kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_1554.html?pfstyle=wp

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ (Απόφαση του ΚΟ τουΚΚΕ(μ-λ))

Όταν την περασμένη άνοιξη αποφασίζαμε να προχωρήσουμε το φθινόπωρο του 2012 σεμια πανελλαδική σύσκεψη για να εξετάσουμε ζητήματα γραμμής, κατευθύνσεων, συμμαχιώνδεν είχαμε φανταστεί το πόσο χρήσιμη θα ήταν μια τέτοια απόφαση με βάση το τ ιμεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα.Η εποχή, θα συμφωνήσουμε όλοι, είναι ιδιαίτερα απαιτητ ική και μπροστά στουςκομμουνιστές, στους αγωνιστές, γενικά στο λαϊκό και κομμουνιστ ικό κίνημα, όχι μόνο στηχώρα μας, μπαίνουν πιο καθαρά μια σειρά από προκλήσεις. Έχει ανοίξει μια ολόκληρηβεντάλια από ζητήματα που αφορούν τ ις προοπτικές του συστήματος αλλά και αυτές τουκινήματος. Μάλιστα, είναι καινούριο στοιχείο ότ ι αυτά τα δύο παράλληλα και αλληλένδεταζητήματα έχουν ανοίξει και σε μια σχέση αντ ίθεσης και όχι κοινής τύχης, παρ’ όλο που στονκόσμο συνεχίζουν να κυριαρχούν οι ιδεολογίες που υπηρετούν το σύστημα και η μόνηπροοπτική που βλέπουν είναι η «πρόοδος» του καπιταλισμού, που συνεχίζουν να βλέπουντο μέλλον της ανθρωπότητας συνυφασμένο με το μέλλον του καπιταλισμού.

Υπάρχει, λοιπόν, ανάγκη απολογισμού; Ναι, απαντάμε. Η οργάνωσή μας, ιδιαίτερα από το2008 και μετά, έχει αναπτύξει μια πλούσια δράση, έχει πάρει μια σειρά σημαντ ικές αποφάσειςκαι πρωτοβουλίες που αφορούν το κίνημα αλλά και την ίδια, στο εσωτερικό της, στ ις σχέσειςτης, στ ις λειτουργίες. Έχει σίγουρα την ανάγκη να δει με σχετ ική ηρεμία το σε τ ι και πώςανταποκρίθηκε, κυρίως αν και τ ι χρειάζεται να αναθεωρήσει και να προσαρμόσει, γιατ ί αρκετάαπό τη σημερινή οργάνωση φαίνονται ή και είναι καινούρια, χωρίς φυσικά να έχει αποκοπείαπό την κόκκινη κλωστή που χαρακτήριζε τη φυσιογνωμία της και τη δράση της. Ο κίνδυνοςείναι, χωρίς να το καταλάβουμε, να θεωρήσουμε ότ ι ο κύριος λόγος που κάνουμε απολογισμόείναι το δεύτερο, ιδιαίτερα κακό, εκλογικό αποτέλεσμα. Οι δύο απανωτές εκλογές αντ ιμετωπίστηκαν ως παρεμβάσεις που δεν μπορούσαμε νααποφύγουμε, αλλά οπωσδήποτε μας ξεστράτ ισαν μ’ έναν τρόπο. Κυρίως απέσπασαν τηνπροσοχή μας από εκεί που έπρεπε να βρίσκεται, από εκεί που είχε επικεντρωθεί πριν τοΦλεβάρη. Δηλαδή στο κίνημα, στ ις πρωτοβουλίες κοινής δράσης, στην Πρωτοβουλία γιαΑριστερή Αντ ιιμπεριαλιστ ική Συνεργασία.Μας ξεστράτ ισαν γιατ ί μας υποχρέωσαν (χωρίς να είμαστε έτοιμοι, χωρίς να είμαστεαρκούντως συνδεμένοι με τ ις μάζες) να προσεγγίσουμε με έναν τρόπο που φαινόταν«ακαδημαϊκός» το μεγάλο ζήτημα του ότ ι «ο λαός πρέπει να ανοίξει το δικό του δρόμοκόντρα στον καπιταλιστ ικό μονόδρομο». Το ανοίξαμε με έναν τρόπο που στα μάτ ιαπλατ ιών ανθρώπων, αλλά και «απογειωμένων αριστερών», φάνηκε σαν υπεκφυγή, σανάρνηση να βγούμε μπροστά και να χαράξουμε προοπτική, όταν από άλλες μεριές υπήρχευπερπροσφορά «προοπτικής» και «λύσεων εδώ και τώρα». Συμμετείχαμε σε πολλές εκλογές. Αρνηθήκαμε συμμετοχή σε άλλες τόσες. Οι εκλογές αυτές(οι δεύτερες, της 17ης Ιούνη) και οι εκλογές του 1981 ήταν οι πιο κρίσιμες και οι πιο ζόρικες.Με αναλογίες και διαφορές. Γιατ ί ήταν οι μόνες που ο κόσμος είχε τόσες πολλές ελπίδες αλλάκαι τόσες αυταπάτες, στ ις οποίες μόνο με σωστή αποκάλυψη και προπαγάνδα μπορούσαμενα σταθούμε. Και όταν μάλιστα, με ευθύνη της κυρίαρχης Αριστεράς «μας», ο λαόςαισθανόταν σαν να είχε δώσει τα πάντα υπό τη μορφή του κινήματος και τώρα το μόνοδήθεν που έμενε ήταν η κυβέρνηση.Τέλος πάντων, χωρίς να θέλουμε να προσπεράσουμε το αρνητ ικό εκλογικό αποτέλεσμα, αςδούμε πίσω από τ ις εντυπώσεις και την όποια πρώτη απογοήτευση.Το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο προϊόν αδυναμιών των δύο-τριών τελευταίων μηνών ή τουτελευταίου χρόνου. Είναι προϊόν χρόνιων αδυναμιών και κυρίως αποτέλεσμα των χαμηλών

βαθμών σύνδεσης με τ ις μάζες, ιδιαίτερα με εκείνα τα τμήματά τους που στα χαρτ ιά και στακείμενά μας έχουν ιδιαίτερο ρόλο να παίξουν όχι μόνο στην αντ ίσταση στην επίθεση αλλάκυρίως στην προοπτική της αναμέτρησης με το σύστημα και τη σύγκρουση. Είναι επίσηςδευτερεύον στοιχείο το αν κάναμε καλά ή κακά που κατεβήκαμε τη δεύτερη φορά, διότ ι, ανπεριοριστούμε σ’ αυτό, είναι σαν να δεχόμαστε ότ ι το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμεείναι να κρυφτούμε ή όχι. Ναι, θα μπορούσαμε να «κρύψουμε» το αποτέλεσμά μας. Τοπραγματικό μας, όμως, ειδικό βάρος μας μέσα στ ις μάζες θα παρέμενε.Μας χρειάζεται ο απολογισμός για να δούμε αν και κατά πόσο, στ ις πραγματικές διαστάσειςτου, μας στοίχισε ή όχι ο τρόπος που προχώρησε και πραγματοποιήθηκε η εκλογικήσυνεργασία.Είναι γεγονός, και δεν χρειάζεται να το κρύβουμε, ότ ι ένα μέρος της επιρροής μας σε κόσμοπου είχε κατακτηθεί μέσα στην κίνηση και στο κίνημα μπορεί και να «μπερδεύτηκε» με τησυνεργασία μας με το Μ-Λ ΚΚΕ. Συνεπώς, πρέπει ένα μέρος της επιρροής μας να μην έχειπειστεί, να μην έχει κατανοήσει τους ουσιαστ ικούς λόγους της συνεργασίας. Σ’ αυτό έχειπαίξει ρόλο και η πιεσμένη διαδικασία και ιδιαίτερα η εκλογική συνεργασία που, όπως είπαμε,μπέρδεψε τη συνεργασία στην Πρωτοβουλία και την ξεστράτ ισε.Ωστόσο, δεν πρέπει να θεωρούμε ότ ι αυτός ο κόσμος, ακόμα και αν δεν υποστήριξε τηνεκλογική συνεργασία, δεν μπορεί να κατανοήσει, αν βρεθούμε μ’ αυτόν και κυρίως ανπροχωρήσουμε στην υλοποίηση της Πρωτοβουλίας έτσι όπως απαιτούν οι συνθήκες. Ούτεπρέπει να μας διαφεύγει ότ ι, ιδιαίτερα με τη συμμετοχή μας στη δεύτερη εκλογικήαναμέτρηση, αποκοπήκαμε από κόσμο της επιρροής μας που είχε έντονη αντ ιεκλογικήστάση γενικά και ειδικά.Αν κάτ ι επίσης επιβεβαιώθηκε, είναι ότ ι η συνεργασία των δύο οργανώσεων από μόνη τηςδεν αρκεί για να δημιουργήσει δεδομένα στο κίνημα που δήθεν δεν θα μπορούσε η όχι τόσοκομμουνιστ ικοφανής Πρωτοβουλία. Αυτό που μετράει είναι το περιεχόμενο, η κατεύθυνση, οπροσανατολισμός. Και όσο αυτά μένουν ακόμη στην αρχή, θολά και αντ ιφατ ικά, ηΠρωτοβουλία αντ ί να προχωράει θα υποχωρήσει όσον αφορά τη δυναμική της. Ή θα τηναντ ιμετωπίσουμε σαν κεκτημένο και αρχή που θα πάει παραπέρα, ή θα τη δούμε σαν την«ολοκλήρωση» που θα κλειστεί αυτάρεσκα στον εαυτό της και θα διαφωτίζει. Με τον πρώτοτρόπο (όχι επειδή το λέμε εμείς) μπορεί να έχει αποτελέσματα, με το δεύτερο σίγουρα θαοδηγηθεί στο τέλμα και άμεσα.Όπως και να ’ναι, το κύριο ενδιαφέρον μας, οι σκέψεις, οι προτάσεις μας, οι επεξεργασίες μαςθα πρέπει να έχουν καθαρό ορίζοντα στο άπλωμα, στο πλάτεμα της Πρωτοβουλίας μεφρέσκιες δυνάμεις που μπαίνουν στο κίνημα αλλά και με δυνάμεις πολιτ ικοποιημένες που θακερδίζονται στη βάση του έργου και των ενεργειών της Πρωτοβουλίας.Αν θέλουμε, λοιπόν, να μείνουμε γειωμένοι, αλλά και φιλόδοξοι, συμβάλλοντας σε μιαευρύτερη ενίσχυση της κομμουνιστ ικής προοπτικής στο κίνημα, πρέπει στη σύσκεψη τουφθινοπώρου το δεύτερο θέμα της ημερήσιας διάταξης να είναι η Πρωτοβουλία και η πολιτ ικήτης ενότητας και της πάλης.Το βάρος δεν πρέπει να πέσει μόνο στη μορφή, ούτε κυρίως σε οργανωτικά-διαδικαστικά. Πρέπει να μας απασχολήσει το ζήτημα της Πρωτοβουλίας σαν μιαζωντανή διαδικασία απλώματος και ριζώματος. Για να υπάρξει άπλωμα πρέπει ηΠρωτοβουλία να «χωθεί». Για να «χωθεί» πρέπει να έχει γραμμή, στόχους, αιτήματα και,κυρίως, να βρίσκει συμμάχους, έστω σε μίνιμουμ πλαίσια. Για να βρίσκει συμμάχουςπρέπει να τους αποσπά από τις λαθεμένες επιρροές. Άρα, πρέπει να οργανώνει τησυζήτηση, την αντιπαράθεση, το διάλογο. Όχι μόνο απέναντι σε τρίτους αλλά και στοεσωτερικό της.Έχει γίνει σαφές (από τη μικρή έστω εμπειρία της Πρωτοβουλίας και τη σχέση μας με το Μ-ΛΚΚΕ) ότ ι το εγχείρημα έχει δυσκολίες, χωρίς ακόμη να μπορούμε να πούμε ότ ι είναιανυπέρβλητες, αφού και εμείς δεν έχουμε μπει σαν οργάνωση συνολικά στη μάχη. Η Πρωτοβουλία πρέπει, αφού κάνει τ ις όποιες δοκιμαστικές «πτήσεις» και βρει καλύτερα τοβηματισμό της στο κίνημα (εδώ θα βοηθήσει σίγουρα μια αφύπνιση του κινήματος), νααποκρυσταλλωθεί σε ό,τι είναι ώριμο και δυνατό.Οπωσδήποτε δεν θα είναι μια «σφραγίδα» που θα έχει ένα-δύο πανό ανά πόλη και επαρχίακαι θα εμφανίζεται σε κεντρικά συλλαλητήρια, σε στρατ ιωτικές επεμβάσεις, σε γενικέςαπεργίες. Σαν κινηματ ική αντ ίληψη, σαν κινηματ ικό εργαλείο, σαν κινηματ ική «ομπρέλα»

πρέπει να την προφυλάξουμε από εκλογικίστ ικες καταγραφές που θα παραπέμπουν απλώςσε βραχίονα των δύο οργανώσεων. Συνεπώς, θα έχει και κεντρικές εκφράσεις (να τ ις δούμε)αλλά και επιμέρους εκφράσεις σε νευραλγικά πεδία του κινήματος. Χωρίς να είναι δεσμευτ ικότο όνομα, ούτε απόλυτα δεσμευτ ικό το περιεχόμενο, επιδιώκουμε -μέσα στην κίνηση- όλεςαυτές οι επιμέρους πρωτοβουλίες να έχουν σαν πολιτ ική αναφορά την κεντρική προσπάθεια.Οι επιμέρους απόπειρες που θα στοχεύσουν σε συσπείρωση δυνάμεων, σε κοινέςπρωτοβουλίες, σε κοινές δράσεις θα πρέπει με σωστά και μελετημένα βήματα ναεκφραστούν στα παρακάτω, όπως είπαμε, νευραλγικά πεδία:1. Στο εργασιακό (δημόσιο, ιδιωτ ικό).2. Στη νεολαία.3. Στο πεδίο της αντ ιφασιστ ικής δράσης.4. Στην επεξεργασία πλαισίων όσον αφορά την αντ ιιμπεριαλιστ ική κατεύθυνση.5. Στη διαμόρφωση ειδικών σχέσεων με ανένταχτους και άλλες συλλογικότητες.6. Στ ις γειτονιές και την επαρχία.7. Στους άνεργους.Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι: Είπαμε ότ ι σημασία δεν έχει μόνο η μορφή (ωστόσο,ας μην υποτιμιέται) αλλά και το περιεχόμενο. Μ’ αυτή την έννοια, ένα βασικό περιεχόμενο τηςσύσκεψης θα είναι να διαμορφωθούν και να προταθούν, προς όσους κάθε φοράαπευθυνόμαστε και ανάλογα με το πεδίο που επιλέγουμε, τα πολιτ ικά πλαίσια, τα αιτήματακαι οι στόχοι. Κατανοητό, λοιπόν, ότ ι ζητούμε την προσαρμογή των πλαισίων μέσα απόανάλογες διαδικασίες κατά τόπους, κατά πόλη, κατά επαρχία και κατά χώρους.Πρέπει, λοιπόν, με αποφάσεις-κατευθύνσεις του Π.Γ. και του Κ.Ο. να διευκολυνθούν οισύντροφοι να καταθέσουν για συζήτηση και κατάληξη τα βασικά πλαίσια κίνησης καιπρωτοβουλιών. Θα ήταν καλό όλο και περισσότεροι σύντροφοι να συμμετέχουν στηδιαμόρφωση των προτεινόμενων πλαισίων, σε μια ζωντανή και ανοιχτή διαδικασία.Α) Με βάση λοιπόν τ ις αναγκαιότητες, τ ις δυνατότητες και τ ις εκτ ιμήσεις μας πρέπει ναπαρουσιάσουμε ένα πιο εκτεταμένο πλαίσιο για συζήτηση (και ας μην είναι σήμεραμονομερώς αναδειγμένο) στο επίπεδο του αντ ιιμπεριαλιστ ικού κινήματος στο σύνολό του καιεπικεντρωμένο στ ις αιχμές που αναδείχτηκαν και αναδεικνύονται:- Παρουσία στρατ ιωτική, πολιτ ική, στρατηγική, οικονομική των ΗΠΑ.- Παρουσία στρατ ιωτική, πολιτ ική, στρατηγική, οικονομική της ΕΕ.- Βάσεις, ΝΑΤΟ, εθνικά λεγόμενα θέματα, Κύπρος, ΑΟΖ, ελληνοτουρκικά, σχέσεις Ελλάδας-ΠΓΔΜ, αλληλεγγύη λαών.Πρέπει να έχουμε και ορισμένες γενικές κατευθύνσεις αρχών (π.χ. απαραβίαστο τωνσυνόρων, άρνηση παραχώρησης εδαφικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας). Τοπροκρίνουμε όχι μόνο λόγω της αναγκαιότητας, να το αναδείξουμε σε σωστές βάσεις, αλλάκαι γιατ ί έχουμε και τ ις δοσμένες διαφορετ ικές αντ ιλήψεις με το Μ-Λ ΚΚΕ στα ζητήματα τουπολέμου, των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ορισμένα άλλα. Φυσικά, σε συνδυασμό με τησυζήτηση του πλαισίου μένει προς διαμόρφωση η διαδικασία, «πορεία», κεντρική καιεπιμέρους, για τ ις μορφές και τ ις διαδικασίες μέσα από τ ις οποίες θα αντ ιμετωπίσουμε τ ιςδιαφορές μας. Θέλουμε ιδιαίτερα η διαδικασία διαμόρφωσης του πλαισίου αντ ιιμπεριαλιστ ικής πάλης ναείναι ανοιχτή και προσπελάσιμη σε όποιον μεμονωμένο ή ομάδα αγωνιστών πουενδιαφέρεται να συμμετέχει σ’ αυτή την προσπάθεια.Β) Παρ’ όλα τα εμπόδια και τ ις δυσκολίες που θα μας προκύψουν, η οργάνωση πρέπει νααντ ιληφθεί (πρώτα και κύρια τα στελέχη της, αλλά και όσοι σύντροφοι νεολαίοιδραστηριοποιούνται στη σπουδάζουσα, ή είναι νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι) τη μεγάλησημασία που έχει μια κοινή προσπάθεια των δύο οργανώσεων μέσα στη νεολαία και φυσικάενταγμένη στη λογική της κοινής δράσης και της παρέμβασης στο κίνημα.Να ξεκαθαρίσουμε ότ ι επιδιώκουμε μια ευρύτερη και μόνιμη συνεργασία που να μηνπεριορίζεται στους χώρους της εκπαίδευσης, αλλά να απλώνεται και σε τμήματα νεολαίαςπου πλήττονται ως εργαζόμενοι, ως άνεργοι αλλά και στο ιδεολογικό-πολιτ ιστ ικό πεδίο(διασκέδαση κ.λπ.). Συνεπώς, το πλαίσιο και το στ ίγμα αυτής της κοινής προσπάθειαςπρέπει να συμπεριλαμβάνει ένα ευρύτερο σύνολο ιδεολογικών, πολιτ ικών, πολιτ ιστ ικώνζητημάτων (εποικοδόμημα, κράτος, στρατός, δυνάμεις καταστολής, ανεργία στους νέους,θητεία, ναρκωτικά, χώροι και τρόποι διασκέδασης). Φυσικά, θα έχει ως ευρύτερη αναφορά σε

διαδηλώσεις, συγκρούσεις, απεργίες την Πρωτοβουλία, αλλά και τη δική της ιδιαίτερηέκφραση (κοινό στέκι, κοινοί θίασοι και συγκροτήματα μουσικής, κοινά κάμπινγκ, κοινέςσυζητήσεις για ζητήματα ιστορίας του κινήματος, κοινές εκδρομές και εξορμήσεις κ.λπ.) Γ) Όπως γίνεται αντ ιληπτό, εκτός από το μέλλον της Πρωτοβουλίας και της κοινής δράσηςμας ενδιαφέρει και η ιδιαίτερη δική μας προσπάθεια για σύνδεση με τ ις εργαζόμενες μάζεςαλλά και τους άνεργους που όλο πληθαίνουν (δυστυχώς) και όλο και κάποιοι από μαςμπαίνουμε στο «κλαμπ».Έχουμε, λοιπόν, μπροστά μας το ζήτημα του περιεχομένου και των μορφών για το τρίπτυχοδουλειά στ ις γειτονιές, δουλειά στους εργασιακούς χώρους, δουλειά στους άνεργους. Είναιγεγονός ότ ι, ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια, ακόμα πιο έντονα σε σχέση με προηγούμενα,τ ίθεται και ξανατ ίθεται το μεγάλο ζήτημα (με πολλές προεκτάσεις) του περιεχομένου και τηςπροοπτικής των συλλογικών προσπαθειών των εργαζόμενων, της εργατ ικής τάξης, τουπρολεταριάτου (από κοντά και οι μετανάστες), αλλά και των ανέργων, όχι μόνο νααποκρούσουν την επίθεση, όχι μόνο να περιφρουρήσουν κατακτήσεις, όχι μόνο ναξαναδιεκδικήσουν όσα έχασαν αλλά και να συγκροτηθούν σαν δύναμη κοινωνικήςαπελευθέρωσης και χειραφέτησης.Και φυσικά, έχει τεθεί και το ζήτημα της οργάνωσης (ή αυτοοργάνωσης), απ’ έξω και απόμέσα, του όλου υποκειμενικού παράγοντα «σχεδόν εξ υπαρχής», αφού η άγρια επίθεση τουσυστήματος, η αποσυγκρότηση της εργατ ικής τάξης, η ήττα του κομμουνιστ ικού κινήματοςμαζί με την άρνηση της Αριστεράς «μας» να δει τ ις ευθύνες της και την κατάσταση έχουν«αχρηστεύσει» όλα τα όπλα που μέχρι σήμερα είχε ανακαλύψει η εργατ ική τάξη και οιεργαζόμενοι για να πολεμήσουν το κεφάλαιο και την εργοδοσία.Όλη αυτή η κατάσταση κάνει την εργατ ική τάξη να φαίνεται έρμαιο στ ις διαθέσεις τουκεφαλαίου και το σύστημα να φαίνεται παντοδύναμο.Μέσα σ’ όλα βάλτε και την πείνα που εξαπλώνεται, τη φτώχεια που τσακίζει κόκκαλα, τηνανεργία που οδηγεί αρκετές φορές στην τρέλα και την απόγνωση, για να καταλάβετε γιατ ί οι«εύκολες λύσεις σωτηρίας» έχουν τόση πέραση, ενώ οι «δικές μας» προτάσεις οικοδόμησηςκινήματος φαντάζουν τόσο «άχρηστες προς το παρόν». Ιδιαίτερα όταν οι φορείς αυτών τωναπόψεών μας μέσα στους εργασιακούς χώρους απειλούνται από την τρομοκρατία και τηνανεργία, δυσκολευόμενοι να αποκτήσουν αποφασιστ ικότητα και εμπιστοσύνη στ ις δυνάμειςτους.Και όταν, βέβαια, το «κράτος πρόνοιας» όλο και αποσύρεται και αφήνει τ ις μάζεςαπροστάτευτες στον αχαλίνωτο καπιταλισμό, τότε καταλαβαίνουμε γιατ ί η μάχη που δίνουμεείναι διπλή: και απέναντ ι στον ταξικό αντ ίπαλο, αλλά και απέναντ ι στον «εσωτερικό εχθρό»που έχει την ευκαιρία να παρουσιάζεται με διάφορες μορφές και τώρα με τη μορφή της«αλληλεγγύης» την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κάνει και συνολική αντ ιπολιτευτ ική γραμμή.Σαφώς, λοιπόν, πρέπει να δοκιμάσουμε να διαμορφώσουμε πλαίσιο και μορφές παρέμβασηςστις συνοικίες και μπορούμε και να προχωρήσουμε, μόνοι μας ή συνεργαζόμενοι.Ταυτόχρονα, μέσα στ ις κινήσεις, όχι αφ’ υψηλού και απ’ έξω, πρέπει να οργανώνουμε καινα προωθούμε την αντιπαράθεσή μας λαμβάνοντας υπόψη θετικές και αρνητικέςεμπειρίες από τις πλατείες αλλά και παλιότερα.Τα πλαίσια αυτά φυσικά και θα επιμένουν στη διεκδίκηση, στην απόκρουση της επίθεσης,στην περιφρούρηση των όποιων δικαιωμάτων. Θα πρέπει να υπερασπίζονται τους αγώνεςκαι τ ις απεργίες των εργαζομένων κόντρα στην κρατ ική, παρακρατική και φασιστ ική επίθεση.Θα πρέπει να μην αποκοπούμε από στρώματα των πόλεων (μικρά κυρίως) που ενόψει τωνχειρότερων και επειδή έχουν ακόμη αυταπάτες ή «ελπίδες» να γλιτώσουν τα χειρότερα,στηρίζουν κινήματα ενάντ ια στα χαράτσια, στη φορολόγηση έστω και με έναν «υπερταξικότρόπο». Θα πρέπει να μην αποκοπούμε απ’ αυτό το σχολείο, γιατ ί μέσα από τέτοιες«μικρές» προσπάθειες μπαίνουν οι αυριανές βάσεις των κοινωνικών συμμαχιών.Πρέπει όπου μπορούμε (και να πιέζουμε την κοινή δράση) να πρωτοστατούμε στ ις ιδέες καιτ ις μορφές που αυτά τα στρώματα εκφράζουν την οργή και την αγανάκτησή τους(διαμαρτυρίες μπροστά σε μεγάλα σούπερ-μάρκετ, πικετοφορίες στους σταθμούς τουμετρό, παρεμβάσεις αγκιτάτσιας στ ις ατέλειωτες ουρές στ ις εφορίες, στον ΟΑΕΔ). Μηνξεχνάμε, δε, ότ ι όλα αυτά χωρίς αποκρυστάλλωση σε μια μορφή οργάνωσης (επιτροπή,συνέλευση κ.λπ.) είναι ουσιαστ ικά χωρίς αντ ίκρισμα.Να αντ ιπαρατεθόμαστε αλλά να μην σνομπάρουμε την προσφυγή σε μορφές υπεράσπισης

του πολίτη που έχει κατοχυρώσει το σύστημα, γιατ ί όλο και περισσότερος κόσμοςαπελπίζεται και δεν βρίσκει «καταφύγιο» στ ις μορφές και τ ις δράσεις της Αριστεράς «μας».Πόσο, όμως, συνδέεται αυτή η μετωπική κοινοδρασιακή ιστορία και εξυπηρετεί τηνοικοδόμηση και ενίσχυση κομμουνιστ ικής οργάνωσης που θέλει να κάνει πιο ορατό καιφανερό το στ ίγμα της;Και στο εσωτερικό μας, αλλά και από την πλευρά της καθοδήγησης του Μ-Λ ΚΚΕ, ακούγονταιφωνές ότ ι μ’ αυτή μας τη στάση «αφήνουμε το γάμο να πάμε για πουρνάρια». «Αντ ί νακοιτάζουμε να δυναμώσουν οι κομμουνιστές, χαραμιζόμαστε σε αμφίβοληςαποτελεσματικότητας κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες και ωφελούνται οι ρεφορμιστές καιοι αντ ίπαλοι του κομμουνισμού» (στο «κλαμπ» αυτό έχει προσχωρήσει και η ηγεσία του ΚΚΕ).Βέβαια, το γεγονός ότ ι έχουμε πολλές αδυναμίες, ιδιαίτερα στελεχιακές, να υλοποιήσουμε τηνιδιαίτερα επιθετ ική πολιτ ική που έχουμε, την κάνει να φαίνεται «παθητ ική», «κακομοίρικη» και«καραμουρτζούνικη». Το χειρότερο είναι ότ ι, αντ ί να βελτ ιώσουμε τ ις αδυναμίες για νακάνουμε αυτό που επιβάλλει η φυσιογνωμία μας, πέφτουμε στο άλλο άκρο και κλεινόμαστε,κάνοντας ορισμένες φορές «κηρύγματα» καθαρότητας.Ναι, είναι γεγονός ότ ι δεν είμαστε αποτελεσματικοί ως οργάνωση να φέρουμε κοντά μας,ιδεολογικά και πολιτ ικά, μια σειρά αγωνιστές που μας πλησιάζουν μέσα στην πάλη, μεαποτέλεσμα ορισμένοι να χάνονται. Σίγουρα πρέπει να βρούμε τρόπους για να τοαντ ιμετωπίσουμε. Για να το κάνουμε πρέπει να φυσήξει αέρας δημιουργίας και αισιοδοξίαςμέσα στ ις γραμμές μας. Και φυσικά, να είμαστε σταθερά προσανατολισμένοι στην υπηρεσίατου κινήματος. Για να φυσήξουν αυτοί οι αέρηδες χρειάζεται ο σύντροφος, η επιρροή ναβρίσκονται μέσα σε μια διευρυμένη κινηματ ική πλατύτερη ατμόσφαιρα. Μόνο η ατμόσφαιρατων γραφείων δεν είναι αρκετή για να ζωογονήσει και να γονιμοποιήσει την πρωτοβουλία.Όταν τα στελέχη μιας οργάνωσης δυναμώνουν, παίρνουν πρωτοβουλίες, αποκτούν κύροςμέσα στους χώρους τους, στ ις διαδηλώσεις, στ ις συγκρούσεις, στην αντ ιπαράθεση, στ ιςμαζώξεις, τότε ισχυροποιείται η οργάνωση συνολικά. Τότε δημιουργεί εμπιστοσύνη στο γύρωκόσμο που καλείται να αφιερώσει μέρος της ζωής του στο κίνημα. Γι’ αυτό μας χρειάζονται οιδιαδικασίες κινήματος, τα σχήματα κινήματος και δεν αρκούμαστε μόνο στην οργάνωση.Όσο λείπουν τα πρώτα, στην οργάνωση θα έρχονται αναγκαστικά αγωνιστές που δεν είναιέτοιμοι ακόμα να αφιερώσουν τη ζωή τους. Γι’ αυτό και οι αγωνιστές πρέπει να περνάνεμέρες της ένταξής τους στο κίνημα μέσα σε «δικά» τους όργανα δίπλα στους κομμουνιστές.Γι’ αυτό χρειάζονται τα σχήματα.Δεν θέλουμε μόνο να δυναμώσει η οργάνωσή μας. Θέλουμε να δυναμώσουν και οι μορφέςοργάνωσης του λαού κάθε επιπέδου. Θέλουμε να ισχυροποιούμαστε μέσα από μιαδιαλεκτ ική σχέση. Η οικοδόμηση μιας κομμουνιστ ικής οργάνωσης δεν είναι μόνο δική μαςυπόθεση, αλλά και υπόθεση των μαζών, και πρώτα και κύρια της εργατ ικής τάξης,κατακτώντας βέβαια τη συγκρότησή της κόντρα στην καπιταλιστ ική επίθεση και διάσπαση.Θεωρούμε, λοιπόν, ότ ι τα δύο αυτά θέματα που αφορούν τη σύσκεψη του φθινοπώρου με τ ιςυποκατηγορίες τους μπορούμε να τα απαντήσουμε με ικανοποιητ ικό τρόπο. Η συμβολή μαςπρέπει να εκφραστεί και στο πολιτ ικό περιεχόμενο των αιτημάτων και της γραμμής, αλλά καιστ ις ανάλογες πολιτ ικές εκτ ιμήσεις της φάσης που περνάμε. Συμβολή και μέσω εφημερίδαςαλλά και μέσω παρεμβάσεων.

• Ήδη με τα δύο θέματα που προτείναμε (με κέντρο βάρους μετατοπισμένο προς τοδεύτερο) θεωρούμε ότ ι η διαδικασία της σύσκεψης μπορεί να αποβεί χρήσιμη και ωφέλιμη, γιατα ζητήματα που άμεσα αντ ιμετωπίζουμε. Όμως εκμεταλλευόμαστε την εσωτερικήσυζήτηση που θα ανοίξει σαν ευκαιρία να θέσουμε ορισμένες σκέψεις και κατευθύνσεις γιαένα σοβαρό ζήτημα που έχει αναδειχτεί και που φυσικά έχει και μια σειρά παράπλευρα πολύσοβαρά θέματα να το συνοδεύουν. Το ζήτημα αυτό είναι η αντίδραση των μαζώναπέναντι στον ασφυκτικά επιβεβλημένο καπιταλιστικό «μονόδρομο» και η διαλεκτικήσχέση αυτής της αντίδρασης με την παράλληλη απαίτηση της εποχής ναδιαμορφώσουν οι λαοί το δικό τους δρόμο για μια άλλη κοινωνία, για μια άλλη ζωή.Έχουμε βέβαια, εδώ και αρκετά χρόνια, ξεκαθαρίσει ότ ι το κεφάλαιο αυτό είναι άμεσασυνδεδεμένο με την επαναστατ ική διαδρομή της ανθρωπότητας προς τον κομμουνισμό.Μια πορεία που θα χαραχτεί μέσα από ένα ολόκληρο μεταβατικό στάδιο, τοσοσιαλιστικό.

Μία πορεία που οι συσχετ ισμοί του χθες και του σήμερα την κάνουν να φαντάζει, αν όχιακατόρθωτη, αν όχι όνειρο θερινής νύχτας, τουλάχιστον μακριά, βασανιστ ική, γεμάτη θυσίεςστη διαδρομή. Άρα, από μια πρώτη ματ ιά, όχι ιδιαίτερα «ελκυστική» για τ ις μάζες. Γι’ αυτό καισωστά επισημαίνεται ότι η μεγάλη αυτή διαδρομή είναι προϊόν ανάγκης μπροστά σταπολύ χειρότερα που επιφυλάσσει ο αντιδραστικός καπιταλιστικός «μονόδρομος».Όταν μας ρωτούν τ ι πρεσβεύουμε, τ ι επιδιώκουμε, σε τ ι συμβάλλουμε και γιατ ί θέλουμε ναυπάρχουμε, να αναπαραγόμαστε και να διδασκόμαστε σαν κομμουνιστές, η απάντησή μαςέχει δύο σκέλη χονδρικά. Το ένα σκέλος αφορά τ ις απαντήσεις και τ ις οριοθετήσεις πουδίνουμε και κάνουμε όσο παραμένουμε στο επίπεδο του καπιταλισμού και δεχόμαστε, μαζίμε τον υπόλοιπο λαό, τ ις συνέπειες της επίθεσης.Προφανώς, και με τα χρόνια, έχουμε κατακτήσει μια ορισμένη αντ ίληψη, προσέγγιση καιφυσιογνωμία πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού και στο βαθμό της συμμετοχής μας στηνταξική πάλη, στην ταξική αναμέτρηση.Από την άλλη, έχουμε διευκρινίσει (όσο και αν κάτ ι τέτοιο είναι στην εποχή μαςδυσφημισμένο) ότ ι για εμάς η δράση στα πλαίσια του καπιταλισμού έχει κυρίως χαρακτήραπροετοιμασίας και συγκέντρωσης δυνάμεων από την πλευρά εκείνων των κοινωνικώνδυνάμεων που έχουν κάθε συμφέρον να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να βάλουν μπροςτη μεγάλη πορεία προς τον κομμουνισμό, μέσω μιας μεταβατ ικής κατάστασης, ενόςμεταβατ ικού σταδίου που κατοχυρώθηκε ιστορικά να είναι ο σοσιαλισμός με βάση και τ ιςεμπειρίες της παλινόρθωσης στ ις πρώην σοσιαλιστ ικές χώρες.Οπωσδήποτε, αναγνωρίζουμε ότ ι οι αρνητ ικοί συσχετ ισμοί των τελευταίων δεκαετ ιών, έτσιόπως διαμορφώθηκαν και μετά την παλινόρθωση, έχουν υποχρεώσει το κίνημα των μαζών,τ ις ίδιες τ ις μάζες, να υφίστανται απανωτές ήττες στα πλαίσια του καπιταλισμού και ναεξαναγκάζονται σε πισωγυρίσματα, σε υπαναχωρήσεις, σε εκχωρήσεις δικαιωμάτων στονταξικό αντ ίπαλο.Όλη αυτή η κατάσταση που βιώνεται όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλο σχεδόν τονπλανήτη, κάνει επιτακτ ική την ανάγκη της διαμόρφωσης από την πλευρά του αριστερούκινήματος και ιδιαίτερα του ταξικού, εργατ ικού, κομμουνιστ ικού, ενός «προγράμματος» «πριντο πρόγραμμα της κατάληψης της εξουσίας», το οποίο θα έχει διπλό στόχο και περιεχόμενο:α) Να εμπεδώσει στ ις μάζες, μέσα από τ ις συγκρούσεις, τ ις αντ ιπαραθέσεις και τ ις όποιεςνίκες, την αίσθηση ότ ι ο καπιταλισμός, ακόμα και στ ις πιο άγριες εκδοχές και εκφράσεις τουδεν είναι ανίκητος. Να διαμορφώσει τ ις βάσεις των κοινωνικών συμμαχιών των στρωμάτωνπου μπορούν με ένα σταθερό τρόπο να αμφισβητήσουν τη μονοκρατορία του καπιταλισμού.Και, φυσικά, να αρχίσει να δίνει σάρκα και οστά στη μεγάλη ανάγκη της εποχής, δηλαδή, τησυγκρότηση της εργατ ικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της.β) Είναι, τουλάχιστον για εμάς, φανερό ότ ι για να έχει νόημα ένα τέτοιο «πρόγραμμα»ανατροπής των συσχετ ισμών (καταρχάς στο έδαφος του καπιταλισμού και που να έχειπροϋποθέσεις προχωρήματος προς τα μπρος και όχι πισωγυρίσματος) θα πρέπει:

1) Να είναι οργανωμένος και κατάλληλα προετοιμασμένος ο λαός από κάθεάποψη2) Να έχει διαμορφωθεί ένα κομμουνιστ ικό κίνημα και κόμμα με αναβαθμισμένεςδιασυνδέσεις με την τάξη και τ ις μάζες, που φυσικά θα έχει κάνει σαφή βήματαστο προχώρημα των απαντήσεων και των εκτ ιμήσεων για τα αίτ ια τηςπαλινόρθωσης και που θα έχει προσεγγίσει ακόμα πιο ουσιαστ ικά τ ις ανάγκες καιτ ις απαιτήσεις της σύγχρονης μεταβατ ικής σοσιαλιστ ικής κοινωνίας.3) Να έχει μπει σε στέρεες βάσεις ο προλεταριακός διεθνισμός, η αλληλεγγύη τωνλαών των γειτονικών χωρών και παρά πέρα, διότ ι -έτσι όπως έχουν εξελιχθεί ταπράγματα- το τοπικό και το διεθνικό έχουν πλέον μια διαφορετ ική σχέση καιδιασύνδεση.

Ουσιαστ ικά, λοιπόν, έχουμε την ανάγκη και εμείς και ο λαός ενός «εκπαιδευτ ικούπρογράμματος», ενός ιδιαίτερου «σχολείου» που θα κάνει φανερή τη δυνατότητα και τηναναγκαιότητα σε μαζική, τοπική και διεθνική κλίμακα να ανατραπούν οι καταθλιπτ ικοίσυσχετ ισμοί έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για το σοσιαλισμό και όχι (όπως ευαγγελίζονταιδιάφοροι ρεφορμιστές) να αλλάξουν οι συσχετ ισμοί έτσι ώστε να παραμείνουμε σε ένανκαπιταλισμό πιο «εξορθολογισμένο» και πιο «ανθρώπινο». Ένα «πρόγραμμα» που θα μας

φωτίσει ακόμα περισσότερο για την ταξική διάρθρωση και προοπτική της χώρας.Αν, λοιπόν, θέλουμε να κωδικοποιήσουμε αυτές τ ις ιδιαίτερες επιδιώξεις μας, θα λέγαμε ότ ιστοχεύουμε, συμβάλλουμε σε ένα ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ,ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ που θα διαμορφώνεται σε πολιτ ικό-κοινωνικό επίπεδο διεκδικώντας ΕΙΡΗΝΗ,ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Ένα μέτωπο πουσαν αριστερό θα είναι αντ ιιμπεριαλιστ ικό, αντ ικαπιταλιστ ικό, αντ ιπολεμικό, αντ ιφασιστ ικό,αντ ιρατσιστ ικό.Δικαιολογημένα, έστω και σαν χονδρική περιγραφή, η στόχευση σ’ ένα τέτοιο μέτωποφαντάζει αρκετά μακρινή, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τ ις μικρές μας δυνάμεις, την κατάστασητου κινήματος, της εργατ ικής τάξης, της αγροτ ιάς και τον εγκλωβισμό των μικροαστικώνστρωμάτων στον καπιταλιστ ικό μονόδρομο.Οι εξελίξεις όμως και στη χώρα μας κινήθηκαν τόσο ραγδαία, που έκαναν πρόδηλη τηνανάγκη ενός τέτοιου μετώπου που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΚΚΕ μπόρεσαν και μπορούν νατου δώσουν σάρκα και οστά.Γι’ αυτό οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε και προς τα μέσα και προς τα έξω ότ ι οι κινήσεις και οιεπιλογές μας έχουν σαν στόχευση ένα τέτοιο ΜΕΤΩΠΟ. Η προσπάθεια που θέλουμε νακάνουμε για την Πρωτοβουλία (ιδιαίτερα σε επιμέρους χώρους, αλλά και στο κεντρικό) οφείλεινα καθοδηγείται από μια τέτοια στόχευση.Σ’ ένα από τα επόμενα Κ.Ο., αφού δρομολογήσουμε και αποκρυσταλλώσουμε τα όσα μαςπροκύπτουν από τ ις άμεσες αποφάσεις, θα ανοίξουμε πιο ουσιαστ ικά το ζήτημα με τογενικό τ ίτλο «ο δικός μας δρόμος».

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_12.html?pfstyle=wp

Συνολικός απολογισμός των εκλογικώναποτελεσμάτων και της δικής μαςπαρέμβασης (Απόφαση του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ))

Με δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, στ ις 6 Μάη και 17 Ιούνη, οι ντόπιες και ξένεςδυνάμεις του συστήματος κατάφεραν, έστω και με σημαντ ικές απώλειες, μία προσωρινή«λύση« στη συγκρότηση αστ ικής κυβέρνησης, «αναβαπτισμένης« από τη λαϊκή ψήφο. Η νέατρικομματική κυβέρνηση με επικεφαλής το Σαμαρά είναι απόλυτα προσηλωμένη στηνυλοποίηση των αντεργατ ικών-αντ ιλαϊκών μέτρων των μνημονίων, έχει για «αρετή« τηνπροώθηση της εξάρτησης από την ΕΕ και θα δώσει εξετάσεις το επόμενο διάστημα στηναστική ολιγαρχία και τους ιμπεριαλιστές συνολικά για τ ις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει προςαυτούς.

Η γενική εικόνα Και στ ις δύο εκλογικές αναμετρήσεις οι οποίες έγιναν κάτω από καθεστώς εκβιασμών καιτρομοκρατικών διλημμάτων από τη μεριά των αντ ιδραστικών δυνάμεων, αλλά και πόλωσηςγια κυβερνητ ική «λύση«, η λαϊκή ψήφος προσανατολίστηκε σε πολλαπλές κατευθύνσεις.Ψηφίζοντας στον «πρώτο γύρο« ενάντ ια στο μνημόνιο, ο λαός αναζητά παράλληλα ένανάμεσο και αποτελεσματικό τρόπο για να σταματήσει τη λεηλασία της ζωής του, ενώ στο«δεύτερο γύρο« το κύριο χαρακτηριστ ικό ήταν η πολιτ ική αναδίπλωση του λαού και ηενίσχυση των υποταγμένων δυνάμεων στην ΕΕ και το ΔΝΤ.Το χαμηλό επίπεδο πολιτ ικής συγκρότησης του εργατ ικού-λαϊκού κινήματος, σε σχέση με τ ιςαπαιτήσεις της περιόδου, από τη μία πλευρά και, από την άλλη, η σχετ ική απογοήτευση απότο γεγονός ότ ι οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος δεν μπόρεσαν να σταματήσουντην επίθεση, η αντ ιαριστερή-αντ ικομμουνιστ ική παρέμβαση όλων των δυνάμεων τουσυστήματος, η «στάση κινήματος« που επιβλήθηκε από τ ις 12 Φλεβάρη λόγω προεκλογικήςπεριόδου, οι σοβαρές ευθύνες των ηγεσιών της Αριστεράς «μας« στην καλλιέργειααυταπατών και ευκολιών κάθε είδους έδωσαν τη δυνατότητα να «δουλέψουν« τόσο τα κάθεείδους αναχώματα του συστήματος, αλλά, κυρίως, να κινηθεί ο λαός σε κατευθύνσεις που δενθα θίγουν με άμεσο τρόπο το πλαίσιο της εξάρτησης έτσι όπως αυτό καθορίζεται από τηνΕΕ αλλά και τ ις ΗΠΑ.Και στ ις δύο εκλογικές αναμετρήσεις (ιδιαίτερα στην πρώτη) τα ποσοστά και οι ψήφοι μεαριστερό, ριζο-σπαστικό πρόσημο είναι πρωτόγνωρα για τη μεταπολιτευτ ική περίοδο (ταποσοστά για ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ, ΕΕΚ καιΟΚΔΕ ήταν 27,5% στ ις 6 Μάη και 32% στ ις 17 Ιούνη. Το 32%, αν και διευρυμένο ποσοτικά,ποιοτ ικά ήταν σαφώς πιο απονευρωμένο από το πρώτο ποσοστό). Ταυτόχρονα, όμως,σημαντ ικό πολιτ ικό στοιχείο αυτών των εκλογών υπήρξε και η αποχή, που στ ις 6 Μάη έπιασετο 35% ενώ στ ις 17 Ιούνη έφτασε το 38,5%. Χαρακτηριστ ικό του «δεύτερου γύρου« ησημαντ ική πτώση των πέρα του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων (για διαφορετ ικούς λόγους ο καθένας) μεβασική κατεύθυνση την «κυβερνώσα αριστερά«, Η οποία εξασφάλισε το νέο της ποσοστόλόγω της αύξησης της αποχής, από τη μία, αλλά, κυρίως, λόγω της εκλογικής λεηλασίας όλωντων υπόλοιπων δυνάμεων, από ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι Πράσινους κ.λπ. κατά κύριο λόγοκαι δευτερευόντως από το ΠΑΣΟΚ ή άλλους.Η εμφάνιση στο πολιτ ικό προσκήνιο δήθεν αντ ιμνημονιακών και «πρόθυμων αριστερών«σχηματισμών, όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες« και η ΔΗΜΑΡ, αποτέλεσε ένα νέο ποιοτ ικόστοιχείο και πιστώνεται στο σύστημα η σοβαρή επιτυχία στη δημιουργία και λειτουργία«αναχωμάτων« της λαϊκής οργής και αγανάκτησης (τα ποσοστά των δυνάμεων αυτών ήταν17% στ ις 6 Μάη και 13,5% στ ις 17 Ιούνη).

Η εκτόξευση της φασιστ ικής Χρυσής Αυγής στη Βουλή με σταθερό ποσοστό 7%, σαναποτέλεσμα της συνολικής αντ ιδραστικής μετατόπισης του πολιτ ικού σκηνικού κάτω από τοβάρος της αντ ιλαϊκής πολιτ ικής και των δεσμών της εξάρτησης, αποτελεί ταυτόχρονατ ιμωρία αλλά και προειδοποίηση για τ ις δυνάμεις που αναφέρονται στους εργαζόμενους καιτην Αριστερά ότ ι, αν δεν δώσουν διέξοδο στο λαό οι αγώνες, τότε τα πράγματα μπορούν ναστραφούν σε ακόμα πιο αντ ιδραστικές κατευθύνσεις.Κορυφαίο γεγονός στην εκλογική διαδικασία αποτέλεσε η μαζική αποστοίχιση του λαού(παρά τους εκβι-ασμούς, τ ις απειλές και το φόβο που έσπειραν όλοι) από τ ις«παραδοσιακές« αστ ικές πολιτ ικές δυνάμεις και βασικούς πυλώνες της εξάρτησης στηχώρα, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και η εξαφάνιση του ΛΑΟΣ, του τρίτου της συγκυβέρνησηςΠαπαδήμου. Οι διεργασίες που συντελούνται στο λαό θα είναι ακατάπαυστες κάτω από όλα ταδιλήμματα, τους εκβιασμούς και το φόβο που σκορπούν οι αντ ιδραστικές δυνάμεις. Οιδυνάμεις που απελευθερώθηκαν από τους πυλώνες της αστ ικής κυριαρχίας είναι τεράστιεςσε αριθμό και, όσες προσπάθειες και αν κάνουν οι δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξωαπό τη χώρα, δεν θα μπορέσουν να τον ποδηγετήσουν εύκολα σε νέα καλούπια. Από τηνάλλη, όμως, μπορούμε να πούμε ότ ι, αν από τ ις αντ ιδραστικές δυνάμεις του συστήματοςέχουμε να περιμένουμε τ ις πιο τυχοδιωκτ ικές και αντ ιλαϊκές πολιτ ικές, δεν μας κάνουνιδιαίτερα αισιόδοξους οι πολιτ ικές των αυταπατών και των εύκολων, χωρίς σύγκρουση,δρόμων της Αριστερά «μας« σε όλες της τ ις εκδοχές, είτε ετοιμάζεται για το κυβερνητ ικό«κοστούμι« είτε ζητάει μονίμως εκλογές για να «διορθώσει ο λαός την ψήφο του«. Παρόλα αυτά, η αποστοίχιση αυτή, παρά την προσωρινή αναδίπλωση της 17ης Ιούνη,αποτελεί ένα σπουδαίο γεγονός και αποτελεί σημαντ ική παρακαταθήκη για την επόμενηπερίοδο. Η απελευθέρωση σημαντ ικών λαϊκών δυνάμεων από τ ις αστ ικές πολιτ ικές δυνάμειςπου κυριάρχησαν όλη τη μεταπολιτευτ ική περίοδο μπορεί να προσφέρει σημαντ ικά στησυγκρότηση του κινήματος που απαιτεί η εποχή μας.

Τα αποτελέσματα και οι εξελίξεις στην ΑριστεράΗ «εκτόξευση« του ΣΥΡΙΖΑ σε αριθμούς ψήφων και ποσοστών κυβερνητ ικού επιπέδου ήταναποτέλεσμα της πρότασής του για «αριστερή κυβέρνηση«, που γέννησε ελπίδες σε τμήματατου λαού ότ ι μπορεί να υπάρξει ένα άμεσο πρόγραμμα ανακούφισης ικανό να «περπατήσει«ακόμα και μέσα σε αυτό το πλαίσιο της εξάρτησης από ΔΝΤ-ΕΕ χωρίς να το αμφισβητήσει.Οι προσαρμογές του -που τόσο έντονα φάνηκαν κατά τη «διερευνητ ική« περίοδο-συνεχίστηκαν με γοργούς ρυθμούς το επόμενο διάστημα, συγκροτώντας όμως μέσα στο λαόένα ισχυρό ρεύμα αναμονής, ανάθεσης και αυταπατών. Η χρόνια φιλοδοξία του να καλύψει αυτός το κενό του ΠΑΣΟΚ, τόσο σαν πολιτ ική έκφρασηόσο και -κυρίως- σαν αμορτ ισέρ των λαϊκών κραδασμών μέσω της ανάληψης ευθυνών,συγκρούεται τόσο με τ ις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών για πλήρηευθυγράμμιση με τα δεδομένα του συμβολαίου του 1974 (διπλή εξάρτηση) όσο και με τηναπαίτηση για ιστορικό πισωγύρισμα των εργατ ικών και λαϊκών καταχτήσεων καιδικαιωμάτων. Κάτω από αυτές τ ις σοβαρές αντ ιφάσεις, αλλά και την αναμενόμενη πίεση πάνω στο ΣΥΡΙΖΑαπό την όξυνση της ταξικής πάλης, μένει να δούμε πώς και αν αυτός θα καταφέρει ναπετύχει όλους αυτούς τους αντ ιφατ ικούς του στόχους και να μείνει σε τροχιά προσέγγισηςτης κυβερνητ ικής εξουσίας.Ανεξάρτητα από το βαθμό «χαλάρωσης« του μνημονίου και της λιτότητας που θαδιαπραγματευτούν οι ιμπεριαλιστές, τόσο μεταξύ τους όσο και με τ ις εξαρτημένες αστ ικέςτάξεις, οι παραχωρήσεις δεν θα μπορούν να πλησιάσουν καν το «αντ ι-νεοφιλελεύθερο«πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Η «υπεύθυνη και μάχιμη« αντ ιπολίτευση, όπως την προσδιόρισε ο Αλ.Τσίπρας, που θα κάνει «επίθεση νομιμότητας« στην κυβέρνηση και το σύστημα, μπορεί ναανταποκρίνεται πολιτ ικά στ ις διαθέσεις των μεσοστρωμάτων με τα οποία έπιασε «επαφή«,σίγουρα όμως δεν μπορεί να εκφράσει την αγωνία για αξιοπρεπή επιβίωση του εργαζόμενουλαού. Και αυτό θα αποτελέσει μόνιμη πηγή αντ ιφάσεων, αντ ιθέσεων και εξελίξεων στο χώροαυτό.Το ΚΚΕ, σημαντ ικά στριμωγμένο από το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη, αποτέλεσε«θύμα« των αυ-ταπατών που σκόρπισε, αλλά και της αλλοπρόσαλλης πολιτ ικής τού «μια

στο καρφί και μια στο πέταλο«. Όταν αντ ιλήφθηκε ότ ι το εκλογικό του αμόκ δημιουργούσεσυνθήκες ενίσχυσης της λογικής της «κυβερνώσας αριστεράς«, το γύρισε ενάντ ια στονεκλογικό κρετ ινισμό και τ ις κοινοβουλευτ ικές αυταπάτες. Οι αναταράξεις στο εσωτερικό τουμπορεί να καλυφτούν μέχρι ένα σημείο από την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, τα ζητήματα όμωςέχουν ήδη ανοίξει και σίγουρα θα υπάρξουν εξελίξεις προς διάφορες κατευθύνσεις.Παράλληλα, θα δέχεται όλο και πιο πολύ μία σοβαρή πίεση από τη βάση του για άμεσααποτελέσματα στους αγώνες και σε ευρύτερη μετωπική συγκρότηση και συνεργασία. Ηεξέλιξη της υπόθεσης της απεργίας στη Χαλυβουργία, αλλά και σε άλλους εργασιακούςχώρους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για αυτές.Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνουν την ανάγκη φιλοτ ιμία και προσπαθούν να διαχειριστούν το εκλογικόαποτέλεσμα που δημιουργεί σοβαρούς τριγμούς στο εσωτερικό της, κυρίως για την «ευκολία«μετατόπισης των τριών τετάρτων των ψηφοφόρων της 6ης Μάη. Η πολιτ ική «όσμωση« μετον ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο στελεχών, κίνησης, αλλά κυρίως πολιτ ικών θέσεων (μεταβατ ικόπρόγραμμα), αποτελεί στοιχείο μίας μόνιμης αντ ίφασης μεταξύ επιδιώξεων που κινούνται σεκατεύθυνση «συγκρότησης του επαναστατ ικού πόλου«, «διερευνώντας« -παράλληλα καιταυτόχρονα- «ρεαλιστ ικές« προσεγγίσεις και κυρίως «δυνατότητες«. Οι προεκλογικέςπροτάσεις της, είτε για κοινή δράση είτε για κοινή εκλογική κάθοδο, αποτέλεσανκαιροσκοπικές επιλογές για δημιουργία εντυπώσεων.

Για το δικό μας εκλογικό αποτέλεσμα και τα καθήκοντα της επόμενης περιόδουΜετά τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2011 είχαμε διαπιστώσει, πολύ σωστά, πολλά ζητήματα καιχαρακτηριστ ικά της οργισμένης αντ ίδρασης του λαού, κυρίως στ ις πλατείες. Εκείνο που, κυρίως, είχαμε διαπιστώσει ήταν ότ ι υπάρχει άμεση ανάγκη κεντρικής μετωπικήςσυγκρότησης για να μπορέσουμε να μπούμε με καλύτερους όρους μέσα στον κόσμο και ναεπιδράσουμε τόσο στην πάλη του όσο και στη συνείδησή του. Οι «διαθέσιμες« οργανωμένες δυνάμεις για μία τέτοια προσπάθεια ήταν δεδομένες (Μ-Λ ΚΚΕκαι κάποιοι λίγοι ακόμη) με όλα τα γνωστά προβλήματα-ζητήματα των μεταξύ μας σχέσεων,διαφοράς απόψεων και αντ ιλήψεων και το βάρος της ονομασίας μας (μ-λ).Η καθυστέρηση της υλοποίησης αυτής της πρότασης, με ευθύνη τόσο δική μας όσο και τουΜ-Λ ΚΚΕ, φανέρωσε την αδυναμία μας να κατανοήσουμε ότ ι ο πολιτ ικός χρόνος που είχαμε -αν τον είχαμε ποτέ- σε άλλες εποχές έχει οριστ ικά εξαντληθεί.. Αποτέλεσμα αυτής της σημαντ ικής καθυστέρησης λόγω διαφωνιών ή προβληματισμών καιταλαντεύσεων ήταν η συγκρότηση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντ ιιμπεριαλιστ ικήΣυνεργασία να γίνει στα μέσα Μάρτη εν μέσω προεκλογικής παραζάλης και -παρ’ όλη τηθετ ική ανταπόκριση που όλοι διαπιστώσαμε- να μην έχει το χρόνο να κάνει βήματα, πολιτ ικάκαι οργανωτικά, κυρίως μέσα σε ένα αγωνιστ ικό λαϊκό δυναμικό που αντ ιδρούσε στ ις λογικέςκαι πρακτ ικές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά δεν είχε «χώρο υποδοχής« ναεκφραστεί και να δράσει στην κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Η απόφασή μας για εκλογική συμμετοχή και πολιτ ική παρέμβαση και στ ις δύο εκλογικέςαναμετρήσεις ήταν σωστή και αναγκαία, για διαφορετ ικούς λόγους στην κάθε περίπτωση.Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μας δίνει την ώθηση που θέλαμε και μας άξιζε για τη συμμετοχήμας στο κίνημα όλη την προηγούμενη περίοδο. Ιδιαίτερα το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη είναιένα άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα. Μεγαλώνει πολύ η «ψαλίδα« με την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία σε κάποιους χώρουςμπορούσαμε να έχουμε κάποια κοινή δράση και από εδώ και πέρα κάτ ι τέτοιο θα γίνεταιεξαιρετ ικά δύσκολα και με πολύ δυσμενείς όρους.Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να διαβούμε μέσα από τ ις «συμπληγάδες« ενός κυβερνητ ικούΣΥΡΙΖΑ και μίας «μετωπικής-κινηματ ικής« ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μία και ενός «ταξικού« ΚΚΕαπό την άλλη.Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε το δικό μας μονοπάτι-δρόμο-κατεύθυνση, να τοστηρίξουμε, να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε, να πάρουμε την ευθύνη που μας αναλογείαυτήν την κρίσιμη περίοδο. Ο κόσμος που σταθερά μας παρακολουθεί και συμφωνεί μαζί μας, αυτοί που μας γνώρισαντο προηγούμενο διάστημα και τους κερδίσαμε στην άποψή μας, η εμφάνιση ενός μικρού,αλλά αξιόλογου, αγωνιστ ικού δυναμικού που θέλει να στηρίξει αυτήν την επιλογή καισυστρατεύθηκε μαζί μας στην υπόθεση της Αντ ί-στασης, ο κόσμος που μας ξέρει και δεν

συμφωνεί μαζί μας, αλλά αποφάσισε να μας στηρίξει για να εκδηλώσει τη διαμαρτυρία του,όλος αυτός ο κόσμος που σήμερα τον ξέρουμε πολύ καλύτερα από άλλες περιόδους, είναιλίγος αλλά επαρκής για να ξεκινήσουμε μία δύσκολη και βασανιστ ική πορεία μέσα στονεργαζόμενο λαό, ακουμπώντας στα θετ ικά της εκλογικής παρέμβασης:

Στην πανελλαδική δράση εκατοντάδων συντρόφων και συναγωνιστών πουστήριξαν αυτήν την υπόθεση.

Στην προσπάθεια πραγματικής μαζικής απεύθυνσης στον εργαζόμενο λαό μεσυγκεντρώσεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, εξορμήσεις.

Στη συντροφική συνεργασία των δύο οργανώσεων που, πολύ γρήγορα, έφερεκοντά ένα δυναμικό αγωνιστών που είχε διαφορετ ική περπατησιά, σε ένα κοινόπολιτ ικό πλαίσιο επαφής με το λαό. Ενίσχυσε και δεν αποδυνάμωσε την πρότασητης μετωπικής συγκρότησης για μέτωπο πάλης, παρά τα «κουσούρια« τουπαρελθόντος που όμως -κάτω και από τη δική μας αποφασιστ ική στάση- δενεκδηλώθηκαν με τρόπο που θα νόθευε την προσπάθεια. Και αυτό στα θετ ικά.

Παρά τ ις ασφυκτ ικές πιέσεις ΕΕ-ΔΝΤ να προχωρήσει άμεσα το κυβερνητ ικό «έργο« και όλατα αντεργατ ικά-αντ ιλαϊκά μέτρα που έχουν δρομολογήσει, το πολιτ ικό προσωπικό που είναισήμερα «διαθέσιμο« δείχνει, από τα πρώτα του βήματα, να μην στέκεται καλά στα πόδιατου.Παραμένουν όμως «αναλλοίωτες« οι επιδιώξεις όλων των δυνάμεων του συστήματος για«λύσεις« με όλα τα μέσα και τους τρόπους σε αντ ιλαϊκή και αντ ιδραστική κατεύθυνση, μεανοικτές παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, με ενεργοποίηση όλων των «διαθέσιμων«δυνάμεων για να μη θιγεί στο ελάχιστο το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.Από την άλλη πλευρά, οι λαϊκές δυνάμεις δεν έχουν κανένα χρονικό περιθώριο αναμονής γιανα οργανώσουν τους αγώνες τους ενάντ ια στ ις δυνάμεις της εξαθλίωσης και της εξάρτησης.Κεντρικά πολιτικά ζητήματα αποτελούν σήμερα το επίπεδο διαβίωσης του λαού πουχτυπιέται με όλους τους τρόπους και τα δεσμά της εξάρτησης από όλους τουςιμπεριαλιστές, που σφίγγουν επικίνδυνα γύρω από το λαό και τη χώρα. Να υπερασπίσουμε στην πράξη και μέσα στην κίνηση του κόσμου την άποψη ότ ι ο λαός,πρωταγωνιστής των εξελίξεων με οργάνωση και πάλη απέναντ ι στ ις δυνάμεις τουσυστήματος, είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα και να φέρειαποτελέσματα και κυρίως νίκες. Πάλη ενάντ ια την αντεργατ ική λαίλαπα, ενάντ ια σε ΕΕ-ΔΝΤ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και όλο το πλέγματης εξάρτησης.Αντ ιπαράθεση στον αδιέξοδο, «αριστερό« κυβερνητ ισμό, αντ ιπαράθεση στ ις λογικέςδιαχείρισης του χρέους και «επαναδιαπραγμάτευσης« του μνημονίου.Προχωράμε αποφασιστικά την υπόθεση της μετωπικής συγκρότησης. Με την πρότασηαυτή δημιουργούμε ξανά σχέσεις κυρίως με ένα αγωνιστικό δυναμικό που σήμεραβρίσκεται σε σύγχυση. Απαιτούμε από όλους να τοποθετηθούν στις παρούσεςσυνθήκες και, κυρίως, στηρίζουμε αποφασιστικά την υπόθεση ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣκαι ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/27-28.html?pfstyle=wp

Σημαντική η σύσκεψη στελεχών 27-28Οκτώβρη για το δυνάμωμα της οργάνωσηςκαι της κοινής δράσης

Έκλεισε πάνω από ένας χρόνος από μια ανάλογη σύσκεψη που έγινε πέρυσι το Σεπτέμβρηκαι στην οποία, όπως θυμόμαστε, δρομολογήθηκαν σοβαρές αποφάσεις οι οποίες μετά απόέναν κύκλο εσωτερικής συζήτησης υιοθετήθηκαν από την οργάνωση. Αποφάσεις οι οποίεςκαθόρισαν και επηρέασαν την πορεία και τ ις πρωτοβουλίες της οργάνωσης σε σημαντ ικόβαθμό και τροχιοδρόμησαν τα πρώτα αποφασιστ ικά βήματα που κάναμε από κοινού με τοΜ-Λ ΚΚΕ στην κατεύθυνση της κοινής αναβαθμισμένης κεντρικής και τοπικής δράσης, σεσυνεργασία με ομάδες ανένταχτων και συλλογικότητες όπως η Πορεία Αριστερή.

Σε πρώτη φάση αυτές οι αποφάσεις μας, τ ις οποίες μέσα από το δικό του φυσικά σκεπτικόστήριξε και το Μ-Λ ΚΚΕ, οδήγησαν να πάρουν σάρκα και οστά οι πρώτες αποκρυσταλλώσειςαυτής της προσπάθειας κοινής δράσης μέσα από την Πρωτοβουλία για την ΑΑΣ. Τοαντ ικειμενικό γεγονός (της διπλής εκλογικής αναμέτρησης), παρ' όλο που από μια άποψηκαθυστέρησε την προσπάθεια αυτή, όπως έδειξαν οι πρώτοι μήνες μετά τ ις εκλογές καιιδιαίτερα ο Σεπτέμβρης με σημείο αφετηρίας τη ΔΕΘ, δεν μπήκε εμπόδιο και οι προσπάθειεςαποφασίστηκε να συνεχιστούν πιο πλατ ιά, πιο επίμονα, με μεγαλύτερη ένταση καιπροφανώς επικαιροποιώντας και προσαρμόζοντας στ ις καινούριες συνθήκες το πλαίσιό τηςκαι την εκτ ίμησή της.Σε κάθε περίπτωση, παρ' όλο που ο χρόνος που μεσολάβησε είναι πολύ μικρός, πολιτ ικάήταν πολύ πλούσιος και πολύ συμπυκνωμένος έτσι ώστε το σήμερα να φαίνεται τόσο«αλλιώτικο» και τόσο «μακρινό» σε σχέση με πέρυσι. Την ίδια στ ιγμή βέβαια οι γενικότερεςαπαιτήσεις και ανάγκες του κινήματος και της πάλης παραμένουν πολύ υψηλές καιεπιτακτ ικές έτσι ώστε να μη δικαιολογείται κανένας εφησυχασμός και καμία «σιγουριά». Παράτα φανερά σημάδια μετατροπής της οργής και της αγανάκτησης των μαζών σε κίνηση καιαντ ίσταση το χρόνο που μεσολάβησε, με αποκορύφωμα τ ις ημέρες του Φλεβάρη που μαςπέρασε, ο δρόμος για τη συγκρότηση του κινήματος και της εργατ ικής τάξης θα είναι μακρύςκαι δύσκολος. Όπως έδειξαν οι μέχρι τώρα (μετακαλοκαιρινές) αντ ιστάσεις αλλά και οικινητοποιήσεις ενάντ ια στην πρόκληση Μέρκελ, τα σημάδια της επιτυχούς προσπάθειας τουντόπιου συστήματος και των ιμπεριαλιστών προστατών να ανασυγκροτήσουν και ναφτιασιδώσουν το κλονισμένο πολιτ ικό τους σκηνικό είναι ορατά.Οι συσχετ ισμοί παραμένουν αρνητ ικοί, παρ' όλο που η λυσσασμένη επίθεση σε βάρος τουλαού βαθαίνει και επεκτείνεται. Η μακρά διαδρομή οπισθοχώρησης και ήττας του κινήματοςέχει αφήσει πολύ ζωντανά τα σημάδια της, και αν σ' αυτά συνυπολογίσουμε τ ις συνέπειεςαπό τα φανερά αδιέξοδα της γραμμής του ΚΚΕ, την προκλητ ικά συμβιβασμένη κατεύθυνσητου ΣΥΡΙΖΑ και τη δορυφοριοποίηση της εξωκοινοβουλευτ ικής λεγόμενης Αριστεράς,μπορούμε να κατανοήσουμε γιατ ί οι αντ ιστάσεις είναι ακόμη σκόρπιες, αναποτελεσματικέςκαι όχι νικηφόρες.Ας μην εφυσηχάζουμε, λοιπόν, ούτε να «κρυβόμαστε» πίσω από εκτ ιμήσεις-υπεκφυγές ότ ι«όπου υπάρχει καταπίεση υπάρχει αντ ίσταση». Το βάθος της επίθεσης θα είναι τέτοιο, οικίνδυνοι που απειλούν του λαούς της περιοχής μας θα είναι τόσοι, που δεν μας επιτρέπουννα έχουμε το ρόλο του «παρατηρητή» που «προβλέπει» και «εκτ ιμάει». Δεν μας επιτρέπουννα «περιοριστούμε» σε μια στάση αναπαραγωγής και διατήρησης ως οργάνωσης (παρ' όλοπου είναι σοβαρή μας υποχρέωση να την ενισχύσουμε). Πρέπει, αξιοποιώντας εμπειρία,στελέχη, δυναμικό και κυρίως τ ις εν δυνάμει δυνατότητες του κινήματος, να διεκδικήσουμεμέσα στην ταξική πάλη αναβαθμισμένο ρόλο. Ρόλο πρωτοπόρο στη θεωρία και στηνπράξη.Η σύσκεψη που προγραμματίζουμε μπορεί και πρέπει να γίνει αφετηρία για να μπει η

οργάνωση, από την καθοδήγηση μέχρι τη βάση και επιδιώκοντας τη συμμετοχή τωναγωνιστών εκτός οργάνωσης, σε μια γόνιμη και δημιουργική διαδικασία παραπέραεπεξεργασίας των στόχων και των καθηκόντων που απαιτεί η φάση στην οποίαβρισκόμαστε. Η σύσκεψη μπορεί και πρέπει να δώσει το έναυσμα, ρίχνοντας το βάρος σταάμεσα καθήκοντα και στις άμεσες πρωτοβουλίες, να προσεγγίσουμε σειρά ζητημάτωνπου αφορούν τα μεσοπρόθεσμα καθήκοντα και τους μεσοπρόθεσμους προσανατολισμούςμας έτσι όπως τους περιγράφουν και τους οριοθετούν η γενικότερη στάση μας απέναντ ι στοκαπιταλιστ ικό σύστημα και τον ιμπεριαλισμό.Χωρίς λοιπόν να πέσουμε στο λάθος να αντ ιστρέψουμε τ ις προτεραιότητες και χωρίςαυταπάτες για τ ις δυνατότητες τ ις δικές μας αλλά και του κινήματος σ' αυτή τη φάση, πρέπεινα ψηλαφίσουμε αυτές τ ις μεσοπρόθεσμες απαιτήσεις στο φόντο της γενικότερης οπτικήςπου έχουμε διαμορφώσει ως φυσιογνωμία όλα αυτά τα χρόνια. Όχι βέβαια σαν μια απλή«εσωτερική» παρόρμηση, ούτε σαν έκφραση υπόκλισης σ' έναν «ονειροπόλο»ακαδημαϊσμό, αλλά σε σύνδεση και στην υπηρεσία της ταξικής πάλης και του κινήματος.Ας μην έχουμε «ενοχές» όταν προκύπτουν ζητήματα τέτοια ευρύτερης σημασίας καιπροοπτικής και δυσκολευόμαστε να τα «απαντήσουμε». Δεν φταίμε ίσως τόσο εμείς όσο ηφάση και η περίοδος. Και η φάση αυτή έχει αναδείξει με πολλούς τρόπους και πολλέςευκαιρίες ότ ι η ταξική πάλη και οι αντ ιστάσεις ζητούν να φωτιστούν, να βρουν προοπτική καιμέλλον έξω από τον καπιταλιστ ικό μονόδρομο. Σίγουρα συγκρούονται οι δυνατότητές μας μετ ις απαιτήσεις. Αλλά δεν έχουμε και από πού να περιμένουμε για να φωτιστούν πολλέςπλευρές της πάλης που διεξάγεται και να αποκτήσουν προοπτική.Δεν έχουμε να περιμένουμε από αλλού για να αποκτήσουμε σε μια πορεία μια ολοκληρωμένηταξική ανάλυση για τη διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η βάση για τη χάραξητων καθηκόντων και της γραμμής της επαναστατ ικής και ανατρεπτικής διαδικασίας.Σε κάθε περίπτωση, η άμεση, διπλή και επιτακτική προτεραιότητα που έχουμε είναιαφενός να ευνοήσουμε τις επιμέρους και ευρύτερες αντιστάσεις και αφετέρου να τιςπολιτικοποιήσουμε, να τους δώσουμε ορίζοντα και προοπτική, να τιςσυνολικοποιήσουμε.Πώς μεταφράζεται αυτό το άμεσο διπλό καθήκον είναι το βασικό περιεχόμενο τηςσύσκεψης. Ας σκύψουμε λοιπόν ακόμη πιο συγκεντρωμένοι και πιο αποφασισμένοι και αςδούμε πώς εξειδικεύεται αυτό το διπλό καθήκον.

-Στην αξιοποίηση του δυναμικού της οργάνωσης στη νεολαία, στ ις γειτονιές, στηναγροτ ιά, στους χώρους του δημόσιου και ιδιωτ ικού τομέα για να πρωτοστατήσειστην οικοδόμηση και την προοπτική των αντ ιστάσεων.

Δεν είμαστε πολλοί, δεν είμαστε πάντοτε έτοιμοι να παίξουμε έναν τέτοιο ρόλο με ό,τ ι αυτόσυνεπάγεται. Για να έχουμε λοιπόν τη δυνατότητα να παίξουμε ρόλο που να δίνεικαλύτερο στίγμα και να διαμορφώσει φυσιογνωμία, πρέπει να αλλάξουν πολλά και νααλλάξουμε σε πολλά και στο εσωτερικό μας αλλά και στη σχέση μας με το «έξω».Στο πώς ενεργοποιούμε ακόμα και την πιο μακρινή σχέση μέσα στον κάθε χώρο. Στο πώςμελετάμε τους χώρους όπου θέλουμε να παρέμβουμε για να έχουμε γνώμη και άποψη για τησυμπεριφορά, την κοινωνική και πολιτ ική πρακτ ική του κόσμου στον οποίο απευθυνόμαστε.Στο πώς επεξεργαζόμαστε τους στόχους, τη γραμμή και τ ις μορφές που θα προτείνουμε γιατην προώθηση και την ενίσχυση των αντ ιστάσεων. Στο πώς επιλέγουμε τους συμμάχους σεσχέση με το εύρος και το χαρακτήρα της παρέμβασης, ιδιαίτερα στη φάση αυτή που έχουμεμπροστά μας και μια ακόμη πρόκληση, αυτήν της ΠΑΑΣ.Πρέπει να γίνουμε πιο επίμονοι, πιο επιχειρηματολογημένοι, πιο αποφασιστ ικοί στηνπροώθηση της άποψής μας, σ' αυτή την εποχή της σύγχυσης και της θολούρας, πουταυτόχρονα έχει ανέβει το επίπεδο της διάθεσης του κόσμου να αντ ισταθεί. Πρέπει να«πιέσουμε» και να πείσουμε τον οποιονδήποτε αγωνιστή έχει μια κάποια σχέση μαζί μαςαλλά και τους συμμάχους μας στην ΠΑΑΣ να ριχτούν σ' αυτό το καθήκον της σύνδεσης μετους χώρους και της ευνόησης των αντ ιστάσεων.

-Πρέπει να αξιοποιήσουμε όλες τ ις εσωτερικές λειτουργίες της οργάνωσης έτσιώστε να μην παρατηρούνται αμηχανίες, καθυστερήσεις, αφωνίες και ήξεις-αφήξειςστην επεξεργασία γραμμής και στόχων, στη διαμόρφωση άποψης για τα όσα

συμβαίνουν, ιδιαίτερα τώρα που μια σειρά μεσοστρώμματα θορυβούν καιδιαμαρτύρονται και μάλιστα δικαίως, φτάνοντας τ ις περισσότερες φορές ναεπισκιάζουν τα βογγητά και τ ις οιμωγές των εργατών, των προλεταρίων, τωνφτωχών, των ανέργων, των μεταναστών. Έχουμε λογική και αφετηρία νασκεφτόμαστε και να καταλήγουμε, αλλά δεν πρέπει να θεωρούμε ότι έχουμελύσει τα πάντα και απλώς μας λείπουν «οι φορείς της άποψης» (όχι ότ ι δενλείπουν κι αυτοί).

Χρειαζόμαστε γραμμή και στόχους (δεν είμαστε σε όλους τους χώρους στην ίδια φάση) με ταοποία θα πορευτούμε άμεσα αλλά και θα προϊδεάζουμε για το «αύριο» στην εργατ ική τάξηκαι τους εργαζόμενους στη χώρα. Σ' αυτό το πλαίσιο πρέπει να βλέπουμε και τηνπαρέμβασή μας (ήδη κάναμε βήματα) στους άνεργους και τους μετανάστες (αργούμε). Μια παρέμβαση που στόχο της θα έχει (ανάλογα με την περίπτωση) την οργάνωση αυτήςτης πάλης σε κάθε επίπεδο με ευέλικτα και ανοιχτά σχήματα πάλης που θα συγκεντρώνουνδυνάμεις και δεν θα διασπούν. Ανάγκη που έτσι κι αλλιώς είναι επιτακτ ική και καθοριστ ική καιγια έναν ακόμη λόγο: τα «κενά» στην πάλη και στην οργάνωση της εργατ ικής τάξης θέλει νατα κλείσει και να τα καλύψει ο φασισμός και ο ναζισμός.

-Γενικότερα η λογική της οργάνωσης, της συλλογικότητας, της συμμετοχής πρέπεινα κερδίσει έδαφος και αυτό δεν θα γίνει κυρίως και μόνο στο επίπεδο τηςιδεολογικής και πολιτ ικής προπαγάνδας. Θα έρθει μέσα κυρίως από τηνκαθημερινή πάλη, την καθημερινή σχέση όπου θα δοκιμάζονται και θααναβαθμίζονται οι σχέσεις αυτών που σήμερα εμφανίζονται πρωτοπόροι με τουςνέους αγωνιστές που θέλουν και πρέπει να μπουν στον αγώνα. Και φυσικά δεναναφερόμαστε μόνο στο ζήτημα της οργάνωσης του κόμματος της εργατ ικήςτάξης, αλλά και σε ολόκληρο το κεφάλαιο που αφορά την οργάνωση του ταξικούεργατ ικού κινήματος σε όλα τα επίπεδα και με όλες τ ις μορφές.

Όπως επίσης πρέπει να αναβαθμιστεί στον καθένα μας και συλλογικά η αίσθηση και ηπρακτ ική της περιφρούρησης και της διασφάλισης από τον ταξικό εχθρό των κατακτήσεωνπου έχουμε οικοδομήσει αργά και βασανιστ ικά. Δεν εννοούμε μόνο το ζήτημα τηςοργανωτικής μας προφύλαξης αλλά και το ευρύτερο κεφάλαιο του προφίλ και τηςφυσιογνωμίας που κατακτά ένας αγωνιστής έτσι ώστε να έχει ως «ασπίδα ασφαλείας» τ ιςλαϊκές μάζες με τ ις οποίες παλεύει και αγωνίζεται μαζί και δίπλα. Τα οργανωτικά μέτραμπορεί να μην αποδώσουν. Αυτό που περιγράφουμε όμως είναι πολύ πιο δύσκολο για τοσύστημα να το χτυπήσει όσο και αν σκορπά την τρομοκρατία. Γι' αυτό, και χωρίς νατυχοδιωκτ ίζουμε, χωρίς να αριστερίζουμε, να προσπαθούμε να «εκτ ιθέμεθα», να γίνεταιγνωστή η δράση μας και οι θέσεις μας. Πρέπει να έχουμε τελικά περισσότερη εμπιστοσύνηστις μάζες και στον κόσμο, γι' αυτό και χωρίς αυτήν δεν γίνεται τ ίποτε.Συμπερασματικά, λοιπόν, και να μας ευχηθούμε καλή επιτυχία:

-Στηρίζουμε τ ις αντ ιστάσεις και τους δίνουμε πνοή και προοπτική.-Πασχίζουμε για τη νικηφόρα έκβασή τους.-Ενισχύουμε την Πρωτοβουλία.-Αξιοποιούμε με κάθε μορφή το δυναμικό του αγώνα και της αντ ίστασης μέσααπό την κοινή δράση.-Επεξεργαζόμαστε γραμμή και στόχους με κριτήριο τ ις λαϊκές ανάγκες.-Ψηλαφούμε το δρόμο του λαού και της εργατ ικής τάξης κόντρα και έξω από τονκαπιταλιστ ικό μονόδρομο.-Αποκτούμε εμπιστοσύνη στ ις δυνάμεις μας και στ ις δυνάμεις του λαού.-Βάζουμε τ ις βάσεις για την οικοδόμηση της πλατ ιάς κοινωνικής και πολιτ ικήςσυμμαχίας του Αριστερού Μετώπου για την Αντ ίσταση, τη Διεκδίκηση, τηνΑνατροπή.-Ενισχύουμε την κομμουνιστ ική τάση στο κίνημα και τη σοσιαλιστ ική προοπτικήστην κοινωνία.-Παλεύουμε για την ενίσχυση της οργάνωσης και την αποκρυστάλλωση μιαςσειράς πλατ ιών σχημάτων. Διαμορφώνουμε μια δημοκρατ ική, χωρίς καπελώματα,

σχέση ανάμεσα στ ις διάφορες προσπάθειες όπου συμμετέχουμε.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html?pfstyle=wp

Ο δικός μας δρόμος

Το κείμενο αυτό είναι η μια από τις δύο εισηγήσεις που συζητήθηκαν στη πανελλαδική σύσκεψητου ΚΚΕ(μ-λ) στις 27 - 28 Οκτώβρη. Δημοσιεύτηκε στην έντυπη Προλεταριακή Σημαίααποσπασματικά, η άλλη είναι το κείμενο με τον τίτλο: Πολιτικός απολογισμός της περιόδου 2008- 2012

Ήδη από τ ις παραμονές της σύσκεψης του 2012, είχαμε θέσει την αναγκαιότητα να γίνουμεπιο συγκεκριμένοι και εξοπλισμένοι σε σχέση με τους στόχους, τ ις επιδιώξεις, τη γραμμή καιτ ις μορφές με τ ις οποίες θα πορευτούμε, ξεκινώντας φυσικά από το σήμερα, από το άμεσο,με έναν ορίζοντα σχετ ικά μεσοπρόθεσμο και στον οποίο σαν «όριο» έχουμε θέσει τηναλλαγή των συσχετ ισμών.Το γεγονός ότ ι οι συνθήκες σήμερα αλλά και στο μέλλον θα είναι ρευστές και αβέβαιες, δενπρέπει να μας οδηγήσει σε στάση μετάθεσης και παραπομπής της όλης αυτήςπροσπάθειας, μιας και, στο βαθμό που καταλήγουμε και ενσωματώνουμε στη φυσιογνωμίαμας τέτοιες μεσοπρόθεσμες κατευθύνσεις, με κριτή την εξυπηρέτηση της ταξικής πάλης,συμβάλουμε από καλύτερες θέσεις και στην ενίσχυση του κινήματος αλλά και της ιδιαίτερηςκομμουνιστ ικής τάσης που υπηρετούμε.

Ταυτόχρονα γινόμαστε και σοφότεροι στο βαθμό που κάποιες απ’ αυτές τ ις κατευθύνσειςμέσα στη ζωή μπορούν να αποδειχθούν λάθος και να αναγκαστούμε να τ ις τροποποιήσουμεκαι να τ ις καταργήσουμε. Οι ίδιες οι εξελίξεις μας αναγκάζουν να δρούμε, να παρεμβαίνουμεόλο και πιο συστηματικά και αυτή η ανάγκη να δρούμε επιβάλλει την ανάγκη να παράγουμε,να σκεφτόμαστε, κα καταλήγουμε σε κατευθύνσεις, σε ιδέες και στο πολιτ ικό και στοοργανωτικό και στη μορφή αλλά κυρίως στο περιεχόμενο.

Από πού ν’ αρχίσουμε - Τι μας αναλογεί;Προφανώς από δύο αλληλένδετα ζητήματα: Το ένα αφορά το περιεχόμενο, τον χαρακτήρα,τ ις αντ ιθέσεις, τα όρια και τ ις δυνατότητες αυτού που πιστεύουμε ότ ι η εργατ ική τάξη θέλεικαι μπορεί να ανατρέψει, του καπιταλισμού δηλαδή. Το δεύτερο, που συνδέεται με τοπρώτο, αφορά τ ις κοινωνικές δυνάμεις, τα κοινωνικά στρώματα και τα όπλα που πρέπει ναέχουν για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό.Προφανώς, βέβαια, αναφερόμαστε στον καπιταλισμό που βιώνουμε καταρχήν στην Ελλάδακαι, φυσικά, στ ις κοινωνικές και πολιτ ικές δυνάμεις -επίσης στη χώρα μας- που θα πάρουνστους ώμους τους την ιστορική ευθύνη να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Όχι επειδή είμαστετοπικιστές, αλλά επειδή σαν κομμουνιστές και επαναστάτες έχουμε ως πρώτιστο καθήκοννα προωθήσουμε την επανάσταση στην ίδια μας τη χώρα. Επειδή σαν κάτοικοι αυτού τουεδάφους επικοινωνούμε καλύτερα με τους ανθρώπους εκείνους που έχουμε κοινές συνήθειες,κοινές καταβολές, κοινές εμπειρίες και βιώματα. Και δεν περιοριζόμαστε σ’ αυτούς πουαποτελούν το έθνος, αλλά και σε μια σειρά γειτονικούς λαούς με τους οποίους πολύ λίγα μας«χωρίζουν» και πολύ περισσότερα μας ενώνουν. Άλλωστε, δεν κρύψαμε ποτέ ότιπαραμένουμε υποστηρικτές της άποψης της ανισόμετρης ανάπτυξης τουκαπιταλισμού, παρά τις όποιες αλλαγές έχουν συντελεστεί, και γι’ αυτό κατά συνέπειαδεν θα πρέπει να παραιτηθούμε από την προοπτική της επαναστατικής ανατροπήςστη χώρα μας και ας μην ξέρουμε εκ των προτέρων αν είμαστε «τυχεροί» που θα ζούμεστους αδύναμους κρίκους της αλυσίδας.Αν και τα δύο τελευταία χρόνια, μετά από όσα έχουμε βιώσει, δεν θα ήταν υπερβολή ναπούμε ότ ι στη χώρα μας εκφράζονται και συμπυκνώνονται πολλοί παράγοντες καιπαράμετροι με αποτέλεσμα τα όσα μας συμβαίνουν να έχουν μεγάλη βαρύτητα στ ις τοπικέςκαι διεθνείς εξελίξεις σε σχέση με το μέγεθός της. Ένα πρώτο, λοιπόν, αφετηριακό ζήτημαέχει να κάνει με το αν και κατά πόσο εμείς σαν κομμουνιστές και αγωνιστές θα βρεθούμε ναπαρεμβαίνουμε και να γινόμαστε καθοριστ ικός παράγοντας εξελίξεων και ανατροπών στη

χώρα που θα ξεφεύγουν από τα στενά της όρια και -βοηθούντων των σχέσεων αλληλεγγύηςκαι διεθνισμού με άλλους λαούς- θα σηματοδοτήσουμε γενικότερες εξελίξεις που θαεπιδράσουν ευρύτερα στη συνείδηση και άλλων λαών.Φυσικά και κάτ ι τέτοιο δεν μπορεί να απαντηθεί εκ των προτέρων και ασφαλώς. Το κατ’αρχήν ζήτημα είναι ότι πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά τις επιλογές μας και τιςαποφάσεις μας και να «αφήσουμε» τις ίδιες τις εξελίξεις να «απαντήσουν». Δενπαλεύουμε μόνο για τους εαυτούς μας ή για την οργάνωσή μας. Πρέπει να συναισθανθούμεότ ι έχουμε φιλοδοξίες να συμβάλουμε σε μια γενικότερη πορεία αφύπνισης και εκ νέουσυγκρότησης του κινήματος. Κυρίως, πρέπει να πειστούμε μέσα από την πάλη μας ότ ιέχουμε τ ις δυνάμεις, τ ις αντοχές, τα φόντα να παραμείνουμε στη ροή των εξελίξεων και να μημείνουμε στο περιθώριο.

Τα τρία αλληλένδετα επίπεδα: Αντίσταση - Διεκδίκηση - ΑνατροπήΚαι στα τρία επίπεδα (Αντ ίσταση - Διεκδίκηση - Ανατροπή) που δεν διαχωρίζονταιαυθαίρετα, μπορεί να εκφράζεται η διάκριση της επαναστατ ικής γραμμής από τηρεφορμιστ ική. Το «σχολείο» είναι «τριτάξιο» και δεν περιέχει μόνο τη «βαθμίδα» τηςαντ ίστασης. Εμείς έχουμε πάει καλά στη βαθμίδα της αντ ίστασης.(1) Και τα τρία, ωστόσο, συνιστούν αυτό που έχουμε χαρακτηρίσει σαν το «δικό μας δρόμο»,κόντρα στο μονόδρομο του καπιταλισμού. Τα τρία αυτά επίπεδα συμπυκνώνουν αυτά που αντ ιλαμβανόμαστε σαν την πρώτη φάσητης αναμέτρησης στο έδαφος του καπιταλισμού. Εκφράζουν τα αλληλένδετα πεδία δράσηςστη φάση που ξανοίγεται μπροστά μας, στα οποία (και μέσω των οποίων) θα πραγματωθείένα σημαντ ικό μέρος της προετοιμασίας των όρων της επανάστασης και της συγκέντρωσηςδυνάμεων.Εννοείται ότ ι τα τρία αυτά πεδία δράσης θα προετοιμάζουν το έδαφος από κάθε άποψη γιατην ανατροπή του συστήματος και το πάρσιμο της εξουσίας. Μ’ αυτό το πρίσμα δενκαλούμαστε σήμερα να λύσουμε ζητήματα που αφορούν την ανατροπή και την κατάληψητης εξουσίας. Δηλαδή ζητήματα που αφορούν τον χαρακτήρα της αλλαγής, το πρόγραμμακ.λπ. Αποτελούν, λοιπόν, τακτ ικά -ας πούμε- ζητήματα που ο ορίζοντάς τους είναι μακρινός,γι’ αυτό και έχουν μια στρατηγική βαρύτητα. Είμαστε έτοιμοι να αναδείξουμε τέτοια συζήτησηκαι να την προχωρήσουμε με όρους ουσίας; Οι καταστάσεις, από κάθε άποψη, πιέζουν καιοι εξελίξεις θα τρέξουν πολύ πιο γρήγορα.Το σίγουρο πάντως είναι ότ ι όσο και όπως προχωρήσουμε αυτήν την προσπάθεια (κι αςκάνουμε λάθος) θα έχουμε πολλά να διδαχτούμε από την προηγούμενη επαναστατ ικήεμπειρία, τακτ ική και στρατηγική. Επίσης, θα ξαναφέρει στο προσκήνιο σαν μάχιμα ζητήματατην ιδεολογική και πολιτ ική αντ ιπαράθεση μεταξύ του επαναστατ ικού δρόμου και τουκαπιταλιστ ικού μονόδρομου. Ας διευκρινίσουμε ότ ι δεν πρέπει «ξεκινώντας» να υποτιμήσουμε κανένα από τα τρίαεπίπεδα. Δεν θεωρούμε «εύκολο» κανένα και όλα απαιτούν προσδιορισμό πολιτ ικούπεριεχομένου και ανάλογα βήματα συγκρότησης των υποκειμενικών προϋποθέσεων. Ούτε ηαντ ίσταση, ούτε η διεκδίκηση, ο αγώνας κ.λπ. γίνονται με τον αυτόματο πιλότο, αυθόρμητακ.λπ. Διότ ι τότε θα υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να εγκλωβιστούν εκ νέου στα ασφυκτ ικάπλαίσια του συστήματος. Τέλος, την ανατροπή, την οποία αναφέρουμε ως τρίτο επίπεδο, στην πράξη τηναντ ιλαμβανόμαστε σαν ανατροπή των ταξικών, πολιτ ικών, κοινωνικών συσχετ ισμών.Ωστόσο, θα είναι λάθος να θεωρήσουμε ότ ι αυτή η φάση που προσδιορίζουμε θα είναι μιααπλή επιβεβαίωση και επανάληψη προηγούμενων επαναστατ ικών και ανατρεπτικώνεγχειρημάτων. Θα πρέπει να χτ ίσουμε και εμείς και ο λαός όχι με υλικά από τ ις προηγούμενες«κατεδαφίσεις» αλλά με καινούρια υλικά. Και σ’ αυτήν την περίοδο, έτσι όπως τηναντ ιλαμβανόμαστε, θα παίρνει σάρκα και οστά το ΑΡΙΣΤΕΡΟ κοινωνικό-πολιτ ικό ΜΕΤΩΠΟ. Τιθα έχει δηλαδή, επί της ουσίας, αναδειχτεί και κριθεί.Θα έχει αναδειχθεί, αλλά και υπηρετηθεί, η αναγκαιότητα της συγκρότησης του κορμού ενόςτέτοιου μετώπου, δηλαδή της εργατ ικής τάξης. Θα έχουν γίνει σαφή βήματα προς τηνκατεύθυνση της συγκρότησης (ανασυγκρότησης) ενός ταξικού εργατικού κινήματος με ό,τ ιαυτό συνεπάγεται όσον αφορά την ανταγωνιστ ική σχέση του με το κράτος και το κεφάλαιο,αλλά και τη σαφή του στοχοπροσήλωση ενάντ ια στο καθεστώς της εξάρτησης και ό,τ ι το

στηρίζει, εντός και εκτός Ελλάδας (ΗΠΑ, ΕΕ, ΔΝΤ, βάσεις, στρατ ιωτικά σύμφωνα κ.λπ.).• Σαν κομμουνιστές πρέπει να έχουμε υπόψη μας και ορισμένες πολύ σοβαρές πλευρές,έστω και αν δεν αναμένονται να εμφανιστούν μπροστά μας άμεσα. Δεν μπορούμε ναπροδιαγράψουμε την πορεία, τη διαδρομή και τη σχέση της ταξικο-κοινωνικής συμμαχίας τουΑΡ.Μ.Α.Δ.Α με την τομή (ανατροπή της αστ ικής εξουσίας και το πέρασμα στη μεταβατ ικήφάση υπό το καθεστώς της ηγεμονίας-δικτατορίας της εργατ ικής τάξης). Ακόμη, δενμπορούμε να προδιαγράψουμε το πόσο αποφασιστ ικό θα είναι το Μέτωπο αυτό όσοναφορά το ριζικό χτύπημα και την απαλλαγή της χώρας από την εξάρτηση, ούτε τη στάσητου σαν σύνολο απέναντ ι στην επίθεση του ιμπεριαλισμού που σίγουρα αναμένεται εφόσοναμφισβητηθεί στην πράξη η κυριαρχία του.Το τ ι θα συμβεί είναι συνάρτηση μιας σειράς αντ ικειμενικών δεδομένων του τότε σεσυνδυασμό με τον υποκειμενικό παράγοντα. Εμείς, βέβαια, πρέπει από σήμερα να βάζουμετ ις βάσεις για δύο ταυτόχρονες, αλληλοτροφοδοτούμενες, αλλά και «ανεξάρτητες» μεταξύτους πορείες.Η μια θα είναι ολόκληρη η πορεία για τη διαμόρφωση -στην κοινωνία, στους συσχετ ισμούς καιστην πολιτ ική- των όρων της πολιτ ικής-κοινωνικής συμμαχίας που επιχειρούμε ναπροσδιορίσουμε πιο καθαρά (όσο μας επιτρέπεται) από «σήμερα» (στόχοι, συμμαχίες, όριακ.λπ.). Χρειάζεται, όμως, να σφυρηλατήσουμε εφόδια και καλύτερο εξοπλισμό όσον αφοράτην όλη μας δράση και παρέμβαση στην ελληνική κοινωνία. Σημαντ ικός εδώ ο ρόλος μιαςστοιχειώδους πολιτ ικής και ταξικής ανάλυσης που -ενώ δεν θα αμφισβητεί την εν γένει ταξικήδιαίρεση μιας καπιταλιστ ικής κοινωνίας- θα έχει να προσθέσει και να παρακολουθήσει τ ιςτάσεις, τ ις δυνατότητες και τα όρια της τάξης και των κοινωνικών στρωμάτων στα οποίααναφερόμαστε και θέλουμε να υπηρετήσουμε. Ιδιαίτερα, τη στάση τους και τη στήριξή τουςσε μια πολιτ ική ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ την οποία κανένα κομμάτι της κυρίαρχης τάξηςδεν μπορεί να υλοποιήσει ούτε σε καπιταλιστ ικά πλαίσια. Και, φυσικά, μια ανεξάρτητηΕλλάδα θα είναι μια λαϊκή Ελλάδα και όχι μια «ανεξαρτησία» που απολαμβάνουν οι μεγάλεςιμπεριαλιστ ικές χώρες. Θα είναι μια ανεξαρτησία που θα ευνοεί τη μετάβαση προς τοσοσιαλισμό.Η πολιτ ική, λοιπόν, που έχουμε (όσο έχουμε) υλοποιήσει και προωθήσει, αυτή που -ίσως«αδικώντας» την- την ονομάζουμε κοινή δράση, ακριβώς έναν τέτοιον ορίζοντα έχει. Γι’ αυτόκαι δεν την ρίξαμε σαν μια κοντοπρόθεσμη τακτ ική κίνηση, αλλά της δίνουμε σίγουραμακροπρόθεσμα χαρακτηριστ ικά.Διότ ι, όπως ήδη είπαμε, μια Ελλάδα ανεξάρτητη, με το λαό της να έχει οικοδομήσεισυμμαχίες και συνεργασίες όχι μόνο με ευρωπαϊκούς λαούς αλλά και Βαλκάνιους και στη Μ.Ανατολή, που να έχει διαφοροποιήσει τους συσχετ ισμούς στη χώρα καταρχήν, που θα έχειαμφισβητήσει τη σημερινή εξαρτημένη πολιτ ική τάξη πραγμάτων και που θα έχει βάλει στοντουλάπι της Ιστορίας το αστ ικό προσωπικό, θα είναι καρφί στα μάτ ια των ιμπεριαλιστών.Θα χρειαστούν, λοιπόν, ισχυροί δεσμοί μεταξύ των στρωμάτων που θα έχουν συμμαχήσειέτσι ώστε να αντέξουνε τα χτυπήματα, αλλά και παρθούν εκείνα τα μέτρα ώστε ο λαός ναξεπεράσει προς τα μπροστά τα εμπόδια και τα δεινά.Ωστόσο, όσο μας αφορά, θεωρούμε ότ ι θα πρέπει να δούμε πώς θα υπηρετήσουμε τηνισχυροποίηση της κομμουνιστ ικής τάσης και -σε μια πορεία- την οικοδόμηση τουκομμουνιστ ικού κόμματος που θα συνδέεται με τη συγκρότηση του ταξικού εργατ ικούκινήματος και την εν γένει συγκρότηση της εργατ ικής τάξης.Η όλη αυτή δεύτερη προτεραιότητα δεν είναι αποκομμένη από την πρώτη διαδρομή. Ανθέλετε, η πρώτη διαδρομή είναι και το πεδίο στο οποίο θα ενσαρκώνεται και η δεύτερη.Ωστόσο, έχει την «ανεξαρτησία» της. Γι’ αυτό στο ιδεολογικό, πολιτ ικό, οργανωτικό επίπεδοπρέπει με αυτοπεποίθηση να κάνουμε ό,τ ι περνάει από το χέρι μας ώστε να δυναμώνουμε,να οργανώνουμε και να αναβαθμίζουμε την κομμουνιστ ική σύγχρονη τάση που θέλουμε ναεκπροσωπήσουμε.Δεν έχουμε όμως καμία διάθεση να συνεχίσουμε την «αφήγηση» και θα αφήσουμε προς τοπαρόν στην άκρη το να «φανταζόμαστε» πώς θα είναι «τότε» τα πράγματα, πόσο θα«κρατήσει» αυτή η φάση, πόσο μακριά ή κοντά θα βρίσκεται τότε η τελική αναμέτρηση. Αςτα καταφέρουμε να δυναμώσουμε, να περάσουμε και εμείς και ο λαός σε μια άλλη ποιότητακαι θα συζητήσουμε δεκάδες, εκατοντάδες φορές και θα προσαρμόσουμε ένα κάρο φορέςτα προγράμματά μας.

Σ’ αυτή τη φάση που βρισκόμαστε και για να υπηρετήσουμε τ ις ανάγκες που βάζουμεμεσοπρόθεσμα, πρέπει να ρίξουμε το βάρος σε συγκεκριμένα καθήκοντα και να μπορούμενα ελέγξουμε την αποτελεσματικότητα τους.1. Στόχοι, γραμμή πάλης για την αντ ίσταση, που να την πολιτ ικοποιούν, να τη ζωντανεύουν,να της δίνουν ορίζοντα. Στόχοι, συνθήματα, στάση που να αφορούν το προχώρημα αυτούπου θεωρούμε πάλη ενάντ ια στην εξάρτηση, αντ ιιμπεριαλιστ ικό αγώνα.2. Συγκεκριμενοποίηση των βημάτων για την προώθηση της κοινής δράσης κατά βάση μεεπίκεντρο την ΠΑΑΣ και τη σωστή συνεργασία με το Μ-Λ ΚΚΕ στη γειτονιά αλλά και στηνεολαία, τουλάχιστον άμεσα.Συνεπώς, το ταυτόχρονο κάλεσμα πέραν της κοινής δράσης (που θα χτ ίζεται και από ταπάνω και από τα κάτω, άρα χρειάζεται οργανωμένη «ατμομηχανή») για το δυνάμωμα τηςκομμουνιστ ικής τάσης, πρέπει να απευθύνεται επίσης από τα «σήμερα» προς αγωνιστές,συλλογικότητες, οργανώσεις με επίμονο και συστηματικό τρόπο. Πρέπει να δυναμώσει και ναβρει αποφασιστ ικούς υποστηρικτές και στη νεολαία και στους εργαζόμενους και στουςάνεργους και στους αγρότες, στους μετανάστες και στο λαό, με τ ις απαραίτητεςτροποποιήσεις, φυσικά, που θα επιφέρει η ταξική πάλη. Και φυσικά (όχι σαν κύριο, αλλάμόνιμο) η όλη αυτή διαδρομή (με τ ις δύο πλευρές της) έχει σαν απαραίτητο συμπλήρωμα τηνπροσπάθειά μας σε διεθνές επίπεδο (και το αντ ιιμπεριαλιστ ικό και το κομμουνιστ ικό).Ας θέσουμε όμως ξανά το ερώτημα: Αυτό που πήγε να διαμορφωθεί τα δύο-τρία τελευταίαχρόνια, έμοιαζε αντ ικειμενικά σε επίπεδο συμμαχιών, καταρχήν διάθεσης κόσμου σε μιακατάσταση που χονδρικά περιγράψαμε και που σαν στόχο της θα είχε μια καταρχήνανεξάρτητη Ελλάδα;Έχουμε απαντήσει πολλές φορές και το επαναλαμβάνουμε: ΟΧΙ! Έλειπαν «τότε»προϋποθέσεις από υποκειμενική άποψη -που, δυστυχώς, διαμόρφωσαν και την αντ ικειμενικήεικόνα- και το όλο ξέσπασμα «εκτονώθηκε», «προσγειώθηκε» σ’ αυτό που μας πρόκυψεμετά τα αποτελέσματα της 17ης Ιούνη του 2012.Μην ξεχνάμε ότ ι είχαμε στο περιθώριο μια ασυγκρότητη εργατ ική τάξη (με ό,τ ι αυτόσυνεπάγεται στο κοινωνικό πεδίο) και ουσιαστ ικά πολύ μικρής εμβέλειας κομμουνιστ ικέςοργανώσεις (με ό,τ ι αυτό συνεπάγεται στο πολιτ ικό, ιδεολογικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο -και δεν αναφερόμαστε μόνο στη Χ.Α.). Δεν ισχυριζόμαστε, βέβαια, ότ ι αλλαγή, αντ ίσταση καιανατροπή δεν γίνονται χωρίς κομμουνιστές! Χωρίς, όμως, τους κομμουνιστές και το ταξικόεργατ ικό κίνημα είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότ ι αυτές οι ανατροπές μπορούν ναοδηγηθούν σε επαναστατ ική κατεύθυνση.

Μερικές επισημάνσεις για το δικό μας δρόμο• Το κίνημα που κατά καιρούς αναπτύσσεται, αφού πέρασαν τα πρώτα χρόνια τηςμεταπολίτευσης, είναι σαφώς υποβαθμισμένο ως προς τα αντ ιιμπεριαλιστ ικά,αντ ικαπιταλιστ ικά χαρακτηριστ ικά του. Μια πραγματικότητα που εμφανίζεται με διάφορεςμορφές και με διάφορες εκφράσεις στο βάθος, στο περιεχόμενο, στους στόχους κ.λπ. Μιαέκφρασή του, επίσης, είναι και οι διακυμάνσεις του με βάση διάφορα τυχαία γεγονότα και μεβάση την τρέχουσα κάθε φορά συγκυρία.Έχουμε, και σωστά, αποδώσει τ ις ευθύνες γι’ αυτό στην -επίσημη και μη- Αριστερά, καιιδιαίτερα όπως εξελίχθηκε στη χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Ωστόσο, μην υποτιμάμεκαθόλου τα ταξικά και κοινωνικά δεδομένα (όχι μόνο στη χώρα μας) που ευνόησαν όλα ταπροηγούμενα χρόνια τη «μικροαστικοποίηση» του κινήματος, την άμβλυνση των ταξικών τουχαρακτηριστ ικών, τον εγκλωβισμό του στον καπιταλιστ ικό μονόδρομο. Χαρακτηριστ ικά πουσιγά-σιγά αποτυπώνονταν όχι μόνο σε αριστερές οργανώσεις, αλλά και στην οργάνωση τουλαού γενικότερα. Μια σαφής έκφραση, επίσης, είναι ότ ι το κίνημα στη χώρα, ακόμα και στ ις πιο άγριες καιδυναμικές του εκφράσεις, ακόμα και σε περιόδους μεγάλης αγανάκτησης, κράτησεσοβαρές αποστάσεις από τη συνεχή, επίμονη, σταθερή, οργανωμένη και πειθαρχημένηδράση. Το σύστημα, δηλαδή, κατάφερνε ακόμα και όταν φαινόταν ότ ι έχανε τον έλεγχο, ναστήσει υγειονομική ζώνη και να κρατήσει ζωντανές τ ις ιδέες της «ατομικότητας», της«ατομικής στάσης», την «αξία της μονάδας» απέναντ ι στο «ισοπεδωτικό» σύνολο, τηναπολιτ ική και όλα αυτά τα ελιτ ίστ ικα. Κατόρθωσε, δηλαδή, το σύστημα (με τις απεριόριστεςβοήθειες που έπαιρνε από την πορεία ήττας του κομμουνιστικού κινήματος) να

περιορίζει τ ις αμφισβητήσεις από λαϊκή σκοπιά, ή σε αδιέξοδες μικροαστικές αντ ιδράσεις, ήσε απαίτηση των μεσαίων και χαμηλών λαϊκών στρωμάτων να βελτ ιώσουν τη θέση τουςπάντα σε συνδιαλλαγή -και όχι σε ρήξη- με την άρχουσα τάξη. Δεν συμφωνούμε, βεβαίως, μεμια υποτιθέμενη υπερεπαναστατ ική προσέγγιση (τροτσκιστ ικής καταβολής) που θεωρεί ωςπρόβλημα μόνο την υποβάθμιση του αντ ικαπιταλιστ ικού χαρακτήρα του κινήματος, γιατ ίδήθεν -κατ ’ αυτούς- τα αντ ιιμπεριαλιστ ικά χαρακτηριστ ικά υπάρχουν, αλλά δεν οδηγούνπουθενά. Θεωρούμε μεταφυσική την προσέγγιση (και πολύ περισσότερο για χώρες με ταχαρακτηριστ ικά της Ελλάδας) που ξεχωρίζει αυτά τα δύο αλληλένδετα ζητήματα. Δεν μπορείνα εξηγηθεί πειστ ικά το γιατ ί το ένα χαρακτηριστ ικό μπορεί να υποβαθμίζεται και το άλλο ναακολουθεί ανεξάρτητη πορεία προς άλλη κατεύθυνση!Πάνω-κάτω είναι ίδιες οι αιτ ίες που η οργή και η αγανάκτηση απέναντ ι στην καπιταλιστ ικήεπίθεση έχουν τόσες αυταπάτες και εξαντλούνται σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων τουσυμβολαίου με την άρχουσα τάξη στα πλαίσια του συστήματος, μ’ αυτές που οδηγούν τηνοργή και το θυμό απέναντ ι στον ιμπεριαλισμό να εκφυλίζεται σε ξενοφοβία, αντ ιξενισμό,ρατσισμό. Είναι οι ίδιες αιτ ίες που δεν αφήνουν (ακόμη) το λαό να πιστέψει ότ ι μπορεί νααναμετρηθεί με την άρχουσα τάξη, με τ ις αιτ ίες που δεν του επιτρέπουν να φανταστεί ότ ιπρέπει να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και γενικότερα. Ειδικά όπως φάνηκε τατελευταία χρόνια της σκληρής επίθεσης, παρά τ ις όποιες ρεφορμιστ ικές προσπάθειες να«ξεχωρίσουν» την Ευρώπη από την επίθεση, ο λαός αρχίζει και βλέπει ότ ι παραμονή στηνΕΕ ισοδυναμεί με εγκλωβισμό στην άγρια καπιταλιστ ική επίθεση.Φυσικά, τα τελευταία χρόνια, με το προχώρημα της επίθεσης και το βάθεμα της ραγδαίαςεπιδείνωσης της θέσης των εργαζομένων διαφοροποιούνται πολύ γρήγορα τα κοινωνικά καιπολιτ ικά δεδομένα που (σημαδιακά) βιώσαμε μέχρι τ ις εκλογές του 2009.(2) (Από τότε καιμετά «ξεκίνησαν τα όργανα», τουλάχιστον φανερά).Η πρόκληση μπροστά μας (μία από τ ις αρκετές) είναι να μελετάμε αυτά τα δεδομένα (όχιστατ ικά, αλλά στη δυναμική τους) και να δούμε πιο ουσιαστ ικά τη δυνατότητα, αλλά και τηναναγκαιότητα, οι αντ ιστάσεις, οι εκρήξεις, οι εξεγέρσεις -που θα έρχονται και θα παρέρχονταιως κύματα- να αποκτούν τα απαραίτητα για την προοπτική και τη δυναμική του ταξικούεργατ ικού και λαϊκού κινήματος, αντ ιιμπεριαλιστ ικά, αντ ικαπιταλιστ ικά χαρακτηριστ ικά.Από γενική άποψη, είναι οπωσδήποτε εφικτό και μέσα στ ις δυνατότητες της εποχής ναευνοηθεί αυτή η πορεία «ταξικοποίησης», «επαναστατ ικοποίησης» και«κομμουνιστ ικοποίησης» του κινήματος. Όχι μόνο γιατ ί η νέα Αριστερά θα κάνει «σωστά» τη«δουλειά» της, αλλά και γιατ ί τα αντ ικειμενικά δεδομένα ευνοούν μια τέτοια εξέλιξη. Θα είναι,βέβαια, αφέλεια η απογείωση να μη βλέπουμε το σύνθετο ρόλο και τα μπρος-πίσω πουμπορούν να προκύψουν από μια σειρά καινούρια κοινωνικά δεδομένα που έχουνδιαμορφωθεί. Δεδομένα που ουσιαστ ικά έχουν να κάνουν με τη διάλυση του κοινωνικού ιστούκαι την αμφισβήτηση (κυρίως) των κοινωνικών συμβολαίων της προηγούμενης πορείας.Ενδεικτ ικά αναφέρουμε:

• Νέοι εργαζόμενοι, νέοι ασφαλισμένοι (;) σε συνθήκες πολυδιάσπασης,ελαστικοποιημένων εργασιακών σχέσεων, με τη λιτότητα να τσακίζει κόκαλα καιτους μισθούς πείνας να γίνονται (ακόμη και αυτοί) «περιζήτητοι».• Το σύγχρονο (ντόπιο και ξένο) προλεταριάτο και ιδιαίτερα αυτό που είναισυγκεντρωμένο.• Υπαλληλία (μόνιμη και όχι) (δημόσιο-ιδιωτ ικό) (Το θέμα της μονιμότητας)• Άνεργοι (πόσο ρήξη και πόσο κρέμονται από τα καπιταλιστ ικά σχέδια;)• Αγρότες («τροφοδοτούν» με ανέργους!)• Ποιος ο χαρακτήρας της δουλειάς μας σε Πανεπιστήμιο και γενικά σεσπουδαστικούς χώρους (ιδεολογική, πολιτ ική, «συντεχνιακή», συνδικαλιστ ική).

Έτσι όπως έχουν τα πράγματα είναι γεγονός ότ ι το αντ ικαπιταλιστ ικό και τοαντ ιιμπεριαλιστ ικό περιεχόμενο της πάλης και του κινήματος δεν έρχονται σε διάσταση, σεαντ ίθεση, δεν ξεχωρίζονται απόλυτα. Αυτή μας η προσέγγιση που φυσικά δεν είναικαινούρια είναι απόρροια της εξάρτησης της χώρας και της άρχουσας τάξης από τουςιμπεριαλιστές.Μια εξάρτηση που φυσικά και δεν εμπόδισε την Ελλάδα να «αναπτυχθεί» σαν καπιταλιστ ικήχώρα μέσης ανάπτυξης όπως λέγαμε, αλλά που προφανώς καθόριζε τα όρια, το βάθος και

τ ις ιδιομορφίες αυτής της ανάπτυξης.Μια Ελλάδα χωρισμένη σε τάξεις, με διογκωμένα μεσοστρώματα και μέχρι πρόσφατα μεαρκετά αναπτυγμένο αγροτ ικό τομέα. Μια Ελλάδα που η «ανάπτυξή» της προάγονταν μεάμεση και στενή κρατ ική εποπτεία και επίβλεψη, μιας και το κράτος υπήρξε και θα συνεχίσεινα είναι ο βασικός δίαυλος μέσα από τον οποίο πέρναγε η εξάρτηση, χωρίς να είναι βέβαια ομόνος.Μια εξάρτηση, που όπως έχει εξελιχθεί η χώρα, ιδιαίτερα μετά την ένταξη στην ΕΕ,απόκτησε πολυπλόκαμη και δαιδαλώδη εμπλοκή στο εσωτερικό. Με αποτέλεσμα να βάλειτη σφραγίδα της όχι μόνο στα προφανή (πολιτ ικές πιέσεις, στρατ ιωτική εμπλοκή σεμηχανισμούς) αλλά και στα πιο «δεύτερα» και «αφανή» της κοινωνικής διαστρωμάτωσης,κατορθώνοντας να απλώσει την επιρροή της όχι μόνο στη μεγαλοαστική τάξη (κορφή τηςπυραμίδας) αλλά και σε μια σειρά ακόμη μεσοστρώματα που -ακριβώς λόγω τηςισχυροποίησής τους- αποτέλεσαν ισχυρά στηρίγματα της εξάρτησης κυρίως από την ΕΕ καιδευτερευόντως από τους Αμερικάνους. Δεν παραγνωρίζουμε τα ρήγματα και τ ις ρωγμές που εμφανίζονται και θα εμφανίζονται σταδιάφορα βάθρα της εξάρτησης. Δεν υποτιμάμε, πολύ περισσότερο στις μέρες μας, τιςαντιθέσεις που μπορεί να προκύψουν ανάμεσα σε τμήματα της άρχουσας τάξης καιτου ιμπεριαλισμού.Θεωρούμε ότ ι αυτές τ ις αντ ιθέσεις πρέπει και μπορεί να τ ις αξιοποιήσει το κίνημα. Με μίαπροϋπόθεση: να υπάρχει σαν τέτοιο με καθαρό ταξικό προσανατολισμό. Όμως η εξάρτησηπου βιώνουμε, αφού διανύσαμε και τόσες δεκαετ ίες μετά την αμερικανοκίνητη δικτατορία,διαμόρφωσε ένα στάτους όπου η διεθνής άγρια καπιταλιστ ική επίθεση και η απόπειραεπιβολής της και στη χώρα έρχεται γάντ ι στ ις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Γι’ αυτό καιφαντάζει όλο και πιο απομακρυσμένο το ενδεχόμενο, οι στόχοι της εξόδου από το ΝΑΤΟκαι την ΕΕ, το κλείσιμο των βάσεων, να παίρνουν τακτ ικά χαρακτηριστ ικά και μη μαςθολώνουν τον ορίζοντα οι όποιες τακτ ικές κινήσεις των έξω ή των μέσα που περισσότερογίνονται στο όνομα των εκβιασμών.• Χέρι-χέρι με την ανάγκη επεξεργασίας γραμμής και στόχων πάλης που να μας συνδέουν μετην εργατ ική τάξη, τη νεολαία, τους άνεργους, τους μετανάστες, το λαό ευρύτερα πάει και ηανάγκη της κομματικής ενίσχυσης, αλλά και της δημιουργίας-αξιοποίησης πλατ ιών σχημάτωνπου να έχουν τέτοιο στ ίγμα που να μας επιτρέπουν να παρεμβαίνουμε εκεί, να ταστηρίζουμε, να τα αξιοποιούμε. Πλατ ιά σχήματα που να συγκεντρώνουν τ ις δικές μαςδυνάμεις μαζί με ανένταχτους αγωνιστές, αλλά και δυνάμεις από άλλες συλλογικότητες,όπως έχουμε αποφασίσει και σε αναφορά με την προώθηση της Πρωτοβουλίας.Μέχρι στ ιγμής, και αν εξαιρέσουμε (τα τελευταία χρόνια) τ ις Αγωνιστ ικές Κινήσεις, ταυπόλοιπα σχήματα που τολμήσαμε ουσιαστ ικά σφραγιδοποιήθηκαν, έγιναν κομματικάπαραρτήματα και αδράνησαν, αν δεν εξαφανίστηκαν. (Μια ιδιομορφία είναι η Ταξική Πορείαπου παραμένει ενεργή σαν παρουσία και πρέπει να το δούμε.)Με αφορμή την προώθηση της Πρωτοβουλίας, αλλά και την εμπειρία που είχαμε από τηνπροσπάθειά μας στην Αθήνα, αλλά κυρίως στη Θεσσαλονίκη, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτεραμετά το Σύνταγμα, μπορούμε να προχωρήσουμε. Έχουμε την άποψη ότ ι αυτά τα πλατ ιάσχήματα για να έχουν πλατύτητα και εύρος πρέπει να υιοθετήσουν αντ ιλήψεις και πρακτ ικέςπου να βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Εξυπακούεται ότ ι η επίκληση της πλατύτηταςδεν μπορεί να είναι άλλοθι για να μην προωθούμε συστηματικά, επίμονα και φυσικά με«τέχνη» τ ις απόψεις μας, τ ις εκτ ιμήσεις μας, τ ις κατευθύνσεις μας. Πρέπει επίσης να είμαστεκαθαροί και ειλικρινείς μ’ αυτούς τους αγωνιστές που θέλουν να πλαισιώσουν τα σχήματα. Ναεπιδιώκουμε τα σχήματα αυτά να λειτουργούν ανοιχτά, να αποφασίζουν με όσο γίνεται πιοδημοκρατικό τρόπο και όχι διοικητ ικά. Να έχουν το δικαίωμα αυτοί που συμμετέχουν ναδιαφωνούν, να ελέγχουν, να ζητούν διαφοροποίηση πλαισίων και στόχων. Όλα αυτά είναιαπαραίτητα προκειμένου να ανέβει η συνειδητοποίηση αυτών των ανθρώπων, η υπεροχήτης συλλογικής δουλειάς από τον ατομισμό. Δεν είναι όμως αυτά τα σχήματα, σχήματαεσωτερικής λειτουργίας, αλλά κυρίως παρέμβασης στ ις εξελίξεις και αυτή καθορίζει τ ιςπροτεραιότητες. Η εσωτερική λειτουργία να εξυπηρετεί την παρέμβαση. Συνεπώς τασχήματα αυτά θα συνδυάζουν και «την από τα κάτω» και την «απ’ τα πάνω» συνεννόηση καιπροετοιμασία.Τα πλατιά σχήματα, είτε αποτελούν συναγωνιστικά αλλά και αυτοφυή τμήματα της

Πρωτοβουλίας, είτε συσπειρώνουν άλλες δυνάμεις εκτός Μ-Λ ΚΚΕ, θα είναι«υποσύνολα» που θα παρεμβαίνουν στη συνέλευση γειτονιάς, στ ις επιτροπές ανέργωνκ.λπ. Θα επιδιώκεται, όχι βεβιασμένα, το πολιτ ικό τους στ ίγμα να είναι αναβαθμισμένο καισυμβατό με το χαρακτήρα της ευρύτερης λαϊκής προσπάθειας. Μα, δεν θα υπάρξει πρόβλημα δυνάμεων; Πού θα τ ις ρίξουμε; Στο στήσιμο της οργάνωσηςτης λαϊκής πρωτοβουλίας ή στην ιδιαίτερη «δική μας» (κομματική πρωτοβουλία πλατ ιά δικιάμας). Γενικό συνταγολόγιο δεν υπάρχει! Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότ ι, ανεξάρτηταπού θα δίνουμε συγκυριακά το βάρος, πρόκειται για διπλό καθήκον. Η προώθηση ενόςτέτοιου διπλού καθήκοντος αποτελεί σχολείο όχι μόνο για μας αλλά και για όποιους λαϊκούςανθρώπους θα το υποστηρίξουν. Είναι πεδίο δοκιμής και δοκιμασίας του ευρύτερου Μετώπου, θα αποτελέσει πεδίοεμπέδωσης, συνεννόησης, συνεργασίας ανάμεσα σε ανθρώπους από διαφορετ ικά κοινωνικάστρώματα, πεδίο εμπέδωσης αλληλεγγύης, συλλογικότητας, χτυπήματος του ρατσισμούκ.λπ.Άμεσα βέβαια, αν θέλουμε να γίνουμε πιο σαφείς, με βάση την επίθεση, τη φάση και τ ιςδυνάμεις μας, όλη αυτή η προσπάθεια θα πρέπει να διοχετευθεί στην κομματική ενίσχυσηαφενός και στην προώθηση των κατευθύνσεων που σχετ ίζονται στα διάφορα επίπεδα μετην Πρωτοβουλία.Τελευταία, έχει φουντώσει μια συζήτηση που αφορά έναν «απολογισμό» της Πρωτοβουλίας.Υπάρχουν αρκετές αρνητ ικές κριτ ικές και από μέσα και απ’ έξω, όχι πάντα με τ ις ίδιεςαφετηρίες, που καταλήγουν στην καθυστέρηση, στην έλλειψη πλατύτητας, στη μονομερή και«προαποφασισμένη» παρέμβασή της σε ορισμένα κεντρικά και μόνο γεγονότα. Δενπροχωράει στ ις γειτονιές, στους επιμέρους χώρους, δεν βρίσκει περιεχόμενο στην πάληενάντ ια στον φασισμό. Πέρα όμως από τ ις όποιες «προφανείς» διαπιστώσεις, έχουν ανοίξεικαι μια σειρά ζητήματα που αφορούν το πολιτ ικό πλαίσιο, τ ις στοχεύσεις, τ ιςπροτεραιότητες της Πρωτοβουλίας. Αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε δίκαιοι και πριν δώσουμε εξηγήσεις για τ ις καθυστερήσεις, τ ιςανακολουθίες, τ ις ταλαντεύσεις και τ ις αμηχανίες στην οργάνωσή μας, στην προώθηση τηςΠρωτοβουλίας (κεντρικά και τοπικά), ας δούμε μια ιδιαίτερη πλευρά της όλης μαςπροσπάθειας που με τ ις αναλογίες και τ ις διαφορές τους το είχαμε συναντήσει και κατά τηδημιουργία της Μαχόμενης Αριστεράς. Την πλευρά της πρόκλησης- γονιμοποίησης για τοβάθεμα των πολιτ ικών μας απόψεων και της γραμμής μας. Ας εξηγηθούμε, βέβαια, ότ ι τηνπρόκληση την βάζει η ζωή με τ ις ανάγκες και τ ις απαιτήσεις της. Φάνηκε, όμως, ότ ι ηδημιουργία της Πρωτοβουλίας λειτουργεί ως καταλύτης προς αυτή την κατεύθυνση. Όσοάναρχα και ασυντόνιστα να γίνεται ο διάλογος μέχρι στ ιγμής (μέσα από τ ις Αντ ιγειτονιέςκυρίως), έχει ήδη αναδείξει αυτό που λέμε.Μη θεωρηθεί, βέβαια, ότ ι προσερχόμαστε στην Πρωτοβουλία ως λευκό και άγραφο χαρτ ί.Τέτοια εντύπωση δεν πρέπει να υπάρχει. Μπαίνουμε και θα μείνουμε προωθώντας σταπλαίσιά της ό,τ ι θεωρούμε ότ ι εξυπηρετεί το λαό και τ ις ανάγκες του. Κριτήριο για το τ ιπροωθούμε, πού κάνουμε «έκπτωση», πού είμαστε «αμετακίνητοι» όταν λέμε όχι μέσα στηνΠρωτοβουλία, δεν είναι τ ίποτε άλλο απ’ το να συνδεθούμε με το λαό. Δεν είναι άλλα τακριτήριά μας, ούτε το πρόβλημά μας είναι να γίνουμε «αρεστοί» σε άλλες δυνάμεις πουπαρεμβαίνουν, ούτε να τ ις «προκαλέσουμε» σώνει και ντε για να οξύνουμε τον «κομματικό»ανταγωνισμό. Όμως, η εποχή μας είναι τόσο πολύπλοκη και απαιτητ ική που όλο και πρέπεινα περιορίζεται η κακώς εννοούμενη έννοια της «αυτάρκειας» ή των «λυμένων». Αυτό πουαπαιτεί η εποχή είναι η γραμμή να ανταποκρίνεται στο σήμερα. Απαραίτητη προϋπόθεση, ηεκτ ίμηση της συγκυρίας και της πολιτ ικής κατάστασης.Οι προκλήσεις αυτές δεν είναι σώνει και ντε «ξεκίνημα από το μηδέν». Αφορούν (η σειρά είναιτυχαία) π.χ. αυτό που εμείς θεωρούμε αντ ιιμπεριαλιστ ικό αγώνα και αντ ιιμπεριαλιστ ικό κίνημα.Με την αφορμή της δημιουργίας της ΠΑΑΣ και κυρίως μέσω των Αντ ιγειτονιών, αλλά και ενμέρει στην οργάνωση, τροφοδοτήθηκε μια ολόκληρη συζήτηση, δεν θα λέγαμεαδικαιολόγητη! Μην υποτιμάμε, επίσης, την πίεση που δημιουργεί τόσο η στροφή του ΚΚΕόσο και ο πληθωρισμός προσφοράς, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, διαφόρων«πατριωτικών» κινημάτων.Με τους συντρόφους του Μ-Λ ΚΚΕ, όπως έχουμε διαπιστώσει, έχουμε μια σύμπτωση πουμας επέτρεψε να συνεννοηθούμε στο πλαίσιο της ΠΑΑΣ, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότ ι

δεν έχουμε και διαφορές που αφήνουν αρκετά ζητήματα ανοιχτά ή «στην άκρη». Ηοργάνωση, όμως, και όσοι απευθυνόμαστε και θέλουμε να πλαισιώσουν την ΠΑΑΣ, πρέπεινα έχουν ουσιαστ ική επίγνωση των διαφορών και των συμφωνιών και να μην«παρασύρονται». Προφανώς, μια τέτοια δυνατότητα θα την έδινε και ένας διάλογος(υπεύθυνος και με υπογραφές) γύρω από αυτά τα ζητήματα. Στόχος είναι να μην αδικεί καιαπαξιώνει ο ένας τ ις θέσεις του άλλου, αλλά και ούτε να θεωρεί ότι υπάρχει ομοφωνία καισυμφωνία στα πάντα. Και βέβαια, αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι να μην«παρασύρονται» ή να μην «ξεχνιούνται» οι δικές μας θέσεις, επειδή π.χ. αναγκαστήκαμε νακάνουμε έναν συμβιβασμό ή ένα βήμα πίσω. Πού λοιπόν έχουν παρατηρηθεί τέτοια θέματα;Εμείς, λοιπόν, «αγαπάμε», «ενδιαφερόμαστε» γι’ αυτό που εννοούμε πατρίδα, απαραβίαστοσυνόρων, κυριαρχικά δικαιώματα. Σαφώς θέλουμε να δίνουμε σ’ αυτά ταξικό και πολιτ ικόπεριεχόμενο από την σκοπιά των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Πώς είναιδυνατόν να θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για το λαό, μια σημαντ ική βελτ ίωση της θέσης τηςεργατ ικής τάξης, μιαν άλλη ανακατανομή του πλούτου και να παρουσιαζόμαστε «αδιάφοροι»και «ουδέτεροι» για το χώρο που μας πέφτει, κατά πως λέμε. Ας μην ξεχνάμε ότ ι πιστεύουμεστη δυνατότητα επανάστασης σε μια χώρα. Αυτό σημαίνει ότ ι μπορεί να βρεθεί ο λαός και ηεργατ ική τάξη σε μια φάση της επανάστασης, να έχει ως μοναδικό της «χτήμα» αυτό τοντόπο, τον αέρα του, τη γη του, το υπέδαφός της, τ ις θάλασσές της. Δυστυχώς, η λεγόμενη«διεθνής επανάσταση» μπορεί να αργήσει ή να μην είναι τόσο «ανοιχτοχέρα» για ναπαραχωρήσει ένα άλλο «οικόπεδο» στο λαό αυτό για να ζήσει.Φυσικά και ενδιαφερόμαστε έμπρακτα και για τ ις άλλες πατρίδες. Φυσικά και είμαστεαλληλέγγυοι και διεθνιστές και δεν θέλουμε να καταστρέφονται οι πατρίδες των «άλλων» γιανα «ευημερεί» ο δικός μας τόπος. Φυσικά και δεν θέλουμε να καταληστεύεται ο τόπος μας,φυσικά και είμαστε ενάντ ια σε συρρίκνωση, σε μπακλαβαδοποίηση του τόπου μας απόιμπεριαλιστ ικές επεμβάσεις ή από τυχοδιωκτ ικές πολεμικές ενέργειες, είτε ξεκινάνε από τοεσωτερικό είτε προέρχονται από το εξωτερικό. Ούτε να γίνεται ορμητήριο. Επειδή, λοιπόν,ενδιαφερόμαστε γι’ αυτόν τον τόπο θέλουμε να αλλάξουν οι παραγωγικές σχέσεις και οικοινωνικές σχέσεις γενικότερα σ’ αυτόν. Γι’ αυτό και δεν ενδιαφερόμαστε να οικοδομήσουμεπατριωτικό κίνημα αλλά πολιτ ικό-ταξικό. Το πατριωτικό κίνημα, έτσι όπως έχει καταγραφεί,ακόμα και αν δεν παίρνει ανοιχτά εθνικιστ ική και σοβινιστ ική θέση, αποτελεί κίνημα σωτηρίαςστα ίδια πάνω κάτω καπιταλιστ ικά πλαίσια (πιο ανθρώπινο, πιο φιλικό). Υπ’ αυτό το πρίσμαθέλουμε τη χώρα μας ανεξάρτητη για να έχουμε σαν λαός και κυρίως σαν εργατ ική τάξη, τηδυνατότητα να οικοδομήσουμε τ ις νέες παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις ανατρέπονταςτ ις προηγούμενες. Απ’ την άλλη, θέλουμε άλλες σχέσεις για να παραμείνει η χώραανεξάρτητη. Το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας το έχουμε γενικά στο «ρεπερτόριο»χωρίς να το έχουμε προμετωπίδα. Έστω με αδυναμίες και χωρίς να διευκρινίζει το σύνθηματο κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενό του, δεν έχουμε πρόβλημα να το εμφανίζουμε. Πρέπειόμως να ξεκαθαρίσουμε ότ ι ο αγώνας για μας δεν είναι «εθνικοανεξαρτησιακός». Γι’ αυτό, καιανεξάρτητα από το αν πεισθεί το Μ-Λ ΚΚΕ να κάνει χρήση ή όχι αυτού του όρου στα πλαίσιατης Πρωτοβουλίας, δεν θα κάνουμε παραχώρηση.Θέλουμε, λοιπόν, πατρίδα ανεξάρτητη, με άλλο καθεστώς και άλλη σημαία. Δεν παλεύουμεγια συντήρηση και αναπαραγωγή της σημερινής «πατρίδας», ούτε θα αρνηθούμε ότ ι ησημερινή σημαία έχει ταυτ ιστεί με μια σειρά αντ ιδραστικά, φασιστ ικά, τυχοδιωκτ ικά καιταυτόχρονα υποτελή χαρακτηριστ ικά.Βέβαια, μια απαραίτητη παρατήρηση που χρειάζεται να κάνουμε είναι να μην κάνουμε τηντρίχα τριχιά και να σκεφτόμαστε με βάση το λαό και όχι της «ανησυχίες» του κάθε«σχολαστικού» διανοούμενου της «Αριστεράς». Κατά ένα περίεργο και παράξενο τρόπο,ενώ εδώ και τρία τέσσερα χρόνια έχει βουίξει ο τόπος και ο ντουνιάς ότ ι η Ελλάδα (αν καικαπιταλιστ ική χώρα «Β΄Εθνικής») έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι και μια σειρά πολιτ ικές δυνάμειςβρίσκονται εκτεθειμένες με τ ις θέσεις και τ ις εκτ ιμήσεις τους για τα χαρακτηριστ ικά τηςΕλλάδας, εκδηλώνουμε μερικές φορές μια τάση απολογητ ισμού (απέναντ ι σε ποιόν;) για τ ιςπάγιες εκτ ιμήσεις μας σε σχέση με τα χαρακτηριστ ικά του εξαρτημένου ελληνικούκαπιταλισμού.Μην παίζουμε με τους όρους και τ ις διατυπώσεις. Η άποψη και η εκτ ίμηση ότ ι η Ελλάδα είναιιμπεριαλιστ ική χώρα, σύμμαχος και συνεταίρος του ιμπεριαλισμού, είναι μια βαθιά λαθεμένηπροσέγγιση που έχει κάνει αρκετή ζημιά στον προσανατολισμό του ταξικού εργατ ικού

κινήματος και στην καθυστέρηση της επανασυγκρότησής του.Έχουμε μια σχετ ικά ικανοποιητ ική τοποθέτηση αρχής και αφετηριακή που μας κρατάει σε μιασωστή κατεύθυνση και μας επιτρέπει να κάνουμε στο μέλλον τ ις πιο ουσιαστ ικέςπροσεγγίσεις και αναλύσεις που θα σχετ ίζονται και με το πρόγραμμα συμμαχιών τηςεργατ ικής τάξης, παράλληλα με την πορεία συγκρότησής της, αλλά και με τον χαρακτήρα τηςεπαναστατ ικής ανατροπής και της κοινωνίας που θα οικοδομηθεί.Και σ’ αυτή την προσέγγιση που έχουμε, δεν έχουμε κάνει και ούτε πρέπει να κάνουμε τολάθος του εφησυχασμού και της απολυτοποίησης. Πρέπει να παρακολουθούμε όσομπορούμε καλύτερα, συνεχόμενα και βαθύτερα τ ις ανατροπές που φέρνει στον κοινωνικόιστό όλη αυτή η επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Έχουμε κάθε υποχρέωση ναμελετάμε τ ις αντ ιθέσεις που εκφράζονται στη χώρα μας, στην περιοχή και διεθνώς, χωρίς ναπαραγνωρίζουμε καμία.Το να εθελοτυφλούμε στη μεγάλη όξυνση της αντ ίθεσης που παρατηρείται μεταξύ τουιμπεριαλισμού και των λαών, είναι σαν να αυτοκτονούμε και να απομονωνόμαστε από τημεγάλη μάζα του λαού. Αν η αντ ίθεση αυτή δεν είχε οξυνθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια καιαν η ΕΕ δεν είχε ταυτ ιστεί στα μάτ ια των πλατ ιών μαζών με μια λυκοσυμμαχία που ρουφάειαίμα, δεν θα έβρισκαν τόσα πατήματα και ερείσματα μια σειρά εθνικοπατριωτικές απόψειςκαι πρακτ ικές που ακριβώς αυτή την αντ ίθεση εκμεταλλεύονται για να στρέψουν ταπράγματα σε ανώδυνες κατευθύνσεις κάθε άλλο παρά αντ ιιμπεριαλιστ ικές.Δεν είναι καθόλου σωστό να προσπερνάμε την όξυνση της αντ ίθεσης ιμπεριαλισμού-λαώνεπειδή οξύνθηκε ταυτόχρονα η αντ ίθεση κεφάλαιο-εργασία. Ούτε πρέπει να αγνοούμε τηνόξυνση των αντ ιφάσεων και των αντ ιθέσεων στο πλαίσιο της μεγαλοαστικής τάξης και τωνάλλων μεσαίων αστ ικών στρωμάτων με μερίδες των ιμπεριαλιστών και με διάφορεςδιασταυρώσεις. Αντ ιθέσεις και αντ ιφάσεις που οδηγούν ή μπορούν να οδηγήσουν και αυτέςσε ανακατατάξεις και αναστατώσεις στα πλαίσια του αστ ικού συστήματος διακυβέρνησης.Δεν σημαίνει ότ ι, επειδή η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο ή υπό ξένη στρατ ιωτική κατοχή, οισχέσεις ντόπιων αστών και ντόπιου κεφαλαίου είναι αρμονικές με τον ιμπεριαλισμό, όταναυτός επεμβαίνει με όλα τα μέσα στη χώρα μας, και με το ξένο κεφάλαιο που έχει την οπτικήνα μετατρέψει τη χώρα σε νεκροταφείο.Το ότ ι η εξάρτηση επέτρεψε μια «ανάπτυξη» του καπιταλισμού στην Ελλάδα και οδήγησε μετους γνωστούς τρόπους στην «ισχυρή» Ελλάδα του Σημίτη, δεν σημαίνει ότ ι στ ις νέεςσυνθήκες που διαμορφώνονται πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε όλες τ ις δραματικέςσυνέπειες που θα φορτωθεί προοπτικά η χώρα και ο λαός. Ούτε να ξεχνάμε ότ ι θα τ ιςφορτωθεί σαν βαρίδια η όποια επαναστατ ική προσπάθεια με κορμό την εργατ ική τάξη.Το ότ ι βιώνουμε μια τρομακτ ική όξυνση όλων των αντ ιθέσεων και αντ ιφάσεων τουκαπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού δεν υπάρχει θέμα. Το ότ ι η πολιτ ική ήττας, υποχώρησηςκαι εγκατάλειψης του λαού που ακολουθούσε και ακολουθεί η Αριστερά «μας» δεν οδηγεί σελύση των αντ ιθέσεων αυτών υπέρ του λαού και σε βάρος των εχθρών του λαού, δεν μπορείνα αντ ιμετωπιστεί ευκαιριακά. Είτε συνεχίσουμε και μπούμε στη συζήτηση περί κύριας και βασικής αντ ίθεσης είτε μείνουμεσ’ αυτά που έχουμε, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότ ι την πρωτοβουλία για την όξυνση όλωναυτών των αντ ιθέσεων την έχει κατά βάση το σύστημα. Γι αυτό και με την όξυνση αυτήμέχρι στιγμής βγαίνουν νικητές οι άλλοι πόλοι των αντιθέσεων και όχι ο λαός και ηεργατική τάξη.Αναγνωρίζουμε, λοιπόν, την ύπαρξη πατρίδας και το απαραβίαστο των συνόρων, αλλά δενοικοδομούμε πατριωτικό κίνημα. Αναγνωρίζουμε και προσβλέπουμε σε μια Ελλάδαανεξάρτητη, αλλά δεν οικοδομούμε εθνικοανεξαρτησιακό κίνημα. Ανάλογα παλεύουμε καιδιακηρύσσουμε την ειρήνη και την εναντ ίωσή μας στον πόλεμο. Δεν οικοδομούμεπασιφιστ ικό κίνημα, δεν μπερδευόμαστε για το ποιος τροφοδοτεί τους πολέμους, τη βία. Καιθα κάνουμε ό,τ ι περνάει απ’ το χέρι μας να ξεσηκωθεί ο λαός υπέρ της ειρήνης και κατά τουπολέμου. Και θα κάνουμε ότ ι περνάει από το χέρι μας ώστε μέσα σ’ αυτή την πάλη και όσοείναι ζωντανή να οικοδομηθεί μια κομμουνιστ ική ταξική αντ ίληψη. Αν θέλουμε να περάσει τοκίνημά μας σε άλλη φάση, πρέπει να οχυρωθεί όχι μόνο απέναντ ι στον κύριο εχθρό που είναιαπό τα δεξιά, αλλά να κοιτάζεται που και που στον καθρέφτη μήπως και περνάει«αριστερίστ ικες» ιώσεις. Αν μας έχουν πιάσει «τέτοιες» ευαισθησίες και απεμπολούμε συνθήματα όπως αυτά που

αναφέρομαι, τότε γιατ ί δεν το επεκτείνουμε και στην άλλη αντ ίθεση. Αφού αυτά τασυνθήματα νοθεύουν τον αντ ιιμπεριαλιστ ικό αγώνα, συσκοτ ίζουν και αμβλύνουν την αντ ίθεσηιμπεριαλισμού-λαού τότε να κρατήσουμε αποστάσεις και από τα συνθήματα για αντ ίσταση,για ψωμί, δουλειά, για αυξήσεις, για συνδικαλιστ ικές ελευθερίες, που -με ανάλογο σκεπτικό-δεν συνιστούν αντ ικαπιταλιστ ικό αγώνα, αλλά ωραιοποίηση του συστήματος καισυντεχνιασμό.Ας το προχωρήσουμε και ας κρατήσουμε αποστάσεις από την υπεράσπιση στοιχειωδώνδικαιωμάτων αστ ικής δημοκρατίας. Δεν το κάνουμε, όμως, και δεν θα το κάνουμε γιατ ί έχουμεαποκτήσει εμπιστοσύνη στ ις θέσεις μας και δεν επηρεαζόμαστε από τ ις δεξιές αλλά ούτεαπό τ ις «αριστερίστ ικες» πιέσεις που η μια τροφοδοτεί την άλλη.Σε εποχές σαν τη σημερινή κανένας κομμουνιστής και κανένας αριστερός δεν πρέπει να είναι«μαζεμένος» και «φοβισμένος» μήπως και κατηγορηθεί. Ποιο κομμάτι του λαού θα μαςστρέψει την πλάτη αν μας δει να παλεύουμε έμπρακτα για την ειρήνη, αν μας αναγνωρίσει ωςδυνάμεις που υπερασπίζονται τη χώρα, τον πλούτο, το λαό από την ιμπεριαλιστ ικήκτηνωδία και την καπιταλιστ ική απληστία; Ποιο κομμάτι λαού θα μας κοιτάξει καχύποπταεπειδή πρωτοστατήσαμε στον αγώνα για Δημοκρατία, για δικαιώματα και ελευθερίες; Όχι,τέτοια κόμπλεξ και τέτοιες αναστολές δεν μας χρειάζονται. Οφείλουμε να τα βάλουμε στηνάκρη και να κινηθούμε με γνώμονα τ ις ανάγκες του λαού και του κινήματος.Αν, λοιπόν, θέλουμε να δούμε τη συσχέτ ιση, την αλληλοεπίδραση των δύο αντ ιθέσεων πουαναφέραμε, θα διαπιστώσουμε ότ ι η λύση και των δύο αυτών αντ ιθέσεων βρίσκεται, πρώτακαι κύρια, στην αρμοδιότητα της εργατ ικής τάξης (υπό τ ις γνωστές προϋποθέσεις). Δενθεωρούμε ότ ι η λύση της αντ ίθεσης ιμπεριαλισμός-λαοί προς όφελος του δεύτερου είναιαρμοδιότητα άλλων κοινωνικών στρωμάτων στα οποία η εργατ ική τάξη οφείλει να υποταχτείή να ακολουθήσει. Όχι γιατ ί δεν εμπλέκονται τέτοια στρώματα σ’ αυτή την αντ ίθεση (ίσα-ίσα),αλλά γιατ ί τα άλλα κοινωνικά στρώματα (αγρότες, μεσαία στρώματα) στέκονται απέναντ ι σ’αυτήν την αντ ίθεση με θολό και συγκεχυμένο τρόπο.Επιμένουμε ότ ι στη διαδρομή της εξέλιξης της ταξικής και λαϊκής πάλης, η λύση τηςαντ ίθεσης ιμπεριαλισμού-λαών «προηγείται» της λύσης της αντ ίθεσης κεφάλαιο-εργασία,αλλά με αρκετές διαφοροποιήσεις από ό,τ ι την δεκαετ ία ’50-60 αλλά και πιο μετά. Και μεαρκετά πλέον σημάδια σύμπλευσης της μιας με την άλλη.Μ’ αυτή την έννοια παραμένουμε ότ ι η πρώτη είναι η κύρια και η δεύτερη η βασική, αλλάείμαστε υποχρεωμένοι να αφήσουμε αρκετά ζητήματα «ανοιχτά» μιας και, όπως εξελίσσεταιη επίθεση, πολλά δεδομένα θα διαφοροποιηθούν στην πορεία.

Σύντροφοι,Ζούμε μια εποχή φανερού πισωγυρίσματος, ανεξάρτητα των δεδομένων της, όλο και πιοδιευρυνόμενης, αντ ίστασης των λαών στην επίθεση.Το κύριο χαρακτηριστ ικό που συνιστά το πισωγύρισμα είναι ότ ι όλα τα δικαιώματα έχουντεθεί σε αμφισβήτηση, ενώ πολλά ήδη έχουν καταργηθεί και οι συνθήκες δείχνουν ότ ι αυτή ηπορεία δεν είναι εύκολα αντ ιστρέψιμη. Το χειρότερο είναι ότ ι αυτή η πορεία μετράει ήδηδεκαετ ίες με αποτέλεσμα οι νέες γενιές εργαζομένων και οι υποψήφιοι άνεργοι βγαίνουν στηζωή και την παραγωγή με όλο και μειωμένη τη συλλογική μνήμη και συνείδηση.Το σώμα απόψεων και η εμπειρία των αντ ιστάσεων που έχουν σωρεύσει, αν λάβουμε υπόψηκαι τη συνεχιζόμενη διαστρέβλωση της ιστορίας του εργατ ικού, λαϊκού και κομμουνιστ ικούκινήματος αλλά και τη γενικευμένη κυριαρχία των αστ ικών και παρα-αστικών αντ ιλήψεων, δενείναι αρκετό για να οδηγήσει εύκολα αυτόν τον κόσμο στην οργάνωση, στην αντ ίσταση, στηνπάλη.Το σώμα αυτών των απόψεων υπονομεύει τη δυνατότητα συγκρότησης αυτού του κόσμουσαν δύναμη κρούσης της επανάστασης και της σύγκρουσης και τους καθιστά ευάλωτουςστην επίθεση. Αυτό το «ντ ιλίτ» που επιχειρείται να γίνει στη συλλογική μνήμη φέρνει εμάς,όλους όσους θέλουμε να συμβάλουμε στη χάραξη γραμμής και κατεύθυνσης έτσι ώστε νααντ ιστραφεί αυτή η πορεία, να αισθανόμαστε ότ ι είμαστε «στην αρχή». Αισθανόμαστε ότ ιβρισκόμαστε ακόμα στο ξεκίνημα της πορείας για τη συγκρότηση της εργατ ικής τάξης καιστο πώς θα την βοηθήσουμε να προχωρήσει. Μας βγάζει μπροστά πολλά καθήκοντα στο νατη μελετήσουμε, να την «εντοπίσουμε» μέσα στην πολυδιάσπασή της, με τ ις ενεργές στοεσωτερικό της αντ ιφάσεις και αντ ιθέσεις, και να συμβάλουμε στην ενότητά της. Και στη βάση

των άμεσων καθηκόντων αρχικά αλλά και προοπτικά.Με ποια γενική γραμμή πηγαίνουμε, με ποιους γενικούς και ειδικούς στόχους; Πούεπικεντρώνουμε από άποψη ζύμωσης και προπαγάνδας; Το ζήτημα της οργάνωσης, τηςσυγκρότησης της εργατ ικής τάξης και του ταξικού της κινήματος (συμπεριλαμβανομένου καιτου μεγάλου ζητήματος των μεταναστών) δεν είναι τόσο ζήτημα οργανωτικό. Έχει κι αυτήτην πλευρά, αλλά κυρίαρχα είναι πολιτ ικό και, γιατ ί όχι, στρατηγικού χαρακτήρα.Γι’ αυτό και όταν αναφερόμαστε στο κεφάλαιο αυτό, συμπεριλαμβάνουμε -και σωστά- τοκεφαλαιώδες ζήτημα της οργάνωσής της σε ανώτερο επίπεδο. Η υποχώρηση, η διάσπαση,η αποσυγκρότηση της εργατ ικής τάξης αφορά σε όλα τα επίπεδα. Στη φάση πουβρισκόμαστε και έχοντας απορρίψει τ ις ανοησίες περί «αντεπίθεσης» κ.λπ., το πεδίο πουπιστεύουμε ότ ι πρέπει να δοκιμαστούν αυτά που αναφέρουμε είναι το πεδίο της αντ ίστασης.Η δοκιμασία για τους εργαζόμενους, για τ ις πολιτ ικές δυνάμεις, για τη συνδικαλιστ ική καιπρωτοβάθμια συγκρότησή της, θα είναι εκ των πραγμάτων σκληρή στο πεδίο τηςαντ ίστασης που αναφέραμε. Γιατ ί -εκτός των άλλων- θα μας «υποχρεώσει» να αλλάξουμεπολλά και σε πολλά, έτσι ώστε από οργάνωση με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστ ικά καιπροφίλ να γίνουμε αγωνιστές που θα είμαστε «ένα» με τους καταπιεσμένους και τουςφτωχούς αυτής της κοινωνίας. Αγωνιστές που θα πρέπει να πρωτοστατήσουμε και να«θυσιάσουμε» αρκετά πέρα από τη βολή μας.Το ότ ι όμως δεν αισθανόμαστε ακόμα «έτοιμοι» δεν σημαίνει ότ ι το καθήκον (με όλες του τ ιςπλευρές) παραπέμπεται. «Ξεκινώντας», λοιπόν, θα λέγαμε ότ ι έχουμε την ανάγκη ναεξειδικεύσουμε και να αναδείξουμε τους στόχους, τα συνθήματα πιο συγκεκριμένα πάνω στηγραμμή της αντ ίστασης.Όπως έχουμε δει, μια σειρά κομμάτια της Αριστεράς (ΚΚΕ και αρκετοί εξωκοινοβουλευτ ικοί)στα προγράμματά τους, εκεί που μας κριτ ίκαραν για ατολμία, συντήρηση και άμυνα, τώρα μεβάση τ ις τελευταίες εξελίξεις και τ ις απανωτές επιτυχίες του συστήματος να περνάει μέτρακαι μνημόνια, έχουν καταλήξει από την απογείωση της «αντεπίθεσης» στην ανώμαληπροσγείωση που εκφράζεται στον μεταξύ τους συναγωνισμό στο ποιος θα κατεβάσει πιοπολύ τον πήχη των απαιτήσεων. Όλοι, από ΚΚΕ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ και εξωκοινοβουλευτ ικοί,ζητούν, «διεκδικούν» να «γυρίσουν» μισθοί, εργασιακές σχέσεις, δικαιώματα, νομοθεσίες σεκάποια χρόνια πίσω που αυθαίρετα ορίζουν σαν «ορόσημο». Όταν βέβαια «θυμηθούμε» τηδράση τους και τη συνθηματολογία τους, τη χρονιά ή τα χρόνια που αναφέραμε (2008, 2004κ.λπ.) ήταν άκρως βερμπαλιστ ική, απογειωμένη και συνδυασμένη με μια πρακτ ική εντελώςαντ ίθετη. Το ότ ι ζούμε την εποχή του πισωγυρίσματος και, όπως χαρακτηριστ ικά έχουμε αναφέρει, τηςεπιστροφής στο Μεσαίωνα, δεν σημαίνει ότ ι μια αγωνιστ ική, ταξική γραμμή αντ ίστασηςξεπέφτει στο να «διαπραγματεύεται» το πόσο πίσω και πού πίσω, νοσταλγώντας είτε τηνΠαπανδρεϊκή εποχή είτε της Μεταπολίτευσης.(3) Με την ίδια έννοια που, ότανδιακηρύττουμε την αντ ίθεσή μας και την αντ ίστασή μας με αφορμή τη συνεχή υποβάθμισητων υπηρεσιών του κράτους προς τον πολίτη, υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα στημόρφωση, την Υγεία, την Παιδεία κ.λπ. Δεν αποενοχοποιούμε την προ μνημονίων παιδεία,υγεία, το κράτος, ούτε ξεχνάμε τον ταξικό χαρακτήρα τους και τον προορισμό τους στηναναπαραγωγή της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας.Συνεπώς, η γραμμή που εμείς επεξεργαζόμαστε σαν γραμμή αντ ίστασης δεν είναι μια στάσηαποδοχής των σημερινών συσχετ ισμών. Σαφώς και μας απασχολεί η μη χειροτέρευση αυτώντων συσχετ ισμών, αλλά αυτό που ουσιαστ ικά στοχεύουμε και μέσα από τη γραμμή τηςαντ ίστασης είναι η ποσοτική και ποιοτ ική διαφοροποίηση των συσχετ ισμών υπέρ τωνεργαζομένων, του λαού, της εργατ ικής τάξης. Αυτό που στοχεύουμε σ’ αυτήν τη φάση μέσααπό τη γραμμή της αντ ίστασης είναι μια πρώτη συγκέντρωση δυνάμεων μέσα στουςεργαζόμενους, που σαν δυναμικό θα «πιέζει» και θα «σπρώχνει» τ ις εξελίξεις σε κατεύθυνσηανατροπής των συσχετ ισμών.Άλλωστε, η γραμμή της αντ ίστασης δεν αποκόβεται από τη διεκδίκηση και, τουλάχιστον ηδράση μας στην υπηρεσία της αντ ίστασης, στη διαμόρφωση μορφών αντ ίστασης, στοζωντάνεμα των συνδικάτων, στ ις επιτροπές πόλεων ανέργων, έστω και προπαγανδιστ ικά,πρέπει να επιμένει για την ανάγκη διεκδίκησης μιας σειράς πραγμάτων, έστω και αν ηφαινομενική παντοδυναμία του συστήματος αλλά και η στάση της Αριστεράς «μας» τακάνουν να φαίνονται «αδύνατα» και «ακατόρθωτα». Η γραμμή της αντίστασης δεν είναι

γραμμή ήττας ούτε «διαχείρισης» της υποχώρησης. Η γραμμή της αντ ίστασης έχει σανστόχο να αναδεικνύει, μέσα από την ανάπτυξή της και τη δοκιμασία της, αγωνιστές,περήφανους ανθρώπους που κοιτάζουν το μέλλον και αντ ικρίζουν τον ταξικό εχθρό σταμάτια. Η γραμμή της αντ ίστασης δεν έχει στόχο να συγκεντρώσει «τους σύγχρονουςζητ ιάνους», τους «άνεργους που θα επιδοτούνται», τους «απόμαχους που θα τουςελεημονούν». Στ ις σημαίες της δικιάς μας αντ ίστασης, είτε δρούμε στα πλαίσια τηςσπουδάζουσας νεολαίας είτε στα πλαίσια της υπόλοιπης νεολαίας είτε στην επιτροπήανέργων, θα είναι γραμμένο με μεγάλα γράμματα το σύνθημα ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ (ίσηαμοιβή για ίση δουλειά χωρίς διακρίσεις φύλου, εθνικότητας κ.λπ.).Φυσικά και αυτό το σύνθημα που οδηγεί στην πραγματική αμφισβήτηση με τ ις λιγότερεςαυταπάτες για την επίθεση και τ ις επιλογές τους συστήματος, δεν θα πρέπει από μια άλληπλευρά να αποτελεί άλλοθι για το σύστημα και την απαλλαγή του από τις «υποχρεώσεις»που πρέπει να έχει απέναντι σ’ όλους εκείνους που τους έχει οδηγήσει στην ανέχεια,στην αναδουλειά, στην εξαθλίωση. Φυσικά, μια γραμμή αντ ίστασης δεν αδιαφορείαπέναντ ι στον άνεργο που του αμφισβητούνται και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα (υγεία,παιδεία, ασφάλιση) επειδή ακριβώς είναι άνεργος αλλά όχι με δική του ευθύνη. Επίσης όμως(και εδώ ανοίγει άλλη συζήτηση) είμαστε κάθετα αντ ίθετοι με τ ις κατευθύνσεις της αναρχίαςκαι της αυτονομίας, έτσι όπως εκφράζονται μέσα από «τεμπελιάδες» και με τη λογική να«κάθομαι και να πληρώνουν» (ποιοι αλήθεια θα «πληρώσουν», ποιους και γιατ ί;).Και οι ρεφορμιστές, βέβαια, όταν αναγκαστούν να «πολιτ ικοποιήσουν» τα τελευταίας κοπής«παντοπωλεία» και «κοινωνικά φαρμακεία» και όλη αυτή την επίθεση «φιλανθρωπίας»,αναδεικνύουν και αυτοί το ζήτημα της δουλειάς. Με το δικό τους, όμως, τρόπο που οδηγεί -από άλλη πλευρά υποτίθεται- στη συμπίεση μισθών και συντάξεων. Ο «ορθολογισμός» σεόλο του το μεγαλείο! Δουλειά, παραγωγική ανασυγκρότηση και επενδύσεις. Γιατ ί δεν γίνονταιεπενδύσεις; Φταίει η κακιά κυβέρνηση, αλλά και η χαμηλή ελκτ ικότητα της χώρας. Οπότε, ναιμεν επενδύσεις με δουλειά, αλλά η δουλειά, για να γίνουν οι επενδύσεις, πρέπει να είναι κάτ ιλίγο παραπάνω από δουλεία προς όφελος των επενδυτών. (4)Η γραμμή της αντ ίστασης δεν παλεύει για δουλειά που να αμείβεται με ψίχουλα, που ναπροϋποθέτει εργαζόμενους ανοργάνωτους, έρμαια στ ις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών, χωρίςσυλλογικές συμβάσεις, χωρίς υποχρεώσεις του κράτους και χωρίς εισφορές για τουςεργοδότες.(5) Δουλειά που τ ις απολαβές της δεν θα τ ις «κουρεύει» η αβάσταχτηφορομπηξία κ.λπ.Η γραμμή της αντ ίστασης θέλει δουλειά που να αμείβεται με βάση τ ις πραγματικές ανάγκεςτης ζωής, θέλει δουλειά που μαζί της θα διεκδικεί αυξήσεις με βάση τους συσχετ ισμούς καιόχι τ ις φαεινές του κάθε «επαναστάτη». Που δεν θα περικόπτει τ ις διεκδικήσεις για αυξήσεις,για αξιοπρεπείς όρους και σχέσεις εργασίας, γιατ ί έτσι δήθεν προφυλάσσει το δικαίωμά τουστη δουλειά, ενώ στην πραγματικότητα το υπονομεύει.Φυσικά, μια τέτοια γραμμή που πάει τελείως κόντρα όχι μόνο στο κεφάλαιο αλλά και σε μιασυνείδηση που έχει δημιουργηθεί μέσα σε δεκαετ ίες και με τη βούλα της Αριστεράς, είναιαπαραίτητο να συνοδεύεται από πλούσια πολιτ ική, προπαγανδιστ ική, αποκαλυπτικήδουλειά με μαζώξεις, συσκέψεις, ανοιχτές διαδικασίες, έντυπα, διαδίκτυο κ.λπ. Απαραίτητο,βέβαια, συμπλήρωμα της προώθησης αυτής της γραμμής είναι οι φορείς της (κάθε είδους καιεπιπέδου). Επίσης, προϋποθέτει να έχουμε ευέλικτη κατεύθυνση μοιράσματος τωνπροσπαθειών μας στους χώρους των εργαζομένων στο δημόσιο, στον ιδιωτ ικό και στ ιςσυνοικίες όπου «συναντ ιούνται» διάφορα στρώματα εργαζομένων μαζί με άνεργους καιμετανάστες. Ευελιξία που έχει να κάνει με μοίρασμα δυνάμεων και όχι τόσο με άποψη ή μευπόκλιση στο αντ ικειμενικό.Στο πάγιο ερώτημα πόσο, πώς και αν έχουμε δυνάμεις (και στην οργάνωση, αλλά και σταπλαίσια πρωτοβουλιών κοινής δράσης) για να τ ις ρίξουμε -με ό,τ ι αυτό συνεπάγεται- στημάχη της συγκρότησης των εργαζομένων απ’ τα μέσα στους χώρους δουλειάς ή αν θαπρέπει να «πλαγιοκοπούμε» μέσω συνοικιακής δράσης και παρέμβασης, δεν έχουμεαπάντηση «αρχής». Ούτε έχουμε διάθεση να φορτώσουμε με χαρακτηρισμούς τη μια ή τηνάλλη κατεύθυνση. Είναι ζήτημα εκτ ίμησης, αξιοποίησης δυνατοτήτων. Λαμβάνουμε, βέβαια,υπόψη ότ ι οι δυνάμεις που «διαθέτουμε» στη συνοικία, ενώ τυπικά επιφορτ ίζονται με τοκύριο καθήκον της προώθησης και της υποστήριξης της γραμμής της αντ ίστασης καιαπέναντ ι στην πολιτ ική των Δήμων και στην πολιτ ική της κυβέρνησης, στην πράξη

αναγκάζονται να «ξεστρατ ίσουν» κάτω από διάφορες πιέσεις προς μια δουλειά «ζητημάτωνπόλης» την οποία, χωρίς να της δίνουμε τα χαρακτηριστ ικά και τ ις προτεραιότητες τωνεποχών πριν το 2009, δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Είναι, λοιπόν, γεγονόςαδιαμφισβήτητο ότ ι αυτά που έχουμε να συμβάλουμε αλλά και αυτά που έχουμε να πάρουμεείναι πολύ πιο πλούσια και πολύ ουσιαστ ικά όταν εκδηλώνονται και προκύπτουν μέσα απότους όποιους χώρους δουλειάς. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε έναν «αμιγή» εργατ ικό τομέα καιμια ουσιαστ ική σχέση με πλατύτερες σχηματοποιήσεις που θα συγκεντρώσουν ένα πρώτοδυναμικό παρέμβασης και στήριξης όσων συναγωνιστών θα δράσουν μέσα σε χώρους.Δεν πρέπει να υποτιμάμε σαν οργάνωση του δουλειά στους χώρους τού (μέχρι πότεαλήθεια;) Δημοσίου. Θα συνεχίσουμε και θα αναβαθμίσουμε τη δράση μας σ’ αυτούς τουςχώρους (εκπαίδευση, υγεία κ.λπ.). Θα συνεχίσουμε να παρεμβαίνουμε, θεωρώντας ότ ι ηαντ ίθεση εργαζομένων στον δημόσιο και στον ιδιωτ ικό τομέα είναι μια υπαρκτή αντ ίθεσηπου, όμως, τη θεωρούμε αντ ίθεση μέσα στους κόλπους του λαού, ανεξάρτητα από το πόσοτην οξύνει η πολιτ ική του συστήματος για να προετοιμάσει, να οργανώσει, να προχωρήσει τ ιςεπιθέσεις του. Και φυσικά αναγνωρίζοντας ότ ι η αντ ίθεση αυτή και η απ’ τα σήμερααντ ιμετώπισή της θα βρει λύση στα πλαίσια της υλοποίησης μιας γραμμής πάλης που θαηγεμονεύει η εργατ ική τάξη. Είναι κι αυτή η προσπάθεια μια -έστω προκαταρκτ ική- «εξέταση»για το πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε σε μια γραμμή συμμαχιών κοινωνικών στρωμάτων. Στην οπτική μας οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα και στον ιδιωτ ικό είναι, στη δυναμική τωνπραγμάτων, σύμμαχα στρώματα. Δεν ήταν -ή τουλάχιστον δεν φαίνονταν- έτσι σε άλλεςφάσεις εξέλιξης της εξαρτημένης Ελλάδας. Τα τελευταία χρόνια, όμως, ο καπιταλισμός μετην αγριάδα του ευνοεί αντ ικειμενικά το πλησίασμα αυτών των στρωμάτων. Αυτό πουπρέπει, βέβαια, να υποσημειώσουμε είναι ότ ι στη σχέση-αντ ίθεση αυτή τα μικροαστικάστρώματα, με δεδομένη την επίθεση του συστήματος δεν μπορούν και δεν πρέπει ναπαρακολουθούν αδιάφορα τη συμπίεση της εργατ ικής τάξης. Πολύ δε περισσότερο να έχουναπέναντ ι στο σύστημα μια παλιότερη συμπεριφορά στηρίγματος του καθεστώτος, μεσυνέπεια να επιδιώκουν να επωφεληθούν από την αισχρή εκμετάλλευση και σύνθλιψη τηςεργατ ικής τάξης, του προλεταριάτου (ανεξαρτήτως εθνότητας).Συνεπώς, για τη φάση που ξανοίγεται, τα παλιά κοινωνικά συμβόλαια της μεγαλοαστικήςτάξης με τα διάφορα μικρά και μεσαία στρώματα της πόλης, για όσο μπορούμε να δούμεμπροστά μας, είναι ανέφικτα. Συνεπώς, τα μικροαστικά στρώματα εξ αντ ικειμένου δεν έχουνσχεδόν τ ίποτε να ωφεληθούν από τη μεγαλοαστική τάξη, ενώ θα έχουν συμφέρον (έστω στηδυναμική τους) κοιτάζοντας προς την εργατ ική τάξη. Αν αυτή η εξέλιξη καθυστερεί, είναι διότ ιτα υποκειμενικά εμπόδια είναι πολλά, η δύναμη αδράνειας τόσων δεκαετ ιών μεγάλη, ηαίσθηση ότ ι ο καπιταλιστ ικός μονόδρομος δεν εγκαταλείπεται ακόμα παγιωμένη. Και τοκυριότερο είναι ότ ι κόμματα, οργανώσεις και αγωνιστές που αναφέρονται στην Αριστερά καιπου τα βασικά τους ερείσματα βρίσκονται σ’ αυτά τα μικροαστικά στρώματα και επιδιώκουννα τα εκφράσουν πολιτ ικά, συντηρούν τ ις αυταπάτες για τη δυνατότητα αυτών τωνστρωμάτων να επαναδιαπραγματευτούν με το σύστημα παρά να «ακουμπήσουν» στην«πλέμπα» και τους «άξεστους» εργάτες. Βοηθάει βέβαια σ’ αυτή την αρνητ ική εξέλιξη και ηκαθυστέρηση της συγκρότησης της εργατ ικής τάξης.Εκτ ιμάμε λοιπόν, και αυτό πρέπει να συνειδητοποιηθεί, ότ ι το ξεδίπλωμα, το στέριωμα τουκινήματος αντ ίστασης της εργατ ικής τάξης με τα πολιτ ικά χαρακτηριστ ικά, όσο και εφόσονξεδιπλώνονται, θα λειτουργήσει θετ ικά και για την έκφραση αντ ίστασης της υπαλληλίας(ιδιωτ ικού-δημόσιου τομέα) και γενικότερα των μικροαστικών στρωμάτων.Είναι γεγονός ότ ι τα τελευταία χρόνια, με ορόσημο τ ις κινητοποιήσεις του 2000 ενάντ ια στοασφαλιστ ικό και παρά την υποχώρηση των πιο δυναμικών κομματιών εργαζόμενηςυπαλληλίας (εκπαιδευτ ικοί, τράπεζες) άρχισε μια διαδρομή συμπίεσης της υπαλληλίας, πουοδήγησε σε σημαντ ικά ξεσπάσματα τα οποία βιώσαμε τα τρία τέσσερα τελευταία χρόνια.Στα ξεσπάσματα αυτά η συμμετοχή και βαρύτητα των κομματιών εργατ ικής τάξης καιπρολεταριάτου ήταν σαφώς υποβαθμισμένη, γεγονός που βοήθησε στην καλλιέργειααντ ιθέσεων. Αντ ιθέσεις που το ΚΚΕ με την πολιτ ική του όχι μόνο δεν άμβλυνε αλλά όξυνε μετην «αριστερίστ ικη» (στην ουσία δεξιά) πρακτ ική των αποκομμένων εργατ ικώνκινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ (που και σ’ αυτές το στοιχείο της υπαλληλίας και της νεολαίαςκυριαρχούσαν). Πώς, όμως, πρέπει να αντ ιμετωπίζει η εργατ ική τάξη τα μικρά και μεσαία στρώματα που

συνθλίβονται, που προλεταριοποιούνται; Είναι λίγο-πολύ γνωστή η μαρξιστική αλλά καιλενινιστική αντ ιμετώπιση του ζητήματος έτσι όπως το ενέτασσαν και το ερμήνευαν σταπλαίσια της πρωταρχικής συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου (εδώ βέβαιαπεριλαμβάνονται και τα μικροαστικά αγροτ ικά στρώματα, οι αυτοαπασχολούμενοι κ.λπ.)Καθοριστ ικός παράγοντας, θέλουμε να πιστεύουμε, σ’ αυτή την «ουδέτερη» αντ ιμετώπισητης προλεταριοποίησης και εξαθλίωσης, ήταν η όλη πραγματ ικότητα του τότε καπιταλισμούαλλά και του κράτους που τον υπηρετούσε. Επίσης, σημαντ ικό ρόλο στην προσέγγιση πουέβλεπε σ’ όλες αυτές τ ις μάζες που «ξεπατώνονταν» να αυξάνονται οι νεκροθάφτες τουκαπιταλισμού, έπαιξε και ο επαναστατ ικός ταξικός προσανατολισμός της ανατροπής τουκαπιταλισμού που είχε ωριμάσει. Σχηματικά, δηλαδή, το «κέρδος» απ’ όλη αυτή τηνκαταστροφή ήταν πολλαπλασιασμός των στρατ ιών της προλεταριακής επανάστασης καιτης άλλης ζωής που υποσχόταν με ρεαλιστ ικό τρόπο να πραγματώσει. Η ελπίδα, δηλαδή,και η βεβαιότητα των κομμουνιστών της εποχής ότι το τέλος του καπιταλισμούπλησιάζει γοργά δημιουργούσαν σε πλατιά μαζική κοινωνική κλίμακα μια τελείως άλλη«θετική» ψυχολογία αλλά κυρίως πρακτική κοινωνικών συμμαχιών.Σήμερα, η εργατ ική τάξη (που αντ ιμετωπίζει πρώτα και κύρια το «δικό» της πρόβλημα) και τοκομμουνιστ ικό κίνημα (που βιώνει τ ις «δικές» του αγωνίες ανάπτυξης) πρέπει ναδιαφοροποιήσουν τη στάση τους και να προτείνουν διευρυμένο κίνημα αντ ίστασης στηνεπίθεση, αφού πολλές πλευρές της επίθεσης, έχοντας σα στόχο τη διεύρυνση της σφαίραςδράσης του κεφαλαίου, διαμορφώνουν ένα «νεκροταφείο» δικαιωμάτων που σίγουραεπιβαρύνουν τη θέση και τη βαρύτητα της εργατ ικής τάξης.Έχει, λοιπόν, και η εργατική τάξη ανάγκη να μην υποκύψει στις κραυγές για «κηφήνες»και «χαρτογιακάδες», μιας και η επίθεση αποδόμησης των τομέων Υγείας-Παιδείαςκ.λπ. δεν στρέφεται μόνο ενάντ ια στους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αλλά και εναντ ίον τηςκαι των παιδιών της σαν τάξη. Έχει κάθε συμφέρον η εργατική τάξη να απλώσει χέριαλληλεγγύης και στήριξης στα μικροαστικά στρώματα υπαλληλίας, ακριβώς για ναδιευρύνει το μέτωπο αντίστασης στην επίθεση και τη διάλυση δικαιωμάτων. Τελευταία, ιδιαίτερα μετά τ ις πρώτες εκλογές, ένα «καινούριο» πρόβλημα εμφανίστηκε νααπασχολεί την Αριστερά (εντός εκτός εισαγωγικών). Καλύτερα θα έλεγα, αγχώνει καιτροφοδοτεί περισσότερες συζητήσεις παρά πολιτ ική δράση και συμπεριφορές. Για μιαακόμη φορά, η ανεπάρκεια, η ηττοπάθεια, η υποχώρηση της Αριστεράς βάζει τη σφραγίδατης στον τρόπο που αντ ιμετωπίζεται το όλο ζήτημα του φασισμού και της αντ ιφασιστ ικήςδράσης.Κατά πρώτον, το όλο θέμα δεν τσουβαλιάζεται σε ένα. Έχει πολλές πλευρές και πολλέςπροεκτάσεις. Σε μια από τ ις πολλές πλευρές είναι το θέμα Χρυσή Αυγή, το οποίο με τη σειρά του έχειυποθεματ ικές:

1. Γιατ ί και πώς φούντωσε μέσα σε μήνες το εκλογικό της ποσοστό;2. Γιατ ί και ποιο έδαφος βρήκε να πατήσει;3. Σε συνδυασμό με το σημείο 2, γιατ ί η αστ ική «μας» δημοκρατία και τα αστ ικάπολιτ ικά κόμματα δημιούργησαν, ευνόησαν κενά που καλύφθηκαν όπωςκαλύφθηκαν;4. Ποιοι και γιατ ί έχουν συμφέρον (πέραν της ίδιας της Χρυσής Αυγής) να τηνπαρουσιάζουν σαν αντ ισυστημική δύναμη; Έχουμε ευθύνες και πόσες (εμείς και ηυπόλοιπη Αριστερά);5. Σε συνδυασμό με το σημείο 4, η ενίσχυση, πριμοδότηση, προβολή της Χ.Α.προχώρησε βάσει σχεδίου αστ ικών μερίδων και ιμπεριαλιστών ή αποτελεί έναακόμα (μέσα στα τόσα πολιτ ικά, κοινωνικά, ιδεολογικά) σημάδιααποσταθεροποίησης και αστάθειας που προκάλεσε η κατάρρευση και συντριβήτου παλιού πολιτ ικού σκηνικού;6. Σε συνδυασμό και με το σημείο 5, αποτελεί ένα προσωρινό φούσκωμα πουέχει όρια (ποια και ποιος τα βάζει;) ή μήπως το μόρφωμα αυτό κατορθώσει (μεβοήθειες ποικίλες) να μετατραπεί σε σοβαρό πολιτ ικό εκφραστή (αυτόνομο απότα λοιπά αστ ικά κόμματα) μιας ολόκληρης πολιτ ικής και κοινωνικής φασιστ ικήςκίνησης που έχει πάρει σάρκα και οστά στην ελληνική κοινωνία και απαιτεί ρόλο

και βάρος μέχρι και στη διακυβέρνηση του τόπου με όλα τα μέσα;7 Θα μπούμε, λοιπόν, σε μια δράση που θα επικεντρώνει στο τσάκισμα με όλατα δυνατά μέσα (και κυρίως στρατ ιωτικά) της ΧΑ; Και πόσο είναι σίγουρο ότ ι αυτήη προσπάθεια θα εξουθενώσει την ΧΑ και όχι εμάς τους αντ ιπάλους της; Καιπόσο είναι σίγουρο ότ ι αυτό το κυνήγι της ΧΑ θα κεντρίσει τα «δημοκρατικάαντανακλαστικά» της αστ ικής δημοκρατίας ή θα οδηγήσει σε ένα φούντωμα πουθα βρίσκει ακροατήρια «για δύο άκρα» που συγκρούονται και που, τελικά, το«ξύλο» θα το τρώει ο δημοκράτης και ο αντ ιφασίστας;Όλη αυτή η δράση που προτείνεται θα βοηθήσει να μπουν φυλακή γιαπαραδειγματ ισμό φασίστες τραμπούκοι ή θα στέλνει φυλακή αντ ιφασίστες και θααφήνει τους φασίστες ελεύθερους να αλωνίζουν;Θα οδηγήσει όλη αυτή η δράση στο να ενεργοποιηθούν νόμοι και θεσμοί που θαπροάγουν το αντ ιφασιστ ικό φρόνημα ή θα συμβάλουν στην ενίσχυση θεσμών καιμέσων φανερής φασιστ ικής πρόκλησης;

Υπό το πρίσμα των απαιτήσεων, σε ορισμένα απ’ αυτά θα καταλήξουμε ότ ι όσο οκουρνιαχτός της όλης αυτής θολούρας και αναστάτωσης που δημιουργήθηκε στο πολιτ ικόσκηνικό δεν κατακάθεται (και ακόμα δεν έχει κατακάτσει) θα μένει αδιευκρίνιστο και προςστενή παρακολούθηση το μέγα ζήτημα της αναβάθμισης των σχέσεων μερίδων τουκεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού με αυτές τ ις φασιστ ικές πολιτ ικές.Ωστόσο, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να περιμένουμε. Πρέπει να επικεντρώσουμε στηναπομυθοποίηση του όλου «αντ ισυστημικού» λούστρου, του όλου δήθεν αντ ιΕΕ προσωπείουπου φοράει η ΧΑ. Μια τέτοια προτεινόμενη πολιτ ική διέξοδος αντ ιμετώπισης της ΧΑ δίνει τηδυνατότητα να βρει έδαφος να πατήσει η ευρύτερη αντ ιφασιστ ική δράση στα πλαίσια τουαριστερού αντ ιιμπεριαλιστ ικού αντ ικαπιταλιστ ικού κινήματος αντ ίστασης. Περιορίζει τ ις«αστοχίες» στην αντ ιμετώπιση της Χ.Α. και την φέρνει (σαν «αντ ισυστημική» πρόταση)αντ ιμέτωπη με τους ίδιους τους καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους που δήθεν αυτή η«πρόταση» θέλει να υπηρετήσει.Το πιο σημαντ ικό θέμα που αντ ιμετωπίζεται με βάση τα γενικότερα καθήκοντα της περιόδουείναι κατά πόσον οι φασιστ ικές, ρατσιστ ικές (και ό,τ ι άλλο θέλετε) αντ ιλήψεις έχουν ριζώσει,έχουν φωλιάσει για τα καλά σε τμήματα του λαού, της εργατ ικής τάξης, της νεολαίας, τωνανέργων κλπ. Το θέμα μας, δηλαδή, είναι κατά πόσο έχουν δηλητηριαστεί και σε ποιο βάθοςτα μυαλά των λαϊκών ανθρώπων με τη λογική του μεσσιανισμού, του φασιστ ικού-δικτατορικού καθεστώτος που «θα μας απαλλάξει από τους διεφθαρμένους πολιτ ικούς».Πόσο έχουν τσιμπήσει και πόσο μόνιμα οι λαϊκοί άνθρωποι και είναι πρόθυμοι ναυποστηρίξουν τυχοδιωκτ ικές εξορμήσεις σε βάρος γειτονικών λαών, σύμπλευσης μειμπεριαλιστ ικά σχέδια για να χτυπηθεί ο άλλος ιμπεριαλιστής ή ο άλλος τοπικόςανταγωνιστής;Πόσο, λοιπόν, η δράση της ΧΑ αναβαθμίζει όλες αυτές τ ις απόψεις και πρακτ ικές που είναι,βέβαια, ζώσες στην ελληνική κοινωνία, αλλά δεν ήταν έτοιμες να απαιτήσουν να γίνουνκυρίαρχη πολιτ ική, να δώσουν το στ ίγμα τους και το χαρακτήρα στο υπό διαμόρφωσηπολιτ ικό σκηνικό;Οι απαντήσεις (οριστ ικές και αμετάκλητες δεν υπάρχουν) ούτε είναι εύκολες, ιδιαίτερα ότανπαραμένει ακόμη αδιευκρίνιστο αν και ποιοι ξένοι παράγοντες (εντός ΕΕ ή πέραν τουΑτλαντ ικού) έχουν τέτοια σχέδια, για το Νότο καταρχάς και την Ευρώπη γενικότερα.• Θα λέγαμε, λοιπόν, σαν κατεύθυνση να μην προτρέχουμε, να μη βλέπουμε δογματ ικά και ναμην πανικοβαλλόμαστε, να διατηρούμε την πολιτ ική μας ψυχραιμία, να συνεχίζουμε ναδιαβάζουμε τ ις εξελίξεις και να μην μπερδεύουμε κάθε τόσο όλους τους κινδύνους που μαςαπειλούν σαν λαό αλλά και σαν χώρα. Μέχρι στ ιγμής, η όλη αυτή δυσμενής εξέλιξη είναικυρίως μια ακόμη συνέπεια της καπιταλιστ ικής επέλασης, της υποχώρησης του κινήματος καιτης διαμορφούμενης ανάγκης αυτό το σύστημα να γίνει όλο και πιο σκληρό, όλο και πιοσιδερόφραχτο, για να τα βγάλει πέρα με τ ις μελλούμενες εκρήξεις και εξεγέρσεις. Κυρίως, νατ ις εμποδίσει να συναντηθούν με την κομμουνιστ ική προοπτική.Όπως γίνεται αντ ιληπτό, δεν είμαστε σε θέση να κλείσουμε όλα τα ζητήματα. Όμως δενχωράει καμία καθυστέρηση στο ξεδίπλωμα όλων των κινήσεων και των πρωτοβουλιών καιαπό εμάς αλλά και από όσες «συμμαχικές» δυνάμεις μας προκύπτουν (και βέβαια στα

πλαίσια της ΠΑΑΣ) που θα προσανατολίζονται να γεμίσουν τα πολιτ ικά και οργανωτικά κενάπου έχει αφήσει η ήττα του κινήματος και η υποχώρηση της Αριστεράς. Δεν κλείνουμε τα μάτ ια, βέβαια, σε έκτακτες ανάγκες και κινήσεις που να επικεντρώνουν στοφασιστ ικό κίνδυνο και την ΧΑ, αρκεί να δίνουν την ευκαιρία της δράσης και της αποκάλυψηςμέσα στ ις μάζες των χαρακτηριστ ικών της ΧΑ. Αρκεί να ευνοούν κυρίως την πολιτ ική μαζικήκαταδίκη των φασιστ ικών πρακτ ικών, λιγοστεύοντας το οξυγόνο και τον αέρα που αναπνέειτο φασισταριό. Σαφέστατα δεν έχουμε καμία αντ ίρρηση να στηρίξουμε -κατά περίσταση και κατάπερίπτωση- αντ ιφασιστ ικές επιτροπές και δράσεις που θα πατούν, όμως, σε ένα πλαίσιοεκτ ιμήσεων και στοχεύσεων που δεν θα είναι απαγορευτ ικό στη σύνδεση της αντ ιφασιστ ικήςπάλης με την πάλη ενάντ ια στην επίθεση και την εξάρτηση. Αυτό, όμως, για να το κάνουμεξεκάθαρο δεν σημαίνει αυτόματα ότ ι πρέπει να ρίξουμε τ ις δυνάμεις μας στη δημιουργία ενόςκατεξοχήν αντ ιφασιστ ικού μετώπου με εξειδικευμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστ ικά και δράσεις.Και αυτό γιατ ί δεν θεωρούμε (ακόμη) ότ ι η ανώτερη βαθμίδα για τη σημερινή φάση πολιτ ικοποίησης και συγκέντρωσης δυνάμεων είναι η αποτροπή του φασιστ ικού κινδύνου. Αυτό, όμως, ας μην παρεξηγηθεί και φανεί σαν υποτίμηση του φασιστ ικού κινδύνου. Θαείμαστε παρόντες και ανοιχτοί για οποιαδήποτε περίπτωση πλατ ιάς αντ ιφασιστ ικής δράσηςκριθεί σαν τέτοια από το εύρος των δυνάμεων και το βάθος της πρόκλησης.Είμαστε παρόντες, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, και με διάθεση ναπρωτοστατήσουμε, κόντρα σε κρούσματα φασιστ ικής-ρατσιστ ικής βίας, χωρίς να μαςδιαφεύγει η διαρκής ανάγκη μαζικής πολιτ ικής απεύθυνσης. Γι’ αυτό και πρέπει να οπλιστούμεόχι μόνο με «άλλα» μέσα, αλλά με επιχειρήματα και σθένος να παρεμβαίνουμε και νααπομονώνουμε, να ξεμπροστιάζουμε τον φασίστα. Μερικές φορές, το να υπονομεύσειςμέσα σε ένα χώρο τον φασίστα που έχει σηκώσει κεφάλι είναι περισσότερο χρήσιμο από τονα τον δείρεις.Όσον αφορά τα «άλλα» μέσα, το μόνο που μπορούμε να δηλώσουμε δημοσίως είναι ότ ιμπορούμε και πρέπει να τα έχουμε όταν οι πρωτοβουλίες, οι δικές μας και άλλων αριστερώνοργανώσεων, χτυπιούνται από τη φασιστ ική δράση. Πολύ περισσότερο, όταν μ’ αυτά τα«άλλα» μέσα χρειάζεται να περιφρουρήσουμε επιτροπές, σχήματα νεολαίας, συνελεύσειςεργαζομένων, σωματείων και γενικά ό,τ ι μπορεί η φασιστ ική πρακτ ική να θεωρήσει ότ ιπρέπει από κοινού με την αστυνομία ή από «μόνη» της να χτυπήσει.Όσον αφορά το ζήτημα των μεταναστών, δεν το εντάσσουμε κυρίως στην όποιααντ ιφασιστ ική δράση, παρ’ όλο που δεν θα αρνηθούμε την έμπρακτή μας καταγγελία ενάντ ιασε οποιονδήποτε διανοηθεί να τους χτυπήσει και να τους εξαθλιώσει παραπέρα. Τοεντάσσουμε στο κεφάλαιο της ενότητας της εργατ ικής τάξης και από εκεί θα επιχειρήσουμενα το προσεγγίσουμε.(6)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ

(1) Δεν αναφερόμαστε στ ις δικές μας, ως οργάνωση, προσπάθειες και επιδόσεις. Όσο μαςαφορά, έχουμε παρουσιάσει με διάφορες ευκαιρίες μικροαπολογισμούς όπου δενπεριοριστήκαμε στο να παρουσιαζόμαστε «δικαιωμένοι» που η κατεύθυνση της αντ ίστασηςδικαιώνονταν από τ ις εξελίξεις αλλά κάναμε σημαντ ική αυτοκριτ ική για τ ις αδυναμίες μας. Το«εμείς» αναφέρεται βασικά στα λαϊκά στρώματα, όπου όπως έχουμε εκτ ιμήσει, τα τρίαιδιαίτερα τελευταία χρόνια αντ ιστάθηκαν όπως μπορούσαν και όσο τους επέτρεπαν οιυποκειμενικές τους δυνατότητες (μέσα σ’ αυτές τ ις δυνατότητες συμπεριλαμβάνουμε και τηνευρύτερη Αριστερά).Οπωσδήποτε ο χαρακτήρας, οι δυνατότητες και τα όρια αυτών των αντ ιστάσεων πουβιώσαμε όσο μπορούσαμε από τα μέσα ήταν τέτοιες που δεν έφεραν μεν νίκες αλλά γενικάπιστώθηκαν τη συμβολή του λαού στην αποδιοργάνωση του προηγούμενου πολιτ ικούσκηνικού.Την ίδια στ ιγμή χρεώθηκαν το ότ ι δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν σε βάθος και ουσία τουςσυσχετ ισμούς, δεν συνέβαλαν στην ισχυροποίηση κομμουνιστ ικών και γνήσια ταξικώναπελευθερωτικών δυνάμεων .Πολλές από τ ις διαπιστώσεις, εκτ ιμήσεις και προσανατολισμούς που επιδιώκουμε νακατακτήσουμε και να μετατρέψουμε σε γραμμή και κατεύθυνση έλαβαν πολύ καλά υπόψηόσα βιώσαμε μετά τον Φλεβάρη του 2012 μέχρι σήμερα. Και για να συντομεύω, παραπέμπω

σε πολλές από τ ις εκτ ιμήσεις και διαπιστώσεις του κειμένου του Βασίλη Σαμαρά «Οι βαθιέςρίζες του οπορτουνισμού» (περιοδικό «Αντ ίθεση», τεύχος 9, Οκτώβριος 2012, εκδόσεις«Εκτός των τειχών») που, παρά το γεγονός ότ ι γράφτηκε πολλούς μήνες πριν τ ις εκλογές,είναι σε γενικές γραμμές μέσα στα πράγματα και ερμηνεύει σωστά μια σειρά φαινόμενα πουμεσολάβησαν από τότε.

(2) Αναφερόμαστε στ ις εκλογές του 2009 σαν ορόσημο που έκλεισε επί της ουσίας μιαολόκληρη προηγούμενη περίοδο και που άνοιξε την περίοδο που ακόμη βιώνουμε και πουχαρακτηρίζεται από την όξυνση της επίθεσης και του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών στηχώρα και στην περιοχή και που σηματοδοτήθηκε από την υποταγή της χώρας στο ΔΝΤ καιτον εγκλωβισμό της στα δεσμά του μηχανισμού της ΕΕ.

(3) Για να γίνει αντ ιληπτό ας φέρουμε στο μυαλό μας το θέμα που μας απασχόλησε π.χ. με τ ιςαυξήσεις στα εισιτήρια. Από τη μια πλευρά οφείλαμε να εναντ ιωθούμε σε μια ακόμη αύξησηκαι με βάση αυτή τη στάση να επιδιώξουμε κοινή δράση. Φυσικά απ’ την άλλη δεν έπρεπε ναπαραιτηθούμε από την προβολή της ζύμωσης μέσα στην κίνηση της θέσης μας πουαποδεικνύεται από τα πράγματα όλο και πιο σωστή για δωρεάν συγκοινωνίες και μάλιστα γιαόλους, χωρίς προϋποθέσεις. Θέση που δεν αρκεί να τη γράφεις σε ένα πλαίσιο ή σε μιαπροκήρυξη αλλά πρέπει να την υποστηρίζεις, να την δικαιολογείς, μιας και αρκετός κόσμοςδεν είναι πεισμένος ότ ι «υπάρχουν λεφτά» για να στηρίξει το κράτος τ ις συγκοινωνίες.Μάλλον με την χρόνια επίθεση τον έχουν «πείσει» ότ ι τέτοιες διεκδικήσεις είναιαπαράδεκτες. Όπως θέλουν να τον «πείσουν» ότ ι δεν θα υπάρχουν λεφτά ούτε για σχολεία,ούτε για υγεία, ούτε για ασφάλιση. Το πρόβλημά μας είναι οι λιγοστές δυνάμεις αλλά κυρίως η απειρία τους να συνδυάζουν τηνανάγκη της αντ ίστασης με την δυνατότητα να αποκτήσει περιεχόμενο και χαρακτήρα που ναμην εγκλωβίζεται στα πλαίσια του ρεφορμισμού και την πίεση του συστήματος. Όχι βέβαια ότ ιστη φάση αυτή μπορούν να γίνουν «θαύματα» και να έχουμε τόσο μεγάλη βαρύτητα στ ιςκινητοποιήσεις ώστε να τους δώσουμε τον δικό μας χαρακτήρα. Ωστόσο οι εποχές πουπερνάμε σήμερα είναι τελείως διαφορετ ικές από το 1993 και το 1996 όταν οι μάζες ακόμαβρίσκονταν στο περιθώριο και σε «ύπνωση». Σήμερα που οι αντ ιστάσεις εκδηλώνονται πιοσυστηματικά, πιο επίμονα, πιο μαζικά, με την «ευθύνη» του συστήματος, πρέπει νασκύψουμε περισσότερο στην πλευρά του πώς αξιοποιούμε τ ις κινητοποιήσεις για νααφήσουμε εκτός των άλλων και πιο διακριτό το στ ίγμα μας, πιο φανερή την παρουσία μαςπου να μας διαφοροποιεί απ’ τον χυλό.

(4) Φαίνεται λοιπόν ότ ι οι σημαίες της εργατ ικής μας προσπάθειας θα έχουν το σύνθημα τουΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Πέραν όμως των άλλων επισημάνσεων σε σχέση με τοουσιαστ ικό περιεχόμενο αυτού του συνθήματος και πως εξειδικεύεται θέλουμε να σταθούμεκαι σε ένα άλλο ζήτημα. Έχει ή δεν έχει λόγο το εργατ ικό κίνημα, ο λαός κατά προέκταση,στο περιεχόμενο, στο πεδίο δράσης, στη χωροταξική οριοθέτηση των επενδύσεων ή θαρίχνει πολύ νερό στο κρασί του αφού, έστω και προσωρινά, δημιουργούνται θέσεις εργασίας Για να το διευρύνουμε σαν ζήτημα ας δούμε και κάποιες «άλλες» επενδύσεις οι οποίεςπροκαλούν αντ ιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του λαού, προβληματίζουν την περιοχή καιδημιουργούν συγχύσεις ως προς τη στάση που θα πρέπει να έχει το κίνημα.

α) Επενδύσεις για «μεγάλα» έργα αμφίβολης ή υπαρκτής αναγκαιότηταςβ) Επενδύσεις σε «ενέργεια» έτσι όπως εξυπηρετεί τους ιμπεριαλιστές το μεγάλοκεφάλαιο και την εξάρτηση της χώρας απ’ την τεχνογνωσία των ιμπεριαλιστών καιστα πλαίσια της διασφάλισης πολιτ ικής επιρροής στη χώρα. Ενέργεια, πετρέλαιοφωτοβολταϊκά, φυσικό αέριο, λιθάνθρακας και γενικότερα όλα αυτά τα πεδία πουεμπλέκονται με τον ευρύτερο και ιδιαίτερο ενδοϊμπεριαλιστ ικό ανταγωνισμό καιτους ποικίλους καβγάδες των μεγαλοκαπιταλιστών της Ευρώπης .γ) Επενδύσεις σε εξορύξειςδ) Επενδύσεις για τουρισμόε) Επενδύσεις για σκουπίδιαστ) Αποεπένδυση, αποβιομηχάνιση

Αν θέλουμε να είμαστε ένα βήμα μπρος στη στάση μας θα πρέπει να θέσουμε ορισμένακριτήρια που δεν θα ικανοποιούν μόνο το δικαίωμα στη δουλειά αλλά και τ ις συνθήκες καισχέσεις εργασίας.Κριτήριο επίσης πρέπει να είναι και η διασφάλιση μιας σειράς πηγών πλουτοπαραγωγικών καιενέργειας από την όρεξη των κορακιών μιας και στον ορίζοντά μας βρίσκεται η προοπτική νααναληφθεί η διαχείριση και η αξιοποίηση των πηγών αυτών από τη λαϊκή-εργατ ική εξουσία μεγνώμονα τα συμφέροντα της εργατ ικής τάξης και του λαού. Με ότ ι αυτό συνεπάγεται στονσεβασμό της εργασίας, των συνθηκών, του περιβάλλοντος στην εντατ ική και εκτατ ικήαξιοποίηση αυτών των πηγών.Μέχρι στ ιγμής (ακόμα και όταν εκδηλώσαμε μια στάση μη δέσμευσης όπως π.χ. στηνεκτροπή του Αχελώου) τα έχουμε θέσει σωστά και οι αντ ιδράσεις που ευνοήσαμε καιστηρίξαμε ήταν σε γενικές γραμμές δικαιολογημένες. Πρέπει βέβαια να βαθύνουμεπερισσότερο αυτή μας τη στάση να την εκλαϊκεύσουμε να την κάνουμε κτήμα ενός κόσμουγια να πάρουν αυτές οι αντ ιδράσεις μαζικά χαρακτηριστ ικά. Ένα πρόβλημά μας είναι ότ ι στ ιςμάχες αυτές μπαίνουμε κυρίως για να ευνοήσουμε μια συγκέντρωση δυνάμεων και όχι γιατ ίέχουμε κατά νου ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης για τον καπιταλισμό. Αυτό όμως μαςαπαλλάσσει από την υποχρέωση να συνδέουμε αυτούς τους αγώνες, τους στόχους και τααιτήματα με την προοπτική της άλλης κοινωνίας; Φυσικά εμείς έχουμε κατά νου ότ ι ορισμένεςφορές όταν δρας στο έδαφος του καπιταλισμού υποχρεούσαι να πάρεις θέσεις που ότανπας να τ ις προσαρμόσεις δογματ ικά στα πλαίσια της κοινωνίας που θα διαμορφωθεί μετάτην κατάληψη της εξουσίας, να φας τα μούτρα σου. Ωστόσο πρέπει όσο είναι δυνατόν ναεντάσσουμε τις αντιδράσεις μας σε κατεύθυνση και λογική που να υπηρετούν τηνεργατική τάξη και το λαό και στην άλλη κοινωνία.Πρέπει, αν είναι δυνατόν, αυτές τ ις μάχες που αποτελούν και σημαντ ικό κομμάτιπεριεχομένου της συνοικιακής δουλειάς αλλά και της επαρχιακής να τ ις αντ ιλαμβανόμαστεκαι σαν σχολείο που μας «μαθαίνει» μας «προϊδεάζει» μας «ετοιμάζει» (το μας αναφέρεταιστην εργατ ική τάξη) να αντ ιμετωπίσουμε ανάλογα ζητήματα που θα τα βρούμε μπροστάμας. Δεν είμαστε ρεφορμιστές. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν διδασκόμαστε ότι μπορούμε από τονκαπιταλισμό. Και φυσικά δεν έχουμε πολλούς τρόπους να «μάθουμε» (αφού τ ις«συνδιοικήσεις» και τους «ελέγχους» τους έχουμε απορρίψει) παρά μόνο ηεμπεριστατωμένη, αιτ ιολογημένη συμμετοχή στο κίνημα και αξιοποίηση της εμπειρίας τηςκίνησης των μαζών. Πιθανότατα σε μια επόμενη φάση όταν γίνουμε μια πιο μαζική καιγειωμένη οργάνωση να αξιοποιήσουμε και μια σειρά άλλα ερείσματα που θα έχουμεαποκτήσει (δήμοι, κοινοβούλια κ.λπ.) για να αποκτήσουμε γνώση και δυνατότητες που οκαπιταλισμός θέλει να κρατήσει στα στενά πλαίσια της ταξικής κυριαρχίας της μεγαλοαστικήςτάξης.

(5) Μιλώντας λοιπόν για αντ ίσταση που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια είχαμε τη δυνατότητακυρίως στο λεκανοπέδιο, αλλά και στην περιφέρεια, να δράσουμε και να έρθουμε σε επαφήκαι με πιο «αυθεντ ικές» αντ ιδράσεις εργατών του ιδιωτ ικού τομέα που βεβαίως για πολλούςλόγους δεν χρωμάτισαν την αντ ίσταση των τελευταίων χρόνων. Πιο ειδικά αναφερόμαστεστη Χαλυβουργία που αποτελεί (ανεξαρτήτως κατάληξης) ένα φωτεινό παράδειγμα για τονχαρακτήρα και το περιεχόμενο του αγώνα αυτού. Ένας αγώνας που ξεκίνησε και εξελίχθηκεμε αιχμή το όλο εργασιακό καθεστώς. Υπάρχουν λοιπόν δυνατότητες για τέτοιους αγώνες καιτέτοια αιτήματα. Βέβαια πρέπει να μελετήσουμε ακόμα περισσότερο τ ις ευθύνες του ΚΚΕ γιανα βοηθηθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για την δική μας κατεύθυνση και τ ις ευθύνες πουμπορούμε και πρέπει να αναλάβουμε. Να απαντήσουμε όσο μπορούμε πιο έμπρακτα σεμια άσχημη ατμόσφαιρα που πάει να παγιωθεί ότ ι όποια αντ ίσταση και να εκδηλωθεί, είτεπροέρχεται απ’ ευθείας από την εργατ ική τάξη είτε από την ευρύτερη υπαλληλία θα οδηγηθείσε αδιέξοδο και αποδοχή της επίθεσης.Γενικότερα πάντως πρέπει να εξοπλιστούμε με την απαραίτητη αποφασιστ ικότητα για ναπροβάλλουμε τη δική μας άποψη ότ ι η εργατ ική τάξη, με βάση τη σοσιαλιστ ική προοπτική καιτην κομμουνιστ ική αντ ίληψη, δεν προορίζεται για να «ελέγχει». Όλο το συνονθύλευμα,ρεφορμιστ ικό και αναρχοαυτόνομο ξεσηκώνει ολόκληρο θόρυβο γύρω από τον «εργατ ικόέλεγχο» που δεν είναι τ ίποτε άλλο από μια παραλλαγή του συνθήματος για καπιταλισμό με

ανθρώπινο πρόσωπο και μια έμμεση ομολογία ότ ι όλος αυτός ο χυλός δεν πιστεύει ότ ι ηεργατ ική τάξη θα μπορούσε να πάρει την εξουσία και τα ηνία ολόκληρης της κοινωνίας σταχέρια της. Έχουνε τώρα και «επιχείρημα» ότ ι αν γίνει αυτό θα εκφυλιστεί σε κρατ ισμό,καταπίεση κ.λπ.Ίδια αφετηρία έχουν και οι «επιθετ ικές» υποτίθεται διεκδικήσεις που «απαντάνε» σταπαραπάνω για να «αναλάβουν» οι εργάτες (δεν εννοούμε βέβαια την επίσχεση εργασίας) τηνδιεύθυνση του εργοστασίου μέσα σε ένα καπιταλιστ ικό και τόσο σκληρό πλαίσιο. Αυτό πουδεν γίνεται καταρχάς αντ ιληπτό, και δείχνει την υποκρισία αυτής της κατεύθυνσης είναι ότ ιδικαιολογούν την άρνηση του παρσίματος της εξουσίας ολόκληρης της κοινωνίας στο όνομααποφυγής του εκφυλισμού, ενώ δεν βλέπουν τα πολύ περισσότερα σημάδια εκφυλισμούόταν η «εργατ ική εξουσία» εμφανιστεί κατά περίπτωση. Τα μυθεύματα ότ ι η μια διαδικασίαείναι «απ’ τα πάνω» και η άλλη «από τα κάτω», απλώς κρύβουν την πρόθεση όσων τα λένενα απαλλαγούν από τους κομμουνιστές και τ ίποτε άλλο.Εδώ λοιπόν, παρεμπιπτόντως, αναδεικνύεται και ένα άλλο καθήκον μας που το έχουμεεπισημάνει αλλά δεν το προχωρούμε, σημάδι κι αυτό των μεγάλων καθυστερήσεων που μαςδιακρίνουν. Το καθήκον της αποτίμησης αλλά και της προβολής των κατακτήσεων αλλά καιτων αρνητ ικών της εργατ ικής τάξης σε συνθήκες σοσιαλισμού.Ας δούμε με πόση φροντ ίδα οι γνωστοί αντ ικομμουνιστές προβάλλουν την Αργεντ ινή γιαπαράδειγμα ενώ οι κομμουνιστές τους παρακολουθούμε απλώς να δηλητηριάζουν μυαλά καισυνειδήσεις. Οπωσδήποτε λοιπόν μια συνεισφορά (όχι βέβαια η κύρια) του εργατικούτομέα της οργάνωσης θα ήταν και η προετοιμασία για να κάνουμε βήματα προς αυτήτην κατεύθυνση, για να μην αλωνίζουν όλα τα τροτσκιστικά και αναρχοαυτόνομαρεύματα.Για να το πούμε καθαρά, όταν ένα εργοστάσιο, μια επιχείρηση κλείνει, τότε οι εργαζόμενοιέχουν δύο υποχρεώσεις:

α) Να οργανώσουν όσο μπορούν τους αγώνες τους με όποιες μορφές θέλουν γιανα αποσπάσουν ότ ι μπορούν περισσότερο (μέσω αποζημιώσεων, επιδομάτωνανεργίας, δωρεάν συγκοινωνίες, δωρεάν περίθαλψη κ.λπ.) από τον συλλογικόκαπιταλιστή ή από τον μεμονωμένο που θησαύριζε όλα τα προηγούμενα χρόνιααποσπώντας με χίλιους δύο τρόπους την υπεραξία. Καμία «κατανόηση» προςτους «χρεοκοπημένους» καπιταλιστές ακόμα και όταν είναι μικρότερου μεγέθουςκαι που ζητάνε «κατανόηση». Λες και όταν τα αφεντικά θησαύριζαν μοίραζανδίκαια τα κέρδη!β) Να οργανωθούν και να οργανώσουν μαζί με άλλα τμήματα της εργατ ικής τάξηςτο κίνημα που θα ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ με όλα τα μέσα ΔΟΥΛΕΙΑ με ανθρώπινους όρους καιανθρώπινες αμοιβές. Το κίνημα που θα συσπειρώνει ΑΝΕΡΓΟΥΣ δεν μπορεί ναείναι τελείως αποκομμένο από το υπόλοιπο κίνημα εργαζομένων. Ωστόσο τ ιείδους οργάνωση θα έχει; Όπως φαίνεται πιο αποτελεσματική θα είναι ητοπικής μορφής οργάνωση αλλά μένει να το δούμε!

Οπωσδήποτε για εμάς πιο στενά αλλά και την ΠΑΑΣ, θα πρέπει να δούμε τη δυνατότητα καιτο περιεχόμενο των επιτροπών ανέργων, με βάση την εμπειρία από το Περιστέρι, τη Λάρισακαι τον Βόλο. Και πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε σε επιφυλακή για να αντ ιμετωπίσουμε τ ιςαντ ιθέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους άνεργους. Και αυτό που πρέπει νααναδεικνύεται είναι ότ ι όταν οι άνεργοι παλεύουν να γίνουν εργαζόμενοι το εμπόδιο σ’ αυτήτην προσπάθεια δεν είναι οι άλλοι εργαζόμενοι αλλά το καπιταλιστ ικό σύστημα και οιεπιλογές του.

(6) To ζήτημα των μεταναστών ή των προσφύγων, δηλαδή όλων εκείνων των στρατ ιών τωνανθρώπων που ξεριζώνονται κατά εκατομμύρια από την άγρια πολιτ ική του κεφαλαίου καιτου ιμπεριαλισμού φυσικά και δεν είναι κάτ ι που το πρωτοαντ ιμετωπίζουμε στην εποχή μας.Είχε απασχολήσει ξανά και ξανά το κομμουνιστ ικό κίνημα και έχουμε διαβάσει αρκετά επ’αυτού ιδιαίτερα από γραπτά του Λένιν. Το αντ ιμετώπιζε βέβαια κι αυτό σαν μια από τ ιςσυνέπειες της συγκέντρωσης, συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, της επεκτατ ικής τουδράσης και το αντ ιμετώπιζε κυρίαρχα από ταξική σκοπιά, θεωρώντας κι αυτός αυτές τ ιςμάζες σαν τ ις μελλοντ ικές στρατ ιές της προλεταριακής επανάστασης. Όχι ότ ι ο Λένιν

υποτιμούσε την εθνική πλευρά του ζητήματος, αλλά όπως φαίνεται από τ ις τοποθετήσειςτου τότε, καθόλου δεν απασχολούσε τον Λένιν η πλευρά του να γυρίσουν οι περισσότεροιστ ις πατρίδες τους και να προσπαθήσουν ν’ αντ ισταθούν, να παλέψουν με βάση τ ις εκείσυνθήκες. Στο κάτω-κάτω οι τότε συνθήκες οδηγούσαν τους κομμουνιστές νααντ ιμετωπίζουν το ζήτημα αυτό στη λογική «όπου γης πατρίς» και «πρόσφεραν» στ ις μάζεςαυτές τη διέξοδο να συνδεθούν με τα «ιθαγενή» τμήματα της εργατ ικής τάξης και ναπαλέψουν από κοινού γα την ανατροπή του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Η«προσφορά» αυτή πάταγε σε μια σειρά αντ ικειμενικά και υποκειμενικά δεδομένα. Πρώτο στοότ ι ο τότε καπιταλισμός βρισκόμενος σε μια άλλη φάση ανάπτυξης ήταν ο πρώτος«υπεύθυνος» που μετέτρεπε αυτές τ ις μάζες σε εχθρούς του δίνοντάς τους δουλειά.Δεύτερον το ταξικό εργατ ικό κίνημα ήταν από υποκειμενική άποψη πολύ πιο ισχυρό και πολύπιο ζώσα σε σχέση με σήμερα η προοπτική της άλλης κοινωνίας.Σήμερα έχουμε ορισμένες σοβαρές διαφοροποιήσεις ιδιαίτερα από υποκειμενική άποψηαλλά και από την άποψη της φάσης του καπιταλισμού. Ουσιαστ ικά όμως τα καθήκοντα τωνκομμουνιστών απέναντ ι σ’ αυτές τ ις μάζες δεν έχουν αλλάξει. Αυτό που επιδιώκουν είναιαυτά τα τμήματα των ξεσπιτωμένων και των απελπισμένων να σηκώσουν κεφάλι, νααποκτήσουν αξιοπρέπεια και δίψα για ζωή. Και φυσικά αυτή η προοπτική διασφαλίζεται καιμέσα από τη βελτ ίωση των συνθηκών ζωής και δουλειάς για ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους,αλλά κυρίως μέσα από τη συμμετοχή τους στην ανασυγκρότηση του ταξικού κινήματος και τησύγκρουσή τους με το κεφάλαιο.Αυτό που δεν γίνεται να επιβληθεί σ’ αυτές τ ις μάζες, ιδιαίτερα με κρατ ική αυθαιρεσία,ασυδοσία, τρομοκρατία είναι το τ ι θα επιλέξουν να κάνουν για να βελτ ιώσουν τη ζωή τους.Δεν μπορεί το κομμουνιστ ικό κίνημα της χώρας να «διατάξει» με βάση δήθεν το πρόγραμμάτου, τους μετανάστες να κάνουν το ένα ή το άλλο. Απαραίτητο δικαίωμά τους να ορίζουν οιίδιοι την τύχη τους και όχι οι ιμπεριαλιστές που τους ξεσπιτώνουν, τα καθεστώτα που τουςξεζουμίζουν και η κρατ ική εξουσία που τους υποδέχεται. Άρα τα κλειστά σύνορα ή τα«ανοιχτά» σύνορα της Αριστεράς «μας», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δήθενπεριορίζουν τον ρατσισμό και προωθούν τη φιλοξενία είναι άλλοθι. Το κομμουνιστ ικό κίνημα μιας χώρας πρέπει να έχει ανοιχτά αυτ ιά, να αφουγκράζεται ναακούει και να προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες. Το εργατ ικό κίνημα που πρέπει ναανασυνταχθεί, να ανασυγκροτηθεί πρέπει να έχει σαν ενεργή πολιτική και μόνιμη τηνισότ ιμη ένταξη ΟΠΟΙΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ στην πρωτοβάθμια οργάνωση των εργατών ή τωνανέργων όπου αυτή προωθείται και στεριώνει Και προφανώς για να «διευκολύνει» αυτή τηνκατεύθυνση οφείλει να έχει μια μόνιμη και σταθερή διεκδίκηση οτ ι ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑΕΧΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΕΝΕΡΓΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ που βρίσκεται στη χώρα. Και φυσικά έχουν τα ίδιαδικαιώματα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.Πιθανόν, λοιπόν, τμήματα μεταναστών να θέλουν να διατηρήσουν εθνικά χαρακτηριστ ικά,γλώσσα, κουλτούρα. Αυτό δεν πρέπει καμία κρατ ική εξουσία να το αρνείται. Τώρα αν αυτόπροϋποθέτει και δικές τους ξεχωριστές εργατ ικές ενώσεις ή θα συνεχίζουν να εντάσσουν τηνπάλη τους στα ενιαία εργατ ικά σωματεία, αυτό θα αποφασιστεί από τους κομμουνιστέςμετανάστες και με συντροφική από μας αντ ιμετώπιση.Φυσικά αν κατά περίπτωση έχουν «δικές τους» εργατ ικές ενώσεις τότε θα συνδέονται με τ ιςντόπιες εργατ ικές ενώσεις σε δευτεροβάθμιο επίπεδο. Επειδή όλα αυτά που συζητάμε έχουνσαν προϋπόθεση να δράσουν χωρίς φόβο και χωρίς αναστολές οι ίδιοι οι πιο πρωτοπόροιμετανάστες, πρέπει άμεσα και βασικά σαν αντ ικείμενο της ΠΑΑΣ να ξεκινήσουμε σταθεράκαι χωρίς βιασύνες απόπειρες να συνδεθούμε με τέτοιους κατά περίπτωση. Χρειάζεταιδηλαδή ένα τμήμα μεταφραστικό που να επιμελείται προκηρύξεις «υποδοχής» καιαπεύθυνσης σε διάφορα μεταναστευτ ικά κομμάτια με αριστερή φρασεολογία. Η προσπάθειααυτή δεν παίρνει άλλη μετάθεση και θα αποτελέσει τμήμα του ενιαίου εργατ ικού τομέα τηςοργάνωσης με πανελλαδική δικτύωση (σε μια επόμενη φάση).Και αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να βρει συνέχεια αν δεν συνοδεύεται από εξορμήσεις σεπεριοχές που βρίσκονται μετανάστες και προσπάθεια πλησιάσματός τους. Είναι επιτακτ ικόνα βρεθεί ένας πρώτος κύκλος αγωνιστών (ανοιχτόμυαλων και όχι θρησκόληπτων) που ναμπορεί και να θέλει να σχετ ίζεται έστω και χαλαρά στην αρχή, μαζί τους.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/2008-2012.html?pfstyle=wp

Πολιτικός απολογισμός της περιόδου 2008 -2012

του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ)ΕισαγωγήΤο κείμενο αυτό δεν αποτελεί έναν απολογισμό των τομέων της οργάνωσης μεσυγκεκριμένες εκτ ιμήσεις-διαπιστώσεις-συμπεράσματα για τη δουλειά μας. Μια τέτοιαπροσπάθεια δεν «χωράει» στα πλαίσια της Σύσκεψης, αλλά και κυρίως προϋποθέτει μιαουσιαστ ική διαδικασία απολογισμών τομέων-πόλεων-περιοχών πάνω στην οποία θαμπορέσει να χτ ιστεί. Σε σχέση με αυτές τ ις αναγκαιότητες υπάρχουν ενόψει της Σύσκεψης καιστα πλαίσια της άλλες εισηγητ ικές παρεμβάσεις που επιχειρούν να προσεγγίσουν ζητήματατων τομέων.

Με το κείμενο αυτό επιχειρείται ένας πολιτ ικός απολογισμός της τελευταίας περιόδου (2008-2012), στα βασικά και κύρια πολιτ ικά χαρακτηριστ ικά και ζητήματα που αναδείχτηκαν απότην πολιτ ική-κοινωνική κατάσταση και την ταξική πάλη στη χώρα μας και σε αναφορά με τοπώς «είδε», συμμετείχε, παρέμβηκε η οργάνωσή μας σε αυτά. Σε αυτή τη βάση επιχειρείταιμε το κείμενο αυτό να δούμε τ ις ανάγκες, τ ις δυνατότητες, τ ις καθυστερήσεις και ταελλείμματά μας στη θυελλώδη περίοδο που έχουμε μπει. Να ξεκαθαρίσουμε, να ενισχύσουμεόσο το δυνατό περισσότερο από πολιτ ική άποψη την κατεύθυνση του ΜΕΤΩΠΟΥΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που εδώ και πολλά χρόνια θέτουμε και παλεύουμε. Που σημαίνει να τη δούμεαφενός μέσα στο συνολικό πλαίσιο της κοινωνικοπολιτ ικής κατάστασης που έχειδιαμορφωθεί και τ ις συνολικές εκρηκτ ικές απαιτήσεις που αυτή θέτει στη λαϊκή πάλη και στηνεπαναστατ ική κομμουνιστ ική κατεύθυνση που εμείς θέλουμε και πασχίζουμε να αναδείξουμεκαι να συγκροτήσουμε μέσα στη λαϊκή πάλη. Αλλά και αφετέρου να τη δούμε πρακτ ικάπολιτ ικά, στο επίπεδο των άμεσων στόχων που πρέπει να θέσει και να παλέψει και βέβαιασε άμεση σύνδεση με την πρόταση μας και την πρώτη της διαμόρφωση (Πρωτοβουλία) πουβρίσκεται σε εξέλιξη.

Μια πολιτική αναδρομή«Από πού ήρθαν» λοιπόν όσα ζήσαμε τα 4 τελευταία χρόνια, όσα ζούμε σήμερα και όσααντ ιλαμβανόμαστε ότ ι είναι μπροστά μας, τόσο σε επίπεδο συστήματος, όσο και σεεπίπεδο μαζών στη χώρα, στην περιοχή, στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς;Η απάντηση στο ερώτημα αυτό που αναφέρεται στο σύνολο των ανατροπών, εκρήξεων,εντάσεων που μέχρι πριν λίγα χρόνια έδειχναν παροδικές και αποσπασματικές, αλλά τώραπια συνειδητοποιείται σχετ ικά ευρύτερα και οπωσδήποτε από το δικό μας δυναμικό πωςπαγιώνονται και θα αποτελούν το βασικό έδαφος των εξελίξεων σε όλα τα επίπεδα,βρίσκεται κατά βάση στ ις εκτ ιμήσεις-θέσεις που έχουμε διατυπώσει από τα μέσα τηςδεκαετ ίας του ’80 μέχρι σήμερα! Δεν επιχειρούμε εδώ κάποια «δικαίωση», εξάλλου αυτήτελικά καταχτ ιέται και κερδίζεται στα πεδία της πράξης, στα αποτελέσματα τηςπαρέμβασης μέσα στην ταξική πάλη, στην οικοδόμηση πολιτ ικών και οργανωτικών όρων σεκάθε επίπεδο. Αλλά όμως θεωρούμε ότ ι πράγματι η τροχιά των θέσεων-εκτ ιμήσεων πουδιατυπώσαμε τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, όχι μόνο δεν είναι ασύμβατη με τη σημερινήκατάσταση στη χώρα και διεθνώς (όπως ολοφάνερα συμβαίνει με μια σειρά κόμματα καιοργανώσεις που αναφέρονται στην Αριστερά), αλλά αντ ίθετα δίνει τους βασικούς όρουςπάνω στους οποίους διαμορφώθηκε η κατάσταση αυτή. Εντελώς συνοπτικά και σχηματικά,είχαμε όλα αυτά τα χρόνια στο επίκεντρο των διαπιστώσεών μας τη θέση για τηνεξελισσόμενη επίθεση του καπιταλιστ ικού-ιμπεριαλιστ ικού συστήματος ενάντ ια στηνεργατ ική τάξη και τους λαούς, τα αδιέξοδα και τ ις αντ ιφάσεις της επίθεσης αυτής καιταυτόχρονα τη διαλεκτ ική σχέση της με το ζήτημα της διάταξης των δυνάμεων στον κόσμοκαι τ ις ενδοϊμπεριαλιστ ικές αντ ιθέσεις. Είχαμε πριν το ΄89-΄90 και βέβαια μετά τ ις

καταρρεύσεις, επισημάνει τα «όρια» που έπιασε ο μεταπολεμικός κόσμος αναφορικά με τηδιάταξη των δυνάμεων σε αυτόν και το ζήτημα που έμπαινε και μπαίνει για τη μοιρασιά του,πάλι σε σχέση αλληλοτροφοδότησης με την εξελισσόμενη επίθεση και τη διαρκή επιδείνωσητου ταξικού συσχετ ισμού για τ ις εργατ ικές-λαϊκές μάζες. Αυτά ήταν και συνεχίζουν να είναι τα βασικά στοιχεία, ο πυρήνας που διαμόρφωσε τ ιςεξελίξεις και τη σημερινή κατάσταση, που βέβαια όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από μια σειράσταθμούς και γεγονότα που καθόρισαν τη συγκεκριμένη σημερινή μορφή της. Τόσοαναφορικά με το σύστημα και τ ις δυνάμεις του, όσο και σχετ ικά με τη στάση και την πράξητων λαών και των εργατών που διαμορφωνόταν και διαμορφώνεται ακόμη από ένααντ ιφατ ικό δίπολο: Από τη μια το δεδομένο της ήττας και της αποσυγκρότησης-διάλυσηςτου κινήματος που είναι ισχυρό και παρόν σε όλα τα πεδία. Το πολιτ ικό, το θεωρητικό, τοιδεολογικό, το οργανωτικό. Από την άλλη την ανάγκη αντ ίστασης που οξυνόταν και οξύνεταιόσο κλιμακώνεται η επίθεση και η βαρβαρότητα που το προλεταριάτο και οι λαοίαντ ιμετωπίζουν. Ας καταγράψουμε όμως σε «τ ίτλους» ορισμένες από τ ις θέσεις-εκτ ιμήσεις που διατυπώσαμειδιαίτερα την τελευταία 20ετ ία –και πάντα σε αναφορά με τον πυρήνα της προσέγγισής μαςπου προηγούμενα εκθέσαμε- οι οποίες θεωρούμε ότ ι σήμερα αποτελούν βασικές αφετηρίεςγια την ερμηνεία-ανάλυση της κατάστασης και της δυναμικής της.1. Αναφορικά με τη διεθνή κατάσταση:• Την επιδίωξη χειραφέτησης της Ευρώπης από την Αμερικάνικη κηδεμονία, με τηναναβάθμιση της ΕΟΚ σε ΕΕ. Την ιδιοτυπία και τ ις «γενετ ικές αστάθειες» της ΟΝΕ και του ίδιουτου ευρώ που από την αρχή το προσδιορίσαμε ως μια επιθετ ική κίνηση των ευρωπαίωνιμπεριαλιστών στο παγκόσμιο ταμπλό και ιδιαίτερα ενάντ ια στ ις ΗΠΑ. Τον χαρακτηρισμό ωςπαράλληλης και αντ ιθετ ικής, όσον αφορά τη δίπολη κούρσα επέκτασης από τη μια τουΝΑΤΟ και από την άλλη της ΕΕ.• Το ζήτημα της αναντ ιστοιχίας στόχων και μέσων αναφορικά με τ ις ΗΠΑ, που αναδείχτηκεμε σαφήνεια ιδιαίτερα μετά το βάλτωμά τους στο Ιράκ. Την παράλληλη ανάδειξη ενός«πολυπολικού κόσμου» καθώς μαζί με την αναβάθμιση των ιμπεριαλιστ ικών επιδιώξεων τωνευρωπαίων ως ΕΕ (που ήταν και παραμένουν «ανεπαρκείς», γιατ ί δεν μπορούν να έχουν σανΕΕ πολιτ ικό-στρατ ιωτικό βάθρο), είχαμε και την ανάδυση μιας σειράς άλλων δυνάμεων.Ανάδυση που εκτός των άλλων στ ις αρχές του 2000 εκφράστηκε και με τη χρήση τωνπολυποίκιλων FORUM.• Την πορεία ανασυγκρότησης της Ρώσικης ΝΑΤ που, με πολλές αντ ιφάσεις, επιδίωκε καισυνεχίζει να επιδιώκει να ενώσει το «μαφιόζικο με το νόμιμο» πλούτο της και ταυτόχρονα ναεκδηλώσει-ισχυροποιήσει τ ις παγκόσμιες επιδιώξεις της. Τις ανάλογες, και με διαφορές,προσπάθειες της Κίνας και συνολικά της Ανατολής, που παρά τ ις ακόμη και θεαματ ικέςορισμένες φορές τακτ ικές κινήσεις της ως τέτοια (πχ BRICS, συνεργασία της Σαγκάης) δενμπορεί να νοείται στρατηγικά δεδομένη ως «Ανατολή».• Την αξιολόγηση των συνεπειών της επιδρομής της Δύσης σε Βαλκάνια-Γιουγκοσλαβία, ωςιδιαίτερα αρνητ ικών για τη συγκρότηση-πάλη των λαών της περιοχής στη βάση τουπολύπλευρου κατακερματισμού και της από κάθε άποψη ενίσχυσης της ιμπεριαλιστ ικήςπαρουσίας και δράσης στη χερσόνησο.• Με βάση όλα τα προηγούμενα, τη διαμόρφωση μιας κατάστασης σύγκρουσης «όλωνεναντ ίον όλων». Η κατάσταση αυτή –παράλληλα με μια σειρά σημαντ ικά άλλα γεγονότα πουγια λόγους συντομίας παραλείπουμε, όπως πχ την αποτυχία όσον αφορά τ ις Δυτ ικέςστοχεύσεις των λεγόμενων «χρωματιστών επαναστάσεων» και κυρίως στην Ουκρανία-πριμοδότησε ακόμη περισσότερο τ ις παρασιτ ικές επιλογές του ιμπεριαλιστ ικού κεφαλαίου.Το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πραγματικών και εικονικών αξιών. Δηλαδή, την πολλαπλή καιβαθύτερη υποθήκευση του πλανήτη στ ις μελλοντ ικές προσδοκίες και αξιώσεις κέρδους καικυριαρχίας που έκφραζε για λογαριασμό της κάθε ιμπεριαλιστ ικής πλευράς ο χορός των κάθελογής χρεογράφων. Αυτή ακριβώς η σχέση-κατάσταση επιτάχυνε σε πολύ μεγάλο βαθμότους όρους της κρίσης που σοβούσε, και την ανάδειξη σε παγκόσμια πολιτ ική-οικονομική-κοινωνική πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που δεν έχει επιστροφή σε προηγούμενες ισορροπίες-συνθήκες-συμβιβασμούς. Ούτε μεταξύ των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου με τουςλαούς και τους εργάτες, ούτε όμως μεταξύ των επικυρίαρχων του πλανήτη. Η διέξοδος από

τη σημερινή «αταξία», από τα σημερινά αδιέξοδα που αντ ιμετωπίζει και το καπιταλιστ ικό-ιμπεριαλιστ ικό σύστημα και οι λαοί και οι εργάτες (και εννοείται ο καθένας από τη σκοπιάτου) θα γίνει με όρους συγκρούσεων και αναμέτρησης. Και θα διαμορφώσει νέααποτελέσματα στη βάση ακριβώς αυτών των συγκρούσεων, αυτής της αναμέτρησης.2. Αναφορικά με την πολιτικοκοινωνική κατάσταση στη χώρα: • Την «απώλεια προσανατολισμού και ρόλων» που υπέστη η αστ ική τάξη της χώρας στηβάση της γενικότερης έντασης μεταξύ των ιμπεριαλιστ ικών δυνάμεων στην περιοχή, αλλάπιο συγκεκριμένα μετά τον τεμαχισμό-διάλυση Βαλκανίων και Γιουγκοσλαβίας, που έσπασεπαραδοσιακούς άξονες και «ανακάλεσε» τ ις ελληνικές οικονομικές αποστολές που είχαν βγειστη βαλκανική χερσόνησο. Σε αυτή τη βάση υπήρξε και η οδυνηρή για την αστ ική τάξηπεριπέτεια με τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Ανάλογες εξελίξεις διάρρηξης-ανατροπής σχέσεων και ανάκλησης φιλοδοξιών της αστ ικής τάξης, υπήρξαν και στο άλλοπεδίο, της Μ. Ανατολής, ιδιαίτερα μετά το ΄90 και επιτάθηκαν σε όλη την 20ετ ία με τα γνωστάγεγονότα της πρόσφατης Αραβικής άνοιξης συμπεριλαμβανομένης. Έτσι της «προέκυψε»(της αστ ικής τάξης), η διαμόρφωση της λεγόμενης στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ . • Αυτή η απώλεια, στο κεντρικό πολιτ ικό επίπεδο καταγράφηκε ήδη από το 2004, ωςαδυναμία της αστ ικής τάξης και των κομμάτων της να παρουσιάσει μια «αφήγηση» στο λαόκαι τη νεολαία, ένα «όραμα» σε συνέχεια με τα αντ ίστοιχα της δεκαετ ίας τους ’90 (στόχος γιαένταξη στην ΟΝΕ, ισχυρή Ελλάδα, κοκ). Αδυναμία που οπωσδήποτε αντανακλάται μέσα στ ιςδιεργασίες και τ ις κινήσεις των μαζών (πχ νεολαία 2008) σε ισχυρή συνάρτηση προφανώς μετη σκληρή πραγματικότητα που αντ ιμετωπίζουν.• Την πάγια και δριμεία επισήμανσή μας για τη διπλή εξάρτηση (ΗΠΑ-Ευρωπαίοιιμπεριαλιστές) της αστ ικής τάξης της χώρας και τ ις αναταράξεις, ως κατακλυσμιαίεςανατροπές, που μπορεί να φέρει στη χώρα και σε όλα τα επίπεδα η ένταση των αντ ιθέσεωνμεταξύ αυτών των δύο πυλώνων της ιμπεριαλιστ ικής εξάρτησης.• Η, συνακόλουθα με την παραπάνω θέση, αξιολόγηση μιας σειράς στοιχείων στο πολιτ ικόεπίπεδο των τελευταίων χρόνων (17Ν, παραίτηση Σημίτη, ανάδειξη ΓΑΠ, «αναπροσαρμογή»Αλογοσκούφη, σκάνδαλο υποκλοπών κυβέρνησης Καραμανλή, κ.α.) ως ενδείξεις-εκφράσειςαυτής ακριβώς της αντ ίθεσης.• Η υπογράμμιση της πολιτ ικής της αποβιομηχάνισης και του ραγδαίου ξεκληρίσματος τηςφτωχομεσαίας αγροτ ιάς (ήδη από τη δεκαετ ία του ’90), ως βασικό όρο αποσυγκρότησης όχιμόνο της όποιας παραγωγικής βάσης της χώρας, αλλά και αποσύνθεσης του κοινωνικούιστού με τη δημιουργία εκτεταμένων τμημάτων μισοανέργων και με «περιθωριακά»χαρακτηριστ ικά. Κατάσταση που επιτάθηκε ιδιαίτερα μετά το 2004 (ολυμπιάδα), με τηνυποχώρηση-καθήλωση του κατασκευαστικού τομέα (οικοδομή) και των τραπεζών.• Τα μεγάλα μεταναστευτ ικά κύματα που ήρθαν στη χώρα (ξεκινώντας από τ ις αρχές τηςδεκαετ ίας του ’90) και τα μεγάλα –και βέβαια ακόμη αναπάντητα- κοινωνικά και πολιτ ικάζητήματα που έθεσαν για την υπόθεση της εργατ ικής τάξης και του λαϊκού κινήματος.Ζητήματα που ήδη από την περίοδο των συλλαλητηρίων για τη «Μακεδονία» η αστ ική τάξηκαι ο ιμπεριαλισμός τα αξιοποίησε συστηματικά σε αντ ιδραστική-φασίζουσα κατεύθυνση καιμε τα γνωστά σε όλα τα επίπεδα αποτελέσματα.• Την πολύχρονη και κλιμακούμενη προώθηση-εφαρμογή των κάθε μορφής ελαστικώνεργασιακών σχέσεων στον ιδιωτ ικό, αλλά και στο δημόσιο τομέα και τ ις παράλληλεςαλλεπάλληλες αντ ιδραστικές τομές στην ασφάλιση που διαμόρφωσε-διαμορφώνει ένατοπίο «εξορίας» για πολύ μεγάλα τμήματα εργαζομένων και όχι μόνο νέων εργαζομένων.«Εξορία»-μη αναφορά, ούτε έστω τυπική, σε καμία κοινωνική-συνδικαλιστ ική δομή καισυλλογικότητα. Αυτά τα δεδομένα προσθέτουν μια σειρά σοβαρά ζητήματα και προβλήματαστην προϋπάρχουσα βάση της αποσυγκρότησης της εργατ ικής τάξης, της πολιτ ικήςυποχώρησης-διάλυσης του συνδικαλιστ ικού κινήματος. Συναντώνται με την προϊούσα κρίση-αποσάρθρωση-κατάπτωση των επίσημων συνδικαλιστ ικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ομοσπονδίες. Αποκορυφώνονται με την επικείμενη κατάργηση ακόμη και της «πράξηςσύνταξης» της ΕΓΣΕΕ, αλλά και με τ ις ανάλογες ανατροπές των εργασιακών σχέσεων στοδημόσιο τομέα.Και βέβαια όλα αυτά εκφράζονται και επιδρούν σε κάθε «στ ιγμή» και διαδικασία-πράξη στοκίνημα και τους αγώνες. Από το πότε, πως, με ποιο περιεχόμενο και στόχο καλούνται οιαπεργίες, ως το πώς οργανώνονται και προετοιμάζονται. Από το ποια είναι η «κοινωνική

σύνθεση» στ ις «πλατείες», μέχρι το αν και ποιες απαντήσεις οικοδομούνται –με όρουςταξικής πάλης- για το στόχο της ενότητας και ενιαίας πάλης των ξένων και ελλήνωνεργαζομένων και εργατών.• Τέλος, χρειάζεται να θυμηθούμε την πορεία αντ ιφάσεων, παλινωδιών και βασικάπροσαρμογών και οχυρώσεων των πολιτ ικών δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά,απέναντ ι στ ις απαιτήσεις της πάλης που δημιουργούσαν και δημιουργούν όλα αυτά ταστοιχεία που παραπάνω αναφέρουμε. Πορεία που για το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από το να«επιστρέψει» στα πεδία και ζητήματα του λαού από όπου (κατά Αλαβάνο) είχε«εξοριστεί»(!) ώστε με τον κινηματ ικό κυβερνητ ισμό να γίνει σήμερα αναφορά –ενδεχόμενοκυβερνητ ικής λύσης για το σύστημα. Για το ΚΚΕ, πορεία ανασυγκρότησης του κόμματος –μετά την κρίση του ΄89-΄91-, η οποία με μικρές ταλαντεύσεις απέκτησε τελικά το χαρακτήραάρνησης-εναντ ίωσης στην υπόθεση της συγκρότησης της μαζικής πάλης και του κινήματος,και που με τη σειρά του το ξαναφέρνει μπροστά σε σημείο κρίσης και καμπής, σε νέααδιέξοδα και σε ακόμα πιο υψηλό επίπεδο. Ενώ αναφορικά με τα μεγαλύτερα κομμάτια τηςεξωκοινοβουλευτ ικής αριστεράς επρόκειτο είτε για πορεία ανοιχτής και πλήρουςενσωμάτωσης στο αστ ικό-κοινοβουλευτ ικό φάσμα και πεδίο, είτε για μεγάλη πολιτ ικήμετατόπιση από μια αγωνιστ ική κινηματ ική κατεύθυνση στην αναζήτηση διαμόρφωσηςκυβερνητ ικού («μεταβατ ικού») προγράμματος που αναζητά κατανόηση και αποδέκτες στοναστικό-ρεφορμιστ ικό πολιτ ικό κόσμο…Συνολικά μιλώντας για την Αριστερά και ιδιαίτερα την τελευταία 10ετ ία, πρόκειται για μιαπορεία υποχώρησης και απομάκρυνσης από τα πραγματικά ζητούμενα της λαϊκήςυπόθεσης. Μια πορεία που ιδιαίτερα στην τελευταία 4ετ ία, θέτει και εκφωνεί ακόμη πιοεπιτακτ ικά το ζήτημα της ανασύστασης του κινήματος, στο πολιτ ικό, ιδεολογικό, θεωρητικόκαι πρακτ ικό επίπεδο.

Ζητήματα της 4ετίας – Η υλοποίηση της ΠρωτοβουλίαςΌλα τα παραπάνω δεν αποτελούν πλέον μόνο εκτ ιμήσεις-θέσεις για την κατάσταση πουδιαμορφώνεται διεθνώς και στη χώρα. Είναι ζώσα πραγματικότητα, που τη βλέπουμε ναεξελίσσεται, «πέφτουμε πάνω της» στην καθημερινή κοινωνική και πολιτ ική ζωή, στηνκαθημερινή πάλη. Γι’ αυτό και μια πρώτη απολογιστ ική επισήμανση που θα πρέπει νακάνουμε θα ήταν ότ ι «δεν εμπιστευόμαστε», δεν αξιολογούμε επαρκώς και δεν στεκόμαστεμε την απαιτούμενη επιμονή σε αυτό που έβγαζαν και βγάζουν οι θέσεις-εκτ ιμήσεις μας γιατην πολιτ ικοκοινωνική κατάσταση.Δεν αρκεί δηλαδή η (σωστή) εξήγηση πως αυτό οφείλεται σε αντ ικειμενικούς λόγους, στονιδιαίτερα αρνητ ικό ταξικό-πολιτ ικό συσχετ ισμό, που «δεν επιτρέπει» ή δυσκολεύει πολύ νακινηθούμε πλατ ιά και αποτελεσματικά στη βάση των δικών μας θέσεων-εκτ ιμήσεων. Πρέπειδίπλα σε αυτή την επισήμανση –και απέναντ ί της- να αναζητούμε κάθε στ ιγμή τοσυγκεκριμένο περιεχόμενο και τ ις κατάλληλες μορφές που θα υπηρετούν την ανάδειξη τωνπραγματικών ζητημάτων.Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε ότ ι είναι σήμερα φανερό πως είναι όλα τα παραπάνωστοιχεία της πολιτ ικής αναδρομής που επιχειρήσαμε, αυτά που καθορίζουν καιδιαμορφώνουν τη στάση του λαού και της νεολαίας σήμερα. Γύρω από αυτά και εξαιτ ίαςαυτών παράγονται οι αγωνιστ ικές εκρήξεις, οι υφέσεις, οι πολλαπλές αντ ιφατ ικές διεργασίεςπου ζούμε και συναντούμε καθημερινά όλη την τελευταία περίοδο. «Μέσα» σε αυτά ζούμε καιεμείς, στο πλαίσιο που αυτά διαμορφώνουν καλείται και η οργάνωσή μας να δώσει πολιτ ικές,κινηματ ικές, απαντήσεις. Ταυτόχρονα βέβαια η οργάνωση δέχεται τ ις επιδράσεις «των απόκάτω», τ ις επιδράσεις της στάσης των μαζών. Είτε πρόκειται για εκρήξεις και ξεσηκωμούς,είτε για υποχωρήσεις και «καθίσματα». Δέχεται τ ις επιδράσεις των διεργασιών είτε αυτές είναισε κινηματ ική-αγωνιστ ική κατεύθυνση αμφισβήτησης των κυρίαρχων δυνάμεων και πλευρώντου συστήματος, είτε πρόκειται για διεργασίες που εκφράζουν άγονες περιπλανήσεις,αδιέξοδες αναζητήσεις ή ακόμη και τάσεις άρνησης της μαζικής πάλης, τάσεις παραίτησηςκαι υποταγής. Αυτό το τοπίο είναι φανερό ότ ι δεν μπορεί σύντομα να «ξεκαθαρίσει». Οιγενικοί και βασικοί όροι του ζητήματος θα αναπαράγουν και θα τροφοδοτούν αυτή τησύνθετη κατάσταση και δεν έχουμε να περιμένουμε –από ποιους άραγε;- τουλάχιστον στοορατό μέλλον πως θα συγκροτηθεί μια πολιτ ική κατεύθυνση που με ένα αποφασιστ ικότρόπο θα αναδεικνύει και θα υποστηρίζει έμπρακτα την κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ μέσα

στο κίνημα και στη βάση συγκρότησης δυνάμεων αντ ιπαράθεσης με το σύστημα και τονιμπεριαλισμό. Πρέπει λοιπόν να «το πάρουμε απόφαση», ότ ι έτσι έχουν οι όροι τουζητήματος και στη βάση αυτή να διαμορφώσουμε και να παλέψουμε ενιαία και συγκεκριμένατη δική μας κατεύθυνση. Πριν δούμε τ ι σημαίνει αυτό, πριν δηλαδή σταθούμε πιοσυγκεκριμένα στ ις επιλογές που έχουμε ήδη διαμορφώσει, στ ις δυσκολίες τους, στο πωςμπορεί να πάει παραπέρα, ας υπενθυμίσουμε ορισμένα δεδομένα από την κατάσταση τωντελευταίων 4 χρόνων και το πώς η οργάνωση στάθηκε σε σχέση με αυτά. Η 6η συνδιάσκεψη της οργάνωσης (Μάρτης 2006) ολοκληρώθηκε αφήνοντας τρεις«εκκρεμότητες». Οι δύο από αυτές αφορούσαν πολιτ ικά ζητήματα και η τρίτη το ζήτημα τηςανασύνθεσης της καθοδήγησης της οργάνωσης. Η σχετ ική συζήτηση είχε ήδη ανοίξει στοτότε Π.Γ., στη βάση των επιτακτ ικών αναγκαιοτήτων που εκτ ιμούσαμε ότ ι έχουν ανοίξει γιατο λαό και το κίνημα και βέβαια για την οργάνωση. Οι πολιτ ικές «εκκρεμότητες» αφορούσαν:1. Στο ζήτημα μιας συνολικότερης τοποθέτησης για το θέμα της Αριστεράς, με βάση από τημια τη συνολικότερη αντ ιπαράθεσή μας με τα ρεύματα και τ ις τάσεις που είχαν διαμορφωθείαπό την περίοδο της παλινόρθωσης στην Σ.Ε., αλλά και -στη βάση αυτής της 50ετούςδιαδρομής- για τη σημερινή κατάσταση, τ ις απαιτήσεις που θέτει στην Ελλάδα και στονκόσμο για το κίνημα, τ ις «απαντήσεις» που δίνονται και τ ις απαντήσεις που απαιτούνται.2. Στο ζήτημα του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, για το οποίο είχαμε φτάσει όχι μόνο στηνανάδειξη της αναγκαιότητάς του, αλλά και σε ένα γενικό προσδιορισμό του. Επιπλέοναναδείχναμε και σωστά την ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ σαν τη λογική και την κατεύθυνση με την οποία θαοικοδομούνταν προϋποθέσεις διαμόρφωσης του ΜΕΤΩΠΟΥ. Ωστόσο, με βάση τ ιςυποκειμενικές και αντ ικειμενικές δυσκολίες, καθυστερήσεις, αρνήσεις, «σταματούσαμε» εκείχωρίς να μπορούμε να διαμορφώσουμε μια συγκεκριμένη πολιτ ική πρόταση που ναπαλεύεται στο κίνημα και να υπηρετεί αυτή την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, η έστω«διάσπαρτη» κοινή δράση υποχωρούσε διαρκώς σαν λογική και πρακτ ική στο κίνημα, όχι μεδική μας ευθύνη. Με αυτούς ουσιαστ ικά τους όρους και ενώ η επίθεση κλιμακωνόταν και οι απαιτήσεις γινότανκραυγαλέες, μπήκαμε στην περίοδο 2008-2010. Είχε βέβαια μεσολαβήσει η εκλογική επιτυχίατους 2007, που μπορεί και να θόλωσε σ’ ένα βαθμό τα πραγματικά δεδομένα πουαντ ιμετωπίζαμε, που μπορεί να δημιούργησε την αίσθηση πως σχετ ικά εύκολα θαμπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα συσχετ ισμό –έστω στην κλίμακα ενός κόσμου τηςεξωκοινοβουλευτ ικής Αριστεράς- που θα επιβάλλει την κατεύθυνση της κοινής δράσης καιτου ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, όπως εμείς το προσδιορίζαμε. Ήδη όμως από τ ις αρχές του 2008 ενισχύθηκαν οι υγειονομικές ζώνες και οι πολιτ ικέςαπομάκρυνσης των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτ ικής αριστεράς προς την κατεύθυνση του«μεταβατικού προγράμματος», όπως π.χ. αυτό εκφραζόταν με το «φέρτε πίσω τακλεμμένα» ως κεντρική και απαράβατη προϋπόθεση για την πάλη ενάντ ια στο ασφαλιστ ικότης Πετραλιά. Επιλογές που ενίσχυαν την πίεση στην οργάνωσή μας αναφορικά με τουςόρους που μπορούσε να διαμορφώσει στην παρέμβασή της στη μαζική πάλη. Επιλογές πουσυνολικά –και με δεδομένη την πολιτ ική του ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ στη δική τους πολύ μεγαλύτερηβέβαια κλίμακα- απομάκρυναν τον κόσμο από το δρόμο του κινήματος και τον έφερναν στηναναζήτηση «άμεσων λύσεων» στα πλαίσια του συστήματος, με τη μια ή την άλλη μορφή. Ηρότα αυτή δεν αναιρέθηκε από την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς (μέσα του Σεπτέμβρητου 2008) που σηματοδότησε με επίσημο τρόπο την έναρξη της κρίσης. Αλλά επίσης η ρότααυτή δεν ανακόπηκε ούτε από το Δεκέμβρη του 2008 που έδειξε με το δικό του τρόπο τ ιςδιεργασίες στη νεολαία και το λαό, που έδωσε συμπιεσμένα σε «μικρή χωρητικότητα» πολλάαπό τα κοινωνικοπολιτ ικά ζητήματα που είχαν διαμορφωθεί στα προηγούμενα χρόνια καιζητούν απαντήσεις και διέξοδο. Μάλιστα θα λέγαμε πως και εμείς δεν είχαμε και ενώεξελισσόταν ο Δεκέμβρης, όχι βέβαια τ ις συνολικές απαντήσεις στα ερωτήματα που έθετε –αυτές δεν μπορούσαμε να τ ις έχουμε- αλλά τον απαιτούμενο βαθμό εγρήγορσης καιπαρέμβασης στα γεγονότα. Βαθμός που παρουσίασε διακυμάνσεις κατά πόλη και περιοχή.Το 2009 ήταν η χρονιά «πρώτης εμπλοκής» σε μια πιο πλατ ιά κλίμακα της οργάνωσης με τολαό, απέναντ ι στην επίθεση και την κρίση. Στη φάση αυτή δεν είχε συνειδητοποιηθεί τοβάθος και η έκταση του ζητήματος που είχε διαμορφωθεί και αντ ιμετωπίζαμε. Οι εκλογές τουΟκτώβρη του 2009, με την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, φωτογράφησαν τουςπολιτ ικούς όρους που το σύστημα (και η Αριστερά…) είχαν πετύχει να διαμορφώσουν και οι

οποίοι βρίσκονται βέβαια στον αντ ίποδα των πραγματικών αναγκαιοτήτων. Ταυτόχρονα τοεκλογικό αποτέλεσμα «επανέφερε» και για μας το ζήτημα της συγκρότησης των όρωνμαζικής αντ ίστασης στ ις πραγματικές διαστάσεις του μας έδειξε πιο καθαρά τους όρους τουζητήματος. Από εκεί και μετά επιταχύνονται κατά πολύ οι ρυθμοί των εξελίξεων και κλιμακώνεται οβαθμός εμπλοκής και συνειδητοποίησης στην πράξη των πραγματικών όρων τηςκατάστασης από τη μεριά της οργάνωσης. Ο ίδιος ο λαός –την 5η Μάη του 2010- επιχειρείμια μεγαλειώδη αντ ίσταση στην επίθεση και στην έναρξη της «τροϊκανής περιόδου».Πρόκειται για ένα σημείο καμπής από το οποίο σηματοδοτείται η αποστοίχιση-άρνηση τωνπολιτ ικών δυνάμεων του συστήματος από τ ις μάζες σε πρωτόγνωρες μεταπολιτευτ ικάκλίμακες. Αποστοίχιση που καταγράφηκε επίσημα λίγους μήνες μετά στ ις Καλλικρατ ικέςεκλογές του φθινοπώρου του 2010. Αλλά και για την οργάνωση –και σε όλη της την κλίμακα-το διάστημα αυτό λειτούργησε σαν ο απαραίτητος χρόνος συνειδητοποίησης του βάθουςτης κρίσης και της «μετάφρασης» των πολιτ ικών θέσεών μας με τους όρους της ταξικήςπάλης.Παράλληλα βέβαια έχει εξελιχθεί η προετοιμασία και η πραγματοποίηση της 7ηςΣυνδιάσκεψης (Μάρτης 2010), που έχει αντ ιμετωπίσει τ ις δύο από τ ις τρεις «εκκρεμότητες»που έχουμε αναφέρει: α)Το ζήτημα της ανασύνθεσης της Καθοδήγησης στην κατεύθυνση τηςδυνατόν πιο μάχιμης και αποτελεσματικής σύνθεσης και λειτουργίας των οργάνων της και β)Το ζήτημα της Αριστεράς –που αποτέλεσε και το επίκεντρο του περιεχομένου τηςσυνδιάσκεψης που έβαλε το βιβλίο του Β.Σ. στην «ημερήσια διάταξη» της οργάνωσης και τοσύνδεσε με την κατάσταση διεθνώς και στη χώρα (βλέπε και ντοκουμέντο απόφασης).Ωστόσο, ούτε αυτές οι δύο βασικές αποφάσεις της Συνδιάσκεψης είναι ασύνδετες μεταξύτους, ούτε ακόμη περισσότερο είναι αυτές οι δύο αποφάσεις «άσχετες» με το τρίτο ζήτημα.Δηλαδή με το ζήτημα της διαμόρφωσης μιας μάχιμης πολιτ ικής πρότασης-κατεύθυνσης, ηοποία στη βάση των σημερινών όρων να θέτει, να ανοίγει και να οικοδομεί την κατεύθυνσητου ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.Το ζήτημα αυτό –ανεξάρτητα από το με ποια μορφή εισπράττεται από τον κάθε σύντροφο-απασχολούσε έντονα την οργάνωση και την καθοδήγηση ήδη πριν την 7η συνδιάσκεψη. Καιοπωσδήποτε οι εξελίξεις της περιόδου το έβαλαν ακόμη πιο απαιτητ ικά μπροστά στηνοργάνωση και τη νέα καθοδήγησή της. Και όταν λέμε εξελίξεις, αναφερόμαστε στο σύνολοτων ζητημάτων που τ ίθονταν και τ ίθενται από το σύστημα και τ ις δυνάμεις του, από τ ιςεπιλογές και τη στάση των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά, από τον ίδιο το λαόκαι τ ις τάσεις αντ ίστασης που διαμορφωνόταν και διαμορφώνονται σε αυτόν, αλλά και τ ιςπολλαπλές δυσκολίες και τ ις αντ ίρροπες τάσεις που επίσης εκδηλωνόταν και εκδηλώνονται.Ας θυμηθούμε ότ ι ήδη από το 2010 και στο διάστημα 2010-2012, ζήσαμε καιαντ ιμετωπίζουμε αυξημένες πιέσεις, απαιτήσεις και δυσκολίες, πολλές από τ ις οποίες ήταν-είναι πρωτόγνωρες. Όχι βασικά όσον αφορά τον πυρήνα των ζητημάτων που τ ις συγκροτείκαι τ ις βάζει μπροστά μας, αλλά κυρίως σε σχέση με το μέγεθος, την ένταση και τημορφοποίηση που αποκτούν.Παραμένει προφανώς πάντα βασικό ζήτημα η ίδια η επίθεση του ιμπεριαλισμού και τουκεφαλαίου στους λαούς και τους εργάτες, οι ανταγωνισμοί των κυρίαρχων ιμπεριαλιστ ικώνδυνάμεων και όσα αυτά σημαίνουν και φέρνουν στην Ελλάδα της εξάρτησης και τηςυποτέλειας. Εδώ βρίσκεται ουσιαστ ικά η πηγή, η αφετηρία όλων των εξελίξεων. Μια επίθεσητερατώδης που έχει θέσει ανοιχτά για τους λαούς και το λαό μας όλα τα ζητήματα. Από τηνεπιβολή όρων δουλείας για τους εργάτες και τους εργαζόμενους και τη μαζική και εκτεταμένηπείνα και εξαθλίωση. Ως τα ζητήματα της φασιστ ικοποίησης και των μεγάλων ή μεγαλύτερωνπολεμικών μακελειών, ιδιαίτερα στην περιοχή που αποτελεί επίκεντρο των ιμπεριαλιστ ικώνανταγωνισμών, αλλά όχι μόνο σε αυτήν.Ταυτόχρονα όμως και ακριβώς επειδή απέναντ ι (ή «απέναντ ι») στην επίθεση αυτή βρίσκεταιμια Αριστερά που προέρχεται από τη διαδρομή της υποχώρησης και της ήττας τουκινήματος, μια Αριστερά που ήδη βρισκόταν χαμένη στα αστ ικά θεωρήματα(παγκοσμιοποίηση, ολοκληρώσεις…), έξω από την υπόθεση της ταξικής πάλη, σεαναζήτηση ρόλων κοντά ή πιο κοντά και πάντως όχι ενάντ ια στο αστ ικό πολιτ ικό σύστημα,μια Αριστερά που μετεωρίζονταν ανάμεσα σε όρους διαμαρτυρίας και ενσωμάτωσης, κάτωαπό το βάρος της επίθεσης αυτών των μεγεθών, επιταχύνονται οι τάσεις ενσωμάτωσης της

ή/και αποχώρησης της από την όποια πάλη. Αυτό αναδεικνύεται ως κύρια τάση στο επίπεδοτων πολιτ ικών σχημάτων της και σε όλη της τη γκάμα. Από τη ΔΗΜΑΡ ως την ΚΟΕ και απότις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως το ΚΚΕ, και βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ!Για τ ις ανάγκες «επιχειρηματολόγησης» αυτών των επιλογών, η κάθε μια από τ ις δυνάμειςαυτές διαμορφώνει –στη βάση των ιδιαίτερων χαρακτηριστ ικών της, της προέλευσής τηςκ.ο.κ.- τη δική της «πολιτ ική αφήγηση». «Να αποφύγουμε την ακυβερνησία και τη χρεοκοπία»,«να επιδιώξουμε ¨αντ ιφατ ική¨ κυβέρνηση υλοποίησης του μεταβατ ικού προγράμματος»,«λαϊκή εξουσία εδώ και τώρα», «κυβέρνηση της Αριστεράς εδώ και τώρα»… Ο κοινός τόποςείναι η εναντ ίωση-άρνηση της οργάνωσης του λαού στη βάση της μαζικής αντ ίστασης και τηςεπαναστατ ικής προοπτικής.Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως όλα αυτά επιδρούν στο λαό και τη νεολαία –είτε ως αυτάκαθαυτά, είτε με διάφορες διαθλάσεις- συναντώνται με τα μεγάλα προβλήματα τουκινήματος (αποσυγκρότηση εργατ ικής τάξης, ιδεολογικός-πολιτ ικός-οργανωτικόςαφοπλισμός του λαϊκού κινήματος) και ενισχύουν τ ις τάσεις καθυστέρησης στην απάντησήαυτών των προβλημάτων, ακυρώνοντας-μπερδεύοντας τ ις τάσεις αντ ίστασης καιοργάνωσης του λαού που ταυτόχρονα εκδηλώνονται.Όλα αυτά δεν είναι θεωρητικά σχήματα. Διατυπώνονται ως γενικεύσεις μιας κατάστασης,αλλά τα ζήσαμε και τα ζούμε πολύ συγκεκριμένα σε μια σειρά περιπτώσεις και καταστάσεις,με μια ποικιλία μορφών. Στο Σύνταγμα και γενικά στ ις πλατείες, με αυτούς που δεν ήρθαν καιτ ις κατήγγειλαν, με αυτούς που ήρθαν και έβαλαν απαγορεύσεις για το ποιοι μπορούν ναέρθουν, τ ι να θέσουν και με ποια διαδικασία. Στα πολλά και διάφορα «δίκτυα ανταλλαγής καιαλληλεγγύης» όπου συνονθυλεύονται οι αυτονομίστ ικες «αυτοδιαχειρίσεις», η εκκόλαψη τουμεταβατ ικού προγράμματος και ίσως του κομμουνισμού εντός της κοινωνίας τηςβαρβαρότητας, μαζί με τ ις κυβερνητ ικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και όπου πρυτανεύει η απάτηανακούφισης –αν όχι λύσης- των οξύτατων λαϊκών ζητημάτων επιβίωσης χωρίς αντ ίσταση,χωρίς ούτε μετατόπιση του σημερινού ταξικού συσχετ ισμού. Θα λέγαμε ότ ι ακόμη τα ζήσαμεόλα αυτά και σε πεδία αντ ιμετώπισης λαϊκών προβλημάτων που επιλέχθηκαν καιπριμοδοτήθηκαν από συγκεκριμένες δυνάμεις ως πολιτ ικά ανώδυνα και με αναντ ίστοιχη γιατο περιεχόμενό τους έκταση και κατανάλωση δυνάμεων (λ.χ. διόδια), ή με λαθεμένο-προβληματικό περιεχόμενο και τρόπο αντ ιμετώπισής τους (π.χ. χαράτσια). Στην πιοολοκληρωμένη τους έκφραση βέβαια όλα αυτά τα αντ ιμετωπίσαμε όταν ήδη από τα μέσατου 2011 και πολύ περισσότερο από το Νοέμβρη του ’11 και μετά –μεσούντος του λαϊκούξεσηκωμού ενάντ ια στο Μνημόνιο2- η Αριστερά σχεδόν συνολικά είχε φορέσει «τα καλά» τηςκαι όδευε στην… εκλογική αναμέτρηση. Στην οποία μάλιστα διακήρυξε με τον πιο συνολικόκαι επίσημο τρόπο την παραίτησή της από τ ις απαιτήσεις της πάλης.Όμως –και καθώς ο κατάλογος αυτός δεν έχει τέλος- ας επανέλθουμε στο «τρίτο ζήτημα».Εξάλλου με τα αμέσως προηγούμενα που αναφέραμε θέλαμε να υπενθυμίσουμε στοιχεία τωνεξελίξεων και της κατάστασης, στη βάση της οποίας η απόφαση του ΚΟ τον Ιούνιο του 2011εισηγήθηκε την πρόταση που συζητήθηκε στην Σύσκεψη του περασμένου Σεπτέμβρη ηοποία στη συνέχεια δρομολογήθηκε ως απόφαση για πράξη. Με όλα λοιπόν τα παραπάνω,την επίθεση και τη βαρβαρότητα που αντ ιμετωπίζουν οι λαοί και ο λαός μας, τ ιςπροσαρμογές-διαφυγές της Αριστεράς, τ ις ισχυρές και πλατ ιές τάσεις αντ ίστασης και πάλης,αλλά και τα προβλήματα που παρουσιάζονται μέσα στην πάλη με μια ποικιλία μορφών, μαςείχε τεθεί ήδη από το 2010 επιτακτ ικά το δίλημμα: Παραμένουμε στην κατεύθυνση της κοινήςδράσης σαν γενική αναφορά και αναγκαιότητα ελπίζοντας σε σποραδικές ανταποκρίσεις καιμέσα από αυτήν και αυτές επιδιώκουμε το κέρδισμα αγωνιστ ικού κόσμου και τη γενική μαςενίσχυση; Ή στη βάση των συγκεκριμένων πολιτ ικών όρων που υπάρχουν σήμερα στην Αριστερά καιστο κίνημα διατυπώνουμε, παλεύουμε και προωθούμε μια συγκεκριμένη πολιτ ική πρόταση-κατεύθυνση που θα διαμορφώνει συγκεκριμένα αποτελέσματα κοινής δράσης, συντονισμού,δικτύωσης δυνάμεων και αγωνιστών μέσα στην πάλη και το λαό και βέβαια σε αναφορά μετην κατεύθυνση και την αναγκαιότητα του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ; Η απάντηση που δώσαμε υπέρ της δεύτερης εκδοχής αυτού του ερωτήματος, δεν έχειβέβαια δικαιωθεί ακόμα από αυτή καθεαυτή την υλοποίησή της. Δεν έχει ακόμα δηλαδή ηΠρωτοβουλία αποκτήσει σημαντ ικά στοιχεία της υπόστασης που επιδιώκουμε μιας και στηνπραγματικότητα ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα τον περασμένο Σεπτέμβρη. Δικαιώθηκε

όμως σαν πολιτ ική αναγκαιότητα και επιλογή και με τα όσα εξελίχθηκαν και μεσολάβησανμέσα στο χρόνο που πέρασε από την προηγούμενη Σύσκεψη. Οι αγωνιστ ικές εκρήξεις τωνμαζών, η στάση και οι επιλογές του μεγαλύτερου μέρους των δυνάμεων της Αριστεράς, άλλεςεξελίξεις και αναδύσεις (ΧΑ) που ζήσαμε τους τελευταίους 12 μήνες, όλα αυτά επιβεβαιώνουν–το καθένα από τη μεριά του και με τον τρόπο του- πως ήταν αναγκαία και σωστή αυτή μαςη επιλογή.Τώρα βέβαια είμαστε μπροστά στην ανάγκη αυτή η επιλογή να περπατήσει. Να αποκτήσειυπόσταση, όπως εμείς την εννοούμε και την επιδιώκουμε! Ως μια ανοιχτή, και πολιτ ική καικινηματ ική διαμόρφωση. Που θα χρειάζεται και θα εξελίσσεται με παρεμβάσεις καιπρωτοβουλίες και από πάνω, και από κάτω. Που το κύριο σε αυτήν και για αυτήν είναι τοπολιτ ικό και το «από πάνω», αλλά το βασικό είναι «το κινηματ ικό» και το «από τα κάτω». Σεαυτή τη βάση χρειάζεται να γίνει αντ ιληπτό ότ ι η υπόθεση της Πρωτοβουλίας είναι κεντρική,πανελλαδική υπόθεση όλων των δυνάμεων της Οργάνωσης. Ότ ι μέσα από αυτήν και διααυτής χρειάζεται να επιδιώκουμε να περνά και να αναπτύσσεται όλη μας η πάλη και ηπαρέμβασή μας στο λαό, στη νεολαία, στην ταξική πάλη. Αυτό βέβαια δεν (μπορεί να)συμβαίνει ακόμη τώρα. Όμως αυτή πρέπει να είναι –πολιτ ικά και οργανωτικά- η κατεύθυνσημας, αν θέλουμε η Πρωτοβουλία να κάνει βήματα προς αυτό που επιδιώκουμε να γίνει. Στηναντ ίθετη περίπτωση, αν δηλαδή η Πρωτοβουλία μείνει ως μια «αναφορά κεντρικήςσυνεργασίας» μεταξύ του ΚΚΕ(μ-λ) και του ΜΛ ΚΚΕ, αν λειτουργεί ως μια υπογραφή σεανακοινώσεις ή σε κάποια πανό διαδηλώσεων, θα έχει αποτύχει.Για το πώς θα γίνει αυτό, πως δηλαδή όλη μας η πάλη «θα περνά μέσα» από τηνΠρωτοβουλία καθώς θα εξελίσσεται σε ένα πολιτ ικοκινηματ ικό δίκτυο σχημάτων πάλης σεόλη τη χώρα, υπάρχουν βέβαια πολλά και σημαντ ικά πολιτ ικοργανωτικά ερωτήματα πουχρειάζεται να δούμε συγκεκριμένα ανά τομέα, ανά περιοχή, πόλη, πυρήνα. Εδώ θααρκεστούμε σε μια γενική, αλλά βασική επισήμανση: Το ΚΚΕ(μ-λ) οφείλει στο ζήτημα τηςΠρωτοβουλίας να πρωτοστατήσει και στο κύριο, και στο βασικό. Επειδή ακριβώς δενθέλουμε όπως είπαμε η Πρωτοβουλία να γίνει ή να μείνει ως κεντρική πολιτ ική συνεργασίατων δύο οργανώσεων (τέτοια στοιχεία έχει κυρίως και αναπόφευκτα ως τώρα και στη φάσηπου βρίσκεται) δεν αρκεί η όποια συζήτηση-αντ ιπαράθεση-συνεννόηση μεταξύ τωνεπικεφαλής των δύο καθοδηγήσεων. Απαιτείται η άμεση και ενεργητ ική εμπλοκή όλου τουκομματικού μας δυναμικού στην υπόθεση της υλοποίησης της Πρωτοβουλίας. Και στουςχώρους και τ ις περιοχές που υπάρχουν σύντροφοι από το ΜΛ ΚΚΕ, και σε αυτές που δενυπάρχουν. Και εκεί που υπάρχουν ήδη συγκροτημένες επιτροπές, σχήματα αντ ίστασης καιπάλης μέσα στα οποία συμμετέχουμε και με τα οποία παλεύουμε, και εκεί που δεν υπάρχουντέτοιες επιτροπές και σχήματα και δρούμε μέσα από τα δικά μας. Αυτό είναι «το βασικό»στο οποίο πρέπει να πρωτοστατήσουμε. Σε σχέση με αυτό ανακύπτουν και θα ανακύψουντα πολιτ ικοοργανωτικά ζητήματα που αναφέραμε, τα οποία όμως θα τα απαντήσουμε μόνοαν συντεταγμένα και αποφασιστ ικά υιοθετήσουμε στην πράξη αυτή την κατεύθυνση. Καιβέβαια το πρόβλημα δεν είναι και δεν θα είναι οι ανισομετρίες και οι διαφορές ταχύτητας πουαναπόφευκτα θα υπάρξουν μεταξύ χώρων, μεταξύ περιοχών, πόλεων, γειτονιών. Τοπρόβλημα που μπορεί πραγματικά να υπάρξει είναι να ακυρωθεί στην πράξη η επιλογή πουδιαμορφώσαμε (Πρωτοβουλία), όχι εξαιτ ίας αντ ικειμενικών –έξω από τ ις δικές μας ευθύνεςκαι δυνατότητες- ζητημάτων. Αλλά εξ’ αιτ ίας του ότ ι εμείς οι ίδιοι δεν αναλάβαμε όσο καιόπως έπρεπε και μπορούσαμε την προώθησή της και τη υλοποίησή της.

Άμεσες πολιτικοοργανωτικές αναγκαιότητεςΗ κρίση και η επίθεση του ιμπεριαλιστ ικού-καπιταλιστ ικού συστήματος σε λαούς και εργάτεςσε όλο τον κόσμο, οι κάθε λογής συγκρούσεις που διεθνώς εξελίσσονται, το βάθος και ηέκταση της επίθεσης στη χώρα μας που σπάει κοινωνικές συμμαχίες δεκαετ ιών, η πολιτ ικήαστάθεια-κρίση με την καθημερινή και απροκάλυπτη δράση του ιμπεριαλισμού στα πολιτ ικά-κοινωνικά-οικονομικά-γεωπολιτ ικά ζητήματα που σχετ ίζονται με τη χώρα, ηφασιστ ικοποίηση και η ανάδειξη της Χ.Α., η ίδια η κίνηση-κινητοποίηση των μαζών σε πολύμεγάλες -για τα τελευταία 30 χρόνια- κλίμακες στη χώρα μας και αλλού. Όλα αυτά και οιτεράστιες απαιτήσεις που η υλικότητα αυτών των ζητημάτων θέτει προς όλες τ ιςκατευθύνσεις, φέρνουν στην επιφάνεια και τροφοδοτούν τη συζήτηση-αντ ιπαράθεση για μιασειρά νέα και παλιά ζητήματα. Είτε από την «καλή», είτε –κυρίως και συνηθέστερα λόγω του

συσχετ ισμού και της κατάστασης της εν γένει Αριστεράς- από την «ανάποδη», θέματαξεχασμένα, απαντημένα ή «απαντημένα», θέματα που είχαν «τελειώσει» λόγω του «τέλουςτων ιδεολογιών και της Ιστορίας», η μη «ενημερωμένη» περί το «τέλος» της, Ιστορία τα βάζειξανά στο προσκήνιο. Κράτος, τάξεις, κόμματα, καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, εξάρτηση, φασιστ ικοποίηση-φασισμός, δημοκρατία, πόλεμος, Αριστερά, οργάνωση, κίνημα, σωματεία, σοσιαλισμός,επανάσταση, πρόγραμμα, στρατηγική και άλλα μπαίνουν ξανά σε μια διευρυνόμενη διαρκώςσυζήτηση. Οπωσδήποτε στους κόλπους της εν γένει Αριστεράς και στον κόσμο πουαναφέρεται σε αυτήν, αλλά θα λέγαμε μ’ έναν τρόπο και στα ευρύτερα εργατ ικά-λαϊκάστρώματα και στη νεολαία. Για όσους θυμούνται την «άνυδρη» δεκαετ ία του ’90 –ιδιαίτερα τοπρώτο μισό της- θα λέγαμε πως σε σύγκριση με τότε ζούμε σήμερα μια έκρηξηπολιτ ικοποίησης-ιδεολογικοποίησης! Δεν πρόκειται βέβαια για ακαδημαϊκό ενδιαφέρον απόόσους και όπως ο καθένας εμπλέκεται σε αυτή τη συζήτηση.Η βάση της για το λαό και τη νεολαία είναι η αγωνία του για τη ζωή του, για το σήμερα και τοαύριο. Αυτήν τον υποχρεώνει να προβληματιστεί, να συζητήσει και με τους όρους πουκαταρχάς διαθέτει για όλα αυτά ή για κάποια από αυτά. Για τα μεσοστρώματα και τη διανόηση η αφετηρία εμπλοκής τους σε αυτή τη συζήτηση είναιεκτός των άλλων –και ίσως κυρίως- η έκπληξη, ο αιφνιδιασμός για έναν κόσμο που τον«ήξεραν» καλά (έτσι νόμιζαν), για μια κοινωνία στην οποία είχαν «ακλόνητους» ρόλους καιθέσεις (έτσι πίστευαν) και τώρα δεν τον αναγνωρίζουν (τον κόσμο), δεν κατανοούν καθόλουτην κοινωνία που τους καταβυθίζει ή καταργεί τους ρόλους τους «στα καλά καθούμενα». Για τ ις ηγεσίες της εν γένει Αριστεράς η συζήτηση αυτή είναι λιγότερο «άνετη» και«καλοδεχούμενη» απ’ όσο θέλουν να δείχνουν. Γιατ ί δεν κολλάνε καθόλου όσα γίνονταισήμερα με ότ ι αυτοί έλεγαν χθες και προφήτευαν για σήμερα. Γιατ ί υποχρεώνονται σεαπίστευτες θεωρητικές-πολιτ ικές ακροβασίες, σε ανακατασκευές κατασκευών και σχημάτωνπου είχαν συνθέσει και που ολοφάνερα δεν στέκονται σήμερα για να ερμηνεύσουν και ναδώσουν απαντήσεις στα κοινωνικά-πολιτ ικά-διεθνή ζητήματα, γιατ ί τέλος τους προκύπτουναπλώς και μόνο αδιέξοδα.Όσων μας αφορά και από γενική άποψη, θεωρούμε πως αυτή η συζήτηση είναι μόνο η αρχήτης ανασύστασης του κινήματος, αναπόσπαστα και διαλεκτ ικά δεμένη με την κίνηση και τηνπάλη των μαζών. Είναι επιτακτ ικά αναγκαίο να υπάρξει και να ξεδιπλωθεί πλατ ιά και με όρουςκινήματος. Μόνον έτσι μπορεί να φεύγει από το έδαφος του «τέλους της ιστορίας» πάνωστο οποίο σήμερα κατά βάση γίνεται και να βρεθεί στο έδαφος των ζητημάτων πουαφορούν στην εκ νέου συγκρότηση της εργατ ικής τάξης και του επαναστατ ικούκομμουνιστ ικού εργατ ικού κινήματος. Πιο συγκεκριμένα και από άμεση πολιτ ική σκοπιά, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότ ι σανπολιτ ική οργάνωση είμαστε μέσα στη συζήτηση αυτή. Θέλουμε- δεν θέλουμε (και φυσικάθέλουμε). Είμαστε από αυτούς που και «ρωτούν» και «απαντούν». Πρέπει να τηναντ ιμετωπίσουμε σαν πρόκληση, σαν αξεχώριστο κομμάτ ι της συνολικής πάλης μας μέσαστο λαό και τη νεολαία, σαν απαράβατη προϋπόθεση για την πολιτ ική και οργανωτικήαναβάθμιση της οργάνωσης.Δεν είχαμε ποτέ, ούτε και σήμερα βέβαια, καμία άποψη περί «πληρότητας και επάρκειας»της οργάνωσης σε σχέση με το σύνολο των ζητημάτων που έμπαιναν μπροστά μας, και πουσήμερα μπαίνουν με πιο «συμπυκνωμένο», εκβιαστ ικό θα λέγαμε τρόπο, μιας και ο ίδιος ολαός εκβιάζεται από την ιμπεριαλιστ ική-καπιταλιστ ική βαρβαρότητα να κάνει πιο γοργά καιαποφασιστ ικά βήματα προς το δρόμο που ο ίδιος πρέπει και μπορεί να ανοίξει. Αυτό βέβαιαδεν σημαίνει πως συμφωνούσαμε και συμφωνούμε με όλους εκείνους που (ήθελαν και θέλουννα) μας καταχωρίζουν και να μας προσδιορίζουν ως «άσχετους», που «δεν αντ ιλαμβάνονται»τα χίλια μύρια που αυτοί «αντ ιλαμβάνονταν» και με βάση τα οποία έχουν κατά καιρούςκατασκευάσει τόσες θέσεις και «επαναστατ ικά σχέδια» και «προγράμματα» που δεν ταθυμούνται ούτε οι ίδιοι.Εμείς λοιπόν δεν νιώθουμε και δεν είμαστε καθόλου εκτεθειμένοι από όσα από το ’82 καιμέχρι σήμερα έχουμε δημόσια εκθέσει, υπερασπιστεί και παλέψει αναφορικά με την ιστορίατου κινήματος, την ιδεολογία μας, τ ις πολιτ ικές μας θέσεις και εκτ ιμήσεις για την κατάστασηστη χώρα και διεθνώς, την κατάσταση και τ ις ανάγκες του κινήματος και την προοπτική πουπασχίζουμε να ανοίξουμε μέσα στην πάλη και τους αγώνες.

Στην περίοδο που έχουμε μπει, όλα αυτά για εμάς είναι βάση αναφοράς και θέλουμε καιχρειάζεται να τα πάμε παραπέρα. Σε συνάρτηση με την ολόπλευρη συμμετοχή μας στουςαγώνες και στην πάλη και τ ις απαιτήσεις που αυτή θέτει. Απαιτήσεις –που όπως όλοιαντ ιλαμβανόμαστε- είναι διαρκώς πιο αυξημένες και σε σχέση με όλες τ ις πλευρές της πάληςμας: -Όσον αφορά την ανάγκη να βρισκόμαστε έγκαιρα με τ ις απαιτούμενες θέσεις-στόχους και μετα απαιτούμενα μέτωπα, μέσα στ ις κινήσεις και τ ις εκρήξεις των μαζών. -Απαιτήσεις που αφορούν στην ανάγκη να αναλαμβάνουμε και να προωθούμε πολιτ ικέςπρωτοβουλίες επί μέρους ή και κεντρικές, με αποφασιστ ικότητα και διορατ ικότητα που θαανταποκρίνεται στ ις ανάγκες που θέτει η κατάσταση και θα ανοίγουν δρόμο στην κίνηση τωνμαζών. -Αλλά ακόμα και απαιτήσεις που αφορούν σε μια πιο συνολική ψηλάφηση-ανάδειξη τουδρόμου του λαού και του κινήματος, η οποία όμως πρέπει να συνδέσει το τώρα της πάληςκαι της κατάστασης του κινήματος με το παραπέρα και όχι να επικαλεστεί το παραπέρα γιανα υπεκφύγει από το τώρα.Στη βάση όλων αυτών θεωρούμε ότ ι πρέπει και μπορεί να αναβαθμιστεί πολιτ ικά η συζήτησηστο εσωτερικό της οργάνωσης, στους πυρήνες της και σε όλα τα όργανά της. Μια τέτοιατάση θεωρούμε πως ήδη υπάρχει στη βάση των αναγκαιοτήτων και των δεδομένων πουεπισημάναμε, αλλά είναι ασταθής, δεν υποστηρίζεται, δεν αποκτά μόνιμα χαρακτηριστ ικά.Είναι βέβαια πριν απ’ όλα ευθύνη της Καθοδήγησης, από το ΠΓ και το ΚΟ ως τα Γραφείαπόλεων, περιοχών και τομέων όχι απλώς να ενθαρρυνθεί η τάση των συντρόφων να θέτουνζητήματα, προβληματισμούς και ερωτήματα που προκύπτουν απ’ την όλη κατάσταση καιαυτό που ονομάσαμε ευρύτερα ως «συζήτηση». Αλλά πολύ περισσότερο είναι ευθύνη τηςΚαθοδήγησης σε όλη αυτή την κλίμακα να «προκληθούν» όλοι οι σύντροφοι με μια μόνιμη,οργανωμένη και προετοιμασμένη συζήτηση, στο επίπεδο που απαιτούν οι συνθήκες και ηπρωτοπόρα συγκρότηση και πάλη που μέσα σε αυτές διεκδικούμε να έχουμε. Ωστόσο και οκάθε σύντροφος έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να μην «ξεθυμαίνει» τουςπροβληματισμούς του στον κοινωνικό του περίγυρο, αλλά πριν απ’ όλα να τους εντάσσειγόνιμα και οργανικά μέσα στ ις διαδικασίες της οργάνωσης. Μια τέτοια στάση ενισχύειπροφανώς την ίδια τη δράση και την αποτελεσματικότητα του πυρήνα, του τομέα, τωνοργάνων και είναι και όρος αναβάθμισης της ΠΣ, συνολικά των εντύπων και των υλικών τηςοργάνωσης. Είτε αυτά απευθύνονται προς τα έξω, είτε αφορούν σε εσωτερικές διαδικασίες. Ακόμη με αυτό το ζήτημα συνδέεται και το θέμα των ηλεκτρονικών μέσων παρέμβασης τηςοργάνωσης (ιστοσελίδα, μπλογκ), το οποίο δεν έχουμε κατορθώσει να το αντ ιμετωπίσουμε,παρόλο που αντ ιλαμβανόμαστε πως η πολιτ ική του σημασία είναι κάθε άλλο παρά μικρή.Αυτή η αυτοκριτ ική μας έχει βέβαια το νόημα μιας δέσμευσης για άμεση και αποφασιστ ικήαντ ιμετώπισή του. Αλλά ταυτόχρονα είναι και μια ευκαιρία για να πούμε πως το ζήτημα αυτόδεν είναι μόνο ζήτημα οργανωτικών-τεχνικών προϋποθέσεων, αλλά και πολιτ ικών. Δηλαδήείναι πολιτ ικές οι προϋποθέσεις που χρειάζονται για να υπάρχει η απαιτούμενη, μόνιμη καισταθερή –πρακτ ικά σε καθημερινή βάση, όπως απαιτείται- ενημέρωση και διαχείριση αυτώντων ηλεκτρονικών μας παρεμβάσεων. Από αυτή ακριβώς την άποψη επισημαίνουμε ότ ι τοζήτημα συνδέεται και με τους πολιτ ικούς όρους λειτουργίας των πυρήνων και οργάνων.Εν όψει της Σύσκεψης και στα πλαίσιά της πρέπει ακόμη να τεθεί ένα ιδιαίτερα σημαντ ικό καιστην πραγματικότητα κρίσιμο για την οργάνωση ζήτημα, με το στόχο μετά από τη Σύσκεψηνα μπει και να παλευτεί έμπρακτα από το σύνολο της οργάνωσης. Αναφερόμαστε στοζήτημα του κερδίσματος κόσμου στ ις γραμμές μας, στην ένταξη νέων αγωνιστών στηνΟργάνωση, αλλά και στα σχήματα εργαζομένων, συνοικίας και νεολαίας που αναφέρονται σεαυτήν.Θεωρούμε ότ ι στο ζήτημα αυτό είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με τ ις δυνατότητες πουδημιουργεί η κίνησή μας και η σχέση μας με τον κόσμο, ιδιαίτερα στην τελευταία περίοδο πουη εμπλοκή μας με τη λαϊκή-νεολαιίστ ικη πάλη έχει διευρυνθεί σημαντ ικά. Και είναι μάλλονπροφανές ότ ι από κάθε άποψη η αναγκαιότητα να κερδίσουμε κόσμο, να διευρύνουμε τηνοργανωμένη βάση στήριξής μας είναι παραπάνω από πιεστ ική. Ταυτόχρονα η οργάνωσηδείχνει σαν να μην έχει αντ ιληφθεί –και θα λέγαμε σε όλη της την κλίμακα- πως οιτροποποιήσεις στη συνείδηση και οι πολιτ ικές μετατοπίσεις στη στάση των μαζών έχουν σεσημαντ ικό βαθμό τροποποιήσει και το ζήτημα όπως μπαίνει για εμάς. Έχουν δηλαδή

διαμορφώσει σαφώς περισσότερες αντ ικειμενικές δυνατότητες απ’ ότ ι μια προηγούμενηπερίοδο. Λειτουργούμε στη βάση συνηθειών και αντ ιλήψεων –που ήταν λαθεμένες και τα προηγούμεναχρόνια- που πρακτ ικά καταλήγουν στο «αν κάποιος το ζητήσει μπορεί και να το δούμε»! Ηθεμελιώδης άποψή μας για τη διαλεκτ ική σχέση ανάμεσα στην ανάπτυξη του κινήματος καιτου κόμματος έχει από την πράξη μας διαστραφεί σε «εγκατάλειψη» της ενίσχυσης τηςΟργάνωσης. Η βασική εκτ ίμησή μας για το βάθος του «χρόνου» και των απαιτήσεων στηνπορεία συγκρότησης του κινήματος και της επαναστατ ικής του προοπτικής, έχει στο ζήτημααυτό υιοθετηθεί σαν θέση «άρνησης» της Οργάνωσης.Λες και δεν παλεύουμε κάθε στ ιγμή για να αναπτυχθούν αγώνες και αντ ιστάσεις και νασυγκροτούνται όροι κινήματος! Που είναι λοιπόν η διαλεκτ ική σχέση αυτών τωνπροσπαθειών αναφορικά με την ισχυροποίηση της Οργάνωσης; Λες και σε αυτό τον «μακρύ δρόμο» για τη συγκρότηση του επαναστατ ικού κομμουνιστ ικούκινήματος που απαιτεί η εποχή μας, δεν είναι η οργάνωση καθεαυτή το πιο σημαντ ικόπολιτ ικό υποκείμενο για εμάς, αλλά και όχι μόνο για εμάς. Που είναι λοιπόν η διαρκής καιέμπρακτη φροντ ίδα για την μαζικοποίησή της;Λες και η πάλη ενάντ ια στον αρνητ ικό συσχετ ισμό εκφράζεται με χίλια δυο, έχει χίλια δυομέτωπα (και πράγματι έτσι είναι!), αλλά ποτέ ή σπάνια μέσα σ’ αυτά τα χίλια δυο δενβρίσκεται το ζήτημα, νέοι εργάτες, εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι να μπουν στ ις γραμμές μας!Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει και μάλιστα ριζικά. Δεν εννοούμε εδώ, ούτεφανταζόμαστε κάποιους «τρελούς ρυθμούς» ένταξης ανθρώπων στ ις γραμμές μας. Εξ’άλλου πώς να «εννοήσουμε» ή να «φανταστούμε» τους όποιους ρυθμούς, όταν δεν υπάρχεισχεδόν καθόλου οργανωμένη, καθοδηγημένη προσπάθεια σε σχέση με το ζήτημα αυτό; Πώςνα προσδιοριστούν στόχοι –περισσότερο ή λιγότερο συγκεκριμένα- όταν δεν υπάρχουνδεδομένα πραγματικών προσπαθειών;Η κατάσταση λοιπόν πρέπει να αλλάξει ριζικά ξεκινώντας από μια συνολική πολιτ ικήσυζήτηση από τα Γραφεία περιοχών και πόλεων, τα τομεακά όργανα και μέχρι τους πυρήνες,εφ’ όλης της ύλης του ζητήματος και χωρίς τ ίποτε να θεωρείται δεδομένο ή αυτονόητο. Απότο «αν πρέπει και μπορεί», μέχρι τη διαμόρφωση πολιτ ικών πλαισίων-κριτηρίων για ναθεωρηθεί ότ ι κάποιος αγωνιστής «μας αφορά», ζήτημα που σίγουρα κουβαλάει πολλέςπαρερμηνείες και στρεβλώσεις στο οργανωμένο δυναμικό μας. Αλλά και ακόμη το «ποιοι» και«πως», με ποια διαδικασία χρεώνονται και επιχειρούν τα σχετ ικά βήματα. Επιπλέονχρειάζονται να συζητηθούν και άλλες πλευρές (προσωπικές-κοινωνικές) που πρέπει ναπαίρνονται υπόψη και ακόμα και τακτ ικές «επιτάχυνσης» ή «επιβράδυνσης» που κατάπερίπτωση απαιτούνται! Ή ακόμη πιο ειδικά ζητήματα, όπως π.χ. ότ ι το να μοιράζεσαι μεκάποιον αγωνιστή τη δικαίωση μιας κατεύθυνσης που δεν επικράτησε σε έναν αγώνα και γι’αυτό ο συγκεκριμένος αγώνας δεν οδηγήθηκε σε νίκη, είναι και αυτό μια πολιτ ική βάση για τοκέρδισμά του και όχι βάση παραίτησης από το να κερδηθεί!Σε κάθε περίπτωση ο στόχος μας δεν είναι μια συζήτηση που θα κάνει έναν –ή και μισό!-κύκλο, και θα ξεθυμάνει. Ο στόχος μας είναι μια ΜΟΝΙΜΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, που θα γίνειαναπόσπαστο μέρος των διαδικασιών και που προφανώς θα καταλήγει κάθε φορά σεσυγκεκριμένες αποφάσεις και στόχους. Στόχοι για τους οποίους θα υπάρχει ξανά και ξανά,έλεγχος και απολογισμός. Στόχοι για τους οποίους δεν θα πρέπει να κυριαρχεί ο «φόβος τηςαποτυχίας», αλλά η ανάγκη να μάθουμε αυτή τη δουλειά, να μπει στο πετσί μας και στοπολιτ ικό μας DNA. Να μην υπάρχει σύντροφος που να μην ασχολείται –διαρκώς!- με τοζήτημα και να συμβάλει σε αυτό με όποιο τρόπο και σε όποιο επίπεδο. Και να διαμορφωθείένα σημαντ ικό δυναμικό συντρόφων, που θα έχει «σαν ένστ ικτο» αναπτύξει τη δυνατότητανα αξιολογεί, να εκτ ιμά την κατάσταση νέων αγωνιστών και να εντοπίζει γρήγορα ταζητήματα που χρειάζεται για αυτούς –αλλά και για την οργάνωση- να συζητηθούν και νααπαντηθούν, ώστε να έρθουν κοντά μας, στ ις γραμμές μας.

Επίλογος1.Παράλληλα με το κείμενο αυτό θα χρειαστεί οι σύντροφοι να ανατρέξουν σε απολογισμούςτης περιόδου που συζητάμε για εκλογικές αναμετρήσεις (βουλευτ ικές και ευρωεκλογές του2009, Καλλικρατ ικές 2010, οι διπλές βουλευτ ικές του 2012) για τ ις οποίες είτε αναφερόμαστεεντελώς συνοπτικά είτε και καθόλου στα πλαίσια αυτού του κειμένου. Αντ ίστοιχα θα

χρειαστεί να ανατρέξουν σε εκτ ιμήσεις-συμπεράσματα για μια σειρά σημαντ ικές λαϊκέςκινητοποιήσεις και γεγονότα της περιόδου αυτής (από το Ασφαλιστ ικό και το Δεκέμβρη του2008, ως τ ις απεργίες και άλλα σημαντ ικά κινηματ ικά γεγονότα «εντός» της περιόδου τηςκρίσης) που υπάρχουν δημοσιευμένα στην ΠΣ και που επίσης είτε δεν αναφέρονται καθόλουστο κείμενο αυτό είτε αναφέρονται εντελώς συνοπτικά. Τα υλικά αυτά μαζί με τοντοκουμέντο της 7ης Συνδιάσκεψης, και τ ις αποφάσεις της περσινής αντ ίστοιχης σύσκεψηςθα πρέπει να εξασφαλιστεί ότ ι θα είναι στη διάθεση των συντρόφων. 2. Η επιλογή των ζητημάτων που κάναμε στο κείμενο αυτό σχετ ικά με την Οργάνωση δενσημαίνει ότ ι δεν υπάρχουν και άλλα και μάλιστα σοβαρά και σημαντ ικά. Επιλέγουμε ναεπικεντρώσουμε τη συζήτηση σε αυτά που παραπάνω αναδείξαμε, αλλά αυτονόητο είναι ότ ιμπορούν να τεθούν και να συζητηθούν και άλλα ζητήματα.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_4953.html?pfstyle=wp

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

του Δημήτρη Μάνου

Η εκλογική άνοδος της Χ.Α. πυροδότησε τη συζήτηση για το πώς ερμηνεύουμε, αναλύουμεκαι αντ ιμετωπίζουμε τη φασιστ ική απειλή στην εποχή μας.Μπορούμε να παραθέσουμε μερικά βασικά σημεία ερμηνείας και ανάλυσης αυτής για το τ ιαντ ιπροσωπεύει σήμερα αυτή η απειλή:

1. Μιλώντας συγκεκριμένα για τη χώρα μας, είναι αλήθεια πως πρώτη φορά στην ιστορία τηςανοιχτά φασιστ ικό κόμμα δείχνει να έχει κάποια μαζική επιρροή. Ακόμα και η ΕΟΝ τουΜεταξά ήταν δημιούργημα των κρατ ικών μηχανισμών και δεν μπορεί να συγκριθεί με τοφαινόμενο που αντ ιμετωπίζουμε σήμερα. Από αυτή την άποψη έχουμε να αντ ιμετωπίσουμεκάτ ι καινούργιο.2. Η εκλογική άνοδος της Χ.Α. δεν πραγματοποιείται «εν κενώ» φυσικά. Τροφοδοτείται απόένα αντ ιδραστικό και αντ ιλαϊκό πολιτ ικό κλίμα εσωτερικά και παγκόσμια, από την προς ταδεξιά μετατόπιση του πολιτ ικού σκηνικού, την εντεινόμενη φασιστ ικοποίηση της δημόσιαςζωής και την ενίσχυση των κρατ ικών μηχανισμών καταστολής που εξακολουθούν να έχουντο βασικό ρόλο και να δίνουν τον τόνο στην αντ ιμετώπιση της λαϊκής απειλής.3. Σημαντ ικό κομμάτι ερμηνείας του φαινομένου αποτελεί η αδυναμία να οδηγηθεί η τόσοπλατιά και αναμενόμενη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών και της νεολαίας στα«μονοπάτια» και αργότερα στ ις «λεωφόρους» της Αριστεράς, της πραγματικήςεπαναστατ ικής πάλης.Χωρίς συνεπώς να μειώνουμε τη σημασία της νέας κατάστασης που αντ ιμετωπίζουμε(αντ ίθετα, κάτ ι τέτοιο τονίστηκε στην αρχή), η ανάπτυξη, διάδοση και κυριαρχία τωναριστερών ιδεών, αντ ιλήψεων και πρακτ ικών μέσα στο λαό και τη νεολαία είναι αυτό που θαστερήσει από τους φασίστες τη δυνατότητα να ψαρεύουν στα θολά νερά, θα τουςαποκαλύπτει, θα στηρίζει τη δυναμική και αποφασιστ ική αντ ιμετώπισή τους και στο δρόμο.4. Στην πολιτ ική ψυχολογία των πλατ ιών λαϊκών μαζών (ιδιαίτερα των μεσοστρωμάτων) έχειεσωτερικευτεί μια λογική αυτοτ ιμωρίας και αυτοκάθαρσης για το «πόσο φταίμε ως λαός πουοδηγηθήκαμε εδώ» – είναι χαρακτηριστ ική από αυτή την άποψη η διαφήμιση γνωστήςαλυσίδας παιδικών ειδών κ.λπ. «…που σας χρειάζεται». Επίσης καλλιεργήθηκε πολύ έντονατα τελευταία χρόνια η απέχθεια για τους πολιτ ικούς και την πολιτ ική γενικότερα. Να μηνπούμε για την κανονική πλύση εγκεφάλου από μεριάς των ΜΜΕ κ.λπ. για τους μετανάστεςπου μας κλέβουν τ ις δουλειές, ανεβάζουν την εγκληματικότητα κ.λπ. Να προσθέσουμε ακόματο αίσθημα εθνικής ταπείνωσης που συνοδεύει η επιβολή των μνημονίων στην«ιμπεριαλιστ ική» Ελλάδα. Αυτά τα στοιχεία και τους όρους αξιοποιεί η φασιστ ική προπαγάνδα. Μ’ αυτή την έννοια είναιμεγάλο λάθος να πιστώσουμε όλους τους ψηφοφόρους της X.A. στο φασισμό, κάθε άλλο.5. Δεν βοηθούν, αντ ίθετα συσκοτ ίζουν τους σημερινούς όρους αντ ιμετώπισης του ζητήματος,οι άστοχες και εξωτερικές ιστορικές συγκρίσεις με τη δημοκρατία της Βαϊμάρης κ.λπ. Τότεείχε προκριθεί από το σύστημα συνολικά και είχε πριμοδοτηθεί η φασιστ ική διακυβέρνηση καιο φασισμός-ναζισμός όπως τον έζησε φρικιαστ ικά η ανθρωπότητα.Η φασιστ ική διακυβέρνηση «επωάστηκε» και επιβλήθηκε σε Γερμανία και Ιταλία μέσα από μιαολόκληρη περίοδο όπου οι μερίδες του μονοπωλιακού κεφαλαίου «πείστηκαν» ναεπενδύσουν σ’ αυτήν. Αυτό το αντ ιφατ ικό προφίλ του ναζισμού-φασισμού να αξιοποιεί απότη μια το αίσθημα φόβου και ριζοσπαστικοποίησης των μικροαστικών μαζών και ναεμφανίζεται ως κίνημα με μαζική επιρροή (η επιρροή στην εργατ ική τάξη ήταν πολύ μικρότερηαπό αυτήν που πιστεύεται) και από την άλλη να προκρίνεται ως πολιτ ική λύση των πιοεπιθετ ικών μερίδων του μονοπωλιακού και χρηματιστηριακού κεφάλαιου είχε«ταλαιπωρήσει» και τους κομμουνιστές του μεσοπολέμου. Μέχρι τουλάχιστον νααναπτύξουν την αντ ιφασιστ ική γραμμή με τ ις αντ ιφάσεις της και τ ις… φάσεις της. Και μέχρι ο

ίδιος ο φασισμός να απαλλαγεί από τα μικροαστικά και λαϊκιστ ικά του βαρίδια (νύχτα τωνμεγάλων μαχαιριών στη Γερμανία, εκτελέσεις και φυλακίσεις φασιστών συνδικαλιστών στηΡώμη). Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν απλά και ευθύγραμμα ούτε τότε ούτε τώρα.Την περίοδο του μεσοπολέμου μέχρι το φασιστ ικό πραξικόπημα του Μεταξά είχαμε στηνΕλλάδα 4 στρατ ιωτικά κινήματα (!), το δε φασιστ ικό μεταξικό πραξικόπημα, αν και βάδιζεπάνω στα βήματα και υιοθετούσε τους τρόπους του «κράτους έκτακτης ανάγκης» τωνναζιστών, επιβλήθηκε για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των Άγγλων! Και τότε όπως καισήμερα υπήρχε και υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «μητροπολιτ ικό» φασισμό τουιμπεριαλισμού και στο φασισμό μιας εξαρτημένης αστ ικής τάξης. Γι’ αυτό και οι φασίστες τωνιμπεριαλιστ ικών μητροπόλεων της ΕΕ θέτουν ζήτημα εξόδου από την ΕΕ, ενώ οι εγχώριοιούτε να το σκέφτονται!6. Οι φασιστ ικές λύσεις στη χώρα μας επιβλήθηκαν μόνο όταν ο κυρίαρχος ιμπεριαλιστ ικόςπαράγοντας εξάρτησης της χώρας (παλιότερα οι Άγγλοι, μετά οι Αμερικάνοι) έδινε τοπράσινο φως και οι εξωτερικοί γεωπολιτ ικοί λόγοι έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο σε σχέση μετους εσωτερικούς σ’ αυτού του είδους τ ις επιλογές τόσο στην περίπτωση της μεταξικήςδικτατορίας όσο και στην περίοδο των συνταγματαρχών το ’67 (χωρίς αυτό να μειώνει σετ ίποτα την ανάγκη να τσακιστεί το λαϊκό-εργατ ικό κίνημα). Όμως η χώρα διακυβερνήθηκε απολυταρχικά και φασιστ ικά σε μεγάλες περιόδους αστ ικήςδημοκρατίας είτε μιλώντας για το κακόφημο «ιδιώνυμο αδίκημα» που ψήφισε ο Βενιζέλος καινομιμοποίησε τ ις εκτοπίσεις των κομμουνιστών, είτε ανακαλώντας το γεγονός πως οπρώτος νεκρός σε πρωτομαγιάτ ικη συγκέντρωση υπήρξε τη σύντομη περίοδο τηςδημοκρατικής κυβέρνησης Παπαναστασίου και της αβασίλευτης δημοκρατίας, είτεαναφέροντας φυσικά τη μεγάλη περίοδο κοινοβουλευτ ικού φασισμού που ακολούθησε ταμεταπολεμικά χρόνια.Εκτ ιμώντας αυτή την ιστορική εμπειρία εξακολουθούμε να θεωρούμε το αστ ικό κράτος τηςεξαρτημένης αστ ικής τάξης το βασικό φορέα της φασιστ ικοποίησης και τον βασικόπαράγοντα που απειλεί τ ις δημοκρατικές ελευθερίες και κατακτήσεις (ή όσες από αυτές θααπομείνουν σε λίγο διάστημα, όπως δείχνουν τα πράγματα).7. Αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει… χώρος και ρόλος σε τούτη τη διαδικασία γιατη Χ.Α. Κάθε άλλο. Οι παρεμβάσεις των συμμοριών της Χ.Α. έχουν πολλαπλές χρήσεις:Α. Συμβάλλουν και συμπαρασύρουν το ήδη αντ ιδραστικό πολιτ ικό κλίμα, διοχετεύονταςκομμάτι της λαϊκής αγανάκτησης στ ις ατραπούς του συστήματος.Β. Προφανώς εντείνουν τη φασιστ ικοποίηση της δημόσιας ζωής, το κλίμα ζόφου και φόβουκαι λειτουργούν συμπληρωματικά στην ανοιχτή κρατ ική βία και τρομοκρατία.Γ. Ενισχύουν την ενίσχυση και νομιμοποίηση της κρατ ικής τρομοκρατίας στη βάση τηςαντ ιμετώπισης των «άκρων».Δ. Αποτελούν υπολογίσιμη εφεδρεία τους συστήματος για την ωμή και αιματοβαμμένηκαταστολή των λαϊκών εξεγέρσεων από παρακρατικές συμμορίες στο πλαίσιο γνωστών ήδησεναρίων που στήνονται και σχεδιάζονται για την αντ ιμετώπιση του «εχθρού λαού».

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Αν τα παραπάνω σημεία αποτελούν θέσεις για την ερμηνεία του φαινομένου, χρειάζεταιβασισμένοι σ’ αυτά τα σημεία να προσδιορίσουμε τους τρόπους αντ ιμετώπισης και τακαθήκοντα που απορρέουν σήμερα για τους κομμουνιστές όσον αφορά τη φασιστ ική απειλή.Να ξεκαθαρίσουμε πως απαράβατος όρος για κάθε αντ ιμετώπιση αποτελεί η ανάπτυξη ενόςκινήματος μαζικής αντ ίστασης και ανατροπής. Η ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος είναι απόμόνη της αποκαλυπτική της πραγματικής στόχευσης των φασιστών ως μιας από τ ις πιομαύρες δυνάμεις του συστήματος.Επίσης η δημιουργία ενός κινήματος υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών μαζικού καιμε τα λιγότερα «προαπαιτούμενα» αποτελεί μια ανάγκη των καιρών επιτακτ ική.Αφού ξεκαθαρίσουμε αυτά τα δύο ζητήματα μπορούμε να θέσουμε τους άξονεςαντ ιμετώπισης.1. Στο ιδεολογικό επίπεδο, αν και είναι πάντα αναγκαία η ιστορική αναφορά για το ήταν οφασισμός, τ ι δεινά επισσυσώρευσε κ.λπ., το βάρος πρέπει να δοθεί στην αποκάλυψη τουσημερινού ρόλου της Χ.Α. ως δύναμης του κεφαλαίου και του συστήματος. Το ιδιωτ ικό ταμείοανεργίας, π.χ., που ίδρυσε στην Εύβοια μόνο για… Έλληνες με όρους δουλεμπορικούς θα

μπορούσε είναι ένα τέτοιο αποκαλυπτικό στοιχείο. Τέτοια στοιχεία θα μας παρέχει η X.A.όσο αναπτύσσει τη δράση της και πρέπει να τα αξιοποιούμε.2. Επίσης ιδεολογικά θα πρέπει να αποκαλύπτεται η κίβδηλη «εθνικοανεξαρτησιακή»φιλολογία που κεντράρει στον φτωχό και πεινασμένο μετανάστη χωρίς να αγγίζει τουςβασικούς «προστάτες» της χώρας αν και στα λόγια καταγγέλλονται γενικά οι ευρωπαίοιτοκογλύφοι.3. Η αντ ιφασιστ ική δράση, η απάντηση των φασιστ ικών τραμπουκισμών και προκλήσεωνπρέπει να είναι μαζική, ενωτική και με τα λιγότερα προαπαιτούμενα επίσης. Δεν πρέπει ναπεριοριστεί στην κομματική περιχαράκωση των οργανώσεων της κοινοβουλευτ ικής καιεξωκοινοβουλευτ ικής Αριστεράς.4. Οι μεμονωμένες και ατομικές ενέργειες απάντησης στο φασιστ ικό «τσαμπουκά» δενοδηγούν πουθενά, αντ ίθετα τον ενισχύουν.Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ανάγκη δυναμικής απάντησης σε τέτοιες περιπτώσεις (ακόμα καιστο δρόμο) που θα «κόβει τον αέρα» της θρασύδειλης επίδειξης δύναμης. Μοναδικήπροϋπόθεση, η μαζική παρουσία και συντονισμός των αντ ιφασιστών (όπως έγινε στηΛιβαδειά προεκλογικά π.χ.) .Θα ήταν περιττό να υπογραμμιστεί ότ ι όλοι οι παραπάνω άξονες αφορούν σε πρώτο ρόλοτη δουλειά στη νεολαία και γενικότερα στους νεολαιίστ ικους χώρους

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_9552.html?pfstyle=wp

Στην κόλαση της ανεργίας να αντιτάξουμετην εργατική αντίσταση και αλληλεγγύη

του Γρηγόρη Ανδρεάτου

Έξω από την παραγωγική εργασία ο κάθε εργαζόμενος νιώθει και είναι, σήμερα, μόνος,αντ ιμέτωπος με το βραχνά της επιβίωσης, ευάλωτος σε εκβιασμούς για μαύρη εργασία,ανυπεράσπιστος σε εργασιακές περιπλανήσεις για προσωρινή αντ ιμετώπιση τηςκατάστασης.Ο άνεργος εργαζόμενος έχει χάσει το «μαζικό του χώρο», τη δουλειά του, που μέσα σε αυτήναναγνωρίζει τον εαυτό του ως παραγωγό, ως συνάδελφο, ως οντότητα που μέσα απόσυλλογικές διαδικασίες μπορεί να υπερασπίσει το επίπεδο της δικής του ζωής και τηςοικογένειάς του.

Οι αριθμοί της εξαθλίωσηςΣύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το δεύτερο τρίμηνο του 2012 το ποσοστό των ανέργων έφτασεστο 23,6% και ο αριθμός των ανέργων στο 1.168.761, ενώ το αντ ίστοιχο τρίμηνο του 2011 τοποσοστό της ανεργίας ήταν στο 16,3%. Αυτό σημαίνει ότ ι μέσα σε ένα χρόνο είχαμε αύξησητου ποσοστού κατά 45%. Ενώ οι προβλέψεις του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ στην ετήσια έκθεση του 2012υπολογίζουν την ανεργία το 2013 να φτάσει στο 28-29% και, αν συνυπολογιστούν οιυποαπασχολούμενοι και οι μακροχρόνια άνεργοι που έχουν σταματήσει να θεωρούν τηνκάρτα ανεργίας, τότε προβλέπεται να ξεπεράσει το 34% και ο αριθμός το 1.400.000.Οι νέοι ηλικίας έως 24 ετών είναι άνεργοι σε ποσοστό 53% και οι νέοι μέχρι 29 ετών σεποσοστό 42%.Ενώ οι μακροχρόνια άνεργοι (πάνω από ένα χρόνο) είναι πάνω από το μισό του συνόλουτων ανέργων.Τα στοιχεία του ΟΑΕΔ για τον Αύγουστο του 2012 έχουν 787.035 εγγεγραμμένους άνεργουςαπό τους οποίους 450.718 είναι λιγότερο από 12 μήνες και 336.317 περισσότερο από 12μήνες. Συγκλονιστ ικό είναι το στοιχείο ότ ι από το σύνολο της στατ ιστ ικής και τηςεγγεγραμμένης ανεργίας για το μήνα Αύγουστο πληρώθηκαν 178.449 δικαιούχοι επιδόματοςανεργίας οι οποίοι και συνεχίζουν να έχουν δικαίωμα να πάρουν και τον επόμενο μήνα. Τοποσοστό αυτών που παίρνουν επίδομα ανεργίας είναι 22% των εγγεγραμμένων στον ΟΑΕΔκαι το 15% αυτών που υπολογίζονται στατ ιστ ικά.Είναι επίσης σημαντ ικό το στοιχείο που δίνει η έκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ ότ ι από το 1991 ωςτο 2008 δημιουργήθηκαν 1,2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας οι οποίες χάθηκαν μέσα σε τρίαχρόνια και έπεται συνέχεια μιας και οι προβλέψεις λένε ότ ι τα υψηλά ποσοστά ανεργίας θασυνεχιστούν για τουλάχιστον επτά χρόνια ακόμα. Και επίσης σημαντ ικό στοιχείο από ταστοιχεία της ΕΣΤΑΤ για το β’ τρίμηνο του 2012 είναι ότ ι το ποσοστό ανεργίας τωνμεταναστών εργατών είναι 32,5% έναντ ι 22,7% των Ελλήνων, όταν μάλιστα το 71,1% τωνμεταναστών είναι οικονομικά ενεργό έναντ ι του 52% των Ελλήνων, σπάζοντας έτσι τοσυστημικό–φασιστ ικό μύθο ότ ι η αιτ ία της εκτ ίναξης της ανεργίας είναι ότ ι «μας παίρνουν τ ιςδουλειές οι ξένοι».

Ο αγώνας εναντίον της ανεργίας ξεκινάει από την αντίσταση στις απολύσειςΤο μαζικό κύμα απολύσεων όλο το προηγούμενο διάστημα και αυτό που θα ακολουθήσειέχει σαν μόνιμη «αιτ ιολογία» από τη μεριά του κεφαλαίου την πτώση του τζίρου, τωνπαραγγελιών, τη γενικότερη ύφεση στην οικονομική δραστηριότητα σαν αποτέλεσμα τηςοικονομικής κρίσης του συστήματος. Βέβαια, πίσω από αυτές τ ις δικαιολογίες γίνεται προσπάθεια να κρυφτούν και πολλέςαπολύσεις που γίνονται για καθαρά συνδικαλιστ ικούς-πολιτ ικούς λόγους απέναντ ι σεπρωτοπόρους αγωνιστές του εργατ ικού κινήματος, έτσι ώστε να καμφθούν οι αντ ιστάσεις

των εργαζόμενων. Τη σημερινή περίοδο η εργοδοσία έχει στοχοποιήσει εκατοντάδεςαγωνιστές εργαζόμενους και με διάφορες παράνομες αλλά και «νόμιμες» προφάσεις επιχειρείτην απόλυσή τους με στόχο την εργασιακή τους εξόντωση και τον πολιτ ικό-συνδικαλιστ ικό«αφοπλισμό» τους.Η επίκληση της ύφεσης από τη μεριά του κεφαλαίου για το μαζικό κύμα απολύσεων,διαθεσιμοτήτων και της εκ περιτροπής εργασία αποτελεί την εκλεπτυσμένη ομολογία του ότ ιδεν μπαίνει στην παραγωγική διαδικασία ωσάν να ήταν «αυτοσκοπός» αλλά μόνοστοχεύοντας την κερδοφορία που επιδιώκει. Σε αντ ίθετη περίπτωση, όπως η σημερινή περίοδος, δημιουργεί όρους καταστροφής τωνπαραγωγικών δυνάμεων και κυρίως της εργατ ικής δύναμης με στόχο το γκρέμισμα της τ ιμήςπου το κεφάλαιο την πληρώνει, την κατάργηση των κατακτήσεων της εργατ ικής τάξης, για τηδημιουργία «εύφορου» εδάφους για νέες εξορμήσεις κερδοφορίας. Δεν είναι λίγες οι φορέςπου οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου κάνουν αναφορά στ ις «ευκαιρίες που γεννά η κρίση», ενώάλλοι πιο κυνικοί μιλούν ανοιχτά για τη «δημιουργική καταστροφή» στα ερείπια της οποίας θαοικοδομηθούν νέες περίοδοι ανάπτυξης κερδοφορίας. Στη βάση αυτή δεν έχουμε κανένα λόγο να συμμεριστούμε τ ις «ανάγκες» του ξένου καιντόπιου κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση του στ ις πλάτες μας, αρνούμαστε ολοκληρωτικάτην επίκληση της ύφεσης για τ ις απολύσεις, αποκαλύπτουμε και καταγγέλλουμε στουςεργαζόμενους τ ις πραγματικές προθέσεις της εργοδοσίας, οργανώνουμε μαζικούς αγώνες γιατην απόσυρση των απολύσεων και για την επαναπρόσληψη εργαζόμενων, αρνούμενοι ναυποταχτούμε στους εκβιασμούς και τα «τετελεσμένα» που προωθούν καθημερινά στουςχώρους δουλειάς το κεφάλαιο και οι συνεργάτες του (εργατοπατέρες, ΜΜΕ, αναλυτές κ.ά.). Συνδέουμε την πάλη αυτή με την καταγγελία του πολιτ ικού εκφραστή του ξένου και ντόπιουκεφαλαίου, την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστ ικά-αντ ιδραστικά κόμματα που με τηνπολιτ ική τους δημιουργούν το πολιτ ικό «κλίμα» και το αντεργατ ικό νομικό πλαίσιο για νακλιμακωθεί η επίθεση στ ις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η πάλη ενάντ ια στην κόλαση της ανεργίας ξεκινάει από την πάλη ενάντ ια στ ις απολύσεις καιχωρίς ένα μαζικό κίνημα εργατ ικής αντ ίστασης και αλληλεγγύης οι εργαζόμενοι νιώθουν μόνοιτους και αδύναμοι απέναντ ι στ ις ορέξεις του κεφαλαίου. Στην κατεύθυνση αυτή σημαντ ικόρόλο μπορούν να παίξουν οι Πρωτοβουλίες και οι Επιτροπές που έχουν συγκροτηθεί σεγειτονιές Αθήνας και Θεσσαλονίκης, σε εργασιακούς χώρους καθώς και σε πολλέςεπαρχιακές πόλεις.

Αγώνας για το δικαίωμα στη δουλειάΟι χιλιάδες άνεργοι εργαζόμενοι έχουν δύο ζωτικής σημασίας προβλήματα. Πρώτα από όλαπρόβλημα επιβίωσης. Η σκληρή λιτότητα στους μισθούς και τα μεροκάματα και η επέλασητης ακρίβειας εξαφάνισε κάθε δυνατότητα στη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων να έχει«κάτ ι στην άκρη» για να αντ ιμετωπίσει μία «ώρα ανάγκης» όπως αυτές προκύπτουν σήμερα.Έτσι, χωρίς κανένα «απόθεμα» και με ένα εξευτελιστ ικό επίδομα ανεργίας που δεν φτάνειπαρά για λίγες μέρες και λίγες ανάγκες, οι άνεργοι εργαζόμενοι είναι αντ ιμέτωποι με τονεφιάλτη τής πείνας και της εξαθλίωσης. Ταυτόχρονα ο άνεργος εργαζόμενος αντ ιμετωπίζεισοβαρό πρόβλημα περίθαλψης μιας και δεν μπορεί να συγκεντρώσει τα ένσημα πουαπαιτούνται για τη θεώρηση των βιβλιαρίων υγείας. Ενώ για τους μετανάστες η ανεργία«ανοίγει» ή το δρόμο της απέλασης, αφού δεν συγκεντρώνονται τα απαραίτητα ένσημα γιατην «κάρτα», ή το δρόμο της «παράνομης» παραμονής, αντ ικείμενο ωμών εκβιασμών καιμαύρης εργασίας.Οι παραπάνω όροι δημιουργούν ένα εξαιρετ ικά δυσμενές πλαίσιο για να μιλήσει κάποιος για«κίνημα ανέργων» που θα συγκροτηθεί, θα επεξεργαστεί θέσεις και στόχους και θαξεδιπλώσει αγώνες για το δικαίωμα στη δουλειά, για δουλειά με δικαιώματα και ελευθερίες.Ενώ ταυτόχρονα θα απαιτεί για όλο το διάστημα ανεργίας και για όλους τους ανέργουςεπίδομα ανεργίας που να καλύπτει το κόστος της ζωής, για κοινωνική ασφάλιση καιπερίθαλψη χωρίς προϋποθέσεις και δωρεάν. Ο παραπάνω αγώνας είναι συλλογική υπόθεση των εργαζομένων σε κάθε κλάδο και σεολόκληρη τη χώρα, είναι κοινή υπόθεση των ντόπιων και των μεταναστών εργατών, πρέπεινα γίνεται υπόθεση του κάθε πρωτοβάθμιου σωματείου και οι εργαζόμενοι να το επιβάλλουνμε τη σύσταση επιτροπών ανέργων κατά κλάδο και εργασιακό χώρο, που θα λειτουργεί στο

πλαίσιο του κάθε πρωτοβάθμιου σωματείου και θα απαιτεί αλλά και θα επιβάλλει στηδιοίκησή του να μη διαγράφεται κανένας άνεργος από μέλος του, να οργανώνονται αγώνεςγια τα ζωτικά προβλήματα των ανέργων, να οργανώνονται εκδηλώσεις αλληλεγγύης καιστήριξης του άνεργου κόσμου. Στο βαθμό που οι διοικήσεις των σωματείων αρνούνται, καικατά κανόνα αυτό συμβαίνει και θα συμβεί όπου συγκροτηθούν τέτοιες προσπάθειες, οιεπιτροπές ανέργων μπορούν να λειτουργήσουν αυτοδύναμα απευθυνόμενες σε ανάλογεςεπιτροπές άλλων σωματείων, αλλά και γενικότερα σε εργατ ικές-λαϊκές επιτροπές καιπρωτοβουλίες, για μεγαλύτερο άπλωμα της οργάνωσης και του συντονισμού τους. Τοσημαντ ικότερο ζήτημα για τους άνεργους εργαζόμενους είναι να διατηρήσουν την πολιτ ικήκαι οργανωτική τους σύνδεση με το εργατ ικό κίνημα, με τους συναδέλφους τους, με τουςκοινούς αγώνες όλης της εργατ ικής τάξης ενάντ ια στην επίθεση κυβέρνησης–κεφαλαίου–ιμπεριαλιστών, γι’ αυτό και η οργάνωσή τους θα πρέπει να διευκολύνει αυτή την κατεύθυνση.Από την άλλη, όμως, υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων που βρίσκεται είτε σεχώρους όπου δεν υπάρχει συνδικαλιστ ική οργάνωση είτε σε χώρους όπου ο ίδιος δεν είχεσχέση για διάφορους λόγους, από έλλειψη εμπιστοσύνης, από κόντρα με την ξεπουληματικήπολιτ ική των συνδικαλιστ ικών ηγεσιών. Τα φαινόμενα αυτά ιδιαίτερα στο χώρο τηςεργαζόμενης νεολαίας είναι μαζικά και πρέπει να υπάρξουν σοβαρές προσπάθειεςοργάνωσης αυτού του κόσμου, με τρόπους και σε σχήματα που θα διευκολύνουν τησυγκρότησή του.Η σημερινή κατάσταση στο εργατ ικό κίνημα κάνει τα πράγματα να γίνονται ακόμαδυσκολότερα για την οργάνωση της πάλης όταν οι κυβερνητ ικοί και εργοδοτ ικοίεργατοπατέρες έχουν εγκαταλείψει την υπόθεση των ανέργων στην τύχη τους εδώ και χρόνιαενώ τα σωματεία που ελέγχουν δεν παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Σαν να μην έφτανεαυτό, διαγράφουν και τους ανέργους από μέλη τους, στερώντας τους με τον τρόπο αυτό τηδυνατότητα της συλλογικής οργάνωσης και πάλης. Ταυτόχρονα η «υπεύθυνη αντ ιπολίτευση»του ΣΥΡΙΖΑ καλεί για την αντ ιμετώπιση της «ανθρωπιστ ικής κρίσης» και προωθεί, όσο τηνπροωθεί και αυτή, την κατεύθυνση των «δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης» (κοινωνικά ιατρεία,φαρμακεία, παντοπωλεία), μετατρέποντας ένα από τα κύρια πολιτ ικά-ταξικά ζητήματα απόζήτημα οργάνωσης διεκδίκησης και πάλης σε υπόθεση «αναξιοπαθούντων».Η πάλη ενάντ ια στην κόλαση της ανεργίας είναι μια πολιτ ική πάλη για ένα από τα πιοστοιχειώδη δικαιώματα των εργαζόμενων ανθρώπων, αυτό της δουλειάς, της δυνατότηταςπου έχει η εργατ ική τάξη και όλος εργαζόμενος λαός να ζήσουν, παράγοντας όλα τααναγκαία κοινωνικά αγαθά. Το δικαίωμα στη δουλειά δεν χαρίζεται αλλά κατακτ ιέται μεαγώνες, δεν μπορεί να τεμαχιστεί σε ελαστική, εκ περιτροπής, ανασφάλιστη, προσωρινήεργασία, αλλά είναι ένα ενιαίο και καθολικό δικαίωμα, όλων των εργαζομένων, που δεν μπορείνα «ανταλλαχτεί» με τ ις συνθήκες βαρβαρότητας που θέλει να επιβάλει το κεφάλαιο στουςχώρους δουλειάς. Είναι στόχος πάλης και διεκδίκησης απέναντ ι στην κυβέρνηση. Δεν«συμμερίζεται» τους στόχους της «ανταγωνιστ ικότητας» που θέλουν να οικοδομήσουν ξένοκαι ντόπιο κεφάλαιο, κυβέρνηση, ΔΝΤ και ΕΕ πάνω στην εξαθλίωση του κόσμου τηςδουλειάς.Η περίοδος είναι εξαιρετ ικά κρίσιμη και δύσκολη, ταυτόχρονα όμως καθημερινά, μέσα απόαντ ιστάσεις σε χώρους δουλειάς, από μικρές νίκες επαναπρόσληψης εργαζομένων σεκάποιους εργασιακούς χώρους, που έχουν μεγάλη σημασία στ ις μέρες μας, γίνεται φανερό ότ ιμπορούν να οικοδομηθούν μαζικοί όροι οργάνωσης και πάλης στο βαθμό που αυτόαποτελέσει κοινή κατεύθυνση και υπόθεση κοινής δράσης ενός μεγάλου και υπαρκτούδυναμικού ταξικών αγωνιστών και αγωνιστ ικών εργατ ικών σχημάτων.

Στόχοι πάλης εργαζομένων–ανέργων, παλιών και νέωνΑπέναντ ι στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπάθειας, της ατομικήςευθύνης και της ενοχής οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, Έλληνες και μετανάστες, είναιεπιτακτ ική ανάγκη να αποκτήσουν φωνή και να σπάσουν την απομόνωση, να σταθούναλληλέγγυοι και να ζητήσουν την αλληλεγγύη από όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτ ικού καιτου δημόσιου τομέα. Μα πάνω από όλα να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη δουλειά και την αξιοπρέπεια.

Με οργάνωση:

• Συνελεύσεις και πρωτοβουλίες ανέργων σε κάθε σωματείο και κλάδο, σε κάθε γειτονιά καιπόλη.• Εγγραφή στα συνδικάτα όλων των ανέργων, των συμβασιούχων και τωναπασχολούμενων με Δελτ ίο Παροχής Υπηρεσιών, με ίδια δικαιώματα με τα άλλα μέλη.• Συντονισμός της δράσης κατά κλάδο και περιοχή.

και αγώνα για:• Δουλειά για όλους. Με ανθρώπινες συνθήκες και μισθούς που να καλύπτουν τ ις ανάγκες.• Επίδομα ανεργίας για όλο το διάστημα της ανεργίας στους άνεργους καιυποαπασχολούμενους, που να καλύπτει όλες τ ις ανάγκες χωρίς όρους και προϋποθέσεις. • Προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια.• Δωρεάν ιατροφαρμακευτ ική περίθαλψη όλων των ανέργων, κατάργηση του ορίου τωνενσήμων για τη σφράγιση των βιβλιαρίων.• Κανένας φόρος και χαράτσι για όλους τους άνεργους σε όλη τη διάρκεια της ανεργίας.• Δωρεάν χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθάγνώσης, ψυχαγωγίας και πολιτ ισμού.• Κατάργηση όλων των αντεργατ ικών νόμων που ελαστικοποιούν τ ις εργασιακές σχέσεις,απελευθερώνουν τ ις απολύσεις, καταργούν τ ις συλλογικές συμβάσεις και το βασικό μισθό. • Διασφάλιση των αμοιβών και των αποζημιώσεων για όλους τους εργαζόμενους πουπαραμένουν απλήρωτοι, σε επίσχεση εργασίας κ.λπ. • Να μην περάσουν οι εκβιασμοί των απολύσεων του κράτους και των εργοδοτών.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_15.html?pfstyle=wp

Για τη σύσκεψη του Φθινοπώρου

Δ.Γ.Χωρίς να θέλω να επαναλάβω τ ις εισηγήσεις από πλευράς ΚΟ και να προσπεράσω τησυζήτηση του απολογισμού, θα τονίσω τα ζητήματα που θεωρώ πρέπει να δοθεί ένα ειδικόβάρος από την πλευρά της οργάνωσης, αλλά και αφορούν κατά κύριο λόγο τη νεολαία. Καλούμαστε αυτή τη δεδομένη χρονική περίοδο να τροφοδοτήσουμε την πρωτοβουλία γιαμια Αριστερή, Αντ ιιμπεριαλιστ ική Συνεργασία με νέο ‘’αέρα’’. Να λάβουμε υπόψη μας τα έωςτώρα βήματά της, (Ακροπόλ, 2 εκλογικές αναμετρήσεις, Δεθ) να ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ τοστυλ παρέμβασής μας σε αυτή και να ΕΝΙΑΙΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ, όσον αφορά τα νέα δεδομέναπου υπάρχουν και τη συγκεκριμένη στάση μας όσον αφορά τα συγκεκριμένα μέτωπα πουανοίγουν.

Για τη νεολαία συνολικάΜε δεδομένο ότ ι ο κόσμος της εργασίας βιώνει μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση σταδικαιώματά και τ ις κατακτήσεις του, πρέπει να ειδωθεί με πιο συγκεκριμένο τρόπο το πώςαγγίζει σήμερα η επίθεση τη νεολαία στο σύνολο της. Υπάρχουν 3 χονδρικά κομμάτια τα οποία ξεχωρίζουν 1. Σπουδάζουσα 2. Εργαζόμενη 3. Μαθητ ική (Γενικά λύκεια, Επαλ, Επάς, Σχολές ΟΑΕΔ)Αυτά τα 3 κομμάτια συνδέονται αλλά και διαφοροποιούνται. Η νεολαία για παράδειγμα όπουβρίσκεται σε σχολές ΟΑΕΔ, σε Επαλ ή και Επας πιο πολλά κοινά έχει με την εργαζόμενηνεολαία παρά με ένα μαθητή του Γενικού λυκείου. Έτσι αντ ικειμενικά άλλο χαρακτήρα και στυλθα έχει η παρέμβαση στο Γενικό λύκειο και άλλο στα Επαλ, Επας, ακόμα και η προοπτικήενός νέου στ ις σχολές αυτές είναι τελείως διαφορετ ική. Στο Γενικό Λύκειο και στα ΑΕΙ-ΤΕΙέχουμε μια παγιωμένη πλέον κατάσταση που έχει δημιουργήσει συγκεκριμένα δεδομένα. Τιγίνεται όμως με τους νέους έως και 30-35 που δεν ανήκουν σε κάποια σχολή; Με βάση την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, όλα τα καινούργια δεδομένα που υπάρχουνστις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων (μισθοί διαβίωση κ.α.) αγγίζουνμε τον πλέον μαζικό τρόπο ΟΛΗ ανεξαιρέτως τη νεολαία. Αποτέλεσμα πάνω από το 60%της νεολαίας σήμερα είναι άνεργη και αυτή που δουλεύει έχει πάντα έναν από τουςπαρακάτω προσδιορισμούς: part-t ime, ελαστασφάλεια, δια βίου εκπαίδευση, χαμηλόμισθοι,οικονομικός μετανάστης, απασχολήσιμος, ανασφάλιστος, κ.α. Κατάσταση που ποιοτ ικά καιποσοτικά έχει διαφορά από όλο το υπόλοιπο κομμάτι της ‘’παλιάς φρουράς’’ τωνεργαζομένων.Σε αυτή την κατάσταση πρέπει καταρχήν να αναγνωρίσουμε ότ ι υπάρχει πεδίο παρέμβασης.Υπάρχει πλέον και στ ις γραμμές μας αλλά και στον περίγυρό μας νεαρό δυναμικό πουανταποκρίνεται στο παραπάνω προφίλ. Μπορεί αυτό το δυναμικό να κινηθεί σε πρώτη φάσηκαι να παρέμβει όπου μπορεί (ΟΑΕΔ, στέκια νεολαίας) και να δημιουργήσει νέα δεδομένα,ώστε να εξειδικευτεί καλύτερα η παρέμβαση στο δυναμικό αυτό;Έχω την αίσθηση πως δεν πρέπει να συγχέουμε το νέο αυτό ‘’είδος’’ εργαζόμενου με τονκλασικό εργαζόμενο στο δημόσιο ή ιδιωτ ικό τομέα, που και ηλικιακά είναι αλλού αλλά, και ναμην είναι, διαφέρει πάρα πολύ σε επίπεδο σχέσεων εργασίας. Επιπλέον ένας τέτοιοςεργαζόμενος που θέλουμε να παρέμβουμε έχει μερική ή παντελή έλλειψη ιστορικής μνήμηςόσον αφορά τα δικαιώματα στους εργασιακούς χώρους (βάλτε έναν καθηγητή της τρίτηςλυκείου να μιλήσει με ντελιβερά και θα καταλάβετε τ ι εννοώ ) γιατ ί δεν έζησε ποτέ τουσυνδικαλιστ ικά όργανα (επί της ουσίας), επαγγελματ ική σταθερότητα κ.α. Επιπλέον, ακόμακαι η γλώσσα του νέου εργαζόμενου έχει τελείως διαφορετ ικά χαρακτηριστ ικά. Για ναπαρέμβεις χρειάζεται απλός μεστός και αγκιταδόρικος λόγος που να απαντάει σε πολύ λίγηώρα συγκεκριμένα ζητήματα τού σήμερα. Οργανωτικά αυτό το νέο δυναμικό βρίσκεται κάπουανάμεσα στη νεολαία και στους εργαζόμενους, η απόσταση όμως από τους εργαζόμενους

συνολικά τον φέρνει πιο κοντά στη νεολαία(γλώσσα, πολιτ ισμός) χωρίς αυτό να σημαίνειπως ταυτ ίζεται, αντ ίθετα πως δεν απέχει και από εκεί πάρα πολύ.Άρα λοιπόν πρέπει επιτακτ ικά η οργάνωση να κάνει ανάγνωση αυτού του χώρου. Επίσης μεδεδομένη την Πρωτοβουλία, να ανοίξει το ζήτημα και να αναγνωρίσουμε αν υπάρχουνσυνολικότερα δεδομένα που μπορούν να ανοίξουν πεδίο παρέμβασης και σε αυτό τοδυναμικό με όχημα την Πρωτοβουλία.Για τη σπουδάζουσα νεολαίαΕίναι φανερό πως η νεολαία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει καιρό να δείξει κινηματ ικάδεδομένα. Το βάρος της επίθεσης οι απανωτές ήττες και η δράση της υπόλοιπης αριστεράςέχουν σπρώξει τη νεολαία σήμερα στον ατομικό δρόμο της παρακολούθησης μαζικά στααμφιθέατρα ’’μπας και μπορέσω να τη σκαπουλάρω’’. Το κλίμα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙείναι υποτονικό και η νεολαία απουσιάζει από τα γενικότερα λαϊκά ξεσπάσματα. Πλέονέχουμε να κάνουμε με πιο εντατ ικούς ρυθμούς σπουδών, πιο συχνό το φαινόμενο τηςπαραίτησης από τ ις σπουδές (λόγο της επιτακτ ικής ανάγκης βιοπορισμού) και τα έτη ναμετράνε αντ ίστροφα προς τ ις πρώτες διαγραφές. Το καθηγητ ικό κατεστημένο θωρακίζεταικαι η στροφή στον ατομικό δρόμο ενισχύει τον ιδεολογικό χειραγωγειτ ικο ρόλο που καλούνταινα παίξουν οι καθηγητές. Μπορεί ο νόμος πλαίσιο ή τα μέτρα που αφορούν την τριτοβάθμιαεκπαίδευση να αποτελέσουν εναυσμα, που σήμερα θα καταφέρει να ξεσηκώσει τουςφοιτητές και τους σπουδαστές και θα αποτελέσει την αιχμή μιας συνολικότερηςαντ ιπαράθεσης; Τα συνδικαλιστ ικά ζητήματα μέσα στους συλλόγους μπορούσαν καιμπορούν να δημιουργήσουν κινηματ ικές αντ ιδράσεις, στη νέα αυτή φάση όμως τηςσυνολικότερης επίθεσης είναι επιτακτ ική η ανάγκη μιας συνολικότερης σύνδεσης με το λαϊκόεργατ ικό κίνημα για την ανατροπή της επίθεσης με ΣΑΦΗ αντ ί- ιμπεριαλιστ ικό χαρακτήρα. Τοβιβλίο, το άσυλο, οι συγχωνεύσεις και η καθηγητ ική αυθαιρεσία πρέπει να είναι οι αφορμές γιανα ξεσηκωθεί ο σπουδαστόκοσμος. Όταν όμως υπάρχει τέτοια πανοπλία από πλευράςσυστήματος και το αστ ικό μπλοκ εξουσίας ντόπιο και ξένο συντάσσεται για να περάσουν ταμέτρα με οποιοδήποτε κόστος; Το 06-07 το φοιτητ ικό κίνημα με την πάλη του είχε διαρρήξειαυτό το μπλοκ. Σήμερα κάτ ι τέτοιο δεν διαφαίνεται εύκολα. Πρέπει το φοιτητ ικό κίνημαλοιπόν να βρει τρόπους άμεσης σύνδεσης με τη συνολικότερη οργή και αγανάκτηση.Καθήκον μας είναι να ξεσηκώνουμε τον μεγαλύτερο αριθμό μαζών, στο συντομότεροδυνατό χρόνο, με την καλύτερη δυνατή μέθοδο. Για τα μετωπικά μας σχήματα και το στυλ δουλειάςΣε γενικές γραμμές η σπουδάζουσα μας είναι σε φάση οργανωτικής ανάπτυξης. Αυτό τοκαινούργιο δεδομένο δημιουργεί κάποιες ‘’δυσκολίες’’. Πρώτο και κύριο, είναι η ανάγκη, λόγοτου νεαρού της ηλικίας (κομματικά και ηλικιακά) να ανοίγουν στ ις διαδικασίες, σε τοπικό καιπανελλαδικό επίπεδο ιδεολογικές, πολιτ ικές συζητήσεις με συγκεκριμένη θεματολογία κάθεφορά, ώστε να καλύπτονται πολιτ ικά κενά που είναι λογικό να υπάρχουν. Όσον αφορά ταμετωπικά μας σχήματα, η κατεύθυνση παραταξιοποίησης των Αγωνιστ ικών Κινήσεων δενείναι μια στατ ική διαδικασία. Αντ ίθετα θα πρέπει να καταλάβουμε πως υπάρχει μια κρίσιμημάγια αγωνιστών στ ις γραμμές μας ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ πλέον να αναδείξει ζητήματα σταΠανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Είμαστε λοιπόν σε μία φάση όπου μπορούμε να πάρουμεπρωτοβουλίες σε κεντρικό επίπεδο και να έχουν ανταπόκριση. Ακόμα περισσότερο είμαστεσε μια ευνοϊκή περίοδο διαμόρφωσης ρεύματος μέσα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ που θα έχει κινηματ ικόπροφίλ και θα κοντράρει την υπόλοιπη αριστερά στο επίπεδο της συνδιαχείρισης και θαβγάζει το προφίλ της ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ άρνησης του συστήματος της εκμετάλλευσης. Αυτό θαδημιουργήσει νέα οργανωτικά και πολιτ ικά δεδομένα που θα μας φέρει πιο κοντά στηνενιοποίηση του μετωπικού μας σχήματος. Με βάση τα προηγούμενα δεδομένα πρέπει να οικοδομηθεί ένα προφίλ συνολικότερηςεργατ ικής απεύθυνσης. Είναι πλέον γόνιμο το έδαφος (λόγο της συνολικής επίθεσης) για τηδημιουργία ενός εργατολαικού προφίλ που δεν θα εγκλωβίζεται στην γυάλα τουΠανεπιστημίου και των ΤΕΙ αλλά θα παρεμβαίνει στο νεολαίο με βάση την μηδενικήπροοπτική που του ανοίγεται όσον αφορά την εργασία και την ζωή του, την κατάσταση πουβιώνει η οικογένειά του και ο κόσμος της εργασίας αλλά και συνολικότερα ζητήματα όπως ηεντεινόμενη φασιστ ικοποίηση και η διάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών. Εδώ έρχεται νακολλήσει η πρωτοβουλία. Να γίνει το εργαλείο της κοινής δράσης που θα μπει στουςσυλλόγους και θα βάλει με έντονο τρόπο την αντ ιιμπεριαλιστ ική πάλη και την αντ ί -

συνδιαχειριστ ική λογική κόντρα στ ις αυταπάτες της υπόλοιπης αριστεράς. Η πρωτοβουλίαστους χώρους της νεολαίας (όπως και συνολικά) δεν έρχεται μόνο να καλύψει ένα πολιτ ικόκενό που αντ ικειμενικά υπάρχει αλλά και να διεκδικήσει ’’χώρο’’ από τ ις συνειδήσειςαγωνιστών νεολαίων που σήμερα εγκλωβίζονται σε ανέξοδες ’’αριστερές’’ διεξόδους.Το πώς θα περπατήσει η πρωτοβουλία στα ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι ακόμα ζητούμενο. Καλούμαστε σεπρώτη φάση να διοργανώσουμε κοινές εκδηλώσεις με τ ις δυνάμεις που ως τώρα έχουν δείξειότ ι κοιτάνε θετ ικά την πρωτοβουλία και να δούμε πως θα βηματίσουμε με σταθερό τρόποπαρέμβασης στους συλλόγους, να ψάξουμε για ανένταχτους αγωνιστές και σχήματα πουμπορούν να συμφωνήσουν με το πολιτ ικό περιεχόμενο της πρωτοβουλίας, Να κάνουμε ταπρώτα βήματα κοινών παρεμβάσεων (καλέσματα συνελεύσεων, κοινά πλαίσια) και ναανοίξουμε από κοινού ζητήματα που αναδεικνύονται στους συλλόγους. Προφανώς και θαυπάρξουν συμφωνίες και διαφωνίες με τ ις συμμαχικές δυνάμεις όπως και ασυμβατότητεςκατά πόλεις με βάση την γενικότερη κατανομή των δυνάμεων. Όμως αν δεν κάνουμε αυτά ταπρώτα αναγκαία βήματα δεν θα δημιουργηθούν τα απαραίτητα δεδομένα ώστε ναμπορέσουμε να προχωρήσουμε στο ουσιαστ ικό ρίζωμα των κατά τόπους πρωτοβουλιών.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_5094.html?pfstyle=wp

Πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτησηΜια συζήτηση που δεν κλείνει. Ένας αγώναςπου δεν παρακάμπτεται

Ν.Κ.Η συζήτηση για τα διάφορα προτάγματα και προγράμματα, μεταβατ ικά ή με εκλογικά άλματα,(πάντα βέβαια ειρηνικά μέχρι που δε θα σπάσει τζάμι ή κατά άλλες εκδοχές με κάμποσεςμπουνιές), που γίνεται μπροστά στο υπαρκτό ενδεχόμενο «αριστερής» κυβέρνησης με τοΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει εκ των πραγμάτων και το ζήτημα της ιμπεριαλιστ ικής εξάρτησης της χώρας. Το ζήτημα τ ίθεται βέβαια και συνολικότερα από το σύνολο των καταιγιστ ικών εξελίξεων πουσυντελούνται στη χώρα, ιδιαίτερα το δύο – τρία τελευταία χρόνια. Τίθεται έτσι μεαπαιτητ ικούς όρους και στ ις μικρές έστω δυνάμεις του επαναστατ ικού κομμουνιστ ικούκινήματος, που παρά το μικρό μέγεθός τους με τ ις ταξικές προσεγγίσεις που οφείλουν νακάνουν και στη βάση των δεδομένων της συγκυρίας μπορούν να συμβάλουν έως καικαταλυτ ικά στη συγκρότηση τουλάχιστον ενός υπολογίσιμου πλέον εργατολαϊκού κινήματοςστον τόπο μας. Το ζήτημα της αντ ιμετώπισης της ιμπεριαλιστ ικής εξάρτησης αφορά με κρίσιμο τρόπο τησυγκρότηση και ισχυροποίηση των λαϊκών αντ ιστάσεων. Χαρακτηριστ ικό παράδειγμα πουτέθηκε και τ ίθεται είναι το ψευτο-δίλλημα περί ΕΥΡΏ – Ε.Ε. και πόσο το κίνημα μπόρεσε π.χ.να το αντ ιμετωπίσει στ ις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και στη συνέχεια…Είναι κοντολογίς ένα ζήτημα που εφόσον κατακτ ιέται ουσιαστ ικά κόντρα στονκοσμοπολιτ ισμό της υποτέλειας της αστ ικής τάξης αλλά και κόντρα σε κάθε λογής αταξικούςψευτο- πατριωτισμούς, δυναμώνει την καθημερινή λαϊκή πάλη αντ ίστασης και διεκδίκησηςκαι ταυτόχρονα οικοδομεί όρους για την προοπτική της επανάστασης και του σοσιαλισμού.Γιατ ί είναι φυσικό πως αν ο λαός αποδέχεται σήμερα τον ευρω-μονόδρομο π.χ. της αστ ικήςτάξης, τότε η πάλη του θα παραμένει άνευρη και με πολύ συγκεκριμένα όρια ως προς τηναποτελεσματικότητά της. Ακόμη πιο φανερό είναι πως με Τρόικα- ΝΑΤΟ- Βάσεις και Ε.Ε. ολαός δε μπορεί να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του και στο μόχθο του. Εκτός και αν μιλάμε γιατο σοσιαλισμό π.χ. του Χριστόφια!!Μιας και αναφερθήκαμε ήδη στο ζήτημα της Ε.Ε. εδώ έχουμε να διακρίνουμε από τη μια τηνανοικτή πια φιλο- ιμπεριαλιστ ική και όχι απλά φιλοΕ.Ε. στάση του ΣΥΡΙΖΑ που έχει να κάνει μετην προθυμία του να διαχειριστεί το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Από την άλλη το ΚΚΕ δίπλα στο ντούρο αντ ικαπιταλισμό της λαϊκής εξουσίας θέτει και τααντ ιιμπεριαλιστ ικά συνθήματα ενάντ ια σε Ε.Ε.- ΝΑΤΟ, όμως κάθε άλλο παρά νοιάζεται νασυμβάλλει στην υπαρκτή δυνατότητα μαζικοποίησης και πολιτ ικοποίησης των λαϊκώναντ ιστάσεων. Στέκει συστηματικά έξω από τα μαζικά λαϊκά ξεσπάσματα, ενώ ταυτόχρονακατασκευάζει θεωρητικά σχήματα που δε βλέπουν ιμπεριαλιστ ική εξάρτηση. Έτσι τα όποιααντ ιιμπεριαλιστ ικά συνθήματα καταλήγουν να υπηρετούν ένα μηχανιστ ικό διαχωρισμό απόΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οποιονδήποτε άλλο δεν προτάσσει το Αντ ιΕ.Ε. πλαίσιο την ώραπου απαιτείται πλατειά κοινή δράση με κρίσιμη, ικανή και αναγκαία αιχμή ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΑΣΟΥΝΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ. Αξίζει κάποια στ ιγμή μια ιστορική αναφορά στο ψευτοΚΚΕ για να φανεί πως, με άλλη τακτ ικήκάθε φορά μα σταθερά με ανεμπιστοσύνη στο μαζικό κίνημα, κινείται δεκαετ ίες τώρα απότότε που απαρνήθηκε οριστ ικά και αμετάκλητα τον επαναστατ ικό δρόμο. Έχει την αξία καιτη σημασία του του, ότ ι σ’ αυτή τη χώρα ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ ή όποιο άλλο διατυπώνειόσο διατυπώνει κάποια αντ ιιμπεριαλιστ ικά συνθήματα (το κάνει κατά καιρούς και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και αυτό έχει να κάνει με την ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Όμως σ’ότ ι αφορά το ΚΚΕ επειδή το παίζει και ντούρο κομμουνιστ ικό οφείλουμε να αποκαλύψουμεπως ούτε με συνέπεια διατυπώνει αντ ιΕ.Ε. π.χ. συνθήματα (δες συνεργασία ΚΚΕ- ΕΑΡ 1986-

1990). Ακόμη περισσότερο πως ο αντ ιιμπεριαλισμός του ήταν κούφιος και κάλπικος ακόμηκαι τότε που φώναζαν οι κνίτες με πάθος «ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός». Και αυτόγιατ ί ποτέ το ΚΚΕ δε θέλησε να δέσει στο πεδίο των ταξικών αγώνων και συγκρούσεων καινα υπηρετήσει με όρους μαζικού κινήματος τη διαλεκτ ική σχέση ταξικού –αντ ιιμπεριαλιστ ικού. Το ΠΑΣΟΚ βαφτίζονταν δύναμη αλλαγής το 80 και επιδιώκοντανσυγκυβέρνηση μαζί του για την πραγματική αλλαγή. Ενώ στη δεκαετ ία της αντ ιιμπεριαλιστ ικήςαφύπνισης του 1970 ο Φλωράκης πρότεινε στην ηττημένη στο κυπριακό αστ ική τάξη, ν’αλλάξει προστάτες και να πάρει βοήθεια από τη Μόσχα. Σήμερα είναι επιλογή ο σεχταρισμόςκαι όχι παρέκκλιση από μια κατά κανόνα επαναστατ ική κατεύθυνση. Επιλογή πουεξασφαλίζει την αναχώρηση με «επαναστατ ικά» προσχήματα από το μαζικό κίνημα σε μιαεποχή που όπως φαίνεται σύντομα θα σπάσουν πολλά τζάμια…Όμως το ζήτημα της ιμπεριαλιστ ικής εξάρτησης με συνεχώς διαφορετ ικούς όρους τ ίθεται καιστην πλευρά της αστ ικής τάξης με ζητούμενο το καταστάλαγμα σ’ ένα νέο συμβόλαιουποτέλειας στη βάση των νέων παγκόσμιων δεδομένων και συσχετ ισμών και γεωπολιτ ικώνδεδομένων της περιοχής. Και είναι φανερό από τ ις συνεχείς άγριες αναταράξεις στο πολιτ ικόσύστημα, με μια σειρά μάλιστα ανθρωποθυσίες στο πολιτ ικό προσωπικό, πως στο σημερινόοξυμένο ανταγωνισμό που αλληλοτροφοδοτείται από τη βαθειά και αθεράπευτη κρίση τουσυστήματος, το καταστάλαγμα σε προηγούμενες σχετ ικά σταθερές καταστάσεις είναιαρκετά δύσκολο και καθόλου δοσμένο. Από το δαχτυλίδι (τάχα) του Σημίτη στο Γ.Παπανδρέου, περάσαμε στην απόσυρση του Καραμανλή και από κει στη σχεδόν ηρωικήέξοδο του Γ. Παπανδρέου παρά τη χρέωση των μνημονίων και του ΔΝΤ.Δε μπορούμε να ξέρουμε, ίσως και κανένας ακόμη, αν ο Γ. Παπανδρέου έφυγε για ναξανάρθει. Πάνως σε αντ ίθεση με τον Τζοχατζόπουλο και το Σμπώκο και άλλους πουσέρνονται στα δικαστήρια και στ ις φυλακές ή αυτοκτονούν, ο πρώτος διαπρέπει στοεξωτερικό ως διεθνής προσωπικότητα και ας τον αποκαλεί η Χρυσή Αυγή 30% Έλληνα. Τηνίδια ώρα ο Βενιζέλος αγκομαχεί εισπράττοντας στ ις μέρες μας το κόστος των αδιεξόδων τουντόπιου συστήματος χωρίς δυνατότητα πολιτ ικής διαφυγής. Είναι σίγουρο πως θα δούμεπολλές ακόμη σκηνές πολιτ ικής αστάθειας και ανατροπών και η αιτ ία είναι προφανώς ηγενικευμένη κρίση του συστήματος στη χώρα. Κρίση που όχι απλά συμπλέκεται με τ ιςπαρεμβάσεις και τ ις κόντρες των αμερικανών και των ευρωπαίων, αλλά καθορίζεται σχεδόνολοκληρωτικά απ’ αυτές. Καθόλου δε μας διαφεύγει το κοινωνικό – οικονομικό υπόβαθρο της ελληνικής κρίσης, μόνοπου και αυτό έχει διαμορφωθεί και συνεχίζει να διαμορφώνεται καθοριστ ικά από το πλαίσιοτης ιμπεριαλιστ ικής εξάρτησης. Όμως οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές πλέον για να συνεννοηθούν καιστο εσωτερικό τους (βλέπε Γερμανία) αναγκάζονται να ομολογήσουν δημόσια μάλιστα πωςη κρίση (όπως άλλωστε και η ένταξη στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη) δεν αντ ιμετωπίζεται μεστενά οικονομικούς όρους. Ομονοούν όλοι τους πως η επιβολή βαθειάς φτώχειας στο λαό και η οικονομική καταστροφήκαι λεηλασία της χώρας είναι δοσμένα ζητήματα. Όμως το αν η Ελλάδα π.χ. παραμείνει ή όχιστην ευρωζώνη όπως και ο συνολικότερος χειρισμός της αστ ικής τάξης και του πολιτ ικού τηςπροσωπικού, αντ ιμετωπίζονται με ευρύτερους γεωπολιτ ικούς όρους και όχι στενάοικονομικούς. Να λοιπόν που δεν είναι στον αέρα και η πρόταση του Τσίπρα για νέο σχέδιο Μάρσαλ. Ναγιατ ί οι συναντήσεις με τον Πέρες και τον Ράιχενμπαχ είναι πολύ πιο κρίσιμες εξετάσεις γιατους πρόθυμους της αριστεράς μας ακόμη και από τ ις επίσημες συναντήσεις των επιτελείωντου ΣΥΡΙΖΑ με το Στουρνάρα και μια σειρά άλλες υπεύθυνες συμπεριφορές σαν τουΣκουρλέτη τελευταία κ.λπ.. Με αυτά δε καταλήγουμε ότ ι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει τ ις εξετάσειςκαι πολύ περισσότερο πως έχει δρομολογηθεί ως διάδοχη λύση. Άλλωστε το πολιτ ικό τοπίοείναι ιδιαίτερα ασταθές όπως είπαμε και οι προβλέψεις είναι δύσκολες. Όμωςπαρακολουθώντας τ ις πολιτ ικές εξελίξεις έξω από τη μεταμοντέρνα αποπολιτ ικοποίησηπου προσπαθεί να επιβάλλει το σύστημα, αλλά και έξω από ανόητες και συχνά μεταφυσικέςκαι αντ ιδραστικές συνομωσιολογικές προσεγγίσεις, μπορούμε να αντ ιληφθούμε τους όρουςλειτουργίας του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού στον τόπο μας. Όχι δεν είναι πιόνι η αστ ική τάξη, ούτε οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες του λαού μπορούν νακάνουν κινήσεις στη σκακιέρα έξω από τους όρους της ταξικής πάλης. Γι’ αυτό από τηνπλευρά τους όλοι τους θέλουν τον εχθρό λαό υποταγμένο και στο περιθώριο. Γιατ ί ο

�τρομοκράτης» (όπως λένε οι υπερατλαντ ικοί ιδιαίτερα προστάτες) ελληνικός λαός, όπως

και μια σειρά λαοί πολύ συχνά τους χαλάνε τα σχέδια. Όμως πριν αναφερθούμε αναλυτ ικά σ’ αυτό το κρίσιμο και οπωσδήποτε ενδιαφέρον για μαςκεφάλαιο της λαϊκής πάλης, είναι αναγκαίο να προσεγγίσουμε όσο μπορούμε ξανά σήμερααυτό που ονομάζουμε από την πλευρά μας εξαρτημένο χαρακτήρα της ελληνικής αστ ικήςτάξης.

Τα όρια των σχέσεων εξάρτησης της αστικής τάξηςΌταν λέμε ότ ι η ελληνική αστ ική τάξη και κάθε εξαρτημένη αστ ική τάξη δεν είναι πιόνι σεαντ ίθεση π.χ. με άρχουσες τάξεις στα χρόνια της αποικιοκρατ ίας σημαίνει πως βλέπουμε τησχετ ική αυτονομία με την οποία κινείται και αναπαράγεται. Αυτή η σχετ ική αυτονομία υπάρχειγια την ελληνική αστ ική τάξη από τα χρόνια του Βενιζέλου και του Μεταξά, μέχρι τα χρόνιατου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου και συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και σήμεραπαρά τον Ράιχενμπαχ και την τρόικα. Κατοχή, που είναι ποιοτ ικά διαφορετ ικό πράγμα,υπήρξε το 1940-1944 και ποτέ άλλοτε στο διάβα του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα. Καιφυσικά το σφίξιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστ ικής εξάρτησης, η εξελισσόμενη ανελέητηφτωχοποίηση του λαού και η λεηλασία και υποθήκευση της χώρας σήμερα δεν γίνεται μεόρους κατοχής. Η αστ ική τάξη της χώρας βιάζεται και εκβιάζεται, πληρώνει και θα πληρώσει ενδεχομένως καιακριβά τη σημερινή κρίση, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να την κάνει ευκαιρία αξιοποιώνταςτα μνημόνια, το φασιστ ικό εκβιασμό και την τρομοκρατία των ιμπεριαλιστών για να ενισχυθείη ίδια απέναντ ι στο λαό. Και είναι ήδη φανερό ότ ι παρά τα κόστη και τα μεγάλα ρίσκα πουπαίρνει η αστ ική τάξη από την εφαρμογή αυτής της βάρβαρης αντ ιλαϊκής πολιτ ικής ωστόσουπολογίζει ήδη (αν καταφέρει έστω και με παραπέρα ενίσχυση του εκφασισμού) να κρατήσειτο λαό υπό έλεγχο σ’ ένα νέο τοπίο μετά την αποσοβιετοποίηση της χώρας όπως λένε οιαπολογητές της. Υπολογίζουν όχι μόνο σε θεαματική αλλαγή υπέρ του κεφαλαίου των όρων εκμετάλλευσηςτης εργατ ικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς, μα ακόμη περισσότερο ίσως στηνενίσχυση της πολιτ ικής κυριαρχίας. Μιλάμε για την πολιτ ική κυριαρχία απέναντ ι στο λαό, γιατίείναι φανερό ότι η ίδια η αστική τάξη πέρα από τα οικονομικά κόστη που ήδηεισπράττει, παραχωρεί στα αφεντικά της πολιτική κυριαρχία όπως ομολογείταιανοικτά. Ακόμη περισσότερο αναγκάζεται να αποδεχτεί τον πλήρη και από κάθεάποψη γεωπολιτικό έλεγχο σε μια πυρακτωμένη περίοδο και σε μια περιοχή ιδιαίτεραεύφλεκτη. Και το χειρότερο είναι αναγκασμένη να προσαρμόζεται στις συμπληγάδεςτου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Και εδώ ίσως τα πράγματα να αποδειχθούνεξαιρετικά επικίνδυνα και άσχημα όταν και μια σειρά άλλες αστικές τάξεις τωνΒαλκανίων και ευρύτερα της περιοχής αποδέχονται τέτοιους ρόλους και τοαντιιμπεριαλιστικό κίνημα των λαών καθυστερεί. Να γιατ ί τα ζητήματα της δουλειάς, της προόδου, της ειρήνης και της δημοκρατίας πρέπει ναγίνουν κοινή σημαία ιδιαίτερα των γειτονικών λαών κόντρα σε ανόητους, ανιστόρητους καιαντ ιδραστικούς εθνικισμούς και με όρους ολοκληρωτικού ταξικού πολέμου ενάντ ια στονιμπεριαλισμό και όλους τους αντ ιδραστικούς. Ενάντ ια δηλαδή στους ντόπιους και ξένουςδυνάστες των λαών που πράγματι θα αποδειχθούν χάρτ ινες τ ίγρεις όταν στα υπαρκτάκινήματα αντ ίστασης των λαών αρχίσει να μπαίνει αποφασιστ ικά και να ενισχύεται η ταξικήαντ ιιμπεριαλιστ ική κατεύθυνση. Να γιατ ί η ενίσχυση της πολιτ ικής κυριαρχίας απέναντ ι στονεχθρό λαό είναι ίσως το πιο σημαντ ικό ζητούμενο όπως είπαμε σε χώρες σαν τη χώρα μαςμε ιδιαίτερη γεωπολιτ ική σημασία σαν προκεχωρημένο φυλάκιο των ιμπεριαλιστ ικώνσυμφερόντων. Αυτή η ενίσχυση της πολιτ ικής κυριαρχίας μέσα από την αναζήτησηανανέωσης, αναβάθμισης και βαθιάς αντ ιδραστικοποίησης του πολιτ ικού συστήματοςεπιδιώκεται από την αστ ική τάξη προκειμένου να αντέξει τ ις δεδομένες εκδηλώσεις τηςδίκαιης λαϊκής οργής απέναντ ι στη βάρβαρη και αντ ιδραστική πολιτ ική της. Ταυτόχρονα το ίδιο επιδιώκεται από ΗΠΑ – Ε.Ε. και στη βάση αυτή βλέπουν από κοινού τηνανάγκη να κρατήσει η αστ ική τάξη σ’ ένα επίπεδο ύπαρξης π.χ. μέσα στην Ε.Ε.και στο ευρώκαι με ζητούμενο κάποιο ρόλο στην περιοχή. Βέβαια το ζήτημα συμπλέκεται και με την κρίσηστην ευρωζώνη και το συνολικότερο ιμπεριαλιστ ικό ανταγωνισμό. Το μάλλον έκτακτηςανάγκης ταξίδι της Μέρκελ στην Αθήνα αποδείχνει την κρισιμότητα των εξελίξεων στη χώρα

τόσο για τη διαχείριση της κρίσης της ευρωζώνης μα ενδεχομένως πολύ περισσότερο για τηνενίσχυση της γερμανικής επιρροής μέσω και της Ελλάδας στην πυρακτωμένη από τονιμπεριαλιστ ικό ανταγωνισμό περιοχή της νοτ ιοανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Τώρα ως προς το ρόλο της αστ ικής τάξης το ζήτημα παραμένει ζητούμενο και ερωτηματικόόσο οι άγριες συγκρούσεις στην περιοχή δεν αφήνουν να στρωθεί σταθερό έδαφος ούτε γιααγωγούς ούτε για όποιες άλλες από τ ις μπίζνες που περιμένουν τα αδηφάγα μονοπώλια.Γιατ ί και αυτά θα περιμένουν όσο η έκβαση του ιμπεριαλιστ ικού ανταγωνισμού στην περιοχήκαι παγκόσμια δε ξεκαθαρίζει το τοπίο. Βέβαια η Μέρκελ από το λίγο χρόνο παραμονής της στην Αθήνα αφιέρωσε αρκετό στησυνάντηση με τη συνοδεία της με το λεγόμενο επιχειρηματ ικό κόσμο της χώρας. Σίγουρα οιμπίζνες και η λεηλασία της χώρας είναι στην ημερήσια διάταξη. Και αυτό άλλωστε ενισχύει καιεμπεδώνει και τη συνολικότερη επιρροή της Γερμανίας στη χώρα. Όμως λόγο έχουν και άλλοι(ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και όχι μόνο). Και ειδικά στο κρίσιμο γεωπολιτ ικά θέμα της ενέργειας (ΔΕΠΑ,αγωγοί, κ.λπ.) έχουμε να δούμε πολλά ακόμη επεισόδια.

Δεδομένη η υπηρέτηση της αστικής τάξης στα ιμπεριαλιστικά σχέδιαΑν όμως είναι ερώτημα αν θα υπάρξει και ποιος ρόλος για την ύπαρξη της ελληνικής αστ ικήςτάξης δεν είναι ερώτημα δύο σημαντ ικά πράγματα.

1. ότ ι μέσα ή έξω από την ευρωζώνη ο λαός μας στο πλαίσιο άλλωστε τηςεπίθεσης του κεφαλαίου σε πλανητ ική κλίμακα σπρώχνεται όσο οι αντ ιστάσειςτου υπολλείπονται των απαιτήσεων σε καταστάσεις άγριας φτώχειας, μαζικήςεξαθλίωσης και κυριολεκτ ικής σύνθλιψης βασικών του κατακτήσεων. 2. ότ ι η κυριαρχία της αστ ικής τάξης στο λαό θα αξιοποιηθεί για να μετατραπεί ηχώρα με πολύ πιο επικίνδυνους όρους απ’ ότ ι στο παρελθόν σε δολοφονικόορμητήριο ενάντ ια σε γειτονικούς λαούς χωρίς να αποκλείεται ακόμη και η άμεσαεμπλοκή σε πολεμικές περιπέτειες. Η διένεξη με τ ις ΑΟΖ, που υποτίθεται ότ ικρύβουν θησαυρούς υδρογονανθράκων και συγχρόνως είναι κρίσιμες για τηδιέλευση αγωγών και καλωδίων, εμπλέκει ήδη επικίνδυνα τη χώρα στο πολεμικόάρμα του Ισραήλ και των αμερικανονατοϊκών. Ουσιαστ ικά στο ίδιο άρμα είναι και ηΤουρκία και το έχει αποδείξει και με την αποδοχή στο έδαφός της τουαντ ιπυραυλικού των ΗΠΑ ενάντ ια στο Ιράν την ίδια ώρα που φιλονικούσε με τοΙσραήλ. Πολύ περισσότερο μιλάνε μόνα τους σήμερα τα θερμά επεισόδια στατουρκοσυριακά σύνορα. Εδώ θα προσθέταμε γι’ αυτούς που βλέπουν τηνπανίσχυρη αυτόνομη ως ιμπεριαλιστ ική Τουρκία, πως η τρέχουσα κρίση στηνπεριοχή της ανοίγει ένα θανάσιμο κίνδυνο στο κουρδικό. Ταυτόχρονα όπως και γιατην ελληνική αστ ική τάξη το πάτημα, σε δύο ή και περισσότερες για την Τουρκίαβάρκες, ενέχει μεγάλους κινδύνους. Το ζήτημα είναι κρίσιμο και οφείλουμε να τοπαρακολουθήσουμε με προσοχή.

Από κει και πέρα είναι δεδομένη η κόντρα στα πλαίσια της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Δεδομένη ηδίψα της Ε.Ε. για ενεργειακό εφοδιασμό και δεδομένη και η ισχυρή θέση της Ρωσίας στογεωπολιτ ικό παιγνίδι στην περιοχή. Την επόμενη της επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα,έρχεται ο Νταβούτογλου, ενώ έχει προηγηθεί πολιτ ική σύσφιξη με το Ισραήλ πουεπισφραγίζεται πέρα απ’ όλα τ ’ άλλα με συχνές στρατ ιωτικές ασκήσεις στον ελλαδικό χώρο.Και σίγουρα το «ενδιαφέρον» των ΗΠΑ για τη χώρα δεν εξαντλείται στην κόντρα του Τόμσενκαι του ΔΝΤ με την Ε.Ε. για να κουρέψει η ευρω-τράπεζα το ελληνικό χρέος. Είναι σίγουρο πωςαμέσως μετά τ ις εκλογές στ ις ΗΠΑ τα υπερατλαντ ικά αφεντ ικά της αστ ικής τάξης θαενδιαφερθούν πολύ συγκεκριμένα (όχι ότ ι έπαψαν ποτέ) για τα τεκταινόμενα στη χώρα μαςστη βάση των ιεραρχήσεων και των επιλογών που θα προκριθούν για να εφαρμόσει ηεπόμενη κυβέρνηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Η ασύδοτη και δολοφονική χρήση της βάσης της Σούδας στην περίπτωση της Λιβύης ήτανμονάχα δείγμα του πως αντ ιμετωπίζουν οι ιμπεριαλιστές σήμερα τ ις χώρες που εξαρτούν. Ηαναλογία με την προσβλητ ική, βάρβαρη και εξοντωτική αντ ιμετώπιση του λαού με ταμνημόνια, είναι ευθεία και διόλου άσχετη με τα δεδομένα της συγκυρίας. Θεωρούμε αστείο καισαφώς προσχηματικό για την αναχώρηση από το λαϊκό κίνημα τα περί αλληλεξάρτησης καισυμμετοχής της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστ ικό κατά τα’ άλλα πόλεμο.

Επιτακτική ανάγκη η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης στο μαζικό κίνημαΗ αντ ιπαράθεση στο πλαίσιο του κινήματος με δυνάμεις που υποβαθμίζουν τααντ ιιμπεριαλιστ ικά αιτήματα και την αναγκαιότητα της πάλης ενάντ ια στην εξάρτηση, είναιαναγκαία και δεν αφορά θεωρητικά σχήματα τουλάχιστον από την πλευρά μας. οι σύντροφοίμας στα Χανιά πριν μερικά χρόνια χρειάστηκε να δώσουν μάχη για να μπει στην αφίσα κοινήςδημοτ ικής κίνησης με το ΝΑΡ ένα σύνθημα ενάντ ια στ ις βάσεις. Όχι σύντροφοι και σ’ αυτόπρέπει να είμαστε κάθετοι η αντ ιιμπεριαλιστ ική κατεύθυνση στην πάλη δεν είναι για μαςεμμονή στην υπεράσπιση των μουμιασμένων για κάποιους λενινιστ ικών σχημάτων. Η αντ ιιμπεριαλιστ ική κατεύθυνση και η πάλη για το σπάσιμο των αλυσίδων τηςιμπεριαλιστ ικής εξάρτησης είναι όρος για την ταξική συγκρότηση της εργατ ικής τάξης και τουλαϊκού κινήματος στη χώρα μας. είναι άμεση αναγκαιότητα για να πολιτ ικοποιηθούν και ναδυναμώσουν οι αντ ιστάσεις του λαού μας. είναι το πρόταγμα που πολιτ ικοποιεί τη λαϊκήπάλη και τ ις υπαρκτές αντ ιστάσεις του λαού μας χωρίς να μπερδεύεται με διαχειριστ ικάπροτάγματα σαν αυτά περί χρέους, κρατ ικοποιήσεων και τα σχετ ικά. Και βέβαια ο καθέναςκαταλαβαίνει πως τα αντ ιιμπεριαλιστ ικά συνθήματα όχι μόνο δεν είναι ενσωματώσιμα, μααντ ίθετα οξύνουν την ταξική σύγκρουση του λαού με την αστ ική τάξη και το σύστημά της, τοσύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού. Εδώ έχει σημασία να διακρίνουμε το αντ ιιμπεριαλιστ ικό πλαίσιο πάλης ενάντ ια σε Ε.Ε.-ΝΑΤΟ- ΒΑΣΕΙΣ- ΔΝΤ από τ ις προτάσεις στην αστ ική τάξη για αποχώρηση από το ευρώ π.χ.Κάτ ι τέτοιο παίχτηκε από πολλές πλευρές το προηγούμενο διάστημα και παίζει ακόμη, μόνοπου είναι άσχετο και ξένο με την κατεύθυνση που θέλει να συγκροτήσει πολιτ ικά, ιδεολογικάκαι οργανωτικά το λαό απέναντ ι στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του πουαλληλοστηρίζονται και συγκροτούν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης καικαταπίεσης του λαού. Είναι όπως αναφέρουμε συχνά στην αρθρογραφία στην Προλεταριακή Σημαία ζητούμενο τονέο συμβόλαιο μεταξύ ιμπεριαλιστ ικών αφεντ ικών της Δύσης πάντα, γιατ ί η Ρωσία π.χ. δε θαβρει εύκολα θέση σ’ ένα τέτοιο συμβόλαιο τουλάχιστον χωρίς μεγάλες «φασαρίες»…. Με βάση την κρίση, τα αδιέξοδα, τη συζήτηση περί σουταρίσματος ( GREXIT) πολλοί μπήκανστη συζήτηση για έξοδο από το ευρώ με τον ίδιο τρόπο που μιλούσαν για κούρεμα τουχρέους, πράγμα που υλοποιήθηκε και δεν είναι απίθανο να ξαναγίνει. Στο νέο συμβόλαιο που ίσως πάει να διαμορφωθεί, αλλά μπορεί να χρειαστεί και πολύ δρόμοακόμη, φαίνεται να προκρίνεται η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ με πολιτ ική απόφασηκυρίως Γερμανών και Γάλλων με ώθηση από ΗΠΑ. Ταυτόχρονα ζητούμενο συνολικά για τηΔύση είναι ένα νέο βαθύ κούρεμα χρέους για την Ελλάδα και με ερώτημα μεταξύ Ε.Ε. και ΔΝΤποιος πληρώνει το βαρκάρη. Ίδομεν…Σίγουρα θα χρειαστεί πολύς δρόμος ακόμη και δεν αποκλείονται ανατροπές και εκπλήξεις σ’ένα ρευστό τοπίο που δεν είναι σίγουρο πως θα ξεκαθαρίσει ούτε μετά τ ις εκλογές των ΗΠΑ.Πάντως η αστ ική τάξη και αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα της δε διανοείται καν τηνύπαρξή της έξω από το πλαίσιο της εξάρτησης. Μ’ όλα τα προβλήματα, τα κόστη και ταρίσκα που αναφερθήκαμε η αστική τάξη όχι μόνο δε μπορεί να αρνηθεί τον εξαρτημένο χαρακτήρα της, μα αντίθετα το στρίμωγμα και τα αδιέξοδα την οδηγούν στο ναυποταχτεί και να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις απαιτήσεις των αφεντικών της. Σ’ ένατέτοιο πλαίσιο μπορεί να ελπίζει και ελπίζει σε ρόλους πιθανούς και απίθανους,ακόμη και σε σύγχρονες κόκκινες μηλιές. Το πολιτ ικό προσωπικό κάνει ότ ι του ζητήσουν οι απ’ έξω και το τ ι μέλει γενέσθαι στη χώρααποφασίζεται κυριολεκτ ικά πλέον στα ιμπεριαλιστ ικά επιτελεία. Για ποια δημοκρατία και γιαποιο σχεδιασμό σωτηρίας λοιπόν μας μιλούν τα ελεεινά ανδρείκελα του σάπιου συστήματοςτης χώρας. Να γιατ ί παρά το άγχος που μας δημιουργούν οι πιεστ ικές απαιτήσεις τηςπεριόδου σε σχέση με τα ελλείμματά μας πρέπει να δούμε τα πράγματα αισιόδοξα,ψύχραιμα και αποφασιστ ικά. Ελέω ψευτο-αριστεράς κυριάρχησε για μήνες ο εκλογικόςκρετ ινισμός και ζήσαμε μια κινηματ ική αδράνεια την οποία εκμεταλλεύτηκαν η Χρυσή Αυγήδίπλα στον Ξένιο Ζευς και τη συνολικότερη αντ ιδραστικοποίηση και φασιστ ικοποίηση τηςδημόσιας ζωής. Η παραπέρα αντ ιδραστικοποίηση μάλλον είναι μονόδρομος για τη συνέχισητης βάρβαρης αντ ιλαϊκής πολιτ ικής και της πλήρους υποταγής της χώρας στα επικίνδυναιμπεριαλιστ ικά σχέδια. Όμως ο λαός μας στ ις 26 -9 και στην υποδοχή της Μέρκελ και καθημερινά, δείχνει πως όσα μέτρα και αν ψηφίσουν δε θα πάψει ν’ αντ ιστέκεται και να

διεκδικεί τη ζωή και το δίκιο του. Είναι και αυτό το τελευταίο ένα κρίσιμο δεδομένο τηςπεριόδου.

Να ενισχύσουμε την αντιιμπεριαλιστική ενότητα με τους γύρω λαούςΣτη γύρω περιοχή οι λαοί έχουν υποστεί την καπιταλιστ ική – ιμπεριαλιστ ική βαρβαρότηταχρόνια πριν από μας. Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας και των Βαλκανίων χτυπήθηκαν ανελέηταόταν ακόμη δεν είχε τσαλακωθεί η μόστρα της Δύσης και των «δημοκρατικών» ιδανικών της.Σπουδαία παρακαταθήκη η αλληλεγγύη του λαού μας σε κείνη τη φάση για το μέλλον φιλίαςκαι αλληλεγγύης που είναι υποχρεωμένοι οι γύρω λαοί να οικοδομήσουν για ναυπερασπιστούν τη ζωή τους κόντρα στο διαίρει και βασίλευε των ιμπεριαλιστών. Σπουδαίαεπίσης η παρακαταθήκη του παλλαϊκού ξεσηκωμού κατά την ιρακινή επέμβαση πουοδήγησε τ ις ΗΠΑ να μιλήσουν για τον τρομοκράτη ελληνικό λαό. Με τους λαούς τωνΒαλκανίων αλλά και τους αραβικούς λαούς μας συνδέουν αγώνες και δεσμοί αίματος για νατην σπάσουμε με βάση την πραγματικότητα στα φασισταριά της Χρυσής Αυγής και σ’ όσουςτσαμπουκαλεύονται και υποτ ιμούν τα θύματα του ιμπεριαλισμού, την ίδια ώρα που γίνονταιελεεινοί δούλοι των δυτ ικών αφεντ ικών που αποκαλύπτονται ξανά καθαρά δυνάστες τουλαού μας.

Η πολιτική του διαίρει και βασίλευε μπορεί και πρέπει ν’ ανατραπείΜακριά από μας οι διακρίσεις σ’ ότ ι αφορά τον κόσμο της δουλειάς. Είναι σπουδαίοι οιαγώνες της νεολαίας και των εργαζόμενων στην Αγγλία, τη Γαλλία, της Γερμανίας και τωνΗΠΑ. Είναι αγώνες που εξασθενούν τη βάρβαρη ισχύ του ιμπεριαλισμού. Όμως οι αγώνες τωνλαών του ευρωπαϊκού νότου, σήμερα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, έχουν κοινό στόχοκαι είναι φανερό πως αλληλοτροφοδοτούνται. Ειδικότερα όμως ο λαός μας επειδή ταπράγματα «πολιτ ικοποιούνται», δηλαδή συμπυκνώνονται επικίνδυνα στη γύρω περιοχή,πρέπει με την ενίσχυση της αντ ιιμπεριαλιστ ικής κατεύθυνσης στην πάλη του να αφαιρέσειένα σημαντ ικό όπλο των αντ ιπάλων του. Την πολιτ ική του διαίρει και βασίλευε. Όχι αυτά δενείναι ρομαντ ικές εξαγγελίες παρότ ι γνωρίζουμε τους συσχετ ισμούς και το έλλειμμα τηςκομμουνιστ ικής αριστεράς στη γύρω περιοχή, ωστόσο επιμένουμε στην παραπάνωκατεύθυνση και θεωρούμε ότ ι δεν είμαστε στον αέρα και αυτό θα φανεί αν γίνουμε πιοαποφασιστ ικοί. Οι εργατ ικοί αγώνες στη Βουλγαρία και κάποιες σημαντ ικές νίκες στηΡουμανία πέρυσι, θάφτηκαν σκόπιμα και δυστυχώς δεν προβλήθηκαν ούτε από μαςεπαρκώς. Αντ ίθετα επαρκώς και σωστά υπερασπιστήκαμε τ ις αραβικές εξεγέρσεις κόντραστη βρώμικη φιλολογία του ιμπεριαλισμού περί αραβικής άνοιξης που αποκαλύφθηκε στονβομβαρδισμό της Λιβύης και ξανά αποκαλύπτεται στην κλιμακούμενη ιμπεριαλιστ ικήεπέμβαση μέσω τρίτων στη Συρία. Σήμερα οφείλουμε να παρακολουθούμε τ ις εξελίξεις στηνπεριοχή στη σύμπλεξή τους άλλωστε με το συνολικότερο ιμπεριαλιστ ικό ανταγωνισμό και νατοποθετ ιούμαστε σε κάθε ζήτημα που μπαίνει με σαφήνεια. Ταυτόχρονα οφείλουμε ναέχουμε μια ταχτ ική που θα πασχίζει να μπολιάσει τ ις αντ ιστάσεις του λαού μας επιτρέποντάςμας να είμαστε μέσα σ’ αυτές όπως το ψάρι στο νερό και να τ ις στηρίζουμε μ’ όλες μας τ ιςδυνάμεις.

Για την πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική ΣυνεργασίαΜιλώντας για την ανάγκη αλληλεγγύης και κοινού αντ ιιμπεριαλιστ ικού αγώνα με τους γύρωλαούς, αν γίνουμε πιο αποφασιστ ικοί θα φανεί ότ ι δεν είμαστε στον αέρα. Ο λαός μας και οιγύρω λαοί υφίστανται, παρά τ ις ιδιομορφίες, όλοι τ ις συνέπειες της καπιταλιστ ικής κρίσης πουπολλαπλασιάζονται όσο ενισχύεται η ιμπεριαλιστ ική παρουσία και ο ιμπεριαλιστ ικόςανταγωνισμός στην περιοχή. Αυτή η κατάσταση βγάζει παντού τους λαούς στο δρόμο!!Το σύστημα ενισχύει την τρομοκρατία, το φασισμό και σ’ ένα βαθμό δημιουργείται έδαφοςκαι για τον εθνικισμό και το ρατσισμό. Όμως όπως η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας δενείναι με τη Χρυσή Αυγή, έτσι και οι λαοί της Τουρκίας π.χ. δεν είναι με τους Γκρίζους Λύκους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ερντογάν στ ις βρώμικες πολεμικές του επιχειρήσεις με τηΣυρία είναι το αντ ιπολεμικό κίνημα που σε συνδυασμό με το κουρδικό κάνει τα πράγματαεξόχως δύσκολα για την τουρκική αστ ική τάξη. Εκτεθειμένες επίσης στους λαούς τους καιαπό πολλές απόψεις είναι οι αστ ικές τάξεις των βαλκανικών χωρών. Παντού λίγο πολύυπάρχουν σπουδαίοι όροι για να δυναμώσουν στην πορεία οι αντ ιστάσεις και οι αγώνεςενάντ ια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.

Οφείλουμε να πολεμήσουμε την αντ ίληψη περί παντοδυναμίας του συστήματος που τάχαέχει τους λαούς στο χέρι. Με κρίσιμο το ζήτημα της υπηρέτησης της αντ ίστασης, που ήδηκατακτ ιέται σ’ ένα βαθμό μια κοινή γλώσσα και που οπωσδήποτε έχουμε πολύ δρόμομπροστά, η πρωτοβουλία οφείλει να προσεγγίσει βαθύτερα και με σαφήνεια τα ζητήματατης αντ ιιμπεριαλιστ ικής πάλης. Αυτό άλλωστε είναι όρος για το πιο ουσιαστ ικό μπόλιασμα των λαϊκών αντ ιστάσεων με την αντ ιιμπεριαλιστ ική κατεύθυνση. Για να δυναμώσουν οι αγώνες για δουλειά, ειρήνη, δημοκρατία χρειάζεται να βαθύνει η ταξικήαντ ιιμπεριαλιστ ική κατεύθυνση χρειάζεται να ενισχυθεί η αντ ιπαράθεση ενάντ ια στορεφορμισμό, τον πασιφισμό, τον αστ ικό κοσμοπολιτ ισμό της υποτέλειας και τον κάθε λογήςψευτο- πατριωτισμό. Οι εξελίξεις τονίζουν την επιτακτ ική ανάγκη για δυνάμωμα της πάληςενάντ ια στην ιμπεριαλιστ ική εξάρτηση και ταυτόχρονα αποκαλύπτουν την πραγματικότητακαι αυτό οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_16.html?pfstyle=wp

Για την "Πρωτοβουλία για ΑριστερήΑντιιμπεριαλιστική Συνεργασία"

του Γιάννη ΧατζήΗ πολιτ ική ενασχόληση και παρέμβαση στ ις συνοικίες των τόσων προβλημάτων,στριφογύριζε στο μυαλό και την πρακτ ική πολλών από εμάς, λίγο πολύ κατά περίπτωση,περισσότερο ή λιγότερο συγκροτημένα. Μετά από τ ις εκλογές όμως του 2009, η παρουσίαμας συγκεκριμενοποιείται, αναβαθμίζεται και επεκτείνεται περισσότερο, με τη συγκρότησηπρωτοβουλιών γειτονιάς, σαν πρωτόλιες μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης. Από τότε ηπαρέμβαση μας έγινε αντ ικείμενο προβληματισμού και ειδικής συζήτησης, τόσο για τοπεριεχόμενο, όσο και για τη φυσιογνωμία, τ ις μορφές, την απεύθυνση και τον τρόπολειτουργίας που θα έπρεπε να έχει.

Οι πολιτ ικές συνθήκες που προέκυψαν τα τελευταία δύο χρόνια, από το κίνημα των πλατειώνκαι τ ις πρόσφατες εκλογές και το πολιτ ικό κλίμα όπως διαμορφώνεται μετεκλογικά, θα έχουντο αντ ίκτυπο τους στη συνοικία αλλά και κεντρικά, θα βάλουν νέους προβληματισμούς και θαζητάν νέες απαντήσεις. Είναι προφανές ότ ι είναι άμεση ανάγκη ισχυροποίησης της κοινής δράσης και της δικιάς μαςενεργοποίησης στη συνοικία, στο χωριό, στην πόλη, πάνω σε θέματα και προβλήματα τηςκεντρικής πολιτ ικής σκηνής, όπως αυτά διαμορφώνονται κάτω από το βάρος τωντελευταίων εξελίξεων. Η αντ ιδραστική λαίλαπα που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στη χώρα μας με όργανα τους τ ιςκυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, επιβάλλει ένα καθεστώς δουλείας και εξαθλίωσης γιατο λαό μας και την εργατ ική τάξη. Η αντ ιλαϊκή αυτή επίθεση αναπτύσσεται με γοργούςρυθμούς και βαθαίνει ολοένα περισσότερο με σωρεία μνημονίων, μεσοπρόθεσμων,πολυνόμων κ.λ.π. Η ιμπεριαλιστ ική εξάρτηση και η υποτέλεια αναδεικνύονται σε «μητέρες»κάθε κακοδαιμονίας και νεοαποικιακής επιβουλής για τη χώρα, ενώ την καθιστούν υποχείριοκρίκο των επιθετ ικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών για παγκόσμια κυριαρχία, με ορατές καιάμεσες τ ις συνέπειες και τους κινδύνους για όλους τους λαούς της περιοχής.Η Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της Αριστερής Αντ ιιμπεριαλιστ ικής Συνεργασίας έρχεται νακαλύψει μιαν αδυναμία και μια ανάγκη. Την αδυναμία έως και την ανυπαρξία τηςαντ ιιμπεριαλιστ ικής πάλης και τη διαστρέβλωση του περιεχομένου της, με ευθύνη της εντόςκαι εκτός των τειχών Αριστεράς και την ανάγκη για αντ ίσταση σ’ όλα τα κεντρικάπροβλήματα διαβίωσης του λαού και την πάλη ενάντ ια στα δεσμά εξάρτησης του λαού μαςαπό όλους τους ιμπεριαλιστές. Η Πρωτοβουλία έρχεται να συμβάλλει στην αναγκαία κοινήδράση, σ’ ένα Αριστερό Μέτωπο Αντ ίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής. Να συσπειρώσειτους αγωνιστές που δεν ταυτ ίζονται με τ ις απόψεις ενάντ ια στην Αντ ίσταση και τη λαϊκήμαζική πάλη και ψάχνουν χώρο. Να προωθήσει την κίνηση του κόσμου και να καταστήσει τολαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Για το πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας μας και με τ ις πολεμικές συγκρούσεις πουπροκλήθηκαν και προκαλούνται, είχαν συγκροτηθεί και στο παρελθόν, ιδιαίτερα με τηνεπέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, διάφορες αντ ιπολεμικές επιτροπές, όπως και επιτροπέςενάντ ια στ ις βάσεις, που στην πορεία κάποιες από αυτές ατόνησαν. Η σημερινή πολιτ ικήσυγκυρία, οξύνει τ ις αντ ιθέσεις των ιμπεριαλιστών. Στη χώρα μας «στο όνομα τηςαντ ιμετώπισης του χρέους και των ελλειμμάτων, δίνονται η χαριστ ικές βολές στηνπαραγωγική συγκρότηση της χώρας, ξεπουλιέται κάθε δημόσιος πλούτος της και η εργατ ικήτάξη και ο λαός υποθηκεύονται στο ιμπεριαλιστ ικό και ντόπιο κεφάλαιο». Η ανάγκη μιαςμόνιμης και σταθερής συσπείρωσης οργανώσεων και ανένταχτων σε κοινή δράση, μεπολιτ ικό περιεχόμενο και ευρύτερο προσανατολισμό την αντ ιπαράθεση με τ ις αντ ιλαϊκές καιαντεπαναστατ ικές απόψεις και που θα συμβάλει ουσιαστ ικά στην αντ ιιμπεριαλιστ ική καιαντ ικαπιταλιστ ική πάλη του λαού μας σε πανελλαδικό επίπεδο, είναι προφανής.

Η Πρωτοβουλία Αριστερής Αντ ιιμπεριαλιστ ικής Συνεργασίας έρχεται να καλύψει αυτήν τηναναγκαιότητα και ζητά εσπευσμένα απαντήσεις για το πεδίο ύπαρξης και δράσης της.Φυσικά απαντήσεις ζητάν και οι δικοί μας προβληματισμοί για τη μορφή, τη γραμμή, τααιτήματα και τους τρόπους της κινηματ ικής παρέμβασης της ΠΑΑΣ στην πόλη, στο χωριό,στη συνοικία, εκεί που εδώ και καιρό παρεμβαίνουμε και δραστηριοποιούμαστε κύρια με τ ιςπρωτοβουλίες κατοίκων της συνοικίας.

Για την κοινή δράση.Η ήττα του εργατ ικού, αριστερού και επαναστατ ικού κινήματος και όλοι οι αρνητ ικοίσυσχετ ισμοί που διαμορφώθηκαν από αυτή, η κυριαρχία του ρεβιζιονισμού μ’ ότ ι αυτόσυνεπακόλουθα σημαίνει για το κίνημα, με λίγα λόγια το βαθύτατο αυτό πολιτ ικό πρόβληματης Αριστεράς ήταν ο ανασταλτ ικός παράγοντας που απέτρεψε την ύπαρξη ενός ικανούαντ ιιπεριαλιστ ικού κινήματος και την κοινή δράση για μια δυναμική και χωρίς λαθεμένεςαπόψεις αντ ίσταση ενάντ ια στην ιμπεριαλιστ ική εξάρτ ιση της χώρας.Αναζητώντας την ταυτότητα της ΠΑΑΣ, όπως και τη δική μας σαν αγωνιστών,διαπιστώνουμε ότ ι η κοινή δράση μέσα σ’ ένα μαζικό κίνημα είναι μονόδρομος και ο μόνοςπου στ ις σημερινές συνθήκες μπορεί να οικοδομήσει όρους για την ανάπτυξη τηςαντ ιιμπεριαλιστ ικής- αντ ικαπιταλιστ ικής πάλης. Πρόκειται για μια συνεχή, επίπονη διαδικασίαπου δεν είναι ευθεία, αλλά είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί αποτέλεσμα.Στους ανασταλτ ικούς-εμπόδια παράγοντες στην ανάπτυξη της κοινής δράσης για τηνεπίτευξη αντ ιιμπεριαλιστ ικής συνεργασίας και τη μαζικοποίηση των πρωτοβουλιώνμπορούμε να αναφέρουμε:• Τον αναχωριτ ισμό, την περιχαράκωση και τ ις ρεβιζιονιστ ικές απόψεις του ΚΚΕ, πουθέλοντας να καλύψει και να μπαλώσει τα αδιέξοδα, τ ις ήττες του και την εμπλοκή του στ ιςοξυνόμενες απαιτήσεις της ταξικής πάλης, μιλά για «κατάργηση» της ιμπεριαλιστ ικήςεξάρτησης και προβάλλει τη θεωρία της «ιμπεριαλιστ ικής Ελλάδας».• Τη φιλοΕΕ πολιτ ική του Συνασπισμού και τους εξωραϊσμούς και τ ις ψευδαισθήσεις πουκαλλιεργεί για τους ιμπεριαλιστ ικούς συνασπισμούς και ιδιαίτερα για την ΕΕ. Τις μεθοδεύσειςμε τα διάφορα δίκτυα, συντονιστ ικά και την «Πρωτοβουλία των Πρωτοβουλιών», στηνπροσπάθεια του να ποδηγετήσει το κίνημα των πρωτοβουλιών, στ ις πολιτ ικές τουεπιδιώξεις. • Την υποβάθμιση, διαστρέβλωση, έως και εξαφάνιση της αντ ιιμπεριαλιστ ικής πάλης από τηνΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ολοένα αυξανόμενη δεξιά πολιτ ική της.• Την αναρχοαυτονομία και τον τροτσκισμό .• Τη λογική της ανάθεσης, τον κυβερνητ ισμό και τον κοινοβουλευτ ικό κρετ ινισμό.• Τις μικροκομματικές λογικές κι εκείνες του «περιπτέρου γωνία». • Τη δράση των φασιστ ικών συμμοριών και τη φασιστ ικοποίηση της δημόσιας ζωής.• Τέλος, τ ις διάφορες απόψεις-περιχαρακώσεις συναγωνιστών μέσα στην προσπάθειαστησίματος και ανάπτυξης αντ ιιμπεριαλιστ ικής πρωτοβουλίας, που προτείνουν μιανκεντρομορφική καθοδήγηση και λειτουργία της ΠΑΑΣ.• Τη σύγχυση, απολιτ ική και ηττοπαθή στάση ενός κόσμου, αποτέλεσμα της πολιτ ικήςδράσης των ρεβιζιονιστών και την ανυπαρξία λαϊκού κινήματος.• Της υγειονομικές ζώνες που στήνονται για την περιθωριοποίηση μας. Αυτά έχουμε να αντ ιμετωπίσουμε στο δρόμο μας για κοινή δράση. Ένα δυσχερέστεροπολιτ ικό κλίμα, απ’ αυτό που υπήρχε πριν τ ις εκλογές τόσο σε επίπεδο προθυμίας σεσυνεργασίες και οικοδόμηση όρων κοινής δράσης, όσο και στο επίπεδο μπλοκαρίσματοςτης συμμετοχής και δράσης του κόσμου, από την πολιτ ική των οπουρτονιστών.Σήμερα όμως καλούμαστε να συνεχίσουμε την προσπάθεια μας μέσα στα νέα δεδομένα,επιστρατεύοντας τ ις όποιες εμπειρίες μας από το παρελθόν. Να σταθούμε δίπλα και μέσαστον κόσμο, συμβάλλοντας στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.

Η απεύθυνσή μας.Απευθυνόμαστε σε κάθε δύναμη και συλλογικότητα, σε κάθε ανένταχτο αγωνιστή.Δημιουργούμε σχέσεις μ’ ένα αγωνιστ ικό δυναμικό που βρίσκεται σε σύγχυση, σε κάθεαποστοιχισμένο και προβληματισμένο άτομο και γενικά σ’ όλους που πλήττονται από τοκαθεστώς της εξάρτησης και την αντ ιλαϊκή πολιτ ική των κυβερνήσεων της τρόικας καιθέλουν να αντ ισταθούν και να συγκρουστούν για την ανατροπή του καθεστώτος της

εξάρτησης, της υποτέλειας και τ ις καπιταλιστ ικής βαρβαρότητας. Με λίγα λόγιααπευθυνόμαστε σε άτομα με κάποιας εμβέλειας πολιτ ική και αγωνιστ ική παρουσία. ΗΠρωτοβουλία φιλοδοξεί να γίνει χώρος υποδοχής και φιλοξενίας, πόλος συσπείρωσηςσυλλογικοτήτων και ανένταχτων, που ως ένα βαθμό έχουν απεγκλωβιστεί από την κυρίαρχηοπουρτουνιστ ική λογική της επίσημης Αριστεράς κι όχι μόνο. • Οι συλλογικότητες.Απευθυνόμαστε για συνεργασία σε κάθε πολιτ ική, πολιτ ιστ ική, τοπική συλλογικότητα,προτείνοντας τη συνδιαμόρφωση του πλαισίου και του τρόπου λειτουργίας τηςΠρωτοβουλίας. Πρόκειται για μια κίνηση πολιτ ικής ενότητας και πάλης, για τη συσπείρωσηδυνάμεων σε κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις. Θεμέλιος λίθος της συνεργασίας ο διάλογος,ο σεβασμός των ιδιαιτεροτήτων των συναγωνιστών, την ισότητα, τ ις δημοκρατικέςδιαδικασίες, το διάλογο αλλά και την αντ ιπαράθεση. Είναι κατανοητό ότ ι η κοινή μας δράσημε συλλογικότητες, μπορεί να παίρνει κατά περίπτωση διάφορες μορφές και εμβέλεια._ Όταν οι συλλογικότητες αποδέχονται το πλαίσιο της Πρωτοβουλίας καιλειτουργούν συμμετέχοντας ουσιαστ ικά στη μορφοποίηση στο περιεχόμενο, τουςστόχους και τη λειτουργία της. _ Όταν κάποια συλλογικότητα συσπειρώνεται και συνεργάζεται με την Πρωτοβουλία,μόνο για έναν ή κάποιους στόχους (π.χ. για το κλείσιμο κάποιας βάσης,παρέμβαση ενάντ ια στην επίσκεψη κάποιας προσωπικότητας των ιμπεριαλιστών,απαραβίαστο συνόρων). _ Όταν αγωνιστές της Πρωτοβουλίας, λειτουργούν μέσα σε μια συλλογικότητα,προωθώντας, τους στόχους της Πρωτοβουλίας._ Όταν η Πρωτοβουλία συμμετέχει και λειτουργεί αυτόνομα μέσα σε μιασυσπείρωση πρωτοβουλιών, επιτροπών ή ένα συντονιστ ικό. Στόχος μας πρέπει να είναι η ανεύρεση συμμάχων, έστω και σε ένα μίνιμουμ πλαίσιοσυμφωνίας, έστω σε ορισμένους μόνο στόχους. Το θέμα είναι να βρεθούμε σε μιαπορεία κοινής σύμπλευσης με διάφορες δυνάμεις, να πατήσουμε κάπου, σ’ ένασμίξιμο που θα βοηθήσει την αλληλογνωριμία, αλληλοκατανόηση, αλληλοεκτ ίμηση, που θα επιτρέψουν τη σύγκληση στους στόχους της Πρωτοβουλίας.• Ανένταχτοι αγωνιστές.Οι ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, όπως και γενικότερα η οργανωτική της λειτουργίατης πρωτοβουλίας πρέπει να διευκολύνουν την προσέγγιση ανένταχτων αγωνιστών. Πρέπεινα αποφεύγεται ο συγκεντρωτισμός. Είναι φυσικό η ανταπόκριση των ανένταχτων στουςστόχους της Πρωτοβουλίας να είναι διαφορετ ικής μορφής και εμβέλειας, ανάλογα με τοπολιτ ικό επίπεδο του καθενός και την μέχρι τώρα όσμωση που έχει με το κίνημα, πρέπει ηαπεύθυνση μας και η προσέγγιση μας να ανταποκρίνεται στο μέτρο των προσωπικών του δυνατοτήτων και ναμην τον τρομάζει. Να αξιοποιούμε κάθε δυνατή προσωπική προσφορά και ιδιαίτερη κλίσητου. Βασικά να είμαστε αυστηροί μόνο με τον εαυτό μας.• Ιδιαίτερη, συνεχής και επίμονη προσπάθεια να είναι η απεύθυνση μας στον εργατ ικό χώροκαι τη νεολαία. Αυτοί είναι που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της αντ ιλαϊκής επίθεσης.• Στην πρώτη φάση της απεύθυνσης μας, που θα είναι ένας γνωστός περίγυρος ανένταχτωνπερισσότερο ή λιγότερο πολιτ ικοποιημένων, η συμφωνία μαζί τους φαντάζει περισσότεροεύκολη, όμως όλο αυτό το δυναμικό κουβαλά τα δικά του βαρίδια (αυταπάτες, απογοήτευση,λογικές ανάθεσης, εκλογικίστ ικες τάσεις, ανεμπιστοσύνη, δειλία κ.λ.π). Όμως το ότ ι δεν είναιεντεταγμένοι και δεν έχουν άμεση εξάρτηση από πολιτ ικούς οργανισμούς, αφήνει ένα ευρύπεδίο σύγκλησηςκαι συμμερισμού των αναγκών και των στόχων της Πρωτοβουλίας.

Πως παρεμβαίνουμε.Το στυλ της παρέμβασης μας και η όλη παρουσία μας να μη μας αποκόπτει από τον κόσμο,αλλά να ενισχύει το γεγονός ότ ι είμαστε κάποιοι από αυτούς. Η ίδια η αντ ιπαράθεση μας, δενπρέπει να σνομπάρει κανένα και να σέβεται τους ανθρώπους και τ ις απόψεις τους. Ο τρόποςπαρέμβασης μας προσομοιάζει μ’ εκείνον των πρωτοβουλιών γειτονιάς. Η παρέμβαση και ηλειτουργία της Πρωτοβουλίας πρέπει να την βοηθούν ν’ ανοίγει ολοένα και περισσότερο τηνεμβέλεια της στον κόσμο. Ζητούμενο μια λαϊκή οργάνωση που θα μπορεί σε πόλεις,

γειτονιές, χωριά, πανελλαδικά να αντ ισταθεί και να αναμετρηθεί με την καπιταλιστ ική-ιμπεριαλιστ ική λαίλαπα, να αγωνιστή για δουλειά, ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία. Η Πρωτοβουλία δεν είναι δημιούργημα εγκεφαλικό, είναι αντανάκλαση της καθημερινότηταςμιας εξαρτημένης χώρας. Μιας καθημερινότητας βάρβαρων, αντ ιλαϊκών και αντ ιεργατ ικώνπολιτ ικών, αποτέλεσμα της εξάρτησης και της υποτέλειας. Οι ενδοϊμπεριαλιστ ικοίανταγωνισμοί περνούν συνέχεια σε πιο αναβαθμισμένο επίπεδο, γεγονός που δεν πρέπει νααποσιωπάται ή να διαστρέφεται ή να μένουμε μόνο στα μνημόνια και την ΕΕ. Ο αγώνας γιατ ις συνθήκες διαβίωσης δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένα από το γενικότερο πολιτ ικόπεριβάλλον και τα διεθνή, έτσι οι όποιες διεργασίες της απεύθυνσης μας δεν μπορεί να είναιμονοθεματ ικές και επίπεδες αλλά ποιο σύνθετες, αφού η τραγική κατάσταση που βρίσκεταιο λαός μας είναι αποτέλεσμα της βάρβαρης και αντ ιλαϊκής πολιτ ικής των δυνάμεων τουσυστήματος έξω και μέσα στη χώρα. Η διαπίστωση και η αποδοχή αυτής τηςπραγματικότητας, η αναγκαιότητα αντ ίστασης, σύγκρουσης και ανατροπής και επειδή κανείςδεν περισσεύει, ούτε καν ο χρόνος, πρέπει επιτακτ ικά να μας ενεργοποιήσει, για μια ανοιχτήκαι πλατ ιά πρωτοβουλία, σε μια σύμπλευση κοινού αγώνα και αντ ιπαράθεσης, στην πορείασυνδιαμόρφωσης μετώπου πάλης ενάντ ια στο ιμπεριαλιστ ικό και καπιταλιστ ικόκατεστημένο. • Προσπάθεια συγκρότησης στη συνοικίες των μεγάλων αστ ικών κέντρων, στ ις μικρές πόλειςκαι κωμοπόλεις, στο χωριό, πρωτόλειες μορφές αντ ιιμπεριαλιστ ικών-αντ ικαπιταλιστ ικώνΠρωτοβουλιών.• Πρωταρχική απεύθυνση σε ανένταχτους αγωνιστές του άμεσου περίγυρου και σεσυλλογικότητες, με μοναδικό προαπαιτούμενο, κατά περίπτωση, τη βούληση αντ ίστασης,κοινής δράσης και συμμετοχής στον αγώνα ενάντ ια στην εξάρτηση και την υποτέλεια. Οκύκλος αυτός πρέπει να διευρύνεται σε μια τολμηρή όσμωση μας με τα λαϊκά στρώματα καιτη νεολαία. Οι καιροί από άποψη δεκτ ικότητας του κόσμου είναι ευνοϊκοί • Συγκρότηση μιας πλατ ιάς Πρωτοβουλίας και ενός ανοιχτού συντονιστ ικού με δημοκρατικήλειτουργία, με όλα τα ζητήματα ανοιχτά προς συνδιαμόρφωση, στο δρόμο των σημερινώναπαιτήσεων της ταξικής πάλης, ενάντ ια στ ις αυταπάτες, το συμβιβασμό, την ενσωμάτωσηκαι την ηττοπάθεια, κύρια πολιτ ικά χαρακτηριστ ικά της εντός και εκτός των τειχώνΑριστεράς. • Η Πρωτοβουλία θα λειτουργεί με λαϊκές συνελεύσεις και συντονιστ ικά.• Θα λαμβάνει υπ’ όψη της τ ις τοπικές ιδιαιτερότητες του χώρου ευθύνης της και εκείνες τηςδικιάς της τοπικής σύνθεσης. Να μην είναι σφραγίδα κανενός.• Η δομή και η λειτουργία της Πρωτοβουλίας πρέπει να είναι αποκεντρωμένη. Αυτό σημαίνειότ ι η ουσιαστ ική και λειτουργική συγκρότηση και παρέμβαση της στην ταξική πάλη, θα γίνεταιστον κατ ’ εξοχήν χωροταξικό τομέα ευθύνης (συνοικία, κωμόπολη, χωριό) και ανάλογα με τ ιςσυνθήκες ζωής και ύπαρξης της. `Ενας τέτοιος επιμερισμός δεν αποκλείει, φυσικά πέρα από τ ις επιμέρους και κεντρικές κοινέςεκφράσεις στην πόλη, την επαρχία, πανελλαδικά.Οι κεντρικότερες εκφράσεις θα αναδειχτούν από την ίδια τη λειτουργία των καταμερισμένωντμημάτων της Πρωτοβουλίας και από τ ις ανάγκες του πλαισίου ζωής και ύπαρξης της, πουπρέπει να είναι «ανοιχτό ως προς τη διαμόρφωση και προσπελάσιμο». . Μια τέτοια δικτύωσηείναι ζήτημα συγκεκριμένου προβλήματος και της ανάγκης ευρύτερης συσπείρωσης πάνω σ’αυτό. Απαιτείται η συζήτηση και απόφαση κατ ’ αρχήν των επί μέρους πρωτοβουλιών, μιαςκεντρικότερης διεργασίας στη συνέχεια, πάντοτε με γνώμονα την ισότητα, τησυναγωνιστ ικότητα και τ ις δημοκρατικές διαδικασίες.• `Εχοντας στόχο την ανασυγκρότηση της εργατ ικής τάξης σαν δύναμη κοινωνικήςαπελευθέρωσης και με το γεγονός ότ ι αυτή η τάξη με τη νεολαία δέχονται το μεγαλύτεροβάρος της αντ ιλαϊκής επίθεσης, η εργατολαϊκή κατεύθυνση της Πρωτοβουλίας είναι αυτή πουσυνάδει με τη σημερινή πολιτ ική κατάσταση.• Η δράση της Πρωτοβουλίας δεν μπορεί να είναι μόνο η απόκρουση της επίθεσης, αλλά καιη περιφρούρηση των κατακτήσεων του λαού μας και η διεκδίκηση όσων χάσαμε. Μέσα σ’αυτή τη δυναμική μπορούν να ενταχτούν αγώνες για αξιοπρεπή διαβίωση στο κόστος ζωής,για αυξήσεις, ασφάλιση, ιατροφαρμακευτ ική περίθαλψη κ.λ.π. • Η επιλογή τοπικά των άμεσων προτεραιοτήτων παρέμβασης και η εξειδίκευση τους κατάτομέα και περίπτωση μπορεί να γίνει αποτελεσματική με την αποκέντρωση της

Πρωτοβουλίας και την επί μέρους λειτουργικότητα της τοπικά. Απευθυνόμαστε σ’ ένα πολιτ ικά «ψαγμένο» και ευαισθητοποιημένο κοινό, που σήμεραβρίσκεται σε σύγχυση κι η προσέγγιση μας θα πρέπει να έχει αυξημένο πολιτ ικό περιεχόμενο,που χωρίς να πέφτει σε γενικές θεωριτολογίες, θα συνδέει το πρόβλημα με την παγκόσμιαπολιτ ική σκηνή και τ ις επιπτώσεις του στην καθημερινή ζωή. Πρέπει να βρούμε λόγο που θασυνταιριάζει με τους στόχους και την πολιτ ική μας άποψη, αλλά λόγο βατό και εκλαϊκευμένο. Χωρίς καμιά διάθεση να αποποιηθούμε την πολιτ ική μας γραμμή, πρέπει να ασκούμε διάλογοκαι αντ ιπαράθεση με τ ις διαφορετ ικές απόψεις, στην προσπάθεια μας για την επίτευξηενότητας δράσης. Η διαχωριστ ική γραμμή της αντ ιπαράθεσης μας πρέπει να υπερασπίζεταιτη μαζική λαϊκή οργάνωση και την κίνηση της μέσα στον κόσμο, με τον κόσμο, σε μιαπροσπάθεια να τον κάνει πρωταγωνιστή των εξελίξεων, ικανό να πάρει στα χέρια την τύχητου, να αντ ισταθεί, να συγκρουστεί και να νικήσει. Πρέπει ακόμη να ασκείται κριτ ικά και κατάπερίπτωση ανάλογα με την πορεία και την οξύτητα της αντ ιπαράθεσης και πάντα σ’αναφορά με συγκεκριμένες ενέργειες και συμπεριφορές, μπορεί να γίνει και καταγγελία.Θα βρεθούμε στους δρόμους αγώνα με διαφορετ ικούς ανθρώπους ανένταχτους καιεντεταγμένους, τόσο η πολιτ ική, όσο και η προσωπική γνωριμία και οι κοινωνικές σχέσεις θακαλλιεργήσουν ένα κλίμα εμπιστοσύνης μια σχετ ικά κοινή αντ ίληψη πάνω σ’ αυτά που μαςενώνουν κι όχι αυτά που μας χωρίζουν. Οι κάθε ατομική ή συλλογική δραστηριότητα μας δενπρέπει να το ξεχνάει αυτό. Όλα αυτά απαιτούν αυξημένη πολιτ ική κατάρτ ιση αλλά και τηναναζήτηση ενός νέου στυλ και τρόπων παρέμβασης.

Περιεχόμενο δουλειάς.Κεντρικά πολιτ ικά ζητήματα αναδεικνύονται σήμερα:• Το επίπεδο διαβίωσης του λαού που χτυπιέται με όλους τους τρόπους.• Τα δεσμά της εξάρτησης από όλους τους ιμπεριαλιστές.Μια βαθύτερη ανάλυση θα έδειχνε ότ ι στην ουσία βρισκόμαστε μπροστά σε δυο πλευρές τουίδιου νομίσματος, αφού και το επίπεδο διαβίωσης του λαού μας και η αντ ιλαϊκή λαίλαπα πουδέχεται είναι αποτέλεσμα της εξάρτησης της χώρας μας και της φύσης του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμου. Η αντ ιϊμπεριαλιστ ική και αντ ικαπιταλιστ ική βάση και κατεύθυνση τηςΠρωτοβουλίας είναι μια πολιτ ική, αγωνιστ ική και κινηματ ική απάντηση στη σημερινή κεντρικήπολιτ ική συγκυρία, που πολύ απλά, λαϊκά και συνθηματικά μπορεί να συνοψισθεί στον αγώναμας για «Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία».Μέσα στον Σεπτέμβρη διατυπώθηκαν οι «Προτάσεις-Σκέψεις για την επικαιροποίηση τουπλαισίου και τη συγκρότηση της Πρωτοβουλίας». Συμφωνώντας με τα εννιά ευρύτερα καιάμεσα αιτήματα και τους στόχους πάλης που μπαίνουν παρατηρούμε ότ ι:• Οι περισσότεροι στόχοι-αιτήματα θα μπορούσαν να αναφέρονται και από τ ιςπρωτοβουλίες γειτονιάς. Εκείνο που προέχει είναι ν’ ανοίξει η πρωτοβουλία ένα δικό τηςδρόμο, κατεύθυση που μπορεί να συγκλίνει με εκείνον των πρωτοβουλιών γειτονιάς, αλλά δενθα ταυτ ίζεται. Η απεύθυνση και οι στόχοι της ΠΑΑΣ είναι πιο συγκεκριμένοι και σ’ ανώτεροπολιτ ικό επίπεδο από εκείνο των πρωτοβουλιών γειτονιάς. Ακόμη είναι σε ανώτερο καιτελείως διαφορετ ικό πολιτ ικό επίπεδο από το γενικότερο κλίμα της Αριστεράς και τωνπερισσοτέρων πολιτ ικών συλλογικοτήτων που αναφέρονται σ’ αυτήν. Η ανάλυση τωνπολιτ ικών ζητημάτων και των ιδιαίτερων προβλημάτων που αντ ιμετωπίζει ο λαός, όπως καιο διάλογος και η αντ ιπαράθεση, πρέπει να διέπονται και να προβάλλουν τ ις ιδιαίτερεςεπιδιώξεις της Πρωτοβουλίας, την αναγκαιότητα συγκρότηση της, την απεύθυνση της καιτους απώτερους στόχους της. • Να μην μας διαφεύγει ότ ι από τη μια ο σκοπός μας είναι να υποδεχτούμε στα πλαίσια τηςΠρωτοβουλίας, όσο το δυνατόν περισσότερες πολιτ ικές ομάδες και ανένταχτους, αλλά καινα κάνουμε, κατά περίπτωση και ανάλογα με την ποιότητα και το εύρος της αποδοχής τηςπλατφόρμας της Πρωτοβουλίας, όσο το δυνατόν περισσότερες συμμαχίες σε μια μίνιμουμβάση. Προφανώς θα υπάρξουν συνεργασίες διαφορετ ικών ταχυτήτων, που πιθανόν να έχουνδιαφορετ ική αξιολόγηση και προτεραιότητα στους στόχους και τα αιτήματα (εννιά σημεία)της Πρωτοβουλίας. Χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί και να «μην χάνουμε το βουνό πίσω από τοδέντρο», στον αγώνα μας δεν περισσεύει κανένας.• Στην προσπάθεια απλώματος και ριζώματος της Πρωτοβουλίας οι κοινωνικές σχέσεις καιτα πολιτ ιστ ικά μπορούν να γίνουν ουραγός στην αλληλογνωριμία και αλληλοκατανόηση των

αγωνιστών και να συμβάλουν στην ποιότητα του διαλόγου και της αντ ιπαράθεσης. Κοινέςπολιτ ιστ ικές εκδηλώσεις, εκδρομές, κάμπιγκ κ.λ.π.από τη μια σφίγγουν τους δεσμούς των μελών της Πρωτοβουλίας και από την άλληείναι χρήσιμες ευκαιρίες για την όσμωση της Πρωτοβουλίας με μια πλατύτερη απεύθυνση.• Να προστατευτεί η Πρωτοβουλία από τ ις εκλογικές καταγραφές. Αυτές τηνπεριθωριοποιούν και δεν βοηθούν στην επιδιωκόμενη πλατύτητα και μαζικοποίηση της,στενεύουν την προς τα έξω εικόνα της και στ ις σημερινές συνθήκες σύνθεσης και λειτουργίαςτης την κομματικοποιούν.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_4344.html?pfstyle=wp

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΗΝΕΟΛΑΙΑ

Του ΚΚ Το “αύριο” ήρθε πιο γρήγορα από ό,τ ι το περιμέναμε. Και εμείς αλλάζουμε πλέον μειλιγγιώδη ταχύτητα. Σε αυτή τη σύσκεψη θα κοιταχτούμε, μετά από έναν χρόνο (πόσα χρόνιαπέρασαν μέσα σε ένα χρόνο!), στον καθρέπτη. Θα αναγνωρίσουμε το πρόσωπο μας,σύντροφοι, ή θα εκπλαγούμε με αυτό που θα αντ ικρίσουμε; Ο παλιός πολιτ ικός κόσμος καταρρέει με πάταγο: τα παραδοσιακά αστ ικά κόμματα, μαζίμε τους φθαρμένους μηχανισμούς πολιτ ικής και ιδεολογικής ενσωμάτωσης, δεν μπορούν νααναιρέσουν τη νέα πραγματικότητα. Οι μάζες περνούνε σίγα-σιγά, μισοαυθόρμητα -μισοσυνειδητά, από το επίπεδο της κινηματ ικής Αντ ίστασης, στο επίπεδο της αναζήτησηςμίας άλλης πολιτ ικής διεξόδου. Εξέλιξη που σύμφωνα με τη διαλεκτ ική, είναι αναπόφευκτη.Αυτή η εκρηκτ ική διαδικασία παροξυσμού των αντ ιθέσεων, τ ινάζει στο αέρα διαμορφωμένεςκαταστάσεις, διαλύει κόμματα και δημιουργεί νέα, στέλνει στον κάλαθο των αχρήστωνπολιτ ικά συνθήματα και προσωπικότητες, αναδεικνύει νέα ρεύματα και σχολές σκέψης. Μέσασε αυτές τ ις συνθήκες, θα μπορούσε κάλλιστα ακόμα και μια μικρή φασιστ ική συμμορία ναγίνει ένα από τα κυρίαρχα πολιτ ικά ρεύματα στη χώρα. (Να κάτ ι που πολλοί θεωρούσανε“αδύνατο”). Ζούμε, όμως την εποχή του “αδύνατου”. Η διαδικασία αυτή που χρόνια τώρα συντελείται στη νεολαία, η διαδικασία της πολιτ ικήςαπόρριψης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και της αναζήτησης ενός κόσμου διαφορετ ικούαπό αυτόν που την έβαλαν οι συσχετ ισμοί να ζήσει, αποκτά νέα ποιοτ ικά χαρακτηριστ ικά. Ηνεολαία στην Ελλάδα είχε προειδοποιήσει τους πάντες. Η νεολαία στην Ελλάδα δε σκέφτηκετους συσχετ ισμούς που της παρέδωσε η ήττα του κομμουνιστ ικού κινήματος. Η νεολαία στηνΕλλάδα προτ ίμησε να σκεφτεί ότ ι πρέπει να ζήσει. Όσοι συμμετείχαμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στ ις άγριες μέρες και νύχτες τηςεξέγερσης του Δεκέμβρη, όσοι ακούσαμε το αποφασιστ ικό βήμα της Ιστορίας προς ταμπρος, όσοι νιώσαμε τη γη να τραντάζεται κάτω από τα βήματα της οργής, δεναιφνιδιαστήκαμε καθόλου από τ ις πλατείες της αγανάκτησης, δεν έχουμε καμία αμφιβολία γιαόσα πρόκειται να γίνουν, δεν τρέφουμε κατά βάθος αυταπάτες για το τ ι έκτασης ζητήματαέχουν τεθεί. Η κοινωνική και πολιτική φυσιογνωμία της νεολαίας στον καιρό του Μνημονίου Αυτό που κυρίως καθορίζει το πυρακτωμένο κοινωνικό περιβάλλον της εποχής τουΜνημονίου δεν είναι μόνο η κοινωνική καταβύθιση και η κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αλλά και ο ασίγαστος πόθος ενός νέου να ζήσει, όλα αυτά που έχει ονειρευτεί.Είναι η ανάγκη μας να δουλέψουμε, να σπουδάσουμε, να εκφραστούμε ελεύθερα, να κάνουμεοικογένεια, να ζήσουμε στον τόπο μας. Να φάμε. Γιατ ί εμείς δεν έχουμε αποδεχθεί ακόμα σανγενιά αυτό που μας ετοίμασαν. Στη νεολαία είναι όπου η ένταση των ταξικών αντ ιθέσεων αναδεικνύεται με πιο έντονοτρόπο: η ανεργία, η μετανάστευση, η νέα αμορφωσιά, η πολιτ ιστ ική γκετοποίηση, ταναρκωτικά, η αλλοτρίωση, η κατάθλιψη, η οργή, η οργή, η ΟΡΓΗ! Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε, ότ ι η Χρυσή Αυγή δεν έρχεται μόνο να καλύψει το κενότης αντ ιδραστικοποίησης, του ρατσισμού-φασισμού, της παραδοσιακής ιδεολογίας τουεθνικού κορμού και των σωμάτων ασφαλείας. Έρχεται να ικανοποιήσει τους πόθους τηςέκπτωτης μικροαστικής τάξης και των μικρών αφεντ ικών, που προλεταριοποιούνται, έρχεταινα εκφράσει κοινωνικά τα πολιτ ιστ ικά αποκλεισμένα λούμπεν εργατ ικά και μισοάνεργαστρώματα. Εδώ πρέπει να δούμε, ότ ι το “φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ”, έρχεται να αναβιώσει όλο εκείνο τοσύννεφο των αυταπατών που έχει ανάγκη η μικροαστική συνείδηση για να επιβιώνει, έρχεταινα ικανοποιήσει όλες εκείνες τ ις ανώδυνες σκέψεις που έχουν και την πίτα ολόκληρη και το

σκύλο χορτάτο, έρχεται να αναστηλώσει όλον εκείνο το φανταστικό, μικροαστικό κόσμοόπου οι εχθροί μας θα σεβαστούν ειρηνικά την θέληση μας να ζήσουμε όλοι αγαπημένοι στηνΕΕ και στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Εδώ πρέπει να δούμε, πόσο στενά όρια είχε η πολιτ ική πρόταση τηςαναρχίας/αυτονομίας, ή καλύτερα η πολιτ ική αντ ίληψη ότ ι δεν πρέπει να έχουμε πολιτ ικήπρόταση και διέξοδο. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πόσο χάνει τη λαμπάδα του το σύνθημα“μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι” και δίνει τη σκυτάλη στο παλλαϊκό “ψωμί-παιδεία-ελευθερία”, ένα σύνθημα που η νεολαία διαχρονικά σήκωσε στα χέρια της και το διατήρησετόσες δεκαετ ίες. Ή ακόμα και το “Λαέ πολέμα, μας πίνουνε το αίμα”. Μέσα σε αυτό το “άγριο” περιβάλλον, όπου μπορεί να βλέπεις να κυριαρχεί η πολιτ ικήσύγχυση, όπου συνυπάρχει η αγωνιστ ικότητα και ο εκφασισμός, πολλές φορές και μέσα στομυαλό του ίδιου ανθρώπου, το κίνημα προχωρά και συγκροτείται. Εργατ ικές κινητοποιήσεις ξεπετάγονται παντού, χώροι με παραδοσιακό συνδικαλισμόεπαναδραστηριοποιούνται, χώροι της ελαστικής εργασίας παίρνουν το βάπτισμα του πυρός.Διαμορφώνεται ένα κοινωνικό μέτωπο με στέρεα και μόνιμα ταξικά χαρακτηριστ ικά. Οιδεκάδες γενικές απεργίες, οι διαδηλώσεις με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου νααντ ιπαρατίθενται στην κυβέρνηση και τους μηχανισμούς καταστολής, δημιουργούν πλέον ένααναγνωρίσιμο από όλους κοινωνικό-πολιτ ικό ρεύμα με πυρήνα την Αριστερά. Όλα αυτά συγκλίνουν στο ότ ι οι πολιτ ικά δραστηριοποιημένοι νεολαίοι, οι πρωτοπόροι στησκέψη και στη δράση, (ακόμα και αυτοί που οργανώνονται σε αντ ιδραστική κατεύθυνση), θαδιαμορφώσουν τα πολιτ ικά τους χαρακτηριστ ικά μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Αυτό οδηγείστην ανάγκη για διαμόρφωση των πολιτ ικών και θεωρητικών εργαλείων εκείνων, με βάση ταοποία ο νέος θα κατασταλάξει πολιτ ικά. Διαμορφώνεται, ιδιαίτερα μέσα στη “μαγιά” του κινήματος, στα μυαλά εκείνων που έχουνσυνδέσει τη ζωή τους με την έκβαση των ταξικών συγκρούσεων, στα μυαλά εκείνων πουανατρέπουν τους συσχετ ισμούς και νιώθουν ολοένα και περισσότερο να είναι οι ίδιοικαθοριστ ικός παράγοντας για τ ις πολιτ ικές εξελίξεις, η ανάγκη για το θεωρητικό και ιδεολογικόπροχώρημα.

Ο ρόλος της νεολαίας στο ζήτημα της Αριστεράς Έτσι λοιπόν το ζήτημα της Αριστεράς τέμνει το ζήτημα της νεολαίας με τέτοιον εκρηκτ ικότρόπο, ώστε να δημιουργείται μία νέα πολιτ ικό-ιδεολογική πρωτοπορία στο εσωτερικό τουκάθε πολιτ ικού χώρου. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότ ι οι νεολαίοι αυτοί είναι γνωστοί, είναιφίλοι μεταξύ τους, συναγωνιστές, γείτονες, συμμαθητές, συνάδελφοι. Πολλές φορές μιλάνεπιο ειλικρινά μεταξύ τους παρά στ ις συνεδριάσεις των πολιτ ικών τους χώρων. Είναι τυχαίο, ας πούμε, το πολιτ ικό ανέβασμα του κάμπινγκ των Αγωνιστ ικών Κινήσεων καιτης Μαθητικής Αντ ίστασης, οι πολύωρες συζητήσεις όπου τσακωνόμαστε ποιός θαπρωτομιλήσει, όπου όταν τ ίθενται ιδεολογικά ζητήματα που απαιτούν το “κάτ ι παραπάνω”,δεν “την κωλώνουμε” αλλά θέλουμε και πιο πειστ ικές απαντήσεις, που δεν έχουνδιαμορφωθεί πλήρως; Δεν είναι δείγμα αυτού που συμβαίνει, η θέληση από τη νεολαία (ή καιαπαίτηση) για συμμετοχή στο κομματικό σχολείο για την αποτίμηση του ελληνικούκομμουνιστ ικού κινήματος; Δεν είναι ενδεικτ ικό της κατάστασης, ότ ι οι νεολαίοι τηςΟργάνωσης είναι αυτοί που απαιτούν, όλο και πιο συχνά, σαν προαπαιτούμενο για ναδράσουνε, τη διαμόρφωση ενός “άλλου στυλ”, πιο μαχητ ικού και άμεσου; Πιο συγκεκριμένου; Όλα αυτά ταυτόχρονα με μία διαδικασία ολοένα και πιο έντονων ταξικών συγκρούσεων,όπου η κλιμάκωση της πολιτ ικής αντ ιπαράθεσης θέτει ανοιχτά ζητήματα της προοπτικής τηςχώρας, και η συμμετοχή ενός ανθρώπου στο κίνημα εξαρτάται και από την πειθώ πάνω σεερωτήματα για το ευρώ, τη φύση του συστήματος, την δυνατότητα ύπαρξης ενός νέουπολιτ ικού συστήματος, την δυνατότητα του λαού να πετυχαίνει νίκες. Όλα αυτά ταυτόχρονα με μία πολύμορφη διαδικασία τόσο κοινωνικής, όσο και πολιτ ικό-ιδεολογικής ανασύστασης της Αριστεράς, την οποία κανείς δεν μπορεί να αποφύγει καιδιαπερνά όλους τους πολιτ ικούς χώρους σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Οι Κνίτες φωνάζουν “εργάτημπορείς χωρίς αφεντ ικά”, οι αναρχικοί “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς”, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑστήνουν φόρουμ πολιτ ικής αναζήτησης, διαγραφές, διασπάσεις, μετατοπίσεις, πολιτ ικάμέτωπα βραχύβια ή σθεναρά δημιουργούνται. Όλη αυτή η πραγματικότητα στο πολιτ ικό και στο κοινωνικό επίπεδο, αναδεικνύει το

τεράστιο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ μιας Αριστερής Πολιτ ικής Διεξόδου στη νεολαία, η οποία θαδιαμορφωθεί πολιτ ικά, θεωρητικά, ιδεολογικά, κινηματ ικά, οργανωτικά μέσα στη φωτιά τηςμάχης, αλλά και με όπλο την εξέλιξη της υπάρχουσας επαναστατικής θεωρίας, τη διαμόρφωσηνέων πολιτ ικών συνθημάτων και συμπεριφορών.

Η Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, διαμορφωτής τηςΑριστερής Πολιτικής Διεξόδου Η Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντ ιιμπεριαλιστ ική Συνεργασία, φιλοδοξεί να αποτελέσειμία ανεξάρτητη πολιτ ική τάση στο κίνημα και την Αριστερά, που θα διαμορφώσει μιααντ ικαπιταλιστ ική, αντ ιιμπεριαλιστ ική, αντ ιφασιστ ική γραμμή μέσα στο λαό, μαζί με το λαό. Η ΠΑΑΣ αυτή τη στ ιγμή, μπορεί να συνενώσει σε μια πλατ ιά, δημοκρατική, αγωνιστ ική βάσητις δυνάμεις εκείνες που βάζουν σαν πρώτη αναγκαιότητα την ανατροπή της στρατηγικήςεπίθεσης του κεφαλαίου, την ανατροπή της πολιτ ικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, σαν πρώτο βήμαγια την ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος. Η ΠΑΑΣ συσπειρώνει στ ις γραμμές τ ις πολιτ ικές δυνάμεις εκείνες, που παλεύουν για τηνσυγκρότηση της κομμουνιστ ικής τάσης μέσα στο λαϊκό κίνημα, για να γίνει πάλι επίκαιρη ησοσιαλιστ ική προοπτική στ ις μάζες. Η ΠΑΑΣ αποτελεί αναγκαίο πολιτικό-οργανωτικό προστάδιο, για την οικοδόμηση μιαςπλατίας Λαϊκής Αγωνιστικής Συνεργασίας, που μέσα στ ις λαϊκές οργανώσεις, τα σωματείακαι τους συλλόγους, θα διαμορφώσουν ένα πολιτ ικό πρόγραμμα πάλης και προοπτικής. Έναπολιτ ικό πρόγραμμα που δε θα αρκείται στον λιγότερο ήλιο της συνδιαχείρισης αλλά θα μιλάανοιχτά για αυτό που έχει ανάγκη η γενιά μας. Εμείς, οι νεολαίοι του ΚΚΕ(μ-λ), να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της διαμόρφωσηςτου πολιτ ικού προγράμματος πάλης και αριστερής πολιτ ικής διεξόδου της ΠΑΑΣ. Ναδώσουμε τον δικό μας τόνο στο στυλ, στη φυσιογνωμία, στον τρόπο κίνησης της ΠΑΑΣ, νατη ζωντανέψουμε. Γιατ ί είναι ανάγκη μας, αλλά και γιατ ί μας έχει η ίδια η ΠΑΑΣ ανάγκη. Γιατίπρέπει να αντιληφθούμε την ΠΑΑΣ σαν ένα αναγκαίο σκαλί για την μετεξέλιξη του ΚΚΕ(μ-λ) σεμια μαζική και μαχητική κομμουνιστική Οργάνωση, με ρόλο και λόγο στα πράγματα. Γιατ ί εμείς, οι νεολαίοι του ΚΚΕ(μ-λ), έχουμε συγκεκριμένο πολιτ ικό λόγο να απευθύνουμεστη νεολαία. Γιατ ί εμείς, οι νεολαίοι του ΚΚΕ(μ-λ) φιλοδοξούμε να καλύψουμε το ΚΕΝΟ, ναδιεμβολίσουμε πολιτ ικούς χώρους, να σπάσουμε ιδεολογήματα, να παράξουμε θεωρία.

Να διαμορφώσουμε μια Αριστερή Πολιτ ική Διέξοδο για τη γενία μας.

Αντικαπιταλιστική: Ενάντ ια στην πολιτ ική που φορτώνει την κρίση πάνω μας και μας στερείτα όνειρα, γιατ ί δε χρωστάμε τ ίποτα σε αυτούς που μας κλέβουν τη ζωή μας, γιατ ί δεχρωστάμε τ ίποτα παρά μόνο να τους ανατρέψουμε!Αντιιμπεριαλιστική: Γιατ ί δεν πιστεύουμε στην παντοδυναμία των Μεγάλων Αφεντ ικών, γιατ ίθέλουμε να ζήσουμε σε μία Ελλάδα ανεξάρτητη και ελεύθερη, και όχι σε ένα προτεκτοράτο-στρατόπεδο εργασίας των δολοφόνων και των τοκογλύφων της ΕΕ και του ΔΝΤ,Αντιφασιστική: Γιατ ί δεν θέλουμε να τα βάλουμε με τους αδύνατους, δε θέλουμε ναξεθυμάνουμε την οργή μας πάνω τους μετανάστες και τους κοινωνικά απόκληρους, αλλάθέλουμε, και έχουμε τα κότσια να τα βάλουμε, με αυτούς γεμίζουν τ ις τσέπες τους με το αίματου λαού μας.Δημοκρατική: Για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας στην ελεύθερη πολιτ ική,συνδικαλιστ ική, πολιτ ιστ ική έκφραση και δράση, για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας νααγωνιζόμαστε και να οργανωνόμαστε, για να αποκρούσουμε τ ις μαύρες στρατ ιές τηςκαταστολής και της καταπίεσης, να αποκρούσουμε τη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας.Αντιδιαχειριστική: Για να οικοδομήσουμε μια άλλη, επαναστατ ική Αριστερά που θα ζει καιθα αναπνέει μέσα στ ις λαϊκές οργανώσεις, μέσα στ ις ταξικές συγκρούσεις, που θα παλεύειόχι για την μεταρρύθμιση του παλιού κόσμου, αλλά για το γκρέμισμα του και την οικοδόμησηενός νέου Εργατική: Γιατ ί κοινωνική πρωτοπορία του κινήματος, και φορέας τηςεπαναστατ ικής αλλαγής, δεν μπορεί να είναι άλλος από την εργατ ική τάξη, συγκροτημένησαν τάξη για τον εαυτό της. Γιατ ί αυτοί που δημιουργούν τον πλούτο, Έλληνες και ξένοι, είναιοι μόνοι που μπορούν να τον διαχειριστούν προς όφελος όλης της ανθρωπότητας.Λαϊκή: Γιατ ί εμείς, ως νεολαία, είμαστε κομμάτι τους εργαζόμενου λαού, είμαστε εμείς που θαβρούμε τα συνθήματα, που θα αψηφήσουμε τα κλομπ και τα χημικά και θα σταθούμε πρώτοι

στα οδοφράγματα, εμείς που θα γράψουμε στους τοίχους, που θα κάνουμε την αρχή, εμείςείμαστε εκείνοι που θα εκπληρώσουμε το καθήκον μας και θα παίξουμε το ρόλο τουπυροδότη του Λαϊκού Ξεσηκωμού. Να διαμορφώσουμε, και να εξειδικεύσουμε, ένα Αριστερό Πολιτ ικό Πρόγραμμα Πάλης

Για ανατροπή των Μνημονίων, των αντ ιλαϊκών νόμων, της πολιτ ικής ΕΕ-ΔΝΤ-κυβερνήσεων,Για το δικαίωμα στ ις ΣΠΟΥΔΕΣ, για την ανατροπή της παιδείας των λίγων κι εκλεκτών,Για το δικαίωμα στη ΔΟΥΛΕΙΑ, ενάντ ια στην ανεργία, τους μισθούς πείνας και τονεργασιακό μεσαίωνα,Για το δικαίωμα στ ις ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, ενάντ ια στην κρατ ική τρομοκρατία και τονεκφασισμό,Για το δικαίωμα στην ΑΣΦΑΛΙΣΗ, ενάντ ια στην διάλυση της υγείας και των συντάξεων,Για το δικαίωμα στην ΕΙΡΗΝΗ, για να μην χύσουμε το αίμα μας για τ ' αφέντη το φαί,Για την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, για μία Ελλάδα ελεύθερηαπό την ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ, με αφέντη στα πολιτ ικά πράγματα το λαό της.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_14.html?pfstyle=wp

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο συμπληρωμένοτου Σπύρου Παπακωνσταντ ίνου

Α. Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ-ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ

1. Ορισμένα νούμερα προς αποκατάσταση της αλήθειαςΗ γενική προπαγάνδα των δυνάμεων του συστήματος κάνει λόγο για πάνω από 1.000.000Δημοσί-ους Υπαλλήλους. Ορισμένα μάλιστα παπαγαλάκια κάνουν λόγο ακόμα και για1.500.000 (!!!). Τα νούμερα αυτά είναι φυσικά αναληθή και διογκωμένα σκόπιμα για ναδικαιολογήσουν μέτρα και πολιτ ικές μείωσης του αριθμού των Δ.Υ. και χτυπήματος τωνδικαιωμάτων τους.

Τα μόνα δημοσιοποιημένα στοιχεία μέχρι σήμερα με κάποια αξιοπιστ ία αφορούν τηνπερίοδο της περιβόητης απογραφής (καλοκαίρι 2010) πριν την εξαπόλυση της επίθεσης μεαιχμή το (τότε) νέο μισθολόγιο. Παραθέτουμε τα σημαντ ικότερα από αυτά (πηγή :ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14-15/8/2010).Η απογραφή, λοιπόν, ''έβγαλε'' έναν αριθμό 768.000 αμειβόμενων από το κράτος. Φυσικάσήμερα το νούμερο αυτό είναι αρκετά μικρότερο με βάση την ανυπαρξία ουσιαστ ικάπροσλήψεων και την διεύρυνση (σχεδόν με τη μορφή πανικού) του κύματοςσυνταξιοδοτήσεων -αποχωρήσεων.Ένα βασικό στοιχείο που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας είναι ότ ι ΔΕΝ ταυτ ίζονται οιμισθοδο-τούμενοι από το κράτος με τους Δημοσίους Υπαλλήλους, δηλ. με όσουςκαλύπτονται από το κα-θεστώς της μονιμότητας. Η ίδια πηγή-την προαναφερόμενηπερίοδο-παραθέτει στοιχεία για πάνω-κάτω 200.000 άτομα με μη μόνιμες σχέσειςαπασχόλησης που συμπεριλαμβάνονται στον ανωτέρω συνολικό αριθμό τωναπογραφέντων. Πρόκειται για συμβασιούχους αορίστου και ορισμένου χρό-νου, stage,επικουρικούς, ωρομίσθιους, εποχικούς, αιρετούς πάσης φύσης, μετακλητούς κλπ.Αν κανείς αφαιρέσει από τους εναπομείναντες 568.000 τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια (ΜέληΔΕΠ ΑΕΙ-ΤΕΙ 12.000, Διπλωμάτες 850, Γιατροί 22.000) και ιδιαίτερα όσους επανδρώνουν το''βαθύ'' αστ ικό κράτος (Στρατός και Σώματα ασφαλείας - οι λεγόμενοι ένστολοι - 156.000,Δικαστές-Εισαγγελείς 4.200, κληρικοί 12.000) προσεγγίζει το πραγματικό νούμερο τωνΔημοσίων Υπαλ-λήλων που δεν πρέπει να ξεπερνά σήμερα τ ις 350.000. Τέτοιος''πληθωρισμός'' Δημοσίων Υπαλλή-λων, λοιπόν(!!!). Ας λάβουμε υπόψη μας, επίσης, ότ ι ενώεπικαιροποιούνται τα στοιχεία αυτά κάθε καλοκαίρι πλέον, δεν δίνονται στη δημοσιότητα γιαευνόητους λόγους.Ακόμη πρέπει να γνωρίζουμε ότ ι ένας αριθμός γύρω στ ις 250.000 (από το σύνολο των350.000 ) είναι Δημόσιοι Υπάλληλοι στους τομείς της Δημόσιας Περίθαλψης (Νοσοκομεία,Κέντρα Υγείας, Ιατρεία κλπ.), της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης (Δήμοι, Κοινότητες,Περιφέρειες) και της Δη-μόσιας εκπαίδευσης (Νηπιαγωγοί, Δάσκαλοι και Καθηγητές). Όλοι οιυπόλοιποι Δημόσιοι Υπάλ-ληλοι πανελλαδικά κυμαίνονται γύρω στ ις 100.000.Χρειάζεται, λοιπόν, να κάνουμε αντ ιπαράθεση και να καταρρίπτουμε τον πυρήνα τηςπροπαγάνδας των τροϊκανών ιμπεριαλιστών, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών τους περίδήθεν μεγάλου α-ριθμού Δημοσίων Υπαλλήλων, χρησιμοποιώντας τα πιο πάνω δικά τουςστοιχεία.

2. Ο χαρακτήρας των αντεργατ ικών πολιτ ικών στο ΔημόσιοΟι εργαζόμενοι στο Δημόσιο σήμερα και τα δικαιώματά τους βρίσκονται στο μάτ ι τουκυκλώνα και αυτό δεν είναι τυχαίο. Βεβαίως προϋπήρξε σειρά ετών καλλιέργειας τουανάλογου κλίματος, στροφής της κοινωνίας ενάντ ια στους Δ.Υ. Είτε με τα σκάνδαλα, τ ιςρεμούλες, τ ις μίζες, την λεγό-μενη διαφθορά, είτε με τη μη εξυπηρέτηση των πολιτών σε

υπηρεσίες που υποτίθεται ότ ι υπήρχαν γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Συλλήβδην και αδιακρίτωςγια όλα τα κακά του αστ ικού κράτους έφται-γαν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ο αποδιοπομπαίοςτράγος είχε βρεθεί...Ταυτόχρονα (και μιλάμε πάντα για τους 350.000 Δημοσίους Υπαλλήλους που μαςαπασχολούν εδώ και όχι γενικά για το Δημόσιο) αυτοί καλύπτονταν από μια σειράκατακτήσεις σε εργασιακό, μισθολογικό, συνταξιοδοτ ικό, σε επίπεδο συνθηκών εργασίας,όρων απασχόλησης, ωραρίων κ.α. που έφτασαν να είναι κραυγαλέα παραφωνία και καρφίστα μάτ ια των δυνάμεων του συστήματος σε σχέση συνολικά με την επονομαζόμενη(καπιταλιστ ική) αγορά εργασίας, όπως έχει διαμορφωθεί.Στον ιδιωτ ικό τομέα της οικονομίας η ζούγκλα είχε προωθηθεί στην πράξη προ πολλού, τοαπόλυτο διευθυντ ικό δικαίωμα κατοχυρωνόταν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Η εργατ ικήτάξη βρισ-κόταν στο καναβάτσο αποσυγκροτημένη ιδεολογικά, πολιτ ικά και οργανωτικά. Καιοι υπόλοιποι εργαζόμενοι ασυγκρότητοι και χωρίς όργανα πάλης να χάνουν τη θέση τουςσυνεχώς και σχεδόν αδιάλειπτα. Το σύστημα έπρεπε να τελειώνει και με το ''κακό''παράδειγμα των εργαζομένων στο Δημόσιο.Έχουμε την άποψη ότ ι δεν είναι ζήτημα ποσοτικό (είναι και τέτοιο αλλά όχι στη βάση του).Βασικά είναι ζήτημα ποιοτ ικό το να «τελειώσουν» το ταχύτερο με ένα καλύτερασυγκροτημένο κομμάτι εργαζομένων που θεωρεί (θεωρούσε, για να είμαστε ακριβείς)περίπου δεδομένη τη ζωή του και προδιαγεγραμμένη την πορεία του. Μ 'αυτή την έννοιαεργαζόταν με λιγότερο άγχος, χωρίς την α-νασφάλεια και αβεβαιότητα που κάνει τονοποιονδήποτε άνθρωπο ευάλωτο σε πολυποίκιλες πιέσεις σε προσωπικό και συλλογικόεπίπεδο. Συνεπώς και πιο ''εύκολα'' κινητοποιήσιμο.Η εμμονή των τροϊκανών δυναστών σε άμεσες απολύσεις αναδεικνύουν αυτό το στοιχείοκυρί-αρχα. Το ''ταμπού'' της περίπου δεδομένης και τακτοποιημένης ζωής έπρεπε νασπάσει, με τις αναμενόμενες αντιδράσεις, φυσικά, μιας τέτοιου χαρακτήρα ανατροπής.Από αυτή την άποψη, δεν θα κάνουν πίσω στο ελάχιστο επιμένοντας, πιέζοντας καιεκβιάζοντας ν' ανοίξει άμεσα, από φέτος, ο δρόμος προς την κόλαση.

3. Ομολογημένοι στόχοιΕίναι ολοφάνερο ότ ι δεν υπάρχει καμιά κατάκτηση, κανένα δικαίωμα που να πάρει τράτο.Μάλιστα η επιλογή του σοκ που επιλέχτηκε για την κοινωνική πλειοψηφία συνολικά,επιχειρείται να ε-πιβληθεί και στο Δημόσιο. Η συνολική καταβύθιση των εργαζομένων στοΔημόσιο (δείγμα της ο-ποίας -τηρουμένων των αναλογιών- είναι και η εμμονή στα ειδικάμισθολόγια) είναι όρος sine qua non.Η διάλυση και της οργανωτικής δυνατότητας (αφού σχεδόν όλοι οι Δ.Υ. είναι συνδικαλισμένοιως μέλη σωματείων) είναι στρατηγικός στόχος του συστήματος, πράγμα που απαιτείται ωςπροϋπόθεση για συνολικότερες ανατροπές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότ ι στο πρόσωπο τηςυποταγμένης και συμβιβασμένης συνδικαλιστ ικής ηγεσίας χτυπιέται η συνδικαλιστ ικήέκφραση και οργάνωση αυτή καθ' αυτή. Αλλά γι' αυτά παρακάτω.Ακόμα δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε την διαμόρφωση ''περιρρέοντος κλίματος'' μεανάδειξη πά-σης φύσης τεχνητών διασπάσεων και διαχωρισμών όχι μόνο συνολικά στοσώμα των εργαζομένων (Έλληνες και μετανάστες, άντρες και γυναίκες, παλιοί και νέοι,δημόσιοι και ιδιωτ ικοί κ.α.) αλλά και - αν μπορούσαμε να το θέσουμε έτσι -ενδοδημοσιοϋπαλληλικά (Συντεχνιασμός, χαρακτήρας μηχανισμών και υπηρεσιών, υπάλληλοιυπουργείου οικονομικών και οι άλλοι, ακόμα και σε ομοει-δείς υπηρεσίες π.χ. Νοσοκομεία ΙΚΑκαι Νοσοκομεία του ΕΣΥ κλπ.). Φυσικά είναι αβέβαιο για το σύστημα πόσο ''πιάνουν τόπο''πλέον μετά τον οδοστρωτήρα τέτοιοι διαχωρισμοί.

4. Μέτωπα αντ ιπαράθεσης – σύγκρουσηςΟι μορφές που επιλέγονται για την προώθηση της αντεργατ ικής πολιτ ικής στο Δημόσιο είναιευ-θέως ανάλογες των επιδιώξεων. Έτσι ανοίγουν μια σειρά μέτωπα (με κύρια την πολιτ ικήτους πλε-υρά) με στόχο άμεσα και μακροχρόνια αποτελέσματα. Ευελπιστούν ότ ι θαδιαμορφώσουν ένα νέο τοπίο σε σύντομο χρονικό διάστημα συμβατό με τ ις επιδιώξεις τωνιμπεριαλιστών και των ντόπιων κεφαλαιοκρατών.α. Προς de facto και de jure κατάργηση της μονιμότητας.Πρόκειται για στρατηγικό στόχο στην καρδιά της συνολικής υπόστασης των ΔημοσίωνΥπαλλή-λων. Η μια πλευρά αφορά την επίσημη, την συνταγματ ική ''τάξη'' με στόχευση την

θεσμική και στο ανώτερο επίπεδο άρση – κατάργηση της μονιμότητας με ότ ι αυτήσυνεπάγεται. Μέχρι την ώρα αναθεώρησης του Συντάγματος, ωστόσο, μπορούν στην πράξηνα έχουν απολυθεί δεκάδες χιλιάδες Δημόσιοι Υπάλληλοι, όχι ως εξαίρεση (πειθαρχικά κλπ.)αλλά ως κανόνας. Η διελκυστίνδα ανάμε-σα στους παράγοντες του συστήματος κυρίως στοεσωτερικό (για τους ιμπεριαλιστές είναι απλά τα πράγματα) αφορά στο πως ακριβώς, μέσωποιάς μορφής, σε ποιούς τομείς και με ποιές διαδικασίες θα προωθηθεί αυτή η πολιτ ική.Δευτερεύοντα πράγματα-θα λέγαμε- που έχουν όμως τη σημασία τους.15.000 απολύσεις μέχρι το τέλος του χρόνου και 150.000 συνολικά μέχρι το τέλος του 2015.Μι-λάμε για περίπου το 1/3 των εργαζομένων και απ' ότ ι όλα δείχνουν (για ναχρησιμοποιήσουμε μια συμβατική έκφραση στην οποία αρέσκονται σοσιαλδημοκράτες καιρεφορμιστές πάσης φύσης) στον ''κοινωνικό'' τομέα του κράτους. Την ίδια στ ιγμή, φυσικά, ο''μη κοινωνικός τομέας'' (σώματα ασφαλείας, στρατ ιωτικοί, δικαστές κ.α.) διογκώνεταικαθημερινά και από πλευράς επάνδρωσης αλ-λά και εξοπλισμού. Για εκεί υπάρχουν λεφτά...β. Συγχωνεύσεις-κλεισίματα φορέων και υπηρεσιώνΕίναι αυτή η μέθοδος που φαίνεται να προκρίνεται αφού ''... καταργουμένου του φορέα ή τηςθέσης που υπηρετείς, χάνεται η Δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα '' σύμφωνα με τονΔημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα. Έτσι εκατοντάδες φορείς και υπηρεσίες, άλλες ήδη και άλλεςστο προσεχές μέλλον οδεύουν προς τυπική συγχώνευση (ουσιαστ ικά κλείσιμο) μεεπιπτώσεις και στο κοινωνικό σύνολο σε σχέση με τ ις υπηρεσίες που παρείχαν αλλά καιστους εργαζόμενους σ' αυτούς (αυτές) με τ ις θέσεις εργασίας να βρίσκονται στον αέρα.Η διαμόρφωση των νέων οργανογραμμάτων - οργανισμών εντάσσονται σ' αυτή τηνκατεύθυνση. Πρόκειται για οργανισμούς που στην καλύτερη περίπτωση περιλαμβάνουν μόνοτο υπηρετούν προσωπικό, χωρίς ούτε μια (κυριολεκτ ικά) κενή οργανική θέση. Για ποιέςπροσλήψεις και σε ποιά θέση να παλέψεις(;).Πέρα από αυτό, όμως, δεν θα αργήσει η ώρα που θ' απολύονται όσοι ''περισσεύουν'' και δενθα μετακινούνται, όπως γίνεται μέχρι σήμερα, σε άλλους φορείς ή υπηρεσίες του Δημόσιουτομέα. Το πότε θα επιλέξει η κυβέρνηση ν' ανοίξει και το «εσωτερικό» μέτωπο είναισυνάρτηση και των αντ ιδράσεων που θ' αντ ιμετωπίζει στην προώθηση αυτής της πολιτ ικήςτης απ' τους ''απ' έξω'' αλλά και της εκτ ίμησής της για την κατάσταση τουΔημοσιοϋπαλληλικού κινήματος γενικά και ειδικά στους συγκεκριμένους χώρους. Ένα διπλόμέτωπο (''εξωτερικό'' και ''εσωτερικό'') μάλλον θα της ήταν πιο δύσκολα χειρίσιμο.Σ' αυτό το κεφάλαιο οι συγχωνεύσεις-κλεισίματα σχολείων, νοσοκομείων, ο ''Καποδίστριας''και ο ''Καλλικράτης'' ακόμα και η κατάργηση εφοριών είναι ενδεικτ ικές μόνο της ρότας πουέχει χαραχθεί.γ. Ξεπουλήματα και ιδιωτ ικοποιήσειςΕίναι φυσικό εκεί που ''αποσύρεται'' ο συλλογικός καπιταλιστής- το αστ ικό κράτος- νασπεύδει να καταλάβει τον χώρο το ιδιωτ ικό κεφάλαιο. Ιδιαίτερα σε τομείς που είναικερδοφόροι (κυρίως αυτό) και που δεν απαιτούνται και ιδιαίτερες επενδύσεις μιας και ηυποδομή είναι ήδη έτοιμη από τ ις περιόδους της ''κρατ ικής εφόρμησης''. Έτσι ενέργεια,επικοινωνίες, υποδομές, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι κ.α. έχουν μπει στο ''ενδιαφέρον''διεθνών και εγχώριων παικτών. Το fast t ruck είναι στην ημερήσια διάταξη και οι όποιεςκαθυστερήσεις οφείλονται στ ις κόντρες συμφερόντων που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.Επί της ουσίας διευρύνεται το πεδίο δράσης του κεφαλαίου με επιπτώσεις στο λαό άμεσεςμιας και η παραπέρα εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών κατά κανόνα οδηγεί σεμετατροπή τους σε ακριβά εμπορεύματα.Παράλληλα οι εργαζόμενοι των συγκεκριμένων τομέων (που με το πρόσχημα της κρίσηςπαραχω-ρούνται αντ ί πινακίου φακής στους υποψηφίους ''επενδυτές'') παραδίδονται χωρίςκανένα δικαίωμα αφού καταργούνται τ ις περισσότερες φορές με νόμο εσωτερικοί κανονισμοίκαι συλλογικές συμβάσεις. Έτσι δεν ισχύουν μισθοί, επιδόματα, ωράρια, παροχές καιοτ ιδήποτε άλλο είχαν κατακτήσει με την πάλη τους και υπογράφουν καινούργιες συμβάσειςαπό την αρχή με ότ ι σημαίνει αυτό και με την απόλυση να επικρέμεται πάνω απ' τα κεφάλιατους.Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, λοιπόν, με την συνδικαλιστ ική ηγεσία (κάποτε κραταιά) ναπηγαίνει από υποχώρηση σε υποχώρηση.δ. Αξιολόγηση: το όχημα που επιλέχτηκεΕίναι γεγονός πως μέχρι σήμερα ο λεγόμενος οριζόντ ιος τρόπος που επιλέχτηκε έστειλε το

μήνυμα αλλά παρουσίασε και προβλήματα. Π.χ. πώς θα εκδιωχθούν από το Δημόσιο οι ''μηαρεστοί'' (αγωνιζόμενοι, αριστεροί, κοστ ίζοντες περισσότερο κλπ.) και με ποιά διαδικασίαεξατομίκευσης. Γιατ ί είναι ένα ζήτημα μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά για τοσύστημα.Έτσι φαίνεται πως επιλέγεται η διαδικασία της αξιολόγησης (υπηρεσιών, φορέων καιπροσωπικού) ως μέθοδος για το μεγάλο ''ξεσκαρτάρισμα''. Εντός των άμεσα προσεχώςεβδομάδων σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα θα προχωρήσει η πρώτη της εφαρμογή μεστόχο μέχρι τέλους του χρόνου να έχει δώσει τα πρώτα αποτελέσματα.Μέσα από αυτήν θα επιδιώξουν να αποκτηθούν ''δεδομένα'' που θα τους δίνουν τηδυνατότητα να προχωρήσουν σε εξατομικευμένες απολύσεις, παρουσιάζοντας τουςαπολυόμενους ως επίορκους, ανίκανους και ''ανάξιους'' να φέρουν την ιδιότητα του Δ.Υ.,«άχρηστους και αχρείαστους» για το Δημόσιο. Είναι μια σοβαρή μάχη που πρέπει ναδώσουμε με τους καλύτερους δυνατούς όρους.ε. Εισόδημα και βιοτ ικό επίπεδοΣτο κεφάλαιο αυτό δεν θα είχαμε ίσως να πούμε πολλά αφού είναι γνωστός ο άμεσος καιέμμεσος τρόπος αφαίμαξης των Δ.Υ., όπως συνολικά του λαού. Να ''αρκεστούμε'' στομισθολόγιο και τα μέτρα των 2 πρώτων μνημονίων που οδήγησαν σε άντληση κατά μέσοόρο πάνω από 4 ετήσιους μισθούς (σε σύνολο 14/12 μισθοί + 13ος +14ος) μέσα από τηνκατάργηση των επιδομάτων, την με-ίωση των βασικών μισθών, την περικοπή και στησυνέχεια κατάργηση των δώρων-επιδόματος αδείας, την δραστική μείωση των όποιωνπρόσθετων αμοιβών (υπερωρίες, εκτός έδρας κλπ.), την αύξηση της άμεσης φορολογίας μετην μείωση του ετήσιου αφορολόγητου στα 5.000, την αύξηση των ασφαλιστ ικών εισφορών,την επιβολή ''έκτακτων'' εισφορών.Η σύνδεση μισθού-βαθμού-απόδοσης, διακαής πόθος του συστήματος από την κυβέρνησηΜητσοτάκη ακόμα στα τέλη της δεκαετ ίας του '80 αρχές αυτής του '90, έγινε - αν και όχι στηνολότητά της - πράξη με οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους. Και σίγουρατροχοδρομεί τ ις εξελίξεις για τον άλλο μεγάλο στόχο τους στο κεφάλαιο αυτό, τηνεξατομίκευση της αμοιβής που θα σπάσει κάθε έννοια συλλογικότητας και ενοποίησης.Αλλά και με έμμεσο τρόπο (αυξήσεις στους διαφόρους έμμεσους φόρους, τα χαράτσια, τονπληθωρισμό) έχει οδηγηθεί το σύνολο των Δ.Υ. σε συνθήκες διευρυμένης πλέονφτωχοποίησης, με βάση και το γεγονός της προσδοκώμενης σταθερής σχέσης εργασίας,σταθερού σχετ ικά εισοδήμα-τος και ''ανοίγματος'' σε επιλογές (δάνεια κλπ.). Από αυτή τηνάποψη το μέγεθος της επίθεσης στο εισόδημα και το βοιωτικό επίπεδο αποκτά κρίσιμοχαρακτήρα για διευρυμένα κομμάτια της χαμη-λόμισθης-χαμηλόβαθμης δημοσιοϋπαλληλίας.στ. Κύριες, Επικουρικές συντάξεις, ΕφάπαξΜ' έναν ανάλογο τρόπο κινούνται τα πράγματα στο κεφάλαιο αυτό στο πλαίσιο φυσικά τηςσυνο-λικότερης αντ ιασφαλιστ ικής επιδρομής. Το τρίπτυχο χειρότερα, αργότερα, λιγότεραείναι πυξίδα της πολιτ ικής της κυβέρνησης ( και όχι μόνο της τελευταίας 3κομματικής),κεφαλαίου και ιμπερια-λιστών.Έτσι έχουμε την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια(κάπου 1 δις υπολογίζουν το κέρδος κατ ' έτος εφεξής), γεγονός που θα σημάνει μάλλον όχιτην αύξηση του εργασιακού βίου μέχρι τα γεράματα, όσο και κυρίως την διεύρυνση τουαριθμού και του ποσοστού των μακροχρόνια ανέργων μετά τα 50-55 αφού κανέναςεργοδότης (και το κράτος ανάμεσα σ' αυ-τούς) δεν φαίνεται διατεθειμένος να ''διατηρήσει''τέτοιου είδους ''μη παραγωγικό'' προσωπικό.Από εκεί και πέρα οι συντάξεις καταβαραθρώνονται σε αναλογικά μεγαλύτερο βαθμό απότους μισθούς και τα μεροκάματα (είναι και οι συνταξιούχοι που είναι πιο ευάλωτοι στα χημικάκαι το ξύλο), οι 2 επικουρικές (ΤΕΑΔΥ και ΜΤΠΥ) γίνονται μια για να καταργηθεί ''εν ευθέτωχρόνω'' και το εφάπαξ μειώνεται στο μισό άμεσα για να γίνει -αν και εφ' όσον διατηρηθεί –τμήμα ελάχιστο των κρατήσεων που γίνονται για 30 και 35 χρόνια. Και να σκεφτεί κανείς ότ ι μετο εφάπαξ κάποτε αγόραζες σπίτ ι(!!!).ζ. Εκβιασμοί και τρομοκρατίαΠλάι σ' όλο αυτό το πλέγμα της επίθεσης επιστρατεύονται πάσης φύσης εκβιασμοί και ηανοιχτή τρομοκρατία για την καθυπόταξη των Δ.Υ.Από το ''εύκολο'' ότ ι πλέον -και θεσμικά- δεν έχεις κατοχυρωμένη καμιά οργανικότητα αλλάείσαι κρατ ικός υπάλληλος που μπορεί να κληθείς να δουλέψεις σ' οποιοδήποτε σημείο της

επικράτειας, μέχρι το πιο ''δύσκολο'' ότ ι είσαι ''ανεπαρκής'' και άρα μπορεί ν' απολυθείς μεσυνοπτικές διαδικα-σίες.Η διοικητ ική ιεραρχία καλείται να παίξει πλέον έναν ανάλογο ρόλο (πρέπει να υπάρχει τυπικάκαι ''πάτημα'') ενώ χτυπιέται η συνδικαλιστ ική δράση ποικιλότροπα. Η ανοιχτή καταστολήσυμπληρώνει ότ ι ξεφύγει από ανεκτά και ελεγχόμενα πλαίσια για τους ''απείθαρχους'', (δενμιλάμε καθόλου τυχαία με όρους στρατού). Είναι ενδεικτ ική η αντ ιμετώπιση σε καταληψίες.,όπως στους εργάτες και εργαζόμενους των ναυπηγείων στην πρόσφατη κατάληψη του Υπ.Εθνικής Άμυνας. Αυτά προς άρση κάθε ''παρερμηνείας'' προθέσεων και δυνατοτήτων τουσυστήματος.

Β. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ

ΔΗΜΟΣΙΟ

Η κλασική διάρθρωση του σ.κ. των Δ.Υ. (Σωματεία-Σύλλογοι, Ομοσπονδίες-Νομαρχιακάτμήματα, ΑΔΕΔΥ) πρέπει να ειδωθεί μέσα από τ ις κυρίαρχες απόψεις και την επίδρασή τουςστην συνολικότερη συγκρότηση και δράση των εργαζομένων στο Δημόσιο.Το μόνο θετ ικό είναι (όπως αναφέραμε και πιο πάνω) ότ ι σχεδόν όλοι έχουν συνδικαλιστ ικήέκφραση. Είναι γραμμένοι σε συνδικάτα που υπάρχουν από τυπική άποψη και δεν είναι αυτόπου λέμε σωματεία-σφραγίδες. Σ' αυτό έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό η μόνιμη και σταθερήσχέση εργασίας αν και με την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης υπάρχουντμήματα εργαζομένων πλέον που δεν καλύπτονται συνδικαλιστ ικά.Το βασικό πρόβλημα, ωστόσο, είναι αυτό που αφορά τη γραμμή και κατεύθυνση πουκυριαρχεί στα σωματεία από το 1οβάθμιο μέχρι το 3οβάθμιο. Επί δεκαετ ίες κυριαρχεί καικαθορίζει τ ις θέσεις και την όποια κίνηση η φιλοκυβερνητ ική, αστ ική και ρεφορμιστ ικήαντ ίληψη των πραγμάτων. Από τα κεφαλαιώδη ζητήματα (ιμπεριαλιστ ική εξάρτηση τηςχώρας -βάσεις -ΝΑΤΟ, ένταξη σε ΕΕ -ΟΝΕ- ΕΥΡΩ) μέχρι τον χαρακτήρα του εργοδότη τωνεργαζομένων (Αστικό κράτος και χαρακτήρας του, τρόπος αντ ιμετώπισής του κλπ.) αυτή ηλαθεμένη αντ ίληψη διαμορφώνει χαρακτηριστ ικά.Η συναίνεση και η υποταγή, η αναμονή στ ις κινήσεις από τον αντ ίπαλο(;), οι ποικίλεςαυταπάτες που σκόπιμα καλλιεργούνται, η άμβλυνση του στοιχείου της ταξικότητας στηνερμηνεία των εφαρ-μοζόμενων πολιτ ικών είναι στοιχεία που καθορίζουν στάση ζωής σεατομικό και συλλογικό επίπε-δο. Βεβαίως σήμερα, η επίθεση είναι αχαλίνωτη καισμπαραλιάζει τέτοιες λογικές και πρακτ ικές και δεν είναι τυχαίο ότ ι αυτές οι συνδικαλιστ ικέςηγεσίες είναι όχι απλά ανυπόληπτες αλλά και μισητές σχεδόν στο σύνολο των περιπτώσεωνως ξένες προς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Την ζημιά τους όμως την έχουν κάνει απόκαιρό και συνεχίζουν να την κάνουν.Ο όρος κρατ ικοδίαιτος συνδικαλισμός ταιριάζει απόλυτα στην ανώτατη και ανώτερησυνδικαλιστ ική ηγεσία σχεδόν στο σύνολό της. Άνθρωποι αποκομμένοι απ' τους χώρουςδουλειάς που στην πορεία διαμόρφωσαν ιδιαίτερα συμφέροντα για το στρώμα τους.(Χαρακτηριστ ικό παράδειγμα η συνδ. ηγεσία στ ις ΔΕΚΟ αν και από τυπική άποψη ανήκουνστη ΓΣΕΕ).Η αποδοχή του καπιταλιστ ικού μονόδρομου, της αδυναμίας να σταθεί η χώρα έξω καιενάντ ια στους ιμπεριαλιστ ικούς μηχανισμούς- σχηματισμούς, η άποψη για τον ρόλο και τονχαρακτήρα του κράτους ως ουδέτερου και αλώσιμου (;) από τους ''εργαζόμενους'' (απ' τουςίδιους, δηλαδή) μέσα από θεσμούς ταξικής συνεργασίας σαν τη συνδιοίκηση είναι μερικά απότα κεφαλαιώδη ζητήματα που ερμηνεύουν την εν γένει πολιτ ική τους συμπεριφορά.Μα το πιο χοντρό απ' όλα είναι το σνομπάρισμα των ίδιων των εργαζομένων, η αντ ίληψήτους ότ ι δεν αποτελούν παρά πιόνια στους σχεδιασμούς τους, ότ ι δεν μπορούν να πάρουνοι ίδιοι τ ις ζωές τους στα χέρια τους. Η κατεύθυνση της συνδικαλιστ ικής εκπροσώπησης καιανάθεσης, ο παραγκω-νισμός της μαζικής αυτενέργειας των ίδιων των εργαζομένων για ταδικά τους συμφέροντα αποδε-ίχτηκαν ολέθριοι. Και δυστυχώς τ ις περισσότερες φορές μαςπαίρνει η μπάλα και εμάς (και άλλους) που πασχίζουμε για το γκρέμισμα αυτής της αντ ίληψηςαπ' τα κάτω, για να καταλάβει τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο κόσμος της δουλειάς.Χαρακτηριστ ικό της γραμμής και κατεύθυνσης αυτής της ηγεσίας είναι το γεγονός ότ ι μετάαπό κάθε μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση (και είχαμε αρκετές τα τελευταία 2,5μνημονιακά χρόνια αλλά και πιο παλιά- βλέπε ασφαλιστ ικό Γιαννίτση) κρύβονται στηνκυριολεξία, δεν προχωρούν στην επιθυμητή και μπορετή από τους εργαζόμενους κλιμάκωση,

αποφεύγουν τη σύγκρουση. Για 2 λόγους: και γιατ ί θα ''κινδυνεύσει'' το σύστημα που τουςεκτρέφει και γιατ ί θα πάνε στη γωνία ως στρώμα, αδύναμοι να καθορίσουν το παραμικρό.Από ανάλογα φοβικά σύνδρομα διακατέχεται η γραμμή και πρακτ ική του ΠΑΜΕ και στοΔημόσιο. Με ένα επιπλέον χαρακτηριστ ικό, τ ις μικρές αριθμητ ικά δυνάμεις του. Έξω από τουςμεγάλους αγώνες, ετσιθελικά αποκομμένο από την κίνηση των Δ.Υ., είναι σχεδόνπαρατηρητής των τεκται-νομένων. Οι βερμπαλισμοί του δεν μπορούν να κρύψουν τηνέλλειψη γραμμής για τους εργαζόμε-νους. Η συμβολή του στ ις αντ ιστάσεις είναι μηδαμινή, ενώαποτραβιέται όταν τα γεγονότα κάνουν ''τζιζ''. Ο κόσμος που επηρεάζει, ωστόσο, φαίνεταιότ ι δεν είναι εύκολα χειρίσιμος από την ηγεσία και αυτή η τάση όπως όλα δείχνουν όλο και θαδιευρύνεται.Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και στ ις συνδικαλιστ ικές δυνάμεις της λεγόμενηςεκτός των τειχών αριστεράς. Αν και εξακολουθεί να είναι ερώτημα το πόσο εκτός των τειχών.Από άποψη αντ ίληψης- και ιδιαίτερα στο Δημόσιο- δεν διαφέρουν δυστυχώς και πολύ απότις επίσημες ρε-φορμιστ ικές δυνάμεις στη βασική τους θεώρηση. Χαρακτηριστ ικός ο τρόποςκίνησής τους και τα ζητήματα που θέτουν σε χώρους όπως η Εκπαίδευση ή οι λεγόμενοιΟΤΑ που έχουν έναν καλύτερο συσχετ ισμό (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ) λιγότερο στηνπερίθαλψη (ΠΟΕΔΗΝ). Πάντως μπορούμε να βρεθούμε μαζί τους στο δρόμο, σε κοινέςαντ ιστάσεις με μια λογική ενότητας και πάλης.

Γ. ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ

ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ

Είναι φανερό, στη βάση των όσων εκτέθηκαν, ότ ι απαιτείται ένας μακροχρόνιος,συγκροτημένος, αναβαθμισμένος και αποφασιστ ικός αγώνας ενάντ ια στην κυριαρχία τωναστικών και ρεφορμιστ ικών αντ ιλήψεων και πρακτ ικών στο σ.κ. του Δημοσίου. Ένας αγώναςπου θα συνδυάζει πολιτ ικό-συνδικαλιστ ικό πλαίσιο με την κατάλληλη κάθε φορά μορφή,χωρίς ταμπού και φαεινές.Βασική παράμετρος αυτής της κατεύθυνσης η όσο το δυνατόν πιο διευρυμένη συμμετοχήτων ίδιων των εργαζομένων στο Δημόσιο που θα βάζουν κάθε φορά τη σφραγίδα τους στ ιςεξελίξεις. Η διευκόλυνση της συμμετοχής τους θα επιτυγχάνεται μέσα από την μαζικοποίησητων συνελεύσεων και συγκεντρώσεων στους χώρους δουλειάς. Επιτροπές-πρωτοβουλίεςαγώνα (η όπως αλλιώς μπο-ρούν να ονομαστούν) έχουν να συμβάλουν τόσο ενάντ ια στηνακινησία διοικήσεων σωματείων όσο και υπέρ της διεύρυνσης του κύκλου όσων μπορούν καιθέλουν να παλέψουν. Και αυτοί είναι πολ-λοί στ ις μέρες μας, πολύ περισσότεροι απόπαλιότερα.Η αντ ιιμπεριαλιστ ική κατεύθυνση οφείλει να παλεύεται κάθε ώρα κάθε στ ιγμή μεσταθερότητα και επιμονή. Ιδιαίτερα σήμερα που εκτός από τους Αμερικάνους και τ ιςδολοφονικές τους πολιτ ικές, έχει αποδομηθεί σε μεγάλο βαθμό το πουλόβερ τηςευρωλαγνείας προηγούμενων εποχών και έχει καταδειχτεί ότ ι η ΕΕ αποτελεί πηγή δεινών καιγια τους Δημοσίους Υπαλλήλους.Η αντ ικαπιταλιστ ική κατεύθυνση πρέπει να είναι οδηγός στον τρόπο σκέψης και δράσης μαςκαι να μεταλαμπαδεύεται σε όσο το δυνατόν περισσότερους συναδέλφους. Η ανάδειξη τηςταξικής- βασικής πλευράς των μέτρων και της επίθεσης στους Δ.Υ. με πειστ ικά επιχειρήματαβοηθά στο ξε-πέρασμα αταξικών (όλοι είμαστε το κράτος) και λαθεμένων (μπορεί αυτό τοκράτος να λειτουργήσει υπέρ του λαού) αντ ιλήψεων.Η αντ ιφασιστ ική πάλη οφείλει όχι απλά να αποκαλύπτει αλλά να αποκόπτει τ ις φασιστ ικέςσυμμο-ρίες από την όποια πρόσβασή τους σε λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα σήμερα πουπροσπαθούν να λει-τουργήσουν σε ρόλο συμπληρωματικό ή υποκατάστατο του κράτουςπου αποσύρεται από το , ας το πούμε, κοινωνικό πεδίο. Αποφασιστ ική απάντηση χρειάζεταιστα τάγματα εφόδου ενάντ ια σε Έλ-ληνες εργαζόμενους και μετανάστες και όπουεμφανίζονται.Η κατεύθυνση της συγκρότησης της αντ ίστασης των εργαζομένων στο Δημόσιο μέσα απότην κα-τανόηση του χαρακτήρα της σύγχρονης-σημερινής βαρβαρότητας που επελαύνει,σαν απαραίτητη προϋπόθεση τόσο για την απόκρουση αυτής της επίθεσης όσο και για ταζητήματα προοπτικής που έχουν ανοίξει αντ ικειμενικά. Αντ ίσταση που οφείλει- με τησυμβολή όσων το κατανοούν- να ανα-βαθμίζεται καθημερινά ποιοτ ικά και ποσοτικά, για ναμπορέσει να φτάσει σε νίκες.

Η κατεύθυνση της συνολικής ανατροπής αυτής της πολιτ ικής που θα συμπαρασύρει στοπέρασμά της παλιά και νέα μέτρα, παλιά και νέα μνημόνια και θα θέσει σαν χειροπιαστήαναγκαιότητα το ζήτημα της άλλης σοσιαλιστ ικής κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση καικαταπίεση, χωρίς ξένους δυ-νάστες, με την εργατ ική τάξη στην πρωτοπορία και το κράτοςτης όργανο επίτευξης στόχων σ' αυτή την κατεύθυνση.

Ενάντ ια στο χτύπημα του δικαιώματος στη σταθερή, πλήρη δουλειά.Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ για όλους τους εργαζόμενους στονΔημόσιο τομέα. Παλεύουμε για την μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Ενάντ ια σε κάθεαπόπειρα απολύσεων με όποια μορφή και αν επιχειρείται.

Ενάντ ια στη λεηλασία του εισοδήματος παλεύουμε για αυξήσεις στους μισθούς και τ ιςσυντάξεις. Για την ανατροπή του μισθολογίου και της σύνδεσης μισθού-βαθμού-απόδοσης. Ενάντ ια στην αξιολόγηση-πειθάρχηση-χειραγώγηση.

Ενάντ ια στο κλείσιμο, συγχώνευση δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών γιατ ίστρέφεται ενάντ ια στο λαό και τους εργαζόμενους στο Δημόσιο.

Ενάντ ια στο ξεπούλημα και την ιδιωτ ικοποίηση τομέων του Δημοσίου γιατ ί επιφέρειδιεύρυνση του πεδίου δράσης του κεφαλαίου και χτύπημα των κατακτήσεων τωνεργαζομένων.

Ενάντ ια στη χειροτέρευση των ασφαλιστ ικών και συνταξιοδοτ ικών δικαιωμάτων. Για τοδικαίωμα όλων σε πλήρη και δωρεάν περίθαλψη.

Ενάντ ια στην κρατ ική και παρακρατική βία και καταστολή, για πολιτ ικές καισυνδικαλιστ ικές ελευθερίες.

Παλεύουμε για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων και των μνημονίων, για το άνοιγματου δρόμου για νέες κοινωνικές κατακτήσεις.

Αγωνιζόμαστε για έξοδο της χώρας από τους ιμπεριαλιστ ικούς σχηματισμούς, για ναγίνει ο λαός μας αφέντης στον τόπο του.

Παλεύουμε για συνδικάτα ταξικά, όργανα πάλης στα χέρια των εργαζομένων. Για τηναλλαγή των συσχετ ισμών στους χώρους δουλειάς και συνολικότερα στην κοινωνία.

Αγωνιζόμαστε για να μπορούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να καθορίζουν τη ζωή τουςελεύθερα και δημοκρατικά.

Στην κατεύθυνση αυτή χρειάζεται ΑΜΕΣΑ να ξαναδούμε και τα μετωπικά μας σχήματα, τηνσυγκρότηση και την αναβάθμισή τους.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_20.html?pfstyle=wp

Ό

Χ.Μ.Αποτελεί πλέον κλισέ, αλλά ζούμε πλέον σε μια εποχή η οποία είναι τελείως διαφορετ ικήαπό την αμέσως προηγούμενη. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να πηγαίνουμε όπως πριν, οιόποιες (ανα)λύσεις δεν είναι δεδομένες, οι (υποτ ιθέμενες) σταθερές και πεπατημένες έχουνπρο πολλού τ ιναχτεί στον αέρα. Στην ανάλυση της πραγματικότητας εύκολα στο παρελθόν θα μπορούσε κανείς να πέσει σεσειρά ντετερμινισμών ενώ σήμερα ρέπει μάλλον προς τον αγνωστικισμό. “άγνωσται” αιβουλαί του ιμπεριαλισμού, του κεφαλαίου αλλά και των λαών.Έχει έρθει το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίσαμε και προσωπικά δεν έχω κανέναπρόβλημα με αυτό. Οι “φωτεινοί φάροι του σοσιαλισμού” έχουν σβήσει και κάποιοι μηνμπορώντας να το αποδεχτούν όταν η φαιδρότητα των ισχυρισμών τους περί οικοδόμησηςσοσιαλισμού στην Κίνα ήταν πλέον φανερές σε όλους “ψάχτηκαν” στην Καμπότζη και στηΒόρεια Κορέα ενώ άλλοι εναπόθεσαν τ ις ελπίδες τους στο Περού και το Νεπάλ. Οι λαοί, ηνεολαία δεν συμπεριφέρονται όπως πριν, οι μορφές πάλης δεν μπορούν να μπουν σεκουτάκια και τα στεγανά μεταξύ πολιτ ικών χώρων/απόψεων έχουν διαρρηχθεί.������ �� � ����� � ��� ��� �����������Το ΚΚΕ(μ-λ), ή καλύτερα ορισμένα στελέχη του, κατά διαστήματα έχει επιχειρήσει να δόσειαπαντήσεις ή καλύτερα να θέσει ζητήματα. Κάποια απ' αυτά αγκάλιασαν/αγκαλιάστηκανσχεδόν από το σύνολο της οργάνωσης για διαφορετ ικούς λόγους (π.χ. Το '17-'53 ή ηΠαγκοσμιοποίηση: Η πτώση του μύθου), κάποια άλλα έμειναν αδιάβαστα (Η αριστεράαπέναντ ι στον εαυτό της ή το τελευταίο του σ. Μάνου για την Κρίση) ή κάποια δενθυμόμαστε καλά-καλά ότ ι υπάρχουν (Καινούρια ρούχα του βασιλιά). Αυτά τα κείμενα κατά βάση (μαζί με επιμέρους αναλύσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς)συγκροτούν ένα σώμα απόψεων που:1) Αποδεικνύουν την διαφορετ ικότητα/ιδιαιτερότητα της οργάνωσής μας από οποιαδήποτεάλλη οργάνωση εντός Ελλάδας αλλά και σε μεγάλο βαθμό κι από εν δυνάμει όμορες δυνάμειςδιεθνώς. Δεν πρόκειται για νέο φαινόμενο. Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας η οποία “ανήκει εις τηδύση” όντας εν πολλοίς “ανατολίτ ικη” δεν αποτελεί ένα σύνηθες φαινόμενο, μάλλον αποτελείμοναδική περίπτωση.2) Αποδεικνύει ότ ι παρότ ι πολλοί σύντροφοι θεωρούν πως ως οργάνωση έχουμε μια σειράαπό θέματα λυμένα η λογική που διέπει αυτά τα συγγραφικά εγχειρήματα προβάλλει τοαντ ίθετο. Θέλουμε να αναδείξουμε τα ζητήματα και όσο μας αναλογεί να τα “λύσουμε”.3) Σκιαγραφούν πτυχές των νέων εξελίξεων από πλευράς των από πάνω (Παγκοσμιοποίηση,Τα Καινούρια ρούχα του βασιλιά, Έγκατα και εδάφη της κρίσης) και θέτουν ζητήματα πουαφορούν τους από κάτω ('17-'53, Η αριστερά απέναντ ι στον εαυτό της)4) Θεματ ικές που απουσιάζουν αναδεικνύουν θεμελιώδη κενά στην ανάλυσή μας.Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση σε σχέση με την Ελλάδα (επί της ουσίας από την μεταπολεμικήΕλλάδα μέχρι σήμερα) και μια αντ ίστοιχη ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας, πολιτ ικής,οικονομίας με ότ ι εκφάνσεις έχουν αυτές.�� � �� ���� ��� �� ����������Τα τελευταία χρόνια —και κυρίως μετά τον Δεκέμβρη του '08— το σύνολο των δυνάμεων πουαναφέρονται στο κίνημα —αριστερές, αναρχικές, αυτόνομες— τόσο ως συλλογικότητες όσοκι ως μονάδες, βρίσκονται σε μια κρίση προσανατολισμού που λόγω της επίθεσης τουκεφαλαίου γρήγορα πήρε και χαρακτηριστ ικά υπαρξιακής κρίσης, κρίσης ταυτότητας.Η αδυναμία κατανόησης της φύσης της επίθεσης από πολλούς, η αδυναμία φραγμού τηςαπό το σύνολο, η πλήρης αδυναμία εκτ ίμησης της κίνησης των μαζών και η μηριζοσπαστικοποίησή τους —στο βαθμό και με τον τρόπο που θα θέλαμε όλοι μας— ηάνοδος του φασισμού, η αναντ ιστοιχία όλων μας αλλά και το γεγονός πως από τα διάφορα

κινήματα τα υλικά κέρδη για τ ις δυνάμεις υπήρξαν αμελητέα σε σχέση με αυτό που θεωρούνπως άξιζαν, αποτελούν ορισμένους από τους λόγους που οδηγούν σε αυτό τον εφ' όλης τηςύλης προβληματισμό.Από την άλλη ευχολόγια απέναντ ι στο λαό, αυτή την υπερφυσική έννοια η οποία θασυγκροτηθεί ως μια επαναστατ ική συμπαγής μάζα και θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμάτης. Όχι σύντροφοι, δεν ειρωνεύομαι τ ις μάζες. Αντ ιθέτως μας έβαλαν γυαλιά στην Κερατέα,στη Χαλκιδική, σε πορείες όπου συγκρούονται με τ ις δυνάμεις καταστολείς για να τ ιςεμποδίσουν να διαλύσουν τ ις πορείες, γιατ ί πρώτοι αυτοί οι ανοργάνωτοι πήγαν κι αγόρασανμάσκες και γυαλιά για να αντ ιμετωπίσουν τα χημικά και μετά το αποφάσισε η αριστερά. Για τοζήτημα του λαού κάποιες σκέψεις θα δούμε πιο κάτω.Αν “μέμφομαι” κάποιον είναι όσους (κι εμένα μέσα) καταναλώνουν τον χρόνο τους στο ναγράφουν για το πως τα πάντα θα λυθούν όταν οι μάζες βγουν στο προσκήνιο και άλλουςπαρόμοιους βερμπαλισμούς, αντ ί να προσπαθήσουν να ανιχνεύσουν τον τρόπο με τονοποίο θα γίνει αυτό. Αντ ί να προσπαθούν να αναλύσουν το τ ι πήγε στραβά χθες, για να τοδιορθώσουν σήμερα, και για να πάει σωστά αύριο. Στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα μαςφυσικά.� ��� !" �# � $"%�!& '�# (&%)*+%�,"-Μια από τ ις πιο γνωστές φράσεις/θέσεις του Καρλ Μαρξ είναι η ενδέκατη θέση του για τονΦόυερμπαχ: “Οι φιλόσοφοι έχουν μοναχά ερμηνεύσει τον κόσμο, με διάφορους τρόπους,ωστόσο το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε”. Η θέση αυτή χρησιμοποιείται από πολλούς για νααναδείξουν την αναγκαιότητα της ανατροπής ή/και της δράσης/πράξης. Όντως και ο ΚαρλΜαρξ αυτό διαφαίνεται να ήθελε να κάνει με τη θέση του αυτή. Αυτό όμως που δεν κάνει οΜαρξ αλλά συνήθως κάνουν οι διάφοροι ερμηνευτές του ήταν να άρει την αναγκαιότηταερμηνείας του κόσμου προκειμένου να τον αλλάξουμε. Εν ολίγοις ηθελημένα ή μη (χωρίς νασημαίνει πως και αυτό δεν έχει τη σημασία του) την πλήρη αγνόηση, του θεμελιώδουςσκέλους, της αναγκαιότητας ερμηνείας του κόσμου προκειμένου να επιτευχθεί, το δεύτεροσκέλος, η αλλαγή. Και μάλιστα από τους υπέρμαχους (εντός ή εκτός εισαγωγικών) τηςαλλαγής.�./01 2", � 314�!" *&) �%%14,2&/ 2&,4�4,2&/ 0513"*,03&/Ένα θέμα που πραγματικά ταλανίζει το ελληνικό κομμουνιστ ικό κίνημα από την πρώτη μέραείναι ο χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας/κοινωνίας. Αυτό το ερώτημα αποτέλεσε τηνβασική αιτ ία σύγκρουσης και κατά τη γνώμη μου τη ρίζα πολλών διασπάσεων στα πλαίσιατου ελληνικού κομμουνιστ ικού κινήματος κι αυτό διότ ι αποτελεί και ζήτημα ουσίας καιανταγωνιστ ική αντ ίθεση, η οποία άρα δεν μπορεί να επιλυθεί.Αυτό δεν διαφαίνεται μόνο στ ις διάφορες συζητήσεις περί του χαρακτήρα της αλλαγής αλλάακόμη (αν όχι κύρια) στην αποτίμηση ιστορικών γεγονότων όπως λόγου χάρη τηςεπανάστασης του 1821. Στ ις 26/3/2005 στην Π.Σ. δημοσιεύθηκε άρθρο με τ ίτλο Το εθνικό καιταξικό περιεχόμενο του 1821 με βασική βιβλιογραφική αναφορά το έργο του ΓιάννηΚορδάτου. Η επίσημη ανάλυση του ΚΚΕ και προ '56 δεν ήταν αυτή του Κορδάτου. Η ουσίατης διαφωνίας δεν ήταν για το τ ι έγινε το 1821 αλλά για τα καθήκοντα των κομμουνιστών, τορόλο της αστ ικής τάξης και άρα τη στάση του κομμουνιστ ικού κινήματος απέναντ ί της ένααιώνα μετά (και μέχρι σήμερα θα έλεγα εγώ). Σχηματικά ο Κορδάτος θεωρεί πως ηαστικοδημοκρατική επανάσταση έχει γίνει —από την αστ ική τάξη, η οποία και υφίσταται(κάτ ι που 100 χρόνια μετά αμφισβητείται από αριστερούς και κομμουνιστές χωρίς να τοεξηγούν βέβαια) και έχει πλέον αντ ιδραστικό χαρακτήρα— και αυτό έχει λήξει. Ως εκ τούτουτο καθήκον είναι για προλεταριακή σοσιαλιστ ική επανάσταση. Ο Ζέβγος αργότερα ανατρέπειτο σχήμα λόγω της αλλαγής των θέσεων του ΚΚΕ λέγοντας πως η αστ ική τάξη δεν μπόρεσεκαν να ολοκληρώσει αυτό το καθήκον οπότε η επανάσταση θα έχει και αστ ικοδημοκρατικόχαρακτήρα με γρήγορη μετατροπή σε σοσιαλιστ ική επανάσταση, χωρίς όμως συνεργασία μεκανένα τμήμα της αστ ικής τάξης που είναι αντ ιδραστική στο σύνολό της. Από το '50 και μετάκαι την στροφή στο διεθνές κομμουνιστ ικό κίνημα μπαίνει από την πίσω πόρτα και ησυμμαχία με τμήματα της αστ ικής τάξης στα πλαίσια της εθνικής δημοκρατικής αλλαγής απότα οποία αποκλείεται μόνο η λεγόμενη πλουτοκρατ ική ολιγαρχία. Αντ ίστοιχες θέσεις υπήρξανκαι εντός των διαφωνούντων εξ' αριστερών με την ΕΔΑ έχοντας μια μηχανιστ ική ανάγνωση

των κινεζικών ντοκουμέντων όπου έπρεπε να βρουν κι αυτοί την εθνική αστ ική τάξη για νακάνουν τη Νεο-δημοκρατική ή Λαϊκο-δημοκρατική τους επανάσταση. Η αστ ική τάξη ήταν και είναι εθνική, δεν μπορεί να αναπτυχθεί παρά στα πλαίσια ενόςέθνους-κράτους. Άρα δεν υπάρχει εθνική και αντεθνική αστ ική τάξη. Για ευκολία ή έστω γιαχάρη διάκρισης από την μεταπρατική (κομπραδόρικη) αστ ική τάξη ονομάστηκε ως εθνική τοτμήμα αυτό της αστ ικής τάξης το οποίο για τους δικούς του λόγους αμφισβητεί τηνιμπεριαλιστ ική εξάρτηση. Εδώ μια παρένθεση, η Ελλάδα έχει την ιδιαιτερότητα η αστ ική τάξη, η οποία και επιδίωξε τηνεπανάσταση του 1821 είχε αναπτυχθεί εκτός Ελλάδας (βλ. Φιλική Εταιρία) όπως επίσης καιτον επόμενο αιώνα έχουμε τμήματα της αστ ικής τάξης να αναπτύσσονται στο εξωτερικό(Αίγυπτος, τμήμα του εφοπλιστ ικού κεφαλαίου, κτλ). Υπάρχει ένας ιδιαίτεροςκοσμοπολιτ ισμός του ελληνικού κεφαλαίου που δεν πρέπει να συγχέεται/ταυτ ίζεται με τηνεξάρτηση η οποία μάλιστα αποτελεί πρόβλημα στην ανάπτυξη/επέκτασή του διότ ι οιοικονομικές του δυνατότητες δεν συμβαδίζουν με τ ις δυνατότητες του ελληνικού κοινωνικούσχηματισμού εν γένει και ως εκ τούτου αντ ί να λειτουργήσει το ελληνικό κράτος προωθητικάαντ ιθέτως το βαλτώνει (περίπτωση Ωνάση).Η γέννηση της ελληνικής αστ ικής τάξης έγινε όπως προείπα στο εξωτερικό κι αυτή ηιδιαιτερότητα δημιούργησε ένα επιπρόσθετο πρόβλημα στην ανάλυση της ελληνικήςπερίπτωσης. Το δίπολο αστ ική τάξη – εργατ ική στην αρχή δεν υπήρξε καν μιας καιεκβιομηχάνιση και συγκρότηση εργατ ικής τάξης έχουμε επί της ουσίας ένα αιώνα αργότερα.

Εν ονόματι του λαού...για το λαόλαός ο [laós]: σύνολο ανθρώπων που αποτελούν ενότητα με βάση ορισμένα κοινάχαρακτηριστικά ή συνεκτικά στοιχεία. 1α. οι κάτοικοι μιας χώρας, πόλης, περιοχής• πληθυσμός ||το σύνολο του πληθυσμού ενός κράτους β. οι κάτοικοι, οι πληθυσμοί ευρύτερων περιοχών. 2. οικάτοικοι καθορισμένου χώρου με κάποια κοινά στοιχεία (ιστορία, παραδόσεις, έθιμα, θεσμούς,συνείδηση κ.ά.). 3. το τμήμα του πληθυσμού, των πολιτών που δε μετέχει στη διεύθυνση τηςκοινωνίας και στην άσκηση της εξουσίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το κράτος, τουςθεσμούς και τους μηχανισμούς του || οι υπήκοοι 4. οι κοινωνικές τάξεις που χαρακτηρίζονται απόμικρό εισόδημα ή και χαμηλό μορφωτικό, πολιτιστικό επίπεδο• κοσμάκης. [λόγ. < αρχ. λαός]

από την ηλεκτρονική έκδοση του Λεξικού Τριανταφυλλίδη

Οι αριστεροί και οι συνοδοιπόροι τους σίγουρα μπορούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τουςσειρά από περιστάσεις στ ις οποίες ανέγνωσαν ή άκουσαν αναφορά/επίκληση στη λέξη λαόςκαι τα παράγωγά της. Λέξη και όχι όρο γιατ ί αυτό το εμπειρικό σημείωμα πραγματεύεταιακριβώς αυτό. Την κενότητα όσον αφορά τη χρήση της λέξης (και) στο πολιτ ικό πεδίο.Στην πρόσφατη δίδυμη εκλογική αναμέτρηση ο γράφων είχε την ευκαιρία περιδιαβαίνονταςτην πρωτεύουσα να διαβάσει προεκλογικά συνθήματα σε αφίσες, προκηρύξεις και έντυπαόσο και να ακούσει σε προεκλογικές ομιλίες την επίκληση στο λαό, για τη μεταπολίτευση τουλαού, τη λαϊκή εξουσία, το δρόμο του λαού, τ ις λαϊκές ανάγκες, για τη λύση που θα δώσει ολαός κτλ. Αλλά και στην πορεία της αριστεράς δεν ήταν λίγες οι φορές που ανέκυπτε ωςόνομα εντύπου ή και πολιτ ικής οργάνωσης Λαϊκή Πάλη, Λαϊκή Φωνή, Λαοδημοκρατική, ΛαϊκήΕνότητα, Λαϊκός Δρόμος, Λαϊκοί Αγώνες κτλ.Αυτό όμως που συμπεραίνεται από μια εμπειρική έστω προσέγγιση είναι η παντελήςαπουσία στο λόγο και στα γραπτά της αριστεράς του τ ι ορίζεται ως λαός. Στην καλύτερη τονπεριπτώσεων ο λαός ορίζεται ως το ένα τμήμα ενός διπόλου, αστ ική τάξη/λαός,ολιγαρχία/λαός, με εξίσου γενικό, θολό ή ανύπαρκτο ορισμό του άλλου μέρους του διπόλου. Ηκοινοτυπία αυτή της κενότητας έγινε επανειλημμένα πάθημα αλλά ουδέποτε μάθημα και εάντην πρώτη φορά το πλήγμα ήρθε από τη σοσιαλδημοκρατ ία με τη μορφή του ΠΑΣΟΚ σεσυνθήκες γενικευμένης κρίσης ο κίνδυνος έρχεται από το νεο-φασισμό/νεο-ναζισμό.Η αριστερά εν ολίγοις έχει (έστω διακηρυκτ ικά) ως στόχο ή σκοπό να εκφράσει μια κοινωνικήομάδα (ή ένα άθροισμα κοινωνικών ομάδων) ή θεωρεί πως η όποια αλλαγή θα γίνει μεκινητήρια δύναμη την προαναφερθήσα ομάδα την οποία αδυνατεί να ορίσει. Ως εκ τούτου,παραμένει χωρίς συγκεκριμένο ακροατήριο με μια εξίσου γενικόλογη φρασεολογία, έναπρογραμματικό λόγο που απευθύνεται σε όλους και σε κανένα και στο τέλος της φταίειο...λαός που δεν την ακολουθεί.

Ενώ διαρρυγνύει τα ιμάτ ιά της για την επιστημονικότητα του μαρξισμού, του σοσιαλισμού, τουκομμουνισμού και του κάθε -ισμού τον οποίο αυτή θεωρεί ως ορθό, η ίδια είτε αγνοεί, είτευποτιμά, ή ακόμη και απορρίπτει την ανάγκη της επιστημονικής ανάλυσης και προσέγγισηςτων ζητημάτων προκειμένου να περάσει από το γενικό(λογο) στο ειδικό, από το αφηρημένοστο συγκεκριμένο. Έτσι περνάει πολλές φορές σε μια θρησκευτ ικού τύπου πίστη ότ ι ηιστορία θα τη (μας) δικαιώσει. Οι παροικούντες τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα η φοιτητ ική αριστερά του ΑριστοτέλειουΠανεπιστημίου Θεσσαλονίκης της περασμένης δεκαετ ίας πιθανό να ενθυμάται τα αίτ ια καιτ ις ρίζες της διάσπασης και διάλυσης της Χριστ ιανικής Φοιτητ ικής Δράσης η οποία σεκάποιες σχολές π.χ. Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτ ικής Εκπαίδευσης είχε υποκαταστήσει μέχρικαι την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Η εν λόγω παράταξη διαλύθηκε γιαιδεολογικούς λόγους. Συγκεκριμένα η μια τάση υποστήριζε ότ ι αφού τα πάντα ήταν θέλημαθεού δεν συνέτρεχε λόγος συνδικαλιστ ικής παρέμβασης, λόγω του προκαθορισμένου τηςπορείας/εξέλιξης των πραγμάτων. Ενώ η άλλη τάση η οποία υποστήριζε το συν Αθηνά καιχείρα κίνει, χωρίς όμως να πείσει και ως εκ τούτου η Χ.Φ.Δ. πέρασε στην λήθη με τααλυσοδεμένα, σαν κατάδικος του περασμένου αιώνα, ταμπλό της να μας υπενθυμίζουν πωςκάποτε υπήρξε κι αυτή.Έτσι, η κυρίαρχη τάση της αριστεράς σήμερα θεωρεί πως λίγο-πολύ θα εμφανιστούν οιλαϊκές μάζες, θα βγουν στο προσκήνιο και θα αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Όταν γίνει αυτόμε ένα εξίσου μεταφυσικό τρόπο θα ακολουθήσουν τη (δική της προφανώς) “σωστή γραμμή”.Η υπερταξική ή αταξική θεώρηση του λαού ως κάτ ι συγκεχυμένο και απροσδιόριστο πέρααπό μια προχειρότητα κάθε λογής προσέγγισης που διαπερνάει κάθετα και οριζόντ ια τηνελληνική κοινωνία φρονώ πως έχει και πολιτ ικές σκοπιμότητες. Η τέτοια χρήση του “όρου”υπηρετεί κάθε φορά την εκάστοτε πολιτ ική γραμμή. Είτε αυτή θεωρεί πως πρέπει ναεπιδιωχθεί μια διευρυμένη κοινωνική συμμαχία με μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα είτεπως αφορά μόνο την εργατ ική τάξη (που επίσης ορίζεται κατά το δοκούν) ο λαός όλα ταχωράει και όλα τα αποκλείει κατά πως βολεύει την ανάλυση/γραμμή της στ ιγμής. Έτσι ο λαόςαποτελεί μια πλαστελίνη που πλάθεται κάθε φορά από τον χρήστη του όρου κατά πως τονβολεύει. Η τέτοια αντ ιμετώπιση του όρου αγνοούσε ή υπέθετε πως μόνο η αριστερά θασυνέχιζε να θέτει το ζήτημα του λαού κι ως εκ τούτου δεν διέτρεχε κίνδυνο απώλειας τηςεπιρροής/ψήφων της στα λαϊκά στρώματα το αντ ίθετο μάλιστα πως η ένταση της επίθεσηςτου κεφαλαίου θα της αποκόμιζε σίγουρα ωφέλη. Τον τελευταίο χρόνο με την εμφάνιση του διαταξικού πλήθους στ ις πλατείες στο οποίοπαρενέβαιναν, σχεδόν όλοι, οι πολιτ ικοί χώροι και φορείς με αταξικά/υπερταξικάχαρακτηριστ ικά και τακτ ικές είχε μια σειρά από αποτελέσματα που μόνο ευνοϊκά δεν είναι γιατην αριστερά και τη σχέση της με το λαό. Η εμφάνιση και ενδυνάμωση από εθνικές καιπατριωτικές έως και ανοιχτά νεοναζιστ ικές δυνάμεις και φορείς με ερίσματα σε μέχριπρότ ινως προνομιακές περιοχές για την αριστερά, η αποπολιτ ικοποίηση του λόγου μεταυτόχρονη άνοδο ενός αντ ιαριστερού-αντ ικομμουνιστ ικού λόγου (όχι μόνο από τα πάνωαλλά κι από τα κάτω) έρχεται να πατήσει στο θολό λόγο της αριστεράς τόσο για το ζήτηματου λαού όσο και για το ζήτημα των από πάνω. Τόσο για τον φορέα της όποιας αλλαγήςευαγγελίζεται όσο και για το ποιος αποτελεί τον αντ ίπαλο. Βεβαίως παρά τα εκατοντάδεςκείμενα σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα της αριστεράς για την άνοδο του νεοναζισμού καισυναφών ιδεολογημάτων δεν έχει υποπέσει στην αντ ίληψη μου καμιά (αυτοκριτ ική) αναφοράστο θέμα. Οι πλατείες θεωρούνται εν συνόλω και a priori ως ένα μεγαλειώδες κίνημα το οποίοο καθένας αναγνώσκει όπως θέλει ως είθισται άλλωστε, όπου κάποιοι βλέπουν άπο μια νέαμορφή οργάνωσης ως την αναγέννηση ή την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας καιταυτόχρονα προσπαθούν με την αναδημοσίευση κειμένων για τους Ναζί πως η εργατ ική τάξηκαι ο λαός - όπως τον εννοεί ο καθένας - είναι ξένο προς το ναζισμό (1) .Σήμερα οι συνθήκες είναι τέτοιες που θεωρώ πως πρέπει με ωριμότητα να παραδεχθούμετ ις αδυναμίες που έχουν οι μέχρι τώρα αναλύσεις και θεωρήσεις ακριβώς λόγω τωνεπιφανειακών και γενικόλογων προσεγγίσεων και την αναγκαιότητα εμβάθυνσης στα όποιαζητήματα αποφασίζει ο καθένας να καταπιαστεί.Είτε θα συνεχίσει η επιλογή χρήσης όρων όπως του λαού, στους οποίους προσδίδονταιχαρακτηριστ ικά που δεν έχουν π.χ. ενιαιότητα, ή η πρόσδοση με ένα ντετερμενιστ ικό τρόποενός κοινωνικού ρόλου, π.χ προοδευτ ική/ριζοσπαστική/επαναστατ ική δύναμη, τον οποίο η

ίδια η πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει, είτε θα σταματήσει μια ιδεολογικού τύπουπροσαρμογή της πραγματικότητας στην εκάστοτε ιδεοληψία προκειμένου να γίνουν κάποιεςσοβαρές προσπάθειες ανάλυσης της πραγματικότητας με στόχο την αλλαγή της.Όπως ανέφερε ένας φίλος πρόσφατα: Το ερώτημα “ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβάαρμενίζουμε” είναι μια μαλακία. Ο γιαλός είναι αυτός που είναι, εμείς αρμενίζουμε στραβά.

ΥΓ. Το κομμάτι αυτό δεν είχε ως σκοπό τόσο το να πραγματευτεί τον ορισμό του 'λαού'παρά την θεωρητική ένδεια και την ευκολία χρήσης όρων εκ μέρους της αριστεράς.

Η αναγνώριση και η ανάλυση των τάξεων αναγκαίος όρος για την ανασυγκρότηση τηςεργατικής τάξης και την ανασύνθεση του κομμουνιστικού κινήματοςΚοινός τόπος η αναγκαιότητα ανατροπής της κυρίαρχης πολιτ ικής (και ιδεολογίας θαπροσθέσω). Ένα ερώτημα είναι από ποιους θα ανατραπεί αλλά και ποιοι την πρεσβεύουν.Όσον αφορά στο πολιτ ικό προσωπικό, ποιες ακριβώς δυνάμεις εκφράζει το κάθε κόμμα.Γενικά μπορούμε με ευκολία να πούμε ποια κόμματα εκφράζουν ή θέλουν να εκφράσουν τοκεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Ειδικά τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα και κύριαόσον αφορά το ποιος εκφράζει ποια μερίδα της αστ ικής τάξης. Βέβαια ένα ερώτημα είναιποιες είναι αυτές οι μερίδες της αστ ικής τάξης μιας και σε μια απόφαση του ΚΟ έχουμεαναφορά στα “κεφαλαιοκρατικά τμήματα της αστικής τάξης της χώρας” άρα υπονοείται πωςυπάρχουν και μη-κεφαλαιοκρατ ικά. Επίσης σχετ ικά εύκολα μπορούμε να πούμε πολύ γενικάποιος θα είναι ο φορέας της ανατροπής, ο “λαός”, η “εργατ ική τάξη”, η “φτωχομεσαίααγροτ ιά”, οι “εργαζόμενοι”. Βάζω σε εισαγωγικά τ ις έννοιες γιατ ί αποτελούν ένα χιλιοφορεμένοκοστούμι σε ένα άυλο σώμα, πρέπει επιτέλους να τους δοθεί συγκεκριμένο περιεχόμενο.Δεν μπορείς να δόσεις περιεχόμενο στην πάλη σου εάν δεν ορίσεις με σαφήνεια τον εχθρόσου, δεν μπορείς να συγκροτήσεις αντ ιστάσεις εάν δεν έχεις ιδέα σε ποιους απευθύνεσαι,δεν μπορείς να απευθυνθείς συγκεκριμένα εάν δεν ορίσεις ποιος πλήττεται, με ποιο τρόπο,και ποιος στόχος πάλης μπορεί να τον κινητοποιήσει. Κι από την άλλη δεν μπορείς νασυγκροτήσεις αντ ιστάσεις, να εμβαθύνεις θεωρητικά και ταυτόχρονα να βελτ ιώσεις πρακτ ικάτην άποψη και τη γραμμή πάλης σου εκτός των κοινωνικών διεργασιών και των πολιτ ικών καισυνδικαλιστ ικών μαχών. Η σχέση μεταξύ των δυο είναι διαλεκτ ική, όποιος προκρίνει το έναέναντ ι του άλλου ή δεν θέλει να μπει στη μάχη ή προσπαθεί να ρίξει τον τοίχο με κεφαλιές.

1. Επιλέγοντας βέβαια να μην αναφέρεται στην ταξική σύνθεση των Φαιοχιτώνων (SA), τουΈρνστ Ρομ, που εξοντώθηκαν εν τέλει από τον Χίτλερ γιατ ί θα του χαλούσε την “θεωρία”.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_4703.html?pfstyle=wp

Για τη δουλειά στη Σπουδάζουσα νεολαία

της Σ.Τ.Τα τελευταία χρόνια η σπουδάζουσα νεολαία ζει μια επίθεση στα δικαιώματά της που όμοιαδεν ξανάγινε. Ακόμη και ο ν815, την περίοδο που περνούσε, αντ ιστοιχεί σε πιο λάιτκαταστάσεις αν τον «μεταφράσουμε» στο σήμερα. Ο συνδυασμός του μνημονίου και τωνσυνεπειών του από τη μία, και ο περσινός νόμος πλαίσιο από την άλλη δημιουργούν έναεκρηκτ ικό τοπίο και φορτώνουν τη σπουδάζουσα νεολαία με ένα βάρος που τηνπροκειμένη στιγμή δεν μπορεί να αντέξει.

Η πίεση από το σπίτ ι να τελειώσει γρήγορα γιατ ί δεν υπάρχουν λεφτά, αφού το να βρειγρήγορα δουλειά δεν παίζει τόσο πλέον σαν επιχείρημα, το άγχος της ανεργίας και η αγωνίαγια το μέλλον, καθώς τα όνειρα ενός νεολαίου γίνονται χίλια κομμάτια στην αναγγελία κάθενέου μέτρου, λειτουργούν στην κατεύθυνση της υποταγής μπροστά στην παντοδυναμία τουσυστήματος, της παραίτησης από κάθε δικαίωμα και της ατομικής λύσης. Μπορεί να δούμεστο μέλλον, φαινόμενα και κινήσεις όπως το περσινό κίνημα «ανοιχτά πανεπιστήμια» νασυγκροτούνται ξανά ίσως με άλλες αφορμές για να καναλιζάρουν τη δυσαρέσκεια του κόσμουσε αντ ιδραστική κατεύθυνση.(1) Σε αυτό συντελεί και η κατάσταση του κινήματος, που δενέχει καταφέρει κάποια σοβαρή νίκη τα τελευταία χρόνια, οι λογικές που επικρατούν σε αυτό,που δεν το οργανώνουν σε νικηφόρα κατεύθυνση αλλά ανακυκλώνουν με περισσότερεςαυταπάτες κάθε φορά, την ίδια ρεφορμιστ ική συνταγή της ήττας.Κοινώς, όσο αυτή η γενιά δεν μπορεί να εμπνευστεί, όσο δεν της δίνεται μια διέξοδος που νααξίζει θυσίες, όσο δεν ανατρέπεται η διαλυτ ική κατάσταση στους φοιτητ ικούς συλλόγους,όσο δεν οργανώνεται ο κόσμος στ ις συνελεύσεις του, τόσο θα πηγαίνει πίσω η συγκρότησητου κινήματος, τόσο θα αργούν οι νίκες, και θα δυσκολεύει η παρέμβαση μιας δύναμης σαν τηδική μας στη νεολαία, αφού εκτός από τα συστημικά επιχειρήματα, έχουμε να απαντάμεκαι στις ρεφορμιστικές αυταπάτες και αφού η δική μας άποψη πάντα φαίνεται,δοκιμάζεται, και, μέχρι στ ιγμής σε μεγάλο βαθμό, επιβεβαιώνεται μέσα στο κίνημα.Δεν έχουμε να περιμένουμε τ ίποτα από τ ις δυνάμεις της ΚΝΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν τοκυβερνητ ικό και εκλογικό τους άγχος, αλλά και ούτε από την ΕΑΑΚ που βρίσκεται στη δίνητων εσωτερικών συγκρούσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που περνάει μια κρίση μετά την περσινήήττα του Οκτώβρη, καθώς τα καύσιμα και τα περασμένα μεγαλεία του 2006-2007 σβήνουν.Αυτή η αριστερά που το δεκατεύον το κάνει πρωτεύον, που κοιτάει πώς θα πλασαριστεί στοκεντρικό πολιτ ικό, που μέσες άκρες πλέον πιστεύει πως ο κόσμος των πανεπιστημίων είτεδεν πλήττεται από τα μέτρα, είτε δεν τον ενδιαφέρει, και εφευρίσκει δικαιολογίες καιαφορμές για να αναχωρεί από το κίνημα, να το «συγκροτεί» ή μάλλον, να το εμφανίζεικαι να το εξαφανίζει όποτε τη βολεύει, θα ξεπεραστεί από τον κόσμο. Αργά ή γρήγορα οκόσμος θα θελήσει να αντ ισταθεί στην καθημερινότητα που βιώνει. Θα θελήσει να αγωνιστεί,να αμφισβητήσει τα προγράμματα του καθενός και θα αναζητήσει τους τρόπους να το κάνεισε μια κατεύθυνση ανατρεπτική.Θέλουμε να ξεκινήσουμε μια μεγαλόπνοη δουλειά στη σπουδάζουσα νεολαία, ίσως εξίσουδύσκολη με τη δουλειά που θέλουμε να κάνουμε συνολικότερα για να συμβάλλουμε στηνανασυγκρότηση του κινήματος.Πλέον το πανεπιστήμιο του μνημονίου φτ ιάχνεται. Είναι οι προαπαιτούμενες εργασίες πουμπαίνουν δειλά δειλά, οι παρουσίες που παλιά αποδίδονταν από πολλούς σε βίτσιο τουκαθηγητή γίνονται καθεστώς, οι πτυχιακές εξεταστ ικές που καταργούνται, τα βιβλία που σεμερικούς μήνες κόβονται. Όλα όσα εδώ και χρόνια λέμε πως έρχονται, «επιτέλους»ήρθαν. Πώς θα τα αντ ιμετωπίσουμε αν όχι συγκροτώντας, φυσικά, τ ις αντ ιστάσεις τουκόσμου. Βασικό, να σπάσουμε την καθηγητ ική «αυθεντ ία». Βλέπουμε σε αγώνες πουξεσπάνε, παρά την εξόφθαλμη στάση των καθηγητών, να εξακολουθούν να καλλιεργούνταιαπό την αριστερά αυταπάτες για το ρόλο τους. Εμείς εκεί πρέπει να ανοίγουμε μέτωπο. Ανδεν καταφέρουν οι φοιτητές να τα σπάσουν με τον καθηγητή, να αμφισβητήσουν την

αυθεντ ία του, πώς θα συγκρουστούν με τρόικες και κυβερνήσεις; Και πώς θα γίνει αυτό, ανδεν έχουμε επαφή με τα αμφιθέατρα και το τ ι συμβαίνει σε αυτά;Θα πρέπει να επεξεργαστούμε συνολικά τη δράση μας. Δε μας παίρνει πια να αποφασίζουμεκάποιες γενικές κατευθύνσεις και να κάνει ο καθένας στη σχολή του ό,τ ι του κατέβει. 6ρέπεινα συνεχίσουμε τα βήματα προς την ενιαιοποίηση των Αγωνιστικών Κινήσεων.Πολιτ ικά, ιδεολογικά, πρακτ ικά. Να διαμορφώσουμε το δικό μας προφίλ που θα δίνει νέο αέρακαι θα εμπνέει κόσμο. Ένα προφίλ μαχητ ικό και αγωνιστ ικό, μαζικό, και όχι την ελιτ ίστ ικηλάιφσταιλ μπούρδα που βλέπουμε από διάφορους χώρους. Να μιλάμε τη γλώσσα τηςνεολαίας, να εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Οι τελευταίες εβδομάδες στηΘεσσαλονίκη έδειξαν πολλές προοπτικές.Σε σχολές όπου παρεμβαίνουμε και κατάφεραν να γίνουν συνελεύσεις, παρουσιάζουμε μιανέα εικόνα. Είμαστε δυναμικοί και λέμε συγκροτημένα την άποψή μας. Φαίνεται το ανώτεροπολιτ ικό επίπεδο που έχουμε κατακτήσει. Κόσμος μας εμπιστεύεται και στηρίζει τα πλαίσιάμας. Ακούει τ ις τοποθετήσεις μας και μας σιγοντάρει στ ις κόντρες που δίνουμε με άλλεςδυνάμεις. Όμως δεν αρκεί μια καλή τοποθέτηση σε μια συνέλευση. Δεν μπορούμε πια νακάνουμε μια «γαμάτη» τοποθέτηση και να περιμένουμε τ ις μάζες να μας ακολουθήσουν ή να‘ρθουν να μας βρουν στο τραπεζάκι, που πολλές φορές δεν έχουν προσέξει καν πούβρίσκεται. Πρέπει να πάμε παρακάτω. Πρέπει να βρούμε αυτό τον κόσμο, να συζητήσουμε, να μιλήσουμε. Όσες φορές τολμάμε καιτο κάνουμε, τότε αντ ιλαμβανόμαστε πως δεν είναι κάτ ι δύσκολο. Πρέπει να τον καλέσουμεστις κινητοποιήσεις που στηρίζουμε, στ ις δράσεις μας, στα σχήματα και τα συντονιστ ικά μας.Να κινηθούμε μαζί για ζητήματα της σχολής. Να του δίνουμε ρόλο. Να δημιουργούμε κινήσειςκαι δράσεις, να παίρνουμε πρωτοβουλίες που να ευνοούν τη συμμετοχή ανένταχτουκόσμου με αγωνιστικές διαθέσεις. Να σταθούμε δίπλα στ ις κόντρες με τους καθηγητές. Νατον βοηθήσουμε να γίνει αγωνιστής. Να του δείξουμε στην πράξη την άποψή μας ώστε ναπειστεί.(2) Να τον εντάξουμε.Αυτή τη χρονιά, περισσότερο από κάθε άλλη, ξεκινάμε με τ ις καλύτερες προϋποθέσεις.Πρέπει να κινηθούμε μεθοδικά, «διαβάζοντας» και «μυρίζοντας» τα ζητήματα που τρέχουν,τα μέτωπα που ανοίγουν ή μπορούμε να ανοίξουμε και να δημιουργήσουν μια κίνηση κόσμου(και που πιθανό να συμπαρασύρει τ ις άλλες αριστερές δυνάμεις ή να τ ις αναγκάσει ναπάρουν θέση). Να εξειδικεύουμε το λόγο και την παρέμβασή μας στις απαιτήσεις τουκάθε χώρου. Να συνδέουμε πχ το εργασιακό μέλλον του με το νέο πανεπιστήμιο και ναβρίσκουμε αιτήματα και αιχμές που μπορούν να ξεσηκώσουν πιο συγκεκριμένα το κάθεσύλλογο. Ακόμη να διερευνήσουμε τους τρόπους σύνδεσης των αγώνων που ξεσπάνε σεεργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για το μελλοντ ικό πεδίο της κάθε σχολής (πχεκπαιδευτ ικοί), με τ ις αντ ίστοιχες σχολές και τα ζητήματα που ανοίγουν σε αυτές. Να δούμεπώς θα πετύχουμε τη σύνδεση φοιτητών – εργαζομένων που είναι ζητούμενη κάθε φοράπου ξεσπάνε φοιτητ ικές κινητοποιήσεις.(3) Πρέπει να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία να δημιουργήσουμε μαζικές κινήσεις και νακαλλιεργούμε τη λογική της οργάνωσης όπου παρεμβαίνουμε, να φτιάχνουμε δηλαδήπαραστάσεις του πώς εννοούμε την οργάνωση μέσα από τους συλλόγους, ναενεργοποιούμε τον κόσμο. Πχ τη διοργάνωση μιας παρέμβασης για το ζήτημα των βιβλίων ήγια κάποιο ζήτημα της σχολής, ένα μάζεμα με κόσμο για να κάνουμε στράτσα ή να γράψουμεσυνθήματα στους τοίχους της σχολής, να γράψουμε μαζί το πλαίσιο και μετά τη συνέλευσηνα φτ ιάξουμε μαζί το πανό του συλλόγου για τη διαδήλωση κλπ. Να είμαστε σίγουροι πως ανδεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανένας.Όπου είναι δυνατό να έχουμε το δικό μας σημείο αναφοράς στη νεολαία, είτε λέγεται στέκιπου θα λειτουργούμε εμείς, είτε στέκι μιας πρωτοβουλίας πχ γειτονιάς ή πόλης, είτε ακόμη καιο καφενές όπου συχνάζουμε (πχ σε πόλεις που δεν έχουμε οργανώσεις ή όταν δενυπάρχουν τα άλλα), να παίρνουμε πρωτοβουλίες για τη λειτουργία και τη δράση τους, νααναζητούμε τρόπους για την αξιοποίησή τους. Έχουμε δει πόσο βοηθάει στηνκοινωνικοποίηση και τη δικτύωσή μας αλλά και στην παρέμβασή μας. Ο κόσμος που μιλάμεμας γνωρίζει πιο εύκολα, νοιώθει ότ ι υπάρχει συλλογικότητα. Και πως δεν έχουμε μόνοαναφορά στα πανεπιστήμια και τη νεολαία γενικότερα αλλά πως η σπουδάζουσα είμαστεκομμάτι μιας σοβαρής οργάνωσης. Πως δεν κάνουμε το κομμάτ ι μας για να περνάμε καλά ταφοιτητ ικά μας χρόνια, αλλά θέλουμε πραγματικά να φτ ιάξουμε κίνημα. Αυτό βέβαια γινόταν

μέχρι τώρα σε ένα βαθμό αλλά θα μπορούσε να βάλει κάποιο κόσμο που δεν έχει πεδίοπαρέμβασης σε κίνηση (πχ μια συζήτηση ανέργων). Αλλά και να βοηθήσει καθώς θααπλώνουμε την παρέμβασή μας σε ΙΕΚ ή άλλα εκπαιδευτήρια, ή σε νέες πόλεις. Θα μαςβοηθήσει επίσης να διερευνήσουμε την πολιτ ιστ ική πρότασή μας στη νεολαία, θέμα πουτόσο μας απασχόλησε μετά το κάμπιγκ. Κλείνοντας το κομμάτι αυτό, θέλω να καταλήξω πως για να τα καταφέρουμε όλα αυτά,χρειαζόμαστε πρώτα από όλα την ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση καθώς και τηναυτοπεποίθηση που θα μας δώσουν τα καύσιμα να φέρνουμε εις πέρας τους στόχους πουθέτουμε. Αυτό προϋποθέτει την ουσιαστ ική κουβέντα στο εσωτερικό μας, την ισχυροποίησητης σπουδάζουσας, τόσο ιδεολογικά – πολιτ ικά όσο και οργανωτικά, αλλά και την πλήρηενεργοποίηση των σχημάτων. Να εντοπίζουμε έγκαιρα τα προβλήματα, τα κενά κλπ και αυτάνα αντ ιμετωπίζονται, όπου αυτό επιτρέπεται και κρίνεται θεμιτό, μέσα από διαδικασίες πουθα μπορούσαν να βοηθήσουν και έναν κόσμο πιο κοντά σε μας. Δηλαδή και τουςσυναγωνιστές, ή και κόσμο που μας παρακολουθεί. Είτε μέσα από κύκλους συζητήσεων γιαιδεολογικά ζητήματα, είτε με κομματικά αχτ ίφ, είτε μέσα από τη μελέτη και συζήτησηκάποιας βιβλιογραφίας, η οποία καλό θα είναι να υπάρχει ούτως ή άλλως για διάφοραζητήματα. Αν πχ θέλει κάποιος να ασχοληθεί με το ελληνικό κομμουνιστ ικό κίνημα, να μπορείνα ανατρέξει σε μια λίστα, και όχι να ψάχνει στα τυφλά, ώστε να βοηθήσουμε στηναυτομόρφωση που λέμε και ξαναλέμε.

Τέλος, όσον αφορά τη συμμετοχή της σπουδάζουσας νεολαίας στην πρωτοβουλία.Νομίζω πως είναι ένα ζήτημα πως το οργανωτικό του κομμάτι και όχι μόνο, θα λυθείδιαφορετ ικά ανά περίπτωση.(4) Πώς συγκροτούμε δηλαδή το νεολαιίστ ικο κομμάτι τηςπρωτοβουλίας σε μέρη όπου υπάρχουν Αγωνιστ ικές Κινήσεις και σε μέρη χωρίς. Εκεί πουυπάρχουν, αν βρίσκονται και άλλα φοιτητ ικά σχήματα της πρωτοβουλίας ή κινούμαστε μόνοιμας. Αν υπάρχουν μόνο σπουδαστές ή αν έχουμε και νεολαίους εργαζόμενους/άνεργους.Γενικά θα πρέπει να κινούμαστε βάσει των ζητημάτων που ανοίγουν ειδικότερα για τηνεολαία, αλλά και να εξειδικεύουμε την άποψη της πρωτοβουλίας για τους νέους. Πχ πώς θαμιλήσουμε στη νεολαία για το πού πιστεύουμε πως βρίσκεται η διέξοδος; Πώς θα ανοίξουμεμε επίκαιρο τρόπο την κουβέντα για το σοσιαλισμό ώστε να είναι ουσιαστ ική και όχι ιστορική,τετριμμένη ή «γραφική»; Θα πρέπει να επεξεργαστούμε τ ις θέσεις μας για τη στράτευση καιτα σώματα ασφάλειας, να δούμε πώς θα μιλήσουμε για τον πόλεμο σε μια πραγματική βάσηώστε να μην αντ ιμετωπίζεται σαν κινδυνολογία. Να δίνουμε τον τόνο της νεολαίας στηνπρωτοβουλία, ώστε να γίνει χώρος ζωντανός που κινείται κι εξελίσσεται, αναλαμβάνονταςπαρεμβάσεις, οργανώνοντας δράσεις, δρώμενα κλπ στα οποία φυσικά θα εντάσσουμε τονκόσμο που μας παρακολουθεί. Να συμβάλουμε ώστε η πρωτοβουλία να πάρει σάρκα καιοστά, στο δρόμο και στο κίνημα, και να διαμορφώσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τη νεολαίακαι το λαό.

Να συμβάλλουμε όσο μπορούμε στη δημιουργία ενός μαχητικού, διεκδικητικού,ανατρεπτικού ρεύματος στη νεολαία, που θα παλεύει για τη συγκρότηση ενόςνεολαιίστικου μετώπου στο πλευρό της εργατικής τάξης και της λαϊκής αντίστασης.

Ενός ρεύματος • Κόντρα στο μέλλον που επιφυλάσσει αυτό το σύστημα για τη νεολαία• Κόντρα στον ατομισμό, το μηδενισμό και το φασισμό• Για την ανατροπή του καπιταλιστ ικού – ιμπεριαλιστ ικού συστήματος και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας

Παρατηρήσεις - σχόλια(1) Θεωρώ πιθανό το ενδεχόμενο μιας κίνησης «καθαρό πανεπιστήμιο» αν οξυνθεί και άλλοη κατάσταση με την απεργία των εργολαβικών στο ΑΠΘ(2) Να είμαστε εμείς στην πρώτη γραμμή μιας σύγκρουσης με την καταστολή για τηνυπεράσπιση μιας κινητοποίησης (βλ ΣΜΑ) για να αποδείξουμε πως η άποψή μας για τησυγκρότηση του κινήματος και όσον αφορά τ ις «συγκρούσεις» δεν είναι ούτε δικαιολογία γιανα αναχωρούμε από το κίνημα και να αποφεύγουμε την καταστολή, ούτε για το θεαθήναι.(3) Εδώ πιθανόν να μας βοηθήσει και το πως θα εξελιχθεί η ΠΑΑΣ, αν καταφέρει να

κατακτήσει ένα βηματισμό και να διαμορφώνει καταστάσεις ή έστω να θέτει ζητήματα σεκεντρικό επίπεδο(4) Παραθέτω μόνο κάποιες παραμέτρους και πρώτες σκέψεις για οικονομία χώρου καιλόγω πίεσης χρόνου

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_25.html?pfstyle=wp

ΠAΡΕΜΒAΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΛAΙA: ΠAΛΙAΠΡΟΒΛΗΜAΤA, ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

του Τάσου ΣαπουνάΜε συνείδηση ελπίζω των περιορισμών που μου επιβάλλει η απόσταση (η οποία όλο καιμεγαλώνει) από τη νεολαία, και των κακοτοπιών που πιθανά να μην μπορέσω να αποφύγω(δασκαλίστ ικο ύφος κλπ), είπα να εκφράσω μαζεμένες σκέψεις για τ ις πηγές και τ ις εκφράσειςενός σημαντ ικού ιδεολογικού ρεύματος που φτ ιάχνει κλίμα στη νεολαία, και εμποδίζει τηνπροσέγγιση της από επαναστατ ική σκοπιά, αλλά και να γράψω και δύο λόγια για το πώςπρέπει να δράσουμε στη νεολαία. Ελπίζοντας μέσα στα άλλα πως θα παροτρύνω και τουςκατ εξοχήν «αρμόδιους», το νεολαιίστ ικο δυναμικό της οργάνωσης, να μπει πιο βαθιά στοπρόβλημα-πρόκληση που λέγεται παρέμβαση στη νεολαία.

Η ήττα, ο μικροαστισμός και η νεολαία Μια σειρά παράγοντες, είχαν αυξήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια το «ειδικό βάρος» τωνμικροαστικών απόψεων στη κοινωνία. Πρώτος από όλους είναι, η σημαντ ικότερη εξέλιξη πουσημαδεύει τον κόσμο πάνω από μισό αιώνα, δηλαδή η ήττα του κομμουνιστ ικού κινήματοςκαι η καπιταλιστ ική παλινόρθωση που «πάει» παράλληλα με την αποσυγκρότηση τηςεργατ ικής τάξης. Ταυτόχρονα η καρικατούρα «σοσιαλισμού» με την οποία μασκαρεύονταν οπαλινορθωμένος καπιταλισμός έως ότου ολοκληρωθεί (καταρρεύσεις 1989-1991) και ημετατροπή (μεγάλου μέρους) του κομμουνιστ ικού κινήματος σε προωθητή ή/και απολογητή(ρεβιζιονισμός σε Ανατολή και Δύση) αυτής της πορείας με ότ ι συνεπάγεται (συκοφάντησητου σοσιαλισμού). Επίσης ρόλο έπαιξε το γεγονός ότ ι για αρκετές δεκαετ ίες και για λόγουςκοινωνικών συμμαχιών και απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών, η επίθεση τουκαπιταλιστ ικού συστήματος σε χώρες όπως η Ελλάδα, αφορούσε κατά ένα μεγάλο μέροςτην εργατ ική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ενώ απέναντ ι στα μικροαστικά στρώματαεπιδίδονταν σε ένα «πόλεμο χαμηλής έντασης» που όμως δεν ανέτρεπε τους όρους ζωήςτους. Αυτά τροφοδότησαν για μια μεγάλη περίοδο τον αστ ισμό και τον ρεφορμισμό, τ ιςαντ ιλήψεις πως ο μόνος δυνατός -και γιατ ί όχι ο καλύτερος- κόσμος είναι αυτός που ζούμε.Τροφοδοτήθηκε η λογική και πρακτ ική της ταξικής συνεργασίας, αλλά και της ατομικήςανέλιξης κλπ.Επιπλέον η χώρα μας λόγω των καθυστερήσεων και των περιορισμών που επέβαλλε ηιμπεριαλιστ ική εξάρτηση, ποτέ δεν ανέπτυξε μια πλατ ιά και ισχυρή βιομηχανική βάση, με τομεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας της να είναι μικρομεσαίο (με ότ ι αυτό συνεπάγεται στησυγκέντρωση της εργατ ικής τάξης), με κυριαρχία των εμπορομεσιτ ικών χαρακτηριστ ικώνστην οικονομία μας, και τ ις κάθε είδους υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση των αναγκών τωνοικονομιών των ιμπεριαλιστ ικών προστατών. Πράγμα που ανέβαζε μέσα στον πληθυσμό ταποσοστά και το «ειδικό βάρος» των μικροαστικών στρωμάτων. «Σήμερα» το γεγονός τηςβίαιης καταβύθισης τους, τέτοιας που αλλάζει άρδην τους όρους ζωής εκατομμυρίωνανθρώπων «εν μία νυχτ ί», και που έως τότε θεωρούσαν λίγο έως πολύ δεδομένη τη θέσητους (για να μην πούμε «φυσιολογική» και με «αντ ικειμενικά» κριτήρια «κατεκτημένη») και στοαπυρόβλητο, δεν τα βρήκε απλά απροετοίμαστα. Στη βάση των χαρακτηριστ ικών που είχανδιαμορφώσει αυτά τα στρώματα, η όλη εξέλιξη που τους έπεσε σαν κεραμίδα στο κεφάλι,τα οδήγησε στην πλειοψηφία τους στην αναζήτηση «εύκολων», «γρήγορων», «αναίμακτων»και χωρίς τη δική τους συμμετοχή λύσεων ή (πράγμα που είναι η άλλη όψη του ίδιουνομίσματος) στην αγόρευση του εαυτού τους σε μεσσία, σωτήρα των άλλων που «δενκαταλαβαίνουν». «Τέλος» η νεολαία που μπήκε σ’ αυτή τη σκληρή περίοδο χωρίς να ξέρει από πού της ήρθε(και φυσικά χωρίς να φταίει η ίδια γι αυτό). Δεν είναι πια ένα χαλί που τραβιέται κάτω από ταπόδια της. Είναι μια καταπακτή που έχει ανοίξει και «καταπίνει» όλες τ ις προσδοκίες, όνειραή και αυταπάτες με τ ις οποίες την είχαν μεγαλώσει «οι μεγάλοι». Ο μαζικός πολιτ ικός και

κοινωνικός εκβιασμός και ταυτόχρονα εφιάλτης της ανεργίας, η δουλειά (για όσο και όταν) μεεξευτελιστ ικούς όρους, προσδιορίζει το αδιέξοδο, ένα ΜΗ ΜΕΛΛΟΝ, , δημιουργώντας μιαμίξη από οργή και απόγνωση. Αυτά έχουν αντ ικαταστήσει όλους τους πρότερουςσχεδιασμούς «για μια θέση στον ήλιο». Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως το ανταγωνιστ ικόπλαίσιο δεν λειτουργεί. Ίσα-ίσα ο κατακόρυφος περιορισμός των διεξόδων μπορεί ναοδηγήσει κάμποσες φορές πιο βαθιά μέσα στην ανταγωνιστ ική δίνη, στην αποδοχή –υποταγή στην κατάσταση. Ενώ η «φυγή» φαίνεται να προσφέρεται πια σε ισχυρές δόσεις καισε όλα τα τμήματα. Και φυσικά δεν λείπει, ίσα- ίσα, η ροπή προς τον κατασκευασμένο καιεύκολο εχθρό, τον μετανάστη, που ουσιαστ ικά κρύβουν τη ροπή προς μια (από)φασιστ ικήαντ ιμετώπιση των εργατών, της νεολαίας, των κοινωνικών αντ ιδράσεων. Αυτές οι συμπεριφορές συνυπάρχουν και εναλλάσσονται με αναζήτηση επιλογών κόντρα καιενάντ ια στο σύστημα. Που στρεβλώνονται κάτω από το βάρος των συσχετ ισμών, τηςέλλειψης κινήματος, της πολύχρονης κυριαρχίας του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού. Καιείτε μένουν στα μισά του δρόμου εναποθέτοντας την ελπίδα σε μια εύκολη και γρήγορηαλλαγή της κατάστασης (από τον εφιάλτη να ξυπνήσουμε σε ένα άλλο όνειρο) είτε στην«καλύτερη» περίπτωση οδηγούνται –με διάφορες παραλλαγές είναι αλήθεια- σε ένανελιτ ισμό απέναντ ι στην υπόλοιπη νεολαία και το λαό, σε έναν άκρατο υποκειμενισμό και τηνιδεαλιστ ική προσέγγιση της κατάστασης.

«Ήρωες» και «πλήθος» Σ’ αυτήν την τελευταία τάση θα ήθελα να αναφερθώ. Τάση που ενυπάρχει σε μια μεγάληβεντάλια διαφορετ ικών πολιτ ικών και ιδεολογικών επιλογών. Από τους αντ ιεξουσιαστές, τουελευθεριακούς, τον κλασσικό αναρχικό χώρο, έως το…ΚΚΕ και τ ις διάφορες συνιστώσες τηςΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και η οποία φαίνεται να έχει εμποτίσει τη συνείδηση ειδικά των νέων αγωνιστώνπου δρουν στ ις γραμμές τους. Τάση- αντ ίληψη που είναι πλατ ιά διαδεδομένη στη νεολαία,επηρεάζει και πιέζει με την «φαντασμαγορία» της και το δικό μας δυναμικό. Επιπλέον σ’αυτήν την δύσκολη εποχή και με ότ ι έχει προηγηθεί (ήττα, παλινόρθωση), η λογική του«ήρωα» φαντάζει νέα, απέναντ ι στην παλαιολιθική όπως λέγεται αντ ίληψη τωνκομμουνιστών για τ ις μάζες (ο μάζες γράφουν την ιστορία- οι ήρωες αναδεικνύονται μέσαστις και μέσα από τ ις μάζες). Τόσο νέα που την συναντούμε αυτούσια ένα και ενάμισυ αιώναπριν, όχι μόνο μια φορά και όχι σε μία χώρα. Να μία αναφορά στο πρόβλημα από τον Γ.Πλεχάνωφ όταν ακόμα ήταν μαρξιστής:«“Η δοξασία κυβερνά τον κόσμο”- έτσι διακήρυξαν οι συγγραφείς του Γαλλικού Διαφωτισμού…Όμως αν η δοξασία κυβερνά τον κόσμο, τότε οι πρώτοι κινούντες την ιστορία είναι οι άνθρωποιεκείνοι που η σκέψη τους κριτικάρει τις παλιές και δημιουργεί τις καινούριες δοξασίες. Οι αδερφοίΜπάουερ έτσι πραγματικά σκέφτονταν. Η ουσία της ιστορικής διεργασίας περιοριζόταν, κατά τηνάποψή τους στο ξαναφτιάξιμο από το “κριτικό πνεύμα” του υπάρχοντος αποθέματος δοξασιών,και των μορφών ζωής στη κοινωνία που προσδιορίζονταν απ’ αυτό το απόθεμα…Μιας και φαντάστηκε πως είναι ο κύριος αρχιτέκτονας, ο Δημιουργός της ιστορίας, ο “κριτικάσκεπτόμενος” άνθρωπος, αποσπά, για το λόγο αυτό, τον εαυτό του και τους ομοίους του σε μιαειδική, υψηλότερη ποικιλία της ανθρώπινης ράτσας. Αυτή η ανώτερη ποικιλία φέρεται αντιμέτωπηστη μάζα, τη ξένη στη κριτική σκέψη, και ικανή να παίζει μονάχα το ρόλο του πηλού σταδημιουργικά χέρια των “κριτικά σκεπτόμενων” προσωπικοτήτων. “Οι Ήρωες” φέρονταιαντιμέτωποι στο “πλήθος”. Ο ήρωας όσο πολύ κι αν αγαπά το πλήθος, όση συμπάθεια κι αναισθάνεται για τις αιώνιες ανάγκες του και τα’ ασταμάτητα βάσανά του, δεν μπορεί παρά να τοκοιτάζει από ψηλά, δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα εξαρτιόνται από αυτόν, τονήρωα, ενώ το πλήθος είναι μια μάζα, ξένη σε κάθε δημιουργικό στοιχείο, κάτι που έχει τοχαρακτήρα μιας μεγάλης ποσότητας μηδενικών, που αποκτά κάποια θετική σημασία μονάχα στηπερίπτωση που κάποιο είδος οντότητας “κριτικά σκεπτόμενης” συγκαταβατικά πάρει τη θέση τηςστο κεφάλι τους. Ο εκλεκτικός ιδεαλισμός των αδελφών Μπάουερ ήταν η βάση της τρομερής, καιμπορεί να λεχθεί αποκρουστικής, ματαιοδοξίας των “κριτικά σκεπτόμενων” Γερμανών“διανοούμενων” της δεκαετίας του 1840. Σήμερα, με τους Ρώσους υποστηρικτές του, τρέφει τοίδιο ελάττωμα στην ιντελλιζέντσια της Ρωσίας. Ο ανελέητος πολέμιος και κατήγορος αυτής τηςματαιοδοξίας ήταν ο Μαρξ,…Ο Μαρξ είπε ότι η αντίθεση των “κριτικά σκεπτόμενων” με τη “μάζα” δεν ήταν τίποτ’ άλλο παράμια καρικατούρα της Χεγκελιανής αντίληψης της ιστορίας: μια αντίληψη που με τη σειρά της ήταν

μονάχα μια αφηρημένη θεωρητική συνέπεια της παλιάς διδασκαλίας της αντίθεσης Πνεύματοςκαι Ύλης….» (1). Και η διέξοδος: «…Από πολύ καιρό έχει λεχθεί ότι κανένας δεν ανάβει μια λαμπάδα για να την αφήσει κάτω απόένα κουβά. Έτσι, ο διαλεκτικός υλιστής προσθέτει ότι δεν θα πρέπει κανείς ν’ αφήνει τη λαμπάδαστο στενό σπουδαστήριο του “διανοούμενου”. Όσο υπάρχουν “ήρωες” που φαντάζονται πωςείναι αρκετό να φωτίσουν τα δικά τους μυαλά για να είναι ικανοί να οδηγούν το πλήθος όπου τουςαρέσει, και να το πλάθουν, σαν πηλό, σε καθετί που τους έρθει στα κεφάλια τους, το βασίλειο τουορθού λόγου, μένει μια όμορφη φράση ή ένα ευγενικό όνειρο. Αρχίζει να μας πλησιάζει μεεφτάλευγες δρασκελιές μονάχα όταν το ίδιο το “πλήθος” γίνεται ο ήρωας της ιστορικής δράσης,και όταν σ’ αυτό , στο άχρωμο αυτό “πλήθος” αναπτύσσεται η κατάλληλη αυτοσυνείδηση. Είπαμε,αναπτύξετε την ανθρώπινη συνείδηση. Τώρα προσθέτουμε, αναπτύξετε την αυτοσυνείδηση τωνπαραγωγών. Η υποκειμενική φιλοσοφία μας φαίνεται βλαβερή ακριβώς επειδή εμποδίζει τηνιντελλιζένντσια να βοηθήσει την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης αυτής, αντιτάσσοντας τους ήρωεςστο πλήθος, και φανταζόμενη ότι το πλήθος δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα σύνολομηδενικών, που η σημασία τους εξαρτιέται μονάχα απ’ τα ιδεώδη του ήρωα που τους καθοδηγεί.Αν υπάρχει μονάχα ένας βάλτος, θα υπάρχουν εκεί αρκετοί διάβολοι, λέει η λαϊκή παροιμία μετον άξεστο τρόπο της. Αν υπάρχουν μονάχα ήρωες, θα υπάρχει κάποιο πλήθος γι’ αυτούς, λένεοι υποκειμενιστές. Κι αυτοί οι ήρωες είμαστε εμείς, η υποκειμενική ιντελλιζέντσια. Σ’ αυτόαπαντούμε: το γεγονός ότι αντιτάσσετε τους ήρωες στο πλήθος είναι απλά μια ξιπασιά καισυνεπώς αυταπάτη. Και θα μείνετε απλοί… φαφλατάδες, ωσότου καταλάβετε ότι για το θρίαμβοτων ιδεωδών σας πρέπει να εξαφανίσετε την ίδια τη δυνατότητα μιας τέτοιας αντίθεσης, πρέπει ναξυπνήσετε στο πλήθος την ηρωική αυτοσυνείδηση»(2). Πόσες και πόσες φορές δεν έχουν συναντήσει αυτή τη ξιπασιά των «διανοούμενων», αυτόντον ντυμένο με τη φορεσιά του ανατρεπτικού ιδεαλισμό, οι νεολαίοι σύντροφοί μας, τώρα ήκαι παλιότερα. Στ ις συγκεντρώσεις «εν κρυπτώ» στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, των 50-100μελών της ΚΝΕ ενάντ ια στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών στη Γιουγκοσλαβία, ή ταγιγαντοπανώ που σηκώνουν κάθε τόσο δέκα μέλη του ΚΚΕ ή του ΠΑΜΕ στην Ακρόπολη.Ώστε ο λαός ή η νεολαία να παρακολουθεί από την TV και να επιβραβεύει (με τη ψήφοβεβαίως- βεβαίως) τους «μυημένους» στην πάλη. (Εδώ βέβαια θα μπορούσαμε ναεπισημάνουμε πως η όλη συμπεριφορά είναι το φύλο συκής του ρεφορμιστ ικούπροσανατολισμού του ΚΚΕ-ΚΝΕ. Μα μήπως και οι αντ ίστοιχες συμπεριφορές από άλλεςδυνάμεις δεν έχουν εν τέλει σαν υπόβαθρο τους την υποταγή στον καπιταλιστ ικό«μονόδρομο» και το αδύνατο της ανατροπής του;). Τα δίλεπτα τζατζαρίσματα των νέων τηςΕΑΑΚ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τα ΜΑΤ, ώστε να βγει η φωτογραφία που τάχα θα αποδεικνύει(στο λαό και τη νεολαία) ποιος είναι πρωτοπορία. Και ας ακολουθεί έπειτα το όπου φύγει-φύγει. Ή την «ιερή αγανάκτηση» της ΕΑΑΚ που τα κινήματα της νεολαίας συγκροτήθηκαν σαντέτοια (όσο και όπως- αυθόρμητα και μισοσυνειδητά) στην παρωχημένη και ολίγη-για τουςίδιους- γραμμή της αντ ίστασης και δεν υιοθέτησαν την ουτοπική χαρταπιά (αυτών τωνσύγχρονων Ντύρινγκ) που θέλουν να περιγράψουν το κομμουνιστ ικό μέλλον με τ ιςπροδιαγραφές και τους όρους του καπιταλιστ ικού και ιμπεριαλιστ ικού «σήμερα». Πουαπογειώνονται ζητώντας «εδώ και τώρα» κομμουνισμό την ίδια στ ιγμή που προσγειώνονταισε κοινοβουλευτ ικές αυταπάτες και κυβερνητ ισμούς κάθε είδους. Πόσες και πόσες φορές δενέχουμε συναντήσει τη λογική και πρακτ ική των «ηρώων» στην πιο ξεκάθαρη μορφή. Αυτήνπου της δίνει η δράση των αναρχικών, αυτόνομων, ελευθεριακών ομάδων. Όπου οι«κοιμισμένες» μάζες «θα βγουν από τα κλουβιά τους όταν σκοτώσουν οι μπάτσοι τα παιδιάτους». Που διεκδικούν για τον εαυτό τους την «ελευθερία» να πράττουν ότ ι θέλουν στη πλάτητου κινήματος, που προσπαθούν να επιβάλλουν ετσιθελικά την αντ ίληψή και την πρακτ ικήτους στο κίνημα κατηγορώντας όποιον τους κάνει κριτ ική σαν «μπάτσο». Λογική και πρακτ ικήπου οδήγησε έως το γεγονός της Μαρφίν, για το οποίο υπήρχαν ομάδες που –μισοκρυφά,μισοφανερά- έως και δικαιολογούσαν την πράξη με επιχειρήματα που άγγιζαν τον ρατσισμό(«αφού ήταν απεργοσπάστες καλά να πάθουν» κλπ). Που δεν υποδύονται πια το ρόλο του«ήρωα» για να παραδειγματ ίσουν τ ις μάζες για την ανατροπή, αλλά για να εκφράσουν τηνβαθιά απογοήτευσή τους που «δεν γίνεται τ ίποτε». Ή που σε άλλες περιπτώσειςαποσύρονται από τα εγκόσμια, απογοητευμένοι από το λαό που «δεν καταλαβαίνει», για ναπάρουν «τζούρες» έστω και μισολαθραία και με την ανοχή του κράτους και των μηχανισμών

του (παλιότερα, τώρα τα πράγματα τ ίθενται αλλιώς), της ζωής που θα ήθελαν να ζήσουν.

Για τη διαμόρφωση πρωτοπόρων αγωνιστών μέσα στη νεολαίαΤο κομματικό νεολαιίστ ικο δυναμικό, πρέπει λοιπόν με τον πιο αποφασιστ ικό τρόπο, νααντ ιπαλέψει αυτό το διάχυτο ρεύμα, και να ξεριζώσει τ ις όποιες επιδράσεις (ασύνειδες)αυτού του ρεύματος από τ ις γραμμές του εάν θέλει να αναπτύξει μια πρωτοπόρα σχέση μετη νεολαία. Στον αντ ίποδα αυτών των αντ ιλήψεων εμείς πρέπει να επαναφέρουμε και προπαντός ναπαλέψουμε στην πράξη την κομμουνιστ ική αντ ίληψη για τη (διαλεκτ ική) σχέση μαζών καιπρωτοπορίας που συνιστά έναν από τους θεμελιακούς όρους ύπαρξης μιας οργάνωσης πουπασχίζει το Κ (Κομμουνιστ ικό) να μην είναι μια αγιαστούρα αλλά ζώσα πραγματικότητα. Τι σημαίνει αυτό; Ότ ι θα πρέπει να αναμετρηθούμε εκτός των άλλων και με τους δικούς μας«φόβους» και «ανασφάλειες». Που γεννιούνται αυθόρμητα από το γεγονός της γενικά μικρήςμας ανάπτυξης, των γενικά μικρών και αδύνατων δεσμών μας με τη νεολαία (και το λαό).Αλλά και από το γεγονός πως την τελευταία περίοδο –και λίγο απότομα- έχει απλώσειαρκετά η παρέμβασή μας. Φέρνοντας μας αντ ιμέτωπους με τον «φόβο» μήπως διαχυθούμεκαι χαθούμε μέσα στην «απολιτ ικοποίητη μάζα» που «στέκει απέναντ ί μας». Που μπροστάστο φόβο να μην πνιγούμε δεν αποφασίζουμε να μάθουμε κολύμπι. Ή για να το πω θετ ικά:Μπορούμε και πρέπει να μην φοβηθούμε την ανοιχτή και πλατ ιά δράση μέσα στηνεολαιίστ ικη πλειοψηφία. Μπορούμε να αναμετρηθούμε με τον φόβο του πνιγμούμαθαίνοντας κολύμπι. Μπορούμε και πρέπει να πάμε εκεί που η νεολαία τρώει καρπαζιές, καινα μην την «ατενίζουμε» από μακριά «συμπονώντας» την για τα βάσανα που περνάει. Εάνπχ αναφερόμαστε στην σπουδάζουσα νεολαία, πρέπει να ανιχνεύσουμε όλους τουςδυνατούς δρόμους, να ανακαλύψουμε όλους τους δυνατούς τρόπους να χρησιμοποιήσουμεκαι να φτ ιάξουμε κι άλλα εργαλεία δουλειάς. Ώστε να είμαστε παρών εκεί που η ίδια βιώνει τηνεντατ ικοποίηση, την καθηγητ ική αυθεντ ία, που της προπαγανδίζονται οι αστ ικές αξίες, εκείπου τα κηρύγματα της υποταγής αντηχούν δυνατά. Και εκεί να αναδειχθούμε σαν αγωνιστές,προσπαθώντας να οργανώσουμε από μέσα την αντ ίσταση της. Αυτό φυσικά δεν θα γίνειμεμιάς, χρειάζεται συσσώρευση εμπειρίας, να φάμε τα μούτρα μας, να ανεβάζουμε τοιδεολογικό και πολιτ ικό μας φορτ ίο, να χωνεύουμε την πείρα που θα παράγεται από τηνπαρέμβαση. Μια τέτοια –αυτονόητη θεωρητικά για έναν αριστερό και κομμουνιστή –αντ ίληψη και πρακτ ική πρέπει να επανακατακτηθεί, όχι μόνο από τη νέα γενιά τωνσυντρόφων μας, αλλά από το σύνολο της οργάνωσης μας, στ ις νέες και πρωτόγνωρεςσυνθήκες που βιώνουμε όλοι μας. Αυτή (η αντ ίληψη και πρακτ ική) φαντάζει και είναι πολύ πιοδύσκολη από την λογική του «παραδείγματος», των «Ρομπέν», του «εγώ τα είπα-ας κάνουνότ ι θέλουν τώρα», του «ήρωα» που στέκεται απέναντ ι στο «πλήθος». Για να είμαστε όμωςακριβείς, όχι μόνο είναι πιο δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα είναι και η μοναδική που οδηγεί στονμετασχηματισμό των συνειδήσεων και στην ανατροπή των συσχετ ισμών.Γιατ ί σε αυτούς τους καιρούς των μεγάλων και βίαιων αλλαγών, των μεγάλων δυσκολιών αλλάκαι των μεγάλων ανατροπών, οι νέοι σύντροφοί μας οφείλουν να ανακαλύψουν ξανά στηνπράξη τ ις μεγάλες δυνατότητες του λαού και της νεολαίας, την εργατ ική-λαική καινεολαιίστ ικη δημιουργικότητα. Να πειστούν δηλαδή μέσα από την ίδια τους την πείρα και όχιεπειδή το λένε «οι γραφές» να δείχνουν απεριόριστη εμπιστοσύνη στ ις δυνατότητες τωνμαζών και πρώτα απ’ όλα της εργατ ικής τάξης. Και να γνωρίζουν πως «χωνεύοντας» αυτήτην πείρα που θα προέλθει από την «συγχώνευσή τους σχεδόν» με τη νεολαία, πωςδοκιμάζοντας τ ις απόψεις τους μέσα στη νεολαία και το λαό, και με μοναδικό κριτήριο εάνυπηρετούν τα συμφέροντά τους, τα τωρινά και τα απώτερα, πως παλεύοντας για τησυγκρότηση της νεολαίας σε κίνημα δίπλα στην εργατ ική τάξη και το λαό, θα αλλάξουν και οιίδιοι προς το καλύτερο, θα διαμορφωθούν σε λαϊκούς αγωνιστές. Έτσι οφείλουμε να πάμεεάν θέλουμε να υπηρετήσουμε αποτελεσματικά την κομμουνιστ ική υπόθεση.

(1) Γ. Πλεχάνωφ: Η εξέλιξη της μονιστ ικής αντ ίληψης στην ιστορία, Εκδόσεις Αναγνωστίδη,σελ. 134-135.(2) Ο.π., σελ. 265-266.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/ta.html?pfstyle=wp

A ΔΙΚΑ ΜΑΣ «ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ»

του Δημήτρη Μάνου

Θα ήθελα να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη από τους συντρόφους για τον προσωπικόχαρακτήρα αυτής της παρέμβασης.Συγκαταλέγομαι στους συντρόφους που πήρα την ευθύνη να ανοίξω μέτωπο στα πλαίσιατης πρωτοβουλίας σωματείων στη Θεσσαλονίκη (και όχι μόνο) μ` εκείνες τ ις απόψεις πουυποκαθιστούσαν και υποκαθιστούν την ανάγκη για τη δημιουργία πραγματικού κινήματοςαντ ίστασης μαζών με ονειροπολήσεις προγραμμάτων «μεταβατ ικού χαρακτήρα».Εξακολουθώ να μένω σταθερός στην άποψη πως πρέπει «να καταβάλουμε τα διόδια τηςαντ ίστασης», ότ ι οι ονειροπολήσεις αυτές αδυνατούν να απαντήσουν στο μεγάλο πρόβληματου «υποκειμένου»:ποιος θα τ ις κάνει πράξη, πόσο έτοιμοι είναι ο λαός και η αριστερά για ναθέσουν ζήτημα εξουσίας (διπλής, τριπλής ή… μονής) κλπ.

Ωστόσο πιστεύω πως όπως γράφτηκε και στην εφημερίδα στο εισηγητ ικό κείμενο για τησύσκεψη, τα μηνύματα που λαμβάνουμε, ο κόσμος που αποδεσμεύεται από τα κυρίαρχασχήματα και προχωρά σε αναζητήσεις κλπ μας θέτουν το ζήτημα της σύνδεσης της πάληςγια το μέτωπο αντ ίστασης με την γενικότερη προοπτική της κοινωνικής ανατροπής στηνοποία αναφερόμαστε. Πως θα γίνει αυτό;Βλέποντας την «ακτ ινογραφία» της διάταξης δυνάμεων που υπάρχει σήμερα από τη μεριάτου κινήματος είναι φανερό πως μια ενδεχόμενη λαϊκή εξέγερση (με τ ις όποιες θυσίες και τακόστη αυτό απαιτήσει γιατ ί τ ίποτα στη ζωή δεν είναι «αφορολόγητο») θα σκοντάψει πάνωσ` αυτή τη… ρημαδοκατάσταση του περίφημου υποκειμενικού παράγοντα. Ο λαϊκόςξεσηκωμός, το πραγματικό κίνημα μπορούν να θέσουν με όρους υλικούς τη διπλή ανάγκη γιατην διεύρυνση και την ενοποίηση των λαϊκών αντ ιστάσεων από τη μια και για τη δημιουργία –παράλληλα- λαϊκών οργανώσεων σε διάφορα επίπεδα και χώρους ξεκινώντας από τονοριζόντ ιο συντονισμό, την ενότητα στη δράση και πηγαίνοντας παραπέρα.Χωρίς αυτούς τους υλικούς όρους δεν μπορούν να τεθούν ζητήματα εξουσίας ούτε μπορεί ναυπάρξει έστω μια μεταβατ ική διαχείριση, ένα «στάδιο», μια «περίοδος» όπου ο λαϊκόςπαράγοντας θα προετοιμαστεί –από κάθε άποψη- για την ολοκληρωτική κατάκτηση τηςεξουσίας. Και φυσικά μέσα σ` αυτό το διάστημα προκειμένου να διασφαλιστεί η πορεία προςτον σοσιαλισμό θα έπρεπε να εδραιωθεί η ηγεμονία της εργατ ικής τάξης και του κόμματος ήτων κομμάτων της. Ή τουλάχιστον η σοβαρή και καθοριστ ική επιρροή τους στο κίνημα.Πόσο μακριά ή πόσο κοντά βρισκόμαστε από μια τέτοια εξέλιξη;Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα να ξεκαθαρίσουμε πως όλα τα παραπάνω που αποτελούνγια τη δική μας προσέγγιση την «άλφα βήτα» του πως αναπτύσσονται τα κινήματα δεν έχουνκαθόλου πέραση σε όλους –ανεξαιρέτως- τους πολιτ ικούς χώρους της αριστεράς από τονεπίσημο ρεφορμισμό μέχρι την «σκληρή» αυτονομία.Αντ ίθετα η θέση και η προσέγγιση για την δημιουργία κινήματος μέσα στον καπιταλισμό πουθα θέσει όρους κοινωνικής ανατροπής και τσακίσματος του κρατ ικού μηχανισμού έχουνυποκατασταθεί από ονειροπολήσεις και φληναφήματα από διάφορες «παρακάμψεις» αυτούτου κρίσιμου σημείου. Ακόμα και από τους πιο σκληρούς «αντ ικρατ ιστές».Απαντώντας τώρα το ερώτημα δεν μπορούμε να δούμε πόσο μακριά ή κοντά βρισκόμαστεσε μια τέτοια εξέλιξη λαμβάνοντας υπόψη βέβαια και την συμπύκνωση του ιστορικού καιπολιτ ικού χρόνου, όμως είναι σίγουρο πως βρισκόμαστε στην αρχή. Και αυτό είναι επίσης έναζήτημα που δεν μπορεί να παρακαμφθεί αν και το επιχειρούν με διάφορους τρόπους π χ τοσύνθημα «ή τώρα ή ποτέ».Μ` αυτή την έννοια πολύ σωστά επιμένουμε και θα συζητήσουμε στην σύσκεψη ποιοπρόγραμμα πάλης και διεκδίκησης είναι αυτό που θα συνεγείρει και θα βγάλει στον δρόμο όλοκαι περισσότερες λαϊκές μάζες και πως θα βοηθηθούμε να συνδεθούμε μ` αυτές, ποιααιτήματα και ποιες αιχμές θα πρέπει να έχουν το προβάδισμα κλπ. Όμως…

Η προοπτική.Η οξύτητα της επίθεσης στο λαό και τα δικαιώματα του, τα υπαρξιακά ζητήματα πουτ ίθενται για το λαό και τη χώρα (και γίνονται υπαρξιακά ίσα-ίσα λόγω της εξάρτησης όπως ητεράστια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων ακόμα και αυτής της καπιταλιστ ικήςοικονομίας που υπήρχε), το γεγονός ότ ι ο «στόκος» που έχει δημιουργήσει η διαρκήςεπέλαση των μέτρων για να σπάσει θα χρειαστεί κάτ ι «μεγάλο» και που πρακτ ικά εκφράζεταιαπό το γεγονός πως κάθε διεκδικητ ικός αγώνας βρίσκεται πολύ σύντομα αντ ιμέτωπος με το«συνολικό» ζήτημα, όλα τούτα σε συνδυασμό με την συνειδητοποίηση πως το σύστημααυτό –όχι μόνο στην χώρα μας- παράγει πια μόνο αδιέξοδα, εξ αντ ικειμένου θέτουν τοζήτημα της προοπτικής του κινήματος αντ ίστασης.Κι όπως αληθινό είναι πως οι λαϊκές μάζες –όσο δεν ξεπερνιέται το σημερινό επίπεδοοργάνωσης και πολιτ ικοποίησης- οδηγημένες από την απελπισία και την οργή τους θαφτάσουν στο σημείο «να μη λογαριάζουν τ ίποτε» άλλο τόσο αληθινό είναι πως δεν αρκεί ηαπελπισία αλλά χρειάζεται μια ελπιδοφόρα προοπτική στ ις θυσίες τους.Ο Σάντας ο σύντροφος του Γλέζου στο κατέβασμα της ναζιστ ικής σημαίας είχε δηλώσει σεμια από τ ις τελευταίες συνεντεύξεις του πως «τότε έβγαινες από την πόρτα σου και σεαγκάλιαζαν τα ιδανικά και τα οράματα». Σήμερα;Από μια άποψη ελπιδοφόρα προοπτική θα ήταν η προσωρινή ανακοπή της επίθεσης, ηαναδίπλωση των δυνάμεων της επίθεσης, αυτό που λέμε «δεν θα σταματήσουν αν δεν τουςσταματήσουμε».Το παράδειγμα της Αργεντ ινής όμως αποδεικνύει περίτρανα πως υπάρχει ανάγκη η εξέγερσηνα πάει παραπέρα, να κατακτήσουν οι λαϊκές μάζες περισσότερες θέσεις, να απλωθεί ηκοινωνική ανατροπή σε πλατύτερες σφαίρες. Είναι τραγική ειρωνεία να προτείνεται ωςπολιτ ική λύση το «ελικόπτερο» φυγής της τότε Αργεντ ίνικης κυβέρνησης από τ ις πολιτ ικέςδυνάμεις της όποιας αριστεράς που με μεγάλη σπουδή εκπονούν προγράμματα μετάβασηςδιάφορων σημείων. Αλλά γι όλους αυτούς όλα φαίνονται εύκολα και απλά: θα πέσει ηκυβέρνηση και θα ανοίξει διάπλατα ο δρόμος… Το παράδειγμα της Αργεντ ινής αποτελεί –αντ ίθετα- κόλαφο για τον πολιτ ικό δρόμο που προτείνουν. Αποτελεί αντ ί-παράδειγμα. Και ησημερινή κατάσταση του Αργεντ ίνικου λαού το αποδεικνύει.Να γίνει συνεπώς σαφές πως η δική μας πολιτ ική πρόταση ξεκινάει με μια καταρχήνδυσκολία, με μία «έλλειψη»: Δεν έχουμε να προτείνουμε αυτό τον ενδιάμεσο δρόμο, τοαριστερό «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα όχι μόνο γιατ ί (ιδεολογικά) δεν μας ταιριάζει ούτεγιατ ί δεν είναι ρεαλιστ ικό σήμερα αλλά και γιατ ί από την άποψη της προοπτικής πουεπικαλούμαστε απλά δεν μπορούμε. Γενικά στο ζήτημα των «ενδιάμεσων» (εργαλείων,σχημάτων, μετώπων κλπ) έχουμε ένα ζητηματάκι… Πολύ καλά κάναμε –επίσης- τόσα χρόνια που αποφύγαμε τον «πειρασμό» τωνπρογραμμάτων.Όμως από τη στ ιγμή που διαπιστώνεται ότ ι πρέπει να ξεκινήσουμε τη σύνδεση τηςαντ ίστασης με την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής πρέπει στοιχειωδώς να περιγραφείένα πλαίσιο για το πώς θα βαδίσουμε σ` αυτό το δρόμο. Αλλιώς παραμένουμε στο επίπεδοτων ευχών και των προτροπών και είναι καλύτερο να μην το αναφέρουμε.Θα προσπαθήσω να περιγράψω-κατά τη γνώμη μου- αυτό το πλαίσιο.1. Βασική και θεμελιώδης είναι η άποψη που διαπιστώνεται από τα πρώτα κείμεναανασυγκρότησης της οργάνωσης το 1982 ότ ι δεν υπάρχει «καθαρή» επανάσταση. Είχεταλαιπωρήσει το «παλιό», «ενιαίο» ΚΚΕ(μ-λ) ο χαρακτήρας της επανάστασης -αν θα είναισοσιαλιστ ικός ή λαϊκοδημοκρατικός- την περίοδο του 2ου Συνεδρίου. Η διατύπωση για τονμη «καθαρό» χαρακτήρα της επανάστασης κάνει πιο γόνιμη την προσέγγιση και αποτελείακρογωνιαίο λίθο του δικού μας οικοδομήματος σκέψης, χαρακτηριστ ικού και «ανάδελφου»σε σχέση με την ιδεολογική πραμάτεια της υπόλοιπης αριστεράς. Γιατ ί η «καθαρή»σοσιαλιστ ική επανάσταση των μπολσεβίκων «νόθευσε» το πρόγραμμά της με τηνυιοθέτηση του αγροτ ικού προγράμματος των αριστερών εσέρων, και με τον συμβιβασμό τηςΝΕΠ ενώ η πιο «καθυστερημένη» λαϊκοδημοκρατική κινέζικη επανάσταση όταν προχώρησεστον σοσιαλιστ ικό μετασχηματισμό της άγγιξε ζητήματα πολύ πιο προωθημένηςσοσιαλιστ ικής και κομμουνιστ ικής προοπτικής, με την εξαπόλυση της ΜΠΠΕ .2.Μια ενδεχόμενη αντ ιϊμπεριαλιστ ική επανάσταση στην Ελλάδα όπως έχουμε γράψει τόσοστην συνδιάσκεψη του 1988 όσο και του 1992 (που λόγω «μακεδονικών» πιέσεων είχε

ασχοληθεί περισσότερο με τα λεγόμενα εθνικά) δεν θα πραγματοποιηθεί εν κενώ. Θαπραγματοποιηθεί μέσα σε μια γενικότερη ανάφλεξη βαλκανική ή τουλάχιστο νοτ ιοευρωπαϊκήή και τα δύο. Θα αναζητήσει διεθνή και τοπική στήριξη πάνω σε αυτή τη βάση..3.Ο χαρακτήρας και τα μέτρα που θα πάρει δεν μπορούν να προκαθοριστούν μέσω ενόςπρογράμματος που θα εκπονηθεί ανεξάρτητα από χρόνους και όρους ωρίμανσης. Τοπρόγραμμα π χ του ΚΚΕ του 1934, το πρόγραμμα δηλαδή που το έκανε μαζικό κόμμα ικανόνα καθοδηγήσει την αντ ίσταση στον κατακτητή και να κατακτήσει την τάξη δεν ήταν μιαεγκεφαλική κατασκευή αλλά βασίστηκε σε μια συγκεκριμένη ανάλυση της τότε ελληνικήςκοινωνίας. Εμείς τόσο χρόνια επειδή ασχολούμασταν… φανατ ικά με την ταξική πάλη δενείχαμε το… χρόνο να κάνουμε φαίνεται τέτοιες αναλύσεις, ίσως δεν είχαμε ως δυναμικό –μιλώντας συνολικά- και τ ις δυνατότητες. Δεν θα γίνει κάτ ι τέτοιο «επί παραγγελία» σήμερα.4.Η επίθεση και η κρίση, η κοινωνική καθίζηση μας εξαναγκάζει να ασχοληθούμε πιο σοβαράμε τ ις αλλαγές που επισυμβαίνουν στον κοινωνικό ιστό, στ ις ταξικές ισορροπίες και τ ιςσχέσεις των τάξεων και να πάρουμε στα πιο σοβαρά την ιδεολογική-θεωρητική δουλειά. Η ανάλυση πχ του '34 έκανε λόγο για αγροτοβιομηχανική χώρα, αργότερα, μετά τον πόλεμοείχαμε αναλύσεις για μια βιομηχανικοαγροτ ική χώρα και υπάρχει και η θέση μας για μια χώραενδιάμεσης ανάπτυξης. Τι ισχύει σήμερα όταν τόσο η πρωτογενής παραγωγή και ημεταποίηση όσο και ο τομέας των υπηρεσιών στον οποίο αρκετοί «φωτισμένοι» μετά τηνείσοδο στην ευρωζώνη πρότειναν ως διέξοδο έχουν καταρρακωθεί; 5.Επίσης περισσότερο σοβαρά πρέπει να πάρουμε δύο μεγάλα καθήκοντα που έχουμε θέσειστον εαυτό μας:την υπεράσπιση της απόπειρας για τη σοσιαλιστ ική οικοδόμηση καιταυτόχρονα την κριτ ική της αποτίμηση, την προσπάθεια προσέγγισης του φαινόμενου τηςκαπιταλιστ ικής παλινόρθωσης.6.Στο οραματικό επίπεδο και επειδή γίνεται πολύς λόγος για την δημοκρατία, το φασισμό,τον κοινοβουλευτ ισμό, άμεση δημοκρατία κλπ είναι ανάγκη να προβάλλουμε τη σοσιαλιστ ικήδημοκρατία. Τι ήταν η σοσιαλιστ ική δημοκρατία; Σοσιαλιστ ική δημοκρατία ήταν τα δύοδιατάγματα που φέρουν την υπογραφή του Στάλιν για τους πληθυσμούς που είτεσυνεργάστηκαν με τον ναζιστή εισβολέα (όπως οι Τάταροι) είτε κράτησαν επαμφοτερίζουσαστάση σε κρίσιμες στ ιγμές (όπως κάποιοι ποντ ιακοί πληθυσμοί που μέχρι τη ναζιστ ικήεισβολή επέμεναν πχ να έχουν διαβατήρια σφραγισμένα από το «βασίλειο της Ελλάδας»-καιη σοβιετ ική εξουσία το δέχονταν!). Τα διατάγματα μετακίνησης (εκτοπισμού για τουςδυτ ικούς) θα μπορούσε να τα κατηγορήσει κανείς για… μεροληψία εναντ ίον των υποδοχέωνπληθυσμών-κατά κανόνα πιστών στην σοβιετ ική εξουσία- καθώς προέβλεπαν αναλυτ ικάμέτρα σε κάθε επίπεδο (δουλειάς, στέγασης, περίθαλψης, σπουδών και κλήρου) υπέρ τωνπληθυσμών που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περισσότερο ή λιγότερο αντ ισοβιετ ικοί.Αυτή ήταν η σοσιαλιστ ική δημοκρατία και αυτού του είδους την δημοκρατία θέλουμε και γι'αυτήν παλεύουμε.Με δυο λόγια το ζήτημα της σύζευξης και της προσέγγισης του μετώπου αντ ίστασης με τηνγενικότερη κοινωνική ανατροπή είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα ιδεολογικοπολιτ ικής δουλειάς. Πόσα «τρένα» έχουμε χάσει σ` αυτό το επίπεδο; Τι αποστάσεις θα χρειαστεί να διανύσουμε;Πάντως ένα είναι σίγουρο: «Αυτοί» που έρχονται και απ` ότ ι φαίνεται θα είναι «πολλοί» και θαζητούν εξηγήσεις για πολλά δεν πρόκειται να μας αφήσουν στην ησυχία μας…

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_29.html?pfstyle=wp

Ιμπεριαλιστική επίθεση και κινηματικέςαναδιατάξεις Ζητήματα ανάλυσης καιστόχων

του Μανόλη ΑρκολάκηΗ κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με την εμβάθυνση τηςιμπεριαλιστ ικής εξάρτησης την έχει φέρει, σε σημαντ ικό βαθμό, στο κέντρο των εξελίξεων σεσχέση με τ ις διεργασίες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Καταδεικνύονται με αρκετάεμφανή τρόπο οι προθέσεις του καπιταλιστ ικού συστήματος για το πώς προσπαθεί ναυπερβεί την ενδογενή κρίση του πριν αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να καταλήξει στηνπολεμική διέξοδο. Η κρίση λοιπόν που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία αποτελείαναπόσπαστο μέρος του γενικότερου προβλήματος και δεν περιορίζεται σε τοπικέςιδιαιτερότητες, για παράδειγμα, δημοσιονομικού χρέους και αναδιάρθρωσης.

Θα προσπαθήσω λοιπόν παρακάτω να θίξω, αρκετά συνοπτικά, τη σύνδεση της ελληνικήςπερίπτωσης με τα γενικότερα χαρακτηριστ ικά της διεθνούς κατάστασης στο πλαίσιο τωνεξαρτησιακών σχέσεων της ελληνικής αστ ικής τάξης και την επιτακτ ική αναγκαιότητα για τοκίνημα να βρει τους τρόπους να αναχαιτ ίσει την ολοκληρωτική επίθεση που δέχονται οιλαϊκές μάζες. Δηλαδή, πώς μπαίνουν οι στόχοι και τα καθήκοντα για το κίνημα σε περίοδοπου, για άλλη μια φορά, γίνεται εμφανέστατο ότ ι διανύουμε την ιστορική φάση τουιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων σε συνθήκες όμως αποσυγκρότησηςτης εργατ ικής τάξης και αναγκαίας ανασύνθεσης του κομμουνιστ ικού κινήματος.

Ο ιμπεριαλισμός σε συνθήκες κρίσηςΟι αστοί πολιτ ικοί και οικονομολόγοι προτ ιμούν να αναφέρονται στη μικρή χρονική διάρκειατης έξαρσης των κρίσεων, προσπαθώντας έτσι να υποβαθμίσουν τη συνέχεια τωνπροβλημάτων του συστήματος και να τα παρουσιάσουν σαν τυχαία, προσωρινά καιαναπόφευκτα γεγονότα που όχι μόνο δεν αποκαλύπτουν τη δομική δυσλειτουργία και τονπαραλογισμό του καπιταλισμού αλλά απεναντ ίας υποτίθεται ότ ι φρεσκάρουν καιυποβοηθούν στην παραπέρα ανάπτυξή του. Όποιος όμως θέλει να κατανοήσει τ ις εξελίξειςπρέπει να καθορίσει μία ιεραρχία δυνάμεων, ρευμάτων, ιδιαίτερων κινήσεων έτσι ώστε ναμπορεί να διακρίνει ανάμεσα σε μακρόχρονες κινήσεις και βραχείες ωθήσεις, κοιτώντας αυτέςαπό κει που ξεπηδάνε και τ ις άλλες μέσα στην τροχιά ενός χρόνου απόμακρου. Στηνπροκειμένη περίπτωση, η μακρά διάρκεια μας βοηθάει να εξετάσουμε τα φαινόμενα τωνκρίσεων στον καπιταλισμό σε βάθος χρόνου σε συνδυασμό με τ ις πολιτ ικές και κοινωνικέςδιεργασίες. Σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο προσέγγισης, μπορούμε να προχωρήσουμε στηνπεριοδολόγηση ολόκληρης της καπιταλιστ ικής περιόδου με βάση τους συστημικούς κύκλουςσυσσώρευσης. Πολύ συνοπτικά, από την πρώτη εμφάνιση των καπιταλιστ ικών σχέσεων στ ις ιταλικές πόλειςκατά το 13ο αιώνα, μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερις μεγάλες περιόδους όπου στο τέλοςτης κάθε μιας η κυρίαρχη κάθε φορά καπιταλιστ ική δύναμη, φτάνοντας στα όρια τηςανάπτυξης στρέφεται από το εμπόριο στ ις τραπεζικές συναλλαγές επενδύοντας τασυσσωρευμένα κεφάλαια στην οικονομία της χώρας που θα παίξει ηγεμονικό ρόλο στηνεπόμενη περίοδο. Πρόκειται για τη Γένοβα, την Ολλανδία, τη Βρετανία και τ ις ΗΠΑ μεκαθοριστ ικό χαρακτηριστ ικό κάθε φορά την αύξηση σε όλα τα μεγέθη -γεωγραφικά, πολιτ ικά,οικονομικά. Εκτός από τ ις ποιοτ ικές διαφορές και την περιπλοκότητα που αποκτά ηδιαδικασία της συσσώρευσης σε κάθε κύκλο, θα πρέπει να επισημανθεί επίσης η μείωση τουχρονικού διαστήματος για κάθε νεότερο κύκλο.Εκεί που θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή είναι στ ις αναλογίες που παρατηρούμε στους

κύκλους έντασης των οικονομικών κρίσεων και έκρηξης επαναστάσεων καθώς και τηςέξαρσης των πολεμικών συρράξεων σε ευρωπαϊκό και κατ ’ επέκταση σε παγκόσμιοεπίπεδο. Από τα μέσα του 16ου αιώνα γίνονται εμφανή τα σημάδια κρίσης στ ις ευρωπαϊκέςοικονομίες για να φτάσουμε στη Γενική Κρίση του 17ου αιώνα η οποία συμπίπτει με τ ιςπρώτες αστ ικές επαναστάσεις (Ολλανδία, Αγγλία) και τον πρώτο πανευρωπαϊκό πόλεμοπου θα λήξει το 1648. Η δεύτερη περίοδος θα ολοκληρωθεί με την αστ ική επανάσταση στηΓαλλία, την πρώτη βιομηχανική επανάσταση στην Αγγλία και τους ευρωπαϊκούς πολέμους(1792-1815). Στην τρίτη περίοδο, ο καπιταλιστ ικός τρόπος παραγωγής διαμορφώνεταιπλήρως σε συνάρτηση με τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση και την πρώτη γενικευμένηκρίση της βιομηχανικής εποχής (1873-1896) και συνοδεύεται από δύο παγκόσμιουςπολέμους, την Οκτωβριανή Επανάσταση και ενδιάμεσα από τη μεγαλύτερη κρίση που είχεγνωρίσει μέχρι τότε ο καπιταλισμός. Για να φτάσουμε σήμερα, στη διάρκεια της τέταρτηςπεριόδου και σε λιγότερο πια από 100 χρόνια, σε μια παγκόσμια κρίση που ουσιαστ ικά είναισφοδρότερη και βαθύτερη από την κρίση του 1929, άρα και οι εκτ ιμήσεις για πολεμικήδιέξοδο και επαναστατ ικές εκρήξεις θα πρέπει μάλλον να είναι ανάλογες.Στην παραπάνω ιστορική προσέγγιση είναι μάλλον φανερό ότ ι η μακρά περίοδος τηςκαπιταλιστ ικής ανάπτυξης εκλαμβάνεται ως ενιαίο συνεχές σύνολο στο οποίο οι διάφοροιπεριοδικοί κύκλοι παρουσιάζουν ομοιότητες και διαφορές. Είναι αυτές οι ποιοτ ικές διαφορέςπου συναντάμε πλέον με τη μετάβαση στην ιμπεριαλιστ ική φάση, δηλαδή με τη διαμόρφωσητου μονοπωλιακού καπιταλισμού και την κυριαρχία του χρηματιστ ικού κεφαλαίου. Σεσυνδυασμό με τα ενδογενή χαρακτηριστ ικά του καπιταλισμού, η μεταπολεμική περίοδος τουλεγόμενου κεϋνσιανισμού σχετ ικά σύντομα έδειξε τ ις μόνιμες παθογένειες του συστήματος.Από τα μέσα της δεκαετ ίας του 1960 άρχισε να γίνεται εμφανής η τάση πτώσης του μέσουποσοστού κέρδους και τα πρώτα μέτρα αντ ιμετώπισης από τη μεριά των ΗΠΑ άρχισαν ναλαμβάνονται από το 1968 με χαρακτηριστ ικό παράδειγμα την κατάργηση των σταθερώνισοτ ιμιών το 1971. Η επακόλουθη όμως κρίση του 1973 έθεσε επιτακτ ικά το ζήτημα τηςαναδιάρθρωσης και της επίθεσης στον ταξικό εχθρό, δηλαδή την επαναφορά στην υψηλήκερδοφορία μέσω της άμεσης υφαρπαγής μεγαλύτερου μέρους από την παραγόμενηυπεραξία από την εργατ ική τάξη. Αν η Χιλή του 1973 υπήρξε το πρώτο περιφερειακόπείραμα εφαρμογής του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού, η ουσιαστ ική επίθεση καιαναδιάρθρωση ξεκίνησε από το ίδιο το εσωτερικό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού το 1975με σκοπό τη μείωση των μισθών, τη αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους και τηναποδυνάμωση του συνδικαλιστ ικού κινήματος. Μπορούμε να πούμε ότ ι αποτελεί ορόσημοτης ταξικής επίθεσης για την αποσυγκρότηση της εργατ ικής τάξης πριν ακόμη εμφανιστείστη συνολική της μορφή η πολιτ ική του μονεταρισμού στα τέλη της δεκαετ ίας του 1970 καιστ ις αρχές της επόμενης. Δεν θα υπεισέλθω καθόλου στα βασικά χαρακτηριστ ικά της τελευταίας αυτής περιόδου, στηδιάρκεια της οποίας η κρίση που ξεκίνησε το 1973 συνεχίζεται με εξάρσεις παγκόσμιες καιπεριφερειακές, επιβεβαιώνοντας τον Ένγκελς που σ’ ένα από τα τελευταία του κείμενα είχεεκτ ιμήσει ότ ι ο καπιταλισμός οδεύει σε κατάσταση μόνιμης κρίσης, αφού υπάρχει ηολοκληρωμένη και αναλυτ ική παρουσίαση στο βιβλίο του σ. Δημήτρη Μάνου, Έγκατα καιεδάφη της κρίσης. Θα ήθελα μόνο να κλείσω αυτό το κεφάλαιο με μερικές μόνο επισημάνσειςκαι σημεία παραπέρα προβληματισμού.Έχει ιδιαίτερη σημασία πώς πραγματικά ερμηνεύουμε τα συγκεκριμένα φαινόμενα πουοδήγησαν στο σπάσιμο της τελευταίας χρηματιστηριακής φούσκας και τ ις απέλπιδεςπροσπάθειες υπέρβασης των συνεπειών της κρίσης. Η ενδελεχής ενασχόληση και ανάλυσηθα βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα και βαθύτερα τ ις διεργασίες που συντελούνται στοεσωτερικό της ιμπεριαλιστ ικής δομής του κεφαλαίου πέρα από τα γεωπολιτ ικά τεκταινόμεναπου δυστυχώς πολλές φορές μας επιτρέπουν απλώς να παρακολουθούμε τ ις εξελίξεις μεαρκετό το στοιχείο της ασάφειας λόγω της μόνιμης ρευστότητας των εξελίξεων. Ο βαθμόςπτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους εκφράζει μία περισσότερο βασική ιστορική εξέλιξη,την τάση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, δηλαδή της σχέσης σταθερού καιμεταβλητού κεφαλαίου να αυξάνεται. Στην ουσία όμως η πτώση του μέσου ποσοστούκέρδους δεν είναι αποτέλεσμα τεχνολογικών παραγόντων, συνδικαλιστ ικής πίεσης τωνεργαζομένων ή πολιτ ικού ελέγχου αλλά αποτέλεσμα του διεθνούς ανταγωνισμού και τηςανισόμετρης ανάπτυξης. Πρόκειται δηλαδή γι’ αυτό που έχουμε τονίσει επανειλημμένως σε

κείμενα της οργάνωσής μας ότ ι το ζήτημα των αγορών αποτελεί κεντρικό σημείο στονενδοϊμπεριαλιστ ικό ανταγωνισμό. Οι παράμετροι όμως αυτής της θέσης μας οδηγούν σεζητήματα, όχι καινούρια αλλά πάντοτε επίκαιρα που απαιτούν περαιτέρω διερεύνηση στ ιςσυγκεκριμένες σημερινές συνθήκες, όπως η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, ησυσσώρευση, η υπερσυσσώρευση, η ζωτική ανάγκη του καπιταλισμού για περιφερειακέςαγορές όχι μόνο για τη διάθεση των παραγόμενων προϊόντων αλλά για την άμεσηκαταλήστευση διατηρώντας τ ις χώρες αυτές σε μόνιμη κατάσταση εξαθλίωσης και ύφεσης.Παρατηρούμε λοιπόν ότ ι το ιμπεριαλιστ ικό σύστημα προσπαθεί να αντ ιμετωπίσει τ ιςσυνέπειες της κρίσης με νέα συσσώρευση, άλλη μία ένδειξη ότ ι πρόκειται για δομική κρίσηαναπαραγωγής του κεφαλαίου. Είναι φυσικά θέμα προς διερεύνηση αν πρόκειται γιαφαινόμενο πρωταρχικής συσσώρευσης ή νέου είδους συσσώρευση όπως αποκαλείταισυσσώρευση μέσω της αποστέρησης. Υπάρχει όμως ισχυρή επιχειρηματολογία ότ ι οκαπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει και να προχωρήσει στη διευρυμένη αναπαραγωγήτου κεφαλαίου χωρίς να καταλήγει κατά διαστήματα σε διαδικασία πρωταρχικήςσυσσώρευσης. Δηλαδή, η πρωταρχική συσσώρευση δεν εμφανίζεται μόνο στα πρώταστάδια της καπιταλιστ ικής επέκτασης αλλά πρόκειται για δομικό χαρακτηριστ ικό του. Αυτόόμως που παρατηρούμε στη συγκεκριμένη σημερινή συγκυρία είναι ότ ι η προσπάθεια αυτήγίνεται σήμερα μέσω της άμεσης καταλήστευσης των εργαζόμενων μαζών τόσο σταιμπεριαλιστ ικά κέντρα όσο και στ ις εξαρτημένες χώρες. Έχουμε δηλαδή ένταση της εξαγωγήςαπόλυτης υπεραξίας χωρίς να διαφαίνεται η προοπτική αύξησης των κερδών μέσω τηςσχετ ικής υπεραξίας. Όπως όμως έχει δείξει ο Μαρξ, σε τέτοια περίπτωση το σύστημα, αργάή γρήγορα οδηγείται σε αδιέξοδο. Άρα τα σημερινά δομικά προβλήματα του συστήματος, δενφαίνεται να βρίσκουν τρόπο επίλυσης παρά μόνο μέσω της έντασης της ταξικής επίθεσηςκαι του ενδοϊμπεριαλιστ ικού ανταγωνισμού, έχοντας αφήσει πίσω ανεπιστρεπτί τ ιςπιθανότητες συμβιβασμού των διαφόρων εμπλεκόμενων πλευρών. Αυτό σημαίνει ότ ι οιστόχοι και τα καθήκοντα του κινήματος θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν ανάλογα με τησυγκεκριμένη συγκυρία, η οποία είναι επακόλουθο της προηγούμενης κατάστασης από τηνοποία όμως διαφέρει πια τόσο πολύ.

Σχέσεις εξάρτησηςΣτο παραπάνω διεθνές πλαίσιο η ελληνική αστ ική τάξη ένιωσε άμεσα τ ις συνέπειες τηςκρίσης αφού βρέθηκε να συνθλίβεται από τους χρόνιους εξαρτησιακούς δεσμούς λόγω τωνσυγκεκριμένων επιλογών της σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μία πλευρά και τηΒορειοατλαντ ική Συμμαχία από την άλλη. Η έξαρση της κρίσης δεν στάθηκε αφορμή μόνο γιατην περαιτέρω καταλήστευση και εξαθλίωση των εργαζόμενων μαζών αλλά ανέδειξε στηνπράξη την ιμπεριαλιστ ική πολιτ ική υφαρπαγής του πλούτου μιας εξαρτημένης χώρας σανδιέξοδο στα δομικά προβλήματα του συστήματος. Έχουμε λοιπόν εμβάθυνση τηςεξάρτησης σε βαθμό που να αμφισβητούνται μέχρι και βασικά κυριαρχικά δικαιώματα τηςαστικής τάξης στους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους. Μία παράμετρος αυτής τηςδιαδικασίας ήταν η επιδείνωση των σχέσεων της μεγαλοαστικής τάξης με μεσοστρώματα,τα οποία σε συνδυασμό με τ ις οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης ένιωσαν νααπονομιμοποιείται στο εσωτερικό της χώρας η κυριαρχία με βάση το ενοποιητ ικό πλαίσιοτης εθνικής ταυτότητας, με επακόλουθο την έξαρση των συζητήσεων για καταρράκωση τηςκυριαρχικής υπόστασης του ελληνικού κράτους και το ουσιαστ ικό πέρασμα σε καθεστώςυποδούλωσης και κατοχής.Σύμφωνα με τ ις πολιτ ικές αναλύσεις του ΚΚΕ(μ-λ), η Ελλάδα είναι μια εξαρτημένη χώρα απότη στ ιγμή κιόλας της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της, κι αυτή η σχέση εξάρτησης δεναμφισβητήθηκε ποτέ από την ελληνική αστ ική τάξη. Η ελληνική περίπτωση υπήρξειδιαιτερότητα στην περίοδο του 19ου αιώνα, αφού οι δεσμοί εξάρτησης στήθηκαν από τομηδέν όχι τόσο με τα δάνεια της επανάστασης όσο με την επιβολή από τ ις τότε μεγάλεςδυνάμεις ανεξάρτητου αστ ικού κράτους μετά τη στρατ ιωτική ήττα του απελευθερωτικούαγώνα. Παρεμπιπτόντως, δεν πρέπει να συγχέουμε την ελληνική περίπτωση με τα νέαανεξάρτητα κράτη που εμφανίστηκαν την ίδια περίοδο στη Λατ ινική Αμερική, πρώην αποικίεςμε συγκεχυμένο το εθνικό ιδεολογικό πλαίσιο για τ ις αντ ίστοιχες άρχουσες τάξεις. Παρά τ ιςπεριπλοκές και τ ις διαπλεκόμενες σχέσεις εξάρτησης με τ ις εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις,παρά τη διαφορετ ική φύση εξάρτησης πριν και μετά το πέρασμα στην εποχή του

ιμπεριαλισμού, η ελληνική αστ ική τάξη έμαθε να ζει, να επιβιώνει και να διαιωνίζει τη δική τηςεκμετάλλευση του ελληνικού λαού μέσα σ' αυτό το εξαρτησιακό πλέγμα. Η μόνη φορά πουστην ιστορία του νεοελληνικού κράτους κυριάρχησε η σχέση υποδούλωσης ήταν στηδιάρκεια της γερμανικής κατοχής, γι αυτό και το πολιτ ικό προσωπικό της αστ ικής τάξηςδιασπάστηκε τόσο έντονα με την κυβέρνηση Τσολάκογλου και την κυβέρνηση Τσουδερού,με τα Τάγματα Ασφαλείας και τ ις αντάρτ ικες ομάδες που στήριζαν οι Βρετανοί. Ενώ δεν ήτανλίγα τα μέλη της αστ ικής τάξης που συσπειρώθηκαν στο εθνικοαπελευθερωτικό πρόγραμματου ΕΑΜ.Σήμερα λοιπόν λόγω της εμβάθυνσης της εξάρτησης πληθαίνουν οι περιπτώσεις όπου οιδύο έννοιες εξάρτηση και υποδούλωση θεωρούνται συνώνυμες ή ακόμη χειρότεραπαρατηρούμε την αντ ικατάσταση της εξάρτησης με την υποδούλωση. Η εξάρτηση όμωςείναι μια περίπλοκη διαλεκτ ική σχέση ανάμεσα σε αστ ικές τάξεις, εκφράζεται πολυεπίπεδα(πολιτ ικά, οικονομικά, κοινωνικά) και χαρακτηρίζεται φυσικά από θέσεις, αντ ιθέσεις καισυνθέσεις. Εάν λοιπόν η εξάρτηση είναι μια αντ ιθετ ική σχέση, η υποδούλωση είναι ένααντ ιθετ ικό δίπολο: υποδούλωση - ανεξαρτησία, δεν μπορούμε να έχουμε ολίγην απόυποδούλωση. Μια χώρα στον καπιταλισμό μπορεί να είναι ή υπόδουλη ή ανεξάρτητη, ενώυποτελείς χώρες έχουμε σε προκαπιταλιστ ικές κοινωνίες. Παρεμπιπτόντως, δεν θα ήθελα ναασχοληθώ με την έννοια της υποτέλειας τη στ ιγμή που είναι εμφανέστατη η δυσκολία όσωντην χρησιμοποιούν να την ορίσουν σε διάκριση από την εξάρτηση ή την υποδούλωση. Ηπερίπτωση επίσης όπου η υποτέλεια εκλαμβάνεται σαν το ανώτερο στάδιο της εξάρτησης,κι αυτό το έχουμε δει, δεν είναι παρά μια ανοησία. Θεωρώ λοιπόν ότ ι η χρήση του όρουυποτέλεια, όπως και η άλλη τρομερή έκφραση «επιστροφή στο μεσαίωνα», παίζουν το ρόλοτης έμφασης και του τονισμού της χειροτέρευσης των κοινωνικών συνθηκών χωρίςπαραπέρα ουσιαστ ικό περιεχόμενο. Στον καπιταλισμό, μια χώρα μπορεί να είναι κρατ ικάανεξάρτητη αλλά συγχρόνως να είναι και εξαρτημένη είτε από μια ισχυρή καπιταλιστ ική είτε -στο στάδιο πλέον του ιμπεριαλισμού- από μια ιμπεριαλιστ ική χώρα. Όπως και οι εργασιακέςσχέσεις επιστρέφουν στο εφιαλτ ικό επίπεδο του 19ου αιώνα και όχι σε συνθήκεςπροκαπιταλιστ ικών σχέσεων παραγωγής.Για να ολοκληρώσω στο συγκεκριμένο θέμα. Αντ ί για το πλαίσιο της υποδούλωσης και τηςμετατροπής σε νεο-αποικία, άλλος ένας προβληματικός όρος, ειδικά για την περίπτωση τηςΕλλάδας που δεν υπήρξε ποτέ αποικία- είναι καλύτερα να παραμείνουμε στο εννοιολογικόπλαίσιο της εξάρτησης, σύμφωνα με το οποίο ναι μεν οξύνονται οι αντ ιθέσεις μέσα στον ίδιοτον πυρήνα της ευρωζώνης, η εμβάθυνση όμως της εξάρτησης και η ανοικτή επέμβασηοξύνουν την αντ ιθετ ική σχέση της ελληνικής αστ ικής τάξης με τους ιμπεριαλιστές. Δηλαδή οισυνεχείς υποχωρήσεις του πολιτ ικού κατεστημένου εντείνουν την κρίση στο εσωτερικό του,αποδυναμώνουν την ικανότητά του να προβάλει την κυριαρχία του στη βάση ενός κοινωνικούσυμβολαίου που απαιτούν οι δομές της αστ ικής δημοκρατίας, διαρρηγνύοντας δηλαδή τ ιςαναγκαίες σχέσεις με τα μεσοστρώματα με ενδεχόμενο βέβαια απρόβλεπτες εξελίξεις.

Βία και κατάσταση εξαίρεσηςΑνατρέχοντας στην περίοδο από το 1975 και μετά, παρατηρούμε ότ ι για την εφαρμογή καιτην επίτευξη των στόχων της αναδιάρθρωσης και της επίθεσης στ ις εργαζόμενες μάζες, οιδυνάμεις του συστήματος προχώρησαν σταδιακά στην οικοδόμηση μιας κοινωνίαςεπιτήρησης και ελέγχου, στο όνομα υποτίθεται της υπεράσπισης της αστ ικής δημοκρατίαςαπό τον κομμουνιστ ικό κίνδυνο μέχρι το 1993 και ύστερα από την τρομοκρατία. Σήμεραπλέον οι δύο περιπτώσεις συνδυάζονται με την ένταση της αντ ικομμουνιστ ικήςπροπαγάνδας και την ταύτ ιση της κομμουνιστ ικής ιδεολογίας με οποιαδήποτε πρακτ ική πουεκλαμβάνεται ως επικίνδυνη για τη διαιώνιση των σχέσεων κυριαρχίας. Η έξαρση της κρίσηςκαι η επιβολή σκληρών αντ ιλαϊκών μέτρων, υποχρεώνει τ ις δυνάμεις του συστήματος νακαταφεύγουν στην ανοικτή βία και στην ουσιαστ ική ακύρωση παραδοσιακώναστικοδημοκρατικών ελευθεριών, γεγονός που αποτελεί σοβαρή αντ ίφαση με το γενικότεροθεσμικό πλαίσιο και προκαλεί τριγμούς στη συναίνεση και την αποδοχή της υπάρχουσαςκυριαρχίας. Στην ελληνική περίπτωση, παρατηρούμε ότ ι η ένταση της ταξικής σύγκρουσης από τηνπλευρά της αστ ικής τάξης συνοδεύεται από την καταρράκωση των κοινοβουλευτ ικώνθεσμών και την ενίσχυση του κατασταλτ ικού πλαισίου. Για την εφαρμογή και την υλοποίηση

των αντ ιλαϊκών μέτρων απαιτείται πλέον η έξαρση της κρατ ικής βίας με την αντ ίστοιχηενίσχυση των κατασταλτ ικών μηχανισμών και τη θεσμοποίηση της δράσης τους σεσυνδυασμό με τον εκφασισμό της καθημερινότητας, τη θεσμοποίηση μέτρων έκτακτηςανάγκης, δηλαδή, δημιουργία του κατάλληλου κλίματος ώστε, εάν χρειαστεί, να επιβληθεί«καθεστώς εξαίρεσης» με επίφαση αστ ικοδημοκρατικής νομιμότητας. Προς αυτήν τηνκατεύθυνση εντάσσονται, για παράδειγμα, οι αδύναμες κυβερνήσεις συνεργασίας μεκαθοριστ ικό το ρόλο των τεχνοκρατών. Φαινόμενο που καλλιεργείται εδώ και καιρό σεαρκετές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας δοκιμάζεται σε συνθήκεςοικονομικής και κοινωνικής κρίσης.Από την άλλη πλευρά, η άνοδος του φασισμού σε υπολογίσιμη πολιτ ική δύναμη, για την ώραπρέπει να εκτ ιμηθεί ως συμπληρωματική εναλλακτ ική κατεύθυνση που συντηρείται κυρίως ωςεφεδρεία και αντ ίβαρο στη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Περισσότερο προέχει αυτή τηστ ιγμή η προετοιμασία και οι τρόποι αντ ίδρασης των λαϊκών μαζών στην επέκταση τηςκρατ ικής καταστολής στους δρόμους, στ ις γειτονιές και στους χώρους εργασίας. Απαιτείταιπλέον από τ ις οργανωμένες πολιτ ικές δυνάμεις της Αριστεράς να αναπροσαρμόσουν τηδιάταξη και τη στάση τους ώστε να μπορούν να προστατέψουν όσο είναι δυνατόν τη δικήτους οργανωμένη δράση και πολύ περισσότερο να εκτ ιμήσουν έγκαιρα τα χαρακτηριστ ικάτων επερχόμενων λαϊκών αγώνων.

Διαστρωμάτωση και ταξική συγκρότησηΣύμφωνα με τα παραπάνω, σε συνθήκες κρίσης έχουμε όξυνση της ταξικής πάλης με τηναστική τάξη όμως να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να διεξάγει ολομέτωπηεπίθεση σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα. Μια τέτοια επίθεση δεν υποχρεώνει μόνο τοβασικό αντ ίπαλο, την εργατ ική τάξη και τους εργαζόμενους σε αναδίπλωση, αλλάδιαρρηγνύει και τους παραδοσιακούς δεσμούς με τα διάφορα μεσοστρώματα που στήριξανόλα αυτά τα χρόνια τ ις πολιτ ικές επιλογές της άρχουσας τάξης. Αυτό σημαίνει ότ ι στησημερινή φάση οι μορφές και το εύρος της αντ ίστασης αποκτούν παλλαϊκά χαρακτηριστ ικάκαταδεικνύοντας την περιπλοκότητα και την ποικιλία των αγώνων και των αντ ιδράσεων τωνλαϊκών στρωμάτων, όπως παρατηρήσαμε στο διάστημα των τελευταίων χρόνων. Αν από τημία πλευρά είχαμε τ ις απεργιακές κινητοποιήσεις, από την άλλη οι πλατείες, οι κινητοποιήσειςγια τα διόδια, τα εισιτήρια και τα χαράτσια εμπεριείχαν αυτό το παλλαϊκό στοιχείο όπου ταμεσοστρώματα εκφράστηκαν δυναμικότερα. Τα γεγονότα αυτά έθεσαν αναγκαστικά ξανά τοθέμα των συμμαχιών και τον πρωτοπόρο ρόλο μέσα στο λαϊκό κίνημα. Σε γενική και απροσδιόριστη προσέγγιση, ο λαός παραμένει μια άμορφη μάζα η οποίαμπορεί να πάρει χαρακτηριστ ικά «πλήθους» ως κοινωνία των πολιτών ή να αποκτήσεικινηματ ική ποιότητα όταν η πρωτοβουλία ανήκει στο υποκείμενο της κοινωνικής αλλαγής.Στην πρώτη περίπτωση, όπου κυριαρχεί η απολίτ ικη φρασεολογία, η πολιτ ική πρωτοβουλίαανήκει είτε στην αστ ική τάξη είτε στ ις δυνάμεις του ρεφορμισμού. Οι μεν δυνάμεις τουσυστήματος προσπαθούν να ξαναστήσουν τους δεσμούς, πάντοτε μέσα στο πλαίσιο τηςσυγκεκριμένης πολιτ ικής, για παράδειγμα, οι ιδιωτ ικοποιήσεις και η εμπορευματοποίηση τουδιαλυμένου κοινωνικού κράτους που εμφανίζεται σαν αλληλεγγύη-φιλανθρωπία μέσω τωνΜΚΟ και των δημοτ ικών προγραμμάτων ενώ συγχρόνως κατοχυρώνονται οι άθλιεςεργασιακές σχέσεις. Στο ίδιο ουσιαστ ικά πνεύμα κινείται και ο ρεφορμισμός με το ΣΥΡΙΖΑ ναθέλει να εγκλωβίσει το διαμορφούμενο κίνημα στο στενό πλαίσιο της «δημόσιας σφαίρας»και με την αυτονομία να προσπαθεί να δημιουργήσει παράλληλους αυτοθεσμούς οι οποίοιστην πραγματικότητα συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση και διαιώνιση του μικροαστισμούμέσα στα πιο ριζοσπαστικά τμήματα αυτού του κινήματος. Συγχρόνως όμως έχουμε και τ ιςπεριπτώσεις όπου η όξυνση των αντ ιθέσεων επιτρέπει τη ριζοσπαστικοποίηση και τηδυναμική αγωνιστ ική εξέλιξη (Κερατέα, Χαλκιδική κ.λπ.) δείχνοντας ότ ι η κινηματ ικήπαρέμβαση σε χώρους λαϊκής συνεύρεσης, όπως είναι οι γειτονιές, απαιτεί επεξεργασμένηπολιτ ική γραμμή δράσης η οποία θα επιδιώκει την πλατύτερη δυνατή συσπείρωση ενώσυγχρόνως θα δίνει συγκεκριμένη αγωνιστ ική διέξοδος. Τίθεται δηλαδή ξανά το ζήτημα ποιεςείναι οι κατάλληλες οργανωτικές δομές παρέμβασης (σχήματα, επιτροπές κ.λπ.) και πώςδρούμε μέσα στο ποικίλο υπάρχον φάσμα (σύλλογοι, σωματεία κ.λπ.) καθώς και στ ιςαναδυόμενες νέες μορφές (ανοικτές συνελεύσεις).Ανάλογα στους εργασιακούς χώρους, η απαξίωση των ρεφορμιστ ικών ηγεσιών του

συνδικαλιστ ικού κινήματος έχει δημιουργήσει ένα κενό εκπροσώπησης το οποίοπροσπαθούν να καλύψουν κυρίως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ανακυκλώνοντας ουσιαστ ικά τ ιςυπάρχουσες δομές. Είδαμε όμως ότ ι σε στ ιγμές έξαρσης των αγώνων εμφανίστηκανπρωτόλεια κύτταρα νέων οργανωτικών δομών του εργατ ικού κινήματος (επιτροπές αγώνα,καταλήψεις) που δείχνουν όχι απλώς την αναγκαιότητα των ανεξάρτητων εργατ ικών θεσμώναλλά ότ ι παρά την αποσυγκρότηση του εργατ ικού κινήματος, οι εργαζόμενες μάζεςενστ ικτωδώς κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Γίνεται μάλλον καθαρό ότ ι η κατεύθυνσησυγκρότησης αγωνιστ ικού συνδικαλιστ ικού κινήματος περνά κατ ’ αρχήν από τηνπροσπάθεια δημιουργίας και μαζικοποίησης των νέων αυτών εργατ ικών θεσμών ώστε ναυπάρξει η δυνατότητα αποδυνάμωσης της ρεφορμιστ ικής κυριαρχίας.

Αντίσταση και άμεσοι στόχοιΗ παραπάνω συνοπτική παρουσίαση θέλει να καταδείξει την αναγκαιότητα για ανάλυση τηςσυγκεκριμένης πολιτ ικής κατάστασης, για διερεύνηση των διεργασιών που συντελούνταιλόγω αυτής της πολιτ ικής κατάστασης στον κοινωνικό ιστό, δηλαδή σχετ ικά με τησυμπεριφορά των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, τ ις σχέσεις τους και τ ις αλλαγές στησυγκρότησή τους. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να προσεγγίσουμε τόσο ταχαρακτηριστ ικά της αντ ίστασης, τους άμεσους στόχους και τ ις διεκδικήσεις όσο και τηφυσιογνωμία των μετωπικών σχημάτων που απαιτούνται για την προώθηση και υλοποίησήτους.Το εύρος βέβαια και οι ποικιλόμορφες εκφάνσεις της αντ ίστασης είναι τέτοιες που νακαλύπτουν από περιορισμένες συμβολικές ενέργειες, όπως είναι μια πικετοφορία μέχριδράσεις ένοπλου αγώνα. Αυτό είναι μάλλον το βασικό της χαρακτηριστ ικό και όχι, όπως μαςκατηγορούν, η αμυντ ική φύση της και η έλλειψη προοπτικής κατακτήσεων. Καθήκον τουκινήματος λοιπόν είναι να προσδιοριστούν οι κατάλληλες μορφές της αντ ίστασης στ ιςσυγκεκριμένες συνθήκες, οι διεκδικήσεις που θέτει και οι στόχοι που θα πρέπει ναυλοποιηθούν ώστε να είναι δυνατόν το πέρασμα σε ένα ανώτερο ποιοτ ικά επίπεδοαντ ίστασης και πάλης. Με βάση τα παραπάνω στοιχεία ανάλυσης, επιτακτ ικό καθήκον στ ιςσημερινές συγκεκριμένες συνθήκες είναι η συγκρότηση του αγώνα για δουλειά, αυξήσειςμισθών και κοινωνικές παροχές και για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι αναγκαία ηπλατύτερη δυνατή κοινή δράση. Μέσα από αυτόν τον αγώνα θα αναδειχθούν τα καίριαζητήματα της ανατροπής της κυβερνητ ικής πολιτ ικής, του αγώνα ενάντ ια στην εξάρτηση μετην προοπτική της κοινωνικής αλλαγής. Η σημερινή ένταση της ταξικής πάλης μας δείχνει όμως ότ ι οι «απλές» αυτές διεκδικήσεις δενπεριορίζουν τους αγώνες σε υποτιθέμενα επιμέρους ζητήματα αλλά τουναντ ίοναναδεικνύουν άμεσα το πολιτ ικό ζήτημα της κυριαρχίας μέσα στην κοινωνία. Γίνεται πλέονφανερή η αναγκαιότητα νέων οργανωτικών θεσμών στο εργατ ικό κίνημα καθώς και νέωνοργανωτικών δομών σε πολιτ ικό επίπεδο (σχήματα, συνεργασίες κ.λπ.), ώστε ναδημιουργηθούν οι όροι αλλαγής των συσχετ ισμών απέναντ ι στον ταξικό εχθρό. Διαδικασίεςδηλαδή που συμβάλλουν στον απώτερο στόχο της υποκειμενοποίησης του επαναστατ ικούκοινωνικού παράγοντα και της ανασύνθεσης του πολιτ ικού υποκειμένου ώστε να μπορέσουννα παίξουν τον πρωτοπόρο ρόλο τους.

kkemld.blogspot.gr http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/blog-post_31.html?pfstyle=wp

Για την Πρωτοβουλία για Αριστερή

Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία

Αγαπητοί σύντροφοι/ισσες

Χάρηκα για το ξεκίνημα της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντ ιιμπεριαλιστ ική Συνεργασία,γιατ ί πιστεύω, ότ ι αυτή την ώρα είναι η ελπίδα του λαού και της χώρας μας και όχι μόνο.Επειδή εγώ εξαιτ ίας της φυσικής μου κατάστασης δεν μπορώ να συμμετέχω σε καμίασυζήτηση (ούτε να χρησιμοποιήσω υπολογιστή) θα 'θελα να στείλω την άποψή μου με τοταχυδρομείο. Ζητώ συγνώμη, αν ορισμένα σημεία θεωρηθούν γνωστά ή αυτονόητα ήεντοπίζεται έλλειψη κατανόησης, αλλά αυτό συμβαίνει, γιατ ί είμαι μακριά από το μαζικόκίνημα.Πιστεύω ότ ι η Πρωτοβουλία δεν θα πρέπει να καταργήσει το Μέτωπο Αντ ίστασης και ΚοινήςΔράσης, αλλά να το στηρίζει και να το συμπληρώνει, στο πνεύμα των συμμαχιών έστω και σεμίνιμουμ βάση, που χαρακτηρίζει τη μέχρι σήμερα φυσιογνωμία και πολιτ ική αντ ίληψη τουΚΚΕ(μ-λ), για να υπηρετηθούν με αποτελεσματικότητα οι στόχοι που βάζετε (απόσπασηαπό λάθος επιρροές, σύνδεση με τ ις μάζες, αριστερό μέτωπο). Κινήσεις και πρωτοβουλίεςστα ειδικά πεδία με θέματα όπως φοροληστεία, εργασιακό, νέοι, περίθαλψη, θέρμανση,ιδιωτ ικοποιήσεις, ΕΟΖ, εμπορική-τουριστ ική εκμετάλλευση με καταστροφή περιοχών,βιομηχανικές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κλπ, να μην αποκτούν σαν προϋπόθεση γιασυμμετοχή την Αριστερά και τον αντ ιιμπεριαλισμό, αλλά η ιδεολογική και πολιτ ικήαντ ιπαράθεση να γίνεται μέσα στ ις κινήσεις. Πολλοί πλησιάζουν τέτοιες κινήσεις με αρχικόκίνητρο το προσωπικό τους πρόβλημα, χωρίς να έχουν έρθει ποτέ πριν σε επαφή με τηνΑριστερά και τον αντ ιιμπεριαλισμό. Άλλοι πάλι έχουν μια προκατάληψη για λόγουςοικογενειακής παράδοσης ή παρόμοιους, χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει ουσιαστ ικήαιτ ία για μη συμμετοχή. Όλοι αυτοί είναι φυσικό να κάνουν πίσω απέναντ ι σε μια ταμπέλα“Αριστερά – Αντ ιιμπεριαλισμός” στην είσοδο, πιστεύοντας ότ ι το κάλεσμα δεν τους αφορά.Κανείς δεν πρέπει να αποκλειστεί, αφού τέτοιες κινήσεις είναι προνομιακό πεδίο για τουςκομμουνιστές, όπου είναι εύκολο να κερδίσουν την ηγεμονία και να αναδειχτεί η υπεροχή τηςεπαναστατ ικής πάλης. Το Αριστερό Μέτωπο θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα αυτής τηςπροσπάθειας και όχι να μπει από την αρχή σαν όρος, για να την αυτοπεριορίσει, με συνέπειατελικά να την πνίξει. Για να έχουμε νίκη πρέπει να δώσουμε τη μάχη με τον αντ ίπαλο, δηλαδήτ ις αστ ικές και τ ις ρεφορμιστ ικές επιρροές και όχι να τον αποφύγουμε.Η Αριστερά και ο Αντ ιιμπεριαλισμός ασφαλώς και είναι προϋπόθεση για την πρωτοπορία τωνοργανώσεων και των αγωνιστών που σε πολιτ ική συνεργασία θα ξεκινήσουν, θαπροωθήσουν και θα συντονίζουν όλη αυτή την προσπάθεια. Οι αγωνιστές αυτοί ναξεκαθαρίζουν μέσα στ ις μετωπικές κινήσεις, ότ ι οι ίδιοι είναι αριστεροί και αντ ιιμπεριαλιστές,αλλά η συμμετοχή είναι ανοιχτή για τον καθένα που θέλει να παλέψει οργανωμένα για τακοινά προβλήματα, ανεξάρτητα από πολιτ ικές πεποιθήσεις.Όσο για τον τρόπο λειτουργίας όλων των κινήσεων και πρωτοβουλιών, αυτός πιστεύω ότ ιπρέπει να είναι δημοκρατικός, όπως στα εργατ ικά σωματεία, με την αρχή της πλειοψηφίαςκαι όχι της ομοφωνίας, αλλά με δικαίωμα διαφοροποίησης-αποστασιοποίησης για όποιουςκαι σε όποια σημεία έχουν άλλη γνώμη.Και ακόμη:Πώς είναι δυνατό, να λέγεται πως οι μετωπικοί, κοινοδρασιακοί αγώνες είναι χάσιμο κόπουγια τους κομμουνιστές επειδή ωφελεί τους ρεφορμιστές (Π.Σ. 14/07/2012 σ.11); Μα ηΑριστερά και η οργάνωση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά το εργαλείο για την ικανοποίηση τωναναγκών μας, και σαν τέτοιο καταξιώνεται. Εσείς οι ίδιοι γράφετε ότ ι “οι δυνάμεις τηςΑριστεράς μπορούν να δώσουν νόημα και αξία στης ύπαρξή τους μέσα στους αγώνες” (Π.Σ.15/09/2012 σ.3, “Άποψη”). Πως μπορούν λοιπόν οι κομμουνιστές να αδιαφορήσουν για τ ιςκινητοποιήσεις που σηκώνουν από τους καναπέδες τόσους ανθρώπους κατά τα άλλα

άσχετους με την πολιτ ική; Ρεφορμισμός δεν είναι τα αιτήματα που στοχεύουν απευθείας στηβελτ ίωση της ζωής των μαζών, αλλά εκείνα που αποβλέπουν στη βελτ ίωση της λειτουργίαςτου συστήματος, όπως έχει πει και ο Λένιν. Αλλά οι ρεφορμιστές και οι σεχταριστές σκόπιμαδεν διακρίνουν τη διαφορά.

Συντροφικά,Ο.Λ.

Σημείωση: Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν από την κυκλοφορία της τελευταίας Π.Σ. και δενείχα υπόψη μου όσα γράφονται εκεί. Νομίζω όμως ότ ι δεν αλλάζουν τόσα πολλά πράγματα(δεν τα διάβασα όλα) και γι' αυτό δεν θεώρησα απαραίτητο να το ξαναγράψω.