Música: Bach. Aria de a Suite en RePresentación:B.Areskurrinaga HCEuskaraz:D.AmundarainRe.

O S P O B R E S S O N D E

D E U S

Ás costas de Xesús, os Ás costas de Xesús, os fariseos chegan a un acordo fariseos chegan a un acordo

para prepararlle unha para prepararlle unha trampa decisiva. trampa decisiva.

Non veñen eles mesmos a Non veñen eles mesmos a encontrarse con el.encontrarse con el.

Envíanlles uns discípulos Envíanlles uns discípulos acompañados por uns acompañados por uns

partidarios departidarios de Herodes Antipas. Herodes Antipas.

Tal vez, non faltan entre Tal vez, non faltan entre estes algúns poderosos estes algúns poderosos

recadadores dos tributos recadadores dos tributos para Roma.para Roma.

A trampa está ben pensada: ““É lícito pagar impostos ao César ou non?”É lícito pagar impostos ao César ou non?”..

Se responde negativamente, poderano acusar de rebelión contra Roma.

Se lexitima o pago de tributos, quedará Se lexitima o pago de tributos, quedará desprestixiado ante aqueles pobres campesiños desprestixiado ante aqueles pobres campesiños que viven oprimidos polos impostos, e aos que el que viven oprimidos polos impostos, e aos que el

ama e defende con todas as súas forzas.ama e defende con todas as súas forzas.

A resposta de Xesús foi resumida de maneira A resposta de Xesús foi resumida de maneira lapidaria ao longo dos séculos lapidaria ao longo dos séculos

nestes termos: nestes termos: ““Ao César o que é do César e a Deus o que é Ao César o que é do César e a Deus o que é

de Deus”de Deus”. .

Poucas palabras de Xesús Poucas palabras de Xesús terán sido citadas tanto terán sido citadas tanto

como estas.como estas. e ningunha, tal vez, máis e ningunha, tal vez, máis

distorsionada e manipulada distorsionada e manipulada desde intereses moi alleos desde intereses moi alleos ao Profeta, defensor dos ao Profeta, defensor dos

pobres.pobres.

Xesús non está pensando en Deus

e no César de Roma como dous poderes que poden

esixir cada un deles, no seu propio campo, os seus

dereitos aos seus súbditos. Como todo xudeu fiel, Xesús

sabe que a Deus “lle pertenece a terra e todo o que contén, o orbe e todos os seus habitantes” (salmo

24). Que pode ser do César que

non sexa de Deus? Acaso os súbditos do

emperador, non son fillos e fillas de Deus?

Xesús non se detén nas diferentes posicións que Xesús non se detén nas diferentes posicións que enfrontan naquela sociedade a herodianos, saduceos ou enfrontan naquela sociedade a herodianos, saduceos ou

fariseos sobre os tributos a Romafariseos sobre os tributos a Roma e o seu significado:e o seu significado:

se levan se levan “a moeda do impuesto”“a moeda do impuesto” nas súas bolsas, que nas súas bolsas, que cumpran as súas obligas.cumpran as súas obligas.

Pero el non vive ao servizo do Imperio de Roma, senón Pero el non vive ao servizo do Imperio de Roma, senón abrindo camiños ao reino de Deus e á súa xustiza.abrindo camiños ao reino de Deus e á súa xustiza.

Por iso, recórdalles algo que ninguén lle preguntou:

“Dade a Deus o que é de Deus”. É dicir, non deades a ningún César o

que só é de Deus: a vida dos seus fillos e fillas.

Como repetiu tantas veces aos seus seguidores, os pobres son de

Deus, os pequenos son os seus

predilectos, o reino de Deus perténcelles. Ninguén ha de abusar deles.

Non se ha de sacrificar a vida, a dignidade ou a felicidade das persoas a ningún poder.

E, sen dúbida, ningún poder sacrifica hoxe máis vidas e causa máis sufrimento, fame e destrución que esa “ditadura dunha

economía sen rostro e sen un obxectivo verdadeiramente humano” que, segundo o papa Francisco, lograron impoñer os

poderosos da Terra.

Non podemos permanecer

pasivos e indiferentes

acalando a voz da nosa conciencia

na práctica relixiosa.

OS POBRES SON DE DEUS

Ás costas de Xesús, os fariseos chegan a un acordo para prepararlle unha trampa decisiva. Non veñen eles mesmos a encontrarse con el. Envíanlle uns discípulos acompañados por uns partidarios de Herodes Antipas. Tal vez, non faltan entre estes algúns poderosos recadadores dos tributos para Roma.

A trampa está ben pensada: “É lícito pagar impostos ao César ou non?”. Se responde negativamente, poderano acusar de rebelión contra Roma. Se lexitima o pago de tributos, quedará desprestixiado ante aqueles pobres campesiños que viven oprimidos polos impostos, e aos que el ama e defende con todas as súas forzas.

A resposta de Xesús foi resumida de maneira lapidaria ao longo dos séculos nestes termos: “Ao César o que é do César e a Deus o que é de Deus”. Poucas palabras de Xesús terán sido citadas tanto como estas. E ningunha, tal vez, máis distorsionada e manipulada desde intereses moi alleos ao Profeta, defensor dos pobres.

Xesús non está pensando en Deus e no César de Roma como dous poderes que poden esixir cada un deles, no seu propio campo, os seus dereitos aos seus súbditos. Como todo xudeu fiel, Xesús sabe que a Deus “lle pertence a terra e todo o que contén, o orbe e todos os seus habitantes” (salmo 24). Que pode ser do César que non sexa de Deus? Acaso os súbditos do emperador, non son fillos e fillas de Deus?

Xesús non se detén nas diferentes posicións que enfrontan naquela sociedade a herodianos, saduceos o fariseos sobre os tributos a Roma e o seu significado: se levan “a moeda do imposto” nas súas bolsas, que cumpran as súas obrigacións. Pero el non vive ao servizo do Imperio de Roma, senón abrindo camiños ao reino de Deus e á súa xustiza.

Por iso, recórdalles algo que ninguén lle preguntou: “Dade a Deus o que é de Deus”. É dicir, non deades a ningún César o que só é de Deus: a vida dos seus fillos e fillas. Como repetiu tantas veces aos seus seguidores, os pobres son de Deus, os pequenos son os seus predilectos, o reino de Deus perténcelles. Ninguén ha de abusar deles.

Non se ha de sacrificar a vida, a dignidade ou a felicidade das persoas a ningún poder. E, sen dúbida, ningún poder sacrifica hoxe máis vidas e causa máis sufrimento, fame e destrución que esa “ditadura dunha economía sen rostro e sen un obxectivo verdadeiramente humano” que, segundo o papa Francisco, lograron impoñer os poderosos da Terra. Non podemos permanecer pasivos e indiferentes acalando a voz da nosa conciencia na práctica relixiosa.

José Antonio Pagola