Embed Size (px)
DESCRIPTION
recomendaciones poéticas
Citation preview
Primavera PoéticaPrimavera PoéticaPrimavera PoéticaPrimavera Poética MAIO 2012MAIO 2012MAIO 2012MAIO 2012 BIBLIOTECA BIBLIOTECA BIBLIOTECA BIBLIOTECA DODODODO IES FRAGA DO EUMEIES FRAGA DO EUMEIES FRAGA DO EUMEIES FRAGA DO EUME
Como sabéis durante este trimestre se celebran varias conmemora-
ciones en torno a la lectura y el libro:
24 de Febrero: Día de Rosalía
21 de Marzo: día Internacional de la poesía
27 de marzo: día mundial del teatro
2 de abril: día Internacional del Libro Infantil y Juvenil
23 de abril: día Internacional del Libro.
17 de Mayo: Letras Galegas.
Este año desde la biblioteca del IES Fraga do Eume nos gustaría que
además de leer novelas también os interesaseis por la lectura de po-
esía.
Os recomendamos algunos libros que están en la biblioteca y tam-
bién en las cajas de la Hora de leer .
CINCO MOTIVOS PARA LER POESÍA
1. A poesía non morde, non fai dano e, aínda que haxa quen pense o contrario, non é
aburrida, nin romanticona, nin cursi, nin difícil. E hai moitos tipos de poesía para que
elixamos.
2. A poesía ser ve para ler, cantar, berrar, recitar, rapear, musicar, declararse, rebe-
larse contra o mundo ou unicamente para falar suave á orella. Tamén é un somnífero para
durmir ben, unha pastilla sen química que mellora a saúde e o benestar, e relaxa as perso-
as. E ser ve, sobre todo, para explicar as razóns e as emocións que non veñen no diciona-
rio.
3. Os poemas son como caixas de ferramentas, valen para to do: para sen-
tilos, manosealos, lelos, cheiralos, gardalos nun armario, ensucialos, para ligar, para poñelos
enriba da cabeza, penduralos na parede, limpalos, recortalos, reescribilos, merendalos nun
bocadillo de papel, ordenalos, metelos na neveira e lelos coa cabeza máis fría, ou deixa-
los sobre a cama para devoralos á noite, clandestinamente, cando todos se deitaron. Ade-
mais, a poesía cura enfermidades como a impaciencia, os ner vios, os pés planos, os enfa-
dos, a dor de cabeza, as feridas imprevistas, as dores de amor, as indixestións, a ansie-
dade e algunhas gripes.
4. A poesía está nas cousas que nos rodean a diario, na música, na amizade, no
supermercado, na risa, na moto, no váter, na esperanza, na rutina, nas cousas per-
soais, no calexón sen saída, no mar contaminado, na tristura, no teu barrio, no ceo cuberto,
no ordenador, nun berro, na paisaxe, na conversa e nas rúas. Onde ti queiras.
5. O importante da poesía no.n é obsesionarse con descifrala senón saber gozala, sentila e
intuíla. Na poesía reconforta sentir o seu ritmo, a súa musica, a súa sonoridade, os xogos
de palabras que por veces nos deslumbran, as imaxes fascinantes que nos ofrece. E
tamén os seus enigmas. Poetizarse. En definitiva, facer da poesía un pracer.
Fran Alonso
Página 2 PRIMAVERA POÉTICA
Rosalía de Castro 175 Aniversario Rosalía de Castro é a figura máis importante da litera-
tura galega.. Naceu o 24 de febreiro en Santiago de
Compostela, en 1837, hai 175 anos.
Fráxil e profunda, sombra e luz, Rosalía transitou pola
vida, con palabras, por camiños sempre adversos.
Vivía nun país sen voz propia e foi ela a primeira en
encontrar o nome non escrito das nosas cousas.
Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...
.........................................
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...
¡Miña terra, ¡adios!, ¡adios!
¡Adios tamén, queridiña!...
¡Adios por sempre quizais!...
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!,¡meu lar!
Valentín Paz Andrade, a
figura homenaxeada nas Letras
Galegas 2012, podemos defi-
nilo como “un poeta e ensaísta que
reflexionou moito sobre Galicia, un
pioneiro na renovación da industria
pesqueira e un político implicado
na consecución da democracia e
das liberdades”
Un exemplo da súa poesía:
“Veño da morte”
Galegos, meus irmaos,
veño de ter co-a morte.
Sin o agardar unha vez mais atopo
o ventureiro empalme con a vida.
Estóu na singladura do retorno,
con ollos recuncantes na alborada,
tímpano a se tremer en libres odas,
pernas reencanadas para andar
os camiños resucitados.
Veño da morte, irmaos, e no fardel,
pouco trouxen pra vos:
cicatrices de ferro nas palavras
Página 3 BIBLIOTECA DO IES FRAGA DO EUME
Nicanor Parra recoge el día 23 de Abril el Premio Cervantes en Al-calá de Henares, en la biblioteca tenemos: Parranda larga
Como muestra … Él se describía en Autorretrato así en Poemas y antipoemas
(Santiago, Nascimento,1954 )
El hombre imaginario
El hombre imaginario
vive en una mansión imaginaria
rodeada de árboles imaginarios
a la orilla de un río imaginario
De los muros que son imaginarios
penden antiguos cuadros imaginarios
irreparables grietas imaginarias
que representan hechos imaginarios
ocurridos en mundos imaginarios
en lugares y tiempos imaginarios
Todas las tardes tardes imaginarias
sube las escaleras imaginarias
y se asoma al balcón imaginario
a mirar el paisaje imaginario
que consiste en un valle imaginario
circundado de cerros imaginarios
Sombras imaginarias
vienen por el camino imaginario
entonando canciones imaginarias
a la muerte del sol imaginario
Y en las noches de luna imaginaria
sueña con la mujer imaginaria
que le brindó su amor imaginario
vuelve a sentir ese mismo dolor
ese mismo placer imaginario
y vuelve a palpitar
el corazón del hombre imaginario
(De Hojas de Parra, 1985)
Autorretrato Considerad, muchachos,
Este gabán de fraile mendicante:
Soy profesor en un liceo obscuro,
He perdido la voz haciendo clases.
(Después de todo o nada
Hago cuarenta horas semanales).
¿Qué les dice mi cara abofeteada?
¡Verdad que inspira lástima mirarme!
Y qué les sugieren estos zapatos de
cura
Que envejecieron sin arte ni parte.
En materia de ojos, a tres metros
No reconozco ni a mi propia madre.
¿Qué me sucede? -¡Nada!
Me los he arruinado haciendo clases:
La mala luz, el sol,
La venenosa luna miserable.
Y todo ¡para qué!
Para ganar un pan imperdonable
Duro como la cara del burgués
Y con olor y con sabor a sangre.
¡Para qué hemos nacido como hom-
bres
Si nos dan una muerte de animales!
Por el exceso de trabajo, a veces
Veo formas extrañas en el aire,
Oigo carreras locas,
Risas, conversaciones criminales.
Observad estas manos
Y estas mejillas blancas de cadáver,
Estos escasos pelos que me quedan.
¡Estas negras arrugas infernales!
Sin embargo yo fui tal como ustedes,
Joven, lleno de bellos ideales
El escritor Nicanor
Parra de 97 años está considerado como el
creador de la denomi-
nada antipoesía.
Además, es el único
superviviente del trío
más famoso de poetas chilenos, con Pablo
Neruda y Vicente
Huidobro
podéis encontrar su poesía en : http://www.nicanorparra.uchile.cl/antologia/
Página 4 PRIMAVERA POÉTICA
El premio Nobel 2011 fue
el poeta, escritor, psicólogo y
traductor sueco Tomas
Tranströmer.
Abril y silencio
La primavera está desierta. La zanja color terciopelo oscuro se arrastra a mi lado
sin reverberaciones. Lo único que brilla son flores amarillas. Me llevan en mi sombra como un violín en su estuche negro. Lo único que quiero decir brilla fuera de alcance como la plata en la casa de empeño. (de La Góndola Triste 1996)
O profundo coñecemento que Lois Pereiro posuía da cultura
e da contracultura do seu tempo, xunto coa súa experiencia
vital, explican a súa particular mirada interior e exterior e a
súa escrita. Os poemas e os relatos de Lois Pereiro sitúa os
seres na liminalidade porque el tamén estaba aí, na fronteira.
Moitos dos seus poemas son escenas cinematográficas nun
espazo fronteirizo e cuns protagonistas sumidos no move-
mento e na inestabilidade vital. Literatura urbana ambientada
nos espazos públicos coma as películas de David Lean e
Win Wenders.
Letras Galegas 2011
Poesía completa de Lois Pereiro
Transmigración
Esta enerxía xa non vai ter fin,
non foi creada nin será destruída.
Irá ocupando diferentes vidas,
transformándose en emocións alleas
tatuadas noutros corpos paralelos,
en simultáneas procesións
sen pausa.
Nun cálido universo apaixonado
voume dosificando con usura,
ata que chegue a hora de voltar,
canso e feliz,
ó punto de partida.
Lois Pereiro, Poemas da morte sobre-
vivida
Página 5 BIBLIOTECA DO IES FRAGA DO EUME
O poeta galego que triunfa en Islandia
Elías Portela chegou a Islandia para aprender italiano, pero acabou converténdose nun dos tres poetas máis representativos da lírica islandesa actual co nome de
Elías Knörr. Cangas do Morrazo seméllase a Reikiavik.
Islandeses e galegos comparten "unha mesma cultura do Atlántico
norte, a cultura do mar, a visión do mundo, a morriña, a retranca,
a ironía maliciosa. Nótase á hora de facer traducións ao galego.
Hai conceptos que non resultan alleos". Dío Elías Portela, un gale-
go que chegou a Islandia cunha beca Erasmus para estudar italia-
no. Estudaba filoloxía románica e danés e o destino levouno á illa.
Sentide comigo: Feden as lareiras
Feden os lumes e as casas de pedra
E tódalas televisións
E tódalas comunicacións
E tódalas estradas diarreicas
Mais o noxo sistemático serve a pouco máis que para escribir
Federico García Lorca
coa súa gris boca mollada.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Aló, na rúa Esmeralda,
basoira que te basoira
polvo déstantes e caixas.
Ao longo das rúas infindas
os galegos paseiaban
soñando un val imposíbel
na verde riba da pampa.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Sinteu a muiñeira d’agoa
mentres sete bois de lúa
pacían na súa lembranza.
Foise pra veira do río,
veira do Río da Prata
Sauces e cabalos núos
creban o vidro das ágoas.
Federico García Lorca adi-cou esta poesía a Rosalía de Castro
dentro dos seus: Seis poemas ga-
llegos :
“Canzón de cuna pra Rosalía
Castro, morta”
¡Érguete, miña amiga,
que xa cantan os galos do día!
¡Érguete, miña amada,
porque o vento muxe, coma unha vaca!
Os arados van e vén
dende Santiago a Belén.
Dende Belén a Santiago
un anxo ven en un barco.
Un barco de prata fina
que trai a door de Galicia.
Galicia deitada e queda
transida de tristes herbas.
Herbas que cobren teu leito
e a negra fonte dos teus cabelos.
Cabelos que van ao mar
onde as nubens teñen seu nidio pombal.
¡Érguete, miña amiga,
que xa cantan os galos do día!
¡Érguete, miña amada,
porque o vento muxe, coma una vaca!
Cantiga do neno da tenda Bos aires ten unha gaita
sobre do Río da Prata
que a toca o vento do norde
Non atopou o xemido
malencónico da gaita,
non viu o inmenso gaiteiro
coa frolida dálas:
triste Ramón de Sismundi,
veira do Río da Prata,
viu na tarde amortecida
bermello muro de lama.
ÚLTIMAS ADQUISICIÓNS
Página 6 PRIMAVERA POÉTICA
Página 7 BIBLIOTECA DO IES FRAGA DO EUME
ÚLTIMAS ADQUISICIÓNS
BIBLIOTECA IES FRAGA DO EUME
Una antología amorosa muy completa: desde los conocidos como Neruda y su “puedo escri-bir los versos más tristes esta noche” a otros no tan conocidos, pero que pueden ser un gran descubrimiento.
De todo corazón. Selección de José Mª Plaza
Poesía española para jóvenes Otra de poesía, pero no sólo de amor,.
seleccionada por Ana Pelegrín También hay poesía femenina y actual: Esperanza Medina también habla del amor.
Esperanza Medina
Gustavo Adolfo Bécquer
Bécquer es una referencia impres-
cindible para lectores adolescentes
(y para todas las edades), comprué-
balo leyendo sus Rimas: un poco de
sufrimiento, un poco de felicidad…
¡Cómo la vida misma!
Antología de la lírica amorosa es el
título de un libro publicado por la editorial Vi-
cens Vives. Este libro está enfocado al lector
joven, adolescente, pero de igual modo sirve
para los adultos. Consta de una introducción,
la antología, propiamente dicha, y propuestas
de trabajo.
A frecha azul do teixo
de Eva Veiga «É un libro que parte da reflexión pola
morte, pero é vitalista», resume Eva
Veiga e matiza que o falecemento da
súa nai a levou a traballar nunha obra
que recolle «esa dor profunda que se
sente por un ser irremprazable, que
ademais de polo instinto materno que
ten, supón o chanzo que nos une á hu-
manidade».
Página 8
