Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

1

Οµηρικά Έπη

Σύµφωνα µε τη θεωρία µας, στην οποία αναφερόµαστε σ’ ένα Μυστικό Σχέδιο σ’

εξέλιξη, ο χριστιανικός κόσµος είναι ένας κόσµος µεικτός..

ένας κόσµος, όπου

συνυπάρχουν Έλληνες κι Ιουδαίοι. Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, αναφερόµενος στους

δύο αυτούς τύπους ανθρώπων αποκάλυψε και το λόγο δηµιουργίας τους. Οι Ιουδαίοι

γεννήθηκαν για τη Σωτηρία του κόσµου κι οι Έλληνες για τη δόξα του Υιού του

Ανθρώπου. Για να δηµιουργηθούν όµως ξεχωριστοί τύποι ανθρώπων, θα πρέπει να

υπάρξουν ξεχωριστές συνθήκες. Όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από το χρόνο ή το χώρο

που γεννήθηκαν και από το χρώµα της επιδερµίδας τους είναι ίδιοι. Ο Θεός ποτέ δεν

αδίκησε κανέναν και µε µία βαθύτερη ανάλυση, ίσως να βρεθούν σε µειονεκτικότερη

θέση αυτοί, που θεωρητικά έτυχαν εύνοιας.

Από τη στιγµή που δεχόµαστε ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίδιοι, ευνόητο είναι ότι ο

κάθε τύπος από τους παραπάνω είναι αποτέλεσµα εξωτερικής επέµβασης, που

συµβαίνει κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γεννιέται άνθρωπος,

συνεπώς τέλειος και κατόπιν αποκτά συγκεκριµένο τύπο. Ο τύπος αυτός είναι ατελής

άνθρωπος αλλά µε προσδιορισµένα απόλυτα τα χαρακτηριστικά του. Η επέµβαση που

οδηγεί στη δηµιουργία του επιθυµητού για το Σχέδιο τύπου, γίνεται µέσω της παιδείας,

εποµένως µέσω της γνώσης —την οποία έχει στην κατοχή της η κάθε κοινωνία— που

γεννά το συγκεκριµένο τύπο. Η γνώση που δηµιουργεί τους επιθυµητούς για το Σχέδιο

τύπους, είναι δοσµένη από το Θεό κι εξαιτίας αυτής, αλλά και του τρόπου µε τον οποίο

αυτή δίνεται, έχει ως αποτέλεσµα την δηµιουργία ξεχωριστής παιδείας.

Η Παλαιά ∆ιαθήκη, στην οποία η γνώση δίνεται σ’ εκλεκτούς —µεταφέρεται δηλαδή

µέσω πνευµατικών δικαιωµάτων— και οι προφητείες που πάντα προειδοποιούν για

τιµωρίες, έχουν ως αποτέλεσµα τη γέννηση των Ιουδαίων. Η περίπτωση των Ιουδαίων

είναι η πιο απλή, επειδή από το φόβο του Θεού, ο άνθρωπος χάνει βασικά

χαρακτηριστικά του και δεν είναι δυνατό ν’ αναπτύξει το σύνολο της πολυσύνθετης και

θἐκής προσωπικότητάς του. Η ιουδἀκή κοινωνία είναι µία απλή και σκληρή κοινωνία

και οι άνθρωποι µέσα σ’ αυτή έχουν µία οµοιογένεια. Αυτό που πρέπει να έχουµε

υπόψη µας, σ’ ό,τι αφορά τους Ιουδαίους, είναι ότι υπάρχει ένας τύπος κοινωνίας κι

ένας κύριος τύπος ανθρώπων.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

2

Το αντίθετο συµβαίνει µε τους Έλληνες, κι αυτό είναι το επιθυµητό από το Θεό. Ο Θεός

δηµιούργησε τους Έλληνες, για να υπάρξει δυνατότητα στον επιθυµητό χρόνο να

γεννηθεί η δηµοκρατία κι οι άνθρωποι να την απολαύσουν. Είναι όµως όλοι οι

Έλληνες λάτρεις της δηµοκρατίας και της ελευθερίας, ώστε µε τη γέννηση τους να

οδηγηθούµε σ’ ιδανικές συνθήκες; Όχι βέβαια. Ανάµεσα στους Έλληνες συναντά

κάποιος το σύνολο των χαρακτήρων, που είναι δυνατό να πάρει ο άνθρωπος.

Υπάρχουν καλοί, κακοί, παρθένοι, πόρνοι, ευεργέτες αλλά και κλέφτες. Οριακά οι

Έλληνες γίνονται αυτό, που η ανθρωπότητα θαύµασε κατά τον πέµπτο προ Χριστού

αιώνα. Ενώ δηλαδή η Παλαιά ∆ιαθήκη δηµιουργεί έναν τύπο κοινωνίας κι έναν τύπο

ανθρώπων, τα Οµηρικά Έπη δηµιουργούν οτιδήποτε, είτε αφορά την κοινωνία είτε τους

ανθρώπους. Σ’ αντίθεση µε την Παλαιά ∆ιαθήκη, τα Οµηρικά Έπη δηµιουργούν

εξαιρετικά σύνθετα φαινόµενα, που είναι δυνατό να ελεγχθούν µόνον από το Θεό.

Η κύρια διαφορά, που είναι και η επιθυµητή, έγκειται στο γεγονός ότι τα Έπη έχουν

στόχο περισσότερο τον άνθρωπο και όχι την κοινωνία. Ενώ η Παλαιά ∆ιαθήκη

δηµιουργεί µία πανίσχυρη κοινωνική δοµή, τα Έπη έχουν σ’ αυτόν τον τοµέα

αδυναµία. Αυτή η αδυναµία υπηρετεί το Μυστικό Σχέδιο, γιατί σ’ άλλη περίπτωση δε θα

ήταν δυνατή η ανάµειξη των δύο διαφορετικών στοιχείων. Τα Έπη ακολουθούν τον

άνθρωπο σε οποιαδήποτε κοινωνία κι αν είναι ενταγµένος κι αυτό έχει ως αποτέλεσµα

—µε την ίδια παιδεία— τη γέννηση πολλών και διαφορετικών χαρακτήρων. Ο

Έλληνας, ως τύπος ανθρώπου που παίρνει τα Οµηρικά Έπη ως γνώση, είναι δυνατό να

ζήσει από µία κοινωνία τύπου Βαβυλώνας µέχρι την ιδανική κοινωνία της δηµοκρατίας.

Το ζητούµενο για το Θεό είναι να ενταχθεί µέσα στο σύνολο των κοινωνιών, ώστε ο

άνθρωπος να πάρει το σύνολο των µορφών, µέσα από το σύνολο των επιλογών. Ο

Έλληνας έχοντας τη γνώση των Επών µπορεί να ζήσει και να υπερασπιστεί την

κοινωνία της Βαβυλώνας, όταν έχει συµφέροντα απ’ αυτήν. Στην αντίθετη περίπτωση

έχει πάλι τη γνώση να την πολεµήσει. Ο Ιουδαίος δεν έχει τη δυνατότητα να

µεταµορφώνεται ανάλογα µε τα συµφέροντά του κι αυτό τον κάνει ελεγχόµενο. Οι δύο

αυτές γνώσεις συνυπήρχαν για αιώνες, χωρίς ν’ αλληλοεπηρεάζονται. Οι Έλληνες ως

άτοµα δε δέχονταν να εισαχθούν στη σκληρή ιουδἀκή κοινωνία, η οποία µε τη σειρά

της είχε ισχυρή δοµή και συµφέροντα, ώστε να επιτρέψει στους Ιουδαίους να πάρουν

τον ελληνικό τύπο παιδείας.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουµε, γιατί είναι απαραίτητο να γνωρίζει ο αναγνώστης ότι ο

άνθρωπος που παίρνει την παιδεία των Επών, έχει τη δυνατότητα να µεταµορφώνεται

ανάλογα µε τα συµφέροντά του, αλλά και τις ευαισθησίες του, που δεν ισοπεδώνονται

από το φόβο του Θεού. Στην Ελλάδα των Επών δεν υπήρχε µόνον η Αθήνα, αλλά και η

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

3

Σπάρτη, η Θήβα, που ως κοινωνίες, δεν είχαν καµία σχέση µεταξύ τους. Η άπειρη θἐκή

ευφυ˙α εκµεταλλεύτηκε το σύνολο των δεδοµένων, που αυτή δηµιούργησε κι

αποτέλεσµα αυτού ήταν η παραγωγή της ελληνικής γνώσης.

Τα δεδοµένα που δηµιουργούν σύνθετες καταστάσεις οφείλονται στο γεγονός ότι, ενώ

η γνώση που δίνεται είναι κοινή, οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους, όχι. Ο ελλαδικός

χώρος είναι τελείως ανοµοιογενής, όσον αφορά τον πλούτο του. Υπάρχουν περιοχές

πολύ πλούσιες, αλλά και πολύ φτωχές. Όσον αφορά τους ανθρώπους και σ’ αυτό το

σηµείο υπάρχουν διαφορές. Ενώ είναι αντικειµενικά µικρός χώρος, κατοικήθηκε από

µεγάλο αριθµό φύλων. Υπήρχαν Ίωνες, ∆ωριείς, Αιολείς κι άλλοι, που είχαν

ανεπτυγµένα δικά τους πολιτισµικά στοιχεία, τα οποία διατηρούσαν, εφόσον πάντα

µέσω της παράδοσης συντηρείται η εξουσία. Όλες αυτές οι διαφορές οξύνθηκαν ή

αµβλύνθηκαν, ανάλογα µε το χώρο, όπου το κάθε φύλο κατοίκησε. Όταν η κατάσταση

µονιµοποιήθηκε και πήρε ή κάθε κοινωνία τη δική της µορφή, µε βάση όλους τους

παραπάνω παράγοντες, τότε και µόνον υπήρξε θεία επέµβαση. Αυτό συνέβη, γιατί όπως

αναφέραµε παραπάνω, ο άνθρωπος αντιδρά πάντα ανάλογα µε τον τύπο της κοινωνίας

στην οποία βρίσκεται.

Έχουµε στο µυαλό µας αυτά τα δεδοµένα και προχωρούµε στη διερεύνηση της γνώσης,

που έχει δοθεί µέσω των Επών. Τα Έπη είναι µία πλήρης προφητεία. Είναι γραµµένα

στην ελληνική γλώσσα, γιατί ως προφητεία θα έπρεπε —για το σύνολο του χρόνου που

εξελίσσεται— να είναι κλειδωµένη. Για να µπορέσουµε να κατανοήσουµε τα όσα αυτά

περιγράφουν, θα πρέπει να ξεκλειδώσουµε τα ονόµατα των ηρώων και να έχουµε

υπόψη µας το Μυστικό Σχέδιο. Τα Έπη είναι γραµµένα µε τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι

δυνατό να γίνουν αντιληπτά µόνο στο χρόνο, που δε θα είναι δυνατή η επέµβαση στην

προφητεία. Υπήρξαν σοφοί στην αρχαιότητα, που αντιλήφθηκαν µία πιθανή σχέση

Επών και ιστορίας, αλλά η εξέλιξη, που ήταν συνεχής, έκανε αδύνατη την ταύτιση. Ο

Αλέξανδρος παροµοιάστηκε µε τον Αχιλλέα, αλλά η συνέχεια της ιστορίας έκανε αυτήν

την ταύτιση µία ροµαντική επινόηση. Τα Έπη είναι µία πλήρης προφητεία κι αυτό, όπως

είδαµε σ’ άλλο σηµείο, κάνει αδύνατη τη µελέτη τους. Εξαιτίας αυτής της πληρότητας,

αποκτά χαρακτηριστικά κλειστής γνώσης κι αυτό έχει την εξής πολύτιµη για το θἐκό

Σχέδιο σηµασία: αν πάρει ο άνθρωπος τη γνώση αυτών, εντάσσεται µέσα σ’ αυτά κι αν

όχι, παραµένει εκτός. Ο κάθε άνθρωπος δηλαδή που παίρνει τη γνώση των Επών,

ταυτίζεται οπωσδήποτε µε κάποιον ήρωα κι αυτό έχει ως συνέπεια ν’ ακολουθεί την

τύχη του, που είναι γνωστή. ∆εν είναι δυνατό να πάρεις γνώση από τα Έπη και να

γίνεις ο Μωάµεθ ή ο Μωυσής ή ο Βούδας. Από τη στιγµή που την παίρνεις, εξαιτίας της

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

4

ελευθερίας προσαρµογής που επιτρέπει, ταυτίζεσαι µε κάποιον ήρωα κι εποµένως

συµµετέχεις στα δρώµενα.

Από τη στιγµή που δεχόµαστε ότι τα Έπη είναι µία προφητεία πλήρης, αυτόµατα

αναζητάµε αυτόν, που έχει στην κατοχή του αυτήν τη γνώση. Ποιος όµως έχει την

απόλυτη γνώση του µέλλοντος, εκτός από το Θεό και τον Υιό Του; Για να καταλάβουµε

τι συµβαίνει, θα πρέπει να γυρίσουµε πίσω στο χρόνο και συγκεκριµένα στο χρόνο του

προπατορικού αµαρτήµατος. Ο Θεός κι ο άνθρωπος πριν το αµάρτηµα συνυπήρχαν. Ο

Θεός δηµιούργησε τον άνθρωπο “κατ’ εικόνα και καθ’ οµοίωσίν” Του και τα πάντα

ήταν τέλεια, αφού ο Θεός ήταν ο πατέρας κι ο άνθρωπος ο υιός. Ο άνθρωπος στην

συνέχεια υπέπεσε στο αµάρτηµα κι έχασε τα τέλεια χαρακτηριστικά του, εξαιτίας της

λήψης της γνώσης του Θεού και των όσων αυτή συνεπάγεται. Η γνώση του

αµαρτήµατος των Ελλήνων ήταν τα Οµηρικά Έπη. Την απαγορευµένη γνώση την

γνωρίζει µόνον ο Θεός κι ο Εαυτός Του στην ανθρώπινη µορφή, που είναι ο Υιός Του.

Αυτήν την γνώση δεν την δίνει ο Ίδιος ο Θεός, αλλά ο διάβολος. Υπήρχε µία στιγµή

που τη γνώση των Επών την είχε ένας και µοναδικός άνθρωπος σ’ όλον τον κόσµο.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Υιός του Θεού. Αυτός ήξερε τη σηµασία τους, εφόσον αυτός

τα δηµιούργησε. Οι Έλληνες όµως δεν πήραν αυτήν τη γνώση απ’ αυτόν που γνώριζε

τη σηµασία τους, αλλά απ’ αυτόν, που είχε αποστολή να τους την παραδώσει. Άρα

λοιπόν αν τα Έπη είναι η απαγορευµένη γνώσης τους, ο διάβολος είναι ο Όµηρος, που

µετέφερε αυτήν τη γνώση ανάµεσα στους ανθρώπους και την παρέδωσε στα θηλυκά

συστήµατα. ∆ιάβολος = Όµηρος = 39.

Η ιδιοµορφία της γνώσης των Ελλήνων που µετριάζει το φόβο του Θεού, βρίσκεται στο

γεγονός ότι ο διάβολος δεν υπάρχει µέσα στον κόσµο τους, συνεπώς δεν

αντιλαµβάνονται πώς λειτουργεί. ∆ε βλέπουν µία τροµερή δύναµη, που τους ωθεί στη

θυσία, ώστε να τροµάζουν, αλλά αγνοούν ότι αυτή η τροµερή δύναµη τους εντάσσει σ’

έναν κόσµο, όπου η θυσία είναι αναπόφευκτη, έστω κι αν φαινοµενικά οφείλεται σε

δικές τους επιλογές. Είναι σαν να σε βάζει κάποιος σε µία αίθουσα βασανιστηρίων και

να θεωρείς αίτιο βασανισµού τη λανθασµένη επιλογή του µέσου. Οι Έλληνες δε

βλέπουν ότι αυτός που τους κάνει Έλληνες είναι πανίσχυρος κι εξαιτίας αυτής της

αδυναµίας δεν τροµάζουν. Παίρνουν τη γνώση κι από εκείνο το σηµείο τα πάντα τούς

φαίνονται φυσιολογικά. Από τη στιγµή που παίρνουν τη γνώση, είτε την κατανοούν είτε

όχι, ταυτίζονται µε τον Υιό του Θεού κι εποµένως Τον ακολουθούν στη Θυσία. Ο ένας

άνθρωπος µέσω του διαβόλου γίνεται σύνολο ανθρώπων και συνεχώς αυξάνει το

µέγεθος του. Η κλειστή αυτή γνώση καταπίνει διαρκώς ανθρώπους και τους εντάσσει

στην κοιλιά του Θεού, που είναι ταυτισµένη µε τη Σοφία Του. Ο Χριστός και Υιός του

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

5

Θεού δηλώνει ότι είναι το φως του κόσµου. Οι αριθµοί δείχνουν ότι Φως του κόσµου =

Παντοκράτορας = 54 = Οµηρικά Έπη. Γνωρίζοντας οι άνθρωποι αυτό το φως,

µπαίνουν στην κοιλιά του Θεού, εφόσον παίρνουν τη Σοφία Του. Κοιλιά του Θεού =

Αυλή των προβάτων = 58 = Σκηνή του Θεού = Εξουσία µεγάλη = Οµήρου Ιλιάδα.

Ο κάθε άνθρωπος από τη στιγµή που παίρνει τη γνώση έχει δυο επιλογές: ή την

κατανοεί, ταυτίζεται µε τον Υιό του Θεού και γίνεται Θεός ή δηλητηριάζεται και πέφτει

στο επίπεδο των θνητών, που πολεµούν έχοντας άγνοια. Ο Χριστός ήταν ο Υιός του

Θεού. Αν το επιθυµούσε θα µπορούσε ν’ αποδείξει την ταυτότητά Του µέσω των Επών.

Αν όµως συνέβαινε αυτό, το σύνολο των ανθρώπων που βρίσκονταν τότε παγιδευµένοι,

εξαιτίας αυτής της γνώσης, θα εξοµοιώνονταν µ’ Αυτόν και θα έπαυε να εξελίσσεται το

Σχέδιο. Ο Χριστός θυσιάστηκε και δεν αποκάλυψε τη γνώση Του..

αυτό είχε ως

αποτέλεσµα και τη δική του εισαγωγή µέσα στον κόσµο των θνητών. Ο Χριστός δηλαδή

είναι ένας από τους ήρωες των Επών, που θα είναι ευδιάκριτος για δύο πράγµατα:

πρώτον για τη γνώση Του και δεύτερον για τα βάσανά Του. Άλλα βασικά στοιχεία που

τον αποκαλύπτουν είναι η κατάκτηση µέσω της εξυπνάδας αυτού, που οι βασιλιάδες στη

µέγιστη δόξα δεν κατάφεραν και δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η κατάκτηση της µυθικής

Τροίας. Η δυνατότητά Του να εισέλθει, αλλά και να εξέλθει από τον κάτω κόσµο, όπως

και η κύρια µέριµνά Του, που είναι ο Οίκος Του και όχι το βασίλειό Του.

Όλα αυτά είναι φυσικό να µας οδηγούν στον τροµερό Οδυσσέα και οι αριθµοί απλά

συµφωνούν. Χριστός = 46 = Οδυσσεύς. Ο Οδυσσέας είναι ο µοναδικός ήρωας, που

παρουσιάζεται στα Έπη µε γνώση ανάλογη του ∆ία. Αυτά τ’ αναφέρουµε, για να

πρὀδεαστεί ο αναγνώστης για το τι περίπου αναφέρεται στα Έπη. Όταν αναλύαµε το

Μυστικό Σχέδιο, αναφέραµε ότι ο Θεός δηµιούργησε τους Έλληνες και τους Ιουδαίους,

µε σκοπό να δηµιουργήσουν τη γνώση, που θα επέτρεπε την εξέλιξη του Σχεδίου και η

οποία είναι γνώση ανθρώπινη, εποµένως όχι τέλεια. Είπαµε επίσης ότι οι Έλληνες στην

πραγµατικότητα λάτρευαν Θεούς, που δεν είχαν γεννηθεί ακόµα. Ο Θεός µέσω της

γνώσης των Επών δηµιούργησε τότε έναν τέλειο µικρόκοσµο, που είναι όµοιος µε το

σηµερινό παγκόσµιο. Όταν οι Έλληνες έπαιρναν τους ρόλους τους κι αγωνίζονταν σε

συνθήκες όµοιες µ’ αυτές που περιγράφουν τα Έπη, ο ∆ίας δεν είχε γεννηθεί. Οι

Έλληνες ως σύνολο αποτελούσαν τον Κρόνο και µέσα στον παγκόσµιο χώρο δεν ήταν

παρά εκλεκτοί σε µία κοινωνία που διαχώριζε τους ανθρώπους σε εκλεκτούς και µη. Ως

σύνολο ανήκαν στην κατηγορία των Τιτάνων µε το πλεονέκτηµα της πιο ανεπτυγµένης

γνώσης.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

6

Αυτό έχει ιδιαίτερη σηµασία για τον λόγο ότι ο ∆ίας έχει ανθρώπινη µορφή, εποµένως

είναι ο Υιός του Θεού, Θεός. Για να πάρει όµως αυτήν τη µορφή, εξαιτίας της γνώσης,

θα πρέπει κάποιος από τους ήρωες µέσα στα Έπη να θεωθεί. Η Θέωση του ήρωα θα

τον φέρει στο επίπεδο του Πατέρα κι από εκείνη τη στιγµή και µετά, αλλάζει ένα πλήθος

δεδοµένων. Ο νέος Θεός µε την ανθρώπινη µορφή θα πρέπει ν’ αγωνιστεί για την

κοσµοκρατορία κι ο ήρωας του έπους —εφόσον δεν ξεκλειδώνει τη γνώση— να

µπαίνει σε νέα φάση. Επειδή η γνώση είναι κλειστή κι αφορά µόνον όσους τη

παίρνουν, αυτό σηµαίνει ότι ο νέος Θεός πολεµά τους Γίγαντες και τους Τιτάνες του

περίγυρου και οι άνθρωποι µέσα σ’ αυτόν εξακολουθούν να βιώνουν καταστάσεις, που

έχουν ξανασυµβεί. Εφόσον ο Θεός µε την ανθρώπινη µορφή έγινε Θεός ανθρώπων και

χωρών, που δεν τον γνώριζαν, οι νέοι άνθρωποι που γνωρίζουν τα Έπη, αγωνίζονται εκ

νέου για πράγµατα που κατέκτησαν οι Έλληνες του µικρόκοσµου κι έγιναν η αιτία της

αποθέωσης του ήρωά τους.

Τα Έπη µε βάση αυτήν τη λογική, περιγράφουν πράγµατα και καταστάσεις, που

συνέβησαν, αλλά και θα ξανασυµβούν, επειδή είναι απαραίτητο η κλίµακα να γίνει

παγκόσµια. Η Ιλιάδα όπως και η Οδύσσεια τελείωσαν κάποτε σύµφωνα µε τα

γραφόµενα, αλλά βρίσκονται ταυτόχρονα σ’ εξέλιξη από τη στιγµή που το Μυστικό

Σχέδιο δεν έχει πάρει τέλος. Η τροµερή θἐκή ευφυ˙α κατορθώνει και το τέλος το κάνει

αρχή. Ο µικρόκοσµος δηλαδή γεννά το Θεό και η γέννηση Αυτού είναι η αιτία της

δηµιουργίας όµοιων συνθηκών. Αν ο Αλέξανδρος ήταν ο µυθικός Αχιλλέας, µε την

ενθρόνισή του στη Βαβυλώνα αποθεώθηκε. Η θυσία του όµως και η αποθέωσή του

έδωσαν στους ανθρώπους της Ασίας την εικόνα του ∆ία. Ο ∆ίας γεννήθηκε τη στιγµή

που πέθανε ο Αλέξανδρος. Αν όµως ο ∆ίας που είναι αθάνατος γεννήθηκε τότε, δε θ’

ακολουθήσει κι αυτός τα γραφόµενα γι’ αυτόν; ∆ε θα πάρει για γυναίκα του την Ήρα;

∆ε θα γονιµοποιήσει τη Λήδα, παιδιά αυτής της σχέσης δε θα είναι και πάλι οι

∆ιόσκουροι και η Ελένη, που είναι η αιτία του Τρωικού πολέµου; Αν γεννηθεί ο ∆ίας δε

θα ξαναγίνουν οι γάµοι του Πηλέα και της Θέτιδας, καρπός των οποίων είναι ο

Αχιλλέας;

Ο αναγνώστης βλέπει ότι ο Θεός δηµιουργεί µία τέλεια κατάσταση, όπου ο θάνατος

είναι η αρχή µίας ζωής. Ο Θεός αγάπησε τον άνθρωπο και του πρόσφερε τα πάντα. Η

µέριµνά Του είναι η Θέωση του ανθρώπου..

για να γίνει όµως αυτό στην τέλεια µορφή,

θα πρέπει ο άνθρωπος ν’ αντέξει το σύνολο της γνώσης. Ο Χριστός κι ο Αλέξανδρος

ήταν οι µοναδικοί, που γνώρισαν τη δόξα αυτής της Θέωσης, αλλά θυσιάστηκαν εξαιτίας

της. Ο Θεός µέσω αυτών, έδωσε στους ανθρώπους την εικόνα του Υιού Του, αλλά και

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

7

την εικόνα του ανθρώπου του µέλλοντος. Έδειξε στον κόσµο το Θεό-άνθρωπο, που

είναι ο Υιός Του, ο Θεός ∆ιόνυσος.

Όπως αναφέραµε και σ’ άλλο σηµείο, ο ∆ίας είναι η εικόνα του ∆ιονύσου στον ουρανό

χωρίς σάρκα και οστά, αλλά µ’ ανθρώπινη µορφή. Ο ∆ιόνυσος είναι ο ακαταµάχητος

Θεός, αλλά το πρόβληµα για τους ανθρώπους βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν έχει

γεννηθεί. Οι εµφανίσεις του Θεανθρώπου έγιναν εξαιτίας της προβληµατικής κύησης

της µητέρας του ∆ιονύσου κι αυτές ήταν απαραίτητο να συµβούν από τη στιγµή που

υπάρχει Σχέδιο. Αυτό, που σ’ αυτό το σηµείο έχει σηµασία, είναι ότι η µεικτή φύση του

∆ιονύσου, η θεία και η ανθρώπινη, καθώς και η σχέση µεταξύ τους, χωρίζουν τον

κόσµο σε δύο επίπεδα: το ένα επίπεδο είναι τ’ ουρανού και τ’ άλλο της Γης. Το

ακαταµάχητο του ∆ιονύσου το παίρνει ο αθάνατος ∆ίας στον ουρανό, ενώ το βάρος της

θυσίας του το επωµίζονται οι άνθρωποι στη Γη. Ο αναγνώστης δηλαδή θα πρέπει να

φανταστεί ότι είναι κύτταρο ενός Γίγαντα, του οποίου το µυαλό και το σώµα δε

συνεργάζονται αρµονικά. Το µεν µυαλό γνωρίζει πού πρέπει να πάει και τι πρέπει να

κάνει, το δε σώµα αδυνατεί ν’ ακολουθήσει µε αποτέλεσµα να παραπαίει και να

πληγώνεται..

όπως ένας µεθυσµένος, που βλέπει µία πόρτα και θέλει να µπει κάπου,

γιατί γνωρίζει τι θέλει κι όταν προσπαθεί να κάνει την κίνηση, πέφτει και τσακίζεται. Το

µυαλό αυτού του Γίγαντα είναι το ∆ωδεκάθεο µ’ επικεφαλής το ∆ία και µέλη του οι

θνητοί ήρωες. Η τέλεια θἐκή ευφυ˙α δηµιουργεί αυτές τις συνθήκες µέθης, ώστε ο

άνθρωπος να κάνει διαδροµές, που σ’ άλλη περίπτωση η γνώση του και η ευφυ˙α του,

θα τις έκαναν απίθανες. Εξαιτίας αυτής της µέθης υπάρχει η τεχνολογία, που είναι

αποτέλεσµα άπειρου κόπου και θυσίας. Τα δύο αυτά επίπεδα, εξαιτίας της συνύπαρξής

τους στον ίδιο κορµό, αλληλοεπηρεάζονται. Οι Θεοί και οι άνθρωποι αναπτύσσουν

σχέσεις µεταξύ τους κι αφού η θἐκή ευφυ˙α απαιτεί θυσία, είναι αδύνατον αυτή να µην

υπάρξει.

Εξαιτίας αυτής της συνύπαρξης των δύο επιπέδων, στην κορυφή των οποίων υπάρχει η

τέλεια γνώση του Θεού και στη βάση η ατελής των ανθρώπων, καθορίζονται τα

λειτουργικά χαρακτηριστικά της κορυφής και της βάσης. Ο ∆ίας έχει την τέλεια γνώση,

αλλά δεν πολεµά εναντίον κανενός. Απλά παρατηρεί τα συµβαίνοντα κι επαναφέρει

στην τάξη, όποιον απειλεί το Μυστικό Σχέδιο. Αντίθετα, στη βάση υπάρχει ο πόλεµος

της γνώσης, αφού η τροµερή ποικιλία ποιότητας και ποσότητάς της δηµιουργεί τριβές.

Όταν άρχισε ο χριστιανισµός να διαδίδεται στο κόσµο, υπήρχε ένα σηµαντικό ηθικό

πρόβληµα: ο εκφυλισµός της κοινωνίας, που είναι αποτέλεσµα της ασυδοσίας της

εξουσίας και της οικονοµικής ανέχειας, ήταν εµφανής σ’ όλα τα κοινωνικά στρώµατα. Η

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

8

πορνεία και η µοιχεία πάντα προκαλούν τον άνθρωπο και τον ερεθίζουν. Εξαιτίας αυτού

του εκφυλισµού, οι άνθρωποι έπεσαν θύµατα των χριστιανικών ιερατείων. Αγνόησαν

τον πλούτο των Ελλήνων και µπήκαν στο σκοτάδι των Ιουδαίων. Αυτή η πλάνη

οφειλόταν κατά κύριο λόγο στη θρησκεία των Ελλήνων και στη βάση της παιδείας τους,

που είναι τα Έπη.

Στα Έπη από την κορυφή ως τη βάση, υπάρχει µία διάχυτη πρόκληση, που είναι

εύκολο να παρεξηγηθεί και να ταυτιστεί µε τον εκφυλισµό. Ο ∆ίας, ο πρώτος των Θεών,

δε σέβεται τη γυναίκα του και κοιµάται µ’ όποια τον ελκύει ερωτικά. Πολλές φορές

εµφανίζεται να παρασέρνει γυναίκες στα πάθη του, ακόµα και χωρίς τη θέληση τους.

Στη βάση επίσης, οι ήρωες απολαµβάνουν σαρκικό έρωτα γυναικών µε τη βία των

όπλων. Όλα αυτά, σ’ έναν κόσµο που είναι προκλητικός, δεν περνούν απαρατήρητα. Σ’

αυτό το σηµείο η θἐκή ευφυ˙α κατόρθωσε να περιγράψει τ’ αληθινό και το τέλειο,

κάνοντάς το να φαίνεται ανήθικο και βρωµερό. Ο άνθρωπος απλά δεν µπορεί να

κατανοήσει τι συµβαίνει, γιατί δεν είναι σε θέση ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς είναι πνεύµα

και τι σάρκα.

Τα Οµηρικά Έπη ξεκινούν µε δεδοµένο ότι ο ∆ίας είναι Πατέρας των Θεών και των

ανθρώπων. Απ’ αυτόν τον προσδιορισµό ο αναγνώστης θα πρέπει ν’ αντιληφθεί και το

µέγεθος του κόσµου, που αντιπροσωπεύεται. Ο ∆ίας µέχρι τη γέννηση του Αλεξάνδρου,

ήταν πατέρας των Θεών και των ανθρώπων µόνον του ελληνικού κόσµου. Μετά την

εµφάνιση του Αλεξάνδρου, αλλάζει η κλίµακα και γίνεται Πατέρας των Θεών και των

ανθρώπων των ελληνιστικών βασιλείων, εποµένως και της Ρωµἀκής Αυτοκρατορίας. Ο

κόσµος του ∆ία, δηλαδή των Επών, δε συµπεριλάµβανε τους Ιάπωνες ή τους Ινδιάνους.

Πώς όµως είναι δυνατό να υπάρξει ένας κόσµος Θεών κι ανθρώπων χωρίς τη γέννηση

αυτών; Τα πάντα είναι δυνατό να εξηγηθούν, αν ο άνθρωπος στηριχθεί στις σωστές

παραδοχές.

Η πρώτη και βασικότερη παραδοχή είναι ότι ο Θεός είναι ένας και µοναδικός, όπως κι

ο Υιός Του. Τις δύο αυτές φύσεις τις ενώνει η Σοφία, που είναι επίσης µοναδική. Από

τον άπειρο κι απερίγραπτο Θεό των αρχαίων λαών, που δέχτηκαν γνώση µέσω µία

διαδικασίας —που διερευνήσαµε σ’ άλλο σηµείο— η µοναδική γνώση έφτασε στα

χέρια του Υιού, που είναι ο Ίδιος ο Θεός. Ο κόσµος, όπου πατέρας Θεών κι ανθρώπων

είναι ο ∆ίας, είναι ο κόσµος του Υιού. Αυτή η ιδιότητα αφορά εκείνον τον κόσµο, που

συνεχώς αυξάνεται. Από τον Υιό-άνθρωπο φτάνουµε στο σηµερινό κόσµο, που, όπως

υποσχέθηκε ο Χριστός, τείνει προς την ταύτιση µε τον κόσµο του Θεού Πατέρα, που

είναι το σύνολο. Σήµερα ο κόσµος του Υιού υπάρχει, αλλά είναι πολύ µικρότερος από

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

9

τον κόσµο του Πατέρα. Μόνον ο ∆υτικός κόσµος γνωρίζει τον Υιό κι έχει κι Αυτόν

Πατέρα. Ο µεγάλος Θεός Πατέρας, επειδή έχει κάνει τη δωρεά στον Υιό Του, έχει

ταυτιστεί µ’ Αυτόν. Από τη στιγµή που ο Χριστός είναι γεννηµένος “Άνωθεν” κι έχει

παραδώσει τη γνώση στους ανθρώπους, εξαιτίας της µοναδικότητας αυτής της γνώσης,

ο άνθρωπος είναι µόνο στη ∆ύση υιός και του Πατέρα και του Υιού. Ο βουδιστής δε

γνωρίζει τον Υιό, αλλά έχει πάρει γνώση µόνο για τον Πατέρα κι εποµένως είναι υιός

µόνο του Πατέρα.

Όλα αυτά σηµαίνουν ότι µέχρι να παραδώσει ο Θεός τη γνώση στον Υιό, είχε

δηµιουργήσει ένα πλήθος δεδοµένων. Είχε δηµιουργήσει το κυρίαρχο θηλυκό σύστηµα

της Βαβυλώνας, αλλά κι ένα τεράστιο πλήθος θηλυκών συστηµάτων µε διαφορετικά

µεταξύ τους χαρακτηριστικά. Όταν εµφανίστηκε ο Υιός, υπήρχαν πολλές γυναίκες, που

λόγω καταγωγής µπορούσαν να γίνουν “σάρκα µία” µε τον Υιό. Ο ∆ίας δεν είναι ο

∆ηµιουργός του κόσµου. Ο ∆ίας βρήκε τον κόσµο δοµηµένο και τού παραδόθηκε η

γνώση τού Πατέρα. Μ’ αυτήν τη γνώση έπρεπε ν’ αγωνιστεί για την παντοκρατορία,

αλλά και να γεννήσει τα παιδιά του. Ο ∆ίας ήταν άντρας και για να γεννήσει τα παιδιά

του, απαιτούνταν ένα θηλυκό σύστηµα. Ο Θεός πατέρας φρόντισε, ώστε να υπάρχουν

θηλυκά συστήµατα, για την ώρα που ο Υιός θ’ αποφάσιζε να γίνει “σάρκα µια” µε το

σύστηµα. Όταν εµφανίστηκε ο Αλέξανδρος, οι Έλληνες είχαν την απόλυτη ισχύ στον

τοµέα της γνώσης. Το κυρίαρχο όµως σύστηµα που εκµεταλλευόταν και τη γνώση των

Ελλήνων, ήταν το σύστηµα της Βαβυλώνας. Ο Αλέξανδρος γκρέµισε τον Κρόνο,

δηλαδή τους Έλληνες από το θρόνο τους, εφόσον ως βασιλιάς συγκέντρωσε το σύνολο

της γνώσης πάνω του. Η αναγνώριση των Αιγυπτίων και των Βαβυλωνίων, είχε ως

αποτέλεσµα την απόδοση του συνόλου της γνώσης των Ελλήνων σ’ ένα πρόσωπο. Αυτό

που υπάρχει στον κόσµο εκείνη τη στιγµή είναι ένας νυµφίος κι άπειρα θηλυκά

συστήµατα, που τον διεκδικούν. Όµως η πιο λαµπρή γυναίκα είναι αυτή που ο Θεός

δηµιούργησε για τον Υιό Του κι είναι το σύστηµα της Βαβυλώνας. Όπως όµως ο Υιός

είναι θεογέννητος, λόγω Σοφίας, έτσι και η γυναίκα είναι θεογέννητη. Ο Θεός γέννησε

τον Υιό, αλλά από τη στιγµή που και το σύστηµα είναι πρὀόν της γνώσης Του, γέννησε

και την κόρη.

Στους µύθους ο ∆ίας παντρεύεται την Ήρα που είναι αδερφή του κι αυτό φαντάζει ως

αιµοµειξία, ενώ στην πραγµατικότητα δεν είναι, επειδή βρισκόµαστε στο χώρο του

πνεύµατος. Ο Αλέξανδρος και η Βαβυλώνα είναι αδέρφια, επειδή έχουν κοινό Πατέρα.

Οι συζυγικοί καβγάδες που αναφέρονται στην Ιλιάδα, οφείλονται στο γεγονός ότι ο ∆ίας

και η Ήρα έχουν κοινή γνώση, αλλά διαφορετική φύση. Ο Θεός έδωσε τη γνώση στο

∆ία, ώστε ο άνθρωπος να θεωθεί, συνεπώς να περάσει στην ανθρώπινη κοινωνία, ενώ

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

10

αντίθετα την ίδια γνώση έδωσε και στην Ήρα, ώστε να δοµηθεί το σύστηµα µε τα

θηλυκά χαρακτηριστικά. Ο ∆ίας εξ αντικειµένου ακολουθεί πρακτικές, που απειλούν

πρώτα-πρώτα την Ήρα. Εξαιτίας αυτής της κοινής γνώσης, η Ήρα είναι δυνατό ν’

αντιλαµβάνεται τι ακριβώς σκέφτεται ο ∆ίας κι αυτό τον ερεθίζει και τον θυµώνει. Ο

Θεός δηµιούργησε συνθήκες γάµου, ώστε να είναι δυνατή η δέσµευση των δύο αυτών

φύσεων µέσα σ’ ένα κοινό πλαίσιο. Ο ∆ίας δεν ήταν δυνατό να γίνει παντοκράτορας,

χωρίς να γίνει “σάρκα µία” µε γυναίκα.

Το δίδυµο των δύο φύσεων δηµιουργεί τις συνθήκες, που δίνουν τη δυνατότητα στο

Μυστικό Σχέδιο να εξελιχθεί. Αν ο ∆ίας µε τη γνώση του ακολουθούσε τον έρωτα και

γινόταν “σάρκα µία” µ’ άλλη γυναίκα, θα πολεµούσε την Ήρα..

αυτό θα είχε ως

αποτέλεσµα η γνώση να χάσει την ισχύ της. Αν ο Αλέξανδρος δεν πέθαινε και

σκορπούσε τη δηµοκρατία, θα γινόταν “σάρκα µία” µε την Αθήνα..

αυτό θα είχε ως

αποτέλεσµα να γκρεµιστεί το σύστηµα της Βαβυλώνας, εποµένως να µην έχουµε τη

συνέχεια που γνωρίζουµε. Ο γάµος αυτός είχε καρπό κι αυτός ήταν ο Άρης, ο Θεός του

πολέµου. Ο Άρης είναι η γνώση της Ρώµης µ’ αντρικά χαρακτηριστικά, συνεπώς µε

δυνατότητα δράσης. Αν ο Αλέξανδρος στο θρόνο της Βαβυλώνας ήταν ο ∆ίας, ο

αυτοκράτορας της Ρώµης ήταν ο Άρης.

Όπως είδαµε στην ανάλυση του Σχεδίου, ο κόσµος που βρήκε ο ∆ίας, δεν ήταν

οµοιογενής. Το αµάρτηµα είχε προηγηθεί και εξαιτίας του είχε δηµιουργηθεί ο

ουρανός, η θάλασσα και ο κάτω κόσµος. Καθένας απ’ αυτούς τους χώρους αποτελούσε

ένα βασίλειο, που λειτουργούσε ανεξάρτητα από τ’ άλλο. Χρησιµοποιούµε την έννοια

του “βασιλείου”, γιατί η δηµιουργία του πρὁποθέτει ευεργεσία, άρα βασιλιά.

Λειτουργούν ανεξάρτητα, γιατί η δωρεά είναι πλήρης κι αυτός, που έχει την εξουσία

πάνω στη γνώση, που δηµιουργεί το βασίλειο, είναι παντοκράτορας οµοούσιος,

αδερφός και συνέταιρος του ∆ία. Ο Πλούτωνας κι ο Ποσειδώνας είναι αδέρφια του ∆ία

κι άρχοντες βασιλείων. Το πλεονέκτηµα του ∆ία στην εξουσία, είναι δυνατό να γίνει

αντιληπτό, µόνον αν γνωρίζουµε το Μυστικό Σχέδιο.

Ο Θεός που λατρεύουν οι άνθρωποι, είναι ο Θεός τ’ ουρανού. Είναι ο Θεός, που

ελέγχει τους φωστήρες, εποµένως ο Θεός, που µπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στη

Θέωση. Ο άνθρωπος πλάστηκε από το Θεό, για να ζήσει στη Γη, µέσα σε συνθήκες

φωτεινές. Ο άνθρωπος δεν είναι αµφίβιο, ώστε να επιβιώνει και µέσα στη θάλασσα. Το

Μυστικό Σχέδιο επέβαλε τους κατακλυσµούς, ώστε µέσα από την άπειρη γνώση, θἐκή

κι ανθρώπινη, ο άνθρωπος να κατακτήσει την τεχνολογία.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

11

Στη θάλασσα οι άνθρωποι υπάρχουν, είτε ως νεκροί είτε ως ζώντες ναυτικοί. Το σύνολο

της γνώσης της θάλασσας ελέγχει ο Ποσειδώνας κι αυτό έχει ως συνέπεια να επιλέγει,

ποιοι από τους ανθρώπους, που κατοικούν µέσα και πάνω απ’ αυτή, θα επιβιώνουν. Αν

ένας άνθρωπος της θάλασσας δε σέβεται τον Ποσειδώνα ή απειλεί το Σχέδιο, ο Θεός

σηκώνει τρικυµία και τον σκοτώνει. Τρικυµία είναι η επίθεση που δέχεται ο άνθρωπος

από την ελληνική γνώση που είναι η ανώτατη και ταυτόχρονα ελεγχόµενη. Τρικυµία =

34 = Έλληνες. Είναι θέµα χρόνου να παγιδευτεί ο φιλόσοφος στην ελλήνικη λογική

που υπηρετεί το σύστηµα. Το πλεονέκτηµα της θάλασσας βρίσκεται στο γεγονός ότι

είναι δυνατόν ο άνθρωπος να έχει µόνιµη επαφή µε τον Ουρανό, εφόσον έχει δυνατό

πλοίο. Αυτός ο άνθρωπος µπορεί ν’ αποκτήσει πλούτο και δόξα από τη θάλασσα και να

βγει στη στεριά µε πλήρη δόξα. Μεσσίας µέσα σε θάλασσα δε νοείται, αλλά είναι

αδύνατο να υπάρξει αυτός, χωρίς να έχει ταξιδέψει στη θάλασσα Στη θάλασσα ο

άνθρωπος έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στο σύνολο της ανθρώπινης γνώσης. Το

πρόβληµα βρίσκεται στο γεγονός ότι η αναζήτηση της αλήθειας ανάµεσα σ’

εκατοµµύρια ψεύδη είναι µια διαδικασία χρονοβόρος που τελικά σκοτώνει τον

άνθρωπο..

Αντίθετα µε τη θάλασσα, ο κόσµος στον οποίο έχει προβλεφθεί να ζήσει ο άνθρωπος

—κι είναι η στεριά— βρίσκεται στο έλεος του Θεού. Η αλήθεια στην στερία είναι

δυνατόν να γίνει αντιληπτή χωρίς κόπο από όλα τα σηµεία του πλανήτη όταν υπάρχει

φως. Ήλιος = 33 = Αλήθεια. Το πρόβληµα σ’ αυτήν την περίπτωση είναι η συσκότιση

που προκαλείται στήν γη όχι εξαιτίας του Θεού αλλά των δούλων Του. Στην

πραγµατικότητα ο άνθρωπος βρίσκεται στο έλεος των δούλων, που ελέγχουν τον

ουρανό. Ο άνθρωπος πριν το αµάρτηµα, ζούσε στην ξηρά και δε γνώριζε τη θάλασσα.

Εξαιτίας όµως του αµαρτήµατος, αποβλήθηκε από τον άνω κόσµο και είται

περιπλανιέται στη θάλασσα είται περιφέρεται στον κάτω κόσµο.

Ο κάτω όπως κι ο άνω κόσµος, εδράζονται στη γη..

η διαφορά τους βρίσκεται στο

γεγονός ότι οι φωστήρες στον κάτω κόσµο δεν είναι ορατοί. Η φαντασία των αρχαίων

ήθελε τον κάτω κόσµο µέσα στη Γη, γιατί µόνο µέσα στα σπήλαια είναι δυνατό να δει ο

άνθρωπος συνθήκες, που δεν επηρεάζονται από τους φωστήρες, συνεπώς όµοιες µ’

αυτές του κάτω κόσµου. Το θἐκό Σχέδιο επέβαλε τη διάπραξη της αµαρτίας, εποµένως

την εισαγωγή στον κάτω κόσµο.

Όπως είδαµε κι αλλού, το αµάρτηµα διαπράχθηκε στο χώρο της Βαβυλώνας, δηλαδή

της Ασίας. Οι φωστήρες στην Ασία δεν ήταν ορατοί, εξαιτίας του συστήµατος, που είχε

τέτοια γνώση, ώστε ν’ αναπτύσσει τεράστια ισχύ, τροµοκρατώντας τους ανθρώπους.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

12

Εξαιτίας εκείνης της γνώσης, δεν ήταν δυνατό να γεννηθούν κατώτερες και

διαφορετικές γνώσεις, ώστε ο άνθρωπος να γνωρίσει τη θάλασσα. Ο άνθρωπος στην

Ασία έπαιρνε τη γνώση, που συνέφερε το σύστηµα και τίποτ’ άλλο. Έχοντας αυτήν τη

δύναµη, το σύστηµα δεν επέτρεπε σε κανέναν πέρα από τους εκλεκτούς να βλέπουν τον

ουρανό και άρα τους φωστήρες του.

Ο άνω κι ο κάτω κόσµος είναι ο ίδιος κόσµος της ξηράς, αλλά σ’ ό,τι αφορά τον

ουρανό, έχουν σχέση ηµέρας και νύχτας. Ο Θεός της Ασίας που είναι κοινός µε το Θεό

των Ιουδαίων, είναι ο Θεός Πλούτων. Είναι ο Θεός, που έχει απόλυτη εξουσία µέσα σ’

έναν κόσµο κατασκότεινο.

Εξαιτίας των παραπάνω είναι δυνατό να καταλάβουµε ότι ο άνθρωπος διαπράττοντας το

αµάρτηµα, µπήκε στην πατριαρχική κοινωνία µε αποτέλεσµα να χάσει κάθε ελπίδα

παραµονής στον άνω κόσµο ο οποίος πάντα υπάρχει άσχετα αν είναι ορατός ή όχι.

Υπάρχει πάντα από την στιγµή που υπάρχει Θεός και Υιός του Θεού. Μετά το αµάρτηµα

η κοινωνία που προέκυψε δεν ήταν δυνατό να έχει την ίδια ισχύ πάνω στους

ανθρώπους, αφού τα δεδοµένα πάνω στη Γη δεν είναι ίδια. Από τον Παράδεισο των

Γραφών ο άνθρωπος µπήκε, είτε στον κάτω κόσµο της Ασίας είτε στη θάλασσα της

Ευρώπης, όπου τα συστήµατα ήταν χαλαρά. Αυτό που µας ενδιαφέρει σ’ αυτό το

σηµείο, είναι τι ακριβώς συµβαίνει και πώς αλληλοεπηρεάζονται οι χώροι, όπου κατοικεί

µετά το αµάρτηµα µόνιµα ο άνθρωπος. Οι Έλληνες εξαιτίας των Επών, έβλεπαν πάντα

τον Ουρανό και δε χάνονταν στην άπειρη θάλασσα. Το έργο των Ελλήνων, που είναι η

Αθήνα και η γνώση της, άρχισε σιγά-σιγά να επηρεάζει τον κόσµο της Ασίας. Από το

απόλυτο σκοτάδι του Εωσφόρου ή Αφροδίτης άρχισε να εµφανίζεται η Σελήνη.

Ο Θεός µε τη γέννηση του Αλεξάνδρου και την ενθρόνισή του στη Βαβυλώνα,

καταφέρνει να δηµιουργήσει τον άνω κόσµο του ∆ία. Όταν γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, ο

άνω κόσµος δεν υπήρχε στη Γη, παρά µόνον η θάλασσα κι ο κάτω κόσµος. Με τη νίκη

του Αλεξάνδρου, χάνει την εξουσία ο Κρόνος κι ο ∆ίας µε τα αδέρφια του µοιράζονται

την παντοκρατορία.

Το πλεονέκτηµα του ∆ία σε σχέση µε τα αδέρφια του, οφείλεται στο γεγονός ότι

ελέγχοντας τον ουρανό, ελέγχει τους φωστήρες. Αν θελήσει ο ∆ίας, είναι δυνατό να

καταστρέψει τ’ άλλα βασίλεια. Αυτό είναι δυνατό γιατί, αν επιτρέψει στον Ήλιο να

φωτίσει τον κάτω κόσµο, ο κόσµος αυτός εντάσσεται στο βασίλειό του. Εξαιτίας όµως

αυτού, καταστρέφεται και η θάλασσα, εφόσον οι άνθρωποι που βασανίζονται µέσα σ’

αυτήν, δεν έχουν παρά να την εγκαταλείψουν. Ο άνθρωπος µπαίνει στη θάλασσα και

ταλαιπωρείται για ν’ ανακαλύψει την αλήθεια. Αν αυτή η αλήθεια είναι προσιτή στη Γη,

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

13

δεν υπάρχει λόγος θυσίας. Έχοντας αυτό το πλεονέκτηµα ο ∆ίας, ελέγχει τον κόσµο κι

εξελίσσει το Σχέδιο του Θεού. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, συνυπάρχουν οι τρεις

κόσµοι και για πρώτη φορά στην ιστορία των ανθρώπων µετά το αµάρτηµα, υπάρχουν

πάνω στη Γη άνθρωποι ζώντες.

Ο άνω κόσµος είναι η Αλεξάνδρεια, όπου η ταξινοµηµένη πλέον γνώση των ανθρώπων

αποκαλύπτει, όσα ενδιαφέρουν τον άνθρωπο ως άτοµο, αλλά κι ως µέλος του

συστήµατος. Στην Αλεξάνδρεια υπάρχει γνώση, που είναι δυνατό να γεννήσει το

σύνολο των επιθυµητών για το Σχέδιο στοιχείων. Εκεί µπορεί κάποιος να πάρει γνώση

για τους ανθρώπους και τα συστήµατα. Μπορεί να καταλάβει ποιος είναι καλός και

ποιος κακός. Ποιος είναι κλέφτης και ποιος δωρητής. Ποιος είναι δούλος και ποιος

ελεύθερος. Όµως όπως παίρνει γνώση για τους ανθρώπους, παίρνει ταυτόχρονα και

γνώση για τα συστήµατα. Τα πάντα υπάρχουν στην ιδανική τους µορφή, όσον αφορά

την ποιότητά τους, είτε πρόκειται για ιδανικά είτε για άθλια συστήµατα. Στην

Αλεξάνδρεια µπορεί κάποιος να µάθει πώς λειτουργεί και πότε απειλείται ένα σύστηµα

όπως της Βαβυλώνας ή της Αθήνας. Εκεί, ανάλογα µε τα συµφέροντα του, επιλέγει το

δρόµο που θ’ ακολουθήσει. Στην ίδια βιβλιοθήκη, ένας φτωχός νέος θα ερωτευθεί τη

δηµοκρατία κι ένας πλούσιος ευγενής την ολιγαρχία. Αυτός είναι ο άνω κόσµος, όπου ο

∆ίας γεννά εκλεκτούς, που θ’ αγωνιστούν στον πόλεµο της Τροίας. Αυτά γνωρίζει ο

∆ίας πριν τον άνθρωπο. Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων, ο άνθρωπος είδε τον άνω

κόσµο ελάχιστα κι αυτό συνέβη στην Αλεξανδρινή περίοδο.

Εκτός όµως του προβλήµατος του χρόνου, υπήρχε πάντα και το πρόβληµα του χώρου.

Οι άνθρωποι είδαν ελάχιστα την περίοδο αυτήν, αλλά κι αυτοί που την είδαν, ήταν

επίσης ελάχιστοι, λόγω των πρακτικών του συστήµατος και της δυνατότητας

επικοινωνίας, που ήταν ελάχιστη.

Με βάση τα παραπάνω, τίθεται το ζήτηµα, αν είναι δυνατόν ο πανίσχυρος Θεός των

Ιουδαίων, που ταυτίζεται µε το µοναδικό Θεό, να βρίσκεται κάτω από την εξουσία του

∆ία που ακόµα και το βασίλειό του είναι ελάχιστο. Αν µετά το αµάρτηµα ο άνθρωπος

εντάχθηκε στον κάτω κόσµο, ακόµα και σήµερα, Θεός του ανθρώπου είναι ο

Πλούτωνας και όχι ο ∆ίας. Αυτό που συµβαίνει είναι ότι ο άνω κόσµος, είτε τον βλέπει ο

άνθρωπος είτε όχι, είναι ίσος σε µέγεθος µε τον κάτω. Ο Θεός γέννησε τον Υιό Του

δύο φορές, ώστε ο κόσµος να µοιραστεί στα τρία και να υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης

του Σχεδίου. Ο Ποσειδώνας, ο ∆ίας κι ο Πλούτωνας δεν είναι τρία διαφορετικά

πρόσωπα, αλλά ένα, που ανάλογα µε τις συνθήκες που ελέγχει, παίρνει

χαρακτηριστικά. Το ίδιο πρόσωπο στη θάλασσα είναι ο Ποσειδώνας και το ίδιο επίσης

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

14

πρόσωπο στην ξηρά είναι ο ∆ίας ή ο Πλούτωνας. Ο άνθρωπος που παλεύει µέσα στη

θάλασσα, έχει ανάγκη τον Ποσειδώνα κι ο ίδιος άνθρωπος ως µέλος του συστήµατος

της ξηράς, το ∆ία ή τον Πλούτωνα, ανάλογα µε την ποιότητα του συστήµατος. Οι τρεις

αυτοί Θεοί είναι καταστροφείς, αλλά και λυτρωτές ταυτόχρονα. Οι διαφορετικοί κόσµοι

που ελέγχουν, απαιτούν διαφορετικά χαρακτηριστικά, που τους δίνουν και την ιδιαίτερη

ισχύ.

Είπαµε σ’ άλλο σηµείο ότι, αν ο ∆ίας δεν ήταν νυµφευµένος, δε θα ήταν δυνατό να

πάρει την κοσµοκρατορία. Στην ξηρά ο κοσµοκράτορας πρέπει πάντα να είναι

νυµφευµένος, ώστε η ίδια γνώση να στηρίζει και το σύστηµα. Ο Πλούτωνας που είναι

Θεός επίσης της ξηράς, πρέπει να είναι κι αυτός νυµφευµένος, όπως και συµβαίνει. Για

να κυβερνήσει ο Πλούτωνας τον κόσµο του, θα πρέπει να έχει γυναίκα κι εποµένως

δοµή, ώστε η κοινή τους γνώση να παγιδεύει τους ανθρώπους. Ο Οδυσσέας κατά την

είσοδό του στον Άδη, φοβάται µόνον την Περσεφόνη και όχι αυτόν καθ’ αυτόν τον

Πλούτωνα.

Ποια όµως είναι η Περσεφόνη, που τόσο πολύ τροµάζει τον ισόπαλο του ∆ία σε γνώση;

Η Περσεφόνη είναι η γνώση του συστήµατος, που διατηρεί τους νεκρούς στον κάτω

κόσµο. Για τους Ιουδαίους, η Περσεφόνη είναι η γνώση του συστήµατος τους, που

στηρίζεται στην παράδοση. Για τους Έλληνες, τα Οµηρικά Έπη και για τους χριστιανούς

του µεικτού κόσµου, τα επτά µυστήρια. Περσεφόνη = Παράδοσις = 54 = Επτά

µυστήρια = Οµηρικά Έπη.

Κανένας δεν µπορεί ν’ αντισταθεί στη Γυναίκα του θεού του κάτω κόσµου, γιατί η

γνώση της είναι τροµερή για Θεούς κι ανθρώπους. Φορείς αυτής της γνώσης είναι οι

δούλοι του Κυρίου, που δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους τη Θέωση. Η Περσεφόνη

είναι αυτή, που κρατά στα χέρια της τη Μέδουσα = 30 = Θάνατος, και το κεφάλι αυτής.

Κεφάλι της Μέδουσας = 77 = Βασιλεία των νεκρών = Υιός του Ανθρώπου = Θεός

∆ιόνυσος. Περσεφόνη = 54 = Εβδοµήκοντα επτά. Ο Πλούτωνας στον κάτω κόσµο,

δεν ενεργεί, παρά κάθεται στο θρόνο του. Η Περσεφόνη και οι κριτές φέρουν το βάρος

της διατήρησης της δοµής του κάτω κόσµου. Αιώνες τώρα οι άνθρωποι πιστεύουν ότι

κατά την πανσέληνο συµβαίνουν άσχηµα πράγµατα και συνδέουν το φαινόµενο µε τον

κάτω κόσµο. Αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά είναι αποτέλεσµα της γνώσης, που δόθηκε.

Κατά τη διάρκεια της Πανσέληνου εµφανίζονται οι λυκάνθρωποι, που οδηγούν τους

νέους ανθρώπους στον κάτω κόσµο. Ο Χριστός παροµοίασε τον κόσµο µε ποίµνιο κι

επέστησε την προσοχή απέναντι στους λύκους τους άρπαγες, όπως τους χαρακτήρισε.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

15

Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος είναι ότι το σύστηµα της Περσεφόνης είναι

ένα θηλυκό, εποµένως στατικό σύστηµα. Η Περσεφόνη δεν είναι δυνατό να βγει από

τον κάτω κόσµο και να παρασύρει ανθρώπους. Η Περσεφόνη των Ελλήνων δεν είναι

δυνατό να γίνει Περσεφόνη του κόσµου ολόκληρου χωρίς έξωθεν βοήθεια. Μόνον ο

Υιός του Θεού µπορεί ν’ αλλάξει τα δεδοµένα κι εφόσον ευνοεί το Σχέδιο να την πάρει

ως γυναίκα του. Το φαινόµενο της Πανσέληνου συνέβη στο παρελθόν τρεις φορές κι

είναι η αιτία δηµιουργίας του χριστιανικού κόσµου, που είναι ο κάτω κόσµος των

Γραφών. Για να γίνει πανσέληνος, θα πρέπει η Σελήνη, που είναι οι Έλληνες των Επών

ή οι καθαροί του Χριστού, να γίνουν ορατοί παγκοσµίως. Αυτό έγινε µετά την εµφάνιση

του Αλεξάνδρου και του Χριστού, όπου υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι οδήγησαν τα

φαινόµενα στην επιθυµητή κατάσταση. Την τρίτη και τελευταία φορά η πανσέληνος

εµφανίστηκε µετά τη Γαλλική Επανάσταση, όπου τα πάντα οδηγήθηκαν στο ίδιο

αποτέλεσµα, εξαιτίας των κοινωνικών τάσεων, που βρίσκονταν κάτω από τον έλεγχο του

συστήµατος. Σελήνη = 34 = Έλληνες = Καθαροί. Πανσέληνος = 54 = Λύκοι

άρπαγες = Λυκάνθρωποι.

Μέσω των πνευµατικών δικαιωµάτων του Υιού βρέθηκαν άνθρωποι στον κόσµο, που

είχαν γνώση αρκετή, ώστε να παρασύρουν τους ανθρώπους στον κάτω κόσµο. Σήµερα

αυτοί εξακολουθούν να υπάρχουν και να παγιδεύουν τις γενιές µέσα στο χρόνο. Είναι

ορατοί κι αόρατοι ταυτόχρονα. Είναι αυτοί, που ελέγχουν τη ροή της γνώσης προς τους

ανθρώπους κι ανάλογα µε την περίπτωση, δίνουν είτε τα Έπη είτε την παράδοση των

Ιουδαίων. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι συνοδοί του “Αρνίου του εσφαγµένου”, που είναι

ο Πάπας της Ρώµης κι ονοµάζονται “καρδινάλιοι”. Καρδινάλιοι = Λύκοι άρπαγες = 54

= Λυκάνθρωποι. Για τον κάτω κόσµο θα µιλήσουµε εκτενέστερα, όταν θα εξετάσουµε

την Οδύσσεια. Αυτό που πρέπει σ’ αυτό το σηµείο να κατανοήσει ο αναγνώστης, είναι

το αναγκαίο του γάµου του Πλούτωνα.

Σ’ αντίθεση µε τ’ αδέρφια του, ο Ποσειδώνας δεν έχει γυναίκα, κι εποµένως δοµή

ανάλογη µε τη γνώση του. Ο Ποσειδώνας δεν είναι παντρεµένος, γιατί µέσα στη

θάλασσα δεν είναι δυνατή η ύπαρξη συστήµατος. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο

Ποσειδώνας είναι διαρκώς θυµωµένος. Ο Θεός αυτός υπάρχει, ώστε ν’ απειλεί διαρκώς

τα συστήµατα ξηράς υπέρ και κατά των ανθρώπων και την κατάλληλη ώρα να επιτρέψει

στο Μεσσία να βγει µέσ’ από τη θάλασσα. Εξαιτίας της έλλειψης σάρκας, ο

Ποσειδώνας, αν και κάτοχος της ίδιας γνώσης µε τ’ αδέρφια του, δεν έχει την ίδια

διάρκεια στην εξουσία του. Μέσω της γνώσης του είναι δυνατό να καταστρέψει, αλλά

και να λυτρώσει τον κόσµο, είναι αδύνατο όµως να τον εξουσιάσει, εφόσον η εξουσία

απαιτεί τη σταθερότητα του συστήµατος.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

16

Ο ∆ίας κι ο Ποσειδώνας, σ’ αντίθεση µε τον Πλούτωνα, εµφανίζονται µε πολλούς υιούς

και κόρες, πολλοί από τους οποίους παίρνουν µέρος σε πολέµους, όπως και στην

εκστρατεία εναντίον της Τροίας.Αυτή η σηµαντικότατη διαφορά είναι αποτέλεσµα της

διαφοράς, που υπάρχει ανάµεσα στους κόσµους, σ’ ό,τι αφορά την δυνατότητα

προσέγγισης της γνώσης από την πλευρά των ανθρώπων. Πώς είναι δυνατό να

γεννήσει Υιούς ο Πλούτωνας, όταν στον κάτω κόσµο υπάρχει µόνον ένα θηλυκό

σύστηµα, που είναι η Περσεφόνη; Όταν το σύστηµα είναι ένα και µοναδικό πάντα δίνει

την γνώση που το ευνοεί. Εξαιτίας αυτού του ελέγχου δεν είναι δυνατόν να γεννηθούν

συστήµατα που βασίζονται σε διαφορετικές γνώσεις. Η µονογαµία του Πλούτωνα

διατηρεί την τάξη στον κάτω κόσµο, αφού είναι αδύνατον να υπάρξει κάποιο άλλο

θηλυκό σύστηµα ώστε να πάρει σπέρµα του και να γεννήσει Υιό, που θ’ απειλήσει την

εξουσία. Είναι δυνατόν όµως ο Πλούτωνας, ως Θεός πανίσχυρος κι αρσενικός, να µην

έχει Υιό, από τη στιγµή που διαθέτει γνώση, εποµένως σπέρµα; Ο ∆ίας κι ο

Ποσειδώνας µέσα στα βασίλειά τους γνωρίζουν την πρόκληση και την αµφισβήτηση των

ανθρώπων..

ανεξάρτητα από τη δυνατότητα που διαθέτουν να τιµωρούν, αυτό είναι ένα

φαινόµενο ενδεικτικό, των όσων συµβαίνουν στον κόσµο τους. Αντίθετα, στον κόσµο

του Πλούτωνα δεν υπάρχει αµφισβήτηση και οι άνθρωποι είναι διαρκώς φοβισµένοι.

Ένας Θεός αυτής της ισχύος και µε γυναίκα την Περσεφόνη, ποιον είναι δυνατό να

έχει υιό;

Οι Θεοί στον Όλυµπο έχουν µεταξύ τους µία απόλυτη ιεραρχία, που είναι αδύνατο ν’

την αγνοήσουν, είτε οι Θεοί είτε οι άνθρωποι. Τα τρία αδέρφια έχουν µοιράσει τον

κόσµο και κανένας δεν απειλεί τις εξουσίες τους. Από τη στιγµή που υπάρχει αυτή η

ιεραρχία και στην κορυφή της πυραµίδας βρίσκονται τ’ αδέρφια κάτω από την εξουσία

του ∆ία, όλοι οι υπόλοιποι Θεοί βρίσκονται κάτω από τις εξουσίες τους. Συµβαίνει όµως

αυτό; Τα παιδιά των Θεών που είναι Θεοί, είναι κατώτεροι της τριάδας; Ο ∆ίας είναι

ισχυρότερος από τον Ποσειδώνα, αλλ’ αυτό δε σηµαίνει ότι µία σύγκρουση µεταξύ τους

θα ήταν µία ανώδυνη γι’ αυτόν υπόθεση.

Στα Έπη υπάρχει ένας Θεός του οποίου η δύναµη δεν είναι δυνατό να εξηγηθεί µε τη

λογική της ιεραρχίας. Ο Απόλλωνας είναι ο Θεός τον οποίο φοβούνται Θεοί κι

άνθρωποι. Είναι ο µόνος από τους Θεούς, που δε φοβάται την τριάδα και ο µόνος που

στα Έπη φτάνει ένα βήµα πριν τη σύγκρουση µε τον Ποσειδώνα και —σύµφωνα µε το

λόγο της αδερφής του— περηφανεύεται στον Όλυµπο ότι θα µονοµαχήσει µ’ αυτόν. Τι

συµβαίνει µε τον Απόλλωνα; Από πού αντλεί τις δυνάµεις του; Ο Απόλλωνας είναι ένα

µυστήριο κι αυτό ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες. Ήταν Θεός του φωτός, αλλά

συνδεόταν κι αυτός µε τον κάτω κόσµο. Η λατρεία του έχει σχέση µε την Ασία, απ’ όπου

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

17

και κατάγεται. Οι Θεοί της Ανατολής είναι πάντα επικίνδυνοι για τους ανθρώπους κι οι

τροµερότερες θρησκείες είχαν ως αντικείµενο λατρείας τον Ήλιο. Όταν ο Ήλιος είναι

ο τροµερός Θεός, που είναι δυνατό να βλέπει τα πάντα και να τ’ αποκαλύπτει, ευνόητο

είναι ότι ο Θεός, που είναι Κύριός του, είναι πανίσχυρος. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν

στον Απόλλωνα τροµερές ιδιότητες κι είναι ο µόνος Θεός, που στα Έπη εµφανίζεται ν’

ακολουθεί ασιατικές πρακτικές. Είναι ο Θεός, που είναι δυνατό να τιµωρήσει αδιάκριτα

δικαίους και αδίκους. Οι άνθρωποι µέσα στα Έπη δείχνουν να φοβούνται πολύ τα βέλη

του κι επιθυµούν η απόδοση της τιµωρίας αυτών που θεωρούν άξιους αυτής, να γίνει

από τον Απόλλωνα.

Ποιος είναι ο Απόλλωνας και ποια η σχέση του µε τα τρία αδέρφια; Για να γίνει

κατανοητό το µυστήριο, θα πρέπει να δούµε τις σχέσεις των βασιλείων µε τ’ όπλο του

Απόλλωνα, που είναι ο Ήλιος. Ο ∆ίας κι ο Πλούτωνας είναι άρχοντες βασιλείων ξηράς.

Η δύναµή τους έχει σχέση µε το σκότος και µε τη δυνατότητά τους να ελέγχουν το φως.

Ο ∆ίας είναι ο Θεός τ’ ουρανού, αλλά η δύναµή του είναι δυνατό ν’ απειληθεί από τη

στιγµή που ο Απόλλωνας θελήσει να εµφανίσει τον Ήλιο. Το ίδιο συµβαίνει και µε τον

Πλούτωνα του κάτω κόσµου. Είναι αδύνατο να υπάρχει κάτω κόσµος κι εξουσία, από τη

στιγµή που ο Απόλλωνας έχει τη θέληση να φωτίσει τους ανθρώπους. Ο ∆ίας είναι

πατέρας του Απόλλωνα, γιατί είναι Θεός τ’ ουρανού κι ο Ήλιος βρίσκεται µέσα στο

βασίλειο. Ο Πλούτωνας επίσης είναι πανίσχυρος και διαθέτει την πιο ισχυρή σάρκα,

που είναι η Περσεφόνη. Η τέλεια γνώση και το ισχυρότερο από τα συστήµατα είναι

δυνατό να γεννήσουν το λυτρωτή κι αυτός θα πρέπει να συνδέεται µε το φως. Ο ∆ίας κι

ο Πλούτωνας ταυτίζονται σ’ ό,τι αφορά τη γνώση, αλλά και σ’ ό,τι αφορά την πατρότητα

του Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας είναι παιδί και των δύο κι απ’ αυτήν την ιδιότητα παίρνει

την ισχύ του. Ακόµα όµως κι αυτό να συµβαίνει, δεν είναι δυνατό να εξηγηθεί το

γεγονός, πώς ο Θεός αυτός µε το ισχυρότερο των όπλων, δε διεκδικεί την

πρωτοκαθεδρία. Ο ∆ίας πήρε την εξουσία µε τη βία, κι ένας τέτοιος Θεός θα έπρεπε να

προσπαθήσει να πειθαρχήσει έναν Υιό επικίνδυνο.

Για ν’ αντιληφθούµε τι ακριβώς συµβαίνει, θα πρέπει να εξετάσουµε τα όρια µέσα στα

οποία κινείται η θἐκή ιδιότητα. Από τον Άπειρο Θεό βαθµηδόν φτάνουµε στο Θεό, που

έχει ανθρώπινη µορφή κι είναι στον ουρανό. Παραπέρα εξέλιξη δεν είναι δυνατό να

υπάρξει, αφού το επόµενο βήµα είναι ο Θεός-άνθρωπος κι αυτός είναι ο ∆ιόνυσος. Αν

ο Απόλλωνας απειλήσει το ∆ία µ’ επανάσταση, θα γκρεµίσει τους Θεούς από τον

Όλυµπο και θα εµφανιστεί ο ∆ιόνυσος. Αν όµως ο νικητής των ουρανών δίνει την

παντοκρατορία στο ∆ιόνυσο, ποια είναι η σχέση µεταξύ τους; Τι σχέση έχει ο ∆ιόνυσος

µε τον Απόλλωνα; Αυτό που συµβαίνει είναι ότι ο Απόλλωνας είναι πάντα ο Υιός του

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Οµηρικά Έπη

18

Θεού του Μοναδικού. Είναι ταυτισµένος µε την ιδιότητα του Υιού Αυτού, που έχει την

παντοκρατορία. Είναι ο Υιός, που δρα πάντα µε βάση τη θέληση του Πατέρα Του και µε

στόχο την εξέλιξη του Σχεδίου. Ο Χριστός µέσα στον Λόγο Του λέει ότι τα πάντα έχουν

παραδοθεί στα χέρια Του και ότι ο Ίδιος είναι το Φως του κόσµου. Λέει επίσης ότι ο

Θεός Πατέρας και ο Ίδιος ταυτίζονται και η διαφορά τους έχει σχέση όχι µε τη γνώση,

αλλά µε το µέγεθος. Θεός = Πλούτων = 28 = Απόλλων.

Ο Απόλλωνας υπάρχει από τη στιγµή που ο άνθρωπος διέπραξε το αµάρτηµα και µπήκε

στο χώρο του σκότους. Ως Θεός είναι αρχαιότερος από το ∆ία, τον Ποσειδώνα, αλλά

και τον Πλούτωνα µε την ανθρώπινη µορφή. Το µυστήριο βρίσκεται στο ότι διατηρεί

πάντα την ιδιότητα του Υιού. Ο ∆ίας, πριν γίνει Πατέρας των Θεών και των ανθρώπων,

ήταν ο Απόλλωνας. Όσο βοηθά τον Πατέρα Του, το Θεό, στην εξέλιξη του Σχεδίου,

είναι ο Υιός, εποµένως ο Απόλλωνας. Όµως όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν το Θεό µε τη

µορφή του ∆ία και τα πάντα ταυτίζονται στο πρόσωπό του, χάνει την ιδιότητα του Υιού

και παίρνει αυτήν του Πατέρα. Επειδή όµως το Σχέδιο εξακολουθεί να υπάρχει και δε

µετατρέπεται η κοινωνία σε θεία κοινωνία, είναι απαραίτητο και πάλι να υπάρχει Υιός, ο

οποίος είναι ο Απόλλωνας που γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Όταν το Σχέδιο φτάσει

στ’ οριακό σηµείο κι εµφανιστεί ο Θεός-άνθρωπος, που είναι ο Υιός του Θεού, τότε

αυτός θα πάρει την ταυτότητα του Απόλλωνα. Ο ∆ιόνυσος, όσο δρα υπέρ του Σχεδίου

και δε γίνεται Πατέρας των ανθρώπων, είναι ο ίδιος ο Απόλλωνας. Όταν γίνει Πατέρας,

έρχεται η Λύτρωση και διαδέχεται το ∆ία, κλείνοντας έτσι τον κύκλο της θεογονίας. Ο

∆ιόνυσος δεν είναι δυνατόν ως Πατέρας να γεννήσει τον Απόλλωνα, γιατί, για να

υπάρχει ο Ίδιος, θα πρέπει ο Ήλιος ν’ αποκαλυφθεί κι εποµένως να πάψει να

υφίσταται το µυστήριο.

Η γέννηση του Απόλλωνα είναι εξαιτίας της φύσης του περίπλοκη κι είναι δυνατό ν’

αποκαλυφθεί µόνο µε τη βοήθεια των αριθµών. Ως Υιός του Θεού και Θεός, που δίνει

εξουσία σε συστήµατα ξηράς γι