Το ολοκαύτωµα της οδού Μπιζανίου, αριθµός 10 στις 24 Ιουλίου 1944

Το σπιτάκι - κάστρο της οδού Μπιζανίου έπεσε, µα οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν για να τελειώσουν µε τη νίκη των τµηµάτων του ΕΛΑΣ, νίκη που στάθηκε αποφασιστική στη µαταίωση των σχεδίων του εχθρού στην επιστράτευση που σχεδίαζε. ∆εν ήταν οι αντάρτες που ήρθαν να λευτερώσουν την Αθήνα. ∆έκα παιδιά όλα κι όλα. ∆έκα αµούστακα αγόρια λιανά και χλοµιασµένα, µε το δάχτυλο ακόµα στη σκανδάλη και το χαµόγελο της αθανασίας της αιωνιότητας στα χείλη. Ηταν τα παιδιά µε τα ξηλωµένα µπατζάκια και τα κοντοβράκια, τα ξεχειλωµένα φανελάκια και τα ξυπόλυτα ποδάρια. Αυτά που οι αστοί ονοµάζουν περιφρονητικά κουκουέδες. Ας αποτίσουµε φόρο τιµής, στη δόξα και το µεγαλείο τους. Θ. Αλεξίου, ∆. Βασιλειάδης, Στ. Βιτσέντζος, ∆. Γαλιάτσας, Γ. Γυµνόπουλος, Γ. Ιωακειµίδης, Π. Λιγνόπουλος, Γ. Μυριδανός, Ι. Παπαδόπουλος, Σπ. Χατζηπουληµένος. Ολοι 17 µε 20 χρονώ. - Κάστρο δεν ήταν, µ' άντεξε σαν Κάστρο. Την άλλη µέρα, το σπίτι της Μπιζανίου έγινε θρύλος και λαϊκό προσκύνηµα, όλη η Καλλιθέα έκλαψε, τίµησε και κήδεψε τα παιδιά της. Τα µαγαζιά κλείνουν. Τµήµατα του ΕΛΑΣ περιφρουρούν την κηδεία. Ενός λεπτού σιγή. Μέσα από την ψυχή οργισµένο ξεχύνεται το δάκρυ. Ανάλαφρο ακούγεται µοιρολόγι. «Επέσατε θύµατα αδέλφια εσείς, σε άνιση µάχη κι αγώνα...!».

∆είτε κι εδώ: (1) (2)

Οδός Μπιζανίου

Τιµή στους 10 ήρωες ΕΠΟΝίτες

Οταν στις 23 Ιούλη του 1944 τα µηχανοκίνητα του

ταγµατασφαλίτη Μπουραντά µε ισχυρές δυνάµεις

Γερµανών και διοίκηση χιτλερικών αξ/κών, κύκλωσαν

την Καλλιθέα, µε σκοπό να διαλύσουν τα ένοπλα

τµήµατα του ΕΛΑΣ που δρούσαν στην περιοχή και να

µαζέψουν εργάτες για τα εργοστάσια της χιτλερικής

Γερµανίας, αντιµετωπίστηκαν µε επιτυχία από τµήµατα

του 1ου Συντάγµατος του ΕΛΑΣ, που ύστερα από

πολύωρη µάχη τούς ανάγκασαν να φύγουν µε σοβαρές

απώλειες.

Την εποµένη, 1.500 περίπου Γερµανοτσολιάδες

ξαναγύρισαν και έζωσαν για δεύτερη φορά την

Καλλιθέα. Σήµανε αµέσως συναγερµός. Το "χωνί"

κάλεσε το λαό σε συναγερµό. Τµήµατα του ΕΛΑΣ από

∆ουργούτι, Σφαγεία, Πετράλωνα, Παγκράτι, Ν. Σµύρνη

ακόµη και από την Κοκκινιά έφτασαν για ενισχύσεις.

∆έκα ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣίτες από το λόχο Χαροκόπου

οχυρώθηκαν σε σπιτάκι της οδού Μπιζανίου 10, που

ήταν και έδρα του φρουραρχείου. Οµαδάρχης ο

19χρονος ∆. Βασιλειάδης.Ο οπλισµός τους: 3 αυτόµατα,

7 ντουφέκια, 10 χειροβοµβίδες και λίγα πυροµαχικά.

Η µάχη σε λίγο άναψε για τα καλά, όλος ο λαός στο

πόδι. Κλείνουν τα µαγαζιά και οι τροχιοδροµικοί

κατεβαίνουν σε απεργία, που σε λίγο µετατρέπεται σε

γενική. Τα τµήµατα του ΕΛΑΣ καθηλώνουν τους

Γερµανοτσολιάδες, το σπιτάκι που είναι οχυρωµένα τα

δέκα παλικάρια δέχεται από τις γύρω ταράτσες µε

ακροβολισµένους τους "Μπουραντάδες", καταιγισµό

πυρών, που όµως αποκρούονται. Μέσα στο σπιτάκι

υπάρχει µια µάνα µε τα δυο παιδιά της, θέλουν να τα

σώσουν. Ενας από τους ΕΛΑΣίτες βγαίνει µε σηµαία

άσπρη και φυγαδεύει τους ενοίκους του σπιτιού. Οµως

µια σφαίρα τον ρίχνει κάτω νεκρό.

Πέντε ώρες κράτησε η πολιορκία. Οταν πια

καταλαβαίνουν οι ηρωικοί ΕΠΟΝίτες µαχητές ότι δεν

έχουν σωτηρία, αυτοκτονούν για να µην πέσουν στα

νύχια των εχθρών, περνώντας έτσι στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ.

Το σπιτάκι - κάστρο της οδού Μπιζανίου έπεσε, µα οι

συγκρούσεις συνεχίστηκαν για να τελειώσουν µε τη νίκη

των τµηµάτων του ΕΛΑΣ, νίκη που στάθηκε

αποφασιστική στη µαταίωση των σχεδίων του εχθρού

στην επιστράτευση που σχεδίαζε.

Το «κάστρο»

«Αδέλφια, η θυσία σας άσκοπα δεν έγινε/ σα χείµαρρος

το αίµα σας/ της προδοσίας το βούρκο θα ξεπλύνει./ Η

συνοικία σας ευγνωµονεί/ κι ευλαβικά κλίνει το γόνυ,/

περήφανη για σας που πέσατε...» (Επίγραµµα των

ΕΠΟΝιτών της Καλλιθέας)

Το σπίτι «κάστρο» της οδού Μπιζανίου αρ. 10, όπου

ήταν το Φρουραρχείο του ΕΛΑΣ, γίνεται ολοκαύτωµα.

Οι οκτώ ΕΛΑΣίτες Γιάννης Ιωακειµίδης, 17 χρόνων,

Σπύρος Πουληµένος, 17 χρόνων, ∆ηµήτρης Γαλάτσης,

19 χρόνων, ∆ηµήτρης Βασιλειάδης, 19 χρόνων,

Ιορδάνης Παπαδόπουλος, 19 χρόνων, Γιώργης

Γυµνόπουλος, 21 χρόνων, Στέλιος Βιτζέντζος, 20

χρόνων και Γαβριήλ Μυρδινός, 25 χρόνων, µετά από

ηρωική αντίσταση για να µην πέσουν στα χέρια των

εκατοντάδων ταγµατασφαλιτών και Γερµανών που τους

πολιορκούσαν - έκαναν την «έξοδο προς την ελευθερία».

Ανάλογα µπλόκα είχαν γίνει στην Κοκκινιά από τους

ταγµατασφαλίτες στις 17 Αυγούστου του 1944, όπου

εκτελέστηκαν στην πλατεία Οσίας Ξένης από υποδείξεις

κουκουλοφόρων, 76 άτοµα. Το ίδιο έγινε στις 7/8/1944

στο Βύρωνα σε µπλόκο των Γερµανών και τσολιάδων

όπου εκτελούνται 11 άτοµα. Στέλνονται εκατοντάδες σε

στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους φασίστες -

κατακτητές. Το αντιπροσωπευτικό παράδειγµα της

πάλης του ΕΛΑΣ, είναι η µάχη και η αυτοθυσία των

τριών παλικαριών, στο «κάστρο» του Υµηττού. Ο ΕΛΑΣ

δίνει µαθήµατα ελευθερίας.

Στις 24 Ιούλη του 1944, οι Μπουραντάδες,

ταγµατασφαλίτες και χιτλερικοί κάνουν επιδροµή στην

Καλλιθέα της Αθήνας. Το 1ο Σύνταγµα του ΕΛΑΣ

Αθήνας τους αποκρούει. Στις 24 Ιούλη χίλιοι εκατό και

πλέον Γερµανοί, ταγµατασφαλίτες και «Ειδικά και της

Χωροφυλακής - φαλαγγίτες» (είχαν «εκπαιδευτεί» σε

κλίµα αντικοµµουνιστικής υστερίας µε σύνθηµα

«Φαλαγγίτες, πιστεύσατε - Αγωνιστείτε Νικήσατε...!!!)

κάνουν µπλόκα. Γίνονται µαζικές συλλήψεις. Ο ΕΛΑΣ

αντιστέκεται. Καλεί το λαό σε συναγερµό: Οι

ντουντούκες λειτουργούν διαρκώς. Τα απελευθερωτικά

συνθήµατα στους τοίχους κατακεραυνώνουν τους

Γερµανούς και τους συνεργάτες τους. Η µάχη αρχίζει απ'

το πρωί. Απεργούν όλοι. Τα µαγαζιά κλείνουν. Τµήµατα

του ΕΛΑΣ από τα Πετράλωνα, Σφαγεία, Παγκράτι, Νέα

Σµύρνη, το Ελληνικό, και την Κοκκινιά προστρέχουν για

να βοηθήσουν τους συντρόφους τους - στην Καλλιθέα.

Οι Γερµανοτσολιάδες χρησιµοποιούν όλα τα µέσα:

βαριά πολυβόλα - όλµους. Το σπίτι «κάστρο» της οδού

Μπιζανίου κρατάει. Οι επιδροµείς καλούν τους

ηρωικούς ΕΛΑΣίτες να παραδοθούν. Από µέσα

ακούγεται ο «ΕΛΑΣ δεν παραδίδεται ποτέ». Οι ριπές

συνεχίζονται. Οι απώλειες των Γερµανοτσολιάδων είναι

πολλές (50 νεκροί και τραυµατίες). Εξι ώρες κρατάει η

άνιση πάλη. Υστερα ακούγονται οι τελευταίοι

πυροβολισµοί των ηρωικών παιδιών του ΕΛΑΣ. Και

αντηχεί ο θούριος του Εθνικού Υµνου: «Χαίρε, ω χαίρε

Λευτεριά». Η «έξοδος» των οκτώ ΕΛΑΣιτών προς την

Αθανασία. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται ως το

απόγευµα. Οι Γερµανοί αποσύρονται.

Το ανδραγάθηµα των ηρωικών παιδιών, γίνεται θρύλος.

Την άλλη µέρα, 25 Ιούλη γίνεται η κηδεία των οκτώ

ηρώων. Παίρνουν µέρος χιλιάδες λαού µε επικεφαλής τα

τµήµατα του ΕΛΑΣ που περιφρουρούν την κηδεία από

αντίποινα των Γερµανών. Παντού και πάλι ο ΕΛΑΣ

γίνεται φρουρός του λαού. Αγρυπνα παρακολουθεί τους

Γερµανούς. Φράζει το δρόµο τους, τους χτυπάει

αλύπητα. Τα σαµποτάζ, η τιµωρία των συνεργατών των

κατακτητών, βρίσκονται σε ηµερήσια διάταξη. Ο ΕΛΑΣ

στις πόλεις και στα χωριά τραγουδάει: Το «Λαέ

σκλαβωµένε... της λευτεριάς τα αγέρι φυσάει εµπρός -

εµπρός». Γι' αυτό τον αέρα της ελευθερίας, οι οκτώ

ΕΛΑΣίτες έγιναν ολοκαύτωµα: «Ολοκαύτωµα γενήκατε

σεις/ πατρίδα και τιµή να υπερασπιστείτε/ λεβέντες κι αν

πεθάνατε σεις/ αιώνια στη µνήµη µας ζείτε».

Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=2958312&publDate=27/7/2005

Στο βωµό της ελευθερίας

«Ολοκαύτωµα γενήκατε σεις / πατρίδα και τιµή να

υπερασπιστείτε / λεβέντες κι αν πεθάνατε σεις / αιώνια

στη µνήµη µας ζείτε».

Το ολοκαύτωµα της οδού Μπιζανίου, αριθµός 10. Στις

23 Ιουλίου 1944, το µηχανοκίνητο τµήµα των

«Μπουραντάδων», συνεργατών των χιτλερικών - µαζί µε

τις δυνάµεις των ταγµατασφαλιτών - έκαναν επιδροµή

στην Καλλιθέα. Τµήµατα του 1ου Συντάγµατος του

ΕΛΑΣ Αθήνας, αντιµετώπισαν τους δωσιλόγους. Οι

συγκρούσεις σ' όλη την Καλλιθέα. Τελικά οι επιδροµείς

αναγκάζονται να αποσυρθούν ατάκτως. Την εποµένη,

χίλιοι περίπου Γερµανοί ενισχυµένοι από

ταγµατασφαλίτες - χαφιέδες, ζώνουν απ' τα ξηµερώµατα

την Καλλιθέα και τις γύρω συνοικίες, αρχίζοντας

µαζικές συλλήψεις. Απέναντί τους ο ΕΛΑΣ µε

συνδέσµους της ΕΠΟΝ καλούν το λαό σε συναγερµό.

Παίρνουν θέσεις µάχης. Τµήµατα του ΕΛΑΣ, έρχονται

απ' τα Πετράλωνα, Σφαγεία, Παγκράτι, Νέα Σµύρνη,

∆ουργούτι, Κοκκινιά, για να βοηθήσουν τους

συντρόφους τους. Η µάχη αρχίζει. Οι ταχυδροµικοί

απεργούν και η απεργία γενικεύεται. Ο αδούλωτος λαός

δίπλα στον ΕΛΑΣ. Σ' αυτό το φρουραρχείο του ΕΛΑΣ

φρουρείται το «χαίρε ω χαίρε λευτεριά». Η µάχη άνιση.

Το σπίτι καταρρέει απ' τα βλήµατα - τα βαριά πολυβόλα

και τους όλµους των Γερµανο-ταγµατασφαλιτών.

Καλούν του ηρωικούς Ελασίτες να παραδοθούν. Αλλά ο

ΕΛΑΣ δεν παραδίδεται. Πριν πέσουν και οι τελευταίες

σφαίρες των ηρωικών µαχητών - επί πέντε ώρες - στο

σπίτι κάστρο της οδού Μπιζανίου, δίνουν µαθήµατα

αυτοθυσίας, ιστορίας. Η µεγάλη θυσία των ηρώων

θεριεύει τις καρδιές όλων. Οι συγκρούσεις στην

Καλλιθέα µέχρι το απόγευµα. Οι επιδροµείς

αποσύρονται στο Κέντρο της Αθήνας. Το βράδυ στο

κάστρο της οδού Μπιζανίου αρχίζει λαϊκό προσκύνηµα.

Στους τοίχους σκαλίζονται τα ονόµατα των ηρώων που

έπεσαν: Οι Επονίτες - Ελασίτες: Γιάννης Ιωακειµίδης -

17 χρόνων, Σπύρος Πουληµένος - 17 χρόνων, ∆ηµήτρης

Γαλάτσης - 19 χρόνων, ∆. Βασιλειάδης - 19 χρόνων,

Ιορδάνης Παπαδόπουλος - 20 χρόνων, Γιώργος

Γυµνόπουλος - 21 χρόνων, Στέλιος Βιτζέντζος - 20

χρόνων, Γαβριήλ Μυριδινός - 25 χρόνων. Ολοι τους

λουλούδια που φυτρώνουν εκεί που «το τοπίο είναι

σκληρό σαν τη σιωπή».

Κάτω απ' τα ηρωικά ονόµατα οι Επονίτες της Καλλιθέας

έγραψαν τους παρακάτω στίχους, θυµίζοντας στον

ελληνικό λαό και την Ιστορία ότι ο πόθος για την

ελευθερία και την κοινωνική προκοπή περνάει µέσα από

λαϊκούς αγώνες. Οι ήρωες της οδού Μπιζανίου, του

σκοπευτηρίου της Καισαριανής, του Χαϊδαρίου, του

Γουδιού, της Αίγινας, της Λάρισας, της Θεσσαλονίκης,

του Νταχάου, τα ηρωικά βουνά, οι δρόµοι της Αθήνας,

του ∆ιστόµου, των Καλαβρύτων, αποτελούν τις

ιστορικές παρακαταθήκες, ό,τι ιερό και όσιο, εναντίον

του πολυκέφαλου φασισµού που προβάλλει ο

ιµπεριαλισµός όσο διαρκεί ιστορικά η παρουσία του

στον πλανήτη Γη. «Αδέλφια η θυσία σας άσκοπα δεν

έγινε / σαν χείµαρρος το αίµα σας / της προδοσίας το

βούρκο θα ξεπλύνει. / Η συνοικία σάς ευγνωµονεί κι

ευλαβικά κλείνει το γόνα / περήφανη για σας που

πέσατε».

Εκείνη τη µέρα, όπως µου έλεγε η συντρόφισσα Μαρία

Κυριακίδου, χιλιάδες λαού πήραν µέρος στην κηδεία των

ηρώων. Ηταν διαδήλωση κατά των επιδροµέων

Γερµανών (25 Ιούλη 1944).

Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ