Δημήρης Τσιρώνης - 24grammata Tsironis/dimitris... · 2012. 10. 22. · ιστɡ της σημαίας ɡπου πολλοί φίλοι μου παίζοντας τον

Δημήτρης Τσιρώνης

στα φύλλα στέκονται δυο ανάσες

ΠΕΖΑ / ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Τίτλος του Πρωτοτύπου: “στα φύλλα στέκονται δυο ανάσες”

Συγγραφέας: Δημήτρης Τσιρώνης

ISBN: 978-960-93-4498-2

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com

τηλ. +30 210 612 70 74, fax: +30 210 600 87 50

Υπεύθυνοι σειράς: Γιώργος Πρίμπας, Χαριτίνη Ξύδη

Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 19

Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Σωτήρης Αθηναίος

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 2012

Μέγεθος Αρχείου: 1,5 Mb

Σελίδες: 56

Μορφή αρχείου: Flipping book, pdf

Γραμματοσειρά: cambria, 14

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφή άδεια του δημιουργού,

του μεταφραστή ή του εκδότη

http://www.24grammata.com/

http://www.24grammata.com/?p=9022

http://www.24grammata.com/?p=27972

Δημήτρης Τσιρώνης στα φύλλα στέκονται δυο ανάσες 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ.19 1

...τα κείμενα αυτά κυκλώνουν ένα κενό δεκαπέντε ετών. Πετάνε ανάμεσα από χαρτιά

και μελάνι, πληκτρολόγια κι ηλεκτρονική αλληλογραφία, ξεράθηκαν αλλά στα μάτια

μου φαίνονται ακόμα πρασινωπά. Από τότε και νωρίτερα, μέχρι αυτό το πρωινό

γράφω. Κάποιες φορές γιατί είμαι αλλού κι αλλιώς μπορεί να σταματώ, άλλες φορές ο

ουρανός κατεβαίνει δίπλα μου και σημειώνω, μετά τα πετάω, σπάνια τα ξαναβλέπω,

ακόμα σπανιότερα τα διαβάζουν οι άνθρωποί μου. Μερικές φορές δημιουργώ και

ήχους, σχεδόν παράλληλα με τα γραπτά, αυτούς μπορεί κάποιος να τους βρει ως

'μελωφοβία'.

Το “έπιπλο” γράφτηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1999, το “κατώι λέξεων” αυτό το

καλοκαίρι στο πατρικό χωριό, η πορεία προς το “Παγωμένο Χάραμα” το χειμώνα του

1999 δίπλα στη θάλασσα, “η γιορτή του θανάτου” ξεκίνησε το χειμώνα του 1998 στην

Αγγλία κι ολοκληρώθηκε σχεδόν δυο χρόνια μετά. Αυτή ήταν κι η στιγμή που τα

χειρόγραφα έδωσαν τη θέση τους στην αργή δακτυλογράφηση κι έτσι πολλές ιδέες

χάθηκαν στο κενό των δακτύλων και των παγωμένων καλωδίων εκείνων των

απογευμάτων. Με “μολύβι και χαρτί” πάλι, στα έτη των μηχανών όμως πια, γράφτηκε

το μικρό σύνολο των εννιά κειμένων για τις “Πέντε Μαΐου 2010” και για τα τρία

παιδιά/θύματα των γεγονότων διαμαρτυρίας/δολοφονίας εκείνο το μεσημέρι στην

Αθήνα.

Δημήτρης Τσιρώνης Αυτοεκδόσεις : ηλιαχτίνες, τα 32 γαλάζια πουλιά (1997) ποίηση ηλιαχτίνες, εικονικές (2000) ποίηση Συνολικό (2000) επιλογή διηγημάτων αφωνία (2010) διήγημα / 50 αντίτυπα ανενεργός πολίτης (2010) διήγημα / 50 αντίτυπα ατολμία (2011) διήγημα συνεργασίας / 100 αντίτυπα ανομία (2011) διήγημα / 50 αντίτυπα


έπιπλο Πιάσαμε να κουβαλήσουμε τη ντουλάπα. Τα νύχια μου χωνόντουσαν στο μαλακό ξύλο

της ράχης της, όλο το διάστημα που ως τελευταίος ζοριζόμουν στις σκάλες. Μετά τη

γείραμε στα δεξιά για να την περάσουμε από την πόρτα. Μέσα στο διαμέρισμα έτσι

πλαγιασμένη ήταν σαν μια νεκρή πεταλούδα με τα φτερά της, τα πορτόφυλλά της

είχαν ξεφύγει από το μικρό κομμάτι χαρτοταινίας, ν’ αγκαλιάζουν νωχελικά τους

αόρατους πυρήνες γόνιμων ανθών. Πόνεσε η μέση μου από το βάρος της. Χαρούμενος

την ακούμπησα από το μέρος μου και την έσπρωξα προς τον απέναντι από το

μπαλκόνι τοίχο. Κοίταξα πίσω μου στα νερά που λιμνάζανε έξω και μου φάνηκε όλο και

να ζυγώνουν, μα δεν έδωσα εσκεμμένα σημασία. Στράφηκα στις κούτες που είχαμε

άχαρα πετάξει στο ανατολικό μέρος του δωματίου προ ολίγων ωρών, αποδεσμεύοντας

έτσι τον τρίτο της παρέας κουβαλήματος που άτυπα είχαμε θεσπίσει.

Έπειτα πήρα έναν σωρό ρούχα από μία τσάντα και μια εξάδα καινούργιες κρεμάστρες

με σκοπό ν’ αρχίσω το σιγύρισμα. Στο πρώτο δευτερόλεπτο από το άνοιγμα των

μισογερμένων φύλλων της δεν πρόσεξα τίποτα περίεργο. Ποιος μπορεί άλλωστε να με

κατηγορήσει γι’ αυτό. Περιμένεις να δεις τίποτα άλλο από διάφορους χρωματισμούς

του ξύλου μέσα σε μια ντουλάπα; Και καθώς το ελάχιστο κενό με το δεύτερο

δευτερόλεπτο τελείωνε, παρατήρησα ότι έβλεπα τον τοίχο εμπρός μου. Μα αν και πριν

από λίγο εγώ μαζί με τον αλλοδαπό της μεταφορικής εταιρίας ανέβασα το έπιπλο κι αν

τα δάχτυλά μου ένιωθαν το βάρος συσσωρευμένο στο πίσω ξύλινο μέρος της, τώρα

απουσίαζε η πλάτη της. Αυτό ήταν αδύνατον ή πέρα για πέρα φανταστικό, άρα κάτι

πρόσμενα για να εκλογικεύσει την κατάσταση αυτή. Περίμενα καρτερικά ρίχνοντας

ματιές μια στον τοίχο μέσα από τα πλάγια κλαδιά της και μια στη στοίβα που τα ρούχα

κι οι κρεμάστρες μορφοποίησαν. Μία, δύο, τρεις στιγμές, τίποτα.

Σχημάτισα πάνω στην μαύρη εικόνα που έδειχνε η οθόνη του μυαλού μου ένα εξοχικό

τοπίο. Δύο γυναίκες καθόντουσαν πολύ μακριά από εμένα κι έτσι έριξα την προσοχή

μου σε ποιο κοντινές καταστάσεις. Όπως εκείνο το γαϊδουράκι προς τ’ αριστερά μου.

Πιο πέρα κάτι γκρίζα πουλιά κάνανε κύκλους στον αέρα και με βάση μία υποθετική

γεωμετρική πρόοδο, κατέβαιναν προς το έδαφος. Ο στόχος γύρω από τον οποίο

κάποιος θα μπορούσε να κάνει μετρήσεις για να βρει με ακρίβεια δύο δεκαδικών

αριθμών την παραπάνω πρόοδο, κρύφτηκε κάτω από τον όγκο ενός καταπράσινου

υψώματος. Εκεί δύο φιγούρες περπατούσαν σκυμμένοι από το βάρος του πολιτικού

τους βίου, σαν πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος δημοκρατίας μίας πολύπαθης

χώρας. Γύρισα την προσοχή μου στην δεύτερη εικόνα του υπομονετικού λαϊκού ζώου,

εάν θυμόμουν καλά από τα σχολικά μου εγχειρίδια εκλιπόντων εμψύχων. Είχε στην


πλάτη του ένα πελώριο κυκλικό φορτίο και ένας κοντός και υπερβολικά καλοντυμένος

για τον χώρο αυτό άνθρωπος το ενθάρρυνε να συνεχίσει βρίζοντας το.

Κάτι σκουρόχρωμες γραμμές σε έγχρωμο φόντο στην οθόνη, σαν αλλαγή καναλιού

μόλις ξεκινήσουν οι διαφημίσεις, με έκανε να εστιάσω στην εικόνα της μεταφοράς.

Ίσως να ήταν ο γνωστός Μήτσος των εκδρομών-μεταφορών. Αλλά πάλι έλειπε η

κατάλληλη υπόκρουση. Αν και το ζωντανό βυθιζόταν στο μαλακό και χορταριασμένο

έδαφος και ο περιπατητής από δίπλα πρέπει να έβριζε και να έφτυνε αδιάκοπα, μια

πελώρια ησυχία στα πρόθυρα ενός κενού βουητού έφτανε σε μένα. Τι περισσότερο

μπορεί να περίμενα με την εικόνα να μεταδίδεται με τα κύματα του υποσυνείδητού μου

από τον τοίχο που βρισκόταν πάνω και πίσω από τα συρτάρια της φοιτητικής μου

ντουλάπας. Τίποτα περισσότερο με βάση τα βιβλία που διάβαζα τις τελευταίες

εβδομάδες και απειροελάχιστα ανακαλούσα. Κατά πως τα ήθελα εγώ πρέπει να

ζύγωναν τα συμβάντα αυτά, αν και δεν ήμουν σίγουρος ότι έστω και ασυναίσθητα τα

είχα καλέσει ή προκαλέσει εγώ.

Κατόπιν έκανα μία άλλη υπόθεση, αυτή του να ονειρεύομαι. Αυτόματα πιτσιρίκια

πετάχτηκαν κι άρχισαν έναν πρόστυχο χορό γύρω από ένα κοντινό κυπαρίσσι. Αυτό

σαν όλο και να ψήλωνε από την ντροπή του. Από την χαρούμενη παρέα οι επιθυμητές

γυναίκες είχαν κάνει έναν πολύ μικρό κύκλο και με δαυλούς πάθους κι ανοιξιάτικες

πασχαλιές στα χέρια τ’ αγόρια χόρευαν πηδώντας στον αέρα. Οι υπόλοιπες γυναίκες

γύρισαν τα μούτρα τους προς εμένα. Σαν να με κατηγορούσαν ότι έφταιγα εγώ που δεν

τις έπλασα ποθητές και πανέμορφες στη φαντασία μου. Το αειθαλές δέντρο μου θύμισε

το σχολείο που πήγαινα, το πέμπτο δημοτικό της πόλης μου. Έτσι ξέφυγα από τα

βλέμματά τους και θυμήθηκα τον ορθωμένο προς τον συνήθως ηλιόλουστο ουρανό

ιστό της σημαίας όπου πολλοί φίλοι μου παίζοντας τον πότισαν με το παιδικό τους

αίμα και τις διόλου παιδικές τους βρισιές.

Και η θεωρία του ονείρου συνεχίστηκε όταν συσχέτισα τις παιδικές μου θυμίσεις με

δύο μωρά μπροστά μου. Βρισκόταν στα πλάγια της πορείας που ακολουθούσε το

ζευγάρι του υπομονετικού ζώου και του απότομα γερασμένου ανθρωπάκου. Έβγαλα

την μεγάλη ανάσα που είχα τόση ώρα κρατημένη μέσα μου και κόλλησα τα χέρια μου

στα ισχία μου. Μουρμούρισα σιγανά μα γρήγορα στον εαυτό μου προτάσεις ποιητών,

λέξεις θάρρους κι αυτοσυγκέντρωσης. Ενθουσιάστηκα όταν κατάλαβα ότι δεν έπρεπε

να αντιλαμβάνομαι κάποιο νόημα, αλλά απλά να αφήνομαι στους ήχους που

σχημάτιζαν δίχτυ και με κουνούσαν σε ρυθμούς κρουστών. Ήθελα και κάτι να πιω.

Ίσως ένα ζεστό τσάι με λίγο αγγλικό ρούμι να χαρίζει οσμή και γεύση. Εκείνη τη στιγμή

ή λίγο πιο πριν ή και μετά, η ελιά πάνω από το κεφάλι μου άρχισε να πετάει τους


καρπούς της. Μονάχη σε χωράφια που δεν θα ‘ρθουν αγρότες με τα δίχτυα και τα

καλάμια τους να την αρμέξουν. Προτού ο χειμώνας της παγώσει τα παιδιά πάνω στα

κλαδιά, αισθάνθηκε εμένα δίπλα της και μου ‘δωσε τα φρούτα της, το σπέρμα και το

γέννημά της. Μάζεψα στις παλάμες μου όσες περισσότερες γίνονταν από τις

μεγαλύτερες, κατάμαυρες και αρκετά λαδωμένες.

Κάτι κουνήθηκε και σχημάτισα σκούρες κηλίδες στο πανωφόρι μου. Τίναξα τα

κουκούτσια στο πάτωμα κι ο ήχος στο ξύλο του δαπέδου με έφερε πίσω. Έβλεπα πάλι

τον τοίχο αλλά από την αντίθετη μεριά τώρα. Ήμουν μέσα. Πήρα να κινήσω το δεξί μου

χέρι κι αυτό γδάρθηκε πάνω στα τούβλα και τα χαλίκια. Τ’ αριστερό μου ήταν

τριγυρισμένο από καλώδια που κατευθυνόντουσαν στην πρίζα που θα τροφοδοτούσε

μελλοντικά τον υπολογιστή μου. Εκείνη την ώρα καταλάβαινα ότι αποκλείεται να

συνέβαινε αυτό. Αν εγώ προϋπήρχα του τοίχου δεν μπορούσα να βρίσκομαι και μέσα σ’

αυτόν. Τα μάτια μου κατάστεγνα, γεμάτα άμμο κι ασβέστη, δακρυσμένα, αλλά με τη

δύναμη να κοιτάνε μισάνοιχτα ακόμη το υπόλοιπο του δωματίου. Και κει που έπεφτα

συνειδητά σε λήθαργο για να ξυπνήσω στο κρεβάτι που απλωνόταν ζερβά στο οπτικό

μου πεδίο, η όρασή μου κατευθύνθηκε λίγο παραπέρα. Εκεί πίσω από το σχέδιο της

αδερφής μου για τα κουμάσια από το χωριό μας στον τόπο ασέλγειας δίπλα στο

ποτάμι, το είδα. Τα κουτιά που περιείχαν το πανάκριβο στερεοφωνικό μου και τα

παλιά βινύλια του πατέρα δεν με εμπόδιζαν καθόλου. Αντίθετα τα δάκρια στα μάτια

ενώθηκαν με υλικά της ακροθαλασσιάς που χρησιμοποιούν για να δέσουν τα

πανύψηλα σημερινά κτίρια. Λίγο μετά που κατάφερα και ξανακοίταξα διέκρινα ένα

κύμα ομίχλης μέσα στο δωμάτιο, όμως δεν έκρυβε την κόκκινη κάσα από παλιό ξύλο

που το έπιπλο είχε. Ήταν το δώρο που ήθελα να της κάνω, και νομίζω ότι ακόμη θέλω

να της κάνω ένα οποιοδήποτε δώρο. Το σύννεφο ξεκίνησε προς το μπαλκόνι. Έβγαλε

σιγά-σιγά το μπροστινό του μέρος και μετά το υπόλοιπο από το ανάλαφρο σώμα του.

Κι έτσι καθάρισε το είδωλο επάνω στον καθρέφτη. Να νιώθω τα μάτια μου ορθάνοικτα

κάθετα μπροστά μου και να βλέπω μονάχα μία κενή αναπαυτική πολυθρόνα και τον

από παλιά ασβεστωμένο τοίχο.


κατώι λέξεων Το βιβλίο ήταν μικρό. Ελάχιστο. Το δερμάτινο κάλυμμά του σχεδόν εγκατέλειπε τα

εγκόσμια. Είχε πρασινίσει με τον καιρό. Λεπτά και στεγνά χέρια έπρεπε να τ' αγγίζουν.

Αυτός έβαλε γάντια. Σχεδόν ξέσκισε το δεξί και τώρα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τ'

αριστερό. Του άρεσε να το κάνει. Κάπου θα είχε διαβάσει ότι έτσι εξασκεί και τον

υπόλοιπο εγκέφαλό του. Το χρειαζόταν. Οι πρωινές ώρες, στη δουλειά, στο καφενείο,

στην αγορά δεν του άφηναν περιθώρια παρά να συμπληρώνει λίστες. Λίστες πελατών,

λίστες με τους πόντους που σκόραρε ο κάθε παίχτης στα χαρτιά, λίστες με ψώνια, μια

ζωή τριάντα και βάλε ετών καταγραμμένη, σχισμένη, τσαλακωμένη και στο τέλος

πάντα πεταμένη. Το βιβλίο είπα ότι ήταν μικρό. Όχι περισσότερο από πέντε πόντους

ύψος. Δεν το περίμενε αυτό. Όταν το παρήγγειλε θυμόταν να το περιγράφει ο πωλητής

σαν μια ειδική έκδοση του περασμένου αιώνα. Εκατό περίπου χρόνια του είχε πει. Έτσι

φαίνονταν. Εγώ δεν μπορώ να το εκτιμήσω, αλλά θυμάμαι την έκσταση στα μάτια του

όταν άνοιγε την τεράστια συσκευασία με τα γραμματόσημα της άλλης ηπείρου. Σιγά

σιγά κι αυτά θα αποτελέσουν εφήμερα χαρτάκια άλλων εποχών. Αλλάξανε πολλά.

Αυτός ίσως λιγότερο. Ακόμα περιμένει τους δαίμονες του να εξαπολύουν κατάρες κι

ευχές μέσα από τις φαγωμένες σελίδες. Τελικά τα γάντια δεν του χρησίμευαν. Θα

μπορούσα να τον συμβουλέψω γι' αυτό. Δεν με ακούει. Κανείς δεν με ακούει. Νομίζω

ότι με τον καιρό θα πάψω να υπάρχω και σαν εικόνα. Γίνομαι ο καπνός από τα

ηλεκτρονικά τσιγάρα των ατσαλάκωτων περαστικών αυτής της εποχής. Κι όμως. Αν με

άκουγε θα του 'λεγα ότι το μυστικό ήταν στις σελίδες. Εκείνο το μικρό, ελάχιστο,

δερματόδετο και φτηνιάρικα εμφανισιακά βιβλίο δεν είχε την κλασική αρίθμηση. Τα

νούμερα ήταν γραμματικά, λατινικά θα τα 'λεγε ένα απαίδευτο μάτι, ακόμα κι αν το

δεύτερο χρειάζονταν κι ένα κουτάλι για να τα ευθυγραμμίσει. Εγώ δεν μπορούσα να τα

διαβάσω, αλλά μπορούσα να κοιτάξω. Να θολώσω τα μάτια μου, να γίνει το όραμα

μπλε, πράσινο, μετά μοβ και μετά εικονίτσες, σχεδόν προσωπογραφίες, νωπές,

αδύνατες, αμέτρητες και χορευτικές. Το αριστερό του χέρι χάιδευε τα ευαίσθητα

φύλλα. Μακάρι να είχε αγγίξει έτσι κι άνθρωπο. Ίσως καλύτερα όμως που δεν το 'κανε.

Με αυτόν τον τρόπο ο απέναντι θα γινόταν σκληρότερος, μια κακιά εμφάνιση μέσα

από το καθημερινό τίποτα. Έμενε μόνος του, με στοίβες βιβλία τριγύρω του. Κοίταξα

τις προθήκες. Προσπάθησα να καταλάβω τη μορφή της ταξινόμησης. Μια γυναίκα

βιβλιοθηκονόμος θα τα κατάφερνε καλύτερα. Ίσως απλά να ερωτευόταν τον τρόπο

του. Εγώ είδα τις σελίδες μαυρισμένες. Βαμμένες από ανθρώπινο χέρι; Αν συνέβη

κάποτε αυτό θα έπρεπε να το κόψουν. Να το αφήσουν λάφυρο σε κάποιο ξεχασμένο

φαροφύλακα που με τη σύνταξη δεν είχε τι να κάνει και πλούτιζε τη συλλογή του από

τέτοια. Μπορεί και να 'χε πέντε μέχρι τώρα. Σε πόσες σελίδες θα κρύβονταν εκπλήξεις;

Ένας μικρός χαμαιλέοντας να έρπεται προς την εξωτερική ράχη. Η διήγηση δύο


ανθρώπων που οδηγάνε μαζί, τρέχουν μαζί, ένα διαφανές πέπλο τους σκεπάζει, αυτός

αρέσκεται στις στροφές, θέλει να οδηγεί κάθε φορά σε διαφορετική μεριά του δρόμου,

αυτή σκορπάει τα κουνούπια, διαβάζει από μέσα τις όλα αυτά που θέλει να δουν μαζί.

Ένα τεράστιο πετούμενο τους κόβει το δρόμο. Ξυπόλυτη περπατάει στα σκοτεινά μέρη

ενός πολυσύχναστου δρόμου, μιας μεγαλούπολης, με θάλασσα, με βουνό, με δέντρα και

με μουσικούς. Πολλές μαύρες σελίδες. Λάθος! Πολλές μαυρισμένες σελίδες κι αυτός

φαίνεται να βαριέται. Το αριστερό του γάντι έχει βαφεί. Τρέμει από τη συνήθεια να

στοιβάζει τα βιβλία του παραδίπλα. Να προσθέτει όλο και περισσότερα. Αδιάβαστα να

πάνε στις θέσεις που τους αξίζουν. Γιατί κάποτε θα τα κάνει δικά του. Πόσα έχει

ανάγκη να διαβάσει; Μα αυτά δεν είναι μόνο για κάτι τέτοιο, θέλω να του πω. Να τον

γλιτώσω από την μορφή με τα μπλε που τον κυνηγά σαν μπάτσος σε μια αυλή

χοιροτροφείου. Κοίταξε εκείνα τα κίτρινα στη σειρά! Μοιάζουν με ποιητικές

ανθολογίες. Μπορείς να βγάλεις το μεσαίο. Ύψωσε το στο τεχνητό φως, άναψε ένα

τσιγάρο (ναι! δεν θα πάθουν τίποτα, θα μυρίσουν τα χαρτιά τους, όπως θα ευωδιάσεις

κι εσύ αν αφεθείς έξω από το λουτρό σου, το μοναχικό, ατέρμονο, άλουστο λουτρό

σου) και δες τον καπνό στο χρώμα της διάθεσής σου. Πάντα ο δικός μου μοιάζει μπλε.

Σκούρος αλήθεια, αλλά μπλε. Έκλεισε το βιβλιαράκι απότομα. Σχεδόν αναστέναξε αυτό

και τα πέπλα του μένουν τώρα κρυφά. Το εξωτερικό του έσκουζε λιγάκι. Ένας Δον

Κιχώτης το μάτωσε με το κοντάρι του. Χρόνια πριν, για να το βιβλιοδετήσει από την

αρχή. Σου είπα ότι το κάπνισμα δεν κάνει κανένα κακό στα χαρτιά; Ανέφερα ότι τα

ξεραμένα χέρια πρέπει να τ' αγγίζουν στοργικά; Είναι όλα ψέματα. Πιστεύω πια, μέσα

από τις χρόνιες παθήσεις της καρδιάς μου που στέκεται ανάμεσα στο λοβό της σκέψης

και στο λωτό της ανάμνησης ενός μπαλκονιού στον τρίτο όροφο, ότι τα χέρια πρέπει

να αγγίζουν με ένταση. Ας τσαλακώσουν, ας λερώσουν, ας ζουλίσουν κάτι κι ας του

αφήσουν σημάδια. Κανένα σώμα δεν θέλει να πάει θαμμένο ανέπαφο. Όσο μικρό κι αν

είναι. Ακόμα κι αν είναι το πιο όμορφο που έχει δει ο πιο πολύχρωμος πίνακας μια

γκαλερί σύγχρονης τέχνης. Επαναλαμβάνω ότι πρέπει ν΄ αφήσεις τη θάλασσα να

ξεβράσει όλα τα πλαστικά της και να περιμένεις κι άλλα. Το παντζούρι έτριξε απότομα.

Σαν από το βάρος ενός μικρού δερματόδετου βιβλίου που εγκατέλειπε τα εγκόσμια.

Σχεδόν πράσινο, στον ήλιο του απογεύματος, το ουράνιο τόξο του το έκανε να φαίνεται

πορτοκαλί, ασύρματο κι άδετο. Καλύτερα έτσι. Οι λιγοστές σελίδες θα σκουπίσουν τα

αίματα που θα ακολουθήσουν. Ένας νεαρότερος συλλέκτης θα το βάλει μέσα σε μία

σακουλίτσα πάλι πολύ προσεκτικά. Τα σκυλιά συνεχίζουν να γαβγίζουν σαν σε

Ιουλιάτικο πανηγύρι. Σκέφτεσαι τι θα γίνει σε έναν χρόνο; Τι; Το ξέρεις; Γέμισε τις

σελίδες των άχρηστων ημερολογίων σου τότε. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται δεν

γράφουν. Τους διαβάζουν οι αγαπημένοι τους στα χείλια, στα στήθη, στις καμάρες από

τα πόδια, ανάμεσα στα δάχτυλα, στα βαμμένα νύχια, στις επιπόλαιες γρατσουνιές και

στα μάτια που πέφτουν χαμηλά. Ενώ τα χάρτινα σύνολα με τις τυπωμένες λέξεις δεν


είναι παρά μικρούλικα φέρετρα. Περιέχουν τις σκέψεις που οι συγγραφείς σκότωσαν,

τα όνειρα που οι εραστές έπνιξαν, πιστεύοντας ότι τα ζούνε αληθινά, μέχρι που φύσηξε

και τα στασίδια κουνήθηκαν κι από κάτω βγήκε ένας τεράστιος γκριζωπός γρύλος κι

άρχισε να τραγουδά. Δεν ξέρω από τέχνες. Αγάπησα αυτά που ήθελα να πιστέψω κι

έμεινα μόνος. Όχι! Έχω πολλούς να επισκέπτομαι, αν ήθελα κάθε απόγευμα και κάθε

βράδυ και κάθε μεσάνυχτα θα περιδιάβαινα σε ζυγούς αριθμούς σοκάκια και

λεωφόρους. Εγώ όμως βρίσκομαι μέσα στα μικρά φέρετρα που περιέγραφα

προηγουμένως. Γεμάτα με γρασίδι, με ασημένια νομίσματα και σκόρδα. Μερικές φορές

τα γαντοφορεμένα χέρια σαν να προσεύχονται από πάνω τους. Προσπαθώ να τους

δώσω θάρρος. Να τα πιάσουν ακόμα και με γυμνά δάχτυλα, να γευτούν το παλιό και

συνάμα να ερωτευτούν το νέο, την καινούργια ανακάλυψη μιας τριαντάρας παρθένας.

Τότε κι αυτοί θα βουτήξουν στα νερά της γυμνοί. Τα φέρετρα θα γίνουν βάρκες που δεν

ξέρουν το απέναντι. Τι κι αν οι σελίδες βραχούν, οι τρίχες κολλήσουν στα ιδρωμένα

κορμιά, οι σύζυγοι περιμένουν στους χτύπους των ηλεκτρονικών ρολογιών; Ο

συλλέκτης άγγιξε το πράσινο δέρμα χωρίς γάντια. Δεν ήξερε ότι του άρεσε να το κάνει.

Το χρειαζόταν. Πολύ περισσότερο το χρειαζόταν η μικρή κοντούλα ύπαρξη στα χέρια

του. Να απελευθερωθεί. Να δώσει, να τραγουδήσει, να χορέψει ξυπόλυτη στις πρωινές

λάσπες. Σου είπα ότι κανείς δεν με βλέπει; Εκείνη με κοίταξε μια φορά, κάτω από μια

βεράντα, κοντά σ' έναν τούβλινο τοίχο, χωρίς σοβά κι αυτιά. Μου έδωσε το σώμα της.

Το πασπάτεψα πολύ πιο άγρια απ' όσο ήταν συνηθισμένη μια λεπτεπίλεπτη ύπαρξη

σαν και δαύτη. Δεν το περίμενε αυτό. Δεν το είχε παραγγείλει. Δεν το είδε να 'ρχεται.

Ήρθε όμως. Κι εγώ τότε πια μπορούσα να το διαβάσω. Μπορεί να μην το

παραδεχόμουν ότι ήθελα. Θα προτιμούσα μια περιπλάνηση ανάμεσα σε δυο

βουναλάκια, να κατέβω μια κατηφόρα κι ας παραδεχόμουν ότι δεν θα τα κατάφερνα

στην επιστροφή. Ίσως και να μην ήταν κανείς στο αντίθετο ρεύμα κι έτσι να γυρνούσα

πλευρό. Κοιμήθηκα και ξύπνησα τόσες πολλές φορές που δεν μου κάνει αίσθηση ούτε ο

ήλιος ούτε το φεγγάρι όταν είμαι μόνος. Με όλα αυτά, ξεχάσαμε να το διαβάσουμε!

Εγώ όμως ξέρω. Σε κείνες τις μοιρασμένες στον αέρα και σε λιπαρά χέρια σελίδες,

υπήρχε ένας χορός. Και δυο δυο, οι ερωτευμένοι πιάνονται από τα χέρια,

κατευθύνονται σε συναυλιακούς χώρους, ανεβαίνουν σε αεροπλάνα, πίνουν καφέδες

σε αλλόγλωσσες πλατείες και ουδέποτε σκεφτήκανε ότι φαίνονται. Ένα χειρουργικό

γάντι έντυσε το επιδέξιο χέρι. Ένα λεπίδι, μια γάζα, λίγο αίμα, περισσότερο. Γιατί

κανείς δεν θέλει να μ' ακούσει; Πρέπει να πάψω να επισκέπτομαι περίεργους

συλλέκτες, μονόχνοτους, απένταρους, άκληρους κι ανήμπορους να ζωγραφίσουν. Μια

φορά κι έναν καιρό είχα συναντήσει μια γυναίκα που με ρώτησε αν ξέρω το δρόμο της.

Θα ψάξω να την βρω τώρα. Να της πω ότι δεν τον ξέρω και δεν υπάρχει καλύτερη

αφορμή από αυτήν για να τον ψάξουμε μαζί. Χωρίς να κρατιόμαστε από το χέρι, χωρίς

λόγια αγάπης σε κοινόχρηστους χώρους, χωρίς δουλειά, λεφτά, πρωινές τυρόπιτες,


κρουασάν γεμισμένα άκομψα με ξεραμένη μερέντα και χυμένου καφέδες σε πλαστικά

ποτηράκια. Σε ένα χαμηλού κυβισμού αυτοκίνητο σαν άρμα λιγοστών αλόγων, ίσως και

γαϊδάρων, είδος που εξαφανίζεται, αυτοί κι αυτή.


(...προς) Παγωμένο Χάραμα 01.01.00


22

Όλα μου τα δάκρια χάθηκαν άσκοπα. Δεν λυπάται πια. Λερώθηκε αρκετά ο βωμός και

καμιά θυσία δεν έχει σημασία. Δεν υπάρχουν καλές και καλύτερες στιγμές σαν είσαι

μόνος σου. Υπάρχει μόνο αυτός που σιχαίνεσαι και λυπάσαι, εσύ. Καλή σου νύχτα το

λοιπόν σου εύχομαι, γιατί είναι αυτή η μεγάλη νύχτα της είκοσι δύο του Δεκέμβρη.


23

Η βροχή χρησιμοποιεί τους τσίγκινους κάδους σκουπιδιών για να φτιάξει ήχους στη

κατάμαυρη και δίχως φεγγάρι βραδιά. Κάποιος από τα τελευταία διαμερίσματα

κυματίζει σημαία τα ψυχεδελικά ακούσματα των Spiritualized. Απλώνονται και

κατακτάνε επαναλαμβανόμενα το τοπίο. Δεν υπήρχε αντίσταση. Οι τηλεοράσεις ήταν

κλειστές. Η τελευταία στάση στις τελευταίες ώρες. Κι έτσι η φύση έχει χρόνια μετά

πάλι θεατές. Το ίχνος φωτός από τα νέον πέφτει από τέτοιο ύψος ώστε μόλις αγγίζει τη

γη κατρακυλάει με τα καφετιά νερά έτσι γκρεμοτσακισμένο. Ο δυνατός αέρας χορεύει

τις σταγόνες και αγέννητες μέρες καθυστερούν στον φαινομενικά αιώνιο χειμώνα.

Ένας άλλος σηκώθηκε από το κρεβάτι και έπιασε με μανία το μπουκαλάκι με τα

ηρεμιστικά. Η πλάτη του είχε κυρτώσει και οι μόνες ζωτικές κινήσεις ήταν αυτές των

χεριών του. Να γραπώσει το γυάλινο κουτί, να σφίξει το καπάκι, να ρίξει δυο χάπια στο

άλλο χέρι, να το σηκώσει, να τα καταπιεί κι έτσι να ζήσει λίγο ακόμη στο ντιβάνι της

γωνίας του καθιστικού. Κανείς δεν ρωτήθηκε αν θέλει για δώρο το τέλος του να έρθει.

Καλή ευχή η τελευταία στιγμή να τον βρει μόλις κοιμηθεί. Αλλά ακόμα κι αν

πραγματοποιούνται αυτές, ούτε αστέρια φαίνονται κι ας πέφτουν, κι η πρωτοχρονιά

αργεί οχτώ μέρες ακόμα.


24

Τα παιδιά παίρνουν τους λασπερούς δρόμους για την τήρηση του εθίμου και για ένα

αξιοσημείωτα ανεβασμένο χαρτζιλίκι. Τα χρηματιστήρια παιχνιδιών ορθάνοικτα

εμπρός τους. Σε ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι ο νεοεκλεγείς δήμαρχος γειτονικής

κωμόπολης, έδωσε την άδειά του μαζί με ένα παλιό καράβι κι ένα σφραγισμένο κουτί

στα λιγοστά παιδιά για να συνδυάσουν τα κάλαντα με την ενίσχυση του ταμείου για

επιδιόρθωση του σχολείου τους. Τα μεγαλύτερα από αυτά, στηριζόμενα στην

παράδοση των πρόχειρων κι άκαρπων χριστουγεννιάτικων εράνων των εμπόλεμων

τότε παππούδων τους, παράλειψαν να επιστρέψουν το παραβιασμένο πια κουτί

θεωρώντας ότι το ετοιμόρροπο κτίριο τους δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από το

να εγκαταλειφτεί. Η αυξημένη ζήτηση για πολεμικά παιχνίδια τρίτης γενιάς τη Δευτέρα

δεν προβλημάτισε τους δύο καταστηματάρχες. Επί των σκουπιδοτενεκέδων της οδού

Γερανίου κομμάτια συμπιεσμένου χαρτονιού ομολογούσαν την εορταστική παιδική

πράξη. Ο δήμαρχος κατάπιε τις φοβέρες όταν οι γονείς των υπεράνω υποψίας αγοριών

απείλησαν να κατεβάσουν μελλοντικά τα ποσοστά του. Είχε εκλεγεί οριακά δύο χρόνια

πριν.


25

Έπιασε με τα παχιά του χέρια τον λαιμό που για μήνες τώρα λιαζόταν κάτω από τα

χάδια του. Το σώμα τρεμόπαιξε μία δύο φορές, έπειτα τίποτα, σιγή. Εραστές που

κατέληξαν εχθροί κι έτσι τελείωσαν. Το φετινό καλοκαίρι μοιάζει να παραγκωνίστηκε

πολλά χρόνια στο παρελθόν. Η συμβίωσή τους προβληματική και πήρε την

πρωτοβουλία τερματισμού της από την μεριά του. Χωρίς αποχαιρετισμούς. Στο

ξημέρωμα αυτή είχε παραδοθεί στα κύματα γλυκού ύπνου και νυσταγμένης λησμονιάς.

Όταν ο πόνος από τα δάχτυλά του την ξύπνησε δεν κατάλαβε. Έκανε να τον φιλήσει

όπως τον είδε σκυμμένο από ψηλά της. Μαζί προσπάθησε και να θυμηθεί τι

προηγήθηκε στη νύχτα και φίλιωσαν, μα δεν πρόλαβε. Το προσκαλεσμένο πνεύμα των

Χριστουγέννων κατέβηκε στο σούρουπο και την πήρε για συντροφιά του. Οι

εφημερίδες θα καταπιαστούν με το θέμα λίγο μετά το νέο έτος. Μία ερωτική τραγωδία

παίρνει θέση για προτεραιότητα δημοσίευσης στην επόμενη χιλιετία.


26

Ελάχιστες κυριακάτικες εφημερίδες κυκλοφόρησαν δίχως ειδικό ένθετο σήμερα.

Ατελείωτα αφιερώματα στα χίλια παρά κάτι ή και κάτι περασμένα χρόνια ανάλογα με

την αυθαιρεσία του κάθε εκδότη. Γυαλιστερά χαρτιά θα κοσμήσουν τους κάδους τις

επόμενες μέρες. Ρομαντική η αυτοκτονία της παλαιάς χιλιετίας που χλευάζοντας τους

φόβους μας καθυστερεί λιγάκι. Κι εμείς συνεχίζουμε να διαβάζουμε όλα αυτά που

συμπτωματικά και θέλουμε και δημοσιεύονται. Τα μόνα νέα είναι καλά νέα.


27

Η συλλογή εισιτηρίων που είχε στην κατοχή του ήταν της μητέρας του. Εκείνη ταξίδευε

υπερβολικά σε σχέση με τα παιδιά και τις υποχρεώσεις της. Ήταν το μόνο προσωπικό

της καπρίτσιο που είχε απομείνει στην περιουσία του διάσημου επαρχιώτη γιου της.

Τέτοιες μέρες αποφάσισε να ενδώσει και να τη διαθέσει στο τοπικό μουσείο της

απομακρυσμένης κωμόπολής του. Σαν εξιλέωση που τα τελευταία χρόνια δεν ερχόταν

να τη δει. Τύψεις που εκείνη πέθανε μονάχη και φθόνος που εκείνη έφυγε πριν

προλάβει να κλάψει για τον δικό του τελειωμό. Εκείνη την ημέρα τα τοπικά μέσα

ενημέρωσης κάλυψαν το κενό ανάμεσα στις διάφορες εξαγγελίες για τα νέα χρόνια της

χιλιετίας που θα έρθει, με την είδηση της έκθεσης της ιδιωτικής ζωής μίας διάσημης

από το φτωχικό τους τόπο. Τελικά λίγοι αφιέρωσαν τα πολύτιμα λεπτά των ημερών

για να δουν μία έκθεση εισιτηρίων. Αντίθετα έσπευσαν να αποκτήσουν διάφορα

τέτοια, τρέχοντα κι αληθινά όμως, για θεάματα, λέσχες, κλειστούς εορτασμούς και

τόπους γιορτής, κοντά ή λίγο πιο μακριά από τη μιζέρια τους.


28

Ο δημιουργός αυτών των εικόνων έφυγε μαζί μ’ έναν ξένο. Έκλεισε τα μάτια του και

πήρε μια πολύ βαθιά αναπνοή, έφυγε με τον αέρα και περπάτησε μακριά στους τόπους

εκεί. Έτσι ξεκίνησε η πιο σύνθετη ηλεκτρική φάση. Στην αρχή ένας ήχος, βρόντηξε την

πόλη κι οι κάτοικοι εξοικειωμένοι με τους σεισμούς ξεκρέμασαν τις σφυρίχτρες από

τους λαιμούς τους και πήραν να σφυρίζουν συνεχόμενα. Μία γυναίκα έτρεξε με μια

τεράστια τσάντα να σκαλίζει τα πλευρά της και πίσω τις έπεσαν χαρτιά, λεφτά και ένα

βιβλίο τσέπης. Δεν είχαν όλοι άγχος για τα ίδια θέματα. ‘’Σήμερα είναι η Τρίτη η

τελευταία του χρόνου και ήμουν καλό παιδί φέτος. Και πέρσι το ίδιο αλλά το

αυτοκίνητο που μου έφερες το είχα. Πρόσεχε μη ξανακάνεις τα ίδια.’’


29

Η πρώτη καθαρή φάση περιστροφής της γης ξεκίνησε. Το μετέδωσε ένας

ραδιοφωνικός σταθμός με υπόκρουση τα βουίσματα συχνοτήτων και το κλάμα του

μικρού κοριτσιού της παρουσιάστριας. Η ομιλήτρια δεν ενοχλήθηκε, είχε δώσει το

στίγμα της. Αυτή η νέα χρονιά θα ήταν ξανά διαφορετική. Όπως και οι προηγούμενες.

Είκοσι εννέα Δεκεμβρίου κι ακόμη να ξημερώσει.


30

Έκλεισε τα μάτια και χαμογέλασε. Και τελικά παραδόθηκε. Μέσα σε μία ατελείωτη

αγκαλιά την οποία ζήτησε λίγες στιγμές πριν τον τελευταίο ύπνο. Ο θάνατος ήρθε

γλυκά. Ακούμπησε στο μέτωπο, δρόσισε τα χείλη και έπιασε τα χέρια. Πήραν να

ανεβαίνουν μαζί. Ακόμα διακρίνεται η ουρά του κομήτη που τους οδηγεί. Τα φύλλα από

το χάρτινο παλιομοδίτικο ημερολόγιο του τοίχου διαλυμένα, σκορπισμένα σε σωρό

πάνω στα κιλίμια. Τόση χαρά να μαζευτούν οι τρεις εκατοντάδες κει χαμηλά και τελικά

τα τελευταία θα μείνουν κρεμασμένα ψηλά. Δεν ταξίδεψαν για πρωτοχρονιά στο

εξωτερικό. Τουλάχιστον όχι μαζί. Γιατί εκείνη η απόληξη στον ουρανό ίσως να κάνει

έναν τεράστιο κύκλο και να κατευθύνεται στο από κει ημισφαίριο. Έχει καλύτερες

εκδηλώσεις πέρα. Και καλύτερη αγορά. Μη μου πάρεις τίποτα. Αρκεί να μπορούσες να

γυρίσεις. Η μίζερη μοναξιά μεγαλώνει και το τεράστιο κατάμαυρο νεκρολούλουδό μου

σκεπάζει το φως μου. Πως θα βρω θέση δίπλα σου τέτοια μέρα;


31

Το γνωστό μας μέρος, στα όνειρα των τελευταίων λεπτών του ταραγμένου

καθημερινού μας ύπνου, θυμίζει αυτή η γκραβούρα. Αυτός που τη σχεδίασε το έκανε

όχι ως καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά για να καλύψει την έλλειψη άλλου μέσου

αποτύπωσης της εικόνας μπροστά του. Κυρίαρχο χρώμα το γκριζωπό. Δεν προνόησε

ότι θα έμενε τελευταίος. Ήθελε να απλωθεί και παραπέρα από τα άκρα του χαρτιού.

Δεν χώρεσαν τα λιγοστά πυροτεχνήματα. Αυτά που σαν φτερά κάλυψαν τους τόπους

που τόσο καλά ήξερε. Τώρα, στην τελευταία μέρα του τελευταίου μήνα, έμεινε σαν

οπλίτης στη σκοπιά. Με το ηλίθιό του ύφος να σχεδιάζει. Ο χρόνος πέρασε κι ο

επόμενος, σύμφωνα με την παράδοση θα τον έβρισκε να κρατάει σε κάθε του χρονική

στιγμή ένα κακοσχεδιασμένο σχηματισμό εορταστικών καταστροφών. Οι στιγμές της

παγκόσμιας σιωπής θα ξεκινήσουν σταδιακά στις εικοσιτέσσερις χρονικές ζώνες της

γης. Για λίγα δευτερόλεπτα η καταστροφή μαζί με τη λύτρωση θα συγκατοικήσουν

μέσα στο εσωτερικό δισεκατομμυρίων κατοίκων.


00.00 παρά κάτι δευτερόλεπτα από την 01.01.00

Βασανιστικά αργά τα τελευταία ελάχιστα διαστήματα χρόνου. Οι τηλεοράσεις

βουβάθηκαν. Η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου ανίκανη να τον παρηγορήσει. Οι

γιρλάντες με τα προκλητικά φορέματα, τα χιονισμένα έλκηθρα, οι άδειες συνθετικές

κάλτσες ψέλνουν και αποχαιρετούν ή εσπευσμένα καλωσορίζουν. Οικουμενική

αμηχανία στο παγκόσμιο χωριό.

00.00 και κάτι δευτερόλεπτα στην 01.01.00

Παγωμένη ώρα λίγο μετά την χαραυγή του καινούργιου.


η γιορτή του θανάτου

«Όποιος δεν είναι ικανός ν’ αγωνιστεί για ένα όραμα μένει αδιάφορος και μπροστά στην

πραγματικότητα».

Άρης Φακίνος, ‘’Το όνειρο του πρωτομάστορα Νικήτα’’, 1999.


Α

Τεράστια κύματα σηκώθηκαν, καστανοπράσινα σαν βρώμικα σαγόνια προαιώνιου

θαλάσσιου σαρκοβόρου. Ορθωνόντουσαν και αλάτιζαν στο πέσιμό τους, τους

περαστικούς που ρομαντικά αγνοούσαν το πέρας της θερινής εποχής της πόλης τους

και συνέχιζαν να χασομεράνε αργοπερπατώντας στην τσιμεντένια προβλήτα. Μία

πορτοκαλί σημαδούρα έδινε τη δική της άνιση μάχη και καθώς συνέχεια έπαιρνε όλο

και πιο βαθιές ανάσες για τις αναγκαστικές της βουτιές, μοιραία για τελευταία φορά

μπήκε σε τόσο βάθος ορμώμενη από μία ακόμη οργισμένη σπρωξιά του Ποσειδώνα,

που κόλλησε στο μολυσμένο βάραθρο κι αποκοιμήθηκε εκεί.

Βιαστικά ένας κύριος, λιτά ντυμένος και κρατώντας το δάχτυλό του μέσα σε ένα

βιβλίο, απέφυγε το μπροστινό κομμάτι του τελευταίου κύματος που τερμάτισε πρώτο

πάνω στην τσιμεντένια στεριά. Ο αγώνας όλο και άρχιζε κι από πιο μακριά με το ίδιο

κοινό σημείο να καταλήγει η ορμή τους. Ανεξήγητο το πάθος τους με το οποίο ο

παραλιακός δρόμος πλημμύρησε και τα αυτοκίνητα μειώσανε ταχύτητα σαν να

κατεβάζανε το κεφάλι τους στη μορφή που πήρε αυτή τη φορά η οργή της φύσης.

Ατροφική και άτεχνα φωτισμένη φωτογραφία η φιγούρα αυτή της θάλασσας, πήρε και

σκοτείνιασε κι άλλο, μεταμορφώθηκε και βγήκε από την συλλογή μανιώδη καλλιτέχνη

και μπήκε στο σκοτεινό θάλαμο της ερχόμενης φθινοπωρινής νύχτας.

Παραπέρα, κοντά στο λιμάνι και το σιδηροδρομικό σταθμό, υπήρχε ένας τεράστιος

χώρος αποθήκευσης και το τελωνείο της ακριτικής πόλης. Στην βορειοανατολική

πλευρά της πάνω από την τελευταία από τις αναρίθμητες μικρές συνοικίες φτωχικών

οικογενειών αλλοδαπών κι εργατών, είχαν τοποθετήσει οι παλαιότεροι κάτοικοι το

νεκροταφείο έτσι ώστε να οριοθετήσουν την μελλοντική έκταση της πόλης από αυτήν

την ‘’εχθρική’’ της μεριά.

Ο μονόλογος των τετραγώνων της πόλης κι ο ολοένα ανήσυχος ήχος που παρήγαγε η

θάλασσα πήρανε να μαλακώνουν μέχρι το ξημέρωμα. Εκεί πια η φύση θα έβαζε την

καλή της μάσκα για να κρύψει αυτήν της αγριότητας και του φόβου. Με αυτόν τον

τρόπο γλύκαινε τους ανθρώπους και τους έκανε να λησμονούνε τις μανίες της. Όλοι

πια μαζί, χωρίς απώλειες από τον αριθμό που δήλωνε τον πληθυσμό τους,

ξεγελιόντουσαν και μπαίνανε σε όλο και μικρότερους ομόκεντρους κύκλους που τους

ονομάζανε ‘’η ζωή μου’’. Έτσι κι ένας ακόμη κάτοικος, έξω από τους αριθμούς και τα

στατιστικά εμφανίστηκε ως ένα ακόμη περιοδικό φαινόμενο των λιγότερο

φωτισμένων ωρών της πόλης. Παρουσιάστηκε, όχι πιο καθυστερημένα μα ούτε και πιο

σύντομα παρά την παντελής έλλειψη γνώσης του χρόνου και της έννοιάς του.


Αρκετά ψηλότερα οι επιβάτες πτήσης μίας ιδιωτικής εταιρίας μέσα στο λήθαργό τους,

συνειδητοποιούσανε ότι διασχίσανε σε μήκος τη χώρα σε λιγότερο από μία ώρα κι όσοι

καταφτάνανε για πρώτη φορά βρήκανε τα λόγια που συντροφεύανε τον τόπο ως

απομακρυσμένο υπερβολικά. Βέβαια ελάχιστοι από τους νεοφερμένους θα

παρατηρούσαν τη διαδρομή μέσα από τα λεωφορεία που θα τους οδηγούσαν στην

κυρίως πόλη. Εάν το κάνανε αυτό θα ξεχωρίζανε στη μέση της απόστασης που ενώνει

το αεροδρόμιο με την πόλη, πινακίδες που με μικρά για την όραση ενός μέσου

ανθρώπου γράμματα, πληροφορούσανε αρκετές φορές και σε άγνωστη και σίγουρα

όχι ευρωπαϊκή γλώσσα για τις αποστάσεις όχι των γειτονικών πόλεων αλλά των

γειτονικών χωρών.

Η καμπουριασμένη παρουσία που πλανιότανε στους βόρειους και ανατολικούς χώρους

της πόλης, αδιαφορούσε κι αγνοούσε όχι μόνο τα μέσα που χρησιμοποιεί ο άνθρωπός

στον αέρα, αλλά και τους ήχους που βγάζανε οι μηχανές τέσσερις φορές την ημέρα,

κατά τη διάρκεια που προσγειωνόντουσαν κι απογειωνόντουσαν. Για μερικούς

ανθρώπους η επιστήμη είναι τόσο χρήσιμη και ωφέλιμη, όσο το μονοπώλιο σπίρτων σε

μία χώρα όπου η φωτιά είναι μία μακρινή και θολά πραγματοποιήσιμη επινόηση.


Β

Έσκυψε κι άρπαξε τα φύλλα που το σκέπαζαν. Το τελευταίο λάφυρο καθώς η μέρα

ξεκίναγε και τα χέρια του έτρεμαν. Έβαλε το τσαλακωμένο χαρτί στη σακούλα που η

λυγισμένη πλάτη του βάσταγε. Δεν υπήρχε λόγος ούτε να το κοιτάξει. Το επόμενο δε θα

το σήκωνε καν, αλλά αυτό ίσως είχε ό,τι πολυτιμότερο από ολόκληρη την αποψινή

σοδειά.

Τα φύλλα άρχισαν να σπάνε κάτω από το λιγοστό του βάρος καθώς απομακρυνόταν

από την σκεπή που δημιουργούσαν τα γυναικεία κορμιά των κυπαρισσιών και

πλησίαζε τα φυλλοβόλα. Η πάχνη έχανε τη φωτεινότητά της και ο θόρυβος γεννιόταν.

Σαν τα τριών ειδών χημικά που σχηματίζουν και σταθεροποιούν την ασπρόμαυρη

εικόνα, η ομίχλη αποσύρονταν και άφηνε τη φύση να κάνει τα πρωινά βήματά της και

να παρουσιαστεί ολοκάθαρη για τις λίγες φθινοπωρινές της ώρες. Λίγο πιο πέρα

ξυπνούσαν τα πρώτα νέα υπολείμματα αυτής της ημέρας. Σχεδόν τρεκλίζοντας,

γέρνοντας στα πλάγια και μπρος-πίσω, προχώρησε προς την έξοδο.

‘’Τα νεκροταφεία είναι πάντα γεμάτα ποιητές. Αλλά αυτοί ποτέ δε θα δημοσιεύσουν’’.

Στη σιωπή του αυτές οι λέξεις που στοχάστηκε χτύπησαν τριγύρω τα τοιχώματα του

κεφαλιού του και πισωγυρίσανε. Διαλύθηκε η νύχτα κι έτσι συνειδητοποίησε ότι

τελείωνε η βάρδια ζωής του κι άρχιζε των υπολοίπων αυτού του τόπου.

Απομακρύνθηκε με τα αργά και καθόλου σταθερά βήματά του την ίδια ώρα που τα

στόματα των πρωινών εργαζομένων ήταν ερμητικά κλειστά για να μην τρέμουν και για

να κρατήσουν την όποια βραδινή ζεστασιά τους είχε απομείνει.

Χωρίς να καθαρίσει τη βρωμιά από τα χέρια του, έχωσε τα υπολείμματα στο εσωτερικό

των δερμάτινων που κάλυπταν το μίζερο σώμα και αφέθηκε. Ποτέ του δεν τα κοίταζε

αμέσως. Η μία περίοδος ήτανε της συλλογής και η άλλη της τακτοποίησης. Κι αυτή η

δεύτερη ξεπρόβαλλε και του έγνεφε πάλι σήμερα. Αργότερα, όταν οι ρυθμοί των

υπολοίπων θα σβήνανε, θα αρχίζανε οι δικοί του. Το ρολόι του θα μετρούσε στον

προσωπικό του χρόνο. Τα σκουριασμένα δάχτυλα θα γεύονταν τα λάφυρα και θα

άρχιζε άλλος ένας τίμιος αγώνας για να χωρίσει δίκαια τους φίλους του. Φτάνει μόνο

να αποφάσιζε ποιοι θα ήταν αυτοί. Άλλοτε ήταν σάπια απομεινάρια φαγητών για να

καλύψουν την ανάγκη του να συντηρήσει το λιγοστό του βάρος κι άλλοτε έπινε

αποκόμματα κυριακάτικων εφημερίδων για να ξεδιψάσει την όαση της

ανικανοποίητης σκέψης του. Η λιγοστή ύλη των ημερησίων δεν του ενέπνεε

εμπιστοσύνη και καθώς αγνοούσε την έννοια του επίκαιρου, έκρινε τις ειδήσεις με

βάση τον όγκο τους.


Ο χώρος του ήτανε υπερβολικά περιορισμένος στο πίσω μέρος ενός ημιώροφου όπου

συστεγαζότανε και ο καυστήρας της παλιάς οικοδομής. Ήτανε έργο μίας μεγάλης

δύναμης ή τύχης αυτό, γιατί έτσι κατάφερνε κι επιβίωνε τους βόρειους χειμώνες.

Κατάφερε και σύρθηκε μέχρι το περίπου τετραγωνισμένο μέρος το οποίο

χρησιμοποιούσε για να ξεκουράζει το σώμα του.

Ο ύπνος του αποτελούνταν από τόσα όνειρα προσφορά στο βωμό της λησμονιάς που

όταν πια σηκωνότανε λίγες ώρες μετά, είχαν φυτευτεί τόσα μέσα στο εσωτερικό του

κρανίου του που αδυνατούσε να λειτουργήσει τις πρώτες στιγμές του ξύπνιού του.

Αυτά τα οράματα ήτανε και η κοινωνική πλευρά της ζωής του. Συνήθως η τελευταία

εικόνα του έδινε και το στοιχείο της νέας του εκτέλεσης. Αυτό δηλαδή το εύρημα που

έπρεπε να του διαθέσει το μεγαλύτερο, όσο ελάχιστο κι αν ήτανε αυτό, μέρος της

προσοχής, της σκέψης και του χρόνου του. Αυτές οι μικρές στιγμές τον κρατούσανε

στις σκέψεις του μέσα στον πολιτισμένο κόσμο, απλά ως έναν ιδιαίτερο κρίκο του κι

όχι ως παρείσακτο.

Κουνήθηκε ανάμεσα στα κουτιά και τις βαλίτσες και καθώς γύρναγε το σώμα του,

σώριασε τις σακούλες με τους πόνους, τα δάκρια και τα ραπίσματα από τα κλάματα.

Ένας σωρός από ρούχα, βιβλία, γόπες μισοτελειωμένων τσιγάρων και σπασμένα –

πολλές φορές απλά αρκετά γρατσουνισμένα – βινύλια υψώθηκε πίσω από τον

μισοκοιμισμένο όγκο του.

Βασανιστήριο το κάθε όραμα, αφού σαν κομμάτι του δεν άφηνε πίσω του τίποτα να το

θυμίζει. Μόνο η πιο νωπή απογευματινή εικόνα αποτυπωνότανε στην πρόσφατή του

μνήμη του. Κι ήτανε χαρούμενος γι’ αυτό γιατί έτσι έμενε σαν δικό του κομμάτι κι

ασχολιότανε μερικά λεπτά ή και περισσότερο μ’ αυτό το παράξενο παιδί του.

Είδε τον εαυτό του να σκύβει μέσα στη ξεσκισμένη σακούλα και να της ανοίγει όλο και

μεγαλύτερες τρύπες ψάχνοντας κάτι να βρει. Κατάλαβε ότι όνειρο ήτανε από την

αγριότητα του ακόμα και προς αυτό το άψυχο και άτεχνο πράγμα. Αλλά συνέχισε και

πετώντας και σκορπώντας άδειασε όλο το περιεχόμενο στο κατάμαυρο πάτωμα και

γύρισε στα πρώτα που έβγαλε κι άρπαξε ένα τσαλακωμένο χαρτάκι, σαν από άκαυτο

καπνό του ήρθε μυρωδιά, το σιδέρωσε πάνω στο κουρελιασμένο του μπράτσο και

πήρε ύφος για ν’ απαγγείλει τα γραπτά πάνω του στοιχεία. Μα μοναχικές λέξεις ήτανε

και οργισμένος είδε τη φιγούρα του να γυρνά απότομα και να τσαλακώνει στη μορφή

μιας μικρούτσικης μπάλας το τσιγαρόχαρτο. Αντίθετος στην πράξη του αυτή και

γεμάτος νυσταλέα περιέργεια άνοιξε με τεράστια προσπάθεια τα μάτια του και μόλις


έχασε την κίνηση του ίδιου του ονειρικού εαυτού του να πετάει το περιεχόμενο του

βρώμικου και μελανωμένου από το βραδινό κρύο χέρι του στην κοντινή γωνία

δημιουργημένη από λίγα σκεύη και μία σπασμένη κοντή καρέκλα.


Γ

Αν τα κύματα είχανε σταματήσει τότε ήτανε για πολύ λίγο μια που η παραλιακή οδός

δεν έμεινε στεγνή παρά μόνο τις μεσημεριανές ώρες που ο εργαζόμενος κόσμος

γυρνούσε στα σπίτια του να ξαποστάσει ελάχιστα από τον κάματο του πρωινού και να

μπει σ’ αυτόν του απογεύματος. Μία νεαρή κοπέλα που μόλις είχε πάρει την απόφαση

να αποχωριστεί την πλούσια κόμμωσή της σαν να αποχαιρέτιζε την εφηβεία της,

τρομαγμένη απομακρύνθηκε από τα στόματα που φυτρώνανε όλα και ψηλότερα όλο

και μεγαλύτερα από το νερό.

Έριξε λίγο, ελάχιστο λάδι στο φανάρι κι αμέσως σαν ένα σημείο από τα μέρη της

Αποκάλυψης τρεμόπαιξε η φλόγα και φώτισε όλο του το βασίλειο. Στους τοίχους

τριγύρω του χτυπούσε κι επέστρεφε εκείνο το τελευταίο κι όταν τελικά σχηματίστηκε

καθαρά μπροστά του, πήγε σαν υπνοβάτης στην μικρή γωνία και αρπάζοντας ένα

κομμάτι από ένα ξύλινο πόδι επίπλου έσπρωξε προς το μέρος του ένα μπαλάκι από

χαρτί.


Δ

Το χαρτί ήταν από το εσωτερικό ενός πακέτου τσιγάρα. Εισαγόμενα ήτανε και τα

επιθυμούσε καιρό. Έκανε το τελευταίο εκεί – πάνω από το σώμα του άντρα που είχε

περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του παρακαλώντας την να γράψει. Κι αυτή

υπόσχονταν ότι θα το έκανε. Και τα κατάφερε. Τα υγρά της μάτια ήτανε το μελάνι και

τα κιτρινισμένα δάχτυλα ξέρανε να σχηματίζουν τις λέξεις χωρίς καμία εντολή.

Κίνησε για πίσω, λίγο πριν ο συλλέκτης της πόλης ξεκινήσει την προηγούμενή του

νύχτα. Περνούσε όλες τις ώρες της εκεί. Όσο χρόνο έχασε μακριά του πριν, τον κέρδιζε

ετούτες τις στιγμές. Μόνο που τώρα αυτός ήτανε πάντα στο ίδιο μέρος. Κάθε φορά

κουβαλούσε κι από ένα άλλο βιβλίο από τα τόσα αδιάβαστα που κοσμούσανε το

δωμάτιό του. Μερικές φορές τα ξεχνούσε πάνω στο μάρμαρο, άλλες τα άφηνε εκεί,

ανοιγμένα στο σημείο που σταμάτησε το διάβασμα για να υποθέσει ότι δε θα του

έλειπαν. Αλλά όλα του έλειπαν. Πιο πολύ το κομμάτι από το πακέτο με τις λίγες λέξεις.

Αυτές που τόσο άργησαν να σχηματιστούν από το χέρι της γυναίκας του. Κι όταν πια

υλοποιήθηκαν δεν είχε την ηδονή να τις ακούσει ή να γευτεί την εικόνα τους. Κι αυτή

σαν να αισθάνθηκε την πικρία του αλλά και την ανυπομονησία του, τον πείραξε ακόμη

λίγο μη απαγγέλλοντάς του αλλά φυλάσσοντας το πολύτιμο τσιγαρόχαρτο για να το

συμπληρώσει σπίτι τους. Εκεί όπου με την έστω και νοητή βοήθειά του κάτι καλύτερο

θα σκαρφιζότανε από τρεις λέξεις στο χαρτί, κάπως θα τις ένωνε, κάποιο νόημα θα

τους έδινε.

Αυτό ήτανε που την πλήγωνε ακόμα πιο βαθιά μέσα της. Αν αυτό που έκανε το έκανε

απλά για να ευχαριστήσει αυτόν που έφυγε, από λύπηση ή γιατί έστω και στερνά

ήθελε να του δείξει ότι τα έπαιρνε σοβαρά όλα τα παρακάλια του και τις υποδείξεις

του, αλλά δεν της έφτανε ο χρόνος τότε όταν ήτανε μαζί. Ο χρόνος που τώρα ουδεμία

σημασία έχει, καθώς της περισσεύει κιόλας, αλλά είναι πια μόνη.

Πάντα όταν δύο άνθρωποι ζούνε μαζί δεν έχουν όλη την ώρα που νομίζουν ότι

χρειάζονται. Πάνε να εφεύρουν την ημέρα των εικοσιοκτώ ωρών, μα ούτε τέσσερις

ώρες είναι αρκετές ούτε περισσότερες γιατί αυτό που τους λείπει είναι η παρουσία

τους σε κοινό χώρο κι όχι οι χρονικές επεκτάσεις του εικοσιτετραώρου. Κι αυτή μόνη

έχει πια μπροστά της την ημέρα των αιώνιων ωρών και σκυμμένη στο σκούρο του

έπιπλο ποτίζει αρκετές λευκές σελίδες, μα τα δάκρια ούτε μελάνι είναι ούτε σαράκι να

φάνε τις ημέρες της, τα λεπτά της ακόμη. Θα μπορούσε να μην είχε ενταφιαστεί

καθόλου, η θύμηση του δεν έφυγε δευτερόλεπτο. Περνάει το διάστημα νομίζοντας ότι

απλά και προσωρινά κατοικεί μακρύτερα από το σπίτι.


Ο τάφος του έλαμψε στιγμιαία στο αντίκρισμα του ήλιου. Άλικες γραμμές ανάμεσα στο

καλλιτεχνικό ασπρόμαυρο τοπίο. Ο πιο καινούργιος στον τόπο, του έδινε μια μοντέρνα

υπόσταση ενάντια στον προηγούμενο αιώνα. Νέες τέχνες και για τους νεκρούς.

Καθαροί τόποι και ευχάριστοι για κάθε λογής προετοιμασμένους επισκέπτες τέτοιων

μαρμάρινων εκτάσεων.

Το μαυροκόκκινο φόρεμά της είχε αφήσει χαρακιές πάνω στη λάσπη. Καθώς το χώμα

ξεπάγωνε, τα αυλάκια παίρνανε την πορεία μίας απόλυτα ευθεία γραμμής και χύνανε

τη βραδινή παγωνιά στις σχισμές των ασβεστωμένων μνημάτων. Κι αυτά κατάπιναν

λαίμαργα οτιδήποτε είχε ζωή μέσα του. Θα έρθει κι εκείνη η στιγμή που τίποτα πια δεν

θα υπάρχει. Το μεδούλι του θα γίνει ένα νούμερο στους ουρανούς κι αυτός θα πάρει να

τελειώνει. Δυνατός μα και άκαμπτος. Στενάχωρος, μοναχικός και συνάμα ελεύθερος.

Στριμωγμένες λέξεις κάτω από την εγκυμονούσα γη. Αγωνία και άγλυκες γεύσεις.

Περισσότερο τον πίκραινε ότι ούτε εκείνος έδωσε σημασία στα γράμματα της. Γι’ άλλη

μια φορά κανείς δεν θα την ενθάρρυνε να προσπαθήσει. Αυτός το ήξερε. Κι έτσι έμεινε

να ρουφάει στον οριζόντιο τόπο του τα λιγοστά χνώτα του ουράνιου τόξου, που

κατάφθανε από το φρέσκο χώμα και διαπερνούσε το ξύλινο της κατοικίας του.

Αυτή γαντζωμένη πάνω στη θύμησή του, περνά τον καιρό της ικανοποιώντας το

άσπρο του μνήματος του. Σαν πανύψηλες αρσενικές λεύκες που θροΐζουν κι ελάχιστα

κουνιούνται χάρη στο μικρό τους πάχος, οι μέρες γλιστράνε από τα χέρια της. Εχθές

κατάφερε να κάνει τον χρόνο να τρέξει, να βιάσει τη στιγμή που θα τον πλησιάσει.

Λίγες λέξεις, ένα γράμμα από το όνομα της μητέρας του, την οδήγησε σ’ αυτό το τόσο

δα μικρό δημιούργημα. Μα να που εξαφανίστηκε από την κατοχή της και πήγε να κάνει

παρέα στα ασπόνδυλα δάχτυλα των νεκρών. Έφυγε λυτρωτικά από κοντά της όπως

παλαιοί ποιητές καίγανε τις δημιουργίες τους για να τις στείλουν στην ουράνια

δύναμη.


Ε

Του ήτανε αδύνατο να θυμηθεί που κοντά είχε βρει αυτό το κομμάτι χαρτιού. Η σκέψη

του γύρναγε από εκείνο το μνήμα όπου πάντα υπήρχανε λίγα άκαπνα τσιγάρα μαζί με

πολλά αποτσίγαρα ή κανένα μισοάδειο μπουκάλι και στο άλλο όπου συχνά έβρισκε

βιβλία, άλλα άθικτα κι άλλα προσεκτικά ανοιγμένα σε μία από τις πρώτες τους σελίδες.

Όλα τα μάζευε χωρίς να τον ακολουθούν οι νεράιδες των τύψεων. Ήτανε τα δύο

σημεία που πρώτα κοιτούσε και μετά το βλέμμα του αλώνιζε τον υπόλοιπο μακάβριο

και παγωμένο χώρο.

Έδιωξε όσο μπορούσε το φθινόπωρο από δίπλα του. Χουχούλιασε τα δάχτυλά του,

άνοιξε τη φούχτα του και ξετύλιξε το πακέτο. Οι λίγες λέξεις φάνταζαν σαν αστέρια

στον καταγάλανο ουρανό μίας συννεφιασμένης μέρας. Δεν ήτανε ο χαρακτήρας του,

ίσως πάντα είχε μέσα του τον καημό για εκείνη. Εκείνη που ποτέ δεν υπήρξε στα μάτια

των άλλων, μα όμοια κι αυτός αόρατος ήτανε στις πολιτείες των ανθρώπων. Αυτά τα

γράμματα δεν του ήταν τελείως άγνωστα. Δεν ήθελε να του είναι άγνωστα. Δημιουργεί

την ιστορία του με τυχαίες ανακαλύψεις. ‘’Φιρίκια, φευγιό, φανατικός, φυγάδες,

φρίττω, (να θυμάμαι τις γιορτές των θανάτων)...’’, ακούστηκε μία κενή γυναικεία

φωνή. ‘’Τα νεκροταφεία είναι πάντα γεμάτα ποιητές. Αλλά αυτοί ποτέ δε θα

δημοσιεύσουν’’, ξανασκέφτηκε. ‘’Κάτι όμως πάει να γίνει. Αυτό εδώ είναι το εναρκτήριο

χτύπημα από την χώρα των λησμονημένων, που κατά ένα τρόπο μόλις

πρωτοδημοσιεύτηκε, αν είναι νεκρός δηλαδή ο δράστης του πονήματος αυτού’’. Όμως η

μυρωδιά ήταν ζωντανή και ερεθιστική. Η φαντασία του κίνησε να ορθώνει μνήμες

άγνωστες και άσχετες με το παρελθόν του. Και καθώς το καινούργιο βράδυ κατάφθανε

πανομοιότυπο με τα προηγούμενα, πήρε να αρχειοθετήσει την ανακάλυψή του και να

κινήσει για τη σημερινή λεία, όσο οι κάτοικοι απομακρυνόντουσαν από τους χώρους

εργασίας του.

Άνοιξε το μπαούλο στα δεξιά του και τράβηξε ένα μπλε μαθητικό τετράδιο. ‘’Από τα

σχολικά χρόνια άγνωστου μαθητή‘’, συλλογίστηκε. Μέσα φωτογραφίες της

‘’οικογένειας του‘’ που μάζεψε από διάφορους κάδους διακοσμούσανε τα αρχικά του

φύλλα, πάνω από ασκήσεις ορθογραφίας και καλλιγραφίας. Στις σελίδες μετά τη μέση

είχε σχηματίσει με τετραγωνισμένα γράμματα από κακοξυσμένο μολύβι λέξεις που

κατά βραδιές έβρισκε κοντά του. Αυτές από το γράμμα ‘’Φ’’ μπήκανε σε μία θέση

ανάμεσα στο νεκρό αύριο και στις καφέ γραμμές των σελίδων. Η πρόταση του φάνηκε

λειψή και εσκεμμένα της αρνήθηκε την καταγραφή της στο πάνθεον του κατάστιχού

του.


ΣΤ

Ξεκίνησαν τα λυγερά κορμιά των δέντρων να χορεύουν από το δυνατό αέρα, να

ακουμπάνε τους διπλανούς τους, να κερδίζουν τις μάχες με τα πουλιά που δεν

αποδήμησαν σε μακρινούς ζεστούς τόπους. Αυτός εισχώρησε στο τοπίο με τους

κιτρινισμένους μαρμάρινους σταυρούς σαν τον καλόγερο με τα μαύρα, να εμφανίζεται

όχι μπροστά σε λογίους, αλλά στα σκούρα πλάσματα της νύχτας. Αυτούς τους

παχύσαρκους σάκους σκιών ανθρώπων που χρειάστηκαν καλές επιλογές για να

φτάσουν να αποχτήσουν το παράσημο του τριψήφιου αριθμού βάρους στην υλική

μορφή τους. Κι όμως στα αιώνια χρόνια που σκορπιέται μαζί τους τίποτα δεν

οικειοποιήθηκε. Μικρά αποκόμματα ήταν όλες οι στιγμές του και τους ξελάφρωσε

μόνο από ότι βρήκε πεταμένο στα στενά και άτεχνα μονοπάτια της παντοτινής τους

νεκρόπολης.

Σκόνταψε πάνω του, σαν ένας άγγελος να του έδινε σημάδι ότι βρήκε κάτι κατάλληλο

για να κλείσει και τη σημερινή περιπλάνηση κι αποκομιδή του. Ακολούθησε τεμπέλικα

τις καμπύλες του μπαστουνιού με την τραχιά επιφάνεια της παλάμης του και με τα

νοτισμένα και μουδιασμένα του δάχτυλα. Ήταν ένα σκούρο καφέ, χοντρό κι αρκετά

ψηλό, άτεχνα κομμένο και φτιαγμένο κομμάτι ξύλου. Δεν ήταν πια λείο, τα χρόνια

είχανε φάει τις στρόγγυλες πλευρές του και είχε σχεδόν διπλώσει από το βάρος των

χρόνων του γέρου ιδιοκτήτη του.

Ήτανε κι αυτός ο κάτοχός του ψηλός κι ογκώδης. Καθηγητής για πολλές δεκαετίες της

ζωής του. Το μπαστούνι του χρησίμευε ως όπλο τιθάσευσης ενάντια στις γενιές που

περάσανε από μπροστά του. Είχε ποτίσει από τα δάκρια και τους χυμούς των νέων,

αλλά κι από τις θλίψεις που το κάνανε σκληρό. Άντεξε περισσότερο από τον κάτοχό

του κι είχε γίνει τόσο πνευματικό που θα μπορούσε να πει πολλές ιστορίες με

ενδιαφέρον καταλήξεις. Αποτελούσε από μόνο του τον κατάλληλο δάσκαλο, αρκεί να

μπορούσε να μιλήσει στα χέρια του ρακένδυτου που το ανακάλυψε ανάμεσα στην

πάχνη και το σάπιο χώμα που το παράλλασσαν.

Τα απομεινάρια των ζωντανών επισκεπτών στο νεκροταφείο και τα γύρω μέρη

γεμίσανε το σάκο του και το μπαστούνι το προσάρμοσε στο αριστερό του πλευρό για

να τον βοηθάει στο περπάτημα. Το είχε ζυγίσει με τα υπέρ του και τα κατά του και

βρήκε ότι ήταν δυσβάσταχτο το βάρος της οικειοποίησής του. Στα παιδευμένα του

μάτια έμοιαζε με σταυρό, ήτανε ακόμα οργανική ύλη, κάτι σύνθετο ναι, τίμιο ξύλο

μπορεί, μα όχι ένα απλό κομμάτι πελεκημένου ξύλου. Κι έτσι σαν χρέος στον Κύριο

προστάτη του περνώντας από το μικρό εκκλησάκι στην είσοδο του κοιμητηρίου,


τοποθέτησε με σέβας το μπαστούνι δίπλα στο παγκάρι με τα ψηλά για τα καχεκτικά

κεριά. Βγαίνοντας αισθάνθηκε ανάλαφρος. Σαν η σακούλα να είχε αδειάσει, σαν

έτοιμος να παραδώσει το δουλεμένο του σώμα για να συνοδέψει το δώρο του προς το

δημιουργό.

Μερικά λεπτά της γήινης ώρας αργότερα, τρεις τέσσερις γωνίες παρακάτω, μία

ολιγομελής παρέα διάλυε με τεράστια παλούκια, με σκουριασμένους λοστούς και μ’ ένα

απριόνιστο τσεκούρι ένα μαυροντυμένο κουφάρι. Αυτό το τελευταίο φονικό τους

όργανο προκαλούσε με την άγρια πλευρά του και τις μεγαλύτερες φθορές όχι στη

σάρκα που απλά δεχότανε τη μοίρα της, αλλά στην ψυχή του γερασμένου σώματος.

Διπλωμένος όπως ήτανε και με την έντονη γεύση του αίματος να καίει σαν ρούμι τα

χείλη του και τα σωθικά του, παραπονιότανε για το άχρηστο του δώρου του. Τίποτα

δεν άφηνε, η περιουσία του τα βρώμικα λειψά τετράδια και οι υπόλοιποι σωροί από τα

κεκτημένα του θα καθαρίζονταν και θα διαθέτονταν μέσο τσίγκινων κάδων σε άλλους

ομοίους του. Ο ζεστός του ημιώροφος θα περνούσε επί πληρωμή σε αλλοδαπούς και σε

κανένα δεν θα δημιουργούτανε αίσθηση απώλειας.

Τα δουλικά παρακάλια δεν ταιριάζανε στα αυτιά των εκτελεστών του. Το κουφάρι του

θα παρέμενε μέχρι τα πρώτα συνεργεία του Δήμου να ξεκινούσανε το αλώνισμα των

δρόμων. Οι παραβάτες δεν θα ήτανε ωφέλιμο να ερευνηθούν γιατί το θύμα δεν είχε

κανένα κύρος που να ωθήσει τις έρευνες. Κι έτσι όσο η αλκοόλη ξεθύμαινε από την

έξαλλη παρέα, το αίμα που κοσμούσε και εξαπλωνότανε αργά στο ακάθαρτο

πεζοδρόμιο τους θύμιζε τις πρωινές τους ζωές.

Ο γέρος απέμεινε για τα τελευταία λεπτά της μακρόχρονης, για της γονιδιακές

προδιαγραφές του είναι η αλήθεια, ζωής του να κείτεται παράλληλα μερικά εκατοστά

πιο πάνω από την επόμενη και παντοτινή του κατοικία. ‘’Καληνύχτα στα

προηγούμενα’’, ψιθύρισε στις σκιές που όλο και ξεμακραίνανε. ‘’Καλώς ήρθα στο

μονόδρομο της επιστροφής μου στη άκληρη μήτρα της γης’’. Ο ήχος του

απορριμματοφόρου θέριευε και πλησίαζε την ίδια στιγμή που η ψυχή του

αγκιστρωνότανε στο μπράτσο του Κυρίου που μαζί με το μπαστούνι- δώρο έλαβε και

τον δωρητή του.


Ζ

Ο Κύριος έπαιζε αρκετή ώρα με το μπαστούνι. Κλέβοντας από το λιγοστό μα αόριστο

χρόνο του, είχε μόλις ανάψει τα κεριά της παράγκας του, λίγες στιγμές μετά το τέλος

της ημερήσιας νάρκης, το σκούρο αυτό κομμάτι ενός χαλιού δέντρου του χαμογέλασε

σαν να ήξερε ότι θα του δημιουργούσε μία νέα πηγή ενδιαφέροντος. Οι απότομες και

κοφτές αναπνοές του επιβραδύνθηκαν μόλις σωριάστηκε στο φωτεινό μέρος του

χώρου και άρχισε να εξερευνάει τη ζωή του τελευταίου ολιγόλεπτου προκατόχου του.

Το δέντρο τελικά στάθηκε κι άρπαξε με τα νύχια λίγη από την ομίχλη που τον σκίαζε.

Καμία αμοιβή. Πάγωσαν οι ρυτίδες από το χαμόγελο. Μπαταξής κι ανίδεος

ευχαριστιών.

Δεν είχε ποτέ του ασχοληθεί με κάτι πιο κοντά στις ανάγκες του. Το σώμα του έκλεινε

προς κάθε μεριά που σωριαζόταν το βάρος του και χρειαζόταν απελπισμένα αυτή την

υποστήριξη. Άφησε το κάθισμα του κι άρχισε να αλλάζει στα χέρια του το άκομψο

λιγοστό μέρος του ξύλου. Βημάτισε πολλές φορές στις πλευρές όπου οι σωροί δεν ήταν

απλωμένοι. Είχε μαζευτεί πλήθος γήινων αντικειμένων τριγύρω του που εμπόδιζαν την

κίνηση, τη διανόηση. Άρχισε να του μιλάει και μπροστά του εμφανίστηκε ο καθηγητής.

Ή μάλλον ο θάνατος του καθηγητή. Υγρός και μουχλιασμένος, μόνος να κοιτά τους

όγκους των βιβλίων και τις σκιές τους. Πέθανε γρήγορα τη μέρα που δε χρειαζόταν

τους υπηρέτες γιατί είχαν έρθει οι τρεις γιοι του. Κοιμόντουσαν στα παιδικά τους

δωμάτια. Η αύρα του επισκέφτηκε τον κάθε ένα και τους φίλησε στο μάγουλο. Έκλαψε

και παρακάλεσε τον Θεό να του χαρίσει λίγο χρόνο. Στα κλειστά του μάτια φάνηκε η

πιο κοινή ευχή του κόσμου όλου, μάντεψε στην τελευταία του στιγμή το τέλος του να

τρέχει ευθεία, τον έφτανε.

Σηκώθηκε τόσο απότομα που το μπαστούνι σχεδόν ούρλιαξε και τεντώθηκε κάτω από

το βάρος του παντοτινού του αφέντη. Ήξερε ότι τώρα διάνυε μία νέα περίοδο του.

Έπαυαν τα βράδια να είναι αδιάφορα στη συλλογή των συγγενών κατοίκων της

περιοχής. Σε αυτήν τη νέα νύχτα οι προσπάθειες του ήταν μαζεμένες στην εύρεση

κομματιών ξύλων που βοηθούσαν ανθρώπους να περπατήσουνε, να δούνε ή να

ζήσουνε. Να αφαιρείς αυτά που τους βοηθάνε είναι πιο όμορφα διαφορετικό από το να

προκαλείς το στατιστικό θάνατό τους άμεσα μόνος σου. ‘’Οι μονόλογοί μου θα

αρχίσουν να απευθύνονται σε βελανιδιές, οξιές και καστανιές. Εγώ δεν θα κρατάω

κάποιο συγγενικό μου κρανίο αλλά θα εξομολογούμε σ’ αυτά’’, αναλογίστηκε και με το

κεφάλι να γέρνει στο πλάι προσπάθησε απεγνωσμένα να ανακαλύψει μία σχετική

βαθιά χωμένη θύμηση του.


Το ίδιο ξημέρωμα η ζωή μιας έφηβης τυφλής κοπέλας κείτονταν στα δυο του χέρια. Δύο

κομμάτια του μπαστουνιού που ήτανε το βλέμμα της σε διαδρόμους και υπόγεια με

βροχή ή με τον πάντα σβησμένο ήλιο. Σκοτώθηκε άγρια καθώς δύο αγόρια τη βιάσανε

και της σπάσανε το μοναδικό της μάτι.

Το καθημερινό αγώγι στην κυοφορούσα γαία είναι ο πόλεμος προς τον ήλιο κάθε

στιγμή καθώς τριγυρνά γύρω της κι όλο τη συναντάει και τη λιώνει λίγο λίγο. Αυτό το

καθημερινό βασανιστήριο της αναζήτησης προσπαθούσε να εξανεμίσει στα ανατολικά

και δυτικά της μια γριά. Ξεχείλιζε με αγνό δικό της λάδι το καντήλι και περίμενε με το

τεχνητό της ξύλινο χέρι να βρει η προσφορά της κάποιο στόμα ανοιχτό, να πει μια ευχή

να λήξει η επίγειά της κόλαση. Η ηλικιωμένη γυναίκα λυτρώθηκε πέφτοντας στον ύπνο

της από το ψηλό μεταλλικό κρεβάτι της, πλουτίζοντας τη συλλογή του.

Ο λυτρωτής δημιουργός τα άφησε όλα λεύτερα. Βρέθηκαν να χωρίζουν το φως από το

νερό, τα βουνά να σμίγουν με τη φωτιά, τα ζωντανά να παίρνουν καρπούς από τους

ανθρώπινους κήπους. Ο ρακοσυλλέκτης της πόλης έπαψε να κοσμεί τις μικρές της

ώρες. Ξεκίνησε και η παραθαλάσσια πόλη με τη βοήθεια τεκτονικών πλακών να

πλησιάζει τα νησιά, απογοητευμένη κι απομακρυσμένη όπως βρέθηκε εκεί ψηλά.

Το φως ξημέρωσε τη νέα μέρα και το πρωινό ιδιωτικό αεροπλάνο πήρε αρκετούς μαζί

του στο ταξίδι επιστροφής στην πρωτεύουσα. Το νερό που ξέφυγε από τα κύματα

βαρέθηκε τη μονοτονία της ασφάλτου και μέσα από τα βρομόνερα των

σκουριασμένων αποχετεύσεων κύλησε πίσω στη στοργική αγκαλιά του ωκεανού. Τα

όρη που περικύκλωναν τη βόρεια μεριά της πόλης λύγισαν τα πόδια τους κι αέρας

πλημμύρισε τα τσιμεντένια τετράγωνα. Η θράκα κάποιων κυνηγών στο διπλανό

ποτάμι γέννησε μια φωτιά που απείλησε τα συστεγαζόμενα συνοριακά φυλάκια της

περιοχής. Εκμεταλλεύτηκαν τα ζωντανά την αναστάτωση και μπήκανε από τις άκρες

της πόλης. Οι κήποι είχανε ήδη ρίξει χάμω τα όποια φρούτα των αειθαλών δένδρων, κι

έτσι χορτασμένα ξεφύγανε τις αναφορές στα μελλοντικά παραμύθια των ακριτών.

Κοιμήθηκε τις πρωινές ώρες ο Κύριος, αφήνοντας τους ησυχαστές ιερομόναχούς του

να δημιουργούν στιχάκια με βάση ελάχιστες λέξεις. Την τελευταία στιγμή πριν πέσει,

άνοιξε την πόρτα σε μια γυναίκα. Με την αγωνία να σπινθηροβολεί πάνω της, χωρίς να

του φιλήσει καν το χέρι, κοίταξε εμπρός και τρέχοντας τον ρώτησε που είναι ο άντρας

της. Ένας νεοφερμένος μόλις λίγες ώρες πρωτύτερα ρασοφόρος κοινοβιάτης, της

άνοιξε το δρόμο προς το μέρος του. Αυτή αγωνιούσε μη ξεχάσει ακόμα κι αυτά τα

λιγοστά που συγκρατούσε τις τελευταίες της στιγμές όταν έτρεμε και πονούσε από το

κρύο στον ήρεμο και σκοτεινό πάτο της αγριεμένης και αφρώδης θάλασσας.


Η

‘’Θυμήθηκα τη γιορτή του θανάτου σου και ήρθα. Το σκέφτηκα πολλές φορές μα

μονάχα τώρα τα κατάφερα. Σου έφερα και μερικές όμορφες λέξεις, ανακαλύψεις δικές

μου σαν δώρο. Τις είχα χάσει, μα ο γέρος καλόγερος που με οδήγησε σε σένα μου τις

έδωσε πάνω στο ίδιο χαρτάκι που τις είχα λησμονήσει λίγες μέρες πριν. Θέλω να σε δω

περήφανο για κάτι που εγώ δημιούργησα, πάντα μου το έλεγες αυτό. Άκουσε σε

παρακαλώ μη λυγίζεις το κεφάλι σου.’’

Η γυναίκα ήταν ακουμπισμένη κι ολοένα μιλούσε μέσα στα χέρια ενός πελώριου άντρα

που τα δάκρια έτρεχαν από τα μάτια του δίχως προσπάθεια συγκράτησής τους.

Παραδίπλα ο γέρος μοναχός χαμογελούσε φέρνοντας στη μνήμη του τη συνάντηση

αυτή κι ακούγοντας τον ελαφρύ ήχο που έβγαζε στον ύπνο του ο Κύριος. Πήρε το

χορταριασμένο ανηφορικό μονοπάτι και τράβηξε κάτω από το λαμπερό του ράσο μία

καταξεσκισμένη μαύρη σακούλα.


Πέντε Μαΐου Δύο Χιλιάδες Δέκα, Αθήνα (μολύβι και χαρτί)


Ι (ένα) Το Χρήμα (έτσι πρέπει να αρχίζει) ήταν κλειδωμένο, αμπαρωμένο, αρματωμένο καλά, οι άνθρωποι χαμογελούσαν πίσω από το γυαλί, ο φόβος δεν είχε αναδυθεί (χρόνια μελέτης και πρακτικής το κατάφεραν) κι έτσι ατσαλάκωτα κι επαγγελματικά λαμπάδιασαν! Τα σύρματα έπαψαν να στέλνουν λόγια μακριά, ασύρματα πλαστικά πουλιά έλιωσαν από τις 'επαναστάσεις', ο λαός ζητάει την τιμωρία και οι φύλαρχοι ανακατεύουν τα σώματα και τα αλατοπιπερώνουν, καμιά φορά ο όχλος ξυπνά (ποτέ δεν το 'δα αυτά τα τριάντα χρόνια). Γυαλιά πέφτουν λίγο μετά που πέσαν οι γροθιές, ανήμποροι πυροβάτες με καλυμμένα κεφάλια κι άσπρες καρδιές, λες και ντρέπονται να αποκαλυφθούν σ' αυτούς που επευφημούν περιμένεις το χειροκρότημα, ακούς τα ειρωνικά γέλια, καίγεσαι τόσο μόνη σου Αγγελική.


II (δύο) Άνοιξαν τα κουτιά (μετά τις δουλειές) είχαν πάει για ψωμί, το λάδι και την βενζίνη της ημέρας, τα κύματα έτρεξαν πάνω από τα κεφάλια μας κάτω από τα φτερά αεροπλάνων και πελαργών κάτω από τα χέρια του Θεού που μ' αποστροφή γύρισε μεριά. Στην ευθεία οι πράξεις ανεύθυνες, μοιραίες κι ατέλειωτες τόσα χρόνια στην ελεύθερη χώρα τα δεσμά κρατάνε τα σκυλιά και μια φορά κι έναν κακό μας καιρό αλύχτησαν το μεσημέρι νύχτωσαν οι φωνές σαν την μέρα του βορρά που όλο ξημερώνει κι οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν προτού το καταλάβουν και καταγραφούν. Αρχαίες πέτρες άλλαξαν θέση, στα χέρια, στα τζάμια, στον αέρα ανθρωπάκια με κοστούμια σιδερωμένα, κρυμμένα ανθρωπάκια με μαντίλια αμαρτωλά, βρομισμένα εάν συναντηθούν (μετά τις δουλειές τους όλοι) θα βρούνε τον τρόπο να αγαπήσουν αλλήλους (τελευταίος θανατηφόρος έρωτας).


ΙΙΙ (τρία) Μετά το θάνατο έπρεπε να λουλουδίσει ο τόπος να χορταριάσουν γραφεία, καρέκλες, καλώδια και μνήμες αλλά το πολυκαιρισμένο χώμα πήγε να σας σκεπάσει κι έμειναν οι πόρτες ανοιχτές και μπήκαν οι πελάτες κι έφυγαν οι σκέψεις κι άρχισαν τα 'παρακαλώ' και τα 'ορίστε'. (Τέτοια ζωή τη θέλατε ή σας τη δώσανε;) Οι πλαστικές συσκευασίες μαζεύτηκαν από εποχικούς υπαλλήλους μερικοί ακόμα σταυροκοπιούνται καθώς διασχίζουν γοργά το δρόμο άλλοι (καλύτεροι ή χειρότεροι;) απλά φτάνουν δεν επισκέπτονται, δεν πράττουν, μόνο φτύνουν είναι η σειρά τους, μετά θα πάρουν τη θέση σας. (Τέτοια ζωή τη θέλανε ή τους τη δώσανε;) Ένα χαρτί στην πόρτα έξω, 'Ανοίξαμε, Φτιάξαμε, Ξεχάσαμε' δουλειά για να αγοράσεις λίγο αέρα να τον φυσήξεις στο στόμα της μάνας να ξαποστάσει λιγουλάκι στη σκιά του σταυρού της.


IV (τέσσερα) Στη στάχτη δε βρήκε κανείς μια χάρτινη καρδιά κι ένα μολυβένιο όπλο δε διευκρινίστηκε εάν έγιναν έρευνες, τα λόγια έπνιξαν τις πράξεις, όμως το ταξίδι με το χάρτινο βαρκάκι ήταν πολύχρωμο κι ας βαφτίστηκε γκρι γιατί τριάντα και δύο και πέντε κι έξι χρόνια αναμονής θανάτου δεν είναι πολλά, δεν είναι και λιγοστά, είναι άχρηστα χρόνια να αναμένεις... Γιορτάζουμε την επανάσταση, σκοτώνω, σκοτώνεις, σκοτώνει... γιορτάζουμε την ελευθερία των πετούμενων λίθων, χωρίς σκόνες, χωρίς αίμα, χωρίς χρήμα, αγνή πρόθεση δολοφονίας γιορτάζουμε την είσοδο στο ψέμα, σκοτώνουμε, σκοτώνεστε, μας σκοτώνουν τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε τα λίγα χρόνια πριν το τέλος. Ξανά πίσω, τα φρούτα ράνανε τα υγρά τους απ' την τριβή με το ξηρό αέρα οι πόρτες για τα μπαλκόνια σφαλισμένες σαν το κολατσιό στο πλαστικό μέσα λες για να μη μπει ο μολυσμένος ψίθυρος για αντίσταση στην υποταγή κι όταν το νερό πλημμύρισε κι η καπνίλα πήγε παρακάτω να βρει λίγο χώμα ήταν ξεκάθαρο ότι μείναμε λιγότεροι αν και όχι σοφότεροι.


V (πέντε) Πως να χωρέσω παιδί μου όλα αυτά που μάζεψες μέσα στο ξύλινο κουτί κούκλες παιδικές, κούκλες εφηβικές, κούκλες γυναικείες, και ξανά κούκλες παιδικές, τα ρουχαλάκια τα ροζ, τα παλιά της αγαπημένης σου, τα παλιότερα τα δικά σου τα είχα πλύνει, τα είχα ευωδιάσει για να περιμένουν σε λίγους μήνες πάλι να χαρούν το απαλό δέρμα μιας νέας ζωής, να αναπνεύσουν μέχρι ν' αναπαυθούν πάλι. Βιβλία, τετράδια, μολύβια και τσάντες, με παρακάλεσες να τα διατηρήσω στη ζωή μου κι ας ξέραμε ότι άχρηστα ήταν, μας θύμιζαν ότι υπήρξαμε εμείς γονείς κι εσείς παιδιά, αν με άφηνες να τα χάριζα στις μαύρες σακούλες της παραδίπλα γωνίας τώρα δεν θα έκλαιγα κάθε που περνώ την πόρτα σου στο λουλουδισμένο διάδρομο μόνο θα κοιτούσα τα δημοτικά οχήματα που μου έκλεψαν τα μικρά σου κομμάτια. Οι ζωγραφιές σου, στα πέντε, στα δέκα, στα είκοσί σου κι από εχθές που ήρθες επίσκεψη, να μου πεις ποιες ώρες της ζωής σου πάλι θα γέμιζα να το 'ξερα και θα σε ΄παιρνα αγκαλιά, θα σε φιλούσα, θα σε γέμιζα λόγια, μα θα παραξενευόσουν, θα πισωπατούσες, κι από φόβο μην μου παραπατήσεις θα ζητούσα συγνώμη, και τώρα αυτό θα κάνω, συγνώμη που δεν σε ξεχνώ.


VI (έξι) Θα ήθελα γιε μου να σε ξαναδώ, έστω κρυμμένο στα τζάμια, στα γραφεία, πίσω από άρρωστα πρασινισμένα φυτά που καλλωπίζουν τους χώρους που εργαζόσουν, λες κι εσύ κι οι άλλοι δεν ήσασταν πανέμορφοι από μόνοι σας, μετά έβαλες το κοστούμι σου κι ήταν σαν να σε κηδεύω. Όλοι ήταν περήφανοι, για το μέλλον σας, για το αύριο σου, εγώ κοντοστεκόμουν κάθε φορά που ήταν να σε χαιρετήσω έκανα πάντα πρώτος πίσω για να μη με ασπαστείς ήξερα ότι ένιωθες άσχημα στα χρόνια σου με τα χάδια, τώρα μετανιώνω γιατί ο γονιός πρέπει να φιλάει ζωντανό το παιδί του. Θα ήθελα γιε μου να με ξαναδείς, έστω με βουρκωμένα μάτια στα μνήματα, ανάμεσα σε κατακόκκινα ευωδιαστά και σκονισμένα φυτά που καλλωπίζουν τους χώρους που αναπαύεστε λες κι εσύ κι οι άλλοι δεν ήσασταν ακούραστοι από πρωτύτερα, μετά έβαλα το κοστούμι μου στη ναφθαλίνη για τη δικιά μου κηδεία.


VII (επτά) Εκείνη τη φορά που έπαιξες την πρώτη σου σονάτα στο πιάνο αισθάνθηκα περήφανος για όλες τις ελάχιστες θυσίες μας, αν κι έπρεπε να χαίρομαι που γέμιζες μουσική το νεκρό μας σπίτι εγώ σε φανταζόμουν μια γυναίκα με ατελείωτες σπουδές και θελκτικό μέλλον, τέρμα τα παιχνίδια, οι χαρτοπετσέτες, τα γραμματόσημα και τα σύννεφα. Ποτέ κανείς δεν ξέρει ότι αυτά που βιάζεται να αφήσει θα τον στοιχειώνουν για το υπόλοιπό του και κανείς δεν έχει τον αλγόριθμο της ζωής του λυμένο δευτερόλεπτο η δεκαετία και στιγμούλα η σύνταξη γι' αυτό λυπάμαι που κλείνει το μπαούλο με τις κούκλες σου. Εχθές παινευόμουν για το παιδί μου στην πρωτεύουσα μέχρι που η καριέρα τερμάτισε ανάμεσα σε δύο ορόφους πόσες σκάλες ανεβήκαμε δυο δυο παιδί μου για να φτάσουμε στο τίποτα, μακάρι ένα σκαλί να έσπαζε και να μας έριχνε πίσω στην αρχή να παίρναμε βαθιά ανάσα και χέρι χέρι να κινούσαμε μαζί για πάνω, ουχί μόνη σου.


VIII (οχτώ) “Δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις...” μα εμείς θα κάνουμε τα πάντα για να ξεχαστεί, κυκλοφορώντας στις πόλεις μας σαν πιστολέρο άλλων εποχών θα διασφαλίζουμε την ζωή σας μέσα από την τσιμουδιά που δεν θα βγάζετε, ανόητοι μικροί χωρίς αξία λίθοι του παραταξιακού μας συστήματος. “Τρεις οικογένειες ζουν το δράμα τους χωρίς λόγο...” έτσι κι εμείς με λόγο πια θα μπουκάρουμε από την μπροστινή είσοδο ξύλα και γυαλιά ανίκανα να σταματήσουν την πρόοδο κι όπως θα πέφτουν λιπόθυμα τα κορμιά των ψυχικά πεσμένων θα κραυγάζουμε για τον εντοπισμό δραστών και την αυθόρμητη λογοδοσία τους. “Είναι ώρες ευθύνης...” είναι μέρες γιορτινές... ας τρέξουμε να στολίσουμε τα κακάσχημα γκριζωπά από τα καυσαέρια κτίρια, να εξευγενίσουμε τους ιθαγενείς με λιγοστά ψάρια και καρβέλια θα αλλάξουμε τον τρόπο ζωής σας μεθώντας σας με θάλασσα, μέρες γιορτινές με εννιάμερα χαράς και σαράντα κύματα.


IX (εννιά / τελευταίο) Τα χρήματα στα σιδερένια σφαλισμένα κουτιά έλκουν σαν εραστές τα αρχαία μάρμαρα (άλλο που δεν ήθελαν τα χέρια) κι η Σταδίου βάφτηκε σαν πασχαλιά γιορτινή για να θάψει κι άλλους πολιτισμένους ναυαγούς. Τα χρήματα στα πλαστικά ανασφάλιστα κουτιά έλκουν σαν νεαρές γυναίκες τους λύκους των πόλεων (άλλο που δεν ήθελαν τα χέρια) κι οι εφημερίδες και κάθε λογής κύματα έθαβαν το δίκιο και κήδευαν το άδικο. Στον βαθύ ύπνο τους μέσα εγέρθηκαν αμέσως οι παλιοί μάστορες της πέτρας. Ψηλά μελλούμενα μνημεία ορθώνονται αληθινά και συννεφιασμένα πέρα από τη σκουριά του πολιτισμού. (Άλλο που δεν ήθελαν τα χέρια έγειραν, σκάλισαν στο λεπτό τη πέτρα κι έριξαν τις ανθρώπινες καρδιές στους λύκους του επιβλητικού κτιρίου.) Κανένα συνεργείο δεν καθάρισε τις στάχτες από το μολύβι και το χαρτί...



Περιεχόμενα

έπιπλο

κατώι λέξεων

(...προς) Παγωμένο Χάραμα 01.01.00

η γιορτή του θανάτου (Α έως Η)

Πέντε Μαΐου Δύο Χιλιάδες Δέκα, Αθήνα (Ι – ΙΧ) (μολύβι και χαρτί)




ISBN: 978-960-93-4498-2

νέο Flipping book

24grammata.com

σειρά: εν καινώ, αρ. σειράς:19



Documents

Δημήρης Τσιρώνης - 24grammata Tsironis/dimitris... · 2012. 10. 22. · ιστɡ της σημαίας ɡπου πολλοί φίλοι μου παίζοντας τον