Georgia

2011

“We are Born Different but Equal!”

”ჩვენ დავიბადეთ განსხვავებულნი,

მაგრამ თანასწორნი”!

Our vision for every child, life in all its fullness; Our prayers for every heart, the will to make it so

Voices from the Edge

წინასიტყვაობა Introduction

”რამდენიმე თვის წინ ბლოგზე ჩემი თანატოლი, ეტლს მიჯაჭვული გოგონა, ანონიმურად შემეხმიანა. მისი წერილი ემოციური იყო. მისი გადასახედიდან მე სხვა თვალით აღვიქვი გარემო და პრობლემებიც დავინახე. სწორედ მაშინ მომივიდა იდეა შემეგროვებინა შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ადამიანების ცოცხალი ისტორიები, რომელიც ყველაზე თვალნათლივ დაგვანახებდა, თუ როგორ იბრძვიან და რამდენ ძალისხმევას იჩენენ ადამიანები იმისათვის, რომ ჩვენს საზოგადოებაში ”შეზღუდულის” სტატუსით იცხოვრონ,” - წერს ანა მხატვარი, 16 წლის მოსწავლე ბათუმიდან.

საქართველოში ბავშვები და მოზარდები ”შეზღუდელები” არიან არა იმიტომ, რომ მათ ”სხვების” მსგავსად რაღაცის კეთება არ შეუძლიათ, არამედ იმიტომ, რომ საზოგადოება აღიქვამს მათ ”შეზღუდულებად” და ”ინვალიდებად”. დღეს ყველასათვის ნათელია, რომ შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ადამიანებთან მიმართებით ყველაზე მნიშვნელოვან მხარეს საზოგადოების დამოკიდებულების შეცვლა წარმოადგენს.

ანას პროექტის ”მომავალი მომავლისათვის” მიზანიც სწორედ ეს არის - ისტორიების მოყოლით წარმოაჩინოს, თუ როგორ ცხოვრობენ დღეს შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ადამიანები საქართველოში, როგორ ცდილობენ ისინი თვითდამკვიდრებას და როგორ ებრძვიან საზოგადოებაში არსებულ სტიგმას ყოველ დღე იმის მტკიცებით, რომ ისინიც ჩვენსავით ”ჩვეულებრივი” ადამიანები არიან.

რუსუდან ჭანტურია

World Vision საქართველოს ”ახალგაზრდების სამოქალაქო განათლებისა და სათემო ჩართულობის პროექტის” მენეჯერი

”Few months ago, I’ve got an anonymous letter on the blog from my peer girl with disability. Her letter was very impressive and emotional. After reading her message, I’ve started to reassess many things around me and have real-ized those problems persons with disabilities are facing in our community. That moment was inspirational for me to collect real stories that would take us to the very heart of the profoundly personal struggles that inevitably arise in an individual effort to live with disability,” says Ana Mkhat-vari, 16 years old girl from Batumi.

In Georgia, a person is not "disabled" because he/she cannot do something like "others," but because the society perceives him/her as "disabled" or “invalid” (implying not valid!) person. Nowadays, it is evident that the main ne-cessity in Georgia is to foster positive attitudinal shift to-ward disability and inclusion.

The major goal of Ana’s project “Future for Future” is to depict the lives of persons with disabilities, the struggle for self-realization and their fight against existing stigma of the society by demonstrating each and every day that they are “normal” people - just like us!

Rusudan Chanturia

Manager of the “Youth Civic Education and Community Participation” Project at World Vision International in Georgia

”

”ამ წერილს ვწერ ჩემ თანატოლ გოგონას, მისი

არც სახელი ვიცი, არც გვარი. მომხიბლა მისმა

თვალებმა, რადგან მე მის მზერაში არ მიგვრძვნია

შეცოდება. მე შემიძლია მას ვუთხრა, რომ მიყვარს

ახალი კაბები, ხშირად ვიგონებ ახალ

ვარცხნილობას... მაგრამ, მე არ ვიცი რა არის

სირბილი ახალი კაბით, ვერასოდეს

დავტრიალდები სარკის წინ, არავინ მეტყვის

”ფრთხილად იარე წვიმაში გუბეში არ ჩახტეო”…

მე ეტლში ვზივარ… ვერ ვიტან, როცა დედაჩემს

თანაუგრძნობენ.

მე უნარშეზღუდული ბავშვი მქვია. მაგრამ, მთელი

ჩემი არსებით მინდა ამ შეზღუდული სამყაროს

საზღვარი გადავლახო და თქვენთან ერთად ვიყო”.

მიმიღეთ ისეთი როგორიც ვარ!

“I am writing this letter to my peer girl. I don’t know

her first or last name. I was just enchanted by her

eyes since they did not gaze at me with compassion

or pity. I want to tell her that I love new dresses, I

often try to have new hairstyle…

But I don’t know what does it mean to run wearing

new dress, I cannot swing in front of mirror, no one

would never tell me - “be careful while walking in

the rain, don’t jump into the puddle…” I sit in the

wheelchair… I hate when people express pity to my

mother.

I am labeled “disabled.” Though, from the bottom of

my heart, I want to surmount this constrained envi-

ronment, cross this border and just BE with you.

Please, accept me the way I am!

მიმღებლობა

ACCEPTANCE

მეგი სულ რაღაც 18 დღის იყო, როცა ექიმებმა

რამდენიმე სახის შეზღუდულობა დაუდგინეს.

”არანაირი კომპლექსები არ გამაჩნდა და მცირე

ხნის განმავლობაში სკოლაშიც დავდიოდი.

Uუკვე 4 წელია ბავშვთა ცენტრში დავდივარ და

მიუხედავად ყველაფრისა, ვცდილობ

ვისწავლო და ავიმაღლო ინტელექტი.

აქტიურად ვიყენებ სოციალურ ქსელებს, მყავს

მეგობრები და ვიბრძვი, რომ საზოგადოებაში

ჩემი ადგილი დავიმკვიდრო".

“IMegi was just 18 days old when doctors diagnosed her with several disabilities. “I did not have any inferiority complex and went to school for a while. I am a beneficiary of the Child Center 4 years already. Despite everything, I am trying to study and advance my knowledge. I also intensely use social networks; have lots of friends and still fight to find my place in this society.”

’t know

თვითდამკვიდრება

Self-reliance

ზვიადი 8 წლის იყო, როცა

ავტოკატასტროფაში მოყვა და ფეხის

ამპუტაცია გაუკეთეს. თავდაპირველად,

საზოგადოებაში ყოფნას თავს

არიდებდა. თუმცა, დროთა

განმავლობაში შეხედულებები შეეცვალა

და სურვილი გაუჩნდა აქტიური

მოქალაქე გამხდარიყო.

“უკვე 23 წლის ვარ, ჯანსაღი ცხოვრების

წესით ვცხოვრობ, ვსწავლობ

საქართველოს ტექნიკურ

უნივერსიტეტში და აქტიურად ვარ

ჩართული სამოქალაქო ცხოვრებაში.

ჩემი მომავალი გეგმები

შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე

ბავშვების დახმარებას უკავშირდება”.

Zviad was 8 years old when he was injured in the car accident and doctors were forced to amputate his leg. At first, he evaded to be actively engaged in the societal life of the country. After several years though he reassessed his situation, changed attitudes and became willing to be an active member of the society. “I am 23 years old already, live with healthy lifestyle, study at Georgian Technical University and try to be keenly involved in the life of the so-ciety I live in. My future plans are related to the support of children with disabilities in Georgia.”

Attitudinal Shift

დამოკიდებულების შეცვლა

ანა 8 წლისაა. ის ვერ დადის,

ეტლით გადაადგილდება.

ძალიან კომუნიკაბელური გოგოა,

არა აქვს კომპლექსები,

მეგობრობს ბავშვებთან, ადვილად

ადაპტირდება გარემოში და ეს

ყველაფერი თვლის, რომ

მშობლების, საზოგადოების და

პედაგოგების ძალისხმევით

მოხდა.

ანა ოცნებობს გახდეს პედაგოგი

და დაეხმაროს თავის მსგავს

ადამიანებს. A

ანა ბედნიერია!

Ana is 8 years old. She cannot walk and uses wheelchair. She is very communicative, does not have inferiority complex, makes lots of friends and is easily adaptable to the environment. She thinks that all these are true due to the efforts of her parents, the society she lives in and her teachers. Her dream is to become a teacher and help her peers. Ana is HAPPY!

Pursuit of Happiness

სწრაფვა ბედნიერებისკენ

ქეთევანი 71 წლისაა და მოხუცთა

თავშესაფარში ცხოვრობს. რამდენიმე

წელია აღარ შეუძლია თავის მოვლა.

ჰყავს 3 შვილი, მაგრამ მასზე

მზრუნველობა არავინ აიღო თავის

თავზე. მიუხედავად ამისა, მაინც

ბედნიერია, რომ სახელმწიფოს

აღმოაჩნდა სახსრები იზრუნოს მასზე.

ოცნებობს საქართველო ძლიერი და

მდიდარი ქვეყანა გახდეს და

მ ო ხ უ ც ე ბ ზ ე ზ რ უ ნ ვ ა

გაუმჯობესდეს.

Ketevan is 71 years woman living in the Shelter for Eld-

erly People. She’s not been able to take care of herself

already for several years. She has 3 children, though

none of them expressed willingness to look after the

mother. Despite this, Ketevan is still happy that the

state could allocate enough funds to take care of her.

She dreams of Georgia being strong and rich country

so that the state cares even more for elderly people.

ზრუნვა

CARE

Lili is 68 years old. She has been attached to wheel-

chair already for years for now. After her daughter

passed away, her grandchildren took her to the Shelter

for Elderly People…

She wishes that everyone has happy and healthy old

age. “If I could have walked maybe I would have been

able to stay with my family. Now, I am isolated and alien-

ated from my beloved ones,” – says 68 years old Lili with

disappointment.

ლილი 68 წლისაა. რამდენიმე წელია

ეტლს არის მიჯაჭვული. ქალიშვილის

გარდაცვალების შემდეგ, შვილიშვილებმა

მოხუცთა თავშესაფარში მოიყვანეს…

უნდა ყველას უსურვოს ბედნიერი და

ჯანმრთელი სიბერე. “გადაადგილება რომ

შემძლებოდა, ალბათ შევძლებდი ოჯახში

დარჩენას. ახლა კი გარიყული ვარ

ახლობლებისგან”, - ამბობს

იმედგაცრუებული 68 წლის მუხუცი.

G

შესაძლებლობა

Opportunity

ალექსანდრე მაშინ გაერიყა საზოგადოებას, როცა ძლიერი

და აქტიური იყო. მანაც, როგორც ბევრმა მისმა

თანამედროვემ, დაკარგა სამსახური, ოჯახი და უნარი

შებრძოლებოდა ცვლილებებს. ამას დაემატა სერიოზული

ტრავმა, რამაც ეტლს მიაჯაჭვა.

დღეს ის კრიტიკულად აფასებს განვლილ ცხოვრებას და

აქვს სინანულის შეგრძნება, რომ ვერაფერი კარგი ვერ

გააკეთა, ვერ მიაღწია მიზნებს. თუმცა, ახლა უკვე ცდილობს

თვითდამკვიდრებას, სწავლობს გიტარაზე დაკვრას და

თვლის, რომ არასდროს არის გვიანი აისრულო ოცნება.

Alexander was alienated from the society

when he was still strong and active. Similar to

many his peers, he lost his job, family and abil-

ity to fight against existing challenges. That

was followed by a serious trauma that forced

him to be immobilized in the wheelchair. To-

day, while looking back to his life, he regrets

that he was not able to do anything vital and

achieve his goals. Now, however, he pursues

toward self-realization, learns how to play the

guitar and firmly believes that it’s never too late

to make dreams come true.

ბექა 10 წლისაა. მას მეტყველების პრობლემა აქვს და

გარეგნულადაც განსხვავდება თანატოლებისაგან. ის საოცრად

თბილი ბავშვია. Mმან კარგად იცის რა არის ტკივილი.

”იცით რა მასწავლა ჩემმა მეგობარმა ირაკლიმ? “სითბოს სითბოთი

უნდა უპასუხო, სხვისი ტკვილი დაინახო და იგრძნო... და თუ

ძლიერი ხარ სხვასაც დაეხმარო”.

Beka is 10 years old. He has speech problems and has some physical disabilities as

well. He is an extremely affable child. He knows very well what it means when some-

thing hurts you.

“You know what my friend Irakli taught me? You have to answer warmth with affection,

feel other’s pain and... if you are strong enough help someone else who needs your

support.”

SUPPORT

მხარდაჭერა

FAMILY TIES

ოჯახი

Elene was still a baby when she was diagnosed with a severe disease. At

the age of 6, doctors found out that she had another health problem. While

being at school, she often felt sick that made her friend and teachers

frightened. She decided to quit from going to school. Now, no one would

be scared because of her sickness. Her only friend is her mother. Elene is

good at painting. She still tries to pursue her study and believes that

friendly and supportive family is the most important for children with dis-

abilities. She dreams that our country could provide such families with fi-

nancial support.

ელენეს ჩვილობის ასაკში დაუსვეს მძიმე დიაგნოზი. 6 წლის

ასაკში მეორე მძიმე დაავადება გამოუვლინდა. სკოლაში ხშირად

ცუდად ხდებოდა, რაც მის მეგობრებსა და მასწავლებლებს აშინებდა.

ელენემ გადაწყვიტა არ ევლო სკოლაში. ახლა უკვე მისი ცუდად

ყოფნის გამო არავის შეეშინდებოდა.

ერთადერთი მეგობარი დედა აღმოჩნდა. ელენე კარგად

ხატავს. დედის დახმარებით, ის კვლავ ცდილობს გააგრძელოს

განათლების მიღება. თვლის, რომ შეზღუდული შესაძლებლობის

მქონე ბავშვებისათვის მნიშვნელოვანი საყრდენი არის

მეგობრული ოჯახი. ოცნებობს, რომ ჩვენს ქვეყანას ჰქონდეს

შესაძლებლობა ფინანსურად დაეხმაროს ასეთ ოჯახებს.

INTEGRATION

ინტეგრაცია

Gocha just was born this way. At the age of 11, he already realized that he was different and could not make

big difference in this regard. Therefore, he decided to pursue self-education and find his place in the society.

Back in 1975, he established an organization that fostered integration of persons with disabilities into the so-

ciety. “From my experience, I can say that I do not see substantial changes toward me and people like me, “-

says Gocha. For several years, he was trying to find donors and attract funds. He became a member of the

Parliament. At this point, he still believes that civil society can do a lot for people with disabilities. He dreams

of establishing an organization that would further support persons with disabilities in Georgia.

გოჩა ასეთი დაიბადა. 11 წლის ასაკში ის უკვე ნათლად აცნობიერებდა, რომ სხვებისაგან განსხვავებული იყო

და მის მდგომარეობაში ბევრს ვერაფერს შეცვლიდა. ყველაზე რეალურ გზად მან თვითგანათლება მიიჩნია

და ცდილობდა ამ გზით დაემკვიდრებინა თავი საზოგადოებაში.

ჯერ კიდევ 1975 წელს მან შექმნა ორგანიზაცია, რომელიც შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ადამიანების

საზოგადოებაში ინტეგრაციას ისახავდა მიზნად.

”ჩემი გამოცდილებიდან შემიძლია ვთქვა, რომ დიდ ცვლილებებს ჩემი და ჩემი მსგავსი ადამიანების მიმართ

ვერ ვხედავ,” - ამბობს გოჩა. წლების განმავლობაში ის იძიებდა დონორებსა და გრანტებს. იყო პარლამენტის

წევრი. დღევანდელ ვითარებაში, მას კვლავ სამოქალაქო საზოგადოების იმედი აქვს. ოცნებობს თვითონ

ჩამოაყალიბოს ისეთი ორგანიზაცია, რომელიც შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ადამიანებს

დაეხმარება.

The stories are collected by 11th grade student of Batumi School “Gorda” Ana Mkhatvari for the “Youth Civic Education and Community Participation Project” (YCECP) of World Vision International in Georgia. The project is implemented with the financial support of UNDP Georgia, Ministry of Foreign Affairs of Romania and World Vision Austria.

ისტორიები შეაგროვა ბათუმის ”გორდას” სკოლის 11-ე კლასის მოსწავლემ ანა მხატვარმა World Vision საქართველოს ”ახალგაზრდების სამოქალაქო განათლებისა და სათემო ჩართულობის პროექტის” ფარგლებში. პროექტი დაფინანსებულია გაეროს განვითარების პროგრამის, რუმინეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს და World Vision ავსტრიის მიერ.

შენიშვნა: პუბლიკაციაში გამოყენებულია სურათები არა იმ ადამიანებისა, რომლებიც ისტორიებს ჰყვებიან, არამედ პროექტის აქტივობების ფოტოები. Note: The photos used in the publication are not of the people the stories have been collected but from the YCECP project activities.