O Bronisławie, - parafia-bemowo.home.pl · Ojcze Bronisławie, mój drogi Ojcze, pisze gimnazjalistka jednej ze szkół noszących imię bł. Bronisława, jesteś jak iskierka dobra

O Bronisławie,ogniu naszych serc

KraKów 2011

O Bronisławie, ogniu naszych serc

Redakcja:Jacek Księżopolski CSMAJacek Majbrodzki CSMA

Przemysław Piątek CSMA

Konsultacja merytoryczna:Krzysztof Pelc CSMA

Korekta:Bernadetta Żurek-Borek

Copyright © by Wspólnota Michael 2011All rights reserved

Kraków 2011Wydano za zgodą przełożonych

Opracowanie graficzne:Emilia Pyza

Projekt okładki, skład i łamanie:Adam Puzio

Druk i oprawa:Wydawnictwo Michalineum

al. J. Piłsudskiego 248/252, 05-261 Marki 4www.michalineum.pl | [email protected]

duchowym córkom i synombł. Bronisława Markiewicza

Wstęp

- 9 -

RozmoWa bez słóW

- 15 -

GWiazda pRzeWodnia

- 17 -

wiersze rzymsKie

- 41 -

Jesteś Wciąż z nami

- 53 -

pRośba o miłość

- 75 -

coś z chmuR, z WiatRu i ze stRumieni - 91 -

po cichu

- 129 -

KilKa słóW o michalitach

- 141 -

Wstęp

o bRonisłaWie, oGniu naszych seRc

- 11 -

We Wspólnocie Michalickiej trwa trzeci – ostatni rok przygotowania do Jubileuszu stulecia śmierci błogosławionego ks. Bronisława Markiewicza – naszego Założyciela. Rok, w którym pochylamy się nad ślubem czystości i cnotą miłości. Odnawiamy serca i umysły,

pogłębiamy naszą tożsamość, ze wzruszeniem i wdzięcznością pochylamy się nad przekazanym nam przez Opatrzność, za pośrednictwem błogosławionego Ojca Bronisława, michalickim charyzmatem i duchowością.

29 stycznia 2012 roku we wszystkich wspólnotach michalickich roz-pocznie się Rok Jubileuszowy ze swoją dynamiką, programem i wieloma wydarzeniami, przede wszystkim zaś, w co mocno wierzymy, ze szczególnym błogosławieństwem i łaską niebios.

Główna Msza św. będzie sprawowana w sanktuarium w Miejscu Piastow-ym i transmitowana przez Radio Maryja i Telewizję Trwam, pojawi się - mówił wikariusz generalny ks. Ryszard Andrzejewski CSMA – wiele publikacji: książki, albumy, afisze, płytki CD z pieśniami i konferencjami o ks. Bronisławie Markie-wiczu, obrazki, ulotki itp. Pomysłów jest wiele… (Wspólnota, nr 3(128)/2010).

Redakcja Wspólnoty pragnie dorzucić swoją cegiełkę do tego przedsięwzięcia – tomik wierszy O Bronisławie, ogniu naszych serc (tytuł został zaczerpnięty z jednego z wierszy ks. Ferdynanda Ochały CSMA), który zawiera utwory poświęcone Osobie Założyciela Zgromadzeń Michalickich oraz Jego Dziełu.

Skąd taki pomysł i dlaczego właśnie wiersze? Poezja jest sztuką niezwykłego daru – słowa, które towarzyszy nam na co dzień. Dzięki słowu werbalizujemy swoje myśli, wyrażamy uczucia i emocje oraz akcentujemy nasze potrzeby. Poeta z tego materiału tworzy sztukę, poezję, której istotą jest piękno.

Ale poezja to więcej niż piękno. Poezja jest też swoistym poznawaniem prawdy – pisała we Wspólnocie, przed dwudziestu laty, pani Julia Kryszewska – Artyści w ogóle, a poeci chyba przede wszystkim są w jakiejś mierze prorokami. Trzeba tylko poddać się poezji, a wtedy otwierają się przed nami ogromne przestrzenie myślowe, byle tylko mieć odwagę wkroczyć na nie i wyzbyć się lenistwa myśli, które jest ukrytym, ale bardzo groźnym niebezpieczeństwem życia duchowego.

Obcując ze sztuką słowa otrzymujemy w darze, oprócz piękna, również prawdę, dzięki której poznajemy bogactwo i świat wewnętrznych przeżyć i wrażeń ich twórców, ludzi takich jak my, obdarowanych przez Stwórcę szczególnym talentem rozumienia świata i człowieka. Czytając ich utwory stajemy się poniekąd


- 12 -

uczestnikami ich życia, poznajemy ich, a przez to w ogóle poznajemy człowieka, zaczynamy go lepiej rozumieć, uczymy się tajemnicy człowieczeństwa.

W oddanym właśnie w ręce Drogich Czytelników tomiku O Bronisławie, ogniu naszych serc znajdują się utwory duchowych córek i synów i błogosławionego Bronisława Markiewicza, powstałe głównie w Miejscu Piastowym oraz w Kra-kowie, gdzie były publikowane w kwartalniku kleryckim Wspólnota.

Wiele miejsca w swojej twórczości poświęcił Osobie Umiłowanego Ojca Założyciela „książę michalickich poetów” – ksiądz Ferdynand Ochała CSMA. Jego wiersze zebrane w rozdziale Gwiazda Przewodnia wprowadzają Czytelnika w lekturę naszego zbiorku.

Gwiazdy przewodnie zawsze świecąChociaż przeminie ich istnienie,Bo raz wysłane na świat promienieJuż dalej lecą, ciągle lecą…

Podczas pobytu ks. Ferdynanda w lipcu 1981 roku w Wiecznym Mieście narodziły się Wiersze rzymskie. Powstałe w antycznym kościółku Quo vadis utwory są zapisem wyjątkowych doznań autora, który kontemplując odciśnięte w kamieniu ślady Zbawiciela modli się intencji Zgromadzenia, gorąco wierząc, że:

przyjdzie tutaj również ks. Markiewicz (…),przyjdzie z Chrystusem swymi troskami się dzielić (…), przyjdzie posłuchać brzęku małych złotych pszczółek, w którym rozbrzmiewa hasło: powściągliwość, praca.

Na rozdział Jesteś wciąż z nami składają się głównie utwory michal-ickich kleryków publikowane w kwartalniku Wspólnota, od jego powstania w 1981 roku, aż po czasy współczesne.

Prośba o miłość zawiera w znakomitej większości wiersze michalickich au-torów, które wpisane w pięciolinie były i wciąż są obecne w repertuarze Kleryck-iego Zespołu Michael a niekiedy, jak Ojczyzna, przekroczyły granice państw docierając na kraj świata.

Ostatnie dwa rozdziały obecne w naszym zbiorku – Coś z chmur, z wi-atru i ze strumieni (autorem wierszy jest ks. Marek Wiśniewski CSMA) oraz Po Cichu (ks. Paweł Czyrek CSMA) są wyborem utworów duchowych synów błogosławionego Bronisława, świadectwem ich wrażliwości, umiłowania piękna


- 13 -

Stwórcy i stworzenia, rodzajem poetyckiego dziennika oraz świadectwem duch-owego dojrzewania ich autorów.

Ojcze Bronisławie, mój drogi Ojcze, pisze gimnazjalistka jednej ze szkół noszących imię bł. Bronisława, jesteś jak iskierka dobra w tym zimnym, złym świecie i ta konstatacja zawarta w utworze Rozmowa bez słów otwiera nasz tomik wierszy.

A ty rozglądasz się, szukasz zbłąkanych, odrzuconych istot Swych uczniówChcesz pomóc, pouczyć, pocieszyć, Otrzeć mokry nosek, powiedzieć Jestem z tobą...

Błogosławiony Bronisław Markiewicz, Założyciel Zgromadzeń Michalickich był i wciąż pozostaje ogniem naszych serc, który ciągle na nowo inspiruje i zapala, także dziś, swoje duchowe córki oraz synów do czynów bez rozgłosu, z miłości spełnionych.

Maryi, Królowej Aniołów tak umiłowanej przez błogosławionego Bronisława i danej nam za Patronkę oddajemy nasz trud i serca, prosząc Ją słowami poety:

Bogurodzico Dziewico!Ty wypiastowałeś tylu Świętych PolakówNa chwałę polskiego Narodu!Ujęłaś też w swoje dłonieŻycie naszego Ojca Założyciela!(…)Uczyń to dla naszych Zgromadzeń zakonnych, przez Niego założonych,by dzięki temu osiągnęły pełniejszy rozwóji pomnożyły dobro Kościoła…

(ks. Ferdynand Ochała CSMA)

Wszystkim, którzy swoją pracą i poświęconym czasem, życzliwością oraz dobrym słowem dopomogli w powstaniu tomiku wierszy O Bronisławie, ogniu naszych serc – składam serdeczne podziękowanie.

Ks. Krzysztof Pelc


- 15 -

Ojcze Bronisławie, mój drogi Ojcze!Jak iskierka dobra w tym zimnym, złym świecieOtwierasz usta, chcesz coś powiedzieć, Cii... nic nie mów, Ojcze, po co słowa? Nie przerywaj tej błogiej ciszy, beztroskiego spokoju. Ta ciepła aura, która Cię otacza, niech trwa.

Cisza, spokojna cisza...

A ty rozglądasz się, szukasz zbłąkanych, odrzuconych istot Swych uczniówChcesz pomóc, pouczyć, pocieszyć, Otrzeć mokry nosek, powiedzieć: Jestem z tobą...

Bieda, bezlitosna bieda

Sam może i głodny w jedwab nieodzianyOddajesz swym podopiecznym wszystko, co masz, by ujrzeć radość w oczach.

Ciemność, straszna ciemność.

Przyszła już pora, musisz odejść, W najdalszą dal... Wzywa Cię Twój PanTam wysoko, na obłoki, byś mógł Dojrzeć wszystko z góry

Szmer... patrzę – Ciebie nie ma Cisza...Ale ciepło wciąż trwa... I nie odchodzi...

Rozmowa bez słów

Magdalena WróblewskaPubliczne Gimnazjum im. błogosławionego Bronisława Markiewicza w Nowej Słupi

gwiazda

pRzeWodnia

FeRdynand ochała csma

GWiazda pRzeWodnia

- 19 -

Gwiazdy przewodnie zawsze świecąChociaż przeminie ich istnienie,

Bo raz wysłane na świat promienie Już dalej lecą, ciągle lecą…

I nie wie gwiazda, kto jej światłemBogacić się i cieszyć będzie

Więc sieje swoje blaski wszędzieZrywając z tym, co puste, łatwe…

I dar ze siebie wyprowadzaCiągle spełniając się w ofierzeI cieszy się, że ktoś go bierzeI duchem stale się odradza.

Gwiazda jest prędka i wnikliwa,Gdy w chmurach poszukuje szczelin,

By ludzie w mroku nie tonęli,A ciemność ziemi nie przykryła.

I umie gwiazda biegle czytaćZawiłe swego czasu dzieje,

W których ukryta przyszłość dnieje Pełna tajemnic i zapytań…

Gwiazda przewodnia


- 20 -

O Bronisławie, ogniu naszych serc,Zapalasz w duszach gorejący znicz,

Ty śledzisz promienie z ojczyzny gwiaździstejProwadzisz wzwyż po drodze tak skalistej.

W pomoc nam dałeś archanielski miecz,Na tarczy godło święte: „Któż jak Bóg!”

Tak nas sposobiąc na boje bezkrwawePodniosły cel i broń nam w rękę dałeś.

Oto już, taki idzie dzień,Że przed twym hasłem pierzchnie czarta cień

Bóg zapomnienie da klęski, co boli,Zabłyśnie nam radosnych czas wyzwolin…

o bRonisławie…

GWiazda pRzeWodnia

- 21 -

Wielki, kto się rozumem ponad tłum wynosi,Wielki, kto świat zdobywa orężem zwycięskim,

Wielki, kto szczytnym słowem światu prawdę głosi,Wielki, kto w walce kona z hartem w duszy męskim,

Lecz czy nie większy jest ten, kto pod skrzydły swymiDo serca tuli biedne dziateczki tej ziemi?

Piękna jest postać matki, gdy dziecię swe pieściWielkie są jej zasługi za cierpienia znoje,

Za noce niedospane i za łzy boleści,Ale większa zasługa, gdy dla obcych dzieci,Obcy w swym sercu miłość nieraz wznieci.

Kto rozumem pojmuje, prawd wielkich docieka,Temu zdobycie prawdy, nagrodą za trudy,

On wie, że go w przyszłości pomnik sławy czeka,Że pamięć jego przejdzie na potomne ludy.

Dla czynów bez rozgłosu, z miłości spełnionychPomnikiem – wdzięczność w sercach do życia wzbudzonych.

Kto walczy i zdobywa, dzierży berło świataTemu potęga wielkości, sława się uśmiecha

Zewsząd go szmer uwielbień i pochlebstw dolataJak tryumfalnych hymnów powtarzane echa.

Dla czynów bez rozgłosu, z miłości spełnionychTryumfem – miłość w sercach do czucia wzbudzonych

A prawdy głosiciele i wieszcze natchnieni,Potęgą swego słowa nad sercami władną,

Władcy w dziedzinie ducha - duchem, duchem zjednoczeniPrzed nimi z uwielbieniem tłumy na twarz padną.Dla czynów bez rozgłosu, z miłości spełnionych

Uwielbieniem – modlitwa serc czcią przepełnionych.

wychowawca młodzieży


- 22 -

Piszę znowu ... Niech pana nie dziwi Ta w mych listach uporczywa troska,By ku dzieciom zeszło najprawdziwiej

Ukazane Piękno - Matka Boska.

Ona będzie dla nich ciepłym Domem, Ona będzie dla nich jak Kłos pszenny… Długich modłów, panie, trzeba dłoniom,

Aby obraz Jej wykuły wiernie –

Żądam, niech pan przy konfesjonale Najpierw z dziecka pokorą uklęknie

I odetnie ostrym dłutem żalu - grzech, Co dzieli jak przepaść od piękna.

Aby bowiem takie piękno zmusić Do twardego i suchego drewna Trzeba na to całą miłość duszy

Przed innymi, jak w spowiedzi zeznać.

W opuszczonych dzieci zbladłej twarzy, Niech pan Matki poszuka oblicza –

By im rany wiązała bandażem Dobra, cicha, słodka, tajemnicza…

1971 r.

List do RzeźbiaRza

Błogosławiony ks. Bronisław Markiewicz zamówił do swojego zakładu dla sierot figurę Matki Bożej Królowej Korony

Polskiej. Od 1896 roku, aż do dzisiaj Maryja odbiera cześć w tym wizerunku w Sanktuarium św. Michała Archanioła

i bł. Bronisława Markiewicza w Miejscu Piastowym.

GWiazda pRzeWodnia

- 23 -

Nie rzucim nigdy tamtych lat,Lat młodzieńczego lotu,

Gdyśmy tworzyli nowy światSzlachetną swą tęsknotą

Gdy przy wyborze życia drógŚpiew płynął: Któż jak Bóg!

Tu się nam jęła w duszy tlićMyśl zdobywana w trudzie,Że mamy jak najpiękniej żyć

Dla Boga i dla ludzi,

Rytmem swych serc i rąk i nógWydzwaniać: Któż jak Bóg!

To, co tu przeżył każdy z nasZachowa w sercu żywo,

Wniesiemy w smutny dzisiaj czasPracę i powściągliwość,

I pokonany legnie wrógTak nam dopomóż Bóg!

rota

Pielgrzymów do grobu błogosławionego ks. Bronisława Markiewicza


- 24 -

Za wsią był cmentarz choleryczny Na wzgórzu zwanym Łysą Górą –

Tam często piorun gwarzył z chmurą I wiatr seplenił wiersz liryczny.

Wrzaskami kotów miauczał marzec, Kwiecień się kwiecił stokrotkami

Listopad wichrem i duchami, Wędrowca ścigał i przerażał.

Tam to z szarego wzrosły ciasta, Domy - olbrzymy (z serca wzrosły,

Dlatego mają styl tak prosty I imię prosto też od Piasta).

Miejsce Piastowe - klimat pracy, Powściągliwości, serdeczności, Pieśni, uśmiechu i polskości...

Miejsce Piastowe - niech pan raczy Wstąpić - przy drodze na Iwonicz: W glorii poranka płynie miękko:

Śpiew: „Zawitaj ranna Jutrzenko” –Miejsce Piastowe stalą dzwoni,

Miejsce Piastowe piłą warczy, Młyn bełkotliwie gdzieś klekoce

Licząc ospale dnie i noce –Wstąp pan - na chwilę czasu starczy

Bo tu nie łzawy sierociniec... Żyjemy prosto, jak najprościej W klimacie pracy i polskości.

Żyjemy razem! jak w rodzinie –

na 40. Rocznicę śmieRci


- 26 -

Z drzewa kujemy chleb z żelaza,Umiemy uszyć bluzę, buty,

Na trąbkę tłumaczymy nutyI siebie w wierszach, parafrazach...

Torebki damskie, nesesery,Dla dzieci różne cacka, dziwa –I to potrafi młódź krzykliwa!I czysto polskie są maniery

Barszcz z ziemniakami chętnie jadaKapustę z grochem - groch z kapustą...

I tylko raz do roku tłusto,A jednak wciąż się śmieje rada!

(“I były twarze okrąglejszeChłopiąt - czytamy u Daniela –

Co jadły chudo i niewieleGardząc królewskich stołów mięsem”)

Więc niech pan wstąpi tu koniecznie! Przyjmiemy chlebem go razowym Hukiem, turkotem maszynowym, Przyjmiemy ciepło i serdecznie...

Bo tylko tutaj się tłumaczy Styl pracy, którą ksiądz Markiewicz Posiał, hodował, pieścił, krzewił –

Powściągliwości styl i pracy!

Wystarczy spojrzeć na te domy: Wyższy wzniósł błękit dachu srebro Wparł się w kościół żebro w żebro I trwa w skupieniu zamodlony –

Chociaż wiatr dmucha od przełęczy Choć piorun grozi nagłym błyskiem

W spokoju przetrwa burze wszystkie –Wierząc, że przyszłość się roztęczy

GWiazda pRzeWodnia

- 27 -

Nad głową jego zorzy złotem –Dom drugi niższy - zwykłych rzeczy,

Dom drugi... szarych trosk człowieczych Wita nas maszyn swych łoskotem

Ponurza w zgiełk, w codzienność pracyI tu się właśnie przy kowadle Ta wiara kuje wciąż zajadle,

Że jutro będzie nam inaczej...

Już mrok... blask świateł elektrycznych, Proszę cię, panie, zamknij oczy –Wspomnij... że za wsią na uboczu

Był niegdyś cmentarz choleryczny...

Tam wiatr z duchami chadzał w parze,Zamiast murów rosła biel stokroci,

Koty mruczały pacierz koci Kiedy leniwy nastał marzec –

Dziś inne życie - z tego znicza Serdecznej myśli - z serca prosto –

I ten kierunek w górę ostro, Kierunek Księdza Markiewicza.


- 28 -

Jaka cisza... Umilkł chrzęst i łopot –Wódz zwycięski dzikich skał krawędzie

Tłoczy twardo nieulękłą stopą Aż z nich życia strumienie dobędzie.

Końcem miecza drąży w zimnym głazie Dla ziarenka przytulną szczelinę –Bój prowadzi przeciwko zarazie,

Płaszcz opieki nad ziemią rozpina...

Rozbłyskuje srebrna aureola Nad ciemnością chropawych rozwalin –

Wnet dla życia rozbudzą się pola Wnet się światła nad ziemią zapalą.

Kwiat miłości w sercach się rozwinie Suchą pustkę czar życia pokona Święty zwiąże jadowitą żmiję

Tu na ziemię z obłoków strąconą –

Spójrz, odczytaj ten obraz Rosena W nim też nasza historia widnieje

Walką ducha zawsze dudni ziemia –Walka duchów - to odwieczne dzieje.

Nie porazisz złowrogiej potęgi Pociskami bezdusznej materii –

Po duchową broń w tej walce sięgnij Miecz miłości przeciw wrogom skieruj.

Myśl i czyn swój w archanielskie dłonie Oddaj ufnie - One je obejmą

Przed atakiem złych duchów osłonią I przeniosą nad przepaścią ciemną.

święty michał aRchanioł

GWiazda pRzeWodnia

- 29 -

On z wielkości i dobroci słynie, Więc ocali nam Miejsce Piastowe Ukochaną przez wielu świątynię Matki Bożej i Polski Królowej.

On ją w sercach dla Boga ustawi Jej kamienie cudownie ożywi –

I stać będzie mimo burz i wrzawy Kościół Boży - wolny i szczęśliwy.

Obraz świętego Michała Archanioła trzymającego w ręku kościół w Miejscu Piastowym namalował Jan Henryk Rosen

w 1974 roku.


- 30 -

Donikąd kroki moje wiodą, Gdy zgasło w duszy światło wiary...W gruz się rozpada moja młodość,Sam szatan nie zna większej kary.

Ach, chwila, a ta przepaść pustaZ duszą i ciałem mnie pochłonieDrżę... Już nie mogę dłużej ustać.

A tak daleko Boga dłonie?

Gdzie moi nauczyciele?Łatwo mię z wiary ograbili,Obietnic mi dawali wiele,

Ale odeszli mię w tej chwili.

Gdy szukam wkoło jak szalony Dla chciwych palców choć kamienia,

A choćby trawki gdzieś zielonej,Aby obronić sens istnienia!

Słyszysz, jak wołam znad otchłani?Jeśli istniejesz, usłysz Boże!

Jam przez niewiarę Ciebie zranił,Lecz siebie skaleczyłem gorzej...

O Boże, prawdo nieomylna,Daj znak, że jesteś: – Ja stworzenie,

Istota chwiejna i bezsilnaTyś Bóg: – Ty widzisz me cierpienie.

Widzisz, jak łaknę prawdy chleba

nad pRzepaścią niewiaRy

GWiazda pRzeWodnia

- 31 -

Wiersz został opublikowany w gazetce pt. Powściągliwość i Praca w 1971 roku. Opowiada o kryzysie wiary, jaki dotknął

bł. Bronisława w młodości i zawiera jego modlitwę o łaskę pokonania tego stanu ducha.

O, niech ją poznam: – Za jej promień Dam swoje życie, jeśli trzeba,

Prawdy poznanej nie roztrwonię.

Niech stracę obie ręce, nogi,Niech mnie wyszydzą i wyśmieją,Ja pójdę, odtąd za swym Bogiem,

Z wiarą, miłością i nadzieją!


- 32 -

Piękne są kwiaty, lecz Ty piękniejsza Jasne jest słońce, lecz Tyś jaśniejsza

Dobra jest mama, lecz Tyś jest lepszaNajczulsza z matek, Matko Najświętsza.

Ty wszystkie gwiazdy, co w górze płoną,przyćmiewasz swoją złotą koroną,

I nie tak prędko mknie promień słońca,Jak Ty z pomocą ludziom śpiesząca.

I wie to nawet najmniejsze dziecko Jak ukochałaś ziemię „miejstecką”W kościele piękna, łaskami sławnaKrólujesz naszej ziemi od dawna.

To z Twojej łaski, z Twego natchnieniaPusty krajobraz w miasto się zmieniał,W którym znalazły dzieci przytułek,

Tyś urobiła serce tak czułe.

W Księdzu, co do nas z Włoch przywędrowałI cierpiał tutaj, walczył, budował...

Niech pamięć o tym nigdy nie zginie;My pamiętamy o Jego czynie.

Niechaj Maryi rozbrzmiewa chwałaZa to, że Jego do nas przysłała

Daj być przy Tobie, czuwać, pamiętać,Z sił wszystkich kochać Cię, Matko święta.

Miejsce Piastowe, 21 grudnia 1969 r.

dzieci składają hołd matce bożej

Na następnej stronie: zdjęcie na którym widnieje figura Matki Bożej Królowej Korony Polskiej w Miejscu Piastowym.


- 34 -

I znowu siewy... semen - siaćI seminare... ziarno spływa –Czy siewca zbierze Boży dar?

Prośmy, by żeńców dał Pan żniwa!

By nie pozostał w polu kłosPróżno zasiewów czas nie przeszedł –

Jakiż by wówczas czekał losBiedne zgłodniałe ludzkie rzesze... ?

Czym by nasycił srogi głódKrzepił nadwątlone siły –Gdyby Bożego Chleba cud

Nie wlewał świeżej krwi w ich żyły?

Więc prośmy, niech Pan żeńców da,Nielękających się spiekoty.

Chleb Boży niechaj wśród nas trwaNasyca głód nasz i tęsknoty.

1960 r.

modLitwa o powołania kapłańskie

GWiazda pRzeWodnia

- 35 -

Nie wiedziałem o Tobie, o Twojej bliskości...Myślałem tak zwyczajnie o ludziach, o świecie.

A Tyś mnie obejmował, otaczał miłościąI słowa mi szeptałeś przedziwne w sekrecie...

Gdym stawiał pierwsze kroki, myślałem, że idęPrzed siebie własną mocą, że kieruję sobą –

Niepomny, że mym płucom dajesz wdech i wydechŻe mym sercem odmierzasz czas życia miarowo...

To Ty z miłości dla mnie natchnąłeś mą siostrę,By mi Miejsce Piastowe odemknęła kluczem

I dałeś mi to drżenie przeżywać radosne,Kiedym stanął na drodze wiedząc, że nie wrócę...

Nie zdołało mnie wchłonąć jasielskie gimnazjum,Tamtejsze otoczenie było dla mnie obce – Tyś sprawił, że ta obcość stała się okazją

Odejścia... Dziwnieś rządził wtenczas małym chłopcem.

Dziś dopiero, gdy patrzę na przeszłość z oddali,Widzę, żeś dla mnie wszystko starannie układał!Gdy mi ludzie swój uśmiech lub cios zadawali,

Tyś ich ręką bezwiedną litościwie władał.

1970 r.

nie wyście mnie obRaLi…


- 36 -

Bóg nam rozświetlił nocStubarwną Gwiazdą.I jej słoneczna moc

Zmienia rzecz każdą.

Rozkwitł grudniowy dzieńUśmiechem ludzi,

Pierzchnął ponury cieńI świat się zbudził.

Promień rzucony razWciąż mknie w przestworzach,

Do wszystkich idzie nasDziecina Boża...

I nic nie zgasi jużZłotej pożogi,

Która nam blaskiem zórzWskazuje drogi.

Grudzień 1970 r.

betLejemska Gwiazda

GWiazda pRzeWodnia

- 37 -

Bogu swym życiem śpiewam pieśń,Do której On napisał nuty,

On stworzył główną pieśni treść,I chce w tej pieśni być odczuty...

To On nakreślił cały planZ bardzo drobnymi szczegółami.

A choć mną włada jako Pan,Jak Ojciec darzy mnie łaskami.

Do siebie mnie pociągnął OnI zwał mię słodko po imieniu I serce moje w dłonie wziął

I nagle duszę mą przemienił...

I pokochałem drogę tę,Bo na niej ciągle Go znajduję.

On koi ból i daje moc,On moim ciepłym sercem czuje.

I pokochałem Jego głosTen głos poznany hen przed laty –

I wiem, że znów usłyszę Go,Kiedy rozstanę się ze światem...

1971 r.

boGu śpiewam


- 38 -

Jezu, słuch mi daj wyostrzony, Bym Twego głosu słyszał tony –

Bym nie uprościł słów, nie spłycił,Słów, które Prawdą są i Życiem,

Które miłości płoną żaremKrwią nasiąknięte Twej ofiary...

Daj mi, o Jezu, czułe uszy,Bym słuchał całą siłą duszy

Twoich odwiecznych we mnie myśli – Bym z Tobą wspólnie mapę kreślił

Mojego codziennego życia,Serca Ci mego wypożyczam,

Oddaję usta, wzrok i ręce – A wiem, że biorę stokroć więcej:

Ja Ci zmęczenie swe oddaję,A Tyś chłodzącym jest ruczajem;

Niosę Ci kilka życia godzin,A ty wiecznością je nagrodzisz;

Przynoszę głód swój, niedostatek,Ty skarby dajesz mi bogate:

Karmisz mię chlebem, winem poisz,Omdlałe siły we mnie dwoisz

I pragniesz we mnie swoją łaskęWiecznej nagrody zwieńczyć blaskiem...

1971 r.

daj mi słuch

GWiazda pRzeWodnia

- 39 -

Bogurodzico Dziewico!Wypiastowałeś tylu Świętych Polaków

Na chwałę polskiego Narodu!Ujęłaś też w swoje dłonie

Życie naszego Ojca Założyciela!Nie opuszczałaś go nigdy...

Byłaś z nim w dzieciństwie i młodości,Kształtowałaś jego kapłańskie powołanie

Widział Cię w przemyskiej kaplicy seminaryjnej8 grudnia 1867 r., w dniu Niepokalanego Poczęcia...

Jako program do spełnienia najpilniejszyWysuwał wykonanie ślubów Jana Kazimierza

Wizerunek Twój uważał za godło PolskiPowtarzał gest Twego miłosierdzia

Wobec dzieci sierocych i opuszczonej młodzieży I Ciebie dał im za Matkę!

Królowo Polski – wiesz, jak o wprowadzenieTwego święta w dniu 3 maja zabiegał

Prosimy Cię w 600-lecie jasnogórskiego obrazu...Przyczyń się do wyniesienia na ołtarze

Twojego wiernego Sługi i CzcicielaUczyń to dla naszej biednej Ojczyzny

będącej Twoim Królestwem,by ją przez to wzmocnić i wzbogacić.

Uczyń to dla naszych Zgromadzeń zakonnych, przez niego założonych,

by dzięki temu osiągnęły pełniejszy rozwóji pomnożyły dobro Kościoła.

Matko Boża i nasza,pragniemy przede wszystkim,

byś przez beatyfikację Ty została uczczona,Ty której sprawę Sługa Boży ks. Bronisław Markiewicz

ofiarnie prowadził przez całe swoje życie! Amen.

modLitwa o beatyfikację

wiersze

rzymsKie

FeRdynand ochała csma

wiersze rzymsKie

- 43 -

Pytasz troskliwie Dziecka stóp,Dokąd zmierzają - a Syn ręką Wskazuje ciernie swych dróg I na Golgocie straszną Mękę!

Ty nie sprzeciwiasz się, jak Piotr: „Panie, niech nigdy to nie przyjdzie!”

Choć Serce Twe przeszywa grot Prosisz, by wiódł Cię z sobą wszędzie –

Chcesz znad kielicha Męki smak, Głębię miłości niepojętej

Chcesz uczestniczyć w Jego łzach W Jego radościach świętych.

Nie wznosisz samolubnych próśb: „Miej litość dla swej Matki”, Lecz patrząc na Adama ród

Dla niego żebrzesz łaski.

Roma, 15 lipca 1981 r.

madonna dei piedi w kościółku „Quo vadis”


- 44 -

Piotrze, ku zgorszeniu świata, Bo bez ostrożnych obliczeń,

Oddałeś się w ręce kata Aby tracąc zyskać życie...

Rzuciłeś się w głębię morza, By dopłynąć do Jezusa –

Wiary Twej nie zgasła zorza, Nie złamała Cię pokusa.

Teraz z wiarą bez wątpienia Głową na dół w niebo lecisz

Dawnych wahań nie ma cienia Zaufałeś Bożej sieci –

Jesteś jednym z tych na ziemi,Co się w Bogu zatracili –

Tych, co dłońmi męczeńskimiŚwiat przed kłamstwem osłonili.

Tych, co nad przepaścią linę Wciąż trzymają rozciągniętą,By się ludzie mogli wspinać

Wyżej, ponad swą przeciętność.


pełne Głębokiej wymowy męczeństwo święteGo piotRa w kościółku ,,Quo vadis”

wiersze rzymsKie

- 45 -

Pomóż nam, Matko,Biegła w czytaniuPomóż w dumaniuNad tą zagadką Dokąd iść każe Twe Boskie Dziecię, W obecnym świecie, co tak przeraża!

W matczyne dłonieWeź stopy naszeI od zastraszeńRacz nas obronić Niech Zgromadzenie pełne miłości Powściągliwości... Jasnym spojrzeniem.

Cel swój obejmie,Pozna swą drogę -Niech silne BogiemPodąża dzielnie Za godłem, które wzniósł święty Michał, Niech z Bogiem cicho wspina się w górę!

Chroń od złych cieniI miejsc bezwodnychProwadź powolnychTwemu skinieniu! Niechaj przez ludzi wiedzie nas droga Do Pana Boga. Dopomóż w trudzie.

Byśmy przez Niego Bogaci w miłość I twórcze siły Szli do bliźniego.


modLitwa w intencji zGromadzenia do madonny dei piedi


- 46 -

Quo vadis - tak malutki, ubogi kościółekŻe ostrością swych linii aż oczy kaleczyTu me serce Chrystusa najgłębiej odczułoBo go nie przesłania żadna z ziemskich rzeczy.

Głoszą tu Ewangelię postacie skrzydlateW symbolach znanych: orła, wołu, lwa, człowiekaI zyskiem nazywają wszystkiego utratę,Co przyjęcie Królestwa Bożego odwleka.

Ewangelię ubogim, Krzyże w prezbiterium, Chrystusa Krzyż i Piotra, wciąż pielgrzymom głoszą. Pielgrzymom, którzy życie pojmują na serio I przez ciągłą ofiarę do nieba się wznoszą.

Wszystko mi opowiada tu o przemijaniu I o skarbie ukrytym, który zdobyć trzeba, By wykonać w swym życiu istotne zadanie Trzeba mądrze kupować, trzeba mądrze sprzedać.

Nie dziwi mię tu postać św. Franciszka W bocznej wnęce kościoła - Spojrzyj z lewej strony. Przyszedł na zawsze z Panem w kościele zamieszkać Od pożądania rzeczy ziemskich wyzwolony.

Wierzę, że przyjdzie tutaj również ksiądz Markiewicz Bo go bogactwa mierżą i honor zawstydza Przyjdzie z Chrystusem swymi troskami się dzielić I razem z Nim poniesie krwawą belkę Krzyża.

Przyjdzie posłuchać brzęku małych złotych pszczółek, W którym rozbrzmiewa hasło: powściągliwość, praca I Jego Maryjną drogę wskazuje kościółek Wierzę zatem, że przyjdzie śpiewać: Deo gratias!


błoGosławiony ksiądz bRonisław maRkiewicz w kościółku „Quo vadis”


- 48 -

Madonno słodka Dei Piedi W dalekie drogi zapatrzona

Oto w Twym Sercu mieczy siedem Bo spada z oczu Twych zasłona

Bo widzisz krwawy cień Golgoty I Serce Syna z włóczni grotem.

Nie po to trzymasz stopę Syna,By ją uwięzić własną wolą

O sobie zawsze zapominaszWspółczujesz stopom, które boląI błogosławisz krwawym ranomCo się zbawieniem ludzi staną.

Stopa trzymana w Twojej dłoni Dla Ciebie jest literą Bożą –Ona Ci wielką treść odsłoni

Bożych zamysłów cel otworzyOczy Twe stopą tą zranione

W daleką się wpatrują stronę –

I moje stopy tak byś chciała Ująć rękami, by szły wiernie

Tam gdzie wskazuje Boża chwała Choćby mi przyszło iść przez ciernie

A bunt stóp moich jakże rani Twoje matczyne Serce, Pani –

madonna dei piedi w „Quo vadis”

wiersze rzymsKie

- 49 -

Wciąż mi wskazujesz stopy Syna I zapytujesz mię - Quo vadis? Jakiż cel kroków i przyczyna?

Czy znów Chrystusa dzisiaj zdradzisz? Chyłkiem uciekniesz przed swym krzyżem,

Gdy się godzina męki zbliży?

O Matko, chcę być z Tobą blisko –Ty mię obejmij swym ramieniem Nie pozwól, abym nad urwiskiem

Sam szedł i z życia narażeniem Stawiał w wędrówce mylne kroki

Ach, wejrzyj na mnie Matki wzrokiem!



- 50 -

Panie, nie słyszę tego słowa, Którym zraniony był Franciszek –Krzyż by mi kazał żyć od nowa, Więc nie chcę jego głosu słyszeć.

Krzyż by boleśnie moją wolę Mieczem Twej Woli poprzecinał

Wyznaczyłby mi pracy pole, Przed którym bym się często zżymał.

Więc nie chcę słyszeć głosu Krzyża I nie pozwalam się przepasać,

By ktoś mię inny powiódł wyżej –Ja chcę wygodną ścieżką hasać.

Idę tak w sobie zadufany – Głuchy na cierpień Twych wołanie

Nieczuły na bolesne rany,Schowany za małości szaniec.

Idę niezdolny kochać szczerze I tkwię jak martwy głaz w kościele, A Ty mi kościół chcesz powierzyć,

Dać udział w swoim zbawczym dziele.

O Jezu, uderz słowa łaskąW serce me dotąd jak głaz zimne

Okaż mi swoją wolę BoskąDaj mi wieść życie nowe... inne,

ten kRzyż pRzemówił

wiersze rzymsKie

- 51 -

Odwróć mię Męki swej widokiem Od samolubnych moich ścieżek, Które mię wiodły rok za rokiem Ku smutnej śmierci coraz bliżej.

Daj mi już tu rozpocząć wieczność,Radosne z Tobą przebywanie,

Z Franciszkiem śpiewać pieśń słoneczną Przed cieniem smutku - broń mię, Panie!

Assisi - Roma, 15 lipca 1981 r.

Jesteś Wciąż

z nami

WieRsze michalicKich poetóW


- 55 -

Na szlaku dziejów jako mąż Boży, Stanąłeś Ojcze, by miłość nieść –

Tej opuszczonej, biednej młodzieży, I dać jej wartość, dać życia treść.

Któż w Polsce myślał przed wielu laty, Co los sierocy, sieroce łzy.

Pierwszy dom sierot, choć niebogaty, Na polskiej ziemi stworzyłeś Ty.

Dom ten powstawał z twardej potrzeby, Dla ratowania chłopięcych dusz.

W nim to dzieliłeś miłość jak chleby, Pod tchnieniem Twoim z dniem każdym rósł.

Dom się rozrastał mocą niesiony, Której udzielał Ci tylko Bóg.

I Ta Królowa Polskiej Korony, Gdyż Jej swe dzieło złożyłeś u stóp.

Ileś przecierpiał w znoju i trudzie, O tym to tylko Bóg dobrze wie.O tym szeptali bliscy Ci ludzie,Co na Twą pracę patrzyli się.

Dziś jeszcze szepczą „Drodzy Seniorzy”, Czym ich urzekłeś w młodości dniach.„Był to mąż święty, był to mąż Boży –

Co umiał wznosić sierocy gmach”.

To Twe spojrzenie pełne miłości. Ich prowadziło przez twarde dni.W ofiarnej pracy i wytrwałości -

Przed nimi snułeś przyszłości sny.

I nie zawiodłeś ich zaufania -Bóg Cię wysłuchał! - Dał dziełu kształt.

Twojej idei, Twego kochania I Twego ducha dał dziełu hart.

Jesteś wciąż z nami w naszych dążeniach, I w naszych pracach na wszystkie dni.

Jesteś wciąż z nami, choć czas się zmienia, My pozostaniem wiernymi Ci!

Jesteś wciąż z nami, przed Bożym Tronem Prosisz, by łaski hojne nam słał.

Dzieło Twe rośnie, trudem wieńczone, Boś mu dał serce, boś duszę dał!

jesteś wciąż z nami !

Jan Boćkowski CSMA

Kraków, 15 stycznia 1952 r.


- 56 -

Świętość Cię wiodła w trudzie i znoju, I wśród radością nabrzmiałych chwil.

Pszeniczne ziarno ducha pokoju jak ewangeliczni siewcy i żeńce, rzucałeś hojnie przez życia dni.

W serdecznym w trudzie i męce, miłość płynęła radosna wciąż

Przez Twoje serce, przez Twoje ręce z niebiańskich krain do ludzkich dusz!

Szedłeś wytrwale, łamiąc przeszkody, wciąż lepszym czyniąc sierocy los. W serca zapale, duchem zaś młody

swoją ideę, swój życia trud –rzucałeś śmiało innym przed oczy, wskazując przy tym ofiarny stos!

Tam Cię, prowadził Twój duch proroczy i świętość jasna złocistych zórz!

Świętość Cię wiodła... W przyszłość narodu rzucałeś myśli swych ziarna zdrowe. Dla jego dobra nie szczędziłeś trudu,

a w sercach młodych zacząłeś budowę. Polski mocarnej, duchem skrzydlatej

co wśród narodów „gwiazdą przewodnią” kiedyś zaświeci.... Na nowe szlaki

pchnie ludzkie myśli... Będzie pochodnią pośród ciemności... zabłyśnie cnotą! –

świętość cię wiodła

Jan Wojewódka CSMA


- 57 -

Do takiej Polski rwałeś się sercem,O niej marzyłeś wśród znojnych dni...

Ją budowałeś w duszach młodzieńczychucząc miłości, jak kochałeś Ty!

A to, co w sercu biło najgłośniejdla Boskiej chwały i ludzkich dusz –zakułeś w ideę i rytmem świętości

rozdzwonił się Twój proroczy duch.

I dziś, gdy w tęczach Bożej światłości,niesiesz pieśń chwały przed Boży tron –

przyjm od swych synów w dowód wdzięcznościrytm naszej pracy, serc naszych toni wiedź nas Ojcze na szańce Boże ducha świętością i blaskiem cnót. I ucz nas kochać Boga w pokorze rzucać czyn życia do Bożych stóp!

Kraków, 1953 r.


- 58 -

Pochodnią jesteś dla nas wieszczą. Rozpalasz płomieniem serc naszych znicze –

Ideą, duchem - które nas podnoszą. Przyszłości zdejmując przyłbicę.

Wśród błyskawic zastygłych w znaki zapytaniaChorągwiami burz powiewasz w naszą stronę.

Tęczę przyszłości przed nami odsłaniasz,- Odsłaniasz świętości koronę.

,,Zgromadzeniem wielkim mamy być...” Tak dawniej do nas przemawiałeś. ,,I to się stanie, i to się ziści, jeśli –

W powściągliwości, w pokorze będziecie żyć”

Przez drogi cierniste prowadzisz nas wzwyż –Ku gwiazdom, gdzie hasło: Kto jako Bóg

Tam, gdzie świętości jaśnieje szczyt,Gdzie archanielski toczy się bój!

O Bronisławie! Pochodnio naszych serc! Idziemy, ufni w przyszłość nam świetlaną.

Testamentu Twego będziemy wiernie strzec –I iść drogą przez Ciebie nam wskazaną.

wieszcz

Wiersz zaczerpnięty z pisma Czcicieli Niepokalanej Królowej Polski “Mikamiria” wydawanym w Wyższym Semina-

rium Duchownym naszego Zgromadzenia w Krakowie. Numer z dnia 29 stycznia 1960 r., s.52.

Jan Wojewódka CSMA


- 59 -

Uderzmy w głosy! Niech hymn wokoło Obudzi serca spowite w pleśń.

Niech w bój nas wiedzie Anioła hasło, Śpiewając wielką, zwycięską pieśń.

Pieśnią nam praca i trudów znojeCo Bóg słodyczą otacza je

Nie straszne dla nas są wrogów bojeGdy Bóg nam z nieba otuchę śle.

Rzucajmy ziarna co w swoim łoniePowściągliwość i Praca ma.

W ojczystej ziemi i w obcej stronieNiech każde serce to kwiecie zna.

Niech jako gwiazda w pątniczym życiu Wiedzie łódź naszą wśród huku fal Powstaną moce co śpią w ukryciu

Zgoda zaświta i ucichnie żal.

Niech powściągliwość wszystkich nas wiedzie Do życia celów wśród krętych dróg

Ćwiczmy się bracia w tym naszym gronie W potrójnej pracy a z nami Bóg!

nasza idea

Wiersz zaczerpnięty z dwutygodnika pt. Michael, redagowanego w Wyższym Seminarium w Krakowie.

(Rok XIII (1970) nr 7-9).


- 60 -

On rzeczywiście niepodobnydo mnie.

Ani ja do niego.Choćby spojrzeć na ręce,

moje - a jego!Wstyd by mi było

przy ołtarzu stanąć.Nawet ,,z zawodu”

wypada delikatne mieć dłonie.Albo ta twarz jego,

te włosypotem zlepione.

Nie - no...Niepodobnym.

Chyba, żeby wziąć pod uwagę ubranie.(tym rzeczywiście jesteśmy podobni).

Tyle tylko, że janie jestem zaniedbany

aż tak.Starej sutanny pozbyłem się dawno.

Ciasna była.Ta przynajmniej ,,leży”.

A onaż się nie chce wierzyć.

No, alezobaczcie to zdjęcie,

proszę!W połatanej

do fotografa poszedł.Był proboszczem

a jakby go nie stać było

***

moje RefLeksje nad fotoGRafią założycieLa

Wiesław Szpila CSMA


- 61 -

Sam już nie wiem...Zresztą starzy gadali

do nas(bo ja jestem z bratem)żeśmy się ,,nie wdali”.

A oni wiedząoni go znali

...żem ani z wygląduani czynem...

Dziwne, że zowię sięjego SYNEM.

Kraków, 1981 r.


- 62 -

Dawno odszedłeś z tej ziemi, na której byłeś tułaczem.

Tutaj tuliłeś do serca dzieci szlochające płaczem.Byłeś ojcem, matką, bratem

troszcząc się o chleb codzienny. Posilałeś najbiedniejszych

dając im pokarm niezmienny.

Powściągliwością i pracą zwalczałeś swoje przywiązania. Aby tych wśród których byłeś

nauczyć oddania i posługiwania.Twoje życie było przepełnione goryczą, bólem i cierpieniem.

Ale również oddaniem bliźnim i nieustannym Boga wielbieniem.

Teraz odbierasz wieniec nagrody u Ojca niebios i Pana.

Więc wstawiaj się za nami, aby nam była łaska dana.

Twoją realizować spuściznę w nieustannym bojowaniu. W walczeniu o chwałę Boga

i siebie bliźnim dawaniu.

1983 r.

pRzy GRobie założycieLa

Jan Rodzinka CSMA


- 64 -

Miejsce –Kolebko wielkiego człowieka.Świętością czynów opromienione –I duchem Markiewicza przepełnione –Dlaczego milczysz?

Stolico –W której wielkość BogaNad rzeczy ziemskie stawianaPowściągliwością i pracą wiązanaDlaczego tracisz blask?

Miejsce uświęcone –Powstań i wystrzel wysokoWieżami bohaterskich czynówSwoich wiernych synów –I zajaśniej Polsce i światu!

Kraków, 1983 r.

KolebKa

Jan Rodzinka CSMA


- 65 -

Najpierw zrobiono Ci Panie korpus ze stali,Nadano kształt Twemu ciałuPowieszono je na pustym krzyżu,A Ty milczałeś poddając się temu bezwładnie

Później korona – ta z cierni,Bo bez niej nie bardzo Tobie do twarzy.Otoczony zastępem aniołów,Ze świętym Michałem u boku,Wsparty Maryją, Janem i MagdalenąTrwasz w kielichu krwi swojej.Ale te czerwone ślady na Twych dłoniach i stopach,Ten przebity bok –– to już ja – człowiekŻyciem budujący rusztowanieZ niekształtnych desek własnych wysiłkówNa którym tyle brudnych plam od win i grzechów,Mogące się w każdej chwili zawalić i runąć...

JednakPrzez wiarę w Twe miłosierne z krzyża spojrzenieDzięki nadziei jaka świetlanie bijeZ Twego ziemskiego mieszkaniaWznosi się zawsze ku górze – ku Tobie.

Kraków, 1985 r.

dzieło ołtaRza

Piotr Prusakiewicz CSMA


- 66 -

Kiedy wzrok mój się zatrzymał na drucianym pasku,

leżącym na białym prześcieradle z rdzawymi śladami krwi,Wyrywa się z mej duszy

tęsknota za czarem jego świętości.

W moim ciągłym upadku dostrzegam za mgłą świeckości

postać starego kapłana.

Idzie on ku mnie z podniesioną ojcowską dłonią.

Z grymasem bólu na twarzy nad moją słabością.

Wstyd, strach i rozpaczprzesłania me oczy.

Zaczynam biec, uciekać przed sobą.

Lecz staję oniemiały, zalany cudownym światłem, w którym on się przeistacza w potężny kamień węgielny

odrzucony przez nas, budujących.

Podnoszę, adorujęi przyciskam do serca ten okruch świętości.

Rodzi się we mnie otucha.

pRzed GabLotą...

autor nieznany


- 67 -

Jego błogie ciepło ogrzewa mą duszę pragnącą iść w przyszłość

wytyczoną przez niego drogą!

Nagle wyrywam się z zamyślenia wracam z przyszłości do tej muzealnej sali.

I pytam się siebie: Co przyniesie mi przyszłość?

Miejsce Piastowe, 29 stycznia 1986 r.


- 68 -

Ze snupowraca człowiek do swojego domu,

zabiera się do pracy,wyprzedza poranek

by cierpieći przynosi nowy ogień

na okręt ponury.Twarze

synów ożywiają sięjego obecnością.,,Któż jak Bóg”

wciela sięw ,,Powściągliwość i pracę”.

Błogosławionydzień, który przyniósł

,,siwego kapitana”,radosna nowina,

że grób Założycielajest pusty.I Ty bracieuraduj się.

I Ty przedłużw Twych dłoniach

wołanie Zwycięstwa Anielskiego.

Jest nadzieja na lepsze jutro

translatio

Nemby, 29 września 1990 r.

Zdzisław Urbanik CSMA


- 69 -

Regresadesde el sueno

el hombrea su antigua casa,acude a su trabajo

madruga a sus doloresy

trae un nuevo fuego al barco sombrio.El rostro

de sus hijos se alegra de su presencia

“Quien como Dios” se encarna en

“Trabajo y Templanza”.Bendito

El dia que trae al viejo capitan,la serena noticia

que el sepulcro del Fundadoresta vacio.

Y Tute regociaes hermano

Y Tuprolongaes

en tus pequenas manosese grito

de Yictoria Angelical.Hay esperanza

por un futuro mejor.

translation


Nemby, 29 septiembre 1990 r.


- 70 -

Kiedy słońce było u szczytu skruszono pieczęcie, przełamano, powtórzono ceremonie:– ,,De Profundis”– ,,Salve Regina “.Serce ściśnięte wruszeniem.

Kim jest Ten,okryty resztkami suchego błota?Śpi bez oczu,Oddycha bez płuc.

Biali RobotnicyJak Aniołowiena Sądzie Ostatecznymmierzą,ważą,i zapisujądla lepszego rozpoznania.

Jest mężczyzną – kości miednicy mówią Jest Pasterzem –szaty określają Jest naszym sercem – uczniowie wołają.

***


Cuanda la luz del dia estaba en su cumbre abierta la puerta roto el silencioTodo se hizo nuevo:– ,,De Profundis”– ,,Salve Regina” y las lagrimas.

Quien es estecubierto por restos de seco barro natal?Duerme sin los ojosRespira sin pulmon. Obreros blancoscomo los Angelesen el juicio finalmiden,pesan,anotana reconocimiento mejor

La pelvis dice –que es un varonlos ornamentos –que es un pastorlos hijos –que su corazon.


- 71 -

A, mnie opowiadano, kiedy byłemmałym chłopcem, że był Założycielem...,,Ja jestem KarczownikiemWidziałem wszystkotak jak widziałem Maryję.

Z - Któż jak Bóg - powracam Ożywia się Powściągliwość i Praca”

Brzozy i owieczki cmentarne nie pytają –Dlaczego nie śpię dłużej –Sekret końcowy historii.

A mi me contaron cuando era chico, que el era fundador...,,Yo soy Talador,He visto todocomo he visto a Maria.

Estoy con Quien como Diosvivo y actual y Templanza y Trabajo”oscureocidos

Los abedules y las ovejas del cementeriono preguntan –Por que no duerme mas -Secreto de la historia final.


- 72 -

OJCZE z portretuboję się zarzutuże jesteś nie-nowoczesnynie ten kształt okularównie taka fryzuranos pozbawiony proporcjikoszmar uśmiech półgębek

psychologia (ta nowoczesna)za pomocą testów (takich czy innychnie znam nazw)wydrukuje laserowoże ZAMKNIĘCIE RAMIONW TEN SPOSÓBWSKAZUJE NA URUCHOMIENIE SYSTEMÓW OBRONNYCH

jednak strach kurczy się do rozmiaru mikronabo zobaczyłemże chodzisz w tym szerokim płaszczuusianym dwurzędem guzików

a to znaczy że pod nimsą systemy obronneuruchomionedla serczakutych w kajdankilaserowego SIEROCTWA

ojcze z okładki

Dariusz Kielar CSMA


- 73 -

Błogosławione progi domuPruchnickiegoBłogosławione szukaniesercem na nowoBłogosławiona wrażliwośćna łzy sieroceBłogosławione w BogazapatrzenieBłogosławione przygarnianiei piastowanieBłogosławiony trudzasiewu i wzrostuBłogosławiona anielskośćw sprawieBłogosławiony jesteś Ojcze Bronisławie

Krosno, 14 marca 2005 r.

beatus

Marek Wiśniewski CSMA

pRośba o miłość

WieRsze, KtóRe stały się piosenKą

pRośba o miłość

- 77 -

Niech rozkołysze się jak dzwon Potężnej pieśni srebrny ton.Pod stopy Panu pieśń swą ściel, Wyznawaj sercem Michael.

Michael - niech zabrzmi jak najpiękniejMichael - niech sięga jak najdalejMichael - i niech trwa jak najdłużej,Michael.Któż jak Bóg - niech zabrzmi jak najpiękniejKtóż jak Bóg - niech sięga jak najdalejKtóż jak Bóg - i niech trwa jak najdłużej,Któż jak Bóg.

Bóg jeden godzien ze wszech miar Otrzymać twej miłości dar.Bóg, twego życia kres i cel Więc śpiewaj sercem Michael.

Z ziemi do nieba gromko wznieś Tę archanielską sławną pieśń.Jak chlebem pieśnią tą się dziel, Głoś wszystkim ludziom Michael.

Kraków, czerwiec 1978 r.

michaeL - któż jak bóG

słowa refrenu: ze Złotej Księgi Zespołu Michaelsłowa zwrotek: Ferdynand Ochała CSMA

muzyka: Karol Dąbrowski CSMA


- 78 -

Usłyszałeś szept Sercem swym wrażliwym I poszedłeś wraz W zimny słotny czas.To sam Chrystus wezwał Cię,Abyś smutnym radość niósł.Bronisławie czy byś mógłBogu oprzeć się?

Dobry miałeś słuch,Bo kto kocha – słyszy.W dzieciach płakał Bóg.Czyś się oprzeć mógł?Dzieci szloch skaleczył Cię.Bo kto kocha – słyszy płacz...Bo kto kocha – przyjmie je,Aby pomoc dać.

Bronisławie! Niech Twój duch w nas przebywa.Niech nam słyszeć daGdy Bóg w dzieciach łka.Niechaj miłość naszych sercOpromieni cały świat.By nie truły moce złeNajpiękniejszych lat.

Kraków, 13 lipca 1979 r.

usłyszałeś szept

słowa: Ferdynad Ochała CSMAmuzyka: Karol Dąbrowski CSMA

Pieśń o błogosławionym Bronisławie Markiewiczu

pRośba o miłość

- 79 -

Potrzeba wsłuchać się w ten głos,Głos księdza Markiewicza.Aby odmienić smutny los,Rozjaśnić swe oblicza.

Polacy! Oto wzywa nas – naprawmy świat w Chrystusie.Postawmy w sercach mocną straż, oprzyjmy się pokusie.

Podnieśmy w górę sztandar swójGrzechami nie splamiony. Toczmy bezkrwawy z wrogiem bój Dla Bożych praw obrony!

Polacy! Oto wzywa nas – naprawmy świat w Chrystusie.Postawmy w sercach mocną straż, oprzyjmy się pokusie.

Miejsce Piastowe, 12 września 1992 r.XII Pielgrzymka Dzieci do Grobu Ojca Sierot bł. ks. Bronisława Markiewicza

wzywam was, poLacy !

słowa: Ferdynand Ochała CSMA muzyka: Karol Dąbrowski CSMA


- 80 -

Uczcie się ode Mnie, uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem.

Chrystus na krzyżu moim wzorem,Wodzem i Nauczycielem.W Przenajświętszym Sakramencie Moim Wspomożycielem.


On moją siłą i odwagą, błogosławię Imię Pańskie – za łaski i błogosławieństwa, Jemu chwała na wieki.


W ranie Serca Twego, Ukrzyżowany Jezu, Wiecznie przebywać moim życiem, Rozkoszą, wszystkim będzie.

chRystus na kRzyżu

słowa zwrotek: bł. Bronisław Markiewicz muzyka: Piotr Pałka

pRośba o miłość

- 81 -

Gdy gwiazd na niebie już płoną tysiące,A w ludzkich sercach niepewność i ból,Patrzymy w górę, bo oto jednąDaje nam Jezus, nasz Król.

Jezu, bądź uwielbiony W błogosławionych Twych. Królu, bądź Panem naszym, Bądź Wodzem naszym dziś.

Nasz Bronisławie błogosławiony, Gwiazdo Przewodnia na nowy wiek. O, wiedź Polaków z przełomu dziejów, By każdy dróg Bożych strzegł.

Pragnieniem twoim żyć dla Jezusa, Dla tych najmniejszych na Jego wzór. O Panie Jezu, Tyś wodzem naszym Z ziemi do niebios chmur.

O wskaż nam ścieżkę wąską i trudną,Na której człowiek to nasz brat.Pójdziemy razem, święty Michale,Za Tobą do niebios bram.

Gwiazda przewodnia

słowa: Dariusz Kielar CSMAmuzyka: Paweł Piotrowski


- 82 -

Ojcze Bronisławie, nasz błogosławionyW Miejscu Piastowym niech już biją dzwony Niebiosa niech głoszą cześć i dziękczynienie Bogu naszemu hołd i uwielbienie.

A ziemia cała z niebem niech woła:Któż jak Bóg! Któż jak Bóg!I nic nad Boga.

Bóg, Pan Wszechmogący co dźwiga pokornych,Łzy sierot otrze i pocieszy chorych.Niech Michał Archanioł poskromi szatana, Strąci złe duchy zamknie w piekła bramach.

Synom swym i córom, michalitom wiernym, Daj nowych świętych, uproś chleb powszedni, By przez powściągliwość i pracę chwalebni, Zasiali ziarna dla odnowy ziemi.

Przecież się spełniło Twe proroctwo, Ojcze,Daliśmy światu Papieża - Obrońcę.Spraw niech Polska będzie wierna, sprawiedliwa, Niech nas wspomaga Najświętsza Maryja.

ojcze bRonisławie

słowa: bp Józef Zawitkowski muzyka: Wiesław Kądziela


- 84 -

Ojca ubogich, niechcianychZiemia przemyska dała nam.Tu pozostawił swe śladyMiłości, której uczy Pan.

Błogosławiony Ojcze Bronisławie nasz,Bądź zawsze dla nas gwiazdą W każdy życia czas.

W Miejscu na starej plebani,Na skrzyżowaniu wielu dróg,Przyjąłeś pierwsze sierotyŻyciem swym głosząc: Któż jak Bóg!

Gdy z różnych stron coraz więcejPukało biedy w okna twe,Pod swój dach wszystkich zebrałeś, Dając im hojne serce swe.

My dzisiaj ciebie błagamyOrędowniku w niebie nasz,Serca ci swoje składamyDopomóż wiernie w życiu trwać.

śLady miłości

słowa: Krzysztof Stanula CSMAmuzyka: Rafał Szwajca CSMA

pRośba o miłość

- 85 -

W czasach wojny, ludzkiej złościZ michalickiej żyznej ziemi, Męką świadcząc o miłości, Wyszli dwaj błogosławieni.

Z archanielskim zawołaniem Któż nad Boga! - życie dali Z Boskim Mistrzem dzieląc mękęMszę ostatnią sprawowali.

Szczęściem cieszy się Władysław, Boga w niebie Wojciech chwali, Za swą wierność aż do końcaJuż nagrodę otrzymali.

Za łzy - radość niezmąconą, I widzenie bez zasłony,Za pogardę - wieczną chwałę W męczenników jasnym gronie.

Za głód - ucztę w domu Ojca, Czułą bliskość Bożej Matki, Za ofiarę z swego życia -Pokój, który nie zna granic.

Kraków, 24 maja 2007 r.

w męczenników jasnym GRonie

słowa: Eliza Włodyka CSSMAmuzyka: Rafał Szwajca CSMA


- 86 -

Macie człowieka oddać BoguBoga przynosić ludziom.Macie iść szarą, zwykłą drogąI w górnych latach też brać udział.Bardzo ubodzy a bogaci.W czystej miłości złoto.Niby nieznani wśród swej braci,A przecież głośni cichą cnotą.

Pan chce przejrzystym was uczynić szkłem...Niby witraż i nie poskąpi swych promieni,Aby wzorzysta powstała tęcza na witrażuAżeby witraż skrzył się, żarzyłMówił wszystkimi kolorami:Oto zamieszkał Pan Bóg z nami.

Droga do Boga przez człowiekaZawsze najprościej wiedzie.I Bóg na ludzi także czeka,By przez nich Siebie wypowiedzieć.Więc bądźcie zawsze prostym przejściemDla ludzi i dla Boga.By przez Was Bóg rozdawał szczęścieLudzie szli po Was jak po schodach.

1983 r.

do kapłanów

słowa: Ferdynand Ochała CSMAmuzyka: s. Magdalena ze Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu

pRośba o miłość

- 87 -

O Ty Najpiękniejsza z Gwiazd na firmamencie Kościoła. Matko, do Ciebie ten świat o zmiłowanie wciąż woła.

Redemptoris Mater! Matko Odkupiciela! Ulituj się nad światem, by z grzechów powstać mógł.

O Matko, Ciebie sam BógTym właśnie nazywał słowem.Jesteś najpewniejszą z drógDo Syna Swego nas prowadź!


Ty dałaś nam w Synu swym ziemi jakże radosną nadzieję. O niechaj jej grzechu cień nie zgłuszy i nie rozwieje.


1987 r.

redemptoris mater

słowa: Ferdynand Ochała CSMA muzyka: Karol Dąbrowski CSMA


- 88 -

1. Poprzez kraj przeszedł okrzyk grobowy,Kiedy kat podniósł znów krwawą dłoń.Pozostały sieroty i wdowy;Ojców, mężów nastąpił skon.

Ojczyzno ma, tyle razy we krwi skąpana, Ach jak wielka dziś Twoja rana, Ach jak długo cierpienie Twe trwa!

ojczyzna

słowa i muzyka: Karol Dąbrowski CSMA

W pierwszych tygodniach stanu wojennego, w grudniu 1981 roku w Pawlikowicach, ksiądz Karol Dąbrowski, napisał

pieśń Ojczyzno ma. Na prośbę błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki, Zespół Michael zaśpiewał ją w Warszawie

podczas Mszy świętej za Ojczyznę, w kościele p.w. św. Stanisława Kostki Zespół Michael. Podczas stanu wojennego

utwór ten był powszechnie śpiewany przez rodaków w Polsce i na świecie. Ostatnią zwrotkę dodano po zamordowaniu

błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki.

2. Tyle razy pragnęłaś wolności, Tyle razy gnębił Cię kat, Ale zawsze czynił to obcy, A dziś brata zabija brat!

4. O Królowo Polskiej Korony, Wolność, pokój i miłość racz daćBy ten naród boleśnie gnębiony, Odtąd wiernie przy Tobie mógł trwać!

6. Nowy ból przeszył serca Polaków, Pasterz - kapłan przelał swą krew, Abyś ty mógł żyć w wolnej Ojczyźnie, Bez cierpienia, bólu i krat.

3. Biały orzeł znów skrępowany, Krwawy łańcuch zwisa u szpon, Ale wkrótce zostanie zerwany, Bo wolności wybija dzwon.

5. O Matko ma,Tyś królową polskiego narodu, Tyś wolnością w czasie niewoliI nadzieją, gdy w sercach jej brak!

Pawlikowice, 27 grudnia 1981 r.

pRośba o miłość

- 89 -

Swej ufności nie złożyłeś w człowiekuAni w świecie zaślepionym przez zło,Bo nadzieja tylko w Panu położona nie zawiodła cię.W tamtą noc gdy ból przeszywał twe serce,Przyszedł Chrystus niosąc wiarę i moc.Już wiedziałeś, że to nie tyś Boga wybrał Ale ciebie Bóg.

Bo nie dla możnych tego świata twoje ręce,Nie do królów sługo Boży Pan skierował twoje kroki.Użycz księże Bronisławie twego serca,Bym Jezusa widział w tym ubogim,W tym najmniejszym dzieckuJak ty...

Któż jak Bóg – wyrzekły niegdyś twe usta,Słowa któreś pragnął przez życie nieść. Potężnego dałeś nam patrona – Michał święty strzeże nas.Dzisiaj dzieci twoje kochany ojczeTwych napomnień potrzebują i rad.Ucz nas służyć jak służyłeś, ucz nas kochaćJak kochałeś ty.

Bo nie dla możnych tego świata twoje ręce,Nie do królów sługo Boży Pan skierował twoje kroki.Użycz księże Bronisławie twego serca,Bym Jezusa widział w tym ubogim,W tym najmniejszym dzieckuJak ty...

Pawlikowice, 2005 r.

nie dLa możnych

słowa: Grzegorz Krężel CSMA

coś z chmuR,z wiatru i ze strumieni

maReK WiśnieWsKi csma

z chmur...

coś z chmuR, z WiatRu i ze stRumieni

- 95 -

Jak rosa spadająca z nieba,jak słodycz niewyczerpana,

jak płomień rozpalający każdeserce,

jak wschód słońca, który się nie kończy,

i morze bezbrzeżne,i wiatr chłodzący bezustannie

lica ludzkie,i ręka wyciągnięta ku wszystkim

tak Miłosierdzie Boże,tak Jego Łaska,

Przenika przez wszystkie ciemności,rozniecające radość, gdzie smutek

wgryzł się w twarze,a grymas apatii przysłonił oczy,

gdzie ufność jest tylko wspomnieniem,tak Miłosierdzie Boże,

tak Jego łaskakruszy pieczęcie grobu,wyrasta w szczelinach

i pnie się ku sercuaż wydasz tchnienie z okrzykiem:

Jezu ufam Tobie.

Krosno, niedziela Miłosierdzia Bożego, 11 kwietnia 1999 r.

miłosieRdzie


- 96 -

Deszcz zimą – bez sensu,holowanie ważek,

łapanie tęczy,bezsensowne chowanie

rytmu,przechodzenie obok,

powroty do martwegopunktu,

spuszczanie powiekjak mgieł na trawy,

brodzeniei jeszcze tyle bez sensu,

po to by sensodnaleźć.

Pewel Mała, 16 maja 2004 r.

bez sensu

Rozłożystym drzewomskrywającym w swych

koronach przeróżne wiatryfragmentom tęczy

spacerującemu żuczkowirozpostartym żaglom

które są pełnechwilom, które odwróciły

się już dawnodo Ciebie plecami

przesuwanym różańcomktóre gnają do nieba.

Krosno, 24 października 2006 r.

po pRostu ufaj


- 97 -

Promienie wschodzącego słońcaniebo utkane obłokami

zieleń eksplodująca wiosnąklucze żurawi

rosę okraszoną koniczynkąkadry z dzieciństwa

z morwami w tlepierwsze westchnienia

zachwytu najwyższą skalęłzę ukrytą w garniturze

wierzchołki Tobie tylko znanei całą resztę zamkniętą

w serca sejfieTobie, który jesteś

w niebie...

Krosno, 8 lutego 2007 r.

ofiarowanie

Przybądź do nasi rozpal przygasłe

ogniska,niech na nowo

roztańczą się płomienie,niech ciepło nas

otula,niech prysnąfatamorgany

pustek.

Sobota, 14 marca 2010 r.

psalm pustynny


- 98 -

Będę szedł za Tobąi zbierał wszystkie

łzy a uśmiechyprzechowywał

w kryształowych szkatułach.

Twój cień będzie mi przyjacielem,

daj tylko pomyślnewiatry,

daj tylko światłoGwiazdy Polarnej,

daj!


psaLm wyjścia

Jak słońcenad brzegiem Wisły,

spacerujące promienieprzychodzą i odchodzą,

próbują coś kreślić,lecz szkic

jest tajemny.Przybliż nam

to, co pozostajeza zasłoną

niepewności,przysypaneobłokami.


psaLm niepewności


- 99 -

Dla Ciebie tak się jesień złocidla Ciebie różańcem wszystkie

swoje dni ozdabiabudzi się wcześniej,

często głowę w chmurachnosi

wieczory nieśmiało skrywaZdrowaś Maryja!

jest piastunką Twoich tajemnicradosnych,bolesnych,

światłai chwalebnych.

syci ludzi miarą utrzęsionądaje każdemu dorodne

grono Ojcze Naszi skrywa się w cień

by nie zrazićpróbuje od nowa

twoje nawiedzenieścielić.

Pewel Mała, 23 października 2003 r.

Różane RefLeksje

z wiatru...


- 104 -

Jesteśmy jak krople strumieniaw wielkim i nieposkromionym nurcie,

który nas wiedzie po żwirze i kamieniach.rzuca o brzegi, ociera o skały,jest momentami kryształowy

i wspaniały.szumimy czasami,

skaczemy razem z rybkami,gdy trzeba bawimy się promieniami

i nosimy na ramionach tęczę,ale najtrudniej jest przyjmować

brzmienie wielkich rzek.i choć tak małe te krople,

przecież bez nich nie istniałbystrumień.

Stalowa Wola, 23 lutego 1994 r.

Krople strumienia

Czasami wirujemyjak liście nie wiedząc

skąd wieje wiatrpozwalamy się unieśćchwilowym porywom

by znaleźć się nainnych łąkach

a drżymy przy zachodziesłońca i wczesnym rankiem.

Toruń, 1992 r.

czasami


- 105 -

Słowa pachną lasemmogą być wiosenne

lub wydobywać się z wulkanupotrafią ukrywać się

pod płaszczykiem historiimają barw cały arsenałwiedzą jak koić i dobić

ale najważniejszeże stały się Ciałem.

Krosno, 6 stycznia 2006 r.

słowa

Bądź wiatremw skwarze,deszczem

dla pustyni,zielenią

dla szarości,puchemdla skałyżywiołem

dla stagnacjiblaskiemdla cienia

Bądźpo prostu

bądź

2 stycznia 2009 r.

bądź


- 106 -

Każdy dom, to inny świattu zaciekawione oczy,

tam porozsypywane okruchyniecierpliwości,

gdzieś zawieszony radości obłoczek,ówdzie przyprószony łzami obraz

i trzeszczy śnieg i skrzypi,tam psiak niesforny, a tu gromada dzieci

z iskrami w oczach wyczekuje obrazkówa po szufladach gdzieniegdzie

pochowane smutki i żalei uschłe źdźbło credo.

Były modlitwy,dialogi,

wyciągnięte dłonie,światła choinek

i krzyż między dwoma świetlistymi strażniczkamitylko, dlaczego mały Pan Jezus

w stajence tak się kręcił?

Krosno, 25 stycznia 1997 r.

z wizyty duszpasteRskiej


- 107 -

Inaczej niż ptaki wznosimysię ku słońcu

oplatani jego promieniamiinaczej od ryb zmierzamy

głębiny ocierając się o wodorostyinaczej jak drzewa rośniemy

zrzucając z siebie twardą koręegoistycznych sądów

inaczej niż skały przylegamydo ziemskich ścieżek

wsłuchując się w rytm kroczącychprzechodniów

inaczej od krzewów sączymyżycie, smakując każdą jego

kroplęinaczej jak deszcze spadamy

na ziemię sycąc się rozrosteminaczej niż chwile okrążamymajestat ziemi potrącając o

każdą sekundęwchodzimy między sfery

by inaczej niż jaskółkizakładać swoje gniazda.

Toruń, 9 sierpnia 1995 r.

inaczej


- 108 -

Gdzie promieńkryształowy się

skradasłońce marzenia

opowiadaMalując kolejne

akwarele zdarzeńKaskady strumienia

zmierzają wciążz chmurami

Wiatry poganiająwielobarwne refleksy

gajówTam są zakopane

mozaiki myśliktóre zaginęły

razem ze skarbamiOfiru

A tu już nowe girlandy jaskółek

tryskają.

Krosno, 20 marca 2007 r.

z wiosną


- 109 -

Było to takie banalnejak śnieg na dachujak cząstka ciepła

dla serca w soplachi motyl zagubiony

w pląsachco z gracją szuka swojego kwiatka


banał

strumienie...


- 113 -

Życie jest tajemnicą,gdzie spalają się chwile

i sączą marzenia,a zawieszone westchnienia

przypominają misternekoronki.

Krosno, 8 grudnia 1989 r.

życie

Jak wierna flotao biało-czerwonych

żaglach,po wzburzonych

odmętachprzypłynęli by

wystrzelić:Jeszcze Bóg, honor, Ojczyzna.

Widać było armadęmigocących oczuunoszących się

nad półwyspemmieniących się

zniczyu prezydenckich

bram.

Sobota, 17 kwietnia 2010 r.

u prezydencKich bram


- 114 -

Jak wiara,nadzieja i miłość,

od chrztu praojcówdo Naszego Papieża,

z pejzażem Mazurkówi polonezów Chopina,

z trudnym charakterem,historią jak paleta barw,z gwieździstym niebemco Kopernika pamięta,

ze śmiałymi pociągnięciamipędzla Kossaka.

romantyczna i trochęhulaszcza,

okryta płaszczem Bałtykui wyrosła Połoniną,

i Giewontem,chociaż szarpana na prawo

i lewo,to okraszona

wiarą jak słońcem.moja, jedyna,

choć bez blichtru i splendoru,moja.

Stalowa Wola, 17 lipca 2000 r.

ojczyzna moja


- 115 -

Obłoki sunące na krawędzi światagwiazdy trzepoczące się jak ćma

wirujący wiatr, między nimijakieś cienie historii,

malowideł nieskończonych pejzażemyśli, które komuś zbiegły

westchnienia ludzkie,dryfujące mgławice

i mgły ulotnedelikatne zarysy planet

wszystkowiększość otulona błękitem.

Prałkowce, 16 lutego 2003 r.

sKraweK nieba

Słowa najczęściej spadają z nieba,

siadają na ramieniui coś uparcie wieszczą

Jak kot łaszą sięprzyjaźnie,

chętnie sypiająw podnóżku

Gdy szarzeje dzieńprzywołują

swoich krewniaków.

Sobota, 6 września 2009 r.

z nieba


- 116 -

Snujące się samochodysznury zwisających gwiazd

ludzie zmierzającygrudami czasu

tlące się szczątki wspomnieńw popielniku czasu

gdzie rzekagdzie historia zakuta

w muryuliczek roszady

tu Kopernika ślady,Linde pochylony

Nad sylabami marzeńSkarbek modelujący

przyszłych decydentówwierzby już nie płaczącea klomby jak misterne

mozaiki zastygłez wrażenia

tu wszystko odnajdujęnowe w dawnym

jak jaskółki - architekcisztuki nieokiełzanej

dziwić sięwrastać w brukiby nie opuścić

cudownego kadru.

Toruń, 30 lipca 2003 r.

cudowny Kadr


- 117 -

Miejsce Piastowe towciąż świeże markiewiczowskie

klimaty, gdzie za każdymrogiem ukrywają się

cząstki jego testamentu.

Krosno, 12 listopada 2005 r.

miejsce piastowe

Gronie przyprószone zielenią jak wiekowi starcy siwizną

którzy mądrość wydobywają z zanadrza

łagodne swe grzbiety wygrzewająw słońcu, podobne do kota

łaszącego się spływające podziemnymi źródłami

malowane wiosennymi promieniamirzeźbione wichrem

najlepszym rzemieślnikiemmają coś z romantycznych

westchnieńto znowu z gromowładnych

spojrzeńwierni towarzysze ludzkichzagród, pamiętający dzień

pierwszy i siódmy stworzenia,jak je Wszechmocny umacniał.

Pewel Mała, 11 czerwca 2004 r.

Gronie


- 118 -

Ciocia Łucja z kapeluszemjak słońce

Wujek z Podgórzaautostradą niebieską

mknącydziadek z babcią

z fantazją grzejącyplecy w promieniach

niebieskichBrat Marian

w zabytkowych komnatachsię krzątający

Rodzice wciąż pochyleninad naszą gromadkąi tylu jeszcze innychprzechadzających się w ogrodach Pana.

Krosno, 1 listopada 2006 r.

wszyscy święci

strumyczeK...


- 123 -

Marzył motyl o tymby znowu stać się larwą, otulić się

w kokon jak w ciepłą kołderkę

i zasnąćTylko co ze

skrzydłyz lotami

nad dywanamimiast

co z pląsamipowietrznym


wstecz

Rozdzwonione,rozanielone,

radosne przesadnie,dla nich całe życie

to kołysanie.zasłuchane tylko w

swoje dźwięki,mimo uszu puszczająsymfonie i koncerty.


Konwalie


- 124 -

Rosły razem dwie trawy,obok siebie

rozkoszując się słońcem i rosąjedna, owego dnia

drzewem być zapragnęłai wystrzelić ponad inne

trawya nawet dęby

zaczęła się prężyć nadymać i wyciągaća gdy była już prawie

pewna sukcesui bliska drzewomprzyszedł wiatr

i zdmuchnął trawęrazem z całą kępką.

Stalowa Wola, 29 maja 1994 r.

o pewnej tRawie

Chciał odkryć nowe lądy,wyruszyć z Kolumbemlub Cousteou, by zażyć

morskich przygóda zwykłą łodzią próbował

nurzać się w kałużachprzydrożnych

i jak hipopotam tarzać się wbagnach.

Stalowa Wola, 27 czerwca 1994 r.

żeGLaRz


- 125 -

Wmówiły sokoły wróblowi,że bocianowi dostaje,

że już niedługowszystkie bocianiska

nawet przerośnie.Wróbel siedział wtedy

na sośnie, jak to usłyszało mało go nie rozsadziło.

Tak się nadymał,nastroszył i zaraz

się zabrał do gniazda,które na słupie założył.

I siedział i czekał na bocianową, siedział

i siedział...A sokoły wraz

z sowamiurządziły partyi boki zrywały,że wróbla tak

zmanipulowały.

Sobota, 26 stycznia 2010 r.

jak to z wRóbLa bociana uczyniono

Życie – przypominaorzech włoski,najlepsze jest

w środku.

13 października 2009 r.

orzech


- 126 -

Wylewa swe piękno,poraża nim dookoła,

zawsze nadęta,mało co wesoła.

niedostępna w majestaciekolców,

gotowa zadać najgłębszerany.

zwodnicze jej pięknoi zgubne powaby,sama dla siebie,

jedyna,z lustrzanymi oczami,

widzi tylko siebie,innych nie uważa.


Róża

Skarżyła się trawado żaby:

że ją wszyscy depczą,że najsłabsza,

że każdy ją skubie,a żaba na to:ale bez ciebie,

niewielu obejśćsię umie.

7 czerwca 2001 r.

tRawa i żaba

po cichu

paWeł czyReK csma

po cichu

- 131 -

Anioł Gabriel był bardzo kulturalny przyszedł do Ciebie i powiedział:dzień dobryna początku obwieszczenia świętegocałe niebo na chwilę się zatrzymałowszyscy anieli wstrzymali oddechwszyscy wtajemniczeni czekali na Twoją odpowiedźSam Gabriel się spocił z powagi sytuacji„Niech mi się stanie według tego co rzekłeś”Gabriel odetchnął z ulgą a z nim całe nieboŚpiewali – chwała – a w refrenie wszyscy powtarzali– będzie Boże Narodzenie

pRzed pełnią czasu

Biję się ukląkłemsąd się rozpoczął– zgrzeszyłem o Miłosiernynie kochałem a mówiłem że kochamnie wybaczałem a rękę podawałemkradłem sobie czasa innym razem bezcześciłem nimniszczyłem kwiat na łące i zamordowałem biedronkęktóra kropki dostała od Ciebiebyłem grzeszny od urodzenia zapewne do śmierci

zostało mi wszystko wybaczonewstałem z klęczek podnoszony przez własne sumienie które wreszcie przestało krwawić i krzyczećwraz ze stróżem aniołem

dotyk miłosieRdziem


- 132 -

Chciałbym umrzeć jako ksiądz przy Mszy świętejzrobi mi się nagle słabo i gorąco od ornatuniech będzie to po przeistoczeniu Paniedłońmi oprę się o ołtarz dotykając go raz ostatninogi mi się ugnąprzed wielkością Twego chlebai uklęknę z braku siłpodtrzymywany jeszcze przez odchodzącego jużmego anioła stróżaostatni zapach jaki poczujęniech to będą lilie co stoją w prezbiteriumostatnie co zobaczę to Krew i Ciało Twojeukryte w winno - chlebowej substancjido których zjednoczenia się udaję a ostatnie co usłyszęto słowa wyszeptane przeze mnie ostatnim tchnieniem ...ale nas zbaw ode złegoi w ten dzień wypowiem ostatnieAmen

ostatnie życzenie

po cichu

- 133 -

Odejdę kiedyś z tego świata wejdę do pokoju ponad ziemiąoślepi mnie blask jakby tysiąca słońci zapyta mnie Ojciec mego Boga dlaczego mrużyłem oczy

a ja odpowiem ledwo wyciśniętym głosempierwszy raz widzę zmartwychwstanie

zachwyt

Matka Boża gotuje i sprząta dla dywizji aniołów święty Józef robi klęczniki na eksport do czyśćca święty Paweł na poczcie pracujeświęty Piotr podbija pieczątki przy bramie tylko w jedną stronęstary ojciec Abraham ciągle patrzy na ziemię obiecanątak z góry święta Weronika maluje portrety na płótnieDobry Łotr wrócił z rajuz koszem pełnym jabłek

zdziwiony –– tam też płynie życie tylko takie wieczne

jak jest w niebie


- 134 -

Utalentowany świerszczu zagraj wieczorem, słońcu na pożegnanie melodię traw polnych,które tęsknią za światłem, co niedawno zgasło.Zagraj mi wieczorem do księżyca części, co wygląda jak rogalik do schrupania cukrem pudrem posypany a kiedy indziej jak hostia biała dotknięty brudnymi rękami a raczej zdeptany ludzką stopą człowieka który wszędzie musi wejść ze swymi brudnymi butamiZagraj mi wieczorem, gdy na wspomnienie domu mego, na wsi osadzonego, przyjdzie tęsknoty umór,gdzie w letni dzień utalentowane pszczoły, grały swymi smyczkami, słowik solista słowiczym głosem śpiewał o żniwach,a wieczorem chór żab, zaczynał swoje utwory do twojego akompaniamentu drogi świerszczu wielce utalentowany

Wspomnienie to przeżycie czegoś jeszcze raz, ale bez możliwości zmiany – niestety.

pamiętam


- 136 -

Czy będę kiedyś księdzemMistrzu mój kochanyczy podniosę kielich z winem a opuszczę z krwiączy dotknę łanu pszenicyw chlebowym kawałkuw którym schował się dyskretnie Baranektego samego koloruCzy patrząc miłosierdziema nie przez kratki drewnianeudzielę rozgrzeszenia bez ocenianiapowietrze rozcinając krzyżemCzy stojąc nad grobem w fioletowej pelerynieZastanowię się kto nade mną będzie stałciskając grudkę ziemi o dębowe wiekoOby moja trumna utrzymałaciężki mszał którego nie otworzękielich którego nie podniosęi haftowaną stułę której nie ucałuję

praGnienie

po cichu

- 137 -

do kaplicy przyszła ze mną biedronka na mej sutannie klęczałamówiła coś szeptem nie podsłuchiwałembo nieładnie podsłuchiwać biedronkęchyba się modliłapóźniej spokojnie zasnęła wziąłem ją delikatniei na parapecie ułożyłemprzykrywając ją kołdrą z płatka chryzantemyprzebudziła się i patrzyła lękliwiepo cichutku szepnąłem jej wtedy do uchaże jak będę księdzem może przyjść do mniedo spowiedzi

faKt z 13 listopada 2009

Gdyby śnieg nie był posłuszny wiośnieleżał by aż do latagdyby woda nie była czystanie można by było jej pićgdy ksiądz nie będzie uboginie ma co gadać o Betlejem BogaMuszę być śniegiem dla wiosnywodą do piciai Betlejem w swoim kapłaństwie

zakonnikiem być


- 138 -

Ślubowałem Ci wieczne oddaniejak dożyję do śmiercirozliczysz mnie z mej zakonności.Wiem że nie jestem zbyt gościnnywiele razy traktowałem Cię jak ludzie z Betlejemmoje serce nie różni się bardzo od stajenki

proszę przyjdźmoże nawet z Maryją i Józefemmam dwie pary krzeseł

Przyjdź aby moje ślubowanie wiecznościowedo Betlejem po Golgotę było takie samogorliwością naznaczoneczyste, ubogie i posłusznez Tobą

po wieczystym śLubowaniu

Pan Bóg to nie wróżka nie złota rybkaani żaden Aladyn co zgubił gdzieś lampkęa modlitwa to nie koncert nieustających życzeńdla Boga trzeba mieć izdebkę z pięcioma zamkamii zasłoniętą dziurką na kluczciągle bezustannie naciskać klamkę niebamówiąc przez domofon święty Piotra:– Ojcze nasz czy jesteś tam

a czasem się po prostu zamknijbo Bóg chce coś powiedzieć

w tej małej izdebce

Koncert modlitwy

po cichu

- 139 -

Ciało Twoje u stóp krzyża stoiwyjęte z rozwartego tabernakulumniegodną ręką duchownąCiało Twoje stoi i szlocha że znowu tak mało naschce Cie oglądaćtak mało nas wierzy tak mało przychodzia Ty nie lubisz samotnościkto narażał Ciebie na samotność sam kiedyś goryczy samotności doświadczy

***

Chciałbym żebyś zapalił moje sercekroplą Twojej krwi.Przebij mi dłoń przebaczającym gwoździemTwego miłosierdzia.Włóż na mą głowę jeden kolec z wianka Twej korony cierni.Przybij mnie do mego krzyżabo bardzo często go porzucam...

w kapLicy domu studiów

KilKa słóW o michalitach


- 143 -

Zgromadzenie świętego Michała Archanioła (o popularnej nazwie michalici) założył pod koniec XIX wieku błogosławiony ksiądz Bronisław Markiewicz (1842 – 1912).

Założyciel, po kryzysie wiary w młodości, wstąpił do seminarium duchownego. Został kapłanem diecezji przemyskiej. Był ofiarnym i ceni-onym duszpasterzem, profesorem seminarium duchownego. Okazał się szczególnie wrażliwy na religijne, moralne i materialne zaniedbanie dzieci i młodzieży, a także niedolę prostych ludzi. Starał się służyć wszystkim pomocą duchową i materialną. Opiekował się więźniami. Walczył z rozmaity-mi wadami społecznymi, przede wszystkim z pijaństwem, w którym widział główną przyczynę biedy i ludzkich nieszczęść, ale także z niegospodarnością i lenistwem. Wiedział doskonale, że problemy społeczne można rozwiązać przez wytrwałą pracę nad sumieniami oraz wychowanie dzieci i młodzieży w duchu chrześcijańskim.

W dojrzałym wieku, posłuszny odczytanemu w sercu głosowi Boga, udał się do Włoch. Tam, zafascynowany osobą św. Jana Bosko, jako pierwszy Polak wstępuje do salezjanów.

Po siedmiu latach, w 1892 roku, wraca do Polski i zostaje proboszczem parafii w Miejscu Piastowym, na Podkarpaciu. Obok pracy duszpasterskiej, prowadzi szeroką działalność wychowawczą. Zaczyna gromadzić opuszczone dzieci i młodzież, zapewniając im utrzymanie, edukację, a przede wszystkim opiekę religijną. Szybko dojrzewa w nim myśl o założeniu nowej rodziny zakonnej, która podejmie zapoczątkowane dzieło i będzie je kontynuowała. Pierwszą prośbę o zatwierdzenie zakonu skierował w 1897 roku. Mimo usilnych starań nie doczekał jednak aprobowania przez Kościół nowego dzieła. W życiu księdza Markiewicza widać działanie Boga. Przepowiedział on wybór Polaka na papieża. Udało mu się założyć zakłady wychowawc-ze, które przygotowywały wychowanków do wykonywania rozmaitych za-wodów, a przede wszystkim kształtowały w nich prawe charaktery. Uczył życia w trzeźwości. Marzył o Polsce pięknej i sprawiedliwej, w której nikt nie będzie żył w ubóstwie i opuszczeniu.

Zmarł w Miejscu Piastowym 29 stycznia 1912 roku. Został ogłoszony błogosławionym w Warszawie, 19 czerwca 2005 roku. Obecnie modlimy się o jego kanonizację.

Michalici starają się kontynuować dzieło swojego Założyciela. Otaczają opieką dzieci i młodzież zaniedbaną materialnie i moralnie. Swoim wy-chowankom chcą stworzyć atmosferę życia rodzinnego oraz chronić przed


- 144 -

zagrożeniami niewiary i zła. Dlatego prowadzą placówki opiekuńczo-wychowawcze i ośrodki młodzieżowe. Przy parafiach prowadzonych przez Zgromadzenie zakładane są oratoria. Michalici pracują w wielu miejs-cach w Polsce i za granicą (także na misjach) oraz prowadzą działalność wydawniczą, upowszechniając wartościowe słowo.

Więcej informacji można uzyskać pod adresem:Michalicki Ośrodek Powołaniowy,

Nałęczowska 96, 20-831 Lublin, tel. (81) 750 25 80 (ks. Robert Ryndak) www.michalici.pl | [email protected]

Documents

O Bronisławie, - parafia-bemowo.home.pl · Ojcze Bronisławie, mój drogi Ojcze, pisze gimnazjalistka jednej ze szkół noszących imię bł. Bronisława, jesteś jak iskierka dobra