105mm150m

m

rainbow rowell

eleanor & park

İngilizceden Çeviren:

Müge Kocaman Özçelik

PEGASUS YAYINLARI

New York Times çoksatanı

2014 Michael L. Printz, Gençlik Edebiyatı Onur Ödülü

Boston Globe - Horn Book,

2013’ün En İyi Kitabı Ödülü

Publishers Weekly, 2013’ün En İyi Gençlik Kitabı Ödülü

New York Times Book Review, 2013’ün En İyi Gençlik Kitabı

Kirkus Reviews,

2013’ün En İyi Gençlik Kitabı

ABD National Public Radio, 2013’ün En İyi Kitabı

İki uyumsuz insan

Sıradışı bir aşk

Eleanor… Kızıl saçlar, tuhaf giysiler. Park başını çevirene kadar onun arkasında duran; o uyanana ka-dar yanında uzanan; diğer herkesi daha soluk, daha sıradan ve yetersiz gösteren… Eleanor.

Park… Bir şarkıyı ona dinletmeden Eleanor’un se-veceğini bilen; o sonunu anlatmadan esprilerine gülen; göğsünde, tam boğazının altında, Eleanor’u ona ver-diği sözleri tutmaya itecek bir yere sahip olan… Park.

İlk aşkın sonsuza dek sürmeyeceğini bilecek kadar zeki ama bunu deneyecek kadar cesur ve umutsuz, on altı yaşındaki iki talihsiz âşığın bir okul yılı boyunca süren hikâyesi.

Eleanor, Park’la karşılaştığında siz de ilk aşkınızı ve nasıl da büyülendiğinizi hatırlayacaksınız...

“Eleanor & Park gibi bir roman okumadım. Ra-inbow Rowell’ın genç yetişkinler için yazdığı bu ilk roman güzel ve akılda kalıcı bir aşk hikâyesini konu alıyor... Gözleme dayanan zengin detayları sayesinde apayrı bir okuma keyfi veriyor... Öykünün her nokta-sında duyulara hitap eden betimlemeler var ve hepsi karakterleri daha da gerçekçi kılıyor... Eleanor & Park bana sadece genç ve bir kıza âşık olmayı değil genç ve bir kitaba âşık olmayı hatırlattı.”

John Green, Aynı Yıldızın Altında’nın yazarı

“Komik, umut dolu, biraz küfürbaz, seksi ve hü-zünlü… Bu tatlı aşk hikâyesi hem gençleri hem de yetişkinleri etkileyecek.”

Kirkus Reviews

“Bu çekici, zeki ve naif hikâye gerçek aşkla dopdolu. Okurlar Eleanor & Park’a hayran kalacak.”

Gayle Forman, Eğer Yaşarsam’ın yazarı

“Birbirini gerçekten çok seven ve mutluluklarının önüne çıkan her türlü zorluğu atlatabileceğine inanan iki gence dair bu roman tam bir cevher.”

Caley Anderson

“Rowell hikâye boyunca okuyucuyu sürekli şa-şırtıyor ve aydınlık ile karanlığı son sayfaya kadar dengede tutuyor.”

Publishers Weekly

“Eleanor ile Park’ın saf, çekingen fakat giderek olgunlaşan ilişkisi hem nefes kesici hem de yürek burkucu.” Booklist

“Eleanor & Park aşk ve dışlananlar hakkında nefes nefese okuyacağınız bir roman.”

Stephanie Perkins,

“Sevimli, cesur ve etkileyici… Rainbow Rowell topluma uyumsuz iki âşığın unutulmaz öyküsünü ka-leme almış. Yazarın ilk romanı kalbinize girip orada kalmanın bir yolunu bulacak.”

Courtney Summers,

“Tuhaf aşk hikâyelerini ve 1980’lerin popüler kül-türünü seven okurlar için ideal.”

School Library Journal“Genç ve uyumsuz âşıkları ele aldığı bu şaşırtıcı

romanda Rowell kırık dökük ilişkilerdeki güzelliği ortaya çıkarmış.”

Stewart Lewis

eleanor

Park, Eleanor’un artık özellikle beden derslerinden sonra kitaplarını kontrol etmesini istiyordu.

“Çünkü bunu yapan kişi Tina’ysa onu birilerine şikâyet etmelisin,” demişti. Bu işi yapanın Tina oldu-ğuna hâlâ inanmadığı her halinden belliydi.

“Kime?” Park’ın odasında sırtları yatağa dayalı halde oturuyor, onun kasetleri kırdıkları günden beri ilk defa kolunu Eleanor’un vücuduna doladığının farkında de-ğilmiş gibi davranıyorlardı. Park ona hafifçe sarılmıştı.

“Bayan Dunne’a söyleyebilirsin,” dedi. “O seni çok seviyor.”

“Pekâlâ, Bayan Dunne’a olanları anlatıp Tina’nın kitabıma yanlış telaffuz ederek karaladığı o berbat sözleri göstereceğim. O da bana, ‘Bunları Tina’nın yazdığını nereden biliyorsun?’ diye soracak. Tina’yla senin gibi karmaşık, romantik bir geçmişi olmasa da bu işi yapanın Tina olduğundan o da en az senin kadar şüphe duyacak.”

“Ortada karmaşık, romantik bir geçmiş falan yok,” dedi Park.

“Onu öptün mü?” Park’a bu soruyu yüksek sesle sormayı düşünmemişti.

Ama onu zihninden öylesine çok geçirmişti ki du-daklarından dökülmesini engelleyememişti.

“Bayan Dunne’ı mı? Hayır. Ama geçmişte birbiri-mize bol bol sarılmıştık.”

“Ne demek istediğimi anladın… Onu öptün mü?”

Eleanor, Park’ın Tina’yı öptüğünden emindi. İkisi-nin başka şeyler yaptığından da emindi. Tina öylesine ufak tefekti ki Park büyük ihtimalle kollarını onun vücuduna dolayıp ellerini belinde birleştirebilirdi.

“Bu konu hakkında konuşmak istemiyorum,” dedi Park.

“Çünkü onu öptün.”

“Bunun bir önemi yok.”

“Var. Bu senin ilk öpüşmen miydi?”

“Evet,” dedi Park. “Gerçek bir öpüşme sayılmaması-nın nedenlerinden biri de bu. Deneme gibi bir şeydi.”

“Diğer nedenler ne?”

“Tina, o zamanlar henüz on iki yaşında olmam ve henüz kızlara ilgi bile duymamam.”

“Ama o öpüşmeyi hep hatırlayacaksın,” dedi Ele-anor. “Senin ilk öpüşmendi.”

“O öpüşmenin hiçbir önemi olmadığını hatırlaya-cağım,” dedi Park.

Eleanor konuyu kapatmak istiyordu. Zihnindeki en güvenilir sesler ona, “Kapat şu konuyu!” diye ba-ğırıyordu.

“Ama…” dedi, “onu nasıl öpersin?”

“On iki yaşındaydım.”

“Ama o berbat birisi.

“O da on iki yaşındaydı.”

“Ama… onu öptükten sonra beni nasıl öpersin?”

“O zamanlar senin varlığından bile haberim yoktu.” Park’ın kolu birden ona dokunup belini tamamen sardı. Onu kendine çekti ve Eleanor elinde olmadan doğrulup kendini olduğundan zayıf göstermeye çalıştı.

“Tina’yla benim aramda en ufak bir benzerlik yok,” dedi. “Hem ondan hem benden nasıl hoşlanabilirsin? Ortaokulun ilk yılında hayatını değiştirecek bir beyin sarsıntısı falan mı geçirdin?”

Park diğer kolunu da onun vücuduna doladı. “Lütfen. Beni dinle. Benim için hiçbir anlamı yoktu. Önemli bir şey değildi.”

“Önemli,” diye fısıldadı Eleanor. Şimdi Park’ın kol-ları vücudunu sardığı için aralarında neredeyse hiç

mesafe kalmamıştı. “Çünkü sen benim öpüştüğüm ilk erkeksin. Ve bu önemli.”

Park alnını onunkine yasladı. Eleanor nereye ba-kacağını ya da ellerini nereye koyacağını bilemedi.

“Senden önceki hiçbir şeyin değeri yok,” dedi. “Ve senden sonrasının olacağını da düşünemiyorum.”

Eleanor başını iki yana salladı. “Yapma.”

“Neyi?”

“Gelecek hakkında konuşma.”

“Bunu kastederek söyledim… Ben de seni öpen son insan olmak istiyorum… Bu kulağa kötü bir söz, bir ölüm tehdidi falan gibi geliyor. Söylemek istedi-ğim, senin aradığım kız olduğun. Ben aradığım kişiyi buldum.”

“Yapma.” Eleanor, Park’ın bu şekilde konuşmasını istemiyordu.

Onu zorlamıştı ama bu kadar ileri gitmeyi düşün-memişti.

“Eleanor…”

“Sonrasını düşünmek istemiyorum.”

“Ben de aynı şeyi söylüyorum, belki de sonrası olmayacak.”

“Elbette olacak.” Eleanor gerektiğinde onu ken-dinden uzaklaştırabilmek için ellerini Park’ın göğsüne

koydu. “Yani… Tanrım, elbette olacak. Evlenecek falan değiliz, Park.”

“Şimdi olmayabilir.”

“Kes artık.” Eleanor gözlerini devirmek istedi ama bu canını acıttı.

“Sana evlenme teklifinde bulunmuyorum,” dedi Park. “Sadece… seni sevdiğimi söylüyorum. Ve seni sevmekten vazgeçeceğimi hayal bile edemiyorum…”

Eleanor başını iki yana salladı. “Ama henüz on iki yaşındasın.”

“On altı yaşındayım…” dedi Park. “Bono eşiyle tanıştığında on beş yaşındaymış ve Robert Smith de on dört…”

“Romeo, tatlı Romeo…”

“Bunun öyle bir şey olmadığını biliyorsun, Ele-anor.” Park ona sımsıkı sarıldı. Sesindeki muziplik tamamen yok olmuştu.

“Birbirimizi sevmekten vazgeçeceğimizi düşünmemiz için hiçbir neden yok,” dedi. “Bundan asla vazgeçme-yeceğimizi düşünmemiz içinse pek çok neden var.”

Ben sana bir kez olsun seni sevdiğimi söylemedim, diye geçirdi içinden Eleanor.

Park kendisini öptükten sonra bile ellerini onun göğsünden ayırmadı.

park

Eleanor’un elini tutmak bir kelebeği tutmaktan farksızdı. Ya da atan bir kalbi tutmaktan. Coşkuyla nefes alıp veren canlı bir varlığı tutmak gibiydi.

Ona dokunduğu anda onca zaman bunu yapma-dan nasıl yaşadığını merak etti. Başparmağını avcunda dolaştırdı ve aldığı her nefesi hissetti.

Daha önce başka kızlarla da el ele tutuşmuştu. Buz pistindeki kızlarla. Bir önceki yıl dokuzuncu sınıf ba-losundaki o kızla. (Babası onları almaya gelene dek kızla öpüşmüşlerdi.) Altıncı sınıfta ikisi “çıkarken” Tina’yla bile.

Şimdiye kadar bu dokunuşlar sıradan gelmişti. Küçükken yolun karşı tarafına geçmek için Josh’un elini tuttuğunda hissettiğinden çok da farklı şeyler hissetmemişti. Ya da kiliseye giderken büyükannesinin elini tuttuğunda hissettiklerinden. Belki biraz daha terlemiş, biraz daha fazla rahatsız olmuştu.

Geçen yıl kupkuru dudaklar, neredeyse tamamen açık gözlerle o kızı öptüğünde kendisinde bir sorun olup olmadığını merak etmişti.

Kızı öperken, ciddi ciddi eşcinsel olup olmadığını bile düşünmüştü. Ama erkeklere ilgi duymuyordu. Ayrıca aklına Dawn denilen o kızı değil de She-Hulk ya da Storm’u getirdiğinde öpüşmekten daha fazla keyif almıştı.

O zamanlar gerçek hayattaki kızlara ilgi duymuyor olabileceğini düşünmüştü. Belki çizgi roman kahra-manlarından zevk alan bir çeşit sapık falandı.

Ya da belki, diye düşünüyordu şimdi, geçmişte hayatına giren bütün o kızları yeterince tanımamıştı. Tıpkı bir bilgisayarın tanımadığı formattaki bir diski kabul etmemesi gibi.

Eleanor’un eline dokunduğunda onu tanıyordu. Biliyordu.

eleanor

Eleanor tepeden tırnağa dağılmıştı.

Sanki yıldız gemisi Atılgan’a ışınlanırken bir şeyler yanlış gitmiş gibi.

Bunun nasıl bir şey olduğunu merak edene, eri-meye benzediğini ama çok daha şiddetli olduğunu söyleyebilirdi.

Milyonlarca parçaya ayrılmış olmasına rağmen Park’ın onun elini tuttuğunu hâlâ hissedebiliyordu. Başpar-mağının avcunu keşfe çıktığını. Başka şansı olmadığı için hiç kıpırdamadan oturdu. Avlarını paralize ederek mideye indiren vahşi hayvanların hangileri olduğunu hatırlamaya çalıştı.

Belki Park da onu bir Ninja sihri uygulayarak ya da Vulkan taktiğiyle tutarak büyülemişti ve şimdi de mideye indirecekti.

Bu harika olurdu.

105mm

150mm