10 g. verwijk 36

Rijksweg 2

Verbaasd opent Jade ‘s morgens de deur, wanneer er aangebeld wordt.

Zodra ze ziet wie er staat, krijgt ze een lach op haar gezicht.

‘Ik kom voor de advertentie.’ verklaart de jongen zenuwachtig.

Ze knikt, en laat hem naar binnen.

Even later kijkt ze hem geïnteresseerd aan.

‘Ben jij niet wat jong om een kamer te huren?’ vraagt ze, na een moment van stilte, nieuwsgierig.

De jongen kijk even op. ‘Klopt,’ mompelt hij dan, voor hij zijn hoofd weer op zijn hand laat leunen.

‘Aha,’ zegt ze als ze merkt dat er geen verdere uitleg komt.

‘Waarom wil je de kamer dan hebben?’ ze kan het niet laten nieuwsgierig te blijven.

‘Maakt dat uit dan? Ik heb geld hoor.’ Gefrustreerd kijkt hij haar aan.

‘Ow, nee, ik wil gewoon weten wie ik in huis haal.’ legt ze verontschuldigend uit.

Even is het stil, maar dan begint hij te praten.

‘Ik ben Lucas Carter, vijftien jaar oud, heb geen familie, en zoek onderdak.’ dreunt hij dan op alsof het niks is.

Medelijdend kijkt Jade hem aan. ‘Nou, van mij mag je de kamer hebben, al is hij wel voor een meisje ingericht.’ grinnikt ze.

‘Mijn man komt vanavond thuis, we hoeven alleen maar te weten wat hij van je vind.’ vervolgt ze, waarna ze op staat.

‘Kom, ik zal je de kamer even laten zien.’

Rijksweg 3

Tevreden luisteren Milo en Mira naar een vogeltje, dat rustgevend aan het fluiten is.

‘Dit is echt het mooiste huis dat ik ooit heb gezien.’ fluistert Mira na een tijdje, terwijl ze haar hoofd op zijn schouder legt.

‘Komt omdat het ons huis is.’ grijnst Milo trots.

‘Zouden er twee banen in de journalistiek vrij zijn?’ vraagt Mira zich dan opeens dromerig af.

Lachend kijkt Milo haar aan. ‘Weet ik niet.’ antwoord hij dan.

‘Wil je het niet uitzoeken dan?’ vraagt ze nieuwsgierig terwijl ze hem aankijkt.

‘Neh,’

‘Maar het is onze levenswens!’ spoort ze verwondert aan.

Hij grinnikt even, en haalt dan zijn schouders op. ‘Er zijn belangrijkere dingen.’ mompelt hij dan.

‘Zoals?’ Plagend prikt ze hem in zijn zij.

‘Jij,’

Even valt er een stilte.

‘Wil je met me trouwen?’ vraagt hij dan voorzichtig, waarop ze hem verbaasd aankijkt.

‘Wat? Ja, natuurlijk gek!’ enthousiast zoent ze hem op zijn neus. ‘Hoe kom je daar nou opeens bij?’ vraagt ze dan.

‘Ik heb het eigenlijk nooit officieel gevraagd,’ grinnikt hij dan, terwijl hij een klein zwart doosje uit zijn zak haalt.

Hij staat op, en gaat aan haar andere kant zitten, om de ring voorzichtig om haar vinger te schuiven.

Bewonderend kijken ze allebei even hoe de ring glinstert in het licht.

‘Hij is echt heel mooi,’ zucht Mira na een tijdje.

‘Ik ben blij dat je hem mooi vind.’ Trots drukt hij haar nog iets dichter tegen hem aan. ‘Jij bent de beste vrouw die ik me ooit had kunnen wensen.’ fluistert hij in haar oor, waardoor ze moet blozen.

Vervolgens staat hij weer op.

‘Kom mee, ik moet je iets laten zien!’

‘Je maakt een facking grapje,’ Met open mond kijkt Mira de kamer door, terwijl Milo alleen maar lachend achter haar staat.

Langzaam laat ze zijn hand los, en loopt naar de stoel voor het raam.

Vol ontzag laat ze zich er op neer zakken, en laat haar blik even over de spullen op de grond glijden.

Dan kijkt ze hem afwachtend aan, klaar om een uitleg te horen.

Maar in plaats van een uitleg, komt Milo op haar afgelopen en trekt haar op schoot.

Mira grinnikt, en zoent hem. ‘Je bent echt gek.’ roept ze dan lachend uit.

‘Dankje, dat zal ik opvatten als een compliment.’ antwoord hij hoofdschuddend.

‘Miel,’ zuchtend staat ze op en loopt naar het wiegje. ‘Ik ben nog niet eens zwanger, laat staan dat je weet of het een meisje wordt.’ mompelt ze bezorgd.

Milo haalt alleen maar lachend zijn schouders op.

‘Je bent nóg niet zwanger, en nouja, een homozoon is ook leuk.’ brengt hij er grinnikend tegen in.

Nu moet ze zelf ook lachen. ‘En we zouden het ook opnieuw in kunnen richten.’ herinnert ze hem vrolijk.

‘Na al mijn werk?’ vraagt hij quasi verontwaardigt. ‘Dat zou nou niet echt aardig zijn.’

Grijnzend slaat hij zijn armen om haar heen.

‘Gelukkig weet ik wel hoe je het goed kan maken.’

‘Huhm?’ Nieuwsgierig kijkt ze hem aan.

‘Door met me te trouwen, natuurlijk!’ grijnst hij voor hij haar zoent.

‘Is dit nou mijn geweldige eerste lunch hier?’ vraagt Mira twee uurtjes later, na een blik op haar tosti te hebben geworpen.

Lachend schuift ze haar stoel achteruit, en gaat zitten. ‘Het ziet er lekker uit hoor.’ grinnikt ze dan.

‘Ik hoop maar dat het lekker is, want iets anders krijg je niet.’ antwoord Milo plagend, terwijl Mira haar eerste hap neemt.

‘Heerlijk,’ antwoord ze terwijl ze de tosti weer neerlegt.

‘Alleen heb ik nu mijn tong verbrand,’ mompelt ze dan geërgerd.

Troostend pakt Milo haar hand vast, en opnieuw kijken ze allebei weer naar de verlovingsring.

‘Binnen twee dagen kan alles geregeld zijn.’ merkt Milo op, terwijl hij een hap van zijn tosti neemt.

‘Oewh, ik weet al wie er morgen op visite komen, om ons te helpen.’ zegt Mira meteen enthousiast.

De volgende morgen maakt Milo haar voorzichtig wakker.

‘Mier,’ lachend strijkt hij door haar haar. ‘Wordt eens wakker, we moeten opstaan.’ mompelt hij als ze even beweegt.

‘Geen zin,’ klinkt het dan gedempt.

Een uurtje later, wanneer het al licht is geworden, staan ze toch allebei naast het bed, en heeft Mira haar pyjama uitgetrokken om zich aan te kleden.

Vrolijk komt Milo op haar afgelopen en kust haar.

Lachend slaat Mira haar armen om zijn middel.

‘Onze gasten kunnen er elk moment zijn,’ grinnikt ze dan. ‘No kennende staat ze Daniël op het moment aan zijn hoofd te zeuren over zijn outfit.’

‘Terwijl ze ondertussen de luier van Chloé verschoont.’ voegt Milo er lachend aan toe.

Dan haalt hij zijn schouders op. ‘Het maakt me niet uit of ze op dit moment op de stoep staan.’ zegt hij dan. ‘De hele wereld mag zien hoeveel ik van jou hou.’ met een grote lach zoent hij haar opnieuw en ziet dat ze lichtjes bloost.

‘Jaja mannetje, maar ik wil me nu toch aankleden.’ giechelt ze voor ze zich omdraait en de kledingkast opent.

Rond elf uur opent Mira vrolijk de deur, met Milo grijnzend naast zich.

‘Welkom,’ lacht ze breed tegen de bezoekers.

‘Jij ook hallo,’ giechelt Noëlle vrolijk, terwijl Daniël Milo begroet.

‘Mogen we binnenkomen?’ vraagt ze dan met grote ogen.

Mira knikt en doet een stap opzij.

‘Laten we maar meteen naar boven gaan.’ grinnikt ze met een blik op Milo en Daniël, die als twee ondeugende jongetjes zitten te giechelen.

‘Toch jammer dat Bells niet kon komen.’ mompelt Mira als ze op de stoeltjes van het zithoekje zijn neergezakt.

Noëlle knikt, maar kijkt dan ondeugend. ‘Achja, ik zou een geweldige huwelijksreis ook kiezen boven jou huwelijk, maarja.’ plaagt ze.

‘Haha,’ lacht Mira terwijl ze haar tong uitsteekt.

Grinnikend kijkt Noëlle haar aan. ‘Grapje hoor Mier,’ zegt ze dan met een serieus gezicht. ‘Een romantische huwelijksreis met de man van haar dromen is vast véél minder leuk dan tijd met haar vriendinnen doorbrengen.’

Nors kijkt Mira haar aan. ‘Ga je nog meer van dat soort opmerkingen maken, of was dat het?’ vraagt ze lachend.

Noëlle lacht zelfvoldaan, maar schudt dan haar hoofd.

‘Nee hoor Mier, ik zal je niet meer plagen.’ giechelt ze met een kinderlijke stem.

‘Ik kan je ook weer wegst-’ midden in haar zin wordt Mira afgekapt, door het geluid van een mobieltje.

‘Het is Bells!’ roept ze verwondert uit als ze de mobiel uit haar zak heeft gehaald en op het display heeft gekeken.

Ze ziet Noëlle grijnzen. ‘Dat heb jij geregeld, of niet?’ hoofdschuddend neemt ze op.

“HOOOI!” klinkt het meteen vrolijk in haar oor.

‘Hoi, Bells, je bent gek! Bellen vanuit Twikkii is hartstikke duur!’ grinnikt Mira meteen.

Noëlle kucht even, ten teken dat zij er ook nog is, wanneer Mira en Bella in een gesprek verstrikt raken.

Lachend houdt Mira haar hand voor het mobiel en kijkt Noëlle vragend aan.

‘Had je nog iets toe te voegen?’ vraagt ze plagend, waarop Noëlle begint te grijnzen.

‘Nee hoor,’ antwoord ze dan.

‘Trouwens!’ roept Mira opeens enthousiast uit. ‘Ik moet je nog iets laten zien!’ Even klinkt er een kuchje uit de telefoon. ‘Ja, jij mag No’s reactie horen.’ giechelt ze.

Noëlle wijst vrolijk de kamer door. ‘Die masterbedroom van jullie heb ik al gezien hoor, ik hoef niet alle details te weten.’ grijnst ze ondeugend.

Mira steekt snel haar tong naar haar uit en richt zich dan weer op de telefoon.

‘Wacht even Bells, No denkt weer slim te zijn.’ legt ze plagend uit, waarna ze opstaat en Noëlle mee wenkt.

Ook de mannen zijn op dat moment erg druk in gesprek.

‘Kinderen hebben is echt leuk hoor,’ verzekert Daniël grijnzend. ‘Moet je is aan werken.’ plaagt hij dan, afwachtend hoe Milo zal reageren.

Die steekt alleen maar zijn tong uit.

‘Ehm, No?’ vraagt Mira drie minuten later een beetje angstig, terwijl ze met grote ogen naar haar vriendin kijkt.

Het mobieltje houdt ze slapjes vast in haar hand, maar zelfs van die afstand hoort ze Bella nieuwsgierig vragen wat er aan de hand is.

Noëlle is nog geen minuut geleden voor haar op de grond neergezakt en houdt nu haar hand even omhoog. ‘Nog heel even,’ mompelt ze ter ondersteuning van het gebaar.

Ze buigt zich diep over de vloer. ‘Wacht, de vloer is toch wel schoon hè?’ vraagt ze dan grinnikend.

Mira mompelt een ja en ziet dan hoe Noëlle de vloer kust.

Na nog even rondgekeken te hebben, draait Noëlle zich om en kruipt naar Mira toe.

‘Pleas Mier, laten we ruilen van huis?!’ smeekt ze met grote ogen.

Lachend schudt Mira haar hoofd. ‘Kom eerst eens overeind, gek mens, dan kunnen we Bells uitleggen wat er allemaal gebeurd.’

Lachend begint Mira uit te leggen wat er zonet gebeurde, terwijl Noëlle achter haar gaat staan.

‘Hoe hebben we het de vorige keer ook alweer met dat mens uitgehouden?’ vraagt Mira plagend aan Bella, wanneer Noëlle een telefoon van haar hand vormt en met een lage bromstem “blablabla” mompelt.

Grijnzend maakt Noëlle een “L” van haar vingers en brengt die naar haar voorhoofd.

‘Huhm, Bells, ik geloof dat ik haar moet gaan bezighouden, omdat ze zich verveeld.’ grinnikt Mira daarom maar, waarna ze op hangt.

‘Vertel me nog één keer waarom ik een abrikooskleurige jurk aan heb.’ grijnst Noëlle een uurtje later, wanneer ze voor de spiegel staan.

‘Ten eerste, omdat hij je awesome staat.’ antwoord Mira meteen.

‘Ten tweede, omdat hij je awesome staat.’ voegt ze er grijnzend aan toe.

Dat antwoord brengt een grijns op Noëlle’s gezicht, terwijl ze zichzelf nog eens bekijkt.

Dan draait ze zich naar Mira en kijkt haar gniffelend aan.

‘Is het niet eens tijd om jou in je jurk te hijsen?’ vraagt ze dan vrolijk voor ze Mira terug naar de kledingkast trekt.

‘Ik durf niet No,’ mompelt Mira weer een tijdje later zenuwachtig, terwijl ze een glimp probeert op te vangen van wat er buiten gebeurt.

Noëlle kijkt haar alleen maar lachend aan en houdt haar haar eigen trouwring voor.

‘Geloof me, jij wil.’

Milo en Daniël staan ondertussen buiten.

Beiden staren ze geconcentreerd naar de achterdeur, wachtend tot hij open zal gaan.

‘Straks komt ze niet.’ mompelt Milo gefrustreerd, wanneer ze nog steeds geen teken van leven zien.

Daniël schudt lachend zijn hoofd. ‘Ze kan niet niet komen, of ze moet zichzelf in het huis op sluiten.’

Opeens gaat de deur open en komt Noëlle vrolijk tevoorschijn.

Ze ziet hoe Daniël een lach op zijn gezicht krijgt, maar hoe Milo haar gespannen aankijkt.

Ze grijnst en loopt het trapje af.

Hoewel Daniël weet dat dit niet zijn eigen bruiloft is, kan hij het toch niet laten te denken hoe mooi Noëlle er uit ziet, wanneer ze met nog steeds een grote glimlach op haar gezicht op hen af komt lopen.

Trots voegt ze zich bij de mannen onder de boog, grinnikend om hoe Daniël haar aankijkt en hoe zenuwachtig Milo is.

‘Als je nu even omkijkt, kun je de bruid ook nog zien.’ plaagt ze met een knikje naar de achterdeur, die nu opnieuw open gaat.

Een tikje zenuwachtig, maar toch zelfverzekerd kijkt Mira het drietal vanaf de verhoging aan.

Opnieuw denkt ze even aan Bella, maar dan beseft ze zich dat die nu de tijd van haar leven heeft.

Ze moet nu denken aan zichzelf.

Met die instelling loopt ze naar de boog toe en blijft er vlak voor stil staan.

‘Hoi,’ mompelt ze bij gebrek aan iets beters als ze Milo met open mond naar haar ziet kijken.

‘Hoi,’ antwoord hij met een lach, voor hij haar hand vastpakt en haar naast zich trekt.

Snel nemen Daniël en Noëlle plaats op het bankje en gaan Milo en Mira tegenover elkaar staan.

‘Je ziet er mooi uit.’ weet Milo er uit te krijgen.

Ze grinnikt even, en friemelt wat aan het bloemetje in zijn borstzak. ‘Jij ook.’

‘Zullen we dan maar gaan trouwen?’ vraagt Milo grinnikend, met een blik op Daniël die zijn duim omhoog steekt.

‘Huhm, vooruit dan maar.’ giechelt ze als antwoord.

Oh her eyes, her eyes make the stars look like they’re not shining her hair, her hair falls perfectly without her trying

She’s so beautiful, and I tell her every day

Yeah I know, I know When I compliment her, she won’t believe me

and it’s so, it’s so sad to think that she don’t see what I see But every time she asks me do I look oke I say

when I see your face there’s not a thing that I would change cause you’re amazing just the way you are

and when you smile, the whole world stops and stares for a while, cause girl you’re amazing just the way you are

Her lips, her lips I could kiss them all day if she’d let me

her laugh, her laugh She hates but I think it’s so sexy She’s so beautiful and I tell her every day

You know, you know, you know I never ask you to change If perfect is what you’re searching for

Then just stay the same So don’t even bother asking if you look okay You know I’ll say

when I see your face there’s not a thing that I would change cause you’re amazing just the way you are

and when you smile, the whole world stops and stares for a while, cause girl you’re amazing just the way you are

the way you are the way you are girl you're amazing just the way you are

when I see your face there’s not a thing that I would change cause you’re amazing just the way you are

and when you smile, the whole world stops and stares for a while, cause girl you’re amazing just the way you are

‘Een goede morgen, mooiste vrouw op aarde.’ begroet Milo haar de volgende morgen vrolijk.

Ze krijgt een lach op haar gezicht, maar roert stug door in het beslag.

‘We moeten over twee uurtjes vertrekken, toch?’ vraagt ze nogmaals voor de zekerheid.

‘Zit er ook een pannenkoek voor mij bij?’ vraagt hij eerst als ze het beslag in de pan doet.

‘Nee, ik ga ze allemaal zelf opeten.’ grinnikt ze hoofdschuddend.

‘Ow, nou, in dat geval vertrekken we niet over twee uur.’

Anderhalf uur later staan ze al helemaal gepakt en gezakt buiten, te wachten tot hun taxi zal arriveren.

‘Ik heb er zin in.’ mompelt Mira tevreden terwijl ze de straat doorkijkt.

‘Ik ook,’ Liefdevol plant hij een kus op haar lippen, maar ziet dan opeens de taxi staan.

‘Beste – Huwelijksreis – Ever.’ grijnst Mira die avond tevreden, wanneer Milo haar gracieus de slaapkamer van hun vakantiehuisje in draagt.

‘Ook je enige huwelijksreis ever.’ herinnert Milo haar hoofdschuddend, waarna hij haar op het bed laat zakken.

Ze haalt haar schouders op en nestelt zich tegen hem aan.

‘Dus, wat wou meneer doen op zijn huwelijksreis?’ vraagt ze dan plagend, wachtend op wat hij zal antwoorden.

Dit keer haalt hij zijn schouders op. ‘Alleen maar oog voor jou hebben?’ vraagt hij dan onzeker, alsof ze hem zal afkeuren wanneer hij fout antwoord.

Ze knikt goedkeurend, en laat zich vervolgens door hem zoenen.

‘Ik weet wel waar dit heen gaat.’ grijnst ze tevreden terwijl ze zich achterover op het bed laat zakken.

‘Echt?’ Met grote ogen kijkt hij haar aan. ‘En ik had nog zo gehoopt het geheim te houden.’ gniffelt hij dan.

‘Ben jij er klaar voor?’ vraagt ze nadat ze een tijdje gelegen hebben zachtjes.

Milo verschuift wat, en drukt zijn gezicht in haar haren.

‘Misschien,’ klinkt het dan gedempt.

Voorzichtig komen ze allebei wat overeind.

‘Ik wil het,’ mompelt ze dan verlegen.

Hij knikt, en trekt haar nog iets dichter naar zich toe. ‘Ik ook,’ fluistert hij dan.

Even later is het al een tijdje stil geweest, maar weten ze toch allebei dat het goed is.

‘Ik hou van je.’ weet Mira er nog net uit te krijgen.

Hij knikt en zoent haar.

‘Ik hou ook van jou.’

Rijksweg 5

Grinnikend drukt Elora zoenen op Josh’ mond. ‘Dit heb ik nou gemist,’ grijnst ze terwijl zijn hand over haar rug wrijft.

‘Anders ik wel,’ mompelt hij tussen twee zoenen door.

Tevreden duwt ze hem achterover, en kijkt hem vrolijk aan.

‘Je bent mooi als je sexy doet,’ grijnst Josh, waardoor Elora hem in zijn buik port.

‘Ik ben altijd mooi.’ zegt ze dan lachend.

‘Huhm, waar,’ grinnikt hij voor hij haar naast zich trekt.

Met een zucht streelt ze zijn wang.

‘Ik wil je voor mijzelf,’ mompelt hij na een tijdje.

Met een scheef lachje kijkt ze hem aan. ‘Je hebt me al voor jezelf.’ merkt ze op.

Hoofdschuddend komt hij overeind. ‘Ik meen het,’ mompelt hij dan. Even lijkt hij te twijfelen, maar drukt haar dan dichter tegen zich aan.

‘Wil je met me trouwen?’

Even kijkt ze hem met open mond aan, maar dan krijgt ze een lach op haar gezicht.

‘En dat vraag jij zó?’ giechelt ze terwijl ze even naar hun bijna naakte lichamen kijkt.

Hij haalt zijn schouders op, en zoent haar.

‘Best,’ mompelt ze dan. ‘Maar de huwelijksnacht verplaatsen we naar nu.’ grijnst ze dan zelfvoldaan.

‘Mag ik mijn ogen al open doen?’ vraagt Elora voor de twintigste keer in één minuut nieuwsgierig.

Josh grijnst, en leidt haar naar het afstapje.

Vlak voor de trap blijft hij stil staan.

‘Nu mag je ze open doen.’ grinnikt hij, waarna Elora meteen haar ogen opent.

‘Wow,’ mompelt ze uit de grond van haar hart, wanneer ze de tuin kan bewonderen.

‘Mooi?’ vraagt hij overbodig, terwijl ze arm in arm het trapje aflopen.

‘Prachtig,’ fluistert ze terwijl ze met grote ogen rondkijkt.

‘Is dit de reden waarom ik de hele dag in mijn kamer werd opgesloten?’ vraagt ze grijnzend terwijl ze hem in zijn zij port.

Hij grinnikt en trekt haar naar zich toe.

‘Maakt dat nu nog uit?’

‘Ik vond het zelf aardig gelukt.’ zegt hij dan met een zelfvoldane blik op de rijen aangesnoerde lampjes.

Ze knikt eerbiedig. ‘Dat moet je eeuwen gekost hebben.’

‘Een beetje, maar het is het waard.’ meent hij met een trotse ondertoon.

‘Ow, dus je vind mij het wel waard?’ plaagt ze voor ze zich in het gras laat neerzakken, en hem met haar meetrekt.

‘Daar gaan onze brandschone kostuums.’ mompelt hij hoofdschuddend voor hij naast haar neerzakt.

‘Zullen we dan maar trouwen,’ vraagt ze dan opeens met een grote glimlach. ‘Je weet wel, datgene waar je dit allemaal voor hebt gedaan.’ Ze wijst even op de lichtsnoeren, en hij knikt.

Hij pakt haar handen vast en trekt haar weer omhoog.

‘En nu zijn we getrouwd.’ mompelt Elora een uurtje later, met een blik op haar gloednieuwe trouwring,

‘Ja..’ Even is het stil, en kijken ze alleen maar naar de zachtjes ruisende zee,

‘Ik hou van je.’ fluisteren ze dan allebei tegelijk.

Academie de Keizer

Studentenvereniging

Grinnikend zit Nienke achter de computer, die ze sinds kort heeft aangeschaft. Ze had het nooit kunnen laten idiote spelletjes te spelen en ook nu had ze weer iets gevonden waar ze zich even zoet mee kon houden.

Ze gniffelt even en typt dan “Nienke & Kees” in bij het spelletje “Love tester”.

‘Verdomme,’ mompelt ze teleurgesteld als er maar 45% uit komt. ‘Sorry Kees, blijkbaar waren we toch niet meant to be.’ spijtig staart ze naar het scherm, en typt dan “Nienke & Sjaak” in.

‘Nienke en Sjaak?’ klinkt het plots achter haar, waardoor ze opschikt. Björn staat met opgetrokken wenkbrauw in de deuropening.

‘Moet ik me nu zorgen maken?’ vraagt hij plagend terwijl hij op haar af loopt en zijn armen om haar heen slaat.

Ze schudt met haar hoofd en tikt op het scherm, waar 65% op staat. ‘Blijkbaar niet,’ grinnikt ze, voor ze twee nieuwe namen in vult.

Gespannen kijken ze beiden naar het scherm, waar uiteindelijk 95% op komt te staan.

‘95%?’ roept Björn afkeurend. ‘Mooi niet, wij passen voor de volle 100% bij elkaar.’ Liefdevol drukt hij een kus op haar lippen en trekt haar dan achter de computer vandaan.

‘Wie heeft je eigenlijk binnen gelaten?’ vraagt Nienke plagend als ze op het bed gaan zitten.

‘Ow,’ hij trekt een kwaad gezicht. ‘Ik vind het ook leuk om jou te zien.’ voegt hij er aan toe, voor hij zijn tong uitsteekt. Grijnzend gaat Nienke bovenop hem liggen en beiden schieten in de lach.

‘Ik vind het leuk dat je er bent hoor.’ zegt ze dan plechtig, voor ze hem een kus op zijn neus drukt.

Grijnzend slaat hij zijn armen om haar heen.

‘Mooi,’ Met een scheef hoofd kijkt hij haar aan.

‘Wat?’ grinnikt ze meteen.

‘Je drukt op mijn borstkas.’ mompelt hij dan met een grote lach.

Giechelend rolt ze van hem af, tot ze naast hem ligt. ‘Mietje,’ plaagt ze dan grijnzend.

‘Hé!’ Beledigt pakt hij haar vast in iets van wat een houdgreep moet voorstellen, maar meer op een innige omhelzing lijkt.

‘Ik ben wel jou mietje.’ fluistert hij dan.

‘Hm,’ Tevreden nestelt ze zich tegen hem aan. Langzaam streelt hij haar, terwijl ze elkaar alleen maar liefdevol aankijken.

‘Waarschijnlijk komt er toch nooit 100% uit.’ verbreekt Nienke opeens de stilte, met een knikje op de computer. Lachend schud Björn zijn hoofd. ‘Wij passen gewoon bij elkaar, daar hoeft zo’n dom spelletje niet over te oordelen.’

Ze knikt en kijkt hem aan. ‘Bananen zijn rond, maar lijken krom door de illusie die zij verspreiden,’ mompelt ze dan. Meteen schiet hij in een bulderende lach. ‘Moet ik dat verkeerd opvatten?’

Ondeugend kijkt ze hem aan. ‘Dat mag,’ fluistert ze dan. Meteen gaat hij gretig op haar liggen.

‘Je drukt op mijn borstkas.’ jammert ze met een zielig gezicht.

‘Is er een manier waarop ik je kan troosten?’ grinnikt hij terwijl hij een haar uit haar gezicht haalt.

‘Hm,’ is haar antwoord voor hij haar handen onder zijn shirt voelt.

‘Ah,’ Hij knikt begrijpend en zoent haar dan.

Al snel liggen er rondom het bed flink wat kledingstukken, en ligt Nienke giechelend op haar rug. ‘Ik weet niet wat je van plan bent, maar ik vind het nu al leuk.’ grijnst ze als hij zich opnieuw over haar heen buigt.

Een halfuurtje later liggen ze tevreden te genieten van een stilte. Liefdevol streelt Björn haar rug en kijkt toe hoe ze daar van geniet. ‘Nien?’ fluistert hij zonder te stoppen.

‘Hm,’ klinkt het slaperig. Hij krijgt een lach op zijn gezicht en plant een kus tussen haar schouderbladen. ‘Ik hou van je.’

‘Ik moet zo hard wennen aan je haar.’ herhaalt Lotte voor de zoveelste keer. ‘Dat zou ik dan maar snel doen, het zal wel even duren voor het terug gegroeid is.’ antwoord Katja geïrriteerd.

‘Maar het was eerst zo lang.’ probeert ze opnieuw, terwijl Katja languit op het bed gaat liggen.

‘Ja, en nu is het kort.’ antwoord ze weer nors.

‘Kijk, Lot, ze zeggen toch dat je herinneringen en ervaringen in je haar samengebundeld zitten?’

Snel draait ze zich naar Lotte om en laat haar armen op Lotte’s benen leunen.

‘Ik wou even al mijn herinneringen en ervaringen kwijt, dus ging mijn haar eraf, snappie?’

Lachend kijkt Lotte haar aan. ‘Volgens mij is het verhaal dat in je haar je kracht zit, doos.’

‘Best,’ Met een zucht komt ze weer overeind, en kijkt dan naar het bed aan de andere kant van de kamer.

‘Wie slaapt daar?’ vraagt ze zo nonchalant mogelijk, al weet ze het antwoord best.

‘Damian natuurlijk.’ grinnikt Lotte een beetje zenuwachtig.

‘Zo natuurlijk vind ik dat anders niet.’

‘Nou, ik wel, zolang hebben we nog niet verkering.’ antwoord Lotte met een rood hoofd.

‘Ah, oké, mij best.’ Even is het stil.

‘Wel aardig van Moos dat je haar kamer mag hebben.’ zegt Katja dan om van onderwerp te wisselen.

‘Klopt, maar zij slaapt nu bij Jack.’ antwoord ze grinnikend, waarop ook Katja moet lachen.

‘Damian moet nog blij zijn dat hij in ieder geval op dezelfde kamer mag slapen.’ plaagt Katja haar dan, waarop het meteen weer stil is.

‘Maar hij moet wel weg als ik me omkleed hoor.’

Dat levert haar een por in haar zij op, waarop ze meteen overeind schiet.

‘Leuke relatie heb jij.’ giechelt Katja als ze het hoofd van Lotte ziet.

‘Ik zie jou anders nog geen vriendje hebben.’ antwoord Lotte meteen, waarna ze een kussen tegen haar hoofd aan krijgt.

Rijksweg 9

Met een zucht buigt Yara zich voorover over haar verjaardagstaart.

Dit werd haar laatste en tegelijkertijd eenzaamste verjaardag ooit.

De tweeling had het natuurlijk druk op de universiteit, maar toch.

Ze besluit er dan maar het beste van te maken, als haar blik op haar trouwring valt.

Die moet ze zo meteen direct afdoen, ze is klaar voor een leven alleen.

Ze haalt diep adem, en probeert alle kaarsjes in een keer uit te blazen, puur voor de lol.

Natuurlijk lukt dat niet, omdat het er veel te veel zijn.

Na nog twee keer geblazen te hebben, zijn ze wel allemaal uit.

Ze voelt de oude vertrouwde tintelingen in haar voeten, en moet onwillekeurig lachen.

Ze sluit haar ogen, en draait dan vrolijk een rondje.

Rijksweg 7

‘En? Hoe was het?’ Nieuwsgierig kijkt Anouk naar Megan, die net de kamer is binnengekomen.

‘Wel leuk, denk ik.’ antwoord die alleen maar vaagjes.

‘Wat leer je?’ vraagt ze dan met een blik op de boeken naast Anouk.

‘Nou, wat dénk je.’ zegt Anouk terwijl ze met haar ogen rolt.

Megan haalt haar schouders op, waardoor Anouk begint te zuchten. ‘Frans natuurlijk!’

‘Is dat morgen?’ Paniekerig grijpt Megan naar een boek.

‘Nee, donderdag.’ grinnikt Anouk.

‘Jezus Nouk, ik schrik me dood.’ mompelt ze opgelucht terwijl ze op het bed neerploft.

‘Waarom leer je dan eigenlijk nu al?’

‘Omdat donderdag over twee dagen is.’ antwoord Anouk geïrriteerd.

‘Huhm, was je trouwens eenzaam ofzo?’ grinnikt Megan met een knikje op de twee katten.

‘Beetje, gezelschap is altijd wel fijn tijdens het leren.’ mompelt Anouk schouder ophalend.

‘Klinkt alsof je hoognodig een vriendje nodig hebt.’ plaagt Megan.

‘Een vriendje heb je wanneer je een jongen leuk vind, en hij jou toevallig ook. Wat dat laatste betreft kan ik dus lang wachten.’ herinnert Anouk haar mokkend.

‘Helemaal niet!’ roept Megan meteen verontwaardigt uit.

‘Stiekem vallen ze als bosjes voor je, ze zeggen het alleen niet in je gezicht.’ probeert ze haar op te beuren.

‘Als er nou maar één was die het in mijn gezicht zei, dan was ik al blij.’

Met een zucht gaat ze op haar buik liggen, en slaat tegen haar wil in een boek open.