Schuilen kan niet meer script.pdf

7/26/2019 Schuilen kan niet meer script.pdf

http://slidepdf.com/reader/full/schuilen-kan-niet-meer-scriptpdf 1/50

Scène 1

Rosa: Vicario Geraes, eén van de achterbuurten van de wereldstad Rio de Janeiro. Hier

leven wij tussen de afvalresten die de grootstad iedere dag uitkotst. Het is geen

paleis, maar het is onze thuis.

Yasmina: HIER ZIJN WIJ GEBOREN

DIT IS ONZE THUIS

Carmen: DE STRATEN EN DE PLEINEN

ZELFS EEN AFVALBUIS

Emilia: WIJ SLAPEN HIER IN KROTTEN

OF EEN KARTONNEN DOOS

Y+C+E: MEN LAAT ONS HIER CREPEREN

HARD, GEWETENLOOS

Samen: DAT IS HOE WIJ LEVEN

WIJ ZIJN HET VUIL VAN DE STRAAT

MAAR ONDANKS DAT, ZIJN WIJ HIER THUIS

EEN WAR(E)M NEST

Rosa: De kinderen lopen achter de vuilkar en wachten tot die hun vuil stinkende afvalresten

uitspuwt. Dan is het feest in de favela’s, de sloppenwijken van Rio de Janeiro. Er

wordt gevochten voor een korst brood of voor de overschot van het eten van de

rijken uit de stad. De toeristen komen naar de zilveren stranden en de blauwe

luchten van Copa Cabana. Maar ze weten niks van de honger en de miserie een paar

straten verder.

Samen: DE KIND’REN IN DE STRATEN

ZIJ ZIJN NOG ZO KLEIN

ZE LIJKEN BEST GELUKKIG

MAAR DAT IS MAAR SCHIJN

EN AL ZIJN HET NOG MAAR KIND’REN OOK ZIJ VOELEN DE PIJN

DUS OM TE VERGETEN

ZE SNUIVEN POTTEN LIJM.

DAT IS HOE WIJ LEVEN


MAAR ONDANKS DAT, ZIJN WIJ HIER THUIS

EEN WAR(E)M NEST






Rosa: Dat is hoe wij leven. Elke dag.

Dat daar is Yasmina, Yasmina Maria Dosanto’s. Ze heeft twee zussen, Emilia en

Carmen zijn er ook nog. Hun vader is er al lang niet meer. Die had een te grote mond.

En hun moeder…

Op een dag werd er een doosje afgegeven met een paar vingers. Hun moeder had

geld gestolen van één of andere drugsdealer. Een paar dagen later hebben ze haar

teruggevonden in een gracht, een kogel daar haar kop. Het leven is niet altijd

makkelijk in de favela’s. Het is eten of gegeten worden.

Carmen: (op met een doosje met een klein beetje geld) Yasmina, waar zijt ge?

Yasmina: Hier.

Carmen: Waar is dat geld?

Yasmina: Welk geld?

Carmen: Dat we gisteren verdiend hebben. Het kistje is bijna leeg.

Yasmina: Dat zal… Ja, zoveel was dat nu ook weer niet hé.

Carmen: Nee?

Yasmina: Dat zal het wel ongeveer zijn, denk ik.

Carmen: Ik dacht dat het meer was.

Yasmina: Nee.

Carmen: Zijt gij nu nog altijd bezig met die kettinkjes?

Yasmina: Ja. Ik was aan het dromen over wat de toeristen nu aan het eten zijn. Ik heb gehoord

dat ze dure vis eten uit chique borden en wijn drinken uit kristallen glazen.

Carmen: Dromen… daar gaat mijn honger niet van over. Kind wordt eens wakker. Gij zult nooit

aan zo’n tafel zitten. Gij niet, ik niet, niemand hier. En we zullen altijd moeten

vechten om eten te kunnen vinden. Of stelen zoals gij dat doet.

Yasmina: Ik mag er toch van dromen.

Carmen: Ja, maar daar worden we niet beter van. Trouwens we moeten op pad vandaag. Er

komen veel toeristen naar de rand van de stad. Hoeveel van die kettinkjes hebt gij algemaakt.



Yasmina: Eén… en half…

Carmen: Misschien moeten we nog schelpen gaan rapen. Dan kunnen we nog van die

souvenirbeeldjes maken. En wol voor een sjaal hebben we ook nog nodig.

Yasmina: Een sjaal. Het is hier dertig graden.

Carmen: Ik probeer ook maar iets. We moeten toch iets verkopen. Er is bijna geen geld meer.

Yasmina: Ze zullen er toch weer niet veel voor willen betalen. Ze bekijken ons als slaven. Wij

zijn een bezienswaardigheid. We staan zelfs vermeld in hun brochures. Maak ook

eens kennis met de armen uit de favela’s. Deze zeer kleurrijke bevolking die u

aantreft langsheen de avenues, biedt u allerhande snuisterijen aan.

Carmen: Waar haalt gij al die onzin vandaan? Staat dat allemaal in die boekskes? Ge kunt niet

eens lezen.

Yasmina: Ik kijk naar de prentjes. Ik ben het beu bekeken te worden als beesten in de zoo.

Carmen: Yasmina, alstublieft. Wij overleven wel dankzij die toeristen.

Yasmina: Ik schaam mij dood als ze naar ons staan te gapen. Ik wou dat ik ook eens van die

schoon kleren kon dragen in plaats van deze vodden. Die vrouw daarstraks had een

prachtig rood kleed aan.

Carmen: Welke vrouw?

Yasmina: In de stad. In dat heel duur restaurant.

Carmen: Het is niet waar. Hebt ge daar nu weer lopen rondhangen. Ge weet toch dat ze ons

daar niet willen. Ge moet daar weg blijven.

Yasmina: Ik wil toch alleen maar kijken.

Carmen: Heeft er iemand u gezien?

Yasmina: Ik had mij echt goed verstopt.

Carmen: Maar…

Yasmina: Die stomme gamba had mij gezien.

Carmen: Wat? Ge zijt betrapt door een agent?



Yasmina: Ja.

Carmen: Binnenkort staan ze hier weer. Denk nu toch eens twee keer na voor ge iets doet. Ge

hebt toch niet gezegd waar we wonen?

Yasmina: Nee…

Carmen: Yasmina.

Yasmina: Ik moest. Anders had hij mij meegenomen.

Carmen: En dan. Dat zou toch niet de eerste keer zijn.

Yasmine: Nee, maar deze keer zou hij mij niet zomaar hebben laten gaan.

Carmen: Waarom niet? Ge hebt toch weer niks gepikt?

Yasmina: Ze liep vlak voor mij. Ik moest alleen mijn arm maar uitsteken. Ze heeft er echt niks

van gemerkt. En die gamba had ook niks door.

Carmen: Daar gaan we weer problemen mee krijgen. Kunt gij nu eens niet normaal doen.

Yasmina: Ik wil leven zoals zij. Zij hebben alles. En wij, wij hebben niks.

Carmen: Kunt gij niet gewoon het leven aanvaarden zoals het is.

Yasmina: Nee, dat is onrechtvaardig.

Carmen: Ah, ge hebt weer zo een dag.

Yasmina: Ik probeer te minste iets te doen. Ik leg mij niet zomaar overal bij neer.

Carmen: Gij maakt alles alleen nog maar erger. Denkt ge dat die gamba de link niet gaat

leggen als die vrouw gaat aangeven dat haar horloge gepikt is. Denkt ge dat ze u

gerust gaan laten?

Yasmina: Daar zijn ze veel te stom voor.

Carmen: Dat kan goed zijn, maar ge weet dat ze niet veel nodig hebben om tot hier te komen.

Wanneer gaat gij nu eens eindelijk u verstand gebruiken.

Emilia: Hou eens op met dat lawaai.

Carmen: Emilia, wilt gij eens aan uw zus uitleggen dat ze ons allemaal in de problemen brengt.Hoe ziet gij eruit?



Emilia: Ik heb hoofdpijn.

Carmen: Natuurlijk hebt gij hoofdpijn.

Emilia: En mijn maag. Ik ga dood. (moet kotsen)

Carmen: Zie dat nu. Vies varken. Ga zitten. Wanneer gaat gij nu eens stoppen met het snuiven

en slikken van al die rommel.

Emilia: Ik doe dat niet meer.

Carmen: Drink wat water. Waar hebt gij trouwens de hele nacht gezeten?

Emilia: Dat gaat u niks aan. Mijn maag…

Carmen: Als ik merk dat ge weer bij die bende zit, dan gaat dat uw beste dag niet zijn.

Emilia: Ik heb geen contact meer met hen en Guilherme zit in de gevangenis. En ik ben ziek.

Carmen: Hebt ge uw medicijnen genomen?

Emilia: Ze zijn op.

Carmen: Ik zal wat thee gaan zetten. Dat is het enige dat we nog hebben. (af)

Yasmine: Waar is dat geld?

Emilia: Welk geld?

Yasmine: Het geld dat we gisteren verdiend hebben en dat gisteren nog in het doosje zat.

Emilia: Waar hebt gij het over.

Yasmina: Gij weet heel goed waar ik het over heb. Carmen was in alle staten.

Emilia: Shit.

Yasmina: Ik heb voor u gelogen maar dat doe ik geen twee keer.

Emilia: Het zal niet meer gebeuren.

Yasmina: Waar had ge dat geld voor nodig?

Emilia: Voor…



Yasmina: Guilherme is terug.

Emilia: Wat?

Yasmina: En zeg niet dat ge het niet wist. Ge kunt komedie spelen met Carmen, maar niet met

mij. Wel?

Emilia: Zeg het haar niet.

Yasmina: Na alles wat hij u heeft aangedaan, gaat er weer naartoe. Uw wonden zijn nog niet

genezen en ge kruipt er al terug naartoe als een hond.

Emilia: Maar ik heb hem nodig. Hij heeft spijt van wat hij gedaan heeft.

Yasmina: En nu gaat ge zeggen dat hij een andere man geworden is.

Emilia: Echt waar.

Yasmina: Is het met hem dat ge gisteren had afgesproken?

Emilia: Met de hele bende. Het was echt gezellig.

Yasmina: Gezellig samen lijm snuiven.

Emilia: Nee.

Yasmina: Had ge daar dat geld voor nodig.

Emilia: We hebben geld ingezameld. Guilherme gaat ons helpen.

Yasmina: Om aan lijn te komen, zodat ge weer kunt snuiven en die andere verdomde rommel.

Hij levert kinderen aan de maffia om te stelen en drugs te verkopen. Kinderen van

zeven jaar worden neergeschoten als ze weigeren. Gisteren hebben ze Linda

teruggevonden met een kogel door haar hoofd.

Emilia: En wat kan ik daar aan doen.

Yasmina: Ze is… was nog maar een kind. Uwe Guilherme is een smeerlap die daar aan

meewerkt. Hebt gij dan geen geweten. Hij zal ons helpen, ons weer in de put te

duwen. En jullie aanbidden hem omdat hij mensen kent die geld hebben. Hij wordt

rijk door jullie.

Emilia: Ik binnenkort ook.



Yasmina: Zij ook. Hoe? Hoe vraag ik u, Emilia.

Emilia: Dat is een verrassing.

Yasmina: Ik hou mijn hart vast.

Emilia: Nee, het is niet wat ge denkt. Het zal op een eerlijke manier gebeuren.

Yasmina: Laat mij niet lachen.

Antonio: Yasmina, Emilia, kijk wat ik gevonden heb. (een oude versleten speelgoedmicro) Ik ga

zingen voor de mensen die hier voorbijkomen en veel geld verdienen.

Emilia: Daar gaat volk naar komen kijken.

Antonio: Ja, dat denk ik ook.

Yasmina: Tuurlijk.

Antonio: En dan kan ik ook op ons trouwfeest zingen.

Yasmina: Antonio voor de honderdste keer: Ik trouw niet met u.

Emilia: Alleé, Antonio is toch de perfecte man voor u. Hij zou echt alles voor u doen.

Yasmina: Moei u niet. (geeft Emilia een mep)

Antonio: Maar het is waar. Ik zou een goeie man zijn voor u.

Yasmina: Wilt gij ook een mep.

Antonio: Nee. (krijgt een mep) Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan?

Emilia: Niks. Trek het u niet aan.

Antonio: Yasmina…

Yasmina: (off-stage) Laat me gerust.

Antonio: IK WEET NIET MEER WAT IK DOE

SINDS IK JOU KEN

IK ZWEEF HOOG BOVEN DE WOLKEN

MAAR GIJ ZIET MIJ NIET STAAN

GIJ ZIJT ZO SCHOONOOGVERBLINDEND SCHOON



GIJ EN IK

VOOR ALTIJD TESAMEN

JA, HET KAN

JA, HET KAN

GIJ EN IK

EEUWIG TESAMEN

DOOR NIEMAND TE SCHEIDEN

GIJ EN IK

VOOR EENS EN ALTIJD

IK HOOP DAT WIJ OOIT TROUWEN

GIJ ALS MIJN VROUW

WIJ STAAN DAN SAMEN VOOR ‘T ALTAAR

IK ZEG JA

GIJ ZEGT JADAN VOOR HET EERST

KUSSEN WIJ ELKAAR

GIJ EN IK

VOOR ALTIJD TESAMEN

JA, HET KAN

JA, HET KAN

GIJ EN IK

EEUWIG TESAMEN


GIJ EN IK

VOOR EENS EN ALTIJD

IN MIJN HOOFD

IS ALLES SIMPEL

IN MIJN DROOM

KIJKT GIJ MIJ AAN

EN GIJ ZEGT MIJ

IK WIL HET PROBEREN

EN GE PAKT MIJ STEVIG VAST

VOOR ALTIJD TESAMEN

JA, HET KAN

JA, HET KAN

GIJ EN IK

EEUWIG TESAMEN


EN EINDELIJK

WIJ BIJ ELKAAR

WIJ BIJ ELKAAR

Manuella: Amai Antonio, zo schoon.



Antonio: Ja?

Anna: Heel schoon.

Antonio: Ik ga zingen voor de toeristen en veel geld verdienen. En dan kan ik trouwen met

Yasmina.

Manuella: En wat zegt Yasmina daarvan.

Antonio: Ik denk wel dat ze dat goed gaat vinden.

Anna: Dat denk ik ook ja.

Kim: Goeiemiddag.

Manuella: Dag.

Antonio: Ik heb niks gestolen. Ik heb dat gevonden. Ik moet het toch niet teruggeven. Antonio

zingt graag. Antonio is bang nu.

Kim: Nee, ge moet dat niet teruggeven. En ge moet ook niet bang zijn.

Anna: Wat komt gij hier doen?

Kim: Ik ben journaliste.

Manuella: Dan kunt ge beter vertrekken. Twee weken terug is in de wijk hiernaast nog een

journalist vermoord. Het is hier niet veilig.

Kim: Ik weet het. Dat was een collega van me.

Manuella: Ze hebben hem zelfs in brand gestoken.

Kim: Ik heb de foto’s gezien. En net daarom. Ik wil schrijven over de verschrikkelijke

dingen die hier gebeuren en de omstandigheden waarin jullie leven.

Anna: Ga alsjeblieft weg. Als ze u hier zien, dan pakken ze ons ook.

Antonio: Antonio is bang van de mannen in het zwart.

Kim: Ik ken enkele van hen. Ik weet wanneer ze komen. Ik wil jullie helpen.

Manuella: Hoe dan?



Kim: Door erover te schrijven. Door jullie een gezicht te geven. De wereld moet weten wat

er hier gebeurt.

Anna: En wat wilt ge dan van ons.

Kim: Ik wil alleen maar met jullie praten en wat foto’s nemen. Ik heb echt de beste

bedoelingen.

Manuella: Ik ben Manuella.

Kim: Ik heet Kim.

Anna: Anna. Antonio is bang van mensen die hij niet kent.

Kim: Ge moet niet bang zijn. Ik ben Kim.

Antonio: Antonio.

Manuella: Wat wilt ge weten?

Kim: Alles.

Anna: Misschien moeten we Rosa erbij halen.

Manuella: En Carmen…

Antonio: En Yasmina.

Kim: Hoe meer verhalen, hoe beter.

Anna: Ik zal Rosa gaan halen, gaat gij naar de zusjes.

Antonio: En ik dan.

Manuella: Blijft gij maar hier.

Antonio: Alleen?

(Kim probeert ondertussen foto’s te maken maar Antonio gaat steeds in het beeld staan.)

Kim: Hoe lang woont gij hier al, Antonio?

Antonio: Al heel lang. Al… Rosa weet het?

Kim: Rosa?



Antonio: De schipperin. Zij weet alles van de favela’s.

Kim: Dan moet ik dus met Rosa praten.

Antonio: Ja. En met Yasmina.

Kim: Wie is Yasmina?

Antonio: Yasmina is schoon en jong en… Ik ga met haar trouwen. Gij moogt ook op het feest

komen.

Yasmina: Welk feest?

Antonio: Ons trouwfeest. Ik heb Kim ook uitgenodigd.

Yasmina: Antonio, ik trouw niet met u. Nooit.

Carmen: Wat komt gij hier doen?

Kim: Ik wil graag jullie verhalen horen.

Carmen: Dat heb ik gehoord, ja. Is dat wel zo verstandig.

Rosa: Waarom niet. Eindelijk eens iemand die naar ons luistert. Kom we gaan naar binnen.

(Iedereen af behalve Rosa)

De komst van Kim bracht heel wat te weeg in de favela’s. Ze kwam regelmatig terug

omdat ze zo meeleefde met onze situatie. Ze was niet akkoord met de

omstandigheden waarin wij leefden en ze schreef een vlijmscherp artikel over de

schande van de armoede. Ze veegde de vloer aan met de politiekers omdat zij er niks

aan wilden doen. Er was weer een sprankel hoop, maar op een avond een paar dagen

later…

Agent: Ze zijn daar bijna klaar met tekenen. Mevrouw, mag ik u toch vragen niet te ver

vooruit te lopen. Dit is helemaal geen plek voor u. U kan beter op uw bureau blijven

dat lijkt mij veel veiliger. Die plannen kunnen ook zonder u gemaakt worden.

Bodyguard: Hij heeft gelijk.

Almeda: Jij bent er toch voor mijn veiligheid. En hij is van de politie. Ik voel mij perfect veilig. Ik

wil de situatie hier met mijn ogen kunnen zien.

Agent: Laat ons dan morgen terugkomen voor deze wijk. Het is al laat, het wordt al donker.

In het donker kunnen we uw veiligheid helemaal niet meer garanderen.




Almeda: Goed, dan komen we morgen terug.



Scène 2

Carmen: DAG NA DAG

DAG NA DAG

DE ZON DIE SCHIJNT OP ONZE WASVERWARMT ONS LEVEN

VERDRIJFT DE REGEN

DOET ONS SOMS WAT ZWEVEN

DAG NA DAG

Anna: DAG NA DAG

DAG NA DAG

STAAT GIJ OP, MET EEN LACH

NIKS KAN U DEREN

WAT ZE OOK BEWERENIK ZAL U ALLES LEREN

DAG NA DAG

Samen: DAG NA DAG

DAG NA DAG

DE ZON DIE SCHIJNT OP ONZE WAS

VERWARMT ONS LEVEN

VERDRIJFT DE REGEN


DAG NA DAG (2X)

DAG NA DAG

DAG NA DAG

DE ZON DIE SCHIJNT OP ONZE WAS

VERWARMT ONS LEVEN

VERDRIJFT DE REGEN

VERWARMT ONS LEVEN

VERDRIJFT DE REGEN

VERWARMT ONS LEVENVERDRIJFT DE REGEN

VERWARMT ONS LEVEN

VERDRIJFT DE REGEN


DAG NA DAG

DAG, NA DAG, NA DAG, NA DAG, NA DAG

Yasmina: Boe.

Carmen: Eindelijk. Waar hebt gij weer gezeten? Hebt ge weer ergens zitten dromen.



Yasmina: Waar bemoeit gij u mee. Daar zit nog een vlek. Misschien moet ge wat beter

schrobben.

Carmen: Wat houdt mij tegen om die broek niet in uw nek te slaan.

Yasmina: Probeer maar.

(Er ontstaat een natte kleren gevecht.)

Carmen: Hier Manuella, de broek van mijn zus.

Yasmina: Blijf met uw poten van mijn broek.

(Antonio vangt de broek en geeft ze aan Yasmina.)

Yasmina: Dank u, Antonio.

Emilia: Amai. Dat was een goeie voorbereiding voor het carnaval.

Carmen: Vergeet dat maar, daar hebben wij geen geld voor.

Yasmina: Toch zou ik dat ook eens graag doen. In de grote stoet, boven al dat volk in prachtige

kleren.

Carmen: Ik word nog eens zot van uw dromen.

Yasmina: En dan de samba dansen.

Manuella: Blijf maar dromen. Wie weet wat er op komst is.

Carmen: Wat bedoelt ge?

Manuella: We hebben een vrouw gezien met een aantal mannen en een gamba.

Anna: Ze keken in alle hutten en ze zijn alles hier in kaart aan het brengen.

Carmen: Waarom? Wat komen die hier doen.

Manuella: Ik weet het niet.

Yasmina: Ik heb ze ook gezien. Naar het schijnt zijn ze overal. Ze maken plannen van de huizen,

straten, pleinen…

Carmen: Waarom hier?



Rosa: Wat staan jullie daar te tetteren in plaats van te wassen?

Manuella: We hebben een vrouw gezien en die schrijft alles op en er was ook een gamba bij.

Rosa: Gamba… Weet ge wel wat dat betekent?

Anna: Agent.

Luciana: Vuil rioolrat.

Rosa: Inderdaad. Gamba betekent vuil rioolrat. Ze hebben hun naam niet gestolen. Ze

komen nooit alleen, ze dringen de wijken binnen. Ik had ze al lang verwacht. Er

komen grote veranderingen. We zullen sterk moeten zijn.

Carmen: Wat zijt gij weer allemaal aan het zeggen.

Yasmina: Laat haar. Misschien heeft ze wel gelijk…

(Emilia en Luciana verdwijnen stiekem voor de agent.)

Almeda: Goeie morgen.

Carmen: Goeie morgen.

Almeda: Jullie wonen hier.

Manuella: Ja.

Agent: Als je dat wonen kan noemen. Ze onderhouden hier niets. Ze leven als ratten in de

vuiligheid.

Yasmina: Ratten… Een goeie die het zegt.

Agent: En manieren kennen ze ook niet. Kom eens hier.

(Yasmina gaat lopen maar wordt gevat.)

Carmen: Yasmina blijf hier.

Agent: Wie we hier hebben. Gisteren heb ik u nog laten gaan maar vandaag... Dat ziet er niet

best voor u uit.

Yasmina: Laat mij los.



Agent: Ga daar zitten. Als mevrouw klaar is, praten wij verder.

Antonio: Laat Yasmina met rust. Ik zal u beschermen, niemand zal u pijn doen.

(Antonio valt agent aan, Antonio wordt op de grond geslagen.)

Agent: Dit laat ik niet zo, vriend.

Antonio: Ge moet niet bang zijn, Yasmina.

Agent: Ziet u nu wat een uitschot hier rondloopt. Ik denk dat u beter op een ander moment

terugkomt.


Almeda: Als het moet. (af met Bodyguard)

Rosa: Laat die jongen toch gaan, agent. Ge ziet toch wat er met hem aan de hand is.

Agent: Hij kan het uitleggen op het bureau.

Yasmina: Lafaard. Iemand pakken die zich niet kan verdedigen.

Agent: Ik kom terug en dan is het uw beurt. (af met Antonio)

Yasmina: Kom maar.

Carmen: Yasmina, hou uw mond. Ge hebt ons al genoeg problemen bezorgd.

Yasmina: Ik laat mij niet langer op de kop zitten door die sukkel.

Rosa: Yasmina, ge zijt net uw vader. Hij is ook opgepakt omdat hij zo’n grote mond had. En

niemand heeft ooit nog iets van hem gehoord.

Anna: Wat gaan ze met Antonio doen.

Rosa: Ze zullen hem een nachtje houden. En ze zullen vragen stellen, veel vragen. Waar die

arme jongen niet kan op antwoorden. Ze zullen wel zien dat Antonio niet is als de

andere jongens en hem laten gaan. Maar ik ben bang dat ze hem eerst wel eens goed

onder handen zullen nemen.

Yasmina: Arme Antonio.

Carmen: Nu moet ge niet afkomen. Het is uw schuld.



Yasmina: Begint weer niet.

Rosa: Het is niemands schuld. Yasmina heeft gelijk. Ze kijken op ons neer omdat wij in

armoede leven. Maar wij hebben onze vrijheid en dat is veel belangrijker.

Yasmina: Vindt gij dit leven dan zo tof?

Rosa: Nee, maar we kunnen er weinig aan veranderen. Yasmina, ik zie dingen in uw ogen

en die maken mij bang.

Carmen: Ze maakt iedereen nog zot. Ik sta nog altijd te trillen op mijn benen.

Yasmina: Jullie begrijpen het niet. Ik geef de strijd niet op. Nooit. (af)

Carmen: Yasmina.

Manuella: Laat haar maar.

Carmen: Ik weet echt niet wat ik met haar moet beginnen.

Rosa: Kom, ruim alles maar op. Het is tijd om te vertrekken, de toeristen zijn al onderweg.



Scène 3

Carmen: Voila. We hebben niet veel verdiend vandaag, dus veel eten is er niet.

Rosa: We moeten blij zijn met wat we hebben.

Emilia: Dat is waar.

Yasmina: Antonio heeft mij vandaag nog maar eens ten huwelijk gevraagd.

Carmen: En… gaat ge ja zeggen deze keer.

Yasmina: Natuurlijk niet.

Emilia: Dat is toch een toffe.

Yasmina: Ik wil helemaal niet iemand zoals Antonio.

Carmen: Wat voor iemand wilt ge dan wel.

Yasmina: Voor mij moet een man knap zijn.

Emilia: Ja, dat is hij wel niet.

Yasmina: En gij?

Emilia: Die van mij moet rijk zijn.

Yasmina: Ik had het kunnen denken.

Emilia: En die van u?

Manuella: Die van mij… groot met bruin haar en bruine ogen. En die van u?

Anna: Lief en romantisch. En gij?

Carmen: Voor mij moet een man intelligent zijn.

Emilia: Serieus?

Carmen: Ge moet er toch mee kunnen praten.

Rosa: Van mij moogt ge ze allemaal hebben.



Yasmina: HAD IK DE KEUS, WAT VOOR EEN MAN, ZOU ER DAN PASSEN IN MIJN PLAN

Emilia: VOOR WAT SOORT MAN ZOU IK DAN GAAN

Yasmina: EEN MAN DIE MIJ BETOVEREN KAN

Emilia: WAT VOOR EEN MAN

Yasmina: JA, WELKE LOOK

Carmen: WAT WAS MIJN KEUS

Emilia: WAT WAS HAAR KEUS

Carmen: IK VROEG HET GOD

Emilia: ZE VROEG HET GOD

Yasmina: MAAR JA

Samen: NEEMT GOD ONS WEL SERIEUS

Yasmina: Wij gaan hier nooit aan een man geraken.

Carmen: Tuurlijk wel. Op ieder potje past een dekseltje.

Emilia: En we mogen toch wel dromen.

Yasmina: IK SLUIT MIJN OGEN EN ZIE HEM STAAN

Carmen+Emilia: DE MAN WAARVAN IK DROOMDE

Yasmina: KNAP EN EERLIJK

Emilia: RIJK EN VOLGZAAM

Carmen: AANTREK’LIJK EN STERK

Samen: IK SLUIT MIJN OGEN EN DAAR IS HIJ

Yasmina: ALLES WAT IK HOOPTE

Emilia: ALLES WAT IK DROOMDE

Carmen: ALLES WAT IK WILDE



Samen: HIJ IS PERFECT

IK WIL HEM, HEM ALLEEN

HIJ IS DE MAN WAARVAN IK DROOMDE, IK WIL HEM NU METEEN

IK WIL HEM

HET PERFECTE KONTJE, HET JUISTE ONTWERP

GEEN MAN DIE AAN HEM TIPPEN KAN

IK WIL HEM

IK SLUIT MIJN OGEN, HIJ STAAT VOOR MIJ

DE MAN WAAROP IK HOOPTE

Yasmina: VREEMD EN SPANNEND

Emilia: VOL GEHEIMEN

Carmen: CHARMANTER DAN OOIT

Samen: IK SLUIT MIJN OGEN, MIJN HART KLOPT WILD

Yasmina: ALLES WAT IK HOOPTE

Emilia: ALLES WAT IK DROOMDE

Carmen: ALLES WAT IK WILDE

Samen: BESTAAT HIJ DAN ECHT

Yasmina: IK ZIE HEM, DAAR

Samen: DAAR IS HIJ, DE PERFECTIE

ZOU HIJ BESTAAN

DIE ENE MAN

ONBEREIKBAAR, TOCH, IK WIL HEM ZO

IEMAND VOOR MIJ, OM MEE TE PRATEN

Yasmina: EEN DIE ME STEUNT

Carmen: DIE MIJ BEGRIJPT

Emilia: DIE VOOR ME VECHT

Yasmina: EEN BORST VAN STAAL

Carmen: EN MOOI IN’T PAK



Emilia: DIE ME VERWENT

Yasmina: EN KEIHARD WERKT

Carmen: VOOR ZIJN GEZIN

Emilia: EEN ZACHTE STEM

Yasmina: MAAR NIET VERWIJFD

Carmen: HEERLIJK RUIKT

Emilia: EN GROOT EN STERK

Samen: DAT IS WAT IK GRAAG WILIK WIL HEM, HEM ALLEEN

HIJ IS DE MAN WAARVAN IK DROOMDE, IK WIL HEM NU METEEN, VOOR MIJ ALLEEN

LAAT ONS SAMEN DROMEN VAN HOE HIJ MOET ZIJN

HET BESTE VAN ’T BESTE IS HIJ, HIJ IS VOOR MIJ

Yasmina: WANNEER KOMT HIJ

Emilia: WAARSCHIJNLIJK NOOIT

Carmen: IK BLIJF ALLEEN

Yasmina: OF MET EEN SUL

Carmen+Emilia: OF ZIJN MIJN DROMEN GEEN BEDROG

Samen: IK WIL HET BESTE VAN ’T BESTE VOOR MIJ.

IK WIL HEM, VOOR MIJ.

IK WIL HEM

Emilia: Ik wil nog.

Carmen: Zijt gij doof. Er is niet meer.

Emilia: Waarom hebt ge dan niet meer gemaakt.

Carmen: Zou ge nu niet dood vallen. Omdat er niet meer is om te maken. Als gij eens werk zou

zoeken in plaats van heel de dag rond te hangen, dan zouden wij meer eten hebben.

Emilia: Ik zoek werk en ik ben ziek.



Carmen: Ziek van al die rommel die gij slikt en snuift. Ga nog eens horen in die bar. Misschien

is er daar wel terug werk.

Emilia: Ze willen mij daar niet meer.

Yasmina: Natuurlijk. Hoe gij eruit ziet.

Emilia: Seg, hou daar eens op. Ik zal voor geld zorgen.

Luciana en ik gaan een orkest vormen en spelen voor de mensen in de stad.

Carmen: Een orkest, met twee. Daar gaat volk naar komen kijken.

Manuella: Ge kunt Antonio meepakken. Die heeft al een micro.

Antonio: Ja, mag ik meedoen.

Emilia: Nee, Antonio dat gaat niet. Ge hebt niet genoeg ervaring.

Yasmina: En gij wel, met uw djembé, gemaakt van een emmer.

Emilia: Ik had al beter niks gezegd.

Carmen: Wanneer gaat ge dan optreden met uw orkest.

Emilia: We beginnen vanavond. We hebben al hard gerepeteerd. Luciana had hier al moeten

zijn.

Yasmina: Waarom gij met die Luciana wilt optrekken, dat begrijp ik niet. Dat kind heeft ze niet

alle vijf. Vorige week liep ze nog te bedelen met een bord rond haar nek.

Anna: Een bord.

Yasmina: Help, ik ben moeder van drie kinderen. Ze mankte met een been, sloeg met haar

hoofd alsof ze een tic had.

Emilia: Zij durft tenminste.

Yasmine Ik ook maar op een ander manier.

Luciana: Ik ben er. Hoe, zijt gij nu nog aan het eten?

Emilia: Nee, ik krijg niet meer van mijn lieve zus.

Carmen: Komt gij eens naar huis met geld straks en dan zal ik eten maken.



Emilia: Let maar op. Ik zal vanaf nu voor eten en geld zorgen. Kom Luciana, we zijn weg.

Yasmina: Ik ben eens benieuwd.

Carmen: Ah Kim, zet u bij.

Yasmina: Wat is er?

Kim: Wat er is? Ze hebben mijn artikel geweigerd. Omdat ik de toestand hier heb

aangeklaagd en de stad ervan beschuldig er de oorzaak van te zijn. De redactie is

bang voor vergelding. Zoals bij mijn collega.

Manuella: Het is fantastisch dat ge voor ons opkomt. Maar ge moogt uzelf niet in moeilijkheden

brengen.

Kim: Dat is nog niet alles.

Carmen: Nog meer miserie.

Kim: Er is nog een andere reden waarom ze mijn artikel hebben geweigerd.

Yasmina: En die is?

Kim: Ik heb geruchten gehoord dat de stad deze plek zou willen ontruimen. Het

stadsbestuur wil hier luxehotels gaan bouwen voor de toeristen.

Carmen: En wij dan. Waar moeten wij dan naartoe?

Kim: Ze willen jullie onderbrengen in die oude legerkazerne. Daar zijn jullie beschut tegen

de regen en de kou.

Carmen: Dat gaat toch niet zomaar. Kim, dit is ons leven. Wij zijn geboren op de straat, de

straat is onze thuis, ons leven.

Kim: Ik weet het. Maar jullie zitten in de weg. Ze willen hier gaan bouwen. Als ze er in

slagen om hier van die grote blokken met luxehotels neer te zetten en winkelstraten

aan te leggen, dan is hun broodje gebakken.

Anna: En wij moeten dan zomaar verhuizen.

Kim: Ze beloven dat jullie daar een nieuw leven mogen opbouwen. De huurprijzen zouden

laag gehouden worden.

Yasmina: Snapt gij het dan nog niet. Ze weten dat wij geen geld hebben om dat te betalen. Zozijn ze van ons af en kunnen zij rustig verder bouwen.



Kim: Ik weet het wel. Maar ze willen dat ik dat publiceer. Zo komen zij eruit als redders

van de armen en promoten ze het toerisme.

Carmen: Toerisme… terrorisme zeker.

Manuella: Wat gaat ge nu doen?

Kim: Ik weet het niet. Alles wat ik schrijf, wordt geweigerd.

Rosa: De rijken ruiken het geld zoals de wolven het bloed.

Yasmina: En als we nu eens wachten tot ze ons gratis onderdak geven. We verroeren niet.

Carmen: En wat gaan we doen? Ze komen hier met al hun machines en maaien alles omver.

Yasmina: Dan gaan wij ervoor staan. En dan zullen ze over mij moeten rijden.

Carmen: Yasmina, we hebben echt geen tijd voor uw onnozel ideeën.

Yasmina: Wat hebt gij?

Carmen: Wat ik heb? Ik ben het beu. Ik ben het beu om elke ochtend wakker te moeten

worden en te vrezen voor wat de dag gaat brengen. Gij met uwe grote mond tegen

die agent en Emilia die maar niet geneest en optrekt met die Luciana. En de laatste

tijd weer God weet waar zit.

Yasmina: Guilherme is terug.

Carmen: Wat?

Kim: Wie is Guilherme?

Manuella: Dat was de vriend van Emilia. Hij zit, zat in de gevangenis.

Carmen: Dat meent ge niet.

Yasmina: Vroeg of laat zou ge het toch te weten zijn gekomen.

Manuella: Hij zal niet naar hier komen, Carmen. Dat durft hij niet.

Carmen: Dat geld. Gij hebt dus niet. Emilia heeft dat geld gepikt… Yasmina, heeft Emilia

Guilherme al gezien. Ge zegt niks, dat zegt genoeg. (af, gevolgd door Yasmina)

Rosa: Dat kon er ook nog wel bij.



Kim: Hoe bedoelt ge?

Rosa: De gangster is terug. Guilherme. Guilherme is de zoon van mijn overleden zus. Ik heb

hem grootgebracht, alles voor hem gedaan. Maar het slechte zat in hem.

Manuella: Hij heeft Rosa ooit bedreigd met een mes voor geld.

Rosa: Altijd dat geld. Hij wou altijd maar meer en meer. En ineens kreeg hij geld van die

mannen. Ik weet niet wie ze zijn, ze komen en gaan. En dan is hij alleen gaan wonen

en beginnen uitgaan met Emilia, het arm schaap.

Kim: Hoezo?

Manuella: Hij sloeg haar, als ze niet luisterde.

Rosa: Op een nacht kwam ze thuis, roepend.

Emilia: Yasmina…

Guilherme: Hier gij… Ik vermoord u. Met mijn geld gaan lopen. Waar is dat geld?

Emilia: Ik heb uw geld niet. Ge moet mij geloven.

Guilherme: Altijd maar liegen. Waar is mijn geld?

Yasmina: Laat haar los. (Carmen slaat Guilherme neer)

Carmen: Is hij dood?

Yasmina: Varkens sterven niet zo vlug. Kom, help Emilia.

Manuella: Even later is hij opgepakt. Maar nu is hij weer vrij.

Kim: Wat zocht Emilia bij hem.

Manuella: Ze zag hem graag, zegt ze. Maar vooral de verslaving.

Rosa: Lijm. Daar zijn er hier veel aan verslaafd. Dat is hier de enige manier om te vergeten

dat ge honger hebt. Hij gaf haar lijm.

Manuella: Ze wou er al lang van weg, maar hij liet haar niet gaan.

Kim: En zo loopt alles mis in deze wereld. Er moet toch een oplossing zijn.



Anna: Niemand helpt ons en al zeker die politiekers niet. Het is een kwestie van te

overleven. Op gelijk welke manier.

(Pablo op met bloemen voor Kim)

Kim: Hey, wie ben jij. (Pablo kruipt verlegen weg achter Anna)

Anna: Dat is Pablo. Zijn ouders zijn gestorven toen hij nog een baby was. En ik heb hem in

huis genomen. Hij gaat elke morgen met de andere kinderen bloemen plukken om te

verkopen.

Rosa: En hij heeft altijd wel een boeketje voor iemand. Ik heb gisteren nog rozen gekregen.

Kim: Ze zijn heel schoon. Dank u.

Rosa: Ik ga eens naar mijn paleis.

Anna: Ja, wij ook. Wat zegt gij nog.

Pablo: Dag…

Kim: Dag Pablo.

Rosa: Ik ga een babbeltje doen met mijn hond. Hij is graatmager maar hij springt me nog

altijd omver. Gisteren hadden de kinderen de kat op zijn rug gezet en hij maar

rondjes draaien.

Carmen: (op, gevolgd door Yasmina) Waar is Emilia?

Manuella: Die is toch vertrokken met Luciana.

Rosa: Wat scheelt er?

Yasmina: Ons laatste geld is weg.

Carmen: Ik wist het. Verdomme. Ik hoop dat Emilia niet bij Guilherme zit.

Manuella: Rustig.

Carmen: Yasmina, zit ze bij Guilherme.

Yasmina: Hoe kan ik dat nu weten?

Manuella: Windt u niet zo op. Ze weet wie hij is en ze leidt haar eigen leven.



Carmen: Ja, maar Guilherme is in staat om ons allemaal kapot te maken.

Antonio: Rosa… Rosa… Er zijn mannen, ze gaan de huizen binnen.

Rosa: Rustig, Antonio.

Antonio: Uw huis is het volgende.

Yasmina: Wij gaan mee.

Rosa: Nee, blijf hier.

Manuella: Maar wij willen u helpen.

Rosa: Nee, dat is niet nodig. Dat zal hier niet lang duren.

Kim: Ik ga mee.

Manuella: Ze willen niet in de krant komen, Kim.

Kim: Ik moet er over schrijven. Mensen moeten weten wat er hier aan de hand is.

DE WERELD MOET WAKKER GESCHUD

ZIJ GAAN NU ECHT TE VER

DIT KAN TOCH NIET, IK MOET IETS DOEN

Yasmina: Ze heeft gelijk.

DIT KAN NIET MEER

DIT IS ONZE THUIS

WIJ GAAN HIER AAN KAPOT

WIJ LATEN DIT NIET ZO

GAAN IN DE STRIJD

EN SAMEN KUNNEN WIJ HEN AAN

ZE ZULLEN MOETEN VECHTEN

Samen: WIJ GEVEN HET NIET OP

WIJ ZULLEN VECHTEN

Yasmina: EN DUS WIJ SAMEN

WIJ GAAN IN DE STRIJD GAAN IN DE STRIJD

OM ONZE THUIS TE REDDEN

VOOR ONZE THUIS

ZIJ KRIJGEN ONS NIET KLEIN

WIJ ZULLEN VECHTENVECHTEN VECHTEN



VOOR ONS GELUK EN THUIS

VOOR ONZE THUIS

NIEMAND ZAL ONS STOPPEN NIEMAND ZAL ONS STOPPEN

NIEMAND

VOOR ONZE THUIS VOOR ONZE THUIS

WIJ ZULLEN VECHTEN VOOR ONS GELUK EN THUIS

Pauze



Scène 4

(Terwijl een rijk koppel de tango danst…)

Almeda: Ik heb er stillaan genoeg van. Jij zou er toch voor zorgen dat iedereen hier zouvertrekken.

Agent: Ja, dat doe ik toch.

Almeda: Ze zijn er nog steeds.

Agent: Ik doe mijn best maar ze zijn nogal hardnekkig.

Almeda: Mijn geduld raakt op.

Agent: Geef me nog wat tijd. Ik zorg dat het in orde komt.

Almeda: Misschien is het tijd voor een andere aanpak.

Agent: Hoezo?

Almeda: Wat directer, misschien iets agressiever.

Agent: Ik heb net nog twee meisjes opgepakt, dat zal wel terug wat druk op de ketel zetten.

Almeda: Je hebt er al zo vaak opgepakt en wat haalt het uit. Niks.

Agent: Ik los het op, ok.

Almeda: Nee, niet ok. Het heeft lang genoeg geduurd. Ik heb andere hulp gevraagd.

Agent: Wat? Aan wie?

Guilherme: Aan mij.

Agent: Guilherme?

Almeda: Ja.

Guilherme: Ja!

Agent: Dat kan je niet doen.

Almeda: En waarom niet?



Agent: Dat is pure maffia. Dan blijft het niet bij dreigen.

Almeda: Maar dan gebeurt er misschien ook iets.

Agent: Hier werk ik niet aan mee.

Almeda: Je zal wel moeten. Ik heb je betaald. Je kan niet meer terug.

Guilherme: Vanaf nu stel ik hier de wetten. Jij doet wat ik zeg.

Agent: Geef me nog één kans om het geregeld te krijgen. We gaan er samen naartoe en

doen hen een voorstel om vrijwillig te vertrekken. En we zullen één van de twee

opgepakte meisjes meenemen, dan zullen ze wel doorhebben dat het menens is.

Guilherme: Ik zal alvast een paar mannen afsturen op dat ander meisjes, dat je opgepakt hebt.Dan zullen ze het zeker snappen.

Agent: Maar…

Almeda: Laat hem. Je krijgt je zin. We gaan naar hen met een voorstel maar als dat niet lukt,

dan houdt het op.



Scène 5

Rosa: Ik heb hier mijn hele leven gewoond. Voor de kinderen vind ik het het ergst. Ik weet

het, ze stelen en ze snuiven lijm. Maar dat is om te vergeten. Kinderen van amper vijf,

zes jaar, gelijk kleine Pablo worden verplicht om drugs te smokkelen en soms zelfs alte dealen. En als ze dat niet doen, dan worden ze ter plekke neergeschoten. Het zijn

nog kinderen. Het geld moeten ze afgeven. Ze wroeten en scharrelen als ratten. De

kinderen van Rio geef ze toch een kans. Geef de kinderen van heel die verdomde

wereld toch een kans. (af)

Agent: Vreemd, hier is niemand.

Almeda: Wat doen we met haar als ze niet komen.

Agent: Ze kunnen niet ver zijn. Normaal krioelt het hier van het volk.

Almeda: Wie wil er nu wonen in zo’n krotten.

Agent: Wat je wonen noemt. Ze eten en slapen meer op dit plein dan in de huizen.

Luciana: Laat mij gaan.

Almeda: Misschien hebben ze ons zien komen en zijn ze gevlucht.

Agent: Dat zou kunnen.

Almeda: Kom, we zijn hier weg.

Agent: Wacht. Is hier iemand?

(Lawaai/Antonio. Agent sleurt Antonio vanachter een muurtje.)

Antonio: Antonio heeft niks misdaan.

Agent: Wat zat jij daar te doen? En waarom kwam je niet toen ik riep?

Antonio: Ik mocht niks zeggen van Carm…

Agent: Ah, Carmen is er ook. En de rest.

Antonio: Daar. Iedereen.

Agent: Kom hier! Of moet ik jullie eruit sleuren.

Carmen: Antonio, stom kieken.



Antonio: Sorry.

Luciana: Laat mij gaan.

Agent: Kijk eens wie we gevonden hebben op een plek waar ze helemaal niet mocht zijn.

Antonio: Luciana…

Luciana: Antonio…

Manuella: Waar hebt ge haar gevonden?

Agent: Ze stond te bedelen voor één van de chicste restaurants van Rio. Ik kan dat niet

blijven tolereren.

Yasmina: Tolereren…

Almeda: Genoeg geleuterd. We willen iets met jullie bespreken.

Yasmina: Wat valt er te bespreken?

Almeda: Ik wil dat jullie dit lezen en tekenen.

Manuella: Wat staat erop?

Yasmina: Ik snap er niks van.

Bodyguard: Ik zal het voorlezen. Gezien het besluit van de stadsraadzitting van vorige week om

het plein aan de rivier te ontruimen. Gezien het voorstel van de burgemeester om

daar hotels te vestigen en het aanbod van mevrouw Almeda om de plannen uit te

werken en te verwezenlijken…

Yasmina: Kunt ge ter zake komen?

Bodyguard: Gezien de toestemming van de bewoners om het terrein vrijwillig te verlaten, is er

besloten om de werken aan te vangen op maandag 30 mei.

Yasmina: Vrijwillig verlaten…

Almeda: Ik ga er vanuit dat jullie hier niet willen blijven. Jullie kunnen verhuizen naar de oude

legerkazerne. Dit is een zeer belangrijk project voor de stad.

Yasmina: Voor uwe portemonnee zult ge bedoelen.



Almeda: Jullie snappen echt niks, hé. De stad zal er baad bij hebben en jullie ook.

Yasmina: Wat een onzin. Gij staat daar maar wat te zeveren. Wat weet gij nu wat goed is voor

ons.

Carmen: Yasmina.

Yasmina: Maakt dat ge weg zijt.

Carmen: Yasmina, ge maakt het alleen nog maar erger.

Almeda: Dat haalt hier niks uit. Je hebt je kans gehad. We zijn hier weg. (af)

Agent: Maar mevrouw…

Carmen: Wacht eens. Hebt ge Luciana alleen opgepakt?

Agent: Wat bedoelt ge?

Carmen: Waar is Emilia?

Agent: Hoe moet ik dat weten.

Carmen: Ze zijn samen vertrokken. Waar is ze?

Yasmina: Luciana, waar is Emilia?

Luciana: Emilia… Waar is Emilia… Hij heeft haar. Emilia… (vliegt op agent)

Agent: Haal haar hier weg of ik neem haar terug mee. (Luciana wordt weggebracht)

Carmen: Hebt ge Emilia ook opgepakt?

Yasmina: Natuurlijk heeft hij haar. Monster.

Agent: Ga niet ver!

Manuella: Yasmina, kom.

Rosa: Hoe kunt ge nu zoiets doen? Zijt gij vergeten waar ge vandaan komt?

Agent: Nee.

Carmen: Wat? Waar hebt ge het over?



Rosa: Hij is hier geboren, net zoals wij.

Yasmina: Wat?

Rosa: Ja, hij was ooit één van ons.

Yasmina: Dat meent ge niet. Die gamba.

Rosa: Genoeg! Komaan allemaal naar binnen.

Yasmina: En Emilia dan?

Carmen: Kom. (Iedereen af behalve Rosa en Agent)

Rosa: Hebt gij Emilia ook opgepakt?

Agent: Ja. Ik moest toch iets doen om jullie duidelijk te maken dat het menens is.

Rosa: En denkt ge dat wij daarom hier gaan vertrekken. Omdat ge af en toe één van ons

oppakt? Dat voorstel van vrijwillig vertrek, is dat uw idee.

Agent : Ja.

Rosa: Ge weet toch dat wij hier nooit zomaar zullen vertrekken. Hoe kunt ge?

Agent: Ik had geen keus.

Rosa: Ge hebt altijd een keuze.

Agent: Nee, ga akkoord met dat voorstel. Anders kan ik niks meer voor haar doen.

Rosa: Hoezo?

Agent: Almeda vindt dat ik te weinig druk uitoefen. Ze heeft er Guilherme bijgehaald.

Rosa: Wat?

Agent: Teken dat voorstel. Het is echt het beste, geloof me.

EL(E)KE OCHTEND OP, VOOR DAG EN DAUW

IK WAS NOG JONG EN TOCH, IK WIST AL WAT IK WOU

DEZE ELLENDE, IK GA HIER OOIT VANDAAN

‘K LAAT DIE FAVELA’S, VOOR ALTIJD ACHTER MIJ

IK BLIJK EEN GEK, WANT DEZE PLEK, DIE LAAT NOOIT LOS



Ensemble: EEN, TWEE, DRIE

WEET GE WAT IK ZIE

VIER, VIJF, ZES

IK BEN EEN PRINSES

ZES, VIJF, VIER

WIJ ZIJN SAMEN HIER

DRIE, TWEE, EEN

WIJ ZIJN NIET ALLEEN

Emilia: IK HAD NIKS MISDAAN

MAAR TOCH NAMEN ZE MIJ MEE

WAT IK OOK PROBEERDE

OF WAT IK OOK ZEI

’T MAAKTE GEEN VERSCHIL

MIJN VERWEER WERD NIET GEHOORD

Kim: MIJN TEKST IS WEER GEWEIGERD

MAAR TOCH GA IK DOOR

Yasmina: IK LAAT MIJ NIET KISTEN

Kim: DOORGAAN

Yasmina: DOORGAAN

K+Y: TOT HET BITT’RE EIND

IK GEEF NIET OP

IK GEEF NIET OP

Kim: EEN AND’RE AANPAK

Agent: IK KAN NIET LANGER VOOR EEN LEUGEN STAAN

IK BEN GEEN MARIONET

Kim: IK ZAL DIE KRANTEN NOG VERSTELD DOEN STAAN

IK BEGIN, NOG MAAR NET

Emilia: IK GING DE FOUTE WEG

TEGEN MIJN FAMILIE IN

ZE HADDEN MIJ GEWAARSCHUWD

Emilia+Agent: MAAR DA’S NU VOORBIJ

Yasmina: ZE KENNEN MIJ NOG NIETNIEMAND DIE MIJ TEGEN HOUDT



LAAT ZE MAAR PROBEREN

IK STA VOOR ZE KLAAR

Agent: VROEGER IS VOORBIJ NU

Yasmina: SAMEN STAAN WE STERK

Samen: VANDAAG BEGINT VOOR MIJ EEN NIEUW SEIZOEN

ALLEEN MAAR LICHT EN KLEUR, HET DONKER GEWIST

ALLES WORDT BETER, ALLES WORDT ANDERS

ALLES KOMT WEER GOED

IK GELOOF

IK GEEF NIET OP

HET KOMT WEER GOED

HET KOMT WEER GOEDWIJ STAAN NIET ALLEEN

Guilherme: En?

Almeda: Mislukt. Ze willen niet weg.

Guilherme: Dat had ik wel gedacht.

Almeda: Nu is het aan u. We moeten volgende week kunnen beginnen.

Guilherme: Laat dat maar aan mij over. Ik weet wel iets dat hen zal overtuigen.



Scène 6

Carmen: Hier.

Yasmina: Wat is dat?

Carmen: Dat is het enige wat we nog hebben om te eten.

Yasmina: Hoe?

Carmen: Er is niks meer. Alles is op.

Manuella: Goeie morgen.

Antonio: Dag Yasmina.

Yasmina: Antonio.

Carmen: Morgen.

Manuella: Al iets van Emilia gehoord.

Yasmina: Nee, nog altijd niks.

Carmen: Ik maak mij doodongerust. Waar kan die nu toch zijn?

Yasmina: Als die gamba haar nog altijd heeft…

Carmen: Ik mag er niet aan denken.

Manuella: Ze zal wel opdagen.

Carmen: Ik hoop het.

Manuella: Hebben jullie nog iets om te eten? Ik heb niks meer.

Carmen: Wij ook niet.

Antonio: Antonio heeft ook honger.

Manuella: Dan zullen we maar wachten tot de honger over gaat zeker.

Yasmina: Wachten tot het overgaat… Ik wacht niet meer. Ik heb er genoeg van.

Carmen: Wat gaat ge doen?



Yasmina: Zij hebben eten in overvloed en wij hebben niks. Ik ga eten halen waar er eten is.

Carmen: Nee, dat doet ge niet. Ge gaat ons weer allemaal in de problemen brengen.

Yasmina: En nu hebben wij geen problemen. Kan het nog erger?

Carmen: Yasmina.

Yasmina: Ze zullen er niks van merken.

Kim: Wat gebeurt er hier allemaal.

Carmen: Yasmina heeft het weer.

Antonio: Wat heeft ze weer?

Yasmina: Honger!

Kim: Kijk eens. (haalt een zak met brood tevoorschijn)

Antonio: Brood…

Kim: Jullie hadden precies honger…

Manuella: Amai, nog niet.

Yasmina: Ik ben blij dat gij ook eens goed nieuws brengt.

Kim: Niet alleen goed nieuws…

Carmen: Wat… wat nu weer?

Kim: De plannen voor de oude legerkazerne zijn vanmorgen bekend gemaakt.

Yasmina: Gaan ze luxeappartementen voor ons bouwen?

Kim: Nee, de kazerne wordt afgebroken.

Carmen: Wat? Ze hadden toch beloofd…

Kim: Ik weet het. Valse beloftes. Jullie kunnen niet naar die oude kazerne.

Manuella: Dat kunnen ze toch niet doen.



Kim: Toch wel. Het hoort allemaal bij een veel groter project waar dit maar een klein

deeltje van blijkt te zijn.

Yasmina: Een deeltje dat toch niet belangrijk is.

Manuella: En nu?

Kim: Ik weet het niet. Ik moet terug nu. Ik probeer zoveel mogelijk informatie te

verzamelen. We mogen het nu niet opgeven.

Carmen: Zijt voorzichtig.

Manuella: Hoe kan dat nu.

Yasmina: Ik wist het. Naar ons wordt niet omgezien.

Carmen: Emilia… Eindelijk, waar hebt gij gezeten… Emilia, wat is er gebeurd?

Yasmina: Emilia…

Emilia: Ik… (begint te huilen)

Carmen: Ssst.

Emilia: Ik was met Luciana vertrokken om geld te verdienen. Weet ge nog?

Carmen: Ja.

Emilia: En het ging goed. De mensen gaven geld. Maar… toen spraken een paar mannen ons

aan. Ze… ze hadden spul bij. Lijm…

Carmen: Die verdomde rommel.

Yasmina: Laat haar vertellen.

Emilia: Ik wilde eerst niet. Maar Luciana had iets nodig. Dus… En daarna zijn we gaan zingen

voor één van de chicste restaurants van de stad.

Carmen: Ge weet toch dat ge daar niet moogt komen.

Emilia: Ja… maar… Het werkte, die mensen gaven veel geld. Ineens stond die gamba voor

onze neus. Hij nam Luciana mee. Ik probeerde haar te verdedigen en dan nam hij mij

ook mee. Hij heeft ons allebei opgesloten. Hij begon te roepen dat we daar niet

hadden mogen komen en dat we moesten stoppen met lijm snuiven. De volgendedag heeft hij Luciana meegenomen. Ik weet niet waar Luciana is…



Manuella: Luciana is hier.

Emilia: Dat is goed. Een paar uur later hoorde ik stemmen en ging ineens mijn celdeur open.

Ze waren gemaskerd en die gamba was nergens te zien. Ik heb proberen roepen,

maar er was niemand. Alleen die mannen. Ze scheurden mijn kleren kapot en duwde

mij op de grond. En… Ik kon niks doen.

Yasmina: Smeerlappen!

Carmen: Kom, ik breng u naar binnen.

Antonio: Emilia…

Manuella: Nu niet, Antonio.

Antonio: Maar… (gaat naar Rosa) Rosa… Emilia… Ik…

Rosa: Ik heb het gehoord.

Antonio: Rosa, wat gebeurt er allemaal.

Rosa: Zo gaat dat in de wereld, Antonio. Die grote mannen denken dat ze God zijn. Overal

in de wereld maken ze misbruik van de zwakken om te laten zien dat zij de baas zijn.

Dat is altijd zo geweest. Denk maar aan Hitler of wat er nu in Syrië gebeurt.

Duizenden mensen, die straffeloos worden afgeslacht. En waarom? Uit wraak? Of

voor hun eigen plezier. Ze hebben geen geweten. En de wereld zag het en deed niks.

Antonio: Ik snap het niet.

Rosa: Kom, dan krijgt ge een kop thee.



Scène 7

Anna: Wat doet gij hier?

Guilherme: Een beetje rondkijken.

Anna: Maakt dat ge weg zijt.

Guilherme: Waarom?

Anna: Gij hebt hier niks verloren.

Guilherme: Ge kent mij toch nog.

Anna: Tuurlijk. De grootste smeerlap die hier rondloopt.

Guilherme: Dat zal ik maar als een compliment beschouwen zeker.

Anna: Wat komt ge hier doen?

Guilherme: Zorgt gij nog altijd voor dat kind?

Anna: Ja, waarom?

Guilherme: Ik heb hem nodig.

Anna: Ge laat Pablo gerust.

Guilherme: Ik heb een klein ventje nodig dat door kelderramen kan kruipen.

Anna: Daar hebt ge toch geen kind voor nodig. Een slang als gij sliddert zich toch overal

binnen.

Guilherme: Ge kunt ook te ver gaan hé.

Pablo: Mama…

Anna: Ga naar binnen, Pablo.

Guilherme: Nee, nee, blijf maar hier.

Anna: Naar binnen.

Guilherme: Kom eens hier, vriend. (Pablo gaat lopen.)

Blijf hier. (Guilherme loopt achter hem aan, gevolgd door Anna)



Anna: Pablo.

Guilherme: Hier gij.

(Guilherme heeft Pablo te pakken maar Pablo weet zich los te trekken en gaat

opnieuw lopen.)

Nu is het genoeg geweest.

Guilherme trekt zijn pistool en verstopt zich. Pablo komt terug opgelopen. Guilherme

schiet hem neer. Guilherme verdwijnt.)

Anna: Pablo!

Anna+ IK WIL HET NIET HOREN

vrouwen: IK WIL HET NIET WETEN

LAAT ME ALLEEN NU MET HEMWANT HIJ IS MIJN ZOON, MIJN KIND

LAAT ME ALLEEN

GIJ GAAT NU NAAR EEN BET’RE PLEK

NAAR EEN BETERE PLEK

NAAR EEN LAND

WAAR EEN KIND, ZICHZELF KAN ZIJN

GEEN ANGST

NEEM ME MET U MEE

IK KAN U NIET MISSEN

IK WIL U BIJ MIJ

IK WIL U BIJ MIJ

MIJN KLEINE JONGEN GA NIET WEG

EN BLIJF BIJ MIJ

PABLO BLIJF

PABLO, NEE

WE VERGETEN PABLO NOOIT

WE VERGETEN PABLO NOOIT

IN ONS HART

ONZE ZIEL

ZAL HIJ LEVEN

(MT59 NR MT79)

PABLO

BLIJFT IN ONS HART



Scène 8

(Geluid van afbraakwerken)

Manuella: Waar blijft ze nu? Ze is al weg van gisteren.

Anna: En waar heeft ze vannacht geslapen.

Antonio: Ik wil dat Yasmina terugkomt. Waar is Yasmina? Yasmina!

Rosa: Antonio kom hier. Seffes komt die agent weer.

Carmen: Waarschijnlijk heeft ze weer ambras staan zoeken en hebben ze haar opgepakt, voor

goed deze keer.

Rosa: Carmen.

Carmen: Het zou toch kunnen, Rosa. Ze is nu al weg van gisterenavond. We hebben nog niks

van haar gehoord.

Manuella: Ze zei dat ze op zoek ging naar eten.

Carmen: Yasmina neemt altijd veel te veel risico’s.

Rosa: Yasmina weet wat ze doet.

(Geluid van bulldozers)

Manuella: Daar gaan de huizen. Ons hele bestaan wordt vernietigd.

Luciana: En onze jeugd. We waren arm en we hadden dikwijls honger maar wij speelden hier

als kinderen. Wij waren niet ongelukkig. We moesten alleen maar zorgen dat we eten

hadden. We beseften de ellende niet. Al die keren dat we hier verstoppertje hebben

gespeeld. Emilia weet ge dat nog? Ge had u verstopt in één van die gaten aan de randvan de rivier.

Emilia: Ja, wie had er nu gedacht dat daar van die vieze ratten zouden zitten.

Luciana: En leren dansen, samen in de zon. Als kleine kinderen. Waarom begin ik daar nu over.

Anna: Omdat ze ons alles afpakken. Alles. Zelfs…

Antonio: Ze mogen niet alles afpakken.

Rosa: Antonio.



Antonio: Anna heeft verdriet.

Almeda: Zijn jullie hier nu nog. Jullie moesten al lang weg zijn. Wil je soms de werken

saboteren.

Carmen: We mogen toch nog wel kijken zeker.

Almeda: Dit is hier vanaf nu verboden terrein. Hier mag niemand komen zonder toestemming.

Carmen: Zonder toestemming…

Almeda: Komaan, weg. Jullie hebben hier niks meer te zoeken.

Rosa: Waar moeten wij naartoe.

Almeda: Dat is mijn probleem niet. Zoek maar een andere plek om rond te hangen. (Guilherme

op) Jij zou dit hier toch allemaal oplossen. Ze zouden toch vertrekken.

Guilherme: Ik maak het in het orde, mevrouw. Maak u maar geen zorgen.

Almeda: Dat hoop ik maar. (af)

Guilherme: Hebben jullie het nu nog niet begrepen?

Carmen: Wij staan op Yasmina te wachten. Gij weet ook niet waar ze is zeker.

Guilherme: Die lastpost heeft ongetwijfeld weer iemand op zijn zenuwen gewerkt. Maak dat

jullie weg zijn, voor er nog meer slachtoffers vallen. Ik geef jullie nog vijf minuten.

Emilia: Guilherme…

Guilherme: Emilia…

Emilia: Hoe kunt ge zoiets doen. Ik dacht dat…

Guilherme: Dingen veranderen, Emilia. Vijf minuten. (af)

Anna: Smeerlap!

Rosa: Ik denk dat we beter vertrekken.

Carmen: En Yasmina.

Yasmina: Wat is er met Yasmina?



Antonio: Yasmina.

Carmen: Waar hebt gij gezeten?

Yasmina: Overal en nergens. Zijn ze al bezig? Verdomme! Waarom houdt ge ze niet tegen?

Carmen: Wat moeten we doen. Met onze blote handen die machines tegen houden.

Manuella: En die vrouw heeft gezegd dat dat hier verboden terrein is.

Yasmina: Dat zal wel.

Rosa: Er is niks aan te doen. We moeten hier weg.

Luciana: Er is niks aan te doen.

Yasmina: Dat weet ik nog zo niet. Kijk eens.

Emilia: Wat is dat?

Yasmina: Ge kunt nergens komen of er hangen van die papieren. De hele stad hangt vol.

Iedereen praat erover.

Anna: Wat zijn dat?

Yasmina: Het zijn een soort pamfletten. Ze klagen de overheid aan omdat ze niks doen voor de

armen. Omdat ze ze uitbuiten en in de gevangenis steken. En de maffia zijn gang laat

gaan.

Carmen: Hoe weet gij dat? Ge kunt niet lezen.

Yasmina: De mensen hebben het mij verteld. De straten liggen er mee bezaaid. Er staat nog

veel meer op. Ik weet niet meer alles. Maar ze roepen de hele wereld op tot

solidariteit.

Rosa: Kim moet daar achter zitten. Dat kan niet anders.

Anna: Ze is echt voor ons opgekomen.

Manuella: Nu zullen ze haar ook zoeken.

Luciana: Ik hoop dat ze ok is.

Carmen: Kim weet wel wat ze doet.



Emilia: En wat gaan wij nu doen? Vertrekken.

Yasmina: Nee. Ik ga niet weg.

Manuella: Maar?

Yasmina: Ge hebt die pamfletten toch gezien. Iedereen staat achter ons. We laten ons toch

niet zomaar wegjagen. Dit is onze thuis.

Emilia: Ge hebt gelijk. Ze zullen ons moeten wegslepen.

Guilherme: ZIJN JULLIE HIER NU NOG NIET WEG

ZIJN JULLIE SOMS DOOF OF EERDER GEK

IK HAD JULLIE GEWAARSCHUWD, DE TIJD IS OM

NU LAAT GE MIJ GEEN KEUS, DE HARDE LES

Ensemble: UW DREIGEMENTEN DIE LATEN ONS STEENKOUD

WIJ ZULLEN VECHTEN, NIETS DAT ONS TEGENHOUDT

GA WEG

Guilherme: Jullie zijn geschift. Denkt ge nu echt dat ge van mij kunt winnen.

Ensemble: GA WEG

Guilherme: Gebruik toch u verstand. Denk na.

Ensemble: GA WEG

Guilherme: Hoeveel doden moeten er nog vallen? Hoeveel?!

GA

Ensemble: NOOIT

Guilherme: VERTREK, KOM NOOIT MEER T’RUG

Ensemble: NOOIT

Iedereen: WIJ STRIJDEN TOT DE DOOD

Yasmina: KOM MAAR, ALS GE DURFT

Ensemble: ALS GE DURFT

Yasmina: WIJ STAAN NIET ALLEEN



Ensemble: DE WERELD KIJKT NU TOE

Yasmina: KIEST ONZE KANT

Ensemble: KIEST ONZE KANT

Guilherme: GE STAAT ALLEEN

Ensemble: WIJ STRIJDEN TOT DE DOOD

(Er ontstaat een gevecht. Guilherme valt Yasmina aan. Antonio wil haar verdedigen en steekt

Guilherme neer. Hierop wordt Antonio aangevallen door drie mannen. Agent jaagt hen weg.)

Carmen: Wat komt gij hier doen?

Agent: Ik wil alleen maar helpen.

Rosa: Laat hem, Carmen. Zonder hem had Antonio er niet meer geweest.

Emilia: Gaat het?

Yasmina: Ja.

Manuella: Wat doen we met hem?

Carmen: We kunnen hem hier zo niet laten liggen. Dan komen ze ons zeker zoeken.

Emilia: Wat doen we er dan mee?

Agent: We kunnen hem in het graf leggen dat hij zelf gegraven heeft.

Carmen: Wat bedoelt ge?

Agent: Hier zijn bouwputten genoeg. We begraven hem onder zijn eigen

luxeappartementen. Daar gaan ze hem nooit vinden.

Carmen: Rosa?

Rosa: Kom. Werk aan de winkel. (Agent, Rosa, Manuella en Luciana brengen Guilherme

weg)

Carmen: Nu kunnen we hier helemaal niet meer blijven.

Yasmina: En waarom niet?



Carmen: Als die mannen terugkomen… Ik wil niet van moord beschuldigd worden.

Yasmina: Ge zult wel gelijk hebben. Maar we hebben het dan toch geprobeerd.

Emilia: Dan moeten we alleen nog maar afscheid nemen.

Antonio: Antonio wil geen afscheid nemen.

Anna: We zullen wel moeten, Antonio.

Antonio: En waar gaan we dan naartoe?

Anna: Naar ergens anders.

Antonio: Waar? (Agent, Rosa, Manuella en Luciana op)

Carmen: Is het gelukt?

Manuella: Ja.

Rosa: Opgeruimd staat netjes.

Carmen: Ik ga dat hier missen.

Anna: Ik ook.

Yasmina: Laat ons maar vertrekken voor ze hem komen zoeken.

Rosa: Niemand zal hem vinden. (Kim op)

Antonio: Kim!

Carmen: Ssst. Niet zo luid.

Kim: Ik ben blij dat jullie er nog zijn. Ik dacht dat jullie al vertrokken zouden zijn.

Carmen: We hadden eerst nog iets te regelen.

Rosa: Bedankt Kim, voor alles.

Antonio: Gaat Kim met ons mee?

Kim: Ik kom afscheid nemen.

Carmen: Ga met ons mee.



Antonio: Ge laat ons toch niet in de steek.

Kim: Ze weten dat ik die pamfletten geschreven heb. Ik moet het land uit. Maar dat wil

niet zeggen dat ik zal stoppen met schrijven. Ik zal de wereld laten zien wat er hier

gebeurt. Ik moet nu echt weg, maar ik wou jullie nog even zien.

Antonio: Kim moet bij Antonio blijven.

Kim: Mijn vliegtuig wacht.

Antonio: Antonio is verdrietig.

Carmen: Laat haar los Antonio. Ze heeft gelijk, hier loopt ze alleen maar gevaar.

Rosa: Vertel het aan de wereld, Kim.

Kim: Dat zal ik zeker doen. Waar gaan jullie nu naartoe?

Yasmina: Geen idee.

Carmen: We zien wel.

Rosa: Maak u over ons maar geen zorgen. We vinden wel een plek waar we beschut zijn

tegen de kou en de regen, al is het dan een kartonnen doos. Hier hebben we niks

meer te zoeken.

Yasmina: SCHUILEN KAN NIET MEER

‘K VOEL ME ZO ALLEEN

GEEN HUIS, GEEN HOUVAST

IK WIL

HIER NIET WEG

IK VOEL MIJ HIER THUIS

Y+C+E: SCHUILEN KAN NIET MEER

WIJ GAAN WEG VAN HIER

DIT WAS ONZE THUIS

MAAR NU

GAAN WIJ WEG

NAAR EEN NIEUWE THUIS

SAMEN

Iedereen: KIJK NIET OM

NAAR ONS OUDE LEVENHET WAS GOED



‘K ZAL DIT NOOIT VERGETEN

KIJK VOORUIT

EN DE TIJD ZAL LEREN

DAT WAT OOK GEBEURT

WAT OOK GEBEURT

SAMEN SLAAN WIJ

SAMEN SLAAN WIJ

ONS ER WEL DOORHEEN

Rosa: Schuilen kan niet meer. Wij zijn kinderen van de straat. Wij hebben geleerd te

overleven. Dat is de enige wet die telt. Overleven en blijven dromen dat het ooit

beter wordt. Hier of ergens anders.

Iedereen: SCHUILEN MOET NIET MEER /WIJ VERTREKKEN NUWANT WIJ GAAN NAAR HUIS /NAAR EEN NIEUWE THUIS

Documents

Schuilen kan niet meer script.pdf