In het voorjaar van 2012 werden heel wat arties-ten – zowel liefhebbers als beroeps – gecontacteerd door productiehuis FreemantleMedia Belgium om te vragen of ze zich niet wilden inschrijven voor ‘Belgium’s Got Talent’, onze eigen nationale versie van het internationale kijkcijferkanon. Ook ik werd gecontacteerd en na rijp beraad heb ik uiteindelijk besloten om inderdaad deel te nemen aan dit pro-gramma. Van bij aanvang had ik me voorgenomen om – wat de afl oop ook zou zijn – mijn ervaringen nadien neer te schrijven in de hoop daarmee ande-ren, die eventueel aan een volgende editie zouden willen deelnemen, een impressie te geven van wat er zich achter de schermen afspeelt en hen een aantal argumenten en overwegingen mee te geven waarom ze het niet of juist wél zouden moeten doen.

Aanvankelijk werd er aan de telefoon verteld dat de or-ganisatie dringend op zoek was naar visuele acts voor het nieuwe televisieprogramma omdat blijkbaar enkel dansers en zangers zich massaal kwamen aanmelden, terwijl er voor die artiesten toch al heel wat andere pro-gramma’s bestaan. Goochelaars en andere variétéarties-ten bleken allemaal de kat uit de boom te kijken of sim-pelweg te weigeren, vaak omdat men in de Engelse en Amerikaanse versie al gezien had hoe zelfs bekende en zeer goede illusionisten naar huis werden gestuurd en goochelen in het algemeen niet populair bleek te zijn. Angst voor gezichtsverlies, bang om belachelijk te wor-den gemaakt…kortom, het productiehuis moest blijk-baar heel wat moeite doen om mensen over de streep te trekken. Aanvankelijk heb ik ook geweigerd. Meerdere keren zelfs. Net zoals heel wat vrienden en collega’s heb ik vernomen. Maar uiteindelijk heb ik me bedacht en tóch meegedaan.

Waarom wel?

Waarom doe je hieraan mee? Dat was de hamvraag zodra bekend werd dat ik deelnemer was. Je hebt toch niets te bewijzen? Je bent al professioneel met het goo-chelen bezig en bent al bekend genoeg?

24 Escamoteur 2012 - 4

Waarom wel of waarom niet?Om te beginnen is ‘bekend’ erg relatief. Ik heb inder-daad van mijn hobby mijn beroep kunnen maken, maar als de voorspellingen inzake kijkcijfers klopten, dan kon dit wel eens een enorme promostunt zijn. Boven-dien wou ik niet in het verleden blijven leven en blijven teren op mijn rol in ‘De Magische 4’, die intussen ok alweer enkele jaren achter ons ligt. Het was tijd voor een nieuwe uitdaging en dit leek me de geschikte kans om de lat weer eens wat hoger te leggen. Alles wat ik tot hiertoe ooit op TV heb mogen doen was close-up gerelateerd maar hier moest een volle stadsschouwburg geëntertaind worden. Podiumwerk dus! Het was dan ook een erg creatieve uitdaging om met acts op de prop-pen te komen die bruikbaar waren voor dit concept…vaak ook gloednieuwe acts die ook nadien nog gebruikt zouden kunnen worden tijdens de ‘gewone’ optredens. En last but not least…ik doe graag TV. Ik houd van het medium en vind het gewoonweg erg leuk om aan een TV-programma deel te nemen.

Bovendien was het de allereerste editie van deze ta-lentenjacht en de ervaring leert dat de kandidaten van zo’n eerste editie het best bijblijven en dat er jaar na jaar meer sleet komt op de formule. Dus als ik het wou doen, dan was het nu wel. Ik ben er trouwens heilig van overtuigd dat ik later veel meer spijt zal hebben van dingen die ik NIET heb gedaan, dan van dingen die ik wél heb gedaan.

Waarom niet?

Waarom heb ik dan getwijfeld? Inderdaad ook om geen gezichtsverlies te lijden. Wie hieraan deelneemt moet er klaar voor zijn. Televisie en camerabeelden zijn onver-biddelijk. Los van de commentaar van de jury – smaken verschillen nog altijd – is alles wat je op TV doet ‘blij-vend’. Tegenwoordig zelfs nog meer dan vroeger. Met de komst van het internet en YouTube blijven knappe maar ook slechte televisiemomenten tot in de eeuwig-heid bewaard en worden daar telkens opnieuw bekeken. Bega je een fout of breekt de jury je compleet af, dan zijn er in dit specifi eke geval meer dan een miljoen kij-kers die daar getuige van zijn, los van diegene die het nadien op het internet zien. Ik had ook geen fl auw idee wat ik ging doen. Voor de auditie wel, maar wat zou ik daarna brengen? Want eens de bal aan het rollen gaat, moet je natuurlijk verder. En je moet jezelf ook pro-beren te overtreffen. Het is de bedoeling dat je bij de auditie het beste van jezelf geeft – niets terughoudt dus – maar eens je daardoor geraakt moet je dan NOG beter gaan doen.

Als goochelaar heb je dan ook nog te kampen met de tijdslimiet. De acts van Belgium’s Got Talent mogen maximum twee minuten duren. Dat zijn 120 seconden. De tijd die je nodig hebt om een vrijwilliger uit het pu-bliek te halen, laat staan om er iets mee te doen. Bij een zanger of zangeres hoor je meteen of die een goede stem heeft en kan zingen, maar als goochelaar vertel je natuurlijk een verhaal, bouw je iets op en dat vraagt tijd. Hieraan deelnemen vraagt dus een heel aparte aanpak. Verder moet je ook weten dat het helemaal niet zeker is dat je auditie of deelname wordt uitgezonden. Het is mijns inziens een grote fout van de programmama-kers dat dat niet van tevoren werd gecommuniceerd, maar van de 150 opgenomen audities, die geselecteerd werden uit de meer dan 1000 (!) kandidaten, werden er bijna 50 zelfs niet uitgezonden. Dat wil dus zeggen dat een aantal deelnemers moeite heeft gedaan om deel te nemen aan de preselecties, een ganse dag – met suppor-ters en soms heel wat materiaal - aanwezig te zijn op de opnames van de audities en zijn of haar act uiteindelijk toch nooit op TV te zien verschijnen. Een serieuze kater en teleurstelling voor heel wat artiesten.

Wat?

Zoals gezegd wist ik wel wat ik bij de preselectie wou tonen. Deze preselectie vond plaats in een lege TV-stu-dio – eerder een industriehal – waar enkel twee luid-sprekers stonden en een lange tafel met een heleboel mensen achter. Zij kregen verspreid over diverse dagen meer dan 1000 acts te zien en je kon ze niet echt kwalijk nemen dat het enthousiasme er aanvankelijk niet met-een afdroop. Ik had twee klassiekers uit mijn repertoire ingekort en gecombineerd tot een act van precies twee minuten en de gelaatsuitdrukkingen van de aanwezigen

waren veelbelovend, maar je hebt op dat moment geen idee van wat al de revue gepasseerd is en wie of wat er nog na je komt. Op dat moment lag ik er ook niet van wakker want ik deed oprecht mee voor de fun en de er-varing en zou wel zien wat ervan kwam. Enkele weken later kreeg ik een telefoontje om me te vertellen dat ik bij de 150 kandidaten was die hun auditie-act op TV zouden mogen vertonen.

Iedere goochelaar / illusionist bepaalt natuurlijk zelf wat hij brengt of vertoont, maar ik was ervan overtuigd dat er twee factoren belangrijk waren: sentiment of kracht. Met andere woorden iets emotioneels brengen of iets ‘heel straf’. In mijn auditieronde zaten bijvoorbeeld een 11-jarig meisje dat behoorlijk zong en twee blinde jon-gens die muziek speelden en zongen en heel de zaal in tranen deden uitbarsten. Daar kan je qua ‘emotie’ niet tegenop. Vandaar de keuze voor iets ‘straf’. En ook al was er vanuit de goochelwereld wat kritiek en werden er wat vragen gesteld bij mijn auditie-keuze: ik ging voor Bowl-O-Rama en de zwevende tafel omdat die ef-fecten in mijn dagelijkse voorstellingen zeer goed sco-ren en naar mijn gevoel onderscheidend genoeg waren om op te vallen. Men mag niet vergeten dat dit geen goochelwedstrijd is, maar een show voor leken. Voor goochelaars zijn deze effecten redelijk bekend, maar voor de doorsnee toeschouwer zijn ze nieuw en ‘anders dan anders’. Mijn buikgevoel was correct, want zelfs de jury vond het origineel en vernieuwend genoeg om me drie keer “JA” te geven. Dat betekende dan nog niet dat je naar de live-shows mocht, want van de 150 acts had-den er zo’n 70 à 80 goede commentaren gekregen en er waren maar 32 halvefi naleplaatsen. Het was dus wach-ten tot de deliberatieronde op 6 juli om te weten wie er geselecteerd was. Op dat moment was ook het FISM-wereldcongres in Blackpool en het is daar dat ik werd opgebeld om te vertellen dat ik in de halve fi nales zat.

En nu?

Tot dit stadium had ik het wel voorzien, maar de vol-gende stappen waren niet in mijn planning opgenomen. Gelukkig zat ik net op een goochelcongres en kon ik mijn gedachten en fantasie de vrije loop laten. Boven-dien zouden de audities pas uitgezonden worden in sep-tember en waren de live-shows pas in oktober zodat er

Escamoteur 2012 - 4 25

ren en goede commentaren kregen van de jury, groeide bij mij ook de hoop en het geloof dat we wel eens ver-der konden geraken dan verwacht, maar het tele-voting systeem is erg onvoorspelbaar. Mijn doel was enkel op TV iets indrukwekkend laten zien dat de mensen nog lang zouden onthouden…en de rest (finaleplaats of hoofdprijs van 50.000 €) was bijkomstig maar had natuurlijk wel mooi meegenomen geweest. Het beeld-materiaal dat nu bestaat van onze deelname is echter onbetaalbaar promomateriaal dat op mijn eigen site en op vele plaatsen op het internet nog steeds zijn nut be-wijst. En tot op de dag van vandaag word ik aangespro-ken over mijn deelname en komen er aanvragen binnen voor optredens naar aanleiding van die paar minuten op TV. Wanneer iemand dan vraagt of “mijn verplaat-singsonkosten van en naar de opnamestudio’s werden vergoed”, dan lach ik stilletjes vanbinnen…

Kortom, de inschrijvingen voor de tweede editie zijn al even ‘open’ en elke goochelaar / illusionist die zich klaar voelt raad ik zeker aan zijn kans te wagen. Het is een ongelooflijk leuke ervaring, een mooie promostunt en een uitdaging om de lat weer eens wat hoger te leg-gen, maar houd de volgende zaken zeker in het achter-hoofd:

- wees zeker dat je klaar bent en onthoud dat TV on-verbiddelijk is: de beelden blijven je lang achtervolgen, positief maar ook negatief- ga niet voor het ‘winnen’ van dit programma maar probeer als goochelaar er JOUW televisiemoment van te maken: het is een ideale buitenkans om in zeer goede omstandigheden je ding te tonen- zorg dat je op één of andere manier uit de band springt: vertoon iets origineel of niet “klassiek” want de jury is onverbiddelijk en heeft blijkbaar een aangeboren voor-oordeel tegen alles wat met magie te maken heeft - besef dat je je blootstelt aan de regels van het spel en de grillen van de jury: het zou wel eens kunnen zijn dat je act zelfs helemaal niet op TV komt of dat je commen-taren krijgt die je helemaal niet had verwacht- vergeet de goochelaars en collega’s en hun eventuele commentaren want dit is GEEN goochelwedstrijd: fo-cus je op je ‘echt’ publiek en ga voor straf materiaal, want de verwachtingen liggen hoog.u GG

Escamoteur 2012 - 4 27

nog meerdere weken voorbereiding mogelijk waren. Na de ‘klassieke’ auditie-effecten wou ik in die live-shows echter ook mijn ‘confraters’ verrassen met originelere en minder geziene effecten. In plaats van mijn bestaand materiaal te herwerken naar twee minuten ben ik aan tafel gaan zitten en heb ik meerdere twee minuten-acts uitgeschreven en ben die ook gaan uitproberen. De twee acts waar ik het meest in geloofde werden geperfectio-neerd en klaargestoomd voor de halve finale en de even-tuele finale. Aangezien onze oudste dochter een kleine rol had in mijn auditie en zij dat erg leuk vond, had ik ook acts bedacht waar ze opnieuw aan kon meedoen en zelfs in een meer actieve rol dan voorheen. De aanpak was ook nu weer hetzelfde: geen groot materiaal, kisten of danseressen maar net zoals bij de auditie proberen om met ‘weinig’ iets ‘groots’ te doen. En ik wou ook iets doen dat zo sterk was dat het op camera-trucage zou lijken, omdat het publiek dan meteen zou beseffen dat dat niet kon omdat de shows live werden uitgezonden. Een laatste uitdaging die ik eraan vast had gekoppeld was de mediacampagne. Want nu ik zover was geraakt, wou ik er toch wel het maximum aan media-aandacht uithalen. De beoordeling in de halve finales verloopt via tele-voting dus hoe meer mensen zouden kijken (en eventueel stemmen), hoe beter. De pers werd in-gelicht (en gaf me dan ook voorafgaand aan mijn deel-name heel wat aandacht), een facebook-fanpagina zag het levenslicht, flyers en posters werden ontworpen en gedrukt en via mijn site, digitale nieuwsbrief en iPhone-app werd elke stap of actie breed aangekondigd.

De live-show

Dan brak het moment van de live-show aan en de act die je zo lang in je huiskamer of tuin hebt gerepeteerd wordt dan klaargestoomd voor de grote TV-productie. Drie dagen lang werd elke act gerepeteerd op het gi-gantische podium met gigantische LED-wall en knappe verlichting en werd er gekeken hoe het geheel zo goed mogelijk in beeld kon worden gebracht. Ik heb heel wat verdeelde meningen gehoord, maar vond het zelf een heel professioneel team dat ook openstond voor mijn eigen inbreng en ervaring. Mijn act was echt gloed-nieuw en speciaal gecreëerd voor deze show, maar toen ik het resultaat daags nadien op TV bekeek was ik zelf onder de indruk.

Slotsom Iedereen die het programma gevolgd heeft weet dat geen enkele goochelaar de finale heeft gehaald (Latif stond eveneens in de halve finale met een illusie-act), maar wie ooit besluit om deel te nemen moet beseffen dat je je niet moet inschrijven met als doel deze show te winnen.

Begrijp me niet verkeerd: ook bij mij kriebelde de com-petitiedrang natuurlijk en eens onze acts geslaagd wa-