Σειρά κειμένων από το fadomduck 2 σχετικά με τα γεγονότα της 20ης 10/2011

Τα κείμενα γράφτηκανή αναδημοσιεύτηκαν, πέρσι τέτοιο περίπου καιρό, και μπαίνουν εδώ με χρονολογική σειρά. Το πρώτο στην σειρά γράφτηκε την προηγούμενη της 48ωρης απεργίας και αναφέρει μεταξύ άλλων και μία σειρά αδιεξόδων που αντιμετώπιζε τότε το ίδιο το αστικό κράτος. Γνωρίζοντας εκ των υστέρων, τον τρόπο με τον οποίο τα ξεπέρασε τελικά, μπορούμε να κρίνουμε με μεγαλύτερη ευκολία και τα γεγονότα που ακολούθησαν._____________________________________________________________________

Γενικευμένο crash test οι επόμενες μέρες.

Πρώτα –πρώτα για το ίδιο το πολιτικό προσωπικό του κεφάλαιου, που ήδη συμπεριφέρεται όπως και σε άλλες πολεμικές κρίσεις, επιβεβαιώνοντας με κάθε επισημότητα την κήρυξη του ταξικού πόλεμου σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνουν οι συνεχείς συσκέψεις του ΓΑΠ με τον

αρχηγό της ΝΔ και τον πρόεδρο της «δημοκρατίας»; Προσωπικά ανάλογης μορφής κινητικότητα του αστικού πολιτικού κόσμου, άλλες δύο φορές θυμάμαι, με το «Σισμίκ»* και τα «Ιμια». Το σενάριο συνταγματικής εκτροπής με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και ό,τι άλλο προκύψει, ΧΩΡΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ και από την υπάρχουσα βουλή, το είχαν ήδη εξετάσει από την προηγούμενη 48ωρη γενική απεργία. Τελικά δεν τους χρειάστηκε τότε.Crash test, λοιπόν για αυτούς μπροστά στο ενδεχόμενο να βρεθούν την Παρασκευή το πρωί με μία ολοκληρωτική κυβέρνηση 250+ βουλευτών που δεν θα έχει προκύψει από καμία εκλογική διαδικασία, και μετά από ένα ταυτόχρονο πιθανό μακελιό των απεργών από τα ΜΑΤ  που θα ρίξει και το τελευταίο φύλλο συκής κάθε (έστω και αστικής) συνταγματικής νομιμότητας των κυβερνητικών αποφάσεων.

Crash test, και για τις κατασταλτικές τους μονάδες που την Πέμπτη θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα και στον ίδιο χώρο, το σύνολο του όγκου των διαδηλωτών που θα σπεύσει να αποκλείσει το αστικό κοινοβούλιο, ενώ θα πρέπει

ταυτόχρονα να φυλάνε λιμάνια, χωματερές, κλπ κλπ. Στα όρια τους λοιπόν και δάφτοι.Crash test για την ό,ποια επιρροή απόμεινε στην πουλημένη ΓΣΕΕ, που από την μία αναγκάστηκε να κηρύξει την 48ωρη, και από την άλλη επιμένει να προσπαθεί να αποπολιτικοποιήσει μια πεντακάθαρα πολιτική απεργία. Crash test και για τα «αριστερά» δεκανίκια τους, που επιμένουν να ακολουθούν την ΓΣΕΕ ακόμη και τώρα, στην πλήρη της απαξία...Crash test για την ίδια την εργατική τάξη, σαν τέτοια . Με συμμετοχές στην απεργία 15% στον ιδιωτικό τομέα, δεν πάμε πουθενά! Δηλαδή το υπόλοιπο 85% τι ακριβώς περιμένει; Να βγάλει ο ενάμισης στους δέκα τα κάστανα από την φωτιά, ή να τα βγάλουν οι δημόσιοι υπάλληλοι τους οποίους βρίζουν και από πάνω; Θα δούμε λοιπόν αν ωριμάσαμε και καθόλου σαν τάξη από την τελευταία γενική απεργία ή τελικά στραβός είναι ο γυαλός...

 Crash test και για τον οργανωμένο ταξικό φορέα (ΠΑΜΕ) μια και οι απαιτήσεις της απεργιακής κινητοποίησης, της απεργιακής περιφρούρησης, και της τριμέτωπης περιφρούρησης (μπάτσοι-μπάχαλα-προβοκάτορες) στο Σύνταγμα, θα τεντώσουν τις οργανωτικές μας ικανότητες στα

όρια τους.Λοιπόν μοιραία Τετάρτη-Πέμπτη θα μετρήσουμε όλοι τα μπόγια μας. Μπορεί η Παρασκευή να είναι μια άλλη μέρα προς το καλύτερο, μπορεί και είναι ίδια με την Τρίτη. Σε κάθε περίπτωση η απογοήτευση ή ο υπέρμετρος ενθουσιασμός δεν θα έχουν θέση στο μυαλό μας την επόμενη μέρα..  Έχουμε Πόλεμο! Και στον πόλεμο εκείνο που μετράει, είναι η νηφάλια ανάλυση και η διάθεση για συνέχεια του αγώνα.Και για να θυμηθώ και μία ατάκα από την ταινία «ψηλά τα χέρια Χίλερ» με τους αξέχαστους Βέγγο-Διαμαντόπουλο:«Αυτοί θα χτυπήσουν στο ψαχνό! Αλλά εμείς εκεί! Θα τους αντιμετωπίσουμε με σύνεση, και ψυχραιμία....»

*Κρίση του Σισμίκ  

Λόγω της τουρκικής άρνησης να επιλύσει το θέμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο, η εκκρεμότητα συνεχίστηκε ως το Μάρτιο του 1987, οπότε η κρίση έφθασε στα όρια ένοπλης αντιπαράθεσης, όταν το τουρκικό πλοίο Σισμίκ-1, συνοδευόμενο από τουρκικά πολεμικά, ξεκίνησε για να πραγματοποιήσει έρευνες έξω από την αιγιαλίτιδα ζώνη ελληνικών νησιών. Η κρίση εκτονώθηκε με την ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ των δύο Πρωθυπουργών (του Ανδρέα Παπανδρέου και του Τουργκούτ Οζάλ), οπότε η Ελλάδα επαναδιατύπωσε τη θέση της για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, στην οποία εμμένει μέχρι σήμερα.

Το επόμενο αναδημοσιεύθηκε (δυστυχώς προφητικά) επίσης μία μέρα πριν την 48ωρη, στις 18/10

_____________________________________________________________

Αλλοτρίωση και Μολότοφ

Το παρακάτω κείμενο το αλίευσα από το περιοδικό "Αρδην" (το τι μπορεί να διαβάσει ένας περιπτεράς όταν δεν έχει δουλειά, δεν μπορείτε να φανταστείτε). Παρά το ιδεολογικό χάσμα που με χωρίζει από τις απόψεις του εν λόγω έντυπου (και που σε καμία περίπτωση δεν υιοθετώ) το αναδημοσιεύω γιατί από μία τελείως διαφορετική οπτική από την δική μου, φτάνει σε κάποια οικεία  συμπεράσματα, πάνω στις ίδιες καταστάσεις. Ακόμη παρότι μπορεί να μην συμφωνώ 100% σε ό,τι λέει, νομίζω πως ανοίγει μία πολύ ενδιαφέρουσα οπτική του θέματος με το οποίο καταπιάνεται. Άλλωστε νομίζω πως είναι επίκαιρο πριν τις κινητοποιήσεις, για να μην μας λένε μετά πως ψάχνουμε "ό,τι νά'ναι" για να την πούμε σε κάποιους ανθρώπους και πρακτικές.

Άρδην τ. 86 (Ιούνιος – Αύγουστος 2011)

Τώρα που φαίνονται τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία να ζεσταίνονται περισσότερο, είναι χρήσιμο να κάνουμε μια προληπτική κουβέντα. Αλλά, νομίζουμε ότι αυτό το κείμενο δεν έχει ενδιαφέρον μόνο γι’ αυτό καθεαυτό που λέει ο τίτλος του. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος συζήτησης του θέματος.Ίσως εκείνο που πρόκειται να διακυβευθεί τον 21ο αιώνα να είναι ριζικά διαφορετικό απ’ αυτό που τελικά διακυβεύθηκε τους δύο προηγούμενους. Σ’ αυτή την περίπτωση, χρειαζόμαστε νέο πλαίσιο συζήτησης των θεμάτων και νέες έννοιες.Στο κείμενο λοιπόν αυτό θα αναφερθούμε στις επιθετικές πρωτοβουλίες (μολότοφ, πετροπόλεμο, σιδερολοστούς κλπ.) ατόμων και ομάδων, που χρησιμοποιούν ως κάλυψή τους τις εκδηλώσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας του πλήθους, όπως διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και πορείες, και έχουν ως στόχο τοποθεσίες, σύμβολα και πρόσωπα της εξουσίας.

Δεν θα αναφερθούμε εδώ αναλυτικά, παρά μόνο όσο είναι αναγκαίο για το θέμα μας, στις επιθετικές πρωτοβουλίες και κινήσεις του πλήθους. Δεν θα αναφερθούμε επίσης σε επιθετικές πρωτοβουλίες που γίνονται μεμονωμένα και ανεξάρτητα από τις εκδηλώσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας του πλήθους. Είναι φανερό ότι κάποιοι πάντα θα πιστεύουν ότι οι καταδρομικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον τοπικών σημείων, συμβόλων και ανθρώπων της εξουσίας, μπορούν να έχουν θετικά πολιτικά

και κοινωνικά αποτελέσματα στη μάχη εναντίον του καπιταλισμού. Δεν θα εξετάσουμε εδώ αυτό το θέμα. Θα κάνουμε όμως μια σημαντική παρατήρηση: Η στρατιωτική και βίαιη νοοτροπία δημιουργεί τη δική της οντότητα και επιζητά τη συνεχή και μάλιστα διευρυνόμενη αναπαραγωγή της. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ πολλές τρομοκρατικές οργανώσεις ξεκινούν με δημοφιλία από πλευράς κοινωνίας, πάντα η διευρυνόμενη ισχύς της στρατιωτικής και βίαιης νοοτροπίας είναι ένας σημαντικός λόγος που τις οδηγεί σε μονομερείς αναλύσεις και σημαντικά στρατηγικά σφάλματα, που τελικά καταστρέφουν αυτή τη δημοφιλία.Δεν θα αναφερθούμε ακόμη σε αμυντικές στάσεις που μπορεί να υιοθετούνται στα πλαίσια εκδηλώσεων κοινωνικής διαμαρτυρίας, όταν αυτές δέχονται σοβαρή, εκτεταμένη και απρόκλητη επίθεση. Μια τέτοια περίπτωση αμυντικής στάσης θα μπορούσε να ήταν η περίπτωση της Κερατέας. Οι αμυντικές στάσεις θα μπορούσε να είναι συνολικά του πλήθους ή των πιο έμπειρων σ’ αυτές τις περιπτώσεις μάχης τμημάτων του. Όταν αναφερόμαστε σε αμυντικές στάσεις πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς τις ξεχωρίζουμε από τις επιθετικές πρωτοβουλίες. Αυτό σημαίνει να μη συγχέουμε και αποδεχόμαστε σαν αμυντική στάση μια ουσιαστικά επιθετική πρωτοβουλία ομάδας ή ομάδων, που προσποιείται ότι είναι αμυντική στάση ή ότι ξεκίνησε σαν αμυντική στάση. Είναι σαφές ότι δεν είναι ζήτημα μεθοδολογικό, είναι ζήτημα βαθύτατα πολιτικό.Μια αντίρρηση στη βάση της συζήτησής μας θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη: Κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι δεν έχει πολύ νόημα να συζητήσουμε τις επιθετικές πρωτοβουλίες ατόμων και ομάδων και τις συνέπειές τους, από τη στιγμή που οι κατασταλτικές δυνάμεις, η κυβέρνηση, η εξουσία, ελαχιστότατη ή και καθόλου αφορμή θέλουν για να εξαπολύσουν βία. Για παράδειγμα, είναι προφανές ότι υπάρχει πολιτική απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να αποτρέπεται με διάφορους τρόπους η παρατεταμένη συγκέντρωση πολιτών στο Σύνταγμα, και γι’ αυτό (βοηθούντος και του μικρού όγκου των διαδηλωτών) έχει χρησιμοποιηθεί βία. Θα σημειώσουμε μόνο ότι η απρόκλητη επίθεση σε ειρηνικούς διαδηλωτές δημιουργεί κατάσταση ηθικής υπέρ τους υπεροχής, πράγμα σημαντικό σε επίπεδο κοινωνίας, αλλά δεν θα επιμείνουμε πιo πολύ, γιατί σκοπός μας εδώ είναι να αναλύσουμε μόνο αυτά που είναι περισσότερο στη δική μας ευθύνη και του χεριού μας, που είναι οι επιθετικές πρωτοβουλίες στα πλαίσια των κοινωνικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας.Επιπλέον, δεν θα εξετάσουμε το ζήτημα από τη πλευρά των συγκυριακών πολιτικών επιπτώσεων που έχουν οι επιθετικές πρωτοβουλίες ατόμων και ομάδων, π.χ. τις επιπτώσεις σε μια διαδήλωση, αλλά περισσότερο μας ενδιαφέρει η βαθύτερη πολιτική σημασία της πράξης αυτής και οι βαθύτερες επιπτώσεις που έχει στη κοινωνία.Οι σκοποί που εξυπηρετούν οι επιθετικές πρωτοβουλίες ατόμων και ομάδων, που χρησιμοποιούν ως κάλυψη τις κοινωνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας του πλήθους, μπορεί να είναι οι εξής (εναλλακτικά ή σε κάποια μείξη):Πρώτον, το μίσος προς τον άνθρωπο, την ανθρώπινη κατάσταση, και η ηδονή της καταστροφής. Είναι προφανές ότι κανείς όταν γεννιέται δεν υπογράφει συμβόλαιο για τη βασική ηθική του και για το ότι θα αισθάνεται ευνοϊκά σε σχέση με την ύπαρξή του. Αντίθετα, έρχεται σε έναν κόσμο που θα αντιμετωπίσει περισσότερα ή λιγότερα βάσανα και στο τέλος οπωσδήποτε τον θάνατο, και θα είναι τυχερός αν αυτό (ο θάνατος) συμβεί με έναν αξιοπρεπή τρόπο. Επομένως, είναι φυσικό, αν νιώθει μια (μεγαλύτερη ή μικρότερη) έχθρα προς την ανθρώπινη κατάσταση και ενδεχομένως και προς την κοινωνία που επέτρεψε και επιδίωξε (λόγω του συμφέροντός της) να έρθει στη ζωή και που στη συνέχεια, όπως συνήθως γίνεται, του φέρθηκε και με αναλγησία, είναι φυσικό να θελήσει να τους βλάψει: και τους ανθρώπους και την

κοινωνία. Οι πορείες και οι διαδηλώσεις, σαν εκδηλώσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας, μπορούν τότε να γίνουν ένα κάλυμμα για την εκδήλωση της πιο ριζικής, ουσιαστικά υπαρξιακής, εναντίωσης. Είναι όμως σαφές ότι σ’ αυτή την περίπτωση ο υπαρξιακά εξεγερμένος, χρησιμοποιώντας ένα κάλυμμα για την πράξη του, τη διαστρέφει, μειώνοντάς την και υποβιβάζοντάς την δραστικά σε κάτι που είναι απλώς κοινωνική διαμαρτυρία. Τότε αυτός, ο νέος εωσφόρος, έχει υποβιβασθεί σε έναν αμφίβολο και τυχαίο κοινωνικά διαμαρτυρόμενο.Είναι ακόμη όμως σαφές ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, οι κοινωνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, στο βαθμό που αυτές δεν στρέφονται εναντίον της ανθρώπινης κατάστασης και της ύπαρξης κοινωνίας, αλλά επιζητούν τη βελτίωσή τους, όσο αυτό είναι δυνατό, μπορούν και πρέπει να αμυνθούν. ακόμη περισσότερο που ο ίδιος ο ριζικά εξεγερμένος διαστρεβλώνει το μεγάλο μήνυμά του. Είναι πραγματικά κρίμα που στο τέλος μόνο ελάχιστοι θα μπορέσουν να υποψιασθούν το πιθανό μεγαλείο, που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να περιβάλλει τις πράξεις του, εκπεσόντος τώρα, ριζικά διαμαρτυρομένου. Παρόμοια ισχύουν και για την ηδονή της καταστροφής.

Δεύτερον, ο σκοπός της πρόκλησης και της καταγγελίας. Οι επιθετικές πρωτοβουλίες ομάδων ή ατόμων, που αναπτύσσονται στα πλαίσια των κοινωνικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, συνήθως, στις μέρες που ζούμε, δεν έχουν καθόλου το στοιχείο της πρόκλησης, αφού τους λείπει η οποιαδήποτε πρωτοτυπία, που είναι το συστατικό στοιχείο της πρόκλησης. Αντίθετα, είναι πρακτικές απόλυτα προβλέψιμες και θανάσιμα (για το πνεύμα και τη φαντασία) επαναλαμβανόμενες. Απ’ αυτή την άποψη είναι πρακτικές, στην ουσία τους, βαθύτατα συντηρητικές, με το νόημα της καταγγελίας να χάνεται.Τρίτον, ο σκοπός της εκδίκησης. Για παράδειγμα, το ξύλο και η ταπείνωση που υφίστανται πολλές φορές οι διαδηλωτές, όσο και οι συλλαμβανόμενοι από τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής, είναι φυσικό να δημιουργούν αισθήματα εκδίκησης. Άλλο παράδειγμα ανάπτυξης εκδικητικών αισθημάτων είναι αυτό του ανθρώπου που μπορεί να έχει ταπεινωθεί από τραπεζικές πρακτικές σαν δανειζόμενος –να έχει χάσει την επιχείρησή του ή το σπίτι του ή ακόμη και απλώς να παρενοχλείται έντονα από ταπεινωτικές πρακτικές υπενθύμισης των χρεών του. Ένας τέτοιος άνθρωπος, σαν διαδηλωτής έξω από μια τράπεζα, είναι φυσικό να σκέπτεται πράξεις εκδίκησης. Ωστόσο, και στο βαθμό που οι κοινωνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας δεν έχουν σαν σκοπό τους την εκδίκηση, εδώ υπάρχει κάτι το αθέμιτο: η χρησιμοποίηση αυτών των εκδηλώσεων και των ανθρώπων που συμμετέχουν σ’ αυτές για σκοπούς ξένους μ’ αυτούς που (αυτές και αυτοί) έχουν αποφασίσει.Αναλόγως με τις συνθήκες και με τη νοημοσύνη τους, τα πλήθη (που συμμετέχουν στις κοινωνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας) αναμένεται ότι θα αντιδράσουν με κάποιο τρόπο ή ότι δεν θα αντιδράσουν.Τέταρτον, ο σκοπός του να νιώσει κανείς την ισχύ. Στο καπιταλιστικό σύστημα, οι άνθρωποι δεν είναι παρά τα μέσα για την ανάπτυξη μεγάλων οντοτήτων

(οικονομικών, πολιτικών κλπ.). Αν και όλοι είναι κατά κάποιο τρόπο γρανάζια συστημάτων, κάποιοι είναι περισσότερο από άλλους. Αυτοί οι τελευταίοι, που είναι οι πιο πολλοί, νιώθουν πολλές φορές να αποστερούνται την οποιαδήποτε ισχύ, ενώ αντίθετα η ισχύς των συστημάτων στέκεται μεγαλειώδης, αμείωτη (πιθανόν αυξανόμενη), πιεστική και απειλητική απέναντι στην ύπαρξή τους. Οι μεγάλες κοινωνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας γίνονται τότε η ευκαιρία ώστε οι απόκληροι ισχύος, μέσα από την ισχύ του πλήθους, να νιώσουν πάλι ότι έχουν κάποια ισχύ. μερικές φορές να νιώσουν ακόμη και το στοιχειώδες, ότι έχουν ζωή και ζωτικότητα.Από την άλλη μεριά, αυτοί οι οποίοι προβαίνουν σε επιθετικές πρωτοβουλίες, με σκοπό την ισχύ, υπερακοντίζουν τη διάθεση ισχύος του πλήθους, με σκοπό τη δική τους αυξημένη προσωπική ισχύ. Την ίδια στιγμή διακινδυνεύουν την ισχύ του πλήθους, το οποίο ταυτόχρονα χρησιμοποιούν αφού, χωρίς αυτό, η ισχύς τους θα ήταν ιδιαίτερα μειωμένη. Και διακινδυνεύουν την ισχύ του πλήθους, αφού εκείνο που διακινδυνεύεται είναι να συρθεί το πλήθος σε στρατιωτική επιχείρηση την οποία δεν επιθυμεί και για την οποία δεν είναι προετοιμασμένο. Ή, τις περισσότερες φορές, συνακόλουθη στρατιωτική ήττα του πλήθους, οδηγεί τα επιμέρους άτομα του πλήθους σε νέα αυξημένη μιζέρια προσωπικής ισχύος. Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπει κανείς τμήματα διαδηλώσεων να κινούνται με πίεση και άγχος, από τον φόβο συγκρούσεων που δεν επιθυμούν και δεν ελέγχουν, ακυρώνοντας έτσι την αναγεννητική αίσθηση που προκαλεί η ισχύς του πλήθους.

Ενδιαφέρον είναι εδώ να κάνουμε μια σημαντική σημείωση: η ισχύς του πλήθους και η διαχείρισή της είναι ένα σημαντικό ξεχωριστό κεφάλαιο. Η ισχύς του πλήθους εξαρτάται και από τη διαχείρισή της. Η διαχείριση της ισχύος του πλήθους εξαρτάται με τη σειρά της απ’ αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε νοημοσύνη του πλήθους. Για παράδειγμα, πανομοιότυπα επαναλαμβανόμενες κοινωνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, που δεν έχουν αποτέλεσμα, μειώνουν την αίσθηση ισχύος που έχουν και απολαμβάνουν τα πλήθη και τα άτομα που τα απαρτίζουν.Πέμπτον, ο καθαρός σκοπός του να χρησιμοποιηθούν οι κοινωνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, προκειμένου να παρασυρθούν εκβιαστικά τα πλήθη σε συγκρούσεις και να αυξηθούν έτσι οι κοινωνικές εντάσεις. Ίσως πρόκειται για τον πλέον συνηθισμένο και κλασικό σκοπό αυτών που αναλαμβάνουν επιθετικές πρωτοβουλίες.Εδώ πρέπει να πούμε ότι σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις που αναλύσαμε (αλλά και σε άλλες που πιθανόν παραλείψαμε), υπάρχει η ίδια σταθερά: Ένα είδος χρησιμοποίησης (από μεριάς αυτών που αναλαμβάνουν επιθετικές πρωτοβουλίες) των κοινωνικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, του πλήθους και των ατόμων που συμμετέχουν σ’ αυτό το πλήθος, για σκοπούς που (αυτές, αυτό και αυτά) δεν έχουν

τα ίδια αποφασίσει. Στην τελευταία όμως περίπτωση, αυτή η χρησιμοποίηση παίρνει την πιο καθαρή και επομένως αποκρουστική μορφή της.Η ουσία του καπιταλισμού δεν είναι ότι κάποια τάξη στη διανομή του προϊόντος παίρνει μεγαλύτερο μερίδιο, σε σύγκριση με κάποια άλλη. Δεν είναι δηλαδή ότι στον καπιταλισμό συμβαίνει απλώς κάποια άνιση διανομή του κοινωνικού προϊόντος και εισοδήματος. Η έννοια της υπεραξίας, που καταδεικνύει στη μαρξιστική κριτική την οικονομική εκμετάλλευση, προϋποθέτει τη χρήση της εργατικής δύναμης σαν εμπόρευμα. Αυτό ακριβώς, η εργατική δύναμη δηλ. σαν εμπόρευμα, υποδεικνύει την ουσία του καπιταλισμού και είναι η ειδική μορφή με την οποία παρουσιάζεται κάτι ριζικότερο, που αφορά κάθε εξουσία: τη χρησιμοποίηση δηλαδή του ανθρώπου σαν μέσο για τους εκάστοτε σκοπούς της εξουσίας. Αυτό δηλαδή που καταργεί την ανθρώπινη αυτονομία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ανά τους αιώνες, είναι ακριβώς η χρησιμοποίηση του ανθρώπου σαν μέσου και όχι σαν σκοπού. Σ’ αυτή την αποξένωση του ανθρώπου από την ουσία του, που, οντολογικά εξ ορισμού, είναι να είναι ο ίδιος σκοπός της ύπαρξής του, στηρίζεται η έννοια της αλλοτρίωσης.Η αλλοτρίωση επομένως δεν συμβαίνει μόνο στις οικονομικές σχέσεις παραγωγής και μάλιστα τις καπιταλιστικές. Συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις που ο άνθρωπος δεν θεωρείται σκοπός, αλλά απλώς μέσο. Επομένως και στις πολιτικές.Άρα, εκείνοι που συνειδητά χρησιμοποιούν τις κοινωνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, προκειμένου να πετύχουν τους δικούς τους σκοπούς, ουσιαστικά χρησιμοποιούν τα πλήθη και τα άτομα που απαρτίζουν τα πλήθη σαν μέσα και δεν τα σέβονται σαν σκοπούς. Προσχωρούν δηλαδή στη θεμελιώδη καπιταλιστική λογική και τη λογική της κάθε εξουσίας. Επιθυμούν δηλαδή τελικά να ανανεώσουν την αλλοτρίωση που υφίστανται τα άτομα που απαρτίζουν τα πλήθη, ακόμη και στις στιγμές εκείνες που ακριβώς τα άτομα επιζητούν να νιώσουν και να βιώσουν, μέσα από τη δύναμη και τη δυναμική της διαμαρτυρίας του πλήθους, ένα είδος απελευθέρωσης. Ανάμεσά τους, αυτοί που προσχωρούν περισσότερο στην αλλοτριωτική λογική, είναι εκείνοι που προσπαθούν εκβιαστικά να οδηγήσουν τα πλήθη σε συγκρούσεις, αγνοώντας και παραχαράσσοντας τη θέλησή τους.

Από αυτή την άποψη, αυτοί οι τελευταίοι είναι χειρότεροι και από τις ειδικές δυνάμεις καταστολής, για παράδειγμα τα ΜΑΤ. Διότι τα ΜΑΤ αντιμετωπίζουν τους διαδηλωτές (τους οποίους, ναι, δέρνουν, και ενδεχομένως δολοφονούν) σαν σκοπούς, ενώ οι ίδιοι (τα ΜΑΤ), την ίδια στιγμή, είναι απλώς μέσα της εξουσίας. Αυτό εξηγεί γιατί υπάρχει τόσος χλευασμός προς τα ΜΑΤ: Οι άνθρωποι των ΜΑΤ, θεωρούμενοι σαν μέσο από την εξουσία, έχοντας δηλαδή χαμένη την αξιοπρέπειά τους, επιτίθενται σε ανθρώπους που έχουν καταφέρει, στη συγκεκριμένη αγωνιστική στιγμή, να είναι σκοποί του εαυτού τους, να έχουν ανακτήσει δηλαδή, έστω στιγμιαία, την ανθρώπινη

αξιοπρέπειά τους. Την ίδια στιγμή, είναι τίτλος τιμής για τους αγωνιστές του πλήθους να τις έχουν φάει από τα ΜΑΤ: αυτό υπογραμμίζει ότι κατάφεραν να είναι σκοποί.*Αντίθετα, όταν τα πλήθη και τα άτομα που απαρτίζουν τα πλήθη χρησιμοποιούνται με εκβιαστικό τρόπο για αλλότριους σκοπούς, χάνουν τότε την αξιοπρέπειά τους και βιώνουν για μια ακόμη φορά την αλλοτρίωση, με έναν χειρότερο τρόπο, τη στιγμή δηλαδή που επιζητούσαν και ήλπιζαν να την καταργήσουν έστω και στιγμιαία. Αυτή η προδοσία δημιουργεί μεγάλες απογοητεύσεις στα πλήθη και στα άτομα που τα απαρτίζουν.Όταν επομένως τα άτομα, μετά από μια τέτοια προδοσία, αρνούνται να συμμετάσχουν σε επόμενες κοινωνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, δεν είναι μόνο γιατί φοβούνται τις πιθανές συγκρούσεις που θα προκληθούν πάλι ερήμην τους. Είναι περισσότερο γιατί αρνούνται να υποστούν άλλη μια προδοσία της αξιοπρέπειάς τους, που βιώνεται χειρότερα από τη συνήθη αλλοτρίωση που υφίστανται στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας.Αυτή η τελευταία διαπίστωση ανοίγει και ένα άλλο κεφάλαιο. Να γιατί τα άτομα πολλές φορές δεν ξεσηκώνονται, ακόμη και όταν η καπιταλιστική (αλλά και οποιαδήποτε) εξουσία δείχνει το πλέον απάνθρωπο πρόσωπο της: Γιατί πιστεύουν και νοιώθουν ότι οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες παραδοσιακά και τυπικά είναι ταγμένες να αντιδρούν στον καπιταλισμό, θα τα χρησιμοποιήσουν (τα ανθρώπινα όντα) σαν μέσα και όχι σαν σκοπούς. Αυτή η αίσθηση και πεποίθηση αφορά τόσο τον αριστερό χώρο, όσο και τον αναρχικό χώρο.**

*σε σχέση με την διάκριση ΜΑΤ-διαδηλωτών, ο Fadomduck2 θα χρησιμοποιούσε αντί των ορισμών "μέσα και σκοποί", τις λέξεις "ανδράποδα" και "άνθρωποι". **Θεώρησα προφανές πως στο "αριστερό χώρο" που ο αρθρογράφος θεωρεί πως αφορά το κείμενο, εννοούνται όσοι χρησιμοποιούν ή εκθειάζουν τέτοιες πρακτικές και μόνο.

Τα υπόλοιπα κείμενα που ακολουθούν, δημοσιεύτηκαν ή αναδημοσιεύτηκαν στο διάστημα 23-29/10, και αφήνοντας δύο τρεις μέρες πίσω το ό,τι ακολούθησε, προκειμένου να υπάρχει η όσο το δυνατόν πιο νηφάλια κρίση των πραγμάτων. Το ένα είναι δικό μου, και τα υπόλοιπα προέρχονται από διάφορους πολιτικούς χώρους, του Α/Α περιλαμβανομένου._____________________________________________________________________

Ανακοίνωση του Δικτύου Περιεκτικής Δημοκρατίας για τις επιθέσεις ενάντια στο ΚΚΕ

ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ ΤΟΥ

ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Το Δίκτυο μας καταδικάζει απερίφραστα τη φασίζουσα συντονισμένη επίθεση μερικών δεκάδων οργανωμένων ανεγκέφαλων (στην «καλή» περίπτωση) ενάντια στο μπλοκ του ΠΑΜΕ που περιφρουρούσε το

σημαντικότατο εκείνο κομμάτι του λαού που ενσωματώνεται στους κόλπους του, και το οποίο ειρηνικά επέλεξε να περικυκλώσει τη Βουλή. Και μιλάμε για την «καλή περίπτωση» γιατί δεν αποκλείεται βέβαια αυτοί που επιτέθηκαν (ή κάποιοι από αυτούς) να είναι παρακρατικοί. Δεδομένου όμως ότι, αντί να δούμε τις διάφορες «αντιεξουσιαστικές» οργανώσεις να καταδικάζουν την αποτρόπαια αυτή πράξη, την εγκωμιάζουν κιόλας στα Ιντιμίντια και αλλού, και ήδη οι επιθέσεις κατά του ΚΚΕ πολλαπλασιάζονται σε όλη τη χώρα, θα επικεντρωθούμε στους δήθεν αυτούς «αναρχικούς».

Αρχικά, η «περικύκλωση της Βουλής» από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ δεν σήμαινε βέβαια την «περιφρούρηση της Βουλής», όπως άθλια υποστήριξαν κάποιοι ύποπτοι μηχανισμοί για να εξευτελίσουν το ΚΚΕ, και ο ισχυρισμός αυτός αναπαράχθηκε άμεσα (και ομοιόμορφα) στη συνέχεια από τα Ιντιμίντια και γνωστές οργανώσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Δηλαδή της «Αριστεράς» (κρατικιστικής και «ελευθεριακής»), η οποία πρωτοστατεί στην υποστήριξη των Νατοϊκών «επαναστατών» στη Λιβύη, Συρία και Ιράν (και επομένως σε όλες τις σημερινές εγκληματικές εκστρατείες της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ για την επιβολή πελατειακών καθεστώτων), αλλά και στην παραπλάνηση του Ελληνικού λαού για τις πραγματικές αιτίες της σημερινής καταστροφικής κρίσης, για την οποία αποφασιστικό ρόλο έχει παίξει η ένταξη μας στην ΕΕ/Ευρωζώνη.

Οι οργανώσεις αυτές της εκφυλισμένης «Αριστεράς» συστηματικά αποπροσανατολίζουν δυνητικά αντισυστημικά σκεπτόμενο κόσμο, είτε σε lifestyle αγώνες για ατομικά δικαιώματα, είτε στην υιοθέτηση «υπερεπαναστατικών» ρητορικών στόχων που δεν στηρίζονται σε καμιά ανάλυση για τις πραγματικές δυνατότητες του λαϊκού κινήματος αυτή τη στιγμή. Πρόκειται δηλαδή για μια μια ανέξοδη «αντεξουσία» που καταφέρνει παράλληλα να τα έχει καλά με το πιο αντιδραστικό κομμάτι της «Αριστεράς», αλλά και τον «ριζοσπαστικό» «πατριωτικό χώρο» (Καζάκης κ.λπ.). Δεν είναι όμως τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι «αριστεροί» και «ελευθεριακοί» που ανήκουν στην εκφυλισμένη αυτή «Αριστερά», δεν θέτουν ποτέ θέμα άμεσης εξόδου της χώρας από την ΕΕ, που είναι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για την έξοδο από την κρίση . Σε όλα αυτά τα κρίσιμα θέματα επομένως (πόλεμοι, ΕΕ), η εκφυλισμένη «Αριστερά», όχι τυχαία, συμπλέει απόλυτα με  τις θέσεις της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ.

Μπορεί, επομένως, με το ΚΚΕ να έχουμε θεμελιακές διαφωνίες για την απελευθερωτική κοινωνία, και την τακτική και στρατηγική μετάβασης σε αυτή, αλλά εκτιμούμε ως γνήσια αντισυστημικές (αντίθετα με τις παραδοχές και θέσεις της εκφυλισμένης «Αριστεράς») τις θέσεις του για τα παραπάνω θέματα, και ιδιαίτερα για την ΕΕ. Και είναι αρχή απαράβατη για μια πραγματικά αντισυστημική οργάνωση να μη διαστρεβλώνει κατά παρόμοιο «ασφαλίτικο» τρόπο τη δράση άλλου, επίσης πραγματικά αντισυστημικού κομματιού του λαϊκού κινήματος, ακόμη και αν διαφωνεί με συγκεκριμένες τακτικές και δραστηριότητες του. Ιδιαίτερα όταν αυτό το κομμάτι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κόμμα, του οποίου τα μέλη έχουν χύσει περισσότερο αίμα για μια «άλλη Ελλάδα» (όπως την έβλεπαν αυτά), από οποιοδήποτε άλλο δήθεν ή πραγματικό αντισυστημικό κόμμα ή οργάνωση στον κρατικοσοσιαλιστικό και ελευθεριακό χώρο.

Αλλά ας έρθουμε στα συγκεκριμένα γεγονότα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα

άτομα που προέβησαν στη λυσσώδη επίθεση μέσα σε συγκεντρωμένους διαδηλωτές με μάρμαρα και μολότοφ ενάντια σε πλήθος άοπλου, αλλά και κάποιου (σωστά) αμυντικά οπλισμένου, κόσμου του ΠΑΜΕ, θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς, ποια σχέση έχει η επίθεση αυτή εναντίον συνδιαδηλωτών και μάλιστα εν ώρα μάχης και ενώ τα ΜΑΤ καραδοκούσαν λίγο πιο κάτω, με τον αναρχισμό; Μόνο άκρως ετερόνομα υποκείμενα που εκπαιδεύονται αποκλειστικά με τσιτάτα του 19ου αιώνα, χωρίς να έχουν ιδέα από το αντισυστημικό πρόταγμα πίσω απ’ αυτά των κλασικών του αναρχισμού ή, χειρότερα, από σύγχρονους «αναρχικούς» τύπου Τσόμσκι, Άλμπερτ κ.α. καθώς και «δοξασμένους» (από το σύστημα) θεωρητικούς της… ψυχαναλυτικής «Αυτονομίας», δεν θα αντιλαμβάνονταν ότι δε ζούμε σε… κομουνιστικό καθεστώς και επομένως ο εχθρός δεν είναι οι κομουνιστές. Ιδιαίτερα μάλιστα  τη στιγμή που το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και η κατάλυση ακόμη και της ελάχιστης οικονομικής κυριαρχίας της χώρας που είχε το αστικό Κράτος, κάνει καθήκον κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου την προσπάθεια απαλλοτρίωσης του σταδιακά ληστευόμενου αυτού κοινωνικού πλούτου από τις ξένες και ντόπιες ελίτ, και όταν στον αγώνα αυτό πρωτοστατεί το ΚΚΕ.

Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουμε με το ΚΚΕ, για κάθε πραγματικό αντισυστημικό αγωνιστή, είτε ανήκει στον κρατικιστικό σοσιαλισμό, είτε στον ελευθεριακό και την ΠΔ, το ΚΚΕ είναι σύμμαχος στον αγώνα αυτό και όχι αντίπαλος.

Και αυτό, σε αντίθεση με την παντελή έλλειψη προτάγματος των περισσότερων αναρχικών, οι οποίοι ακόμα και μετά την ιστορική ευκαιρία του Δεκέμβρη του '08, όπου πράγματι δημιουργήθηκαν εξεγερσιακές συνθήκες «από τα κάτω», αυτοί επέλεξαν να παραμείνουν βολικά προσκολλημένοι στα ευτελισμένα από την μονότονη και ανούσια ανακύκλωση, τσιτάτα τους, που όλως τυχαίως ακούγονται αρεστά σε όλους, (περί «Κράτους, αφεντικών και Κεφαλαίου» και «αυτοδιαχείρισης» για την αυτοδιαχείριση), χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μεταδώσουν κοινωνικά την εμπειρία τους, αφού δεν τόλμησαν, όχι απλά να υιοθετήσουν, αλλά ούτε καν να προσεγγίσουν θεωρητικά, κάποιο συνολικό πρόταγμα που θα ανανέωνε ριζικά το αναρχικό κίνημα.

Είναι φανερό ότι σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε απλά, όπως τον 19ο και τον 20ο αιώνα, ένα κρατικό σύστημα και μια σχετικά κλειστή καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, που τ’ αντιμετωπίζουμε απλά με το δίπτυχο «κάτω το Κράτος, κάτω ο Καπιταλισμός». Σήμερα αντιμετωπίζουμε ένα διεθνοποιημένο σύστημα, το οποίο απειλεί με νέο Μεσαίωνα οριζόντια τον λαό και όλες τις ετεροκαθοριζόμενες κοινωνικές του ομάδες, με τους δοσίλογους εκτελεστές του, τους εγκάθετους στην ντόπια κοινοβουλευτική Χούντα, αλλά και τους συμπράττοντες  βολεμένους «ακτιβιστές» της ΕΕ και των ατομικών δικαιωμάτων στην εκφυλισμένη «Αριστερά» (κρατικιστική και «ελευθεριακή»).

Για καθέναν, λοιπόν, που δεν βλέπει αποκλειστικά με τις προκαταλήψεις των «κοινωνικών του φίλων» ή δεν ενστερνίζεται τη γκεμπελική προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ, και των δήθεν εναλλακτικών μέσων όπως το Ιντιμίντια, το ΚΚ είναι η μόνη εναπομείνασα ισχυρή δύναμη σε όλη την Ευρώπη που αμφισβητεί με συνέπεια και χωρίς μισόλογα την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και στους υπερεθνικούς συστημικούς θεσμούς εξουσίας (ΝΑΤΟ κ.λπ,) σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Αριστερά και το παρακλάδι της στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τις αναρχικές

οργανώσεις που δεν ασχολούνται καν με την ΕΕ, νομίζοντας ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης αρκεί να λες «κάτω το Κράτος και το Κεφάλαιο»!.

Πρόκειται δηλαδή για ένα κόμμα που αμφισβητεί στην πράξη και με τη δική του στρατηγική την πεμπτουσία του συστήματος στη χώρα μας. Η στρατηγική αυτή είναι σε πλήρη αντίθεση με την ανύπαρκτη πλέον στρατηγική των μεταμοντέρνων εξεγερσιακών «αναρχικών», και δεν συνίσταται απλά στην αύξηση της εκλογικής του δύναμης, όπως παπαγαλίζουν νυχθημερόν τα κυρίαρχα και «εναλλακτικά» ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν και οι χρήσιμοι («αναρχικοί») ανόητοι.

Μόνο ετερόνομα μυαλά (στην καλύτερη  περίπτωση) θα μιλούσαν για «παρεμπόδιση» να προσεγγίσουν τη Βουλή ως το αίτιο για τη βάρβαρη επίθεση. Ας υποθέσουμε, στην «καλή περίπτωση», ότι υπήρξε κάποια έστω συλλογική διαδικασία –μέσω συνήθως της «αμεσοδημοκρατικότατης» ομοφωνίας και άλλων διαδικασιών που αποκλείουν τους περισσότερους-, με την οποία λήφθηκε η «απόφαση» της επίθεσης, και δεν λήφθηκε απευθείας με συνοπτικές «διαδικασίες» μέσα από παράλληλους μονολόγους σε... ναούς δήθεν «εναλλακτικής» ενημέρωσης, όπως τα Ιντιμίντια. Αποτελεί (στην «καλή» περίπτωση) έκφραση ολοκληρωτικής νοοτροπίας να απαιτούν 2-3 εκατοντάδες κουκουλοφόροι (δεν καταδικάζουμε βέβαια την κουκούλα σαν μέσο προστασίας της ταυτότητας των διαδηλωτών από τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά όταν χρησιμοποιούνται κατά συνδιαδηλωτών είναι άκρως ύποπτες),  να εισέλθουν στο μπλοκ του (απολύτως γνωστού για την αυστηρή περιφρούρηση του) ΠΑΜΕ, το οποίο κατά τα φαινόμενα είχε συγκεντρώσει στο μπλοκ του δεκάδες χιλιάδες λαού. Και αυτό, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία πραγματικά κινηματική διαβούλευση (εκτός και αν τα Ιντιμίντια κ.λπ. που προλείαναν με φασίζουσες προκλήσεις εδώ και μέρες το έδαφος για επιθέσεις κατά του ΚΚΕ θεωρούνται μέρος του αντισυστημικού κινήματος για τους «αναρχικούς» αυτούς!) και χωρίς να έχει προηγηθεί  κανένα κάλεσμα (ακόμα και για τους «γνωρίζοντες»), καμία ευρύτερη κινηματική συζήτηση για το πώς θα χειρίζονταν τη στάση τους απέναντι στην ανταγωνιστική τακτική του ΠΑΜΕ, που ήταν απόλυτα αναμενόμενο ότι θα κατέκλυζε τον χώρο γύρω από τη Βουλή.

Πρόκειται δηλαδή για άτομα ή «ομάδες» ψευτο-πρωτοποριών που έχουν χάσει κάθε θεωρητική επαφή με την ιστορική παράδοση του ελευθεριακού σοσιαλισμού, αλλά και κινηματικά αποτελούν ελάχιστη δύναμη, ενώ καμία συλλογικότητα τους (αν υπάρχει!) δεν τόλμησε να αναλάβει τις ευθύνες για την επίθεση. Και αυτό, ενώ είχαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν πολλές φορές την ευκαιρία να μπουν «ελεύθερα» στη Βουλή αν πραγματικά αυτό ήθελαν, μετά τις γενικά ανώδυνες (συγκρουσιακά) πορείες του ΠΑΜΕ που τελείωναν κατά τη 1 η ώρα, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν «τόλμησαν», παρότι σκίζουν σήμερα τα εξεγερσιακά τους ιμάτια.

Όμως, την Πέμπτη 20 Οκτώβρη οι ανεγκέφαλοι που θεωρούν τους εαυτούς τους «αναρχικούς», αποφάσισαν πως έπρεπε να τα δώσουν όλα για να μπουν στη Βουλή – βολικό ίσως αφού τα  ΜΑΤ δεν είχαν τόσο έντονη παρουσία λόγω ακριβώς της παρουσίας του ΠΑΜΕ, εφόσον βέβαια το σύστημα δεν θέλει να έρθει άμεσα σε σύγκρουση με το ΚΚΕ, που θα σήμαινε γενικευμένη σύγκρουση, την οποία αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά την επιθυμεί.  Γιατί άραγε; Υπέθεσαν ότι το ΠΑΜΕ θα τους έλεγε «Περάστε» μέσα στο μπλοκ τους, ώστε να...καταλάβουν τη Βουλή; Μια τέτοια σκέψη θα ήταν πραγματικά γελοία, πόσο μάλλον για άτομα που γνωρίζουν εμπειρικά τον τρόπο οργάνωσης του ΠΑΜΕ.

Ή μήπως πίστευαν οι «αναρχικοί» αυτοί, ότι πηγαίνοντας να καταλάβουν τη Βουλή, οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν επιλέξει να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, γνωρίζοντας πολύ καλά από πριν τον ειρηνικό και αυστηρά περιφρουρούμενο χαρακτήρα της, θα ακολουθούσαν ενθουσιωδώς στη «λαϊκή εξέγερση» που ονειρεύονταν ότι θα προκαλέσουν; Και αυτά, χωρίς οι «αναρχικοί» αυτοί να έχουν απολύτως κανένα πρόταγμα και συστημική ανάλυση της σημερινής κρίσης, και θεωρώντας ότι σήμερα απλά το «Κράτος» και το Κοινοβούλιο είναι ο υπέρτατος εχθρός – κάτι που κανένας φίλος του ΚΚΕ δεν το πιστεύει (και απολύτως σωστά από αντισυστημική αλλά και ελευθεριακή πλευρά); Ποιους κοροϊδεύουν λοιπόν και τελικά σε ποιους είναι χρήσιμοι;

Ακόμα, γιατί άραγε οι ίδιοι «αναρχικοί» δεν πήγαν από την προηγούμενη μέρα να κάνουν το ντου στη Βουλή, οπότε μάλιστα ψηφιζόταν επί της αρχής το νομοσχέδιο, αφού πίστευαν ότι θα την καταλάβουν μαζί με τον ανένταχτο κόσμο, και ενώ αυτή ήταν ελεύθερη από ΠΑΜίτες, οπότε πράγματι θα είχε, αν μη τι άλλο, εξαιρετικά συμβολικό και πρωταγωνιστικό χαρακτήρα η κίνηση τους; Μήπως γιατί ήθελαν να κάνουν την «εξέγερση» τους με τις πλάτες άλλων, που έχουν όμως δική τους γνωστή τακτική, (με την οποία φυσικά υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες, αλλά άλλο διαφωνία και άλλο η φασιστική επίθεση), θυσιάζοντας ακόμα και αν χρειαστεί στην πορεία και μερικούς από τους «φιλήσυχους» και αντι-«εξεγερσιακούς» κομουνιστές, κ.λπ.;

Τέλος, αν τα άτομα αυτά είχαν την παραμικρή γενικότερη επαφή με τις υποτονικές, ακόμη και σήμερα, διαθέσεις της κοινωνίας και του λαϊκού κινήματος, ακριβώς λόγω της παραπληροφόρησης που επικρατεί και τα ίδια συχνά αναπαράγουν, δεν θα επέλεγαν ως μια ακόμα πιο μικρή «πρωτοπορία» (με την αρνητική έννοια), να επιτεθούν στη Βουλή, όταν είναι παραπάνω από προφανές όλο αυτό το διάστημα ότι δεν υπάρχουν όχι καν επαναστατικές συνθήκες, αλλά ούτε εξεγερσιακές ανάμεσα στον λαό, και όταν η κοινοβουλευτική Χούντα μπορεί με τα μέσα που έχει να συνθλίψει τους μερικούς χιλιάδες (στην πιο αισιόδοξη περίπτωση) που θα επέλεγαν να καταλάβουν τη Βουλή ή να εμποδίσουν τους βουλευτές.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που μιλάμε για έναν ανεγκέφαλο αναρχικό δογματισμό άνευ προηγουμένου (κάτι που δεν ισχύει βέβαια για κατά συρροή περιπτώσεις πέμπτης φάλαγγας του συστήματος, που παίζουν οι οργανώσεις μεγάλου τμήματος του σημερινού εκφυλισμένου «ελευθεριακού» χώρου, όπως η ΑΚ, το Ιντιμίντια κα.), πρόκειται για έναν άκρως επικίνδυνο δογματισμό (ο οποίος μάλιστα ούτε κατά σύμπτωση δε συμπίπτει με τη σημερινή πραγματικότητα), που οδηγεί εκ των πραγμάτων σε επικίνδυνη απαξίωση το αντισυστημικό κίνημα, ειδικά στα μάτια των νέων ανένταχτων ανθρώπων, που βρίσκονται σήμερα με το πιστόλι της πιθανής μόνιμης εξαθλίωσης στο κρόταφο, και επιτρέποντας (εκτός των άλλων) να χρησιμοποιείται ήδη διεθνώς από τα ΜΜΕ η ρητορική περί «διάσπασης» του κινήματος απέναντι στη σημερινή λαίλαπα του συστήματος και της κοινοβουλευτικής Χούντας ενάντια στο λαό.

Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές, αλλά και στις ίδιες τις συλλογικότητες και τα πολιτικά υποκείμενα που τις στηρίζουν (πολλοί με το να κρατούν τις πάντα βολικές «ίσες αποστάσεις»), το μόνο που έχουμε να προτάξουμε, είναι την ξεκάθαρη και πιο ισχυρή καταδίκη και την κινηματική τους απομόνωση – στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Καλούμε όλες τις πραγματικά ελευθεριακές συλλογικότητες που μπορούν ακόμα

να διακρίνουν τα στοιχειώδη τους ιστορικά προτάγματα και το τι και ποιους αντιπαλεύονται πρώτιστα σήμερα, να καταδικάσουν τις άθλιες επιθέσεις αυτές, καθώς και τις επιθέσεις που γίνονται ήδη σε γραφεία του ΚΚΕ (αν βέβαια δεν είναι προβοκάτσιες).

Όσοι δεν κινούνται από ύποπτα κίνητρα, αλλά απλά από «αναρχική» αφέλεια, θα πρέπει στη σημερινή κρίσιμη καμπή για τη χώρα μας, που θα καθορίσει τη μορφή της για πολλές γενιές, να σκεφτούν το εξής απλό: ποιοι έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν αυτή ακριβώς τη στιγμή μια καταστροφική εμφύλια σύγκρουση στο αντισυστημικό κίνημα στην Ελλάδα, που είναι το μόνο το οποίο θα μπορούσε, αν ενώνονταν όλες οι πραγματικά αντισυστημικές δυνάμεις, να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να βγει ο λαός από τη σημερινή κρίση; Ποιους συμφέρει η συστηματική καλλιέργεια πολεμικού κλίματος μεταξύ ελευθεριακών ομάδων και κομουνιστών σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή που θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η πολιτική ζύμωση με κοινό στόχο πρώτιστα τον άμεσο απεγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων από το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ/ΟΝΕ και το άνευ προηγουμένου ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου; Μήπως τις ντόπιες και ξένες ελίτ που προτιμούν τη γιαλατζί «Αριστερά» των δικαιωμάτων (που στηρίζει τους πολέμους τους) και της ΕΕ; Και μια τελευταία ερώτηση σε όλους τους καλοπροαίρετους. Γιατί άραγε κάποιοι διάλεξαν τη στιγμή αυτή, που διαφαίνεται ότι οι αντισυστημικές δυνάμεις ενώνονται, με το ΚΚΕ πρώτη φορά να μετέχει σε περικύκλωση της Βουλής και γενικότερα να έχει εντείνει τη δραστηριότητες του στα συνδικάτα, τις γειτονιές κ.λπ., για να ξεκινήσουν αυτή τη διασπαστική εκστρατεία, ξεθάβοντας γι’ αυτό μέχρι τη …Βάρκιζα;

 22 ΟΚΤΩΒΡΗ 2011

 Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd

Eπικοινωνία:  peridimok@gmail.com

Με κρύο μυαλό για τα γεγονότα της Πέμπτης

Άργησα πολύ να γράψω γιατί δεν ήθελα αυτό να γίνει εν θερμώ. Επειδή πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί αυτές τις ημέρες, που κυμαίνονται από την τερατολογία έως το ψεύδος, νομίζω πως είναι χρήσιμο να καταθέσω και την προσωπική μου εμπειρία.

Αρχικά είναι ψέμα πως οι αλυσίδες της περιφρούρησης δεν άφηναν κόσμο να περάσει ή ζήταγαν ταυτότητες (ακούστηκε μέχρι και αυτό!). Ο,ποιος ήθελε πέρναγε μέσα ή έξω από αυτές. Αυτό που έγινε ήταν πως δεν αφήσαμε να περάσουν οργανωμένα μπλοκ ανάμεσα στα δικά μας.

Οι οδηγίες για την περιφρούρηση ήταν οι τυποποιημένες: «δεν απαντάμε σε προκλήσεις». Από αυτό συμπεραίνω (αν και δεν ήμουν μπροστά στην έναρξη των επεισοδίων) πως αποκλείεται να άρχισαν από εμάς.

Οι επιθέσεις δεν έγιναν στην περιφρούρηση, αλλά στο σύνολο της απεργιακής συγκέντρωσης (έγιναν επιθέσεις σε μεριές που περιφρούρηση δεν υπήρχε καν, σε γέρους και γυναικόπαιδα) και μάλιστα με δολοφονική πρόθεση. Γιατί όταν

ρίχνεις μολότωφ και μαρμαρόπλακες χύμα και πυκνά σε επίσης πυκνό πλήθος κόσμου, τότε τι άλλο παρά να σκοτώσεις επιδιώκεις; Τον όλο χαμό δεν τον επιδιώξαμε, αλλά ήταν αδύνατο να τον αποφύγουμε (εκτός εάν αποφασίσουμε πως για να κάνουν μία συγκέντρωση 50.000 άνθρωποι, θα πρέπει πρώτα να ζητήσουν την άδεια από τον κάθε κατά φαντασία επαναστάτη)

Η απάντηση της περιφρούρησης ήταν μετριοπαθής το λιγότερο, αν πάρει κάποιος υπόψην την ένταση και την έκταση της επίθεσης. Ακόμη και οι λίγες πέτρες που έφυγαν, ήταν «εκτός γραμμής» (το «μην πετάτε πέτρες θα σκοτώσουμε κανέναν» ακούγοταν συνεχώς) ή από χύμα κόσμο (που είχε αφεθεί να περάσει πιο πριν μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη) και πήγε πίσω από την περιφρούρηση. Αυτοί απομακρύνθηκαν στην συνέχεια.

Εδώ δεν έχει πέσει ούτε ένα δακρυγόνο. Ο,τι φαίνεται είναι από καπνογόνα και πυροσβεστήρες

Ο σύντροφος Δημήτρης δεν πέθανε από αστυνομικά δακρυγόνα, για τον απλό λόγο πως μέχρι τότε δεν είχε πέσει ούτε ένα! Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από τα καπνογόνα και τους πυροσβεστήρες.

Οι κρότοι δεν ήταν από αστυνομικές κρότου-λάμψης αλλά από μεγάλες γηπεδικές κροτίδες (αυτές που τρώνε και δαχτυλάκια). Αυτή η πληροφορία παρατίθεται για να ξέρουμε και με τι έχουμε να κάνουμε.

Η περιφρούρηση κοίταγε προς την πλατεία για τον απλό λόγο πως γνώριζε από που θα εκδηλωθεί η επίθεση. Οχι βέβαια επειδή μύρισε τα νύχια της, αλλά γιατί αυτή είχε προαναγγελθεί από το Ιντυμήντια, ήδη μέρες πριν.  

Η επίθεση είχε εξαρχής στόχο τα απεργιακά μπλοκ. Οταν υποχωρήσαμε στην πανεπιστημίου, το ντου δεν συνέχισε προς την βουλή (αν αυτός ήταν ο στόχος τους) αλλά έστριψε προς το μέρος μας.

Η περιφρούρηση φύλαγε την συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, και όχι φυσικά την βουλή. Απο ποιόν να την φυλάξει εξάλου; Μήπως είχε κάποιος την διάθεση ή την δυνατότητα να εισβάλει; Χωρίς να εξετάσουμε καθόλου το σκόπιμο μια τέτοιας κίνησης, απλά θα πούμε πως αν μπορούσαν ή ήθελαν θα το είχαν κάνει την προηγούμενη που το ΠΑΜΕ αποχώρησε νωρίς το μεσημέρι. Αρα όλα αυτά είναι εκ του πονηρού.

-Απευθήνομαι σε όσους μπορεί να πιστεύουν ακόμη και τώρα, πως κάτι "επαναστατικό" κάνουν:

Τα έχετε καταφέρει μία χαρά! 4 εργαζόμενοι νεκροί (3 στην Μαρφίν +1) από τότε που άρχισαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Και όχι από την αστυνομία,έτσι; Δηλαδή το κανονικό παρακράτος πόσο καλύτερα θα τα κατάφερνε;

Αναρχοαυτόνομες φωνές λογικής;

Αναδημοσιεύω εδώ μέρος ανάρτησης στο indymedia. Παρότι λέει αρκετά, εκτός τόπου και χρόνου στο πρώτο του μέρος, πιστεύω πως η τελική (αυτοκριτική για τον χώρο τους) κατάληξη χρήζει μεγάλης προσοχής, οπότε την παραθέτω (χωρίς σχολιασμό, οι υπογραμμίσεις δικές μου):

εργάτης μεταφέρεται στο νοσοκομείο από συνεδέλφους του και δημοσιογράφο (με μάσκα και κράνος)

..."έγινε ακριβώς αυτό που πάση θυσία θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Μια γενικευμένη σύρραξη με ένταση και μέσα (πέτρες, μολότοφ) κατά πολύ αναβαθμισμένα για μια σύγκρουση ανάμεσα σε μπλοκ διαδηλωτών, με μια διασπορά της σύρραξης σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της πλατείας και την διακινδύνευση χιλιάδων διαδηλωτών που δεν έπαιρναν μέρος σε αυτή. Πρόκειται για χιλιάδες διαδηλωτές, που όπως έχει φανεί και από άλλες συγκεντρώσεις, είναι σε θέση να διακινδυνεύουν απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, έχοντας ως στόχο την ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικής και ίσως της κυβέρνησης, άλλα δεν έχουν καμία όρεξη να γίνουν ο σάκος του μποξ για το ποιος θα κατέχει την πλατεία.  Η αίσθηση του να μην ξέρεις από πού θα σου έρθει, της ματαιότητας, της απαισιοδοξίας, του φόβου και της ανασφάλειας έγινε κυρίαρχη σε πάρα πολλούς ανθρώπους που βρέθηκαν στην συγκέντρωση, απλά για να υπερασπιστούν τις ίδιες της ζωές του απέναντι στην άγρια επίθεση που δέχονται. Θα ήταν τελείως διαφορετικά εάν είχαμε απλά την αντιπαράθεση δυο περιφρουρημένων μπλοκ για την διάταξή τους στο χώρο της συγκέντρωσης (ακόμα και με αυτό εγώ θα διαφωνούσα σε αυτή την περίπτωση) και όχι αυτή την γενικευμένη σύρραξη με όρους σχεδόν "ολοκληρωτικού πολέμου" ανάμεσα σε κόσμο, που στην πραγματικότητα κινδύνεψε πολύ πιο πολύ από τους ίδιους τους συγκρουόμενους. Υπήρξαν δεκάδες τραυματίες από αυτόν τον κόσμο που ένιωσε να κινδυνεύει όχι από τις μονάδες καταστολής, αλλά από κάποιους άλλους που τους θεωρούσε συνδιαδηλωτές του και είμαστε τυχεροί που δεν θρηνήσαμε και άλλους νεκρούς από τις πέτρες που έφευγαν βροχή πάνω από τα κεφάλια του κόσμου και από τις μολότοφ που έπεσαν πάνω στα μέλη της περιφρούρησης του ΚΚΕ. Και για αυτή την εξέλιξη οι ευθύνες του

κομματιού που επέλεξε την σύγκρουση με το ΚΚΕ είναι, τουλάχιστον, το ίδιο μεγάλες με αυτές του ΚΚΕ. Δεν είναι δυνατόν να πετάγονται μολότοφ και πέτρες ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες διαδηλωτές. Δεν είναι δυνατόν να καλλιεργείται μια κουλτούρα σύγκρουσης η οποία αντιλαμβάνεται τους υπόλοιπους διαδηλωτές ως πεδίο της μάχης, που δεν μπορεί να διακρίνει για ποιο λόγο δεν κάνεις με τίποτα την επιλογή να πετάς μολότοφ και πέτρες ανάμεσα σε κόσμο. Και εάν το ΚΚΕ «έκανε την δουλειά του», ο Α/Α χώρος έχει πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσει σε αυτό που ο Μαλατέστα όριζε σαν συνάφεια μέσων και σκοπών, και που δίνει ή τουλάχιστο πρέπει να δίνει το ηθικό πλεονέκτημα σε όσους αγωνίζονται για την κοινωνική απελευθέρωση.

Όμως το λάθος δεν σταματάει εδώ. Δεν έχουμε μόνο   την πολιτική κάλυψη και ταύτιση (που σε κάποιες περιπτώσεις παίρνει την μορφή της πολιτικής ανάληψης ευθύνης) με γεγονότα τα οποία, δεν ήταν αποτέλεσμα πολιτικής απόφασης ή οργανωμένης δράσης κάποιων πολιτικών συλλογικοτήτων, αλλά ενός ετερόκλητου πλήθους, αλλά ότι στην κόντρα με το ΚΚΕ, ο Α/Α χώρος βρήκε τον ενοποιητικό του ιστό, που κατάφερε να άρει τις διαφορές και τα βαθιά πολιτικά (ή και απολίτικα) χάσματα που δεν είχαν καταφέρει να γεφυρώσουν πολιτικές διαδικασίες χρόνων και οι έντονοι κοινωνικοί αγώνες της περιόδου . Αυτή η ομοθυμία που διαπερνάει τον χώρο από την ΑΚ μέχρι τους πιο συγκρουσιακούς χαοτικούς, δεν είναι δείγμα πολιτικής συγκρότησης, αλλά αντίθετα δείγμα αποπολιτικοποίησης, αποπροσανατολισμού, ετεροκαθορισμού και βαθύτατου ιδεολογικού ναρκισσισμού. Μπορεί να πάρει μάλιστα επικίνδυνα μονοπάτια, εάν αυτή η ιστορία δεν σταματήσει εδώ και τώρα. Οι επιθέσεις (είτε με μολότοφ είτε με βανδαλισμούς και σπρέι) στα τοπικά γραφεία του ΚΚΕ καθώς και η ενασχόληση με την συνέχεια αυτής της κόντρας με κείμενα και τα λοιπά, δεν έχουν τίποτα να μας προσφέρουν εκτός από το να δώσουν χαρά στους φασίστες (αυτούς της Χρυσής Αυγής και των Αυτόνομων Εθνικιστών κλπ), να μας προσθέσουν ένα ακόμα βραχνά στην πολιτικοκοινωνική δουλειά στις γειτονιές και έναν ακόμα λόγο περιφρούρησης σε στέκια και καταλήψεις. Άραγε έχει σκεφτεί κανείς πόσο εύκολο είναι να χτυπάνε οι φασίστες γραφεία του ΚΚΕ και να το αποδίδουν στο χώρο και πόσο αυτό μπορεί να είναι βούτυρο στο ψωμί του ΚΚΕ όταν μιλάει για αναρχοφασίστες;

Προσοχή και σύνεση λοιπόν σύντροφοι για τα χειρότερα είναι μπροστά μας.    "...

Μολότωφ Κοκτέιλ #55

From:Clamorous Being

Σύμφωνα με πολλούς σημερινούς κινηματίες --ανάμεσά τους, και αυτούς που προκρίνουν τη διαφωνία με άλλους με μέσα άλλα, από λεκτικά κοκτέιλ μολότωφ-- ο μαρξισμός είναι ξεπερασμένος και αδυνατεί να απευθυνθεί στις σύγχρονες συνθήκες και συσχετισμούς.

Στην κατεύθυνση της επεξήγησης των πρακτικών συνεπειών τούτης της θέσης, καλό θα ήταν να θυμίσουμε σε τι συνίστατο ο Μαρξισμός, τι είδους κοκτέιλ έφτιαχνε. Το κοκτέιλ Μαρξισμός λοιπόν συνίστατο στην κριτική επεξεργασία και μετασχηματισμό τριών συστατικών:

1/3 Φιλοσοφία (γερμανική, κατά προτίμηση Χέγκελ)1/3 Πολιτική οικονομία (αγγλική, κατά προτίμηση Ρικάρντο και Σμιθ)1/3 Επαναστατική πολιτική πρακτική (γαλλική, κατά προτίμηση 1789-94, 1848, 1871)

Ας δούμε τώρα τα οψιόν μετα-μαρξιστικών κοκτέιλ που, σε αντίθεση με το παραπάνω απαρχαιωμένο και ανεδαφικό μιξ, "προσαρμόζονται στις συνθήκες της εποχής μας":

1. Κοκτέιλ "Αχαχούχα": 1/3 Λαζόπουλος1/3 Ράδιο Αρβύλα1/3 Πιτσιρίκος

2. Κοκτέιλ "Κολωνάκι":1/3 Athens Voice1/3 Lifo1/3 ποιητικός-μεταφυσικός-αισθαντικός-λυρικός αριστερισμός σε "ανένταχτο" μπλογκ της αρεσκείας σας

3. Κοκτέιλ "ΚουλτουροΑυτονομία":1/3 Καστοριάδης με ολίγη Άρεντ1/3 Νέγκρι και Χαρτ (ή Χόλογουεϊ)1/3 Μπούχτσιν (ή Ντελέζ/Γκαταρί ή Ντεμπόρ)

4. Κοκτέιλ "Μπάχαλο":1/3 Μπακούνιν (ή Κροπότκιν)1/3 Νετσάγιεφ (ή ταινίες του Νικολαϊδη αν δεν βρίσκετε)1/3 Ποδοσφαιρική θύρα οργανωμένων της αρεσκείας σας (ή ταινίες Σταμάτη Γαρδέλη/Γιάννη Δαλιανίδη αν δεν βρίσκετε)

5. Κοκτέιλ "Πατριωτικόν"1/3 Καραμπελιάς (ή Θεοδωράκης)1/3 Κονδύλης1/3 Εθνοαπελευθερωτικό κίνημα της αρεσκείας σας

6. Κοκτέιλ "Κουλουβάχατα"1/3 Μπλογκ με κοκτέιλ #11/3 Μπλογκ με κοκτέιλ #21/3 Μπλογκ με κοκτέιλ #5

ή

1/3 Μπλογκ με κοκτέιλ #21/3 Μπλογκ με κοκτέιλ #31/3 Μπλογκ με κοκτέιλ #4

Καλές καταπόσεις! Άσπρο πάτο!

Γιώργου Μαργαρίτη “Περί κουκουλοφορισμού”: η “κουκούλα” ως ιδεολογία και μηχανισμός επίθεσης κατά του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος

"Γνωστοί-άγνωστοι" και ΜΑΤ δίπλα-δίπλα σε διατεταγμένη υπηρεσία

Στο χώρο των ακαδημαϊκών που ασχολούνται με τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες – όσων από αυτούς δηλαδή διατηρούν μία επαφή με την επιστήμη και την πραγματικότητα και δεν αναλίσκονται σε «επικοινωνιακές» (προπαγανδιστικές είναι ο καλύτερος όρος) πομφόλυγες για να εξωραΐσουν την πολιτική της άρχουσας τάξης – υπήρχε τους τελευταίους μήνες μία εύλογη απορία. Σε περιόδους όξυνσης των κοινωνικών αγώνων και της ταξικής πάλης, σε περιόδους όπου το εργατικό κίνημα ισχυροποιείται και μπορεί και εκφράζεται πολιτικά, η άρχουσα τάξη, η αστική, χρησιμοποιεί σταθερά ένα βασικό εργαλείο για να περάσει την πολιτική της και να επιφέρει πλήγματα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.Το εργαλείο αυτό συμβατικά το ονομάζουμε παρακράτος και συμπληρώνει το έργο των επίσημων μηχανισμών καταστολής με πιο «ελεύθερο» τρόπο. Το «ελεύθερο» σημαίνει ότι δε χρειάζεται να αυτοπεριοριστεί από το όποιο «θεσμικό» πλαίσιο και ότι μπορεί, κάτω από το πλέγμα της ανωνυμίας, να προβεί σε ακραίες πράξεις χωρίς να εκθέσει άμεσα τους πολιτικούς, κοινωνικούς, ιδεολογικούς του πάτρωνες. Για το λόγο αυτό πολλές από τις ακραίες ενέργειες, τις αγριότητες ενίοτε, που ιστορικά έχουν επιστρατευθεί ενάντια στο εργατικό κίνημα (αλλά και ενάντια στο δημοκρατικό αντίστοιχο) εκπορεύονται από αυτούς ακριβώς τους χώρους.

Το ερώτημα, λοιπόν, αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο θα συγκροτηθεί ένα τέτοιο «πολιτικό εργαλείο» στο πλαίσιο της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης και το χώρο από τον οποίο θα προέλθει αυτό. Νομίζω ότι, μετά τα γεγονότα της 20ής Οκτώβρη, έχουμε την απάντηση στο ερώτημα. Εχουμε επίσης και πολλά από τα αναγκαία στοιχεία που μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του

μηχανισμού.Τους προηγούμενους μήνες κυβέρνηση και κρατικές υπηρεσίες είχαν «επενδύσει» σε ομάδες με εμφανή εθνικιστικά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά για την επίλυση του μεταναστευτικού «προβλήματος» στο κέντρο της Αθήνας. Ακροδεξιές ομάδες με μόνο ιδεολογικό ένδυμα την εθνικοσοσιαλιστική εκδοχή του «έθνους» και της «φυλής» δημιούργησαν μία κατάσταση πογκρόμ – ή και λιντσαρίσματος – σε περιοχές της Αθήνας, κατάσταση που πολλοί έσπευσαν – ανοικτά ή μη – να «χαιρετίσουν»: Αυτή η άναρχη βία και η χωρίς κανόνες απειλή θα «καθάριζε» το

 

 

κέντρο της Αθήνας. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν έγινε, απλά και μόνο διότι η βία, η απελπισία, η αβεβαιότητα, η αγωνία και ο φόβος που προκαλεί η φτώχεια, η εξαθλίωση, η εκμετάλλευση σε αυτά τα απόκληρα θύματα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού είναι απείρως μεγαλύτερες από όποιο αντίστοιχο αίσθημα θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι ακροδεξιοί τρομοκράτες.Το ερώτημα, λοιπόν, ήταν εάν το αποτυχόν στην υπόθεση των μεταναστών παρακράτος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στο εργατικό κίνημα και κάτω από ποια μορφή θα μπορούσε αυτό να γίνει. Για την «αναβάθμισή» του αυτή έχει όμως ένα βασικό μειονέκτημα: Ο «εθνικιστικός» του λόγος – με τις ρατσιστικές του παραγράφους – ενοχλεί τις σημερινές «κοσμοπολίτικες» αντιλήψεις του καπιταλιστικού στερεώματος.Στον τομέα της μορφής η αστική τάξη στη χώρα μας, στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, έχει ήδη κάνει μία μεγάλη ιδεολογική προεργασία. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο προερχόμενος από την ακροδεξιά αντικομμουνισμός – είτε αυτός είναι ωμός είτε «έντεχνος» – δύσκολα μπορεί να αποδώσει τα όσα χρειάζονται για να στηρίξει ένα μηχανισμό επίθεσης ενάντια στο εργατικό κίνημα και, πολύ περισσότερο, ένα «κίνημα» που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ισότιμα τους αντιπάλους της άρχουσας τάξης. Αντίθετα, εάν οι ίδιες πολιτικές προθέσεις και σχεδιασμοί ενδυθούν με «αριστερό» μανδύα και κατά το δυνατό με «αμεσο-δημοκρατικό» (έκφραση αδόκιμη στην επιστήμη, αλλά δόκιμη στους καιρούς μας) λεξιλόγιο, τότε η απήχησή τους μπορεί να πολλαπλασιαστεί. Ο χώρος της νεφελώδους «αντι-εξουσίας» – δεν χρειαζόταν και πολλή σκέψη γι’ αυτό – ήταν και είναι ο ιδανικός για την περίσταση.Λίγα χρόνια πριν τα θεωρητικά ρεύματα του αντι-κομμουνισμού που δημιούργησε η περίοδος της θριαμβευτικής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στα σοσιαλιστικά κράτη, επέδραμε και στη χώρα μας με τη μορφή «καινοτόμων» αναθεωρητικών ιστορικών και κοινωνικών αναλύσεων που είχαν πολύχρωμο εποικοδόμημα, αλλά σταθερό παρονομαστή: Ο κομμουνισμός ήταν πολιτικό, ίσως και εγκληματικό, ολίσθημα της ανθρώπινης ιστορίας και ότι με κάθε τρόπο θα έπρεπε να στιγματιστεί ηθικά, πολιτικά, θεσμικά, αλλά και ποινικά, όπου αυτό κρινόταν απαραίτητο. Αυτές οι θεωρίες εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται σε χώρες όπου ηττήθηκε ο σοσιαλισμός και των οποίων οι λαοί σέρνονται σήμερα δέσμιοι στη «νέα τάξη πραγμάτων».Στην Ελλάδα η επανάληψη των παλιών παραμυθιών της εθνικοφροσύνης για «κονσερβοκούτια» και εγκληματική φύση του κομμουνισμού προκάλεσε χαμόγελα συγκατάβασης, αλλά και έντονες αντιδράσεις τόσο από κομμουνιστές διανοούμενους, όσο και από προοδευτικούς αντίστοιχους. Είναι φοβερά δύσκολο σε μία χώρα με λαμπρή παράδοση στους λαϊκούς και απελευθερωτικούς αγώνες να πείσει κανείς ότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ ήταν απλά «εγκληματικά σχέδια ενάντια στους απλούς αγνούς Ελληνες». Υπήρχε όμως στους χώρους της διανόησης μία διχογνωμία για τον πολιτικό στόχο αυτών των θεωριών.Πολλοί από τους προοδευτικούς διανοούμενους πίστευαν ότι ο αποδέκτης αυτών των αναθεωρητικών θεωριών ήταν η παραδοσιακή ακροδεξιά ή απλά η δεξιά, στην οποία ήθελαν οι πρωταγωνιστές της κίνησης να δώσουν ιδεολογικά εργαλεία και – ας μου επιτραπεί ο όρος – «ιστορική αυτοπεποίθηση». Η τελευταία ήταν οπωσδήποτε αναγκαία για μία παράταξη που έχει σκοτεινή ιστορία και στον τομέα του πατριωτισμού και για το λόγο αυτό οι πρωταγωνιστές αυτής της κίνησης, άχρηστοι πλέον στο σύστημα, έχουν μεταβληθεί σε συντηρητικούς «πολιτικούς αναλυτές» στον αντίστοιχων κατευθύνσεων Τύπο. Ο βασικός όμως στόχος αυτής της μεγάλων διαστάσεων επιχείρησης ήταν ο χώρος της αριστεράς.

Προφανώς η τελευταία, στο μεγαλύτερό της κομμάτι, δεν ασπάστηκε ολότελα τις αναθεωρητικές απόψεις των αντικομμουνιστών. Τέθηκε όμως έντεχνα «μπροστά στις ευθύνες της». Αποτελώντας από καιρό μέρος του συστήματος και φυσικά μη έχοντας την επιθυμία να το δει να ανατρέπεται, πιέστηκε ώστε να προσδιορίσει τα όριά της κάπου στο μέσο της διαδρομής. Ο κομμουνισμός δεν είναι φυσικά γι’ αυτούς το «απόλυτο έγκλημα» στην ιστορία της ανθρωπότητας, πολύ απέχει όμως από το να είναι ιδανική λύση για τα ανθρώπινα βάσανα και το σκοτεινό κόσμο του καπιταλισμού.Ο συμβιβασμός έχει μάλιστα και όνομα: Το σταλινισμό. Η ιδέα είναι ότι εάν τα περισσότερα από τα στοιχεία του κομμουνισμού και της ιστορίας του εργατικού κινήματος τα εξοβελίσουμε διότι ανήκουν στον αστερισμό του σταλινισμού, τότε αυτό που απομένει μας επιτρέπει να ονομαζόμαστε κομμουνιστές, να ορκιζόμαστε στους εργαζόμενους και στην πρόοδο και ταυτόχρονα να προτείνουμε εποικοδομητικές λύσεις στο τρέχον σύστημα που θα του επιτρέπουν να μακροημερεύει και να ταΐζει και εμάς. Τότε και κομμουνιστές είμαστε, όταν χρειάζεται, και την αξία μας πολλαπλασιάζουμε μέσα στο πολιτικό σύστημα καθώς μπορούμε να παραμυθιάζουμε τους εργαζόμενους, και μέρος του συστήματος παραμένουμε. Εάν αναγνωρίσατε τον πολιτικό χώρο που περιγράφω, ναι, έχετε δίκιο, είναι αυτός…Σε ώρες όμως που η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της σύστημα χρειάζεται «τάγματα εφόδου» ικανά να ανοίγουν τα κεφάλια διαδηλωτών σήμερα, απεργών αύριο και όποιου χρειαστεί μεθαύριο, οι παραπάνω «θεωρίες του μέσου» αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμες για το σύστημα. Να το εξηγήσουμε αυτό: Οι κουκουλοφόροι του κουκουλοφορισμού (έχει γίνει βλέπετε ιδεολογία και άρα λήγει σε -ισμός) πιστεύουν ακράδαντα ότι ο κομμουνισμός (έστω με το σταλινικό πρόταγμα) είναι το απόλυτο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τα διδάγματα των αναθεωρητών της ιστορίας βρήκαν κάτω από τις κουκούλες τους πλέον καλούς μαθητές τους. Ως εκ τούτου ο χώρος αυτός είναι πρόθυμος να προσφέρει – ιδεολογικά πλέον, όχι μόνο «τεχνικά», μέσω «μυστικών υπηρεσιών» – τις υπηρεσίες του – ως «τάγματα εφόδου» – στην άρχουσα τάξη. Το πράττει ήδη.Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου δεν μπορεί να είναι παρά πολιτική καθώς τα φαινόμενα που η πολιτική γεννά μόνο με τέτοιο τρόπο αντιμετωπίζονται. Με άλλα λόγια, ο χώρος αυτός, το μίσος που κουβαλά, τα εγκλήματα που ετοιμάζεται να διαπράξει σε βάρος του εργατικού κινήματος, πρέπει να καταγγελθούν και να απομονωθούν. Εδώ όμως έρχονται οι άλλοι…Εμποτισμένοι στη θεωρία του «μέσου» – πατώντας σε δύο βάρκες για να το πω ωμά – οι πολιτικοί χώροι της ανανέωσης, της αριστεράς και της προόδου, του αριστερισμού και ό,τι άλλο, αδυνατούν ή αρνούνται να δουν την προφανή λειτουργία των πραγμάτων και επιμένουν να βλέπουν αυτό που επιθυμούν: «Εργάτες που κτυπούν εργάτες» μας είπαν, «εμφύλιο μέσα στο κίνημα» μας είπαν, «ίσες ευθύνες» (προπαντός) διέγνωσαν. Θα πρέπει να προσέξουν πολύ. Οι καιροί δεν είναι ιδανικοί για αφελείς, ούτε για ιδιοτελείς αφελείς ούτε για ανιδιοτελείς. Από τη στιγμή που ο κουκουλοφορισμός παντρεύεται τα πολιτικά σχέδια της άρχουσας τάξης γίνεται εργαλείο ολοκληρωτισμού. Και γίνεται όπλο που μπορεί την κάθε στιγμή να στραφεί στον οποιοδήποτε.Ο κουκουλοφορισμός δεν μπορεί να είναι στοιχείο του «νέου ΕΑΜ» που ευαγγελίζεστε. Και η τρικυμία στο κρανίο αντιμετωπίζεται με ένα και μόνο φάρμακο: Την ταξική ανάλυση, αυτή που χωρίς λάθη μπορεί να υποδείξει στον καθένα τη θέση του και να δώσει νόημα στην πολιτική του.

ΤουΓιώργου ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ*

* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Από: http :// erodotos . wordpress . com /2011/10/29/ margaritis - koykoyloforismos /