Games

Ο 29χρονος Θάνος Παπακωνσταντίνου -σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης «Αμλετ, ο πρίγκιπας της Δανίας»- ξαναθέτει το σεξπιρικό δίλημμα.

EDITO

Την Τετάρτη το πρωί μετά το βραδινό χιόνι, σήκωσα το παντζούρι ελπίζοντας να δω το λευκό τοπίο του παραμυθιού. Στρωμένο το δρόμο, κρυμμένα τα αυτο-κίνητα και τα κλαδιά των δέντρων να λυγίζουν. Ηθελα στ’ αλήθεια να δω χιόνι ανοίγοντας το παράθυρο. Αλλά δεν είδα. Παρά το εντονότατο κρύο, ο ήλιος εκεί-νη την ώρα έλιωνε κάτι μίζερα υπολείμματα χιονιού στο απέναντι περβάζι. Ηθε-λα να δω χιόνι και ας ήξερα τι σήμαινε αυτό. Οτι δηλαδή θα δυσκολευόμουν να φτάσω στη δουλειά, ότι τη στιγμή που θα έφτανα, τα παπούτσια μου θα είχαν ήδη μουσκέψει, ότι γυρνώντας σπίτι το βράδυ θα έπρεπε να είμαι ιδιαίτερα προ-σεκτικός να μην γλιστρήσω και ότι σε δύο-τρεις ημέρες αυτό το όμορφο χιόνι θα είχε μετατραπεί σε ένα απαίσιο παγωμένο λασπόνερο. Ωστόσο, ήθελα να δω χιόνια, γιατί για τους Ελληνες (ή έστω για τους Αθηναίους), τους μεγαλωμένους με τα δυτικά χριστουγεννιάτικα παραμύθια, η εικόνα του χιονιού ήταν παραδο-σιακά παρούσα μόνο στο σενάριο. Κάθε που χιονίζει στην ενήλικη ζωή, το χιόνι αναπληρώνει ένα ανήλικο απωθημένο. Βέβαια, το χιόνι ως εικόνα διασκέδασης του δυτικού κυρίως κόσμου, των μαγευτικών κεντροευρωπαϊκών σαλέ και της γοητευτικής χειμωνιάτικης Νέας Υόρκης, αποτελεί μόνο τη μία όψη του νομίσμα-τος. Η άλλη δεν είναι καθόλου χαριτωμένη: λέγεται κακοκαιρία. Λιτά και ψυχρά. Φτάνοντας στο γραφείο, λοιπόν, το μεσημέρι της Τετάρτης, στις μικρές ειδήσεις της ημέρας, κάτω από τον Ολι Ρεν και τον Καντάφι, διάβασα τον τίτλο «Αστεγος νεκρός από το ψύχος». Στο Θησείο. Τον βρήκαν οι υπάλληλοι καθαριότητας του δήμου νωρίς το πρωί. Οχι ότι ήταν κάτι πρωτοφανές, η είδηση επαναλαμβάνε-ται συνεχώς σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Εν προκειμένω όμως, σε μια φάση της ελληνικής ιστορίας που η χώρα μας παλεύει με τις μεγάλες τράπεζες, για να σώ-σει το νόμισμα και την αξιοπρέπειά της, συνειδητοποιούμε ότι δεν έχει καταφέ-ρει ακόμα να φτιάξει επαρκή καταφύγια για τους αστέγους. Μια χώρα που βρί-σκει το περιθώριο να αμελεί ανθρώπους σε σημείο να πεθαίνουν από το κρύο δεν αξίζει να μην βρίσκεται σε κάκιστη θέση. Ακόμα και ηθικά. Το 2011. Στην Αθήνα. Ανθρωπος πέθανε από το κρύο. Χωρίς τα αυτονόητα, δεν νομιμοποιείται

το όνειρο για ανάπτυξη. Ούτε καν το πιο αθώο όνειρο, όπως

το δικό μου, για μια χ ι ο ν ι σ μ έ ν η

ημέρα.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατά-σα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέ-λεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Κα-ραγιάννης, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βού-λα Σουρίλα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χα-ντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης l Εμπορι-κός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

l Φωτογραφίες: AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

8

24

26 To be or not to be?

35

46

3

Το Pitchfork είναι ένα ιστορικό ηλεκτρονικό περιοδικό μουσικής και ήταν ήδη «στον αέρα», όταν πριν από δέκα χρόνια οι Strokes έγραφαν το “Is this it”. Με αφορμή λοιπόν αυτά τα δέκα χρόνια παρουσίας της νεοϋορ-κέζικης μπάντας, ο Τζόναθαν Γκάρετ έγραψε ένα εκτενέστατο άρθρο για αυτούς, αναφερόμενος σε όλη τους την πορεία μέχρι σήμερα, θυμούμενος ότι στην αρχή είχαν δυσκολευτεί να βρουν συμβόλαιο, ότι το άλμπουμ τους είχε κριθεί αντιραδιοφωνικό και ότι το 2002 το MTV τους είχε δώσει μόνο ένα λεπτό για να εμφανιστούν στη σκηνή στα Music Awards για να παίξουν μαζί με τους Hives και τους Vines, κάτι που οι Strokes αρνήθη-καν. Σήμερα, όταν αναφερόμαστε στους Strokes, μιλάμε για ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ που εμφανίστηκαν από το μιλένιουμ και μετά και για το άλμπουμ που πέρυσι κουράστηκε να μαζεύει πρωτιές στις λίστες με τα καλύτερα της δεκαετίας. Για τους Strokes που έγραψαν ένα καινούργιο ροκ, πιο συμβατό με τη νέα εποχή.

Τ Pit hf k ί έ ό λ ό

Το έχουμε ξαναπεί. Δεν είναι εύκολο να εμπι-

στευτείς κάποιον ήδη κα-ταξιωμένο σε ένα χώρο,

όταν ανοίγεται και σε έναν άλλο. Τη Γκουίνεθ Πάλτροου την ξέρουμε ως ηθοποιό εδώ και 20 χρόνια, την έχουμε δει

σε κάποιους πολύ βασι-κούς ρόλους του αμε-ρικανικού σινεμά από

το “Se7en” και το “Shakespeare in Love” μέχρι το “The Royal Tenenbaums”. Τώρα, λίγο πρoτού κλείσει τα 40 της, η Πάλτροου επηρεασμένη από το ρόλο

μιας κάντρι τραγουδίστριας στην ταινία “Country Strong” αποφάσισε να βγάλει δίσκο και, όπως μαθαίνουμε, βρίσκεται πολύ κοντά σε συμφωνία με

την Atlantic Records. Οπως γράφει η Ρόσι Σουάς στον Guardian, «τα νέα δεν αποτελούν έκπληξη. Σπανίως βρίσκουμε την Πάλτροου χωρίς ένα μικρόφωνο

τις τελευταίες εβδομάδες». Εχει μπει στο κλίμα δηλαδή. Το ερώτημα πάντως θα παραμένει: είναι ωραία η Γκουίνεθ Πάλτροου ή έτσι κι έτσι;

Πώς θα είναι ο κόσμος μας το 2000; Ο Μαρκ Μπίτμαν, αρθρογράφος στους New York Times ανατρέχει σε δημοσι-ογραφικά και επιστημονικά κείμενα από το αρχείο του, κείμενα γραμμένα στη δεκαετία του ’60 και συγκρίνει το σήμε-ρα με τις προφητείες. Εκείνη την εποχή, τις ΗΠΑ απασχο-λούσε η λεγόμενη World Food Crisis και ο τρόπος με τον οποίο η Αμερική θα έπρεπε να χειριστεί την κατάσταση. Δεν

υπάρχει κάποιο σημαντικό συμπέρασμα, πέρα από το ότι έχει εν-διαφέρον να φαντάζεσαι το μέλλον και τελικά να βλέπεις τι γίνεται όταν η ημερομηνία φτάνει. Πώς θα θυμόμαστε δηλαδή το 2050 όσα λέγονταν για τη σημερινή κρίση; Τι από όλα αυτά τελικά θα πραγματοποιηθεί; «Φαντάζομαι, βοηθάει να είσαι μεγάλος σε αυτή την περίπτωση, αλλά σίγουρα δεν είναι απαραίτητο», καταλήγει ο Μπίτμαν με ένα λιγάκι σαρκαστικό τόνο, εννοώντας προφανώς ότι ίσως να αντάλλασσε τη γνώση με τη νεότητα.

Πριν από λίγο καιρό, ο φωτογράφος Γιώρ-γος Λαουτάρης ανέβασε στο flickr (ιστότο-πος που φιλοξενεί συλλογές φωτογραφι-ών) μια σειρά από εικόνες σχετικές με την πρόσφατη πανεργατική απεργία (23/02). Εδώ και κάποιες ημέρες, μία συγκεκριμένη εικόνα της σειράς αναδημοσιεύεται στο δί-κτυο ξανά και ξανά. Σύμφωνα με το δημι-ουργό της, η δημοφιλής φωτογραφία έχει τον τίτλο «Κουκουλοφόρος». Οι χρήστες που την αντίκρισαν και αποφάσισαν να την κυκλοφορήσουν κατέληξαν στο ευστοχότε-ρο «Η Παναγία των κουκουλοφόρων». Το νεανικό βλέμμα κοιτάζει το φακό με έναν τρόπο τόσο έντονα συνωμοτικό, που σε κάνει να αναρωτιέσαι: «Υπάρχει άραγε κάτι χαραγμένο στο απέναντι στρογγυλό γυαλί;» Η λέξη «μέλλον», ίσως; Η λέξη «ελπίδα»; Η ασπίδα του αστυνομικού στο background σχηματίζει ένα (ιδιότυπο, είναι η αλήθεια) φωτοστέφανο. Το φιλτράκι στο στόμα προε-τοιμάζει την επικείμενη αμαρτία. Αυτήν της αυτοκαταστροφικής απόλαυσης. Πείτε ότι η φωτογραφία εκπέμπει αριστερίστικο λα-ϊκισμό. Πείτε ό,τι θέλετε. Πιθανότατα έχετε δίκιο. Δεν πιστεύουμε όμως ότι μπορείτε να αρνηθείτε την ομορφιά ενός βλέμματος τέτοιας αποφασιστικότητας σε καιρούς τέ-τοιας κατήφειας.

Τη Μαριόν Κοτιγιάρ τη μάθαμε το 2003, όταν έπαιξε το ρόλο της αλλόκοτης Σοφί στο «Αγάπα Με αν Τολμάς». Ακόμα καλύτερα τη μάθαμε στο «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο», όπου ήταν υπέροχη ως Εντίθ Πιάφ και κέρδισε το Οσκαρ και ένα σωρό ακόμα βραβεία. Σήμερα, έχοντας παίξει σε μεγάλες παραγω-γές τύπου “Nine” και “Inception”, αποτελεί μια μεγάλη σταρ, μια από τις μεγαλύτερες Ευρωπαίες σταρ του Χόλιγουντ. Σε συνέ-ντευξή της στο τελευταίο τεύχος του περιο-δικού Empire λέει: «Θαυμάζω την Γκρέτα Γκάρμπο, αλλά δεν θα ήθελα να είμαι αυτή. Θα ήθελα να είμαι ο Τσάρλι Τσάπλιν. Θα ήθελα να είμαι ο Πίτερ Σέλερς». ΟΚ, κανένα πρόβλημα. Ο,τι και αν δηλώσει, παραμένει εξαιρετικά γοητευτική, με τη φινέτσα της, την κοσμοπολίτικη αύρα της και την πονη-ρή ματιά της. Φέτος παίζει στο “Little White Lies” του συντρόφου της Γκιγιόμ Κανέ και αργότερα θα τη δούμε για πρώτη φορά ως γουντιαλενική μούσα στο “Midnight in Paris”. Εξαιρετικά.

Βρίσκεται στο Σαντς Πόιντ, ένα χωριό λίγη ώρα από τη Νέα Υόρκη, χτισμένο το 1902, κατοικία για χρόνια του βραβευμένου με Πούλιτζερ δημο-σιογράφου Χέρ-μπερτ Μπέιγιαρντ Σουόπ. Το σπίτι φιλοξένησε δια-βόητα πάρτι στα οποία παραβρέ-

θηκε σύμφωνα με το μύθο ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, η Ντόροθι Πάρκερ, οι αδερφοί Μαρξ και παλιό-τερα ο Φ. Σ. Φιτζέραλντ. Σύμφωνα πάντα με το μύθο, αυτό ήταν το σπίτι του μυθιστορηματικού Τζέι Γκάτσμπι και των θρυλικών πάρτι που έδινε για τα μάτια της Νταίζη Μπιουκάναν. Αυτό το σπίτι λοιπόν, που άντεξε περισσότερο από έναν αιώνα και θα συνεχίσει να διαπρέπει ως κλασικό μέσα από τις σελίδες του «Μεγάλου Γκάτσμπι», πουλήθηκε πριν από πέντε χρόνια και αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό διαμόρφωση. Για την ακρίβεια, όπως διαβάζουμε στους LA Times, το κτίριο θα χωριστεί σε πέντε ξεχωριστά σπίτια, τα οποία θα πωλούνται, αν ενδιαφέρεται κανείς, 10 εκατ. έκαστο. Υποθέτω ότι ο μύθος του Γκάτσμπι δίνει το περιθώριο για αυτά τα λεφτά. Αλλο να αγοράζεις ένα σπίτι στο Λονγκ Αϊλαντ και άλλο να αγοράζεις το σπίτι του Γκάτσμπι.

Αυτή η ρετρομανία στην Ελλάδα μήπως έχει παραγίνει; Η σταρ της δεκαετίας του ’80 Kim Wilde θα ερχόταν στο Fuzz Club την Κυριακή στις 13 Μαρτίου. Νοσταλγοί των pop ’80s, κουστουμάτοι υπάλληλοι που κάποτε κοιμούνταν και ξυπνούσαν με μπλουζάκι των Wham και σαραντάρες μαμάδες αναμένονταν να κατακλύσουν το Fuzz, για να τραγουδήσουν μαζί με την αγαπημένη τους popstar τις ομολογουμένως μεγάλες και απολαυστικές επιτυχίες της. Αλίμονο, η συναυλία ακυρώθη-κε λόγω χαμηλής προπώλησης εισητηρίων...

Με καινούργιο άλμπουμ στις αποσκευές τους και 35 χρόνια καριέρας, οι πρωτοπόροι του post punk Wire προσγει-ώνονται στην Ελλάδα και στη σκηνή του Gagarin (Λιοσίων 205, Αττική) την Κυριακή στις 13 Μαρτίου. Παρόλο που από το άλμπουμ απουσιάζουν οι αιχμηρές κιθάρες του Bruce Gilbert, το “Red Barked Tree” ακούγεται απρόσμενα φρέσκο και εμπνευσμένο. Τη βραδιά θα ανοίξουν οι Victory Collapse.

Για άλλες δύο Δευτέρες (14 & 21 Μαρτίου) θα βρίσκονται στη σκηνή του Μετρό ο Αλέ-ξανδρος Εμμανουηλίδης και η Μαρία Παπαγεωργίου, για να μας παρουσιάσουν το υπέροχο άλμπουμ τους «Ομορφοι και Ηττημένοι». Μετρημένοι και

ταυτόχρονα ταλαντούχοι, δια-σκεδαστικοί μα και ευαίσθητοι, εκφράζουν το έντεχνο όπως θα έπρεπε να είναι, όχι για εσω-τερική κατανάλωση, αλλά σε άμεση συνάρτηση με τον έξω κόσμο και τις μουσικές του.

Αν ψάχνατε εναγωνίως την αντικαταστάτρια της Siouxsie Sioux, μπορείτε να σταματήσετε. Το όνομα αυτής Anna Calvi. Αν κρίνουμε από τη φωνή, τη σκηνική παρουσία και τον ήχο της, μάλλον δεν είναι απλή αντι-καταστάτρια αλλά η χαμένη κόρη της ιέρειας του dark wave. Την απόκοσμη φωνή της Αγγλοϊτα-λίδας Calvi συνοδεύουν οι σκο-τεινές μελωδίες που απαρτίζουν το πρώτο της ομώνυμο άλμπουμ και η μυστηριακή ατμόσφαιρα που αποπνέουν τα κομμάτια της. Ενας ακαταμάχητος συνδυασμός Δυτικής Ευρώπης και Μεσογεί-ου που είναι αδύνατον να σας αφήσει ασυγκίνητους.

Το νέο γκρουπ του Liam Gallagher των Oasis έχει μπει και επίσημα στο μουσικό χάρτη. Οι Beady Eye πραγματοποίησαν την παρθενική τους εμφάνιση πριν από μερικές ημέρες στη Γλασκώβη και έτυχαν θερμής υποδοχής. Το άλμπουμ τους, όμως, με τίτλο “Different Gear, Still Speeding” περισσότερο μοιάζει με ξαναζεσταμένο φαγη-τό Oasis με γαρνιτούρα Beatles, παρά με το νέο hot thing.

Ζώντας σε μια μεσογειακή χώρα, πράγμα που συνεπάγεται ότι μένουμε ο ένας πάνω στον άλλον, γινόμαστε ακουστικοί μάρτυρες αρκετών ιδιωτικών στιγμών της ζωής των γειτόνων μας. Ισως το πιο ενδιαφέρον κομ-μάτι είναι όταν ακούμε τις μουσικές τους που περνάνε τους λεπτούς, δίχως μόνω-ση τοίχους και χαϊδεύουν ή ταλαιπωρούν τα αυτιά μας -αναλόγως τις προτιμήσεις. Πάντα υπάρχει ένας γείτονας που ακούει Διονυσίου ή Καζαντζίδη το μεσημέρι της Κυριακής, μια μοναχική εβδομηντάρα που ακούει Beatles για να θυμηθεί τα νιάτα της, ένας πιτσιρικάς που προσκυνάει τους εγχώριους χιπ χοπ ήρωες και μια φοιτή-τρια που ακούει ό,τι παίζει το ραδιόφωνο. Η μουσική όμως δεν φτάνει στ’ αυτιά μας μόνο μέσω των γειτόνων. Τα αυτοκίνη-τα περνούν με ανοιχτά παράθυρα και την ένταση στο τέρμα, και από μέσα τους ξε-χύνονται πονεμένα λαϊκά άσματα, πολεμι-κά ποντιακά, RnB που κάνει τα τζάμια να τραντάζονται, πού και πού καμιά ξεχασμέ-νη παλιοροκιά. Στην Ευρώπη (ναι, κι εμείς Ευρώπη είμαστε, αλλά ξέρετε τι εννοώ), αν δεν είναι Σάββατο για να αλητεύουν οι 16χρονοι στα club και στους δρόμους ως το πρωί, δεν ακούς τίποτα. Εδώ όμως έχεις την τύχη να ακούς, να ερμηνεύεις τα σημάδια, να φαντάζεσαι προσωπικές ιστο-ρίες, να συμπάσχεις και να συμπαθείς, να βρίζεις και να αντιπαθείς. Εχεις την τύχη ή έχεις την ατυχία, εξαρτάται, όπως η ζωή της γάτας στο κουτί του Schroendiger. Γιατί, έτσι κάπως ζούμε. Κι έτσι κάπως ελπίζουμε κάποιος να ανοίξει το μουσικό κουτί μας με την ελπίδα να ζούμε καλώς. Μέχρι τότε, θα προσπαθούμε να βρούμε λόγους για τους οποίους αξίζει να ζει κανείς σε αυτή τη σου-ρεάλ χώρα της Μεσογείου.

Αν κάποιος σκεφτεί ροκ μπαλάντα, θα σκεφτεί ανα-πόφευκτα τους Kansas για το “Dust in the Wind” και τους Uriah Heep για το “Lady in Black”. Οι τελευταίοι, που μας απασχολούν εν προκειμένω, έχουν πολύ μεγαλύτερη ιστο-ρία από ένα κομμάτι που όλοι έχουν συνδέσει με εφηβικά και φοιτητικά πάρτι στα σκοτάδια. Εχουν κυκλοφορήσει πάνω από είκοσι άλμπουμ στα σαράντα χρόνια καριέρας τους και έχουν αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς σε όλο τον κό-σμο. Δεν είναι αρκετά για μια βόλτα στο Gagarin (Λιοσίων 205, Αττική) στις 12 Μαρτίου;

Με την ανατρεπτική κωμωδία «Οι Ιππείς της Πύλου», που κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα, επιστρέφει στην ενεργό δράση ο Νίκος Καλογερόπουλος (σενάριο, σκηνοθεσία). Πρόκειται για την ιστορία του Τηλέμαχου, ο οποί-ος θα διαφύγει στην Πύλο με τον Μπάμπη τον «Φου» για να γλιτώσει από τα χρέη του. Με κατα-φύγιο ένα ερειπωμένο κάστρο, ο Τηλέμαχος θα γνωρίσει δύο αδέρφια που δεν μιλιούνται, αλλά και θα μαγευτεί από τη Δημοκρατία, μια ανιψιά τους που έχει φύγει.

Με τη μορφή... χαμαιλέοντα επιστρέφει στον κινηματογράφο ο Τζόνι Ντεπ στην ταινία “Rango” του Γκορ Βερμπίνσκι (σκηνοθέτη της σειράς ταινιών «Οι Πειρατές της Καραϊβικής»). Ο διάση-

μος ηθοποιός κάνει την παρθενική του εμφάνιση στη μεταγλώττιση, δίνοντας τη φωνή του σε έναν κατοικίδιο χαμαιλέοντα που χάνεται στην έρημο και βρίσκει θέση σερίφη. Λίγο οι παλαβιάρηδες κάτοικοι, λίγο το πρόβλημα νερού, πολύ ο φονι-κός κροταλίας, αποδεικνύουν στον Rango ότι η ζωή στην «Αγρια Δύση» μπορεί να είναι δύσκολη.

Με μουσική έχει ξεκινήσει ήδη ο φετινός Μάρτιος. Ο κινηματογράφος «Δαναός», όλο το μήνα, προσφέρει στους θεατές μια κινηματο-γραφική δημιουργία που σχετίζεται, προκύπτει ή εμπνέεται από τη μουσική. Εναλλακτική ροκ, τζαζ, ηλεκτρονική μουσική, μοντέρνος χορός και Beatles καλωσορίζουν την άνοιξη στην αίθουσα «Δαναός 1», κάθε Τρίτη στις 8:30 μμ. Βιαστείτε! Ο Μάρτης του 2011 έχει πέντε Τρίτες και ο και-ρός περνάει...

Η 21η Μαρτίου φτάνει! Δεν ξέρετε τι σημαί-νει αυτό; Χριστός και Παναγία! Ή μάλλον, για να μιλήσουμε ορθότερα, Γκάνταλφ και Γκαλάντριελ! Ο Πίτερ Τζάκσον ξεκινάει επιτέλους τα γυρί-σματα του «Χόμπιτ»! Η πολύπαθη διλογία που ετοιμάζει βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν και αποτελεί ουσιαστικά “prequel” της σειράς «Ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών». Οι συζητήσεις για τους πιθανούς τίτλους των ταινιών έχουν ήδη ανοίξει, με την εταιρεία παρα-γωγής να φέρεται ότι έχει βαφτίσει τις δύο ταινίες ως εξής: “The Hobbit: There and Back Again” και “The Hobbit: An/ The Unexpected Journey”. Οσο για το καστ, οι παραγωγοί δεν θα απογοη-τεύσουν τους θεατές, με τους ίδιους ηθοποιούς να ερμηνεύουν τους ρόλους που υπήρχαν και στον «Αρχοντα».

Με μια ασπρόμαυρη εκδοχή της Αθήνας μάς συστήνεται ο Ρένος Χαραλαμπίδης με την πρώτη του ταινία “No budget story” (1997). Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε βί-ντεο, αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη μεγάλου μήκους ταινία που γυρίστηκε με αυτό τον τρόπο στην Ελλάδα. Στο φιλμ πρωταγωνιστής είναι ο Ειρηναίος (Χαρα-λαμπίδης), ένας φέρελπις σκηνοθέτης που προσπαθεί να κάνει μια ταινία. Στο δρόμο του συναντά δύο περίεργους παραγωγούς (τον βραβευμένο για το ρόλο του από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Γιώργο Βουλτζάτη και τον Γιάννη Μποσταντζόγλου) αλλά και τη μούσα του (Δήμητρα Παπαδήμα), μια τηλεοπτική περσόνα την οποία ερωτεύεται. Ασπρόμαυρες στιγμές από παλιά λεωφο-ρεία του Ζωγράφου και καρτοτηλέφωνα, από το αναψυκτήριο του ηλεκτρικού σταθ-μού της Ομόνοιας, από ταράτσες πολυκα-τοικιών με δάση από μπουγάδες. Στάση σε βίντεο κλαμπ του Κέντρου, σε λούνα παρκ, στη Στοά του Βιβλίου, σε μηχάνημα αυτό-ματων φωτογραφιών (είδος που τείνει να εκλείψει), στην πασίγνωστη πηγή γυαλιών «Ο Μίμης» της Ομόνοιας. Βόλτες στην πρωινή Αθήνα με τα πόδια αλλά και στην-βραδινή με αυτοκίνητο, στην πιο χαρα-κτηριστική σκηνή της ταινίας με τον Νίκο (Βουλτζάτης) να μονολογεί ακατάπαυστα. Με μότο του Ειρηναίου, αλλά προφανώς και του ίδιου του σκηνοθέτη, «υποχρέωσή σου είναι να κάνεις το όνειρό σου πραγμα-τικότητα», ο Χαραλαμπίδης καταφέρνει να φτιάξει έναν από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες του ελληνικού σινεμά.

«Οχι άλλες μπόμπες!» ας βροντοφωνάξου-με μαζί, αγαπητοί μου φίλοι, γιορτάζοντας παρέα την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δι-καιώματα του Καταναλωτή (15 Μαρτίου). Ας γεμίσουμε λοιπόν τα κροντήρια μας με καθαρό πιοτί και ας δούμε το «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» (1995) του Μάικλ Φίγκις, την ταινία που χάρισε στον Νίκολας Κέιτζ

το Οσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Θύμα της κατανάλωσης ποτού ο Μπεν, φτάνει στο Λας Βέγκας με σκοπό να πιει μέχρι θα-νάτου. Εκεί συναντάει όμως τη Σέρα. Και ύστερα έρχεται ο έρωτας, με μία από τις πιο προκλητικές ερωτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά. Και μην ξεχάσω: Χρό-νια μας Πολλά και έβα!

Απ’ όλα έχει ο μπαξές αυτή την εβδο-μάδα, με την ταινία «Ο Αετός της Αυτοκρα-τορίας» να συμπληρώνει το είδος που μας έλειπε: την περιπέτεια. Στην ταινία του βρα-βευμένου με Οσκαρ Κέβιν ΜακΝτόναλντ, ο εκατόνταρχος Μάρκους Ακίλα ξεκινάει ένα ταξίδι για να βρει ένα θρυλικό λάβαρο και να το φέρει πίσω. Καλή δύναμη, Μάρκους. Σε περιμένουν δυσκολίες...

Το κλασικό πια φανταρίστι-κο ανάγνωσμα «Απολύομαι και τρελαίνομαι - Η ζόρικη θητεία του Χρήστου Καστανά» κυκλοφορεί σε νέα, συμπληρωμένη έκδοση από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Σημει-ωτ(έ)ον δε, σε σχήμα μικρό, ώστε να χωράει στης παραλλαγής την τσέπη. Στο βιβλίο, ο δημοσιογρά-φος Χριστόφορος Κάσδαγλης, που κρατούσε για χρόνια τη στήλη της Ελευθεροτυπίας «Φαντάρε, πού πας;», καταγράφει τη στρατιωτική καθημερινότητά του, την κατάταξή του και την πορεία που ακολούθη-σε φορώντας τα χακί. Η περσόνα που ο συγγραφέας-φαντάρος υιοθετεί του δίνει τη δυ-νατότητα να αφηγείται τις ιστορίες από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ταυτίζοντας περισσότερο τον αφη-γητή με τον αναγνώστη. Μπορεί η «άνοιξη των φαντάρων», η μεγάλη ημέρα με την πανελλαδική απερ-γία των στρατιωτών, η ημέρα που δεν θα ηχήσει το προβλεπόμενο σάλπισμα, η συντονισμένη άρνηση εκτέλεσης διαταγών τέλος πάντων, μπορεί να μην ήρθε και να μην έρθει ποτέ όπως την περιγράφει ο Κάσδαγλης. Το βιβλίο του όμως κάνει καλή παρέα και στο φαντάρο που το ’χει δαγκώσει στη σκοπιά και σε εκεί-νον που δεν κατατάχτηκε ακόμα και σε εκείνον που ούτε κατάλαβε πότε απολύθηκε και τρελάθηκε.

Ο Αχιλλέας Κυριακίδης στην πυκνή «Κωμωδία» του (εκδόσεις Πόλις) παίζει με τη διακειμενικό-τητα την αέναη, όπως τη διδάχτηκε μέσα από το δάσκαλό του Μπόρ-χες. Ο ήρωας της νουβέλας Δ.Χ. δέχεται ένα μήνυμα στον τηλεφω-νητή του που τον τρομοκρατεί. Τι λέει αυτό το μήνυμα; Μικρή σημα-σία έχει, διότι άλλα καταλαβαίνει ο Δ.Χ. και άλλα ερωτήματα θέτει ο συγγραφέας στον αναγνώστη. Ενα βιβλίο τόσο μικρό, αλλά με τόσες πιθανές αναγνώσεις, πιστό στα αισθητικά προτάγματα των OuLiPo και του Ιταλο Καλβίνο. Προβλη-ματισμός γύρω από το ζήτημα της ταυτότητας και το θέμα των ρόλων, με έντονη την εναλλαγή χιούμορ και αγωνίας, σε ένα αριστοτεχνικά σύντομο μα και πυκνό αφήγημα. Τέσσερις διαφορετικοί ήρωες που

είναι ο ίδιος ένας ζουν τέσσερις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας, μπλεγμένοι σε έναν άκρως ευανάγνωστο λαβύρινθο.

Ο Howard Zinn έγινε γνωστός στην Ελλάδα για το θεατρικό του έργο «Ο Μαρξ στο Σόχο» που παιζόταν για χρόνια από τον Αγγελο Αντω-νόπουλο. Ιστορικός μέχρι το μεδούλι, ο Zinn γράφει στην «Αυτοβιογραφία» του, που μό-λις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αιώρα, πως έγινε ιστορικός για να αλλά-ξει τον κόσμο. Γεννημένος το 1922 στο Μπρούκλιν, εκ των ηγετών της αριστερής διανό-ησης στις ΗΠΑ και από τους πρώτους που καταδίκασαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ο Zinn έχει για υπότιτλο στην αυτο-βιογραφία του το μότο «Δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος σ’ ένα τρένο που κινείται». Και σε κάθε σελίδα το αποδεικνύ-ει. Μαχητικός και αισιόδοξος, περιγράφει τα κινήματα που έζησε, κατά του φασισμού αρχικά, έπειτα υπέρ των μαύρων και κατά του πολέμου εν γένει. Ο Zinn πιστεύει πως οι άνθρωποι έχουν τη δύνα-μη να αλλάξουν οι ίδιοι το ρου της ιστορίας. Και δεν τα έλεγε μόνο το 1994 αυτά -έτος συγγραφής του βιβλίου. Μέχρι το 2009 που ήρθε και στη Φιλοσοφική Αθηνών για να παρακολουθήσει το έργο του επί σκηνής, επέμενε, αισιό-δοξος και πασιφιστής πάντα. Χρήσιμο, λοιπόν, σε καιρούς κατασκότεινους το φωτεινό αυτοβιογραφικό του πόνημα.

Από πού φυτρώνουν αυτά τα πε-ρίεργα όντα; Ζωγραφιές σουρεαλιστι-κά παραδο-σιακές, κάτι σαν Νταλί μαζί με Κάλο και Θεόφιλο. Πούθε; Μα φυσικά από το πενάκι της πολυτάλαντης Λένας Κιτσοπούλου, η οποία στη νέα συλλογή διηγημάτων της «Μεγάλοι Δρόμοι» (εκδό-σεις Μεταίχμιο) αναλαμβάνει να μας θυμίσει πως πέρα από τη σκηνοθεσία και την επιτυχημέ-νη πορεία της φέτος στο Εθνικό

Θέατρο, στο «Συρανό Ντε Μπερ-ζεράκ» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, ξέρει και να γράφει καλά. Η πρώτη της συλλογή «Νυχτερίδες» βραβεύτηκε από το περιοδικό «Διαβάζω» το 2006. Φέτος, η φυγή και η μοναξιά αποτελούν τα κύρια θέματα των διηγημάτων. Μια φυγή συχνά εσωτερική, άγρια και ανελέητη. Η γλώσσα των διηγημάτων είναι πολύ δουλεμένη και ιδιαίτερη, προφορικά λαϊκότροπη, θυμίζει Σκαρίμπα. Οι ήρωες απόκοσμοι, όμως ταυτόχρονα τρομακτικά αληθινοί. Κομμάτια τάχα μιας Ελλάδας του παρελθόντος που όμως ποτέ δεν έπαψε να υπάρ-χει, όλοι τους με παρατσούκλια: Ο Μουνής, ο Καραγκιόζης, ο Κατάθλας. Αρρωστημένοι, σκο-τεινοί, βίαιοι άνθρωποι του χω-ριού που σαπίζει δίχως μέλλον. Ισως να ονειρεύονται μεγάλους δρόμους, μα μεγάλοι δρόμοι δεν δείχνουν να ανοίγονται, άλλω-στε και η ηρωίδα του ομώνυμου διηγήματος μάταια τριγυρνάει στα στενά της Αθήνας, μαζεύ-οντας σε γλέντι τον Σίνα, τον Κολοκοτρώνη και τον Σκουφά.

Ο H d Zi έ

Τι δουλειά έχει αυτός ο καλοντυμένος άνδρας, παραμονή Χριστουγέννων στο λιμάνι; Αυτή η ερώτηση θα μπορούσε να περικλείει όλη την υπόθεση του «Αμερικάνου». Ενας Ελληνας μετανάστης επιστρέφει μετά από 25 χρόνια στο νησί του και κανένας δεν τον αναγνωρίζει. Το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που σκηνοθετεί και ερμηνεύει ο Θανάσης Σαράντος, ανεβαίνει από την Κυριακή 13 Μαρτίου στο Ιδρυμα Μιχά-λης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). Μία ιστορία για τη μετανάστευση και τον επαναπατρισμό που συνοδεύεται από τους ήχους του πιάνου του νέου συνθέτη Λάμπρου Πηγούνη.

Εξι πρόσωπα χωρίς υπόσταση, έξι ηθοποιοί που δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το δράμα των ηρώων, γιατί απλούστατα δεν είναι οι ίδιοι οι ήρωες. Στο έργο «6 πρόσωπα ζητούν συγγρα-φέα» του Λουίτζι Πιραντέλο, που ανεβαίνει στο Χώρο Τέχνης Ασωμάτων (Ασωμάτων 6) την Πέμπτη 17 Μαρτίου, τίποτα δεν είναι όσο απλό φαίνεται. Η φαντασία είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, όπως και η λογική με την τρέλα. Και ο θεατής καλείται να βγάλει τα δικά του συ-μπεράσματα, αφού ο συγγραφέας έχει φροντίσει να μην καταλήξει πουθενά. Οι έξι, όπως εμφανί-ζονται, έτσι απότομα εξαφανίζονται. Η σκηνοθε-σία ανήκει στον Νίκο Κατράκη.

Πέντε διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδια-μάντη με κοινό κώδικα το αίσθημα του δικαίου και την αποκατάστασή του ενώπιον του αναγνώ-στη-θεατή, και κοινό παρονομαστή την περίοδο των γιορτών των Χριστουγέννων, συγκροτούν μία πλήρη θεατρική ενότητα κάτω από τον τίτλο «Φτω-χοί και άγιοι» που θα παρουσιάζεται από σήμερα στον Πολυχώρο Αθηναΐς (Καστοριάς 34-36). Τη σκηνοθεσία έχει κάνει η Ανδρομάχη Χρυσομάλη.

Τέσσερις ηθοποιοί, ένα πιάνο, ένα τσέ-λο, μία κιθάρα και ένας θεατής. Ολα αυτά στη σκηνή του Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57) από τις 16 Μαρτίου. Το έργο “Michael Kohlhaas” του Heinrich von Kleist διασκεύασε και μετέφρασε η Σάντρα Δόμβρου, ενώ σκηνο-θέτησε ο Ανδρέας Κουτσουρέλης. Πρόκειται για διασκευή της ομώνυμης νουβέλας, στην οποία ο συγγραφέας αναφέρεται στις δυναμικές που οδη-γούν τον δίκαιο στην αδικία, τον θεοσεβούμενο στην αμφισβήτηση και τον νομιμόφρονα στην εξέγερση.

Το έργο του Μάριου Ποντί-κα «Εσωτερικαί ειδήσεις», που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1979, παρου-σιάζει ο Μάνος Τσότρας στο Θέατρο Ράγες (Κωνσταντι-νουπόλεως 82) από αυτή τη Δευτέρα, 14 Μαρτίου. Αισθάνεται ο Ελληνας τιμωρημένος; Τι θέλει να μας πει ο παπάς στο αυτί; Γιατί παραμένει βουβή η καθαρίστρια; Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Εχει και ο άνδρας «δύσκολες ημέρες»; Σε αυτά και άλλα ερωτήματα απαντά με πολύ χιούμορ η επιτυχημένη κωμωδία που απέσπασε αποθεωτι-κές κριτικές στο πρώτο της ανέβασμα.

Την περασμένη Παρασκευή, μετά πολλών κόπων και βασάνων λόγω της αδιάβατης Γ΄ Σεπτεμβρίου, βρέθηκα να παρακολου-θώ την παράσταση του έργου “Fucking Games” στο Τheatro Victoria (www.theatrovictoria.gr).

Πρώτη παρατήρηση: To θέατρο βρί-σκεται στο στενάκι της Μαγνησίας (μια κάθετος στο τέρμα της Γ΄ Σεπτεμβρίου), στο κέντρο της «άλλης Αθήνας», στην Αθήνα κάτω από την Πατησίων, όπου η πολυ-πολιτισμικότητα δεν είναι μια θεωρητική έννοια για συζητήσεις αμφιθεάτρων, αλλά διαθέτει ένα πρόσωπο, αρκετές φορές άγριο και άλλες σχεδόν τραγικό. Σε αυτήν τη διακεκαυμένη ζώνη για την πλειονότητα των ντόπιων Αθηναίων υπάρχει και λει-τουργεί μια ιδιωτική υποδομή πολιτισμού.

Δεύτερη παρατήρηση: H αίθουσα ήταν γεμάτη, αν και το έργο έχει στον πυρήνα του μια θεματολογία που δεν απευθύνε-ται στο ευρύ κοινό. Ακόμη και ο τίτλος του -από μια πρώτη ματιά- λειτουργεί ως πρόκληση. Και όμως, το θέατρο, υπερα-σπιζόμενο τις επιλογές του, έχει καταφέρει να βρει το κοινό του.

Τρίτη παρατήρηση: Το σχήμα που λειτουργεί και διαχειρίζεται το θέατρο, από ό,τι μπορώ να γνωρίζω, δεν βρίσκεται στη λίστα των επιδοτούμενων.

ΥΓ1: Η συνέχιση της λειτουργίας μιας ζωντανής υποδομής πολιτισμού θεωρώ ότι πρέπει να αποτελεί και αντικείμενο αναφοράς και ενδιαφέροντος των δημο-τικών Αρχών.

ΥΓ2: Ο Χρήστος Αγγελάκος σε μία ση-μείωσή του στο Facebook έγραψε για την παράσταση. Συμφωνώ και επαυξάνω. Περισσότερα στο: http://www.facebook.com/notes/Χρήστος-Αγγελάκος/fucking-games-Ο-αλγεβρικός-τύπος-της-εξάντλησης/171427876238223.

� Pin Ups. “Whoops! The Art of Elias Chatzoudis” είναι ο τίτλος της έκθεσης με έργα του Ηλία Χατζούδη που εγκαινιάζεται το Σάββατο στον εκθεσιακό χώρο της Λέσχης Φίλων Κόμικς (Αγίας Ειρήνης 5, Μοναστηράκι). Για κάποια από τα σχέδιά του «δανείζεται» πόζες από φωτογρα-φίες που υπάρχουν στο διαδίκτυο, από μοντέλα καθώς και από φίλες του. Μπορεί να του δώσει έμπνευση οτιδήποτε. Του αρέσει να πειραματίζε-ται και να δοκιμάζεται. Θεωρεί πρόκληση να βλέ-πεις τη φωτογραφία μιας γυναίκας και να πρέπει να την κάνεις Toon Character με υπερβολές.

� Αrt-Shopping. Από σήμερα μέχρι και την Κυριακή, το πωλητήριο του Μουσείου Μπενά-κη της οδού Πειραιώς διοργανώνει ένα πολύ ελκυστικό μπαζάρ με μειωμένες τιμές στα είδη του. Μπορείτε να βρείτε προσφορές από 40% έως 60% σε επιλεγμένα βιβλία, αντικείμενα και καταλόγους παλαιότερων εκθέσεων. Το μπαζάρ λειτουργεί από τις 10 το πρωί και κλείνει στις 10 το βράδυ, εκτός από την Κυριακή που κλείνει στις 6 μμ. � Πολυσυλλεκτικότητα εμπειριών. Αυτή την Τρίτη (15 Μαρτίου) εγκαινιάζεται η έκθεση ζω-γραφικής του Νίκου Κασκούρα στον Εικαστικό Κύκλο (Καρνεάδου 20, Κολωνάκι). Με θέματα στα οποία αναγνωρίζεται το πέρασμά του από την Ιταλία και την Arte Povera, που είναι επηρεασμέ-

να από τον πολιτισμό του Αιγαίου, την ελληνική αρχαϊκή γλυπτική, την κλασική τέχνη, τη βυζα-ντινή παράδοση, ακόμα και τα γκράφιτι στους τοίχους, ο Νίκος Κασκούρας δημιουργεί τέχνη ανθρωποκεντρική.

� Ενθύμιον. Το Μουσείο Μπενάκη, τιμώντας τη μνήμη του Βλάση Κανιάρη, εκθέτει στην είσο-δο του κεντρικού κτιρίου (Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας) το έργο «Φιγούρα» (1974, σύρμα και ρούχα), πρόσφατη δωρεά του καλλιτέχνη προς το Μουσείο.

� Συμβολικές κλίμακες. Εκθεση φωτογραφί-ας με τίτλο «Βαθμηδόν» του φωτογράφου Αρι Γεωργίου εγκαινιάζεται την Πέμπτη 17 Μαρτίου στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών (Γλύκωνος 4, Δεξαμενή). Ως αρχιτέκτονας και φωτογράφος, ο Αρις Γεωργίου στρέφει το ενδιαφέρον του στην ιδιαιτερότητα μιας σειράς από σκάλες που συνά-ντησε σε διάφορα μέρη του κόσμου -την Ελλάδα όπου ζει, την Ινδία, τη Ρωσία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Αν και διευκρινίζει πως το ενδιαφέρον του δεν ήταν μεταφορικό, στην πραγματικότη-τα η προσήλωσή του στην ιδιαιτερότητα και η άρνηση απέναντι στη μεταφορά κεντρίζουν πε-ρισσότερο την περιέργεια γύρω από τις εικόνες του, εγείροντας συνειρμούς και παρασύροντας τη φαντασία πέρα από τα πεζά δεδομένα της πέτρας, του τσιμέντου και του ξύλου.

� Ενας κόσμος που φεύγει. Αυτός είναι ο τίτλος έκθεσης ζωγραφικής στο Πνευ-ματικό Κέντρο του δήμου ΑΘηναίων από την καλλιτέχνιδα Φανή Ρουμελιώτη-Μαργαρίτη, που έχει αφιερώσει τα έργα της στα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας, που σιγά-σιγά χάνονται. Το αφιέρωμα διοργα-νώνεται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 30 χρόνων από την ίδρυση της Ελληνικής Εταιρείας Διατηρήσεως της Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς και περιλαμ-βάνει 50 έργα. Επίσης, θα εκτεθούν μερικά από τα 64 έργα της που φιλοξενούνται στην Πινακοθήκη του δήμου Αθηναίων. Ως τις 20 Μαρτίου.

� Η αίθουσα τέχνης K-art (Σίνα 52) πα-ρουσιάζει τη δεύτερη ατομική έκθεση του εικαστικού καλλιτέχνη Δημήτρη Τάταρη με τίτλο Loplop, το πουλί-χαρακτήρας που δημιούργησε η φαντασία του Μαξ Ερνστ. Ο καλλιτέχνης θα παρουσιάσει τα τελευταία του έργα, ποικίλων διαστάσεων, όλα μελά-νι σε χαρτί. Οραματίζεται τον εαυτό του σε στιγμές αιχμαλωσίας και εγκλεισμού.

Ακόμα και για έναν κάτοικο Λονδίνου, δεν θα ήταν εύκολο να παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση όπως ο «Βασι-λιάς Ληρ» με πρωταγωνιστή τον Ντέρεκ Τζακόμπι ή όπως ο «Φρανκενστάιν» σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Οσκαρ Ντάνι Μπόιλ, με τα εισιτήρια σε τέτοιες περιπτώσεις να είναι δυσεύρετα. Ομως το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας με το πρω-τοποριακό National Theatre Live δίνει πλέον τη δυνατότητα σε χιλιάδες θεατές σε όλο τον κόσμο να παρακολουθήσουν σε απευθείας δορυφορική σύνδεση τις σημαντικότερες παραγωγές της λονδρέζι-κης σκηνής. Τη δυνατότητα να απολαύσει αυτή την εμπειρία έχει και το θεατρόφι-λο κοινό της Αθήνας, καθώς το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών εντάχθηκε πρόσφα-τα στο δίκτυο αιθουσών του National Theatre Live. Το πρότζεκτ υλοποιείται σε συνεργασία με τη Βρετανική Πρεσβεία και το Βρετανικό Συμβούλιο και εγκαινιάστη-κε με μεγάλη επιτυχία στις 25 Φεβρουα-ρίου στην αίθουσα Banquet του Μεγάρου με τον σεξπηρικό «Βασιλιά Ληρ».

Το έργο «Βασιλιάς Ληρ», ευρέως

αναγνωρισμένο ως ένα από τα σημα-ντικότερα αριστουργήματα της αγγλικής λογοτεχνίας, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ούτε, βέβαια, ο ηθοποιός Ντέρεκ Τζακόμπι, ο οποίος έχει πίσω του τεράστια καριέρα στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ωστόσο, δικαιολογημένα θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ακόμα και αν ο καθηλωτικός Ντέρεκ Τζακόμπι ερμη-νεύει τον «Βασιλιά Ληρ», το να βλέπεις θέατρο μέσα από μια οθόνη δεν μπορεί να προσφέρει αληθινή συγκίνηση. Η προβολή, όμως, του έργου αποζημίωσε τους πιο τολμηρούς που παραβρέθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής τη συγκεκριμένη βραδιά, οι οποίοι μάλιστα με το κλείσι-μο της αυλαίας χειροκρότησαν σαν να ήταν φυσικά παρόντες στο θέατρο Απο-θήκη Ντόνμαρ του Λονδίνου.

Ο Μάικλ Μπίλινγκτον, κριτικός θεά-τρου της αγγλικής εφημερίδας Guardian, περιγράφοντας τις θετικές εντυπώσεις του από την εμπειρία του National Theatre Live, σημείωσε πως «για πολλές γενιές λέγαμε πως το θέατρο διαθέτει έναν ελι-

τίστικο χαρακτήρα. Το πρότζεκτ αυτό αποδεικνύει πως ακόμα και μια σχετικά δύσκολη κλασική τραγωδία μπορεί να μιλήσει ταυτόχρονα σε χιλιάδες ανθρώ-πους ανά τον κόσμο». Η βιντεοσκοπημέ-νη απόδοση της παράστασης όχι μόνο δεν στερείται ποιότητας, αλλά το αποτέλε-σμα γίνεται και ιδιαίτερα ελκυστικό. Με τη βοήθεια πέντε καμερών, την ποικιλία από κοντινά και μακρινά πλάνα, αλλά και χάρη στην πολύ καλή ακουστική, ο θεα-τής μεταφέρεται μέσα στη δράση και την ένταση της σκηνής.

Η επόμενη απευθείας σύνδεση του Μεγάρου Μουσικής της Αθήνας με το θε-ατρικό κέντρο της Ευρώπης θα πραγμα-τοποιηθεί στις 17 Μαρτίου με την παρά-σταση «Φρανκενστάιν», σκηνοθετημένη από τον Ντάνι Μπόιλ και με πρωταγω-νιστές τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς στο ρόλο του Βίκτορ Φρανκενστάιν και τον Τζόνι Λη Μίλερ στο ρόλο του δημιουρ-γήματός του. Το έργο, γραμμένο από τον Νικ Ντίαρ, είναι βασισμένο στο κλασικό μυθιστόρημα της Μαίρη Σέλεϊ. Οσοι τολ-μηροί, προσέλθετε.

Είναι θέατρο, προ-βάλλεται όμως δο-

ρυφορικά και το παρακολουθείς σε

μεγάλη οθόνη, όπως στο σινεμά. Ενα πεί-ραμα που φέρνει τις

καλύτερες βρετανικές παραστάσεις να προ-

στεθούν στην αθη-ναϊκή σκηνή. Κάπως έτσι θα βρεθεί και ο

«Φρανκενστάιν» του Ντάνι Μπόιλ στο Μέ-

γαρο Μουσικής.

Πρόκειται για μια από τις ωραιότερες γωνιές/καβάτζες της πόλης: το μικρό καφέ στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου, που στεγάζεται στο υπέροχο κτίριο του Τσί-λερ επί της οδού Πανεπιστημίου, εξακολουθεί να απο-τελεί ένα μικρό μυστικό όσων αποζητούν την κομψότη-τα ακόμα και στον εσπρέσο τους.

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση φιλοξενεί από χθες στον εκθεσιακό χώρο του κτιρίου «Αλέξανδρος Ωνάσης» την έκθεση “Polyglossia” που ήδη συζη-τιέται στους εικαστικούς κύκλους της πόλης. Παρουσιάζονται έργα καλλιτε-χνών ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι έχουν γεννηθεί ή ζουν και δημιουργούν εκτός Ελλάδας, στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη, και που καλύπτουν όλα τα μέσα εικαστικής έκφρασης. Λ. Συγγρού 107-109.

Η παράσταση “Freak Show” που παρουσιάζει

η ομάδα Tandem στο χώρο «104 Λόγου και

Τέχνης» σοκάρει με την αμεσότητα των χαρακτή-

ρων που μας αναγκάζουν να κοιτάξουμε μέσα στον

καθρέφτη της σύγχρο-νης κοινωνίας, με το

ψαγμένο κείμενο και την ευρηματική σκηνοθεσία της Μαργαρίτας Γερογι-

άννη. Η πραγματικότητα της τηλεόρασης έχει

μπει εδώ και δεκαετίες στα σαλόνια μας, αλλά

τώρα αποδεικνύεται πιο σκληρή από τις

δικές μας μικρές ζωές. Le freak c’est chic...

«104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης», Θεμιστοκλέους

104, 210-3826185

Με βασική ιδέα ότι χωρίς μια σωστή εισαγωγική πα-ρουσίαση είναι δύσκολο σε κάποιον να παρακολου-θήσει αυτό που θέλεις να πεις, οι καλλιτέχνες της Chili Art Gallery εκθέτουν έργα τους στην ομαδική έκθεση “Intro”, που θα διαρκέσει έως την Τετάρτη 30 Μαρ-τίου. Ακούμε, λοιπόν, με προσοχή. Στην οδό Δημο-φώντος 13-15, στο Θησείο. Τηλ. 210-7292564, www.chiliart.gr.

Οι αγαπητοί μας Pet Shop Boys έγραψαν τη μουσική για το μπαλέτο “The Most Incredible Thing”, που είναι βασισμένο στην ιστορία του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Η είδηση, όμως, που αφορά τους Αθηναίους είναι ότι η παράσταση μάλλον θα παρουσιαστεί και εδώ, γεγονός που, αν -όπως ευχόμαστε- πραγματοποιηθεί, προβλέ-πεται να ενθουσιάσει τους λάτρεις του είδους και όχι μόνο! Θα σας κρατήσουμε ενήμερους.

Η dj Θέμις Κοζανίδου φωτογραφίζεται για τη Metropolis στα decks του club Noiz, εκπλήσσοντάς μας ευχάριστα με τις επιλογές της ξένης dance house μουσικής που διοχετεύει στα ηχεία. Δηλώνει πως προσπαθεί να παίζει όσο το δυνατόν λιγότερες ελληνικές εμπορικές επιτυχίες, κάτι που εξακριβώσαμε και εμείς κάπου μεταξύ δεύτερης και τρίτης βότκας.

Οι συλλέκτες αντικών της Αθήνας έχουν εκτιμήσει δεό-ντως το κατάστημα της πλατείας στη Βαρβάκειο Αγορά,

που ξεχειλίζει από παλαιά, όμορφα αντικείμενα. Ανάμεσά τους και γνωστοί σταρ του θεάτρου και του κινηματογρά-

φου, τους οποίους οι περαστικοί βλέπουν, έκπληκτοι, να ψάχνουν ανάμεσα στους σωρούς των αναμνήσεων.

22

Οι δισκογραφικές εταιρείες τυπώνουν τώρα ολοέ-να και περισσότερα άλμπουμ σε βινύλιο, σε μία ύστα-τη προσπάθεια να καταπολεμήσουν την πειρατεία των CD. Στον τοίχο του «άκαπνου» Black Duck της πλατεί-

ας Καρύτση, όπως και στο Mojo της Παπαδιαμαντοπού-λου, ξεχωρίζουν συλλογές από αθάνατες αναμνήσεις.

Οι θεατές της παράστασης «Τι θα κάνουμε τώρα;», που παρουσιάζεται αυτό τον καιρό στην οδό Χαβρίου 7 κοντά στο Σύνταγμα, παίρνουν μια γεύση από τους θησαυρούς που κρύβουν τα παλαιά κτίρια της πόλης. Οι εσωτερικές σκάλες, οι λεπτομέρειες στα κιγκλιδώματα και η διαρρύθ-μιση των χώρων μάς θυμίζουν πώς ζούσαν κάποτε οι κα-θημερινοί άρχοντες της Αθήνας.

Αθήνα 1958, οδός Πατησίων 136, Κυψέλη. Ο Θεόδωρος Παπαθεοδώρου ανοίγει το Au Revoir, ένα μικρό ζεστό μπαρ με πατάρι και υπόγειο, κοντά στη συμβολή με την οδό Αγίου Μελετίου. Τότε, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι με αυτή την απόφαση θα έγραφε ιστορία στην κοσμική νυχτε-ρινή ζωή της πρωτεύουσας. Και άρχισε να σερβί-ρει ποτά. Με μεράκι.

Αθήνα 2011. Θέλω να μάθω την ιστορία από πρώτο χέρι. Η ξύλινη επένδυση των τοίχων, τα καθίσματα σε design ’60s και οι μικροί τριγωνικοί πάγκοι που «βολεύουν και δεν πιάνουν και χώρο», τα φίνα λεπτά κάγκελα στο πατάρι, τα ρετρό φω-τιστικά από μπαμπού που φωτίζουν διακριτικά τα πρόσωπα των πελατών, τα πάντα εδώ αποπνέουν το λεπτό γούστο μιας vintage πραγματικότητας που έξω από την πόρτα του Au Revoir έχει παρέλ-θει ανεπιστρεπτί. Σε πολύ μικρή ένταση ακούγεται ένα τραγούδι των Blondie που το διαδέχεται μια μεγαλειώδης Billie Holiday! Ο κ. Λύσανδρος Πα-παθεοδώρου, ο αδελφός του Θεόδωρου, στέκεται πίσω από το μπαρ δίπλα στο γιo του, τον Σωτήρη, που όπως μου εξηγούν αναλαμβάνει τώρα τα ηνία της μικρής ιστορικής επιχείρησης. Σκοπεύει άρα-γε να κάνει αλλαγές; «Δεν νομίζω», μου απαντάει ο πατέρας του. «Το μαγαζί έχει παραμείνει όπως ήταν από την ημέρα που άνοιξε και πιστεύουμε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξει».

Με ξεναγούν στη διαδρομή του Au Revoir, η οποία άρχισε μετά από τη γνωριμία του Θεόδω-ρου με το διακεκριμένο αρχιτέκτονα Αριστοτέλη

Προβελέγγιο, ο οποίος του είπε τότε: «Ανοιξέ το και θα σε βοηθήσω». Ο Λύσανδρος μπήκε στην εικόνα το 1960 σε ηλικία 21 ετών, για να βοηθήσει τον αδελφό του. «Ο κόσμος τότε ήταν πολύ διαφορετικός, ήσαν όλοι σχεδόν μια πα-ρέα, γελούσαν, χόρευαν». Το μπαρ γρήγορα έγινε σημείο συνάντησης για μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής που μαζεύονταν μετά τις παραστάσεις τους. «Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Χατζηχρήστος, Αυ-λωνίτης, Ηλιόπουλος, Βέμπο, Καλουτά, Κοντού, όλοι πέρασαν. Ακόμα και τον Σινάτρα έφεραν στο μαγαζί όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα». Με τέτοια πελατεία τα ευτράπελα ήταν συνηθισμένα. «Μια φορά μπήκε μια κυρία και βρήκε το σύζυγό της να φλερτάρει στο πατάρι με μια νεαρή γυναίκα. Την κοίταξε ήρεμα και της είπε: ‘Δεσποινίς, ευχαριστώ για την παρέα που κάνατε στον άντρα μου’, τον πήρε και έφυγαν». Το διάσημο στέκι ενέπνευσε και αρκετούς πνευματικούς ανθρώπους του τό-που, όπως ο Δημήτρης Ψαθάς που το μετέφερε σε χρονογράφημά του. Τι κάνει λοιπόν ένα μπαρ τόσο επιτυχημένο; «Η εχεμύθεια του μπάρμαν!» απαντά αμέσως ο κ. Λύσανδρος. «Οσα εξομολο-γούνται οι πελάτες ‘φεύγουν’ μαζί τους. Ο μπάρ-μαν δεν πρέπει να συζητάει αυτά που ακούει, δι-ότι ακούει πολλά. Πρέπει επίσης να καταλαβαίνει πότε θέλει κουβέντα ο πελάτης και πότε να μείνει μόνος του. Εχω περάσει πολύ ωραία εδώ, επει-δή ο σεβασμός ήταν αμοιβαίος με τους πελάτες. Τώρα όμως είναι καιρός να αναλάβει ο Σωτήρης».

«Πριν από λίγους μήνες παραιτήθηκα από

τη δουλειά μου», λέει ο Σωτήρης. «Είχα έρθει και στο παρελθόν για part time βοήθεια, χωρίς ακόμα να έχω συνειδητοποιήσει ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Τώρα όμως ξέρω ότι είναι βαριά η κληρονομιά. Ο κόσμος που έρχεται εδώ δεν είναι απρόσωπος, όπως πίστευα αρχικά. Βλέ-πω ότι υπάρχει ένα δέσιμο με τον πελάτη, μια ιδι-αίτερη σχέση, μια επαφή».

Για τις φήμες που κυκλοφόρησαν πριν από καιρό ότι κλείνει το Au Revoir, οι οποίες μάλι-στα σχολιάστηκαν και από τον Τύπο, μου εξηγούν πως τελικά δεν το έδωσαν επειδή το αγαπούν πολύ, ενώ ο Σωτήρης συμπληρώνει ότι η θετική ανταπόκριση από τον κόσμο τον όπλισε, ώστε να μην τα παρατήσει εύκολα. Η Νίνα Σιμόν σιγοντά-ρει ένα φρέσκο ποτό και εγώ αφήνομαι στην αίγλη μιας άλλης εποχής που μου έκανε τη χάρη να ξα-ναζωντανέψει μπροστά στα μάτια μου.

Ο πολιτισμός ενός τόπου δεν φαίνε-ται μόνο από τα μουσεία του. Ενίοτε, σερβίρεται με κομψό τρόπο και αρκε-τό πάγο, συνοδεία μουσικής και ζω-ντανών, ακόμα, αναμνήσεων. Και μην πιστεύετε τις φήμες, το Au Revoir δεν κλείνει.

Βρίσκεται στην επικαιρότητα, επειδή συνεχίζει να μας αρέσει, επειδή δεν μας απογοητεύει, επειδή τα καινούργια της τραγούδια και οι καινούργιες της εμφανίσεις είναι πάντα εξαιρετικές.

Τρεις απόψεις, λοιπόν, για την Νατάσσα Μποφίλιου.

Είναι λίγο πάνω από τα 25, και όμως τραγουδάει λες και κουβαλάει τις εμπει-ρίες μιας ζωής. Είναι κατάξανθη και εξωστρεφής, και όμως έχει φινέτσα. Ντύνεται κοριτσίστικα και χαμογελά-ει παιδικά, και όμως έχει θηλυκότη-τα. Θεωρείται από τις σημαντικότερες νέες ερμηνεύτριες. Και όμως παραμένει προσγειωμένη, ένα πανέμορφο κορίτσι της διπλανής πόρτας με υπέροχη φωνή, που κυκλοφορεί καθημερινά ανάμεσά μας στους δρόμους της Αθήνας. Η Νατάσσα Μποφίλιου αποτελεί πλέ-ον φαινόμενο για την ελληνική έντε-χνη μουσική, έχοντας κατακτήσει ακόμα και τους πιο δύσπιστους και δύσκολους ακροατές. Τα Σαββατοκύ-ριακα παρέες ανηφορίζουν στου Γκύ-ζη και στριμώχνονται στο Μετρό, για να την ακούσουν να τραγουδάει τα τραγούδια της δικής της παρέας. Ερ-μηνεύει με περισσή ευαισθησία τους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, στίχους αληθινούς και καθημερινούς όλο λυρισμό, πετώντας πάνω στην εμπνευσμένη μουσική του Θέμη Κα-ραμουρατίδη. Το κοινό ταυτίζεται μαζί της. Την φωνάζει Νατασσούλα. Την αγαπάει, όπως τα παιδάκια στις αρ-χές της δεκαετίας του ’80 αγαπούσαν την Κάντι Κάντι. Το κορίτσι που τους μοιάζει, το κορίτσι που θα ήθελαν να είναι δικό τους. Και όλη αυτή η αί-σθηση εγγύτητας που δημιουργεί, δεν αφαιρεί τίποτα από την καλλιτεχνική της υπόσταση. Το τρίο Μποφίλιου - Ευαγγελάτος - Καραμουρατίδης αποτελεί μία από τις

σημαντικότερες σύγχρονες μουσικές συμπράξεις. Είναι ένα αθηναϊκό μου-σικό Rat Pack. Η ξεχωριστή επικοινω-νία που υπάρχει ανάμεσα στους τρεις καλλιτέχνες βγαίνει και στη μουσική τους, φανερώνοντας μια συλλογικό-τητα, η οποία έμοιαζε να έχει εξαφα-νιστεί από τους σύγχρονους δημιουρ-γούς, και μάλιστα αυτής της γενιάς. Μια συλλογικότητα που βρίσκει αντα-πόκριση σε ένα κοινό που ταυτίζει τις εμπειρίες και τα βιώματά του με τους στίχους του Ευαγγελάτου, τη μουσική του Καραμουρατίδη και τη φωνή της Μποφίλιου. Ενα κοινό που βγαίνει από τη μοναχικότητά του και γίνεται μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου. Το άλμπουμ «Εισιτήρια Διπλά» του 2010 κέρδισε μια θέση στις λίστες με τα κα-λύτερα της χρονιάς πολλών μουσικών sites και περιοδικών. Μας σύστησε ένα έντεχνο (ο όρος χρησιμοποιείται καταχρηστικά, η μουσική των «Εισιτη-ρίων» δεν χρειάζεται ταμπέλες) μακριά από την κουραστική μεμψιμοιρία και τη διάθεση εντυπωσιασμού, με ποπ καταβολές ως προς την αισθητική, με το βλέμμα στη Δύση και τις ρίζες στην Ανατολή. Ενας ήχος που έχει αγκαλιά-σει τη δυτικότροπη μουσική, αλλά έχει τιμήσει την ελληνική. Και πολλές ιστο-ρίες. Ιστορίες για πρώην, για μεγάλες αγάπες, για ραντεβού, για λύκους και ομπρέλες και όνειρα, χωράνε μέσα στα ταξίδια που κάνουμε συνήθως μόνοι μας, ευχόμενοι την επόμενη φορά να ζητήσουμε εισιτήρια διπλά.

Οδηγώ στην κίνηση. Πονοκέφαλος... Κο-λωνάκι εν έτει 2004. Μελωδία στα ραδιό-φωνά μας και νέο τραγούδι. Μια Νατάσσα. Απίστευτη συγκίνηση από το πρώτο άκου-σμα. Η «Ασπιρίνη». Οδηγώ και πάλι πέντε χρόνια μετά. Στην Εθνική Αμυνα. Μαύρο χάλι, από γκομενι-κά συγκεκριμένα. Παίζει το «Aεράκι». Την ίδια ημέρα λίγο αργότερα… «Μικρή Διαφο-ρά». Είμαι ερωτευμένος. Ραντεβού με καφέδες και γλυκά. Στο κέντρο. Συνέντευξη για το Αntivirus με την Νατάσ-σα, τον Γεράσιμο, τον Θέμη... Περνάνε τρεις ώρες. Περνάμε υπέροχα. Ακόμη λυπάμαι τον άνθρωπο που έκανε την απομαγνητο-φώνηση. Δεν θυμάμαι ποτέ να έφυγα με με-γαλύτερη χαρά από συνέντευξη.Περνάνε και άλλα τρια χρόνια. Και περνάω σταθερά από το Μετρόπολις, το Σταυρό, το Γκάζι, το Μετρό. Δύο δίσκοι ακόμη που λιώσανε. Και κάθε στιγμή, που μπορεί να είναι ένας καφές, μια βόλτα, η σκηνή ή τα παρασκήνια, δεν αλλάζει τίποτα.Αυθόρμητη, γλυκιά, ξανθιά και ειλικρινής, επικοινωνεί. Μια γυναίκα που επικοινω-νεί συγκεκριμένα και το υποστηρίζει με όλο της το είναι. Γιατί αυτό είναι που χα-ρακτηρίζει έναν καλλιτέχνη ως μεγάλο. Να σου επικοινωνεί αυτό που θέλει και αυτό που κάνει άμεσα, χωρίς περιστροφές και στην ποιότητα και το βάθος που γουστά-ρει. Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι, πιστεύω, από τις περιπτώσεις των νόμων που δεν αλλάζουν. Ενα ραντεβού που θα ανανεώ-νεται κάθε χρόνο με την ίδια αγάπη και ενθουσιασμό.

“Which side are you on?” Ηταν μαγική η στιγμή, όταν είχα ακούσει πριν δύο χρόνια αυτό το υπέροχο ούτως ή άλλως τραγούδι να το ερμηνεύει με έναν εξίσου υπέροχο τρόπο η Νατάσσα Μποφίλιου. Δεν ήταν να πάω. Τραβηχτό με πήγαν. Και βρέθηκα στη σκηνή του Metropolis στην Πανεπιστημίου, νομίζω στο δεύτερο όροφο. Με κάθε λεπτομέρεια μπορώ να σου μιλήσω για εκείνη τη βραδιά. Τόσο με συγκίνησε. Και αυτό έψαχνα όλο αυτό τον καιρό στο ελληνικό τραγούδι. Λίγο συ-γκίνηση. Λίγο αίσθημα. Λίγο διαφορετι-κό. Και το βρήκα ξαφνικά μπροστά μου… πολύ!Η Νατάσσα Μποφίλιου για μένα είναι και κυρία και αλάνι. Και αλώνια και σαλόνια. Οσο με μαγεύει να τραγουδά Μοσχολιού και Αλεξίου, άλλο τόσο με εκφράζει με τις ερμηνείες της για τον «Προσωπικό της Ιησού» αλλά και όταν λέει «Σιγά μην κλά-ψω». Και φυσικά, τα τραγούδια της. Θυμά-μαι πως με αφορμή το «Σ’ έχω βρει και σε χάνω», έκλαψα ξανά με τραγούδι. Μόλις την προηγούμενη Παρασκευή δώσα-με ξανά ραντεβού στο Μετρό. Και το ταξίδι ξεκίνησε με το «Ραντεβού» από το «Τρίο της Μπελβίλ». Και ήρθε και μια βροχή, την ώρα που «Ψυχές και Σώματα» βρέθηκαν στον ίδιο παλμό. Εκείνον που δέχεσαι «Εν λευ-κώ». Λες και συναντάς ένα «Τυχερό αστέρι» και λες «Το ’χει τ’ αστέρι μου!» Επομένως, Νατάσσα μου, ένα μεγάλο «Ευχαριστήριο» για άλλη μια υπέροχη βραδιά. Σου ξαναδίνω «Ραντεβού» στο Μετρό, μια Παρασκευή ή ένα Σάββατο λοιπόν… Ρα-ντεβού με σένα και τους φίλους σου. Γιατί η Νατάσσα έχει όχι έναν, αλλά δύο άσους στο μανίκι της. Τον ένα τον λένε Θέμη. Και τον άλλο Γεράσιμο.

«με τα καράβια που με πήγαινες να δω… ταξίδευα»

re you on?” Ηταν μαγική η ίχα ακούσει πριν δύο χρόόνια αχο ούτως ή άλλως τραγούδι

ύει με έναν εξίσου υπέροχο σσα Μποφίλιου.

πάω. Τραβηχτό με πήγαν.στη σκηνή του Metropolis τημίου, νομίζω στο δεύτερο άθε λεπτομέρεια μπορώ ναγια εκείνη τη βραδιά. Τόσο

Και αυτό έψαχνα όλο αυτό ελληνικό τραγούδι. Λίγο συ- αίσθημα. Λίγο διαφορετι-

ήκα ξαφνικά μπροστά μου…

ποφίλιου υ για μέέννα είναι και νι. Καιι αλώνια κκαι σαλόνια. ειει ν να α τραγουδάδά Μοσχολιού άλλο τόσο μμεε εκφράζει με της για τον «ΠΠροσωπικό της και όταν λέει ι «Σιγά μην κλά-κά, τα τραγοούδια της. Θυμά-

φορμή το ««ΣΣ’ έχω βρει και σε α ξανά μμε ε τρτραγούούδι. ηγούμμενη Παρασκεευή δώσα-βού στο Μετρό. Και τοτ ταξίδι «Ραντεβού» από το «ΤΤρίο της ήρθε και μια βροχή,, την ώρα

καιι Σώμώ ατα» βρέρέθηθηκαν στον κείείνονον ποπουυ δέδέχχεσαι «Εν λευ-υναντάς ένα «Τυχερό αστέρι»ει τ’ αστέρι μου!» Επομένως, ένα μεγάλο «Ευχαριστήριο»

πέροχη βραδιά. «Ραντεβού» στο Μετρό, μιαένα Σάββατο λοιπόν… Ρα-

α και τους φίλους σουου.. ΓιΓιαττατατα ίίί ει όχι έναν, αλλλλλλλλλάάά άά δύδύδύδύδύδύδύύύοο οο άάάάάάάάάάάάάάάσάά ουουουουςς . Τοοοοοοοοοοοονννννν ννννννν ένα τον λένε Θ ΘΘΘέμέμμέμμμμμμμμμμμηηη.ηηηηηηηηηηηηηη Κ Κ Καααι σιμμμμμμμμμμμμμμοοοοο.οοοοοοοράβάβάβάβάβάβάβάβάβάβάβάβάάββια ππππππππππππποοουουουουουοουουουο μ μμ μ μμμεεεεε ε πήπήήήπήπήπήπήπήπήπήπήήήγγγγαγγγγγγγ ιννννννννννεςεςεςεςεςεςςεςεςςςςςε ν α δωδωδωωωδωδωωωωωωωω……… …………» * Στίχος από το τραγούδι «Κοίτα εγώ»

σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου και μουσική Θέμη Καραμουρατίδη.

Να ζει κανείς ή να μη ζει; Κλασικός πέρα για πέρα ο σεξπιρικός «Αμ-λετ», αποτελεί πρόκληση για κάθε άνθρωπο του θεάτρου. Ο Θάνος Πα-πακωνσταντίνου πήρε την απόφαση να υποδυθεί τον πρίγκιπα της Δα-νίας και να σκηνοθετήσει την παράσταση, στην πρώτη θεατρική από-πειρα της νεοσύστατης ομάδας The Helter Skelter Company.

Για να συναντήσω τον Αμλετ, τη Γερτρούδη, την Οφηλία και τους υπόλοιπους ήρωες του σεξπιρι-κού «Αμλετ», αρκεί να πάω μέχρι το Μοναστηράκι. Εκεί, σε ένα χαώδες κτίριο η ομάδα The Helter Skelter Company έχει μετατρέψει ένα δωμάτιο σε θεατρική φωλιά και κάνει πρόβες για την παράστα-ση «Αμλετ, ο Πρίγκιπας της Δανίας», που ανεβαί-νει στις 18 Μαρτίου στο Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Ο Θάνος Παπακωνσταντί-νου δίνει τις τελευταίες οδηγίες στην πρόβα των παιδιών και αποχωρεί για να ξεκινήσει η κουβέ-ντα μας. Το πρώτο πράγμα που τον ρωτάω είναι κατά πόσο είναι παράτολμο ένας νέος ηθοποιός να διασκευάζει, να σκηνοθετεί και να αναμετριέται με τον «Αμλετ». Απαντάει με ερώτηση: «Εφόσον θέλεις να κάνεις αυτό το υπέροχο έργο, γιατί να μην το κάνεις; Υπάρχει ηθοποιός που δεν θέλει να παίξει ρόλους από τον Σέξπιρ;» Βρέθηκαν άνθρω-ποι που του είπαν ότι αυτό το βήμα είναι κάπως παράτολμο; «Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρ-χουν ακόμα», λέει γελώντας.

Ο Θάνος φλέρταρε εδώ και χρόνια με την ιδέα του «Αμλετ». «Ποτέ δεν νιώθεις έτοιμος να κάνεις κάτι τέτοιο. Οσο θεωρείς ότι προετοιμάζε-σαι και μπαίνεις στη διαδικασία να τελειοποιη-θείς, δεν πρόκειται αυτή η ώρα να έρθει ποτέ και να πεις ‘τώρα είμαι έτοιμος’. Οσο περιμένεις δεν κάνεις τίποτα, απλώς πρέπει να πεις ότι ξεκινάω και το κάνω». Ο ίδιος δείχνει ότι δεν φοβάται για την επιλογή του. Αντίθετα, νιώθει πολύ ασφαλής, διότι κάνει τη δουλειά αυτή με παιδιά μαζί με τα οποία σπούδαζε στη δραματική σχολή Εμπρός-Θέατρο Εργαστήριο. «Είναι ωραίο, διότι όλοι στην ομάδα γνωριζόμαστε καλά, εκτιμάμε ο ένας τον άλλον, έχουμε συνεργαστεί στη σχολή και έχουμε κατακτήσει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας».

Ο Θάνος γεννήθηκε στη Λάρισα, στα 18 του πήγε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει Νομι-κή. Εκεί, μαζί με φίλους του έφτιαξε την ομάδα FACTA NON VERBA και ανέβασαν θεατρικές παραστάσεις, devised theatre, street theatre, performances. Οι παραστάσεις αυτές αποτέλεσαν την αφορμή για να κάνει το επόμενο βήμα, να κα-τέβει στην Αθήνα για να σπουδάσει σε δραματική σχολή. Πλέον, στα 29 του, έχει τη δυνατότητα να ανεβάζει τον «Αμλετ», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι ρόδινα. «Ολη η παράσταση κινείται με δικά μας χρήματα», λέει ο Θάνος, «Για να μπεις στη λίστα επιχορήγησης του Υπουργείου, πρέπει να έχεις παρουσιάσει δύο δουλειές, άρα εμείς που είμαστε νέα ομάδα δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από εκεί. Εννοείται δεν πληρωνόμαστε και ξέρουμε ότι δεν μπορεί να γίνει απόσβεση των χρημάτων που έχουμε βάλει».

Ο κόσμος του Αμλετ«Ο Αμλετ, ένας άνθρωπος που βλέπει τον κό-

σμο του να καταρρέει, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να μπει σε μια διαδικασία να τον επαναπροσδιορί-σει. Αρνείται, αδειάζει, απαξιώνει τους πάντες και τα πάντα, για να καταλάβει στο τέλος ότι υπάρχει μια νομοτέλεια στα πράγματα. Καταστρέφει οτιδή-ποτε και οποιονδήποτε υπάρχει γύρω του, για να φτάσει στο σημείο να καταλάβει ότι ‘σίγουρα κά-

ποια πρόνοια αποφασίζει ως και αν θα πέσει ένα σπουργίτι’. Είναι ένας κόσμος που γκρεμίζεται, και καταλαβαίνει λίγο πριν έρθει το τέλος ότι υπάρ-χει μια μυστική σύνδεση όλων των πραγμάτων και ότι όλα είναι καταδικασμένα να γίνονται πάντα έτσι». Μια κατάσταση δηλαδή λογική, ακόμα και έξω από το σεξπιρικό κόσμο. «Ολοι περνάμε από τη διαδικασία της άρνησης των πάντων μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να αποδεχτούμε ότι τα πράγ-ματα είναι έτσι. Είναι ένας άνθρωπος διανοούμε-νος που κουβαλάει το σύμπλεγμα της κουλτούρας αυτής. Μια κουλτούρα που σχολιάζει, στέκεται, κρίνει, επικρίνει οτιδήποτε συμβαίνει χωρίς να προχωράει σε κάποια δράση. Είτε δεν μπορεί είτε αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει νόημα για αυτήν...

Η απόσταση από τη σκέψη μέχρι τη δράση είναι μεγάλη. Δεν είναι εύκολο πράγμα και δεν είναι μόνο αυτό, διότι, εάν δράσεις, πρέπει να αναλά-βεις και το κόστος».

Στο χώρο που βρισκόμαστε υπάρχει ένα ξύ-λινο μεγάλο τραπέζι, άδεια πλαστικά μπουκάλια νερό, μαξιλάρια, ροδοπέταλα, στέμματα, τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, σπασμένα ποτήρια, καφέδες, ένα εντυπωσιακό γλυπτό νεκροκεφαλής, μια πλα-στική τούρτα. Κοιτάω κάτι σημειώσεις του Θάνου που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι, αλλά δεν μπο-ρώ να καταλάβω τίποτα, δεν μου το επιτρέπει ο γραφικός χαρακτήρας του. Λίγο πριν φύγουμε, τον ρωτάω αν υπάρχει κάποια φράση από το έργο που έχει ξεχωρίσει και του δίνει τροφή για σκέψη. «Είναι μια φράση του Οράτιου», λέει, «Τα πνεύμα-τα των ανθρώπων είναι αγριεμένα. Ερχονται φο-βερά πράγματα στον κόσμο».

Τέσσερις άντρες ηθοποιοί και ένας σκηνοθέτης στήνουν μια παράσταση με τέσσερις διαφορετικούς ρόλους, όπου όμως τελικά ο κάθε ρόλος εί-σαι εσύ. Ο Δημήτρης Κομνηνός με-ταφράζει και σκηνοθετεί το “Fucking Games” του Grae Cleugh για πρώτη φορά στην ελληνική θεατρική σκη-νή, μια παράσταση που απέσπασε το βραβείο Lawrence Olivier το 2003. Ο Γιώργος Γιαννακάκος, ο Μάνος Κανναβός, ο Χάρης Μπόσινας και ο Μαρίνος Παναγιωτάκης μοιράζονται τους τέσσερις χαρακτήρες του έργου και σταδιακά ανοίγουν όλα τα χαρτιά τους, μένοντας εκτεθειμένοι σε ένα παιχνίδι εξουσίας, επιθυμιών, αγά-πης και φόβου. Τους συνάντησα στο θέατρο πριν από την παράσταση της Κυριακής και προσπάθησα να μάθω περισσότερα σχετικά με αυτό που επέλεξαν να κάνουν.

«Η απόφαση να παίξουμε συ-νίσταται στο ότι το έργο ενέχει πολύ βαθύτερα νοήματα και δεν εμμένει απλώς στην gay θεματολογία. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να παίξου-με ο καθένας ένα ρόλο σημαντικό σε

ένα όμορφο θέατρο στο κέντρο της Αθήνας, που μας ταιριάζει όχι μόνο στην αισθητική, αλλά και στη λο-γική του τρόπου λειτουργί-ας του», μου λέει ο Χάρης

Δυο gay ζευγάρια επιδίδο-νται σε έναν ανελέητο λε-κτικό αγώνα επί σκηνής, σε μια από τις πιο ιδιαίτε-ρες παραστάσεις της χρο-νιάς. Το “Fucking Games” του Grae Cleugh μόλις έφτασε στην αθηναϊκή σκηνή, το είδαμε, το χει-ροκροτήσαμε και κάναμε μια κουβέντα περί θεά-τρου και σχέσεων με τους συντελεστές του.

Μπόσινας. «Δουλέψαμε», συνεχίζει, «με πολλή ειλικρίνεια. Αυτό είναι κάτι σπάνιο στο θέατρο, αλλά εδώ συνέβη. Ανακαλύπτουμε τόσες πολλές αλή-θειες σ’ αυτό το έργο, που κάποιες φο-ρές γίνεται τρομακτικό».

Η «αλήθεια» αυτή του “Fucking Games”, πέρα από το ίδιο το κείμε-νο, οφείλει πολλά στην ικανότητα των ηθοποιών να εργάζονται συλλο-γικά και να είναι ταυτόχρονα ανοιχτοί στην επικοινωνία με το κοινό. Ο Μα-ρίνος Παναγιωτάκης περιγράφει μία από τις πρώτες φορές που βρέθηκαν όλοι μαζί: «Δεν γνωριζόμουν με κανέ-ναν από τους τρεις τους. Ετοιμαζόμα-σταν να βγούμε στη σκηνή και να κά-νουμε έναν αυτοσχεδιασμό πάνω στο έργο, όταν ξαφνικά έρχεται ο Μάνος, με ακουμπάει στην πλάτη και μου λέει ‘όλα θα πάνε καλά’. Ενιωσα πολλή ασφάλεια, κι αυτό μέτρησε πολύ στην τελική απόφασή μου πως ναι, θέλω να το κάνω».

«Το κοινό μας αιφνιδιάζει»«Δεν είχα απόλυτη γνώση του τι έχου-με δημιουργήσει, μέχρι τη στιγμή που το παρουσιάσαμε σε κοινό. Το απο-τέλεσμα με σόκαρε πολύ ευχάριστα», ομολογεί ο Μάνος Κανναβός. Ο Μα-ρίνος πίστευε πως ό,τι και αν γίνει, το φινάλε θα σώσει την παράσταση. «Ομως τελικά λειτουργεί όλο το έργο με έναν περίεργο τρόπο. Ερχονται κα-μιά φορά θεατές και μας λένε πράγμα-τα που εμείς σκεφτόμαστε πάνω στη σκηνή, αλλά δεν αναφέρονται πουθε-νά στο κείμενο». Η επιγραμματική δι-ατύπωση του Γιώργου μού άρεσε: «Το κοινό φωτίζει διάφορες περιοχές του έργου και μας αιφνιδιάζει».

Σημαντικό για το αποτέλεσμα εί-ναι το καλό κλίμα που υπάρχει όχι μόνο στη σκηνή, αλλά σε ολόκληρο το χώρο του θεάτρου. «Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά», λέει ο Χάρης. «Δεν είμαστε μόνο εμείς που είμαστε καλά μεταξύ μας· είναι ο Βαγγέλης Κανδί-ας που ρυθμίζει τα φώτα και ουσια-στικά έχει στα χέρια του όλη την πα-ράσταση, είναι ο Δημήτρης ο Κομνη-νός που μας εμπιστεύτηκε και μας έκα-νε να νιώσουμε ασφάλεια και όλοι οι εργαζόμενοι στο θέατρο». Αυτό είναι κάτι που το παρατηρεί ο κάθε επισκέ-πτης-θεατής, το εισπράττει. «Ολοι ζού-νε αυτό που συμβαίνει εδώ εξίσου και υπάρχει μια σπάνια συνθήκη σεβα-σμού και καλής συνεργασίας».

Εχουν καταφέρει να δημιουρ-γήσουν ένα περιβάλλον με δυναμι-κές, αλλά το να περνάνε καλά μετα-ξύ τους ούτε τους αρκεί ούτε είναι

αυτό που επιζητούν. Για τον Γιώργο Γιαννακάκο το «περνάμε καλά» είναι κάτι που επαναδιαπραγματευόμαστε σε αυτήν τη χώρα σήμερα. «Δεν εν-διαφέρει κανέναν το αν οι ηθοποιοί περνάνε καλά στο καμαρίνι ή στη ζωή τους. Το στοίχημα είναι να κα-ταφέρεις να σεβαστείς τον άλλον και να σε σεβαστεί κι εκείνος».

Τίποτα στην τύχη Τέσσερις ρόλοι ακροβολισμένοι στο χάος του προσδιορισμού των επιθυ-μιών, τέσσερις διαφορετικές οπτικές για το πώς θα πρέπει να είναι μια σχέση. «Το έργο λειτουργεί πολύ με τους συμβολισμούς, δεν αφήνει τί-ποτα στην τύχη», παρατηρεί ο Χάρης. Ο Γιώργος τον συμπληρώνει, λέγο-ντας πως «η αρετή του έργου είναι ότι δεν μιλάει για άσπρα και μαύρα πράγματα. Εχει συμβολισμούς και οι ήρωες είναι φορείς των ιδεών τους, αλλά καμία στάση ή συμπεριφορά

δεν δικαιώνεται». Σε αυτό το έργο, ο καθένας παίρνει στο τέλος αυτό που του αξίζει σύμφωνα πάντα με τις επι-λογές του. Δεν χαϊδεύονται μάτια και αυτιά θεατών, δεν λυτρώνεται κανείς. «Ετσι είναι όλα τα σημαντικά έργα, δεν ταυτίζεται ο θεατής με έναν ήρωα, αντίθετα βρίσκει παντού ψήγματα της προσωπικότητάς του», συνεχίζει ο Γιώργος, που υποδύεται τον υποκινη-τή του «παιχνιδιού», έναν πενηντάρη, πρώην ακτιβιστή του gay κινήματος και νυν ιδιοκτήτη μεγάλου κλαμπ.

«Κανένας άνθρωπος δεν έχει μόνο μία διάσταση, αυτό ισχύει και στην πραγματικότητα, κανείς δεν πρεσβεύει μόνο την ομορφιά ή μόνο το χρήμα ή μόνο το κακό, ας πούμε», παρατηρεί ο Μάνος. Και ο Γιώργος τον συμπληρώνει, πηγαίνοντας τη συζήτηση λίγο βαθύτερα: «Το να έρ-χονται οι ήρωες αντιμέτωποι με ένα πιθανό ενδεχόμενο θανάτου, όσο κακοί και αν υπήρξαν στην πορεία

του έργου, είναι μια εξέλιξη που δεν δικαιώνει κανένα θεατή. Οπως και στη ζωή, δεν μπορείς να χαρείς με το θάνατο του άλλου, είναι μια κοινή αν-θρώπινη μοίρα».

Βλέποντας κανείς την παράστα-ση, αυτό που μεταφράζει στην πρώ-τη ανάγνωση είναι μια συνάντηση τεσσάρων προσώπων που χρησι-μοποιούν συνεχώς άμυνες για να καλύψουν τις αδυναμίες τους. Στην πορεία οι άμυνες πέφτουν, γιατί δεν είναι πια αρκετές και οι πανοπλίες αποδεικνύονται χάρτινες. Οι ήρωες θα μείνουν απογυμνωμένοι από κάθε ψέμα, απέναντι μόνο στις αλήθειες -των εαυτών τους κυρίως αλλά και των γύρω τους- τόσο τις έκδηλες, πα-σιφανείς και κοινές, όσο και τις πιο μύχιες. Και κάπου εκεί, ο καθένας από εμάς θα ανακαλύψει πως πάνω στη σκηνή βρίσκεται ο ίδιος του ο εαυτός μοιρασμένος άνισα σε τέσσε-ρις ρόλους.

30

Εν αρχή ήταν τα μπλιμπλίκια. Που κατοστάρικο τους έβαζες και

παιχνίδι γινότανε. Ιδρωμένοι μέσα στα ου-φάδικα, τα δίναμε όλα. Οι μανάδες μας προ-σπαθούσαν να μας ξεκαρφιτσώσουν από τα μηχανήματα του διαβόλου. Μάταια. Αδικος κόπος. Γλυκό πράγμα ο πειρασμός, ιδιαίτε-ρα όταν μεταμορφώνεται σε «ποδοσφαιράκι» -βλέπε “Sensible Soccer”. Και μετά ήρθε το Game Boy. Και το Mega Drive. Μεγαλεία. Οι παιχνιδομηχανές της καρδιάς μας. Και κάπου εκεί στις αρχές της εφηβείας μας ανακαλύψα-με το Αγιο Δισκοπότηρο για τα videogames,

το PC. Πολύ πριν σκάσει μύτη το «εξωγήι-νο» Playstation...

Για πολλούς από εμάς υπήρξε το χόμπι μας. Αν όχι το βασικό, ένα από τα αγαπημένα. Ικανό να κατεδαφίζει στα

τάρταρα τους βαθμούς μας στο τρίμηνο. Ικανό να μας κλείνει σπίτι Σαββατιάτικα.

Τόση η δύναμη του. Οση και μιας ερωτικής απογοήτευσης. Τα videogames συνδέθηκαν με τα κρίσιμα νεανικά μας χρόνια. Υπήρξαν τα αγαπημένα μας παιχνίδια. Γιατί καλά είναι τα

Playmobil και τα GI Joe. Αλλά ποιος πέρασε 24 ώρες ξύπνιος στήνοντας Lego; Κανείς. Σε πληκτρολόγια και

χειριστήρια όμως οι παλάμες μας έβγαλαν μυς.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η βιομηχανία των videogames γιγαντώθη-

κε. Εγινε ένα νέο Hollywood.

Τόσα εφέ, ούτε το “Avatar”. Ζωή σε 3D. Δό-θηκε μεγάλη βάση στα γραφικά και στον εντυ-πωσιασμό. Ετσι, μοιραία, η ευρηματικότητα και τα «καλά σενάρια» των παιχνιδιών κατέ-βηκαν επίπεδο. Αντίστοιχα, σιγά-σιγά γεννή-θηκε, όπως φαίνεται, μία νέα δίψα. Αυτή της επιστροφής στις ρίζες. Στην απλή χαρά του Super Mario.

Στο Facebook, οι φίλοι του Tetris κά-νουν θραύση. Σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Μια μεγάλη επιτυχία «εφαρμογής» για το παντοδύναμο iPhone είναι και το Angry Birds. Αναμφισβήτητα ένα παιχνίδι βασι-σμένο στη λογική του πάλαι ποτέ κραταιού στα τέλη των ’90s, Worms. Δημιουργούνται νέες πίστες για PacMan συνεχώς. Υπάρχουν ομάδες που μεταφράζουν παλιά adventure games -βλέπε Monkey Island- στα ελληνικά. Το μεράκι του χομπίστα.

Κάποιες προσπάθειες προκαλούν το θαυμασμό. Το site ονόματι Home of the Underdogs χαρίζει άφθονη συγκίνηση σε γερόλυκους των videogames σαν και του λό-γου μου. Μοιάζει με εγκυκλοπαίδεια για όλα εκείνα τα games, τα χαμένα στο χρόνο. Με screenshots, με περιγραφές, με κριτικές. Σαν μια τεράστια βιβλιοθήκη. Ικανή να σε γυρί-σει στις ηλεκτρονικές μυρωδιές των εφηβι-κών σου χρόνων.

Το ρητό “Citius, Altius, Fortius” είναι

αυτό που χαρακτηρίζει την υπερηχη-τική μας εποχή. Ξεχνάμε τα βασικά. Σε κάθε επίπεδο της ζωής. Ετσι και στα videogames. Ο αυθορμητισμός του κόσμου όμως τον οδηγεί συχνά πίσω στην πηγή. Και κάποιες φορές οι κρατούντες υπακούν. Εμπρός για videogames ξανά ευρηματικά!

Αλλά ακόμα και αν δεν συμβεί αυτό, η νοσταλγία είναι -κάποιες φο-ρές- ωραίο πράγμα. Προσωπικά μου αγαπημένα υπήρξαν πάντοτε τα RPG (Role Playing Games). Ιδιαίτερα τα διαδραματιζόμενα σε κόσμους που θυμίζουν τα γραπτά του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Μια στιγ-μή νοσταλγίας: Είμαι δε-καπέντε χρονών. Εξω έχει μια υπέροχη άνοιξη. Χαρά Θεού, η φύση οργιάζει. Σκασί-λα μου μεγάλη. Εγώ ακούω ένα δίσκο των Rush, ξανά και ξανά. Και προσπαθώ να τερματίσω το “Baldur’s Gate”. Εξω άνοιξη. Μπρά-βο της. Εγώ ζω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Σε έναν κόσμο γεμά-το τεράστια δάση, κάστρα, πολεμιστές και δράκους -Οh yeah! Κλείνει η παρένθεση. Ακούγομαι σαν nerd; Μπράβο μου. Εγώ τότε ένιωθα ευτυχισμένος. Εγώ και τα υπέροχα old school videogames.

OLD SCHOOL VIDEO

Πάκμαν, Τέτρις και Σούπερ Μάριο. Σας έλειψαν; Εμάς πολύ! Πατή-σαμε “Enter” στους λόγους που μας κάνουν να τα αναζητούμε ξανά.

31

Η έκθεση Game On 2.0 έχει τη σφραγίδα της Barbican Art Gallery. Και βρίσκεται υπό την αιγίδα του λονδρέζικου City. Και όχι, δεν πρόκειται για κάποια μεταμοντέρνα έκθεση μινιμαλιστικών γλυπτών. Αντίθετα, πρόκειται για ένα ταξίδι από τις απαρχές μέχρι το σήμερα του gaming. Και εδώ και τρεις μή-νες κάνει θραύση στην Τεχνόπολη. Αρχικά θα διαρκούσε έως τις 31 Ιανουαρίου, μα οι 20.000 επισκέ-πτες τον πρώτο μήνα της έδωσαν παράταση ζωής, μέχρι και τις 16 Μαρτίου. Ή μάλλον για να το πούμε καλύτερα πάτησαν το “Continue”.... Πρόκειται για ένα κινητό μουσείο βιντεοπαιχνιδιών. Μπορεί κάποιος να θαυμάσει μέχρι το “Spacewar” -εν έτει 1962 το gaming πήρε καλώ-δια και κουμπιά (κατά το σάρκα και οστά) με τον εν λόγω τίτλο. Μπο-ρεί να παίξει δωρεάν παιχνίδια, σε κονσόλες! Να ξαναβρεί τα «μπλι-μπλίκια» με τα οποία μεγάλωσε. Και πιθανόν να ξαναβρεί την υγειά του. Να αποκτήσει σφαιρική άποψη για την εξέλιξη των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Οπως στον τομέα της μουσικής επένδυσης. Και αν κάποτε τραγούδια των Blur «έντυναν» γνω-στό ποδοσφαιράκι, τώρα γίνεται και το αντίστροφο. Οι ήχοι των video games εμπνέουν καλλιτέχνες -βλέπε τον Γάλλο Danger- για να φτιάξουν μουσική. Η έκθεση Game On υπήρ-ξε μια ενδιαφέρουσα, για σχεδόν τρεις μήνες, πρόταση για την Αθή-να. Απόδειξη ότι η τεχνολογία έχει ιστορία, και ότι παίζοντας games δεν ξοδέψαμε απλώς την ώρα μας.

GAMES:

Pacman (1980) Κυνηγώντας πολύχρωμα φα-ντάσματα. Ή αλλιώς εάν δεν ξέρετε τι θα πει πώρωση, ρω-τήστε τον 35χρονο ξάδερφό σας.

Tetris (1984) Από τη Ρωσία με αγάπη και πώς τα puzzle απέκτησαν κίνηση.

Double dragon (1987) Εσύ και ο κολλητός σου δέρνε-τε κόσμο σε κακόφημους δρόμους -σαν παλιό b-movie. Ντουέτο on screen, αλλά και στα χειριστήρια.

Super Mario Bros (1985) Ο αγαπημένος μουστακαλής υδραυλικός που τρώει τα μα-νιτάρια σε κόσμους μαγικούς και ονειρεμένους. Working Class Hero.

Donkey Kong (1981) Αλλιώς, το prequel του Mario. Υδραυ-λικός εναντίον Γορίλα. Στα ύστερα χρόνια, ο γορίλας έγινε πρωταγωνι-στής.

Zelda (1986)Μύθοι και θρύλοι, μπουντρούμια, δάση, σπαθιά και τόξα. Και όλα αυτά σε πρωτόλεια ηλεκτρονική μορφή. Γλυκιά αθωότητα.

Sensible Soccer (1992) Το πιο original και κυριολεκτικά επιτρα-πέζιο «ποδοσφαιράκι». Ησουν ο μάγκας της γειτονιάς έτσι και το ήξερες καλά.

Arcanoid (1986)Κάτι ανάμεσα σε μπι-λιάρδο και πινγκ-πονγκ.

Sonic the Hedgehog (1991)Το αντίπαλο δέος του Mario. Ενας σκαντζόχοιρος Η προσπάθεια με-τράει, Sega…

Golden Axe (1989) Με ένα «πενηντάρικο» γινόσουν κάτι σαν τον Κόναν. Οποία πώ-ρωση, Θεέ μου!

Το ποδήλατο γίνεται τρόπος ζωής, έχει γεμίσει η Αθήνα. Αλίμονο όμως, παντού πα-ραμονεύει μια μάστιγα. Οι κλοπές ποδηλάτων κάνουν θραύση. Αλλά υπάρχει ελπί-δα. Ακολουθούν απλές συμβουλές για την αντιμετώπιση του φαινομένου.

Την περασμένη εβδομάδα, σχολώντας από τα ισπανικά, δεν βρήκα την «Ευ-τέρπη» στη συνηθισμένη της θέση. Δεν βρήκα επίσης ίχνος από το πέταλο και το σπιράλ με τα οποία την είχα δέσει. Το μοναδικό στοιχείο που μαρτυρούσε την κλοπή ήταν ο γδαρμένος κορμός του δέντρου. Αν ανήκετε σε αυτούς που έχουν αναπτύξει μία εξαιρετικά ιδιαίτε-ρη σχέση με το ποδήλατό τους -σε ση-μείο να το αποκαλούν με το όνομά του και να έχουν την (ψευδ)αίσθηση ότι αυτό τους απαντάει-, τότε η απώλεια είναι μεγάλη...

Μετά τις πρώτες μέρες κατάθλι-ψης, αποφάσισα να δράσω. Αλλωστε, δεν ήταν λίγοι οι ποδηλάτες που μου έλεγαν ότι είχαν αγοράσει το ποδήλατό τους, την επομένη κιόλας της κλοπής, στη Μενάνδρου ή στο Μοναστηράκι και μάλιστα σε προνομιακότατες τιμές! Ξεχύθηκα λοιπόν στη Μενάνδρου και σε όλους τους γύρω παράδρομους. Αν ήθελα, θα μπορούσα να προμηθευτώ ένα σωρό απαγορευμένα ή κλεμμένα πράγματα. Οχι όμως ποδήλατο. Φήμες λένε ότι ο κλοιός έχει στενέψει και ότι το παζάρι κλεμμένων ποδηλάτων σε αυτούς τους δρόμους έχει πλέον εκλεί-ψει.

Κυριακή πρωί κατευθύνθηκα προς Μοναστηράκι. Ευτυχώς, άκουσα τις συμβουλές όλων και δεν πήγα μόνη. Ανεβαίνοντας την Ασωμάτων, ανάμεσα στα μπακίρια, τα παλιά ρολόγια και τα γραμμόφωνα, είδαμε την «Ευτέρπη» να στέκεται καμαρωτή με κάποιον άγνω-στο καβάλα. Δεν ήταν μόνη της. Δεξιά και αριστερά στο δρόμο υπήρχαν κι άλλα ποδήλατα. Ανδρικά, γυναικεία, σπαστά, mountain και αγωνιστικά. Πήραμε βαθιά ανάσα και πλησιάσαμε. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, σε περι-

κυκλώνουν όλοι οι «έμποροι» και δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Διατηρήστε την ψυχραιμία σας το-νίζοντας ότι το ποδήλατο είναι δικό σας και ότι έχετε όλα τα απαραίτητα έγγραφα που το αποδεικνύουν. Το γνωστό παραμύθι που θα ακούσετε εί-ναι ότι αυτοί είναι απλοί μεταπωλη-τές που αγόρασαν το ποδήλατο από κάποιον τρίτο. Αν δεν φοβάστε τα μπλεξίματα, μπο-ρείτε να επιμείνετε τόσο ώστε κάποια στιγμή να το πά-ρετε και να φύγετε. Αν δεν έχετε και τόσο θάρρος, με 10-20 ευρώ το ποδήλατο μπορεί να γίνει και πάλι δικό σας...

Καλό θα είναι όμως να φροντίσετε όσο μπορείτε, για να μην χρειαστεί να μπείτε σε αυτή τη διαδικασία. Συνίσταται να χρησιμοποιείτε δύο διαφορετικές κλει-δαριές. Ενα πέταλο και μια αλυσίδα για παράδειγμα. Συνήθως, οι διαφο-ρετικές κλειδαριές απαιτούν διαφορε-τικά εργαλεία για να παραβιαστούν, με αποτέλεσμα η διαδικασία να γίνεται αρκετά χρονοβόρα. Μην αφήνετε το ποδήλατο για πολλές ώρες μόνο του και προτιμάτε να το δένετε σε πολυσύ-χναστα και φωτεινά σημεία, όχι όμως στο ίδιο σημείο πάνω από μία φορά. Οι καλές κλειδαριές που κυκλοφορούν στην αγορά έχουν πάντα βαθμό ασφα-λείας. Προτιμήστε κάποια από 8 βαθ-μούς και πάνω.

Τέλος, δεν κινδυνεύει μόνο το ποδήλατο αλλά και όλα τα αποσπώμενα μέρη του. Γι’ αυτό μην αφήνετε εξαρ-τήματα τα οποία μπορούν να αφαιρεθούν (φώτα, σέλα, κο-ντέρ). Η ιδανική λύση, φυσικά, είναι να έχετε πάντα οπτική επαφή με το ποδήλατο ή να το κουβαλάτε πάντοτε μαζί σας. Κάτι που μπορεί να γίνει με τα σπαστά ποδήλατα, όχι όμως και με όλα τα υπόλοιπα! Καλή τύχη!

Δύσκολοι καιροί για εμπόριο. Κάνεις μια βόλτα στους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης και οι άδειες βιτρί-νες σού δίνουν αμέσως την εικόνα της αγοράς. Τα σφιχτά μπάτζετ κυριαρχούν σχεδόν παντού και έχουν φυσικό επα-κόλουθο τα μαγαζιά να μην περνούν τις καλύτερες μέρες τους. Τι γίνεται όμως με τα ηλεκτρονικά καταστήματα; Τα μει-ωμένα λειτουργικά έξοδα τους δίνουν τη δυνατότητα να προσφέρουν χαμηλές τιμές, ικανές να τραβήξουν τους πελά-τες ακόμα και σήμερα. Σκεφτόμενος αυτά, αποφάσισα να κάνω μία συζήτηση με τον Σίμο Μαυροειδή, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της e-shop.gr που δραστηριοποιείται στο χώρο από το 1998, για να μου λύσει τις απορίες. «Αντιμετωπίζουμε την επιφυλακτικότη-τα των καταναλωτών, που τείνουν είτε να αναβάλλουν προσωρινά κάποιες αγορές τους είτε να στρέφονται σε πιο οικονομικές λύσεις»,

μου λέει και συνεχίζει: «Σε αντίθεση όμως με τις δύσκολες συγκυρίες, το επίπεδο των παραγγελιών δεν έχει μει-ωθεί σημαντικά και φτάνει τις 5.000 σε καθημερινή βάση».

Τις πωλήσεις τονώνουν κατά κύριο λόγο δύο κατηγορίες προϊόντων, τα λά-πτοπ και τα smart phones. Στην πρώτη περίπτωση μιλάει η ανάγκη για φορη-τότητα, με τις πωλήσεις των σταθερών υπολογιστών να μειώνονται αργά αλλά σταθερά, και στη δεύτερη η όλο και με-γαλύτερη διείσδυση του ίντερνετ στην καθημερινότητά μας. «Συχνά υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι για την απόκτηση τέτοιων συσκευών απαιτείται μεγάλη χρηματική επένδυση. Φυσικά αυτό δεν ισχύει», υποστηρίζει και τα νούμερα των πωλήσεων τον επιβεβαιώνουν.

Δεν περιορίζονται όμως μόνο σε γνώριμα “hi-

tech” μο-νοπάτια.

Π ρ ό -

σφατα, η αλυσίδα πρόσθεσε στην γκά-μα της τα ηλεκτρονικά έντυπα και τα φωτοβολταϊκά συστήματα. Οι τιμές στις εφημερίδες και τα περιοδικά είναι μέχρι και 50% χαμηλότερες από του περιπτέ-ρου με την ύλη να παραμένει ακριβώς η ίδια. «Η κίνηση βρίσκει ανταπόκρι-ση, κυρίως στους λάτρεις του περιεχο-μένου που εκμεταλλεύονται το χαμηλό κόστος», με βεβαιώνει. Οσον αφορά τα φωτοβολταϊκά, κι αυτά έχουν σημαντι-κή απήχηση στο κοινό. Μου εξηγεί πως το μυστικό βρίσκεται στην έγκαιρη το-ποθέτηση στην αγορά και την υποστή-ριξη που παρέχεται σε όλα τα στάδια της διαδικασίας, από την αρχική εκτίμηση της αίτησης μέχρι την εγκατάσταση και τη συντήρηση.

Δεν θα μπορούσα όμως να μην τον ρωτήσω και για τα “e-shop points”, τα φυσικά καταστήματα της εταιρείας. Αφού ξεκίνησαν από το ίντερνετ, γιατί δεν θέλησαν να μείνουν μόνο σε αυτό; Η απάντησή του είναι πως δεν μοιά-

ζουν με παραδοσιακά καταστήματα, γιατί δεν έχουν βιτρίνες ούτε με-γάλο stock. Δίνουν βά-ρος στο σέρβις και τις πωλήσεις και τη δυνα-τότητα να παραλάβεις την παραγγελία σου χωρίς να επιβαρυνθείς με έξοδα αποστολής. «Σε γενικές γραμμές η επιλογή αυτή μας έφε-

ρε πιο κοντά στον κα-ταναλωτή, ενισχύοντας

παράλληλα την εικόνα και την αξιοπιστία του brand

μας και κατά συνέπεια επιτα-χύνοντας σημαντικά την ανά-

πτυξή του».

Πριν από 13 χρό-νια ήταν από τα πρώτα ηλεκτρο-

νικά καταστή-ματα στη χώρα.

Σήμερα, συνεχίζει την πορεία του επεκτεινόμενο σε τομείς όπως

τα ηλεκτρονικά έντυπα και τα φωτοβολταϊκά συστήματα. Το

e-shop.gr πρωτο-πορεί και δείχνει πως το ίντερνετ μπορεί να δείξει

την έξοδο από την κρίση.

34

Ενα ηλεκτρικό αυτοκίνητο, ένα κινητό τηλέ-φωνο, μια μηχανή αναζήτησης, μια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης και μερικά διαδικτυακά παιχνίδια. Τι κοινό μπορεί να έχουν όλα αυτά μεταξύ τους; Είναι αποτελέσματα καινοτομίας. Κάποιος σκέφτηκε έξυπνα, κατάφερε να επηρε-άσει ουσιαστικά τις εξελίξεις της τεχνολογίας και φυσικά κέρδισε πολλά χρήματα. Ποιος είχε όμως τις καλύτερες ιδέες;

Το περιοδικό Fast Company, που ασχο-λείται με θέματα πρωτοπορίας, δημοσίευσε τη δική του λίστα με τις 50 πιο καινοτόμες εται-ρείες. Στην κορυφή της λίστας του, φυσικά, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται άλλη από την Apple. Η επιχείρηση που επαναπροσδιόρισε τη σχέση των καταναλωτών με τα κινητά τηλέφωνα, αλλά και τους υπολογιστές-ταμπλέτες, και βλέπει τα κέρδη της να αυξάνονται διαρκώς.

Στη δεύτερη θέση βρέθηκε το Twitter, το οποίο τα τελευταία πέντε χρόνια έχει γνωρίσει ραγδαία ανάπτυξη και έχει αλλάξει τον τρόπο που επικοινωνούμε. Οι διαδηλωτές στον αραβι-κό κόσμο και άλλοι 195 εκατ. χρήστες σε όλο τον κόσμο μπορούν να επιβεβαιώσουν του λό-γου το αληθές.

Τρίτο επιλέχθηκε το Facebook, το οποίο, παρά τις γκρίνιες περί προστασίας των προσω-πικών δεδομένων και την όχι και τόσο κολακευ-

τική ταινία “The Social Network”, μετρά περισ-σότερους από 600 εκατ. χρήστες.

Η Nissan που κατάφερε να δημιουργήσει το πρώτο ηλεκτρικό αυτοκίνητο μαζικής παραγω-γής, το Leaf, κατέλαβε την τέταρτη θέση και την ακολούθησε στην πέμπτη το Groupon, η υπηρε-σία που άλλαξε το λιανικό εμπόριο, παρέχοντας φτηνότερες υπηρεσίες και προϊόντα, απλά κάνο-ντας μαζικές παραγγελίες.

Στην έκτη θέση δεν θα μπορούσε να μην είναι η Google, που χρόνια τώρα κάνει πιο απλή τη σχέση μας με το ίντερνετ, εξελίσσοντας τη μηχανή αναζήτησής της. Η κινεζική Dawning Information Industry, που κατασκεύασε τον τα-χύτερο υπερυπολογιστή στον κόσμο πήρε την έβδομη θέση, ενώ στην όγδοη βρίσκεται το Netflix, η υπηρεσία που νοικιάζει ταινίες και εκ-πομπές μέσω ίντερνετ στην Αμερική.

Η Zynga, που κάνει εκατομμύρια ανθρώ-πους να ασχολούνται με τους εικονικούς λαχανο-κήπους τους και να παίζουν Poker, σκαρφάλωσε στην ένατη θέση, με την Epocrates να βρίσκεται στη δέκατη, έχοντας δημιουργήσει προγράμματα που απλοποιούν τη δουλειά των γιατρών.

Την 50άδα συμπληρώνουν, όπως θα δείτε και στη λίστα, εταιρείες που ίσως να μην έχετε ξανακούσει, τα ονόματα των οποίων δεν μας εί-ναι καθόλου οικεία. Δεν ανησυχούμε όμως, κατά πάσα πιθανότητα θα τις μάθουμε για τα καλά μέσα στα επόμενα χρόνια.

50Apple, Twitter και Facebook αποδεικνύο-νται οι τρεις

καλύτεροι μαθητές στο μάθημα της πρωτοπορί-ας. Οι ιδέες, οι υπηρεσίες και τα προ-ϊόντα τους

αλλάζουν τον κόσμο, με άλ-λες 47 επιχει-ρήσεις να τις ακολουθούν από κοντά.

αλλάξει τον τρόπο ηλωτές στον αραβι-ατ. χρήστες σε όλο εβαιώσουν του λό-

acebook, το οποίο,τασίας των προσω-ι και τόσο κολακευ-

στη δέκατη, έχοντας δημιουργήσει προγράμματα που απλοποιούν τη δουλειά των γιατρών.

Την 50άδα συμπληρώνουν, όπως θα δείτε και στη λίστα, εταιρείες που ίσως να μην έχετε ξανακούσει, τα ονόματα των οποίων δεν μας εί-ναι καθόλου οικεία. Δεν ανησυχούμε όμως, κατά πάσα πιθανότητα θα τις μάθουμε για τα καλά μέσα στα επόμενα χρόνια.

1. Apple 2. Twitter 3. Facebook 4. Nissan 5. Groupon 6. Google 7. Dawning Information Industry 8. Netflix 9. Zynga 10. Epocrates 11. Trader Joe’s 12. Arm 13. Burberry 14. Kosaka Smelting and Refining 15. Foursquare 16. Espn 17. Turner Sports 18. Huawei 19. Intel 20. Syncardia 21. Donorschoose.org 22. Ebay 23. Nike 24. Linkedin 25. Wieden + Kennedy 26. Yandex 27. Amazon 28. Opening Ceremony 29. IBM 30. Amyris 31. Double Negative 32. Kaspersky Lab 33. Pepsico 34. Univision 35. Snohetta 36. Marks & Spencer 37. Microsoft 38. Solarcity 39. Shaadi.com 40. Voxiva 41. Cisco 42. Enerkem 43. Samsung 44. Pandora 45. GE 46. Changchun Dacheng Industrial Group 47. Azul 48. Stamen Design 49. FX 50. Madecasse

Ενα τηλεοπτικό δίκτυο κερδίζει έδαφος στον αγώνα της παγκόσμιας ενημέρωσης. Το Al Jazeera έχει μπει πια στη ζωή μας. Παρουσιάζουμε το πορτραίτο του, με αφορμή την

τεράστια αύξηση ακροαματικότητάς του τον τελευταίο καιρό.

Του Χρήστου Χαντζή

Τον τελευταίο καιρό τόσο στα συμβατικά, όσο και στα κοι-νωνικά (social) μίντια διεξάγεται έντονη συζήτηση σχετι-κά με τη ραγδαία αύξηση της απήχησης του ενημερωτι-κού δικτύου Al Jazeera. Αφορμή για την εν λόγω αύξηση οι πρόσφατες εξεγέρσεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και η σχεδόν αποκλειστική δημοσιογραφική τους κάλυψη εκ μέρους του δικτύου. Η συζήτηση, πέρα από την απή-χηση με όρους τηλεθέασης και ιντερνετικών κλικ, εστιάζει και στο ρόλο που το κανάλι έπαιξε -και συνεχίζει να παί-ζει- στις εξελίξεις.

Ποιο είναι λοιπόν το ενημερωτικό δίκτυο Al Jazeera; «Το νησί» (όπως μεταφράζεται από τα αραβικά) έχει την έδρα του στη Ντόχα του Κατάρ και τυπικά ανήκει στην εταιρεία Qatar Media Corporation με πρόεδρο τον Hamad bin Thamer al-Thani, μακρινό ξάδερφο του εμίρη Hamad bin Khalifa al-Thani. Ο τελευταίος ήταν αυτός που έστησε ουσιαστικά το κανάλι, παρέχοντάς του εναρκτήριο κεφά-λαιο ύψους 137 εκατ. δολαρίων. Εκτοτε, το Al Jazeera, σε μια προσπάθεια να υποστηρίξει τον τίτλο του ως ανεξάρ-τητο, δηλώνει πως δεν έχει χρηματοδοτηθεί ποτέ απευ-θείας από την κυβέρνηση του Κατάρ, αλλά χρησιμοποιεί για την επιβίωσή του χρήματα από δωρεές, διαφημίσεις, συνδρομές και πωλήσεις δημοσιογραφικού υλικού. Βέ-βαια, επειδή η συντήρηση του δικτύου κοστίζει αρκετά, στο παραπάνω «απευθείας» χωράει αρκετό νερό. Για την ακρίβεια, ο εμίρης Hamad bin Khalifa al-Thani έχει συμ-φωνήσει να παρέχει στο Al Jazeera ετήσια δάνεια και σε αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που στηρίζονται οι αντίπα-λοι του καναλιού για να του επιτεθούν. Ενα δίκτυο, λένε, που χρηματοδοτείται από τον άρχοντα του Κατάρ δεν μπο-ρεί παρά να προωθεί συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και να χρησιμοποιείται ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής.

Οι άνθρωποι πίσω από το Al Jazeera καθώς και οι υποστηρικτές του δικτύου αντιτίθενται στην άποψη «φε-ρέφωνο της καταριανής κυβέρνησης», χρησιμοποιώντας

ως κύριο επιχείρημα την αμεροληψία και τη σοβαρότη-τα των δημοσιογράφων του καναλιού. Σύμφωνα με τον Hugh Miles, δημοσιογράφο και συγγραφέα που ειδικεύ-εται σε θέματα της Μέσης Ανατολής, το να επιχειρήσεις να διαφθείρεις δημοσιογράφους τόσο ισχυρής προσωπι-κότητας όσο αυτοί του Al Jazeera είναι απλά αδύνατο. Το κανάλι παινεύεται πως παρουσιάζει πάντοτε όλες τις αντι-κρουόμενες απόψεις και υποστηρίζει πως δεν είναι καθό-λου τυχαίο το ότι οι μουσουλμάνοι το θεωρούν φιλοϊσρα-ηλινό και οι Δυτικοί φιλοϊσλαμικό.

Ξεκινώντας να εκπέμπει το 1996, αρχικά αποκλειστι-κά στα αραβικά, το Al Jazeera, επεκτάθηκε σταδιακά σε όλο σχεδόν το εύρος του αραβικού κόσμου με αποτέλε-σμα αυτή τη στιγμή να έχει πρόσβαση σε περίπου 50 εκατ. αραβόφωνα σπίτια. Εχοντας μονοπωλήσει την αραβική αγορά, οι υπεύθυνοι του δικτύου εκφράζουν πια φωνα-χτά έναν καινούργιο, αστραφτερό στόχο: την ισχυροποί-ηση του διεθνούς αγγλόφωνου τμήματός του και τη μετα-τροπή του σε τρίτο πόλο μεταξύ του CNN και του BBC. Το Al Jazeera International, αν και μετράει έξι χρόνια ζωής και πάνω από 100 χώρες στις οποίες είναι διαθέσιμο, έχει αποτύχει πλήρως να εισχωρήσει στην τεράστια (και γι’ αυτό καθοριστικής σημασίας) αγορά των ΗΠΑ. Προ-φανής η αιτία της αποτυχίας: στο μυαλό των Αμερικανών πολιτών γίνεται αμέσως η σύνδεση του δικτύου Al Jazeera με τις εξέχουσες μορφές του τρομοκρατικού χτυπήματος των Δίδυμων Πύργων.

Η ιλιγγιώδης αύξηση (2.500%) που παρατηρήθη-κε τις τελευταίες εβδομάδες στους χρήστες της ιστοσελί-δας του Al Jazeera κάνει τους διευθυντές του δικτύου υπε-ραισιόδοξους. Από την άλλη, άνθρωποι που ασχολούνται εκτενώς με το θέμα υποστηρίζουν πως μόλις η κατάστα-ση στις χώρες της Βόρειας Αφρικής εξομαλυνθεί, το πιο πιθανό είναι τα νούμερα να πέσουν με τον ίδιο απότομο τρόπο.

Εντονη δραστηριότητα παρουσιάζουν τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης με συνεχείς προγραμματισμένες εκδηλώσεις και ομιλίες. Ειδικότερα, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έχει ήδη προγραμματίσει 4 ομιλίες μέσα σε 10 ημέρες σε Ζωγράφου, Περιστέρι, Γλυφάδα και Αιγά-λεω, στο διάστημα 13 με 23 Μαρτίου. Run and Gun... και αναμένουμε να λιώσουν οι σόλες των παπουτσιών.

Δύσκολη έχουν κάνει τη ζωή της Τίνας οι εκλεγμένοι κοινοβουλευτικοί του ΠΑΣΟΚ. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το Ελληνικό, η προστασία των δασών και αυτήν την εβδομάδα το νομοσχέδιο Νatura είναι μόνο μερικά από τα νομοθετήματα στα οποία οι βουλευτές (επαρ-χίας) του κινήματος το «παίζουν ζόρικοι».

Οι κακές γλώσσες λένε πως ο πιο «πιστός της σύμμαχος» στον αγώνα για τη προστασία του περιβάλλοντος είναι ο... Κυριάκος Μητσο-τάκης. Γιατί όχι;

Ομόφωνα αποδεκτή έκαναν οι 300 μετα-

νάστες απεργοί πείνας στο κτίριο της Υπατίας τη νέα πρόταση της κυβέρνησης που προβλέ-πει την υπαγωγή τους σε καθεστώς ανοχής, το οποίο μπορεί να ανανεώνεται ανά εξάμηνο. Μέχρι να συμπληρώσουν τα απαιτούμενα χρό-νια και τις προϋποθέσεις για τη νομιμοποίησή τους. Ο μετανάστης, όταν έχει... Νταλάρα στο πλευρό του, δεν φοβάται τίποτα!

Της κασέτας το… κάγκελο γίνεται πάλι στο ποδόσφαιρο, όπου ξαναζεί τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, εντύπως (ηλεκτρονικά και γρα-πτά) αλλά και καφενειακά η αλήστου μνήμης εποχή της διαιτητικής-παραγοντικής «παρά-γκας». Το τι γράφεται και ακούγεται δεν περι-γράφεται! Εμπλεκόμενοι, ως καταγγέλλοντες ή κατηγορούμενοι, επιφανείς και πολύπειροι παράγοντες στα ελληνικά ποδοσφαιρικά δρώ-μενα... Ποδοσφαιρικά μεγέθη του εκτοπίσμα-τος ενός αεικίνητου Αχιλλέα Μπέου και του βεληνεκούς ενός πολυπράγμονος Αλέξη Κού-για, που εκτός των άλλων αλληλοϋβρίζονται με το χαρακτηρισμό «αρχιλαμόγιο». Πού ’ναι η μπάλα οέο;

12.000 αυτοκίνητα στη Μαλακάσα για 3 μέτρα χιόνι έκαναν 3 χλμ. σε 5

ώρες. Ολα καλά. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Δεν θα

χρεοκοπήσουμε ποτέ.

39

«Μεγάλη αναταραχή... υπέροχη κατάσταση», που έλεγε και ο Μάο. Σε ένα κατάμεστο ακροατήριο, με πολυπληθέστα-τη παρουσία των κατοίκων της Κερατέας, κατέθεσαν τις ιδέ-ες τους εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου, της τοπικής αυ-τοδιοίκησης, της ακαδημαϊκής κοινότητας, των μελετητικών εταιρειών και των οικολογικών οργανώσεων. O περιφερει-άρχης Αττικής Γιάννης Σγουρός άνοιξε τις εργασίες της ημε-ρίδας, τονίζοντας πως «είναι ανάγκη να βρεθεί λύση προ-τού είναι πολύ αργά», ενώ συμπλήρωσε πως «είμαστε εδώ για να συζητήσουμε, και η πεμπτουσία της δημοκρατίας εί-ναι ο διάλογος». Τον υπουργό Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης εκπροσώπησε ο γενικός γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηλίας Λιακόπου-λος, ο οποίος αναφέρθηκε διεξοδικά στην υλοποίηση του Περιφερειακού Σχεδιασμού (ΠΕΣΔΑ) του 2001, ξεκαθαρί-ζοντας ότι δεν θα υπάρξει καμία επιβάρυνση στον υδρο-φόρο ορίζοντα και στο περιβάλλον. Η ομιλία του διεξήχθη μέσα σε ένα τεταμένο κλίμα έντασης από τα συνθήματα των κατοίκων της Κερατέας. Αποτέλεσμα ήταν να διακοπεί για λίγα λεπτά η ομιλία του υπό την απειλή πρόκλησης επεισο-δίων, μικρής βέβαια έκτασης.

«Τα σκουπίδια δεν είναι βρομιά»«Ψυχραιμία…» ακούστηκε η βραχνή φωνή του περιφε-

ρειάρχη και με την παρέμβαση των ψυχραιμότερων η ημε-ρίδα συνεχίστηκε κανονικά, με τον κ. Λιακόπουλο να ανε-

βαίνει και πάλι στο βήμα. Τέλος, ο Βασίλης Κικίλιας, επικε-φαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στην περιφέρεια Αττι-κής, είπε ότι «τα σκουπίδια δεν είναι βρομιά, είναι ανάπτυ-ξη, είναι πηγή κέρδους, είναι θέσεις εργασίας».

Το απόγευμα, στο δεύτερο μέρος της ημερίδας, η κα-τάσταση εξομαλύνθηκε και περνώντας στο τεχνικό κομμά-τι, ειδικοί επιστήμονες ανέπτυξαν τις θετικές και αρνητικές συνέπειες όλων των εφαρμοσμένων μεθόδων διαχείρισης των απορριμμάτων, ενώ το λόγο πήρε και ο δήμαρχος Αθη-νών Γιώργος Καμίνης, εκφράζοντας τις δικές του θέσεις για το μείζον αυτό θέμα, θυμίζοντάς μας ότι θέλουμε μια Αθή-να καθαρή.

Η ιδέα του ΣΕΒΙΑΝ Και εδώ ήταν η έκπληξη της ημέρας. Ο πρόεδρος του

Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Ανακύκλωσης και Ενεργειακής Αξιοποίησης (ΣΕΒΙΑΝ) Θανάσης Κατρής, αφού παρουσίασε μια σειρά σύγχρονων εργοστασίων της Ευρώπης σε Ισπανία, Ρωσία και Γερμανία, κάλεσε όλους τους αρμόδιους φορείς «να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι για να συνθέσουν τις απόψεις τους πάνω στις διάφορες μεθόδους. Πάμε να φτιάξουμε το νέο παζλ της διαχείρισης των απορ-ριμμάτων», τόνισε χαρακτηριστικά. Τέλος, αίσθηση έκανε η πρότασή του να προχωρήσει ο ΣΕΒΙΑΝ μαζί με τους Οικο-λόγους στη δημιουργία Πιλοτικής Μονάδας Κομποστοποί-ησης. Για να δούμε...

Στην ημερίδα της περιφέρειας

Αττικής για τη διαχείριση

των απορριμμάτων υπήρξαν

αναταραχές. Και το τεταμένο

κλίμα έφερε... προτάσεις.

40 21

Βλέπεις το ρολόι που έχεις στον τοίχο σου; Εί-ναι χάλια όπως και το δικό μου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί η Designby8 αποφά-σισε να κυκλοφορήσει το Art du Temps, το οποίο είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης. Η επιφάνειά του αποτελείται από μικρά τετραγωνάκια που κινού-νται πάνω κάτω κάνοντας ένα μικρό θόρυβο κάθε δευτερόλεπτο. Για να δεις την ώρα, απλά το ζητάς είτε μιλώντας του είτε πατώντας ένα κουμπί και αμέσως τα τετραγωνάκια κάνουν στην άκρη αποκαλύ-πτοντας το ψηφιακό ρολόι. Αν θέλεις βέβαια να το κάνεις δικό σου, υπάρχουν μερικά προβληματάκια, όπως για πα-ράδειγμα η τιμή του. Φτάνει τα 90.000 ελβετικά φράγκα ή 70.000 ευρώ, όποτε ετοιμάσου είτε να πουλήσεις το ακριβό αμάξι σου είτε να ψάξεις στο ebay για το κινέζικο αντίγραφό του που πιθανότατα θα κυκλοφορήσει σύντομα.

www.designby8.com

Το Marvel Edition Versus Fighting Pad είναι ένα χειριστήριο του Xbox 360 σχεδιασμένο ειδικά για τους φανατικούς του παι-χνιδιού Marvel Vs. Capcom 3. Ολη του η πρόσοψη καλύπτεται από σχέδιο με ήρωες όπως ο Captain America και ο Wolverine, τη στιγμή που έχουν προστεθεί δύο νέα κουμπιά τα οποία επιτρέ-πουν να βάζεις πιο εύκολα στη μάχη τους βοηθητικούς παίχτες της ομάδας σου. Τα κλασικά X, Y, A και B έχουν μεγαλύτερο μέγεθος για να δίνουν την αίσθηση του arcade και πολλές φο-ρές θα πιάσεις τον εαυτό σου να κρατάει το χειριστήριο με το αριστερό χέρι και με το δεξί μόνο να πατάει τα κουμπιά, όπως θα έκανες αν έπαιζες στο ουφάδικο της γειτονιάς σου πριν από μερικά χρόνια. Και ο λεβιές όμως έχει επανασχεδιαστεί ώστε να αποκρίνεται με μεγαλύτερη ακρίβεια στις κινήσεις και τα combo που εκτελείς. Μπορείς να το παραγγείλεις online με τιμή που ξεκινάει από 40 ευρώ, συνίσταται όμως μόνο αν είσαι φανατικός παίχτης της σειράς.

www.pdp.com

Οι σκληροί τύποι χρει-άζονται ανάλογο εξο-πλισμό. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα πάρεις τα όρη και τα βουνά, βεβαιώσου πως έχεις μαζί σου μία φωτογραφική μηχανή όπως η Tough TG-810 της Olympus. Σχεδια-σμένη για extreme συνθήκες, μπορεί να αντέξει μέχρι και 100 κιλά πάνω της, πτώση από ύψος δύο μέτρων και βουτιές στη θάλασσα σε βάθος μέχρι 10 μέτρα. Το ενσωματωμέ-νο GPS της λειτουργεί και ως πυξίδα ακόμα και όταν είναι κλειστή, ενώ μόλις γυρίσεις σπίτι σου με το καλό, εμφανίζει την τοποθεσία όπου τράβηξες την κάθε φωτογραφία. Στο τεχνικό κομμάτι, ο φακός προσφέρει οπτικό ζουμ 5x και ανάλυση 14 μεγαπίξελ, ISO από 80 έως 1600, λήψη βίντεο υψηλής ευκρίνειας 720p και διπλό σταθε-ροποιητή εικόνας. Και αν είσαι φανατικός των τριών διαστάσεων, δεν θα μείνεις αδιάφορος με τη λειτουργία “3D Photo Mode”, που δημιουργεί ένα τρισδιάστατο εφέ στις λήψεις σου. Μπορείς να την κάνεις δική σου στη λίγο τσιμπημένη τιμή των 300 ευρώ.

www.olympus-europa.com

Για να έχεις σωστό φωτισμό στις φωτογραφίες σου, δεν χρειάζεται να χαλάσεις μία περιουσία. Το Ring Flash Adapter της Photojojo κοστίζει μόλις 40 δολάρια (λιγότερο από 30 ευρώ) και αναλαμβάνει να σου δώσει όλο το απαραίτητο φως για μία καλή λήψη. Προσαρμόζεται πάνω στο υπάρχον φλας της DSLR σου και το πολλαπλασιάζει χάρη στην κατασκευή του, χωρίς να χρησιμοποιεί μπαταρίες

ή επιπλέον καλώδια. Εχεις έτσι φωτισμό που πλησιάζει τις προδιαγραφές των στούντιο οπουδή-ποτε και αν πας, χωρίς να ανησυχείς για το βάρος του, αφού δεν ξεπερνάει τα 700 γραμμάρια. Προσαρμόζεται πάνω στις περισσότερες φωτογραφικές και με αυτή την τιμή αξίζει να του δώ-σεις μία ευκαιρία -λιγότερα χρήματα και χρόνο θα χαλάσεις από κάθε άλλη αυτοσχέδια λύση.

photojojo.com

Υπάρχει μία -μη φυ-σιολογική- κατηγορία ανθρώπων που πετά-γεται από το κρεβάτι πριν καν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Και υπάρ-χει και άλλη μία που απλά μέσα στον ύπνο της το κλείνει και μο-νίμως αργεί στη δου-λειά. Αν και εσύ ανή-κεις στη δεύτερη, τότε το IQ Alarm μπορεί να σε σώσει από την από-λυση. Χωρίς κουμπί αναβολής, χτυπάει με αυξανόμενη ένταση και για να σταματή-σει θα πρέπει να λύσεις τρία μικρά τεστ που θα σου βάλει. Ετσι, είναι σίγουρο πως θα ανοίξεις για τα καλά τα μάτια σου και δεν θα ξανακοιμηθείς. Η άλλη λύση είναι να κρατάς πατημένο ένα κουμπί εκτάκτου ανάγκης για 30 δευτερόλεπτα οπότε και πάλι ο στόχος επιτυγχάνεται. Οσο για το ενδεχόμενο απλά να βγάλεις την μπαταρία, η σχεδιάστριά του το προέβλεψε κι αυτό και έχει κάνει την όλη διαδικασία εξαιρε-τικά δύσκολη.

www.yankodesign.com

41agiannopoulos@metropolisnews.gr

Ξέχνα τα γλυκά πήλινα γουρουνάκια που χρησι-μοποιούσες όταν ήσουν μικρός για να βάζεις λε-φτά στην άκρη. Ο σύγχρονος κουμπαράς αποτελεί ένα κράμα μεταξύ ATM και ταμαγκό-τσι (εικονικά κατοι-κίδια) και δεν περι-μένει να κουβαλάς ψιλά μαζί σου. Το μόνο που χρειάζε-ται είναι να τοποθε-τήσεις μέσα του την κάρτα μισθοδοσί-ας σου και αναλαμβάνει να μετακινήσει μικροπο-σά σε ένα δεύτερο λογαριασμό που έχεις για απο-ταμίευση. Μόλις μάλιστα το κάνεις, παίρνει χα-ρούμενες εκφράσεις και στη συνέχεια πέφτει για ύπνο σαν πραγματικό κατοικίδιο που μόλις έφαγε. Αντιθέτως, αν το αφήσεις «νηστικό» για πολύ και-ρό στεναχωριέται και κλαίει. Δεν κυκλοφορεί στην αγορά, καθώς οι δημιουργοί του είναι τρεις φοιτη-τές που το κατασκεύασαν στο πλαίσιο μίας εργασί-ας τους, δεν αποκλείεται όμως κάποια στιγμή να το δούμε και στα καταστήματα.

Στην ανανέωση των MacBook Pro προχώρησε η Apple, αναβαθμίζοντας πολλά χαρακτη-ριστικά τους, αλλά χωρίς να προβεί σε κάποια ριζική αλλαγή. Το λάπτοπ των 13 ιντσών διαθέτει πλέον διπύρηνο επεξεργαστή Intel Core i5 στα 2,3GHz (1.259 ευρώ), ενώ υπάρχει δυνατότητα επιλογής και του Intel Core i7 στα 2,7GHz (1.609 ευρώ) με τη μνήμη να παραμένει στα 4GB. Στο μοντέλο των 15 ιντσών προστέθηκε τετραπύρηνος επεξεργαστής Intel Core i7 στα 2GHz και νέα κάρτα γραφικών AMD Radeon HD 6490M με τιμή 1.939 ευρώ. Το 17άρι, τέλος, εξοπλίστηκε με τετραπύρηνο επεξερ-

γαστή Intel Core i7 στα 2,2GHz και κάρτα γραφικών AMD Radeon HD6750M με την τιμή να σκαρφαλώνει στα 2.699 ευρώ. Ολα τα μοντέλα διαθέτουν 7

ώρες αυτονομία, νέα μπροστινή κάμερα HD για βιντεοκλήσεις και τη νέα θύρα Thunderbolt, που επιτρέπει μετάδοση δεδομένων με ταχύτητες

διπλάσιες του USB 3.0.www.apple.com

Στις 16 Μαρτίου θα βρεθεί τελικώς στα ράφια των ευρωπαι-ϊκών καταστημάτων το Motorstorm: Apocalypse, ένα από τα πιο αναμενόμενα παιχνίδια της χρονιάς για το Playstation 3. Πρόκειται για τη συνέχεια των γνωστών ράλι που οδη-γείς από αυτοκίνητα και μηχανές μέχρι buggies και φορτηγά μέχρι τελικής πτώσης. Ο νέος τίτλος διαδραματίζεται σε ένα μελλοντικό Σαν Φρανσίσκο, το οποίο έχει καταστραφεί από τους σεισμούς και έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του. Θα βρεθείς να οδηγείς μέσα σε μία ερειπωμένη πόλη, με κτίρια να πέφτουν δίπλα σου και μερικές συμμορίες που θέλουν να σε διώξουν στήνοντας μπλόκα και πετώντας ενα-ντίον σου μέχρι και πυραύλους. Απόλυτα παρεΐστικο παι-χνίδι, εντελώς διαφορετικό από εξομοιωτές οδήγησης τύπου Gran Turismo, που έχει όλα τα φόντα για να κάνει θραύση.

www.motorstorm.com

Σε λούζει κρύος ιδρώτας κάθε φορά που το βλαστάρι σου παίζει με το εξακοσίων ευρώ iPhone σου, αλλά δεν σου πάει και η καρδιά να του το πάρεις από τα χέρια; Η Fisher-Price, η γνωστή εταιρεία που κατασκευάζει παιχνίδια, συμμερίζεται τις αγωνίες σου και δημιούρ-γησε μία θήκη ειδικά για παιδιά ηλικίας 2 έως 5 ετών. Τοποθετείς μέσα τη συσκευή και το μωρό σου μπορεί να παίξει άνετα χωρίς να ανησυχείς για ατυχήματα. Υπάρχουν μάλιστα και ειδικές εφαρμογές για τα παιδιά, όπως το See ’n’ Say, το Little People Farm και το Chatter Telephone, αλλά και για τους γονείς, που επιτρέπουν να μοιράζεσαι τις επιδόσεις σου με τους φίλους σου στο Facebook. Το iCan Play Case, όπως θα λέγεται, προγραμματίζεται να βγει στα καταστήματα το προσεχές καλοκαίρι με τιμή που δεν θα ξεπερνάει τα 20 δολάρια.

www.fisher-price.com

«Το παιδί και το σκυλί όπως το μάθεις», λέει η παροιμία. Τι γίνεται όμως όταν το τετράποδο κατοικίδιό σου μοιάζει ανεπίδεκτο μαθήσεως και μα-σουλάει τα πόδια από τα πανάκριβα ξύλινα έπιπλα; Πριν το βγάλεις στο μπαλκόνι για τιμωρία, ίσως θα ήταν καλό να δοκιμάσεις τα πλαστικά προστατευτικά της εταιρείας Gaia & Gino που τυλίγονται γύρω από τη βάση των επίπλων σου. Στόχος τους είναι να λειτουργήσουν σαν παι-χνίδι για το κουτάβι και να τα δαγκώνει χωρίς να καταστρέφει τα πάντα τριγύρω του. Ερχονται σε λευκό, φούξια, μοβ, καφέ και τιρκουάζ χρώμα με διαστάσεις 7x28x10 εκατοστά και κοστίζουν 25 ευρώ. Εναλλακτικά, πάντως, μπορείς να δοκιμάσεις να στείλεις το σκυλί σου σε έναν καλό εκπαιδευτή. Πιθανότατα θα βοηθήσει περισσότερο την κατάσταση.

www.wannekes.comzenona.com

Με το διεθνές βραβείο καλύτερης συμ-φωνίας στο ναυτιλιακό τομέα τιμήθη-καν η Επενδυτική Τράπεζα Ελλάδος και η Marfin Egnatia Bank. Το βραβείο αποτελεί την τρίτη διεθνή διάκριση του Ομίλου Marfin Popular Bank για Ναυτι-λιακές Υπηρεσίες τα τελευταία δύο χρό-νια (μετά τα World Finance Shipping Awards – 2010 Best Shipping Finance Team Greece και Marine Money – 2009 Deal of the Year Award) και καταδει-κνύει το υψηλό επίπεδο, την καινοτομία και το ευρύ φάσμα υπηρεσιών του ομί-λου προς τη διεθνή ναυτιλιακή κοινότη-τα. Το βραβείο θα απονεμηθεί σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο στη Νέα Υόρκη, όπου το περιο-δικό Μarine Money θα τιμήσει τις εται-ρείες που διακρίθηκαν στο ναυτιλιακό τομέα παγκοσμίως.

Τέσσερα χρόνια δυναμικής πα-ρουσίας στην Ελλάδα κλείνει η On Telecoms, μετρώντας περισσό-τερους από 130.000 πελάτες και ιδιόκτητο δίκτυο οπτικών ινών 278 χλμ. Από την πρώτη στιγμή λειτουργίας της δίνει μεγάλη βαρύ-τητα στην εξυπηρέτηση πελατών με τη δημιουργία εξειδικευμένου κέ-ντρου τηλεφωνικής υποστήριξης. Ετσι, μέσα από αμιγώς πελατοκε-ντρικές διαδικασίες, επιτυγχάνει παροχή υπηρεσιών πελατειακής εξυπηρέτησης υψηλού επιπέδου. Το Σεπτέμβριο του 2009, με την εξαγορά της Vivodi Telecom, συ-νέχισε την ανάπτυξη των δρα-στηριοτήτων της εκτός Αττικής, επεκτείνοντας το δίκτυό της στο βόρειο τμήμα της χώρας. Σήμερα, εξασφαλίζει ταχύτατες προσβάσεις σε ευρυζωνικές υπηρεσίες και ποι-οτικό έλεγχο των υπηρεσιών για οικιακούς και εταιρικούς πελάτες.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα πραγματοποιηθούν μεγάλα τουρνουά πόκερ χάρη στη συνεργασία του Club Hotel Casino Loutraki με το PokerStars. Η αρχή θα γίνει με τη διορ-γάνωση του Greek Poker Cup -ενός τουρνουά Texas Hold’em των 1.000 + 100 ευρώ No Limit (μέγιστο 200 παικτών)-, που θα λάβει χώρα 24 με 27 Μαρτίου. Δωρεάν προσκλήσεις μπορείς να κερδίσεις στη σελίδα www.pokerstars.net/gr. Το Club Hotel Casino Loutraki άνοιξε την πρώτη αίθουσα ζωντανού πόκερ στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 2010 και είναι η μεγαλύτερη του είδους της με 14 τραπέζια στη διάθεση των παικτών. Το PokerStars.net είναι η μεγαλύτερη πλατφόρμα για δωρεάν πόκερ, με περισσότερα από 44 εκατ. μέλη και αποτελεί την πρώτη επιλογή των καλύτερων παικτών πόκερ στον κόσμο.

Είσαι ελεύθερος επαγγελματίας ή έχεις τη δική σου μικρή επιχείρηση και θέλεις να μειώσεις τα κόστη; Τότε σε αφο-ρά το Hol office double play, η νέα πρόταση της Hellas Online που προσφέρει 1, 2 ή 3 τηλεφωνικές γραμμές, συνδυάζοντας adsl internet έως 24Mbps, απεριόριστες κλήσεις προς σταθερά και δωρεάν χρόνο ομιλίας προς κινητά όλων των δικτύων (120, 180 ή 240 λεπτά ανάλο-γα με τον αριθμό των γραμμών). Και όλα αυτά με πάγιο που δεν ξεπερνάει τα 50 ευρώ το μήνα για 1 τηλεφωνική γραμμή, τα 55 ευρώ το μήνα για 2 τηλεφωνικές γραμμές και τα 60 ευρώ το μήνα για 3 τηλεφωνικές γραμμές. Για υφιστάμενες γραμμές που μεταφέρονται με φορητότητα στην Hellas Online το τέλος ενεργοποίησης ανέρχεται στα 35 ευρώ, ενώ για νέες γραμμές με αριθμοδότηση από την Hellas Online στα 50 ευρώ.

Εαν θέλεις να αναβαθμίσεις την ενεργειακή απόδοση του σπιτιού σου και ταυτόχρονα να προστατεύσεις το περιβάλλον, τα συστήματα Bioclima θα σε βοηθήσουν να πετύχεις το σκοπό σου. Αναλυτικότε-ρα, το ClimaTotal είναι το απόλυτο σύστημα εξωτερικής θερμομόνω-σης κτιρίων που εξασφαλίζει έως και 40% εξοικονόμηση κατανάλω-σης ενέργειας με λιγότερα έξοδα για θέρμανση το χειμώνα και δρο-σιά το καλοκαίρι. Το ClimaCool προστατεύει από την ηλιακή ακτι-νοβολία με ένα σύστημα ενεργειακών ανακλαστικών βαφών και κατα-φέρνει εξοικονόμηση μέχρι και 14%. Το ClimaComfort, τέ-λος, μέσω της αυξημένης θερμοχωρητικότητάς του και της προηγμέ-νης τεχνολογικής του σύστασης αυξάνει τη θερμική αδρά-νεια του κτιρίου και εξοικονομεί κατανά-λωση ενέργειας έως και 20%. Για περισ-σότερες πληροφορί-ες μπορείς να καλέ-σεις και στο 800 111 7700.

ε λιγότερα έξοδα χειμώνα και δρο-ι. Το ClimaCool την ηλιακή ακτι-σύστημα ενεργειακών βαφών και κατα-μηση μέχρι καιComfort, τέ-αυξημένηςότητάς

ηγμέ-ς

και ανά-έως ρισ-

φορί-καλέ-

111

Με το δικό της περίπτερο συμμετείχε η ΣΒΙΕ στη 18η Διεθνή Εκπαιδευτική Εκ-θεση της Κύπρου, ενημερώνοντας υπο-ψήφιους σπουδαστές για τη μεταδευτε-ροβάθμια εκπαίδευση και ειδικότερα για τις ειδικότητες του τομέα υγείας. Η πολυετής πορεία της σχολής, το υψηλό επίπεδο παρεχόμενων υπηρεσιών της, η αναγνωρισιμότητα της στην αγορά εργασίας και η εξειδίκευσή της σε επαγ-γέλματα υγείας αποτέλεσαν τα βασικά σημεία συζήτησης με τους εκατοντάδες ενδιαφερόμενους που επισκέφτηκαν το περίπτερό της. Βασική αρχή της ΣΒΙΕ είναι η εκπαίδευση από διαπρεπείς καθηγητές, σε υπερσύγχρονους χώρους, με διαρκώς ανανεωμένο επιστημονικό εξοπλισμό, σύγχρονα βιβλία και ερ-γαστήρια. Οι επιτυχημένες δραστηριότητές της μάλιστα σφραγίζονται με τη σύναψη διεθνών ακαδημαϊκών συνεργασιών με πανεπιστήμια, ινστιτούτα και οργανισμούς πιστοποίησης επαγγελμάτων του εξωτερικού.

Μετά από 32 χρόνια παρουσίας και συμβολής στα ιατρικά δρώμενα της χώρας, η Ελληνική Εταιρεία Μαστολογίας ίδρυσε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2009 την Ελληνική Σχολή Μα-στολογίας. Μοναδικός στόχος ήταν η παροχή δυνατότητας στους νέους γιατρούς που θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με τα προβλήματα του μαστού να έχουν έναν οδηγό σε όλα τα αντι-κείμενα της Μαστολογίας συγκεντρωτικά. Και φαίνεται πως τον πετυχαίνει, αφού τον πρώτο χρόνο σπουδών παρακολούθησαν τα μαθήματα 40 άτομα, ενώ το δεύτερο χρόνο γράφτηκαν περισσότερα από 60 άτομα. Απώτερος σκοπός όλης της ανωτέρω προσπάθειας είναι η ομοιο-γενοποίηση της προσφοράς καλύτερου επιπέδου φροντίδας στις γυναίκες γενικότερα.

Eκπτώσεις που κυμαίνονται μεταξύ 15% και 25% θα μπο-ρείς να επωφελείσαι στο εξής χάρη στη συνεργασία του ηλε-κτρονικού πολυκαταστήματος plus4u.gr με το i-bank store club της Εθνικής Τράπεζας. Συγκεκριμένα, αν είσαι μέλος του i-bank store club θα έχεις έκπτωση 15% για αγορές από την κατηγορία των αθλητικών ειδών του plus4u.gr, η οποία περιλαμβάνει τεράστια ποικιλία σε προϊόντα ένδυ-σης, υπόδησης, εξοπλισμού και αξεσουάρ για όλα τα σπορ για άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Ταυτόχρονα, θα λαμβάνεις έκπτωση 25% για αγο-ρές από την κατηγορία accessories, που περιλαμβάνει αξεσουάρ για γυ-ναίκες και άνδρες, όπως γυαλιά ηλίου, τσάντες, πορτοφόλια, μαντήλια, κασκόλ, σκουφιά και γάντια, καθώς επίσης είδη γραφείου, είδη καπνι-στού και μεγάλη συλλογή από κομπολόγια.

Οι βλακείες των διαιτητών καταστρέ-φουν παιχνίδια. Η αποβολή του Φαν Πέρσι «τελείωσε» την Αρσεναλ, όπως και αυτή του Μεξές ολοκλήρωσε την τραγωδία της Ρόμα. Οι δύο καλύτερες ομάδες προκρίθηκαν δικαίως, αλλά το παιχνίδι καταστράφηκε για όλους εμάς που περιμένουμε να δούμε λίγο κανονικό ποδόσφαιρο και ξενυχτάμε μεσοβδόμαδα.

Τώρα στη Γιουβέντους θέλουν πάλι τον Ντεσάμπ. Δεν τους άρε-σε, όταν έκανε την αγγαρεία και ανέβασε την ομάδα πίσω στην Serie A. Οταν οι αμαρτίες συν-δυάζονται με λάθη, ο μεσαίω-νας της «μεγάλης κυρίας» καλά κρατεί. Η πενταετής επέτειος του Καλτσιόπολις, το καλοκαίρι που έρχεται, θα την βρει ακόμα τιμω-ρημένη.

Εχοντας τις περγαμηνές του αρχηγού της εθνι-κής ελπίδων Βραζιλίας έρχεται στην ΑΕΚ το 2000 ο Ροντρίγκος Ράμος Φερουζέμ για 650 εκατ. δραχμές. Οι οπαδοί των «κίτρινων» εί-δαν στο πρόσωπό του έναν ηγέτη για το κέντρο της άμυνας αλλά και μία επένδυση για το μέλ-λον. Πράγματι όταν ξεκίνησε το πρωτάθλημα διακρίθηκε για τα κοντρόλ του που έφευγαν μόλις πέντε μέτρα μακριά. Αν μάλιστα κάτι τους μείνει αξέχαστο θα είναι η μεγαλειώδης εμφάνιση το 2002 στο ντέρμπι Ολυμπιακός - ΑΕΚ 4-3, όταν έκανε μία απίστευτη γκέλα

- δώρο στον Πατσατζόγλου με αποτέλεσμα οι «ερυθρόλευκοι» να πάρουν το πρωτάθλημα. Αποτέλεσμα ήταν το 2003 να φύγει ως ελεύ-θερος για την Ατλέτικο Μινέιρο και από εκεί για την Αζαξιό και στη συνέχεια για το Στρα-σβούργο. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα και από τα ιστορικά γήπεδα της Ιαπωνίας και την Τζούμπιλο Ιγουάτα, γύρισε στην Ευρώπη για λογαριασμό της Σιόν όπου διαπρέπει μέχρι και σήμερα στις προπονήσεις αφού δεν έχει παίξει ακόμα σε επίσημο αγώνα. Θα σε θυμό-μαστε για πάντα, Ροντρίγκο Φερουζέμ.

Μου έχει λείψει...

Τη στιγμή αυτή οι εξελίξεις του «Γουοτεργκέιτ» του ελ-ληνικού ποδοσφαίρου τρέχουν, οπότε το ακόλουθο σχόλιο δεν έχει σε κανένα σημείο συμπερασματικό χαρακτήρα. Επειδή έτσι και αλλιώς η διαφθορά και η χυδαιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι κατα-γεγραμμένη στο DNA του, αυτές οι κασέτες δεν ήταν απαραίτητες. Από τη στιγμή όμως που υπάρχουν, που γίνεται λόγος για ακόμα περισσότερα στοιχεία που κά-ποιοι έχουν στα χέρια τους, για παράγοντες που ξέρουν την αλήθεια αλλά δεν την λένε –και ίσως μας κάνουν τη χάρη να πούνε τη μισή-, για διαιτητές που γνωρίζουν αλλά προτιμούν να μην μιλήσουν και για δημοσιογρά-

φους που παίζουν το ρόλο τους με κάποιο μυστήριο τρόπο, αναρωτιέμαι αν επιτέλους η δύσμοιρη αθλητική δικαιοσύνη αποφασίσει να κάνει κάτι. Χωρίς πολλές πολλές τυμπανοκρουσίες, αύριο το πρωί να καλέσει καμιά 50αριά ανθρώπους να καταθέσουν, να κάνει σο-βαρή έρευνα χωρίς να γίνεται πανηγύρι στις αθλητικές εφημερίδες, να μαζέψει όλα τα στοιχεία ανεξαρτήτως της νομιμότητας με την οποία συλλέχθηκαν, και να κά-νει τη δουλειά της: να βάλει δηλαδή μερικούς στη φυ-λακή και να στείλει τις μισές ομάδες στο ερασιτεχνικό. Αύριο όλα αυτά, όχι σε έξι μήνες, όχι σε δέκα χρόνια. Αύριο, όχι... κάτσε και βλέπουμε.

Θλιβερός ο μικρός Ολλανδός Ντιρκ Κάουτ (;), που έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα, προκειμένου να πιστωθεί αυτός τη συγκλονιστική προσπάθεια του Λουίς Σουάρες στο αγγλικό ντέρμπι της Λίβερ-πουλ με τη Γιουνάιτεντ. Κατά τα άλλα, η ομάδα του Μερσισάιντ θυμίζει ΑΕΚ: από θρίαμβο σε γκέλα, προτιμώντας συ-νήθως την γκέλα.

Την ακρόαση των κουτσομπολιών που μοιραζόταν η κυρία του διπλανού καθίσματος με την κολλητή της στο τηλέφωνο. Η κ. Ελένη, που λέτε, είχε μια πεθερά πολύ στριμμένη και ένα κουνιάδο πολύ κακό. Δεν έδινε δουλειά σε αυτή και τα παιδιά της και όλο σαμποτάρι-ζε τις δουλειές του άνδρα της. «Αφού την ξέρεις τώρα, Αλέκα μου, καλό λόγο από το στόμα της δεν έχω ακούσει», έλεγε και ξανάλεγε η κ. Ελένη με ύφος Βίρνας Δράκου στη Λάμψη. Δυστυχώς, πριν φτάσουμε στην Καλλιθέα, η Αλέκα έπρεπε να δουλέψει και έτσι δεν έμαθα ποτέ τι έγινε εκείνη τη Δευτέρα λίγο πριν από τα γενέθλια του Γιώργου. Η συνέχεια της ιστορίας θα αναμεταδιδόταν αργότερα. Μα, τι κρίμα!

Την ενημέρωσή μου σχετικά με τη μη κληρονομικότητα του χαρί-σματος της όσφρησης. Οι ειδι-κοί της αρωματοποιίας, έλεγε το ρεπορτάζ, δεν γεννιούνται, αλλά γίνονται εξπέρ μέσω της εμπειρί-ας. Ερευνα έδειξε ότι οι άπειροι και οι πεπειραμένοι αρωματοποι-οί είναι σχεδόν εξίσου καλοί στο να ξεχωρίζουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες αρωματικές νότες. Και τι μας νοιάζει;

Την εκδήλωση χαράς για το δώρο που μου έστει-λαν. Ούτε καλλυντικά, ούτε κάτι φαγώσιμο, ούτε καν ένα cd. Καθαριστικό, και μάλιστα για λευκά. Μήπως να πάρω και λευκές κουρτίνες τώρα που έχω τόσο μεγάλη ποσότητα καθαριστικού;

Το σχόλιό μου για τις ορέξεις της -κυριλέ πια- Αννας στο «Νησί». Μόλις ξεκίνησα να λέω στην μαμά μου για τον τρόπο που κοιτάει τον Αιμίλιο Χειλάκη, μου αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό. Οχι, μην ανησυχείτε, δεν θα σας το πω, αλλά να ξέρετε ότι όλα εδώ πληρώνονται. Και εδώ που τα λέμε, καλύτερα να μην ξέρετε. Μπορείτε να την βρίζετε με την ησυχία σας, μέχρι να ολοκληρωθεί η σειρά που θέλει όλους τους άνδρες δικούς της. Νέος Παπακαλιάτης μας προέκυψε!

Την ανάγνωση της είδησης ότι οι μετανάστες της Υπατίας στα-μάτησαν την απεργία πείνας που έκαναν εδώ και 44 ημέρες, γιατί δικαιώθηκε ο αγώνας τους. Θα ήμουν πολύ χαρούμενη αν όντως είχε δικαιωθεί ο αγώνας τους και με κάποιο μαγικό τρόπο είχε λυθεί το πρόβλημα της μετανάστευσης στη χώρα μας. Αλλά οι εξελίξεις δεν με πείθουν και πολύ.

Το καθάρισμα του καινούργιου σπιτιού, στο οποίο μόλις μετακόμισα. Ευτυχώς, η μαμά και η θεία Σίσσυ έχουν αναλάβει τα ηνία, γιατί εγώ μόνη μου θα έκανα δύο χρόνια, για να καθαρίσω και να τακτοποιήσω τις κούτες. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε πολύ καλό σημείο και χάρη στον Παναγιώτη έχει γίνει καινούργια η βιβλιοθήκη του παππού μου που κοσμεί το νέο μας σαλόνι. Βέβαια, ακόμα δεν έχουμε καναπέ και κρεβατοκάμαρα, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.