De vorige keer…

De vorige update zijn Edwin, Lindsay, William en Sophie afgestudeerd.

William en Sophie zijn getrouwd, net als Edwin en Lindsay.

Quinten is peuter geworden.

Victoria, Chris, Rick en Sterre werden kinderen.

Kelsi en Jason hebben hun winkel geopend.

Magda en Ruben zijn ouders geworden van een derde zoontje, Joëll.

Kiro werd een volwassen kat.

Marnix heeft een hond aangeschaft, een mannetje met de naam Roy.

Tim en Lieffie zijn verloofd.

En Kelsi is zwanger.

En dan gaan we nu weer verder. -->

Ruby ligt verveeld in de tuin op het bankje. Sapphire is jarig en er wordt een groot feest gegeven, maar

de gasten zijn er nog niet en Ruby wordt steeds ongeduldiger. Dan hoort ze stemmen, die

langzaam dichterbij komen. Snel komt ze overeind en rent ze naar binnen. ‘Mama, papa, de

gasten komen!’ roept Ruby tegen haar ouders.

Challengefields 6

Ruby heeft al snel Sterre gevonden, die best met haar wil spelen en de andere kinderen vermaken zich

ook prima.

Ook de volwassenen hebben het best naar hun zin. Lily kletst gezellig bij met haar broertje en zusje en

aantal van de koppeltjes lijken haast een wedstrijd te doen om te zien wie de kinderen het hardste

‘Dat is vies’ en ‘Bah’ kunnen laten roepen.

Maar al snel verzameld iedereen zich om de taart, waar Josef met Sapphire in zijn armen staat.

Iedereen begint herrie te maken om Sapphire aan te moedigen en de jarige zelf lacht vrolijk naar

haar moeder, die ook op een toeter blaast.

Dan blazen Josef en Sapphire samen de kaarsjes uit en binnen de kortste keren staat er een flink

gegroeide Sapphire.

‘Wauw!’ roept Sapphire als ze zichzelf bekijkt. ‘Ik ben nu hartstikke groot!’

‘Ja, we zijn nu even groot.’ zegt Ruby vrolijk. Dan pakt ze de hand van haar zusje. ‘Maar die kleding

kan niet, kom, je moet echt wat anders aandoen.’

‘Is dit beter?’ vraagt Sapphire als ze een andere outfit heeft uitgezocht en aangedaan.

Ruby bekijkt haar zusje van top tot teen. ‘Hmm… Het is best oké. Een beetje netjes, maar het past wel

bij jou. En het staat je goed.’

‘Dus het is goedgekeurd?’ vraagt Sapphire met een grote glimlach.

Ruby springt overeind. ‘Nou, vooruit, omdat jij het bent, Saf.’ Dan begint ze haar zusje te kietelen.

Sapphire gilt en lacht hard, waarop de andere kinderen doorhebben dat het omkleden klaar is en

iedereen verzameld zich in de slaapkamer van Sapphire.

De kamer van Sapphire is best ruim, maar met 7 kinderen is het er toch best vol.

Maar dat maakt de kinderen niets uit. Zij hebben samen de grootste lol, en dat is voor hen het

belangrijkste.

In de tuin ligt Kelsi rustig op het gras te genieten van het warme zonnetje. Net als veel van haar

familieleden wil Kelsi eigenlijk wel weer aan het werk nu ze al een tijdje zwanger is, of in ieder geval

iets doen, maar ze legt zich er wel makkelijker bij neer dat ze niet veel kan nu ze in verwachting is.

Challengefields 10

‘Oh, daar ben je.’ klinkt het opeens. Kelsi kijkt op en ziet Jason het trapje aflopen.

‘Ja, ik had geen zin meer om binnen te zitten.’ zegt Kelsi en ze legt haar hoofd ook op het gras neer.

‘Dat kan ik begrijpen.’ zegt Jason en hij gaat bij Kelsi zitten. ‘Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik blij ben

dat we een kindje krijgen, een kleintje van ons samen lijkt me echt geweldig. Maar ik zou het niet

willen dragen. Ik denk dat ik echt gek zou worden.’

‘Worden? Dat ben je al.’ onderbreekt Kelsi hem plagend.

‘Ha ha.’ zegt Jason sarcastisch. ‘Maar je weet best wat ik bedoel. Ik heb door jouw zwangerschap veel

meer respect gekregen voor alle vrouwen die kinderen hebben. Waaronder mijn moeder en

schoonmoeder.’

Kelsi knikt. ‘Ik snap ook niet dat mijn moeder dit vier keer heeft gedaan. En dan drie keer met een

tweeling! Ze zei dat die zwangerschappen makkelijker waren voor haar dan toen ze zwanger was

van mij, maar daar geloof ik eigenlijk niets van.’

Jason haalt zijn schouders op. ‘Ik zou het niet weten. Ik ben alleen blij dat het jou ook best meevalt, het

zwanger zijn.’

‘Goeiemorgen, Will!’ zegt Lindsay vrolijk wanneer ze beneden komt.

‘Hallo, zusje. Lekker geslapen?’

‘Ja hoor.’ Lindsay rekt zich even uit. ‘Maar die pannenkoeken ruiken heerlijk. Zijn ze bijna klaar?’

Challengefields 11

‘Je hoeft niet zo verbaast te klinken over dat het lekker ruikt. Je weet dat ik best wel kan koken.’ zegt

William terwijl hij even over zijn schouder kijkt.

‘Weet ik wel, ik plaag je alleen een beetje. Maar serieus, zijn ze bijna klaar?’

‘Dit is de laatste, dus ga maar alvast aan tafel.’

Wanneer William de borden neerzet, begint Lindsay meteen op hoog tempo de eerste pannenkoek

naar binnen te werken. ‘Heb je een beetje trek?’ vraagt William dan ook verbaast, want normaal

is Lindsay juist degene die rustig en netjes eet.

‘Nogal.’ zegt Lindsay. ‘Ik denk dat het de zenuwen voor mijn nieuwe baan zijn, want Edwin zei net

voordat hij zich omdraaide om verder te slapen dat ik vannacht ook heel erg onrustig sliep.’

Zenuwen voor haar werk waren absoluut niet nodig. De baan is interessant en de collega’s gezellig,

dus dat viel Lindsay alles mee.

Maar op de terugweg met de carpool voelt ze zich steeds misselijker worden en wanneer de auto voor

het huis stopt, mompelt Lindsay gauw gedag en rent ze naar binnen, naar het toilet.

Edwin zag Lindsay voorbij rennen en hoorde dat ze zich niet lekker voelt. Hij loopt achter haar aan de

badkamer in en neemt haar voorzichtig in zijn armen. ‘Gaat het wel een beetje?’ vraagt hij

bezorgd.

Lindsay knikt. ‘Het gaat wel.’

‘Hmm. Misschien is het toch beter als je even gaat liggen.’ vindt Edwin en Lindsay besluit om inderdaad

maar even haar bed in te kruipen.

Edwin gaat vlak buiten de slaapkamer schilderen, zodat hij Lindsay makkelijk kan horen als er iets is of

als ze iets nodig heeft. Dat was een goede beslissing, vindt hij, als hij Lindsay hoort; ‘Edwin? Kan je

even komen?’

Edwin legt zijn spullen meteen neer en loopt de slaapkamer in. Daar blijft hij verbaast staan als hij

Lindsay naast het bed ziet staan. Lindsay in een zwangerschapsjurk. ‘Je… Je bent…’ probeert hij te

zeggen, maar verder komt hij niet.

Lindsay grijnst. ‘Ja, ik ben zwanger.’

Langzaam loopt Edwin naar haar toe en hij legt voorzichtig een hand op haar buik. ‘Je bent zwanger.’

mompelt hij. Dan kijkt hij met een glimlach op. ‘We worden ouders.’

Die avond zitten Edwin en Lindsay op de bank te knuffelen wanneer William terugkomt van zijn eerste

werkdag. ‘Hallo!’ zegt hij vrolijk.

Lindsay kijkt over haar schouder. ‘Hallo Will.’ zegt ze tegen haar broer en ze staat langzaam op van de

bank.

William blijft verbaast staan als hij de buik van zijn tweelingzusje ziet. Dan vraagt hij plagend; ‘Heb je iets

teveel van die pannenkoeken gegeten?’

‘Haha.’ zegt Lindsay sarcastisch. ‘Nou, zie maar of jij je nichtje of neefje vast mag houden wanneer hij

of zij er is.’

William grijnst. ‘Dreig maar. Ik weet toch dat jij je kindje niet zo’n geweldige oom wil ontnemen.’ Dan

buigt hij zich naar Lindsay’s buik toe. ‘Hé kleintje. Ik ben je oom William. En geen zorgen, ik zorg wel

dat je genoeg lol zal hebben. En feestjes in overvloed.’

‘Hé, wacht nog even met het vertroetelen van je nichtje of neefje tot het uit mijn buik is.’ zegt Lindsay

lachend.

‘Vooruit dan maar.’ zegt William en hij gaat weer recht staan. ‘Maar Edwin, je heb wel goeie

zwemmertjes, nietwaar? Zo snel al raak?’

‘Ach, hou je kop, jij.’ zegt Edwin en hij laat zich met een rood hoofd onderuitzakken op de bank terwijl

Lindsay haar broer een duwtje geeft.

Samen lopen Kelsi en Lindsay naar hun ouderlijk huis toe. Die avond is de verjaardag van de drieling,

maar Esmay heeft haar jongste twee dochters gevraagd om langs te komen, zodat ze bij kunnen

praten. Nog voor de zussen op de bel kunnen drukken, komt Esmay al naar buiten. ‘Wat fijn om

jullie te zien.’ zegt Esmay en ze geeft allebei haar dochters een knuffel.

Challengefields 3

Snel neemt Esmay Kelsi en Lindsay mee naar binnen zodat ze kunnen zitten, want ze weet zelf nog

maar al te goed hoe je voeten en enkels voelen als je te lang moet lopen of staan tijdens een

zwangerschap.

‘En hoe gaat het met jullie? Hoe vinden jullie het om zwanger te zijn.’ vraagt Esmay.

‘Hmm, het is nu wel oké.’ zegt Lindsay. ‘Ik voel me natuurlijk niet zo geweldig als normaal. En ik heb

continu honger. Maar nu de misselijkheid weg is, is het wel te doen.’

‘Het valt inderdaad wel mee, maar ik weet niet of ik dit nog wel een keer wil doen.’ zegt Kelsi. ‘Ik

bedoel, ik ben dol op mijn werk, ik ben graag bezig. Maar nu kan ik niet veel anders dan de hele

dag thuis zitten. En dat is echt niet mijn ding.’

‘Ik ben ook niet dol op thuiszitten, maar ik doe het met liefde als het betekend dat ik over een tijdje

een kleintje van mij en Edwin heb.’

‘Zolang er maar 1 ding duidelijk is.’ zegt Esmay. ‘Zodra er een baby is geboren, ben ik de eerste die het

hoort. Want jullie hebben je vader en mij al buiten de huwelijken gehouden, maar de

kleinkinderen wil ik zeker wel zien.’

‘Natuurlijk mam, jij bent de eerste die het hoort.’ zegt Lindsay.

‘Hmm, ik zal moeten racen naar de telefoon, want Jason heeft zijn moeder ook moeten beloven haar

het eerste te bellen.’ zegt Kelsi lachend.

Lindsay staat op en gaat naar het toilet. Esmay gaat naar Kelsi en wrijft even over haar buik. ‘Luister

maar niet naar je mama, kleintje. Ze is nu wel een beetje aan het mopperen, maar als je er straks

bent, vindt ze het lang zo erg niet meer dat ze zo weinig heeft kunnen doen, dan ben je het

allemaal waard.’

‘Dat denk ik ook wel.’ zegt Kelsi. Dan betrekt haar gezicht. ‘Het is maar goed dat hier zoveel

badkamers zijn, want ik moet ook naar het toilet.’

Esmay kijkt haar dochter glimlachend na. ‘Ik heb toch iets goed gedaan, anders waren mijn jongste

meisjes nooit zulke mooie en sterke vrouwen geworden.’ mompelt ze trots. Dan zegt ze zachtjes,

met een nog grotere lach op haar gezicht; ‘En ik krijg er nog twee kleinkinderen bij.’

Later die dag loopt het huis flink vol. Sil, Lonneke en Kristof zijn allemaal terug van hun werk en de

andere kinderen van Kristof en Esmay komen ook allemaal op visite voor de verjaardag van

Laurence, Lynn en Liam. Zij brengen ook allemaal hun partner en de kinderen die oud genoeg zijn

mee.

Dat betekend dat alleen Quinten mist. Nou ja, Quinten is de enige waarvan gezegd wordt dat hij er

niet is. Sil weet maar al te goed dat Lis er ook niet is. Hij weet best dat zijn zus geen lieve meid is en

hij was ook lang niet zo close met Lis als Milan en Ilse of William en Lindsay zijn, maar op de

momenten dat haast heel de familie bijeen is, mist hij zijn tweelingzus toch wel.

Sil schudt zijn hoofd even en richt zich dan op Laurence. Het gaat vandaag om zijn kinderen en die

verdienen zijn volle aandacht. Glimlachend helpt Sil zijn oudste zoon de kaarsjes uit te blazen. Dan

wordt Laurence op de grond gezet. Even staat Laurence met grote ogen op zijn beentjes te

wiebelen.

Dan springt Laurence de lucht in en komt hij een stuk groter weer neer.

‘Je lijkt flink op je moeder, jongen.’ zegt Kristof.

Laurence haalt zijn schouders op. Dan zegt hij; ‘Kunnen we doorgaan met Lynn en Liam? Ik wil taart.’

Lonneke haalt Lynn bij zich voor een tweede taart. Zonder hulp van haar moeder lukt het Lynn om de

kaarsjes uit te krijgen. Dan zet Lonneke haar kleine meisje op de grond.

En vlak daarna is het kleine meisje opeens een stuk groter. ‘Wow, je lijkt net op je tante Kelsi, toen zij zo

oud was als jij nu bent.’ zegt Sil.

Lynn zoekt haar tante tussen alle gasten en kijkt haar met een schuin hoofd aan. Dan vraagt ze met

een grijns aan haar vader; ‘Dus ik word later net zo mooi als tante Kelsi?’

‘Ach lieverd, je bent nu al net zo mooi.’ zegt Sil en hij geeft Lynn een knuffel.

Ondertussen heeft Kristof de jongste van de drieling naar de keuken gehaald. Bij de vorige verjaardag

van de drieling heeft Esmay geholpen, en nu mag Kristof Liam dus helpen. Samen met zijn opa

blaast Liam de kaarsjes uit. Wanneer Kristof hem op de grond zet, steekt Liam zijn armpjes naar

hem uit. ‘Opa helpen.’

‘Nee jongen.’ zegt Kristof vriendelijk. ‘Dit moet je echt zelf doen.’

En uiteindelijk lukt het Liam natuurlijk ook prima zelf. En hij is heel blij dat hij nu ook een stuk groter is.

Maar natuurlijk moeten de kids prioriteiten stellen.

‘En nu taart!’

Na de taart kleden de kinderen zich om. En zonder daar echt bij na te denken, trekken ze alle drie iets

aan in hun eigen kleur. ‘Zo klopt het wel.’

‘Ja, zo hoort het.’ zegt Liam en hij geeft Lynn een knuffel. Hij strekt zijn arm uit om Laurence in de knuffel

mee te trekken, maar die doet een stapje achteruit.

‘Uhm, nee, geen knuffel. Ik ga de anderen zoeken.’ zegt hij en hij draait zich om.

En al snel genoeg hebben Laurence, Lynn en Liam ook de grootste lol met hun oudere nicht en neef.

‘Hé stelletje harde werkers. Ik vind dat het tijd is om wat leuks te doen. Gaan jullie mee de Stadsbuurt

in?’ vraagt Britt aan Tim en Lieffie.

‘Hmm, eigenlijk wilde ik vandaag mijn paper afkrijgen.’ zegt Tim zonder zijn blik van het scherm af te

halen.

‘Ik ook. Dan is het maar gedaan.’ zegt Lieffie.

Studentenvereniging van Velds

Britt haalt haar schouders op. ‘Nou, dan ga ik wel alleen. Ik heb namelijk geen zin om de hele dag hier

binnen te zitten.’ zegt ze en al snel zit Britt in een taxi naar de Stadsbuurt.

Eenmaal in de Stadsbuurt zoekt Britt een leuke bar op en bestelt ze een drankje. Een tijdje geniet ze

rustig van haar drankje. Dan hoort ze iemand achter haar zeggen; ‘Hallo daar.’

Britt staat op en draait zich om naar de stem, die hoort bij een blonde man. ‘Hallo.’ zegt ze terug.

‘Ik ben Karel.’ zegt de man en hij steekt zijn hand uit.

‘Britt.’ zegt Britt en ze schudt de hand van Karel.

Een tijdje hangen Britt en Karel nog rond in de bar, maar dan neemt Britt Karel mee naar het

studentenhuis om daar nog gezellig samen wat tijd door te brengen.

‘Victoria!’ zegt een roodharige jongen die de tuin inloopt. ‘Je moeder heeft me binnengelaten.’ zegt

hij voor Victoria iets kan vragen.

‘Zoiets dacht ik al.’ zegt Victoria vrolijk. ‘Maar leuk dat je er bent, Fred.’

Challengefields 7

‘Natuurlijk ben ik er.’ zegt Fred net zo vrolijk als Victoria. ‘Nu kunnen we tenminste de hele middag

spelen en kletsen, in plaats van alleen in de pauze.’

Victoria grijnst. ‘Zaterdagen zijn gewoon geweldig.’ zegt ze. Dan wijst ze achter zich. ‘Zullen we op de

schommels gaan?’

Fred vindt dat een prima idee, maar in plaats van meteen zelf naast Victoria op de schommels te

gaan zitten, duwt hij haar eerst even. ‘Hou je goed vast!’ roept hij voordat hij haar zo hard

mogelijk duwt, waardoor Victoria lachend en gillend omhoog gaat.

Dan ploft Fred op de tweede schommel neer en een lange tijd hebben de twee de grootste lol.

Wanneer ze genoeg hebben van het schommelen en buiten rondrennen, gaan Victoria en Fred naar

Victoria’s kamer, waar ze samen op haar bed gaan zitten.

‘Echt gaaf dat je ouders twee schommels in de achtertuin hebben gezet.’ zegt Fred. ‘En je bent toch

maar enig kind?’

Victoria knikt. ‘Ja, ze hebben alleen mij. Maar ik heb zoveel neefjes en nichtjes, dat het wel handig is

om een extra schommel te hebben, voor als zij langskomen.’

‘Hoeveel neefjes en nichtjes heb je dan?’

‘Uhm… Ik heb vier echte neefjes en 1 nichtje, maar ook nog drie achternichtjes en vijf achterneefjes. En

twee van mijn tantes zijn zwanger.’

‘Wow.’ zegt Fred. ‘Dan heb je wel een hele grote familie.’

‘Nogal.’ zegt Victoria. ‘Daarom vind ik het ook helemaal niet erg dat ik geen broertjes of zusjes heb.

Dan is het hier tenminste een beetje rustig.’

Niet lang daarna is het tijd voor Fred om weer naar huis te gaan. ‘Bedankt dat ik mocht komen, Vic. Ik

vond het echt heel leuk.’ zegt hij en hij geeft Victoria een knuffel.

‘Ik vind het ook heel leuk dat jij langs bent gekomen.’ zegt Victoria wanneer ze elkaar weer loslaten.

Even kijken ze allebei van elkaar weg.

‘Zie je maandag weer.’ zegt Fred dan zachtjes voor hij de kamer uitloopt en Victoria kijkt hem

glimlachend na.

Het hoofdhuis heeft er een nieuwe bewoner bij. Iedereen merkte dat Mia zich een beetje eenzaam

voelde, dus ze hebben een maatje voor haar ik huis gehaald. Dat maatje is een rode kater met

de naam Frits. En Mia en Frits kunnen prima met elkaar overweg.

Challengefields 1

Met Chris en Rick gaat het ook prima. Ze hebben het enorm naar hun zin op school en hebben hele

gezellige klasgenootjes, die ze ook mee naar huis nemen.

‘Echt zo leuk, dat jullie haast een speeltuin in de tuin hebben.’ zegt Mark terwijl hij de glijbaan opklimt.

Rick knikt. ‘En het is nog leuker om samen met jullie in te spelen.’

Mark grijnst. ‘Ik vind het ook super dat jullie ons hebben uitgenodigd.’ Dan glijdt hij naar beneden.

‘Hou je goed vast, Fiona!’ zegt Chris en hij begint te rennen, zodat het rad meedraait.

‘Kom op, sneller!’ moedigt Fiona hem aan.

Wanneer Chris niet sneller kan, springt hij op het rad en lachend draaien hij en Fiona rond.

Een tijdje gaat het zo prima op de speelplaats. Nadat Mark en Rick genoeg hebben van de glijbaan,

gaan ze rustig op de grond wat spelletjes zitten spelen. Tot er opeens klinkt; ‘Hé Rick!’

Rick draait zich om naar Fiona. ‘Ja?’ vraagt hij.

‘Kom mee, op het rad. Je moet ook met mij spelen, niet alleen saaie spelletjes spelen met Mark.’ zegt

Fiona.

Rick kijkt even naar Mark en beiden halen ze hun schouders op. ‘Oké.’ zegt Rick dan. ‘Kom op Mark,

dan gaan we mee op het rad.’

Fiona kijkt even alsof ze iets koppigs wil zeggen, maar dan gaat ze toch maar weer op het rad.

Buiten dat Rick en Chris veel tijd met klasgenootjes doorbrengen, zijn ze ook veel bij hun broertje te

vinden. Hun huiswerk maken ze ook telkens bij de kleine Joëll op de kamer.

Maar voor ze het goed en wel beseffen is het alweer tijd voor Joëll om een stukje groter te worden. Ze

houden deze keer geen groot feest, ze vieren de verjaardag van Joëll met alleen het gezin.

Ruben blaast de kaarsjes uit voor Joëll en helpt hem met opgroeien. Nadat hij in de lucht is gegooid,

komt Joëll neer als een leuke peuter.

‘Wow, jij lijkt flink op je moeder, jongeman.’ zegt Ruben. ‘Je mag dan wel mijn huidskleur hebben, en

de haarkleur van mijn oma, maar verder lijk je nu wel heel erg op Magda.’

Nadat iedereen Joëll heeft bekeken en geknuffeld, neemt Magda hem mee voor een make-over.

‘Zo.’ zegt ze wanneer ze klaar is. ‘Nu ben je echt een knap ventje.’

‘Dus, broertje, wat brengt je nou eigenlijk hier, behalve de geur van de taart.’ vraagt Roxy aan Edwin,

die op bezoek is.

‘Nou, jouw kookkunsten heb ik nooit vertrouwd, dus daar ben ik hier niet voor.’ zegt Edwin plagend,

voordat hij zucht. ‘Ik wilde eigenlijk vragen hoe het ouderschap jou bevalt.’

‘Hmm…’ Roxy denkt even na over wat ze het beste kan zeggen. ‘Je weet best dat toen ik jonger was,

dat kinderen niet in mijn plannen stonden. Maar nu zou ik niet meer zonder Romeo en Quinten

willen. Ik moest even wennen, maar ik vind het nu heerlijk om moeder te zijn.

Challengefields 8

En geloof het of niet, maar mijn kookkunsten zijn flink verbeterd. Tijdens mijn zwangerschappen kon ik

niet veel, dus toen heb ik flink wat kookboeken gelezen.’

‘Maar was je niet bang dat je dingen fout zou doen met de kinderen?’ vraagt Edwin.

‘Natuurlijk wel.’ zegt Roxy. ‘Maar als je het kindje eenmaal in je armen hebt, gaat alles haast vanzelf.

En als Milan en ik kinderen kunnen opvoeden, een Romantieksim en een Genotsim, dan kunnen jij

en Lindsay het zeker.’ Voorzichtig haalt ze de taart uit de oven. ‘Zo, die is af. Wil je ook een stukje?’

Edwin durft toch ook wel een stukje taart te proberen en Roxy loopt naar de trap. ‘Romeo? De taart is

af! Wil je ook een stukje?’

‘Ja!’ klinkt het enthousiast van boven en dan klinkt er een harde klap.

‘Breek de boel niet af!’ roept Roxy lachend voor ze de taart aan gaat snijden.

‘Moet je niet even kijken of alles goed gaat?’ vraagt Roxy wanneer ze een stukje taart voor hem

neerzet.

‘Nee hoor.’ zegt Roxy. ‘Ik weet zeker dat alles goed gaat. Dat is normaal.’

En inderdaad, nog geen halve minuut later komt Romeo de trap afgerend.

‘Ging alles wel goed?’ vraagt Edwin toch bezorgd wanneer Romeo aan tafel komt zitten.

‘Ja hoor.’ zegt Romeo vrolijk. ‘Ik wilde gewoon iets te graag naar beneden. Toen viel ik met stoel en al

om.’

Edwin kijkt hem verbaast aan. ‘Gebeurd dat wel vaker?’

Romeo knikt. ‘Zo vaak. Maar zolang ik niks breek, is er toch geen probleem?’

Edwin kijkt even naar zijn oudere zus. ‘Ik hoop dat ik een dochter krijg.’

‘Omdat die rustiger zijn?’ vraagt Romeo. ‘Nou, echt niet. Ruby is nog erger dan dat ik ben.’

Edwin slaat zijn hand voor zijn ogen. ‘En nou krijg ik zelf ook zo’n monstertje.’

Roxy legt een hand op zijn schouder. ‘Wees maar gerust, het is minder erg dan het nu lijkt.’

De bel gaat en met een zucht legt Tyler de controller op de bank neer. ‘Wacht even met verder gaan,

Jai. Ik kijk wel wie er aan de deur is.’ Met een tweede zucht komt hij overeind en loopt hij naar de

deur toe.

Challengefields 4

Met een vriendelijke lach op zijn gezicht geplakt doet hij de deur open. Daar ziet hij een zwartharige

vrouw staan. ‘Goedemiddag.’ zegt hij beleefd. ‘U zal hier wel voor mijn vader zijn. Wacht even,

dan roep ik hem.’ Meteen draait Tyler zich om en loopt hij naar de trap. ‘Pap?! Het is voor jou!’

‘Oké, ik kom er zo aan!’ klinkt het van boven.

Tyler draait zich naar de vrouw toe. ‘Hij is er zo.’

Tyler wil weer naar de zithoek lopen om verder te gaan met gamen, maar stopt met lopen wanneer

de vrouw zachtjes vraagt; ‘Tyler?’

Verbaast draait Tyler zich nogmaals om en loopt hij een stukje naar de vrouw toe. ‘Ja? Kan ik nog iets

voor u doen?’

De vrouw loopt wat dichter naar Tyler toe en laat de deur achter zich dichtvallen. ‘O god, mijn kleine

Tyler. Wat ben je groot geworden. En zo beleefd.’ Ze steekt haar hand naar hem uit, maar Tyler

stapt snel een stukje achteruit.

‘Ho, wacht, mevrouw. Ik weet niet wat u van me wilt, maar hou uw handen lekker bij u.’

Terwijl Tyler nog iets verder van de vrouw weg gaat staan, slaat de vrouw een hand voor haar gezicht.

Onzeker kijkt Tyler toe.

‘Wat is er met haar?’ vraagt Jairo op fluistertoon wanneer hij achter Tyler komt staan.

Tyler kijkt even naar Jairo en haalt zijn schouders op. ‘Geen idee.’ zegt hij even zacht terug.

Een beetje verloren kijken de jongens toe hoe de vrouw uiteindelijk haar hoofd weer wat optilt en een

traan van haar gezicht veegt.

‘Mevrouw? Wie bent u? En wat is er?’ vraagt Jairo voorzichtig.

De vrouw slaat haar armen om zich heen. ‘Tyler… Jairo… Mijn naam is Ingrid. En… En ik ben jullie

moeder.’

‘Wacht… Wat? Nee…’ zegt Jairo ongelovig.

Tyler schudt boos zijn hoofd. ‘Onze moeder?! Mevrouw, Ingrid, ik weet niet wat u wilt, maar doe wel

even normaal.’

‘Dat doe ik.’ zegt Ingrid. ‘Jullie zijn mijn zoons.’

Bij die woorden blijft Marnix, die op dat moment de trap afloopt, stilstaan. ‘Wat?’

Jairo en Tyler draaien zich om naar hun vader. ‘Pap, deze vrouw, Ingrid, zegt dat ze onze moeder is!’

roept Tyler meteen.

‘Pap? Is dat waar?’ vraagt Jairo op rustigere, maar wel nerveuze toon.

Marnix loopt de trap verder af en gaat naast de jongens staan. Hij kijkt een tijdje naar Ingrid, dan even

naar de jongens en weer terug. ‘Ingrid zou best wel eens jullie moeder kunnen zijn, ja.’

Tyler slaat zijn armen over elkaar. ‘Nou, ik geloof er niets van.’

Ingrid glimlacht voorzichtig. ‘Net zo koppig en defensief als ik was op die leeftijd.’

‘Pap, van mij mag ze ophoepelen. Stuur je haar weg?’ zegt Tyler na een boze blik op Ingrid.

Marnix werpt een strenge blik op Tyler. ‘Niet zo onbeleefd doen. En nee, ik stuur Ingrid niet weg.’ Hij

richt zijn blik op Ingrid. ‘Ik denk dat we eerst eens een goed gesprek moeten hebben.’

‘Marnix…’ begint Ingrid, maar Marnix kapt haar af.

‘Nee, even wachten.’ zegt hij. Hij zucht diep en haalt een hand door zijn haar, terwijl Ingrid naar haar

handen kijkt. ‘Kom maar aan tafel zitten, dat praat wat makkelijker.’ Daarop draait hij zich om en

gaat hij op een stoel zitten. Hij wijst ook de jongens naar een paar stoelen en wacht tot Ingrid ook

zit.

‘Waarom moeten we hierbij zitten?’ mompelt Tyler. ‘Ik ga liever wat anders doen dan naar het

onzinverhaal wat gaat komen zitten luisteren.’

Jairo knikt. ‘Ik zou ook weg willen, maar ik denk dat pap wil dat we luisteren naar wat ze te zeggen

heeft omdat ze toch onze moeder is.’

Tyler rolt zijn ogen. ‘Zoals ze de afgelopen tijd een moeder voor ons is geweest?’

De volwassenen zijn ondertussen stil, erg stil. Ingrid kijkt naar de tafel terwijl Marnix naar haar staart.

‘Ik… Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen.’ zegt Ingrid dan.

‘Misschien moet je gewoon maar beginnen.’ zegt Marnix.

‘Oké… Ik… Ik ben nu hier omdat ik heel graag wilde zien wat er van mijn jongens geworden is. Dat ik

jullie hier achterliet was de moeilijkste beslissing van mijn leven.’ zegt Ingrid tegen de jongens.

‘Destijds ging het niet goed met me. Alleen voor twee kinderen zorgen is niet makkelijk. Mijn huisje

was miniem, ik had haast geen geld, geen werk. En toen jullie baby's waren, ging het zorgen voor

jullie nog wel. Maar jullie werden twee hele actieve, nieuwsgierige en ondernemende peuters. Dat

werd teveel voor me.’

Ingrid probeert oogcontact te krijgen met de jongens, maar Jairo en Tyler weigeren haar aan te kijken.

Zuchtend slaat Ingrid haar ogen neer en verteld ze verder. ‘Het werd zelfs zo erg dat de sociale

dienst dreigde jullie bij me weg te halen. Dat kon ik niet laten gebeuren, want ik wist zeker dat ik

jullie dan echt nooit meer zou zien. Maar de zorg voor jullie kon ik ook niet meer aan.’ Ze richt haar

blik op Marnix. ‘Ik wist dat je tegen die tijd ongeveer bij je laatste examens moest zitten. Ik heb

toen uitgezocht waar je ouders wonen. Aangezien het hier de gewoonte is dat 1 van de kinderen

het huis van de ouders overneemt, en jij enig kind bent, wist ik dat je hier terug zou komen.

Daarom heb ik besloten om Jairo en Tyler hier bij je ouders achter te laten.’

‘Maar waarom heb je niet gewoon contact met me gezocht, in plaats van Jairo en Tyler hier met een

brief achter te laten?’ vraagt Marnix.

‘Ik wilde niet tot last zijn.’ zegt Ingrid zachtjes.

‘Tot last zijn?!’ roept Marnix uit. Dan haalt hij diep adem om te kalmeren. ‘Hoe kom je er nou bij dat je

tot last zou zijn? Je denkt toch niet dat ik de moeder van mijn kinderen zomaar de deur zou

wijzen? Waarom heb je geen contact opgenomen toen je wist dat je zwanger was?’

‘Je was destijds erg duidelijk. Het was voor een nachtje, meer niet. Ik vond het toen erg prettig dat je

zo direct was, zo eerlijk. En die nacht met jou was ook zeker niet verkeerd, maar…’

‘O god, teveel informatie.’ zegt Tyler. ‘Ik wil niets horen over de nacht dat jullie…’

‘Inderdaad, dat willen we niet weten.’ zegt Jairo met een rilling.

‘Sorry.’ mompelt Ingrid en nu is het Marnix die naar de tafel staart.

‘Maar doordat ik zo duidelijk was over dat het bij die ene nacht zou blijven, vertelde je me dus niets

toen je zwanger bleek te zijn.’

‘Ja.’ beaamt Ingrid. ‘Ik besef nu ook dat ik het beter anders had kunnen aanpakken. Maar ik was jong.

Ouder dan jij, maar nog steeds best jong en ik als ik het over kon doen, zou ik het anders doen. Ik

was destijds bang dat je me zwanger en al de deur zou wijzen, of dat je wel bij me zou blijven

maar dat we daar allebei diepongelukkig van zouden worden. En ik wilde beide opties

tegengaan door je niets te vertellen.’

‘Dat kan ik best begrijpen.’ zegt Marnix zachtjes. ‘Al denk ik best dat we eruit hadden kunnen komen

en dat we de jongens samen hadden kunnen opvoeden. Ik had best bij alleen jou kunnen blijven.

Ik date momenteel ook heel erg weinig, met drie kinderen in huis.’

Ingrid kijkt verbaast op. ‘Drie?’

Marnix knikt. ‘Ik heb ook nog een dochtertje, Sterre.’

‘Oh.’ zegt Ingrid en ze kijkt nerveus even over haar schouder. ‘En moet ik bang zijn dat haar moeder, je

partner, ieder moment kan binnenwandelen?’

Daarop moeten Marnix, Jairo en Tyler allemaal een beetje lachen. ‘Sterre is een aliën.’ vertelt Jairo.

‘Pap is van haar bevallen. De enige andere vrouw in huis is oma, maar zij en opa werken nu.’

‘En Sterre is momenteel op school.’ voegt Marnix toe. ‘Maar dat je hier nu bent, betekend dat je nu

wel alles op de rails hebt en dat het goed met je gaat?’

Ingrid knikt. ‘Ik heb een goeie baan, een leuk huis. En ik ben getrouwd, met Dennis.’ Ze laat even de

ring om haar vinger zien. ‘En daarom wilde ik heel graag kijken of er misschien een kans was dat ik

mijn zoons toch nog zou kunnen leren kennen.’

Daarop blijft het even stil.

‘Ik…’ begint Jairo. ‘Ik denk dat we daar even over moeten denken.’ zegt hij eerlijk.

‘Dat begrijp ik.’ zegt Ingrid en ze haalt een briefje uit haar zak, wat ze naar de jongens toeschuift. ‘Mijn

adres en telefoonnummer. Jullie zijn altijd welkom.’

Tyler stopt het briefje in zijn eigen zak en na kort gedag te hebben gezegd, gaan de jongens naar

boven.

Marnix loopt met Ingrid naar de deur. ‘Ik weet nou niet echt of ik je moet bedanken dat je bent

gekomen.’ zegt hij ongemakkelijk. ‘Ik denk wel dat dit goed was voor de jongens om te horen…’

Ingrid knikt begrijpend. ‘Ik wil jou in ieder geval wel bedanken dat je me dit hebt laten vertellen.’

‘Geen probleem.’ zegt Marnix. ‘Zoals ik al zei, dit was misschien best goed voor de jongens, dat ze

weten dat je ze niet hier hebt achtergelaten omdat je ze niet wilde. En ik vind het zelf ook wel

prettig om te weten wie de moeder van mijn jongens is.’

‘Het spijt me dat ik niet eerder contact heb gezocht.’ zegt Ingrid zachtjes.

Marnix haalt zijn schouders op. ‘Wat gebeurd is, is gebeurd. Daar kunnen we niets aan veranderen. Ik

durf alleen niet te zeggen wat Jairo en Tyler zullen doen. Ik denk ook dat ze dit eerst even moeten

verwerken.’

Ingrid knikt nog eens en geeft Marnix een knuffel. Marnix slaat ongemakkelijk zijn armen ook even om

haar heen, maar laat haar gauw weer los. ‘Nogmaals bedankt.’ zegt Ingrid. ‘Ik ga nu, Dennis komt

zo uit zijn werk en hij zal graag willen weten hoe het gegaan is.’

‘Oké.’ zegt Marnix.

‘Dag Marnix.’ zegt Ingrid terwijl ze de deur uitloopt.

‘Dag.’

En dat was het weer voor deze keer.

Jup, nu weten jullie eindelijk wie de moeder van Jairo en Tyler is.

De gegevens van Joëll komen in de familiepost, net als de nieuwe foto’s van de opgegroeide kids.

Ik hoop dat jullie de update leuk vonden om te lezen.

Ik heb er in ieder geval wel zin van gekregen om weer verder te spelen. :)

Xx Marieke