78
Tytuł oryginału: Tłumaczenie: Marcin Pracki Projekt okładki: Rafał Golba, Rafał Winiarek Korekta polonistyczna: Halina Ostrowska Redakcja: Rafał Winiarek Łamanie: Krzysztof Sarapuk Prawa autorskie do oryginału: ©Wydawnictwo „Ves", 2006 Prawa autorskie do polskiego tłumaczenia i wydania: Copyright © 2009-Wydawnictwo Hartigrama Polskie wydanie opracowano na podstawie wydania rosyjskiego. Druk: Wydawnictwo Hartigrama ul. Siennicka 19A, 04-394 Warszawa ISBN 978-83-925236-9-7

Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

  • Upload
    gendii

  • View
    1.075

  • Download
    14

Embed Size (px)

Citation preview

Page 1: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

Tytuł oryginału:

Tłumaczenie: Marcin Pracki Projekt okładki: Rafał Golba, Rafał Winiarek Korekta polonistyczna: Halina Ostrowska Redakcja: Rafał Winiarek Łamanie: Krzysztof Sarapuk Prawa autorskie do oryginału:

©Wydawnictwo „Ves", 2006 Prawa autorskie do polskiego tłumaczenia i wydania: Copyright © 2009-Wydawnictwo Hartigrama Polskie wydanie opracowano na podstawie wydania rosyjskiego. Druk: Wydawnictwo Hartigrama ul. Siennicka 19A, 04-394 Warszawa ISBN 978-83-925236-9-7

Page 2: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

1

Przedmowa Drogi Czytelniku!

Na przestrzeni wieków ludzie niejasno domyślali się istnienia pewnych sił rządzących losem człowieka. Pełen czci strach przed nieznanym zawsze był bodźcem do tworzenia przeróżnych fantazji i mitów, począwszy od starożytnych legend po modele wszechświata, w których człowiek stanowi zaledwie maleńki trybik w monstrualnych rozmiarów strukturze.

Każdego z nas nurtuje pytanie, w jakim stopniu jesteśmy zdolni kierować swoim losem i jak to robić. Właśnie dlatego magia i niewyjaśnione możliwości psychiczne człowieka wywoływały i wciąż wywołują żywe zainteresowanie.

Niniejsza książka niewątpliwie zaspokoi Twoją ciekawość, ponieważ naświetla tę kwestię z absolutnie nieoczekiwanego punktu widzenia. Transerfing otwiera zaczarowane drzwi do świata, w którym czeka Cię zderzenie z bardzo dziwnymi i niecodziennymi rzeczami. Dowiesz się, że można kierować rzeczywistością. I celu się tu nie osiąga, a urzeczywistnia się on przeważnie sam.

Brzmi to nieprawdopodobnie tylko w ramach powszechnego światopoglądu. Wszyscy znajdujemy się w futerale fałszywych ograniczeń i stereotypów. Nastał czas ocknąć się ze snu. Mimo całej swojej fantastyczności idee kierowania rzeczywistością znalazły praktyczne potwierdzenie. Transerfing na długo przed ukazaniem się tej książki cieszył się powodzeniem w szerokim kręgu internautów [a potem wśród czytelników rosyjskich].

Otoczenie transerfera zmienia się w tajemniczy sposób dosłownie na jego oczach. Kiedy codzienna rzeczywistość jawi się w nieznanej postaci, wygląda to wspaniale. Nie ma tu żadnej mistyki-wszystko jest rzeczywiste. Pionierzy Transerfingu mieli możność przekonać się o tym na własnej skórze. Oto kilka opinii, które mówią same za siebie.

„Chociaż to dziwne, Transerfing rzeczywiście działa/ To zadziwiające! Pewnych rzeczy, które zaczęły się ze mną dziać, nie mogę nazwać inaczej niż cudami. Nigdy bym nie pomyślał, że coś takiego jest możliwe!"

„Masa wrażeń! Odczuwam jakiś dziecięcy zachwyt, zaczynam bowiem pojmować rzeczy, których istnienia wcześniej tylko się domyślałem".

„Zobaczyłam wokół siebie szczęście i ono z każdym dniem rośnie! To dziwne, lecz przecież ono zawsze mnie otaczało, a jago nie zauważałam".

„Muszę Panu powiedzieć, że całe życie brakowało mi takiej książki. Opisuje ona relacje mojej duszy / umysłu".

„Najpierw pojawiło się poczucie zmiany rzeczywistości. Jakby mnie nie było - znalazłam się w potoku energii emitowanej przez... Słowa? Sens? Nie potrafię tego wyjaśnić. Potem jakby jakieś uderzenie wypchnęło mnie na powierzchnię i przez pewien czas zupełnie nie kojarzyłam". „Wszystkie moje życiowe kwestie zaczęły się stopniowo rozwiązywać, wszystko się układa i porządkuje. Super!"

„Brak mi słów, by opisać stan, w którym się teraz znajduję. To mniej więcej: cisza, spokój, szczęście...".

„To rzeczywiście działa. Cała reszta jest nieistotna".

Page 3: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

2

ROZDZIAŁ I Energia ABY uprawiać Transerfing potrzeba dobrego zdrowia i dosyć wysokiego poziomu energetyki. Otrzymasz proste i skuteczne zalecenia, jak podnieść swój życiowy tonus i doprowadzić poziom energii do właściwej wartości. W tym celu wcale nie trzeba wykańczać się treningami, dietami i innymi metodami przemagania siebie.

Nie walcz o zdrowie i nie gromadź energii. Wpuść je w siebie.

Nie walcz o zdrowie i nie gromadź energii.

Wpuść je w siebie.

Energetyka

Do skutecznego uprawiania Transerfingu potrzeba dobrego zdrowia i dość potężnej energetyki.

Przypuśćmy, iż uważasz, że i tak posiadasz dość dobre zdrowie. Lecz możliwe, że po prostu nie wiesz, jak czuje się naprawdę zdrowy człowiek. Jeżeli rano nie chce Ci się wstawać, nie masz ochoty iść do pracy lub szkoły, jeżeli po obiedzie opadasz z sił, morzy Cię sen, jeżeli wieczorem nie masz innych pragnień, poza tym, by usadowić się przed telewizorem, to znaczy, że nie masz żadnego zdrowia. W takim wypadku energii starcza Ci tylko na to, by podtrzymywać spokojne istnienie.

Zrzuciwszy z siebie ciężar nadmiernych potencjałów i uwolniwszy się od wahadeł, otrzymałeś dosyć dodatkowej energii, którą wcześniej niepotrzebnie zużywałeś. Lecz energia nigdy nie jest zbędna. Dalej w tym rozdziale zostaną przytoczone zalecenia, jak można podnieść swoją energetykę na jeszcze wyższy poziom.

Pod słowem „energetyka" będziemy rozumieć zdolność przyswajania i wykorzystywania energii. Można umownie wyodrębnić dwie formy energii w ludzkim organizmie: energię fizjologiczną i energię wolną. Energię fizjologiczną otrzymujemy w rezultacie przyswajania pożywienia. Energia wolna - to energia Kosmosu, przechodząca przez ciało człowieka. Oba typy energii razem tworzą naszą powłokę energetyczną. Energia człowieka zużywana jest na podtrzymywanie funkcji fizycznych oraz jest wypromieniowywana do otoczenia.

Energia Kosmosu znajduje się w otaczającym świecie w nieograniczonej ilości, jednak człowiek może pobrać tylko niewielką jej część. Przechodzi ona przez ciało człowieka w dwóch kierunkach. Pierwszy potok, biegnący z dołu do góry, mieści się o jeden cal w przód od kręgosłupa u mężczyzn i dwa cale u kobiet. Drugi potok biegnie z góry w dół i mieści się niemal przy samym kręgosłupie. Ilość wolnej energii człowieka zależy od szerokości centralnych kanałów energetycznych. Im szersze są te kanały, tym większa jest energetyka.

Centralne potoki energetyczne już dawno zostały odkryte przez człowieka. Nie będziemy brnąć w uszczegóławianie struktury energetycznej człowieka. Jeśli Cię to interesuje, możesz przeczytać stosowną literaturę. Energia cyrkuluje w ciele człowieka w dość skomplikowany sposób, lecz nie powinno Cię to niepokoić. Dla naszych celów wystarczy zatrzymać się na dwóch potokach centralnych.

Jeśli normalny przepływ energii ulega zakłóceniu, pojawiają się „korki" lub „dziurki", a wówczas powstają różne choroby. I na odwrót-jeśli organ wewnętrzny ma skłonności do chorób, obraz energetyczny wypacza się. Trudno wyraźnie rozgraniczyć zakłócenie krążenia energii wywołane przez przyczyny fizjologiczne, na przykład zanieczyszczenie organizmu, od zakłóceń fizjologicznych wywołanych przez zmianę w obiegu energii. Akupunktura, akupresura i inne podobne metody mogą przywrócić właściwe krążenie energii i wówczas choroby wywołane przez zakłócenie cyrkulacji energii ustępują. Lecz przyniesie to tylko tymczasowy efekt. By wszystko było w normie, trzeba dbać zarówno o ciało fizyczne, jak i subtelne.

Energetyka człowieka jest ściśle związana ze stanem mięśni ciała. Napięte mięśnie utrudniają prawidłowy ruch niewidzialnych potoków i wprowadzają zakłócenia w pole emitowane przez

Page 4: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

3

człowieka. Człowiek wewnętrznie spięty może pojawić się w towarzystwie i nie wypowiedziawszy ani słowa, zmienić ogólny nastrój: napięcie niejako zawisa w powietrzu. Ludzie z otoczenia przejmują negatywną energię, nie zdając sobie z tego sprawy. Napięcie stwarza niejednorodność w ogólnym polu i rodzi siły równoważące. Równowaga może zostać przywrócona poprzez doprowadzenie energii do wspólnego mianownika albo przez stłumienie powstałego potencjału przez energię o przeciwnym znaku. Na przykład towarzystwo zacznie żartować sobie ze zbyt skrępowanego człowieka.

Nastrój i życiowy tonus wiążą się bezpośrednio z energetyką. Stan przygnębienia, stres, poczucie pustki, zmęczenie i apatia świadczą o braku energii. Samej tylko energii fizjologicznej nie starczy do zachowania wysokiego tonusu życiowego. Człowiek może być zmęczony fizycznie, lecz zadowolony i rześki. I na odwrót- syty i wypoczęty człowiek może czuć się przygnębiony i apatyczny.

Główną rolę w aktywnej postawie życiowej człowieka odgrywa właśnie wolna energia. Jeśli ten niczego nie pragnie, oznacza to, że zaistniał deficyt wolnej energii. Przy jej deficycie można zmusić się do wykonywania rutynowych czynności, lecz tworzyć i aktywnie działać będzie trudno. Za każdym aktywnym działaniem człowieka stoi zamiar. Jeśli brak swobodnej energii, to nie ma również zamiaru.

Energia fizjologiczna zużywana jest właśnie na wykonywanie czynności. Nas będzie interesować przede wszystkim pierwszy rodzaj, przy pomocy którego kształtuje się zamiar. To właśnie jest energia zamiaru. Właśnie dzięki niej pojawia się u nas zdecydowanie, by mieć i działać.

Stres i relaksacja

Stan napięcia lub przygnębienia wywołuje blokadę centralnych potoków. Centralne kanały zwężają

się i cyrkulacja swobodnej energii zwalnia lub całkiem ustaje. W takim stanie zamiar traci źródło swojej energii. W stanie stresu człowiek jest niezdolny do skutecznego działania, ponieważ zamiar jest zablokowany. Stres może oddziaływać na kanały energetyczne jeszcze w przeciwny sposób. Kanały mogą się nagle poszerzyć i wówczas człowiek dokonuje zadziwiających czynów, do których w zwykłym stanie nie jest zdolny. Przykłady tego są znane, lecz zdarza się to rzadko. W większości wypadków zdolności i możliwości człowieka w stanie stresu raptownie się obniżają.

W ciągu dnia człowiek przechodzi przez mnóstwo stresujących sytuacji. Sytuacje te różnią się pod względem siły oddziaływania - od całkiem słabych, o których zazwyczaj od razu się zapomina, do silnych, na długo wytrącających z równowagi. Naturalna reakcja organizmu na stres polega na napię-ciu tych lub innych grup mięśni. Napięcie to już tak głęboko weszło w nawyk, że nawet go nie zauważamy. Na przykład teraz, czytając te słowa, napinasz poszczególne mięśnie twarzy. Lecz wystarczyło zwrócić Ci na to uwagę, a natychmiast się rozluźniły. Za kilka minut zapomnisz o swojej twarzy i znów zastygnie ona w masce odzwierciedlającej Twój stan emocjonalny.

Istnieje fałszywy stereotyp, jakoby można było pozbyć się stresu dzięki rozluźnieniu. Naprawdę jednak odprężając się, usiłujesz walczyć ze skutkiem, nie usuwając przyczyny. Przyczyną fizycznego napięcia jest napięcie psychiczne. Stan przygnębienia, niepokoju, rozdrażnienia, strachu powoduje spazmatyczne napięcie mięśni. Oczywiście, świadome rozluźnienie mięśni przynosi niewielki tymczasowy efekt w postaci ulgi. Ale napięcie psychiczne przywróci stan poprzedni. Aby usunąć napięcie psychiczne, konieczne i wystarczające jest obniżenie ważności. Znajdujesz się w stanie napięcia tylko dzięki nadmiernemu znaczeniu, które nadajesz temu, co Cię porusza.

Stres jest następstwem ważności. Pozbyć się stresu można natychmiast - po prostu obniżyć ważność. Utrzymywanie ważności jest niekorzystne i szkodliwe. Nigdy nie będziesz w stanie zmienić sytuacji na lepsze i działać skutecznie z obciążeniem w postaci ważności. W stanie stresu wystarczy się obudzić i uświadomić sobie, że wahadło zahaczyło Cię za ważność. Łatwo określić w konkretnych przypadkach, na czym ta ważność polega. Przypomnij sobie: obniżywszy ważność, uwalniasz się od wahadła i będziesz mógł skutecznie działać. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że zawyżona ważność zawsze działa przeciwko Tobie.

W dowolnej trudnej sytuacji wystarczy przypomnieć sobie o ważności i świadomie obniżyć jej wartość. Jedyna trudność polega na tym, by w porę sobie przypomnieć. W stanie stresu śpisz i nie pamiętasz o żadnym Transerfingu. Aby uwolnić się od stresu, trzeba się obudzić i obniżyć ważność. Jeśli masz zwyczaj zwracania uwagi na stan komfortu duchowego, to przypomnienie sobie na czas nie będzie stanowiło dla Ciebie problemu. Za każdym razem, doznając dyskomfortu, zadawaj sobie pytanie - dlaczego? w czym zawyżyłem ważność?

Niezależnie od tego, jakie to dla Ciebie „ważne", rezygnuj z ważności świadomie. Postępuj tylko w ramach oczyszczonego zamiaru. Tylko wtedy będziesz działać efektywnie.

Aby uodpornić się na stres, trzeba zastąpić stary zwyczaj zwiększania napięcia z każdego powodu nowym zwyczajem: zwyczajem znajdowania się w miarę możliwości w stanie relaksacji. Stan

Page 5: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

4

relaksacji wcale nie oznacza apatii i ospałości. To stan harmonijnego współistnienia z otaczającym światem, równowaga. Równowaga przewiduje brak wewnętrznej i zewnętrznej ważności: nie jestem ani zły, ani dobry-świat nie jest ani zły, ani dobry; nie jestem nędznym pyłkiem, ale też nie jestem kimś ważnym - świat nie jest nic nie znaczący i nie znaczy wiele, i tak dalej.

Brak ważności lub przynajmniej niski jej poziom jest głównym warunkiem osiągnięcia stanu relaksacji. W warunkach zawyżonej ważności nie ma sensu się odprężać. Na przykład chyba nie uda się odprężyć na skraju dachu wieżowca, jeśli masz lęk wysokości. Jeśli nie da się zmniejszyć ważności, to przynajmniej nie trać sił na rozluźnianie się. Zużywasz w ten sposób energię nie tylko na kontrolowanie ważnej sytuacji, lecz jeszcze na to, by się hamować. Nie należy tego robić - odpuść sobie i niepokój się na zdrowie.

Aby uprawiać Transerfing, trzeba wprawiać się w stan relaksacji w każdych warunkach i w jak najkrótszym czasie. Nie będą potrzebne żadne słowne autosugestie, ponieważ mięśnie są zarządzane nie przez słowa, a przez zamiar. Większość mięśni ciała można świadomie rozluźnić, zaledwie zwróciwszy na nie uwagę. Zazwyczaj nie zwracamy uwagi na mięśnie, zanim nie poczujemy bólu lub dyskomfortu. Dlatego wystarczy w myślach przejść się po całym ciele i zlikwidować napięcia. Ale istnieją grupy mięśni, które odzwyczaiły się od podporządkowywania zamiarowi. Wiąże się to ze współczesnym mało ruchliwym trybem życia. Na przykład mięśniami grzbietu trudno kierować w sposób świadomy i dlatego z wiekiem zaczynają boleć plecy. Może to banalne, ale regularna gimnastyka, szczególnie mięśni pleców, jest absolutnie niezbędna.

Cała procedura polega na następującym. Bez pośpiechu, lecz szybko przejdź się wewnętrznym wzrokiem po ciele i zlikwiduj napięcia. Zwróć uwagę od razu na całą powierzchnię swojego ciała jako na całość. Wyobraź sobie, że Twoja skóra - to powłoka, która nagle szybko rozgrzewa się od wewnątrz. Skoncentruj uwagę na powierzchni ciała. Wyobraź sobie cokolwiek: skóra się nagrzewa lub biegną po niej mrówki, albo przebiegają wyładowania elektryczne. Najważniejsze, byś odczuł, że masz skórę. A teraz poczuj, jakby energia przelewała się po całej powierzchni ciała jak tęczowe smugi na bańce mydlanej. W tej chwili jesteś częścią Wszechświata i znajdujesz się z nim w stanie równowagi. Nie trzeba starać się osiągnąć jakichś szczególnych odczuć. Każdy człowiek odczuwa inaczej. W ogóle nie trzeba się starać. Zrób to od niechcenia, lecz stanowczo. Integralne odczucie powierzchni Twojego ciała z przelewającą się energią jest właśnie stanem relaksacji, równowagi i jednoczenia się z otoczeniem. Po kilku próbach zacznie to wychodzić od razu i wkrótce wejść w stan relaksacji będzie równie łatwo jak założyć ręce na piersi.

Wampiry energetyczne

Wszyscy pływamy w oceanie energii. Lecz niełatwo uzyskać tę energię, ponieważ jest ona rozdysponowywana wobec człowieka w sposób niezróżnicowany. By świadomie ją otrzymać, człowiek powinien celowo poszerzyć swoje kanały energetyczne i świadomie wpuścić tam ten potok. Na przykład pijesz wodę świadomie i celowo, lecz nie możesz z tak samo jasnym odczuciem wpuścić w siebie energii. Człowiek ma w zasadzie możliwość w sposób zamierzony „doładowywać" się z Kosmo-su, lecz ta zdolność znajduje się w stanie zalążkowym.

Znacznie łatwiej uzyskać cudzą, już przyswojoną energię. Korzystają z tego tak zwane wampiry energetyczne. Energia ta łatwo się przyswaja, ponieważ ma określoną częstotliwość. Aby pozyskać cudzą energię, wystarczy nastroić się na tę częstotliwość. Dokładnie tak samo oscylator radioodbiornika łapie nie wszystkie fale eteru, a tylko te, na które jest nastrojony. Wampiry odżywiają się już przyswojoną cudzą energią. W tym celu nastrajają się na częstotliwość jej emisji.

Wampir nastraja się na częstotliwość swojej ofiary na poziomie podświadomym. Na zewnątrz może się to przejawiać różnie. Przymilnie podchodzi z jakimś nieważnym pytaniem, natrętnie spogląda prosto w oczy, stara się Ciebie dotknąć, potrzymać za rękę, narzuca się z rozmowami, umie dostosować się do Twojego charakteru i temperamentu, i w ogóle zakrada się w duszę i próbuje namacać fraile swojej ofiary. To typ „wkradającego się" wampira. To z zasady dobry psycholog - towarzyski, lecz nie uroczy, a natrętny i lepki, co można od razu wyczuć. Co prawda, będąc świadom swej natrętności, próbuje w miarę możliwości nie wydawać się takim.

Inny typ wampirów to manipulanci. Manipulant, jak wiadomo, gra na poczuciu winy człowieka. Taki wampir podświadomie szuka ludzi potencjalnie skłonnych oddać siebie pod cudzy osąd lub poprosić o radę w trudnej sytuacji. Człowiek z najmniejszym nawet kompleksem winy także podświadomie szuka kogoś, kto by go potępił i od razu ułaskawił. Poparcie i rada są potrzebne tym, którzy podają swoje przekonania pod wątpliwość i oddają siebie pod cudzy osąd. W ten sposób wampir i dawca odnajdują się wzajemnie i każdy z nich otrzymuje to, czego potrzebuje. Manipulant z łatwością nastraja się na częstotliwość swojej ofiary. Technika jest tu bardzo prosta: trzeba tylko przelotnie poruszyć problem nurtujący człowieka, gdy ten od razu otwiera się i sam ofiaruje swoją

Page 6: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

5

energię. Trzeci typ wampira jest najbardziej brutalny i agresywny - to „prowokator". Taki wampir, niewiele

myśląc, od razu przypuszcza czołowy atak i próbuje wyprowadzić swoją ofiarę z równowagi. Jak działają prowokatorzy, dobrze wiesz. Wykorzystywane są przez niego wszelkie środki, począwszy od ukrytego szyderstwa, kończąc na brutalnym nacisku. Najważniejsze, by dawcę wyprowadzić z równowagi, a co będzie jego reakcją - brutalność, rozdrażnienie, oburzenie, strach, niechęć - nieważne, wszystko wampirowi pasuje.

Wampirem energetycznym człowiek staje się nieświadomie. Również nieświadomie stara się korzystać z cudzej energii. W ciągu życia zapamiętuje sytuacje, w których uzyskuje satysfakcję i przypływ sił, a potem nieświadomie dąży do ich powtórzenia. Dawca wampira po „seansie" czuje się rozbity. Jeśli po obcowaniu z człowiekiem odczuwasz przygnębienie, pustkę wewnętrzną, osłabienie lub dreszcze, to znaczy, że „pożywiono się" Tobą.

Jednak lwią część wolnej energii zabierają ludziom wahadła. Jak to robią, już wiesz. Wahadła otrzymują energię przez kanał ważności. W odróżnieniu od wampira, który działa przez krótki czas, wahadło może ssać energię stale, póki człowiek przekazuje swoją emisję na częstotliwości wahadła. Siła tej emisji jest wówczas proporcjonalna do ważności.

Kiedy Cię coś niepokoi i gnębi. Twoja energetyka jest osłabiona. Intuicyjnie, na poziomie energetycznym, czują to otaczający Cię ludzie i zwierzęta. Znaczy to, że świadomość i pewność siebie nieco osłabły. Właśnie Ciebie spośród wszystkich przechodniów może obszczekać pies. Cyganka może przyczepić się i wyłudzić pieniądze. Wampir energetyczny może pobrać od Ciebie solidną dawkę energii. Łatwo możesz zostać wciągnięty w sytuację konfliktową. Nie należy postrzegać każdego człowieka jako potencjalnego wampira energetycznego. Zwiększając napięcie z tego powodu, już otwierasz dostęp do swojego biopola. Aby bronić się przed niepożądanym oddziaływaniem, trzeba wzmacniać swoją powłokę energetyczną, obserwować poziom ważności i rozwijać w sobie świadomość. Świadomość pozwoli Ci w odpowiedniej chwili zdać sobie sprawę z tego, że ktoś usiłuje zwabić Cię

w pułapkę lub wciągnąć do swojej gry. Niski poziom ważności utrudni nastrojenie na twoją częstotliwość. Należy zwrócić szczególną uwagę na przejawy obecności najmniejszego nawet poczucia winy. Jeśli jestem pusty, nie ma za co mnie zahaczyć. Manipulant, poczyniwszy jedną lub dwie nieskuteczne próby, zostawi Cię w spokoju. Z kolei trwała powłoka energetyczna będzie stanowić pewną ochronę przed inwazją.

Powłoka ochronna Każdy człowiek jest otoczony przez niewidoczną powłokę energetyczną. Zwykły człowiek nie jest w

stanie jej wyczuć, lecz może ją sobie wyobrazić. Poczuj całą powierzchnię swojego ciała, jak to się dzieje, kiedy zanurzasz się w gorącej wannie. Nie mówię „spróbuj". Po prostu zrób to. Kiedy nie próbujesz, tylko robisz, wychodzi od razu i żadne treningi nie są potrzebne. Energia rozchodzi się jak powolna fala z centrum Twojego ciała, wydostaje się na powierzchnię i przekształca w kulę. Wyobraź sobie kulę wokół siebie. To Twoja powłoka energetyczna. Nieważne, że w rzeczywistości jest niewyczuwalna. Już przez samo wyobrażenie jej sobie czynisz pierwszy krok ku kierowaniu powłoką. Z czasem przyjdzie również rzeczywiste jej odczuwanie.

Ludzie z rozwiniętymi zdolnościami ekstrasensorycznymi są w stanie dostrzec zarówno samą powłokę, jak i wszystkie jej defekty. Każdy człowiek początkowo posiada zdolności ekstra-sensoryczne, ale ponieważ są nieużywane, znajdują się w stanie uśpienia. Rozbudzić je można drogą długotrwałych treningów albo w jednej chwili - to tylko kwestia siły zamiaru. Oczywiście, uzyskać taki zamiar jest dość trudno. Lecz do naszych celów zupełnie wystarczy doprowadzić swoją energetykę do stanu zdrowia. Słaba powłoka jest bezbronna wobec inwazji.

Zdrową energetykę można rozwinąć i utrzymywać, regularnie wykonując specjalną gimnastykę. To bardzo proste i zajmuje niewiele czasu. Stań prosto, tak, by było Ci wygodnie, nie naprężając się. Wykonaj wdech, wyobrażając sobie, że potok energetyczny wychodzi z ziemi, wchodzi w okolicy krocza, przemieszcza się wzdłuż kręgosłupa (przykładowo na wskazanej wyżej odległości od niego), wychodzi z głowy i uchodzi w niebo. Teraz wykonaj wydech i wyobrażaj sobie, że wysoko z nieba schodzi potok energii, wchodzi w głowę, przemieszcza się wzdłuż kręgosłupa i uchodzi w ziemię. Niekoniecznie musisz fizycznie odczuwać te potoki. Wystarczy wyobrazić to sobie. Z czasem Twoja wrażliwość będzie na tyle wytrenowana, że nauczysz się je odczuwać.

Następnie wyobraź sobie, jak oba potoki jednocześnie poruszają się, płynąc ku sobie na spotkanie, nie przecinając się, każdy swoim torem. Początkowo rób to na wdechu i wydechu, lecz z czasem postaraj się zrezygnować z łączenia potoków z oddychaniem. Możesz siłą wyobraźni (zamiaru) przy-śpieszać potoki, dodawać im siły. Teraz wyobraź sobie, że wschodzący potok wychodzi i rozlewa się

Page 7: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

6

nad głową w postaci fontanny. Analogicznie zstępujący potok wychodzi i także rozlewa się w przeciwnym kierunku, tuż pod nogami. Masz dwie fontanny: na górze i na dole. Połącz w myślach ich rozbryzgi tak, by znaleźć się wewnątrz energetycznej kuli. Następnie zwróć uwagę na powierzchnię swojego ciała. Poczuj powierzchnię skóry, a następnie rozciągnij to odczucie w sferę, podobnie jak balon rozszerza się, kiedy go nadmuchujesz. Kiedy rozdmuchujesz w myślach powierzchnię skóry, sfera zetkniętych fontann energetycznych utrwala się. Wszystko to robi się bez napięcia. Nie należy starać się ze wszystkich sił, by coś poczuć.

Nie niepokój się, że nie odczuwasz fizycznie centralnych potoków. Tak do nich przywykłeś, że przestałeś je wyczuwać, tak jak nie wyczuwasz każdego innego zdrowego narządu wewnętrznego. Regularnie od czasu do czasu koncentrując uwagę na potokach, wkrótce poczujesz je fizycznie. Nie tak silnie, jak na przykład dotyk, ale wystarczająco mocno.

I to właśnie jest gimnastyka energetyczna. Łącząc potoki w sferę, tworzysz wokół siebie powłokę ochronną. Rozciągając powierzchniową energię ciała w kulę, umocowujesz tę powłokę w stabilnym stanie. Pożytek wynikający z takiej gimnastyki trudno przecenić. Po pierwsze, powłoka chroni Cię przed atakiem. Po drugie, trenując swoją energetykę, przeczyszczasz subtelne kanały. Korki przeszkadzające w ruchu energii wylatują, a dziurki w powłoce, przez które uchodzi, zarastają. Wszystko to odbywa się nie od razu, lecz stopniowo.

Nie trzeba za to wciąż zwracać się po pomoc do refleksoterapeutów i ekstrasensów. Samodzielnie przywracasz właściwą cyrkulację energii.

Należy zaznaczyć, że powłoka energetyczna nie jest w stanie obronić cię przed wampirami i wahadłami. Te pasożyty wypompowują energię poprzez nastrajanie się na Twoją częstotliwość. Kiedy wahadło próbuje zahaczyć ofiarę, ta odchyla się od równowagi. W tej chwili, by uchylić się przed wahadłem, musisz obudzić się i zniżyć ważność. Mięśnie rozluźnią się, energetyka wróci do równowagi i wahadło wpadnie w pustkę. Przecież jeśli Ty sam nie kołyszesz się, ono nie będzie mogło zabrać Ci energii. Świadomość jest niezbędna, by wciąż kontrolować te momenty, kiedy niechcący odchylasz się od równowagi.

Zwiększenie energetyki

Zwiększenie energetyki wcale nie oznacza jej nagromadzenia. Może się to wydać dziwne, ponieważ przyzwyczailiśmy się do zdań typu „brakuje mi energii" lub „jestem pełen energii". Gromadzić można tylko fizjologiczną energię w postaci kalorii. W tym celu wystarczy dobrze się odżywiać i regularnie odpoczywać. Człowiek nie miałby gdzie gromadzić swobodnej energii. Dostaje się ona do ciała z Kosmosu. Jeżeli kanały są wystarczająco szerokie - energia jest, jeżeli są zbyt wąskie - nie ma jej. Dlatego wysoka energetyka - to przede wszystkim szerokie kanały.

Swobodna energia zawsze jest obecna w każdym miejscu w nieograniczonej ilości - bierz, ile uniesiesz. Trzeba nauczyć się wpuszczać ją w siebie i czuć się cząstką Wszechświata. Nie powinno to być jakimś jednorazowym aktem. Trzeba wciąż dążyć do poczucia energetycznej jedności z otaczającym światem.

Człowiekowi wydaje się, że jeżeli zgromadzi dużo energii, to stanie się silny i będzie w stanie odnieść sukces. Takie nagromadzenie służy tylko w charakterze przygotowania do oddziaływania na świat siłą wewnętrznego zamiaru. Jak wiesz, próby zmieniania świata lub jego przezwyciężenia metodami siłowymi, to zadanie nadzwyczaj trudne, niewdzięczne, nieefektywne i wymagające odpowiednio dużych nakładów energii. Człowiek, oddziałując na świat siłą wewnętrznego zamiaru, ma o sobie zbyt wysokie mniemanie. W istocie jest on tylko kroplą w oceanie.

Zewnętrzny zamiar nie zmienia świata i nie walczy z nim. On po prostu wybiera w tym świecie to, co jest potrzebne. Zewnętrzny zamiar w „sklepie przestrzeni wariantów" nie musi się targować o towary ani wydzierać ich sprzedawcom. Do działania zewnętrznym zamiarem nie trzeba gromadzić energii. Jest jej wszędzie pełno - dosłownie kąpiemy się w niej. Gromadzić ją - to jak pływać w jeziorze i trzymać w ustach wodę na zapas. Nie staraj się gromadzić energii, pozwól jej swobodnie przechodzić przez Ciebie w postaci dwóch płynących w przeciwnych kierunkach potoków. Możesz czasem łączyć te potoki w dwie przeciwległe fontanny. To wszystko, co trzeba robić.

Nie próbuj stać się skupiskiem energii, tylko wyobraź sobie, że jesteś kroplą w oceanie. Uznaj i poczuj swą jedność z Wszechświatem, że jesteś jego częścią, a wówczas cała energia będzie do Twojej dyspozycji. Nie koncentruj energii w sobie, a zlej się z energią Wszechświata. Poszerz swoją sferę energetyczną i rozpuść ją w otaczającej przestrzeni, nie zapominając przy tym, że sam jesteś odrębną cząstką. Wówczas za kiwnięciem palca zewnętrznego zamiaru w określonym czasie dokonasz tego, czego z pomocą siły wewnętrznego zamiaru nie mógłbyś zrobić nigdy. Mówię o osiągnięciu Twojego celu, a nie o wewnętrznym zamiarze, by dać komuś w twarz. Chwilowe potrzeby można zaspokoić rzeczywiście tylko siłą wewnętrznego zamiaru.

Page 8: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

7

Swobodna energia będzie występować w wystarczającej ilości, jeżeli kanały energetyczne nie są zwężone. Zwężenie kanałów energetycznych ma miejsce w dwóch przypadkach: zaśmiecenia organizmu i ciągłego wpływu stresów. W zanieczyszczonym organizmie energia nie może swobodnie cyrkulować. W stanach stresowych kanały zaciskają się jeszcze bardziej. Po krótkotrwałych rozbłyskach energetycznego uniesienia zazwyczaj następują długotrwałe okresy spadku. Człowiek nie może wówczas żyć pełnowartościowym, aktywnym życiem, a wiedzie powolną egzystencję.

Z czasem kanały energetyczne coraz bardziej zanikają. Spowodowane jest to tym, że człowiek z wiekiem przestaje się rozwijać, wpada w miarowy rytm życia i praktycznie przestaje zajmować się kanałami energetycznymi. Trening kanałów odbywa się, kiedy trzeba maksymalnie wykorzystać za-miar. Dążąc do ważnych dla życia celów, człowiek stymuluje zamiar, a co za tym idzie - i kanały. Kiedy tylko najważniejsze szczyty zostają zdobyte, poziom zamiaru zaczyna stopniowo się obniżać. I oto przychodzi czas, kiedy wieczorem (i nie tylko) pragniesz tylko jednego - rozpłynąć się w fotelu przed telewizorem. Kanały energetyczne stają się wąskie, brak energii zamiaru, życie nie sprawia radości i staje się ciężarem.

Na szczęście, łatwo można wszystko naprawić. W tym celu nie trzeba będzie zmuszać swojego zamiaru do zdobywania kolejnych szczytów. Kanały energetyczne dobrze trenuje się przy pomocy gimnastyki energetycznej. Lecz będzie jeszcze lepiej, jeżeli w miarę możliwości zawsze będziesz miał poczucie centralnych potoków i ciała subtelnego. Stan ten ma wiele zalet. Znajdujesz się w harmonii i równowadze z otaczającym światem, czujnie reagujesz na zmiany w otoczeniu i z powodzeniem poruszasz się z prądem. Jesteś podłączony do pola informacyjnego-nieograniczonego źródła twórczości. Otrzymujesz dostęp do energii Kosmosu. Przekazujesz harmonijne promieniowanie, które stwarza wokół Ciebie oazę pomyślności i sukcesu. Lecz najważniejsze, że działasz na granicy jedności duszy i umysłu, czyli bliżej zewnętrznego zamiaru. W ten sposób Twoja umiejętność kierowania zewnętrznym zamiarem rozwija się, a więc i pragnienia zaczynają spełniać się coraz szybciej i łatwiej.

Wystarczy od czasu do czasu w ciągu dnia włączać fontanny potoków energetycznych i próbować wzmocnić je w myślach, lecz bez wysiłku, nie wytężając się. Jeżeli przy tym odczuwasz pewien ciężar w głowie, znaczy to, że wschodzący potok przewyższa swą siłą schodzący. W tym wypadku należy skupić uwagę na potoku schodzącym i wzmocnić go nieco. Potoki powinny znajdować się w równowadze, tak, by centralny punkt znajdował się gdzieś w środku ciała. Z tego punktu myślami ukierunkowuj emisję na całą energetyczną sferę. Wówczas poczucie ciała subtelnego ewidentnie wzrasta. W ten sposób powinieneś uzyskać kompleksowe poczucie potoków wschodzącego i schodzącego, połączone z poczuciem swojego ciała energetycznego.

Jeżeli skoncentrować uwagę na potoku schodzącym, środek energetyczny przesunie się w dół. I na odwrót - jeżeli skupić się na potoku wschodzącym, energia będzie gromadzić się w górnej części ciała. Oprócz tego fizyczny punkt ciężkości będzie przesuwać się tak samo jak energetyczny. Właściwość tę można wykorzystać w sporcie. Jeżeli potrzebna jest stabilność nóg, na przykład w zjeździe na nartach, wystarczy wzmocnić potok schodzący. A jeżeli trzeba skakać, to wzmocnić potok wschodzący. Mistrzom wschodnich sztuk walki dobrze znane są te właściwości potoków energetycznych. Są tacy specjaliści, których praktycznie nie da się ruszyć z miejsca, jeżeli skoncen-trowali się na potoku schodzącym. I na odwrót, jeżeli mistrz skoncentrował się na wschodzącym potoku, może wykonywać skoki o niewyobrażalnej długości i wysokości.

Wykonując ćwiczenia fizyczne, zwracaj uwagę na centralne potoki. Nie należy tego robić zbyt starannie - gorliwością niczego nie osiągniesz. Po prostu „zerknij czasem wewnętrznym okiem" na okolicę przed kręgosłupem i wyobrażaj sobie, jak wschodzący potok porusza się wzwyż, a schodzący w dół. Jeżeli będziesz regularnie w myślach przemieszczać centralne potoki, stopniowo rozwinie się swobodny nawyk ich odczuwania. Może się wydawać, że pewne ruchy w żaden sposób nie zgadzają się z wizualizacją potoków. Nie śpiesz się, z czasem nauczysz się lekko zestawiać każdy ruch z poczuciem potoków.

Jeżeli uprawiasz ćwiczenia siłowe, możesz odczuwalnie podnieść swoją energetykę, koncentrując uwagę na centralnych potokach. Kiedy wykonujesz ruch z natężeniem sił, uwaga zwrócona jest na mięśnie. Kiedy wykonujesz ruch powrotny, przy którym mięśnie się rozluźniają, uwaga przerzuca się na centralne potoki. Moment rozluźnienia trzeba zatrzymać na jedną do dwóch sekund i poczuć przepływ potoków.

Weźmy na przykład podciąganie się na drążku. Na początku podciągania wstrzymujesz oddychanie, podciągasz się, wykonujesz wydech, uwaga skupiona jest na wysiłku. Następnie, przy opuszczaniu, robisz wdech, mięśnie rozluźniają się i uwaga przestawia się na centralne potoki. Wyobrażaj sobie, jak w czasie rozluźnienia potoki energetyczne poruszają się jednocześnie w obu kierunkach. Trzeba do końca rozgiąć łokcie i zawisnąć na rozluźnionych rękach na jedną do dwóch sekund. Wtedy wyraźnie poczujesz potoki energetyczne - dosłownie uwalniają się i zaczynają powoli

Page 9: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

8

się poruszać. W chwili rozluźnienia nie trzeba ich przyśpieszać. Puść je i daj im możliwość poruszać się swobodnie.

Wykonując „pompki", potoki centralne można z kolei przepychać na siłę. Rozgiąwszy łokcie, jednocześnie na siłę w myślach pchaj potoki na wydechu. Wdech i wydech w ćwiczeniach wykonuj w takiej kolejności, jak Ci wygodniej, tak, by nie wywoływało to dyskomfortu. Lecz w większości siłowych ćwiczeń w fazie wysiłku wstrzymuje się oddech lub wydycha powietrze, a w fazie rozluźnienia - wykonuje się wdech.

Samym zwróceniem uwagi na potoki, już stymulujesz ich nasilenie. Naprzemienne stosowanie napięcia i relaksacji stymuluje je jeszcze bardziej, jeżeli uwaga jest poprawnie skierowana. W stadium napięcia zatrzymują się i ściskają jak sprężyny. W czasie rozluźnienia sprężyny się rozprostowują i siła potoków wzrasta. Po napięciu zgromadzona i ściśnięta energia uwalnia się i dosłownie na siłę przepycha się przez centralne kanały.

Zwiększenie energetyki nie tylko podwyższy życiowy tonus, lecz również uczyni Cię bardziej wpływową figurą. Twoja emisja stanie się bardziej znacząca. Przydaje się to, kiedy trzeba na kogoś wpłynąć lub do czegoś go przekonać. Znane są także siłowe metody oddziaływania energetycznego na ludzi, lecz nie są one zgodne z zasadą Transerfingu, która głosi, że nie masz prawa zmieniać czegokolwiek, a możesz jedynie wybierać. Z otaczającym Cię światem nie należy walczyć ani wywierać na niego nacisku. To bardzo mało skuteczny sposób osiągnięcia swoich celów. Jak wiesz, na siłowy nacisk świat na ogół odpowiada tym samym.

Im wyższa jest Twoja energetyka, tym lepiej odnoszą się do Ciebie ludzie, ponieważ podświadomie wyczuwają energię i nawet w jakiejś mierze jej używają. Lecz zwyczajni ludzie nie doładowują się celowo jak wahadła. Kąpią się niejako w cudzej energetyce, jeżeli energia w nadmiarze wylewa się z Twoich „fontann".

Pozostawiając nadmiar energii ludziom, uzyskujesz ich przychylność. Ludzie tak przyzwyczaili się oddawać energię wahadłom, że zawsze cieszy ich źródło, samo oddające energię. Do takich źródeł należą tak zwane osobowości magnetyczne lub charyzmatyczne. Mówi się o nich, że posiadają jakiś niewytłumaczalny urok, magnetyzm. Nic dziwnego. Co w Tobie wywołuje większą sympatię: kałuża ze stojącą wodą czy czyste źródło? Nie martw się, jeżeli Twoja energia wykorzystywana jest przez otoczenie. Ten niewielki nadmiar energii, który oddajesz otoczeniu, będzie działać tylko na Twoją korzyść.

Przypuśćmy, że czeka Cię bardzo ważne spotkanie. Zrezygnuj z ważności i włącz swoje centralne potoki. Niech biją fontannami. Będzie Ci potrzeba znacznie mniej mądrych słów i przekonujących argumentów. Po prostu włącz swoje fontanny. Przyciągając i przepuszczając przez siebie swobodną energię, obdarowujesz otoczenie. Na podświadomym poziomie oni to poczują i nie zdając sobie z tego sprawy, zaczną odczuwać do Ciebie sympatię. Sekret Twego uroku będzie zagadką tylko dla nich.

Energia zamiaru

Jak już mówiłem w pierwszym rozdziale, energia wchodzi w ciało człowieka w postaci centralnych potoków, kształtuje się przy pomocy myśli i na wyjściu uzyskuje właściwe tym myślom parametry. Modulowana energia nakłada się na odpowiedni sektor w przestrzeni wariantów, co prowadzi do materialnego urzeczywistnienia wariantu. Modulacja odbywa się jedynie wówczas, gdy dusza i umysł stanowią jedność. W innym wypadku energia myśli upodabnia się do zakłóceń w odbiorniku radiowym.

Siłą wewnętrznego zamiaru możesz wykonywać podstawowe działania w świecie materialnym. Jednak materialne urzeczywistnienie potencjalnej możliwości w przestrzeni wariantów odbywa się tylko przy pomocy siły zewnętrznego zamiaru. Powstaje on, kiedy dusza i umysł stanowią jedność w swych dążeniach. Jego siła jest proporcjonalna do poziomu energetyki. Zewnętrzny zamiar to absolutne zdecydowanie w połączeniu z wysokim potencjałem energetycznym.

Energetykę możesz zwiększyć przy pomocy treningu centralnych potoków i oczyszczania organizmu. Lecz Transerfing dysponuje jeszcze jedną nadzwyczajną metodą, która pomoże poszerzyć kanały. Jest to wizualizacja procesu.

W celu zwiększenia energii zamiaru potrzebny jest sam zamiar. Możesz poczynić następujące ustalenie: moje kanały poszerzają się i energia zamiaru wzrasta. Uprawiając gimnastykę, wykonuj wizualizację tego procesu. Jak pamiętasz, sedno wizualizacji procesu polega na konstatacji faktu: dzisiaj jest lepiej niż wczoraj, a jutro będzie lepiej niż dzisiaj. Uruchamiając fontanny energetyczne, powtarzaj w myślach twierdzenie, że Twoja energia zamiaru z każdym dniem wzrasta. W ten sposób zamiar będzie podtrzymywać sam siebie i stopniowo zwiększać energetykę.

Page 10: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

9

Nie zapominaj, że zamiar zwiększenia biopola powinien być wolny od potencjałów pragnienia i ważności. Gorliwość i starania w dążeniu do wzmocnienia potoków energetycznych przyniesie odwrotny efekt zatoru. Każda gorliwość i staranie stwarza nadmierny potencjał, ponieważ nadajesz nadmierne znaczenie osiągnięciu celu. Zamiar-to nie gorliwość, a skupienie. Istotne jest tylko skupienie na procesie. Jeżeli ze wszystkich sił wykonujesz ćwiczenia, lecz umysł marzy o czymś innym, to nadaremnie tracisz siły i czas. Rozluźnij uścisk gorliwości i skup się na działaniu.

Mrok zamiaru

Wyobraź sobie zwykłego noworodka, którego umieszczono w społeczeństwie, w którym ludzie starzeją się bardzo powoli i żyją, powiedzmy, do trzystu lat. Jak myślisz, ile pożyje? No właśnie, chcę powiedzieć, że człowieka od urodzenia uczy się standardowego scenariusza: z wiekiem zdrowie się pogarsza, ciało niedołężnieje i w końcu umiera. Niewątpliwie istnieją zwykłe fizjologiczne przyczyny tego stanu rzeczy.

Ale jeżeli przyjrzeć się procesowi starzenia z pozycji teorii Transerfingu, to nie jest to nic innego, jak przejście indukowane. Można nawet powiedzieć, że najdłuższe przejście indukowane. Odbywa się ono niespiesznie, lecz bardzo pewnie. Scenariusz starzenia jest do tego stopnia zwykły i oczywisty, że nikomu nie przychodzi do głowy w nie wątpić. Próby zmienienia scenariusza sprowadzały się tylko do wynalezienia przeróżnych eliksirów. Lecz nawet osiągnięcia nowoczesnej farmakologii i genetyki nie przynoszą odczuwalnych efektów.

Stąd można wysnuć wniosek, że czynniki fizjologiczne stanowią tylko pewną część procesu starzenia. Jaką część stanowi przejście indukowane, trudno ocenić. Lecz nie jest to tak ważne. Najważniejsze, to uświadomić sobie, jak to się odbywa.

Od najwcześniejszego dzieciństwa jesteś absolutnie pewien, że proces starzenia jest nieuchronny. W ciągu całego życia znajduje się masa potwierdzeń tego w postaci zarówno własnego doświadczenia, jak i doświadczenia innych. Każdemu jubileuszowi towarzyszą teatralne życzenia dobrego zdrowia i długich lat życia. Lecz wszyscy doskonale rozumieją, że życzenia te są nic niewarte i nie mają najmniejszego wpływu na scenariusz. Przeciwnie, życzenia w tłumaczeniu na język faktów oznaczają, że zdrowie już nie to i latka lecą. Są to lekkie drgania lub nawet zaloty destrukcyjnego wahadła.

Wcześniej czy później zauważasz po cichu, że dziesięć lat temu miałeś znacznie więcej sił i energii. Chciałbyś podzielić się z kimś tymi myślami. Rozmówcy natychmiast się znajdują i chętnie rozwijają tę myśl. A już temat chorób w dysputach towarzyskich cieszy się taką samą popularnością, co pogoda. Biorąc udział w podobnych rozmowach, emitujesz energię na częstotliwości destrukcyjnego wahadła, czyli podejmujesz jego grę.

Wahadło może potrącić Cię czymś w rodzaju niedomagania lub choroby. Bardzo Cię to niepokoi i zmusza do zauważenia po cichu: „chyba jestem chory". To Twoja odpowiedź na częstotliwości drgań wahadła, ono otrzymuje energię i znów Cię trąca-boli coraz bardziej. Idziesz do lekarza, ten potwier-dza chorobę, proces dalej się rozwija. Wahadło otrzymuje energię i kołysze się coraz bardziej. Kiedy następuje kryzys, wahadło już wszystko otrzymało, zostawia Cię w spokoju i następuje wyzdrowienie, o ile przejście indukowane nie rzuciło swojej „ofiary" na linię życia, na której jesteś inwalidą.

Cóż więc, nie chodzić do lekarza, nie zażywać lekarstw i w ogóle zaniedbać swoje choroby? Nie, rezygnacja z leczenia chorób już rozwiniętych to nie wyjście z gry, a nieodpowiedzialne niedbalstwo. Mowa o tym, by nie pozwalać siebie wciągnąć w grę.

Możesz zapytać kolegi w pracy: „Dlaczego cię nie było?". Na co on niezmiennie odpowie: „Chorowałem". Zwróć uwagę: nie leczył się, tylko chorował. Na pytanie: „Co ci jest?" będzie odpowiedź: „Choruję". Oczywiście, odpowiedź na te pytania w postaci: „Leczyłem się (leczę się)" będzie nienaturalna. To dlatego, że ludzie tak przyzwyczaili się bawić w grę pod nazwą Choroba, że samo leczenie nie jest celem, a atrybutem, pobocznym zjawiskiem towarzyszącym grze.

Gra z destrukcyjnym wahadłem zaczyna się od tego, że chętnie przyjmujesz objawy choroby lub, innymi słowy, chwytasz za koniec spirali przejścia indukowanego. Pierwsze szturchnięcie wahadła można ominąć, nie przyjmując objawów na serio, spokojnie odrzucić je i zapomnieć o nich. Jeżeli to nie wychodzi, można stłumić wahadło, przedsiębiorąc podstawowe kroki profilaktyczne. Jeżeli jednak zachorowałeś, nie baw się w grę „Choroba", tylko zagraj w Leczenie.

Bawić się w Chorobę - to pasywnie cierpieć, brać udział w rozmowach o różnych bolączkach, jęczeć, skarżyć się, kapryśnie domagać się współczucia i troski od otoczenia, uważać złe samopoczucie za swój konieczny atrybut, cackać się ze swoją chorobą, chętnie szukać i wykorzystywać informacje związane z cierpieniami.

Page 11: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

10

Grać w Leczenie - to aktywnie działać, interesować się metodami przywracania zdrowia, starać się prowadzić zdrowy tryb życia, odnosić się do choroby z humorem, skupiać uwagę na polepszeniu samopoczucia, dążyć do zdrowia, obcować z osobami o tych samych poglądach.

Widzisz, że to dwie całkowicie różne gry. W Chorobie uczestniczysz w roli pasywnej ofiary, emitując częstotliwość destrukcyjnego wahadła, zasysa cię lej przejścia indukowanego. A w Leczeniu występujesz w charakterze twórcy, aktywnego stwórcy i gospodarza, sam zarządzasz swoim losem i dlatego przechodzisz na zdrowe linie życia.

Teraz, jeżeli spróbujesz zagrać w Leczenie, zadaj sobie pytanie, czy wystarczająco uczciwie prowadzisz tę grę. Chodzi o to, że często zdarza się tak, że człowiek siebie oszukuje. Na przykład, całym umysłem uznaje, że trzeba prowadzić zdrowy tryb życia, zrezygnować ze szkodliwych nawyków, uprawiać wysiłek fizyczny, zdrowo się odżywiać, i tak dalej. Lecz naprawdę stare przyzwyczajenia zagnieździły się głęboko, starasz się stosować do zasad zdrowego trybu życia tylko dlatego, że „tak trzeba", ale tak w ogóle - to Ci się nie chce.

Nie jest to czysta gra. Nazywa się ona „Ja choruję, a mnie leczą". Na poziomie energetycznym niczym się ona nie różni od zabawy w Chorobę. W tym wypadku starasz się bawić w Leczenie nie z przekonania, a pod przymusem. Zamiar nie jest czysty ani szczery, i dlatego rezultat będzie też stosowny.

Przepiękną ilustracją nieczystej gry są próby zrzucenia kilku kilogramów przez przedstawicielki płci pięknej. Zamęczają się dietami, dopuszczając się przemocy na samych sobie („Ja choruję, a mnie leczą"). Nienawidzą swojej wagi i swojej figury, a wiesz, że jest to świetny sposób na emisję energii na częstotliwości linii życia, na których figura i ciężar są właśnie takie. Nie podobają im się te diety, pragną jeść to, do czego przywykły. Jeżeli teraz bawisz się w tę grę, zaprzestań tego bezsensownego gwałcenia siebie. W najlepszym wypadku da ono tylko nieznaczne tymczasowe rezultaty. Kiedy gwałcisz siebie, podświadomość boi się, opiera się i w końcu zwycięża- a wtedy możesz oczekiwać, że rzucisz dietę i roztyjesz się jeszcze bardziej.

Wniosek jest tylko jeden: jeżeli chcesz być piękny i zdrowy, zmień styl życia. Oznacza to porzucenie starych przyzwyczajeń i wyrobienie sobie nowych, lecz nie z konieczności, tylko z przekonania. Trzeba mieć zamiar i powinien być on czysty. Nie będziesz w stanie emitować energii na częstotliwości swoich zdrowych linii życia, a zatem i przejść na nie, jeżeli będziesz zachowywać się jak dawniej. Wszystko to wcale nie jest tak trudne, jakby się mogło wydawać. Zmiana przyzwyczajeń to tylko kwestia czasu i zamiaru. A i czasu nie potrzeba zbyt wiele. Wybór należy do Ciebie.

Wahadła chorób

Każdy przynajmniej raz w życiu na coś chorował. Choroba stwarza masę przykrości i kłopotów, rodzi negatywne myśli i emocje, które są emitowane w przestrzeń. Energia ta jest podatną glebą dla rozwoju wahadeł, związanych z chorobami. One zawsze świetnie przyjmują negatywną energię. Wahadła zrodzone przez choroby są jednymi z najpotężniejszych. To przede wszystkim same choroby i epidemie. W opozycji do nich znajdują się przeróżne wahadła medycyny. Pomyśl, jak potężne są to struktury! Kliniki, sanatoria, instytuty medyczne, fabryki, apteki, nauka, specjalistyczne kształcenie...

Deklarowanym celem wahadeł medycyny jest walka z chorobami. W rzeczywistości jednak ta walka rodzi masę negatywnych zjawisk, właściwych destrukcyjnym wahadłom, ponieważ ich głównym celem jest przyciąganie i utrzymanie popleczników.

Na przykład oficjalna medycyna odnosi się wrogo do wszystkich nietradycyjnych (nie należących do niej) metod leczenia. Krytyka przestarzałych lub błędnych pojęć, jeżeli wychodzi od zwolenników znachorstwa, zostanie okrzyknięta antynaukową. Wszelkie nowe metody leczenia, należące do tego nurtu, spotkają się z nadzwyczajną wrogością. Z kolei zwolennicy nietradycyjnych metod chętnie, w razie potrzeby, rzucą kamień do ogródka „ortodoksów".

Człowiek, znajdujący się pod wpływem wahadeł chorób lub medycyny, nie może przywrócić sobie samopoczucia z wczesnej młodości - z czasów, kiedy kwestie związane ze zdrowiem raczej nie zaprzątały mu umysłu. Nie nadawałeś temu znaczenia i zwyczajnie nie zwracałeś uwagi na swoje zdrowie, ponieważ Cię ono nie niepokoiło. Odpowiednio, emisja energetyczna nie zawierała częstotliwości wahadeł chorób.

Z wiekiem stopniowo w jakiejś mierze dostajesz się pod wpływ wahadeł. Emitując energię na ich częstotliwościach, oddajesz im ją, stajesz się od nich zależny i przenosisz się na linie życia chorób. Dlatego dla odzyskania dawnego zdrowia trzeba przede wszystkim pozbyć się związków z nimi. To oznacza niewpuszczanie w siebie informacji od wahadeł i nieuczestniczenie w ich grach, czyli stosowanie metody uchylania się od wahadła. Jeżeli zaś poważnie niepokoją Cię choroby, musisz bawić się w grę Leczenie i troszczyć się o swoje ciało, wówczas będzie to metoda tłumienia (opisana

Page 12: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

11

w pierwszym tomie). Rozpatrzmy kilka przykładów zachowania się wahadeł chorób. Reklama medykamentów codziennie prezentuje Ci szczęśliwych ludzi, którzy zażyli określone

lekarstwo i dlatego osiągnęli zdrowie. Zresztą co tam zdrowie, oni osiągają pełne powodzenie we wszystkim. Kusząca przynęta. Działa niezawodnie, ponieważ, jak już mówiliśmy, większość ludzi żyje w stanie półświadomym. Do Twojego mózgu wgrywa się program: „Idź do apteki, zażywaj lekarstwo i otrzymuj nagrodę - pełne powodzenie we wszystkim". Lecz to jeszcze nie jest najgorsze. W tej reklamie kryje się inny, głębiej ukryty program.

Pomyśl: w reklamie pokazuje się na ogół całkiem zwykłych, atrakcyjnych, a nawet spełnionych ludzi. (A Ty co, jesteś gorszy?). Wszystkim tym ludziom coś dolega, chociaż szybko wracają do zdrowia dzięki zażytym lekarstwom. (I ty jesteś taki sam!). Wszystkim nam wbija się w świadomość i w podświadomość fakt, że mamy skłonności do chorób, już chorujemy albo za chwilę zachorujemy. I wielu przystaje na te warunki gry. I tak właśnie wygląda nie deklaratywna, a prawdziwa twarz destrukcyjnego wahadła. Jego zadaniem nie jest wyleczyć człowieka z chorób, a uczynić swym poplecznikiem, wmówić mu, że jest chory i powinien zażywać lekarstwa.

Jeszcze jedna ciekawa metoda pozyskania popleczników, to prognozy niekorzystnych warunków pogodowych. Za podstawę obiera się informację o burzach magnetycznych, wahaniach ciśnienia atmosferycznego i innych niekorzystnych czynnikach. (Zauważ, że wszystkie te zjawiska mają miej-sce w jakimś stopniu praktycznie codziennie). W oparciu o te dane powstaje prognoza: u kogo, z jakimi chorobami dzisiaj lub jutro będzie złe samopoczucie. Zabawne, gdy nieraz się słyszy, jak wahadło aż zachłystuje się, wymieniając przeróżne choroby i nieuchronne skutki dla cierpiących na nie. Lecz potem robi się niedobrze. Pomyśl, jak niszczycielski program instaluje się w świadomości i bez tego niezdrowych ludzi? Słuchając czegoś podobnego, można pomyśleć, że najlepiej w ogóle nie wychodzić z domu lub od razu położyć się do trumny. Oczywiście, niekorzystne czynniki wpływają na samopoczucie, lecz po co z góry się na to nastawiać? a przecież wielu, zwłaszcza starszych ludzi, wsłuchuje się w te wynurzenia wahadła i zawczasu układa sobie program niedomagań i zaostrzeń, jakby byli na nie skazani. Podobne prognozy stanowią przykład bezczelnego i cynicznego dążenia wahadła do podporządkowania ludzi swojemu wpływowi.

No i najbardziej klasyczna fabuła - rozmowy o zdrowiu ze znajomymi i bliskimi. Z zasady nie prowadzi się rozmów na temat dbania o zdrowie, a na temat chorób i ich leczenia. Jeden z upojeniem opisuje, jak usiłuje się uporać ze swoimi dolegliwościami, a drugi współczująco stęka w odpowiedzi - tak, starość nie radość. Uczestnicy takich rozmów czynnie emitują energię na częstotliwości wahadeł chorób. Energia ta jest tak samo zaraźliwa jak drobnoustroje chorobotwórcze. Unikaj takich rozmów, bo sam nie zauważysz, jak przemieścisz się na częstotliwość emisji choroby. Bardzo łatwo można zidentyfikować wahadło choroby - ono wabi Cię informacją o chorobach i ich leczeniu. Jeżeli postanowisz zignorować tę informację, puścić mimo uszu, nie brać na serio, wahadło zniechęci się i zostawi Cię w spokoju-jest to uchylenie się przed nim. Jeżeli skwitujesz tę informację zdrowym śmiechem i szyderstwami, wahadło ze zgrozą ucieknie jak najdalej od Ciebie - jest to jego stłumienie.

Rozstając się z wahadłami chorób, osiągniesz pełną swobodę, lecz nie potrwa ona długo. Tak już jest skonstruowany człowiek, że musi być poplecznikiem jakichś wahadeł. Dlatego wcześniej czy później ryzykujesz, że znów dostaniesz się pod wpływ chorób. Aby do tego nie dopuścić, musisz wyjść ze stanu zawieszenia, przyłączając się do wahadeł przywracania zdrowia. Zarządzają one wszystkim, co jest związane z umacnianiem ciała i ducha. Stań się zwolennikiem zdrowego stylu życia, a zrozumiesz, ile radości i pasji daje to w porównaniu z ponurą i uciążliwą walką z chorobami. Jest całkiem oczywiste, że jeżeli człowiek zajęty jest troską o swoje dobre samopoczucie, emituje energię na częstotliwości zdrowych linii i dlatego nie ma czasu na choroby. Widzisz więc, że istnieją dwa absolutnie różne style życia: leczenie chorób i troska o zdrowie. Dobrze widać, że ze względu na stosunek do chorób pierwszy należy do zamiaru wewnętrznego, a drugi - zewnętrznego. Sam wybierasz swój styl życia.

Podsumowanie

Energia fizjologiczna zużywana jest na właściwe wykonanie czynności.

Zamiar kształtuje się dzięki swobodnej energii.

Swobodna energia przechodzi przez ciało w postaci dwóch przeciwległych potoków.

Page 13: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

12

Wstanie stresu energia zamiaru ulega zablokowaniu. By uwolnić się od stresu, trzeba obudzić się i zniżyć ważność.

jeżeli nie udaje się zmniejszyć ważności, nie należy tracić sił na rozluźnienie się.

Wykonując gimnastykę energetyczną, wzmacniasz powłokę ochronną.

Nie gromadź energii, a pozwól jej swobodnie przepływać przez siebie.

Wysoka energetyka - to szerokie kanały energetyczne.

Kanały energetyczne dobrze trenować przy pomocy gimnastyki energetycznej.

Oczyszczenie organizmu znacznie poszerza kanały energetyczne.

Wewnętrzny zamiar to chorowanie i leczenie się. Zewnętrzny zamiar to prowadzenie zdrowego stylu

życia.

W żadnym wypadku nie podejmuj gry destrukcyjnych wahadeł chorób.

Wykonując ćwiczenia, zwracaj uwagę na centralne potoki. Zamiar - to nie gorliwość, a skupienie.

Page 14: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

13

ROZDZIAŁ II Frailing FRAILING - to niezwykle urzekająca technika stosunków międzyludzkich. Czy chcesz nauczyć się wywierania wpływu na ludzi, by odnosić sukcesy? To najmniej skuteczna i bardzo podejrzana metoda. Nie trzeba naciskać na otaczający świat w dążeniu do swoich celów. Przekonasz się, że świat sam wychodzi Ci na spotkanie i zmierza ku Tobie z otwartymi ramionami. Ludzie poczują do Ciebie niewytłumaczalną sympatię.

Zrezygnuj z zamiaru otrzymania, zastąp go zamiarem dania,

a otrzymasz to, z czego zrezygnowałeś.

Zamiar w relacjach międzyludzkich

Powodzenie w życiu zwykliśmy mierzyć z jednej strony poziomem osiągnięć, a z drugiej - objętością nagromadzonych problemów. Transerfing pomaga nie walczyć z problemami i nawet nie tyle rozwiązywać je, co po prostu ich nie napotykać. Cele zostają osiągnięte przy pomocy nietrywialnego sposobu - zewnętrznego zamiaru. Wszelkie problemy i osiągnięcia, tak czy inaczej, rodzą się w osobistych lub służbowych relacjach z ludźmi.

Powstaje pytanie: czy można wykorzystać zewnętrzny zamiar w stosunkach z ludźmi? Trudność polega na tym, że jest on czymś nieuchwytnym, co trudno podporządkować woli i kontrolować. Istnieją jednak metody, które pozwalają uruchomić jego mechanizm w sposób niejawny. Zastosujesz określony sposób i zewnętrzny zamiar zacznie działać sam przez się niezależnie od czyjejkolwiek woli, jednak na Twoją korzyść.

Co kieruje ludźmi? Wewnętrzny zamiar. Wykorzystaj zatem ich zamiar, zamiast swojego. Zrezygnuj z postawienia na swoim i pozwól zewnętrznemu zamiarowi wprawić w ruch mechanizm wewnętrznego zamiaru innych. Ażeby otrzymać to, czego pragniesz od świata zewnętrznego, zewnętrznemu zamiarowi wystarczy kiwnąć małym palcem, ponieważ on sam niczego nie pragnie i nie czyni, lecz pozwala działać zamiarowi wewnętrznemu, nastawionemu na świat. Wykorzystaj we-wnętrzny zamiar innych ludzi dla osiągnięcia swoich celów.

Mimo wyrachowanego wydźwięku powyższej maksymy, nie będziesz wykorzystywać ludzi, a jedynie nie przeszkodzisz im robić tego, co sami chcą. Wszystkie problemy, tak czy inaczej, rodzą się w rezultacie powstawania sprzeczności między wewnętrznymi zamiarami ludzi. Jeden, kierując się swoimi interesami, chce coś uzyskać od drugiego. Inny z kolei myśli inaczej i chce postawić na swoim. Jak zrównoważyć różnicę w interesach i zaspokoić potrzeby obu stron? Trudne zadanie, nieprawdaż? Tak naprawdę jest ono niezwykle proste. W celu jego rozwiązania trzeba tylko określić wspólny mianownik leżący u podstaw wewnętrznego zamiaru ludzi.

Otóż u podstaw wewnętrznego zamiaru człowieka leży jego poczucie własnej ważności. Jedyne, co kieruje człowiekiem i jednocześnie ogranicza jego wolność w świecie wahadeł, to wewnętrzna i zewnętrzna ważność. Poczucie własnej wartości należy do ważności wewnętrznej. Wahadła, jako byty energoinformacyjne, tworzone są przez grupy ludzi i zaczynają istnieć niezależnie, podporządkowując ludzi swoim prawom. Podporządkowywanie odbywa się z wykorzystaniem poczucia ważności. Dlatego największa część motywacji człowieka skupia się na pokazywania własnej wartości. Pozostała część należy do fraila, czyli poleceń duszy. Ta niewielka część jest na ogół słabo rozwinięta, ponieważ zagłusza ją ciągła konieczność zachowywania pozycji (ważności) w świecie wahadeł.

Aby wprawić w ruch mechanizm zewnętrznego zamiaru w relacjach z ludźmi, trzeba zburzyć jeszcze jeden fałszywy stereotyp. Często słyszy się, wydawałoby się, słuszny apel: „Nie próbuj zmieniać innych, tylko zacznij od siebie". Od razu wywołuje to duchowy dyskomfort: „To znaczy, że jestem niedoskonały i muszę się zmienić, a tak mi się nie chce!". No i dobrze, że się nie chce. Nie trzeba usiłować zmieniać innych, lecz również nie należy zmieniać siebie. Niezależnie od tego, co byś robił ze sobą lub innymi, wszystko to będzie mało skutecznym i szkodliwym działaniem Twojego

Page 15: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

14

wewnętrznego zamiaru. Problem rozwiązuje się inaczej. Trzeba pozwolić innym urzeczywistniać swój wewnętrzny zamiar. Wówczas uruchomi się zamiar zewnętrzny, a Twój wewnętrzny zamiar urzeczywistni się sam przez się.

Na przykład kobieta chce, by jej mężczyzna ożenił się z nią, a on z niewiadomych powodów zbywa ją wykrętami. Oddziałując wewnętrznym zamiarem, kobieta kieruje wszystkie swoje myśli na to, by zmusić człowieka do ożenku. W ten sposób niczego nie osiągnie, a tylko stworzy nadmierny potencjał swojego pragnienia i ważności ślubu. W rezultacie siły równoważące odbiorą jej wybrańca. Może on po prostu jej nie kochał? Oczywiście nie o to chodzi. Przecież kobieta zmieniła miłość w stosunek zależności: „Jeżeli mnie kochasz, to się ze mną ożenisz".

Aby zadziałał zewnętrzny zamiar, kobieta musi zrezygnować z pragnienia, by mężczyzna się z nią ożenił, i zadać sobie pytanie: czego mężczyzna oczekuje od małżeństwa? Odpowiedź na to pytanie znajdzie bez trudu. Niewątpliwie pragnie on urzeczywistniać swój zestaw ważności: jestem kochany, doceniony, szanowany, budzę zachwyt i tak dalej. Skierowawszy swoją energię na urzeczywistnienie tych ważności, kobieta nie tylko dopnie swojego celu, lecz również uzyska urzeczywistnienie własnych podobnych wartości. A co, jeśli on nie zasługuje na szacunek i miłość? Po co wówczas w ogóle się z nim prowadzać? Każdy ma swobodę wyboru.

Jak widzisz, nie ma potrzeby zmieniać siebie. Cała rzecz w tym, że otwarty lufcik znajduje się zupełnie gdzie indziej. Człowiek jest z zasady całkowicie pochłonięty myślami o tym, co chce uzyskać od innych, lecz nie próbuje określić, czego chcą inni. Przerzuciwszy uwagę na życzenia i motywy innych, łatwo otrzymasz to, czego sam potrzebujesz. W tym celu wystarczy tylko zadać sobie pytanie: na co skierowany jest wewnętrzny zamiar partnera? Trzeba odlecieć od szyby i dostrzec wreszcie otwarty lufcik. Jak tylko to zrobisz, pozostaje jedynie przekierować swój wewnętrzny zamiar na urzeczywistnienie wewnętrznego zamiaru partnera. W ten sposób Twój wewnętrzny zamiar zostanie przekształcony w zewnętrzny.

Bardzo często wewnętrzny zamiar skierowany jest na to, by ściągnąć na siebie uwagę i ukazać siebie w lepszym świetle. Przypuśćmy, że jesteś zatroskany czymś, co Ci akurat nie wychodzi. Wyobraź sobie, że udajesz się na imprezę. Otóż obecni tam goście od zaraz skierują uwagę na Ciebie i bez przerwy będą Cię obserwować. Przecież zebrali się tylko po to, by omówić, jak jesteś ubrany, jak się poruszasz, o czym mówisz. Jeżeli w jakiejś grupie usłyszysz śmiech, to wiadomo, że śmieją się z Ciebie. A ile wychwycisz pogardliwych spojrzeń! Współczuję.

Oczywiście rozumiesz, że wszystko to należy pojmować na odwrót. Wszyscy ludzie są przede wszystkim zajęci sobą i stosunkiem innych ludzi do swojej szanownej osoby. Najmniej zajmuje ich stosunek do innych. Dlatego możesz się rozluźnić, uspokoić i zachowywać się swobodnie. Nie usiłuj być naturalny, tylko zwyczajnie pozwól sobie na naturalność i swobodę. stereotyp. Często słyszy się, wydawałoby się, słuszny apel: „Nie próbuj zmieniać innych, tylko zacznij od siebie". Od razu wywo-łuje to duchowy dyskomfort: „To znaczy, że jestem niedoskonały i muszę się zmienić, a tak mi się nie chce!". No i dobrze, że się nie chce. Nie trzeba usiłować zmieniać innych, lecz również nie należy zmieniać siebie. Niezależnie od tego, co byś robił ze sobą lub innymi, wszystko to będzie mało skutecznym i szkodliwym działaniem Twojego wewnętrznego zamiaru. Problem rozwiązuje się inaczej. Trzeba pozwolić innym urzeczywistniać swój wewnętrzny zamiar. Wówczas uruchomi się zamiar zewnętrzny, a Twój wewnętrzny zamiar urzeczywistni się sam przez się.

Na przykład kobieta chce, by jej mężczyzna ożenił się z nią, a on z niewiadomych powodów zbywa ją wykrętami. Oddziałując wewnętrznym zamiarem, kobieta kieruje wszystkie swoje myśli na to, by zmusić człowieka do ożenku. W ten sposób niczego nie osiągnie, a tylko stworzy nadmierny potencjał swojego pragnienia i ważności ślubu. W rezultacie siły równoważące odbiorą jej wybrańca. Może on po prostu jej nie kochał? Oczywiście nie o to chodzi. Przecież kobieta zmieniła miłość w stosunek zależności: „Jeżeli mnie kochasz, to się ze mną ożenisz".

Aby zadziałał zewnętrzny zamiar, kobieta musi zrezygnować z pragnienia, by mężczyzna się z nią ożenił, i zadać sobie pytanie: czego mężczyzna oczekuje od małżeństwa? Odpowiedź na to pytanie znajdzie bez trudu. Niewątpliwie pragnie on urzeczywistniać swój zestaw ważności: jestem kochany, doceniony, szanowany, budzę zachwyt i tak dalej. Skierowawszy swoją energię na urzeczywistnienie tych ważności, kobieta nie tylko dopnie swojego celu, lecz również uzyska urzeczywistnienie własnych podobnych wartości. A co, jeśli on nie zasługuje na szacunek i miłość? Po co wówczas w ogóle się z nim prowadzać? Każdy ma swobodę wyboru.

Jak widzisz, nie ma potrzeby zmieniać siebie. Cała rzecz w tym, że otwarty lufcik znajduje się zupełnie gdzie indziej. Człowiek jest z zasady całkowicie pochłonięty myślami o tym, co chce uzyskać od innych, lecz nie próbuje określić, czego chcą inni. Przerzuciwszy uwagę na życzenia i motywy innych, łatwo otrzymasz to, czego sam potrzebujesz. W tym celu wystarczy tylko zadać sobie pytanie: na co skierowany jest wewnętrzny zamiar partnera? Trzeba odlecieć od szyby i dostrzec wreszcie otwarty lufcik. Jak tylko to zrobisz, pozostaje jedynie przekierować swój wewnętrzny zamiar

Page 16: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

15

na urzeczywistnienie wewnętrznego zamiaru partnera. W ten sposób Twój wewnętrzny zamiar zostanie przekształcony w zewnętrzny.

Bardzo często wewnętrzny zamiar skierowany jest na to, by ściągnąć na siebie uwagę i ukazać siebie w lepszym świetle. Przypuśćmy, że jesteś zatroskany czymś, co Ci akurat nie wychodzi. Wyobraź sobie, że udajesz się na imprezę. Otóż obecni tam goście od zaraz skierują uwagę na Ciebie i bez przerwy będą Cię obserwować. Przecież zebrali się tylko po to, by omówić, jak jesteś ubrany, jak się poruszasz, o czym mówisz. Jeżeli w jakiejś grupie usłyszysz śmiech, to wiadomo, że śmieją się z Ciebie. A ile wychwycisz pogardliwych spojrzeń! Współczuję.

Oczywiście rozumiesz, że wszystko to należy pojmować na odwrót. Wszyscy ludzie są przede wszystkim zajęci sobą i stosunkiem innych ludzi do swojej szanownej osoby. Najmniej zajmuje ich stosunek do innych. Dlatego możesz się rozluźnić, uspokoić i zachowywać się swobodnie. Nie usiłuj być naturalny, tylko zwyczajnie pozwól sobie na naturalność i swobodę.

Trzeba zaznaczyć, że jeżeli postawisz sobie za cel właśnie bycie naturalnym, to nic z tego nie wyjdzie. Oczywiście, coś można osiągnąć za pomocą slajdów, lecz to wymaga pewnego czasu, a impreza zaplanowana jest na dzisiaj. Naturalność można osiągnąć jedynie usunąwszy ważność. Ale zniżyć ważność też nie jest rzeczą łatwą. Nie będziesz w stanie, ot tak, zrezygnować z pragnienia ukazania się w jak najlepszym świetle.

Wyjście z tej sytuacji jest bardzo proste. Podczas rozmowy z Tobą człowiek interesuje się przede wszystkim tym, jakie sam wywiera wrażenie. Możesz nie wątpić, że ludzie są zajęci wyłącznie sobą. Ty też się nimi zajmij. Przekieruj swoją uwagę z siebie na ludzi. Uaktywnij swojego Nadzorcę i przestań bawić się w grę windowania swojej ważności. Zagraj w windowanie ważności innych. Interesuj się nimi, słuchaj ich, obserwuj. Nie trzeba się od razu przypochlebiać, po prostu płyń z prądem. Gdy tylko przekierujesz swoją uwagę z siebie na innych, nadmierny potencjał własnej ważności sam zniknie. I właśnie wtedy pozbędziesz się sztywności.

Aby przyciągnąć do siebie uwagę, wystarczy wykazać zainteresowanie innymi. Rozmawiaj z ludźmi nie o tym, co ciebie interesuje, a o tym, co interesuje ich, również o nich samych. Twój wewnętrzny zamiar przekształci się wówczas w zewnętrzny. Otoczenie zainteresuje się takim rozmówcą od zaraz, zwyczajnie nie zdołają się schować przed Twoim zewnętrznym zamiarem - on zawsze działa absolutnie zadziwiająco. Na próżno by próbować zainteresować innych swoją osobą - to zamiar wewnętrzny. Zainteresowanie zaś innymi - zewnętrzny. Rezygnując z wewnętrznego zamiaru i kierując uwagę na innych ludzi, bez wysiłku uzyskasz od nich właściwą reakcję. Zewnętrzny zamiar zrobi to za Ciebie.

W jaki sposób okazuje się, że interesuję się innymi ludźmi i tym samym przykuwam ich uwagę? Czy wystarczy się interesować, by stać się bardziej interesującym? Chodzi o to, że nawet jeśli byłbyś tysiąc razy bardziej pociągający niż w rzeczywistości, to i tak każdego interesuje przede wszystkim on sam, a dopiero w dalszej kolejności pozostali. Ty też, próbując przykuć do siebie uwagę, myślisz wyłącznie o sobie. Kiedy okazuje się człowiekowi zainteresowanie, uzyskuje on urzeczywistnienie swojego wewnętrznego zamiaru. Skąd pochodzi to urzeczywistnienie? Oczywiście od Ciebie. A teraz, kto może zainteresować tego człowieka? Tylko Ty.

Ludzie interesują się znanymi osobowościami, gwiazdami ekranu i estrady. Lecz to zainteresowanie innego rodzaju. Jeżeli nie jesteś gwiazdą, jesteś postrzegany jako potencjalny part-ner do kontaktów - zawodowych, koleżeńskich lub miłosnych. Obierzmy za przykład najbardziej skrajny przypadek fascynacji gwiazdami. Fani interesują się wszystkimi szczegółami życia gwiazdy, wielbią ją, lecz na ogół do głowy im nie przyjdzie, by widzieć w gwieździe partnera. W codziennych kontaktach nie jest ważne, na ile jesteś interesujący, tylko w jakim stopniu odpowiadasz danemu człowiekowi jako partner do kontaktów. I to właśnie poddaje on ocenie.

Myśląc o sobie i znajdując się obok Ciebie, człowiek ów świadomie i nieświadomie dokonuje oceny, na ile pasujesz do scenariusza kontaktów, w których będzie on uzyskiwał stan zadowolenia z siebie samego. Człowiek uzyskuje stan takiego samozadowolenia, jeżeli w jakiejś formie potwierdzona zo-staje jego ważność: podobam się, wywołuję zainteresowanie, coś znaczę, jestem szanowany, nie jestem gorszy niż inni, jestem doceniony.

Teraz pomyśl, co osiągniesz, narzucając się człowiekowi i co osiągniesz, okazując mu zainteresowanie. Naturalnie, będziesz mu pasował pod każdym względem, jeśli połechcesz jego ważność. Jeżeli to od Ciebie uzyska, to przymknie oko na Twoje wyraźne braki i wybaczy Ci Twoje słabości. Wszystko to człowiek rozpatruje w ostatniej kolejności. A Ty, zatroskany swoimi wadami, próbujesz je ukryć i wyeksponować zalety. Powtarzam: Twoje wady i zalety najmniej interesują partnera, a przede wszystkim interesuje go poczucie własnej ważności, które uzyskuje, obcując z Tobą.

Możesz być ze wszech miar „super", lecz to nie pomoże Ci w znalezieniu przyjaciół i partnerów. Przeciwnie, wiele gwiazd zmaga się z samotnością. Twoje zalety mogą w jakimś stopniu nawet

Page 17: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

16

przeszkadzać w znalezieniu partnera. Człowiek widzi, że jesteś „super", lecz przede wszystkim ocenia, w jakim stopniu sam będzie kimś ważnym obok takiej doskonałości. Jeżeli lśnisz przed nim w całej krasie, on najprawdopodobniej stwierdzi, że jego osobowość blednie wobec tego blasku. Machnij ręką na swoje zalety i zwróć całą swoją uwagę na człowieka, pozwól mu poczuć przy Tobie jego ważność, a wtedy go pozyskasz.

Interesując się ludźmi, rób to szczerze. Nie dawaj do zrozumienia, że znasz sposób, jak osiągnąć ich przychylność lub odnosisz z tego jakąś korzyść. Jeżeli starasz się o ich przychylność, to są oni godni przynajmniej Twojego szczerego zainteresowania.

Wielu, starając się o reputację ciekawego rozmówcy, próbuje pokazać się w jak najlepszym świetle: oto, jaki jestem mądry, ach, jak wiele widziałem i przeżyłem. Jest to działanie wewnętrznego zamiaru. Większość ludzi postępuje właśnie tak, kiedy chcą okazać się interesującymi. Wyjdź poza tę koleinę i przyjmij inną postawę. Zamiast obierać jako cel zaprezentowanie się jako pasjonujący rozmówca, daj partnerowi sposobność okazania się interesującym. Nastrój się na jego częstotliwość i uważnie słuchaj, zadając pytania, i okazując zainteresowanie tematem oraz osobowością partnera. Możecie kilka godzin rozmawiać tak, że przede wszystkim on będzie mówił. Pod koniec rozmowy Twój partner będzie absolutne przekonany, że spotkał bardzo interesującego rozmówcę i w ogóle człowieka o wspaniałej osobowości.

Tak działa Twój zewnętrzny zamiar. Pozwala on urzeczywistnić się wewnętrznemu zamiarowi innych. W rezultacie otrzymasz to, z czego zrezygnowałeś. Zrezygnowałeś z zaprezentowania swojej osobowości i pozwoliłeś zaprezentować się osobowości kogoś innego. Kiedy tylko to zrobiłeś, ten ktoś stał się Twoim wielbicielem, ponieważ pozwoliłeś mu urzeczywistnić jego wewnętrzny zamiar. Od żadnej gwiazdy nie mógłby uzyskać czegoś podobnego.

A co, jeżeli chcesz zainteresować człowieka, który nie postrzega Cię jako partnera do rozmowy? Na przykład chcesz, by przyjął Twoją biznesową propozycję, a on nie chce tego zrobić. Po prostu go to nie interesuje. Wówczas tym bardziej będziesz mógł liczyć na jego zainteresowanie tylko wtedy, jeśli zapomnisz o sobie i swoich interesach, a całą uwagę skierujesz wyłącznie na niego. Szczerze interesuj się wszystkim, co ciekawi tego człowieka, rozmawiaj z nim o tym. Tylko wówczas zaciekawi się on Twoim problemem.

Możesz zapytać: z jakiej racji powinienem słuchać innych, interesować się nimi, poświęcać im uwagę, lubić ich, szanować, podczas gdy oni zajęci są tylko sobą, a mnie nawet nie chcą słuchać? No dobrze, a dlaczego oni mają interesować się i zachwycać Tobą, lubić Cię i szanować? Całe Twoje wyobrażenie o sobie - jaki niby jesteś w porównaniu z innymi - to zaledwie wymysł wewnętrznego zamiaru, obleczony w nadmierny potencjał stosunków zależności i ważności. Twój wewnętrzny zamiar polega na tym, by być kimś ważnym. Rzeczywiście, staniesz się ważny w oczach innych tylko w tym przypadku, jeśli zrezygnujesz ze swojego wewnętrznego zamiaru i pozwolisz urzeczywistnić się wewnętrznemu zamiarowi innych. Twoja przewaga polega na tym, że wykorzystujesz swój zewnętrzny zamiar, a oni - na odwrót. Wykorzystaj swoją przewagę.

W ogóle kiedy chcesz coś otrzymać od człowieka, możesz wykorzystać jedną uniwersalną zasadę. Jej sens polega na tym, by zrezygnować z wewnętrznego zamiaru otrzymania i zastąpić go zamiarem dania. Jest to łatwe do zrobienia.

Pragniesz szacunku i uznania? Nie wymagaj dla siebie szacunku. Sam szanuj człowieka, staraj się, by czuł się ważny w Twoich oczach. Potrzebujesz współczucia i wdzięczności? Nie szukaj ich. Podążaj drogą szczerej troski i okazuj współczucie człowiekowi, który ma problemy. Chcesz być lubiany? Nie osiągniesz tego na ładne oczy. Sam okazuj sympatię, a wtedy „dasz się lubić" z definicji. Potrzebujesz pomocy i wsparcia? Sam pomagaj. Tym samym podniesiesz swoją ważność, a drugi człowiek nie zechce być mniej ważny i nie pozostanie Ci dłużny. I w końcu, pragniesz odwzajemnienia miłości? Zrezygnuj z prawa do posiadania i ze stosunków zależności. Uda Ci się to, jeżeli będziesz po prostu kochać, na nic nie licząc. Taka miłość jest rzadko spotykana i nikt nie zdoła się jej oprzeć. We wszystkich tych wypadkach na pewno otrzymasz to, z czego zrezygnowałeś.

Jest jeszcze jedna kwestia: jak skłonić człowieka, by coś zrobił? Wewnętrznym zamiarem możesz go zmusić, jeżeli posiadasz taką władzę. Można też przekonać go o konieczności zrobienia tego. Lecz najefektywniejszy sposób zapewnia zewnętrzny zamiar: urządzić wszystko tak, by człowiek sam zechciał Ci pomóc. W tym celu trzeba skoordynować rzecz z celami i dążeniami danego człowieka. Zadaj sobie pytanie: jak powiązać to, czego sam pragnę, z tym, czego potrzeba drugiemu człowiekowi?

Najpierw określ potrzeby drugiego człowieka, do czego dąży, czego mu brak. Mogą to być pieniądze, władza, szacunek otoczenia, satysfakcja z dobrze wykonanej pracy, troska o dzieci, prestiż, pozycja w grupie, rozgłos w społeczeństwie i tak dalej. Wszystkie te rzeczy to wariacje na temat własnej ważności.

Page 18: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

17

Każdy człowiek w ostatecznym rozrachunku czuje się źle, jeśli mało znaczy w tym świecie. Jeżeli niczego sobą nie reprezentuje, jeżeli niewiele od niego zależy, dąży do podniesienia własnej ważności. Dążąc do jakiegoś rezultatu, człowiek stawia przed sobą nowe zadania, a poprzeczka własnej ważności podnosi się. W ten sposób całe życie człowieka upływa na pogoni za wewnętrzną ważnością. Nie ma w tym nic złego. Nie wolno nikogo potępiać za dążenie do stania się kimś ważnym. Choć próbują tego wszyscy, każdy stara się o to na swój sposób. Nieprzyzwoite byłoby, gdyby człowiek zatrzymał się w rozwoju i niczego nie pragnął. Lecz tak bywa rzadko. Zazwyczaj czło-wiek do czegoś dąży, może do czegoś błahego, ale nie zadowala go pozycja, którą aktualnie zajmuje w świecie.

Określ, w jaki sposób czyn podniesie jego poczucie własnej ważności. A potem przedstaw człowiekowi zadanie w świetle podniesienia jego ważności. Pozwól mu ją podnieść, a on sam zechce to zrobić. A kiedy to zrobi, szczodrze doceń go jak należy.

Kierując się tą zasadą, będziesz mógł łatwo skłonić innych ludzi do działania w swoich interesach. Wewnętrznym zamiarem usiłujesz ich zmusić lub uprosić, żeby to zrobili. Zewnętrznym - po prostu wyrażasz pragnienie: „Niech wszystko samo układa się na moją korzyść". Do urzeczywistnienia ze-wnętrznego zamiaru trzeba wszystko dostosować tak, by ludzie myśląc o swoich celach i zajmując się swoimi sprawami, działali w Twoich interesach. W tym celu trzeba tylko się obudzić, oderwać się od swoich interesów i pomyśleć o interesach innych.

Na przykład jeżeli jesteś handlowcem, to najprawdopodobniej myślisz o tym, jak sprzedać towar określonemu nabywcy. On zaś wcale nie myśli o tym, by Ci dogodzić, kupując ten towar. On nie chce, byś mu coś sprzedawano. On chce kupować. Czy dostrzegasz różnicę? Każdy pali się, by coś mi wcisnąć, lecz ja tego nie chcę. Chcę sam wybierać to, czego potrzebuję.

Nie myśl, jak sprzedać towar. Myśl o tym, co nabywca chce kupić. Dążenie do tego, by sprzedać-to wewnętrzny zamiar. Zewnętrzny zamiar skierowany jest w zupełnie inną stronę. Zewnętrzny zamiar ukierunkowuje się na to, by dowiedzieć się, czego chce nabywca. Nawet nie musisz wiedzieć, jaki towar chce on nabyć. Jeżeli męczy go reumatyzm, a Ty szczerze się tym interesujesz, podpowiadasz mu, by udał się do określonego lekarza lub zażył jakiś środek, a on będzie u Ciebie kupować. Nie dlatego, że ten towar jest najlepszy, a dlatego, że sprzedając cegły, rozmawiasz z nabywcą o jego reumatyzmie. To uproszczony przykład, lecz zasada, na której się opiera, działa niezawodnie.

Za każdym razem, gdy chcesz uzyskać coś upragnionego od innego człowieka lub skłonić go do zrobienia czegoś, odrzuć swój wewnętrzny zamiar. Zadaj sobie pytanie: na czym polega wewnętrzny zamiar tego człowieka? Postępuj tak, by przyczyniać się do urzeczywistnienia jego zamiaru. Dopiero gdy już pomagasz zamiarowi człowieka urzeczywistniać się, pomyśl mimochodem o tym, co chcesz od niego uzyskać. Pracując nad urzeczywistnieniem jego zamiaru, rzuć niejako przy okazji swoją prośbę. Może też stać się tak, że nawet nie będziesz musiał napomknąć o swojej sprawie. Wszystko może zdarzyć się samo przez się. Na tym polega magiczna siła zewnętrznego zamiaru.

Jeszcze skuteczniejszym środkiem oddziaływania na ludzi jest próba indukowania u nich wewnętrznego zamiaru. Jeśli w to głębiej wniknąć, faktycznie nie jest to trudne. Wewnętrzny zamiar prawie zawsze motywowany jest przez wewnętrzną ważność. Każdy człowiek w jakiejś mierze stara się jakoś obronić, podkreślić i podnieść swoją ważność. Jeżeli chcesz coś uzyskać od ludzi, trzeba tylko wymyślić, w jaki sposób będą oni mogli przez to podnieść swoją ważność. Nazywa się to rzucaniem wyzwania.

Można rzucić wyzwanie grupie ludzi: „No i kto jest najlepszy..." albo zagrać na dumie zawodowej: „Nie możemy się skompromitować!". Można zwyczajnie odnieść się do wewnętrznej ważności: „Pokażemy wszystkim, na co nas stać!". Jeżeli człowiek przyjął to wyzwanie w kontekście własnej ważności, będzie spełniał Twoją wolę jak własną. Będzie tak właśnie dlatego, że zrezygnowałeś ze swojego wewnętrznego zamiaru i zwróciłeś uwagę na wewnętrzny zamiar innego człowieka. Wykorzystuj wewnętrzny zamiar innych, a nie swój własny.

Nurt kontaktów

Zazwyczaj Twoja firma albo Ty sam wytwarzasz to, czego używają inni ludzie. Jak skłonić ludzi, by zechcieli kupować właśnie Twój produkt? Jeżeli wydaje Ci się, że będą oni kupować to tylko dlatego, że jest on po prostu wspaniały, to jesteś w błędzie. Typowym błędem będzie postawa wewnętrznego zamiaru: „Tworzymy arcydzieła, dlatego też ludzie na pewno będą je kupować".

Postawa wewnętrznego zamiaru zawiera w sobie trojaki błąd. Po pierwsze, zdanie „Tworzymy arcydzieła" podkreśla wewnętrzną ważność. Uważasz swój produkt za doskonały, czyli jest to dla Ciebie ważne. A jeśli tak, to nie uda się go obiektywnie ocenić. Przecież jesteś wobec niego nieobojętny. Po drugie, wewnętrzny zamiar jest nastawiony na to, by sprzedać go ludziom. A oni nie

Page 19: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

18

zechcą kupować, bo Twój produkt z ich punktu widzenia wcale nie jest arcydziełem, a czyjś zamiar sprzedania go zupełnie ich nie obchodzi. I w końcu najważniejszy błąd polega na tym, że wewnętrzny zamiar jest skupiony na samym produkcie, a nie na potrzebach nabywców. Wąskie ukierunkowanie wewnętrznego zamiaru doprowadzi do tego, że stworzysz doskonały produkt, który okaże się nikomu niepotrzebny. Zdarza się tak bardzo często.

Postawa zewnętrznego zamiaru polega na tym, by określić, czego chcą ludzie, czego im brak, jakie są ich potrzeby, co nimi kieruje, co ich interesuje. Kierunek zewnętrznego zamiaru biegnie zgodnie z nurtem wariantów. Produkując „arcydzieła", które Twój umysł wziął z sufitu, usiłujesz poruszać się pod prąd. Umysł zawsze skłonny jest idealizować swoje zdolności. Całkowicie i bez reszty pogrąża się on w proces produkcji i nie zauważa niczego dookoła. Umysł usiłuje wszystko podporządkować swojej kontroli. Lecz popyt konsumentów trudno jest podporządkować i zawsze biegnie on zgodnie z nurtem w swoim łożysku. Aby jakoś ukierunkować nurt popytu, potrzeba dużych środków na reklamę, lecz również to nie zawsze działa.

Umysł nie jest w stanie przewidzieć tendencji popytu. Nie ma zresztą takiej potrzeby. Wszystko, co musisz robić, to nadążać za nurtem i zauważać najmniejsze zmiany jego kierunku. Nie ma potrzeby wymyślać przedmiotu, który będzie cieszył się popytem. Prawie wszystkie wynalazki, które wyprzedzają swój czas, nie znajdują zastosowania. Nie znaczy to, że nie należy w ogóle tworzyć nic zasadniczo nowego. Rzecz w tym, że jeżeli liczysz na dochód ze stworzonego przez siebie dzieła, które wyprzedza nurt wariantów, to prawdopodobnie stoisz na przegranej pozycji. Oczywiście, jeżeli rzecz wynaleziona przez Ciebie faktycznie jest genialna, to może spowodować boom na rynku. Lecz zdarza się to rzadko.

Pewny sukces czeka tylko przedsięwzięcie skierowane na zaspokojenie bieżącego popytu. A teraz wróćmy do pytania: jak skłonić ludzi, by zechcieli kupować Twój produkt? Odpowiedź brzmi: nijak, jest to niewykonalne, a przynajmniej niezmiernie trudne. Wewnętrznym zamiarem będziesz usiłować narzucić innym swój towar. Zewnętrzny zamiar, poruszając się z nurtem, dąży do ustalenia, czego ludzie chcą, a czym się już nasycili. Popyt określany jest przez nurt wariantów. Nurt wariantów już zawiera w sobie wszystkie odpowiedzi i tylko on może zagwarantować sukces.

Nie na darmo wiele fundamentalnych odkryć lub wynalazków było niezależnie dokonywanych przez kilku ludzi niemal jednocześnie. Tak daje o sobie znać fenomen ruchu materialnego urzeczywistnienia w przestrzeni wariantów. To, co powinno się zdarzyć, zdarza się w swoim czasie. Leonardo da Vinci uprzedził wiele wynalazków, które dopiero teraz ucieleśniły się jako materialne urzeczywistnienie.

Wydawałoby się, że wszystko to jest oczywiste. Ale umysł wciąż zapada w półsen i usiłuje wyrwać się ze strumienia i wziąć nurt pod kontrolę. Już mówiłem, że nurt wariantów to luksusowy prezent dla umysłu. Trzeba wciąż o tym pamiętać i korzystać z tego szczęścia, a mnóstwo problemów i prze-szkód nas wówczas ominie.

Znaczna część problemów w stosunkach międzyludzkich jest konsekwencją walki umysłu z nurtem wariantów. Krytyka to jeden z przejawów tej walki. Krytyka jest bezpośrednim tworem wewnętrznego zamiaru. Zachęta i stawianie na pozytywne cechy człowieka należą do zewnętrznego zamiaru. Krytykować człowieka - to to samo, co walczyć z otaczającym światem. Żadnych korzyści to nie przyniesie, jeżeli za korzyść nie uznamy usiłowania wylania swojej żółci i sprawienie przykrości przeciwnikowi. Zachęta zaś, przeciwnie, stanowi dla ludzi siłę napędową. Oskarżając i krytykując człowieka, próbujesz oddziaływać na niego swoim wewnętrznym zamiarem. Podkreślając jego zalety (mimo wszystko), niczego nie tracisz, lecz pozwalasz rozwinąć się sytuacji na własną korzyść.

Nie oskarżaj o nic innych. Wielu ludzi ma skłonność do czynienia sobie wyrzutów i noszenia w sobie poczucia winy. Lecz nikt nie jest skłonny tolerować wymówek pod swoim adresem ze strony innych. Człowiek, potępiając siebie, może dojść nawet do masochizmu. Jednak oskarżenia ze strony innych zawsze są bolesne.

Człowiek będzie odczuwać urazę zawsze, nawet jeżeli postępuje niesłusznie i oskarżenie jest zasadne. No i jaki pożytek Ci to przyniesie? Wylejesz swoją żółć? Ale przecież tym samym stwarzasz nadmierny potencjał i sam na tym ucierpisz. Jeżeli celem nadrzędnym jest przekonanie człowieka, że się myli, to i tak Ci się to nie uda. Mało prawdopodobne jest, by wysłuchując Twojego oskarżenia, całkowicie uznał swój błąd, nawet jeżeli powie, że się z Tobą zgadza. Próbując oskarżeniem pod-budować swoje ego czyimś kosztem lub utwierdzić swą władzę, możesz osiągnąć cel. Lecz staniesz się wtedy manipulantem.

Jeżeli nie stawiasz przed sobą żadnego z tych celów, zrezygnuj z krytyki i oskarżeń. Potępiając i krytykując ludzi, młócisz rękoma po wodzie i usiłujesz płynąć pod prąd. Machnij ręką na cudze wady i myśl tylko o zaletach. Jest to poruszanie się z nurtem, które przyniesie nieocenioną korzyść.

Jeżeli Twój Nadzorca nie śpi, zawsze pomoże znaleźć usprawiedliwienie dla postępków człowieka, którego chcesz osądzić. Nadzorca, będąc Twym wewnętrznym obserwatorem, nie pozwoli Ci

Page 20: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

19

pogrążyć się w grę i wszcząć spór lub kłótnię. Popatrz na grę z boku, jak widz, przypomnij sobie, że krytyka nie przyniesie niczego prócz szkody i poruszaj się z nurtem.

Oskarżenia i krytyka nie mogą odgrywać pozytywnej roli, ponieważ wybijają człowieka z kolein, z nurtu, z którym się poruszał. Nurt prowadził go do określonego celu. Przecież wszyscy ludzie kierują się swoimi pobudkami i dążeniami. Popierając człowieka (mimo wszystko), kierujecie go w korzystne dla siebie łożysko, nie wybijając z nurtu i nie przeciwstawiając się jego dążeniom. W ten sposób Twoje i jego pragnienia stają się równoległe. Niczyje prawa nie zostają ograniczane, niczyja ambicja nie cierpi, a interesy stają się wspólnymi.

A czy Tobie podoba się krytyka pod Twoim adresem? Nie jesteś w stanie jej znieść albo próbujesz przekonać siebie, że jest uzasadniona. W każdym razie nie przyjmujesz krytyki, jeżeli oczywiście nie rozwinąłeś w sobie kompleksu poczucia winy. Krytyka może ponaglić, zmusić do działania „jak należy". Ale zmusić można tylko umysł. Duszy nie da się zmusić. Ona zawsze robi to, co chce, albo przeszkadza umysłowi robić to, co należy. Krytyka czyni duszę wrogiem umysłu, a zachęta - sojusznikiem.

W ten sposób zachęta stanowi siłę budującą, a krytyka burzącą, destrukcyjną. Właśnie dlatego kadra kierownicza w przedsiębiorstwach jest tak dobierana, by przyszli kierownicy nie nastawiali się na krytykę złej pracy, co umie zrobić każdy fajtłapa, a umieli stworzyć atmosferę entuzjazmu, przy której ludzie sami chcą pracować dobrze. A kiedy tak się dzieje? Kiedy ludzie, wykonując wspólną pracę, czują swoją osobistą ważność.

Jeżeli chcesz narobić sobie wrogów, spieraj się i udowadniaj swoją rację za wszelką cenę. W rozdziale „Nurt wariantów" (pierwszy tom) już omawialiśmy, jak bezsensowne i szkodliwe jest dążenie do udowodnienia swojej racji za wszelką cenę. Jeżeli spór ma dla Ciebie zasadnicze znaczenie, kiedy twoje interesy rzeczywiście nie pozwalają ustąpić - spieraj się. W pozostałych wypadkach zostaw prawo do młócenia rękoma po wodzie innym.

Wygrana w polemice nie przyniesie Ci żadnych korzyści. A przy okazji możesz zyskać sobie wroga. Jeżeli człowiek z przekonaniem opowiada brednie i dajesz mu to do zrozumienia, nigdy się z Tobą nie zgodzi. Albo raczej zgodzi się wtedy, gdy rozwinął w sobie wybujałe poczucie winy i skłonność do samobiczowania. Tylko czy potrzebne jest Ci zwycięstwo nad takim człowiekiem? Jeżeli Twoje interesy w żaden sposób nie ucierpią, pozwól innym twierdzić to, z czym się nie zgadzasz. W ten sposób nie stwarzasz nadmiernych potencjałów i nie walczysz z nurtem.

Spierający się ludzie zazwyczaj bez reszty pochłonięci są przez grę. Śpią kamiennym snem. By nie dać się wciągnąć w grę, trzeba obudzić się i uaktywnić wewnętrznego Nadzorcę, jeżeli w polemice bierze udział kilka osób, zejdź ze sceny na widownię i poobserwuj grę stamtąd. Weź na siebie rolę rozsądnego widza, a uzyskasz ogromną przewagę. Podczas gdy każdy uczestnik próbuje urzeczywistnić swój wewnętrzny zamiar, dowodząc słuszności swojego punktu widzenia, Ty odlatujesz od okna i rozglądasz się. Przyjdzie Ci do głowy rozwiązanie, którego nie widzi nikt z interlokutorów. Tylko nie należy tego rozwiązania wszystkim narzucać. Najważniejsze to zapropo-nować, a kopie niech kruszą inni.

Jeżeli zwyciężyłeś w sporze, możesz uznać, że poniosłeś porażkę. Nawet jeżeli oponenci formalnie uznali Twą rację, bądź pewien, że w myślach znajdą masę nieformalnych argumentów na swoją korzyść. Przegrany w sporze zawsze otrzymuje cios w swoją ważność. A kto uderza? Ten, kto potrafił postawić na swoim.

Przecież nie chciałbyś uderzyć tego człowieka w twarz, prawda? Dokładnie tak samo nie powinieneś chcieć zadawać ciosu w czyjeś poczucie własnej ważności. Ludzie bardzo często obrażają się nawzajem w ten sposób. Obraza taka nosi zawsze skryty charakter, ponieważ znoszona jest w milczeniu. Ludzie nie lubią otwarcie demonstrować swojego dążenia do umocnienia swojej ważności. Dają do zrozumienia, że i tak są ważni, i dlatego nikt nie pragnie pokazywać, że walczy o swoją ważność, chociaż wszyscy robią to na każdym kroku.

Jeżeli człowiek otrzymał cios w swoją ważność i przemilczał to, nie myśl, że nie poczuł się tym dotknięty lub pogodził się z ciosem. Uraza będzie żyć - jeśli nie w sposób świadomy to w podświadomości. Zwyciężyłeś w sporze i wydaje Ci się, że tym samym zwiększyłeś swoją ważność. Lecz zrobiłeś to kosztem zniżenia ważności oponenta. Sam rozumiesz, że skryta uraza, która zawsze przy tym powstaje, nie przyniesie nic dobrego. Ponadto pokonany oponent za nic nie uzna tej Twojej ważności.

Jest jeden świetny sposób, by nastawić człowieka przeciw sobie - dać mu do zrozumienia, że jesteś lepszy od niego. Nie stwarzaj sobie bożków i nie stwarzaj sobie wrogów - oto najważniejsze hasło kontaktów zgodnych z biegiem nurtu. Unikaj jak dżumy prób dotknięcia poczucia ważności łudzi. Niech stanie się to szczególnym tabu. Unikniesz w ten sposób masy problemów i przykrości, których przyczyny byłyby niejasne ze względu na utajoną naturę ciosu w cudzą ważność.

Page 21: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

20

Co robi spierający się z Tobą człowiek? Broni własnej ważności w tej lub innej formie. Wyjdź mu naprzeciw. Zgódź się z tym, co mówi. A zgadzając się, dasz mu to, o co mu chodziło. Teraz będziesz mógł spokojnie porozmawiać o Twoim punkcie widzenia. Nie narzucać, nie udowadniać, tylko poroz-mawiać. W tym wypadku nie tylko poruszasz się z nurtem, lecz również wykorzystujesz zewnętrzny zamiar. W sumie uzyskasz niedościgniony efekt. Takiego efektu nie uzyskasz żadnymi innymi intelektualnymi sposobami.

Na samym początku rozmowy z człowiekiem trzeba nastawić się tak, by patrzeć w tę samą stronę, co on. Jeżeli pierwszym, co odpowie człowiek na Twoje zdanie będzie słowo „nie", uznaj, że nie ma sensu namawiać go dalej. Zwrócił się w drugą stronę i nie będzie się poruszać z nurtem wraz z partnerem. Ważne, by na początku sprawić, że rozmówca powie „tak". Nigdy nie zaczynaj rozmowy od spraw spornych. Zacznij od czego chcesz, byle tylko rozmówca zgodził się z Tobą. Potem można płynnie przejść do kwestii spornych. Teraz pojawiło się znacznie więcej szans, ponieważ siłą rozpędu poruszacie się z nurtem w tym samym kierunku i emisja Twoich myśli nie wpada w dysonans z emisją myśli partnera.

Jeżeli dopuściłeś się uchybienia i oczekujesz zasadnego oskarżenia, nie przygotowuj się do obrony. Po prostu uznaj swój błąd zawczasu. Ten, kto zamierza wywrzeć na Tobie sprawiedliwy gniew, najprawdopodobniej od razu przybierze wspaniałomyślną i wyrozumiałą postawę. W takim wypadku nie można powiedzieć, że najlepszą obroną jest atak. Okazuje się, że zawczasu zgodziłeś się z linią oponenta i tym samym zapaliłeś zielone światło dla jego wewnętrznego zamiaru. Swoim uprzedzającym posłuszeństwem urzeczywistniasz jego wewnętrzny zamiar zrobienia z Tobą porządku i przy okazji zwiększenia swojej ważności. Lecz ponieważ robisz to bez przymusu, z własnej woli, Twoja ważność przez to nic nie traci. W ten sposób pieczesz dwie pieczenie na jednym ogniu: zwiększasz ważność oponenta, za co będzie Ci wdzięczny, i nie zniżasz swojej.

Broniąc swoich błędów, wiosłujesz pod prąd i oddajesz energię wahadłom. Chęć usprawiedliwienia się za wszelką cenę wywołana jest przez zawyżony poziom wewnętrznej ważności. Zrzuć z siebie ten ciężar ponad siły, podaruj sobie prawo do błędów i pozwól sobie je popełniać. Nie broń swoich błędów, a świadomie je uznawaj. Od razu zacznie Ci się lżej żyć.

W rozdziale „Nurt wariantów" już mówiłem, że uwagi ludzi, którzy Cię drażnią, mogą być bardzo pożyteczne. Propozycje, które na pierwszy rzut oka Cię denerwują, w sumie okazują się nie być pozbawionymi sensu. Dotykają Cię uwagi i propozycje otoczenia, jeżeli sam w czymś zawyżyłeś poziom wewnętrznej ważności. Odrzuć ważność, przestań przeciwstawiać się nurtowi i uznaj cudzą rację lub przynajmniej przyjmij ją do wiadomości.

Powiedz temu człowiekowi, że rzeczywiście miał rację, coś twierdząc. Zobaczysz rezultat. Można byłoby mu nic nie mówić, jednak zrób to. Przecież niczego nie tracisz. Każdy się myli - i głupiec, i mędrzec. Lecz w odróżnieniu od pierwszego, mądry uznaje swoje błędy. Głośno oznajmiwszy, że człowiek miał rację, od razu uzyskujesz jego przychylność.

Ludzie żyją w agresywnym świecie wahadeł, w którym trzeba co chwila walczyć o swoją pozycję i bronić się. A tutaj sam proponujesz człowiekowi, że zrobisz to za niego. W ten sposób unikasz pojawienia się z jego strony postawy obronnej. Od razu odczuwa on ulgę. Jest Ci wdzięczny za to, że pomogłeś mu w starciu. Nie jesteś już jego potencjalnym przeciwnikiem, lecz sojusznikiem. Cała ta sytuacja zostaje błyskawicznie odtworzona w głowie Twojego partnera na poziomie podświadomości. Dokładnie tak samo myślisz, śpiąc na jawie. Lecz jeżeli stosujesz w praktyce świadomość, podjęcie się roli świadka cudzej racji nie przysporzy Ci trudu, a nawet będzie czymś interesującym.

Kiedy ktoś ma rację i inni to przemilczą, Ty głośno uznaj rację owego człowieka. Jeżeli dla niego dana kwestia ma zasadnicze znaczenie, będzie Twoim dłużnikiem. W każdym razie będzie wdzięczny, przy czym raczej nieświadomie.

Wyobraź sobie, w jakiej dżungli żyją ludzie. Wciąż muszą być w pogotowiu, w każdym widzieć potencjalnego przeciwnika, nawet jeżeli na pozór kontakty są przyjacielskie. Każdy troszczy się o siebie i jest stale gotów do obrony. To wcale nie przesada, po prostu dawno już przyzwyczailiśmy się do takiego stanu rzeczy.

W takim środowisku będziesz wprost skarbem, prawdziwym odkryciem dla ludzi zmęczonych walką. Wyobraź sobie, ilu sojuszników można by pozyskać?! A potrzeba w tym celu tylko zmniejszyć swoją ważność i nie omieszkać uznać cudzej racji. Działasz świadomie i na tym polega Twoja przewaga. Tymczasem ludzie śpią i nie powiedzą Ci „Dziękuję". Lecz gdyby mogli się obudzić i świadomie wyrazić swój stosunek do Ciebie, to usłyszałbyś: „Ten człowiek jest niegłupi. Lubię go. Jestem mu życzliwy. To fajny gość".

Nikt Ci tego głośno nie powie, po cichu również. Ale gdyby wyrazić podświadome odczucia, to brzmiałyby właśnie tak. Wyobrażasz sobie, jaki skarb poniewiera się pod nogami? Ludzie zajęci i obciążeni swoją ważnością zazwyczaj brną naprzód i nie zauważają, że pod ich nogami leżą

Page 22: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

21

prawdziwe klejnoty. Masz ogromną przewagę: świadomość, brak ważności i zainteresowanie ludźmi. Wykorzystaj tę przewagę, a zobaczysz klejnoty tam, gdzie inni dostrzegają same kamienie.

Nastrajanie się na frail

Ludzie obcując, w jakimś stopniu dostrajają się wzajemnie do siebie. Uwzględnia się charakter, temperament, poziom inteligencji, maniery i tak dalej. Jeżeli dostrojenie to nie wychodzi, nie udaje się osiągnąć porozumienia i obcowanie sprowadza się do rzucania słów na wiatr. Nie nastrajając się na częstotliwość partnera, nie osiągniesz wzajemnego zrozumienia.

Pojęcie „nastroić się na częstotliwość partnera" nosi czysto umowny charakter. Oczywiście rozumiesz, że korzystam z takiego uproszczonego modelu dla wygody. Jak właściwie odbywa się dostrajanie na poziomie fizycznym, nie jest dla nas w tej chwili istotne. Sedno w tym, że każdy człowiek ma charakterystyczny, indywidualny zestaw parametrów osobowości - frail.

Nawiązując bliski kontakt z człowiekiem, uprawiasz frailing - nastrajanie się na jego parametry. Sukces obcowania zależy bezpośrednio od tego, na ile trafnie uchwyciłeś istotę fraila partnera. Nie jest to tak trudne, jak mogłoby się zdawać. Najważniejszym warunkiem pomyślnego dostrojenia jest poświęcanie uwagi rozmówcy. Bez uwagi nie ma mowy o żadnym dostrojeniu. To oczywiste, ale z zasady w każdej rozmowie człowiek jest pochłonięty wyłącznie przez swoje myśli.

Pewien poważny biznesmen powiedział pewnego razu: „Wszyscy chcą mi coś zaproponować, lecz nikt mnie nie pyta, czego potrzebuję". Ludzie pragnący uzyskać coś od innych myślą o swoich problemach i o tym, jak można je rozwiązać przy pomocy innych. Jest to wewnętrzny zamiar w czystej postaci. Myśląc zaś o tym, czego pragną ludzie, uruchamiasz mechanizm zamiaru zewnętrznego.

Jak to, czego pragniesz, powiązać z tym, czego chce ktoś inny? Należy przede wszystkim świadomie skupić swoją uwagę na jego zainteresowaniach. Przesuń wewnętrzne spojrzenie z siebie na rozmówcę. Człowiek zainteresuje się kwestią, którą chcesz omówić tylko wtedy, jeśli padnie ona w kontekście jego własnych problemów i dążeń. Twoje myśli skupione są na tym, co Ty chcesz uzyskać. Lecz innych wcale to nie interesuje. Czy ma dla Ciebie znaczenie, czego chcą inni? No i tak samo oni myślą o swoich troskach, a cudze pragnienia ich nie ruszają. Dlatego jedyny sposób znalezienia wspólnego języka i zrozumienia polega na tym, by prowadzić rozmowę z człowiekiem w kontekście jego własnych zainteresowań. O swoim problemie myślałeś już aż zanadto. Teraz przerzuć swoją uwagę na interesy partnera. Jako podstawę rozmowy obierz kontekst zamiaru partnera, a własny problem dołącz do niego.

Na przykład chcesz pójść na urlop w sierpniu. To konieczne, myślisz o swoich interesach. A o czym myśli szef? o Twojej pracy, a nie o Twoim urlopie. Są dwa warianty rozwiązania tego problemu. Pierwszy: przychodzisz do niego i zaczynasz jęczeć o swoich problemach i życzeniach. Drugi: mówisz, że we wrześniu oczekujesz dodatkowej objętości pracy i dlatego pragnąłbyś otrzymać urlop w sierpniu, by we wrześniu ze wszystkim nadążyć. Która wersja według Ciebie zadziała? Być może szef powiedziałby, że można pójść na urlop w październiku, lecz najprawdopodobniej zgodzi się z Tobą, bo słyszy jak mówi się do niego na jego częstotliwości. Umiejscawiając swoją rozmowę z człowiekiem w kontekście jego zainteresowań, nastrajasz się na częstotliwość emisji jego myśli.

Jeżeli osiołek w żaden sposób nie słucha i nie chce iść tam gdzie trzeba, oznacza to, że pasażer myśli o jednym, a on o drugim. Osiołek myśli o marchewce. Pokaż mu marchewkę, a pójdzie dokąd zechcesz, bo umieszczasz swój zamiar w kontekście zamiaru osiołka. Co będzie on mieć z wykonania cudzego pragnienia? Zadawaj sobie to pytanie za każdym razem, kiedy potrzebujesz, by człowiek zrobił to, co jest Ci potrzebne. Jeżeli znalazłeś odpowiedź na to pytanie, to wszystko Ci się powiedzie.

Aby nastroić się na częstotliwość rozmówcy, trzeba przede wszystkim słuchać uważnie tego, co chce on zakomunikować. Jeżeli oczywiście sam nie chcesz narzucić swojego tematu i punktu widzenia. W większym towarzystwie każdy próbuje coś powiedzieć, lecz nie ma to żadnego znaczenia, ponieważ nikt nikogo nie słucha. Oczywiście ludzie mogą udawać, że słuchają, ale dziewięćdziesiąt procent ich uwagi pochłaniają ich własne myśli. Aby okazać się ciekawym rozmówcą, nie musisz błyszczeć dowcipem i erudycją, a zaledwie słuchać uważnie partnera.

Jeżeli jesteś obojętny człowiekowi, ale musisz go zaciekawić, wywołać przychylność, rozmawiaj z nim o tym, co go interesuje. Zapomnij na jakiś czas o tym, co interesuje Ciebie. To zupełnie inna częstotliwość. Przestrój się na częstotliwość partnera. Postaw się na jego miejscu. Uczyniwszy to, zrozumiesz, co nim kieruje, poznasz przyczynę, dla której działa właśnie tak, a nie inaczej, zrozumiesz jego punkt widzenia. Kiedy nastroisz się na jego częstotliwość, zdołasz płynnie przejść do interesujących Cię kwestii.

Pierwszy i najprostszy klucz do częstotliwości człowieka to jego imię. Nie wolno ignorować faktu, że od narodzin człowiek słyszał, jak zwracają się do niego po imieniu. Używaj w rozmowie jego

Page 23: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

22

imienia jak najczęściej, a wywrze to na niego wpływ. Zwracanie się po imieniu stanowi swego rodzaju hasło, które komunikuje, że przychodzisz w przyjacielskich zamiarach i uznajesz ważność człowieka.

Każdy człowiek w jakimś stopniu stale roztacza wokół siebie pole ochronne strzegące jego ważności. Nie zdołasz nastroić się na częstotliwość partnera, jeżeli jest on otoczony przez mur obronny zbudowany z oficjalności lub nieufności. Przeszkodę tę czasem można usunąć przy pomocy rozbrajającej bezpośredniości. Jeżeli sam pokazujesz, że nie trzymasz gardy w postaci pola ochronnego swojej ważności i nie zamierzasz atakować, partner też opuszcza swój ekran ochronny. Lecz najskuteczniejszym sposobem usuwania każdej dzielącej Was ściany jest przejawianie autentycznej sympatii do człowieka.

Dlaczego kochamy swoje domowe zwierzaki? Dlatego, że one zawsze szczerze dają do zrozumienia, że cieszą się na nasz widok. Merdają ogonem, mruczą, skaczą, skrzeczą, wszelkimi sposobami wyrażają swój zachwyt. Są i inne, mniej towarzyskie żywe istoty, na przykład rybki akwariowe. Lecz istoty tego typu nie wywołują w nas miłości - są jak rośliny lub część wystroju wnętrza. Te, które kochamy, dosłownie mówią nam: „Niczego od ciebie nie chcę, po prostu bardzo się cieszę, że Cię widzę". To jedna z głównych przyczyn, dla których kochamy swoich pupili.

W obcowaniu z ludźmi, jeżeli chcesz wywołać ich sympatię, dawaj im do zrozumienia, że rad jesteś ich widzieć. Nie musisz wyrażać psiego zachwytu. Wystarczy się uśmiechnąć, przywitać się z entuzjazmem, nazwać po imieniu, uważnie wysłuchać. A jeżeli zachowujesz się jak rybka akwariowa, to stosunek do Ciebie też będzie odpowiedni.

Mechanizm jest bardzo prosty. Na poziomie podświadomym Twój partner będzie myśleć: „Spotkałem człowieka, który cieszy się na mój widok. Czyli nie jestem nieważny, znaczę coś w tym świecie. Ten człowiek niesie w sobie tego potwierdzenie. Jaki to fajny i sympatyczny człowiek!"

Poświęcanie uwagi i współczucie powinny być szczere. Me ma nic bardziej obrzydliwego niż nieszczere współczucie wynikające wyłącznie z reguł dobrego zachowania. Ludzie wkładają na siebie uśmiech jak rekwizyt. To już nie uśmiech, a coś na kształt krawata. Z przyzwyczajenia pytają: „Jak się czujesz?" - i czekają na standardową odpowiedź. Odpowiedź odbiegająca od oczekiwanej postrzegana jest jak anomalia. Nikogo nie ruszają cudze problemy. W takim razie po co zadawać takie pytanie?

Podczas kontaktu z człowiekiem możesz wpadać z nim w rezonans, emitując energię na charakterystycznej dla niego częstotliwości. Każdy człowiek ma częstotliwość rezonansową-jest to jego „konik", to, czym szczególnie się interesuje i czym się szczyci. Jego „konik" jest struną brzmiącą na częstotliwości rezonansowej. Jeżeli udało Ci się określić, na czym polega jego pasja, rozmawiaj z nim o tym, niech się z Twoją pomocą wygada. To najskuteczniejszy sposób nawiązywania kontaktu. Uchwyciwszy tę nić, łatwo zdołasz przekonać człowieka do siebie. Łatwo zdołasz zdobyć czyjąś życzliwość, jeżeli poprosisz go o pomoc w wybrnięciu z jakiegoś

problemu lub o jakąś nieuciążliwą przysługę. Poprosiwszy partnera o przysługę, rezygnujesz ze swojej ważności, a jego ważność zwiększasz. Poczuje się on ważniejszy, jeżeli dasz mu do zrozumienia, że potrzebujesz jego pomocy i dasz możliwość wykazania się, podkreślenia jego ważności.

Człowiek taki, przysłużywszy Ci się, będzie się czuł przy Tobie potrzebny i dlatego bez wątpienia zdobędziesz jego sympatię. Poczucie własnej wartości jest bardzo wiele warte. Ten, komu pozwolisz się tak poczuć, nie zapomni takiej hojności do końca życia. Zgodzisz się zapewne, że sam dotychczas z wdzięcznością wspominasz tych, którzy docenili Twoje zalety.

Może Ci się wydawać, że przeceniam poczucie ważności człowieka. W rzeczywistości frailing wygląda z boku tak, jakby każdy człowiek zachowywał się jak pępek świata. Niemniej ważność rzeczywiście odgrywa decydującą rolę w zachowaniu i motywacji ludzi. Jak myślisz, jakie działanie ze strony innych może dotknąć człowieka najboleśniej? Kiedy będą go ignorować, obrażać, bić czy okaleczać? Nie, najcięższy uszczerbek człowiek poniesie wtedy, jeżeli się go poniży.

Właściwie oprócz własnego życia nie ma dla człowieka nic ważniejszego od własnej ważności. Najsilniejsze pragnienie, oprócz pragnienia fizycznego, to pragnienie władzy. Oczywiście to najwyższy i ostatni stopień walki o ważność. Bynajmniej nie u wszystkich ludzi walka o swoją ważność przybiera taką postać. Lecz zgodzisz się zapewne, że jeżeli człowiek posiada absolutnie wszystko, pozostaje mu tylko starać się o władzę. Nic nie podnieca tak bardzo jak władza. Stąd sam możesz wysnuć wniosek, jaką rolę odgrywa poczucie własnej ważności w zachowaniu i motywacji człowieka.

Każda krytyka będzie wymierzać cios w ważność człowieka. To swego rodzaju antyfrailing. Nigdy nie mów ludziom wprost, że nie mają racji. Nawet jeżeli jesteś pewien swej racji, zawsze lepiej zachować neutralność. Wówczas nie będziesz wymierzać ciosów w ważność człowieka, a siebie uchronisz przed działaniem sił równoważących.

Dość znacznie można zaszkodzić człowiekowi, jeżeli dotknie się jego negatywnego slajdu. Slajd

Page 24: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

23

trzyma się na kliszy ważności, dlatego dotykając slajdu, dotykasz do żywego. Z negatywnym slajdem mamy do czynienia wtedy, kiedy człowiekowi coś się w sobie nie podoba. Jak wiesz, człowiek z nega-tywnym slajdem stara się ukryć go przed sobą i wykonać jego projekcję na innych. Lecz spróbuj odpowiedzieć oskarżeniem, czyli oddać projekcję, a zobaczysz, jaką burzliwą reakcję to wywoła. Człowiek za nic nie uzna cudzej racji i stanie się Twoim zajadłym wrogiem. Zatem najlepiej nawet nie dotykać cudzych negatywnych slajdów. A już tym bardziej nie próbować wyjaśniać człowiekowi, że ma w głowie slajd.

Najdokładniejszym nastrojeniem na frail człowieka jest oczywiście zakochanie. Niezwykle trudno wyjaśnić, jak i dlaczego się to dzieje (o ile w ogóle jest to możliwe). Tak wiele już na ten temat powiedziano... Aby osiągnąć wzajemną miłość, trzeba zrezygnować z prawa posiadania i po prostu kochać, na nic nie licząc. Miłość można utrzymać przy życiu, nie przekształcając jej w stosunek zależności. No a żeby się zakochać-nie jesteś w stanie zrobić nic. To wszystko, co mogę dodać.

W ten sposób ogólnie nakreśliłem podstawowe zasady frailingu. Jak mogłeś zauważyć, podział kontaktów według zamiaru i nurtu nosi czysto umowny charakter. Obcowanie zgodne z nurtem można rozpatrywać z punktu widzenia obcowania według zamiaru-i na odwrót. Lecz w ostatecznym rozrachunku wszystko to jest frailing. Nastrajasz się na częstotliwość partnera, ponieważ zwracasz się w tę samą stronę, co on, działasz w jego interesach i we wspólnym celu. W rezultacie uzyskujesz od człowieka to, czego nie mogłeś osiągnąć zwykłymi metodami wewnętrznego zamiaru.

Energia kontaktów

W rozdziale „Wahadła" wspominałem o dobroczynnej wizualizacji. Przypomnę, że jej istota polega na następującym. Przypuśćmy, że ktoś stwarza problemy, sprawia przykrości, atakuje. Lub na odwrót-chcesz coś uzyskać od człowieka. W takim wypadku trzeba spróbować w przybliżeniu określić, co go niepokoi, co go gryzie, czego mu brak: zdrowia, pewności siebie, komfortu duchowego? Możesz nie wątpić: każdego coś gnębi, choćby w niewielkim stopniu, zwłaszcza jeżeli stwarza Ci problemy lub na odwrót-Ty mu je stwarzasz.

Teraz wyobraź sobie jakąkolwiek sytuację, w której człowiek ten otrzymuje to, czego potrzebuje. Na przykład wyobraź go sobie przy ulubionej czynności, kiedy odczuwa zadowolenie, satysfakcję,

spokój, komfort. Nie trzeba specjalnie wymyślać dobroczynnego scenariusza. Zwizualizuj od razu każdy obraz, który przyjdzie Ci na myśl. Przypuśćmy, że człowiek ów siedzi w fotelu przy kominku z kuflem piwa, z rozkoszą kąpie się w morzu, spaceruje po kwiecistej dolinie, jeździ na rowerze, skacze z radości. Jeżeli uda się mu „dogodzić", człowiek bez widocznej przyczyny zapała do Ciebie sympatią i zrobi to, o co prosisz lub złagodzi problemową sytuację.

Co ma wówczas miejsce? Dokładnie to samo, co w czasie oglądania dobrego filmu. Mam tu na myśli film, który niesie w sobie poczucie odświętności życia. Oglądasz go i robi Ci się jakoś tak lekko, przyjemnie, odświętnie na duszy. Otóż film wywołuje święto duszy na poziomie mentalnym i emocjonalnym. A dobroczynna wizualizacja wywołuje to święto na poziomie energetycznym. Jeżeli udało Ci się z powodzeniem nastroić na frail człowieka i odgadnąć jego potrzeby, odczuje on falę komfortu.

Różnica między mentalnym i energetycznym świętem polega na następującym: otrzymując energetyczny delikates, obdarowany odczuwa komfort, lecz nie zdaje sobie sprawy, co go spowodowało. Lecz to nie jest już ważne. Najważniejsze, że człowiek czuje się komfortowo właśnie przy Tobie. Stąd bierze się jego życzliwość. Należy zaznaczyć, że dobroczynną wizualizację trzeba wykonywać szczerze, łącząc dążenia duszy i rozumu. Jeżeli uda Ci się szczerze życzyć człowiekowi dobra, to efekt będzie wyraźnie wyczuwalny.

Jak wiesz, właśnie nadmiar swobodnej energii czyni człowieka czarującą, magnetyczną, silną i charyzmatyczną osobowością. Ludzie, często nieświadomie, czują silną energetykę osobowości. W zależności od łagodności lub twardości promieniowania, osobowość energetyczna postrzegana jest jako urocza lub silna. W każdym razie siła promieniowania jest proporcjonalna do ilości swobodnej energii i stopnia jedności duszy i rozumu. Nadmiar wolnej energii wylewa się w postaci fontanny na otoczenie i ludzie to czują. Wolna energia modulowana jest przy pomocy myśli człowieka. Im bliższe są sobie dążenia duszy i umysłu, tym czystsza jest modulacja. Nie na darmo wszystkie silne osobowości sprawiają wrażenie wewnętrznej pełni i spójności.

W ogóle, jak już mówiłem, urok osobisty to wzajemna miłość duszy i umysłu. Kiedy dusza uwalnia się z futerału, osobowość przybiera pociągającą siłę. Wdzięk nie polega na sile, lecz na jedności duszy i umysłu. Właśnie tego ludziom brakuje, dlatego garną się oni do takiej osobowości jak ćmy do światła. Na poziomie energetycznym urok osobisty przejawia się jako czyste promieniowanie jedności duszy i umysłu. Jeżeli przy tym siła fontann energetycznych jest wystarczająco wielka, osobowość dosłownie świeci niepowtarzalnym urokiem. Urocza osobowość żyje w zgodzie duszy i umysłu, czyli w

Page 25: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

24

zgodzie ze swoim credo. Znajduje się ona w stanie święta duszy, rozkoszuje się życiem i pławi się w swojej miłości bez posmaku samolubstwa. I właśnie to poczucie święta odczuwa również otoczenie.

Takich ludzi jest niewiele, lecz możesz być jednym z nich. Trzeba w tym celu zwrócić się ku swej duszy, pokochać siebie i wkroczyć na drogę prowadzącą do Twojego celu. Zmianie wówczas ulegną nie tylko cechy osobiste, lecz nawet ciało stanie się powabne, twarz sympatyczna, a uśmiech czarujący. Na docelowej linii wygląd zewnętrzny, czyli dekoracja sektora, będzie odpowiadać parametrom emisji, przy której jesteś z siebie zadowolony. Nie jest to tak nieprawdopodobne, jak mogłoby się zdawać. Jeżeli nie wierzysz, popatrz na swoje fotografie, zrobione w okresie, kiedy przeżywałeś falę niepowodzeń.

Trenując swoje kanały energetyczne i podnosząc swoją energetykę, rozwijasz w sobie nietuzinkowe zdolności wpływania na ludzi i pozyskiwania ich przychylności. W ogóle, by stać się duszą towarzystwa, trzeba tylko zrezygnować z ważności i włączyć swoje fontanny energetyczne. Osobowość z nadmiarem swobodnej energii zawsze wywołuje zainteresowanie i przychylność otoczenia. Szczególnie widać to, jeżeli częstotliwość swobodnej energii nastrojona jest na rezonans z częstotliwością myśli otoczenia.

Przypuśćmy, że w grupie lub towarzystwie omawiacie wspólny temat. Częstotliwość emisji myśli rozmówców nastrojona jest dokładnie na jeden i ten sam obiekt i wszyscy niejako drgają w unisono. Włącz swoje fontanny, niech zaleją otoczenie Twoją energią. Poczuj swoją powłokę energetyczną i to, jak poszerza się ona i obejmuje wszystkich uczestników rozmowy. Twoje uwagi będą mieć wówczas znacznie większy ciężar gatunkowy. Otoczenie poczuje siłę właśnie Twoich myśli.

Obcując z partnerem sam na sam, możesz w myślach włączyć dla niego dobroczynną wizualizację. Jeżeli jednocześnie działają fontanny energetyczne, wywrzesz na nim jak najbardziej pozytywne wrażenie. Sposób ten daje dużą przewagę w sytuacjach, kiedy potrzebny jest Twój urok osobisty i siła. Będziesz odnosić sukcesy w negocjacjach zawodowych, na egzaminach, rozmowach kwalifikacyjnych, w stosunkach osobistych.

Dobroczynna wizualizacja nastraja Cię na częstotliwość rozmówcy w najskuteczniejszy i najbardziej tolerancyjny sposób. Wampiry energetyczne nastrajają się na frail, poruszając bolesne struny lub grzebiąc w cudzej duszy. Lecz w przeciwieństwie do nich, Ty nie „macasz" fraila i nie odbierasz energii, a na odwrót-obdarzasz nią człowieka. Ten zaś na pewno to doceni i będzie Ci wdzięczny.

Przebaczenie

Jeżeli znasz swoje wady, które mogą przeszkodzić Ci w osiągnięciu celów i uważasz, że nie posiadasz pewnej koniecznej wiedzy i niezbędnego doświadczenia - pogódź się z tym. Przyjmij siebie takim, jaki jesteś. Pozwól sobie na luksus posiadania wad i nieposiadania niezbędnych zalet. Bardzo Ci to pomoże, przyniesie ulgę i spokój. Jeżeli walczysz ze swoimi wadami i próbujesz skryć brak niezbędnych przymiotów, to z pewnością braki te dadzą znać o sobie w czasie decydującej próby.

Odrzucanie siebie z pewnością ujawni się w postaci przeszkód. Sam je sobie stworzysz. Po pierwsze, poczucie winy i niepełnowartościowości stwarza nadmierny potencjał. Siły równoważące jeszcze bardziej pogłębią sytuację. Po drugie, zewnętrzny zamiar na pewno urzeczywistni te obawy. To, co usiłujesz zablokować, niewątpliwie zostanie włączone do scenariusza. Na przykład z pewnością zostanie Ci zadane pytanie, którego się obawiasz. Albo zostaniesz poproszony o zaprezentowanie tego, czego nie potrafisz. Lecz najważniejsze, że w decydującej chwili ogarnie Cię skrępowanie albo odrętwienie.

Na co uchodzi Twoja swobodna energia? Na utrzymanie nadmiernego potencjału ważności, na walkę z siłami równoważącymi i na opanowanie sytuacji, która szybko wymyka się spod kontroli. Im większe znaczenie nadajesz swoim brakom, tym zacieklejszy staje się opór sił równoważących. Im mocniej zaciskasz chwyt kontroli, tym większe staje się ciśnienie nurtu wariantów, który wcale nie zamierza się zatrzymywać. W sumie cała energia zamiaru ulega wyczerpaniu. Do czego jesteś zdolny w takim stanie?

Wyobraź sobie, że musisz przez cały czas nosić ze sobą prosiaka. Ten wyrywa się, kwiczy, a ty wciąż dokładasz starań, by go przytrzymać i uspokoić. W pewnym momencie wypuszczasz go i natychmiast robi Ci się lżej i wygodniej. Energia, którą wcześniej zużywałeś na to, by utrzymać świnkę, pozostaje teraz do Twojej dyspozycji i możesz skierować ją na inne cele.

Porównanie z prosiaczkiem nie jest tak prostackie, jak mogłoby się wydawać. Wątpliwe, by udało Ci się ukryć swoje wady. Lepiej skup się na zaletach. Sam się przekonasz, o ile lżej Ci będzie, kiedy sobie odpuścisz i pogodzisz się ze swoimi wadami przed wydarzeniem, na którym powinieneś zaprezentować się z jak najlepszej strony. Może to być rozmowa kwalifikacyjna, egzamin, wystąpienie, zawody, randka. Zmniejsz wewnętrzną ważność, udziel sobie wybaczenia za swe wady

Page 26: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

25

(odpuszczenia grzechów), a zobaczysz, że kamień spadnie Ci z serca-po prostu zniknie nadmierny potencjał i uwolni się energia zamiaru. Walka z wadami jest bezsensownym wysiłkiem wewnętrznego zamiaru. Jest to działanie muchy tłukącej się o szybę. Usunięcie nadmiernego potencjału i uwolnienie energii da Ci ogromną przewagę.

Nie na darmo mówi się „Oczy się boją, a ręce czynią". Co jest lepsze: zamęczać się wątpliwościami, nurzać w kompleksach, obchodzić się smakiem, gorączkowo skrywać wady i wylewać łzy? Czy może otrząsnąć się z tego wszystkiego i spokojnie wykonywać pracę oczyszczonego zamiaru. Jeśli nie udaje się zmniejszyć ważności, to koniecznie trzeba zwolnić uchwyt kontroli nad sytuacją i przejść od zamartwiania się do aktywnego działania. Po prostu zacznij coś robić. Nie ma znaczenia, na ile skutecznie. Pozwól sobie nawet na nieudolne działanie. Potencjał ważności zostanie rozproszony w procesie ruchu, energia zamiaru uwolni się i wszystko Ci się uda.

Poszukiwanie pracy

Na zakończenie tego rozdziału chcę na praktycznym przykładzie, który nurtuje każdego, zaprezentować zasady Transerfingu (w tym i frailingu). Zapewne czytałeś w różnych źródłach o tym, jak sporządzać CV i zachowywać się podczas rozmowy kwalifikacyjnej. Możliwe, że z poniższego zdołasz poczynić dla siebie nowe pożyteczne spostrzeżenia.

Na początek musisz określić, jaka praca jest Twoja. Tu można całkowicie polegać na metodzie wyboru Twojego celu i drzwi, zatem nie będę się powtarzał. Powinieneś tylko pamiętać, że masz realne prawo wybierać, a możliwości ograniczone są tylko Twoim własnym zamiarem i poziomem ważności. W trakcie określania, jaka praca jest Twoja, nie myśl o jej prestiżowości, środkach jej zdobycia i swoich wadach, tylko o tym, czy rzeczywiście właśnie ta praca jest Ci potrzebna.

Przypuśćmy, że powstały wątpliwości, czy znajdzie się wolne miejsce w tak dobrej pracy, którą sobie wybrałeś. Należy wówczas wiedzieć, że wahadła zorganizują Ci wszelkie warunki do niepokoju, rozczarowania, a nawet rozpaczy. Musisz zdawać sobie z tego sprawę i wciąż powtarzać, że masz prawo wybierać i jeżeli coś zamówiłeś, to wcześniej czy później się to spełni.

We śnie Twój zamiar działa w mgnieniu oka, lecz materialne urzeczywistnienie jest bezwładne jak smoła, dlatego potrzeba czasu, cierpliwości i niezachwianej pewności, że masz prawo wyboru. W złej restauracji niekiedy trzeba długo czekać na kelnera, zawsze jednak masz pewność, że zamówienie zostanie zrealizowane. Zatem radzę posłużyć się takim slajdem: Ty sam dokonujesz wyboru, określasz, jaką masz mieć pracę, a skąd się ona weźmie - to Cię nie obchodzi. W przestrzeni wa-riantów jest wszystko! To wahadła próbują wmówić umysłowi, że jest inaczej. Do Ciebie należy tylko wybrać i mieć twardy zamiar otrzymania zamówienia.

Oczywiście, jeżeli nie masz możliwości czekać, przyjdzie zadowolić się tym, co jest w danej chwili. Mam nadzieję, że to jasne. Lecz otrzymawszy pracę, która zapewnia minimum egzystencji, możesz złożyć zamówienie na lepszą i spokojnie czekać na jego urzeczywistnienie.

Jeżeli praca Ci się podoba, ale czujesz pewne duchowe skrępowanie, noś w sobie slajd o tym, jak dobrze wykonujesz tę pracę, jaką przyjemność i satysfakcję Ci ona daje. Jeżeli skrępowanie z czasem się nie rozmyje, to mamy do czynienia z duchowym dyskomfortem. W takim wypadku warto spróbować innych wariantów.

Po tym, jak określiłeś swoją pracę, zacznij odtwarzać w głowie slajd o tym, jak cel jest już osiągnięty. Jednocześnie trzeba oczywiście nie siedzieć z założonymi rękoma, tylko wykonywać to, co do Ciebie należy. Lecz zanim przystąpisz do sporządzania CV i przygotowania do rozmowy kwalifikacyjnej, musisz skupić swój zamiar w wymaganym kierunku.

Byłoby błędem koncentrowanie się na celu bycia przyjętym do pracy. Cel powinien być obecny w myślach jako slajd, w którym już przyjęto Cię i masz to już za sobą. Myśląc o tym, czy Cię przyjmą, czy nie, na pewno stworzysz scenariusz porażki. Przypomnij sobie o łańcuchach transferowych.

Pierwsze ogniwo - to sporządzenie CV. I na tym należy skupić wewnętrzny zamiar. Układając CV, ujmuj wszystko, co umiesz robić, lecz wskazuj tylko jedną posadę, do której aplikujesz. Są ważkie tego przyczyny. Po pierwsze, próbując wykazać się gotowością wykonywania jednej, drugiej i trzeciej pracy deklarujesz swoją niepewność i ryzykujesz wywołanie nieufności pracodawcy, który będzie myśleć, że gotów jesteś wykonywać każdą pracę, byle tylko zostać przyjętym. Po drugie, stawiając przed sobą od razu kilka celów, rozłazisz się w płaszczyźnie i zamiar z twardego przekształca się w amebę. Po trzecie, kiedy bierzesz na siebie zbyt wiele, gromadzisz wokół siebie nadmierny potencjał i w sumie nie otrzymasz nic. Można wybierać, lecz jednorazowo tylko jedną jakość. Przecież wybierając jedną zabawkę, nie wymagasz, by łączyła w sobie cechy lalki, gry planszowej i broni.

Określ, kim naprawdę chcesz być, jaka konkretnie posada najbardziej Ci pasuje. Nie musisz się krępować-przecież to Ty wybierasz sobie pracę. Pamiętaj, że nie trzeba walczyć o miejsce pod

Page 27: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

26

słońcem-masz prawo je sobie wybrać. Ukaż właśnie ten profil, który wybrałeś. Niech Cię nie martwi, że takiej pracy jest mało. Jeżeli pozwolisz sobie mieć, to otrzymasz właśnie to, co chcesz. I nie musi Cię obchodzić sposób, w jaki się to urzeczywistni. Pozostaw to zmartwienie zewnętrznemu zamiarowi.

Przy układaniu CV wewnętrzny zamiar jest skierowany na to, by pokazać, jakim świetnym jesteś fachowcem. Zewnętrzny zaś zamiar jest skierowany na to, co chce uzyskać pracodawca. Wyczuwasz różnicę? Oczywiście, wszystkim potrzebni są świetni specjaliści. Ale jeżeli jesteś nowicjuszem w poszukiwaniach zatrudnienia, to wpadniesz w zdziwienie, kiedy pracodawca zamiast takiego świetnego specjalisty będzie wolał kogoś władającego o wiele skromniejszymi umiejętnościami zawodowymi.

Rywal wyprzedzi Cię właśnie dlatego, że jego parametry najlepiej pasują do wyobrażenia pracodawcy o tej posadzie. Lecz przecież pasujesz i to nawet więcej niż pasujesz! W tym właśnie problem - właśnie to „więcej niż" stwarza sytuację, w której lepsze jest wrogiem dobrego. Praco-dawca jest całkowicie pochłonięty swoim wewnętrznym zamiarem wybrania specjalisty odpowiadającego parametrom, które on sam określił. I wali w szybę, nie widząc obok tak szeroko otwartego lufcika w postaci Twojej osoby.

Umysł nie jest zdolny przewidzieć popytu. Będzie on starał się przedstawić Cię jak „arcydzieło" w swoim wyobrażeniu. Lecz rynek dyktuje zupełnie inne kryteria. Można i trzeba dążyć do tego, by pokazać się z jak najlepszej strony, oczywiście nie przesadzając. Lecz robiąc to, wszystkie swoje myśli i motywy skieruj na problemy pracodawcy. Wciąż pytaj siebie: co chce on ode mnie uzyskać, czego potrzebuje. Postaw się na jego miejscu.

Możesz postąpić bardzo prosto. Przejrzyj wakaty odpowiadające Twojemu profilowi, wypisz wszystkie obowiązki i wymagane od kandydatów cechy. Przekonasz się, że wiele z nich się powtarza. Z tej ogólnej masy wybierz wszystko, co dotyczy Ciebie, dostosuj to do swoich obowiązków i przymiotów, a otrzymasz to, co chce widzieć w Twoim CV pracodawca. Możesz dosłownie skopiować w swoim CV wszystko, czego wymaga pracodawca od danego kandydata. Starając się upiększyć swój wizerunek, nie wyrażaj się własnymi wyszukanymi frazami, tylko językiem, którym posługuje się sam pracodawca.

Wyobraź sobie, że nie jesteś kandydatem, tylko pracodawcą układającym idealne CV swojego pracownika.

Będzie ono wówczas odpowiadać nie Twoim, a jego kryteriom. Lecz w tym celu trzeba przejrzeć mnóstwo ogłoszeń i „wejść w skórę" tych, którzy je zamieszczają. Można i trzeba ukazać wszystko, co umiesz ponad to, co jest wymagane. Ale szczególnie podkreślić i wydzielić należy właśnie to, co jest wymagane. W Twoim CV powinny brzmieć wyraźne akordy wymagań pracodawcy.

Zanim umieścisz CV, na przykład w Internecie, postaw się na miejscu pracodawcy i poszukaj CV specjalistów Twojego profilu. Obiecuję - poczynisz wiele cennych odkryć i uzyskasz ogromną przewagę. Chodzi o to, że większość poszukujących pracy, kierując się tylko wewnętrznym zamiarem, idzie przebojem do działu wyszukiwania wakatów i zamieszcza tam swoje aplikacje. Otóż spróbuj najpierw poszukać aplikacji specjalistów ubiegających się o Twoją posadę. Wyobraź sobie, że wybierasz kandydata. Wtedy dostrzeżesz wszystkie zalety i braki swoich konkurentów, dowiesz się, co czuje pracodawca, czytając te dokumenty i zrozumiesz, co trzeba zmienić w sobie.

Kiedy CV jest już ułożone, można je rozsyłać do różnych firm. Tylko nie trzeba dobijać się do drzwi, niech same się otworzą. Mam na myśli, że trzeba siebie proponować, nie nalegając. Zrób tak, by oni sami Cię wybrali. Na przykład opublikuj swoje CV w różnych środkach masowej informacji. Nie naciskaj na świat swoimi pragnieniami i dążeniami. Przenieś środek ciężkości z wyszukiwania pracy na ogłoszenie swojej obecności na rynku pracy. O ile to możliwe, pozwól pracy samej Cię odnaleźć. Nigdy nie przesyłaj tego samego CV powtórnie. Trzeba się szanować i znać swoją wartość. Jeżeli jesteś ekskluzywnym specjalistą, roześlij swoje CV do agencji rekrutacyjnych i spokojnie czekaj na zdobycz.

Nie licz na natychmiastową odpowiedź. Może się zdarzyć, że długo przyjdzie Ci czekać na realizację zamówienia. To zależy od czystości Twojego zamiaru. Jeżeli Twoje pragnienie pali się jaskrawym płomieniem, siły równoważące będą Ci przeszkadzać wszelkimi sposobami. Często zamó-wienie spełnia się dopiero wtedy, kiedy nadzieja już wygasła. Im obojętniej odnosisz się do swojego zamówienia, tym szybciej będzie ono zrealizowane. Brak pragnienia daje wolność, która pozwala skupić się na zamiarze działania zamiast przeżywać z powodu możliwego niepowodzenia.

Nareszcie zaproszono Cię na rozmowę kwalifikacyjną. Teraz należy szczególnie dokładnie uważać na kierunek swojego zamiaru. Myśli o tym, co da Ci praca w tym przedsiębiorstwie, będą ograniczonym i ciasnym wewnętrznym zamiarem, zaś koncentrowanie myśli na tym, co sam dasz temu przedsiębiorstwu, będzie zamiarem zewnętrznym. Nastał czas, by wyrzucić z głowy docelowy

Page 28: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

27

slajd, odwrócić się od siebie i całkowicie skupić się na potrzebach pracodawcy. Teraz musi interesować Cię wyłącznie jego wewnętrzny zamiar.

Dowiedz się możliwie jak najwięcej o firmie z ulotek reklamowych. Określ, czym szczególnie szczyci się firma, jakie różnice w stosunku do konkurencji podkreśla. Zapoznaj się z tym porządnie i koniecznie porusz te dane na rozmowie kwalifikacyjnej. Każda firma, jak zresztą każde wahadło, posiada swoją częstotliwość rezonansową. Częstotliwość ta charakteryzuje się mnóstwem parametrów. Określ ducha firmy. Jaka etyka korporacyjna w niej panuje - ściśle określona czy może swobodna? Jaką manierę kontaktów międzyludzkich w niej przyjęto - oficjalną czy przyjacielską? Co będzie najbardziej cenione w Twoim stosunku do pracy- entuzjazm i inicjatywa czy dyscyplina i dyspozycyjność? Praca w zespole czy indywidualność i kreatywność? I tak dalej. Wszystko to nakłada ograniczenia na współpracowników, określa styl ich zachowania się i czyni członkami zespołu. Jeżeli uda Ci się przejawiać ducha firmy, to już na rozmowie kwalifikacyjnej będą postrzegać Cię jak swojego.

Przed rozmową udziel sobie wybaczenia za swoje mankamenty i brak zalet. Jeżeli znasz swoje braki, które mogą przeszkodzić Ci w otrzymaniu pracy i jeżeli wiesz, że nie posiadasz jakiejś niezbędnej wiedzy i wprawy - pogódź się z tym. Przyjmij siebie takim, jakim jesteś. Przyjmij w sobie wszystko, co chciałbyś ukryć i spokojnie idź na rozmowę. Idealnych kandydatów nie ma, podobnie jak nie ma idealnych pracodawców, dlatego też można śmiało odrzucić wewnętrzną i zewnętrzną ważność. Nie masz za co się usprawiedliwiać przed sobą ani przed nikim innym. Oczywiście, wszystko co powiedziałem, nie oznacza, że w ogóle nie należy pracować nad swoimi wadami. Lecz w czasie rozmowy kwalifikacyjnej absolutnie koniecznym jest, by pozwolić sobie je posiadać.

Każdy wie, że podczas rozmowy kwalifikacyjnej nie wolno się denerwować. Wielu próbuje walczyć z niepokojem siłą wewnętrznego zamiaru. Lecz niezależnie od tego, ile byś sobie nie powtarzał, że jesteś spokojny, ile byś się nie starał nie niepokoić - wszystko na próżno. Nie poradzisz sobie z niepokojem, nie usunąwszy jego przyczyny. Walka z niepokojem może doprowadzić do odrętwienia, kiedy to będziesz zachowywać się jak mumia egipska. Jedyny sposób, by uwolnić się od niepokoju, to zawczasu pogodzić się z porażką.

Chęć bycia przyjętym do pracy stwarza nadmierny potencjał. Im większe znaczenie nadajesz pomyślnemu rezultatowi, im ważniejsze jest dla Ciebie otrzymanie tej posady, tym mniej masz szans. Trzeba oczyścić zamiar z pragnienia. Idziesz na rozmowę nie po to, by Cię przyjęto, tylko po to, by odbywać rozmowę kwalifikacyjną. Nie odbyć, a właśnie odbywać. Me dąż do celu, lecz skup się na procesie. Żyj i rozkoszuj się procesem rozmowy. Tam nikt nikogo nie zje, nie masz nic do stracenia. To ten przypadek, kiedy trzeba się odprężyć i czerpać zadowolenie. Nastaw się na to. Przecież rozmowa kwalifikacyjna stanowi piękną możliwość ukazania siebie w jak najlepszym świetle. Pozwól więc sobie na tę przyjemność. Spokojnie odrzuć wszystkie myśli o tym, że możesz się skompromitować. Przecież już pogodziłeś się z porażką, nie masz więc nic do stracenia.

Podczas rozmowy wszystkie myśli kandydata są skierowane na to, by ukazać się w jak najlepszym świetle. To wewnętrzny zamiar. W jakim świetle możesz okazać się naprawdę dobry? Zewnętrzny zamiar skupiony jest na szczerym zainteresowaniu problemami pracodawcy. Tylko w świetle jego problemów możesz być najlepszy.

Twoje zadanie polega na tym, aby odpowiadając na pytania, wciąż sprowadzać rozmowę do kontekstu problemów pracodawcy. Jednocześnie trzeba wyraźnie odpowiadać na postawione pytania, nie rozgadując się i nie zbaczając z tematu. Pracodawcę bardzo drażni, kiedy kandydat nie odpowiada na pytanie konkretnie, a wdaje się w rozległe wyjaśnienia. Ale jednocześnie, gdy tylko nadarza się sposobność, porusz kwestię tego, czym zajmuje się firma pracodawcy, czym żyje, czym się szczyci, jakie ma problemy. Rozmowę trzeba budować tylko na tej płaszczyźnie. Twoje zalety powinny zostać przedstawione w świetle problemów firmy. Rozmawiaj z pracodawcą o jego problemach i o tym, jak swoimi umiejętnościami fachowymi będziesz mógł pomóc w ich rozwiązaniu. Będzie to zewnętrzny zamiar. Jeżeli udało Ci się ukierunkować rozmowę w łożysko problemów pracodawcy, możesz uznać, że gra przebiega już według Twojego scenariusza.

Koniec końców, jeżeli nie udało się otrzymać tej pracy, to znaczy, że nie jest ona Twoja. Jeszcze nie wiesz, jakich problemów tak lekko i szczęśliwie uniknąłeś. Bądź spokojny, czekaj na swoją pracę, a ją otrzymasz. Ale jeżeli przyjęto Cię do cudzej pracy-czekają Cię problemy. Dlatego lepiej już poszukać swojej pracy, a jak to robić, sam wiesz-myśli o pracy nie powinny wywoływać najmniejszego nawet dyskomfortu duchowego. To ten przypadek, kiedy do pracy idziesz jak na święto.

Page 29: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

28

Podsumowanie

Wykorzystuj wewnętrzny zamiar ludzi do osiągnięcia swoich celów.

U podstawy wewnętrznego zamiaru leży poczucie własnej ważności.

Nie należy usiłować zmienić innych, lecz nie należy również zmieniać siebie.

Aby zachowywać się naturalnie, przekieruj swoją uwagę z siebie na ludzi.

Zabaw się w grę podnoszenia ważności innych.

By przyciągnąć do siebie uwagę, wystarczy okazać zainteresowanie otoczeniu.

Podczas rozmowy człowiek nie ocenia tego, na ile jesteś interesujący, lecz w jakim stopniu możesz mu pomóc w urzeczywistnieniu jego własnej ważności.

Interesując się ludźmi, rób to szczerze.

Zewnętrzny zamiar pozwala urzeczywistnić się wewnętrznemu zamiarowi innych.

Zrezygnuj z zamiaru otrzymania i zastąp go zamiarem dawania.

W rezultacie otrzymasz to, z czego zrezygnowałeś.

Spór i krytyka - to walka umysłu z nurtem wariantów.

Zrezygnuj z działań wymierzających cios w poczucie ważności innych.

Na początku rozmowy z człowiekiem zwróć się w stronę nurtu tę samą co on.

Nie broń swoich błędów, lecz świadomie je uznawaj. Weź na siebie rolę świadka cudzej racji.

Przejaw autentycznej sympatii do człowieka usuwa ekran ochronny.

Prośba o nieuciążliwą przysługę przychylnie do Ciebie usposabia.

Dobroczynna wizualizacja wywołuje komfort na poziomie energetycznym.

Siła wpływu osobowości jest proporcjonalna do ilości swobodnej energii.

Urok osobisty - to wzajemna miłość duszy i rozumu. Pozwól sobie na luksus posiadania wad i nieposiadania zalet.

Nadmierny potencjał wewnętrznej ważności rozprasza się w działaniu.

Page 30: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

29

ROZDZIAŁ III Koordynacja ABY osiągać swoje cele, wcale nie musisz być silny i pewny siebie. Jest inna, znacznie skuteczniejsza alternatywa. Koordynacja - to prosty sposób myślenia i działania tak, by zawsze towarzyszyło Ci powodzenie. To tak samo jak z nauką jazdy na rowerze - gdy tylko Ci się to uda, Twoje życie przekształci się w przyjemność.

Nie chcę i nie mam nadziei - mam zamiar

Labirynt niepewności

W drodze do swojego celu podczas wchodzenia przez właściwe drzwi nie może przeszkodzić Ci nikt i nic, oprócz Ciebie samego. A dokładniej, przeszkodzić może tylko brak wiary i niepewność. W ogóle, brak wiary i niepewność-to rzeczy podobnego rodzaju. Jedno i drugie czyni wewnętrzny zamiar nieskutecznym, a zewnętrzny - praktycznie niemożliwym.

Czego by się nie robiło w stanie niepewności, wszystko będzie źle. Im większe natężenie pragnienia, by działać dobrze, tym gorszy efekt. Brak wiary w swoje możliwości z jednoczesną przesadzoną oceną trudności zewnętrznych problemów prowadzi do stanu skrępowania lub odrętwienia. Natura odrętwienia polega na tym, że skrępowanie samo się zaciska. Zewnętrzna ważność celu rodzi męczące pragnienie osiągnięcia go. Wewnętrzna ważność rodzi wątpliwości co do własnych możliwości. Wszystko to razem zlewa się w niepewność.

Niepewność z wszystkich sił zaciska chwyt wewnętrznego zamiaru dążenia do celu. Nawet nie biorąc pod uwagę działania sił równoważących, efekt takiego uścisku jest wprost przeciwny do zamiaru. Energia zostaje zużyta na podtrzymanie kilku nadmiernych potencjałów naraz. Zwróć uwagę, ile ich jest: wewnętrzna i zewnętrzna ważność, usilne pragnienie, staranie utrzymania się w ryzach i zachowania sytuacji pod kontrolą. Swobodnej energii zwyczajnie na wszystko nie starczy. Człowiek czuje się skrępowany, stłumiony i działa nieumiejętnie i niezgrabnie. W rezultacie uścisk kontroli jeszcze bardziej się zaciska.

W ten sposób można dojść do odrętwienia, kiedy to człowiek nie jest w stanie poruszać się ani powiedzieć czegokolwiek sensownego. Może się wydać, że jego zamiar został ściśnięty w imadle. Lecz w rzeczywistości zamiaru w ogóle brak. Cała energia zamiaru uszła na podtrzymanie nadmiernych potencjałów. Niepewność w postaci paniki i niepokoju stanowi bezpośrednio pokarm dla wahadeł. Panika powstaje w wyniku prognozy typu: „Co będzie, jeśli...". W stanie niepewności prognoza jest z zasady pesymistyczna. Energia zostaje z miejsca skierowana na rozważanie negatywnych scenariuszy i na obawy tym spowodowane. Tutaj również zużywana jest energia zamiaru. Lecz w danym wypadku sam fakt jej marnowania nie jest tak straszny, jak to, na co zostaje zużyta. Niepokój, panika i strach - to potężne generatory najgorszych przewidywań, które - jak wiesz - spełniają się.

Jeszcze jedno bogate źródło niepewności, to poczucie winy, które rozkwita jako bukiet poczucia niższości, niepełnowartościowości, bycia nic niewartym. 0 jakiej pewności siebie można tu mówić! Poczucie winy i wszystko z nim związane prowadzi do zwężenia kanałów energetycznych. Energii zamiaru starcza przy tym tylko na to, by działać apatycznie, niezdecydowanie i nieudolnie. Ponadto, jeżeli masz skłonność do poczucia winy, dookoła wciąż będą wirować manipulanci jak ćmy wokół lampy. Wyczuwając słabość, wzmacniają się oni Twoim kosztem i z przyjemnością pochłaniają niechronioną energię. Wciąż grają na Twoim poczuciu winy, a Ty bez końca tłumaczysz się i usprawiedliwiasz przed nimi, coraz bardziej umacniając swoją niepewność.

Niepewność tworzy zamknięty krąg. Im większa ważność i silniejsze pragnienie, tym większa niepewność. Im mocniejszy chwyt kontroli nad sobą i sytuacją, tym większe skrępowanie. Im większa panika i niepokój, tym szybciej okażą się uzasadnione. Poczucie winy w ogóle zamienia życie w żałosną wegetację nieudacznika.

Próbując wyrwać się z tego labiryntu, człowiek wszelkimi metodami stara się odzyskać pewność siebie. Jeden ze sposobów-od razu rzucić się do ataku na otaczający świat. Atakując, człowiek usiłuje

Page 31: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

30

przy pomocy manewru uprzedzającego zaprezentować siłę i ukryć swoją niepewność. Oddziałując na świat z uporem i stanowczością, stara się wznieść mur pewności siebie. Taka droga wymaga dużych nakładów energii, lecz mur pewności siebie i tak raz po raz się wali. Energia siłowego działania zużywana zostaje na stworzenie nadmiernych potencjałów i na stawianie oporu nurtowi wariantów. W każdym razie człowiek wcześniej czy później ponosi porażkę i znów musi walczyć, i od nowa wznosić mur pewności siebie.

Inny sposób uzyskania pewności polega na tym, by w ogóle nie budować fundamentu pewności, tylko bawić się na całego. Pewność siebie to nieśmiałość, tylko wywrócona na lewą stronę. To stan, w którym na pustym miejscu powstaje pozór tego, czego nie powinno tam być. Jeżeli pewność nie ma podstaw, to także powstaje nadmierny potencjał. Lecz rzecz tu nie tylko w samym potencjale, a w tym, że działając z pewnością siebie, naruszasz czyjeś interesy. Wyobraź sobie: człowiek stoi na środku pustyni i krzyczy: „Mam cały świat u stóp". Na zdrowie. Nikomu to nie przeszkadza i dlatego siły równoważące nie interesują się nim. Lecz jeżeli bezpodstawna pewność siebie zostaje porównana z możliwościami innych, powstają stosunki zależności. Pewność oparta na porównaniu siebie z innymi to czysty nadmierny potencjał. Szczególnie, jeżeli pewność oparta jest na pogardliwym lub lekceważącym stosunku do innych ludzi. Taka fałszywa pewność siebie wcześniej czy później z pewnością będzie ukarana przez prztyczek w nos lub, za przeproszeniem, przez kopniaka w tyłek.

Istnieje jeszcze egzaltowana pewność siebie, która powstaje jako stan podniecenia nieśmiałego człowieka, który nagle poczuł smak pewności. To również fałszywa pewność oparta na tymczasowym uniesieniu emocjonalnym i utrzymuje się zdecydowanie niedługo.

Jak więc uzyskać prawdziwą pewność siebie? Sam rozumiesz, że nie ma sensu walczyć z niepewnością. Nie da się jej ukryć za parawanem fałszywej śmiałości. Ukryć i tak się nie da, a energia użyta na jej wywołanie zwróci się przeciwko Tobie. Próżnym trudem byłoby też zmuszanie się, by być pewnym siebie. Absolutnie nie ma sensu zmuszać się, by być śmiałym i stanowczym, kiedy w rzeczywistości jest inaczej. Zmusić się do trzymania w ryzach też się nie da. Jak wyżej powiedziano, energia zamiaru nie daje się stłumić-zostaje spożytkowana na podtrzymanie uścisku kontroli, dlatego też na działanie po prostu już jej nie starcza.

Nie ma także sensu rozwijanie w sobie pewności siebie (niezależnie od obranego sposobu). Może się wydawać, że da się ją rozwinąć przy pomocy stanowczych działań. Naprawdę, kiedy człowiek przestaje walczyć i zaczyna działać, energia zamiaru zwalnia swój uścisk i przestawia się z nadmiernych potencjałów na wykonanie działań. Będzie tak, że „oczy się boją, a ręce robią" i wszystko wychodzi. Lecz pewności nie rozwija się przy pomocy działania - to energia zamiaru się uwalnia.

Pewności nie da się rozwinąć, tak samo jak z energią - albo jest, albo jej nie ma. Pewności, tak samo jak i wiary, nie osiągnie się przez autosugestię. Możesz do utraty zmysłów

powtarzać sobie afirmację, jaki to jesteś pewny siebie. Bardzo naiwne i bezużyteczne zajęcie. To tak, jakbyś walczył z następstwami choroby, nie usunąwszy przyczyny. Niezależnie od tego, co będziesz wyczyniał, Twoja niepewność pozostanie. Nie staniesz się pewny siebie niezależnie od swoich starań. Nie jesteś też w stanie utrzymywać odpowiedniej emisji myśli tak, by bez przerwy znajdować się na fali pewności siebie. Można powiedzieć sobie dzisiaj rano: „Jestem pewny siebie. Nic nie jest w stanie zachwiać mojej pewności. Jestem twardy jak skała". Spróbuj to zrobić, a zobaczysz, co będzie. Przez jakiś czas rzeczywiście będziesz czuć się pewnie i to wzbudzi w Tobie jeszcze większą pewność i radość. Lecz bardzo szybko jakieś wahadło urządzi podłą prowokację i sam nie zauważysz, jak spadniesz z fali pewności siebie. I znów będziesz rozdrażniony lub przygnębiony, znów zdarzy się jakaś przykrość, coś Cię przygnębi i znów będziesz się bać lub nienawidzić. Wydawało się, że przed Tobą mignęło światełko, lecz znowu znalazłeś się w ślepym zaułku.

Jak więc wyrwać się z tego poplątanego labiryntu? Nie wyrwiesz się, bo z niego nie ma wyjścia. Tajemnica tego labiryntu polega na tym, że jego ściany runą, kiedy przestaniesz szukać wyjścia i zrezygnujesz z ważności. Niepewność rodzą dwie grupy przyczyn. Pierwsza grupa to przyczyny wewnętrzne. Należy do nich nadmierna troska o swoje cechy osobiste. Stąd powstają takie uczucia, jak niezadowolenie z siebie w związku z posiadanymi wadami i brakiem zalet, poczucie niższości w porównaniu z innymi, nieśmiałość, obawa przed poniesieniem porażki, znalezieniem się w śmiesznej sytuacji, i tak dalej. Druga grupa to przyczyny zewnętrzne związane z niesłusznie zawyżoną oceną czynników zewnętrznych. Jako konsekwencja powstaje nieuzasadniony niepokój w związku z tym, że niski rozwój wewnętrznych zalet nie odpowiada wysokim wymaganiom zewnętrznym, nabożny strach przed tym, co zewnętrzne, odczucie, że jesteś małym człowieczkiem w wielkim mieście, i w końcu-zwykły strach przed otaczającą rzeczywistością.

Paradoks polega na tym, że aby zyskać pewność, trzeba z niej zrezygnować. Ściany labiryntu wykonane są z ważności. Chodzisz po labiryncie, próbując się uwolnić od niepewności i zyskać pewność siebie. Otóż pewność siebie to chimera. To jeszcze jeden wynalazek wahadeł - fałszywa

Page 32: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

31

ułuda, pułapka dla ważności. Pewność siebie - to gra wahadeł, w której one zawsze zwyciężają. Gdzie jest wiara, tam zawsze znajdzie się miejsce na wątpliwości. Dokładnie tak samo tam, gdzie jest pewność, znajdzie się miejsce dla wahania i niezdecydowania. Pewność-to swojego rodzaju wiara w sukces. Do każdego scenariusza można wnieść negatywną poprawkę. Wystarczy jedna mała poprawka, by runął mur pewności.

Pojęcie pewności jest zbudowane na nadmiernych potencjałach i stosunkach zależności. Każda wariacja na temat pewności wygląda przykładowo tak: „Jestem pełen zdecydowania. Jestem twardy i niezachwiany, jak skała. Udaje mi się lepiej niż innym. Nic mnie nie powstrzyma. Pokonuję wszelkie przeszkody. Jestem silniejszy i odważniejszy niż inni". I tak dalej.

Pewność to po prostu tymczasowy nadmierny potencjał, i to wszystko. Niezależnie od tego, jak go opakujesz, zawsze będzie tylko nadmiernym potencjałem. Nawet panowanie nad sobą nie jest niczym więcej niż tymczasowym wzmaganiem napięcia.

Przecież pewność-to niepewność z przeciwnym znakiem. Jeden i drugi potencjał wymaga nakładów energii. I pierwszy potencjał nieuchronne zostanie zniszczony przez siły równoważące. Dlatego pogoń za pewnością jest równie bezowocna, co pogoń za złudnym szczęściem, które rysuje się gdzieś w przyszłości.

A więc właśnie zburzyliśmy jeszcze jeden fałszywy stereotyp. Ale jak żyć bez pewności? Transerfing proponuje w zamian alternatywę - koordynację. Czym jest koordynacja, dowiesz się z dalszej części książki.

Koordynacja ważności

Po co w ogóle potrzebna jest pewność? Po to, by śmiało i stanowczo wywalczyć swoje miejsce pod słońcem. Wahadła narzuciły nam jeden niezachwiany postulat: nic nie przychodzi łatwo i jeżeli chcesz dopiąć swego, musisz walczyć, naciskać, żądać, wyprzedzać konkurentów, rozpychać się łokciami. A by działać śmiało i stanowczo, niezbędna jest pewność.

Jak wiesz, droga walki i rywalizacji nie jest jedyną możliwą drogą. Jeżeli zrezygnować ze scenariusza wahadeł, można spokojnie i bez naciskania wziąć swoje i wcale nie musisz w tym celu walczyć, a wystarczy, jeśli zyskasz zdecydowanie, by mieć. Dla wahadeł wolność wyboru jest zgubna. Jeżeli każdy będzie bez walki zwyczajnie sięgać po swoje, nie tracąc energii na tworzenie przeszkód, a następnie na ich pokonywanie, to one zostaną z niczym. Mimo że nasz świat trudno sobie wyobra-zić bez wahadeł, fałszywe stereotypy przez nie utrwalone nie są tak niewzruszone, jak prawa mechaniki. Świadomość i zamiar pozwalają ignorować grę wahadeł i dopiąć swego bez walki. A kiedy występuje wolność bez walki, wówczas pewność jest niepotrzebna.

Niepewność ma jedno pochodzenie-ważność. Pewność reprezentuje ten sam potencjał niepewności, tylko z przeciwnym znakiem. Jedno i drugie ma wspólne korzenie -zależność od ze-wnętrznych czynników i okoliczności. Otrzymujemy następujący obrazek. Wahadło prowadzi człowieka swoją drogą, pociągając za sznurki jak u marionetki. Człowiekowi wydaje się, że nie tylko nie jest w stanie samodzielnie wybrać drogi, ale że nie może się nawet poruszać o własnych siłach. Jeżeli sznurki są napięte, człowiek kroczy pewnie jak maluch trzymający mamę za rękę. Gdy tylko sznurki się poluźniają i zaczynają się niespokojnie szarpać, człowiek odczuwa niepewność i stara się je naciągnąć.

To nie wahadło go trzyma-człowiek sam nie wypuszcza sznurków ważności. Boi się je wypuścić, ponieważ znajduje się w mocy zależności, która stwarza złudzenie oparcia i pewności. Maluch w ostatecznym rozrachunku puści rękę matki i pójdzie samodzielnie-ona sama go do tego popchnie. Wahadła zaś przeciwnie, wszelkimi sposobami będą przekonywać człowieka, że nie będzie on w stanie sam wybrać drogi i poruszać się bez pomocy sznurków. Jeżeli człowiek strząśnie z siebie tę hipnozę i wypuści nici ważności, będzie w stanie swobodnie pójść dokąd zechce i po prostu wybierać swój cel, a nie walczyć o niego.

Człowiek, który osiągnął wolność, nie potrzebuje już stwarzającej pozory oparcia pewności. Wszystko, czego mu potrzeba, to koordynacja, by nie upaść. We władzy wahadła człowiek trzymając się za sznurki ważności zwykł znajdować stabilność i oparcie. Lecz zakłóca w ten sposób równowagę i dynda bezradnie na tych pseudozabezpieczeniach, oddając energię wahadłu. Jeżeli człowiek je puści, to dla zachowania równowagi wystarczy, jeśli nie będzie stwarzać nowych nadmiernych potencjałów na gruncie ważności.

Pewność jako oparcie nie jest mi potrzebna, ponieważ jeżeli nie mam ważności, to nie mam też czego bronić i nie mam czego zdobywać. Nie mam czego się bać i o co niepokoić. Jeżeli nic nie ma dla mnie nadmiernego znaczenia, to warstwa mojego świata nie jest skażona przez nadmierne potencjały. Rezygnuję z walki i poruszam się z prądem. Jestem pusty, dlatego nie da się mnie zaczepić. Lecz to nie znaczy, że ja jestem zawieszony w próżni. Właśnie teraz, jeżeli zapragnę,

Page 33: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

32

otrzymuję swobodę wyboru. Nie muszę walczyć. Po prostu spokojnie idę i biorę swoje. To już nie chwiejna pewność, lecz spokojna i świadoma koordynacja.

Skąd bierze się spokój? Jeżeli nie ma wewnętrznej ważności, nie trzeba nikomu nic udowadniać. Stąd bierze się spokój. Kiedy czujesz się ważną osobistością, powstaje chęć udowodnienia tego wszystkim i pojawia się nadmierny potencjał. Wówczas siły równoważące będą robić wszystko, by obnażyć mit Twojej ważności. Wciąż będą powstawać warunki, przy których pewność zostaje poddana próbie wytrzymałości.

Najmniejsze poczucie własnej niepełnowartościowości również popycha człowieka do walki o zwiększenie i utwierdzenie swojej ważności. Zrezygnuj z konieczności udowadniania czegoś sobie i innym, i przyjmij ją jako aksjomat. Wybrawszy walkę o własną ważność, stracisz na to całe swoje życie. Zrezygnowawszy z tej walki, uzyskasz ważność od razu.

Brak pewności siebie to przede wszystkim niska samoocena. Jak podnieść swoją samoocenę? Myślisz, że będę teraz namawiał do uwierzenia, że w rzeczywistości jesteś znacznie lepszy niż myślisz. Wielu psychologów w prostocie serca tak postępuje. Rzeczywiście ocena otoczenia jest wprost proporcjonalna do Twojej samooceny, jeżeli tylko nie graniczy ona z zarozumialstwem. Gdy tylko sam, bez oszukiwania siebie, uznasz swoją znaczną ważność, inni natychmiast się z tym zgodzą. Problem tylko w tym, że nie tak łatwo można przekonać siebie. Możesz sprawdzić: jeżeli masz niską samoocenę, to nie zdołasz przekonać siebie, że jest inaczej. Niezależnie od tego, ile byś nie przekonywał siebie, nigdy do końca nie uwierzysz w to, że rzeczywiście jesteś wiele wart. Gdzie podziały się wszystkie te zalety? A wady- proszę bardzo, widać je od razu.

Otóż wcale nie namawiam Cię do uwierzenia w Twoje zalety ani do podniesienia Twojej samooceny. W rezultacie uzyskałbyś pewność siebie albo jeszcze większe przygnębienie. Proponuję zrezygnować z walki o ważność. Nie trzeba wierzyć ani namawiać siebie. Po prostu zrezygnuj z walki i popatrz, co będzie się działo. A będzie się działo następujące. Otoczenie zacznie odnosić się do ciebie z większym szacunkiem, jakby Twoja ważność w ich oczach wzrosła. Kiedy tylko staniesz przed tym faktem, konieczność przekonywania siebie i wiary odpadnie. Będziesz po prostu wiedzieć.

Paradoks ten działa niezawodnie. Walka o ważność pochłania swobodną energię i kieruje ją na walkę z nurtem wariantów i stwarzanie nadmiernych potencjałów, co z kolei rodzi wiatr sił równoważących. Wszystko to razem urasta do poplątanego kłębka problemów z przeróżnymi szkodliwymi skutkami. Nie będziesz w stanie go rozplatać. Zrezygnuj z walki o swoją ważność, a pozostanie Ci tylko dziwić się i cieszyć z efektów. W takim układzie Twoja ważność sama wyrośnie w Twoich oczach. Twoja samoocena podniesie się, a otoczenie, odpowiednio w ślad za Tobą, zgodzi się z nią.

Podobnie jak nie ma sensu sztucznie zawyżać swojej samooceny, nie ma też sensu wyciskać z siebie poczucie winy. Jeżeli masz skłonność do poczucia winy, nigdy nie będziesz w stanie go zdławić ani się go pozbyć. Co robić? Dokładnie to samo, co z niską samooceną. Przestań się usprawiedliwiać przed otoczeniem. Usprawiedliwiaj się tylko w ostateczności, kiedy rzeczywiście trzeba wytłumaczyć swoje czyny. Pamiętaj, że nikt nie ma prawa cię za nic osądzać, jeżeli nie wyrządziłeś nikomu krzywdy. Nie oskarżaj siebie publicznie i nie broń się. Niech manipulanci wpadną w pustkę. Nie trzaskając drzwiami, milcząco opuść salę rozpraw, w której zebrali się wszyscy ci, którzy przywykli dorabiać się na cudzej winie. Zostaw ich z niczym. Jeżeli Twój kompleks winy jest dość silny, to na początek nie zaszkodzi stłumić nieco sumienie. Nie poddawaj swojej ważności pod cudzy osąd. Tylko takimi działaniami, a nie wewnętrzną walką, można pozbyć się poczucia winy. Zobaczysz, jak samo gdzieś wyparuje.

W ten sposób rezygnując z walki o swoją ważność i przestając się usprawiedliwiać, wyrównasz rachunki ze znaczną częścią swojej wewnętrznej ważności. Poczucie winy i troska o własną ważność-to podstawowe przejawy wewnętrznej ważności. Wszystkie pozostałe nadmierne potencjały są pochodnymi tych dwu. Nie będziesz już musiał się bronić, ponieważ nie masz czego bronić. Nie musisz już również atakować innych, by uprzedzić atak. Jest takie dobre przysłowie: „Nikogo nie strasz, a sam nie będziesz się bać".

Dokładnie tak samo, jeżeli obniżysz ważność obiektów zewnętrznych, przestaną one nad Tobą ciążyć swoją ważnością. Istnieją dwie najbardziej przygnębiające odmiany zewnętrznej ważności: złożoność problemów i nieznane. Jedno i drugie rodzi przygnębiający potencjał paniki i niepokoju. Każdy człowiek przez cały czas czymś się martwi. Ludzie z brakiem pewności siebie wolą uginać się pod ciężarem problemów i jakoś ciągnąć swoje brzemię. Silne osobowości starają się przezwyciężyć trudności swoją stanowczością i uporem. Szturmują tę twierdzę, przebijając jej ściany nadmiernym potencjałem swojej pewności.

Zarówno brak pewności, jak i pewność wymagają nakładów energii. W pierwszym przypadku energia uchodzi głównie na panikę i niepokój, a w drugim - na siłowe pokonywanie przeszkód. To bardzo ekstensywne metody współdziałania ze światem zewnętrznym. Lecz naprawdę wszystko jest

Page 34: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

33

o wiele prostsze. Wystarczy, że świadomie zmniejszysz zewnętrzną ważność i przestaniesz walczyć z nurtem wariantów, a przeszkody usuną się same. Czy w tym wypadku będzie Ci potrzebna pewność? Nie, teraz potrzebna jest tylko koordynacja, by poruszać się z nurtem i świadomie kontrolować nie scenariusz, a poziom ważności. Energia, która wcześniej uchodziła na podtrzymanie wszelkich nadmiernych potencjałów, teraz idzie tylko na to, by zachować równowagę i pomagać nieco nurtowi wiosłem oczyszczonego zamiaru.

Oczywiście, nie da się tak po prostu i nagle zrezygnować z ważności, niezależnie od Twoich starań. Z ważnością nie należy walczyć. Rozluźnij uścisk i zmień energię troski w energię działania. Zacznij działać - jakkolwiek, nie naprężając się i nie naciskając. Energia nadmiernych potencjałów rozproszy się w działaniu, energia zamiaru uwolni się i złożone problemy zmienią się w proste rozwiązania.

Co się tyczy strachu przed nieznanym, z nim także sobie nie poradzisz przy pomocy autosugestii, ślepej wiary, ani fałszywej pewności. Jeżeli pamiętasz, stanowczo zalecałem nie myśleć o środkach osiągnięcia celu. Nigdy nie zdołasz zmusić się, by uwierzyć w rzeczywistość trudno dostępnego celu i w stuprocentowy sukces. Porzuć te bezsensowne próby - i tak nic się przy pomocy Twojej wiary nie uda, a chwilowo uzyskana pewność szybko zgaśnie.

Potrzeba Ci nie wiary i nie pewności, a koordynacji. Koordynacja oznacza czerpanie przyjemności z myśli o celu, jakby już był osiągnięty, zwolnienie chwytu kontroli scenariusza i poruszanie się z nurtem wariantów, pomagając sobie wiosłem czystego zamiaru. Takie zachowanie nie ma nic wspólnego ze ślepą wiarą w sukces. Gdzie jest wiara (także ślepa), tam zawsze znajdzie się miejsce na wątpliwości. Oślepia nadmiernie spotęgowany potencjał pewności. Kiedy świadomie poruszasz się z nurtem, wszystko porządkuje się bez zbędnego wysiłku.

Jeżeli będziesz działać w sposób skoordynowany, wkrótce zza zakrętu nurtu ukaże się to, w co wcześniej bezskutecznie próbowałeś uwierzyć i co straszyło nieznanym. Wątpliwości znikną, kiedy umysł zostanie postawiony przed faktem dokonanym. Wówczas wiara zamieni się w wiedzę, a strach przed nieznanym zmieni się w radość z poczucia własnej siły. Najważniejsze, by odrzucić ważność i zwolnić chwyt kontroli scenariusza. Ważne, by zdawać sobie sprawę, że to Ty decydujesz, jaki stopień trudności nadać problemowi. A zmiany w scenariuszu zadziałają na twoją korzyść, jeżeli sam na to pozwolisz.

I w końcu, pełna koordynacja zostanie osiągnięta przy zgodzie duszy i umysłu. Jeżeli na świadomym poziomie zdaje Ci się, że chcesz i jesteś pewien, a w podświadomości siedzi robak wątpliwości lub przygnębienia, to tracisz koordynację. Dla osiągnięcia zgody duszy i umysłu wystarczy wsłuchiwać się w nakazy serca i żyć w zgodzie ze swym credo. 0 tym, jak i po co słuchać głosu swojej duszy, powiedziałem już dość dużo. Życie zgodnie z własnym credo oznacza, że kocham siebie, przyjmuję siebie takim, jakim jestem, nie męczą mnie wyrzuty sumienia i poczucie winy, bez wahania postępuję zgodnie z nakazami umysłu i serca.

Credo wali się, kiedy samoocena ulega zaniżeniu, a między duszą i umysłem pojawiają się rozbieżności. Wspaniale się żyje w zgodzie ze swym credo i Ty to wiesz. Lecz jeszcze wspanialsze jest to, że nie trzeba go tworzyć, ani zmieniać, ani z nim walczyć. Chociaż wielu próbuje właśnie tak postępować - wyciosywać swoje credo dosłownie jak statuę z marmuru. Nie przyniesie to nic, prócz bezowocnego grzebania się w swojej psychice, duchowych udręk i rozterek. Credo się nie kształtuje i nie pojawi się ono w rezultacie walki lub jakichś wysiłków woli. Credo już masz, po prostu ono, tak samo jak dusza, leży opieczętowane w futerale ważności. Gdy tylko odrzucisz wewnętrzną i zewnętrzną ważność, ono się uwolni, i od razu to poczujesz. Kiedy ważność ma zerową wartość, nie masz czego bronić i nie masz czego zdobywać. Zwyczajnie żyjesz w zgodzie ze swoim credo i spokojnie, nie naciskając, bierzesz swoje.

W ten sposób, zrezygnowawszy z walki o swoją ważność, zaprzestając poddawania jej cudzemu osądowi i zmniejszywszy poziom zewnętrznej ważności, uzyskasz to, co uważa się za prawdziwą pewność siebie. Nie będzie to ta chwiejna pewność, zbudowana na nadmiernych potencjałach, a spokojna wewnętrzna siła - koordynacja.

Prawdziwa spokojna koordynacja nie zależy od niczego z zewnątrz, dlatego też nie wymaga potwierdzenia i dowodów. Na pewno spotykałeś lub widziałeś w kinie ludzi, których pewność nie budzi wątpliwości. Prawdziwa spokojna pewność siebie bazuje tylko na wewnętrznej samowystarczalności i pełni. To znaczy, że z nikim się nie porównujesz, a po prostu znajdujesz się w pełnej równowadze duchowej. Taką równowagę osiąga się w jedności duszy i umysłu, kiedy nie ma się poczucia winy, zależności, przewagi, obowiązku, strachu i niepokoju. Innymi słowy-nie zakłócasz równowagi z otaczającym światem i z sobą samym. Żyj w harmonii z otaczającym światem z z sobą, w zgodności ze swoim credo. Oczywiście to ideał, lecz do niego należy dążyć. To jedyny sposób uzyskania prawdziwej pewności, czyli koordynacji. Pewność osiągnięta jakimkolwiek innym sposobem będzie fałszywa.

Page 35: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

34

Koordynacja da Ci wolność od wahadeł i pozwoli poruszać się niezależnie dokąd zechcesz i otrzymywać wszystko, co zechcesz. Jeżeli teraz musisz wykonywać uciążliwe obowiązki, oddaj siebie w najem, wyobraź sobie, że występujesz w filmie. Wytrzymaj, będziesz odgrywać swoją rolę, przynajmniej do końca odcinka, zanim przejdziesz przez swoje drzwi. Wykonuj wizualizację docelowego slajdu, nie myśląc o środkach i czekaj, aż zewnętrzny zamiar otworzy Twoje drzwi. Bitwa z glinianym bożkiem

Nareszcie uwolniłem się od niepotrzebnego ciężaru nadmiernych potencjałów. Nie istnieje dla mnie wewnętrzna ani zewnętrzna ważność. Nie ma konieczności obrony swojej przewagi lub ukrywania niepełnowartościowości. Nie ma obaw przed teraźniejszością i przyszłością. Nie mam czego bronić i nie mam o co walczyć. Nareszcie jestem wolny od wpływu wahadeł i mogę zająć się sobą. Gdybyż to było tak...

Władza wahadeł jest bardzo wielka, w szczególności dlatego, że ludzie tego nie podejrzewają. Nie wolno mówić o nich jak o jakimś tajnym stowarzyszeniu kosmitów, którzy plotą sieci spisku przeciwko ludziom. Wahadła to nieodłączna część naszego świata. Wywierają wpływ na ludzi i sprawują swoje rządy za pomocą oddziaływania energoinformacyjnego. Oddziaływanie to odbywa się na trzech poziomach: mentalnym, emocjonalnym i energetycznym. Wykorzystując nici ważności, wahadła wypompowują z ludzi wolną energię. Tak było zawsze. Lecz ostatnimi czasy w zastraszającym tempie zaczyna wzmagać się czysto informacyjne oddziaływanie.

Historia cywilizacji liczy sobie wiele tysięcy lat. Ale dosłownie w ostatnich dziesięcioleciach obraz uległ raptownej zmianie dzięki najnowszym osiągnięciom w dziedzinie informacji. Ilość zgromadzonych danych na przeróżnych nośnikach rośnie w postępie geometrycznym. Lecz zagrożenie nie pochodzi od objętości samej informacji, lecz od metod i środków jej rozpowszechnienia. Człowiek ze wszystkich stron opleciony jest pajęczyną telekomunikacyjną, która z każdym dniem staje się coraz niebezpieczniejsza. Niebezpieczeństwa tego nie daje się odczuć, ponieważ rozwój przemysłu informacyjnego odbywa się pod narkozą rozweselającego gazu współczesnych rozrywek i przyjemnych wygód.

Jest absolutnie oczywiste, że celem wahadeł wcale nie jest rozrywka dla popleczników, a podporządkowywanie ich swojej władzy. Rozszerzenie i wymyślne udoskonalanie pajęczyny informacyjnej doprowadza do tego, że wahadło jednocześnie przechwytuje nieprawdopodobną ilość popleczników. Na przykład im więcej ludzi ogląda jeden i ten sam program telewizyjny, tym więcej energii odbiera wahadło. A im jest jej więcej, tym większy jest jego wpływ i tym łatwiej jego poplecznicy ulegają zasadzie „rób, to co ja".

Zasada wahadła z powodzeniem działa i odciąga ludzi od ich prawdziwych celów. Ale teraz ten proces wchodzi w swoje stadium końcowe, kiedy człowiek ostatecznie traci wolność wyboru. W pewnym momencie człowiek znajdzie się w sytuacji, kiedy będzie już elementem strasznej matrycy energoinformacyjnej. Człowiek będzie zamknięty w futerale zależności i zamieni się w trybik mechanizmu. Komórka matrycy będzie określać, w jaki sposób jej element powinien działać i czego chcieć. Jak wiesz, fantastyka naukowa ma tendencję do spełniania się po pewnym czasie.

Proces ten już trwa - niepostrzeżenie i nieustannie. 1 nie da się nic na to poradzić. W celu podporządkowania kogoś sobie wcale nie jest konieczna przemoc fizyczna. Wystarczy ukształtować światopogląd człowieka w taki sposób, by ten nie miał pojęcia o przysługującej mu wolności. I właśnie teraz to się dzieje. Zachowanie wolności w takich warunkach jest dość trudne. Dlatego jeszcze raz przyjrzymy się pewnym aspektom obrony przed wahadłami.

Jak wiesz, jedyne za co może zahaczyć Cię wahadło, to ważność. W ostatecznym rozrachunku może ono chwycić Cię nawet za to, że nadajesz duże znaczenie samej konieczności utrzymywania ważności na poziomie zerowym. Wszystko, co powiedziałem o wahadłach, jest bardzo ważne. Lecz mamy do czynienia z pewnym paradoksem: jeżeli teraz z całą powagą wypowiesz im wojnę, to zawczasu będziesz skazany na przegraną. Najważniejsza zasada w walce z wahadłem polega na rezygnacji z walki z nim.

Musisz rozumieć, że nie jest to bitwa z namacalnym przeciwnikiem, tylko walka z glinianym bożkiem - gra. Dokładniej, to ty decydujesz, czym ta walka będzie. Jeżeli postrzegać to jak bitwę, w każdym wypadku grozi Ci porażka. Wahadła nie da się zwyciężyć w walce. Przypuśćmy, że rzuciłeś bożkowi wyzwanie: „Teraz wiem, że to tylko gliniany bożek, ja mu pokażę!" Możesz uważać, że już leżysz na łopatkach. Jeżeli zaś postrzegasz to jako grę, to w najgorszym wypadku grozi Ci przegranie partii, lecz nie bitwy.

Wahadło jest glinianym bożkiem, dopóki uświadamiasz sobie istotę jego gry i nie podporządkowujesz się jej zasadom. Wahadła będą czekać na ofiarę za każdym razem, jak poczujesz pewność. Bądź gotów na to, że one wszelkimi sposobami będą próbować wyprowadzić Cię z równowagi - na tym polega istota gry. Łykasz haczyk, tracisz równowagę, wychodzisz z siebie i oddajesz energię wahadłu.

Page 36: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

35

Oto jesteś spokojny, radosny, zrównoważony, lecz trwa to niedługo. Wahadło urządza prowokację. Na przykład znajdziesz się w niezręcznej sytuacji lub otrzymasz złą wieść. Zgodnie z jego scenariuszem powinieneś zaniepokoić się, przestraszyć, ugiąć, załamać, okazać niezadowolenie, rozdrażnienie. Wszystko, co musisz zrobić, to w porę obudzić się i przypomnieć sobie, jaka toczy się gra, a następnie od razu zmniejszyć poziom ważności. Jeżeli to zrobisz w sposób świadomy, wahadło trafi w pustkę.

Jesteś w stanie naruszyć zasady gry tylko wtedy, jeśli nie śpisz na jawie. W nieświadomym śnie człowiek zawsze jest ofiarą okoliczności. Sen zdarza się i nic na to nie poradzisz. Na jawie wszyscy dawno przywykli tak samo automatycznie reagować w standardowy sposób na negatywne bodźce. Co za tym idzie, nie muszę wyjaśniać. Lecz przecież nie jesteś ostrygą! i w pełni umiesz zareagować nieadekwatnie. Zrób to celowo i plany wahadła ulegną dezorganizacji. Trzeba tylko w porę oprzytomnieć i naruszyć zasady gry.

Przekonasz się, jak przyjemnie będzie uświadamiać sobie, że zdajesz sobie sprawę, jak wahadło ze wszystkich sił usiłuje Cię sprowokować, a Ty temu nie ulegasz. Przyjemne odczucie dumy będzie wynikało nie tylko z tego, jaki jesteś silny. Chodzi o to, że oddając energię wahadłu stajesz się słab-szy. Kiedy wahadło Cię prowokuje, a Ty mu nie ulegasz, energia wahadła, która skierowana została na prowokację, przechodzi do Ciebie, czyniąc cię silniejszym. I ta dodatkowa siła będzie przejawiać się jako przyjemne odczucie. Teraz możesz sobie wyobrazić, jaką rozkosz odczuwa wahadło, otrzymując Twoją energię. Nie dawaj mu takiej możliwości. Będzie ono czepiać się znowu i znowu, a Ty nie poddawaj się. Niech ono samo traci na Ciebie energię. Bawiąc się w taką grę z naruszaniem zasad nie ulegnij pokusie rozzłoszczenia się na samą grę. Dopóki bawisz się w sposób świadomy, lecz wesoło i beztrosko, walczysz z glinianym bożkiem na cukrowe szabelki. On nie może Ci nic zrobić. Jeżeli naruszysz zasady gry i zachowasz równowagę, gliniany bożek się rozsypie. Lecz gdy tylko zaczniesz wychodzić z siebie, cukrowa szabelka wahadła zmieni się w niebezpieczny brzeszczot. Taka gra może przekształcić się w bitwę i skończyć się dla Ciebie przejściem indukowanym. Nie walcz ze swoją reakcją na prowokację. Spójrz na nią w inny sposób. Emocje to konsekwencja, przyczyną której jest Twój stosunek do czegoś. Musisz świadomie zmienić swoją reakcję na negatywne bodźce. Nietrudno jest zareagować nieadekwatnie, o ile sam uświadamiasz sobie, że jest to tylko gra. Niech pajac skacze. A Ty dosłownie walczysz z niewidocznym przeciwnikiem w pokoju, gdzie są tylko lustra. Wydaje się, że wahadło jest obok. Lecz w rzeczywistości widzisz nie je, i nawet nie jego odbicie. W lustrze odbija się Twoja ważność. Dopóki cokolwiek ma zbyt duże znaczenie, masz przeciwnika i on wciąż rysuje się w lustrach. Jeżeli zaś ważność ma poziom zerowy, nie ma czego się obawiać, nie ma czego bronić i nie ma kogo atakować. Lustra ważności rozpadną się w ka-wałeczki i zobaczysz, że gliniany bałwan się rozsypał.

Nie musisz być twardy w bitwie z wahadłem. Pustka jest o wiele skuteczniejsza. Przez określenia „nie do przebicia, stalowe nerwy, żelazna wola, wytrwałość, hart ducha, panowanie nad sobą" i inne tego typu rozumiemy obronę, napięcie, gotowość dania odporu. Do podtrzymania takiego pola ochronnego potrzeba masy energii. Jak rozumiesz, cała ta energia uchodzi na paszę dla wahadła. Lecz jeżeli jestem pusty, nie mam potrzeby utrzymywania pola ochronnego. Energia się nie zużywa, gliniany bożek wpada w pustkę i rozsypuje się. Wszystko czego potrzeba, to wciąż pamiętać o zasadach gry i świadomie utrzymywać ważność na poziomie zerowym.

Konieczność utrzymywania ważności na poziomie zerowym nie powinna się przerodzić w stałą gotowość odparowania ataku. Nadawałbyś wówczas nadmierne znaczenie samej grze. Odpręż się i pozwól sobie od czasu do czasu na przegraną. Nie musisz dążyć do odnoszenia zwycięstwa za wszelką cenę. Dopóki zaciskasz swój chwyt, wahadło może Tobą kręcić. Będzie Tobą kręcić jak psem, który nie chce wypuścić kijka. Jeżeli gra Cię nie cieszy, wykaż maksimum obojętności i przegrywaj obojętnie.

Jeżeli tym razem wahadło zwyciężyło, nie upieraj się i pogódź się z tym, że tę partię przegrałeś. Straciłeś równowagę, wyszedłeś z siebie, i nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Nie musisz się z tego powodu zamęczać-następna partia będzie Twoja. Me należy tylko sobie mówić, że to był ostatni raz, stawiać ultimatum i urządzać zasadzkę. Stawiasz ultimatum nie sobie, a wahadłu. Ono tylko na to czeka. Takie ultimatum nie jest niczym innym, jak potężnym murem obronnym. Ustawiwszy mur obronny, zmieniasz grę w bitwę, w której na pewno poniesiesz klęskę.

Bądź przygotowany na to, że wahadła mogą prowokować czule i przymilnie. Wielu ludzi, uginając się pod ciężarem problemów, znajduje sobie oparcie w papierosach, alkoholu, narkotykach. Jeżeli po raz kolejny rzucasz szkodliwy nawyk i mówisz sobie: „To po raz ostatni", to wcale nie Ty to mówisz. To wahadło do takiego stopnia przechwyciło Twoją emisję myśli, że może dosłownie narzucać Ci myśli. Za każdym razem, kiedy przysięgając przekonujesz siebie, że „jeszcze jeden ostatni raz, i

Page 37: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

36

koniec", przebudź się i otrząśnij się z hipnozy. To mówi wahadło. Uświadomienie sobie tego faktu pomoże Ci obojętnie rozstać się ze szkodliwym nawykiem. Nie stanowczo, a właśnie obojętnie.

W celu przyciągnięcia popleczników wahadła nie gardzą żadnymi środkami. Całkowicie wyjałowiły wszystkie świętości, począwszy od zasad etycznych, kończąc na religii. Świat stanowi przejaw Jednego Ducha, manifestację Jedności w Wielości. Boska istota przenika całą materię ożywioną i nieożywioną. Bóg jest w każdym z nas. Już mówiliśmy o tym, kiedy porównywaliśmy duszę człowieka do kropli w oceanie. Gdy tylko Bóg przez swą manifestację oznajmił ludziom swoje istnienie, wahadła z miejsca wzięły religię pod swoją kontrolę. Możesz sam się o tym przekonać, jeśli zwrócisz uwagę na pierwsze z dziesięciu przykazań.

Pierwsze przykazanie w różnych interpretacjach sprowadza się do następującego: „Ja jestem twoim jedynym Bogiem, i nie będziesz miał innych bogów". To prawo żąda od człowieka wiary w istnienie jedynego Boga, zarządzającego całym stworzeniem. Ludzie od zaraz naruszyli to przykazanie i stworzyli sobie mnóstwo religii - wahadeł. Dokładniej - dali się podporządkować wahadłom religii. Wahadła religii zasłaniają się imieniem Pana. Właściwie to duchowieństwo szczerze usiłuje głosić słowo i dzieła Pana. Lecz będąc poplecznikami, znajdują się we władaniu wahadeł, dlatego też niewiele od nich zależy. Czyżby wojny i konflikty na tle religijnym były zgodne z wolą Boga?

Drugie przykazanie: „Nie czyń sobie bożka i żadnego wizerunku tego, co na niebie w górze, i co na ziemi w dole, i co w wodach pod ziemią. Nie czcij ich i nie służ im". Dotyczy to również wahadeł. Wahadło podporządkowuje swojej woli popleczników i zmusza ich do postępowania we wszystkim zgodnie z interesami wahadła - niezależnie od tego, jakie pobudki stanowią tego przykrywkę.

Lecz w ogóle wszystkie przykazania można sprowadzić do dwóch. Oto, co mówi o tym sam Jezus, odpowiadając na pytanie: „Nauczycielu, jakie jest największe przykazanie w prawie?" Jezus powiedział mu: „Kochaj Pana Boga twojego całym sercem twoim i cała duszą twoją, i całym swoim pojmowaniem": to jest pierwsze i największe przykazanie; drugie zaś podobne jest do niego: „Kochaj bliźniego swego jak samego siebie"; na tych dwu przykazaniach opiera się całe prawo i prorocy" (Przekład Synodalny, 1994). Kochaj Boga w sobie i w innych, nie czcząc wahadeł-to wszystko, do czego zachęcają przykazania.

Co się tyczy kwestii oddziaływania na psychikę środków masowej informacji, to tu niezbędna jest przede wszystkim świadomość. Puszczaj mimo uszu każdą negatywną informację. Ze wszystkich stron próbuje się Ciebie czymś zainteresować, do czegoś wciągnąć, coś narzucić. Za każdą grupą ludzi stoi wahadło. Poplecznicy wykonujący jego wolę często nie zdają sobie sprawy z prawdziwych celów wahadła. Wciąż zadawaj sobie pytanie: komu i po co jest to potrzebne? Czy Tobie jest to potrzebne? Jednocześnie energicznie szukaj i wpuszczaj w siebie całą informację dotyczącą Twojego celu. „Zgoda, zgoda-niecierpliwie obruszy się Twój umysł - sam to wiem". No i cóż z tego, że on wie? On wszystko wie, lecz beztrosko zasypia za każdym razem, gdy wahadło zaczyna swoją grę. Nie dopuść do tego, by wahadła brały Cię za rączkę i uprowadzały ze sobą.

Na ogół Twoje zadanie sprowadza się do tego, by świadomie łamać zasady gry. Można zrobić to na dwa sposoby: zmniejszyć ważność i spowodować, że wahadło wpadnie w pustkę Twojej obojętności, albo stłumić je, reagując nieadekwatnie. Jeżeli niezbyt wychodzi Ci z ważnością, to daj pierwszeństwo drugiemu sposobowi. Każda nieadekwatna reakcja na prowokację stanowi poważne złamanie przepisów gry.

Zaniechanie bitwy

Swoboda wyboru opiera się na jednym niezwykle prostym fakcie: nie ma potrzeby walczyć o osiągnięcie celu. Wszystko, co musisz, to zdecydować, by mieć. Gdy tylko pozwolisz sobie mieć, możesz spokojnie zmierzać do celu. Wahadła narzucają Ci całkiem inny scenariusz: zmuszają Cię do walki o osiągnięcie celu. Dlatego masz wypowiedzieć wojnę sobie i światu. Wahadła proponują, byś zaczął od siebie. Wmawiają Ci, że jesteś niedoskonały i dlatego nie osiągniesz celu, dopóki się nie zmienisz. Zmieniwszy siebie, masz dołączyć do bitwy o miejsce pod słońcem. Cały ten scenariusz ma tylko jedno na celu - odebrać ofierze energię. Walcząc ze sobą, oddajesz energię wahadłu. Włączając się do bitwy ze światem, robisz to samo.

Bitwa wiąże się z ciągłym napięciem, walką, dyscypliną-Do bitwy trzeba być wciąż gotowym. Tak właśnie postępują wojownicy, którzy mętnie rozumieją, że w tym świecie gdzieś jest wolność. Lecz ich błąd polega na tym, że myślą, iż wolność trzeba sobie wywalczyć. Całe życie są w stanie wojny, lecz swój najważniejszy bój wciąż odkładają na potem. Wojownikom wydaje się, że nie da się tak po prostu pójść i wziąć sobie wolność. Upewniają siebie i innych, że jest to niezwykle trudne i wymaga długich lat wytrwałej pracy i walki.

Page 38: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

37

Pielgrzym podążający drogą Transerfingu nie uczestniczy w bitwie o wolność, ponieważ wie, że już ją posiada. Nikt nie może zmusić Cię do walki. Lecz nie masz innego wyjścia, jeżeli przepełnia Cię wewnętrzna i zewnętrzna ważność. Jedyne, co ma wspólnego Transerfing z walką, to zamiar działania bez zarzutu. Ale do tego nie potrzeba gotowości bojowej czy dyscypliny, tylko świadomości. Jeżeli nie udaje Ci się pozwolić sobie mieć, możesz odłożyć to na potem. Lecz jak długo będzie to trwać? Marnowanie czasu na odkładanie może zająć całe życie. Odkładanie na potem prowadzi do tego, że życie w chwili bieżącej postrzegane jest jak przygotowanie do lepszej przyszłości. Człowiek jest wciąż niezadowolony z teraźniejszości i pociesza się nadzieją na rychłą poprawę. Przy takim stosunku do życia przyszłość nigdy nie następuje i zawsze rysuje się gdzieś na horyzoncie. To tak, jakbyś usiłował dogonić zachodzące słońce.

Przekonanie, że masz przed sobą wiele czasu, jest jedynie złudzeniem. W oczekiwaniu lepszej przyszłości umyka całe życie. Stąd wzięło się przysłowie: „Nie ma nic bardziej stałego niż tym-czasowość". Naprawdę nie masz czasu na wyczekiwanie. Dlatego też nie należy wyczekiwać przyszłości, tylko włączyć jej część do chwili obecnej. Pozwól sobie mieć tu i teraz. To nie znaczy, że Twój cel natychmiast się urzeczywistni. Chodzi o zdecydowanie, czyli zamiar, by mieć - w przeciwieństwie do procesu permanentnej walki z samym sobą. Zdecydowanie, by mieć posiada nieporównanie większą siłę niż zdecydowanie, by działać.

Całe życie uczestniczysz w bitwie o miejsce pod słońcem. Czy wiele udało Ci się w tej bitwie osiągnąć? Teraz oto musisz zniechęcony udać się do obrzydłej pracy lub na uczelnię jak na katorgę. A ktoś w tej chwili odpoczywa w wysokogórskim kurorcie narciarskim albo grzeje się na słoneczku nad ciepłym morzem. Może oni wygrali swoją bitwę i dlatego teraz rozkoszują się życiem?

Większość z uczestników bitwy, mimo całej gorliwości, nie jest w stanie nawet w ciągu całego życia zgromadzić dość pieniędzy, by udać się na narty do wysokogórskiego kurortu. Jeżeli możesz sobie pozwolić na uskładanie przez rok środków na kilka dni przyjemności, to już dobrze. Lecz przyjedziesz na miejsce, a tam zła pogoda lub zepsuł się wyciąg, albo jeszcze jakieś inne przykrości. Nawet jeżeli wszystko jest w porządku, w głowie wciąż roją Ci się myśli, że na wiele nie możesz sobie pozwolić, musisz być oszczędny, przypominasz sobie, z jakim trudem zarobiłeś na te kilka dni odpoczynku, a one tak szybko się kończą... Tak w ogóle to jesteś zadowolony, ale trzeba wracać do szarych dni powszednich i znów harować.

Wygrałeś bitwę, zasłużyłeś na święto, niemniej w Twoich myślach od czasu do czasu przemyka ponury cień. A wiesz dlaczego? Jesteś pewien, że powinieneś długo i wytrwale pracować, by otrzymać krótkotrwałą przyjemność. Nie jesteś gotów w pełni pozwolić sobie mieć.

Ci zaś, którzy pozwolili sobie mieć, nie uczestniczą w bitwie. Nie mają do tego głowy. Na przykład szczęśliwa parka w zeszłym tygodniu odpoczywała na nartach w bazie wysokogórskiej w Szwajcarii. To było święto. Wszystkie święta kończą się, lecz dla każdego inaczej. Teraz parka kłóci się o to, dokąd by tu pojechać... On chce w Alpy austriackie, a ona we francuskie. Może Ci to przypominać kapryśną operę mydlaną, a dla nich to poważna sprawa. Po prostu poziomy waszej gotowości, by mieć, są różne. Ty jeszcze rok będziesz harować na swoje święto, a ich nowe święto zacznie się za tydzień.

Racjonalne myślenie oburza się: „Jak to, przecież oni urodzili się ze swoimi milionami, a ja muszę zarabiać! Skąd wezmą się pieniądze?" Który to już raz powtarzam: nie myśl o pieniądzach. Jeżeli zaniechasz swojej bitwy i pozwolisz sobie mieć, to zewnętrzny zamiar znajdzie sposób, jak dać Ci to, co trzeba. Nie jestem w stanie Ci tego teraz dowieść. Sam sprawdź. Nie próbuj, a działaj. Nie jutro-teraz. Od teraz pozwól sobie mieć - bezwarunkowo i bez zastrzeżeń. Nie raz, a wciąż. Jeżeli nie będziesz czekać na natychmiastowe rezultaty, a będziesz wciąż pozwalać sobie mieć, pewnego pięknego dnia ziści się to, co inni nazwą cudem.

Ci, którzy urodzili się z milionami, posiadają już gotowość, by mieć. Oni nie mają potrzeby o tym myśleć. A Tobie wypadnie podziałać ze slajdem. Umysł będzie się martwił o rzeczywistość i środki osiągnięcia celu. Lecz to droga walki, która wiedzie donikąd. Na tej drodze nie będziesz mógł zarobić dosyć pieniędzy i zawsze będzie ich brakować. Pracuj na zdecydowanie, by mieć, a nie na pieniądze.

Jeżeli skupisz się na celu, jakby był on już osiągnięty, Twoje drzwi otworzą się i środki znajdą się same. To właśnie jest wolność, od której dosłownie kręci się w głowie. Jeżeli nie przyjmujesz tej wolności, to Twój wybór. Nic prostszego niż powiedzieć, że wszystko to brednie i dalej ciągnąć swój wózek do końca życia. Każdy dokonuje własnego wyboru i otrzymuje tylko to, co gotów jest mieć. Twój wybór-to niezbywalne prawo. Ty sam kształtujesz swoją rzeczywistość.

Wybór w przestrzeni wariantów odbywa się w następujący sposób. Ludzie przychodzą do supermarketu i tam ich pytają: „Czego Pan sobie życzy?". Jeden nabywca mówi: „Chcę zostać gwiazdą estrady". Sprzedawca odpowiada: „Bez problemu. Oto bardzo dobry egzemplarz, specjalnie dla pana. Światowy rozgłos, bogactwo, blask! Zapakować?". Nabywca dziwi się: „Jak by tu powiedzieć... Przecież to nie takie proste. Tylko jednostki odnoszą sukces. Ci wybrani posiadają

Page 39: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

38

wyjątkowe zdolności, a ja jestem zwykłym człowiekiem". Sprzedawca wzrusza ramionami: „Co mają tu do rzeczy pańskie zdolności? Oto towar-proszę, to pańskie!". Nabywca: „Tak w ogóle, to w show biznesie trudno się przebić. To dżungla. Tam są tacy specjaliści...". Sprzedawca: „Dobrze, oto w promocji specjalista, który będzie pana promować. Proszę wziąć, nie pożałuje pan!". Człowiek: „Te gwiazdy mają takie luksusowe domy, takie drogie samochody, to śmietanka towarzyska... Czyżby wszystko to mogło być moim udziałem? Jakoś nie chce mi się wierzyć...". Sprzedawca odpowiada: „No cóż, wielka szkoda. W takim wypadku nie mogę Panu niczym pomóc" - i zabiera towar z powrotem pod ladę.

Dokładnie tak samo jeden człowiek może z obawą pytać drugiego: „Umiesz latać samolotem?". „Bez problemu - odpowiada ten - po prostu siadam na fotelu, zapinam pas i samolot unosi się w niebo". Wystarczy dopuścić, że osiągnięcie celu to tylko kwestia Twojego wyboru, by poczuć, jak absurdalne są obawy nabywcy w sklepie przestrzeni wariantów. Kwestia tylko w gotowości, by mieć. I tyle.

Możesz ulec pokusie wdania się z sobą samym w walkę o zdecydowanie, by mieć. W żadnym wypadku nie zmuszaj się do zezwolenia sobie, by mieć. Nie oglądaj docelowego slajdu na siłę. Nie musisz się starać. Nie rób tego z uporem i naciskiem. Przecież to znowu byłaby walka! Zwyczajnie zrób sobie przyjemność odświętnymi myślami. Zrezygnuj z ważności i zaniechaj swojej bitwy. W bitwie nie da się niczego osiągnąć. Kontynuujesz bitwę, bo wszystko wokoło ma zawyżoną ważność. Nie zdołasz pozwolić sobie mieć i jednocześnie zaciekle walczyć o miejsce pod słońcem.

Przypuśćmy, że jesteś stanowczy i pełen pewności, że otrzymasz swoje, energicznie i uparcie przekonujesz siebie, że wybór należy do Ciebie. Działać uparcie, to inaczej stwarzać nadmierny potencjał. Potrzebna jest nie stanowczość, a puste, beztroskie zdecydowanie. Odpręż się, zwolnij swój uchwyt i przyjmij do wiadomości, że bierzesz swoje. Aby przespacerować się do kiosku po gazetę, nie potrzeba stanowczości i uporu. Jeżeli gazety nie będzie, nie zmartwi Cię to, po prostu pójdziesz do innego kiosku. Rozluźnij swój martwy uścisk.

Starając się zwolnić swój uścisk, jeszcze bardziej go zaciskasz. Starania i dokładanie wysiłków wzmagają nadmierny potencjał. Przyczyną wysiłków i konwulsyjnego uścisku jest ważność. Nie będziesz w stanie osłabić swojego uścisku, jeżeli będziesz z nim walczyć. Zrezygnuj z ważności i uścisk rozluźni się sam przez się.

Zniżenie poziomu ważności zmienia wskazówkę kierunku zamiaru z zakresu wewnętrznego na zakres zewnętrzny. Każdy upór powstaje z ważności. Działając z uporem, oddziałujesz zamiarem wewnętrznym. Siła woli jest niezbędna, kiedy trzeba przezwyciężać przeszkody. Lecz jak wiadomo przeszkody powstają na fundamencie ważności. Gdy tylko zniżysz ważność, przeszkody rozsypują się i siła woli nie jest już potrzebna do ich pokonania. Kiedy ważność znika, zdecydowanie, by się starać, przeradza się w zdecydowanie, by mieć i wówczas zaczyna działać zewnętrzny zamiar.

Ty już masz prawo wyboru. I nie ma potrzeby, byś o nie walczył. Jeżeli jesteś pełen zdecydowania, by zdobyć swoje prawo wyboru, bądź przygotowany na rozczarowania. Jesteś pełen zdecydowania, a to znaczy, że i stanowczy. Znowu zaciskasz martwy uścisk. Siły równoważące szybko ochłodzą Twój zapał. A wahadła, poczuwszy Twoją ważność, od razu urządzą prowokację. Sam się przekonasz, że właśnie tak będzie.

Niech Cię nie niepokoją i nie martwią bezskuteczne próby uzyskania beznamiętnego zdecydowania, by mieć. Ludzie przyzwyczaili się kierować energię nie tyle na sam cel, ile na karmę dla wahadeł. W ostatecznym rozrachunku nauczysz się odróżniać stanowczość od zdecydowania. Zdecydowanie, by mieć-to beznamiętny i pospolity zamiar wzięcia tego, co bez wątpienia Ci się należy. Czyż nie śmiesznie brzmi zdanie: „Jestem pełen zdecydowania, by wziąć pocztę ze skrzynki"? No i tak samo spokojnie, i nie naciskając, powinieneś korzystać ze swego prawa wyboru.

W życiu ludziom wciąż przychodzi zdawać egzaminy, zwyciężać w konkursach, testach i w najróżniejszy sposób potwierdzać swą przydatność. Lecz zdecydowanie, by mieć zależy tylko od Ciebie. Sam występujesz w roli egzaminatora. Wszelkie oceny sprowadzają się do tego, że człowiek uważa się za nieudolnego i nic nie wartego albo cel określa jako trudno dostępny. Robimy tak siłą rozpędu, bo tak się przyzwyczailiśmy. Wszystko, co trzeba zrobić, to mimo wszystko pozwolić sobie mieć. Dziwnie jakoś, prawda? A jednak odważ się i pozwól sobie mieć. Niech jabłka Newtona i innych ludzi spadają na ziemię, a Ty mimo wszystko pozwól swoim jabłkom spaść do nieba.

Rozpaczliwie pragniesz uzyskać zdecydowanie, by mieć? Zrezygnuj z pragnienia. Przestań chcieć. I tak otrzymasz to, co trzeba. Po prostu myśl o tym, że sięgasz po swoje. Sięgasz spokojnie, nie żądając i nie naciskając. Przecież ja tego chcę, nie ma więc o czym mówić! Będę to mieć.

Page 40: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

39

Uwolnienie

Zdecydowanie, by mieć jest kształtowane przez swobodną energię zamiaru. Dwie rzeczy przeszkadzają Ci pozwolić sobie mieć. Pierwsza to rozbieżności między duszą i umysłem. Druga to nadmierne potencjały wewnętrznej i zewnętrznej ważności, które angażują swobodną energię. Byłoby błędem sądzić, że zdecydowanie, by mieć-to zwykłe myśli typu „chcę i będę". W rzeczywistości takie myśli powinny być wypełnione energią zamiaru, w przeciwnym razie bowiem będzie to tylko zwyczajny bełkot umysłu i nic ponad to. Jasne, że myśli powinny wypływać z jedności duszy i umysłu. Inaczej modulacja energii zamiaru nie będzie czysta, jeżeli znaczna część wolnej energii zaangażowana jest przez nadmierne potencjały, to zamiar nie będzie mieć siły.

Trudności z uzyskaniem zdecydowania, by mieć podobne są do wahań, których doznaje człowiek po raz pierwszy siadający za kierownicą dwukołowego roweru. Człowiek wie, że w zasadzie jest to do zrobienia, lecz wie również, że nie od razu mu się uda. Wątpi w swoje zdolności i jednocześnie przepełnia go pragnienie, by się nauczyć. Umysł człowieka chce wziąć naukę pod swoją kontrolę, lecz nie rozumie, jak należy działać. Powstają od razu trzy nadmierne potencjały-wątpliwości, pragnienie i kontrola, które zabierają energię zamiaru.

Umysł próbuje jakoś utrzymać równowagę, ale nic z tego nie wychodzi. Nie ma ani jedności duszy i umysłu, ani swobodnej energii. Lecz oto w pewnej chwili kontrola umysłu słabnie i wtedy powstaje jedność duszy i umysłu w kwestii utrzymania równowagi. W sumie wszystko się udaje. Umysł i tak nie zrozumiał, jak to się robi. Lecz o to właśnie chodzi! Umysł zawsze myśli o środkach, czyli o tym, jak trzeba działać. Roztacza kontrolę i wypróbowuje różne warianty. Dusza nie myśli - ona po prostu jest bezwarunkowo gotowa mieć. Umysł też jest gotów mieć, lecz tylko pod warunkiem, że będzie to zrozumiałe i racjonalne. Rozbieżności między duszą i umysłem polegają tylko na tym, że umysł wątpi w rzeczywistość osiągnięcia celu. Gdy tylko uścisk kontroli słabnie, ograniczające warunki umysłu znikają i powstaje jedność duszy; umysłu.

Umysł ze zdziwieniem staje przed faktem, że jego kontrola jest zbędna. Wszystko wychodzi samo przez się. Zresztą dla niego zupełnie wystarczy sam fakt, nawet jeżeli nie rozumie, o co tu chodzi. Równowaga jest utrzymywana i tyle. Dlatego umysł musi się z tym pogodzić. Nie będzie on więcej narzucać swojej kontroli, ponieważ przekonał się, że nie ma takiej potrzeby. Po uzyskaniu niewielkiej wprawy znikają pozostałe nadmierne potencjały, energia zamiaru uwalnia się i jazda na rowerze zamiast problemem staje się przyjemnością.

W ten sposób, aby uzyskać zdecydowanie, by mieć, trzeba osiągnąć jedność duszy i umysłu, i uwolnić energię zamiaru od nadmiernych potencjałów. Jedność duszy i umysłu osiąga się na drodze ku Twojemu celowi przez właściwe drzwi. Pozostaje tylko określić swoje prawdziwe dążenia i wkroczyć na tę drogę. Zrzuciwszy z ramion bezużyteczny ciężar wewnętrznej i zewnętrznej ważności, uwalniasz energię zamiaru-siłę napędową pozwalającą poruszać się w przestrzeni wariantów. A niosąc w sobie wewnętrzną i zewnętrzną ważność, zużywasz dziewięćdziesiąt dziewięć procent energii na podtrzymanie nadmiernych potencjałów. Skąd ma się wziąć swobodna energia, jeżeli cała zużywana jest na potencjały?

Ażeby odrzucić ważność, trzeba działać świadomie i zdawać sobie sprawę, czemu nadajesz nadmierne znaczenie i jakie są tego konsekwencje. Niestety świadoma rezygnacja z ważności na poziomie mentalnym nie zawsze się udaje. W takim wypadku pozostaje tylko jedno - działać. Energia nadmiernego potencjału rozprasza się w działaniu. Odtwarzaj w myślach docelowy slajd, wykonuj wizualizację procesu i spokojnie zmierzaj do celu - to właśnie będzie Twoje działanie. jak się nie bać? - Znaleźć zabezpieczenie. Najtrudniejszym do pokonania nadmiernym potencjałem jest strach. Nie będziesz w stanie zmusić się, by się nie bać. Jeżeli coś ma dla Ciebie nadmierne znaczenie, z którego nie możesz zrezygnować, na przykład życie, kariera, dom i jeżeli wartości te są zagrożone, to jedynym sposobem na zmniejszenie potencjału jest znalezienie osłony, zapasowego wariantu, drogi dookoła.

Jak nie niepokoić się i nie bać? - Działać. Potencjały strachu i niepokoju rozpraszają się w działaniu. Bezczynny niepokój będzie wisieć, dopóki nie podejmiesz aktywnego działania. Rodzaj działalności może nawet nie mieć związku z przedmiotem zaniepokojenia. Wystarczy czymś się zająć i od razu poczujesz, jak niepokój zaczyna opadać.

Jak nie pragnąć? - Pogodzić się z możliwą porażką i działać. Potencjał ten jest równie trudno usunąć, ponieważ w ogóle zrezygnować z pragnienia osiągnięcia celu raczej się nie da. Ale jeżeli zawczasu pogodzić się z porażką i znaleźć zapasowe drogi, to potencjał pragnienia zostanie zrównoważony. W każdym razie pragnienie można transformować w działanie. Jak wiesz, pragnienie jest tym, co poprzedza zamiar. Kiedy pragnienie przeradza się w zamiar działania, energia potencjału rozprasza się. Energia pragnienia uchodzi na kształtowanie zamiaru.

Page 41: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

40

Jak nie oczekiwać? - Działać. Ten potencjał z definicji rozprasza się w działaniu. Rozprosz pragnienie i oczekiwanie w działaniu.

Jak zrezygnować ze swojej ważności? Jeżeli poprawnie wszystko zrozumiałeś, to kwestia ta powinna wywołać w Tobie zdziwienie. Oczywiście Transerfing zaleca, by nie godzić się z tym, że mało znaczysz, przyjąć zaś swoją ważność jak aksjomat. Problem polega tylko na tym, że Twój umysł poczuje swoją ważność jedynie wtedy, gdy otoczenie będzie się odpowiednio do niego odnosić. Uwzględniając to, tajemnica zwiększenia swojej ważności jest tyleż prosta, co skuteczna. Trzeba tylko zrezygnować z działań skierowanych na podniesienie własnej ważności.

Poobserwuj siebie: co robisz, kiedy bronisz swej ważności? Żądasz zainteresowania Tobą, szacunku, udowadniasz swoją rację, obrażasz się, bronisz, usprawiedliwiasz, wdajesz się w konflikty, przejawiasz pychę, lekceważenie, próbujesz wieść prym, poniżać innych, podkreślić czyjeś wady, wyeksponować swoje zalety, i tak dalej. Jeżeli stopniowo zniwelujesz do zera wszystkie te próby zwiększenia swojej ważności, otoczenie nieświadomie to wyczuje. Ponieważ nie bronisz swej ważności, znaczy to, że jest ona i tak na wysokim poziomie. Ludzie zaczną odnosić się do Ciebie w inny sposób. Odczuwając więcej szacunku do siebie,

Twój umysł sam uzna swoją ważność. Jeżeli sam uznasz swoją wysoką ważność, otoczenie od razu się z tym zgodzi-to absolutnie pewne. W ten sposób otrzymasz to, z czego zrezygnowałeś.

Jak nie ulegać rozdrażnieniu? - Bawić się z wahadłem, naruszając przy tym zasady jego gry. Wykorzenić przyzwyczajenie negatywnego reagowania na nieprzyjemną informację można tylko w ten sposób. Zresztą już wiesz, jak to zrobić. Trzeba tylko w porę przypomnieć sobie, że to gra i wesoło złamać jej zasady, czyli zareagować nieadekwatnie do sytuacji. Na przyjemną nowinę lub okoliczność trzeba reagować radośnie, nie leniwie, z mocno wyrażonym zapałem. Będziesz wówczas emitować promieniowanie na fali powodzenia. Wahadła przysparzają Ci przykrości, by wyprowadzić Cię z równowagi i otrzymać negatywną energię. Reagując nieadekwatnie, wybijasz wahadło z rytmu i pozostaje ono z niczym. Zabaw się w taką grę, to naprawdę niezwykle pasjonujące.

Jak uwolnić się od poczucia winy?- Przestać się usprawiedliwiać. Jak już mówiłem, sam zamknąłeś się w sali rozpraw. Sam występujesz w roli oskarżyciela, adwokata i oskarżonego, a manipulanci na tym korzystają. Opuść budynek sądu, nikt nie jest w stanie Cię powstrzymać. Ci, którzy zebrali się tam z przyzwyczajenia, by posłuchać procesu, posiedzą i rozejdą się, ponieważ nie będzie oskarżonego. W ten sposób stopniowo Twoja „sprawa" zostanie zamknięta. Żadnym innym sposobem nie zdołasz uwolnić się od poczucia winy.

Jak poradzić sobie z urazą i oburzeniem? Nie będziesz ich odczuwać, jeżeli pozbędziesz się poczucia winy i przyjmiesz do wiadomości swoją ważność. Zaniechaj swojej bitwy i poruszaj się z nurtem. Lecz może powstać sytuacja, kiedy poruszasz się z nurtem, a ktoś Cię chwyta i próbuje ciągnąć w przeciwnym kierunku. Jak postąpić w takim wypadku?

Na przykład jeżeli umiesz coś robić, znaczy to, że umiesz znajdować rozwiązania. A są ludzie, którzy umieją znajdować tylko problemy. Wynajdują problemy i z wyrazem tryumfu w oczach prezentują Ci je jako swoje osiągnięcia. Tacy ludzie są szczerze przekonani, że inni są wręcz zobowiązani w odpowiedzi zaprezentować swoje rozwiązania. Otóż jeżeli zaczynasz szukać rozwiązania, dookoła Ciebie zbiera się tłum nierobów. Jedni krytykują, drudzy wynajdują nowe problemy, jeszcze inni udzielają rad, a kolejni komenderują i wymagają. Choć bardzo starasz się poruszać z nurtem, wszelkimi sposobami Ci przeszkadzają. Naturalnie wywołuje to urazę i oburzenie.

Cóż robić, jeżeli nie możesz poradzić sobie z urazą i oburzeniem?- Trzeba zwyczajnie pozwolić sobie na tę słabość. Będzie gorzej, jeżeli zaczniesz nadawać nadmierne znaczenie samej konieczności utrzymywania ważności na poziomie zerowym. A dla kogo pracujesz? Dla jakiegoś gościa? W takim razie będziesz musiał dość często czuć urazę i oburzenie. Wejdź na drogę do swojego celu, a wtedy z czasem, jeżeli w ogóle będziesz musiał pracować, to tylko dla siebie. A do tej pory pozwól sobie nieraz dać się ponieść i tworzyć nadmierne potencjały. Nie zmuszaj się do ciągłych zwycięstw.

Zatem zamiast walczyć ze swoimi nadmiernymi potencjałami, trzeba działać w ramach oczyszczonego zamiaru. Z kolei zamiar oczyszcza się w procesie ruchu. Jak widzisz, zdecydowania, by mieć nie osiąga się po prostu przy pomocy ćwiczeń kontemplacyjnych, tylko konkretnymi działaniami. Zacznij przynajmniej przebierać nogami w kierunku celu. Twoje działania zyskają skuteczność w procesie ruchu.

Zdecydowanie, by mieć przechodzi przez trzy stadia. Pierwsze stadium-to skrępowanie wywołane przez niecodzienność sytuacji: „Czyżby to wszystko było dla mnie?". Kiedy odtwarzasz w głowie docelowy slajd, nie udaje Ci się do końca oswoić z myślą, że jest to możliwe. Drugie stadium - to zachwyt podobny do stanu nieważkości. W pewnym momencie poczujesz, że skrępowanie zanika, przyjąłeś cel do strefy swojego komfortu i poczułeś zachwyt nad tym, że cel nagle okazał się całkiem rzeczywisty. Uczucie nieważkości również ma całkiem rzeczywiste podstawy. To energia zamiaru wyzwala się z nadmiernych potencjałów. I to właśnie czujesz.

Page 42: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

41

I w końcu, z czasem zdecydowanie, by mieć, przechodzi w trzecie stadium - codzienność. Wciąż odtwarzasz w myślach docelowy slajd, wczuwasz się w niego i stopniowo wszystko, co masz na slajdzie, staje się dla Ciebie czymś zwykłym. Nośnikiem dla slajdu jest klisza ważności. Dopóki pragniesz, wątpisz i myślisz o środkach, dopóty zdecydowanie, by mieć, opiera się na chwiejnej podstawie. Gdy tylko ważność się rozprasza, zdecydowanie, by mieć, nabiera siły. Najważniejsze, by przy tym nie zatracić zdecydowania, by działać, zamiaru przebierania nogami w kierunku celu. Jeżeli przeszedłeś przez wszystkie trzy stadia, to jesteś na właściwej drodze.

No i w końcu jak nie ugiąć się pod ciężarem problemów? Tak czy inaczej, w jakiejś mierze wciąż nas coś gnębi. Bardzo trudno jest ot tak zrezygnować z wszelkiej ważności. Na tę okoliczność w Transerfingu jest pewna ciekawa i niezwykle mocna metoda - koordynacja zamiaru.

Koordynacja zamiaru

Człowiek czuje, że znajduje się w mocy okoliczności, wydaje mu się, że niewiele od niego zależy.

Czasem się mu poszczęści i przez jakiś czas leci na fali powodzenia. Niekiedy nawet wydaje się, że jego szczęście jest w jego rękach, musi stanowczo działać i zaczyna o nie walczyć. Lecz mimo wszystkich starań, w ślad za zwycięstwem często kroczy porażka.

Ludzie dosłownie idą drogą, na której poboczach znajdują się wysokie pagórki i głębokie doły. Stanowczy i pewni siebie ludzie wciąż zbaczają z równej drogi i z jakiegoś powodu zaczynają wspinać się na pagórki. Błyszczą tam kusząco nagrody pozostawione przez wahadła. Czasem, wskutek nieprawdopodobnych wysiłków, udaje się zdobyć nagrodę, lecz najczęściej mają miejsce niepowodzenia. W każdym razie, wdrapawszy się na wzgórze, człowiek na łeb na szyję stacza się w dół zbity z nóg przez wiatr sił równoważących. I znów czuje się bezradny, znów wydaje mu się, że niewiele od niego zależy.

Inny typ ludzi, fataliści, uważają, że w ogóle nic od nich nie zależy i wolą bezwolnie nurzać się w dołach najgorszych obaw. Najgorsze obawy urzeczywistniają się niezwłocznie. Fataliści nie tylko cierpią przez swą bezradność, a wręcz infantylnie oddają swój los w cudze ręce. Bo przecież „taka wola nieba, z nią się zawsze godzić trzeba". Nie podążają z nurtem wariantów, lecz również mu się nie opierają, a zwyczajnie taplają się, dając wyraz niezadowoleniu i zatruwając atmosferę energetyczną dookoła. Jedyne, co im dobrze wychodzi, to urzeczywistnianie najgorszych obaw. Dlatego tu fataliści znajdują upojenie: przynajmniej w jednym mają rację. Jedyne, co nauczyli się ro-bić doskonale, to szukać i znajdować uzasadnienie dla swojego negatywnego stosunku do świata.

Tacy ludzie znajdują w fatalizmie jakąś masochistyczną przyjemność. Każdą drobnostkę są w stanie zmienić w tragedię. Ich credo to: „Życie jest okropne i z każdym dniem staje się coraz gorsze". Taki jest ich wybór i fataliści we wszystkim doszukują się i znajdują potwierdzenia słuszności swojej postawy. Taki już los męczennika, taka niewdzięczna dola - zewsząd kary i egzekucje. Dosłownie kąpią się w negacji i osiągają satysfakcję. A wiesz dlaczego? Otóż negacja to jedyne, z czym otaczający świat się zgadza i ku czemu wychodzi naprzeciw. Znajdują oparcie dla swej pewności w tym, że ich najgorsze obawy się spełniają.

Czasem fatalista przypadkowo znajdzie się na fali powodzenia. Przez jakiś czas jest zadowolony i cieszy się. Lecz trwa to niedługo, bo wkrótce zaczyna kręcić głową i oglądać się w poszukiwaniu ciemnej smugi, do której przywykł. Jak to, przecież wszystko co dobre szybko się kończy, przecież szczęście jest nienormalne i nienaturalne! Fatalista zaczyna usilnie szukać, jak by tu zahaczyć się o ciemną smugę, by znów znaleźć się w swoim rynsztoku, do którego przywykł i gdzie może wszystko dzieje się źle, ale za to jest przewidywalne. Zaczyna myśleć, do czego by zastosować swoje niezadowolenie, wsłuchuje się w złe nowiny, zgłasza pretensje, oskarża, żąda. A jeżeli nie ma możliwości żądać, przybiera rolę ofiary, którą wszyscy muszą pocieszać i uspokajać.

Oduczenie fatalisty od przyzwyczajenia znajdowania rozkoszy w autotorturach jest bardzo trudne. To ciężki przypadek. Problem polega na tym, że fatalista zatruwa życie nie tylko sobie. Transformując warstwę swojego świata, wciąga do swego żałosnego piekiełka swoich bliskich, których warstwy nakładają się na jego warstwę. Mamy jednak do czynienia z paradoksem. Mimo że fatalista wydaje się bezradny, posiada dużą siłę i w pełni ją wykorzystuje. Siła ta polega na twardym przekonaniu, że życie jest odrażające i z każdym dniem staje się coraz gorsze. Twarde przekonanie nie jest niczym innym, jak tylko zdecydowaniem, by mieć, dlatego też wybór fatalisty z powodzeniem się urzeczywistnia. Fatalista rzeczywiście dokonuje wyboru i świat rzeczywiście wychodzi mu naprzeciw.

Okazuje się, że jednak człowiek nie jest bezradny i dużo od niego zależy. Urzeczywistnienie najgorszych obaw fatalisty potwierdza, że każdy może wywierać wpływ na bieg zdarzeń. Jesteśmy w stanie ustalać scenariusz nie tylko w śnie, lecz również na jawie. Być może wystarczy w tym celu tylko zmienić negatywną orientację na pozytywną? „Życie jest piękne i z każdym dniem staje się

Page 43: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

42

coraz lepsze". Jednak podchwyciwszy takie hasło, człowiek zaczyna bujać w obłokach. Wystarczy, że choć na moment zwątpi i ze strachem popatrzy pod nogi, a z miejsca przewraca się i spada.

Negatywne nastawienie jest tak trwałe, ponieważ człowiek od narodzin wciąż się przekonuje, że świat jest do niego wrogo nastawiony. Na małego człowieczka natychmiast po narodzeniu z ogromną siłą spada agresywne oddziaływanie. Leżał sobie w łonie, było mu tam przytulnie, ciepło i spokojnie. Lecz oto biednego człowieczka brutalnie wyciągają z tego komfortu. Słyszy krzyki matki i możliwe, że uświadamia sobie, iż stanowi przyczynę jej cierpień. No i mamy położony fundament pod kompleks winy. Jaskrawe światło bije po oczach. Chciałoby się zmrużyć oczy i nic nie widzieć. Wilgotne ciepło zostaje zastąpione przez twarde, suche zimno. Chciałoby się skulić w kłębek i odgrodzić od całej tej zgrozy. Lecz oto przecinają pępowinę, brutalnie zrywając jedyną łączność ze źródłem życia. Człowie-czek jest już w śmiertelnym szoku. Dusi się, lecz jeszcze nie wie, że trzeba oddychać. Dają mu klapsa w plecki, powodując w ten sposób dożywotni uraz. W jego płuca z ostrością brzytwy wży-na się powietrze. Oddychanie boli, lecz nie ma innego wyjścia. Zostały postawione twarde warunki: walcz o życie, albo umrzyj. Niewinny i czysty umysł pobiera pierwszą lekcję: walka o istnienie jest nieodłączną częścią tego świata. Człowieczka wszystko boli, a dookoła jest tak strasznie, a jakby tego było mało, odrywają go od matki i zamykają w twardym futerale. Opadając z sił, stara się ukryć przed tym światem w marzeniu sennym.

Tak wygląda pierwsze spotkanie z tym światem. Strach, samotność, beznadzieja, uraza, wściekłość i całkowita bezradność. To pierwsze lekcje, które okrutnie i nieubłaganie odciskają się na białej karcie umysłu. Wstępna obróbka niezbędna wahadłom została wykonana. Nie bez powodu ta szokowa praktyka porodowa po dziś dzień jest szeroko rozpowszechniona i uważana jest za całkowicie cywilizowaną. Mało komu przychodzi do głowy, że podobne narodziny stanowią absolutnie koszmarny szok, który zostawia głęboką, dożywotnią ranę w podświadomości człowieka. Żadna istota ze świata zwierząt nie przechodzi przez nic podobnego przy narodzinach. Jedynie w nielicznych i bardzo drogich klinikach można przyjść na świat „po ludzku".

Pierwsze brutalne lekcje świata wahadeł bardzo dobrze się przyswajają i w czasie trwania życia coraz bardziej krzepną. Pewnego dnia maluch puszcza rękę matki i z radosną, ufną odwagą biegnie na spotkanie życia. Lecz świat wahadeł pokazuje, że wcale nie jest taki bezpieczny, i nagle bęc! - maluch upada. A mama już się martwi: „żeby tylko nie wpadł pod samochód". Opowiadam to wszystko, by pokazać, jak trwale w człowieku zakorzeniła się skłonność do fatalizmu. A dobre chęci optymizmu często kończą się tym, że człowiek zaczyna bujać w obłokach i buduje zamki na piasku albo zbiera wszystkie siły na szturm ziemskich twierdz.

Co więc robić, by zachować koordynację i po prostu kroczyć równą drogą, nie wpadając w doły i nie włażąc na przeszkody? Może należy zniżyć ważność i świadomie poruszać się z nurtem? Tak, to właśnie to, co trzeba zrobić. Lecz jest to dość trudne, ponieważ nie da się całkowicie pozbyć ważności, a w poruszaniu się z nurtem przeszkadza niespokojny umysł, który rwie się do roztoczenia kontroli nad nurtem i jednocześnie śpi na jawie.

A jednak jest wyjście z tej sytuacji, przy czym jak wszystko, co genialne, jest ono proste. Trzeba wykorzystać zwyczaj umysłu, by trzymać wszystko pod kontrolą i zaproponować mu nową grę. Istota tej gry polega na tym, by przy każdej nieprzyjemnej okoliczności obudzić się, świadomie ocenić waż-ność i zmienić swój stosunek do tego, co się dzieje. Przekonasz się, że taka gra spodoba się Twojemu umysłowi. Zasady gry już omówiliśmy w rozdziale na temat zabawnej bitwy z glinianym bożkiem. Ale to jeszcze nie wszystko. Teraz poznasz najważniejszą zasadę koordynacji. Kierując się tą zasadą, będziesz mógł osiągnąć taki sam sukces w sensie pozytywnym, jaki fatalista osiąga w dziedzinie najgorszych obaw. A brzmi ona tak: Jeżeli postanowisz postrzegać pozornie negatywną zmianę w scenariuszu jak pozytywną, to wszystko takim właśnie się okaże.

Brzmi to jeżeli nie absurdalnie, to niezbyt przekonująco, prawda? Co może być pozytywnego w jawnej porażce i co może być dobrego w nieszczęściu? Niemniej zasada ta działa absolutnie niezawodnie. Znów nie namawiam Cię do uwierzenia mi na słowo. Po prostu wypróbuj i sprawdź. Oczywiście, jest i wyjaśnienie dla umysłu.

Jak wiesz, cały świat zbudowany jest według zasady dualizmu: wszystko ma swoją przeciwną stronę. Jest światło i ciemność, czerń i biel, pozytywne i negatywne, pełne i puste, i tak dalej. Każdy rodzaj równowagi w przyrodzie może odchylić się w jedną albo w drugą stronę. Kiedy idziesz po belce i przechylasz się, to wyciągasz rękę w drugą stronę, by zrekompensować odchylenie. Każde zdarzenie na linii życia również ma dwa odgałęzienia - w korzystną i w niekorzystną stronę. Za każdym razem, stykając się z tym lub innym zdarzeniem, dokonujesz wyboru, jak się do niego ustosunkować. Jeżeli postrzegasz zdarzenie jako pozytywne, dostajesz się na przychylne odgałęzienie linii życia. Jednak skłonność do p.esymizmu popycha człowieka do wyrażania niezadowolenia i wyboru niekorzystnego odgałęzienia.

Człowiek od samego rana denerwuje się z najmniejszego powodu i tak cały dzień zamienia się w

Page 44: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

43

nieprzerwany ciąg przykrości. Doskonale wiesz, że wystarczy stracić równowagę w drobnostce, a od razu scenariusz zaczyna dramatycznie rozwijać się w negatywnym kierunku. Gdy tylko coś Cię rozdrażnia, w ślad za tym idzie nowa przykrość. I wychodzi, że „nieszczęścia chodzą parami". Ale pasmo przykrości nie podąża za samym nieszczęściem, tylko za Twoim do niego stosunkiem. Prawidłowość spowodowana jest przez wybór, którego dokonujesz na rozdrożu. Jakaś drobnostka wywołała w Tobie gniew, i już emitujesz na częstotliwości niekorzystnego odgałęzienia. Ponadto negatywny stosunek do zdarzeń stwarza potencjał napięcia, który zabiera część Twojej energii zamiaru, działasz już nieskutecznie i stykasz się z nową, większą przykrością. Możesz sobie wyobrazić, dokąd unosi Cię trwający całe życie ciąg negatywnych odgałęzień! To dlatego ma miejsce przesunięcie pokoleń.

A teraz wyobraź sobie inny scenariusz. Stykasz się z jakąś przykrą okolicznością. Zaczekaj z kształtowaniem swojego negatywnego stosunku i z prymitywną reakcją ostrygi. Powiedz sobie: „Stop! Przecież to tylko gra z glinianym bożkiem! No dobra, bożku, zabawmy się". Mimo wszystko nastaw się pozytywnie i udawaj, że to zdarzenie Cię cieszy. Przecież nie bez powodu powstały przysłowia „Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło" i „Nie byłoby szczęścia, gdyby nieszczęście pomogło" [porzekadło starocerkiewne].

Spróbuj doszukać się pozytywnego ziarenka w przykrym zdarzeniu. Jeżeli nawet niczego nie znajdziesz, i tak uraduj się. Wyrób w sobie „idiotyczny" zwyczaj radowania się z niepowodzenia. To znacznie weselej, niż denerwować się i biadolić z byle powodu. Przekonasz się, że w większości wypadków Twoja przykrość tak naprawdę jest Ci na rękę. Nawet jeżeli będzie inaczej, możesz być pewien: dzięki swojemu pozytywnemu nastawieniu, znalazłeś się na korzystnym odgałęzieniu i uniknąłeś innych przykrości.

Tak w ogóle, przykrości - to zawsze naruszenie normy. Doskwierają one tylko Tobie, ponieważ są znacznym odchyleniem od równowagi i wymagają dodatkowych nakładów energii. Energię tę tracisz Ty sam, kiedy stwarzasz sobie przeszkody, a potem je pokonujesz. I na odwrót: powodzenie, kiedy jesteś zadowolony, stanowi normę. A niezadowolony jesteś zazwyczaj wówczas, gdy stykasz się z odstępstwem od Twojego scenariusza. Gdy tylko umysł widzi odstępstwo od zatwierdzonego przezeń scenariusza, od razu postrzega tę zmianę w negatywnym świetle, dlatego też odpowiednio się do tego ustosunkowuje i usiłuje narzucić kontrolę nad sytuacją zgodnie z własnym widzimisię.

Wyjaśnij swojemu umysłowi zasady nowej gry. Powiedz mu, że będzie roztaczać kontrolę jak dawniej, tylko funkcja tej kontroli teraz polega na tym, by każde zdarzenie postrzegać jako pozytywne. Aktywizuj Nadzorcę na samym początku sztuki, na przykład na początku dnia. Zazwyczaj wyobrażasz sobie w przybliżeniu, jak powinny potoczyć się wypadki. W momencie, kiedy scenariusz na Twoich oczach się zmienia, trzeba przyjąć zmiany i pogodzić się z nimi. Przecież postrzegasz zdarzenie jako negatywne tylko dlatego, że wykracza ono poza Twój scenariusz. Udaj, że tego właśnie Ci trzeba.

W ten sposób otrzymujesz ruchomą i dynamiczną kontrolę wnoszonych do scenariusza zmian. Nie śpieszysz wyrażać niezadowolenia i walczyć z sytuacją, bo w czasie trwania sztuki przyjąłeś zmianę w scenariuszu. Zrezygnowawszy z kontroli scenariusza, uzyskasz ją. Kontrola nie będzie skierowana na walkę z nurtem wariantów, a na podążanie nim.

Tajemnica koordynacji polega na tym, by zwolnić uścisk i jednocześnie wziąć sytuację w swoje ręce. Kiedy umysł trzyma uścisk, nie pozwala sytuacji rozwijać się zgodnie z nurtem wariantów. Przyjmując wszelkie zmiany w scenariuszu jako coś oczywistego, rezygnujesz z narzucania swojej kontroli. To oznacza rezygnację z kontroli i jednoczesne kontrolowanie swojego stosunku do zdarzeń, a więc i sytuacji.

W ostatecznym rozrachunku chcesz tylko uniknąć problemów i żyć tak, by wszystko się pomyślnie układało. Tak właśnie będzie, jeżeli zaczniesz wykorzystywać zasadę koordynacji. To nawet skuteczniejsze niż próby wpłynięcia na bieg wypadków za pomocą swojego zamiaru zewnętrznego. Chodzi o to, że umysł, jak już mówiłem, nie jest w stanie idealnie przewidzieć wszystkich posunięć na szachownicy zdarzeń. Przecież nie żyjesz sam na tym świecie. Warstwa Twojego świata przecina się z mnóstwem warstw innych ludzi i oni też wciąż do czegoś dążą. Lecz umysł nie musi przewidywać zdarzeń. Wszystko, co powinien robić, to oglądać docelowy slajd i przestrzegać zasady koordynacji. Wówczas zewnętrzny zamiar z powodzeniem doprowadzi Cię do celu.

Trzeba zaznaczyć, że koordynację uzyskuje się dzięki praktyce. Jeżeli zrozumiałeś zasadę koordynacji po prostu na poziomie kontemplacyjnym, to jeszcze nie wszystko. Trzeba wciąż rozwijać i doskonalić tę zdolność. Twój Nadzorca powinien pracować bez przerwy. Nie przeocz chwili, kiedy niepostrzeżenie dla samego siebie zostaniesz wciągnięty w negatywną grę.

Koordynacja - to najefektywniejszy sposób poruszania się w przestrzeni wariantów. Każde zdarzenie witasz jako pozytywne i tym samym zawsze trafiasz na korzystne odgałęzienie, coraz częściej spotykasz się z falą powodzenia. Lecz nie bujasz w obłokach, ponieważ działasz celowo i

Page 45: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

44

świadomie. W ten sposób balansujesz na fali powodzenia. Na tym polega podstawowy sens Transerfingu.

Jabłka spadają do nieba

Jak powiedziano w Piśmie Świętym: „Stosownie do wiary waszej wam się stanie". I rzeczywiście tak jest. Zawsze otrzymujesz tylko to, co jesteś gotów mieć. Zewnętrzny zamiar nienagannie wykonuje Twoje zamówienie. Masz to, co masz, zgodnie z szablonem swojego światopoglądu i pojęciem o własnym miejscu w tym świecie. Teraz znane są Ci wszystkie podstawowe zasady Transerfingu, zatem możesz kierować swoim losem stosownie do własnego wyboru. Twój los będzie się kształtował zgodnie z Twoim osobistym wyborem i wiarą.

Wiesz już, jak wybierać. Pozostało jeszcze odpowiedzieć na pytanie: jak w to wszystko uwierzyć? Już mówiłem, że nie będziesz w stanie przekonać umysłu, dopóki on nie stanie przed faktem dokonanym. Umysł może udawać. Tak samo może ślepo i fanatycznie wierzyć, lecz to fałszywa wiara, oparta na nadzwyczaj silnym nadmiernym potencjale. Dzieje się tak, kiedy samej pewności nadaje się nadmierne znaczenie. Umysł do takiego stopnia ogłuszony jest przez swój fanatyzm, że nic nie widzi i nie słyszy. Nie tylko duszę, lecz również sam siebie zapędził do futerału i dlatego taka wiara jest ślepa. Żagiel fałszywej wiary nigdy nie napełni się wiatrem zewnętrznego zamiaru. Fałszywa wiara to

pułapka wahadła w labiryncie niepewności. Może Ci się wydawać, że wydostałeś się z labiryntu, lecz w rzeczywistości to tylko złudzenie. W głębi duszy będziesz wątpić, nawet tego nie podejrzewając, bo odgrodziłeś się od wątpliwości ochronnym murem wiary.

Jak odróżnić fałszywą wiarę od prawdziwej? Prawdziwa wiara-to już nie wiara, a wiedza. Jeżeli musisz namawiać siebie, przekonywać - nieważne jak, z entuzjazmem lub pod przymusem - to znaczy, że to fałszywa wiara. Wiedza nie powstaje z przekonania, a z faktów. Kiedy Twój umysł stanął przed faktem, to już po prostu wiesz. Fałszywa wiara opiera się na kontroli umysłu. Umysł, znajdując się w iluzorycznej komnacie labiryntu, pilnuje, by nie przedostała się tam ani jedna wątpliwość. Jeżeli umysł pragnie mieć nadzieję, nie chce niczego słyszeć.

Nigdy nie przekonuj siebie i nie staraj się uwierzyć, inaczej ryzykujesz uzyskanie fałszywej wiary, która tylko wydaje się prawdziwa. Iluzja pęka, kiedy zaczynasz słuchać szelestu porannych gwiazd. Zmniejsz kontrolę umysłu i przekieruj go na uświadomienie sobie najmniejszych przejawów dyskomfortu duchowego. Jeżeli odkryłeś dyskomfort, nie próbuj więcej siebie przekonywać i namawiać. Kiedy zostanie osiągnięta jedność duszy / umysłu, nie będziesz musiał siebie namawiać. Nie ma sensu mydlić sobie oczu afirmacjami. Od tego, że będziesz sobie powtarzać: „osiągnę to, co chcę", cień wątpliwości nie zginie, a przeciwnie, otrzyma podatną glebę dla rozwoju. Dusza nie wierzy, skoro próbujesz ją przekonać. Dusza nie rozumie logiki ani języka rozumu. Podobnie nie dopuszcza też półtonów. Jeżeli zapytać duszę: „Czy osiągnę swój cel?", odpowie „tak" lub „nie", lecz w żadnym wypadku nie „być może" lub „najprawdopodobniej". Przy najmniejszym cieniu wątpliwości odpowiedź będzie brzmiała „nie".

Zatem jeżeli duszę ogarniają wątpliwości, to nie da się jej przekonać lub namówić. Cóż pozostaje robić? Odpowiedź kryje się w stwierdzeniu przytoczonym wyżej: dusza nie przyjmuje do wiadomości półtonów. Wątpliwość - to kiedy w jakiejś mierze się wierzy, lecz nie do końca. Dusza to „nie do końca" zamieni na „wcale nie". Ona nie wierzy i nie wątpi - ona po prostu wie, co będzie: tak lub nie. Dlatego konieczne jest wykonanie pewnego radykalnego posunięcia: trzeba wyrzucić ze swojego szablonu słowo „wierzyć" i zastąpić je słowem „wiedzieć". Jeżeli umysł po prostu wie, że zdarzy się to i to, dusza zgodzi się z nim bez jakiejkolwiek namowy. Wierzysz w to, że trzymasz w rękach tę książkę? Nie, o tym nie ma nawet mowy, Ty po prostu to wiesz- i tyle. A tam, gdzie jest wiara, zawsze znajdzie się miejsce na wątpliwości.

Teraz, odrzuciwszy pojęcie wiary, pozwól sobie wiedzieć, że Twoje życzenie się spełni. Wiesz to, ponieważ takie jest prawo:

cel zostanie osiągnięty, jeżeli jest zdecydowanie, by mieć i będziesz w stanie urzeczywistnić zdecydowanie, by działać, wchodząc przez swoje drzwi. Wybór należy do Ciebie. To Ty jesteś Panem i dlatego, jeżeli sam dokonałeś wyboru, wszelkie rozważania na temat „a jeżeli się nie uda" zwyczajnie odpadają.

Przypuśćmy, że są dwa warianty rozwoju zdarzeń: uda się albo nie. Nie ma sensu namawiać,

przekonywać siebie, że Ci się uda. Lecz teraz masz wiedzę: sam wybierasz swój wariant. Wiedza stanowi podstawę, na której można zbudować pewność.

Page 46: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

45

Zostało naprawdę niedużo - otrzymać tę wiedzę. W tym celu trzeba po prostu oswoić się z nią, przyjąć ją. Ludzie z czasem przyzwyczajają się do wszelkich nieprawdopodobnych rzeczy, na przykład do telefonu, telewizora, samolotu... Bo czy wcześniej mało było wszelkich rzeczy „absolutnie nieprawdopodobnych"? Stosuj technikę slajdów. Trzeba przygarnąć wiedzę do swojej głowy i pielęgnować ją, dopóki zewnętrzny zamiar nie uczyni jej faktem. Lecz Twoje zadanie polega na tym, żeby siebie nie przekonywać, a tylko od czasu do czasu przypominać sobie, że wiesz, iż cel zostanie osiągnięty.

Kiedy będziesz myśleć o swoim celu, to złapiesz się na tym, że mimo woli z przyzwyczajenia wątpisz i znowu myślisz o środkach. Wątpliwości oczywiście będą, lecz trzeba je „wyławiać" i od razu robić z nimi porządek: „Wiem, że sukces zależy od mojego wyboru. Dokonałem wyboru. Jakie więc mogą być wahania?". Stopniowo odejdą. Tam, gdzie nie ma wiary, a jest wiedza, wątpliwości nie mogą zaistnieć. Nie należy tylko bardzo starać się ich pozbyć i tym bardziej walczyć z ich obecnością. W ostatecznym rozrachunku możesz uspokoić się tym, że wątpliwości to jeszcze nie gwarancja niepowodzenia. Po prostu na Twojej drodze będą się zdarzały pewne chropowatości.

Chcę jeszcze raz podkreślić: najważniejsze, byś pamiętał, że to Ty sam decydujesz, czy osiągnąć swój cel czy nie, i dlatego nie masz się czym niepokoić. Za każdym razem, gdy tylko zwątpisz, przypominaj sobie o tym. Znowu zwracam Twoją uwagę na zły zwyczaj zapominania i półświadomego bytowania. Nowa wiedza łatwo ulega zapomnieniu, a stare nawyki tkwią mocno. Pamiętaj zawsze, że Ty sam jesteś Panem swojego losu.

Nie wydaje mi się, żeby Chrystus doznawał zachwytu, stąpając po wodzie. Dla niego było to tak samo naturalne, jak dla nas przemieszczanie się po ziemi. Ludzie też mogliby chodzić po wodzie, gdyby umieli odrzucić wszelkie wątpliwości, niepokój, emocje z tego wynikające. Nieprawdopodobne? Lecz przecież cała historia ludzkości to nieprzerwany ciąg zdziwienia z powodu rzeczy absolutnie nieprawdopodobnych. Na przykład: „Żelazne statki nie mogą pływać po wodzie, a już tym bardziej latać". Kiedy tylko ludzie przekonali się, że można płynąć po wodzie na żelaznych statkach i latać drogą powietrzną na ciężkich samolotach, więcej nikt nie rozważa wykonalności i rzeczywistości tego, co ma miejsce.

Ciągając ze sobą wątpliwości, znacznie zmniejszasz swoje szansę na sukces. W przestrzeni wariantów są dwie linie życia: na jednej cel jest osiągnięty, a na drugiej ponosisz klęskę. Kiedy nurzasz się w swoich wątpliwościach, emitujesz energię na częstotliwości linii niepowodzenia. W tym wypadku raczej nie można mieć nadziei na sukces. Przegrana będzie uwarunkowana okolicznościami, które pojawiły się w efekcie emisji Twoich myśli.

Sprawę należy postawić inaczej: nie „Wyjdzie czy nie?", lecz „Co wybieram: sukces czy niepowodzenie?". Do takiego postawienia sprawy trudno się przyzwyczaić. Całe życie przekonujesz się, że jabłka spadają na ziemię, a nie ulatują w niebo. Ale jeżeli wciąż będziesz łapać się na wątpliwościach i od razu przypominać sobie, że sukces to tylko kwestia Twojego wyboru, to przyzwyczaisz się. Wyobraź sobie, że od dziś jabłka zaczęły z jakiegoś powodu spadać do nieba. Początkowo bardzo Cię to zadziwi, lecz w końcu pogodzisz się z tym i przywykniesz. Co zrobić, takie już są jabłka. Przecież nikogo nie dziwią ulatujące w niebo balony...

A teraz obudź się i spróbuj uświadomić sobie: do czego dopiero co próbowałem Cię przekonać? Czy nie wydaje Ci się, że wiodę Cię poprzez labirynt w poszukiwaniu wiary? Jeżeli „uwierzyłeś", to znaczy, że wpadłeś w pułapkę. Nie obrażaj się, drogi Czytelniku, ja tylko chciałem zaprezentować, w jaki sposób umysł błądzi w tym beznadziejnym labiryncie. Nasze błądzenie zaczęło się od słów: „Dlatego konieczne jest wykonanie pewnego radykalnego posunięcia...". Dalej następowały próby zastąpienia wiary jeszcze nie uzyskaną wiedzą. Jednak jej istota się przez to nie zmienia. Dokładnie tak samo działają wahadła, kiedy usiłują zdobyć Twoją wiarę.

Możesz się nie niepokoić. Transerfing to nie pułapka dla umysłu i nic, o czym pisałem w tej książce, nie jest owocem ćwiczeń kontemplacyjnych. I nawet to nasze małe błądzenie przestaje być pułapką, jeżeli przyjmujesz to, co przeczytałeś nie jako apel do uwierzenia, a jako nadzieję na zyskanie wolności. Cudza wiara potrzebna jest tylko wahadłom, lecz dla Transerfingu jest bezużyteczna.

Przecież nie próbuję Cię przekonać, a przyświeca mi całkiem inny cel - zburzenie stereotypów obiegowego światopoglądu, by wyrwać się z futerału zależności i obudzić się we śnie na jawie. Obudziwszy się, uświadomisz sobie, że możesz kierować swoim snem. W tym celu niepotrzebna jest wiara. Działaj, a potem zobaczysz, co będzie. Nie wierz, a sprawdzaj. Kiedy przekonasz się, że Transerfing rzeczywiście działa, wtedy właśnie będziesz wiedzieć.

Na pewno nieraz miałeś okazję słyszeć twierdzenie, że jeżeli się niezachwianie wierzy w swoje siły, w zwycięstwo, to można wszystko osiągnąć. Łatwo powiedzieć-„Stosownie do wiary waszej wam się stanie". Lecz skąd wziąć tę wiarę? Jak pozbyć się wątpliwości? Nie pozbędziesz się ich w żaden sposób. Starania o uzyskanie wiary to daremny trud. Jeżeli w Twojej duszy zagościł cień wątpliwości,

Page 47: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

46

nie zdołasz wypędzić go żadnymi namowami. Można tylko oszukać swój umysł. On uda, że nie pa-mięta o wątpliwościach, lecz te nadal będą żyć w duszy.

Porzuć bezowocne starania uzyskania bezwarunkowej wiary. Jest inna, bardziej rzeczywista droga. Me myśleć o środkach osiągnięcia, a odtwarzać w głowie docelowy slajd i przebierać nogami w kierunku celu. To nie puste marzenia, a konkretna praca mająca na celu nastrojenie swojej emisji. Przecież Twoje najgorsze obawy się urzeczywistniają. Wykonaj więc konkretną pracę: świadomie i celowo przestrój swoją emisję na urzeczywistnianie najlepszych oczekiwań.

Jeżeli masz cel, lecz masz także wątpliwości - uda się czy nie - to wątpliwości Ci przeszkodzą. Lecz nie da się ich odrzucić. I nie trzeba. Wiara jest potrzebna umysłowi, by uzasadnić rzeczywistość osiągnięcia celu. Pozostaw ją z boku i nie myśl o środkach, a wczuwaj się w slajd, na którym cel jest już osiągnięty. I to właśnie jest konkretna praca bez przekonania. Spraw sobie taką przyjemność. Wtedy zewnętrzny zamiar zrobi swoje i jabłka same spadną do nieba.

Jabłka spadają do nieba, kiedy umysł staje przed faktem. Zwalnia on wówczas swoją kontrolę i pozwala faktowi się dokonać.Nie ma znaczenia, że sytuacja jest niezrozumiała-najważniejsze, że jest rzeczywista. Żyjemy w świecie, w którym ludzie jeżdżą na rowerach. Gdyby człowiek dostał się do świata, w którym wszyscy latają, też zacząłby latać.

Już mówiłem, że nastrajając swoją emisję na docelową linię, człowiek uruchamia mechanizm zewnętrznego zamiaru. Odtwarzasz w myślach docelowy slajd i wizualizujesz proces. A w tym czasie wiatr zewnętrznego zamiaru powoli i stopniowo porusza fregatą materialnego urzeczywistnienia Twojego świata w przestrzeni wariantów. Zaczynają otwierać się możliwości, których istnienia nawet nie podejrzewałeś. Co więcej, zewnętrzny zamiar zaczyna ukierunkowywać działania tak, by zbliżyć Cię do celu.

Zwróć uwagę: czasem będzie się wydawać, że okoliczności układają się w dość dziwny sposób. Lecz skąd można wiedzieć, jaka właśnie droga prowadzi do Twojego celu? Przecież nie będziesz uczyć szefa kuchni w restauracji, jak przygotowywać potrawy. Zawsze pamiętaj, że umysł nie jest w stanie przewidzieć wszystkich posunięć i nie wie, czy urzeczywistnienie celu jest możliwe. Przecież zwyczajnymi sposobami się nie udaje. Po co w takim razie próbujesz znowu wleźć w okowy nawykowych stereotypów? Powierz troskę o środki i drogi osiągnięcia celu zewnętrznemu zamiarowi. Poddaj się nurtowi wariantów. Nawet wbrew swojej woli będziesz działać tak, by dojść do celu.

Oto w jaki sposób działa zewnętrzny zamiar. Jeżeli teraz brniesz poprzez błoto, w deszczu i chłodzie do znienawidzonej pracy, lecz ze świętem w duszy, niebawem wszystkie te niewygody znikną. Sam zobaczysz, gdzie. Twoje parametry przestaną po prostu odpowiadać całej tej sytuacji.

Również w tej chwili nie próbuję Cię przekonać, tylko wzbudzić nadzieję. Z labiryntu wiary nie ma wyjścia. Lecz powinna być nadzieja, że ściany labiryntu runą, kiedy zewnętrzny zamiar zaprezentuje Ci, jak jabłka spadają do nieba. Nie mając takiej nadziei, nie da się uprawiać Transerfingu (zresztą nawet nie zacząłbyś tego robić). Otrzymawszy nadzieję, umysł odzyska grunt pod nogami, a dusza się ożywi.

Zetknąwszy się z przykrością lub skomplikowanym problemem, ludzie oddają energię wahadłu i czują niepokój, spadek sił, ciężar sytuacji. Człowiek znajduje się w stanie gotowości bojowej lub opadają mu ręce. Jedno i drugie jest nienormalne i prowadzi do stresu i depresji. Nie ma spokoju, oparcie znika, wewnętrzny szkielet pewności zostaje złamany. Aby odzyskać oparcie, ludzie szukają ratunku w papierosach, alkoholu, narkotykach i innych sposobach. Lecz w rezultacie dostają się do niewoli nowych wahadeł.

Oparcie zawsze można znaleźć w sobie samym, jeżeli się obudzi i uświadomi sobie, jak powstała problemowa sytuacja. Problem stwarza wahadło. Nie ma w tym nic strasznego. Niebezpieczeństwo nie polega na samym problemie, a na Twoim stosunku do niego. Jeżeli uznałeś ważność problemu, to znaczy, że oddajesz energię wahadłu. Ważne, by uświadomić sobie, że w każdej sytuacji problemowej wahadło wymaga od Ciebie wytężenia sił i walki albo opuszczenia rąk i poddania się przygnębieniu. Nie wolno robić ani jednego, ani drugiego. Lecz przecież nie ma oparcia, szkielet pewności siebie został utracony. Co robić? Oparcie znajdziesz w uświadomieniu sobie tego, że rozumiesz, jak wahadło próbuje podporządkować Cię sobie i wyciągnąć z Ciebie energię. Wydawałoby się, że zwykła wiedza nie jest w stanie pomóc i dodać otuchy. A jednak może. Nadzieja-to też wiedza o tym, że nie wszystko stracone i jest wyjście z sytuacji... Zrozumienie mechanizmu sytuacji problemowej ma taką samą wagę, jak i nadzieja. Nie jesteś już marionetką ani papierowym stateczkiem. Sam jesteś w stanie zrozumieć, co się dzieje i świadomie, z uśmiechem rzec: „Nie, wahadło, nie oddam ci energii. Doskonale rozumiem, czego ci trzeba i jak próbujesz mnie zahaczyć. Nic z tego nie będzie! Nie uda ci się narzucić mi ważności problemu. Mam prawo wybierać i wybieram wolność od ciebie".

W życiu każdy popełnia masę błędów, nad którymi potem zmuszony jest ubolewać. Możesz pomyśleć, że odszedłeś już zbyt daleko od swojego dawnego celu. Nie wszystko stracone,

Page 48: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

47

Transerfing pomoże Ci skorygować sytuację. Nawet jeżeli dawny cel, obiektywnie rzecz biorąc, został zamknięty, możesz znaleźć nowy. Twój cel nie jest jedyny, dlatego też w każdym wieku jest szansa i trzeba ją wykorzystać.

Błędy, które popełniłeś, stanowią Twój kapitał. Jeżeli przybierzesz taką postawę, to czeka Cię wspaniały sukces. Wszyscy ludzie, którzy odnieśli sukces, przeszli przez cały las niepowodzeń. Nie na darmo mówi się, że „za jednego bitego dwóch niebitych dają" albo „jeden doświadczony jest wart dwóch żółtodziobów". Wszystkie wybitne osobowości, które odniosły sukces, przeszły przez wszelkie trudności. Po prostu tej strony ich życia nie afiszuje się zbytnio. Zatem jeżeli popełniłeś gruby błąd i poniosłeś klęskę - ciesz się: jesteś na drodze do sukcesu. Jeżeli zaś będziesz się biczować, narzekać i skarżyć się na życie, niepowodzenia będą się powtarzać. Całe niepotrzebne z Twojego punktu widzenia doświadczenie z pewnością przyda Ci się na docelowej linii życia.

Apatia znika, kiedy pojawia się nowa nadzieja. Zwierzęta lub ludzie, brnący przez pustynię, opadnięci z sił, zapominają o zmęczeniu, jeżeli ujrzą na horyzoncie oazę. Wyobraź sobie muchę, która wali o szybę, podczas gdy obok otwarty jest lufcik. Całe życie musze wbijano do głowy, że jeżeli widzi cel, to trzeba lecieć prosto ku niemu. Ona widzi cel i wali w szybę, co nie przynosi efektu. To samo dzieje się z Tobą, kiedy nie rozumiesz, jak osiągnąć cel, jesteś pozbawiony wyboru i zmuszony zadowalać się tym, co masz. Lecz teraz, kiedy wiesz, że lufcik istnieje, jest obok, nawet jeżeli go nie widać, pojawia się nadzieja. A kiedy jest nadzieja, uwalnia się energia zamiaru. Nadzieja jest potrzebna, by zacząć działać. Zacznij działać i zobaczysz, jak jabłka spadną do nieba. Kiedy nadzieja zrobi swoje, przyjdzie świadomość swobody wyboru. I wtedy powiesz sobie: nie pragnę i nie mam nadziei - mam zamiar.

Podsumowanie

Pewność siebie to nieśmiałość, tylko wywrócona na lewą stronę.

Ściany labiryntu niepewności runą, kiedy zrezygnujesz z ważności.

Kiedy wolność masz bez walki, nie potrzebujesz pewności siebie.

jeżeli nie mam ważności, nie mam czego bronić i zdobywać.

Nie walcz ze swoją reakcją na prowokację. Zmień stosunek.

Przegrywać trzeba obojętnie i nie stawiać sobie ultimatum.

Na każdą sytuację reaguj w sposób świadomy.

Masz swobodę wyboru. Wszystko, czego potrzebujesz, to zdecydowanie, by mieć.

Zarób nie pieniądze, a zdecydowanie, by mieć.

Skup się na celu, jakby był on już osiągnięty.

Wybór to Twoje niezbywalne prawo. Sam kształtujesz swoją rzeczywistość.

Jak się nie bać? - Znaleźć zabezpieczenie, zapasowy wariant, inną drogę.

Jak się nie niepokoić i nie obawiać? - Działać. Jak nie pragnąć? - Pogodzić się z porażką i działać.

Jak nie oczekiwać? - Działać. Jak podnieść swoją ważność? - Zrezygnować z walki o nią.

Jak się nie denerwować? - Bawić się z wahadłem, łamiąc zasady jego gry.

Jak pozbyć się poczucia winy? - Przestać się usprawiedliwiać.

Page 49: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

48

Jak poradzić sobie z oburzeniem? - Zaniechać bitwy i poruszać się z nurtem.

Jeżeli nie umiesz poradzić sobie z oburzeniem, pozwól sobie na tę słabość.

Linia życia rozdwaja się na pozytywne i negatywne odgałęzienie.

Dając wyraz swojemu stosunkowi do zdarzenia na rozwidleniu, dokonujesz wyboru.

Jeżeli zmianę w scenariuszu, która wydaje się negatywna,

postanowisz postrzegać jako pozytywną, to znajdziesz się na korzystnym odgałęzieniu.

Wyrób sobie „idiotyczny" zwyczaj cieszenia się niepowodzeniami.

Przekieruj kontrolę z walki z nurtem wariantów na poddawanie się mu.

Nie myśl o środkach osiągnięcia celu, tylko odtwarzaj w głowie docelowy slajd i przebieraj nogami w kierunku celu.

Wczuwaj się w slajd, na którym cel jest już osiągnięty.

Wówczas zewnętrzny zamiar zrobi swoje i jabłka same spadną do nieba.

Page 50: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

49

ROZDZIAŁ IV Naprzód w przeszłość FANTASTYKA i magia nieraz urzekają swoją mistyczną tajemniczością. Lecz to nic w porównaniu z tym wspaniałym uczuciem zdziwienia i zachwytu, jakiego doznasz, kiedy Twoje marzenia, które wydawały się nieosiągalne, zaczną się spełniać. Potrzeba jednak będzie trochę czasu, a przecież potwierdzenie wszystkiego, co przeczytałeś, wolałbyś otrzymać już teraz. I otrzymasz. Sam zaczniesz dokonywać cudów i ujrzysz to na własne oczy. To wspaniałe, kiedy rzeczy niewiarygodne na Twoich oczach stają się realne. To już nie fantastyka, a rzeczywistość, przy czym o wiele bardziej zadziwiająca niż jakikolwiek mistycyzm.

Przeszłość jest przed Tobą

Transakcja

Przypomnij sobie okresy Twojego życia, kiedy byłeś szczęśliwy. Mogą Ci o tym przypominać melodie, które wtedy słyszałeś. Niekiedy przemyka przelotny cień poczucia tego nastroju, kiedy byłeś pełen nadziei i życie, jeśli nie wydawało się świętem, to z pewnością przygotowaniem do niego. W takich chwilach budzi się w Tobie nostalgia za utraconym. Smutno Ci, bo było to kiedyś w przeszłości, która już nie wróci. Czyżby niczego nie można było odzyskać?

W przedmowie obiecałem, że dopiero pod koniec książki zrozumiesz sens słów „naprzód w przeszłość". Nadszedł czas spełnić obietnicę. Transerfing już i tak przyniósł Ci niemało zadziwiających odkryć. Na pewno jesteś zaintrygowany, cóż takiego szykuje się tym razem? Wszystkie tricki z czasem trwale zagościły w sferze fantastyki. Mimo że nawet fizyka teoretyczna nie wyklucza możliwości podróży w czasie, realność tego wywołuje spore wątpliwości.

Tak, przemieszczanie się w czasie wydaje się bardzo wątpliwe, lecz to zależy od tego, w jakim punkcie znajduje się obserwator. Przypomnij sobie model dwuwymiarowych ludzików na płaszczyźnie. Nie są oni w stanie pojąć, gdzie znajduje się trzeci wymiar. Z punktu widzenia czterowymiarowej przestrzeni nasza trójwymiarowa też wydaje się płaszczyzną.

Racjonalny umysł powie: „Wszystkie te teoretyczne modele są tylko abstrakcją, a ja wiem co widzę".

W Transerfingu wiele jest rzeczy nieprawdopodobnych, ale ja nie namawiam Cię do uwierzenia, tylko do sprawdzenia. Oczywiście, aby sprawdzić, potrzebny jest Twój zamiar, pewne starania i cierpliwość, ponieważ efekty nie dadzą o sobie znać natychmiast. Zewnętrzny zamiar działa w większości wypadków powoli i niezauważalnie. Trudno Ci uwierzyć w istnienie tajemniczej, niewidocznej siły, która działa niezauważalnie dla oczu, zwłaszcza jeśli na razie po prostu czytasz, nie próbując zastosować Transerfingu w praktyce.

Lecz oto nadszedł moment, kiedy będziesz mógł na własne oczy zobaczyć swoje przemieszczenie w przestrzeni wariantów. Przekonasz się, że możesz przenosić się w czasie zarówno naprzód, jak i wstecz. Nie będzie to przypominało podróży, jaką przedstawiają fantaści. Zajmujemy się tylko realnymi rzeczami. Tym razem nie będziesz musiał czekać na efekty działania zewnętrznego zamiaru - zobaczysz wszystko od razu, naocznie. 1 to nie będzie sztuczka ani eksperyment z wyjściem w sferę astralną czy przestrzeń marzeń sennych. Na kilka chwil rzeczywiście poczujesz przemieszczenie w czasie i przestrzeni. W praktyce proces sprowadza się do jednego nietrudnego działania -transakcji składającej się z trzech elementów.

W celu wykonania pierwszego elementu trzeba przypomnieć sobie o swoich centralnych potokach energetycznych. Jeżeli uprawiałeś już gimnastykę energetyczną, to powinno być ci znane odczuwanie tych potoków. Najpierw szybko przebiegasz wewnętrznym spojrzeniem po swoim ciele i pozbywasz

Page 51: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

50

się napięcia mięśni, osiągając stan relaksacji. Następnie wyobrażasz sobie, jak energia porusza się wschodzącym i schodzącym potokiem wzdłuż kręgosłupa.

Do szybkiego uruchomienia fontann energetycznych można wykorzystać pewien skuteczny chwyt. Wyobraź sobie, że z samego centrum Twojego ciała wychodzą dwie poziome skierowane przeciwnie strzałki: jedna w przód, druga - w tył. Strzałki wychodzą z ciała i wysuwają się na dwadzieścia-trzydzieści lub więcej centymetrów. Teraz w umyśle skieruj strzałki jednocześnie-przednią w górę, a tylną w dół tak, by ustawiły się pionowo wzdłuż kręgosłupa. Od razu poczujesz, jak potoki energetyczne wyraźnie się ożywiły. Ćwiczenie to można wykonywać, stojąc w miejscu i idąc. Niejako przekręcasz klucz, który

uruchamia centralne potoki. Nie musisz koniecznie zamieniać je w fontanny i łączyć w kulę. Najważniejsze to wyobrazić sobie, jak przenikają Cię potoki energii. Nieważne, jeżeli ich na razie nie wyczuwasz. Z praktyką przyjdzie i rzeczywiste ich odczuwanie. Wykonaj to ćwiczenie, kiedy zwyczajnie spacerujesz lub dokądś idziesz. Poczujesz rozluźnienie i lekkość. Przekręcenie klucza - to pierwszy element transakcji.

Ten element możesz wykonywać w każdej sytuacji, kiedy zachodzi potrzeba szybko wprowadzić się w stan relaksacji. Spróbuj przekręcać klucz wiele razy w ciągu dnia, zwłaszcza kiedy jesteś czymś zatroskany. Od razu zauważysz, że klucz likwiduje napięcia. Wszyscy wciąż znajdujemy się pod ciężarem większych lub mniejszych problemów. Ciężar automatycznie odbija się na mięśniach. Oto idziesz i rozmyślasz o czymś przygnębiającym, niepokojącym, nieprzyjemnym. W tej samej chwili przypomnij sobie o kluczu i przekręć go. Przekonasz się, że jakieś mięśnie były napięte, a tert;z się rozluźniły i poczułeś ulgę.

Dobrze byłoby wyrobić sobie zwyczaj przekręcania klucza jak najczęściej w ciągu dnia. Tym samym będziesz mógł wciąż uwalniać i oczyszczać energię zamiaru od nadmiernych potencjałów, które Ci doskwierają. Możesz spokojnie uznać, że jest to klucz do futerału uwarunkowań, w którym wciąż Cię zamykają przygnębiające okoliczności. Nie pozbawi Cię on ważności, lecz znacznie ułatwi proces uwolnienia na poziomie fizycznym i energetycznym.

Drugim elementem transakcji jest wizualizacja docelowego slajdu. Po tym, jak przekręciłeś klucz, uruchom w myślach docelowy slajd. Nie zapominaj, że musisz wyobrazić sobie siebie wewnątrz slajdu, a nie patrzeć na niego jak na film. Wyobraź sobie siebie w sytuacji, kiedy cel jest osiągnięty. Aby powiązać siebie ze slajdem, wyobraź sobie odczucia, których doznajesz wewnątrz niego. Dotknij rękoma przedmioty z otoczenia, wyobraź sobie dźwięki, zapachy lub inne bodźce, które zdołasz. Odtwarzaj w myślach slajd minutę lub kilka minut. Dobrze, by transakcję wykonywać, kiedy spokojnie idziesz przez znaną Ci miejscowość. Możesz rozglądać się na boki, lecz lepiej patrz pod nogi przed sobą, by skupić uwagę na slajdzie.

Po tym, jak udało Ci się mniej więcej wyraźnie wyobrazić sobie siebie w slajdzie, spójrz w sposób świadomy przed siebie. Nie myśl o niczym i nie analizuj, tylko patrz jasnym spojrzeniem przed siebie i w dal na to, co widzisz. Jasne spojrzenie - to trzeci i ostatni element transakcji.

W ciągu kilku sekund na Twoich oczach zdarzy się zmiana odcieni otaczających dekoracji. Kiedy popatrzyłeś na znajomy widok jasnym spojrzeniem, to zauważyłeś, że obraz jest niby ten sam, lecz jest w nim coś innego. Przybył jakiś ledwie uchwytny i niewytłumaczalny odcień. Jakbyś to wcześniej już gdzieś widział. Albo coś nowego, nieco niezwykłego. Nie konkretne szczegóły obrazu, a jakiś posmak, odczucie, nastrój - odcień.

Na przykład spojrzałeś na dom, który wielokrotnie już widziałeś, lecz teraz zauważyłeś jego barwę lub oświetlenie i zrozumiałeś, że niegdyś, w innych okolicznościach przeżywałeś coś podobnego. W pojedynczych wypadkach może pojawić się jasne poczucie czegoś znajomego, co wcześniej miało miejsce. Na pewno zdarzało Ci się już spotkać z takim dziwnym efektem, kiedy doznania przeszłości nagle wypływają w pamięci. Nie wspomnienia o przeszłości, tylko poczucie przeszłości - deja vu. Efekt ten bywa Twoim udziałem dość często, tylko Ty niczego nie zauważasz, ponieważ przyjmujesz sytuację taką, jaka jest, innymi słowy śnisz, śpiąc na jawie. Otóż transakcja pozwala Ci zauważyć, jak świat zmienia się na twoich oczach. Niejasno odczuwasz coś znajomego lub przeciwnie-czujesz pojawienie się nowego, niezwykłego odcienia.

Co ma miejsce? Materialne urzeczywistnienie warstwy Twojego świata przemieszcza się w przestrzeni wariantów. Co widzisz? Widzisz zmianę odcieni dekoracji.

Jak wiesz, różne sektory w przestrzeni wariantów mają różne scenariusze i dekoracje. W zależności od względnej odległości sektorów różnice będą przejawiać się mniej lub bardziej. Z reguły ruch materialnego urzeczywistnienia odbywa się równomiernie, a przez to niedostrzegalnie. Nie zdołasz uchwycić tego ruchu, tak samo jak przemieszczania wskazówki minutowej na niewielkim zegarku. Uderzające zmiany w odcieniach dają się odczuć tylko przy dość gwałtownym przejściu z jednej linii życia na drugą. W takich wypadkach stykasz się z ewidentnie zwracającymi na siebie uwagę znakami.

Page 52: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

51

W procesie transakcji wizualizacja docelowego slajdu nasila poryw wiatru zewnętrznego zamiaru. Parametry Twojej emisji myśli mocno różnią się od bieżącej linii życia. Obrót klucza wzmacnia energię emisji modulowanej przez Twoje myśli. W rezultacie przemieszczenie urzeczywistnienia poprzez sektory ulega przyspieszeniu. Jasne spojrzenie nastraja Cię na to, by obudzić się i uchwycić zmiany. Oto dlaczego w ciągu kilku chwil trwania porywu wiatru udaje się zauważyć zmianę odcieni dekoracji.

Wykonuj transakcję beznamiętnie, jakbyś szczotkował zęby lub się czesał. Z początku może nie wyjść, podobnie jak jazda na dwukołowym rowerze. Nie wolno ignorować faktu, że w czasie transakcji dotykasz zewnętrznego zamiaru, a to rzecz nieuchwytna i nie podlegająca kontroli. Radzę lekko ustosunkować się do faktu, że nie od razu Ci się udało. Ale z pewnością w końcu się uda. Rób spontaniczne próby, nie staraj się, nie dokładaj wysiłków, nie nadawaj dużego znaczenia samej technice transakcji. Całkiem możliwe, że wybadasz dla siebie zupełnie inną technikę. Działaj niejako w wolnych chwilach i tak, żeby było to dogodne dla Ciebie. Im mniejsza będzie dla Ciebie ważność transakcji, tym lepszy będzie rezultat. Jeżeli nie będziesz się naprężać, to wszystko łatwo wyjdzie.

Może Ci się wydawać, że jeżeli bardzo często powtarzać transakcję, to ruch w kierunku celu przekształci się w szybki proces. Faktycznie tak jest, lecz chodzi o to, że nie będziesz w stanie zawsze i wciąż wykonywać transakcji nienagannie, czyli beznamiętnie. Wszystko psuje stary zwyczaj pragnienia. Jeżeli chcesz męczyć siebie transakcjami, to znaczy, że masz duży potencjał pragnienia, by koniecznie i jak najszybciej uzyskać rezultat. Potencjał wyniknie również w wypadku, jeżeli ogarnięty koniecznością działania będziesz zmuszać siebie do wykonywania transakcji. Konieczność to też nadmierny potencjał. Dlatego wciąż namawiałem Cię, byś sprawił sobie przyjemność przy pomocy wizualizacji docelowego slajdu, a nie zmuszał się z konieczności.

Potencjał pragnienia i konieczności pozbawia zamiar energii tak, że nie powstanie żaden poryw wiatru, a co za tym idzie-transakcja nie zadziała. Szczególnie wielkie pragnienie ujrzenia efektu występuje z początku. Zalecam ciągłe zwracanie uwagi na stan Twojego pragnienia. Gdy tylko przyłapiesz siebie na pragnieniu uzyskania rezultatu, zrób przerwę i później zacznij transakcję od nowa. Jeżeli złapałeś siebie na tym, że z wszystkich sił starasz się wykonać transakcję jak najlepiej, przez co się wysilasz, ponownie odłóż swoje próby.

Wykonuj transakcję tylko od czasu do czasu, dla własnej przyjemności i z dociekliwości. Nie należy zbytnio skupiać się na transakcji. Służy ona tylko do tego, byś na własne oczy zobaczył ruch w przestrzeni wariantów. Podstawową uwagę podczas uprawiania Transerfingu należy poświęcić odtwarzaniu docelowego slajdu i wizualizacji procesu urzeczywistniania bieżącego ogniwa łańcucha transferowego. Zewnętrzny zamiar i tak działa - niezależnie od tego czy go widzisz, czy nie. Ale teraz pojawił się swego rodzaju iluminator pozwalający wejrzeć w przestrzeń wariantów. Masz możliwość faktycznie obserwować swój ruch. To wywiera wrażenie. Nie będziesz rozczarowany.

Odcienie dekoracji

Teraz dokładniej omówimy, co właściwie widzisz w rezultacie transakcji. Wszystko to jest na tyle nieprawdopodobne, że wywołuje uzasadnione wątpliwości. Może to jakieś uwarunkowane właściwościami ludzkiej percepcji złudzenie? Gdzie gwarancja, że obserwujesz zmianę odcieni dekoracji towarzyszącą właśnie przejściu od jednego sektora do drugiego?

Jak już mówiłem i sam to wiesz, w snach powierzchowność znajomych ludzi nie jest całkiem zwyczajna. We śnie, obserwując odbicie w lustrze, znowu widzisz swoją, a jednocześnie obcą twarz. Całe otoczenie, do którego przywykłeś, ma zupełnie inny wygląd. Te same ulice i domy, lecz wyglądają inaczej. Rzeczywisty świat też z czasem się zmienia. Domy maluje się na inny kolor, wyrastają drzewa, ludzie się starzeją. Wszystkie te zmiany są naturalne. I jednocześnie przemieszczenie materialnego urzeczywistnienia nie przebiega tylko w linii prostej. Jak odróżnić dekorację jednej linii od drugiej?

Można powiedzieć, że byłoby to niemożliwe, gdyby nie taki wynalazek, jak fotografia. Przejrzyj albumy starych fotografii. Ponieważ wygląd miejscowości szybko się zmieniał z przyczyn naturalnych, to porównując pejzaże, nie będziesz w stanie jednoznacznie określić różnic w odcieniach dekoracji różnych linii. Istnieje pewniejszy i bardziej namacalny sposób. Porównaj twarze ludzi na zdjęciach w różnych okresach czasu. Wydawałoby się, że powierzchowność człowieka powinna zmieniać się liniowo w miarę starzenia. Jednak obserwujesz całkiem inny obraz.

Powierzchowność na różnych fotografiach znacznie się różni, przy czym te różnice nie noszą charakteru liniowego. Nawet jeżeli nie zwracać uwagi na różne fryzury i porównywać zdjęcia ze średnich lat życia człowieka, kiedy to twarz nieznacznie dojrzewa lub starzeje się, to i tak pojawiają się wyczuwalne różnice. Twarz tego samego człowieka, ale inna. I rzecz nie w tym, że postarzał się on lub zmienił fryzurę, albo był w innym stanie emocjonalnym.

Page 53: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

52

Przybrała ona inne rysy, pojawiło się w niej coś innego. I to właśnie jest różnica w odcieniach dekoracji. Wcześniej już wiedziałeś, że człowiek się zmienia. Lecz możliwe, że nie zwracałeś uwagi na charakterystyczną różnicę w odcieniach. Przekartkuj stare albumy i sam się przekonasz.

W wypadku niektórych ludzi ta różnica może być aż tak odczuwalna, że spotkawszy człowieka po kilku latach, można go nie poznać. Porównawszy swoje fotografie z różnych pod względem jakości okresów życia, zobaczysz znaczne różnice w odcieniach. Możesz wyrobić sobie pojęcie, jak wygląda Twoje urzeczywistnienie w różnych jakościowo sektorach przestrzeni wariantów.

A czy same fotografie, które leżą w albumie, w czasie gdy przemieszczasz się po sektorach, też powinny uzyskiwać inne odcienie? Oczywiście, lecz odcienie przedmiotów o nieskomplikowanej strukturze są na tyle nieznaczne, że praktycznie niezauważalne. Jeżeli będziesz wykonywać transakcję, skupiając jasne spojrzenie na łóżku lub szafie, nie zdołasz uchwycić żadnych zmian. Dlatego zalecam wykonywać transakcję na powietrzu, a nie w otoczeniu nieskomplikowanych przedmiotów, a wtedy zmiany będą widoczne.

Linia życia to łańcuch sektorów o mniej więcej jednorodnych właściwościach. Dekoracje jednej linii są tak samo w przybliżeniu jednorodne. Kiedy warstwa Twojego świata przechodzi na inną linię, dochodzi do zmiany dekoracji. W zależności od siły i jakości różnic między liniami zmiany w dekoracjach przejawiają się w charakterze lekkich odcieni albo znacznych przekształceń. W każdym razie obserwujesz właśnie jakościową różnicę w odcieniach.

Ale gdzie tu przemieszczenie w czasie, o którym mówiłem? Poruszając się po liniach życia w naturalny sposób, płyniemy synchronicznie z czasem jak z nurtem rzeki. Materialne urze-czywistnienie przesuwa się w przestrzeni wariantów jak taśma w projektorze. Ruch ten postrzegamy jako upływ czasu. Aby przemieszczać się w stosunku do niego, trzeba poruszać się do przodu szybciej niż nurt lub wstecz pod prąd. To dokładnie tak, jakby kadr nagle zaczął przesuwać się po samej taśmie. W tym sensie podróż w czasie rzeczywiście jest niemożliwa.

Innymi słowy, nie możesz przenieść się w czasie w przód lub w tył, znajdując się na jednej i tej samej linii życia. W przeciwnym razie nastąpiłoby zakłócenie związków przyczynowo--skutkowych. Lecz przemieszczenie w czasie pomiędzy różnymi liniami życia teoretycznie jest możliwe. W Transerfingu nie ma odpowiedzi na pytanie, jak to robić. Poza tym przemieszczenie w czasie ma tu miejsce w nieco innym sensie. Dlaczego w czasie transakcji czasami wypływają odczucia przeszłości? Ten fenomen można objaśnić przykładowo tak.

Od wczesnego dzieciństwa dusza intuicyjnie dążyła do swoich celów, wchodząc przez właściwe drzwi. Wtedy jeszcze znajdowałeś się na prowadzących ku nim liniach życia. Możliwe, że miałeś marzenie. Lub być może sam nie zdawałeś sobie sprawy z tego, czego chcesz, ale Twoja dusza i tak wiedziała, czego Ci potrzeba. Jednak w życiu wszyscy jesteśmy bardziej podatni na wpływ destrukcyjnych wahadeł, niż na nakazy serca, nie mówiąc już o długim ciągu negatywnych odgałęzień, przez które przechodzi każdy człowiek w związku ze skłonnością do fatalizmu. Dlatego stopniowo odsuwałeś się od tych początkowych, wiodących do celu linii coraz dalej i dalej.

Wykonując transakcję, przemieszczasz się w odwrotnym kierunku i trafiasz na linie, na których bywałeś już wcześniej, tylko teraz pozycja w czasie jest już inna. Ten odcinek dawnej linii, który mógłbyś przejść, jest już w tyle. Ale na samą linię jednak wróciłeś. Każda linia posiada właściwe sobie specyficzne cechy, posmaki, odcienie. I właśnie te odcienie wyczuwasz w chwili jasnego spojrzenia pod koniec transakcji. Nie myl tylko takich rzeczy, jak na przykład wygląd domu rano i wieczorem. Różnica odcieni różnych linii - to coś zupełnie innego. Zrozumiesz, co mam na myśli, kiedy doznasz tego uczucia.

I to właśnie jest powrót do przeszłości - naprzód ku dawnym liniom życia. Być może to niezupełnie to, czego oczekiwałeś, lecz jest to rzeczywiste. Wyobrażasz sobie, ile drogi nadłożyłeś, schodząc ze ścieżki i długo błąkając się po lesie? Lecz teraz nie czas żałować przeszłości, tylko cieszyć się z tego, że znów stopniowo wracasz na swoją ścieżkę. Wiesz, większość ludzi nie potrafi wrócić.

Ponieważ droga do celu może przebiegać przez nowe linie, na których jeszcze nie byłeś, wcale niekoniecznie poczujesz odcień linii, na której bywałeś wcześniej. W tym wypadku powrót na dawne linie nie ma miejsca w ogóle lub następuje tylko czasami. W przestrzeni wariantów linie życia mocno się przeplatają i nie musimy orientować się, jak konkretnie działa Transerfing. Możliwe, że w jednym wypadku okaże się, że spotkałeś się już z tym odcieniem, a w innym wypadku będzie to coś nowego. Spojrzałeś na znajomy widok i wydało Ci się, że jest tu coś nowego, szczególny odcień. Jeszcze raz podkreślam: nie nowe szczegóły, które możesz odkryć bez jakichkolwiek transakcji, a właśnie nowe odcienie, styl, nastrój, znaczenie, temat, przelotne odczucie.

Zresztą i tak wszystko zrozumiesz, kiedy spróbujesz. Na pewno Ci się uda. Nie należy tylko starać się tego zrobić. Umysł ze swoją skłonnością do totalnej kontroli wiecznie wszystko psuje. Gdy tylko przyłapałeś się na tym, że ze wszystkich sił starasz się ujrzeć odcienie, lepiej zaniechaj tego zajęcia i ponów je, kiedy gorące pragnienie uzyskania efektu ostygnie. Pamiętaj o zasadach wykonania

Page 54: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

53

transakcji - nie zadziała ona, jeżeli się wysilasz. Uwierz, wszystko łatwo i naturalnie Ci się uda, jeśli tylko „kiwniesz małym palcem zewnętrznego zamiaru". I na odwrót - wszystko przekształci się w daremne starania wewnętrznego zamiaru, jeżeli będziesz starać się uzyskać rezultat.

Jeżeli nie obserwujemy zmian odcieni przy transakcji, to znaczy, że parametry bieżącej linii i bez tego odpowiadają wykonanej wizualizacji. Świadczy to o tym, że transmitujesz emisję bieżącej linii życia i Twój cel znajduje się na tej linii z przodu. Lecz tak czy inaczej, wykonując transakcję, od czasu do czasu będziesz zauważać transformację odcieni. Postrzeganie odcieni występuje nie tylko przy znajomych widokach lub pejzażach. Nawet kiedy Twoje jasne spojrzenie zatrzymuje się na obrazach, które widzisz po raz pierwszy, pojawi się przelotne poczucie czegoś dawno zapomnianego lub świeżego, nowego. Właśnie nowego, a nie nieznanego. Kiedy patrzysz na nieznany widok, to po prostu konstatujesz fakt, że widzisz to po raz pierwszy, nic szczególnego przy tym nie zauważając. Zaś w procesie transakcji powstaje oczywiste poczucie, że w obrazie pojawiło się coś, czego kilka sekund temu nie było. Poczujesz to.

Kiedy ujrzysz odcienie, będziesz wstrząśnięty tym, jakie to rzeczywiste. Przecież przyznasz, że czytając tę książkę i tak do końca nie wierzyłeś w rzeczywistość przestrzeni wariantów i linii życia. Kiedy zobaczysz to na własne oczy- nie lękaj się, to nie mistyka. Lecz również nie właściwości ludzkiej percepcji, jak mogłoby się zdawać. Wkrótce odkryjesz inne przejawy przejścia na nowe linie życia, w żaden sposób nie związane z percepcją. Możesz poczuć, że stosunek otoczenia do Ciebie bez wyraźnej przyczyny zmienił się na lepsze. Pewne problemy, towarzyszące Ci codziennie, gdzieś zniknęły. W ogóle sam zauważysz, jakie atrybuty codziennego życia zmieniły się, chociaż nie było ku temu widocznych powodów. Na przykład zegar, który zatrzymał się wiele lat temu, może znów zacząć chodzić.

W zwyczajnych warunkach zegary zatrzymują się z powodu naturalnego zanieczyszczenia elementów ruchomych. Wystarczy je przeczyścić i znów zaczynają chodzić. Ale bardzo często zegary i skomplikowane przyrządy gospodarstwa domowego same przestają działać lub psują się, kiedy ich właściciele zostają wytrąceni z równowagi. Dzieje się tak w niespokojnych, pełnych stresów, konfliktowych sytuacjach. Awarie przyrządów nie są wywoływane przez energię nadmiernych potencjałów - jej wartość jest zbyt mała i nie jest skierowana w sposób zróżnicowany, by wywoływać jakieś zmiany mechaniczne.

Energia niepokoju indukuje przejście na linie życia, na których równowaga jest zachwiana, życie wyszło ze spokojnego nurtu, występują pewne odstępstwa od normy. Na takich liniach wszystko niby pozostaje jak dawniej, lecz coś jest nie tak, jest niespokojnie, niepoprawnie. Dosłownie jakby na scenie zostały dawne dekoracje, a oświetlenie się zmieniło lub przezroczyste powietrze zaciągnęło się zasłoną, jakby woda zmętniała. Te niewielkie zmiany wpływają właśnie na działanie czułych, skomplikowanych urządzeń i precyzyjnych mechanizmów, dla których lekka zasłona staje się widoczna.

Jest nawet kategoria ludzi, którym wszystko „leci z rąk". Tacy ludzie zazwyczaj wciąż znajdują się w stanie odchylenia od równowagi - są zbyt roztargnieni lub pobudzeni, spięci lub niespokojni. Czułe przyrządy, dostając się na mętne linie tych nieszczęśliwców, przestają działać. Zatem jeżeli Twój zegarek znów zaczął chodzić, to znaczy, że udało Ci się przejść na czyste linie życia. Lecz nie martw się, jeżeli zegarek uporczywie nie chce działać - być może warto oddać go do naprawy.

Teraz już wiesz, że podróżujesz nie tylko w przestrzeni wariantów, lecz w jakimś sensie także i w czasie. Przeszłości już nie przywrócisz. Lecz można przywrócić to świeże poczucie nowości, nadziei i szczęścia, które zostało zatracone w rezultacie przemieszczania po łańcuchu negatywnych odgałęzień. Na początku książki już mówiłem o tym, dlaczego z czasem zanika poczucie świeżości życia. Przemieszczenie w kierunku Twojego celu to powrót do przeszłości, kiedy lody smakowały, nadzieje były tęczowe i życie wydawało się takie radosne i obiecujące. Nie martw się, przeszłość masz przed sobą!

Serfowanie

Nareszcie doszliśmy do chwili, kiedy gotów jesteś otrzymać odpowiedź na Zagadkę Nadzorcy. Stwierdzenie, że każdy człowiek ma prawo do rzeczywistej swobody wyboru swojego losu, jest zagadką, dopóki niejasne jest pochodzenie zależności, czyli braku swobody. Teraz, na podstawie wszystkiego, co zostało powiedziane w książce, mogę udzielić odpowiedzi.

Uzyskasz swobodę, kiedy zaniechasz swojej bitwy.

Widzisz, odpowiedź jest bardzo prosta i krótka jak sekret alchemików na Szmaragdowej Tablicy [Tabula Smaragdina]. Lecz gdybym udzielił odpowiedzi na początku książki, niczego byś nie zrozumiał, prawda? Zależność polega na tym, że wziąłeś udział w narzuconej Ci bitwie. Kiedy tylko

Page 55: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

54

budzisz się we śnie na jawie, zaprzestajesz walki z sobą, ze światem i opuszczasz pole bitwy, nic Cię już nie trzyma. Bitwa trwa już bez Twojego udziału, a Ty możesz iść dokąd zechcesz i wybierać wszystko, czego zapragniesz. Świat, jak lustro, odbija twój stosunek do niego. Kiedy jesteś niezadowolony ze świata, ten się

odwraca. Kiedy walczysz ze światem, on walczy z Tobą. Kiedy zaprzestajesz walki, świat wychodzi Ci naprzeciw.

W chwili twoich narodzin wahadła wskazały Ci Twoje miejsce w tym świecie. Narzucono Ci szablon światopoglądu, objaśniono zasady gry, wyznaczono rolę i tym samym zamknięto w futerale uwarunkowań. Jednocześnie wystawiono fałszywą deklarację niezależności. Zgodnie z tą deklaracją, możesz wybierać. Zawieszono Cię na sznurkach jak marionetkę i „wypuszczono" - jakbyś mógł pragnąć, czego chcesz i osiągać to tak, jak chcesz. Zaczynasz szarpać się na sznurku i starać się, lecz bezskutecznie. Wówczas daje Ci się do zrozumienia, że trzeba jeszcze uporczywiej wojować ze sobą i światem, by wywalczyć swoje miejsce pod słońcem. Takie są zasady gry wahadeł: „Walcz i postępuj, jak ja".

Skorzystałeś tylko z możliwości uczestniczenia w bitwie. Owszem, to też wybór. Zawsze otrzymujesz to, co wybierasz-to niezachwiane prawo. W bitwie wahadeł człowiek nie jest w stanie odnieść zwycięstwa-może tylko otrzymać nagrodę, lecz również tego dostępują nieliczni. Zadanie wahadeł polega na tym, by ukryć prawdziwą wolność. W rzeczywistości nikt nie może Cię zmusić, byś przyjął udział w bitwie. Mogą Ci jedynie wmówić, że nie masz innego wyboru. I to prawda: nie masz innego wyjścia, dopóki trzymasz za sznurek ważności.

Aby uzyskać wolność, trzeba zrezygnować z ważności - nie nadawać nadmiernego znaczenia niczemu wewnątrz siebie ani poza sobą. W większości wypadków, by zmniejszyć ważność, wystarczy obudzić się i świadomie zmienić swój stosunek [do kogoś, czegoś lub do zdarzenia]. Wszyscy śpimy na jawie i mechanicznie odgrywamy swoje role. Głębokość naszego snu jest z kolei proporcjonalna do znaczenia, które sami nadajemy wszystkim atrybutom gry, dlatego jesteśmy niewolnikami swojej ważności.

Czy jednak próba zmiany stosunku [do kogoś, czegoś lub do zdarzenia] nie jest walką? Nie. Walczysz ze sobą, kiedy próbujesz powstrzymać swoje emocje. Teraz, kiedy wiesz, na czym polega gra wahadeł, możesz świadomie zmienić swój stosunek do niej bez zmuszania siebie. Tym samym dokonujesz wyboru na korzyść wolności od bitwy. Sam ustalasz zasady gry. Teraz Twoja gra z wahadłem polega na tym, by łamać jego zasady. Taka gra zmienia bitwę w zabawne starcie z glinianym bożkiem. Niejako uświadamiasz sobie: wszystko, co się dzieje, to zaledwie sen na jawie. Dystansując się, schodząc ze sceny na widownię, nagle pojmujesz, że to Ty decydujesz, czy nadal brać udział w bitwie, czy po prostu spokojnie pójść i wziąć swoje.

Oczywiście nie da się od razu zerwać sznurków ważności. Nie da się ot tak zwyczajnie pozbyć zawyżonych ważności i kompleksów. I nie trzeba się pozbywać, bo to znów walka! Chodzi o to, że sznurki ważności stopniowo same się poobrywają, kiedy Ty zaniechasz swojej bitwy. Wszelką ważność, którą udaje się zmniejszyć w sposób świadomy-zmniejszaj. Wszystko, co się nie udaje - transformuj w działanie. Odtwarzaj w myślach docelowy slajd, wykonuj wizualizację procesu i spokojnie przebieraj nogami w kierunku celu - to właśnie będzie Twoje działanie. Zaniechanie bitwy-to też działanie. Daj sobie i światu możliwość bycia takimi, jakimi jesteście.

Nie musisz siebie zmieniać ani walczyć z nim. Gdy tylko zaniechasz bitwy, z każdym dniem wolność będzie stawać się coraz bardziej odczuwalna.

Nie da się również za jednym zamachem uwolnić się od ciężaru problemów, które zgromadziłeś przez całe życie. Lecz przestrzegając zasady koordynacji, stopniowo wydostaniesz się z nieprzebytego wiatrołomu na równą drogę. Nie ma gwarancji, że od razu wszystko pójdzie gładko. Czekają Cię prowokacje wahadeł, przeszkody i rozczarowania. Najważniejsze, to nie rozpaczać, nie popadać w przygnębienie. Z czasem wszystko się ułoży, przecież masz w ręku potężną technikę zarządzania losem.

Jeżeli udało Ci się przejąć tym, że jesteś zdolny pokierować zdarzeniami ze swego życia, jeżeli uzyskałeś pewność i czujesz zapał-oczekuj przykrych niespodzianek. Najprawdopodobniej dostaniesz prztyczek w nos, a jego siła zależeć będzie od intensywności pewności i zapału. To siły równoważące reagują na Twój nadmierny potencjał. Nie ulegnij pokusie wyobrażenia sobie, że jesteś władcą marionetek lub reżyserem sztuki „Moje życie".

Oczywiście, faktycznie jesteś reżyserem, lecz wyłącznie swojego losu. Lecz w sztuce „Moje życie" grasz nie tylko Ty sam, lecz również otoczenie. Dlatego najmniejsze zarozumialstwo i pewność siebie stwarza nadmierny potencjał. Może się wydawać, że niczego sobie na swój temat nie ubzdurałeś, ale w rzeczywistości nikt nie jest idealny. Otrzymałeś klucz do bardzo potężnej siły, dlatego najmniejsze odchylenie od nie-naganności pociąga za sobą odczuwalne skutki.

Page 56: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

55

W ideale uświadomienie sobie tego, że każdy człowiek jest panem swojego losu, powinno być rzeczą normalną. Wyobraź sobie, że wystawiono Ci zaświadczenie, zgodnie z którym masz prawo kupować gazety w każdym kiosku miasta. Ucieszy Cię to? Chyba nie, przecież to i tak Twoje prawo. Czy będziesz się denerwować, jeżeli w danym kiosku nie uda się kupić gazety? Kupisz w innym kiosku lub w ogóle obejdziesz się bez gazety. Dokładnie tak samo powinieneś się odnosić do swojej nowej zdolności i kierować zdarzeniami swojego życia.

Muszę Cię uprzedzić o jeszcze jednym. Transerfingu nie należy wykorzystać do szkodzenia komukolwiek. Ukierunkowując wizualizacją wrogi zamiar, możesz zemścić się na człowieku lub grupie ludzi, którzy sprawili Ci przykrość i to się powiedzie. Lecz potem czekają Cię problemy. Serdecznie odradzam uprawianie czarnej magii. Nawet jeżeli wydaje się, że Twój odwet jest całkowicie uzasadniony, nie rób tego. Jeżeli jednak nie udało Ci się powstrzymać od pokusy nasłania na wroga przykrości, oczekuj pierwszego ostrzeżenia-ujrzysz znak. A jeżeli się nie zatrzymasz, będziesz ukarany. Nie zapominaj, że wszyscy jesteśmy gośćmi na tym świecie. Takie są warunki wolności: możesz wybierać, lecz nie masz prawa czegokolwiek zmieniać.

Jak wiadomo dawne cywilizacje wymarły. Zostały po nich tylko szczątki w postaci konstrukcji takich jak piramidy egipskie i niejasne pogłoski o jakiejś magicznej wiedzy tajemnej. Ludzie, którzy zawładnęli siłą zewnętrznego zamiaru, uzyskali zbyt wielką potęgę i dlatego siły równoważące nie tyl-ko ich ukarały, lecz wręcz zniszczyły. Takich cywilizacji jak Atlantyda było mnóstwo. Za każdym razem, kiedy ludzie opanowywali siłę zewnętrznego zamiaru, zapominali, że są tylko gośćmi. A jak wiadomo gościa, który zapędza się za daleko, wyrzuca się za drzwi.

Szczególnie należy obawiać się samochwalstwa przed znajomymi i bliskimi. Jeżeli głośno będziesz oznajmiać, że dopniesz swego, szansę na powodzenie znacznie się zmniejszą. To ten przypadek, kiedy pewność siebie przeradza się w nadmierną pewność siebie. Wiedząc po cichu, że dopniesz swego, nie naruszasz równowagi. Wiedza ta znajduje się wewnątrz Ciebie, będąc rzeczą samą w sobie, noumenem. Lecz jeżeli innym ludziom deklarujesz, że uzyskasz to, czego na razie nie masz, stwarzasz nadmierny potencjał. Wówczas wkraczają do akcji siły równoważące, skierowane na likwidację potencjału. Stąd wniosek: lepiej zachowywać się skromnie i trzymać język za zębami. Oczywiście, kiedy już osiągnąłeś cel, możesz brykać, tylko bez cielęcego zachwytu i euforii, bo siły równoważące odbiorą Ci zabawkę.

Przekształć swój zachwyt w zamiar święta. Wykorzystaj swoje prawo wyboru i pozwól sobie na luksus traktowania niezadowalającego Cię w tej chwili życia jak święto. Teraz pojawiła się rzeczywista, nie iluzoryczna podstawa dla święta - nadzieja na uzyskanie wolności. Będziesz odczuwać cichą radość ze świadomości, że zmierzasz do swojego celu, dlatego też święto będzie zawsze Ci towarzyszyć. Tej cichej radości nie będą w stanie przyćmić nawet siły równoważące. Zgodnie z zasadą koordynacji, jeżeli niezależnie od wszystkiego będziesz postrzegać życie jak święto, to tak właśnie będzie.

Teraz nie ma już potrzeby kontynuowania bitwy. I tak uzyskasz swoje. Zaniechawszy bitwy, zrywasz swoje sznurki i uzyskujesz swobodę, nie tracąc oparcia. Oparcie to nurt wariantów. Trzeba pamiętać, że Twój wybór na pewno zostanie urzeczywistniony. Nastrój emisję swych myśli na docelową linię, a wtedy nurt zostanie skierowany właśnie do Twojego celu. Nie ma takiej siły, która mogłaby przeszkodzić Ci w drodze do celu, jeżeli poruszasz się z nurtem, zachowujesz równowagę i przestrzegasz zasady koordynacji. Nie jesteś już papierowym stateczkiem na falach okoliczności ani marionetką w rękach wahadeł. Posiadasz żagiel-jedność duszy i rozumu. Masz szturmwał - Twój wybór. Serfujesz w przestrzeni wariantów, wykorzystując wiatr zewnętrznego zamiaru.

Podsumowanie

Przekręcenie klucza usuwa napięcia i uwalnia energię zamiaru.

Transakcja to: przekręcenie klucza, wizualizacja, uchwycenie jasnym spojrzeniem.

W rezultacie transakcji widzisz zmianę odcieni dekoracji. Nie nadawaj nadmiernego znaczenia technice transakcji.

Wykonuj transakcję naturalnie i bez napięcia.

Nie zmuszaj się do częstego wykonywania transakcji.

Page 57: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

56

Docelowy slajd i wizualizacja procesu całkiem wystarczają.

Transakcja służy tylko do obserwacji przemieszczenia w przestrzeni.

Poruszanie się w kierunku Twojego celu - to odświeżenie warstwy Twojego świata.

Świat, niczym lustro, odbija Twój stosunek do niego. Zaniechawszy swojej bitwy, odzyskujesz swobodę.

Page 58: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

57

ROZDZIAŁ V Listy z przeszłości FRAGMENTY z książki „Transerfing rzeczywistości" były publikowane przed wydrukowaniem w postaci mailingu internetowego. Niniejszy rozdział powstał w efekcie korespondencji z pionierami przestrzeni wariantów. Przy okazji chcę wyrazić swoją wdzięczność Warn, drodzy Czytelnicy, za ciepłe listy, za pełne zachwytu opinie, za ten zapał, z którym przyjęliście idee Transerfingu. Dziękuję Warn!

I porażki od zwycięstwa Ty sam nie powinieneś odróżniać

B. Pasternak

Smugi cienia

Nasunęły mi się pytania, na które nie potrafię sama znaleźć odpowiedzi. Zgodnie z Pańską teorią, jeżeli będę doszukiwać się we wszystkim dobra, niejako dostanę się na falę pozytywnych zdarzeń. W moim przypadku to nie działało, przy czym niejednokrotnie, inaczej nie zwróciłabym na to uwagi.

Przytoczę przykład. Jeszcze pół roku temu miałam wspaniałą pracę, która całkowicie mi odpowiadała i dawała radość. Żyłam nią. Otaczali mnie dobrzy przyjaciele, znajomi, ukochany człowiek, dom, rodzice. Rzeczywiście cieszyłam się, przy czym zupełnie świadomie, można powiedzieć, zazdrościłam sama sobie. Wiodłam zrozumiałe, spokojne życie. Lecz bałam się, że nie może to długo potrwać. Musiałam wyjechać. Teraz nie mam domu, mam mniej przyjaciół, pracę, która nie odpowiada moim planom i mojemu wykształceniu...

Inny przykład. Kończyłam studia. W ciągu ostatnich dwóch lat spędziłam wiele czasu na katedrze i bardzo zbliżyłam się z wykładowcami i studentami. Ostatni semestr niemal fizycznie odczuwałam, że to nadzwyczajny czas i chyba nigdy się już nie powtórzy. Próbowałam zapamiętać każdy dzień. Zaproponowano mi pozostanie i pracę na uczelni. Strasznie się ucieszyłam!

Lecz zaczęły się redukcje etatów i nie dostałam tej pracy, w rezultacie pół roku przesiedziałam bez pracy w domu. To były dla mnie po prostu czarne dni.

Nieraz tak się układało, że rzeczywiście byłam zadowolona z życia i dziękowałam za to Bogu, lecz potem zaczynała się smuga cienia! Zasada w moim przypadku nie działała, znosiło mnie na falę negatywnych działań. A do tego, kiedy jest mi zupełnie źle i zaczynam „wyć", niejako otrzymuję podpowiedz, pomoc, chociaż, zgodnie z Pańską teorią, powinno mnie znieść już całkiem daleko...

Takie właśnie niekonsekwencje. Będę rada, jeżeli pomoże mi pan jakoś je zrozumieć. Tak naprawdę nie ma w Twoim wypadku żadnych niekonsekwencji. Na odwrót - wszystko dzieje

się właśnie tak, jak powinno. Nie rozumiesz, dlaczego białe smugi w życiu nagle zastępowane są smugami cienia. Lecz w liście sama doskonale sformułowałaś przyczynę.

Przyczyna zawsze była i jest ta sama: świat - to zwierciadło Twojego stosunku do niego. Najprawdziwsze. Różnica między pierwszym i drugim polega tylko na tym, że zwyczajne lustro odzwierciedla zmiany od razu, a świat odpowiada z opóźnieniem, czasem kilkudniowym, a czasami miesięcznym.

Spójrz, co piszesz: Wiodłam zrozumiałe, spokojne życie. Lecz bałam się, że nie może to długo potrwać. ...Ostatni semestr niemal fizycznie odczuwałam, że to nadzwyczajny czas, i chyba nigdy się już nie powtórzy.

Gdzie tu widzisz niekonsekwencję? Swoim stosunkiem sama uruchomiłaś program, a świat nienagannie go wykonał. Świat zawsze poprawnie urzeczywistnia Twój wybór. On tylko tym się zajmuje.

Swoje pretensje do lustra formułujesz w następujący sposób: „...nieraz sytuacja tak się składała, że rzeczywiście byłam zadowolona z życia i dziękowałam za to Bogu, lecz potem zaczynała się taka smuga cienia!". Co stanowiło początek smugi cienia?

Otóż jeżeli powiem, skąd biorą się smugi cienia, nie uwierzysz mi. Nawet przy braku w Twoim liście kluczowych zdań, które przytoczyłem, źródło pochodzenia smug cienia można by było ustalić z łatwością. Ten przypadek wcale nie jest unikatowy, ponieważ my wszyscy zawsze popełniamy ten sam błąd.

Page 59: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

58

Chodzi o to, że smuga cienia, która następuje po białej, wcale taką nie była. To Ty sama pomalowałaś ją na czarno. Zło nie może być konsekwencją dobra. W rzeczywistości po dobrym na-stępowało jeszcze lepsze. Lecz Tobie wydawało się, że to nie tak. Nie przyjęłaś nadchodzącej zmiany i wyemitowałaś w świat negatywny stosunek. A światu przyszło odzwierciedlić jak w lustrze ten stosunek i tym samym urzeczywistnić Twój wybór.

To cecha ludzkiego umysłu-on zawsze uparcie walczy o swój scenariusz. Wszystko, co nie jest ujęte w scenariuszu, uważa się za niepowodzenie. I na odwrót, za powodzenie bierze się tylko to, co było zaplanowane. Taki upór umysłu bierze swój początek w zarozumialstwie i obiegowych, społecz-nych stereotypach.

Skąd Twój umysł może wiedzieć, co dla niego rzeczywiście jest dobre, a co złe? Czy potrafi przewidzieć, czym zakończy się sprawa? Wielkie szczęście nigdy nie puka do drzwi, uprzedzając, że nadchodzi - ono zawsze dosłownie zwala się na głowę. Czy zastanawiałaś się nad tym, dlaczego tak się dzieje? Otóż dlatego, że w takich wypadkach zagapiony umysł nie zdąża przeszkodzić szczęściu w urzeczywistnieniu się.

Dopiero w chwili, kiedy umysł zwalnia martwy uścisk swojej kontroli scenariusza, szczęście może przedrzeć się przez tę zwartą obronę. Powodzenie nie może być zaplanowane, nieprawdaż? W przeciwnym razie, po co byłyby wszystkie te rozważania? Planuj - i otrzymuj to, co zaplanowałaś! Nie, tak dzieje się bardzo rzadko.

Umysł nie jest zdolny do opracowania algorytmu sukcesu. Czasem Czytelnicy pytają mnie, jak powinni postępować w jakimś konkretnym wypadku. A skąd miałbym wiedzieć? Nie wierz nikomu, kto będzie twierdzić, że zna receptę sukcesu na każdą okazję. Nikomu nie jest dane tego wiedzieć. W takim razie kto wie i gdzie znaleźć odpowiedź? Twój świat, który jest Twoim zwierciadłem, wie! Transerfing zawiera w sobie najdziwniejsze odkrycie, jakie tylko można sobie wyobrazić. Polega ono na tym, że od Ciebie wymagane jest tylko dokonanie wyboru, a potem nieprzeszkadzanie światu w jego urzeczywistnieniu.

Oto na czym polega cały paradoks: człowiek nie musi dokładnie wiedzieć, w jaki sposób należy odnosić sukces. A ściślej rzecz ujmując, nawet lepiej wcale nie wiedzieć. A Ty co, myślałaś, że Transerfing da Ci kolejną receptę na sukces? Umysł nie jest w stanie wynaleźć takiej recepty. Cały urok Transerfingu polega na tym, że ona sama się znajdzie!

Zadanie umysłu polega na tym, by nie przeszkadzać swoją kontrolą nurtowi wariantów, czyli strumieniowi zdarzeń. Nurt wariantów zawsze skierowany jest w stronę Twojego wyboru. Właśnie dlatego, jeżeli wybór został dokonany, można śmiało zdać się na zasadę koordynacji zamiaru: mój zamiar się urzeczywistnia, wszystko do tego zmierza i wszystko idzie jak należy.

Wróćmy do smugi cienia: Za każdym razem, kiedy następowała smuga cienia, Ty najwidoczniej upuszczałaś jakąś szansę. Była szansa uczynienia białej smugi jeszcze bielszą. Lecz umysł nie przyjmował nadchodzących zdarzeń, a ściślej mówiąc, oceniał je jako negatywne i w rezultacie ów „negatyw" przejawiał się w pełnej krasie.

Lecz nie warto się przez to denerwować. Jeżeli zdefiniujesz swój cel i będziesz przestrzegać zasady koordynacji, czeka Cię jedno wspaniałe odkrycie. Przekonasz się mianowicie, że wszystkie popełnione błędy służyły właśnie temu celowi. Nie osiągnęłabyś tego swojego celu, gdybyś w przeszłości nie po-pełniła tych zaniedbań. Z drugiej strony, gdybyś ich nie popełniła, to i tak mogłabyś dotrzeć do swojego celu. Lecz to byłby inny cel. Przecież niejeden cel jest Twój. Tak właśnie niedościgle, wspaniale i szczodrze urządzony jest nasz świat.

Zatem nie zniechęcaj się: przeszłość jest przed Tobą, jeżeli zmierzasz do swojego celu. Być może dotychczas interesowałaś się tylko cudzymi celami?

Gra partnerów

„Mówił Pan, że w małżeństwie łączą się, zdawałoby się, sprzeczne osobowości, jakby za karę. To dotyczy mnie. Czy mógłby pan udzielić praktycznych rad, jak wybrnąć z określonej sytuacji: co należy robić i myśleć.

Wiele razy próbowałem poprawić relacje. Efekt był, lecz nie na długo. Potem zrozumiałem, że jesteśmy niedopasowani i powinienem spróbować nawiązać stosunki z inną kobietą. Wybrałem rozwód. Bardzo chcę zakończyć relacje, lecz mamy wspólną nieruchomość i okoliczności nie pozwalają mi bezproblemowo i z minimalną szkodą zrealizować planu.

Kiedy się rozzłoszczę i myślę, że gotów jestem wszystko zakończyć natychmiast i na dowolnych warunkach, to relacje na pewien czas poprawiają się bez widocznych przyczyn. Lecz bardzo szybko wszystko zaczyna się od nowa. Co trzeba zrobić z punktu widzenia Transerfingu, by zmienić sytuację?"

Page 60: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

59

Nie pomylę się, jeżeli powiem, że do większości rozwodów dochodzi z błahego powodu: partnerzy nie pozwalają sobie nawzajem być sobą. Pewnie myślisz, że popełniają tu błąd i ja teraz pokażę, na czym on polega. Otóż nie zgadłeś.

Rzecz nie w tym, kto ma rację i kto zawinił. Konflikty z powodu drobnostek mają jeden niepospolity, lecz najważniejszy aspekt - świadomość, a dokładniej jej brak.

Rozdrażnienie - to reakcja nieświadoma. W nieświadomym marzeniu sennym sen człowiekowi się przydarza, ponieważ jest on całkowicie pochłonięty przez tę grę i nie zdaje sobie sprawy, że to tylko sen.

Dokładnie tak samo człowiek śpi na jawie, niczym ostryga negatywnie reagując na bodziec zewnętrzny. Wszyscy w zasadzie rozumieją, że każdy ma prawo do własnych dziwactw i cech osobniczych. I jeżeli drugi człowiek nie jest taki sam jak Ty, to wcale nie musi takim być.

Lecz wszyscy uświadamiają to sobie dopiero w chwili, gdy ich się o to pyta. W pozostałych wypadkach spust rozdrażnienia uruchamia się w stanie nieświadomości.

Człowiek, znajdując się w nieświadomym śnie na jawie, nie pozwala sobie być sobą, a innym być innymi. Powstają stosunki zależności rodzące biegunowość, która wywołuje wiatr sił równoważących. Siły równoważące dążą do zderzenia przeciwstawnych charakterów, by zniwelować niejednorodność.

Na dodatek wahadła, wyczuwając biegunowość, indukują u partnerów działania, rodzące jeszcze większe rozdrażnienie. Czy zauważyłeś, że partner czasem zachowuje się tak, jakby celowo starał się sprawić Ci przykrość?

Otóż wiedz, że w większości wypadków robi to nieświadomie, pod wpływem wahadła, które odżywia się energią Twojego rozdrażnienia i stara się ukierunkować działania partnera w taki sposób, by sprawić Ci jak najwięcej przykrości.

Sam w swoim liście ilustrujesz, jak działa biegunowość. Spójrz: Kiedy rozzłoszczę się i myślę, że gotów jestem wszystko zakończyć natychmiast i na dowolnych warunkach, to relacje na pewien czas poprawiają się bez widocznych przyczyn.

Kiedy godzisz się na „dowolne warunki", to zwalniasz uścisk, jakbyś mówił: „A, pal licho to wszystko!". W tej właśnie chwili biegunowość słabnie, wiatr sił równoważących cichnie, wahadło zo-stawia Cię w spokoju i w rezultacie stosunki ulegają poprawie.

W ogóle trzeba powiedzieć, że niedopasowanymi raczej okażą się ludzie jednakowi, niż różni. Kiedy mówi się „jesteśmy niedopasowani" lub „powstała różnica charakterów", w tłumaczeniu na język faktów należy to rozumieć jak „nie pozwoliliśmy sobie nawzajem być sobą".

W rzeczywistości ludzie z przeciwnymi charakterami mogą i powinni żyć w szczęściu i zgodzie. Siły równoważące nie na próżno zderzają przeciwieństwa, utrzymując tym samym status quo. Znane mi są (a może tobie również) pary, które w ciągu swojego długiego pożycia rozwodziły się wiele razy. I to rozwodziły się na serio, z wynoszeniem walizek, z tłuczeniem naczyń, paleniem rodzinnych fotografii, darciem świadectw ślubu i innymi przerażającymi rytuałami. Wszystkim tym oszałamiającym dramatom towarzyszyły straszne przysięgi, że tym razem to już bezpowrotnie i ostatecznie. Lecz burza ucichała, obie walczące strony uspokajały się i zaczynały znowu żyć razem.

Wszystkich tych uzbrojonych w wałki do ciasta i talerze konfliktów można uniknąć, jeżeli świadomie zejdzie się ze sceny na widownię i z boku popatrzy na grę, czyli wspólne życie. Musi to zrobić chociażby jeden z partnerów.

Dlaczego wspólne życie jest grą? Ponieważ każdy wziął na siebie rolę: jestem taki i taki, robię to i to, a drażni mnie to i to. Lecz ludzie pogrążają się w tę grę bez reszty, i dlatego działają w sposób nieświadomy, jakby spali na jawie. Życie „przydarza się im" i nie są w stanie wpływać na scenariusz, chociaż ze wszystkich sił starają się to robić.

A teraz przypomnij sobie, jak w dzieciństwie bawiłeś się w dorosłych. Dzieci w odróżnieniu od dorosłych zdają sobie sprawę, że wszystko dzieje się „na niby". W każdej chwili pamiętają, że to gra, dlatego też działają świadomie, jak grający widzowie. Dzieci potrafią zmienić scenariusz swojej gry, ponieważ zdają sobie sprawę, że to nie rzeczywistość. Dokładnie tak samo w świadomym śnie śniący potrafi kontrolować zachodzące zdarzenia.

Doroślejąc, ludzie tracą zdolność zdystansowanego uczestnictwa w grze, pogrążają się w swoje gry bez reszty, niby w głęboki sen i w sumie tracą świadomość. No a ponieważ ludzie śpią na jawie, stają się bezwolnymi marionetkami posłusznymi wahadłom i życie „przydarza się im" jak marzenie senne.

Spróbujcie jednak zabawić się we wspólne życie, jak dzieci. Przyjmijcie na siebie przydzielone już role i zagrajcie je w sposób zdystansowany, „na niby". Na przykład gdy tylko partner zaczyna robić to, co Ci się nie podoba, zacznij denerwować się, jak to robiłeś wcześniej, lecz teraz odgrywaj swoją rolę w sposób malowniczy, z groteską i humorem.

W rezultacie od razu stanie się jasny mechanizm konfliktów, które wszczynaliście, znajdując się w nieświadomym śnie na jawie. Naprawdę uświadomisz sobie, do jakiego stopnia wszystkie kłótnie są

Page 61: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

60

„wyssane z palca", jak w serialach telewizyjnych. A kiedy uświadomisz to sobie, będziesz mógł nareszcie pozwolić sobie być sobą, a innemu być innym.

Dobroczynność

Przez ostatnie dwa lata zaangażowałem się w handel na rynku walut (FOREX). 1 w żaden sposób nie mogę dojść do etapu pomyślnego, stabilnego handlu. Dwa lata - same straty. Może prawdą jest to, co pisze jeden kolega: giełda - to diabelski wynalazek. „Co boskie - Bogu, co Cezara - Cezarowi". Grając na giełdzie, przegrywamy duszę. Swoją duszę. Niestety, to właśnie tak. I to prawda, jedynym wyjściem dla mnie jest złożenie datku na Kościół. Lecz skutków karmicznych to nie usunie...

A co w takim razie z wielowariantowością losu? Czyżby nie dało się uczynić swego życia dostatnim przy pomocy transakcji na giełdzie? Wszystkie te baśnie o miliarderach to mit? Czy też może trzeba usunąć z podświadomości samą ideę wzbogacenia się i umieścić tam ideę pomocy bliźniemu? Nie jestem teoretykiem ani początkującym, wszystko o czym piszę, to rzeczy, które odczułem na własnej skórze i to nie jedną setkę razy. Na czym według Pana powinien polegać mój wybór?

Pytasz, na czym według mnie powinien polegać Twój wybór. Czyżbym ja lub ktoś inny był w stanie wskazać Ci właściwą ścieżkę? Jest ona znana tylko Twojej duszy. Ja zaś mogę tylko ocenić błędy, przy czym wyłącznie subiektywnie.

Piszesz: Jedynym wyjściem dla mnie jest złożenie datku na Kościół. Rozumiem oczywiście, że wcale nie uważasz tego za jedyne wyjście. Ale skąd Ci się wzięło, że datek w ogóle można rozważać jako wyjście?

To nie zwolennicy Boga, a poplecznicy wahadła religii zasugerowali Ci, że oddając pieniądze na Kościół, „zbawisz swoją duszę" lub uwolnisz się od jakichś tam problemów karmicznych. Każdy prawdziwy sługa Boga powie Ci, że indulgencji nie da się kupić za żadne pieniądze.

Nazywajmy sprawy po imieniu: wahadło religii-to nie Bóg. Świątynia nie jest potrzebna Najwyższemu, tylko wahadłu. Bóg nie potrzebuje Twoich ofiar. Jeżeli postrzegasz ofiarę jako rozwiązanie swoich problemów, to znaczy, że próbujesz zrobić z Nim interes.

Dobroczynność może usunąć nadmierny potencjał zgromadzonych pieniędzy, jeżeli masz nadmiar środków, które długo leżą. Lecz ponieważ zajmujesz się handlem na giełdzie, najprawdopodobniej nie masz zastoju w finansach.

Dobroczynność jest dobrym uczynkiem w prawdziwym sensie tylko wtedy, jeśli jest szczera. Na przykład bogaty człowiek pomaga domowi dziecka, lecz sam tam nigdy nie bywa. W takim wypadku to nie dobry uczynek, a interes. Jego pomoc skierowana indyferentnie [obojętnie, z biernym zaangażowaniem] służy pięknej idei, obramowanej pobożnym twierdzeniem: „Pomagam dzieciom!"

Lecz pobudki takiego człowieka są nieszczere. On nie potrzebuje kontaktu z dziećmi, którym udziela pomocy, dlatego też nie kocha ich. On ceni siebie, pomagającego dzieciom. Przypuśćmy, że tak jest, ale czy to coś złego, że ten człowiek pomaga, nie kochając, nieszczerze? To nic złego, wszystko jest w porządku. Tylko nie należy mieć nadziei, że to w jakiś sposób zostanie mu „policzone".

Może on podnieść swoją ocenę w oczach opinii publicznej, lecz jego dusza nie uzyska żadnej rekompensaty. Lepiej szczerze kochać siebie, niż nieszczerze - innych. Rzekłbym nawet, że kochać siebie wręcz absolutnie należy.

Piszesz: „może trzeba usunąć z podświadomości samą ideę wzbogacenia się i umieścić tam ideę pomocy bliźniemu"? Nie trzeba gwałcić siebie ideami pomocy bliźniemu, jeżeli nie czujesz szczerej potrzeby wewnętrznej. Przeciwnie, zajmij się właśnie własnym wzbogacaniem. Właśnie to robisz szczerze i nie ma czego się wstydzić. Nie zwracaj uwagi na lament popleczników wahadła, którzy narzucają Ci swoje „duchowe" wartości. Pamiętaj: naprawdę uduchowione osoby nigdy niczego nie będą Ci narzucać.

Pierwszorzędną duchową wartością jest dla Ciebie Twoja dusza. Odwróć się od wahadeł, zwróć się ku swej duszy i zajmij się sobą, na przykład wzbogacaniem się. Tylko dochodzić do tego wzbogacania się trzeba z całkiem innej strony, niż Ty próbujesz.

Dusza chce nie pieniędzy, a tego, co można za nie kupić. Czy wiesz dokładnie, czego chcesz? Najprawdopodobniej nie. Zapytaj więc siebie, czego tak naprawdę chcesz od życia. Co zmieni Twoje życie w święto? Zdefiniuj swój cel.

Twój umysł rozwiązuje to zadanie bez ogródek: za pieniądze można kupić praktycznie wszystko, więc trzeba iść bezpośrednio tam, gdzie leżą te pieniądze. Lecz problem w tym, że dusza też działa na swój sposób bez ogródek. Nie podziela dążenia umysłu do pieniędzy. Ona w ogóle nie rozumie, co to jest, ponieważ, mówiąc wprost, nie umie „myśleć" abstrakcyjnie. Dlatego dusza nie stanie się sojusznikiem umysłu w zdobywaniu pieniędzy. A umysł bez duszy jest bezsilny, tak samo jak i dusza bez rozumu.

Page 62: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

61

Cóż więc robić? Zdefiniować swój cel i zmierzać do niego, nie myśląc o środkach do osiągnięcia tego celu. Środki same się znajdą-na tym polega cała sztuczka. Innymi słowy, jeżeli dusza i umysł zmierzają do swojego celu ramię w ramię, przed Tobą otwierają się drzwi, które wcześniej wydawały się nieprzystępne.

Czy można uznać transakcje giełdowe za Twoje drzwi? Nie podejmuję się osądu w tej sprawie. Piszesz: „...w żaden sposób nie mogę dojść do etapu pomyślnego, stabilnego handlu. Dwa lata-same straty.". Sam wyciągnij wnioski. Miliarderami zostają właśnie ci, którzy zmierzają do swojego celu, a nie do pieniędzy.

Kiedy człowiek zmierza do niego, wchodząc przez swoje drzwi, jego dusza śpiewa, a umysł z zadowoleniem zaciera ręce. Czy transakcje giełdowe przynoszą radość Twojej duszy? Czy to zajęcie daje satysfakcję umysłowi? Na te pytania powinieneś sobie odpowiedzieć sam.

Wiedza ezoteryczna Znana jest mi już literatura podobnego typu i co najdziwniejsze - w zasadzie wszyscy chcą

powiedzieć jedno i to samo, tylko i tak w wielu sprawach się rozmijają. Ja na przykład od takiej ilości informacji zaczynam się już gubić, co jest właściwe, a co nie.

Praktycznie wszyscy mówią, że nie należy brać sobie do serca każdej informacji. Lecz co mają począć ludzie wrażliwi i przypuśćmy ci, którzy codziennie dają jałmużnę? Przecież nie przyjmując i nie rozumiejąc cudzego nieszczęścia, świat stanie się czerstwy, oschły i zły.

W przyszłości chcę zostać dziennikarzem i już teraz pracuję w jednym z wydawnictw, gdzie w zasadzie zderzam się z problemami kobiet. Piszę na ich podstawie felietony. Nie da się produktywnie pracować, nie przepuściwszy ich trosk przez siebie. Co mają począć dziennikarze, którzy codziennie zderzają się z informacjami o różnym charakterze? Czyżby to oznaczało, że całe życie wypadnie mi wprawiać w ruch wahadła albo cierpieć? Może czegoś nie rozumiem?

Do tego czasem powstaje myśl, że wszystkie podobne idee, łącznie z Transerfingiem, są utopijne. Przecież, jak się to rozważy, to Transerfing też jest wahadłem, które stworzył Pan i wprawia w ruch przy pomocy myśli innych ludzi. Dlaczego by zatem nie uczynić jego zasad prostszymi?".

Transerfing nie został wymyślony, dlatego też jego zasad nie da się przerobić. A już „wymyślenie" takich rzeczy jest w ogóle niemożliwe. Nie da się też nauczyć tego od innych. Wiedzy ezoterycznej nie wymyśla się i nie uczy się jej. Ona po prostu znajduje się w ogólnodostępnym miejscu. Nazywam to miejsce przestrzenią wariantów. Inni mogą nazywać je inaczej, lecz sedno się przez to nie zmienia.

W swoim liście mówisz, że gubisz się w pewnych kwestiach. Jak rozeznać się w całym tym mnóstwie nauk, które, zgodnie z Twoimi słowami, mówią o tym samym, lecz i tak się rozmijają? Nie uwierzysz, jakie to łatwe.

Przeczytawszy stos literatury z psychologii i ezoteryki, można w pewnym momencie zatrzymać się i zapomnieć wszystko, o czym pisali inni ludzi w swoich książkach. Jeżeli zgromadziłaś minimalny konieczny fundament w jakiejś dziedzinie, możesz otrzymywać dalszą informację wprost z prze-strzeni wariantów.

Trzeba w tym celu mieć czelność przestać szukać odpowiedzi na pytania w cudzych książkach i zwrócić się ku sobie. Dopóki umysł zwrócony jest ku mądrym tego świata, będziesz gubić się i znajdować się na pozycji wiecznego studenta. Zmień orientację: zwróć swój umysł ku swojej duszy, a otrzymasz odpowiedzi na wszystkie swe pytania.

Czy wiesz, co różni tych, którzy dokonują odkryć, tworzą dzieła sztuki, kultury i piszą książki, od pozostałych, którzy dziwią się tymi odkryciami, zachwycają się tymi arcydziełami, czytają te książki? Co różni twórców od miłośników i nauczycieli od uczniów?

Ci pierwsi mieli czelność oderwać swój umysł od cudzych tworów i zwrócić go ku swojej duszy. Miłośnicy i uczniowie wcale nie są pozbawieni talentów! Mają po prostu zamiar skierowany w drugą stronę - na to, by cenić cudze dzieła i uczyć się od innych.

Może Ci się wydawać, że próbuję uprawiać pustą demagogię albo przeżuwać jakieś ogólnie znane prawdy. Zwrócić umysł ku swojej duszy? Jakoś tak niekonkretnie, niewyraźnie i pachnie jakąś mdłą duchowością.

Ale tak naprawdę mówię o absolutnie konkretnych rzeczach. Stwierdzenie, że Twoja dusza już i tak wszystko wie, byłoby nie całkiem precyzyjne. Dusza nie wie, ale ma, w odróżnieniu od umysłu, dostęp do pola informacji, w którym przechowywane są dane o przeszłości i przyszłości, a także gdzie są wszystkie arcydzieła i odkrycia.

Umysł odbiera uczucia duszy jako intuicyjną wiedzę i olśnienia, a potem interpretuje do postaci powszechnie przyjętych pojęć i określeń.

Page 63: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

62

Umysł nie może wymyślić niczego nowego. Zdolny jest tylko do złożenia nowej wersji domku ze starych klocków. Wszystko zasadniczo nowe powstaje w jedności duszy i umysłu. Ale dla osiągnięcia tej jedności koniecznie trzeba poczynić proste i konkretne kroki.

Przyjąć fakt, że jest Ci dostępna wszelka wiedza. Zwrócić się z pytaniem do siebie. Pójść swoją drogą. Korzystać ze swojego prawa do bycia indywidualnością. Skorzystać ze swojego dostępu do wiedzy.

Wiedza stanie się dostępna, kiedy tylko uda Ci się przeorientować swój zamiar z innych na siebie. Powiedz sobie, że jesteś niepowtarzalną indywidualnością i wszystko wiesz. Zadawaj sobie pytania i czekaj na odpowiedź. Ona przyjdzie sama, może od razu, może za kilka dni, miesięcy, w zależności od złożoności pytania. Lecz przyjdzie na pewno!

U każdego człowieka obcowanie umysłu z duszą odbywa się po swojemu. Najważniejsze jednak to skierować zamiar umysłu ku duszy. Cała tajemnica w tym, że mało komu przychodzi do głowy, by spróbować to robić. Lecz kto spróbował, ten zaczyna dokonywać odkryć i tworzyć arcydzieła.

Jedyne, co przeszkadza w zjednoczeniu duszy i umysłu, to wewnętrzna i zewnętrzna ważność. Ważność zamyka pierwiastek twórczy w futerale ogólnie przyjętych stereotypów. Oto co piszesz o problemach czytelników: „Me da się produktywnie pracować, nie przepuściwszy ich trosk przez siebie".

Poprawnie wyrzeźbiona fraza, prawda? Można jeszcze dodać, że nie przepuściwszy problemu człowieka przez siebie, w ogóle nie da się mu pomóc. I to też brzmi poprawnie. A w rzeczywistości - to fałszywy stereotyp, sformułowany przez wahadła.

Rozwiązujesz problemy ludzi nie dzięki temu, że przepuszczasz je przez siebie, a mimo to. Co więcej, pogrążając się bez pamięci w cudze problemy, stajesz się niezdolna rozwiązywać je w sposób obiektywny.

Problemy powstają u ludzi z powodu ich pogrążenia w swoją grę. Życie „przydarza się" im i, jak w nieświadomym śnie, znajdują się we władzy okoliczności. Lecz wystarczy zejść na widownię i spojrzeć na grę z boku, a wiele rzeczy stanie się jasne.

Dopóki pochłaniają Cię problemy ludzi, znajdujesz się z nimi w takiej samej sytuacji. Aby zrozumieć i rozwiązać ich problemy, trzeba działać w sposób zdystansowany.

Nie bez serca, nie obojętnie, a z dystansem/ Na tym polega różnica między brakiem ważności i bezdusznością.

Problemy, zarówno swoje, jak i cudze, uda się rozwiązywać tylko wtedy, jeżeli obierzesz rolę grającego w spektaklu widza. A póki „żyjesz" swoimi i cudzymi problemami, jesteś bezradna.

Wielu Czytelników nijak nie może uchwycić tej różnicy pomiędzy zdystansowaniem i znieczulicą. Jeszcze raz powtarzam: brak ważności - to zdystansowanie, a nie obojętność. Odgrywaj swoje role „na niby", jak dzieci. Będziesz wówczas marionetkarzem, czyli panem sytuacji. A jeżeli całkowicie po-grążysz się w grze, będziesz marionetką.

Naprawdę, nie należy wszystkiego brać zbyt blisko do serca. Jeśli pomyśleć, to wszystko nie jest tak ważne, jak się wydaje. Trzeba pomagać tym, którzy potrzebują Twojej pomocy. Lecz robić to trzeba z dystansem, nie przejmując czyichś uczuć i nie męcząc siebie przeżywaniem. Twoje uczucia mogą tylko zaszkodzić. Poza tym, pomocy należy udzielać tylko tym, którzy Cię o to proszą.

Na Twoje pytanie: „co mają począć ludzie wrażliwi i, przypuśćmy, ci, którzy codziennie dają jałmużnę?", jest całkiem konkretna, lecz nieoczekiwana dla Ciebie odpowiedź - wyrzec się poczucia winy.

Jeżeli systematycznie dajesz jałmużnę, to znaczy, że czujesz się zobowiązana. A zobowiązanie wynika z poczucia winy. Nie tyle współczujesz potrzebującym, ile czujesz się w obowiązku im pomóc. To nie jest współczucie, a przejaw ważności.

Jeżeli nagle obudziło się w Tobie współczucie wobec konkretnej biednej, chorej staruszki-to współczucie. Lecz jeżeli nie możesz przejść spokojnie, bez wewnętrznych mąk obok jakiegokolwiek nędzarza, to znaczy, że to wcale nie współczucie, a poczucie obowiązku.

Cóż więc robić? Po prostu korzystaj ze swojej wolności. Nie masz wobec nikogo żadnych zobowiązań. Sięgnij po

swoje prawo do wiedzy. Jesteś zdolna sama tworzyć i udzielać odpowiedzi. Jeśli nie jesteś wolna od ważności, to miotają Tobą wątpliwości. Jeżeli zaś jesteś wolna - wtedy również masz rację. A kiedy jesteś wolna, możesz sobie pozwolić na współczucie i empatię.

Jak odzyskać ukochanych?

„Bardzo proszę, by Pan powiedział, jak odzyskać ukochanego mężczyznę?" Jeżeli on sam odszedł, to już chyba nie można go odzyskać. A dokładniej. Ty nie będziesz w stanie

go odzyskać wysiłkami wewnętrznego zamiaru, przedsiębiorąc jakieś kroki skierowane na jego

Page 64: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

63

„odzyskanie". Do takich działań należą wszelkie próby, by bezpośrednio wpłynąć na tego człowieka. Jeżeli nawet coś z tego wyjdzie, on już nie będzie taki, jak dawniej.

Odzyskać go można tylko zewnętrznym zamiarem. Wewnętrznym zamiarem, starając się osiągnąć cel, próbujesz oddziaływać na świat bezpośrednio. Zewnętrzny zamiar działa tak, że świat sam wychodzi Ci naprzeciw. Krótko mogę objaśnić mechanizm działania zewnętrznego zamiaru w następujący sposób:

Partnerzy w swoich relacjach kierują się wewnętrznym zamiarem, czyli chcą coś uzyskać wzajemnie od siebie. Jeżeli jeden z partnerów tego nie uzyskuje, to zrywa.

Każdy człowiek chce być usatysfakcjonowany relacjami na swój sposób. Może to być potrzeba miłości, seksu, szacunku, uznania zalet, wzajemnego zrozumienia, rozmowy, ucieczki od samotności, rozrywki, i tak dalej.

Czy istnieje coś wspólnego, łączącego tak różne dążenia osobiste? Tym czymś wspólnym zawsze była i pozostaje jedna rzecz-obrona i potwierdzenie własnej ważności. Czym człowiek by się nie kierował w swoich działaniach, wszystkie jego motywy tak czy inaczej związane są z poczuciem własnej ważności. Tak już człowiek jest skonstruowany.

Wewnętrzny zamiar w relacjach międzyludzkich zawsze skierowany jest na obronę i potwierdzenie własnej ważności w tej lub innej formie. Na co skierowany jest wewnętrzny zamiar Twojego ukochanego? Na poszukiwanie partnera, od którego otrzyma zaspokojenie własnej ważności.

A Twój wewnętrzny zamiar na co jest skierowany? Odzyskać ukochanego, i tym samym, po pierwsze, odbudować swoją ważność, a po drugie, wznowić relacje, w których uzyskiwałaś jakąś satysfakcję.

Teraz pomyśl, czy będziesz mogła zaspokoić dążenia partnera, jeżeli będziesz kierować się tylko swoim wewnętrznym zamiarem?

Aby odzyskać swego ukochanego, trzeba dać mu to, na co skierowany jest jego wewnętrzny zamiar. Nie warto go potępiać, jeżeli chce on od Ciebie otrzymać zaspokojenie własnej ważności w tej lub innej formie. Przecież Ty sama też chcesz od niego coś otrzymać.

Jak wiadomo, pierwsza zasada fralingu głosi: zrezygnuj z zamiaru otrzymania, zastąp go zamiarem podarowania, a otrzymasz to, z czego zrezygnowałaś.

Zrezygnuj ze swojego wewnętrznego zamiaru, niezależnie od jego ukierunkowania. Określ, na co skierowany jest zamiar Twojego partnera. Zwróć swoje dążenia na to, by zaspokoić jego zamiar. Kiedy tylko Twoje działania przeorientują się na usatysfakcjonowanie potrzeb partnera, Twój wewnętrzny zamiar przekształci się w zewnętrzny.

W rezultacie uda Ci się nie tylko uszczęśliwić partnera, lecz również otrzymać od niego wszystko, czego sama pragniesz, przy czym w nadmiarze. Jeżeli będziesz w stanie zrezygnować z zamiaru otrzymania, zastąpiwszy go zamiarem podarowania, bezapelacyjnie otrzymasz to, z czego zrezygnowałaś.

Zasada ta działa do tego stopnia skutecznie, że powstaje wrażenie, jakby działała jakaś czarodziejska siła. To akurat jest prawdziwa magia. I nie potrzeba żadnych zaklęć i żadnych wy-warów z lubczyku.

Lecz tak w ogóle odzyskać utracone, podobnie jak i dwa razy wejść do tej samej rzeki, jest bardzo trudno. Lepiej starać się przestrzegać zasad frailingu, zanim stosunki zaczną się psuć.

W każdym razie zanim cokolwiek przedsięweźmiesz, ja bym na Twoim miejscu porządnie pomyślał: czy rzeczywiście chcesz go odzyskać, czy też chodzi o nieprzezwyciężoną chęć przywróce-nia sobie utraconego (porzuconego przez niego) znaczenia?

To niezwykle bolesne, kiedy czujesz się lekceważona. Wiem. Lecz nawet gdyby znane mi były wszystkie okoliczności, i tak nie mógłbym doradzić Ci nic konkretnego. Czuję się na siłach tylko dać Ci narzędzie, a jak je wykorzystać, musisz zdecydować sama.

Nie zapominaj, że warstwa Twojego świata - to Twoje lustro. Jeżeli wolisz cierpieć, to tak będzie. Jeżeli zaś w tej chwili skorzystasz z zasady koordynacji zamiaru i zaistniałe okoliczności uznasz za wyjątkowo korzystne, to będzie właśnie tak.

Być może zerwanie z ukochanym uwalnia Cię od nieznanych problemów. A Tobie zdaje się, że wszystko idzie źle. Powiedz sobie, że wszystko idzie jak najlepiej, przecież to Ty sama powinnaś zdecydować - cieszyć się czy cierpieć. Ja bym na Twoim miejscu cieszył się, skakał i klaskał w dłonie. Pozwól zwierciadłu przysporzyć Ci zadowolenia.

Mam taki sam problem. Odchodzi ode mnie ukochana kobieta-żona (trzy lata spotykaliśmy się, cztery lata byliśmy małżeństwem).

Podstawowa przyczyna zerwania to niestabilność finansowa z mojej strony. W wielu kwestiach jestem człowiekiem zbyt miękkim, nieśmiałym, zbytnio zachowawczym. Moja żona uważa, że przy moim doświadczeniu i wiedzy powinienem otworzyć własną firmę. Ciężko przy moim łagodnym

Page 65: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

64

charakterze piąć się w górę, robić karierę. Poza tym robienie kariery - to nie w stylu człowieka twórczego.

W wielu sprawach zgadzam się z żoną. W większości kwestii zbyt dokładnie szukam dodatkowych informacji, próbuję uzyskać dodatkowe doświadczenie. W zasadzie cała moja kariera jest tak zbudowana, że w jednym miejscu nie zatrzymuję się dłużej niż na rok (co daje mi doświadczenie i wiedzę o biznesie]. Duży plus mojego charakteru - to serdeczność. Jednocześnie to mój minus, który przeszkadza mi robić karierę. Żonie potrzebna jest stabilizacja, pewność, dzieci. Moje wewnętrzne motywy też są na to

ukierunkowane. Lecz nie z punktu widzenia Kariery, a na zasadzie opracowania systemu (biznes-planu), który będzie przynosić zyski. Do tego potrzeba doświadczenia i wiedzy, które dla mnie zawsze stanowiły jeden z najwyższych priorytetów.

Trzy miesiące temu rozwiedliśmy się. Dość pokojowo. Żona teraz wynajmuje osobne mieszkanie, zarobki jej na to pozwalają. Szuka siebie. Lecz nasze stosunki są coraz chłodniejsze. Nie chce już ze mną rozmawiać. Jak mam odzyskać ukochaną?"

Nie mogę dać konkretnej recepty na rozwiązanie Twoich problemów. Podejmuję się tego tylko w razie, jeżeli sytuacja rysuje się absolutnie jasno. Lecz nawet w tym wypadku mój pogląd jest subiektywny i dlatego może być błędny.

Jeżeli odpowiedź jest mi nieznana, zwracam się do swojej intuicji. Jeżeli intuicja mi niczego nie podpowiada, mogę polecić skorzystanie z jednej z zasad Transerfingu, ponieważ wiem, że to nie zaszkodzi.

Otóż w tym wypadku moja intuicyjna odpowiedź zgadza się z zasadą, zgodnie z którą powinieneś nieustannie podążać za głosem swojego serca. Inni mówią, że sukces-to kariera, stabilność, wysoka płaca. Nie wolno tych rzeczy zaliczać do celu. Czy ścieżka człowieka polega na wspinaniu się po szczeblach kariery?

Kariera, stabilność, wysoka płaca są w rzeczywistości nie celami, a towarzyszącymi atrybutami. Twój cel to coś, co zmieni życie w święto. Zastępując cel atrybutem, niczego nie osiągniesz. Atrybuty przychodzą same w rezultacie osiągnięcia celu. Na przykład zostając unikalnym specjalistą wysokiej klasy, otrzymujesz wszelkie dobra.

Dlatego dążyć trzeba do celu, a nie do korzyści, które on przynosi. Wydawałoby się, że to oczywisty fakt. Wszyscy to rozumieją. Lecz paradoks polega na tym, że on tylko przemyka jak krótki przebłysk w świadomości ludzi, a potem zostaje przyćmiony przez blask atrybutów.

Ludzie rzucają się na atrybuty jak ćmy na żarówkę, lecz i tak niczego nie osiągają. Jak mogą odnieść sukces, jeżeli rzucają się nie na cel, a na jego atrybut? Stąd mit o tym, że wielki dobrobyt - to udział wybranych.

Opinia publiczna narzuca Ci swoje stereotypy. Lecz ten pogląd bazuje na widocznych, ostatecznych rezultatach.

Sukces przychodzi w procesie zmierzania do celu. Ostateczne rezultaty zawsze są na widoku, a proces zmierzania do celu pozostaje w cieniu. W sumie powstaje stereotyp: dąż do kariery i pieniędzy, innymi słowy - „leć do żarówki".

Wszyscy widzą tylko blask gwiazd, które już wzeszły. Lecz mało kto zwraca uwagę na drogę do szczytów sukcesu, którą one przetarły. Wszystkie gwiazdy przeszły przez gęsty las niepowodzeń. Szczęście uśmiecha się, wcześniej lub później, tylko do tych, którzy są pewni, że idą swoją ścieżką. Trzeba tylko nieustannie zmierzać do swojego celu i pamiętać: co by nie było, nurt wariantów skierowany jest tam, gdzie trzeba. Nikomu nie jest dane wiedzieć, kiedy i w jaki sposób cel zostanie osiągnięty.

Jeżeli będziesz postępować zgodnie z ogólnie przyjętymi stereotypami, to możesz osiągnąć określony sukces. Lecz sukces ten będzie średniutki i okupiony Twoim ciężkim trudem. Ażeby osiągnąć rzeczywiście wspaniały sukces, trzeba określić swój cel i zmierzać do niego nieustannie, nie słuchając nikogo. Można przyjmować do wiadomości to, co radzą inni, lecz ostateczne decyzje trzeba podejmować swoim sercem. Tylko tak przestaniesz bić się jak ćma o żarówkę.

Właściwa decyzja rodzi się w jedności duszy i rozumu. Jednoznacznym kryterium niewłaściwej decyzji może być stan dyskomfortu duchowego. Jeżeli podjąłeś decyzję i przy tym doznajesz choćby najmniejszego przygnębiającego poczucia, podobnego do uczucia wymuszonej konieczności, znaczy to, że dusza mówi Ci „nie". Jeżeli zaś dyskomfortu duchowego w kontekście podjętej decyzji nie odczuwasz, to znaczy, że dusza mówi „tak" lub „nie wiem". W takim wypadku ostateczne słowo należy do Twojego umysłu. Jeżeli decyzja jest słuszna, dusza śpiewa, a umysł z zadowoleniem zaciera ręce.

Z drugiej strony, jeżeli w żaden sposób nie możesz zdefiniować swojego celu, przestań zamęczać się tą kwestią. Czy można żyć bez celu? Jeżeli chcesz po prostu żyć, do niczego nie zmierzając, to dlaczegóż by nie? W takim razie można poradzić tylko jedno: trzeba nie płynąć, a poruszać się z

Page 66: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

65

prądem. Innymi słowy, trzeba przestrzegać zasady koordynacji, a wtedy życie wejdzie w spokojne i komfortowe łożysko. Cel natomiast da o sobie najprawdopodobniej znać, kiedy zaniechasz konwul-syjnych prób jego odnalezienia.

Co się tyczy kwestii odzyskania żony, niczego poradzić nie mogę. Z kluczowego fragmentu: „Szuka siebie. Lecz nasze stosunki są coraz chłodniejsze. Już nie chce ze mną rozmawiać", można wnosić, że rzecz tu wcale nie w stabilizacji materialnej. Jeżeli nie kocha - nie da się jej odzyskać.

Zamiar

Mam pytanie: Czy zasada Transerfingu działa w stosunku do innych ludzi? Na przykład czy matka może wyleczyć swoje dzieci [psychicznie chore), lub jeżeli będzie Pan miał (no, albo ja) zamiar-by Rosja stała się bogatym krajem i żeby ludzie w niej żyli szczęśliwie?

Zamiar jest zdolny do wszystkiego. Pytanie tylko, jaka jest jego siła. Jeżeli posiadasz zamiar Chrystusa, to oczywiście będziesz mogła uzdrawiać. Lecz siła zamiaru - to nie siła pragnienia. Jeżeli bardzo mocno czegoś chcesz, to chyba nie otrzymasz. To nawet nie wiara, bo gdzie jest wiara, tam zawsze znajdzie się miejsce na wątpliwości.

Zamiar - to beznamiętne, bezwarunkowe, bezwzględne zdecydowanie, by uzyskać ucieleśnienie swojej woli w rzeczywistości i spokojna świadomość tego, że tak właśnie będzie. Wolny od pragnienia, lęku, wątpliwości i innych potencjałów ważności, jest on czysty. Na przykład zamiar wyjęcia poczty ze skrzynki - jest czysty.

Jeżeli gotowość, by uzdrowić swoje dzieci będzie tak samo czysta, to dokonasz tego. Tylko nie pomyśl, że można to osiągnąć, dokładając starań. Sparaliżowany człowiek niezależnie od tego, ile by nie dołożył starań, nie ruszy się z miejsca. I jednocześnie łatwo odzyska on swoją zwinność, jeżeli przypadkowo „przypomni sobie", jak konkretnie to robił.

Nauczyć władania zamiarem ani ja, ani nikt inny nie jest w stanie. Lecz w Transerfingu są metody pozwalające zmusić zamiar do działania niezależnie od Twojej woli. To tak zwany zewnętrzny zamiar. W danym wypadku, jeżeli leczenie nie pomaga, musisz zrezygnować z prób wyleczenia swoich dzieci. Czym jest choroba psychiczna? To stan, kiedy dusza człowieka jest nastrojona na nieurzeczywistniony rejon przestrzeni wariantów. Normalni ludzie nastrojeni są na nasz urzeczywistniony świat, a psychicznie chorzy wcale nie są chorzy, a po prostu „unoszą się" w niespełnionej, a przez to „nienormalnej" z naszego punktu widzenia okolicy.

Przyjmij swoje dzieci takimi, jakie są. Nie są chore, one po prostu są inne, nie takie jak wszyscy. To bardzo dobrze, kiedy człowiek nie jest taki sam jak wszyscy - to normalne. Nienormalny jest obecny stan, kiedy wszyscy myślą i działają jednakowo.

Starając się uczynić swoje dzieci normalnymi, nie osiągniesz tego. Jak już mówiłem, zamiaru nie da się opanować siłą. Dokładając starań i sił, wyrażając niezadowolenie, stwarzasz potężne nadmierne potencjały, które tylko pogłębiają obecną sytuację.

Lecz jeżeli uda się przyjąć Twoje dzieci takimi, jakie są, i uznać ich normalność, wtedy uzyskasz zamiar okrężną drogą. W takim wypadku Twój wewnętrzny zamiar przekształci się w zewnętrzny.

Poświęć dzieciom uwagę, troskę i na ile to możliwe, daj im swobodę. Uwolnisz dzieci od konieczności bycia „normalnymi", a siebie od konieczności uczynienia ich „normalnymi". I wtedy nie od razu, a po upływie pewnego czasu, zobaczysz efekty.

Jednocześnie sama zdecyduj: przyjąć czy nie przyjąć moją radę. Jak rozumiesz, udzieliłem odpowiedzi, nie będąc specjalistą w dziedzinie psychiatrii. Czy w ogóle mam prawo dawać podobne rady?

Twoja dusza może udzielić odpowiedzi na każde dotyczące Ciebie pytanie. Bardziej ufaj głosowi swojego serca, niż poglądowi innych ludzi, nie wyłączając mnie.

Jedyna moja przewaga polega na tym, że Twoje dzieci są mi obojętne. W tym sensie nie mam w odniesieniu do nich nadmiernych potencjałów, a dlatego mój zamiar udzielenia odpowiedzi jest czysty.

Lecz w ogóle nie rozumiem, dlaczego martwisz się o los Rosji, jeżeli Twoje dzieci są chore? Czy to aby nie zbyt szeroki rozmach? Nie podobają mi się te idee uczynienia wszystkich szczęśliwymi.

Każdy człowiek kształtuje tylko warstwę swojego świata, dlatego jeden człowiek nie jest w stanie uszczęśliwić całej Rosji. Mogą to zrobić tylko wszyscy ludzie razem. Lecz ludzie, zjednoczeni ogólną ideą, w ostatecznym rozrachunku tworzą wahadło. A ono wcześniej czy później zaczyna swoją destrukcyjną działalność: odwodzi popleczników od ścieżki i rozpętuje bitwę ze swoimi konkurentami. Doskonale wiesz, czym kończyły się wszystkie idee uczynienia ludzi szczęśliwymi. Każda taka idea, nawet najświatlejsza, oparta na miłości do Boga, rodzi wahadło. W imię Boga i w imię szczęścia na Ziemi niszczone były całe narody.

Page 67: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

66

Wahadło nie jest w stanie uczynić wszystkich ludzi szczęśliwymi. W każdym wypadku wielu przy tym ucierpi i będą oni nieszczęśliwi. Szczęście nie może być powszechne. To czysto indywidualne pojęcie. Jeżeli całe społeczeństwo mobilizowane jest do budowania powszechnego szczęścia, powstaje bałagan, który Bułchakow określał jako „bałagan, w głowach, a nie w klozetach".

Wahadłom na rękę jest przedstawianie troski o innych jako szczodrości duszy. Umieją one po mistrzowsku formułować bardzo przekonujące stereotypy. Lecz wszystko to tylko ładnie brzmiąca demagogia. Wszyscy ludzie będą szczęśliwi tylko w wypadku, jeśli każdy będzie zmierzać do swojego celu, wchodząc przez swoje drzwi. W tym sensie Transerfing jest wahadłem dla indywidualistów. Lecz to jedyna rzeczywista droga do autentycznego, a nie efemerycznego szczęścia.

Trzeba odwrócić się od wahadeł, wypuścić swoją duszę z futerału stereotypów i zająć się swoim szczęściem. W drodze do swojego celu dokonasz wiele dobrego i pożytecznego. I oczywiście pomożesz wielu biednym i nieszczęśliwym, dlatego że pojawią się przed Tobą duże możliwości.

Twierdzi Pan, że kiedy człowiek znajduje się na falach powodzenia, pod każdym względem mu się wiedzie i jest szczęśliwy, to najważniejsze - nie poddawać się wpływowi destrukcyjnych wahadeł. A jak to ma się do tego, że nie może być zawsze wszystko dobrze? Albo kariera, awans, sukces, albo w domu przytulność, spokój i miłość. A przecież w większości wypadków chciałoby się, by zarówno tu, jak i tam wszystko było idealnie.

To Ty mówisz, że u człowieka nie może być wszystko dobrze. To osobisty wybór. Ponieważ tak uważasz, to tak właśnie będzie. Świat zawsze urzeczywistnia Twój wybór dla Ciebie. Piszesz: „A przecież w większości wypadków chciałoby się, by zarówno tu, jak i tam wszystko było idealnie". Świat również w tym wypadku urzeczywistnia wybór. Doskonale odzwierciedla fakt, że pragniesz, by wszystko było doskonale. Lecz nie więcej. Przecież pragniesz? No i otrzymujesz siebie pragnącego. Kiedy przestaniesz po prostu chcieć i będziesz miał zamiar, by mieć, wówczas to otrzymasz. Zwróć uwagę na dewizę Transerfingu: ja nie chcę i nie mam nadziei. Mam zamiar.

Potencjały ważności

Proszę podpowiedzieć, jak uniknąć obaw, trwogi, paniki? jak zrobić to praktycznie? Na przykład: wyjechał ktoś bliski - córka, syn. I nadciąga obawa, ogarnia mnie: jak dolecieli, dlaczego nie dzwonią?

Poruszyłaś ciekawą, lecz złożoną kwestię. Uniwersalna recepta na pozbycie się strachu nie istnieje. I gdyby znalazł się jakiś prosty i skuteczny środek, rozpraszający strach bez zmiany świadomości, to stałby się jednym z największych odkryć wszystkich czasów.

Strach w pojęciu Transerfingu to nadmierny potencjał energetyczny, który powstaje, kiedy przedmiotowi strachu nadaje się zbytnie znaczenie. Nadmierny potencjał zakłóca równowagę w polu energetycznym i dlatego rodzi siły skierowane na usunięcie tego zakłócenia.

Przypuśćmy, że musisz iść po brzegu urwiska i panicznie boisz się upadku. W jaki sposób siły równoważące mogą usunąć ten potencjał? Najmniej energochłonny sposób, to zrzucić Cię w przepaść i skończyć z niejednorodnością. Przyroda zawsze idzie drogą najmniejszych strat energetycznych.

Lecz ponieważ taki wariant Cię nie urządza, wypada przezwyciężać opór sił równoważących, czyli trzymać się w ryzach. Zatem by zrównoważyć potencjał strachu, trzeba dołożyć jeszcze dodatkowych starań. W rezultacie Twoja energia wydatkowana jest podwójnie: na sam potencjał i na jego po-wstrzymanie. Wolnej energii prawie nie zostaje, dlatego właśnie powstaje swego rodzaju odrętwienie.

Jeżeli potencjał strachu jest dość duży, nie daje się utrzymać pod kontrolą i wówczas siły równoważące robią z nami, co chcą. Innymi słowy-pojawia się panika i pochłaniają Cię siły dążące do stłumienia potencjału, czyli do Twojej zguby.

Jeżeli świadomie zniżysz poziom ważności sytuacji, to strach zniknie. Lecz cały problem w tym, że świadome zmniejszenie ważności nie udaje się. Dlatego jedynym skutecznym środkiem jest ubezpieczenie lub droga awaryjna. Jej forma w każdym konkretnym wypadku jest inna.

Jeżeli nie ma ubezpieczenia, to wszystko, co można zrobić w takim wypadku - to nie walczyć ze strachem. Przekonywanie siebie, by się nie obawiać, jest próżnym trudem. Oszukiwanie samego siebie nie pomoże. Każda forma walki ze strachem tylko odbiera Twą energię i wzmaga nadmierny potencjał. Jeżeli nie możesz się nie bać-bój się. Działaj tak, jak umiesz, tylko nie walcz z samym strachem.

Na przykład jeśli denerwujesz się przed wystąpieniem - na zdrowie. Denerwuj się naturalnie i z całą przyjemnością. Oddawaj się całkowicie temu wspaniałemu uczuciu. Pozwól sobie na szaleństwo w stopniu, jaki uważasz za stosowny. Kiedy tylko sobie na to pozwolisz, cały niepokój w cudowny sposób wyparuje nie wiadomo dokąd. Dzieje się tak dlatego, że znaczną część energii zużywamy na walkę z niepokojem.

Page 68: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

67

Zaniepokojenie i zdenerwowanie stanowią słabsze przejawy strachu. Ważność rodzi się tu z oczekiwania nieznanego. W takim wypadku istnieje możliwość świadomego obniżenia pułapu ważności. Jeżeli coś Cię niepokoi, wyjaśnij sobie, że jest to dla Ciebie nadzwyczaj niekorzystne. Obawy i najgorsze oczekiwania z zasady się urzeczywistniają.

Jednym ze sposobów usuwania niepokoju jest działanie - nieważne jakie. Potencjały zdenerwowania i niepokoju rozpraszają się w działaniu. Bezczynny niepokój będzie wisieć w powietrzu, dopóki nie zaczniesz aktywnie działać. Rodzaj działalności może nawet nie mieć związku z przedmiotem niepokoju. Wystarczy czymś się zająć, a od razu poczujesz, jak niepokój uchodzi w dal. Za dobry punkt oparcia dla obniżenia pułapu ważności może służyć zasada koordynacji zamiaru: wszystko idzie tak jak trzeba. Pozwól sobie nie wiedzieć, jak powinny rozwijać się zdarzenia. Zwolnij uchwyt kontroli nad scenariuszem i daj sytuacji możliwość pomyślnie się rozwiązać.

Okoliczności same zaczną pomyślnie się układać, jeżeli będziesz świadomie poruszać się z nurtem, a nie młócić rękoma po wodzie. Zasada koordynacji zamiaru działa, możesz być pewna. Świat nikomu nie zamierza sprawiać przykrości.

Nie dlatego, że są siły, które rzekomo troszczą się o Ciebie, a dlatego, że w ten sposób zużywa się mniejsza ilość energii.

Przyroda nie traci energii na próżno. Nie ma sensu zużywać na Ciebie energii. Przykrości zawsze związane są z nadmiernymi nakładami energii. Pomyślność zaś jest normą i wymaga minimalnych nakładów energii. Umysł człowieka, nie mając pojęcia o istnieniu drogi najmniejszego oporu, walczy z nurtem wariantów, a przez to sam ściąga na siebie przeszkody i problemy. Skąd zresztą miałyby się one niby brać? Przecież prawo zachowania energii w dalszym ciągu obowiązuje.

Nie należy tylko pojmować zasady koordynacji dosłownie - na przykład pchać się w konfliktowe sytuacje i powtarzać przy tym, że wszystko idzie jak trzeba. Lecz na ogół w pełni można na tej zasadzie śmiało polegać.

Mam taki problem: postawiłem przed sobą bardzo szczytne cele, lecz wciąż znajduję się w otoczeniu wahadeł, które mi przeszkadzają. Nie mam z kim porozmawiać o swoich celach, zainte-resowaniach i nawet krewni mówią, że nic mi z tego nie wyjdzie. Obserwując ludzi, widzę, że praktycznie wszyscy są do siebie podobni. Proszę mi coś podpowiedzieć.

Naturalnie, wahadła będą Ci przeszkadzać. One wszystkim przeszkadzają. By sprowadzić ich przeciwdziałanie do minimum, należy utrzymywać pułap ważności na niskim poziomie, czyli nie nadawać niczemu zbyt dużego znaczenia. Takie zalecenie brzmi nieco obco, ale większość problemów powstaje właśnie z powodu wysokiego poziomu wewnętrznej i zewnętrznej ważności. „Bardzo szczytne cele" wcale nie są trudno osiągalne z definicji. Trudnymi do osiągnięcia czynią je codzienne stereotypy umysłu. Przełamać te stereotypy można przy pomocy zasady koordynacji zamiaru.

Jesteś w stanie osiągnąć każdy cel, jeżeli jest on Twój. Jeżeli cel jest obcy, będziesz odczuwać pewien dyskomfort duchowy podczas projekcji w myślach obrazu tego, jakby cel był już osiągnięty. Co się tyczy kwestii wyboru Twojego celu i konkretnych sposobów jego osiągnięcia, możesz tylko przyjąć do wiadomości, co mówią inni, lecz nic więcej. Za przewodnik w działaniach powinny służyć nakazy serca, a nie rady innych ludzi, zwłaszcza bliskich, którzy „ze wszystkich sił dobrze Ci życzą". Lecz w ogóle to na podstawie listu nie jestem w stanie ściśle określić, na czym polega Twój problem. Zwłaszcza niejasne jest zdanie: „Obserwując ludzi, widzę, że praktycznie wszyscy są do siebie podobni".

Pragnę więc wyjaśnić: nikt z otaczających mnie ludzi, łącznie z rodzicami i przyjaciółmi, nie rozumie mnie, moich pragnień. Wszyscy zmuszają mnie do działania na ich rzecz. Oni nawet nie rozumieją, jak można myśleć tak jak ja. jestem człowiekiem ceniącym twardą dyscyplinę, planowanie rozkładu swojego dnia, aktywność, upór w dążeniu do celu; staram się zdobywać coraz to nową wiedzę, itd. Tymczasem moi rodzice zmuszają mnie, bym zapomniał o tym, mówią mi, że trzeba znaleźć pracę i spokojnie żyć (moim zdaniem to niskie cele). Wszyscy moi przyjaciele wyznają według mnie jeszcze gorszą filozofię życiową: żeby tylko pójść na wagary, zaszkodzić koledze, mogą nawet obrazić nauczyciela, dyskutują o mało ciekawych sprawach. Do tego przeszkadzają mi na lekcjach. Poza tym rodzice wciąż się kłócą.

Teraz obraz sprawy stał się nieco jaśniejszy. Nie wiem, czy spodoba Ci się moja rada, lecz moją rzeczą jest zaproponować, a Ty sam podejmiesz decyzje. Ja przecież nikomu niczego nie narzucam. Skoro pytasz, to odpowiadam.

Zatem w celu rozwiązania tego problemu należy „walnąć głupa". I to w najbardziej dosłownym sensie. Mówię absolutnie poważnie, nie pomyśl, że szydzę.

Obiekt „głupa" należy dobrać bardzo starannie. Powinieneś tu wykazać się wszystkimi pozytywnymi cechami, które posiadasz: pedantycznością, skupieniem, nastawieniem na cel. Koniecznie musi być to przedmiot nieożywiony, aby nie przysporzyć mu niewygód. Przemyśl

Page 69: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

68

porządnie, co można przystosować do tych celów. Mogę zaproponować jeden wariant - pluszowego misia.

Kiedy odpowiedni „głup" zostanie już znaleziony, opracuj plan na piśmie: gdzie, kiedy i jak walniesz „głupa". Byłoby bardzo pożyteczne, by opracować instrukcję ze szczegółowym opisem działań, coś na kształt: „Walenie wyżej wspomnianego «głupa» dochodzi do skutku drogą uderzania misia ręką. «Głup» powinien się przy tym znajdować na równej powierzchni w położeniu, które nie przeszkadza w jego walnięciu. Walnięcie «głupa» odbywa się przy pomocy dołożenia konsekwentnego wysiłku rąk uderzającego". I tak dalej w tym duchu.

W ogóle instrukcja i plan powinny być ułożone bardzo skrupulatnie, z uściśleniem przeróżnych szczegółów, łącznie z przepisami bezpieczeństwa. Podejdź do sprawy z całą powagą. W rezultacie powinien Ci wyjść imponujący projekt. Zalecam, by nadać mu formę prezentacji biurowej i włożyć do teczki na dokumenty.

Następnie, kiedy już projekt będzie gotowy, przystąp do jego realizacji. Dokładnie przygotuj się do tego przedsięwzięcia i starannie wykonuj wszystkie niezbędne działania, ściśle trzymając się instrukcji. Wszystkie czynności powinieneś wykonywać poważnie i dokładnie, od czasu do czasu zaglądając do instrukcji. Twarz powinna być bardzo mądra i skupiona. Jeśli będą Ci przeszkadzać wybuchy idiotycznego śmiechu, możesz na pewien czas zaniechać czynności, wyśmiać się jak należy, uspokoić się, a następnie kontynuować.

Myślisz jednak, że szydzę? Chodzi o to, że przyczyna problemów kryje się w zawyżonym potencjale wewnętrznej ważności. Piszesz: „...Jestem człowiekiem ceniącym twardą dyscyplinę, planowanie rozkładu swojego dnia, aktywność, upór w dążeniu do celu... lecz wciąż znajduję się w otoczeniu wahadeł, które mi przeszkadzają".

Stawiasz sobie (a możliwe, że także innym) zbyt wysokie wymagania. Nie mogę twierdzić, lecz przypuszczam, że sam narzuciłeś sobie rolę człowieka, który „poważnie i z całą odpowiedzialnością zajmuje się ważną sprawą". Jeśli tak, to wokół Ciebie powinno kręcić się mnóstwo ludzi o absolutnie przeciwnych cechach. Na przykład będą naprzykrzać się nieodpowiedzialni ludzie, roztrzepani, niezdyscyplinowani, kłótliwi. W ogóle wszelkiej maści niedojdy będą dążyć do zniszczenia wyraźnie nakreślonego planu.

Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ Twój nadmierny potencjał wewnętrznej ważności stwarza silną biegunowość. Ludzie o przeciwnych cechach będą lgnąć do Ciebie jak opiłki żelaza do magnesu. Tak działają siły równoważące, skierowane na usuwanie potencjału. Otaczający Cię świat to Twoje zwierciadło. Lecz jeżeli stwarzasz nadmierne potencjały wewnętrznej i zewnętrznej ważności, lustro ulega wypaczeniu. I to zniekształcenie rzeczywistości przejawia się w tym, że znajdujesz się w otoczeniu wahadeł, które Ci przeszkadzają.

Wyrażając się precyzyjniej-przeszkadzający ludzie to nie wahadła, a ich marionetki. Wahadła czują energię Twojego potencjału i zmuszają ludzi, by zachowywali się tak, żeby sprawić Ci przykrość. Denerwujesz się, a pajac skacze jeszcze zacieklej -to wahadło go kołysze i otrzymuje energię Twojego rozdrażnienia.

Jednak wystarczy obniżyć potencjał ważności, a obraz otaczającego Cię świata stopniowo się przekształca. Ci sami ludzie mogą pozostać w Twoim otoczeniu, lecz będą oni zachowywać się w stosunku do Ciebie w zupełnie inny sposób. Kiedy tylko zaniknie biegunowość, zwierciadło się wygładzi i rzeczywistość wróci do normy.

Co wywołuje biegunowość? Czyżby Twoje pozytywne cechy? Bynajmniej. Posiadasz zalety, czynią Cię one szlachetnym i niewątpliwie pomogą Ci w życiu. Biegunowość powstaje jako konsekwencja stosunków zależności.

Twoje cechy nie wywołują żadnych zmian w otaczającym Cię obrazie energetycznym, dopóki sam nie zaczynasz porównywać siebie z innymi. Na przykład myślisz: jestem zdyscyplinowany, a oni to niechluje; oni są bezmyślni, a ja nastawiony na cel. Takie właśnie przeciwstawianie siebie innym „napręża" biegunowość.

Wykonując zalecany rytuał, sprowadzisz do zera całą swoją wewnętrzną ważność. Lecz możliwe, że uznasz, iż taki rytuał jest dla Ciebie nie do przyjęcia. Wtedy będzie lepiej, jeśli zwyczajnie przestaniesz porównywać się z otaczającymi Cię ludźmi. Pozwól sobie być sobą, a innym być innymi. Zwolnij swój uścisk. Kiedy tylko to uczynisz, biegunowość zniknie i otaczający Cię świat w niepojęty sposób zmieni swą twarz-przestanie Ci przeszkadzać. Zrozumiesz wówczas, czym jest „Transerfing rzeczywistości".

Pewnemu poważnemu czytelnikowi doradził Pan „walnięcie głupa". A co mają począć ci, którzy zbyt lubią się wygłupiać? Jak zmusić się do zajęcia poważnymi sprawami?

Poważnymi sprawami nie chce Ci się zajmować nie dlatego, że są one poważne, a dlatego, że to nie Twoje sprawy. Lenistwo - to stan duszy. Oczywiście, nie ma ona ochoty zajmować się cudzymi sprawami. Być może przyszła na ten świat nie po to, by harować na rzecz jakiegoś wahadła, tylko by

Page 70: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

69

grzać się na słoneczku u brzegów ciepłego morza lub jeździć na nartach w Alpach, czy też podróżować-tyle jest przecież wszelkich przyjemności na tym świecie.

„A kto w takim razie miałby pracować?" - zapyta gniewne wahadło. Na to pytanie można odpowiedzieć lekkomyślnie, słowami z wesołej piosenki: „Ja nie chcę pracować, wolę leniuchować". Właśnie tak-przecież poczucie obowiązku i konieczność - to wynalazki wahadeł.

Nasz świat w rzeczywistości jest tak bogaty i szczodry, że jego dóbr starczy dla każdego, jeśli tylko każdy będzie zmierzać do swojego celu, wchodząc przez swoje drzwi. Wątpliwe, czy kiedyś tak się stanie. Lecz każdy człowiek z osobna, jeśli zechce, może przekształcić warstwę swojego świata w bardzo przytulny kącik.

W tym celu należy odnaleźć swój cel i swoje drzwi. Jeżeli będziesz zmierzać do swojego celu, nie będziesz musiał przekonywać siebie ani zmuszać. Dusza w podskokach pobiegnie do swojego celu, wbiegając przez swoje drzwi. Twoje drzwi mogą innym wydawać się uciążliwą pracą, lecz dla Ciebie będzie to przyjemność niosąca zadowolenie.

Dopóki zmierzasz do obcego celu przez cudze drzwi, pracujesz na rzecz wahadła. Na tej drodze Twoja dusza zawsze będzie mówić „nie chcę", a umysł będzie powtarzać „trzeba". To droga donikąd, niezależnie od tego, jakimi rozsądnymi argumentami i pięknymi dekoracjami nie byłaby przyozdobiona. Wyjście jest tylko jedno - określić swój cel i do niego zmierzać.

A póki co, lekarstwem na wymuszoną konieczność może stać się gra. Przypomnij sobie, jak w dzieciństwie bawiłeś się w dorosłe zabawy: na przykład w sklep lub szpital. Wyobraź sobie zatem, że nie trzeba pracować, tylko bawić się.

Ucierpieć na skutek wymuszonej konieczności możesz tylko wtedy, jeśli ta gra pochłania Cię bez reszty. Przyjmij rolę uczestniczącego w grze widza. Działaj z dystansem. Nie oddawaj się bez reszty sprawie, nad którą pracujesz. Udawaj, że to gra. Oddaj siebie w najem.

Inwersja rzeczywistości

Rzeczywistość nieubłaganie przesuwa swoje kadry po taśmie czasu. Święta nadchodzą i przemijają. Jaka szkoda, że tak szybko się kończą. Ma rację Hemingway: święto trzeba zawsze nosić ze sobą. Lecz to rzadko się udaje. Ono znienacka gdzieś znika i wszystkie barwy życia blakną. W duszy pojawia się pustka i przygnębiająca tęsknota, czasem wytłumaczalna, a czasem niemająca widocznych przyczyn.

Najgorsze jest to, że świat pogrąża się w mroku szybko i chętnie, a przejaśnienie następuje bardzo powoli, po męczącym oczekiwaniu. Skłonność człowieka do pesymizmu wykonuje swoją krecią robotę. Przygnębienie - to stan zgody duszy i umysłu co do tego, że człowiekowi jest źle. W takim wypadku zewnętrzny zamiar nieustannie przesuwa rzeczywistość ku ciemnym okolicom przestrzeni wariantów. Zwierciadło reaguje szybko, bez opóźnień. A przejaśnienie potem długo nie następuje, ponieważ człowiekowi jest źle, a swoim stosunkiem do wszystkiego maluje on warstwę swojego świata w coraz ciemniejsze barwy.

Czasem bywa tak okropnie, że nie ma nawet siły, by przypomnieć sobie o Transerfingu lub o czymś podobnym. Jak wyrwać się z tego zaklętego kręgu i doprowadzić rzeczywistość do porządku? W sumie jest to praktycznie dość trudne. Jednak istnieje pewna radykalna metoda o nazwie „inwer-sja rzeczywistości".

Było to bardzo dawno, lecz wydaje się jakby wczoraj - jedyne dwadzieścia lat temu. Wówczas my, studenci fizyki, uczyliśmy się na naprawdę okropnym wydziale, gdzie wykładowcy wyżywali się na nas z całą zaciekłością jaskiniowców. Na rok dostawało się siedemdziesięciu pięciu ludzi, a do finiszu dochodziło nie więcej niż dwudziestu pięciu. W takich warunkach działało prawo: chcesz żyć - umiej się śmiać.

Wtedy wymyśliliśmy grę, o której następnie zapomniałem i dopiero potem pojąłem, że przebiegała ona według wszelkich zasad Transerfingu. Istota gry polegała na tym, by stosunek do sytuacji postawić na głowie, czyli wykonać swego rodzaju inwersję. Jeżeli człowiekowi jest źle, to zasada wahadła zmusza go do cierpienia, strachu, ugięcia pod ciężarem problemów, zmagania z trudnościami. A zasady naszej gry głosiły, że trzeba zrobić zupełnie na odwrót. Sam oceń, jak nam to wychodziło.

„Doznałem bardzo radosnego rozczarowania! Chodzi o to, że zdarzyło się nadzwyczaj udane nieszczęście!"

„Zdarzyło się coś nieodwracalnego, w wyniku czego moje sprawy od razu mają się lepiej!" „Jakiś sympatyczny dżentelmen, jadąc samochodem, uroczo ochlapał mnie błotem!" „Wszystkie moje próby okazały się daremne, co stało się gwarancją sukcesu!" „Ona mnie nie kocha! Nie, to już zbyt piękne, żeby mogło być prawdą! Mistrzowsko udaje zołza! On mnie rzucił! Rechotałam jak stado żab!

Page 71: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

70

I tak dalej, w tym samym stylu, z przeróżnymi wyszukanymi ozdobnikami. Jedyne, co przeszkadzało-to histeryczny śmiech, który towarzyszył wszystkim tym transformacjom niepowodzeń. Na wykładach nikt nie pozwalał sobie na rechot, dlatego też zdławiony śmiech przeradzał się w jakieś warczenie, kwiczenie, prychanie, ataki mdłości, bulgotanie i inne dźwięki, wydawane przez parzystokopytne i płazy. Podczas przerwy zgromadzona w ten sposób energia przeobrażała się w absolutnie idiotyczne wycie, zupełnie w stylu Castanedy.

Rozumiesz oczywiście, co dzieje się w takich wypadkach z punktu widzenia Transerfingu. Po pierwsze błyskawicznie spada poziom wszelkiej ważności i znikają nadmierne potencjały. Po drugie, parametry emisji myśli na częstotliwości zachwytu, mimo że idiotycznego, w żaden sposób nie odpowiadają smutnym liniom życia, dlatego też przejście następuje natychmiastowo. Zwierciadło reaguje szybko, ponieważ dusza i umysł nareszcie odetchnęły z ulgą. W rezultacie rzeczywistość wraca do normy.

Pewnego razu czekał nas egzamin z teorii prawdopodobieństwa. Wykładowca - to delikatnie mówiąc straszny człowiek. Rzecz dzieje się w akademiku. Noc przed egzaminem.

Złowroga noc. Razem z przyjaciółmi zachodzę w głowę, jak przywrócić sytuację do normy. - Kto wie, czym jest prawdopodobieństwo i jak je wyliczyć? - Jest to okryta mrokiem tajemnica. - Tymczasem nasze laski siedzą i wkuwają. - Ale nam się tak nie godzi. Przecież jesteśmy mężczyznami, a nie mięczakami. - Poronione bękarty-wsunęła głowę w drzwi podsłuchująca „laska". - Milcz, nieszczęsna, jesteśmy Dżentelmenami! - Gówniarze. - Młodzi naukowcy! - Debile.

W sumie, ktoś rzucił pomysł, by całą noc rżnąć w karty i idea została przyjęta. Wówczas powiedziałem: nie, koledzy, dla mnie tego już za wiele, idę spać. Lecz „dżentelmeni" wystroili się w garnitury z krawatami i jak należy, z cygarami w ustach (tanimi) i z butelkami jakiegoś podejrzanego płynu na stole usadowili się, by grać w karty.

Rano zastałem ich za tym samym stołem. - Idioci - mówię - nic wam się nie uda!

Lecz oni wstali, otrząsnęli się i poszli na śmierć. W rezultacie rzeczywiście nie udało im się. Otrzymali trójki. Za to ja... to co innego! Otrzymałem

pałę. Cóż to było za powodzenie! Jak oni mi zazdrościli! Zaczepiali mnie, zaglądali prosto w oczy i z drżeniem pytali, jak mi się to udało?

Chodziłem z dumnie podniesioną głową. - Widzicie?! A nie mówiłem?! Mam nadzieję, że wiecie, dżentelmeni, gdzie możecie sobie wsadzić te żałosne trójki?

Tego dnia z rozmachem uczciliśmy moje zwycięstwo. Bawiliśmy się wspaniale. A następnego dnia poszedłem i poprawiłem egzamin na piątkę. To wszystko. Możesz nie wątpić, to nie wymysł. Jeżeli inwersja jest wykonana poprawnie, rezultat nie każe na siebie czekać. No, a jeżeli nastrój jest tak wredny, że nawet nie masz siły na wykonanie inwersji? Wówczas trzeba jeszcze pogorszyć sobie nastrój, doprowadzić go do groteski, do absurdu. Jeżeli kon-trastowość slajdu doprowadzi się do maksimum, to w którymś momencie przekształci się on w negatyw. Robiliśmy właśnie coś podobnego.

Dziewczyna ma depresję. W celu pogłębienia sytuacji ubiera się ona wyłącznie w czerń i oświadcza, że jest w żałobie. Wszyscy podchodzą, wyrażają jej swoje współczucie, interesują się, w jaki sposób zdecydowała skończyć ze sobą i kiedy to się wydarzy. Wreszcie dookoła niej zbiera się garstka nikczemników, którzy zaczynają zaciągać pieśń boleści, z zawodzeniami, szlochem, załamywaniem rąk, w ogóle wszystko jak należy, jak u przyzwoitych dzikusów. Stopniowo pieśń dzikich przechodzi w przeciągłe wycie, potem w autentyczne psie szczekanie i w ostatecznym rozrachunku, kiedy już nie da się tego wytrzymać, wszyscy, włącznie z damą w czerni, zaczynają chi-chotać jak nienormalni.

Oczywiście wszystko jest łatwe, jeżeli znajdzie się takie wesołe towarzystwo. Lecz jeśli człowiek jest sam, musi radzić sobie sam. Co do sposobów, to zależnie od wyboru. Kpiny na bok. Trzeba rzeczywiście doprowadzić swój stan do absurdu.

Nie warto robić tego przy pomocy środków zmieniających stan świadomości, bo może rzeczywiście być źle.

Lecz w ogóle mnie osobiście metoda kontrastu wykonywana w pojedynkę nie podoba się, dlatego nie polecam Ci tej metody, a jedynie podaję ją w celach informacyjnych. Stan uciążliwego

Page 72: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

71

przygnębienia świadczy o nadzwyczaj niskim poziomie energii zamiaru. Lepiej utrzymywać swoją energetykę na należytym poziomie, wówczas w ogóle uniknie się stanów depresyjnych.

Jak widzisz, inwersja rzeczywistości jest bardzo podobna do zasady koordynacji zamiaru. Różnica polega tylko na tym, że inwersja jest nieco bardziej radykalna i wypełniona humorem.

Page 73: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

72

ROZDZIAŁ VI Zakończenie

Na podstawie modelu wariantów udaje się wyjaśnić pewne zjawiska paranormalne oraz dziwne fenomeny czasu i przestrzeni.

Dziwna rzeczywistość

Na zakończenie pragnę jeszcze nieco umocnić grunt pod nogami umysłu. Niestety w Transerfingu jest tak wiele rzeczy nieprawdopodobnych, że wciąż trzeba wyjaśniać umysłowi, że wszystko to jest faktycznie rzeczywiste.

Niezależnie od tego, jaki model by legł u podstaw Transerfingu, jego zasady obowiązują. Innymi słowami - wszystkie te zasady są niezmienne w stosunku do modelu. Najważniejsza zasada polega na tym, że emisja naszych myśli wywiera nie tylko pośredni, lecz również bezpośredni wpływ na otaczającą nas rzeczywistość. Oficjalna nauka dotychczas odmawia uznania tego faktu, ponieważ eksperymenty dają niejednoznaczne efekty. Lecz my musimy rozwiązywać swoje problemy już teraz, a nie czekać, aż naukowcy wydadzą swój wiążący osąd.

Przywykliśmy do tego, że nasz świat podlega prawu przyczyny, kiedy każdy skutek ma swoją podstawę. Jako przyczynę zazwyczaj rozumiemy pewne działanie. Lecz chodzi o to, że same myśli człowieka przyjęto postrzegać jedynie w charakterze pobudek jego kolejnych działań, a nie jako ma-terialną emisję mogącą wpływać na otoczenie. Niemniej fakty są nieubłagane.

Niewytłumaczalne przejawy działania zewnętrznego zamiaru nie mogły być całkowicie zignorowane przez naukę. Znakomity szwajcarski psychiatra Karl Jung badał zjawiska związane z relacjami myśli i materialnej rzeczywistości. Przeanalizował setki dziwnych przypadków, które występowały jako niepojęte zbieżności, nie uwarunkowane przez widoczne przyczyny. Jung określił takie zbieżności terminem „synchronistyczności". W wykładzie „0 synchronistyczności" przywołuje jeden klasyczny przykład ze swojej praktyki:

1 kwietnia, 1949 r, rano, wpisałem do dziennika notatkę zawierającą obraz pół-ryby, pół-człowieka. Na śniadanie podano mi rybę. W rozmowie ktoś wspomniał o zwyczaju robienia z kogoś „kwietniowej ryby". W ciągu dnia jedna z moich byłych pacjentek, której nie widziałem od kilku miesięcy, pokazała mi kilka sugestywnych obrazów z wizerunkami ryb. Wieczorem zademonstrowano mi kawałek gobelinu z morskimi potworami i rybami. Następnego ranka spotkałem byłą pacjentkę, która ostatnio była u mnie dziesięć lat temu. Tej nocy przyśniła jej się ryba. Po kilku miesiącach, kiedy włączyłem ten przypadek do jednego ze swoich opracowań i akurat zakończyłem jego opis, wyszedłem z domu nad jezioro do miejsca, gdzie już kilka razy byłem w ciągu tego ranka. Tym razem odkryłem na falochronie rybę długości 30 centymetrów. Ponieważ w pobliżu nikogo nie było, nie miałem pojęcia, w jaki sposób się ona tutaj dostała.

Nie mogę się powstrzymać przed przytoczeniem jeszcze jednego fragmentu z wykładu Junga, z powodu, o którym dowiesz się później. Pisze on:

Mógłbym opowiedzieć wam wielkie mnóstwo takich historii, które w zasadzie nie są dziwniejsze ani bardziej nieprawdopodobne niż niepodważalne rezultaty uzyskane przez Rayna (chodzi o doświadczenia z postrzeganiem pozazmysłowym, na przykład odgadywaniem kart.-przyp. autora), i wkrótce zrozumiecie, że prawie każdy przypadek wymaga indywidualnego objaśnienia. Lecz przyczynowe objaśnienie, jedyne możliwe z punktu widzenia nauk przyrodniczych, okazuje się nieskutecznym z powodu względności psychicznej czasu i przestrzeni, które są warunkami niezbędnymi dla związków przyczynowo - skutkowych.

Bohaterką tej historii jest młoda pacjentka, która mimo obopólnych starań, okazała się zamknięta psychicznie. Trudność polegała na tym, że uważała się za obeznaną w każdej kwestii. Jej wspaniałe wykształcenie dało jej do ręki idealną dla tych - celów „broń", a mianowicie z lekka uszlachetniony racjonalizm kartezjański, z jego nienagannie „geometryczną" ideą rzeczywistości. Po wielu bezowocnych próbach „rozcieńczenia" jej racjonalizmu przy pomocy nieco bardziej ludzkiego myślenia byłem zmuszony zadowolić się nadzieją na jakieś niespodziewane i irracjonalne zdarzenie, na coś, co rozniesie intelektualną retortę, w której siebie zapieczętowała.

I oto pewnego razu siedziałem naprzeciwko niej, plecami do okna, słuchając potoku jej retoryki. Tej nocy nawiedził ją sugestywny sen, w którym ktoś dał jej złotego skarabeusza - cenne dzieło sztuki jubilerskiej. Ona wciąż opowiadała mi ten sen, kiedy usłyszałem ciche pukanie do okna. Odwróciłem się i ujrzałem dość dużego owada, który tłukł się o szybę, ewidentnie próbując przeniknąć z ulicy w ciemność. Wydało mi się to bardzo dziwne. Natychmiast otworzyłem okno i

Page 74: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

73

złapałem owada, kiedy tylko wleciał do pokoju. To był chrabąszcz skarabeusz lub zwyczajny chrząszcz (Cetonia aurata) o żółtozielonym zabarwieniu, które bardzo mocno przypominało kolor złotego skarabeusza. Podałem chrabąszcza mojej pacjentce ze słowami: „Oto Pani skarabeusz". Zdarzenie to uczyniło upragniony wyłom w jej racjonalizmie i przełamało lód jej intelektualnego oporu. Teraz leczenie mogło przynieść zadowalające rezultaty.

Otóż pół godziny po tym, jak rozmyślałem o chrabąszczu Junga i myślałem, czy użyć go w charakterze przykładu, wleciał przez moje okno Pielgrzym o niezwykle imponującej powierz-chowności. Był to chrabąszcz podobny do opisu wymienionego powyżej. Jeśli chcesz - wierz, jeśli nie-to nie. Należy jednak przyznać, iż mimo że podobne wizyty zdarzają się nadzwyczaj rzadko, nie zadziwiła mnie ona ani trochę. Jednak wcale nie dlatego, że przyzwyczaiłem się spokojnie odnosić do zjawisk synchronistycznych. Przeciwnie-pochłonięty własnymi rozważaniami, nie przydałem temu zdarzeniu absolutnie żadnego znaczenia. Machinalnie wypuściłem owada przez lufcik, by go nie szukał. I dopiero po upływie pewnego czasu przeraziłem się: Boże, jaki ze mnie idiota! Ile razy zewnętrzny zamiar daje mi znać o swojej obecności, tyle samo razy ja ze zdziwienia szeroko otwieram oczy. Przecież spałem kamiennym snem na jawie, kiedy mnie z wszystkich sił szczypano, by ukazać znak. Gdybym był przesądny, uznałbym to za znak z góry. Możesz sobie wyobrazić, jak ludzie wciąż śpią na jawie i nie zauważają oczywistych przejawów zewnętrznego zamiaru.

Podobnych przykładów istnieje całe mnóstwo. Z punktu widzenia Transerfingu sytuacja jest całkiem jasna: wizualizacja w poszczególnych wypadkach wywołuje silny poryw wiatru zewnętrznego zamiaru. Lecz Jung nie śpieszy z ostatecznymi wnioskami co do tego, co posłużyło jako przyczyna zbieżności: same myśli ukształtowały wypadki, czy też myśli powstały w rezultacie nieświadomego przeczucia zdarzeń. Z jednej strony, mówi on, że „myśli stworzyły podstawę dla serii przypadkowych zdarzeń", a z drugiej - „czasem trudno pozbyć się wrażenia, że ma miejsce przeczucie serii określonych zdarzeń".

W swojej pracy „Synchronistyczność: koincydencja akauzalna (1960 r.)" Jung definiuje synchronistyczność jako „jednoczesne zajście określonego stanu psychicznego i jednego lub kilku zdarzeń świata zewnętrznego, mających istotne odniesienie do subiektywnego stanu w danym momencie". Jung długo nie ważył się opublikować swojego dzieła, ponieważ zjawisko synchronistyczności nie mieściło się w ramach tradycyjnego naukowego myślenia.

Jung wyciąga nieokreślony, lecz dość śmiały według miar tradycyjnej nauki wniosek: „Synchronistyczne fenomeny dowodzą możliwości jednoczesnej sensowej równoważności różno-rodnych, nie związanych przyczynowo procesów; innymi słowy udowadniają, że postrzegana przez obserwatora zawartość może być jednocześnie reprezentowana przez jakieś zewnętrzne zdarzenie, przy czym bez jakiegokolwiek związku przyczynowego. Z tego wynika, że albo psyche znajduje się poza przestrzenią, albo przestrzeń jest pokrewna (związana z) psyche".

Oczywiście, żadnego zakłócenia prawa przyczyny i skutku tu nie ma. Przyczyna jest zawsze, po prostu mechanizm interakcji myśli z otoczeniem przejawia się w ukryty i jak dotąd niewytłumaczalny sposób. Co stanowi przyczynę zbieżności synchronistycznych: zdarzenia są kształtowane przez myśli czy też może myśli powstają jako przeczucie zdarzeń? Z punktu widzenia Transerfingu ma miejsce jedno i drugie. Dusza uzyskuje dostęp do danych, znajdujących się w polu informacji, które następnie mogą być interpretowane przez umysł. Z kolei umysł, kształtuje myśli, które w stanie jedności duszy i umysłu mogą ziszczać się w postaci materialnego urzeczywistnienia. Te właśnie tezy leżą u podstaw modelu Transerfingu. Znowu jednak podkreślam, że model wariantów nie pretenduje do miana dokładnego opisu świata, a służy tylko jako punkt wyjścia, płaszczyzna do zrozumienia zasad. Jeszcze zbyt mało wiemy o tym świecie. Lecz nie przeszkadza nam to w wykorzystywaniu zasad Transerfingu. A o tym, że one działają, możesz przekonać się sam.

Wszystkie zjawiska związane z oddziaływaniem energii myśli na otaczający świat, można uzasadnić znanym z fizyki kwantowej twierdzeniem Johna Bella, które brzmi następująco: „Nie istnieją odizolowane systemy; każda cząstka Wszechświata znajduje się w «błyskawicznym (przekraczającym prędkość światła)» związku z wszystkimi pozostałymi cząstkami. Cały System, nawet jeżeli jego części dzielą ogromne odległości, funkcjonuje jak Spójny System". Twierdzenie to udowodniono teoretycznie i już znalazło praktyczne potwierdzenia. Owszem, „błyskawiczny związek" stoi w sprzeczności ze szczególną teorią względności, która głosi, że energia nie może rozprzestrzeniać się szybciej niż światło. Niemniej twierdzenie to ma rację bytu.

Okazuje się, że zewnętrzny zamiar nie podlega teorii względności. W ogóle fizyka kwantowa bazuje na postulatach nie do udowodnienia. Oznacza to, że ona również reprezentuje sobą określony model. Niejasnych sprzeczności jest tam wręcz całe mnóstwo. To jeszcze raz potwierdza, że nie należy nadawać dużego znaczenia modelowi. Należy odnotować, że idee Junga znalazły poparcie u samych założycieli nowoczesnej fizyki - Wolfganga Pauli i Alberta Einsteina. Zresztą jest całkiem

Page 75: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

74

prawdopodobne, że proces przekazywania informacji w ogóle nie ma nic wspólnego z energią i dlatego może przebiegać szybciej od prędkości światła.

W modelu wariantów również można znaleźć sprzeczności, niemniej wiele on wyjaśnia. Model wariantów jeżeli nie usuwa, to przynajmniej „wygładza" niektóre znane paradoksy przestrzeni i czasu. Dotychczas rozważaliśmy przemieszczenie na inne linie życia z synchronizacją w czasie. Linie życia zawsze były równoległe do osi czasu. Innymi słowy-przejście dochodziło do skutku zawsze z jednego punktu czasu do tego samego punktu.

Teraz wyobraź sobie dwie linie życia, nierównoległe w stosunku do osi czasu. Projekcje jednego i tego samego punktu tych linii na oś czasu będą leżeć w różnych miejscach. Przejście między nimi oznacza przemieszczenie w czasie w przeszłość lub przyszłość w zależności od kierunku nachylenia. Względny kąt nachylenia określa zasięg przemieszczenia w czasie.

Analogicznie, jeżeli dwie linie życia są nierównoległe w stosunku do wybranej osi przestrzeni, przejście między nimi będzie oznaczać momentalne (lub nierealnie szybkie) przemieszczenie w przestrzeni. Kąt i kierunek nachylenia linii określa zasięg i kierunek przemieszczenia. To dość uproszczone objaśnienie, lecz dla naszych celów w pełni wystarczy.

Dociekliwy Czytelnik może sprzeciwić się: A co z paradoksem zakłócenia związku przyczynowo-skutkowego podczas podróży w czasie? Przypuśćmy, że przenoszę się w przeszłość do czasów sprzed swoich narodzin i tam... bestialsko morduję swoich rodziców. Jak wtedy przyszedłem na świat? Dany paradoks w ramach modelu wariantów jest zaledwie pozorny. Na tej linii życia ja rzeczywiście nie zdołam się narodzić. No i co z tego? Przecież narodziłem się na innej linii. Przypominam, że istnieje nieskończone mnóstwo linii życia - wariantów, gdzie jestem i gdzie mnie nie ma. Najbardziej krwiożerczy miłośnik paradoksów może nawet przenieść się do swojego dzieciństwa, tam spotkać siebie i wykończyć niewinne stworzenie. Lecz w danym wypadku on spotka się nie z samym sobą, a z urzeczywistnieniem jednego z wielu wariantów siebie, które istnieje na równi z przeróżnymi innymi.

Przeszłości rzeczywiście nie da się zmienić, ona już się wydarzyła. Lecz ona wydarzyła się nie tylko dlatego, że miało miejsce urzeczywistnienie minionego odcinka linii życia, a dlatego, że warianty przeszłych zdarzeń już i tak istniały. 0 przyszłości w tym sensie można także powiedzieć, że już miała miejsce. Dlatego związki przyczynowo-skutkowe nie ulegają zakłóceniu przy przejściu z jednej linii życia na inną. Możesz wziąć taśmę filmową i skreślić jeden kadr, lecz kolejne kadry przez to nie ucierpią. Czas jest statyczny. Dynamicznie zmienia się tylko urzeczywistnienie wariantów na linii. Dokładnie tak samo przemieszcza się plama światła latarki w ciemnym lesie.

Rzeczywiście niemożliwe jest przemieszczenie w przeszłość lub przyszłość na jednej i tej samej linii życia. Paradoksy akurat mają miejsce tylko w tym wypadku. Czy nie dlatego właśnie przepowiednie jasnowidzów są bardzo niejasne, a nierzadko błędne? Jasnowidze są w stanie w jakiś sposób skanować odcinki przyszłości. Jeżeli skanowane odcinki leżą na innych liniach życia, to margines błędu w przepowiedniach jest łatwy do wyjaśnienia. Zgodnie z modelem wariantów im dalej odstaje jedna linia od drugiej, tym większe są różnice w scenariuszu.

Naukowców wprowadza w osłupienie sposób przemieszczania się UFO: momentalne przyśpieszenie, zatrzymanie, nagła zmiana kierunku pod kątem prostym. Z uwzględnieniem bezwładności taki ruch jest niemożliwy, ponadto znajdujący się w tych urządzeniach powinni doznawać ogromnych przeciążeń. Z punktu widzenia modelu Transerfingu nie ma tu nic nadprzy-rodzonego. Kosmici wcale nie doznają przeciążeń, dlatego że UFO nie latają jak nasze samoloty i rakiety. Najprawdopodobniej obserwujemy ruch nie samego obiektu, a jego urzeczywistnienie w przestrzeni wariantów.

W kwestiach dotyczących duszy i umysłu także jest bardzo wiele niejasności. Materialistyczna nauka przedstawia świat jako system mechanistyczny. Innymi słowy-materia jest pierwotna i określa świadomość. W świetle ostatnich osiągnięć tej właśnie nauki dany model coraz bardziej traci na wiarygodności. Zresztą zmiana modelu będzie powtarzać się od czasu do czasu, jeżeli człowiek błędnie sądzi, że może przeniknąć do samego sedna fundamentalnych praw przyrody. Z równym powodzeniem kura może formułować swoją koncepcję powstania, konstrukcji i rozwoju fermy drobiu. Człowiek w swoim intelektualnym rozwoju stoi o stopień wyżej, lecz nieskończona złożoność świata nie staje się przez to bardziej zrozumiała. Człowiekowi nie jest dane wszystko wiedzieć i rozumieć.

Wahadła nauki i religii, pretendujące do miana ostatecznej instancji prawdy, uzyskały swoją przewagę nie tyle dzięki poprawnej interpretacji prawdy, co raczej przez prześladowanie wszystkich wolnomyślicieli. Ciągła wrogość istnieje nie tylko między wahadłami nauki i religii w ogóle, lecz również pomiędzy poszczególnymi odgałęzieniami wewnątrz tych wahadeł. Bitwa nie ustaje. Lecz to nie bitwa o prawdę, a o popleczników.

Kiedy uzasadniałem niezdolność mózgu do przechowywania całej informacji, opierałem się na modelu przedstawiającym informacje w postaci bitów komputerowych. Lecz ten model być może nie powinien być stosowany do neuronów mózgu. Kto wie, jak faktycznie przechowywana jest ta

Page 76: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

75

informacja? Wyobrażasz sobie, jak prowadziłby badania nad telewizorem uczony z epoki, kiedy nie znano telewizji i radia? Próbowałby naciskać przyciski, wyjmować różne detale i obserwować, jakie zachodzą zmiany na ekranie. Nie znając zasady pracy telewizora i opierając się na rezultatach swoich „naukowych" obserwacji, taki naukowiec doszedłby do różnych wniosków, u podstawy których leżałby jeden, wydawałoby się, nie budzący wątpliwości fakt: telewizor sam generuje wszystkie pro-gramy telewizyjne. Rodzą się one tam, w tych tranzystorach i układach scalonych.

Dokładnie w taki sam sposób zwolennicy mechanistycznego modelu badają mózg człowieka. Rzeczywiście, uszkodzenie poszczególnych okolic mózgu w przewidywalny sposób odbija się na percepcji i psychice. Zasada działania ludzkiego intelektu jak dawniej pozostaje nieodgadniona. Niemniej zwolennicy wyciągają wniosek, że właśnie materia określa świadomość i że nie może być inaczej. Konserwatywni zwolennicy modelu mechanistycznego, dumnie nazywając siebie naukow-cami, pyszałkowato oświadczają, że uprawiają autentyczną naukę, która opiera się na faktycznych danych, a nie na domysłach dyletantów. Wszystko, co nie mieści się w ramach teorii, ogłasza się jako antynaukowe i nie po prostu odsuwa na bok, a poddaje prześladowaniu. Na szczęście, takich „naukowców" jest coraz mniej.

Możesz się z tym spierać lub zgodzić, tylko nie zapominaj, że to tylko model. Nikt nie wie, jak to się dzieje naprawdę.

Umysł zwykł odrzucać to, co nie mieści się w ramach rozsądnych wyjaśnień. Dopóki umysł nie upewni się co do racjonalności wiedzy, nie wpuści jej do swojego szablonu światopoglądowego. Transerfing niewątpliwie działa, lecz aby go wykorzystać, trzeba mieć jakieś wyjaśnienie dla umysłu. Model wariantów daje nam poczucie gruntu pod nogami. Lecz nic ponad to. Wciąż pozostaje zaledwie schematem. Może być przekształcony w inny, bardziej wymyślny model. Na przykład można odrzucić przypuszczenie, że istnieją tak zwane linie życia, które ułatwiało nam zrozumienie na początku książki. Wówczas przestrzeń wariantów przekształca się z dyskretnej w ciągłą. Nie ma już ścieżek w lesie, jest po prostu las. Lecz istota transerfingu się przez to nie zmienia. Niezależnie od tego, jaki by nie był model, to będzie on tylko mniej więcej adekwatnie odzwierciedlać rzeczywistość. Droga poznania rzeczywistości jest nieskończona, jak nieskończone są formy przejawów rzeczywistości.

Możliwe, że zdecydujesz, iż zasady Transerfingu przeplatają się z zasadami innych podobnych nauk. Nie ma w tym nic dziwnego. Każda nauka jest stosunkowo zamknięta w sobie i stanowi samowystarczalny model. Lecz ponieważ wszyscy jesteśmy ludźmi o podobnych cechach światopoglądowych, to i modele mogą mieć zbieżności. Na próżno zadawać sobie pytanie, który z nich adekwatniej opisuje świat. Znaczenie ma tylko to, jakie praktyczne rezultaty można osiągnąć, stosując ten lub inny wzór.

Weźmy na przykład matematykę. Różne dziedziny matematyki reprezentują pewne modele opisu materialnego urzeczywistnienia. Jedno i to samo zadanie fizyczne można rozwiązać na wiele sposobów, stosując różne środki matematyczne. Nie ma sensu spierać się o to, co jest lepsze - geometria analityczna czy obliczenia różniczkowe. Można tylko wybierać, co się bardziej podoba. Ty również dokonuj własnego wyboru.

Zamiar starożytnych magów

Podsumowując, chciałbym przyłączyć się do zamiaru dawnych magów. Mam na myśli strażników Wiedzy, którzy żyli w naszej rzeczywistości przed zagładą ostatniej cywilizacji. Okruchy tej wiedzy dotrwały do naszych czasów w postaci rozsianych nauk i praktyk ezoterycznych.

Istnieją świadectwa, co prawda niepodlegające weryfikacji, że niektórzy ze starożytnych magów odeszli do innej rzeczywistości i teraz próbują oddać ludzkości swoją Wiedzę drogą transcendentną. Jeszcze niedawno sam odniósłbym się do podobnego twierdzenia, delikatnie mówiąc, sceptycznie. Lecz w ostatnich kilku dziesięcioleciach coraz częstsze stały się wypadki, kiedy na różnych krańcach planety różni ludzie, niezależnie od siebie, podobnie interpretują tę samą Wiedzę. A teraz i mnie samemu przyszło zetknąć się twarzą w twarz z wiedzą, która, jak już mówiłem, w żaden sposób nie mogła zrodzić się u mnie w głowie.

Nie mogę z pewnością twierdzić, że Nadzorca, o spotkaniu z którym pisałem w pierwszym tomie książki, istnieje przynajmniej w naszej rzeczywistości. Lecz podstaw, by sądzić, że on istnieje, mam aż zanadto wystarczająco.

W moich snach spotykałem wiele wszelkich postaci, lecz one nie wywierały absolutnie żadnego wpływu na mój bardzo konserwatywny światopogląd. Spotkanie zaś z Nadzorcą wywróciło nie tylko wszystkie moje pojęcia o świecie, lecz również całe moje życie.

Nagle, ni stąd ni zowąd, były fizyk, nie posiadający żadnych szczególnych danych po temu, zaczął pisać książki. A już całkiem nieprawdopodobnie i ekstrawagancko wygląda to, że bodźcem do wszystkiego tego posłużył zwykły sen.

Page 77: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

76

Od tego pierwszego spotkania Nadzorca więcej się nie pojawiał. Lecz czasem wydaje mi się, że czuję jego niewidzialną obecność. Tak czy inaczej, nigdy nie uważałem i nie będę uważać Transerfingu za swoją Wiedzę.

Jestem co najwyżej przekaźnikiem, nastawionym na odpowiednią okolicę w przestrzeni wariantów. Nie przypisuję też sobie zasług, chociaż trzeba przyznać, że z wielkim trudem udało mi się sformułować Wiedzę o Transerfingu i ją usystematyzować. Jedna sprawa-dowiedzieć się, lecz zupełnie czym innym jest umieć o tym opowiedzieć.

Ciebie z kolei czeka nie zwykłe dowiedzenie się, a poczucie całej tej Wiedzy. Pochłonąwszy książkę jednym tchem, nie uzyskujesz Wiedzy, tylko orientację. To różne rzeczy! Transerfing proponuje dość konkretne metody przekształcania marzenia w rzeczywistość. Lecz komuś i tego może być mało. Szukając konkretnych chwytów, podobnych do technik wiązania krawata, można stracić na próżno całe życie, ponieważ sterowanie losem nie mieści się w zasadach typu „raz, dwa, trzy, i gotowe".

Nie wolno sprowadzać Transerfingu do techniki wykonania jakichś ruchów. Rzecz nie w technice, a w uświadomieniu sobie wewnętrznej wolności i poczuciu się panem warstwy swojego świata. Kiedy nadejdzie to poczucie, wszystko potoczy się samo, bez jakichkolwiek technik.

Lecz by osiągnąć tę świadomość, trzeba uczynić Transerfing stylem życia. Innej drogi nie ma. I nie jest to uciążliwe, a raczej pasjonujące jak zabawa w zwierciadło. Świat - to zwierciadło Twojego stosunku do niego, tylko z opóźnioną reakcją. Zestawiając swój

stosunek z reakcją lustra, przyzwyczajasz umysł do pewnej prostej, lecz trudnej do uświadomienia sobie prawdy: swoim zamiarem kształtujesz warstwę swojego świata.

Należy jeszcze oswoić się z tak samo prostą, lecz niecodzienną prawdą, że nie trzeba martwić się o środki i drogi do osiągnięcia celu. U podstawy tego twierdzenia leży fundamentalna zasada: kierunek zamiaru określany jest przez wektor nurtu wariantu. Należy tylko zachowywać ten kierunek i nie przeszkadzać nurtowi wariantów. Środki do osiągnięcia celu same się znajdą, Ty zaś nie możesz i nawet nie powinieneś wiedzieć, w jaki sposób zostanie on urzeczywistniony. Niezależnie od tego, co by się działo, jeśli masz w głowie docelowy slajd i przestrzegasz zasady koordynacji, nurt wariantów niesie Cię ku celowi. Takie jest prawo.

Uświadomienie sobie zasad Transerfingu nie zachodzi ot tak, zaraz po przeczytaniu książki. Bycie poinformowanym zmieni się w świadomość tylko poprzez praktykę. Nie oczekuj natychmiastowych rezultatów. Jeśli masz zamiar, to wcześniej czy później wszystko się uda. Możliwe, że w tej książce nie udało mi się w wystarczającym stopniu wypełnić zamiaru starożytnych magów i przekazać Ci w pełni wiedzy o Transerfingu. Dzieło to jednak zamierzam kontynuować i niebawem gotowe będą kolejne tomy. Odkryjesz w nich nowe płaszczyzny, którymi połyskuje nasz zadziwiający i piękny świat zwierciadeł.

Epilog

I oto nasza czarodziejska wycieczka do świata Transerfingu dobiega końca. Jeżeli zaledwie zaspokoiłeś swoją ciekawość, to Transerfing pozostanie dla Ciebie niczym więcej, jak tylko wycieczką i nie warto oczekiwać, że kiedyś tu powrócisz. Lecz jeżeli jednak coś w tej książce trąciło czułe struny Twojej duszy, to magiczna podróż dopiero się zaczyna.

Obojętne jest mi, czy uwierzyłeś we wszystko, czy nie. Przecież po swoim spotkaniu z Nadzorcą w przestrzeni snów sam nie uwierzyłem. Nie mam zamiaru, jak wahadła, zbierać wokół siebie kohorty popleczników i coś wszystkim udowadniać.

Stosując zasady Transerfingu w praktyce, nie tylko sam przekonasz się, że one działają, lecz również poczynisz wiele niezwykłych odkryć, istnienia których jeszcze nikt nie podejrzewał. Możliwe, że wtedy napiszesz do mnie, i będziemy cieszyć się i dziwić razem.

Wszyscy jesteśmy w istocie samotnymi Pielgrzymami w bezgranicznej przestrzeni wariantów. Transerfing roznieca zapał nadziei w utrudzonym Pielgrzymie, brnącym w ciemności fałszywych ograniczeń i stereotypów. Skorzystaj ze swojego prawa do swobody wyboru, a usłyszysz szelest gwiazd porannych, i Twoje jabłka spadną ku niebu. Powodzenia, samotny Pielgrzymie!

Page 78: Zeland Vadim - Transerfing Rzeczywisto

www.AstralWeb.prv.pl

77

OD WYDAWCY

W CZWARTYM tomie TRANSERFINGU RZECZYWISTOŚCI Vadim Zeland sporo uwagi poświęca prawie pecha - serii niesprzyjających i nieprzyjemnych zdarzeń dotykających osoby, które nie wiedzą tego, czego już wkrótce dowiesz się Ty. W najmniej groźnych sytuacjach przejawia się to tak, że wszystko dzieje się jakby „na złość", a w najgroźniejszych - skutki mogą być naprawdę opłakane. Dlatego Zeland szczegółowo wyjaśnia, w jaki sposób rodzi się biegunowość, która kieruje przeciwko takim nieszczęśnikom potężny huragan sił równoważących. Ukazuje też na przykładach, jak uniknąć jej powstawania.

Co da Ci ta wiedza? Na przykład pomoże budować prawidłowe relacje z sąsiadami. Ani ty nie będziesz przysłowiową „czarną owcą", znienawidzoną przez całe otoczenie w miejscu, w którym mieszkasz, ani nie będą Cię otaczali hałaśliwi, śmiecący i doprowadzający do szewskiej pasji sąsiedzi. Co więcej, coś się zmieni i te „wstrętne typy" staną się nawet Twoimi najlepszymi przyjaciółmi. A przede wszystkim - kolejny składnik Twojego świata nie będzie Ci działał na nerwy.

W czwartym tomie Zeland po raz pierwszy szczegółowo omawia sprawę seksu. Seks pełni niezwykle ważną rolę w życiu osobistym ludzi, niezależnie od tego, czy chcą się do tego przyznać przed samymi sobą, czy nie. Niemałą rolę odgrywają tu wahadła -wszelkimi sposobami starają się one wmówić Ci, że jesteś niedoskonały i masz problemy.

Co ciekawe, według TRANSERFINGU seks jest tym jedynym przypadkiem, kiedy w grę trzeba pogrążyć się bez reszty, przy czym należy robić to bez odgrywania jakichkolwiek ról - według zasad, które sam ustalasz, bez oglądania się na to, jak to robią inni i jak rzekomo należałoby to robić. W tej sferze nie można się dystansować, tylko właśnie angażować.

Inne kwestie poruszone w czwartym tomie: • Jaka jest tajemnica fal popularności niektórych zespołów czy tendencji? • Czym jest fenomen dzieci Indygo i jak wiąże się z procesem rewolucyjnej odnowy ludzkiej świadomości? • Czy żyjesz na tym świecie po raz pierwszy?

W książce znajdziesz również ciekawe informacje związane z Międzynarodową Akademią Rozwoju Człowieka, założoną przez Wiaczesława Bronnikowa, badaniami Cliva Baxtera o okazywaniu uczuć przez rośliny i wiele innych.

Zapraszamy na forum Transerfingu:

www.transerfing.pl