2 · 3 | ПИГЕОН Septembar 2012. 1. Take your place under the sun 2. O Fudbalu 3. Moj "izveštaj" kampa 4. Velikogospojinski dani, sve je spremno za početak

1

2 | ПИГЕОН Septembar 2012.

an culture define you? Can your culture say how “real“ you are?

Probably not. It would be very simplified and, on one hand even

narrow-minded, if we could describe a person just by knowing to

which culture they belong to.

That’s how we came up with the idea to write about subcultures.

It’s more than a hobby, or a job, it is like a culture with members who

share a common passion for what they do. It is a way of life. And

everyone of us belongs to more than one subculture.

Our lives are interwoven and we never think about ‘them’. When we

think about subcultures, we think of the bad and seedy subcultures, like

nationalists, gangs or drug users. But there is much more to it than just

this!

And we would like to open this topic.

Maybe we won’t discuss it deeply but we could touch this topic and give

you something to think about.

Enjoy your time with us!

Regards to your subculture*,

The editor-in-chief

Aurelija Rimkutė

* My subculture can kick your subculture’s ass anytime 24/7

C


1. Take your place under the sun

2. O Fudbalu

3. Moj "izveštaj" kampa

4. Velikogospojinski dani, sve je spremno za početak

najveće manifestacije u Vojvodini

5. Working for Nature

6. Život u zajednici

7. Festival turizam

8. Street art

9. Rokabili

ПИГЕОН Team

Editor and coordinator

Aurelija Rimkutė

Authors

Brice Derochette

Stefan Janjić Vesna Laković Daniela Pajić Jovana Srdic Gordana Svitić Aleksandra Vlaisavljević Valerie Weidinger

Proofreading

Stefan Janjić

Jovana Srdic

Design

Boris Novaković

Contact

Volonterski centar Vojvodine

Njegoševa 3,

21000 Novi Sad

tel/fax: +381 21 528644,

mob. tel. +381 63 11 828 04

[email protected]

The office’s working hours are

10 - 14 h


Take your place

under the Sun

ubcultures, what are those?

According to popular belief,

it’s the scruffy hippie, the

aggressive metal head, the

rebellious punk or the preppy

cheerleader. People who would

pass you AIDS, put rat poison in

Sinan Sakić’s coffee if given the

chance, rob you off your Bensedin

pills in the street or who simply

epitomize

everythin

g shallow,

superficia

l and

deviant.

Still, you like your jeans baggy,

your glasses with a thick frame,

your tattoo edgy, your Converse

and your ringtone blasting out

Killing In the Name Of. Time to

redefine your concept of

subcultures.

As flawed human beings, we all

tend to make generalizations of

people, and the term of

subcultures often resounds a dark

undertone, commonly associated

with a bunch of under-the-radar

freaks with whom you share your

living space and nothing else, if

that. One does wonder what could

they have in common with a kid

who’s face is barely detectable

under a wave of black hair, or a

girl in a skimpy neon dress on high

plastic heels, face caked in

makeup. One must avoid eye

contact with those punks, with

nose away in an expectation of a

bad smell. Those kids with their

bodies in ink, where is this world

heading to?

If you should think like this, but

had a flair for Nirvana back in the

day, then my friend, we have a

case of a generation gap. Stone

washed jeans you used to wear

were nothing less unconventional

in eyes of a more experienced or

less enthusiastic populous. Every

generation needs to free

themselves of the shackles of those

that came before them in order to

invent themselves. Among them,

there would always be those who

would try and introduce the most

radical of departures from the

established fashion and cultural

norm. Usually fashion. However,

this is nothing new under the sun.

Each new (life)style carried with it

a history of struggle from which it

was formed.

S

“Every generation needs

to free themselves of the

shackles of those that

camebefore them in order

to invent themselves.”


They say that the formation of

subcultures is ‘a mode of

resistance…exemplary of class

oppression…mode of an aesthetic

expression…’, many are the motifs.

That is, as far as the extremes go.

With me, you (presumably), and

the guy next door, who share a

gusto for Converse and Family Guy,

things may be a wee bit different.

We may borrow a liking for

piercings from Modern Primitives,

Blue Monday from ravers, rivets

from punks and couscous from

vegans, and it could still work for

you easy. In mainstream, the

melange of these could be

interchanged and still pass as a

regular sense of style. In fact, the

same person would attend WOW

conventions, collect Elvis

memorabilia and drive a Harley at

the same time, these days more

than ever. Today, you don’t

necessarily have to be a member

of strictly one modern tribe, but

adopt whatever you like from

more than one, or five, and it

would be considered a legitimate

expression of your individuality. In

light of this, the notion of

subculture needs to be a little

more stretched. A subculture has a

set of its own characteristics

which tend to be fixed, not flexible;

given, not fluid or self-constructed.

For that reason, most of us who

share one thing in common with a

subculture can be considered to

belong to a neo-tribe.

A WOW neo-tribe, or a Harley neo-

tribe, without having your whole

life and identity revolve around

WOW or a biker culture.

That is, nowadays everyone gets it

that we are free individuals, able

to choose to be what we like, even

if it were seven things at the same

time. In societies where roles are

strict and hard, so is the feeling of

non-conformity. In Japan, there is

a number of young people who

refuse to interact with the rest of

the world and spend a

considerable amount of time stuck

in their little world, not leaving the

confinement of their room. These

self-imposed exiles are called

Hikikomori and about one percent

of 1Japan’s population is

“Today, you don’t necessarily have to be

a member of strictly one modern tribe,

but adopt whatever you like from more

than one, or five, and it would be

considered a legitimate expression of

your individuality.”


considered to belong to that

category.

The virtual life spaces make it

easier now than ever to interact

with people who share a common

passion or devotion. This is a place

where the most whimsical and the

ludicrous can find their soul

mates. As an infinite resource for

affiliation and expression of a

cultural identity, now it all shifts to

the net. The world is a mixture of

favorites and followers

and tweet feeds and

9Gags lave the world.

Here, everyone gets

their daily dose of

Tarzanija and Vukajlija.

Exactly how influential

can social network deities get?

Few years ago, a certain fashion

blogger that goes by the name of

BryanBoy* got to sit in the front

row for Marc Jacobs, alongside

Anna Wintour, the editor-in-chief

of American Vogue, thus causing a

major scandal in a strictly

hierarchized world of fashion.

1*http://observer.com/2012/02/bryanboy

-new-york-fashion-week-anna-wintour-

karl-lagerfeld-marc-jacobs/

Twenty-four at the time, stationed

in his parents’ home in Manilla, the

blogger shared the same pedestal

with Wintour, a fashion oligarch

since the eighties. Serbian

politicians rub shoulders with

Istok Pavlović and Marko

Somborac, the Oatmeal collects 1.7

million dollars for the

preservation of Tesla’s property in

the nick of time, a goal that eluded

his predecessors for decades.

In a word – it’s the Zeitgeist. The

new culture is born. We all take

part in it.

By Jovana Srdić

In Japan, there is a number of young people who

refuse to interact with the rest of the world and

spend a considerable amount of time stuck in

their little world, not leaving the confinement of

their room

http://observer.com/2012/02/bryanboy-new-york-fashion-week-anna-wintour-karl-lagerfeld-marc-jacobs/





(Ili vanzemaljci će nas ujediniti)

ratka vest: „Udruženje

policije 'Solidarnost'

zatražilo je osnivanje

Posebnog odeljenja za borbu

protiv huligana na sportskim

manifestacijama kako bi se najzad

stalo 'na crtu' organizovanom

sportskom huliganstvu.“

Ako ste od onih koji vizualizuju

pročitano, pretpostavljam da niste

pomislili na tenis, vaterpolo ili

odbojku. Doduše, bilo je

huliganstva i na odbojkaškim

terenima. Grčka vlada je, na

primer, 2007. godine uvela

dvonedeljnu zabranu svih

utakmica kolektivnih sportova

zbog nereda koji su izbili među

navijačima ženskih (!) odbojkaških

(!) timova Panatinaikosa i

Olimpijakosa sa smrtnim

ishodima. Ipak, ne treba biti

stručnjak za čitanje između redova

da bi se shvatilo da se navedena

vest prvenstveno odnosi na fudbal.

Iako su pojmovi „huliganstvo“ i

„žena“ gotovo disparatni, ukoliko

bi vam u igri asocijacija bili

ponuđeni u istoj koloni,

verovatnije je da bi se u rešenju

krila Margaret Tačer nego

pomenute helenske odbojkašice.

O Čeličnoj lejdi će u udžbenicima

istorije verovatno ostati

zabeleženo da je pobedila u

Foklandskom ratu 1982. godine.

Međutim, ljubitelji fudbalske

hronike pamtiće je kao pobednicu

u jednoj drugoj borbi – ratu protiv

sportskog huliganstva.

1985. godine, fudbalsko

skandiranje zamenjeno je krvavim

rekvijemom. Finale Kupa

evropskih šampiona igrali su

Juventus i Liverpul.

Stara

dama je

pobedila

golom

Mišela

Platinija, ali

se mnogo važniji broj nije mogao

pročitati na semaforu – 39 mrtvih.

Margaret Tačer je nakon izjava

saučešća i priznanja krivice lupila

šakom o sto, a taj se potez nije

sveo na puko opravdavanje

nadimka „Čelična lejdi“... Lična

karta na ulazu, skuplja karta u ruci,

sedenje na stadionu. Mir.

Ako je istorija učiteljica života,

učenici joj neretko spavaju na

K

“Rizik je proporcionalan

broju ljudi, a fudbalska

borilišta su odlične

laboratorije za testiranje

zakona mase.”


času. Naravno, bilo bi nerealno

očekivati da smo mi, Balkanci,

naučili nešto iz tuđih muka, kad ne

znamo da učimo ni iz sopstvenih.

Pogrešno bi bilo u ovom kontekstu

pominjati nerede na Maksimiru u

predvečerje raspada Jugoslavije,

budući da su neredi na utakmici

Dinama i Zvezde imali dublje,

kompleksne uzroke. Ipak, možemo

se sa pravom zapitati zašto nam se

iste greške ponavljaju i danas, više

od dve decenije nakon Maksimira,

gotovo tri decenije nakon Hejsela.

Otkud toliko nereda baš na

fudbalskim, a ne na nekim drugim

utakmicama? Razlog bi mogao biti

u tradiciji. Fudbal se u Srbiji

uveliko igrao kada je vaterpolo bio

„u jaslicama“; kada se primitivna

košarkaška lopta ubacivala u

korpe za veš umesto u koševe. Uz

sve karakteristike modernog rata,

fudbal je većini primamljiviji od

(na primer) tenisa, koji je previše

tih i egocentričan sport,

nepogodan za velike reči i

gromoglasno navijanje.

Drugi razlog verovatno se krije u

veličini stadiona. Rizik je

proporcionalan broju ljudi, a

fudbalska borilišta su odlične

laboratorije za testiranje zakona

mase. Treći razlog leži u važnosti

koja se pridaje najvažnijoj među

sporednim tvorevinama sveta.

Jer, lepo je što je Novak prvi,

simpatična je i Milica Mandić i taj

njen tekvondo, ali je fudbal

jednostavno neprikosnoven.

Pripadnost klubu je porodično

nasleđe, šalovi i kape postaju

moderni totemi, a dan kada se igra

utakmica obeležava se crvenim

slovom, poput praznika. Istorija se

pretvara u mitomaniju, pa će

većina ponosnih delija (pravopis

kaže da se „delije“ i „grobari“ pišu

malim slovom!) koristiti pobedu u

Kupu evropskih šampiona od pre

20 godina kao sjajan paravan za

katastrofalne rezultate u

današnjici, kada ni jeftini kiparski

klubovi ne smeju da važe za

autsajdere. I nema veze što bolje

igramo i košarku, i vaterpolo, i

tenis, i rukomet, i odbojku (možda

i hokej na ledu). Nema veze ni to

što smo samo neuspehe zaslužili, a

što su se pobede – dogodile.

Fudbal je i dalje neprikosnoven. I

dalje živi ta prijatna varka da smo

mnogo važni.

Sastavljaju se navijački stihovi koji

svojim kvalitetom ne prevazilaze

čak ni turbo-folk naricaljke sa

Pripadnost klubu je porodično nasleđe,

šalovi i kape postaju moderni totemi, a dan

kada se igra utakmica obeležava se

crvenim slovom, poput praznika.


radija „Zavičaj“. I koliko god oni

delovali banalno flegmatičnom

posmatraču, u navijačima stvaraju

osećaj zajedništva i pozitivne

stereotipizacije. Problem je kada

fudbal od „modernog“ postane

„pravi“ rat. Neredi na terenima

traju godinama, a nema izgleda da

će se nešto značajno promeniti.

Možda je to stvar civilizacijskog

nivoa.Možda je to stvar nedovoljne

angažovanosti vlasti. Možda se

odgovor krije u filmu „Šišanje“,

iako je on na momente previše

štreberski, plastičan, stereotipan.

O uzrocima nasilja na fudbalskim

terenima (ali i mnogo čemu

drugom) čuo sam neverovatno

istinita razmišljanja u toku

razgovora sa Bobijem koji je

studije u Londonu završio radom

posvećenim fudbalskim

navijačkim grupama u Srbiji.

Parafraziram bez navodnika. „MI“

je sigurnije i udobnije od „JA“. A

gde postojimo „MI“, tu postoje i

„ONI“. Nacija protiv nacije. Vera

protiv vere. Država protiv države.

Ratni savezi i politički blokovi.

Kada si deo grupe navijača, nije

važno da li si bogat ili školovan.

Kada te bombarduju NATO avioni,

nije važno za koji klub navijaš.

Kada si deo šireg (verskog?) rata,

nije važno ni iz koje države

dolaziš. U želji za zajedništvom i

lakšim

stvara

njem

identiteta, ljudima je potrebno to

„MI“, bilo da je oličeno u klubu,

staležu, stranci, državi, veri, rasi...

Tako će čovečanstvo biti

rasparčano, uništavano i deljeno

stvaranjem bezbroj novih „MI“, a

jedinu šansu za ujedinjenje

možemo da pronađemo u nekoj

sveopštoj opasnosti – u meteoru

koji strmoglavo juri ka Zemlji ili u

neprijateljski raspoloženim

vanzemaljcima.

Da, to je lepa priča o uzroku. Ali šta

je sa rešenjima? Da li je moguće

napraviti radikalne, brze poteze?

Vlast koja bi bila raspoložena za

rešavanje ovog problema možda bi

mogla da strogim merama spreči

tuče i ubistva. Međutim,

navijačima niko ne može da

zabrani da zvižde tuđoj himni. To

je već pitanje bezobrazluka, a ne

adrenalina. To je već stvar

mentaliteta. I zato nam nije

dovoljna neka naša Čelična lejdi

(ili udruženje iz vesti sa početka

teksta) da lupi šakom o sto i kaže

da je dosta. Potrebno je da se

menja svako „JA“, kako bi i „MI“

napredovalo. A to traje dugo. I boli.

Tekst: Stefan Janjić

“Parafraziram bez navodnika.

„MI“ je sigurnije i udobnije od

„JA“. A gde postojimo „MI“, tu

postoje i „ONI“. Nacija protiv

nacije. Vera protiv vere. Država

protiv države.”


ada mi je zatraženo da

napišem izveštaj o kampu

čiji sam bila kamp-lider

ovog leta, taj „zadatak“ mi se

učinio nekako neobično teškim i

nezamislivim. Naime, nisam mogla

da osmislim kako bih prenela sve

utiske, dogodovštine i osećanja u

vidu jednog „izveštaja“. Zbog toga

sam se odlučila da vam opišem

ovaj kamp, sa prilično subjektivne

tačke gledišta (iako se možda to od

mene i ne traži), jer verujem da ću

vam na taj način bolje i dočarati o

čemu je u stvari i reč.

„Beehive of friendship“ iliti

„Košnica prijateljstva“ jeste

sportsko-ekološki kamp, koji je

organizovan od strane Udruženja

građana „Košnica“, ove godine

osmi put u Begečkoj Jami,a četvrti

put u saradnji sa Volonterskim

centrom Vojvodine, za decu bez

roditelja ili adekvatnog

roditeljskog staranja,uzrasta od 7

do 14 godina.

Ove godine je bilo desetoro

štićenika iz SOS dečijeg sela „Dr

Milorad Pavlović“ iz Sremske

Kamenice, oko dvanestoro dece iz

hraniteljskih porodica, isti broj

dece iz S.O.S. Dječjeg sela iz

Sarajeva, kao i njih dvadesetoro sa

Kosova i Metohije. Priličan broj

dece na jednom mestu, te je zbog

toga i bio povećan broj volontera u

odnosu na prethodne godine. Kao

studentkinju pedagogije, moram

priznati da me je pre dolaska dece

pratio određeni skepticizam u

smislu kako će sve to da izgleda i

da li će zaista uspeti sve dobro da

se organizuje, bez obzira na sve

prethodne uspehe koje je ovaj

kamp imao. Verovatno da je

svakome potrebno da se sam uveri

u nešto, da bi u to i verovao.A

mislim da je moj lični motiv možda

baš i bila radoznalost, da se

prijavim za ovu poziciju.

K


Kamp je trajao od 17. do 30.jula,

pri čemu su volonteri došli pet

dana pre dolaska dece, ne bi li

pripremili kamp za njihov

boravak. Volontera je bilo iz raznih

krajeva sveta, različitih profesija,

godina, interesovanja. Moj zadatak

je bio da uspostavim što bolju

saradnju lokalnih volontera sa

deset internacionalnih, koji su se i

prijavili na ovaj kamp preko naše

organizacije. Oni su dolazili iz

Makedonije, Francuske, Češke,

Belgije, Španije i Turske. Pored

ovoga, najpre sam morala da se

pobrinem da i moja grupa dobro

funkcioniše sama sa sobom. Ono

što bih takođe napomenula jeste to

da je na kampu bio i znatan broj

volontera iz celog sveta koji su

prethodnih godina dolazili na ove

kampove preko VCV-a (ili pak kao

poznanici organizatora), i odlučili

se da opet posete „Košnicu

prijateljstva“ i pomognu u njenoj

realizaciji.

Moram priznati da je ovo za mene

bio veliki izazov. Sve one stvari za

koje mislite da prosto „idu glatko“

i koje se dešavaju same od sebe

navodno se podrazumevaju, baš i

ne idu tako. Uvek postoji neko, ili

više osoba,koje treba da preuzmu

odgovornost, organizuju da se

nešto desi, uradi, završi,

pripomogne gde se može i slično.

Neko ko sve treba da isprati i uvidi

šta može da se uradi da bi stvari

funkcionisale još bolje. Možda je to

približan opis moje uloge,

pogotovo u prvim danima kampa

dok deca nisu došla. Volonteri su

bili prilično entuzijastični i orni za

rad. Trebalo je očistiti sav prostor

u kampu i oko njega, postaviti

šatore, očistiti kupatila, postaviti

pesak, ulaz u kamp itd. Bilo je

dosta posla, ali sam sticala utisak

da su volonteri svakim danom

bivali sve nestrpljiviji. Imali su sve

više pitanja u vezi sa decom,o

načinu rada sa njima, razgovarali

su sa lokalnim volonterima o

njihovim iskustvima sa decom,

zapažanjima, tražili savete i

odgovore na svoje nedoumice.

Najveća preokupacija im je bio

jezik. Plašili su se da neće uspeti

da uspostave dovoljno blizak

odnos sa decom, jer ne govore

srpski.


Naravno, sa dolaskom dece su se i

sami uverili da za kreiranje bliskih

odnosa, pogotovo sa decom, jezik

nije nikakva barijera.

Kada su deca došla, naš kamp kao

da je poprimio potpuno novo

obličje. Sve sumnje, strahovi,

nedoumice oko toga da li će i kako

će sve da funkcioniše, gotovo su

odmah nestale. Gde god da sam se

okrenula, mogla sam da vidim

volontere kako učestvuju u

raznim aktivnostima sa decom,

igraju se sa njima, razgovaraju,

smeju i šale. Naravno, postojao je

režim i plan dana, koji je jasno

ukazivao na to koje se aktivnosti,

radionice u kojim terminima

održavaju, kada su doručak, ručak,

užina i večera, i svako je bio

upućen u to. Uveče, kada su deca

legla da spavaju, smo imali

sastanke na kojima smo

razgovarali o rasporedu za

naredni dan, kao i o svim

nedoumicama i stvarima

potrebnim za još bolju

organizaciju kampa. Mesta za

kašnjenja nije bilo i sve se zaista

odvijalo po planu aktivnosti. Deca

su bila raspoređena po šatorima, a

svaki šator je dobio svog

„roditelja“(nekog od iskusnijih

volontera) koji je imao zadatak da

brine o deci iz tog šatora u toku

svakog dana. U smislu da

doručkuje, ruča i večera sa njima,

prati da li pravilno održavaju svoju

higijenu, imaju li nekih problema, i

naravno da se što više druži sa

njima. Uz svaku grupu dece

dolazili su i njihovi vaspitači iz

Sarajeva kao i sa Kosova i

Metohije.

U sklopu kampa, bile su

organizovane sportske aktivnosti

(škola plivanja, košarka, fudbal,

odbojka na pesku),ekološke

aktivnosti, radionice koje

obuhvataju izradu muzičkih

instrumenata, ples, crtanje,

fotografiju, a na samom kraju je

realizovana pozorišna predstava

sa učesnicima kampa, kao i mali

pozorišni festival. Organizovana je

i poseta Novom Sadu i

Petrovaradinskoj tvrđavi. Deca su

bila motivisana za rad, željna

druženja, ljubavi i pažnje. Želela su

da upoznaju svakog volontera, sa

svima da se igraju, razgovaraju,

nauče da kažu nešto na španskom,


ili pak francuskom. Bilo je i

međusobnih zaljubljivanja,

raskida, pa traženje saveta od

volontera kako da napišu ljubavno

pismo ili da priđu svojoj simpatiji.

Sa volonterima se igralo, pevalo,

takmičilo, pre svega družilo. Vezali

su se oni za nas, a čini mi se neki

od nas možda i više za njih. Na

samom kraju smo ostavljali jedni

drugima poruke, gde su mnogi bili

„zatrpani“ porukama svojih

obožavalaca i novih drugara.

Njihova međusobna prijateljstva

koja su se sklopila će se nadam se,

i održati, a verujem da će jedni

drugima ostati u lepim

uspomenama iz detinjstva.

Sam odlazak dece nam je svima

teško pao, kao da je nestala i sama

čar kampa sa njima. Ostali smo još

jedan dan da se međusobno

družimo i raspremimo sve posle

njihovog odlaska. Videlo se da su

mnogi bili umorni, mada bih pre

rekla da je to bila neka nostalgija

za decom. 30. su volonteri već

počeli da odlaze u različitim

periodima, i malo po malo su i svi

otišli ka svojim različitim

destinacijama.

Priznaću vam da sam pet noći

zaredom kada sam se vratila kući

sanjala da sam u kampu, svom

šatoru, da me ujutru budi

„budilnik“ (vežbe razbuđivanja za

decu) i da trčkam sa jednog kraja

na drugi, ne bih li proverila da je

sve ok. U kontaktu sa drugim

volonterima, i oni su mirekli da

imaju slične snove. Šta je moja

podsvest pokušavala da mi kaže,

zaista ne znam. Mogu samo da vam

potvrdi, ono što će vam i drugi

učesnici ovog kampa reći, i oni koji

se već godinama vraćaju na ovaj

kamp (sada razumem i zašto) -da

su uspomene sa ovog kampa

vredne čuvanja, da im se često

vraćate sa osmehom na licu, i na

kraju vas to „natera“ da mu se kad-

tad i vratite opet.

Tekst: Vesna Laković


d23. do 27.avgustaNovi

Bečej se pretvara u pravi

mali mondenski centar gde

se na svakom koraku mogu sresti

ličnosti iz najrazličitijih sfera javnog

života. Neki se vesele uz tamburaše,

drugi pecaju ili se voze brodovima.

Novi Bečej je potpuno spreman da

otvori vrata gostima koji će posetiti

slavu njihovog grada

Velikogospojinske dane. Od skromne

gradske slave doBalaševićeve pesme,

Velikogospojinski dani su dostigli

rejting manifestacije koja se ne

propušta i koja je masnim slovima

upisana u kalendare poštovalaca

dobrog provoda i uzbudljive

atmosfere. Đule iz Van Goga seća se

svog prvog nastupa na

Velikogospojinskim danima: „Sećam

se da je tada sve nekako bilo u

povoju, ne tako veliko kao poslednjih

godina. Drago mi je da ćemo se u

nekom novom svetlu, na ozbiljnoj

velikoj bini muzikom pokloniti

publici. Tako da mi je drago da su

organizatori Velikogospojinskih dana

izdržali i istrajali u zamisli svojoj da

to nekako iz godine u godinu

prerasta u festival.“

Sonja Bratić „Volonterski centar

Vojvodine“: „Mi organizujemo

međunarodne volonterske kampove,

to nam je jedna od aktivnosti u

okviru međunarodne saradnje pošto

smo deo međunarodne organizacije

koja se zove „Service civil

internacional“. Jako sam prijatno

iznenađena samim Novim Bečejom,

pošto sam prvi put ovde. Nisam

očekivala da će biti tako sređeno i

lepo. Sam Novi Bečej mi je

fascinantan, mislim da su ljudi ovde

poprilično puno uradili i što se tiče

promocije mesta i na tome kako

izgleda. Grupa se dosta dobro

uklopila, našli su sebi zanimacije,

uveče igraju karte, plivaju. Svima

nam je Japanka najzanimljivija.

Većina je prvi put u Srbiji. Zna se da

slika o našoj zemlji nije baš najbolja,

ali videlo se kako su bili iznenađeni

kada su stigli ovde, očekivali su

manje uređeno mesto i fascinirao ih

je tako lepo uređen kej“.

Natsumi Isaji iz Japana student

psihologije 23 godine prvi put je u

Srbiji i Novi bečej je prvi grad koji je

posetila. Pre tri godine u kampu

Nemačkoj upoznala je devojku iz

Srbije i zaiteresovala se za život u

njoj: „Došla sam 15.avgusta i ostajem

dve nedelje . Dopada mi se što su

o


ljudi neposredni i ljubazni. Svi pitaju

da li mogu nekako da pomognu.

Japanci su mnogo stidljiviji. Dopada

mi se prirodno okruženje i lepota

prirode i reke“

Michele Restuccia iz Bolonje - Italija ima 31 godinu, ovo mu je prvi radni kamp i prvi put u je Srbiji. Želja mu je bila da obiđe zemlje bivše Jugoslavije. Želi da upozna lokalne običaje,muziku i ljude. Radi kao konsultant za start-ap budžete, istraživanja i razvojne programe i projekte. Takođe radi kao DJ na radiju u Bolonji 10 godina: „Jako mi se dopada što smo na obali reke i puno slobodnog vremena provodim posmatrajući Tisu i šumu preko puta na drugoj obali reke. Najveći utisak na mene ostavio je tiski kej jer je lep i pun ljudi preko dana i uveče. Upoznao sam puno ljudi iz cele Srbije i stalno ih ispitujem o njihovom životu. Upoznaje našu kulturu i kroz opise u knjizi „Na Drini ćuprija“, koju trenutno čita: „Najviše me je iznenadilo kada sam se upoznavao sa pripadnikom mađarske nacionalne manjne i kada se on predstavio kao Mađar. Pitao sam ga da li je iz susedne Mađarske jer je kod nas u Italiji neobično da se neko predstavio kao pripadnik druge zemlje ako je rođen i živi u Italiji.

Vrlo sam se iznenadio kad je rekao da nije. Vaša tolerantnost i multikulturalnost su me iznenadile.“ Eduard Isals Barselona – Španija ima 31 godinu. Dosadilo mu je da godišnje odmore provodi na uobičajen način tako da se odlučio da radno provede vreme u zemlji koju nije do sada posetio: „Radim kao socijalni radnik u zatvoru. Želim da radim sve što treba. Mogu da kuvam, radim fizičke poslove, ali najviše me raduje što ću pomagati u realizaciji Dečije ulice.“ Još jedan od kurioziteta manifestacije je da su se u tradicionalnu humanitarnu akciju „Gađanje predsednika opštine balonima sa vodom“ priključile mnoge javne ličnosti, a sakupljeni novac od akcije biće upućen fondu Bitka za bebe.

Tekst preuzet sa sajta

www.novibecej.rs


rom 12th until 29th of August

in we held a workcamp in

Čačak with participants from

different parts of the world. We

asked some of them to write their

impressions after the first 10 days

and you will be able to see what we

have been doing and how the

atmosphere in the camp was from

their comments and the pictures –

enjoy!

Lukaš from Czech Republic: The area

of Čačak is surrounded by beautiful

and exceptional scenery in the

middle of Serbia. On the other hand

here are some problems that should

be taken into account. One of these

crucial issues is represented by

pollution of landscape near the river

Morava. It is not a nice sight; seeing

how the countryside suffers from

trash thrown away by locals. The

trash overspread around the river

has been picked up by the

volunteers. Apart from that the

volunteers have made an effort to cut

down invasive plants. The third and

last aim of the workcamp was to

build bird houses to protect the life

cycle of local birds.

The volunteers coming from

different parts of the world were

keen on doing their best for the local

nature and cooperate with some

ambitious efforts.

As for me I was surprised that all the

volunteers got on with each other

without any cultural differences.

What is more, every day is full of

adventure and as is the sense of

great humour. I really appreciate I

had the opportunity to be a member

of this well-organised workcamp.

Marta from Ukraine: Thank you for

this amazing workcamp! The

organizers really did a lot to make us

feel as comfortable as possible. I

choose this ecological workcamp in

Čačak, Serbia, because problems

connected with ecology are the most

important now… as they are for me.

Climate change, everyday something

awful happens and in doing this I

would like to show people that

everything depends on us!

F


If people will be sitting in sofa,

watching TV and just talking about

how everything is so bad, it will be

like this always!

Carles from Spain: Before the

workcamp I thought that becoming a

volunteer would be really simple.

You just go somewhere else, do the

job and that’s it. However, it’s not so

simple and I am really happy about

it. Now that I have been to Čačak for

a week and a half I think that I have

changed a lot. Here all the volunteers

look like a huge family. I don’t have

enough words to express how happy

I am here. Sincerely I don’t want to

come back home, for me this is

personal heaven.

Katka from Czech Republic: I don’t

want to be so ridiculously positive,

but I’m having a great time here. The

work is fun, both leaders are a part

of the team and all volunteers are

just outstanding people. Serbia was a

good choice for me.

Valentin from France: This is my

second workcamp. Like the previous

one, I really enjoy it. There are some

stuff that could be better like the

toilets, the weather is too hot and the

mosquitoes (they bite very strong).

But otherwise the work is not Jens

from Germany: In the recreational

area “Mladost” at the Westmorava

the people of Čačak are spending

their leisure time, they are going

swimming and fishing, enjoying the

nature. In the river and on the river

banks, a short distance of about one

kilometer away, we collected the

rubbish: plastic, wheels, asbestos

packing materials from households,

agrochemical and pharmaceutical

products. Katarina from Serbia:

Drago mi je što imam priliku da bolje

upoznam svoju zemlju I da za najduži

raspust u svom životu uradim nešto

korisno. Za običnu devojku iz

Beograda, život sa četrnaestoro ljudi

u istoj sobi, koji dele isti sto, alat,

očajan toalet, ali pre svega dobru

energiju i svojie vreme, ovo je

dragoceno iskustvo.

Marina from the United States:

Rođena sam u Americi živim u

Sijetlu, ali sam poreklom iz Srbije.

Svako leto dolazim u Beograd, a ovo

leto sam htela da svoje vreme ulozim

u nešto novo i korisno. Stekla sam

mnogo prijatelja iz različitih zemalja

I ponosna sam što svi zajedno

radimo na ocuvanju prirode.


Dolazim iz mesta u kome ljudi brinu

o svojoj okolih I drugo mi je što

mogu da učestvujem u sličnoj akciji I

u Čačku. Srbija ima mnogo šta da

ponudi.

Milica from Serbia: Došla sam na ovaj

kamp Čak is Kraljeva iz želje da

promenim sredinu, društvo I dnevne

aktivnosti. Prezadovoljina sam

grupom, načinom na koji

funkcionišemo I obavljamo

volonterske dužnosti. Drago mi je što

sam izabrala ovaj način da upoznam

bolje grad Čačak. Priroda ovde je

zaista divna, šteta što je naš narod

zapušta. Nadam se da smo mi uspeli

za ove dve nedelje kampa koliko-

toliko da poradimo na očuvanju

okoline I širenju ekološke svesti.

Miroslav from Serbia: The volunteers

worked in the wetlands “Suva

Morava”, hopefully a future nature

reserve rich in biodiversity, just

outside the town of Čačak. Masses of

invasive plants were cut.

Unfortunately, huge amounts of

garbage were also collected. This is a

general problem in Serbia which

nobody seriously wants to solve. I

have a feeling of guilt when

foreigners are willing to clean

Serbian environment.

It is amazing how much the

volunteers accomplished under the

heat of the blazing sun.

Volunteers from so many different

countries and diverse cultures, yet

such friendly, warm and harmonious

atmosphere. I do hope the Nature

Park “Suva Morava” would be

declared, in part as a remembrance

to the volunteers of August 2012.

By Valerie Weidinger


omuna je zajednica ljudi koji

žive zajedno, deleći

zajedničke interese, imovinu,

posed, resurse, a u nekim komunama

i posao i prihode. One se razlikuju

prema interesima i temeljima na

kojima su zasnovane. Tako postoje:

-porodične komune - više porodica

živi zajedno ili jedna porodica sa više

generacija

-zadruge - autonomne asocijacije lica

koja dobrovoljno sarađuju za

međusobne socijalne, ekonomske i

kulturne koristi

-kontrakulture -

potkultura čije

vrednosti i

ponašanje

odstupaju od

mejnstrim

društava

-egalitarske

komune - grupe

ljudi koje žive

zajedno, sa

egalitarizmom

kao jednom od

osnovnih

vrednosti

-političke komune

-psihološke zajednice - zasnovane na

mističnim i gelštat principima

-rehabilitacione zajednice

-religijske zajednice – npr. manastiri

u kojima veći broj muškaraca ili žena

zajedno živi, radi i obavlja religijske

obrede

-spiritualne komune

-eksperimentalne komune.

Osnovna obeležja komuna su:

-zajednički rad i život

-zajedničke finansije i vlasništvo

-donošenje odluka na osnovu

konsenzusa

-ukidanje hijerarhije

-zajedničko obavljanje kućnih

poslova, čuvanje dece i sl.

-jednakost između muškarca i žene

-ostavljaju mali ekološki otisak, žive

u skladu sa prirodom i čuvaju njene

resurse.

Kada su u

pitanju

porodične

zajednice,

često zbog

nedostatk

a

egzistenci

jalnih

sredstava,

nekoliko

porodica

iz iste ili

različitih

familija započinju zajednički život.

Na taj način sebi olakšavaju

upravljanje finansijama, poslovima u

kući i van nje, a dobijaju I na osećaju

sigurnosti.

Odlika je egalitarnih zajednica da

svako ima jednaka prava na resurse i

pravo na svoj glas; postoji apsolutna

K


jednakost među svim članovima

komune.

Poznati po ovakvom načinu života,

kao što svi znamo, bili su hipici. Iako

ova kultura polako postaje deo

istorije, i dalje širom sveta postoje

ljubitelji ovakvog života, takozvani

neohipici. Tako su se pre nekoliko

godina na severnom Kučaju okupili

članovi „dugine porodice“. Оno što

odlikuje ovu veliku porodicu jeste

jednakost, ljubav prema prirodi i

život u skladu sa njom. Žive u

šatorima, vatru lože od suvog granja

koje nađu, pošto žive biljke nikada ne

seku. Zajedno pripremaju hranu koja

se uglavnom sastoji od voća, povrća i

žitarica. Svako brine o svom smeću, a

ostatke hrane zatrpavaju. Ne koriste

ništa što narušava prirodu.

Glavni prihodi im dolaze iz tzv.

„čarobnog šešira“ gde svako ubaci

koliko ima. okupljaju se na raznim

mestima, u pirirodi, daleko od

naselja i jedini uslov za izbor lokacije

jeste izvor pitke vode i mnogo suvog

granja.Тakođe, jedan vid

privremenih komuna mogu biti

volonteski kampovi, gde takođe

određeni broj volontera živi i radi

zajedno.

Ovakav način života, onome ko se za

njega odluči, može imati samo

prednosti, jer olakšava često trnoviti

životni put.

Tekst: Aleksandra Vlaisavljević


Festival turizam

eč festival potiče iz latinskog

festive, što znači događaj.

Neki drugi izvori govore da

ova reč potiče iz srednjevekovnog

engleskog i francuskog jezika sa

osnovom u latinskoj reči festivus, što

prevodimo kao slaviti ili proslava.

Od davnina, ljudi, u bližoj ili daljoj

prošlosti, organizuju razne događaje

u svrhu njihove razonode. Danas je

turistička ponuda stavljena u

situaciju kada smeštaj, ishrana,

pogodni klimatski uslovi, pa čak i

kulturno-istorijske znamenitosti ne

predstavljaju presudan faktor koji

utiče na odluku savremenog čoveka

da poseti turističku destinaciju. Ljudi

sve češće kao razlog odabira

turističke destinacije u obzir uzimaju

i dodatne mogućnosti zabave,

razonode, informisanja, učenja nečeg

novog. Pa tako savremeni turista

shvata da je doživljaj nešto što treba

poneti sa odmora kao i neka nova

saznanja, a tu festival turizam

svakako ima svog udela. Festival

turizam je s razlogom danas dosta

popularizovan. Ekonomski efekti,

između ostalog, takođe su doprineli

njegovoj popularizaciji, bio on

organizovan kao oblik lokalnog

društvenog slavlja ili veliki

internacionalni festival. Bilo da su

manjeg ili većeg karaktera, oni imaju

značajnu ulogu za turistička kretanja.

Kako obogaćuju turistički doživljaj,

tako mogu stvoriti i doprineti

kreiranju pozitivnog uticaja

turističke destinacije.

Ono što karakteriše festival turizam

je to da se uglavnom ponavljaju u

određenim vremenskim razmacima,

bilo da je to svake godine, jednom u

nekoliko godina ili češće, traju od

jednog pa do nekoliko dana a takođe

predstavljaju turističku ponudu za

samo određeni broj posetilaca

specifičnih interesovanja. Pa se tako

profil ljudi koji posećuju određene

festivale povezuje sa samim

sadržajem festivala. S obzirom na

njihov sadržaj mogu biti: umetnički,

kulturni, obrazovni, zabavni ili npr.

etnografski. Za festivale važi da

R


predstavljaju najbrže rastuću

turističku atrakciju pa se tako sve

veći broj zajednica zauzima u

organizovanju festivala različitih

sadržaja. Festivali u Srbiji su takođe

veoma značajni, a za neke od

najpopularnijih naših festivala

pročulo se i van granica naše zemlje

– EXIT, Guča Beer fest... Trenutno su

najpopularniji muzički festivali ili

festivali zabavnog sadržaja, no sve

veći mah uzimaju i oni kroz koje je

moguće u većoj meri upoznati

kulturu i tradiciju naše zemlje i

njenih krajeva.

Mnoge dobrobiti se ostvaruju

aktiviranjem ovakvog sadržaja u

turističku ponudu, kako za samu

zajednicu-organizatora događaja

tako i za same posetioce.

Susretanje ljudi sličnih interesovanja

iz različitih krajeva doprinosi osećaju

pripadnosti nekoj društvenoj grupi,

zbližavanju sa drugim ljudima, sa

domaćinom i njegovom zemljom,

zatim sam doživljaj kao glavni

pokretni motiv i učestvovanje u

nečemu što samom gostu pričinjava

zadovoljstvo. Festival turizam će u

narednom periodu imati još veći

značaj, a budući da naša zemlja ima

veliki potencijal za organizovanje

ovakvih događaja, zašto tako nešto i

ne iskoristiti?!

Tekst: Gordana Svitić


treet art started in the

60's but officially it started in the 80's. The street art considers itself an artistic

movement which is not « tags » nor « graffitis ». Well, it's partly true. The term «street art » can include traditional graffiti artwork, sculpture, stencil graffiti, sticker art, wheatpasting and street poster art, video projection, art intervention, guerilla art and street installations.

Typically, the term street art, or

the more specific post-graffiti, is used to distinguish contemporary public-space artwork from territorial graffiti, vandalism and body art. You might know some popular street artists like Banksy, or Shepard Fairey and maybe Space Invaders. If not, check what they do by surfing the Internet. Whereas traditional graffiti artists

have used free-hand aerosol paint

to produce their works in the

beginning, now it uses many

different mediums and techniques

(LED art, mosaic tiling, murals,

stencil art, sticker art, etc...).

Today, even though some street

artists are used by corporations

(T-shirt labels for example) or

political groups (e.g. :

Shepard Fairey made the Obama

poster), there are still artists who

wish

to keep their work unaffiliated

and strongly political.

Motivations and objectives of

street artists are as varied as the

artists themselves. But most

common goals are activism and

subversion in urban art. Main

themes are usually subversion and

other culture jamming, the

abolishment of private property

and reclaiming the streets.

lf you're a street-art lover (and

have means to travel a lot) you

will be glad (and already aware)

you can find this art everywhere

around the world. Here are the

few cities with a lot of street-art

culture:

On the African continent, the

central Newtown district of

Johannesburg (South Africa) is a

centre of street art. In Europe,

Berlin is probably one of the most

important street-art cities. Part of

the Berlin Wall (which is still

s


« alive ») is very famous for street-

art and richly coloured, pleasure

for the eyes. London as well is a

high street-art city. Although

officially condemned and heavily

enforced, street art has a huge

following and is embraced by the

public in many ways, for

example, Stik's stick figures.

ln America, Los Angeles:

influential art and intriguing

graffiti pieces throughout the city.

Key locations include Sunset

Boulevard, La Brea,Beverly

Boulevard, La Cienega, Melrose

Avenue, and Hollywood to name a

few. On May 13, 2011, LAB ART

Los Angeles opened on La Brea

Avenue, the world's largest art

gallery dedicated to street art.

Spanning 6,500 square feet (600

m2) of space, it features over 300

works of art and installation from

over 30 street artists

including Alec Monopoly, Thank

You X and Smear.

New York City's street art scene

has its origins in the subway

graffiti scene of the 1960s and

1970s, and New York continues to

be the street art mecca in the U.S.

Areas rich in street art

include Chelsea, SoHo and

the Lower East Side in

Manhattan, and Williamsburg

and Dumbo especially near the

waterfront in Brooklyn.

Philadelphia's Mural Arts

Program is the largest street art

program in the United States. It

began in 1984 as an effort

spearheaded by then Mayor

Wilson Goode to eradicate the

graffiti crisis plaguing the city. A

muralist, Jane Golden, was hired to

reach out to graffiti writers and to

redirect their energies from

destructive graffiti writing to

constructive mural painting.

Today, over 3,000 murals painted

by local artists and artists from all

over the world can be found

throughout Philadelphia. The

award-winning program has

earned Philadelphia international

praise as the "City of Murals".

by Brice Derochette

http://en.wikipedia.org/wiki/Philadelphia


okabili supkultura

predstavlja najstariji vid

današnje opšte poznate i

prihvaćene rok kulture. Rokabili je

nastao 50ih godina prošlog veka i

samo ime je dobio mešavinom dve

vrste pesama koje su bile

karakteristične za rokabili-rok i

hibili, što se vezuje za kantri

muziku. Takođe, veliki uticaj na

rokabili imali su bluz, bugi i sving.

Rokabili doživljava najveću

popularnost upravo u veme Elvisa

Prislija i Karla Perkinsa, a u

Velikoj Britaniji za vreme Bitlsa.

Velika popularnost rokabilija

trajala je do kraja 70ih i početka

80ih, a narednih godina

doživljavaće svoj preporod

najčešće u stilu odevanja.

Kao rodni grad rokabilija vrlo

cesto se spominje upravo Memfis,

na čijoj su teritoriji tokom 50ih

godina vladale prave borbe mladih

bendova, čiji je jedini zadatak bio

da stvaraju muziku uz koju ljudi

mogu da plešu, nezavisno od

izbora instrumenata. Upravo tu

svoju karijeru započinje i Elvis

Presli, koji je svakako imao

najveću zaslugu za promovisanje

rokabilija, čije su pesme sa

početka karijere upravo

kombinovale bluz i kantri koji se

pevao u istom tonu.

Njegova muzika privući

će horde obožavalaca i

poštovalaca širom sveta, a jedan

od njih je bio i Bob Dilan. U Velikoj

Britaniji, pojavi rokabilija

prethodili su „Tedi Bojs“ koji su

rado prihvatili ovu kulturu koju će

kasnije nastaviti da neguju

zajedno sa Bitlsima.

Vrlo je interesantan stil odevanja

koji karakteriše rokabili i koji će

kasnije često biti povezivan sa pin-

ap stlom. Naime, muškarci su

nosili takozvane kvif frizure sa

dosta gela u kosi, karakterističnu

Elvisova frizuru, a za devojke je

bila karakteristična kovrdžava

kosa sa uvijenim šiškama i

crvenim karminom. Nosili su

starke, kozne jakne, podvrnute

pantalone. Ovu epohu će

širom sveta zameniti

rok, ali rokabili će

svakako biti upamćen

po svojoj karakterističnoj

melodiji i stlu odevanja.

Tekst: Daniela Pajić

R


The opinions, statements or attitudes of the people involved in the articles

do not reflect those of Volonterski centar Vojvodine.

Please think twice about our environment before printing out this

newsletter.

Please do not hesitate to contact us via [email protected] in case you

have any questions, comments or remarks about the articles. We would

love to receive your feedback on what you like or dislike about ПИГEOH.

Your opinion matters to us!

Thank you for reading our newsletter!

Follow us:

The cover page was made by Gabriela Sigeti and Aurelija Rimkutė.

It symbolised people who are looking to belong to a subculture and feel a

need to be unique by distinguishing themselves from other, more common,

social groups.

[email protected]

http://www.facebook.com/

http://www.twitter.com/

Documents

2 · 3 | ПИГЕОН Septembar 2012. 1. Take your place under the sun 2. O Fudbalu 3. Moj "izveštaj" kampa 4. Velikogospojinski dani, sve je spremno za početak