ΤΑ ΚΑΤΑ ΣΤΑΝΙΣΛΑΒΣΚΙ (19ος – 20ος) [υπέρ του φυσικού/αληθινού παιξίματος – ταλέντου όχι τεχνικής]

ΟΙ ΔΟΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

ΠΟΙΟΣ : Τύπος? ή Χαρακτήρας?ποιος είναι ο χαρακτήρας, ποιο είναι το βιογραφικό του, ποιο το status του, η κοινωνική του θέση, η ηλικία, το φύλο, η φυλή, η προφορά κ.α.ΠΟΥ; : προσδιορίζουμε τόπο – μέρος.ΠΟΤΕ; : εποχιακά – μέρα – νύχτα και φυσικά ΧρονολογικάΤΙ; :

«Τι γίνεται;» : Ποια είναι η δράση, τι κάνει ο καθένας, ποια είναι η ιστορία, ποιος άλλος είναι στη σκηνή και επηρεάζει τη δράση, ποια δεδομένα δίνει ο συγγραφέας.

«Τι θέλω να πετύχω;» : σκοπός / στόχος του ηθοποιού σε συγκεκριμένες σκηνές αλλά και σε όλο το έργο (επιμέρους στόχος κάθε εικόνας, ατάκας & ο υπερστόχος. Σημαντικό είναι να μπαίνουν δυνατοί και αντικρουόμενοι στόχοι, οι οποίοι προκαλούν την εξέλιξη και θα δημιουργήσουν διάφορα συναισθήματα)

ΠΩΣ; : με ποιον τρόπο (στρατηγική & τακτική) περνάω το κάθε στάδιο του ρόλου & φτάνω στους στόχους μου.

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΕΑΝ

Ο ηθοποιός εξασκείται να συμπεριφέρεται σαν να είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται.Θα βρει δηλαδή τι θα έκανε εάν ήταν πραγματικά ο χαρακτήρας (ρόλος) και εάν οι συνθήκες ήταν αληθινές. Ανακαλύπτουμε την εσωτερική αλήθεια/ζωή του χαρακτήρα. Βρίσκουμε την προϊστορία, τα κρυφά κίνητρα, τη ζωή ανάμεσα στις ατάκες (ότι δε λέγεται), δοκιμάζοντας να παρουσιάσουμε το υποσυνείδητο όπως αυτό εμφανίζεται στα όνειρα οπού δε συνδέονται με το χώρο ή το χρόνο.

Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

Μπορούμε να ανακαλέσουμε προσωπικά βιώματα & εμπειρίες του με ανάλογα συναισθήματα ηδονής, χαράς, θυμού κ.α., ώστε να τα ξαναζήσουμε επί σκηνής.Η εξάσκηση στη «συναισθηματική μνήμη» δε σημαίνει βέβαια ότι ο ηθοποιός παίζει τα συναισθήματα, αντίθετα, παίζει το στόχο, αναδεικνύοντας έτσι τα συναισθήματα.