Η ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΜΕ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΕΣ

Εφημερίδα Εργατικός Ελεγχος

Αθήνα 2011

Η Ελλάδα είναι σήμερα στο κέντρο μίας μεγάλη ταξικής σύγκρουσης, που έχει εξαπολυθεί μονομερώς από την άρχουσα τάξη. Η αντιπαράθεση εξελίσσεται σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο για το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης. Έχουμε μπει σε μία φάση όπου κάθε επί μέρους διεκδίκηση η αμυντικό αίτημα, κάθε αγωνιστής η αγωνίστρια για μία καλύτερη ζωή, χρεώνεται την υπευθυνότητα για τη χρεοκοπία της χώρας.

Το εργατικό κίνημα και ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα, έρχονται από μία εικοσαετία επικράτησης των νεοφιλελεύθερων αξιών, απομαζικοποίησης των συνδικάτων, αδυναμίας ένταξης των νέων, των επισφαλώς εργαζομένων, των μεταναστών. Στη κορφή του συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκεται μια ηγεσία πολύ κατώτερη των περιστάσεων.

Έχουμε τέλος μια Αριστερά που μοιάζει να πάσχει από μελαγχολία και παρουσιάζει ακριβώς τα συμπτώματα της: απομονωτισμό και απώλεια επαφής με τη πραγματικότητα, κυρίως με την ανικανότητα να κατανοηθεί ότι ο συνδικαλισμός και η πολιτική σε μία περίοδο κρίσης δε γίνεται με τον ίδιο τρόπο. Μία Αριστερά που θεωρεί τη παύση πληρωμών στους τραπεζίτες και την εθνικοποίηση των τραπεζών άλλοτε σαν « πρόταση διαχείρισης του καπιταλισμού» και άλλοτε σαν «υπερφίαλο και επικίνδυνο αίτημα»

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΟΠΙΟ;

Οι θυσίες στο βωμό των τραπεζών δεν έχουν καμιά ελπίδα. Και όλα τα μέτρα να περάσουν, το δημόσιο χρέος θα φτάσει στο 150% του ΑΕΠ.

Η κρίση χειροτερεύει και τα κοινωνικά της αποτελέσματα φαίνονται όλο και περισσότερο: Το δεύτερο τρίμηνο του 2010 οι άνεργοι έφτασαν τις 594.032 (11,8%), σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο πέρυσι (442.563), αυξημένοι κατά 34,2%.

Στον Ευαγγελισμό στις 1.400 κενές οργανικές θέσεις προστίθενται 112 παραιτήσεις λόγω συνταξιοδότησης και 60 και πλέον

απολύσεις λόγω «λήξης σύμβασης» συμβασιούχων, επικουρικών γιατρών & νοσηλευτών stage.

Το τελευταίο 6μηνο, καθημερινά, στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, κόβεται το ρεύμα κατά μέσο όρο σε 160 σπίτια. Στα υποκαταστήματα της ΔΕΗ έχει αυξηθεί κατακόρυφα η προσέλευση ανθρώπων που ζητούν διακανονισμό ακόμη και για ποσά που δε θεωρούνται μεγάλα, όπως των 200 ευρώ.

Στη Ν. Ιωνία, μια μεγάλη άλλοτε αγορά, έχουν κλείσει τουλάχιστον 100 καταστήματα.

Η πολιτική και κοινωνική δυσαρέσκεια μεγαλώνει σε μια χώρα που έχουν γίνει μέσα σε λίγους μήνες επτά πανεργατικές απεργίες. Κι εδώ χρειάζεται να σταθούμε λίγο. Υπάρχει ένα ερώτημα που βασανίζει: «Και που έγιναν τόσες απεργίες, τι έγινε, η κυβέρνηση τα περνάει τα μέτρα».

Είναι βασικό να ξεκαθαρίσουμε δυο πράγματα: Πρώτον ότι οι αγώνες δεν είναι μάταιοι, αλλά έχει σημασία πως γίνονται, πως οργανώνονται.

Δεύτερο, ότι ακόμη και ο μαχητικός συνδικαλισμός δε φτάνει. Χρειάζεται εναλλακτική πρόταση σύγκρουσης με το κεφάλαιο.

Παρόλα αυτά, σε αυτή την αρνητική συγκυρία έχουμε αγώνες και απεργίες που έφεραν αποτελέσματα:

Ανακλήθηκαν απολύσεις στην Καρυπίδης ΑΕΒΕ, στο φροντιστήριο Σύγχρονο, στις εκδόσεις Αγρα, στη κλινική «Παντοκράτωρ» , στο Γηροκομέιο Αθηνών, στη Μπουτάρης, στη ΜΕΤΚΑ, στη Goodyear. Καταβλήθηκαν τα δεδουλευμένα στην Καμπέρος. Η κατάληψη στην Ελίτ οδήγησε στην επαναλειτουργία του εργοστάσιου. Η στάση εργασίας τον Ιούλη στην ΕΘΕΛ έκανε τη κυβέρνηση να βρει χρήματα για τα δεδουλευμένα. Η απειλή της απεργίας διαρκείας από τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ «καθυστέρησε» τη κυβέρνηση να προχωρήσει στην απελευθέρωση της Ενέργειας, όπως σχεδίαζε. Οι εργαζόμενοι που βγήκαν στο δρόμο ανέδειξαν και σταμάτησαν προσωρινά το μεγάλο σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Οι νοσοκομειακοί γιατροί με επισχέσεις εργασίας έχουν καταφέρει να πληρωθούν τις εφημερίες παρά τις αποφάσεις για «κλειστούς προϋπολογισμούς» στα νοσοκομεία.

Αυτά όλα είναι άκρως ενθαρρυντικά.

Τι γίνεται όμως στη συνέχεια;

Οι καπιταλιστές συνεχίζοντας την επιθετική πολιτική τους, προχωρούν συνέχεια σε απολύσεις εργαζομένων, σε αναδιαρθρώσεις και σε κλείσιμο επιχειρήσεων. Η κυβέρνηση, αρωγός στην προσπάθειά τους, με υπουργική απόφαση προωθεί:

την υπερίσχυση των «επιχειρησιακών συμβάσεων» έναντι των κλαδικών και των ομοιοεπαγγελματικών

Την παραπέρα μείωση των υπερωριακών αποδοχών πλέον αυτής που επιβλήθηκε με το νόμο 3863/2010.

Την ενίσχυση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και άρα την υπονόμευση του 8ωρου και 7ωρου.

Την κατάργηση της διάταξης που προβλέπει την επέκταση μιας συλλογικής σύμβασης και στους εργαζόμενους των επιχειρήσεων που οι ιδιοκτήτες τους δεν εκπροσωπούνται στη διαπραγμάτευση.

Την επέκταση της δοκιμαστικής περιόδου για τους νέο-προσλαμβανόμενους από τους 2 στους 12 μήνες.

Τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων για μεγαλύτερη χρήση συμβάσεων προσωρινής και μερικής απασχόλησης.

Με Σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος που ορίζει ότι ο μεσολαβητής και η διαιτησία πρέπει να παίρνει υπόψη της «την οικονομική κατάσταση της παραγωγικής δραστηριότητας στην οποία αναφέρεται η συλλογική διαφορά» οι εργοδότες αποκτούν και αυτοί δικαίωμα να προσφεύγουν στα αστικά δικαστήρια και στη συνέχεια να κάνουν έφεση.

Ο Γ. Παπανδρέου στο γεύμα εργασίας με τον πρόεδρο του αμερικανικού Χρηματιστηρίου και κορυφαία στελέχη της Γουόλ Στριτ, απευθύνοντας κάλεσμα για επενδύσεις στην Ελλάδα, ανέφερε ότι «μπορεί να ιδιωτικοποιηθούν ή να αξιοποιηθούν περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου των οποίων η αξία ανέρχεται σε 270 δισεκατομμύρια ευρώ» και ότι προσφέρει φορολογικό παράδεισο, αφού για τις επενδύσεις fast track θα μειωθεί η

φορολογία κάτω από 20%. Κάνοντας το ξεκίνημα εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων από τον ΟΣΕ, που σε μια ενορχηστρωμένη προπαγανδιστική εκστρατεία παρουσιάζεται ως ένα ζημιογόνο «καρκίνωμα» της ελληνικής οικονομίας, μπαίνει ο στόχος της «αναδιάρθρωσης» όλων των δημόσιων συγκοινωνιών.

Οι εξελίξεις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έντονες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που μπορούν να δώσουν νέες δυνατότητες στο εργατικό κίνημα και στην Αριστερά να ανασυγκροτηθούν και να αντεπιτεθούν.

Η Αριστερά – αν θέλει να είναι όντως Αριστερά, δηλαδή πολιτική έκφραση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων – και για να μπορέσει να κερδίσει το στοίχημα που έχασε στο πρώτο γύρο, πρέπει πάνω από όλα να πει « ποιος είναι ο άλλος δρόμος». Να συνδέσει τον αγώνα για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου με το αγώνα για μία εναλλακτική κοινωνική, οικονομική, πολιτική οργάνωση της κοινωνίας.

Χρειάζονται καθαρά, ριζοσπαστικά αιτήματα που πρέπει να προκαλούν. «Οι ιδέες δεν είναι μεγάλες αν δε προκαλούν σκάνδαλο» έλεγε ο Λένιν. Χρειάζεται να μεταφράσει «πολιτικά» τα λαϊκά συνθήματα «Δε πληρώνω» «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» κλπ. Να αναδείξει το αίτημα της φύσης τους χρέους, του δημόσιου απολογισμού του, της άρνησης πληρωμής για αντικοινωνικές δαπάνες, κερδοσκοπία, εξοπλισμούς κλπ., να αναδείξει το ζήτημα της εθνικοποίησης των Τραπεζών, του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου στις θέσεις εργασίας και την οικονομική διαχείριση.

Να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες που συμπυκνώνουν την αντιπαράθεση με την αντιδημοκρατική εκτροπή που συνεπάγεται και προϋποθέτει το μνημόνιο.

Με βάση τέτοια αιτήματα και δράσεις, μπορεί να προκαλέσει αλλαγές συσχετισμών που να μπορούν να εκφραστούν και σε πολιτικό επίπεδο, Αλλαγές συσχετισμών που να κάνουν ρεαλιστικό το αίτημα της σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας.