Dominika Tabor

Jan Bernardone, bo tak właśnie nazywał się święty Franciszek, urodził się w 1181 roku w Asyżu. W domu zwano go „Francesco” ze względu na jego zamiłowania do języka francuskiego. Przezwisko to pozostało mu na całe życie, podczas gdy wszyscy zapomnieli o imieniu, które przyjął na chrzcie. Franciszek Bernardone był synem zamożnego kupca sukiennego. Jako młodzieniec prowadził beztroski życie.

Jako rycerz wziął udział w nieudanej wyprawie przeciwko Perugii i trafił do niewoli. Zaczął chorować, lecz podczas długiej, ciężkiej choroby uświadomił sobie swoje powołanie do życia poświęconego służbie Chrystusa. Pewnego dnia usłyszał głos Pana przemawiający do niego w kościele San Damiano: „ Franciszku napraw mój walący się dom”. Franciszek sprzedał belę płótna ze składu ojca, aby zapłacić za remont kościoła. W rezultacie ojciec wyparł się Franciszka.

Franciszek odkrył, że prawdziwe szczęście znajduje się w naśladowaniu Chrystusa i powrocie do chrześcijańskiego ubóstwa. Mając 25 lat porzucił rodzinny dom i służył ubogim jako pustelnik pod Asyżem. Jego przykład wkrótce przyciągnął naśladowców. Trzy lata później, w 1210 roku miał już dwunastu towarzyszy, którym dał pierwszą regułę zatwierdzoną przez papieża Innocentego III. W ten sposób powstał zakon braci mniejszych.

Główną siedzibą zakonu braci mniejszych była kaplica w Porcjunkuli w kościele Santa Maria degli Angeli koło Asyżu. Potem wraz z napływem nowych ochotników założono kolejny klasztor w Bolonii. Zakon miał za zadanie wzywać ludzi do wiary i pokuty. Bracia odmówili posiadania jakiejkolwiek własności, nie przyjmowali także żadnych godności kościelnych. Sam św. Franciszek nigdy nie był i nie chciał być kapłanem(pozostał diakonem). Do 1219 roku zakon liczył już ponad pięć tysięcy mnichów.

W 1212 roku wspólnie ze św. Klarą założył pierwszą wspólnotę religijną Ubogich Pań oraz trzeci zakon, którego członkami mogli być zarówno zakonnicy, ludzie świeccy, mężczyźni i kobiety.

ZNAK REGUŁY FRAŃCISZKAŃSKIEJ

Gliwicki Franciszkanin

W tym czasie św. Franciszek dwukrotnie podejmował starania podjęcia misji wśród muzułmanów. Pragnienie to częściowo spełniło się w 1219 roku, gdy towarzyszył krzyżowcom pod wodzą Gautiera de Brienne w wyprawie do Egiptu. Zwrócił się tam z osobistym apelem do sułtana Maleka al-Kamela, lecz gdy nie powiodło mu się ani z Saracenami, ani z krzyżowcami, powrócił po odwiedzeniu Ziemi Świętej do Włoch.

Święty Franciszek nakazał braciom, aby opiekowali się trędowatymi i w nich widzieli Chrystusa. Bracia pracowali ciężko w szpitalu. Jeden z trędowatych był wyjątkowo nieznośny i niewdzięczny. Ubliżał braciom, a potem Chrystusowi. Gdy św. Franciszek się o tym dowiedział, przybył do trędowatego i obiecał mu służyć. Trędowaty miał ochotę na kąpiel, choć wiedział, że jego ciało okrutnie cuchnie. Św. Franciszek bez obrzydzenia przystąpił do kąpania chorego. Tam, gdzie dotknął dłońmi trędowatego, ciało chorego goiło się . Wraz z ciałem zdrowiała dusza.

Kościół przy klasztorze franciszkanów w Gliwicach.

W mieście Gubbio zjawił się okrutnie zły wilk. Pożerał on nie tylko zwierzęta domowe, ale też ludzi. Mieszkańcy Gubbio żyli w ciągłym strachu. Św. Franciszek litując się nad nimi postanowił wyjść do wilka. Zrobił znak krzyża i pokładając ufność w Bogu, wyruszył na spotkanie z bestią. Wilk, na oczach mieszczan, wyszedł do świętego z otwartą paszczą. Wtedy św. Franciszek rzekł: „ Pójdź tu, bracie wilku. Rozkazuję ci w imię Chrystusa nie czynić nic złego ni mnie, ni nikomu”. Wilk zamknął paszczę i na wyciągniętej dłoni świętego położył łapę. Odtąd wilk żył w zgodzie z mieszkańcami i był potulny jak baranek. Ludzie zaś dbali o niego i wspominali cnotę i świętość Franciszka.

Gdy św. Franciszek z braćmi odmawiał pacierze, wrzask ptactwa ogromnie im przeszkadzał. Wówczas św. Franciszek zwracał się do ptaków: „Bracia ptaszęta, umilknijcie, aż się ze służbą Bożą odprawim”. Wtedy wszystkie ptaki milkły i nie zaczęły śpiewać, dopóki im nie kazał.

W 1224 roku podczas modlitwy na Monte La Verna w Apeninach, na jego ciele pojawiły się stygmaty. Blizny te nigdy nie zanikły, stając się jednym z powodów bólu fizycznego, na które cierpiał pod koniec życia. ( Franciszek był również na wpół ślepy).

Święty Franciszek zmarł o zmierzchu 3 października, w sobotę 1226roku, śpiewając ósmy werset Psalmu 142:

Wyprowadź mnie z więzienia, bym dziękował Imieniu Twojemu.

Legenda mówi, że kiedy św. Franciszek wyzionął ducha, niezliczone mnóstwo skowronków zleciało na dach celi Jego, „by powitać duszę zrywającą się do lotu i zgotować biedaczynie kanonizację”.

STYGMATY

KRUCYFIKS

HABIT

MODLITEWNI

K CZASZKA

Święty Franciszek został kanonizowany w 1228 roku.

Dzień św.Franciszka- 4 październikaW 1979 roku papież Jan Paweł II ogłosił go

patronem ekologów.

Boże, pozwoliłeś św. Franciszkowi ubóstwem naśladować Chrystusa. Spraw, abyśmy, idąc w jego ślady podążali za Twoim Synem i zawsze byli związani z Tobą radosną miłością. Amen.

Modlitwa:

Nie bez powodu Zakon św. Franciszka nazwano Zakonem Braci Mniejszych. Św. Franciszek założył zakon Miłości, którą chciał obdarzyć wszystkich małych: duchem, ciałem, siłą i … miłością.

„ USIŁUJ ZAWSZE SKŁANIAĆ SIĘ NIE DO TEGO, CO WIĘKSZE, LECZ DO TEGO CO MNIEJSZE ”.

KONIEC

Autor: Dominika Tabor

Źródła:

-Attwater Donald, Catherine R. John : „Dykcjonarz Świętych”. Ossolineum, Wrocław 1997.

-Iwaszkiewicz Jarosław: „ Śpiewnik włoski”. Czytelnik, Warszawa 1978.

-Kossak Zofia: „ Szaleńcy Boży”. Instytut Wydawniczy PAX 1974.

-Kossak Zofia: „Bez Oręża”. Instytut Wydawniczy PAX 1988.

-„Kwiatki św. Franciszka z Asyżu”. Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków.

-O. Hugo Hoever SOCist: „Żywoty Świętych Pańskich”. Wydawnictwo Diecezjalne, Olsztyn 1985.

- Rocznik Diecezji Gliwickiej. Gliwice 2002.

-Schmidt Jacek: „ Kościoły Ziemi Gliwickiej”. Gliwice 2007

-Skarga Piotr: „Żywoty Świętych”. Tom II. Ossolineum, Kraków 1995.

-Stein Edyta : „Wiedza Krzyża”. Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków.

Śpiewał chór sióstr klarysek FILIA PRAECLARA