Diagnoza psychologiczna

1

Wydział Ekonomiczno-Społeczny

kierunek studiów: pedagogika

KARTA PRZEDMIOTU (syllabus)

Nazwa przedmiotu: DIAGNOZA PSYCHOLOGICZNA

Rodzaj studiów: niestacjonarne Status przedmiotu: obowiązkowy

Forma zajęć:

Wykład

Liczba godzin:

12

Punkty ECTS: 3 Semestr: IV i V

Prowadzący przedmiot:

mgr Aleksandra Guzik

Konsultacje:

30 min po każdych zajęciach

Dane kontaktowe:

Cele przedmiotu w zakresie wiedzy, umiejętności i innych kompetencji:

C1. Dostarczenie wiedzy na temat etapów i uwarunkowań procesu diagnozowania

C2. Wyposażenie w wiedzę dotyczącą podstawowych metod diagnostycznych i zakresu ich

stosowania

C3. Uwrażliwienie na możliwe błędy popełniane w procesie wnioskowania diagnostycznego

C4. Uwrażliwienie na etyczne problemy i ograniczenia w diagnozowaniu

C5. Kształtowanie umiejętności planowania i przeprowadzenia procesu diagnostycznego

C6. Kształtowanie podstawowych umiejętności stosowania metod diagnostycznych

C7. Kształtowanie umiejętności integrowania danych uzyskanych za pomocą różnych metod

C8. Uświadomienie roli własnej aktywności w procesie poszerzania własnej wiedzy oraz budowania profesjonalnych umiejętności diagnostycznych.

Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności i innych kompetencji:

1. podstawy psychologii rozwoju człowieka

Treści programowe:

TP1. Diagnoza psychologiczna – podstawowe pojęcia

TP2. Źródła danych diagnostycznych

TP3. Rozmowa/ wywiad

TP4. Testowanie – metody kwestionariuszowe

TP5. Testowanie – techniki projekcyjne

TP6. Testowanie – próby zadaniowe

TP7. Obserwacja psychologiczna

TP8. Integrowanie danych diagnostycznych

syllabusy - pedagogika [wer. 20150401], s. 1

2

TP9. Kompetencje diagnosty: komunikacyjne i społeczne

Efekty kształcenia:

wiedza

W1. Definiuje podstawowe pojęcia związane z diagnozą psychologiczną W2. Omawia kroki i etapy procesu diagnozowania W3. Zna specyfikę podstawowych metod diagnostycznych W4. Zna zasady integrowania danych pochodzących z różnych źródeł W5. Wie jakie znaczenie w procesie diagnostycznym ma dobry kontakt z osobą badaną oraz motywacja do badań umiejętności

U1. Potrafi zaplanować przebieg procesu diagnostycznego U2. Potrafi interpretować dane uzyskane za pomocą wybranych narzędzi U3. Potrafi integrować dane uzyskane za pomocą wybranych narzędzi kompetencje społeczne (postawy)

K1. Ma świadomość problemów etycznych związanych z procesem diagnozy oraz wrażliwość na kwestie etyczne K2. Potrafi nawiązać kontakt , motywować oraz współpracować z osobami badanymi

Narzędzia dydaktyczne:

1. prezentacje multimedialne 2. studia przypadków 3. wybrane arkusze psychologicznych i pedagogicznych narzędzi diagnostycznych

Sposoby oceny (F – formująca, P – podsumowująca):

F1. aktywność na zajęciach P1. praca semestralna

Formy oceny – szczegóły: Ocena wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych studenta następuje zawsze zgodnie z Systemem weryfikacji efektów kształcenia studentów GSW, określonym w Zarządzeniu Nr 5/2013 Rektora Gdańskiej Szkoły Wyższej.

Ocena Wartość cyfrowa % uzyskanych przez studenta efektów

wymagany dla danej oceny Bardzo dobry 5,0 91-100 Dobry plus 4,5 81-90 Dobry 4,0 71-80 Dostateczny plus 3,5 61-70 Dostateczny 3,0 51-60 Niedostateczny 2,0 0-50

Sposób weryfikacji efektów kształcenia:

Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1 TP1 F1, P1 W2 C1, C5 TP1 F1, P1 W3 C2, C6 TP3-TP7 F1, P1 W4 C2, C7 TP2, TP8 F1, P1 W5 C8 TP9 F1, P1 U1 C1, C5 TP1, TP2 F1, P1 U2 C2, C6 TP3-TP7 F1, P1 U3 C2, C7 TP8 F1, P1 K1 C3, C4, C8 TP9 F1, P1 K2 C8 TP9 F1, P1

* KEK – kierunkowe efekty kształcenia zdefiniowane dla całego programu studiów na danym kierunku

Obciążenie pracą studenta:

Forma aktywności Średnia liczba godzin na zrealizowanie aktywności

Godziny kontaktowe z nauczycielem 12 Przygotowanie się do zajęć 53 SUMA 65

Zalecana literatura


3

podstawowa:

1) Stemplewska-Żakowicz K., Paluchowski W.J., (2008), Podstawy diagnozy psychologicznej (s. 23-92), w: J. Strelau, D.Doliński (red.), Psychologia. Podręcznik akademicki, Tom 2, Gdańsk: GWP 2) Suchańska A., (2007), Rozmowa i obserwacja w diagnozie psychologicznej, Warszawa: WAiP 3) Kalbarczyk A., (2010), Najważniejsze lata, czyli jak rozumieć rysunki małych dzieci, Kraków: Impuls 4) Stemplewska-Żakowicz K., (2009), Relacja diagnostyczna (s. 27-53), w: K. Stemplewska-Żakowicz, K. Krejtz (red.), Wywiad psychologiczny, Tom 2, Warszawa: PTP uzupełniająca: 1. De Jong P., Berg I.K., (2007), Rozmowy o rozwiązaniach, Kraków: Księgarnia Akademicka sp z o.o. 2. Paluchowski W.J., (2007), Proces, narzędzia, standardy, Warszawa: WAiP 3. Kostrubiec B., Mirucka B., (red.), (2004), Rysunek projekcyjny w badaniach obrazu siebie, Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL

Inne informacje o przedmiocie: -


1




Nazwa przedmiotu Elementy filozofii społecznej

Rodzaj studiów: niestacjonarnych I stopnia Status przedmiotu: obowiązkowy

Forma zajęć:

Wykład

Liczba godzin:

12

Punkty ECTS:

3

Semestr:

III


Sebastian Dama, mgr

Konsultacje:

Przed każdym wykładem

Dane kontaktowe:


C1. Uświadomienie studentom specyfiki przedmiotu filozofii społecznej w perspektywie teoretycznej i praktycznej. C2. Szczegółowe zaznajomienie studentów z poszczególnymi typami myśli społecznej jako reprezentującymi określone formy bytów społecznych charakterystycznych dla kultury zachodnioeuropejskiej, na przestrzeni wieków. C3. Umiejętność rozpoznawania określonych form bytu społecznego opisanego przez filozofię społeczną w perspektywie historycznej i współczesnej.


1. Wiedza, umiejętności i kompetencje z przedmiotu Wstęp do filozofii. 2. Wiedza, umiejętności i kompetencje z przedmiotu Wstęp do socjologii.

Treści programowe:

TP1. Wprowadzenie do problematyki filozofii, przedstawienie najważniejszych terminów i zakresu i funkcjonowania w poznaniu oraz życiu społecznym.

TP2. Określenie zasad studiowania i poznania filozofii społecznej. TP3. Przedstawienie problemu jedności interesu jednostkowego i społecznego na przestrzeni

dziejów. TP4. Filozofia społeczna w starożytności i jej ontologiczne podstawy we współczesnej myśli

społecznej. TP5. Filozofia społeczna w nowożytności. Myśl społeczna neohumanizmu niemieckiego.

Liberalizm, utylitaryzm, pragmatyzm, ewolucjonizm, konserwatyzm, komunizm, socjalizm utopijny, anarchizm.

TP6. Zestawienie zaprezentowanej wiedzy z treściami otaczającej studenta rzeczywistości społecznej.


wiedza

W1. Student posiada zasadniczą wiedzę z zakresu filozofii społecznej. Potrafi wskazać, zgodnie z zasadami obowiązującymi w naukowym i politycznym dyskursie, poszczególnie elementy bytu społecznego i opisać podstawowe różnice treściowe poszczególnych typów społecznego ładu.

W2. Ponadto posiada praktyczną wiedzę dla potrzeb swojego kierunku kształcenia, którą może wykorzystać w przyszłych realiach swojej kariery zawodowej. umiejętności

U1. Student potrafi wskazać treści ontologiczne poszczególnego bytu społecznego w określonej epoce historycznej. Ponadto dla każdego typu społecznego ładu jest wstanie wskazać pozytywy i negatywy w sposób zgodny z metodami stosowanymi obecnie w nauce i życiu społecznym.


2

U2. Wiedza zdobyta w trakcie przedmiotu pozwala na orientację w życiu społecznym z punktu widzenia historycznego i potrzeb współczesnej demokracji obywatelskiej. kompetencje społeczne (postawy)

K1. Student rozumie potrzebę posiadania podstawowej wiedzy z zakresu filozofii społecznej potrzebnej do życia w otaczającym go społeczeństwie. Z tego powodu stara się uzupełniać i pogłębiać swoją wiedzę z tego przedmiotu.

K2. Student stara się myśleć w sposób holistyczny, ponieważ rozumie konieczność istnienia społecznych idei i ich istotność dla kształtowania życia społecznego i indywidualnego. Ponadto zna metody realizacji określonych modeli społecznego ładu i w skuteczny sposób jest w stanie wykorzystać poszczególne idee lub ich elementy na swoje prywatne, zawodowe lub społeczne potrzeby.


1. Wykład akademicki. 2. Pogadanka. 3. Studiowanie zaleconych lektur.


F1. Udział studentów w dyskusjach. P1. Zaliczenie ustne.

Formy oceny – szczegóły:

Ocena wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych studenta następuje zgodnie z Systemem weryfikacji efektów kształcenia studentów GSW, określonym w Zarządzeniu Nr 5/2013 Rektora Gdańskiej Szkoły Wyższej.


wymagany dla danej oceny Bardzo dobry 5,0 91-100

Dobry plus 4,5 81-90

Dobry 4,0 71-80

Dostateczny plus 3,5 61-70

Dostateczny 3,0 51-60

Niedostateczny 2,0 0-50


Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1,C2 TP1,TP2 F1,P1

W2 C3 TP3,TP4,TP5,TP6 F1,P1 U1 C1,C2 TP1 F1,P1 U2 C3 TP6 F1,P1 K1 C1 TP1 F1,P1 K2 C2,C3 TP2,TP6 F1,P1




Godziny kontaktowe z nauczycielem 12

Przygotowanie się do zajęć 53

SUMA 65

Zalecana literatura podstawowa:

1. Szacki J., Historia myśli socjologicznej, PWN, Warszawa 2002.

2. Karpiński A., Zarys dziejów filozofii, Słupsk 1997.

3. Ks. J. Majka, Filozofia społeczna, Warszawa 1982.

uzupełniająca:

1. Laskowski P., Szkice z dziejów anarchizmu, Muza S.A., Warszawa 2006.

2. Rau Z., Liberalizm. Zarys myśli politycznej XIX i XX wieku, Warszawa 2000.

3. Lukacs G., Wprowadzenie do ontologii bytu społecznego, PWN, Warszawa 1982.

Inne informacje o przedmiocie: brak


1

Wydział: Ekonomiczno-Społeczny kierunek studiów: Pedagogika

KARTA PRZEDMIOTU

(syllabus)

Nazwa przedmiotu: HISTORIA MY ŚLI PEDAGOGICZNEJ

Rodzaj studiów: niestacjonarne I stopnia Status przedmiotu: obowiązkowy

Forma zajęć:

Wykład

Ćwiczenia

Liczba godzin:

30

30

Punkty ECTS:

3

2

Semestr: III


dr Małgorzata Czekaj

Konsultacje:

przed każdym wykładem

Dane kontaktowe:


C1. Kształtowanie kultury pedagogicznej C2. Przedstawienie głównych dróg historycznego rozwoju szkolnictwa i myśli pedagogicznej C3. Wskazanie związków pomiędzy teorią i praktyką pedagogiczną a społeczno-ekonomicznym stanem rozwoju społeczeństwa i jego kulturą ze szczególnym uwzględnieniem powiązań wychowania z różnymi dziedzinami nauki, prądami umysłowymi i innymi uwarunkowaniami kolejnych epok i okresów historycznych C4. Wyjaśnianie współczesnych form wychowania i myśli pedagogicznej przez rozpatrywanie ich historycznego rodowodu C5. Zapoznanie z kształtowaniem się idei zawodu nauczyciela w ciągu dziejów, a także historią myśli pedagogicznej i jej twórców oraz historycznych źródeł subdyscyplin pedagogicznych C6. Wyrabianie krytycyzmu i skłonności do ciągłej refleksji, które uchronić mogą z jednej strony przed konserwatyzmem i rutyną, a z drugiej przed pseudo nowatorstwem w pracy dydaktyczno-wychowawczej


1. Wiedza z zakresu powszechnej historii Polski 2. Orientacja w podstawowych nurtach filozoficznych w różnych epokach historycznych

Treści programowe:

TP1. Ideały wychowawcze i ich zmienność na przestrzeni dziejów TP2. Historia instytucji edukacyjnych TP3. Historyczna zmienność zadań edukacyjnych środowisk wychowawczych TP4. Zawód nauczyciela w ciągu dziejów TP5. Dzieje kształtowania się pedagogiki jako nauki: konteksty światowe i polskie TP6. Historyczne źródła subdyscyplin pedagogicznych


wiedza W1. Student ma podstawową wiedzę z zakresu rozwoju teorii i praktyki pedagogicznej na przestrzeni różnych epok historycznych (od starożytności po wiek XXI) W2. Student zna historyczne źródła subdyscyplin pedagogicznych umiejętności U1. Student potrafi analizować: teksty źródłowe z historii myśli pedagogicznej, historii


2

wychowania, zasadnicze problemy z dziejów myśli pedagogicznej w kontekście wpływu czynników społecznych, politycznych, kulturowych na teorię i praktykę pedagogiczną U2. Student potrafi wskazywać możliwe rozwiązania problemów z zakresu historii myśli pedagogicznej, będąc otwartym na krytyczne uwagi oraz świadomym ich roli dla rozwoju własnego myślenia i kształtowania swojej postawy badawczej kompetencje społeczne (postawy) K1. Student stara się myśleć i działać w sposób kreatywny i krytyczny; Student potrafi sformułować oraz wyrażać własne poglądy oraz przekonania w kwestiach teoretycznych i praktycznych w zakresie rozwoju teorii, a także praktyki pedagogicznej na przestrzeni dziejów; Student potrafi zastosować wiedzę w praktyce pedagogicznej oraz prowadzić dyskusję w oparciu o racjonalną argumentację K2. Student rozumie konieczność stałego doskonalenia oraz uzupełniania zdobytej wiedzy i umiejętności

Narzędzia dydaktyczne: 1. Wykład informacyjny 2. Wykład konwersatoryjny 3. Wykład problemowy 4. Studiowanie literatury 5. Opis 6. Prezentacje multimedialne


F1. Udział studentów w dyskusjach P1. Egzamin ustny


Ocena wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych studenta następuje zawsze zgodnie z Systemem weryfikacji efektów kształcenia studentów GSW, określonym w Zarządzeniu Nr 5/2013 Rektora Gdańskiej Szkoły Wyższej.

Ocena Wartość cyfrowa % uzyskanych przez studenta efektów wymagany dla danej oceny

Bardzo dobry 5,0 91-100 Dobry plus 4,5 81-90 Dobry 4,0 71-80 Dostateczny plus 3,5 61-70 Dostateczny 3,0 51-60 Niedostateczny 2,0 0-50


Efekt Kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1,C2, TP1, TP2 F1, P1

W2 C3, C4, C5, C6 TP3, TP4, TP5,

TP6 F1, P1

U1 C4, C5 TP3 F1, P1 K1 C3 TP1 F1,P1 K2 C1,C5 TP3,TP4 F1,P1






3


1. Drynda D. (red.), Historia wychowania. Skrypt dla studentów pedagogiki, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej TWP, Warszawa 2006. 2. Wołoszyn S., Dzieje wychowania i myśli pedagogicznej w zarysie, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1964.

uzupełniająca:

1. Bauman T., Uniwersytet wobec zmian społeczno-kulturowych. Casus Uniwersytetu Gdańskiego, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2001. 2. Gorloff E., Grzybowski R., Kolakowski A. (red.), Edukacja w warunkach zniewolenia i autonomii (1945-2009), Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2010. 3. Jakubiak K., Maliszewski T. (red.), W kręgu dorobku edukacyjnego II Rzeczypospolitej, Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2011. 4. Jakubiak K., Maliszewski T. (red.), Z dziejów polskiej kultury i oświaty od średniowiecza do początków XX wieku, Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2010.



1




Nazwa przedmiotu: METODYKA PRACY OPIEKUŃCZO-WYCHOWAWCZEJ


Forma zajęć:

Wykład

Ćwiczenia

Liczba godzin:

10

5

Punkty ECTS:

3

2

Semestr:

IV

Prowadzący przedmiot: mgr Magdalena Milewska

Konsultacje:


Dane kontaktowe:


C1. Studenci/ki wiedzą, czym zajmuje się metodyka pracy opiekuńczo wychowawczej C2. Studenci/ki umieją ustalić cele, zadania opieki i wychowania w odniesieniu konkretnych instytucji opiekuńczo – wychowawczych C3. Studenci/ki znają funkcjonujące ideologie edukacyjne oraz ich wpływ na dobierane metody wychowawcze w systemie szkolnym. C4. Studenci/ki znają system placówek wspierające procesy wychowawcze oraz system opieki społecznej w Polsce. C5.Stndeci/ki wiedzą, jakie warunki muszą być spełnione, aby zapewnić prawidłowy rozwój osobowości wychowanków oraz potrafią zorganizować takie warunki C6. Studenci/ki znają zagrożenia płynące z deprywacji potrzeb, potrafią rozpoznać symptomy dziecka krzywdzonego i potrafią zareagować oraz odpowiednio kreować doświadczenia korygujące C7. Studenci/ki potrafią diagnozować zjawiska zaburzające prawidłowe funkcjonowanie rodziny oraz ich skutki, potrafią opracować program doświadczeń korygujących dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych C8. Studenci/ki znają podstawowe zasady pracy z klientem indywidualnym oraz pracy z grupą.

Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności i innych kompetencji: brak

Treści programowe:

TP1. Zakres metodyki, podstawowe pojęcia

TP2. Środowisko szkolne

TP3. Ideologie edukacyjne, Ukryty program

TP4. Rodzina, jako podstawowe środowisko dziecka

TP5. Placówki wspierające proces wychowawczy w rodzinie, Palcówki zastępujące rodzinę, Rodziny zastępcze i adopcyjne

TP6. Role dzieci z rodzin dysfunkcjach

TP7. Potrzeby –zaspakajanie, deprywacja potrzeb, mechanizmy obronne

TP8. Symptomy dziecka molestowanego seksualnego, doświadczającego przemocy fizycznej, psychicznej

TP9. Zasady pracy z klientem indywidualnym

TP10. Socjoterapia, zasady pracy z grupą


2


wiedza

W1 Studenci/ki wiedzą, czym zajmuje się metodyka pracy opiekuńczo wychowawczej

W2 Studenci/ki znają funkcjonujące ideologie edukacyjne oraz ich wpływ na dobierane metody wychowawcze w systemie szkolnym W3 Studenci/ki znają system placówek wspierające procesy wychowawcze oraz system opieki społecznej w Polsce W4 Studenci/ki wiedzą, jakie warunki muszą być spełnione, aby zapewnić prawidłowy rozwój osobowości wychowanków, znają zagrożenia płynące z deprywacji potrzeb wychowanków W5 Studenci/ki znają podstawowe zasady pracy z klientem indywidualnym oraz pracy z grupą. umiejętności U1 Studenci/ki potrafią diagnozować zjawiska zaburzające prawidłowe funkcjonowanie rodziny oraz ich skutki, potrafią opracować program doświadczeń korygujących dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych U2 Studenci/ki potrafią rozpoznać symptomy dziecka krzywdzonego i uruchomić proces pomocy U3 Studenci/ki potrafią odpowiednio kreować doświadczenia korygujące wynikające z deprywacji potrzeb U3 Studenci potrafią zastosować zasady pracy z klientem indywidulanym i pracy z grupą w praktyce. U4 Studenci/ki potrafią świadomie zaprojektować proces wychowawczy w oparciu o wybrana ideologię edukacyjną kompetencje społeczne (postawy) K1. Studenci/ki rozumieją wpływ czynników zewnętrznych na opiekę i wychowanie, znają te czynniki i umieją uwzględnić je tworząc program opieki i wychowania. K2. Studenci/ki umieją rozpoznać dysfunkcje w funkcjonowaniu rodziny, środowiska wychowanka i zaplanować proces pomocy wychowankom uwzględniając instytucje opiekuńczo wychowawcze i system opieki społecznej w Polsce. K3. Studenci/ki rozumieją i umieją stosować zasady etyczne/moralne w pracy z wychowankiem i grupą.


1. Wykład 2. dyskusje 3. prezentacje multimedialne 4. filmy 5. ćwiczenia indywidulane/w grupach


F1. Udział studentów w dyskusjach F2. Praca w grupach podczas zajęć P1. Praca pisemna P2. Egzamin pisemny





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny


3

W1 C1 TP1 P1, P2 W2 C3 TP2, TP3 F1, F2, P1, P2 W3 C2, C4 TP4 F1, F2, P1, P2 W4 C5, C6, C7 TP6, TP7 F1, F2, P1, P2 W5 C8 TP9, TP10 F1, F2, P1, P2 U1 C5, C6, C7 TP4, TP5, TP6, TP7 F1, F2, P1, P2 U2 C4, C6 TP8 F1, F2, P1, P2 U3 C8 TP7, TP8,TP9 F1, F2, P1, P2 U4 C3 TP2, TP3, TP9 F1, F2, P1, P2 K1 C5,C6,C7,C8 TP4, TP6, TP7 F1, F2, P1, P2 K2 C4,C6,C7 TP5, TP7, TP9 F1, F2, P1, P2 K3 C8 TP9, TP10 F1, F2, P1, P2




Godziny kontaktowe z nauczycielem 15 Przygotowanie się do zajęć 30 Przygotowanie się do zaliczenia 40 Przygotowanie się do egzaminu 50 SUMA 135

Zalecana literatura Podstawowa:

• Dąbrowski Z. Pedagogika opiekuńcza w zarysie. Część pierwsza i druga. Olsztyn,2006

• Gajewska G. Pedagogika opiekuńcza. Elementy metodyki. Zielona Góra, 2009

Uzupełniająca:

• Bauman T. Ukryte aspekty edukacji [w:] Kontestacje pedagogiczne. red. B. Śliwierski, Kraków 1993

• Sutton C. Psychologia dla pracowników socjalnych. GWP, 2007 • Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 lutego 2005 r. w sprawie

placówek opiekuńczo-wychowawczych



1




Nazwa przedmiotu: METODOLOGIA BADAŃ NAUKOWYCH

Rodzaj studiów: niestacjonarne I stopnia Status przedmiotu: obligatoryjny

Forma zajęć:

Wykład

Liczba godzin:

12

Punkty ECTS:

2

Semestr: IV i V


dr hab. Andrzej Pułło

Konsultacje:

po wykładzie

Dane kontaktowe:


C1. Dostarczenie studentom wiedzy o prowadzeniu badań naukowych i cechach szczególnych prac dyplomowych. C2. Objaśnienie zasad i reguł pisarstwa naukowego. C3. Przygotowanie studenta do samodzielnego przygotowania pracy dyplomowej.


1. Oczekiwanie posiadania przez studentów umiejętności wyrażania myśli w piśmie.

Treści programowe:

TP1. Cechy działalności naukowej. Prace naukowe a prace dyplomowe TP2. Zasady pisarstwa naukowego: źródłowości, strukturalizacji, obiektywności,

dostatecznego uzasadniania twierdzeń, ścisłości wypowiedzi. TP3. Etapy przygotowywania pracy dyplomowej. TP4. Opracowywanie potrzebnych materiałów. TP5. Pisanie I poprawianie pracy dyplomowej. TP6. Kryteria oceny pracy dyplomowej I najczęstsze błędy.


wiedza

W1. Student rozumie różnice między szkolnym wypracowaniem a tekstem o charakterze naukowym.

W2. Student rozumie sens zasad pisarstwa naukowego. umiejętności

U1. Student nabiera umiejętności dostrzegania problemów naukowych, budowania właściwej struktury swojego opracowania. U2. Student potrafi właściwie redagować noty bibliograficzne, posługiwać się przypisami i cytatami. U3. Student poznaje pozostałe umiejętności redakcyjne. kompetencje społeczne (postawy)

K1. Student poznaje wartość samodzielnego przygotowania pracy dyplomowej.


1. wykład z elementami ćwiczeń umiejętności praktycznych; 2. prezentacja materiałów pomocniczych.


F1. Aktywność i ocena ćwiczeń-sprawdzianów lub referatów przygotowanych w domu. P1. Praca pisemna sprawdzająca umiejętności studentów.


2




Bardzo dobry 5,0 91-100


Dobry 4,0 71-80





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1 TP1 F1

W2 C2 TP2 F1, P1

U1 C1 TP1-2 P1

U2 C3 TP2-3 F1, P1

U3 C2 TP 4-6 F1, P1

K1 C3 TP5 F1 * KEK – kierunkowe efekty kształcenia zdefiniowane dla całego programu studiów na danym kierunku





SUMA 45


1. A. Pułło, Prace magisterskie i licencjackie, Wskazówki dla studentów, Warszawa 2006, LexisNexis. uzupełniająca: 1. Z. Szkutnik, Metodyka pisania pracy dyplomowej, Poznań 2005, Wydawnictwo Poznańskie.



1




Nazwa przedmiotu: METODY BADAŃ PEDAGOGICZNYCH


Forma zajęć:

Wykład

Ćwiczenia

Liczba godzin:

15

5

Punkty ECTS:

3

2

Semestr: III


dr n. hum. inż. Bazyli Panasiuk

Konsultacje:

przed i po każdych zajęciach

Dane kontaktowe:


C1. Student wyjaśnia terminy z zakresu pedagogiki ogólnej i metodologii badań pedagogicznych, a także nauk z nią współdziałających. C2. Student komentuje nowoczesne paradygmaty (koncepcje, teorie, modele i procedury) badań naukowych. C3. Student charakteryzuje przedmiot i cele badań naukowych oraz sposoby formułowania problemów i hipotez roboczych. C4. Student charakteryzuje metody, techniki i narzędzia badawcze stosowane w diagno-styce pedagogicznej. C5. Student opracowuje materiał badawczy i dokonuje ilościowo-jakościowej jego oceny. C6. Student doskonali własne zdolności, umiejętności i kompetencje naukowo-badawcze.


1. Student posiada zasób wiadomości z podstawowych dziedzin nauk humanistycznych, społecznych, przyrodniczych i biologicznych. 2. Student formułuje definicje terminów z zakresu filozofii, aksjologii, etyki, pedagogiki, psychologii, socjologii, metodologii i diagnostyki edukacyjnej. 3. Student potrafi poprawnie interpretować charakterystyczne zjawiska społeczne, psychologiczne, pedagogiczne, socjologiczne i psychopatologiczne oraz należycie oceniać postawy ludzi wobec tych zjawisk. 4. Student dostrzega walory naukowe i edukacyjne metodologii badań pedagogicznych oraz odczuwa potrzebę doskonalenia własnych kompetencji fachowych i autobiograficznych.

Treści programowe:

TP1. Podstawowe pojęcia z zakresu pedagogiki ogólnej i metodologii badań pedagogicznych, a także nauk z nią współdziałających (m. in. psychologii, socjologii, etyki, prakseologii, logiki pragmatycznej i statystyki). TP2. Nowoczesne paradygmaty (koncepcje, teorie, modele i procedury) badań naukowych (diagnostycznych, eksperymentalnych, operacyjnych, ewaluacyjnych, prognostycznych). TP3. Etapy postępowania badawczego i ich charakterystyka. TP4. Ogólna charakterystyka metod, technik i narzędzi badawczych stosowanych w diagnostyce pedagogicznej. TP5. Zasady i sposoby opracowywania materiałów badawczych oraz konstruowania diagnoz pedagogicznych i prognozowania zmian w danym obiekcie badań.


wiedza

W1. Student ma rzetelną wiedzę o danym przedmiocie studiów i naukach z nim współdzia-łających


2

W2. Student wyjaśnia terminy z zakresu danego przedmiotu studiów i nauk z nim współdziałających. W3. Student zna nowoczesne paradygmaty badań naukowych. W4. Student charakteryzuje etapy postępowania badawczego oraz stosowane metody, techniki i narzędzia badawcze. W5. Student zna zasady i sposoby opracowywania wyników postępowania diagnostycznego. W6. Student zna sposoby doskonalenia własnych zdolności, umiejętności i kompetencji naukowo-badawczych. umiejętności

U1. Student potrafi prawidłowo definiować terminy z zakresu danego przedmiotu studiów i nauk z nim współdziałających. U2. Student potrafi bezbłędnie komentować nowoczesne paradygmaty badań naukowych. U3. Student potrafi opracować koncepcję określonej pracy naukowo-badawczej. U4. Student potrafi formułować problemy i hipotezy badawcze oraz określać zmienne i wskaźniki. U5. Student potrafi konstruować strategie postępowania diagnostycznego w badaniach pedagogicznych. U6. Student potrafi opracować wyniki postępowania diagnostycznego. U7. Student potrafi wykorzystać zdobytą wiedzę w pracy zawodowej i w życiu osobistym. kompetencje społeczne (postawy)

K1. Student potrafi doskonalić oraz uzupełniać nabytą wiedzę i umiejętności, a także rozumie potrzebę stałego dokształcania się i kreacji samego siebie. K2. Student potrafi uczestniczyć w pracy grupowej oraz przyjmować różne role w grupie zawodowej, a także umie rozwiązywać problemy społeczne, interpersonalne i osobiste. K3. Student potrafi myśleć i działać w sposób kreatywny oraz doskonalić własne zdolności, umiejętności i kompetencje naukowo-badawcze. K4. Student wykształca w sobie spostrzegawczość, krytycyzm, asertywność, empatyczność i otwartość interpersonalną.


1. Podręcznik, skrypty, poradniki, czasopiśmiennictwo fachowe. 2. Tradycyjne i nowoczesne media edukacyjne.


F1. Analiza treści i formy wypowiedzi studentów oraz ich recepcji i percepcji przez dana grupę. F2. Analiza i ewaluacja wypowiedzi studentów oraz ich aktywności. P1. Kolokwium w formie zestawu pytań półłatwych i otwartych. P2. Zaliczenie (ustalenie oceny końcowej na podstawie oceny z kolokwium, referatów, dyskusji, aktywności oraz frekwencji).





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1-C6 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 W2 C1-C5 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 W3 C1-C6 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 W4 C2-C5 TP2-TP4 F1, F2, P1, P2 W5 C4-C5 TP2-TP5 F1, F2, P1, P2


3

W6 C1-C6 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 U1 C1-C6 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 U2 C1-C5 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 U3 C2-C5 TP2-TP4 F1, F2, P1, P2 U4 C2-C5 TP2-TP4 F1, F2, P1, P2 U5 C2-C5 TP2-TP5 F1, F2, P1, P2 U6 C2-C5 TP2-TP5 F1, F2, P1, P2 U7 C1-C6 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 K1 C1-C6 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 K2 C1-C6 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 K3 C1-C6 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2 K4 C1-C6 TP1-TP5 F1, F2, P1, P2






1. Brzeziński J., Metodologia badań psychologicznych. Warszawa 1999.

2. Gnitecki J., Metodologiczne problemy pedagogiki prakseologicznej. Zielona Góra 1996.

3. Kubielski W., Zarysy metodologii badan pedagogicznych. Słupsk 2001.

4. Łobocki M., Wprowadzenie do metodologii badań pedagogicznych. Kraków 2003.

5. Łobocki M., Metody i techniki badań pedagogicznych. Kraków 2003.

6. Muszyński H., Wstęp do metodologii pedagogiki. Warszawa 1970.

7. Niemierko B., Diagnostyka edukacyjna. Podręcznik akademicki. Warszawa 2009.

8. Okoń. W., Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa 2001.

9. Panasiuk B., Problemy pracy edukacyjnej i psychoprofilaktycznej w Marynarce Wojennej. Gdynia 2003.

10. Pedagogika. Red. nauk. B. Śliwerski. Gdańsk 2006, tom 1, 2 i 3.

11. Pilch T., Zasady badań pedagogicznych. Warszawa 1995.

12. Pilch T., Bauman T., Zasady badań pedagogicznych. Strategie ilościowe i jakościowe. Warszawa 2001.

13. Podstawy statystyki. Praca zbiorowa pod red. W. Starzyńskiej. Warszawa 2004.

14. Sztumski J., Wstęp do metod i technik badań społecznych. Katowice 1999.

15. Zaczyński W. P., Praca badawcza nauczyciela. Warszawa 1995.

uzupełniająca:

1. Encyklopedia filozofii wychowania, pod red. S. Jedynaka i J. Kojkoła. Bydgoszcz 2009.

2. Encyklopedia pedagogiczna, pod red. W. Pomykało. Warszawa 1993.

3. Encyklopedia psychologii, pod red. W. Szewczuka. Warszawa 1998.

4. Guliford J.P., Podstawowe metody statystyczne w psychologii i pedagogice. Warszawa 1950.

5. Janowski A., Pedagogika praktyczna: zarys problematyki, zdrowy rozsądek, wyniki badań. Warszawa 2002.

6. Konarzewski K., Jak uprawiać badania oświatowe. Metodologia praktyczna. Warszawa 2000.

7. Okoń W., Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Warszawa 1987.

8. Palka S., Metodologia. Badania. Praktyka pedagogiczna. Gdańsk 2006.

9. Paluchowski W. J., Diagnoza psychologiczna. Proces – narzędzia – standardy. Warszawa 2007.

10. Panasiuk B., Wprowadzenie do psychologii. Gdynia 1999.

11. Pedagogika. Leksykon. Red. B. Milerski, B. Śliwerski. Warszawa 2000.


4

12. Plopa M., Psychologia rodziny: teoria i badania. Elbląg 2004.

13.Psychologia kliniczna. Red. nauk. H. Sęk. Warszawa 2007, tom 1 i 2.

14.Psychologia. Podręcznik akademicki. Red. nauk. J. Strelau. Gdańsk 2000, tom 1, 2 i 3.

15. Reber A.S., Reber E.S., Słownik psychologii. Warszawa 2005.

16. Seligman M.E.P., Walker E.F., Rosenhan D.L., Psychopatologia. Poznań 2003.

17. Sobczyk M., Statystyka. Warszawa 2004.

18. Ziemski S., Problemy dobrej diagnozy. Warszawa 1972.

19. Zimbardo P.G., Psychologia i życie. Warszawa 1999.

20. Żechowska B., Wybrane metodologiczne wzory badań empirycznych w pedagogice. Katowice 1985.



WYDZIAŁ: EKONOMICZNO SPOŁECZNY

Kierunek studiów: pedagogika

KARTA PRZEDMIOTU (Syllabus)

Nazwa przedmiotu : Metodyka pracy resocjalizacyjnej

Rodzaj studiów: stacjonarne/niestacjonarne Status przedmiotu: obowiązkowy

Forma zajęć: Wykład Ćwiczenia

Liczba godzin: 10 5

Punkty ECTS: 3 2

Semestr: V

Prowadzący przedmiot: Dr inż. Bazyli Panasiuk

Konsultacje: Dane kontaktowe:


C.1. Student wyjaśnia terminy z zakresu metodyki pracy resocjalizacyjnej i nauk z nią współdziałających.

C.2. Student komentuje tradycyjne i nowoczesne paradygmaty (koncepcje, teorie, modele) metodyki pracy resocjalizacyjnej.

C.3. Student charakteryzuje cele, treści, zasady, formy i metody pracy resocjalizacyjnej. C.4. Student trafnie określa przyczyny, przejawy i skutki nieprawidłowej organizacji pracy

resocjalizacyjnej oraz dokonuje niezbędnych korektyw i zmian. C.5. Student wykształca w sobie spostrzegawczość, krytycyzm, asertywność,

empatyczność i otwartość interpersonalną. C.6. Student doskonali własne kompetencje społeczno-zawodowe, interpersonalne,

emocjonalne, antystresowe i autokreacyjne. Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności i innych kompetencji:

1. Student posiada zasób wiadomości z podstawowych dziedzin nauk humanistycznych, społecznych, przyrodniczych i biologicznych.

2. Student formułuje definicje terminów z zakresu filozofii, aksjologii, etyki, pedagogiki, psychologii, socjologii, prawa, kryminologii, penitencjaryzmu, wychowania resocjalizacyjnego i readaptacji społecznej.

3. Student potrafi poprawnie interpretować charakterystyczne zjawiska społeczne, psychologiczne i psychopatologiczne oraz należycie oceniać postawy ludzi wobec tych zjawisk.

4. Student dostrzega walory naukowe i edukacyjne metodyki pracy resocjalizacyjnej oraz odczuwa potrzebę doskonalenia własnych kompetencji fachowych i autobiograficznych.

Treści programowe: T.P.1. Podstawowe pojęcia z zakresu pedagogiki resocjalizacyjnej, metodyki pracy

resocjalizacyjnej, psychologii penitencjarnej, psychoterapii, psychoprofilaktyki, kurateli sądowej i pomocy postpenitencjarnej.


T.P.2. Strategia postępowania diagnostycznego, terapeutycznego i prewencyjnego wychowawcy zakładu resocjalizacyjnego.

T.P.3. Zasady kształcenia i wychowania resocjalizacyjnego. T.P.4. Charakterystyka form i metod pracy resocjalizacyjnej, psychokorekcyjnej,

reedukacyjnej oraz readaptacyjnej i prepenitencjarnej. T.P.5. Istota pomocy postpenitencjarnej i wsparcia społecznego dla osób zwolnionych z

zakładu resocjalizacyjnego.

Efekty kształcenia Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK

Wiedza:

W.1. Student ma rzetelną wiedzę o przedmiocie metodyka pracy resocjalizacyjnej i dziedzinach nauk z nią współdziałających.

C1-C6

TP1 – TP5

W.2. Student wyjaśnia terminy z zakresu pedagogiki resocjalizacyjnej i nauk z nią współdziałających.

C1-C6

TP1-TP5

W.3. Student zna tradycyjne i nowoczesne paradygmaty metodyki pracy resocjalizacyjnej.

C1-C4

TP1-TP4

W.4. Student charakteryzuje sposoby postępowania diagnostycznego, terapeutycznego i prewencyjnego wychowawcy zakładu resocjalizacyjnego.

C2-C4

TP1-TP4

W.5. Student charakteryzuje zasady kształcenia i wychowania resocjalizacyjnego.

C2-C4

TP1-TP4

W.6. Student objaśnia metodykę pracy resocjalizacyjnej, psychokorekcyjnej i reedukacyjnej oraz readaptacyjnej i prepenitencjarnej.

C2-C4

TP2-TP4

W.7. Student wskazuje błędy i zagrożenia związane z nieprawidłową organizacją pracy penitencjarnej i postpenitencjarnej

C2-C6

TP2-TP5

W.8. Student zna sposoby doskonalenia własnych kompetencji fachowych i autobiograficznych.

C5-C6

TP1-TP5

U.1. Student potrafi prawidłowo definiować terminy z zakresu pedagogiki resocjalizacyjnej i nauk z nią współdziałających.

C1-C6

TP1-TP5

U.2. Student potrafi bezbłędnie


komentować paradygmaty metodyki pracy resocjalizacyjnej.

C1-C2 TP1-TP4

U.3. Student potrafi prowadzić działalność diagnostyczną, terapeutyczną i prewencyjną w zakładzie resocjalizacyjnym.

C2-C4

TP1-TP4

U.4. Student potrafi stosować zasady kształcenia i wychowania resocjalizacyjnego.

C2-C4

TP1-TP4

U.5. Student potrafi konstruować strategie pracy resocjalizacyjnej, psychokorekcyjnej, reedukacyjnej, readaptacyjnej i prepenitencjarnej z podopiecznymi (wychowankami, podwładnymi).

C2-C5

TP1-TP4

U.6. Student potrafi rozpoznawać przyczyny, przejawy i skutki nieprawidłowej organizacji pracy resocjalizacyjnej oraz określać sposoby przeciwdziałania temu zjawisku.

C4-C5

TP2-TP4

U.7. Student potrafi wykorzystać zdobytą wiedzę w pracy zawodowej i w życiu osobistym.

C1-C6

TP1-TP5

K.1. Student potrafi doskonalić oraz uzupełniać nabytą wiedzę i umiejętności, a także rozumie potrzebę stałego dokształcania się i kreacji samego siebie.

C1-C6

TP1-TP5

K.2. Student potrafi uczestniczyć w pracy grupowej oraz przyjmować różne role w grupie zawodowej, a także umie rozwiązywać problemy społeczne, interpersonalne i osobiste.

C5-C6

TP1-TP5

K.3. Student potrafi myśleć i działać w sposób kreatywny oraz doskonalić własne zdolności, umiejętności i kompetencje autobiograficzne.

C1-C6 TP1-TP5

K.4. Student wykształca w sobie spostrzegawczość, krytycyzm, asertywność, empatyczność i otwartość interpersonalną.

C1-C7

TP1-TP5


1. Podręczniki, skrypty, poradniki, czasopiśmiennictwo fachowe.


2. Tradycyjne i nowoczesne media edukacyjne. Sposób oceny (F – formująca, P – podsumowująca): F1. Analiza treści i formy wypowiedzi studentów oraz ich recepcji i percepcji przez daną

grupę. F2. Analiza i ewaluacja wypowiedzi studentów oraz ich aktywności. P1. Kolokwium w formie zestawu pytań półotwartych i otwartych. P2. Zaliczenie (ustalenie oceny końcowej na podstawie oceny z kolokwium, referatów,

dyskusji, aktywności oraz frekwencji).

Formy oceny – szczegóły

Ocena Wartość cyfrowa % uzyskanych przez studenta efektów wymaganych dla danej oceny

Bardzo dobry 5,0 100

Dobry plus 4,5 80

Dobry 4,0 50

Dostateczny plus 3,5 40

Dostateczny 3,0 30

Niedostateczny 2,0 20 (lub:10-0%)





Suma 130

Zalecana literatura:

Podstawowa 1. Bałandynowicz A., Probacja. Wychowanie do wolności, Warszawa 1996. 2. Bilecka E., Profilaktyka i readaptacja społeczna – od teorii do doświadczeń praktyków,

Białystok 2006. 3. Carson R.C., Butcher J.N., Mineka S., Psychologia zaburzeń. Człowiek we

współczesnym świecie, Gdańsk 2009, vol.1, vol.2. 4. Ciosek M., Psychologia sądowa i penitencjarna, Warszawa 2001. 5. Fidelus A., W stronę społecznej readaptacji, Piotrków Trybunalski 2006. 6. Górski S., Metodyka resocjalizacji, Warszawa 1985. 7. Hołyst B., Kryminologia, Warszawa 1999. 8. Machel H., Więzienie jako instytucja karna i resocjalizacyjna, Gdańsk 2000. 9. Panasiuk B., Problemy pracy edukacyjnej i psychoprofilaktycznej w Marynarce

Wojennej, Gdynia 2003. 10. Pospiszyl K., Resocjalizacja. Teoretyczne podstawy oraz przykłady programów

oddziaływań, Warszawa 1998. 11. Pytka L., Pedagogika resocjalizacyjna. Wybrane zagadnienia teoretyczne,

diagnostyczne i metodyczne, Warszawa 2000.


12. Resocjalizacja: teoria i praktyka pedagogiczna. Red. nauk. B.Urban i J.M.Stanik, Warszawa 2007, tom 1 i 2.

13. Skafariak B., Pomoc postpenitencjarna w kontekście działań resocjalizacyjnych, Kraków 2007.

14. Wysocka E., Diagnoza w resocjalizacji, Warszawa 2008. 15. Zimbardo P.G., Efekt Lucyfera. Dlaczego dobrzy ludzie czynią zło? Warszawa 2009.

Uzupełniająca:

1. Edukacja zdrowotna. Podręcznik akademicki, pod red. B.Woynarowskiej, Warszawa 2007.

2. Encyklopedia filozofii wychowania, pod red. S.Jedynaka i J.Kojkoła, Bydgoszcz 2009. 3. Encyklopedia psychologii, pod red. W.Szewczuka, Warszawa 1998. 4. Feldman R.S., Zrozumieć psychologię, Wrocław 2008. 5. Opora R., Rola sędziów i kuratorów w resocjalizacji nieletnich, Gdańsk 2006. 6. Panasiuk-Chodnicka A., Panasiuk B., Paradygmat patologii życia rodzinnego i strategii

radzenia sobie z nią (dyskurs na temat bezpieczeństwa zdrowotnego współczesnej rodziny); [w:] Bezpieczeństwo zdrowotne człowieka. Wybrane zagadnienia. Praca

zbiorowa. Red. nauk. M.Borkowski i A.Wesołowska. Wyd. GSW, Gdańsk 2013, s.99-118.

7. Panasiuk B., Wprowadzenie do psychologii, Gdynia 1999. 8. Psychologia kliniczna. Red. nauk. H.Sęk, Warszawa 2007, tom 1 i 2. 9. Psychologia. Podręcznik akademicki. Red. nauk. J.Strelau, Gdańsk 2000, tom 1,2 i 3. 10. Seligman M.E.P., Walker E.F., Rosenhan D.L., Psychopatologia, Poznań 2003. 11. Urban B., Zaburzenia w zachowaniu i przestępczość młodzieży, Kraków 2000. 12. Zarys metodyki pracy kuratora sądowego. Red. nauk. T.Jedynak i K.Stasiak, Warszawa

2008. 13. Zimbardo P.G., Psychologia i życie, Warszawa 1999.


1

Wydział: Ekonomiczno-Społeczny



Nazwa przedmiotu: NEGOCJACJE I MEDIACJE


Forma zajęć:

Wykład

Liczba godzin:

12

Punkty ECTS:

3

Semestr:

IV



Konsultacje:


Dane kontaktowe:


CP1. Przedstawienie najważniejszych koncepcji związanych z warunkami efektywnego porozumiewania się

CP2. Przedstawienie metod i reguł rozwiązywania konfliktów

CP3. Zapoznanie studentów z etapami, stylami, strategiami, technikami, zasadami negocjacji oraz mediacji

CP4. Uświadomienie studentom wiedzy z zakresu tego, co sprzyja i co utrudnia osiągnięcie kompromisu

CP5. Stworzenie studentom warunków do uczenia się negocjowania i prowadzenia mediacji oraz innych zachowań komunikacyjnych ważnych w kontaktach międzyludzkich CP6. Poznanie technik manipulacyjnych i możliwości obrony przed nimi


1. Zakres dziedzinowy: komunikacja społeczna, psychologia konfliktu, pedagogika humanistyczna

Treści programowe:

TP1. Warunki efektywnego porozumiewania się; Schematy komunikacji

TP2. Diagnoza konfliktu; Typy konfliktów i ich dynamika; Style reagowania na konflikt; Sposoby rozwiązywania konfliktów; Symulacje TP3. Negocjacje w konflikcie; Rodzaje negocjacji; Etapy negocjacji; Interesy w negocjacjach; Typy negocjatorów i strategie TP4. Zasady mediacji; Przygotowanie do mediacji; Wstępne rozmowy ze stronami; Procedura mediacji; Symulacja modelowa mediacji TP5. Trening mediacyjny TP6. Konstruowanie ugody; Prawa i obowiązki mediatora; Kodeks etyczny mediatora


wiedza W1. Student posiada wiedzę na temat koncepcji teoretycznych oraz podstaw prawnych negocjacji i mediacji W2. Student zna standardy postępowania negocjacyjnego i mediacyjnego umiejętności U1. Student rozumie i charakteryzuje procedury negocjacji i mediacji; Student potrafi ocenić,


2

czy rozwiązanie konfliktu jest konkretne, sprawiedliwe i realistyczne U2. Student potrafi zastosować strategie negocjacji i mediacji w rozwiązywaniu symulowanych sytuacji konfliktowych kompetencje społeczne (postawy) K1. Student rozumie konieczność stałego doskonalenia oraz uzupełniania zdobytej wiedzy i umiejętności; Skuteczność rozwiązywania konfliktów będzie wzrastać, o ile zainteresowane osoby będą rozwijać swoje kompetencje komunikacyjne także w obszarze negocjacji i mediacji K2. Student jest odpowiedzialny za podejmowane działania i ich rezultaty w obszarze diagnozowania konfliktów i stosowania alternatywnych metod rozwiązywania sporów; Posiada przekonanie, iż konflikt, czyli walkę między ludźmi, można sprowadzić do walki z problemami; Posiada gotowość do współdziałania i dzielenia się doświadczeniami z zakresu własnej praktyki rozwiązywania konfliktów

Narzędzia dydaktyczne: 1. Wykład informacyjny 2. Wykład konwersatoryjny 3. Wykład problemowy 4. Studiowanie literatury 6. Prezentacje multimedialne 7. Metody praktyczne: pokaz, symulacje


F1. Udział studentów w dyskusjach P1. Egzamin ustny






Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści Programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób Oceny

W1 C1,C2, TP1, TP2 F1, P1

W2 C3, C4, C5, C6 TP3, TP4, TP5,

TP6 F1, P1






Zalecana literatura


3

podstawowa:

1. Bargiel-Matusiewicz K., Negocjacje i mediacje, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2007.

2. Dana D., Rozwiązywanie konfliktów, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1993.

3. Gruca-Miąsik U., Negocjacje i mediacje w kręgu pomocy, wychowania i prawa, Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, Rzeszów 2011.

4. Tusznio S., Wojtkowiak M., Mediacje i negocjacje jako formy rozwiązywania konfliktu, Wydawnictwo Wszechnica Świętokrzyska, Kielce 2004.

uzupełniająca:

1. Domachowski W., Przewodnik po psychologii społecznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998.

2. Fisher R., Ury W., Dochodząc do TAK. Negocjowanie bez poddawania się, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1991.

3. Gut J., Haman W., Docenić konflikt: od walki i manipulacji do współpracy, Wydawnictwo Kontrakt, Warszawa 2001.

4. Przybyła-Basista H., Mediacje rodzinne w konflikcie rozwodowym. Gotowość i opór małżonków a efektywność procesu mediacji, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2006.

5. Thompson P., Sposoby komunikacji interpersonalnej. Spraw, by cię słuchano, i odnieś sukces, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 1998.



1



KARTA PRZEDMIOTU (sylabus)

Nazwa przedmiotu: PEDAGOGIKA EKOLOGICZNA

Rodzaj studiów: niestacjonarne Status przedmiotu: fakultatyny

Forma zajęć:

Wykład

Liczba godzin:

12

Punkty ECTS: 2

Semestr: V


Dr inż. Adam Kowalak

Konsultacje:


Dane kontaktowe:

Cele przedmiotu w zakresie wiedzy, umiejętności i innych kompetencji

C1. Zapoznanie studentów z podstawowymi założeniami pedagogiki ekologicznej; C2. Przygotowanie i inspiracja do działań w zakresie edukacji ekologicznej; C3. Uświadomienie znaczenia środowiska przyrodniczego w życiu i rozwoju człowieka (cywilizacji ludzkiej) C4. Uświadomienie humanistycznego charakteru wiedzy z zakresu pedagogiki ekologicznej


1. Podstawy pedagogiki uzyskane podczas dotychczasowego toku studiów. 2. Podstawy wiedzy o środowisku na poziomie szkoły średniej

Treści programowe:

TP1. Przedmiot i zakres zainteresowań badawczych pedagogiki ekologicznej TP2. Podstawowe cele edukacji ekologicznej TP3. Dobór treści kształcenia ekologicznego TP4. Metody badań w pedagogice ekologicznej TP5. Wielopłaszczyznowy związek człowieka z przyrodą TP6. Humanistyczny charakter wiedzy z zakresu pedagogiki ekologicznej TP7. Interdyscyplinarne aspekty kształcenia ekologicznego TP8. Kulturowe i edukacyjne aspekty środowiska przyrodniczego


wiedza

W1. Student definiuje przedmiot i zakres zainteresowań pedagogiki ekologicznej W2. Wymienia podstawowe cele edukacji ekologicznej W3. Definiuje pojęcie kompetencji ekologicznych

W4. Wymienia podstawowe metody badań w pedagogice ekologicznej W5. Przedstawia interdyscyplinarne aspekty kształcenia ekologicznego W6. Określa wielopłaszczyznowy związek człowieka z przyrodą W7. Określa kulturowe i edukacyjne aspekty środowiska przyrodniczego umiejętności

U1. Dokonuje doboru treści kształcenia ekologicznego

U2. Samodzielnie opracowuje na piśmie zagadnienia z zakresu pedagogiki ekologicznej kompetencje społeczne (postawy)

K1. Docenia interdyscyplinarny i zarazem humanistyczny charakter wiedzy z zakresu pedagogiki ekologicznej. K2. Dostrzega potrzebę edukacji ekologicznej społeczeństwa



2

1. Prezentacje multimedialne 2. Projekcja filmu 3. Analiza literatury


F1. – aktywność na zajęciach P1. – zaliczenie pisemne (praca semestralna)





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1 TP1, F1,P1 W2 C2 TP2, TP3 F1,P1 W3 C2, C3 TP3, TP5,TP7 F1,P1 W4 C1 TP4 F1,P1 W5 C3 TP5, TP6 F1,P1 W6 C3, C4 TP7 F1,P1 W7 C3, C4 TP7, TP8 F1,P1 U1 C2, C3 TP3, TP7 F1,P1

U2 C1, C2, C4 TP1,TP2,TP3,TP4,TP5,TP6,TP7,TP8

F1,P1

K1 C1,C3,C4 TP5, TP6, TP8 F1,P1 K2 C2 TP2,TP7 F1,P1






1. Cichy D. (red) 2002 Edukacja środowiskowa – programy, metody, efekty. Zeszyty naukowe PAN nr 28, Komitet Naukowy „Człowiek i Środowisko” 2. From E. 2007. Mieć czy być. Wydawnictwo Rebis Warszawa 3. Kowalak A. 2009. Realizacja idei zrównoważonego rozwoju w podstawie programowej. Aura 10/2009 (Dodatek dla szkół str. 1-4) 4. Potyrała K., Walosik A. 2011. Edukacja przyrodnicza wobec wyzwań współczesności. Wydawnictwo Kubiak, Krzeszowice.

uzupełniająca:

1. Kowalak A. 2014. Wpływ długofalowy realizacji programu edukacji ekologicznej „Czysta Wisła i Rzeki Przymorza” na działalność szkół i gmin. Edukacja Biologiczna i Środowiskowa s1/2014 2. Kowalak A. 2001.Edukacja ekologiczna w Polsce – wybrane problemy. Fundacja CEEW Krosno 3. Mayor F.. Wspólnie z Biurem UNESCO. 2001. Przyszłość Świata. Wyd. Fundacja Studiów i Badań edukacyjnych, Warszawa 4. Skolimowski H. 1999. Święte siedlisko człowieka. Centrum Uniwersalizmu przy UW. Warszawa


3



1


kierunek studiów: Pedagogika


Nazwa przedmiotu: PEDAGOGIKA OPIEKUŃCZO-WYCHOWAWCZA

Rodzaj studiów: niestacjonarne I stopnia Status przedmiotu: obowiązkowe

Forma zajęć:

Wykład

Ćwiczenia

Liczba godzin:

10

5

Punkty ECTS:

3

2

Semestr: IV


mgr Agnieszka Deja

Konsultacje:

soboty i niedziele po zajęciach

Dane kontaktowe:


C1. Zapoznanie studentów z działalnością opiekuńczo-wychowawczą w Polsce na wybranych przykładach pedagogów takich jak: Stanisław Markiewicz, Kazimierz Antonii Jeżewski, Józef Czesław Babicki, Helena Radlińska, Aleksander Kamiński i Ryszard Wroczyński. C2. Omówienie procesu wspomagania i czynności mających wpływ na skuteczne porozumiewanie się partnerów integracji w procesie opiekuńczo-wychowawczym. C3. Ukazanie metod pracy stosowanych w terapii pedagogicznej. C4. Wyposażenie studenta do zawodu nauczycielskiego w określonych placówkach z uzyskaniem określonego stopnia kwalifikacji.


1. Opanowanie w dostatecznym stopniu wiadomości z zakresu działań opiekuńczo-wychowawczych; 2. Opanowanie podstawowej wiedzy z zakresu wspomagania i porozumiewania się partnerów w procesie opiekuńczo-wychowawczym; 3. Umiejętność samodzielnego planowania pracy opiekuńczo-wychowawczej; 4. Umiejętność krytycznej analizy treści literatury przedmiotu; 5. Umiejętność pracy zespołowej.

Treści programowe:

TP 1. Prekursorzy i reprezentanci pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej w Polsce; TP 2. Proces wspomagania i czynności mających wpływ na skuteczne porozumiewanie się partnerów integracji w procesie opiekuńczo-wychowawczym. TP 3.Kształtowanie więzi psychospołecznej w opiece i jej znaczenie. TP 4. Metody pracy stosowane w terapii pedagogicznej. TP 5. Doskonalenie pracy opiekuńczo wychowawczej w ramach efektywnego kształcenia pedagogicznego.


wiedza

W1. Student zna działalność opiekuńczo-wychowawczą pedagogów takich jak: Stanisław Markiewicz, Kazimierz Antonii Jeżewski, Józef Czesław Babicki, Helena Radlińska, Aleksander Kamiński i Ryszard Wroczyński. W2. Student posiada wiedzę teoretyczną na temat wspomagania dziecka i rodziny oraz kształtowanie więzi psychospołecznej. W3. Student zna metody pracy stosowane w terapii pedagogicznej. W4. Student zna główne sposoby kształcenia swojej pracy opiekuńczo-wychowawczej.


2

umiejętności

U1. Student potrafi zaprezentować i omówić działania różnych reprezentantów pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej w Polsce. U2. Student potrafi prawidłowo zebrać i analizować materiały niezbędne do podjęcia prawidłowej decyzji w zakresie pomocy osobom wymagającym wsparcia pedagogicznego. U3. Student potrafi w elementarnym stopniu prognozować przebieg pomocy z wykorzystaniem poznanych metod stosowanych w pracy opiekuńczo-wychowawczej. U4. Student potrafi stworzyć swój plan pracy w określonych placówkach opiekuńczo wychowawczych. kompetencje społeczne (postawy)

K1. Student potrafi doskonalić i uzupełniać nabytą wiedzę i umiejętności w zakresie działania pedagoga opiekuńczo-wychowawczego, a także rozumie potrzebę stałego dokształcania się. K2. Student potrafi uczestniczyć w pracy grupowej o raz przyjmować różne role w grupie zawodowej. K3. Student potrafi myśleć i działać w sposób kreatywny. K4. Student potrafi samodzielnie zaprojektować ścieżkę własnego rozwoju zawodowego.


1. prezentacje multimedialne 2. rozwiązywanie zadań i problemów 3. studia przypadków 4. dyskusje


F1. frekwencja na zajęciach F2. aktywność w dyskusji i podczas ćwiczeń P1. egzamin ustny z prezentowanych w trakcie realizacji przedmiotu treści





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1 TP1 F1, F2, P1 W2 C2 TP2, TP3 F1, F2, P1 W3 C3 TP4 F1, F2, P1 W4 C3 TP5 F1, F2, P1 U1 C1 TP1 F1, F2, P1 U2 C4 TP4, TP5 F1, F2, P1

U3 C2, C3, C4 TP2,TP3 TP4,TP5 F1, F2, P1

U4 C4 TP5 F1, F2, P1 K1 C2, C4 TP5 F1, F2, P1 K2 C1 TP1 F1, F2, P1 K3 C2, C4 TP2, TP3, TP5 F1, F2, P1 K4 C4 TP5 F1, F2, P1




3


Godziny kontaktowe z nauczycielem 15 Przygotowanie się do zajęć 35 Przygotowanie się do egzaminu 100 SUMA 150


1. Beata Krzesińska-Żach, Człowiek sytuacji zagrożenia jako podmiot oddziaływań pracownika socjalnego, Białystok 2006r.

2. Elżbieta Jundziłł i Róża Pawlikowska, Pedagogika opiekuńcza. Przyszłość, teraźniejszość, przyszłość, Gdańsk 2008r. 3. Grażyna Gajewska, Anna Szczęsna, Artur Doliński, Teoretyczno - metodyczne aspekty wychowania młodzieży a warsztat pedagoga. Scenariusze zajęć wychowawczych. T.3., Zielona Góra 2008r. 4. Grażyna Gajewska, Pedagogika opiekuńcza. Elementy metodyki, Zielona Góra 2009r. 5 Jadwiga Izdebska, Dziecko w rodzinie u progu XXI wieku. Niepokoje i nadzieje, Białystok 2000r. 6. Krystyna Marzec-Holka, Pomoc społeczna, praca socjalna. Teoria i praktyka, Bydgoszcz 2000r. 7. Zdzisław Dąbrowski i Franciszek Kulpiński, Pedagogika opiekuńcza. Historia, teoria, terminologia, Olsztyn 2002r. 8. Zdzisław Dąbrowski, Węzłowe problemy opieki i wychowania w domu dziecka, Olsztyn 1999r.



1




Nazwa przedmiotu: PODSTAWY PRAWNE RESOCJALIZACJI

Rodzaj studiów: niestacjonarne I stopnia Status przedmiotu: obligatoryjny

Forma zajęć:

Wykład

Liczba godzin:

12

Punkty ECTS:

3

Semestr:

V


Dr Jan Kudrelek

Konsultacje: w dniu zajęć, po zajęciach.

Dane kontaktowe:


C1. Zapoznanie z ogólnymi zagadnieniami w zakresie prawnych podstaw resocjalizacji.

C2. Zapoznanie z uprawnieniami i obowiązkami uczestników procesu resocjalizacji. Przedstawienie pojęcia, rodzajów i warunków prawidłowości wykonywanych czynności w ramach szeroko rozumianego procesu resocjalizacji. C3. Uświadomienie studentom znaczenia i konieczności przestrzegania prawa w zakresie skutecznych i dozwolonych metod resocjalizacji. C4. Uświadomienie studentom konieczności współpracy między uczestnikami procesu resocjalizacji.


Student powinien posiadać wiadomości z zakresu: - norma prawna i przepis prawny, - system prawa i jego charakterystyka, - stosowanie i wykładnia prawa, - podstawowe pojęcia z zakresu pedagogiki, - socjologii w zakresie funkcjonowania zjawisk społecznych.

Treści programowe:

TP1. Resocjalizacja wśród celów kary. TP2. System kar i środków karnych w Kodeksie karnym. TP3. Ochrona praw uwięzionych w aktach prawa krajowego oraz prawa międzynarodowego. TP4. Wykonywanie kary pozbawienia wolności. TP5. Zwolnienie skazanego z zakładu karnego. TP6. Wykonywanie wolnościowych środków karnych. TP7. Postępowanie z nieletnimi.


wiedza

W1. Po realizacji przedmiotu student potrafi określić pojęcie resocjalizacji oraz cele kary i środków karnych. W2. Ma podstawową wiedzę w obrębie podstawowych metod, środków procesu resocjalizacji, a także funkcji jakie spełnia system prawa w zakresie resocjalizacji podopiecznych. umiejętności


2

U1. Po realizacji przedmiotu student potrafi interpretować uprawnienia i obowiązki uczestników procesu resocjalizacji.

U2. Potrafi zaproponować rozwiązanie elementarnych problemów z wykorzystaniem wiedzy z zakresu resocjalizacji. kompetencje społeczne (postawy)

K1. Potrafi doskonalić oraz uzupełniać nabytą wiedzę i umiejętności a także rozumie potrzebę stałego dokształcania się.

K2. Potrafi myśleć i działać w sposób kreatywny.


1. Wykład interaktywny 2. Studium przypadku 3. Prezentacje multimedialne


F1 - Zaliczenie z oceną w formie pisemnej. Warunkiem przystąpienia do zaliczenia końcowego jest uzyskanie zaliczenia z ćwiczeń. Zaliczenie ćwiczeń odbywa się na podstawie uzyskanych ocen w trakcie semestru z odpowiedzi ustnych i pisemnych oraz aktywności na ćwiczeniach. P1 - Egzamin forma pisemna testowa zamknięta.




wymagany dla danej oceny Bardzo dobry 5,0 91-100


Dobry 4,0 71-80





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1 TP1 TP2 TP3

F1, P1

W2 C2

TP4 TP5 TP6 TP7

F1, P1

U1 C2, C3 TP1 TP2 TP3

F1, P1

U2 C3, C4

TP4 TP5 TP6 TP7

F1, P1

K1 C2, TP1 TP2 TP3

F1, P1

K2 C3, C4

TP4 TP5 TP6 TP7

F1, P1




3




SUMA 82


1. B.Stańdo-Kawecka, Prawne podstawy resocjalizacji, Kraków 2012, 2. S. Pawela, Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, Warszawa 2010.

uzupełniająca:

1. J. Kudrelek, Postępowania szczególne. Postępowanie w sprawach z nieletnimi, Szczytno 2010. 2. K. Sawicka, Polska myśl resocjalizacyjna, Warszawa 1993. 3. P. Stępniak, Funkcje kurateli sądowej. Teoria a rzeczywistość, Poznań 2002.



1




Nazwa przedmiotu: Podstawy psychologii

Rodzaj studiów: niestacjonarne Status przedmiotu: obowiązkowy

Forma zajęć:

Wykład

Ćwiczenia

Liczba godzin:

30

15

Punkty ECTS:2

4

2

Semestr: III


Doc. dr Jolanta Pęgiel-Kamrat

Konsultacje:

Po każdym wykładzie

Dane kontaktowe:


C1. Zapoznanie studentów z definicjami i podstawami psychologii C2. Historyczne uwarunkowania powstawania psychologii C3. Uświadomienie studentom znaczenie psychologii w życiu człowieka C4. Zapoznanie studentów z podstawowymi metodami badań psychologicznych i ich zastosowania w praktyce C5. Umiejętność poznawania różnych metod badań psychologicznych i ich zastosowanie w różnych sytuacjach


1. wiedza, umiejętności i kompetencje zdobyte w trakcie nauczania w liceum

Treści programowe:

TP1. Przedmiot psychologii TP2. Główne pojęcia stosowane w psychologii TP3. Historyczne uwarunkowania powstawania głównych kierunków w psychologii na świecie

i w Polsce TP4. Znaczenie psychologii TP5. Podstawowe metody badań psychologicznych TP6. Metody poznawania psychiki


wiedza

W1. Student ma podstawową wiedzę z zakresu podstaw psychologii, zna definicje dotyczącego tego przedmiotu

W2. Student zna historię i rozwój psychologii zarówno na świecie jak i w Polsce oraz jej główne kierunki W3. Student zna podstawowe metody badań psychologicznych umiejętności

U1. Student prawidłowo potrafi posługiwać się i wykorzystywać podstawową wiedzą z zakresu psychologii U2. Student potrafi posługiwać się terminologią z zakresu psychologii U3. Student potrafi ocenić wpływ społeczny na zmianę postaw kompetencje społeczne (postawy)

K1. Student potrafi doskonalić i uzupełniać nabytą wiedzę i umiejętności oraz rozumie potrzebę pogłębiania wiedzy

K2. Potrafi myśleć i działać w sposób kreatywny

K3. Potrafi zastosować swą wiedzę w pracy zawodowej i życiu prywatnym


2


1.wykład z elementami dyskusji 2.prezentacje multimedialne 3. ćwiczenia symulacyjne


F1. Udział studentów w dyskusji P1. Zaliczenie z oceną pisemne z pytaniami otwartymi





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1, C2 TP1,TP2 F1, P1 W2 C2, C3 TP3, TP4 F1, P1 W3 C3, C4, C5 TP5 F1, P1 U1 C1, C2 TP1, TP2 F1, P1 U2 C1, C2 TP1 F1, P1 U3 C4, C5 TP5, TP6 F1, P1 K1 C1, C4, C5 TP3, TP4 F1, P1 K2 C4,C5 TP5 F1, P1 K3 C3 TP6 F1,P1






1. Aronson: Podstawy psychologii 1997 2. Brzeziński J: Metody badań psychologicznych 2010 3. Wadeley A, Birch A, Malim T: Wprowadzenie do psychologii 2007

uzupełniająca:

1. Zimbardo P.G, Johnson R.L, McCann V: Psychologia. Kluczowe koncepcje 2011 2.Zimbardo P.G, Gerring R.J: Psychologia i życie 2012



1




Nazwa przedmiotu: Podstawy psychoterapii


Forma zajęć:

Wykład

Ćwiczenia

Liczba godzin:

10

5

Punkty ECTS:

3

2

Semestr:

IV i V

Prowadzący przedmiot: mgr Magdalena Milewska

Konsultacje:


Dane kontaktowe:


C1. Uświadomienie studentom istnienia różnych podejść terapeutycznych wywodzących się z różnych koncepcji psychologicznych. C2. Studenci uzyskają wiedzę na temat poszczególnych koncepcji terapeutycznych, głównych założeń terapeutycznych danego nurtu, podstawowych technik stosowanych w trakcie terapii C3. Umiejętność rozróżnienia poszczególnych koncepcji terapeutycznych C4. Świadomość wad i zalet poszczególnych nurtów C5. Umiejętność dopasowania poszczególnych podejść do potrzeb klient C6. Uczestnicy będą potrafili rozpoznawać oraz opisać podstawowe paradygmaty i podejście psychoterapeutyczne, wskazać ich źródła, założenia, procedury a także zastosowania kliniczne.


1. wiedza z podstaw psychologii 2. znajomość poszczególnych nurtów psychologicznych

Treści programowe:

TP1. Wprowadzenie w zagadnienia psychoterapii, systemy weryfikacji terapeutów, rozróżnienie między zawodem psychologa psychiatry, terapeuty, podstawowe procesy i zjawiska w psychoterapii

TP2. Psychoanaliza

TP3. Psychoterapia behawioralna

TP4. Psychoterapia poznawczo- behawioralna

TP5. Psychoterapia humanistyczna

TP6. Terapia Systemowa

TP7. Terapia Zorientowana na Rozwiązanie

TP8. NLP - neurolingwistyczne programowanie


wiedza

W1. Studenci/ki znają podstawowe nurty psychoterapii oraz wybrane współczesne


2

koncepcje, znają ich teoretyczne założenia oraz wady i zalety każdej koncepcji W2. Studenci/ki znają podstawowe techniki, sposoby pracy z klientem w poszczególnych nurtach psychoterapii umiejętności

U1. Studenci/ki umieją rozpoznać poszczególne nurty psychoterapeutyczne

U2. Studenci/ki umieją porównać ze sobą poszczególne nurty, wskazać elementy wspólne oraz rozbieżne w poszczególnych koncepcjach

U3. Studenci umieją zastosować wybrane techniki terapeutyczne kompetencje społeczne (postawy)

K1. Studenci/ki zdobędą kompetencje w zakresie zdolności do wyrażania sądów i krytycznej oceny różnorodnych propozycji pojawiających się na rynku usług psychoterapeutycznych, a w konsekwencji przyczyni się do społecznej popularyzacji udokumentowanej wiedzy na temat możliwości uzyskania skutecznej pomocy przez osoby z trudnościami i zaburzeniami psychicznymi K2. Dzięki uzyskanej wiedzy studenci/ki będą umieli wybrać formę psychoterapii odpowiednią do prezentowanego zaburzenia, co może przyczynić się do możliwości udzielenia skuteczniejszej pomocy. K3. Uzyskaną wiedzę studenci/ki mogą wykorzystać, jako wsparcie w procesie planowania własnej kariery zawodowej


1. wykład z elementami dyskusji; 2. prezentacje multimedialne 3. filmy 4. ćwiczenia prezentujące techniki terapeutyczne


F1. Udział studentów w dyskusjach F2. Praca w grupach podczas zajęć P1. Praca pisemna – porównanie wybranych nurtów psychoterapeutycznych P2. Egzamin pisemny





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1,C2,C4 TP2, TP3, TP4,

TP5, TP6 F1,F2,P1,P2

W2 C2 TP2, TP3, TP4,


U1 C2,C6 TP2, TP3, TP4, TP5, TP6

F1,F2,P1,P2

U2 C3 TP2, TP3, TP4, TP5, TP6

F1,F2,P1,P2

U3 C2,C5 TP2, TP3, TP4,


K1 C6 TP1, TP2, TP3, TP4, TP5, TP6 F1,F2,P1,P2

K2 C5 TP1, TP2, TP3, TP4, TP5, TP6 P1,P2

K3 C1,C6 TP1, TP2, TP3, TP4, TP5, TP6

F1,F2


3





Zalecana literatura Podstawowa:

1. Psychoterapia, Teoria podręcznik akademicki, Redakcja naukowa Lidia Grzesiuk, (rozdział I,II, III, IV, V, VI, XIX), Warszawa 2005

2. Psychologia, Podręcznik Akademicki, tom. 1, Redakcja naukowa Jan Strelau (dział I), Gdańsk 2000

3. Kozielecki J., Koncepcje Psychologiczne człowieka (całość), Warszawa 1977

Uzupełniająca:

1. Berne E., W co grają ludzie, Warszawa 2008;

2. Duhigg C. Siła Nawyku, Warszawa 2013; 3. Wprowadzenie do systemowego rozmienia rodziny pod redakcją B.de Barbara,

Kraków 1999; 4. De Jong P., Kim Berg I., Rozmowy o rozwiązaniach, Warszawa 2007;



1




Nazwa przedmiotu: POJĘCIA I SYSTEMY PEDAGOGICZNE


Forma zajęć:

Wykład

Ćwiczenia

Liczba godzin:

30

15

Punkty ECTS:

3

2

Semestr: III


dr Joanna Domańska

Konsultacje:

Po każdym wykładzie

Dane kontaktowe:


C1. Zapoznanie studentów z zakresem teoretycznej wiedzy z przedmiotu Pojęcia i systemy pedagogiczne; stosowaną terminologią, założeniami aksjologicznymi. C2. Zapoznnie z kulturą naukową pedagogiki poprzez różnorodność i złożoność współczesnych systemów pedagogicznych. C3. Wykształcenie umiejętności stosowania poszczególnych systemów w pracy pedagogicznej. C4. Nabycie umiejętności dostrzegania i samodzielnego rozwiązywania problemów teoretycznych i praktycznych w działalności pedagogicznej. C5. Nabycie taktu pedagogicznego.


1. Wiedza, umiejętności i kompetencje nabyte podczas zajęć z przedmiotu: teoretyczne podstawy kształcenia, teoretyczne podstawy wychowania, wprowadzenie do psychoogii.

Treści programowe:

TP1. Pedagogika Janusza Korczaka TP2. Pedagogika Marii Montesori TP3. Pedagogika egzystencjalna TP4. Pedagogika religii TP5. Pedagogika kultury TP6. Pedagogika personalistyczna


wiedza

W1. Student zna genezę i strukturę wiedzy pedagogicznej oraz jej społeczno – kulturowe uwarunkowania. W2. Student zna główne doktryny (systemy) pedagogiczne oraz ich związek z ideologiami i formacjami światopoglądowymi. umiejętności

U1. Student umie wymienić i określić znaczenie podstawowych kategorii używanych w badaniach nad edukacją i wychowaniem. U2. Student umie dokonać analizy odmiennych koncepcji wychowania oraz rekonstrukcji ich założeń i ideologii. U3. Student umie rozróżnić potoczną wiedzę o wychowaniu od wiedzy naukowej. U4. Student umie rozróżnić podstawowe możliwości i ograniczenia towarzyszące procesom edukacji i wychowania.


2

kompetencje społeczne (postawy)

K1. Student ma świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ciągłego dokształcania się zawodowego i rozwoju osobistego; dokonuje samooceny własnych kompetencji. K2. Student potrafi krytycznie i refleksyjnie wzbogacać i tworzyć własny, indywidualny styl działania pedagogicznego.


1. wykład z elementami dyskusji 2. prezentacje multimedialne 3. studiowanie literatury


F1. udział studentów w dyskusjach P1. zaliczenie pisemne





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1, C2 TP1, TP2 F1, P1

W2 C3, C4, C5, C6 TP3, TP4, TP5,

TP F1, P1

U1 C4, C5 TP3 F1, P1 U2 C4, C5 TP3 F1, P1 U3 C4, C5 TP3 F1, P1 U4 C4, C5 TP3 F1, P1 K1 C3 TP1 F1, P1 K2 C1, C5 TP3, TP4 F1, P1






1. Kwieciński Z., Śliwerski B. (red.), Pedagogika: podręcznik akademicki, t. 1 i 2, Warszawa 2003 2. Śliwerski B., Współczesne teorie i nurty wychowania, Kraków 1998 3. Wołoszyn S., Nauki o wychowaniu w Polsce w XX wieku, Kielce 1998

uzupełniająca:

1. Baranowicz K. (red.), Pedagogika alternatywna: dylematy praktyki, Kraków 2000, s. 9-169 2. Bogaj A., Kształcenie ogólne: między tradycją a ponowoczesnością, Warszawa 2000; rozdz. 1, 3, 4 3. Bogaj A., Kwiatkowski S.M. (red.), Pedagodzy o sobie i o pedagogice, Warszawa 2003 (wybór własny studenta)


3

4. Dauber H., Podstawy pedagogiki humanistycznej, Kraków 1997

Inne informacje o przedmiocie: brak


1




Nazwa przedmiotu: PORADNICTWO PEDAGOGICZNE


Forma zajęć:

Wykład

Ćwiczenia

Liczba godzin:

10

5

Punkty ECTS:

3

1

Semestr:

IV, V



Konsultacje:


Dane kontaktowe:


C1. Zdobycie wiedzy w zakresie problematyki związanej z poradnictwem pedagogicznym i psychologicznym C2. Przedstawienie teorii, definicji oraz stosowanych metod poradniczych C3. Uświadomienie studentom znaczenia kwestii profesjonalnego rozpoznawania i definiowania problemów mogących pojawić się w związku z udzielaniem porad pedagogicznych C4. Zapoznanie studentów z obszarem działalności szkolnego pedagoga C5. Zapoznanie studentów z działalnością placówek specjalistycznych C6. Uświadomienie studentom konieczności postrzegania oddziaływań pomocowych jako sytuacji etycznych


1. Wiedza z zakresu pedagogiki ogólnej 2. Orientacja w podstawowych nurtach psychologicznych

Treści programowe:

TP1. Teorie oraz definicje poradnictwa pedagogicznego: funkcje, zasady, style, strategie, etapy TP2. Poradnictwo dyrektywne, liberalne, dialogowe: rodzaje metod, technik i środków poradnictwa TP3. Obszary działań poradniczych (wychowanie, zawód, kultura) TP4. Struktura działań pomocowych (diagnoza, profilaktyka, terapia) TP5. Obszary działalności szkolnego pedagoga TP6. Zadania specjalistycznych placówek


wiedza W1. Student posiada wiedzę z zakresu podstawowych teorii oraz definicji poradnictwa pedagogicznego W2. Student zna obszary działań poradniczych umiejętności U1. Student potrafi rozpoznać i definiować problemy jakie mogą pojawić się w związku z udzielaniem porad pedagogicznych


2

U2. Student potrafi zdiagnozować problem i udzielić pomocy krótkoterminowej; Student potrafi wskazać do jakich instytucji czy ośrodków pomocy odesłać osoby, które potrzebują wsparcia terapeutycznego lub interwencji kryzysowej kompetencje społeczne (postawy) K1. Student stara się myśleć i działać w sposób kreatywny i krytyczny; Student potrafi sformułować oraz wyrażać własne poglądy oraz przekonania w kwestiach teoretycznych i praktycznych w zakresie rozwoju teorii, a także praktyki poradnictwa pedagogicznego K2. Student rozumie konieczność stałego doskonalenia oraz uzupełniania zdobytej wiedzy i umiejętności

Narzędzia dydaktyczne: 1. Wykład informacyjny 2. Wykład konwersatoryjny 3. Wykład problemowy 4. Studiowanie literatury 5. Opis 6. Prezentacje multimedialne


F1. Udział studentów w dyskusjach P1. Zaliczenie ustne






Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób Oceny

W1 C1,C2, TP1, TP2 F1, P1

W2 C3, C4, C5, C6 TP3, TP4, TP5,

TP6 F1, P1





Godziny kontaktowe z nauczycielem 15 Przygotowanie się do zajęć 85 SUMA 100 Zalecana literatura podstawowa:

1. Drabik-Podgórna V. (red.), Poradnictwo między etyką a techniką, Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2007.


3

2. Kargulowa A., O teorii i praktyce poradnictwa. Odmiany poradoznawczego dyskursu, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004.

3. Skałbania B., Poradnictwo pedagogiczne. Przegląd wybranych zagadnień, Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2009.

uzupełniająca:

1. Kozdrowicz E. (red.), Z doświadczeń Szkolnego Ośrodka Pomocy Rodzinie, Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1992.

2. Kulczycki M., Rozważania wokół zagadnień psychologicznego poradnictwa życiowego, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1998.



1




Nazwa przedmiotu: PRAWNE PODSTAWY POSTĘPOWANIA W SPRAWACH NIELETNICH

Rodzaj studiów: niestacjonarne I stopnia Status przedmiotu: fakultatywny

Forma zajęć:

Wykład

Liczba godzin:

12

Punkty ECTS:

2

Semestr: III


dr Stanisław Cora

Konsultacje:


Dane kontaktowe:


C1. Zapoznanie studentów podstawowymi regułami prawnymi postępowania w sprawach nieletnich, obejmującymi zarówno kwestie zasad odpowiedzialności karnej nieletnich za czyny karalne jaki i procedurę postępowania w tym zakresie. C2. Uświadomienie studentom znaczenia i konieczności stosowania zróżnicowanej reakcji karnej, zależnej od wieku i dojrzałości sprawcy przestępstwa. C3. Wykazanie, że różne są metody karnoprawnej reakcji na przestępstwo w odniesieniu do ludzi dorosłych i w stosunku do nieletnich lub młodocianych. C4. Uświadomienie studentom konieczności uwzględniania czynników psychologicznych i socjologicznych przy ocenie etiologii zachowań przestępnych nieletnich.


1. Wiedza, umiejętności i kompetencje zdobyte podczas zajęć z przedmiotu podstawy psychologii ( jeżeli taki jest w programie studiów lub podobny),

2. Wiedza, umiejętności i kompetencje zdobyte podczas zajęć z przedmiotu podstawy pedagogiki (lub podobny).

Treści programowe:

TP1.Wprowadzenie do problematyki przestępczości nieletnich TP2. Czyn karalny (przestępny) a zasady odpowiedzialności karnej nieletnich TP3. Zasady ogólne postępowania w sprawach nieletnich TP4. Charakterystyka trybu postępowania przed sądem rodzinnym ds. nieletnich TP5. Środki wychowawczo- poprawcze wobec nieletnich


wiedza

W1. student ma podstawowa wiedzę na temat odpowiedzialności prawnej nieletnich za popełnienie czynów karalnych. W2. student wie na czym polega postępowanie w sprawie odpowiedzialności karnej nieletnich i jakie są środki reakcji karnej. umiejętności

U1. student potrafi zdefiniować pojęcie nieletniego i zasady odpowiedzialności karnej za popełnienie czynów karalnych. kompetencje społeczne (postawy)

K1. student rozumie złożoność natury ludzkiej i różne determinanty zachowania człowieka. K2. student wykazuję powściągliwość w ocenie zachowań człowieka, rozumie konieczność kształcenia w zdobywaniu wiedzy o motywach jego postępowania.


2


1. wykład z elementami dyskusji 2. prezentacje multimedialne 3. studiowanie literatury


F1. udział studentów w dyskusjach P1. zaliczenie pisemne





Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1, C2 TP1,TP2 F1,F2 W2 C3,C4 TP3,TP4,TP5 F1,F2 U1 C3,C4 TP3 F1,F2 K1 C3 TP1 F1,F2 K2 C1,C4 TP3,TP4 F1,F2






1. Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (DZ.U. 1982,Nr 35. poz.228) 2. Kodeks Karny – ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. 3. P. Górecki, S. Stachowiak, Komentarz do ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, Zakamycze 1998

uzupełniająca:

1. K. Gromek. Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Warszawa 2004



1




Nazwa przedmiotu: PSYCHOLOGIA OSOBOWOŚCI


Forma zajęć:

Wykład

Liczba godzin:

12

Punkty ECTS:

2

Semestr:

IV, V


Marzena Żmuda-Trzebiatowska

Konsultacje: przed każdym wykładem

Dane kontaktowe:


C1. Zdobycie wiedzy w zakresie funkcjonowania osobowości człowieka C2. Przedstawienie podstawowych teorii, zagadnień na temat funkcjonowania osobowości C3. Uświadomienie studentom przydatności wiedzy z zakresu psychologii osobowości w pracy pedagogicznej.


1. Wiedza z zakresu pedagogiki ogólnej 2. Orientacja w podstawowych nurtach psychologicznych

Treści programowe:

TP1. Osobowość: podstawowe problemy i kontrowersje TP2. Podstawowe składniki osobowości (cechy, elementy poznawcze, motywacje) TP3. Źródła osobowości: natura czy kultura TP4. Ja i organizacja osobowości TP5. Procesy dynamiczne i nieświadome w funkcjonowaniu osobowości TP6. Stałość i zmiana osobowości TP7. Zaburzenia osobowości


wiedza

W1. Student posiada wiedzę z zakresu podstawowych zagadnień osobowości W2. Student zna obszary wykorzystania wiedzy z psychologii osobowości umiejętności

U1. Student potrafi zinterpretować zachowanie własne oraz innych osób w kategoriach zagadnień z psychologii osobowości U2. Student potrafi zidentyfikować określony typ osobowości i dobrać do niego odpowiednie metody wychowawcze kompetencje społeczne (postawy)

K1. Student stara się myśleć i działać w sposób kreatywny i krytyczny; Student potrafi sformułować oraz wyrażać własne poglądy oraz przekonania w kwestiach teoretycznych i praktycznych w zakresie zagadnień z psychologii osobowości K2. Student rozumie konieczność stałego doskonalenia oraz uzupełniania zdobytej wiedzy i umiejętności


1. Wykład informacyjny 2. Wykład konwersatoryjny


2

3. Wykład problemowy 4. Studiowanie literatury 5. Opis 6. Prezentacje multimedialne


F1. Udział studentów w dyskusjach P1. Zaliczenie pisemne






Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób Oceny

W1 C1,C2, TP1, TP2 F1, P1 W2 C1,C2,C3 TP3, TP4 F1, P1

U1, U2 C1, C2 TP5 F1, P1 K1 C2, C2, C3 TP6 F1,P1 K2 C1,C3 TP6,TP7 F1,P1






1. Pervin, L. A. (2002). Psychologia osobowości. Gdańsk: GWP 2. Pervin, L. A., John, O. P. (2002). Osobowość. Teoria i badania. Kraków:

Wydawnictwo UJ

uzupełniająca:

1. Pinker S., Tabula rasa, Gdańsk 2005 2. Harris J. R., Geny czy wychowanie? Warszawa 1998 3. Buss D. M., Psychologia ewolucyjna, Gdańsk 2001 4. Fukuyama F., Koniec człowieka, Kraków 2004

5. Oniszczenko W., (red.), Geny i środowisko a zachowanie, Warszawa 2002

6. Oniszczenko W., Genetyczne podstawy ludzkich zachowań, Gdańsk 2005

Inne informacje o przedmiocie:-


1




Nazwa przedmiotu: METODYKA ZAJĘĆ KOREKCYJNO-KOMPENSACYJNYCH


Forma zajęć:

Wykład

Ćwiczenia

Liczba godzin:

10

5

Punkty ECTS:

3

2

Semestr:

IV i V


mgr Agnieszka Deja

Konsultacje:

soboty i niedziele po zajęciach

Dane kontaktowe:


C1. Zapoznanie studentów z programem postępowania terapeutycznego, organizacją pracy korekcyjno-kompensacyjnej. C2. Omówienie i usprawnianie zaburzonych percepcji u dzieci takich jak: zaburzenia spostrzeżeń wzrokowych i słuchowych, zaburzenia mowy, opóźnienie rozwoju ruchowego, zaburzenia procesów emocjonalno-motywacyjnych, zaburzenia zdolności matematycznych, kształtowanie orientacji przestrzennej oraz rozluźnianie i wyciszanie dziecka nadpobudliwego psychoruchowo. C3. Ukazanie metod pracy stosowanych w terapii pedagogicznej: Terapia integracji sensorycznej Jeana Ayres, Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne, Metoda dobrego startu Marty Bogdanowicz, Metoda malowania dziesięcioma palcami R.F. Show, Metoda parateatralna, Terapia bajką, Metoda oddziaływania na mózg Glenna Domana, System percepcyjno-motoryczna N.C. Kepharta, Metoda Paula Dennisona- kinezjologia edukacyjna, Techniki relaksacyjne wg. E. Jacobsona, H. Wintreberta, J.H. Schulza. C4. Wyposażenie studenta w niezbędne umiejętności i kompetencje potrzebne do planowania pracy terapeutycznej z dziećmi , które mają trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania.


1. Opanowanie w dostatecznym stopniu wiadomości z zakresu działań/metod terapii pedagogicznej. 2. Opanowanie podstawowej wiedzy z zakresu wspomagania dzieci z zaburzeniami rozwojowymi i trudnościami w czytaniu i pisaniu. 3. Umiejętność samodzielnego planowania pracy na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych. 4. Umiejętność krytycznej analizy treści literatury przedmiotu; 5. Umiejętność pracy zespołowej.

Treści programowe:

TP 1. Teoretyczne podstawy terapii pedagogicznej; TP 2. Charakterystyka zaburzeń rozwojowych będących przyczynami niepowodzeń ucznia w szkole: zaburzenia spostrzeżeń wzrokowych i słuchowych, zaburzenia mowy, opóźnienie rozwoju ruchowego, zaburzenia procesów emocjonalno-motywacyjnych, zaburzenia zdolności matematycznych, brak orientacji przestrzennej oraz nadpobudliwość psychoruchowa; TP 3. Przykłady ćwiczeń na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych; TP 4. Metody stosowane w terapii pedagogicznej: Terapia integracji sensorycznej Jeana


2

Ayres, Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne, Metoda dobrego startu Marty Bogdanowicz, Metoda malowania dziesięcioma palcami R.F. Show, Metoda parateatralna, Terapia bajką, Metoda oddziaływania na mózg Glenna Domana, System percepcyjno-motoryczna N.C. Kepharta, Metoda Paula Dennisona- kinezjologia edukacyjna, Techniki relaksacyjne wg. E. Jacobsona, H. Wintreberta, J.H. Schulza; TP 5. Planowanie i realizacja zajęć z dziećmi , które mają trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania. TP 6. Programowanie jednostki metodycznej terapii pedagogicznej.


wiedza

W1. Student potrafi definiować, rozpoznawać oraz opisywać podstawowe zagadnienia terapii pedagogicznej. W2. Student posiada wiedzę teoretyczną na temat niepowodzeń szkolnych u dzieci oraz potrafi samodzielnie zaproponować ćwiczenia usprawniające zaburzoną percepcję. W3. Student zna główne metody pracy terapii pedagogicznej takie jak: Terapia integracji sensorycznej Jeana Ayres, Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne, Metoda dobrego startu Marty Bogdanowicz, Metoda malowania dziesięcioma palcami R.F. Show, Metoda parateatralna, Terapia bajką, Metoda oddziaływania na mózg Glenna Domana, System percepcyjno-motoryczna N.C. Kepharta, Metoda Paula Dennisona- kinezjologia edukacyjna, Techniki relaksacyjne wg. E. Jacobsona, H. Wintreberta, J.H. Schulza; W4. Student ma podstawową wiedzę pozwalającą na podejmowanie działań w zakresie pomocy dzieciom które mają trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania. umiejętności

U1.Student potrafi zaprezentować i omówić przykładowe ćwiczenia korekcyjno-kompensacyjne. U2. Student potrafi prawidłowo zebrać i analizować materiały niezbędne do podjęcia pomocy dzieciom z zaburzeniami rozwojowymi oraz dzieciom które mają trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania. U3. Student potrafi w elementarnym stopniu prognozować przebieg pomocy z wykorzystaniem poznanych metod stosowanych w terapii pedagogicznej. U4. Student potrafi zaplanować zajęcia korekcyjno-kompensacyjne. kompetencje społeczne (postawy)

K1. Student potrafi doskonalić i uzupełniać nabytą wiedzę i umiejętności w zakresie działania terapii pedagogicznej, a także rozumie potrzebę stałego dokształcania się. K2. Student potrafi uczestniczyć w pracy grupowej o raz przyjmować różne role w grupie zawodowej. K3. Student potrafi myśleć i działać w sposób kreatywny. K4. Student potrafi samodzielnie zaprojektować ścieżkę własnego rozwoju zawodowego.


1. prezentacje multimedialne 2. rozwiązywanie zadań i problemów 3. studia przypadków 4. dyskusje


F1. frekwencja na zajęciach F2. aktywność w dyskusji i podczas ćwiczeń P1. egzamin ustny z prezentowanych w trakcie realizacji przedmiotu treści



Bardzo dobry 5,0 91-100 Dobry plus 4,5 81-90 Dobry 4,0 71-80


3

Dostateczny plus 3,5 61-70 Dostateczny 3,0 51-60 Niedostateczny 2,0 0-50


Efekt kształcenia

Cele przedmiotu

Treści programowe

Odniesienie do KEK*

Sposób oceny

W1 C1-C2-C3 TP1–TP2-TP4 F1, F2, P1 W2 C2 TP2 F1, F2, P1 W3 C3 TP3 F1, F2, P1 W4 C4 TP5-TP6 F1, F2, P1 U1 C2 TP2-TP3 F1, F2, P1

U2 C2-C4 TP2-TP3-TP5-

TP6 F1, F2, P1

U3 C3 TP4 F1, F2, P1

U4 C2-C3-C4 TP3-TP4 TP5-TP6

F1, F2, P1

K1 C1-C3 TP1-TP4 F1, F2, P1 K2 C2 TP2-TP3 F1, F2, P1

K3 C2-C4 TP2-TP3 TP5-TP6

F1, F2, P1

K4 C2-C4 TP3-TP5

TP6 F1, F2, P1




Godziny kontaktowe z nauczycielem 15 Przygotowanie się do zajęć 40 Przygotowanie się do egzaminu 75 SUMA 130


1. Bogdanowicz M., Kisiel B., Przasnyska M., Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka, Wyd. WSip, Warszawa 1998r.

2. Bogdanowicz M., Metoda dobrego startu, WSiP, Warszawa 1989r.

3. Bogdanowicz M., Ryzyko dysleksji problem i diagnozowanie, Harmonia, Gdańsk 2004r. 4. Bogdanowicz M., Uczeń z dysleksją w szkole, Operton, Gdynia 2005r. 5.Czajkowska I., Herda K., Zajęcia korekcyjno – kompensacyjne w szkole, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1990r. 6. Dennison P.E., Gimnastyka mózgu, Przewodnik dla rodziców i nauczycieli, Wyd. MINK, Warszawa 2005r. 7. Doman G., Jak nauczyć małe dziecko czytać, Wyd. Wczesna Edukacja, Bydgoszcz 1992r. 8. Maas V.F., Uczenie się przez zmysły- wprowadzenie do teorii integracji sensorycznej, Wyd. WSiP, 2005r.



Documents

Diagnoza psychologiczna