I Lived with God - by Dr.D.Sundararaman - that son of Doraiswamy Iyer!

“I Lived With God” A moving personal account of experiences with Sri Maha Periva

Author: Dr D Sundararaman (that son of Doraiswamy Iyer!)

Tamil Translation & Paintings of Periva by Sri Narayanan Bala

Volume : 22

Published : February 2014

© Copyrights reserved Kanchi Periva Forum – www.periva.proboards.com & www.periva.org

E-Book from Kanchi Periva Forum The Essence of Hindu Tradition and Culture

I Lived with God – An ebook in English & Tamil – by Dr D Sundararaman Published by Kanchi Periva Forum

© Copyrights reserved Kanchi Periva Forum – www.periva.proboards.com & www.periva.org Page 2 of 94

Shri Kanchi Maha Periva Thiruvadigal Saranam

Hari Om!

We are pleased to bring you this Special Edition E-book titled “I Lived with God’ originally

written by Dr.D.Sundararaman. This moving experience of the author with Sri Maha Periva

was brilliantly translated to Tamil by Sri Narayanan Bala (Forum name ‘anusham163’). Shri

Narayanan Bala is very well known amongst all Periva devotees for his immaculate

paintings on His Holiness, Sri Maha Periva. Some of his masterpiece paintings have been

used throughout this E-book.

We have decided to bring both the English and Tamil versions in this E-book for readers to

thoroughly enjoy the experiences of the author with the Prathyaksha Deivam (Living God),

the Karunamurthy, one of the greatest saints who walked in our midst – our revered Sri

Maha Periva.

At this juncture, we would like to share an interesting incident about the Tamil translation

by Sri Narayanan Bala. When Sri Narayanan Bala commenced the Tamil series in the Forum,

he sent us a note saying that the author has mentioned in the English version that he first

wrote it in his mother tongue Tamil and later translated it into English. However, since the

Tamil version was not available with him, he would try translating it back to Tamil to the

best of his ability. Ofcourse, we gratefully consented. At the same time, we also happened

to locate the PDF of the English version on the internet and with no particular intention, we

just forwarded it to Sri Narayanan Bala. He sent us this amazing response:

“Thank you Sir. I do possess a xerox of this publication from which I am translating.

However my copy did not have the last page. I was wondering how to get hold of it.

Maha Periava now sends it to me through you in time. It is just amazing! Ample proof that if

one prays to Him, He will certainly answer”.

As always, this was another leela of our Mahaswami !!

We understand that the author Dr.D.Sundararaman currently lives in the US. We had

shared with him details of our Forum when we commenced posting the Tamil version of his

experiences with Maha Periva. This is an extract of his response.



“Dear Administrator (of MahaPeriava devotees!): I am very glad to know one more forum

devoted to the experiences of devotees with the Living God Maha Periava has come up. I

am surprised that my article has been translated into Tamil in 16 parts. I just read the last

and 16th part. It is quite close to the original. Everything moves according to the laws of

Maha Periava, and everything including good and bad about me is an arrangement of

Maha Periava. I will register into the website and read the other 15 parts, and more

importantly about the experiences of even more devoted devotees. Congratulations to all

those involved in this divine activities. Hara Hara Maha Periava Jaya Jaya Maha Periava.

D.Sundararaman

'that son of Duraiswamy' “

We are sure you will cherish this Ebook, and request you to forward this to all your friends

and relatives.

For those who are not familiar about our website and forum, we welcome you to visit

http://www.periva.org/ for a collection of rare videos and complete online library of

upanyasams of Sri Maha Periva.

If you are not already a member of our Forum and received this ebook from any of your

friends, please also register on the forum http://www.periva.proboards.com to stay

updated on devotees’ experiences and to receive our regular free publications.

We humbly submit this e-book edition at the lotus feet of Sri Maha Periva and distribute

the same with His blessings. Though this book is for restricted circulation among like-

minded members of the society, this is a free publication like all our other publications,

which can be downloaded from www.periva.proboards.com

Any feedback or queries may be sent to us at [email protected]

Administrator

Kanchi Periva Forum

Jaya Jaya Shankara, Hara Hara Shankara!

http://www.periva.org/

http://www.periva.proboards.com/

http://www.periva.proboards.com/

mailto:[email protected]



About the Translator and Artist

Shri Narayanan Bala

Shri Narayanan Bala is very well known amongst all Periva

devotees for his immaculate paintings on His Holiness, Sri Maha

Periva. An ardent devotee of Sri Maha Periva, Shri Narayanan is

a born artist.

While he did not get a formal coaching from anyone, his

manaseeka gurus were Shri Maniyam, Shri Gopulu and Shri Silpi.

He practiced all their drawings and paintings when in college

and later during his employment.

Shri Narayanan Bala, has had a successful career at HAL and BPL. He had to however give a

long break to his passionate hobby in 1974, due to pressures at work. He resumed painting

in 1995 to overcome the loss of his mother. His daughter has been instrumental in

encouraging him to pursue his bobby, and presented him with a painting kit to re-start his

passion, afresh.

It was then Shri Narayanan started reading about Sri Maha Periva from books written by

Shri Bharaneetharan, late Shri Ra.Ganapathy and others, and that brought about a

transformation in his life. The first painting he did at that time was of Sri Maha Periva.

Encouraged by the feedback received and realizing the anugraham of Maha Periva, Shri

Narayanan did 10 paintings of His Holiness and submitted them to the Kanchi Mutt in the

year 2000.

The paintings were widely acknowledged by Shri Bharaneetharan, an eminent author who

encouraged and motivated Sri Narayanan to create one painting each of Sri Maha Periva,

Sri Seshadhri Swamigal and Sri Ramana Maharishi. These paintings were later put up in

Seshadhri Swamigal memorial in Chinna Kancheepuram (behind Sri Varadharaja Swami



temple) during Sehadhri Swamigal's Jayanthi celebrations, by the help of Shri

Bharaneetharan.

Shri Narayanan has so far created over 40 masterpiece paintings and sketches of Sri Maha

Periva, all with the blessings of His Holiness. He intends to complete 108 paintings of Maha

Periva, and we pray to Periva to bless him, and give him the strength and resilience to

realize his dream.

Shri Narayanan Bala is blessed with two children and three grandchildren. He lives with his

wife Smt Kalyani Narayanan and his 94 year old father at Palakkad. He can be reached on

[email protected]

mailto:[email protected]



I LIVED WITH GOD

by Dr.D.Sundararaman - that son of Doraiswamy Iyer!

Recently, my wife, Lakshmi and I went to Kancheepuram on

January 07, 1993, to have ‘darshan’ of our Periaval and to get his

Blessings for the then forthcoming wedding of our son

Guruprasad. On reaching the Kanchi Kamakoti Mutt, we learnt

that Periaval was not giving darshan that day and might not give

darshan the following day also. Still, we waited in line in the place

where he usually gave darshan, from 11.30 a.m. to 12 noon. Then

we watched the puja to Chandramauleeswarar, being performed

by His Holiness Sri Sankara Vijayendra Saraswati Swamigal. After

the puja we got His blessings.

Then we went to my nephew Chandru’s house in Kancheepuram. At about 4.30 p.m. we

felt that we should go back to the Mutt, thinking that perhaps we may be lucky to have

Periaval’s darshan that evening. Well informed persons told us that it is quite unlikely. At

about 5.30 p.m., we were told that Periaval would give darshan for a few minutes. It would

have been enough for us but we had fifteen minutes of peaceful darshan. A Swamiji who

was standing by the side of Periaval, came to me and told that as part of the Birth

Centenary Celebrations of Periaval, a souvenir would be published containing accounts by

persons who had been closely associated with Periaval and suggested that I should write

about my experiences with Periaval for the souvenir. I did not know this Swamiji earlier.

Later I learnt that he is called Mettur Swamigal.

When I heard the phrase, ‘Your experiences with Periaval’, my thoughts travelled back in

time to a night in the year 1957 (or) 1958 at Orikkai Village, a night in which I had my most

unforgettable experience – my VISHVARUPADARSHAN OF PERIAVAL.

Dr.D.Sundararaman (courtesy – www.mahaperiyavaa.wordpress.com)



It was a busy day for him. Around 9 p.m. he asked his

regular assistants to go back to Chinna Kancheepuram

and told “Only Sundararaman should be here”. One of

the assistants told him, ‘Sundararaman has not eaten’,

to which Perival replied, ‘He must have by now become

used to skipping his meals’. I had no say.

Then he sat in the middle of the inner yard. There was

only dim moon light. He asked me ‘Do you know my

early Story?’ I replied ‘I don’t know, even a bit’. Then

followed a narration for about thirty minutes. My

memory is still fresh though I am not sure of the year or

the date. It could have been a day in 1958,during my

college vacation. Even after nearly thirty four years, I

remember the important points of his narration. It has been said by Spiritual Masters that

‘Truth never changes with passing of time, nor does one’s experience.’ I would be damned

if I misrepresent or falsify or exaggerate my experiences with Periaval.

All my conversations with Periaval and others mentioned in this article were in Tamil, but I

have done the translation with extreme care. The main points of his narration about his

early story, had been imprinted on my mind.

When he became the Head of the Kanchi Kamakoti Peetam at the age of thirteen, he soon

found that the Mutt was in disorder. Workers in the Mutt were not serious about anything.

The Mutt was in debt. The people managing the lands of the Mutt did not give the

minimum produces from the lands, which were not enough to devotees to meet the daily

expenses of the Mutt. Then he narrated about his first all India trip. With lot of emotions,

he mentioned about the various difficulties he had to experience during the trip. During

this trip, he said he had a very good understanding of India and of her then problems. He

breezed through the British Raj, Mahatma Gandhi and Freedom Movement. I was deeply

touched when he expressed his deep feelings for Mother India. (From my experiences I

came to regard Him as one of the most patriotic and greatest Indians). To stop him from



this sad narration, I told him humorously, “Your situation when you became the

Peetathipati seems to be worse than my present situation.” “But” he continued,

“Nowadays people write eulogizing me and our Mutt”.

“They don’t seem to know my difficulty in initial years. Nobody writes about my difficult

times. When you will have a chance to write about me, mention especially about my

difficult initial years”, he said concluding his narration. I did not expect the least that the

conversation would end like this. I told Periaval immediately; “Periaval is now playing with

me and teasing me. I am nothing. I will never have a chance to write about anything,

certainly not about you.” Preparing to take his bath, he said, “You are certainly going to

write and I am certainly going to see.”

After his bath and short meditation, he told me, “You must be feeling hungry; I have forced

you to eat in six houses, one day a week in each house. I know you don’t like this

arrangement. But I want to see that you complete your University Education successfully.

When you are hurrying to your class, if food was not ready in that house, you should go to

the class without eating, I am sure. That is why I told earlier that you must have by now

become used to skipping your meals.” He asked me to eat the rice flakes. I waited for him

to begin eating first. But he asked me to eat and after seeing that I had eaten some

handfuls, he ate. I was completely dazed. While I was eating the rice flakes, I was simply

staring at his radiant face with penetrating eyes. I had a distinct feeling that I was seeing in

his face, the entire world of the compassionate Almighty. I thought he was giving me

VISHVARUPADARSHAN. This is probably the best way I can describe this experience.

After this, he went on a long spell of meditation. Keeping vigil, I was wondering myself, why

and on what he was meditating so intensely. Ever since that night, his sentences, “ I always

remember my difficult years and you are certainly going to write and I am certainly going to

see” have been ringing in my ears, and, I have been asking myself: Will I ever be able to pay

him back for those rice flakes? I have not understood Him completely.



On my return flight from Madras to New York on 23rd Jan.’93, I was thinking about the

suggestion of Mettur Swamigal. For about eight hours of the twenty six hours of travel, I

‘relived’ all my experiences with Periaval, during the years 1952 to 1967.

I decided, while the plane was flying high above the Atlantic Ocean, ‘I am certainly going to

write’. On reaching home, I started to write. It was all done in my house. Only Ramani’s

flute and Lalgudi Jayaraman’s violin were playing in the room. Where should I start? I

thought I should start from my most unforgettable experience, my VISHVARUPADARSHAN

of HIM, as described above. I know if he decides He will certainly see what I have written

here.

What follows is quite personal. In the end readers would see certainly the role of Periaval in

my life. Certainly I did not do anything to deserve His grace. Readers will find that I have

not written anything about Periaval’s greatness as a top man in Spirituality, in Philosophy,

in Religion and Social Reform.

I had the privilege of close association with Periaval for nearly fifteen years, from 1952 to

1967, very close especially during my student days from 1952 to 1960. I was a voluntary

assistant to him during my vacation days. People in the Mutt and visitors envied me for

Periaval’s affection for me. I enjoyed this! Why did Periaval shower his affection on me?, -

then a poor college boy. What did I do to deserve his Kataksham? It is heart breaking to

note that, even after I left him, abruptly many years ago and even when I have been quite

far off, he continues to bless me. In 1985 when I was living in Mexico City, one day, I

received a letter from my nephew Chandru living in Kancheepuram, after several months of

silence. The day before he wrote that letter, he had gone to have darshan of Periaval. As

usual there were many visitors and assistants. Suddenly, out of context, (as per this letter)

Periaval poised a riddle to his assistants and visitors : “I have a person intensely in my mind,

He flew away. Who is he?”

“நான் ஒத்தனை மைஸால் நினைத்ததன். அவன் பறந்து தபாயிட்டான். யார் அவன்?”



These are precisely the sentences in Tamil. Even after half an hour of mutual consultations,

no one could solve the riddle, even guess.

Periaval himself solved it; “Sundraraman, that son of Duraiswamy.” According to nephew,

no one knew why Periaval should refer to me on that day. When I finished reading the

letter, believe me, my heart almost stopped and I wept. There was no one in the house

except myself. It is a wonder even today to me, why I did not collapse. When my wife

returned from shopping she asked me why my face looked quite pale, as though hit by a

devil. I showed her the letter from Chandru. On reading it, she said calmly it was only a very

good omen, and said: “ it is only natural for Periaval to think about you, since you have

been thinking about him always”. I have carried my thoughts about him wherever I had

been wandering all these past twenty five years, or in whichever country I was sojourning….

I have not found peace within myself. The dominating thoughts have always been how

foolish I must have been in leaving Him, and His presence and how I missed a golden

opportunity for salvation in this life itself.

Any other person, if he had the same experiences as I had with Periaval, he would not have

left him for anything in this world. But it is ironical that I have not been that eager these

years to meet Him. I am even afraid of seeing Him face to face. I live and would like to

continue to live with my pleasant and unforgettable memories of Periaval of the years 1952

to 1967.

An opportunity to write about myself and about Periaval’s role in my life arose in 1967,

when I applied to Columbia University, New York, for Doctoral Studies in mathematics and

to the Fullbright Foundation in India for travel grant. As per the application procedures, I

was asked to submit a brief autobiographical sketch. I reproduce below the second

paragraph from a copy of the sketch that I have.

“My family was so poor that I could not dream of University education at that time.

However, a turning point in my life took place when Jagadguru Sri Sankaracharya Swamigal

of Kanchi Kamakoti Mutt was very much impressed by my sincere desire to pursue

University education.



With His blessings and financial help, University education was possible for me. But for His

Holiness’ encouragement, I could not have had higher education and the need for writing

this would not have arisen.

What I wrote then in 1967, applies even more now in 1993. That I am writing this article

goes as a fulfillment of his emphatic prediction: ‘You are certainly going to write’.

I remember nothing pleasant of my first twelve years of life, except for a celebration in my

village when India became independent in 1947. Around 1950, my parents lived in a village

called T.Kulathoor, my mother’s birth place and Kodiyur, a village about five miles from

Kulathoor, is my father’s native place. My mother got married to my father when she was

five years old. My father moved to Kulathoor a few years after his marriage. My mother,

being the only daughter of her father, Sundaresa Iyer, received from her father several

acres of agricultural land. My father, after loosing several jobs because of his bad temper

became an acting village maniakkarar (village munsif) in the nearby twin villages, called

Mettukuppam – Pavandur. When the hereditary heir-minor came of age, my father lost this

job too. Then he became permanently a Vakil Gumasta, taking the cases of the illiterate

village folk to the advocates of Tirukkoilur and Cuddalore. The village folk were good

natured and they settled most of their cases at the village panchayat itself. My father’s

income became almost nil. Every year my mother kept on selling her lands, acre by acre. By

the year 1950, my family situation was hopeless.

My two elder sisters were married off earlier. I had (have) an younger sister and an elder

brother. My father tried his best to let my elder brother Ganapathy complete his high

school education in Tirukkoilur. But my brother showed no serious interest in education

and he ran away from home in 1951. After my elementary school education in the village, I

had to remain idle for a year or so. Around 1949-50, Periaval was camping in our village.

As per my mother’s version, on knowing the status of my parents, Periaval blessed me

saying, “This boy would bring happiness and prosperity to you and to your family”. I never

believed her. Later events, proved the truth of her words. My parents left our village by

1951 and joined the Mutt, at some camp near Mayavaram in Tanjore district.



My eldest brother-in-law, Mr.A.Venkataraman (no more now) was one of the three or four

who had completed high school education. After teacher’s training, he became a good and

popular teacher, in 1951, in Kandachipuram; I studied my seventh standard in his school,

staying with him and my sister. The next year he was transferred to Siddhalingamadam,

where I studied in the eighth standard. There I came into contact with an unusual Swamigal

called Gnanananda living in a house just opposite to the school. He was aloof, most of the

times. Only very rarely, he had visitors. After school hours every evening I used to spend at

least an hour with him. He used to call me affectionately, Sundaram, speak with me and

give me some sweets and fruits every evening. He was like a grand-father to me.

Nobody there knew anything about his past. A few years earlier, he had come to that

village from somewhere. He used to tell me some stories. I became quite attracted to him.

After a few years, he moved to Arakandanallur, near Tirukkoilur, where he became quite

famous. He is no more now. I am writing about this Swamiji here because it is he who told

me first, even as I was very young, that, “Periaval is a walking god; he is not just the head of

a Mutt; people would soon realize the true nature of Periaval”. Gnanananda has also told

me, whenever I was in a dejected mood, “Periaval will protect you and your family”.

After nearly eight months of joining the Mutt, my father wrote a letter to me saying that

Periaval enquired about me and wanted me to study in a High School. I was excited by the

prospect of going to a high school. On reading the letter, I thought Gnanananda’s

prediction was coming true.

After my E.S.L.C. Examination and after bidding farewell to Gnanananda, I appeared before

Periaval in April 1952, at Anandathandavapuram near Mayavaram. Periaval asked me, “Are

you going to study in High school or not?” I replied that I was eager but I did not know how

and where. Then Periaval asked my mother to set up family in Chidambaram. At this point I

would like to emphasize that even though neither my parents nor I had any idea, much less

a plan, for my higher education, Periaval had already a complete plan in his mind as it

appeared to me in retrospect.



I joined the Ramaswamy Chettiar High school in Chidambaram. I did excellently in my

studies. I used to visit Periaval during my vacation. I was some sort of an assistant in

handling out and mailing prasadams to devotees, in reading to Periaval the daily

newspapers, and such odd jobs. I wrote my S.S.L.C. Examination in April 1955. By then

Periaval had moved to Chinna Kancheepuram. He was often camping at nearby

Sivasthanam and Orikkai. Immediately after the Examination, I went to Kancheepuram and

spent the next two months with him. When my results appeared in The Hindu in June,

1955, I happily reported to Periaval. The next day, when he was going to the River Palar, he

asked me to follow him. I was standing near him in the waters of the river when he was

about to have a dip. By then a large number of devotees had gathered on the bank of the

river. Then followed a discussion between him and me for about fifteen minutes, which

changed my entire life. It is then and there I received my GEETHOPADESAM from Him.

“Now that you have passed your S.S.L.C. examinations, what are you going to do?” he

asked me. My father, two months earlier had undergone hernia operation. His condition

was foremost in my mind. I replied to Periaval that I was thinking of taking up a job and

take care of my parents. With an enchanting smile he said, “You seem to think that you

have answered my question intelligently”, and looked straight at me. I thought he would

approve my decision. Then raising his voice, he went on, “Your father was not created with

the hope that you would take care of him. You seem to study well.

Get as much of higher education as possible and equip yourself with maximum

qualifications and take care of your life”. Then he took a dip in the river. I did not quite

understand what he was trying to tell me. I asked “Does Periaval want me to study in a

University?” “You seemed to have got the message”, quickly came-forth the reply. With

utmost desperation, I told him, “Now Periaval is playing with me and mocking at me;

Periaval knows my circumstances. Even if I don’t have to take care of my parents, where

will I go for the money needed for four or five years of higher education?”. “I don’t like your

attitude, always self-pitying. Do you know how Hanuman crossed the ocean? You can

achieve anything you want to, only if you have self-confidence and faith and work hard

towards your objective”.



Instantly I remembered Lord Krishna’s everlasting GEETHOPADESAM to his troubled

disciple Arjuna. Meanwhile, the visitors at the bank of the river were getting restless. Some

complained too within my hearing, “That son of Duraiswamy has been engaging Periaval in

some unnecessary arguments.” I did not want to get into trouble with them by taking more

of their time. I started going back to the other bank of the river. But Periaval called me back

and asked point-blank, “Do you have faith in me or not?” With tears pouring down to the

river, I told Periaval, “I do have faith in you”. “Then, go and get the application from

Annamalai University”, he commanded and dismissed me from His presence.

I rushed to Chinna Kancheepuram to tell my father of what had happened to me at the

River Palar. My father was more surprised than I was. He said that if I had faith in Periaval, I

should do as Periaval wished. He added “I am sorry I cannot be of much help to you”. Then

he went to do his kainkaryam.

Only a few days were left for sending the application. There was a hitch. My mark list had

to be attested by a Gazetted Officer, as per the instructions. To speak out frankly I did not

know who a Gazetted Officer was. At that time there came a visitor from Madras, an

elderly orthodox looking person. I went to him, showed him my application form and asked

him whether he knew any Gazetted Officer. He said that he would very gladly attest my

mark list.

Immediately I gave my application to him requesting that it has to be signed by a Gazetted

Officer. Then he introduced himself as a Chief Professor of the University of Madras. I was

ashamed and apologized to him. He wished me well in my studies and attested my mark

lists. This incident was a big lesson to me. From that day onwards, I never judged a person

by his or her appearance.

A few days later I submitted my application and simultaneously I received my

acknowledgement along with the admission letter from Annamalai University. I rushed to

Periaval who was engaged in a discussion with some visitors. I was hesitant to approach

him at that time. He saw me, abruptly stopped his conversation and asked me, “You have

received your admission letter, is it not?” I nodded my head. Then Periaval called one of



the persons in the audience and asked him, “Are you not the Manager of the gold

merchant, Rathnaswami Chettiar of Chidambaram?” That person admitted it to be so. “Will

your chettiar be able to do something, if I ask him to do?”, Periaval asked that person.

Chettiar is a great devotee of Periaval and he will do anything that Periaval bids, that

person replied. Periaval told the Manager: “I am not asking for much; I am interested in this

good boy; He has secured admission in your University, ask your Chettiar to do the needful

so that this boy joins the University”. The Manager replied, “it will be done”. Then Periaval

turned towards me and said, “Your problem is solved; go and study well”. A little later, I

met the Manager of the Chettiar and told him that I expected Mr.Chettiar to pay my first

tuition fees of Rs.110/-. The Manager said that there would not be any problem and asked

me to meet the Chettiar, as soon as I arrived at Chidambaram.

Now that my tuition fee has been arranged, I began to think about my boarding and

lodging. Since I did not have the least idea that I would be studying at Annamalai University

and also because of my father’s operation, my mother shifted our family from

Chidambaram to Chinna Kancheepuram. I did not want to ask Periaval explicitly about this

at that time.

Since I had already confided in him that I had faith in Him, I thought there was nothing else

I could do. My second elder sister and her family were in Chidambaram. I thought I would

stay with her for a few days till Periaval made arrangements for my boarding and lodging. I

went to Chidambaram and met Mr.Rathnaswami Chettiar in his big gold shop. Mr.Chettiar

said his Manager had told him about me and asked me what I wanted from him. I told him I

needed Rs.110/- to pay for my tuition fees. Then Chettiar said, “I don’t know how you

misunderstood my Manager; how can I give you Rs.110/- just like that? Do you have any

land or house or jewellery as security so that I can lend you this amount?” I said that I had

none of those. Then Chettiar said, “You have already got the admission. I won’t give you

the money you ask”. His Manager was not to be found anywhere in the shop.

This was my first and most humiliating experience. My faith in Periaval got momentarily

shattered. Why did Periaval subject me to this humiliating experience? I rushed to the Post

Office and gave a telegram to the Manager of the Mutt, “inform Periaval that Chettiar is



unwilling to give me the money for tuition fees and I

was awaiting further instructions”. Feeling completely

helpless, I returned to my sister’s house. I returned

via the West Gopuram and the North Gopuram of the

famous Nataraja Temple. That morning Sri

Ramakrishna Sastrigal, a learned man of the Mutt had

come to my sister’s house. Ramakrishna Sastrigal

greeted me. I did not even bother to acknowledge his

presence. I went inside and laid down myself flat,

upside down.

The Sastrigal patted my back and said, “I like you very

much”, to which I retorted “Yes! All you people like

me because Periaval is kind to me: now this Periaval

has completely let me down and I am completely humiliated”. “Don’t say a word against

Periaval”, Sastrigal said, “Look at me, it is He who has sent me here with the money you

needed”. On hearing this, I looked at him angrily. He said, “You may get angry with me;

don’t say a word against that Karunamurthy.

After you left him and after his puja, he called me and said that he was worried about you

as he was not sure whether Chettiar would give you the money. He asked me to go to the

cashier of the Mutt and get Rs.110/-. I got the money. Then Periaval asked me to go over

here taking the next available train. He asked me to observe the situation here and if the

Chettiar has not given you the money, only then he asked me to tell you and give you the

money. You are a blessed boy”. Handing out the money to me, Mr.Ramakrishna Sastrigal

left for Kancheepuram. I became speechless. I regretted my momentary loss of faith in

Periaval. I thought this was one of the mysterious ways of his action.

I paid my tuition fees and joined the Annamalai University. The Manager of the Mutt

thereafter kept on sending regularly the term fees for five years.



Two months later, one morning, Mr.Rathnaswami Chettiar came in his big car to my sister’s

house looking for me. We were quite surprised to see him. Chettiar, with folded hands, told

me, “I am sorry for my mis-behaviour when you came to see me in my shop. Some days

ago, I went to Kancheepuram to have darshan of Periaval. He briefly mentioned about you

and asked me whether I remembered you. In the presence of many devotees, he asked me

how I could break the heart of the young boy sent by him. I could not open my mouth. All

along I thought I was very rich, but that day he made me look very poor in the presence of

many people. After returning from Kancheepuram, I am coming straight here to see you

and apologize to you. I will bear your entire educational expenses, please accept.” I could

not believe this happening. But I did not lose my heart. I told him politely, “I was with

Periaval ten days back. I would be going again in the following week. If Periaval asks me to

meet you, I will come and see you in your shop”. Chettiar left saying, “I hope, you will come

and see me soon”.

Two weeks before the above visit of Mr.Chettiar, I had an unexpected visitor with very

good news. It was Thiru Murugesanar, one of my Tamil Teachers in my high school. I was

quite surprised to see him. He was a member of the rationalist atheist group. I greeted

Thiru Murugesanar with due respects. Murugesanar said, “You know, I am a strict follower

of Periar; even though I have some Brahmin friends, I don’t go to a Brahmin’s house. I have

come to congratulate you; you have brought name and fame to our school; you have stood

first in the entire Madras State in the Tamil Examination of the S.S.L.C. final examinations; I

just learnt that there is another student in another town, who has scored exactly the same

marks as you have secured”.

“The Dharmapuram Adheenam had instituted, since a few years back, a cash price of

Rs.300/- to be awarded to the student who stood first in Tamil in the S.S.L.C. examination

of each year. They have given a telegram to your Head Master, asking a representative to

be sent to the Adheenam’s office in Madras. They are going to decide, on the basis of

lottery, to whom the prize money should go. You know I don’t care much about these

Adheenams. But I am going to represent you at the Adheenam”. With a smile Murugesanar

said, “I, a staunch follower of Periar, am going to represent you, a devout follower of

Acharyar”. My sister and I felt jubilant. Murugesanar was about to leave. I thanked him and



asked him whether he would drink a cup of milk in a Brahmin’s house. Murugesanar

replied, “Our relationship is teacher-student relationship, nothing else matters now; I will

gladly drink on this happy occasion”. Murugesanar drank the milk and left. Three days later,

Head Master Velayudam Pillai sent a school boy to tell me the news that I had won Rs.300/-

The next day there was a small celebration in the School, when my name was entered in a

new Honor Role Board and I was awarded the cash prize.

After getting rich, unexpectedly, with Rs.300/- I rushed to Chinna Kancheepuram to report

to Periaval. He was camping in nearby Sivasthanam. I did my usual namaskarams. I placed

the three hundred rupees in a bamboo plate before him. He seemed to be quite surprised

and looked at me. Proudly, I told him of my big award. “I am very happy to hear this”, he

said. “What did the Chettiar tell you when you went to him for Rs.110/-?”, Periaval asked

me immediately; I told him briefly what happened to me at the Chettiar’s shop, since

Ramakrishna Sastrigal would have told him the details.

“You see the mysterious ways in which Bhagavan acts”, Periaval remarked. I said to myself,

“I don’t know any Bhagavan but you”. “So, you rushed to tell me the good news, place your

money before me and take it back”, He said smilingly. I kept my mouth shut. He continued,

“You must have already thought of a plan as to how to spend it”. I told him I was going to

pay Rs.100/ - to a doctor in Kancheepuram as fees for the forthcoming cataract operation

of my mother and I was going to buy a second hand bicycle for Rs.100/-, “Still you are rich,

left with Rs.100/-.” Periaval remarked humorously, gave me prasadam and asked me to

return to Chidambaram. The simple and serene Sivasthanam temple has always attracted

me.

After taking leave of Periaval, I went to do my ‘Pradakshinams’ in the Siva Temple. At the

end of my first pradakshinam, I saw a young orthodox Iyengar, standing at the entrance of

the temple and shouting, “There is a rich man here and Periaval wants to see him”. There

were about forty visitors at that time and nobody responded. The young Iyengar returned

to Periaval. At the end of my second pradakshinam, I saw the same person shouting as

before. Nobody responded and the Iyengar returned to Periaval and after the third

pradakshinam, I went inside the temple to witness the “Camphor harati” and came out. By



then the same Iyengar was heard shouting more definitely, “There is a rich man here with

exactly three hundred rupees and Periaval wants him”. It was now quite clear to me. I

rushed to Periaval in the hut. I was wondering what was in store for me.

With an enchanting smile he asked me, “Are you the rich man, I have been looking for?” I

humbly replied, “I have three hundred rupees at this moment”. Periaval said, “Will you give

me thirty rupees?” I placed all the three hundred rupees in the bamboo plate before him.

He said, “I just want thirty rupees”. Then I left thirty rupees in the plate and took the

remaining amount.

Then pointing out to me the young Iyengar, Periaval said, “You have won this money for

your expertise in Tamil; this young man wants to earn his living by teaching Sanskrit; he

wants to prepare himself for this by passing some private examinations in Sanskrit.

Tomorrow seems to be the last day for paying his examination fees. He asked me to give

thirty rupees. Then I remembered you. With your own hands, give these thirty rupees to

this scholar in Sanskrit”, Periaval concluded. I did as I was told and left. The Sanskrit scholar

came out of the hut to thank me. I told him we should all know whom to thank! I returned

to Chidambaram.

After the visit of Mr.Chettiar, that week-end, I rushed to Chinna Kancheepuram to report to

Periaval. I told Periaval about Chettiar’s meeting with me in my sister’s house and about his

offer to me.

Periaval asked me, “Did Chettiar himself come to your house and apologize to you?”. “Yes.

He did”, I replied. Periaval went silent for a few minutes. Then he said, “I was somewhat

harsh with Chettiar, when he came to see me. He regrets now, what he did to you when

you went to see him. But, you see, the mistake is not entirely Chettiar’s. I should have told

his Manager explicitly what I wanted the Chettiar to do for you. Certainly he should not

have asked you whether you had lands or house or jewellery. If you had any of these, I

would not have sent you to him. Now that Chettiar is willing to take care of all your

expenses, what do you want to do?”, Periaval asked me.



I replied, “I don’t feel like accepting anything from Mr.Chettiar.” “You seem to be still angry

with him, he made a mistake and repents for it. What else you want him to do? He is also

one of my devotees; if you don’t accept anything from him after all this, he is going to feel

terribly bad and I don’t want that to happen”, Periaval said. Then Periaval asked me how

much I needed for my monthly pocket expenses and I replied that not more than ten

rupees would be needed.

Then Periaval proposed a compromise, quite fair to both of his devotees, that I should get

from Mr.Chettiar Rupees ten every month, ten months a year until the completion of my

studies. I returned to Chidambaram and told Mr.Chettiar what Periaval wanted me to do.

Thereafter, every month I used to go to Chettiar’s shop to receive ten rupees. On these

occasions, Chettiar used to make brief enquiries about Periaval and about my education. I

knew precisely to whom he was showing his respects.

After these arrangements for my tuition fees and ‘pocket expenses’, I was wondering what

Periaval was going to do for my boarding and lodging. One day one couple in their fifties,

came to see me in my sister’s house in Chidambaram. They introduced themselves as Mr.&

Mrs. Swaminatha Iyer. They said they had just returned from Kancheepuram after having

darshan of Periaval. Then Mrs. Swaminatha Iyer said that when they were about to take

leave of Periaval, “Periaval said, I am interested in a boy, who has just joined the University

in your town; if you give him boarding and lodging, it would be your biksha to me”. I replied

immediately, ‘we would take care of that boy very gladly for the entire duration of his

studies.’

But Periaval added a condition that we should provide boarding and lodging only for one

day a week, for the duration of studies. We reluctantly agreed; we are not blessed with

children. We thought we were going to have a boy all to ourselves. Periaval also asked us to

tell our two neighbours Pattammal and Kokila that Periaval wanted each of them to

provide the boy with boarding and lodging, for one day a week, for his period of education.

Pattamma and her husband Duraiappa are great devotees of Periaval. We told Pattamma

and Kokila what Periaval wanted them to do. They were immensely pleased. We got your

address from the Mutt and have come to invite you to our house”. I became quite



embarrassed. I cannot now adequately describe what my feelings were on hearing this

history. I thought that the mysterious Periaval was watching the whole proceedings. I was

deeply touched.

I immediately prostrated before the venerable couple. I told them that Periaval never even

hinted to me of such an arrangement for me and that I would come to them, only after

seeing Periaval. They left reluctantly, saying, “Please give us the happiness of having you in

our house”. My sister Meenakshi and I, both got quite confused by the turn of events.

Before I could have time to think about the couple and their preposition, the next day, an

elderly looking diminutive man came to see me. He said he was a medical doctor and that

he had just returned from Kancheepuram after visiting Periaval. Then he told me exactly

the same story, as told the previous day by Mr. & Mrs. Swaminatha Iyer; that he and his

brother, timber merchant Mahalinga Iyer were staunch devotees of Periaval and that it

would be their great privilege to give me boarding and lodging, one day a week in each of

their house. I thanked him and told him that I would come to see him, after visiting

Periaval. Then I went to my classes.

When I returned, I saw a young man waiting for me. He introduced himself as Sundaresan,

the second son of Katcheri Street Rajam mami. He said to his mother there was no other

God than Periaval and that she had just returned from Kancheepuram, after having darshan

of her God. Then Sundaresan told me the exact story, as told earlier by Mr. & Mrs.

Swaminatha Iyer. Sundaresan said, his mother was anxiously waiting to meet me and was

looking forward to having me in their house once a week. I told that University student

Sunderesan, that I would see his mother after visiting Periaval. It was becoming too much

for me to make out anything. Before another visitor showed up with a similar story, I

wanted to visit Periaval. I took the night train to Kancheepuram.

The next morning I waited for Periaval to finish his morning ‘anushtanams’. Then I

appeared before him and did my namaskarams. I did not say anything, when he looked at

me. Periaval was silent for a couple of minutes and then said, “So, except for one day in a

week, your weekly boarding and lodging have been arranged.” I did not respond and stood



still. He continued “You seem to be not quite enthusiastic about my arrangement”. “May

be you think it would be better if lodging has been arranged”. Again I did not utter a word.

“May be you think it would be a humiliating experience. Each of the persons, who came

and saw you, is a great devotee of me; you will be a royal guest in their homes”. I continued

my silence, he went on, “You are an expert in Tamil; you must have known the famous

poetess Aauvaiyar’s saying”, “Getting educated is good, even if one has to beg; if you think

that my arrangement is some sort of a begging, I tell you, you did not beg; I will beg for

you”. Without realizing it, tears welled up in my eyes. When I went to Periaval, I was not

sure whether I would accept this arrangement, because I considered that it would be quite

a humiliating experience. But when the God himself told me, “You did not beg,” all my ego

in me got evaporated instantly.

With tears flowing from my eyes, I did my sashtanga namaskarams and told him, “I do

accept your arrangement for me”. In order not to make my God beg another person for the

missing day of my weekly meals, I told Periaval that I would eat one day a week in my

sister’s house. I could not stand before him anymore because of my emotion. I was leaving

but He called me and asked pointblank, “Did you accept my arrangement for you, because I

did it, or because you want somehow to complete your higher education?” It is because of

both, I said and left.

From that day onwards, I decided not to subject my Periaval to do anything for me. Even in

my prayers to him, I never sought any benefit for me or for my family. He had blessed me

even when I was a very young boy.

Let me continue my story. My experiences with the six families were quite happy. Each of

them treated me like a royal guest as Periaval said. Soon I became an affectionate member

of each of these families. Contrary to what Periaval was afraid of, I did not have to skip

even a single meal. A gentle and benevolent widow Sundaram Mami (sister of

Shri.Neelakanta Iyer of B.G.Paul & Co.) took care of my book expenses each year. The

Annamalai University also awarded me a merit-cum- means scholarship of the value of

Rs.150/- per year. My higher studies progressed without any problem.



When I was in the second year of studies, my sister Meenakshi and her husband

Ramamoorthy also joined the Mutt. From the very beginning, I was completely

overpowered by Pattammal’s affection for me. After two years, I stayed with her

permanently during the rest of my course and a couple of months more when I became a

lecturer in the Annamalai University. The other families rightly understood Pattammal’s

overpowering influence on me and my decision to stay with her. Duraiappa’s younger

brother’s only son, Natarajan was also studying in the same University. We became very

good friends.

After my final B.Sc., Hons. Examination in April, 1960, I spent the next two months with

Periaval. He was then camping at Tiruchirapalli in the National High School Campus, where

every night, he was delivering a lecture. I spent time in understanding these lectures. I

would like to mention one of my most moving experiences of this period.

One morning, I went to a barber’s shop opposite to the National High School for my hair

cut. As we all know, while doing their jobs, barbers usually talk a lot about interesting

things, about politicians and film stars in particular, to keep their customers from getting

bored. While doing his job, this barber asked where I was from and why I was there in

Tiruchi. I told him that I was from Chidambaram and that I had come to pay my respects to

the Samiar camping in the school, opposite to his shop. Then the barber said, “we are all

barbers here and followers of Periar E.V.R.”. I felt a little uneasy. I had a tuft and his knife

was on my head! He continued, “I have always thought that all Samiars are bogus and

hypocrites. But this Samiar seems to be different”. I became less nervous and asked him

why he thought so.

He replied, “Every day, he goes by this street; for the first few days, I did not even look at

him; then one morning, I saw him face to face just in front of my shop. His face looked

quite innocent and his eyes were sparkling. Suddenly there was a tingling sensation all over

my body. Without realizing it, my hands got raised taking the form of showing respect.

With difficulty, I controlled myself and brought my hands down. I told this incident to my

barber friends. They also said that this Samiar seem to be genuine. We all decided that we



should not cause any harm to the persons who came to see this Samiar. So, you don’t have

to be afraid of us”, he assured me, finishing his job. This incident has been ever fresh in my

memory. Around 2 p.m. that day, I ran accidentally to the backyard of the school. I was not

supposed to see Him on that day, because of my haircut. Persons, after having a shave

should not move out where Periaval was or see Him.

I thought the backyard of the school was a safe place. I turned around so as not to face him.

But he called and said, “I have finished my biksha; it seems you had today a nice shaving”.

After making sure that there was no Mutt official around, I faced Periaval and said, “yes,

Periaval is right.” “Did your barber entertain you with some nice stories?”, Periaval asked

humorously. I replied very seriously, “on the contrary, my barber talked to me about

spirituality; and he even praised you”, then I narrated to him the talk of the barber. Periaval

was silent for a few minutes. Then he said, and I quote, translating what he said in Tamil;

“Sometimes, I have wondered whether all my meditations and prayers have produced any

effect on society? From what you said just now, it seems they have not gone to waste”.

Then he went inside. I said to myself, “Your meditations and prayers have indeed produced

and will continue to produce desirable changes in all persons in the society”.

Now, I go back to my earlier years. It was an important occasion for me, but I don’t

remember the exact timing. I was spending a summer with him. One day at Orikkai, he

suddenly asked, “I see you are not invested with sacred thread; why is it?”. I replied that

my mother had been telling my father about this and that my father had been telling her

that he had not saved enough money for my ‘upanayanam’ function. I quote below what

Periaval said in his thought provoking lecture to me: “I am unhappy about the present

Brahmin Community. They have converted purely sacred and simple functions like

‘Upanayanam’ into social melas.

They waste a lot of money on unnecessary things, like silk sarees and coffee-drinking. They

don’t pay attention to the main part of the function. I don’t mind, even though I don’t

approve of it, if the rich people spend their money showing off their wealth. But, the

trouble is, the poor try to imitate the rich. They borrow beyond their means to conduct

simple functions such as ‘upanayanam’. They postpone the performance of the



‘upanayanam’ which had to be done at the right age. Actually, the money needed for the

celebration of an ‘upanayanam’ is quite modest. Boys remain without the sacred thread

until the day before their wedding”.

He stopped abruptly and was silent. Then raising his voice, he said angrily, “Why, I talk

about others? You, yourself, are standing before me, showing your bare chest to me. I did

not observe this before”. I got really afraid. I tried to leave. But Periaval commanded, “Go

and bring your father here and bring also a ‘panchangam’.” My father appeared before

Periaval, leaving his work in the middle. While looking at the ‘panchangam’, Periaval told

my father, “this is a good month for performing ‘upanayanam’ of this son of yours, who is

standing here showing his bare chest to me”.

My father attempted to say something. But Periaval intervened and told him, “don’t tell me

that you have not saved enough money and there is no time to invite your relatives. The

Sastrigals in the Mutt can be asked to help you to perform the ‘upanayanam’. You can pay

them whatever you can afford and you can take the necessary provisions from the

‘ugranam’ of the Mutt. Apart from the boy, his mother and you, no relatives are necessary

for this function”. My father said, “Periaval had already assigned to me preparing of the

‘neivedyam’ on the next Thursday.”

Periaval replied, “You will be doing it without fail and you will also be performing the

‘upanayanam’ of your son on that day. The function should take place exactly at this place

in this cow-shed. The cows should not be disturbed. You do the ‘poorvangams’ very early in

the morning. Then go and prepare the ‘neivedyam’ to Chandramouleeswarar. By the time, I

start my pujas, you come back to continue the activities here. Now you go back to finish

your work”, he concluded, dismissing my father from his presence. I disappeared with my

father. I went to Chinna Kancheepuram to report to my mother. She was happy and

unhappy at the same time. She was unhappy because there was not much time to invite all

her relatives and there was not enough money to celebrate the function in a grand manner.

No relatives were invited and no new clothes were bought. The upanayanam function was

in progress, exactly as per the plan of Periaval, in the cow-shed. There appeared a very



good looking couple, each with a big bamboo-plate in their hands. The nadaswara vidwans

of the Mutt were standing before this couple, playing music. At once, I recognized them.

My parents and I knew them. They were Nangavaram Sundararaja Iyer and his wife. Then

Sundararaja Iyer spoke: “We came yesterday evening and appeared before Periaval. Then

we learnt from Periaval that, one in whom Sri Periaval had taken much interest, is to have

Brahmopadesam today” and presented my parents and myself with new clothes and

flowers, fruits, sugar candy etc. They remained till the end of the function.

When Periaval was doing chandana-abishekam in the adjoining hall, (separated by a thick

wall), exactly at that time, my upanayana muhoortham took place. My parents and I waited

in the cow-shed for periaval to finish his puja. Periaval came straight to the cow-shed

where we were. We hurriedly did our namaskarams. He took a fruit from the plate and

gave it to me and made us all to eat at the general samaradhanai saying that “It will be the

kalyanam meals.”

Starting with such an upanayanam function, any mentally sound person would be doing his

Sandhyavandhanams regularly for the rest of his life. This wretched writer deserves to be

damned for this omission. I have been reciting the “Gayathri Mantram”, at odd times in

odd places. Perhaps this will save me.

There have been many occasions when I felt completely distressed. I thought I would throw

away my poonal (sacred thread), wrapping my chest like a serpent. What prevented me

from doing this was, that I remembered the circumstances of my unique upanayanam

function. Perhaps, Periaval himself suspected that I would one day (or would have already)

throw (thrown) away my poonal. I visited Periaval in July 1986, after nearly six years, while

on a brief visit to India from Mexico. One evening, my wife and I went to Kancheepuram.

The next day was the day of ‘avani avittam’, a day in which, after purificatory ceremonies, a

male adorns new poonal, discarding the old one. I had my new poonal in a group ceremony

held at the Mutt. That afternoon, we had darshan of Periaval. Paattu Ramamoorthy was by

the side of Periaval. He introduced saying, “Duraiswamy Iyer’s son Sundararaman and his

wife have come from Mexico; they are doing namaskarams to Periaval”. Periaval looked at

us and asked Paattu Ramamoorthy by gestures, whether I was wearing poonal. (I said



within myself, ‘I am not standing before you, showing my bare-chest.’) Paattu

Ramamoorthy replied to Periaval, “Yes, he is wearing”.

Then Periaval gestured to him, whether I had changed my poonal that day. Ramamoorthy

replied, “Yes, he has done so in the group sravanam in the Mutt, I saw it.” Periaval gave us

prasadams. I decided that day, “I will never throw away my poonal, however imperfect I am

and have been, and under no circumstances”. The next week, we went to Los Angeles, my

new place of job at the University of California. Presently I am retracting to the year from

1956to 1960 – to the periods of vacation.

On one occasion I took leave of Periaval staying in Chinna Kancheepuram, went to my

house and put on newly washed shirt and dhoti. I was about to leave for the Railway

Station. I remembered that I have not taken leave of my father. I hurried to the Mutt,

removed my shirts, held it on my left hand, saw my father working in the backyard and

took leave of him. My father said, “Periaval is sitting near the well, all along, go and do

namaskarams and then leave”. I told my father that I had already taken leave of Periaval.

My father said, “Nothing will be lost if you do your namaskarams to him once more”.

Reluctantly, I went near the well. Periaval was sitting with legs stretched out and eyes half-

closed. It looked to me as though he was about to sleep. There was a pool of muddy water

where I was standing. I had to do my namaskarams. I carefully put my shirt on a high raised

stone (meant for washing clothes), carefully bent myself with the toes of my legs and

fingers of my hands touching the clean parts of the ground. I did this exercise four times. I

was about to leave, without making any noise. Suddenly Periaval laughed and asked me

what I did just then. I replied that I did my namaskarams to Periaval. “Really, I thought you

did your namaskarams to your clean and white veshti (Dhoti)”, said Periaval.

I knew I was caught red handed? He continued somewhat angrily, “why this hypocrisy? Did

I ever ask you to do namaskarams to me?” I rolled over the slushy and muddy pool of

drainage water several times, with a feeling of doing ‘anga pradhakshanam’ (As devotees

do, in the holy prakaram in the temple of Lord Venkateswara in Tirupati.) “Stop, stop, it is

enough. You have completely ruined your clean and white veshti; I hope you have an

alternate veshti for changing; go home, take a bath, dress up and run to the station to catch



your train”, Periaval said. I did not utter a word; I felt as

though my tongue was pierced through a big needle. I

thought just then, “I was completely exposed and severely

whipped publicly”. Earlier my father said without knowing

what was in store for me? “Nothing will be lost if you do

your namaskarams to him once more”. But I came out of

the Mutt with a feeling as though I lost all my hypocrisy.

It is well known to people who have had associations with

Periaval that Periaval found time, amidst his busy schedule

of activities, to learn about what was going on in the world

at large. Devotees were one source of information, and

daily newspapers in Tamil and English another. In regard to

judgment of these, he made his own analysis and judgment. One day, after biksha, he was

reading the Tamil daily Swadesamitran.

There was a report about the devastating effects of radiation on people living in Japan. The

report detailed the effects on those unfortunate people, even 15 years after the nuclear

attacks on the two cities. The report started in the first page with a bold heading and was

continued in a particular column, in a particular page.

But the report was not continued in the column of the page mentioned, perhaps it was a

printer’s devil. Periaval asked us to find out where exactly the report had been continued.

My friends spent about five minutes each and told Periaval that they could not locate the

page. They were just looking for the heading. When my turn came, I read the report from

its very beginning and looked for its logical continuation in other pages. I found the

continuation in the last but one page. With a sense of discovery, I told Periaval, that I had

found it. “It is in that particular page and in that particular column, is it not?” Periaval said,

shattering my feeling of discovery, that he had already read the full report. To assuage my

feelings he began to call me ‘Discoverer of Atom Bomb’, for the duration of the visit. The

main point in this particular experience is the concern he expressed, in a chain of questions,

which imprinted on my mind. “What is an atom bomb? Why scientists hail this as one of



the greatest inventions of modern science? What was the world-context when this terrible

invention was made? What sort of problems can one imagine that would arise if these

mass-killer weapons proliferate?”

“What is the use of Science without moral consideration?” After each question, he paused

and finally after the last question, he went into a long silence. With some scientific

background, I could understand the depth of these questions. By the way, contrary to what

some might think, Periaval was (at least the Periaval I know of those years) all for scientific

research and development, especially in the context of India. But on the nuclear issue, he

had very definite views. He was for a Nuclear Weapons-Free World.

After my college-studies, I became a lecturer in Mathematics in the Annamalai University in

June 1960, with strong recommendations from my esteemed Professors V.Ganapathy Iyer

and G.Sankaranarayanan, though there was a problem. As per the rules of the University,

teachers of the University who have tuft (kudumi) must wear turbans to cover their heads,

when they teach. I thought it was total nonsense. I protested to my Professor V.Ganapathy

Iyer. He said there was no use in fighting. I could disobey, if I did not care about my job for

the next year.

The trouble was the then Vice Chancellor Mr.Narayanaswami Pillai himself was wearing

turban, even though he had cropped his head. It was one of the vestiges of the British Raj, I

suppose. I needed the job very badly. With the help of two advocates of Chidambaram, I

learned to prepare and wear a turban. I now realized the significance of Adi Sankara’s Bhaja

Govindam, especially the line, “Udaranimittam bahukrita vesham”. I had lot of dense and

unwieldy hair. To confine them inside a turban was a sort of mathematical packing-

problem. I must have looked quite funny, for I knew students were laughing behind me.

One morning I arranged with the family barber to shave off all the hair on my head. Much

reluctantly, he did a fine job. Later the kudumi was transformed into crop. My mother

came from Kancheepuram.

She was so angry with me that she did not even speak to me. I did not have the will power

to face the world. A feeling of guilt had become part of me. I thought I would punish myself



by not visiting Periaval for one full year. I did not visit him from September 1960 to August

1961. After a year of unbearable mental restlessness, I got bold and decided that I would go

and see him. Did he not already tell me, good or bad, anyone could visit him? He did not

talk to me. Then I began to visit frequently. He began to talk, but not directly to me. All that

he asked and all my replies to more queries were conveyed through one of the assistants

by his side. It was quite a strange experience for me. But I was not discouraged; I kept on

visiting Him, whenever I had time.

Finally, during a visit in June, 1962, He talked to me directly. He asked about my mother.

(Since September 1960, I had established with my mother a family in Chidambaram. My

father continued in the iron-grips of Periaval). Then He asked about my job and how much I

was able to save each month. After making sure that I was doing reasonably well, Periaval

asked me, “Will you give me biksha?” Tears from my eyes began to flood the ground and I

actually wept. Periaval asked me to compose myself. “Oh God, why is this? The God who

begged for me, now asks me for biksha.” I cried and told Him that I was at his feet.

Then Periaval told me, “There is a Mahavidwan in Karaikudi. I respect him very highly. He

has a large family. One of his sons has got admission in M.Sc., in your University. The biksha

I ask you to give is; Give this boy boarding and lodging in your home for two years”. I said,

with Periavall’s blessings, I would gladly undertake this responsibility. A few days later, the

young man, Ramachandran came to see me in my house. Ramachandran was only a few

years younger than me. We became very good friends. Ramachandran became a member

of my family. Ramachandran is a senior scientist in the Geological Survey of India. He lives

in Madras. The Mahavidwan, his father, is no more. There are many persons I know, whose

lives have become enriched, in every sense of the word, by direct and indirect associations

with Periaval.

I got married on June 30, 1963. My wife Lakshmi and I went on a trip to a village

(Narayanapuram) near Madurai, where Periaval was camping and got the blessings and I

managed to get Periaval’s permission to take my father from the Mutt to live with us.



My wife and I had the pleasure of both my father and mother living with us. By then, we

shifted to a house at Annamalai Nagar, very near the campus of the University. We lived

quite peacefully. In late 1966, I applied to the Columbia University for my ‘higher studies’. I

applied to the Fullbright Foundation for a travel grant. I got the fellowship in April 1967 and

the travel grant in the late June 1967. My University refused to give me ‘Study Leave’. I did

not hesitate to resign. I did not have time to go to Periaval’s camp.

I sent a letter and he sent me prasadam. I received my Ph.D. Degree from the Columbia

University in the city of NewYork in 1971. I remembered Periaval’s Geethopadesam to me

at the River Palar in 1955: “Get as much higher education as possible”. I continue to be a

student in the “PERIAVAL UNIVERSITY”, where one learns by being eager and earnest, by

patience and persistence, by hard work, by minute observations of people, by questions

and answers, by stead-fast faith, by getting lost in silence and meditation and by being

faithful, honest and humble always.

I would like to end this article with my latest darshan of Periaval on January 21, 1993.

After the wedding of my eldest son Guruprasad with Sow. Vidya on January 18, 1993 at

Tirupathi, we wanted to visit Periaval to have His darshan and to get His blessings. After

performing Kalyana Utsavam to Lord Venkateswara on January 20, 1993, we left Tirupathi

the next day in the morning for Kancheepuram. We wanted to start early. But we

misplaced the keys of the rooms of the Guest House where we were staying. This caused

delay. We could leave only around 9 a.m. I told the drivers of the taxis that we should reach

Kancheepuram by 11 a.m., to be in time for Periaval’s darshan. I assumed that Periaval

would give darshan that day! We had to go through three railway gates between Tirupathi

and Tiruttani.

We got abnormally delayed because of the second railway gate also having been closed. I

told my sambandi Rajagopal, who was sitting next to me, that I lost the hope of having

darshan of Periaval on that day. At that time, a private car negotiated its way to the front of

our car and stopped just before the gate. On the outside of the back window of the car, the

name ‘CHANDRASEKAR’ was written in big letters. I told Mr.Rajagopal, somewhat



humorously, that unless ‘THAT CHANDRASEKAR’ came to our help, the gates would not

open. I thought Rajagopal might not have understood what I said.

I explained that unless CHANDRASEKHARENDRA SARASWATHI came to our help, the gates

would not open in time for us to be in Kancheepuram. Just then, would the readers believe

it, the driver of the car in front got out, went to the gate keeper, talked to him for a minute

and came back. Immediately the gate keeper opened the gates. The ‘Chandrasekar’ car fled

through and our three taxis followed it. When that car and our three taxis reached the third

gate, it was also found closed. I told Rajagopal that I was praying that the same thing

should happen again. It did. After some more distance, the Chandrasekhar car went in a

different direction. Rajagopal told me that the car must have belonged to a Minister or

some senior official of Andhra Pradesh Government. But I told him, “it is my Periaval’s one

more arrangement for me”.

We reached the Kanchi Mutt at 11.40 a.m. My brother Ganapati and his wife were there

already, waiting for us. My brother told us that we should rush to the place where Periaval

was giving darshan. By 11.50, we were all in front of Periaval. Our friends who were by the

side of Periaval, introduced us one by one. My newly wedded son Guruprasad and his wife

and then the rest got prasadams from Periaval. The curtain was closed, soon after. Then we

paid our respects to His Holiness Sri Sankara Vijayendra Saraswathi and His Holiness Sri

Jayendra Saraswathi and got their blessings and prasadams and went to Madras that

evening. I returned, with my second son Prabhakar, the next day to USA.

In these pages of narration of my experience with Periaval, I have used the words, ‘my

Periaval’, Periaval, Karunamurthy and God. I know I have not defined God (Could I have?)

and I have not attempted to prove that Periaval is God (Could I have?). I leave these to the

readers. I think that all I would say, like what Max Mueller said of Sri Ramakrishna

Paramahamsa, that Periaval is a wonderful mixture of God and Man. As for me, I am sure

now, more than ever, that I lived with God for fifteen long years.




நான் கடவுளுடன் வாழ்ந்ததன் (மூலம்: Dr.சுந்தரராமன்; மமாழிமபயர்ப்பு: திரு. நாராயணன் பாலா)

விஸ்வரூப தரிசைம் 1993—ஆம் ஆண்டு, ஜைவரி மாதம் 7—ஆம் தததி அன்று நானும் எைது மனைவி லக்ஷ்மியும் மபரியவானைத் தரிசித்து, வரப்தபாகும் எங்கள் மகன் குருப்ரசாத்தின் திருமணத்திற்கு ஆசீர்வாதம் மபறுவதற்குக் காஞ்சீபுரம் மசன்றிருந்ததாம். மடத்னத அனடந்தவுடன், மபரியவாள் அன்றும் அதற்கடுத்த நாளும் தரிசைம் தருவதற்கில்னல என்று அறிந்ததாம். இருந்தாலும், 11-30 முதல் 12 மணி வனர, நாங்கள், அவர் வழக்கமாக தரிசைம் தரும் இடத்தில் வரினசயாக, நின்தறாம். பிறகு, ஸ்ரீ விஜதயந்த்ரசரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் மசய்த சந்திரமமௌைஸீ்வரர் பூனஜனயப் பார்த்துவிட்டு, பிரஸாதம் மபற்றுக்மகாண்டு, எங்கள் மருமான் ஸ்ரீ சந்த்ருவின் வடீ்டிற்குச் மசன்தறாம். மதிய உணவு ஆை பிறகு, சுமார் 4-30 மணிக்கு, அதிருஷ்டவசமாக, மபரியவாள் மானல தரிசைம் மகாடுப்பாதரா என்ற நம்பிக்னகயில், மடத்திற்குத் திரும்பச் மசன்தறாம். விஷயம் அறிந்தவர்கள் அது சாத்யமில்னல என்று கூறி விட்டைர். சுமார் 5-30 மணிக்கு, எங்கள் பிரார்த்தனைக்குப் பலன் கினடத்தது. மபரியவா, மசால்ப சமயத்திற்கு தரிசைம் தருவார் என்று அறிந்ததாம். சில நிமிஷங்கள் கினடக்காதா என்று இருந்த எங்களுக்குப் பதினைந்து நிமிஷங்கள் தனடயின்றி தரிசைம் கினடத்தது. மபரியவாளுக்கு அருகில் நின்று மகாண்டிருந்த ஒரு ஸ்வாமிகள் என்ைிடம் வந்து மசான்ைார், ”மபரியவாதைாட நூறாண்டு நினறவு னவபவத்தின் தபாது, ஒரு புஸ்தகம் மவைியிடலாமமன்றிருக்கிதறாம்; மபரியவாதைாடு மநருங்கிப் பழகியவர்கள் எழுதிய கட்டுனரகள் அதில் பிரசுரமாகும்; அதில நீங்களும் உங்கள் அனுபவங்கனை எழுத தவண்டும்.” என்று தகட்டுக் மகாண்டார். அந்த ஸ்வாமிகனை முதலில் எைக்கு யாமரன்று மதரியவில்னல; அவர்தான் ‘தமட்டூர் ஸ்வாமிகள்’ என்று பிற்பாடு மதரிந்து மகாண்தடன். ‘உங்கள் அனுபவங்கனை’ என்ற வார்த்னதகனைக் தகட்டவுடன், என் மைம் பல வருஷங்களுக்கு முன்பு ஒரு இரவு தநரத்திற்குத் தாவிச் மசன்றது; 1957—ஆம் வருஷம்; இடம்---ஓரிக்னக கிராமம்; என்னறக்கும் என்ைால் மறக்க முடியாத ஒரு அனுபவத்னதக் மகாடுத்த இரவு; மபரியவாைின் விஸ்வரூப தரிசைம் கினடத்த இரவு. அன்னறய திைம் அவருக்கு மிகவும் busy –ஆக இருந்த நாள். இரவு சுமார் 9—மணிக்கு எல்லா அணுக்கத் மதாண்டர்கனையும்



பக்தர்கனையும் சின்ை காஞ்சீபுரத்திற்குப் தபாகும்படி மசால்லிவிட்டார்.. ஒரு அணுக்கத்மதாண்டரிடம், “சுந்தரராமன் மட்டுதம இங்கு இருக்க தவண்டும்” என்றார். அதற்கு அவர், “சுந்தரராமன் இன்னும் சாப்பிடவில்னல” என்றார். “அவன் இதற்குள் சாப்பாட்னட ‘skip’ பண்ண பழக்கமாயிருக்குதம”------மபரியவா. நான் ஒன்றும் மசால்லவில்னல. இமதல்லாம் ஆை பின், மபரியவா, கனைப்பாக இருப்பதாகவும் குைிப்பதற்கு என்னை மவந்நீர் தயார் மசய்யும்படியும் கூறிைார். அந்தப் பனழய வடீ்டின் உள்முற்றத்தில் ஒரு மூனலயில் ஒரு பானையில் மவந்நீர் சூடாகிக் மகாண்டிருக்கும் தபாது, , அவர் அந்த முற்றத்தின் நடுவில் ஒரு மகௌபைீம் மட்டும் அணிந்து மகாண்டு அமர்ந்திருந்தார்..அந்த முற்றத்துக் கூனரயில் இருந்த சில இனடமவைிகைின் வழியாக வந்த மங்கலாை நிலா மவைிச்சம் மட்டும்தான் இருந்தது.. “உைக்கு என்னுனடய ஆரம்பக் கால கனத மதரியுமா?”------மபரியவா தகட்டார். “;எைக்கு மகாஞ்சங்கூட மதரியாது”------நான். இதனைத் மதாடர்ந்தது ஒரு முப்பது நிமிஷ தநரம், மபரியவாைின் தபச்சு. என்ைிடம் அந்த சமயத்தில் ஒரு தடப் ரிகார்டர் இல்னலதய என்று வருந்திதைன். ஆைால், இது நடந்த வருஷம் தவிர மற்றது எல்லாம் அப்படிதய பசுனமயாக நினைவில் இருக்கிறது. அது 1958—ஆக இருக்கலாம்.. ஆைால் தததியும் நாளும் நினைவில்னல.. என்னுனடய கல்லூரி விடுமுனறயின் தபாது அங்கு மசன்றிருந்ததன்.. அதற்கு முப்பத்திநாலு வருஷங்களுக்குப் பிறகும் அவர் மசான்ைதின் முக்கியமாை விஷயங்கள் ஞாபகமிருக்கின்றை. நான் அப்மபாழுது சிறிய பிராயத்திைைாக இருந்ததால் என்னுனடய ஞாபகசக்தி அத்தனை நன்றாக இரூந்திருப்பதற்கில்னல என்றும் இப்மபாழுது நான் அனதப் பற்றி மசால்வது மினகப்படுத்தி மசால்லப்பட்டிருக்கலாம் என்றும் வாசகர்கள் நினைக்கலாம். ஆைால், ‘உண்னமயும் ; ஒருவருனடய அனுபவமும் காலத்திைால் என்றும் மாறுவதில்னல’ என்பது சான்தறார் வாக்கு. நான் மசால்வதில் உண்னமயல்லாதததா, மினகப்படுத்தியததா, தவறுததலா இல்னலமயன்பது என் துணிபு. மபரியவாளுடனும் மற்றவர்களுடனுமாை என்னுனடய ஸம்பாஷனணகளும், மற்றும் என்னுனடய எண்ணங்களுக்கும் உணர்ச்சிகளுக்கும் உருக்மகாடுத்ததும், என் தாய் மமாழி



தமிழிதலதான். என்ைால் முடிந்த அைவு, மிகவும் ஜாக்கிறனதயாக, அனத ஆங்கிலத்தில் மமாழி மபயர்த்துத் தந்திருக்கிதறன்.. இந்த படீினகதயாடு, அவர் என்ைிடம் மசான்ை வரலாற்றின் முக்கிய குறிப்புகனை------என் மைத்தில் ஆழப்பதிந்து விட்ட குறிப்புகனை-------இப்தபாது மசால்கிதறன். பதின்மூன்று வயதில் அவர் காஞ்சி மடத்தின் படீாதிபதிப் மபாறுப்னப ஏற்றுக்மகாண்ட சில நாட்கைில், மடத்தின் மிக தமாசமாை நினலனமனய அறிந்து மகாண்டார். மடத்தில் பணி புரிபவர்கள் எதிலும் அக்கனற இல்லாமல் இருந்தைர். மடம் கடைில் மூழ்கியிருந்தது. மடத்திற்குச் மசாந்தமாை நிலங்கனை நிர்வகித்துக் மகாண்டிருந்தவர்கள், அனவகைிலிருந்து வந்த வருமாைத்தில் குனறந்த பக்ஷ அைவும் கூட மடத்திற்குக் மகாடுப்பதில்னல. பக்தர்கள் தங்களுக்குள்தைதய சண்னடயிட்டுக் மகாண்டிருந்தைர். மடத்தின் திைப்படி மசலவுகளுக்குக் கூட, பக்தர்கைிடமிருந்து காணிக்னககள் வரவில்னல.------ஒரு சமயம் மடத்திற்குச் மசாந்தமாை ஒரு தங்கத் தட்னட அடகு னவத்துத் திைப்படி மசலனவ சமாைிக்குமைவுக்கு நினலனம தமாசமாக இருந்ததாக மடத்தில் நீண்ட நாைாகப் பணி புரியும் ஒரு மதாண்டர் வாயிலாக அறிந்ததன். பின் அவருனடய முதல் ததச யாத்தினரனயப் பற்றிக் கூறிைார். இந்த யாத்தினரயின் தபாது அவர் சந்தித்த பல கஷ்டங்கனைப் பற்றி மிகவும் உணர்ச்சி வசமாகக் கூறிைார். ஒரு இடத்தில், அவனர மிகவும் ஏைைமாகவும் தகவலமாகவும் தபசிைர்; ஏமைன்றால், அவருனடய யாத்தினரயின் தபாது நினறய மபண்கள் அவனரத் மதாடர்ந்ததுதான். இந்த யாத்தினரயின் தபாது, ததசத்னதப் பற்றியும், ததசத்தின் கஷ்டங்கனைப் பற்றியும் நன்றாகத் மதரிந்து மகாண்டதாகக் கூறிைார். ஆங்கிதலயரின் ஆட்சி, மஹாத்மா காந்தி, சுதந்திரப் தபாராட்டம் ஆகியவகனை எல்லாம் பற்றி நன்கு அறிந்தார். இந்தியத் தாய்நாட்னடப் பற்றிய அவருனடய ஆழமாை உணர்ச்சிகள் என் மைனத ஆழமாகத் மதாட்டது.. இந்த என் மசாந்த அனுபவத்தால் அவனர இந்நாட்டின் மிக உயர்ந்த ததசபக்தராகவும் ஒரு உண்னமயாை இந்தியைாகவும் நான் மதித்ததன். இைி என்னுனடய மறக்க முடியாத அனுபவத்தின் கருவுக்கு வருதவாம்.. மவன்ைரீ் தயாரக இருந்தது; இந்த சங்கடமாை அவருனடய ஆரம்பகால அனுபவத்தின் நினைவிலிருந்து அவனரத் திருப்ப, நான் அவரிடம் கூறிதைன், “ நீங்கள் படீம் ஏறியவுடன் இருந்த நினலனம, இப்மபாழுது என்னுனடய நினலனமனயவிட தமாசமாக இருந்திருக்கும் தபால இருக்கிறதத”



அவர் மதாடர்ந்தார், “இப்தபா என்னையும், மடத்னதயும் பத்தி புகழ்ச்சியாக எழுதறா. என்தைாட படீாதராஹண ஆரம்பகால கஷ்டங்கனைப் பத்தி யாருக்கும் மதரியனல தபாலருக்கு. யாரும் அனதப்பத்தி எழுதறதில்னல. ஆைா எைக்கு அதுகள்தான் நன்ைா ஞாபகத்தில் இருக்கு.. நீ என்னைப் பத்தி எழுதறப்தபா, என்தைாட ஆரம்ப கால கஷ்டங்கனைப் பத்தி எழுதணும்”---என்று தன் தபச்னச முடித்தார்.. எங்களுனடய ஸம்பாஷனண இப்படி முடியும் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்னல. நான் மபரியவாைிடம் உடதை மசான்தைன், “மபரியவா இப்தபா என்தைாட வினையாடதறள்; தகலி பண்தறள்.. நான் ஒண்ணுதம இல்னல. எனதயும் எழுதுவதற்கு, குறிப்பாக, உங்கனைப்பற்றி எழுதுவதற்கு, எைக்கு ஒருக்காலும் ஸந்தர்ப்பம் வரப்தபாவதில்னல, “ குைிப்பதற்குத் தயாராகிக்மகாண்தட மசான்ைார், “நீ கட்டாயமாக எழுதத்தான் தபாதற; நானும் பார்க்கத்தான் தபாதறன்.” குைியல் முடிந்து, சிறிது தநரம் தியாைத்திற்குப் பிறகு, மறுபடியும் மதாடர்ந்தார், “ஒைக்கு மராம்ப பசியாயிருக்குதம! நா ஒன்னை வாரத்தில ஒமராரு நாள் ஒமராரு ஆத்தில சாப்பிட மவச்சுட்தடன். ஒைக்கு இந்த ஏற்பாட்டில இஷ்டம் இல்தலன்னு எைக்குத் மதரியும். ஆைா, நீ ஒன்தைாட கலாசானலப் படிப்ப முடிச்சு நான் பார்க்க ஆனசப்படதறன். நீ ஒன்தைாட ‘க்ைா’சுக்கு அவசரமா கிைம்பறச்தச, அன்ைிக்கு நீ சாப்பிடற வடீ்டுல சாப்பாடு ‘மரடி’’ யா இல்தலன்ைா. சாப்பிடானமதய நீ ‘க்ைா’சுக்குப் தபாதவ. முதல்லிதய, அதுதான் மசான்தைன், ‘உைக்குத்தான் இப்தபா சாப்பாட்னட ‘மிஸ்’ பண்ணிப் பழக்கமாயிருக்குதம’ ன்னு.. இப்தபா நீ பசிதயாட இருப்தபன்னு எைக்குத் மதரியும்.. இங்தக ஒண்ணும் இல்தல.. பாலில ஊறமவச்ச அவல் மகாஞ்சம் மகாண்டுவந்து மவச்சிருக்கா.. வா! மரண்டு தபரும் சாப்பிடலாம்.” நான் ஒரு இனல கினடக்குமான்னு பார்த்ததபாது, என் வலது னகனய நீட்டி, உள்ைங்னகனய விரிக்கச்மசான்ைார். ஒரு னகப்பிடி அவனல அதில் னவத்து, சாப்பிடச்மசான்ைார்.. அவர் முதலில் சாப்பிட ஆரம்பிக்கட்டும் என்று நான் காத்திருந்த தபாது, என்னை முதலில் சாப்பிடச்மசான்ைார்.. எைக்கு இரண்டு னகப்பிடிகள் மகாடுத்தபின் அவரும் சாப்பிட்டார்! எைக்கு மயக்கம் வரும்தபால் இருந்தது (dazed) இருவரும் சாப்பிட்டுக்தகாண்டிருக்னகயில், நான் அவருனடய ஒைிவசீும் முகத்னததய உற்றுப் பார்த்தவண்ணமிருந்ததன். அவருனடய மைசில் என்ை எண்ணங்கள் ஓடிக்மகாண்டிருந்தை என்று என்ைால் ஊகிக்க முடியவில்னல. அவருனடய முகத்தில் அனைத்துக் கடவுள்கைின் உலகத்னதப் பார்க்கிற ஒரு ப்ரத்தயக



உணர்ச்சி என்னுள் எழுந்தது!. அவர் எைக்கு தன் விஸ்வரூப தரிசைத்னதத் தந்தருளுகிறார் என்று நினைத்ததன். என்னுனடய அன்னறய உன்ைத அனுபவத்னத இப்படித்தான் விவரிக்க முடியும். பினக்ஷ முடிந்ததும், ஒரு நீண்ட தியாைத்திற்குச் மசன்று விட்டார். அவனரக் கவைித்துக்மகாண்தட, என் எண்ணம் ஓடியது, ‘மடத்துக்கு இது ஒரு நல்ல தநரம், அவருனடய புகழும் ஓங்கியிருந்த சமயம்; இப்தபாது எதற்காக, எதன் தமல் இவ்வைவு தீவிரமாக தியாைம் மசய்கிறார்?’ அன்னறய இரவுக்குப்பின், “எைக்கு எப்மபாழுதும் அந்த கஷ்டமாை நாட்கதை ஞாபகம் இருக்கும்”; “ நீ எழுதத்தான் தபாதற, நான் பாக்கத்தான் தபாதறன்” என்ற அவருனடய வாக்குகதை என் காதுகைில் ஒலித்துக் மகாண்டிருந்தை. அவர் தந்த அந்த அவலுக்குப் பிரதியாக என்ைால் அவருக்கு ஏததனும் மசய்ய முடியுமா? என்று என்னைதய நான் தகட்டுக் மகாண்தடன். நான் அவனர முழுனமயாகப் புரிந்து மகாள்ைவில்னல. அப்மபாழுது அவ்வைவு அறிவு முதிர்ச்சி இல்லாமல் இருந்திருப்தபதைா என்ைதமா? அவருனடய நினைவிதலதய கழிந்த முப்பது வருஷங்களுக்குப் பின் இப்மபாழுதும், அந்த என் நினலனமயில் எந்த ஒரு முன்தைற்றமும் இல்னல. இப்மபாழுது நினைத்துப் பார்த்தால், இப்தபானத விட அப்தபாதுதான் முதிர்ச்சி அதிகம் இருந்திருக்க தவண்டும் என்று ததான்றுகிறது. சில வருஷங்களுக்கு முன் அவனரப் புரிந்து மகாள்ளும் வணீ் முயற்சினயக் னகவிட்தடன். ஆைால், அவர் அரவனணத்திருந்த, முக்கியமாை, அவசியமாை மகாள்னககள் எைக்குத் மதரியும்.. அனவகனைக் கூடிய வனரயில் அனுசரிக்க முயன்று மகாண்டிருக்கிதறன். நான் மபரியவாளுடன் பழகியனதக் கண்ட பலரும், முக்கியமாக, சிறு வயதிைர், “ அவர் ஏததனும் அற்புதங்கள் நிகழ்த்தியனத நீ பார்த்திருக்கிறாயா?” என்று தகட்பதுண்டு. அவர்களுக்மகல்லாம் என்னுனடய ஒதர பதில், “ நாதை அவருனடய அற்புதங்கைில் ஒன்றுதான்”. ஜைவரி 23-ஆம் தததி மமட்ராசிலிருந்து நியூயார்க் தபாகும் flght—இல் நான் தமட்டூர் ஸ்வாமிகள் மசான்ைனதப் பற்றிதய சிந்தித்துக் மகாண்டிருந்ததன். அந்த 26 மணி யாத்தினரயில் 8 மணி தநரம், நான் 1952 முதல் 1967 வனரயிலாை மபரியவாளுடைாை என்னுனடய அனுபவத்னத மறுபடி ‘வாழ்ந்து’ மகாண்டிருந்ததன். எதிரில் உள்ை தினரயில் ஹிந்தி மற்றும் ஆங்கிலப் படங்கள் ஓடிக்மகாண்டிருந்ததபாது, என் மைத்தினரயில் தவறு ஒரு படம் ஓடிக்மகாண்டிருந்தது. எைக்கு நாதை மசால்லிக் மகாண்தடன், ‘நானும் என்னுனடய கஷ்டமாை நாட்கனைதய நினைவில் னவத்திருக்கிதறன்.” என்று. எைக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்த என்னுனடய



இரண்டாவது மகன் பிரபாகர் அனதக்தகட்டு, “யானரப்பற்றி எதற்காக நீங்கதை சத்தமாகப் தபசிக்மகாள்கிறரீ்கள்?” என்று தகட்டான். அட்லாண்டிக் சமுத்திரத்தின் தமல் 30,000 அடி உயரத்தில் பறந்து மகாண்டிருந்தமபாழுது அனத நிச்சயமாக எழுதுவது என்று உறுதி மகாண்தடன். வடீ்னட அனடந்த பின், ஜைவரி 25—ஆம் தததி இரவு எழுத ஆரம்பித்ததன். அதன் பின் வரினசயாக எட்டு இரவுகள், ஒவ்மவாரு இரவிலும் நான்கு மணி தநரம், விடாமல் எழுதிதைன். ஒவ்மவாரு இரவும் அந்த அனுபவங்கனைத் திரும்ப ‘வாழ்ந்து’ மகாண்டிருந்ததன். அது அத்தனை சுலபமாக இருக்கவில்னல. வடீ்டில் நான் மட்டும் தைியாக இருந்ததன் (என்னுனடய மனைவி என்னுடன் அப்தபாது திரும்பி வரவில்னல). ரமணியின் புல்லாங்குழல் இனசயும் லால்குடி ஜயராமைின் வயலின் இனசயும்

மாத்திரதம தகட்டுக் மகாண்டிருந்தது. மபரியவாளுக்குக் கர்ைாடக இனசயில் இருந்த ஆர்வம் ஞாபகத்திற்கு வந்தது, முக்கியமாக, வனீண இனசயில். எங்தக இனத மதாடங்குவது என்று ஆதலாசித்ததன். முன்ைால் எழுதியுள்ை ‘அந்த இரவின் விஸ்வரூப தரிசைத்திதலதய மதாடங்கிதைன். எைக்குத் மதரியும், அவர் நினைத்தால் நான் எழுதுவனத நிச்சயமாகப் பார்ப்பார் என்று. இைித் மதாடர்வது என்னுனடய மசாந்த விஷயம். படித்து முடிக்கும் வாசகர்கள், மபரியவாள் என்னுனடய வாழ்க்னகயில் எந்த விதமாை ஒரு பாத்திரமாக இருந்திருக்கிறார் என்று அறிந்து மகாள்வர். மபரியவா அவருனடய பரிதசாதனைகளுக்கு என்னை ஏன் ததர்ந்மதடுத்தார் என்று, இப்மபாழுதும் நான் ஆச்சரியப்படுவதுதபாலதவ, அவர்களும் ஆச்சரியப்படுவர். அவருனடய கடாக்ஷம் எைக்குக் கினடப்பதற்கு நான் அருகனத உனடயவதை இல்னல. நான் எழுதியதில், மபரியவாளுக்குப் பல துனறகைிலும் இருந்த மிக உயர்ந்த திறனமனயயும் அறினவயும் பற்றி நான் ஒன்றும் மசால்லவில்னல; என்னுனடய வழியில் எழுதியிருக்கலாம்; ஆைால் அந்த முக்கிய விஷயம் பற்றி எண்ணும்மபாழுது நான் என்னை ஒரு கனடநினல சிஷ்யைாகதவ கருதுகிதறன். 1952—இல் இருந்து 1967 வனர உள்ை பதினைந்து வருஷங்கள் மபரியவாளுடன் மநருங்கிப் பழகும் பாக்யம் கினடத்தது. முக்கியமாக, 1952 முதல் 1960 வனரயிலாை என்னுனடய பள்ைிமாணவ நாட்கைில் மபரியவாளுடன் மிக மநருங்கிப் பழகும் வாய்ப்பு கினடத்தது.



என்னுனடய பள்ைி விடுமுனற நாட்கைில் அவருனடய அணுக்கத் மதாண்டைாக பணியாற்றிதைன். அவருக்கு என் தமல் ஒரு ப்ரத்தயக அன்பு இருந்தது. மடத்தில் உள்ைவர்களும் மடத்திற்கு வருகிறவர்களும் இனத உன்ைிப்பாகக் கவைித்தைர்; என்தமல் மபாறானமயும் மகாண்டணர். நான் இனத மிகவும் ரஸித்ததன்! ஒருமுனற, மடத்தின் மாதைஜர் ஸ்ரீ விஸ்வைாத ஐயர் (எைக்கு மிகவும் பிடித்தவர்), மபரியவா மநடுதநரமாக தியாைம் மசய்துமகாண்டிருந்த அனறக்குள் மசல்ல விரும்பிைார். தட்டிக்கதவுக்கு அருகில் நான் காவல் இருந்ததன். விஸ்வநாத ஐயர், மபரியவாைிடம் மிக முக்கியமாை ஒரு விஷயம் மதரிவிக்க உள்தை தபாகதவண்டும் எை மிகவும் வற்புறுத்திைார். நான் அவரிடம் பணிவாக ஆைால் உறுதியாக, அவர் யாராயிருந்தாலும் எைக்குக் கவனலயில்னல, இப்தபாது உள்தை தபாக முடியாது என்று மறுத்ததன். அவர் தகாபமனடந்து, மடத்தில் இருந்த பக்தர்கள் மத்தியில் கத்திைார், “அந்த துனரஸ்வாமி ஐயதராட னபயன் சுந்தரராமன் மடத்துக்கு வந்துட்டா, மபரியவா அவனுக்கு முழு அதிகாரம் மகாடுத்துடறா! மடதம அவதைாட அரசாங்கமாயிடறது.” அன்று பிறகு ஒரு சமயம் அவர் மபரியவாைிடம் இனதப்பற்றிப் புகார் மசான்ைார். அதற்குப் மபரியவா தந்த பதில், “ அவன் என்னை இத்தனை நன்ைா பாத்துக்கறதுக்கு, நீன்ைா அவனுக்கு நன்றி மசால்லணும்?” இந்த ஏனழ ஸ்கூல் மாணவைாை என்ைிடம் ஏன் மபரியவா இத்தனை அன்பும் பரிவும் னவத்திருக்கிறார்? இந்தக் கடாக்ஷத்னதப் மபற நான் அவருக்கு என்ை மசய்து விட்தடன்? பல வருஷங்களுக்கு முன், நான் அவனரத் திடீமரன்று விட்டு விட்டுப் தபாை பின்ைாலும், மவகு மதானல தூரத்தில் இருந்த தபாதிலும், அவர் என்னை விடாது ஆசிர்வதித்திருக்கிறார் என்று எண்ணும்தபாது என் மைது மவடித்துவிடும் தபால் இருக்கிறது. 1985—இல், நான் மமக்ஸிதகா நகரத்தில் வசித்து வந்ததன். ஒரு நாள், காஞ்சீபுரத்தில் இருக்கும் என் மருமான் சந்த்ருவிடமிருந்து எைக்கு ஒரு கடிதம் வந்தது. கனடசியாக அவைிடம் இருந்து கடிதம் வந்து பல மாதங்கள் ஆகியிருந்தை. அவன் கடிதம் எழுதியதற்கு முதல் நாள் மபரியவானைத் தரிசிக்கக் காஞ்சீபுரம் மசன்றிருக்கிறான். எப்தபாதும் தபால் பல பக்தர்களும் அணுக்கத்மதாண்டர்களும் இருந்தைர். திடீமரன்று, சம்பந்ததம இல்லாமல், மபரியவா எல்தலாருக்கும் ஒரு புதிர் தபாட்டார். “நான் ஒத்தனை மைஸால் நினைத்ததன். அவன் பறந்து தபாயிட்டான். யார் அவன்? அனரமணி தநரம் ஆைபிறகும், அந்தப் புதிருக்கு யாராலும் வினட மசால்ல முடியவில்னல.



மபரியவாதை கனடசியில் புதினர அவிழ்த்தார், “அந்த துனரஸ்வாமியின் னபயன் சுந்தரராமந்தான் அவன்”. மபரியவா எதற்காக என்னைப்பற்றி அன்னறய திைம் குறிப்பிட தவண்டும் என்று ஒருவருக்கும் மதரியவில்னல. அந்த கடிதத்னதப் படித்து முடித்தவுடன், என்னை நம்புங்கள், என்னுனடய இதயம் நின்றுவிட்டது தபால் இருந்தது; அழுததன். மனைவி கனடக்குப் தபாயிருந்தாள். மபரிய னபயன் நியூயார்க்கில் படித்துக்மகாண்டிருந்தான்; இரண்டாமவன் பள்ைி மசன்றிருந்தான். இன்னறக்கும், நான் அன்று ஏன் ‘collapse’ ஆகவில்னல என்ற ஆச்சரியம். என் மனைவி திரும்பி வந்ததும், என் முகத்னதப் பார்த்து விட்டு, “ஏன் உங்கள் முகம் இப்படி தபயனறந்தாற்தபால் மவைிறிப்தபாயிருக்கிறது?” என்றாள். சந்த்ருவிடமிருந்து வந்த கடிதத்னத அவைிடம் மகாடுத்ததன். படித்து முடித்தவுடன், “ இது ஒரு நல்ல சகுைம். நீங்கள் சதா அவனரப்பற்றிதய நினைத்துக்மகாண்டிருக்கும் தபாது, அவர் உங்கனை நினைப்பது இயற்னகதய. நீங்கள் மசால்லாவிட்டாலும், எைக்கு அது நன்றாகத் மதரியும்.” ஆம்; அது உண்னமதான். எப்மபாழுதும் நான் அவனரப்பற்றிதய நினைத்துக் மகாண்டிருந்ததன். மசன்னையின் கடற்கனர, இந்துமஹாசமுத்ரத்தின் கடற்கனரகள், அதரபியக்கடல், பஸிஃபிக், அட்லாண்டிக், ப்ைாக் ஸீ, மஜர்மைியின் அடர்ந்த காடுகள், ஆல்ப்ஸ், என்று உலகத்தின் எந்த மூனலயிலிருந்தாலும், அவருனடய நினைவு என்னை விட்டு அகலவில்னல. மைஸில் நிம்மதிதய இல்னல. அவனர விட்டுப் பிரிந்து வந்தது எவ்வைவு மபரிய முட்டாள்தைம், இந்தப் பிறவியிதலதய அவருனடய அருகானமயில் ஜன்ம சாபல்யம் அனடவதற்காை ஒரு அரிய வாய்ப்னப இழந்து விட்தடதை, என்ற நினைவுகதை என் மைத்தின் தமல் மட்டத்தில் இருந்தை. எைக்குக் கினடத்த இதத வாய்ப்பு தவமறாருவனுக்குக் கினடத்திருந்தால், அவன் தவதற எந்த ஒரு பாக்யத்திற்காகவும் மபரியவானை விட்டுப் தபாயிருக்க மாட்டான். ஆைாலும் இத்தனை வருஷங்களுக்கு அப்புறமும் அவனர தநருக்கு தநர் சந்திக்க ஆனச ஏற்படவில்னல. தநருக்கு தநர் பார்க்க பயமாயிருந்தது என்று கூட மசால்லலாம். 1952 முதல் 1967 வனரயிலாை சமயத்தில் மபரியவாளுடன் இருந்த அந்த மறக்க முடியாத, சந்ததாஷம் மிகுந்த அந்த நினைவுகைிதலதய நான் வாழுகிதறன்; மதாடர்ந்து அப்படிதய வாழவும் விரும்புகிதறன். என்னைப் பற்றியும், என் வாழ்க்னகயில் மபரியவாைின் பங்கு எவ்வைவு என்றும் எழுதுவதற்கு ஒரு வாய்ப்பு, 1967—ஆம் வருஷத்தில் கினடத்தது. Mathematics—இல் doctorate பண்ணுவதற்கு நியூயார்க்கில் உள்ை மகாலம்பியா யுைிமவர்சிடியில் apply பண்ணவும், fullbright foundation—இல் travel grant—க்காகவும் உள்ை விதிமுனறப்படி, என்னைப்பற்றி ஒரு சிறிய கட்டுனர எழுதி



சமர்ப்பிக்க தவண்டியிருந்தது. நான் எழுதிய கட்டுனரயின் இரண்டாவது பாரானவ இங்தக தருகிதறன். “என்னுனடய குடும்பம் மிக ஏழ்னம நினலயில் இருந்தது. கலாசானலப் படிப்னபப் பற்றி கைவிலும் நினைக்க முடியாத நினலனம. அப்மபாழுதுதான் என் வாழ்க்னகயில் ஒரு திருப்பு முனை வந்தது. அப்மபாழுது காஞ்சி சங்கர மடத்தின் ஆச்சார்யர், ஜகத்குரு ஸ்ரீ சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள், கலாசானலப் படிப்னபத் மதாடர எைக்கு இருந்த மைமார்ந்த ஆனசனயக் கண்டு மகிழ்ந்தார். அவருனடய ஆசீர்வாதத்தாலும் அவர் ஏற்பாடு மசய்த பண உதவியாலும், கலாசானலயில் என்ைால் படிக்க முடிந்தது. அவருனடய ஆசியும் உதவியும் இல்னலமயன்றால் , என்னுனடய தமல்படிப்னப, என்ைால் மதாடர்ந்திருக்கவும் முடியாது, இந்த சுயசரிதம் எழுத தவண்டிய அவசியமும் இருந்திருக்காது.” நான் 1967—இல் என்ை எழுதிதைதைா, அதற்கு தமதலதய இன்றும்,(1993) மபாருந்தும். இன்று நான் எழுதும் இந்தக் கட்டுனர, அவருனடய ஆணித்தரமாை ஆனசனய (நீ எழுதத்தான் தபாகிறாய்) நினறதவற்றுவதாகும். இந்தக் கட்டுனரனய நான் இங்தகதய முடித்திருக்கலாம். ஆைால், மபரியவாளுடைாை என்னுனடய அனுபவங்கனை வாசகர்களுடன் பகிர்ந்து மகாள்ை விரும்புகிதறன். உயர்நினலப் பள்ைிப் படிப்பு இந்த என்னுனடய கட்டுனரனய சரியாகப் புரிந்துமகாள்வதற்கு, என்னுனடய ஆதிகால வரலாறு, என் குடும்பத்தின் பின்ைணி, மற்றும் என்னுனடய துன்பங்கள் நினறந்த நாட்கள் எல்லாவற்னறயும் மதரிந்து மகாள்ைதவண்டும். என்னுனடய முதல் பன்ைிரண்டு வருஷ வாழ்க்னகயில், சந்ததாஷமாை தநரம் என்று எதுவும் இருந்ததாகதவ நினைவில்னல, ஒன்தற ஒன்னறத் தவிற-----1947—ஆம் ஆண்டு நம் நாடு சுதந்திரம் அனடந்த திைத்தில், எங்கள் ஊரில் நடந்த விழா அது. நாட்டுக்கு சுதந்திரம் என்பது என்ை என்று அப்தபாது எைக்கு விைங்கவில்னல. 1950 வாக்கில் என்னுனடய மபற்தறார்கள், மதன்ைாற்காடு மாவட்டம் திருக்தகாயிலூர், மற்றும் திருமவண்னணநல்லூர் அருதக இருந்த டி.குைத்தூர் என்ற கிராமத்தில் வசித்து வந்தைர். அதுதான் என்னுனடய அம்மாவின் பிறந்த ஊர்; அங்கிருந்து 5 னமல் மதானலவில் இருக்கும் மகாடியூர் என்ற ஊர் என் தந்னதயின் பிறந்த ஊர். என்னுனடய அம்மாவின்



திருமணத்தின்தபாது, அவளுக்கு வயது ஐந்து! கல்யாணத்திற்கு சில வருஷங்கள் பின், என்னுனடய அப்பா குைத்தூருக்கு வந்து விட்டார். சுந்ததரச ஐயர் என்பவரின் ஒதர மகைாை என் அம்மாவுக்கு, அவரிடமிருந்து பல ஏக்கர் வினை நிலங்கள் மசாந்தமாயிை. என் தந்னத, ‘எலிமமன்டரி’ ஸ்கூல் படிப்பு முடிந்தவுடன், தவதங்கள் படிக்க முற்பட்டார். ஆைால் தவதபாடசானலப் படிப்னப முடிக்கவில்னல. அவருனடய முன்தகாபம் மிகவும் பிரஸித்தமாைது! அதைால் பல தவனலகனை இழந்து, கனடசியில் ,தமட்டுக்குப்பம்---பவந்தூர் கிராமங்கைின் தாற்காலிக மணியக்காரராக (village munsiff) ஆைார். சிறுனபயைாயிருந்த அந்த தவனலக்குரிய வாரிசு, வயது வந்தபின், அவருக்கு இருந்த அந்த தவனலயும் தபாயிற்று. அதன் பிறகு, வக்கீல் குமாஸ்தாவாக, மசாந்தமாக தவனல மசய்ய ஆரம்பித்தார். படிப்பறியாத அந்த கிராம மக்கைின் ‘தகஸ்’கனை திருக்தகாயிலூர் மற்றும் கடலூர் வக்கீல்கைிடம் மகாண்டு மகாடுத்து ஏததா மகாஞ்சம் வரும்படி வந்தது. ஆைால் அந்த கிராமத்தின் மபரும்பாலாை மக்கள் நல்ல குணத்திைால், மபரும்பாலாை ‘தகஸ்’கனை உள்ளூர் பஞ்சாயத்தில் னவத்தத தீர்த்துக் மகாண்டைர். என்னுனடய தந்னதயின் வருமாைம் ஒன்றுமில்லாமல் ஆயிற்று. ஒவ்மவாரு வருஷமும் என் தாய் ஏக்கர் ஏக்கராகத் தன் நிலங்கனை விற்கத் மதாடங்கிைார். 1950—ஆம் வருஷத்தில் எங்கள் குடும்பத்தின் நினலனம நம்பிக்னகயற்ற மிக தமாசமாை நினலனய அனடந்தது. என்னுனடய இரண்டு மூத்த சதகாதரிகளுக்கும் ஏற்கைதவ திருமணம் மசய்து மகாடுத்தாகி விட்டது. ஒரு இனைய சதகாதரியும், ஒரு அண்ணனும் இருந்தைர். அண்ணா கணபதினய திருக்தகாயிலில் உயர்நினலப்பள்ைிப் படிப்னப முடிப்பதற்கு அப்பா மிகவும் முயன்றார். ஆைால் அவன் படிப்பில் எந்த அக்கனறயும் காட்டவில்னல. 1951 ஆம் ஆண்டு அவன் வடீ்னட விட்தட ஓடிவிட்டான். என்னுனடய ‘எலிமமன்டரி’ ஸ்கூல் படிப்புக்குப் பிறகு ஒரு வருஷம் தபால் மவறுமதை இருக்க தவண்டி வந்தது; திருக்தகாயிலூர் உயர்நினலப்பள்ைிக்கு அப்பாவால் என்னை அனுப்ப முடியவில்னல. 1949—50 வாக்கில் மபரியவா எங்களுனடய கிராமத்தில் முகாமிட்டிருந்தார். அனதப்பற்றி எைக்கு மிக மங்கலாை நினைதவ உள்ைது. மபரியவா எங்கள் குடும்பத்தின் மீது அதிக அக்கனற காட்டியதாகவும், அப்தபாதிருந்த குடும்பநினலனயக் கண்டு, எல்தலானரயும் மடதில் தசர்ந்து விடும்படி அனழப்பு விட்டதாகவும் என் அம்மா மசான்ைார்கள். என்னை ப்ரத்தயகமாக ஆசீர்வதித்ததாகவும், “இவன் உன்னுனடய குடும்பத்திற்கு சந்ததாஷத்னதயும் வைத்னதயும் மகாண்டு வருவான்” என்று மசான்ைதாகவும் அம்மா மசான்ைார்கள். இனத அவர் மசால்லும்மபாழுது, நான் அவனர நம்பவில்னல. பின்ைால் நடந்த நிகழ்ச்சிகள், மபரியவா உண்னமயாக என்னை ஆசீர்வதித்திருக்கிறார்’ என்று நிரூபித்தை (காலம் கடந்த மதைிவு!). மீதி



இருந்த மகாஞ்சம் மகௌரவத்துடன், 1951—இல், அந்த ஊனர விட்டு மவைதீயறி, மாயவரத்தில் அப்தபாது மசயல்பட்டுக் மகாண்டிருந்த மடத்தில் தசர்ந்தைர் என் மபற்தறார்கள். என்னுனடய மபரிய அக்காவின் கணவர், குைத்தூரிதலதய அதிகம் படித்த மூன்று, நான்கு தபர்கைில் ஒருவர். S.S.L.C—முடித்தவுடன், ஆசிரியர் பயிற்சினய முடித்து விட்டு, ஒரு நல்ல, ப்ரஸித்தமாை ஆசிரியராக ஆைார். 1951—இல் கண்டசிபுரம் என்ற ஊரில் ஆசிரியராக இருந்தார். என் ஏழாவது வகுப்னப, அவர்கள் வடீ்டில் தங்கி, அங்தகதய படித்ததன். அடுத்த வருஷம் அவர் சித்தலிங்கமடம் என்ற ஊருக்கு மாற்றப்பட்டதபாது நானும் அவருடன் மசன்று எட்டாவது வகுப்பில் படித்ததன். அப்மபாழுது, ஞாைாைந்தா என்ற ஒரு ஸ்வாமிகைின் அறிமுகம் எைக்கு ஏற்பட்டது. அவர் நான் படித்த பள்ைியின் எதிரில் இருந்த ஒரு வடீ்டில் தங்கியிருந்தார். அழகுத் தமிழில் இைினமயாகப் தபசுவார். என்னை “சுந்தரம்” என்று அன்புடன் கூப்பிடுவார். ஒவ்மவாரு மானலயிலும் எைக்கு இைிப்புகளும், பழங்களும் தருவார், திைமும் மானல ஸ்கூல் விட்டதும் தநதர அங்தக தபாவதற்குப் தபாதுமாை ஊக்குவிப்பு! நான் அவனர என்னுனடய தாத்தாவாகக் கருதிதைன். அவருனடய பூர்வ சரித்திரம் அங்கு யாருக்கும் மதரிந்திருக்கவில்னல. சில வருஷங்களுக்கு முன்ைால் எங்கிருந்ததா அந்த ஊருக்கு வந்திருக்கிறார். அவருக்கு மிகவும் வயதாகிறது என்று தபசிக்மகாண்டார்கள்; ஆைால் அவனரப் பார்த்தால் அப்படித் மதரியவில்னல. நான் ஸ்கூலில் என்மைன்ை படிக்கிதறன் என்று தகட்பார்; கனதகள் மசால்லுவார். நான் அவரிடம் ஈர்க்கப்பட்தடன். நான் ஸ்கூலிலிருந்து அங்கு வரவில்னலமயன்றால், எைக்காக வாசலில் காத்திருப்பார். சில வருஷங்களுக்குப்பின், அவர் திருக்தகாயிலூர் அருதக இருக்கும் அரகண்டநல்லூர் என்ற இடத்திற்குப் தபாய் விட்டார். அங்தக மிகவும் பிரபலமாைார். இப்மபாழுது அவர் இல்னல. “ததபாவைம்’ தற்மபாழுது ஒரு மிகப் பிரபலமாை இடம்; அனதப் பின்பற்றுபவர்கள் அதநகம். நான் எதற்காக அந்த ஸ்வாமிகனைப் பற்றி இவ்வைவு மசால்கிதறன் என்று நீங்கள் வியக்கலாம். “மபரியவாள் ஒரு நடமாடும் மதய்வம்; ஒரு மடத்தின் படீாதிபதி மட்டும் இல்னல; சீக்கிரம் மக்கள் அவருனடய உண்னம ஸ்வரூபத்னதப் புரிந்து மகாள்வர்.” என்று எைக்கு முதல் முதலாக மசான்ைவர் அவர்தான்! நான் எப்மபாழுது தசார்ந்து தபாயிருந்தாலும், “மபரியவா உன்னையும் உன் குடும்பத்னதயும் ரக்ஷிப்பார்.” என்று கூறுவார். என் தாயார் மாயவரம் தபாகும் வழியில் தன்னை சந்தித்ததாகவும் மசான்ைார்.



மடத்தில் தசர்ந்து சுமார் எட்டு மாதங்கள் கழித்து, என் தந்னத எைக்கு ஒரு கடிதம் எழுதிைார். “மபரியவா உன்னைப்பற்றி விஜாரித்தார்; நீ உயர்நினலப்பள்ைியில் படிக்க தவண்டும் என்று விரும்புகிறார்.” என்று அக்கடிதத்தில் எழுதப்பட்டிருந்தது. அன்று வனர, எப்படியாவது E.S.L.C வனர படித்துவிட்டு, ஆரம்பக்கல்வி ஆசிரியர் பயிற்சி மபற்று, ஒரு ‘எலிமமன்டரி’ ஸ்கூல் ஆசிரியராக வர தவண்டும் என்பதத என் ஆனசயாக இருந்தது. உயர்நினலப்பள்ைியில் படிக்கும் வாய்ப்புக் கினடக்கும் என்று அறிந்ததபாது, என் மைத்தில் உற்சாகம் கனர புரண்டது. ஞாைாைந்த ஸ்வாமிகைின் தஜாசியம் பலிக்கிறததா என்று எண்ணிதைன். ESLC முடித்துவிட்டு, ஞாைாைந்த ஸ்வாமியிடம் வினட மபற்றுக்மகாண்டு, 1952 ஏப்ரலில் மபரியவாைின் முன்பு தபாய் நின்தறன். அப்மபாழுது அவர் மாயவரம் பக்கத்தில் ஒரு இடத்தில் இருந்தார். மபரியவா தகட்டார், “னஹஸ்கூலில் படிக்கப்தபாதற இல்லியா?” நான் அதற்கு ஆனசப்படுவதாகவும் ஆைால் எப்படி, எங்தக என்று மதரியவில்னல என்றும் பதிலைித்ததன். மபரியவா அப்தபாது எைக்கும் என் தந்னதக்கும் ஒரு புதிர் தபாட்டார், “மதன்ைாற்காடு, தஞ்சாவூர் மாவட்டங்கைின் எல்னலகைிலிருந்து மராம்ப தூரமில்லாமலும், ஒரு பிரபலமாை தகாயிலும், ‘யுைிமவர்சிடி’யும் இருக்கும் இடமுமாை ஒரு மபரிய நகரத்தின் மபயர் என்ை?” எங்கள் மைத்தில் ‘யுைிமவர்சிடினயப்பற்றிய எண்ணம் இல்லாததால், மாயவரமாக இருக்குதமா என்று நினைத்ததாம். ஆைால், மபரியவா சிதம்பரம் ஸ்ரீ நடராஜர் தகாயிலின் முக்கியத்துவத்னதப்பற்றிப் தபசி விட்டு, என்னுனடய அம்மாவிடம் சிதம்பரத்தில் குடித்தைம் தபாடச் மசான்ைார். இப்மபாழுது நான் அனதப்பற்றி நினைக்கும்தபாது, நாதைா என்னுனடய மபற்தறாதரா என்னுனடய தமல்படிப்புப்பற்றி , ஒரு திட்டம் தபாடவில்னலமயன்றாலும், ஒரு நினைப்தப கூட இல்லாமல்தான் இருந்ததாம்; ஆைால் மபரியவா ஒரு முழுத் திட்டதம தபாட்டு னவத்திருந்ததாகத்தான் எைக்குத் ததான்றுகிறது. நான் சிதம்பரத்தில் இருந்த ராமஸ்வாமி மசட்டியார் உயர்நினலப்பள்ைியில் தசர்ந்ததன்.



படிப்பில் மிகவும் நன்றாகச் மசய்ததன். லீவு நாட்கைில் மபரியவானைப் தபாய்ப் பார்ப்தபன். வினரவில் அவருனடய அணுக்கத் மதாண்டைாகவும் ஆதைன்; பிரசாதம் மகாடுப்பது, பக்தர்களுக்கு மமயிலில் பிரசாதம் அனுப்புவது, பக்தர்கைின் கடிதங்கனைப் மபரியவாளுக்குப் படித்துக் காட்டுவது, திைசரி பத்திரினககனைப் படித்துக்காட்டுவது, பக்தர்கைின் க்யூ வரினசகனைக் கட்டுப்படுத்துவது, இன்னும் அவர் எைக்கு என்மைன்ை பணிகைிடுகிறாதரா அனவகனைச் மசய்வது தபான்ற பல. ஏப்ரல் 15—ஆம் தததி S.S.L.C பரீனக்ஷ எழுதிதைன். அதற்குள் மபரியவாளும் மடமும் சின்ை காஞ்சீபுரத்திற்குச் மசன்று விட்டைர். அந்த சமயத்தில் அவர் அருகிலிருந்த சிவாஸ்தாைத்திலும், ஓரிக்னகயிலும் முகாமிட்டிருந்தார். பரீனக்ஷ முடிந்தவுடன், காஞ்சீபுரம் மசன்று, அடுத்த இரண்டு மாதங்கள் அவருடன் இருந்ததன். ஜூன் 1955-இல் ‘ஹிந்து’ நாைிதழில் என்னுனடய பரீனக்ஷ முடிவு மவைியாைமபாழுது, மபரியவாைிடம் தபாய் சந்ததாஷமாகத் மதரிவித்ததன். யுைிமவர்சிடினய தநாக்கி அடுத்த நாள், அவர் ஸ்நாைத்திற்குப் பாலார் நதிக்குச் மசன்றதபாது, என்னையும் வருமாறு அனழத்தார். பல பக்தர்களும் கூட வந்தார்கள். அவர் ஒரு முழுக்குப் தபாடப் தபாகும்தபாது, நான் அவர் அருகில் தண்ணரீில் நின்று மகாண்டிருந்ததன். அதற்குள் ஒரு மபரிய பக்தர்கள் கூட்டம் கனரயில் தசர்ந்து விட்டது. எைக்கும் மபரியவாளுக்குமினடதய சுமார் 15 நிமிஷங்களுக்கு சம்பாஷனண நடந்தது; அந்த சம்பாஷனண என்னுனடய மமாத்த வாழ்க்னகனயதய மாற்றி அனமத்தது. அங்தகதய அப்மபாழுதத அவரிடமிருந்து ‘கீததாபததசம்’ மபற்தறன். “S.S.L.C. முடிச்சுட்தட! இைி என்ை பண்றதா உத்ததசம்?” என்னுனடய தந்னத மடத்தின் கடும் உனழப்பாைிகைில் ஒருவர். இரண்டு மாதங்களுக்கு முன் அவருக்கு ஒர் ‘மஹர்ணியா’ ஆபதரஷன் நடந்திருந்தது. அவருனடய நினலனமதய எைக்கு முக்கியமாகப் பட்டது. அனத மைத்தில் மகாண்டு, மபரியவாைிடம் மசான்தைன், “ஒரு தவனல பார்த்துக்மகாண்டு என்னுனடய மபற்தறார்கனைப் பார்த்துக்கலாம்னு இருக்தகன்.”



தன்னுனடய தண்டத்னத நீரில் அவருனடய இரண்டு கால்களுக்கு நடுவில் னவத்துக்மகாண்டு, தைக்தக உரிய அந்த மந்தஹாஸப் புன்ைனகதயாடு மசான்ைார், “மராம்ப புத்திசாலித்தைமா என்தைாட தகள்விக்கு பதில் மசால்லிட்டதா நினைப்பாக்கும்?” மசால்லிவிட்டு என்னை தநதர பார்த்தார். என்னுனடய அந்த முடினவ அவர் வரதவற்பார் என்றுதான் நினைத்ததன். சாதாரண மானுடர்கள் அப்படித்தான் மசய்திருப்பார்கள். தன் குரனல உயர்த்தி, “ நீ அவனரப் பாத்துக்கணும்னு அவர் ஜன்மா எடுக்கதல! அவர் மராம்ப அக்கனறயில்லாமலும், மபாறுப்புணர்ச்சி இல்லாமலும், இனைனமதல இருந்திருக்கார். அவதராட பல ‘தாம் தூம்’ காரியங்களுக்குப் பிறகு இப்தபா

எங்கிட்ட சரணாகதி அனடஞ்சிருக்கார். அவர் இப்தபா என்தைாட மபாறுப்பாயிட்டார். அவர் சின்ை வயசிதலந்து நம்பிக்னக மவச்சிருந்த ஒதர மதய்வம் விக்தைஸ்வரன் அவனரப் பாத்துப்பான். நீ நன்ைா படிக்கிதறன்னு எைக்குத் ததாண்றது. எவ்வைவு தமதல தமதல படிக்க முடியுதமா அவ்வைவும் படிச்சு ஒசந்த ஃகுவாலிஃபிதகஷன்லாம் வாங்கு. நீ ஒன்தைாட வாழ்க்னகனயப் பாத்துக்தகா.” பின், ஒரு முழுக்குப் தபாட்டார். அவர் என்ை மசால்ல முயல்கிறார் என்று எைக்கு சரியாகப் புரியவில்னல. “மபரியவா நான் கலாசானலயில் படிக்க தவண்டும் என்று ஆனசப்படதறைா?” என்று தகட்தடன். “ஸரிய்யாப் புரிஞ்சுண்டுட்தட!” என்று மசால்லி விட்டு இன்மைாரு முழுக்குப் தபாட்டார். பரபரப்புடன் நான் மசான்தைன், “இப்தபா மபரியவா என்தைாட மவனையாடதறள். தகலி பண்தறள். மபரியவாளுக்கு என்தைாட நினலனம நன்ைாத் மதரியும். அப்பா அம்மானவக் கவைிச்சுக்க தவண்டாம்ைாலும், நாலஞ்சு வருஷ கலாசானலப் படிப்புக்குப் பணத்துக்கு எங்தக தபாதவன்?” தண்டத்னத வலது னகயிலும், கமண்டலத்னத இடது னகயிலும் னவத்துக்மகாண்டு தநதர



என்னைப் பார்த்துச் மசான்ைார், “ஒன்தைாட அணுகுமுனற ( ‘Attitude’ ) எைக்குப் பிடிக்கதல! எப்தபா பார்த்தாலும் கழிவிரக்கம் (self—pity). ஹனுமான் எப்படி கடனலக் கடந்தார்னு ஒைக்குத் மதரியுமா? நீயும் கடல்கனைத் தாண்ட முடியும். தன்ைம்பிக்னகயும் கடும் உனழப்பும் இருந்தா தபாறும், எனத தவணா சாதிக்கலாம்.” என்று மசால்லி இன்மைாரு முழுக்குப் தபாட்டார். சங்கடத்தில் இருந்த அர்ஜுைனுக்கு கிருஷ்ண பகவான் மசய்த கீததாபததசம் உடதை எைக்கு நினைவுக்கு வந்தது. கீததாபததசம்ைா தவமறன்ை? அதற்குள், கனரயில் இருந்த பக்தர்கள் கூட்டம் அனமதி இழக்கத் மதாடங்கிைர். சிலர் என் காதில் விழும்படி, “அந்த துனரஸ்வாமியின் னபயன் மபரியவாதைாட தவண்டாத வாதங்கனைமயல்லம் பண்ணிண்டிருக்கான்”. அவர்களுக்கு சிறிதைவும் மதரியாது, மபரியவா எைக்கு ஒரு தைி ‘பாஷ்யபாடம்’ நடத்திக் மகாண்டிருந்தார் என்று. மபரியவா ஒரு ஸாதாரண உதலாகத்னதத் தங்கமாக மாற்றிக் மகாண்டிருக்கிறார் என்பதும் அவர்களுக்குத் மதரியாது. மன்ைிக்கவும், எைக்கு இந்த மாதிரி ‘மபரியவா தங்களுக்குத்தான்’ என்று மசாந்தம் மகாண்டாடும், தற்மபருனம மிகுந்த பக்தர்கைிடம் ஒரு மவறுப்பு உண்டு. அந்த துனரஸ்வாமியின் னபயைாை நான், அவர்களுடன் விதராதத்னத வைர்க்க விரும்பவில்னல. கனரனய தநாக்கி நடக்க ஆரம்பித்ததன். மபரியவா என்னைத் திரும்ப அனழத்து, “எம் தமல ஒைக்கு நம்பிக்னக இருக்கா இல்லியா?” என்றார். கண்கைிலிருந்து கண்ணரீ் வழிந்து நீரில் விழ, “மபரியவா தமதல எைக்கு நம்பிக்னக இருக்கு” என்தறன். “அப்படீன்ைா, தபாய் அண்ணாமனல யுைிமவர்சிடி அப்ைிகஷன் வாங்கிண்டு வா!’ என்று மசால்லிவிட்டு என்னை அனுப்பி விட்டார். நான் உடதை என் தந்னதயிடம் நடந்தனதச் மசால்லுவதற்குச் சின்ை காஞ்சீபுரம் வினரந்ததன். மபரியவா, நான் அண்ணாமனலப் பல்கனலக் கழகத்தில் படிக்க தவண்டும் என்று மசால்வனதக் தகட்டு, என்னைவிட, அவர் மிகவும் ஆச்சரியப்பட்டார். எைக்குப் மபரியவாைிடம் நம்பிக்னக இருந்தால், அவர் மசால்படி தகட்க தவண்டும் என்றார். தமலும், “ஆைா, மடம் உன்னுனடய ஸஹாயத்துக்கு வரும் என்று எதிர்பார்த்து, எதிலும் இறங்காதத. மபரியவா தவறு மடம் தவறு என்பனத எப்மபாழுதும் ஞாபகம் மவச்சுக்தகா. நான் ஒைக்கு ஒரு உதவியும் பண்ணமுடியனலன்னு எைக்கும் வருத்தமா இருக்கு; இப்தபா நீ எைக்கு உதவியா இருக்க



முடியனலதயன்னு ஸங்கடப்படாதத. என்தைாட விதினய உன்ைாதல மாத்தமுடியாது” என்று மசால்லிவிட்டு, தன் னகங்கர்ய’த்திற்குப் தபாய் விட்டார். அண்ணாமனலப் பல்கனலக் கழகத்திலிருந்து ‘அப்ைிதகஷன் ஃஃபார்ம்’ வாங்கி வந்ததன். அனதப் பூர்த்தி மசய்து அனுப்ப, சில திைங்கதை இருந்தை. இதில் ஒரு சிறிய சங்கடம் இருந்தது; என்னுனடய SSLC மதிப்மபண்கைின் ‘லிஸ்டி’ல் ஒரு GAZETTED OFFICER’இன் னகமயழுத்து வாங்க தவண்டும். GAZETTED OFFICER என்றால் யார் என்தற எைக்குத் மதரியாது.. மசன்னையிலிருந்து ஒரு பக்தர்,----வயதாைவராகவும், பனழயகால மைிதராகவும் ததான்றிைார்-----வந்திருந்தார்; ஒரு ‘ஹிந்து’ நாைிதனழப் படித்துக்மகாண்டு உட்கார்ந்திருந்தார். அவரிடம் மசன்று ‘அப்ைிதகஷனை’க்காட்டி, அவருக்கு யாராவது GAZETTED OFFICER’ ஐத் மதரியுமா என்று தகட்தடன். அவதர அதில் னகமயழுத்திட்டுத் தருவதாகச் மசான்ைார். அவரிடமிருந்து அனத தவகமாக திருப்பி வாங்கியபடி, “ஒரு உண்னமயாை GAZETTED OFFICER தான் அதில் னகமயழுத்திட தவண்டும்” எைக் கூறிதைன்! அவர் மபரிதாகச் சிரித்து, “என்னைப் பார்த்தால் GAZETTED OFFICER மாதிரி மதரியனலயா?” என்றார். பிறகு தான் மமட்ராஸ் யுைிமவர்சிடியில் ஒரு CHIEF PROFESSOR எை அறிமுகப்படுத்திக்மகாண்டார். அனதக்தகட்டு நான் மிக மவட்கப்பட்டு அவரிடம் மன்ைிப்பு தகட்தடன். அவர் எைக்கு வாழ்த்துக்கூறிவிட்டு, அதில் னகமயழுத்திட்டுக் மகாடுத்தார். இந்நிகழ்ச்சி எைக்கு ஒரு மபரிய பாடத்னதக் கற்றுக்மகாடுத்தது. அன்று முதல், யானரயும் அவருனடய ததாற்றத்னத னவத்து எனடதபாடும் பழக்கத்னத நிறுத்திதைன். அந்த நல்ல மைிதரின் மபயனர நினைவு னவத்துக்மகாள்ைவில்னல; வரத ஐயர் என்ற மாதிரி சிறிய ஞாபகம். சில நாட்கள் கழித்து, அண்ணாமனலப் பல்கனலக்கழகத்திலிருந்து, அனுமதிக் கடிதம் (ADMISSION LETTER) வந்தது. பிறகுதான் அறிந்ததன் முந்நினலயில் இருந்த சில மாணவர்கைில் நானும் ஒருவமைன்று. மபரியவாைிடம் மசால்வதற்கு ஓடிதைன். அப்மபாழுது, மசன்னையிலிருந்து வந்திருந்த சில நிபுணர்கைிடம் அவர் முக்கியமாக ஏததா ஒன்னறப்பற்றி தபசிக்மகாண்டிருந்தார். அவர் அருகில் தபாகத் தயக்கமாக இருந்தது. னகயில் ஒரு கடிதத்துடன் என்னைப் பார்த்த அவர், தபச்னச அப்படிதய நிறுத்தி விட்டு, என்னைக் தகட்டார், “ ‘அட்மிஷன்’ மலட்மடர்’ கினடச்சுடுத்து இல்தல?” நான் ஆம் என்று தனலனய ஆட்டிதைன். அவர் முகம், மகனுக்கு யுைிமவர்சிடி அட்மிஷன் கினடத்த சந்ததாஷச் மசய்தினயக் தகட்ட ஒரு தந்னதயின் முகத்னதப் தபால் இருந்தது. (ஒரு ஜகத்குருனவ ஸாதாரண மைிதர்கைின் உறவுமுனறனயக் கூறி, கீழ் மட்டத்திற்கு நான் இழுப்பனத, வாசகர்கள் மன்ைிக்க தவண்டும். உண்னம என்ைமவன்றால் அவர் என்னுனடய ஒவ்மவாரு மட்டத்திலும் இருந்த சூன்யத்னத நிரப்பிைார்).



கூட்டத்தில் இருந்த ஒருவனரப் மபரியவா கூப்பிட்டார். “சிதம்பரத்தில தங்க நனக வியாபாரி ரத்ைசாமி மசட்டியார்கிட்ட தவனல பார்க்கிற தமதைஜர்தாதை நீ?” என்று தகட்டார். அவர் ஆம் என்றார். “உங்க மசட்டியார் நான் ஏதாவது தகட்டா மசய்வாரா?”--- என்று மபரியவா அவனரக் தகட்டார். “மசட்டியார் மபரியவாதைாட மபரிய பக்தர். அதைால, மபரியவா என்ை மசான்ைாலும் அவர் நிச்சயமாகச் மசய்வார்.”------என்றார் அவர். “எைக்குப் மபரிசா ஒண்ணும் தவண்டாம். இங்க நிக்கற இந்த நல்ல னபயைிடம் எைக்கு அக்கனற இருக்கு. இந்தப் னபயன் யுைிமவர்சிடியில தசரணும்; அதுக்கு தவண்டியனதச் மசட்டியாரிடம் மசய்யணும்னு மசால்லு”--- என்றார் மபரியவா. “அந்தக் காரியம் மசய்யப்படும்”------என்றார் அந்த தமதைஜர். மபரியவா என் பக்கம் திரும்பி, ‘ஒன்தைாட ‘ப்ராப்ைம்’ தீந்துது. தபாய் நன்ைாப் படி”----என்று மசால்லிவிட்டு, அந்த நிபுணர்களுடன் தன் ஸம்பாஷனணனயத் மதாடர்ந்தார். மகாஞ்ச தநரம் கழித்து, நான் அந்த தமதைஜனரப் பார்த்து, என்னுனடய முதல் ‘மடர்ம்’ கட்டணமாை 110 ரூபானயச் மசட்டியார் எைக்குத் தரதவண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பதாகக் கூறிதைன். அவர், அதில் கஷ்டதம இருக்காது என்றும், சிதம்பரம் வந்தவுடன், என்னைச் மசட்டியானரப் தபாய் சந்திக்கவும் மசான்ைார். இப்படியாக என் ‘ட்யூஷன் ஃஃபஸீ்’ ஏற்பாடு மசய்யப்பட்டவுடன், நான், சிதம்பரத்தில் தங்குவதற்கும், சாப்பாட்டுக்கும் என்ை மசய்வது என்று தயாசிக்கத் மதாடங்கிதைன். அண்ணாமனல யுைிமவர்சிடியில் படிக்கப்தபாகிதறன் என்று எதிர்பார்க்காததாலும், என்னுனடய அப்பா ஆபதரஷன் மசய்யப்பட்டதாலும், என் தாயார், குடும்பத்னத, சிதம்பரத்திலிருந்து சின்ைகாஞ்சீபுரத்திற்கு மாற்றி விட்டார். அந்த சமயத்தில், குறிப்பாக இனதப்பற்றி மபரியவாைிடம் நான் தகட்க விரும்பவில்னல. ‘உங்கள்தமல் நம்பிக்னக இருக்கு’ என்று அவரிடம் முன்ைாதலதய மசால்லிவிட்டதால், தவமறான்றும் எைக்கு மசய்யமுடியவில்னல. என்னுனடய இரண்டாவது அக்கா மீைாக்ஷியும் அவள் குடும்பமும் சிதம்பரத்தில் வசித்து



வந்தைர். மபரியவா ஏததனும் ஏற்பாடு மசய்யும் வனர சில திைங்களுக்கு அவள் வடீ்டில் தங்கலாம் என்று முடிவு மசய்ததன். சிதம்பரத்திற்குச் மசன்று ரத்ைசாமி மசட்டியாரின் மபரிய தங்க நனகக் கனடக்குச் மசன்தறன். அவருனடய தமதைஜர் இனதப்பற்றி மசான்ைதாகச் மசான்ைவர், நான் என்ை எதிர்பார்க்கிதறன் என்று தகட்டார். ட்யூஷன் ஃபஸீ் 110 ரூபாய் தவண்டும் என்தறன். அதற்கு அவர், “நீ என்னுனடய தமதைஜனரத் தப்பாகப் புரிந்து மகாண்டிருக்கிறாய். நான் எப்படி உைக்கு 110 ரூபாய் அப்படிக் மகாடுக்க முடியும்? உங்கிட்ட ஏதானும் வதீடா, நிலதமா, நனகதயா அடகு னவக்க இருக்கா? இருந்தா அனத னவத்துக்மகாண்டு ஒரு கடைாக் மகாடுக்க முடியும்.” “என்ைிடம் அனவகைில் எதுவும் இல்னல” என்தறன். “என்தைாட ஸ்வாதீைத்தின் மூலம் உைக்கு அட்மிஷன் வாங்கித்தரமுடியும் என்று நினைத்ததன். உைக்தகா அட்மிஷன் கினடத்து விட்டது என்கிறாய்.. நீ தகட்கும் பணம் என்ைால் மகாடுக்க முடியாது.”--- என்றார் மசட்டியார். அவருனடய தமதைஜனர எங்கும் காணவில்னல! இதுதான் நான் தகவலப்படுத்தப்பட்ட முதல் அனுபவம். மபரியவா என்னைக் னகவிட்டு விட்டதாக நினைத்ததன். மபரியவாைின் தமலிருந்த என்னுனடய நம்பிக்னக க்ஷணகாலத்துக்கு தவிடு மபாடியாயிற்று. ஏன் மபரியவா என்னை இத்தனகய ஒரு தகவலமாை அனுபவத்துக்கு ஆைாக்கிைார்? இந்த சிறு மதானகனய மடத்திலிருந்தத மகாடுத்திருக்கலாதம? என்னுனடய தந்னத மடத்தில் ஒரு உண்னமயாை, கடும் உனழப்பாைி இல்னலயா? இனதவிடத் தகுதி குனறந்தவர்கமைல்லாம் மடத்தின் பணத்னத சாப்பிடுகிறார்கள். இப்படி பலவிதமாை எண்ணங்கள் மைத்தில் முட்டிதமாதிக்மகாண்டு வந்தை. தபாஸ்டாஃபசீுக்குப் தபாய் மடத்தின் தமதைஜருக்கு ஒரு தந்தி மகாடுத்ததன், “எைக்குப் பணம் மகாடுக்க மசட்டியாருக்கு விருப்பமில்னல என்று மபரியவாைிடம் மதரிவிக்கவும். தமற்மகாண்டு என்ை மசய்வமதன்று மபரியவாளுனடய வார்த்னதக்குக் காத்திருக்கிதறன்.”



தமாசமாகக் னகவிடப்பட்ட நினலயில், இந்த தமல்படிப்புக்கு ஆனசப்பட்டதத ஒரு மபரிய முட்டாள்தைமாகப் பட்டது. அக்காவின் வடீ்டுக்குத் திரும்பிச் மசன்தறன். தபாகும் வழியில் நடராஜா தகாயிலின் தமற்கு மற்றும் வடக்கு தகாபுரங்கள் மதரிந்தை. அனவகள் என்னைப் பார்த்து சிரிப்பது தபால் எைக்குத் ததான்றியது. அன்று கானல மடத்திலிருந்த மபரியவர் ராமகிருஷ்ண சாஸ்திரிகள் என்னுனடய அக்காவின் வடீ்டுக்கு வந்திருந்தார். நான் வடீ்டுக்குத் திரும்பியவுடன் அவர் என்னை வரதவற்றார். நான் அவனர மதிக்காமதல, உள்தை மசன்று,, குப்புறப்படுத்துவிட்தடன். என் அக்கா தகட்ட தகள்விகளுக்கும் பதிதல மசால்லவில்னல. எைக்கு மவட்கமாயிருந்ததால் அவனர முன்ைால் னவத்துக்மகாண்டு, மசட்டியார் கனடயில் நடந்தனதச் மசால்ல விரும்பவில்னல. ராமகிருஷ்ண சாஸ்திரிகள் என் முதுனகத் தட்டிக் மகாடுத்து, “ஒன்ை எைக்கு மராம்ப பிடிச்சிருக்கு.” என்றார். “மபரியவா என் தபரிதல அன்பா இருக்கார்னுதான் மடத்துல உங்க எல்தலாருக்கும் என்னைப் பிடிச்சிருக்கு. இப்தபா அந்தப் மபரியவாதை என்னைக் னகவிட்டுட்டார். எைக்கு மராம்ப தகவலமாப் தபாயிடுத்து” என்று தவகமாகப் பதில் மசான்தைன். ‘மபரியவானைப் பத்தி அப்படிமயல்லாம் மசால்லாததப்பா! நீ னகவிடப்பட்டதாக எண்ணுவனத அவர் விரும்ப மாட்டார். என்னைப் பார்! அவர்தான் உைக்கு தவண்டிய இந்தப் பணத்துடன் என்னை இங்தக அனுப்பி மவச்சார்.” இனதக்தகட்ட நானும் என் சதஹாதரியும் அவனரக் தகாபமாகப் பார்த்ததாம். “நீ எம்தமதல தகாபப்படலாம்; ஆைா, அந்தக் கருணாமூர்த்திக்கு எதிராக ஒரு வார்த்னத கூட மசால்லாதத! நீ அங்கிருந்து புறப்பட்டதுதம, பூனஜனய முடித்துவிட்டு, என்னைக் கூப்பிட்டார்.. “எைக்கு அவனைப்பத்திக் கவனலயா இருக்கு; அந்த மசட்டியார் அவனுக்குப் பணத்னதக் குடுப்பாரான்னு ஸந்ததஹமா இருக்கு. நீ மடத்துக் காஷியர் கிட்ட தபாய், என்ை காரணம்னு மசால்லாம 110 ரூபா வங்கிண்டு வா” என்றார். தயக்கத்ததாட காஷியர் குடுத்த பணத்னத எடுத்துண்டு மபரியவா கிட்ட தபாதைன், “அடுத்த ரயிலிதலதய சிதம்பரம் தபாயி, அங்தக என்ை நடக்கறதுன்னு கவைி! மசட்டியார் அவனுக்குப் பணம் குடுக்கல்தலன்ைா மட்டும் இனத அவன்



கிட்ட குடு!”ன்னு மசால்லி அனுப்பிச்சார். மபரியவா மசான்ை பிரகாரதம நான் மசஞ்தசன். நீ மபரியவாதைாட பூர்ண அனுக்ரஹம் மபற்றவன்.” என்று மசான்ை ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண சாஸ்திரிகள், “என்தைாட தவனல முடிஞ்சுது; நான் கிைம்பதறன்” என்று கூறிவிட்டு, காஞ்சீபுரம் கிைம்பிச் மசன்று விட்டார். நானும் என் அக்காவும் தபசதவ முடியாமல் நின்தறாம். க்ஷண காலத்திற்கு நான் விட்டுவிட்ட, மபரியவா தமதல உள்ை என் நம்பிக்னக என்ைிடம் திரும்பி வந்தது. இது அவருனடய, காரணம் கண்டுபிடிக்க முடியாத மசயல்கைில் ஒன்தறா அல்லது அவர் நிகழ்த்தும் அற்புதங்கைில் ஒன்தறா என்று நினைத்ததன். ட்யூஷன் கட்டணத்னதச் மசலுத்தி விட்டு, அண்ணாமனலப் பல்கனலக் கழகத்தில் தசர்ந்ததன். மடத்தின் தமதைஜர், ஸ்ரீ விஸ்வைாத ஐயர், மதாடந்து ஐந்து வருஷங்களுக்கு என்னுனடய ட்யூஷன் கட்டணத்னத அனுப்பி னவத்துக் மகாண்டிருந்தார்.------மமாத்தம் 1100 ரூபாய்! இரண்டு மாதங்கள் கழித்து, ஒரு நாள், ரத்ைசாமி மசட்டியார், என்னைத் ததடிக்மகாண்டு, ஒரு மபரிய காரில் என் அக்கா வடீ்டிற்கு வந்தார். அவனரப் பார்த்ததில் எங்களுக்கு மிகவும் ஆச்சரியமாயிருந்தது. வடக்கு ஸன்ைிதி மதருவில் இருந்தவர்கமைல்லாம், ஊரிதலதய மபரிய பணக்காரர், இங்தக எப்படி எதுக்காக வந்திருக்கிறார் என்று மதரிய ஆவலுடன் இருந்தைர். குவித்த னககளுடன் மசட்டியார் என்னைப் பார்த்துக் கூறிைார், “நீ என்னைப் பார்க்கக் கனடக்கு வந்தப்தபா, உன்னைக் தகவலமாக நடத்தியதற்கு என்னை மன்ைித்து விடு. உன் மீது மபரியவா இவ்வைவு அன்பாக இருக்கிறார் என்று அப்தபா எைக்குத் மதரியல. சில நானைக்கு முன்ைால மபரியவானை தரிசைம் பண்ணக் காஞ்சீபுரம் தபாயிருந்ததன். அவர் சுருக்கமாக உன்னைப் பற்றிக் கூறிவிட்டு, எைக்கு உன்னை ஞாபகம் இருக்கிறதா என்று தகட்டார். எல்லா பக்தர்களுக்கும் முன்தை, என்னைப் பார்த்துக் கூறிைார், “ நீ மராம்ப பணக்காரைா ஆயிட்தட. ஒரு சின்ைப் னபயதைாட மைனச நீ எப்படி தநாகடிக்கலாம்?” “தம்பி! என்ைால வானயத்திறக்க முடியனல. ஒரு மபாது இடத்தில் நான் தகவலப்படுத்தப் பட்டதாக நினைத்ததன். அது வனர நான் மபரிய பணக்காரன் என்ற எண்ணதம என்னைப் பற்றி இருந்தது. அன்றுதான் நான் எவ்வைவு ஏனழ என்பனத அவர் பல தபர் முன்ைினலயில் எைக்கு உணர்த்திைார். காஞ்சீபுரத்திலிருந்து தநதர உன்னைப் பார்த்து மன்ைிப்புக் தகட்கத்தான்



வருகிதறன். நான் உன்னுனடய எல்லா கல்விச் மசலனவயும் ஏற்றுக்மகாள்கிதறன். நீ அனத ஏற்றுக்மகாள்ைணும்.” இப்படி நடப்பனத எல்லாம் என்ைால் நம்ப முடியவில்னல. அவ்வைவு மபரிய பணக்காரராை மசட்டியார் ஒரு சின்ை ஏனழச் சிறுவைிடம் மன்ைிப்புக் தகட்கிறார்! ஆைால் நான் புத்தினய நழுவ விடவில்னல. அவரிடம் பணிவாகக் கூறிதைன், “பத்து நாட்களுக்கு முன் நான் மபரியவானைப் பார்த்ததன். அடுத்த வாரம் மறுபடியும் தபாகிதறன். மபரியவா உங்கனைப் தபாய் பார்க்கச் மசான்ைால், உங்கள் கனடக்கு நாதை வந்து உங்கனை சந்திக்கிதறன்.” “நீ வந்து என்னைப் பார்ப்பாய் என்று நம்புகிதறன்.” என்று மசால்லிவிட்டு, மசட்டியார் புறப்பட்டுச் மசன்றார். இது நடந்ததற்கு இரண்டு வாரங்கள் முன்பு, நான் சற்றும் எதிர்பாராத ஒருவர், ஒரு நல்ல மசய்தியுடன் என்னைப் பார்க்க வந்தார். உயர்நினலப்பள்ைியில் எைக்குத் தமிழ் ஆசிரியராக இருந்த திரு.முருதகசைார்தான் அவர். அவர் என்னைப் பார்க்க வந்தது பற்றி நான் மிகவும் ஆச்சரியமனடந்ததன். மபரியார் ஈ.வி.ராமசாமிநாயக்கரின் தீவிர சிஷ்யர், அவர். அதைாதலதய முருதகசன் பிள்னை என்ற தன்னுனடய மபயனர, முருதகசைார் என்று மாற்றி னவத்துக் மகாண்டார். ஒரு ஆசிரியருக்கு மகாடுக்க தவண்டிய மரியானதயுடன் அவனர வரதவற்தறன். முருதகசைார் மசான்ைார், “நான் மபரியாரின் தீவிர சிஷ்யன் என்று உைக்குத் மதரியும். எைக்குப் பல பிராமண நண்பர்கள் இருந்தாலும், ஒரு பிராமணருனடய வடீ்டிற்கும் நான் தபாவதில்னல. நான் என்னுனடய வாழ்த்துக்கனை உைக்குத் மதரிவிப்பதற்காக வந்ததன். நம்முனடய பள்ைிக்கு நீ தபரும் புகழும் மகாண்டு வந்திருக்கிறாய். SSLC ததர்வின், தமிழ்த் தாைில், நீ மசன்னை மாகாணத்திதலதய முதலாவது மாணவைாக வந்துள்ைாய். தவமறாரு ஊரிலுள்ை இன்மைாரு பள்ைியின் மாணவனும் நீ எடுத்த அதத மதிப்மபண்கள் எடுத்துள்ைான் என்று இப்மபாழுது மதரிய வந்தது. தருமபுரம் ஆதீைம், ஒவ்மவாரு வருடமும் SSLC தமிழ்த் ததர்வில் மாகாணத்தில் முதலாவதாக வரும் மாணவனுக்கு 300 ரூபாய் பரிசாகக் மகாடுக்க ஏற்பாடு மசய்துள்ைது. அவர்களுனடய மமட்ராஸ் அலுவலகத்திற்கு, நம் பள்ைியின் பிரதிநிதியாக



ஒருவனர அனுப்பும்படி நம் தனலனம ஆசிரியருக்கு தந்தி மகாடுத்துள்ைைர். இரண்டு மாணவர்கைில் ஒருவனர சீட்டுப்தபாட்டுக் குலுக்கல் முனறயில் (lottery) ததர்ந்மதடுக்கப் தபாகிறார்கைாம். உைக்குத் மதரியும், நான் இந்த ஆதீைங்கனை அதிகம் மதிப்பதில்னல என்று. ஆைால் நம் பள்ைியின் மாணவைாை உன் பிரதிநிதியாக நான் அங்கு தபாகப்தபாகிதறன். மபரியானரத் தீவிரமாகப் பின்பற்றும் நான், ஆச்சார்யாரின் தீவிர பக்தைாை உைக்குப் பிரதிநிதியாகச் மசல்லப்தபாகிதறன். உைக்கு இந்த பரிசு கினடத்தால் உன்னுனடய கல்லூரிப் படிப்புக்கு மிக உதவியாக இருக்கும். பரிசு கினடத்தாலும் கினடக்காவிட்டாலும், நம் பள்ைியின் சாதனையாைர் பட்டியலில் உன்னுனடய மபயர் இடம் மபரும். நாங்கமைல்லாம் உன்னைப் பற்றி மிகவும் மபருனமப் படுகிதறாம். நீ என்னுனடய மிகச் சிறந்த மாைவன் என்பதில் நான் மபருனம மகாள்கிதறன். எைக்கும் என் அக்காவிற்கும் ஒதர மகிழ்ச்சி! முருதகசைார் புறப்படத் தயாராைார். இந்த நல்ல மசய்தினய வந்து மசான்ைதற்கு அவருக்கு நன்றி மதரிவித்ததன். “இந்த பிராமணரின் வடீ்டிலிருந்து ஒரு தகாப்னப பால் மகாடுத்தால் சாப்பிடுவரீ்கைா?” என்று தகட்தடன். அவர் இதற்குத் தந்த பதினல நான் இன்றைவும் மதிக்கிதறன், “உைக்கும் எைக்கும் உள்ை உறவு ஒரு மாணவனுக்கும் ஆசிரியருக்கும் இனடதய உள்ை உறவாகும். தவறு எந்த ஒரு விஷயமும் இனதப் பாதிக்காது.. நீ எைக்கு ஒரு தகாப்னப பால் மகாடுப்பாயாைால், இந்த மசய்தினயக் மகாண்டாடும் வனகயில் அனத நான் மிக மகிழ்ச்சியுடன் வாங்கிப் பருகுதவன்.” என்றார். நன் அைித்த பானல முருதகசைார் வாங்கிக் குடித்துவிட்டுப் புறப்பட்டார். இந்த சமயத்தில், இந்த வரலாறுக்கு சம்பந்தமில்னல என்று வாசகர்கள் நினைக்கக் கூடிய ஒரு வஷயத்னதக் கூற விரும்புகிதறன். தமிழ் மமாழியிலும் இலக்கியத்திலும் நான் இைவயதில் மகாண்டிருந்த ‘காதல் தான் அது. உயர்நினலப்பள்ைிப் படிப்பின் தபாது, பழந்தமிழ் இலக்கியங்கனை அதிக முனைப்தபாடு படிப்தபன். தமிழில் உள்ை பல பக்திப் பாடல்கனை மைப்பாடம் மசய்திருக்கிதறன். கம்பரின் ராமாயணம், இைங்தகாவின் சிலப்பதிகாரம், பாரதியார் பாடல்கள் ஆகியனவகள் என்னை அதிசயிக்க னவத்திருக்கின்றை. சிந்தனைனயத் தூண்டும் திருக்குறனை மைப்பாடம் மசய்ததன். நடராஜர் தகாவில் ஆயிரங்கால் மண்டபத்தில் நடக்கும்



ஸ்ரீ கிருபாநந்த வாரியாரின் மசாற்மபாழிவுகனைத் தவறாமல் தகட்தபன். கல்கி திரு கிருஷ்ணமூர்த்தி அவர்கைின் பிரபல நாவல்கனையும், மு.வரதராசைார், ஆர்.பி.தசதுப்பிள்னை, கி.வா.ஜகன்ைாதன், மற்றும் ராஜாஜி ஆகிதயாரின் எழுத்துக்கனையும் விரும்பிப் படிப்தபன். மபரியவாைின் முயற்சியால் நடந்த திருப்பானவ----திருமவம்பானவ தபாட்டிகைில் கலந்து மகாள்தவன். என்னுனடய மூன்று ஆசிரியர்கைாை திரு. கண்ணாயிரம் ததசிகர், திரு.திருநாவுக்கரசுப் பிள்னை, மற்றும் திரு.முருதகசைார் ஆகிதயார், தமிழில் நல்ல புலனம உனடயவர்கள். முருதகசைானரத் தவிர்த்து, மற்ற இருவரும் ஆழ்ந்த மதய்வ பக்தி உனடயவர்கள். இந்த மூவரும்தான் என்னைத் தமிழ் இலக்கியத்தின் அழனக ரசிக்க னவத்தவர்கள். மபரிய ஆசிரியராகப் மபரியவாளும் கூட இருந்தார். தமிழ் இலக்கியத்தில் அவருக்கிருந்த நல்ல புலனமனயப் பல சமயங்கைில் கண்கூடாகக் கண்டிருக்கிதறன்; முக்கியமாக தமிழ் நாடு முழுவதிலும் 50-கைில் அவர் ஏற்பாடு மசய்து நடந்த பல திருப்பானவ—திருமவம்பானவ மாநாடுகைில், அவதர சில சமயம் தபசியிருக்கிறார். பல இரவுகள் அவர் நிகழ்த்திய தமிழ் மசாற்மபாழிவுகனைக் தகட்தட எைக்குத் தமிழில் ஒரு ஆழமாை உள்தநாக்கு கினடத்தது. அவர் மசய்த அந்த மசாற்மபாழிவுகள், மதய்வகீம் மற்றும் தவதாந்தம் பற்றியதாக இருந்தததாடு, அனவ மிகவும் எைினமயாை இலக்கியத் தமிழில் ஆற்றப்பட்டை. நம்முனடய அதிருஷ்டம் அனவகள் எல்லாம் நமக்குப் புத்தக வடிவில் தமிழிலும் மற்றும் ஆங்கில மமாழிமபயர்ப்பிலும் இப்தபாது கினடத்துள்ைை. முருதகசைாரின் தமிழ்ப் பற்று என்னை மிகவும் மநகிழ்வுறச் மசய்தது. மூன்று நாட்கள் கழித்து, பள்ைித் தனலனம ஆசிரியர் திரு. தவலாயுதம் பிள்னை, நான் அந்தப் பரிசு 300 ரூபானய மவன்ற மசய்தினய, ஒரு பள்ைி மாணவன் மூலம் மசால்லி அனுப்பிைார். அடுத்த நாள் பள்ைியில் ஒரு விழா நடத்தி அதில் என் மபயனர பள்ைியின் சாதனையாைர் பட்டியலில் தசர்த்து, எைக்கு அந்த 300 ரூபாய் பரினசயும் வழங்கிைார்கள். எதிர்பாராத விதமாக எைக்கு 300 ரூபாய் கினடத்தவுடன், மபரியவாைிடம் மசால்வதற்கு சின்ை காஞ்சீபுரத்திற்கு ஓடிதைன். அவர் அருகிலிருந்த சிவாஸ்தாைத்தில் இருந்தார். வழக்கம் தபால் அவருக்கு நமஸ்காரம் மசய்ததன். அந்த 300 ரூபானய ஒரு மூங்கில் தட்டில் னவத்து அவர் முன்பு சமர்ப்பித்ததன். அவர் ஆச்சரியத்துடன் என்னைப் பார்த்தார். அந்தப் பரினசப்பற்றி அவரிடம் மபருனமயுடன் மசான்தைன். “தகக்கறத்துக்கு எைக்கு மராம்ப ஸந்ததாஷமா இருக்கு, என்றார் மபரியவா.



மறுபடியும் அவர் முகம், தன் மகன் ஒரு மபரிய பரிசு வாங்கிைனத அறிந்த ஒரு தந்னதயின் முகம் தபால எைக்குத் ததான்றியது (வாசகர்கைிடம் மறுபடி என்னை மன்ைிக்கும்படி தவண்டுகிதறன்.) “நீ 110 ரூபாய் தகக்கறதுக்கு மசட்டியார்ட்ட தபாைப்தபா, அவர் என்ை மசான்ைார்?” என்று தகட்டார் மபரியவா. நான் அவருக்கு அன்று மசட்டியார் கனடயில் நடந்தனத சுருக்கமாகதவ கூறிதைன். ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண சாஸ்திரிகள் அவருக்கு ஏற்கைதவ எல்லாம் விவரமாக மசால்லியிருப்பார். “பகவான் எப்படிமயல்லம் மாயாஜாலமாய் நடத்துகிறான் பார்!

(எைக்கு உங்கனைத் தவிற தவறு பகவானைத் மதரியாது என்று நான் நினைத்துக் மகாண்தடன்). அப்தபா, அந்த நல்ல தசதினய எங்கிட்ட மசால்லிட்டு, பணத்த எம்முன்ைால மவச்சுட்டுத் திருப்பி எடுத்துண்டு தபாறதுக்காக ஓடி வந்திருக்தக இல்தல?-----ஒரு புன்ைனகதயாடு மசான்ைார். நான் வானய மூடிக்மகாண்டிருந்ததன். மதாடர்ந்தார், “இனத எப்படி மசலவு பண்றதுன்னு ஒரு ‘ப்ைான்’ தபாட்டுருப்பிதய?” “அம்மாதவாட ‘காடராக்ட்’ ஆபதரஷனுக்கு டாக்டருக்கு 100 ரூபா ஃஃபஸீ் மகாடுக்கணும்; இன்மைாரு 100 ரூபாயிதல என்தைாட மநருங்கிய நாயுடு நண்பன் நாராயணசாமி கிட்தடருந்து, ‘மஸகிண்ட் ஹாண்ட்’ னசக்கிள் வாங்கப்தபாதறன்.” என்தறன். “அப்படியும் இன்னும் 100 ரூபா உங்கிட்ட மீதி இருக்குதம! என்றார் குறும்பாக! பிறகு பிரஸாதம் மகாடுத்துவிட்டு, அடுத்த நாள் (திங்கள் கிழனம) வகுப்புக்குப் தபாகதவண்டுமமன்று என்னை சீக்கிரம் திரும்பிப் தபாகச் மசான்ைார். எைினமயும் அனமதியுமாை அந்த சிவாஸ்தாைம் தகாவில் என்னை எப்மபாழுதும் தன்ைிடம் ஈர்த்தது. தகாவிலின் மதன்தமற்கு மூனலயில், ஒரு குடினசயில் மபரியவா தங்கியிருந்தார்; மதற்குப் புறத்தில் சில பசுக்களும், ஒரு மாமரமும் அதற்கு அப்புறம் ஒரு குைமும் இருந்தை.



மபரியவாைிடம் வினட மபற்றுக்மகாண்டு, சிவன் தகாவில் பிரதக்ஷிணத்திற்குச் மசன்தறன் முதல் பிரதக்ஷிணம் முடிந்ததபாது, ஒரு இைம் ஐயங்கார் னபயன் தகாபுர வாசலில் நின்றுமகாண்டு, “இங்தக பணக்காரர் ஒருத்தர் இருக்கிறார்; மபரியவா அவனரப் பார்க்கணுமாம்.” என்று உரத்த குரலில் மசால்லிக் மகாண்டிருந்தான். அப்தபாது அங்தக சுமார் நாற்பது பக்தர்கள் இருந்திருப்பார்கள். ஆைால் ஒருவரும் ஒன்றும் மசால்லவில்னல. அந்த ஐயங்கார் னபயன் மபரியவாைிடம் திரும்பிப் தபாைான். இரண்டாவது பிரதக்ஷிணம் முடிந்ததபாது,, அதத ஆள் அதத இடத்தில் நின்றுமகாண்டு அதத மாதிரி சத்தம் தபாட்டு மசால்லிக் மகாண்டிருந்தான். ஒருவரும் ஒன்றும் மசால்லாததால், அவன் மபரியவாைிடம் திரும்பிச் மசன்றான். நான் மூன்றாவது பிரதக்ஷிணத்னத முடித்துக் மகாண்டு, தகாவிலுக்குள் மசன்று தீபாராதனைனயப் பார்த்துவிட்டுத் திரும்பி வந்ததன். அந்த ஐயங்கார் மூன்றாம் முனறயாக அங்தகதய நின்று மகாண்டு சத்தம் தபாட்டுக் மகாண்டிருந்தான். ஆைால் இம்முனற அவன் வாசகம் தவறு விதமாக இருந்தது. “ இங்தக ஒரு பணக்காரர், சரியா 300 ரூபாயுடன் இருக்கிறார்; மபரியவா அவனரப் பார்க்க விரும்புகிறார்.” அந்தப் பணக்காரர் யாமரன்று எைக்குப் புரிந்தது. அந்தப் னபயைிடம் மசால்லிவிட்டுப் மபரியவா இருந்த இடத்திற்குச் மசன்தறன். தகாவில் வாசலிலிருந்து இருபது அடி தூரத்தில்தான் அவர் குடினச இருந்தது. என்ை நடக்க இருக்கிறது என்று மதரியவில்னல. சுமார் நாற்பது தபருக்காவது நான் ‘பணக்கார’ைாக ஆைது மதரியும்படி மபரியவா ஏன் இப்படி மசய்தார் என்றும் எைக்கு விைங்கவில்னல. ஒரு மந்தஹாஸப் புன்ைனகதயாடு, “நான் ததடிண்டிருந்த அந்தப் பணக்காரன் நீதாைா?” என்றார். இதற்கு எப்படி பதில் மசால்வது? “முந்நூரு ரூபாயுடன் இருக்கும் ஆள் நான்தான்”, என்று பவ்யமாகக் கூறிதைன். மபரிய புன்ைனக ஒன்று மசய்து விட்டு, “ஆமா! நா ததடிண்டிருந்த அந்தப் பணக்காரன் நீதான். எைக்கு முப்பது ரூபா தருவியா? என்றார். முந்நூரு ரூபானயயும் எதிரில் இருந்த தட்டில் னவத்ததன்.



“எைக்கு தவண்டியது முப்பது ரூபாதான்” என்றார். முப்பது ரூபானய மட்டும் தட்டில் னவத்துவிட்டு மீதினய எடுத்துக் மகாண்தடன். அந்த ஐயங்கார் னபயனை எைக்குக் காட்டி, “தமிழில உைக்கு இருக்கற திறனமயிைால இந்தப் பரிசு ஒைக்குக் மகடச்சிருக்கு. இந்தப் னபயன் ஸமஸ்க்ருதம் கத்துக் மகாடுத்துப் பினழப்னப நடத்தப் தபாறான். இதுக்கு தைியார் பரீனக்ஷ ஏததா ‘பாஸ் பண்ணனுமாம். அந்தப் பரீனக்ஷக்குப் பணம் கட்ட நானைக்குதான் கனடசி நாள். எங்கிட்ட வந்து முப்பது ரூபா தகட்டான். நா எங்தக தபாதவன் முப்பது ரூபாய்க்கு? அப்பத்தான் ஒன் ஞாபகம் வந்துது. ஒங்னகயாலதய அந்தப் சம்ஸ்க்ருத பண்டிதனுக்கு முப்பது ரூபா குடு.” அவர் மசான்ை மாதிரிதய மசய்து விட்டு, அங்கிருந்து புறப்பட்தடன். அந்த பண்டிதன் மவைியில் வந்து எைக்கு நன்றி மசான்ைான். யாருக்கு நன்றி மசால்லணும்னு நமக்கு எல்லாருக்கும் மதரியும் என்று அவைிடம் மசால்லிவிட்டு, சிதம்பரத்திற்குத் திரும்பிதைன். மதாய்யும் எைது உற்சாகத்னதயும், தன்ைம்பிக்னகனயயும், தூக்கி விடுவதற்கும், அதத சமயத்தில் நான் பவ்யமாக இருக்க தவண்டும் என்று உணர்த்துவதற்காகவும்தான் மபரியவா அப்படி எல்தலாருக்கும் முன்ைால் அந்தப் னபயனை சத்தம் தபாட்டுச் மசால்லச் மசால்லியிருக்கிறார் என்று எைக்குப் பட்டது. மபரியவா, ‘நீதான் நான் ததடிய பணக்காரன்’ என்று மசான்ைது, நான் ஏற்மகைதவ பணக்காரன் ஆகி விட்டமாதிரி நினைக்க னவத்தது! தமதல மசான்ை சம்பவத்திற்குப் பத்து நாட்கள் பிறதக முன்தப மசான்ை மாதிரி மசட்டியார் என்னை வடீ்டில் வந்து பார்த்தது. மசட்டியார் வந்து தபாை அந்த வாரக் கனடசியில் மபரியவானைக் காண சின்ைகாஞ்சீபுரம் ஓடிதைன். மசட்டியார் வந்தனதயும் அவர் எைக்கு அைித்த தவண்டுதகானையும் மபரியவாைிடம் மசான்தைன். “மசட்டியாதர ஒன் அக்காவாத்துக்கு வந்து மன்ைிப்பு தகட்டாரா?” என்று தகட்டார் மபரியவா. “ஆமாம்” சில விைாடிகள் மமௌைமாக இருந்துவிட்டு, “என்னைப் பாக்க வந்ததபாது, மசட்டியார் கிட்ட நா மகாஞ்சம் கடுனமயாகதவ இருந்துட்தடன். உங்கிட்ட அவர் நடந்துண்டனதப் பத்தி இப்தபா வருத்தப் படறார். ஆைா பாரு, முழுத் தப்பும் மசட்டியாருதில்ல. மசட்டியார் உைக்கு என்ை



மசய்யணும்கிறனத நான் அவருனடய தமதைஜர் கிட்டத் மதைிவா மசால்லியிருக்கணும். ஆைா, உங்கிட்ட வடீு, நிலம், நனக ஏதாவது இருக்கான்னு அவர் நிச்சயமாக் தகட்டிருக்கப்படாது. அமதல்லாம் இருந்தா, நான் ஏன் உன்னை அவர் கிட்ட அனுப்பணும்? (மபரியவானை விட நியாயம் மதரிஞ்சவா யார் இருக்க முடியும்?) இப்தபா அவதர உன்தைாட எல்லா மசலனவயும் ஏத்துக்கதறங்கறதபாது, நீ என்ை பண்ணனும்னு விரும்பதற?” என்றார் மபரியவா. “அவர்கிட்தடருந்து எதுவும் வாங்கிக்க எைக்கு இஷ்டம் இல்தல”—என்தறன் நான். “உைக்கு இன்ைம் அவர் கிட்ட தகாபம் தபால தபாலருக்கு. அவர் ஒரு தப்பு மசஞ்சார்; ஆைா அதுக்காக இப்தபா வருத்தப்படறார். அவர் தவதற என்ைதான் மசய்யணும்னு நீ விரும்பதற? அவரும் என்தைாட பக்தர்தான். இதுக்கு அப்புறமும் நீ அவர்கிட்தடந்து ஒண்ணும் ஏத்துக்கனலன்ைா, அவர் மராம்ப வருத்தப் படப் தபாகிறார். அந்த மாதிரி ஆகறதுல எைக்கு இஷ்டமில்தல.. உைக்கு மாசம் னகச்மசலவுக்கு எவ்வைவு தவண்டியிருக்கும்?” என்றார். பத்து ரூபாய்க்கு தமல் தவண்டாம் என்தறன். பிறகு, இரண்டு பக்தர்களுக்கும் மபாதுவாக, இருவரும் ஏற்கக்கூடிய வழி ஒன்னற மபரியவா மசான்ைார். மாதத்திற்கு பத்து ரூபாய் வதீம் வருஷத்தில் பத்து மாதங்கள், என் படிப்பு முடியும் வனர, மசட்டியார் எைக்குத் தர தவண்டும். நான் சிதம்பரம் திரும்பியதும் மசட்டியார் கனடக்கு மசன்று, மபரியவா மசான்ைனதக் கூறிதைன். அதன் பிறகு ஒவ்மவாரு மாதமும் அவர் கனடக்குச் மசன்று பத்து ரூபாய் வங்கிக் மகாள்தவன். அந்த சமயங்கைிமலல்லாம், எழுந்து நின்றுமகாண்டு, மபரியவானைப் பற்றியும், என் படிப்னபப் பற்றியும் விஜாரிப்பார். அவர் யாருக்கு மரியானத மசலுத்துகிறார் என்று எைக்குத் மதைிவாகத் மதரிந்தது! அவரிடமிருந்து மமாத்தம் 400 ரூபாய் வாங்கிக் மகாண்தடன். சாப்பாடு எங்தக? தங்குவது எங்தக? என்னுனடய கல்லூரிக் கட்டணமும், னகச்மசலவுக்கு தவண்டிய பணமும் இவ்வாறாக ஏற்பாடு மசய்யப்பட்டபின், என்னுனடய சாப்பாட்டுக்கும் தங்குவதற்கு இடத்துக்கும் மபரியவா என்ை ஏற்பாடு மசய்யப் தபாகிறார் என்று தயாசிக்க ஆரம்பித்ததன். மபரியவாளுக்கு மூன்று வழிகள்தான் இருக்கிறது என்று நான் நினைத்ததன். ஒன்று, அவர் என் அம்மானவ மறுபடியும்



சிதம்பரத்திதலதய குடித்தைம் தபாடச் மசால்லலாம்; இரண்டு, என்னை என் அக்காவின் வடீ்டிதலதய மதாடர்ந்து வசிக்கும்படி கூறலாம், மூன்றாவது, கல்லூரி ஹாஸ்டலில் தங்கச் மசால்லலாம். இப்படி நான் தயாசித்துக்மகாண்டிருக்கும் மபாழுதத, மபரியவா முற்றிலும் தவறாை ஒரு புதிய ஏற்பாட்னடச் மசய்து மகாண்டிருக்கிறார் என்று எைக்கு அறதவ மதரியாமலிருந்தது. காஞ்சீபுரத்திலிருந்து திரும்பி வந்து, ஒரு வாரம் கழித்து, ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு தம்பதிகள் என்னைப் பார்க்க, அக்காவின் வடீ்டிற்கு வந்தைர். திரு. ஸ்வாமிநாத ஐயர், திருமதி ஸ்வாமிநாத ஐயர் என்றும் தங்கனை அறிமுகப் படுத்திக்மகாண்டைர். அவர் தமலும் மசான்ைது, “நான் மரஜிஸ்ட்ராரா தவனல பாத்துண்டிருக்தகன். இப்தபாதான் காஞ்சீபுரத்துல மபரியவானைத் தரிசைம் பண்ணிட்டு வதராம்.” அவருனடய மனைவி திருமதி லக்ஷ்மி மதாடர்ந்து கூறிய வரலாறு எைக்கு நம்பமுடியாததாக இருந்தது. “நாங்க மபரியவா கிட்தடந்து உத்தரவு வாங்கிண்டு கிைம்பறப்தபா, மபரியவா கஷ்டப்பட்டுப் (பல்வலியால் அவதிப்பட்டுக்மகாண்டிருந்தார்) தபசிைார். நீங்க எைக்கு பினக்ஷ தருதவைா அப்படீன்னு தகட்டார். எங்களுக்குத் தூக்கிவாரிப்தபாட்டது. கடவுதை என்ைத்துக்கு பினக்ஷ தகக்கறார்—னு புரியனல. ‘நாங்க வருஷத்துக்கு ஒரு தரம் மபரியவாளுக்கு பினக்ஷ சமர்ப்பிக்கிதறாம். இன்னும் தவணுமாைாலும் மசய்யதறாம், அது எங்க பாக்யம்’ என்று மசான்தைாம். அதுக்கு மபரியவா என்ை மசான்ைார் மதரியுமா? “ஒங்க ஊர்ல கலாசானலல தசர்ந்திருக்கற ஒரு னபயன் தமதல எைக்குக் மகாஞ்சம் அக்கனற. அவனுக்கு நீங்க தங்க இடமும், சாப்பாடும் குடுத்தா அதுதான் எைக்கு பினக்ஷ”. “அவனுனடய படிப்பு முடியறவனரயிலும் நாங்க அவனைக் கவைிச்சுக்கிதறாம்” என்தறன் நான். ஆைா, மபரியவா ஒரு கண்டிஷன் தபாட்டார், “படிப்பு முடியறவனரயிலும் வாரத்துக்கு ஒரு நாள் அவனுக்கு சாப்பாடும், இடமும் மகாடுத்தால் தபாறும்”



இஷ்டமில்லாம சரின்தைாம்; ஏன்ைா, எங்களுக்குக் குழந்னத பாக்யம் இல்தல. அந்தப் னபயனை நமக்தக நமக்கு மவச்சுண்டுடலாம்னு ஆனசப்பட்தடாம். தமலும் மபரியவா, எங்கதைாட பக்கத்து வடீுகைில் வசிக்கும், பட்டம்மாள், தகாகிலா ஆகிய மரண்டு தபர் கிட்தடயும், அவாளும் ஒவ்மவாருத்தரும் அந்தப் னபயனுக்கு வாரம் ஒரு நாள் சாப்பாடும் இருக்க இடமும், படிப்பு முடியும் வனர ஏற்பாடு மசய்யணும்னு மசால்லச் மசான்ைார். பட்டம்மாளுக்கும் அவர் கணவர் துனரயப்பாவுக்கும் அந்த வடக்குத் ததர் வதீியில் மூன்று வடீுகள் இருந்தை. அனவகைில் நடுவில் இருக்கும் வடீ்னட நாங்கள் வாடனகக்கு எடுத்துக்மகாண்டிருக்கிதறாம். தகாகிலாவும் அவர் கணவர் வக்கீல் சுப்ரமண்ய ஐயரும் எங்களுக்கு வலது பக்கம் உள்ை வடீ்னட எடுத்துக்மகாண்டுள்ைைர். அவர்கள் இருவரும் மபரியவாைின் பரம பக்தர்கள். பட்டம்மாவும் அவர் கணவரும் உயர்ந்த மைப்பாைனம உள்ைவர்கள். பட்டம்மாள் மபரியவானைப் பார்த்து மராம்ப காலம் ஆச்சு. ஆைால், அவருக்குப் மபரியவாகிட்ட மதாடர்ந்து ‘கம்யூைிதகஷன்’ இருக்கு. நாங்கள் பட்டம்மாைிடமும் தகாகிலாவிடமும் மபரியவா மசான்ைனதப் பற்றித் மதரிவித்ததபாது, அவர்களுக்கு ஒதர சந்ததாஷம். உன்தைாட விலாசத்னத மடத்திலிருந்து வாங்கிக்மகாண்டு, உன்னைக்கூட்டிண்டு தபாறத்துக்கு தநதர இங்தக வந்திருக்தகாம்.” என்று அந்த அற்புத வரலாற்னற முடித்தார், அவர். லக்ஷ்மி மாமி மதாடர்ந்தார், “நீ இந்த தலாகத்திதலதய மராம்ப அதிருஷ்டமாைவன், ஏன்ைா, கடவுதை, உன்னை நாங்கள் கவைிச்சுக்கற (TAKING CARE) அந்த வாய்ப்பு மூலம் அவருக்தக பினக்ஷ தகட்டிருக்கார். உன்னை நமஸ்காரம் பண்ணத் ததாண்றது. எங்கதைாட வந்து இரு!” எைக்கு மராம்ப சங்தகாஜமாகிவிட்டது. இந்த நம்ப முடியாத நிகழ்ச்சினயக் தகட்டதபாது, என்னுள் எழுந்த உணர்ச்சிகனை வார்த்னதகைால் விவரிக்க இயலாது. மபரியவா இனதமயல்லாம் பார்த்துக்மகாண்டிருக்கிறார் என்ற உணர்வு என்னுள் எழுந்தது. இது என் ஆழ் மைத்னதப் தபாய் மதாட்டது. அந்த மபரிய மைிதர்களுக்கு உடதை ஸாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் பண்ணிதைன். “மபரியவா இந்த ஏற்பாடு பற்றி எைக்குக் குறிப்பாகக்கூட மசால்லவில்னல. அவனரப் பார்த்த பின் வருகிதறன்” என்தறன்.



“உன்னை எங்கைிடம் னவத்துக்மகாள்ளும் இந்த வாய்ப்னப நீ எங்களுக்குக் மகாடுக்கணும்” என்று மசால்லிவிட்டு, தயக்கத்ததாடு வினடமபற்றார்கள். எைக்கும் என் அக்காவிற்கும் மிகவும் குழப்பமாக இருந்தது. இனதப்பற்றி தயாசிப்பதற்கு முன், அடுத்த நாள் ஒரு வயதாை, சிறிய ததாற்றமுள்ை மைிதர் என்னைக் காண வந்தார். அவர் தான் ஒரு மருத்துவ டாக்டர் என்றும் மபரியவானைப் பார்த்துவிட்டு அப்மபாழுதுதான் காஞ்சீபுரத்திலிருந்து வருவதாகவும் மசான்ைார். அவரும், தநற்று அந்த தம்பதிகள் வந்து மசான்ை அதத கனதனயக் கூறிைார். அவரும் , மரவியாபாரியாை அவருனடய சதஹாதர் மஹாலிங்கய்யரும் மபரியவாளுனடய பரம பக்தர்கள் என்றும், எைக்கு வாரத்தில் ஒவ்மவாரு நாள் தங்க இடமும் சாப்பாடும் தருவது அவர்களுனடய ஒரு மபரிய பாக்யம் என்றும் மசான்ைார். நான் அவருக்கு நன்றி மசால்லிவிட்டு, மபரியவானைப் பார்த்துப் தபசிவிட்டு அவனரக் காண வருவதாகவும் கூறிதைன். அந்த டாக்டரின் மபயர் ஞாபகம் இல்னல. அதன் பின் கல்லூரிக்குச் மசன்று விட்தடன். நான் கல்லூரியிலிருந்து திரும்பி வந்ததும், எைக்காக ஒரு இனைஞன் காத்துக்மகாண்டிருந்தான். தன் மபயர் சுந்ததரசன் என்றும் கச்தசரித்மதரு ராஜம் மாமியின் இரண்டாவது னபயன் என்றும் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக்மகாண்டான். “என்தைாட அம்மாவுக்கு மபரியவானை விடப் மபரிய மதய்வம் தவமறான்றுமில்னல. அந்த பகவானைத் தரிசைம் பண்ணிட்டு இப்பத்தான் காஞ்சீபுரத்திதலந்து வந்தார்” என்று கூறிவிட்டு, மதாடர்ந்து, தநற்று நான் தகட்ட அதத கனதனயக் கூறிைான். “அம்மா உங்கனைப் பாக்க ஆவதலாட காத்துண்டிருக்கா. வாரத்துக்கு ஒரு நாள் உங்கனை எங்காத்தில மவச்சுக்கறனதப் பத்தி அவளுக்கு மராம்ப சந்ததாஷம்.” என்று முடித்தான் அந்த கலாசானல மாணவன் சுந்ததரசன். மபரியவானைப் பார்த்துவிட்டு அவனரப் பார்க்க வருகிதறன் என்று கூறி அனுப்பிதைன். தமலும் தமலும் இதததபால் நடப்பனதக்கண்டு எைக்கு ஒன்றும் புரியவில்னல. இன்னுமமாருவர் இதத மாதிரி வருவதற்குள், மபரியவானைப் பார்த்துவிட தவண்டும் என்று விரும்பிதைன். அன்று இரவு ரயிலிதலதய காஞ்சீபுரம் புறப்பட்தடன். மறுநாள் கானல மபரியவா தன்னுனடய அனுஷ்டாைங்கனைமயல்லாம் முடிக்கும் வனரக் காத்திருந்துவிட்டு, அவர் முன் தபாய் நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு நின்தறன். அவர் என்னைப் பார்த்த மபாழுது, நான் ஒன்றும் மசால்லவில்னல. அவர்தான் முதலில் தபச தவண்டும் என்று நினைத்ததன். சில நிமிஷங்கள் மமௌைமாக இருந்துவிட்டு, மசான்ைார்,



“வாரத்தில ஒரு நாள் தவிர, மத்த நாள்களுக்மகல்லாம் உைக்குத் தங்க இடமும், சாப்பாடும் ஏற்பாடு ஆயிடுத்து இல்தல? இப்மபாழுதும் நான் ஒன்றும் பதில் மசால்லாமல் நின்று மகாண்டிருந்ததன். மறுபடியும் சில நிமிஷங்கள் மமௌைம். “ஒைக்கு நா மசஞ்சிருக்கற ஏற்பாடு அவ்வைவா இஷ்டமில்லதபாலன்ைா இருக்கு?” மறுபடி நான் மமௌைம் சாதித்ததன். “இந்த அனுபவம் உன்னைக் தகவலப்படுத்தும்னு நீ நினைக்கறதயா என்ைதவா? அப்படிமயல்லாம் ஒண்ணும் ஆகாது. ஒன்ைப் பாக்க வந்த ஒவ்மவாருத்தரும் என்னுனடய பரம பக்தாள். அவா வடீ்டுல உைக்கு ராதஜாபசாரம் நடக்கும்.” என் மமௌைத்னதத் மதாடர்ந்ததன். “நீ தமிழ்ல ஒரு நிபுணன் ஆச்தச! ஔனவப்பாட்டி மசான்ைது ஒைக்குத் மதரிஞ்சிருக்கணுதம? ‘பிச்னச எடுத்தாலும், கல்வி கற்பது நன்று’ அப்படின்னு மசால்லியிருக்கா. என்னுனடய ஏற்பாடு பிச்னச எடுப்பது தபாலன்னு ஒைக்குத் ததாணித்துன்ைா, அதுதான் ஒம்மைனச சஞ்சலப்படுத்தறதுன்ைா, நான் மசால்தறன், நீ பிச்னச எடுக்கல்தல! ஒைக்காக நான் பிச்னச எடுத்ததன்.” என்னையறியாமல் என் கண்கைில் கண்ணரீ் மபருக்மகடுத்தது! நான் மபரியவானைப் பார்க்கப் தபாைமபாழுது, இந்த ஏற்பாடு என்னை இழிவுபடுத்துவதாக இருக்கும் என்று நான் நினைத்ததால், இனத ஏற்றுக் மகாள்ைலாமா தவண்டாமா என்று நிச்சயம் மசய்யவில்னல. அந்த மதய்வம், “நீ பிச்னசமயடுக்கல, நான்தான் உைக்காகப் பிச்னசமயடுத்ததன்” என்று மசான்ை தபாது, என்ைிடம் இருந்த அஹங்காரம், ‘நான்’ என்ற நினைப்பு எல்லாம் அந்தக் கணதம ஆவியாகிப் பறந்தது. அப்படிதய சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு, “நீங்க மசஞ்சிருக்கற ஏற்பாட்னட நான் ஏத்துக்கதறன்” என்தறன். மீதி இருந்த இன்னும் ஒரு நானைக்காக அந்த என் மதய்வம் மறுபடியும் பிச்னச எடுக்கலாகாது என்று முடிவு மசய்து, ‘



இன்னும் ஒரு நானைக்கு என்தைாட அக்கா வடீ்டிதலதய தங்கிக்கதறன்’ என்தறன். தமலும் ஒரு நிமிஷங்கூட அவருக்கு முன்ைால் என்ைால் நிற்க முடியவில்னல. என்னுனடய உணர்ச்சிகள் கட்டுக்க்கடங்காமல் தபாய்க்மகாண்டிருந்தை. நான் புறப்பட்தடன். மறுபடியும் என்னை அனழத்து, “ எைக்காக நீ இந்த ஏற்பாட்னட ஏத்துக்கறயா, இல்தலன்ைா, எப்படியாவது ஒன்தைாட படிப்னப முடிக்கணும்கறத்துக்கா?” என்றார். “மரண்டுக்குதமதான்” என்று மசால்லிவிட்டு அங்கிருந்து புறப்பட்தடன். அன்றிலிருந்து, மபரியவானை எைக்காக, எதற்கும் மதாந்தரவு மசய்வதில்னல என்று முடிவு மசய்ததன். என்னுனடய பிரார்த்தனையின் தபாதுகூட, எைக்காகதவா என் குடும்பத்துக்காகதவா எந்த ஒன்னறயும் நான் தவண்டவில்னல. டி.குைத்தூரிதல சின்ைப் னபயைாக இருந்ததபாதத அவர் என்னை அனுகர்ஹித்திருக்கிறார் என்று இப்மபாழுது நிச்சயமாக நம்பிதைன். ஓரிக்னக கிராமத்தில் எைக்கு விஸ்வரூப தரிசைம் தந்திருக்கிறார். பாலாற்றங்கனரயில் கீததாபததசம் தந்தார். இப்தபா எைக்காக பிச்னச எடுத்திருக்கிறார். இதில் எனதயும் என்ைால் எப்படி மறக்க முடியும்? என் கனதனயத் மதாடர்கிதறன். அந்தக் குடும்பங்கதைாடு என் அனுபவங்கள் மிகவும் சந்ததாஷமாக இருந்தை. மபரியவா மசான்ைது தபாலதவ, முதலில் அவர்கள் ஒவ்மவாருவரும் எைக்கு ராதஜாபசாரதம மசய்தார்கள். சீக்கிரதம, நான் அவர்கள் ஒவ்மவாரு குடும்பத்தின் அன்பு மிகுந்த ஒரு அங்கத்திைன் ஆதைன். ஒவ்மவாரு குடும்பமும் என்னை சந்ததாஷப்படுத்துவதற்குப் பதில், அந்த ஆறு குடும்பங்களூம் அதற்கு, ஒன்தறாடு ஒன்று தபாட்டியிட்டைர். மபரியவா பயந்த மாதிரி, ஒரு தவனை கூட நான் சாப்பாட்னட ‘மிஸ்’ பண்ணதவண்டிய சந்தர்ப்பம் ஏற்படவில்னல. சாந்தமும் கருனணயுதம உருவாை சுந்தரம் மாமி (இவர் B.G.Paul & Co யின் திரு நீலகண்ட ஐயருனடய சதஹாதரி ஆவார்). ஒவ்மவாரு வருஷமும் என்னுனடய புத்தகங்களுக்காை மசலனவ ஏற்றுக்மகாண்டார்.



அண்ணாமனலப் பல்கனலக் கழகம் எைக்கு merit—cum—means ஸ்காலர்ஷிப்பாக வருஷத்திற்கு 150 ரூபாய்கள் வழங்கியது. இப்படியாக, என்னுனடய தமல்படிப்பு எந்தவிதமாை கஷ்டமும் இல்லாமல் நடந்தது. நான் இரண்டாவது வருஷம் படித்துக் மகாண்டிருந்ததபாது, என்னுனடய அக்கா மீைாக்ஷியும் அவர் கணவர் ராமமூர்த்தியும் மடத்தில் தசர்ந்தைர். முதலிலிருந்தத, எைக்கு பட்டம்மா மாமியிடம் அதிக ஒட்டுதல் இருந்தது. என்தமல் அவருக்கு இருந்த அன்பும் வாஞ்னசயும் என்னைத் திக்குமுக்காட்டிை. இரண்டு வருஷங்கள் கழித்து, என் படிப்பு முடிந்து இரண்டு மாதங்கள் ஆகி அண்ணாமனலப் பல்கனலக்கழகத்தில் ‘மலக்சரர்’ ஆை வனரயிலும் நான் அவருடதைதய ஸ்திரமாக இருக்கத் மதாடங்கிதைன். மற்ற குடும்பத்திைர், பட்டம்மாள் மாமிக்கு என்ைிடம் இருந்த அதீத வாஞ்னசனயயும் என்னுனடய முடினவயும் நன்றாகப் புரிந்துமகாண்டார்கள். நான் அவர்களுக்கு என் நன்றினயத் மதரிவித்ததன். மபரியவா மிகுந்த அன்பு னவத்திருந்த ஒருவனரத் தங்கள் குடும்பத்தில் இரண்டு வருஷங்கள் னவத்துக்மகாண்ட வாய்ப்பு கினடத்ததற்கு அவர்களும் நன்றி கூறிைர். மகாடுத்தவர்களும், மபற்றவர்களும் ஒதர சமயத்தில் மகிழ்ச்சியனடந்தைர். மபரியவாளும் பட்டம்மா மாமிக்கு என்தமல் இருந்த வாஞ்னசனய அறிவார்; அதைால் நான் அவர் வடீ்டிதலதய தங்குவதற்கு மறுப்பு மசால்லவில்னல. பட்டம்மாவுக்கும் துனரயப்பாவுக்கும் குழந்னதகள் இருக்கவில்னல. ஆைால் துனரயப்பாவின் தம்பி னபயன் நடராஜன் இருந்தான். அவனும் அண்ணாமனலப் பல்கனலக்கழகத்தில்தான் படித்துக்மகாண்டிருந்தான். நாங்கள் இருவரும் நல்ல நண்பர்கைாதைாம். ஊரில் பலரும் நாங்கள் இருவரும் சதஹாதரர்கள் என்தற நினைத்தைர். எங்கள் இருவருக்கும் இனடதய ஒதர ஒரு அபிப்பிராயதபததம இருந்தது: யானரப் பட்டம்மாள் அதிகம் தநசித்தார், என்னையா அவனையா? என்பதுதான் அது. அதத தபால், எங்கள் இருவரில் யார் பட்டம்மானை அதிகம் தநசித்தது, நாைா அல்லது அவைா? அவனுனடய அப்பாவும் துனரயப்பாவும் இருபது வருஷங்களுக்கு முன்பு இறந்ததபாது, இருவரும் ஒன்றாக அததுக்கத்னத அனுபவித்ததாம். 1973-இல் என் தந்னத இறந்தமபாழுதும் அவன் என்னுடன் இருந்து, என் இழப்னபப் பகிர்ந்துமகாண்டான். ஆைால் பட்டம்மாள் 1986—இல் இறந்தமபாழுது, ஏதைா, நடராஜன் எைக்கு அனதத் மதரியப்படுத்ததவயில்னல. அப்தபாது நான் மமக்சிதகாவில் இருந்ததன். அதுவும் எைக்கு ஒருவிதத்தில் நன்றாகதவ இருந்தது, ஏமைன்றால், பட்டம்மாள் உயிருடன் இருக்கிற



எண்ணத்திதலதய சில மாதங்கள் கழிந்தை. என்னைப் மபாறுத்தவனரயில் பட்டம்மாள் இறப்புக்கு அப்பாற்பட்டவர். அவருனடய உண்னமயாை ஊழியர் ஜாைகினய எைக்கு ஞாபகம் இருக்கிறது. இப்மபாழுது நினைக்கும்மபாழுது, மபரியவாைின் இந்த ஏற்பாதட, நான் அவருனடய பரம பக்னதயாை பட்டம்மாைின் அன்பில் தினைக்க தவண்டும் எைபதத என்று எைக்குத் ததான்றுகிறது. மபரியவா ஒரு abstraction இல்னல; அவருனடய பரம பக்தர்கைின் தமன்னமயாை குணங்கைிதலதய அவர் தன்னை மவைிப்படுத்திக் மகாண்டார். நடராஜன் இப்மபாழுது சிதம்பரத்தில் ஒரு மபரிய வக்கீல்; அவனும் மபரியவாைின் ஒரு பக்தன்.

1960 ஏப்ரலில் என்னுனடய B.Sc.(Hons) கனடசி வருஷம் பரீனக்ஷ முடிந்தபின் அடுத்த இரண்டு மாதங்கள் நான் மபரியவாளுடன் கழித்ததன். அப்மபாழுது அவர் திருச்சி தநஷைல் கல்லூரியில் முகாமிட்டிருந்தார். அங்கு ஒவ்மவாரு இரவும் அவர் ஒரு உபன்யாசம் மசய்துமகாண்டிருந்தார். அனவகனைக் தகட்டுப் புரிந்து மகாள்வதில் என் சமயத்னத மசலவிட்தடன். மபரியவாைிடம், ஒரு தவதாந்தினயயும், ஒரு சமூக சீர்திருத்தவாதினயயும் இருப்பனத புரிந்துமகாள்ை ஆரம்பித்ததன். அப்மபாழுது நிகழ்ந்த மநஞ்னச மநகிழச்மசய்த நிகழ்ச்சிகைில் ஒன்னற இப்மபாழுது கூற ஆனசப்படுகிதறன். ஒரு நாள் கானல, முடிமவட்டிக்மகாள்வதற்காக தநஷைல் னஹஸ்கூலுக்கு எதிரில் இருந்த ஒரு முடிமவட்டும் கனடக்கு மசன்தறன். மபாதுவாக எல்லா முடிமவட்டும் மதாழிலாைிகளூம், வாடிக்னகயாைர்களுக்கு ‘தபார்’ அடிக்காமல் இருப்பதற்காக, அவர்களுடன், அரசியல்வாதிகனைப் பற்றியும், ஸிைிமா நட்சத்திரங்கனைப் பற்றியும் தபசிக்மகாண்டிருப்பது வழக்கம். எைக்கு முடி மவட்டும்மபாழுதும், அவர் நான் யார் என்றும் எதற்காக திருச்சிக்கு வந்திருக்கிதறன் என்றும் தகட்டார். நான் சிதம்பரத்தில் இருந்து வந்திருப்பதாகவும், எதிதர இருக்கும் கல்லூரியில் முகாமிட்டிருக்கும் ‘சாமியா’னரப் பார்க்க வந்திருப்பதாகவும் கூறிதைன். அப்மபாழுது அவர் மசான்ைார், “இங்தக இருக்கும் எல்லா முடிமவட்டும் மதாழிலாைிகளும் மபரியார் ஈ.தவ.ரா னவப் பின்பற்றுபவர்கள்”.



எைக்கு மவலமவலக்க ஆரம்பித்தது. நான் குடுமி னவத்திருந்ததன், அவருனடய கத்தி என் தனலதமல் இருந்தது! அவர் மதாடர்ந்தார், “சாமியார்கமைல்லாம் தபாலிகள், மசால்வது ஒன்று மசய்வது தவமறான்றாக இருப்பவர்கள் என்பது என் அபிப்பிராயம். ஆைா இந்த சாமியார் வித்தியாசமாக இருக்கிறார். எைக்கு சிறிது னதரியம் வந்து, அவர் ஏன் அப்படி நினைக்கிறார் என்று தகட்தடன். அதற்கு அவர் மசான்ைார், “திைமும் கானலயில் இந்தத்மதரு வழியாக அவர் நடந்துமசல்வது வழக்கம். முதல் சில திைங்கள் நான் அவனரப் பார்க்கக்கூட இல்னல. ஒரு நாள் அவனர என் கனடக்கு முன்ைால் தநருக்கு தநர் சந்திக்க தவண்டிவந்து விட்டது. அவருனடய முகம் மிகவும் மவகுைித்தைமாக இருந்தது; அவருனடய கண்கள் மஜாலித்துக்மகாண்டிருந்தை. திடீமரன்று என் உடம்பு பூராவும் ஒரு சிலிர்க்கும் உணர்வு ஏற்பட்டது. என்னையறியாமதல என் னககள், அவருக்கு வணக்கம் மதரிவிக்கும் வனகயில் உயர்ந்தை. மிகவும் கஷ்டப்பட்டு என் உணர்ச்சிகனை கட்டுப்படுத்திக்மகாண்டு னககனைத் தாழ்த்திதைன். இனதப்பற்றி என் சகமதாழிலாைிகைிடமும் கூறிதைன். அவர்களும் இந்த சாமியார் வித்தியாசமாக இருப்பதாகக் கூறிைர். நாங்கள் அனைவரும், இந்த சாமியானரதயா, அவனரப் பார்க்க வருகிறவர்கனைதயா துன்புறுத்துவதில்னல என்று முடிமவடுத்ததாம். அதைால் நீ என்னைப் பார்த்து பயப்பட தவண்டாம்.” என்று மசால்லிவிட்டு தன் தவனலனய முடித்தார். இந்த நிகழ்ச்சி எைக்குத் மதைிவாக நினைவிருக்கிறது. அன்று மத்தியாைம் இரண்டு மணி அைவில் மபரியவா ஸ்கூலின் பின் கட்டுக்கு வந்தார். முடிமவட்டிக்மகாண்ட அன்னறக்கு யாரும் மபரியவா முன்ைால் தபாகக்கூடாது. மடத்து அதிகாரி ஒருவர் அன்று என்னை எச்சரிக்னக மசய்து னவத்திருந்தார். பின் கட்டுக்குப் மபரியவா வரமாட்டார் என்ற னதரியத்தில் நான் அங்தக இருந்ததன். அவர் திடீமரன்று அங்கு வந்தவுடன், அவர் முகத்னதப் பார்க்கதவண்டாமமன்று, திரும்பிக் மகாண்தடன். ஆைால் அவர் என்னைக் கூப்பிட்டு, “என்தைாட பினக்ஷ ஆயிடுத்து; க்ஷவரக் கல்யாணம் பண்ணிண்டிருக்தக தபாலருக்கு.” என்றார். மடத்து அதிகாரி யாரும் இல்னல என்று நிச்சயம் மசய்துமகாண்டு, அவனரப் பார்த்து, “ஆமாம் மபரியவா” என்தறன்.



“பார்பர் கனத மசால்லி உன்னைக் குஷிப்படுத்திைாைா?—என்று குறும்பாகக் தகட்டார். “மாறாக, அந்த பார்பர், spirituality பற்றிப் தபசிவிட்டு, உங்கனையும் மிகவும் புகழ்ந்து தபசிைான்.” என்று கூறவீிட்டு, அன்று கனடயில் நடந்த சம்பவத்னத விவரித்ததன். மபரியவா சில நிமிஷங்கள் மமௌைமாக இருந்துவிட்டு, மசான்ைார், “என்தைாட த்யாைங்கள்ைாதலயும், ஜபங்கள்ைாதலயும், இந்த சமூகத்திற்கு ஏதாவது பலன் கினடச்சிருக்கான்னு நா சில சமயங்கள்ல தயாஜிச்சதுண்டு. இப்தபா நீ மசான்ைதுதலந்து, அமதல்லாம் வணீாப்தபாதலன்னு ததாண்றது”. மசால்லிவிட்டு உள்தை தபாய்விட்டார். “உங்களுனடய த்யாைங்களும் ஜபங்களூம், நிச்சயமாக இந்த சமூகத்தில் எல்லார் கிட்தடயும் நல்ல மாற்றங்கனை மசஞ்சிருக்கு; இைியும் மசய்துமகாண்டுவரும்”, என்று எைக்கு நாதை கூறிக்மகாண்தடன். என் பூணூல் கல்யாணம் நான் இப்மபாழுது என் கனதயில் சில வருஷங்கள் பின்தைாக்கிச் மசன்று அப்மபாழுது நடந்த முக்கியமாை சில நிகழ்ச்சிகனை வாசகர்களுக்குக் கூற தவண்டும் எை நினைக்கிதறன். அது எைக்கு ஒரு மிக முக்கியமாை நிகழ்ச்சி. சரியாக எப்மபாழுது நடந்தது என்று நினைவிலில்னல. ஒரு ‘சம்மர்’ விடுமுனறயில் அவருடன் இருந்ததன். ஒரிக்னகயில் ஒருநாள், நான் அவருக்குப் பணி மசய்துமகாண்டிருந்ததபாது, திடீமரன்று என்னைப் பார்த்துவிட்டு, “உைக்கு இன்னும் பூணல் தபாடவில்னலதய! ஏன் அப்படி?” என்றார். “அம்மா இனதப்பற்றி அப்பாவிடம் மசால்லியிருக்கிறார். அப்பா அதற்குத் ததனவயாை பணத்னத தசமிக்கவில்னல என்று பதில் கூறியிருக்கிறார்.” என்தறன். மபரியவா சில நிமிஷங்கள் மமௌைமாக இருந்துவிட்டு, பதினைந்து நிமிஷங்களுக்கு ஒரு மசாற்மபாழிதவ நிகழ்த்திைார். நம் சிந்தனைனயத் தூண்டும் அந்த வாக்குகனை அப்படிதய கீதழ தருகிதறன்: “இப்தபானதய பிராமண சமூகத்னதக் கண்டு நான் மராம்ப கவனலயா இருக்தகன். உபநயைம்



மாதிரி புைிதமாை எைினமயாை ‘ஃபங்ஷன்’னஸமயல்லாம் சமூக விழாக்கைா மாத்திட்டா. பட்டுப் புடனவ, காப்பி தபான்ற அவசியமில்லாத மபாருள்கைில் அதிகம் பணத்னத வணீாக்கறா. எந்த நல்ல காரியத்துதலயும் இருக்க தவண்டிய முக்கியமாை விஷயத்துல கவைம் மசலுத்தறதில்தல. நான் அதுக்கு சம்மதிக்கதலன்ைாலும், நினறய பணம் காசு உள்ைவா அப்படி மசய்யறனத நான் ஒண்ணும் மசால்லனல. இதிதல கஷ்டம் என்ைன்ைா, ஏனழ ஜைங்களும் அவானைப் பாத்து அதத மாதிரி மசய்யணும்னு ஆனசப்படறா. உபநயைம் மாதிரி எைினமயாை நல்ல காரியத்துக்குக்கூட, அவாதைாட சக்திக்கு மீறி கடன் வாங்கறா. அதுக்காக, சரியாை வயசுல மசய்யதவண்டிய உபநயைம் மாதிரி காரியத்னதத் தள்ைிப்தபாடறா. உண்னமயாப் பாத்தா, உபநயைத்துக்கு அதிக பணம் ததனவதய இல்தல. பசங்கள்ைாம் கல்யாணம் நடக்கற வனரயிலும் பூணல் தபாட்டுக்காம நின்னுண்டிருக்கா. கல்யாண விஷயத்னதப் பத்திப் தபசிைாக்க, அது இதவிட மராம்ப தமாசமா இருக்கு. கல்யாணம்கறது மபரிய மகாண்டாட்டமாப் தபாயிண்டிருக்கு, ஆயிரக்கணக்குல பணம் மசலவு பண்றா. பட்டுப்புடனவ, நனக வியாபாரிகள்தான் பணக்காராைா ஆயிண்டிருக்கா. வரதக்ஷ்னணங்கற மகாடுனமயாை வழக்கம் பல மபண்கதைாட வாழ்க்னகனய நாசமாக்கிண்டிருக்கு. இந்தக் மகட்ட பழக்கங்கள்லாம் தபாகணும்னு நான் பண்ற பிரசாரத்துைால ஒரு பலனும் இல்தல. என்ை பண்றதுன்னும் எைக்குத் மதரியதல.” இந்த இடத்தில் தபச்னச சட்மடன்று நிறுத்திைார். இந்தக் மகட்ட வழக்கங்கனைப் பற்றிப் தபசும்தபாது அவர் மிகவும் சங்கடப்படுகிறார் என்று எைக்குப் புரிந்தது. திடீமரன்று குரனல உயர்த்தி, தகாபமாக என்ைிடம் மசான்ைார், “மத்தவானைப் பத்தி நான் எதுக்குப் தபசணும்? நீதய மவறும் மநஞ்னசக் காமிச்சிண்டு நின்னுண்டிருக்தக! முன்ைானலதய நான் இனதக் கவைிக்கதல.” எைக்கு மிகவும் பயமாகப் தபாய்விட்டது. அவருனடய கவனலனயயும் தகாபத்னதயும் என்ைிடம் திருப்புகிறார் என்று நினைத்ததன். அங்கிருந்து தபாவதற்குப் புறப்பட்தடன். ஆைால் அவர் விடவில்னல. “ தபாயி உன்தைாட அப்பானவ இங்தக கூட்டிண்டு வா, அப்படிதய ஒரு பஞ்சாங்கத்னதயும் எடுத்துண்டு வா.’ என்று கட்டனையிட்டார். அப்பா அவர் மசய்து மகாண்டிருந்த னகதவனலனய விட்டுவிட்டு மபரியவாைின் முன் வந்து நின்றார். பஞ்சாங்கத்னதப் பார்த்துக்மகாண்தட, மபரியவா அப்பாவிடம் மசான்ைார், “உபநயைம் பண்றத்துக்கு இந்த மாசம் நல்ல மாசம். அடுத்த வியாழக்கிழனம முஹூர்த்த நாைா இருக்கு.



எைக்கு முன்ைால மவறும் மநஞ்னசக் காமிச்சிண்டிருக்கும் இந்த ஒன்தைாட னபயதைாட உபநயைத்னத அன்ைிக்கு நடத்திடு.” அப்பா என்ைதவா மசால்ல வாமயடுத்தார். மபரியவா இனடமறித்து, “ஒங்கிட்ட பணம் இல்லாஎன்னும், அனழப்பிதழ் அடிச்சு அனுப்ப னடம் இல்தலன்னும் மசால்லதவண்டாம். மடத்தில இருக்கற சாஸ்திரிகனை உபநயைம் நடத்த உைக்கு ஸஹாயம் பண்ணச்மசால்லு!; உன்ைால எவ்வைவு முடியுதமா அவ்வைவு மகாடுத்தா தபாறும்.; உைக்கு தவண்டிய சாமான்கனை மடத்து உக்கிராணத்திதலந்து எடுத்துக்தகா! ஒன் னபயன், அவதைாட அம்மா, நீ இந்த மூணுதபனரத்தவிர தவதற ஒரு மசாந்தக்காராளும் இந்த னவபவத்துக்கு வரதவணும்னு அவசியமில்னல.” என்றார். “அன்ைிக்கு னநதவத்யம் பண்ற னகங்னகர்யத்னதப் மபரியவா எங்கிட்ட குடுத்திருக்தகள்.” என்றார் அப்பா. “நீ அன்ைிக்கு அந்த கார்யமும் தவறாம பண்ணுதவ , உன் னபயதைாட உபநயைத்னதயும் நடத்தி மவப்தப. அந்த னவபவம் இந்த மாட்டுக்மகாட்டாயிலதான் நடக்கணும். பசுக்களுக்குத் மதாந்தரவு வரப்படாது. பூர்வாங்கத்னத மவடிகாலம்பரதவ பண்ணிப்பிடு; அப்பறம் தபாயி னநதவத்யத்னதத் தயார் பண்ணு. நான் பூனஜனய ஆரம்பிக்கிறத்துக்குள்தை, நீ திரும்பி வந்து இங்தக ஆக தவண்டிய காரியங்கனைக் கவைி. சரியா நான் சந்த்ரமமௌைஸீ்வரருக்கு சந்தைாபிதஷகம் பண்றப்தபா, இங்தக உபநயை முஹூர்த்தம் நடக்கணும்.. தபாயி உன் தவனலனய முடி இப்தபா”, என்று மசால்லி அப்பானவ அனுப்பிவிட்டார். நானும் அப்பாவுடன் அங்கிருந்து மனறந்ததன். அப்தபா என்ைிடம் அப்பா மசான்ைார், “இந்தப் மபரியவாதைாட பிடி இரும்புப்பிடியா இருக்கு. அதிலிருந்து விடுபடறத்துக்கு எைக்கு விருப்பமில்னல” அம்மாவிடம் விஷயத்னத மசால்லுவதற்கு சின்ைகாஞ்சீபுரம் தபாதைன். அனதக்தகட்டு, அவருக்கு ஒதர சமயத்தில் சந்ததாஷமாகவும் வருத்தமாகவும் இருந்தது. தன் மகதைாட உபநயைனவபவம் நடக்கப்தபாகிறது என்று மகிழ்ச்சி; எல்லா உறவுக்காரர்கனையும் அனழக்க னடம் இல்னல என்றும், இந்த னவபவத்னத சிறந்த முனறயில் மகாண்டாட ததனவயாை பணம் இல்னலதய என்றும் வருத்தம். (அவளுனடய இைவயதில் இந்த மாதிரி சமயங்கைில்



அம்மாவிற்கு இருந்த இந்த ஊதாரித்தைம்தான் அவளுனடய மசல்வமமல்லாம் தபாய் ஏழ்னம நினலக்கு வந்ததற்கு முக்கிய காரணம் என்று நான் நினைக்கிதறன். குனறந்த பக்ஷம், தவறு பல காரணங்கைில் இதுவும் ஒன்றாகும்). அனழப்பிதழ்கள் அச்சடிக்கப் படவில்னல; உறவிைர்கள் அனழக்கப் படவில்னல; புதுத் துணிகள் வாங்கப் படவில்னல. உபநயை னவபவம், மபரியவா திட்டமிட்டபடிதய மாட்டுக்மகாட்னடனகயில் நடந்தது. ஓரிக்னகயில் இருந்த அந்தப் பனழய வடீ்டின் பூனஜ அனறயில், சந்த்ரமமௌைஸீ்வரருக்கு சந்தணாபிதஷகம், மபரியவா ஆரம்பிக்கப் தபாகிறார். அப்மபாழுது, ஆளுக்மகாரு மூங்கில் தட்னட ஏந்தியபடி ஒரு வசீகரமாை தம்பதிகள் அங்தக ததான்றிைர். அவர்களுக்கு முன்ைால் நின்றுமகாண்டு, மடத்து நாதஸ்வர வித்வான்கள் அழகாை கல்யாணி ராகத்னத இனசத்துக்மகாண்டிருந்தைர். அவர்கள் யாமரன்று எைக்கு உடதை மதரிந்து விட்டது. எைக்கும் என் மபற்தறார்களுக்கும் அவர்கனைத் மதரியும். நங்கவரம் சுந்தரராஜ அய்யரும் அவருனடய அழகிய மனைவியும்தான் அவர்கள். அடிக்கடி மபரியவானைப் பார்க்க வருபவர்கள். அந்த சமயத்தில் அவர்கள் அங்கு வந்தது எைக்கும் சாஸ்திரிகளுக்கும் ஆச்சரியமாகப் பட்டது. சாஸ்திரிகள் அப்படிதய தான் மசய்துமகாண்டிருந்தனத நிறுத்திவிட்டார். நங்கவரம் சுந்தரராஜ ஐயர் தன் மிருதுவாை குரலில் தபசிைார். “தநத்திக்கு ஸாயரனக்ஷ வந்துட்டு மபரியவா முன்ைால தபாய் நின்தைாம். அப்தபா மபரியவா மசான்ைா: ‘நானைக்குக் காத்தால எைக்குப் பிடிச்ச ஒரு னபயதைாட உபநயைம் நடக்க உதவி மசய்ய ஒரு ஆனைத் ததடிண்டிருந்ததன். நீங்க மரண்டு தபரும் சரியாை சமயத்திலதான் வந்திருக்தகள். உதவி மசய்யதறைா?’ ‘அது எங்கதைாட பாக்யம்’னு மசான்தைாம். நீதான் அந்தப் னபயன் என்று மதரிந்தது. உடதை காஞ்சீபுரத்திற்கு தவகமாப் தபாயி, கனடகள்லாம் சாத்தறத்துக்கு முன்ைாடி, எங்கைால வாங்க முடிஞ்சமதல்லாம் வாங்கிண்தடாம். இனதமயல்லாம் நீ ஏத்துக்கணும்.” ஒரு தட்டில், ஒரு புதிய தவஷ்டி, அங்கவஸ்திரமும், ஒரு அழகாை பருத்திச்தசனல, அதுக்கு ‘மாட்சிங்க்’ ரவிக்னகத் துண்டு, ஒரு மரண்டு கஜம் தவஷ்டி எல்லாம் இருந்தை. மற்மறாரு



தட்டில், ஒரு பூமானல, பூக்கள், பழங்கள், கல்கண்டு, மஞ்சள்—குங்குமம், மவற்றினல, பாக்கு எல்லாம் இருந்தை.. ‘ஃப்ங்ஷன்’ முடியும் வனரயில் அங்தகதய இருந்தைர். மபரியவா ஒரு சுவரால் தடுக்கப் பட்டிருந்த பக்கத்து அனறயில் சந்தணாபிதஷகம் மசய்துமகாண்டிருந்த அதத முஹூர்த்தத்தில் என்னுனடய உபநயைமும் நடந்தது. கனடசியில் என் அம்மாவும், ஸ்ரீமதிசுந்தரராஜனும் ஆரத்தி எடுத்தைர். பூனஜ அனறக்குப் தபாகும் முன், சுந்தரராஜ ஐயர் என்ைிடம் கூறிைார், “இந்தப் புைிதமாை மாட்டுக்மகாட்டனகதல, பக்கத்து அனறயில பூனஜ பண்ணிண்டு இருக்கற அந்தக் கருணாமூர்த்தியின் முன்ைால், உன்னுனடய உபநயைம் நடந்ததுக்கு, இந்த தலாகத்திதலதய மபரிய அதிருஷ்டசாலி நீ. அப்படிப்பட்ட விதசஷமாை ஒரு உபநயைத்னதப் பாக்கறது நாங்க பண்ணிை பூர்வஜன்ம புண்ணியமும், அவருனடய ‘கடாக்ஷமும்’தான்." அவர்களுக்கு நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு, சுந்தரராஜ ஐயருக்கு அபிவாததய மசான்தைன். அவர்கள் இருவரும் என்ைிடம் கூறிைர், “மபரியவாதைாட ஆசீர்வாதம் உைக்கு இருக்குங்கிறது நிச்சயம். தவதற யாரிடத்துமிருந்தும் ஒரு ஆசீர்வாதமும் உைக்கு தவண்டியதில்னல." இனதக்தகட்டமபாழுது, அந்தக் கருணாமூர்த்தி இனடயில் இருந்த சுவனரத் துனைத்துக்மகாண்டு, இந்த மாட்டுக்மகாட்டனகயில் நடந்த அத்தனைனயயும் பார்த்திருப்பார் என்று எைக்குத் ததான்றியது. மபரியவா பூனஜனய முடித்துவிட்டு மாட்டுக்மகாட்டனகக்கு வருவாமரன்று காத்திருந்ததாம். அங்தகதய தபாயி நமஸ்காரம் பண்ணலாமா என்று தயாசித்ததபாது, அவதர பூனஜனய முடித்துவிட்டு அங்தகதய வந்தார். அவசரம் அவசரமாக எங்கள் நமஸ்காரத்னதப் பண்ணிதைாம். தட்டிலிருந்து ஒரு பழத்னத எடுத்து என்ைிடம் மகாடுத்தார். பிறகு என் அம்மாவிடம், ஒரு குறும்புப் புன்ைனகயுடன், தகட்டார், “ ஒன்தைாட னபயன் பூணல் கல்யாணம் நன்ைா விமரினசயா நடந்துதா?” என் அம்மாவிற்கு கண்கைில் கண்ணரீ் நிரம்பியது. “நீங்க எல்லாரும் தபாயி மபாது ஸமாராதனைல உக்காந்து சாப்பிடுங்தகா. அதுதான் இன்ைிக்கு கல்யாண சாப்பாடு!” என்று கூறிவிட்டு பூனஜ அனறக்கு வினரந்தார். இத்தனை நல்லபடியாக ஆரம்பித்த உபநயைத்திற்குப் பிறகு, நல்ல புத்தி ஸ்வாதீைத்தில் இருக்கும் எவரும், வாழ்க்னக பூராவும் ஒழுங்காக ஸந்த்யாவந்தைம் மசய்துமகாண்டுவருவான்.



ஆைால் நான் மசய்யவில்னல. இந்தப் பாவத்திற்கு இந்தப்பாவி எழுத்தாைனுக்கு என்ை தண்டனை மகாடுப்பது? ஆைால் காயத்ரி மந்திரத்னத மட்டும் எந்த இடமாைாலும் எந்த சமயமாைாலும் ஜபித்துக் மகாண்டிருந்ததன். அது ஒரு தவனை என்னை காப்பாற்றுதமா என்ைதவா? மபரியவா எம்மைசிதல தீவிரமாக இருந்து மகாண்டிருப்பதால், அவர் என்னை ரக்ஷிப்பார். இந்த மாதிரி ஏதானும் ஒர் நம்பிக்னக இருப்பதால்தான், உயினரக் மகட்டியாகப் பிடித்துக் மகாள்ைமுடிகிறது. பல சமயங்கைில், பாம்பு தபால் என்னைச் சுற்றிக்மகாண்டிருந்த பூணனல அவிழ்த்து எறிந்து விடலாமா என்று கூட ததான்றியது. அந்த உபநயைம் நடந்த ப்ரத்தயக விதத்னத நான் அந்தமாதிரி சமயங்கைில் ஞாபகப்படுத்திக் மகாண்டதால், அப்படி எதுவும் மசய்துவிடவில்னல. ஒருதவனை மபரியவாதை நான் பூணனலக் கழட்டி எறிந்துவிடுதவதைா அல்லது ஏற்மகைதவ எறிந்து விட்தடதைா என்று சந்ததகப்பட்டார் தபாலும். சுமார் ஆறு வருஷங்கள் கழித்து, 1986—இல், மமக்சிதகாவிலிருந்து இந்தியாவுக்கு வந்திருந்ததன். ஒரு நாள் மானல நானும் என் மனைவியும் காஞ்சீபுரம் மசன்தறாம். அடுத்த நாள் ஆவணி அவிட்டம். (பனழய பூணனலக் கழட்டி விட்டு புதுப் பூணல் தபாட்டுக்மகாள்ளும் நாள்). மடத்திதலதய நடந்த அந்த னவதீக காரியத்தில் நானும் கலந்து மகாண்டு, புதுப் பூணல் தரித்துக் மகாண்தடன். அன்று பிற்பகல் நாங்கள் மபரியவானைத் தரிசித்ததாம். மபரியவாளுக்கு அருகில் பட்டு ராமமூர்த்தி நின்றுமகாண்டிருந்தார். "துனரஸ்வாமியின் னபயன் சுந்தரராமனும் அவர் பார்யாளும் மமக்சிதகாதலந்து வந்திருக்கா. மபரியவாளுக்கு நமஸ்காரம் பண்றா." என்றார். மபரியவா எங்கனைப்பார்த்துவிட்டு, பட்டு ராமமூர்த்தியிடம், னசனகயிதலதய, நான் பூணல் தபாட்டுண்டிருக்தகைா என்று தகட்டார். (நான் எைக்குள் மசால்லிக்மகாண்தடன், ‘ உங்க முன்ைாதல மவறும் மநஞ்னசக் காமிச்சிண்டு நான் நிக்கதல’). பட்டு ராமமூர்த்தி, நான் பூணல் அணிந்திருப்பதாகக் கூறிைார். மறுபடியும், னசனகயிதலதய, நான் அன்னறக்குப் பூணல் மாத்திண்தடைா என்று தகட்டார். “ஆமாம். இன்ைிக்கு மடத்திதலதய நடந்த ஆவணி அவிட்டம் தபாது, பூணல் மாத்திண்டார். நாதை என் கண்ணால பாத்ததன்”, என்றார் அவர்.



அப்புறம் மபரியவா பிரசாதம் மகாடுத்தார். அப்மபாழுது நான் முடிமவடுத்ததன், எந்த சந்தர்ப்பத்திலும், நான் எவ்வைவு ‘imperfect’—ஆக இருந்தாலும், பூணனலக் கழட்டி எறிவதில்னல என்று. அடுத்த வாரம், நாங்கள் லாஸ் ஏஞ்சிலஸ் மசன்தறாம். 1956 முதல் 1960 வனர, கல்லூரி விடுமுனறயின்தபாமதல்லாம் மபரியவாளுடன் இருந்த சமயங்கைில் நடந்த சில அனுபவங்கனைக் கூறுகிதறன். அப்படி ஒரு முனற, மபரியவாைிடம் உத்தரவு மபற்றுக்மகாண்டு, என்னுனடய வடீ்டுக்குப் தபாய், அப்மபாழுதுதான் லாண்ட்றியிலிருந்து வந்திருந்த தவஷ்டியும் சட்னடயும் அணிந்துமகாண்டு, மரயில்தவ ஸ்தடஷனுக்குப் புறப்படும்மபாழுது அப்பாவிடம் மசால்லிக் மகாள்ைவில்னலமயன்று ஞாபகம் வந்தது. மறுபடியும் மடத்திற்கு வினரந்து, சட்னடனய அவிழ்த்துக் னகயில் னவத்துக்மகாண்டு, மடத்திற்குப் பின் கட்டில் தவனல மசய்து மகாண்டிருந்த அப்பாவிடம் வினடமபற்றுக் மகாண்தடன். “மபரியவா கிணத்துக்குப் பக்கத்தில தைியா ஒக்காந்திண்டிருக்கா; தபாய் நமஸ்காரம் பண்ணிட்டுக் கிைம்பு.” என்றார் அப்பா. நான் மபரியவாைிடம் மசால்லியாச்சு என்று மசான்ைதபாது, “இன்மைாரு தரம் நமஸ்காரம் பண்ணிைா ஒண்ணும் குனறஞ்சுதபாயிடாது.” என்றார் அப்பா. மைசில்லாமல் கிணற்றடிக்கு மசன்தறன். மபரியவா தனர தமதல ஒரு பலனகனயப் தபாட்டுக்மகாண்டு, அதன்தமல் கிணற்றுச் சுவற்றில் சாய்ந்தபடி கால்கனை நீட்டிக்மகாண்டு, அனரக்கண் மூடியவண்ணம், உட்கார்ந்திருந்தார். அவருனடய கால்களுக்கும் நான் நின்று மகாண்டிருந்த இடத்திற்கும் நடுவில் தசரும் சகதியும் ஆை தண்ணரீ் ததங்கியிருந்தது. சனமயல் பானைகளும், பாத்திரங்களும் சிறிது தநரம் முன்பு அங்கு கழுவப்பட்டிருக்க தவண்டும் என்று எைக்குத் ததான்றியது. நமஸ்காரம் பண்ணிதய ஆகணும். சட்னடனய அருகிலிருந்த ததாய்க்கும் கல்லின்தமல் னவத்துவிட்டு, சுத்தமாை இடத்தில் நின்று மகாண்டு, குைிந்து, விரல்கைால் கால் கட்னட விரல்கனைத் மதாட்டபடி, மூன்று முனற ‘நமஸ்காரம்’ பண்ணிதைன். சத்தம் தபாடாமல் தபாய்விடலாம் என்று திரும்பிதைன். திடீமரன்று அவர் சிரித்துவிட்டு, “நீ இப்தபா என்ை பண்ணிதை?” என்றார்.



மபரியவாளுக்கு நமஸ்காரம் பண்ணியதாகச் மசான்தைன். “நிஜமா, நீ உன்தைாட சுத்தமாை தவஷ்டிக்கும், சட்னடக்கும் நமஸ்காரம் பண்ணிதைன்னு நிமைச்தசன்.” என்றார். னகயும் கைவுமா பிடிபட்டுவிட்தடாம் என்று மதரிந்து தபாயிற்று! “எதுக்கு இந்தப் பாசாங்கு? நான் உன்னை நமஸ்காரம் பண்ணச் மசான்தைைா? இல்தல நீ ஏன் நமஸ்காரம் பண்ணதலன்னு தகட்தடைா? தவஷ்டி, ஜட்டி எல்லாம் அவிழ்ந்துதபாய் அம்மணத்ததாடு மபாது இடத்தில் நிற்பது தபான்ற உணர்வு சிறிது தநரத்திற்கு. உடதை தனரயில் படுத்து, அங்கப்பிரதக்ஷிணம் பண்ணுவது தபால், பலமுனற, உருண்தடன். “நிறுத்து! நிறுத்து! தபாறும்! உன்தைாட சுத்தமாை தவஷ்டினயப் பாழக்கிண்டிருக்தக! தவதற தவஷ்டி இருக்குன்னு நினைக்கதறன். ஆத்துக்குப் தபாயி, குைிச்சுட்டு, நன்ைா ட்மரஸ் பண்ணிண்டு ஸ்தடஷனுக்கு ஓடு.” என்றார் மபரியவா. நான் ஒரு வார்த்னதயும் தபசவில்னல. மாரியம்மன் தகாயிலில் தவண்டுதலுக்காக நாக்கில் ஊசினயக் குத்திக்மகாள்வார்கள் சில பக்தர்கள், என்னுனடய நாக்கில் அப்படி ஒரு ஊசினய ஏற்றியதுதபால் இருந்தது. மபாது இடத்தில் உனடனய அவிழ்த்துவிட்டு, சாட்னடயால் அடிப்பது தபான்ற உணர்ச்சி. மகாஞ்ச தநரம் முன்புதான் என் தந்னத, இங்கு என்ை நடக்கப்தபாகிறது என்று ஒரு பிரதமயமும் இன்றி, “இன்மைாரு தடனவ நமஸ்காரம் பண்ணிைா, ஒண்ணும் மகாறஞ்சுதபாயிடாது” என்றார். ஆைால் மடத்னத விட்டு மவைியில் வந்ததபாது, என்னுனடய பாசாங்குத்தைத்னத இழந்துவிட்ட உணர்ச்சிதயாடு வந்ததன். ஸ்தடஷனுக்குப் தபாவதற்கு முன் குைிக்கும்தபாது, என்ைிடமிருந்த அத்தனை பாசாங்குத்தைத்னதயும் கழுவிவிட்டு விட்டதாக எண்ணிதைன்.



இன்மைாறு முனற, அவரிடம் ஒரு பிரசங்கம் பண்ணலாமா என்று எண்ணிதைன்! பலதரப்பட்ட ஜைங்கள் அவனரப் பார்க்க வருவனதக் கவைித்திருக்கிதறன். எைக்கு நாதை னவத்துக்மகாண்ட ஒரு தநர்னம பா(BHA)வத்ததாடும், இைவயது அஹங்காரத்ததாடும், நல்லாவர்கள் மட்டுதம மபரியவானைப் பார்க்க வரதவண்டும் என்று நினைத்ததன். மபரியவானைப் பார்க்க வருகிற அனைவருதம உண்னமயாை பக்தர்கைாக இருக்க முடியாது என்று முடிவுமசய்ததன். அவர்கைில் பலர், பட்டுப்புடனவ வாங்குவதற்குக் காஞ்சீபுரம் வந்துவிட்டு, வரும்மபாழுததா, திரும்பிப் தபாகும்மபாழுததா, மபரியவானைப் பார்த்துவிட்டு, ஊருக்குப் தபாைவுடன் அண்னடவடீ்டுக்காரர்கைிடம், ‘நாங்களும் மபரியவானைத் தரிசைம் பண்ணிவிட்டு வந்ததாம்’ என்று மசால்வர். மபரியவா இன்னும் கண்டிப்பாக இருக்கதவண்டும் எை நினைத்ததன். பள்ைி, கலாசானல ஆகியவற்றில் படிக்கும் மாணவர்கள் பலர், பரீனக்ஷ ஆரம்பிக்க சில திைங்கள் இருக்கும்தபாது, மபரியவானைப் பார்த்துப் பிரசாதம் வாங்கிக்மகாண்டு தபாக வருவார்கள். இந்த மாதிரி யததச்னசயாக வந்து தபாகிறவர்கள், இதைால், மபரிய அற்புதங்கள் நடக்கப்தபாகிறது என்று நினைத்துக் மகாண்டு தபாவார்கள். மபரியவா இந்த மாதிரிப் பழக்கத்னத ஊக்குவிக்கக் கூடாது என்று நினைத்ததன். நம்பிைால் நம்புங்கள், ஒரு நாள், மபரியவா தைியாக இருந்தமபாழுது, இனதமயல்லாம் அவரிடம் மசால்கிற ஆணவம் எைக்கு வந்தது. ஒரு மபரிய மசாற்மபாழிதவ நடத்திதைன்! மமௌைமாக நான் மசான்ைனதமயல்லாம் தகட்டுக்மகாண்டார். ஏதானும் மசால்லுவார் என்று எதிர்பார்த்ததன். ஆைால் ஒன்றும் தபசவில்னல, மமௌைமாகதவ இருந்தார். எைக்குப் மபரிய ஏமாற்றமாக இருந்தது, என்னுனடய தபச்னச அலட்சியப்படுத்தி விட்டார் என்று. கலாசானலக்குத் திரும்பிதைன். இரண்டு மாதங்கள் கழித்து, பரீனக்ஷக்கு முன்பு படிப்பதற்காக விட்ட நீண்ட விடுமுனறயின் தபாது, மபரியவாளுடன் சின்ை காஞ்சீபுரத்தில் இருந்ததன். ஒருநாள் பூனஜ முடிந்து, தீர்த்தப்பிரசாதம் மகாடுத்துக் மகாண்டிருந்தார். மணி அப்தபாது சுமார் 1.30. மபரிய க்யூ. அங்தக நின்றுமகாண்டு, க்யூனவ ஒழுங்குபடுத்திக்மகாண்டிருந்ததன். சுமார் 50 தபர்கள் பிரசாதம் வாங்கிக்மகாண்டவுடன், ஒரு பள்ைி மாணவன் வந்தான். தீர்த்தம் வாங்கிக்மகாண்டு, அவனுனடய கனடசிப் பரீனக்ஷ மநருங்கிக் மகாண்டிருப்பதாகவும் மபரியவா னகயாதல பிரசாதம் தவண்டுமமன்றும் தகட்டான். மபரியவா என்னைப் பார்த்தார்.



ஒரு இனலயில் விபூதி, குங்குமம் னவத்து, வலது னகயில் அனத னவத்து மபரியவா முன்பு நீட்டிதைன். அவர் அனதத் மதாட்டுக் மகாடுத்தவுடன், அந்த மாணவைிடம் மகாடுக்க தவண்டும். மபரியவா அந்தப் னபயனை தநாக்கித் திரும்பி, வழக்கத்துக்கு மாறாக, உரத்த குரலில், “உைக்கு எங்கிட்தடந்து பிரசாதம் தவணும்; வருஷம் பூரா ஊனரச் சுத்திப்பிட்டு, பரீனக்ஷ ஆரம்பிக்கறத்துக்கு முன்ைால எங்கிட்ட வந்து பிரசாதம் தகக்கதற. உைக்கு நான் பிரசாதம் தரப்தபாவதில்னல; ஒரு அற்புதமும் நடக்கப் தபாவதில்னல. தபாயிடு இங்தகந்து!” என்றார்.! நான், அந்தப்னபயன், மற்றும் அங்கிருந்தவர்கள்

எல்தலாரும் இனதக் தகட்டு விக்கித்துப் தபாய் நின்றுவிட்தடாம்! அந்தப் னபயன் அழுதுமகாண்தட ஓடிப்தபாய் விட்டான். மபரியவா, னகயிலிருந்த மபரிய மர ஸ்பூனை பாத்திரத்தில் தபாட்டுவிட்டு, மமௌைமாைார். க்யூவில் காத்துக் மகாண்டிருந்த பக்தர்கமைல்லாம் தவித்தார்கள். அவர்கைில் சிலர், “ அந்தப் னபயதைா, இல்னல, அங்தக நின்று மகாண்டிருக்கும் அந்த துனரஸ்வாமியின் னபயதைா ஏததா அபச்சாரம் மசஞ்சிருக்கணும். மபரியவா இது வனர இந்த மாதிரி மசஞ்சததயில்தல.” என்று மசான்ைார்கள். அந்த பக்தர்கள் இன்னும் சாப்பிட்டிருக்கவில்னல, என்று எைக்குத் மதரியும். பிரசாதம் வாங்கக் காத்திருந்தார்கள். ஐந்து நிமிஷங்கள் கழித்து, மபரியவா என்னைப் பார்த்து தகலியாகக் தகட்டார், “இப்தபா ஒைக்கு சந்ததாஷந்தாதை?” என்தமல் எதற்குக் தகாபப்படுகிறார் என்று எைக்குப் புரியவில்னல. மதாடர்ந்து கூறிைார், “உைக்கு ஞாபகம் இல்லியா? தபாை லீவும்தபாது, நான் என்ை மசய்யணும்னுட்டு, (அந்தப் னபயனுக்கு மசஞ்சது மாதிரி) எைக்கு ஒரு மபரிய மலக்சர் குடுத்திதய? பல ததள்கள் ஏக காலத்தில் மகாட்டியதபாதுள்ை வலி உடமலல்லம் பரவியது. அவருக்குக்



மகாடுத்த அந்த மபரிய மசாற்மபாழிவு நினைவுக்கு வந்தது. எைக்கு என்ை மசய்வது என்று மதரியவில்னல. அவருக்கு ஒரு நமஸ்காரம் பண்ணனும்தபால் ததான்றியது. ஆைால் தீர்த்தப் பிரசாதம் மகாடுத்துக் மகாண்டிருக்கும் மபாழுது, மபரியவாளுக்கு நமஸ்காரம் பண்ணக்கூடாது. மிகவும் பவ்யத்துடன், “நான் அன்ைிக்கு அப்படி தபசிைது தப்புதான்; அதுக்காக நான் வருந்ததறன். ஆைால் மபரியவா இப்படி மசய்தவளுன்னு நான் எதிர் பார்க்கதவயில்தல” என்தறன். அந்தக் கருணாமூர்த்தி மசான்ைார், “ அந்தப் னபயதைாட மைனசப் தபாட்டு ஒடச்சுட்தடன். இப்தபா என்ை மசய்யறதுன்னு எைக்குத் மதரியனல”. “நான் தபாயி அவனைக் கூட்டிண்டு வதரன்”, என்தறன். “தபாய் மமாதல்ல அனதப்பண்ணு. அவனுக்குப் பிரசாதம் குடுத்துட்டுத்தான் மத்தவாளுக்மகல்லாம்.” அவனைத்ததடிக்மகாண்டு ஓடிதைன். எங்தக இருப்பான்? எங்தக கண்டு பிடிப்பது? அந்தப் னபயனை ஆனைக்கட்டித் மதரு (மடத்தின் வாசல் இருக்கும் மதரு) மூனலயில் நின்று மகாண்டிருந்தனதப் பார்த்ததன். தன் கண்கனைத் துனடத்து விட்டுக் மகாண்டிருந்தான். மபரியவா பிரசாதம் வாங்கிக்மகாள்ை மடத்துக்கு வரும்படி அவனை அனழத்ததன். “நான் இங்தக நின்றுமகாண்டு நான் மசய்த தப்பு என்ை என்பனதப் பற்றி தயாசித்துக் மகாண்டிருந்ததன்”, என்றான் அவன். நான் அவைிடம், “உன்தைாட தப்பு ஒண்ணும் இதிதல இல்தல. எல்லாம் என்னுனடய முட்டாள்தைத்திைால்தான்.” என்று பதிலைித்ததன். பிறகு அவன் என்னுடன் வந்தான். மபரியவாளும் மகிழ்ச்சியுடன் பிரசாதம் மகாடுத்தார்கள். மபரியவா மகாடுத்த விபூதினயயும் குங்குமத்னதயும் மநற்றியில் பூசிக்மகாண்டு, அவன் அந்த இடத்னதவிட்டு அகன்றான். மபரியவாளும் மற்றவர்களுக்குப் பிரசாதம் மகாடுக்கத் துவங்கிைார். இதற்குள் 15 நிமிஷங்கள் ஆகிவிட்டிருந்தை. பிரசாதம் வாங்க வந்த ஒவ்மவாருவரும் என்னைக்



கடந்து மசல்லும்தபாது பார்த்த பார்னவயில், எைக்கு அங்கிருந்து ஓடிவிடலாமா என்று ததான்றியது. மமதுவாக நழுவப் பார்த்ததன். “இப்தபா, இமதல்லாம் ஆைத்துக்கு அப்புறம், தபாகறத்துக்குப்பார்க்காதத!” என்றார் மபரியவா. பக்தர்களுக்குத் தீர்த்தம் மகாடுத்துக்மகாண்தட, என்ைிடம், இரண்தட நிமிஷங்கைில், பக்தர்கனைப் மபாறுத்த மட்டில், அவருனடய குறிக்தகாள், தர்மம் ஆகியனவ என்ை என்று விைக்கிைார். “நான் யானரப் பார்க்கலாம், யானரப் பார்க்கக்கூடாது, அதத மாதிரி, யார் என்னைப் பார்க்க வரலாம், யார் வரக்கூடாதுன்னு நான் மசால்லவும் படாது, மசால்லவும் மாட்தடன். பணக்காரதைா, ஏனழதயா, படிச்சவதைா, படிக்காதவதைா, ஸாதாரண கிராமத்து ஜைங்கதைா, அந்தஸ்த்துள்ை நகரவாசிகதைா, நல்லவாதைா, மகட்டவாதைா, யார் என்னைப் பாக்க வரணும்னு ஆனசப்படறாதைா, அவா எல்லாரும் வரலாம். அவா எங்கிட்ட வந்து அவாதைாட கஷ்டங்கனையும், கவனலகனையும் மசால்றச்தச, நான் அனதக் கவைிச்சுக் தகட்டுக்கதறன். அது என்தைாட கடனம. நான் ப்ரார்த்திக்கும்தபாது, அவாளுக்காகவும் ப்ரார்த்திக்கதறன். அவாளுக்குப் ப்ரசாதம் மகாடுக்கறதிைாதல, நான் அவாதைாட, தசாம்தபறித்தைத்னததயா, மமத்தமாை தபாக்னகதயா வைர்த்துவிடதறன்னு அர்த்தமில்தல. அவாதைாட மகட்ட மசயல்கனையும், மகட்ட கார்யங்கனையும் மன்ைிச்சுடறதாகவும் எடுத்துக்கப் படாது. ஏததா அற்புதங்கள் மசய்யதறன்னும் நான் மசால்லிக்கதல. ப்ரசாதம் அற்புதமாை மவனைவுகனை உண்டாக்கியிருக்கறதா பக்தர்கள் சில தபர் மசால்லிக்கறா.” என்று மசால்லிவிட்டு, “இப்தபா நான் மசான்ைமதல்லாம் உைக்குப் புரிஞ்சுதா?” என்று என்ைிடம் தகட்டார். விதிமுனறனய மீறி நான் அவருக்கு சாஷ்டாங்க நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு, அவருனடய சன்ைிதாைத்னத விட்டு மவைிதய வந்ததன். நான் ஒரு வடிகட்டிை முட்டாைாக இருந்திருக்க தவண்டும். பல வருஷங்கள் அவருடன் கூட இருந்தும் நான் கற்றுக் மகாள்ைாதனத, அந்த இரண்டு நிமிஷங்கைில் மதரிந்து மகாண்தடன். ஒரு (தவிர்த்திருக்கக்கூடிய) ‘scene’—ஐ உண்டாக்கி, எல்லா பக்தர்கைின் சாபத்னதயும் வாங்கிக்மகாண்டதுதான் மிச்சம். எைக்கு ஏன் மதரியாமல் தபாயிற்று? மடத்தில் எல்தலாருக்கும் பிரசாதம் விநிதயாகிப்பதும், தபாலில் அனுப்புவதும்தான் என்னுனடய முதல் தவனலயாக இருந்தது. பிரசாதம் என்ற புைிதமாை வார்த்னதக்குப் மபாருள் என்ை, அதனுனடய முக்கியத்துவம் என்ை என்று அறிந்து மகாள்ைாமதலதய, அந்த தவனலனய, ‘மமஷினை’ப்தபால்



மசய்துமகாண்டு வந்திருக்கிதறன். ஊைமுற்ற பலர் மபரியவாைிடமிருந்து பிரசாதம் வாங்கிக்மகாள்வனதக் கண்டிருக்கிதறன். பிரசாதம் தநாயுற்றவர்களுக்காக மருத்துவ சானலகளுக்கு அனுப்பப்பட்டிருக்கின்றை. பல மபண்கள் தங்களுனடய மசாந்தக் கஷ்டங்கனைப் மபரியவாைிடம் கூறி பிரசாதம் மபற்றுக்மகாண்டு தபாைனதப் பார்த்திருக்கிதறன். ஒரு முனற மபரியவாதை மமட்ராஸில் தீராத தநாய்வாய்ப்பட்டிருந்த ஒருவருக்குப் பிரசாதம் மகாண்டு மகாடுத்து வரும்படி என்னை அனுப்பியிருக்கிறார். இத்தனைக்கு அப்புறமும், மபரியவாைின் தநாக்கம் என்ை என்று நான் புரிந்து மகாள்ைவில்னல என்றால், என்னைப்தபால் ஒரு முட்டாள் உலகத்தில் இல்னல என்றுதான் அர்த்தம். என்னுனடய மூத்த னபயனுக்கு, ‘குருப்ரசாத்’ என்று மபயர் னவக்கும்மபாழுது, தமதல விவரித்த அந்த நிகழ்ச்சிதான் என் நினைவில் இருந்தது. இன்மைாரு நிகழ்ச்சி ஒருமுனற, எதிர்பாராத விதத்தில் மபரியவானைப் பார்க்க, ஒரு வாய்ப்பு கினடத்தது. அண்ணாமனலப் பல்கனலக் கழகத்தில் ஒரு கலவரம் நடந்தது. நான் படிக்கும் காலத்தில் அங்கு பல கலவரங்கள் நடந்திருக்கின்றை. ஆைால் இம்முனற அது ஒரு வன்முனறக் கலவரமாக உருமவடுத்தது. அப்மபாழுது கலாசானல ‘மரஜிஸ்ட்ரார்’ ஆக இருந்தவர் வசித்த வடீ்டின் ஒரு பகுதி தீ னவத்துக் மகாளுத்தப்பட்டது. கலாசானல காலவனரயனறயின்றி மூடப்பட்டு, ஹாஸ்டலில் தங்கியிருந்த மாணவர்கள் எல்தலானரயும் அனறனயக் காலிபண்ணச் மசால்லி விட்டாரகள். இதுதான் நல்ல வாய்ப்பு என்று எண்ணி, அடுத்த நாள் சின்ை காஞ்சீபுரம் மசன்தறன். என்னை அங்தக பார்த்த மபரியவா, படிப்னப விட்டுவிட்டு நான் எதற்கு அங்தக வந்ததன் என்று தகாபத்துடன் தகட்டார். பலமுனறகள் நான் அங்கு மசன்றிருந்ததபாமதல்லாம், ஒன்னற முக்கியமாகக் கவைித்திருக்கிதறன். பக்தர்கள், தங்கள் குடும்பத்னததயா, தவனலப் மபாறுப்புகனைதயா விட்டுவிட்டு அவனரப் பார்க்க வருவனத அவர் அனுமதித்ததில்னல. நான் அங்கு இருந்த நினலனமனய விவரமாகச் மசான்தைன். மாணவர்கைின் இப்மபானதய கலவரத்துக்காை காரணங்கனைக் தகட்டறிந்தார். சில நாட்கள் கழித்து, மமட்ராஸிலிருந்தும், தவறு பல இடங்கைிலிருந்தும் மபரியவா அனழத்திருந்த பல நிபுணர்கைின் கூட்டம், சந்த்ரமமௌைஸீ்வரர் ஸன்ைிதிக்கு எதிரில் உள்ை



மபரிய கூடத்தில் நனடமபற்றுக் மகாண்டிருந்தது. என்ை விஷயம் பற்றி கூட்டம் நடக்கிறது என்று மதரியவில்னலயாைாலும், மிக முக்கியமாை விஷயமாக இருக்க தவண்டும் என்று மட்டும் மதரிந்தது; ஏமைன்றால், ‘ஹிந்து’ நாைிதழின் ‘ஸீைியர் எடிட்டர்’ ஒருவரும் அதில் கலந்து மகாண்டார். மீட்டிங்க் நடந்துமகாண்டிருந்த மபாழுது, ஒரு அணுக்கத்மதாண்டர் (கண்ணைா அல்லது னவத்தாவா என்று ஞாபகமில்னல) ஊதுபத்திகள் ஏற்றுவதற்கு முயன்று மகாண்டிருந்தார். தலசாை காற்று அடித்துக் மகாண்டிருந்ததால், மூன்று தீக்குச்சிகள் மசலவாகியும், ஊதுபத்திகனை ஏற்ற முடியவில்னல. மபரியவா மீட்டிங்னக சில விைாடிகள் நிறுத்திவிட்டு, என்னைச் சுட்டிக்காட்டி, னவத்தாவிடம் ஏததா மசான்ைார். நான் கூடத்தின் கனடசியில் நின்று மீட்டிங்னக கவைித்துக் மகாண்டிருந்ததன். னவத்தா என்ைிடம் வந்து, மபரியவா என்னை ஊதுபத்திகனை ஏற்றச்மசால்லுகிறார் என்று மசான்ைார். நான் ஏன்? என்ை வரப்தபாறததா என்று நினைத்துக்மகாண்தட தபாதைன். மபரியவாளுக்கு அருகில் இருந்த ஊதுபத்திகள் இருந்த இடத்துக்குப் தபாதைன். தகவலம் அதிருஷ்டத்தாதலா, அல்லது காற்று அப்தபாது நின்று விட்டதாதலா, அல்லது இரண்டும் தசர்ந்ததாதலா, ஒதர தவனணயில் ஊதுபத்திகனை ஏற்றி விட்தடன். மபரியவா அங்கு சனபயில் இருந்தவர்கனைப் பார்த்து, “எைக்குத் மதரியும் இவன் ஊதுவத்தினய ஏத்திடுவான்னு, ஏன் மதரியுமா? கலாசானலயில் அவன் நன்றாகக் கற்றுக்மகாண்ட சில காரியங்கைில், இதுவும் ஒண்ணு. அண்ணாமனலப் பல்கனல கழகத்தின் மாணவர்கள் மபாருட்கனை எரிப்பதில் நிபுணர்கள்!” என்றாதர பார்க்கலாம்! இனதக் தகட்டு அங்கிருந்த அத்தனை தபரும், என்னையும் தசர்த்து, ஓதஹா என்று மபரிதாகச் சிரித்தைர்! மபரியவாதைாட ஹாஸ்ய உணர்வு மட்டுமல்ல, அண்ணாமனலப் பல்கனலக் கழகத்திலும், மற்ற கலாசானலகைிலும் அப்தபாது நிலவி வந்த, கவனல தரும் நினலனமனயக் கண்டு, அவருக்கு இருந்த துயரமும், என் மைனசத் மதாட்டை. இைி நான் மசால்லப்தபாகும் இரண்டு சம்பவங்களும், திருச்சிக்கு அருகில் உள்ை ஒரு கிராமத்தில், 1959—60 இல் நடந்தனவ. ஊரின் மபயர் ஞாபகம் இல்னல; ஆைால் அங்தக நினறய மதலுங்கு தபசும் குடும்பங்கள் வசித்தை. ஒரு நாள் கானல, மபரியவா இந்த கிராமத்திலிருந்து பக்கத்திலிருந்த இன்மைாரு கிராமத்திற்கு



நடந்து தபாய்க்மகாண்டிருந்தார். நானும், பல் டாக்டர் சுப்ரமண்ய ஐயரும் உட்பட, பலர் அவனரத் மதாடர்ந்து மசன்று மகாண்டிருந்ததாம். மபரியவா தகட்டார், “இன்ைிக்கு யார் எைக்கு பினக்ஷ மகாடுக்கப் தபாறா?” “பல் டாக்டர் சுப்ரமன்ய ஐயர்” என்று பதிலைித்ததன். மபரியவா ஹாஸ்யமாக மசான்ைார், “பல தபருனடய பல்வலியிைால், எைக்கு இன்ைிக்கு பினக்ஷ”. தவகமாக நடந்து தபாய்க்மகாண்தட (மபரியவா உண்னமயாகதவ மிக தவகமாக நடப்பார்), என்ைிடம் தகட்டார், “ தீவிர பல்வலிதயாட ஒரு ஏனழ இந்தப் பல் னவத்தியரிடதமா, தவறு ஒரு பல்னவத்தியரிடதமா, தபாைாக்க, அவனுக்கு இலவசமா சிஹித்னஸ மகனடக்குமா?” “மசால்றது கஷ்டம். இந்த டாக்டர்கமைல்லாம், முன் அனறயில் ‘மசக்ரிடரிகனை’ உட்கார னவத்திருப்பார்கள். முன் பதிவு இல்லாம, ‘ட்ரீட்மமன்ட்’ கினடக்கறது கஷ்டம்தான். அவசரமாை ‘தகஸ்’கைில் கூட, தநாயாைிக்கு, ‘ஃபஸீ்’ தருவதற்கு வசதி இருக்கான்னு மதரிஞ்சுண்டதுக்கு அப்புறதம, இந்த ‘மசக்ரிடரிகள்’ தநாயாைினய உள்தை அனுமதிப்பார்கள்”, என்தறன் நான். ஏனழயா இருக்கிறவனுக்கு, பல்வலி மிகவும் அதிகமாக இருந்தால், அவனுக்கு அவசர சிஹிச்னச கினடக்காது என்று அறிந்து மபரியவா மிகவும் பச்சாதாபப்பட்டார். “ஏனழ ஜைங்களுக்கு னவத்திய வசதிகள் இருக்கணும்னு நான் மராம்ப ஆனசப்படதறன்”—என்றார். இது என் மைனதத் மதாட்டது. மபரியவாதை சில சமயம் பல்வலியால் மிகவும் கஷ்டப் பட்டிருக்கிறார். ‘60கைில் பல சங்கரா ‘க்ைிைிக்’ குகள் மமட்ராசில் நிறுவப்பட்டதபாது, எைக்கு மபரியவா மசான்ைதுதான் ஞாபகத்திற்கு வந்தது. பின்ைால், ’80 கைில், ஸ்ரீஜதயந்த்ர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் முயற்சியால், ஜை கல்யாண் மூலம், பல ‘ஹிந்து மிஷன் ஆஸ்பத்திரிகள் நிறுவப்பட்டதபாதும் மபரியவா அன்று மசான்ைதுதான் ஞாபகம் வந்தது. இந்த சமயத்தில், பல் டாக்டர் சுப்ரமண்ய ஐயனரப் பற்றி சில வார்த்னதகள் மசால்லித்தான்



ஆக தவண்டும். அவர் மபரியவாைின் பரம பக்தர். மபரியவாளுக்கு மிகவும் பிடித்தமாை பல இலவச தசனவகளுக்கு, அவர் நினறய தாைம் மகாடுத்துள்ைார். இனதச் மசான்ைததாட முக்கிய தநாக்கம், பல் டாக்டர் சுப்ரமண்ய ஐயர் ஏனழகளுக்கு இலவச ‘ட்ரீட்மமன்ட்’ மகாடுத்தாரா என்பதல்ல; தகாடிக்கணக்காை ஏனழ மக்கைின் நினலனயப் பற்றிய மபரியவாைின் கவனலதான். மபரியவாளுடன் பழகியவர்களுக்கு, தன்னுனடய பல அலுவல்கள் நினறந்த திைப்படி ‘routine’க்கு நடுதவ, தன்னைச்சுற்றியுள்ை சமூகத்திலும், இந்த உலகத்திலும் என்ைமவல்லாம் நடக்கின்றை என்று மதரிந்து னவத்துக் மகாள்ை அவருக்கு சமயம் இருந்தது, என்பது மதரியும். தன்னைக் காண வரும் பக்தர்கைிடமிருந்து பல விஷயங்கனைக் தகட்டுத் மதரிந்து மகாள்வார். தமிழ், ஆங்கில நாைிதழ்கனைப் படிப்பார். சில சமயம், அவருனடய அணுக்கத் மதாண்டர்கள் நாைிதழ்கைில் முக்கிய மசய்திகனைப் படித்து அவருக்குச் மசால்வார்கள். அவ்விஷயங்கனைப் பற்றி அவதர தன் பார்னவயில் அலசி முடிவுக்கு வருவார். ஒரு நாள், பினக்ஷக்கு அப்புறம், சுததச மித்திரன் பத்திரினகனயப் படித்துக் மகாண்டிருந்தார். அதில், ஜப்பாைில் ஹிதராஷிமா, நாகசாகி நகரங்கைில் , அணுகுண்டுவிைால் ஏற்பட்ட பல மகாடூரமாை வினைவுகள் பற்றிய ஒரு மசய்தி வந்திருந்தது. அந்த மசய்தித் மதாகுப்பில், அணுகுண்டு விழுந்து, 10/15 வருஷங்களுக்கு அப்புறமும், அந்த துரதிருஷ்டசாலிகனைப் பாதித்த வினைவுகனைப் பற்றி விரிவாக எழுதப் பட்டிருந்தது. அந்த மசய்தித் மதாகுப்பு, முதல் பக்கத்தில், மபரிய தனலப்புகளுடன் ஆரம்பித்து, கனடசியில் ஒரு பகுதி தவமறாரு பக்கத்தில் பிரசுரிக்கப் பட்டு, வாசகர்கள் அந்தக் குறிப்பிட்ட பக்கத்திற்கு மசன்று படிக்குமாறு மசால்லப்பட்டிருந்தது. ஆைால், குறிப்பிடப்பட்டிருந்த பக்கத்தில் அந்த மிகுதிப்பகுதி காணப்படவில்னல. Printers’ Devil!. அப்தபாது நாங்கள் மூன்று அல்லது நான்கு தபர் அவனரச் சுற்றி இருந்ததாம். அந்த மதாகுப்பு, எங்தக மதாடரப் பட்டிருக்கிறது என்று கண்டுபிடித்துச் மசால்லுமாறு, மபரியவா எங்கனைப் பணித்தார். என்னுடன் இருந்த நண்பர்கள், ஐந்து நிமிடங்கள் புரட்டிப் பார்த்து விட்டு, அனதக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்னல என்று அவரிடம் கூறிைார்கள். என்னுனடய முனற வந்தமபாழுது, நான் முதலிலிருந்து அந்த மசய்தினயப் படித்துவிட்டு, அதனுனடய இயல்பாை மதாடர்பு எங்தக இருக்கிறது என்று கண்டு பிடிக்க முயன்தறன். அதிருஷ்ட வசமாக, கனடசிப் பக்கத்துக்கு முந்திை பக்கத்தில் அது இருந்தது. மபரியதாக ஒன்னறக் கண்டுபிடித்து விட்டது தபால், “நான் அனதக் கண்டுபிடிச்சுட்தடன்’ என்று கூறிதைன்.



“அது இத்தைாம் பக்கத்தில், இத்தைாம் காலத்தில்(column) இருக்கு இல்னலயா?” என்று மபரியவா மசான்ைதபாது, என்னுனடய அந்த மகிழ்ச்சி தவிடு மபாடியாயிற்று! அந்த தரிசை காலம் முழுவதும் அவர் என்னை, ‘அணுகுண்டு கண்டுபிடித்தவன்’ என்தற கூப்பிட்டுக் மகாண்டிருந்தார்! ஆைால், இந்த சம்பவத்தின் முக்கிய பகுதி இதுவல்ல. இைி மசால்லப்தபாவதுதான். பாதிக்கப்பட்ட அந்த ஜப்பாைிய மக்கைிடம் அவர் காண்பித்த கவனலயும் பச்சாதாபமும் என்னை மநகிழ னவத்தது. அவற்னற அவர் பல மதாடர் தகள்விகைின் மூலம் மவைிப்படுத்திைார். “அணுகுண்டு என்பது என்ை?” “விஞ்ஞாைிகள், இனத ஏன் புதிய தனலமுனற விஞ்ஞாைத்தின் மிகப்மபரிய கண்டுபிடிப்புகைில் ஒன்றாகக் கருதுகின்றைர்?” ‘இந்த மகாடூரமாை கண்டுபிடிப்பின்தபாது, உலக நினலனம என்ை?” “இந்த மக்கள் மகால்லி கட்டுக்கடங்காமல் வைருவதால் என்மைன்ை தீனமகள் வரும்?” “நல்ல தநாக்கமும், லக்ஷியமும் இல்லாதவனர, விஞ்ஞாைத்தின் பயன் என்ை?” கனடசியாகக் தகட்ட தகள்விக்குப் பிறகு நீண்ட தநரம் மமௌைமாைார். எைக்கிருந்த விஞ்ஞாைம் சம்பந்தப்பட்ட பின்ைணியின் உதவியால், அவர் மதரிவித்த கவனலகைின் ஆழத்னத என்ைால் உணர முடிந்தது. மபரியவா, சிலர் நினைப்பதற்கு மாறாக, விஞ்ஞாைத்தின் ஆராய்ச்சிக்கும் வைர்ச்சிக்கும், முக்கியமாக நம் இந்தியாவில், ஆதரவு அைித்தார். ஆைால் இந்த அணுசக்தி விஷயத்னதப் மபாறுத்த மட்டில், அவருக்கு சில நிச்சயமாை முடிவுகள் இருந்தை. அணு ஆயுதம் இல்லாத ஒரு உலகத்னததய அவர் தவண்டிைார். திருமதி எம்.எஸ்.சுப்புலக்ஷ்மி அம்மாவின் அந்தப் பாட்னட------U.N.O வில் அவர் பாடுவதற்காக மபரியவா இயற்றிக் மகாடுத்த ‘னமத்ரீம் பஜத’------ நான் தகட்கும்மபாழுமதல்லாம், மபரியவாைின் தமதல மசான்ை அந்தக்



கருத்துக்கள்தான் என் நினைவுக்கு வரும். அந்தப் பாட்டு, U.N.O வில் எம்.எஸ்.அம்மா பாடுவதற்காக மட்டும் அவர் எழுதவில்னல. அதுதான் அவருனடய தீவிரமாை உணர்ச்சி மிக்க பிரார்த்தனை என்தற மசால்லலாம். அவருனடய ‘MORAL CONVICTIONS’இன் ஒரு சுருக்கமாை மதாகுப்பு என்றும் மசால்லலாம். இன்மைாரு விஷயத்திலும், -----சில வாசகர்கள் இதில் என்தைாடு தவறுபடலாம்------, நான் அறிந்த மபரியவா, மசல்வச் மசழிப்புக்கு எதிர் அல்ல என்பது என் அபிப்பிராயம். இந்தியானவப் மபாறுத்த மட்டில், அவர் இனத அனுமதித்தார், ஆைால் அததைாடு கூட, இந்த நாட்டில் பரம்பனரயாக இருந்து வரும் ஆன்மீக மகத்துவத்னத சிறிதும் விட்டுவிடக் கூடாது என்றும் அதனுடன் மசான்ைார். நான் ஏற்மகைதவ ஒரு இடத்தில் மசால்லியுள்ைபடி, மபரியவா இந்த ததசத்தின் மிகவும் சிறந்த ததசபக்தர்கைில் ஒருவர். அவர் விரும்பியது, விஞ்ஞாைத்திற்கும், ஆன்மீகத்திற்கும் இனடதய ஒரு நியாயமாை சமநினல. அவர் இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் ஒரு மபரிய ப்ரத்தயக மைிதாபிமாைி. நாம் அனைவரும் அவருனடய காலத்தவர்கள் என்று மசால்லிக் மகாள்வதில் உண்னமயாகப் மபருனம மகாள்ைலாம். அவருடன் கூட இருந்து பல அனுபவங்கனைப் மபறுவதற்கு, என்னுனடய பூர்வ ஜன்ம புண்ணியமும், பாக்யமும்தான் காரணம். மறுபடியும் காலத்தின் பின்தைாக்கிச் மசன்று, என் கல்லூரிப் படிப்பு முடிந்தபின் நடந்த கனதனயப் பார்ப்தபாம். மபரியவாதைாட கனதயில், என் கனத ஒரு மிகச்சிறிய பகுதியாகும். என் படிப்பு முடிந்ததும், 1960 இல், அண்ணாமனலப் பல்கனலக் கழகத்திதலதய, என்னுனடய மதிப்புக்குகந்த தபராசியர்கள் திரு.வி.கணபதி ஐயர், மற்றும் திரு. ஜி.சங்கரநாராயணன் ஆகிதயாரின் வலினமயாை சிபாரிசின் தபரில், ஒரு ‘மலக்சரர்’ ஆகப் பணிக்கு அமர்ந்ததன். பல்கனலக் கழக விதிகைின் படி, குடுமி னவத்துள்ை ஆசிரியர்கள், தனலயில் டர்பன் அணிந்துமகாண்தட வகுப்பில் பாடம் தபாதிக்க தவண்டும். எைக்கு இது முட்டாள்தைமாகப் பட்டது. தபராசிரியர் வி.கணபதி ஐயரிடம் இதற்கு எதிர்ப்புத் மதரிவித்ததன். இவ்விஷயத்தில், சண்னடதபாட்டுப் பிரதயாஜைமில்னல என்றார் அவர். அடுத்த வருஷம் இந்த தவனல தவண்டாமமன்றால், இந்த விதினய மீறலாம். இதில் ஒரு கஷ்டமமன்ைமவன்றால், ‘னவஸ்---சான்ஸ்லர்’ திரு நாராயணஸ்வாமிப் பிள்னையும், கிராப்பு னவத்திருந்தும் கூட, டர்பன் அணிந்தத வந்தார். நம்னமவிட்டு மசன்றுவிட்ட ஆங்கில அரசு னவத்துவிட்டுப்தபாை ஒரு அனடயாைம் இந்த விதி.



எைக்கு இந்த தவனல மிக அத்யாவசியமாக இருந்தது. சிதம்பரத்தில் வசித்த இரண்டு வக்கீல்கள், திரு.சுப்ரமண்ய ஐயர், திரு. கிருஷ்ணமூர்த்தி ஐயர் ஆகிதயாரின் உதவியுடன், டர்பன் மசய்து கட்டிக்மகாள்ைக் கற்றுக் மகாண்தடன். பஜதகாவிந்தத்தில் வரும் ஒரு வரி, “உதர நிமித்தம், பஹுக்ருத தவஷம்” ( மவஹுவாை தவஷமமல்லாம் வயிற்றின் மபாருட்தட ஆகிறது), அதனுனடய அர்த்தம் இப்மபாழுது எைக்குப் புரிந்தது. எைக்கு மிக அடர்த்தியாகவும், பரட்னடயாகவும் இருந்தது முடி. அனத ஒரு டர்பனுக்குள் அடக்கி னவப்பமதன்பது, கணிதத்தில் ஒரு ‘PACKING PROBLEM’ தபால் இருந்தது. என்னைப் பார்த்தால் தமாஷாக இருந்திருக்க தவண்டும், ஏமைன்றால், மாணவர்கள் எைக்குப் பின்ன்ைால் நனகப்பது எைக்குத் மதரிந்தது. வருஷத்தில் எட்டு மாதங்கள் மவய்யிலில், தவர்த்து வழியும்! ஆசிரியர் ஆைபின்பும் இரண்டு மாதங்கள், பட்டம்மாவின் வடீ்டில்தான் தங்கியிருந்ததன். ஒரு நாள் கானல, யாரிடமும் மசால்லாமல் (பட்டம்மாள் உள்பட), குடும்ப பார்பனர வடீ்டின் பின் கட்டுக்கு வரச்மசான்தைன். அவைிடம் என் தனலமுடி முழுவனதயும் மவட்டச் மசான்தைன். ஐந்து வருஷங்கைாகப் பழக்கமுள்ை அவன், “என்ை ஆச்சு உைக்கு? இவ்வைவு அழகாை நீைமாை முடினய எதற்கு எடுக்கச் மசால்கிறாய்?” என்றான். அவைிடம், “தபசாமல் நான் மசான்ைனதச் மசய்!” என்தறன். தயக்கத்ததாடு, அவன் முடினய வழித்துவிட்டான். அவனுக்குப் பணம் மகாடுக்க முயன்ற தபாது, “ எைக்குக் காசு தவண்டாம். இந்த நீைமாை, அழகாை முடினய விற்றால், நினறய காசு கினடக்கும். அது தபாதும்” என்று கூறி, வாங்க மறுத்து விட்டான். குைித்து விட்டு, வடீ்டினுள் மசன்றதபாது, துனரயப்பா என் ததாற்றத்தில் இருந்த மாற்றத்னதக் கண்டு விட்டு, “ஏன் இந்த அலங்தகாலம்?” என்று மட்டும் தகட்டார். பட்டம்மா என்னைப் பார்த்துவிட்டு, ஆச்சரியப்பட்டாலும், புரிந்துமகாண்டு, புன்ைனக மசய்தார். அவள் மட்டுதம என் கஷ்டங்கனை எல்லாம் புரிந்து மகாள்பவள். ஆகதவ, அவைிடம் மட்டும் என்னுனடய இந்த (தனலமுடி) கஷ்டத்னத எடுத்துக் கூறிதைன். “எைக்குப் புரிஞ்சுது ஒன்தைாட கஷ்டம்” என்று மட்டும் கூறிைார். “கவனலப் படாதத. ஒன்தைாட குடுமி கிராப்பாக ஆைாலும், நான் ஒம்தமதல மவச்சிருக்கிற அன்பு குனறயதவ குனறயாது.” என்று கூறிைார்.



a மசய்தி மபரியவா காதுக்கு எட்டியது. ஆைால் அவர் ஒன்றும் மசான்ைதாகத் மதரியவில்னல. ஆைால், என் தாயார், காஞ்சீபுரத்திலிருந்து வந்தார். அவளுக்கு என்தமதல இருந்த தகாபத்தில், என்ைிடம் தபசக்கூட இல்னல. பட்டம்மாைிடம் தபாய், “நீங்க எப்படி இனத அனுமதிச்தசள்?” என்று தகட்டார். பட்டம்மாள் அவனை சமாதாைப் படுத்தி விட்டு, என்னுனடய கஷ்டத்னத எடுத்துச் மசான்ைார். ‘னஹஸ்கூல் முடியும் வனர நான் கிராப்புதான் னவத்திருந்ததன். என் தாயார் வற்புறுத்தியதின் தபரில் கல்லூரி நாட்கைில் குடுமி னவத்துக் மகாண்தடன். நான் குடுமி னவத்துக் மகாள்ைதவண்டும் என்று மபரியவா தநரில்

என்ைிடம் மசால்லதவ இல்னல. ஒருதவனை, நான் குடுமி னவத்துக்மகாண்டது மபரியவாளுக்கு மிகவும் சந்ததாஷத்னத அைித்தது தபாலும். இந்த மாதிரி கட்டுப்பாடுகள், எல்தலாருக்கும், எல்லா சந்தர்ப்பத்திலும் இருக்க தவண்டும் என்று நான் நினைக்கவில்னல. நான் மசய்ததற்கு சமாதாைம் மசால்ல வரவில்னல. உலகத்னத தநரில் சந்திக்க மை உறுதி எைக்கு இருக்கவில்னல. ஒரு குற்ற உணர்ச்சி என்னுனடய மைசில் குடிமகாண்டது. என்னை நாதை தண்டிக்கும் விதமாக, ஒரு வருஷத்துக்கு, மபரியவானைப் பார்ப்பதில்னல என்று முடிமவடுத்ததன். மசப்மடம்பர் 1960 முதல் ஆகஸ்ட் 1961 வனரயில் அவனர நான் பார்க்கப் தபாகவில்னல. ஒரு வருஷம், மபாறுத்துக் மகாள்ை முடியாத மை உனைச்சலுக்கு அப்புறம், துணிவு வந்து, அவனர மசன்று பார்ப்பது என்று முடிவு கட்டிதைன். யார் தப்பு மசய்தாலும் நல்லது மசய்தாலும் அவனரப் பார்க்க வரலாம் என்று அவதர மசால்லியிருக்கிறாதர! அவர் என்னுடன் தபசவில்னல. அடிக்கடி அவனரப் பார்க்கச் மசன்தறன். அவர் தபச ஆரம்பித்தார்; ஆைால் என்ைிடம் தநரினடயாக தபசவில்னல. ஒரு அணுக்கத் மதாண்டர் மூலமாகதவ அவர் என்ைிடம் தகள்விகள் தகட்டதும், அனவகளுக்கு நான் பதில் மசான்ைதும் நடந்தை. அது எைக்கு ஒரு விதநாதமாை அனுபவமாக இருந்தது.



நான் மைம் தைரவில்னல. அவகாசம் கினடக்கும் தபாமதல்லாம் அவனரத் தரிசிக்க அடிக்கடி தபாய்க்மகாண்தட இருந்ததன். கனடசியில், ஜூன் 1962இல் ஒரு முனற மசன்றதபாது, தநரில் என்னுடன் தபசிைார். என் தாயானரப் பற்றி விசாரித்தார். (மசப்மடம்பர் 1960 இல் இருந்து, அம்மானவ சிதம்பரத்தில் என்னுடன் னவத்துக் மகாண்தடன். அப்பா மடத்தில் மபரியவாைின் ‘இரும்புப்’ பிடியிதலதய இருந்தார். என்னுனடய தவனலனயப் பற்றியும், ஒவ்மவாரு மாதமும் என்ைால் எவ்வைவு பணம் தசமிக்க முடிகிறது என்றும் விஜாரித்தார். நான் சுமாராக நல்ல ஸ்திதியில் இருக்கிதறன் என்று உறுதி மசய்து மகாண்டபிறகு, என்னை தநாக்கிக் தகட்டார். “நீ எைக்கு பினக்ஷ தருவியா?” இனதக் தகட்டவுடன், என் கண்கைில் மவள்ைம்தபால் கண்ணரீ் மபருக்மகடுத்து, பூமினய நனைத்தது. நிஜமாகதவ அழுததன். மபரியவா என்னைத் ததற்றிைார். எவ்வைதவா முயன்றும் என்ைால் முடியவில்னல. “கடவுதை! இது என்ை? எைக்காக பிச்னச எடுத்த மதய்வம், இப்தபா என்னைதய பினக்ஷ தகட்கிறது! அழுதுமகாண்தட,, அவரிடம் மசான்தைன், “நான் மபரியவா காலடிதலதான்”. அப்தபா மபரியவா மசான்ைார், “கானரக்குடிதல ஒரு மஹாவித்வான் இருக்கார். நா அவனர மராம்பவும் உயர்வா மதிக்கிதறன். அவருனடய குடும்பம் மபரிசு. அவதராட பசங்கள்ல ஒருத்தனுக்கு உன்னுனடய கலாசானலதலதய M.Sc தல ‘அட்மிஷன்’ மகடச்சிருக்கு. நா உன்னைக் தகக்கற பினக்ஷ இதுதான்: மரண்டு வருஷத்திற்கு இந்தப் னபயனுக்கு ஒன் வடீ்டுல தங்க இடமும். உணவும் மகாடுக்கணும்.”



“மபரியவாதைாட ஆசீர்வாதத்ததாட, அனத நான் ஏத்துக்கதறன்.” என்று பதிலைித்ததன். சிதம்பரம் புதுத்மதருவில் உள்ை என் வடீ்டிற்குத் திரும்பி வந்ததன். சில்ச் நாட்கள் கழித்து, ராமாச்சந்த்ரன் என்ற அந்த இனைஞன் என்னைப் பார்க்க வந்தான். அவனுக்கு நமஸ்காரம் பண்ணதவண்டும் தபால் எைக்குத் ததான்றியது. திரு.ஸ்வாமிநாத ஐயரும் அவர் மனைவியும் என்னைப் பார்க்க வந்த மபாழுது, இனததயதான் மசான்ைார்கள் என்று ஞாபகம் வந்தது. என்னை னவத்து ஆறு குடும்பங்கள் தபாஷித்தது தபால் அல்லாமல், மபரியவா, இப்தபாது, ராமச்ச்ந்த்ரனை, நான் மட்டுதம னவத்து தபாஷிக்கும்படி ஒரு ஸந்தர்ப்பம் மகாடுத்திருக்கிறார். அவன் என்னைவிட சில வருஷங்கதை இனையவன். நாங்கள் நல்ல நண்பர்கள் ஆதைாம். அவன் என் குடும்பத்தில் ஒரு அங்கத்திைைாகதவ ஆைான். எங்கள் வடீ்டில் ஒதர ஒரு அனற மட்டும் இருந்ததால், எதிதர காலியாக இருந்த பாடசானலயில் தங்கிைான். ராமச்சந்த்ரன் மபரியவாைிடம் என்னை விட அதிக பக்தியுள்ைவன். அவன் இப்மபாழுது, GEOLOGICAL SURVEY OF INDIA வில் ஒரு ஸீைியர் ஸயன்டிஸ்ட் ஆக இருக்கிறான். மசன்ையில் தன் மனைவியுடனும், இரண்டு புத்திசாலிப் னபயன்களுடனும் வசித்து வருகிறான். அவனுனடய வயதாை தாயாரும் அவனுடன் இருக்கிறார். ஆைால் அப்பா, (மஹாவித்வான்) இப்மபாழுது இல்னல. இதுதபால், மபரியவாைால், தநரினடயாகதவா, மனறமுகமாகதவா, அருள் மபற்று, வாழ்க்னகயில் முன்தைறியவர்கள் பலர் உண்டு. எைக்கு, 1963 ஜூன் 30 ஆம் தததி கல்யாணம் நடந்தது. நானும் என் மனைவி லக்ஷ்மியும் மபரியவானைப் பார்க்க, மதுனரக்கருகில் அவர் முகாமிட்டிருந்த ஒரு கிராமத்திற்கு (நாராயணபுரம்?) மசன்தறாம். அவருனடய ஆசீர்வாதங்கனைப் மபற்தறாம். என்னுனடய முதல் னபயன் 1965 ஜைவரி 28—இல் பிறந்தான். ‘குருப்ரசாத்’ என்று அவனுக்குப் மபயர் னவத்ததாம். அதன் பின், தமிழ் நாட்டிலும் ஆந்த்ராவிலும் மபரியவா முகாமிட்டிருந்த பல இடங்களுக்கும் மசன்று அவனரத் தரிசித்ததன். ஒவ்மவாரு முனறயும் முக்கியமாை ஒரு விஷயத்னதத் மதரிந்து மகாண்தடன். 1966 இல் அப்பானவ மடத்திலிருந்து விடுவித்து, என்னுடன் வசிக்க அனுமதிக்குமாறு மபரியவாைிடம் தவண்டிதைன். “சரி, இைிதம நீ பாத்துக்தகா உன் அப்பானவ”—என்று மசால்லி விட்டார். மபரியவா என்னுனடய, அப்பாவின் னகங்கர்யம் என்ைமவன்று நினைத்தார் என்று இப்மபாழுது



நான் மசால்லியாக தவண்டும். அப்பா ஒரு முன்தகாபக்காரர் என்று ஏற்கைதவ கூறியுள்தைன். 15 வருஷங்கள் மபரியவாளுடன் கூடதவ இருந்தும், அவருனடய இந்தக் குணம் மாறதவயில்னல. மபரியவா இனத மபாருட்படுத்ததவயில்னல. என்னுனடய அப்பா, நாசூக்காைவரில்னல. மபரியவாைிடம் அவருக்கு குருட்டு நம்பிக்னக. தவதற யாரும் அவனர அடக்க முடியாது. மடத்தின் பின் கட்டுக்கு வரும் பார்னவயாைர்கைிடம் மிகவும் கண்டிப்பாக இருப்பார். ஏதானும் தப்புக் காரியம் நடக்கிறது என்று மதரிந்தால், மபரிய மபரிய ‘னக’கைிடம் கூட சத்தம் தபாடுவார். அங்கு வரும் பார்னவயாைர்கைிடமும், மடத்து அதிகாரிகைிடமும், அவர் ‘POPULAR’ ஆக இருக்கவில்னல. ஒருமுனற, என் முன்ைினலயிதலதய, அவனர மடத்திலிருந்து எப்படி அப்புறப் படுத்துவது என்று தபச்சு வந்தது! நான் கவனலயனடந்து, அப்பாவிடம் அவர் எப்படி நடந்துமகாள்ை தவண்டும் என்று கூட மசான்தைன். தைக்குப் மபரியவானைத் தவிற தவறு யானரப் பற்றியும் கவனல கினடயாது என்று கூறிவிட்டார். அடுத்த நாள் மபரியவா என்னை ‘தகப்பன்சாமி’ என்று கூப்பிட்டு விட்டு. மசான்ைார், “தவண்டியிருந்ததுன்ைா, நான் ஒன் அப்பாதவாட முன்தகாப குணத்னத மாற்றியிருப்தபன். மடத்ததாட பின் கட்டுக்கு ஒன்தைாட அப்பா மாதிரி ஒரு ஆளு தவணும். இந்த இடத்ததாட மசழிப்னப மரண்டு தபர் பாதுகாத்துண்டு வரா. துனரஸ்வாமி பின் கட்டுக்கும் தமலூர் ராமச்சந்த்ரன் முன் கட்டுக்கும் காவல். அவாதான் என்தைாட ‘BULLDOGS’. நான் இங்தக இருக்கற வனரயிலும் யாரும் அவானை மடத்னத விட்டுப் தபாகச்மசால்லமுடியாது.” என் அப்பாவிடம் எைக்கிருந்த மதிப்பு, மரியானத, பல மடங்குகைாக உயர்ந்தை. தமலூர் ராமச்சந்த்ரன் மாமா, நன்கு படித்த தமதாவி. சந்த்ரமமௌைஸீ்வரர் சன்ைிதிக்கு அவர்தான் மபாறுப்பாைர். மபரியவா பூனஜ மசய்யும்தபாது, அவர்தான் உதவிக் காரியங்கனை மசய்வார். எல்தலாரும் அவனரக் கண்டு அஞ்சிைார்கள். அவர் வார்த்னதகனை mince பண்ணதவ மாட்டார். சில சமயம், மபரியவாதை அவனரக் கண்டு பயந்தார் என்று எைக்குத் ததான்றியதுண்டு. சந்த்ரமமௌைஸீ்வரருக்கு அவர்தான் COMMANDER—IN---CHIEF! அத்தனை கரடு முரடாை ஆைாை அவருக்கு, என்ைிடம் ஒரு soft corner’! ஒவ்மவாரு முனறயும் மபரியவாைிடம் மசால்லிக்மகாண்டு கிைம்பும்தபாதும், அவரிடமும் மசன்று வினட தகட்தபன். ஒவ்மவாரு முனறயும் அவர், “ஒன் ஒடம்னபப் பாத்துக்தகா ! நன்ைாப் படி” என்பார்! அப்பாவும் அம்மாவும் எங்களுடன் வசிக்கும் பாக்யம் எங்களுக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி தந்தது. அச்சமயம், கலாசானலக்கு அருகிலிருந்த அண்ணாமனல நகருக்கு வடீு மாறிதைாம். மிகவும் மை அனமதியுடன் வாழ்ந்ததாம்.



1966 பின் பாகத்தில் என்னுனடய தமல் படிப்புக்கு, மகாலம்பியா யுைிமவர்சிடிக்கு விண்ணப்பித்ததன் Travel Grant க்காக, Fulbright Foundation க்கும் விண்ணப்பித்ததன். Fellowship, ஏப்ரல் 1967 லும், Travel Grant ஜூன் 1967 லும் கினடத்தது. நான் தவனல மசய்த கலாசானல எைக்கு Study Leave மகாடுக்க மறுத்தது. ராஜிைாமா மசய்ய நான் தயங்கவில்னல. மபரியவா நாக்பூரில் முகாமிட்டிருந்ததால், அவனரப் தபாய் பார்க்க அவகாசம் இருக்கவில்னல. அவருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதிதைன். அவர் எைக்குப் பிரசாதம் அனுப்பித் தந்தார். ததபாவைத்தில், ஞாைாைந்த ஸ்வாமிகனைப் பார்த்துவிட்டு, 1967 ஆகஸ்ட் 10 ஆம் தததி, அமமரிக்காவுக்குக் கிைம்பிதைன். 1971 இல் மகாலம்பியா யுைிமவர்சிடியின் Ph.D பட்டத்னத நியூயார்க் நகரத்தில் மபற்தறன். அப்மபாழுது, 1955இல் பாலார் நதிக்கனரயில் மபரியவா அைித்த கீததாபததசம் நினைவுக்கு வந்தது. “எவ்வைவு தமல் படிப்பு படிக்க முடியுதமா, அவ்வைவும் படி” டாக்டதரட் டிகிரீ என்பது, தமல்படிப்பில் ஒரு னமல்கல் என்றுதான் மசால்லலாம். ‘கற்றது னகம்மண்ணைவு, கல்லாதது உலகைவு’ என்ற தமிழ் வாக்குப் பிரகாரம், படிப்புக்கும், அறிவு வைர்ச்சிக்கும் ஒரு எல்னல வனரயறுக்க முடியாது. மபரியவா யுைிமவர்சிடியில் நான் ஒரு மாணவைாக இன்னும் மதாடர்கிதறன். அங்தக, ஒவ்மவாருவரும், முழுமைத்ததாடும், ஆர்வமுடனும், மபாறுனமயுடனும், விடாமுயற்சியுடனும், கடிை உனழப்புடனும், மற்றவர்கனை, உன்ைிப்பாக கவைிப்பதுடனும், தகள்வி---பதில் மூலமாகவும், தைர்ச்சியில்லாத நம்பிக்னகயுடனும், மமௌைத்திலும் தியாைத்திலும் தங்கனை ‘இழப்பதன்’ மூலமும், உண்னமயாகவும், நாணயமாகவும், விையத்ததாடும் இருப்பதன் மூலம், தங்கனை தமதல தமதல உயர்த்திக் மகாள்ைலாம். நியூயார்க்கில் இருந்தமபாழுது, ஒழிந்த தநரங்கைில், சில மபாது சமூக தசனவகைில் ஈடுபட்தடன். அனவகைில் இரண்டு நிகழ்ச்சிகள் மபரியவா கவைத்திற்கு வந்தை. ‘Hindu Students Association of Columbia University என்ற அனமப்னப ஆரம்பித்ததன். இதில், ஆர்வமுள்ை மாணவர்கள் வாரத்தில் ஒருமுனற சந்தித்து, பிரார்த்தனை, தியாைம், ஹிந்து மதம், தவதாந்தம் ஆகியனவ பற்றிய மசாற்மபாழிவுகள் ஆகியனவகனை நடத்திைார்கள். துரதிருஷ்டவசமாக, நான் 1972இல் இந்தியாவுக்குத் திரும்பி வந்து சில வருஷங்கைில் இந்த அனமப்பு மனறந்து தபாைது. நான் நியூயார்க்கில் இருந்த சமயத்தில்தான், அமமரிக்காவிதலதய, முதல் ஹிந்து தகாயில் கட்டப்பட்டது. இதற்கு தவண்டிய மதாடக்கப்பணிகனை ஆரம்பித்து, விடாமுயற்சியுடன்



உனழத்தவர், யுனைமடட் தநஷன்சில் ஆஃஃபஸீராக இருந்த, திரு அழகப்பன் அவர்கள். இதில் என்னுனடய பங்கு என்பது, ராமாயணத்தில் வரும் அணிலினுனடயது தபாலாகும். இந்தக் தகாயில் திட்டத்துக்கு, முதலில் விைம்பரம் மசய்தது, ஹிந்து ஸ்டூமடன்ட்ஸ் அதசாசிதயஷந்தான். நானும், மபரியவாளுனடய பூர்வாசிரம சதஹாதரர் திரு. சாம்பமூர்த்தி சாஸ்திரிகள் மூலமாக, மபரியவாளுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதிதைன். அதில், திரு அழகப்பனைப் பற்றியும், அவர் எடுத்துள்ை இந்த மபரிய திட்டத்திற்கு மபரியவாதைாட ஆசினயயும், ஆதலாசனைனயயும் தவண்டியும், எழுதியிருந்ததன். 1970 தமமாதம் 4-ஆம் தததி எழுதிய அந்தக் கடிதத்தின் நகனலப் பத்திரமாக னவத்திருக்கிதறன். அந்த வருஷம் தகானட காலத்தில், அழகப்பன், காஞ்சீபுரம் மசன்று, மபரியவானையும், ஸ்ரீ மஜதயந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகனையும் சந்தித்து, ஆசி மபற்றார். நியூயார்க் திரும்பி வந்ததும், அழகப்பன் என்ைிடம் கூறிைார், “மபரியவானை நான் ஒரு புராதைகாலத்து (CONSERVATIVE) சாமியாராக இருப்பார் என்று நினைத்ததன். சந்தித்தபின் அவர் ஒரு சீர்திருத்த சாமியாராக எைக்குத் ததான்றிைார். நீங்கள் அந்தக் கடிதம் எழுதியதற்கு மிகவும் நன்றி.” அப்மபாழுது முதல், அழகப்பன் மபரியவாைின் ஒரு மபரிய பக்தராக ஆைார். மபரியவாள் மற்றும் ஸ்ரீ மஜதயந்திர ஸ்வாமிகள் ஆகிதயாரின் ஆதலாசனைப்படி, அவர் பல மத சம்பந்தமாை திட்டங்கனை முன் நின்று நடத்திைார். அவர் இப்மபாழுது ஓய்வு மபற்று நியூயார்க்கில் வசித்து வருகிறார். 1972இல் நான் இந்தியாவுக்குத் திரும்பி வந்ததன். ஐந்து வருஷங்களுக்குப்பின், நான், என் மனைவி, மற்றும் மகன் குருப்ரசாத் மூவரும் மபரியவானைத் தரிசிக்கக் காஞ்சீபுரம் மசன்தறாம். அவர் என்னைப் பார்த்ததில் மிக மகிழ்ச்சியுற்றார் என்று எைக்குத் ததான்றியது. அமமரிக்காவில் என்னுனடய அனுபவங்கனை எல்லாம் விசாரித்தார். அமமரிக்கானவப் பற்றிய அவருனடய விஷயஞாைம் என்னை வியப்பில் ஆழ்த்தியது. ஜைவரி 1973 இல் என்னுனடய இரண்டாவது மகன் ப்ரபாகர் பிறந்தான். 1974 மசப்மடம்பரில், அண்ணாமனல நகரில் என் தந்னத உயிர் நீத்தார். பதின்மூன்றாம் நாள் காரியத்துக்கு, மபரியவா, எைக்கும், என் அண்ணா கணபதிக்குமாக இரண்டு சால்னவகள் அனுப்பியிருந்தார். இரண்டிலும், ‘பகவத் பாத தசவா’ என்று அச்சடிக்கப் பட்டிருந்தது. 1972 க்கும் 1980க்கும் இனடதய, தவனலப் பளுவிைால் மபரியவானை சில முனறதான் சந்திக்க முடிந்தது. 1981 முதல், விடாமல், பல மவைிததசங்களுக்கும் தபாக தவண்டியிருந்தது. அம்மா 1982இல் காஞ்சீபுரத்தில் உயிர் நீத்தார்.



1993 ஜைவரி 21—ஆம் தததி அன்று மபரியவானைத் தரிசைம் மசய்த நிகழ்ச்சிதயாடு, இந்த என் கனதனய முடிக்க விரும்புகிதறன். 1993 ஜைவரி 18இல் என் மகன் குருப்ரசாத்திற்கும், மசௌ.வித்யாவிற்கும், திருப்பதியில் நனடமபற்ற திருமணத்திற்குப் பிறகு, நாங்கள் அனைவரும் மபரியவாைின் ஆசீர்வாதம் மபறுவதற்குக் காஞ்சீபுரம் மசன்தறாம். ஜைவரி 20 ஆம் தததி மவங்கதடஸ்வரப் மபருமாளுக்குக் கல்யாண உற்சவம் நடத்திய பின், அடுத்த நாள் கானல புறப்பட்தடாம். சீக்கிரதம தபாய்ச்தசர விரும்பிதைாம். ஆைால், ரூம் சாவிகனைத் தவறி எங்தகா னவத்துவிட்டதால் தாமதமாகி, கானல 9 மணிக்தக புறப்பட முடிந்தது. நாங்கள் பத்து தபர் இருந்ததால் மூன்று டாக்ஸிகைில் மசன்தறாம். 11 மணிக்குள் காஞ்சீபுரம் அனடய தவண்டும் எை ட்னரவர்கைிடம் கூறியிருந்ததன். திருப்பதிக்கும் திருத்தணிக்கும் இனடதய, மூன்று மரயில்தவ தகட்டுகள் உள்ைை. முதல் தகட்னட அனடயும்மபாழுது அது அனடக்கப் பட்டிருந்தது. இதைால் தாமதம் ஆயிற்று. இரண்டாவது தகட்னட அனடயும் மபாழுது, மணி 10=30. அதுவும் அனடக்கப்பட்டிருந்தது. அருகில் அமர்ந்திருந்த சம்பந்தி ராஜதகாபாலிடம், இன்று மபரியவானைத் தரிசிக்கும் நம்பிக்னக எைக்கு இல்னல என்தறன். அப்மபாழுது ஒர் ப்னரதவட் கார், எங்கனைக் கடந்து முன்ைால், தகட்டுக்கருகில் மசன்று நின்றது. அந்த வண்டியின் பின்புறத்துக் கண்ணாடியில், மபரிய மகாட்னட எழுத்தில், “சந்த்ரதசகர்” என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. ராஜதகாபாலிடம் வினையாட்டாக, “அந்த சந்த்ரதசகர் உதவிக்கு வந்தாமலாழிய, தகட் திறக்காது” என்று கூறிதைன். அவருக்கு நான் மசான்ைதின் அர்த்தம் விைங்கியிருக்காது என்று எண்ணி, விைக்கிக் கூறிதைன், “சந்த்ரதசகதரந்த்ர சரஸ்வதி உதவிக்கு வந்தாமலாழிய, தகட் திறக்காது, காஞ்சீபுரத்திற்கு தநரத்தில் தபாய்ச் தசர முடியாது”. வாசகர்கள் நம்புவார்கதைா என்ைதவா, அந்த சமயத்தில், அந்தக் காரின் டினரவர், கீதழ இறங்கி, தகட்கீப்பரிடம் மசன்று தபசிவிட்டுத் திரும்பி வந்து காரில் உட்கார்ந்தார். உடதைதய, தகட் திறக்கப்பட்டது! அந்தக் கார் முன்தை வினரந்து மசல்ல, எங்களுனடய மூன்று டாக்சிகளும் அனதப் பின்பற்றி வினரந்து தகட்னடக் கடந்தை எல்லா வண்டிகளும் மூன்றாவது தகட்னட அனடந்தமபாழுது, அதுவும் அனடக்கப்பட்டிருந்தது! நான் ராஜதகாபாலிடம் “இங்தகயும் அதத மாதிரி நடக்கணும்” என்று பிரார்த்திப்பதாகச் மசான்தைன். அதத மாதிரி நடந்தது! மகாஞ்ச தூரம் கழித்து, அந்தக்கார் தவறு தினசயில் மசன்று விட்டது. ராஜதகாபாலன், அதில் இருந்தது ஆந்திர மாநிலத்தின் மந்திரிதயா, மபரிய ஆஃஃபஸீதராவாக இருக்கதவண்டும் என்று யூகித்தார். நான் அதற்கு, “இது எைக்காகப் மபரியவா மசய்த ஒரு ஏற்பாடு!” என்தறன்.



அந்தக் கார் யாருக்கு மசாந்தம் என்தறா, இல்னல இது ஒரு தற்மசயலாக நடந்த காரியம் என்தறா, அல்லது ஒரு அற்புதம் என்தறா நான் லக்ஷியம் பண்ணவில்னல. தகட்கீப்பர் மசய்தது சரியா என்றும் நான் ஆராயவில்னல. சரியாக 11=40க்கு காஞ்சி மடத்னத மசன்றனடந்ததாம். அண்ணா கணபதியும், மன்ைியும், அங்தக ஏற்மகைதவ வந்து எங்களுக்காகக் காத்துக் மகாண்டிருந்தைர். மபரியவா தரிசைம் குடுத்து முடிக்கப் தபாவதால், அங்தக சீக்கிரம் தபாகதவண்டும் என்று அண்ணா கூறிைார். 11==50க்கு மபரியவாைின் முன்பு நின்றுமகாண்டு, “ஜய ஜய சங்கர! ஹர ஹர சங்கர’ என்று ஜபித்துக் மகாண்டிருந்ததாம். மபரியவாளுக்கு அருகில் நின்று மகாண்டிருந்த எங்கள் நண்பர்கள், எங்கனை ஒவ்மவாருவராக மபரியவாளுக்கு அறிமுகம் மசய்து னவத்தைர். முதலில் என் சம்பந்திக்கும், பின்ைர் கல்யாணத் தம்பதிகளுக்கும், பிறகு மற்றவர்களுக்கும் மபரியவாைிடமிருந்து பிரசாதம் கினடத்தது. சீக்கிரதம, தினர மூடப்பட்டது. பிறகு, ஸ்ரீ சங்கர விஜதயந்திர ஸ்வாமிகனையும், மஜதயந்திர ஸ்வாமிகனையும் தரிசைம் மசய்து அவர்களுனடய ஆசிகனைப் மபற்தறாம். மருமான் சந்த்ருவின் வடீ்டில் மதிய உணவு உண்டுவிட்டு, காமாக்ஷி அம்மன் தகாவிலுக்குப் தபாய் விட்டு, அன்று மானலதய மசன்னைனய அனடந்ததாம். அடுத்த நாள் என் இரண்டாவது னபயன் பிரபாகருடன் நான் அமமரிக்காவுக்குக் கிைம்பிதைன். இதுவனர கூறிவந்த மபரியவாளுடைாை என் அனுபவங்கைில், மபரியவானை, நான், ‘என்தைாட மபரியவா’’, ‘மபரியவா’, ‘கருணாமூர்த்தி’, ‘மதய்வம்’ என்மறல்லாம் குறிப்பிட்டு வந்திருக்கிதறன். மதய்வம் என்ற மசால்லுக்கு அர்த்தம் மசால்லதவா, மபரியவாதை மதய்வம்தான் என்று நிரூபிப்பதற்தகா நான் முயலவில்னல. அது என்ைால் முடியுமா? அனத நான் வாசகர்களுக்தக விட்டுவிடுகிதறன். தமக்ஸ்முல்லர் ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சனரப்பற்றிக் கூறியது தபால், ‘மபரியவா மைிதனும், மதய்வமும் தசர்ந்த ஒரு அற்புதமாை கலனவ” என்று மட்டும் என்ைால் மசால்ல முடியும். என்னைப் மபாறுத்த மட்டில், 15 நீண்ட வருஷங்கள் நான் கடவுளுடன் வாழ்ந்ததன் என்பது மட்டும் நிச்சயம்.
