H Εκκλησία θέσπισε αρχαιόθεν τον αφορισμό, ως τρόπο να αντιμετωπίζει δεόντως όσα μέλη της γίνονται «εσωτερικοί εχθροί», με δημόσιες ενέργειες και διδασκαλίες που αντιστρατεύονται την κανονική της δομή και τα πιστεύματά της και ενεργά παραπλανούν άλλα μέλη της. Ο πονηρός θέλει να αρπάσει όλους τους ανθρώπους, ιδίως τους εν Χριστώ καλλίστους, και μας πολεμάει με πληθώρα όπλων, πολλά από τα οποία είναι αφανή σε πολλούς, όπως οι εκ δεξιών λογισμοί. Κραυγαλέο παράδειγμα απειθούντος και προβεβλημένου στελέχους της Εκκλησίας που αφορίστηκε είναι ο αποθανών Νίκος Σωτηρόπουλος. Η Εκκλησία αντιμετώπισε τον ίδιο (κατόπιν πολλαπλών ειδοποιήσεων για την πορεία του) και όχι τα ψυχωφελέστατα βιβλία του. Είναι γνωστό πως διακρίνονται σαφώς δύο φάσεις στην πορεία του: η πρώτη, που υπήρξε πλούσια και καρποφόρα σε κηρύγματα/συγγραφές και η δεύτερη που υπήρξε θλιβερή, λόγω απείθειας προς την Εκκλησία, συστηματικής και απρόκλητης κατασυκοφάντησης κανονικών επισκόπων (ιδίως του Αρχ. Αυστραλίας Στυλιανού και εσχάτως του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου), διχασμού του ποιμνίου, σφετερισμού δικαιωμάτων απεύθυνσης προς τους πιστούς (που μόνο πνευματικοί ποιμένες έχουν) και ενεργούς συστράτευσης με ομάδες σχισματικών και παρασυνάγωγων. Ο ίδιος δέχτηκε στον βίο του πολύ έντονους και μεγάλους επαίνους, αλλά και αποδέχτηκε μεγάλη προβολή στα ΜΜΕ, ιδίως τηλεόραση και διαδίκτυο. Η εξόδιος ακολουθία του ήταν αντικανονική, αφού έγινε σαν αυτός να αποτελούσε μέρος της Εκκλησίας, ενώ δεν αποτελούσε. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα οι βασικοί του υποστηρικτές είναι κυρίως νεο-ζηλωτές, σχισματικοί, αποτειχισμένοι ή τουλάχιστον μη συμπαθούντες τους επισκόπους και τις αποφάσεις των ιερών συνόδων. Οπωσδήποτε το βιβλιογραφικό έργο που αφήνει πίσω του είναι μεγάλο και αδιάπτωτης αξίας, όπως τα αντιαιρετικά του βιβλία, τα οποία βοήθησαν μεγάλο και άγνωστο αριθμό ανθρώπων που πλανήθηκαν να επιστρέψουν στην Εκκλησία. Κάποιοι ιερείς είχαν αναφέρει παλιότερα να είμαστε πολύ προσεκτικοί με ό,τι βρίσκουμε του Σωτηρόπουλου, να έχουμε κατά νου αφ' ενός τις γνώσεις και την συμβολή του κατά τη νεότητά του, αλλά και τα στερνά του.Η απόφαση αφορισμού του Σωτηρόπουλου υπογράφηκε ΕΝ ΣΥΝΟΔΩ από πλειάδα ιεραρχών, μεταξύ των οποίων αυτοπροσώπως ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, εκπρόσωπος της Εκκλησίας Κύπρου, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και πολλοί άλλοι, συνολικά δεκαεννέα (19) ιεράρχες. Προς την εν λόγω απόφαση απείθησαν ελάχιστοι ιερείς και επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά την αποδέχτηκε κανονικά το πλήρωμα της Εκκλησίας και όλες οι ορθόδοξες τοπικές Εκκλησίες και Πατριαρχεία. Δεν νομίζω πως είναι δικαίωμα ημών των λαϊκών ή των ιερέων ή οιουδήποτε να αμφισβητήσει το κύρος της εν λόγω απόφασης. Καθ' εις εφ' ω ετάχθη στην Εκκλησία. Βεβαίως, ο αφορισμένος είχε κάθε ευκαιρία και κάθε δικαίωμα να άρει πανεύκολα τον αφορισμό του, με μια απλή και έγγραφη ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ίσως το «δυσκολότερο» έργο για όλους μας... Δυστυχώς δεν το έπραξε ποτέ, αλλά από την επομένη κιόλας του αφορισμού του κλιμάκωσε όσα αντιεκκλησιαστικά έως πρότινος έκανε. Ευχερής απόδειξη το διαδίκτυο βρίθει από σχετικά (θλιβερά) βιντεάκια τηλεοπτικών εκπομπών με τον Σωτηρόπουλο. Η απόφαση μείζονος και υπερτελούς συνόδου υπ' αριθμόν 1.345/14-12-1993 για τον αφορισμό τού κ. Νικ. Σωτηρόπουλου υπογράφεται από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Παρθένιο, τον Νέας Σμύρνης Αγαθάγγελο (εκπρόσωπο της Εκκλησίας Κύπρου), τον Άκκρας Πέτρο (εκπρόσωπο Αλεξανδρείας και Κύπρου), τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Σεραφείμ, τον Εφέσου Χρυσόστομο, τον Χαλκηδόνος Ιωακείμ, τον Ίμβρου και Τενέδου Φώτιο, τον Πριγκηποννήσων Συμεών, τον Κολωνίας Γαβριήλ, τον Πέργης Ευάγγελο, τον Λύστρων Καλλίνικο, τον Δέρκων Κωνσταντίνο, τον Ηλιουπόλεως και Θείρων Αθανάσιο, τον Τρανουπόλεως Γερμανό, τον Περιστερίου Χρυσόστομο (Εκκλησίας της Ελλάδος), τον Αξώμης Πέτρο (Πατριαρχείου Αλεξανδρείας), τον Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος Νικηφόρο (Εκκλησίας της Ελλάδος) και τον Φιλαδελφείας Μελίτωνα.
