étais violoniste dans un groupe de rock, et effectivement du temps où j’étais à l’université, c’était quelque chose de banal. Mais je n’ai jamais été une grande consommatrice et j’ai eu une fois un mauvais trip, à mon avis suite à quelque chose qui était coupé et j’ai été après extrêmement prudente. Le cannabis consommé de façon épiso-dique, ce n’est pas dramatique. Le problème, c’est quand il est mélangé à d’autres substances...”

Ex-Ecolo-voorzitster Sarah Turine geeft in Le Soir grif toe dat ze al aan de wiet heeft gezeten. Of het haar zal helpen in haar strijd tegen de Mo-lenbeekse burgemeester Philippe Moureaux (PS) en zijn te lakse beleid tegen drugshandel, is niet zeker. Naar onze bescheiden mening is Turines bad trip ietsje te lang blijven duren.

Nu ja, dat stond al enkele weken geleden in Le Soir, en we hebben het u willen onthouden, tot nu, nu we een tekort aan politieke praat hadden. Gelukkig blijft Le Soir voortgaan op het subver-sieve elan, getuige hun berichtgeving over ‘la manifestation de droite’ die vorige vrijdag door Brussel trok. Met slogans als ‘Nous sommes les 1%’, ‘Les Gauchos au boulot’, ‘Pas d’allocs pour les dreadlocks’ en ‘Le chômage c’est du gaspillage’ wilde de wat schimmige groepering Collectif Artivist het debat aanzwengelen met de nodige humor. Het siert hen dat ze dat alvast niet op het Flageyplein zijn komen doen, wie weet kwam het tot rellen met de indignado’s.

Wetenschappers melden overigens een sterke toename van het fijn stof in Brussel de jongste weken. De oorzaak zou het verbranden van het Brusselse mobiliteitsplan zijn, een daad van verzet waarvoor in de richting van een Brusselse raad voor leefmilieu moet worden gezocht.

KIEKENMARKT – Voorwaar is de Kiekenmarkt echt een markt voor kiekens. Ondanks de recente heraanleg is het er smerig, de kiekens kunnen er eten, en het Brusselse stadsbestuur kan weer niets anders dan antitankversperring plaatsen om foutparkeren tegen te gaan. Schoon gezicht: een heraangelegde straat voor voetgangers, vuil-nis, vuilniszakken en van die grijze betonblok-ken. Alleen in Brussel.

WATERKIEKENS – Over andere kiekens gespro-ken: bij het ter perse gaan van deze krant zien alle aanwezige journalisten er bij aankomst op de redactie uit als waterkiekens. Noodgedwon-gen, want te voet door het hondenweer.

PIGEON PAS ÉCRASÉ – Is het u trouwens ook al opgevallen dat de duivenpopulatie in Brussel alsmaar suïcidaler wordt en met ware doods-verachting dat laatste kruimeltje van onder de malende band van de nieuwste SUV pikt? Toch is het resultaat opmerkelijk: het aantal hoopjes pluimen dat tegen het asfalt kleeft, lijkt gemin-derd. Geen kiekens, die duiven.

FLAGEY – Jawel, jawel. Het plein levert altijd nieuws op. Langs de balustrades van de vijver (werden die trouwens niet gerenoveerd?) hangen bordjes ‘Verboden op het ijs te komen’. Een blik op het wateroppervlak leert dat de aanwezige water- en andere kiekens rustig dobberen en drijven en niet met hun pootjes op ijs trippelen. Dat kan ook nauwelijks, het is april. Toch een smet op het blazoen van de gemeente Elsene, de beste aller Brusselse gemeenten.

www.cdenv-brusselsparlement.be

Steven Vanackere: ‘Alle talenten gebruiken om welvaart te behou-den’De regering werkt hard om de economische crisis te bestrijden. En die strijd zullen we winnen. Eerst willen we het vertrouwen her-stellen, de economische groei weer op gang krijgen. Daarvoor moeten we al onze troeven inzetten. Alle mogelijke en diverse talenten aan boord houden: mannen en vrouwen uit alle bevolkingsgroepen, jong en oud, … De ervaring van oudere werknemers op een ge-eigende manier gebruiken. Zo wordt langer werken een zegen, niet alleen voor de ge-meenschap, maar ook voor de werknemer. Brussel is het hart van onze economie. Er is een schat aan talent voorradig. We mo-

gen dat niet verloren laten gaan.

Steven VanackereFederaal Minister van FinanciënVerhinderd schepen stad Brussel

Walter Vandenbossche: ‘Diversi-teit is in eerste instantie tolerantie!’De moord op de imam van de sjiitische Ri-da-moskee in Anderlecht kwam bij iedereen als een donderslag bij heldere hemel. Deze laffe daad is een aanslag op alle waarden waar we in geloven: tolerantie, diversiteit, gods-dienstvrijheid en het recht om anders te zijn.

Intolerantie is nefast; nultolerantie moet het antwoord zijn op ontoelaatbaar religi-eus fanatisme en het importeren van in-ternationale conflicten. Daarnaast moet er meer geïnvesteerd worden in interculturele en interreligieuze dialoog om tolerantie en respect voor andersgelovigen te bevorderen.

Walter VandenbosscheEerste Ondervoorzitter Brussels Parlement Gemeenteraadslid in Anderlecht

Lieven Lemmens: ‘Elke dag wer-ken aan een divers Molenbeek’Molenbeek is uniek en vooral erg divers. Dat er-vaar ik elke dag: in de school waar ik les geef, in mijn straat en in mijn buurt. Als gemeente moe-ten we voluit inzetten op deze diversiteit, en ieder potentieel de kans geven zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. Daarom steun ik de vele initia-tieven die dit doel in Brussel mee helpen te ver-wezenlijken, zoals JES als deskundige partner in het grootstedelijk jeugdbeleid of BON, het ont-haalbureau voor Inburgering in Brussel. Diversi-teit is een uitdaging waar ik elke dag voor ga, en dat is waar CD&V Molenbeek wil op inzetten!

Lieven LemmensCD&V Sint-Jans-Molenbeek

www.visieopbrussel.be

Martine Motteux: ‘Inzetten op kansrijk onderwijs’Sint-Gillis, de gemeente bij uitstek van de di-versiteit! In 32 jaar tijd heb ik mijn wijk erg zien evolueren. Vele talen komen hier aan bod. Uitstalramen kregen met de tijd een andere uitzicht. Ook de Vlaamse katholieke school in het noordwesten van de gemeente kende een enorme evolutie. Van een kleine school met 90 Vlaamse leerlingen, evolueerde men naar een 100% anderstalige school, allen kinderen van Marokkaanse afkomst. Dit brengt voor het schoolteam een belangrijke uitdaging met zich mee. Alle kinderen moeten, op hun maat, ge-lijke onderwijskansen krijgen. Zodat ook zij alle kansen krijgen om perfecte tweetalige Brusselaars te worden...

Martine MotteuxCD&V Sint-Gillis

Visie op diversiteit in Brussel

“Zo is dat als je een hoofddoek draagt. Dan toon je je niet in zwempak”


J oël Riguelle is burgemeester van het kleine Sint-Agatha-Berchem sinds 2003, maar daaraan gaat een lange carrière in de Ber-

chemse en Brusselse politiek vooraf.In volle Mei ’68 kwam hij in aan-raking met de bewegingen rond internationale solidariteit. Het was de tijd van de Angola- en Namibië-comités. Dat, en zijn engagement bij de scouts, was ook de lokale politici in Berchem niet ontgaan. “De PSC is me in 1976 komen vragen om op de lijst te staan – ik was toen 22. Ik zag dat niet zitten. De PSC was toen de partij van Paul Vanden Boeynants, van Cepic, een uitgesproken rechtse partij. Nadien heeft de Mouvement Ouvrier Chrétien, de MOC, de lin-kervleugel van de PSC, mij gevraagd. Ik ben toen op een christendemo-cratische dissidente lijst in Berchem gaan staan. Ze boden me de 23ste plaats, ik vroeg de derde, kreeg de vijfde en bij de verkiezingen haalde onze lijst nul zetels! Maar ik ben sindsdien niet met politiek gestopt.”Toen hij schepen werd in 1995, bracht Riguelle, die ervaring had op verschillende PSC-kabinetten, een zekere professionalisering in het gemeentebestuur. Hij was schepen van Ruimtelijke Ordening en zorgde voor een Gemeentelijk Ontwikke-lingsplan. Nooit gezien in het dorpse Berchem. Het was de eerste keer dat er echt in termen van stedenbouw over de gemeente werd nagedacht. “En we gebruiken dat plan nog al-tijd,” glundert Riguelle.Daarnaast heeft Riguelle al van bij het begin aangedrongen op het aan-werven van bekwaam gemeenteper-soneel. “Een goed humanresources-beleid is de sleutel tot een succesvol gemeentebestuur,” zegt de burger-vader.

Tais-toiVan communautaire dwaasheden kun je het Berchemse bestuur moei-lijk verdenken. Lang zwaaiden de Nederlandstalige christendemocra-ten hier de plak. Met twee Vlaamse schepenen houdt het schepencollege nog steeds de kerk in het midden. Riguelle spreekt trouwens uitste-kend Nederlands. “Niet door mijn opvoeding, hoor, hoewel ik familie had in Opwijk. Ik hoorde wel Vlaams Brussels spreken thuis, maar het is dankzij tv en radio dat ik me het Algemeen Nederlands eigen heb ge-maakt.”Het Nederlands, en bij uitbreiding de Vlamingen, zijn geliefkoosde

BRUSSEL – Joël Riguelle (CDH) blijkt de burgemeester die wonderwel bij Sint-Agatha-Berchem past. Even bescheiden als rustig. Net als zijn gemeente. “Grote problemen kennen we hier niet.”

In het opkamertje naast zijn bureau zet burgemeester Joël Riguelle koffie en houdt hij zijn dossiers bij: bescheiden als zijn gemeente.

© SASKIA VANDERSTICHELE

Portret > Joël Riguelle, burgemeester van Sint-Agatha-Berchem

Groot voorstander van inburgering

we hebben goed onderwijs. Het is triestig dat het zo moeilijk is om een uitweg te vinden uit het communau-taire gehakketak.” Riguelle hoopt dat het land nu een tijd van commu-nautaire rust krijgt.De gemeente Berchem is een mid-denmoter. Niet rijk, maar ook niet arm. Dat wil ook zeggen dat de ge-meente niet kan genieten van de talrijke gewestelijke potjes, zoals de wijkcontracten. Riguelle vindt dat niet erg: “Wijkcontracten hebben wij niet nodig, grote problemen als in Anderlecht en Molenbeek hebben we niet. De criminaliteit is laag.”De gemeente hengelt wel naar sub-sidies waar mogelijk. Zo heeft Ri-guelle een compensatie in de wacht kunnen slepen voor de dotatie uit het Gemeentefonds omdat de in-komsten uit de onroerende voor-heffing in Berchem lager liggen dan elders in Brussel. Dat komt dan weer omdat de kadastrale inkomens nooit zijn aangepast. Riguelle speelt zijn rol als gewes-telijk député dus uit in het voordeel van zijn gemeente. “Zeer zeker (lacht). Zo werkt politiek nu een-maal.” Hij geeft zelf het voorbeeld van het Schweitzerplein, dat einde-lijk gerenoveerd wordt en dat voor twee derde door het Brussels Hoofd-stedelijk Gewest wordt betaald.Zouden de Brusselse structuren niet simpeler kunnen? Een stad, één bestuur? Riguelle is niet enthou-siast. “Niet voor mijn post als bur-gemeester: ik kan iets anders doen in mijn leven. Ik geef toe dat er veel versnippering is. Maar één OCMW? Neen, daar geloof ik niet in. Heb je al gezien hoe het OCMW van de

Stad Brussel werkt? Er is geen pro-bleem met de negentien gemeenten, wel met één ervan. En dat is de Stad Brussel, die te zwaar weegt binnen het geheel. Waren we met achttien, het zou veel makkelijker lopen.”Sint-Agatha-Berchem mag dan al een rustige gemeente zijn, de grote stad lonkt wel om de hoek. Voor Riguelle is veiligheid dan ook prio-riteit nummer één voor de komende legislatuur. “We moeten constant op het terrein aanwezig zijn. We leven, ook in Berchem, steeds meer met verschillende culturen samen, en dat vergt een inspanning. Daar-om ben ik een groot voorstander van inburgering. Elke nieuwkomer moet Frans of Nederlands leren. Anders kan een samenleving niet functioneren. Vlaanderen heeft dat al langer begrepen. Trouwens, ook het idee van de ‘brede school’ is uit-stekend. School, bibliotheek en vrije tijd met elkaar verbinden. Dat moe-ten we verder uitbouwen, ook aan Franstalige kant.”�

Steven�Van�Garsse�en��Jean-Marie�Binst

thema’s in de jaarlijkse politieke cabaretproductie Sois belge et tais-toi waaraan Joël Riguelle al enkele jaren deelneemt. Riguelle is een on-vermoed goed komiek, of het nu om Jansen en Janssen gaat, een leraar Nederlands of Guy Verhofstadt. Zijn

humor is bijtend, en wel eens con-fronterend voor Vlamingen, maar altijd grappig.Riguelle haalt er veel voldoening uit. “In feite is het eenvoudig. In de po-litiek kun je keihard werken, en er toch geen applaus voor krijgen. Wie

zich geeft op de bühne, krijgt er ook iets voor terug van het publiek. Dat is, moet ik zeggen, erg prettig.”Toch kan die humor niet verhullen dat Riguelle het jammer vindt dat Vlamingen en Franstaligen elkaar in de haren zitten. De shows zijn een uitlaatklep. “Sinds de Tweede We-reldoorlog heeft België hard gewerkt om een maatschappijmodel uit te bouwen. We hebben een van de bes-te systemen van gezondheidszorg,

“Er is geen probleem met de negentien gemeenten. Wel met één ervan”

ADVERTENTIE


Welkom op Walking MadouSINT-JOOST-TEN-NODE – Het Madouplein en een deel van de Leuvensesteenweg hebben een knalgele laag gekregen. Later volgt een volledige renovatie van deze autovrije zone, die werd om-gedoopt tot Walking Madou.

Het architectenbureau Suède 36 heeft de lelijke en grauwe zone opgefleurd met enkele opvallende creatieve ingrepen. “We vinden geel nu eenmaal een mooie kleur,” zegt Christophe Mercier van Suède 36. “Het fleurt de buurt op en trekt de aandacht.”Dit is nog maar een begin. “Op het Madouplein hebben we dertig gele windzakken geplaatst, omdat het daar letterlijk een tochtgat is,” zegt Mercier. “Op het plein komen ook enkele autowrakken die we vol zand en aarde hebben gegoten. We laten er enkele boompjes uit groei-en. Daarmee steken we de draak met de veel te luidruchtige en veel te aanwezige wagens. Achter de Madoutoren hebben we fitnesstoe-stellen geplaatst waarop iedereen zich kan uitleven. De bomen en

Stedenbouw�> Creatieve ingreep in afwachting van structurele heraanleg

© DIETER TELEMANSZo ziet het Madouplein er de komende drie maanden uit: geel. Dankzij Suède 36.

planten moeten alles nog gezelliger maken. Een terrasje doen kan voort-

aan aan discotheek Mirano, waar we ook concerten organiseren.”

Mercier is maar wat tevreden dat hij zijn creativiteit mag botvieren. “On-

gelooflijk wat voor kansen we van burgemeester Jean Demannez (PS) krijgen. In Sint-Joost kunnen we dingen doen waarvan we in andere gemeenten alleen kunnen dromen. Ook de steun van andere partners, zoals minister Grouwels, de MIVB, Mobiel Brussel en Atrium, is niet te onderschatten: het is een heus geza-menlijk project.”De creatieve uitspattingen van Suè-de 36 blijven in principe maar drie maanden zichtbaar. Op dit moment worden de vergunningen aange-vraagd voor de heraanleg van het Madouplein en een deel van de Leu-vensesteenweg. “De steenweg krijgt tussen Madou- en Sint-Joostplein bredere stoepen en een aparte bus-baan, waar de bussen stapvoets zul-len rijden,” zegt Inge Paemen van Mobiel Brussel. “Op de Leuvense-steenweg komt gevlamd graniet in verschillende grijstinten, en ook de verlichting wordt vernieuwd.”Op zaterdag 14 april is er een groot feest voor de voorlopige heraanleg, met concerten, films en terrassen.

� Matthias�Vanheerentals

Over pedofilie en seksueel misbruik

WOENSDAG 25 APRIL, 20u

Beursschouwburg, Auguste Ortsstraat 20-28, 1000 Brussel

Vrije toegang

De plaatsen zijn beperkt. Graag een bevestiging van je

aanwezigheid via [email protected] of 02 242 36 02

voor 20-04-2012.

DEBAT

“Ik voel me aangetrokken tot je kind.”

Plegers van seksueel misbruik komen op een bepaald ogenblik terug vrij. Verdienen

zij deze tweede kans? In welke mate worden ze verder opgevolgd?

En hoe beschermen we onze kinderen? Zien we naast het monster ook nog de

mens? Kan je pedofielen behandelen? Is opsluiting de beste remedie?

We laten politici, onderzoekers en professionelen met ervaring op het terrein aan het woord in

een taboedoorbrekend debat.

Met o.a. Renaat Landuyt (Commissie Seksueel Misbruik), Peter De Waele (Pedofiliespeurder),

Kris Vanhoeck (Daderhulpcentrum ITER), Ellen Stassart (Child Focus) en moderator

Lisbeth Imbo (Radio 1, Terzake)

Een initiatief van de Stichting voor Morele Bijstand aan Gevangenen (SMBG) en het

huisvandeMens Brussel

Ond

er a

uspi

ciën

van

Uni

e Vr

ijzin

nige

Ver

enig

inge

n vz

w.

V.U

.: S

onja

Egg

eric

kx, p

/a B

rand

Whi

tlock

laan

87,

120

0 S

int-

Lam

brec

hts-

Wol

uwe

WWW.DEMENS.NU

120328_advertentie_HUISVANDEMENS-v2.indd 1 28/03/12 22:54


Deze week in de Dwarsstraat > Spanningen door aanslepende asielcrisis

Minderjarigen onbegeleid ‘op hotel’

Hier, in B&B Solys Botanique, verblijft een onbekend aantal niet-begeleide minderjarige asielzoekers. “Een tijdelijke noodoplossing, die niet aan onze kwaliteitsnormen beantwoordt,” zeggen ze bij Fedasil.


P euken, wikkels en een bo-kaal mayonaise. Het vuilnis dat Philippe Putman sinds

een maand in de tuin van zijn rij-huis in de Dwarsstraat aantreft, is niet de enige vorm van overlast die hij toeschrijft aan de niet-begeleide minderjarige vreemdelingen uit het aanpalende B&B Solys Botanique. Vooral het avonden nachtlawaai houdt zijn gezin wakker.Putman, echtgenoot en vader van twee kinderen, spreekt over slaande deuren, roepende en trappen af lo-pende jongeren. De veertigjarige man hoort het bijna dagelijks, ook na tien uur ’s avonds.Maar dat is niet alles. Een paar we-ken terug zag een buurvrouw vanaf de overkant van de straat hoe jon-geren van het B&B met elkaar op de vuist gingen. Ze belde de politie.

Enkele buurtbewoners vragen zich af hoeveel mensen, en in welke om-standigheden, er in het verouderde gebouw verblijven. Maar ook: is een bed and breakfast geschikt voor de opvang van minderjarige vreemde-lingen? En krijgen de jongeren ge-paste begeleiding en activiteiten?Solys Botanique, voorheen B&B Botanique, dat normaal gezien minstens elf goedkope kamers aan toeristen aanbiedt, vangt op dit mo-ment twintig niet-begeleide minder-jarige vreemdelingen op. Deze jon-geren, (in theorie) nog geen achttien jaar oud en naar België gekomen zonder persoon die het ouderlijk gezag of de voogdij uitoefent, horen in een opvangcentrum. Maar door plaatsgebrek logeert Fedasil, het federaal agentschap voor de opvang van asielzoekers, honderdnegen-

tig minderjarigen in elf goedkopere ‘hotels’. “Uit noodzaak.”Solys Botanique, op het internet door ex-gasten vrij vaak negatief

beoordeeld, krijgt dertig euro per jongere per dag, laat Fedasil weten. De jongere beschikt dan over de hotelfaciliteiten, inclusief ontbijt. Daarnaast krijgt de minderjarige dagelijks een maaltijdcheque van

zes euro. Tweewekelijks ontvangt hij een sanitair pakket. Volgens Fedasil volgt een psychosociaal be-geleider de jongeren “wekelijks” op, “al is het niet te vergelijken met een opvangcentrum.”Verre van onvoldoende, stelt Katja Fournier, de coördinatrice van Plat-form Kinderen op de Vlucht. “In een opvangcentrum krijgen de jongeren

een noodzakelijke permanente so-ciale, psychologische en juridische bijstand.” Het Platform ziet toe op de bescherming van de rechten van niet-begeleide minderjarige vreem-delingen in België. “Wanneer je een

groep pubers van allerlei origine, die in een stressvolle situatie zitten, op een kleine ruimte zonder omkade-ring samen zet, dan hoeft een beetje tumult niet te verbazen. Als deze jongeren rechten en plichten heb-ben, dan geldt dat ook voor de Bel-gische staat, die hen alleen op hotel laat wachten.”

Niet de eerste klachtEen man, die zich aan de telefoon als uitbater van Solys Botanique voorstelt, maar zijn naam weigert te geven, zegt niet op de hoogte te zijn van vuilnisoverlast. En het ge-luid? “Kinderen maken nu eenmaal lawaai, maar het is zeker niet over-dreven. Ons gebouw is trouwens goed geïsoleerd. Het is ook altijd de-zelfde buur die klaagt, al jaren aan een stuk. Hoeveel toeristen en jon-geren er bij ons verblijven? Dat gaat u niet aan, maar het aantal varieert elke dag, door een roulatiesysteem onder de jongeren. Opvang is niet onze verantwoordelijkheid, maar de jongeren krijgen wel elke dag be-zoek: een voogd, advocaat, iemand van een ngo of van Fedasil.”Voor buurman Putman, die bena-drukt met de toeristen vrijwel nooit problemen te hebben, lijkt de ge-schiedenis zich te herhalen: in het B&B logeerden al eens minder- en meerderjarige asielzoekers. Volgens Putman, die “twee jaar lang door een hel ging”, maakten sommige be-woners te veel lawaai, soms tot twee uur ’s nachts. Een verzoeningspo-ging met de B&B-eigenaar leidde niet tot een minnelijke schikking, zo blijkt uit documenten van de vre-derechter. In die periode berichtten enkele media over incidenten met jongeren in B&B Botanique.

Iedereen ontevredenPatrick Vaes, politiecommissaris in Sint-Joost-ten-Node, zegt de hinder te onderzoeken. “We begrijpen de ergernis van de buren. Het is hier niet aangepast aan dit soort op-vang.”Toch zal Solys Botanique – “zolang als dat nodig is, maar niet langer dan dat” – jongeren blijven opvangen, vertelt Mieke Candaele, directeur Communicatie bij Fedasil. “Fedasil is nooit voorstander van opvang in hotels geweest. Het is een tijdelij-ke noodoplossing, die niet aan on-ze kwaliteitsnormen beantwoordt.” Te gelijk benadrukt Candaele dat het aantal plaatsen voor minderjarigen in een jaar tijd van 650 naar 1.150 (exclusief de hotels) steeg.Intussen overweegt een buurman van het B&B een comité op te rich-ten. Putman pakt het eerder prak-tisch aan. In de kamer van zijn vijf-tien maanden oude kind heeft hij een dubbele matras tegen de muur geplaatst. Hij vraagt zich af of het hotel al eens akoestische isolatie en dempend tapijt overwogen heeft. Putman, die naar eigen zeggen ooit een partij kleding aan de asiel-zoekers schonk, dreigt – net als de minderjarige vreemdelingen op ho-tel – nog een tijdje het slachtoffer te blijven van een asiel- en migratiebe-leid dat jarenlang door verscheidene federale ministers en staatssecre-tarissen stiefmoederlijk behandeld werd.� Steven�Vandenbergh

“Kinderen maken nu eenmaal lawaai,maar het is zeker niet overdreven. Het is ook altijd dezelfde buur die klaagt, al jaren”

BD

W R

EGIO

SINT-JOOST-TEN-NODE – Buurtbewoners klagen over geluids- en afvaloverlast door minderjarige vreemdelingen uit bed and breakfast Solys Botanique in de Dwarsstraat. De jongeren, die nauwelijks begeleiding krijgen, horen thuis in een opvangcentrum. Toch logeert Fedasil bijna tweehonderd minderjarigen in hotels.


Neder-Over-Heembeek staat voor een demografische omwenteling. De volgende jaren komen er 2.500 tot 3.000 inwoners bij. Maar de deelgemeente van Brussel blijft moeilijk bereikbaar.

Heembeek ligt geprangd tussen het kanaal, het koninklijk domein en Vlaanderen. Jarenlang was het een vergeten uithoek in het noord-oosten van Brussel. Daardoor bleef het dorpse karakter bewaard. Maar Brussel-Stad en het Gewest hebben het veertienduizend inwoners tel-lende stadsdorp ontdekt. De Stad en het OCMW beloofden aan het begin van deze bewindsperiode duizend woningen te bouwen om tegemoet te komen aan de huisvestingscri-sis. Daarbij lieten ze hun oog vallen op de open ruimte in Heembeek. Momenteel worden overal langs de Bruynstraat middenklassewonin-gen neergezet, bedoeld om te ver-huren. Voorts nam het Gewest het initiatief voor nieuwe sociale wo-ningen. Bovendien verrijzen her en der ook nog privéprojecten.“Over enkele jaren zullen hier 2.500 tot 3.000 mensen meer wonen. De eersten trekken deze lente nog in hun huizen,” zegt Pierre Hargot van het Heembeekse Interwijkencomité.Probleem is volgens Hargot dat er geen weloverwogen plan is. “Alles wordt zomaar neergezet zonder dat

‘Naar ’t centrum gaan we niet meer’

Wie van Neder-Over-Heembeek naar het centrum van Brussel wil, moet doorgaans aan de halte Heembeek overstappen op de tram.


er nagedacht is over hoe je echt een nieuwe wijk maakt, met de nodige voorzieningen en groene ruimtes. Er zijn nu wel twee schoolprojecten, maar die zullen nooit op tijd klaar zijn. En de enige winkel in de buurt van de nieuwe blokken is het win-keltje van de boerderij Nos Pilifs.”

Bus 47Ook het openbaar vervoer is niet klaar voor de verwachte bevolkings-toeloop. Volgens heel wat Heembe-kenaren laat het nu al schromelijk te wensen over.Ooit reed er een tram door Heem-beek, maar die werd vervangen door bussen. Bus 53 verbindt Heembeek met het UZ in Jette, bus 57 rijdt van het Noordstation naar het Mi-litair Hospitaal. En dan is er bus

andere oudere Heembekenaren ga ik niet meer naar het centrum. Met de tram kom je aan in een ondergronds metrostation. Zelfs jongere mensen vinden dat gevaarlijk.” De Backer bereidt dan ook nieuwe acties voor.Het Heembeekse openbaar vervoer vertoont nog andere mankementen: de 53 zit vaak overvol, en de 57, die tijdens de spits werknemers naar de bedrijvenzones brengt en weer afhaalt, rijdt langs het kanaal waar niemand woont. Hargot: “’s Mor-gens keert die bus dus leeg terug. Waarom loopt die lijn niet door het centrum van Heembeek? Daar wor-den heel wat straten niet bediend, de Oorlogskruisenlaan bijvoorbeeld.”Hargot ziet wel iets in het voorstel van de studenten van La Cambre, die Heembeek vorig jaar onder de loep namen. Ze kwamen met het idee voor een tram tussen Heem-beek en het toekomstige GEN-sta-tion van Schaarbeek. Maar met dit voorstel gebeurt niets, net als met de suggestie van schepen Christian Ceux (CDH) om de eventuele metro naar Schaarbeek door te trekken tot Heembeek. Ceux, zelf Heembeke-naar, zegt dat hij praat met de MIVB over de verhoging van de frequentie van de 47 en de 53, de invoering van een lijn 47bis met een enigszins an-dere route en de wijziging van het traject van de 57. “Maar het is niet gemakkelijk om iets te veranderen. De MIVB krijgt vele aanvragen.”Volgens woordvoerster An Van hamme is de MIVB zich ervan be-wust dat Heembeek niet optimaal ontsloten is en dat de noden nog groter zullen worden met de bevol-kingsaanwas. “Er lopen dan ook verschillende studies.”�� Bettina�Hubo

www.brusselnieuws.be/ sukkelstraat

DE SUKKELSTRAAT (10) OPENBAAR VERVOER IN NEDER-OVER-HEEMBEEK

Op 14 oktober zijn er gemeenteraadsverkiezingen. De komende maanden legt BDW in de reeks De Sukkelstraat elke week een pijnlijk aanslepend dossier uit een van de 22 Brusselse gemeenten op tafel. Deze week: Heembeek, of de stormloop op een stadsdorp.

“Oudere mensen willen niet overstappen. Dat gejakker!”

ook op zondag, moeten de Heem-bekenaren overstappen op de snelle tram 3 om in het centrum te gera-ken. Intussen, en na luid protest van het wijkcomité Heembeek Blijft!, werd de overstapplek wel verplaatst en een stuk aangenamer gemaakt. Bovendien zijn sommige buschauf-feurs nu zo vriendelijk om te wach-ten op de trams.Hargot geeft toe dat de bus-tram-verbinding sneller is. Maar voor vele Heembekenaren blijft het kortwie-ken van hun bus 47 onverteerbaar. “Oudere mensen willen niet over-stappen, dat gejakker,” zegt Marie-Louise De Backer, de kranige woord-voerster van Heembeek Blijft!, die al heel haar leven in Heembeek woont. Jarenlang nam ze de bus naar het centrum. Nu niet meer. “Net als vele

Netheid en veiligheid zijn voor de Franstalige MR dé thema’s voor de gemeenteraadsverkiezingen. Hoewel de partij onder leiding van lijsttrek-ster en huidig eerste schepen Domi-nique Dufourny in de meerderheid zit, vinden de liberalen dat het beter kan. Ook het veel te talrijke gemeen-tepersoneel is de blauwen een doorn in het oog: ze eisen een betere service en een efficiënter personeelsbestand. Toch forse kritiek op de PS-coalitie-partner.Op de lijst weinig verrassingen. De top wordt aangevoerd door oude be-kenden: naast Dufourny de schepe-

nen Yves de Jonghe d’Ardoye, Natha-lie Gilson en Marinette De Cloedt en de raadsleden Viviane Teitelbaum en Gautier Calomne. De eerste Vlaming is advocate Valérie Libert op de zes-tiende plaats. Op 29 en 35 vervol-ledigen Frederik Lamberty en Geert Roye mans de Open VLD-aanwezig-heid. Opmerkelijk is de aanwezigheid van schepen van Netheid Delphine Bourgeois. Die werd uit het FDF ge-gooid, maar duwt als onafhankelijke de lijst. Nieuwkomer Alain Destexhe is voorlaatste. Oud-schepen van Fi-nanciën Olivier de Clippele komt met een eigen lijst op.� CD

Eerste Vlaming op 16Elsene > MR en Open VLD hebben gezamenlijke lijst

Uit een reserve van 73 miljoen euro van het Hoofd-stedelijk Gewest voor preventie ontvangt Berchem 1.070.777,92 euro voor de periode 2012-’14. Daar-mee kunnen de lokale acties tegen de objectieve en subjectieve veiligheid voor het eerst op de langere termijn (drie jaar) gepland worden. Voordien wer-den de budgetten per jaar toegekend.

Netto gaat het om 349.885 euro voor 2012, 356.882 euro voor 2013 en 364.020 euro voor 2014. De ge-meentelijke Preventiedienst kreeg er met het budget sinds januari een evaluatiebeambte bij, die de ploeg van zes gemeenschapswachten, drie conflictbemid-delaars, twee straathoekwerkers en een diensthoofd versterkt. De preventieacties kunnen blijven lopen tot 2014. Het accent ligt op de strijd tegen onveiligheids-

gevoelens en het probleem van samenscholing door hangjongeren en schoolverzuim.Berchem biedt geen secundair onderwijs op zijn grondgebied. De hoogste klassen van de lagere scho-len kunnen in workshops leren omgaan met het openbaar vervoer, vooraleer ze naar een school in een andere gemeente moeten. Ook de ‘veranderende leer-structuur’ met verschillende leerkrachten (in plaats van één onderwijzer) wordt hen diets gemaakt, zodat ze hun verantwoordelijkheid leren opnemen. Voorts is het geld bedoeld om via dialoog conflicten op te lossen, delinquent gedrag te ontmoedigen (grotere zichtbaarheid van de gemeenschapswachten) en voor bewustmakingsacties (Dag van de Hoffelijkheid, actie ‘Propere honden’, bijscholing voor verbalisering).� JMB

Drie jaar geld voor preventieSint-Agatha-Berchem > Gemeente krijgt 1 miljoen euro uit pot van 73

47, de enige die Heembeek met het centrum van Brussel verbindt. Of beter gezegd: verbond. Want sinds een paar jaar rijdt alleen nog tussen tien en halfvier af en toe een 47 tot aan De Brouckère. Daarbuiten, en


“Het moeilijkste is: onze eigen rol als burger herdenken. Wat willen wij? Draait het om koop-kracht of om leef-kracht?”

Economie > ‘Op naar een nieuw soort samenleving’

Groen, sociaal en sterk economisch

Is er wel zoiets als een Brusselse economie? Zeker, er is een economie in Brussel. Maar die lijkt niet van Brussel en al helemaal niet voor de Brusselaars.Hoewel er dus veel rijkdom wordt gecreëerd, neemt de sociale onge-lijkheid toe, stagneert de werkloos-heidsgraad van de Brusselaars, blijft de creatie van een eigen Brusselse economie ter plaatse trappelen. Daarom dit pleidooi voor een ande-re, een groene economie.Groene economie gaat niet alleen over het promoten van windmolens of zonne-energie. Het gaat om een transitie naar een ander soort sa-menleving. Een transitie naar een economie, een maatschappij die de ecologische, sociale en financiële crisis tegelijk aanpakt, op maat van Brussel en de Brusselaars.Die transitie komt er door een aan-tal pijlers uit te bouwen. De eerste is het vergroenen van de traditionele economie. Een Brussels voorbeeld hiervan is de alliantie tussen werk en milieu, aangegaan door de mi-nisters van Werk en van Leefmilieu. Want investeren in het milieu gaat hand in hand met de creatie van duurzame jobs, aangepast aan het profiel van de Brusselse werkzoe-kenden.De bouwsector is de eerste waar de alliantie wordt uitgetest. Het Ge-west zet in op opleidingen en finan-ciële stimulansen voor bedrijven die ecologische bouwstijlen gebruiken, en daarnaast legt het Gewest ook strenge criteria op, zoals het ver-plicht passief bouwen vanaf 2015.Een tweede pijler is het ondersteu-nen van de bestaande alternatieven. We mogen niet langer investeren in bedrijven die in het beste geval belo-ven om twee jaar te blijven en die hun personeel als een wegwerpproduct behandelen. In Brussel zijn er veel bedrijven die bewust kiezen voor

Arnaud Pinxteren en Elke Van den Brandt.

economie in handen nemen, zelf bepalen in welke bedrijven we wil-len investeren en waar, zelf rich-ting geven aan de sectoren van de toekomst. Een Brussels gewestelijk economisch beleid mag zich niet beperken tot het voorkómen van de-lokalisatie. Het is niet normaal dat er bijna drie keer meer middelen be-steed worden aan het ‘activeren’ van werkzoekenden dan aan het onder-steunen van ondernemerschap en economische activiteiten.Zelfs in Brussel kan de overheid een actieve rol spelen. Dit veronderstelt een duidelijke visie op ruimtelijke ordening. Het Gewestelijk Plan voor Duurzame Ontwikkeling moet een nieuwe organisatie van de stad voorstellen met plaats voor een ei-gen economie, gelinkt aan de stad, de behoeften van de Brusselaars, de aanwezige werkkracht en creativi-teit.De laatste pijler is wellicht de moei-lijkste: onze eigen rol herdenken. Wat willen wij zelf als burgers? ‘Moet er nog meer welvaart zijn?’ vraagt Bart Dhondt (voorzitter Jong Groen, red.) in een opiniestuk. Ligt ons geluk in steeds meer goederen aanschaffen? Of missen we de es-sentie wanneer we ons blind staren op koop-kracht? Moet het niet eer-der om leef-kracht gaan – de kansen om in het leven te staan, om zowel aan je basisbehoeften te kunnen voldoen (zoals deftig wonen en eten) als jezelf te kunnen ontplooien? Durven we af te stappen van produc-tivisme en consumentisme? We denken te vaak dat de economie boven ons staat, dat ze machtig is, dat banken het systeem beheersen en het grootkapitaal de controle heeft. Economie is geen losstaand, ongrijpbaar instituut. Het is geen parallelle wereld waarvan de toe-gangspoort zich ergens in de beurs-huizen verschuilt. Economie kun je sturen van onderuit, we maken er allemaal deel van uit.

Elke Van den Brandt en Arnaud Pinxteren

De auteurs zijn beiden Brussels parlementslid, Van den Brandt voor Groen en Pinxteren voor Ecolo

“Economie is geen parallelle wereld, economie kun je sturen van onderuit”

© -S

IBDWOPINIE

rol van de overheid. Brussel is een voorbeeld van een tewerkstellings- en bedieningsoverheid. De afgelopen twee decennia heeft de Brusselse overheid gezocht naar oplossingen om negatieve gevolgen te herstellen: jobbegeleiding, afvalbeheer, woon-creatie... Broodnodige voorzienin-gen, maar als ze op zich staan, komt het ongeveer neer op het toedienen van palliatieve zorgen. Willen we het hele gewest echt reanimeren, dan zullen we de kern van het probleem moeten aanpakken, niet enkel de gevolgen. Finland kiest bijvoorbeeld voor een andere overheid, een in-

vesterings- of multiplicatoroverheid. De Finse overheid kiest strategisch waarin ze wil investeren, en ont-wikkelt dan netwerken tussen het bedrijfsleven, de onderzoekswereld en de overheid. Het Finse model kan trouwens ook model staan voor an-dere elementen van maatschappe-lijke duurzaamheid: minder sociale ongelijkheid, meer gendergelijkheid, minder zwarte economie... Groene, economische en sociale efficiëntie gaan er hand in hand.

SturenDe Brusselse overheid moet zelf de

BRUSSEL – De hoofdstedelijke economie lijkt schizofreen, vinden de groene politici Elke Van den Brandt en Arnaud Pinxteren. Ze leggen u enkele krantenkoppen van de afgelopen weken voor als bewijs: ‘Brussel is de derde rijkste regio van de EU’ en ‘Een op drie Brusselaars leeft onder armoedegrens’. Of ‘Meer dan 2000 jobs raken niet ingevuld’ tegen-over ‘Brussel blijft het kneusje in werkloosheid’. Het is tijd voor een andere economie, een groene.

een andere, socialere economie. Het is een karikatuur om te denken dat de sociale economie er enkel is om mensen met een handicap aan het werk te krijgen. Het is een volwaar-dige sector van bedrijven, die ervoor kiezen om hun werknemers vóór de winst te laten komen. Deze sociale economie verdient erkenning en steun. Ook bedrijven die ‘cyclisch’ werken, maken deel uit van deze pij-ler: het afval van het ene bedrijf kan dienen als grondstof voor een ander, en strategische netwerken spelen daarop in.Een derde pijler is het herzien van de


BDWOPINIESpuugzatdoor Danny Vileyn

Het was zaterdagochtend even over zevenen toen MIVB-supervisor Iliaz Tahiraj (56) aan het Redersplein op de grens van Laken en Molenbeek aankwam. Hij was opgeroepen omdat bus 14 gebotst was met een Citroën C3. Hij zou nooit meer thuiskomen.Een dolleman, opgeroepen door de dronken bestuurder van de Citroën C3, mepte hem met één ongelukkige vuistslag dood. Tahiraj, een plichtsbewuste man, stond op een klein jaar van zijn pensioen. Analyses over de ver-ruwing van de maatschappij en de toename

van gratuit geweld – ook op het openbaarvervoersnet – kunnen de nabestaanden niet troosten. De blijken van solidariteit van collega’s van de MIVB, NMBS, TEC en De Lijn hopelijk wel. Dat de directie van de MIVB zaterdag het net stillegde om het perso-neel de kans te geven zijn woede en verdriet te uiten, was de juiste beslissing. Er zijn veiligheidsproblemen op het openbaarvervoers-net. Niet alleen voor het personeel, ook voor de reizigers. En jammer genoeg nemen de problemen niet af. De dood van Tahiraj was dan ook de spreekwoordelijke druppel die de emmer heeft doen overlopen. Het personeel wou niet eerder aan het werk dan na een gesprek met mi-nister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (CDH). Die bijeenkomst kwam er pas maandag in de late namiddag. Rijkelijk laat. Maar goed, de maatregelen die Milquet samen met haar Brusselse col-lega’s Charles Picqué (PS) en Brigitte Grouwels (CD&V) aangekondigd heeft, houden wel degelijk steek. Er komen honderden extra veilig-heidsmensen. Directeur Kris Lauwers noemde de maatregelen zelfs “impressionant”. Dat de vakbonden er, na drie dagen opschorting van de dienst, niet in slagen om het personeel op dinsdagochtend weer aan het werk te krijgen, is daarentegen niet te begrijpen. Hebben ze hun achterban niet in de hand? Er is terecht veel begrip bij de bevolking voor de verslagenheid van het personeel. Dat begrip verkwanselen met stakingen is dom. Met de gemeenteraadsverkiezingen in het vooruit-zicht hebben de vakbonden overigens voldoende wapens in handen om het beleid te dwingen de gedane beloften waar te maken. En dat de minister van Binnenlandse Zaken een Brusselse is, maakt het de bonden een stuk makkelijker.Dat alles ontslaat ook het gerecht niet van zijn taak om zijn werk te doen. Er is in de hoofdstad te veel straffeloosheid. Procureur des Konings Bruno Bulthé lijkt gewonnen voor een effectief vervolgings-beleid. “Ik ben dit zinloze, gratuite geweld spuugzat,” zei hij. Als hij het al zegt.

EVA HILHORST

BRIEVEN VAN LEZERS [email protected]

Creatief recyclerenNa de koperdiefstallen en het kettingrukken duikt er een nieuw fenomeen op, en ik had de twijfelachtige eer om daar weer het slachtoffer van te zijn. Toen ik twee weken geleden thuis kwam na het werk, stelde ik vast dat mijn (metalen) huisnummer van de gevel was verwijderd. Mijn huis was niet het enige, ook bij de buren en ernaast en daarnaast... Een halve straat met de oorspronkelijke jarenvijftigcijfers in smeedijzer moest eraan geloven.Geen vandalisme, nee, want de recentere fantasietjes in faience en dergelijke waren nog aanwezig. Geen luk-rake actie, want bij de werkende mensen waren de cijfers weg, bij de gepensioneerden hingen ze er nog. Dus ie-mand heeft een deur-tot-deuractie ondernomen of kent de bewoners goed.Zonder twijfel wordt er binnenkort een grote partij cij-fers aangeboden bij een handelaar in oude metalen of misschien op een rommelmarkt of zoekertjessite. Een spijtige achteruitgang van het patrimonium, een beang-stigende achteruitgang van onze maatschappij. Ik ben de eerste om recyclage van metalen toe te juichen, maar controle op ‘oude’ (lees: gestolen) metalen dringt zich op. Wees op uw hoede!

Krista Vervliet, Anderlecht

Blauw met rode sticker

Ik weet niet of jullie ervan houden als lezers op jullie brievenpagina’s met elkaar in dialoog gaan, maar ik pro-beer het toch een vervolg te geven. De heer Vandendries-sche vond in zijn lezersbrief van 5 april (BDW 1323, p. 12) dat ik in de mijne van een week eerder “te kort door de bocht ging.” Wel, ik vind natuurlijk van niet.Hij schrijft: “De overheid (via Fost Plus) moet aangeven wat haalbaar is.” Sorry, dáár zit de fout. Fost Plus is níét de overheid. Fost Plus is een bedrijf van de verpakkings-industrie. Op dit moment speelt de overheid de knecht van de verpakkingsindustrie. Die mag namelijk (via Fost Plus) zelf vastleggen welke helft van het door hun gepro-duceerde verpakkingsmateriaal in de blauwe zak mag en welke helft niet. En als er te veel ‘foute’ dingen in de zak zitten, moet de belastingbetaler betalen. Dat zou niet mogen.Voor mij moet de overheid aan Fost Plus opleggen álle soorten plastic in de blauwe zak te aanvaarden. Als er plastic zou bestaan dat niet te recycleren is, dat dan de leden van Fost Plus (de verpakkingsindustrie zelf ) ermee stoppen het te produceren en het ons op te dringen!Fost Plus hanteert in verschillende landen overigens verschillende regels. Waarom mogen yoghurtbekertjes bijvoorbeeld hier niet in de blauwe zak van Fost Plus, maar in Duitsland wel in de gele – ook van Fost Plus?Bij ons in de straat staat een huis vol met stagiairs van de Europese Unie. Die mensen proberen te sorteren, en zetten steeds blauwe en gele zakken buiten. Maar om-dat ze sorteren zoals ze het van ‘hun’ Fost Plus in hun thuisland geleerd hebben, zitten er voor het Belgische Fost Plus altijd ‘foute’ dingen in de zakken. Resultaat: het hele jaar door hele weken lang blauwe zakken met rode stickers op de stoep. Bedankt!

Malte Woydt, Schaarbeek

Hongerstakers

Op de Vrije Universiteit Brussel zijn 23 mensen zon-der papieren al 84 dagen in hongerstaking. Het gaat niet goed met hen: ze zijn graatmager, verbranden nu ook hun spieren als energiebron, kunnen nau-welijks meer rechtop staan en hebben amper weer-stand tegen infecties en ziekten. Ondanks hun kri-

tieke gezondheidstoestand gaan ze door met de actie.Wat drijft deze sans-papiers om zo ver te gaan, en wat motiveert ons, studenten, om hen te ondersteunen? De hongerstakers vragen een verblijfs- en werkvergunning van minstens een jaar. Ze willen legaal in België kunnen verblijven en werk vinden. Hierin herkennen we ons. Ook wij zijn beginnende twintigers die hier een leven wensen op te bouwen en waardig werk willen vinden. Het huidige beleid ziet echter een verschil tussen ‘ons’ en ‘hen’: wij zijn hier geboren, terwijl zij vluchtelingen zijn uit Marokko, Mauritanië, Algerije, Tunesië, Burkina Faso en Ivoorkust. Dat onderscheid heeft als gevolg dat ze ongewenst zijn in ons land. Ongewild, door een beleid dat deze mensen als ‘illegaal’ beschouwt.Door de ‘illegale’ situatie waarin mensen zonder papie-ren verkeren, hebben ze in België amper rechten. Dit ver-taalt zich in eerste instantie op de arbeidsmarkt. Voor de meeste sans-papiers is werkgelegenheid afhankelijk van dag tot dag. Als ze al werk vinden, in de bouw, hore-ca, schoonmaak of op de zondagsmarkt, dan varieert het dagloon van werknemers zonder papieren tussen 10 en 30 euro. Hiermee kun je niet overleven. De sans-papiers die op de VUB verblijven, vragen dan ook het recht om op zoek te kunnen gaan naar een degelijke job waardoor ze op eigen benen kunnen overleven.Als studenten vragen we staatssecretaris De Block om in te zien dat de rechteloze situatie van mensen zonder papieren in België onaanvaardbaar is. We willen dat onze leeftijdsgenoten dezelfde kansen als wij op een waardig leven krijgen. Hun strijd is de onze.

Kyle Michiels, Kevin Van Den Panhuyzen, Alexandra Ooms, Hélène Lemblé,

Mara De Belder, Karen Peeters, VUB-studenten, en Neal Michiels, ULB- en oud-VUB-student

Nummertje Numericable

(Brief aan [email protected], met [email protected] in kopie.) Half maart krijg ik telefoon van een Franssprekende mevrouw, die zegt dat ze in op-dracht van Numericable belt en aan de goede klant die ik ben, volgende promotiestunt aanbiedt: in plaats van de 15 megabyte die ik nu heb, krijg ik 100 MB, plus gratis telefoon, plus gedurende twee maanden gratis 25 tv-zenders extra (die na twee maanden verwijderd zouden worden). Dit alles één jaar lang voor de prijs van 19,90 euro, in plaats van de 52,80 euro die ik nu betaal. Na dat jaar zou de prijs 49,90 euro bedragen. Dit alles, ver-zekerde zij mij, gaat in vanaf nu – maart, dus. Ik zou ook een nieuwe modem krijgen. Ik antwoord dat ik die vorig jaar ontvangen heb, wat zij bevestigt; dat is dus niet meer nodig. Op mijn vraag waarom men mij, zonder enig bericht, maanden geleden al de toegang tot de drie Nederlandse zenders ontzegd heeft, antwoordt zij dat dit een zaak is voor de technische dienst. Op mijn vraag of dit gesprek per e-mail bevestigd wordt, antwoordt de vrouw dat dit per brief gebeurt. Op mijn vraag om dit dan in het Nederlands te doen, eindigt het gesprek.Via uw ‘Test online’ kom ik nu volgens downloadsnel-heid aan nog geen 5 MB (4,87 om precies te zijn). Dat is heel wat minder dan de 15 MB die ik nu zou hebben. Wat dan met de 100 MB?We zijn vandaag 10 april, en zowel in maart als deze maand heeft Numericable 52,80 euro van mijn bankre-kening gehaald in plaats van de beloofde 19,90 euro en is er van een bevestiging per brief, in het Nederlands of zelfs in het Frans, geen sprake.U zult begrijpen dat ik dit bericht doorzend naar BDW, omdat het mij helemaal niet duidelijk is of het om een vergissing, een grap of wat dan ook gaat (...).

Ida Hendrickx, Sint-Jans-Molenbeek

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar [email protected]. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via [email protected]. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.


VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Muziek > Stoemp!-chefs serveren nieuw talent in de kroeg

‘Nee, mijn naam stond nog nooit op een bierviltje’

‘I k wist dat er sinds een tijdje ook toffe concerten worden georganiseerd bij Martine van Au Daringman,” zegt Stijn

Vandeputte, of kortweg Stijn als je het over de elektronica-artiest hebt. Hij is er vaste klant en woont ondertussen al acht jaar in het cen-trum van Brussel. “Maar zij zitten nog niet in het systeem.”Daarom hebben we plaatsgenomen in de Wal-vis, een oude bekende van Stijn en er al bij vanaf de eerste Stoemp!-editie. Hij heeft hier nog aan de overkant van de straat gewoond. Toen beschouwde hij de klassieker onder de Brusselse kroegen omzeggens als zijn living. “Ik gaf hier interviews en fotosessies, en ik heb er ook weleens achter de toog gestaan om plaatjes te draaien. Toen Poppunt op zoek was naar Brusselse ‘chefs’ voor hun nieuwe reeks Stoemp!-concerten, kwamen ze bij mij terecht, en omdat Au Daringman niet beschikbaar was, leek de Walvis een logisch alternatief. Ik woon trouwens nog altijd in de buurt, iets ver-derop in de Dansaertstraat.”Ook de voorbije seizoenen was Stijn al een fan van het concept. Hij zag optredens van arties-ten die hij anders misschien niet zo snel zou gaan bekijken: vorige herfst nog Marike Ja-ger in de Bonnefooi en Say Say in L’Archipel. “Vooral het gemengde publiek spreekt me aan, en het feit dat de geprogrammeerde namen nog niet zo bekend zijn. Daardoor wordt het geen stormloop, wat de gezelligheid ten goede komt. Door de Stoemp!-concerten ben ook ik op

plekken beland die ik nog niet kende. Zo gaat er voor de huidige reeks een knus zaaltje open naast het Goudblommeke in Papier.”Dat was ook precies de bedoeling toen Stoemp! drie jaar geleden van start ging, zegt Tristan Jong van Poppunt. “We wilden Brus-selaars, maar zeker ook studenten en pende-laars, wegwijs maken in de stad, Brussel naar voren schuiven als een gezellige, dynamische stad waar ook ’s avonds, na de kantoor- en de

schooluren, iets gebeurt, én hen de authen-tieke cafés leren kennen met een laagdrempe-lig initiatief als gratis caféoptredens. Tegelijk geven we muzikanten de kans om te spelen in een stad waar het moeilijk is om als beginne-ling aan de bak te komen.”“In het begin hebben we de cafés echt moeten overtuigen om mee te doen,” vervolgt Jong. “Niemand snapte wat de bedoeling was. Ze hadden ook geen behoefte aan programmati-sche inmenging. Het concept ‘concertcircuit’

BRUSSEL – Sinds 2009 biedt Poppunt, het aanspreekpunt voor muzikanten en dj’s in Vlaanderen, gratis caféconcerten aan in Brussel. In het begin moesten de kroegen nog overtuigd worden van de formule; nu ze blijkt aan te slaan, staat iedereen te drummen. Nieuw dit seizoen is dat bekende Brusselaars nieuw talent voorstellen. Zo lanceert Stijn zijn jeugdvriend en inspiratiebron Hantrax.

BELGIë BoUWT: DE 75 mooISTE

BRUSSEL – Uitgeverij Luster komt met een pocketboek met de ‘top 75’ van superarchitectuur in België. Bijna een derde van die super-gebouwen staat in Brussel: 22 om precies te zijn.

De tweetalige (NL/E) gids heeft al-les om er een leuk parcours mee uit te werken, per fiets, wandelend of met het openbaar vervoer van hot naar her. Vooraan staat een kaart met de genummerde gebouwen, én een gewestkaart van Brussel met een aannemelijke selectie van het goeie bouwwerk aldaar. Elk gebouw krijgt een paginagrote kleurenfoto en een beschrijving van zijn interessantste kenmerken, naast het bouwjaar, de architect en het adres. De monu-menten die het architectuurtoerisme draaiende houden, zijn niet verge-ten: het Atomium en de Konink-lijke Serres op kop, het art-nouveau-paleis Stoclet (Hoffmann, 1911), de art-decopakketboot Flagey (Joseph Diongre, 1938) en de ING-hoofdzetel (Bunschaft, 1961) als toppers van de vorige eeuw. Toch is het aanbod veel verscheidener. Ook modernistische villa’s als het Huis Berteaux in Ukkel (L.H. De Koninck, 1936) en Le Para-dor in Sint-Pieters-Woluwe (Jacques Dupuis, 1948 en 1954), dat de archi-tect voor zijn broer bouwde, kunnen bekoren, naast recente cultuurhuizen als het jeugdtheater Bronks en het Théâtre National.Enkele gemeenten werden wat bui-tensporig bewierookt, Elsene en Brussel-stad bijvoorbeeld. Toch is de publicatie ook een gelegenheid om miskende bouwsels voor het voetlicht te brengen: de hoofdzetel van glas-constructeur Glaverbel (Jacqmain/Braem/Guillissen/Mulpas, 1967) en de tuinwijken Le Logis en Floréal (Eg-gerickx/Van der Swaelmen, 1924 en 1930).� JMB

Hadewijch Ceulemans, Belgium’s best buildings, 177 p., 19,95 euro, www.uitgeverijluster.be

KE

UK

EN

TOR

EN

ELISH

OU

T, AN

DE

RLE

CH

T. © F

RA

NS P

AR

THE

SIU

S

“Door Stoemp! ben ook ik op plekken beland die ik nog niet kende”

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Handicap & informatie

Bezoeken enkel op afspraak

[email protected]

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

bestond hier eenvoudigweg niet. Maar nu de formule werkt, wil iedereen meedoen.”Sommige cafés zijn ondertussen afgevallen door natuurlijke selectie. Café Dada en Het Warm Water in de Marollen gingen dicht, en voor café Kafka, dat sinds kort gesloten is en waar normaal gezien de opening van de vierde jaargang zou plaatsvinden, wordt op dit mo-ment een oplossing gezocht. Op die manier komt er ruimte vrij voor nieuwe Stoemp!-loca-ties, zoals de bruine stadskroeg L’Archipel en het Rits Café. “Dat laatste is weliswaar geen echte kroeg, maar er is wel een groot dagelijks verloop. De studenten houden ons publiek bovendien jong, en wie weet kunnen we hen overtuigen om ook een concert mee te pikken in een van de andere cafés.”De weer massaal aanwezige bierviltjes, die ettelijke weken voor de eerste concerten ver-spreid worden in alle deelnemende kroegen, maar ook in de Brusselse studentencafés, zijn het lokmiddel bij uitstek.

Zijn vader, mijn moeder“Nee, mijn naam stond nooit eerder op een bierviltje,” bekent Han Swolfs, alias Hantrax, een van de twee acts die Stijn op 31 mei ser-veert in de Walvis.Deze zogenaamde Stoemp! v/d Chef-concerten zijn nieuw dit seizoen. Op vier verschillende avonden presenteren curatoren met een Brus-sel-link – naast Stijn ook Irene Rossi, Frank Vander linden en het duo Marc Didden/PB Gronda – hun favoriete jonge artiesten.Stijn: “Hantrax is een jeugdvriend. Zijn vader heeft nog zangles gevolgd bij mijn moeder. Ik woonde toen nog in Antwerpen en was negen-tien, hij was dertien. Vooral zijn daadkracht heeft me geïnspireerd. Ik herinner me nog goed dat hij me toen vroeg of ik hem wilde helpen om een rapnummer op te nemen. ‘Kom maar wat mee producen en superviseren,’ zei hij me, ‘ik heb met mijn maten een studio ge-

Stijn (r.) stelt Hantrax (l.) voor in de Walvis: “Door hem ben ik zelf meer elektronische muziek gaan maken.”


TVBRUSSEL BELooNT BESTE SToEmP!-BIJDRAGE

Tvbrussel volgt de Stoemp!-concerten op de voet en verzamelt dit jaar ook de bijdragen van jullie, de DIY-Stoemp!-reporters ter plaatse.Heb je een prachtige sfeerfoto of -video gemaakt? Ben je de vrouw van je leven tegengekomen op een Stoemp!-concert? Schreef je een korte recensie of een poëtische

tweet? Stuur je ingevingen voortaan via #stoemplive (op Twitter) of [email protected] naar tvbrus-sel. Onze collega’s van de televisie zullen de muzikale boodschap verspreiden, én je maakt kans op een gratis Brussels etentje, enkele glazen vers gerstennat en een Stoemp!-cadeaupakket.

huurd om wat beats te maken.’ Door hem ben ik ook meer elektronische muziek gaan ma-ken. Hij was al synthesizers aan het verzame-len voor ik ermee begon! Het was al een tijdje geleden dat ik hem live gezien had. Tof dat ik hem nu in mijn eigen straat kan boeken.”Hantrax omschrijft zijn muziek als ‘analoog’ en ‘retrofuturistisch’. De soulvolle techno van Carl Craig is een inspiratiebron. Onder zijn eigen naam bracht Swolfs/Hantrax al eens een plaat uit bij Roulette Rekordz. Binnenkort trekt hij op tournee met de indiefolkband Kiss the Anus of a Black Cat, en daarnaast zit hij nog in tal van andere projecten, waaronder een symfonisch orkest en een betonpunkband. “Optreden onder mijn eigen naam deed ik nog niet zo vaak, maar ik heb in het verleden wel veel elektronische muziek gemaakt. Deze plek lijkt me ideaal om mijn meer dansbare num-mers te brengen. Als het publiek op elkaar ge-pakt zit, hoop ik er een discotheeksfeer in te brengen.”Naast Hantrax stelt Stijn dezelfde avond ook Pomrad voor, “een jonge, erg funky en frisse

© BART DEWAELE

elektronica-artiest”. Als chef koos Stijn be-wust voor twee elektronische acts. Het zorgt voor de nodige afwisseling in een concert-reeks die vooral teert op enerzijds rockgitaren en anderzijds singer-songwriters.

Met de kleine op caféStijn en Hantrax houden allebei van de unieke sfeer van caféconcerten. Stijn: “Ik heb vorig jaar het studentenjaar nog ingeleid in het Rits Café, dat toen net open was: een bijzonder leuke ervaring. Zonder negatief te willen klin-ken: het heeft wat weg van een braderie. Deels komt het publiek wel voor jou, maar dikwijls nog meer voor de sfeer. Je weet dat de mensen er hun geld liever uitgeven aan een extra rond-je dan aan een toegangskaartje. Het is dan ook de uitdaging om hun aandacht op te eisen en

vast te houden. Anderzijds kun je je er ook een soort vrijheid veroorloven die je tijdens regu-liere optredens niet hebt. Vroeger draaide ik vaak in Bar Tabac in Antwerpen. Als ik een nieuw nummer gemaakt had, zwierde ik het er altijd tussen om de reacties te peilen, en dat doe ik nog altijd.”Tegenwoordig is Stijn eerder ’s middags dan ’s avonds op café te vinden. “Meestal bij Martine, omdat dat net iets dichter bij huis is en ik er heel graag kom, om koffie te drinken of om met de cafébazin en de vaste klanten te kletsen. Het vaderschap heeft wel verandering gebracht in mijn cafége-woonten. Met de kleine op café gaan is toch net iets minder relaxt. Ik neem hem af en toe wel mee, maar hij danst nogal graag op de stoelen en breekt regelmatig het kot af.”

Voor de Stoemp!-concerten wil Stijn graag enkele uitzonderingen maken. Als je de on-bekende namen ziet, op een affiche of een bierviltje, moet je er trouwens maar bijdenken dat Isbells, The Bony King of Nowhere, Ama-torski en Intergalactic Lovers ook nog niet zo bekend waren toen ze in een Stoemp!-café stonden.Dat de Brusselaars de concerten best wel kun-nen pruimen, valt overigens af te leiden uit de meest gehoorde kritiek. Jong: “Die heeft be-trekking op de bierviltjes. Aan de ene kant staat ons logo en aan de andere kant ons pro-gramma. Handig voor wie wil weten wat waar te zien is, minder handig voor iemand die vlug iets wil neerkrabbelen.”

� Tom�Peeters

De vierde jaargang Stoemp!-concerten gaat op dinsdag 17 april van start met Luc Van Acker & Friends. Op 3 mei serveren Marc Didden en PB Gronda Douglas Firs in de Walvis. Op 22 mei stelt Frank Vander linden Tubelight voor in Le Coq. Irene Rossi serveert op 23 mei Sarah Carlier in café Roskam, en Stijn sluit de rij Stoemp! v/d Chef-concerten af met Pomrad en Hantrax in de Walvis. Telkens om 21 uur. Het volledige Stoemp!-aanbod staat op www.stoemplive.be


ADVERTENTIE

Boek > Toni Coppers’ vijfde thriller is razend spannend

Brussel annex OostendeBRUSSEL – Net als in het echte leven spelen toeval en geluk een rol in de boeken van Toni Coppers. Zo ook in zijn laatste, Stil bloed, waarin commissaris Liese Meerhout het in Oostende gaat zoeken.

I k beken. Stil bloed is het eerste boek van Toni Coppers dat ik gelezen heb. En ik ga me ook de andere vier thrillers met Liese

Meerhout en haar vriend Simon de Vere in de hoofdrollen aanschaffen. Coppers heeft me heel erg nieuwsgierig gemaakt. Ook al omdat de thrillers zich in Brussel afspelen, al maken Meerhout en De Vere dit keer een uitstapje naar Oostende.De Vere is curator van een tentoonstelling in het museum Mu.Zee. Daar komt hij in con-tact met de beau monde van de badplaats. Een beau monde – het echtpaar Magits – die Cop-pers meer dan raak typeert. Zo antipathiek als de omhooggevallen Catherine Magits ma-ken ze er niet veel, maar toch zou je niet ver-baasd zijn een dergelijk exemplaar op de een of andere receptie/vernissage tegen het lijf te lo-pen.Maar vooraleer Meerhout kennismaakt met het echtpaar Magits en hun dochter Laura, zijn er al twee doden gevallen: een journalist in Brussel en de directeur van een onderzoeksin-

stituut in Oostende. Beiden zijn mishan-

deld en bij beiden is een popje gevonden. Als op de plaats waar Laura ontvoerd wordt,

ook een popje gevonden wordt, lijken de speur-ders het spoor bijster.Toni Coppers heeft Oostende goed weten te vatten in zijn boek. Bij momenten rook en

hoorde ik de zee. Dat er zich scènes afspelen in het café van Hôtel du Parc, is goed gekozen en draagt bij tot de couleur locale.Ook de niet-geplande zwangerschap van Liese is een verhaallijn. Zelf verlangt ze heel erg naar een kind, maar haar vriend Simon heeft het niet op kinderen begrepen. De complexi-teit van de zwangerschap wordt op een sub-tiele, maar pakkende wijze in beeld gebracht. Toch maakt Toni Coppers gelukkig niet de fout om al te zeer op het privéleven te focus-sen. Stil bloed is nog maar het tweede boek waarin Meerhout bij de moordbrigade werkt. In de eerste drie boeken was ze nog inspecteur bij de afdeling Kunstcriminaliteit. Het was trou-wens in die hoedanigheid dat ze haar vriend Simon, die een antiekwinkel in de buurt van de Zavel geërfd heeft, ontmoette.Hoe geloofwaardig is de fi guur van de com-missaris? Glenn Audenaert, directeur van de gerechtelijke politie in Brussel, woonde de boekvoorstelling bij. “Ik zou Liese Meerhout maar wat graag in mijn team hebben,” ver-klaarde hij. Stil bloed werd voorgesteld in de salons van de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscom-missie (VGC) op uitnodiging van parlements-lid Carla Dejonghe (Open VLD): de VGC wil een open huis zijn voor de Vlaamse Brusse-laars (en Vlamingen). Coppers woont niet in Brussel, maar heeft er wel een pied-à-terre, en hij houdt heel erg veel van de stad. Coppers: “Ik snap niet dat er zo weinig thrillerschrij-vers Brussel als decor kiezen. Deze stad heeft zoveel te bieden.”� Danny�Vileyn

Toni Coppers, Stil bloed, uitg. Manteau,321 p., 21,95 euro

Toni Coppers: “Brussel is een fantastische stad.”

© D

AVID

FE

YAE

RTS

stituut in Oostende. Beiden zijn mishan-

Toni Coppers: “Brussel is een fantastische stad.”

Centrum Morele Dienstverlening is vanaf nu

huisvandeMens!DeMens.nu staat in voor de uitbouw van de vrijzinnig humanistische dienst-verlening in Vlaanderen en Brussel. Iedereen die het wenst kan in een huisvandeMens terecht voor informatie over o.a. ethische thema’s, maar ook voor info over plaatselijke vrijzinnig humanistische initiatieven en activiteiten. Heb je nood aan een luisterend oor (morele bijstand) of wil je stil staan bij een belangrijk moment in het leven (plechtigheden), dan ben je hier aan het juiste adres. Als deMens.nu willen we er immers zijn voor mensen.

Onze dienstverlening is kosteloos.

Je kan in ons huisvandeMens terecht voor:Vrijzinnig humanistische plechtigheden

Er zijn van die momenten in je leven die je niet snel vergeet. Die je ook nietsnel wíl vergeten, omdat ze zo ingrijpend zijn. De geboorte van je kind of het overlijden van een goede vriend, bijvoorbeeld. Of misschien sta je graag even stil bij een nieuwe stap in je leven, zoals vb. je huwelijk.

In het huisvandeMens kan je aan een consulent vragen om je te helpen bij de organisatie van een vrijzinnig humanistische plechtigheid.

bezoek ons voor meer info op www.deMens.nu

voor mensendoor mensenStalingradlaan 18-20, 1000 Brussel[Premetrostation Anneessens]Tel. 02 242 36 02 E-mail: [email protected]

Jetse laan 362, 1090 Jette[Bus 13 en 14 halte Legrelle]Tel. 02 513 16 33 E-mail: [email protected]


ADVERTENTIE

Een speciale dag in de Beursschouwburg

Photo romance: boordevol geslaagde spiegeleffecten.

Gezien: Photo romance van Lina Sa-neh en Rabih Mroué, op 31 maart in de Beursschouwburg.

Zaterdag 31 maart was una gior-nata particolare voor Cis Bierinckx. Het was zijn laatste dag als artistiek directeur van de Beursschouwburg. Ik heb hem zijn laatste woorden in functie zien uitspreken – een paar zinnetjes na de laatste voorstelling van zijn afscheidsfestival Sapere aude! / Dare to know! Hij deed dat met de bescheidenheid die zijn di-recteurschap heeft getypeerd.

Ik denk wel dat we mogen zeggen dat de Beurs-schouwburg de voorbije jaren de artistieke ge-moederen niet echt heeft doen oplaaien. Maar ik schrijf ‘ik denk’, want zeker weten doe ik het niet: wat bezoekjes aan de Beursschouwburg betreft ben ik de laatste jaren duidelijk in ge-breke gebleven. Nochtans was er de keren dat ik wel kwam, meestal sprake van kwaliteit. Maar dan kwaliteit die publiek moest vinden zonder de hulp van mediatieke namen, grote maatschappelijke discours, gevestigde arties-ten of blockbuster-festivals. Ik ben er ook van overtuigd dat de Beursschouwburg een hele-boel niches heeft bediend die anders in de kou waren gebleven. Terwijl het huis artistiek en organisatorisch van ver kwam, en niet afge-rekend mag worden op de vergelijking met de bloeiende jaren 1980 en 1990, toen het nog haast een monopoliepositie had in het nacht-leven ten westen van de lanen en de tijdgeest anders was. Hoewel die tijdgeest wel eens snel zou kunnen terugkomen.Op weg naar de Beursschouwburg las ik in de metro mijn dagkrant, en tegenwoordig is er niet veel meer nodig om weer op ouderwetse wijze verontwaardigd en gerevolteerd te ge-raken. Met zijn festival dat in het teken staat van geëngageerde kunst, markeerde Bierinckx derhalve nog eens het spoor dat in de nabije toekomst wel eens veel drukker bewandeld zou kunnen worden. Toch is het idee dat de politiek de kunst vooral ontsiert, hardnekkig. Ikzelf heb er ook last van, terwijl je de zaken ook kunt omkeren: de last die politiek is, kan door kunst worden verlicht. Kunst kan de pijn verzachten, de geesten aanscherpen en de mens eraan herinneren wat hij waard is, wat hij aankan en wat hij derhalve niet over zijn kant moet laten gaan. Er zijn genoeg gevallen

te vinden waarin politieke wantoestanden kunstenaars tot bovengemiddelde daden hebben aangezet.Photo romance van de Libanezen Lina Saneh en Rabih Mroué – dat complex is van vorm en inhoud, maar sterk in alle opzichten – is daar een voorbeeld van. Op het podium zit, naast muzikant Charbel Haber die live de soundtrack verzorgt, Lina Saneh in de rol van zichzelf als een filmmaakster die een remake wil maken van de film Una giornata particolare van Ettore Scola uit 1977 met Marcello Mastroianni en Sophia Loren. In die film ontmoeten een politiek ongeletterde huisvrouw en een politiek activist elkaar, terwijl buiten het bezoek van Hitler aan Ita-lië de hele bevolking op straat brengt.De remake moet dat gegeven naar het he-dendaagse Libanon halen. De huisvrouw en de vervolgde activist ontmoeten elkaar dan in Beiroet terwijl de verdeelde bevolking op straat komt tijdens de politieke onlusten na de Israëlische aanval op Libanon. De ac-tie op het podium betreft Sanehs ontmoe-ting met de Libanese censor, gespeeld door Mroué, die de film moet keuren.De titel Photo romance verwijst naar wat er ondertussen op het scherm te zien is: de filmstills van de ‘remake’ waarmee Saneh haar film komt uiteenzetten aan de censor, en waarop zijzelf te zien is als de huisvrouw en Mroué als de activist. Mroué is dus zowel censor als activist, Saneh zowel de ongelet-terde vrouw als de doortrapte filmmaakster. Zoals zij in haar onwetendheid valt voor de activist, zo valt de domme censor voor haar verhaal. De spiegeleffecten tussen de stills, de oorspronkelijke film van Scola en de actie op het podium spelen volop, terwijl er thema’s aangeraakt worden als bewust-wording, ontmoeting, openheid en gesprek, originaliteit en re-creatie, het individu en de massa – kortom, thema’s over het kunste-naarschap in een politiek vijandige omge-ving. Daarbij is Photo romance ook nog eens grappig, en op het niveau van de ‘romance’ best pakkend.Eind april zijn Saneh en Mroué weer in de Beursschouwburg te zien met 33 tours et quelques secondes, dat in première gaat op het Kunstenfestival. Waar Bierinckx weer zal opduiken, weten we nog niet.

� Michaël�Bellon

Pra

at

ach

teraf

DESIGNROMMELMARKT OP THURN & TAXIS

BRUSSEL – De indoor Designrommelmarkt blijft het jaar na jaar doen, nu al voor de der-tiende keer. Vooral objecten uit de tweede helft van vorige eeuw gaan er vlotjes van de hand: bakelieten telefoons, een Alessi-stoom-ketel uit de eighties, hard plastic stoelen van Panton of zetels van Bertoia. Verzamelaars en liefhebbers uit Frankrijk, Nederland, Duits-land, Oostenrijk, Zwitserland en Italië vinden de weg naar Thurn & Taxis (Havenlaan 86C), waar op zaterdag 21 en zondag 22 april vooral

Italiaanse en Scandinavische meubels, deco-ratie- en gebruiksobjecten de kenners vroeg uit de veren halen. De eerste dag worden de goederen rechtstreeks vanuit de vrachtwa-gen verkocht (toegang tot het terrein 20 euro). Op zondag staat al wat overblijft, aangevuld met ander kostbaars en veel hebbedingetjes, te kijk in het Maritiem Station. De ontbijt- en koffiebar serveert ook champagne. Meer op www.brusselsdesignmarket.be/nl.� JMB

TELEX VADROUILLE

ZEEPKISTENRACE AAN JUSTITIEPALEIS

BRUSSEL – Voor alle tito’s, keti’s en aspi’s organiseert Chiro Brussel op zondag 22 april een grote zeepkistenrace als +12-spel. De elf Chirogroepen van de overkoepelende organi-satie zullen op die dag tegen elkaar racen op de helling van het Justitiepaleis. Sommige

Chiro’s hebben eerder al voordelen en mate-riaal verdiend in de voorronde op 25 maart in het stadscentrum. Tijdens de race zijn er ook randactiviteiten naast het parcours.�� NV

ECOLOGISCH KOKEN, BOUWEN EN TUINIEREN

BRUSSEL – Biologische volkstuintjes zijn in Brussel aan een ware opmars bezig. De Ver-eniging voor Ecologisch Leven en Tuinieren (Velt) heeft zopas haar afdeling in Brussel nieuw leven ingeblazen en wil hiervoor on-dersteuning en expertise leveren. Dit en nog

veel meer komt u te weten op de tweede edi-tie van Valeriaan, de beurs voor alles wat met biologisch leven te maken heeft, van voeding tot bouwen en tuinieren. Op 20, 21 en 22 april in Thurn & Taxis. Meer op www.valeriane.be. � SVG

Cie Ea Eo • Ensorfanfare • Paki Paya • Juliana JosephWorkshops • Animatie

•


Beleid > Interview met Anja Van Roy over vijf jaar kunsteducatie

Lasso zwiept erop los

Een Brussels netwerk voor kunsteducatie en publieksbe-middeling, dat klinkt behoor-

lijk abstract. Anja Van Roy, coördi-natrice van Lasso, legt een en ander uit.“Lasso, een deelwerking van het Brussels Kunstenoverleg, is vooral bezig met het bevorderen van cul-tuurparticipatie bij mensen die zich daar om allerlei redenen niet toe ge-roepen voelen. Daarvoor proberen we een aantal drempels te beslech-ten. Dat kan bijvoorbeeld een sociale drempel zijn: mensen die in armoede leven, bijvoorbeeld, hebben vaak een ongemakkelijk gevoel als ze een cul-tuurhuis binnenstappen, temidden van meestal welgestelde hoogopge-leiden. Een warm onthaal met een koffietje kan al wonderen doen, om maar één voorbeeld te noemen.”“Het kan ook gaan om een informa-tiedrempel. De communicatie van de culturele sector richt zich tot een doorsneepubliek, maar die veron-derstelt toch vaak enige voorkennis, waardoor heel wat mensen zich niet aangesproken voelen. We zorgen soms voor een vertaling van de info.

En last but not least is er ook vaak sprake van een inhoudelijke drem-pel. Een leek die totaal onvoorbereid naar een hedendaagse dansvoor-stelling gestuurd wordt, komt waar-schijnlijk van een kale reis terug. Als je van tevoren een paar handvatten aanreikt van hoe je naar zo’n kunst-vorm kunt kijken, dan kan dat een positief effect hebben op de beleving en appreciatie. Daarom wordt alles wat we doen, inhoudelijk omkaderd, in samenspraak met het cultuurhuis of de kunstenaar zelf natuurlijk. Daar komt het cruciale aspect van de kunsteducatie op de proppen.”

Financiële drempels, spelen die ook soms?Anja Van Roy: “Zeker, maar daar heb je bijvoorbeeld wel de cultuur-waardebon voor. De groepen waar-toe wij ons richten, maken daar ook wel gebruik van. Lasso richt zich overigens per definitie tot groe-pen, en dan nog hoofdzakelijk tot de begeleiders van die groepen: een jeugdwerker, een leerkracht, een psychiatrisch verpleger, een bejaar-denverzorger... We zijn een netwerk,

wat impliceert dat we voortdurend links leggen tussen cultuur aan de ene kant en de sociale sector, wel-zijn en het onderwijs aan de andere.”

Nieuwe publieken aanboren, is dat niet vooral een opdracht van de communicatiediensten en publiekswervers van de cultuurhuizen zelf?Van Roy: “Absoluut, en heel wat

huizen zetten daar ook op in. Lasso werkt aanvullend en ondersteu-nend. En er is een belangrijk verschil in aanpak: waar de huizen of musea altijd vertrekken van het program-ma of de collectie, spelen wij in op een vraag vanuit de doelgroep. Om een voorbeeld te geven: het project Kunst voor ketjes is erop gericht om het cultuuraanbod meer af te stem-men op de behoeften van de jeugd-

werker die bijvoorbeeld tijdens de naschoolse opvang met de kids naar een museum wil. De jeugdwerkers vonden de begeleiding in het mu-seum meestal een snel bijgewerkte rondleiding voor schoolklassen, wat natuurlijk als te schools en te stroef werd ervaren. Met die in formatie stappen we naar de culturele partners en zoeken we naar een betere afstemming.”

BRUSSEL – Nee, dit wordt geen artikel met wilde taferelen van op hol geslagen kuddes en onverschrok-ken cowboys. De waarheid is een tikje prozaïscher, maar daarom nog niet minder avontuurlijk. Lasso is namelijk de roepnaam van het Brusselse netwerk voor kunsteducatie en publieksbemiddeling. Vijf jaar bestaat de organisatie intussen. Tijd voor een korte terugblik, samen met cowgirl/coördinatrice Anja Van Roy.

Anja Van Roy wil dat mensen zich welkom voelen in de culturele wereld, en Lasso helpt daarbij.

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

Film > Snake dance van Manu Riche en Patrick Marnham

Ratelslangdans versus atoombomBRUSSEL – Niet Canvas of een filmfestival, maar het Kaaitheater vertoont als eerste Snake dance van de Brusselse documentaire-maker Manu Riche en de Engels-Ierse schrijver Patrick Marnham. In Snake dance maakt u kennis met de merkwaardige Duitse kunst-historicus en antropoloog Aby Warburg (1866-1929).

Warburg leek gedoemd de rest van zijn dagen in een sanatorium in Kreuzlingen te slijten toen hij na de Eerste Wereldoorlog schizofreen was geworden. Met een lezing be-wees hij in 1923 zijn geestelijke gezondheid. In die beroemde lezing werkte hij notities uit van zijn be-zoek aan de Hopi-indianen van New Mexico. Vooral hun ratelslangdans om zich van regen te verzekeren, fascineerde hem. Zonder regen kon-

den de Hopi niet leven. Warburg zag in het ritueel een essentiële stap om in afwezigheid van wetenschappe-lijke informatie de universele angst te overwinnen. De tragedie van de mens is zijn onvermogen om de fo-bische reflex (ons antwoord op da-gelijkse reële en ingebeelde angsten) te overwinnen. Hij identificeerde een zone van reflectie die helpt om afstand te nemen van onze primai-re angsten, maar hij vreesde ook dat die zone bedreigd werd door de technologiecultuur. “Wat wij bijge-loof noemen, is de laatste vorm van kennis,” zei hij.Riche weigert met archiefbeelden te werken, waardoor je de film niet kunt afwimpelen als iets uit het verleden. Marnhams in droefenis gedrenkte stem hypnotiseert. Het commentaar is gebald en meer dan eens uitdagend.

Warburg is niet het enige onder-werp. Los Alamos, de woestijn van de Hopi, was ook de plaats waar J. Robert Oppenheimer en zijn team aan het Manhattan-project werk-ten. Luisterend naar Beethoven en Chopin en nog vóór Pearl Harbor ontwierpen ze het eerste massaver-nietigingswapen. De atoombom op Hiroshima en Nagasaki luidde vol-gens Snake dance een tijdperk in van massavernietiging, Koude Oorlog, War on Terror en chaos. Dat je voor uranium in Congo moest zijn, is goed voor nog een ander hoofdstuk. Niels Ruëll

Snake dance, 16 en 17 april om 20.30 uur in het Kaaitheater. Vooraf een performance van Jerry Killick in de huid van Aby Warburg

ADVERTENTIE


Nep: we worden ermee om de oren geslagen. In de wonderlijke wereld van snoep is de marsh-mallow een typisch voorbeeld. Niets aan dit eeuwenoude hapje is wat het lijkt.

Ik weet nog goed wanneer ik mijn eerste marsh-mallow te eten kreeg. Het was van de kinderen van de boer die wij aan zee bezochten voor boter en aardappelen. “Moe’je e spekk’ één?” Wie at er nu spek als snoep, dacht ik nog, tot ik het eigenaardige, kussenachtige ding in de hand kreeg geduwd.Ik kan mij niet voorstellen dat een kinderziel zo’n verleiding kan weerstaan. In Zuidwest-Vlaanderen heetten alle snoepjes toen spekken , maar ik kan me best voorstellen dat dat woord erin is geslopen als gevolg van dit soort snoep. Kijk ernaar: het is de op-zet om het op spek te doen lijken! Die twee kleuren, die rechthoekige vorm, die vlezige zachtheid.Is dit de oorspronkelijke vleesvervanger? Neen, eerder een symbool, het symbool van de illusie. Kindervoedsel dat eruitziet als grotemenseneten. Trouwens, in Veurne verkopen ze bij de bakker lap-pen spek van een halve meter lang, onder de poëti-sche naam nonnenbillen , wellicht omdat alleen het spek van die plek zo blank en zacht kan zijn...Het Engelse marshmallow en het Franse equivalent guimauve verwijzen allebei naar een echt bestaande plant, de heemst ( Althaea offi cinalis L. ), een soort stokroos met gele bloemen van de kaasjeskruid-familie ( Malvaceae ) en dus ver verwant met de hi-biscus en de okra. Toch komt de heemst traditio-neel voor in onze streken, meer bepaald in brakke grond, aan de kust dus. Heemst is vandaag zeld-zaam, maar werd vroeger zeker gekweekt; het gaat dus eigenlijk om een ‘vergeten groente’.Het woord offi cinalis in een plantennaam betekent altijd dat de plant gebruikt werd in de farmacie. Eer-der geneeskrachtig kruid dan groente dus? Bof , niet echt. Ook vandaag kan men nog ‘ malva’ of ‘althea’ kopen in de kruidenapotheek. Heemst is vooral een antihoestmiddel. De plantendelen bevatten muci-lagine, een slijmstof die irritatie vermindert, maar verder niet echt genezend werkt. De meeste slijm-stof wordt uit de wortels geoogst. Veel heemstsap eten of drinken kan overigens geen kwaad. Het is

niet giftig. Vandaar dat ik het evengoed een groen-te mag noemen. Ik zou u aanraden eens wat

heemstbladeren door de sla te doen, ware het niet dat de plant nu beschermd is in

het wild. En ik weet niet of er hier of daar nog een veldje heemst wordt

geteeld.Al van de tijd van de oude Egyp-tenaren klopte men heemst met eiwit op tot schuim. Er werd zoetmiddel aan toegevoegd, en de kleine Ramses of Amen-hotep zat misschien al aan de marshmallows?Langzaam, zoals zo vaak, werd een geneesmiddel snoep, en te-

gen het midden van de negentien-de eeuw werd de productie van de

marshmallow geïndustrialiseerd. Zo gaat dat met massaproductie: de

duurste ingrediënten gaan er het eerst uit. Omdat toch niemand echt wat had aan

de heemst in het snoep, vloog de mucilagine er-uit en werd ze vervangen door... gelatine.Er bestaan ondertussen heel wat versies van het schuimige goedje: allerlei vormen, pastelkleuren en smaken, omhuld met chocolade of geraspt kokos-vlees, in of op gebak, met halal of koosjere gelatine, met agar voor de vegetariërs... Een bezoekje aan de microgolfoven zorgt ook voor interessante ver-schijnselen. Aan de overkant van de Atlantische Oceaan durven ze wel eens geroosterde marshmallows, met aan weerszijden een laag chocolade, tussen hun Graham crackers te steken. Die crackers zijn gemaakt van tarwebloem en zemelenmeel en werden in de eerste helft van de negentiende eeuw ontwikkeld door een gezondheidsprediker die met dat soort voedsel nota bene de verderfelijke vleselijke lusten van zijn volge-lingen wou onderdrukken! Die uit de hand gelopen toepassing van de dieetkoek, smores (waarschijnlijk bescheiden afgeleid van ‘some more’ ), neemt soms ware torenproporties aan, waarbij tandbedervende ingrediënten niet worden geschuwd.In sommige jeugdgroeperingen hebben ze ook hun manier tot matiging gevonden. Iedereen weet dat als je een zak marshmallows voor de neus van het jonge volkje neerpoot, die binnen de kortste keren is verdwenen als sneeuw voor de zon. Alternatief: laat de avonturiers hout sprokkelen en tondel ver-zamelen. Vervolgens leer je ze om door de een of

andere arbeidsintensieve methode (houtjes wrijven of vuurstenen slaan, bijvoorbeeld) de vonk over te brengen tot er een gezellig kampvuur ontstaat. Er zijn ook nog stokken nodig als spiesen. Nu pas komt de marshmallow op de proppen: de gastronoompjes rijgen één brok per keer op de punt van hun stok en roosteren die boven de vlammen. Pech voor wie minder zorgvuldig te werk ging en zijn stuk in de gloeiende houtskool ziet eindigen.Hiermee is de kous overigens nog niet af! Las een verplichte blaasperiode in, of er komen verbrande lippen van. Reken maar dat die spekken heel wat meer gewaardeerd worden. Smakelijk!

[email protected]

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Marshmallow

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

Een paar weken geleden stelde Lasso een geüpdatete versie van Brusk voor, de bundeling van alle Nederlandstalige kunsteducatieve initiatieven voor iedereen tot 21 jaar. Maar liefst 41 gesubsidieerde initiatieven zijn erin opgenomen. Floreert de kunsteducatie in Brussel? Van Roy: “Eerst wil ik nog kwijt dat Brusk ook de vele kleinere initia-tieven onder de aandacht wil bren-gen, want de grote spelers genieten dankzij een uitgebouwde communi-catie meestal al genoeg bekendheid. En om op je vraag in te gaan: ik denk dat ‘kunsteducatie’ an sich de laat-

ste jaren zeker aan belang heeft ge-wonnen in de cultuursector, dat er meer aandacht dan vroeger is voor een kwaliteitsvolle omkadering. We zijn de animatiefase ontgroeid. Daarnaast kwam er de laatste jaren ook almaar meer vraag vanuit het onderwijs naar andere manieren van leren, in minder formele contex-ten. Daaraan kan de kunsteducatie-ve praktijk deels tegemoetkomen. Maar of daar ook voldoende midde-len tegenover staan? Daar spreek ik me liever niet over uit.”

Vijf jaar werking laat zich niet

snel samenvatten, maar kunt u er één project uitlichten dat echt het verschil maakte? Van Roy: “Een van onze eerste projecten, Brussel maakt scène , ligt me nog altijd na aan het hart. Het kwam er op vraag van het Senioren-centrum, omdat heel wat bejaarden ’s avonds niet graag naar een thea-terstuk of concert gaan. We wilden dat van bij de aanvang opentrekken naar andere groepen die overdag veel vrije tijd hebben: allochtone vrouwen, mensen uit psychiatri-sche instellingen, mensen met een beperking, spijbelende jongeren die bij JES een opvangtraject door-lopen... Dat leverde soms een heel mooie mix op. Cultuurhuizen zijn er zich ook van bewust geworden dat het moment van programmering een verbreding en diversifi ëring van het publiek kan teweegbrengen. Er is nu een rijker aanbod aan dag-voorstellingen tijdens de week in Brussel.”

Zetten die mensen nadien ook op individuele basis de stap? Van Roy: “Dat is een mooie eman-cipatorische gedachte natuurlijk, maar we zien dat niet als een abso-lute voorwaarde voor zo’n project. We hebben het ook niet systema-tisch onderzocht. Het belangrijkste voor ons is dat ze weten dat het be-staat, dat ze zich er welkom voelen – de sociale drempel verdwijnt – en dat ze ontdekken dat zo’n ervaring verrijkend en verassend kan zijn. Onze taak is om hen de weg te wij-zen. Nadien is het hun vrije keuze om daar al dan niet gebruik van te maken. Maar geldt die vrijheid niet voor iedereen?”

Patrick Jordens

Meer op www.lasso.be. Voor 10 euro kunt u bij Lasso een exemplaar van Brusk bestellen, op 02-513.15.90

ADVERTENTIE

Zo gaat dat met massaproductie: de duurste ingrediënten gaan er als eerste uit

M�� B�� H�� G��

www.fedsvk.be

02 412 72 44

Verhuur uw woning zorgeloos

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

Steun voor de renovatie

Fiscale voordelen

SOCIALE VERHUURKANTOREN

“Mensen in armoede voelen zich vaak ongemakkelijk in een cultuurhuis, temidden van al die welgestelde hoogopgeleiden”

niet giftig. Vandaar dat ik het evengoed een groen-te mag noemen. Ik zou u aanraden eens wat

heemstbladeren door de sla te doen, ware het niet dat de plant nu beschermd is in

het wild. En ik weet niet of er hier of daar nog een veldje heemst wordt

geteeld.Al van de tijd van de oude Egyp-tenaren klopte men heemst met

een geneesmiddel snoep, en te-gen het midden van de negentien-

de eeuw werd de productie van de marshmallow geïndustrialiseerd.

Zo gaat dat met massaproductie: de duurste ingrediënten gaan er het eerst

uit. Omdat toch niemand echt wat had aan de heemst in het snoep, vloog de mucilagine er-

uit en werd ze vervangen door... gelatine.Nick © N

ICK

TRA

CH

ET


Jan Huyghebaert: “Mijn werk was niet mijn passie, hoe graag ik het ook deed. Anders had ik best in de financiële wereld kunnen blijven tot ik erbij neerviel.”

T huis. Omgeven door peisvol groen, het Zoniënwoud op een steenworp. Thuis, in Ukkel. Hier – en niet in Antwerpen –

is Jan Huyghebaert geboren. Het gevolg van een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog: de moordende inslag van een V2 op een tot de nok gevulde Cinema Rex.“Meer dan vijfhonderd doden. Alle mensen die vooraan zaten, waren dood. Alle mensen

onder het balkon: ook dood. Een deel van de mensen die van boven naar beneden zijn ge-stort: dood. Mijn vader, die op het balkon zat, was een van de overlevenden. Hij werd met zware verwondingen aan beide benen over-gebracht naar Brussel. Daar, in Sint-Elisabeth in Ukkel, is mijn moeder van mij bevallen op 6 april 1945. Enkele weken later zijn mijn ou-ders weer in Antwerpen gaan wonen.”“Toen ik in 1985 voorzitter van het directie-

comité van de Kredietbank werd, ben ik on-middellijk naar Brussel verhuisd. Mijn nieuwe huis lag op een paar honderd meter van mijn geboorteplek. Niet veel later – ik kwam voor een uittreksel uit mijn geboorteakte – ben ik in het ziekenhuis aan de praat geraakt met een oude non. Ik vertelde haar het verhaal van de bevalling van mijn moeder, hoe de gynaeco-loog op zijn rijlaarzen sloeg en zei: ‘Maak dat het hier vooruitgaat, want mijn paard staat te

wachten!’ Zei die non daarop: ‘Toen heb ik u ter wereld gebracht. Ik heb altijd als enige as-sistente voor die dokter gewerkt. Van ’s mor-gens tot ’s avonds was het datzelfde grapje. ‘Mevrouw, doe voort, want...’”Het zijn zo van die toevalligheden van het le-ven. Dat leven wordt ook mee bepaald door de leermeesters die een mens op zijn pad tegen-komt. Dé mentor van Jan Huyghebaert, zelf gediplomeerd in de wijsbegeerte, in talen en letteren, doctor in de rechten, was het CVP-boegbeeld Leo Tindemans. “Al aan de univer-siteit mocht ik, zoals later ook Herman Van Rompuy, meegaan met iedereen die iets be-tekende in de partij die nu de CD&V is. In het zog van Leo Tindemans heb ik de mooiste rei-zen mogen maken, de interessantste conver-saties mogen bijwonen. Weliswaar als hulpje, maar als je je ogen en oren open houdt, dan leer je ongelooflijk veel bij. Dingen die je in de aulabanken niet meekrijgt. Hoe begin je aan een conversatie met een staatshoofd, bijvoor-beeld? Het zijn dingen die ik ook heb meege-nomen in mijn carrière bij de KBC.”“Ik was bij de KBC een beetje een vreemde eend in de bijt. Geen bankier pur sang. Daarna ben ik voorzitter geworden van de holding-maatschappij Almanij. Dat brengt niet alleen voordelen met zich mee, maar vooral verant-woordelijkheden. Zo ben ik bijvoorbeeld altijd voorzichtig geweest met interviews. Als het goed is, moet je het niet zeggen, want dan steek je de pluimen op je eigen hoed. En kri-tiek – hoe terecht ook – hou je het best bin-nenskamers.”

Geen zwart gatDe KBC-bladzijde is nu omgedraaid. Maar van het zwarte gat, waarvoor vrienden Huyghe-baert nochtans hadden gewaarschuwd, is

© MARC GYSENS

UKKEL – “Eindelijk echt kunnen genieten van de Koningin Elisabethwedstrijd, dat is mijn grote hoop. Zonder de schizofrenie van de voorgaande jaren, toen ik onder de koninklijke loge zat, naast een deurtje waardoor je ongemerkt kunt verdwijnen. Met één oog op mijn gsm en een stemmetje in mijn achterhoofd: ‘Wat zit ik hier te doen?’” Hier spreekt het hart van de ondervoorzitter van de raad van bestuur van de Koningin Elisabethwedstrijd, terwijl het hoofd van de voorzitter van de KBC niet langer hoeft te spreken: baron Jan Huyghebaert trok zes maanden geleden de deur van de bestuurskamer achter zich dicht.

‘Eindelijk genieten vande Elisabethwedstrijd’

Baron Jan Huyghebaert, een leven na de KBC

Leo Tindemans wordt over een paar dagen negentig: “Mijn mentor.”

© E

VP


FREDDI SMEKENS

Afbringe

N og zo’n woordje waar ik geen verta-ling voor heb: afbringe.Wanneer men in het Brussels be-

weert: “G’het het er good van afgebrocht”, dan kan men uiteraard terugvallen op het Algemeen Nederlandse equivalent “’t Is oké” of “Je hebt het gemaakt.” Maar geen van die twee uitdrukkingen weegt in feite op tegen het meer kordate afbringe. Af-bringe, ‘doen’, dus.Op bepaalde ogenblikken in ons bestaan zal men ongetwijfeld van zichzelf of ande-ren moeten vaststellen: “Ik (of gaa) het er waal niks van afgebrocht.” Natuurlijk kan men dat laatste als een verworven recht beschouwen. Maar wanneer men de som maakt van alles wa we er tot hee too goo hemme van afgebrocht, zou men wel eens tot een mooie slotsom kunnen komen.Het moet gezegd dat afbringe ook een te-gengestelde heeft. Om de lezer niet in het ongewisse te laten geef ik hier meteen het woordje in kwestie mee: het gaat over opbringe. Alleman zal wel akkaud zaain da afbringe sympatheeker auverkomt dan opbringe. Maar ook hier gaat het om een kwestie van aanvoelen.Op elk ogenblik kan afbringe zich ook van een minder fraaie kant laten bekijken. Neem bijvoorbeeld de uitdrukking “Gaa bringt het good af, gaa!” In ons Brussels heeft die vermaning meer dan één bete-kenis. In de eerste plaats kan ze afgekort worden tot “Gaa zaait goo, gaa!” Dat komt inderdaad overeen met ons Algemeen Nederlandse “Wat denk je wel?” Niet dat zo’n opmerking ons, op welke manier dan ook, uit het lood mag slaan. Wannier we eet afgebrocht hemme, blaaft het afgebrocht – wat het voor het overige ook moge zijn, trouwens.Maar graag terug naar het positieve aspect van afbringe. Ieder van ons, klein of groot, jong of oud, brengt alle doege eet af. En ei-genaardig genoeg heeft die positieve kant niets met opbringe te maken, zoals hierbo-ven overigens al duidelijk is aangetoond.Laten we nu samen, waarde lezer, ko-

men tot de etymologie van ons Brusselse woordje afbringe. Ik besef dat ik in dat geval “Hij goe waal beginne te zievere...” toegefluisterd krijg. Maar wat zou mij dat kunnen schelen? Ik ga er absoluut voor!Het zou mij uiteraard niet moeilijk vallen om in dit geval onze gerespecteerde Aca-demie van het Brussels te raadplegen. Die zou voor mij ongetwijfeld een even mooi als verhelderend licht kunnen opsteken. En toch, die Academie, ze es er vè ons te heulpe, mo van taaid tot taaid moote we as Brusseleirs zeulf eet doon. Met andere woorden: zeulf eet afbringe mè wa we weite of gelied hemme.Ik neem dus ons woordje afbringe bij de hand, en splits het even op. Zodoende kom ik bij de woorden af en bringe. Welnu, waarde lezer, in deze Brusselse Rubriek heb ik het al over onze uitdrukking af gehad. Daarbij werd duidelijk aangestipt dat af alles met perfectie te maken heeft. Laat mij er nu nog een andere betekenis aan toevoegen. Wa we in het Brussels om-schraaive as ‘af’, es ni gedoen, mo begint mo iest. Het zou mij niet verwonderen als daar een contradictie in ontwaard zou kunnen worden, maar het zij zo; mij niet gelaten.Dat wat af betreft. In de hoop dat iedereen mijn analyse tot dusver kan volgen, gaan we over naar bringe. Want anders zou ik mijn redenering niet tot een goed einde kunnen brengen. Op da moment weude de dinge ewa gemakkelaaiker. In die zin da we wa af es, leever bringe en meigeive dan wa ni af es. Vandaar dus onze Brusselse uit-drukking afbringe. En naa meuge ze ma nog deuzend kiere vroege of ik da allien ge-vonne hem, ik blaaf erbaa!Het mooiste wat we in ons leven hebben afgebrocht, zullen we uiteraard nooit ver-geten. En laat het maar een gekoesterd geheim blijven dat we altijd diep in ons-zelf zullen bewaren. Mogen er in elk geval geen dagen komen waarin we niks nemi zulle afbringe. Want ik zeg, met een haast gerust gemoed, dat die dag ons niks nemi zal kunnen opbringe.

allerminst sprake. “Een nieuw mandaat heb ik niet aanvaard, al heb ik een aantal mooie voorstellen gekregen. Waarom weggaan om dan weer te beginnen? Weer dossiers, weer stress. Mijn werk was ook niet mijn passie, hoe graag ik het ook deed. Anders had ik best in de financiële wereld kunnen blijven tot ik erbij neerviel. Zoals mijn goede vriend Leo Tindemans, bijna negentig, nog altijd opstaat en gaat slapen met politiek. Dat is 24 uur op 24. Zo’n passie bepaalt je hele leven. Niet zo bij mij, ik heb altijd wel de limieten gezien van waar ik mee bezig was. Ik kwam uit een an-dere omgeving, ben nooit een grote banktech-nicus geweest. En ten tweede: ik leef graag en ik heb tal van belangstellingssferen.” “Dat wil nog niet zeggen dat nu al mijn tijd vrije tijd is. Ik ben nog altijd voorzitter van de raad van bestuur van KB Lux, op vraag van de nieu-we Qatarese eigenaars. Ik ben voorzitter van het Fonds InBev-Baillet Latour. Dat besteedt zijn vrij aanzienlijke middelen aan het toe-kennen van medische prijzen, restauratie van het patrimonium, de olympische beweging, leerstoelen in landen als China en Rusland. Daar heb ik redelijk wat werk mee en het

schenkt me ook veel voldoening. Omdat het maatschappelijk relevant is, waar ik me vroe-ger – een beetje tot mijn frustratie – niet be-zig kon houden met inhoud. Daarnaast is er ook nog een Antwerpse link: ik ben voorzit-ter van de vzw Vrienden van het Rubenshuis én van het Rockoxhuis. De rest van mijn tijd is meer dan goed gevuld. Kleine reizen, verpozen bij een goed boek, een tentoon-stelling links of rechts, een goed gesprek onder vrienden, me verdiepen in andere cul-turen dan de onze... Een prachtig concert links moeten laten liggen omdat het echt niet anders kan, is er al een tijdje niet meer bij.”“Het enige wat er tot dusver niet van gekomen is, is sporten. Ik zou toch een beetje aan mijn conditie moeten werken. Met de crisis heb ik dat een beetje verwaarloosd, en dat voel ik nu. Met paardrijden was ik al langer gestopt – omdat het me toch een beetje te gevaarlijk was –, maar tennissen en zwemmen zouden

toch weer meer plaats in mijn agenda moeten kunnen krijgen. We zullen wel zien, al zal ik ook rekening moeten houden met de drempel van het ouder worden. Een tijd geleden ging ik joggen in het Zoniënwoud. Een beetje hoog gegrepen, ik dacht dat ik ging sterven. Op een bepaalde leeftijd doe je er toch goed aan wat behoedzamer te werk te gaan...”

StyxOok ‘Brussel beter leren kennen’ staat hoog op Huyghebaerts lijst. “Onlangs deed ik een ontdekking: de Styx. Dat is een bioscoopje met maar een handvol zitjes, maar wel een inte-ressant programma. 26 jaar lang ben ik daar omzeggens elke dag voorbij gereden, zonder er ooit een voet binnen te zetten.”“Het reilen en zeilen in Brussel heb ik altijd wel gevolgd, van aan de zijlijn. Daarvoor had – en heb ik nog altijd – jullie blad. Dat neem ik dikwijls als voorbeeld wanneer ik mensen weer eens hoor klagen over Brussel. Dan zeg ik: ‘Lees BDW en u zult zien dat mensen van alle slag veel positiefs over Brussel te vertellen hebben.’” “Arm slentert hier naast rijk. Soms komt het tot een opstoot van agressiviteit en ongewenst gedrag. Maar hoe zou je zelf zijn als je in de uitzichtloosheid leeft en tegelijkertijd dage-lijks wordt geconfronteerd met de rijkdom van anderen? Die begrijpelijke frustratie is iets wat ik mijn collega’s bij de KBC, chauffeurs, gere-geld voor ogen heb gehouden. Want wij zaten er middenin, daar aan het kanaal. Anderzijds heeft men het op vele domeinen te ver laten komen, heeft men het probleem veel te lang onderschat.”“Er wordt ook behoorlijk geblunderd. Neem nu het stopzetten van de subsidie aan de vzw Atlas, een populaire plek van samenkomst in de migrantenbuurt. De vinger op de knip zonder eerst eens goed na te denken. Met een enorme rel tot gevolg. Het is toch in ons eigen belang om ervoor te zorgen dat die mensen niet totaal gefrustreerd geraken!? Maar goed bestuur is nu eenmaal meer dan eens ver te zoeken. Wat het vuile Brussel betreft, bijvoor-beeld. De pogingen – als die er al zijn – om de stad properder te maken, zijn ruim onvoldoen-de. Dat is iets waarin veel burgers niet vrijuit gaan, waarin de overheid niet vrijuit gaat. Een gedeelde verantwoordelijkheid.”“Maar deze en nog enkele andere bemerkin-gen terzijde gelaten, is het hier toch plezierig wonen. En het stadsbeeld betert met de jaren. Een enorme kracht van Brussel is dat hier nog een groot reservoir van te restaureren panden is. Daarom ook zijn de prijzen nog redelijk ten opzichte van het buitenland.”

� Karel�Van�der�Auwera

www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

“Hoe zou je zelf zijn als je in de uitzichtloosheid leeft en dagelijks geconfronteerd wordt met de rijkdom van anderen?”

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected] (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, [email protected], www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer ([email protected]), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten ([email protected]), Lien Annicaert ([email protected]), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman ([email protected]), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 70.490 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne ([email protected]). EINDREDACTIE Katrien Stroobants ([email protected]). REDACTIE Jean-Marie Binst ([email protected]), Christophe Degreef ([email protected]), Tuur De Moor ([email protected]), Bettina Hubo ([email protected]), Patrick Jordens ([email protected]), Steven Van Garsse ([email protected]), Danny Vileyn ([email protected]). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele ([email protected]), Gerd Hendrickx ([email protected]). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt ([email protected]). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh ([email protected]). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie ([email protected]). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.


SCHAARBEEK/BRUSSEL – Je zo snel mo-gelijk verplaatsen en onderweg allerhande hindernissen overwinnen: het is een kunst, en het heet parkour. Het Xtreme Team ijvert ervoor de sport officieel te laten erkennen. Ambitie genoeg.

“De oorsprong van onze club ligt in Mexico,” vertelt Mateo Vasquez (21), een van de vijf op-richters. “Medeoprichter Francisco was er lid van het plaatselijke Xtreme Team. Toen we ge-lijklopende plannen bleken te hebben, besloten we de naam over te nemen. Met de oprichting van onze vzw hebben we al een belangrijke stap gezet, maar het is pas een begin.”De passie voor parkour bracht de oprichters samen. De film Yamakasi, waarin parkour uitgebreid aan bod komt, betekende een boost voor de sport en trok heel wat jongeren aan. Ook Vasquez. “Na die film ben ik meteen buiten dezelfde stunts gaan uitproberen. Dat leverde me heel wat schaafwonden op, on-danks mijn turnverleden: ik ben zelfs nog twee keer Belgisch kampioen geweest. Met parkour ben ik in hetzelfde milieu gebleven, al beoe-fen ik mijn sport nu in een verscheidener en stedelijker gebied. Brussel is mijn speeltuin. De hindernissen die je tegenkomt, zijn al-tijd anders en meestal onbekend. Bij parkour moet de verplaatsing snel, vloeiend en nuttig zijn. Als er esthetiek en wat show bij komt, een salto bijvoorbeeld, dan spreek je eerder over free running.”

Binnenkort een ‘officiële’ sportdiscipline? “We willen parkour in België laten erkennen. Daarvoor moeten we politici interpelleren en hen overtuigen.”

© MARC GYSENS

‘Brussel is onze speeltuin’Avontuur > Xtreme Team wil parkour op de kaart zetten

de CLUB

‘Jaloerse types denken beter twee keer na’Dansclub Salsa Bruxelles

BRUSSEL – De stad heeft de eerste warme dagen van het jaar gehad, maar bij Salsa Bruxelles schijnt de zon heel het jaar door. Met of zonder ritmegevoel, de basistechniek krijgt u hier onder de knie. Een jaloerse partner meenemen is niet meteen een aanrader.

“Wij waren de eerste Brusselse salsaclub die met de New York-stijl van salsa begon,” vertelt Caroline Van Heghe (47). “Daarbij wordt op de tweede tel gedanst, anders dan bijvoorbeeld in de Cubaanse of de LA-stijl. Veel Latijns-Ame-rikaanse landen hebben hun eigen stijl. Een Brusselse salsa? Nee, die is er nog niet (lacht).”Salsa Bruxelles huist al jaren in een knappe danszaal in de Brusselse Prinsengalerij. Zo-wat dagelijks komen tientallen dansers er met hun heupen wiegen. Salsaclubs zijn er in de hoofdstad wel meer, maar in de Prinsengalerij onderscheiden ze zich. “De stijl die wij aanle-ren, vraagt een heel goede technische basis. We hameren dus echt op de techniek. Voor sommigen gaat het wat te traag: die vertrek-ken dan. Maar ik ken veel dansers die zich dat al hebben beklaagd. Want als je hier volhoudt, dan mag je er zeker van zijn dat je de basis on-der de knie hebt.”

Volgens Van Heghe kunnen leken in een jaar tijd degelijke salsadansers worden. “We bie-den verschillende niveaus aan waarin je rustig kunt groeien. Het is toch belangrijk dat je het ritme aanvoelt. Het gebeurt wel dat leerlingen helemaal geen gevoel voor ritme hebben. Maar

door herhaling en training lukt het meestal wel.”

FeestjeNaast salsa biedt de dansclub ook bachata en chachacha aan, dansen die het goede humeur

naar boven halen. “Dat voel je meteen als je de zaal binnenkomt,” zegt leraar Christian Kobri (25). “Hier laat je de stress aan de deur achter. We gaan ook regelmatig samen naar een discotheek hier in de buurt, als we de kracht nog hebben na de les, die toch ander-half uur duurt. Mensen die salsa dansen, zijn feestbeesten. Het is zo’n vrolijke muziek, je wilt altijd maar dansen. In het verleden dans-ten de slaven op de rietsuikerplantages na hun werk om te ontspannen. Wij willen ook na ons werk ontspannen op de dansvloer.”Bij de Latijnse dansstijlen worden de heupen uitvoerig gebruikt en zitten de dansers in el-kaars armen verstrengeld. Toch gaat het er volgens de leraars van Salsa Bruxelles niet zo sensueel toe als velen denken. “Die sen-sualiteit wordt wel eens overdreven, al den-ken jaloerse mensen maar best twee keer na alvorens ze langskomen (lacht). Je hebt kop-pels die alleen met elkaar dansen en nooit van partner wisselen. Dat is niet goed: zo ge-raak je vastgeroest en herhaal je ook almaar dezelfde fouten. Zij volgen de les wat op een afstand. En dat is jammer.”� TS

www.salsabruxelles.be

Altijd met dezelfde partner dansen? Geen goed idee! “Zo roest je vast.”

© M

AR

C G

YSE

NS


De sport is volgens Vasquez niet gevaarlij-ker dan voetbal, al is een echte traceur, een beoefenaar van parkour, zonder een schram hier en daar ‘geen echte’. Je moet de limieten van je lichaam aftasten en verleggen, zonder al te zotte dingen te doen. “Je moet altijd je kopje erbij houden en van je fouten leren. En natuurlijk moet je ook wel durven. Toen ik begon, was ik niet omkaderd en deed ik maar wat. Soms met pijnlijke gevolgen. Wij bieden nu als eersten een parkourschool aan. Die lessen worden gegeven in de Schaarbeekse École 1 in de Josaphatstraat 229: op vrijdag voor onze leden, en op zaterdag zijn het gra-tis lessen in samenwerking met het Interna-

tionaal Bureau van de Jeugd, dat toch steeds een veertigtal jongeren langs stuurt. We heb-ben twaalf leden, maar dat aantal groeit snel. Nu werken we nog in de zaal, op turntoestel-len, maar op het eind van het schooljaar wil-len we onze leden het echte werk laten zien. We hebben zelf een opleiding Parkour Gene-ration in Londen gevolgd, waar we ook een diploma hebben behaald.”Parkour wint in Brussel aan populariteit, en vandaag zijn er een honderdtal traceurs, zowel mannelijke als vrouwelijke. Om hun sport ten volle te beoefenen, lanceren ze re-

gelmatig uitnodigingen op Facebook. “Onze Parkourdays kunnen een hele dag duren. Soms komen we op onverwachte plekken te-recht. Wist je bijvoorbeeld dat je op het dak van Passage 44 een super panorama over Brussel hebt? Mijn favoriete spot ligt aan metrostation IJzer, waar we op een verlaten parkeerterrein ons hart kunnen ophalen. We storen er niemand en verzorgen spektakel voor de twee woonblokken die erop uitgeven. Spijtig genoeg is Brussel een nogal platte stad met niet zoveel spots.”“In het begin werd de politie regelmatig op ons afgestuurd omdat mensen dachten dat we iets hadden mispeuterd. Ondertussen kennen ze ons wel en weten ze wat we doen. Eigenlijk zouden we hen kunnen helpen met onze lessen. Het zou hen leren hoe ze ge-makkelijker dieven kunnen vangen.”Het Xtreme Team is een jonge ploeg met ge-motiveerde leden. Iedereen heeft zijn taak, en die wordt met passie en overgave volbracht. “België is een van de weinige landen die de sport nog niet hebben erkend. In landen als Engeland, Italië of Frankrijk is parkour de gewoonste zaak van de wereld. Wij willen er alles aan doen om die erkenning rond te krij-gen en ook een federatie op te richten. Daar-voor moeten we politici interpelleren en hen overtuigen. We proberen dat onder meer via de jeugdhuizen, om hen te bewijzen dat het aanslaat en heel wat voordelen heeft.”Op 19 mei volgt een volgende stap in hun plan, want dan organiseren ze in de sport-hal van Ganshoren een groots spektakel. Het Team verwacht er drie- à vijfhonderd men-sen. “We geloven echt in onze sport. Waar-om zouden er in de toekomst bijvoorbeeld geen parkourparken kunnen komen, zoals er ook overal voetbalveldjes zijn? Parkour is een goede manier om je energie te kanaliseren, en het kan je helpen in het leven. Dat weten wíj, nu moeten we de mensen daar nog van overtuigen.”� Tim�Schoonjans

xtremeteamparkour.com

“We zouden de politie kunnen leren hoe ze makkelijker boeven vangen”

De druk is groot. De spanning stijgt. De eer-ste e-mails en brieven van misnoegde sup-porters stromen toe in de mailboxen van de directie, medewerkers en stafleden van RSC Anderlecht.De inhoud van de schrijfsels is heel ver-scheiden. Soms oprecht en positief, soms ronduit kwetsend en negatief. Vele auteurs zien het nu al niet meer zitten. Ze dreigen ermee hun abonnement te verscheuren. De ‘mij-zie-je-nooit-meer-terug’-supporters bieden goede raad en zeggen hoe het moet. Elke fan beleeft de club op zijn manier. Het is altijd even slikken. Een briefschrijver be-dreigt de voorzitter, de algemeen directeur, de spelers en de trainer met de dood. Er zijn grenzen aan voetballiefde.Royal Sporting Club Anderlecht heeft de voorbije vier maanden niet verloren en staat – op het ogenblik dat ik dit schrijf – eerste. Een gelijkspel tegen KV Kortrijk zorgt voor onrust. Dat is menselijk. Zo dicht bij de meet mag het niet meer fout lopen. Loze vergelij-kingen worden gemaakt. Spelers uit het ver-leden en uit de huidige spelersgroep worden schaamteloos met elkaar vergeleken. Van het verleden kun je niet winnen. Een man biedt zelfs zijn diensten aan als psycholoog en wil een kwartier (“Het hoeft echt niet lan-ger te zijn,” weet hij uit ervaring) op de groep inpraten net voor de aftrap tegen Standard. Goed bedoeld. Een supporter ‘van kinds-been af’ (zo beginnen bijna alle boodschap-pen) kan het niet langer aanzien en eist zijn geld terug. Niet van zijn abonnement of van zijn toegangskaartje, wel de hoge sommen die hij verloren zou hebben met gokken op RSCA. De ‘supporter-van-kindsbeen-af’ ver dient “slechts 1.300 euro per maand” en heeft twee kinderen ten laste. De ‘echte fan’ heeft geld verloren door de “wanpresta-ties van RSCA” en wil dat Sporting hem de verloren honderden euro terugbetaalt. Voor

de zekerheid heeft hij de afrekening van het gokkantoor aan de brief geniet.Vier maanden niet verloren in de competitie. Royal Sporting Club Anderlecht beklijft, be-roert en ontroert.Tijdens de moeilijke week tussen Kortrijk en Standard organiseert de jeugdafdeling van de club de Talent Days. Een welkome aflei-ding die ons, de medewerkers van paars-wit en de eerste buffer met de buitenwereld, opnieuw naar de essentie van de sport leidt. De media worden uitgenodigd en zijn de be-voorrechte getuigen van de zuiverheid van voetbal. Jongetjes tussen acht en twaalf jaar die zich de ziel uit het lijf lopen in de hoop ooit voor de club van hun hart te voetballen; hoopvolle ouders langs de lijn van wie de meerderheid heimelijk droomt dat zoonlief ooit de Champions League speelt, of toch op z’n minst een goed betaalde beroeps-voetballer wordt. Zolang de vaderliefde geen hebzucht wordt, is het allemaal goed.Van de zeshonderd ingeschreven voetbal-lertjes die een onvergetelijke tweedaagse hebben beleefd, zullen er met moeite zes overblijven. De aandacht van de pers is groot. Een positief verhaal op de zonover-goten voetbalvelden van de Anderlechtse jeugd.De rust keert terug tegen het einde van de week. Binnen enkele uren vertrekken we naar Luik. Jelle Van Damme tipt alvast dat Club Brugge kampioen wordt. We zullen zien. Een betere motivatie kan een speler van RSC Anderlecht zich niet inbeelden. Dank u, Jelle.Nog negen wedstrijden. Nog 27 punten te verdienen. Rustig blijven is de boodschap.

www.brusselnieuws.be/steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

David Steegen

ADVERTENTIE

Druk

Op STAp IN HET ZONIëNwOUD

BRUSSEL – De pracht en praal van de Brusselse groene long is op zondag 29 april te bewonderen tijdens de jaarlijkse Zoniënmars.

Het beukenwoud ontvangt nu al meer dan dertig jaar honderden wandelaars voor de Zo-niënmars. Ook dit jaar mag u uw stapschoe-nen aantrekken om het prachtige Zoniën-woud in al zijn lentepracht te bewonderen. U kunt kiezen tussen trajecten van vijf, tien, vijftien of 25 kilometer. De korte trajecten zijn geschikt voor de allerkleinsten, al dan niet in de kinderwagen.Naast de klassieke wandeltochten wordt dit

jaar ook voor een speciaal Nordic Walking-traject gezorgd, en geïnteresseerden kunnen zich ook inschrijven voor een begeleid moun-tainbikeparcours. Aan de start en de aan-komst wordt ook voor muzikale, sportieve en kinderanimatie gezorgd.De Zoniënmars loopt van acht uur ’s och-tends tot drie uur in de namiddag. Inschrij-ven kost anderhalve euro. Meer informatie over de mars en de inschrijvingen vindt u op de website van het gemeenschapscentrum Wabo (www.wabo.be), dat de mars organi-seert en de start- en aankomstplaats aan zijn voordeur verwelkomt.� TS

UNIVERSITEIT Op DE LOOp

ELSENE – De Université Libre de Bruxelles (ULB) organiseert op zondag 22 april voor het eerst een eigen loopwedstrijd.

Studenten van de wetenschappelijke kring en van het sportdepartement nemen de organi-satie voor hun rekening. Het startschot wordt om 10.30 uur gegeven aan de Campus du Solbosch (Paul Hégerlaan). Vervolgens gaat het over de Rooseveltlaan naar het Ter Ka-merenbos, en dan terug naar de universiteit. De loopwedstrijd staat open voor iedereen, student of niet, zolang de loper minstens

twaalf jaar oud is. Ook teams kunnen zich inschrijven, maar ze moeten wel een mini-mum van vijf lopers hebben. Deelnemers krijgen twee uur de tijd om de tien kilome-ter af te leggen: daarna worden de wegen opnieuw opengesteld. De tijden worden ge-chronometreerd dankzij elektronische chips. Ter plaatse zijn er kleedkamers, maar er kan niets achtergelaten worden.Inschrijven kan op 10kmulb.cercledesscien-ces.be/nl en kost 6 à 12 euro. De opbrengst gaat naar het wetenschappelijk onderzoek van de ULB.� TS

Discussieer met Brusselwww.brusselnieuws.be

Adv_BN_BDW.indd 1 16/01/12 12:19


Oréli op haar

paasbest

BDW V

OO

R IEDEREEN VAN 9

TO

T 13

JAAR •

ZIEzaZijn alle eieren gesprokkeld, beschilderd, gebroken of opgegeten?

Tijd om er zelf nog wat te tekenen dan, samen met onze

vakantie-artieste Oréli.

Veel plezier!

Wat blijft er over van dit arme

ei nadat de sneaker het heeft

vertrappeld?

Of heeft het zich nog net op

tijd kunnen redden? Aan jou de

keuze...

DOOR PATRICK JORDENS


Verzin je eigen mini-stripverhaal. Wat gebeurt er met het gebarsten ei, denk je? En met de beteuterde haas er net onder? Of...?

Wat zit er verstopt in al deze

eieren? Wie ons weet te verrassen met haar of zijn

tekening, krijgt een... VERRASSING!

Stuur je kunstwerk naar Zazie/BDW, Flageyplein 18, 1050 Brussel, en vermeld

duidelijk je naam, leeftijd en adres.

Documents

BDW - editie 1324