Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, ο Μωάμεθ Β' ο Πορθητής και οι σουλτάνοι που τον διαδέχτηκαν συνέχισαν τις επιδρομές και τις κατακτήσεις. Έτσι την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς η Οθωμανική αυτοκρατορία απλωνόταν σε τρεις ηπείρους: Ασία, Αφρική και Ευρώπη.

Βυζαντινή Αυτοκρατορία

Οθωμανική Αυτοκρατορία

Στο τέλος του 17ου αιώνα οι Τούρκοι επιχείρησαν, χωρίς αποτέλεσμα, να κατακτήσουν την Κεντρική Ευρώπη. Το γεγονός αυτό έγινε αιτία να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι τον κίνδυνο που τους απειλούσε. Σχημάτισαν μια συμμαχία, νίκησαν τους Τούρκους και τους ανάγκασαν να τους παραχωρήσουν αρκετά από τα εδάφη που είχαν κατακτήσει. Οι Τούρκοι έπαψαν από τότε να αποτελούν κίνδυνο για την Ευρώπη κι έγινε φανερό πως η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε αρχίσει να καταρρέει.

Μάχη της Βιέννης το 1683

Jan III. Sobieski

Το απέραντο αυτό κράτος το κυβερνούσε ο σουλτάνος. Οι Οθωμανοί τον θεωρούσαν εκπρόσωπο του Θεού στη γη και του όφειλαν απόλυτη υπακοή. Βοηθούς του ο σουλτάνος είχε τους βεζίρηδες. Αυτοί αποτελούσαν το αυτοκρατορικό συμβούλιο που λεγόταν και Υψηλή Πύλη. Επικεφαλής του συμβουλίου ήταν ο Μ. Βεζίρης.

Στις επαρχίες του κράτους διορίζονταν από το σουλτάνο πασάδες – διοικητές. Μερικοί απέκτησαν κατά τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας τόση εξουσία, ώστε έγιναν σχεδόν ανεξάρτητοι. Ένας από αυτούς ήταν και ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων

Οι Τούρκοι ασχολούνταν περισσότερο με τα στρατιωτικά από ό,τι με το εμπόριο, τις επιστήμες και τα γράμματα. Έτσι, μόλις σταμάτησαν οι κατακτήσεις, που έφερναν το χρήμα στα ταμεία του κράτους, άρχισε η παρακμή. Για πολλά χρόνια η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ο «μεγάλος ασθενής», που τον κρατούσαν στη ζωή μόνο τα αντίθετα συμφέροντα και η ασυμφωνία των μεγάλων δυνάμεων, για το πώς θα μοιράζονταν τα εδάφη της αυτοκρατορίας και θα εξασφαλιζόταν η επιρροή τους στην περιοχή.