Telewizja PRL-u: historia i technokultura

2

Telewizja

25 X 1952 – pierwszy program telewizyjny w Polsce

30 minut, audycja muzyczno-baletowa, którą oglądano na 24 w świetlicach pracowniczych

3

TELEpolityka

Włodzimierz Sokorski prezes Radiokomitetu od kwietnia 1956 do października 1972 Faza eksperymentu

1952-1960 Kultura i polityka 1960-

1971

4

Jerzy Pański – dyrektor programowy, kierownik Naczelnej Redakcji, kierownik Zespołu Programu Telewizyjnego.

„Dzięki Jerzemu Pańskiemu to była wspaniała telewizja, ponieważ jej dyrektor był to niezwykle inteligentny twórczy pan, wspaniały opiekun tego interesu.”

5

6

7

1953

Samodzielna Redakcja Programu Telewizyjnego w Radiokomitecie

Pierwszy spektakl teatralny Okno w lesie, pierwsza szopka polityczna

Od kwietnia program trwa godzinę

8

1954

Doświadczalny Ośrodek Telewizyjny przy pl. Wareckiego 7

Pierwsza emisja filmu fabularnego (Promienie śmierci)

Program trwa dwie godziny, zasięg wynosi 35 km

9

1955/56

Program dwa, a następnie trzy razy w tygodniu Uchwała prezydium Rządu nr 21/55 „o rozwoju

telewizji w Polsce”. Telekino Ośrodki regionalne Warszawski Ośrodek Telewizyjny Znaczne zwiększenie zasięgu Program pięć razy w tygodniu Wiadomości dnia – pierwszy program informacyjny Tele-echo Pierwsze reklamy (Kokosal)

10

1957/58

Ośrodki regionalne w Poznaniu, Katowicach i Wrocławiu

Ogólnopolski program telewizyjny Program 22 godziny w tygodniu Wprowadzenie abonamentu telewizyjnego (40 zł,

5059 telewizorów w pierwszym miesiącu) Prognoza pogody Teatr Sensacji „Kobra” Dziennik Telewizyjny, Kabaret Starszych Panów,

Miś z okienka

11

1960-62

Wejście do systemu Interwizji Komitet ds. Radia i Telewizji Telewizja nadaje codziennie Wszechnica telewizyjna W zasięgu znalazły się wszystkie miasta

wojewódzkie Wielka gra Klaps – magazyn aktualności filmowych

(nadawany z Łodzi)

12

„Cała ta sztuka [telewizyjna jest jeszcze w powijakach, rozwiązała dopiero pewne sprawy elementarne, w mnóstwie zagadnień błądzi jeszcze po omacku. Mówiąc o prawach telewizyjnej sztuki, mam na myśli prawa jeszcze niewykryte i nieskodyfikowane. Dlatego sądzę, że na program telewizyjny należy dziś patrzeć jak na teren pracy i poszukiwań określonego zespołu twórców z najrozmaitszych dziedzin. Należy dbać o to, by to byli ludzie o różnych profilach artystycznych, różnych indywidualnościach, różnych temperamentach, by każdy z nich miał możliwość własnymi drogami dochodzić do swojej formy telewizyjnej.”

[J. Pański 1961]

13

1967/68

15-lecie 63% powierzchni kraju i 78% ludności (10 mln

widzów) 90 godzin tygodniowo 1968 – premiera filmowej wersji Stawki większej

niż życie

14

Intymność telewizji

15

Wisła

od 1955 produkowany przez Warszawskie Zakłady Telewizyjne (licencja radziecka)

16

Belweder

od 1957 – pierwszy opracowany w całości w Polsce, 7 tyś. zł (4-5 średnich pensji)

17

Odbiór

18

Szlachetne kamienie

Szmaragd, Jantar, Turkus

19

Odbiór

20

Ametyst

Od 1967 – ostatni polski telewizor czarno-biały

21

Pierwszy wóz transmisyjny TVP

22

Mistrzostwo scenografii

23

Telerecording

24

Pierwsze polskie reklamy

25

Teleturniej

26

„Rozszerzenie i unowocześnienie naszej bazy technicznej jest dla radia i telewizji problemem podstawowym. Wysuwamy konkretne postulaty do założeń (nowego) planu pięcioletniego: stworzenie 3 równoległych programów radiowych i 2 telewizyjnych.”

[W. Sokorski 1969]

27

Zmiana epoki

1969 – przenosiny do nowego gmachu na Woronicza 17

1970 – rozpoczęcie emisji Programu Drugiego 1971 emisja w kolorze 1972 -Nowy przewodniczący Radiokomitetu –

Maciej „Krwawy Maciek” Szczepański Rozwój technologiczny „Telewizyjne imperium”

28

Jan Suzin i Eugeniusz Pach

29

Edyta Wojtczak

30

Irena Dziedzic

31

Krystyna Loska

32

Czesław „Wicherek” Nowicki

33

Bibliografia

Telewizja: Katarzyna Pokorna-Ignatowicz, Telewizja w

systemie politycznym i medialnym PRL. Między polityką a widzem, Kraków 2003.

Dariusz Michalski, To była bardzo dobra telewizja, t. I, Łódź 2012.

Patryk Pleskot, Wielki mały ekran. Telewizja a codzienność Polaków w latach sześćdziesiątych, Warszawa 2007.

Tadeusz Pikulski, Prywatna historia telewizji publicznej, Warszawa 2002.