De vorige keer...

De vorige keer werden Jairo en Ginny eindelijk een stelletje,Ruby en Romeo kwamen erachter dat Sterre hen allang doorhad,

Sapphire werd een tiener en koos voor de Rijkdomswens,En tegelijk was er bij de verjaardag van de drieling een overlijden, dat van Esmay.

De hele familie heeft toen afscheid van haar genomen.

Als je dat niets zegt, kijk dan even terug naar het vorige hoofdstuk.

Weet je wel waar het over gaat? Dan kan je verder. ->

Met een zucht laat Romeo zijn hoofd op zijn armen vallen. Een tijdje heeft hij het geprobeerd, maar hij kan zich gewoon nog niet op zijn huiswerk concentreren. De hele dag hangt er al een treurige stemming in huis. Quinten loopt regelmatig te snikken en Milan is veel stiller dan normaal.

Challengefields 8

Dan gaat de deur van zijn kamer open en Romeo kijkt een beetje opzij, waardoor hij Ruby de kamer in ziet komen. ‘Hé,’ zegt ze zachtjes en ze doet de deur achter haar dicht. ‘Gaat het een beetje?’

Romeo haalt ongemakkelijk zijn schouders op. ‘Ik weet niet. Mijn band met oma was nooit zo goed als die van Quinten, maar het is toch lastig om te weten dat ze er niet meer is. En eigenlijk is het nog lastiger om mijn vader zo verdrietig te zien.’

‘Ik zou het graag makkelijker maken, maar dat kan ik niet,’ zegt Ruby en ze legt een hand op zijn rug. Dan kijkt ze naar het schrift dat op het bureau ligt. ‘Dat ziet er ook niet makkelijk uit. Wiskunde. Nee, daar kan ik niet mee helpen.’

Daar moet Romeo om lachen en hij gaat rechtop zitten. ‘Je bent ook geweldig, jij, Ruby,’ zegt hij en trekt haar naar zich toe.

Romeo schuift zijn stoel wat naar achter zodat Ruby bij hem op schoot kan gaan zitten. Meteen gaat Ruby zitten en slaat ze haar armen om hem heen. ‘Kan ik nog iets voor je doen?’ vraagt ze.

‘Ik zou niet weten wat. Dat je hier bent doet me al veel goeds,’ zegt Romeo.

Even kijken ze elkaar aan. Dan trekt Romeo haar nog iets steviger tegen zich aan zodat hij Ruby kan kussen.

Maar op het moment dat hun lippen elkaar raken, gaat de deur open. ‘Romeo, heb je mijn... O mijn god.’ Met open mond kijkt Roxy naar de twee tieners.

Ruby wil meteen opstaan, maar Romeo houdt haar tegen. ‘Romeo...?’ vraagt Ruby aarzelend en ze kijkt nerveus heen en weer tussen haar beste vriend en zijn moeder.

‘We doen niks fout,’ zegt Romeo.

Die woorden krijgen Roxy uit haar shock. ‘Niks fout? Hoe kun je dat nou zeggen?! God, al die tijd dachten we allemaal dat jullie alleen maar goede vrienden waren, maar ondertussen...’

‘Ondertussen zoenen we soms,’ zegt Romeo kalm, al balt hij wel een van zijn handen tot een vuist om die kalmte te bewaren.

‘Soms zoenen?’ Roxy schudt haar hoofd. ‘Dit... Dit is gewoon verkeerd! Jullie zijn familie! Dit is zo, zo fout!’

‘Zo fout is het niet,’ zegt Romeo, zijn toon nu een stuk bozer. ‘Neven en nichten mogen hier gewoon trouwen als ze dat willen, en onze familieband is niet eens zo close.’ Wanneer Ruby hem verbaasd aankijkt voegt hij schouderophalend toe; ‘Ik was nieuwsgierig. Ik vroeg me af of er anderen zoals wij waren. En Google liet zien dat we echt niet de enigen zijn.’

‘Dat er ook anderen zijn betekent niet dat het oké is,’ zegt Roxy. Terwijl Romeo zijn moeder nu echt woedend aankijkt, draait Ruby juist haar hoofd weg. Ze hadden gedacht dat het niet meteen geaccepteerd zou worden door iedereen, zoals dat met Sterre wel gebeurde. Die kans was wel heel klein. Maar ze hadden wel gehoopt op een betere reactie dan die ze nu krijgen.

‘Zoals je nu reageert, boeit het me niet eens wat je zegt,’ zegt Romeo kwaad. ‘Ruby is mijn beste vriendin, mijn maatje. En we blijken wat meer gevoelens voor elkaar te hebben. Wat is daar erg aan? Het is niet alsof we zullen trouwen en kinderen krijgen. Zo zitten we niet in elkaar. Dus wat is dan het probleem?’

‘Mijn probleem is dat jullie fout bezig zijn! Beseffen jullie dan niet hoe verkeerd dit is? Het is gewoon... Gewoonweg smerig!’

Ruby krimpt wat ineen van die woorden en Romeo roept hard ‘Hou je kop!’ terwijl hij Ruby zachtjes over haar rug wrijft.

‘Ik wil niet dat je zo tegen me praat! Ik ben je moeder!’ schreeuwt Roxy terug.

‘Wat is hier aan de hand?’ vraagt Milan, die verbaasd de kamer binnen komt lopen.

Roxy draait zich om naar haar echtgenoot. ‘Wat er aan de hand is, nou, dat is er.’ zegt ze met een knik naar Romeo en Ruby.

Milan kijkt haar verward aan. ‘Wat is er dan?’

‘Ze... Ze zijn een stel! Samen! Dat kan toch niet?! Het is incest!’

Milan kijkt richting de tieners en zijn blik kruist heel kort die van Romeo, voor Romeo zich weer richt op het kalmeren van Ruby. ‘Oh,’ zegt Milan zachtjes. ‘Oké. Ik denk dat we allemaal even diep adem moeten halen en dan naar beneden gaan. Dan bel ik Lily en Josef. Dan kunnen we hierover praten. Want we zijn volgens mij allemaal oud en wijs genoeg om hier een normaal gesprek over te kunnen voeren.’ Met die woorden neemt hij Roxy mee de kamer uit.

‘...Mijn ouders bellen? Damn, dit wordt echt een drama,’ mompelt Ruby.

Romeo schudt zijn hoofd een beetje. ‘Nee, volgens mij zal dat alles meevallen,’ zegt hij. ‘Jouw ouders zijn altijd heel redelijk en als ik het goed zag denkt mijn vader er niet hetzelfde over als mijn moeder. Ik denk dat zij de ergste zal zijn. Maar als mijn vader op haar in kan praten, zal ze hopelijk wat kalmeren.’

‘Ik hoop het,’ zegt Ruby voor ze opstaat. ‘Kom, laten we maar naar beneden gaan voor je moeder nog bozer wordt.’

Wanneer ze beneden komen is Milan al aan de telefoon. ‘En omdat dit... Nou ja, het is niet iets waar alleen Roxy en ik over moeten praten met ze. Daar horen jullie ook bij. Maar zoals ik al zei, het is niet iets wat ik over de telefoon wil doen, dus zie ik jullie zo?’

‘...’

En ondertussen probeert Roxy zonder veel succes Quinten naar zijn kamer te sturen. ‘Maar waarom moet ik weg? Ik ben geen klein kind meer. Als er iets besproken moet worden, kan ik daar best bij blijven.’

‘Deze keer niet, Quinten. Dit hoef je niet te horen en ik wil dat je nu gewoon naar je kamer gaat,’ zegt Roxy.

‘Maar mam,’ begint Quinten, maar hij wordt meteen afgekapt.

‘Nee, genoeg nu. Ga naar je kamer,’ zegt Roxy.

‘Geen zorgen,’ zegt Romeo met een knipoog naar zijn broertje. ‘Ik leg het later wel uit.’

‘Oh nee, dat dacht ik dus niet!’ Meteen draait Roxy zich naar haar oudste zoon toe en Ruby loopt snel naar de badkamer om het geschreeuw even te ontlopen.

‘Hoezo? Hij heeft gelijk, hij is oud genoeg om te weten wat er in huis gebeurt,’ vindt Romeo.

‘Daar heb jij helemaal niks over te zeggen! Hij is niet jouw kind. En daarbij, ik wil niet dat hij ook maar iets van al deze ellende te horen krijgt. Is alleen maar een slechte invloed.’

Quinten kijkt zijn moeder verward aan. ‘Welke ellende?’

‘Er is geen ellende,’ zegt Romeo. ‘Mama overdrijft nogal.’

Boos stapt Roxy naar Romeo toe. ‘Overdrijven? Je ziet echt niet hoe verkeerd je bezig bent? Verdomme, het is nog erger dan dat ik dacht!’

‘Degene die hier verkeerd bezig is ben jij!’ roept Romeo kwaad terug. ‘En een slecht voorbeeld? Kijk eens naar jezelf. Schreeuwen tegen je kinderen, dat is het helemaal.’

‘Praat niet zo tegen me!’ schreeuwt Roxy terug.

‘Oké, dat is wel genoeg,’ zegt Milan.

‘Zeg jij er eens wat van,’ zegt Roxy tegen hem, maar Milan schudt zijn hoofd.

‘Romeo, ga jij maar vast zitten,’ zegt Milan. Zijn blik valt op Ruby, die aarzelend de badkamer uitkomt. ‘Jij ook, Ruby.’ Dan kijkt hij naar Quinten. ‘Ik weet dat je oud genoeg bent om bij de meeste gesprekken aanwezig te zijn, maar dit gaat even om Romeo en Ruby. Ik wil graag dat je nu toch even naar je kamer gaat. Mama en ik kunnen dan later vertellen wat je moet weten, oké?’

‘Oké,’ zegt Quinten. Even kijkt hij naar zijn moeder, maar wanneer de blik die hij terugkrijgt nog geen haar vrolijker is, schiet hij gauw zijn kamer in.

Aan de eettafel trek Romeo Ruby een beetje tegen zich aan. ‘Ik meen het, alles komt goed.’

‘Ik hoop het,’ zegt Ruby. ‘Het was alleen geen bemoedigende eerste reactie...’

‘Nope. Maar mijn moeder kan nogal fel reageren. Daarin ben ik echt een mix van mijn ouders. Net als mijn vader luister ik eerst naar een uitleg, maar als het me dan niet bevalt, kan ik net als mijn moeder uit mijn vel springen.’

Ruby grinnikt zachtjes. ‘Dat had ik inmiddels door.’

‘Maar sorry dat je dat allemaal moest horen,’ zegt Romeo.

Ruby schudt haar hoofd een beetje. ‘Daar kan jij toch niks aan doen? Ik hou alleen niet zo van geschreeuw.’

‘Ugh,’ klinkt het dan. Ruby houdt haar blik naar beneden, ze wil de verafschuwing op het gezicht van Roxy niet zien, maar Romeo kijkt zijn moeder uitdagend aan.

‘Ja?’ vraagt hij koeltjes.

‘Verschrikkelijk,’ is het enige wat Roxy zegt.

Milan legt een hand op haar rug. ‘Wil je ook alsjeblieft een beetje kalmeren, Roxy? We kunnen er gewoon over praten. Tenminste, zodra Lily en Josef hier zijn.’ Op dat moment wordt er op de deur geklopt. ‘Oh, dat was snel.’

Meteen trekt Ruby zich uit de armen van Romeo. Ze kijkt hem even verontschuldigend aan, maar Romeo knikt begrijpelijk. Even knijpen ze in elkaars hand en dan richten ze hun blik op de deur.

‘Wow, dat is koud!’ klinkt het meteen als de deur open gaat. ‘Dat viel tegen,’ zegt Lily. ‘Ik dacht, dat kleine stukje kan wel zonder jas, maar het is toch wel erg koud.’

‘Ik had haar nog gewaarschuwd, maar luisteren...’ zegt Josef met een grijns en Milan schudt zijn hoofd.

‘Niet erg slim, Lily,’ zegt Milan. ‘Kom er maar snel in.’

Lily geeft haar neef een knuffel. ‘Gaat het een beetje?’ vraagt ze.

‘Het moet maar, hè? Het leven gaat door,’ zegt Milan. ‘Mede dank aan onze kinderen. Met kinderen kan het leven niet stilstaan.’

Josef grinnikt. ‘Praat me er niet van,’ zegt Josef met een grijns. ‘Aan de ene kant houden ze je jong, aan de andere kant bezorgen ze je grijze haren. Dus Ruby, wat hebben jullie deze keer uitgespookt? Je hebt toch niet weer een vaas gebroken?’

Ruby krijgt even een klein glimlachje op haar gezicht. ‘Nee, pap. Ik heb niks gebroken. Geen spullen en geen botten.’

‘Deze keer valt het alles mee, oom Josef,’ zegt Romeo.

Milan kijkt om naar zijn vrouw en ziet dat Roxy weer wat wil zeggen, dus zelf zegt hij snel; ‘Kom, laten we gaan zitten.’

‘Oké,’ zegt Lily wanneer de volwassenen ook allemaal zitten. ‘Geen gebroken spullen, geen gebroken botten, dus vertel eens, waarom zijn we hier?’

‘Nou,’ begint Milan, maar Roxy onderbreekt hem.

‘Het is eigenlijk nog erger,’ zegt zij, waarop Romeo met zijn ogen rolt en Josef even van moeder naar zoon en terug kijkt.

‘Nog erger?’ vraagt Lily met een frons op haar gezicht. ‘Wat hebben ze dan gedaan?’

‘Zo verschrikkelijk is het niet,’ zegt Milan, maar Roxy kijkt hem boos aan voor ze weer naar Lily kijkt.

‘Ruby en Romeo zijn een stel.’

Zowel Lily als Josef kijken haar verward aan. ‘Een stel? Wat... Weet je dat zeker?’

‘Zo zeker als ik maar kan zijn. Het is nogal duidelijk als ze zitten te zoenen wanneer ik de kamer binnenkom,’ zegt Roxy.

‘Oh,’ zegt Lily en ze kijkt verbaasd naar haar dochter en diens... Tsja, wat ze dacht beste vriend, maar blijkbaar speelt er dus meer.

‘Ja, oh,’ zegt Roxy knikkend.

‘Ik kan niet zeggen dat ik dit zag aankomen.’ Peinzend kijkt Lily naar Ruby. ‘Lieverd?’

Hoewel Romeo iedereen aan blijft kijken, wendt Ruby haar blik juist af, bang om eenzelfde negatieve reactie op de gezichten van haar ouders te zien. Ze haalt haar schouders op. ‘Ik... Ik weet niet wat ik moet zeggen.’

‘Waarom vertel je niet gewoon hoe het zit?’ vraagt Josef en Ruby knikt.

‘Ik weet niet precies hoe ik het uit moet leggen, maar Romeo is mijn beste vriend. En we voelen ook wat meer voor elkaar. Dus wanneer we daar zin in hebben, doen we ook knuffelen en zoenen. Trouwen of kinderen zijn niet in onze toekomst, maar we hebben het gewoon gezellig samen.’

‘Lieverd toch,’ zegt Josef. ‘Ik, nou...’ Even wisselt hij een blik met Lily, die naar hem knikt. ‘We zijn niet boos op je. Of teleurgesteld, of iets dergelijks.’

‘Nee?’ vraagt Ruby.

‘Natuurlijk niet,’ zegt Lily. ‘Op jullie eigen manier zijn jullie gek op elkaar. Dat is toch het belangrijkste? Het enige wat ik jammer vind is dat je zelf niet naar ons toegekomen bent om het te vertellen.’

‘Ik was bang dat jullie wel boos zouden reageren,’ zegt Ruby zachtjes.

‘Dat snap ik ook wel, maar gelukkig is dat niet zo,’ zegt Josef. ‘Wat ik jammer vind is dat ik het eerste vriendje van mijn dochter niet kan vertellen dat ik hem afmaak als hij je pijn doet. Dat is toch iets lastiger als zijn ouders goede vrienden van me zijn.’

Romeo grinnikt. ‘Dan bof ik dus enorm.’

‘Zeker, jongeman,’ zegt Josef lachend.

‘Dus jullie accepteren dit?’ vraagt Roxy met afkeuring in haar stem.

Lily knikt. ‘Liefde is liefde. Ze zijn hier allebei gelukkig mee, dus waarom zou ik er dan een probleem van maken?’

‘Het is toch niet te geloven... Milan, zeg jij er eens wat van!’ zegt Roxy, die weer steeds kwader wordt.

‘Eerlijk gezegd ben ik het met Lily en Josef eens,’ zegt Milan aarzelend. ‘Ze hebben het gezellig samen en ze doen er niemand kwaad mee. Dus ik zie geen probleem.’

‘Geen probleem?’ vraagt Roxy ongelovig.

‘Waarom heb jij er zo’n probleem mee?’ vraagt Lily aan haar.

‘Het is niet normaal. Onnatuurlijk! Je hoort geen relaties met familieleden te hebben,’ zegt Roxy en ze wijst nog eens vol overtuiging naar de tieners. ‘Zo is het niet bedoeld. Het is gewoonweg walgelijk. Net zoals een man met een man of een vrouw met een vrouw. Het is verkeerd en zou verboden moeten worden.’

Na die woorden vallen meerdere monden in shock open. ‘...Pardon?’ vraagt Josef, die als eerste herstelt.

‘Precies zoals ik zei, onnatuurlijk, verkeerd. Het hoort niet.’

‘...Sorry hoor,’ zegt Milan. ‘Maar ik dacht dat ik je verteld had dat ik bisexueel ben en ook met een paar mannen ben geweest.’

‘Pff, van die onzin ben je inmiddels toch wel af? Je bent nu al zo lang met mij getrouwd, een vrouw. Dus dan kijk je toch helemaal niet meer naar mannen.’

‘Van af? Ik ben met jou getrouwd, ja. Maar dat betekent niet dat ik niet meer bi ben,’ zegt Milan, die nu ook boos begint te worden.

‘Ach, hou toch op met die onzin. Je was gewoon in de war,’ reageert Roxy geïrriteerd.

‘Ik was niet in de war, het is een deel van wie ik ben. En ik dacht dat jij dat had geaccepteerd.’

‘Geaccepteerd? Echt niet. Ik dacht dat je over dat walgelijke gedoe heen was. Maar blijkbaar dus niet.’

Lily schudt haar hoofd. ‘Roxy, hoe kun je zoiets zeggen?’

‘Ik zie al hoe het is,’ zegt Roxy terwijl ze naar de rand van de bank schuift om op te staan. ‘Ik dacht dat ik in een normale familie terecht was gekomen, maar dat valt dus vies tegen.’

Milan haalt een hand over zijn gezicht. ‘Hoe heb ik dit nooit eerder gezien?’ vraagt hij zich mompelend af.

‘Waarom is het niet normaal, mama?’ vraagt Quinten, die verward zijn deur open doet.

‘Volgens mij hadden we gezegd dat je in je kamer moest blijven,’ zegt Roxy met een gefrustreerde zucht.

‘In mijn kamer blijven heeft niet heel veel nut als jullie zo hard gaan praten,’ zegt Quinten schouderophalend. ‘En ik snap niet wat het probleem is. Zolang iedereen maar gelukkig is, is het toch niet erg van wie je houdt?’

‘Verdomme, jij ook al?!’ schreeuwt Roxy boos tegen haar jongste zoon.

‘Nu is het genoeg,’ zegt Milan. ‘Het is al erg genoeg dat je zo tegen Romeo tekeer bent gegaan. Ik dacht dat het een eerste schrikreactie was, maar dit... Ik wil niet dat je zo tegen mijn zonen praat.’

‘Jouw zonen?’ vraagt Roxy sarcastisch terwijl ze naar Milan toe draait. ‘Sorry hoor, maar ik had het idee dat ik er ook iets mee te maken had.’

‘Je mag ze dan gebaard hebben, zoals jij je nu gedraagt, heb je het recht niet je hun moeder te noemen. Ze verdienen veel beter dan hoe je nu doet.’

Quinten kijkt even van zijn ene ouder naar de ander en loopt dan snel naar Romeo en Ruby toe.

‘Dit is niet goed, hè?’ vraagt hij sip terwijl hij tegen Ruby aan gaat zitten en haar hand vastpakt voor steun.

Ruby schudt haar hoofd en knijpt zachtjes in Quinten’s hand. ‘Ik ben bang van niet.’

‘Nee, dit ziet er niet goed uit,’ zegt ook Romeo.

‘Beter dan mij? Jij bent degene die ze probeert aan te praten dat al die foute dingen normaal zijn!’ roept Roxy kwaad.

Milan trekt een wenkbrauw op. ‘Volgens mij ben jij de enige hier die er een probleem mee heeft. Zou je niet denken dat jij degene bent die verkeerd zit?’

‘Dat betekent alleen dat iedereen hier volslagen getikt is.’

Lily en Josef kijken Roxy ook woedend aan. Lily wil het liefste mee doen met Milan, tegen Roxy gaan schreeuwen, maar ze heeft het gevoel dat ze er beter niet tussen kan komen. En Milan kan het zelf best aan.

‘Stop hiermee! Ik wil niet dat je zo tegen of over mijn familie praat!’ roept Milan woedend.

‘Pff, wat een familie,’ zegt Roxy op dezelfde sarcastische toon als even daarvoor.

‘Oké, ik heb het er nu mee gehad.’ Milan haalt even diep adem om te proberen wat kalmer te worden. Het helpt niet veel, maar genoeg om op redelijk normale toon verder te kunnen praten. ‘Ik wil dat je vertrekt.’

‘Vertrekt? Dit is ook mijn huis!’

‘Niet meer. Het was jouw huis niet meer toen je besloot mijn jongens aan te vallen met zulke hatelijke woorden. Dat is hetgene wat ik niet accepteer. Van mijn gezin blijf je af. Ik dacht dat jij daar ook toe behoorde, maar je hebt duidelijk laten zien dat dit niet het geval is.’

‘Dat betekent niet dat dit niet meer mijn huis is! Ik hoop dat je niet vergeten bent dat we hier samen voor betaald hebben. Het is net zoveel van mij als van jou.’

‘Kan me niks schelen. Ik zoek wel een manier om je jouw deel terug te betalen. Maar je gaat nu je spullen pakken en daar is de deur,’ zegt Milan terwijl hij naar de voordeur wijst. ‘Ik neem contact met je op, of laat contact met je opnemen, om de dingen verder uit te zoeken. En kijk niet verbaasd op als je scheidingspapieren ziet verschijnen. Wij? Zijn over.’

Nog geen kwartier later loopt Roxy naar buiten met een koffer, naar de auto van een collega die ze heeft gebeld om haar op te pikken. Met een harde klap slaat de deur achter haar dicht.

‘Dit ging iets anders dan verwacht,’ zegt Romeo met een zucht terwijl hij zijn broertje wat steviger tegen zich aantrekt. Quinten is tussen hem en Ruby ingekropen met een flinke behoefte om te knuffelen. Normaal hoeft dat niet zo van Romeo, maar deze keer vindt hij het niet erg.

‘Iets?’ vraagt Ruby. ‘Als ik dit had geweten, had ik wel gewacht tot we weer eens alleen bij een van ons thuis waren.’

‘Het is niet jullie schuld,’ zegt Quinten. ‘Ik ben niet blij dat mama weg is, helemaal niet. Niet alleen oma kwijt, maar ook mama.’ Even slaakt hij een treurige zucht. ‘Maar zij zat fout. Ze was heel gemeen en ze ging te ver. Daar kunnen jullie helemaal niks aan doen.’

‘Dank je, broertje.’

Milan staart met vochtige ogen naar de deur en Lily legt een hand op zijn rug. ‘Waarschijnlijk een stomme vraag, maar gaat het een beetje?’

Haar neef wrijft even over zijn nek en slikt. ‘Ik weet niet. Niet echt, nee. Ik... Ik kan er gewoon niet bij. Ik dacht dat ze van me hield, alles van me. Ze heeft nooit laten blijken dat ze zulke gedachtes had.’

Dan gaapt Milan en hij slaat gauw een hand voor zijn mond. ‘Niet gek dat je moe bent na zo’n middag,’ zegt Lily.

‘Ik voel me alsof ik ben platgereden door een vrachtwagen of iets dergelijks.’ Milan schudt zijn hoofd om het wat helderder te krijgen. ‘En inderdaad, heel moe. Ik kan niet eens meer boos zijn. Dat zal wel weer komen als ik uitgerust ben.’

‘Waarom ga je dan niet een tijdje slapen?’ vraagt Josef.

‘De jongens, ik wil ze nu niet alleen laten,’ zegt Milan.

‘Dan blijven wij toch nog een tijdje hier?’ stelt Josef voor. ‘Romeo en Quinten zullen het vast wel begrijpen. Ik bedoel, ze waren erbij. Niet ideaal, maar ze snappen nu wel wat er speelt en dus ook dat je hier even van moet bijkomen.’

‘Misschien geen slecht idee,’ zucht Milan.

Lily en Josef delen even een blik en slaan dan samen even hun armen om Milan heen. ‘Wat er ook gebeurt,’ zegt Lily. ‘Wij zijn er voor je, oké? Je staat er niet alleen voor.’

Een klein glimlachje verschijnt op Milans gezicht. Het enige wat hij zegt is; ‘Bedankt.’ Maar het zegt genoeg.

Een paar uur later komt Milan weer naar beneden. Tot zijn verbazing zit er een andere blonde man aan zijn eettafel dan dat hij had verwacht. Josef ziet hij nergens, maar Edwin zit er wel.

‘Hé Milan,’ zegt Lily wanneer ze hem ziet. ‘Beetje kunnen slapen? Je ziet er in ieder geval een stuk beter uit. Nu was het een auto in plaats van een vrachtwagen die over je heen is gereden.’

Milan schudt zijn hoofd. ‘Dank je, Lily. Maar ik heb inderdaad even kunnen slapen.’

Lily glimlacht. ‘Mooi. Josef is met Quinten naar je vader toe. Quinten wilde heel graag een tijdje naar zijn opa en naar Liam. Maar we vonden het niet reëel om Quinten alles te laten uitleggen, dus Josef is mee gegaan om dat te doen.’

‘Goed idee,’ zegt Milan. ‘Het was inderdaad niet goed geweest tegenover Quinten om hem dat te laten doen.’

‘En het was van Roxy ook niet reëel om zo te reageren,’ zegt Edwin, die zich naar Milan toedraait. ‘Ze belde me om te vertellen dat ze hier weg was en haar kant van het verhaal te vertellen, maar ze is op deze punten niet de meest... Accepterende persoon.’

‘Dat heb ik gemerkt,’ zegt Milan met een diepe zucht en hij haalt een hand door zijn haar.

‘Maar daarom ben ik ook hier,’ zegt Edwin en hij staat op.

‘Oh?’

‘Ik wilde heel graag komen zeggen dat ik het absoluut niet eens ben met wat Roxy vandaag allemaal heeft gezegd. Zowel wat ze zei als de manier waarop ze het zei. Ze ging te ver en dat had ze nooit mogen zeggen. Niet tegen jou en niet tegen Romeo en Quinten.’

Romeo kijkt zijn zwager wat blijer aan. ‘Dank je, Edwin. Dat is heel fijn om te horen.’

‘Na dat gezegd te hebben,’ begint Edwin aarzelend. ‘Er is een reden waarom Roxy zo reageerde. Ik probeer het niet goed te praten, dat zeker niet, maar het komt niet uit het niets. Ik wil nu graag naar Roxy toe om haar te zeggen hoe fout ze zat. Ik wilde dit alleen eerst tegen jou zeggen.’

Milan kijkt hem verward aan. ‘Wat voor reden?’

‘Onze ouders zijn gescheiden toen ik nog best jong was. Ik had er redelijk snel vrede mee, maar Roxy niet. Een paar maanden na de scheiding vertelde mijn vader dat hij een vriend had. Roxy was woedend en had echt het gevoel dat hij ons in de steek liet om bij hem te zijn. Dat was niet zo, onze ouders waren gewoon niet gelukkig samen, maar Roxy wilde dat niet zien.’

‘En die woede zit er dus nog steeds in,’ zegt Milan met een frons op zijn gezicht.

Edwin knikt. ‘Toen ze met jou trouwde dacht ik dat ze er eindelijk overheen was. Maar dat is dus duidelijk niet zo.’

‘...Ik hoop niet dat je dit vertelt in de hoop dat ik je zus zal vergeven.’

‘Oh, nee, echt niet,’ verzekert Edwin hem snel. ‘Ik praat wat ze gedaan heeft zeker niet goed en ik snap het als je haar het liefst nooit meer wil zien. Ze is veel te ver gegaan. Maar ik wilde alleen dat je snapte waarom ze zo reageerde.’

‘En waarom reageerde ze dan zo op Romeo?’ vraagt Milan.

‘Ze heeft die reactie op alles wat ze zo afkeurt. Het lijstje van dingen die zo verafschuwt is kort, maar als een van die dingen te dicht in de buurt komt, ontploft ze.’ Dan kijkt hij even op zijn horloge. ‘Maar ik ga er nu vandoor. Ik heb een zus die ik even flink de waarheid moet zeggen.’

‘Bedankt dat je dit kwam vertellen, Edwin. Ik waardeer het echt,’ zegt Milan gemeend.

‘Geen probleem,’ antwoordt Edwin. Even legt hij zijn hand op Milan’s schouder en zegt hij; ‘Sterkte. Voor jou en de jongens,’ voor hij de deur uitloopt.

‘Wat kunnen kinderen toch een troep maken,’ zegt Ella met een zucht. ‘Eentje zou al flink wat zooi zijn, maar Fiona en Mark samen... Niet te geloven.’

Lis knikt instemmend. Dan haalt ze diep adem. ‘Ella? We moeten praten.’

Op hetzelfde moment...

Ella zucht zachtjes en plakt een vriendelijke lach op haar gezicht. Dan draait ze naar haar huisgenote toe. ‘Zeg het eens.’

‘Ik zie het nut van al het gedoe niet meer in. Van het wraak willen nemen,’ zegt Lis. ‘Door dit alles heb ik mijn moeder helemaal niet meer gezien. Als ik niet nu wat doe, zie ik mijn vader ook nooit meer.’

‘Dus je wil alle plannen die we gemaakt hebben gewoon vergeten?’ vraagt Ella met een kille ondertoon.

‘Ik zie er het nut niet van in,’ herhaalt Lis. ‘Met die plannen doe je niet alleen Ruben en Magda pijn, maar iedereen die er woont. En ja, Ruben heeft Magda gekozen. Maar dat was toen we studenten waren. Ben je daar nog steeds niet overheen?’

‘Er overheen?’ vraagt Ella verontwaardigd. ‘Natuurlijk ben ik daar overheen! Maar die eikel heeft me pijn gedaan. En hij verdient het alles kwijt te raken!’

‘Maar met wraak kom je nergens,’ zegt Lis. ‘En het is het niet waard. Ik wil mijn vader zien, mijn tweelingbroer. Ook mijn andere broers en zussen.’

Ella snuift. ‘De familie die je heeft laten stikken?’

‘Nee, ik heb hen laten stikken. Ik heb me verschrikkelijk gedragen en ben toen weggegaan. Ik dacht dat ik degene was die juist zat, maar ik ben opgegroeid. Ik weet nu beter.’

‘Beter? Alsof ze zo geweldig voor je zijn geweest. En echt goed naar je gezocht hebben ze ook niet, of wel? Ik snap niet dat je nu alles wil opgeven om terug te gaan naar die familie.’

‘Ella, ik meen het,’ zegt Lis. ‘Het is genoeg geweest.’

‘Ik sta niet toe dat jij al mijn harde werk gaat verzieken omdat je opeens sentimenteel wordt.’

‘Je staat het niet toe?’ Lis trekt haar wenkbrauw op. ‘Ik weet niet wat jij je in je hoofd haalt, maar ik ga terug naar mijn familie. Ik ga mijn excuses aanbieden en ik hoop dat ze me vergeven.’

‘Dat dacht ik dus niet.’

‘Ella!’ roept Lis geschrokken uit als de knuppel van Mark opeens haar kant op komt. Snel stapt ze achteruit. ‘Doe normaal, dit is nergens voor nodig!’

‘Oh nee? Jij wil alles verzieken! Dat kan ik niet toestaan!’

Angstig duikt Lis wat in elkaar. ‘Alsjeblieft, Ella! Niet doen!’

Maar Ella luistert niet. Ze zwaait de knuppel naar achter...

En haalt uit.

‘Oh, Lis toch.’

‘Dat was niet slim van je.’

‘Hallo, daar zijn we weer!’ roept Fiona wanneer ze later in de middag binnen komt.

‘Hallo, lieverds. Was het gezellig?’ vraagt Ella.

Mark knikt. ‘Ja hoor mam, was best leuk.’

‘Meh, Mark en Rick waren druk met Rachel. Natuurlijk vindt Mark dat leuk, maar ik vond het wat saai. Gelukkig wilde Chris wel gamen. Ik heb hem ingemaakt,’ vertelt Fiona.

Mark rolt met zijn ogen. ‘Dat jij nou niet ziet hoe leuk die kleintjes zijn... Maar goed. Ik ga even tante Lis vragen of ze me wil overhoren voor die overhoring van tekenen morgen. Ik snap nog steeds niet waarom daar theorie bij moet zitten, maar ja.’

Als Mark zich half heeft omgedraaid houdt de stem van Ella hem tegen. ‘Lis is er niet.’

‘Oh, wanneer is ze dan terug?’ vraagt hij.

‘Ze komt niet terug.’

‘Wat?!’ roepen Mark en Fiona in koor.

‘Ze heeft toch verteld over die leuke man van laatst? Hij heeft haar gevraagd om samen met hem naar Twikkii Eiland te emigreren. Ze was toe aan iets nieuws, een frisse start en is spontaan met hem meegegaan.’

Mark kijkt Ella verward aan. ‘Ze is weg? Zonder afscheid te nemen of ook maar iets te zeggen?’

Ella haalt haar schouders op. ‘Je weet dat Lis soms erg impulsief kan zijn.’

‘Maar dit...’

‘Ik kan er ook niks aan doen,’ zegt Ella op een toon die duidelijk zegt dat het onderwerp is afgesloten.

Fiona ploft meteen naast Ella neer om gezellig te babbelen, maar Mark loopt verward bij zijn moeder en zusje vandaan.

- Einde update -