Scool - november 2008

scool-online.nl ‘Scool

1 november 2008

Colofon Hoofdredactie Jelke Bosma

Secretaris Liesbeth Schut

Penningmeester Bas de Jong

Redactie Robert Koobs Lisa Hofhuis Bart Hoekstra Nina Sluiter Iefke Bijker Eline Tabak Fabienne Jol Liesbeth Schut Bas de Jong Jasmijn Kam Sandra Delbeek Nikki van Luit Iris Haartsen Juniorredactie Pien Jager Marieke Schut Nikki van Luit Kirsten Singer

Medewerkers Mart Rozema Frans Holzer Hein van Bommel

Vormgeving Jelke Bosma Bas de Jong

Webredactie Bart Hoekstra Tigran Gasparian Omslag Maxime Blankenzee

Drukwerk Evert Krikke Drukkerij KleenJaargang elf

Nummer 1 - november 2008

Inhoudsopgave » Van de hoofdredacteur 2

» Nieuwe leraren en leraressen 3

» Klein-Vester 4

» Wiskunde leeft op Zuideinde 5

» Stichting Vester 2008-2009 6

» Dichtende docenten... 7

» Avond van de poëzie 8

» Communicatiewetenschap 13

» De peuter die geograaf wilde worden 14

» Appelscha 2008 19

» Obama en McCain op Zuideinde 20

» Over een authentieke boomklimmer 21

» ‘Zie ginds komt de stoomboot’ 24

» Flashback Pieter Busscher 26

» Een gepensioeneerde tenniser 28

» Onvergetelijk Appelscha 29

» Het doemdenken van Hein van Bommel 31

» De nadelen van een herfstmiddag 32

» Wil jij ruilen? 34

» Vliegende schotels & aliens vol liefde 35

» Roddels 36

© Op alle artikelen verschenen in ‘Scool berust copyright, liggende bij de betreffende auteur. Overnemen van artikelen voor niet-commer-ciële doeleinden is toegestaan. Voor overige doeleinden dient men contact op te nemen met de redactie van ‘Scool.

‘Scool heeft een nieuwe website!We hebben een nieuwe website! Op www.scool-online.nl kun je reageren, roddels insturen en oude artikelen nog eens nalezen.

‘Scool scool-online.nl

2 november 2008

Van

de

hoof

dred

acte

urJe

lke

Bos

ma

Afgelopen jaar was de schoolkrant niet bepaald regelmatig. Niet regelmatig wat betreft de datum van verschijning, maar ook niet altijd wat betreft de kwaliteit. Dit jaar proberen we daar verandering in te bren-gen. Minstens vier schoolkranten, zo rond de vakanties. Deze keer hebben we gekozen om hem na de vakantie uit te brengen vanwege de toetsweek. De volgende komt waarschijn-lijk voor de kerstvakantie uit.

Wat kunnen jullie deze keer zoal lezen? We hebben drie grote interviews met leraren. Nina sprak met meneer Palmer, de nieuwe leraar klassieke talen. Iefke blaast de rubriek ‘Flahback’ nieuw leven in. De allerlaatste bijdrage van Guus Puylaert, mijn waardige voorganger, en Eline Smid die vorig jaar al vertrokken naar de opleiding journalistiek in Zwolle is een prachtig interview met meneer Schuls. Hij is begonnen aan zijn laatste jaar hier op Stad en Esch.

Daarnaast hebben we gedichten. Veel gedi-chten. Van vorig jaar hadden we nog liggen: het winnende gedicht van de avond van de poëzie van Max de Graaf en gedichten van Adrie Paasen (tip!), Robert Koobs, Carolien Tuinman en Mario Pover. Hein van Bom-

mel stuurde als altijd ook enkele gedichten in, zie daarvoor pagina 31. Het bijzonderste ge-dicht komt deze keer van Mart Rozema die een geweldig gedi-cht schreef over de week die V6 doorbracht in Appelscha.

Jullie favoriete artikel hebben we voor het gemak op de laatste pagina geplaatst.

Tot slot wens ik een aantal nieuwe redac-tieleden van harte welkom. Iris Haartsen verteld ons over Sinterklaas, Eline Tabak praat ons bij over recente alienverschijnin-gen en van Jasmijn Kam verschijnt het eerste deel van het meerdelige verhaal De nadelen van een herfstmiddag.

Dan rest mij niks dan uw allen veel leesplezier te wensen.Doe de groetjes nog even aan je ouders.«Jelke Bosma

31 oktober in theater de Meenthe in Steen-wijk speelt Racoon in de sporthal. Ik was er-bij en zal de lezers enthousiast maken over een bandje die al best een tijdje bestaat. In 1996 besluiten Bart van der Weide en Dennis Huige te stoppen met hun hardrockbandje Vict’em. Dennis begint gitaar te spelen en Bart verzint er teksten bij. Ze noemden zich-zelf Racoon en na een paar maanden kwa-men de andere bandleden erbij; Stefan de Kroon op basgitaar en Paul Bukkens op de drums. Hun eerste singel met een notering in de top veertig was ‘Feel like flying’ in het jaar 2000. verdere grote hits zijn ‘Love you more’, ‘Laugh about it’, ‘Brother’ en ‘Close your eyes’. Nu touren ze door het land met nummers die je niet zo snel op festivals zult horen,want, zo vertelde zanger bart, “het zijn geen nummers die daar geïnteresseerd of enthousiast worden ontvangen maar bij zo’n theatertour kunnen we ze wel spelen.”

Goed, goed, goed waren ze. Mooie stemmen en de muziek was heel erg goed afgemixt. Je kon merken dat ze moesten wennen aan het begin maar de bandleden kwamen steeds losser en met nieuwe dingen tevoorschijn die ik nooit gezien had. Het leuke was dat Bart er af en toe een solo met de mondharmonica door-heen gooide, zodat het niet eentonig is of

saai. De band maakt leuke muziek met hun eigen sound die je echt kunt onderscheiden. In korte tijd hebben ze veel bereikt, niet alleen veel mooie singels, maar nu ook een theatertour. Nou zul je misschien denken: een band. . . in het theater? Is dat wel leuk? Het voordeel was dat ze nummers speelden waarbij je nog net stil op je stoel kon blijven zitten, zodat je jezelf niet vooraan hoefde te beuken om ze van dichtbij te zien. Dat was trouwens helemaal geen probleem omdat ze na de voorstelling nog gingen signeren. Je mocht foto’s maken, je t- shirt je cd en zelfs je armen laten signeren. Dat laatste heb ik gedaan. Ze zijn erg blij met de support van het publiek en denken er niet aan ermee op

te houden. Ondanks dat ze bijna allemaal een gezin heb-ben gesticht blijven ze touren en blijven ze er enorm van genieten.

Voor een avondje uit is het een zeer leuke band. Leuke muziek, lekkere relaxte num-mers en wat geouwehoer erdoorheen. Ook leuk voor

als je handtekeningen wil scoren. Ik heb ze dus in ieder geval gescoord en wil jij dat ook, dan moet je gauw zijn. Ten eerste zijn ze snel uitverkocht en ze zijn nog maar tot 20 december 2008 te zien in de Nederlandse theaters. Wil je de data checken? Kijk dan snel op hun website www.racoon.nl «

Rac

oon

on t

our!

Iefk

e B

ijker


3 november 2008

Ook dit jaar zijn er veel nieuwe leraren en leraressen op onze school! De scoolredactie wenst hen veel plezier toe op onze school dit jaar. Hieronder stelt een aantal van deze nieuwe mensen zich kort voor….

Hallo iedereen,Wij zijn met zijn allen al een geruime tijd bezig in het nieuwe schooljaar. Hierbij zijn vele nieuwe indrukken opgedaan en iedereen heeft kennis kunnen maken met nieuwe mensen. Voor diegene die mij nog niet kennen, wil ik mij hierbij even voorstellen. Mijn naam is Dennis Prins en ben afgelopen schooljaar afgestuurd aan de ALO in Groningen. Nu ben ik werkzaam als invaldocent voor dhr. De Vries die tot aan de kerstvakantie herstellende is van een oper-atie.

De eerste ervaring op deze school is zeer posi-tief te noemen. Zowel in de lessen als buiten de lessen is er een leuke en leerzame sfeer te beproeven.

Door het grote aantal leerlingen op Stad en Esch merk ik dat er veel verschillende sporten worden beoefend. Zelf voetbal ik in het eerste van Smilde’94 zondag en sta hierbij op de rechtsvoorpositie. In mijn vrije tijd ben ik vaak aan het hardlopen, mountainbike of skeeleren.

En natuurlijk in het weekend zo nu en dan even op stap met een gezellig groepje. Of ik ben samen met een kameraad aan het draaien met onze drive-inshow.

Ik wens jullie veel plezier dit schooljaar en haal eruit wat erin zit!

Sportieve groeten, Dennis Prins

Mijn naam is Ellen van der Steeg en ik geef het vak Management & Organisatie aan drie boven-bouwklassen Havo en VWO.

In één van mijn eerste lessen was ik op zoek naar een voorbeeld om verschillende soorten van planning uit te leggen. (voor de niet M&O-ers: verschil tussen strategische, tactische en operationele planning) Mijn voorbeeld sloeg namelijk niet aan.

Toen ik de klas om hulp vroeg, kwam een leer-ling met het voorbeeld van iemand in een bran-dend huis. Welke plannen moet deze persoon maken? Dat het heel snel moet zijn, hebben we gauw bedacht. Dit voorbeeld heb ik uitgewerkt en gebruikt in alle klassen. De andere klassen sprak het ook aan. Ik was er erg blij mee.

Dit tekent voor mij de sfeer op Stad en Esch: open, vrij en positief. Ik ben benieuwd naar de rest van het jaar!

Groeten,Ellen van der Steeg

Ik ben Frank de Leeuw, 20 jaar oud/jong en ben woonachtig in het schitterende dorp Dwin-geloo. Mijn hobby’s bestaan voornamelijk uit sporten, waarbij voetbal er tussenuit springt. Zelf train ik op dinsdag en donderdag en speel ik op zondag mijn wedstrijden bij de voetbalve-reniging VKW. Op maandag en woensdag geef ik training aan de C1 van de V.V. Dwingeloo en begeleid/coach ik de jongens op zater-dag. Wanneer ik dan nog energie en tijd over heb, doe ik graag aan beachvolleybal, tennis, zwemmen, hardlopen en skeeleren. Naast al deze sporten doe ik graag leuke dingen met mijn vrienden (uitgaan, films kijken, kaarten,

Nieuw

e lerarenR

obert Koobs


4 november 2008

e.d.) en breng ik graag veel tijd door met mijn vriendin, met wie ik sinds kort een relatie heb. Uit bovenstaande hobby’s kun je denk ik concluderen dat ik een sportief persoon ben. Dit is dan ook de reden waarom ik gekozen heb voor het beroep als sportdocent. Ik vind het niet alleen erg leuk om leerlingen dingen te leren op het gebied van sport, maar ook erg belangrijk. Het kan namelijk fungeren als een uitlaatklep, maar ook als een manier om je sociale contacten te onderhouden/uit te breiden en zo zijn er nog veel meer redenen waarom sporten belangrijk is. Ik ben inmiddels een aantal weken werkzaam op Stad en Esch en

kan niet anders zeggen dan dat het een gezel-lige school is, met leuke leerlingen en collega’s. Het gebouw is misschien niet het nieuwste van het nieuwste meer, maar dit brengt ook weer een speciale sfeer met zich mee. Ik verbaas me er alleen wel elke week weer over hoe het mogelijk is dat er meer dan 1000 leerlingen in deze school passen. Tot slot hoop ik voor alle leerlingen en collega’s op een leuk en leerzaam schooljaar! «

Groeten,Frank de Leeuw

] SpraakmakendOngeduldige vwo’er tegen meneer Koobs “U zou me nu al de hele les dat stencil geven!”Koobs “Oh ja, helemaal vergeten!” Leerling “Dat zal de leeftijd wel zijn...”

V6-er “Aah man, ik ben echt ziek. Zometeen ga ik naar huis, aan de Bacardi-rum.”

12 september was er het eerste Klein-Vester-feest van dit jaar.

Het thema was Summer Love. De aula was prachtig versierd met hartjes.

De muziek was goed, leuke verlichting en de bar had ook goede snacks.

Aan het begin van het feest waren er nog weinig mensen, maar naar een tijdje drup-pelden veel mensen binnen. In een half uur was de hele aula vol en begon het feest echt. Iedereen was aan het dansen ( zelfs de brug-klassers!). Na drie en een half uur was het feest jammer genoeg afgelopen en ging iedereen naar huis.

Het feest was geslaagd! «

Kle

in-V

este

rP

ien

Jage

r


5 november 2008

Wiskunde leeft op het Z

uideindeFrans Holzer

Zuideinde behaalt de tweede ronde van de Nederlandse Wiskunde Olympiade, Roel de Wolf uit vwo 6 heeft onze school verte-genwoordigd bij de tweede ronde van de Wiskunde Olympiade.

Zoals elk jaar hebben een aantal leerlingen van onze school meegedaan aan de eerste ronde van de Nederlandse Wiskunde Olympiade. Zij waren dit jaar zeer succesvol. Van de ruim tweehonderd scholen eindigde Stad en Esch op de tweede plaats. Dientengevolge werden vier van onze leerlingen geselecteerd om mee te doen aan de tweede ronde. Helaas was alleen Roel de Wolf gemotiveerd om tijd en energie hierin te steken. Om enigszins goed voor de

dag te kunnen komen moest er individueel geoefend worden, was er een trainingsdag op de Technische Universiteit van Twente en ten-slotte, afgelopen vrijdag, de tweede ronde op de Technische Universiteit van Eindhoven.

Ongeveer honderd wiskundeknobbels lieten hun hersens kraken over vijf opgaven (waar-onder drie bewijzen!!!) van hoog wiskun-dig niveau. Volgens Roel had hij één opgave helemaal goed en van een tweetal andere was hij een heel eind gekomen. Hij verwacht niet te worden uitgenodigd voor de selectie van het Nederlands team dat wordt uitgezonden naar de Internationale Wiskunde Olympiade. Half oktober hoort hij de definitieve uitslag. Hij heeft het erg leuk gevonden om mee te doen en heeft al de nodige contacten gelegd met andere wiskundevirtuozen.

Twentse Wiskunde EstafetteOp woensdag 29 oktober as gaat een team van vier leerlingen uit vwo 5 deelnemen aan de wiskunde estafette. Dit is een wiskundewed-strijd die wordt georganiseerd door de Tech-nische Universiteit van Twente. Aan deze wedstrijd doen 35 teams van diverse scholen mee. Het team van onze school bestaat Marije Zomer, Manon de Lange en Laura Hamming. Ook op het exacte terrein heeft het mannelijk geslacht zijn dominante positie verloren…«

] SpraakmakendDat leraren kunnen verrassen, was allang bekend. Maar geen enkele examen-klasser had in zijn of haar wildste dromen gedacht, dat het biologie tentamen met deze eye-catcher begon. Hiernaast zie je niemand minder dan onze enige echte mevrouw Kramer-Kolleman hardlopen. Helaas stond er geen toe- lichting bij het plaatje behalve dat wat je hiernaast ziet. Graaghoren we van onze running teacher hoe zij in de klasse-menten is geeindigd.


6 november 2008

Een nieuw schooljaar betekent ook een ver-nieuwd Vester bestuur. Ook dit jaar zullen ze hun uiterste best doen om goede schoolfees-ten te organiseren. Met 93 jaar ervaring weten zij wat het is om een feest te organiseren. Jaarlijks worden er bestuursleden vervangen door andere bovenbouwers.

Stichting Vester (Van Een Stamelaar Tot Een Re-denaar) werd al in 1915 opgericht en dit school-jaar bestaat het zevenkoppige bestuur uit:

Voorzitter: Rozanne HenzenVice-Voorzitter: Joris Brader1e Penningmeester: Willem Vennix2e Penningmeester: Marlou Haartsen1e Secretaris: Marit Dolfing2e Secretaris: Laurentine BoomPublic Relations: Erik Hoeben

Public Relations? Dit is een nieuwe taak in het Vesterbestuur. „Eerst was dit de ombudsman, maar die naam was aan verandering toe,” aldus Rozanne. „Qua taak is er dus niet veel veran-derd, maar de naam is meer van deze tijd.”

En over vier weken is het ook weer tijd voor het leukste weekend van het jaar: het Vester-galaweekend. Dit vindt op 12 en 13 december plaats in schouwburg Ogterop. Zoals gewoon-lijk kijken we eerst naar de voorstelling in

de grote zaal en gaan we daarna in de foyer helemaal los in de mooiste galakleding. Op zaterdag zal het casino natuurlijk ook niet ontbreken.

Ondertussen zijn leerlingen uit de onder- en bovenbouw ook druk aan het repeteren voor het toneelstuk en de dansen. De veertig leerlin-gen die zich opgaven voor het toneel, konden helaas niet allemaal op het podium verschijnen in december. Na een zondag vol audities is de groep toneelspelers gehalveerd tot twintig. Bij de dans moesten er zelfs 24 leerlingen afval-len en is er een groep van twaalf meiden over. De dans is, net als vorig jaar, onder leiding van zijn Cheryl Khieroe en Hanane Jadib. Het toneelstuk wordt dit jaar geregisseerd door Remco Rous. Vorig jaar regisseerde hij het stuk ook al, samen met Lilian Vis Dieperink. Dit jaar doet hij het grotendeels alleen, hoewel Rozanne Henzen en Rozemarijn Logtenberg hem erbij helpen. Zij hebben al meerdere jaren in het toneelstuk gespeeld en weten hoe het eraan toe gaat. Iedereen oefent zich al weken iedere zondag helemaal suf, zodat ze in december een mooie, leuke voorstelling aan ons kunnen laten zien.

Ik heb er alle vertrouwen in dat de schoolfeesten en het gala wederom een groot succes worden! Veel succes allemaal! «St

icht

ing

Vest

er 2

008-

2009

Lisa

Hof

huis


7 november 2008

In mei 2008 vond weer het jaarlijkse poëzie-festival van 5 vwo plaats in schouwburg Ogterop.

Naast allerlei creatieve bewerkingen van bestaande gedichten door leerlingen en zelf geschreven gedichten door leerlingen lieten ook de docenten van Zuideinde zich niet onbe-tuigd!

Hieronder enkele gedichten van dichtende docenten……

Aan Beatrix

Mijn lieve, lieve koningin,die ik vereer en diep bemin,als kind reeds heb ik u aanschouwdzo ver van mij, maar zo vertrouwd.Toen reeds, al was ik nog heel klein,wenste ik zoals u te zijn.Geheel te leven in uw geestis steeds mijn hoogste doel geweest.U die mij voorgaat, die mij leidt,mijn lieve, lieve majesteit.

Zo hoog verheven op uw troontorst u uw last, uw zware kroonU spreekt uw wijs en machtig woord,en ‘t volk, eerbiedig zwijgend, hoort.Zo troon ik ook, in mijn lokaal,en spreek mijn koninklijke taalen ieder zwijgt en luistert stilen voegt zich nederig naar mijn wil.Geen ander ding wil ik begerendan, net als u, wijs te regeren.

Mijn lieve, lieve koninginvanaf het allereerst beginwas heel uw wezen steeds gerichtop het vervullen van uw plicht.tot heil van volk en vaderland.Zo heb ik immer, van mijn kant,volhardend en met groot geduldmijn opdracht en mijn taak vervuld.

Dichtende docenten...

Robert K

oobsWij dienen in verbondenheid,mijn lieve, lieve majesteit.

‘k Zie u op koninginnedag,uw lief gelaat, uw warme lachhoe u zich wendt en overbuigtnaar ’t volk dat lacht en zwaait en juicht,en hoe u oog en aandacht biedtaan elk die hunkerend op u ziet.Zo loop ik dagelijks door de gangennaar hen, die naar mijn komst verlangen,en schenk mijn lach en lieve groetaan wie ik op mijn weg ontmoet.

Mijn lieve, lieve koninginZoals uw kapsel is uw zinzo keurig netjes, afgepast.zo ordelijk, zo strak en vast.En alles heeft zijn vaste plekin iedere kast, in elk vertrek.Zo zijn ook orde en structuurkenmerk en deel van mijn natuur.Nog een blijk van saamhorigheid,mijn lieve, lieve majesteit.

Men vraagt wanneer u weg zult gaanmaar u denkt er nog lang niet aande troon te laten aan een ander.Die jongen, Willem-Alexander,is voor het koningschap niet klaarondanks zijn eenenveertig jaar.Mijn opvolger, wat minder oud,is ook nog lang niet los vertrouwd.Wij nemen verantwoordelijkheiden blijven nog een hele tijd.

Mijn lieve, lieve koninginmijn leidsvrouwe, mijn hartsvriendin,ik blijf u volgen in uw spoorzolang u volhoudt, ga ik door.wij zullen tot het einde wakenen onze plichten nooit verzaken.wij wijken niet, wij houden standtot heil van school en vaderland.Wij zijn wel oud, maar ferm en fiks,mijn allerliefste Beatrix.

Adrie Paasen


8 november 2008

vervolg “Dichtende docenten...”

MAIFERIEN 2008

Was liegt da so glänzend im Mittelmeer?Es ist eine Insel, nach der ich mich sehne so sehr.

Ihre Felsen ragen hoch aus dem Wasser empor.Mein Herz schlägt, wie nie zuvor.

Bist Du bereit, mich aufzunehmen,ja vielleicht sogar zu zähmen?

Mit Lust und Giergehöre ich Dir.

Mach’ mich zum Teil Deiner Natur!

Oh, Mallorca, Palmenlandim Sonnenstrand,Du bist meine gefeierte Kreatur.

MPJ (Mario Pover)

Introductie op poëzie

Neem een gedichtHoudt het gedicht tegen het lichtZeg ik tegen zeIk zegGooi er een houtworm in en kijkHoe die zich door de letters wurmtOf loop er zelf een keer doorheen En voel alle muren met je handenTot je zelf de lichtknop vindt

Ik wil dat je zelf leert waterskiënOver de strofes van een vers en onderweg even wuift Naar de dichter op het strand

Maar ach, het enige wat ze willenZijn de regels vastbinden op een stoelen afbeulen tot de bekentenis op tafel ligt.Slaan en stompen met een stokTot de betekenis duidelijk en begrepen is.

Carolien Tuinman

Ode aan de gladiatoren

Denkend aan Amsterdam zie ik ze daar zo weer staan:Tien gladiatoren van ’t woord, in broeierig strijdtoneel,De spanning is voelbaar en grijpt hen bijna bij de keel,’t Licht gedimd, gezicht geschminkt, hun ze-nders staan aan.

De tegenstanders zijn als apen aan het joelen gegaan,Steeds luider en uitdagender klinkt hun dwaze gekrakeel.Een strijdbare blik en onverschrokken houding valt hun ten deel,Onze onverstoorbare debaters laten de over-kant vrolijk in de waan.

’t Startschot klinkt; de machina draait meteen op volle toeren,“Hassan uit de kebabzaak”, spermabank en zaaddonoren,Hun argumenten vliegen het tegenteam om de oren.

Eén voor één vuren zij, weldoordacht, hun salvo’s af,Na drie ronden wisten ze dan eindelijk waar ze stonden:Want zij, onze helden, gaan gewoon lekker naar Londen!

Robert Koobs «

foto gedicht al eerder gebruikt


9 november 2008

Onder deze titel vond vrijdag 11 april in schouwburg Ogterop de eerste ‘Avond van de poëzie’ plaats: een heus gedichtenfestival voor alle middelbare scholieren van alle middelbare scholen in Meppel.

Deze wedstrijd werd georganiseerd door de vier middelbare scholen in Meppel (AOC Terra, Greijdanus, Dingstede en Stad en Esch), schou-wburg Ogterop, de Meppeler Courant en de bibliotheek Meppel. Thema van de avond was: ‘Dingen in gedichten’, hetzelfde thema als de landelijke gedichtendag die diezelfde week in Utrecht werd gehouden.

In de weken daarvoor hadden honderden leerlingen in heel Meppel tijdens de lessen Nederlands zitten zwoegen op een of meer-dere gedichten, traditionele gedichten en vrije gedichten.

Uit de meer dan 200 gedichten (!) die op onze school waren geschreven, hadden mevrouw Paasen en ondergetekende een voorselectie gemaakt. Deze gedichten hebben we inges-tuurd voor ‘De avond van de poëzie: Dichter bij Meppel’.

Uit in totaal 200 ingezonden gedichten heeft een jury (met docenten Nederlands van alle middelbare scholen in Meppel, waaronder on-dergetekende) de 40 beste gedichten gekozen. Het betreft de volgende gedichten namens onze lokatie: ‘(N)ooit’ van Jurjen Hempen, ‘Zomervakantie’ van Felicia de Jonge, ‘Het eindloze einde’ van Marc Boom, ‘De grijpgrage groenonderhouders’ van Jelke Bosma, ‘Aborigi-nals’ van Tijmen van Diepen, ‘Levenswater’ van Max de Graaf, ‘Geluk’ van Bas de Jong, ‘Net niet’ van Evelien Witmer, ‘Geluk’ van Sanne Karsten, ‘Stilte’ van Marloes Otten, ‘Zinderende zee’ van Ellen Veenema en ‘De grote vlucht’ van Rozemarijn Logtenberg.

Toen deze poëten hoorden dat ze hun gedicht mochten voordragen tijdens de Avond van de Poëzie, reageerde de een blij verrast (“wat vet dat ik ben uitgekozen!”), de ander toch wat geschrokken (“meneer, wat zijn dit voor grap-pen?!”). Maar na wat peptalk van de docenten en een workshop in de bibliotheek vond ieder-een het toch best wel een eer om voor een volle

Avond van de poëzie: D

ichter bij Meppel

Robert K

oobszaal zijn/haar eigen gedicht voor te dragen.

Om 19.30 uur ging de zaal open. De laatste soundcheck kon beginnen, het publiek (waar-onder ouders, vrienden, klasgenoten, leraren, pers en de wethouder) stroomde binnen en de zenuwen begonnen op te spelen. Om precies 20.00 uur was de grote zaal van Ogterop bom-vol, van de eerste rij in de zaal tot de laatste rij op het balkon! Die laatste rijen werden trou-wens al weer snel wat leger, nadat een aantal ‘bezoekers’ werden verwijderd…

Na een eerste optreden van de juryvoorzitter, de Dichter des Vaderlands Driek van Wissen, en een openingswoordje door Peter de Visser (algemeen directeur van Stad en Esch) en de presentator van de avond, Ton Henzen, kon het dan eindelijk beginnen! In een strak tempo kwamen de dichters en dichteressen het podi-um op om hun gedicht voor te dragen. Met op de achtergrond een zelfgemaakte verbeelding passend bij de gedichten en beschenen door een kleur licht eveneens passend bij hun gedi-chten, gaven zij allemaal, de een ingetogen, de ander blakend van het zelfvertrouwen, schit-terend ‘lucht aan hun emoties’, zoals een van de krantenrecensies de volgende dag schreef. Tussen de gedichten door waren er optredens van Latin-dansers, een muzikaal duo van Ding-stede, de Meppeler rapper Justin Westera en de Dichter des Vaderlands.

Rond 22.00 uur kwam het verlossend woord: de jury was eruit, de winnaars werden bek-end gemaakt! In de categorie onderbouw won ‘De appel’ van Bas Otter van Dingstede en in de categorie bovenbouw onze eigen Max de Graaf! Hij won met het gedicht ‘Levenswater’ (dit gedicht staat elders in deze ‘Scool!) en bewees hiermee dat het winnen van ons eigen V5-poëziefestival vorig jaar geen toevalstreffer was.

In de foyer ging de avond verder met waar een deel van de zaal vooral voor was gekomen: de afterparty, waar onder andere ‘De jeugd van tegenwoordig’ optrad en de avond dansend werd afgesloten.

Al met al een zeer geslaagde avond, die in 2010 een vervolg krijgt! Dat er belangstelling is voor de Avond van de Poëzie, blijkt onder


10 november 2008

andere wel uit het feit dat de eerste subsidies al weer binnenstromen. Vorige maand kreeg de organisatie een gift van 1000 euro van Lions Meppel.

Wil jij zien welke gedichten er allemaal werden voorgedragen? Dat kan! Alle ingezonden ge-dichten zijn opgenomen in een gedichtenbun-del! Het betreft gedichten van Noortje Lun-ing, Bianca van Elp, Joel Nicola, Marit Dolfing, Maikel Hoekstra, Carolien Lode, Jorianne Boers, Lisa Hofhuis, Roel de Wolf, Wytze Spoelstra, Suzanne van den Dolder, Ariadne Bosman, Inez Pieters, Lianne Kah, Maret Hans, Malenthe Teu-nis, Stefan de Vries, Max de Graaf, Bas de Jong, Celyna Demkes en Judith Haitsma. De bundel kost vijf euro en is te verkrijgen bij mij in lokaal 58.

Dichterlijke groet! «

Op de Avond van de Poezie werd ook een gedicht tot winnaar verkozen. Dit is het gedicht ‘Levenswater’ van Max de Graaf geworden.

LevenswaterWanneer de wind des oordeels koudeSlagen door de armen van de oudeReuzen slaat, en het water reiktTot huizenhoog, en elke dijk.

Wind, golven, bliksem en donderslaan huizen met donderwater ten onder.Zonder enig verzet te vindenZal ‘t machtig water allen verslinden.

Maar als de zon, de gele vruchtNa veertig dagen diepe rustOp aarde wederkeertZal de kleine witte duif vrij zijn.

Bij terugkomst wordt hij,Met een tak in zijn bek, vereerd.

Max de Graaf «

] SpraakmakendKoeneman “Hoe kom je van het overbevolkingsprobleem af? Elke dag Chinees eten.”

Vwo 5-leerling verschrikt tijdens de leswisseling “Oh nee, ik heb morgen het vierde uur een Cup-wijziging!”

Bremer “Ik ben niet boos hoor. Maar hier word ik een beetje boos van!”


11 november 2008

Advertentie


12 november 2008

Advertentie


13 november 2008

Ik weet niet wat jij er mee gaat doen… Máár als je geïnteresseerd bent in communiceren en thema’s zoals voeding & gezondheid, natuur & groen ruimte, water of milieu of-tewel Life Sciences in binnen- of buitenland, dan weet ik zeker dat jij je weg zult vinden in Wageningen!

Wat ik je wel kan vertellen is wat ik doe met Toegepaste Communicatiewetenschap aan de Wageningen Universiteit.

In de eerste jaren heb ik geleerd wat com-municatie nu eigenlijk precies inhoud, zoals hoe mensen bewust en onbewust beslissingen maken of welke strategieën je kunt gebruiken in een reclamecampagne over bijvoorbeeld te vet eten bij jonge kinderen. Ik volgde daarvoor een aantal colleges per week of werkte in een projectgroep samen met studenten van mijn eigen opleiding én andere studies.

In de bachelor leer je dus hoe communicatie werkt toegepast op onderwerpen uit Life Sci-ences. Naarmate je verder komt met de studie, des te meer je zelf kunt bepalen op welk gebied jij je gaat specialiseren.

Ik ben met de minor Bos- en Natuurbeheer voor mijn afstuderen naar West-Afrika ge-gaan. Daar heb ik het management proces bestudeerd van een nationaal park dat wordt beheerd in samenwerking met de lokale bev-olking. Ik deed onderzoek met allerlei groepen mensen, zoals boeren, jagers en parkbeheerd-ers. Daarbij richtte ik me op de zogenaamde frames of beelden die de verschillende groepen hadden over het beheer. Een frame is als ware een bril die bepaalt hoe je naar een situatie kijkt afhankelijk van je achtergrond. Zo zul je waarschijnlijk als scholier op andere zaken letten bij het kiezen van een studie dan je doet als ouder zijnde… zijn er wel genoeg leuke feesten en welke sporten kan ik naast m’n studie zoal doen?

Die verschillen in beelden zijn belangrijk om te weten als je samen wilt werken of oplossingen

wilt zoeken. Want als je niet weet wat andere mensen beweegt, is het lastig om je boodschap over te brengen. Met de theoretische kennis die ik opgedaan heb in de bachelor, heb ik in mijn master een praktijk situatie geanalyseerd tijdens mijn stage en afstudeeropdracht.

Wil je weten hoe jij jouw route kunt bepalen binnen Toegepaste Communicatiewetenschap? Check dan de website www.btc.wur.nl voor toelatingseisen, welke vakken je krijgt, verhalen van studenten en andere informatie over de studie.

Groetjes,

Pascal van der Sandt,Student Toegepaste Communicatiewetenschap

Van de redactie...Op 15 november 2008 is er een open dag in Wageningen, waarbij je ook een bezoek kan brengen aan deze studie.Daarnaast is er 20 november 2008 de mogeli-jkheid om je nog verder te verdiepen in deze studie door middel van een Meeloopdag. «

Communicatiewetenschap… Toegepast in Wagenin-gen?! Wat kun je daar mee doen dan?

Advertentie


14 november 2008

Als je een ranglijst zou maken van leraren die hier het langst op school werken, dan staat Evert Schuls ongetwijfeld heel hoog. Na de welbekende lerares Nederlands valt een lang en diep gat, maar achter dat gat glins-tert zijn naam. Momenteel heeft hij er al 35 jaar opzitten. Hij plakt er nu nog één jaartje aan vast en dan gaat hij met vervroegd pen-sioen. Alle reden voor een interview!

Zijn eigen middelbare schoolperiode doorliep Evert op het Heymans-Lyceum in Gronin-gen, een locatie voor HBS en gymnasium. “Die school leek helemaal niet op Stad&Esch. Het was veel kleiner, er waren maar vier brugklas-sen en bovendien moest je toelatingsexamen doen om toegelaten te worden. Het was wel een beetje elitair, maar welk HBS/gymnasium was dat destijds niet? We praten over 1959. Ik vraag me wel eens af of HBS (Hogere Burgers School) sloeg op de hogere school of op de hogere burgers.”

Evert was geen ‘hogere burger’, hij kwam uit een echt arbeidersgezin. “Het was niet zo vanzelfsprekend dat je als arbeider naar een HBS zou gaan. Ik zat wel op een goede lagere school, maar meestal ging je toch naar de technische school of de ULO, vergelijkbaar met de MAVO. Ouders vonden de technische school vaak wel goed genoeg voor hun kind, een HBS was ook erg duur. Mijn hoofdonderwijzer vond dat ik echt naar het HBS moest, zonder hem was dat niet gebeurd denk ik. Mijn ouders heb-ben er echt voor moeten knokken.”

In de derde klas kon je kiezen tussen de A-kant en de B-kant. Evert koos voor HBS-B, het tech-nische ‘pakket’ waarbij hij biologie, natuur-, schei- en wiskunde had. “Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik daarvoor koos, maar de exacte vakken leken mij interessanter dan de commerciële vakken. Het was best gewaagd van me, want het was best een pittig pakket. Ik was ook nog eens een luie leerling.”Evert hield niet van huiswerk maken, na schooltijd deed hij liever andere dingen. Die luiheid brak hem in de vijfde klas (de HBS had vijf jaar, red.) op. “Ik ben gezakt voor mijn eindexamen. Ik deed gewoon te weinig voor school. Elk jaar ging ik met magere cijfertjes over, daardoor had ik weinig reserves. Als je

dan ook nog lui bent, gaat het een keer goed mis. Dat besefte ik pas toen ik zakte. Het jaar daarop ging ik er hard tegenaan en toen slaagde ik zonder onvoldoendes.”

De leerling Evert Schuls was een ondeugende jongen`v, samen met zijn klasgenoten haalde hij graag streken uit bij leraren. De gewilligste objecten waren leraren die geen orde konden houden, want bij de leraren die dat wel konden durfde je bijna niks. Een kleine greep uit de rijke collectie flauwe schoolgrappen: “Natuurlijk de klassieke grap van de tafel op de rand van het podium zetten, zodat ‘ie er overheen kukelt. Of de veters van de leraar aan elkaar knopen zónder dat ‘ie het merkte. En natuurlijk punaises op de stoel, dat soort flauwekul.”

Maar het ging niet altijd goed! Zo moest Evert eens 500 vliegtuigjes vouwen voor een ler-aar, omdat hij een vliegtuigje door de klas had gegooid. Zijn klasgenoten hielpen mee en dus kwam hij de volgende dag aanzetten met 500 vliegtuigjes. De leraar wist niet wat hij ermee aanmoest en dus mocht Evert ze houden. De les erna was Nederlands. “Je begrijpt het al, gingen al die vliegtuigjes door de lucht. En die leraar hield het niet tegen. Maar laat nu net de rector binnenkomen… hij vroeg: ‘Wie heeft dat gedaan?’, iedereen wees natuurlijk op mij.Zo ging dat vaker, ik ben wel een paar keer drie dagen van school gestuurd. Dan werd er een brief naar huis gestuurd, die je terug moest sturen. Soms onderschepte ik die wel. Dan zette ik mijn eigen handtekening eronder. Dat merkten ze op school niet, want mijn vader heet ook Evert.

Mijn vriendjes vonden het altijd wel leuk als ik wat uitvrat. En ik kreeg vaak de slachtofferrol. Maar ze hielpen me dan wel met mijn straf!”

Als Evert iets had geflikt, kwam hij daar vaak eerlijk voor uit. Maar als hij vals werd beschul-digd, pikte hij dat niet! Het rechtvaardigheids-gevoel was sterk. “Ik ben wel eens beschuldigd van het in brand steken van een prullenbak, zo van: “Dat zal Evert Schuls met zijn rotgeintjes wel weer hebben gedaan.” Maar ik had het niet gedaan! Ik was daar echt kwaad over. Op mijn diploma-uitreiking heb ik nog gezegd *lichte stemverheffing* dat ik het niet had gedaan. Het zat me echt hoog!”

De

peut

er d

ie g

eogr

aaf w

ilde

wor

den

Elin

e Sm

id e

n G

uus

Puy

laer

t


15 november 2008

Er waren echter ook leraren die Evert wél kon-den stimuleren, zoals zijn twee leraren Aardri-jkskunde. “Ik was al gecharmeerd door het vak, maar die leraren hebben me alleen maar enthousiaster gemaakt. Ik was ook goed in dat vak, als ik een 7 kreeg op een proefwerk was ik heel boos geworden, zou ik bij andere vakken niet hebben. Maar ik haalde nooit lager dan een 7. Ik had voor mijn latere studie ook een voordeel vanwege de bèta-vakken die ik deed. Een economisch proces valt denk ik makkelijker bij te spijkeren dan iets over chemicaliën in de grond die een rol spelen bij de bodemdiver-siteit.

Ook mijn gymleraar vond ik geweldig, hij nam het altijd voor me op. Ik was er al vroeg van overtuigd dat ik zelf leraar wilde worden, maar ik heb lang getwijfeld tussen gymnastiek en aardrijkskunde, mede door hem.” Dat het uiteindelijk aardrijkskunde is geworden, komt vooral omdat Evert zichzelf op hogere leeftijd niet meer zag sporten.

De leraar scheikunde kon Evert ook waarderen. Dat was een humoristische, aardige en popu-laire man, die goed onderwijs gaf. Maar dat weerhield zijn leerlingen er niet van om streken uit te halen. “Hij reed in zo’n autootje rond waar je het dak af moest tillen om in te stap-pen, een goggomobil. Die zetten we dan voor de gein drie treden lager op het schoolplein en dan kon hij er niet af.” Evert kan een spontane lachbui nog altijd niet onderdrukken.

Terugdenkend aan die tijd valt hem een groot verschil op met de huidige generatie. “Tegen-woordig doen leerlingen eigenlijk niks meer, wij vraten veel meer uit. Iedere leraar bij ons had bijvoorbeeld een bijnaam, zoals Tante Koos, Pukkel en Claxon, van jullie leraren zou ik ze echt niet weten. (noot: wie wél een bijnaam weet, kan zich melden bij dhr. Schuls, red.)

Daarom moet ik er ook altijd wel om lachen als ik leerlingen nu kattenkwaad zie uithalen, dat doet me denken aan mezelf. Tot op zekere hoogte kan ik daar echt wel sympathie voor opbrengen. Ik vind dat een leraar er begrip voor moet opbrengen dat zijn leerlingen nog pubers zijn.

Maar voordat jullie een té rebels beeld van Schuls krijgen, moeten we jullie teleurstellen: hij was ook weer niet zó rebels. “Ik spijbelde nooit, daar vond ik school te leuk voor. Ik heb ook nog nooit een sigaret in mijn handen gehad, laat staan in mijn mond! Ik vond het maar stinken. Mijn eerste biertje dronk ik denk ik rond mijn zestiende, zeker niet eerder. Aan het gezag uitdagen deed ik ook niet mee, dat wordt altijd zwaar overdreven. Ik denk dat er in heel Nederland hoogstens een paar honderd provo’s waren. En alle hippies in heel Ned-erland konden samen op de Dam slapen. In Groningen stelde dat dus helemaal niks voor. Bij ons was het al choquerend als je ’s zomers met een sjaal rondliep, er gebeurde echt geen gekke dingen.”

Niet dat het allemaal nette burgers waren ho-ren, je had in Groningen een soort tweedeling in ‘rockers/nozems’ en ‘kakkers’. “De rock-ers reden op een Kreidler of en Zundapp, de kakkers op een Puch. Ik hoorde bij die rockers, reden we wat rond op die brommers.

De examenstunt kan Evert zich nog goed herinneren. “We reden met een grote kar door Groningen rond, mooi versierd en veel lawaai makend. Op school deden we weinig, hoog-stens een leraar ontvoeren. Het was allemaal wat simpeler qua organisatie dan tegenwoor-dig.”

De stunt bij ons op school vond hij dit jaar eindelijk weer eens van goede kwaliteit. “Er zat jarenlang een dalende lijn in, maar dit jaar was het weer stukken beter. Je mag een leraar best in de zeik zetten, zonder hem te beledigen. Jammer dat jullie zo weinig response kregen. Eigenlijk is het schandalig dat zoveel leerlingen en leraren zo vroeg weggaan, want de examen-klassers doen het niet voor niks, jullie proberen wat te laten zien. En dan is iedereen al om 10.00 uur weg, terwijl ze normaal tot 15.00 uur lessen zouden moeten volgen, dat is toch te asociaal voor woorden. Vind ik een fout van de schoolleiding, dat kan je veel beter aanpakken, door bijvoorbeeld tussen 10.00 en 13.15 vrij te geven op die dag, de examenstunt te houden en daarna weer lessen te organiseren.

lees verder op pagina 16 »


16 november 2008

In zijn vrije tijd sportte hij veel, hij was dan ook lid van de sportvereniging. Ook kaartte hij heel veel. “Er was toen nog geen televisie. De straten waren altijd bevolkt met jongens en meisjes die dingen aan het doen waren. Elk weekend of vrije dag zaten we met vrienden wel bij iemand thuis te kaarten. Je was héél vaak met vrien-den. Toen ik zestien was kregen we onze eerste televisie.

Als we uitgingen, gingen we naar de bioscoop om films te kijken. Cafés waren er nauwelijks en je moest achttien zijn om er in te komen. In de koffieshop kon je limonade en koffie drinken, iets heel anders dan de huidige cof-feeshop. Vind ik een verwarrend woord, cof-feeshop.

Ik was ook al vroeg bezig met muziek ver-zamelen. Het begon met Buddy Holly, Cliff Richard, Elvis Presley en The Beatles natuurlijk. Wat later kwamen The Rolling Stones ook. Ik ben sindsdien niet meer gestopt met verzamel-en, ik heb nu duizenden LP’s en CD’s. Down-loaden bestond toen nog niet, maar ik had wel een bandrecorder waarmee ik illegale kopieën maakte. Als iemand muziek had, kwam ik langs met mijn recordertje en dan nam ik het nieuw-ste singeltje van bijvoorbeeld Elvis op. Daarom was ik ook erg geliefd op feestjes, ik had elke week wel een feestje want die mensen dachten: Evert Schuls heeft altijd wel muziek. Ik draai die dingen nog regelmatig.

Na zijn middelbare school wilde hij aardrijk-skunde gaan studeren. Naast de leraren aardri-jkskunde had hij daar nog een goede reden voor. “Als jochie van zes zat ik al met mijn neus in atlassen, kaarten en foto’s bekijken. Die had ik van mijn vader gekregen. Hij nam me ook mee naar de bioscoop, keken we documen-taires over Suriname of Nieuw-Guinea. Hij heeft me echt enthousiast gemaakt. Een geweldige man trouwens, hij was de oudste in een gezin van tien kinderen en moest voor geld zorgen, op zijn twaalfde werkte hij al. Later heeft hij zichzelf Engels, Duits, Noors en Maleis geleerd, echt wat je noemt een self-made man. Hij is nu 83. Als hij de mogelijkheid had gehad om te leren, was hij echt ver gekomen.”

Maar voordat Evert ging studeren, ging hij eerst in dienst. Daarna is hij gelijk gaan studeren. In

Groningen natuurlijk. “Na drie jaar studie moest ik stage gaan lopen. Toen kwam ik meteen op deze school terecht, in 1973. Na een half jaar stage vroegen ze of ik na de vakantie terug wilde komen, voor een vaste baan. Dat wilde ik wel, want ik was net vader geworden en een beetje geld verdienen leek me niet verkeerd. Toen ik mijn studie had afgerond ben ik hier fulltime gaan werken.”

Zijn studententijd was één groot feest, al zegt hij het zelf. “Ik had twaalf tot veertien uur per week colleges, er werd een beetje zelfstudie van je verwacht en ik feestte veel. Met vrienden ging ik naar kroegen, maar dan moest er wel een activiteit bij zijn, biljarten of zo, we gingen niet om te zuipen. De bioscoop was ook popu-lair, keken we twee films achter elkaar.

Ik woonde toen nog thuis. Na drie jaar student zijn ging ik trouwen. We gingen direct samen-wonen, we gingen wel eens samen op stap, maar het wilde leven was voorbij. Maar dat vond ik niet erg hoor.”

Misschien opvallend voor een leraar Aardrijk-skunde, maar Evert Schuls is nog nooit buiten Europa geweest. “Vroeger was dat minder nor-maal dan nu. Ik ben wel in veel landen binnen Europa geweest, maar er buiten nooit. Tegen-woordig maak ik vooral veel dagreisjes, dan ga ik met de trein of auto elke dag naar een andere stad in Nederland, dat is ook erg leuk!”

Nog altijd heeft hij zijn (sportieve) hobby’s. “Ik tennis en tafeltennis heel veel. Voetbal lukt niet meer vanwege de leeftijd. En natuurlijk luister ik veel muziek, de laatste jaren ben ik vooral bezig met

singer-songwriters. En zo’n drie keer per jaar ga ik naar een festival toe.”

Tenslotte nog: de verhuizing van onze school. Het is welbekend dat Schuls er tegen is, maar voor de duidelijkheid: waarom eigenlijk? “ Ik betreur het dat er destijds niet is geprobeerd om onze school uit te breiden op de plaats waar eens een garage stond en nu een ap-partementencomplex. Dan hadden we de houten noodgebouwen kunnen afschaffen en de traditie van onze zeer goede school kunnen voortzetten aan het Zuideinde, toch wel een


17 november 2008

begrip na 125 jaren. Dat onderwijspark is ris-kant, de PABO dreigt nu al dat ze naar Steenwi-jk gaan. Ik ben tegen extreme grootschaligheid. Alles draait tegenwoordig helaas om geld, maar ik denk dat het voor Nederland veel goedkoper en beter was geweest om te experimenteren met kleinschaligheid, qua geld en menselijk kapitaal. Dat werkt denk ik rendabeler, de afstand tussen leraar en leerling moet namelijk klein blijven. In heel Nederland zie je nu geluk-kig dat men weer van het idee van steeds maar alles groter afstapt, alleen in Meppel lopen ze weer eens tien jaar achter. We hollen achter processen aan die elders al voorbij zijn. Je ziet dingen veranderen, volgens mij zijn prioriteiten verkeerd gesteld. We werkten bijvoorbeeld lange tijd met vier lerarenteams, maar de com-municatie tussen die teams werkte niet. Dus werken we nu met zeven teams. Handig! Er gebeuren dingen die niet primair met onderwijs te maken hebben, maar meer met organisatie. Het gaat wat mij betreft in eerste instantie om onderwijs! Ik hoop dat dingen zich positief zullen gaan ontwikkelen. Maar dat gebeurt ook wel hoor, zoals bijvoorbeeld de terugkeer van de VMBO-TL (voorheen MAVO) op deze locatie (de Havo-kans-klas).

Na 35 jaar leraar op deze school en een gewel-dig interview met ‘Scool rijker, komt het einde toch echt in zicht. “Ik ben er trots op dat ik al 35 jaar mag werken op een zeer goede school met fantastische leerlingen. Ik hoop dat het organisatorisch ook allemaal weer snel als vanouds wordt, maar dat zal wel niet meeval-len met zo veel deeltijders en het dreigende lerarentekort “. Volgend jaar wordt zijn laatste jaar, dan gaat hij met vervroegd pensioen.“Dan heb ik wel genoeg pensioen opgebouwd om te kunnen doen wat ik wil, daar hoef ik geen twee jaar meer voor te blijven.”

Zal hij het werk gaan missen? “Afscheid nemen heb je als leraar eigenlijk al zo vaak gedaan. Er zijn altijd wel leerlingen met wie je een goede band hebt, maar ze gaan altijd weer weg. Steeds meer collega’s gaan ook weg, ze blijven vaak niet zo lang of gaan net als ik met pensioen. Het werk zal ik misschien wel gaan missen, maar ik heb meer dan genoeg te doen. In de zomervakantie kom ik vaak al tijd tekort om alles te doen wat ik wil, dus ik denk niet dat ik me zal gaan vervelen. Bovendien ben ik net opa geworden !!!” «

] SpraakmakendV5 leerling als hij voor het bord van Koobs langsloopt “Dichterbij is het nog beroerder te lezen dan van veraf.”

Schutte “Het slaat nergens op, maar daar gaat het niet om.”

Palmer “Ik heb nog nooit de liefde bedreven op een waterbed.”


18 november 2008

Advertentie


19 november 2008

Enkele weken terug verbleef VWO 6 een week in de buurt van Appelscha om aan een project in het nationaal park Drents-Friese Wold te werken. Achteraf kwamen er ech-ter berichten dat de projectweek volgend jaar niet door zou gaan. Omdat ik hoop dat ook de huidige V5, V4 en ook de onderbouw leerlingen volgend jaar een weekje weg kunnen met zijn allen, zal ik proberen uit te leggen wat er deze keer mis ging.

Een van de ideeën achter de projectweek was om een leerzaam element te combineren met een sociaal element. Overdag zouden leer-lingen werken aan het leerzame gedeelte, ‘s avonds was er tijd voor het sociale element in welke vorm dan ook - een spel spelen, voet-ballen, schommelen of een biertje met elkaar drinken. Het leerzame gedeelte bleek echter al snel niet veel waard te zijn. De opdrachten die we kregen zouden realistisch zijn en er zou echt iets gedaan worden met de resultaten van de onderzoeken die we deden. Met resul-taten van voorgaande jaren was echter niks gedaan. Bovendien bleken de opdrachten niet zo te zijn als we ons voorgesteld hadden: ze waren hetzelfde als vorig jaar, van een te laag (lees: onderbouw) niveau, te klein voor groepen van zo’n tien man en niet altijd zo realistisch als gesuggereerd werd (de veerooster bleken nauwelijks geluidsoverlast te veroorzaken, de ondernemers in het park wouden helemaal niet meer jongeren trekken). De tijd die we kregen voor de opdracht was eigenlijk veel te veel. Het grootste deel van de tijd moesten we daar-door zelf maar iets verzinnen om te doen. Na enkele potjes voetbal, koehandel of risk sloeg de verveling toe. Naar mijn idee wordt de groep hierdoor na een lange, saaie dag moeilijker in de hand te houden.

De groep bestond uit zo’n negentig personen. Dit is te groot voor een dergelijke projectweek. Er ontstaat niet één groot groepsgevoel, maar de ‘normale’ groepjes blijven bij elkaar en ver-maken zich met elkaar. Hierdoor ontstaat ook geen verantwoordelijkheidsgevoel. Het lukt ni-emand om al die andere leerlingen in de gaten te houden en er voor te zorgen dat alles soepel loopt. Daardoor komt die taak volledig terecht bij de begeleidende docenten. Met slechts drie man hadden zij natuurlijk nauwelijks overwicht

op negentig leerlingen. Hierdoor is het ook voor deze docenten niet te doen om de groep in toom te houden en op iedereen te letten.

Maar er is nog een reden die maakte dat leerlingen verveeld raakten. Niemand hoefde namelijk echt iets te doen of te regelen. ‘s Ochtends werden we gewekt waarna het beleg al klaarstond op de ontbijttafels. ‘s Avonds was het eten al klaargemaakt door de begeleiding en hoefden we alleen nog maar aan tafel te gaan zitten. Als leerlingen zelf meer hadden moeten organiseren, zelf hadden moeten ko-ken en er zelf voor moesten zorgen dat medel-eerlingen niet te veel dronken, dan was er veel meer één groep en een verantwoordelijkheids-gevoel ontstaan.

Ik zou de organisatie adviseren om volgend jaar in ieder geval niet met zo’n grote groep op pad te gaan. Hetzelfde geld voor de groepjes waarin aan het project gewerkt word. Daarnaast lijkt het mij een goed idee om de organisatie meer in handen van leerlingen te leggen. Laat ze zelf de opdrachten van te voren bestuderen. Mochten deze inhoudelijk niet goed zijn, dan kunnen deze nog aangepast worden. Iedereen kan zo goed voorbereid op pad gaan. Boven-dien hoeven de begeleiders hier minder tijd aan te besteden.

Tot slot zou ik de organisatie en ook de leer-lingen ten zeerste aanraden om er hun best te doen de projectweek, in welke vorm dan ook, wel opnieuw plaats te laten vinden. Juist dit soort reisjes worden altijd weer als leukste mo-menten van iemands schoolcarriere genoemd. Wanneer krijg je nou de kans om te voetbal-len met meneer Holtzer, te mountainbiken met meneer Koobs of Koehandel te spelen met meneer Pover(hij won)? «

Voetballen met m

eneer Holtzer en m

ountainbiken met m

eneer Koobs

Jelke Bosm

a


20 november 2008


21 november 2008

Nieuw schooljaar, nieuwe leraren. Zeker dit jaar is deze spreuk van toepassing. In het begin is het altijd even aftasten, even kijken hoe ver je kan gaan, maar nadat deze leraren heelhuids door deze proeffase heen zijn gekomen, mogen zij zichzelf officieel rekenen tot de leraren van Stad en Esch Zui-deinde. Eén van deze nieuwelingen is leraar klassieke talen Andrew Palmer: welkom!

Zoals zijn naam al doet vermoeden, is deze leraar inderdaad niet van Nederlandse afkomst. Zijn roots liggen in Engeland. Zijn vrouw is Russische. Maar hoe komt zo iemand nou in Nederland terecht, in een dorpje (ja, ik blijf erbij dat Meppel géén stad is) als Meppel nog wel? Uit dhr. Palmers verhaal blijkt echter dat Nederland slechts één van de vele lan-den is waar hij is verbleven: ‘Ik heb altijd veel gereisd: Frankrijk, Zwitserland, Italië, Grieken-land, Kroatië, Oostenrijk, België, Noorwegen, Zweden, Rusland, Roemenië, Bulgarije, Turkije, Syrië, Libanon, Israël, India en de Verenigde Staten moesten er allemaal aan geloven.’ Ver-der heeft de docent ook gewoond en gewerkt in Duitsland en Hongarije, nu eens aan een universiteit als hoogleraar Byzantinologie (studie van het Byzantijnse Rijk, red.), Oosters Christendom of Mediëvistiek (verzamelnaam voor wetenschappen die zich bezighouden met de middeleeuwen, red.), dan weer als leraar Klassieke Talen.

Voor zijn komst naar het Meppelse had Palmer al eerder gewoond in Nederland. Van 1986 tot 1992 werkte hij in Groningen op de plaatselijke universiteit. ‘Hier was mijn eerste aanstelling als universitair docent. In Den Bosch vond mijn eerste aanstelling als leraar plaats. Hier werkte ik van 2003 tot 2005. Waar ik ook heen ga, Nederland biedt mij steeds weer kansen.’ Wij mogen dus best een beetje trots zijn op ons kikkerlandje.

Niet alleen op het land waarin wij wonen, mogen wij trots zijn, ook onze school wordt de lucht in geprezen. De sfeer is ‘vriendelijk en tolerant’ en ook over de leerlingen en zelfs over zijn collega’s laat Palmer enkel positieve geluiden horen: ‘Mijn naaste collega, mevrouw Bremer is, net als ik, gedreven. Mij team is levendig en mijn teamleider, mevrouw Brussee, is evenwichtig en betrouwbaar. Ook zijn mijn collega’s over het algemeen open.’ Volgens de

docent lijkt ook de schoolleiding open te staan voor datgene wat hij wil bereiken. De leerlingen zijn over het algemeen erg prettig om mee te werken: ze brengen begrip op, luisteren naar elkaar en zijn niet grof. Stad en Esch mag wel trots zijn op ons als leerlingen. Bovendien staat Stad en Esch hoger aangeschreven bij Palmer dan de andere scholen waar hij heeft gewerkt. De leerlingen zijn zelfs beter dan de leerlingen op zijn andere lievelingsschool: het Jeroen Bo-sch College in Den Bosch. Geweldig, toch?

Maar waarom leraar Klassieke Talen? Wat is er nou zo leuk aan het vak? ‘Het leukste van mijn vak is dat je het steeds hebt over het doen en laten, de gevoelens, de gedachten en de ambities van mensen uit andere culturen.’ Dat de leraar zijn vak leuk vindt, wordt maar al te goed duidelijk in zijn lessen: van het zingen van opera’s in het Latijn en het vertalen van sinterklaasgedichten naar het Latijn tot aan het ‘serieuzere’ werk, alles komt eraan te pas.

Toch lijkt het onwaarschijnlijk dat Palmer dit al zijn hele leven heeft willen doen. Dat is het ook. Als klein jongetje wilde hij namelijk op één of andere manier met bomen werken. Het liefst ín bomen? Ín bomen? Ja, in bomen. Of hij wilde, en dan hebben wij het over de mogelijkheid dat het werken in bomen niet zou lukken, werken als timmerman. Toch is ook het beroep tim-merman het niet geworden. Naar eigen zeggen was leraar Klassieke Talen uiteindelijk de enige mogelijkheid die overbleef. Een restje van zijn eigenlijke wens (het werken in bomen) vinden wij nog terug bij de vraag naar zijn favoriete kleur: alle kleuren van een boom.

Ondanks dat Palmer zijn vak fantastisch vindt en heel erg enthousiast is, is niet alles koek en ei in de wereld van beoefenaars van zijn vakgebied. ‘Het ergste is wanneer verstandige leerlingen stomme dingen opschrijven omdat ze weten dat ze niet fout gerekend kunnen worden en de wetenschap dat onze manier van toetsen zelf dit gedrag teweegbrengt.’ Na dit gehoord te hebben, krijg ik sterk het idee dat de leraar hier iets mee wil zeggen.

Mijn gedachten gaan terug naar de les Latijn van de vorige dag, bij het bespreken van het proefwerk. Door op het tentamen letterlijk een antwoord uit het antwoordenboekje gerepro-

Over een authentieke boom

klimm

erN

ina Sluiter


22 november 2008

duceerd te hebben dacht ik, samen met nog een behoorlijk aantal ‘slimme’ leerlingen, dat dit antwoord onmogelijk fout gerekend kon worden. Dit bleek echter verkeerd gedacht. Wij kregen het tentamen terug met een dikke rode streep op de desbetreffende plek. Het ant-woordenboekje had het blijkbaar fout. Het ant-woordenboekje nog wel! Het boekje waar dus het juíste antwoord in hoort te staan. Dit met een dikke discussie tot gevolg. Wij moesten voor onszelf nadenken, aldus meneer Palmer. Zou hij hier soms op doelen? Nee… Vast niet.

Zoals al eerder bleek, overdrijf ik niet als ik zeg dat de nieuwe leraar Latijn dol is op reizen. Zelf geeft hij heel mooi aan wat hier zo leuk aan is: ‘Wat ik leuk vind, is de vlucht uit de onbedwingbare en vaak saaie werkelijk-heid naar een wereld van de geest waarin alles mogelijk is, maar waar alles wel een uitdaging blijft.’ Maar reizen is niet Palmers enige hobby. Ook vult hij zijn tijd met lezen, onderzoeken, vertalen, schrijven en musiceren (piano en zang). ‘Ik heb trouwens tientallen pogingen gedaan om een getrouwe en zangbare Engelse vertal-ing van de Winterreis (een liederencyclus gecom-poneerd door Franz Schubert op teksten van Wilhelm Müller uit 1824) te maken,’ voegt hij eraan toe.

Zoals blijkt, heeft Palmer veel gedaan en veel meegemaakt. Maar waar is hij nou het meest trots op? ‘Op mijn acht kinderen, omdat zij allemaal zo verschillend zijn.’ Ook is hij trots op zijn vader. Deze heeft namelijk alle bergen van Schotland beklommen. ‘En ook op mij-zelf, omdat ik onder mijn vaders leiding ook tegen rotsen opgewassen was.’ Maar dit is niet de enige reden waarom deze leraar trots op zichzelf is. Vroeger kon hij namelijk heel goed kiskassen. Inderdaad: kiskassen. Nu weet ik niet of ik de enige ben die, voordat ik naar de betekenis ervan had gevraagd, slechts kon raden naar de betekenis van dit mysterieuze woord, maar ik zal het voor de zekerheid even

uitleggen: kiskassen is het zo vaak mogelijk laten stuiteren van een steentje op een kalme stroom water. Het staat ook wel bekend als ‘keilen’.

Maar Palmer kijkt natuurlijk niet alleen terug naar het verleden, ook heeft hij plannen voor de toekomst. Zo zou hij altijd nog een keer een documentaire willen maken. Maar voor de nabije toekomst wil hij samen met collega’s en leerlingen een bloeiend gymnasium in Mep-pel handhaven. Een gymnasium dat uniek in de wereld is. Alle leerlingen van Stad en Esch wenst hij: ‘Het gevoel dat de wereld van hen is en dat ze daarom hun best moeten doen om deze wereld te verzorgen.’ En zo is dat.

Dhr. Andrew Palmer in het kortVolledige naam: Andrew Nicholas PalmerGeboortedatum: 18 maart 1955Geboorteplaats: Epping, EngelandGezinssamenstelling: mijn vrouw Ludmila, en mijn kinderen Simon (4) en Stephen (1)Huisdieren: geenHobby’s: reizen, lezen, onderzoeken, vertalen, schrijven en musiceren (piano en zang)Lievelingskleur: alle kleuren van een boomLievelingseten: TabboulehFavoriete kledingsstuk: De kleurrijke Nepalese muts van mijn vrouwFavoriete vakantieland: Syrië: gastvriendelijk, oeroud en toch jeugdigBeste quote: Willst zu meinen Liedern / Deine Leier drehn?Bang voor: de gevolgen van het te eerlijk beantwoorden van zulke vragen.Houdt het meest van: vakantiesLevensmotto: Vivamus atque amemus (oftewel: laten wij leven en laten wij liefhebben, een Lati-jnse spreuk van de dichter Catullus, red). «

] SpraakmakendMediathecaresses tijdens rondleiding brugklas “Als je straks iets op moet zoeken in de En-cyclopedie of atlas, is het niet de bedoeling dat je op Google zoekt, want we hebben hier ook boeken!”

Galema “Ik heb gelukkig nog nooit frans1 gegeven.”


23 november 2008

Randstad Uitzendbu-reau

Zuideinde 28

7941 GH Meppel

tel. 0522-237910

Wil jij ook werken aan je ervaring en banksaldo?

Wij hebben ook dit jaar weer veel verschillen-de vakantiebanen! Iedere woensdagmiddag ben je tussen 14.00 en 16.00 uur welkom op onze vestiging in Meppel. Wat moet je meenemen?

• geldig legitimatiebewijs • overzicht van de periode die je be-

schikbaar bent voor vakantiewerk • sofi-nummer • bank- of gironummer

Inschrijving vanaf 16 jaar

Advertentie


24 november 2008

Het is pas net herfst, maar sinterklaas is alweer bijna in het land. In ieder geval heerst de ‘Club van Sinterklaas’ al op Jetix en ligt al het snoepgoed ligt alweer in de winkels. En iedereen vindt het belachelijk: ‘Al dat snoep-goed hoeft toch nu niet alweer in de winkel te liggen?!’ Maar vervolgens verkondigen dezelfde mensen aan dat ‘het toch eigenlijk wel erg lekker is.’

Sinterklaas, wie kent het niet? Surprises, liedjes zingen voor de open haard, een chocolade letter in je schoen, pepernoten, de zak met cadeautjes op 5 december en natuurlijk de enige echte Sinterklaas en zijn zwarte pieten. Een Nederlander is geen echte Nederlander als hij Sinterklaas niet kent. Sinterklaas is de held van de kleine kinderen. Maar waar heeft deze kindervriend dat eigenlijk aan te danken? En waar komt hij nou eigenlijk vandaan? Waarom het zetten van de schoen? Mijn taak om Sin-terklaas te ontmaskeren. En ik moet toegeven dat ik zelf ook wel erg benieuwd ben.

Tot mijn grote verbazing stuit ik als eerste op het feit dat Sinterklaas niet alleen in Nederland wordt gevierd. Heb ik al die jaren gedacht dat Sinterklaas een echt oer-Hollands feest was, is dat dus niet zo…

Het is niet dat Sinterklaas in de andere landen wordt gevierd net als het in Nederland gevierd wordt. Zo wordt in het Noord Franse Lotharin-gen Sinterklaasavond gevierd op 6 december. Zijn zwarte piet is hier niet zwart, maar rood-harig, met een woeste rode baard en een grote mantel met hoofdkap. Deze man noemt men: Père Fouettard.

In delen van Zwitserland zit de arme man op een ezel. In Oostenrijk zien zijn hulpjes eruit als duivels. In de Duitse stad Bremen bestaan er niet eens een soort zwarte Pieten. En in België noemt men het paard van Sinterklaas ‘Slecht Weer Vandaag’.

Het wordt in deze landen overigens niet zo grootschalig als in Nederland gevierd. Neder-land is en blijft dus gelukkig nog wel het land met de echte ‘Sinterklaastraditie’.

Maar nu Sinterklaas zijn oorsprong. Als klein

kind geloofde ik altijd dat Sinterklaas al hon-derden jaren oud was, hij was als enige in de wereld onsterfelijk. Wat naïef toch eigenlijk. Onsterfelijk, dat bestaat dus echt niet. Maar daarentegen bestond hij wel honderden jaren geleden.

‘Nicolaas van Myra’, de Lycische bisschop uit Myra is degene die wij als Sinterklaas beschou-wen. Deze bisschop leefde in de 13e eeuw en gaf op zijn eigen feestdag allerlei dingen aan de armen.

Het feest Sinterklaas zoals wij het nu kennen is gevormd door een onderwijzer! Een onder-wijzer die dacht dat hij de kinderen wel kon bang maken met een boekje over ‘de zak naar Spanje, de roe, geen cadeautjes als je stout was ’ etc.. Wat een misbruik van de arme kinderen, die geloven in iets wat een onderwijzer heeft geschreven. En dat alleen maar om te zorgen dat de kinderen gehoorzamen. Het is dus wel duidelijk dat orde houden voor deze onderwi-jzer toch wel erg lastig was.

Het ‘schoenzetten’ bestaat al vanaf de 15e eeuw. Dit gebeurde voor het eerst in de kerk en de opbrengst was voor de armen. Later is men de schoen pas in de huiskamer gaan zetten. De reden hiervoor is onbekend. Wat wel bekend is, is dat meisjes vaak snoepgoed en speelgoed in hun schoen kregen en jongens vaak een zakje zout of de roe. Het is dus wel weer duidelijk wie het liefst waren en (nog steeds) zijn…

Stel de vraag: ‘Waar komt Sinterklaas vandaan?’ aan een willekeurige Nederlandse kleuter en deze zal volmondig antwoorden dat Sinterklaas helemaal vanuit Spanje komt met zijn stoom-boot. Maar wat blijkt? Sinterklaas is geboren in Turkije. Vandaar dat hij bisschop van Myra was, wat ook in (het tegenwoordige) Turkije ligt.

Maar waarom laten wij dan alle kinderen geloven dat hij uit Spanje komt? Dit komt om-dat de stoffelijke resten van Sinterklaas naar Italië zijn gebracht. Karel de V (erg bekend onder de geschiedenisfans) was daar koning. Zijn zoon Filips II (ook erg bekend onder de geschiedenisfans) erfde de Nederlanden, Spanje en Italië. En als je erg ver doordenkt kan je concluderen dat hier een soort verband is tus-sen de begraafplaats van Sinterklaas (Italië), het

‘Zie

gin

ds k

omt

de s

toom

boot

...’ Ir

is H

aart

sen


25 november 2008

land waar zijn feest gevierd wordt (Nederland) en het land waarvan wij nu zeggen waar hij vandaan komt (Spanje).

Willen wij dus later zo eerlijk mogelijk zijn tegen onze kinderen, met Sinterklaas wordt er namelijk al genoeg onzin verzonnen, mo-eten we ze vertellen dat Sinterklaas niet vanuit Spanje komt, maar helemaal vanuit Turkije. En zullen ze vervolgens vragen waarom hij niet aan de Ramadan doet en zo blanke huid heeft, dan wordt het de grootste tijd om ze te vertellen dat onze lieve Sint allang dood is en de ouders van de kinderen degene zijn die de

cadeautjes geven. Een erg pijnlijk moment.

Over 19 nachtjes is het dan eindelijk zover, de aankomst van Sinterklaas en zijn pieten in ons land. Ik moet toegeven dat ik het ge-koukleum aan de kade, de spanning, het zetten van mijn schoen, het Sinterklaasjournaal en pakjesavond erg mis. Dus zet ik stiekem ’s middags met een kloppend hart Nederland 1 aan, om de in-tocht alsnog te volgen. En staat ’s avonds mijn schoen voor de open haard, vol verwachting dat er de volgende ochtend wat lekkers in zal zit-ten. Want ondanks mijn ontmaskering van onze lieve Sint, blijf ik één van zijn grootste fans. «


26 november 2008

Flas

hbac

k P

iete

r B

ussc

her Ie

fke

Bijk

erTijdens de vergadering van onze geliefde schoolkrant kwam men op het briljante idee om de in vergetelheid geraakte rubriek “flashback” terug in de ‘scool te zetten. Aangezien de heer Busscher hals over kop vertrok en met zijn verliefde voetbalhart in Heerenveen beland, besloten we hem te vragen om deze rubriek als eerste weer op te vullen en over zijn eigen middelbare schooltijd te vertellen. Want hoe was hij zelf eigenlijk in de klas?

Waar heeft u zelf op de middelbare school gezeten?Ik heb zelf in Assen op de middelbare school gezeten. En wel op het Dr. Nassau College. Deze school bestond uit verschillende locaties en ik zat in het gebouw met de naam Quintus, het havo/vwo-gebouw.

Kunt u zich nog herinneren hoe uw eerste schooldag was? Hoe vond u het?Ik vond de eerste schooldag op de middelbare school enorm spannend. Je komt vanuit de veiligheid van de basisschool in een weer geheel nieuwe situatie terecht en aangezien je niet wist wat je allemaal te wachten stond, bracht dat de nodige spanningen met zich mee. De verschillen waren ook groot en dat zijn ze voor een huidige brugklasser overigens nog steeds. Enorm veel vakken, waaronder ook compleet nieuwe, het uren-rooster, een veel groter gebouw, etc. Maar gelukkig was ik snel gewend op de school.

Hoe was u zelf als jongen in de klas?Ik was een prater. Ik kon mijn mond eigenlijk geen minuut houden. Dat verbaast misschien menig leerling, aangezien ik in mijn lessen altijd absolute stilte wilde. Misschien komt dat juist ook wel daarvandaan. Ik zag wel hoe irritant ik in de ogen van de docenten was en nu ikzelf in de schoenen van de docent stond, wilde ik dat dus niet ook bij mij laten gebeuren. Ik was wel een serieuze leerling. Ik maakte mijn huiswerk en volgde alle lessen. Ik heb een-maal gespijbeld, bij gym en ik ben er iets van driemaal uitgestuurd vanwege het feit dat ik dus teveel praatte. Eigenlijk was ik dus best een braaf mannetje.

Heeft u nog bijzondere dingen meegemaakt op uw school?Echt bijzondere dingen heb ik niet meegemaakt

op mijn middelbare school. In V4 ben ik blijven zitten. Dat kwam wel even hard aan. Mede om-dat het in mijn ogen niet terecht was dat ik het vierde schooljaar nogmaals diende te volgen. Ik voldeed op het randje aan de eisen, maar toch besloten de leraren dat ik moest blijven zitten. Dat was even heel zuur, maar de dag na het slechte bericht was ik er ook alweer overheen.

Heeft u nog speciale herinneringen aan bepaal-de leraren?Mijn eigen leraar Duits Bert Prins. Deze man kon zo fantastisch lesgeven en was zo goed voor zijn leerlingen, dat bijna iedere leerling respect voor hem had. Prins had nooit last van ordeproblemen. De manier waarop hij bijvoor-beeld de Duitse literatuur bracht, was uniek. Ik moet bekennen dat ik geen lezer was (en nog steeds niet ben), maar Prins wist het voor elkaar te krijgen me te interesseren voor de Duitse literatuur.

Waar had u een hekel aan op school, wat vond u juist leuk?Ik had een hekel aan het vak gymnastiek (of zoals het vak tegenwoordig heet: LO - betek-ent: Lekker Onbelangrijk?). Ik vond het zo’n gedoe om midden op de dag je te moeten omkleden en dan na die les half zwetend weer naar de volgende les te stappen. Nee, dat was niet mijn ding.

Wat ik enorm leuk vond, waren de tussenuren. Gewoon lekker ontspannen socializen met je klasgenoten en vrienden. Daarom vind ik het ook zo jammer dat op het Zuideinde er een ta-boe rust op tussenuren en deze meteen worden opgevuld met een invaller of met een andere les.

Ook de algehele sfeer op mijn school was heer-lijk. Het was een joekel van een school, maar toch heerste er zo’n gemoedelijkheid dat je niet het idee had als een nummertje behandeld te worden.

Wat deed u voornamelijk na schooltijd?Na schooltijd deed ik van alles. Ik ging naar mijn vrienden, huiswerk maken of sporten. Ook werkte ik in de weekeinden en de vakan-ties altijd. Ik heb in de droogbloemen gewerkt, schoongemaakt in een tehuis voor geestelijk gehandicapten, afgewassen in een Chinees


27 november 2008

restaurant en bij Van Der Valk in Assen. Ik was altijd druk eigenlijk.

Wat voor vervolgstudie(s) heeft u gedaan en waar?Na de middelbare school heb ik gepoogd op de politie -academie in Apeldoorn terecht te komen. Maar je moest je via een korps opgeven en in die tijd zocht die alleen in de regio Am-sterdam - Amstelland nieuwe inspecteurs. En aangezien ik me altijd heb voorgenomen in het Noorden te willen blijven wonen, heb ik hiervan afgezien.

Mijn tweede keuze was leraar in een taal. Na het bezoeken van enkele Open Dagen van de Rijksuniversiteit Groningen heb ik besloten me in te schrijven voor Duitse taalen letterkunde. Aangezien ik me vooraf had voorgenomen de studie in vier jaar af te willen maken (om zo na mijn afstuderen niet met een studieschuld geconfronteerd te worden) heb ik me ook volledig gestort hierop. Daarnaast werkte ik in de weekeinden en in de vakanties bij Leenbak-ker in Assen. Het is me gelukt de studie in vier jaar te doen, waarna ik in 2000 mijn diploma in ontvangst mocht nemen met de daar bijbe-horende drs.-titel. Na mijn studie heb ik de verplichte lerarenopleiding gevolgd. Dit was een één jaar durende opleiding, waaraan be-taalde stage verbonden was. Deze stage hield in dat je 8 lesuren per week moest geven. Ik werd gekoppeld aan Stad + Esch in Meppel. Na mijn stage werd ik door de directie van Stad + Esch gevraagd of ik fulltime voor hun wilde gaan werken. Daar heb ik met een volmondig ‘ja’ op geantwoord.

Heeft u een leuke tijd gehad op Stad en Esch?Ik heb een prachtige tijd gehad op Stad + Esch. Met name de leerlingen en het docentenkorps zal ik niet gauw vergeten. Ook de algeheel gemoedelijke sfeer zal me altijd bijblijven. Ik vind ook altijd dat men zich dit moet realiseren. Dat je naast het eeuwige gezever en gezeik ook altijd de positieve dingen in acht blijft houden. Daar heb ik geregeld bij de mopperende col-lega’s op gehamerd. Zuideinde is echt gezegend met fantastische leerlingen. En dat wij ons misschien zo nu en dan teveel bezighouden met die enkele irritante leerling, tja dat gebeurt nou eenmaal. Maar laten we in ons achterhoofd houden dat men zich op scholen in het westen van het land meer bezighoudt met die enkele aardige leerlingen.

Welke eigenschappen van uzelf heeft u wel eens herkend in een leerling?Het rebelse in een leerling, daar geniet ik van. Daarom ging bij de toedeling van de klassen ook altijd mijn voorkeur uit naar de Havo-klassen, omdat ik daar wat meer uitdaging vond. Naast kennis van de Duitse taal heb ik ook altijd mijn steentje proberen bij te dragen aan het opvoeden van de leerlingen en dan doel ik met name op normen en waarden. Uiteraard zie ik mezelf niet als de wereldverbeteraar, maar als ik bij een tiental leerlingen per schooljaar iets heb weten te bereiken op dit gebied was ik alweer dik tevreden.

Ik zag ook altijd veel. Leerlingen die stiekeme handelingen verrichtten had ik gauw door, temeer omdat ik mezelf hierin herkende. Ik probeerde ook altijd in het geniep dingen te doen in de les en dan was de kick of je betrapt werd of niet.

Wat (en / of wie) gaat u het meest missen van Stad en Esch?Wat ik het meest ga missen, zijn de leerlingen. Ik ben nogmaals van mening dat op het Zui-deinde stuk voor stuk sympathieke leerlingen rondlopen. Ook leerlingen die zich misschien op het eerste oog onsympathiek gedragen hebben diep van binnen ook veel sympathieke eigenschappen.

Ook zal ik veel collega’s missen. Met name mevrouw Bloem. Met haar ben ik in 2000 als beginnend leraar de school binnengestapt en onze vriendschap is sindsdien altijd heel hecht gebleven. «


28 november 2008

Een

gep

ensi

onee

rde

tenn

isse

r in

je b

roek

Jelk

e B

osm

aIedereen draagt er een: een onderbroek. maar lang niet iedereen draagt dezelfde soort. In het brede onderbroekenspectrum zijn volgens Wikipedia de boxershort, g-string, hotpants, microkini en de (tanga)slip prominente spelers. Het lijkt er op dat hier een nieuwe categorie aan toe moet worden gevoegd. Tot mijn grote spijt stijgt een nieuwe soort de laatste jaren met kop en shouders boven menig broek uit: de Björn Borg-onderbroek.

Björn Borg is een inmiddels 52 jaar oude ten-nisser. Wat doet deze man toch in de broek van de gemiddelde modieuze tiener? Ik zou me kunnen voorstellen dat je je favoriete tennis-ser wil ondersteunen. Maar waarom moet dat door zijn naam op je onderbroek te dragen? En waarom kies je niet een tennisser die nog steeds tennist?

Het lijkt mij een veel beter idee om je geld uit te geven aan een tennisser die het hard nodig heeft. Om bijvoorbeeld een nieuw racket of witte tennissokken te kopen. Björn verdiende al ruim 3.655.750,99 dollar met zijn tennis-carriëre. Nu sponsoren tienduizenden tieners hem onnodig met het geld dat zij verdienen door voor een minimaal loontje te werken. Een onderbroek van Björn kost ruim 20 twintig euro per stuk. Waarom neem je niet eentje van de HEMA of de V&D, waar je voor 20 euro min-stens vier keer zo veel onderbroeken hebt? Dan kan je ook nog eens een rondje geven aan je vrienden. En vertel me alsjeblieft niet dat jullie allemaal Björn zijn ondergoed kopen ‘omdat het zo lekker zit’.

Maar helaas blijft het niet bij de onderbroeken. Björn is druk bezig zijn autocollectie uit te breiden en een verwarmd zwembad naast zijn kapitale villa aan te leggen. Met het geld dat wordt uitgegeven aan de bodyfashion, vrijeti-jdskleding, sportkleding, badkleding, lingerie, tassen, schoenen en brillen met zijn naam er op. «

Björn, de tennisser

Björn, de man in je broek

] SpraakmakendKoeneman “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat ik de antwoorden aan het proefwerk heb vastgeniet, het slechte nieuws is dat ik het op tijd ontdekt heb.”

Huizinga “Doe dat nou eens niet!” V6 leerlinge “Ja maar meneer, er kwam een diamantje uit mijn neus.” Tijdens een discussie over ‘de steenkool’ “Maar ‘de bloemkool’ kan toch ook, wat is het prob-leem?”


29 november 2008

Het was de prille ochtend van die ene dinsdagDat wij vertrokken met een brede lachEr lag niet eens een bult, tak of kuilMaar Vazgen ging wel mooi op z’n muil

De fietstocht ging mooi zoals we dachtenHelaas moesten we wel heel lang op Marleen wachtenMaar iedereen die Marleen een klein beetje kentIs dat van haar toch wel gewend.

Ze probeerde er vast tijd mee te winnenAch, met het verpesten van de reis kun je niet vroeg genoeg beginnenIk vroeg wat er gebeurde, want ik had het niet gezienToen gaf ze ook nog eens de schuld aan Eve-lien!

Helemaal optimistisch en blijKwamen we dan eindelijk bij de kampeerboerd-erijNa een toespraak van Peter Faber werden we verlostVan de prangende vraag wat het bier nou toch kostHet maakte bijna niets uit hoeveel je zoopWant het bier bleek fantastisch goedkoop

In het begin van de avond maakte de lekkere pasta ons allen blijDe spek was alleen ietwat gezouten, zeewater is er niets bijStefan Smidhof ging het toetje in schenken, hij ging het althans proberenWant het lukte hem niet zonder de boel eronder te smeren

’s Avonds zat Robert Koobs alsmaar te loerenWie hij nog eens dronken zou kunnen voerenLater die avond bleken Daniël, Jarno, maar vooral Ambár,Voor onze nachtrust een groot gevaar

Kussens bleken ook niet overbodigDie waren voor de vele stoeipartijen nodigZo leek een volwassen groep VWO 6Ineens een stel brugwuppen na de les

Woensdag ochtend, ver voor de gehoopte tijd van opstaan

Vond ene Jelke Bosma het nodig een wekker af te laten gaanEnige scheldpartijen laterStond de rest dan ook onder het warme water

’s Middags ontbrandde zich een heftige bas-ketbalstrijdHelaas scoorden Linda en Marloes altijdBij de jongens was maar 1 op de 10 schoten raakMaar toch wonnen we, we schoten gewoon 20 keer zo vaak

Op een zeker moment ging Jan Huizinga zich in de strijd mengenWe achtten hem op het eerste gezicht niet in staat de bal door de ring te brengenMaar in tegenstelling tot een tegenstander zonder gevaarBleek hij zo fit als iemand van 20 jaar

Dan hadden we nog de profielopdrachtWe vroegen ons meteen af wie zoiets idioots had bedacht.De veeroosters zouden geluidsoverlast moesten veroorzakenEn ons gehoor moeten krakenMaar wat ontdekten wijHet maakte niet meer geluid dan een zoemende bij.

Ook de fanatieke Frans Holtzer was bereid alles te gevenEn verdedigde het goal met zijn levenEn bewees dat hij ook zonder pythagorasIedereen te slim af wasMaar hier in de Middle of AppelschaWas de absolute topscoorder Lianne Kah.

’s Avonds waren er maar een aantal echt be-zopenEen veel te korte nacht laterMet de afwezigheid van de katerKwam daar de vervulling onzer hopen

Want donderdag was er tijd om dingen als midgetgolf, bowlen, en spelletjes te doen.In totaal wel een aanslag op je poenHet bowlen is zo leuk omdat Roel dat gewoon echt maar dan ook echt niet kan.Zelfs Linda hakte met haar score Roel nog in de pan.

Een onvergetelijk A

ppelschaM

art Rozem

a


30 november 2008

Die avond zouden een viertal jongens hem voor etenstijd perenDaar zij de aardappelpuree niet konden waar-derenMaar zeg nu zelfWie kan er wel met de snackbar concurreren?

Anderen vonden een uitweg door even te bellenEn zo een lekkere pizza te bestellenZo stonden de aardappelpureehaters niet alleen

Maar wat een belediging voor alle kokende leerlingen en lerarenWat zijn we eigenlijk toch gemeen

Die avond voltrok zich een vreselijke ramp, een doorn in ons oog.De biervoorraad stond droogWe waren hopeloos, we zetten de hele keuken op z’n kopMaar ondanks dat was ook die avond helemaal top

Maar dit voorval kon niet veranderenDat de nacht nog korter werd dan alle anderenOp gegeven moment kwam Mark van Essen, de man met de hamer

En bande een aantal naar de lerarenkamer

Van de lol kregen wij maar niet genoegOp gegeven moment kon ik heel laat niet meer onderscheiden van heel vroeg.Toen hield Robert Koobs nog een pleidooiDaarna nog patrouillerend in de gangDus was het hier tussen de puinhopenEindelijk stil, voor enkele minuten lang.

Wat ook zeker nog moet worden vermeldZijn de overgeef avonturen van Michiel Veld.‘Leraren, het is echt heel vies’ zei hij volgens een anonieme bronVandaar dat men de naam voor hem verzonMichiel Veld het kotskanon

Ook al moesten er meer overgeven, Michiel deed het beterHet kaliber van zijn kotskanon, was vast meer dan een meter.Vrijdag ochtend kwamen we totaal gesloopt ons bed uitNog net genoeg energie voor de reis terug naar het zuid.

Mart Rozema «

] SpraakmakendBremer “Je kent het verhaal van Doornroosje met de zeven dwergen wel.Leerling “Uhm mevrouw, het is toch Sneeuwwitje met de zeven dwergen?”

Knegt over McCain-Palin “Maarja, je woont in Alaska, het is vroeg donker, dus wat moet je anders dan lekker dicht bij elkaar zitten en tienermoeder worden.”


31 november 2008

Frustratie

al bij de eerste blik die ik de wereld gundedacht ik frustrerend: STIK!en snikkend brulde ikbij de gedachtedat mijn persoon’n fabricagefoutje was …………gewoon het gat in een condoom!

Hoop

toen ik het levenslicht aanschouwdehad ik nog hoopmaar zodra de wereld zich aan mij ontvouwdewas het angst die mij bekroop

na een tijdje heb ik toch beslotenmaar met een knipoogover deze aardkloot rond te blijven lopen

en erbij te denkenwijl ik de wereld overzie:wat woont er toch een triestig volkjetussen Kloten en Overschie!

“Kloten” is de naam van het internationale vliegveld van Bern in Zwitserland.

Excuus

als pretentieloos productvan het gebruik van alcoholdie steeds verdund werd met een zilte traan,waarvan het gemoed zo overvolals gevolg van een troosteloos bestaan,ben ik een telfout van mijn moederen de frustratie van mijn vader.heb ik nu nog niet excuus genoegme dagelijks te bedrinken in de kroeg

Wees

hadden ze me maar gevondenoverdacht ik treurig op mijn kamernadat tante onomwondenmij vergeleken had met moeder en met vader

een wees heeft toch een heel mooi levengeen pa of ma om op te lijkenen geen oom of tante die ook maar evendenkt over je persoonlijkheid te kunnen zeiken

ik schreide op mijn bedje nu ten beste:mijn verdriet was grootik zou ze zo graag willen pesten ………..ging ik nu maar lekker dood!

Hein van Bommel «

Het doem

denken van Hein van B

omm

elH

ein van Bom

mel


32 november 2008

De

nade

len

van

een

herf

stm

idda

gJa

smijn

Kam

Dit is een kort meerdelig fictief verhaal. Denk dus niet dat dit verhaal hierna is af-gelopen of waargebeurd is. Veel plezier met lezen!

Het is het grote nadeel van sjaals en jassen. Zodra je ze aantrekt blijft je haar tussen de stof en je huid zitten, en kriebelt het als de neten. Je probeert het er tussenuit te halen, maar om de een of ander reden zitten er altijd nog haartjes tussen en als het niet die haartjes zijn dan is het wel het merkje. Het merkje dat je uit frustratie afknipt maar dat dan verschrikkelijk prikt, zodat je blijft krabben en krabben en je uiteindelijk de kleine pukkeltjes in je nek open-haalt en je huid lichtroze is.

Ik had vanochtend van beide last.

Terwijl ik liep raakten de haast onzichtbaar dunne wollen sliertjes van mijn sjaal mijn oorlelletjes bij elke stap. Mijn broek zat strak en gleed steeds loom omlaag langs mijn billen, zodat ik hem bij de lusjes vast moest pakken en omhoog moest trekken. Hoe ik ook sjorde aan de broek, mijn rug bleef de hele tijd toch nog een stukje ontbloot aangezien mijn jas ook nog eens iets te klein was.

Een man in een net pak rende haastig langs. Hij droeg schoenen met kleien gaatjes en perfect gestrikte veters. Ik vroeg me af of hij er ‘s ochtends op lette of hij de touwtjes wel zo goed mogelijk vast maakte. Zijn stropdas wapperde vrolijk aan de linkerkant van zijn hals met hem mee. Zijn ogen traanden lichtjes dankzij de koude wind die in zijn ogen wap-perde, en de ijzig koude druppels regen die zijn wangen raakten. In zijn hand had de man een bos bloemen die er een beetje verlept uitzagen. Misschien had hij ze voor iemand anders dan de persoon waar hij heen ging gekochten waren ze al wat ouder, of misschien had hij ze onderweg laten vallen. Onze blikken kruisten eventjes en de man sloot een van zijn ogen, een knipoog. Ik wou lachen naar hem, maar wist niet meteen of hij me nog wel kon zien. Uiteindelijk fronste ik alleen maar, omdat dat vieze oude mannetje met zijn accordeon aan de kant van de weg mijn glimlach wel eens heel anders zou kunnen interpreteren.

De bus liet niet op zich wachten. Al na een half minuutje staan (zitten deed ik niet, er zat een enge zwerver die naar pis en opgedroogde kots rook in het hokje) kwam de bus en ik klom het voertuig in. De heerlijke warmte vloog me om mijn oren en ik me op een gekke manier thuis. Het was stampvol. Mensen met rode wangen en hongerige ogen.

Ogen die verlangden naar chocolademelk, koffie, warme broodje, liefde? Ik wist het niet, maar ik wist wel dat ik hier thuishoorde. Al-lemaal perfect normale mensen in normale kleren en met normale huizen en banen. We waren als een grote puzzel, grijs als de hemel en maakten samen een perfect normaal geheel. De mensen keken je neutraal, het grootste gedeelte van de tijd. Sommigen van hen glim-lachten geforceerd.

Sommigen glipten langs je, gingen dan zitten en keken je aan met een ‘oh, wat erg dat jij ook in deze kutbus zit en ik de laatste normale zitplek voor je heb ingepikt-blik’. De meesten staarden toch net over je schouder naar een vochtplek op een stoel of iets in die trant.

Maar wel vriendelijk, dat wel. En zo werd ik dus ook gedwongen om te gaan zitten op een plek waar niemand wilde, of misschien wel niet durfde te zitten. Ik liet me vallen op de koude bank, naast het raam, dat besloeg wanneer ik uitademde. Mijn spijkerbroek was weer af-gezakt maar ik zat nu met mijn kont tegen de bank, dus maakte het niet zoveel uit.

Er zaten twee jongens tegenover me. Een ervan ging gelukkig wel op in de mensenmassa. Hij was niet knap, niet lelijk maar gewoon een grijs puzzelstukje. Nadat ik wat in mijn tas gezocht had om te maskeren dat ik eigenlijk niet wist wat ik moest zeggen of doen besloot ik te kijken of ik heel misschien een gesprek zou kunnen voeren.

Net toen ik mijn mond open wilde doen kwam er een vrouw aan. Het was een lelijk oud takkewijf, met een kromme rug en neus, en scheve, gele tanden. Ze had een vaal, roze mantelpakje aan met een rok die net niet lang genoeg was om te verbergen dat ze vleeskleurige pantykousjes aanhad, die in haar been sneden. Ze keek de jongen net zo lang


33 november 2008

verbitterd en chagrijnig aan totdat hij de bood-schap doorkreeg en opstond, verderop aan een paal ging hangen en aan de klets raakte met een meisje dat er niet verregend uitzag. Aan het einde van elke zin raakte hij haar onderarm even aan en giechelde ze op een manier die zo stom klonk dat ik me uit wanhoop wendde tot de oude vrouw. Ze gaf me echter een norse blik en draaide haar hoofd naar rechts, om er vervolgens mee in haar tas te duiken. Ik deed

] SpraakmakendKoeneman “Wanneer wordt in het noorden het kortst gemopperd? In Februari, dat is de kort-ste maand.”

Aan het begin van een filosofieles noemt (natuurkunde en filosofie) de leraar C&M leerlingen dom. Happende V6-leerlinge (C&M) tegen dezelfde dyslectische leraar nadat hij ‘Foorbeeld’ op het bord schrijft “Wie is hier nu dom dan?”

hetzelfde en zocht haast wanhopig naar iets om te maken of in te lezen, maar de zoektocht was tevergeefs. Slapen wilde ik niet, dan voelde ik me veel te kwetsbaar. Hij keek me vragend aan en ik staarde naar mijn nagels. Moest ik dan echt een gesprek beginnen met met de jongen die ik het liefst wilde negeren?

-Wordt vervolgd-«


34 november 2008

Wil

jij r

uile

n?N

ikki

van

Lui

t

Hoe was jou dag vandaag? Moe van het leren, 7 uur lang uit je neus zitten te eten en te doen alsof je luistert?

Iedere dag is het weer een kwelling, met een grote rugzak op je rug stap je nog half in het donker op je fiets. Klaar om te beginnen aan een dag vol informatie waar je eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Op school aangekomen, na natuurlijk weer zo’n heerlijke regenbui op je hoofd te hebben gehad, zie je dat iedereen weer enorme zin heeft in deze dag! De bel gaat en je sleept je samen met vele andere leerlingen naar de eerste les. De hele dag door ben je bezig jezelf wakker te houden, en te doen alsof je ook maar enigszins zit op te letten.

Een hekel hebben wij er met z’n allen aan, weer naar school! Maar eigenlijk zouden we iedere dag moeten staan te springen om naar school te mogen, miljoenen kinderen zouden er alles voor over hebben om met ons te mogen ruilen! Zij kunnen niet naar school, moeten de hele dag werken om ook maar iets van eten op de plank te brengen.

Een goed voorbeeld hiervan is het land Ma-lawi. Veel kinderen daar gaan niet naar school, degenen die dat wel doen zitten soms wel met 200 leerlingen in een klas(even een kleine vergelijking, bij ons wordt er al gezeurd als we een klas hebben van 30 leerlingen). Van de kin-deren die naar school gaan maakt maar 20% de basisschool af, de meesten komen niet verder dan groep 5. De lessen op de school zijn erg slecht. Niet alleen door de grote klassen, maar ook doordat er geen goed lesmateriaal is en de scholen erg slecht te bereiken zijn.

Nu zou jij natuurlijk denken: Geen probleem, lekker toch, niet naar school, kunnen ze lekker relaxt op de bank hangen met een zak chips voor de tv. Maar zo werkt dat niet! In Malawi zijn vele oogsten mislukt, veel mensen lijden honger. De kinderen moeten dan ook de hele dag hard werken om brood op de plank te brengen.

Hier moet natuurlijk verandering in komen, daarom heeft de leerlingenraad besloten om dit jaar als goede doel Edukans te gaan doen. Edukans is niet zomaar een project waarbij we met z’n allen gaan proberen zo veel mogelijk geld op te halen. Eén leerling van onze school zal een week als verslaggever van onze school naar Malawi gaan! In deze week gaat hij/zij zo veel mogelijk meeleven met het leven de kinderen daar. Teruggekomen en bijgekomen van deze geweldige reis zal de leerling ons al-len natuurlijk uitgebreid verslag doen van deze reis, zodat wij met ons goed kunnen voorstel-len hoe het leven van de kinderen er daar uit ziet.

Maar door een groep van leerlingen daar naar-toe te sturen hebben we Malawi natuurlijk nog niet geholpen, om dat te kunnen doen hebben we veel geld nodig. En daar hebben we ook jou hulp bij nodig! De leerlingenraad is al bezig om allerlei acties te bedenken om geld op te halen, maar als jij nog leuke ideeën hebt zijn die natuurlijk altijd welkom! «


35 november 2008

Vliegende schotels en aliens vol liefde

Eline Tabak

Op 14 oktober zal de aarde kennismaken met de ‘Federation of Light’, heeft de Aus-tralische Blossom Goodchild (van beroep medium) ons allen verteld. Een groep aliens met alleen maar goede bedoelingen zal lan-den om de mensheid te helpen.

Ze komen in LIEFDE, ze komen in VREDE: om de wereld te helpen, niet om hem over te ne-men of te vernietigen… Nee, ze komen om ons hoop te geven. En dan wel op het zuidelijk halfrond, Alabama. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar volgens mij ligt de staat Ala-bama toch echt op het noordelijk halfrond. Maar het antwoord is simpel –in de oude tijden was het wel zo. En omdat het aliens zijn, zul-len ze ons in een ruimteschip begroeten. Een ruimteschip van groot formaat. Ja, that’s what she said. Ondertussen is 14 oktober voorbij en hebben we nog geen ruimteschip gezien. (Ik heb ook met regelmaat naar buiten gekeken of er een ruimteschip vloog, klaar om te landen. Maar in plaats van vliegende schotels kreeg ik vliegende boterhammen te zien. Rare bruggers ook.) Zelfs de vijf dagen erna–want dan konden de aliens ook nog komen–zijn er geen ruimte-schepen van mythische proporties neergedaald. Oké, dat is gelogen, tussen 14 en 19 okto-ber zijn er weer tientallen UFO waarnemingen gedaan. Jammer genoeg waren geen van deze vliegende schotels onderdeel van de Lich-tfederatie, want er zijn nog geen wereldwijde berichten van LIEFDE en VREDE verzonden.

Blossom Goodchild heeft al op de zestiende oktober haar excuses op youtube aangeboden. Een klein blond vrouwtje dat mistroostig op haar bed zit om te vertellen dat haar beloftes van goedgezinde ET’s toch niet waar bleken te zijn. Tot mijn verbazing kwam deze vrouw niet regelrecht uit een Harry Potter film, al zou je dat met haar naam en beroep toch wel verwa-chten. Maar laat dit vooral niet betekenen dat je de

hoop moet opgeven! Er zijn nu al weer verhalen van een Italiaans medium die vanaf het begin niet geloofde dat het de goede datum was, en dat het enorme schip alsnog zal komen om ons LIEFDE en VREDE te geven. Misschien deze keer zonder hoofdletters.

Hoe dan ook, je kunt niet ontkennen dat deze liefhebbende aliens een mooie verandering zijn van de normale doemscenario’s die je elke keer weer te horen krijgt. We zitten nu al jaren op het einde van de Mayakalender te wachten en de natuurramp die het met zich meebrengt: tot nu toe heeft er elke keer dat de grote cyclus (zo’n 5125 jaar) van deze kalender is afgelopen een grote natuurramp plaatsgevon-den. Nu maar wachten op wat het zal worden. Een zondvloed? The Day After Tomorrow maar dan in het echt? Dan heb je nog het gevaar van een zwart gat dat ons allemaal zal opslokken. Een recent voorbeeld is de deeltjesversneller. Een 27 kilometer lang apparaat in Zwitserland dat ons meer informatie over het ontstaan van het universum zou moeten geven door het nabootsen van de oerknal, kan allemaal zwarte gaten veroorzaken. Zeg maar ‘dag’ tegen de mensheid! Natuurlijk kan de verplichte dood en verdoemenis ook van buiten komen. Meteoren, sterren (zie de Gliese 710, klinkt misschien niet zo dodelijk, maar dat is het wel) en soms complete sterrenstelsels komen massaal op ons af om er een lekkere puinhoop van te maken. En we moeten vooral niet vergeten dat niet alle aliens ons met een ‘live long and prosper’ zullen begroeten. Denk aan de aliens in Mars Attacks! Ze zeiden weliswaar dat ze in vrede kwamen, maar de pistolen werden wel erg snel getrokken…Het komt erop neer dat er altijd wel mensen zullen zijn die van een sterk verhaal of twee houden. En degene die er dan ook met hart en ziel in gelooft. Alleen kunnen die verhalen zich wel heel makkelijk uitbreiden. In de tussentijd, blijf kijken of je mysterieuze dingen in de lucht ziet, en bezoek voor een lach deze sites: www.exitmundi.nl en www.niburu.nl. «

] SpraakmakendV6-er in discussie over boek met Knegt “Dit zijn geen ezelsoren.” Knegt “Dat klopt, maar toch zie ik ezelsoren.” Leerling “Wat ben jij chagerijnig zeg, heeft je tampon een kort lontje ofzo?”


36 november 2008

Rod

dels

Van

onz

e ro

ddel

reda

ctie

Het nieuwe schooljaar is weer begonnen, dus tijd voor nieuwe roddels. Bloeien er romanc-es op in je nieuwe klas? Lees verder en kom het allemaal te weten!

Berith Balfort(B1A) schijnt verliefd te zijn op Chris Kapingaa(B1A). Zal deze liefde beantwoord worden? De kans is groot… Ian Krips(1e) schijnt ook een vriendinnetje te heb-ben. Hij durft zelfs niet tegen zijn grote broer te zeggen wie het nou eigenlijk is, en tot nu toe is zijn liefje onzichtbaar.

Ander nieuws uit de brugklas kwam ons ter ore op een wel heel creative manier. In de ‘Scoolbus vonden wij een exclusieve foto van Marc Nijstad (B1A) met niemand minder dan Paris Hilton! Peter de Vos lijkt een oogje te hebben op Jackie Klaster. Of deze liefde wederzijds is, is echter nog niet bekend… Bradley heeft een andere seksuele voorkeur dan dat velen verwachten. Dit vooral on-verwacht door zijn ex-vriendinnetje Linzy Sieljes(V2).

Dan nu nieuws uit de bovenbouw. Tijdens de banduren schijnt Thijs Moleman(V4) toch wel erg close te zijn met Susanne Hoorn(V4). Buiten de banduren schijnen ze te doen alsof ze elkaar niet kennen, maar ondertussen… Ook is de mysterieuze roddel binnengekomen dat Nick Lier met een schaap zou hebben gezoend. Van Nick zijn wel vaker vreemde geruchten gekomen. We herinneren jullie graag aan de keiharde boterhammen op het plafond in lokaal 120, vorig jaar rond deze tijd ontdekt.

Verder schijnt ene Kirsten(V4) te vallen op Tim Veenema(V4). Zal deze liefde beant-woord worden? Amarins Nonhebel(V4) lijkt een mysterieuze minnaar te hebben. Waar deze vandaan komt, of wie dit dan ook mag zijn, weten we verder niet… Ondertussen heeft Jur-jen Hempen(V4) een vriendschappelijke relatie met Amarins, maar met haar kont is het een heel ander verhaal… Iets intiemer om maar zo te zeggen.

Ook zijn er een boel roddels binnengekomen over Cyra Lübbers(V4). Zij zit hier nog maar net op school, maar schijnt al een boel mensen hebben leren kennen. Ze heeft onder andere met Dennis Pama, Djurre Nijp(H4), Albert-Jan Steendam(H4) en Jon Elling (Randweg) gezoend. Het gerucht gaat ook dat zij met enkelen het bed heeft gedeeld. Dit alles in het nog maar jonge schooljaar? Op het moment heeft ze een relatie met Jon (helaas voor Naomi Kok(H4)), maar daar schijnt Albert-Jan dan nog weer niks van af te weten…

Ook Marcella Pama(V4) schijnt zich flink te laten hebben gaan in het Ruinerwoldse Klok. Zij heeft daar met Laurent Arrabito(V4), Rob-bert de Keizer, Davy Lavet en Sil Kreulen(V5) gezoend. Laurent weet hier nog niks van af, bij deze is hij ook ingelicht. Met Robbert was het van te voren al duidelijk dat zij zouden gaan zoenen. Davy Lavet vindt Marcella erg leuk. Nu nog steeds?

Verder schijnt Robbert de Keizer ook een oogje te hebben op Limke Strikkers(H4). Of was het nou Loesje(H4)?

In de vijfde klas dacht iedereen dat Leonie de Boer (V5) eerst voor Simon Poortman(V5) ging, maar ze is later toch op Sebastiaan van der Weide(V4) overgestapt.

Aline Pit(V5) schijnt een oogje te hebben op Martin Westenbrink(H5). Hij is zelfs al bij haar thuis geweest, en er komt een leuke date voor ze aan, in Klok…

Joël Nicola heeft een oogje op Rozemarijn Logtenberg (beide V6). Hij zat eerst behoorlijk achter haar aan, tot hij erachter kwam dat zij toch nog niet geheel op hetzelfde niveau zat. Met deze kennis heeft hij haar links laten lig-gen. Maar, Rozemarijn hield vol, en nu lijkt het er toch op dat Joël nog enigszins interesse in haar heeft…Dat was het voor deze keer. We hadden toch wel wat meer liefde verwacht in de onder-bouw! Heb je nog een nieuwtje gehoord? Onze brievenbus hangt naast het conciërge hok. Zilverkleurig, niet te missen! «

Documents

Scool - november 2008