- 0 -

- 1 -

Μηδέν και Ένα

Τέυχος #3

Φεβρουάριος 2013

Επικοινωνία: midenkaiena@yahoo.gr

Blog: midenkaienablogspot.gr

Τεύχος για την ψυχική υγεία

Περιεχόμενα:

Editorial: Σελ. 2 (Διονύσης Ρακόπουλος)

Κείμενα: Σελ. 7 (Δ.Ρ. και Πολύγωνος)

Ποιήματα: Σελ. 12 (Δ.Ρ,Πολύγωνος και Άρθουρ Ζεν)

Διηγήματα: Σελ 16(Ξενοφώντας Μακρόπουλος και Πολύγωνος)

- 2 -

Editorial/Προτάσεις για μια αντικαπιταλιστική καλλιτεχνική δράση

Δημοσιεύτηκε πρώτα στο ιστολόγιο praxis

Το κειμενάκι αφιερωμένο στην κολλεκτίβα Θέατρο δρόμου, πρότυπο του τι πρέπει να γίνει

στους χώρους μας.

Το παρακάτω κείμενο θέλω να διαβαστεί περισσότερο ως πρόταση παρά ως

ολοκληρωμένη θέση. Επρόκειτο αυστηρά για την προσωπική μου άποψη πάνω στο

πως πρέπει να βαδίσει η συλλογική και ατομική λογοτεχνική, μουσική, ζωγραφική,

κινηματογραφική κλπ παραγωγή ώστε διατηρώντας την αυτοτέλεια της να

στρατευτεί εθελούσια στον αγώνα που διεξάγει ο ελληνικός λαός για την επιβίωση

του μέσα στην κρίση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος αλλά και για την ανατροπή

αυτού. Το κείμενο ούτε τελικό είναι ούτε σώνει και καλά αποτελεί μόνιμη σταθερή

θέση μου. Είναι κάποιες πρώτες ελλειπείς σκέψεις απ’ την πλευρά μου και χρήζουν

εμπλουτισμού και διαμόρφωσης.

Σε πρώτη φάση είναι πεποίθηση μου ότι ως ένα βαθμό στην καλλιτεχνική

δημιουργία περισσότερο ίσως από οποιοδήποτε άλλο κλάδο της ανθρώπινης

δραστηριότητας αποκαλύφθηκε με την κρίση η γύμνια, η υποκρια και ο

σκοταδισμός του υπάρχοντος συστήματος. Το επιδοτούμενο, κρατικοδίαιτο-

ιδιωτικών συμφερόντων καλλιτεχνικό ‘’θέαμα’’ αποκαλύφθηκε ως αυτό που είναι.

Μια σάλτσα, μια γαρνιτούρα, που το σύστημα προκειμένου να θωρακίσει τα

αστικοδημοκρατικά του χαρακτηριστικά συντήρισε επί χρόνια μετά τη

μεταπολίτευση (και συντηρεί ακόμα ως ένα βαθμό). Ένα θέαμα στην πλειοψηφία

του φτιαγμένο από πρώην ‘’αριστερούς’’ που αλλάξαν ιδέες και λάβαν παχυλές

επιχορηγήσεις από το δημόσιο για τη δημιουργία και προώθηση του έργο τους, μια

σειρά απο ‘‘εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης’’ τα οποία δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα

και καθ’ ομοίωση της Athens Voice, της Lifo και της λειπής ‘’πράσινης αριστερης

νοοτροπίας’, φοιτητικά και μαθητικά περιοδικά με αντιΠρυτανικό μα ποτέ

αντικαπιταλιστικό λόγο που έσπευσαν να στηρίξουν τις μαθητικές καταλήψεις αλλά

όχι την προσπάθεια να συνδεθούν αυτές με το εργατικό κίνημα όσο για τις

φοιτητικές (όπου υπάρχουν πλαίσια και πιο ώριμες διαδικασίες) καταλήψεις;

Τήρησαν άκρα σιωπή απέναντυ τους.

Έτσι λοιπόν διαμορφώθηκε τις περασμένες δεκαετιές μια κονφορμιστική

συμπεριφορά και στάση απέναντυ στην πολιτική δράση από τα στρώματα αυτά από

τα οποία θα περιμέναμε σίγουρα όχι να ηγηθούν αλλά τουλάχιστον να είναι δίπλα

στη ζωή και τις έγνοιες του λαού. Αυτή η στάση όσο και αν θέλουμε να την

θεωρητικοποιήσουμε εξηγείται πάρα πολύ απλά. Τρώγανε. Τρώγανε όπως τρώγανε

και οι πρασινοφρουροί του ΠΑΣΟΚ (και αντιστοιχως ΝΔ κλπ) επί χρόνια. Και αν και

ποτέ δε φάγανε τα ίδια οι πανεπιστημιακοί και οι λογοτεχνές με τους εκδοτές, και

αν και ποτέ δε φάγανε τα ίδια οι μουσικοί με τις δισκογραφικές και τους μάνατζερ

εν τέλει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Όπως μια μερίδα κόσμου ενσωματώθηκε

- 3 -

πλήρως στο σύστημα χάρη στο δικομματισμό, την ψεύτικη υπερ των καπιταλιστών

ανάπτυξη και τα ρουσφέτια έτσι συνέβη και με τους καλλιτέχνες και

διαννοούμενους-πνευματικούς ανθρώπους αυτού του τόπου. Και να σου

αφιερώματα σε εναλλακτικές εφημερίδες. Και να σου φεστιβάλ κινηματογράφου.

Και να σου Πανηγύρια και γιορτές που ταίζανε εκτός από τους ψηφοφόρους

βουλευτών και δημάρχων και τους τραγουδιστάρες. Και να σου πανεπιστημιακές

εκδόσεις της πλάκας με τα χρήματα να μοιράζονται σε πρυτάνεις,καθηγητάδες και

εκδοτικούς και στο τέλος να τα ακούει ο ‘’τεμπέλης αιώνιος φοιτητής’’

Σε όλα τα παραπάνω είναι ανάγκη να προσθέσουμε πώς όλα αυτά δεν ειναι παρά η

εικόνα της πλειοψηφίας και όχι απόλυτα πράγματα. Τίποτα δεν μπορεί να είναι

απόλυτο πόσο μάλλον στην τέχνη. Έτσι λοιπόν πλάι σε αυτή τη ρεμούλα και τη

σαπίλα ανθίσανε σπάνιοι άνθρωποι, ταλέντα και μεγάλες ψυχές, που αν και όχι

αψεγάδιαστοι αγωνιστές(ποιος απο μας διεκδικεί αυτον τον τίτλο άλλωστε;)

σταθήκανε με όλες τις αντιφάσεις με κάθε τρόπο που διέθεταν δίπλα στο λαό. Και

σταθήκανε να φωνάζουνε τα άδικα του κόσμου, όχι μόνο τώρα που στην τελική

είναι και αυτονόητη διαπίστωση αλλά και σε εποχές που ο τίτλος του γραφικού και

περιθωριακού ήταν η μόνη ανταμοιβή που θα λάβαινες για αυτή σου τη στάση.

Έτσι λοιπόν έφτασε η μέρα της Κρίσης και για τον ελληνικό καπιταλισμό και τα

πράγματα πήραν την πραγματική τους μορφή. Τα αστικοδημοκρατικά και κοινωνικά

δικαιώματα έγιναν φύλλο και φτερό και άλλα εξαφανίστηκαν τελείως

(Πανεπιστημιακό, Άσυλο, 8ωρο,κυριακάτικη αργία) ενώ άλλα χαροπαλεύουν

(δημόσια παιδεία, υγεία) και αν δεν καταφέρει το κίνημα να τα υπερασπιστεί

σύντομα θα χαθούν. Παράλληλα ενισχύθηκε κάθε τύπου ακροδεξιά (σε

ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΑΝΕΛ,ΧΑ η γραμμή είναι καθαρά ακροδεξιά-φασιστική ενώ κυριαρχεί ο

ρατσισμός) ενώ η αστυνομική βία εντάθηκε σε βαθμό που κανένας χώρος να μην

μείνει ανέγγικτος. Από τους αγανακτισμένους μέχρι τη χαλυβουργία και απο τη

χαλυβουργία στη villa amalias. Όσο διαφορετικοί και αν ήταν οι χώροι που δέχτηκαν

αυτή τη βία, ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με το πραγματικό αστικό κράτος, αυτό

που μισεί κάθε φωνή που αντιστέκεται, ασχέτως επικινδυνότητας ή όχι αυτής.

Το ίδιο συνέβη και με την καλλιτεχνική δημιουργία. Οι επιχορηγήσεις κόπηκαν, τα

φεστιβάλ μειώθηκαν και γενικώς το σύστημα δεν μπορεί πλέον να συντηρεί (αν και

προσπαθεί ακομα) τους δικούς του περιφερόμενους θίασους. Και εκεί λοιπόν που

στο 2009-2010 περιμέναμε αυτοί οι χώροι να ‘’ξυπνήσουν’’ και να σταθούν έστω και

την ύστατη στιγμή πλάι μας, αντιθέτως σαν πληγωμένα ζώα, οι καλλιτεχνάδες και

διαννοούμενοι αυτού του τόπου αγρίεψαν. Και δεν αγρίεψαν απέναντυ στο

σύστημα που τους στερούσε τα προνόμια τους. Αγρίεψαν απέναντυ στην εργατική

τάξη, τους φοιτητές, το εργατικό,λαικό και νεολαιίστικο κίνημα. Τα παραδείγματα

πολλά. Από την απεργία στις εκδόσεις Άγρα μέχρι τις μεταρρυθμίσεις στο

- 4 -

πανεπιστήμιο και από τους αγανακτισμένους μέχρι τη χαλυβουργεία, η στάση των

διαννοούμενων-καλλιτεχνών του συστήματος ήταν η εξής:

Α. Πλήρη άρνηση να συνειδητοποιήσουν ότι από την κρίση δεν χάνουν όλοι, χάνει

πρώτα απ’ όλα ο λαός και στο πλάι αυτού του λαού πρέπει να σταθούν. Αντίθετα

προσπάθησαν να ενισχύσουν τη θέση τους μέσα στο σύστημα με υπογγραφές

δηλώσεις κλπ. (Βλέπε το ‘’Τολμήστε’’ κείμενο των 32 ‘’πνευματικών’’ ανθρώπων)

Β. Προσπάθεια να οικειοποιηθούν την αντίδραση των λαικών στρωμάτων για ιδίον

όφελος. (Βλέπε πανεπιστημιακούς για το άσυλο και τις μεταρρυθμίσεις στη

διοίκηση του πανεπιστημίου)

Γ. Πλήρη αδιαφορία. Εδώ εντάσσονται κυρίως αυτοί οι οποίοι έχοντας λερωμένη τη

φωλιά τους, μερικά φράγκα στην άκρη και ίσως και ένα κάποιο αριστερό παρελθόν

δεν έβγαλαν κιχ για να μην τραβήξουν πάνω τους αντιδράσεις και επικριτικά σχόλια

Τέλος για άλλη μια φορά σε αυτό το άρθρο θέλω να αναφέρω ότι δεν ήταν όλοι

έτσι. Υπήρξαν μεγάλοι καλλιτέχνες με έντιμη στάση αλλά και μικρές καλλιτεχνικές

ομάδες. Σωστοί διαννοούμενοι που δε στιβάχτηκαν πίσω από τους εκδοτικούς για

να κυκλοφορήσουν το βιβλίο τους για την κρίση και να βγουν στα κανάλια (όπως

έκανε πχ ο καζάκης) αλλά αντίθετα άσχετα με το έργο τους ήταν στην Πύλη της

Χαλυβουργίας κοιτώντας ως ίσο και όχι αφ’ υψηλού τον εργάτη.

Έτσι λοιπόν η χίμαιρα της πολιτιστικής επανάστασης του καπιταλισμού

αποκαλύφθηκε. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι καλό ούτε αρκετό, γιατί

δημιουργεί ένα κενό στην άποψη του λαού για την τέχνη και τη δημιουργία που αν

δεν του το γεμίσει ο αντικαπιταλιστικός χώρος τότε θα του το γεμίσει η Χρυσή Αυγή

με τις κραυγές της περί σιωνιστών θολοκουλτουριάρηδων. Και η ιστορία έχει δείξει

πώς τόσο οι Σιωνιστές όσο και οι ‘’Θολοκουλτουριάρηδες’’ πάντα τη γλύτωναν από

τους φασίστες στο τέλος και αντίθετα την πλήρωναν οι κομμουνιστές, οι αναρχικοί,

οι αριστεροί, οι δημοκράτες και κάθε άνθρωπος που δε θέλησε να ακουστούν

εμβατήρια μπροστά στο μαύρο στρατό του τρίτου ράιχ. Έτσι λοιπόν τόσο για

‘’ιδιοτελείς’’ λόγους όσο και από χρέος προς την εργατική τάξη και το λαό

γενικότερα(στον οποίο και ανήκουμε) οφείλουμε, ο καθένας από το δικό του

μετερίζι και με το δικό του ταλέντο,όρεξη και χρώμα σημαίας εφόσον

αισθανόμαστε να ανήκουμε στον ευρύτερο επαναστατικό αντικαπιταλιστικό χώρο (

που για μένα περιλαμβάνει το ΚΚΕ, τους αναρχικούς, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το γύρω της

χώρο) να κάνουμε κομμάτι της ταξικής πάλης την καλλιτεχνική

δημιουργία.Πολεμάμε και Τραγουδάμε

Είναι λοιπόν καιρός να ανοίξει στους χώρους μας η συζήτηση περί

συλλογικοποίησης και στράτευσης της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Με πλήρη

σεβασμό στο γεγονός ότι η τέχνη αν και δημιουργική αντανάκλαση της

- 5 -

πραγματικότητας δεν είναι, ούτε μπορεί,ούτε πρέπει να ταυτιστεί με την πολιτική

δράση, είναι ανάγκη να γίνουν βήματα που θα επιτρέψουν τη δημιουργία ομάδων

και συσπειρώσεων καλλιτεχνών με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και δράση. Αυτές

οι ομάδες δεν μπορούν βέβαια να έχουν κανένα άλλο τρόπο οργάνωσης παρά

χαλαρούς δεσμούς υποστήριξης,αλληλοβοήθειας και σύνθεσης απόψεων. Το

ζήτημα δεν είναι να φτιαχνούν νέες πολιτικές σοσιαλιστικές οργανώσεις,εργατικά

κόμματα ή αναρχικές κολλεκτιβές όπου απαιτούν δομές διαχείρησης ή/και

εξουσίας. Το ζήτημα είναι πλάι στα παραπάνω (που υπάρχουν ήδη) να

δημιουργηθούν καλλιτεχνικές συλλογικότητες με σκοπό την δημιουργία

στρατευμένου στον αντικαπιταλισμό πνευματικού και καλλιτεχνού έργου το οποίο

θα δώσει ακόμα μια ώθηση στον αγώνα του λαού και θα βοηθήσει στην

απομόνωση και αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου.

Όλα τα παραπάνω βέβαια ούτε είναι ούτε πρέπει να νοηθούν ως προτεραιότητες.

Είναι ωστόσο μια ακόμα δράση ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου

από άνθρωπο που πατάει σε υπαρκτά από την κοινωνία ερωτήματα. Θα πάρω το

θάρρος να προτείνω εδώ μερικές προυποθέσεις για την συγκρότηση των παραπάνω

ομάδων αν και αφήνω τη μέγιστη δυνατή ελευθερία για αξιολόγηση και αλλαγή

τους.

Κατ’ εμε λοιπόν αυτές οι καλλιτεχνικές συσπειρώσεις θα πρέπει

Α. Να δομηθούν πάνω σε αντικαπιταλιστικές αρχές. Στόχος μας δεν μπορεί να είναι

απλώς να μαζευτούμε πολλοί, για να ακουστούμε πιο πολύ. Στόχο πρέπει να

αποτελέσει η παραγωγή στρατευμένης αντικαπιταλιστικής τέχνης που θα πολεμάει

σταθερά ολόκληρο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα και όχι ορισμένες μόνο πλευρές

του.

Β. Δομές οργάνωσης ελευθεριακού τύπου και παράλληλα προσπάθεια για

εθελούσια συστηματικοποίηση της δουλειάς μας. Δεν έχει νόημα να επιβάλλουμε

μοντέλα εξουσίας σε ζητήματα τέχνης, αν υπάρχει διαφωνία που δεν μπορεί να

λυθεί με τη σύνθεση απόψεων και η μειοψηφια δε θέλει να ακολουθήσει την

πλειοψηφια ας πάρει ο καθένας το δρόμο του. Ωστόσο είναι απαραίτητο αυτές οι

ελευθεριακές δομές να μην πλήξουν την παραγωγικότητα και καταντήσει

χαβαλετζίδική η όλη προσπάθεια

Γ.Αντιφασιστική δραση. Η αντικαπιταλιστική δράση συνεπάγεται την αντιφασιστική.

Ωστόσο είναι ανάγκη να τονιστεί όσες φορές χρειάζεται πώς ο πολιτισμός που

προβάλλεται αυτή τη στιγμή δεν είναι απλά ο καπιταλιστικός, αλλά ο φασιστικός, ο

- 6 -

ψευτοτσαμπουκαλίδικος, της ημιμάθειας και της αδράνειας μπροστά στο μεγαλείο

του μεγάλου αρχηγού. Αυτό τον πολιτισμό πρέπει να τον χτυπήσουμε με όλες μας

τις δυνάμεις.

Δ. Διπλό μέτωπο απέναντυ στο Ρεφορμισμο αλλά και στην ιδεολογική καθαρότητα.

Άποψη μου είναι ότι οι ομάδες που θα δημιουργηθούν πρέπει να έχουν το μέγιστο

δυνατό πλουραλισμό απόψεων- έτσι ώστε να μην είναι καλλιτεχνικά παραρτήματα

από μαγαζάκια αυτοργανωμένα ή σοσιαλιστικά- κάτι που είναι θεμιτό αλλά θα

κάνει και πάρα πολύ καλο στον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό χώρο που μάλλον τη

βρίσκει με οπαδικού τύπου καβγάδες. ΟΜΩΣ είναι εξίσου σημαντικό να υπάρχει

μέτωπο απέναντυ στις δυνάμεις εκείνες (Συριζα, εναλλακτικούς οικολόγους κλπ

σοσιαλδημοκράτες της πλάκας) που σε κάθε αντικαπιταλιστική συσπείρωση

βλέπουν ένα αριστερό άλλοθι και μερικούς ακόμα alternative κινηματικούς

ψήφους. Όχι μόνο οι καλλιτεχνικές συλλογικότητες δεν πρέπει να γίνουν ουρά των

συστημικών εναλλακτικών διαννοούμενων αλλά πρέπει με κάθε ευκαιρία να τους

πολεμάνε.

Τέλος θέλω να πω ότι πεποίθηση μου είναι ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.

συσπειρώσεις και συλλογικότητες κάθε τύπου θα ανθίσουν (ανθίζουν ήδη τώρα

που γράφονται αυτές οι γραμμές) σε όλη τη χώρα γιατί οι συνθήκες είναι ευνοικές.

Όμως σε εμάς πέφτει το καθήκον αυτές οι συλλογικότητες να πάρουν

αντικαπιταλιστική γραμμή και να αναπτύξουν στο εσωτερικό τους συντροφικές

σχέσεις.

Διονύσης Ρακόπουλος

- 7 -

Εθνική αντίσταση και ο θρυμματισμός της χρυσής μάσκας

Ιστορια κουλτούρα και συνείδηση

Ο ρόλος της ιστορίας ,δηλαδή της συλλογικής μνήμης είναι σημαντικός στον ταξικό

μα και στον πολιτισμικό αγώνα που αποτελεί μια από τις συνιστώσες του ταξικού

πολέμου. Η ιστορία αποτελεί ένα σημαντικό όπλο στα χέρια μιας τάξης για να

εδραιώσει την εξουσία της μα και για να διεκδικήσει τα δικαιώματα της. Έτσι η

αστική τάξη δημιούργησε τις εθνικές ιστορίες ,μια από τις προσεγγίσεις της ιστορίας

που αντιπαρατάσσονταν με τον ιστορικισμό των ευγενών. Μα με την πάροδο του

χρόνου η ιστορία αυτή μετατράπηκε σε έναν στείρο ιστορικισμό για την αστική τάξη

ακλουθώντας τον εκφυλισμό της τάξης αυτής. Πλέον η ιστορία δεν αντιμετωπίζεται

ως ιστορία ,μα επιλέγονται τα αντιδραστικά παραδείγματα της για να επιβληθούν

στις εκμεταλλευόμενες μάζες ως η Αλήθεια, το παρελθόν. Μα η πραγματική ιστορία

είναι κάτι παραπάνω ,είναι πέρα από γεγονότα ,αίτιες και αποτελέσματα η σύνδεση

του παρόντος με το παρελθόν και το μέλλον και η επαφή της κοινωνίας και του

άτομου με τις ρίζες ,την συλλογική εμπειρία ,μια κοινωνία που δεν γνωρίζει την

ιστορία της είναι καταδικασμένη στον μαρασμό, στην αποκοπή από την παράδοση

και στην ανικανότητα να δεχτεί την πρόοδο δημιουργικά ,η πρόοδος των αστών

αποτελεί πλέον μια ισοπεδωτική μηχανή ,την μηχανή της παγκοσμιοποίησης που

διαλύει κάθε συλλογικό δεσμό μεταξύ των εκμεταλλευόμενων, εθνικό, πολιτισμικό

και ταξικό, δημιουργεί άβουλα άτομα που είναι αδύναμα μπροστά στην κυριαρχία

της Ενωμένης Αστικής Τάξης του Κόσμου ,ενωμένης ενάντια στους εργαζόμενους.

Έτσι είναι καθήκον κάθε προοδευτικού ανθρώπου και προφανώς και ενός

καλλιτέχνη να μαθαίνει την ιστορία και να την διαδίνει στις μάζες. Όχι όμως την

ιστορία των αστών, αυτών τον ιστορικισμό που οδηγείται όλο και πιο πολύ στην

αντίδραση ή στον κοσμοπολιτισμό ,μα την ιστορία του ταξικού αγώνα, την ιστορία

των εργαζομένων τάξεων ,του πολιτισμού ,των γυναικών ,των μειονοτήτων τον

αγώνων των λαών και άλλες Ειδομένες μέσα από την ταξική μας οπτική .Σε αυτό

μπορεί να βοηθήσει πολύ και η τέχνη που έχει την δύναμη να επηρεάζει το θυμικό

και να φέρνει την ιστορία κοντά στον απλό άνθρωπο από τα ολύμπια ύψη όπου την

απομόνωσε το αστικό κράτος που αφήνει μόνο κάποιες φευγαλέες ακτίνες να

φεύγουν προς τον μέσο άνθρωπο αφού πρώτα τον μάθει μέσω ενός στείρου

εκπαιδευτικού συστήματος να βαριέται και να βλέπει την ιστορία σαν κάτι που δεν

τον αφορά. Η ΑΓΝΟΙΑ Της όμως συνεισφέρει στην διαιώνιση της εκμετάλλευσης,

της απομόνωσης και στην ανάπτυξη του φασισμού που αποτελεί μια αρρωστημένη

παρέκκλιση από τον δρόμο του ανθρώπου προς το φως. Η ΑΓΝΟΙΑ αποτελεί

έγκλημα .Ο φασισμός είναι ο θρίαμβος της λήθης και της άγνοιας. Ο δρόμος προς

την κόλαση του φασισμού που είναι ο θάνατος κάθε πολιτισμού ,κάθε ανθρωπιάς,

- 8 -

κάθε ηθικής ,που είναι ένα άλμα στον βόθρο του μίσους και του σκοταδισμού

,περνά για τον μέσο ανθρωπάκο του λαουτζίκου μέσα από τον συνδυασμό

μικροαστικής υποκρισίας ,ανευθυνότητας που καλλιέργησε το αστικό σύστημα στις

μάζες και άγνοιας ανακατεμένης με την συντριβή της καθημερινότητας του από το

επίχρυσο μα στην πραγματικότητα ατσάλινο γάντι της πάλης των αστών ενάντια

στην κοινωνία.

Εθνικη αντίσταση και πολιτισμός

Μια επίκαιρη στιγμή της ιστορίας του ταξικού αγώνα στην χώρα μας αποτελεί η

Εθνική Αντίσταση. Γιατί όμως? Αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης

στην ιστορία της Ελλάδας, πέτυχε να ενώσει στις γραμμές την την συντριπτική μάζα

τον εργαζομένων στρωμάτων ,έως και αρκετά μέλη των σομάτων ασφαλείας

.Αποτελεί μια τεράστια παρακαταθήκη για το παρόν και το μέλλον ,την σύνδεση του

ταξικού με το εθνικό αγώνα, την προοδευτική και αυθόρμητη σύνδεση του Έθνους

με την έννοια του Λαού με το ταξικό αγώνα. Την προοδευτική σηματοδότηση της

παράδοσης των αγώνων του ελληνικού λαού απέναντι στην Τυραννία. Η εθνική

Αντίσταση πέτυχε αυτό που δύσκολα θα πετύχαινε ένα οποιοδήποτε κίνημα πριν

την Κατοχή. Πέτυχε να συνθλίψει την Χρυσή μάσκα του καπιταλισμού ,αυτή που τον

κάνει τόσο ελκυστικό σε αυτούς που με το αίμα τους τρέφει το αχόρταγο λαρύγγι

του .Η Χρυσή μάσκα της εθνικοκάπηλης εθνικοφροσύνης και της εθνικής ενότητας

,δηλαδή της εξουσίας λίγων προνομιούχων πάνω στις μάζες που τύχαινε να μέλανε

την ίδια γλώσσα, την αστική αυταπάτη της δημοκρατίας που αποτελεί την

εκπόρνευση της ιδέας της δημοκρατίας ως κυριαρχίας του λαού, μια εκπόρνευση

που ανοίγει τον δρόμο προς τον Φασισμό που πλασάρει την ανανεωτική δύναμη

της Βίας ,αλλά όχι της βίας ενάντια στους καταπιεστές,μα βίας στο όνομα μιας ξένης

πατρίδας ,μιας πατρίδας και ενός έθνους που είναι μέσα καταπίεσης τόσο ξένα

προς τους εκμεταλλευομένους, κενές φράσεις που απέκτησαν νόημα μετά την

συνθλιβή του Ψεύδους μέσα από τον Λαϊκό Αγώνα για ελευθερία και πραγματική

δημοκρατία. Ο καπιταλισμός δεν ήταν ποια η πατρίδα, η δημοκρατία ,το εθνικό

καθεστός ,η εθνική ενότητα ,τίποτα από όλα αυτά. Εμφανίστηκε στην πιο απαίσια

μορφή του ,ως αυτό που είναι πραγματικά, ανήθικος με μόνη αξία το κέρδος και

εχθρικός προς το λαό, στο πρόσωπο του ξένου κατακτητή στρατιώτη αλλά και του

έλληνα προδότη ο λαός είδε τον φασισμό που δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά το

πιο κτηνώδες πρόσωπο του Καπιταλισμού. Τέλος η εθνική αντίσταση έφερε τα

σπέρματα ενός νέου πολιτισμού που είχε βέβαια ρίζες ήδη στην προοδευτική

κουλτούρα πριν την Κατοχή, έφερε τον πολιτισμό κοντά στον λαό, ως μια

πραγματική κουλτούρα του Λαού και όχι σαν κάτι μακρινό ,κτήμα μιας δράκας

διανοούμενων και των αστικών και μικροαστικών τάξεων .Οι καλλιτέχνες της

αντίστασης ήταν οι αρχιτέκτονες του Αύριο μέσα από το σήμερα.

- 9 -

Αντιφασιστικος πολιτισμικός αγώνας, χτες ,σήμερα και αύριο.

Σήμερα η γνώση της εθνικής αντίστασης αποτελεί ζωτικό ζήτημα, δεν πρέπει βέβαια

να αντιμετωπίζεται ως ένα σκήνωμα για προσκύνημα. Πρέπει να αποτελεί μια βάση

πάνω στην οποία θα χτιστεί ένας νέος αντιφασιστικός πολιτισμός. Η παράδοση

αυτή θα είναι μια γερή βάση ,ως ιστορία αλλά και ως έμπνευση για το καινούριο,

για την Συνέχεια. Στον εκφασισμό και στην αποκτήνωση του ανθρώπου πρέπει να

αντιπαρατεθεί ένας στιβαρός αντιφασιστικός πολιτισμός που θα αναδεικνύει το

μεγαλείο του αγώνα αλλά και την ανθρωπιά μέσα του όπως και την κτηνωδία του

φασισμού ώστε όσοι τον κοιτάζουν αλληθωρίζοντας να δουν τον εαυτό τους στον

καθρέφτη και να νιώσουν την φρίκη και την ντροπή απέναντι στον Κόσμο. Αυτός ο

πολιτισμός πρέπει να τονίσει την σύνδεση του καπιταλισμού με τον φασισμό αφού

ο καπιταλισμός γενάει τον φασισμό όπως η μηλιά το μήλο ,κάθε άλλη προσέγγιση

που να απομονώνει τον φασισμό είναι ανούσια, δεν έχει νόημα ένας αντιφασισμός

που αποδέχεται το αστικό καθεστώς ως μη βάρβαρο. Πρέπει να ξεριζώσεις την

μηλιά και όχι να κόψεις το μήλο. Τα παιδία δράσης ενός αντιφασίστα καλλιτέχνη

είναι όσες είναι οι τέχνες ,όσα είναι τα μέσα έκφρασης ,όσοι είναι οι τρόποι

αυτοέκφρασης, παρόν ,μέλλον ,παρελθόν ,Ελλάδα η Αμερική η Σαουδική Αραβία

,στενοσόκακο της Αθήνας ή ένα φανταστικό τοπίο ενός φανταστικού κόσμου ,δεν

έχει σημασία, σημασία έχει η έκρφραση του Μηνύματος και η οικοδόμηση μιας

άθραυστης γέφυρας μεταξύ του ηρωικού παρελθόντος και παρόντος και του

Διαφωτισμού των συνειδήσεων που πρέπει να έρθει στο μέλλον. Βεβαίως η

κουλτούρα από μόνη της είναι αδύναμη ,αλλά εντάσσεται και πρέπει να εντάσσεται

σε ένα δυναμικό αντιφασιστικό ταξικό κίνημα, να είναι ένα από τα όπλα του ,τις

εμφάσεις του. Βέβαια η κουλτούρα πρέπει να είναι ελεύθερη από κάθε

καταναγκασμό ως προς την μορφή και την έκφραση αλλιώς χάνει κάθε νόημα να

είναι μια αντιφασιστική κουλτούρα.

Πολύγωνος

- 10 -

Η βίλα αμαλίας και η κοινή αντικαπιταλιστική δράση

Τα γεγονότα που συνέβησαν τις προηγούμενες μέρες με το σπάσιμο της κατάληψης

της βίλα αμαλίας , την επανακάταληψη της και την εκ νέου κρατική καταστολή δεν

μπορούν να ειδωθούν ξέχωρα από τη γενική εικόνα. Και αυτή είναι η ολοένα και

μεγαλύτερη συντηριτική,αυταρχική και κατασταλτική πολιτική του αστικού

κράτους. Πέρα από τις καταλήψεις έχουν δωθεί τον τελευταίο χρόνο πληθώρα

παραδειγμάτων που κάνουν φανερό ότι το καπιταλιστικό σύστημα εν ελλάδι

επιλέγει το μαστίγιο και όχι το καρότο, όπως επι μεταπολίτευσης. Η επέμβαση των

ΜΑΤ στην κατάληψη του ΑΠΘ, οι δηλώσεις κυβερνητικών εκπροσώπων για το

παρεμπόριο και τη ‘’λαθροεισβολή’’, η άνοδος της χρυσής αυγής και της δράσης

της, το ντου στην ΑΣΣΟΕ και τέλος η επίθεση των κατασταλτικών μονάδων στην

μεγαλύτερη απεργία της ελληνικής ιστορίας, στη Χαλυβουρία. Όλα τα παραπάνω

είναι σημάδια ενός κράτους και μιας πολιτικής, που όχι μόνο εξυπηρετεί τα

συμφέροντα μιας χούφτας επιχειρήσεων,τραπεζών και βιομηχανιών αλλά επιπλέον

δεν διστάζει να αναιρέσει τις τελευταίες δημοκρατικές του περγαμηνές όπως

άλλωστε πέταξε και αυτές του υποτιθέμενου «κοινωνικού κράτους»

Βεβαίως η Βίλα αμαλίας ως κατάληψη αποτελεί μέσο κοινωνικού αγώνα και μέσο

που επιλέγει ένας συγκεκριμένος (αν και όχι σε αυστηρά πλαίσια) πολιτικός χώρος

αυτός της αναρχίας και των αντεξουσιαστών. Τόσο λοιπόν το μέσο πάλης όσο και ο

ίδιος ο χώρος οφείλει τουλάχιστον να κάνει την αυτοκριτική του για μια σειρά

θέματα με πρώτο και κύριο την ασθενή ή και ανύπαρκτη σύνδεση του με την

εργατική τάξη και τα λαικά στρώματα καθώς και η για πολλά χρόνια προτροπή σε

δημιουργία αυτοργανωμένων νησίδων ελευθερίας μέσα στον καπιταλισμό τα οποία

χρειάζεται απλά να μεγαλώσουν για να ρήξουν το σύστημα. Όμως, όπως λοιπόν

αποδείχθηκε, νησίδες ελευθερίας μέσα σε ένα ανελεύθερο πολιτικά και οικονομικά

σύστημα δεν μπορούν να υπάρχουν. Ένα ακόμα μελανό σημείο αποτελεί η

καλλιέργεια και από την πλευρά του αναρχικού χώρου (χωρίς να μειώνονται στο

ελάχιστο οι ευθύνες των υπολοίπων) του οπαδικού κλίματος αντιπαράθεσης με την

υπόλοιπη αντικαπιταλιστική αριστερά που ειδικά όσον αφορά το ΚΚΕ αγγίζει τα

όρια της χυδαιότητας , εξισσώνοντας το με τα ακροδεξιά νεοναζιστικά σκυλιά του

αστικού κράτους.

Απ’ την άλλη πλευρά κριτική πρέπει να ασκηθεί τόσο στο ΚΚΕ που ως το μεγαλύτερο

και καλύτερα οργανωμένο τμήμα της επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς δεν

τοποθετήθηκε ανοιχτά κατά της καταστολής στη βία αμαλίας (κάτι που έκανε για

την ασσοε πχ). Η κριτική που ασκεί στα μέσα πάλης του αναρχικού χώρου είναι

καλοδεχούμενη και σε μεγάλο βαθμό σωστή. Όμως πρέπει να μπει σε δεύτερη

μοίρα όταν υπάρχουν χτυπημένοι και βασανισμένοι από την κρατική καταστολή

- 11 -

Τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε για άλλη μια φορά ρεσιτάλ οπορτουνισμού. Θέλοντας να

είναι ταυτόχρονα και αστικό κεντροαριστερό κόμμα αλλά και κινηματικό-αριστερό-

φιλελεύθερο(ένα προφίλ που του έχει κατά καιρούς φέρει ψήφους από τον

αναρχικό χώρο). Έφτασε να χαρακτηρίζει μπουκάλια για ανακύκλωση τα μπουκάλια

στις καταλήψεις και ‘’φτυάρια’’ τα ξύλα που βρέθηκαν στην ΑΣΣΟΕ. Λες και δεν

είναι δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να αμύνεται με όποιο μέσο επιλέγει κάθε

φορά ενάντια στην κρατική βία. Λες και δεν έχει χρέος ένα μπλοκ να περιφρουρεί

με καδρόνια την πορεία του. Παρόλλη την επίθεση που δέχεται από την ‘’δεξια’’ ο

ΣΥΡΙΖΑ, μακροπρόθεσμα βγαίνει κερδισμένος, όπως γενικώς βγαίνει κερδισμένο και

το αστικό σύστημα όταν ενισχύει το κοινοβουλευτικό δίπολο «Δεξιά-Αντιδεξιά». Ο

ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναγνωριστεί και να στιγματιστεί ως αυτό που είναι. Ένα

κεντροαριστερό αστικό κόμμα, που αν ήταν κυβέρνηση θα έκανε τα ίδια και

χειρότερα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τη Ρόζα Λουξεμπουργκ και το ποιοι σκότωσαν

τους γερμανούς κομμουνιστές πριν αναλάβει ο Χίτλερ να συνεχίσει το έργο τους.

Αν ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αγωνιστεί παρόλα αυτά εναντια στην κρατική

καταστολή είναι ευπρόσδεχτος να το πράξει μαζί με τους υπόλοιπους απο μας.

Αυτό δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση το τί ειναι και το τι ρόλο φιλοδοξεί να παίξει.

Παρόλα αυτά και πέρα από την κριτική που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, καθώς

σκοπός μας δεν πρέπει να ναι να χαιδεύουμε τα αφτιά κανενός, όλα αυτά μπαίνουν

σε δεύτερη μοίρα όταν το πάντα καταβάθος φασιστικό αστικό κράτος δείχνει το

πραγματικό του πρόσωπο, αυτό της ανευ εξαίρεσεως καταστολής κάθε κοινωνικού

αγώνα, ασχέτως του ποιός τον καθοδηγεί και του πόσο μεγάλη απειλή είναι για το

ίδιο το σύστημα.

Όταν ερχόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με το μαστίγιο του αστικού κράτους τότε η

απάντηση μας, αν όχι ενιαία πρέπει τουλάχιστον να είναι αγωνιστική και έστω

προσωρινά να μας κάνει να βάζουμε στην άκρη τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ

μας (στρατηγικής και τακτικής) ώστε να δωθεί ο κατ’ ουσίαν βαθιά ταξικός, αγώνας

ενάντια στην καταστολή ακόμα και αν οχι κάτω από μια επαναστατική σημαία,

έστω τουλάχιστον κάτω από πολλές που θα αναγνωρίζουν έμπρακτα η μία τη

συνεισφορά της άλλης. Όλο αυτό δεν αποτελεί ευχολογία.

Αποτελεί αναγκαιότητα τόσο για τους αγώνες του σήμερα όσο και για να σπάσει ο

φαύλος κύκλος της αντιπάθειας ακόμα και του μίσους μεταξύ των διάφορων

επαναστατικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων.

Διονύσης Ρακόπουλος

- 12 -

Ποιήματα:

Τζαζι

Ντουμ Μπου Ντουμ Μπου Νταπ

Άσπρα και μαύρα φώτα που τυφλώνουν το μυαλό μου,

Σκοτεινές γωνίες στον πεζόδρομο που παίζουν πιτσιρίκια,

Μα φλόγες ξεχασμένες ξεσκονίζουν συνειδήσεις που πεθαίνουν στον τρόμο.

Ντουπ Ντουμ Νταπ Ντουμ

Στο σαξόφωνο που παίζει δυνατά μα δε μπορώ ν’ ακούσω,

Στο χορό που στήθηκε μπροστά σ’ ανθρώπους χωρίς μάτια

Και που χτυπάνε τα χέρια ρυθμικά καπνίζοντας τσιγάρα.

Μπουμ Μπουμ Ντουπ Μπαπ

Κύριε, σ’ ευχαριστώ για το τέλος και τη μουσική,

Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά που δεν έδωσες στον κόσμο σου

Και για το νερό που τρέχει στατικό έξω απ’ την κίνηση.

Ντουπ Ντουπ Μπουμ Ντουπ

Για τη Τζαζ και τη Ροκ και το Φως και τα Χέρια

Και για το πνεύμα που φυσάει τον αέρα φτιάχνοντας καπνό

Και για την ιερή πέτρα που θα πέσει στα κεφάλια μας τη νύχτα της Αποκάλυψης των

ουρανών.

Μπουμ Ντουπου Ντουπου Νταμ Μπαπ

Χορεύοντας στη Νιρβάνα της ιερής έκστασης των ιερών πραγμάτων,

Ξυπνώντας ένα βράδυ χωρίς σταγόνα αλκοόλ,

Πεθαίνοντας στην άκρη του δρόμου χωρίς το γάβγισμα των σκύλων.

Ντουπου Ντουπου Νταμ Νταμ

- 13 -

Μάθαμε

Μάθαμε στον έρωτα να βρίσκουμε τα πάντα

και συνάμα τίποτα

μάθαμε να τον βρίσκουμε στα σκισμένα εισιτήρια

στις μουτζούρες στις άκρες των σχολικών βιβλίων

στο χαμένο μεροκάματο

στο κερδισμένο μεροκάματο που είναι λίγο…

μάθαμε να του φορτώνουμε όλες τις πίκρες , όλες τις ήττες

όλες τις νίκες που ξέφτισαν με το χρόνο…

Και πάντα απορούσαμε

πώς αυτός στον οποίο βρίσκαμε τα πάντα

κι αυτός πάντα

ως φυλακισμένος μας κοιτούσε

Μελόδραμα

Τα μέλη του σώματος

Τα μέλη του Κόμματος

Το μέλι του Έρωτα

Η αμέλεια

Ο διαμελισμός

και στο βάθος του χρόνου ίσως

Η μελοποίηση επτά γραμμών

Οπτικές Γωνίες

Οι αισιόδοξοι άνθρωποι που ναι κοντά μου

λένε συχνά για μένα με συγκατάβαση

«Νέος είναι, θα μεγαλώσει»

Οι απαισιόδοξοι

λένε ακριβώς το ίδιο

- 14 -

Να με κερνάς κρασί

Σπαμένο τζάμι στο παράθυρο και μουσική παλιά

τι είχαμε τι χάσαμε ίσα ίσα κερδίσαμε και δυο φιλιά

φυσάει ένας άνεμος βλάκας μα μορφωμένος

να μας θυμίζει συνεχώς πώς έζησε απ΄όλους μισημένος

Να με κερνάς κρασί όταν φυσάει

να μην αισθάνομαι ο χρόνος πως περνάει

να μην με νοιάζουνε οι πόρτες τα παράθυρα κι οι δρόμοι

να μην αισθάνομαι πώς ήρθα απορρημένος και φεύγω με ζόρι

Πέρναν τα χρόνια πιο εύκολα εκεί στην εξορία

που δεν πονάς ούτε θεό ούτε άνθρωπο, τάξη είτε πατρίδα

πέρναν τα χρόνια πιο εύκολα να νιώθεις ευτυχής

να σκέφτεσαι λιγότερο και να μην προκαλείς

Να με κερνάς κρασία όταν φυσάει

να σ’ αγαπώ να μ’αγαπάς και να περνάει

ο χρόνος που θερίζει πολιτείες

κι άνθρωπους που ονειρεύτηκαν χιλιές ελευθερίες

- 15 -

Μαρούσκα

21 χρονών και τη ζωή δεν πρόλαβες να ζήσεις

Εσύ ένα πλάσμα με καρδιά ζεστή

Σώμα λεπτό και πρόσωπο νεράιδας χλωμό

Ο ποιητής ποτέ καλά δε σε γνώρισε

Μα την καλοσύνη σου κατάλαβε

Που σαν ήλιος έλαμπε στον κόσμο σου τον μικρό

Γειτόνισσα

Και στην αυγή της νέας χρονιάς

Αυγή αιματηρή

Ατσάλι και ανθρώπινη βλακεία τη ζωή σου μακριά πήραν

Πριν εσύ να την χαρείς προλάβεις

Ένα δάκρυ για σένα

Αναμνήσεις πολλές

Δεν ξεχνάμε , εγώ και όσοι σε ήξερα

Κάθε ανάμνηση ένα τριαντάφυλλο στο μνήμα για Σένα

Η δικαιοσύνη και Εμείς δεν ξεχνάμε

Στην αδικοχαμένη Μαρία Κυρίτση

- 16 -

Μέσω Λαμίας

Ένα πολιτιστικό μανιφέστο Αφιερωμένο στην Κατερίνα

Ο λογοτέχνης της ιστορίας δεν μπορεί να αφιερώσει χρόνο για να την περάσει σε

υπολογιστή και έτσι ανέθεσε σε μένα τον ταπεινό και ατάλαντο βοηθό του να

τησυγγράψει. Έπραξε πάρα πολύ άσχημα όμως γιατί εχώ διδάχτηκα από την

ιστορία του και σύντομα θα παρατήσω τη δουλειά μου, άρα θα πω την αλήθεια και

μόνο την αλήθεια αγαπητό μου δικαστήριο που κακώς αποκαλείστε κοινό σύμφωνα

με το αφεντικό.

Ο μεγάλος και ταλαντούχος λογοτέχνης μας ξεκίνησε πολύ μικρός να γράφει

ιστοριούλες και ποιηματάκια τίποτα το σπουδαίο μα ευτυχώς τα στάνταρ ήταν

αρκετά χαμηλά . Στην εφηβεία ήταν μια χαρά όλα για αυτόν, είχε και τις επιτυχιες

του στο γυναικείο φύλοπαρουσιάζοντας τον εαυτό του ως βαθιά προβληματισμένο

καλλιτέχνη, σαν τον νέοΚαρυωτάκη ή ακόμα καλύτερα σαν τον νέο Ποέ του 21ου

αιώνα.

Και βέβαια μπορεί το κοινό του εκείνης της ηλικίας να μην γνώριζε ούτε τον

καρυωτάκη ούτε τον ποε αλλά σίγουρα είχε πειστεί για το μεγαλείο του ταλέντου

και της πένας αυτούτου νομπελίστα της ποίησης και της συγγραφής. Τα σκισμένα

τζινάκια και τα φούτερακια έβαζαν και αυτά την πινελιά τους στον καμβά του

εκωλλαπτώμενου μεν επιτυχημένου ήδη δε καλλιτέχνη. Και έτσι το μεγάλο αυτό

ταλέντο κατάφερε στα 17 του να θεωρείται ποιητής,συγγραφέας,φιλόσοφος μα και

επαναστάτης,ενώ ταυτόχρονα ήταν λογικος μετριοπαθής, παθιασμένος,

ουτοπιστής, σκληροπυρηνικός και ανθρωπιστής. Δεν υπήρχε αξία και τίτλος που να

μην έχει κατακτήσει ο καλλιτέχνης μας.

Σαν όμως ο χρυσός αιώνας του, αυτός της εφηβείας, τελείωσε έπρεπε και ο

καλλιτέχνης μας να βρει κάτι να κάνει με τη ζωή του γιατί οι γονείς και οι λοιποί

συγγενείς δεν έδειχναν να συγκινούνται αρκετά απ’ το ταλέντο του νομπελίστα

ομοαίματου ώστε να του παρέχουν μια ξεκούραστη χωρίς υποχρεώσεις ζωή ώστε

να δημιουργήσει και αυτός βρε αδερφέ.

Έτσι ακολούθησε την πεπατημένη, μπήκε στη φιλοσοφική σχολή στα 18 του για να

πάρει αναβολή στράτευσης. Μα αντί να κοιτάξει να μάθει τίποτα εκεί μέσα

αρνούνταν να προσαρμοστεί στις νόρμες των κακών και φθονερών διδασκάλων του

που δε θέλαν να επιτρέψουν στο αστέρι να λάμψει, κόβωντας τον μάλιστα σε

μερικά μαθήματα επειδή άκουσον-άκουσον παρέδωσε λευκή κόλλα. Κι έτσι ο

- 17 -

καλλιτέχνης μας τέλειωσε στα 7 χρόνια τη σχολή του προλαβαίνοντας ωστόσο να

πείσει αρκετούς συμφοιτητές του για το μεγαλείο της γραφής του με θεμιτά μέσα

όπως το διακριτικό φλιρτ ασχέτως ομορφιάς ή ακόμα και ...φύλου του υποψήφιου

αναγνώστη καθώς και να κάνει τη γύρα μιας σειράς πολιτικών παρατάξεων

τονίζοντας εκτός απ’ το ταλέντο του και την ηθική του που σαν βράχος δεν του

επέτρεπε επιπόλλαιες λάνθασμενες και ιδιοτελείς αποφάσεις.

Μη σας τα πολυλογώ. Ο καλλιτέχνης μας ξεμπέρδεψε με σχολές,σχολεία,

φανταριλίκι και έφτασε ο καιρός να βγάλει μονος του τα προς το ζην. Στην αρχή

προσπάθησε να διδάξει λογοτεχνία σε μια σειρά φροντιστήρια αλλά απολύθηκε

επειδή ήθελε στη θέση του Καβάφη , του Ρίτσου αλλά και της Δημουλά ήθελε να

διδάξει δικά του κείμενα. Και βέβαια τα αφεντικά του δείξαν μια ανοχή ως προς την

αντικατάσταση της δημουλά αλλά όταν ο καλλιτέχνης μας προσπέρασε επιδεικτικά

τη σονάτα του σεληνόφωτος για να διδάξει το «Οπλάρχης Ζοργκ εναντίον Ζόμπι: μια

νατουραλιστική προσέγγιση» αντίκρυσε την πορτα της εξόδου.

Όλα αυτά βέβαια φούντωναν το μίσος μέσα του για τους ατάλαντους που ελέγχουν

τον ελληνικό πολιτισμό και τα σχολεία μας. Προσπάθησε την αυτοέκδοση μετά απο

μερικές μοναχά δεκάδες απορρίψεις απο εκδοτικούς οίκους αλλά αφού ξόδεψε τις

τελευταίες οικονομίες του έμεινε με ... τα βιβλία στο χέρι και αναγκάστηκε να τα

πουλήσει πόρτα μεπόρτα.

Το να πουλάει πόρτα-με πόρτα όμως κατέληγε συχνά στο να τρωει πόρτα. Κανείς

δεν ήθελε να ακούσει για τον Οπλάρχη Ζόργκ και τα ζόμπι του πόσο μάλλον απο

νατουραλιστική πλευρά που για να δικαιώσουμε και λιγο τον καλλιτέχνη μας οι

περισσότεροι δεν ήξεραν και τι σημαίνει.

Παρόλλα αυτά δεν πτοήθηκε. Πούλησε μερικά άχρηστα πράγματα, όπως τα

δαχτυλίδια και τα σκουλαρίκια μάνας και γιαγιάς και συνέχισε την προσπάθεια του

να πουλήσει τα έργα του. Τελικά ενα σπιτι τον καλοδέχτηκε μέσα. Ο ιδιοκτήτης,

ένας χοντρός τριχωτός με λιγδωμένη αλογοουρά κίτρινα δόντια και καμία ασχολία

στη ζωή του, ενθουσιάστηκε με τον οπλάρχη Ζοργκ και αγόρασε αρκετά αντιτυπα. Ο

Καλλιτέχνης μας αναρωτηθηκε , και ευλόγως πώς ήταν δυνατό ένας τέτοιος τύπος

να έχει λεφτά για να αγοράζει με τις δεκάδες τα έργα του. Μήπως αυτός ο τύπος

έκανε επενδυση για το μέλλον και έχοντας καταλάβει το υπερμετρο ταλέντο του

καλλιτέχνη μας ήξερε πως σε 1-2 χρονάκια τα βιβλία θα είχαν

εξαντληθει και θα μπορούσες να τα πουλήσεις σε χιλιαπλάσια τουλάχιστον τιμή;

Όχι δεν ήταν αυτή η αιτία. Τον πραγματικο λόγο της αγοράς αλλά και της ποσοτητας

της αγοράς τον πρόδωσε μια περίεργη μυρωδιά απ’ το σαλόνι του εν λόγω

υποκειμένου-αγοραστή. Με ενα ανοιγμα της πόρτας η μισή γειτονια μπορούσε να

μαστουρώσει ενω απ’ τα σκουπίδια του σπιτιού πολλές γάτες της γειτονιάς

τραγουδούσαν τα βράδια για το βαπόρι απ’ την περσία.

- 18 -

Αφού λοιπόν σαν καλος καλλιτέχνης ο ήρωας μας αγόρασε αρκετές φορές το προιόν

του τύπου αποφάσισε πώς θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα αντι να πουλάει βιβλία

πόρτα με πόρτα να πουλήσει χασίσι πόρτα με πόρτα. Οι όποιες ηθικές αναστολές

του γκρεμίστηκαν όταν συνειδητοποίησε οτι με αυτά τα λεφτά θα μπορούσε να

εκδοσει από οποιοδηποτε μεγάλο εκδοτικο οίκο τα έργα του και να προμηθευτεί

ταυτόχρονα το κατάλληλο promotion. Όλα θα γίνονταν για την τέχνη.

Έλα όμως που ο καλλιτέχνης μας δεν αρκέστει στο να σπρώχνει μικροποσότητες και

να εκδιδει σε νορμάλ εκδόσεις τα βιβλία του. Στο μυαλό του ειχε φανταστεί το

τέλειο εξώφυλλο για τον Οπλάρχη Ζοργκ και τα ζόμπι. Δεκάδες ζωγράφους και

σχεδιαστές θα προσλάμβανε για αυτή τη δουλειά καθώς και εκατοντάδες

μουσικούς ώστε οι ζωγράφοι να δημιουργήσουν σε ένα απολυτα αρμονικό και

καλλιτεχνικό περιβάλλον.

Έτσι έσπρωχνε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες χασίς μέχρι που έφτασε να πουλάει

με το κιλό και το δεκάκιλο. Όλα αυτά βέβαια τράβηξαν την πρόσοχη της ασφάλειας

η οποία έτσι κι αλλιώς έχει απο κοντά τους καλλιτέχνες αλλά θα ηταν πρακτικά

αδύνατον να αδιαφορήσει στο γεγονός ότι ο μέγας δημιουργός εκτός από τα

διηγήματα τα οποία εξωθούσαν τις καταπιεσμένες λαικές και εργατικές μάζες στην

επανάσταση (καθώς συνειδητοποιούσαν τη βαρβαρότητα του πολιτισμού μας)

φρόντιζε και να προμηθεύει την μισή και πάνω Ελλάδα με διάφορες ποικιλίες του

φυτού του σατανά. Μην σας τα πολυλογώ, του έστησαν ενέδρα και αφού αφελώς

παραδέχτηκε ότι ειναι ο συγγραφέας του «Οπλάρχης Ζοργκ εναντίον Ζόμπι: μια

νατουραλιστική προσέγγιση» συνελήφθει.

Μέσα στη φυλακή στην οποία οδηγήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες αντίκρησε τη

φρίκη της ζωής ο μεγάλος καλλιτέχνης μας. Κανείς πια δεν τον αναγνώριζε ούτε για

να τον κοροιδέψει και οι μόνες φορές που του απεύθυναν το λόγο ήταν για να

ζητήσουν κάποια ‘’χάρη’’ συνήθως σεξουαλικού περιεχομένου. Και βάζω σε

εισαγωγικά το Χάρη διότι επειδή ο κώδικας της φυλακής δεν εμπνέεται από την

υπέροχη και γαλήνια κοινωνία μας όπου όλα πάνε κατ’ ευχην αλλά αντίθετα

διατηρεί μερικές όχι και τόσο δημοκρατικές αρχές. Αν το φωτεινό αστέρι της

λογοτεχνίας αρνείοτανε αυτές τις ‘’χάρες’’ πολύ σύντομα εκτός από το ταλέντο του

θα έσβηνε και το καντήλι της ζωής του.

Μην μπορώντας να αντέξει λοιπόν αυτή την κατάσταση ο καλλιτέχνης μας ανέπτυξε

σοβαρές και κυρίως πολλαπλές μορφές κατάθλιψης. Μέχρι που μια μέρα, σα

θαύμα ήταν, θεός Απόλλων της λογοτεχνίας και της τέχνης του έδειξε το δρόμο για

να ξεπεράσει την ατυχια που τον βρήκε.

Έγραψε λοιπόν ένα αυτοβιογραφικό πολιτικό μανιφέστο ενάντια στην κυρίαρχη

άποψη για τον πολιτισμό με τίτλο «Συντηρώ την τέχνη μου πουλώντας χασίς» και το

έστειλε σε μια σειρά εκδοτικούς. Εκείνοι με γνώμονα την καλλιέργεια του

- 19 -

πνευματικού επιπέδου του ελληνικού λαού το εξέδωσαν. Ένα μεγάλο λαικό κίνημα

αναπτύχθηκε με την βοήθεια των social media, του facebook ,του myspace, του

twitter και λοιπών επαναστατικών όπλων που θα έκαναν τα καλασνικωφ της

δεκατίας του 60-70 να δακρύσουν απο το φόβο τους, το οποίο αφού αγόρασε

μανιωδώς το βιβλίο απαίτησε πολιορκώντας επί 365 νύχτες, αλλά και

τις κυριακές τα μεσημέρια , τη βουλή, την απελευθέρωση του καλλιτέχνη μας. Ώπερ

και εγένετο.

Και τώρα το μεγάλο αυτό ταλέντο της λογοτεχνίας δεν εχει σταματήσει να γυρίζει

απο κανάλι σε κανάλι, από πολιτικό κόμμα σε πολιτικό κόμμα και από ΜΚΟ σε ΜΚΟ

καταφέρνοντας όχι απλά μια λαμπρή καριέρα στο χώρο της λογοτεχνίας και έναν

παχυλό λογαριασμό τραπέζης αλλά και την μετάφραση των βιβλίων του σε πολλές

γλώσσες του κόσμου καθώς ναι μεν οι υπόλοιποι λαοί εινα αρκετά πιο βλάκες από

τους έλληνες αλλά σίγουρα μπορούν να αντιληφθουν όπως και εμείς το τι σημαίνει

πραγματικά πολιτισμός.

Και τώρα που τελείωσα το έργο για το οποίο πληρώθηκα καλά , πάω να κάνω αυτό

που δίδαξε ο δάσκαλος, να συνεισφέρω δηλαδή στην πολιτιστική ανάπτυξη του

ελληνικού λαού.

Ξενοφώντας Μακρόπουλος

- 20 -

O θάνατος ενός παλικαριού

Με έπιασαν σε μπλόκο, ήταν νύχτα. Χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού όπου κρυβόμουν,

κάποιος με έδωσε, και έτσι τώρα οι Τσολιάδες με τις γελοίες φορεσιές τους με κλοτσάνε ,με

φτύνουν ,με τραβολογάμε μέσα σε έναν ορυμαγδό από βρισιές. Βρισιές που πονάμε πιο

πολύ από το ξύλο ,βρισιές στην γλώσσα του λαού για τον οποίο παλεύουμε.

Πρόσωπα ανθρώπων γεμάτα μίσος. Με πάνε στα σκοτεινά και υγρά κελιά για να με

ανακρίνουν .Και εγώ στα 17 εύχομαι να πέθαινα όπως οι σύντροφοι στον Υμηττό, με τα

όπλο στο χέρι….

Εγώ ο 17χρονος Γιώργος ,υιός πρόσφυγα από την Τραπεζούντα ,εγώ που μόλις γνώρισα τον

έρωτα. Ένας από τους πολλούς που θα χαθούν στον βωμό της λευτεριάς και θα ποτίσουν το

δέντρο του αγώνα, μα βαθιά μέσα μου κυριαρχεί ο φόβος του θανάτου, η επιθυμία για την

ζωή που ήθελα να έχω μαζί με την Κατερίνα …..Ας φανώ δυνατός, ας μην σπάσω, μια ευχή…

Με χώνουν σε ένα κελί, είναι γεμάτο συλληφθέντες ,αγωνιστές μα και απλούς ομήρους. Ο

κατακτητής και τα σιχάματα που τον υπηρετούν τιμωρούν τον λαό για τον αγώνα, το

ατσάλινο κτήνος του φασισμού χρειάζεται αίμα για να κινηθεί η σκοτεινή και βρομερή

καρδιά του. Και οι φασίστες ,μαυροφορεμένα φαντάσματα και οι τσολιάδες οι σιχαμένοι

υπηρέτες τους, Έλληνες που δεν διστάζουν για μερικά προνόμια να σφάξουν άλλους

Έλληνες για να προστατέψουν μια χούφτα εκλεκτούς που κερδίζουν από τον βιασμό της

πατρίδας μας και από την εξόντωση του Λαού στον οποίο ανήκει, επίσης Έλληνες στην

γλώσσα μα όχι στην τσέπη και στην καρδιά. Κανένας δεν είναι Έλληνας αν δεν καλλιεργεί

αυτήν την γη ,αν δεν χτίζει τον πλούτο της με τα ροζιασμένα χέρια του η με τον ιδρώτα του

σώματος ή του πνεύματος του…. Μα αυτές είναι φευγαλέες σκέψεις, από το διπλανό

δωμάτιο ακούγονται κραυγές πόνου….

Με παίρνουν, δυο τσολιάδες με πρόσωπα άγρια και ζωώδη. Πάλι κλοτσιές, γροθιές

βρισιές….

Με πάνε σε ένα δωμάτιο ,είναι απλό, στην μέση υπάρχει ένα τραπέζι, πίσω του μια

καρέκλα. Άλλες καρέκλες είναι γύρω γύρω και στην άλλη άκρη του τραπεζιού ,μια καρέκλα

που πάνω της υπάρχουν πέτσινα λουριά, η καρέκλα είναι ματωμένη όπως και οι τείχη. Στο

δωμάτιο βρίσκεται ένας άντρας με πολιτικά, μάλλον της Ειδικής με ένα χαρακτηριστικό

μεγάλο μουστάκι, επίσης υπάρχουν τρεις τσολιάδες και απέναντι τους ένα ερείπιο που

κάποτε ήταν άνθρωπος. Ένας τρεμάμενος σάκος από σάρκα ,αίμα και κόκαλα, δυο

τρομαγμένα μάτια ζώου που κοιτάνε τον κόσμο με φόβο αφού ο άνθρωπος που υπήρχε

στην θέση του πριν εξοντώθηκε από την ωμότητα του Κόσμου.

-Αυτός ΕΙΝΑΙ !!ΕΠΟΝΙΙΤΗΣ!! ΕΠΟΝΙΤΗΣ!ΕΠΟΝΙΤΗΣ!, ουρλιάζει με μανία, η φωνή του σαν

ανθρωπόμορφου κορακιού είναι γεμάτη φόβο και οργή μα όχι μίσος.

Ξαφνικά μπαίνουν μέσα δυο άντρες, ο Ένας είναι Γερμανός, με κοιτάζει με ένα σκληρό

βλέμμα που πίσω του υπάρχει κάτι σαν οίκτος για την αναπόφευκτη μοίρα μου .Μαζί του

- 21 -

είναι ένας με κουκούλα, ένα από τα καθίκια που καρφώνουν αγωνιστές για μερικές

πενταροδεκάρες η από απλό μίσος..

Ο κουκουλοφόρος με δείχνει και κάθεται στο δωμάτιο, ακούω την φωνή του ,τόσο

χαρακτηριστική που η χρεία της μου σκίζει την καρδιά, είναι ο Θύμιος, ο καλύτερος μου

φίλος, αδελφός στις χαρές και στις λύπες, μα γιατι?! τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα….

Θέλω να φωνάξω μα ένας τσολιάς με κάνει να σιωπήσω με την γροθιά του που μου γεμίζει

το στόμα αίμα….

Ακλουθούν πάλι κλοτσιές και γροθιές σε όλο το σώμα, μετά με δένουν στην καρέκλα με τα

πέτσινα λουριά. Νιώθω ρίγος, η φρίκη διαπερνά όλο μου το σώμα ,η καρδιά μου είναι

έτοιμη να σπάσει από τον φόβο, η γλώσσα μου έτοιμη να πει τα πάντα ,αλήθειες και

ψέματα. Μα αυτή είναι μόνο μια στιγμή, η πίστη σε έναν καλύτερο κόσμο, η αγάπη για

τους συντρόφους και για την πατρίδα κάνουν πάλι το θάρος να επιστρέψει δειλά στην

ύπαρξη μου ,και ο Έρωτας για την Κατερίνα κάνει πάλι την καρδιά μου δυνατή και γερή ,αν

μιλήσω η Κατερίνα και όσοι αγαπώ θα χαθούν στα χέρια των Τεράτων που από κάποιο

λάθος αποκαλούνται άνθρωποι. Ουρλιάζω δυνατά πριν άλλη μια γροθιά πέσει πάνω στο

πρόσωπο μου και το ματώσει και άλλο, του δώσει άλλη μια ρυτίδα του αγώνα.

-Θύμιο, προδότη!!! Γιατί!!!!

-Για την Κατερίνα….

Η μάσκα βγαίνει, βλέπω το πρόσωπο του Θύμιου, τα δυο μεγάλα, γαλάζια μάτια του να με

κοιτούν με ένα μείγμα μίσους, ζήλιας και ενοχής. Φεύγει….

-Μην φοβάσαι Θύμιο ,ο φιλαράκος σου δεν θα μιλήσει ,του λέει ο Μουστακαλής της

Ειδικής.

Και μετά έρχεται η τελευταία βραδιά της ζωής μου……..

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΠΟΝΙΤΗ

Μου ζητάνε να πω ονόματα και διευθύνσεις .Αρνούμαι όσο πιο περήφανα μπορώ αφού

αρκετά από τα δόντια μου έχουν σπάσει. Και έτσι ξεκινάει ο πόνος. Ένας γεροδεμένος

τσολιάς μου ρίχνει χαστούκια και μετά ένας άλλος με γρονθοκοπεί ,κάθε γροθιά κάνει το

πρόσωπο μου όλο και ποιο αγνώριστο και τον πόνο όλο και ποιο οικείο. Δεν μιλώ, δεν

πρέπει να μιλήσω, πρέπει να αντέξω ……

Μετά ο Μουστακαλής ξαναρωτάει αφού πρώτα μου έριξαν έναν κουβά με κρύο νερό.

Ταυτόχρονα παίρνει το αναμμένο τσιγάρο του και καίει τον ώμο μου, ρωτάει και με κάθε

τσιγάρο που ανάβει ο πόνος διαπερνά όλο μου το κορμί και η μυρωδιά της καμένης

σάρκας, εμετική και αηδιαστική γεμίζει τον αέρα. Με καίει στον λαιμό, στις θηλές, στην

κοιλιά. Μετά σταματά για λίγο .Ο τσολιάς με το μαυρισμένο μάτι παίρνει ένα ξυράφι και το

φέρνει μπροστά στο πρόσωπο μου. Τρέμω λίγο, πλέον οι ιδέες δεν σημαίνουν τίποτα ,μόνο

ο Έρωτας και η πίστη στους συντρόφους με κρατάει. Και τότε το σκουριασμένο ξυράφι

βυθίζεται αχόρταγα μέσα στο μάγουλο μου και το σκίζει για να τραφεί με το αίμα μου.

Ουρλιάζω ,θέλω να σκίσω τα λουριά και να σκοτώσω το κάθαρμα, μα είμαι ανίσχυρος

- 22 -

,αφημένος στο έλεος του σαδισμού τους. Γελάμε και καπνίζουν τσιγάρα, ο Γερμανός

κοιτάζει με ένα βλέπε περιφρόνησης και απαξίωσης που δεν ξέρω για ποιον προορίζεται.

Ακλουθεί η γιορτή του μίσους ανθρώπου προς άνθρωπο ,ο Μουστακαλής βάζει ένα

τσιγάρο στα γεννητικά μου όργανα και μετά ένα άλλο βυθίζεται μέσα στο αριστερό μου

μάτι. Μετά μου βγάζουν τα νύχια με τανάλιες ,βραστά αυγά κάτω από τις μασχάλες, Το

Μαυρισμένο μάτι μου κόβει την κορυφή της μύτης με ένα ψαλίδι. Και αυτοί γαλανέ με το

ψυχορράγημα μου. Μα η γλώσσα μου δεν λύνεται, το μυαλό μου σιγά σιγά φεύγει από την

φρίκη και γεμίζει από τη ανάμνηση Της, από τα χάδια της, από τα ΦΙΛΙΑ Της, από το κορμί

μου και το δικό που να γίνονται ένα, από εκείνο το πρωινό που είδαμε τον Ήλιο να

ανατέλλει ,από το γαλάζιο φόρεμα της ,τρεις μέρες πριν γίνει το Μπλόκο. Η καρδιά μου

νιώθει μια ζεστασιά ,μια αδύναμη μα θερμή φλόγα που κάνει τον πόνο να μην σημαίνει

τίποτα. Και εκείνοι γελάνε, μου ρίχνουν καυτό νερό στα γεννητικά όργανα και μετά τα

ποδοπατάνε με τις αρβύλες τους ,καταστροφείς της ζωής ,ανίκανοι να νιώσουν ανθρωπιά…

Ξημερώνει, είμαι ακόμα ζωντανός, δεν μίλησα, με σέρνουν στο προαύλιο, ένα συντρίμμι

,ένα καταστραμμένο σάρκινο δοχείο μιας αδάμαστης ψυχής, θα πει κάποιος ποιητής ίσως

κάποτε, μα εγώ που δεν μπορώ ποια να αντιλήφθώ τον κόσμο σαν άνθρωπος μα μόνο σαν

κάτι που πρέπει να πεθάνει ΑΦΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΠΟΝΟΣ .Νιώθω θλίψη

,όχι επειδή πεθαίνω, το αίμα μου θα ποτίσει την ιερή γη της Ελλάδας ,θα ποτίσει το δέντρο

μιας Δικής μας Ελλάδας ,της Ελλάδας του Λαού ,αυτά είναι βέβαια σκόρπιες σκέψεις που

εγώ είμαι ποια ανίκανος να συγκροτήσω, θλίβομαι επειδή δεν θα ξαναδώ Αυτή που αγαπώ

,Αυτή που με κράτησε δυνατό μέχρι το τέλος, Περήφανο απέναντι στα Γουρούνια που

τράφηκαν με το σώμα μου και τον πόνο του .Μα σαν ηλιαχτίδα έρχεται η τελευταία σκέψη

μου πως αυτή θα ζήσει και μέσα της θα ζήσει η αγάπη μας για πάντα, και μετά η σφαίρα

τρυπάει το κρανίο……

Εννέα μήνες μετά, στην ελεύθερη πια Αθήνα ,η Κατερίνα γέννησε ένα αγόρι, πήρε το όνομα

Γιώργος. Μεγάλωσε με χίλιες στερήσεις στο <<παράδεισο>> της<< Δημοκρατίας>> και του

<<Ελευθέρου κόσμου>> και έγινε οικοδόμος.

Ο θύμιος δεν γλίτωσε την δικαιοσύνη, λίγο πριν την απελευθέρωση η ΟΠΛΑ τον βρήκε σε

ένα στενό σοκάκι, το ίδιο και τον Μουστακαλή λίγο πιο μετά, και έτσι οι αισχρές ζωές τους

τέλειωσαν μέσα στα κλάματα και τον τρόμο της Δικαιοσύνης.

Ο Γερμανός γύρισε στην πατρίδα του, ξέχασε μα δεν μετανιωσε ποτε για ότι έκανε .Ήρθε

πολλές φορές στην Ελλάδα σαν τουρίστας .

Και οι τρεις Τσολιάδες? Οι αμαρτίες τους ξεχάστηκαν ,τα ξέπλυνε μια λέξη Εθνικοφροσύνη

(αντικομουνισμός δηλαδή), έζησαν μια άνετη ζωή στην Χώρα που βοήθησαν κάποτε στον

βιασμό της. Τιμήθηκαν ως Ήρωες από την Χούντα και αφού πέθαναν σαν γέροι στα

διαμερίσματα τους υπήρχαν κάπου ακόμα επίγονοι τους που τους υμνούσαν ………Ο

φασισμός ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ.

Αφιερωμένο στην Εθνική αντίσταση και στην ΕΠΟΝ.

- 23 -

Η οθόνη

Ο Έρωτας πεθαίνει πάνω στο γυαλί

3/6 Βγαίνω από το μπάνιο ,φορώ μόνο την πετσέτα ,είναι εκεί στο κρεβάτι ,με

περιμένει. Αφήνω την πετσέτα να πέσει κάτω, την φυλώ ,την χαϊδεύω και αυτή

ανταποκρίνεται αναλόγως ,αλλά κάτι λείπει..

Πιάνω το τηλεχειριστήριο και βάζω την Ταινία, νομίζω λέγεται παιχνίδια για τρεις,

κλασικό καλό Πορνό.

-Όχι πάλι ,το χω σιχαθεί αυτό το πράγμα ,μου λέει θυμωμένα.

-Έλα μωρό μου, έτσι είναι πιο ωραία! προσπαθώ να την καθησυχάσω.

-Δεν αντέχω άλλο. Κοίτα πως έχεις γίνει!!

-Τι εννοείς?

-Τα χεις παρατήσει όλα, δουλειά ,σπίτι τσόντα ,δουλειά, σπίτι, τσόντα, έγραψες

τους φίλους σου ,οτιδήποτε εκτός από την δουλειά και το πορνό ,είσαι άρρωστος

,από πότε έχουμε να βγούμε ,μόνο σπίτι σου με φέρνεις και όλη την ώρα βλέπεις

αυτές τις αηδίες!!!

Αρχίζει να ουρλιάζει, να με κατηγορεί πως την παραμελώ και πως δεν θέλω ποια να

κάνουμε έρωτα χωρείς τσόντα ,πως δεν μου σηκώνεται χωρίς τσόντα .Πως δεν είναι

το πορνό το συμπλήρωμα του σεξ μας αλλά το σεξ συμπληρώνει το πορνό.

-Ως εδώ ,δεν αντέχω άλλο ,φεύγω.

-Φύγε νομίζεις πως σε χρειάζομαι !!!!;;; της λέω ενώ χτυπάει δυνατά την πόρτα.

Δεν έγινε και τίποτα ,βλέπω μόνος μου την ταινία και απολαμβάνω την ηδονή που

μου προσφέρει το μάτι, τρεις γυναίκες είναι καλύτερες από μια, και οι

συγκεκριμένες είναι πολύ πιο όμορφες από τα τσόκαρα που βρίσκουμε εμείς οι

απλοί καθημερινοί τύποι .Μπορώ να τις έχω όσες φορές θέλω και όποια ώρα θέλω.

Έτσι και αλλιώς αυτή η σχέση δεν τράβαγε, ήμασταν πολύ διαφορετικοί σαν

άνθρωποι, δεν είχαμε και πολλά κοινά.

15/6

Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ ,νιώθω μια αδήριτη ανάγκη να δω... Δεν νιώθω

καλά πλέον από τότε που έφυγε η Ηλιάνα. Δεν μπορώ να ξεκινήσω την μέρα μου

- 24 -

χωρίς να αυνανιστώ τρεις ή τέσσερεις φορές ,στην δουλειά δεν μπορώ να

συγκεντρωθώ. Σκέπτομαι την στιγμή που θα γυρίσω και θα δω πορνό. Μόλις φτάνω

σπίτι μπαίνω στο διαδίκτυο και ψάχνω απεγνωσμένα για καινούριες απολαύσεις,

μιας και οι παλιές δεν με καλύπτουν πια, νιώθω χαμένος μέσα σε έναν ωκεανό από

Σεξ ,βυζιά ,κόλους, πούτσες και μουνιά. Πολλά βράδια δεν κοιμάμαι καθόλου,

βλέπω πορνό και αυνανίζομαι.

20/5 ήρθε η πολυπόθητη άδεια που είχα ζητήσει ,έπρεπε να ανασυγκροτηθώ ,να

ηρεμήσω. Κοιμάμαι για πρώτη φορά γαλήνια, λέω να πάω να δω τα παιδιά ,να πάω

για ψάρεμα, να πάρω την Ηλιάνα μήπως και τα βρούμε ή να ψάξω για καμιά άλλη

ίσως πιο ταιριαστή γυναίκα με την όποια θα αναπτύξω μια πιο ουσιαστική σχέση

.Το πρωί όλα αυτά αποδεικνύονται απατηλά όνειρα. Δεν κάνω τίποτα. Μια

ακατανίκητη ανάγκη ,παραλύει την θέληση μου. Οι μέρες περνούν και εγώ κάθομαι

στο διαμέρισμα μπροστά από την γυάλινη οθόνη και ψάχνω για κάτι νέο ,μια νέα

γκόμενα που πουλάει το σώμα της στο γυαλί, μέσα στο τορνευτικό κρεοπωλείο

,μέσα σε ένα δάσος ,μια πυκνή ζούγκλα από ιστοσελίδες φτηνής απόλαυσης. Αλλά

το πάθος αρχίζει να μην ικανοποιείται με απλά γαμήλια ,ψάχνει κάτι άλλο

,καινούριο ώστε να κορεστεί. Πλέον ο ύπνος είναι πολυτέλεια, κοιμάμαι δυο η τρεις

ώρες την βραδιά ,τουλάχιστον σηκώνω τηλέφωνα ,με παίρνουν κάποιοι φίλοι να

κανονίσουμε ,θέλω αλλά για κάποιον λόγο λέω πως είμαι άρρωστος. Κάτι βαθειά

μέσα μου μου λέει πως είμαι όντως άρρωστος αλλά η αντιστάσεις δεν αντέχουν τον

κατακλυσμό επιθυμίας που ζητά ικανοποίηση.

30/5 Κτυπάει το κουδούνι, η κοπέλα από το πρακτορείο μπαίνει μέσα .Είναι

όμορφη, πολύ πιο όμορφη από όποια γυναίκα είχα ποτέ .Προσπαθώ να της κάνω

έρωτα ,αλλά είναι τόσο αληθινή ,τόσο πραγματική ,δεν μπορώ ,προσπαθώ ξανά και

ξανά αλλά δεν γίνεται τίποτα.

-Δεν μπορώ ,δεν ξέρω γιατί! !!σχεδόν κλαίω

-Σήκω και φύγε. Της πετώ τα χρήματα ,Ενώ κλείνει την πόρτα την ακούω να λέει

,μαλάκα με μια ελαφριά προφορά.

Δεν ξέρω τι να πω, ο έρωτας ,ο σαρκικός έρωτας ,αυτό το αναπόσπαστο κομμάτι

του Έρωτα μεταξύ δυο ανθρώπων πεθαίνει πάνω στο γυαλί και εγώ δεν έχω ποια

την θέληση να σταματήσω. Βέβαια κοροϊδεύω τον εαυτό μου πως οπότε θέλω

μπορώ να το κόψω. Προσπαθώ να πάω μια βόλτα αλλά μόλις βγαίνω το μυαλό μου

είναι γεμάτο μια μόνο σκέψη, να δω πορνό ,αρχίζω να τρέμω και το κεφάλι μου να

πονά τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Γυρίζω σπίτι …

3/6 Το κουδούνι κτυπάει ,ένας δελιβεράς μου φέρνει τα πράγματα που παρήγγειλα

από το διαδίκτυο ,έδωσα 1000 ευρώ ,όλες τις οικονομίες μου. Ανοίγω το πακέτο

σαν το παιδάκι που πήρε δώρο Χριστουγέννων. Έχει τα πάντα, κοπρολαγνία

- 25 -

,σαδομαζοχισμό, ακραίο σαδομαζοχισμό, βιασμό ,κτηνοβασία ,αιμομιξία. Τις

επόμενες μέρες δεν κοιμάμαι καθόλου, η απόλαυση ξεπερνάει κάθε γνωστό όριο.

Μάλλον έχασα την δουλειά μου ,δεν απαντάω πια σε τηλέφωνα.

Η αίσθηση του χρόνου έχει πλέον χαθεί ,έχω βυθιστεί μέσα στην παρακμή,

αξύριστος ,άπλυτος, βρομερός .Πλέον το Γυαλί είναι ο μόνος κόσμος που ξέρω, η

ανάγκη για απόλαυση αυξάνει μέρα με την μέρα, η μην ικανοποίηση με οδηγεί στην

απελπισία , στο κλάμα, στην Ν οργή. Βγαίνω μόνο για να πάω στο παζάρι ώστε να

βρω νέο υλικό με τα χρήματα που ακόμα έχω ,δανείστηκα 30.000 από την τράπεζα

και αποθήκευσα το διαμέρισμα μου ,δεν σηκώνω τηλέφωνα, δεν ανοίγω όταν

χτυπάμε στης πόρτα. Είμαι μόνος.

Είναι μια απέ τις μέρες που κυλούν αργά και ομοιόμορφα ,η ανάγκη είναι

πιεστική, βάζω ένα ιδιαίτερα σκληρό πορνό και αυνανίζομαι μανιασμένα ,χύνω

αλλά δεν νιώθω ούτε μια αμυδρή απόλαυση. Κοιτάζω το σπίτι ,έχει μετατραπεί σε

αχούρι ,εδώ και μήνες δεν καθαρίζω, κατσαρίδες και άλλα ζωύφια αλωνίζουν

παντού .Βρομερές μυρωδιές μουχλιασμένου φαγητού και ακαθαρσιών γεμίζουν τον

αέρα, και παντού πεταμένα πορνογραφικά DVD,οι μόνοι μου φίλοι, γατί και το

internet έχει και τα όρια του. Με κυριεύει η μανία να ικανοποιήσω την ανάγκη,

ψάχνω απεγνωσμένα μέσα στις στοίβες με τις ταινίες κάτι που θα την ικανοποιήσει

,με κυριεύει οργή, αρχίζω να σπάω πράγματα, να ουρλιάζω. Τελικά βρίσκω αυτό

που θέλω. Και η ικανοποίηση έρχεται όπως και η τάση για εμετό με το

διεστραμμένο θέαμα που αντίκρισα, θρυμματίζω το DVD ΜΕ ΤΡΟΜΟ. Είναι ίσως η

τελευταία φορά που ο άνθρωπος μέσα μου ,αυτός που θέλει να ζήσει προβάλει μια

απεγνωσμένη αντίσταση στον κατήφορο της ύπαρξης. ΠΑΙΡΝΩ ΤΟΝ ΚΟΛΛΗΤΟ ΜΟΥ

,του λέω να συναντηθούμε.

Δεν πήγα ποτέ στην συνάντηση, κάθομαι στην βρόμικη πολυθρόνα, ο μοναχικός

βασιλειάς μέσα σε μια ερημιά από γυαλί και ψηφιακά κύματα. Ανίκανος να

ικανοποιήσω ποια την Ανάγκη που ξεπέρασε κάθε όριο, τώρα πια μένει μια

ιεροτελεστία που δεν προκαλεί κάποια ηδονή αλλά μόνο πόνο που με την πορεία

αυξάνει, ένας ευνούχος του βιομηχανικού κόσμου, ανίκανος για επικοινωνία με τον

πραγματικό κόσμο. Δεν υπάρχει επιστροφή ,ούτε λύτρωση απλά πόνος, σύντομα θα

χάσω τα πάντα, η τράπεζα θα έρθει να πάρει το σπίτι .Όλα αυτά είναι όμως ψιλά

γράμματα κάπου σε μια σκονισμένη γωνιά του νου μου, έχω παραδοθεί πλέον στην

αυταπάτη της γυάλινης οθόνης, η αποχαύνωση είναι ολική όπως και η ανικανότητα

μου να αντιδράσω, σας χαιρετώ φίλοι, ερωμένες, γνωστοί, συνάδελφοι, δεν είμαι

πλέον άνθρωπος αλλά ένα άδειο δοχείο ,έρμαιο ενός ακατανίκητου ενστίκτου

.Κάθομαι και κοιτάζω την οθόνη…

- 26 -

Οι εργάτες των δρόμων

Άλλη μια μέρα στον δρόμο ,φοράω την στολή με το λόγκο της εταιρίας και μοιράζω την

τσάμπα φυλλάδα της στα αυτοκίνητα. Είμαι ένας από τους πολλούς που δουλεύουν εδώ

στον δρόμο. Κάτω από τον ουρανό που άλλοτε είναι ηλιόλουστος ,άλλοτε συννεφιασμένος

και άλλοτε βροχερός, περνούν χιλιάδες αυτοκίνητα. Χιλιάδες πρόσωπα που ίσως δεν

ξαναδώ ποτέ, χέρια που απλώνομαι για να πάρουν εφημερίδα, χαμόγελα, βρισιές,

απαξίωση από μικροαστούλιδες που βρήκαν έμενα για να εκτονώσουν την μικρότητα τους.

Όμορφες κοπέλες, νέοι και γέροι άνθρωποι. Ο δρόμος είναι το εργοτάξιο όπου εγώ

δουλεύω, διανύω χιλιόμετρα τρέχοντας ή περπατώντας πάνω κάτω στο ίδιο σημείο ,στο

αφτί μου ηχεί μουσική κάθε είδους και μου δίνει ρυθμό ,Dowtempo, Metal, Κλασική,

Αντάρτικα, όλα μου δίνουν φτερά και μετατρέπουν την δουλειά που δεν έχει κανένα πλέον

ενδιαφέρον σε έργο θεάτρου, αγαπώ την μουσική ,ένας κόσμος χωρίς μουσική θα ήταν

σκοτεινός και γεμάτος δυστυχία.

Και όταν η μπαταρία σβήνει και εγώ είμαι ακόμα εκεί, τότε είναι μια ευκαιρία να σκεφτώ

και να συνομιλήσω με μένα όπως ο Μάρκος Αυρήλιος εκεί στα δάση της Γερμανίας. Εδώ

στοχάστηκα πολλά, για τον έρωτα ,την απώλεια, τον πόνο, την χαρά, για το βράδυ του

Σαββάτου, κανόνισα ραντεβού με το Έρωτα, είδα πράγματα που όποιος δεν δουλεύει στον

δρόμο δεν θα τα δει ποτέ και δεν θα καταλάβει.

Και δεν είμαι μόνος εκεί στον δρόμο, είμαστε πολλοί οι Εργάτες των δρόμων ,των

λεωφόρων που διανύουν την Πόλη ,το Σπίτι μας φτιαγμένο από τσιμέντο, ατσάλι και γυαλί,

εκεί όπου χτυπάει μια καρδιά ζεστή παρά το ψυχρό περίβλημα της .Η πόλη μας είναι

ζωντανή όπως ζωντανοί είναι οι δρόμοι της.

Οι αιώνιοι σύντροφοι μου στην δουλειά δεν είναι οι συνάδελφοι, καλοί ή κακοί, είναι οι

Πακιστανοί ,οι Μπαγκλαδεσιανοί ,οι Ινδοί. Παιδιά οχι πολύ μεγαλύτερα από μένα ,παιδιά

που ήρθαν από μακριά, από τόπους με άλλα ήθη, άλλες γλώσσες, άλλη θρησκεία. Και όμως

στον δρόμο είμαστε όλοι αδέλφια, ο Μπαγλαδεσιανός που τραγουδάει χαρούμενα άσματα

στην Μπεγγάλι ,χαμογελαστός ,με τα μόνα ελληνικά του να είναι το φίλε,, το παλικάρι από

το Πακιστάν που πλένει τζάμια και που μου έδωσε να πιω αναψυκτικό μέσα στην

αποπνικτική ζέστη όταν ο ήλιος και ο έρωτας με έκαιγαν απ έξω και από μέσα. Ο

Γυαλοκαθαριστής που μου βρήκε χωρίς να τον ρωτήσω μια πέτρα για να την βάλω πάνω

στις εφημερίδες. Ο Ινδός που πουλάει μπανάνες και που η οικογένεια του έχει να τον δει

δυο χρόνια. Ο Πακιστανός που μιλάει με έναν Νιγηριανό φίλο του στα Ελληνικά στο κινητό

ένα υπέροχο δείγμα για το πώς τα ελληνικά ,όπως κάποτε, ενώνουν ανθρώπους που καμιά

σχέση δεν έχουν μεταξύ τους ..

Και μέσα σε όλα ο Καμί από το Κασμίρ, ένας από τους χιλιάδες που έφυγαν από το χωριό

τους και από τους αγαπημένους τους για να βρουν έναν άλλον, καλύτερο κόσμο .Ήθελε να

γίνουμε φίλοι, δεν ήθελα, ανήκουμε σε πολύ διαφορετικούς κόσμους εκτός του δρόμου.

Συζητούσαμε συχνά όμως ,για την αρραβωνιαστικιά του που τον περιμένει κάπου εκεί

στους πρόποδες των Ιμαλάϊων ,για την ζωή εκεί και για πολλά άλλα.

- 27 -

Κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι δεν έχει σημασία το χρώμα ,η η φυλή, δεν έχει

σημασία αν ο Έρωτας είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά η αν απλά μας χωρίζει ένας δρόμος

η μια θάλασσα. Σημασία έχει πως δεν είναι εδώ, δίπλα μας. Κάτω από το μαύρο δέρμα

χτυπάει μια καρδιά ικανή για αγάπη και για μίσος όπως και η δική μου. Μα μια μέρα ΔΕΝ

ΕΜΦΑΝΙΣΤΙΚΕ ,δεν έμαθα τι έγινε, έφυγε στην Δύση ,τον συνέλαβε η αστυνομία, τον

σκότωσαν ,δεν θα ξέρω ποτέ σίγουρα ,ίσως γύρισε εκεί που ανήκει στους αγαπημένους του

και τώρα αγκαλιάζει την μητέρα του και παντρεύεται την αρραβωνιαστικιά του, μακάρι.

Το προηγούμενο βράδυ οι φασίστες έσφαξαν κάποιον εκεί στο Γκέτο, στην καρδιά της

Άρρωστης πόλης μας που ξέρει να ναι όμορφη αλλά και απαίσια .Πολλές φόρες γίνετε ένα

άψυχο τέρας που καταπίνει ζωές Ελλήνων και Μεταναστών ,ανελέητα ως σφάγια για έναν

θεό με καρδιά από χρήμα.

Μακάρι να μην ήταν αυτός.

Αφιερωμένο στους Εργάτες των δρόμων. Είμαστε και εμείς εδώ.