denbellemanverschijnt in ieder seizoen / lente 2013 - nr. 12

ronsisch onafhankelijk blad

Beste lezer

Geen Belleman zou compleet zijn zonder excuses vanwege de redactie voor de laattijdigheid van de voorliggende editie. Maar zoals steeds zullen we het kwantitatieve gebrek aan uitgaven van Den Belleman, dat onze lezers zich terecht beklagen, kwalitatief ruimschoots compenseren met deze uiterst boeiende twaalfde verschijning van Ronses periodiek. Op de volgende pagina’s zullen we u informeren over de nasleep van de gemeenteraadsverkiezingen en (het debacle van) de coalitievorming. De lepe listen, de faliekante flaters en het wel en wee van de CD&V komen, zoals u kon verwachten, uitgebreid aan bod. Ook het door CD&V-Groen, N-VA en Liberale Unie gesmede bestuursakkoord wordt haarfijn gefileerd. Gelukkig zorgen de ongeëvenaarde

“Blik in de achteruitkijkspiegel” van José Plume en enkele pikante politieke weetjes, opgetekend door de enigmatische Gregory Van Ertvelde, voor de nodige verpozing tussen al het polemische geweld.

Tot slot moeten we u, naast de komst van enkele nieuwe opiniemakers, met name Henri Van Overmeire en Sebastien Van Wetter, helaas ook melden dat twee trouwe medewerkers van het eerste uur, Yann Verhellen en Jonathan Sadaune, beslist hebben om geen opiniestukken meer te schrijven voor Den Belleman. Ze blijven echter wel een belangrijke rol vervullen binnen de wer-king van deze periodiek. Vanaf heden zullen ze immers verantwoordelijk zijn voor de eindredactie. We bedanken hen alvast voor de inzet voor Ronse die ze afgelopen jaren via hun boeiende analyses en scherpe stukken hebben getoond en wensen hun succes met hun nieuwe redactionele taak.

Dan rest ons niets anders dan u veel leesplezier toe te wensen !

Mei de complimenten vaanDen Belleman

denbelleman2

dixit 3 ode aan de vaagheid

met de stethoscoop 4 -5 de neergang van het ronische socialisme

den bommel 6 -7 een blik in de achteruitkijkspiegel

il nuovo 8 -9 een nieuwkomer over de nieuwkomers

undercover 10 wienerschnitzels en tomaten

de chemicus blaast de boel op 11 het einde van het cliëntelisme

Ons team

Hoofdredactie :

Yann Verhellen Voorzitter en eindredacteur

Jonathan Jouret Ondervoorzitter en eindredacteur

Medewerkers :

Yann Verhellen Jonathan Jouret José Plume Jonathan Sadaune Joost Elet Henri Van Overmeire Sebastien Van Wetter

Contactgegevens :

denbelleman@gmail.com Gsm 0477 18 55 90 http ://issuu.com/denbelleman

Uitgegeven door : Design & Publishing group bvba

Den Belleman wordt gedrukt envormgegeven door Grafoman op hoogwaardig ecologisch verantwoord recyclagepapier.

3denbelleman ???

Sebastien Van Wetter

Vol goede moed en anticipatie naar wat het nagelnieuwe bestuursteam voor Ronse in petto heeft, zet ik nieuwsgierig mijn tanden in het ovenverse bestuursakkoord. Eenmaal aan het lezen bekruipt mij al snel het beklemmend gevoel dat mijn hoop ijdel zal blijken en mijn verwachtingen allesbehalve ingelost. Wie had gehoopt op een adequaat en daadkrachtig beleid met het oog op het aanpakken van de sociaaleconomische uitdagingen die zich in onze geliefde

stad mani-festeren, is eraan voor de moeite.

ode aan de vaagheidOver zowat elk thema dat er werkelijk toe doet (asiel en migratie, diversiteit, armoede, onderwijs…) hangt één grote mist van vaagheid. Nergens raakt men verder dan de vervelende herhaling van de platitude dat voor de integratie van ‘nieuwe Ronsenaars’ een degelijke kennis van het Nederlands van primordiaal belang is en dat integratie een verhaal is van rechten maar vooral ook van plichten. Slechts een van de gangbare en goedkope dooddoeners die we de laatste jaren maar al te vaak hebben moeten aanhoren. Armoedebestrijding bijvoorbeeld wordt in welgeteld twee zinnen afgehandeld : ‘We doen er alles aan om mensen uit de armoede en uit hun isolement te halen. De strijd tegen armoede vormt een belangrijke prioriteit’, en daarmee is de kous blijkbaar af. Zelfs met de beste wil van de wereld valt er niet één concrete maatregel te ontwaren inzake deze zo belangrijke onderwerpen.

Van die vaagheid die het bestuursakkoord kenmerkt op het vlak van sociale thema’s is niets meer te merken wanneer het gaat over veiligheid, een on-derwerp waarmee, in tegenstelling tot sociale thema’s, in onze huidige maat-schappij altijd goed kan gescoord worden. Als uit het niets verschijnt nu plots de ene concrete maatregel na de andere. Verheug u, Ronsenaar, want u zal zich de komende legislatuur erg veilig voelen. Er komt meer blauw op straat, het politiekorps wordt uitgebreid en er komen meer veiligheidscamera’s. De buurtinformatienetwerken worden verder uitgewerkt. Ook het GAS-boete as-sortiment wordt verrijkt, en wel met onder meer volgend leuk regeltje : ‘Ge-bruik van alcohol op openbare plaatsen, buiten de erkende terrassen, wordt gereglementeerd.’ Op een warme zomeravond met wat vrienden, een fles wijn en een gitaar in het park zitten wordt dus vanaf heden beschouwd als crimineel gedrag, het is maar dat u het weet. Overlast wordt in dit bestuursak-koord trouwens volledig een zaak van jongeren. Volgende passage daarom-trent wil ik u niet onthouden : ‘Onze jongerencoaches gaan in dialoog met jongeren die op straat rondhangen en leiden hen toe naar een zinvolle vrije-tijdsbesteding.’ Voor zover ik weet is iedereen nog altijd vrij om, binnen de grenzen van het welvoeglijke, in de openbare ruimte te gaan en te staan waar hij dat wil, zonder dat een of andere pezewever moet komen vragen of men niets zinvoller te doen heeft.

Is er dan niets positiefs te vertellen over het nieuwe bestuursakkoord, hoor ik u denken. Toch wel. Zo wordt er onder het nieuwe bestuur verder werk ge-maakt van de opwaardering van het historische stadscentrum en een relance van het winkelcentrum. Om de toeristische en culturele troeven van onze stad te promoten in binnen- en buitenland wordt een heuse citymarketingmana-ger aangesteld. Er is de intentie om massa’s nieuwe fietspaden aan te leggen en de Ronsenaar mag uitkijken naar de bouw van een splinternieuw zwem-bad op de terreinen van ’t Rosco. Stuk voor stuk maatregelen die men enkel maar kan toejuichen. Alleen vrees ik dat ze uiteindelijk niet veel zoden aan de dijk zullen brengen voor de leefbaarheid van de stad als daar geen daadkrach-tig sociaal beleid tegenover staat. De vaagheid waarin dit, met zijn 23 pagina’s, allesbehalve lijvig bestuursakkoord uitblinkt, verraadt een duidelijk gebrek aan visie op de maatschappelijke uitdagingen die zich in Ronse stellen.

denbelleman4 met de

stethoscoop

denbelleman

de neergang van het ronsische socialisme

Ronse is een socialistische stad.

Twaalf jaar geleden zouden weinigen deze claim contesteren. Maar meer dan zestig jaar nadat Amerikaanse soldaten Eugène Soudan uit de horror van Buchenwald

bevrijdden is de situatie onherkenbaar veranderd.

Niet alleen moet de sp.a – de fletse opvolger van de ooit zo trotse BSP – al meer dan twee termijnen dulden dat een christendemocraat het hoogste stadsambt bekleedt. Voor het eerst in drie generaties bevinden de ideologische nazaten van Marx en Jaurès zich op de oppositiebanken van het stadhuis. Wat misschien nog veel erger is : het OCMW, decennialang een machtsbastion van progressief Ronse, is in handen gevallen van een zelfverklaarde antisocialist en besparingsfanaat. De partijnaam is bezoedeld en het aantal stemmen is een beschamende fractie van wat het ooit was. Veel erger nog dan dit alles is dat de erfenis van links in gevaar is. Onder impuls van rechts-conservatieve elementen zullen tal van neoliberale maatregelen getroffen worden : men spreekt over de privatisering van kinder-opvang en het rustoord De Linde, plannen voor het broodnodige Wijkgezond-heidscentrum worden van tafel geveegd en het OCMW wordt als wapen ingezet om Ronse ‘minder aantrekkelijk’ te maken voor de minderbedeelden. Het valt te betwijfelen of de CD&V in deze op de rem zal gaan staan. Waarschijnlijker is dat ze zich zes jaar zal verkneukelen bij de aanblik van de sloopwerken bij die andere zuil. ‘Mooi,’, zullen sommigen zeggen, ‘het wordt dat tijd dat Ronse stopt met te fungeren als zwart gat voor de sociale onderbuik van België’. Vergist u zich echter niet, beste lezer. De ontmanteling van sociale opvangmechanismen zou wel eens heel vervelend kunnen uitdraaien. Of hoe een socialist het mij zo helder wist te verwoorden : ‘Het lijkt op het eerste zicht een goed idee om Ronse wat minder aantrekkelijk te maken voor de kanslozen om zich te komen vestigen – deze stad heeft net als alle andere nood aan een gezonde sociale mix. Maar de afbouw van sociale voorzieningen gaat er absoluut niet voor zorgen dat diegenen die hier al vertoeven ineens zullen opkrassen. Integendeel, het zal alleen maar zorgen voor een verdere verpaupering van de reeds aanwezige onderklasse. Met alle gevolgen van dien.’ Wat deze gevolgen zullen zijn laat zich raden : een meer zichtbare armoede, een verdere overbelasting van de sociale sector en een sterke toename van de criminaliteit. Indien de economische achteruitgang van Europa zich verderzet – en dat zal hij – liggen er binnen de vijf jaar mensen ‘s winters in het Bruulpark te slapen.

Hoe is het toch zo ver kunnen komen, hoor ik u denken. Het trieste antwoord is dat de directe verantwoordelijkheid voor deze catastrofe slechts bij één man kan gelegd worden : zijn naam is Gunther Deriemaker en hij fungeert sinds jaar en dag als een soort popidool onder stamboomsocialisten van de derde leeftijd. Om te weten hoe hij dit voor elkaar kreeg dient men terug te gaan naar de dag van de verkiezingen. Die zondag kreeg zijn partij – en hij in het bijzonder – een wel zeer koude douche te verwerken. Gedurende jaren had hij immers de vaste overtuiging dat het zijn manifest lot was de jongste burgemeester van Ronse te worden. Helaas voor hem bleek de kiezer niet dezelfde mening toegedaan. Aangeslagen was hij genoodzaakt met de overwinnaar de onderhandelingen te starten vanuit een verzwakte positie. De christendemocraten waren niet van plan zijn leed weg te masseren : in het mondeling akkoord dat die zondag tussen sp.a en CD&V werd gesloten was het aantal rode schepenen naar drie teruggebracht en verloren ze het OCMW-voorzitterschap. Voorwaar een bittere pil.

Het was niet eenvoudig te achterhalen wat de dag erna precies gebeurde, maar na gesprekken met actoren uit verschillende partijen lijkt volgend plaatje te ver-schijnen : via een liberaal tussenstation contacteert meneer Deriemaker Wim Van-develde, voorzitter van de N-VA. Dit met de bedoeling een alternatieve coalitie op de been te brengen – zonder CD&V dus – met hem als burgemeester. Later zal meneer Deriemaker beweren dat hij er ook daadwerkelijk in geslaagd was die ochtend een mondeling akkoord te bereiken met zijn flamingante nemesis. In de

Yoni Sadaune

met de stethoscoop 5denbelleman

namiddag presenteert hij dit zogezegde akkoord aan de sp.a-top in het COC, waarvan tot op dat moment niemand iets wist van zijn solo-actie. Hij weet ze te overtuigen ermee in te stemmen. Wat volgt is een klassiek drama. De socialisten wachten tevergeefs op een telefoontje van meneer Vandevelde, uiteindelijk verzamelen alle partijen in het stadhuis en komt de aap uit de mouw : meneer Vandevelde heeft de CD&V ingelicht over de avances van meneer Deriemaker en de christendemocraten voelen zich gerold. Ze deden de N-VA dan ook een tegenvoorstel en de afloop van het verhaal is u bekend.

Eén vraag brandt op ieders lippen. Was er een mondeling akkoord tussen de heren Deriemaker en Vandevelde ? Zo ja, dan heeft deze laatste op bijzonder slinkse – en leugenachtige – wijze de socialisten om de tuin geleid. Of was er geen en zag meneer Deriemaker na het doodlopen van de Vlaams-nationalistische piste in dat er maar een manier was om zijn politiek vel te redden – zijn eigen partij om de tuin leiden om ze te laten delen in de verantwoordelijkheid ? Ik laat het aan de lezer om te oordelen wat hem het meest plausibel lijkt. Het doet er ook weinig toe ; in de politiek hoort men niet afgerekend te worden op kwalijke karaktereigenschappen, maar op daden. En de daad van meneer Deriemaker heeft niet alleen verstrek-kende gevolgen, ze was ook uiterst dom en stinkt naar kwalijke motieven. Dom omdat iedereen met enig inzicht in de politiek in Ronse hem had kunnen waarschuwen dat N-VA nooit in zou gaan op diens voorstel ; het volstond ooit twee minuten met meneer Vandevelde gesproken te hebben of slechts maar even te piepen naar de slogan waarmee de Vlaams-nationalisten naar de kiezer trokken.* Dom ook omdat de risico’s van het falen enorm waren en omdat hij nooit tevoren met iemand over-legd had – tot op de dag van vandaag heb ik althans geen enkele sp.a’er gevonden die het tegendeel aanneemt. Wat diens motieven betreft : laat me zeggen dat ik de kans klein acht dat hij dacht met N-VA een socialer beleid te kunnen voeren. In het al dan niet bestaande mondelinge akkoord tussen socialisten en nationalisten zouden deze laatsten nota bene ook het OCMW-voorzitterschap bemachtigen… Zouden persoonlijke ambities een rol kunnen gespeeld hebben ? Ik zeg maar wat.

Hoe moet het nu verder met de sp.a na dit debacle ? Misschien kan men het positief bekijken : de partij is al lang toe aan een goede oppositiekuur om alles overhoop te gooien om terug wat zicht te krijgen op hun basisprincipes. Ik heb het hier niet over maoïstische slogans. Socialisme ging ooit over een radicaal nieuwe manier van samenleven. De ideologie had niet alleen de ambitie om de wereld te veranderen maar ook om de menselijke beschaving naar een hoger niveau te tillen. De tijdsgeest is ernaar : het kapitalisme davert en de wereld beeft mee. Alles is in beweging en de globalisering zet alles op zijn kop. Zelfs in Ronse. Maar het linkse ideeëngoed is aan vernieuwing toe : de klassieke recepten van rood slaagden er weliswaar – in beperkte mate – in het proletariaat materieel te verheffen maar de ware belofte van het socialisme, nl. sociale verheffing, is nooit uitgekomen. Een nieuw proletariaat heeft zich gevormd in Ronse en leeft uitgesloten van de rest : een leger van werk- en kanslozen en etnisch-culturele minderheden (of allochtonen zo u de nieuwste mode niet volgt). Sociale participatie van deze groepen moet prioriteit nummer één zijn van een vernieuwde sp.a.

Helaas is de partij doorheen de jaren verstrikt geraakt in de verzuiling van deze samenleving en heeft ze zich zo bevuild aan alle smurrie die dit systeem draaiende houdt : van nepotisme, opportunisme, het beschermen van gevestigde belangen en aloude privileges, bureaucratisering tot duidelijke corruptie. Veel meer dan een interessant vehikel voor een toffe carrière blijft er niet van over.

Als ik eerlijk mag zijn ziet het er niet goed uit voor de partij. In elke zichzelf respecterende organisatie was de persoon die deze situatie veroorzaakte al lang aan de deur gezet. Iedereen mag fouten maken en zo mag meneer Deriemaker zeker nog een rol blijven spelen. Als militant. Ergens onderaan de lijst. In een futiele poging iets goed te maken van wat hij verwoest heeft. Maar dit zal waarschijnlijk niet gebeuren. Ironisch genoeg heeft hij de partij via de belachelijk archaïsche wijze waarop ze georganiseerd is meer dan ooit in zijn ijzeren greep. De kans is dan ook groot dat de partij verdergaat op haar elan. Dit zou een grote vergissing zijn. De jeugd is ze al kwijt en nu er stilaan reële alternatieven beginnen te ontstaan op links dreigen ze ook de progressieve stem te verliezen. Daarenboven lijkt het erop dat ook de andere partijen de niet-autochtone kiezer heb-ben ontdekt, dus ook daar lijkt het einde van hun monopoliepositie in zicht. De arbeiders zijn al lang naar rechts gevlucht en zullen niet zomaar terugkeren. De sp.a lijkt dan terecht te zullen komen in het scenario van die andere partij die Ronse ooit domineerde : was de 20e eeuw socialistisch, dan waren in de 19e eeuw bijna alle burgemeesters van liberale makelij.

Wie zouden ze dan toch zijn, die laatste kiezers van de sp.a ? Ik zet mijn stuivers in op de stamboomsocialisten op sterk water, verzameld rond hun popidool : een Brezjnev met gel in het haar.

Groeten trouwens vanuit de Karl Marxlaan, Maputo, Mozambique * Laat Ronse niet links liggen

den bommeldenbelleman6

De jongste tijd stelden we tot onze aangename verrassing in het stadsbeeld bij herhaling de aanwezigheid vast van een accordeonist die zijn beste beentje voorzette bij het

opluisteren van een of andere volkse manifestatie.

Ook op tv duiken regelmatig begeleidingsgroepen op waarbij het eens zo popu-lair accordeon een prominente rol te vervullen heeft. We zwijgen dan nog over de Gevuigoode Mandolienen waar onze vrienden Denis en Dany de knoppen en toetsen beroeren dat het een lust is. Zou, wat onze zuiderburen ‘le piano du pauvre’ of ‘le piano à bretelles’ noemen terug van weggeweest zijn ? Deze revival van de eens zo populaire trekzak levert in ieder geval het bewijs dat het alomtegenwoordige gitaargeweld van de jongste decennia er niet in geslaagd is het accordeon definitief het zwijgen op te leggen. En gelukkig maar, want dit volgens sommigen wat oubollig draagbaar muziekinstrument dat tegelijk me-lancholisch en feestelijk klinkt verdient beter. Het accordeon speelde immers een belangrijke rol in de volksmuziek, de musette, de Argentijnse tango, de jazz (denken we maar aan de Belgische pionier Gus Viseur) en zelfs de klassieke muziek. Het werkterrein van de accordeonist is dus niet enkel de pensenkermis.

Het accordeon, voorzien van een blaasbalg, behoort tot de categorie der aerofo-nen en er wordt onderscheid gemaakt tussen het knoppenaccordeon en deze met pianoklavier. In beide gevallen bestaan de met de linkerhand bespeelde bassen uit kleine ronde toetsen. Het accordeon werd in 1822 uitgevonden door Eduard Bushman (Berlijn) en later gevoelig aangepast en verbeterd door de Oostenrijker Cyrillis Demian. In Vlaanderen was Lichtervelde in het begin van vorige eeuw het Mekka van het accordeon. De familie Callewaert vervaardigde duizenden accordeons en exporteerde deze over de hele wereld. De Lichter-veldse was toen de Ferrari onder de accordeons.

Momenteel zijn de vaandeldragers in de Belgische accordeonwereld ongetwij-feld de all-roundmusici Rony Verbiest en Tuur Florizoone. Deze laatste bespeelt het accordeon met pianoklavier en volgde Rony Verbiest op als docent aan het Gentse conservatorium.

In het verleden kende ons landje vele uitstekende en populaire accordeonis-ten die het vooral van hun platenverkoop moesten hebben. Lukraak enkele namen : Lou Logist, Roger Danneels, Oscar Denayer, Roger Eggermont, Willy Staquet en Hector Delfosse. In Frankrijk waren er Tony Murena en Marcel Az-zola en in het musettegenre André Verschuren en Yvette Horner. Vandaag is de ambassadeur der Franse accordeonisten ongetwijfeld de grote Richard Galliano.

Pour la petite histoire : ook de voormalige president van Oeganda Amin Dada en zijn minder bloeddorstige Franse collega Valéry Giscard d’Estaing kwamen bij gelegenheid ook met hun accordeon op de proppen. Of de muziek inder-daad de zeden verzacht laten we dus best in het midden.

In ieder geval doet dit niets af van het feit dat ook in het zo vaak verguisde Ronse in de periode 1940-1955 het accordeon zijn hoogdagen kende. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik een rits talentrijke Ronsese accordeonisten defileren die zich in die jaren mochten meten met de besten. Zij luisterden naar de namen van Etienne Verschueren, Roland Debaets, Sidoine Vanstrydonck, An-dré Geenens, Lucien Vancoppenolle, Adelin Devos, Roger De Vreese, Robert Opsomer, Marcel en Germain De Roose, Gaston Bauwens, Lucien Debisschop, Nicaise Vandewalle en ik vergeet er. De meesten van deze muzikanten hebben ons reeds verlaten of hebben, op één uitzondering na, hun accordeon aan de wilgen gehangen. Opvallend is wel het feit dat bijna al deze accordeonisten

een blik in deachteruitkijkspiegel

José Plume

den bommel 7denbelleman

gevormd werden door de gereputeerde leraar Armand Haelters. Deze Ronsenaar koppelde talent aan geduld en strengheid en kende als pedagoog van de oude stempel zijn gelijke niet. Mocht je me lezen waar je nu bent, wat ik betwijfel : proficiat en bedankt Armand.

Deze schitterende accordeonisten hadden ook regelmatig de kans om hun kunnen te demon-streren tijdens de vele wedstrijden die in die jaren overal te lande werden georganiseerd door de Luikenaar Emile Van Herck. Ook Ronse was het toneel van sommige van deze krachtmetingen waar telkens hard werd geknokt om een mooie beker of een gegeerde titel van kampioen van Vlaande-ren of kampioen van België binnen te rijven.

In ons stadje zag na de oorlog ook een heus accordeonorkest het licht. De vereniging ‘Steeds Hoger’ bestond uit een dertigtal accordeonisten van verschillende niveaus, was gehuisvest in het Feestpa-leis en bleef ongeveer een kwart eeuw actief. De eerste dirigent ervan was niemand minder dan de toen piepjonge Etienne Verschueren. De fakkel werd later overgenomen door Lucien (de witten) Vancoppenolle.

Een mijlpaal in het accordeongebeuren te Ronse was ongetwijfeld de organisatie van ‘De Dagen van het Accordeon’. Dit festival, georganiseerd door de BRT-radio, was een productie van wijlen Miel Vanattenhoven en ging een drietal maal door in de stadsfeestzaal eind jaren ’70, begin jaren ’80, als mijn geheugen mij niet in de steek laat. Het festival was gespreid over twee dagen en de wereldtop van de accordeonisten was hier te beluisteren : Fransen, Nederlanders, Britten, Italianen en Duitsers zijn slechts enkele van de nationaliteiten die te Ronse schitterden. Ook de Amerikaanse jazzaccordeonist Art Van Damme (geboren in Californië uit Vlaamse ouders) gaf hier een werve-lende show ten beste, begeleid door het trio Roger Vanhaverbeke met onze stadsgenoot Tony Bau-wens aan de piano. Onvergetelijk was ook het optreden in de zaal van het C.O.C. (de stadsfeestzaal was voor dit concert te klein) van het septet van de Argentijnse grootmeester van het bandoneon (de zoetgevooisde neef van het accordeon) Astor Piazzolla. In een doodse stilte en bij wijlen tot tranen toe bewogen aanhoorden de ruim duizend aanwezigen, die van heinde en verre gekomen waren, de meester. Een minuten durende staande ovatie viel hem na afloop van het concert te beurt. Dat we er op deze muzikale hoogdag mochten bij zijn vervult ons met dankbaarheid.

Vandaag hoort dit alles spijtig genoeg tot het verleden, alhoewel… Daar waar het accordeon vroeger ietwat stiefmoederlijk behandeld werd, in die zin dat dit instrument niet toegelaten was aan de mu-ziekacademies en –conservatoria, is dit nu minder het geval. Sinds de jaren ’90 maakt het accordeon immers deel uit van het pak-ket dat wordt onderwezen aan de reguliere onderwijsinstellingen. Zo ook te Ronse. Volledigheidshalve dient hierbij te worden opge-merkt dat daarvoor reeds sinds lange jaren de stedelijke accordeon-school bestond, een vzw opgericht onder impuls van duivel-doet-al Ephrem Delmotte. In 1993 werd deze school opgeslorpt door de stedelijke muziekacademie. De accordeonklas telt momenteel 23 leerlingen (+ 11 in de bijafdeling Kluisbergen) die er met enge-lengeduld worden opgeleid door Mevrouw Karin Van Steenlandt. Misschien zullen sommige van deze jongens en meisjes later een nieuw hoofdstuk toevoegen aan het mooie verhaal waarbij het ac-cordeon centraal staat. Ons stadje kan er enkel goed bij varen.

André Geenens, één van de talentrijke accordeonisten uit de tijd van toen

il nuovodenbelleman8

In tegenstelling tot het boegbeeld van de Ron-sische kritiekcultuur, dat ten gevolge van een jarenlange terreur van unilaterale blogberich-ten en recente politieke engagementen de dood van zijn eigen geloof- waardigheid betreurt, had ik als nieuwkomer nog niet de gelegen- heid u op schandalig subjectieve wijze van mijn mening over God en Wereld te voorzien. Een introductie op nano-

meterschaal is dan ook wel enigszins op zijn plaats.

Van de weinige zaken die het vermelden waard zijn, is mijn politieke over-tuiging in het kader van dit Bellemanthema waarschijnlijk de meest re-levante. Hoewel subtiliteiten erbij inboeten, vat ik mijn gedachtengoed samen als relativistisch-communistisch. Zonder al te dure woorden te ge-bruiken, komt het erop neer dat in mijn jongerenzieltje een fundamenteel geloof in de goedheid van het opgevoede mensding geworteld zit. ‘Rela-tivistisch’ slaat enerzijds op het besef dat er geen ‘onvergankelijke’ niet-relativistische ideologie bestaat die het aardse wel en wee kan reguleren, en anderzijds op een verwondering voor de minuscule plaats die de mens inneemt in het grotere geheel. En daarmee besluit ik deze korte kennis-making.

De laatste jaren zijn nationalistische gevoelens, met aan het hoofd de slo-gans van de Nieuw-Vlaamse Alliantie niet meer weg te denken uit het po-litieke landschap. Met de wisseling van de wacht sloop er ook een lokale delegatie in de Ronsische meerderheid. Zonder mijn toevlucht te zoeken tot extreme bewoordingen, wil ik u wijzen op de kansen en gevaren die deze nieuwe speler met zich meebrengt. Het zou eenvoudig zijn u vanuit mijn ideologie plat te bombarderen met linkse argumenten die de verguis-de nationalisten in hun nachthemd plaatsen ; end of story. Dat zou even kortzichtig als hypocriet klinken uit de mond van een relativist. Veeleer wil ik mij wijden aan de kansen die de nieuwe coalitie met zich meebrengt. Te rabiate progressieven en zuurpruimen die mij daarna over dezelfde kam als de vadergewestlievenden wensen te scheren, nodig ik vriendelijk uit tot een open discussie.

Hoewel hun titulerend gedachtengoed niet haakser kon staan op het mijne, bewonder ik het feit dat de nieuwbakken N-VA-fractieleden handelen uit ideologie, een begrip dat in de Ronsische politiek tot nog toe ver te zoeken was. Momenteel bespeur ik maar weinig opportunisme in hun rangen, wat hen op zich al geloofwaardiger maakt dan de regerende meerderheid van de vorige legislatuur. Verder zie ik een kans om na een jarenlange neer-gang te ontsnappen aan de Ronsische Tragedie. Hoe volkomen absurd het feit dat een taalgrens ook als een fysische grens kan fungeren ook moge zijn, het één en ondeelbare België uit onze eerste grondwet lag nog nooit zo ver buiten bereik als vandaag de dag.

Voor we verder gaan, waarde lezer, wil ik u ervan overtuigen dat ik één van de meest fervente voorstanders ben van taalhoffelijkheid. Zoals Nobel-prijswinnaar Juan Ramón Jiménez het stelde : ‘Qui apprend une nouvelle langue acquiert une nouvelle âme.’

Maar het zal ieder weldenkend wezen in Ronse niet ontgaan zijn dat de in-voering van de administratieve taalfaciliteiten een soort stagnatie bewerk-stelligde in de gemeenten in kwestie. Na het missen van twee fusiegolven, is onze eigen stad van Koningin van de Vlaamse Ardennen verworden tot

een nieuwkomer over de nieuwkomers

Henri Van Overmeire

il nuovo 9denbelleman

een parel aan het halssnoer van boomtowns als Oudenaarde. Een taal kan geen belemme-ring zijn, het hele zwerk administratieve bepalingen is dat wel. Het lijkt mij dan ook dat veel progressive minds vanuit pragmatisch oogpunt in zekere zin tot nationalisme gedwongen worden door het huidige politieke landschap. De verkaveling van België is een (spijtig) feit, en wie Ronse uit haar vergeetput wenst te vissen, legt zijn boontjes best niet te week op het slabakkende beleid van de christendemocraat of de zoethouderij van de socialist.

Als oprecht communist ben ik de mening toegedaan dat het verbeteren van de leefomgeving van mijn medemens een inherent doel van mijn bestaan is. Als contemplatieve relativist ben ik ervan overtuigd dat slechts een verfijning van de geestestoestand van mijn behoeftige me-demens écht een fundamenteel geluk in diens dagen kan introduceren. De ongeschoolde en ongevormde mens verschilt in wezen slechts in een paar nietszeggende cijfers over hersen-volumes van de primaat die hij zo gretig achter zich liet, toen in Afrika. Scholing, verworven inzichten maar vooral het relativiteitsbesef voor het alledaagse laten ook de moderne mens boven zich uitstijgen. Het is precies hun systematische ondergraving van deze kans op een uitweg uit de materiële en psychologische malaise dat mij het geloof in de Ronsische socialis-ten deed verliezen. Ik zou zelfs Cicero durven citeren : ‘Cui bono ?’ Ik hoop dat de afwezigheid van het opportunisme bij de Strijders van Vlaanderen hen van enige aspiraties in die richting vrijwaart. Laat ons toch hopen dat de ambitie om het stedelijk blazoen op te poetsen de menselijke empathie niet voorbijschiet.

Anderzijds stel ik mij vragen bij de relevantie van nationalisme in dit leven. Een mens heeft geen verdienste aan het feit dat hij in een bepaalde streek van dit aardse tranendal werd neergekwakt. Hoe verantwoordelijk zijn u en ik voor het wel en wee van Vlaanderen ? Wij worden in onze ‘Vlaamse Strijd’ slechts verbonden door het betalen van belastingen. Ware het nu dat we met de glimlach onze portemonnee openden voor de fiscus, dan zou een gevoel van trots nog kunnen. Maar op een enkeling na verfoeit elke Vlaming de moderne te-genvoeter van de tollenaar. De welvaart in de regio Vlaanderen is slechts een bijproduct van het streven naar persoonlijke rijkdom. Niemand in Ronse is actief bezig met het welzijn van de bevolking in Poperinge, nochtans Vlaanderen.

Verder bereikten mij verontrustende geruchten over een bordje binnen het OCMW, dat in al haar futiliteit uiting zou kunnen geven aan op de loer liggende infantiliteit. Als men de werk-druk op het OCMW-personeel wenst te verlagen door het van officieuze tolkactiviteiten te ontheffen, lijk het mij toch niet bijster slim een bordje op te hangen waarop te lezen valt dat zij die het Nederlands niet machtig zijn zelf in een tolk moeten voorzien. In het Nederlands. En in verband met die kracht van verandering had ik graag de GAS-boetes afgeschaft gezien, zodat ik als student niet bang zou moeten zijn als ik mijn pintje(s) drink op een openbare plaats. ’t Is maar dat het leven uit meer dan alleen maar overlast bestaat.

Samenvattend hoop ik dat de nieuwe coalitiepartner de vele kansen die met zijn intrede ge-paard gaan volledig weet te grijpen, opdat het verzandingsproces van een glans- en kansrijk Ronse een halt wordt toegeroepen. Toch wens ik niet ten onder te gaan aan infantiliteit, en hoop ik dat het nationalisme zich eerder zal lenen tot het promoten van het meest algemene belang en de systematische heropbouw van een door opportunisme geruïneerde koningin, dan tot de kerktorenmentaliteit die de basis vormt van xenofobie en tunnelvisie.

denbelleman10 undercover

Voor we hier verder op ingaan, nemen we de verkiezingsuitslag nog eens onder de loep. Daaruit kunnen we concluderen dat de Ronsenaar gestemd heeft voor een voortzetting van het beleid. Oké, aan de rechterzijde kreeg N-VA een groeischeut, maar geen heikneuter die daarover viel. CD&V is de uitgesproken winnaar. Rekening houdend met het uiteenvallen van het kartel sp.a-Groen, strandt sp.a op een status quo en blijft onbetwist ‘num-merke tweedus’.

De zondag na de verkiezingen stelt CD&V zich messcherp op ten opzichte van de gedoodverfde coalitiepartner. Sp.a krijgt een voorstel dat te nemen of te laten is. Van onderhandelen is geen sprake. De christendemocraten maken duidelijk dat de N-VA ook een optie is. De socialisten moeten nood-gedwongen genoegen nemen met drie schepenambten en verliezen het OCMW-voorzitterschap. Bovendien, en dat is nog het ergste van deze hele saga, moet sp.a een vrouw leveren. CD&V had namelijk geen enkele ex-cuustruus ter beschikking.

Een vrouw ? ! ? Ja, een vrouw. Het glazen plafond te Ronse is de laatste jaren wat losgekomen en fel naar beneden gezakt. Volgens menig dakspecialist betreft het hier een fundamenteel probleem. Alle quota ten spijt blijft poli-tiek als vanzelfsprekend een mannenzaak. Nu was sp.a van mening dat de grootste partij de vrouw moest leveren. Dat is nu eenmaal het nadeel van de verkiezingen te winnen. Net zoals het na een tennismatch de gewoonte is dat de winnaar de verliezer trakteert. Dat CD&V nu de rollen omdraaide was volgens sommigen bij sp.a een teken van een totaal gebrek aan res-pect. Hoe zou je zelf zijn ?

Met veel tegenzin, lange tenen en dito gezichten en ook nog eens lood in de schoenen aanvaardt sp.a uiteindelijk het voorstel van CD&V. Handteke-ningen worden die avond niet gezet, maar een mondeling akkoord geldt als bindend. Dat weet iedereen die zaken doet in een branche die drijft op vertrouwen.

Waarom zet CD&V de socialisten het mes op de keel bij de onderhande-lingen na een lange voorgeschiedenis van samen succesvol besturen ? Ten eerste omdat Wouter Stockman verrassend goed scoorde tijdens de verkie-zingen en Groen dus recht heeft op een schepenmandaat. Jawel, de Ron-senaar heeft er een groen kantje bij gekregen sinds taverne de Boekzitting eindelijk weer lekkere pannenkoeken serveert.

Ten tweede omdat er geen voorakkoord was tussen CD&V en sp.a. Volgens welingelichte bronnen weigerde sp.a voorafgaand aan de verkiezingen om in te gaan op het voorstel van CD&V om zetelend burgemeester Dupont een elegant afscheid te gunnen. De volgende zes jaar zou het burgemees-terschap opgedeeld worden in drie jaar Dupont en drie jaar Deriemaker. Maar dit ging niet door.

Deriemaker probeert op eigen houtje de meubelen te redden voor sp.a door ludieke gesprekken aan te vatten met favoriete coalitiepartner N-VA. Helaas krijgt hij het mes in de rug en sleurt hij per ongeluk de rest van zijn partij mee in de val.

We moeten het dus stellen met 6 jaar katholieke Vlaamse kost op een mos-groen bedje in een licht verteerbaar liberaal sausje, terwijl de Ronsenaar een oranje Wiener Schnitzel met rode tomaten had besteld.

Politicus is een ondankbare job. Men zou zich beginnen afvragen waarom mensen er überhaupt aan beginnen. Wat begint als een onbegrensde snelweg richting het realiseren van de wildste idealen, mondt al snel uit in een wirwar van besmuikte dwaalwegen. Rechts en links worden rekbare begrippen wanneer men smacht naar de hoofdvogel. Op het moment dat het reikhalzen naar de macht de idealen echter compleet overmeestert, is het tijd voor serieuze bezinning. Kortom, heel wat om achteraf bij het

kampvuur gezellig over na te babbelen.

wiener schnitzels en tomaten

Gregory Van Ertvelde

11denbelleman

Jonathan Jouret

Communicatie is het stokpaardje van Patrice. De druk twitterende CD&V-voorzit-ter wil zijn partij mediagewijs de 21e eeuw inloodsen. ‘We leven in een maat-schappij waar iedereen op elk tijdstip alle informatie kan opzoeken die hij of zij wil. Dat gegeven is iets heel kostbaar, en politieke partijen mogen deze trein niet laten voorbijrijden. Daarnaast moeten we streven naar een eerlijke, open com-municatie, waar geheimen geweerd worden.’ Dit beleid trekt hij alvast door in de partij zelf : ‘Er moeten duidelijke en klare afspraken gemaakt worden. Daar moet iedereen zich aan houden, wil hij tot onze politieke familie behoren. Einzelgän-gers ? Die krijgen vroeg of laat de boemerang in het gezicht. CD&V is een sterke ploeg, maar er zijn zeker enkele belangrijke uitdagingen.’ Zo wil Dutranoit de par-tij verjongen, de jonge mensen inspraak geven en steunen. ‘Het is de bedoeling op termijn een sterke jonge equipe klaar te hebben, rekening houdend met het feit dat binnen 6 jaar enkele belangrijke partijgenoten ermee stoppen (Dupont, Deworm, Van Crombrugge, nvdr).’ Zelf is Dutranoit pas enkele maanden, sinds de aanloop van de recente gemeenteraadsverkiezingen bij de partij betrokken. ‘Leo liet een keurige partij achter en door mijn leermeesters Jan Foulon, Agnes Van Crombrugge en Joris Vandenhoucke en Luc Dupont heb ik snel mijn draai gevonden.’ De resultaten volgden op de inspanning : een zitje in de OCMW-raad, voorgezeten door N-VA’er Wim Vandevelde. Van die N-VA werd/wordt gevreesd dat zij een asociaal beleid zou willen voeren. Onterecht, weet Dutranoit : ‘Er is een evenwichtig bestuursakkoord opgesteld. Een verhaal van rechten en plichten, ontdaan van het cliëntelisme van de Ronsische socialisten. Wie echt hulp nodig heeft zal hulp krijgen. Trouwens, men mag niet vergeten dat het OCMW onder-worpen is aan heel wat wet- en regelgeving. Je bent als bestuur evenwel verplicht om dit sociale aspect, nolens volens, te respecteren.’ Edoch, een rechtser bestuur moet een kind uit een socialistisch nest toch ietwat afschrikken, of heeft het chris-tendemocratisch gedachtegoed zich al helemaal meester gemaakt over Dutra-noit ? ‘Kijk (neemt een balpen en een bierkarton) : als je links, centrum en rechts hebt, dan sta ik hier (zet een X).’ Centrumlinks van Vlaanderens grootste (en enige) centrumpartij : niet bepaald een positie waar een momentumkracht kan worden uitgeoefend. ‘Veranderen doe ik het liefst geleidelijk aan. Zo beslisten we de warme maaltijden tijdens de OCMW-raden af te schaffen. In de plaats worden nu broodjes voorzien. Dat werkt kostenbesparend. Ook binnen de partij moet al-les zijn tijd hebben om zijn intrede te vinden. CD&V Ronse moet uit de Volksbond komen, en die plaats ook deels achter zich laten. Moeilijk voor sommigen, maar essentieel voor een open, solide toekomst.’ Zo ook voor Ronse. Evolutie in plaats van revolutie (we hadden niets anders verwacht van CD&V eerlijk gezegd). Maar botsten al die ideologieën nu niet binnen de huidige coalitie ? ‘CD&V is de groot-ste, en persoonlijk bestuur ik liever met N-VA dan met sp.a. Het kartel met Groen was voor beide partners voordelig. Het is nu aan Groen (lees : schepen Wouter Stockman) om te bewijzen wat het waard is. Al was ik niet erg opgezet met de openingsspeech van Myriam De Feyter (nieuwe voorzitster Groen, nvdr), waarin ze de onafhankelijkheid van haar partij benadrukte. Ik geef ze het voordeel van de twijfel : een ongelukkige woordkeuze met een bittere nasmaak weliswaar. En als je naar de coalitiewiskunde kijkt, dan valt het al snel op dat de Liberale Unie een mathematisch gegeven was, al was ik persoonlijk niet bij de besprekingen betrokken. Los daarvan is er natuurlijk het feit dat Rudy Boudringhien en Isabelle Raevens hard hebben gewerkt. Het belangrijkste is dat de coalitie goed werkt.’ Ook na het ongelukkige voorval met de samenstelling van de OCMW-raad ? ‘Erik Tack heeft heel goed Gunther Deriemaker weten te bespelen. Erik is een intel-ligent man. Maar de klacht komt vanuit een zekere frustratie. Het is nooit goed aan politiek te doen vanuit rancune. Daarenboven is de situatie ongezond voor Ronse, maar de wet moet en zal gerespecteerd worden. Zonder uitzondering.’

het einde van het cliëntelisme

Local Unique, afspraak om 11 uur zondag. ‘Net op tijd voor de apero’, sms ik Patrice Dutranoit, de nieuwbakken voorzitter van CD&V Ronse. Het werd een gesprek over

Ronse, het OCMW, het socialisme en CD&V.

de chemicus blaast de boel op

Bierkaartje waarop P.D. zijn positie in het politiek lanschap illustreert

DEN BELLEMAN ONLINE

http ://issuu.com/denbelleman

www.randeevoe.behttp ://issuu.com/randeevoe

Deze uitgave werd mogelijk gemaakt door de steun van :

St.-MartenSStr. 10 / 9600 ronSe / 055 600 630 info@grafoMan.be / www.grafoMan.be

grafiSCH ontwerP / aDVieS / webDeSign / DigitaLe DrUKKeriJ

St.-MartenSStr. 10 / 9600 ronSe / 055 600 630 info@grafoMan.be / www.grafoMan.be

grafiSCH ontwerP / aDVieS / webDeSign / DigitaLe DrUKKeriJ