n i c h o l a s

sparks OD PIERWSZEGO

WEJRZENIA

Tego autora

PAMIĘTNIK

JESIENNA MIŁOŚĆ

NA RATUNEK

NA ZAKRĘCIE

NOCE W RODANTHE

ANIOŁ STRÓŻ

ŚLUB

TRZY TYGODNIE Z MOIM BRATEM

PRAWDZIWY CUD

OD PIERWSZEGO WEJRZENIA

LIST W BUTELCE

I WCIĄŻ JĄ KOCHAM

WYBÓR

Wkrótce

SZCZĘŚCIARZ

Oficjalna strona internetowa Nicholasa Sparksa www. nicholassparks. com

nicholas

sparks OD PIERWSZEGO

WEJRZENIA

z angielskiego przełożyła ELŻBIETA ZYCHOWICZ

10006142

Tytuł oryginału: AT FIRST SIGHT

Copyright © Nicholas Sparks 2005 Ali rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2007

Polish translation copyright © Elżbieta Zychowicz 2007

Redakcja: Barbara Nowak

Zdjęcie na okładce: Masterfile

Projekt graficzny okładki i serii: Andrzej Kuryłowicz

Skład: Laguna

ISBN 978-83-7359-545-3

Dystrybucja Firma Księgarska Jacek Olesiejuk

Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. t. /f. 022-535-0557, 022-721-3011/7007/7009

www. olesiejuk. pl

Sprzedaż wysyłkowa - księgarnie internetowe www. merlin. pl

www. empik. com www. ksiazki. wp. pl

WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ

Wiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954 Warszawa

Dedykuję tę powieść Milesowi, Ryanowi, Landonowi, Lexie

i Savannah

Podziękowania

Za tę książkę muszę szczególnie podziękować mojej żonie Cathy. Nie tylko była dla mnie inspiracją przy tworzeniu postaci Lexie, lecz wykazywała zdumiewającą cierpliwość podczas pisania przeze mnie powieści. Codziennie budzę się ze świadomością, że jestem wielkim szczęściarzem, mając taką żonę.

Następnie moim dzieciom — Milesowi, Ryanowi, Landonowi, Lexie i Savannah — które nigdy nie pozwalają mi zapomnieć, że chociaż jestem pisarzem, to przede wszystkim jestem ojcem.

Theresa Park, moja agentka, zasługuje na szczere podzięko­wania za to, że pozwala, bym suszył jej głowę, ilekroć przyjdzie mi ochota. Ale, co najważniejsze, zawsze świetnie wie, co po­wiedzieć, kiedy sytuacja staje się trudna. Praca z nią to prawdziwy uśmiech losu.

Jamie Raab, redaktorka, dawno już zyskała moją dozgonną wdzięczność. Jest nie tylko wnikliwa, lecz również przemiła, i bez niej nie udałoby mi się napisać tej książki.

Lany Kirshbaum, który tak znakomicie kierował Time Warner Hook Group, odchodzi do nowej pracy, ale na pożegnanie pragnę wyrazić moje wielkie uznanie dla niego. Zdaję sobie sprawę, że była to trudna decyzja, lecz z pewnością wiesz, co jest dla ciebie najlepsze. Praca z tobą była dla mnie zaszczytem i chciałbym

7

życzyć ci powodzenia we wszystkim, co będziesz robił w przy­szłości.

Maureen Egan, kolejna ważna osoba w Time Warner Book Group, zawsze była fantastyczna. Jest ogromnie inteligentna i cenię każdą wspólnie spędzoną chwilę.

Denise Di Novi, moja święta patronka w świecie Hollywood, jest i zawsze była darem niebios w moim życiu.

Howie Sanders i Dave Park, moi agenci w UTA, nieustannie o mnie dbają i cieszę się, że mogę z nimi współpracować.

Jennifer Romanello i Edna Farley, specjalistki od promocji moich książek, są rewelacyjne. To po prostu skarby i dzięki nim wciąż mogę wyjeżdżać i spotykać się z moimi czytelnikami.

Lynn Harris i Mark Johnson, odpowiedzialni za Pamiętnik, są i na zawsze pozostaną moimi przyjaciółmi.

Scott Schwimer, mój prawnik, jest nie tylko życzliwym czło­wiekiem, lecz w absolutnie wyjątkowy, profesjonalny sposób potrafi zawrzeć każdą umowę.

Flag (świetne okładki do moich książek), Harvey-Jane Kowal (część pracy redaktorskiej), Shannon 0'Keefe, Sharon Krassney i Julie Barer — również zasługują na moją wdzięczność.

Podziękowania należą się jeszcze kilku osobom. Zacznę od doktora Roba Pattersona, który wyjaśnił mi problem zespołu taśm owodniowych. Tylko dzięki niemu udało mi się cokolwiek zro­zumieć. Za ewentualne błędy wyłącznie ja ponoszę odpowiedzial­ność. Dziękuję Toddowi Edwardsowi, który uratował tę powieść z twardego dysku, kiedy mój komputer uległ awarii; mogę tylko powiedzieć, że cieszę się, iż był w pobliżu.

Wreszcie pragnę podziękować Dave'owi Simpsonowi, Phile-monowi Grayowi, Slade'owi Trabucco i biegaczom ze szkoły średniej w New Bern oraz TRACK EC (programu olimpijskiego dla juniorów), których miałem przyjemność poznać i trenować. Dzięki za to, że daliście z siebie wszystko.

•

Prolog

Luty 2005

Czy miłość od pierwszego wejrzenia jest naprawdę mo­żliwa?

Siedząc na kanapie w salonie, zastanawiał się nad tym chyba już po raz setny. Za oknem dawno zaszło zimowe słońce, świat tonął w szarawej mgle, panowała zupełna cisza, jeśli nie liczyć cichego stukania gałęzi o szybę. A jednak nie był sam. Podniósł się i przeszedł korytarzem, by do niej zajrzeć. Gdy się jej przypatrywał, przeszło mu przez myśl, by położyć się obok, choćby tylko po to, żeby mieć pretekst do zamknięcia oczu. Dobrze zrobiłby mu odpoczynek, ale nie chciał ryzykować, że zaśnie. Jeszcze nie teraz. Gdy tak na nią patrzył, lekko zmieniła pozycję, a jego myśli powędrowały w przeszłość. Kolejny raz pomyś­lał o drodze, która ich połączyła. Kim był wtedy? I kim jest teraz? Pozornie pytania wydawały się łatwe. Ma na imię Jeremy, czterdzieści dwa lata, jego ojciec jest Irlandczykiem, a matka Włoszką, utrzymuje się z pisania artykułów do czasopism. Takich odpowiedzi udzieliłby, gdyby go spytano. Jakkolwiek były prawdziwe, czasami myślał, że może po-

9

winien dodać coś więcej. Czy powinien na przykład nad­mienić, że pięć lat temu wyjechał do Karoliny Północnej, by zbadać tajemnicze zjawisko? Że tamtego roku zako­chał się nie jeden, lecz dwa razy? Albo że te piękne wspomnienia są nierozerwalnie splecione ze smutnymi i że nawet w tej chwili nie jest pewien, które z nich przetrwają.

Okręcił się na pięcie w progu sypialni i ruszył z powrotem do salonu. Mimo że nie rozpamiętywał tamtych wydarzeń z przeszłości, nie unikał też myślenia o nich. Nie mógł już wymazać tego rozdziału swego życia ani zmienić daty urodzenia. Chociaż zdarzały się chwile, kiedy żałował, że nie może cofnąć wskazówek zegara i wyeliminować całego smutku, miał przeczucie, że gdyby to zrobił, radość również byłaby mniejsza. A tego nie potrafił sobie wyobrazić.

Zdał sobie sprawę, że wspomnienie tamtej nocy, którą spędził na cmentarzu z Lexie, nawiedza go wśród najgłęb­szych ciemności. Nocy, gdy zobaczył niesamowite światła, które przyjechał zbadać aż z Nowego Jorku. Wtedy po raz pierwszy uświadomił sobie, ile znaczy dla niego Lexie. Kiedy czekali w mroku na pojawienie się świateł, Lexie opowiedziała mu swoją historię. Wyjawiła mu, że straciła matkę i ojca, gdy była małym dzieckiem. Jeremy już o tym wiedział, nie wiedział natomiast, że po upływie kilku lat od wypadku zaczęły dręczyć ją koszmary nocne. Przerażające, powtarzające się sny, w których była świadkiem śmierci rodziców. Jej babka Doris, której nie przychodził do głowy żaden inny pomysł, zabrała ją w końcu na cmentarz, by pokazać jej tajemnicze światła. Dla małego dziecka światła były cudowne, niebiańskie, i Lexie natychmiast uznała je za duchy swoich rodziców. Było to coś, w co chciała uwierzyć, i od tej pory nigdy więcej nie prześladowały jej zmory.

10

Jeremy'ego wzruszyła jej opowieść, bolesna strata i potęga niewinnej wiary. Ale później, tej samej nocy, gdy on sam również zobaczył światła, spytał Lexie, co o nich myśli, czym są naprawdę. Pochyliła się do przodu i odparła szep­tem: „To byli moi rodzice. Pewnie chcieli cię poznać".

To właśnie wtedy poczuł, że pragnie wziąć ją w ramiona. Już dawno określił ten moment jako kamień milowy, chwilę, w której zakochał się w Lexie i nigdy już nie przestał jej kochać.

Na zewnątrz zerwał się znowu lutowy wiatr. Jeremy nie mógł przebić wzrokiem nieprzeniknionych ciemności, po­łożył się więc na kanapie ze znużonym westchnieniem, czując, jak siła wydarzeń tamtego roku cofa go w czasie. Mógł odpędzić te wspomnienia, lecz utkwiwszy wzrok w suficie, pozwolił im wrócić. Zawsze pozwalał im wracać.

Pamiętał, co zdarzyło się potem.

Rozdział pierwszy

Pięć lat wcześniej Nomy Jork, 2000

— Widzisz, jakie to proste — powiedział Alvin. — Naj­pierw poznajesz miłą dziewczynę, a potem spotykasz się z nią przez jakiś czas, by się przekonać, czy ważne są dla was te same wartości. Czy zgadzacie się co do decyzji „to jest nasze życie i spędzimy je razem". No wiesz, roz­mawiacie o tym, którą rodzinę będziecie odwiedzać na święta, czy chcecie zamieszkać w domu, czy w mieszkaniu, czy kupicie sobie psa, czy kota, kto pierwszy będzie brał rano prysznic, kiedy wciąż jeszcze jest dużo gorącej wody. Jeśli w dalszym ciągu jesteście zgodni, bierzecie ślub. Nadążasz?

— Nadążam — odparł Jeremy. W chłodne sobotnie popołudnie w lutym Jeremy Marsh

i Alvin Bernstein stali w mieszkaniu Jeremy'ego na Upper West Side. Pakowali jego rzeczy od kilku godzin, wszędzie były kartony. Niektóre, już pełne, stały przy drzwiach, gotowe do wyniesienia do wozu do przeprowadzek; inne były zapakowane częściowo. Ogólnie rzecz biorąc, miesz-

13

kanie wyglądało, jakby przez drzwi wpadł diabeł tasmański, urządził sobie balangę, a następnie wyniósł się, gdy nie zostało już nic do zniszczenia. Jeremy nie mógł uwierzyć, ile rupieci nagromadził przez lata, co zresztą wytykała mu przez cały ranek jego narzeczona Lexie Darnell. Przed dwudziestoma minutami sfrustrowana Lexie złapała się za głowę i wyszła na lunch z przyszłą teściową, po raz pierwszy zostawiając Jeremy'ego i Alvina samych.

— A twoim zdaniem co ty, u licha, robisz? — naciskał Alvin.

— To, co właśnie powiedziałeś. — Nie, wcale nie. Przewróciłeś wszystko do góry noga­

mi. Przechodzisz od razu do najważniejszego: „Ślubuję", zanim w ogóle zastanowiłeś się, czy do siebie pasujecie. Ledwie znasz Lexie.

Jeremy włożył do kartonu zawartość kolejnej szuflady z odzieżą, marząc, by Alvin zmienił temat.

— Znam ją. Alvin zaczął przerzucać papiery na biurku Jeremy'ego,

a następnie wrzucił całą stertę do tego samego pudła, które ładował Jeremy. Jako przyjaciel Jeremy'ego nie miał obiek­cji, by wyrazić bez ogródek swoje zdanie.

— Staram się po prostu być szczery i powinieneś wie­dzieć, że również cała twoja rodzina od kilku tygodni martwi się tym, o czym teraz mówię. Chodzi o to, że za mało wiesz o Lexie, by się przeprowadzić do Boone Creek, nie wspo­minając już o małżeństwie. Spędziłeś z tą kobietą zaledwie weekend. To inna sytuacja niż kiedyś z Marią — dodał, mając na myśli byłą żonę Jeremy'ego. — Pamiętaj, że ja znałem Marię znacznie lepiej niż ty Lexie, ale nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że to wystarczy, by się z nią ożenić.

Jeremy wyjął papiery z pudła i położył je z powrotem na

14

biurku, przypominając sobie, że Alvin był w przyjacielskich stosunkach z Marią, zanim jeszcze on sam ją spotkał. Zresztą nadal się z nią przyjaźni.

— I co z tego? — Co z tego? A gdybym to ja zrobił coś takiego?

Gdybym to ja przyszedł do ciebie i powiedział, że poznałem wspaniałą kobietę, rezygnuję z kariery, rzucam przyjaciół oraz rodzinę i przenoszę się na Południe, by się z nią ożenić? Na przykład z tamtą dziewczyną... jak ona ma na imię... Rachel?

Rachel pracowała w restauracji babki Lexie. Alvin przy­stawiał się do niej podczas swojej krótkiej wizyty w Boone Creek, posuwając się nawet do zaproszenia jej do Nowego Jorku.

— Ucieszyłbym się i życzyłbym ci szczęścia. — Daj spokój. Nie pamiętasz, jak zareagowałeś, kiedy

chciałem ożenić się z Evą? — Pamiętam. Ale to zupełnie coś innego. — Jasne, przyswajam. Ponieważ jesteś dojrzalszy ode

mnie. — Owszem, poza tym Eva nie była raczej typem żony. To prawda, przyznał Alvin. Lexie była małomiasteczkową

bibliotekarką na wiejskim Południu, kobietą, która miała nadzieję założyć rodzinę, natomiast Eva pracowała w salonie tatuażu w Jersey City. Większość tatuaży na rękach Alvina była jej dziełem, zresztą również większość kolczyków w jego uszach. Wyglądał przez to, jakby wypuszczono go przed chwilą z więzienia. Ale nie to mu przeszkadzało, ich związek rozpadł się, ponieważ Eva zapomniała wspomnieć o pewnym drobiazgu, a mianowicie, że mieszka z przyja­cielem.

— Nawet Maria uważa, że to szaleństwo.

15

— Powiedziałeś Marii? — Jasne, że tak. Rozmawiamy o wszystkim. — Cieszę się, że jesteś tak blisko z moją byłą żoną. Ale

to nie jej sprawa. Ani twoja. — Po prostu próbuję przemówić ci do rozsądku. To się

dzieje zbyt prędko. Nie znasz Lexie. — Dlaczego w kółko to powtarzasz? — Będę powtarzał to dopóty, dopóki w końcu nie przy­

znasz, że jesteście właściwie dwojgiem obcych dla siebie ludzi.

Alvin, podobnie jak pięciu starszych braci Jeremy'ego, nigdy nie potrafił zmienić tematu. Ten facet przypomina psa, który nie chce wypuścić z pyska kości, pomyślał Jeremy.

— Lexie nie jest dla mnie obcą osobą. — Nie? Wobec tego jak brzmi jej drugie imię? Jeremy zamrugał powiekami. — Co to ma do rzeczy? — Nic. Ale czy nie wydaje ci się, że skoro zamierzasz

się z nią ożenić, odpowiedź na to pytanie nie powinna nastręczać ci trudności?

Jeremy otworzył usta, by mu odpowiedzieć, lecz uświa­domił sobie, że nie zna drugiego imienia Lexie. Nigdy mu nie powiedziała, a on nie pytał. Alvin, wyczuwając, że wreszcie przyszpilił swojego karmiącego się złudzeniami przyjaciela, nie dawał za wygraną.

— No a jeśli chodzi o istotne sprawy? Jaki był jej przedmiot kierunkowy na studiach? Z kim się przyjaźniła w college'u? Jaki jest jej ulubiony kolor? Czy lubi pieczywo białe, czy razowe? Jaki jest jej ulubiony film lub program telewizyjny? Którego autora najbardziej ceni? Czy wiesz chociaż, ile ma lat?

— Jest po trzydziestce — odparł Jeremy.

16

— Po trzydziestce? Tyle to i ja mógłbym ci powiedzieć. — Jestem prawie pewny, że ma trzydzieści jeden lat. — Jesteś prawie pewny? Czy ty w ogóle słyszysz, co

mówisz? To naprawdę idiotyczne. Nie możesz żenić się z kimś, o kim nie wiesz nawet, ile ma lat.

Jeremy otworzył kolejną szufladę i opróżnił ją do następ­nego pudła, wiedząc, że Alvin trafił w sedno, lecz nie chcąc się do tego przyznać. Odetchnął głęboko.

— Myślałem, że cieszysz się, iż nareszcie kogoś znalaz­łem — powiedział.

— Owszem, cieszę się. Nie przypuszczałem jednak, że wyjedziesz z Nowego Jorku i zdecydujesz się ją poślubić. Myślałem, że żartujesz. Wiesz, że uważam ją za wspaniałą osobę. I jest taka rzeczywiście, jeśli więc za rok lub dwa będziesz traktował ją równie poważnie, sam poprowadzę cię z nią do ołtarza. Po prostu zbytnio wszystko przy­śpieszasz, zupełnie bez powodu.

Jeremy odwrócił się do okna. Za szybą widział szare, pokryte sadzą cegły i prostokątne okna sąsiedniego budynku. Za nimi przesuwały się ludzkie cienie — kobieta rozmawia­jąca przez telefon, mężczyzna owinięty ręcznikiem, zdąża­jący do łazienki, jeszcze jedna kobieta, prasująca i jedno­cześnie oglądająca telewizję. Przez cały czas, kiedy tu mieszkał, nie zamienił z nimi słowa poza „dzień dobry".

— Lexie jest w ciąży — rzekł w końcu. Przez chwilę Alvin myślał, że się przesłyszał. Dopiero

gdy dostrzegł wyraz twarzy przyjaciela, zdał sobie sprawę, że Jeremy bynajmniej nie żartuje.

— W ciąży? — To dziewczynka. Alvin opadł ciężko na łóżko, jak gdyby nagle ugięły się

pod nim nogi.

17

— Dlaczego mi nie powiedziałeś? Jeremy wzruszył ramionami. — Lexie prosiła mnie, bym na razie nikomu nie mówił.

Toteż dochowaj tajemnicy, dobrze? — Tak — odparł Alvin wyraźnie oszołomiony. — Jasne. — I jeszcze jedno. Alvin podniósł głowę, spoglądając na Jeremy'ego, który

położył mu dłoń na ramieniu. — Chciałbym, żebyś został moim drużbą.

Jak to się stało? Gdy nazajutrz spacerował z Lexie, która zwiedzała sklep

z zabawkami FAO Schwarz, ciągle miał problem z od­powiedzią na to pytanie. Nie miał na myśli ciąży. Tamtą noc będzie zapewne pamiętał do końca życia. Mimo że wobec Alvina nadrabiał miną, czasami miał wrażenie, że gra rolę w jakiejś komedii romantycznej, kręconej z myślą o tym, by zadowolić widzów. Takiej, w której wszystko jest możliwe i nic nie jest pewne, dopóki nie wyświetlą się końcowe napisy.

Przecież to, co mu się trafiło, nie zdarza się często. Właściwie wydawało się kompletnie nierealne. Kto po­dróżuje do małego miasteczka, by napisać artykuł dla „Scientific American", spotyka małomiasteczkową biblio­tekarkę i po kilku dniach kompletnie traci dla niej głowę? Kto postanawia zrezygnować z szansy telewizji śniadaniowej i z życia w Nowym Jorku po to, by przenieść się do Boone Creek w Karolinie Północnej, miasteczka, które jest jedynie maleńką kropką na mapie?

Tak wiele pytań dzisiaj. To nie to, że miał wątpliwości i zastanawiał się, co z tym

18

fantem zrobić. Prawdę mówiąc, gdy przyglądał się, jak Lexie przerzuca sterty figurek GI Joe i lalek Barbie — chcia­ła sprawić prezentami niespodziankę jego licznym bratan­kom i bratanicom, w nadziei, że wywrze dobre wrażenie — utwierdzał się w przekonaniu, że podjął właściwą decyzję. Uśmiechnął się, wyobrażając sobie, jakie życie będzie pro­wadził. Spokojne kolacje, romantyczne spacery, chichoty i przytulanie się przed telewizorem. Wspaniałe rzeczy, dla których warto żyć. Nie był na tyle naiwny, by wierzyć, że nigdy się z Lexie nie posprzeczają czy ostro nie pokłócą, miał jednak pewność, iż pomyślnie przepłyną przez wzbu­rzone wody, uświadamiając sobie w końcu, że są idealnie dobrani. Ogólnie biorąc, życie będzie cudowne.

Ale gdy Lexie krążyła po sklepie, nie zwracając na niego uwagi, bez reszty pochłonięta swoimi poszukiwaniami, Jeremy zagapił się na inną parę, stojącą obok sterty pluszo­wych zabawek. Właściwie trudno ich było nie zauważyć. Oboje byli tuż po trzydziestce, świetnie ubrani, on na oko mógłby być bankierem inwestycyjnym, natomiast jego żona sprawiała wrażenie osoby, która każde popołudnie spędza w Bloomingdale. Byli objuczeni mnóstwem zakupów z mnó­stwa innych sklepów. Pierścionek na jej palcu miał brylant wielkości szklanej kulki do gry — znacznie większy od brylantu w zaręczynowym pierścionku, który Jeremy właśnie kupił dla Lexie. Obserwując ich, Jeremy nie miał najmniej­szej wątpliwości, że zwykle podczas tego rodzaju eskapad towarzyszyła im niania, po prostu dlatego, że wydawali się kompletnie oszołomieni całą sytuacją i zupełnie sobie z nią nie radzili.

Niemowlę w spacerówce płakało, był to ten rodzaj prze­raźliwego wycia, od którego niemal pękają szyby. Inni klienci sklepu zatrzymywali się jak wryci. Dokładnie w tym

19

samym czasie starszy braciszek dziewczynki może cztero­letni — zaczął krzyczeć chyba jeszcze głośniej i nagle rzucił się na posadzkę. Rodzice mieli przestraszone miny niczym żołnierze pod ostrzałem, cierpiący na nerwicę fron­tową, i trudno było nie zauważyć ich podkrążonych oczu i bladości twarzy. Mimo nienagannego wyglądu najwyraźniej byli u kresu wytrzymałości. Matka wyjęła w końcu dziecko z wózka i przytuliła je, tymczasem mąż pochylił się ku niej, poklepując niemowlę po pleckach.

— Nie widzisz, że próbuję ją uspokoić? warknęła kobieta. — Zajmij się raczej Elliotem!

Zbesztany mężczyzna pochylił się nad synem, który wierzgał nogami i walił piętami w posadzkę, doprowadzając matkę do wściekłości.

— Natychmiast przestań wrzeszczeć! — rzekł surowo, grożąc mu palcem.

Ach, jasne, pomyślał Jeremy. Jak gdyby to mogło odnieść jakikolwiek skutek.

Elliot spurpurowiał, w dalszym ciągu wijąc się jak piskorz na podłodze.

W tym momencie Lexie przerwała swoje poszukiwania i skupiła uwagę na tamtym małżeństwie. Jeremy'emu prze­szło przez myśl, że takim spojrzeniem mierzy się kobietę koszącą trawnik w bikini, rodzaj widowiska, jakiego nie sposób pominąć. Wrzeszczało niemowlę, wrzeszczał Elliot, wrzeszczała żona na męża, żeby coś zrobił, na co mąż odwrzaskiwał, że próbuje. Wokół szczęśliwej rodzinki ze­brał się spory tłum. Kobiety przyglądały się im na poły z wdzięcznością, na poły ze współczuciem. Wdzięczne, że nie przydarza się to im, lecz zdając sobie dokładnie spra­wę — najprawdopodobniej na podstawie własnego doświad­czenia — przez co przechodzą młodzi ludzie. Z kolei

20 •

mężczyźni nie pragnęli chyba niczego więcej, jak tylko uciec jak najdalej od tego nieopisanego harmidru.

Elliot walił głową w podłogę, krzycząc, o ile to możliwe, coraz głośniej.

— Po prostu chodźmy! — powiedziała w końcu ostrym tonem kobieta.

— Nie sądzisz, że właśnie to usiłuję zrobić? — burknął z rozdrażnieniem mężczyzna.

— Podnieś go. — Próbuję! — krzyknął zniecierpliwiony. Elliot nie chciał mieć nic wspólnego z ojcem. Gdy

mężczyzna w końcu go złapał, chłopiec wił się jak roz­wścieczony wąż. Rzucał głową z boku na bok, nawet na chwilę nie przestawał wierzgać nogami. Czoło ojca zrosił pot, krzywił się z wysiłku, natomiast Elliot zdawał się rosnąć w oczach, miniatura Hulka, rozdymająca się ze złości.

Jakimś cudem objuczonym zakupami rodzicom udawało się posuwać do przodu, pchając wózek i nie wypuszczając z objęć dzieci. Gapie rozstąpili się niczym Morze Czerwone przed zbliżającym się Mojżeszem i w końcu cała rodzina zniknęła z pola widzenia, cichnący płacz był jedynym świadectwem, że w ogóle tutaj byli.

Tłum zaczął się rozpraszać, lecz Jeremy i Lexie w dalszym ciągu stali jak wrośnięci w ziemię.

— Nieszczęśnicy — rzekł Jeremy, ogarnięty nagłym przestrachem, czy właśnie tak będzie wyglądało jego życie za parę lat.

— Jakbym nie wiedziała — zgodziła się Lexie, obawiając się chyba tego samego.

Jeremy stał zagapiony, mimo że krzyki całkiem ustały — rodzina najwyraźniej wyszła ze sklepu.

21

— Nasze dziecko nigdy nie będzie dostawało takich napadów złości — oświadczył.

— Nigdy. — Świadomie lub nieświadomie Lexie po­łożyła dłoń na brzuchu. — To zdecydowanie nie było normalne.

— A rodzice wyraźnie nie mieli pojęcia, co zrobić — dodał Jeremy. — Zwróciłaś uwagę, jak próbował przemówić do syna? Jakby był w sali konferencyjnej.

— Idiotyczne. — Lexie pokiwała głową. — I jakim tonem się do siebie odzywali? Dzieci wyczuwają napięcie. Nic dziwnego, że rodzice nie mogli nad nimi zapanować.

— Nie wiedzieli chyba, jak się zachować. — Rzeczywiście chyba nie. — Jak to możliwe? — Może po prostu są zbyt pochłonięci własnym życiem,

by poświęcać wystarczająco dużo czasu dzieciom. Jeremy, wciąż nie ruszając się z miejsca, przyglądał się,

jak odchodzi ostatni z gapiów. — Tak, to zdecydowanie nie było normalne — powtórzył

słowa Lexie. — Jestem o tym absolutnie przekonana.

Dobrze, a więc oboje się oszukiwali. W głębi serca Jeremy był tego świadom, zresztą podobnie jak Lexie, ale łatwiej było udawać, że im nigdy nie przydarzy się taka sytuacja, jakiej byli przed chwilą świadkami. Ponieważ będą lepiej przygotowani. Bardziej oddani. Milsi i cierpliwsi. Bardziej kochający.

A dziecko... cóż, ich córeczka będzie dobrze się rozwijała w otoczeniu, jakie jej stworzą razem z Lexie. Co do tego nie ma wątpliwości. Jako niemowlę będzie przesypiała całe

22 •

noce; jako szkrab uczący się chodzić będzie zachwycała ponadprzeciętnymi zdolnościami motorycznymi i bardzo wcześnie zacznie mówić. W pięknym stylu ominie pola minowe wieku dojrzewania, będzie trzymała się z daleka od narkotyków i patrzyła niechętnie na filmy dozwolone od lat osiemnastu. Zanim opuści dom, będzie kulturalną, dobrze wychowaną młodą damą z ocenami dość wysokimi, by dostać się na Uniwersytet Harvarda, mistrzynią Stanów Zjednoczonych w pływaniu, a mimo to znajdzie czas, aby pracować w charakterze wolontariuszki dla organizacji Ha­bitat for Humanity.

Jeremy uczepił się kurczowo tego marzenia, lecz po chwili przygarbił się bezsilnie. Mimo że miał zerowe doświadczenie rodzicielskie, zdawał sobie sprawę, że nie będzie to takie łatwe. Poza tym wybiegał myślami o wiele za daleko.

Po upływie godziny siedzieli na tylnym siedzeniu tak­sówki, utknąwszy w korku w drodze do Queens. Lexie przeglądała kupiony przed chwilą poradnik Czego się spo­dziewać, kiedy się spodziewasz, Jeremy zaś obserwował świat za szybami. Był to ich ostatni wieczór w Nowym Jorku — Jeremy przywiózł tutaj Lexie, by poznała jego rodzinę — i rodzice zaplanowali małe spotkanie w swoim domu w Queens. Rzecz jasna „małe" było pojęciem względ­nym, ponieważ biorąc pod uwagę, że miało przyjechać pięciu braci Jeremy'ego z żonami oraz dziewiętnaścioro bratanków i bratanic, dom będzie pękał w szwach, jak zresztą często bywało. Mimo że Jeremy czekał z niecierp­liwością na spotkanie, nie mógł całkowicie wyrzucić z myśli pary, którą dopiero co widzieli. Wydawali się tacy... norma­lni. To znaczy poza wyczerpaniem. Zastanawiał się, czy jego i Lexie również to czeka, czy też jakimś sposobem zostanie im to oszczędzone.

23

Może Alvin miał rację. Przynajmniej częściowo. Chociaż Jeremy uwielbiał Lexie — i był tego absolutnie pewny, w przeciwnym razie nie oświadczyłby się — nie mógł twierdzić, że naprawdę ją zna. Po prostu zbyt mało czasu spędzili ze sobą, by się dobrze poznać, i im więcej o tym myślał, tym większego nabierał przekonania, że nie za­szkodziłoby, gdyby mieli szansę z Lexie spotykać się regu­larnie przez pewien okres. Był już wcześniej żonaty i wie­dział, że właśnie czasu trzeba, by nauczyć się, jak żyć z drugą osobą. By przyzwyczaić się do, nazwijmy to, jej dziwactw. Każdy je ma, lecz dopóki naprawdę się kogoś nie pozna, ta druga osoba na ogół stara się je ukrywać. Był ciekaw, jak to jest w przypadku Lexie. A jeśli na przykład śpi w jednej z tych zielonych maseczek na twarzy, które mają zapobiegać zmarszczkom? Czy naprawdę byłby zado­wolony, budząc się codziennie rano i widząc je?

— O czym myślisz? — spytała Lexie. — Słucham? — Spytałam cię, o czym myślisz. Miałeś zabawną minę. — O niczym. Lexie przyjrzała mu się bacznie. — O dużym niczym czy zupełnie o niczym? Odwrócił się twarzą do niej, marszcząc brwi. — Jakie jest twoje drugie imię?

Przez następne kilka minut Jeremy zadał jej serię pytań, o których wspomniał wcześniej Alvin, i dowiedział się, co następuje: miała na drugie imię Marin; jej kierunkowym przedmiotem na studiach był angielski; jej najbliższą przy­jaciółką w college'u była dziewczyna o imieniu Susan; jej ulubionym kolorem jest fiolet; woli ciemny chleb; lubi

24

oglądać Trading Spaces; uważa Jane Austen za świetną pisarkę; jeśli chodzi o ścisłość, 13 września skończy trzy­dzieści dwa lata.

A nie mówiłem? Odchylił się na oparcie, zadowolony, a Lexie kartkowała

poradnik. Jeremy pomyślał, że tak naprawdę go nie czyta, przegląda tylko pobieżnie fragmenty, w nadziei, że uzyska pewien rodzaj przewagi na starcie. Zastanawiał się, czy postępowała w taki sam sposób za każdym razem, gdy musiała uczyć się w college'u.

Jak dał mu do zrozumienia Alvin, rzeczywiście wielu rzeczy o niej nie wiedział. Ale jednocześnie wiedział dużo. Była jedynaczką dorastała w Boone Creek, w Karolinie Północnej. Jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kiedy była dzieckiem, wychowywali ją dziadkowie ze strony matki, Doris i... i... Stwierdził, że powinien ją o to spytać. W każdym razie studiowała na Uniwersytecie Karoliny Północnej w Chapel Hill, zakochała się w niejakim Averym i mieszkała przez rok w Nowym Jorku, gdzie odbywała staż w bibliotece NYU. Gdy dowiedziała się, że Avery ją zdradza, wróciła do domu i została kierowniczką biblioteki w Boone Creek, podobnie jak kiedyś jej matka. Po pewnym czasie związała się z kimś, kogo nazywała Panem Renesansem, on jednak wyjechał z miasteczka, nie oglądając się za siebie. Od tamtej pory wiodła spokojne życie, spotykając się od czasu do czasu z miejscowym zastępcą szeryfa, dopóki nie pojawił się Jeremy. Ach, no i oczywiście: Doris — która była właścicielką restauracji w Boone Creek — utrzymy­wała, że ma zdolności parapsychologiczne, łącznie z tym, że potrafi określić płeć jeszcze nienarodzonego dziecka, stąd Lexie wiedziała, że będą mieli córeczkę.

Musiał przyznać, że te fakty znają również wszyscy

25

mieszkańcy Boone Creek. Czy jednak wiedzieli, że I exie odgarnia włosy za uszy, kiedy jest zdenerwowana? Albo że wspaniale gotuje? Albo że gdy potrzebuje chwili wytchnie­nia, lubi szukać schronienia w domku nieopodal lalami morskiej na cyplu Hatteras, gdzie kiedyś wzięli ślub jej rodzice? Albo że nie dość, iż jest inteligentna i piękna, ma fiołkowe oczy, nieco egzotyczną urodę i ciemne włosy, to przejrzała jego niezręczne próby wykorzystania męskiego uroku, żeby zaciągnąć ją do sypialni? Podobało mu się, że Lexie nie pozwoliła, by cokolwiek uszło mu na sucho, mówiła, co myśli, i stanowczo mu się przeciwstawiała, gdy uważała, że Jeremy jest w błędzie. Jakimś sposobem umiała robić to wszystko, nie tracąc jednocześnie kobiecości i wdzięku, który dodatkowo uwypuklał zmysłowy połu­dniowy akcent. Jeśli dorzucić do tego, że wyglądała ab­solutnie rewelacyjnie w obcisłych dżinsach, to trudno się dziwić, że Jeremy stracił dla niej głowę.

A jeśli chodzi o niego? Co Lexie może powiedzieć, że wie o Jeremym? Podstawowe rzeczy. Że dorastał w Queens jako najmłodszy z sześciu synów w irlandzko-włoskiej rodzinie i że kiedyś zamierzał zostać profesorem matematy­ki, lecz gdy uświadomił sobie, że ma smykałkę do pisania, ostatecznie został felietonistą w „Scientific American", gdzie często demaskował rzekomo nadprzyrodzone zjawiska. Że kilka lat temu był żonaty z kobietą o imieniu Maria, która po wielu wspólnych wizytach w klinice leczenia bezpłod­ności i ostatecznej diagnozie, że z medycznego punktu widzenia Jeremy nie może mieć dzieci, w końcu od niego odeszła. Że potem przez całe lata za dużo włóczył się po barach i spotykał z rozlicznymi kobietami, starając się unikać poważnych związków, jak gdyby w podświadomości utkwiło mu przeświadczenie, że nie może być dobrym mężem. Że

26

w wieku trzydziestu siedmiu lat udał się do Boone Creek, by zbadać tajemnicze światła regularnie pojawiające się na miejskim cmentarzu, w nadziei, że zyska świetny temat i wystąpi gościnnie w programie Good Morning America, lecz okazało się, że przez większość pobytu myślał o Lexie. Spędzili razem cztery urocze dni, po których nastąpiła gwałtowna kłótnia, i mimo że Jeremy poleciał z powrotem do Nowego Jorku, zdał sobie sprawę, że nie potrafi wyob­razić sobie życia bez niej i wrócił, by jej to udowodnić. Lexie zaś położyła dłoń na brzuchu i Jeremy w końcu uwierzył, że zdarzył się prawdziwy cud — a przynajmniej cud brzemienności — i zyskał szansę bycia ojcem, na co kiedyś całkowicie stracił nadzieję.

Uśmiechnął się, myśląc, że to całkiem ładna historia. Może nadawałaby się nawet na wątek powieści.

Ważne jest to, że choć Lexie ze wszystkich sił starała się oprzeć się jego urokowi, również zakochała się w nim na zabój. Spoglądając na nią, zastanawiał się dlaczego. Nie o to chodzi, by w swoim mniemaniu był odpychający, ale jaka siła przyciąga dwoje ludzi do siebie? W przeszłości napisał niezliczone felietony na temat zasady owego przy­ciągania i potrafił godzinami dyskutować o roli feromonów, dopaminy oraz instynktu biologicznego, ale żaden z tych czynników nie tłumaczył tego, co czuł do Lexie. Ani przy­puszczalnie tego, co Lexie czuła do niego. Nie potrafił tego wyjaśnić. Wiedział jedynie, że w jakiś sposób do siebie pasują i miał wrażenie, że przez całe życie wędrował drogą nieuchronnie prowadzącą do niej.

Była to romantyczna, nawet poetycka wizja, a Jeremy nigdy nie miał skłonności do poetyzowania. Może istniała inna przyczyna jego przeświadczenia, iż to Lexie jest właśnie tą jedyną, a mianowicie ta, że otworzyła jego serce oraz

27

umysł na nowe uczucia i poglądy. Ale niezależnie od owej przyczyny, jadąc taksówką ze swoją uroczą przyszła żoną, cieszył się na wszystko, co w przyszłości przyniesie im życie.

Wziął ją za rękę. Czy w końcu ma to naprawdę znaczenie, że zostawia

swój dom w Nowym Jorku i odkłada na później wszelkie plany związane z własną karierą po to, by przenieść się na odludzie? Albo że rozpoczyna rok, w którym czeka go ślub, założenie rodziny i przygotowanie się na narodziny dziecka?

Jak trudne może się to okazać?

Rozdział drugi

Oświadczył się w dniu świętego Walentego na szczycie Empire State Building.

Wiedział, że to banalne, ale czy wszystkie oświadczyny nie noszą znamion banalności? W końcu mógł to zrobić na wiele sposobów. Siedząc, stojąc, klęcząc lub leżąc. Podczas jedzenia lub niekoniecznie, w domu lub gdzie indziej, przy świecach lub nie, może przy winie, o wschodzie lub o za­chodzie słońca albo w jakiejkolwiek innej, choćby trochę romantycznej sytuacji. Jeremy wiedział, że gdzieś kiedyś jakiś facet już to robił, nie miało więc sensu martwić się, czy Lexie będzie rozczarowana. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że niektórzy mężczyźni szli na całość — pisanie na niebie dymem wypuszczanym z samolotu, billboardy, pierś-' cionek znaleziony podczas romantycznej gry w fanty. Był jednak pewien, że Lexie nie należy do osób, które wymagają absolutnej oryginalności. Poza tym panorama Manhattanu zapierała dech w piersi i Jeremy doszedł do wniosku, że skoro pamiętał, by położyć nacisk na najważniejszych spra­wach — wyznaniu, dlaczego pragnie spędzić z nią resztę

29

życia, wręczeniu pierścionka oraz zadaniu sakramentalnego pytania — spisał się całkiem nieźle.

W końcu nie była to całkowita niespodzianka. Nie po­ruszali wcześniej tego tematu, lecz fakt, że przenosił się do Boone Creek, w połączeniu z różnymi rozmowami o przyszłości w liczbie mnogiej przez kilka ostatnich ty­godni, nie pozostawiał wątpliwości, co się szykuje. Na przykład musimy kupić kołyskę, by postawić ją przy na­szym łóżku, albo: powinniśmy odwiedzić twoich rodziców. Ponieważ Jeremy nie zaprzeczał, wydawało się, że sprawa jest raczej oczywista.

Mimo że trudno mówić o kompletnym zaskoczeniu, Lexie najwyraźniej była zachwycona. Zarzuciła mu ramiona na szyję i pocałowała go, po czym natychmiast zadzwoniła do Doris, by przekazać jej radosną nowinę. Rozmowa trwała dwadzieścia minut. Jeremy nie miał nic przeciwko temu, raczej spodziewał się takiej reakcji. Pomimo pozornego spokoju był ogromnie przejęty, że Lexie naprawdę zgodziła się spędzić z nim resztę życia.

Teraz, po upływie mniej więcej tygodnia, gdy jechali taksówką do domu jego rodziców, na palcu Lexie lśnił pierścionek zaręczynowy. Jeremy stwierdził, że narzeczeń-stwo, w odróżnieniu od chodzenia z kimś, jest Kolejnym Wielkim Krokiem, okresem, który większość mężczyzn bardzo lubi. Na przykład może robić z Lexie pewne rzeczy, które są raczej zakazane dla reszty świata. Jak całowanie się. Nawet w tej chwili mógł przechylić się ku niej na tylnym siedzeniu i pocałować ją. Najprawdopodobniej nie poczułaby się urażona. Całkiem możliwe, że byłaby nawet zadowolona. Spróbuj zachować się tak wobec nieznajomej, a zobaczysz, czym się to skończy, pomyślał Jeremy. Świa­domość tego wszystkiego wprawiła go w doskonały humor.

• 30

Natomiast Lexie patrzyła przez okno z zatroskaną miną. — Co się stało? — spytał. — A jeśli mnie nie polubią? — Pokochają cię. Dlaczego mieliby nie pokochać? Poza

tym lunch z moją mamą był sympatyczny, prawda? Sama powiedziałaś, że wy dwie przypadłyście sobie do gustu.

— Wiem — odparła bez przekonania. — No to o co chodzi? — A jeśli oni uważają, że im ciebie odbieram? — spy­

tała. — Jeśli twoja mama była wobec mnie miła, lecz w głębi duszy czuje do mnie urazę?

— Nie, nie czuje do ciebie urazy — odrzekł Jeremy. — I powtarzam, nie martw się tak bardzo. Przede wszystkim, nikomu mnie nie odbierasz. Wyjeżdżam z Nowego Jorku, ponieważ wolę być z tobą nawet w małym miasteczku, i oni o tym wiedzą. Zaufaj mi, są z tego powodu szczęśliwi. Moja mama od lat wierci mi dziurę w brzuchu, żebym ponownie się ożenił.

Lexie zacisnęła usta, zastanawiając się nad jego słowami. — No dobrze — zgodziła się. — Ale mimo wszystko na

razie nie chcę, by wiedzieli, że jestem w ciąży. — Dlaczego? — Bo mogłoby to wywrzeć złe wrażenie. — Przecież zdajesz sobie sprawę, że i tak się dowiedzą. — Tak, ale niekoniecznie akurat dzisiaj wieczorem, praw­

da? Niech najpierw mnie poznają. Pozwól im oswoić się z myślą, że się pobieramy. To wystarczający wstrząs na jeden wieczór. Resztę zostawmy na później.

— Oczywiście — rzekł Jeremy. — Jak sobie życzysz. — Rozparł się wygodnie na siedzeniu. — Ale wiesz, gdyby nawet się wydało, nie musisz się martwić.

— Jakim sposobem miałoby się wydać? — zamrugała

31

powiekami Lexie. — Tylko mi nie mów, że już im wypap­lałeś!

Jeremy pokręcił przecząco głową. — Nie, jasne, że nie. Ale mogłem wspomnieć o tym

Alvinowi. — Powiedziałeś Alvinowi? — spytała, blednąc. — Przepraszam. Wypsnęło mi się. Ale nie obawiaj się,

on nie piśnie nikomu słowa. Lexie zawahała się, po czym skinęła w końcu głową. — W porządku. — To się nigdy już nie powtórzy — zapewnił ją Jeremy,

ujmując jej dłoń. — Nie ma powodów do zdenerwowania. — Łatwo ci mówić — odparła z wymuszonym uśmie­

chem.

Lexie odwróciła się znowu do okna. Jak gdyby nie dość się denerwowała, to jeszcze musi się zmierzyć z tym. Czy naprawdę tak trudno było dotrzymać tajemnicy?

Wiedziała, że Jeremy nie chciał zrobić nic złego i że Alvin zachowa dyskrecję, ale nie o to chodziło. Chodziło o to, że Jeremy niezbyt się orientował, jak jego rodzina może zareagować na ten rodzaj wiadomości. Była pewna, że są ogromnie rozsądnymi ludźmi — matka wywarła na niej bardzo miłe wrażenie — i nie sądziła, by uznali ją za puszczalską, mimo to jednak będą unosić brwi, dziwiąc się pośpiechowi, w jakim zamierzają się pobrać. Co do tego nie miała wątpliwości. Mogła tylko spojrzeć na całą sprawę z perspektywy rodziny Jeremy'ego. Sześć tygodni temu oboje z Jeremym nie mieli pojęcia o swoim istnieniu, a te­raz — jak po przejściu trąby powietrznej — są oficjalnie zaręczeni. Było to dość zaskakujące.

32 •

A jeśli dowiedzą się, że jest w ciąży? Cóż, wtedy zrozumieją. Pomyślą, że Jeremy żeni się z nią

właśnie z tego powodu. Zamiast uwierzyć zapewnieniom Jeremy'ego, że ją kocha, pokiwają po prostu głowami, mówiąc: „Jak miło". Ale może się założyć, że gdy tylko wyjdzie z Jeremym za drzwi, zaczną się naradzać i omawiać zaistniałą sytuację. Byli rodziną, zżytą staroświecką rodziną, której członkowie spotykali się kilka razy w miesiącu. Przecież opowiadał jej o tym, prawda? Nie jest naiwna. A o czym rozmawia rodzina? O rodzinie! O radościach, dramatach, rozczarowaniach, o sukcesach... bliscy sobie ludzie dzielą się tym wszystkim. Wiedziała też, co stałoby się, gdyby Jeremy'emu znowu się wypsnęło. Tematem numer jeden stałyby się nie ich zaręczyny, lecz jej ciąża, choćby tylko po to, by głośno myśleć, czy Jeremy naprawdę wie, co robi. Albo jeszcze gorzej — podejrzewaliby, że zmusiła go do małżeństwa.

Oczywiście mogła się mylić. Może wszyscy byliby za­chwyceni. Może uznaliby całą sytuację za zupełnie logiczną. Może uwierzyliby, że zaręczyny nie mają nic wspólnego z faktem, że spodziewa się dziecka, ponieważ rzeczywiście tak jest. Równie prawdopodobne jak to, że gdy zaczęłaby machać rękami, przefrunęłaby całą drogę do domu.

Nie chciała problemów z teściami. Zgoda, na ogół nic nie można na nie poradzić, lecz w żadnym wypadku nie chciała­by źle zacząć tej znajomości.

Poza tym, chociaż trudno było jej się do tego przyznać, gdyby należała do rodziny Jeremy'ego, również podchodzi­łaby sceptycznie do tej sprawy. Małżeństwo to poważny krok dla każdej pary, a co dopiero mówić o parze, która prawie się nie zna. Mimo że na pierwszym spotkaniu z matką Jeremy'ego nie czuła się jak na cenzurowanym, zdawała

33

sobie sprawę, że kobieta ocenia ją, jak zrobiłaby każda dobra matka. Lexie zachowywała się nienagannie i na koniec starsza pani Marsh uściskała ją i ucałowała na pożegnanie.

Dobry znak, przyznała w duchu Lexie. A w każdym razie dobry początek. Musi minąć trochę czasu, zanim cała rodzina przyjmie ją do klanu. W przeciwieństwie do reszty synowych Lexie nie będzie uczestniczyła w weekendowych spędach rodzinnych i zapewne będzie musiała przejść coś w rodzaju okresu próbnego, aż do chwili gdy się okaże, że Jeremy nie popełnił błędu. Prawdopodobnie będzie to trwało rok, a może nawet dłużej. Przypuszczała, że uda jej się przyśpieszyć ten proces dzięki regularnemu pisaniu listów i rozmowom tele­fonicznym...

Zapamiętaj to sobie, pomyślała. Kup papeterię. Jednakże musiała szczerze przyznać sama przed sobą, że

jest trochę zaszokowana błyskawicznym tempem, w jakim potoczyły się sprawy. Czy on naprawdę ją kocha? A ona jego? Przez ostatnie dwa tygodnie zadawała sobie te pytania kilkanaście razy dziennie. Owszem, jest w ciąży, i owszem, to jest jego dziecko, ale nie zgodziłaby się go poślubić, gdyby nie wierzyła, że będą razem szczęśliwi.

I będą szczęśliwi, prawda? Ciekawe, czy Jeremy kiedykolwiek zastanawiał się, jak

szybko wszystko się dzieje. Pewnie tak, doszła do wniosku. To niemożliwe, żeby mu się to nie nasunęło. Ale chyba nie przejmował się tym tak bardzo jak ona, właściwie dlaczego? Może dlatego, że był już kiedyś żonaty, a może dlatego, że to on biegał za nią podczas swojego pobytu w Boone Creek. Jakakolwiek była tego przyczyna, zawsze wydawał się pewniejszy przyszłości ich związku niż ona, co zresztą ją dziwiło, ponieważ to Jeremy uważał się za sceptyka.

Popatrzyła na niego, zwracając uwagę na ciemne włosy

34

i dołek w policzku. Podobało jej się to, co widziała. Przypo­mniała sobie, że już wtedy gdy ujrzała go po raz pierwszy, stwierdziła, że jest atrakcyjny. Co Doris powiedziała o nim po pierwszym spotkaniu? „Jest zupełnie inny, niż sobie wyobrażasz".

Cóż, pomyślała, niedługo będzie mogła przekonać się o tym osobiście.

Zjawili się w domu rodziców ostatni. Gdy podchodzili do drzwi, Lexie wciąż była zdenerwowana. Zatrzymała się na schodkach.

— Pokochają cię — uspokoił ją Jeremy. — Zaufaj mi. — Bądź przy mnie blisko, dobrze? — A gdzie indziej mógłbym być?

Nie było wcale tak źle, jak się obawiała. Prawdę mówiąc, Lexie świetnie sobie radziła, toteż wbrew swojej wcześniej­szej obietnicy, że nie odstąpi jej na krok, Jeremy wyszedł na werandę na tyłach domu. Stanął tam, przestępując z nogi na nogę i obejmując się ramionami, by się trochę rozgrzać. Przyglądał się ojcu pochylonemu nad ogrodowym grillem. Staruszek zawsze uwielbiał to zajęcie, nie przeszkadzała mu żadna pogoda. Jeremy pamiętał z lat dziecinnych, jak ojciec odgarniał śnieg z grilla, po czym znikał w śnieżnej zamieci tylko po to, by po upływie pół godziny wynurzyć się z niej z półmiskiem świeżo upieczonego mięsa i z warst­wą lodu w miejscu, gdzie powinny znajdować się jego brwi.

Mimo że Jeremy wolałby zostać w środku, matka kazała mii dotrzymać towarzystwa ojcu, dając w ten sposób do zrozumienia, że ma się upewnić, czy starszy pan dobrze się

35

czuje. Kilka lat temu przeszedł zawał i chociaż przysięgał, że nigdy się nie przeziębi, martwiła się o niego. Dopil­nowałaby go sama, lecz nieduży dom o fasadzie z czer­wonawego piaskowca, w którym tłoczyło się trzydzieści pięć osób, przypominał istne wariatkowo. W kuchni paro­wały cztery garnki, bracia Jeremy'ego okupowali wszystkie siedzące miejsca w salonie, a bratanice i bratankowie bez przerwy byli przeganiani z salonu z powrotem do pomiesz­czenia w suterenie. Zaglądając przez okno, uznał, że jego narzeczona świetnie sobie radzi.

Narzeczona. Pomyślał, że jest w tym słowie coś dziwnego. Nie chodzi o sam fakt, że ma narzeczoną, lecz o brzmienie tego słowa w ustach bratowych, które wymówiły je już przynajmniej ze sto razy. Ledwie zdążyli wejść do domu, zanim jeszcze Lexie zdjęła kurtkę, Sophia i Anna podbiegły do nich, szpikując tym słowem niemal każde wypowiedziane zdanie.

— Cieszymy się, że nareszcie możemy poznać twoją narzeczoną!

— Co robiliście dzisiaj z narzeczoną? — Nie sądzisz, że powinieneś przynieść swojej narze­

czonej coś do picia? Natomiast jego bracia trzymali się na uboczu i kompletnie

unikali tego słowa. — A więc ty i Lexie, hę? — Czy Lexie jest zadowolona z tej podróży? — Opowiedz, jak poznaliście się z Lexie. Widocznie to typowo kobiecy zwyczaj, doszedł do wnios­

ku Jeremy, ponieważ on sam, podobnie jak jego bracia, jak dotąd nie używał jeszcze tego słowa. Zastanawiał się, czy nie napisać na ten temat felietonu, zarzucając jednak ten pomysł — jego naczelny zapewne uznałby, że temat nie jest

36

dość poważny dla magazynu „Scientific American". Ten facet kocha artykuły na temat UFO i Wielkiej Stopy. I choć zgodził się, by Jeremy prowadził nadal swoją rubrykę w czasopiśmie po przeprowadzce do Boone Creek, Jeremy nie będzie za nim tęsknił.

Jeremy potarł ramiona, tymczasem jego ojciec przewrócił kawałek mięsa na ruszcie. Nos i uszy poczerwieniały mu od mrozu.

— Podaj mi tamten talerz, dobrze? Twoja mama po­stawiła go na balustradzie. Hot dogi są już prawie gotowe.

Jeremy wziął talerz i wrócił do ojca. — Wiesz, że tu jest bardzo zimno, prawda? — Zimno? Przesadzasz. Zresztą mnie jest ciepło od żaru. Jego ojciec był przedstawicielem wymierającego gatunku,

który w dalszym ciągu używał węgla drzewnego. Któregoś roku Jeremy kupił mu na Gwiazdkę grill gazowy, który jednak porastał kurzem w garażu, dopóki jeden z braci Jeremy'ego, Tom, nie spytał w końcu, czy mógłby go sobie wziąć.

Ojciec zaczął wykładać hot dogi na talerz. — Nie miałem okazji wiele rozmawiać z Lexie, ale

sprawia na mnie wrażenie bardzo miłej młodej damy. — Bo taka właśnie jest, tato. — Cieszę się, bo zasługujesz na to. Nigdy zbytnio nie

lubiłem Marii — oznajmił. — Od samego początku coś mnie w niej raziło.

— Powinieneś był mi o tym powiedzieć. — Po co? I tak byś mnie nie posłuchał. Nie zapominaj,

że ty zawsze wiesz wszystko najlepiej. — A jak się spodobała Lexie mamie? Mam na myśli

wczorajszy lunch. — Polubiła ją od razu. Uważa, że będzie umiała utrzymać

cię w karbach.

37

— I to jest takie dobre? — Z punktu widzenia twojej matki? Chyba najlepsze, co

mogło ci się przydarzyć. Jeremy uśmiechnął się. — Jakaś rada dla mnie? Ojciec odstawił talerz, po czym pokręcił przecząco głową. — Nie. Ty nie potrzebujesz żadnej rady. Jesteś dorosły.

Od dawna sam podejmujesz decyzje. Poza tym co ja mógł­bym ci poradzić? Ożeniłem się prawie pięćdziesiąt lat temu, a bywa, że nie mam zielonego pojęcia, co kieruje po­stępowaniem twojej matki.

— To bardzo pocieszające. — Przyzwyczaisz się do tego. — Odchrząknął. — Hm,

może jest jedna rada, której mógłbym ci udzielić. — A mianowicie? — Właściwie nawet dwie. Po pierwsze, nie bierz do

siebie, kiedy się złości. Wszyscy miewamy zły humor, więc nie traktuj tego osobiście.

— A po drugie? — Dzwoń do matki. Często. Płacze codziennie, odkąd

dowiedziała się, że wyjeżdżasz. I nie podłap tego połu­dniowego akcentu. Mama ci tego nie powie, ale czasami ma kłopot ze zrozumieniem Lexie.

Jeremy parsknął śmiechem. — Obiecuję.

— Nie było tak źle, co? — spytał Jeremy. Po upływie kilku godzin wracali taksówką do hotelu

Plaża. Z powodu kompletnego rozgardiaszu w mieszkaniu Jeremy postanowił popełnić finansowe szaleństwo i spędzić ostatnią noc w Nowym Jorku w pokoju hotelowym.

38

— Było wspaniale. Masz niezwykłą rodzinę. Rozumiem teraz, dlaczego nie miałeś ochoty na przeprowadzkę.

— Będę się z nimi widywał. Co pewien czas muszę przecież meldować się w moim czasopiśmie.

Lexie skinęła głową. W drodze do centrum przyglądała się drapaczom chmur i sznurom samochodów, zadziwiona, jak wszystko wydaje się ogromne i tętniące życiem. Mimo że mieszkała kiedyś w Nowym Jorku, zapomniała już o roj-nych ulicach, hałasie, wysokości budynków. Wszystko tak bardzo różne od miejsca, w którym będą teraz mieszkali, po prostu inny świat. Liczba mieszkańców Boone Creek jest prawdopodobnie niższa od liczby mieszkańców jednego nowojorskiego ulicznego kwartału.

— Będzie ci brakowało dużego miasta? Jeremy spojrzał przez okno, zastanawiając się nad od­

powiedzią. — Trochę — przyznał. — Ale wszystko, czego kiedykol­

wiek pragnąłem, znajduje się na Południu. I po ostatniej cudownej nocy w Plaża rozpoczęli nowe

życie.

Rozdział trzeci

Nazajutrz rano, gdy promienie światła zaczęły przedzierać się przez szparę między zasłonami, Jeremy otworzył zaspane oczy. Lexie spała na wznak, z ciemnymi włosami roz­sypanymi na poduszce. Zza szyb dobiegały stłumione od­głosy ruchu ulicznego w budzącym się do życia Nowym Jorku — klaksony samochodów, warkot silników, gdy kie­rowcy ciężarówek toczących się Piątą Aleją dodawali lub ujmowali gazu.

Jeremy uważał, że za takie pieniądze nie powinien słyszeć niczego. Bóg świadkiem, że pobyt w tym apartamencie kosztował go majątek, założył więc, iż okna są dźwięko-szczelne. Nie narzekał jednak. Lexie wszystko się tutaj bardzo podobało: wysokość pomieszczeń i klasyczna boa­zeria, oficjalność kelnera, kiedy przyniósł im truskawki w czekoladzie i napój jabłkowy, którym zastąpili szampana, gruby płaszcz kąpielowy i wygodne ranne pantofle, miękkie łóżko. Absolutnie wszystko.

Patrząc na leżącą obok niego Lexie i muskając delikatnie jej włosy, pomyślał, że jest piękna. Mimo woli odetchnął

40

z ulgą, widząc, że nie ma na twarzy ohydnej zielonej maseczki, którą wyobrażał sobie przez chwilę wczoraj. Jeszcze lepiej — nie miała brzydkiej piżamy ani lokówek na głowie, nie guzdrała się też przez pół godziny w łazience, jak często zdarza się wielu kobietom. Zanim wślizgnęła się do łóżka, umyła tylko twarz i wyszczotkowała włosy, po czym przytuliła się do niego, tak jak lubił.

No i okazuje się — wbrew temu, co mówił Alvin — że ją zna. Zgoda, nie wie o niej wszystkiego, ale mają przed sobą całe życie. Będzie się jej uczył, a ona będzie uczyła się jego, i stopniowo oswoją się ze swoimi przy­zwyczajeniami. Och, zdawał sobie sprawę, że czekają ich różne niespodzianki — one zawsze się zdarzają — ale jest to nieodłącznie związane z życiem we dwoje. Stop­niowo Lexie pozna prawdziwego Jeremy'ego, uwolnionego od ciężaru potrzeby nieustannego imponowania. Przy niej będzie mógł być sobą, kimś, kto od czasu do czasu leniu­chuje, ubrany w dresy, lub opycha się doritos przed tele­wizorem.

Splótł dłonie za głową, czując nagłe zadowolenie. Lexie pokocha prawdziwego Jeremy'ego.

Prawda? Zmarszczył brwi. Nagle ogarnęło go zwątpienie — czy

ona wie, w co się pakuje? Może pomysł, by poznała praw­dziwego Jeremy'ego wcale nie jest taki znowu dobry. Nie chodzi o to, by uważał się za złego czy bezwartościowego faceta, lecz podobnie jak wszyscy ma... swoje dziwactwa, do których Lexie nie od razu się przyzwyczai. Na przykład dowie się, że Jeremy nigdy nie opuszcza deski sedesowej. Nigdy tego nie robił i nigdy nie będzie robił, ale czy stanowi to dla niej problem? Pamiętał, że dla jednej z jego dawnych dziewczyn stanowiło. I co Lexie pomyśli sobie o tym, że

41

generalnie bardziej interesuje go, jak radzą sobie Knicksi niż skutki ostatniej suszy w Afryce? Lub że czasami zdarzało mu się zjeść kęs pokarmu, który upadł mu na podłogę? Taki był naprawdę, ale jeśli niezbyt jej się to spodoba? Jeśli uzna, że nie są to dziwactwa, lecz istotne wady charakteru? I co z...

— O czym myślisz? — przerwała jego rozmyślania Lexie. — Wyglądasz, jak gdyby rozbolał cię żołądek.

Zauważył, że badawczo mu się przygląda. — No wiesz, nie jestem ideałem. — O co ci chodzi? — Uprzedzam cię na wszelki wypadek, że mam różne

wady. — Doprawdy? — rzekła z wyraźnym rozbawieniem. —

A ja myślałam, że potrafisz chodzić po wodzie. — Mówię serio. Uważam, że powinnaś wiedzieć, w co

się pakujesz, zanim się pobierzemy. — Na wypadek gdybym chciała się wycofać? — Właśnie. Mam swoje dziwactwa. — Na przykład jakie? Zastanawiał się przez chwilę nad odpowiedzią, po czym

doszedł do wniosku, że najlepiej będzie zacząć od dro­biazgów.

— Nie zakręcam kranu, w czasie gdy myję zęby. Nie mam pojęcia dlaczego, po prostu nie robię tego. Nie wiem, czy potrafię się zmienić.

Lexie pokiwała głową, starając się utrzymać powagę. — Sądzę, że jakoś sobie z tym poradzę. — I zdarza mi się... tak do twojej wiadomości... że stoję

długo przed otwartymi drzwiami lodówki, próbując zdecy­dować, na co mam ochotę. Wiem, że wpuszczam do środka ciepłe powietrze, ale to silniejsze ode mnie. Taki już jestem.

42 •

Lexie znowu pokiwała głową, rozbawiona. — Rozumiem. Coś jeszcze? Jeremy wzruszył ramionami. — Nie jadam pokruszonych herbatników. Jeśli w torebce

zostają tylko pokruszone, po prostu ją wyrzucam. Zdaję sobie sprawę, że to marnotrawstwo, ale zawsze tak po­stępowałem. Mają inny smak.

— Mmm — powiedziała. — Będzie ciężko, ale przypusz­czam, że jakoś to przeżyję.

Zacisnął usta, niepewny, czy powinien wspomnieć o desce sedesowej. Mając świadomość, że był to punkt zapalny w stosunkach z niektórymi kobietami, postanowił odłożyć to na później.

— Przełkniesz to wszystko? — Chyba będę musiała. — Naprawdę? — Naprawdę. — A gdybym ci wyznał, że obcinam w łóżku paznokcie? — Nie przeginaj, koleś. Uśmiechnął się szeroko, przyciągając ją do siebie bliżej. — Kochasz mnie, mimo że nie jestem ideałem? — Oczywiście, że tak Zdumiewające, pomyślał.

Gdy Lexie i Jeremy dojeżdżali do Boone Creek, na niebie zaczęły pojawiać się gwiazdy. Pierwszą myślą Jeremy'ego było, że od ich wyjazdu miasteczko nie zmieniło się ani odrobinę. Nie żeby się tego spodziewał. O ile wiedział, nic się tu nie zmieniło od stu lat. A może nawet od trzystu. Odkąd wyruszyli z Raleigh, krajobraz po obu stronach szosy był jedną długą wersją filmu Dzień świstaka. Walące się

43

wiejskie domy, jałowe pola, próchniejące stodoły, w których kiedyś suszono tytoń, kępy drzew... kilometr za kilometrem. Oczywiście przejeżdżali od czasu do czasu przez jakieś miasteczko, ale one też nie wyróżniały się niczym szczegól­nym, chyba że ktoś wie, jaka jest różnica między Hardee's a Bojangles.

Podróż z Lexie u boku była całkiem przyjemna. Przez cały dzień dopisywał jej dobry humor, a gdy zbliżali się do jej domu — przepraszam, ich domu, pomyślał nagle — wręcz tryskała radością. Ostatnie dwie godziny minęły im na omawianiu podróży do Nowego Jorku, nie mógł jednak nie zauważyć radosnej miny swojej narzeczonej, gdy prze­jechali przez most nad rzeką Pamlico i rozpoczęli ostatni etap podróży.

Jeremy przypomniał sobie, że kiedy był tu po raz pierwszy, nie mógł trafić do miasteczka. Jedyny skręt w kierunku śródmieścia znajdował się w bok od autostrady, toteż prze­gapiwszy najbliższy zjazd z autostrady, zjechał na pobocze, by sprawdzić na mapie. Ale gdy już skręcił w Main Street, miasteczko go oczarowało.

Teraz pokręcił głową, rewidując swoją opinię. Myślał o Lexie, nie o miasteczku. Boone Creek, mimo że urokliwe jak wszystkie małe mieściny, z pewnością nie mogło go oczarować. Przynajmniej sądząc z wyglądu. Pamiętał, że podczas pierwszego pobytu odniósł wrażenie, że miasto powoli chyli się ku upadkowi. W niewielkim centrum zbyt wiele sklepów i zakładów miało okna zabite deskami, z witryn sklepowych łuszczyła się farba. Bez wątpienia przyczyniły się do tego wozy do przeprowadzek masowo wyjeżdżające z miasta. Boone Creek, niegdyś kwitnące, borykało się z przeciwnościami losu, odkąd zamknięto kopalnię fosforytów oraz zakłady włókiennicze, i Jeremy

44

zastanawiał się wielokrotnie, czy miasteczko zdoła przetrwać ciężkie czasy.

Jego przyszłość jest jedną wielką niewiadomą, pomyślał. Ale skoro Lexie pragnie spędzić życie właśnie tutaj, to wystarczy. Poza tym, jeśli pominąć atmosferę miasteczka skazanego na zagładę, Boone Creek jest malownicze na swój południowy sposób, z festonami hiszpańskiego mchu zwisającymi z konarów drzew. U zbiegu Pamlico River i Boone Creek znajduje się deptak, z którego można przyglądać się żaglówkom unoszącym się na wodzie, a w materiałach promocyjnych Izby Handlowej można przeczytać, że posadzone w śródmieściu azalie oraz derenie „wiosną wybuchają feerią barw, z czym jedynie może konkurować jesienna powódź różnokolorowych liści rok­rocznie w październiku", cokolwiek to oznacza. Ale to ludzie sprawiają, że miasteczko jest tak wyjątkowe, a przy­najmniej tak uważa Lexie. Podobnie jak wielu prowin­cjuszy, traktuje współmieszkańców Boone Creek jak rodzi­nę. Jeremy zachował dla siebie spostrzeżenie, że do „ro­dziny" często należy kilka zwariowanych ciotek i wujów i że pod tym względem miasteczko niczym się nie różni. Tutejsi ludzie nadali określeniu „postać" zupełnie nowe znaczenie.

Jeremy minął tawernę Lookilu — miejscową ulubioną knajpkę — pizzerię i zakład fryzjerski. Za rogiem, jak już wiedział, znajdowała się potężna gotycka budowla, w której mieściła się biblioteka, miejsce pracy Lexie. Gdy zbliżali się do Herbs, restauracji, której właścicielką była babka Lexie, Doris, jego narzeczona usiadła prosto. Paradoksalnie, to właśnie Doris ściągnęła Jeremy'ego do Boone Creek. Jako osoba o zdolnościach parapsychologicznych zdecydo­wanie była jedną ze wspomnianych „postaci".

45

Nawet z daleka Jeremy dostrzegł, że w Herbs palą się wszystkie światła. Restauracja mieściła się w wyremon­towanej wiktoriańskiej kamienicy u zbiegu ulic, która zda­wała się górować nad innymi budynkami. O dziwo, po obu stronach ulicy stały zaparkowane samochody.

— Myślałem, że Herbs jest otwarte wyłącznie w porze śniadania i lunchu.

— Bo tak jest. Wspominając „skromne spotkanie towarzyskie", które

burmistrz zorganizował na jego cześć podczas poprze­dniej wizyty — wzięli w nim udział chyba niemal wszys­cy mieszkańcy hrabstwa — Jeremy zdrętwiał za kierow­nicą.

— Tylko mi nie mów, że na nas czekają. Lexie parsknęła śmiechem. — Nie, możesz mi wierzyć, że świat nie kręci się wokół

nas. Dzisiaj jest trzeci poniedziałek miesiąca. — I co z tego? — Zebranie rady miejskiej. A potem zawsze grają

w bingo. Jeremy zamrugał. — W bingo? Lexie skinęła twierdząco głową. — W ten sposób zachęcają ludzi do przychodzenia na

zebrania. — Aha — mruknął Jeremy, myśląc: Nie wydawaj opinii.

To po prostu inny świat i tyle. Kogo obchodzi, że żadna ze znanych ci osób nigdy nie grała w bingo?

Lexie uśmiechnęła się, widząc jego minę. — Nie krytykuj. Zobacz tylko, ile tu stoi samochodów!

Nikt nigdy nie przychodził na zebrania, zanim zaczęli grać w bingo. Zapewniają różne nagrody i w ogóle.

46

— Niech zgadnę. To był pomysł burmistrza Gherkina. — A kogóż by innego? — odparła ze śmiechem.

Burmistrz Gherkin zasiadł przy dwóch zestawionych stolikach, zwrócony twarzą ku tyłowi sali. Po jego obu stronach Jeremy dostrzegł dwóch mężczyzn, w których rozpoznał członków rady miejskiej. Jednym był chuderlawy prawnik, drugim korpulentny lekarz. Przy narożnym stoliku siedział ze skrzyżowanymi ramionami Jed, jak zwykle naburmuszony. Najpotężniejszy facet, jakiego Jeremy kie­dykolwiek widział, miał bujną brodę, zasłaniającą mu niemal całą twarz, i rozkudłaną grzywę, która przywodziła Jere-my'emu na myśl wełnistego mamuta. Jeremy pomyślał, że pasuje to do niego, ponieważ Jed jest nie tylko właścicielem Greenleaf Cottages —jedynego miejsca w miasteczku, gdzie podróżny może znaleźć zakwaterowanie — lecz również miejscowym preparatorem zwierząt. Podczas poprzedniego pobytu Jeremy spał przez tydzień w pokoju w Greenleaf, otoczony najróżniejszymi wypchanymi stworzeniami zna­nymi w tej części świata.

W sali brakowało miejsc siedzących, była tak pełna, że nie dałoby się szpilki wetknąć. Ludzie tłoczyli się wokół stolików, gorączkowo zaznaczając odpowiednie pola na kartach bingo, gdy burmistrz Gherkin wyczytywał numery do mikrofonu. Kłęby dymu papierosowego snuły się niczym mgła mimo turkoczących pod sufitem wiatraków. Większość osób miała na sobie ogrodniczki, kraciaste koszule i czapki baseballowe. Jeremy pomyślał, że wyciągnęli chyba swoje ubrania z tego samego pojemnika w tanim sklepiku. On, od stóp do głów w czerni — jak lubili nosić się nowojorczy­cy — poczuł nagle, że rozumie, jak musiał czuć się Johnny

47

Cash, stojąc na scenie i śpiewając piosenki country na dorocznych okręgowych targach.

Ledwie słyszał burmistrza trzymającego mikrofon przy ustach i przekrzykującego ogólny harmider:

— B-jedenaście... N-dwadzieścia sześć... Z każdym wywoływanym numerem podnosiła się coraz

większa wrzawa. Ci, którym się nie poszczęściło i nie zdążyli zająć stolika, opierali karty na parapetach i ścia­nach; pochłaniano ogromne ilości placków kukurydzia­nych, jak gdyby mieszkańcy miasteczka potrzebowali tłu­szczu do uspokojenia nerwów podczas wściekłej pogoni za zwycięstwem. Lexie i Jeremy, przeciskając się przez tłum, dostrzegli Doris, która ustawiała na tacy koszyczki z plackami. Obok niej Rachel, zalotna kelnerka pracująca w restauracji, machała rękami, odganiając dym papiero­sowy. W odróżnieniu od Nowego Jorku w Boone Creek nikt nie patrzył krzywym okiem na palaczy — prawdę mówiąc, palenie było chyba równie popularne jak gra w bingo.

— Czyżbym słyszał weselne dzwony? — usłyszał Jeremy głos burmistrza. Przerwał nagle wywoływanie numerów i jedynym słyszalnym dźwiękiem był szum obracających się wentylatorów. Wszystkie twarze zwróciły się w stronę Lexie i Jeremy'ego. Jeremy nigdy w całym swoim życiu nie widział tylu papierosów przyklejonych do warg. Potem, przypominając sobie tutejszy zwyczaj, skinął głową i poma­chał wszystkim zebranym.

Gest został oczywiście odwzajemniony. — Z drogi... przepuśćcie mnie! — zawołała Doris. Ludzie

rozstąpili się ze szmerem, przyciskając się do siebie, i babka Lexie wysunęła się przed nich. Natychmiast pochwyciła wnuczkę w objęcia.

48

Kiedy już ją wreszcie puściła, przeniosła spojrzenie z Le-xie na Jeremy'ego i z powrotem. Kątem oka Jeremy zauwa­żył, że stłoczeni ludzie robią to samo, jakby i oni byli uczestnikami tego rodzinnego spotkania. Biorąc pod uwagę, jak blisko się znajdowali, chyba nimi faktycznie byli.

— No, no, no. — Doris rozciągała słowa w sposób typowy dla mieszkanki Południa. — Nie spodziewałam się was tak wcześnie.

Lexie wskazała gestem głowę Jeremy'ego. — Możesz podziękować temu orłowi szos. Traktuje ogra­

niczenie prędkości raczej jako wskazówkę niż obowiązujący przepis.

— Pogratulować, Jeremy — powiedziała Doris, mrugając do niego. — Och, mamy tyle do obgadania! Chcę usłyszeć wszystko o waszej podróży do Nowego Jorku. Chcę usły­szeć wszystko o wszystkim. A gdzie jest ten pierścionek, o którym mi mówiłaś?

Spojrzenia obecnych powędrowały ku pierścionkowi Lexie. Wyciągali szyje, gdy podniosła dłoń wysoko do góry. Rozległy się liczne ochy i achy. Ludzie przysuwali się jak najbliżej, by mieć lepszy widok, Jeremy wyraźnie czuł czyjś oddech na karku.

— No, to jest byczy pierścionek — stwierdził ktoś stojący z tyłu za Jeremym.

— Podnieś rękę jeszcze wyżej, Lex — dodał ktoś inny. — Wygląda jak tamten z cyrkoniami w Home Shopping

Network — powiedziała jakaś kobieta. Chyba po raz pierwszy Lexie i Doris zdały sobie sprawę,

że znalazły się w centrum zainteresowania. — Dobrze, dobrze... przedstawienie skończone — ucięła

Doris. — Pozwólcie, że porozmawiam z wnuczką na osob­ności. Musimy nadrobić zaległości. Zróbcie trochę miejsca.

49

Wśród pomruków rozczarowania gapie usiłowali się cof­nąć, lecz naprawdę nie było dokąd. Ludzie na ogół szurali tylko nogami.

— Pogadamy na zapleczu — zaproponowała w końcu Doris. — Chodźcie za mną...

Doris ujęła Lexie za rękę i pociągnęła ją za sobą. Jeremy starał się dotrzymać im kroku, kiedy ruszyły w stronę kantorka Doris, tuż za kuchnią.

Gdy już się tam znaleźli, Doris zasypała Lexie gradem błyskawicznie następujących po sobie pytań. Wnuczka zdała jej dokładną relację ze zwiedzania Statuy Wolności, Times Sąuare i — oczywiście — Empire State Building. Im szybciej rozmawiały, tym bardziej brał górę ich południowy akcent, i mimo że Jeremy bardzo starał się nadążyć, nie udawało mu się zrozumieć wszystkiego, co mówiły. Zdołał rozszyfrować to, że Lexie spodobała się jego rodzina, lecz był niezbyt zachwycony, kiedy powiedziała, że wieczór przypominał jej trochę „sceny z serialu Wszyscy kochają Raymonda, tylko do szóstej potęgi i że jej teściowie są zwariowani w inny sposób".

— No to niezła zabawa — zauważyła Doris. — A teraz pokaż, chciałabym lepiej przyjrzeć się temu pierścionkowi.

Lexie wyciągnęła rękę, pusząc się jak mała dziewczynka. Doris spojrzała Jeremy'emu w oczy.

— Wybierałeś sam? Jeremy wzruszył ramionami. — Z niewielką pomocą. — Cóż, jest przepiękny. W tym momencie Rachel wsunęła głowę przez drzwi. — Cześć, Lex. Cześć, Jeremy. Przepraszam, że wam

przeszkadzam, Doris, ale kończą się placki kukurydziane. Mam otworzyć kolejną partię?

50

— Myślę, że tak. Ale zaczekaj... nim po nie pójdziesz, obejrzyj pierścionek Lexie.

Pierścionek. Kobiety na całym świecie uwielbiają oglądać pierścionki, chyba nawet bardziej od delektowania się sło­wem „narzeczona".

Rachel podeszła bliżej. Wprawdzie ze swoimi kasz­tanowymi włosami i figurą wiotką jak trzcina była jak zwykle pociągająca, lecz Jeremy odniósł wrażenie, że wygląda na bardziej zmęczoną niż zwykle. W szkole średniej Rachel i Lexie bardzo się przyjaźniły i choć wciąż pozostawały w bliskich stosunkach — trudno by było inaczej w tak małej mieścinie — ich drogi rozeszły się, gdy Lexie wyjechała do college'u. Teraz przypatrywała się pierścionkowi.

— Wspaniały! — zachwyciła się. — Wszystkiego naj­lepszego, Lex. Gratulacje, Jeremy. Całe miasto jest pod­ekscytowane, odkąd wieść się rozeszła.

— Dzięki, Rach — odparła Lexie. — Jak ci się układa z Rodneyem?

Rodney Hopper, miejscowy zastępca szeryfa, mający zamiłowanie do podnoszenia ciężarów, wzdychał do Lexie od czasów dzieciństwa, toteż bynajmniej nie był szczęśliwy, kiedy Jeremy i Lexie zostali parą. Jeremy był absolutnie pewny, że Rodney zdecydowanie wolałby, aby jego rywal wrócił do Nowego Jorku, gdyby nie to, iż wkrótce potem zaczął spotykać się z Rachel.

Rachel spuściła wzrok. — Dobrze. Lexie obserwowała ją, wiedząc, że nie powinna naciskać.

Rachel odgarnęła kosmyk włosów z policzka. — Posłuchaj, chętnie zostałabym, żeby pogadać, ale tam

jest istne zoo. Nie mam pojęcia, Doris, dlaczego pozwoliłaś

51

burmistrzowi wykorzystywać restaurację do tych spotkań. Ludzie dostają świra, kiedy mają do czynienia z plackami kukurydzianymi i bingo. Na razie. Może później znajdę więcej czasu na pogawędkę.

Gdy tylko zamknęły się za nią drzwi, Lexie pochyliła się ku Doris.

— Czy ona dobrze się czuje? — Och, to chodzi raczej o nią i Rodneya — wyjaśniła

Doris. Machnęła ręką, jak gdyby to była stara historia. — Kilka dni temu trochę się poprztykali.

— Mam nadzieję, że nie z mojego powodu. — Nie, oczywiście, że nie — zapewniła ją Doris, lecz

Jeremy nie był o tym przekonany. Nie miał wątpliwości, że chociaż Rodney chodzi z Rachel, wciąż durzy się w Lexie. Nawet w dojrzałym wieku niełatwo jest za­pomnieć pierwszą miłość, a sprzeczka dziwnie zbiegła się w czasie z wiadomością o zaręczynach Jeremy'ego i Lexie.

— A, tu jesteście! — zawołał burmistrz, przerywając tok myśli Jeremy'ego. Gherkin, łysiejący i z wyraźną nadwagą, cierpiał na daltonizm, jeśli chodzi o ubrania. Dzisiejszego wieczoru miał na sobie fioletowe spodnie ze sztucznego tworzywa, żółtą koszulę i krawat w turecki wzór. Wytrawny polityk. Przemawiał, nigdy nie zaczer-pując tchu. A mówił dużo — wyrzucał z siebie słowa jak karabin maszynowy.

Jak się można było spodziewać, Gherkin kontynuował: — Ukrywacie się na zapleczu... gdybym nie był zorien­

towany, podejrzewałbym, że obmyślacie plan ucieczki, żeby się pobrać potajemnie i pozbawić nasze miasteczko cere­monii, na którą naprawdę zasługuje. — Władował się do środka, chwycił dłoń Jeremy'ego i zaczął nią potrząsać. —

• 52

Cieszę się, że cię widzę. Cieszę się, że cię widzę — powie­dział niemal po namyśle, a następnie trąjkotał dalej: — Wy­daje mi się, że najlepiej nadawałby się do tego celu rynek, a może schody biblioteki. Jeśli narobimy dość szumu i sta­rannie wszystko zaplanujemy, może uda nam się ściągnąć na uroczystość gubernatora. Jest moim przyjacielem i jeśli zbiega się to z jego kampanią, cóż, nigdy nie wiadomo. — Patrzył na Jeremy'ego, unosząc brwi.

Jeremy odchrząknął. — Nie rozmawialiśmy na razie o tym, jak będzie wy­

glądał nasz ślub, lecz prawdę mówiąc, myśleliśmy o kame­ralnej uroczystości.

— Kameralnej? Bzdura. Niecodziennie jedna z najwybit­niejszych mieszkanek naszego miasta wychodzi za auten­tyczną znakomitość.

— Jestem dziennikarzem, a nie znakomitością. Myślałem, że już to sobie wyjaśniliśmy...

— Nie musisz być taki skromny, Jeremy. Teraz to wi­dzę... — Zmrużył oczy, jak gdyby rzeczywiście to dostrze­gał. — Dzisiaj rubryka w „Scientific American", jutro własny talk show, który będą oglądać widzowie na całym świecie, poczynając od Boone Creek w Karolinie Północnej.

— Bardzo wątpię... — Musisz robić wielkie plany, mój chłopcze. Wielkie.

Gdyby Kolumb nie miał marzeń, nigdy nie dopłynąłby do Nowego Świata, a Rembrandt nie wziąłby pędzla do ręki. — Poklepał Jeremy'ego po plecach, nachylił się i pocałował Lexie w policzek. — A ty jesteś jeszcze piękniejsza niż zwykle, Lexie. Zaręczyny wyraźnie ci służą, moja droga.

— Dziękuję, Tom — powiedziała Lexie. Doris wzniosła oczy do góry, bliska tego, by przegonić go

/. kantorka, ale Gherkin zainteresował się znowu Jeremym.

53

— Czy moglibyśmy porozmawiać przez chwilę o inte­resach? — Nie czekając na odpowiedź, mówił dalej: — Zaniedbałbym swoje obowiązki jako urzędnik państwowy, gdybym nie spytał cię, czy zamierzasz napisać coś szcze­gólnego o Boone Creek, teraz... kiedy tu zamieszkałeś. To byłby chyba niezły pomysł. I korzystny dla miasta. Na przykład czy wiedziałeś, że trzy z czterech największych sumów złowionych w Karolinie Północnej zostały schwytane w Boone Creek? Pomyśl tylko... trzy z czterech najwięk­szych! Może wody Boone Creek mają jakieś magiczne właściwości.

Jeremy'ego zamurowało. O tak, jego naczelny wpadnie w zachwyt, może nie? Zwłaszcza spodoba mu się tytuł: „Magiczne właściwości wody przyczyną ogromnych roz­miarów suma". Nic z tego. Już i tak wstąpił na kruchy lód, podejmując decyzję o wyjeździe z Nowego Jorku. W cicho­ści ducha podejrzewał, że w wypadku jakichkolwiek redukcji w czasopiśmie on poleci pierwszy. Nie chodziło mu o pie­niądze, większość jego dochodów pochodziła z artykułów, które pisał na zlecenie do innych periodyków i gazet, poza tym inwestował skutecznie przez wiele lat. Miał aż nadto, by żyć spokojnie przez jakiś czas, lecz to rubryka, którą prowadził w „Scientific American", sprawiła, że cieszył się takim uznaniem.

— Szczerze mówiąc, mam już gotowych sześć kolejnych felietonów. Nie zdecydowałem się jeszcze, jaki będzie temat następnego, ale będę pamiętał o olbrzymim sumie.

Burmistrz pokiwał z zadowoleniem głową. — Zrób to, drogi chłopcze. I posłuchaj, chciałbym oficjal­

nie powitać w mieście was oboje. Nie macie pojęcia, jak bardzo się cieszę, że wybraliście naszą wspaniałą społecz­ność na swój stały dom. Ale muszę wracać do gry w bingo.

54

To Rhett wywołuje numery, a on ledwie umie czytać i oba­wiam się, że popełni jakiś błąd, a wtedy rozpęta się piekieł­ko. Bóg jeden wie, co zrobią siostry Garrison, jeśli pomyślą, że zostały oszukane.

— Ludzie traktują grę w bingo bardzo poważnie — przy­znała Doris.

— To najprawdziwsze słowa, jakie kiedykolwiek słysza­łem. A teraz wybaczcie, obowiązek mnie wzywa.

Odwróciwszy się błyskawicznie — niezwykłe, biorąc pod uwagę jego tuszę — wyszedł z kantorka. Cóż pozostało Jeremy'emu — pokręcił tylko głową. Doris wyjrzała za drzwi, by się upewnić, że nikt już nie będzie im prze­szkadzał, po czym nachyliła się do Lexie. Musnęła dłonią brzuch wnuczki.

— Jak się czujesz?

Słuchając, jak Doris rozmawia szeptem z Lexie o jej ciąży, Jeremy pomyślał, że z przyjściem na świat dzieci i ich wychowywaniem wiąże się pewien paradoks. Obser­wował przez wiele lat swoich braci i bratowe i zdawał sobie sprawę, jak bardzo narodziny dziecka zmieniły ich życie. Na przykład koniec z późnym wstawaniem w weekendy czy wychodzeniem pod wpływem nagłego impulsu na kolację do restauracji. Tyle że oni twierdzili, że im to nie prze­szkadza, ponieważ dla nich rodzicielstwo jest działaniem bezinteresownym, sami chcą się poświęcać dla dobra dzieci. Nie byli w tym bynajmniej odosobnieni. Jeremy uważał już dawno, że na Manhattanie takie podejście częstokroć jest posunięte do skrajności. Wszyscy rodzice, których zna, pragną zapewnić swemu dziecku możliwość uczęszczania do najlepszych szkół, brania lekcji gry na fortepianie u naj-

55

lepszych nauczycieli oraz uczestniczenia w odpowiednich obozach sportowych, wszystko po to, by pewnego dnia dziecku udało się dostać do Ivy League, czyli któregoś z ośmiu prestiżowych uniwersytetów w północno-wschod­nich stanach.

Ale czy ta bezinteresowność tak naprawdę nie wymaga samolubstwa?

I w tym właśnie tkwi cały paradoks, pomyślał. Przecież ludzie nie muszą mieć dzieci. Nie, Jeremy wiedział, że chodzi tutaj o dwie sprawy: jest to kolejny logiczny krok w związku dwojga ludzi, ale też w głębi duszy człowiek pragnie stworzyć swoją zminiaturyzowaną wersję. Skoro jest się tak niezwykłym, po prostu trudno sobie wyobrazić, że świat będzie musiał poprzestać na tylko jednej tak wyjątkowej osobie. A jeśli chodzi o resztę? Poświęcenia, które prowadzą do Ivy League? Jeremy był pewny, że jeśli pięciolatek będzie w ogóle wiedział o Ivy League, to tylko dlatego, że jest to ważne dla jego rodziców. Innymi słowy, doszedł do wniosku, że większość rodziców pragnie stwo­rzyć kogoś nie tylko na swoje podobieństwo, lecz lepszą wersję siebie, ponieważ nikt nie marzy o tym, by po trzy­dziestu latach stać na jakimś koktajlu i mówić rzeczy w rodzaju: „Och, Jimmy'emu świetnie się powodzi! Jest na zwolnieniu warunkowym i prawie udało mu się wyjść z narkotykowego nałogu". Nie, oni pragną powiedzieć: „Emmett, poza tym, że jest multimilionerem, właśnie zrobił doktorat z mikrobiologii, a »The New York Times« donosi, że ostatnie badania Emmetta prawdopodobnie doprowadzą do wynalezienia lekarstwa na raka".

Oczywiście żaden z tych problemów nie dotyczy Lexie i Jeremy'ego i Jeremy poczuł lekką dumę, uświadamiając to sobie. Nie byli typowymi przyszłymi rodzicami z tej prostej

56 •

przyczyny, że nie planowali dziecka. W czasie gdy je poczęli, nie myśleli o „miniaturce ciebie i mnie" ani też nie był to kolejny logiczny krok w ich związku, ponieważ formalnie rzecz biorąc, na razie trudno mówić o związku. Nie, ich dziecko zostało poczęte w pięknie i czułości, bez jakiegokolwiek samolubstwa typowego dla innych rodziców. Co oznaczało, że oboje są lepsi, bardziej bezinteresowni, i Jeremy pomyślał, że na dłuższą metę ta bezinteresowność bardziej wesprze ich dziecko, kiedy będzie starało się o przy­jęcie na Uniwersytet Harvarda.

— Dobrze się czujesz? — spytała Lexie. — Jesteś raczej milczący, od kiedy wyszliśmy z Herbs.

Zbliżała się dwudziesta druga, Lexie i Jeremy wrócili już do jej domu, małego, podniszczonego bungalowu, na którego tyłach znajdował się sosnowy zagajnik. Jeremy przyglądał się, jak wierzchołki drzew kołyszą się za oknem na wietrze. W blasku księżyca sosnowe szpilki wydawały się niemal srebrne. Siedzieli oboje na kanapie, Jeremy obejmował ramieniem przytuloną do niego Lexie. Nieduża świeca migotała na niskim stoliku, oświetlając talerz z resztkami jedzenia, które wcisnęła im Doris.

— Myślałem o dziecku — odparł Jeremy. — Doprawdy? — spytała, przechylając głowę. — Tak. O co ci chodzi? Wydaje ci się, że o nim nie

myślę? — Nie, nie. Po prostu odniosłam wrażenie, kiedy roz­

mawiałyśmy o nim z Doris, że w pewnym sensie się wyłą­czyłeś. No to co myślałeś?

Przyciągnął ją bliżej, dochodząc do wniosku, że lepiej nie wymieniać słowa „samolubny".

57

— Że nasza córeczka jest szczęściarą, mając taką matkę.

Uśmiechnęła się, po czym odwróciła się i przyjrzała mu się uważnie.

— Tak bym chciała, żeby miała twój dołeczek w po­liczku.

— Lubisz go? — Uwielbiam. Ale mam nadzieję, że po mnie odzie­

dziczy oczy. — A co masz do zarzucenia moim? — Absolutnie nic. — Ale twoje są o wiele ładniejsze? Musisz wiedzieć, że

mojej matce bardzo podobają się moje oczy. — Mnie też. Są takie uwodzicielskie. Nie chcę, żeby

nasza córka miała uwodzicielskie oczy. To przecież dziecko. Jeremy parsknął śmiechem. — I co jeszcze? Wpatrywała się w niego ze skupieniem. — Wolałabym też, żeby miała moje włosy. I mój nos.

I brodę. — Założyła kosmyk włosów za ucho. — I moje czoło.

— Twoje czoło? Skinęła twierdząco głową. — Ty masz bruzdę między brwiami. Jeremy dotknął z roztargnieniem bruzdy, jakby nigdy

przedtem jej nie zauważył. — Ona powstaje dlatego, że marszczę czoło. — Zade­

monstrował jej. — Widzisz? To skutek głębokiej koncen­tracji. Procesu myślowego. Nie chcesz, żeby nasza córka myślała?

— Mam rozumieć, że ty chcesz, żeby nasza córka miała zmarszczki?

58 •

— Hm... nie, ale według ciebie jedyną rzeczą, którą warto po mnie odziedziczyć, jest dołek w policzku?

— No, może jeszcze uszy? — Uszy? Nikt nie zwraca uwagi na uszy. — Uważam, że twoje uszy są urocze. — Mówisz serio? — Są idealne. Wszystko wskazuje na to, że są najdos­

konalsze na świecie. Słyszałam, jak ludzie rozmawiają o tym, że masz piękne uszy!

Jeremy wybuchnął śmiechem. — Zgoda, moje uszy i dołek w policzku, twoje oczy, nos,

broda i czoło. Coś jeszcze? — Lepiej przestańmy. Nie chcę myśleć, jak byś zareago­

wał, gdybym powiedziała, że cieszyłabym się, gdyby miała moje nogi. Zrobiłeś się jakiś drażliwy.

— Wcale nie jestem drażliwy. Tylko tak się składa, że moim zdaniem mam coś więcej do zaoferowania niż uszy i dołek w policzku. A moje nogi... cóż, zawróciły wielu w głowie, jeśli już musisz wiedzieć.

Lexie zachichotała. — Dobrze, dobrze — zgodziła się — przedstawiłeś swoje

racje. Co myślisz na temat ślubu? — Zmieniasz temat? — Koniecznie musimy o tym porozmawiać. Jestem pew­

na, że zależy ci na tym, by mieć swój wkład w organizację uroczystości.

— Chyba zdam się w większości na ciebie. — Przyszło mi do głowy, że ceremonia mogłaby się

odbyć w pobliżu latarni morskiej. Przed domkiem na plaży. — Pamiętam — rzekł, wiedząc, że Lexie ma na myśli

latarnię morską na cyplu Hatteras, gdzie pobrali się jej rodzice.

59

— To park stanowy, będziemy więc musieli uzyskać pozwolenie. Uważasz, że późna wiosna lub wczesne lato to dobry termin? Nie chciałabym, żeby mój brzuszek był widoczny na każdym zdjęciu.

— To ma dla mnie sens. Poza tym nie chcesz, żeby ktoś pomyślał, że jesteś w ciąży. Co by ludzie na to powiedzieli?

Lexie roześmiała się. — A więc nie masz żadnych uwag co do uroczystości

ślubnej? Nic wyjątkowego, o czym zawsze marzyłeś? — Właściwie mam. Chodzi mi o wieczór kawalerski,

który będzie czymś wyjątkowym... Szturchnęła go żartobliwie w brzuch. — Niedoczekanie twoje! — droczyła się z nim. — Cieszę

się, że jesteś tutaj — dodała, sadowiąc się wygodnie. — Ja też się z tego cieszę. — Kiedy zamierzasz rozejrzeć się za domem? Te nagłe przeskoki z tematu na temat w rozmowie miały

nieustannie przypominać Jeremy'emu, że jego życie diamet­ralnie się zmieniło.

— Słucham? — No, przecież będziemy musieli kupić dom. — Myślałem, że zamieszkamy tutaj. — Tutaj? W tej ciasnocie? Gdzie urządzisz swój pokój

do pracy? — W dodatkowej sypialni — odrzekł. — Tam jest mnós­

two miejsca. — A dziecko? Gdzie będzie spało? No jasne, dziecko. Zdumiewające, że mógł nawet na

sekundę zapomnieć o dziecku. — Masz na myśli coś konkretnego? — Owszem, myślałam o czymś nad wodą, jeśli tobie też

podoba się ten pomysł.

60

— Brzmi zachęcająco. Na jej twarzy odmalowało się rozmarzenie, gdy snuła

dalej swoje plany. — Duża weranda dookoła całego domu. A dom przytulny,

z przestronnymi pokojami i ogromnymi oknami, przez które będzie zaglądać słońce. I blaszany dach. Nie przeżyłeś niczego, jeśli nie słyszałeś, jak deszcz stuka o blaszany dach. To najbardziej romantyczny dźwięk na świecie.

— Potrafię żyć z romantycznymi dźwiękami. Lexie zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad jego od­

powiedzią. — Jesteś podejrzanie ustępliwy. — Zapominasz, że przez ostatnie piętnaście lat miesz­

kałem w bloku. Tam martwimy się o inne rzeczy, na przy­kład, czy winda jest czynna.

— O ile dobrze pamiętam, to w twoim bloku była nie­czynna.

— Z czego powinnaś wysnuć wniosek, że nie jestem wybredny.

— Cóż, w tym tygodniu nie uda nam się wybrać na poszukiwania — rzekła Lexie z uśmiechem. — Z pewnością w bibliotece czekają na mnie góry papierkowej roboty i trochę potrwa, zanim nadrobię zaległości. Ale może damy radę podczas weekendu.

— Świetnie. — A czym ty się zajmiesz, kiedy ja będę pracowała? — Pewnie będę obrywał płatki z kwiatów i usychał

z tęsknoty za tobą. — Pytam serio. — Och, no wiesz, spróbuję się zadomowić i wdrożyć do

pracy, ustalić jakiś rozkład dnia. Zainstaluję komputer i dru­karkę, sprawdzę, czy uda mi się uzyskać szybki dostęp do

61

Internetu, który umożliwiłby mi zbieranie materiałów. Lubię mieć przynajmniej cztery lub pięć felietonów w zapasie, dzięki czemu znajduję czas na pracę, jeśli trafię na coś interesującego, a mój naczelny śpi spokojnie.

Lexie milczała przez chwilę, rozważając jego słowa. — Nie sądzę, byś mógł uzyskać szybki dostęp do Inter­

netu w Greenleaf. Nie mają tam nawet kablówki. — A kto mówi o Greenleaf? Pomyślałem, że podłączę

się tutaj. — No to równie dobrze możesz to zrobić w bibliotece.

Ponieważ zatrzymasz się w Greenleaf. — Kto tak powiedział? Wysunęła się spod jego ramienia i popatrzyła mu w oczy. — A gdzie indziej miałbyś się zatrzymać? — Myślałem, że zamieszkam tutaj. — Ze mną? — spytała. — Ma się rozumieć, że z tobą — odparł, jak gdyby

odpowiedź była oczywista. — Ale my nie jesteśmy jeszcze małżeństwem. — I co z tego? — Wiem, że to staroświeckie podejście, ale w naszym

miasteczku pary nie zamieszkują razem przed ślubem. Lu­dziom by się to nie spodobało. Przyjęliby za pewnik, że ze sobą sypiamy.

Wpatrywał się w nią, nie kryjąc zakłopotania. — Ale my sypiamy ze sobą. Jesteś w ciąży, zapomniałaś

o tym? Lexie uśmiechnęła się. — Sama przyznaję, że nie ma to wielkiego sensu i gdyby

zależało ode mnie, pozwoliłabym ci zostać. I zdaję sobie sprawę, że wszyscy w końcu zauważą, iż jestem w ciąży, lecz najbardziej zbzikowane jest to, że tutejsi mieszkańcy

62

rozumieją, iż błądzić jest rzeczą ludzką. Chętnie wybaczają błędy, ale w dalszym ciągu nie znaczy to, że powinniśmy zamieszkać razem. Będą gadać za naszymi plecami, będą plotkować i minie wiele czasu, zanim zapomną, że „żyliś­my w grzechu". Przez całe lata tak właśnie będą o nas mówili. — Pokręciła głową, po czym ujęła go za rękę. — Wiem, że proszę cię o duże poświęcenie, ale zrobisz to dla mnie?

Odchyliwszy się na oparcie kanapy, Jeremy przypominał sobie, jak było w Greenleaf— kilka walących się chałup na podmokłym terenie, słynącym z mokasynów błotnych; Jed, złowrogi, milczący właściciel; wypchane zwierzęta stano­wiące ozdobę każdego pokoju. Greenleaf. Dobry Boże.

— Tak — odrzekł — dobrze. Ale... Greenleaf? — A widzisz jakąś inną możliwość? No cóż, jeśli chcesz,

za domem Doris stoi szopa, chyba nawet z łazienką, ale nie jest tam tak ładnie jak w Greenleaf.

Jeremy przełknął ślinę, zastanawiając się nad tym. — Jed mnie przeraża — przyznał. — Wiem o tym — rzekła Lexie. — Sam mi to powie­

dział, gdy dokonywałam rezerwacji, ale obiecał, że teraz, kiedy jesteś mieszkańcem naszego miasteczka, będzie sym­patyczniejszy. I dobra wiadomość... ponieważ zatrzymasz się tam przez pewien czas, nie policzy ci według normalnej stawki. Dostaniesz zniżkę.

— Szczęściarz ze mnie — wydusił z siebie Jeremy. Przesunęła palcem po jego przedramieniu. — Wynagrodzę ci to. Na przykład, jeśli jesteś dyskretny,

możesz odwiedzać mnie tutaj, kiedy tylko zechcesz. Ugotuję ci nawet kolację.

— Dyskretny? Przytaknęła skinieniem głowy.

63

— To znaczy, że nie będziesz raczej parkował samochodu przed moim domem, a jeśli to zrobisz, będziesz pewnie musiał wyjść, zanim słońce wzejdzie, żeby nikt nie widział.

— Dlaczego mam nagle uczucie, jakbym był szesna­stolatkiem i przemykał się chyłkiem za plecami moich rodziców?

— Bo to właśnie będziemy robili. Tyle tylko, że ci ludzie nie są tak wyrozumiali jak rodzice. Są znacznie gorsi.

— To dlatego zamieszkaliśmy tutaj? — Ponieważ mnie kochasz.

Rozdział czwarty

W miarę upływu następnego miesiąca Jeremy zaczął przystosowywać się do swego życia w Boone Creek. W No­wym Jorku pierwsze oznaki wiosny zaczynają pojawiać się w kwietniu, natomiast w Boone Creek dzieje się to kilka tygodni wcześniej, już gdzieś na początku marca. Na drze­wach pęcznieją pąki, zimne poranki stopniowo przechodzą w rześkie, a w dni, kiedy nie pada deszcz, po południu jest tak łagodne i ciepłe powietrze, że można chodzić w samej koszuli z długimi rękawami. Trawniki, smętne, szarobrunat­ne w zimie, zaczynają powoli, niemal niepostrzeżenie na­bierać szmaragdowozielonej barwy, osiągając pełnię koloru w porze kwitnienia dereni i azalii. Powietrze przesycają różne aromaty, sosen, słonej mgły, a na błękitnym niebie tylko czasami pojawia się niewielki obłoczek na horyzoncie. W drugiej połowie marca miasteczko wydawało się jaśniej­sze i bardziej kolorowe, jakby wspomnienie o tym, jak wyglądało zimą, było niczym więcej tylko ponurym snem.

Meble Jeremy'ego, które wreszcie nadeszły, zostały zło­żone w szopie za domem Doris. Zdarzały się chwile podczas

65

pobytu w Greenleaf, kiedy Jeremy zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby mu, gdyby on też został razem z meblami. Nie żeby nie przyzwyczaił się do życia z Jedem jako swoim jedynym sąsiadem. Do tej pory Jed nie odezwał się do niego ani słowem, lecz zostawiał mu od czasu do czasu wiadomo­ści. Trudno je było odczytać, czasami kartki były usmaro-wane... czymś... może płynem do balsamowania albo czego tam używał do preparowania zwierząt — w każdym razie dzięki temu kartki dobrze się trzymały, przyklejone bezpo­średnio do drzwi, a ani Jed, ani Jeremy nie przejmowali się tym, że zostają po tym lepkie plamy.

Jeremy przywykł też do pewnego ustalonego porządku dnia. Lexie miała rację — w Greenleaf nie było najmniejszej możliwości dostępu do szybkiego Internetu, ale udało mu się znaleźć dość kiepski sposób łączenia się telefonicznego, by móc odbierać e-maile i korzystać z wyszukiwarki; musiał czekać pięć minut, dopóki strona się nie załaduje. Do pozytywów tej sytuacji można zaliczyć to, że ślimacze tempo połączeń dostarczało mu pretekstu, by odwiedzać prawie każdego dnia bibliotekę. Czasami spotykali się z Lexie w jej gabinecie, kiedy indziej znowu szli razem na lunch, lecz zwykle po mniej więcej godzinie mówiła coś w rodzaju: „Wiesz dobrze, że chętnie spędziłabym z tobą cały dzień, ale czeka mnie sporo pracy". Nietrudno było zrozumieć aluzję, więc wracał do któregoś z komputerowych terminali, dzięki którym mógł gromadzić potrzebne mu informacje. Jego agent Nate dzwonił wielokrotnie, zostawiając mu wiadomości i głośno myśląc, czy Jeremy ma jakiś następny pasjonujący temat, ponieważ „sprawa umowy z telewizją jest nadal otwarta!". Jak większość agentów, Nate był niepoprawnym optymistą. Jeremy rzadko miewał na to odpowiedź inną, niż że Nate będzie pierwszy, który się

• 66

o tym dowie. Od przeprowadzki na Południe Jeremy nie wyszedł z żadną nową propozycją ani też nie napisał nawet felietonu. Tyle się działo, że nie miał głowy do pracy.

Próbował przekonać sam siebie, że taka właśnie jest przyczyna. Faktem jest, że miał parę pomysłów, lecz na tym się kończyło. Ilekroć siadał do pisania, miał wrażenie, że zamiast mózgu ma papkę, a palce zesztywniałe od artretyz-mu. Pisał zdanie lub dwa, piętnaście do dwudziestu minut oceniał swoje dzieło, po czym w końcu je kasował. Całe dni mijały mu na pisaniu i kasowaniu tego, co napisał. Ostatecz­nie efekt był zerowy. Czasami zastanawiał się, co się stało, że klawiatura nagle zdaje się go nienawidzić, ale nic sobie z tego nie robił, wiedząc, że ma ważniejsze sprawy na głowie.

Na przykład Lexie. I ślub. I dziecko. No i oczywiście wieczór kawalerski. Alvin próbował ostatecznie ustalić datę spotkania, ponieważ jednak z kolei data ślubu zależała od departamentu parków, nie udało mu się nic wskórać. Mimo nieustannych przypomnień Lexie Jeremy nie zdołał dotrzeć do nikogo, kto mógłby im pomóc. Wreszcie powiedział Alvinowi, żeby zaplanował wieczór kawalerski na ostatni weekend kwietnia, dochodząc do wniosku, że im szybciej, tym lepiej. Alvin odłożył słuchawkę, rechocząc z podniece­niem i obiecując, że będzie to niezapomniana imprezka.

Mimo że Jeremy... zadomawiał się w Boone Creek, to nie był Nowy Jork, i zdawał sobie sprawę, że brakuje mu wielkiego miasta. Zgoda, wiedział, że będzie musiał bardzo się przestawić, zanim podjął decyzję o przeprowadzce, lecz wciąż zdumiewał go kompletny brak rzeczy, które można by robić. W Nowym Jorku, kiedy wychodził z domu i mijał dwie przecznice w którymkolwiek kierunku, miał po drodze do wyboru masę filmów, poczynając od najnowszych prze-

67

bojów filmowych kina akcji, a kończąc na czymś pseudoar­tystycznym i francuskim. W Boone Creek nie było nawet kina, a najbliższe — w Washington — miało tylko trzy sale, z tego w jednej chyba bezustannie pokazywano najnowsze propozycje filmów rysunkowych Disneya. W Nowym Jorku zawsze można było wstąpić do jakiejś nowej restauracji i spróbować dań odpowiadających nastrojowi — od wiet­namskich do włoskich, od greckich do etiopskich. W Boone Creek ma się do wyboru jedynie pizzę z kartonu lub dania kuchni domowej w Ned's Diner, knajpie, gdzie wszystkie potrawy są smażone i w powietrzu unoszą się opary oleju, a przed wyjściem trzeba przetrzeć czoło serwetką. Jeremy podsłuchał kiedyś rozmowę gości stojących przy kontuarze, którzy wymieniali uwagi, jak najlepiej przefiltrować tłuszcz z bekonu, żeby uzyskać maksimum walorów smakowych, oraz ile słoniny — cokolwiek to jest — dodać do jarmużu przed polaniem wszystkiego masłem. Południowcy wyna­leźli najskuteczniejszy sposób niezdrowego spożywania warzyw.

Zapewne był niemiły, lecz jeśli nie ma gdzie pójść, by coś zjeść lub obejrzeć film, to co mają robić młode pary? Nawet jeśli zechcą wybrać się na przyjemny spacer po miasteczku, można przechadzać się zaledwie kilka minut w którąkolwiek stronę, po czym trzeba zawracać. Rzecz jasna, Lexie nie widziała w tym nic niezwykłego i naj­wyraźniej była ogromnie zadowolona, przesiadując po pracy na werandzie, sącząc słodką herbatę lub lemoniadę i ma­chając sąsiadom, którzy przechodzili od czasu do czasu ulicą. Lub też, jeśli przyroda współdziałała i zdarzała się burza, wieczorna podniecająca rozrywka polegała na sie­dzeniu na werandzie i podziwianiu błyskawic. Aby Jeremy nie czuł się rozczarowany pomysłem owego przesiadywania

68

na werandzie, Lexie zapewniła go: „W lecie zobaczysz tyle robaczków świętojańskich, że pomyślisz, iż to Boże Naro­dzenie".

— Nie mogę się doczekać — odrzekł z westchnieniem. Po stronie plusów należy zapisać, że w ostatnich tygo­

dniach Jeremy wreszcie zrobił milowy krok — kupił swój pierwszy własny samochód. Nazwijcie to męską słabostką, ale kiedy postanowił zamieszkać w Boone Creek, była to jedna z rzeczy, na które najbardziej czekał. Nie na próżno oszczędzał i inwestował przez wszystkie te lata. Poszczęściło mu się, że kupił akcje Yahoo i AOL — po napisaniu artykułu o przyszłości Internetu — a następnie, przeprowadzając się do Boone Creek, spieniężył ich część, gdy osiągnęły naj­wyższą cenę, i wyobrażał sobie każdą chwilę zakupu — poczynając od studiowania rozmaitych czasopism moto­ryzacyjnych, odwiedzania salonów, a kończąc na siedzeniu za kierownicą i wdychaniu słynnego „zapachu nowego samochodu". Wielokrotnie naprawdę żałował, że mieszka w Nowym Jorku, po prostu dlatego, że w wielkim mieście własny samochód jest niepotrzebnym luksusem. Nie mógł się doczekać, by wreszcie wsiąść do sportowego coupe lub kabrioletu i odbyć jazdę próbną po spokojnych drogach hrabstwa. Rano oboje z Lexie mieli udać się do salonu i Jeremy mimo woli uśmiechnął się na myśl o tym, że znajdzie się za kierownicą swego wymarzonego modelu.

Gdy przyglądał się pożądliwie sportowemu dwudrzwio-wemu kabrioletowi, przesuwając palcem po jego lśniących krzywiznach, nie spodziewał się zupełnie reakcji Lexie.

— Co o nim sądzisz? — spytał. Był pewny, że ona również nie będzie mogła się oprzeć. Lexie przypatrywała się autu z zakłopotaniem. — A gdzie zamontujemy fotelik dziecięcy?

69

— Dziecko możemy wozić twoim samochodem — odparł Jeremy. — To jest auto dla nas dwojga. Będzie służyło szybkim wycieczkom na plażę lub w góry, wyjazdom na weekendy do Waszyngtonu.

— Nie wydaje mi się, żeby mój samochód wytrzymał jeszcze długo, może więc pomyślałbyś raczej o kupnie czegoś dla całej rodziny?

— Na przykład? — Co powiesz na małego vana? Jeremy zamrugał z niedowierzaniem powiekami. — Nie ma mowy. Wykluczone. Nie czekałem przez

trzydzieści siedem lat na vana. — No to na ładnego sedana? — Sedan? Mój tata jeździ sedanem. Jestem za młody,

żeby kupować sedana. — A SUV? To sportowe i eleganckie auto. I można nim

pojechać w góry. Próbował wyobrazić sobie, jak będzie wyglądał za kół­

kiem SUV-a, po czym pokręcił głową. — To są samochody, które wybierają matki mieszkające

na peryferiach miasta. Widziałem więcej SUV-ów na par­kingu Wal-Martu niż kiedykolwiek w górach. Poza tym bardziej zanieczyszczają środowisko, a ja nie jestem na to obojętny. — Dla podkreślenia swoich słów, przyłożył dłoń do piersi, starając się, by brzmiały jak najpoważniej.

Lexie zastanowiła się nad jego słowami. — Na czym więc stanęliśmy? — Na moim pierwszym wyborze — rzekł Jeremy. —

Wyobraź sobie, jak piękne może być życie... śmigamy autostradą, wiatr rozwiewa nam włosy...

Lexie parsknęła śmiechem. — Zupełnie jakbyś cytował reklamę. Wierz mi, ja też

70

myślę, że byłoby to wspaniałe. Strasznie chciałabym mieć takie małe wystrzałowe cacko. Ale musisz przyznać, że nie jest szczególnie praktyczne.

Patrzył na nią, czując nagłą suchość w ustach, gdy zro­zumiał, że jego marzenie zaczyna odpływać w siną dal. Miała oczywiście rację i Jeremy przestąpił z nogi na nogę, po czym westchnął z rezygnacją.

— Który chciałabyś mieć? — Chyba tamten będzie odpowiedni dla rodziny — od­

parła, wskazując na czterodrzwiowego sedana w połowie parkingu. — W magazynie „Best Buy" został wysoko oceniony przez użytkowników pod względem bezpieczeń­stwa. Na tej informacji można polegać, poza tym możemy dostać gwarancję aż do stu tysięcy kilometrów.

Oszczędna. Rozsądna. Odpowiedzialna. Lexie miała wszystkie cechy, które cenił, mimo to upadł na duchu, gdy zobaczył samochód, który wybrała. Jego zdaniem równie dobrze mógłby mieć wyłożone drewnem boki i białe opony mimo całej zmysłowości, jaką emanował.

Widząc minę Jeremy'ego, Lexie podeszła blisko i otoczyła go ramionami.

— Zdaję sobie sprawę, że zapewne nie o takim samo­chodzie marzyłeś, ale co powiesz na to, żebyśmy zamówili auto w strażackim kolorze?

Jeremy uniósł brwi. — Z namalowanymi płomieniami na masce? Lexie znowu się roześmiała. — Jeśli tego naprawdę chcesz? — Nie. Po prostu sprawdzam, jak daleko mogę się po­

sunąć. Pocałowała go. — Dziękuję — powiedziała. — I tak do twojej wiadomo-

71

ści, myślę, że będziesz wyglądał bardzo seksownie za kierownicą sedana.

— Będę wyglądał jak mój ojciec. — Nie — zaprzeczyła — nie jak twój ojciec, lecz jak

ojciec naszego dziecka, i żaden mężczyzna na ziemi ci nie dorówna.

Uśmiechnął się, wiedząc, że Lexie stara się poprawić mu humor. Jednakże gdy po upływie godziny podpisywał dokumenty kupna, przygarbił się trochę na myśl o tym, co mógłby mieć.

Poza lekkim rozczarowaniem, jakie odczuwał, siadając za kierownicą, życie nie było wcale takie złe. Ponieważ nie szło mu pisanie, miał sporo czasu, znacznie więcej niż przywykł mieć. Przez wiele lat poszukiwał ciekawych his­torii na całym świecie, badając wszystko, od człowieka śniegu w Himalajach do całunu turyńskiego we Włoszech, pokazując, czym naprawdę były oszustwa, legendy, mis­tyfikacje. Jednocześnie pisał artykuły, demaskując oszustów, jasnowidzów i uzdrowicieli, znajdując czas na swoją stałą rubrykę — dwanaście felietonów rocznie. Było to życie w nieustannym stresie, czasami pochłaniające całą energię, lecz najczęściej po prostu bezlitosne. W poprzednim mał­żeństwie, z Marią, jego ciągłe podróże powodowały napię­cia i żona poprosiła go, by zrezygnował z pracy wolnego strzelca i dla odmiany znalazł sobie wśród większych no­wojorskich gazet taką, która zagwarantuje mu regularne zarobki. Nigdy nie traktował jej sugestii poważnie, lecz teraz, rozmyślając nad swoim życiem, doszedł do wniosku, że chyba powinien. Uświadomił sobie, że bezustanna we­wnętrzna presja, wynikająca z konieczności znalezienia

72

tematu i dostarczenia pracy w terminie, odbiła się również na innych dziedzinach jego życia. Przez całe lata odczuwał potrzebę robienia czegoś — czegokolwiek — non stop. Nie potrafił usiedzieć spokojnie dłużej niż przez dwie minuty. Zawsze było coś do czytania lub studiowania, zawsze coś do pisania. Zdał sobie sprawę, że powoli stracił umiejętność odpoczywania, czego skutkiem był długi okres w jego życiu, kiedy miesiące zlewały się w jeden ciąg, a kolejne lata niczym się od siebie nie różniły.

Ostatni miesiąc w Boone Creek, mimo że nudny, w rze­czywistości był... ożywczy. Jeremy po prostu nie miał nic do roboty i biorąc pod uwagę gorączkowe tempo życia w ciągu ostatnich piętnastu z górą lat, nie miał na co narzekać. Przypominało to wakacje, których wprawdzie nie planował, ale od bardzo, bardzo dawna nie czuł się taki wypoczęty. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów to on decydował o tempie życia, a nie życie decydowało za niego. Uznał, że znudzenie jest niedocenianą formą artystyczną.

Lubił zwłaszcza nudzić się z Lexie. Może raczej nie przesiadywać na werandzie, lecz obejmować ramieniem wtuloną w niego Lexie podczas oglądania meczu NBA. Przebywanie z Lexie odprężało go, rozkoszował się spokoj­nymi rozmowami przy kolacji i ciepłem jej ciała, gdy siedzieli na szczycie Riker's Hill. Wyczekiwał na te zwyczaj­ne chwile z entuzjazmem, który go zdumiewał, najbardziej jednak przepadał za tymi rankami, kiedy mogli pospać sobie dłużej, a potem powoli budzili się razem. Była to grzeszna przyjemność — Lexie pozwalała mu na nią tylko wtedy, gdy zabierała go po pracy z Greenleaf, żeby wścibscy sąsiedzi nie wypatrzyli na podjeździe jego samochodu — ale bez względu na powód, zakradanie się do jej domu sprawiało, że wszystko stawało się jeszcze bardziej pod-

73

niecające. Gdy w końcu wstali z łóżka, czytali gazetę przy niedużym stole w kuchni, gdzie jedli śniadanie. Najczęściej Lexie była jeszcze w piżamie i puchatych papuciach, włosy miała potargane, a powieki lekko obrzmiałe ze snu. Ale kiedy promienie porannego słońca wpadały ukosem przez okna, Jeremy utwierdzał się w przekonaniu, że jego przyszła żona jest najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał.

Bywało, że przyłapywała go na tym, iż się na nią gapi, i ujmowała jego dłoń. Jeremy wracał do lektury i gdy siedzieli razem, trzymając się za ręce, zatopieni we własnych światach, zastanawiał się, czy może być większa przyjem­ność w życiu.

Rozglądali się również za domem, a ponieważ Lexie miała jasny pogląd na to, czego oczekuje, i w Boone Creek nie było zbyt wielu domów, od których można by zacząć, Jeremy przewidywał, że znalezienie odpowiedniego nie zajmie im więcej czasu niż kilka dni. Jeśli będzie miał szczęście, może nawet wystarczy jedno popołudnie.

Jakże się mylił. Nieważne z jakiego powodu, podczas trzech długich weekendów obejrzeli przynajmniej dwukrot­nie wszystkie domy wystawione na sprzedaż w miasteczku. Dla Jeremy'ego było to raczej zniechęcające niż emocjo­nujące. W chodzeniu po domach obcych ludzi było coś, co powodowało, że czuł się, jakby wydawał opinię i to na ogół niezbyt sympatyczną. I faktycznie tak było. Chociaż mias­teczko było historyczne, a domy urocze, gdy sieje oglądało z zewnątrz, to zwiedzanie ich od środka nieuchronnie koń­czyło się rozczarowaniem. W połowie oględzin miał wraże­nie, że czas się zatrzymał w latach siedemdziesiątych. Nie widział tylu beżowych włochatych dywanów, pomarańczo-

74

wych tapet i żółtawozielonych zlewów od czasów serialu Grunt to rodzinka. Niekiedy były tam dziwne zapachy, od których kręciło go w nosie — może naftaliny i kocich odchodów, może brudnych pieluch i spleśniałego chleba — ale najczęściej wystarczyło, by spojrzał na meble i kręcił odmownie głową. Przez całe swoje trzydziestosiedmioletnie życie nigdy nie brał pod uwagę foteli na biegunach w swoim salonie ani sofy na werandzie. Ale cóż, wciąż się uczył.

Powodów, by odmawiać, były setki, lecz nawet gdy znajdowali coś, co poruszało ich wyobraźnię i mieli ochotę powiedzieć tak, okazywało się to równie absurdalne.

— Popatrz — wykrzyknął pewnego dnia Jeremy — w tym domu jest ciemnia!

— Przecież nie jesteś fotografem — odparła Lexie. — Nie potrzebujesz ciemni.

— Tak, ale może kiedyś nim zostanę. Albo: — Podobają mi się te wysokie sufity — rzekła Lexie

z zachwytem. — Zawsze marzyłam o wysokim suficie w sypialni.

— Przecież ta sypialnia jest maleńka. Nie zmieści się w niej szerokie łóżko.

— Wiem. Ale widziałeś ten wysoki sufit? W końcu udało im się znaleźć dom. A raczej dom, który

ogromnie podobał się Lexie, Jeremy bowiem wciąż nie był zdecydowany. Dwupiętrowy, georgiański, z niezadaszoną werandą wychodzącą na Boone Creek, miał również rozkład pomieszczeń, który odpowiadał Lexie. Wystawiony na sprze­daż dwa lata temu, stanowił prawdziwą okazję — zgodnie z nowojorskimi standardami był do nabycia dosłownie za darmo — lecz wymagał sporego remontu. Mimo to, gdy Lexie nalegała, by obejrzeć go po raz trzeci, nawet pani

75

Reynolds, pośredniczka handlu nieruchomościami, wiedzia­ła, że wygłodniała ryba krąży wokół haczyka z przynętą. Szczupła siwowłosa pani z pełnym samozadowolenia uśmie­chem zapewniła Jeremy'ego, że przeróbka budynku „nie będzie kosztowała więcej od ceny zakupu".

— Świetnie — odparł, podliczając w myśli, czy wystar­czy na to środków zgromadzonych na jego koncie ban­kowym.

— Proszę się nie martwić — dodała pani Reynolds. — To idealny dom dla młodej pary, zwłaszcza jeśli myślicie o powiększeniu rodziny. Takie domy nie trafiają się co­dziennie.

To prawda, pomyślał Jeremy. Mógł go kupić ktokolwiek w ciągu ostatnich dwóch lat.

Zamierzał zażartować sobie na ten temat, kiedy zauważył, że Lexie kiwa na niego ze schodów.

— Czy mogę przejść się jeszcze raz po piętrze? — spytała.

Pani Reynolds odwróciła się z uśmiechem, niewątpliwie myśląc o swojej prowizji.

— Oczywiście moja droga. Przejdę się z panią. A tak przy okazji, czy planujecie mieć dzieci? Bo jeśli tak, musicie obejrzeć poddasze. Można tam zaprojektować fantastyczny pokój do zabawy.

Odprowadzając wzrokiem panią Reynolds, która dołączyła na górze do Lexie, zastanawiał się, czy kobieta jakimś sposobem domyśliła się, że on i Lexie etap planowania dawno już mają za sobą.

Jeremy szczerze w to wątpił. Lexie trzymała ciążę w taje­mnicy, przynajmniej do ślubu. Wiedziała wyłącznie Doris, co by mu nie przeszkadzało, gdyby nie to, że ostatnio Lexie wciągała go w najdziwniejsze rozmowy na tematy, które

76 •

powinna poruszać raczej z przyjaciółkami. Na przykład siedząc na kanapie, odwracała się nagle ku niemu i mówiła: „Jeszcze kilka tygodni po porodzie moja macica będzie powiększona" lub „Możesz uwierzyć, że podczas porodu rozwarcie szyjki macicy dojdzie do dziesięciu centymet­rów?".

Od kiedy zaczęła czytać książki na temat ciąży, stanowczo zbyt często słyszał słowa w rodzaju „łożysko", „pępowino­wy", „hemoroidy", a gdy wspomniała po raz kolejny, że podczas karmienia piersią będzie miała obolałe sutki — a nawet mogą krwawić — nie wytrzymał i wyszedł z pokoju. Jak większość mężczyzn, miał jedynie blade pojęcie o całym procesie „dojrzewania dziecka w łonie" i zbytnio się tym nie interesował. Z reguły znacznie bardziej frapował go konkretny akt, który wprawiał w ruch całą sprawę. Nie miałby jednak nic przeciwko rozmowie na te tematy, gdyby Lexie mówiła o nich tym swoim zmysłowym głosem, z kie­liszkiem wina w ręku, przy blasku świec.

Problem polegał na tym, że wyrzucała z siebie słowa, jakby odczytywała składniki na pudełku z płatkami śniada­niowymi, a skutek był taki, że Jeremy zamiast entuzjaz­mować się tym, co się dzieje, najczęściej czuł w trakcie tych rozmów mdłości.

Jednakże mimo wszystko, był podekscytowany. W fakcie, że Lexie nosi jego dziecko, było coś elektryzującego. Prze­pełniała go duma, gdy uświadamiał sobie, że w pewnym stopniu przyczynił się do zachowania gatunku, spełniając tym samym swoją prokreacyjną rolę — i prawdę mówiąc, często żałował, że Lexie prosiła, by zachował jej ciążę w tajemnicy.

Zatopiony w myślach dopiero po chwili zauważył, że Lexie i pani Reynolds schodzą już z powrotem po schodach.

77

— To jest to — oznajmiła rozpromieniona Lexie, biorąc go za rękę. — Możemy go kupić?

Wypiął pierś, aczkolwiek zdawał sobie sprawę, że będzie musiał spieniężyć poważną część swego portfelu akcji, by zrealizować te plany

— Możemy kupić, co tylko zechcesz — odrzekł, mając nadzieję, że Lexie zwróci uwagę na jego wielkoduszny ton.

Tego samego wieczoru podpisali dokumenty, a nazajutrz rano ich oferta została przyjęta. Jak na ironię, mieli sfi­nalizować sprawę domu dwudziestego ósmego kwietnia, w dniu, kiedy Jeremy wylatywał do Nowego Jorku na swój wieczór kawalerski. Dopiero po jakimś czasie ude­rzyło go, że w ciągu ostatniego miesiąca stał się kompletnie innym człowiekiem.

•

Rozdział piąty

— W dalszym ciągu nie zarezerwowałeś terminu w la­tarni morskiej? — spytała Lexie.

Był to ostatni tydzień marca i po pracy Jeremy szedł z Lexie do samochodu.

— Próbowałem — wyjaśnił Jeremy. — Ale nie masz pojęcia, jak trudno dotrzeć do tych ludzi. Połowa z nich nie chciała ze mną rozmawiać, dopóki nie wypełniłem for­mularzy, druga połowa jest chyba na urlopie. Nie doszedłem nawet do tego, co właściwie mam robić.

Lexie pokręciła głową. — Jak tak dalej pójdzie, to nie załatwisz nic do czerwca. — Coś wymyślę — obiecał Jeremy. — Spodziewam się. Ale naprawdę wolałabym, żeby ciąża

nie była jeszcze widoczna, a mamy już prawie kwiecień. Nie sądzę, by do lipca udało mi się ją ukryć. Moje spodnie robią się ciasne, wydaje mi się, że mam coraz większą pupę.

Jeremy zawahał się, wiedząc, że jest to pole minowe, na które nie ma ochoty wkraczać. Od kilku ostatnich dni ten temat pojawiał się coraz częściej. Powiedzenie prawdy —

79

„Cóż, oczywiście, że masz coraz większą pupę... przecież jesteś w ciąży!" — oznaczałoby, że przez okrągły tydzień będzie sypiał w Greenleaf.

— Dla mnie wyglądasz absolutnie tak samo — zaryzy­kował zamiast tego.

Lexie skinęła głową, pogrążona w myślach. — Porozmawiaj z burmistrzem Gherkinem — zasuge­

rowała. — On uważa, że pupa ci rośnie? — spytał Jeremy,

zachowując zupełną powagę. — Nie! Na temat latarni morskiej! Jestem pewna, że on

może nam pomóc. — Dobrze — rzekł, z trudem tłumiąc śmiech. — Po­

gadam z nim. Przeszli kilka kroków, po czym Lexie trąciła go żartob­

liwie ramieniem. — A moja pupa wcale nie rośnie. — Jasne, że nie.

Jak zwykle w drodze powrotnej do domu zatrzymali się, by sprawdzić, jakie są postępy remontu nowo zakupionej posiadłości.

Mimo że oficjalnie mieli przejąć dom pod koniec kwietnia, właściciel — który otrzymał dom w spadku, lecz mieszkał poza stanem — chętnie pozwolił im rozpocząć prace reno­wacyjne i Lexie zabrała się do tego z ogromnym entuzjaz­mem. Ponieważ znała praktycznie wszystkich w miastecz­ku — wliczając w to stolarzy, hydraulików, glazurników, dekarzy, malarzy i elektryków — i oczyma wyobraźni widziała wykończony dom, w pełni sprawowała nadzór nad projektem. Rola Jeremy'ego ograniczała się do wypisywania

80

czeków, co, zważywszy na to, że naprawdę nie chciał zarządzać tym przedsięwzięciem, było uczciwym podziałem obowiązków.

Nie bardzo wiedział, czego się spodziewać, ale z pewnością nie tego, co zobaczył. W ubiegłym tygodniu pracowały tam całe ekipy i Jeremy pamiętał swoje zdumienie na widok tego, co wykonano pierwszego dnia. Kuchnia została doszczętnie rozebrana, na trawniku przed domem piętrzyły się sterty gontów, wykładzin dywanowych, usuniętych okien, pod ścia­nami, na całej długości domu, leżały kopce gruzu. Niestety, z obserwacji Jeremy'ego wynikało, że od tamtej pory jedy­nym zajęciem robotników było przenoszenie gruzu z miejsca na miejsce. Nawet gdy wpadał w ciągu dnia, by sprawdzić postępy remontu, nie widać było, żeby którykolwiek z nich pracował. Stali w grupkach na werandzie, pijąc kawę (może) lub paląc papierosy (z pewnością), ale praca? Z tego, co widział, zawsze albo czekali na dostawę, albo na głównego wykonawcę, albo też robili sobie właśnie „krótką przerwę". Nie trzeba dodawać, że większość robotników otrzymywała wynagrodzenie od godziny i za każdym razem, wracając do Greenleaf, Jeremy czuł, że wpada w finansowy popłoch.

Natomiast Lexie była wyraźnie zadowolona z postępów prac i dostrzegała rzeczy, których on nie widział. „Zauwa­żyłeś, że zaczęli zakładać nową instalację elektryczną na górze?" lub „Spójrz, przebili ściany i poprowadzili już nowe rury, tak że będziemy mogli umieścić zlew pod oknem".

Zwykle Jeremy kiwał przytakująco głową. — Tak, tak, zauważyłem. Poza wypisywaniem czeków dla wykonawcy w dalszym

ciągu nie napisał jeszcze ani słowa, ale mógł sobie zaliczyć na plus to, że znalazł przyczynę tego stanu. Była to nie tyle pustka w głowie, ile nadmierne obciążenie psychiczne.

81

Następowało zbyt wiele zmian, nie tylko tych ewidentnych, lecz również drobnych. Na przykład w dziedzinie ubioru. Od bardzo dawna uważał, że ma wrodzone wyczucie stylu, aczkolwiek z wyraźną nowojorską klasą, i wiele byłych dziewczyn często komplementowało jego wygląd. Od wielu lat prenumerował magazyn „GQ", nosił dopasowane włoskie koszule, a Bruno Magli był jego ulubionym projektantem butów. Ale widocznie Lexie miała na ten temat inne zdanie i pragnęłaby go całkowicie zmienić. Dwa dni temu za­skoczyła go wieczorem, dając mu pudełko owinięte w ozdo­bny papier. Jeremy'ego wzruszyła jej troskliwość... przynaj­mniej do chwili gdy je rozpakował.

W środku znajdowała się kraciasta koszula. Kraciasta. Jak noszą drwale. I lewisy.

— Dziękuję — wykrztusił. Lexie patrzyła na niego uważnie. — Nie podobają ci się. — Ależ tak... podobają mi się — skłamał, nie chcąc

zranić jej uczuć. — Są ładne. — W twoim głosie nie słychać zachwytu. — Naprawdę mi się podobają. — Po prostu pomyślałam, że może chciałbyś mieć w swo­

jej szafie coś, co pomogłoby ci asymilować się z chłopakami. — Jakimi chłopakami? — No, z naszego miasteczka. Twoimi przyjaciółmi. Na

wypadek... bo ja wiem, gdybyś chciał zagrać z nimi w po­kera, wybrać się na ryby, na polowanie czy coś w tym rodzaju.

— Nie gram w pokera. Nie chodzę na ryby ani na polowanie. — Nie mam też tutaj żadnych przyjaciół, uświa­domił sobie nagle. Zdumiewające, że dotychczas nawet tego nie zauważył.

82

— Wiem — powiedziała. — Ale może pewnego dnia zechcesz. Takie są właśnie rozrywki tutejszych facetów. Wiem na przykład, że Rodney spotyka się z kumplami raz w tygodniu by zagrać w pokera, a Jed jest chyba najlepszym myśliwym w całym hrabstwie.

— Rodney lub Jed? — spytał, próbując wyobrazić sobie spędzenie kilku godzin w towarzystwie pierwszego, potem drugiego, bez powodzenia jednak.

— Co jest nie tak z Rodneyem czy Jedem? — Jed mnie nie lubi. I przypuszczam, że to samo dotyczy

Rodneya. — To śmieszne. Jak mogliby cię nie lubić? Ale wiesz

co? Pogadaj jutro z Doris. Może ona będzie miała lepsze pomysły.

— Poker z Rodneyem? Polowanie z Jedem? Dałbym wiele, żeby to zobaczyć! — ryknął Alvin do słuchawki. Ponieważ to on filmował tajemnicze światła na cmentarzu, dokładnie wiedział, o kim mówi Jeremy, doskonale pamiętał obu mężczyzn. Rodney zamknął go w areszcie na podstawie spreparowanych zarzutów, ponieważ Alvin flirtował w Loo-kilu z Rachel, a Jed przerażał go w takim samym stopniu jak Jeremy'ego. — Widzę to oczyma wyobraźni... skradasz się przez las w swoich butach od Gucciego i kraciastej koszuli...

— Bruno Magli nie Gucci — sprostował Jeremy. Nocą w Greenleaf rozmyślał o tym, że z nikim się tu nie za­przyjaźnił.

— Nieważne. — Alvin znowu się roześmiał. — Och, to po prostu super... mieszczuch jedzie na wieś, ponieważ jego kobietka go do tego zmusiła. Musisz mi powiedzieć, kiedy

83

wybierasz się na polowanie. Przylecę specjalnie z kamerą, żeby utrwalić tę chwilę dla potomności.

— Dobrze — powiedział Jeremy. — Zawiadomię cię. — Ale wiesz, ona ma rację. Powinieneś mieć tam jakichś

przyjaciół. Co mi przypomina... pamiętasz dziewczynę, którą tam poznałem?

— Rachel? — Tak, właśnie. Widujesz ją czasem? — Zdarza się. Prawdę mówiąc, ty również ją zobaczysz,

ponieważ jest druhną Lexie. — Co u niej słychać? — Możesz mi wierzyć lub nie, ale obecnie chodzi z Rod-

neyem. — Z tym mięśniakiem, zastępcą szeryfa? Mogłoby się

trafić jej lepiej. Ale mam pomysł. Może umówilibyśmy się na podwójną randkę. Lunch w Herbs, potem posiedzimy trochę na werandzie...

Jeremy parsknął śmiechem. — Mówisz tak, jakbyś był tu świetnie zaaklimatyzowany.

Znasz wszystkie emocjonujące rozrywki. — To cały ja. Pan Elastyczny. Ale jeśli przypadkiem

wpadniesz na Rachel, pozdrów ją ode mnie i powiedz, że ogromnie się cieszę na spotkanie z nią.

— Dobrze. — Jak ci idzie pisanie? Założę się, że już z niecierp­

liwością czekasz na to, by zająć się kolejnym tematem, co? Jeremy poprawił się na krześle. — Chciałbym. — Nie piszesz? — Nie napisałem ani słowa od przyjazdu tutaj — przy­

znał Jeremy. — Nie mam wolnej chwili, rozumiesz, przygo­towania do ślubu, remont domu, Lexie.

84

— Postawmy sprawę jasno — rzekł Alvin po chwili milczenia. — Nie piszesz w ogóle? Nawet do swojej ru­bryki?

— Nie. — Przecież ty uwielbiasz pisanie. — Wiem. I zabiorę się z powrotem do pracy, gdy tylko

wszystko pozałatwiam. Jeremy na odległość wyczuwał sceptycyzm przyjaciela. — Świetnie — odezwał się w końcu Alvin. — A teraz co

do wieczoru kawalerskiego... będzie odjazdowy. Wszyscy są w pogotowiu. Jak obiecałem, nie zapomnisz tej nocy do końca życia.

— Tylko pamiętaj... żadnych girlasek. I nie życzę sobie panienki w bieliźnie wyskakującej z tortu lub czegoś w tym rodzaju.

— Och, daj spokój. To tradycja! — Mówię poważnie, AIvinie. Jestem zakochany, zapom­

niałeś o tym?

— Lexie martwi się o ciebie — powiedziała Doris. — Zależy jej na tobie.

Nazajutrz po południu Doris i Jeremy jedli razem lunch w Herbs. Większość gości już skończyła jeść i sala powoli pustoszała. Jak zwykle, gdy się spotykali, Doris wpychała w Jeremy'ego jedzenie, twierdząc, że jest chudy jak szczapa, „po prostu skóra i kości", i dzisiaj Jeremy delektował się kanapką — kurczak i pesto na pumperniklu.

— Nie ma się czym przejmować — zaprotestował. — Dużo się dzieje, i tyle.

— Ona wie o tym. Ale też chciałaby, żebyś czuł się tutaj jak w domu. Żebyś był szczęśliwy.

85

— Jestem szczęśliwy. — Jesteś szczęśliwy, ponieważ jesteś z Lexie, i ona o tym

wie. Musisz jednak zrozumieć, że w głębi serca pragnie, żeby Boone Creek było dla ciebie tym samym co dla niej. Nie chce, żebyś tu był tylko ze względu na nią, lecz dlatego, że są tu twoi przyjaciele. Dlatego że czujesz, iż jest to twój dom. Zdaje sobie sprawę, że przeprowadzka z Nowego Jorku do Boone Creek była poświęceniem z twojej strony, a wolałaby, żebyś nie myślał o tym w ten sposób.

— Wcale tak nie myślę. Uwierz mi, pierwszy bym jej o tym powiedział, gdybym myślał w ten sposób. Ale... daj spokój... Rodney lub Jed?

— Zaręczam ci, to są całkiem w porządku faceci, kiedy się ich lepiej pozna, a Jed opowiada najzabawniejsze dow­cipy, jakie kiedykolwiek słyszałam. Ale dobrze, skoro nie relaksujesz się w taki sposób jak oni, może nie są odpowie­dni. — Przyłożyła palec do ust, zastanawiając się: — A co robiłeś z przyjaciółmi w Nowym Jorku?

Szwendałem się z Alvinem po barach, flirtowałem z ko­bietami, pomyślał Jeremy.

— Takie tam... męskie rozrywki — powiedział zamiast tego. — Chodziłem na mecze baseballowe, od czasu do czasu grywałem w pula. Przeważnie zabijałem czas. I jestem pewien, że pozawieram tutaj przyjaźnie, ale jak już mówi­łem, jestem teraz zajęty.

Doris oceniała jego odpowiedź. — Lexie twierdzi, że nie piszesz. — To prawda. — Powodem jest... ? — Nie, nie — odparł, kręcąc głową. — To nie ma nic

wspólnego z poczuciem braku przynależności do tego mias­teczka ani niczym takim. Pisanie różni się od innych zajęć.

86

Nie polega na tym, że człowiek po prostu zjawia się w pracy i wykonuje określone czynności. Potrzebna jest inwencja twórcza i pomysły, a czasami... cóż, zwyczajnie nie dopisuje mi wena. Chciałbym umieć pobudzić moją kreatywność na zawołanie, ale to niemożliwe. Lecz przez ostatnie piętnaście lat nauczyłem się przynajmniej tyle, że natchnienie zawsze w końcu przychodzi.

— Brakuje ci pomysłów? — W każdym razie oryginalnych. Wydrukowałem setki

stron z komputera w bibliotece, lecz zawsze, gdy napotykam coś interesującego, uświadamiam sobie, że już się tym zajmowałem. I to nie raz, nie dwa.

Doris zamyśliła się. — Czy chciałbyś wykorzystać mój dziennik? — spyta­

ła. — Mam świadomość, że nie wierzysz w to, co jest w nim zawarte, ale może... bo ja wiem, napisałbyś artykuł o swoich badaniach z nim związanych.

Doris wspominała o dzienniku, w którym, zgodnie z jej twierdzeniem, potrafiła przewidzieć płeć dzieci. Na jego stronach figurowały setki nazwisk i dat, w tym również zapis przepowiadający narodziny Lexie oraz jej płeć.

Szczerze mówiąc, Jeremy zastanawiał się już kiedyś nad tym — nie była to jej pierwsza propozycja — lecz odmówił, początkowo dlatego, że był przekonany, iż Doris nie może naprawdę mieć takich zdolności, później zaś nie chciał skorzystać z oferty, ponieważ obawiał się, by jego praw­dziwe odczucia nie stały się przyczyną rozdźwięku między nimi. Niedługo przecież zostaną rodziną.

— Nie wiem... — Coś ci powiem. Możesz podjąć decyzję później, gdy

już go przestudiujesz. I nie martw się — obiecuję, że poradzę sobie ze sławą, jeśli zdecydujesz się o tym napisać. Na-

87

prawdę nie musisz się martwić. Pozostanę tą samą uroczą kobietą, jaką zawsze byłam. Dziennik jest w kantorku. Zaczekaj tutaj.

Zanim Jeremy zdążył zaprotestować, wstała od stolika i ruszyła w stronę kuchni. Podczas jej nieobecności drzwi wejściowe otworzyły się ze skrzypem i Jeremy zobaczył burmistrza Gherkina.

— Jeremy, mój chłopcze! — wykrzyknął Gherkin, pod­chodząc do stołu. Poklepał go po plecach. — Nie spodzie­wałem się, że cię tu zastanę. Myślałem, że zbierasz próbki wody, szukając wskazówek dotyczących naszej najnowszej tajemnicy.

Sum. — Przykro mi, że cię rozczarowałem, Tom. Co u ciebie

słychać? — Wszystko dobrze. Tylko mam nawał zajęć. Sprawy

miasteczka zawsze leżą mi na sercu. Jest mnóstwo do roboty. Prawie nie sypiam od wielu dni, ale nie zawracam sobie głowy troską o własne zdrowie. Odkąd odwilżacz omal nie poraził mnie śmiertelnie prądem kilkanaście lat temu, wy­starcza mi zaledwie kilka godzin snu. Woda i elektryczność nie stanowią dobrego połączenia.

— Słyszałem o tym — rzekł Jeremy. — Ale posłuchaj... cieszę się, że cię spotkałem. Lexie podsunęła mi, że powi­nienem porozmawiać z tobą na temat naszego ślubu.

Gherkin uniósł brwi. — Rozważacie ponownie moją propozycję, by wasz ślub

stał się ważnym wydarzeniem dla całego miasta i by za­szczycił go gubernator?

— Nie, nie o to chodzi. Lexie pragnie, żeby ceremonia odbyła się przed latarnią morską na cyplu Hatteras, a mnie nie udało się dotrzeć do nikogo w departamencie parków,

88 •

by uzyskać zezwolenie. Myślisz, że mógłbyś nam w tym pomóc?

Burmistrz namyślał się przez kilka chwil, po czym cicho gwizdnął.

— Trudna sprawa — odparł, kręcąc głową. — Załat­wianie spraw z władzami stanowymi może okazać się skomplikowane. Bardzo skomplikowane. Przypomina spacer po polu minowym. Potrzebny jest ktoś, kto zna drogę.

— Dlatego pomyślałem o tobie. — Z radością bym ci pomógł, ale jestem strasznie zajęty,

muszę uporządkować sprawy związane ze Świętem Czapli tego lata. To zawsze u nas wielkie wydarzenie — nawet większe od wycieczki po historycznych domach, możesz mi wierzyć. Organizujemy przejażdżki dla dzieci, koncesjono­wane stragany na całej Main Street, parady i najrozmaitsze konkursy. W każdym razie mistrzem ceremonii miała być Myrna Jackson z Savannah, ale zadzwoniła właśnie, infor­mując, że nie może się tego podjąć ze względu na chorobę męża. Znasz Myrnę Jackson?

Jeremy usiłował skojarzyć osobę z nazwiskiem. — Nie sądzę. — To ogromnie ceniona fotografka. — Przykro mi — rzekł Jeremy. — Sławna kobieta, Myrna — kontynuował burmistrz,

ignorując uwagę Jeremy'ego. — Chyba najbardziej znana fotografka na Południu. Wspaniałe prace. Jako dziewczynka spędziła kiedyś lato w Boone Creek. Mieliśmy szczęście, że udało się nam ją skaptować. Niestety, jej mąż zachorował na raka. Straszna rzecz, straszna, wszyscy będziemy modlić się za niego... ale też mamy niezły zgryz. Jesteśmy z tego powodu w kropce. Znalezienie nowego mistrza ceremonii zajmie nam trochę czasu. Będę musiał siedzieć godzinami

89

przy telefonie, starając się kogoś namówić. Kogoś sław­nego... Szkoda, że nie mam koneksji w świecie znanych osobistości. Cóż, oczywiście poza tobą.

Jeremy wpatrywał się w niego. — Prosisz mnie, żebym został mistrzem ceremonii? — Nie, nie, oczywiście, że nie. Ty otrzymałeś już klucz

do miasta. Ktoś inny... ktoś, kogo nasi mieszkańcy rozpo­znają. — Gherkin pokręcił głową. — Mimo zapierającej dech w piersiach urody naszego miasteczka i zalet naszych wspaniałych mieszkańców niełatwo jest przekonać do Boone Creek kogoś z dużej metropolii. Szczerze mówiąc, nie jest to obowiązek, który szczególnie by mnie cieszył, ponieważ i tak mam na głowie strasznie dużo innych spraw związa­nych z organizacją święta. Poza tym muszę załatwiać wszyst­ko z władzami stanowymi... — Zawiesił głos, jak gdyby nawet rozważanie prośby było zbyt trudne do pojęcia.

Jeremy dokładnie wiedział, do czego zdąża burmistrz. Gherkin miał swoje sposoby nakłaniania ludzi, żeby robili to, czego on chce, i byli przekonani, że pomysł wyszedł od nich. Nie ulegało wątpliwości, że chciał, by Jeremy zajął się sprawą mistrza ceremonii w zamian za uzyskanie zezwole­nia, i jedyny problem polegał na tym, czy Jeremy na to przystanie. Prawdę mówiąc, nie miał ochoty, lecz musieli ustalić w końcu datę ślubu...

— Może mógłbym pomóc — zaproponował z westchnie­niem. — Kogo chciałbyś mieć?

Gherkin podrapał się w brodę, robiąc minę, jakby losy świata zależały od rozwiązania tego dylematu.

— To nieważne, byle miał znane nazwisko, które przy­ciągnie tłumy i wywoła okrzyki zachwytu i radości.

— A gdyby udało mi się kogoś zorganizować? Oczywiś­cie w zamian za pomoc przy uzyskaniu zezwolenia?

90

— No cóż, to jest pomysł. Że też nie przyszło mi to do głowy. Pozwól, że się przez moment zastanowię. Gherkin postukał się palcem po szczęce. — Hm, chyba da się to załatwić. To znaczy pod warunkiem, że ty też załatwisz odpowiedniego człowieka. A kogo masz na myśli?

— Przez lata przeprowadzałem wywiady z wieloma ludźmi. Naukowcami, profesorami, laureatami Nagrody Nobla....

Burmistrz kręcił przecząco głową, a Jeremy wymieniał dalej:

— Fizykami, chemikami, matematykami, odkrywcami, astronautami...

Gherkin podniósł wzrok. — Powiedziałeś: astronautami? Jeremy skinął głową. — O facetach, którzy latają promem kosmicznym. Parę

lat temu napisałem duży artykuł na temat NASA i z kilkoma się zaprzyjaźniłem. Mogę do nich zadzwonić...

— Umowa stoi. — Gherkin pstryknął palcami. — Już widzę billboardy: „Święto Czapli — tutaj kosmos puka do twoich drzwi". Możemy wykorzystywać ten temat przez cały weekend. Nie konkurs zjadania zwykłego ciasta, lecz konkurs zjadania ciasta księżycowego; możemy zbudować rampy, które będą wyglądały jak rakiety kosmiczne i sa­telity...

— Znowu zawracasz Jeremy'emu głowę tą idiotyczną historią o sumie, Tom? — spytała Doris, wchodząc z dzien­nikiem pod pachą.

— Nie zgadłaś — odparł Gherkin. — Jeremy był tak uprzejmy, że zaoferował się, iż znajdzie mistrza ceremonii na tegoroczną paradę i obiecał nam autentycznego astro-nautę. Co sądzisz o przestrzeni kosmicznej jako lejtmotywie?

91

— Błyskotliwe — powiedziała Doris. — Genialny po­mysł.

Burmistrz o mało nie pękł z dumy. — Tak, masz absolutną rację. Podoba mi się twój sposób

myślenia. A teraz, Jeremy, o którym weekendzie myślałeś? Kiedy chcecie wziąć ten ślub? W lecie może być trudno z powodu napływu turystów.

— Maj? — Początek czy koniec? — Wszystko jedno. Jeśli uda się zaklepać termin, każda

data nam odpowiada. Ale gdyby ci się udało... im wcześniej, tym lepiej.

— Spieszy ci się, co? Dobra, uważaj sprawę za załat­wioną. I już nie mogę się doczekać, kiedy usłyszę wszystko o astronaucie, jak tylko się z nim dogadasz.

Obróciwszy się szybko na pięcie, Gherkin wyszedł. Doris usiadła, śmiejąc się pod nosem.

— Znowu cię wpuścił w maliny, tak? — Nie, dobrze wiedziałem, do czego zmierza, lecz Lexie

wierci mi dziurę w brzuchu, bym załatwił to zezwolenie. — Ale poza tym wszystko w porządku? — Chyba tak. Wprawdzie są między nami pewne różnice

zdań... ona chce bardzo skromnej i kameralnej uroczystości, a ja przekonuję ją, że jeśli nawet policzyć tylko członków mojej rodziny, którzy przyjadą na ślub, nie wystarczy miejsc w hotelach, żeby ich wszystkich tam umieścić. Ja chcę, żeby przyjechał mój agent Nate; ona twierdzi, że jeśli zaprosimy jednego przyjaciela, będziemy musieli zaprosić wszystkich. Tego typu sprawy. Ale wszystko da się roz­wiązać. Moja rodzina zrozumie, bez względu na to, jak postąpimy, wyjaśniłem już sytuację moim braciom. Nie są zachwyceni, ale rozumieją.

92

W chwili gdy Doris zamierzała coś powiedzieć, do re­stauracji wpadła jak bomba Rachel, oczy miała czerwone i zapuchnięte. Pociągnęła nosem, widząc Doris z Jeremym, zastygła na moment w bezruchu, po czym zniknęła na zapleczu. Jeremy dostrzegł troskę na twarzy Doris.

— Chyba potrzebuje kogoś, żeby się wygadać — zauwa­żył Jeremy.

— Nie masz nic przeciwko temu? — Skądże, porozmawiamy o ślubnych planach kiedy

indziej. — Dobrze... dziękuję. — Doris popchnęła dziennik w kie­

runku Jeremy'ego. — A ty weź to. Zapewniam cię, że to ciekawa historia. I nie znajdziesz tam żadnych sztuczek, ponieważ żadnych nie było.

Jeremy wziął dziennik, kiwnąwszy głową, w dalszym ciągu niezdecydowany, czy go wykorzysta, czy nie.

Po upływie dziesięciu minut Jeremy zmierzał do swego bungalowu w Greenleaf, rozkoszując się promieniami po­południowego słońca. Spojrzawszy na domek, w którym mieściło się biuro, skręcił po chwili wahania w tamtą stronę i otworzył drzwi. W środku nie było Jeda, co oznaczało, że prawdopodobnie jest w szopie na drugim końcu posiadłości, gdzie uprawiał rzemiosło preparatora zwierząt. Jeremy zno­wu się zawahał, po czym pomyślał: „Dlaczego nie?". Może uda mu się przełamać lody, przecież Lexie przysięgała, że ten facet nie jest niemową.

Ruszył porytą koleinami drogą w kierunku szopy. Na długo przedtem zanim wszedł do środka, uderzył go w nos odór śmierci i rozkładu.

Pośrodku pomieszczenia stał długi drewniany stół warsz-

93

tatowy, pokryty plamami krwi, a przynajmniej tak założył Jeremy. Leżało na nim kilkanaście noży oraz inne rozmaite narzędzia — śrubokręty, szydła, jak również kilka najbar­dziej przerażających obcęgów i noży, jakie kiedykolwiek widział. Pod ścianami, ustawione na półkach i poutykane w kątach, znajdowały się niezliczone próbki kunsztu Jeda, począwszy od bassa, a skończywszy na oposach i jeleniu. Jed miał osobliwy zwyczaj wypychania zwierząt w taki sposób, że wyglądały, jakby szykowały się do ataku. Po swojej lewej stronie Jeremy dostrzegł coś w rodzaju lady, na której dokonywano transakcji. Ona również była poplamiona i Jere­my poczuł, że zaczyna mu się zbierać na mdłości.

Jed, w rzeźnickim fartuchu, preparujący w tej chwili dzika, podniósł głowę, gdy wszedł Jeremy. Znieruchomiał.

— Cześć, Jed, jak się masz? Jed nie odpowiedział. — Pomyślałem właśnie, że wpadnę, by zobaczyć, gdzie

pracujesz. Chyba ci o tym nie wspomniałem, ale naprawdę ogromnie podziwiam twoje prace. — Odczekał chwilę, ciekawy, czy Jed przemówi, lecz on tylko gapił się na Jeremy'ego niczym na owada, który roztrzaskał się właśnie na przedniej szybie samochodu.

Jeremy spróbował jeszcze raz, usiłując zignorować fakt, że Jed jest ogromny, kudłaty, trzyma w dłoni nóż i nie ma raczej najlepszego nastroju.

— Jak ci się udaje spreparować zwierzęta w taki sposób, że wyglądają, jakby warczały, z wysuniętymi pazurami, gotowe do ataku. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. W Muzeum Przyrodniczym w Nowym Jorku większość zwierząt ma przyjazny wygląd. Twoje sprawiają wrażenie wściekłych.

Jed patrzył na niego spode łba. Jeremy miał uczucie, że zagajenie rozmowy nie wychodzi mu zbyt dobrze.

94 •

— Lexie mówi, że jesteś również świetnym myśliwym — powiedział, zastanawiając się, dlaczego w pomieszczeniu zrobiło się nagle tak gorąco. — Ja nigdy nie byłem na polowaniu. Jedynymi zwierzakami, na które polowaliśmy w Queens, były szczury. — Roześmiał się. Jed mu nie zawtórował i w przedłużającej się ciszy Jeremy'ego zaczęło ogarniać coraz większe zdenerwowanie. — Oczywiście jelenie nie biegają po ulicach, ale gdyby nawet biegały, zapewne żadnego bym nie ustrzelił. Wiesz, po tym, jak obejrzałem kreskówkę Bambi.

Wpatrując się w nóż w dłoni Jeda, Jeremy zdał sobie sprawę, że mówi bez ładu i składu, lecz nie potrafił się opanować.

— To cały ja. Nie żebym uważał, że w polowaniu jest coś złego, jasne, że nie... NRA*, Konstytucja Stanów Zjednoczonych, druga poprawka do konstytucji. Gorąco popieram. Chodzi mi o to, że polowanie należy do amery­kańskich tradycji, prawda? Jeleń staje w polu twojego widzenia i... paf! Biedactwo przewraca się.

Jed przełożył nóż z ręki do ręki i Jeremy przełknął nerwowo ślinę, marząc wyłącznie o tym, by stąd wyjść.

— Cóż, wstąpiłem po prostu, żeby się przywitać. I powo­dzenia w... w tym, co robisz. Nie mogę się doczekać, by zobaczyć efekt. Były jakieś wiadomości? — Przestąpił z nogi na nogę. — Nie? No to dobrze. Miło mi się z tobą rozmawiało.

Jeremy usiadł przy biurku w swoim pokoju i wpatrzył się w pusty ekran, próbując zapomnieć o tym, co się przed

* National Rifle Association — organizacja zrzeszająca miłośników broni i sportu strzeleckiego.

95

chwilą wydarzyło z Jedem. Rozpaczliwie pragnął zmusić się do myślenia o czymś, co mogłoby stanowić temat artykułu, lecz stopniowo dochodził do wniosku, że studnia wyschła.

Wiedział, że brak weny twórczej przytrafia się w różnych okresach wszystkim piszącym i nie ma na to magicznego lekarstwa, po prostu dlatego, że każdy podchodzi do swego zajęcia w trochę inny sposób. Niektórzy piszą rano, inni po południu, jeszcze inni późno w nocy. Jedni lubią przy pracy słuchać muzyki, inni muszą mieć kompletną ciszę. Słyszał o pisarzu, który podobno pracował nago, zamknięty na klucz w pokoju, i wydał swojej sekretarce ścisłe in­strukcje, że nie wolno podać mu ubrania, dopóki nie wysunie jej pod drzwiami pięciu zapisanych stron. Słyszał o innych, którzy oglądali w kółko ten sam film, i o tych, którzy nie potrafili pisać, nie pijąc lub nie paląc bez zachowania umiaru. Jeremy nie był takim ekscentrykiem. Dawniej pisał obojętnie gdzie i kiedy tylko musiał, toteż rzecz nie polegała na tym, że dokona prostej zmiany i wszystko wróci znowu do normy.

Mimo że nie wpadł jeszcze w kompletną panikę, ogarniał go coraz większy niepokój. Minęły już dwa miesiące, odkąd nie napisał ani słowa, ponieważ jednak w magazynie obo­wiązywał określony plan wydawniczy — zwykle numer składano z sześciotygodniowym wyprzedzeniem — miał dość gotowych felietonów, by dotrwać do lipca. Co ozna­czało, że ma jeszcze chwilę oddechu, zanim znajdzie się w poważnych tarapatach w „Scientific American". Jednakże większość rachunków płacił z honorariów za umowy-zlece­nia, w dodatku praktycznie opróżnił swoje konto maklerskie, żeby kupić samochód, opłacić wydatki na życie, wpłacić pierwszą ratę i uiścić należność za zamknięcie depozytu

96

oraz kontynuować rozrastający się remont, dlatego nie był pewien, czy zostało mu nawet tyle czasu. Pieniądze znikały z jego kont, jak gdyby wysysał je wampir na sterydach.

Jeremy zaczynał myśleć, że nastąpiła u niego jakaś blo­kada psychiczna. Wbrew temu, co mówił Alvinowi i Doris, nie chodziło wyłącznie o to, że ma dużo zajęć czy że jego życie się zmieniło. Przecież po rozwodzie z Marią potrafił pisać. Prawdę mówiąc, pisanie było mu nawet potrzebne po to, by nie rozpamiętywał tego, co się stało. Wówczas stanowiło dla niego ucieczkę, ale teraz? A jeśli nigdy nie uda mu się dojść do siebie?

Straci pracę. Straci swój dochód, a wtedy z czego, u licha, zdoła utrzymać Lexie i córeczkę? Czy wbrew swej woli zostanie Panem Mamusią, gdy tymczasem Lexie będzie zarabiała na utrzymanie rodziny? To żenująca perspektywa.

Kątem oka dostrzegł dziennik Doris. A gdyby tak skorzys­tał z jej oferty? Może dziennik sprawi, że wróci mu wena twórcza — elementy nadprzyrodzone, ciekawe i oryginalne. Jeśli oczywiście jest to prawda. Czy Doris naprawdę potrafiła przewidzieć płeć dzieci?

Nie, doszedł po raz kolejny do wniosku. I o to właśnie chodzi. To niemożliwe. Być może zdarzył się jeden z naj­większych zbiegów okoliczności, ale z pewnością nie jest to prawda. Po prostu nie da się określić płci dziecka, kładąc dłoń na brzuchu kobiety.

Dlaczego więc tak chętnie uwierzył, że jego własne dziecko to dziewczynka? Dlaczego był tego pewny tak samo jak Lexie? Kiedy wyobrażał sobie, jak w przyszłości będzie trzymał maleństwo w ramionach, zawsze było owi­nięte w różowy kocyk. Odchylił się na oparcie fotela, pogrążony w myślach, po czym stwierdził, że właściwie nie jest tak absolutnie o tym przekonany. To Lexie jest pewna,

97

a on tylko powiela jej opinię. Sprzyja temu fakt, że Lexie ciągle mówi o dziecku jako o dziewczynce.

Zamiast dalej nad tym rozmyślać — lub próbować pi­sać — Jeremy postanowił przejrzeć ulubione witryny inter­netowe, w nadziei, że nagle coś go oświeci. Bez szybkiego dostępu strony otwierały się w tak ślimaczym tempie, że omal nie zasypiał, a jednak nie rezygnował. Odwiedził cztery witryny dotyczące UFO; oficjalną stronę odnoszącą się do najświeższych wiadomości o nawiedzonych domach; stronę Jamesa Randiego, który podobnie jak on sam zajmował się demaskowaniem oszustw i mistyfikacji. Od wielu lat wid­niała tam stała oferta — Randi jest gotów zapłacić milion dolarów każdej osobie o rzekomych zdolnościach para-psychologicznych, która potrafi dowieść, że naprawdę je ma, poddając się rygorystycznym badaniom za pomocą specjalnych urządzeń. Dotychczas nikt — nawet ci bardziej znani jasnowidze, którzy regularnie pokazują się w telewizji lub piszą książki — nie podjął jego wyzwania. Kiedyś Jeremy złożył podobną ofertę w jednym ze swoich felieto­nów (oczywiście w znacznie mniejszej skali) z dokładnie takim samym rezultatem. Ludzie, którzy utrzymywali, że mają zdolności parapsychologiczne, nie byli niczym więcej jak tylko ekspertami w autoreklamie. Jeremy przypomniał sobie, jak zdemaskował Timothy'ego Clausena, mężczyznę, który twierdził, że rozmawia z duchami zza grobu. Był to ostatni duży temat Jeremy'ego; pracował nad nim przed wyjazdem do Boone Creek, gdzie poszukiwał duchów, a zamiast tego znalazł Lexie.

Na stronie Randiego znajdował się jak zwykle zbiór opowieści o rzekomo nadprzyrodzonych zdarzeniach, z jego pełnym niedowierzania komentarzem, ale po paru godzinach Jeremy wylogował się, zdając sobie sprawę, że nie ma

98

więcej pomysłów niż w chwili, gdy zaczynał surfować po Internecie.

Zerknął na zegarek. Dochodziła już piąta, więc przeszło mu przez myśl, by wstąpić po drodze do nowego domu i sprawdzić, jakie są postępy remontu. Może robotnicy przenieśli kolejną stertę albo zrobili cokolwiek, co stwarzało­by pozory, że prace zostaną zakończone w tym roku. Mimo że płacił bez końca rachunki, powoli tracił nadzieję, że kiedykolwiek Lexie i on wprowadzą się tam. To, co kiedyś było na pozór wykonalne, teraz wydawało się beznadziejne, zrezygnował więc z oględzin domu. Nie ma sensu pogarszać jeszcze bardziej i tak fatalnego dnia.

Zamiast tego postanowił pojechać do biblioteki, by zoba­czyć, jak się miewa Lexie. Włożył czystą koszulę, przyczesał włosy i spryskał się lekko wodą kolońską. Po kilku minutach minął Herbs w drodze do biblioteki. Derenie i azalie wy­glądały na oklapnięte i przywiędłe, lecz wzdłuż ścian budyn­ku i pod drzewami zaczynały otwierać się tulipany i żonkile, w bardzo żywych kolorach. Ciepły południowy wietrzyk sprawiał, że pogoda przypominała raczej wczesne lato niż późny marzec; taki dzień przyciąga tłumy ludzi do Central Parku.

Zastanawiał się, czy wstąpić do kwiaciarni i kupić Lexie bukiet kwiatów, w końcu podjął decyzję na tak. W mias­teczku była tylko jedna kwiaciarnia, w której sprzedawano również żywą przynętę i sprzęt wędkarski. Mimo niewiel­kiego wyboru po kilku minutach Jeremy wyszedł ze sklepu z bukietem wiosennych kwiatów, który jego zdaniem powi­nien zachwycić Lexie.

Dotarł do biblioteki po kilku minutach, lecz zmarszczył brwi, widząc, że samochodu Lexie nie ma na zwykłym miejscu. Spojrzał w okna jej gabinetu — były ciemne.

99

Pomyślał, że pewnie jest w Herbs, i wrócił tą samą trasą, rozglądając się, lecz ciągle nie dostrzegając jej samochodu. Następnie przejechał obok domu Lexie, domyślając się, że musiała wcześniej wyjść z pracy. Prawdopodobnie załatwia jakieś sprawy lub robi zakupy.

Zakręcił i pojechał z powrotem do miasteczka, krążąc powoli ulicami. Gdy wypatrzył samochód Lexie, zapar­kowany w pobliżu pojemnika na śmieci za pizzerią, gwał­townie zahamował i zaparkował obok niej, odgadując, że w taki piękny dzień miała pewnie ochotę na spacer po deptaku.

Wziął kwiaty i ruszył między budynkami, chcąc zrobić jej niespodziankę, ale gdy skręcił za róg, stanął jak wryty.

Lexie była tam, gdzie spodziewał się ją zastać. Siedziała na ławce z widokiem na rzekę. Jeremy nie podszedł jednak do niej, powstrzymało go to, że nie była sama.

Siedziała obok Rodneya, niemal przytulona do niego. Z tyłu trudno było dostrzec coś więcej. Jeremy przypomniał sobie, że przecież są wyłącznie przyjaciółmi. Lexie zna Rodneya od dziecka. Pod wpływem tej myśli na chwilę się uspokoił.

Ale trwało to bardzo krótko — gdy zmienili pozycję na ławce, zauważył, że trzymają się za ręce.

Rozdział szósty

Jeremy zdawał sobie sprawę, że nie powinien przejmować się tym, co zobaczył. W głębi duszy wiedział, że Lexie nie jest zainteresowana Rodneyem, lecz gdy w następnym tygodniu nadciągnął kwiecień, Jeremy przyłapał się na tym, że wraca myślą do sceny, którą podpatrzył. Nawet kiedy spytał Lexie, czy tamtego dnia zdarzyło się coś niezwykłego, odparła, że nie, że spędziła popołudnie w bibliotece. Mógł drążyć dalej, wiedząc, że skłamała, ale nie widział potrzeby. Kwiaty wzbudziły jej zachwyt, pocałowała go natychmiast, gdy wręczył jej bukiet. Doszukiwał się w jej pocałunku czegoś innego — może wahania, może zbytniego prze­dłużania, jak gdyby chciała zagłuszyć wyrzuty sumienia — lecz nie, wyczuł niczego niedobrego. Nie było też nic niezwykłego w ich rozmowie przy kolacji ani w uroku chwil spędzonych później na werandzie.

Jednakże nawet wtedy nie mógł zapomnieć widoku Lexie trzymającej za rękę Rodneya. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że wyglądali jak para, ale upominał sam siebie, że to nie ma sensu. Większość

101

dni spędzał w bibliotece na zbieraniu informacji, a każdy wieczór z Lexie. Nie potrafił zmusić się do tego, by uwie­rzyć, że Lexie choć przez chwilę marzyła o tym, co mogłoby być między nią a Rodneyem, gdyby nie zjawił się Jeremy. Wyznała mu, że Rodney durzył się w niej od dzieciństwa i że od czasu do czasu uczestniczyli jako para w niektórych uroczystościach w miasteczku, ale było to dawno. Lexie nigdy nie zgadzała się na dalszy rozwój ich znajomości i Jeremy nie wyobrażał sobie, żeby mogła teraz zmienić zdanie. Owszem, trzymała Rodneya za rękę, lecz nie musiało to koniecznie znaczyć, że coś do niego czuje. Na litość boską, Jeremy wielokrotnie brał matkę za rękę. Mogło to być podyktowane przywiązaniem, chęcią okazania wsparcia lub sposobem potwierdzenia, że go słucha, gdy on zwierza się ze swoich kłopotów. W tego rodzaju relacjach, jakie łączyły Lexie i Rodneya, mógł to być gest pocieszenia, znali się bowiem od wielu lat.

Przecież Jeremy nie oczekiwał od Lexie, by zaczęła lekceważyć ludzi, których znała przez całe życie, prawda? Lub przestała troszczyć się o innych? Czy to właśnie nie dlatego od razu się w niej zakochał? Oczywiście, że tak. Lexie umiała sprawić, że każdy, kto z nią przebywał, czuł się, jakby był pępkiem świata, i choć dotyczyło to również Rodneya, wcale nie oznaczało, że jest w nim zakochana. Co z kolei oznaczało, że Jeremy nie ma powodów do zmart­wienia.

Dlaczego więc, u licha, bez przerwy o tym myślał? I dlaczego na ich widok poczuł ukłucie zazdrości?

Dlatego że Lexie skłamała. Może było to kłamstwo przemilczenia, lecz mimo to kłamstwo. Wreszcie, nie mogąc znieść tego dłużej, wstał od biurka, złapał kluczyki samo­chodowe i pojechał do biblioteki.

102

Gdy zwolnił, podjeżdżając pod gmach biblioteki, do­strzegł samochód Lexie, zaparkowany dokładnie tam, gdzie powinien stać, w oknie jej biura paliło się światło. Patrzył w nie przez kilka minut, odwróciwszy się szybko, gdy ujrzał ją w przelocie. Mimo że czuł się idiotycznie z po­wodu swej nowej obsesji, odetchnął z ulgą. Pomyślał jeszcze raz, że nie ma się czym przejmować, że pomysł, iż Lexie mogłaby być gdzie indziej, jest po prostu absur­dalny, i to uczucie nie opuszczało go, dopóki nie wrócił do Greenleaf.

Tak, pomyślał, sadowiąc się znowu przed monitorem, układa im się z Lexie świetnie. Skarcił sam siebie za podejrzenia, obiecując sobie, że jej to w jakiś sposób wyna­grodzi. Może to zrobić, powinien to zrobić — nawet jeśli nigdy nie poda jej powodu. Na przykład wybiorą się dziś wieczorem na kolację gdzieś poza Boone Creek.

Tak, poza siedzeniem na werandzie nie koliduje to w ża­den sposób ze zwykłym rozkładem dnia i mała zmiana dobrze obojgu zrobi. Co więcej, Lexie będzie zaskoczona jego troskliwością. Nauczył się jednego, że jeśli chodzi o zaloty, kobiety uwielbiają niespodzianki, i pomogło mu to złagodzić wyrzuty sumienia, jakie odczuwał przede wszyst­kim dlatego, że potajemnie sprawdzał Lexie. Tym lepiej.

Pokiwał głową. Szczególny wieczór to coś, czego oboje potrzebują. Kupił jej nawet jeszcze jeden bukiet kwiatów i przez kolejne dwadzieścia minut surfował po Internecie w poszukiwaniu odpowiedniej knajpki. Znalazł taką i za­dzwonił do Doris, by dowiedzieć się, czy słyszała o niej — poleciła ją z entuzjazmem — a następnie dokonał rezerwacji i wziął ponownie prysznic.

Ponieważ Lexie kończyła pracę za dwie godziny, Jeremy usiadł z powrotem przy komputerze, kładąc palce na kla-

103

wiaturze. Ale mimo że spędził prawie cały dzień przy biurku, uświadomił sobie, że nie jest ani odrobinę bliżej pisania niż wtedy, gdy wstał dziś rano z łóżka.

— Widziałam cię już wcześniej dzisiejszego dnia — po­wiedziała Lexie, zerkając na niego znad karty dań.

— Doprawdy? Skinęła twierdząco głową. — Przejeżdżałeś obok biblioteki. Dokąd się wybierałeś? — Och — odrzekł, zadowolony, że nie przyłapała go na

gapieniu się w jej okno — właściwie donikąd. Wybrałem się na przejażdżkę, żeby rozjaśnić sobie trochę w głowie, zanim znowu siądę do komputera.

Tak jak się spodziewał, zaskoczona bukietem żonkili i kolacją poza miastem Lexie była zachwycona. Oczywiście musiała jednak wrócić przedtem do domu, żeby się przebrać i wyszykować, co opóźniło ich wyjazd o prawie czterdzieści pięć minut. Zanim dotarli do Carriage House na przedmieś­ciach Greenville, ich stolik oddano i musieli czekać w barze przez dwadzieścia minut.

Lexie najwyraźniej ociągała się z zadaniem oczywistego kontrolnego pytania, w czym nie było nic dziwnego. Co­dziennie pytała go, jak mu idzie pisanie. Codziennie Jeremy odpowiadał, że bez zmian. Przypuszczalnie zaczynało jej to ciążyć w takim samym stopniu jak jemu.

— Przyszły ci do głowy jakieś pomysły? — zaryzy­kowała.

— Prawdę mówiąc, kilka — skłamał Jeremy. Formalnie rzecz biorąc, nie było to kłamstwo — przyszedł mu do głowy tamten dziwny pomysł z Lexie i Rodneyem — ale wiedział, że nie o taki pomysł jej chodziło

104

— Naprawdę? — Dopiero nad tym główkuję, zobaczymy, dokąd mnie

to zaprowadzi. — To cudownie, kochanie — rozpromieniła się jeszcze

bardziej Lexie. — Wobec tego powinniśmy to uczcić. — Rozejrzała się po słabo oświetlonej sali. Kelnerzy w czerni i bieli, świece na każdym stoliku, zaskakująco elegancka sceneria. — Skąd, u licha, dowiedziałeś się o tej restauracji? Nigdy tu przedtem nie byłam, ale zawsze chciałam ją odwiedzić.

— Trochę powęszyłem — odpowiedział — a następnie zadzwoniłem do Doris.

— Ona uwielbia to miejsce — oznajmiła Lexie. — Gdyby to od niej zależało, myślę, że prowadziłaby właśnie taką restaurację zamiast Herbs.

— Ale trzeba płacić rachunki, prawda? — Właśnie. Co chcesz zamówić? — Myślałem o steku porterhouse — odrzekł, przeglądając

kartę. — Nie jadłem dobrego steku od wyjazdu z Nowego Jorku. I ziemniaki zapiekane z tartą bułką i serem.

— Czy w skład tego dania nie wchodzą dwa rodzaj e mięsa? — Dlatego to takie kuszące — uśmiechnął się Jeremy,

odkładając kartę i czując, że ślinka już mu cieknie. Gdy podniósł głowę i spojrzał na Lexie, zauważył, że marszczy nos. — O co chodzi? — spytał.

— Jak sądzisz, ile kalorii jest w tym daniu? — Nie mam zielonego pojęcia. I nic mnie to nie obchodzi. Lexie uśmiechnęła się z przymusem, wracając do studio­

wania karty. — Masz rację — przyznała. — Nie wypuszczamy się

często, więc nie ma sprawy. Nawet jeśli jest to... ile? Pół, może nawet trzy czwarte kilograma czerwonego mięsa?

105

Jeremy zmarszczył brwi. — Nie mówiłem, że zamierzam zjeść wszystko. — To nieważne. Nie do mnie należy krytykowanie cze­

gokolwiek. Zamów, na co masz ochotę. — Zamówię — odparł, owładnięty chęcią przekory. Przy­

glądał się w milczeniu, jak Lexie studiuje kartę, myśląc 0 wybranym przez siebie daniu. To rzeczywiście mnóstwo czerwonego mięsa, kiedy się nad tym zastanowić, z ogromną zawartością cholesterolu i tłuszczu. Czy specjaliści nie mówią, że powinno się jeść nie więcej niż sto gramów jednorazowo? A ten stek... ile może ważyć? Pięćset gramów? Siedemset pięćdziesiąt? Wystarczyłoby dla całej rodziny.

Ach, kto by się tam przejmował? Jest młody i jutro nadrobi wszystko ćwiczeniami fizycznymi. Pobiega rano, zrobi kilka dodatkowych pompek.

— Zdecydowałaś się już na coś? — Jeszcze nie — powiedziała. — Nie jestem pewna, na

co mam ochotę, ale będzie to albo tuńczyk z rusztu, albo nadziewana pierś kurczaka, z sosem na osobnym talerzyku. I jarzyny gotowane na parze.

Oczywiście łatwo było przewidzieć, że to właśnie zamówi, pomyślał Jeremy. Coś lekkiego i zdrowego. Będzie nadal sprawna i szczupła, mimo że jest w ciąży, on natomiast wytoczy się z restauracji.

Sięgnął ponownie po menu, zdając sobie sprawę, że Lexie postanowiła nie zwracać na niego uwagi. Co naturalnie oznaczało, że to zauważyła. Przesuwając wzrokiem po kolejnych pozycjach, dotarł do owoców morza i drobiu. Wszystko brzmiało wspaniale. Tyle że nie tak wspaniale jak stek porterhouse. Jeremy po raz drugi odłożył kartę, myśląc, że obejdzie się bez wyrzutów sumienia.

Od kiedy jedzenie jest takim odzwierciedleniem charak-

106 •

teru? Jeśli zamówi coś zdrowego, jest dobrym człowiekiem. Jeśli zamówi coś niezdrowego, jest niedobry? Przecież nie ma nadwagi, prawda? Zamówi stek porterhouse, zdecydo­wał, ale zje tylko pół porcji, a może nawet mniej. Nie zamierza, broń Boże, zmarnować reszty. Zabierze to, co zostanie, do domu. Pokiwał głową zadowolony ze swojej decyzji. Tak, porterhouse.

Kiedy zjawił się kelner, Lexie poprosiła o sok żurawinowy i nadziewaną pierś kurczaka. Jeremy dodał, że również chętnie napije się tego soku.

— A na kolację? Czuł, że Lexie go obserwuje. — Hm... tuńczyk — zamówił. — Średnio wypieczony. Gdy kelner odszedł od stolika, Lexie uśmiechnęła się. — Tak. Nabrałem na niego wielkiej ochoty, kiedy wspo­

mniałaś o tym daniu. Wzruszyła ramionami z nieodgadniona miną. — O co znowu chodzi? — Po prostu ta restauracja słynie ze swoich steków.

Miałam nadzieję, że spróbuję kawałeczek od ciebie. Jeremy poczuł, że ręce mu opadają. — Innym razem — powiedział.

Choć Jeremy starał się jak mógł, nie był pewien, czy kiedykolwiek zdoła zrozumieć kobiety. Czasami gdy się z nimi spotykał, wydawało mu się, że jest już coraz bliżej, że potrafi przewidzieć ich subtelne minki i zwyczaje, a na­stępnie wykorzystać je dla siebie. Ale kolacja z Lexie uświadomiła mu, że czeka go jeszcze długa droga.

To nie fakt, że zamówił tuńczyka zamiast steku porter­house, był problemem, lecz coś znacznie głębszego. Praw-

107

dziwy problem polegał na tym, że mężczyźni pragną być podziwiani przez kobiety. W rezultacie zrobiliby wszystko, by to osiągnąć. Przypuszczał, że kobiety nigdy w pełni nie pojmowały tego stanu rzeczy. Na przykład mogą zakładać, że niektórzy mężczyźni spędzają wiele czasu w biurze, ponieważ to praca jest dla nich najważniejsza w życiu. Nic dalszego od prawdy. Nie chodzi o władzę dla samej wła­dzy — cóż, może w wypadku niektórych mężczyzn tak, ale są w mniejszości — lecz o fakt, że władza pociąga kobiety z takich samych przyczyn, z jakich atrakcyjne młode kobie­ty pociągają mężczyzn. Są to cechy atawistyczne, przekazy­wane od czasów jaskiniowców, i ani jedna, ani druga płeć nie panuje nad nimi. Kilka lat temu Jeremy napisał felieton o atawizmie w zachowaniu, zwracając uwagę, że poza wszystkimi innymi pobudkami mężczyzn ciągnie do mło­dych, zgrabnych, atrakcyjnych kobiet, ponieważ są na ogół płodne i cieszą się dobrym zdrowiem — innymi słowy, istnieje większe prawdopodobieństwo, że wydadzą na świat silne potomstwo — a z kolei kobiety skłaniają się ku silnym mężczyznom, którzy zapewnią utrzymanie i ochronę im oraz ich dzieciom.

Pamiętał, że dostał wtedy mnóstwo listów na temat tego felietonu, ale zdziwiły go reakcje. Otóż o ile mężczyźni byli skłonni się z nim zgodzić co do jego wywodu, o tyle kobiety polemizowały z jego poglądem, czasami impulsywnie. Po kilku miesiącach napisał jeszcze jeden felieton o tych róż­nicach, wykorzystując fragmenty tych listów w charakterze przykładów.

Ale nawet jeśli potrafił obiektywnie zrozumieć, że zamó­wił tuńczyka, ponieważ pragnął, by Lexie go podziwiała — dzięki czemu czuł się silny — to i tak nie pomagało mu to w rozszyfrowaniu, co nią powoduje, a jej odmienny stan

108

jeszcze bardziej to utrudniał. To prawda, raczej niewiele wiedział na temat ciąży, lecz jednej rzeczy był pewien — że brzemienne kobiety często miewają dziwne zachcianki. Niech sobie Lexie będzie ekspertem praktycznie we wszyst­kim innym, lecz w tej szczególnej dziedzinie Jeremy był przygotowany na jej najrozmaitsze wyskoki. Jego bracia uprzedzili go, że może spodziewać się bardzo zaskakujących rzeczy. Jedna z jego bratowych miała nieprzepartą ochotę na surówkę ze szpinaku, inna na pastrami i oliwki, jeszcze inna budziła się w środku nocy, żeby raczyć się zupą pomidorową i serem cheddar. W rezultacie, kiedy Jeremy nie usiłował pisać, wybierał się do sklepu spożywczego, by załadować samochód wszystkim, co tylko przyszło mu na myśl, a co ewentualnie zaspokoi zachcianki Lexie, bez względu na to, jak mogą być dziwne.

Nie spodziewał się natomiast irracjonalnych huśtawek nastroju. Pewnego wieczoru, mniej więcej tydzień po kolacji w Carriage House, obudził go cichy dźwięk. To Lexie pociągała nosem. Odwróciwszy się ku niej, zobaczył, że siedzi na łóżku, oparta o wezgłowie. W przyćmionym świetle ledwie rozróżniał jej rysy, dostrzegł jednak na jej kolanach stosik zużytych chusteczek higienicznych. Usiadł wypros­towany na łóżku.

— Lex? Dobrze się czujesz? Co się stało? — Przepraszam. — Jej głos brzmiał, jak gdyby była

okropnie przeziębiona. — Nie chciałam cię obudzić. — W porządku... nie ma sprawy. No, powiedz, co się

stało. — Nic — odparła stłumionym głosem. Przyglądał się jej, wciąż niepewny, co się dzieje. Nie

przestała płakać, mimo iż widziała, że na nią patrzy. Znowu pociągnęła nosem.

109

— Po prostu jest mi smutno — wyjaśniła. — Może masz na coś ochotę? Na pastrami? Zupę pomi­

dorową? Zamrugała powiekami przez łzy, jak gdyby nie była

pewna, czy się nie przesłyszała. — Właściwie skąd przyszło ci do głowy, że mam ochotę

na pastrami? — Ot tak, strzelałem. — Przysunął się bliżej i otoczył ją

ramieniem. — Czyli nie jesteś głodna? Żadnych dziwnych zachcianek?

— Nie. — Pokręciła przecząco głową. — Po prostu jest mi smutno.

— I nie wiesz dlaczego? Ni stąd, ni zowąd rozszlochała się gwałtownie, ramiona jej

dygotały. Jeremy'ego coś ścisnęło za gardło. Nie ma nic gorszego od płaczącej kobiety, poczuł, że pragnie ją pocieszyć.

— No, no — wymruczał. — Wszystko będzie dobrze, jakikolwiek jest powód.

— Nie, nie będzie — mazała się. — Wcale nie będzie dobrze. Nigdy nie będzie dobrze.

— Ale, o co chodzi? Minęła długa chwila, zanim pozornie trochę się pozbierała.

Wreszcie popatrzyła na niego, oczy miała czerwone i zapu-chnięte.

— Zabiłam mojego kota — oznajmiła. Spodziewał się wielu rzeczy. Mogła na przykład powie­

dzieć, że jest przytłoczona zmianami w swoim życiu. Albo burza hormonów sprawiła, że nagle dotkliwie odczuła brak rodziców. Jeremy nie miał wątpliwości, że ten emocjonalny wybuch wiąże się z jej stanem, lecz w żadnym razie nie przewidywał takiej odpowiedzi. Wpatrywał się w nią bez słowa.

110

— Twojego kota? — spytał w końcu. Skinęła głową, sięgnęła po kolejną chusteczkę i wymam­

rotała, tłumiąc łkania: — Tak... zabiłam... go. — Phi — mruknął Jeremy. Szczerze mówiąc, żadna inna

odpowiedź nie przyszła mu do głowy. Nigdy nie widział kota w pobliżu jej domu, nigdy nie słyszał, by choćby słowem napomknęła o kocie. Nie miał pojęcia, że w ogóle lubi koty.

— Tylko... tyle... masz do powiedzenia? — spytała ochry­płym głosem. — Phi? — Mowa jej ciała świadczyła wyraź­nie o tym, że reakcja Jeremy'ego sprawiła jej przykrość.

Jeremy łamał sobie głowę, jak powinien się zachować. Czy należało się z nią zgodzić? „Faktycznie, nie powinnaś była zabić kota". A może raczej utożsamić się z nią uczucio­wo? „Nie ma sprawy. Kot na to zasłużył". Albo podtrzymać ją na duchu. „W dalszym ciągu uważam, że jesteś dobrym człowiekiem, mimo że zabiłaś kota". Jednocześnie gorączko­wo grzebał w pamięci, próbując przypomnieć sobie, czy rzeczywiście był jakiś kot, a jeśli tak, to jak się wabił. Albo jak jest to możliwe, by do tej pory go nie widział. Nagle w przypływie natchnienia znalazł właściwą odpowiedź.

— Opowiedz mi, co się stało — poprosił, starając się, by jego głos brzmiał kojąco.

Dzięki Bogu, to właśnie chciała chyba usłyszeć, jej łkania powoli cichły. Wydmuchała nos.

— Robiłam pranie, opróżniłam suszarkę, by włożyć kolej­ną porcję — wyznała. — Wiedziałam, że on lubi ciepłe zakamarki, ale nie przyszło mi na myśl, by sprawdzić w środku, zanim zamknęłam drzwiczki. Zabiłam Bootsa.

Boots, pomyślał. Kot wabił się Boots. Ale i tak nie wyjaśniało to ani trochę całej historii.

111

— Kiedy to się stało? — ponowił próbę. — W lecie. — Westchnęła. — Kiedy pakowałam się

przed wyjazdem do Chapel Hill. — Och, mówimy o twoim wyjeździe do college'u —

rzekł triumfującym tonem. Spojrzała na niego, wyraźnie zakłopotana i zirytowana. — Oczywiście, że tak. A niby o czym? Jeremy uświadomił sobie, że chyba nie trafił w dziesiątkę. — Przepraszam, że ci przerwałem. Mów dalej. — Starał

się, by w jego głosie brzmiało głębokie współczucie. — Boots był moim pupilkiem — powiedziała cicho. —

Znalazłam go, kiedy był jeszcze małym kociakiem, ktoś go wyrzucił. Przez całą szkołę średnią sypiał ze mną w łóżku. Był taki śliczny, rudawobrązowy, z białymi łapkami... i wie­działam, że Pan Bóg zesłał mi go, żebym się nim opiekowa­ła. I tak było... dopóki nie zamknęłam go w suszarce. — Wyjęła następną chusteczkę. — Przypuszczam, że dostał się do środka, kiedy akurat nie patrzyłam. Chował się tam już przedtem, toteż zwykle sprawdzałam, ale tamtego dnia nie wiedzieć czemu tego nie zrobiłam. Po prostu wrzuciłam uprane mokre rzeczy do suszarki, zamknęłam drzwiczki i włączyłam ją. — Łzy znowu zaczęły spływać po policzkach Lexie, gdy opowiadała dalej łamiącym się głosem: — Byłam na dole... pół godziny później... kiedy usłyszałam... głuchy odgłos... a kiedy poszłam zobaczyć co to... znalazłam go...

Rozkleiła się kompletnie, wtulając się w Jeremy'ego. Instynktownie przyciągnął ją do siebie bliżej, szepcząc słowa pociechy.

— Nie zabiłaś swojego kota — uspokajał ją. — To był wypadek.

Zaczęła płakać jeszcze żałośniej. — Ale... czy... nie rozumiesz?

112

— Czego? — Że... będę... okropną matką. Ja... ja... zamknęłam

mojego biednego kotka... w suszarce...

— Trzymałem ją w ramionach, a ona zalewała się łza­mi — mówił nazajutrz Jeremy do Doris podczas lunchu. — Chociaż w kółko powtarzałem, że będzie wspaniałą matką, nie wierzyła mi. Płakała przez kilka godzin. Żadne słowa nie przynosiły jej pociechy, aż w końcu zmęczona usnęła. A kiedy obudziła się dzisiejszego poranka, zachowywała się normalnie.

— To z powodu jej stanu — oznajmiła Doris. — Ciąża działa jak potężny wzmacniacz. Wszystko staje się większe... twoje ciało, brzuch, ręce. Emocje i wspomnienia również nabierają mocy. Od czasu do czasu ci odbija i robisz najdziwniejsze rzeczy. Takie, jakie byłyby nie do pomyślenia w innych okolicznościach.

Uwaga Doris przywołała wizję Lexie i Rodneya trzymają­cych się za ręce i przez chwilę Jeremy zastanawiał się, czy o tym nie wspomnieć. Natychmiast jednak odrzucił ten pomysł.

Doris zdawała się czytać z jego twarzy. — Jeremy? Dobrze się czujesz? — Tak — odrzekł, potrząsnąwszy głową. — Po prostu

mam mnóstwo spraw na głowie. — Myślisz o dziecku? — O wszystkim. O ślubie. O domu. Tyle jest do zrobienia.

Pod koniec miesiąca finalizujemy kupno domu, a jedyny termin, jaki udało się załatwić Gherkinowi, to pierwszy weekend maja. Ostatnio cały czas żyję w stresie. — Popat­rzył na nią nad stołem. — A tak przy okazji, dziękuję, że pomagasz Lexie przy planowaniu uroczystości.

113

— Naprawdę nie ma za co. Po naszej ostatniej rozmowie pomyślałam, że przynajmniej na tyle mogę się przydać. Zresztą prawdę mówiąc, niewiele jest do roboty. Upiekę tort i przyniosę trochę przekąsek na przyjęcie na świeżym powietrzu, ale w sytuacji, kiedy ty wydębiłeś zezwolenie, reszka to już bułka z masłem. Rano nakryję stoły, kwiaciarka ozdobi je kwiatami, fotograf jest zamówiony.

— Lexie powiedziała mi, że wreszcie wybrała suknię. — Rzeczywiście. I dla swojej druhny Rachel też. — Maskuje brzuszek Lexie? Doris parsknęła śmiechem. — To był jej jedyny warunek. Ale nie martw się, będzie

wyglądała przepięknie... absolutnie nie widać, że jest w cią­ży. Przypuszczam jednak, że ludzie i tak już zaczynają się domyślać. — Wskazała ruchem głowy Rachel, która sprzą­tała dalszy stolik. — Ona chyba wie.

— Skąd miałaby wiedzieć? Mówiłaś jej coś? — Nie, jasne, że nie. Ale kobieta potrafi wyczuć, kiedy

inne kobiety są w ciąży. I podsłuchałam, jak ludzie szeptali o tym w czasie lunchu. Oczywiście fakt, że Lexie oglądała dziecinne ubranka w domu towarowym Gherkina w śród­mieściu nie mogło pozostać niezauważone. Ludzie zwracają uwagę na takie rzeczy.

— Lexie nie będzie szczęśliwa z tego powodu. — Nie będzie się tym przejmowała. W każdym razie nie

na dłuższą metę. Poza tym nie wierzyła, że uda jej się utrzymać ciążę w tajemnicy tak długo.

— Czy to oznacza, że mogę już wtajemniczyć moją rodzinę?

— Lepiej skonsultuj się w tej sprawie z Lexie — powie­działa powoli Doris. — W dalszym ciągu martwi się, że jej nie polubią, zwłaszcza że ślub będzie taki skromny. Przykro

114 •

jej, że nie może zaprosić całego klanu Marshow. — Uśmie­chnęła się. — Tak na marginesie to są jej słowa nie moje.

— Wszystko się zgadza — przyznał Jeremy. — Oni są klanem. Ale teraz to będzie spolegliwy klan.

Gdy Doris sięgnęła po swoją szklankę, Rachel podeszła do ich stolika z dzbankiem słodzonej herbaty.

— Dolać wam? — Chętnie, Rach — odrzekł Jeremy. Napełniła im szklanki. — Pewnie jesteś zaaferowany przygotowaniami do ślubu? — Bardzo. Jak tam zakupy z Lexie? — Świetna zabawa — odpowiedziała Rachel. — Faj­

nie wyrwać się stąd na chwilę. Założę się, że to rozu­miesz.

Bez wątpienia, pomyślał Jeremy. — Ach, tak przy okazji, rozmawiałem z Alvinem i prosił,

żeby cię pozdrowić. — Doprawdy? — Powiedział, że cieszy się na spotkanie z tobą. — Pozdrów go też ode mnie. — Bawiła się fartusz­

kiem. — Podać wam placek orzechowy? Zostało jeszcze kilka kawałków.

— Nie, dziękuję — odparł Jeremy. — Jestem najedzony. — Ja również — dodała Doris. Gdy Rachel skierowała się do kuchni, Doris odłożyła

serwetkę na stół, skupiając znowu uwagę na Jeremym. — Oglądałam wczoraj dom. Naprawdę widać postępy. — Tak twierdzisz? Jakoś nie zauważyłem. — Będzie gotowy — uspokoiła go Doris, słysząc jego

ton. — Ludzie tutaj pracują może wolniej, ale udaje im się zrobić wszystko.

— Mam tylko nadzieję, że skończą, zanim nasze dziecko

115

wyjedzie do college'u. Właśnie odkryliśmy szkody poczy­nione przez termity.

— A czego się spodziewałeś? To stary budynek. — Przypomina to dom w filmie Skarbonka. Zawsze jest

coś, co wymaga naprawy. — Mogłam cię uprzedzić wcześniej. Jak myślisz, dla­

czego od tak dawna był wystawiony na sprzedaż? No ale bez względu na to, ile kosztuje, i tak jest tańszy niż byle co na Manhattanie, prawda?

— Z pewnością jest bardziej wkurzający. Doris wpatrywała się w niego. — Rozumiem, że nadal nie piszesz. — Słucham? — Dobrze słyszałeś. Nie piszesz — powtórzyła cicho. —

Tym jesteś, tak sam siebie określasz, a jeśli nie możesz tego robić... cóż, to jest trochę tak jak z ciążą Lexie, intensyfikuje wszystko inne.

Doris ma rację, pomyślał Jeremy. Nie chodzi o koszty nowego domu, ślubne plany, dziecko czy to, że ciągle jeszcze przystosowuję się do życia we dwoje. Odczuwane przez niego napięcie nerwowe w znacznej mierze jest spowodo­wane faktem, że nie może pisać.

Dzień wcześniej wysłał kolejny felieton, czyli miał w zapasie jeszcze tylko cztery, i redaktor naczelny „Scientific American" coraz częściej zostawiał Jeremy'emu wiadomości na poczcie głosowej telefonu komórkowego, z zapytaniem, dlaczego się nie odzywa. Nawet Nate zaczynał się niepokoić i choć wcześniej napomykał o ewentualności znalezienia tematu, który spodobałby się producentom telewizyjnym, to teraz nie był pewny, czy Jeremy w ogóle nad czymkolwiek pracuje.

116

Początkowo łatwo było znajdować wykręty. I naczelny, i Nate rozumieli, jak bardzo zmieniło się ostatnio życie Jeremy'ego. Ale gdy wyliczał zwykłą litanię wymówek, sam zdawał sobie sprawę, że brzmią one właśnie tak — jak wymówki. Mimo to nie potrafił zrozumieć, co się z nim dzieje. Dlaczego myśli plączą mu się, gdy tylko włącza komputer? Dlaczego palce stają się takie bezsilne, gdy kładzie je na klawiaturze? I dlaczego stało się to dopiero wtedy, kiedy musi pisać, by mieć z czego płacić rachunki?

I o to właśnie chodzi. Alvin regularnie z nim e-mailował. Sążnista odpowiedź zajmowała Jeremy'emu zaledwie kilka minut. Podobnie było, kiedy dostawał e-maile od rodziców oraz braci, kiedy musiał napisać list lub kiedy chciał zrobić notatki o czymś, co znalazł w Internecie. Mógł pisać na temat programów telewizyjnych, na tematy gospodarcze lub polityczne; wiedział to z całą pewnością, ponieważ próbował. Prawdę mówiąc, łatwo było mu pisać o czymkol­wiek... dopóki nie miało to nic wspólnego z dziedzinami będącymi jego specjalnością. W tym wypadku zwyczajnie miał pustkę w głowie. Albo, co gorsza, wydawało mu się, że to już koniec, nie wypoci nigdy więcej ani słowa.

Podejrzewał, że jego problemem jest brak pewności siebie. Dziwne uczucie, jakiego nie doświadczał nigdy przed prze­prowadzką do Boone Creek.

Zachodził w głowę, czy faktycznie sama przeprowadzka może być przyczyną jego twórczej niemocy, ponieważ właśnie wtedy pojawił się problem. Nie dom, nie ślubne plany ani nic innego. Blokada psychiczna datuje się od chwili, gdy wrócił do miasteczka, jak gdyby decyzja o prze­prowadzce pociągnęła za sobą ukryte koszty. To wskazywa­ło, że mógłby pisać w Nowym Jorku... ale czy rzeczywiście? Rozważał przez chwilę taką ewentualność, po czym pokręcił

117

głową. Nieważne, pomyślał. Jest tutaj. Za niespełna trzy tygodnie, dwudziestego ósmego kwietnia, sfinalizują kupno domu, a on poleci do Nowego Jorku na swój wieczór kawalerski. Tydzień później, szóstego maja, stanie na ślub­nym kobiercu. Niech się dzieje, co chce, tu jest teraz jego dom.

Zerknął na dziennik Doris. Jak zacząłby tę historię? Nie żeby myślał o tym poważnie, ale w ramach eksperymentu...

Otworzył nowy dokument w edytorze i zaczął myśleć, z palcami na klawiaturze. Ale przez następne kilka minut jego palce nie drgnęły. Pustka, kompletna pustka. Nie potrafił nawet wymyślić, jak zacząć.

Przegarnął włosy palcami, poirytowany, pragnąc na chwilę się oderwać i zastanawiając się, czym mógłby się zająć. Nie ma mowy, żeby pojechał obejrzeć remontowany dom, bo nastrój tylko by mu się pogorszył. Postanowił zabić czas, surfując po Internecie. Usłyszał pisk modemu, przyglądał się, jak ładuje się główna strona. Zauważywł ponad dwa­dzieścia nowych wiadomości, więc kliknął ikonę skrzynki.

W większości znajdowały się w niej reklamy, usunął wszystkie wiadomości, nie otwierając ich. Była tam również wiadomość od Nate'a — pytał, czy Jeremy zwrócił uwagę na któryś z artykułów dotyczących potężnego deszczu meteory­tów w Australii. Jeremy odpowiedział, że napisał już w prze­szłości cztery artykuły o meteorytach, z czego jeden w ubieg­łym roku, ale podziękował mu za podsunięcie pomysłu.

Omal nie skasował ostatniego e-maila, który nie miał tematu, lecz po namyśle otworzył go. Gdy przeczytał wia­domość, gapił się w ekran, nie mogąc oderwać od niej wzroku i czując nagłą suchość w ustach. Nagle zabrakło mu tchu. Wiadomość była krótka, migający kursor zdawał się szydzić z niego: SKĄD WIESZ, ŻE TO TWOJE DZIECKO?

Rozdział siódmy

SKĄD WIESZ, ŻE TO TWOJE DZIECKO? Jeremy przewrócił krzesło, gwałtownie wstając od biurka.

Wciąż wpatrywał się w wiadomość. Oczywiście, że to moje dziecko! — miał ochotę krzyknąć. Wiem... bo wiem!

Tak, zdawała się mówić wiadomość, twierdzisz, że wiesz. Ale skąd wiesz?

Gorączkowo szukał w myślach odpowiedzi. Ponieważ spędzili z Lexie cudowną noc. Ponieważ powiedziała mu, że to jego dziecko, i nie miała powodu kłamać. Ponieważ się pobierają. Ponieważ nie może to być dziecko nikogo innego. Ponieważ to jest jego dziecko...

Prawda? Gdyby był kim innym, gdyby jego historia była inna,

gdyby znał Lexie od lat, odpowiedź nasuwałaby się sama, bez żadnych wątpliwości. Ale...

Takie jest życie, wiedział coś o tym. Zawsze musi być jakieś ale.

Odpędził od siebie tę myśl, koncentrując się na e-mailu, starając się zapanować nad uczuciami. Nie ma co w ogóle

119

się tym denerwować, pomyślał, nawet jeśli e-mail jest nie tylko obraźliwy, lecz graniczy z... podłością. Tak to widział. Podłość. Jaki człowiek mógł napisać coś takiego? I z jakiego powodu? Bo uważał to za zabawne? Bo chciał doprowadzić do kłótni między Lexie i Jeremym? Bo...

Przez chwilę miał w głowie zupełną pustkę, nie mógł znaleźć odpowiednich słów, myśli kłębiły mu się jak szalone. Znał odpowiedź, ale nie chciał się do tego przyznać.

Bo... Bo rozległ się wreszcie cichutki głosik w jego głowie,

ktokolwiek ci to przysłał, wie, że w głębi duszy przez jedną krótką chwilę sam się nad tym zastanawiałeś?

Nie, pomyślał nagle, to kłamstwo. Był pewien, że jest ojcem dziecka.

Tylko że ty nie możesz zapłodnić kobiety, usłyszał ten sam cichy głosik.

W okamgnieniu wróciły wspomnienia — jego pierwsze małżeństwo, z Marią, ich bezskuteczne starania, by zaszła w ciążę, wizyty w klinice leczenia bezpłodności, badania, którym się poddawał, a wszystko zakończone słowami lekarza: „Jest wysoce prawdopodobne, że nigdy nie będzie pan mógł spłodzić dziecka".

Była to kwestia doboru słów — Jeremy dowiedział się podczas tej wizyty, że praktycznie rzecz biorąc, jest bez­płodny, co w rezultacie doprowadziło do tego, że Maria poprosiła go o rozwód.

Pamiętał, że lekarz poinformował go, iż ilość plemników w jego spermie jest niska — de facto niemal minimalna — a te, które wytwarzają jego gruczoły płciowe, wykazują bardzo małą ruchliwość. Pamiętał również, że wstrząśnięty tą diagnozą siedział w gabinecie, chwytając się każdej iskierki nadziei. „A gdybym nosił bokserki? Słyszałem, że

120 #

to pomaga". Lub: „Czy można to jakoś leczyć?". Doktor wyjaśnił mu, że właściwie nie mogą nic dla niego zrobić. W jego wypadku nie ma raczej skutecznego leczenia.

Tamten dzień był jednym z najgorszych w życiu Je-remy'ego. Do tej chwili zawsze zakładał, że będzie miał dzieci, a po rozwodzie stał się kompletnie innym czło­wiekiem. Miał więcej przelotnych przygód, niż potrafił zliczyć, i przewidywał, że już zawsze będzie wiódł życie kawalera. Dopóki nie poznał Lexie. A cud jej ciąży, dziecko poczęte z miłości i namiętności, uświadomił mu, jak puste były te lata.

Chyba że... Nie, wypluj te słowa, przywołał się do porządku. Nie ma

żadnego „chyba że". Wszystko — poczynając od terminu i zachowania Lexie, a kończąc na sposobie, w jaki traktowała go obecnie Doris — dawało mu to pewność, że jest ojcem dziecka. Powtarzał to sobie w myślach jak mantrę, w nadziei zagłuszenia realności słów lekarza sprzed wielu lat.

Wiadomość na ekranie wciąż z niego szydziła. Kto przy­słał ten e-mail? I dlaczego?

Lata pracy w zawodzie dziennikarza śledczego wzboga­ciły jego wiedzę o Internecie i mimo że Jeremy nie znał adresu, spod którego wiadomość została wysłana, wiedział, że nadawców wszystkich e-maili można w końcu ziden­tyfikować. Przy odrobinie wytrwałości i dzięki telefonom do kilku znajomych, których zyskał przez lata, da się wyśledzić e-mail z powrotem do serwera, a stamtąd do komputera, z którego został nadany. Zauważył, że wiado­mość nadeszła dwadzieścia minut temu, mniej więcej w cza­sie, kiedy wracał do Greenleaf.

Ale pozostawało pytanie dlaczego? Dlaczego ktoś przysłał taki e-mail?

121

Poza Lexie Jeremy nigdy nie powiedział nikomu — ani rodzicom, ani przyjaciołom — o swojej bezpłodności i choć był moment, kiedy zastanawiał się, jak to się stało, że Lexie zaszła w ciążę wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu, to jednak zbył wzruszeniem ramion tę myśl. Ale skoro wie­działy tylko Maria i Lexie — i był pewny, że żadna z nich nie wysłała tego e-maila — wobec tego o co chodzi? Czy to jakiś głupi kawał?

Doris wspomniała, że niektórzy ludzie zaczęli podejrze­wać, iż Lexie jest w odmiennym stanie — na przykład Rachel. Nie potrafił jednak wyobrazić sobie, by to Rachel mogła być odpowiedzialna za wysłanie e-maila. Ona i Lexie przyjaźniły się od lat i żadna z nich nie spłatałaby drugiej takiego figla.

Jeśli jednak nie miał to być kawał, jedyną wyobrażalną przyczyną, dla której ktoś mógłby to zrobić, była chęć poróżnienia Jeremy'ego i Lexie. Ale kto by tego chciał?

Prawdziwy ojciec? — usłyszał znowu wewnętrzny głos, co nagle przywiodło Jeremy'emu na pamięć widok Lexie i Rodneya trzymających się za ręce.

Jeremy pokręcił głową. Rodney i Lexie? Roztrząsał w my­ślach tę ewentualność setki razy, stwierdzając, że to po prostu wykluczone. Idiotyczne jest w ogóle branie jej pod uwagę.

Tyle tylko że wyjaśniałaby e-mail. Nie, pomyślał Jeremy, tym razem bardziej stanowczo.

Lexie nie jest taka. W tamtym tygodniu nie sypiała z nikim innym; nie spotykała się z nikim innym. A Rodney nie był człowiekiem tego pokroju, nie napisałby e-maila, lecz stanął­by twarzą w twarz z Jeremym.

Jeremy kliknął na wiadomość, żeby ją usunąć. Gdy jednak na ekranie ukazał się komunikat potwierdzający chęć jej

122

wymazania, jego palec zastygł w bezruchu na klawiszu. Naprawdę chce wymazać e-maila teraz, nie dowiadując się, kto go przysłał?

Nie, pomyślał, musi się dowiedzieć. Zajmie to trochę czasu, ale dowie się i porozmawia z nadawcą, kimkolwiek on jest, uświadomi mu, jakie to niesmaczne. A jeśli autorem e-maila jest Rodney... cóż, wtedy będzie miał do czynienia nie tylko z Jeremym, bez wątpienia Lexie powie mu również kilka słów prawdy.

Pokiwał głową. Och, na pewno uda mu się dotrzeć do tego, kto to zrobił. Zapisał wiadomość na dysku, z zamiarem natychmiastowego rozpoczęcia poszukiwań. A gdy dowie się czegokolwiek, pierwsza pozna prawdę Lexie.

Wieczorne spotkanie z Lexie rozwiało jakiekolwiek jego wątpliwości co do tego, czy naprawdę jest ojcem. Przy kolacji Lexie gawędziła z nim jak zwykle. Prawdę mówiąc, przez cały kolejny tydzień zachowywała się tak, jakby absolutnie nic jej nie trapiło i jeśli Jeremy miał być zupełnie szczery, trochę go to dziwiło, biorąc pod uwagę, że do ślubu zostało już zaledwie nieco ponad dwa tygodnie, za tydzień od piątku sfinalizują kupno domu — aczkolwiek minie jeszcze wiele czasu, zanim da się w nim zamieszkać — a Jeremy zastanawiał się głośno, gdzie będzie pracował w Boone Creek, ponieważ najwyraźniej zapomniał już, jak się pisze artykuły. Wysłał następny napisany wcześniej felieton, zostały mu jedynie trzy. Nie udało mu się do tej pory zidentyfikować autora e-maila. Ktokolwiek nim był, dobrze zatarł ślady. Nie dość, że adres był nieznany, to w dodatku e-mail był przesyłany z serwera do serwera — jeden znajdował się poza granicami kraju, drugi nie chciał

123

udostępnić informacji bez nakazu sądowego. Na szczęście Jeremy znał w Nowym Jorku hakera, który twierdził, że potrafi się włamać, ale musi to trochę potrwać. Facet wyko­nywał prace zlecone przez FBI i był bardzo zajęty.

Po stronie plusów należy zapisać, że poza łzawym epizo­dem w środku nocy Lexie sprawiała wrażenie znacznie mniej zestresowanej od niego. Oczywiście nie oznaczało to, że jest dokładnie taką kobietą, jak sobie wyobrażał. Zauwa­żył, że całkowicie absorbuje ją ciąża. Zgoda, to ona nosi pod sercem dziecko, ona ulega zwariowanym huśtawkom nastroju, ona czyta wszystkie przydatne książki, ale przecież Jeremy nie jest całkiem ciemny, jeśli chodzi o te sprawy. I nie nudzą go szczegóły, które dla niej są takie frapujące. Nazajutrz rano, w sobotę, kiedy promienie kwietniowego słońca przygrzewały już całkiem mocno, a oni szykowali się do wyjścia na zakupy, Lexie brzęknęła kluczami, jak gdyby dawała Jeremy'emu ostatnią szansę wycofania się z jego ojcowskich obowiązków.

— Jesteś pewny, że chcesz ze mną dzisiaj jechać? — spytała.

— Absolutnie. — Przecież zamierzałeś obejrzeć w telewizji mecz ko­

szykówki. Stracisz go. — Nie szkodzi — odparł Jeremy z uśmiechem. — Jutro

też są jakieś mecze. — Zdajesz sobie sprawę, że zabierze to trochę czasu. — To co? — Po prostu nie chcę, żebyś się znudził. — Nie znudzę się — obiecał Jeremy. — Uwielbiam

chodzić na zakupy. — Od kiedy? Poza tym to rzeczy dla dziecka. — Uwielbiam kupować rzeczy dla dziecka.

124

Lexie pokręciła głową. — Rób, jak uważasz. Gdy godzinę później, po przyjeździe do Greenville, Jere­

my wszedł do domu handlowego z artykułami dla dzieci, ogarnęły go nagle wątpliwości i pomyślał, że Lexie miała chyba rację, ponieważ nie przypominał on żadnego sklepu, jaki kiedykolwiek widział w Nowym Jorku. Był nie tylko ogromny, z szerokimi alejkami i wysokimi stropami, lecz w dodatku wybór towarów mógł spowodować zawrót głowy. Gdyby kupowanie stanowiło miarę tego, jak bardzo kocha się swoje dziecko, to zdecydowanie było to miejsce, które należało odwiedzić. Przez pierwsze kilka minut krążył po alejkach, pełen niedowierzania, zastanawiając się, kto to wszystko wymyślił.

Kto na przykład wie, że są dosłownie tysiące rozmaitych karuzelek, które rodzice mogą przymocować do łóżeczka? Jedne ze zwierzątkami, niektóre kolorowe, inne z czarno--białymi figurami geometrycznymi, niektóre mają pozy­tywki, inne obracają się powoli. Rozumie się samo przez się, że w sposób naukowy dowiedziono, iż każda taka karuzela stymuluje intelektualny rozwój dziecka, więc mu­siał stać przy nich z Lexie przez prawie dwadzieścia minut, decyzja bowiem była szalenie trudna. Podczas tych dwu­dziestu minut Jeremy dowiedział się, że na ogół jego opinia właściwie się nie liczy.

— Czytałam, że niemowlęta reagują głównie na biel i czerń — powiedziała Lexie.

— To może weźmiemy tę — zaproponował Jeremy, wskazując na karuzelę z biało-czarnymi figurkami.

— Ale ja zamierzałam wprowadzić zwierzęta jako temat przewodni w dziecinnym pokoju i ta chyba nie będzie pasowała.

125

— To tylko karuzela. Nikt nie zauważy. — Ja będę widziała. — Wobec tego weźmy tę. Z hipopotamami i żyrafami. — Ale nie jest czarno-biała. — Naprawdę myślisz, że to ma znaczenie? Że jeśli nasze

dziecko w wieku niemowlęcym nie będzie miało czarno--białej karuzeli, zostanie wylane z zerówki?

— Nie, jasne, że nie — odparła Lexie. Mimo to stała w przejściu ze skrzyżowanymi ramionami, na pozór ani odrobinę nie bliższa podjęcia decyzji.

— A co powiesz na tę? — spytał w końcu Jeremy. — Możesz w niej zmieniać czarno-białe figury geometryczne na zwierzątka, poza tym kręci się i ma pozytywkę.

Popatrzyła na niego z niemal smutną miną. — Nie sądzisz, że będzie wówczas miała za wiele

bodźców? Jakimś cudem wreszcie udało im się wybrać karuzelę

(czarno-białe zwierzątka, obracająca się, ale bez pozytywki) i z jakiegoś powodu Jeremy założył, że od tej chwili wszystko już pójdzie gładko. I przez następne kilka godzin w niektórych wypadkach wybór był łatwy — kocyki, smo­czki i, o dziwo, samo łóżeczko — ale kiedy dotarli do alejki z fotelikami samochodowymi, znowu byli skołowani. Jeremy nigdy by nie przypuszczał, że może to być takie skom­plikowane, w końcu chodzi tylko o jedno siedzenie w samo­chodzie. A mieli do wyboru: foteliki samochodowe „dla niemowląt poniżej sześciu miesięcy, tyłem do kierunku jazdy", foteliki samochodowe „łatwe do wyjmowania i lek­kie", foteliki samochodowe, „które można mocować w spa-cerówce", foteliki samochodowe, „w których dziecko siedzi twarzą do kierunku jazdy", jak również foteliki samochodo­we „wytrzymałe w razie wypadku". Jeśli dodać do tego

126 *

niezliczone wzory i kolory, łatwość lub trudność wyjmowa­nia z samochodu, różne systemy sprzączek, to Jeremy był szczęśliwy, że skończyło się na tylko dwóch, oba były ocenione przez konsumentów jako „najlepszy zakup" z pun­ktu widzenia bezpieczeństwa. Ta ocena wydawała się para­doksalna, biorąc pod uwagę wygórowaną cenę oraz fakt, że samochodowy fotelik dziecięcy najprawdopodobniej wylą­duje na strychu po upływie zaledwie kilku miesięcy od narodzin dziecka.

Ale najważniejsze jest bezpieczeństwo. Przypomniała mu o tym Lexie:

— Chyba chcesz, żeby nasza córeczka była bezpieczna, prawda?

Czy mógł się z tym nie zgodzić? — Oczywiście masz rację — odrzekł, kładąc dwa pudła

na stercie przedmiotów, które do tej pory zgromadzili. Dwa wózki były już pełne, obecnie ładowali trzeci. — A tak przy okazji, która jest godzina?

— Dziesięć po trzeciej. Mniej więcej dziesięć minut temu pytałeś mnie o to samo.

— Naprawdę? Wydawało mi się, że upłynęło już znacznie więcej czasu.

— Dziesięć minut temu powiedziałeś to samo. — Przepraszam. — Próbowałam cię ostrzec, że będziesz się nudził. — Nie nudzę się — skłamał. — W odróżnieniu od

niektórych ojców troszczę się o moje dziecko. Jego słowa wyraźnie rozbawiły Lexie. — Cieszę się. Ale właściwie prawie już skończyliśmy

zakupy. — Niemożliwe. — Chcę tylko rzucić okiem na parę ubranek. Szybciutko.

127

— Doskonale — wydusił z siebie Jeremy, myśląc, że to bardzo mało prawdopodobny scenariusz.

— To zajmie najwyżej minutę. — Nie śpiesz się — powiedział, jak gdyby chciał zade­

monstrować swą dżentelmenerię. I nie śpieszyła się. Jeremy miał wrażenie, że w sumie

spędzili prawie sześć lat, oglądając tego popołudnia ubranka dla niemowląt. Nogi go bolały, czuł się jak juczny muł. W końcu przysiadł na jakimś parapecie okiennym, tym­czasem Lexie oglądała chyba wszystkie bez wyjątku ubran­ka, jakie sklep miał na składzie. Brała kolejno rzecz za rzeczą, podnosiła ją do góry i albo marszczyła brwi, albo uśmiechała się z zachwytem, wyobrażając sobie w tym stroju ich maleńką córeczkę. Co oczywiście nie miało dla Jeremy'ego najmniejszego sensu, ponieważ nie wiedzieli, jak ich dziecko będzie wyglądało.

— Co sądzisz o Savannah? — spytała Lexie, podnosząc któreś z kolei ubranko. To, zauważył Jeremy, było różowe z fioletowymi króliczkami.

— Byłem tam tylko raz — odrzekł. Opuściła ręce, w których trzymała śpioszki. — Mówię o imieniu dla naszej córeczki. Co powiesz na

Savannah? Jeremy zastanawiał się przez chwilę. — Nie — odparł. — Brzmi zbyt południowo. — Co w tym złego? Przecież urodzi się na Południu. — Ale nie zapominaj, że jej tatuś jest Jankesem. — No dobrze. Jakie imiona ci się podobają? — Może Anna? — Czy połowa kobiet w twojej rodzinie nie nosi tego

imienia? To prawda, przyznał w duchu Jeremy.

128

— Tak, ale wiesz, jak wszystkie czułyby się mile po­głaskane?

Lexie pokręciła przecząco głową. — Nie, Anna stanowczo odpada. Chcę, żeby miała swoje

własne imię. — No to 01ivia. Lexie i tym razem pokręciła głową. — Nie, nie możemy jej tego zrobić. — Co ci się nie podoba w 01ivii? — Miałam w szkole koleżankę 01ivię. Cierpiała na strasz­

liwy trądzik młodzieńczy. — I co z tego? — Wiążą się z tym złe wspomnienia. Jeremy skinął głową, zgadzając się, że ma to sens. Na

przykład z pewnością nie dałby swojej córce na imię Maria. — Jakie przyszły ci do głowy inne pomysły? — Myślałam też o Bonnie. Podoba ci się? — Broń Boże, kiedyś chodziłem z dziewczyną o imieniu

Bonnie. Miała nieprzyjemny oddech. — Sharon? Jeremy wzruszył ramionami. — Nie, nie, moja była dziewczyna Sharon była klepto-

manką. — Linda. Jeremy skrzywił się niechętnie. — Przykro mi. Linda rzuciła we mnie butem. Lexie przyglądała mu się badawczo. — Z iloma kobietami spotykałeś się w ciągu ostatnich

dziesięciu lat? — Nie mam pojęcia. Dlaczego pytasz? — Ponieważ mam wrażenie, że wyczerpałby się cały

rejestr imion.

129

— Nie, to nieprawda. — No to wymień chociaż jedno. — Gertrudę — odpowiedział Jeremy po namyśle. — Mo­

gę przysiąc, że nigdy nie spotykałem się z kobietą o imieniu Gertrudę.

Lexie przewróciła oczami, po czym podniosła znowu pajacyk, przyglądając mu się uważnie, a następnie odłożyła go, sięgając po następny. Zostało jeszcze tylko milion ubranek do obejrzenia, pomyślał Jeremy. W tym tempie wyjdziemy ze sklepu mniej więcej wówczas, gdy urodzi się dziecko.

Wzięła do ręki kolejne ubranko i dopiero wtedy spojrzała na niego.

— Hmm... — Hmm co? — Gertrudę, tak? Miałam ciotkę o imieniu Gertrudę.

Była to chyba najmilsza osoba na świecie. — Zdawała się przywoływać jakieś wspomnienia. — Jak się nad tym za­stanowić, to może całkiem niegłupi pomysł. Będę musiała to rozważyć.

— Zaczekaj — rzekł Jeremy, bez powodzenia próbując wyobrazić sobie, że będzie zwracał się do niemowlęcia: Gertrudę — nie mówisz poważnie.

— Możemy nazwać ją zdrobniale. Gertie. Albo Trudy. Jeremy wstał. — Nie. Mogę znosić różne rzeczy, ale nie nazwiemy

naszego dziecka Gertrudę. Tutaj postawię na swoim. Myślę, że jako ojciec mam coś do powiedzenia. Nasza córeczka nie będzie miała na imię Gertrudę. Pytałaś mnie o kobiety, z którymi się spotykałem, i rzeczywiście nie było wśród nich Gertrudę.

— Świetnie — uśmiechnęła się Lexie, odkładając dzie-

130

cięcy ciuszek. — Zresztą tylko się z tobą przekomarzałam, nigdy nie lubiłam tego imienia. — Podeszła do niego i zarzuciła mu ramiona na szyję. — Coś ci powiem... może pozwolisz, żebym wynagrodziła ci dzisiejsze ciąganie cię po tym sklepie? Na przykład miła romantyczna kolacja u mnie? Ze świecami i winem... cóż, w każdym razie dla ciebie. A po kolacji może wymyślimy jakieś inne atrakcje.

Jedynie Lexie potrafiła sprawić, żeby taki dzień jak dzisiaj nagle wydał się tego wart, uświadomił sobie Jeremy.

— Myślę, że wpadnie mi do głowy jakiś pomysł. — Nie mogę się doczekać, by usłyszeć, co to takiego. — Może będę ci musiał raczej pokazać. — Jeszcze lepiej — droczyła się z nim, kiedy jednak

przytuliła się, by go pocałować, nagle zadzwonił jej telefon komórkowy. Nastrój prysł, Lexie odsunęła się i zaczęła grzebać w torebce. Odebrała telefon po trzecim dzwonku.

— Halo? — powiedziała i chociaż nie odzywała się więcej, słuchając rozmówcy, Jeremy nagle zorientował się, że stało się coś złego.

Szybko załadowali zakupy do samochodu i po upływie godziny siedzieli przy stoliku w Herbs naprzeciwko Doris. Mimo że już omówili całą sprawę, Doris trajkotała tak szybko, że Jeremy z trudem nadążał.

— Zacznijmy od początku — poprosił, podnosząc ręce. Doris wzięła głęboki oddech. — Po prostu zupełnie nie mogę tego zrozumieć. To

znaczy, wiem, że Rachel zachowuje się czasem lekkomyśl­nie, ale nie tak. Miała być dzisiaj w pracy. I nikt nie ma pojęcia, gdzie się podziewa.

— No a Rodney? — spytał Jeremy.

131

— Jest tak samo zdenerwowany jak ja. Szukał jej przez cały dzień. Podobnie jej rodzice. To niepodobne do niej znikać bez słowa, nie informując nikogo, dokąd się udaje. A jeśli coś jej się stało?

Doris zrobiła minę, jak gdyby miała się za chwilę roz­płakać. Rachel pracowała w restauracji od dwunastu lat, a jeszcze dłużej przyjaźniła się z Lexie. Jeremy wiedział, że Doris traktowała ją jak członka rodziny.

— Jestem pewien, że nie ma powodów do zmartwienia. Może potrzebowała chwili wytchnienia i wyjechała z miasta.

— Nie mówiąc o tym nikomu? Nie zadając sobie trudu, by zadzwonić do mnie z informacją, że nie przyjdzie do pracy? Nie rozmawiając z Rodneyem?

— Co dokładnie powiedział Rodney? Pokłócili się czy... ? — dopytywał się Jeremy.

Doris pokręciła przecząco głową. — Nic z tych rzeczy. Przyszedł rano, zainteresował się,

czy Rachel jest już w pracy, a kiedy odparłam, że jeszcze nie, usiadł przy stoliku, by na nią zaczekać. Gdy się nie pokazała, postanowił wpaść do niej do domu. Potem wrócił, by spytać, czy się przypadkiem nie rozminęli, ponieważ w domu jej nie ma.

— Był zły? — Lexie w końcu wtrąciła się do rozmowy. — Nie — odrzekła Doris, sięgając po serwetkę. — Był

zdenerwowany, ale nie wyglądał na rozgniewanego. Lexie skinęła głową, lecz się nie odezwała. W ciszy,

która zapadła, Jeremy poprawił się na krześle. — I nie zatrzymała się nigdzie indziej? Na przykład

u rodziców. Doris mięła w dłoni serwetkę, wykręcając ją niczym

ściereczkę do naczyń. — Rodney tego nie powiedział, ale znacie go. Założę

132

się, że nie poprzestał wyłącznie na tym, by wpaść do jej domu. Prawdopodobnie szukał jej wszędzie.

— Jej samochód również zniknął? — naciskał Jeremy. Doris przytaknęła ruchem głowy. — Dlatego tak bardzo się martwię. A jeśli coś jej się

stało? Jeśli ktoś ją porwał? — Masz na myśli uprowadzenie? — A niby co innego? Nawet jeśli chciała wyjechać, to

dokąd? Tutaj dorastała, tutaj ma rodzinę, tutaj ma przyjaciół. Nie słyszałam nigdy, by wspominała o kimś z Raleigh czy Norfolk, zresztą jeśli o to chodzi, to w ogóle znikąd poza Boone Creek. Nie jest osobą, która po prostu spakowałaby manatki i wyjechała, nie informując nikogo, dokąd się wybiera.

Jeremy nie skomentował tej opinii. Popatrzył na Lexie. Mimo że pozornie słuchała Doris, jej spojrzenie było tępe, jak gdyby myśli miała zaprzątnięte czym innym.

— Jak się układało między Rachel i Rodneyem? — spytał Jeremy. — Napomknęłaś coś o tym, że były między nimi przedtem jakieś niesnaski.

— Jaki to ma związek z czymkolwiek? — burknęła Doris. — Rodney martwi się jeszcze bardziej ode mnie. Absolutnie nie maczał w tym palców.

— Nic takiego nie powiedziałem. Próbuję tylko odgad­nąć, jaki mógł być powód jej wyjazdu.

Doris przypatrywała mu się uporczywie. — Domyślam się, co ci chodzi po głowie, Jeremy. Łatwo

winić Rodneya, podejrzewać, że zrobił lub powiedział coś, co popchnęło Rachel do wyjazdu. Ale to nie tak. Rodney nie ma z tym nic wspólnego. Cokolwiek się stało, ma związek wyłącznie z Rachel. Lub z kimś innym. Daj spokój Rodneyowi. Coś przydarzyło się Rachel. Albo zwyczajnie wyjechała. Prosta sprawa.

133

Jej ton świadczył, że nie toleruje innego zdania w tej sprawie.

— Staram się jedynie dojść, co się dzieje — zapewnił ją Jeremy.

— Jestem o tym przekonana — oznajmiła Doris łagod­niejszym tonem — i zdaję sobie sprawę, że przypuszczalnie nie ma się o co martwić, ale... ale coś mi tutaj nie gra. Jeśli nie stało się coś, co jest dla mnie tajemnicą, to powtórzę jeszcze raz — Rachel nie zachowałaby się w taki sposób.

— Czy Rodney rozesłał list gończy? — Nie mam zielonego pojęcia — odparła Doris. — Wiem

tylko, że teraz jej szuka. Obiecał, że będzie mnie informował, lecz trapią mnie jakieś złe przeczucia, że stanie się coś niedobrego, o ile już się nie stało. — Umilkła. — I myślę, że wiąże się to w jakiś sposób z wami dwojgiem.

Umilkła, a Jeremy pomyślał, że Doris bez wątpienia mówi nie tyle o swoich przeczuciach, ile o instynkcie. Aczkolwiek chętnie twierdziła, że jest różdżkarką i potrafi również przewidzieć płeć jeszcze nienarodzonych dzieci, to zdecy­dowanie mniej chętnie chwaliła się swoimi zdolnościami jasnowidzenia w innych sprawach. Mimo to jej słowa nie pozostawiły Jeremy'emu wątpliwości, że Doris wierzy, iż się nie myli. Zniknięcie Rachel wywrze wpływ na życie ich wszystkich.

— Nie rozumiem, co próbujesz nam powiedzieć. Doris westchnęła, po czym wstała, rzucając na stół zmiętą

serwetkę. — Sama nie wiem — rzekła, odwracając się do okien. —

Nie potrafię znaleźć w tym sensu. Rachel zniknęła i powinno mnie to martwić. Rzeczywiście, martwię się... ale jest w tej sytuacji coś innego... czego nie mogę pojąć. Wiem tylko, że żadna z tych rzeczy nie powinna była się zdarzyć i że...

134

— Stanie się coś niedobrego — dokończyła za nią Lexie. Oboje, Doris i Jeremy, odwrócili się do niej. W głosie

Lexie brzmiało przekonanie nie mniejsze niż w głosie Doris, lecz w dodatku podkreślone nutą zrozumienia, jak gdyby dokładnie wiedziała, z czego sformułowaniem ma kłopoty Doris. Jeremy poczuł się jak osoba postronna.

Doris milczała. Nie musiała nic mówić. Nadawały na tej samej fali, przekazując sobie jakąś informację, niestety zupełnie niezrozumiałą dla Jeremy'ego. Nagle nabrał pew­ności, że każda z nich mogłaby wyrazić się jaśniej, gdyby chciała, lecz z jakiegoś powodu obie postanowiły utrzymać go w nieświadomości. Podobnie jak Lexie zrobiła tajemnicę ze swojego spotkania z Rodneyem tamtego popołudnia, kiedy widział ich siedzących razem na ławce.

Jak na zawołanie Lexie wyciągnęła rękę przez stół i poło­żyła dłoń na jego dłoni.

— Może powinnam zostać trochę z Doris. Jeremy cofnął dłoń. Doris w dalszym ciągu zachowywała

milczenie. Skinął głową i wstał od stolika, znowu czując się jak

obcy. Próbował przekonać sam siebie, że Lexie zwyczajnie chciała tylko pocieszyć Doris, uśmiechnął się więc z przy­musem.

— Tak, myślę, że to dobry pomysł.

— Jestem pewny, że Rachel ma się dobrze — grzmiał tubalny głos Alvina w telefonie komórkowym. — Jest dużą dziewczynką i jestem pewien, że wie, co robi.

Po wyjściu z Herbs Jeremy wstąpił do domu Lexie i zo­stawił tam zakupy. Wahał się przez chwilę, czy zaczekać tam na nią, czy nie, po czym postanowił pojechać do

135

Greenleaf. Nie po to, by pisać, lecz by porozmawiać z Al-vinem. Wbrew własnej woli zaczął się zastanawiać, jak dobrze zna Lexie. Jego zdaniem bardziej przejmowała się Rodneyem niż przyjaciółką i znowu łamał sobie głowę, co oznacza nagły wyjazd Rachel.

— Jasne, ale to dość dziwne, nie sądzisz? Przecież ją poznałeś. Czy wydała ci się typem dziewczyny, która tak ni stąd, ni zowąd sobie wyjedzie, nie mówiąc o tym nikomu?

— Kto to może wiedzieć? — odparł Alvin. — Ale pewnie ma to coś wspólnego z Rodneyem.

— Skąd takie przypuszczenie? — Chodzi z nim, prawda? Może się pokłócili? Może

myśli, że Rodney wciąż durzy się w Lexie czy coś w tym rodzaju, i postanowiła wyjechać na kilka dni, żeby rozjaśnić sobie trochę w głowie? Tak samo postąpiła Lexie, wyjeż­dżając na wybrzeże.

Jeremy przetrawiał jego słowa, wspominając to, co prze­szedł z Lexie. Czyżby takie zachowanie było typowe dla kobiet z Południa?

— Możliwe — odrzekł. — Ale Rodney nie wspomniał o niczym Doris.

— Tak twierdzi Doris. Nie masz stuprocentowej pewno­ści, czy mówi prawdę. Może właśnie w tej chwili roz­mawiają o tym z Lexie i dlatego wolały zostać same. Może Doris martwi się w równym stopniu o Rodneya i Rachel.

Jeremy milczał, zastanawiając się, czy jego przyjaciel ma rację. Gdy cisza się przedłużała, Alvin dodał:

— Prawdopodobnie to nic nie oznacza. Wszystko się ułoży, jestem o tym przekonany.

— Tak — zgodził się Jeremy. — Wszystko na to wska­zuje.

Słyszał głośny oddech Alvina.

136

— Co tak naprawdę się dzieje? — spytał wreszcie Alvin. — A co masz na myśli? — Ciebie... to wszystko. Za każdym razem, gdy z tobą

rozmawiam, sprawiasz wrażenie coraz bardziej przygnę­bionego.

— Mam po prostu mnóstwo zajęć — rzucił Jeremy swoją zwykłą odpowiedź. — Bez przerwy wyskakuje coś nowego.

— Och tak, już mi to mówiłeś. Remont doprowadzi cię do ruiny, żenisz się, będziesz miał dziecko. Przedtem też żyłeś w dużym napięciu i musisz przyznać, że twoje życie nie jest takie stresujące jak wtedy, gdy rozwodziłeś się z Marią. Ale w przeciwieństwie do chwili obecnej nie traciłeś poczucia humoru.

— Mam poczucie humoru. Gdybym nie umiał śmiać się z tego wszystkiego, prawdopodobnie zwinąłbym się w małą kulkę niczym jeż i mamrotał bzdury przez cały dzień.

— Zacząłeś już pisać? — Nie. — Jakieś pomysły? — Nie. — Może pracuj nago i każ Jedowi zabrać twoje ubranie.

Niech odda ci dopiero, gdy coś napiszesz. Po raz pierwszy Jeremy wybuchnął śmiechem. — O tak, to niewątpliwie zadziałałoby. Jestem pewien,

że Jed byłby absolutnie zachwycony. — I dobrą stroną tej sytuacji jest to, że on nikomu nic nie

powie. Ponieważ jest niemową. — Nie jest niemową. — Jak to? — Lexie twierdzi, że Jed mówi. Po prostu nie rozmawia

ze mną ani tobą. Alvin roześmiał się.

137

— Przyzwyczajasz się powoli do wszystkich tych zwa­riowanych zwierzaków w swoim pokoju?

Jeremy uświadomił sobie, że właściwie prawie przestał je dostrzegać.

— Możesz mi wierzyć lub nie, ale się przyzwyczajam. — Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. — Szczerze mówiąc, ja też. — Dobra, posłuchaj, jest ktoś u mnie i nie zachowuję się

jak uprzejmy gospodarz, muszę więc kończyć. Zadzwoń do mnie później w czasie weekendu. Albo ja zadzwonię do ciebie.

— Świetnie — rzekł Jeremy i wyłączył telefon. Spojrzał na komputer i pokręcił głową. Może jutro, pomyślał. W mo­mencie gdy wstawał od biurka, telefon znowu zadzwonił. Spodziewając się, że Alvin o czymś zapomniał, powiedział:

— Tak? — Cześć, Jeremy — usłyszał głos Lexie. — To dziwny

sposób odbierania telefonu. — Przepraszam, ale właśnie skończyłem rozmowę z Al-

vinem i myślałem, że to on dzwoni jeszcze raz. Słucham. — Strasznie mi przykro, że ci to robię, ale muszę odwołać

naszą dzisiejszą kolację. Umówmy się na jutro, dobrze? — Dlaczego? — Och, chodzi o Doris. Jedziemy do niej do domu, ale

jest wciąż bardzo zdenerwowana i powinnam chyba trochę u niej posiedzieć.

— Chcesz, żebym wpadł? Mogę przywieźć coś do zje­dzenia na kolację.

— Nie, nie trzeba. Doris ma mnóstwo jedzenia, a poza tym, szczerze mówiąc, chyba nie przełknęłaby teraz nawet kęsa. Przy jej kłopotach z sercem będę czuła się lepiej, jeśli się upewnię, że nic jej nie jest.

138 •

— W porządku — zgodził się Jeremy. — Rozumiem. — Na pewno? Bardzo mi przykro z tego powodu. — Naprawdę nie mam pretensji. — Obiecuję, że ci to wynagrodzę. Jutro. Może nawet

ubiorę się raczej skąpo, gotując dla ciebie kolację. Mimo rozczarowania Jeremy starał się mówić spokojnym

tonem. — Brzmi zachęcająco. — Zadzwonię do ciebie później, dobrze? — Jasne. — Kocham cię. Wiesz o tym, prawda? — Tak — odpowiedział Jeremy. — Wiem. Lexie milczała i Jeremy dopiero gdy się rozłączył, zdał

sobie sprawę, że on jej tego nie powiedział.

Czy na zaufanie trzeba zasłużyć, czy też jest to jedynie kwestia wiary?

Po upływie kilku godzin Jeremy nadal nie był pewien. Bez względu na to, ile razy zadawał sobie to pytanie, nie potrafił zdecydować się, co zrobić. Czy powinien zostać w Greenleaf. Jechać do domu Lexie i zaczekać tam na nią? A może sprawdzić, czy naprawdę jest u Doris?

Wszystko sprowadza się właśnie do tego, pomyślał. Czy Lexie naprawdę tam jest? Zapewne mógłby wymyślić jakiś wiarygodny pretekst i zadzwonić do Doris, by się o tym przekonać, lecz czy nie oznaczałoby to braku zaufania? A jeśli tak, to po co, u licha, biorą ślub?

Ponieważ ją kochasz, podszepnął mu głos wewnętrzny. I to rzeczywiście prawda, przyznał w duchu, ale gdy tak

siedział sam w cichym pokoju w Greenleaf, mimo woli zastanawiał się, czy nie jest to ślepa miłość. W ciągu lat

139

małżeństwa z Marią nigdy nie zdarzało się, by jej nie ufał, kiedy informowała go, dokąd się udaje, nawet pod koniec ich związku. Nigdy nie dzwonił do jej rodziców, by spraw­dzić, czy naprawdę jest u nich, rzadko dzwonił do niej do pracy i jeszcze rzadziej wpadał tam bez uprzedzenia. Nigdy nie dała mu powodu, by o cokolwiek ją podejrzewał, i zu­pełnie nie przypominał sobie, żeby w ogóle coś takiego przyszło mu do głowy. A jak wyglądała ta sprawa w związku jego i Lexie?

Było tak, jak gdyby widział ją dwojako — kiedy spędzali razem czas i strofował sam siebie za swoją paranoję oraz kiedy byli z dala od siebie i pozwalał, by wyobraźnia płatała mu dzikie figle.

Ale obecnie trudno mówić o tym, by tak całkiem płatała mu figle, prawda? Przecież widział Lexie i Rodneya trzy­mających się za ręce. Kiedy spytał wprost, co robiła tamtego dnia, słowem nie wspomniała, że spotkała się z Rodneyem. Otrzymał dziwnego e-maila od kogoś, kto zadał sobie wiele trudu, by ukryć swoją tożsamość. A kiedy Doris opowiadała o Rachel, Lexie zadała wyłącznie jedno pytanie — czy Rodney był zły.

Z drugiej strony, jeśli żywiła jakieś uczucia do Rodneya, dlaczego nie miałaby się do nich przyznać? Po co miałaby wychodzić za Jeremy'ego? Jaki sens miałoby kupno domu, robienie wspólnych zakupów dziecięcych rzeczy i spędzanie niemal wszystkich wieczorów z Jeremym? Przez wzgląd na dziecko? Jeremy wiedział, że Lexie jest tradycjonalistką, ale przecież jej sposób myślenia odbiega od schematu lat pięćdziesiątych. Mieszkała ze swoim chłopakiem w Nowym Jorku, przeżyła namiętny romans z Panem Renesansem... nie była typem kobiety, która zrezygnowałaby z życia z ukochanym mężczyzną — zakładając, że jest nim Rod-

140 •

ney — z powodu dziecka. Co oczywiście oznaczało, że kocha Jeremy'ego, tak jak powiedziała mu przez telefon. Tak jak mówi mu, ilekroć są razem. Tak jak szepcze mu, gdy leżą spleceni w miłosnym uścisku.

Nie ma powodu, by jej nie wierzyć, doszedł do wniosku Jeremy. Absolutnie żadnego. Jest jego narzeczoną i skoro poinformowała go, że jedzie do Doris, to znaczy, że tam pojechała. I kwita. Poza jednym. Jakoś wątpił, czy naprawdę tam jest.

Na dworze niebo całkiem już pociemniało i Jeremy widział ze swojego fotela, jak gałęzie drzew kołyszą się lekko na wietrze. Świeże wiosenne liście okrywały niedawno jeszcze nagie gałęzie i srebrzyły się w blasku sierpowatego księżyca.

Powinien zostać w Greenleaf i czekać na jej telefon. Niedługo się pobiorą, no i co najważniejsze, ma do niej zaufanie. Ileż to już razy od czasu gdy zauważył Lexie i Rodneya razem na ławce, sprawdzał ją tylko po to, by czuć się głupio, widząc jej samochód zaparkowany pod biblioteką? Kilka? Kilkanaście? Dlaczego dzisiaj miałoby być inaczej?

Nie będzie, przekonywał sam siebie, biorąc kluczyki samochodowe. Niczym ćma, która leci do światła, nie miał wyboru. Nie przestając łajać sam siebie, wyszedł na dwór i wsunął się za kierownicę samochodu.

Noc była spokojna i ciemna. W centrum nie było żywej duszy i w mroku restauracja Doris, Herbs, wyglądała dziwnie złowrogo. Przejechał obok niej, nie zwalniając, i skierował się w stronę domu Doris, przekonany, że znajdzie tam Lexie. Kiedy zobaczył samochód Doris, zaparkowany na podjeź­dzie, westchnął na poły z ulgą, na poły z ubolewaniem. Dopiero w tej chwili przypomniał sobie, że zostawił Lexie

141

w Herbs bez samochodu, którym mogłaby się poruszać, i omal nie roześmiał się na głos.

Dobrze, pomyślał, sprawa wyjaśniona. Postanowił więc pojechać do Lexie, z zamiarem zaczekania na nią. Kiedy wróci do domu, okaże jej dużo serca, spokojnie wysłucha opowieści ojej zmartwieniach, przygotuje dla niej filiżankę gorącej czekolady, jeśli będzie miała na nią ochotę. Zrobił z igły widły.

Gdy jednak skręcił w ulicę, na której mieszkała Lexie, i zobaczył z daleka jej dom, odruchowo nacisnął pedał hamulca. Zwolniwszy i przysunąwszy twarz bliżej szyby, zamrugał, by się upewnić, czy wzrok go nie zawodzi, po czym z całej siły zacisnął dłonie na kierownicy.

Samochodu Lexie nie było na podjeździe, w oknach nie paliło się światło. Zahamował z piskiem opon i zawrócił, nie przejmując się stanem ogumienia. Dodał gazu i skręciw­szy za róg, przejechał pędem przez miasto, dokładnie wie­dząc, gdzie jej szukać. Skoro nie ma jej w bibliotece ani w Greenleaf, nie ma jej u Doris ani w Herbs, to pozostaje tylko jedno miejsce.

I miał rację. Kiedy Jeremy wjechał w ulicę, na której mieszkał Rodney Harper, zobaczył samochód Lexie zapar­kowany na podjeździe.

Rozdział ósmy

Jeremy czekał na werandzie domu Lexie. Miał klucze, mógł wejść, ale nie chciał. Wolał usiąść na

zewnątrz, na stopniach werandy. Albo raczej wrzeć z obu­rzenia na stopniach werandy. Co innego rozmawiać z Rod-neyem, a zupełnie co innego kłamać na ten temat. A ona skłamała. Odwołała wieczorną kolację z Jeremym, zadzwo­niła do niego i oszukała go, twierdząc, że jest u Doris. Kłamała w żywe oczy.

Wypatrywał jej samochodu, zaciskając zęby. Naprawdę nie interesowały go jej usprawiedliwienia. Nie

ma wytłumaczenia takiego postępku. Wystarczyłoby, żeby mu powiedziała, iż chce porozmawiać z Rodneyem, że martwi się o niego, a Jeremy potraktowałby to normalnie. Zgoda, nie byłby zachwycony, lecz nie protestowałby. Po co więc te tajemnice?

Tak nie powinno być. Nie powinna traktować go w ten sposób... zresztą nie powinna traktować tak nikogo, na kim jej zależy. A jeśli sytuacja będzie się powtarzała, kiedy już będą małżeństwem? Czy naprawdę chce przez resztę życia

143

zastanawiać się, czy Lexie faktycznie jest tam, gdzie mówiła, że będzie?

Nie, nic z tych rzeczy. Wykluczone. Nie tak ma wyglądać małżeństwo, a on nie po to przeniósł się tutaj, nie po to rzucił wszystko, żeby go okłamywano. Albo go kocha, albo nie, proste jak drut. Skoro odwołała romantyczną kolację z nim po to, by spotkać się z Rodneyem, to jej uczucia są chyba ewidentne.

Nie obchodziło go, czy są przyjaciółmi, i naprawdę miał w nosie, czy Lexie uważa, że okazuje jedynie Rodneyowi odrobinę serca. Chodziło wyłącznie o to, by mówiła prawdę. Niczego więcej od niej nie żądał.

Musiał przyznać, że jest nie tylko zły, lecz również urażony. Przeprowadził się do Boone Creek, by dzielić życie z Lexie, ona była przyczyną jego decyzji. Nie z powo­du dziecka, nie dlatego, że marzył o zamieszkaniu w domu z pomalowanym na biało płotem, nie dlatego, że w głębi ducha wierzył w romantyzm Południa. Przyjechał tutaj, ponieważ pragnął, by została jego żoną.

A teraz ona go okłamała. I to niejeden raz, lecz dwukrot­nie. Czując ściskanie w żołądku, nie wiedział, czy walnąć ze złości pięścią w ścianę, czy zasłonić twarz dłońmi i po prostu się rozpłakać.

Wciąż jeszcze siedział na schodkach, gdy godzinę później Lexie przyjechała do domu. Wysiadła z samochodu, wyraź­nie zaskoczona obecnością Jeremy'ego, lecz podeszła do niego jak gdyby nigdy nic.

— Cześć — przywitała się, przewieszając torebkę przez ramię. — Co ty tutaj robisz?

Jeremy podniósł się ze stopni.

144

— Czekam na ciebie — odrzekł. Spojrzał na zegarek — była za kilka minut dziewiąta. Późno, lecz nie za późno...

Chociaż nie uczynił kroku w jej stronę — i Lexie wyraźnie to zauważyła — przytuliła się do niego i pocałowała go. Jeśli nawet dostrzegła brak reakcji, nie dała tego po sobie poznać.

— Dobrze cię widzieć — powiedziała. Spojrzał na nią. Mimo że był wściekły (lub szczerze

mówiąc, przerażony), musiał przyznać, że wygląda pięknie. Myśl, że ktoś inny mógłby trzymać ją w ramionach, była druzgocząca.

Wyczuwając jego rozdrażnienie, pociągnęła go za rękaw. — Dobrze się czujesz? — Świetnie. — Wyglądasz na zdenerwowanego. Była to doskonała okazja, by wyznać, co mu leży na

wątrobie, odparł jednak wymijająco: — Po prostu jestem zmęczony. A jak tam Doris? Lexie odgarnęła nieposłuszny kosmyk włosów za ucho. — Martwi się. Rachel w dalszym ciągu nie dała znaku

życia. — I wciąż uważa, że mogło przydarzyć się jej coś złego? — Nie bardzo wiem. Znasz przecież Doris. Kiedy nabije

sobie czymś głowę, to już koniec, uczepi się kurczowo swojego przeczucia, choć nigdy nie ma na to logicznego wytłumaczenia. Mam wrażenie, że jej zdaniem Rachel... dobra, z braku lepszego słowa, że przyczyną jej wyjaz­du... — Pokręciła bezradnie głową. — Właściwie to nie wiem, co myśli Doris. Po prostu czuje, że Rachel nie powinna była wyjeżdżać i jest naprawdę zaniepokojona.

Jeremy przytaknął, mimo że nie bardzo rozumiał. — Jeśli nic jej nie jest, to wszystko się ułoży, tak?

145

Lexie wzruszyła ramionami. — Nie wiem. Już dawno zrezygnowałam z prób roz­

gryzienia sposobu, w jaki działa umysł Doris. Wiem tyl­ko, że zwykle ma rację. Wielokrotnie się o tym przeko­nałam.

Jeremy przyglądał się jej, wyczuwając, że mówi prawdę... o swojej wizycie u Doris. Sama wyraźnie nie przejawiała chęci, by wspomnieć o tym, gdzie pojechała później.

— Rozumiem, że spędziłaś cały wieczór z Doris? — Praktycznie tak. — Praktycznie? Jeremy wiedział, że Lexie próbuje ocenić, jak wiele wie. — Tak — powiedziała w końcu. — Co to znaczy? — spytał. Lexie milczała. — Przejeżdżałem wieczorem obok domu Doris. — W je­

go głosie brzmiało wyzwanie. — Nie było cię tam. — Pojechałeś do Doris? — Tutaj również — dodał. Cofnęła się o krok, krzyżując ramiona. — Kontrolowałeś mnie? — Nazwij to, jak chcesz — odparł Jeremy, usiłując

zachować spokój. — Tak czy owak nie powiedziałaś mi prawdy.

— O czym ty mówisz? — Gdzie byłaś dzisiaj? Po wyjściu od Doris? — Wróciłam do domu. — Prosto do domu? — naciskał dalej Jeremy, mając

nadzieję, że powie mu z własnej nieprzymuszonej woli, modląc się, by była z nim szczera, czując coraz silniejsze ściskanie w żołądku.

— Sprawdzałeś mnie, tak?

146

Może to jej niewinny ton sprawił, że krew w nim zawrzała ze złości.

— Nie rozmawiamy o mnie! — warknął. — Odpowiedz mi na pytanie!

— Dlaczego krzyczysz? — spytała. — Mówiłam ci, gdzie jestem.

— Nie, to nieprawda! — odparł podniesionym tonem Jeremy. — Mówiłaś, gdzie jesteś, zanim pojechałaś gdzie indziej. A pojechałaś gdzie indziej po wyjściu od Doris, prawda?

— Dlaczego na mnie krzyczysz?! — powtórzyła Lexie, również podnosząc głos. — Co w ciebie wstąpiło?!

— Byłaś u Rodneya! — huknął Jeremy. — Słucham? — Dobrze słyszałaś! Byłaś u Rodneya! Widziałem

cię tam! Lexie zrobiła jeszcze jeden krok do tyłu. — Śledziłeś mnie? — Nie — odparł ostrym tonem. — Nie śledziłem cię.

Udałem się najpierw do Doris, następnie tutaj, a kiedy cię nie zastałem, postanowiłem cię poszukać. I zgadnij, gdzie cię znalazłem.

Lexie milczała, jak gdyby zastanawiała się nad najlepszą odpowiedzią.

— To nie jest tak, jak myślisz — zaprotestowała ciszej, niż się spodziewał.

— A co ja myślę? Że moja narzeczona nie powinna odwiedzać w domu innego mężczyzny? Że może powinna była powiedzieć mi, dokąd się wybiera? Że gdyby miała do mnie zaufanie, powiedziałaby mi cokolwiek? Że gdyby jej na mnie zależało, nie odwołałaby romantycznej kolacji po to, by spotkać się z innym mężczyzną?

147

— Tutaj nie chodzi o ciebie. I nie odwołałam kolacji. Spytałam, czy możemy przełożyć ją na jutro, a ty się zgodziłeś bez problemu.

Jeremy powoli zbliżał się do niej. — Nie mam do ciebie żalu o kolację, Lexie, lecz o to, że

pojechałaś dziś wieczorem do domu innego mężczyzny. — I co z tego? — nie dawała się Lexie. — Myślisz, że

spałam z Rodneyem? Myślisz, że przez ostatnią godzinę obściskiwałam się z nim na kanapie? Rozmawialiśmy, Jere­my! Tylko tyle. Po prostu rozmawialiśmy! Doris odczuwała coraz większe zmęczenie i przed powrotem do domu chcia­łam dowiedzieć się, czy Rodney może mi wyjaśnić, co się dzieje. Wpadłam więc do niego i przez cały czas roz­mawialiśmy o Rachel.

— Powinnaś była mi o tym powiedzieć. — I powiedziałabym! Nie musiałbyś nawet o to prosić.

Powiedziałabym ci, gdzie byłam. Nie mam przed tobą tajemnic.

Jeremy uniósł brwi. — Och nie! A tamten dzień na deptaku? — Jaki dzień na deptaku? — W zeszłym miesiącu, kiedy widziałem, jak trzymacie

się za ręce. Wpatrywała się w niego, jakby zobaczyła go po raz

pierwszy w życiu. — Od kiedy mnie szpiegujesz? — Nie szpiegowałem cię. Ale widziałem, jak trzymasz

go za rękę. Nie spuszczała z niego wzroku. — Kim ty jesteś? — spytała. — Twoim narzeczonym — odparł Jeremy, coraz bardziej

podnosząc głos — i wydaje mi się, że zasługuję na wyjaś-

148

nienie! Najpierw widzę, jak trzymacie się za ręce, a potem dowiaduję się, że odwołałaś naszą randkę, żeby się z nim spotkać...

— Zamknij się! — krzyknęła. — Nie mów nic, tylko słuchaj.

— Staram się słuchać! — również krzyknął Jeremy. — Ale ty nie mówisz mi prawdy! Okłamujesz mnie!

— Nie, to nieprawda! — Nie? To może byś mi opowiedziała o swojej małej

przygodzie z trzymaniem się za ręce? — Usiłuję wbić ci do głowy, że robisz z całej historii

coś, czym nie jest... — Och, doprawdy? — warknął, przerywając jej. —

A gdybyś tak przyłapała mnie na tym, że trzymam się za ręce z moją byłą dziewczyną, a potem odkryłabyś, że się wymykam, by się z nią spotkać?

— Wcale się nigdzie nie wymykałam! — odparła Lexie, załamując ręce. — Mówiłam ci... byłam u Doris prawie przez cały wieczór, ale w dalszym ciągu nie miałam pewno­ści, co się dzieje. Martwiłam się o Rachel, wstąpiłam więc do Rodneya, by sprawdzić, czy on ma jakieś wiadomości.

— Ale najpierw oczywiście potrzymałaś go za rękę. W oczach Lexie pojawił się ostrzegawczy błysk, lecz gdy

się odezwała, głos jej się łamał. — Nie. Nie trzymałam go za rękę. Siedzieliśmy na

werandzie i rozmawialiśmy. Ile razy mam ci to powtarzać? — Może wreszcie przyznałabyś się, że mnie okłamujesz! — Nie kłamię! Patrzył na nią ze złością, w jego głosie brzmiała wyraźna

irytacja. -— Owszem, kłamiesz, i dobrze o tym wiesz. — Wycelo­

wał w nią palec oskarżycielskim gestem. — Sam fakt

149

kłamstwa jest zły, ale nie tylko tym mnie zraniłaś. Najbar­dziej zabolało mnie, że próbujesz zaprzeczać.

Odwrócił się i ruszył zamaszystym krokiem w stronę samochodu, nie oglądając się za siebie.

Jeremy pędził na oślep przez miasteczko, nie wiedząc, co robić. Miał pewność tylko co do tego, że nie chce wracać do Greenleaf, nie wyobrażał też sobie, by mógł pojechać do tawerny Lookilu, jedynej otwartej o tej porze knajpy. Mimo że był tam raz czy dwa, nie zamierzał spędzić reszty wieczoru, siedząc przy barze, zdawał sobie bowiem sprawę, jakie zamieszanie by to spowodowało. Nauczył się jednej rzeczy o małych miasteczkach, a mianowicie, że wiadomości rozchodzą się tu bardzo szybko, zwłaszcza te złe, a on wolałby, żeby obcy ludzie nie zaczęli snuć domysłów na temat jego i Lexie. Jechał więc bez celu ulicami, zataczając duże koło. Boone Creek to nie Nowy Jork — nie ma w nim miejsca, gdzie człowiek mógłby wmieszać się w tłum. Nie ma tutaj tłumów.

Czasami nienawidził tego miasta. Lexie mówiła z zachwytem o przepięknej scenerii i o mie­

szkańcach, których traktuje jak rodzinę, ale chyba powinien był się tego spodziewać. Jedynaczka i na dodatek sierota, nigdy nie była członkiem dużej rodziny, tak jak on, i czasami miał ochotę wytknąć jej, że nie ma pojęcia, o czym mówi. Zgoda, w większości ludzie, których poznał w Boone Creek, zachowywali się uprzejmie i przyjaźnie, lecz Jeremy za­czynał się zastanawiać, czy nie była to wyłącznie próba zachowania pozorów. Za tą fasadą czaiły się tajemnice i intrygi, tak jak wszędzie, z tą różnicą, że tutaj ludzie starali się to ukryć. Na przykład Doris. Kiedy zadawał

150

pytania, Doris i Lexie przekazywały sobie dyskretne sygnały, wszystko po to, by utrzymać go w nieświadomości. Albo burmistrz Gherkin. Zamiast zwyczajnie pomóc Jeremy'emu w uzyskaniu zezwolenia, musiał przy okazji upiec własną pieczeń. O nowojorczykach można powiedzieć jedną rzecz. Kiedy są wściekli, mówią ci to bez ogródek, bez lukrowania, zwłaszcza jeśli dotyczy to rodziny. Po prostu mówią to, co myślą.

Jeremy wolałby, żeby Lexie postępowała w taki właśnie sposób. Jeżdżąc w kółko, nie potrafił określić, czy jego gniew rośnie, czy też przygasa. Bił się z myślami, czy pojechać z powrotem do niej i spróbować wszystko wyjaśnić, czy też szukać rozwiązania samemu. Podejrzewał, że Lexie coś ukrywa, ale kompletnie nie domyślał się, co to może być. Mimo że był na nią zły i mimo ewidentnych dowodów, nie mógł uwierzyć, że jego narzeczona ma potajemny romans z Rodneyem. Chyba że przez cały czas go oszuki­wała, w co szczerze wątpił, sam pomysł był niedorzeczny. Ale coś się działo między Lexie i Rodneyem, coś, o czym Lexie krępowała się mówić. A potem, oczywiście, przyszedł ten e-mail...

Potrząsnął głową, by uporządkować myśli. Okrążywszy miasteczko po raz trzeci, wyjechał z niego na szosę. Jechał w ciszy przez kilka minut, po czym skręcił i wkrótce zatrzymał się przed bramą cmentarza Cedar Creek — miej­sca, które sprowadziło go do Boone Creek i w którym pojawiały się tajemnicze światła.

Tutaj po raz pierwszy zobaczył Lexie. Po przyjeździe do miasteczka wybrał się na cmentarz, żeby zrobić kilka zdjęć, zanim zacznie zbierać materiały do artykułu, który zamierzał napisać. Wciąż pamiętał, jak nagle się pojawiła, kompletnie go zaskakując. Nawet w tej chwili miał w oczach sposób,

151

w jaki się poruszała, w jaki wiatr rozwiewał jej włosy. Również na tym cmentarzu opowiedziała mu o koszmarach sennych, które dręczyły ją, gdy była dzieckiem.

Kiedy wysiadał z samochodu, uderzyło go, jak zupełnie inaczej wygląda wszystko, gdy nie ma mgły. Tamtej nocy, kiedy Jeremy po raz pierwszy zobaczył tajemnicze światła, spowity mgłą cmentarz sprawiał niesamowite wrażenie, jak gdyby był zagubiony w czwartym wymiarze. Dzisiaj, przy rozgwieżdżonym kwietniowym niebie i w blasku księżyca, Jeremy rozróżniał kształty poszczególnych ka­mieni nagrobnych i bez problemu zdołał pójść tą samą drogą, którą pokonywał w ciemności, gdy zamierzał sfil­mować światła.

Przeszedł przez bramę z kutego żelaza i usłyszał cichy chrzęst żwiru pod stopami. Nie był tutaj od powrotu do Boone Creek i gdy mijał zrujnowane nagrobki, wrócił myślami do Lexie.

Czy powiedziała mu prawdę? Częściowo. Czy rzeczywiś­cie przyznałaby się, gdzie była? Być może. I czy miał prawo rozgniewać się na nią? Tak, pomyślał jeszcze raz, miał prawo.

Nie miał jednak ochoty kłócić się z nią. I nie podobał mu się sposób, w jaki na niego popatrzyła, gdy zorientowała się, że ją śledził. Przyznał, że jemu też nie podobało się to, co zrobił. Prawdę mówiąc, żałował, że w ogóle zobaczył kiedyś Lexie i Rodneya razem. Przez to stał się podejrzliwy, a przecież nie miał powodu, by jej nie ufać. Owszem, pojechała zobaczyć się z Rodneyem, ale zniknęła Rachel i bez wątpienia to Rodney był osobą, z którą powinna się rozmówić.

A ten e-mail... O nim też nie chciał myśleć.

152

W zupełnej ciszy wydawało się, że na cmentarzu zaczyna robić się coraz jaśniej. Naturalnie nie było to możliwe — tajemnicze światła pojawiały się wyłącznie podczas mglis­tych nocy — kiedy jednak zamrugał, zdał sobie sprawę, że nie cierpi na przywidzenia. Na cmentarzu faktycznie robiło się jaśniej. Zmarszczył brwi, zdezorientowany, i w tej samej chwili usłyszał wyraźny warkot silnika. Gdy się obejrzał przez ramię, dostrzegł reflektory samochodu pokonującego zakręt. Był ciekaw, kto przejeżdża tą drogą, i ze zdziwieniem zauważył, że samochód zwalnia, po czym zatrzymuje się.

Mimo ciemności poznał auto burmistrza Gherkina, z któ­rego po chwili wynurzyła się ciemna postać.

— Jeremy?! — zawołał burmistrz. — Jesteś tam? Jeremy odchrząknął, zaskoczony po raz drugi. Wahał się,

czy się odezwać, czy nie, a potem uświadomił sobie, że samochód zdradził jego obecność.

— Tak, burmistrzu, jestem tutaj. — Gdzie? Nie widzę cię. — Tutaj, tutaj — powtórzył Jeremy. — Obok tego wiel­

kiego drzewa. Gherkin ruszył w jego stronę, Jeremy słyszał wyraźnie

jego kroki. — Lubisz odwiedzać najdziwniejsze zakątki, Jeremy.

Dzięki temu zdołałem cię odszukać. Nie powinno mnie to chyba dziwić, biorąc pod uwagę twoją historię zwią­zaną z tym cmentarzem i tak dalej. Niemniej jednak znam co najmniej kilkanaście miejsc odpowiedniejszych dla kogoś, kto pragnie chwili samotności. Ale domyślam się, że człowiek odczuwa potrzebę powrotu na miejsce zbrodni, co?

Kończył swoją tyradę, stojąc już przed Jeremym. Nawet po ciemku Jeremy widział jego strój: czerwone spodnie ze

153

sztucznego tworzywa, fioletowa koszula i żółta sportowa marynarka. Przypominał z wyglądu wielkanocną pisankę.

— Co tutaj robisz, Tom? — No, ma się rozumieć, że przyjechałem pogadać z tobą. — Chodzi ci o tego astronautę? Zostawiłem wiadomość

w twoim biurze... — Nie, nie, oczywiście, że nie. Dostałem twoją wiado­

mość, nie musisz się więc tym przejmować. Nie miałem wątpliwości, że uda ci się to załatwić, jesteś przecież ważną personą. Po prostu pracowałem w kantorku w moim sklepie w śródmieściu, kończyłem właśnie papierkową robotę, gdy przypadkiem zobaczyłem przejeżdżający samochód. Poma­chałem ci, lecz najwyraźniej mnie nie zauważyłeś. Zadałem sobie pytanie: Ciekawe, dokąd Jeremy Marsh może pędzić w takim pośpiechu?

Jeremy podniósł ręce, chcąc przerwać ten potok słów. — Burmistrzu, naprawdę nie jestem w nastroju... Gherkin trajkotał dalej, jak gdyby nie słyszał Jeremy'ego. — Ale, rzecz jasna, nic sobie nie pomyślałem. Przynaj­

mniej za pierwszym razem. Kiedy jednak przejechałeś po raz drugi, a potem trzeci, zacząłem się zastanawiać, czy nie potrzebujesz życzliwej duszy, z którą mógłbyś porozmawiać. Toteż zadałem sobie kolejne pytanie: Dokąd pojechał Jeremy Marsh? i... — Burmistrz zawiesił głos dla większego efektu, po czym mówił dalej: — . . . nagle olśniło mnie. Ma się rozumieć, pojechał na cmentarz!

Jeremy wpatrywał się w niego w milczeniu. — Skąd przyszło ci do głowy, że pojadę na cmentarz? Burmistrz uśmiechnął się z zadowoleniem, lecz zamiast

odpowiedzieć wprost, wskazał na wielką magnolię pośrodku cmentarza.

— Widzisz to drzewo, Jeremy?

154

Jeremy spojrzał w tamtym kierunku. Drzewo z powy­kręcanymi korzeniami i zwieszającymi się nisko gałęziami musiało mieć dobrze ponad sto lat.

— Czy opowiedziałem ci kiedyś historię tej magnolii? — Nie, ale... — Zasadził ją Coleman Tolles, jeden z najwybitniejszych

mieszkańców naszego miasta, jeszcze przed wojną sece­syjną. Prowadził sklep z paszami oraz artykułami spożyw­czymi i miał najładniejszą żonę w okolicy. Nosiła imię Patricia i choć jej jedyny portret spłonął w pożarze biblioteki, mój ojciec przysięgał, że wcześniej chodził tam czasami tylko po to, by sobie na nią popatrzeć.

Jeremy potrząsnął głową ze zniecierpliwieniem. — Tom... — Pozwól mi dokończyć. Myślę, że może to rzucić trochę

światła na twój mały problem. — Jaki problem? — No ten, który masz z panną Lexie. Gdybym był na

twoim miejscu, też nie byłbym zachwycony, że widuje się z innym mężczyzną.

Jeremy zamrugał powiekami, z wrażenia odebrało mu mowę.

— Ale wróćmy do Patricii. Była piękną kobietą i zanim wyszła za Colemana, starał się o nią przez kilka lat. Niemal wszyscy mężczyźni w hrabstwie uderzali do niej w kon­kury... a jej bardzo schlebiało ich zainteresowanie... lecz ostatecznie serce ślicznotki zdobył Coleman. Takiego ślubu hrabstwo jeszcze nie widziało. Zapewne mogliby później żyć długo i szczęśliwie, lecz nie było im to pisane. Widzisz, Coleman był typem zazdrośnika, Patricia zaś nie należała do osób, które potrafiłyby zachowywać się niegrzecznie wobec innych młodych mężczyzn, zalecających się do niej.

155

Coleman nie potrafił tego znieść. — Burmistrz pokręcił głową. — Skończyło się to okropną kłótnią i Patricia po prostu nie wytrzymała takiego napięcia. Rozchorowała się i przeleżała w łóżku dwa tygodnie, zanim dobry Bóg wezwał ją do siebie. Coleman był zrozpaczony. Po pogrzebie zasadził na jej cześć drzewo, które rośnie tutaj i nasza współczesna wersja Tadż Mahal.

Jeremy wpatrywał się w niego w milczeniu. — To prawdziwa historia? — spytał w końcu. Gherkin podniósł prawą dłoń, jak gdyby składał przysięgę. — Niech mnie piorun strzeli, jeśli nie. Jeremy nie bardzo wiedział, jak zareagować. Nie miał też

zielonego pojęcia, skąd burmistrz zna źródło jego kłopotów. Burmistrz włożył ręce do kieszeni. — Ale jak widzisz, jest całkiem odpowiednia, biorąc

pod uwagę twoją sytuację. To drzewo musiało przyciągnąć cię na cmentarz, tak jak płomień świecy przyciąga ćmę.

— Tom... — Wiem, co sobie myślisz, Jeremy. Zastanawiasz się,

dlaczego nie wspomniałem o tej historii, kiedy wcześniej zamierzałeś napisać o naszym cmentarzu.

— Niezupełnie. — No to jesteś ciekaw, jak to możliwe, że istnieje tyle

fascynujących opowieści związanych z naszym miastecz­kiem. Mogę tylko cię zapewnić, że jesteśmy tutaj bastionem historii. Jeśli zechcesz, opowiem ci o co najmniej połowie kamienic w centrum i gwarantuję, że będziesz absolutnie zachwycony.

— Nie, nie o to chodzi — odparł Jeremy, w dalszym ciągu próbując zrozumieć, co się dzieje.

— Wobec tego zapewne zachodzisz w głowę, skąd wiem o pannie Lexie i o Rodneyu.

156

Jeremy spojrzał Gherkinowi w oczy. Burmistrz wzruszył tylko ramionami.

— Sugerujesz, że wszyscy wiedzą? — Nie, oczywiście, że nie. W każdym razie nie o tym.

Przypuszczam, że w tym wypadku wie zaledwie kilku z nas, ale jesteśmy zbyt rozsądni na to, by szerzyć plotki, które mogą być dla kogoś krzywdzące. Faktem jest, że tak jak każdy niepokoję się tajemniczym zniknięciem Rachel. Przed twoją wieczorną rozmową z Doris spędziłem z nią dzisiaj trochę czasu. Była istnym kłębkiem nerwów. Ona naprawdę kocha tę dziewczynę. Prawdę mówiąc, byłem u niej, kiedy zjawił się Rodney, a potem wpadłem jeszcze raz po twoim powrocie do Greenleaf.

— No ale skąd wiesz o Lexie? — Och, prosta dedukcja — odrzekł Gherkin lekceważą­

co. — Rodney i Rachel spotykają się, lecz mają problemy. Rodney i Lexie są przyjaciółmi. A potem widzę, jak krążysz z nadmierną szybkością po mieście, niemal jak ślepiec za kierownicą. Nie trzeba szczególnej wyobraźni, by odgadnąć, że Lexie pojechała do Rodneya porozmawiać z nim, a ty się tym zdenerwowałeś, co nie jest niczym dziwnym w sytuacji, kiedy podlegasz tylu innym stresom.

— Stresom? — Jasne. Związanym ze ślubem, remontem domu i ciążą

Lexie. — O tym też wiesz? — Jeremy, mój chłopcze, ponieważ jesteś obecnie oby­

watelem naszego pięknego miasteczka, musisz zrozumieć, że w tych stronach ludzie są ogromnie spostrzegawczy. Łatwo im domyślić się, co się dzieje w życiu innych współmieszkańców. Ale nie obawiaj się, nie pisnę ani słówka, dopóki oficjalnie o tym nie powiadomicie. Jako

157

wysoki urzędnik wybrany przez mieszkańców staram się być ponad wszystkie plotki krążące po naszym mieście.

Jeremy zanotował sobie w myśli, że powinien ukrywać się jak najwięcej w Greenleaf.

— Ale przede wszystkim szukałem cię tutaj, by ci opo­wiedzieć historię o kobietach.

— Jeszcze jedną? Gherkin zamachał rękami. — Cóż, to raczej nie tyle historia, ile pewna lekcja. Chodzi

o moją żonę Gladys. Ta najlepsza kobieta na świecie podczas naszego małżeństwa wielokrotnie mijała się z prawdą. Przez długi czas sprawiało mi to ból i szczerze mówiąc, zdarzało się, że podnosiliśmy na siebie głos, w końcu jednak zrozumia­łem, że jeśli kobieta rzeczywiście cię kocha, nie możesz zawsze oczekiwać, by mówiła prawdę. Widzisz, kobiety bardziej kierują się uczuciami niż mężczyźni i zazwyczaj jeśli nie są prawdomówne, wynika to z obawy, że prawda może zranić czyjeś uczucia. Ale to nie oznacza, że cię nie kochają.

— Uważasz, że wolno im kłamać? — Nie, mówię tylko, że często kłamią dlatego, że im

zależy. — A jeśli wolałbym, żeby powiedziała mi prawdę? — Wobec tego, mój chłopcze, przygotuj się na to, by

akceptować prawdę w takim duchu, w jakim została przed­stawiona.

Jeremy przetrawiał w milczeniu jego słowa. W ciszy, jaka zapadła, burmistrz Gherkin wyraźnie zadrżał.

— Robi się trochę zimno, prawda? Zanim sobie pójdę, chcę tylko cię prosić, żebyś to sobie przemyślał. W głębi serca wiesz, że Lexie cię kocha. Doris to wie, ja wiem, całe miasteczko wie. Kiedy ludzie widzą was razem, wszyscy niemal oczekują, że zaczniecie śpiewać, nie ma więc powo-

158 •

du, by martwić się faktem, że Lexie odwiedziła Rodneya, gdy potrzebował przyjacielskiego wsparcia.

Jeremy odwrócił wzrok. Mimo że burmistrz wciąż jeszcze stał obok niego, poczuł się nagle ogromnie samotny.

Po powrocie do Greenleaf Jeremy bił się z myślami, czy zadzwonić do Alvina, czy nie. Zdawał sobie sprawę, że jeśli to zrobi, skończy się na tym, że zda mu sprawozdanie z całego wieczoru, a tego nie chciał. Nie był też gotów postąpić zgodnie z radą Gherkina. Sporadyczne kłamstwa być może ujdą w małżeństwie burmistrza, ale nie tego pragnął, decydując się na życie z Lexie.

Potrząsnął głową, zmęczony problemami z Lexie, zmę­czony ślubnymi planami i remontem domu, zmęczony nie­możnością pisania. Od kiedy przeniósł się do Boone Creek, jego życie stało się pasmem udręki, i dlaczego? Dlatego że kocha Lexie? Wobec tego jak to się dzieje, że właśnie on żyje w stresie, a ona ma się świetnie? Dlaczego to on musi być kozłem ofiarnym?

Nie, przyznał, to nie całkiem prawda. Lexie również żyje w napięciu. Nie tylko z powodu ślubu i domu; przecież to ona jest w ciąży, to ona budzi się w nocy z płaczem, to ona musi uważać na to, co je lub pije. Chyba po prostu radzi z tym sobie lepiej od niego.

Nie mając nic szczególnego do roboty, Jeremy usiadł przy komputerze, ze świadomością, że nic nie napisze, lecz przynajmniej sprawdzi pocztę elektroniczną. Jednakże gdy otworzył pierwszą wiadomość, nie myślał już o innych, wpatrywał się w nią jak osłupiały.

CZY WYZNAŁA CI PRAWDĘ? PRZECZYTAJ DZIEN­NIK DORIS. TAM ZNAJDZIESZ ODPOWIEDŹ.

Rozdział dziewiąty

— Brak mi słów — rzekł Alvin współczującym tonem. — Jak sądzisz, co to znaczy?

Po kilkakrotnym przeczytaniu wiadomości Jeremy sięgnął jednak po telefon.

— Nie mam pojęcia — odparł. — Zajrzałeś do dziennika Doris? — Nie — odrzekł Jeremy. — Właśnie dostałem e-maila.

Nie miałem czasu, by cokolwiek zrobić. Usiłuję się w tym połapać.

— Może powinieneś zrobić to, co ci sugeruje wiado­mość — podsunął Alvin. — Przeczytać dziennik Doris.

— Po co? — mruknął Jeremy. — Nie wiem nawet, czego mam szukać. I mogę ci zagwarantować, że dziennik Doris nie ma nic wspólnego z tym, co się ostatnio działo.

— O czym ty mówisz? Jeremy odchylił się na oparcie krzesła, potem wstał

i zaczął chodzić tam i z powrotem po pokoju, następnie znowu opadł na krzesło i zrelacjonował wydarzenia ostatnich godzin. Na drugim końcu linii panowało milczenie.

160

— Chcę się tylko upewnić, czy dobrze usłyszałem — odezwał się w końcu Alvin. — Była u Rodneya?

— Tak — potwierdził Jeremy. — I nie powiedziała ci o tym? Jeremy pochylił się do przodu, gorączkowo myśląc nad

najlepszą odpowiedzią. — Nie, ale twierdzi, że zamierzała to zrobić. — A ty jej wierzysz? Właśnie w tym tkwi sedno sprawy. Czy Lexie naprawdę

zamierzała powiedzieć mu o tym? — Nie jestem pewien — przyznał się Jeremy. — I znowu zabrakło mi języka w gębie — rzekł Alvin

po krótkiej chwili milczenia. — Jak sądzisz, co to znaczy? Dlaczego ktoś przysyła mi

takie e-maile? — Może wie coś, czego ty nie wiesz — zauważył Alvin. — A może chce doprowadzić do naszego zerwania? Alvin nie odpowiedział wprost, lecz zamiast tego spytał: — Kochasz ją? Jeremy przegarnął włosy palcami. — Nad życie. — Cóż, przynajmniej rozpoczniesz kolejny etap życia

odlotową imprezką w przyszły weekend — oznajmił rados­nym tonem Alvin, jak gdyby chciał poprawić humor przyja­cielowi. — Sześć dni i odliczanie.

Jeremy uśmiechnął się po raz pierwszy od wielu godzin. — Będzie ubaw. — Niewątpliwie. Ślub najlepszego przyjaciela nie zdarza

się codziennie. Nie mogę się doczekać naszego spotkania. Oprócz tego mała wycieczka do wielkiego miasta dobrze ci zrobi. Byłem w Boone Creek i wiem, że nie ma tam nic do roboty poza przyglądaniem się, jak ci rosną paznokcie u nóg.

161

I analizowaniem zachowania ludzi, pomyślał Jeremy, lecz powstrzymał się od komentarza.

— Ale posłuchaj, zadzwoń do mnie, jeśli dowiesz się czegoś z dziennika Doris. Chociaż za skarby nie przyznał­bym się przed nikim do tego, zaczyna mnie mocno wciągać twoje burzliwe, pełne przygód życie.

— Nie nazwałbym tych e-maili przygodami. — Nazywaj je jak chcesz, nie możesz jednak zaprzeczyć,

że zmusiły cię do myślenia, co? — O tak — zgodził się Jeremy. — Rzeczywiście zmusiły

mnie do myślenia. — W końcu skoro zamierzasz się z nią ożenić, musisz jej

ufać, no nie? — Zdaję sobie z tego sprawę jak mało kto — odrzekł

Jeremy.

Po raz drugi tego samego wieczoru Jeremy przyłapał się na tym, że zastanawia się, co to znaczy ufać komuś. Do tego się wszystko sprowadzało. Przeważnie ufał Lexie, lecz ostatnimi czasy nie było to łatwe.

Ale te e-maile. Nie jeden, lecz dwa. A ten drugi... A jeśli przeczytałby dziennik i, dajmy na to, poznałby

fakty z życia Lexie, których nie znał lub nie chciałby poznać? Czy wpłynęłoby to na jego uczucia do niej? Czy poddałby się i czym prędzej wziął nogi za pas, nie oglądając się za siebie?

Próbował dopasować elementy układanki. Ten, kto przy­słał oba e-maile, nie tylko odkrył, że Lexie jest w ciąży i że Jeremy ma dziennik Doris, lecz ośmielił się zasugerować, że przeczyta w nim o jakiejś sprawie, którą Lexie przed nim ukrywa. Wynikało z tego jasno, że ów ktoś chce doprowadzić do ich zerwania.

• 162

Ale kto? Zgoda, wszyscy w mieście mogli zorientować się, że Lexie jest w ciąży, jednakże niewiele osób wiedziało o tym, że Jeremy ma dziennik. Poza Lexie przychodziła mu na myśl tylko jedna osoba, która znała jego zawartość.

Doris. Nie, to nie miało najmniejszego sensu. Przede wszystkim

to ona popychała Lexie ku Jeremy'emu; to ona tłumaczyła zachowanie swej wnuczki, aby Jeremy mógł lepiej zro­zumieć Lexie; to z Doris rozmawiał o swej twórczej nie­mocy.

Był tak pogrążony w myślach, że dopiero po dłuższej chwili usłyszał ciche pukanie. Podszedł do drzwi i otworzył je-

Lexie zmusiła się do uśmiechu. Mimo dzielnej miny powieki miała zaczerwienione i obrzmiałe. Jeremy domyślił się, że płakała. W pierwszej chwili żadne się nie odezwało, a potem Lexie powiedziała:

— Cześć. — Cześć, Lex — odparł. Gdy nie zrobił żadnego ruchu

w jej stronę, utkwiła wzrok w podłodze. — Pewnie dziwisz się, że tu przyjechałam, co? Miałam

nadzieję, że wrócisz, niestety się nie doczekałam. Jeremy patrzył na nią bez słowa. Lexie jak zwykle w chwi­

li zdenerwowania odgarnęła kosmyk włosów za ucho. — Chciałam tylko cię przeprosić. Naprawdę mi przykro,

miałeś we wszystkim rację. Powinnam była przyznać się, że wpadłam do Rodneya. Postąpiłam źle.

Jeremy przyglądał jej się bacznie, po czym cofnął się od drzwi, robiąc jej miejsce. Uznała to za milczące przy­zwolenie, weszła do pokoju i usiadła na łóżku, natomiast Jeremy usiadł na krześle przy biurku.

— Dlaczego robiłaś z tego tajemnicę? — spytał.

163

— Nie planowałam, że go odwiedzę — wyjaśniła. — Zdaję sobie sprawę, że trudno ci w to uwierzyć, ale po wyjściu od Doris zamierzałam pojechać do domu i... sama nie wiem... nagle pomyślałam, że powinnam chyba pogadać z Rodneyem. Miałam nadzieję, że podzieli się ze mną przypuszczeniami, dokąd mogła udać się Rachel.

— A wcześniej? — naciskał Jeremy. — Na deptaku? Dlaczego to przede mną zataiłaś?

— Rodney jest po prostu moim przyjacielem i przeżywa ciężkie chwile. Wiem, jak to mogło wyglądać w twoich oczach, ale znamy się z Rodneym bardzo długo i chciałam okazać mu trochę serca.

Jeremy zauważył, że Lexie starannie unika odpowiedzi na jego pytanie. Pochylił się do przodu.

— Koniec z gierkami, Lexie, dobrze? — rzekł spokojnym i poważnym tonem. — Nie mam do tego nastroju. Po­wtarzam: pragnę wyłącznie wiedzieć, dlaczego to przede mną zataiłaś?

Mimo że Lexie odwróciła się do okna, widział odbicie światła lampy w jej oczach.

— Było mi... trudno. Po pierwsze, nie chciałam się w to mieszać. Po drugie, nie chciałam wplątywać w to ciebie. — Roześmiała się, jej głos wyraźnie drżał. — Ale chyba to zrobiłam, co? — Pokręciła głową, wzdychając głęboko, i mówiła dalej cichszym głosem. — Chodzi o to, że Rod­ney i Rachel ostatnio ciągle się kłócili z mojego powodu. Rachel nie mogła pogodzić się z faktem, że kiedyś spotyka­łam się z Rodneyem. Ale przede wszystkim poszło o obecne uczucia Rodneya do mnie. Wydaje jej się, że Rodney wciąż się we mnie durzy i... w każdym razie zgodnie z tym, co mówi Rachel... Rodney często wymienia moje imię w nie­zbyt odpowiednich momentach. On natomiast zaprzecza

164

i twierdzi, że Rachel przesadza. O tym właśnie rozmawialiś­my na deptaku.

Jeremy splótł dłonie. — Czy on faktycznie kocha się w tobie? — Nie mam pojęcia — odparła. Zauważywszy pełną niedowierzania minę Jeremy'ego,

dodała szybko: — Chociaż zabrzmi to jak wykręt, naprawdę nie potrafię

powiedzieć nic więcej. Czy Rodneyowi zależy na mnie? Tak, myślę, że tak, ale znamy się przecież od dziecka. Chcesz ode mnie odpowiedzi na pytanie, czy spotykałby się z Rachel, gdybyśmy nie byli zaręczeni, a ja mogę się tylko domyślać... przypuszczam, że tak. Mówiłam ci kiedyś, że zawsze uważałam, iż oni są dla siebie stworzeni. Ale...

Umilkła, marszcząc z troską czoło. — Ale nie wiesz z całą pewnością — dokończył za nią

Jeremy. Na miejscu Lexie też wahałby się z odpowiedzią. — Nie — przyznała. — Rodney rozumie, że jestem

narzeczoną innego mężczyzny. Akceptuje fakt, że między nami nie ma mowy o niczym, a poza tym naprawdę bardzo lubi Rachel. Rachel jest jednak drażliwa na moim punkcie i mam wrażenie, że Rodney niechcący pogarsza sprawę. Podobno Rachel wściekła się na niego któregoś popołudnia, kiedy jechali samochodem, bo spojrzał na gmach biblioteki. Zarzuciła mu, że wygląda mnie, co skończyło się wielo­godzinną kłótnią. Tłumaczył jej, że to nawyk, który nic nie znaczy, lecz Rachel powtarzała w kółko, że on nigdy o mnie nie zapomni i wszystko to są wymówki. Nazajutrz podener­wowany Rodney i wpadł do mnie do biblioteki, by się poradzić, więc wybraliśmy się na deptak, żeby pogadać. — Wyprostowała się z westchnieniem. — A dziś, to był odruch. Ponieważ znam oboje, ponieważ bardzo ich lubię i zależy

165

mi, żeby wszystko układało się między nimi dobrze, chcia­łam spróbować to naprawić. A przynajmniej wysłuchać, co jedna ze stron ma do powiedzenia. Miałam uczucie, jakbym znalazła się w samym oku cyklonu, nie wiedziałam, jak się stamtąd wydostać ani co powinnam zrobić.

— Może słusznie mi o tym nie wspomniałaś. Te połu­dniowe opery mydlane nie są w moim guście.

Po raz pierwszy, odkąd do niego przyszła, trochę się rozluźniła.

— Ani w moim. Czasami wolałabym znaleźć się z po­wrotem w Nowym Jorku, gdzie ludzie się nie znają. O takich rzeczach się zapomina. Źle się stało, ponieważ cię rozgnie­wałam, doprowadziłam do tego, że stałeś się podejrzliwy, a potem jeszcze pogorszyłam sytuację, starając się wszystko ukryć przed tobą. Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo mi przykro z tego powodu. To się nigdy nie powtórzy.

Mówiła coraz ciszej, łamiącym się głosem. Gdy wytarła dłonią kącik oka, Jeremy wstał z krzesła i usiadł obok niej na łóżku. Kiedy ujął dłoń Lexie, ramiona zaczęły jej drżeć, oddychała z trudem, urywanie.

— Uspokój się — szepnął. — Już dobrze. Nie płacz. Jego słowa sprawiły, że w końcu dała upust uczuciom,

pochyliła głowę, ukrywając twarz w dłoniach. Szlochała spazmatycznie, żałośnie, jak gdyby powstrzymywała łzy od wielu godzin, a kiedy Jeremy otoczył ją ramieniem, jej łkania jeszcze się nasiliły.

— Wszystko w porządku — pocieszał ją szeptem. — Nie., wcale... nie — wykrztusiła między szlochami,

z twarzą wciąż ukrytą w dłoniach. — Mówię serio — zapewnił ją. — Wybaczam ci. — Nie... wcale... nie — powtórzyła znowu. — Widziałam...

jak... na mnie patrzyłeś... stojąc w drzwiach... kiedy przyszłam.

166

— Byłem wściekły. Ale już nie jestem. Dygotała na całym ciele, nie odejmując rąk od twarzy. — Właśnie że jesteś. Nie... nienawidzisz mnie... Będzie­

my mieli dziecko, a potrafimy tylko... ciągle się kłócić... Sytuacja nie wyglądała dobrze. Czując zupełną bezrad­

ność, Jeremy przypomniał sobie znowu o jej buzujących hormonach. Jak większość mężczyzn składał wszystko, każdy wybuch emocji, na karb hormonów, tym razem jednak wyglądało na to, że ma rację.

— To nieprawda, że cię nienawidzę. Byłem na ciebie wściekły, ale mi przeszło.

— Ja nie kocham... Rodneya. Kocham ciebie... — Wiem. — Nigdy więcej nie będę rozmawiała z Rodneyem... — Możesz z nim rozmawiać, kiedy chcesz. Tylko nie

u niego w domu, dobrze? I nie trzymaj go za rękę. Jeśli to możliwe, to jego uwaga wywołała jeszcze większą

fontannę łez. — Widzisz? Wciąż jesteś... wściekły na mnie...

Lexie uspokoiła się dopiero po upływie godziny. Po pewnym czasie Jeremy postanowił, że najlepiej będzie, jeśli przestanie mówić cokolwiek, zamiast ją przekonywać, że nie jest już wściekły. Każde słowo jedynie pogarszało sprawę. Niczym u rozszlochanego małego dziecka jej płacz przechodził w spazmy, co kilkadziesiąt sekund wciągała gwałtownie powietrze i krzywiła się, jakby miała za chwilę znowu się rozpłakać. Nie chcąc sprowokować kolejnego napadu płaczu, Jeremy siedział w milczeniu, tymczasem Lexie powoli dochodziła do siebie.

— Ojej — wykrztusiła ochrypłym głosem.

167

— Tak — zgodził się Jeremy. — Ojej. — Przepraszam — powiedziała, wyraźnie oszołomio­

na. — Nie wiem, co się stało. — Płakałaś — podsunął jej Jeremy. Rzuciła mu to swoje spojrzenie, lecz z powodu podpuch-

niętych oczu nie wywołało zwykłego efektu. — Dowiedziałaś się czegoś o Rachel? — spytał. — Niewiele. Poza tym, że Rodney jest absolutnie pewny,

że nie wyjechała dzisiaj. Uważa, że stało się to wczoraj po pracy. Pokłócili się w czwartek wieczorem i podobno po­wiedziała mu, że to koniec i że nie chce go więcej widzieć. Później, gdy przejeżdżał obok domu Rachel, jej samochodu nie było na podjeździe.

— Szpiegował ją? — Jeremy poczuł zadowolenie, że nie był odosobniony w swoich działaniach.

— Nie, chciał załagodzić sprawę. Tak czy owak wyje­chała w piątek po pracy... nie mam pojęcia, może zamierza spędzić gdzieś cały weekend. Ale w dalszym ciągu nie wyjaśnia to, dlaczego nie zadzwoniła do Doris i nie uprze­dziła jej, że nie zjawi się w sobotę rano. I w dalszym ciągu nie wiemy, dokąd się udała.

Jeremy zastanawiał się nad jej słowami, pamiętając, że ani Doris, ani Lexie nie wspominały o przyjaciołach spoza Boone Creek.

— A nie wyjechała po prostu gdzieś, by powygrzewać się na plaży czy coś w tym rodzaju? Może miała ochotę pobyć sama? Albo przynajmniej z dala od Rodneya.

— Któż to wie. —- Lexie wzruszyła ramionami. — Ale wcześniej... — Wyraźnie starała się precyzyjnie dobierać słowa. — Ostatnio zachowywała się dziwnie, nawet wobec mnie. Zupełnie jakby przechodziła kryzys wieku średniego.

— Jest na to za młoda — zauważył Jeremy. — Pewnie

168 •

masz rację, że wiąże się to z jej nieporozumieniami z Rod-neyem.

— Tak... ale chodzi o coś więcej. Na przykład zrobiła się strasznie tajemnicza. Normalnie gada jak nakręcona, ale kiedy wybrałyśmy się, by kupić dla niej suknię druhny, prawie w ogóle się nie odzywała. Jak gdyby coś ukrywała.

— Może planowała ten wypad na weekend już od jakie­goś czasu.

— Może — zgodziła się Lexie. — Nie mam pojęcia. Przez długą chwilę oboje milczeli. W przewlekającej się

ciszy Lexie stłumiła ziewnięcie, robiąc zażenowaną minę. — Przepraszam — powiedziała. — Jestem coraz bardziej

zmęczona. — Nie dziwię się, płakanie przez godzinę rzeczywiście

może zmęczyć. — Ciąża również. Od niedawna bardzo się męczę. W pra­

cy zamykam nawet drzwi, żeby móc oprzeć głowę na biurku i odpocząć.

— Spokojnie. Przecież nosisz pod sercem dziecko. Po­winnaś chyba pojechać do domu i trochę się przespać.

Uniosła brwi, spoglądając na niego. — Chcesz jechać ze mną? — Lepiej nie — odparł po chwili namysłu. — Wiesz, co

się stanie, jeśli będę spał u ciebie. — Masz na myśli, że tak naprawdę nie poszlibyśmy od

razu spać? — Nic na to nie poradzę. Skinęła głową, nagle poważniejąc. — Zdajesz sobie sprawę, że nie zostanę tutaj, ponieważ... — Nie — przerwał jej z uśmiechem. — Nie jestem zły.

Teraz, kiedy rozumiem, o co w tym wszystkim chodzi, czuję się lepiej.

169

Pocałował ją, po czym wstał z łóżka. — Dobrze — zgodziła się — pojadę. — Przeciągnęła

się, a Jeremy zauważył przy tym ruchu, że jej brzuch nie jest już taki płaski jak kiedyś. Zatrzymał na nim wzrok o sekundę zbyt długo.

— Nie gap się na mój tłuszcz — ofuknęła go z za­żenowaniem.

— Nie jesteś tłusta — odrzekł, instynktownie odczuwając zadowolenie. — Jesteś w ciąży i wyglądasz przepięknie.

Obserwowała go czujnie, jak gdyby zastanawiając się znowu, czy Jeremy podał prawdziwą przyczynę, dla której nie chce do niej pojechać, a następnie jeszcze raz zrekapitu-lowała w myśli rozmowę. Jeremy wstał i odprowadził ją do drzwi. Pocałował na dobranoc i patrzył, jak idzie do samo­chodu. Jednocześnie odtwarzał w pamięci cały wieczór.

— Hej, Lexie? Odwróciła się do niego. — Tak? — Zapomniałem cię o coś zapytać. Czy Doris ma kom­

puter? — Doris? Skądże. — Nawet w pracy? — Nie — stanowczo odparła Lexie. — Jest raczej staro­

świecka. Wątpię, czy w ogóle potrafi go włączyć. A dlaczego cię to ciekawi?

— Tak sobie, po prostu — odparł. Dostrzegł jej zakłopotaną minę, ale nie chciał wdawać się

w dalszą rozmowę na ten temat. — Śpij dobrze — zawołał. — Kocham cię. — Ja też cię kocham — odpowiedziała markotnym to­

nem. Otworzyła drzwi i usiadła za kierownicą. Jeremy patrzył, jak uruchamia silnik, cofa samochód

170

i odjeżdża żwirowym podjazdem, tylne światła oddalały się, aż całkiem zniknęły, gdy skręciła na szosę. Po upływie kilku minut siedział przed komputerem, odchylony do tyłu na krześle, z nogami opartymi o blat biurka.

Wiele się wyjaśniło dzisiejszego wieczoru i musiał przy­znać, że wszystko to ma ręce i nogi. Dał sobie spokój z podejrzeniami co do Rodneya — zakładając, że w ogóle kiedyś naprawdę w nie wierzył — lecz pozostawała jeszcze sprawa e-maili.

Jeśli Lexie mówi prawdę, Doris ich nie wysłała. Ale w takim razie kto to zrobił?

Na biurku leżał dziennik Doris, popatrzył nań znowu. Ile to już razy bił się z myślami, czy go jednak nie przeczytać, w nadziei, że znajdzie temat do artykułu. Jakakolwiek była tego przyczyna, dotąd się nie zdecydował, ale teraz pomyślał o ostatnim e-mailu.

CZY WYZNAŁA CI PRAWDĘ? PRZECZYTAJ DZIEN­NIK DORIS. TAM ZNAJDZIESZ ODPOWIEDŹ.

Jaką prawdę? I co znajdzie w dzienniku Doris? Odpowiedź na co?

Nie miał pojęcia. Nie był też pewny, czy chce to wiedzieć. Ponieważ jednak tajemnicza wiadomość uparcie chodziła mu po głowie, w końcu wziął dziennik do ręki.

Rozdział dziesiąty

Przez prawie cały następny tydzień Jeremy studiował dziennik.

Doris na ogół prowadziła swoje zapiski bardzo skrupulat­nie. W sumie w dzienniku były wymienione dwieście trzy­dzieści dwa nazwiska, wszystkie napisane piórem; kolejne dwadzieścia osiem kobiet figurowało tylko pod inicjałami, chociaż nie podano przyczyny, dlaczego nie została ujaw­niona ich tożsamość. Doris na ogół odnotowywała datę wizyty, ocenę zaawansowania ciąży i przewidywaną płeć dziecka. Matki podpisywały się własnoręcznie pod tą pro­gnozą. W trzech wypadkach kobiety, o których pisała, nie wiedziały nawet, że są w ciąży.

Poniżej każdej przepowiedni Doris zostawiała miejsce, w którym później wpisywała imiona oraz płeć dzieci już po urodzeniu, czasami innym kolorem atramentu. Od czasu do czasu dołączała wycinek z gazety z zawiadomieniem o na­rodzinach. Zgodnie ze słowami Lexie Doris udało się pra­widłowo przewidzieć płeć we wszystkich przypadkach. Przynajmniej tam, gdzie rzeczywiście to robiła. W trzynastu

172

przypadkach bowiem Doris nie uczyniła żadnych prognoz — nie wspomniała mu o tym nigdy ani ona sama, ani Lexie. Jeremy wysnuł wniosek z dalszych jej adnotacji, że te matki ostatecznie poroniły.

Wpisy, dokonywane jeden po drugim, zdawały się zlewać ze sobą.

19 lutego, 1995, Ashley Bennett, 23 lata, dwunasty tydzień ciąży. Ojciec: Tom Harker. CHŁOPIEC. Ashley Bennet. Toby Roy Bennett, urodzony 31 sierpnia, 1995. 12 lipca, 1995, Terry Miller, 27 lat, dziewiąty tydzień ciąży. Częste poranne mdłości. Drugie dzie­cko. DZIEWCZYNKA. Jerry Miller. Sophie May Miller, urodzona 11 lutego, 1996.

Czytał dalej, szukając jakichś schematów, próbując wypat­rzyć coś niezwykłego. Przeczytał dziennik kilkakrotnie, pozycję po pozycji. W połowie tygodnia poczuł, że coś nie daje mu spokoju, jak gdyby przeoczył jakąś ważną rzecz, więc wrócił znowu do dziennika po raz kolejny, tym razem czytając go od końca. Potem znów studiował go uważnie od początku.

Aż wreszcie w piątek rano znalazł to, czego szukał. Za pół godziny miał wstąpić po Lexie, by sfinalizować sprawę domu. Wciąż jeszcze nie był spakowany na wyjazd do Nowego Jorku, nie mógł jednak oderwać wzroku od zapisu skreślonego drżącą ręką Doris.

28 września, 1996, L. M. D. 28 lat, siódmy tydzień ciąży. Domniemany ojciec: Trevor Newland. Przy­padkowe odkrycie.

173

Pod spodem nie było żadnej adnotacji, co oznaczało, że matka poroniła.

Jeremy zacisnął dłonie na dzienniku, mając nagle trudno­ści z oddychaniem. Nazwiska nie znał, ale rozpoznał inicjały.

L. M. D. Lexie Marin Darnell. Nosiła dziecko innego mężczyzny. Jeszcze jedno kłamst­

wo przez zatajenie. Jeszcze jedno kłamstwo... Gdy sobie to uświadomił, jego umysł zaczął pracować na

podwyższonych obrotach. Lexie okłamała go w tej sprawie, tak jak okłamała go w sprawie Rodneya i czasu, który z nim spędziła. Tak jak w sprawie tego, dokąd pojechała po wizycie u Doris... a wcześniej nie przyznała się, że zna prawdę o tajemniczych światłach na cmentarzu.

Kłamstwa i przemilczenia... Schemat? Jego usta zacisnęły się w ponurą kreskę. Kim ona jest?

Dlaczego to robi? I dlaczego, u licha, nie powiedziała mu o tym? Przecież zrozumiałby.

Nie mógł się zdecydować, czy ma się gniewać, czy poczuć urażony? A może jedno i drugie? Potrzebował czasu, by wszystko przemyśleć, ale o to właśnie chodziło — tego czasu mu brakło. Wkrótce oficjalnie zostaną z Lexie właś­cicielami domu, za tydzień jest ich ślub. Jego przyjaciel Alvin od początku miał rację. Jeremy nie zna Lexie, nigdy jej nie znał. Ani, uświadomił sobie nagle, nie ufa jej cał­kowicie. Owszem, usprawiedliwiła swoje oszustwa i każde z osobna dało się wytłumaczyć. Ale czy to będzie zdarzało się regularnie? Czy będzie musiał znosić przekręcanie praw­dy? Czy potrafi tak żyć?

I kto przysłał mu tego e-maila? Znowu sprawa wróciła do punktu wyjścia, prawda? Znajomy, który usiłował ziden-

174

tyfikować nadawcę tajemniczych e-maili, zadzwonił na początku tygodnia, by poinformować Jeremy'ego, że e-mail prawdopodobnie pochodzi spoza miasteczka i że ma nadzieję wkrótce go zlokalizować. Oznaczało to... Co?

Nie wiedział i nie miał czasu zastanawiać się nad tym. Od spotkania z prawnikiem w celu sfinalizowania kupna domu dzieli go tylko dwadzieścia minut. Czy powinien je odłożyć? Czy może to zrobić, nawet jeśli chciałby?

Zbyt wiele do przemyślenia; zbyt wiele do zrobienia. Poruszając się jak automat, opuścił swój pokój w Green­

leaf. Po dziesięciu minutach, z kompletnym mętlikiem w głowie, zatrzymał się przed domem Lexie. Dostrzegł przez okno jakiś ruch i na werandę wyszła jego narze­czona.

Zauważył mimo woli, że przebrała się specjalnie na tę okazję w jasnobrązowe spodnie oraz żakiet pod kolor i jas­noniebieską bluzkę. Uśmiechnęła się do niego i pomachała mu, schodząc po stopniach werandy. Przez chwilę łatwo było nie pamiętać, że jest w ciąży.

W ciąży... Tak jak przedtem. Uświadomienie sobie tego faktu jeszcze

raz obudziło w nim gniew, ona jednak nie zwróciła chyba na to uwagi, sadowiąc się obok niego w samochodzie.

— Cześć, kochanie, jak się masz? Jeszcze przed minutą nie byłam pewna, czy zdążymy na czas.

Nie potrafił zmusić się do tego, by jej odpowiedzieć. Nie potrafił zmusić się, by na nią spojrzeć. Wahał się, czy wyłożyć kawę na ławę w tej chwili, czy też zaczekać, aż będzie miał więcej czasu, żeby wszystko przetrawić.

Lexie położyła mu dłoń na ramieniu. — Dobrze się czujesz? — spytała. — Jesteś jakiś roz-

kojarzony.

175

Jeremy zacisnął dłonie na kierownicy, próbując zachować spokój.

— Po prostu myślę. Popatrzyła na niego uważnie. — Chcesz o tym porozmawiać? — Nie — odparł. Nie spuszczała z niego wzroku, niepewna, czy ma się

martwić. Po chwili odchyliła się na oparcie fotela i zapięła pas.

— Czy to nie jest podniecające? — spytała, próbując jednocześnie zmienić temat i poprawić mu nastrój. — Nasz pierwszy dom. Powinniśmy to później uczcić. Może zjemy razem lunch przed twoim wyjazdem na lotnisko. Poza tym nie będę cię widziała przez parę dni.

Jeremy włączył silnik i ruszył z szarpnięciem przed siebie. — Jak chcesz. — Nie zabrzmiało to zbyt entuzjastycznie. Skręcając z podjazdu, udawał, że jest zaabsorbowany

tym, co się dzieje na drodze, i wciąż ściskał kurczowo kierownicę.

— Powiedziałem, że pójdę. Pokręciła głową i odwróciła się do okna. — Wielkie dzięki — wymruczała. — O co chodzi? Teraz ty jesteś wściekła? — Zupełnie nie rozumiem twojego złego nastroju. Nie

jesteś podekscytowany? Kupujemy dom; lecisz do Nowego Jorku na wieczór kawalerski. Powinieneś się cieszyć. Tym­czasem ty zachowujesz się tak, jakbyśmy jechali na po­grzeb.

Jeremy otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz po namyśle zrezygnował. Gdyby teraz wybuchła między nimi kłótnia, nie skończyliby jej przed dotarciem do gabinetu notariusza.

176 •

Był tego pewien. Nie chciał robić tego publicznie, nie wiedział nawet, od czego zacząć. Ale porozmawiają o tym później. Co do tego nie ma wątpliwości.

Jechali więc przez całą drogę w milczeniu, z każdą minutą atmosfera w samochodzie stawała się coraz cięższa. Gdy podjechali pod kancelarię i zobaczyli panią Reynolds, cze­kającą na nich przed drzwiami, Lexie unikała spojrzenia w jego stronę. Kiedy tylko zatrzymał samochód, otworzyła drzwi i wysiadła. Nie czekając na niego, podeszła do pani Reynolds.

Świetnie, pomyślał. Jest zła? Witaj w klubie, moja droga. Zatrzasnął drzwi i powoli ruszył za nią, celowo się nie śpiesząc.

— Mamy dziś wielki dzień. — Pani Reynolds uśmiech­nęła się do Lexie. — Jesteście gotowi?

Lexie skinęła głową, Jeremy nic nie odpowiedział. Pani Reynolds popatrzyła na jedno, potem na drugie, i jej uśmiech zgasł. Żyła już na tyle długo na tym świecie, by umiała bezbłędnie rozpoznać konflikt. Kupno domu jest stresujące, a ludzie reagują w różny sposób. Ale to nie jej sprawa. Do niej należy zaprowadzenie ich do notariusza, by podpisali dokumenty, zanim sprzeczka przerodzi się w coś, co unie­możliwi transakcję.

— Czekają już na nas — ponagliła, udając, że nie do­strzega ich ponurych min. — W sali konferencyjnej. — Zrobiła krok w kierunku drzwi. — Tędy proszę. To świetny interes. Kiedy zakończy się remont domu, będziecie właś­cicielami prawdziwego cacka.

Przytrzymała drzwi, czekając na jakąś reakcję. — Tędy, korytarzem — ponagliła ich znowu. — Drugie

drzwi po lewej. Gdy już znaleźli się w środku, ruszyła szybko przodem,

177

niemal zmuszając ich, by pośpieszyli za nią. Niestety los chciał, że notariusza nie było jeszcze w sali.

— Usiądźcie proszę. Jestem pewna, że notariusz za chwi­lę się zjawi. Sprawdzę, czy już jest, dobrze?

Lexie i Jeremy usiedli naprzeciwko siebie, tymczasem pani Reynolds zniknęła za drzwiami. Jeremy wziął do ręki ołówek i zaczął stukać nim z roztargnieniem w blat stołu.

— Co ci się dzisiaj stało? — spytała w końcu Lexie. Jeremy słyszał zaczepkę w jej głosie, lecz nie zareagował. — Nie zamierzasz odezwać się do mnie? Powoli podniósł głowę i spojrzał jej w oczy. — Opowiedz mi, co ci się przytrafiło z Trevorem New-

landem — rzekł cicho. — A może powinienem raczej nazywać go Panem Renesansem?

Lexie otworzyła oczy tylko odrobinę szerzej i chyba zamierzała mu odpowiedzieć, gdy w drzwiach pojawiła się pani Reynolds w towarzystwie prawnika. Oboje usiedli przy stole, a notariusz rozłożył przed nimi akta.

Notariusz zaczął zapoznawać ich z treścią umowy, lecz Jeremy prawie go nie słuchał. Wrócił myślą do przeszłości. Kiedy ostatnio był w podobnym pomieszczeniu, finalizował swój rozwód z Marią. Wszystko wydawało mu się identycz­ne — począwszy od ogromnego stołu z wiśniowego drewna i wyściełanych krzeseł, a kończąc na regałach wypełnionych prawniczymi książkami i dużych oknach, przez które wpa­dały promienie słońca.

Przez następne kilka minut notariusz objaśniał im umowę, strona po stronie. Przedstawił liczby, pokazał sumę za­dłużenia bankowego, wyniki inspekcji przeprowadzonej w domu, ocenę i wyliczone proporcjonalnie podatki. Ogólna kwota oraz perspektywa, że przez kolejne trzydzieści lat będzie spłacał dom, wydały się nagle Jeremy'emu przy-

178

tłaczające. Czując ściskanie w żołądku, podpisał we wska­zanych miejscach, a następnie podsunął dokumenty Lexie. Żadne z nich o nic nie zapytało, żadne nie opóźniało przebiegu spotkania. W pewnym momencie Jeremy zauwa­żył, że notariusz wymienił spojrzenia z panią Reynolds, która tylko wzruszyła w odpowiedzi ramionami.

Tymczasem notariusz złożył ponownie trzy komplety dokumentów —jeden dla sprzedającego, jeden do akt, jeden dla Jeremy'ego i Lexie. Podał umowę Jeremy'emu, który wziął ją i wstał od stołu.

— Moje gratulacje — rzekł notariusz. — Dziękuję — odparł Jeremy. Gdy pani Reynolds odprowadzała ich do drzwi, ani Lexie,

ani Jeremy nie odezwali się do niej nawet słowem. Po wyjściu na dwór pośredniczka pogratulowała im, oni zaś spiesznie ruszyli w stronę samochodu.

Stali w pełnym słońcu, patrząc na siebie w milczeniu. Najwyraźniej obojgu brakowało słów, wreszcie Lexie prze­rwała kłopotliwą ciszę.

— Możemy pojechać obejrzeć dom? — spytała. Jeremy popatrzył na nią badawczo, a następnie odpowie­

dział: — Nie uważasz, że najpierw powinniśmy porozmawiać? — Porozmawiamy, kiedy już tam będziemy.

Pierwszą rzeczą, która rzuciła się Jeremy'emu w oczy, gdy podjechali pod dom, były baloniki przywiązane do słupka obok drzwi frontowych. Nad nimi znajdował się transparent / napisem: WITAJ W DOMU. Popatrzył na Lexie.

— Powiesiłam baloniki i transparent dzisiaj rano — wy­jaśniła. — Pomyślałam, że zrobię ci miłą niespodziankę.

179

— I zrobiłaś — powiedział. Zdawał sobie sprawę, że powinien coś dodać, ale nie potrafił się przemóc.

Lexie potrząsnęła głową... nieznaczny, niemal niezauwa­żalny ruch, jakże jednak wiele mówiący. Bez słowa ot­worzyła drzwi samochodu i wysiadła. Jeremy przyglądał się, jak idzie w stronę domu. Nie uszło jego uwagi, że nie zaczekała na niego ani nawet się nie obejrzała.

Jeremy czuł, że Lexie jest równie rozczarowana nim jak on nią, że jego gniew jest odbiciem jej gniewu. Wiedział, co przytrafiło jej się z Trevorem Newlandem, a ona doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

Mimo to wyraźnie unikała rozmowy na ten temat. Jeremy również wysiadł z samochodu. Lexie stała na

werandzie ze skrzyżowanymi ramionami, tyłem od niego, zwrócona twarzą w stronę cyprysowego zagajnika. Jeremy podszedł do niej, słuchając odgłosu swoich kroków na werandzie. Przystanął tuż obok Lexie.

— Zaplanowałam to wszystko — wyszeptała — wiesz? Cały dzisiejszy dzień. Byłam taka podekscytowana, kupując baloniki i transparent, wszystko dokładnie obmyśliłam. Zaproponowałabym ci, żebyśmy po sfinalizowaniu kupna domu urządzili sobie mały piknik. Wzięlibyśmy trochę kanapek i coś do picia z Herbs, a ja zrobiłabym ci nie­spodziankę, przywożąc cię tutaj. Do naszego domu, w pierw­szym dniu, kiedy jest już całkiem nasz. Wyobrażałam sobie, że usiądziemy na werandzie i... bo ja wiem, po prostu będziemy się cieszyć, ponieważ mamy świadomość, że taki dzień nigdy już się nie powtórzy. — Umilkła. — To niemoż­liwe, prawda?

Jej słowa sprawiły, że wyrzucał sobie swoje zachowanie, nawet jeśli tylko przez chwilę. Ale przecież w niczym nie zawinił. Dowiedział się jedynie o Lexie czegoś, co przed

180

nim ukryła, nie miała do niego dość zaufania, by powierzyć mu tajemnicę. A on zadał jej konkretne pytanie.

Usłyszał, jak wciąga nerwowo powietrze. — Dlaczego interesuje cię Trevor Newland? — spytała

zaczepnie. — Już ci o nim mówiłam. Zjawił się w naszym miasteczku w lecie kilka lat temu, mieliśmy przelotny romans, a potem wyjechał. To wszystko.

— Nie o to pytałem. Pytałem, co ci się z nim przytrafiło. — Nie rozumiem, jakie to ma znaczenie. Zależało mi na

nim, a on wyjechał i nigdy więcej go nie widziałam. Nigdy więcej się do mnie nie odezwał.

— Ale coś się stało. — Dlaczego tak się zachowujesz? Kiedy się poznaliśmy,

Jeremy, miałam trzydzieści jeden lat. Nie wyskoczyłam spod kamienia i nie ukrywałam się przez całe życie na strychu. Tak, przed tobą spotykałam się z innymi mężczyz­nami. I tak, na niektórych mi zależało. Ale przecież z tobą było tak samo, a ja nie wypytuję cię o Marię czy byłe dziewczyny. Zachodzę w głowę, co w ciebie ostatnio wstą­piło. Muszę omijać na palcach każdy temat, żeby cię, broń Boże, nie urazić. Może rzeczywiście powinnam była po­wiedzieć ci o Trevorze, ale zachowujesz się ostatnio tak, że wszystkie rozmowy kończyłyby się kłótnią.

— Ja się zachowuję? — Owszem — odparła, podnosząc głos. — Odrobina

zazdrości jest normalną rzeczą, ale to już jest absurdalne. Najpierw Rodney, teraz Trevor? Kiedy to się skończy? Zamierzasz wypytywać mnie o imiona wszystkich chłopa­ków, z którymi chodziłam w college'u? Chcesz wiedzieć, /. kim poszłam na bal maturalny? A może kim był chło­pak, z którym pocałowałam się po raz pierwszy? Chcesz znać szczegóły? Kiedy to się wreszcie skończy?

181

— Nie chodzi o zazdrość! — warknął. — Nie? A o co? — O zaufanie. — Zaufanie? — Patrzyła na niego z niedowierzaniem. —

Jak mam ufać tobie, skoro ty nie ufasz mnie? Przez cały tydzień, zwłaszcza odkąd wróciła Rachel, bałam się przy­witać z Rodneyem, żebyś sobie czegoś nie pomyślał. W dal­szym ciągu nie wiem, gdzie była Rachel i co się z nią działo, ale nie miałam czasu zapytać o to, ponieważ dwoiłam się i troiłam, robiąc wszystko, by cię uszczęśliwić. A kiedy cieszę się, że sytuacja między nami wraca do normalności, ty zaczynasz nękać mnie pytaniami o Trevora. Zupełnie jak gdybyś szukał pretekstu do kłótni. Jestem już tym zmęczona.

— Nie wiń mnie za to — odparł Jeremy. — To nie ja ciągle coś ukrywam.

— Niczego nie ukrywam. — Przeczytałem dziennik Doris! — rzekł ostro Jere­

my. — Widziałem tam twoje inicjały! — O czym ty mówisz? — O jej dzienniku! — powtórzył. — W jej notatkach

figuruje zapis o ciąży L. M. D., ale Doris nie mogła przepo­wiedzieć płci dziecka. Według Doris oznaczało to, że kobieta poroni. L. M. D. Lexie Marin Darnell! To chyba ty, może nie?

Lexie przełknęła nerwowo ślinę, nie ukrywając zmie­szania.

— To jest w dzienniku? — Owszem, jak również nazwisko Trevora Newlanda. — Zaczekaj... — poprosiła z coraz wyraźniejszym zmie­

szaniem. — Po prostu mi powiedz — zażądał. — Widziałem twoje

inicjały, widziałem jego nazwisko i skojarzyłem fakty. Byłaś w ciąży, prawda?

182

— I co z tego?! — wykrzyknęła. — Jakie to ma zna­czenie?

— Boli mnie, kiedy pomyślę, że nie darzyłaś mnie do­statecznym zaufaniem, by mi o tym powiedzieć. Mam już serdecznie dosyć tych tajemnic między nami...

— Boli cię? — przerwała mu, nie pozwalając dokończyć zdania. — A czy przyszło ci w ogóle do głowy, by wziąć pod uwagę moje uczucia, kiedy przeczytałeś dziennik? Że to ja mogłam być głęboko zraniona? Że nie powiedziałam ci o tym być może dlatego, że nie chciałam pamiętać, co się stało? Że był to okropny okres w moim życiu i nigdy nie chciałabym powracać do niego wspomnieniami? To nie ma nic wspólnego z zaufaniem. To w ogóle nie ma nic wspól­nego z tobą. Zaszłam w ciążę. Poroniłam. I co z tego? Ludzie popełniają błędy, Jeremy.

— Nie rozumiesz mnie. — Nie rozumiem? Że chciałeś dziś rano wszcząć kolejną

kłótnię i tylko szukałeś pretekstu? Cóż, znalazłeś, gratuluję! Ale ja naprawdę jestem tym już zmęczona. Wiem, że żyjesz w stresie, ale nie wyżywaj się na mnie.

— Co to miało znaczyć? — Mówię o twoim pisaniu! — odparła, załamując rę­

ce. — Tu leży przyczyna wszystkiego, i ty dobrze o tym wiesz! Nie możesz pisać i wyładowujesz się na mnie, jakby to była moja wina. Wszystko wyolbrzymiasz, a ja jestem adresatem twoich pretensji. Przyjaciel ma kłopoty, więc / nim rozmawiam, a tu okazuje się, że ci nie ufam. Nie wspominam o tym, że cztery lata temu poroniłam, też ci nie ufam. Mam dość tego, że każesz mi czuć się czarnym charakterem, dlatego że nie udaje ci się napisać artykułu.

- Nie zwalaj wszystkiego na mnie. To ja się poświęci­łem, przyjeżdżając tutaj...

183

— Widzisz?! — zawołała. — O tym właśnie mówię! Ty się poświęciłeś! — Niemal wypluła to słowo. — Tak właśnie się zachowujesz! Jak gdybyś zrujnował sobie życie, przeno­sząc się tutaj!

— Tego nie powiedziałem. — Ale tak właśnie myślisz! Stresujesz się brakiem twór­

czej weny i wyładowujesz się na mnie! To nie moja wina! I czy kiedykolwiek przeszło ci przez myśl, że ja również żyję w stresie? To ja zaplanowałam od a do zet naszą uroczystość ślubną! To ja doglądam remontu domu! To ja robię wszystko, chociaż jestem w ciąży! I co za to mam? „Nie powiedziałaś mi prawdy". Nawet gdybym to zrobiła, gdybym powiedziała ci o wszystkim, i tak znalazłbyś inny powód, żeby się na mnie wściekać! Nic, co robię, już ci się nie podoba. To tak jakbyś zmienił się w osobę, której wcale nie znam.

W Jeremym znowu zawrzał gniew. — Dzieje się tak, ponieważ ty też uważasz, że nic nie

robię dobrze! Ubieram się nieodpowiednio, zamawiam nie­odpowiednie potrawy, chcę mieć nieodpowiedni samochód, nie miałem nawet prawa wybrać domu, w którym będę mieszkał. Sama podejmujesz wszystkie decyzje, a moje pomysły masz za nic!

W oczach Lexie pojawił się gniewny błysk. — To dlatego, że ja myślę o naszej rodzinie, a ty myślisz

wyłącznie o sobie! — Doprawdy?! — krzyknął. — To ja w przeciwień­

stwie do ciebie musiałem zostawić rodzinę. Ja w przeci­wieństwie do ciebie musiałem narazić na ryzyko moją karierę. Ja mieszkam w tym cholernym, gównianym motelu, w otoczeniu martwych zwierząt, ponieważ ty nie chcesz, żeby ludzie w miasteczku odnieśli złe wrażenie! Ja płacę za wszystko, czego zapragniesz — a nie odwrotnie!

184

— Pieniądze? Jesteś zły również o pieniądze? — Zbankrutuję tutaj, a ty nawet tego nie zauważysz!

Mogliśmy trochę poczekać z tym remontem! Nie musieliśmy kupować łóżeczka za pięćset dolarów! Po co nam cała komoda dziecięcych ubranek?! Przecież dziecko nie przyszło jeszcze na świat! — Zamachał rękami. — I ty się dziwisz, że jestem zestresowany i nie napisałem dotychczas ani jednego słowa. Płacę za wszystkie twoje zachcianki, i nie mogę, zwyczajnie nie mogę tutaj pisać. Nie ma tu żadnych wiadomości, które mógłbym wykorzystać, nie ma energii, nie ma nic!

Kiedy umilkł, wpatrywali się w siebie bez słowa przez długą chwilę.

— Naprawdę tak uważasz? Że nie ma tutaj nic? A ja i dziecko? Nic to dla ciebie nie znaczy?

— Wiesz, o co mi chodzi. Lexie skrzyżowała ramiona. — Nie, nie wiem. Może mnie oświecisz? Jeremy pokręcił głową, nagle zniechęcony. Pragnął tylko,

żeby go wysłuchała. Bez słowa zszedł z werandy. Ruszył w stronę samochodu, ale postanowił go zostawić.

Będzie potrzebny Lexie. On jakoś sobie poradzi. Wyjął z kieszeni kluczyki i rzucił je obok opony. Szedł podjazdem, nie oglądając się za siebie.

Rozdział jedenasty

Po upływie kilku godzin Jeremy siedział w głębokim fotelu u rodziców w Queens, wyglądając przez okno. Wcześ­niej tego samego popołudnia pożyczył samochód Doris, by się przebrać i wziąć swoje rzeczy z Greenleaf, po czym udał się spiesznie na lotnisko. Widząc minę Jeremy'ego, Doris nie potrafiła odmówić jego prośbie i podczas jazdy odtwarzał w pamięci ostrą wymianę słów z Lexie chyba ze sto razy.

W pierwszym momencie łatwo mu było dalej unosić się gniewem na Lexie za to, że wykręcała kota ogonem, inter­pretując fakty na swoją korzyść, ale w miarę jak na liczniku samochodu przybywało przejechanych kilometrów, a emocje stopniowo opadały, zaczął się zastanawiać, czy nie miała jednak trochę racji. Nie we wszystkim — ponosiła również odpowiedzialność za eskalacją kłótni — lecz z pewnością w niektórych przypadkach. Czy naprawdę rozgniewał go jej brak zaufania, czy też po prostu rozładował w ten sposób napięcie, w jakim żył ostatnio? Całkiem szczerze mógł przyznać, że stres odegrał tu rolę, lecz nie był to wyłącznie stres związany z pracą. Wciąż dręczyła go sprawa e-maili.

186

To one sprawiły, że zaczął powątpiewać, czy faktycznie jest ojcem dziecka. To one miały na celu wzbudzenie jego podejrzeń wobec Lexie. I wyraźnie osiągnęły cel. Ale kto je przysłał? I dlaczego?

Kto wiedział, że Lexie jest w ciąży? Oczywiście, Doris, co znowu wyraźnie wskazywałoby na nią. Ale żadną miarą nie potrafił wyobrazić sobie, że mogłaby to zrobić, zresztą, z tego, co mówiła Lexie, nie umiała posługiwać się kom­puterem. Ktokolwiek wysyłał te e-maile, znał się na komputerach.

No i Lexie. Pamiętał jej minę, kiedy oznajmił, że widział w dzienniku zapis o niej. Jeśli jej zmieszanie nie było udawane, nie miała pojęcia, że Doris odnotowała jej ciążę. Czy Doris powiedziała jej, że wie o ciąży? Czy Lexie zwierzyła się kiedykolwiek Doris? Zależnie od tego, kiedy Lexie miała poronienie, ani jedna, ani druga mogła nie pisnąć słowa na ten temat.

Kto więc o tym wiedział? Zatelefonował do swojego znajomego hakera i zostawił

mu wiadomość, że sprawa zrobiła się pilna i naprawdę potrzebuje tej informacji. Przed rozłączeniem się poprosił jeszcze hakera, by zadzwonił na jego komórkę, gdy tylko czegokolwiek się dowie.

Za godzinę wybiera się na wieczór kawalerski. Niestety, zupełnie nie miał nastroju. Choć cieszył się na to, że spędzi trochę czasu z Alvinem, nie miał ochoty wałkować z nim znowu swoich spraw. Dzisiejszy wieczór powinien być frajdą, w tej chwili jednak wszelka zabawa wydawała mu się raczej niemożliwa.

— Nie powinieneś już się szykować? — spytał ojciec Jeremy'ego, stając w drzwiach kuchni.

— Jestem gotów — odrzekł Jeremy.

187

— A twoja koszula? Wyglądasz jak drwal. Pakując się w pośpiechu, by jak najszybciej wyjechać

z miasteczka — i zdając sobie sprawą, że przepocił ubranie, które miał na sobie u notariusza — Jeremy zdjął z wieszaka flanelową koszulę. Teraz, kiedy spojrzał na nią, pomyślał, że może podświadomie chciał przyznać, że Lexie miała rację.

— Nie podoba ci się? — Z pewnością jest niebanalna — zauważył ojciec. —

Kupiłeś ją tam? — Dostałem ją od Lexie. — Spróbuj porozmawiać z nią na temat swojego stylu.

Może ja wyglądałbym dobrze w czymś takim, ale tobie jakoś nie pasuje. Zwłaszcza jeśli wypuszczasz się dzisiaj z przyjaciółmi.

— Zobaczymy — odparł Jeremy. — Zrobisz, co zechcesz — powiedział ojciec, siadając

na kanapie. — A więc co się dzieje? Pokłóciłeś się z Lexie przed wyjazdem?

Jeremy uniósł brwi. Najpierw burmistrz, teraz ojciec. Czy tak bardzo wszystko po nim widać?

— Po czym tak sądzisz? — spytał. — Po twoim zachowaniu. Lexie jest zła z powodu twoje­

go wieczoru kawalerskiego? — Nie, ani trochę. — Bo niektóre kobiety bardzo tego nie lubią. Jasne,

twierdzą, że nie mają nic przeciwko temu, że to tradycja, lecz w głębi duszy nie podoba im się myśl, że ich narzeczeni gapią się na piękne kobiety.

— To nie będzie impreza tego rodzaju. Zapowiedziałem Alvinowi, że sobie tego nie życzę.

Ojciec usadowił się wygodnie.

188

— No to o co wam poszło? Chcesz o tym pogadać? Jeremy wahał się przez chwilę, czy wtajemniczyć ojca

w ich sprawy, w końcu jednak doszedł do wniosku, że są zbyt osobiste.

— Dzięki, tato, ale nie. Ojciec pokiwał głową z aprobatą. — Słuszne podejście. Zapamiętaj moje słowa, synu. Kłót­

nie między dwojgiem partnerów powinny być zawsze wy­łącznie ich sprawą prywatną. Jeśli tak nie jest, kończy się to wielką awanturą. Ale nie znaczy to, że nie mogę udzielić ci pewnej rady, prawda?

— Mój sprzeciw jakoś nigdy dotąd cię nie powstrzy­mywał.

— Wszystkie pary się sprzeczają. Musisz to zapamiętać. — Wiem. — Tak, ale wydaje ci się, że ty i Lexie kłócicie się

częściej, niż powinniście. Cóż, ja nie mogę tego ocenić, ale poznałem tę młodą damę, kiedy tutaj była, i powiem ci prosto z mostu, że jest odpowiednią partnerką dla ciebie i byłbyś durniem, gdybyś nie spróbował rozwiązać waszych problemów, jakiekolwiek są. Lexie jest jedyna w swoim rodzaju i twoja matka uważa, że niezwykle ci się poszczęś­ciło. Zresztą wszyscy są tego zdania.

— Nawet jej nie znasz. Widziałeś ją tylko raz. — Czy wiedziałeś, że Lexie pisze do twojej matki co

tydzień, odkąd wyjechałeś do Boone Creek? I do twoich bratowych?

Na twarzy Jeremy'ego odmalowało się zaskoczenie. — Tak myślałem — rzekł ojciec. — I dzwoni. I wysyła

zdjęcia. Twoja mama widziała, jak Lexie wygląda w ślubnej sukni, jak będzie wyglądał tort, jest na bieżąco z postępami w remoncie domu. Twoja narzeczona przysłała nawet kilka

189

widokówek z latarnią morską, toteż mama poznała scenerię waszej uroczystości ślubnej. Dzięki temu i ona, i my wszyscy czujemy się tak, jakbyśmy brali w tych przygotowaniach udział. Mama nie może się doczekać, kiedy przyjedziemy do was i będziemy mieli okazję spędzić więcej czasu razem.

Jeremy milczał. — Dlaczego o tym nie wiedziałem? — spytał w końcu. — Nie mam pojęcia. Może chciała zrobić ci niespodzian­

kę, coś w rodzaju prezentu ślubnego, i przykro mi, że ją zdradziłem. Ale chodziło mi o podkreślenie tego, że więk­szość ludzi nie zachowałaby się w taki sposób. Lexie zdawała sobie sprawę, że mamy nie cieszy twój wyjazd, ale nie brała tego do siebie. Spróbowała natomiast jakoś to zrekompensować. Tak zachowuje się tylko ktoś wyjątkowy.

— Nie mogę w to uwierzyć — wymamrotał Jeremy, myśląc, że Lexie jest pełna niespodzianek. Ale tym razem pozytywnych.

— Wiem, że już byłeś kiedyś żonaty, ale zaczynasz wszystko od początku. Najważniejsze, byś pamiętał, że zawsze ważny jest ogólny obraz sytuacji. W ciężkich chwi­lach przypomnij sobie, dlaczego się w niej zakochałeś. Lexie jest wyjątkową kobietą i miałeś ogromne szczęście, że ją spotkałeś, podobnie jak ona miała szczęście, że spotkała ciebie. To osoba o złotym sercu, czegoś takiego nie można udawać.

— Dlaczego odnoszę wrażenie, że jesteś po jej stronie i uważasz, że to ja ponoszę winę za naszą sprzeczkę?

— Ponieważ znam cię od urodzenia — odrzekł ojciec, mrugając do niego. — Zawsze byłeś zadziorny. Jak ci się wydaje, co robisz, pisząc te swoje artykuły?

Wbrew wszystkiemu Jeremy się roześmiał. — A jeśli mylisz się co do mnie? Jeśli to była jej wina?

190

Ojciec wzruszył ramionami. — Cóż, wtedy powiem, że do tanga trzeba dwojga.

Domyślam się, że oboje macie rację i jednocześnie oboje nie macie racji. Zresztą tak bywa w przypadku większości kłótni. Ludzie są tylko ludźmi i nikt nie jest doskonały, ale w mał­żeństwie chodzi o to, by tworzyć zespół. Spędzicie resztę życia, ucząc się siebie nawzajem, i od czasu do czasu będziecie na siebie naskakiwać. Ale piękno małżeństwa polega na tym, że jeśli wybrałeś właściwą osobę i jeśli oboje się kochacie, zawsze znajdziecie sposób, by się z tym uporać.

Później tego samego wieczoru Jeremy stał oparty o ścianę w mieszkaniu Alvina, z piwem w ręku, przyglądając się tłumkowi facetów, którzy w większości oglądali telewizję. Głównie ze względu na tatuażowe znajomości, Alvin był wielkim fanem Allena Iversona, a los zrządził, że 76ers grali barażowy mecz z Hornets. Chociaż większość obecnych wolałaby prawdopodobnie oglądać Knicksów, z którymi grali w środę. Tak czy owak niemal wszyscy skupili się wokół telewizora, wykorzystując wieczór kawalerski jako pretekst, by obejrzeć mecz z wrzaskami, na jakie zwykle nie pozwoliliby sobie przy żonach, które zostały w domu. O ile byli żonaci. Jeremy nie miał pewności co do kilku z nich, tych, którzy mieli tyle tatuaży i kolczyków co Alvin. Ale wyraźnie dobrze się bawili. Kilku z nich piło od samego przyjścia, toteż zaczynali już bełkotać. Co jakiś czas ktoś nagle przypominał sobie, z jakiego przede wszystkim po­wodu znalazł się w mieszkaniu Alvina, i podchodził do Jeremy'ego. „Dobrze się bawisz?", pytał na przykład. Albo: „Przynieść ci jeszcze jedno piwko?". „Bawię się świetnie, dzięki", odpowiadał Jeremy.

191

Mimo że nie widział tych ludzi od kilku miesięcy, raczej niewielu odczuwało potrzebę, by do niego podejść i nadrobić zaległości, w czym nie było nic dziwnego, ponieważ w więk­szości byli to przyjaciele Alvina, a nie jego. Właściwie gdy przesunął spojrzeniem po pokoju, zdał sobie sprawę, że nie zna połowy gości, co go trochę rozbawiło, bo miała to być jego impreza. Wolałby spędzić ten wieczór tylko z Alvinem, Nate'em i swymi braćmi, lecz Alvin słynął z tego, że chwytał każdą okazję, by się zabawić. I chyba dobrze się bawił, zwłaszcza że 76ers prowadzili dwoma punktami w połowie trzeciej kwarty. Wraz z innymi wydawał radosne okrzyki za każdym razem, gdy jego faworyci zdobywali punkt. Podob­nie bracia Jeremy'ego. Jedynie Nate, który nigdy nie był zapalonym kibicem sportowym, nie wydawał się zaintere­sowany meczem. Nakładał na talerz kolejny kawałek pizzy.

Impreza rozpoczęła się sympatycznie; kiedy Jeremy wszedł do pokoju, przywitano go, jak gdyby właśnie wrócił z wojny. Bracia stłoczyli się dookoła niego, zasypując go pytaniami o Lexie, Boone Creek i dom; Nate był na tyle uprzejmy, że przygotował listę ewentualnych pomysłów na artykuły, z których jeden dotyczył coraz popularniejszego wykorzystywania astrologii podczas podejmowania decyzji inwestycyjnych. Jeremy słuchał, notując sobie w pamięci i przyznając w duchu, że ten ostatni pomysł nadawałby się na temat felietonu, a może nawet artykułu. Podziękował Nate'owi i obiecał, że będzie o tym pamiętał. Nie żeby to cokolwiek pomogło.

Mimo to łatwo było zapomnieć na chwilę o problemach. Odległość sprawiła, że przykrości, które przeżywał w Boone Creek, wydały mu się niepoważne. Gdy opowiadał braciom o remoncie, śmiali się do rozpuku ze sposobu, w jaki odmalował robotników. Ryczeli ze śmiechu, gdy usłyszeli,

192

że Lexie kazała mu zatrzymać się w Greenleaf, i błagali Jeremy'ego, by porobił zdjęcia swego pokoju z wypchanymi zwierzakami, tak bardzo chcieli je zobaczyć na własne oczy. Prosili go również o zdjęcie Jeda, który w trakcie rozmowy urósł w ich wyobraźni do niemal mitycznych rozmiarów. Zobowiązali go też, zarówno bracia, jak, Alvin, by dał im znać, gdy tylko wybierze się z Jedem na polowanie.

Po pewnym czasie przyłączyli się do oglądających mecz w telewizji, poddając się atmosferze wieczoru. Jeremy był zadowolony, patrząc na nich z daleka.

— Ładna koszula — zauważył Alvin, podchodząc do niego. — Wiem — odrzekł Jeremy. — Mówiłeś mi już dwa razy. — I nadal będę ci mówił. Nie obchodzi mnie, czy kupiła

ci ją Lexie, czy też nie. Wyglądasz jak turysta. — I co z tego? — Co z tego? Przecież dziś się wypuszczamy na podbój

miasta, by świętować ostatnie dni twojej wolności, a ty ubierasz się, jakbyś spędził popołudnie na dojeniu krów. To nie w twoim stylu.

— To mój nowy styl. Alvin wybuchnął gromkim śmiechem. — Czy to nie ty narzekałeś kiedyś na tę właśnie koszulę? — Chyba coraz bardziej mi się podoba. — Jasne, bardzo w to wierzę. Ale moi kumple najwyraź­

niej mają niezły ubaw. Jeremy podniósł piwo i upił łyk. Sączył je od godziny

i zrobiło się już ciepłe. — Nie mogę powiedzieć, żebym się tym przejmował.

Połowa z nich ma na sobie T-shirty, które kupili na koncer-lach rockowych, a druga połowa skórzane „mundurki". Bez względu na to, co bym na siebie włożył, nie będę pasował do otoczenia.

193

— Może to i prawda — rzekł Alvin z uśmiechem — ale zauważ, ile werwy wnoszą w twoją imprezę. Nie umiem sobie wyobrazić, że musiałbym ograniczyć się do towarzys­twa Nate'a podczas naszej nocnej eskapady.

Jeremy popatrzył na swojego agenta, stojącego po drugiej stronie pokoju. Nate był ubrany w ciasny trzyczęściowy garnitur, czubek głowy świecił mu od potu, na brodzie miał plamę sosu z pizzy. Chyba bardziej od Jeremy'ego nie pasował do otoczenia. Zauważywszy, że Jeremy patrzy na niego, pomachał do niego trójkącikiem pizzy.

— Tak, to mi przypomina... dzięki, że zaprosiłeś swoich kumpli na mój wieczór kawalerski.

— A kogo miałem zaprosić? Wystartowałem do facetów w „Scientific American", ale oni nie wydawali się zbytnio zainteresowani. Jedyne osoby, które oprócz nich przyszły mi na myśl, nie licząc twoich braci i Nate'a, są płci żeńskiej. Nie zdawałem sobie sprawy, że byłeś takim pustelnikiem, kiedy tu mieszkałeś. Poza tym to dopiero wstęp do imprezy, żeby wprawić się w odpowiedni nastrój na resztę wieczoru.

— Boję się zapytać, jakie przewidujesz dalsze atrakcje. — Nie zawracaj sobie tym głowy. To niespodzianka. Z ust oglądających mecz kibiców wydarł się gromki

aplauz, przybili sobie piątkę. Tu i ówdzie rozchlapało się piwo, gdy na powtórce pokazano lversona zdobywającego trzy punkty rzutem zza linii.

— Hej, czy Nate rozmawiał już z tobą? — Tak. Czemu pytasz? — Ponieważ nie mam ochoty, by zepsuł cały wieczór,

gadając w kółko o pisaniu. Wiem, że to dla ciebie teraz drażliwy temat, ale będziesz musiał zapomnieć o tym, gdy ruszymy bryką w miasto.

— Nie ma sprawy — skłamał Jeremy.

194

— Jasne, nawet ci wierzę. To dlatego podpierasz ścianę, zamiast oglądać mecz, prawda?

— Nastawiam się wewnętrznie na dalszy ciąg wieczoru. — Wygląda raczej na to, że ustalasz sobie tempo, by nie

wpakować się w tarapaty. Gdybym cię nie znał, powiedział­bym, że jesteś wciąż przy pierwszym piwie.

— No to co? — Jak to? Przecież to twój wieczór kawalerski. Masz

prawo sobie pofolgować. Może więc przyniosę ci jeszcze jedno piwo i zaczniemy wreszcie się bawić?

— Dobrze się bawię — odparł stanowczo Jeremy. Alvin przyjrzał mu się badawczo. — Zmieniłeś się — zauważył. Tak, pomyślał Jeremy, rzeczywiście się zmieniłem. Zmil­

czał jednak uwagę przyjaciela. Alvin pokręcił głową. — Wiem, że się żenisz, ale... Zawiesił głos. — Ale co? — spytał Jeremy, wpatrując się w niego

przenikliwie. — To — odrzekł Alvin. — Wszystko. Twój sposób

ubierania się. Twoje zachowanie. Mam wrażenie, że jesteś kompletnie obcym facetem.

Jeremy wzruszył ramionami. — Może dorastam. Alvin zaczął obskubywać nalepkę z butelki piwa, zanim

odpowiedział. — Tak. Może.

Gdy mecz się skończył, większość znajomych Alvina marudziła przy stole z jedzeniem, kończąc resztki pizzy,

195

dopóki w końcu nie wypchnął ich z mieszkania. Kiedy wyszli, Jeremy podążył za Alvinem, Nate'em i swoimi braćmi po schodach na dół, gdzie władowali się do czekają­cej limuzyny. W środku znajdowała się następna skrzynka piwa i nawet Nate zaczął ulegać nastrojowi. Miał słabą głowę i lekko się zataczał po zaledwie trzech piwach, powieki mu opadały.

— Clausen — powiedział. — Potrzebny ci kolejny temat w rodzaju tego, który zrealizowałeś z Clausenem. Rusz głową. Musisz upolować kolejnego słonia. Słuchasz mnie?

— Kolejnego słonia — powtórzył Jeremy, próbując nie zwracać uwagi na jego mocno alkoholowy chuch. — Kapuję.

— O to chodzi. To właśnie masz zrobić. — Wiem. — Ale to musi być słoń. — Oczywiście. — Słoń. Słyszysz? — Ogromne uszy, długa trąba, lubi orzechy ziemne. Słoń.

Kojarzę. Nate pokiwał głową. — Wreszcie zaczynasz myśleć. Alvin pokazał kierowcy przez całą długość limuzyny,

dokąd ma jechać. Po upływie kilku minut samochód się zatrzymał. Bracia Jeremy'ego dokończyli piwo, po czym wysiedli z samochodu.

Jeremy wysiadł ostatni i od razu się zorientował, że przyjechali do tego samego szpanerskiego pubu, w którym w styczniu świętowali jego występ w programie Primetime Live. Sala z długim granitowym barem i efektownym oświet­leniem była równie elegancka i równie zatłoczona jak wtedy. Gdy patrzył przez szybę, miał wrażenie, że są tam wyłącznie miejsca stojące.

196

— Pomyślałem, że może chciałbyś zacząć tutaj — rzekł Alvin.

— Czemu nie — zgodził się Jeremy. — Hej! — zawołał Nate. — Poznaję to miejsce. — Ro­

zejrzał się dookoła. — Byłem tu już kiedyś. — No, ruszaj się, staruszku — pociągnął go jeden

z braci. — Wchodzimy. — A co z girlsami? — Później — dodał drugi brat. — Noc jest jeszcze młoda.

Dopiero zaczynamy. Gdy Jeremy spojrzał na Alvina, przyjaciel tylko wzruszył

ramionami. — Niczego nie zaplanowałem, ale wiesz, jakie pomysły

miewają niektóre chłopaki, jeśli chodzi o wieczory kawaler­skie. Nie możesz czynić mnie odpowiedzialnym, za wszyst­ko, co się wydarzy dzisiejszej nocy.

— Oczywiście, że mogę. — Jezu, po prostu tryskasz dziś świetnym humorem! Jeremy ruszył za Alvinem w stronę wejścia. Nate i bra­

cia Jeremy'ego wchodzili już do środka, przeciskając się wśród grupek ludzi. Jeremy znalazł się w atmosferze, w jakiej kiedyś często przebywał i czuł się w niej jak ryba w wodzie. Większość osób była modnie ubrana, kilku facetów w garniturach wyglądało, jak gdyby przyszli tu prosto z biura. Niebawem wypatrzył szalenie atrakcyjną brunetkę w drugim końcu baru, sączącą jakiś tropikalny koktajl. W dawnym życiu zaproponowałby na początek, że postawi jej drinka. Dzisiejszego wieczoru jej widok przy­wiódł mu na pamięć Lexie. Dotknął palcami telefonu komórkowego, zastanawiając się, czy powinien do niej zadzwonić, by po prostu dać jej znak życia. Może nawet przeprosić.

197

— Czego się napijesz? — zawołał Alvin. Przepchnął się już do baru i teraz opierał się o granitowy blat, usiłując zwrócić na siebie uwagę barmana.

— Na razie dziękuję — odparł Jeremy, przekrzykując ogólny harmider. Nate wyraźnie się zataczał, torując sobie do niego drogę.

Alvin pokręcił głową i zamówił dwa giny z tonikiem. Zapłacił, po czym podał jeden Jeremy'emu.

— Nie ma mowy — powiedział, wyciągając rękę ze szklanką. — To twój wieczór kawalerski. Jako drużba muszę postawić na swoim: masz się wyluzować.

— Bawię się dobrze — zapewnił go po raz kolejny Jeremy.

— Nie, nieprawda. O co chodzi? Znowu się pożarłeś z Lexie?

Jeremy powiódł wzrokiem po sali. Zauważył w rogu dziewczynę, z którą kiedyś chodził. Jane jakaś tam. A może Jean?

Nieważne, ale pomyślał, że w ten sposób uda mu się uniknąć dociekliwych pytań Alvina. Wyprostował się.

— Coś w tym rodzaju — przyznał. — Wy dwoje bez przerwy się kłócicie — zauważył

Alvin. — Czy przyszło ci kiedyś do głowy, że to o czymś świadczy?

— Nie kłócimy się bez przerwy. — O co tym razem poszło? — spytał Alvin, ignorując

uwagę Jeremy'ego. — Zapomniałeś pocałować ją w od­powiedni sposób przed wyjazdem na lotnisko?

— Ona nie jest taka — odrzekł Jeremy, marszcząc brwi. — No, ale coś się dzieje — nie ustępował Alvin. —

Chcesz o tym pogadać? — Nie. Nie teraz.

198

— Musiało być ostro, co? — Alvin uniósł brwi z do­myślną miną.

Jeremy upił łyk ginu z tonikiem, czując, jak piecze go w podniebienie.

— Nie — zaprzeczył. — Nieważne — machnął ręką Alvin. — W porządku,

nie chcesz ze mną rozmawiać, to może porozmawiaj ze swoimi braćmi. Ja twierdzę, że odkąd przeprowadziłeś się do Boone Creek, nie jesteś szczęśliwy. — Umilkł, by jego słowa w pełni dotarły do Jeremy'ego. — Może właśnie z tego powodu nie możesz pisać.

— Nie wiem, dlaczego nie mogę pisać, lecz z pewnością nie ma to nic wspólnego z Lexie. I nie jestem nieszczęśliwy.

— Szczegóły przesłaniają ci istotę rzeczy. — Co w ciebie wstąpiło?! — zdenerwował się Jeremy. — Ja tylko próbuję cię nakłonić, żebyś spojrzał trzeźwo

na całą tę sytuację. — Jaką sytuację? — spytał Jeremy. — Zabrzmiało to

lak, jakbyś nie chciał, żebym się z nią ożenił. — Bo nie sądzę, że powinieneś się z nią ożenić — wark­

nął Alvin. — To próbowałem ci uświadomić, zanim się tam przeniosłeś. Nawet jej nie znasz i myślę, że twój problem częściowo polega na tym, że w końcu to zrozumiałeś, leszcze nie jest za późno...

— Kocham ją! — rzekł Jeremy, podnosząc z irytacją głos. — Dlaczego to mówisz?

— Ponieważ nie chcę, żebyś popełnił błąd! — odparł nie umiej głośno Alvin. — Martwię się o ciebie, rozumiesz? Nie możesz pisać, praktycznie jesteś spłukany, najwyraźniej nie ufasz Lexie, a ona też nie ma do ciebie zaufania na tyle, by ci zdradzić, że była już kiedyś w ciąży. W dodatku znowu się pokłóciliście, po raz enty...

199

Jeremy zamrugał powiekami. — Co powiedziałeś? — Że nie chcę, byś popełnił błąd. — Potem! — krzyknął Jeremy. — Co potem? — Powiedziałeś, że Lexie była już kiedyś w ciąży. Alvin pokręcił głową. — Chodzi mi o... — Skąd o tym wiesz? — syknął Jeremy. — Nie mam pojęcia... Chyba musiałeś o tym napomknąć

wcześniej. — Nie. Nie mogłem ci o tym „napomknąć". Sam dowie­

działem się dopiero dzisiaj rano. I nic ci nie mówiłem. No więc, pytam jeszcze raz, skąd o tym wiesz?

W jednej sekundzie, gdy patrzył na przyjaciela, poczuł, że elementy układanki zaczynają się dopasowywać: niedające się wytropić e-maile... przelotne zauroczenie Alvina Rachel i zaproszenie jej do Nowego Jorku... fakt, że Alvin uznał za stosowne wspomnieć o Rachel w rozmowie, co znaczyło, że wciąż o niej myśli... ostatnie niewyjaśnione zniknięcie Rachel w połączeniu z nagłym oświadczeniem Alvina, kiedy rozma­wiał z nim przez telefon, że musi kończyć, ponieważ ma gościa.

Jeremy wstrzymał oddech, gdy reszta elementów ukła­danki wskoczyła na swoje miejsce — było to zbyt naciągane, by uwierzyć, zbyt oczywiste, by zlekceważyć...

Rachel, najbliższa przyjaciółka Lexie od wielu lat... to ona miała dostęp do dziennika Doris i wiedziała, co w nim jest... wiedziała również, że Doris dała go Jeremy'emu... miała problemy z Rodneyem z powodu Lexie...

I Alvin, jego kumpel, który w dalszym ciągu rozmawiał z byłą żoną Jeremy'ego, stary przyjaciel, który wiedział o wszystkim...

200

— Rachel była tutaj, prawda? — spytał wreszcie Jeremy rwącym się z gniewu głosem. — Rachel odwiedziła cię w Nowym Jorku.

— Nie. — To ty przysłałeś mi te e-maile — mówił dalej Jeremy.

Dopiero w tej chwili dotarła do niego głębia zdrady Alvina. Wpatrywał się w niego jak w kompletnie obcego człowie­ka. — Okłamałeś mnie.

Jeremy prawie nie zauważył, że otaczający ich ludzie zaczynają się na nich gapić. Alvin cofnął się mimo woli o krok.

— Mogę wyjaśnić... — Dlaczego to zrobiłeś? Myślałem, że jesteś moim przy­

jacielem. — Bo nim jestem — odparł Alvin. Jeremy zdawał się go nie słyszeć. — Wiedziałeś, w jakim napięciu żyję... Jeremy potrząsnął głową, próbując ogarnąć umysłem całą

sytuację. Alvin dotknął jego ramienia. — Dobra, Rachel rzeczywiście przyjechała i to ja wy­

słałem te e-maile — przyznał. — Nie miałem pojęcia, że się wybiera do Nowego Jorku, aż do dnia poprzedzającego jej wizytę tutaj. Byłem tak samo zaskoczony jak ty. Musisz mi uwierzyć. A co do e-maili, to wysyłałem je, ponieważ troszczę się o ciebie. Nie jesteś sobą, od kiedy wyjechałeś do Boone Creek, i nie chcę, byś popełnił wielki błąd.

Jeremy nie odpowiedział. W przytłaczającej ciszy Alvin ścisnął go za ramię i kontynuował:

— Nie twierdzę, że nie powinieneś się z nią ożenić. Wydaje się miła, naprawdę. Ale zbyt spiesznie podjąłeś decyzję i nie chcesz słuchać głosu rozsądku. Ona może być najlepsza na świecie i mam nadzieję, że jest taka, lecz powinieneś wiedzieć, w co się pakujesz.

201

Jeremy schwytał oddech, wciąż nie mogąc spojrzeć Al-vinowi w oczy.

— Maria ci powiedziała, prawda? O prawdziwej przy­czynie naszego rozwodu?

— Tak — potwierdził Alvin, na pozór z ulgą, że Jeremy zaczyna rozumieć. — Powiedziała. Wyjaśniła, że nie ma szansy, byś mógł zostać ojcem. Była jeszcze bardziej po­dejrzliwa ode mnie, skoro chcesz znać prawdę. Tak mnie to nurtowało, że postanowiłem wysłać tamten e-mail. — Wes­tchnął. — Może postąpiłem źle i naprawdę doszedłem do wniosku, że się tym nie przejmiesz, ale potem zadzwoniłeś do mnie, zdenerwowany, a ja nagle uświadomiłem sobie, że masz takie same jak ja wątpliwości co do jej ciąży. — Prze­rwał, by jego słowa w pełni dotarły do przyjaciela, po czym mówił dalej: — A potem przyjeżdża Rachel i po kilku drinkach zaczyna mi się żalić, że Rodneyowi w dalszym ciągu zależy na Lexie. Wtedy przypomniałem sobie, że Lexie przyznała się, że spędziła wieczór z Rodneyem. Im więcej Rachel plotła, tym więcej dowiadywałem się o prze­szłości Lexie... o tamtym facecie, z którym chodziła, o jej poprzedniej ciąży... co tylko potwierdziło, jak mało o niej wiesz.

— Co próbujesz mi powiedzieć? Alvin westchnął głęboko i odrzekł, starannie dobierając

słowa: — Mówię tylko, że to poważna decyzja i powinieneś

wiedzieć, w co się pakujesz. — Czy insynuujesz, że to dziecko Rodneya? — spytał

Jeremy. — Nie wiem, co o tym myśleć — odparł Alvin — ale nie

o to chodzi... — Nie? — Jeremy coraz bardziej podnosił głos. — W ta-

202 •

kim razie o co? Chcesz, bym rzucił moją narzeczoną, która jest w ciąży, i wrócił do Nowego Jorku, żeby szlajać się z tobą po barach?

Alvin podniósł ręce. — Nic takiego nie powiedziałem. — To jak cholera tak właśnie zabrzmiało! — krzyknął

Jeremy, nie chcąc słyszeć nic więcej. Ludzie stojący w po­bliżu gapili się na nich, lecz on nie zwracał na to uwagi. — I coś ci powiem. Guzik mnie obchodzi twoje zdanie na temat tego, co powinienem zrobić. To moje dziecko! Ożenię się z Lexie! I będę mieszkał w Boone Creek, bo tam jest moje miejsce!

— Nie musisz krzyczeć... — Okłamałeś mnie! — Starałem się ci pomóc... — Zdradziłeś mnie... — Nie! — rzekł Alvin równie podniesionym głosem. —

Zadawałem wyłącznie pytania, które powinieneś był sam sobie zadawać przez cały czas!

— To nie twój cholerny interes! — Nie robiłem tego, by sprawić ci przykrość! —wrzasnął

Alvin. — Nie jestem odosobniony w moim przekonaniu, że wszystko dzieje się zbyt szybko! Twoi bracia myślą dokład­nie tak samo!

Ta uwaga sprawiła, że Jeremy na moment zesztywniał i umilkł. Alvin wykorzystał sposobność, by przedstawić swoje argumenty.

— Małżeństwo to naprawdę poważna sprawa, Jeremy! Nie rozmawiamy o pójściu z nią na kolację, lecz o tym, że będziesz przez resztę życia budził się rano u jej boku. Ludzie nie zakochują się w ciągu kilku dni. I bez względu na to, co ci się wydaje, ty również się nie zakochałeś. Myśl

203

sobie, że jest wspaniała, że jest inteligentna, że jest piękna i tak dalej... ale żeby od razu podejmować decyzję o spę­dzeniu z nią całego życia?! Rzucać dom i karierę pod wpływem kaprysu?

W jego głosie brzmiały błagalne nuty, przypominał Jere-my'emu nauczyciela, który usiłuje dotrzeć do utalentowa­nego, lecz upartego ucznia. Jeremy mógł wymyślić setki różnych odpowiedzi. Mógł zapewnić Alvina, że nie ma najmniejszej wątpliwości co do swego ojcostwa. Mógł mu powiedzieć, że wysyłanie e-maili było nie tylko nie w po­rządku, lecz odrażające. Że kocha Lexie, pokochał ją od pierwszego wejrzenia i będzie kochał zawsze. Ale już to przerabiali i nawet jeśli Alvin nie ma racji, nigdy się do tego nie przyzna.

A nie ma racji. Absolutnie w żadnym wypadku. Zamiast więc podjąć dalszą dyskusję, Jeremy utkwił

wzrok w swojej szklance i obróciwszy ją w palcach, spojrzał Alvinowi prosto w oczy. Gwałtownym ruchem ręki chlusnął mu resztą drinka w twarz, a następnie chwycił go za kołnierz i popchnął zaskoczonego Alvina o kilka kroków do tyłu, przypierając go do kolumny.

Omal go nie uderzył, lecz się pohamował i przysunąwszy twarz blisko twarzy byłego przyjaciela, wycedził:

— Nie chcę cię więcej widzieć na oczy ani z tobą rozmawiać.

Po czym odwrócił się na pięcie i pomaszerował zamaszys­tym krokiem do drzwi.

•

Rozdział dwunasty

— Nie odezwał się do mnie — poskarżyła się Lexie nazajutrz po południu, spoglądając na Doris nad stolikiem w Herbs.

— Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze — odrzekła jej babka.

Lexie zawahała się, usiłując rozgryźć, czy Doris mówi prawdę, czy też stara się ją pocieszyć.

— Nie widziałaś jego miny wczoraj w nowym domu. Patrzył na mnie... jak gdyby mnie nienawidził.

— I masz do niego o to pretensję? — Co to miało znaczyć? — spytała Lexie, mierząc ją

badawczym spojrzeniem. — To, co powiedziałam — odparła Doris. — Jak czułabyś

się, gdybyś odkryła jakiś fakt z życia Jeremy'ego, który podważyłby twoje zaufanie do niego?

- Nie przyszłam tutaj po to, żeby wysłuchiwać takich rzeczy — zaprotestowała Lexie, sztywniejąc.

- No cóż, ale jesteś tutaj i wysłuchasz, co mam do powiedzenia. Przyszłaś, w nadziei, że będę ci współczuła,

205

ale kiedy przedstawiłaś mi swoją wersję, nie mogłam prze­stać myśleć o tym, jak wyglądało to wszystko z punktu widzenia Jeremy'ego. Widzi, jak trzymacie się z Rodneyem za ręce, odwołujesz waszą randkę, by spędzić wieczór z Rodneyem, a potem dowiaduje się, że byłaś już kiedyś w ciąży. Nic dziwnego, że był zły.

Lexie otworzyła usta, by coś wtrącić, lecz Doris podniosła ręce, powstrzymując ją.

— Wiem, że nie to chciałaś usłyszeć, ale nie tylko on ponosi winę za to, co się stało.

— Przeprosiłam go, wyjaśniłam wszystko. — Wiem, że to zrobiłaś, lecz czasem to nie wystarczy.

Ukryłaś coś przed nim nie raz, nie dwa razy, lecz trzykrotnie. Nie możesz postępować w ten sposób, jeśli chcesz, by ci ufał. Powinnaś wyznać mu, co zdarzyło się, gdy spotykałaś się z Trevorem. Byłam pewna, że to zrobiłaś, w przeciwnym razie nigdy nie dałabym mu dziennika.

— Dlaczego miałam mu o tym wspominać? Nie myś­lałam o tym od lat. To się stało tak dawno.

— Nie dla niego. Dla niego to stało się w piątek. Ja prawdopodobnie też byłabym wściekła.

— Mówisz tak, jakbyś trzymała jego stronę. — Bo w tym wypadku tak właśnie jest. — Doris! — Jesteś zaręczona, Lexie. Wiem, że przyjaźnisz się

z Rodneyem od wielu lat, ale teraz jesteś narzeczoną Jere-my'ego i reguły się zmieniły. Byłoby uczciwie, gdybyś po prostu otwarcie mu powiedziała, co robisz, ale ty wolałaś przemykać się chyłkiem za jego plecami.

— To dlatego, że wiedziałam, jak zareaguje. — Och, doprawdy? A skąd to wiedziałaś? — Doris

świdrowała ją uporczywym spojrzeniem. — Wystarczyło

206 *

zadzwonić do Jeremy'ego i zakomunikować mu, że chcesz pogadać z Rodneyem, że próbujesz wykoncypować, dokąd pojechała Rachel, że chcesz się dowiedzieć, czy nie jesteś w jakiś sposób za to odpowiedzialna. Jestem pewna, że zrozumiałby. Ale ty nie powiedziałaś mu wszystkiego i to w dodatku nie po raz pierwszy. A potem wyczytuje w dzien­niku, że byłaś kiedyś w ciąży.

— Uważasz, że mam mówić mu o wszystkim? — Tego nie twierdzę. Ale o tym? Tak, myślę, że powinnaś

mu o tym powiedzieć. Twoja historia była w miasteczku tajemnicą poliszynela i nawet jeśli chciałaś o tym zapomnieć, musiałaś zakładać, że Jeremy tak czy inaczej się o tym dowie. Lepiej byłoby dla ciebie, gdybyś sama mu powie­działa, niż dla niego, kiedy odkrył to w taki właśnie sposób. Albo jeszcze gorzej, gdyby usłyszał o tym od kogoś innego.

Lexie odwróciła się do okna, zaciskając z uporem usta, i Doris pomyślała, że wnuczka za chwilę wyjdzie z re­stauracji. Tak się jednak nie stało. Lexie siedziała nadal i Doris sięgnęła przez stół i ujęła jej dłoń.

— Znam cię, Lexie. Możesz być uparta, lecz nie jesteś ofiarą. I nie jest nią Jeremy. To, co się dzieje między wami, cały ten stres, na który jesteście ostatnio narażeni... to jest po prostu życie. A życie ma zazwyczaj tendencję do rzucania kłód pod nogi, kiedy człowiek najmniej się tego spodziewa. W każdym związku zdarzają się wzloty i upadki, wszystkie pary się kłócą. Rzecz polega na tym, że jesteście parą, a pary nie mogą funkcjonować bez zaufania. Musisz mu ufać, a on musi ufać tobie.

Lexie zastanawiała się w milczeniu nad uwagą Doris, nadal patrząc przez okno. Na parapecie przysiadł kardynał, przeskakując z miejsca na miejsce, jak gdyby blacha parzyła go w łapki, po czym odfrunął. Lexie widziała ptaka na tym

207

parapecie ze sto, a może z tysiąc razy, ale gdy go teraz obserwowała, przyszła jej do głowy absurdalna myśl, że ptak usiłuje jej coś powiedzieć. Czekała, by się znowu pojawił, mając nadzieję, że wróci. On jednak nie przyleciał i Lexie zdała sobie sprawą, jak idiotyczne było to skojarzenie. Nad jej głową furkotały skrzydła wiatraka, młócąc na próżno powietrze.

— Myślisz, że Jeremy wróci? — spytała w końcu głosem zdradzającym jej obawy.

— Wróci — odrzekła Doris, ściskając jej dłoń z pełnym przekonaniem.

Lexie pragnęła w to wierzyć, mimo że wcale nie była taka pewna.

— Nie dał znaku życia od chwili wyjazdu — wyszepta­ła. — Nie zadzwonił ani razu.

— Uwierz mi, wróci — powtórzyła Doris. — Daj mu trochę czasu. On próbuje uporządkować sobie wszystko, poza tym spędza weekend z przyjaciółmi. Nie zapominaj, że to jego wieczór kawalerski.

— Wiem... — Nie doszukuj się w tym niczego więcej. Kiedy wraca? — Miał wrócić w niedzielę wieczorem. Ale... — No to wróci — oznajmiła Doris. — A kiedy się zjawi,

okaż mu, że się cieszysz z jego powrotu. Spytaj, jak udał mu się wieczór kawalerski, i wysłuchaj z zainteresowaniem tego, co ci będzie opowiadał. A później upewnij się, czy wie, za jak wyjątkowego faceta go uważasz. Wierz mi, byłam przez długi czas mężatką.

Mimo zamętu w głowie Lexie uśmiechnęła się. — Mówisz jak terapeuta udzielający porad małżeńskich. Doris wzruszyła ramionami. — Znam mężczyzn. Coś ci powiem... bywają różni:

zwariowani albo sfrustrowani, mogą przejmować się pracą

208

lub życiem, ale tak naprawdę przecież wcale nie jest trudno rozgryźć, co nimi powoduje. A powoduje nimi przede wszystkim niemal rozpaczliwa potrzeba, by partnerka ich doceniała i podziwiała. Jeśli umiesz sprawić, że będą tak właśnie się czuli, sama się zdziwisz, co potrafią dla ciebie zrobić.

Lexie wpatrywała się w babkę bez słowa. — Oczywiście — mówiła dalej Doris z szelmowskim

uśmiechem — pragną wspaniałego seksu, chcą, żeby w do­mu było czysto i schludnie, żeby wszystko było zapięte na ostatni guzik, a ty masz wyglądać pięknie i wiecznie mieć energię do wspólnej zabawy, lecz na pierwszym miejscu stawiają podziw i uznanie.

Lexie otworzyła usta, patrząc na babkę z niedowierzaniem. — Może powinnam chodzić boso i być nieustannie w cią­

ży, poza chwilami kiedy wkładam seksowną bieliznę. — Nie oburzaj się tak. — Doris spoważniała. — Nie ty

jedna musisz się poświęcić, jeśli chodzi o życie w parze. Wydaje ci się, że jesteś w gorszej sytuacji? Mężczyźni również muszą zdobyć się na wiele wyrzeczeń. Popraw mnie, jeśli się mylę, ale chcesz, żeby Jeremy trzymał cię za rękę i przytulał cię, kiedy oglądacie film, chcesz, żeby okazywał uczucia i potrafił słuchać, chcesz, żeby spędzał dużo czasu z waszą córką, a jednocześnie zarabiał dość, by starczyło nie tylko na kupno domu, ale i na jego remont. Cóż, powiem ci bez ogródek... żaden mężczyzna, idąc do ołtarza, nie myśli: „O rany, będę ciężko pracował, poświęcę się, by zapewnić godziwe życie mojej rodzinie, będę spędzał dużo czasu z moimi dziećmi nawet mimo zmęczenia, będę przez cały czas przytulał, całował moją żonę, będę jej słuchał i opowiadał o wszystkich moich kłopotach, nie będę nato­miast oczekiwał w zamian absolutnie niczego". — Doris

209

umilkła, czekając na reakcję wnuczki. — Mężczyzna obie­cuje robić wszystko, żebyś była szczęśliwa, w nadziei, że ty również zrobisz wszystko, żeby on był szczęśliwy. — Ujęła dłoń Lexie. — Jak już powiedziałam, przeżywacie to razem. Mężczyźni mają pewne potrzeby, kobiety mają inne. Tak jest od setek lat i tak będzie przez następne setki lat. Jeśli oboje zdacie sobie z tego sprawę i oboje będziecie starali się zaspokoić nawzajem wasze potrzeby, będziecie dobrym małżeństwem. A ważną częścią tego wszystkiego jest obu­stronne zaufanie. Przecież to takie proste.

— Nie rozumiem, po co mi to mówisz. Doris uśmiechnęła się chytrze. — Owszem, rozumiesz. Lecz mam nadzieję, że będziesz

o tym pamiętała, kiedy już wyjdziesz za mąż. Jeśli uwa­żasz, że teraz jest trudno, zaczekaj do tego czasu. Kiedy myślisz, że nie może być już gorzej, okazuje się, że właśnie może. A kiedy wydaje ci się, że nie może być lepiej, bywa lepiej. Ale dopóki nie zapominasz, że on cię kocha, a ty kochasz jego... jeśli oboje o tym nie zapomnicie... wszystko się ułoży.

Lexie rozważała słowa Doris. — To taka przedmałżeńska rozmowa, co? Przygotowy­

wałaś się do niej przez wszystkie te lata? Doris puściła dłoń Lexie. — Och, nie wiem. Przypuszczam, że mogło to wyjść

kiedyś w rozmowie, ale wcześniej tego nie planowałam. Po prostu tak mi się nasunęło.

Lexie milczała, przetrawiając słowa babki. — Czyli jesteś pewna, że Jeremy wróci. —- Tak, jestem pewna. Zaobserwowałam, jak na ciebie

patrzy, i wiem, co to oznacza. Możesz mi wierzyć lub nie, widziałam w życiu to i owo.

210

— A jeśli się mylisz? — Nie mylę się. Mam zdolności parapsychologiczne,

zapomniałaś? — Jesteś różdżkarką, a nie jasnowidzem. Doris wzruszyła ramionami. — Czasami te dwie rzeczy wcale się nie różnią.

Gdy Lexie wyszła z Herbs, oślepił ją blask popołudnio­wego słońca. Zmrużyła oczy. Szukając w torebce kluczyków, myślała o mądrości słów Doris. Niełatwo było słuchać babki, kiedy oceniała jej sytuację, ale czy kiedykolwiek łatwo jest słuchać, gdy ktoś ci mówi, że się mylisz? Od chwili, w której Jeremy zostawił ją stojącą na werandzie, kipiała ze złości, usprawiedliwiając samą siebie, jakby gniew pomagał jej tłumić niepokój, teraz jednak czuła się okropnie, dostrzega­jąc własną małostkowość na wspomnienie ich kłótni, i nie potrafiła tego uczucia opanować. Nie chciała się z nim kłócić. Była równie jak Jeremy zmęczona ich sprzeczkami. To nie jest dobry początek małżeństwa, pomyślała i po­stanowiła skończyć z tym natychmiast. Otwierając samochód i siadając za kierownicą, pokiwała głową z determinacją. Zmieni się, jeśli będzie musiała — także dlatego, że jest to słuszne.

Ruszając z parkingu, nie była pewna, dokąd pojedzie. Jednakże wiedziona instynktem niebawem znalazła się na cmentarzu przed nagrobkiem rodziców. Patrząc na ich imio­na wyryte w granicie, pomyślała o parze małżeńskiej, której nie pamiętała, i próbowała wyobrazić sobie, jacy byli. Czy jej matka dużo się śmiała, czy też była raczej milcząca? Czy ojciec był kibicem futbolu czy baseballu? Bezsensowne myśli, lecz mimo woli zastanawiała się, w jakim stopniu jej

211

matka przypominała Doris i czy udzieliłaby jej podobnych rad. Bardzo prawdopodobne, pomyślała. Przecież były matką i córką. Ta myśl nie wiedzieć czemu wywołała uśmiech na jej twarzy. Gdy tylko wróci do domu, zadzwoni do Jere-my'ego. Powie mu jeszcze raz, że jest jej przykro i że tęskni za nim.

Tak jak gdyby matka usłyszała jej myśli, lekki powiew poruszył liśćmi magnolii, które zakołysały się w milczącej akceptacji.

Lexie spędziła na cmentarzu prawie godzinę, wywołując z pamięci obraz Jeremy'ego i zastanawiając się, co może teraz robić. Wyobrażała sobie, że Jeremy siedzi w wytartym głębokim fotelu w salonie rodziców, rozmawiając z ojcem. Miała wrażenie, że jest w sąsiednim pokoju, przysłuchując się ich rozmowie. Przyłapała się na tym, że wspomina, jak się czuła, gdy znalazła się po raz pierwszy w domu jego dzieciństwa, otoczona przez tych, którzy znali go znacznie dłużej od niej. Pamiętała kokieteryjne spojrzenia, jakie rzucał jej tamtego wieczoru, i czuły dotyk jego palców na jej brzuchu później tej samej nocy w Plaża.

Westchnęła, spoglądając na zegarek, uświadomiła sobie bowiem, ile ma jeszcze spraw do załatwienia: musi kupić coś do jedzenia, czeka ją papierkowa robota w bibliotece i zakup prezentów urodzinowych dla pracowników... Ale gdy brzęknęła kluczami, ni stąd, ni zowąd poczuła nie­przepartą chęć, by jechać do domu, chęć tak silną, że nie widziała innego wyboru. Odwróciła się od grobu rodziców i pomaszerowała do samochodu, zdziwiona tą nagłą po­trzebą.

Jechała powoli, ostrożnie, uważając na króliki i szopy,

212

które zwykle dreptały z jednej strony szosy na drugą, lecz gdy zbliżała się do domu, ogarnęło ją dziwne uczucie oczekiwania, które sprawiło, że wcisnęła mocniej pedał gazu. Kiedy skręciła w ulicę, przy której mieszkała, zmru­żyła ze zdziwieniem oczy na widok samochodu Doris, zaparkowanego przed domem, po chwili jednak zobaczyła postać siedzącą na stopniach werandy, z łokciami wspartymi na kolanach.

W pierwszym odruchu omal nie wyskoczyła pośpiesznie z auta, zwalczyła jednak tę pokusę i wysiadła powoli, po czym spokojnie ruszyła podjazdem, jak gdyby nie dostrze­gała w tej scenie niczego niezwykłego.

Jeremy wstał, zanim jeszcze zarzuciła torebkę na ramię. — Cześć — przywitał ją. Lexie podeszła do niego z uśmiechem i powiedziała,

starając się opanować głos: — Tutejsi mieszkańcy nie mówią „cześć", tylko „hej". Jeremy stał ze wzrokiem utkwionym w swoich stopach,

wyraźnie nie zauważając jej żartobliwego tonu. — Miło cię widzieć, nieznajomy — dodała cicho. —

Nieczęsto mi się zdarza, że gdy wracam do domu, na werandzie czeka na mnie taki przystojny mężczyzna.

Kiedy Jeremy podniósł głowę, Lexie zauważyła na jego twarzy ogromne zmęczenie.

— Zaczynałem się właśnie niepokoić, gdzie jesteś. Stała przed nim, przywołując na pamięć uczucie, jakie

budził w niej jego dotyk. Przez chwilę miała ochotę rzucić mu się w ramiona, ale w jego zachowaniu było coś tak niepewnego i bezradnego, że się powstrzymała.

— Miło mi cię widzieć — powtórzyła. Na twarzy Jeremy'ego pojawił się cień uśmiechu, lecz się

nie odezwał.

213

— Wciąż jesteś na mnie wściekły? — spytała. Wpatrywał się w nią w milczeniu. Lexie zdała sobie

sprawę, że Jeremy zastanawia się, próbując znaleźć od­powiedź pośrednią między tym, co naprawdę myśli, a tym, co ona chciałaby usłyszeć. Dotknęła jego ramienia.

— Bo jeśli jesteś, to masz do tego pełne prawo. — Wy­rzucała z siebie słowa w pośpiechu, bez tchu. Zależało jej na tym, by nie pominąć niczego, co chciała powiedzieć. — Miałeś rację. Powinnam mówić ci o wszystkim, i nigdy więcej nie będę niczego przed tobą ukrywała. Przepraszam.

— Tak po prostu? — spytał z rozbawieniem. — Miałam trochę czasu, by to przemyśleć. — Mnie też jest przykro — przyznał Jeremy. — Nie

powinienem zareagować tak emocjonalnie. W ciszy, która nastąpiła, Lexie przyglądała mu się, do­

strzegając znużenie i smutek na twarzy kochanego męż­czyzny. Impulsywnie przysunęła się bliżej. Zawahał się tylko przez sekundę, po czym otworzył ramiona. Wtuliła się w niego, pocałowała go delikatnie w usta, a następnie położyła mu głowę na piersi. Stali tak objęci przez długą chwilę, ale Lexie wyczuwała brak namiętności w jego uścisku.

— Dobrze się czujesz? — wyszeptała. — Nie bardzo — odparł. Wzięła go za rękę i pociągnęła za sobą do środka. Za­

trzymała się w salonie, niepewna, czy usiąść obok niego na kanapie, czy naprzeciwko na krześle. Jeremy minął ją i opadł bezsilnie na kanapę, po czym pochylił się do przodu i prze­ganiał włosy palcami.

— Usiądź obok mnie — poprosił. — Muszę ci coś powiedzieć.

Na te słowa serce zabiło jej żywiej. Przysunęła się do

214

niego, czując ciepły dotyk jego nogi przy swojej. Gdy wciągnął nerwowo powietrze, zesztywniała z niepokoju.

— Chodzi o nas? Patrzył w stronę kuchni niewidzącym wzrokiem. — W pewnym sensie tak. — I o ślub? Kiedy przytaknął skinieniem głowy, Lexie przygotowy­

wała się na najgorsze. — Wracasz do Nowego Jorku? Jeremy dopiero po chwili zrozumiał pytanie Lexie, ale

gdy odwrócił się do niej, dostrzegła jego konsternację. — Jak mogło przyjść ci do głowy coś takiego? Chcesz,

żebym wyjechał? — Nie, oczywiście, że nie. Ale zachowujesz się tak, że

nie wiem, co o tym myśleć. Jeremy pokręcił głową. — Przepraszam. Nie chciałem stosować uników. Chyba

w dalszym ciągu próbuję to wszystko sobie poukładać. Ale nie jestem na ciebie zły ani nie zamierzam odwoływać ślubu. Pewnie powinienem wyjaśnić to od razu.

Lexie poczuła nagłą ulgę. — No to o co chodzi? Coś się wydarzyło podczas wie­

czoru kawalerskiego? — Tak — przyznał Jeremy. — Chodzi jednak o znacznie

więcej. Zaczął od samego początku, przyznając się wreszcie, że

ma poważne problemy z pisaniem, że martwi się kosztami remontu domu, że czasami frustruje go ograniczoność Boone Creek. Wcześniej trochę już o tym słyszała, chociaż musiała przyznać, że nie wyczuła, jak bardzo jest to dla niego trudne. Nie przypisywał nikomu winy, mówił raczej do siebie niż do niej.

215

Lexie nie miała pojęcia, do czego zmierza, ale była już na tyle mądra, by milczeć, dopóki nie skończył.

— A potem — dodał — zobaczyłem, jak trzymacie się z Rodneyem za ręce. Nawet gdy na was patrzyłem, miałem świadomość, że nie powinienem się tym przejmować. Po­wtarzałem to sobie w kółko, lecz chyba inne stresujące sytuacje tak na mnie podziałały, że dopatrywałem się w tym czegoś więcej. Zdawałem sobie sprawę, że moje podejrzenia są absurdalne, ale przypuszczalnie szukałem pretekstu, by się na tobie wyładować. — Uśmiechnął się do niej bez przekonania. — To właśnie powiedziałaś mi parę dni temu. Potem znowu pojechałaś do Rodneya i zwyczajnie straciłem panowanie nad sobą. Ale jest jeszcze coś, o czym ci nie mówiłem. Coś, co zdarzyło się po każdym z tych wypadków.

Ujęła jego dłoń, czując ulgę, gdy odwzajemnił uścisk. Jeremy opowiedział jej o e-mailach, które otrzymał,

opisując gniew i niepokój, jakie go wówczas ogarnęły. W pierwszej chwili Lexie miała kłopoty ze zrozumieniem tego, co zaszło. Kiedy w końcu się odezwała, starała się mówić spokojnie, z trudem opanowując zdenerwowanie wywołane przeżytym szokiem.

— W ten sposób dowiedziałeś się o tym, co jest w dzien­niku? — spytała.

— Tak — przyznał. — Przypuszczam, że inaczej w ogóle bym tego nie zauważył.

— Ale... kto mógł zrobić coś takiego? Jeremy westchnął głęboko, po czym wyjaśnił: — Alvin. — Alvin? Alvin je wysyłał? Przecież to nie ma sensu.

Niemożliwe... skąd on by wiedział... ? — Od Rachel. Ten jej nagły wyjazd... Pojechała do

Nowego Jorku, by spotkać się z Alvinem.

216

Lexie pokręciła głową. — Nie. Znam ją od wieków. Ona by tego nie zrobiła. Zrelacjonował jej wszystko, starając się jak najlepiej

odtworzyć bieg wydarzeń. — Kiedy wypadłem jak burza z pubu, nie miałem pojęcia,

co ze sobą zrobić. Przez chwilę szedłem po prostu przed siebie, dopóki nie usłyszałem, że ktoś mnie goni. Moi bracia... — Wzruszył ramionami. — Nie uszło ich uwagi, jaki jestem wściekły, i wyskoczyli za mną. Po kilku drinkach z radością wdaliby się w awanturę. Wypytywali mnie w kół­ko, co takiego zrobił Alvin, i czy powinni z nim „poroz­mawiać". Poprosiłem ich, żeby sobie odpuścili.

Role się odwróciły, teraz wyraźnie Jeremy'emu łatwiej było mówić, tymczasem Lexie wciąż próbowała ułożyć sobie w głowie to, o czym usłyszała.

— W końcu zaciągnęli mnie do rodziców, ale nie mogłem zasnąć. Nie mogłem też pogadać z nikim o wszystkim, co się stało, toteż zmieniłem rezerwację lotu i wróciłem pierw­szym porannym samolotem.

Kiedy skończył, Lexie miała uczucie, że za chwilę się udusi, brakowało jej tchu.

— Myślałam, że Alvin jest twoim przyjacielem. — Ja też tak myślałem. — Dlaczego zachował się w ten sposób? — Nie mam pojęcia — odparł Jeremy. — Z mojego powodu? Co ja mu zrobiłam? Przecież

nawet mnie nie zna. Nie zna nas. To było... — Podłe — dokończył za nią Jeremy. — Zgadzam się

całkowicie. — Ale... — Lexie spiesznie otarła niespodziewaną łzę. —

On... Ja po prostu nie... — Mnie też brakuje słów — rzekł Jeremy. — Próbowa-

217

łem doszukać się w tym wszystkim sensu, od chwili gdy się to zdarzyło, ale przychodzi mi jedynie do głowy, że Alvin na swój własny pokrętny sposób uważał, iż pomaga mi uniknąć ewentualnego nieszczęścia. Zdaję sobie sprawę, że to chora logika. Tak czy owak, skończyłem z nim.

Spojrzała mu w oczy z nagłym gniewem. — Dlaczego trzymałeś przede mną w tajemnicy te

e-maile? — A co miałem ci powiedzieć? Nie udało mi się dojść,

kto je wysyła. Nie znałem również powodów. A potem, kiedy...

— Czy twoja rodzina wie? — O e-mailach? Nie, zachowałem to dla siebie... — Nie — przerwała mu Lexie drżącym głosem. — Że

martwiłeś się, czy to twoje dziecko. —' Ja jestem pewny, że to moje dziecko. — Bo to prawda — potwierdziła Lexie. — Nigdy nie

poszłam do łóżka z Rodneyem. Jesteś pierwszym od wielu lat mężczyzną, z którym się kochałam. I jedynym.

— Wiem... — Ale chcę, żebyś usłyszał to z moich ust. To nasze

dziecko, twoje i moje. Przysięgam. Wiem. — A jednak zastanawiałeś się, prawda? — Głos jej się

załamał. — Nawet jeśli trwało to tylko chwilę, miałeś wątpliwości. Najpierw odkryłeś, że pojechałam do Rodneya, a potem, że zataiłam przed tobą to, iż byłam już kiedyś w ciąży. W dodatku inne stresy, którym podlegałeś...

— Już dobrze. — Nie, wcale nie. Powinieneś podzielić się ze mną

zmartwieniami. Gdybym wiedziała o czymkolwiek... prze-szlibyśmy przez to razem. — Usiłowała zachować spokój.

218 •

— To już za nami. Nie cofniemy czasu, przebrniemy przez to razem i zaczniemy nowy etap.

— Musiałeś mnie nienawidzić. — Nigdy nie żywiłem do ciebie uczucia nienawiści —

zapewnił, przyciągając ją bliżej do siebie. — Kocham cię. W przyszłym tygodniu bierzemy ślub, zapomniałaś o tym?

Przytuliła twarz do jego piersi, znajdując pociechę w uści­sku jego ramion. Z jej ust wyrwało się westchnienie.

— Nie chcę widzieć Alvina na naszym ślubie. — Ja też nie. Jest jednak jeszcze coś, o czym muszę ci

powiedzieć. — Nie. Nie chcę o niczym słuchać. Przeżyłam zbyt duży

wstrząs. Wystarczy na jeden dzień. — Ale to będzie coś dobrego — obiecał. — Zechcesz

tego wysłuchać. Podniosła na niego wzrok, jak gdyby w nadziei, że nie

kłamie. — Dziękuję — rzekł Jeremy. — Za co? Z łagodnym uśmiechem ucałował jej wargi. — Za listy, które wysyłałaś do mojej rodziny, a zwłaszcza

do mojej matki. Takie rzeczy przypominają mi, że małżeń­stwo z tobą jest najlepszą rzeczą w moim całym życiu.

Rozdział trzynasty

Zimny gwałtowny deszcz, nietypowy o tej porze roku, uderzał z wściekłością w szyby, spływając po nich strumie­niami. Szare chmury, które powoli zaciągnęły niebo po­przedniego wieczoru, przyniosły ze sobą poranną mgłę i wiatr, który strząsnął ostatnie kwiaty z krzewów derenia. Był początek maja i do ślubu zostały już tylko trzy dni. Jeremy umówił się z rodzicami, że odbierze ich na lotnisku w Norfolk, skąd mieli pojechać za nim wynajętym samo­chodem do latarni morskiej w Buxton na cyplu Hatteras. Przed ich przyjazdem pomagał Lexie załatwić telefonicznie ostatnie sprawy, by upewnić się, czy wszystko jest zapięte na ostatni guzik.

Ponura pogoda ani odrobinę nie ostudziła rozbudzonej na nowo namiętności Lexie i Jeremy'ego. Tamtej nocy, gdy wrócił z Nowego Jorku, kochali się z intensywnością, która zaskoczyła ich samych. Przypomniał sobie dokładnie, jak elektryzujący jest dotyk jej skóry. Było to tak, jakby miłością fizyczną próbowali całkowicie wymazać cierpienie i zdrady, tajemnice i gniew ostatnich paru miesięcy.

220

Gdy zniknęło brzemię ich wzajemnych tajemnic, Jeremy odzyskał humor, który niezbyt mu dopisywał od miesięcy. Ponieważ ślub był tuż-tuż, miał uzasadnioną wymówkę, by nie myśleć o pracy. Przychodziło mu to bez trudu. Dwa razy wybrał się pobiegać i postanowił, że zaraz po ślubie zacznie to robić regularnie. Mimo że remont domu nie został jeszcze ukończony, wykonawca zobowiązał się, że będą mogli się wprowadzić na długo przed narodzinami dziecka. Jeremy przewidywał, że nie będzie to wcześniej niż pod koniec sierpnia, lecz Lexie czuła się na tyle pewna, że wystawiła swój bungalow na sprzedaż, obiecując, że cały dochód wpłaci do banku, by podreperować ich topniejące oszczędności.

Jedynym miejscem, do którego nie zajrzeli, była restaura­cja Herbs. Po tym, jak Lexie dowiedziała się, że Rachel zdradziła jej tajemnicę Alvinowi, nie mogła nawet wyobrazić sobie spotkania z nią — w każdym razie nie teraz. Poprzed­niego wieczoru zadzwoniła Doris, pytając, dlaczego ani Jeremy, ani Lexie nie wpadli nawet się przywitać. Lexie zapewniła ją przez telefon, że nie jest na nią zła, i przyznała, że babka miała rację, zmywając jej głowę podczas ostatniego spotkania. Kiedy jednak Lexie w dalszym ciągu zwlekała z wizytą, Doris zadzwoniła ponownie.

— Zaczynam myśleć, że jest coś, o czym mi nie mówi­cie — zauważyła — i jeśli nie wyjaśnicie mi, o co chodzi, przyjdę do was, usiądę na werandzie i nie ruszę się stamtąd, dopóki mnie nie wprowadzicie w wasze problemy.

— Jesteśmy po prostu okropnie zajęci, musimy dopil­nować, żeby wszystko było przygotowane na weekend — odrzekła Lexie, próbując ugłaskać babkę.

— Nie urwałam się z choinki — powiedziała Doris — i potrafię poznać, kiedy ktoś mnie unika. A faktem jest, że mnie unikacie.

221

— To nieprawda. — No to może wpadniecie trochę później do restaura­

cji? — Kiedy Lexie zawahała się, Doris zgadła w ciem­no: — Czy to przypadkiem ma coś wspólnego z Rachel?

Lexie nie odpowiedziała. — A więc ma, prawda? — spytała Doris z westchnie­

niem. — Powinnam się domyślić. W poniedziałek wyraźnie trzymała się ode mnie z daleka. Podobnie dzisiaj. Co takiego zrobiła?

Lexie zastanawiała się, w jakim stopniu wprowadzić Doris w całą sytuację, gdy usłyszała, że do kuchni wchodzi Jeremy. Myśląc, że przyszedł po szklankę wody lub jakąś przekąskę, uśmiechnęła się do niego z roztargnieniem i dopiero po chwili zwróciła uwagę na jego minę.

— Jest tutaj Rachel — rzekł cicho. — Chce z tobą porozmawiać.

Gdy Lexie weszła do salonu, Rachel uśmiechnęła się nerwowo, po czym szybko odwróciła wzrok. Lexie wpa­trywała się w nią bez słowa. Stojący w progu Jeremy przestąpił z nogi na nogę, a następnie wycofał się cichutko za drzwi, decydując, że powinien zostawić obie kobiety same.

Kiedy Lexie usłyszała, że drzwi się zamykają, usiadła naprzeciwko przyjaciółki. Bez makijażu Rachel wyglądała na wyczerpaną i zatroskaną. Mięła gorączkowo w dłoniach papierową chusteczkę.

— Przepraszam — powiedziała bez zbędnych wstę­pów. — Nigdy nie chciałam, żeby to wszystko się wydarzyło, i mogę się jedynie domyślać, jak bardzo jesteś na mnie zła. Pragnę tylko, byś mi uwierzyła, że nie chciałam wyrządzić

222

ci krzywdy. Nie miałam pojęcia, że Alvin zrobił wam takie świństwo. — Kiedy Lexie nie zareagowała, Rachel ścisnęła głowę dłońmi, masując sobie skronie. — Zadzwonił do mnie podczas minionego weekendu i usiłował mi wszystko wyjaśnić, ale ja byłam po prostu przerażona. Gdybym wiedziała, gdybym nabrała choćby najmniejszych podejrzeń, co zamierza, nigdy nie zamieniłabym z nim słowa. Ale on mnie oszukał...

Zamilkła, w dalszym ciągu nie mogąc zdobyć się na to, by spojrzeć Lexie w oczy.

— Nie jesteś odosobniona. Alvin oszukał także Jere-my'ego — odparła Lexie.

— Ale to i tak moja wina. — Rzeczywiście — zgodziła się Lexie. Jej uwaga wyraźnie zakłóciła tok myśli Rachel. W ciszy,

która zapadła, Lexie przyglądała się jej, próbując ocenić, czy jest skruszona z powodu tego, co zrobiła, czy dlatego, że została na tym przyłapana. Była jej przyjaciółką, kimś, komu Lexie ufała, ale przecież Jeremy mówił to samo o Alvinie.

— Opowiedz mi, jak do tego wszystkiego doszło — po­prosiła w końcu.

Rachel usiadła prosto. Kiedy wreszcie się odezwała, Lexie odniosła wrażenie, że przygotowywała swoją przemowę od kilku dni.

— Wiesz, że Rodney i ja mieliśmy ostatnio problemy, prawda?

Lexie przytaknęła skinieniem głowy. — Od tego się zaczęło. Zdaję sobie sprawę, że od zawsze

traktowaliście z Rodneyem waszą znajomość w różny spo-lób. Dla ciebie był wyłącznie przyjacielem, ale dla Rod­neya... cóż, byłaś w pewnym sensie marzeniem, i nawet

223

teraz nie mam pewności, czy kiedykolwiek przestanie o tobie myśleć. Gdy czasami na mnie patrzy, odnoszę wrażenie, że faktycznie wolałby widzieć na moim miejscu ciebie. Możesz sobie myśleć, że brzmi to jak bredzenie chorej psychicznie, ale czułam się tak za każdym razem, kiedy przekraczał mój próg. Jakbym nie była dość atrakcyjna, bez względu na to, jak byłam ubrana, czy co zamierzaliśmy robić. A potem, któregoś dnia, kiedy weszłam po coś do kantorka Doris, znalazłam numer telefonu Alvina i... nie wiem... byłam przygnębiona, samotna, i postanowiłam zadzwonić. Zrobi­łam to bez konkretnego celu — naprawdę nie planowałam niczego — po prostu rozmawialiśmy i zaczęłam mu opo­wiadać o problemach, jakie mamy z Rodneyem, jak również o tym, że chyba nigdy nie zdoła wyleczyć się z ciebie. Alvin milczał przez chwilę, a potem powiedział mi, że jesteś w ciąży. Sposób, w jaki to mówił, uświadomił mi, że nurtują go wątpliwości, czy ojcem dziecka jest Jeremy. I że sugeruje, iż ojcem może być Rodney.

Lexie poczuła, że żołądek ściska się jej ze zdenerwowania. — Zapewniam cię, że nawet przez chwilę nie wierzyłam,

że jest to dziecko Rodneya. Nigdy, przenigdy. Wiem prze­cież, że nie spałaś z Rodneyem, i coś takiego mi się wypsnęło. Nie zastanowiłam się nad tym. Szczerze mówiąc, kiedy odłożyłam słuchawkę, nie przeszło mi nawet przez myśl, że jeszcze kiedykolwiek będę z Alvinem rozmawiała, on jednak zadzwonił do mnie po pewnym czasie. To, że się odezwał wydało mi się miłe. A później znowu pokłóciliśmy się z Rodneyem i chciałam oderwać się od tego wszyst­kiego... toteż pod wpływem impulsu postanowiłam wybrać się na kilka dni do Nowego Jorku. Nie umiem wyjaśnić tego inaczej, jak tylko tym, że musiałam uciec z Boone Creek, a Nowy Jork jest miejscem, do którego zawsze chciałam

224

pojechać. Po przyjeździe zatelefonowałam do Alvina i w re­zultacie przegadaliśmy pół nocy. Byłam zdenerwowana, być może za dużo wypiłam, ale jakoś ten temat znowu wypłynął i niechcący wyrwało mi się, że byłaś już kiedyś w ciąży i że ten fakt zostało nawet odnotowany w dzienniku Doris.

Kiedy Lexie uniosła ze zdumieniem brwi, Rachel zdecy­dowała się mówić dalej dopiero po chwili wahania.

— Doris trzymała dziennik w kantorku i przeglądając go kiedyś, zauważyłam twoje inicjały i nazwisko Trevora. Wiem, że to nie moja sprawa i że powinnam trzymać język za zębami, ale to była zwyczajna, banalna rozmowa. Nie przeszło mi nawet przez myśl, że Alvin może wysłać takiego e-maila do Jeremy'ego, że będzie próbował doprowadzić do waszego zerwania. Dowiedziałam się o tym dopiero podczas ostatniego weekendu, już po powrocie Jeremy'ego do Boone Creek. Alvin zadzwonił do mnie w sobotę, spanikowany, i wygadał się, a ja kompletnie się załamałam. Nie tylko dlatego, że przyczyniłam się do wprawienia całej tej machiny w ruch, lecz również dlatego, że przez cały czas mnie wykorzystywał. — Głos jej zadrżał, utkwiła wzrok w po­strzępionej chusteczce. — Przysięgam, że nie chciałam cię skrzywdzić, Lex. Myślałam, że to taka luźna rozmowa. — Oczy Rachel napełniły się łzami. — Masz absolutne prawo gniewać się na mnie i nie zdziwiłabym się, gdybyś nie chciała mnie więcej widzieć. Na twoim miejscu chyba nie chciałabym. Długo się mobilizowałam i zbierałam odwagę, żeby do ciebie przyjść. Przez ostatnie kilka dni nie mogłam nic przełknąć. Wiem, że nie ma to pewnie dla ciebie zna­czenia, ale chciałam, żebyś znała prawdę. Przez wszystkie te lata byłaś dla mnie jak siostra, a z Doris jestem w bliż­szych stosunkach niż z matką... Serce mi krwawi na myśl,

225

że cię zraniłam, a nawet na myśl, że odegrałam pewną rolę w knowaniach Alvina. Jest mi ogromnie przykro. Nigdy się nie dowiesz, jak bardzo żałuję tego, co się stało.

Kiedy skończyła, zapadło między nimi milczenie. Rachel mówiła bez przerwy i ten wysiłek wyraźnie ją wyczerpał. Strzępki chusteczki opadły na podłogę, schyliła się, by je pozbierać. Tymczasem Lexie usiłowała znaleźć odpowiedź na pytanie, czy opowieść Rachel zmniejsza jej odpowiedzial­ność. Biła się z myślami, jak zareagować. Targały nią mieszane uczucia. Miała powody, by powiedzieć Rachel, że nie chce jej więcej widzieć, lecz nad gniewem zaczynało dominować współczucie. Zdawała sobie sprawę, że Rachel jest kapryśna i zazdrosna, zagubiona i czasami nieodpowie­dzialna, ale wiedziała też, że zdrada nie leży w jej naturze. Czuła, że mówi prawdę, zapewniając, że nie miała zielonego pojęcia o tym, co zamierzał zrobić Alvin.

— Hej — odezwała się. Rachel podniosła głowę. — Jestem zła na ciebie — oznajmiła Lexie — ale wiem,

że nie kierowały tobą złe zamiary. Rachel przełknęła nerwowo ślinę. — Strasznie mi przykro — powtórzyła. — Wierzę ci. Rachel pokiwała głową. — Co powiesz Jeremy'emu? — Prawdę. Że nie wiedziałaś. — A Doris? — Będę musiała to przemyśleć. Nic jej na razie nie

powiedziałam. Szczerze mówiąc, nie jestem pewna, czy w ogóle to zrobię.

Rachel odetchnęła z wyraźną ulgą. — To odnosi się także do Rodneya — dodała Lexie.

226*

— A co z nami? Będziemy mogły nadal się przyjaźnić? Lexie wzruszyła ramionami. — Chyba będziemy musiały, skoro jesteś moją druhną. Łzy spłynęły po policzkach Rachel. — Naprawdę? — Naprawdę — odrzekła Lexie z uśmiechem.

Rozdział czternasty

W dniu ślubu słońce wzeszło nad Atlantykiem, złocąc swoim blaskiem spokojne wody oceanu. Lekka mgła uno­siła się nad plażą, gdy Doris i Lexie szykowały śniadanie dla gości w domku. Doris poznała wreszcie rodziców Jeremy'ego i bardzo przypadli sobie do gustu, zwłaszcza z jego ojcem. Bracia oraz bratowe Jeremy'ego, jak zwykle hałaśliwi, spędzili niemal cały poranek na werandzie, oparci o balustradę, podziwiając brązowe pelikany, które zdawały się jeździć na grzbietach morświnów tuż za linią przyboju.

Ponieważ Lexie uparła się, żeby jak najbardziej ograni­czyć liczbę gości, obecność braci stanowiła dla Jeremy'ego niespodziankę. Kiedy zobaczył wczoraj, jak wysiadają z sa­molotu w Norfolk, przeszło mu przez myśl, że być może zaproszono ich spiesznie w ciągu kilku ostatnich dni z po­wodu sytuacji z Alvinem. Jego wątpliwości rozwiały się natychmiast, gdy bratowe podbiegły do niego, ściskając go serdecznie i trajkocząc, jak to Lexie osobiście zaprosiła każdą z nich i jak bardzo się cieszą, że ją lepiej poznają.

228

W sumie było szesnaścioro gości: rodzina Jeremy'ego, Doris, Rachel i Rodney, jak również zaproszony w ostatniej chwili zastępca Alvina. Gdy kilka godzin później Jeremy stał na plaży, czekając na Lexie, burmistrz Gherkin poklepał go po ramieniu.

— Wiem, że już ci to mówiłem — rzekł Gherkin — ale naprawdę czuję się zaszczycony, że mogę uczestniczyć w tej wspaniałej uroczystości jako twój drużba.

Ubrany w niebieskie spodnie ze sztucznego tworzywa, żółtą koszulę i kraciastą sportową marynarkę, jak zwykle przedstawiał niesamowity widok. Jeremy pomyślał, że cere­monia wiele straciłaby bez jego barwnej postaci. Albo bez Jeda. Okazało się bowiem, że Jed, poza tym, że wypycha zwierzęta, jest wyświęconym pastorem. O dziwo był po­rządnie uczesany, miał na sobie swój chyba najlepszy gar­nitur i po raz pierwszy zniknęła jego gniewna mina, którą zawsze widywał Jeremy.

Tak jak życzyła sobie Lexie uroczystość była wyjątkowo kameralna i romantyczna. Rodzice Jeremy'ego stali naj­bliżej; bracia z żonami otoczyli ich małym półkolem. Miej­scowy gitarzysta siedział z boku, brzdąkając cicho w struny, wąska ścieżka była obramowana muszelkami — udekoro­wali ją w ten sposób zaraz po lunchu bracia Jeremy'ego. Chylące się ku zachodowi słońce złociło niebo; to wrażenie potęgował jeszcze blask płonących hawajskich pochodni. Rachel już roniła łzy, ściskając bukiet w dłoni, jakby nie zamierzała go wypuścić.

Zarówno Lexie, jak i Jeremy byli boso. Lexie miała na głowie nieduży wianek. Doris promieniała, idąc obok niej. Dla jej wnuczki było oczywiste, że to właśnie ona po­prowadzi ją do ołtarza. Kiedy wreszcie Lexie zatrzymała się, Doris pocałowała ją w policzek i podeszła do zebranych.

229

Kątem oka Jeremy zauważył, że jego matka obejmuje Doris i przytula ją do siebie.

Lexie zdawała się niemal unosić w powietrzu, zbliżając się powoli do niego. W dłoni trzymała wiązankę polnych kwiatów. Gdy podeszła całkiem blisko, poczuł delikatny zapach perfum unoszący się z jej włosów.

Odwrócili się twarzami do Jeda, który otworzył Biblię i rozpoczął uroczystość.

Jeremy'ego zaskoczył łagodny, melodyjny tembr jego głosu, słuchał urzeczony, jak Jed wita gości, a następnie czyta kilka wersetów z Biblii. Mierząc ich poważnym spojrzeniem spod gęstych brwi, mówił o miłości i oddaniu, o cierpliwości i uczciwości, o tym, jak ważne jest, by w swoim życiu nie zapomnieli o Bogu. Powiedział, że życie nie zawsze będzie usłane różami, lecz będą umieli znaleźć sposób przezwycięże­nia trudności, jeśli nie przestaną wierzyć w Boga i w siebie nawzajem. Przemawiał z niespodziewaną elokwencją i niczym nauczyciel, który dawno temu zyskał szacunek swoich uczniów, poprowadził ich sprawnie przez małżeńską przysięgę.

Burmistrz Gherkin podał Jeremy'emu obrączkę, a Lexie dała mu drugą. Gdy wsuwali je sobie nawzajem na palce, Jeremy czuł, że drżą mu ręce. W tym samym momencie Jed ogłosił ich mężem i żoną. Jeremy ucałował czule Lexie, zamykając jej dłoń w swojej dłoni. Przed Bogiem i przed rodziną przyrzekł jej miłość i oddanie, dopóki śmierć ich nie rozłączy. Nigdy dotąd nie myślał, że może to być takie naturalne i słuszne.

Po ceremonii goście zostali dłużej na plaży. Doris przy­gotowała zimny bufet, ustawiając jedzenie na pobliskim piknikowym stole. Rodzina Jeremy'ego złożyła nowożeń-

230

com kolejno życzenia, ściskając ich i całując, podobnie burmistrz Gherkin. Po udzieleniu im ślubu Jed gdzieś znik­nął, zanim Jeremy zdążył mu podziękować, lecz po upływie kilku minut pojawił się ponownie z kartonowym pudłem wielkości małej lodówki, przebrany w swoje ogrodniczki. Włosy miał już jak zwykle zmierzwione.

Lexie i Jeremy podeszli do niego, gdy stawiał swój prezent na ziemi.

— Co to jest? — spytała Lexie. — Miało nie być żadnych prezentów.

Jed nie odpowiedział. Wzruszył tylko ramionami, jak gdyby chciał dać jej do zrozumienia, że będzie mu przykro, jeśli nie przyjmie prezentu. Lexie objęła go, po czym spytała, czy może otworzyć. Kiedy Jed znowu wzruszył ramionami, uznała to za przyzwolenie.

W środku znajdował się wypchany dzik, nad którym Jeremy zastał kiedyś Jeda. Pod pewnym względem przypo­minał wszystkie jego inne dzieła, a mianowicie wyglądał tak, jakby miał zamiar poturbować każdego, kto się do niego zbliży.

— Dziękuję — powiedziała Lexie łagodnie. Jeremy mógłby przysiąc, że Jed się zaczerwienił, choć przypuszczał, że zdarzyło mu się to po raz pierwszy w życiu.

Później, gdy poczęstunek zniknął prawie ze stołów i przy­jęcie powoli dobiegało końca, Jeremy zostawił gości i po­wędrował w stronę wody. Lexie przyłączyła się do niego.

— Dobrze się czujesz? Jeremy pocałował ją. — Dobrze. Prawdę mówiąc, świetnie. Ale mam po prostu

ochotę na mały spacer.

231

— Sam? — Chcę, żeby to wszystko dotarło w pełni do mojej

świadomości. — W porządku — odrzekła Lexie, oddając pocałunek. —

Ale nie zabaw tam zbyt długo. Za kilka minut wracamy do domu na plaży.

Zaczekał, aż Lexie podeszła do jego rodziców, po czym odwrócił się i powoli ruszył piaszczystym brzegiem, wsłu­chując się w plusk fal. Przechadzając się, odtwarzał w pa­mięci przebieg uroczystości —jak pięknie wyglądała Lexie, idąc ku niemu; spokojną siłę przemowy Jeda; zawrót głowy, jaki odczuwał zaledwie kilka godzin temu, przysięgając miłość do grobowej deski. Z każdym krokiem narastało w nim uczucie, że wszystko jest możliwe i że nawet niebo, ze swoim niespotykanym kolorem, wydaje się celebrować ich uroczystość. Kiedy dotarł do wydłużonego cienia latarni morskiej, zauważył stado dzikich mustangów, zbierających się na trawiastej wydmie. Większość z nich się pasła, lecz jeden przyglądał się Jeremy'emu, który szedł przed siebie, podziwiając mocną, muskularną budowę końskiego ciała, rytmiczne ruchy ogona, wierząc przez chwilę, że potrafiłby podejść na tyle blisko do konia, by go dotknąć. Zdawał sobie sprawę, że jest to absurdalny pomysł, którego nigdy nie zweryfikuje, ale kiedy nagle zwolnił i przystanął, bez­wiednie podniósł rękę w przyjaznym geście. Zaciekawiony koń zastrzygł uszami, jak gdyby próbował zrozumieć, po czym pokiwał raptem głową w górę i w dół, z pozoru równie przyjaźnie. Jeremy przyglądał mu się w milczeniu, entuzjazmując się myślą, że w jakiś sposób się porozumie­wają. A kiedy odwrócił się i zobaczył Lexie oraz swoją matkę w czułym uścisku, pomyślał, że jest to najpiękniejszy dzień w jego życiu.

Rozdział piętnasty

Następne trzy tygodnie minęły jak we śnie. Wczesnym latem fala upałów ogarnęła Boone Creek i miasteczko zaczęło żyć powolnym, łagodnym rytmem. Do połowy czerwca Lexie i Jeremy również się otrząsnęli i odprężyli, zostawiając za sobą traumatyczne przeżycia minionych tygodni. Nawet remont przebiegał chyba bardziej bezpro­blemowo, chociaż powoli i dużym kosztem. Łatwość, z jaką przystosowali się do nowego życia, nie dziwiła ich szcze­gólnie, nie spodziewali się natomiast, że ich małżeńskie życie będzie w tak wielu aspektach różniło się od okresu narzeczeństwa.

Po skróconym miesiącu miodowym w domku letnisko­wym, gdzie rano wylegiwali się leniwie w łóżku, a po południu odbywali długie spacery piaszczystą plażą, wrócili do Boone Creek, zabrali rzeczy Jeremy'ego z Greenleaf i przenieśli się do bungalowu Lexie. Jeremy tymczasowo urządził swój gabinet w pokoju gościnnym, lecz zamiast podjąć próby pisania, spędzał większość popołudni na przy­gotowywaniu domu do pokazania go ewentualnym amato-

233

rom kupna. Skosił trawnik w ogródku, posadził goździki wokół drzew, przystrzygł żywopłot i pomalował werandę. Pomalował również i przeniósł część rupieci do szopy za bungalowem Doris. Ponieważ dom oglądały zaledwie jedna czy dwie osoby co parę tygodni, a sprzedaż była konieczna dla podreperowania finansów i pokrycia dalszych wydatków związanych z remontem nowego domu, oboje z Lexie pragnęli, by jej bungalow wyglądał jak najlepiej. Poza tym życie w Boone Creek toczyło się zwykłym torem. Burmistrz Gherkin trapił się przygotowaniami do letniego festiwalu, Jed stał się z powrotem mrukiem, a Rodney i Rachel znowu oficjalnie chodzili ze sobą i wydawali się dużo szczęśliwsi.

Mimo to Jeremy w dalszym ciągu musiał przyzwyczajać się do niektórych rzeczy. Na przykład teraz, kiedy byli już w stałym związku, Jeremy nie był pewien, jak częstych pieszczot oczekuje od niego żona. O ile Lexie wyraźnie byłaby zadowolona, przytulając się stale, o tyle Jeremy potrafił wyobrazić sobie inne, bardziej satysfakcjonujące formy zbliżenia. Chciał jednak, żeby była szczęśliwa. Co oznaczało... no właśnie? Ile ma być tych pieszczot? Czy mają się przytulać co noc? Jak długo? I w jakiej pozycji? Jak ma jej dotykać? Starał się jak mógł odgadywać niuanse pragnień Lexie, lecz było to skomplikowane.

Następnym problemem była temperatura w pokoju, pod­czas gdy spali. Jeremy'emu najbardziej odpowiadało, gdy była włączona klimatyzacja, a pod sufitem furkotał wiatrak. Lexie wiecznie było zimno. Kiedy na dworze temperatura sięgała trzydziestu dwóch stopni i w powietrzu wisiała duchota, a ściany zewnętrzne oraz szyby były ciepłe, Jeremy ustawiał termostat na dwadzieścia stopni. Kładł się do łóżka, mając na czole krople potu, w samej tylko bieliźnie, nie nakrywając się nawet prześcieradłem. Po chwili Lexie wy-

2 3 4 .

chodziła do łazienki, przestawiała termostat na dwadzieścia cztery stopnie, przykrywała się dwoma kocami, naciągała je na uszy i trzęsła się, jakby znalazła się w samym środku podbiegunowej tundry.

— Dlaczego jest tak zimno? — pytała, moszcząc się w łóżku.

— Ponieważ się pocę — odpowiadał. — Jak możesz się pocić? Przecież tu jest strasznie zimno. Pomyślał wtedy, że przynajmniej w kwestii kochania się

są absolutnie zgodni. Podczas tygodni, które nastąpiły bez­pośrednio po uroczystości ślubnej, Lexie nieustająco miała ochotę na seks, co idealnie odpowiadało wyobrażeniom Jeremy'ego o tym, jak powinien wyglądać miesiąc miodowy. W jej słowniku nie istniało słowo „nie" i Jeremy przypisywał to nie temu, że jej zahamowania zniknęły, ponieważ usank­cjonowali swój związek, lecz temu, że po prostu nie mogła mu się oprzeć. On sam był tak upojony uczuciem, że wykonując rozmaite prace wokół domu, nawet na chwilę nie przestawał marzyć o Lexie. Wyobrażał sobie łagodne zarysy jej ciała lub przywoływał wspomnienie jej dotyku na swojej nagiej skórze. Wzdychał głęboko, przypominając sobie słodycz jej oddechu i miękkość włosów, kiedy przesu­wał po nich palcami. Po jej powrocie z pracy mógł tylko przywitać ją przyjacielskim pocałunkiem, a podczas kolacji wpatrywał się w jej wargi, gdy jadła, czekając tylko na okazję, by zrobić pierwszy krok. Nigdy nie spotykała go odmowa. Mógł być spocony i brudny po pracy w ogródku, a mimo to wciąż wydawało im się, że gdy wchodzą do sypialni, zbyt wolno zrzucają z siebie ubranie.

I nagle, ni z tego, ni z owego, sytuacja zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni. Jak gdyby pewnego poranka, o wscho­dzie słońca, Lexie, którą znał, zastąpiła niechętna siostra

235

bliźniaczka. Pamiętał dokładnie, ponieważ wtedy po raz pierwszy go odtrąciła. Było to siedemnastego czerwca i przez cały dzień albo przekonywał siebie, że nic się nie stało, albo zastanawiał się, czy przypadkiem czymś się jej nie naraził. Nocą tego samego siedemnastego czerwca od­trąciła go znowu i powtarzało się to przez kolejne osiem dni. Kiedy próbował się zbliżyć, wymawiała się, że jest zmęczona lub po prostu nie ma nastroju, a on leżał obok niej, nadąsany, zastanawiając się, jak, u licha, doszło do tego, że Lexie traktuje go po prostu jak współlokatora, który jest jej potrzebny do przytulenia się przed zaśnięciem, w pokoju, w którym jest gorąco jak w piecu.

— Wstałeś dziś z łóżka lewą nogą — zauważyła rano Lexie po pierwszej nocy, kiedy go odepchnęła.

— Źle spałem. — Nocne koszmary? — spytała z wyraźnym zatroska­

niem. Mimo że była potargana i miała na sobie piżamę o długich

spodniach, wyglądała niezwykle ponętnie, a Jeremy nie wiedział, czy ma być zły, czy wstydzić się za siebie, że za każdym razem, kiedy ją widzi, myśli o seksie. Zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie niesie przyzwyczajenie. W minionych tygodniach układ bardzo mu odpowiadał, jednakże Lexie miała widocznie na ten temat inne zdanie. Z poprzedniego małżeństwa Jeremy wyniósł jedną naukę — nigdy nie narzekać na częstotliwość uprawiania seksu. Kobiety i mężczyźni różnią się pod tym względem. Kobie­tom seks jest potrzebny od czasu do czasu, mężczyznom zawsze. Ogromna różnica, w najlepszym razie kończąca się rozsądnym kompromisem, który nie zadowala w pełni żadnej ze stron, ale jest do przyjęcia dla obu. Wiedział jednak, że jeśli zacznie się skarżyć, iż wolałby, aby miesiąc miodowy

236 •

trwał trochę dłużej, na przykład przez kolejne pięćdziesiąt lat, zabrzmi to jak lamentowanie.

— Czy ja wiem — odrzekł w końcu. W ciągu kilku następnych tygodni konsternację Jeremy'ego

potęgowało to, że w ciągu dnia wszystko zdawało się toczyć zwykłym torem. Czytali tę samą gazetę, wspólnie omawiali ciekawostki, Lexie prosiła, by towarzyszył jej w łazience podczas porannych ablucji, żeby mogli kontynuować rozmowę.

Codziennie starał się tego nie rozpamiętywać. Ale gdy wieczorem kładł się do łóżka, przygotowywał się

psychicznie na kolejne odtrącenie, próbując przekonać sam siebie, że nie powinien się tym przejmować. Oczywiście, gdy już wykonał pasywno-agresywny ruch ustawienia ter­mostatu z powrotem na dwadzieścia stopni. Z upływem czasu Jeremy czuł coraz większą frustrację i konsternację. Pewnego wieczoru oglądali razem telewizję, po czym zgasili światło i Jeremy, popieściwszy się przez chwilę z Lexie, przesunął się na drugą stronę łóżka, by ochłonąć. Po chwili poczuł, że Lexie bierze go za rękę.

— Dobranoc — szepnęła, wodząc powoli palcem po wnętrzu jego dłoni.

Nie zareagował, lecz kiedy obudził się nazajutrz rano, Lexie, idąc do łazienki, była wyraźnie naburmuszona. Po­dążył za nią. Dopiero gdy oboje wyczyścili zęby i wypłukali usta, zmierzyła go piorunującym wzrokiem.

— Co ci się stało wczorajszej nocy? — spytała. — Nie rozumiem? — Miałam ochotę, a ty po prostu sobie zasnąłeś. — Skąd miałem wiedzieć? — Wzięłam cię za rękę, prawda? Jeremy zamrugał powiekami. To w taki sposób dawała

mu do zrozumienia, że jest gotowa na seks?

237

— Przepraszam. Nie zdawałem sobie sprawy. — W porządku — powiedziała, kręcąc głową, lecz w jej

głosie brzmiała nuta pretensji. Idąc do kuchni, zanotował sobie w pamięci znaczenie

wieczornego gestu brania za rękę. Po upływie dwóch dni, kiedy leżeli wieczorem w łóżku,

Lexie znowu wzięła go za rękę. Jeremy odwrócił się do niej tak szybko, że zaplątał się w prześcieradłach, gdy chciał ją pocałować.

— Co ty wyprawiasz? — syknęła, odsuwając się. — Trzymasz mnie za rękę — odrzekł. — I co z tego? — Kiedy zrobiłaś to ostatnim razem, dałaś mi do zro­

zumienia, że masz ochotę na seks. — Rzeczywiście — odparła — ale wtedy głaskałam

palcem wnętrze twojej dłoni, pamiętasz? Tym razem tego nie robiłam.

Jeremy próbował przetrawić ten komunikat. — Czyli nie jesteś w nastroju? — Po prostu dzisiaj to ponad moje siły. Nie pogniewasz

się, jeśli po prostu sobie pośpię, prawda? Jeremy z trudem powstrzymał się od westchnienia. — Nie, skądże, śpij. — Możesz mnie najpierw przytulić? — Czemu nie? — odpowiedział po chwili wahania. Dopiero nazajutrz rano wszystko wreszcie się wyjaśni­

ło. Po przebudzeniu się, zobaczył, że Lexie siedzi na ka­napie — a raczej tak, jakby jednocześnie chciała usiąść i położyć się — z górą piżamy podciągniętą do wysokości piersi. Abażur był przekrzywiony, żarówka rzucała światło na jej brzuch.

— Co ty robisz? — spytał, przeciągając się.

238*

— Chodź tu szybko — przywołała go. — Usiądź obok mnie.

Jeremy posłusznie usiadł na kanapie obok Lexie, ona zaś wskazała na swój brzuch.

— Tylko się przyglądaj — poleciła. — Siedź naprawdę spokojnie, żebyś mógł to zobaczyć.

Jeremy spełnił jej prośbę i nagle zauważył, jak jej brzuch wypucza się nieoczekiwanie w jednym niewielkim miejscu. Stało się to jednak tak szybko, że nie był pewien, co to takiego.

— Widziałeś?! — wykrzyknęła Lexie. — Chyba tak. Co to było? — Dziecko. Kopie. W ciągu ostatnich kilku tygodni

wydawało mi się, że czuję, jak się lekko porusza, ale dzisiaj rano po raz pierwszy stwierdziłam to z całą pewnością.

Mała wypukłość pojawiła się znowu. — Tutaj! Widziałem! — zawołał Jeremy. — To dziecko! Lexie pokiwała głową z nabożnym skupieniem. — Od wczesnego ranka jest ogromnie ożywiona, ale nie

chciałam cię budzić, toteż wymknęłam się tutaj, gdzie przy świetle lepiej widać. To niesamowite, prawda?

— Zdumiewające — rzekł Jeremy, nie spuszczając wzro­ku z jej brzucha.

— Daj rękę. Kiedy Jeremy wyciągnął rękę, przyłożyła sobie jego dłoń

do brzucha. Po paru chwilach poczuł ruch pod palcami i uśmiechnął się szeroko.

— Czy to boli? — Nie — odrzekła. — Odczuwam to raczej jako lekki

ucisk czy coś w tym rodzaju. Trudno to opisać, lecz to wspaniałe doznanie.

Jeremy pomyślał, że w żółtawym blasku lampy Lexie

239

wygląda przepięknie. Kiedy spojrzała na niego, oczy jej błyszczały.

— Czy dzięki temu wszystko nie nabiera sensu? — To wszystko zawsze miało sens. Nakryła dłonią jego dłoń. — Przepraszam, że ostatnio ciągle nie byłam w nastroju,

lecz od paru tygodni często jest mi niedobrze. Zaskoczyło mnie to, ponieważ właściwie nie miałam porannych mdłości. Ale żołądek płatał mi takie figle, że bałam się, by nie zwymiotować, kiedy będziemy się kochali. Teraz przynaj­mniej wiem, co było tego powodem.

— Nie szkodzi. W ogóle nic nie zauważyłem. — Tak, jasne. Doskonale wiem, kiedy się dąsasz. — Doprawdy? Lexie skinęła twierdząco głową. — Rzucasz się i wiercisz. I czasami wzdychasz. To jasne

jak słońce. Ale teraz mnie nie mdli. — Nie? — Prawdę mówiąc, czuję się tak, jak czułam się tuż po

ślubie. — Tak? Lexie ponownie skinęła głową z kuszącą minką.

Minusem pierwszych paru miesięcy ich wspólnego życia było to, że nic się nie zmieniło w kwestii pracy Jeremy'ego. Podobnie jak w maju i czerwcu, pod koniec lipca Jeremy wysłał do swego naczelnego w Nowym Jorku kolejny z napisanych wcześniej felietonów. Zdawał sobie sprawę, że od tej chwili jego zegar tyka coraz głośniej. Zostały mu zaledwie cztery tygodnie na zaproponowanie nowego tematu.

240

Ale gdy usiadł przy komputerze, w dalszym ciągu nic nie przychodziło mu do głowy.

W sierpniu nastały upały, o jakich Jeremy słyszał, lecz nigdy tak uporczywie nie doświadczył na własnej skórze. Chociaż Nowy Jork był latem parny i zdarzało się wyjątkowo dużo kiepskich dni, kiedy człowiek spływał potem, to jednak Jeremy większość czasu spędzał w zamkniętych pomiesz­czeniach z włączoną klimatyzacją. Boone Creek było nato­miast miasteczkiem, w którym wszystko działo się na zewnątrz, rzeka oraz letni festiwal wywabiały mieszkańców z domów.

Jak przewidział Gherkin, festiwal przyciągnął tysiące ludzi ze wschodniej części stanu. Po obu stronach ulic, po których przewalały się tłumy, postawiono dziesiątki straganów. Sprzedawano z nich wszystko, od grillowanych kanapek do krewetek na wykałaczkach. Nad wodą objaz­dowe wesołe miasteczko ustawiło karuzele, i dzieciaki czekały na przejażdżkę minikolejką górską oraz na skrzy­piącym diabelskim młynie. Papiernia podarowała tysiące drewnianych klocków w najrozmaitszych kształtach i naj­rozmaitszej wielkości, i dzieci całymi godzinami wznosiły wyimaginowane budowle.

Astronauta okazał się przebojem festiwalu, spotkanie z nim zakończyło się chóralnymi śpiewami i wielogodzin­nym rozdawaniem autografów. Tymczasem Gherkin objawił nieprawdopodobny talent do rozdmuchania tematu kosmosu. Poza malunkami na twarzy — wizerunki zwierząt zastąpiły promy kosmiczne, meteory, planety i satelity — jakimś cudem udało mu się przekonać firmę Lego do ofiarowania mnóstwa zestawów, żeby dzieci mogły konstruować własne

241

statki kosmiczne. Ta zabawa, która odbywała się pod gigan­tycznym baldachimem, cieszyła się ogromną popularnością nawet wśród rodziców, ponieważ było to jedyne zacienione miejsce w najbliższej okolicy.

Po kilku minutach Jeremy miał mokrą koszulę, ale Lexie, na początku siódmego miesiąca ciąży, była znacznie bardziej nieszczęśliwa. Mimo że nie miała jeszcze dużego brzuszka, ciąża była już zdecydowanie widoczna, i kilka starszych mieszkanek miasteczka, które przed festiwalem nie wie­działy, że Lexie jest w odmiennym stanie, nie ukrywały swego zaskoczenia. Ale ogólną reakcją poza obowiązkowym unoszeniem brwi było radosne podniecenie.

Lexie dzielnie udawała, że czuje się znacznie lepiej, niż to było w istocie, zapewniając, że zostanie dopóty, dopóki Jeremy będzie miał ochotę. Widząc jej zarumienione po­liczki, Jeremy pokręcił głową, powiedział, że dość się już napatrzył, i zaproponował, by resztę weekendu spędzili z dala od tłumów. Spakowali niewielką torbę podróżną i pojechali do domku letniskowego w Buxton. Chociaż nie było tam chłodniej, to orzeźwiająca bryza od oceanu i temperatura wody przynosiły wyraźną ulgę. Po powrocie do Boone Creek dowiedzieli się, że Rodney i Rachel się zaręczyli. Udało im się jakoś przezwyciężyć trudności i dwa dni później Rachel poprosiła Lexie, żeby została jej druhną.

Nawet remont domu szedł dobrze. Zakończono główne prace renowacyjne, kuchnia oraz łazienki były jak nowe, pozostały już tylko drobne poprawki, żeby to miejsce prze­stało przypominać plac budowy, lecz stało się prawdziwym domem. Mieli się do niego wprowadzić pod koniec miesiąca, co okazało się idealnym terminem, ponieważ otrzymali właśnie ofertę kupna bungalowu Lexie od sympatycznego

242

małżeństwa emerytów z Wirginii, którzy chcieli wprowadzić się tam jak najszybciej.

Poza tym, że Jeremy'emu wciąż dokuczała twórcza nie­moc, życie go cieszyło. Choć czasami wracał pamięcią do problemów, jakie mieli z Lexie przed ślubem, zdawał sobie sprawę, że umocniło to ich związek. Kiedy patrzył teraz na Lexie, miał świadomość, że nigdy nikogo nie darzył tak głębokim uczuciem. Nie wiedział, nie mógł wiedzieć, że najtrudniejsze chwile dopiero mają nadejść.

Rozdział szesnasty

— Ciągle jeszcze nie wybraliśmy imienia dla naszej córeczki — powiedziała Lexie.

Wczesnym wieczorem w drugim tygodniu sierpnia Lexie i Jeremy siedzieli na werandzie swojego nowego domu, patrząc na rzekę. Jeszcze się tam nie przeprowadzili, ale robotnicy skończyli już robotę na dziś. Nie było najlżejszego powiewu, toteż woda wydawała się gładka jak lustro, od­bijały się w niej rosnące na przeciwległym brzegu cyprysy. Trudno było oprzeć się złudzeniu, że rosną w obydwu kierunkach.

— Postanowiłem, że pozostawię decyzję tobie — rzekł Jeremy, wachlując się egzemplarzem „Sports Illustrated", który zamierzał przejrzeć, zanim znalazł dla niego lepsze zastosowanie w upalny letni wieczór.

— Nie. możesz obarczyć tym wyłącznie mnie. To nasze dziecko. Chcę usłyszeć twoje zdanie.

— Już ci mówiłem. Moja propozycja nie spodobała ci się. — Nie nazwę naszej córeczki Misty. — Misty Marsh? Jak może ci się nie podobać?

244 *

Zaproponował jej to imię tydzień temu w formie żartu. Lexie potraktowała jego pomysł z takim lekceważeniem, że od tamtej pory forsował go, choćby tylko po to, by się z nią droczyć.

— No cóż, nie podoba mi się. — Zarumieniona od gorąca, miała na sobie szorty i luźny T-shirt. Ponieważ zaczęły jej puchnąć stopy, Jeremy wyciągnął stare wiadro, żeby mogła oprzeć wyżej nogi.

— Nie uważasz, że ładnie brzmi i pasuje do nazwiska? — Nie bardziej niż kilka innych. Mogłoby ci na przykład

wpaść do głowy, by nazwać ją Smelly Marsh lub Creepy Marsh*.

— Te imiona zachowałem dla jej braci. Lexie wybuchnęła śmiechem. — Jestem pewna, że będą ci dozgonnie wdzięczni. Ale

pytam serio, nic ci nie przychodzi do głowy? — Nie. Mówiłem ci już, że zgodzę się na każde imię,

które zaproponujesz. — I na tym polega problem. Nic jeszcze nie posta­

nowiłam. — Wiesz, na czym polega twój problem? Wykupiłaś

wszystkie słowniczki imion w okolicy. Masz za duży wybór. — Chcę wybrać imię, które będzie do niej pasowało. — O to właśnie chodzi. Bez względu na to, jakie imię

wybierzemy, nie będzie pasowało od razu. Żadne niemowlę nie wygląda jak Cindy czy Jennifer. Wszystkie wyglądają jak Elmer Fudd.

— Wcale nie. Niemowlęta są śliczne. — Ale wszystkie wyglądają tak samo.

* W języku angielskim misty — mglisty, marsh — bagna, moczary, smelly — smrodliwy, creepy — niesamowity, przyprawiający o gęsią skórkę.

245

— Nieprawda. I z góry cię ostrzegam, że sprawisz mi ogromny zawód, jeśli nie będziesz umiał rozpoznać naszej córeczki wśród niemowląt na sali.

— Nie musisz się martwić. Mają identyfikatory. — Cha, cha, cha — prychnęła. — Będziesz wiedział, jak

wygląda. — Oczywiście, że tak. To będzie najpiękniejsze dziecko

w historii Karoliny Północnej, fotografowie z całego świata zjadą się, by robić naszej córeczce zdjęcia i mówić rzeczy w rodzaju: „Ma szczęście, że odziedziczyła uszy po ojcu".

Lexie roześmiała się znowu. — I dołek w policzku. — Właśnie. Nie pozwól, bym o tym zapomniał. — A co z jutrem? — spytała, biorąc go za rękę. — Jesteś

podekscytowany? — Nie mogę się doczekać. To znaczy, już pierwsze

badanie ultrasonograficzne było emocjonujące, ale teraz... teraz naprawdę ją zobaczymy.

— Cieszę się, że idziesz ze mną. — Żartujesz? Za żadne skarby nie przepuściłbym takiej

okazji. USG jest najfajniejsze w tym wszystkim. Mam nadzieję, że wydrukują mi zdjęcie, żebym mógł się chwalić przed moimi kumplami.

— Jakimi kumplami? — Nie mówiłem ci o Jedzie? Kobieto, on po prostu nie

daje mi chwili spokoju, i co rusz dzwoni, gada jak najęty, po prostu nie da się wytrzymać.

— Mam wrażenie, że upał rzucił ci się na mózg. Słysza­łam ostatnio, że Jed nadal nie odezwał się do ciebie ani słowem.

— Och, masz rację. Ale to nieważne. I tak chcę mieć zdjęcie dla siebie, żebym mógł podziwiać, jaka jest piękna.

246

Lexie uniosła brwi. — A więc też jesteś pewien, że to dziewczynka? — Chyba mnie przekonałaś. — I co to mówi o Doris? — Że miała pięćdziesięcioprocentowa szansę trafienia

i trafiła. Tak jak trafiłaby połowa ludzi. — W dalszym ciągu niedowiarek z ciebie, co? — Wolę słowo „sceptyk". — Mężczyzna moich marzeń. — Właśnie. — Jeremy pokiwał głową. — Powtarzaj

to sobie bez przerwy, wówczas nie będę musiał tego udo­wadniać.

Lexie zrobiło się nagle niewygodnie, poprawiła się na krześle. Skrzywiła się, szukając bardziej komfortowej po­zycji.

— Co sądzisz o małżeńskich zamiarach Rodneya i Ra­chel?

— Jestem zwolennikiem małżeństwa. Uważam, że to świetna instytucja.

— Wiesz, o co mi chodzi. Nie wydaje ci się, że taki pośpiech nie jest szczególnie wskazany?

— Zastanów się, czy mamy prawo zadawać takie pytania. Ja ci się oświadczyłem po kilku tygodniach, a on zna ją od dziecka. To raczej oni powinni mieć wątpliwości co do nas, a nie odwrotnie.

— Jestem pewna, że w dalszym ciągu je mają, ale nie o tym mówiłam...

— Zaraz, zaraz — przerwał jej Jeremy — myślisz, że gadają o nas?

— Dam sobie nawet głowę uciąć. Mnóstwo ludzi plotkuje na nasz temat.

— Doprawdy?

247

— Ba — rzekła Lexie, jak gdyby odpowiedź była oczy­wista. — To mała mieścina. To jest właśnie nasze zajęcie. Siedzimy i rozmawiamy o innych ludziach. Dowiadujemy się, co się dzieje w ich życiu, dzielimy się opiniami, dys­kutujemy, czy mają rację, czy nie, i jeśli trzeba, rozwiązuje­my ich problemy w zaciszu naszych domów. Oczywiście nikt nigdy się do tego nie przyzna, ale wszyscy to robimy. Tak właśnie wygląda życie w naszym miasteczku.

Jeremy rozważał w milczeniu jej słowa. — I myślisz, że ludzie właśnie w tej chwili o nas plot­

kują? — Oczywiście. — Wzruszyła ramionami. — Niektórzy

zapewne gadają, że pobraliśmy się dlatego, że jestem w cią­ży, inni, że nie wytrzymasz długo w Boone Creek, jeszcze inni dziwią się, że stać nas na ten dom, i przypuszczają, że jesteśmy zadłużeni po uszy w odróżnieniu od nich, oszczęd­nych ludzi. Och, obmawiają nas i prawdopodobnie świetnie się bawią.

— Nie przejmujesz się tym? — Oczywiście, że nie — odparła. — Niby dlaczego

miałabym się przejmować? Nie przyznają się nam, że sobie na nas używali, i kiedy się spotkamy po raz kolejny, będą dla nas słodcy jak miód i nigdy się o tym nie dowiemy. Poza tym my również to robimy. Co mi przypomina o Rodneyu i Rachel. Nie wydaje ci się, że zbytnio się śpieszą?

Wieczorem tego samego dnia Jeremy i Lexie czytali w łóżku. Jeremy w końcu miał okazję dobrać się do „Sports Illustrated" i był właśnie w połowie artykułu o siatkarkach, gdy Lexie odłożyła książkę.

— Myślisz czasami o przyszłości? — spytała.

248

— Jasne — odrzekł Jeremy, opuszczając magazyn. — Chyba każdy myśli.

— I twoim zdaniem jaka będzie? — Dla nas? Czy dla świata? — Mówię poważnie. — Ja również — powiedział Jeremy. — To dwie całkiem

różne sprawy. W tym drugim wypadku otwierają się najroz­maitsze problemy. Możemy rozmawiać o globalnym ocieple­niu lub o braku tegoż, i o jego oddziaływaniu na losy ludzkości. Albo o tym, czy Bóg naprawdę istnieje, czy nie, i jak będziemy sądzeni, zanim przyjmą nas do nieba, co czyni ziemskie życie trochę bezsensowne. Możesz chcieć podysku­tować o gospodarce i o jej wpływie na naszą przyszłość. Lub nawet o polityce i o tym, czy kolejny prezydent doprowadzi nas do katastrofy, czy też zapewni nam dobrobyt. Albo...

Lexie położyła dłoń na jego ramieniu, wpadając mu w słowo.

— Zawsze będziesz taki? — To znaczy jaki? — No taki. Pan Precyzyjny. Albo Pan Rzeczowy. Nie

zadałam ci tego pytania po to, byśmy się wdali w głęboką dysputę filozoficzną. Spytałam po prostu.

— Myślę, że będziemy szczęśliwi — zaryzykował. — Nie potrafię wyobrazić sobie reszty życia bez ciebie.

Uścisnęła jego ramię, wyraźnie zadowolona. — Ja też — przyznała. — Ale czasami... Jeremy spojrzał na nią. — Co? — Zastanawiam się, czy nadajemy się na rodziców.

Czasami się o to martwię. — Będziemy świetni — powiedział. — Ty będziesz

rewelacyjna.

249

— Mówisz tak, ale skąd możemy wiedzieć? A jeśli ona będzie jedną z tych gniewnych nastolatek, które ubierają się na czarno, biorą narkotyki i puszczają się na prawo i lewo?

— Nie będzie. — Nie możesz tego stwierdzić z całą pewnością. — Mogę — rzekł Jeremy. — Będzie cudowną dziew­

czynką. Jak mogłaby być inna, skoro ty jesteś jej matką? — Wydaje ci się to bardzo proste, ale wcale takie nie

jest. Dzieci to też ludzie i kiedy są starsze, zaczynają podejmować własne decyzje.

— Dużo zależy od wychowania... — Tak, lecz czasami to, co robisz, nie ma znaczenia.

Możemy posyłać ją na lekcje gry na fortepianie, na treningi piłki nożnej, możemy co niedziela prowadzać ją do kościoła, możemy zapisać ją na lekcje tańca i możemy okazywać jej miłość na tysiące różnych sposobów. Ale kiedy wejdzie w wiek dojrzewania... cóż, czasami nie można nic poradzić. Z tobą lub bez ciebie dzieci w końcu dorastają i są takimi ludźmi, jakimi miały być.

Jeremy rozważał przez chwilę jej słowa, po czym przy­ciągnął ją bliżej do siebie.

— Naprawdę się tym gryziesz? — Nie. Ale zastanawiam się nad tym. A ty nie? — Szczerze mówiąc, nie. Dzieci i tak będą takie, jak

zechce los. Rodzice mogą najwyżej dołożyć wszelkich starań, by właściwie je ukierunkować.

— A jeśli to nie wystarczy? Nie martwi cię to? — Nie — odparł Jeremy. — Nasza córka będzie wspa­

niała. — Skąd możesz mieć taką pewność? — Bo po prostu taka będzie — rzekł Jeremy. — Znam

cię i wierzę w ciebie. Będziesz fantastyczną matką. I nie

250

zapominaj, że pisywałem artykuły o wpływie natury i wy­chowania. Owszem, jedno i drugie ma znaczenie, lecz w ogromnej większości środowisko jest znacznie ważniej­szym wyznacznikiem przyszłego zachowania niż jakiekol­wiek uwarunkowania genetyczne.

— Ale... — Zrobimy wszystko, co w naszej mocy. I jestem ab­

solutnie pewny, że wyrośnie na dobrego człowieka. Lexie przetrawiała w myśli wszystko, co powiedział

Jeremy. — Naprawdę pisałeś artykuły na ten temat? — Nie tylko pisałem, lecz wcześniej przeprowadziłem

dogłębne badania. Wiem, o czym mówię. — Jesteś bardzo bystry — zauważyła Lexie z uśmiechem. — Cóż... — Mam na myśli nie twoje konkluzje, lecz to, co powie­

działeś. Nie obchodzi mnie, czy jest to prawda, czy nie, ale dokładnie to pragnęłam usłyszeć.

— Proszę spojrzeć, tutaj jest serce dziecka — powiedział nazajutrz lekarz, pokazując niewyraźny kształt na monitorze komputerowym. — A tu płuca i kręgosłup.

Jeremy uścisnął dłoń Lexie, wyciągniętej na leżance do badań w gabinecie ginekologiczno-położniczym w Washing­ton. Musiał przyznać, że to miejsce nie należało do jego najbardziej ulubionych. Zgoda, nie mógł się doczekać, by znowu zobaczyć dziecko — pierwsze ziarniste zdjęcia z ultrasonografu wciąż wisiały na lodówce — lecz wcześ­niejszy widok Lexie z nogami w klamrach... cóż, czuł się, jakby był intruzem w bardzo intymnej sytuacji.

Oczywiście doktor Andrew Sommers — wysoki i szczup-

251

ły, o ciemnych falujących włosach — starał się jak mógł, żeby Lexie i Jeremy nie traktowali badania jako czegoś wyjątkowego, lecz na przykład jak zwykłe mierzenie pulsu, i Lexie najwyraźniej chętnie na to przystawała. Podczas gdy doktor Sommers badał i opukiwał, rozmawiali o ostatniej fali upałów, o wiadomościach na temat pożarów lasów w Wyoming, jak również o tym, że doktor wciąż wybiera się do Boone Creek, żeby spróbować potraw serwowanych w Herbs, ponieważ słyszał od kilku pacjentów wręcz entuz­jastyczne opinie na temat restauracji Doris. Od czasu do czasu wtrącał fachowe pytania, na przykład, czy Lexie odczuwa skurcze Braxtona-Hicksa lub czy zdarzają jej się zawroty głowy albo omdlenia. Lexie odpowiadała tak swo­bodnie, jak gdyby prowadzili towarzyską rozmowę podczas lunchu.

Jeremy'emu, który siedział u wezgłowia leżanki, scena wydawała się surrealistyczna. Owszem, ten mężczyzna był lekarzem, i Jeremy nie miał wątpliwości, że przyjmował dziesiątki pacjentek dziennie, mimo to, gdy doktor próbował wciągnąć go do rozmowy, Jeremy odpowiadał, patrząc mu w oczy i starając się nie widzieć tego, co robi jego żonie. Zapewne Lexie przywykła do badań, lecz on w takich chwilach cieszył się, że jest mężczyzną.

Lekarz wyszedł. Jeremy i Lexie zostali na kilka minut sami. Czekali na jego asystentkę, technika radiologa. Kiedy przyszła, poprosiła Lexie o podciągnięcie koszuli i wy­smarowała jej brzuch żelem. Lexie wyrwał się mimowolny cichy okrzyk.

— Przepraszam, powinnam była uprzedzić, że jest zimny. Ale zobaczmy, jak się miewa państwa dziecko, dobrze?

Przesuwała głowicą po brzuchu Lexie, naciskając to słabiej, to mocniej, kolejno wyjaśniając obojgu, co widzą.

252

— I jest pani pewna, że to dziewczynka? — spytał Jeremy. Chociaż zapewniono go o tym, kiedy byli tu ostatnio, z trudnością rozróżniał cokolwiek na ekranie, był jednak zbyt zakłopotany, by się do tego przyznać.

— Jestem pewna — odrzekła, wodząc głowicą po brzu­chu. Zatrzymała się i wskazała na ekran. — O, to jest dobre ujęcie... niech pan sam spojrzy.

Jeremy popatrzył przez zmrużone oczy. — Nie bardzo wiem, co to jest. — To jest pupa — wyjaśniła — a tutaj nóżki. Jak gdyby

siedziała na obiektywie... — Nic nie widzę. — Właśnie — powiedziała. — Stąd wiadomo, że to

dziewczynka. Lexie parsknęła śmiechem, a Jeremy pochylił się ku niej. — Przywitaj się z Misty — szepnął. — Ćśś — uciszyła go, ściskając mu dłoń — próbuję

cieszyć się tą chwilą. — Dobrze, teraz proszę pozwolić, że zrobię kilka po­

miarów, by się upewnić, iż państwa dziecko rozwija się prawidłowo.

Asystentka znowu przejechała głowicą po brzuchu Lexie, wcisnęła jeden guzik, potem drugi. Jeremy pamiętał, że to samo robiła podczas ich ostatniej wizyty.

— Dziecko rośnie zgodnie z przyjętymi normami — wy­jaśniała asystentka. — Termin porodu... dziewiętnasty paź­dziernika.

— Czyli dziecko rozwija się prawidłowo? — spytał Jeremy.

— Na to wygląda — odrzekła pani technik. Teraz zamie­rzała dokonać pomiaru serca i kości udowej. Nagle zamarła. Zamiast wcisnąć guzik, przesunęła głowicę w kierunku

253

czegoś, co przypominało biały sznureczek wyciągający się w stronę płodu. Można by to niemal wziąć za zakłócenie lub skazę na ekranie. Zmarszczyła lekko brwi, koncentrując się na uchwyconym obrazie. Zaczęła szybciej poruszać głowicą, przemieszczając ją i zatrzymując się często, by przyjrzeć się dokładnie temu, co zdołała zauważyć. Wy­glądało to tak, jakby badała dziecko pod każdym kątem.

— Co pani robi? — zaniepokoił się Jeremy. Pani technik radiolog najwyraźniej była maksymalnie

skoncentrowana na badaniu. — Po prostu coś sprawdzam — powiedziała cicho. Przez

cały czas próbowała uzyskać interesujący ją obraz, po czym pokręciła głową. Pośpiesznie zrobiła pozostałe pomiary, a następnie wróciła do poprzednich czynności. Zdjęcia dziecka pod różnymi kątami pojawiały się i znikały. Jeszcze raz uchwyciła falistą linię.

— Wszystko w porządku? — nalegał coraz bardziej zaniepokojony Jeremy.

Nie odrywając wzroku od ekranu, pani technik wciągnęła powietrze, po czym rzekła zdumiewająco opanowanym głosem:

— Widzę coś, na co chyba chciałby rzucić okiem doktor Sommers.

— Czyli co? — Pozwólcie państwo, że poproszę lekarza — odparła,

wstając. — Zapewne będzie mógł powiedzieć państwu znacznie więcej ode mnie. Proszę nie wstawać z leżanki, zaraz wracam.

Być może to jej wyważone słowa sprawiły, że krew odpłynęła z twarzy Lexie. Jeremy poczuł, że znowu ściska jego dłoń, tym razem mocno. Przez myśl przemykały mu z zawrotną szybkością różne obrazy, zdawał sobie bowiem

254

dokładnie sprawę, o co chodzi pani technik. Zauważyła coś niezwykłego, coś odmiennego... coś złego. I w tym momencie czas się zatrzymał... mózg Jeremy'ego go­rączkowo roztrząsał możliwości. Pokój zdawał się zmniejszać, ściany napierały na Jeremy'ego, a on usi­łował zrozumieć, co oznacza niewyraźna linia, którą zobaczył.

— Co się dzieje? — wyszeptała Lexie. — Stało się coś? — Nie mam pojęcia — odparł Jeremy. — Coś jest nie w porządku z dzieckiem? — Nic takiego nie powiedziała. — Jeremy chciał uspo­

koić zarówno siebie, jak i Lexie. Przełknął nerwowo ślinę, czując nagłą suchość w gardle.

Lexie wyglądała, jakby miała za chwilę się rozpłakać. — To dlaczego poszła po lekarza? — Pewnie musi go wezwać, jeśli coś zobaczy. — A co zobaczyła? — W głosie Lexie brzmiały niemal

błagalne nuty. — Ja nic nie widziałam. — Nie wiem — rzekł po zastanowieniu. — No to o co chodzi? Nie wiedząc, co zrobić ani jak ją uspokoić, Jeremy szybko

przysunął bliżej krzesło. — Nie jestem pewien. Ale przecież serce dziecka bije

prawidłowo, nasza córeczka urosła. Gdyby coś było nie w porządku, poinformowaliby nas wcześniej.

— Widziałeś jej minę? Asystentka była wyraźnie... prze­straszona.

Jeremy'emu głos uwiązł w gardle. Wpatrywał się w od­legły kąt pokoju. Mimo że byli tutaj razem z Lexie, poczuł się nagle ogromnie samotny.

Po chwili lekarz oraz pani technik radiolog weszli do gabinetu z wymuszonymi uśmiechami na twarzach. Asys-

255

tentka usiadła obok leżanki do badań, doktor stanął za nią. Ani Jeremy'emu, ani Lexie nie przychodziło do głowy nic, co mogliby powiedzieć. W panującej ciszy Jeremy słyszał swój własny oddech.

— Przyjrzyjmy się — rzekł doktor Sommers. Asystentka nałożyła trochę więcej żelu na brzuch Lexie.

Gdy umieściła na nim głowicę ultrasonografu, na ekranie raz jeszcze ukazało się dziecko. Ale wskazywała palcem bynajmniej nie na płód.

— Widzi to pan, doktorze? — spytała. Doktor pochylił się do przodu, Jeremy również. I znowu

zobaczył białą falistą linię. Tym razem dostrzegł również, że wychodzi chyba ze ścian otaczających dziecko w ciemnej przestrzeni.

— O, tutaj — powiedziała pani technik. Doktor pokiwał głową. — Czy gdzieś się przyczepiła? Asystentka przesuwała głowicę, na ekranie pojawiały się

różne obrazy płodu. Pokręciła przecząco głową. — Przy wcześniejszym badaniu nie zauważyłam, żeby

gdzieś się owinęła. Chyba sprawdziłam wszystko. — Upewnijmy się — rzekł lekarz. — Zamieńmy się na

chwilę miejscami. — Pani technik wstała, na jej krześle usiadł doktor Sommers.

W milczeniu wodził głowicą po brzuchu Lexie; był chyba mniej doświadczony w obsłudze aparatu, ponieważ obrazy płodu pojawiały się na ekranie wolniej. Wraz z asystentką zbliżyli twarze do monitora. Przez długą chwilę żadne z nich się nie odzywało.

— O co chodzi? — Głos Lexie wyraźnie drżał. — Czego szukacie?

Doktor spojrzał na asystentkę, która cicho wyszła z gabi-

256

netu. Kiedy zostali we trójkę, Sommers przybliżył na ekranie białą linię.

— Widzicie to państwo? — zapytał. — Jest to tak zwana taśma owodniowa — wyjaśnił. — Sprawdzałem, czy nie jest przyczepiona w którymś miejscu do dziecka. Zwykle owija się wokół kończyn, czyli rąk i nóg. Na razie nie widzę, żeby gdziekolwiek dotykała płodu, i to jest dobra wiadomość.

— Dlaczego? Nie rozumiem — powiedział Jeremy. — Co ma pan na myśli, mówiąc o taśmie? W jaki sposób ona może zaszkodzić?

Doktor westchnął głęboko. — No cóż, owa taśma jest zbudowana z tego samego

włóknistego materiału co owodnia... błona płodowa, otacza­jąca dziecko. Widzicie tutaj? — Zakreślił palcem mniej więcej okrągły kształt, następnie wskazał na taśmę. — Jak widać, jeden koniec taśmy jest umocowany do błony płodo­wej, a drugi pływa luźno w wodach płodowych. Ten pływa­jący luźno koniec może przyczepić się do płodu. Jeśli tak się stanie, dziecko urodzi się z zespołem taśm owodnio-wych. — Doktor umilkł, po czym dodał celowo obojętnym tonem: — Będę z państwem absolutnie szczery. Gdyby to faktycznie nastąpiło, znacznie zwiększyłoby ryzyko wad wrodzonych. Zdaję sobie sprawę, jak trudno jest słuchać takich rzeczy, ale właśnie dlatego poświęciliśmy tyle czasu, by przyjrzeć się dokładnie obrazom płodu. Chcieliśmy stwierdzić z całą pewnością, że taśma go nie dotyka.

Jeremy miał duże trudności z oddychaniem. Kątem oka dostrzegł, że Lexie przygryza wargę.

— Czy taśma przyczepi się do płodu? — spytał. — Nie ma sposobu, by to przewidzieć. W tej chwili

drugi koniec pływa w wodach płodowych. Płód jest jeszcze

257

mały. W miarę jego wzrostu prawdopodobieństwo przy­czepienia się taśmy będzie coraz większe, ale zespół taśm owodniowych zdarza się rzadko.

— Jakiego rodzaju są to wady? — wyszeptała Lexie. Po minie doktora widać było wyraźnie, że nie jest to

pytanie, na które ma ochotę odpowiedzieć. — To znowu zależy od tego, gdzie taśma się przyczepi,

ale jeśli mamy do czynienia z zespołem taśm owodniowych, to wada może być poważna.

— Jak poważna? — domagał się jasnej odpowiedzi Jeremy.

— Jeśli taśma owinie się wokół kończyn — odrzekł z westchnieniem lekarz — dziecko może urodzić się bez rączki lub nóżki albo ze zdeformowaną stopą, albo ze zrostem palców, czyli z fałdem skórnym między palcami u nóg. Jeśli przyczepi się w innym miejscu, może być jeszcze gorzej.

Gdy Jeremy usłyszał odpowiedź doktora, poczuł, że kręci mu się w głowie.

— Co zrobimy? — wykrztusił. — Czy Lexie nic nie grozi?

— Absolutnie nic — zapewnił Sommers. — Zespół taśm owodniowych w żaden sposób nie wpływa na zdrowie matki. A co do pańskiego pytania, to naprawdę nic nie możemy teraz zrobić, pozostaje nam tylko czekać. Nie ma powodu, by zalecać leżenie czy coś w tym rodzaju. Zaleciłbym natomiast badanie ultrasonograficzne techniką dwuwymia­rową, które daje wyraźniejszy obraz, ale mówię jeszcze raz, chcemy wyłącznie upewnić się, czy taśma nie przyczepiła się do płodu. Potem będziemy powtarzać badania co pewien czas — prawdopodobnie co dwa lub trzy tygodnie. Chwilo­wo tyle możemy zrobić.

• 258

— Jak to się stało? — Nie zależało to w najmniejszym stopniu od tego, co

państwo robiliście lub czego nie robiliście. I proszę zapa­miętać, że na razie nie stwierdziliśmy, żeby taśma przy­czepiła się w którymkolwiek miejscu do płodu. Wiem, że już to mówiłem, ale ważne jest zrozumienie tego faktu. Tymczasem nic złego się nie dzieje z państwa dzieckiem. Zupełnie nic. Rośnie dobrze, jego serce bije mocno, mózg rozwija się prawidłowo. Jak dotąd wszystko jest w najlep­szym porządku.

W ciszy, jaka zapadła, Jeremy słyszał równomierny, mechaniczny szum ultrasonografu.

— Ale powiedział pan, że sytuacja może być gorsza, jeśli taśma nie owinie się wokół kończyn, lecz wokół innych narządów.

Doktor poprawił się na krześle. — Tak — przyznał. — Ale to bardzo mało prawdo­

podobne. — O ile gorsza? Doktor Sommers wyłączył aparat, najwyraźniej zasta­

nawiając się, w jakim stopniu może ich wtajemniczyć w sytuację.

— Jeśli owinie się wokół pępowiny — rzekł w końcu — możecie stracić dziecko.

Rozdział siedemnasty

Mogą stracić dziecko. Ledwie doktor Sommers wyszedł, Lexie wybuchnęła

płaczem, a Jeremy'emu nie pozostało nic innego, jak tylko samemu powstrzymywać łzy. Odpłynęła z niego cała ener­gia, powtarzał w kółko jak automat, że dziecko ma się dobrze i że na pewno nic się nie zmieni. Ale jego słowa zdawały się wywierać odwrotny skutek — zamiast pocieszyć Lexie, sprawiły, że zupełnie się rozkleiła. Przygarbiła się, ręce jej drżały, tuliła się do niego bezradnie. Gdy w końcu się odsunęła, koszula Jeremy'ego była mokra od jej łez.

Ubierała się w zupełnym milczeniu; jedynym dźwiękiem w pokoju był jej chrapliwy oddech, jakby usiłowała po­wstrzymać się od płaczu. Pokój wydał im się nagle nieznoś­nie ciasny, jak gdyby wyssano z niego cały tlen. Jeremy nie czuł się pewnie na nogach. Kiedy zobaczył, jak Lexie zapina bluzkę nad swoim zaokrąglonym brzuchem, omal nie ugięły się pod nim kolana.

Strach sprawił, że atmosfera w pokoju stała się duszna, przytłaczająca. Sterylność pomieszczenia wydała się Jere-

260

my'emu surrealistyczna. To nie mogło naprawdę się zdarzyć. Nic nie miało sensu. Wcześniejsze badania USG nie wyka­zały niczego. Od chwili gdy Lexie dowiedziała się, że jest w ciąży, nie wypiła nawet jednej filiżanki kawy. Była zdrowa i silna, miała dość snu. Wpatrywał się w nią, wyobrażając sobie, jak taśma owodniowa unosi się w wodach płodowych niczym macki trującej meduzy. Czyhającej, szykującej się do ataku.

Pragnął, żeby Lexie się położyła, żeby w ogóle przestała się ruszać, jeśli mogłoby to zapobiec niebezpieczeństwu, że macka znajdzie drogę do dziecka. Jednocześnie pragnął, by chodziła, by robiła to, co zawsze, ponieważ taśma w dalszym ciągu pływała luźno. Chciał wiedzieć, co robić, by zwiększyć szanse dziecka na to, że nic mu się nie stanie. Miał wrażenie, że w pokoju prawie w ogóle brakuje tlenu, blady strach dławił go za gardło, paraliżował mózg.

Ich dziecko może umrzeć. Ich maleńka dziewczynka może umrzeć. Ich córeczka, być może jedyna.

Pragnął opuścić to miejsce i nigdy tu nie wrócić. Pragnął zostać i porozmawiać jeszcze raz z lekarzem, żeby upew­nić się, czy zrozumiał, co się dzieje. Pragnął powiedzieć o wszystkim matce, braciom, ojcu, by móc się wypłakać na ramieniu każdego z osobna. Pragnął nie mówić nic, ze stoicyzmem dźwigać brzemię samemu. Pragnął, żeby dziec­ko było zdrowe. Powtarzał w myśli te słowa w kółko, bez przerwy, jak gdyby mogły powstrzymać mackę z dala od ich córeczki. Kiedy Lexie sięgnęła po torebkę, zauważył jej zaczerwienione od płaczu oczy i ogarnęła go rozpacz. To wszystko nie powinno było się wydarzyć. To miał być dobry dzień, szczęśliwy dzień. Ale teraz zniknęło gdzieś radosne oczekiwanie, a jutro będzie jeszcze gorzej. Dziecko będzie coraz większe, macka będzie sięgała coraz bliżej.

261

Z każdym mijającym dniem niebezpieczeństwo będzie się zwiększało.

Idąc do gabinetu doktora Sommersa, minęli na korytarzu panią technik radiolog pochłoniętą papierkową robotą. Gdy usiedli naprzeciwko lekarza przy biurku, pokazał im wydruk ultrasonografu. Przebrnął z nimi przez wszystkie opisy, powiedział im to samo co przedtem o taśmach owodnio-wych. Wytłumaczył, że woli omówić wszystko po raz drugi, bo większość ludzi tak naprawdę nie słucha go w pierwszej chwili, ponieważ przeżywa wstrząs. Podkreślił po raz kolej­ny, że dziecko rozwija się dobrze i że nie sądzi, by taśma przyczepiła się w którymkolwiek miejscu. To, powtórzył, jest dobra wiadomość. Ale Jeremy potrafił myśleć wyłącznie o tym, że w brzuchu jego żony pływa groźna macka, która to zbliża się do dziecka, to się odsuwa. Zagrożenie i bez­pieczeństwo, śmiertelna zabawa w berka. Dziecko rośnie, staje się coraz większe, wypełnia owodnię. Czy wtedy taśma będzie mogła pływać swobodnie?

— Wiem, że niełatwo jest tego słuchać — powiedział znowu doktor.

Nie, to nieprawda, pomyślał Jeremy. To nie jest twoje dziecko, twoja córeczka. Córeczka doktora, z warkoczykami, klęcząca obok piłki, uśmiechała się z fotografii w ramce, stojącej na biurku. Jego córka miała się świetnie. Nie, tego nie wiedział. Nie mógł wiedzieć.

Gdy wyszli z gabinetu, Lexie znowu wybuchnęła płaczem, a on przytulił ją mocno do siebie. W drodze powrotnej do domu prawie ze sobą nie rozmawiali i później Jeremy prawie nic nie pamiętał. W domu usiadł natychmiast przy kom­puterze i zaczął szukać w Internecie informacji na temat zespołu taśm owodniowych. Oglądał zdjęcia zrośniętych palców, zdeformowanych kończyn, braku stóp. Był na to

262

przygotowany. Nie był natomiast przygotowany na defor­macje twarzy, wady, które sprawiają, że dziecko nie ma ludzkiego wyglądu. Czytał o zwyrodnieniach kręgosłupa i jelit w wypadku, gdy taśma przyczepiła się do ciała. Wyłączył komputer, poszedł do łazienki i opłukał twarz zimną wodą. Postanowił, że nie powie Lexie o tym, co widział.

Lexie zadzwoniła do Doris natychmiast po powrocie do domu i teraz obie siedziały w salonie. Lexie płakała, ot­wierając drzwi babce i płakała później, siedząc na kanapie. Doris również się rozpłakała, aczkolwiek zapewniła wnucz­kę, iż nie ma najmniejszej wątpliwości, że dziecko urodzi się zdrowe, że Bóg pobłogosławił ich z jakiegoś powodu i że Lexie nie powinna tracić wiary. Lexie zobowiązała Doris, że nic nikomu nie powie. Jeremy też nie wtajemniczył w tę sprawę swojej rodziny. Wiedział, jak zareagowałaby jego matka, niemal słyszał jej głos i spodziewał się, że potem nastąpiłaby seria telefonów. Nawet gdyby robiła to, żeby dodawać synowi otuchy, Jeremy nie wyobrażał sobie, że mógłby się jej odwzajemnić tym samym. Nie potrafiłby sobie z tym poradzić, nie umiałby teraz wesprzeć nikogo, nawet matki. Zwłaszcza matki. Już i tak trudno mu było podnosić na duchu Lexie, a jednocześnie trzymać na wodzy własne emocje. Musiał być jednak silny za nich oboje.

Kiedy tej nocy leżał obok Lexie w łóżku, starał się myśleć o wszystkim, lecz nie o macce wyciągającej się w stronę jego dziecka, czekającej tylko na to, by je omotać.

Trzy dni później udali się na badanie ultrasonograficzne techniką dwuwymiarową w East Carolina University Medi-cal Center w Greenville. Gdy zgłosili się w rejestracji,

263

a następnie wypełniali formularze, nie byli podekscytowani. W poczekalni jednak Lexie przekładała torebką ze stolika na kolana i z powrotem. Podeszła do stojaka z czasopismami, wyjęła jedno, lecz wróciwszy na swój fotel, nawet go nie otworzyła. Założyła kosmyk włosów za ucho i rozejrzała się po poczekalni. Odgarnęła włosy z drugiej strony i zerk­nęła na zegarek.

Przez kilka poprzednich dni Jeremy studiował wszystko, co tylko zdołał znaleźć na temat zespołu taśm owodniowych, w nadziei, że dzięki zrozumieniu, o co w tym chodzi, przestanie się bać. Lecz im więcej się dowiadywał, tym większy odczuwał niepokój. W nocy rzucał się i przewracał z boku na bok, przygnębiony nie tylko myślą, że ich dziecko znajduje się w niebezpieczeństwie, ale również świadomoś­cią, że najprawdopodobniej Lexie nie będzie już nigdy mogła zajść w ciążę. Ta ciąża nie miała się zdarzyć, rozmyślał w ponurym nastroju, przychodziło mu nawet do głowy, że być może wszechświat odpłaca mu w ten sposób za złamanie reguł. W jego losie nie było miejsca na dziecko. Nie było mu przeznaczone zostać ojcem.

Nie podzielił się tymi myślami z Lexie. Nie powiedział jej też całej prawdy o zespole taśm owodniowych.

— Co znalazłeś na ten temat w komputerze? — spytała wczorajszego wieczoru.

— Niewiele więcej ponad to, co powiedział nam le­karz — odrzekł Jeremy.

Lexie skinęła głową. W przeciwieństwie do niego nie miała złudzeń, że wiedza na ten temat zmniejszy jej obawy.

— Przy każdym ruchu zastanawiam się, czy nie robię czegoś, co może zaszkodzić dziecku.

— Nie bardzo orientuję się, jak to działa—przyznał Jeremy. Skinęła głową jeszcze raz.

• 264

— Boję się — wyszeptała. Jeremy otoczył ją ramieniem. — Ja też.

Poproszono ich do gabinetu. Gdy weszła pani technik radiolog, Lexie podciągnęła bluzkę do góry. Kobieta uśmie­chnęła się do niej, lecz wyczuwając napięcie obojga, natych­miast przystąpiła do badania.

Na ekranie ukazało się dziecko i tym razem obraz był znacznie wyraźniejszy. Mogli rozróżnić rysy swojej córecz­ki — nosek i brodę, powieki i paluszki. Kiedy Jeremy spojrzał na Lexie, ścisnęła jego dłoń z bolesnym przejęciem.

Taśma owodniowa, groźna macka, nie przyczepiła się w żadnym miejscu do płodu, lecz do porodu pozostało jeszcze dziesięć tygodni.

— Nienawidzę tego czekania — powiedziała Lexie. — Możemy tylko czekać w niepewności i mieć nadzieję.

Jej słowa były dokładnym odzwierciedleniem tego, co myślał Jeremy, lecz nie chciał mówić o tym Lexie. Od chwili gdy dowiedzieli się o zagrożeniu, minął tydzień, i chociaż jakoś go przetrwali, to tylko tyle mogli zrobić. Żyć dalej, mieć nadzieję i czekać. Kolejne badanie USG było wyznaczone za niespełna dwa tygodnie.

— Wszystko będzie dobrze — rzekł Jeremy. — To, że ta taśma w ogóle jest, nie oznacza, że owinie się wokół płodu.

— Dlaczego właśnie ja? Dlaczego my? — Nie odpowiem ci na to pytanie. Ale powtarzam,

wszystko skończy się dobrze. Nasza córeczka urodzi się zdrowa.

265

— Skąd wiesz? Nie możesz tego wiedzieć. Nie możesz mi tego obiecać.

Nie, nie mogę, pomyślał Jeremy. — Postępujesz, jak należy — pocieszył ją. — Jesteś zdrowa,

właściwie się odżywiasz, dbasz o siebie. Myślę, że dopóki będziesz nadal tak postępować, dziecku nic się nie stanie.

— To niesprawiedliwe! — wykrzyknęła. — Zdaję sobie sprawę, że to, co mówię, jest małoduszne, ale kiedy czy­tam gazety, zawsze natrafiam na historie o dziewczynach, które rodziły dzieci, a nie wiedziały nawet, że są w cią­ży. Albo porzucały po urodzeniu najzupełniej zdrowe dzieci. Albo paliły i piły w czasie ciąży, a jednak nie miało to wpływu na rozwój dziecka. To niesprawiedliwe — powtórzy­ła. — A ja nie mogę nawet cieszyć się ciążą. Budzę się codziennie rano i chociaż nie myślę konkretnie o tym, to nie opuszcza mnie uczucie niepokoju i nagle... bum! Dociera to do mnie ze zwielokrotnioną siłą, pamiętam i myślę nieustan­nie, że coś wewnątrz mnie może zabić dziecko. Ja! Ja to robię. Moje ciało to robi i bez względu na to, jak bardzo pragnę je powstrzymać, nie potrafię. Nie mogę nic na to poradzić...

— To nie twoja wina — przerwał jej Jeremy. — Wobec tego czyja? Dziecka? — spytała ostrym to­

nem. — Co złego uczyniłam? Po raz pierwszy Jeremy uświadomił sobie, że Lexie nie

tylko jest przerażona, lecz również czuje się winna. Ta świadomość sprawiła mu ból.

— Nic, absolutnie nic. — Ale to coś we mnie... — Na razie wszystko jest w porządku — rzekł cicho. —

Po części właśnie dlatego, że do tej pory postępowaliśmy jak należy. Dziecko jest zdrowe. To wiemy w tej chwili z całą pewnością. Rozwija się bardzo dobrze.

266 •

— Myślisz, że nic się jej nie stanie? — spytała Lexie tak cichym szeptem, że Jeremy ledwie ją usłyszał.

— Jestem tego pewien. I znowu skłamał, po prostu nie mógł powiedzieć jej

prawdy. Wiedział, że czasami kłamstwo jest jedyną właściwą rzeczą, jaką można zrobić.

Jeremy mało miał do czynienia ze śmiercią, ale Lexie towarzyszyła ona przez całe życie. Nie tylko dlatego, że straciła rodziców, kilka lat temu straciła również dziadka. Choć Jeremy twierdził, że utożsamia się z nią uczuciowo, zdawał sobie sprawę, że nie zdoła w pełni zrozumieć, jakie musiało to być dla niej ciężkie. Nie znał jej wtedy i nie miał pojęcia, w jaki sposób reagowała, nie miał jednak wątp­liwości, jak zareagowałaby na śmierć ich dziecka.

A jeśli kolejne badanie USG wykaże, że wszystko jest w porządku? Pomyślał, że nie ma to znaczenia, ponieważ w dalszym ciągu będzie istniało niebezpieczeństwo, że taśma owodniowa owinie się wokół pępowiny. A jeśli stanie się to, gdy Lexie zacznie rodzić? A jeśli spóźnią się o kilka minut? Tak, stracą wtedy dziecko i sam ten fakt będzie straszliwie bolesny. Ale co z Lexie? Czy będzie obwiniała za to siebie? Czy będzie winiła jego, ponieważ szanse na kolejną ciążę są w zasadzie zerowe? Jak będzie się czuła, wchodząc do pokoju dziecinnego w nowym domu? Czy zatrzyma dziecię­ce meble, czy je sprzeda? Czy adoptują dziecko?

Nie wiedział, nie mógł zastanawiać się nad odpowiedziami. Jednakże inna sprawa spędzała mu sen z powiek. Zespół

taśm owodniowych rzadko prowadzi do śmierci, lecz wady fizyczne i deformacje są regułą, a nie wyjątkiem. To był temat tabu między nim a Lexie, żadne z nich nie chciało o tym

267

rozmawiać. Kiedy mówili o swoich obawach o dziecko, to zawsze w kategoriach ewentualnej śmierci, a nie w katego­riach bardziej realistycznych scenariuszy. Że ich dziecko będzie wyglądało inaczej. Że ich dziecko będzie miało poważne wady fizyczne. Że ich dziecko czekają niezliczone zabiegi chirurgiczne. Że ich dziecko może cierpieć.

Nienawidził siebie za myśl, że może to mieć znaczenie, ponieważ wiedział, że gdyby naprawdę do tego doszło, nie kochałby dziecka ani odrobinę mniej. Jeśli nawet urodzi się bez kończyny lub z paluszkami złączonymi błoną, to i tak będzie je kochał i wychowywał jak każdy inny ojciec. Mimo to nie mógł zaprzeczyć, że gdy myślał o córeczce, były to tradycyjne migawki — w wielkanocnej sukience wśród tulipanów, pluskająca się w wodzie tryskającej ze zraszacza, siedzącą na wysokim krzesełku, z szerokim uśmiechem na buzi umazanej czekoladowym tortem. Nigdy nie wyobrażał jej sobie ułomnej, nigdy nie wyobrażał jej sobie z roz-szczepem podniebienia, bez nosa czy z uchem wielkości centa. Oczyma wyobraźni widział zawsze pełną energii dziewczynkę bez jakichkolwiek wad. I wiedział, że Lexie wyobraża ją sobie dokładnie w taki sam sposób.

Zdawał sobie sprawę, że wszyscy mają swoje problemy, że niczyje życie nie jest idealne. Ale niektóre bolączki są większe od innych i mimo że czuł się okropnie, iż w ogóle taka myśl mogła mu przejść przez głowę, zastanawiał się, czy śmierć nie byłaby dla ich córki łatwiejszym wyjściem niż życie z ciężkim kalectwem — nie brakiem kończyny, lecz czymś znacznie gorszym — przez które będzie cierpiała do końca życia, niezależnie od tego, jak będzie ono długie. Nie umiał wyobrazić sobie, że może mieć dziecko, dla którego ból i cierpienie będą czymś tak naturalnym jak oddychanie lub bicie serca. A jeśli takie jest jego prze-

268

znaczenie? Ta myśl była zbyt straszna, by w ogóle brać ją pod uwagę; starał się jej nie dopuścić.

Ale pytanie prześladowało go. W następnym tygodniu czas płynął powoli. Lexie chodziła

do pracy, lecz Jeremy nawet nie próbował pracować. Nie potrafił wykrzesać z siebie energii, by się skoncentrować, toteż poświęcał wiele czasu nowemu domowi. Remont dobiegał końca i Jeremy wziął na siebie obowiązek posprzą­tania. Umył okna, odkurzył wszystkie kąty, oskrobał zachla­pany farbą bufet w kuchni. Była to nużąca, ogłupiająca praca, lecz dzięki niej nie myślał stale o jednym i mógł rozładować podszyte lękiem napięcie. Malarze kończyli malować pokoje na dole, pokoik dziecinny był już wyklejony tapetami. Lexie wybrała większość mebelków do niego i kiedy je przywiezio­no, Jeremy montował wszystkie przez dwa popołudnia i zajął się drobnymi pracami wykończeniowymi. Gdy Lexie wyszła z pracy, przywiózł ją do nowego domu. Na werandzie poprosił, by zamknęła oczy, i poprowadził do wejścia.

— Dobrze — powiedział — teraz możesz otworzyć oczy. Na chwilę zniknęły obawy o przyszłość, obawy o dziecko.

Była znowu dawna Lexie, Lexie, która cieszyła się na macierzyństwo, lubiła się uśmiechać i uważała każde prze­życie za godne zapamiętania.

— Ty to wszystko zrobiłeś? — spytała cicho. — W większości. Malarze musieli mi pomóc przy ża­

luzjach i zasłonach, ale resztę zrobiłem sam. — Jest przepiękny — wyszeptała, wchodząc do środka. Na wykładzinie leżał mały dywanik w kaczuszki, w kącie

stało łóżko dziecięce — materac był już powleczony mięk­kim bawełnianym prześcieradłem, szczebelki zabezpieczone kolorowymi ochraniaczami — z umocowaną nad nim karu­zelą, którą kupili razem wieki temu. Zasłony były dobrane

269

do dywanika oraz małych ręczników, ułożonych w stertę na komodzie. Na stole do przewijania leżały pieluchy, maści, chusteczki pielęgnacyjne dla niemowląt. Mała karuzela z pozytywką o delikatnym dźwięku lśniła w łagodnym żółtym świetle dekoracyjnej lampy.

— Pomyślałem, że skoro mamy się wkrótce wprowadzić, powinienem wykazać inicjatywę i doprowadzić ten pokój do stanu używalności.

Lexie podeszła do komody i wzięła do ręki małą por­celanową kaczuszkę.

— Ty to wybrałeś? — Pasowała do dywanika i zasłon. Jeśli ci się nie podoba... — Ależ nie, podoba mi się. Po prostu zaskoczyłeś mnie. — Dlaczego? — Kiedy pojechaliśmy razem na zakupy, nie wydawałeś

się ich szczególnym entuzjastą. — Chyba w końcu się przekonałem. Poza tym nie mog­

łem pozwolić, żebyś tylko ty miała frajdę. Myślisz, że się jej spodoba?

Lexie stanęła przy oknie i przesunęła palcem po zasłonie. — Będzie zachwycona. Ja jestem zachwycona. — Bardzo się cieszę. Lexie puściła zasłonę i przeszła do łóżeczka. Uśmiechnęła

się na widok małych pluszowych zwierzątek, lecz niemal natychmiast jej uśmiech zniknął. Skrzyżowała ramiona i Jeremy wiedział, że powróciły obawy.

— Prawdopodobnie będziemy mogli wprowadzić się podczas tego weekendu — rzekł spiesznie, żałując, że nie przychodzi mu do głowy nic innego. — Prawdę mówiąc, malarze twierdzą, że możemy przenieść rzeczy, kiedy tylko zechcemy. Część mebli da się złożyć w sypialniach, a oni tymczasem skończą malować salon. Inne pomieszczenia są

270

gotowe. Pomyślałem, że potem urządzę moją pracownię, a następnie naszą sypialnię. Tak czy owak, ponieważ ty pracujesz, ja się tym zajmę.

— Dobrze — kiwnęła głową Lexie. Jeremy włożył ręce do kieszeni. — Zastanawiałem się nad imieniem dla naszej córecz­

ki — oznajmił. — I nie martw się, to nie Misty. Spojrzała na niego pytająco. — Sam nie wiem, dlaczego nie wpadło mi to wcześniej

na myśl. — No to może zdradzisz jakie. Zawahał się, przypominając sobie, jak to imię wyglądało

na stronie dziennika Doris, przypominając sobie, jak wy­glądało na płycie nagrobkowej obok imienia ojca Lexie. Nabrał powietrza dziwnie zdenerwowany.

— Claire — powiedział. Nie potrafił nic wyczytać z miny Lexie i przez moment

przestraszył się, że popełnił błąd. Ale kiedy ruszyła w jego stronę, na jej wargach błąkał się lekki uśmiech. Zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła głowę do jego piersi. Jeremy objął ją i stali spleceni w uścisku w pokoju dziecinnym, wciąż pełni obaw, lecz już nie samotni.

— Moja matka — wyszeptała. — Tak. Nie wyobrażam sobie, żeby nasza córka mogła

mieć inne imię.

Tej samej nocy Jeremy modlił się po raz pierwszy od lat. Aczkolwiek był wychowany w wierze katolickiej i w dal­

szym ciągu chodził ze swoją rodziną na msze podczas świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy, rzadko przeżywał głęboko nabożeństwo czy swoją wiarę. Nie chodziło o to, by nie

271

wierzył w istnienie Boga. Pomimo sceptycyzmu, na którym bazował w swojej pracy, czuł, że wiara w Boga jest nie tylko czymś naturalnym, lecz racjonalnym. Jak inaczej mógłby istnieć taki ład we wszechświecie? Czy w przeciw­nym razie życie rozwijałoby się w taki sposób? Kilka lat temu napisał felieton, w którym wyrażał swoje wątpliwości co do istnienia życia pozaziemskiego w kosmosie, wykorzys­tując matematykę do poparcia swojej teorii i przedstawiając argumenty, że mimo milionów galaktyk i trylionów gwiazd szanse na występowanie jakichkolwiek wyższych form życia we wszechświecie są niemal równe zeru.

Spośród jego wielu artykułów, cieszących się dużym powodzeniem, ten spowodował dosłowną lawinę listów. Większość ludzi pisała, że zgadzają się z jego przekonaniem, iż to Bóg stworzył wszechświat, lecz zdarzali się i tacy, którzy byli odmiennego zdania i alternatywnie oferowali teorię Wielkiego Wybuchu. W następnym felietonie Jeremy napisał o Wielkim Wybuchu w kategoriach laickich, zasad­niczo przedstawiając pogląd, że zgodnie z tą teorią ewolucja wszechświata rozpoczęła się od wybuchu w osobliwym punkcie czasoprzestrzeni, zawierającym całą materię kos­mosu, nie większym od piłeczki tenisowej. W ten sposób powstał wszechświat, jaki znamy. Zakończył felieton pyta­niem: „Na pozór, co wydaje się bardziej przekonujące? Wiara w Boga czy pogląd, że cała materia wszechświata — każdy atom i każda cząsteczka — została skondensowana w jednym punkcie w malutką piłeczkę?".

Jednakże pogląd, iż wszechświat został stworzony przez Boga, jest w gruncie rzeczy kwestią wiary. Nawet dla tych, którzy jak Jeremy wierzyli w teorię Wielkiego Wybuchu, przede wszystkim nie mówiła nic o stworzeniu kuli ziems­kiej. Ateiści powiedzieliby, że zawsze tam była, wierzący,

• 272

że stworzył ją Bóg, i nie ma sposobu, by udowodnić, kto ma rację. Jeremy doszedł do wniosku, że właśnie dlatego nazy­wa się to wiarą.

W dalszym ciągu jednak nie był gotów, by uwierzyć, że Bóg odgrywa czynną rolę w życiu ludzi. Pomimo katolic­kiego wychowania nie wierzył w cuda i zdemaskował niejednego uzdrowiciela. Nie wierzył w Boga, który prze­siewa modlitwy, wysłuchując jednych, ignorując inne, nie­zależnie od tego, czy dana osoba zasługuje na to, czy nie. Wolał wierzyć w Boga, który obdarowuje ludzi rozmaitymi rzeczami, daje im różne umiejętności i przydziela miejsce w niedoskonałym świecie. Dopiero wtedy wiara jest wy­próbowana, dopiero wtedy uzasadniona.

Jego wiara nie pasowała do kanonów kościelnych; idąc na mszę, zdawał sobie sprawę, że robi to dla swojej matki, która czasami to wyczuwała i namawiała go, by się modlił. Najczęściej przyrzekał jej, że spróbuje, lecz nigdy tego nie robił. Aż do tej chwili.

Tamtej nocy, po urządzeniu dziecinnego pokoju, Jeremy ukląkł nagle, błagając Boga, by zapewnił bezpieczeństwo jego dziecku, by dał im zdrową córeczkę. Składając dłonie, modlił się w milczeniu, przysięgając, że będzie najlepszym ojcem, jakim tylko zdoła być. Obiecywał, że znowu zacznie chodzić do kościoła, że będzie codziennie się modlił, że przeczyta Biblię od deski do deski. Prosił o jakiś znak, który dałby mu pewność, że jego modlitwa została wy­słuchana. Nadaremnie.

— Czasami nie wiem, co powinienem powiedzieć lub zrobić — przyznał Jeremy, siedząc nazajutrz naprzeciwko Doris.

273

Ponieważ nie wtajemniczył swojej rodziny w problem, jaki mają z Lexie, jej babka była jedyną osobą, której mógł się zwierzyć. i

— Lexie chce, żebym był silny, i staram się taki być. Staram się tryskać optymizmem, powtarzam jej w kółko, że wszystko dobrze się skończy, i robię, co w mojej mocy, aby jeszcze bardziej jej nie denerwować. Ale...

Kiedy zamilkł, Doris dokończyła za niego: — Ale jest to trudne, ponieważ jesteś równie przerażony

jak ona. — Tak — rzekł Jeremy. — Przepraszam, nie chciałem

cię w to wciągać. — Ja już w tym tkwię — odparła. — I mogę jedynie

powiedzieć, że zdaję sobie sprawę z tego, jak jest to trudne, lecz robisz co trzeba. W tej chwili Lexie potrzebuje twojego wsparcia. I to jest jedna z przyczyn, dla których za ciebie wyszła. Wiedziała, że może na ciebie liczyć, i kiedy roz­mawiamy, zawsze powtarza, że bardzo jej pomagasz.

Jeremy widział za szybą ludzi jedzących na werandzie, gawędzących tak, jak gdyby byli wolni od wszelkich trosk. Ale w jego życiu nic już nigdy nie będzie zwyczajne.

— Nie mogę przestać o tym myśleć. Jutro czeka nas kolejne badanie USG i strasznie się go boję. Ciągle wy­obrażam sobie, że okaże się, iż taśma przyczepiła się do płodu. Widzę minę pani technik radiolog, uderza mnie jej milczenie i po prostu wiem, że powie mi, iż powinniśmy porozmawiać z lekarzem. Robi mi się niedobrze, gdy o tym myślę. Zdaję sobie sprawę, że Lexie czuje się tak samo. Przez ostatnie parę dni prawie się nie odzywała. Im bliżej badania ultrasonograficznego, tym bardziej się zamartwiamy.

— To normalne — powiedziała Doris.

274

— Modliłem się o zdrowie dla naszej córeczki — przy­znał się Jeremy.

Doris westchnęła i spojrzała w sufit, potem znowu na Jeremy'ego.

— Ja też.

Nazajutrz okazało się, że modlitwa Jeremy'ego została wysłuchana. Dziecko rosło, jego serduszko biło mocno i regularnie, taśma owodniowa nie przyczepiła się w żadnym miejscu. Gdy doktor poinformował ich, że to bardzo dobra wiadomość, zarówno Lexie, jak i Jeremy odczuli ogromną ulgę, jednakże już w drodze do samochodu ich niepokój powrócił, zdali sobie bowiem sprawę, że będą musieli wrócić tutaj za dwa tygodnie. I do porodu pozostało jeszcze osiem tygodni.

Parę dni później wprowadzili się do nowego domu. Bur­mistrz Gherkin, Jed, Rodney i Jeremy pomagali załadować meble na ciężarówkę, tymczasem Rachel i Doris zajęły się kartonami, a Lexie nimi kierowała. Ponieważ jej bungalow był nieduży, nowy dom wydawał się pusty, nawet gdy ustawiono meble na miejscu.

Lexie oprowadziła ich po całym domu. Burmistrz zapro­ponował natychmiast, żeby umieścić go na trasie wycieczki po historycznych domach, Jed natomiast przestawił wypcha­nego dzika bliżej okna w salonie, na honorowym miejscu.

Jeremy przyglądał się Lexie i Rachel, które weszły właśnie do kuchni, gdy zauważył, że zbliża się do niego Rodney.

— Chciałem przeprosić — rzekł Rodney, patrząc mu w oczy.

275

— Za co? — Wiesz za co. — Rodney przestąpił z nogi na nogę. —

I chciałem też podziękować, że mimo wszystko Rachel została druhną na waszym ślubie. Już dawno chciałem wam to powiedzieć. To wiele dla niej znaczyło.

— Dla Lexie też to wiele znaczyło. Rodney uśmiechnął się szeroko, po czym znowu spo­

ważniał. — Macie naprawdę ładny dom. Nigdy nie przypusz­

czałem, że może tak wyglądać. Odwaliliście we dwójkę kawałek dobrej roboty.

— To wszystko zasługa Lexie, nie moja. — Na pewno twoja też. I to miejsce pasuje do was. To

będzie wspaniały dom dla całej waszej rodziny. Jeremy przełknął ślinę. — Mam nadzieję. — Gratulacje z powodu dziecka. Słyszałem, że to dziew­

czynka. Rachel kupiła już dla niej całą wyprawkę. Nie mów Lexie, ale chyba chce sprawić jej niespodziankę i urządzić przyjęcie z okazji narodzin dziecka.

— Jestem pewien, że Lexie będzie zachwycona. Och, i moje gratulacje z okazji zaręczyn. Rachel to wygrany los na loterii.

Rodney zerknął w stronę kuchni, w której zniknęła Rachel. — Obaj jesteśmy szczęściarzami, prawda? Jeremy nie odpowiedział, po raz pierwszy w życiu za­

brakło mu słów.

W końcu Jeremy zadzwonił do redaktora naczelnego. Obawiał się tej rozmowy i odkładał ją od kilku tygodni. Zawiadomił swego pracodawcę, że w tym miesiącu nie

276 *

zdoła dostarczyć felietonu. Zdarzyło się to po raz pierwszy w jego karierze. Ponieważ naczelny nie krył zaskoczenia i rozczarowania, Jeremy poinformował go o pewnych kło­potach z ciążą Lexie. Ton naczelnego natychmiast złagod­niał. Spytał, czy ciąża jest zagrożona i czy Lexie będzie przykuta do łóżka. Jeremy odparł, że wolałby nie wdawać się w szczegóły, i z milczenia po drugiej stronie linii wyciągnął wniosek, że jego rozmówca wyobraża sobie najgorsze.

— Nie ma sprawy — odezwał się w końcu naczelny. — Po prostu zamieścimy jeszcze raz jeden z twoich dawnych felietonów. Jest szansa, że ludzie albo nie będą go pamiętali, albo go nie czytali. Chcesz coś wybrać, czy wolisz, żebym ja to zrobił?

Kiedy Jeremy zawahał się, naczelny sam odpowiedział na swoje pytanie.

— Nie ma sprawy — powtórzył. — Poradzę sobie. Ty zajmij się żoną. To jest teraz najważniejsze.

— Dzięki — rzekł Jeremy. Chociaż czasami toczył z nim boje, musiał przyznać, że ten facet ma serce. — Jestem ci naprawdę wdzięczny.

— Mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić? — Nie. Po prostu chciałem, żebyś wiedział. Usłyszał skrzypnięcie i domyślił się, że redaktor odchylił

się na oparcie krzesła. — Daj mi znać, kiedy będziesz miał coś nowego. Jeśli

na razie nie uda ci się nic napisać, puścimy jeszcze jeden stary, dobra?

— Dam ci znać — obiecał Jeremy. — Mam nadzieję, że już niedługo będę coś miał dla ciebie.

— Nie upadaj na duchu. Wiem, że to trudne, ale jestem pewien, że wszystko będzie dobrze.

277

— Dzięki. — Och, i przy okazji, nie mogę się doczekać, żeby

dowiedzieć się, nad czym pracujesz. Kiedykolwiek będziesz gotowy. Nie ma pośpiechu.

— O czym ty mówisz? — O kolejnym temacie. Nie odzywałeś się, więc się

domyśliłem, że pracujesz nad czymś dużym. Zawsze się ukrywałeś, kiedy miałeś w zanadrzu jakąś rewelację. Wiem, że masz na głowie inne sprawy, ale musisz wiedzieć, iż zdemaskowanie Clausena zrobiło ogromne wrażenie na wielu ludziach i chcielibyśmy mieć sposobność, by twój kolejny duży artykuł ukazał się u nas, a nie w jakimś innym czasopiśmie. Zamierzałem porozmawiać z tobą na ten temat i zapewnić cię, że będziemy konkurencyjni, jeśli chodzi o twoje honorarium. Magazynowi też wyjdzie to na dobre. Kto wie, możemy nawet ubić interes co do okładki. Prze­praszam, że poruszam tę sprawę w tej chwili... nie wywieram presji. Po prostu jak będziesz gotów.

Jeremy popatrzył na komputer, po czym westchnął. — Będę o tym pamiętał.

Choć formalnie rzecz biorąc, nie skłamał redaktorowi naczelnemu, nie powiedział mu całej prawdy i kiedy odłożył słuchawkę, odczuwał wyrzuty sumienia. Nie zdawał sobie wcześniej sprawy, że gdy dzwonił do niego, podświadomie oczekiwał, że szef wyśle go na zieloną trawkę i znajdzie kogoś innego do jego rubryki albo ją zlikwiduje. Był na to przygotowany. Zupełnie natomiast nie spodziewał się takiej wyrozumiałości, co spotęgowało jeszcze jego poczucie winy.

W głębi duszy pragnął zadzwonić jeszcze raz i wtajem­niczyć naczelnego we wszystkie szczegóły, lecz zwyciężył

278

zdrowy rozsądek. Zgoda, naczelny był wyrozumiały, dlatego że musiał. A jak inaczej miał zareagować? „Och, przykro mi słyszeć o problemach twojej żony i dziecka, ale zrozum, termin jest terminem i wylatujesz z pracy, jeśli za pięć minut nie będę miał czegoś na moim komputerze?". Nie, nie powiedziałby tego — nie mógłby tego powiedzieć — biorąc zwłaszcza pod uwagę jego późniejszą deklarację, że chciałby mieć sposobność opublikowania w magazynie kolejnego demaskatorskiego artykułu Jeremy'ego. Tego, nad którym ponoć pracuje.

Jeremy nie chciał o tym myśleć. Nie mógł o tym myśleć. Już sam fakt, że nie udawało mu się nawet napisać felietonu, był wystarczająco zły. Ale zrobił to, co należało zrobić. Kupił sobie cztery tygodnie, może osiem. Jeśli w tym czasie nie zdoła niczego wymyślić, powie redaktorowi naczelnemu prawdę. Będzie do tego zmuszony. Nie może być dzien­nikarzem, skoro nie potrafi pisać, zatem nie będzie sensu dłużej udawać.

Ale co w takim razie ma robić? W jaki sposób zacznie zarabiać na utrzymanie swojej rodziny?

Nie miał pojęcia i nie chciał o tym myśleć. Lexie i Claire zaprzątały całkowicie jego uwagę. W ogólnym rozrachunku było to znacznie ważniejsze od troski o dalszą karierę i Jeremy zdawał sobie sprawę, że gdyby nawet nie prze­śladowała go twórcza niemoc, i tak kariera zeszłaby na drugi plan. Ale fakt pozostawał faktem — w tej chwili nie miał wyboru.

Rozdział osiemnasty

Jak mógłby opisać następne sześć tygodni? Jak będzie je wspominał, wracając myślą do przeszłości? Czy będzie pamiętał swoje weekendy z Lexie, kiedy buszowali po wyprzedażach garażowych i po sklepach ze starociami, znajdując odpowiednie przedmioty, potrzebne do tego, by dokończyć urządzania domu? I to, że okazało się, iż Lexie ma nie tylko świetny gust, lecz również umiejętność przewi­dzenia, jak wszystko będzie pasowało do wystroju ich domu? Że dzięki jej zmysłowi do kupowania po okazyjnej cenie wydali znacznie mniej, niż się spodziewał? Że ostatecznie nawet prezent od Jeda wyglądał w domu na swoim miejscu?

Albo czy będzie pamiętał, że gdy w końcu poinformował telefonicznie swoich rodziców o problemach z ciążą, pod koniec tej rozmowy wybuchnął niepohamowanym płaczem, jak gdyby o wiele za długo dusił w sobie obawy i dopiero w tej chwili miał okazję dać upust emocjom, nie martwiąc przy tym Lexie?

A może zapamięta niezliczone wieczory przy komputerze, kiedy bezskutecznie próbował pisać, na zmianę to roz-

280

paczając, to się złoszcząc, gdy czuł, że zegar odlicza tyka­niem czas, jaki pozostał mu do końca jego dziennikarskiej kariery?

Nie, pomyślał, przede wszystkim zapamięta te wszystkie dni jako pełen niepokoju okres przejściowy — podzielony na dwutygodniowe podokresy między kolejnymi wizytami u lekarza.

Chociaż obawy pozostały takie same, początkowy szok zaczął ustępować i niepokój nie dominował już w myślach Lexie i Jeremy'ego we dnie i w nocy. Było tak, jakby zadziałał instynkt samozachowawczy, przeciwstawiając się nieznośnemu ciężarowi i zamętowi w ich uczuciach. Był to stopniowy, niemal niezauważalny proces i dopiero po upły­wie kilku dni od ostatniego badania ultrasonograficznego Jeremy uświadomił sobie, że przez większą część popołudnia nie paraliżował go strach. Ta sama stopniowa zmiana doty­czyła również Lexie. Podczas tych sześciu tygodni mieli kilka romantycznych kolacji, śmiali się w kinie na paru komediach i przed snem czytali z żywym zainteresowaniem książki. Aczkolwiek uczucie niepokoju ogarniało ich nieraz niespodziewanie i bez ostrzeżenia — na przykład kiedy widzieli inne niemowlę w kościele lub kiedy zdarzał się szczególnie bolesny skurcz Braxtona-Hicksa — oboje po­godzili się chyba z faktem, że nie mogą nic zrobić.

Zdarzały się nawet chwile, gdy Jeremy zastanawiał się, czy powinien w ogóle się martwić. O ile kiedyś wyobrażał sobie wyłącznie najgorsze ewentualne skutki, o tyle teraz czasami myślał, że w przyszłości będą wspominali ciążę z westchnieniem ulgi. Widział oczyma wyobraźni, jak opo­wiadają różne historie, podkreślając, jak straszny był to okres, i dając wyraz zwykłej wdzięczności, że wszystko dobrze się skończyło.

281

Jednakże gdy zbliżał się termin kolejnego badania USG, oboje stawali się coraz bardziej milczący. Jadąc do doktora, często w ogóle się do siebie nie odzywali. Lexie trzymała go za rękę, wyglądając przez okno.

Kolejne badanie, ósmego września, nie wykazało żadnej dalszej nieprawidłowości. Zostało jeszcze sześć tygodni.

Tego samego wieczoru uczcili tę radosną wiadomość schłodzonym sokiem jabłkowym. Gdy usiedli na kanapie, Jeremy zaskoczył Lexie małym podarunkiem zapakowanym w kolorowy papier. W środku znajdowała się emulsja. Gdy przyglądała się jej z ciekawością, Jeremy kazał jej ułożyć się wygodnie na kanapie. Wziął od niej flakonik, zsunął jej skarpetki i zaczął masować stopy. Zauważył, że znowu puchną, lecz kiedy sama o tym wspomniała, stwierdził, że nic nie widzi.

— Pomyślałem po prostu, że będzie ci przyjemnie — oświadczył.

Uśmiechnęła się do niego sceptycznie. — Nie wydaje ci się, że są obrzmiałe? — Ani trochę — odparł, wcierając emulsję między palce. — A mój brzuszek? Nie uważasz, że jest większy? — Może trochę, ale nie zwróciłbym na to uwagi, gdybyś

nie powiedziała. Wierz mi, wyglądasz o niebo lepiej od większości kobiet ciężarnych.

— Jestem ogromna. Wyglądam, jakbym próbowała prze-szmuglować piłkę do koszykówki.

Jeremy parsknął śmiechem. — Wyglądasz naprawdę świetnie. Z tyłu w ogóle nie

widać, że jesteś w ciąży. Dopiero kiedy przewracasz się na bok, boję się, że przypadkowo możesz strącić lampę.

— Uważaj — ostrzegła go żartobliwie, śmiejąc się. — Jestem kobietą ciężarną z nerwami napiętymi jak postronki.

282

— Właśnie dlatego masuję ci stopy. Wiem, że jestem w łatwiejszej sytuacji. To nie ja dźwigam Claire.

Odchyliła głowę do tyłu i przygasiła nieco lampę. — Tak jest o wiele lepiej — westchnęła, układając się

znowu wygodnie. — Bardziej relaksujące Masował w milczeniu jej stopy, słuchając wydawanych

przez nią od czasu do czasu pomruków zadowolenia. Prze­suwając palcami po skórze, Jeremy czuł, jak staje się coraz cieplejsza.

— Czy zostały nam jakieś wiśnie w czekoladzie? — spytała szeptem Lexie.

— Nie sądzę — odrzekł. — Kupiłaś wczoraj? — Nie, ale myślałam, że ty kupiłeś. — Dlaczego miałbym kupić? — Bez powodu — odparła. — Po prostu miałam na nie

wielką ochotę. Czy nie brzmi to nęcąco? Jeremy przerwał masaż. — Mam pobiec do sklepu i przynieść ci trochę? — Nie, oczywiście, że nie — powiedziała. — To był

długi dzień. Poza tym świętujemy. Nie musisz biegać do sklepu tylko dlatego^ że mam idiotyczne zachcianki.

— Jak chcesz — zgodził się. Sięgnął po flakonik z emul­sją i kontynuował masaż.

— Ale brzmi smakowicie, prawda? — Dobrze, dobrze — rzekł Jeremy, śmiejąc się. — Zaraz

ci przyniosę. Lexie popatrzyła na niego. — Jesteś pewien? Nie chciałabym cię fatygować. — To żaden problem, kochanie. — Ale pomasujesz mi jeszcze stopy, jak wrócisz? — Będę je masował dopóty, dopóki zechcesz. — Czy mówiłam ci — spytała z uśmiechem —jak bardzo

283

się cieszę, że się pobraliśmy? I jaką jestem szczęściarą, że cię spotkałam?

Pocałował ją czule w czoło. — Codziennie.

Jeremy zrobił Lexie niespodziankę na urodziny, kupując jej elegancką czarną suknię ciążową oraz bilety do teatru w Raleigh. Wynajął limuzynę, a przedtem zaprosił żonę na romantyczną kolację. Zarezerwował też nocleg w luksuso­wym hotelu.

Pomyślał, że tego właśnie potrzebuje Lexie — wyrwać się z miasteczka, uciec od zmartwień i z dala od codzienności spędzić trochę czasu tylko we dwoje. Ale w miarę jak wieczór upływał, Jeremy uświadomił sobie, że jemu również było to potrzebne. Podczas przedstawienia przyglądał się Lexie, ciesząc się zmienną grą uczuć na jej twarzy, jej całkowitym zaabsorbowaniem sztuką. Kilkakrotnie pochy­liła się ku niemu, kiedy indziej znów jednocześnie odwracali się do siebie, jak gdyby w cichym porozumieniu. Kiedy po skończonym spektaklu opuszczali widownię, Jeremy za­uważył, że nie tylko on się gapi na Lexie. Mimo widocznej ciąży Lexie była piękna i niejeden mężczyzna oglądał się za nią, mijając ich. Ona sama zdawała się nie dostrzegać tych spojrzeń, co napełniło Jeremy'ego dumą. Mimo że byli małżeństwem miał wrażenie, że śni, i przeszył go lekki dreszcz, gdy wzięła go pod ramię, wychodząc z teatru. Kierowca limuzyny otwierał przed nimi drzwi z miną, która uświadomiła Jeremy'emu, że facet uważa go za szczęściarza.

Wbrew ogólnemu mniemaniu, że romantyzm w końco­wych miesiącach ciąży jest niemożliwy, Jeremy przekonał się, że to nieprawda. Chociaż Lexie była już w tym stadium

• 284

ciąży, kiedy kochać się było im już niewygodnie, leżeli przytuleni w łóżku, dzieląc się historiami z dzieciństwa. Rozmawiali godzinami, śmiejąc się z niektórych rzeczy, które robili, i wzdrygając się na wspomnienie innych, a kiedy w końcu zgasili światło, Jeremy pomyślał, że chciałby, aby ta noc nigdy się nie skończyła. Oplótł ją w ciemności ramionami, wciąż zdumiony myślą, że będzie mógł robić to zawsze. Kiedy już zaczynał morzyć go sen, poczuł, jak Lexie kładzie jego dłonie na swoim brzuchu. W ciszy dziecko się obudziło, poruszało się i kopało, utwierdzając go w przekonaniu, że wszystko jest w porządku i dobrze się skończy. Gdy wreszcie zasypiali, nie pragnął niczego więcej, jak tylko spędzić jeszcze dziesięć tysięcy wieczorów w taki sposób jak ten.

Nazajutrz rano zjedli śniadanie w łóżku, karmiąc się nawzajem i czując się znowu jak podczas miodowego miesiąca. Pocałował ją tego ranka chyba kilkanaście razy. Jednakże w drodze powrotnej do domu milczeli, prysł czar minionych godzin, oboje bali się tego, co ich czekało.

W następnym tygodniu, zdając sobie sprawę, że kolejne siedem dni nic nie zmienią, Jeremy zadzwonił ponownie do redaktora naczelnego. I tym razem szef zapewnił go, że nic się nie stało, że rozumie, w jakim stresie Jeremy żyje. Lecz niemal nieuchwytna nutka zniecierpliwienia w jego głosie przypomniała Jeremy'emu, że nie może w nieskończoność odkładać tego, co jest nieuniknione. Ta świadomość spotę­gowała tylko napięcie — i sprawiła, że przez dwie noce nie zmrużył oka — lecz wszystko to wydawało się błahe w po­równaniu z niepokojem, jaki odczuwali z Lexie, czekając na kolejne badanie USG.

285

Gabinet był ten sam, aparatura ta sama, pani technik radiolog ta sama, a mimo to wszystko wydawało się jakieś inne. Nie przyjechali tutaj po to, by dowiedzieć się, jak ma się dziecko, przyjechali, by się dowiedzieć, czy nie będzie ułomne lub nie umrze.

Pani technik nałożyła żel na brzuch Lexie i umieściła na nim głowicę. Oboje natychmiast usłyszeli bicie serca — silne, szybkie i miarowe. I oboje równocześnie odetchnęli z ulgą.

Teraz już byli zorientowani, czego szukać na ekranie, i spojrzenie Jeremy'ego natychmiast powędrowało w stronę taśmy owodniowej. Sprawdzał, jak blisko płodu się znajduje i czy nie przyczepiła się do niego, przewidywał kolejne miejsca na trasie badania, czytał w myślach pani technik radiolog. Dostrzegał cienie i siłą powstrzymywał się, by jej nie ponaglać, denerwował się, że zbyt wolno przemieszcza głowicę ultrasonografu i koncentruje się na konkretnym punkcie. Obserwując kobietę, wiedział, co widzi, wiedział, co wie.

Nie kierując swoich słów właściwie do nikogo konkret­nego, pani technik zauważyła, że dziecko rośnie i że trudno dokładnie określić jego rozmiary. W dalszym ciągu nie śpieszyła się, na ekranie pojawiały się kolejne obrazy. Jeremy przewidywał, co powie, a mianowicie, że z dziec­kiem wszystko w porządku, zaskoczyła go jednak. Wyjaś­niła, że lekarz poprosił ją, by przystąpiła do badania i poin­formowała ich o wyniku, jeśli będzie pomyślny, że z radością może im powiedzieć, że taśma owodniowa nie przyczepiła się w żadnym miejscu do płodu. Mimo to chciałaby poprosić lekarza, by potwierdził jej opinię. Wstała i wyszła po niego. Jeremy i Lexie czekali w gabinecie, czas dłużył im się niemiłosiernie. W końcu lekarz się zjawił, wyraźnie spięty

286 *

i zmęczony, może odbierał w nocy poród. Był jednak cierpliwy i metodyczny. Najpierw przyglądał się badaniu przeprowadzonemu przez asystentkę, a następnie powtórzył je sam, zgadzając się z jej konkluzją.

— Państwa córeczka jest zdrowa — powiedział. — Ma się dobrze, lepiej niż się spodziewałem. Ale też wydaje mi się, że taśma trochę się powiększa. Chyba rośnie razem z dzieckiem, choć nie można mieć całkowitej pewności.

— A czy brał pan pod uwagę cesarskie cięcie? — spytał Jeremy.

Doktor pokiwał głową, jak gdyby przewidywał pytanie. — Moglibyśmy wykonać cesarskie cięcie, ale ono też

niesie pewne ryzyko. To poważna operacja i mimo że dziecko jest zdolne do samodzielnego życia, będzie podlegało zagro­żeniom z innych powodów. Zważywszy na to, że taśma się nie przyczepiła i dziecko rozwija się dobrze, uważam, że cesarka pociągnęłaby za sobą większe ryzyko zarówno dla Lexie, jak i dla dziecka. Ale zostawiamy tę kwestię otwartą, dobrze? Na razie będziemy postępowali tak jak dotychczas.

Jeremy skinął głową nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Jeszcze cztery tygodnie.

Idąc do samochodu, trzymał Lexie za rękę. Jeszcze w ga­binecie zauważył malującą się na jej twarzy tę samą obawę, którą odczuwał sam. Usłyszeli, że dziecko jest zdrowe, lecz ta wiadomość była szeptem wobec ogłuszającego stwier­dzenia, że o cesarskim cięciu nie ma w tej chwili mowy i że taśma owodniowa chyba rośnie, mimo że doktor zaznaczył, że nie ma co do tego pewności.

Lexie odwróciła się ku Jeremy'emu, zaciskając usta. Nagle wydała się bardzo zmęczona.

287

— Jedźmy do domu — poprosiła. Twarz miała zaczer­wienioną, ręce odruchowo złożyła na brzuchu.

— Jesteś pewna? — Tak — odrzekła. Miał już przekręcić kluczyk w stacyjce, gdy zobaczył, że

Lexie spuszcza głowę i chowa twarz w dłoniach. — Nienawidzę tego! Nie mogę znieść, że gdy tylko

choćby przez krótką chwilę pozwolę sobie uwierzyć, iż wszystko będzie dobrze, natychmiast dowiaduję się, że musimy być przygotowani na coś gorszego. Mam tego serdecznie dosyć!

Ja również, miał ochotę powiedzieć Jeremy. — Wiem — rzekł uspokajająco. Nic innego nie przy­

chodziło mu do głowy. Bardzo chciałby móc zmienić sytua­cję na lepsze, naprawić ją. Nie próbował w tej chwili pocieszać żony, zdawał sobie bowiem sprawę, że Lexie pragnie, aby ktoś zwyczajnie jej wysłuchał.

— Przepraszam — wyszeptała. — Wiem, że to wszystko jest dla ciebie tak samo trudne jak dla mnie. I wiem, że tak samo się martwisz. Po prostu chyba potrafisz lepiej sobie z tym radzić.

Wbrew wszystkiemu roześmiał się. — Wątpię. Mój żołądek zaczął wyprawiać dzikie harce

w chwili, gdy doktor wszedł do gabinetu. Zaczynam od­czuwać awersję do lekarzy. Mam przed nimi stracha. Cokol­wiek się stanie, Claire nie może pójść na medycynę. Nigdy w życiu się na to nie zgodzę.

— Jak możesz żartować w takim momencie? — To mój sposób na stres. Lexie uśmiechnęła się. — Mógłbyś dostać napadu złości. — Nie sądzę. To bardziej w twoim stylu.

288

— Moja histeria wystarczy za nas oboje. Przepraszam. — Nie przepraszaj. A poza tym wiadomości są raczej

dobre. Jak dotąd wszystko jest w porządku. Przecież mieliś­my nadzieję, że tak właśnie będzie.

Lexie dotknęła jego dłoni. — Jesteś gotów wrócić do domu? — Tak — odrzekł. — I muszę ci powiedzieć, że już nie

mogę się doczekać, kiedy napiję się soku jabłkowego z lo­dem, aby uspokoić nerwy.

— Nie, ty strzelisz sobie piwko. Ja poprzestanę na soku i będę patrzyła na ciebie z zazdrością.

— Hej — powiedziała Lexie. Od badania minął tydzień. Skończyli właśnie jeść kolację

i Jeremy udał się do swojej pracowni. Usiadł przy biurku, wpatrując się w ekran komputera. Słysząc głos Lexie, odwrócił się i zobaczył ją w drzwiach. Po raz enty pomyślał, że mimo wydatnego brzucha jest najbardziej zachwycającą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał.

— Jak się czujesz? — Dobrze. Pomyślałam tylko, że sprawdzę, jak ci idzie. Od początku małżeństwa mówił jej o tym, co się dzieje

z jego pisaniem, ale jedynie wówczas, gdy o to pytała. Nie widział sensu, by śpieszyć z informacją na temat swych codziennych zmagań, kiedy wracała po pracy do domu. Ile razy można słuchać, że małżonkowi się nie udaje, zanim zaczyna się uważać, iż jest nieudacznikiem? Wycofywał się więc do pracowni, jak gdyby miał nadzieję na boską inter­wencję i próbował uczynić niemożliwe możliwym.

— Bez zmian — odparł wymijająco i zarazem adekwat­nie. Pomyślał, że Lexie po takiej odpowiedzi pewnie skinie

289

głową i wyjdzie. Tak reagowała przez ostatnie kilka miesię­cy, od kiedy dowiedziała się, że odroczył termin dostarczenia dwóch felietonów. Ona jednak weszła tym razem do pra­cowni.

— Mogę dotrzymać ci towarzystwa? — Uwielbiam twoje towarzystwo — rzekł Jeremy. —

Zwłaszcza kiedy nic mi nie wychodzi. — Ciężki dzień? — Jak mówiłem... bez zmian. Choć była już w środku, nie usiadła na fotelu w rogu

pokoju, lecz zbliżyła się do Jeremy'ego i oparła dłoń na poręczy krzesła. Jeremy zrozumiał aluzję. Odsunął się z krzesłem i posadził ją sobie na kolanach. Objęła go ramieniem za szyję, nie zwracając uwagi na jego zasko­czenie.

— Przepraszam, że cię gniotę — sumitowała się. — Zdaję sobie sprawę, że robię się ciężka.

— Nie szkodzi. Możesz siadać mi na kolanach, kiedy tylko przyjdzie ci ochota.

Wpatrywała się w niego przez długą chwilę, aż w końcu westchnęła głęboko.

— Nie postępowałam fair wobec ciebie — wyznała. — Co masz na myśli? — Absolutnie wszystko — odrzekła, rysując niewidzialny

wzór na jego ramieniu. — To było nie fair od samego początku.

— Naprawdę nie rozumiem, co masz na myśli — powie­dział, ignorując jej dotyk.

— Absolutnie wszystko — powtórzyła. — Rozmyślałam nad tym, co zrobiłeś w ciągu ostatnich dziewięciu miesięcy i chcę, żebyś wiedział, że pragnę spędzić resztę życia z tobą, bez względu na to, gdzie los nas rzuci. — Umilkła. —

290

Zdaję sobie sprawę, że mówię bez ładu i składu, pozwól więc, że przejdę do sedna. Wyszłam za mąż za dzien­nikarza. I moim zdaniem to właśnie powinieneś robić. Pisać.

— Przecież próbuję. Ani na chwilę nie przestałem, odkąd się tutaj przeprowadziłem...

— O to mi chodzi. Wiesz, dlaczego cię kocham? Kocham cię za sposób, w jaki się zachowujesz od chwili, gdy dowiedzieliśmy się o Claire. Za to, że zawsze wydajesz się pewny, że nic złego się nie stanie. Za to, że za każdym razem, kiedy upadam na duchu, wiesz, co powiedzieć czy zrobić. Ale w szczególności kocham cię za to, kim jesteś, i przysięgam, że zrobię, co tylko zechcesz, jeśli w ten sposób ci pomogę. — Oplotła mu szyję ramionami. — Ostat­nimi czasy bardzo dużo rozmyślałam nad tym, przez co przeszedłeś. Nie wiem... może to było po prostu za dużo. Spójrz tylko, ile zmian zaszło w twoim życiu od stycznia. Małżeństwo, dom, moja ciąża... a na domiar wszystkiego przeprowadziłeś się tutaj. Twoja praca różni się od mojej. Ja na ogół wiem, co będę codziennie robiła. Zgoda, moja praca bywa czasami nużąca czy denerwująca, ale nie mam obaw, że jeśli czegoś nie zrobię, zamkną bibliotekę. Ty natomiast pracujesz... twórczo. Nie potrafiłabym robić tego co ty. Nie umiałabym pisać co miesiąc felietonu do rubryki ani żadnych artykułów. A twoje są niesamowite. — Przesu­nęła pieszczotliwie ręką po włosach Jeremy'ego, który popatrzył na nią, nie kryjąc zdziwienia. — To właśnie robię w bibliotece, kiedy mam kilka wolnych minut. Przeczytałam chyba wszystko, co napisałeś, i naprawdę nie chciałabym, żebyś z tym zerwał. I jeśli to właśnie życie tutaj jest przyczyną twojej blokady, nie mogę wymagać od ciebie, byś aż tak się poświęcił.

291

— To nie jest poświęcenie — zaprotestował. — Chciałem przeprowadzić się tutaj. Nie zmusiłaś mnie do tego.

— Nie, ale znałeś mój stosunek do ewentualnego wyboru miejsca zamieszkania. Wiedziałeś, że nigdy nie chciałam stąd wyjechać. I nie chcę, lecz wyjadę. — Spojrzała mu prosto w oczy. — Jesteś moim mężem i pójdę za tobą wszędzie, nawet jeśli będzie to oznaczało wyjazd do Nowego Jorku, jeśli uważasz, że pomoże ci to w pracy.

Jeremy'emu zabrakło nagle słów. — Wyjechałabyś z Boone Creek? — Jeśli twoim zdaniem pobyt tutaj przeszkadza ci nor­

malnie pracować... to tak. — A co z Doris? — Nie twierdzę przecież, że nie będę jej odwiedzała.

Doris zrozumie. Już o tym rozmawiałyśmy. Uśmiechnęła się, czekając na jego reakcję, i przez moment

Jeremy rozważał jej propozycję. Wyobraził sobie energię emanującą z wielkiego miasta, światła na Times Sąuare, linię dachów drapaczy chmur na Manhattanie na tle rozświetlone­go nieba. Pomyślał o codziennym joggingu w Central Parku i o swojej ulubionej knajpce, o niezliczonych możliwościach nowych restauracji, spektakli, sklepów oraz ludzi...

Ale trwało to zaledwie krótką chwilę. Gdy spojrzał przez okno na białokore cyprysy na brzegach Boone Creek, na spokojną powierzchnię rzeki, w której odbijało się niebo, wiedział, że nie wyjedzie. Zdał sobie sprawę z pewnością, która go zdumiała, wcale nie chce wyjechać.

— Jestem tutaj szczęśliwy — powiedział. — I nie sądzę, by powrót do Nowego Jorku był tym, co wyzwoli moją twórczą wenę.

— Tak po prostu? — spytała. — Nie musisz mieć trochę czasu na przemyślenie tego?

292

— Nie — odparł. — Mam tutaj wszystko, czego mi potrzeba do szczęścia.

Gdy Lexie wyszła z pracowni, Jeremy zaczął porządkować rzeczy na biurku i miał właśnie wyłączyć komputer, gdy obok korespondencji zauważył dziennik Doris. Leżał na biurku od czasu przeprowadzki do nowego domu i Jeremy pomyślał, że powinien go zwrócić. Otworzył go i spojrzał na nazwiska wymienione na jego stronach. Ile z tych kobiet w dalszym ciągu mieszka w tej okolicy? Co się stało z ich dziećmi? Czy wyjechały do college'u? Czy pożeniły się i powychodziły za mąż? Czy wiedziały, że ich matki były u Doris przed ich narodzinami?

Zastanawiał się, ile osób uwierzyłoby Doris, gdyby wy­stąpiła w telewizji ze swoim dziennikiem i opowiedziała swoją historię. Oceniał, że prawdopodobnie połowa widzów, a może nawet więcej. Ale dlaczego? Dlaczego ludzie wierzą w coś tak absurdalnego?

Przysunąwszy się do komputera, rozmyślał nad tym, szukając odpowiedzi, zapisując je, gdy mu się nasuwały. Robił notatki na temat tego, w jaki sposób teoria wpływa na ogląd zjawisk, czym anegdoty różnią się od dowodów, jak śmiałe stwierdzenia często intuicyjnie są odbierane jako prawdziwe, że w rzeczywistości pogłoski rzadko miewają jakiekolwiek podstawy i że większość ludzi nieczęsto do­maga się obowiązku przeprowadzenia dowodu. Zapisał piętnaście spostrzeżeń i zaczął wymieniać przykłady, by dowieść ich słuszności. Stukając w klawiaturę, nie mógł otrząsnąć się z oszołamiającego uczucia zdumienia, że słowa po prostu płyną. Bał się przestać pisać, bał się zapalić lampę, bał się iść po kawę, aby wena twórcza go nie

293

opuściła. Początkowo bał się też cokolwiek zmienić, nawet kiedy zdanie mu się nie podobało — z tego samego powodu. Potem instynkt wziął górę i Jeremy postanowił zaryzykować. Słowa w dalszym ciągu płynęły. Po upływie godziny patrzył z satysfakcją na swój kolejny felieton: „Dlaczego ludzie w cokolwiek wierzą".

Wydrukował go i przeczytał ponownie. Felieton nie był całkiem gotowy. Musiał go jeszcze wygładzić i zredagować. Ale podstawowe sprawy były w nim zawarte i przychodziło mu coraz więcej pomysłów do głowy. Nagle nabrał absolut­nej pewności, że niemoc twórcza należy do przeszłości. Mimo to na wszelki wypadek zanotował kilka pomysłów na leżącej przed nim kartce.

Po wyjściu z pracowni znalazł Lexie w salonie. Czytała książkę.

— O, jesteś — powiedziała. — Myślałam, że posiedzisz tu ze mną.

— Ja też tak myślałem. — A co robiłeś? Podał jej plik kartek, nie próbując nawet ukryć uśmiechu. — Miałabyś ochotę przeczytać mój kolejny felieton? Minęła chwila, zanim w pełni dotarły do niej jego słowa.

Wstała z kanapy z miną pełną niedowierzania — oraz radości — i wzięła od niego kartki. Przejrzała je szybko, po czym spojrzała na niego z uśmiechem.

— Napisałeś to teraz? Jeremy skinął twierdząco głową. — To wspaniale! — wykrzyknęła. — Oczywiście, że

przeczytam. Już się nie mogę doczekać tej lektury! Lexie wróciła na kanapę i przez następne kilka minut

Jeremy przyglądał się, jak czyta dokładnie felieton. Cał­kowicie pochłonięta lekturą, nawijała na palec pasmo wło-

294

sów. Właśnie w tej chwili po raz pierwszy przyszło mu na myśl, co mogło powodować u niego blokadę psychiczną, uniemożliwiającą pisanie. Niewykluczone, że wcale nie chodziło o to, że zamieszkał w Boone Creek, lecz raczej o to, iż czuł — przynajmniej podświadomie — że może nigdy stąd nie wyjechać.

Był to absurdalny pomysł, który wyśmiałby, gdyby go podsunął ktoś inny, ale wiedział, że ma rację i nie potrafił powstrzymać uśmiechu. Pragnął wziąć Lexie w ramiona i trzymać ją tak już zawsze. Cieszył się, że jego córeczka będzie wzrastała w miejscu, gdzie latem można łapać roba­czki świętojańskie i przyglądać się srożącym się burzom z bezpiecznego schronienia ich werandy. To był teraz dom, ich dom, a gdy zdał sobie z tego sprawę, nagle uwierzył, że wszystko będzie dobrze, dziecko urodzi się zdrowe. Przeszli już tak wiele, że nie może się to źle skończyć. I kiedy szóstego października zrobili kolejne badanie USG, ostatnie przed wyznaczonym terminem porodu, Jeremy dowiedział się, że jego przewidywania się sprawdziły. Jak do tej pory Claire była absolutnie zdrowa.

Jak do tej pory.

Rozdział dziewiętnasty

Kiedy wreszcie Jeremy uświadomił sobie, co się dzieje, wszystko wydało mu się zamazane i nieostre, pomyślał jednak, że jest usprawiedliwiony, ponieważ został wyrwany ze snu. Z całą pewnością wiedział tylko, że pierwszym słowem, jakie wypowiedział rano, było: „Au!".

— Obudź się! — Lexie szturchnęła go jeszcze raz. Wciąż jeszcze półprzytomny, podciągnął wyżej przeście­

radło. — Dlaczego mnie kuksasz? Przecież to środek nocy. — Jaki środek nocy, dochodzi piąta. Ale myślę, że już

czas. — Czas na co? — Żeby jechać do szpitala. Gdy dotarł do niego sens jej słów, Jeremy usiadł gwał­

townie, odrzucając pościel. Przetarł zaspane oczy. — Masz skurcze? Kiedy się zaczęły? Dlaczego mi nie

powiedziałaś? Jesteś pewna? — Chyba tak. Miewałam wcześniej skurcze Braxtona-

-Hicksa, ale te są inne. I bardziej regularne.

296 *

Jeremy przełknął nerwowo ślinę. — Czyli to już? — Nie jestem pewna. Ale myślę, że tak. — Dobrze — rzekł Jeremy, biorąc głęboki oddech. —

Nie panikujmy. — Ja nie panikuję. — To świetnie, ponieważ nie ma powodu do paniki. — Wiem. Przez długą chwilę po prostu patrzyli na siebie. — Muszę wziąć prysznic — oznajmił w końcu Jeremy. — Prysznic? — Tak — potwierdził, wyskakując z łóżka. — Załatwię

to błyskawicznie i jedziemy.

Bynajmniej nie załatwił tego błyskawicznie. Wziął długi prysznic, tak długi, że zaparował lustra do tego stopnia, iż musiał je dwukrotnie wytrzeć, by się ogolić. Umył zęby i wyczyścił je nitką, następnie wklepał balsam po goleniu. Dwukrotnie wypłukał gardło. Niespiesznie otworzył nowy pojemnik z dezodorantem, włączył suszarkę na słabe grzanie i wtarł we włosy zarówno żel, jak i piankę. Doszedł do wniosku, że ma trochę za długie paznokcie. Gdy je przycinał i opiłowywał, usłyszał, że drzwi łazienki gwałtownie się otwierają.

— Co ty, u licha, robisz? — wykrztusiła Lexie. Stała skulona, trzymając się za brzuch. — Dlaczego siedzisz tutaj tak długo?

— Prawie skończyłem — zaprotestował. — Minęło już pół godziny! — Doprawdy? — Doprawdy! — Skręcając się z bólu, Lexie zamrugała

297

z niedowierzaniem powiekami, gdy zobaczyła, czym zajmuje się Jeremy. — Czy ty obcinasz paznokcie?

Zanim zdążył odpowiedzieć, odwróciła się i wyszła chwiejnym krokiem z łazienki.

Gdy Jeremy myślał wcześniej o tym dniu, nastawiając się nań psychicznie, nigdy nie wyobrażał sobie, że może za­chować się w taki sposób. Przewidywał, że okaże się uoso­bieniem spokoju i opanowania, przygotuje się z mechaniczną sprawnością, będzie miał oko na żonę i będzie uśmierzał jej obawy, weźmie torbę, którą wcześniej spakowała Lexie, a jego dłonie będą pewnie trzymały kierownicę podczas szybkiej jazdy do szpitala.

Zupełnie natomiast nie spodziewał się, że sparaliżuje go przerażenie. Nie był jeszcze gotów. Jak może być ojcem? Nie miał zielonego pojęcia, co robić. Pieluchy? Mieszanka dla niemowląt? Jak należy trzymać niemowlę? Kompletnie się na tym nie znał. Potrzebował jeszcze jednego czy dwóch dni, by przeczytać kilka książek, które Lexie studiowała od miesięcy. Ale teraz było już za późno. Jego podświadoma próba odwleczenia tego faktu nie udała się.

— Nie, jeszcze nie wyjechaliśmy! — poskarżyła się Lexie do telefonu. — Wciąż się szykuje!

Rozmawia z Doris, pomyślał Jeremy. I wyraźnie nie jest zbytnio zadowolona.

Zaczął gorączkowo się ubierać. Wkładał koszulę przez głowę, kiedy Lexie odłożyła słuchawkę. Wyginając plecy w łuk, w milczeniu znosiła kolejny skurcz, a Jeremy czekał, aż minie. Następnie pomógł jej wstać i poprowadził ją do samochodu, nareszcie odzyskując odrobinę opanowania.

— Nie zapomnij torby — powiedziała Lexie. — Wrócę po nią. Po chwili byli już w samochodzie. Tymczasem Lexie

298

poczuła kolejny skurcz i Jeremy zaczął spiesznie wyco­fywać auto.

— Torba! — zawołała Lexie, krzywiąc się. Jeremy zahamował ostro i pobiegł pędem do domu.

Naprawdę nie był na to wszystko przygotowany.

Drogi były puste i czarne pod ciemnym jeszcze niebem. Jeremy dodał gazu, mknąc w kierunku Greenville. Biorąc pod uwagę ewentualne powikłania, już wcześniej postano­wili, że poród odbędzie się w Greenville, i Jeremy zostawił doktorowi wiadomość na automatycznej sekretarce, że już są w drodze do szpitala.

Gdy minął kolejny skurcz, Lexie odchyliła się na oparcie fotela, bardzo blada. Jeremy nacisnął mocniej pedał gazu.

Mknęli pustymi drogami, we wstecznym lusterku widział słaby pobrzask poranka na horyzoncie. Lexie była dziwnie milcząca. On również. Żadne z nich nie odezwało się słowem od chwili, gdy wsiedli do samochodu.

— Dobrze się czujesz? — Tak — odrzekła, lecz jej głos bynajmniej na to nie

wskazywał. — Ale mógłbyś jechać trochę szybciej. Serce tłukło mu się w piersi jak szalone. Zachowaj spokój,

przemawiał sam do siebie. Cokolwiek robisz, zachowaj spokój! Pokonując z dużą prędkością zakręt, czuł, jak samo­chód niemal trzeszczy w szwach.

— Nie tak szybko — upomniała go Lexie. — Nie chcę umrzeć, zanim tam dojedziemy.

Jeremy zwolnił, po czym mimo woli przyśpieszał za każdym razem, gdy Lexie miała skurcz. Pojawiały się chyba co jakieś osiem minut. Nie miał pojęcia, czy oznacza to, że mają jeszcze dużo czasu, czy wręcz przeciwnie. Naprawdę

299

powinien przeczytać tę książkę, * jakąkolwiek książkę. Teraz nie miało to już znaczenia.

W Greenville panował już większy ruch. Samochodów nie było zbyt dużo, lecz to wystarczyło, że musiał za­trzymywać się dość często na światłach. Na drugim z kolei odwrócił się do Lexie. Jeśli to możliwe, wyglądała na bardziej ciężarną, niż kiedy wyruszali z domu.

— Dobrze się czujesz? — spytał znowu. — Przestań mnie o to pytać — odparła. — Wierz mi,

jeśli poczuję się gorzej, dowiesz się o tym natychmiast. — Już niedaleko. — To dobrze — westchnęła Lexie. Jeremy wpatrywał się w sygnalizator, zastanawiając się,

dlaczego, do cholery, światło nie zmienia się na zielone. Czy to nie oczywiste, że znaleźli siew krytycznej sytuacji? Spojrzał na żonę, starając się opanować chęć spytania po raz kolejny, czy dobrze się czuje.

Podjechał pod wejście izby przyjęć i zatrzymał samochód. Jego rozgorączkowany wygląd oraz głośne okrzyki infor­mujące wszystkich zebranych, że jego żona rodzi, sprowa­dziły do samochodu sanitariusza z wózkiem inwalidzkim. Jeremy pomógł Lexie wysiąść z samochodu i posadził ją na wózku. Złapał torbę z tylnego siedzenia i podążył za nimi do wejścia. Mimo wczesnej godziny w izbie przyjęć panował tłok, trzy osoby czekały przy okienku rejestracji.

Jeremy był przekonany, że udadzą się prosto na oddział położniczy, zwłaszcza biorąc pod uwagę sytuację, tym­czasem Lexie zawieziono do okienka rejestracji i musiała czekać w kolejce. Żadna z pielęgniarek się nie śpieszyła, wydawały się znacznie bardziej zainteresowane popijaniem

?00

kawy i ploteczkami. Jeremy z trudem opanowywał zniecier­pliwienie, obserwując, jak rejestrują się czekający przed nim ludzie. Żadna z tych osób nie sprawiała wrażenia stojącej nad grobem; większość przyszła chyba po to, by powtórzyć receptę. Jeden z mężczyzn próbował nawet flir­tować. W końcu — nareszcie! — przyszła kolej na Jere-my'ego. Zanim zdążył się odezwać, pielęgniarka, która wydawała się kompletnie niezainteresowana stanem jego żony, popchnęła ku niemu formularze przypięte do tabliczki z zaciskiem.

— Proszę wypełnić pierwsze trzy strony, podpisać czwar­tą. Poproszę też o pańską kartę ubezpieczeniową.

— Czy jest to naprawdę konieczne w tej chwili? Moja żona rodzi. Czy nie powinna być najpierw przyjęta?

Pielęgniarka zwróciła wreszcie uwagę na Lexie. — W jakich odstępach następują skurcze? — Mniej więcej co osiem minut. — Jak dawno się zaczęły? — Nie wiem. Może trzy godziny temu? Pielęgniarka skinęła głową i spojrzała na Jeremy'ego. — Wypełnić pierwsze trzy strony, podpisać czwartą.

I proszę nie zapomnieć o karcie ubezpieczeniowej. Jeremy wziął formularze na podkładce i pomaszerował

spiesznie w kierunku krzesła, czując się mocno dotknięty. Papierki? Musi wypełniać jakieś papierki w takiej chwili? W nagłym wypadku? Jego zdaniem świat tonie już w papie­rach. Szpital ma całe tony papierów. Zamierzał odłożyć formularze, wrócić do rejestracji i spokojnie wyjaśnić sytua­cję. Pielęgniarka wyraźnie tego nie rozumiała.

— Halo?! Jeremy podniósł wzrok na dźwięk głosu Lexie. Jej wózek

stał obok rejestracji, w połowie poczekalni.

301

— Masz zamiar mnie tu zostawić? Jeremy czuł na sobie spojrzenia obcych ludzi. Niektóre

kobiety patrzyły na niego spode łba. — Przepraszam — rzekł, zrywając się z krzesła. Pomknął

do niej przez salą, po czym, okręciwszy wózek, ruszył z powrotem do swojego krzesła.

— Nie zapomnij o torbie. — Tak jest. — Wrócił po torbę, nie zwracając uwagi na

to, że się na nich gapią, i usiadł obok Lexie. — Dobrze się czujesz? — spytał. — Rąbnę cię, jeśli jeszcze raz zadasz mi to pytanie.

Mówię całkiem serio. — Tak, przepraszam. — Zajmij się papierkami, okay? Jeremy skinął posłusznie głową i zaczął wypełniać for­

mularze, myśląc znowu, że jest to zwykła strata czasu. Naprawdę powinni najpierw zawieźć Lexie na porodówkę. Papierkową robotę można załatwić później.

Zajęło mu to kilka minut, potem podszedł znowu do rejestracji. Los chciał, że ktoś inny znalazł się przy okienku pierwszy i Jeremy ponownie był zmuszony czekać. Gdy przyszła kolej na niego, wszystko się w nim gotowało ze złości. Podał bez słowa formularze.

Pielęgniarka i tym razem zupełnie się nie śpieszyła. Przeczytała uważnie każdą stronę, zrobiła kserokopie, a na­stępnie wyjęła z szuflady kilka opasek na nadgarstek i za­częła wypisywać na nich nazwisko Lexie i numer iden­tyfikacyjny. Powoli. W ślimaczym tempie. Jeremy czekał, potupując nerwowo. Złoży pisemne zażalenie. To po prostu niepoważne!

— Dobrze — powiedziała w końcu pielęgniarka — pro­szę usiąść, poprosimy państwa, kiedy będziemy gotowi.

302

— Znowu mamy czekać?! — wykrzyknął Jeremy. Pielęgniarka zmierzyła go spojrzeniem znad okularów. — Niech zgadnę. To państwa pierwsze dziecko? — Prawdę mówiąc, tak. — Proszę usiąść — rzekła pielęgniarka, kręcąc głową. —

Jak już informowałam, poprosimy państwa. I niech pani włoży opaski na nadgarstek.

Po upływie paru lat wywołano nareszcie nazwisko Lexie. Zgoda, nie trwało to aż tak długo, lecz im się wydawało,

że jeszcze dłużej. Lexie dostała kolejny skurcz, zacisnęła usta, obejmując dłońmi brzuch.

— Lexie Marsh? Jeremy zerwał się z krzesła, jakby siedzenie go parzyło,

i jednym susem znalazł się za wózkiem. Kilkoma szybkimi krokami przemierzył odległość dzielącą go od drzwi wahad­łowych.

— To ona — rzekł ze zniecierpliwieniem. — Jedziemy na porodówkę, tak?

— Tak — potwierdziła pielęgniarka, nie zważając na ton, jakim się odezwał. — Tędy proszę. Oddział położniczy znajduje się na drugim piętrze. Dobrze się czujesz, kochana?

— Dobrze — odparła Lexie. — Właśnie miałam kolejny skurcz. W dalszym ciągu następują co jakieś osiem minut.

— Powinniśmy chyba jechać — warknął Jeremy. Zarów­no Lexie, jak i pielęgniarka odwróciły się do niego. Zgoda, może jego ton był zbyt ostry, ale to nie pora na pogaduszki.

— Czy to pańska torba tam, koło krzesła? — spytała pielęgniarka.

— Zaraz ją przyniosę. — Jeremy dał sobie kopniaka w myśli.

303

— Poczekamy — rzekła pielęgniarka: Jeremy chciał powiedzieć: „O rany, dziękuję" najbardziej

ironicznie, jak tylko mógł, po namyśle jednak zrezygnował. Z tego, co wiedział, ta kobieta miała asystować przy poro­dzie, i za żadne skarby nie chciałby się jej narazić.

Wrócił szybko po torbę i ruszyli labiryntem korytarzy. Wjechali windą na drugie piętro i weszli z holu do sali. Wreszcie.

Sala była pusta, sterylna i funkcjonalna w taki sposób jak wszystkie sale szpitalne. Lexie wstała z wózka i włożyła szlafrok, po czym ostrożnie położyła się na łóżku. Przez następne dwadzieścia minut pielęgniarki krzątały się wokół niej, to wchodząc do sali, to z niej wychodząc. Zmierzyły Lexie ciśnienie oraz tętno, następnie rozwarcie szyjki maci­cy, zadały jeszcze raz te same pytanie o to, kiedy zaczęły się skurcze i co jaki czas się pojawiają, kiedy jadła ostatni posiłek i czy wystąpiły jakieś powikłania ciążowe. Na sam koniec Lexie podłączono do monitora i oboje z Jeremym obserwowali szybki rytm uderzeń serca dziecka.

— Serce powinno bić aż tak szybko? — zaniepokoił się Jeremy.

— Rytm jest prawidłowy — uspokoiła go pielęgniarka. Następnie, odwróciwszy się do Lexie, powiesiła jej kartę w nogach łóżka. — Jestem Joanie. Będę sprawdzała poranny rozwój sytuacji. Ponieważ odstępy między skurczami nie zaczęły się jeszcze skracać, prawdopodobnie zostanie pani tutaj przez jakiś czas. Nie ma sposobu, by określić, jak długo będzie trwał poród. Czasami coś nagle zaskakuje i wszystko dzieje się szybko, kiedy indziej znowu postępy są powolne i równomierne. Ale nie musi pani leżeć w łóżku.

304

Niektórym kobietom pomaga spacerowanie, inne wolą sie­dzieć, jeszcze inne uważają, że doskonale działa chodzenie na czworakach. Nie jest pani jeszcze gotowa na znieczulenie zewnątrzoponowe, o które pani prosiła, proszę więc po prostu robić to, co przyniesie pani ulgę.

— Dobrze — odrzekła Lexie. — I... panie... — dodała pielęgniarka, odwracając się do

Jeremy'ego. — Marsh — powiedział. — Nazywam się Jeremy Marsh.

A to jest Lexie, moja żona. Będziemy mieli dziecko. Pielęgniarkę wyraźnie rozbawiła jego reakcja. — Widzę. Ale pańska rola ogranicza się na razie do tego,

by wspierać żonę. W holu jest automat z lodem, proszę z niego korzystać bez ograniczeń i przynosić żonie tyle kostek lodu, ile tylko zapragnie. Obok umywalki leżą myjki, których może pan użyć do ocierania jej potu z czoła. Jeśli zechce chodzić, proszę ją podtrzymywać. Czasami skurcze są niespodziewane i tak silne, że nogi się uginają. Z pew­nością nie chciałby pan, by żona się przewróciła.

— Poradzę sobie — zapewnił, notując słowa pielęgniarki w pamięci.

— Jeśli potrzebna będzie pomoc, proszę nacisnąć ten guzik. Ktoś przyjdzie do państwa, najszybciej jak będzie mógł.

Joanie skierowała się do drzwi. — Chwileczkę... Wychodzi pani? — spytał Jeremy. — Muszę sprawdzić, co się dzieje z drugą pacjentką.

I naprawdę w tej chwili nie pozostało mi tutaj nic do roboty, zadzwonię tylko do anestezjologa. Za jakiś czas wrócę do pani.

— Co mamy robić do pani powrotu? Pielęgniarka zastanowiła się przez chwilę.

305

— Jeśli chcecie, możecie państwo na przykład pooglądać telewizję. Pilot leży na stoliku obok łóżka.

— Moja żona rodzi. Nie sądzę, żeby była w nastroju do oglądania telewizji.

— Wierzę — zgodziła się pielęgniarka. — Ale jak już uprzedzałam, jest nader prawdopodobne, że spędzicie pań­stwo tutaj sporo czasu. Miałam kiedyś pacjentkę, która rodziła przez prawie trzydzieści godzin.

Oboje z Lexie zbledli. Trzydzieści godzin? Zanim jednak zdążyli przetrawić tę myśl, zaczął się kolejny skurcz i uwagę Jeremy'ego odwróciło nie tylko cierpienie Lexie, lecz rów­nież ból, który poczuł, gdy wbiła mu paznokcie w dłoń.

Po upływie pół godziny włączyli telewizor. Nie był to raczej dobry pomysł, ale nie przychodziło im

do głowy nic innego, czym mogliby się zająć między skurczami, które w dalszym ciągu następowały co osiem minut. Jeremy nie mógł się oprzeć wrażeniu, że ich dziecku nie śpieszy się i przyjdzie na świat, kiedy mu się spodoba. Jeszcze się nie urodziło, a już przyswajało sobie umiejętność modnego spóźniania się. Nawet gdyby nie wiedział tego wcześniej, z pewnością założyłby, że to dziewczynka.

Lexie czuła się dobrze. Miał tę pewność nie tylko dlatego, że o to spytał, lecz dlatego, że natychmiast po zapytaniu dostał szturchańca w ramię.

Doris zjawiła się mniej więcej godzinę później, wystro­jona w odświętną suknię, co wydawało się bardziej niż właściwe w tym szczególnym dniu. Powracając myślą do wczesnego poranka, cieszył się, że wziął prysznic. Odstępy

• 306

między skurczami nie zmniejszały się, czyli zanosiło się na to, że spędzą tu jeszcze sporo czasu.

Doris zdawała się przejmować władzę nad pokojem, wyma­chując ramionami, dosłownie dwojąc się i trojąc. Oświadczyła, że sama urodziła kiedyś dziecko, toteż dokładnie wie, czego się spodziewać, i Jeremy wyraźnie widział, że Lexie jest zadowo­lona z jej przyjazdu. Kiedy Doris spytała ją, jak się czuje, Lexie nie rąbnęła jej. Po prostu odpowiedziała na pytanie.

Musiał przyznać, że trochę go to irytowało, podobnie jak sama obecność Doris. Zdawał sobie sprawę, że jest to małostkowe, że Doris wychowała Lexie i pragnęła dzielić z nią te szczególne chwile, lecz w głębi ducha uważał, że narodziny dziecka są wydarzeniem, które powinni przeżywać tylko we dwoje. Później będzie mnóstwo czasu na więzi uczuciowe, dzielenie się szczęściem i radosny zawrót głowy. Mimo to wycofał się na fotel w rogu pokoju i ani przez moment nie przyszło mu do głowy, by pisnąć choćby słówko na ten temat. Był to jeden z tych przypadków, kiedy nawet najsubtelniejsza dyplomacja mogła urazić czyjeś uczucia.

Przez następne czterdzieści pięć minut trochę przysłuchi­wał się ich rozmowie i oglądał jednym okiem Good Morning America. Duża część programu była poświęcona toczącym się kampaniom Ala Gore'a i George'a W. Busha, i Jeremy uświadomił sobie, że wyłącza się, gdy którykolwiek z nich otwiera usta. Ale to było łatwiejsze od słuchania, jak egois­tycznie zachował się dzisiaj, kiedy Lexie obudziła go wczes­nym świtem.

— Obcinał paznokcie? — spytała Doris, patrząc na niego z udawanym oburzeniem.

— Zrobiły się już raczej długie — wyjaśnił Jeremy. — A potem jechał jak wariat — dodała Lexie. — Opony

dosłownie piszczały.

307

Doris pokręciła głową z rozczarowaniem. — Myślałem, że za chwilę zacznie rodzić — rzekł defen­

sywnie. — Skąd mogłem wiedzieć, że mamy jeszcze tyle czasu?

— Cóż, posłuchaj — powiedziała Doris — znam tę sytuację z autopsji, toteż zatrzymałam się po drodze w dro­gerii i kupiłam ci parę czasopism. Beznadziejnie głupie, ale pomagają zabić czas.

— Dzięki, Doris — odparła Lexie. — Cieszę się, że tu jesteś.

— Ja również — przyznała Doris. — Czekałam od dawna na tę chwilę.

Lexie uśmiechnęła się. — Skoczę na dół i przyniosę sobie kawę, dobrze? —

mówiła dalej Doris. — Nie masz nic przeciwko temu? — Ależ skąd, idź. — Przynieść ci coś, Jeremy? — Nie, dziękuję, nic mi nie trzeba — odparł Jeremy, nie

zważając na to, że burczy mu w brzuchu. Skoro Lexie nie może jeść, to i on nie będzie. Wydawało mu się to jedyną słuszną reakcją.

— No to do zobaczenia — zaszczebiotała Doris. W dro­dze do drzwi dotknęła ramienia Jeremy'ego, pochylając się ku niemu. — Nie przejmuj się dzisiejszym porankiem — pocieszyła go. — Mój mąż zachował się dokładnie tak samo. Wziął się do sprzątania swojej pracowni. To normalne.

Jeremy pokiwał głową.

Skurcze zaczęły następować po sobie coraz częściej. Najpierw co siedem minut, potem co sześć. Po upływie godziny ustabilizowały się, pojawiając się co pięć minut.

• 308

Joanie i Iris — druga pielęgniarka — przychodziły teraz na zmianę.

Doris wciąż jeszcze była na dole i Jeremy złapał się na tym, że się zastanawia, czy wyczytała z jego myśli, iż wolałby zostać sam z Lexie. Telewizor chodził, chociaż żadne z nich nie zwracało nań uwagi. Gdy skurcze stały się częstsze, Jeremy ocierał pot z czoła Lexie i podawał jej kostki lodu. Lexie nie chciała jednak spacerować, nie mogła oderwać oczu od monitora, na którym obserwowała, jak bije serce ich córeczki.

— Boisz się? — spytała. Na jej twarzy malował się niepokój. Nie dziwiło go to,

czas rozwiązania był coraz bliższy. — Nie — odrzekł — właściwie nie. Od ostatniego bada­

nia USG minęły niespełna dwa tygodnie, a wtedy wszystko było w porządku. Myślę, że gdyby taśma owodniowa miała się przyczepić w jakimkolwiek miejscu, to już dawno by się przyczepiła. A nawet gdyby rzeczywiście tak się stało, to lekarz twierdził przecież, że dziecko jest już na tyle roz­winięte, że ewentualne problemy będą drobne.

— A jeśli przyczepi się do pępowiny w ostatniej chwili? Jeśli odetnie dopływ krwi?

— Nic takiego się nie zdarzy — zapewnił ją Jeremy. — Wiem, że wszystko będzie dobrze. Gdyby lekarz obawiał się tego, z pewnością byłabyś już podłączona do znacznie większej liczby rozmaitych urządzeń i rozmawiałabyś z in­nymi lekarzami.

Lexie skinęła głową, mając nadzieję, że Jeremy się nie myli, lecz niechętnie przyznając w duchu, że uspokoi się, gdy będzie wiedziała z całą pewnością. Gdy weźmie dziecko w ramiona i zobaczy je na własne oczy.

— Myślę, że Claire powinna mieć braciszka lub siost-

309

rzyczkę — powiedziała. — Nie chcę, żeby była jedynaczką tak jak ja.

— Wyrosłaś na wspaniałą kobietę. — Dziękuję, ale pamiętam, jak w dzieciństwie marzyłam,

by mieć to, co miała większość moich koleżanek. Ko­goś, z kim mogłabym się bawić, kiedy padał deszcz, kogoś, z kim mogłabym porozmawiać przy stole podczas kolacji. Ty dorastałeś razem z pięcioma braćmi. Czy nie wydawało ci się to fantastyczne?

— Czasami — przyznał Jeremy. — Ale nie zawsze było to takie super. Zwłaszcza rankami wykorzystywano to, że jestem najmłodszy. Później mówiłem ludziom, że bycie najmłodszym z szóstki braci oznacza zimną wodę w prysz­nicu i przemoczone ręczniki.

— Mimo wszystko chcę mieć więcej niż jedno dziecko — odparła Lexie z uśmiechem.

— Ja również. Ale najpierw niech się urodzi nasza có­reczka. Potem zobaczymy, co nam los przyniesie.

— Czy możemy zaadoptować dziecko? — spytała Le-xie. — To znaczy... no, wiesz...

— Jeśli nie będziesz mogła zajść ze mną w ciążę? Lexie skinęła twierdząco głową. — Tak, nie mam nic przeciwko adopcji. Ale słyszałem,

że takie sprawy mogą ciągnąć się bardzo długo. — Może wobec tego powinniśmy rozpocząć starania

od razu? — Nie sądzę, żebyś w tej chwili była w stanie rozpo­

czynać jakiekolwiek starania. — Nie, nie, myślę o okresie, kiedy nasza córeczka będzie

miała już kilka miesięcy. Możemy dalej próbować normal­nie, ale w ten sposób będziemy do przodu, jeśli nam się nie uda. Nie chcę, żeby różnica wieku była zbyt duża.

310 •

Jeremy otarł jej znowu pot z czoła. — Widzę, że wszystko sobie obmyśliłaś. — Rozważam to od chwili, gdy dowiedziałam się o ze­

spole taśm owodniowych. Kiedy okazało się, że istnieje niebezpieczeństwo, iż stracimy dziecko, uświadomiłam so­bie, jak bardzo pragnęłam zostać matką. I bez względu na to, co się stanie, w dalszym ciągu pragnę.

— Nic się nie stanie — uspokoił ją Jeremy. — Ale rozumiem, co masz na myśli.

Ujęła jego dłoń i ucałowała każdy palec z osobna. — Kocham cię, wiesz? — Tak — odpowiedział. — Wiem. — Ty mnie nie kochasz? — Kocham cię jak stąd do księżyca. — Kiedy Lexie

popatrzyła na niego z zaciekawieniem, Jeremy wzruszył ramionami. — Tak zwykła mówić nam moja mama, gdy byliśmy jeszcze mali.

Znowu ucałowała jego palce. — Powiesz to także Claire? — Będę jej to powtarzał codziennie. W tym momencie zaczął się kolejny skurcz.

Wkrótce potem wróciła Doris. Godziny mijały, stopniowo skurcze były coraz częstsze. Co pięć minut, następnie co cztery i pół minuty. Przy czterech minutach Joanie zbadała rozwarcie szyjki macicy — Jeremy pomyślał, że nie jest to najsympatycz­niejszy widok — i wyprostowała się z porozumiewawczą miną.

— Myślę, że nadeszła pora, by wezwać anestezjologa — oznajmiła. — Rozwarcie wynosi już sześć centymetrów.

Jeremy zachodził w głowę, jakim sposobem to obliczyła, doszedł jednak do wniosku, że nie czas na takie pytania.

311

— Czy skurcze są silniejsze? — spytała Joanie, wrzucając rękawiczkę do pojemnika na śmieci.

Kiedy Lexie przytaknęła skinieniem głowy, Joanie wska­zała dłonią na monitor.

— Jak dotąd dziecko radzi sobie dobrze. Proszę się nie martwić, po znieczuleniu zewnątrzoponowym nie będzie już bolało.

— To dobrze — westchnęła Lexie. — Może pani jeszcze zmienić zdanie. Jeśli wolałaby

pani rodzić bez znieczulenia, proszę mi powiedzieć — za­proponowała Joanie.

— Nie, nie zmienię — rzekła Lexie. — Jak siostra sądzi, ile to jeszcze potrwa?

— Wciąż trudno mi określić dokładnie, ale jeśli tak dalej pójdzie, pewnie około godziny.

Jeremy czuł, jak serce mu wali. Choć zapewne była to tylko gra jego wyobraźni, przysiągłby, że serce dziecka również zaczęło bić szybciej. Spróbował uspokoić oddech.

Po kilku minutach zjawił się anestezjolog i Joanie po­prosiła Jeremy'ego, by wyszedł z sali. Chociaż posłusznie zastosował się do jej prośby, stojąc w holu z Doris uznał pomysł prywatności w tym momencie za idiotyczny. Wy­kluczone, by przeprowadzenie zabiegu znieczulenia ze-wnątrzoponowego było choć w przybliżeniu tak inwazyjne jak pomiar rozwarcia szyjki macicy.

— Słyszałam od Lexie, że znowu piszesz — zauważyła Doris.

— Rzeczywiście — przyznał Jeremy. — Prawdę mówiąc, napisałem w ubiegłym tygodniu jeszcze kilka felietonów.

— Jakieś pomysły, nowe tematy?

312 •

— Parę. Ale zobaczymy, czy uda mi sie je zrealizować. Przy malutkim dziecku nie wiem, czy podobałoby się Lexie, gdybym wyjechał na kilka tygodni. Ale jest pewien temat, który, jak sądzę, będę mógł rozwinąć, nie ruszając się stąd. Nie będzie to wprawdzie temat na miarę Clausena, lecz wystarczająco prowokacyjny.

— Gratuluję — uścisnęła go Doris. — Bardzo się cieszę. — Ja również — roześmiał się Jeremy. — Podobno wybrałeś dla córeczki imię Claire. — Tak. — Zawsze kochałam to imię — powiedziała cicho Doris.

Zapadła cisza i Jeremy wiedział, że wspomina swoją córkę. — Powinieneś zobaczyć moją Claire zaraz po urodzeniu.

Miała na głowie najczarniejszą czuprynę, jaką kiedykolwiek widziałeś, i okropnie się darła. Od razu wiedziałam, że będę musiała na nią uważać. Od pierwszych chwil życia była rozhukana.

— Rozhukana? — zdziwił się Jeremy. — Z opowiadań Lexie odniosłem wrażenie, że była doskonałą pod każdym względem południową pięknością.

Doris parsknęła śmiechem. — Chyba żartujesz! Była dobrym dzieckiem, przyznaję,

ale naprawdę potrafiła przeciągać strunę. W trzeciej klasie została odesłana ze szkoły do domu za to, że podczas dużej przerwy całowała wszystkich chłopców na boisku. Kilku z nich doprowadziła nawet do łez. Czyli wpadła w tarapaty, prawda? Dostała szlaban na resztę dnia, kazaliśmy jej posprzątać pokój i natarliśmy uszu, wyjaśniając, że takie zachowanie jest niewłaściwe. Nazajutrz zrobiła dokładnie to samo. Kiedy po nią pojechaliśmy, odchodziliśmy od zmysłów ze zdenerwowania, na co ona stwierdziła, że lubi całować chłopców nawet za cenę późniejszego szlabanu.

313

Jeremy roześmiał się s e r d e c z n i e . ;

— Czy Lexie o tym wie? — Nie jestem pewna. Nie mam pojęcia, dlaczego w ogóle

o tym wspomniałam. Ale dziecko zmienia twoje życie jak nic innego. Jest czymś najtrudniejszym i najlepszym, co cię spotkało.

— Nie mogę się doczekać — rzekł Jeremy. — Jestem gotowy.

— Doprawdy? Bo wyglądasz na przerażonego. — Nie boję się — skłamał. — Hmm — mruknęła Doris. — Możesz to powtórzyć,

kiedy będę trzymała cię za rękę? Ostatnim razem, gdy to zrobiła, Jeremy odniósł dziwne

wrażenie, że czyta w jego myślach, mimo iż nie wierzył, że mogło tak być naprawdę, bo... cóż, po prostu nie było to możliwe.

— Szczerze mówiąc, nie — przyznał. Doris uśmiechnęła się. — To normalne, że się trochę denerwujesz. I że się boisz.

To ogromna odpowiedzialność. Ale świetnie sobie poradzisz. Jeremy pokiwał głową, myśląc, że za niespełna czterdzie­

ści minut okaże się, czy rzeczywiście tak będzie.

Po znieczuleniu zewnątrzoponowym Lexie przestała od­czuwać bóle i musiała patrzeć na ekran monitora, żeby w ogóle się zorientować, że właśnie nastąpił skurcz. W ciągu dwudziestu minut rozwarcie powiększyło się do ośmiu centymetrów. Przy dziesięciu centymetrach zacznie się za­bawa. Serce dziecka w dalszym ciągle biło absolutnie normalnie.

Nastrój Lexie zdecydowanie się poprawił.

314

— Czuję się dobrze — powiedziała, niemal śpiewając ostatnie słowo.

— Twój głos brzmi, jak gdybyś strzeliła sobie parę piwek. — I tak się czuję — roześmiała się Lexie. — To znacznie

przyjemniejsze od tego, jak się czułam przedtem. Podoba mi się to znieczulenie. Nie rozumiem, jak kobieta mogłaby chcieć rodzić bez niego. Skurcze porodowe są bardzo bolesne.

— Tak słyszałem. Przynieść ci jeszcze trochę lodu? — Nie. Jest mi dobrze. — I wyglądasz lepiej. — Ty też nie najgorzej. — No cóż, wziąłem rano prysznic. — Wiem — odrzekła znowu śpiewnym tonem. —Nie

mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. — Chciałem wyjść dobrze na zdjęciu. — Powiem o tym wszystkim moim znajomym. — Po prostu pokaż im zdjęcia. — Nie o to mi chodzi. Mówię o tym, że ty leniwie

używałeś przyjemności, podczas gdy ja skręcałam się z bólu. — Wcale się nie skręcałaś. Gadałaś przez telefon z Doris. — Skręcałam się wewnętrznie — odparła Lexie. — Tylko

jestem twarda i nie pokazuję tego po sobie. — I piękna, nie zapominaj o tym. — Tak, rzeczywiście. Jesteś szczęściarzem. — Żebyś wiedziała — przyznał Jeremy, ujmując jej

dłoń. — Kocham cię. — Ja też cię kocham — powiedziała.

Nadszedł czas. Pielęgniarki zaczęły się krzątać, przygotowując wszystko

w sali porodowej. Zjawił się w końcu lekarz i podobnie jak

315

pielęgniarki zmierzył jeszcze raz rozwarcie szyjki macicy. Następnie, pochylając się do przodu na stołku, wyjaśnił, co się będzie działo. Jak każe Lexie przeć, gdy rozpocznie się skurcz, jak być może będzie musiała przeć kilka razy, zanim dziecko się urodzi, i że w przerwach powinna oszczędzać siły. Lexie i Jeremy chłonęli jego każde słowo.

— Pozostaje problem taśmy owodniowej — powiedział lekarz. — Tętno jest silne i miarowe, toteż nie przewiduję żadnych niespodzianek podczas porodu. Nie sądzę, by taśma przyczepiła się do pępowiny, nie wygląda na to, by dziecko było w jakikolwiek sposób zagrożone. Istnieje pewne ryzyko, że taśma może opleść pępowinę w ostatniej chwili, ale wówczas pozostaje nam tylko wydobyć dziecko jak naj­szybciej, i jestem na to przygotowany. Pediatra zbada je natychmiast pod kątem zespołu taśm owodniowych, lecz powtarzam, moim zdaniem mieliśmy szczęście.

Lexie i Jeremy pokiwali głowami, wyraźnie zdenerwo­wani.

— Wszystko będzie dobrze — dodał lekarz. — Proszę tylko postępować zgodnie z moimi wskazówkami, a za kilka minut będziecie rodzicami, dobrze?

Lexie wzięła głęboki oddech. — Dobrze — odrzekła, biorąc Jeremy'ego za rękę. — Gdzie mam stanąć? — spytał Jeremy. — Dokładnie tutaj, gdzie pan stoi, jest świetnie. Gdy lekarz zakończył przygotowania, do sali weszła

jeszcze jedna pielęgniarka, razem z pediatrą, która przed­stawiła się jako doktor Ryan. Do łóżka podtoczono wózek, na którym leżała taca z wysterylizowanymi narzędziami chirurgicznymi. Położnik sprawiał wrażenie absolutnie spo­kojnego, doktor Ryan swobodnie gawędziła z pielęgniarką.

Kiedy zaczął się kolejny skurcz, lekarz kazał Lexie chwy-

cić się za nogi i przeć. Lexie skrzywiła się z wysiłku, a doktor sprawdził ponownie tętno dziecka. Lexie naprężyła się, ściskając z całej siły dłoń Jeremy'ego.

— Bardzo dobrze — pochwalił ją lekarz, sadowiąc się wygodniej na obrotowym stołku i przyjmując lepszą pozy­cję. — Teraz przez chwilę odpocznij. Głęboki oddech i spróbujemy jeszcze raz. Przyj mocniej, jeśli to możliwe.

Lexie skinęła głową. Jeremy zastanawiał się, czy można przeć mocniej, lecz Eexie wyraźnie nie miała wątpliwości i zaczęła znowu przeć.

Położnik był maksymalnie skoncentrowany. — Dobrze, dobrze — powiedział. — Przyj dalej. Lexie posłusznie parła. Jeremy nie zwracał uwagi na ból

przeszywający jego dłoń. Skurcz się skończył. — Odpocznij. Świetnie ci idzie — dodał jej otuchy

lekarz. Lexie łapała oddech, tymczasem Jeremy ocierał jej pot

z czoła. Kiedy nadszedł następny skurcz, sytuacja się po­wtórzyła. Oczy miała mocno zamknięte, zęby zaciśnięte, twarz zaczerwienioną z wysiłku. Pielęgniarki stały w pogo­towiu. Jeremy nie puszczał jej dłoni, zdumiony, jak szybko wszystko zdaje się teraz toczyć.

— Świetnie, świetnie — chwalił Lexie lekarz. — Jeszcze jeden raz i będzie po wszystkim...

To, co się działo później, Jeremy pamiętał jak przez mgłę i nie potrafił wyjaśnić, jak to się stało. Po dłuższym czasie uświadomił sobie, że jest w stanie odtworzyć w myślach tylko fragmenty i czasami odczuwał wyrzuty sumienia z tego powodu. Ostatnim wyraźnym wspomnieniem był obraz Lexie chwytającej się za nogi, gdy zaczął się kolejny skurcz.

317

Twarz miała lśniącą od potu, oddychała ciężko i doktor kazał jej przeć po raz ostatni ze wszystkich sił. Jeremy'emu wydało się, że widzi jej uśmiech.

A potem? Nie był pewien, ponieważ jego wzrok powęd­rował jak przyciągany magnesem ku nogom Lexie, ku szybkim i płynnym ruchom położnika. Chociaż uważał siebie za człowieka o rozległej wiedzy, światowego, nagle zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy — i być może jedy­ny — jest świadkiem narodzin swego dziecka, i w tym momencie sala jak gdyby się skurczyła. Ni z tego, ni z owego prawie zapomniał, że Doris wciąż jest z nimi, usłyszał tylko stęknięcie Lexie i zobaczył, jak Claire zaczyna się wyłaniać. Najpierw główka, następnie lekarz szybko przemieścił dłonie i wysunęły się ramionka, a za nimi niemal błyskawicznie reszta ciała. W jednej chwili Jeremy został ojcem i wpat­rywał się w zdumieniu w nowe życie wydane na świat.

Claire, cała obmazana wodami płodowymi i wciąż jeszcze połączona pępowiną z matką, była szaro-czerwono-brązową śliską bryłką. Z początku Jeremy odniósł wrażenie, że dziecko się krztusi. Doktor Ryan położyła ją natychmiast na stole, wsunęła jej do buzi rurkę odsysającą i oczyściła gardło. Dopiero wówczas rozległ się pierwszy krzyk malutkiej. Pani pediatra zaczęła ją badać. Ze swojego miejsca Jeremy nie widział, czy z dzieckiem jest wszystko w porządku. Świat w dalszym ciągu zaciskał się wokół niego. Jak gdyby z oddali usłyszał, że Lexie łapie z trudem powietrze.

— Nie widzę żadnych objawów świadczących o nie­prawidłowościach spowodowanych zespołem taśm owod-niowych — powiedziała doktor Ryan. — Ma wszystkie paluszki u rąk i nóg i jest ślicznym maleństwem. Dobre zabarwienie skóry, oddycha bez trudu. W skali Apgar osiem punktów.

318

Claire nie przestawała płakać i Jeremy odwrócił się w końcu do Lexie. Teraz wszystko działo się tak szybko, że nie nadążał tego przyswajać.

— Słyszałaś? — spytał. I właśnie w tym momencie, kiedy na nią patrzył, rozległ

się długi, ciągły sygnał znajdującej się za nim aparatury. Lexie miała oczy zamknięte, głowę odchyloną na poduszkę. Można by przypuszczać, że śpi.

Jego pierwszą myślą było, że to dziwne, iż Lexie nie wyciąga szyi, by zobaczyć dziecko. Natomiast lekarz zerwał się tak szybko ze swojego stołka, że ten odjechał aż pod ścianę. Pielęgniarka powiedziała coś o kodzie, a doktor polecił drugiej pielęgniarce, by natychmiast wyprowadziła Doris i Jeremy'ego z sali.

Jeremy poczuł nagle bolesne ściskanie w dołku. — Co się stało?! — zawołał. Pielęgniarka chwyciła go za ramię i zaczęła wyciągać na

siłę z sali. — Co się dzieje? Co jej jest? Chwileczkę... — Proszę! — krzyknęła pielęgniarka. — Musi pan wyjść! Z przerażenia oczy niemal wyszły Jeremy'emu z orbit.

Nie mógł oderwać wzroku od Lexie. Podobnie Doris. Jakby gdzieś z bardzo daleka usłyszał, że pielęgniarka woła na pomoc sanitariuszy. Lekarz pochylał się teraz nad Lexie, robiąc jej masaż serca...

Wyglądał na spanikowanego. Wszyscy byli przestraszeni. — Nieee! — zawył Jeremy, usiłując wyrwać się pielęg­

niarce. — Zabierzcie go stąd! — polecił ostrym tonem lekarz. Jeremy poczuł, że ktoś chwyta go za ramię. Wyciągnięto

go z sali. To nie mogło się zdarzyć. Co się stało? Dlaczego Lexie się nie rusza? O Boże, wszystko musi być z nią

319

dobrze. To nie może się dziać naprawdę. Obudź się, Lexie... o Boże, błagam, obudź się...

— Co jej jest?! — wykrzyknął znowu. Wyprowadzono go na korytarz. Był tak nieprzytomny ze zdenerwowania, że głosy ludzi, którzy próbowali go uspokoić, docierały do niego jak zza grubej szklanej szyby. Kątem oka zauważył dwóch sanitariuszy biegnących przez hol z noszami. Obaj zniknęli w sali porodowej.

Dwaj inni sanitariusze oparli Jeremy'ego o ścianę. Od­dychał płytko, ciało miał napięte i zimne jak stalowa lina. Słyszał szlochanie Doris, lecz nie bardzo potrafił rozpoznać ten dźwięk. Wokół niego ludzie zwijali się jak w ukropie, a jednocześnie był sam. Odczuwał autentyczne przerażenie. Po chwili Lexie leżącą na noszach na kółkach wywieziono w pośpiechu z sali. Doktor w dalszym ciągu ją reanimował. Na twarzy miała worek Ambu do sztucznego oddychania.

Potem Jeremy odniósł wrażenie, że wszystko wokół nagle spowolniało. Gdy Lexie zniknęła za wahadłowymi drzwiami na końcu korytarza, poczuł się jak przekłuty balon, z którego uszło powietrze. Kolana się pod nim uginały, z trudem utrzymywał się na nogach. W głowie mu się kręciło.

— Co się stało? — spytał znowu. — Dokąd ją zabierają? Dlaczego się nie rusza?

Obaj sanitariusze i pielęgniarka unikali jego wzroku.

Jeremy'ego oraz Doris zaprowadzono do specjalnego pokoju. Nie do poczekalni, nie do sali szpitalnej, lecz gdzie indziej. Niebieskie wyściełane winylowe krzesła stały pod dwiema ścianami wyłożonego dywanem pomieszczenia. Niski stolik był zarzucony czasopismami, jaskrawy śmietnik w zimnym fluorescencyjnym świetle. Na ścianie w drugim

320

końcu pokoju wisiał drewniany krzyż. Nie było tu nikogo innego poza nimi.

Doris siedziała blada i drżąca, patrząc przed siebie niewi-dzącym wzrokiem. Jeremy najpierw usiadł obok niej, na­stępnie wstał i zaczął chodzić tam i z powrotem, po czym znowu usiadł. Spytał Doris, co się stało, ale wiedziała tyle samo co on. Zasłoniła twarz dłońmi i wybuchnęła płaczem.

Jeremy miał trudności z przełykaniem. Nie mógł zebrać myśli. Próbował przypomnieć sobie przebieg wydarzeń, jakoś wszystko poskładać, lecz miał problemy z koncentra­cją. Wydawało mu się, że czas stanął w miejscu.

Sekundy, minuty, godziny... Nie wiedział, ile czasu upły­nęło, nie wiedział, co się dzieje, nie wiedział, czy Lexie wyjdzie z tego, nie wiedział, co robić. Pragnął wybiec z powrotem na korytarz, by znaleźć odpowiedzi na te pytania. Poza tym musiał zobaczyć Lexie, upewnić się, że nic jej nie jest. Siedząca obok niego Doris nie przestawała płakać, ręce miała złożone w rozpaczliwej modlitwie.

Co dziwne w jego pamięci na zawsze pozostanie każdy szczegół pokoju, w którym czekali, ale choć starał się jak mógł, nie zdołał przypomnieć sobie twarzy szpitalnego psychologa, który w końcu do niego przyszedł, nawet położnik wyglądał jakoś inaczej niż wtedy, gdy zjawił się w sali porodowej czy podczas wcześniejszych wizyt. Właś­ciwie pamiętał jedynie lodowate przerażenie, jakie nagle ogarnęło go na ich widok. Wstał, podobnie Doris, i choć przedtem myślał, że chce usłyszeć odpowiedzi na dręczące go pytania, teraz wolałby, żeby nic nie mówili. Doris przy­trzymywała się jego ramienia, jak gdyby miała nadzieję, że Jeremy znajdzie w sobie dość siły, by wesprzeć ich oboje.

— Co z nią? — spytał Jeremy. Lekarz był wyraźnie wyczerpany.

321

— Przykro mi, że muszę przekazać panu tę wiadomość — zaczął — ale przypuszczamy, że pańska żona miała zator płynem owodniowym...

Jeremy'emu znowu zakręciło się w głowie. Próbując się uspokoić, skupił wzrok na plamach krwi i wód płodowych, które zachlapały fartuch doktora w czasie porodu. Jego słowa brzmiały mu w uszach jak dalekie echo.

— Taśma owodniowa nie ma z tym raczej nic wspól­nego... to zupełnie odrębne przypadki... Płyn owodniowy musiał jakimś sposobem dostać się do naczyń krwionośnych macicy. Nie dało się tego żadną miarą przewidzieć... Nie mogliśmy nic zrobić...

Jeremy miał wrażenie, że sufit spadł mu na głowę, Doris wsparła się o niego, głos jej się rwał.

— Och... nie... —jęknęła. —Nie... nie... Jeremy nie mógł złapać tchu. Słuchał w otępieniu dalszych

słów lekarza. — Zdarza się to niezwykle rzadko, ale gdy już płyn

owodniowy dostał się do krwiobiegu, musiał powędrować do serca. Bardzo mi przykro, ale żona nie przeżyła. Dziecko natomiast jest zdrowe...

Doris omal nie upadła, Jeremy'emu udało się ją jednak podtrzymać, choć nie miał pojęcia, jakim cudem. Nic nie miało sensu. Lexie nie mogła umrzeć. Czuła się świetnie. Była zdrowa. Rozmawiali kilka minut temu. Parła. Urodziła dziecko.

To nie mogło się zdarzyć. To nie może być prawda. Ale była. Sam lekarz był chyba w szoku, gdy próbował dalej

wyjaśniać, co się stało. Jeremy patrzył na niego przez łzy, był oszołomiony, zbierało mu się na wymioty.

— Mogę ją zobaczyć? — wychrypiał nagle.

322

— Jest na oddziale noworodków — odrzekł lekarz, wy­raźnie zadowolony, że wreszcie może odpowiedzieć kon­kretnie na jakieś pytanie. Był dobrym człowiekiem i ta sytuacja bez wątpienia sprawiała mu przykrość. — Jak już mówiłem, czuje się dobrze.

— Nie — powiedział zduszonym głosem Jeremy. Słowa z trudem przechodziły mu przez usta. — Moją żonę. Czy mogę zobaczyć moją żonę?

Rozdział dwudziesty

Szedł w otępieniu korytarzem. Pół kroku za nim podążał doktor, nie mówiąc ani słowa.

Jeremy nie chciał uwierzyć w to, co usłyszał, nie był w stanie dopuścić do świadomości wyroku lekarza. Musiał się pomylić, wmawiał sobie, Lexie nie umarła. W tym czasie kiedy lekarz przekazywał im tę straszną informację, ktoś coś zauważył, słabą akcję mózgu lub serca, i błyskawicznie przystąpiono do resuscytacji. W tej chwili właśnie reanimowano Lexie i jej stan zaczynał się poprawiać. Lekarze nigdy się z czymś takim nie zetknęli, wręcz graniczyło to z cudem, lecz Jeremy wiedział, że Lexie wyjdzie z tego. Była młoda i silna. Skończyła dopiero trzydzieści dwa lata i nie mogła umrzeć. Nie mogła.

Doktor zatrzymał się przed salą obok Oddziału Intensyw­nej Opieki Medycznej i Jeremy poczuł, że serce zabiło mu mocniej w piersi na myśl, że może ma rację.

— Kazałem przenieść ją tutaj, żeby miał pan trochę spokoju — oznajmił doktor ze smutną miną. Położył dłoń na ramieniu Jeremy'ego. — Proszę się nie śpieszyć. Na­prawdę, tak bardzo mi przykro.

324

Jeremy nie zareagował na słowa lekarza. Ręka mu drżała, gdy otwierał drzwi. Ważyły tonę, dziesięć ton, sto ton, ale jakimś cudem udało mu się je otworzyć. Jego wzrok przy­ciągnęła postać na łóżku. Leżała bez ruchu, nie była pod­łączona do żadnej aparatury, żadnych monitorów, żadnych kroplówek. Tak wyglądała dziesiątki razy rano. Spała z wło­sami rozsypanymi na poduszce... ale co dziwne, ręce miała wyciągnięte wzdłuż ciała. Wyprostowane, jak gdyby ułożył je w ten sposób ktoś, kto jej nie znał.

Jeremy miał ściśnięte gardło, a jego pole widzenia ogra­niczyło się do wąskiego tunelu, poza którym była tylko czerń. Widział wyłącznie Lexie, ale nie chciał jej oglądać takiej. Nie w taki sposób. Ona musi żyć. Miała zaledwie trzydzieści dwa lata. Była zdrowa i silna, nie poddawała się łatwo. Kochała go. Była jego życiem.

Ale te ręce... coś tu było nie tak... powinny być zgięte w łokciach, jedna ręka nad głową lub na brzuchu...

Brakowało mu tchu. Jego żona umarła... Jego żona... To nie był sen. Teraz już wiedział i pozwolił płynąć łzom,

pewien, że nigdy już nie zdoła ich powstrzymać.

Po jakimś czasie do sali weszła Doris, która również chciała się pożegnać, i Jeremy zostawił ją samą z wnuczką. Szedł korytarzem jak w transie, ledwie zauważając pielęg­niarki, które mijał po drodze, jak również wolontariusza pchającego wózek. Zdawali się kompletnie go ignorować i nie miał pojęcia, czy unikają spojrzeń w jego stronę, dlatego że wiedzą, co się stało, czy wręcz przeciwnie.

Wyczerpany i słaby wrócił do pokoju, w którym wcześniej

325

spotkał się z lekarzem. Nie mógł już więcej płakać. Zabrakło mu łez i po prostu nie miał sił. Mógł jedynie starać się nie zemdleć. Po raz enty odtwarzał w pamięci obrazy z sali porodowej, usiłując zrozumieć, w którym dokładnie momen­cie nastąpił zator, i zastanawiając się, czy zdołałby dostrzec coś, co ostrzegłoby go, że z Lexie jest źle. Czy stało się to wtedy, gdy usłyszał, jak Lexie chwyta powietrze? A może chwilę później? Nie potrafił otrząsnąć się z poczucia winy. Może powinien przekonać ją, żeby zdecydowała się na cesarskie cięcie lub przynajmniej nie wysilała się tak bardzo. Może to ten wyczerpujący wysiłek spowodował zator. Był zły na siebie, był zły na Boga, był zły na doktora. I był zły na dziecko.

Nie chciał nawet zobaczyć swojej córki, uważając, że jakimś sposobem w akcie przyjmowania życia zabrała w za­mian inne. Gdyby nie dziecko, Lexie wciąż byłaby z nim. Gdyby nie dziecko, ostatnie wspólnie spędzone miesiące byłyby wolne od stresu. Gdyby nie dziecko, mógłby się kochać ze swoją żoną. Ale teraz wszystko przepadło. Dziec­ko zabrało to wszystko. Przez dziecko jego żona nie żyje. I Jeremy też czuł się martwy.

Jak będzie mógł kiedykolwiek pokochać swoją córkę? Jak będzie mógł kiedykolwiek jej wybaczyć? Jak będzie mógł patrzeć na nią lub trzymać ją w ramionach, zapomina­jąc o tym, że zabrała życie Lexie w zamian za swoje własne? Jak miał nie nienawidzić jej za to, co zrobiła kobiecie, którą kochał?

Zdawał sobie sprawę z irracjonalności swoich uczuć i rozumiał, że są zdradliwe, złe. To nie było w porządku, kłóciło się z tym, co powinien czuć ojciec w stosunku do dziecka, ale jak ma uciszyć swoje serce? Jak ma w jednej chwili pożegnać się z Lexie, a w następnej przywitać się

326

z dzieckiem? I jak ma się zachować? Czy na wzór innych ojców ma ją utulić w ramionach i słodko do niej gruchać? Udawać, że nic złego nie przydarzyło się Lexie?

I co potem? Gdy już przywiezie ją do domu ze szpitala? Nie potrafił w tej chwili wyobrazić sobie opieki nad nią. Na razie mógł tylko hamować się, by nie rzucić się na podłogę i nie skręcać się z cierpienia. Nie wiedział nic o niemow­lętach poza tym, że powinny być ze swoimi matkami. To Lexie przeczytała wszystkie możliwe książki, to Lexie jako nastolatka pilnowała czyichś dzieci pod nieobecność rodzi­ców. Przez cały okres jej ciąży ta niewiedza była dla Jeremy'ego wygodna, był spokojny, że Lexie pokaże mu, co robić. Ale dziecko miało inne plany...

Dziecko, które zabiło jego żonę. Zamiast skierować się na oddział noworodków, opadł

bezsilnie na krzesło w poczekalni. Nie chciał żywić takich uczuć wobec dziecka, wiedział, że nie powinien, ale... Lexie umarła przy porodzie. We współczesnym świecie w szpitalu takie rzeczy się nie zdarzają. Gdzie są cudowne lekarstwa? Momenty nakręcone dla telewizji? Gdzie, na Boga, są w tym wszystkim jakiekolwiek pozory rzeczywistości? Zamknął oczy, starając się przekonać samego siebie, że jeśli wystar­czająco się skoncentruje, zdoła się obudzić z koszmaru, jakim stało się nagle jego życie.

Doris znalazła w końcu Jeremy'ego. Nie słyszał, jak wchodzi do pokoju, ale otworzył oczy, czując dotyk jej dłoni na ramieniu, i zobaczył przed sobą jej opuchniętą od płaczu, zbolałą twarz. Podobnie jak Jeremy była chyba na krawędzi załamania.

— Zadzwoniłeś do rodziców? — spytała rwącym się głosem.

Jeremy pokręcił przecząco głową.

327

— Nie mogę. Wiem, że powinienem, ale po prostu w tej chwili nie mogę tego zrobić.

Ramiona zaczęły się jej trząść. — Och, Jeremy — wykrztusiła. Wstał i przytulił ją. Płakali razem, obejmując się, jak

gdyby próbowali nawzajem się ocalić. Po pewnym czasie Doris odsunęła się i otarła łzy.

— Widziałeś Claire? — spytała szeptem. To imię sprawiło, że natychmiast wróciły wszystkie uczucia. — Nie, od chwili gdy ją zobaczyłem na sali porodowej,

nie — odparł Jeremy. Doris uśmiechnęła się smutno, omal nie krusząc tego, co

pozostało z jego serca. — Wygląda zupełnie jak Lexie. Jeremy odwrócił się. Nie chciał tego słuchać, nie chciał

słuchać niczego o dziecku. Powinien się z tego cieszyć? Czy jeszcze kiedykolwiek będzie szczęśliwy?

Nie potrafił sobie tego wyobrazić. Dzień, który miał być najradośniejszy w jego życiu, nagle stał się najgorszy, i nic nie może przygotować człowieka na coś takiego. A teraz? Nie dość, że będzie musiał przeżyć coś niewyobrażalnego, to w dodatku zaopiekować się dzieckiem. Maleństwem, które zabiło jego żonę.

— Jest piękna — rozległ się w ciszy głos Doris. — Powinieneś iść ją zobaczyć.

— Ja... hmm... nie mogę — wymamrotał Jeremy. — Jeszcze nie. Nie chcę jej widzieć.

Czuł, że Doris go obserwuje, jak gdyby w nim czytała, mimo że własne cierpienie mąciło jej myśli.

— To twoja córka. — Wiem — odparł Jeremy, lecz w dalszym ciągu czuł

jedynie głuchy ból pulsujący pod skórą. •

328

— Lexie chciałaby, żebyś zajął się waszą kruszynką. — Doris ujęła jego dłoń. — Jeśli nie możesz zrobić tego dla siebie, to zrób to dla swojej żony. Ona pragnęłaby, żebyś zobaczył swoje dziecko, trzymał w ramionach swoje dziec­ko. Tak, to trudne, ale nie możesz powiedzieć nie. Nie możesz odmówić Lexie, nie możesz odmówić mnie, nie możesz odmówić Claire. A teraz chodź ze mną.

Nie miał pojęcia, jakim cudem Doris znalazła siłę i opa­nowanie, by dać sobie z nim radę. Wzięła go pod rękę i poprowadziła korytarzem w kierunku oddziału noworod­ków. Jeremy szedł jak automat, lecz czuł, jak z każdym krokiem rośnie jego niepokój. Przerażała go perspektywa spotkania z córką. Chociaż zdawał sobie sprawę, że złość, którą do niej czuje, jest czymś godnym potępienia, obawiał się również, że nie będzie zły, kiedy nadejdzie czas, i to również wydawało mu się godne potępienia — jak gdyby w jakiś sposób oznaczało, że mógłby wybaczyć jej to, co przydarzyło się Lexie. Nie miał wątpliwości tylko co do jednego — że nie jest gotów na żadną ewentualność.

Lecz Doris nie dało się nic wyperswadować. Przeszła przez kilkoro drzwi wahadłowych i Jeremy zobaczył w salach po obu stronach korytarza ciężarne kobiety i młode matki w otoczeniu rodzin. W szpitalu wrzało jak w ulu, pielęgniarki poruszały się energicznie wokół nich. Gdy mijali salę, w której rodziła Lexie, Jeremy przytrzymał się ściany, by nie upaść.

Przeszli obok pokoju pielęgniarek i skręcili za róg, w kie­runku oddziału noworodków. Szara nakrapiana terakota była dezorientująca i Jeremy poczuł lekki zawrót głowy. Pragnął wyrwać się Doris i uciec; pragnął zadzwonić do matki i opowiedzieć jej, co się stało. Pragnął wypłakać się do telefonu, mieć pretekst, by stąd odejść, by uwolnić się od tego obowiązku...

329

Na końcu korytarza zebrała się grupka osób, które za­glądały przez przeszkloną ścianę na oddział noworodków. Pokazywały sobie maleństwa i uśmiechały się, Jeremy słyszał ich szepty: „Ma jego nos". Albo: „Myślę, że będzie miała niebieskie oczy". Nie znał żadnej z tych osób, lecz nagle je znienawidził, ponieważ przeżywały radość i pod­niecenie, które powinny być jego udziałem. Nie potrafił wyobrazić sobie, by mógł stanąć obok nich i narazić się na pytania, które dziecko przyszedł obejrzeć, słuchać, jak wychwalają urodę i słodycz jego córeczki. Za nimi dostrzegł idącą w stronę gabinetów pielęgniarkę, która była na sali, gdy umarła Lexie. Wypełniała swoje obowiązki, jak gdyby ten dzień niczym nie różnił się od każdego innego.

Drgnął na jej widok, a Doris, domyślając się, co czuje, ścisnęła jego ramię i zatrzymała się w pół kroku.

— To tutaj — powiedziała, wskazując gestem drzwi. — Idź.

— Nie pójdziesz ze mną? — Nie — odparła. — Zaczekam na zewnątrz. — Proszę — rzekł błagalnym tonem — chodź ze mną. — Nie — powtórzyła. — To jest coś, co musisz zrobić

sam. Jeremy wpatrywał się w nią. — Proszę — wyszeptał. — Pokochasz ją — zapewniła go Doris łagodniejszym

tonem. — Pokochasz, gdy tylko ją zobaczysz.

Czy miłość od pierwszego wejrzenia naprawdę jest mo­żliwa?

Nie potrafił dopuścić do siebie takiej ewentualności. Wszedł na oddział noworodków niepewnym krokiem. Dy-

330

żurująca pielęgniarka zmieniła się na twarzy, kiedy go zauważyła. Wprawdzie nie było jej na sali porodowej, lecz jego historia obiegła już cały szpital. Że Lexie, zdrowa i pełna życia młoda kobieta, zmarła nagle, zostawiając zrozpaczonego męża i osieroconego noworodka. Łatwo byłoby wyrazić współczucie lub nawet odwrócić się, lecz pielęgniarka zachowała się inaczej. Zmusiła się do uśmiechu i wskazała Jeremy'emu jedno z łóżeczek przy oknie.

— Pańska córeczka to ta po lewej — poinformowała go. Głos jej się lekko załamał, co wystarczyło, by mu przypo­mnieć, jak niewłaściwa jest ta scena. Powinna tu być z nim Lexie. Złapał z trudem powietrze, nagle mu go zabrakło. Jakby z daleka usłyszał słowa pielęgniarki: — Jest śliczna.

Jeremy wbrew samemu sobie zbliżył się do łóżeczka. Pragnął zawrócić, lecz jednocześnie pragnął zobaczyć ma­leństwo. Miał wrażenie, - że patrzy na wszystko cudzymi oczami. Jego tutaj nie ma. To nie jest on. To nie jest jego dziecko.

Zawahał się, widząc imię Claire na plastikowej opasce wokół jej kostki, i poczuł znowu bolesne ściskanie w gardle, gdy dostrzegł tam również imię Lexie. Starał się powstrzy­mać łzy, przyglądając się swojej córce. Leżała malutka i bezbronna pod ogrzewającą lampą, otulona w kocyk, w czapeczce na głowie, jej delikatna skóra miała zdrowy różowy kolor. Jeremy widział ślady maści, którą posmaro­wano jej powieki, zauważył też osobliwy odruch... typowy dla wszystkich noworodków. Jej rączki wykonywały czasami nerwowe ruchy, jakby próbowała przyzwyczaić się do od­dychania, w odróżnieniu od dotychczasowego pobierania tlenu od matki. Jej pierś szybko wznosiła się i opadała. Jeremy pochylił się nad nią, zafascynowany tym, jak dziwnie niekontrolowane wydają się jej ruchy. Już teraz przypomi-

331

nała Lexie... kształtem uszu, lekko zaostrzonym podbród­kiem. Pielęgniarka zajrzała mu przez ramię.

— To cudowne dziecko — powiedziała. — Przez więk­szość czasu śpi, a kiedy się obudzi, prawie nie płacze.

Jeremy się nie odezwał. Nie czuł nic. ■— Myślę, że jutro będzie pan mógł ją zabrać do domu —

mówiła dalej. — Nie ma żadnych komplikacji i dziecko potrafi już ssać. Czasami stanowi to problem dla takich kruszynek, ale ona natychmiast przypięła się do butelki. Och, proszę spojrzeć, właśnie się budzi.

— To dobrze — wymamrotał Jeremy, ledwie słysząc słowa pielęgniarki. Stał tylko i patrzył.

Pielęgniarka delikatnie położyła dłoń na maleńkiej piersi Claire.

— Witaj, skarbie. Twój tatuś jest tutaj. Rączki dziecka wykonały znowu nerwowy ruch. — Co to jest? — To zupełnie normalne — wyjaśniła pielęgniarka, po­

prawiając kocyk. — Witaj, skarbie — powtórzyła. Jeremy wyczuwał za szybą obecność Doris. Miał świado­

mość, że na niego patrzy. — Chce pan ją potrzymać? Przełknął ślinę, myśląc, że dziecko wydaje się takie

kruche, iż niezwykle łatwo wyrządzić mu niechcący krzyw­dę. Nie chciał go dotykać, lecz słowa wyrwały mu się, nim zdołał je powstrzymać.

— Mogę? — Oczywiście — odrzekła pielęgniarka. Wyjęła Claire

z łóżeczka, a Jeremy podziwiał spokojną zręczność jej ruchów.

— Nie wiem, co robić — wyszeptał. — Nigdy przedtem nie trzymałem niemowlęcia na ręku.

332 *

— To łatwe — zapewniła go pielęgniarka łagodnym tonem. Była starsza od Jeremy'ego, lecz młodsza od Doris, i Jeremy był ciekaw, czy sama ma dzieci. — Proszę usiąść w fotelu na biegunach, a ja podam panu maleńką. Musi pan tylko trzymać ją jedną ręką pod plecki i pamiętać, by podtrzymywać główkę. I co najważniejsze, kochać ją przez resztę życia.

Jeremy usiadł przerażony i walczący z napływającymi łzami. Nie był na to gotów. Potrzebował Lexie, musiał ją opłakać, potrzebował czasu. Dostrzegł znowu twarz Doris tuż za szybą i pomyślał, że chyba widzi cień uśmiechu na jej twarzy. Pielęgniarka zbliżyła się do niego, trzymając dziecko spokojnie, ze swobodą świadczącą o tym, że robiła to już przedtem tysiące razy.

Jeremy wyciągnął ręce i poczuł delikatny ciężar Claire, gdy brał ją od pielęgniarki. Po chwili leżała już w jego ramionach.

W tym momencie Jeremy'ego ogarnęły gwałtowne emo­cje — świadomość porażki w gabinecie lekarza, kiedy był tam z Marią, szok i przerażenie, jakie przeżył w sali poro­dowej, pustka, jaką odczuwał, idąc korytarzem — wszystkie te uczucia splotły się z niepokojem, który dręczył go zaled­wie przed minutą.

Claire, umoszczona w jego ramionach, patrzyła w górę, jej błyszczące oczy zdawały się koncentrować na jego twarzy. Mógł myśleć tylko o tym, że jest wszystkim, co pozostało mu po Lexie. Claire była córką Lexie, fizycznie i psychicznie. Mimo woli wstrzymał oddech. Przez głowę przelatywały mu wizje Lexie: Lexie, która zaufała mu tak bardzo, że zdecydowała się na dziecko z nim; Lexie, która go poślubiła, wiedząc, że choć żaden z niego ideał, będzie ojcem, na jakiego Claire zasługuje. Poświęciła życie, by go

333

nią obdarować, i nagle uświadomił sobie z niezachwianą pewnością, że gdyby miała wybór, po raz drugi postąpiłaby tak samo. Doris miała rację — Lexie pragnęła, by kochał Claire w taki sposób, jak ona by ją kochała. Powinien być silny dla Lexie, powinien być silny dla Claire. Mimo wstrzą­su emocjonalnego, jaki przeżył, wpatrywał się w swoje dziecko, zyskując nagłą pewność, że to, co w tej chwili robi, jest jedynym powodem, dla którego znalazł się na tej ziemi. Żeby kogoś kochać. Żeby troszczyć się o kogoś innego, żeby pomagać drugiej osobie, dźwigać jej troski, dopóki sama nie będzie dość silna, by je udźwignąć. Żeby opiekować się kimś bez stawiania żadnych warunków, bo przecież to właśnie nadaje sens życiu. A Lexie poświęciła własne życie, wiedząc, że Jeremy zdoła się zatroszczyć o ich dziecko.

I w tym samym momencie, patrząc na swoją córkę przez obficie napływające do oczu łzy, pokochał ją i nie pragnął już niczego więcej, jak tylko tulić do siebie Claire i zapewnić jej na zawsze bezpieczeństwo.

Epilog

Luty 2005

Jeremy zamrugał, otwierając oczy, obudzony dzwonkiem telefonu. W domu otulonym pierzyną gęstej mgły panowała cisza. Siłą woli zmusił się, by usiąść, zdziwiony, że w ogóle udało mu się zasnąć. Poprzedniej nocy nie zmrużył oka, w ogóle przez ostatnie parę tygodni sypiał zaledwie po kilka godzin. Oczy miał zaczerwienione i zapuchnięte, głowa pękała mu z bólu, wiedział, że wygląda na równie wyczer­panego, jak czuł się w rzeczywistości. Telefon znowu za­dzwonił. Jeremy sięgnął po niego i nacisnął klawisz z zieloną słuchawką.

— Jeremy — usłyszał głos brata — co się dzieje? — Nic — mruknął w odpowiedzi. — Spałeś? Jeremy odruchowo spojrzał na zegarek. — Zaledwie dwadzieścia minut. W tak krótkim czasie

nie da się wyrządzić szkody. — Powinienem dać ci spokój. Dostrzegając na krześle marynarkę i kluczyki samocho­

dowe, Jeremy pomyślał jeszcze raz o tym, co zamierzał

335

zrobić dzisiejszej nocy. To będzie kolejna noc z niewielką ilością snu, i nagle poczuł wdzięczność za tę nieoczekiwaną drzemkę.

— Nie, nie będę już spał. Cieszę się, że zadzwoniłeś. Jak się miewasz? — Zerkając do holu, nasłuchiwał, czy nie odzywa się Claire.

— Dzwonię, ponieważ odsłuchałem twoją wiadomość — rzekł jego brat z wyraźną skruchą. — Tę, którą zostawiłeś dwa dni temu. Byłeś chyba naprawdę nieprzytomny. Jak, nie przymierzając, jakiś zombi.

— Przepraszam — powiedział Jeremy. — Byłem na nogach przez całą noc.

— Znowu? — Co mogę na to poradzić? Zdarza się. — Nie sądzisz, że ostatnimi czasy zdarza się trochę za

często? Nawet mama martwi się o ciebie. Uważa, że jeśli to potrwa dłużej, możesz się poważnie rozchorować.

— Nic mi nie będzie — odparł Jeremy, przeciągając się. — Jak cię słucham, to jakoś w to nie wierzę. Twój głos

brzmi, jakbyś był półżywy. — Ale czuję się doskonale. — Tak, akurat! Posłuchaj, mama kazała ci powtórzyć,

żebyś starał się spać więcej, a ja w pełni się z nią zgadzam. Skoro niestety cię obudziłem, to wracaj do łóżka.

Mimo ogromnego zmęczenia Jeremy parsknął śmiechem. — Nie mogę. W każdym razie nie teraz. — Dlaczego? — To nie wyszłoby mi na dobre. Leżałbym bezsennie

przez calusieńką noc. — Nie przez całą noc — zaprotestował brat. — Właśnie, że tak — nie zgodził się Jeremy. — Przez

całą noc. To akurat oznacza bezsenność.

336

Brat zawahał się przez chwilę, po czym rzekł stłumionym głosem:

— Nadal nie rozumiem, dlaczego nie możesz spać. Jeremy spojrzał w okno. Za szybami nie było widać

niczego poza srebrzystą nieprzeniknioną mgłą i mimo woli przyszła mu na myśl Lexie.

— Koszmary nocne — odpowiedział.

• Koszmary nocne zaczęły się miesiąc temu, tuż po świętach

Bożego Narodzenia, bez żadnej widocznej przyczyny. Początek dnia był raczej zwyczajny. Claire pomogła

Jeremy'emu usmażyć jajecznicę i zjedli razem śniadanie przy stole w kuchni. Później pojechał z nią do sklepu spożywczego, a następnie po południu zostawił ją na kilka godzin u Doris. Oglądała Piękną i Bestią, film, który wi­działa już dziesiątki razy. Na kolację zjedli indyka z maka­ronem i serem, a po kąpieli czytał jej te same bajki co zawsze. Kiedy kładła się spać, nie była ani podekscytowana, ani zdenerwowana, i gdy Jeremy zajrzał do niej po upływie dwudziestu minut, spała jak suseł.

Ale tuż po północy obudziła się z krzykiem. Jeremy popędził do sypialni Claire i osuszał córeczce łzy,

kołysząc ją w ramionach. W końcu się uspokoiła, więc pocałował ją w czoło i ułożył wygodnie, otulając kołdrą.

Po upływie godziny znowu się obudziła, głośno krzycząc. I jeszcze raz. Trwało to kilka nocy, ale rano wyraźnie niczego nie

pamiętała. A potem Jeremy, wyczerpany, ze szklistym spoj­rzeniem, poczuł ulgę, bo nadszedł taki moment, w którym zdawało mu się, że już po wszystkim. Jednakże to samo zdarzyło się kolejnej nocy. 1 następnej. I następnej.

337

Po tygodniu zaprowadził Claire do lekarza, który zapewnił go, że w sensie fizycznym nic jej nie dolega, a koszmary nocne, jeśli nawet nie są czymś powszechnym, to nieraz się zdarzają. Z czasem miną, zaręczył lekarz.

Nie minęły. A właściwie było chyba coraz gorzej. Przed­tem Claire budziła się dwa lub trzy razy, natomiast teraz cztery lub pięć, jak gdyby koszmary pojawiały się w każdym cyklu sennym. Uspokajały ją jedynie łagodne słowa, które szeptał jej Jeremy, kołysząc w ramionach. Próbował też kłaść ją w swoim łóżku, jak również spać z nią w jej sypialni, trzymał ją godzinami śpiącą mu na kolanach. Próbował muzyki, włączał i wyłączał nocną lampkę, zmienił dietę, podając dziewczynce ciepłe mleko przed snem. Za­dzwonił do matki, zadzwonił do Doris. Kiedy Claire spędzała noc u prababki, także budziła się z krzykiem. Nic nie pomagało.

Brak snu spowodował, że Jeremy był spięty i podener­wowany, Claire również była spięta i podenerwowana. Częściej niż zwykle zdarzały jej się napady złego humoru, niespodziewane łzy, wybuchy złości. W wieku czterech lat Claire nie potrafiła kontrolować swoich reakcji, ale gdy Jeremy złapał się na tym, że reaguje równie ostro, nie mógł tłumaczyć się niedojrzałością. Z powodu zmęczenia był wiecznie podminowany. No i ten niepokój. To on głównie dawał się we znaki Jeremy'emu. Obawa, że coś jest nie w porządku, że jeśli jego córka nie zacznie znowu sypiać regularnie, przydarzy jej się coś okropnego. On jakoś wy­trzyma, potrafi się sobą zająć, ale Claire? Jest za nią od­powiedzialny. Ona go potrzebuje, a on w pewien sposób ją zawodzi.

Przypomniał sobie, jak zachowywał się ojciec w dniu, w którym starszy brat Jeremy'ego, David, miał wypadek

338

samochodowy. Tej samej nocy ośmioletni wówczas Jeremy znalazł ojca siedzącego w salonie w głębokim fotelu i patrzącego przed siebie niewidzącym wzrokiem. Pamię­tał, że pomyślał wtedy, iż nie poznaje własnego ojca. Wydawał się jakiś mniejszy i przez jedną chwilę Jeremy przestraszył się, że źle zrozumiał rodziców, kiedy wcześ­niej uspokajali go, że Davidowi nic się nie stało. Może jego brat umarł, a oni boją się powiedzieć mu prawdę. Pamiętał, jak nagle zabrakło mu tchu, lecz gdy już miał wybuchnąć płaczem, ojciec otrząsnął się z odrętwienia. Jeremy wdrapał mu się na kolana i poczuł na policzkach muśnięcie jego szorstkich wąsów. Kiedy spytał o Davida, ojciec potrząsnął głową.

— Nic mu nie będzie — powiedział — ale to nie kładzie kresu troskom. Rodzice zawsze się martwią.

— Czy martwisz się o mnie? Ojciec przyciągnął go bliżej do siebie. — Martwię się o was wszystkich przez cały czas. To się

nigdy nie kończy. Myślisz, że kiedy dzieci osiągną pewien wiek, przestaniesz się martwić. Ale nigdy nie przestajesz.

Jeremy myślał o tej historii, rzucając okiem na Claire, gorąco pragnąc przytulić ją mocno do siebie, choćby tylko po to, by obronić ją przed złymi snami. Spała od godziny i Jeremy zdawał sobie sprawę, że to jedynie kwestia czasu, że znowu obudzi się z krzykiem. Siedząc w sypialni, przy­glądał się, jak jej pierś łagodnie wznosi się i opada.

Jak zwykle zaczął zastanawiać się nad treścią sennych koszmarów wyczarowanych przez jej umysł. Claire roz­wijała się niezwykle szybko, opanowując mowę, koordyna­cję ruchów, testując, jak daleko może się posunąć, jeśli

339

chodzi o zachowanie, ucząc się reguł obowiązujących w świecie. Ponieważ nie rozumiała życia w takim stopniu, by prześladowały ją lęki, które nie dają spać dorosłym, Jeremy założył, że koszmarne sny Claire są albo wytworem jej bujnej wyobraźni, albo skutkiem wysiłku mózgu w od­krywaniu złożoności świata. Ale w jaki sposób przejawiło się to w jej snach? Czy widziała potwory? Czy ścigała ją jakaś przerażająca istota? Nie wiedział, nie potrafił się nawet domyślić. Umysł dziecka jest tajemnicą.

Czasami przychodziło mu do głowy, że może on jest winien. Czy Claire zdaje sobie sprawę, że jej sytuacja różni się od sytuacji innych dzieci? Czy zwraca uwagę na to, że gdy idą na spacer do parku, Jeremy często jest jedynym tatusiem towarzyszącym dziecku? Czy zastanawia się, dlaczego inne dzieci mają mamusię, a ona nie? Wiedział jednak, że to nie jego wina. Często powtarzał sobie, że to rezultat niezawinionej przez nikogo tragedii, i pewnego dnia dokładnie opowie Claire o swoim własnym koszmarze nocnym.

Jego koszmar zawsze rozgrywał się w szpitalu i nie był to wyłącznie sen.

Odsunął się od Claire, podszedł na palcach do szafy i otworzył ją cichutko. Zdejmując kurtkę z wieszaka, za­trzymał się na moment i powiódł spojrzeniem po pokoju, wspominając zaskoczenie Lexie, gdy się dowiedziała, że sam go urządził.

Od tamtej pory pokój się zmienił, tak jak zmieniała się Claire. Teraz był pomalowany w pastelowych odcieniach żółci i fioletu. Od połowy ściana była wyklejona tapetą przedstawiającą małe dziewczynki o anielskim wyglądzie,

340

wystrojone do kościoła. Pomagała mu ją wybrać Claire, a potem siedziała po turecku na podłodze, gdy Jeremy sam tapetował ściany.

Nad jej łóżkiem wisiały dwa przedmioty, które pierwsze ratowałby w razie pożaru. Kiedy Claire była niemow­lęciem, Jeremy kazał fotografowi zrobić dziesiątki czarno--białych zbliżeń. Były to zdjęcia stopek Claire, rączek, oczu, nosa i uszu. Stworzył z nich dwa duże kolaże i opra­wił je w ramki. Ilekroć na nie patrzył, przypominał sobie, jak maleńka mu się wówczas wydała, kiedy trzymał ją w ramionach.

W tygodniach, które nastąpiły zaraz po narodzinach Claire, Doris oraz matka Jeremy'ego wspólnie mu poma­gały. Matka, która zmieniła swoje plany i przyjechała do syna z długą wizytą, pomagała mu opanować podstawy ojcostwa —jak zmieniać pieluchy, jaka powinna być właś­ciwa temperatura mieszanki dla niemowląt, jak podawać lekarstwo, by Claire go nie wypluła. Dla Doris karmienie niemowlęcia było formą terapii, mogła potem godzinami trzymać Claire w ramionach i kołysać ją. Matka Jeremy'ego czuła się chyba w obowiązku pomagać Doris i nieraz późnym wieczorem Jeremy słyszał, jak rozmawiają szeptem w kuchni. Od czasu do czasu dobiegał go płacz Doris i ciche słowa pociechy wypowiadane przez jego matkę.

Obie panie darzyły się nawzajem coraz większą sympatią i choć kosztowało je to wiele wysiłku, nie pozwalały Jere-my'emu użalać się nad sobą. Zgadzały się co do tego, że musi mieć trochę czasu dla siebie i przejęły część obowiąz­ków związanych z opieką nad Claire, lecz domagały się, by również robił, co do niego należy. I obie nieustannie mu przypominały, że jest ojcem i że jest odpowiedzialny za Claire. Pod tym względem stanowiły jednolity front.

341

Pomalutku Jeremy musiał się nauczyć zajmować dziec­kiem, a z upływem czasu ból zaczął powoli łagodnieć. Kiedyś przytłaczał go od chwili, gdy się budził, do chwili, gdy padał ze zmęczenia na łóżko, teraz natomiast niekiedy zapominał o cierpieniu zwyczajnie dlatego, że pochłaniała go całkowicie opieka nad córeczką. Ale działał wówczas na zasadzie autopilota i gdy nadszedł czas wyjazdu jego matki, spanikował na myśl, że zostanie sam. Matka powtórzyła z nim wszystko kilka razy, zapewniła go, że jeśli będzie miał jakiekolwiek pytania, wystarczy do niej zadzwonić. Przypomniała mu, że ma Doris tuż-tuż i że zawsze może porozmawiać z pediatrą, jeśli coś go zaniepokoi.

Pamiętał spokój, z jakim matka wyjaśniała mu wszystko, lecz mimo to błagał ją, by została jeszcze choć odrobinę dłużej.

— Nie mogę — powiedziała. — Poza tym uważam, że musisz sam się wszystkim zająć. Claire jest od ciebie zależna.

Pierwszej nocy, kiedy został sam z Claire, zaglądał do niej więcej niż kilkanaście razy. Spała w wiklinowym łóżeczku obok jego tapczanu. Na niskim stoliku leżała latarka, którą świecił, by sprawdzić, czy dziecko oddycha. Kiedy budziła się z płaczem, karmił ją i trzymał w ra­mionach, by się jej odbiło. Rano wykąpał ją i znowu wpadł w panikę, widząc, że maleństwo drży. Ubranie małej zajęło mu znacznie więcej czasu, niż się spodziewał. Po­łożył ją na kocyku w salonie i przyglądał się jej, popijając kawę. Pomyślał, że popracuje, kiedy mała zaśnie, ale nic z tego nie wyszło. Potem zamierzał siąść do komputera podczas jej drugiej drzemki, ale i tym razem zaniedbał pracę. W pierwszym miesiącu jedynie sprawdzał e-maile i odpowiadał na nie.

342

Gdy z tygodni zrobiły się miesiące, wreszcie połapał się, o co w tym wszystkim chodzi. Powoli zorganizował sobie pracę przy zmienianiu pieluch, karmieniu, kąpaniu i zaczął radzić sobie z wizytami u lekarza. Woził Claire na zastrzyki i wzywał pediatrę, gdy po kilku godzinach nóżka była spuchnięta i zaczerwieniona. Wkładał małą do fotelika samochodowego i jeździł razem z nią na zakupy lub do kościoła. Zanim się obejrzał, Claire zaczęła się uśmie­chać i głośno śmiać. Często wyciągała paluszki ku jego twarzy, i odkrył, że może przyglądać się jej godzinami, podobnie jak ona jemu. Robił jej setki zdjęć, udało mu się nawet w porę chwycić kamerę wideo i nagrać moment, gdy puściła brzeg stolika i zrobiła kilka pierwszych kroków.

Stopniowo, stopniowo, zbliżały się i mijały urodziny oraz święta. W miarę jak Claire rosła, jej charakter stawał się coraz bardziej wyraźny. W czasie gdy uczyła się chodzić, lubiła ubrania tylko różowego koloru, następnie niebies­kiego, a teraz, w wieku czterech lat — liliowego. Uwielbiała kolorować książeczki, lecz nie cierpiała malować. Jej ulu­biony deszczowiec miał naszywkę Dora the Explorer na rękawie i nosiła go nawet, gdy świeciło słońce. Sama wybierała swoje ubrania, sama się ubierała, nie potrafiła tylko sznurować butów, i umiała rozpoznać większość liter w alfabecie. Jej kolekcja filmów Disneya na DVD zaj­mowała niemal całą półkę obok telewizora, a po kąpieli Jeremy czytał jej trzy lub cztery bajki, po czym klękał obok niej i wspólnie się modlili.

W jego życiu było wiele radości, ale była też monotonia, i sam czas płatał mu dziwne figle. Zdawał się mijać niepo­strzeżenie, kiedy Jeremy próbował wyjść z domu — zawsze był o dziesięć minut spóźniony — a z kolei gdy siedział na podłodze, bawiąc się z Claire lalką Barbie lub kolorując

343

książeczki, miał wrażenie, że minęły całe godziny, a okazy­wało się, że naprawdę było to osiem, dziesięć minut. Zdarzało się, że czuł, iż powinien robić coś więcej w swoim życiu, kiedy jednak zastanawiał się nad tym dłużej, uświa­damiał sobie, że w ogóle nie ma ochoty zmieniać tej sytuacji.

Jak przepowiedziała Lexie, Boone Creek było idealnym miejscem na dorastanie Claire. Jeremy często odwiedzał Herbs razem z Claire i choć Doris poruszała się teraz trochę wolniej, uwielbiała spędzać czas z dziewczynką. Jeremy nie mógł powstrzymać się od uśmiechu, gdy widział, jak wcho­dzące do restauracji kobiety ciężarne pytają o Doris. Można się było tego spodziewać. Trzy lata temu zdecydował się w końcu przyjąć propozycję Doris co do jej dziennika i zorganizował kontrolowany eksperyment. W sumie Doris spotkała się z dziewięćdziesięcioma trzema kobietami, prze­powiadając płeć dziecka. Kiedy po upływie roku zapisy zostały odpieczętowane, okazało się, że prognozy Doris sprawdziły się w absolutnie wszystkich przypadkach.

Rok później nieduża książka, którą napisał o Doris, pozostawała na liście bestsellerów przez pięć miesięcy. W zakończeniu Jeremy przyznał, że zdolności Doris nie da się naukowo wytłumaczyć.

Jeremy wrócił do salonu. Rzuciwszy kurtkę Claire na krzesło obok swojej, podszedł do okna i rozsunął zasłony. Z boku, prawie poza zasięgiem wzroku, znajdował się ogródek, który zaczęli zakładać z Lexie po przeprowadzce do nowego domu.

Myślał często o Lexie, zwłaszcza podczas takich spokoj­nych nocy jak dzisiejsza. Przez wszystkie lata po jej śmierci

344

nie spotykał się z kobietami, nie miał też wcale na to ochoty. Wiedział, że ludzie martwią się o niego. Wszyscy, jak jeden mąż, przyjaciele i rodzina, rozmawiali z nim o innych kobietach, on jednak zawsze miał tę samą od­powiedź. Jest zbyt zajęty opieką nad Claire, by w ogóle brać pod uwagę jakikolwiek kolejny związek. Ale nie mówił im, choć była to szczera prawda, że jakaś część jego samego umarła razem z Lexie. Ona pozostanie z nim na zawsze. Kiedy wyobrażał ją sobie, nigdy nie leżała na szpitalnym łóżku. Widział, jak patrzy z uśmiechem na miasteczko ze szczytu Riker 's Hill, miał przed oczyma jej twarz, kiedy po raz pierwszy poczuła ruchy dziecka. Słyszał jej radosny, zaraźliwy śmiech, pamiętał jej skoncentrowaną minę, gdy czytała książkę. Była żywa, zawsze żywa, i zastanawiał się, kim byłby, gdyby Lexie nie wkroczyła w jego życie. Czy kiedykolwiek by się ożenił? Czy pozostałby w wielkim mieście? Nie miał pojęcia i nigdy się tego nie dowie, kiedy jednak wracał myślą do przeszłości, miał wrażenie, że jego życie zaczęło się pięć lat temu. Był ciekaw, czy za następne pięć lat będzie pamiętał cokolwiek z dawnego życia w No­wym Jorku i to, jakim był wtedy człowiekiem.

Nie czuł się z tego powodu nieszczęśliwy. Wręcz przeciw­nie, był zadowolony z faceta, jakim się stał, z ojca, jakim się stał. Lexie miała od początku rację, że tym, co nadaje życiu sens, jest miłość. Cenił jak największy skarb te chwile, kiedy Claire schodziła rankami po schodach do kuchni, a on siedział przy stole, czytając gazetę i popijając kawę. Prze­ważnie miała przekrzywioną piżamę, jeden rękaw podciąg­nięty do góry, brzuszek na wierzchu, spodnie jej opadały, a ciemne włosy tworzyły wokół głowy rozwichrzoną aureolę. Jasne światło w kuchni oślepiało ją na moment, zatrzymy­wała się, mrużąc oczy i przecierając je.

345

— Cześć, tatusiu — mówiła niemal niedosłyszalnie. — Witaj, kochanie — odpowiadał, a Claire wtula­

ła się w jego ramiona. Gdy brał ją na kolana, odchylając się na oparcie krzesła, mościła się wygodnie, kładąc mu głowę na ramieniu i oplatając drobnymi ramionkami jego szyję.

— Tak bardzo cię kocham — szeptał Jeremy, czując lekkie poruszenia jej klatki piersiowej, gdy oddychała.

— Ja też cię kocham, tatusiu. W takich chwilach Jeremy nie mógł odżałować, że Claire

nigdy nie pozna swojej matki.

Już czas. Jeremy włożył kurtkę i zasunął zamek błys­kawiczny, po czym ruszył korytarzem, niosąc w ręku kurtkę, czapkę i rękawiczki Claire. Wszedł do jej sypialni, delikatnie położył dłoń na plecach córeczki i poczuł szybki rytm uderzeń jej serca.

— Claire, kochanie? — powiedział szeptem. — Muszę cię obudzić.

Potrząsnął nią lekko. Claire przekręciła główkę z jednego boku na drugi.

— No, słoneczko — rzekł, biorąc ją delikatnie na ręce. Była taka lekka. Za kilka lat raczej trudno będzie mu to robić.

Claire jęknęła cichutko. — Tatusiu? — szepnęła. Uśmiechnął się, myśląc, że jego córka jest najpiękniej­

szym dzieckiem na świecie. — Pora iść. — Dobrze, tatusiu — odpowiedziała z ciągle zamknięty­

mi oczami.

346

Posadził ją na łóżku, wcisnął jej kalosze na grubą piżamę, którą miała na sobie, i narzucił jej na ramiona kurtkę, przyglądając się, jak wsuwa rączki do rękawów. Włożył jej rękawiczki, potem czapkę, i wziął ją znowu na ręce.

— Tatusiu? — Tak? — Dokąd idziemy? — spytała z szerokim ziewnięciem. — Wybierzemy się na przejażdżkę — odrzekł Jeremy,

niosąc ją przez salon. Ułożywszy Claire wygodnie w ra­mionach, poklepał się po kieszeni, upewniając się, że ma klucze.

— Samochodem? — Tak, samochodem. Rozejrzała się dookoła, na jej buzi odmalowało się dzie­

cięce zakłopotanie. Jeremy uwielbiał tę jej minę. Claire odwróciła się w stronę okna.

— Ale jest ciemno — zauważyła. — Tak — potwierdził Jeremy. — I mgliście.

Na dworze powietrze było rześkie i wilgotne, samotny pas szosy przebiegającej obok jego domu wyglądał, jak gdyby opadła nań chmura. Na niebie nie było widać ani księżyca, ani gwiazd, jakby wszechświat został wymazany, przestał istnieć. Jeremy poprawił Claire w ramionach, by sięgnąć po kluczyki, następnie umieścił ją w foteliku dzie­cięcym.

— Tutaj jest strasznie — powiedziała. — Jak w Scooby Doo.

— Trochę — przyznał, zapinając sprzączki. — Ale my będziemy bezpieczni.

— Wiem — uśmiechnęła się słabo.

347

— Kocham cię — dodał. — Wiesz jak bardzo? Wzniosła oczy do góry, jakby była aktorką. — Wiem. Jak stąd do księżyca. — Ach — rzekł Jeremy. — Jest zimno, brr — zadrżała. — Włączę ogrzewanie, gdy tylko ruszymy. — Jedziemy do babci? — Nie — odparł. — Babcia śpi. Jedziemy w pewne

szczególne miejsce. Za oknami samochodu ulice Boone Creek były ciche

i spokojne, miasteczko pogrążone we śnie. Zdecydowana większość domów miała ciemne okna, paliły się tylko lampy na werandach. Jeremy jechał powoli, pokonując drogę przez tonące we mgle wzgórza.

Wreszcie zatrzymał samochód przed bramą cmentarza Cedar Creek i wyjął ze schowka latarkę. Odpiął Claire, wyjął ją z fotelika i wszedł na teren cmentarza, trzymając ją mocno za rączkę.

Spojrzawszy na zegarek, Jeremy stwierdził, że jest już po północy, wiedział jednak, że ma jeszcze w zapasie kilka minut. Claire niosła w ręku latarkę. Idąc obok niej, słyszał szelest liści pod stopami. Z powodu gęstej mgły widoczność była znacznie ograniczona, najwyżej do kilku kroków w każ­dym kierunku, lecz Claire niemal natychmiast zorientowała się, dokąd przyjechali.

— Idziemy do mamusi? — spytała. — Bo zapomniałeś wziąć ze sobą kwiaty.

W przeszłości, kiedy ją tu przyprowadzał, zawsze przy­nosił kwiaty. Przeszło cztery lata temu Lexie została po­chowana obok swoich rodziców. Wymagało to specjalnego pozwolenia, ale na prośbę Doris i Jeremy'ego burmistrz Gherkin wyjednał je u władz hrabstwa.

348

— Zobaczysz — obiecał Jeremy po chwili zastano­wienia.

— To co tutaj robimy? Uścisnął dłoń córeczki. — Zobaczysz — powtórzył. Przeszli kilka kroków w milczeniu. — Możemy sprawdzić, czy są tam jeszcze kwiaty, ta­

tusiu? Uśmiechnął się zadowolony, że jej na tym zależy, jak

również ciesząc się, że nie boi się być na cmentarzu w środ­ku nocy.

— Oczywiście, że możemy, kochanie. Od czasu pogrzebu Jeremy odwiedzał cmentarz przynaj­

mniej co parę tygodni, zwykle biorąc ze sobą Claire. To tutaj dowiedziała się wszystkiego o swojej matce. Opowiadał jej o ich wypadach na szczyt Riker's Hill, o tym, jak po raz pierwszy zrozumiał, że kocha Lexie, o tym, że przeprowadził się tutaj, ponieważ nie wyobrażał sobie życia bez niej. Mówił głównie po to, by zachować Lexie żywą w swej pamięci, powątpiewając, czy Claire w ogóle słucha. Ale mimo że nie miała nawet pięciu lat, potrafiła teraz recytować te historie, jakby sama brała w nich udział. Kiedy byli tu ostatnim razem, słuchała w milczeniu, a gdy wychodzili z cmentarza, była dziwnie milcząca.

— Chciałabym, żeby mamusia nie umarła — powiedziała w drodze do samochodu. Zdarzyło się to zaraz po Święcie Dziękczynienia i Jeremy zastanawiał się, czy nie ma to jakiegoś związku z jej koszmarami nocnymi. Zaczęły się mniej więcej miesiąc później, ale nie miał pewności, mógł się tylko domyślać.

Brnęli przez wilgotną, zimną noc, aż wreszcie dotarli do nagrobków. Claire wycelowała w nie snop światła latarki.

349

Jeremy dostrzegał imiona Jamesa i Claire. Obok nich było wyryte imię i nazwisko Lexie Marsh, na płycie nagrobkowej leżały kwiaty, które zostawili tam w przeddzień Bożego Narodzenia.

Zaprowadziwszy Claire do miejsca, gdzie po raz pierw­szy zobaczył światła, usiadł i posadził sobie córkę na kolanach. Jeremy wspomniał historię, którą opowiedziała mu Lexie o swoich rodzicach i koszmarnych snach, drę­czących ją, gdy była małym dzieckiem. Claire, wyczu­wając, że zdarzy się coś niezwykłego, siedziała niemal bez ruchu.

Claire była nieodrodną córką Lexie pod bardzo wieloma względami, nie zdawał sobie nawet sprawy pod iloma. Gdy światła rozpoczęły swój podniebny taniec we mgle, przytu­liła się do niego mocno. Claire, której prababka twierdziła, że duchy naprawdę istnieją, wpatrywała się jak zahipnoty­zowana w rozgrywające się przed jej oczyma przedstawienie. Było to jedynie przeczucie, lecz gdy Jeremy tulił siedzącą mu na kolanach Claire, nagle pomyślał, że koszmary prze­staną ją dręczyć. Dzisiaj wieczorem się skończą i odtąd sen jego córki będzie już zawsze spokojny. Nie, nie potrafił tego wyjaśnić — później okaże się, że się nie pomylił — ale w ciągu ostatnich kilku lat przekonał się, że nauka nie zna odpowiedzi na wszystkie pytania.

Światła wydawały się zdumiewającym niebiańskim cu­dem, wznosiły się i opadały w niezwykle efektowny sposób i Jeremy był niemal równie zafascynowany nimi jak jego córka. Dzisiejszego wieczoru trwały chyba odrobinę dłużej niż normalnie i w ich blasku dostrzegał minę Claire pełną nabożnego zachwytu.

— Czy to mamusia? — spytała w końcu. Jej głos był cichutki jak szelest wiatru w liściach nad ich głowami.

350

Jeremy uśmiechnął się, choć gardło miał ściśnięte. Mog­łoby się wydawać, że wśród tej nocnej ciszy są jedynymi ludźmi na całym świecie. Westchnął głęboko, wspominając Lexie, wierząc, że jest tu z nimi, i wiedząc, że gdyby mógł ją teraz zobaczyć, uśmiechałaby się radośnie, zadowolona, że jej córka i mąż radzą sobie dobrze.

— Tak, kochanie — odpowiedział, przytulając mocno córeczkę. — Myślę, że chciała cię poznać.