ნიკოლოზ ბარათაშვილი. ნოველა

ბიოგრაფია

თამარ ყურაშვილის ნოველისმიხედვით

• შეგიძლიათ, წარმოიდგინოთქალაქი, სადაცარანაირი გასართობიარ არის? არც თეატრი, არც კლუბი, არცრესტორანი? ქალაქი, სადაც ქუჩებიჩაბნელებულია და თუწვიმა მოვიდა, გაუვალი ტალახია?

• სადაც საყოველთაო მოწყენილობისდასაძლევად ადამიანები თავსერთმანეთთან სტუმრად მისვლითირთობენ,

• სახლში მართავენ წარმოდგენებს, კითხულობენ ლექსებს, თამაშობენბანქოს და ჭორაობენ, ყველასა დაყველაფერზე, დანანებით იხსენებენძველდიდებას, მისტირიან წარსულს, ცდილობენ შეეგუონ აწმყოს დასამომავლოდთავი იმით ინუგეშონ, რომ „ოქროს ჯაჭვის სჯობსთავისუფლებას

• ასეთი ქალაქის წარმოდგენა ძნელი არუნდა იყოს. არც ამ ქალაქში მცხოვრებიერთი ყმაწვილი კაცის წარმოდგენაგაგვიჭირდება, რომელიც ამსაზოგადოების სული და გულია.

• მერე რა, რომ გარეგნობითშეუხედავია, თან კოჭლიადა თან ღარიბი, სამაგიეროდ, კარგლექსებსწერს. წერს სიყვარულზე, სოფლის ამაოებაზე, მარტოსულობასა დაბედთანშეურიგებლობაზე, კარგადცეკვავს, აზარტულთამაშებს გატაცებითთამაშობს, ქალებსაცეარშიყება და არცჭორაობას აკლებს.

• მამამისი ერთდროს ძალიანმდიდარი კაცი იყო, მაგრამქეიფსა და დროსტარებასგადაჰყვა და იმის მაგივრად, თავი დამნაშავედ იგრძნოსშვილების წინაშე, აქეთამადლის და ხშირად სცემსკიდეც მათ. შვილს რომსკოლის სახელმძღვანელოწიგნი უყიდოს, იმისფულიც კი ენანება.

• შვილი კი მაინც სწავლობს, თანლექსებს წერს, პოემაცკი დაწერა თავის დიდპაპაზე. დაიარება ქალაქისქუჩებში და ხან ვისეარშიყება და ხან- ვის. არცქმრიან ქალებს ერიდება დაქალაქში ცნობილლამაზმანებსაცდაუფარავად ეტრფის. მართალია, უიმედოდ, მაგრამ მაინც.

• როცა მსოფლიო სევდა შემოაწვება, ანმთაზე ადის, ან მდინარის ნაპირსმიუჯდება და ფიქრობს დაფიქრობს... უნივერსიტეტშიჩაბარებაზე უკვე ხელი ჩაიქნია, მამისგან ისეთი პასუხი მოისმინა, რომელსაც, პრინციპში, ელოდაკიდეც. „სად გვაქვს ჩვენ ფული?!“. გავლენიანმა ბიძამაც უარი უთხრა, სამხედრო კარიერაც გამოირიცხა დაერთადერთი, რაც დარჩენოდა, საოფისე სამსახური უნდა ეშოვნა, თუნდაც გადამწერად. იშოვა კიდეც

• საქმეში ზედმეტად პედანტი გამოდგა დასაბუთებს ისე გულდასმით უვლიდა, ყველას უკვირდა. მერე სადღაც გაამწესეს, იქ ფული წააგო და სხვაგან წავიდა, მერეკიდევ სხვაგან, იქ გაცივდა, ბევრილუდიდალია და მოკვდა. 28 წლის იყო.დაკრძალვას ახლობლები არდასწრებიან.ფული არ ჰქონდათდა იმიტომ.

• მოგვიანებით ახლობლებმა ფულიშეკრიბეს, მისილექსები წიგნად მაინცგამოვცეთო. ის ლექსებიც ძლივს მოიძიეს. ფული მამას მისცეს, მამამ უბრალოფიქალის დადება მოახერხა შვილისსაფლავზე, კრებული კი ვერ (თუ არ) გამოსცა.

• მერე გავიდა წლები და ერთმა კარგმაკაცმა თქვა, მოდით, ეს კარგი კაცი თავისმშობლიურ ქალაქში ჩამოვასვენოთო. სხვებმაც მხარი აუბეს და რისვაივაგლახით მოძებნეს საფლავი, ნეშტიამოთხარეს და ჩამოასვენეს. ჯერ ერთადგილას დაასვენეს, მერე სხვაგანგადაასვენეს და ბოლოს დიდებისშარავანდედით შემოსეს.ასე დამთავრდა ეს ამბავი

ალბათ, მიხვდებოდით, ესადამიანინიკოლოზბარათაშვილია, რომელიცბიძამისს, გრიგოლ

ორბელიანსერთ-ერთწერილში წერდა

• : „საკვირველია, რომ ქართველს კაცს, რაოდენიც დიდებულიდა ძლიერი უნდაშეიქმნეს, არა აქვს ეს შორსმხედველობა, რომ როდესაც დაატყობს თავის თავს, ვბერდებიო, ჰპოვოს თავის მემკვიდრედვინმე, მოამზადოს, მიჰცეს გზა სოფელში, გამოიყვანოს კაცადდა როდესაც თვითონდაეცეს (საბოლოოო არ არის რა ამსაწუთროში), მაშინ მაინც კიდევ ჰქონდესშემძლებლობა და ხმა ერსა შორის თავისმემკვიდრის შუამავლობით!

• ახლა მე იმას ვამბობ, რომ მე შინაგანი ხმამიწვევს საუკეთესო ხვედრისაკენ, გულიმეუბნება, რომ შენ არ ხარ ახლანდელისმდგომარეობისთვის დაბადებულიო! ნუგძინავსო! მე არა მძინავს, მაგრამ კაცი მინდა, რომ ამ პატარა ღრე-კლდეს გამიყვანოს დადავდგე გაშლილს ადგილს. ოჰ, რათავისუფლად ამოვისუნთქავ მაშინ, რახელმწიფურად გადავხედავ ჩემს ასპარეზსა! ჩემი ფიქრი მანდეთ მოჰქრის

. ეცადე, რომ რენენკამფთანდამანიშვნინო. ხომ ამპირობით წახველ, რომ ეგმოგეხდინა ჩემთვის. ვიცი, დაგავიწყდა, მაგრამ არა, არდაგვიწყებია. ეს იმსნეულების ბრალია, რომლისა გამო ქართველითავისიანს არ გამოადგება.“ 21 აგვისტო, 1843 წელი.

• გმადლობთ ყურადღებისთვის !

• ავტორი: ეკა ცხადაია

• DOCENDODISCIMUS2013.BLOGSPOT.COM

• 2013წ