எழுத்தா�ளர் ஜெயகா�ந்தான்

ஜெயகா�ந்தான் (பி�றப்பு: ஏப்ரல் 24, 1934) சி�றந்தா தாமி�ழ் எழுத்தா�ளர்காள�ல்

ஒருவர். இந்தா�ய அரசி�ன் இலக்கா�யத்தா�ற்கா�ன உயர்ந்தா வ�ருதா�ன ஞா�ன பீட

வ�ருதைதாப் ஜெபிற்ற இரண்ட�வது தாமி�ழ் எழுத்தா�ளர். இவருதைடய

பிதைடப்பி�லக்கா�யக் காளம் சி�றுகாதைதாகாள், புதா�னங்காள், காட்டுதைரகாள்,

தா�தைரப்பிடங்காள் என பிரந்து இருக்கா�ன்றது.

1.1: வ�ழ்க்தைகாக் குற�ப்பு

ஜெயகா�ந்தான் 1934- ஆம் ஆண்டு காடலூர�ல், ஒரு வேவள�ண்

குடும்பித்தா�ல் பி�றந்தா�ர். பிள்ள�ப் பிடிப்பி�ல் நா�ட்டம் இல்ல�தைமிய�ல், தான்

ஐந்தா�ம் வகுப்பி�வேலவேய பிள்ள� வ�ழ்க்தைகாக்கு முற்றுப் புள்ள� தைவத்தா�ர்.

வீட்டில் தான்தைன நாடத்தா�ய வ�தாம் பி�டிக்கா�மில், வீட்தைட வ�ட்டு ஜெவள�வேயற�

வ�ழுப்புரம் ஜெசின்ற�ர். அங்கு, அவர் மி�மி�வ�ன் வேமிற்பி�ர்தைவய�ல்

வளர்ந்தா�ர். அவர் ஜெயகா�ந்தாதைனப் ஜெபி�துவுதைடதைமிக் வேகா�ட்பி�டுகாளுக்கும்

பி�ரதா�ய�ன் எழுத்துக்காளுக்கும் அற�முகாப்பிடுத்தா�ன�ர்.

ஜெயகா�ந்தான் சி�ல ஆண்டுகாள் வ�ழுப்புரத்தா�ல் வ�ழ்ந்தா பி�ன்

ஜெசின்தைனக்குக் குடிப்ஜெபியர்ந்தா�ர். அங்கு ஜெபிரும்பி�ல�ன வேநாரத்தைதா சி�.பி�.ஐ

( C. P. I ) - ய�ன் னசிக்தா� அலுவலகா அச்சிகாத்தா�ல் பிணி�புர�ந்தும், னசிக்தா�

இதாழ்காள் வ�ற்றும் காழி�த்தா�ர். ஆன�ல் 1949- ஆம் ஆண்டு சி�. பி�. ஐ மீதும்

அதான் உறுப்பி�னர்காள் மீதும் தாதைட வேபி�டப் பிட்டது. ஆதால�ல் சி�ல

தா�ங்காள்காள், தாஞ்தைசிய�ல் கா�லணி�காள் வ�ற்கும் காதைட ஒன்ற�ல்

பிணி�புர�ந்தா�ர். இந்தா எதா�ர்பி�ர�தா இதைடவேவதைள, அவர் வ�ழ்க்தைகாய�ல்

முதான்தைமிய�ன கா�ல காட்டமி�கா அதைமிந்தாது. அவர் சி�ந்தா�க்காவும் எழுதாவும்

அப்ஜெபி�ழுது வேநாரம் கா�தைடத்தாது. இக்கா�ல காட்டத்தா�ல், தாமி�ழ்நா�ட்டில் முக்கா�ய

அரசி�யல் மி�ற்றங்காளும் வேநார்ந்தான. தா�.மு. கா மிற்றும் தா�. கா -வ�ன்

வளர்ச்சி�ய�ல், சி�.பி�. ஐ ஜெமிதுவ�கா மிதைறயத் துவங்கா�யது. உட்காட்சி�ப்

பூசில்காள�ன�லும், காட்சி�யுடன ஏற்பிட்ட காருத்து வேவறுபி�டுகாள�ன�லும்,

ஜெயகா�ந்தான் சி�.பி�.ஐ- ய�லிருந்து வ�லகா�ன�ர். பி�ன்னர் கா�மிர�சிருதைடய

தீவ�ரத் ஜெதா�ண்டன�கா மி�ற�, தாமி�ழிகாக் கா�ங்கா�ரஸ் காட்சி�ய�ல் வேசிர்ந்தா�ர்.

அவரது இலக்கா�ய வ�ழ்க்தைகா 1950 காள�ல் ஜெதா�டங்கா�யது - சிரஸ்வதா�,

தா�மிதைர, கா�ர�மி ஊழி�யன், ஆனந்தா வ�காடன் வேபி�ன்ற ஏடுகாள�ல் இவரது

பிதைடப்புகாள் ஜெவள�ய�ய�ன. பிதைடப்புகாளுக்குப் புகாழும் அங்கீகா�ரமும்

கா�தைடத்தான. இருபிதா�ம் நூற்ற�ண்டின் தாதைலசி�றந்தா தாமி�ழ் எழுத்தா�ளர்காள�ல்

ஒருவர�காப் வேபி�ற்றப் ஜெபிற்ற�ர். ஜெயகா�ந்தான் சி�ல ஆண்டுகாள், தாமி�ழ்த்

தா�தைரயுலகா�லும் வலம் வந்தா�ர். இவரது நா�வல்காள�ன " உன்தைனப் வேபி�ல்

ஒருவன்" மிற்றும் " சி�ல வேநாரங்காள�ல் சி�ல மின�தார்காள்" ஆகா�யதைவ

பிடமி�க்காப்பிட்டன. இதா�ல் " உன்தைனப் வேபி�ல் ஒருவன்" சி�றந்தா மி�நா�ல

ஜெமி�ழி�த் தா�தைரப்பிடத்தா�ற்கா�ன குடியரசுத் தாதைலவர் வ�ருதா�ல் மூன்ற�ம்

வ�ருதைதாப் ஜெபிற்றது. வேமிலும், அவருக்கும் ஒரு நாடிதைகாக்கும் ஏற்பிட்ட உறவேவ

" ஒரு நாடிதைகா நா�டகாம் பி�ர்க்கா�ற�ள்" என்ற புதா�னமி�கா உருப் ஜெபிற்றது.

1.2: நா�வல்காள் மிற்றும் குறுநா�வல்காள்

வ�ழ்க்தைகா அதைழிக்கா�றது ( ஆகாஸ்ட் 1957)

தைகாவ�லங்கு ( னவர� 1961)

ய�ருக்கா�கா அழுதா�ன்? ( ஜெபிப்ரவர� 1962)

பி�ரம்மி உபிவேதாசிம் ( வேமி 1963)

பி�ர�ய�லயம் ( ஆகாஸ்ட் 1965)

காருதைணிய�ன�ல் அல்ல ( நாவம்பிர் 1965 )

பி�ரீசுக்குப் வேபி�! ( டிசிம்பிர் 1966)

வேகா�கா�ல� என்ன ஜெசிய்துவ�ட்ட�ள்? ( நாவம்பிர் 1967)

சி�ல வேநாரங்காள�ல் சி�ல மின�தார்காள் ( Oன் 1970)

ஒரு நாடிதைகா நா�டகாம் பி�ர்க்கா�ற�ள் ( னவர� 1971)

ஒரு மின�தான் ஒரு வீடு ஒரு உலகாம் ( ஏப்ரல் 1973)

ஜெய ஜெய சிங்கார... ( ஜெசிப்டம்பிர் 1977)

காங்தைகா எங்வேகா வேபி�கா�ற�ள் ( டிசிம்பிர் 1978)

ஒரு குடும்பித்தா�ல் நாடக்கா�றது... ( னவர� 1979)

பி�வம், இவள் ஒரு பி�ப்பி�த்தா� ! ( மி�ர்ச் 1979)

எங்ஜெகாங்கு கா�ணி�னும்... ( வேமி 1979)

ஊருக்குநூறு வேபிர் ( Oன் 1979)

கார�க்வேகா�டுகாள் ( Oதைல 1979)

மூங்கா�ல் கா�ட்டினுள்வேள ( ஜெசிப்டம்பிர் 1979)

ஒரு மின�தானும் சி�ல எருதைமி மி�டுகாளும் ( டிசிம்பிர் 1979)

ஒவ்ஜெவ�ருகூதைரக்கும் கீவேழி...( னவர� 1980)

பி�ட்டிமி�ர்காளும் வேபித்தா�மி�ர்காளும் ( ஏப்ரல் 1980)

அப்புவுக்கு அப்பி� ஜெசி�ன்ன காதைதாகாள் ( ஆகாஸ்ட் 1980)

இந்தா வேநாரத்தா�ல் இவள்... (1980)

கா�த்தா�ருக்கா� ஒருத்தா� ( ஜெசிப்டம்பிர் 1980)

கா�ரு ( ஏப்ரல் 1981)

ஆயுதா பூதைசி ( மி�ர்ச் 1982)

சுந்தார கா�ண்டம் ( ஜெசிப்டம்பிர் 1982)

ஈஸ்வர அல்ல� வேதாவேர நா�ம் ( னவர� 1983)

ஓ, அஜெமிர�க்கா�! ( ஜெபிப்ரவர� 1983)

இல்ல�தாவர்காள் ( ஜெபிப்ரவர� 1983)

இதாய ர�ணி�காளும்ஸ்ஜெபிடு ர��க்காளும் ( Oதைல 1983)

கா�ற்று ஜெவள�ய�ன�வேல...( ஏப்ரல் 1984)

காழுத்தா�ல் வ�ழுந்தா மி�தைல ( ஜெசிப்டம்பிர் 1984)

அந்தா அக்கா�வ�தைனத்வேதாடி... ( அக்வேட�பிர் 1985)

இன்னும் ஒரு ஜெபிண்ணி�ன் காதைதா ( Oதைல 1986)

ர�ஷிVமூலம் ( ஜெசிப்டம்பிர் 1965)

சி�ன�மி�வுக்குப் வேபி�ன சி�த்தா�ளு ( ஜெசிப்டம்பிர் 1972)

உன்தைனப் வேபி�ல் ஒருவன்

ஹரஹர சிங்கார (2005)

1.3: சி�றுகாதைதாகாள் ஜெதா�குப்பு

ஒரு பி�டி வேசி�று ( ஜெசிப்டம்பிர் 1958)

இன�ப்பும் கார�ப்பும் ( ஆகாஸ்ட் 1960)

வேதாவன்வருவ�ர� (1961)

மி�தைல மியக்காம் ( னவர� 1962)

யுகாசிந்தா� ( அக்வேட�பிர் 1963)

உண்தைமி சுடும் ( ஜெசிப்டம்பிர் 1964)

புதா�ய வ�ர்ப்புகாள் ( ஏப்ரல் 1965)

சுயதார�சினம் ( ஏப்ரல் 1967)

இறந்தா கா�லங்காள் ( ஜெபிப்ரவர� 1969)

குருபீடம் ( அக்வேட�பிர் 1971)

சிக்காரம் நா�ற்பிதா�ல்தைல ( ஜெபிப்ரவர� 1975)

புதைகா நாடுவ�ன�வேல... ( டிசிம்பிர் 1990)

சுதைமிதா�ங்கா�

ஜெபி�ம்தைமி

1.4: காட்டுதைர

பி�ரதா� பி�டம்

இமியத்துக்கு அப்பி�ல்

1.5: தா�தைரப்பிடமி�க்காப்பிட்ட இவருதைடய காதைதாகாள்

சி�ல வேநாரங்காள�ல் சி�ல மின�தார்காள் ( இயக்குநார் : பீம்சி�ங்)

ஒரு நாடிதைகா நா�டகாம் பி�ர்க்கா�ற�ள் ( இயக்குநார் : பீம்சி�ங்)

ஊருக்குநூறு வேபிர் ( இயக்குநார் : ஜெலன�ன்)

உன்தைனப் வேபி�ல் ஒருவன்

ய�ருக்கா�கா அழுதா�ன்

புதுச் ஜெசிருப்பு

1.6: ஜெயகா�ந்தான்இயக்கா�ய தா�தைரப்பிடம்

உன்தைனப் வேபி�ல் ஒருவன்

ய�ருக்கா�கா அழுதா�ன்

1.7: சி�ந்தாதைனச் சி�தாறல்காள்

" முதாலில் எழுதுகா�றவன் என்றமுதைறய�ல், எதைதா எழுதுவது என்று

தீர்மி�ன�ப்பிவன் நா�வேன"

" ஒரு பி�த்தா�ரத்தா�ன் மீது அர்த்தாமி�ல்ல�தா ஜெவறுப்பு அல்லது

அசிட்டுத்தானமி�னஅனுதா�பிம் ஜெகா�ள்ளுகா�ன்ற வ�சிகார்காள், இலக்கா�யத்தா�ன்

மூலம் வ�ழ்க்தைகாய�தைனப் புர�ந்து ஜெகா�ள்ள மிறந்துவ�டுகா�ற�ர்காள்"

" மிகா�பி�ரதாம் என்பிது ஒருத்தா�க்கு ஐந்து காணிவர்காள் என்கா�ற ஒரு

வ�ஷியத்தைதா மிட்டும் எனக்குச் ஜெசி�ல்லவ�ல்தைல. வேமிலும் அது மிகா�பி�ரதாம்

என்ற கால�சி�ரப் ஜெபி�க்கா�ஷித்தா�ல் ஒரு வ�ஷியமி�காவேவ�, சி�பி�ர�சி�காவேவ�

எனக்குப் பிடவேவய�ல்தைல. அந்தா வ�ஷியத்தைதாப் புர�ந்துஜெகா�ள்கா�ற பிக்குவம்,

தா�ஜெரXபிதா� அம்மின் வேகா�வ�லின்முன்ன�ல் சி�மி�ய�டுகா�ற ஒரு பி�மிரனுக்கு

இருக்கா�ற அளவுக்குக்கூட நாமிது பிகுத்தாற�வுச் சி�ங்காங்காளுக்குஇல்ல�மில்

வேபி�னது நாமிது துரதா�ர்ஷ்டவேமி"

" அரசி�ங்கா அலுவலகாங்காள�ல் மிகா�ன்காள�ன் மிரணித்துக்கா�கா ஜெகா�டிகாள்

தா�ழிப்பிறக்காட்டும். அவர்காள் நா�தைனவ�காப் பி�ர�ர்த்தாதைனகாள் நாடக்காட்டும்.

ஆன�ல், எது குற�த்தும் எல்ல�ரும் கும்பில்கூடி அழிவேவண்ட�.

வேரடிவேய�க்கா�ரர்காள் தாங்காளது ஜெபி�ய்த்துயரத்தைதா கா�ற்ற�ல் காலப்பிடம்

ஜெசிய்ய�தா�ருக்காட்டும்"

" நா�ன் பி�தைழிப்புக்கா�கா என்ஜெனன்ன ஜெசிய்தா�ருக்கா�வேறன் என்ஜெற�ரு

நா�தைனவுப் பிட்டியல் வேபி�ட்ட�ல்... மிள�தைகாக் காதைடப் தைபியன், ஒரு ட�க்டர�ன்

தைபிதூக்கும் உத்தா�வேய�காம், மி�வு ஜெமிஷிVன் வேவதைல, காம்பி�சி�டர்,

டிஜெரடில்வேமின், மிதுதைர ஜெசின்டிரல் சி�ன�மி�வ�ல் வேவதைலக்கா�ர� சி�ன�மி�

பி�ட்டுப் புத்தாகாம் வ�ற்றது, காம்யூன�ஸ்ட் காட்சி� ஆபீஸில்இருந்து

பித்தா�ர�க்தைகாகாள், புத்தாகாங்காள் வ�ற்றது, ஃபிவுண்ட்ர�ய�ல் எஞ்சி�னுக்கு கார�

ஜெகா�ட்டுவது, வேசி�ப்பு ஃபி�க்டர�ய�ல், இங்க் ஃபி�க்டர�ய�ல் தைகாவண்டி

இழுத்தாது.... ஃபுரூஃப் ரீடர், பித்தா�ர�க்தைகா உதாவ� ஆசி�ர�யர்... "

1.8: வ�ருதுகாள்

சி�கா�த்தா�ய அகா�தாமி� வ�ருது

2002- ம்ஆண்டுக்கா�னஞா�ன பீட வ�ருது

2009- ம்ஆண்டின்இலக்கா�யத்துதைறக்கா�ன பித்மி பூஷின்வ�ருது

மி�தைலய�ல் அந்தாப் ஜெபிண்காள் கால்லூர�ய�ன் முன்வேன உள்வேள பிஸ்

ஸ்ட�ண்டில் வ�னவ�ல்தைலப் வேபி�ல் வர்ணி �லம் கா�ட்டி மி�ணிவ�காள�ன்

வர�தைசி ஒன்று பிஸ்ஸு`க்கா�காக் கா�த்து நா�ன்று ஜெகா�ண்டிருக்கா�றது. கா�ர்

வசிதா� பிதைடத்தா மி�ணிவ�காள் சி�லர் அந்தா வர�தைசிய�னருவேகா கா�ர்காதைள

நா�றுத்தா�த் தாங்காள் ஜெநாருங்கா�ய சி�வேநாகா�தா�காதைள ஏற்ற�க் ஜெகா�ண்டு

ஜெசில்லுகா�ன்றனர். வழிக்காமி�காக் கால்லூர� பிஸ்ஸில் ஜெசில்லும் மி�ணிவ�காதைள

ஏற்ற�க்ஜெகா�ண்டு அந்தா சி�ம்பில் நா�ற ‘வேவனு’ம் வ�தைரகா�றது. அதைர மிணி�

வேநாரத்தா�ற்கு அங்வேகா ஹ�ரன்காள�ன் சித்தாமும் குள�ர�ல் வ�தைறத்தா

மி�ணிவ�காள�ன் கீச்சுக் குரல் வேபிச்சும் சி�ர�ப்ஜெபி�லியும் மிதைழிய�ன்

வேபிர�தைரச்சிவேல�டு காலந்ஜெதா�லித்து த் வேதாய்ந்து அடங்கா�ப் வேபி�னபி�ன் -

ஐந்தாதைர மிணி�க்கு வேமில் இருபிதுக்கும் குதைறவ�ன மி�ணிவ�காள�ன் கும்பில்

அந்தா பிஸ் ஸ்ட�ண்டு மிரத்தாடிய�ல் ஜெகா�ட்டும் மிதைழிய�ல் பித்துப் பின்ன�ரண்டு

குதைடகாள�ன் கீவேழி காட்டிப் பி�டித்து ஜெநாருக்கா�யடித்துக் ஜெகா�ண்டு

நா�ன்ற�ருக்கா�றது.

நாகார�ன் நாடுவ�ல் னநாடமி�ட்டம் அதா�காமி�ல்ல�தா, மிரங்காள் அடர்ந்தா

வேதா�ட்டங்காள�ன் மித்தா�ய�ல், பிங்காள�க்காள் மிட்டுவேமி உள்ள அந்தாச் சி�தைலய�ல்

மிதைழிக்கு ஒதுங்கா இடமி�ல்ல�மில், வேமில�தைட ஜெகா�ண்டு வேபி�ர்த்தா� மி�ர்வேபி�டு

இறுகா அதைணித்தா புத்தாகாங்காளும் மிதைழிய�ல் நாதைனந்து வ�ட�மில் உயர்த்தா�

முழிங்கா�லுக்கா�தைடவேய ஜெசிருகா�ய புடதைவக் ஜெகா�சுவங்காவேள�டு அந்தா

மி�ணிவ�காள் ஜெவகுவேநாரமி�ய்த் தாத்தாம் பிஸ்காதைள எதா�ர்வேநா�க்கா�

நா�ன்ற�ருந்தானர்.

-வீதா�ய�ன் மிறுவேகா�டிய�ல் பிஸ் வருகா�ன்ற சிப்தாம் நாற நாற ஜெவன்று வேகாட்கா�றது.

“வேஹய்.... பிஸ் இஸ் காம்மி�ங்!” என்று ஏகா கா�லத்தா�ல் பில குரல்காள்

ஒலிக்கா�ன்றன.

வீதா�ய�ல் வேதாங்கா� நா�ன்ற மிதைழி நீதைர இருபுறமும் வ�ர� இதைறத்துக் ஜெகா�ண்டு

அந்தா ‘டீஸுல் அநா�கார�காம்’ வந்து நா�ற்கா�றது.

”தைபி... தைபி”

“ஸீ யூ!”

“சீர�வேய�!”

-காண்டக்டர�ன் வ�சி�ல் சிப்தாம்

அந்தாக் கும்பிலில் பி�தா�தைய எடுத்து வ�ழுங்கா�க் ஜெகா�ண்டு ஏப்பிம்

வ�டுவதுவேபி�ல் ஜெசிருமி� நாகார்கா�றது அந்தா பிஸ்.

பிஸ் ஸ்ட�ண்டில் பித்துப் பின்ன�ரண்டு மி�ணிவ�காள் மிட்டுவேமி

நா�ன்ற�ருக்கா�ன்றனர்.

மிதைழிக் கா�லமி�தால�ல் வேநாரத்வேதா�வேட ஜெபி�ழுது இருண்டு வருகா�றது.

வீதா�ய�ல் மிதைழிக் வேகா�ட்டணி�ந்தா ஒரு தைசிக்கா�ள் ர�க் ஷி�க்கா�ரன் குறுக்வேகா

வந்து அலட்சி�யமி�கா நா�ன்று வ�ட்ட ஓர் அநா�தைதா மி�ட்டுக்கா�காத் ஜெதா�ண்தைட

காம்மி�ப் வேபி�ன மிணி�தைய முழிக்கா�க் ஜெகா�ண்டு வேவகாமி�ய் வந்தும் அது

ஒதுங்கா�தாதா�ல் - அங்வேகா ஜெபிண்காள் இருப்பிதைதாயும் லட்சி�யப் பிடுத்தா�து

அசி�ங்காமி�காத் தா�ட்டிக்ஜெகா�ண்வேட ஜெசில்கா�ற�ன். அவன் ஜெவகு தூரம் ஜெசின்ற

பி�றகு அவனது வதைசி ஜெமி�ழி�தைய ரசி�த்தா ஜெபிண்காள�ன் கும்பில் அதைதா

நா�தைனத்து நா�தைனத்துச் சி�ர�த்து அடங்குகா�றது.

அதான் பி�றகு ஜெவகு வேநாரம் வதைர அந்தாத் ஜெதாருவ�ல் சுவ�ரசி�யம் ஏதுமி�ல்தைல.

எர�ச்சில் தாரத்தாக்கா அதைமிதா�ய�ல் மினம் சிலித்துப் வேபி�ன அவர்காள�ன்

கா�ல்காள் ஈரத்தா�ல் நா�ன்று நா�ன்று காடுக்கா ஆரம்பி�த்து வ�ட்டன.

பிஸ்தைஸுக் கா�வேணி�ம்!

அந்தா அநா�தைதா மி�டு மிட்டும் இன்னும் நாடுத் ஜெதாருவ�வேலவேய நா�ன்ற�ருக்கா�றது;

அது கா�தைள மி�டு; கா�ழி மி�டு; ஜெகா�ம்புகாள�ல் ஒன்று ஜெநாற்ற�ய�ன் மீது

வ�ழுந்து ஜெதா�ங்குகா�றது. மிதைழி நீர் முதுகா�ன் மீது வ�ழுந்து வ�ழுந்து முத்து

முத்தா�ய்த் ஜெதாற�த்து, அதான் பிழுப்பு நா�ற வய�ற்ற�ன் இரு மிருங்கா�லும் கார�ய

வேகா�டுகாள�ய் வழி�கா�றது. அடிக்காடி அதான் உடலில் ஏவேதானும் ஒரு பிகுதா� -

அவேநாகாமி�கா வலது ஜெதா�தைடக்கு வேமில் பிகுதா� குள�ர�ல் ஜெவடஜெவடத்துச்

சி�லிர்த்துத் துடிக்கா�றது.

எவ்வளவு நா�ழி� இந்தாக் கா�ழிட்டு மி�ட்தைடவேய ரசி�த்துக் ஜெகா�ண்டிருப்பிது; ஒரு

ஜெபிருமூச்சுடன் அந்தாக் கும்பிலில் எல்ல�வ�தாங்காள�லும் வ�தா� வ�லக்கா�ய்

நா�ன்ற�ருந்தா அந்தாச் சி�றுமி� தாதைல நா�மி�ர்ந்து பி�ர்க்கா�ற�ள்.

...வீதா�ய�ன் மிறு வேகா�டிய�ல் பிஸ் வருகா�ன்ற சிப்தாம் நாற நாறஜெவன்று

வேகாட்கா�றது.

பிஸ் வந்து நா�ற்பிதாற்கா�கா இடம் தாந்து ஒதுங்கா� அந்தா மி�டு வீதா�ய�ன்

குறுக்கா�காச் சி�வதா�னமி�ய் நாடந்து மி�ணிவ�காள் நா�ற்கும் பி�ள�ட்பி�ரத்தாருவேகா

ஜெநாருங்கா�த் தானக்கும் சி�றுது இடம் வேகாட்பிது வேபி�ல் தாயங்கா� நா�ற்கா�றது.

“வேஹய்.. இட் இஸ்தைமி பிஸ்!...” அந்தாக் கூட்டத்தா�வேலவேய வயதா�ல்

மூத்தாவள�ன ஒருத்தா� சி�ன்னக் குழிந்தைதா மி�தா�ர�க் குதா�க்காற�ள்.

“தைபி... தைபி....”

”ட�ட�!”

கும்பிதைல ஏற்ற�க் ஜெகா�ண்டு அந்தா பிஸ் நாகார்ந்தா பி�றகு, பி�ள�ட்பி�ரத்தா�ல்

இரண்டு மி�ணிவ�காள் மிட்டுவேமி நா�ற்கா�ன்றனர். அதா�ல் ஒருத்தா� அந்தாச் சி�றுமி�.

மிற்ஜெற�ருத்தா� ஜெபிர�யவள் - இன்தைறய ஜெபிரும்பி�ல�ன சிர�சிர� கா�வேலஜ்

ரகாம். அவள் மிட்டுவேமி குதைட தைவத்தா�ருக்கா�ற�ள். அவளது காருதைணிய�ல்

அந்தாச் சி�றுமி� ஒதுங்கா� நா�ற்கா�ற�ள். சி�றுமி�தையப் பி�ர்த்தா�ல் கால்லூர�ய�ல்

பிடிப்பிவள�காவேவ வேதா�ன்றவ�ல்தைல. தைஹஸ்கூல் மி�ணிவ� வேபி�ன்ற

வேதா�ற்றம். அவளது வேதா�ற்றத்தா�ல் இருந்வேதா அவள் வசிதா� பிதைடத்தா குடும்பிப்

ஜெபிண் அல்ல என்று ஜெசி�ல்லிவ�ட முடியும். ஒரு பிச்தைசி நா�றப் பி�வ�தைட, காலர்

மி�ட்வேசி இல்ல�தா... அவள் தா�ய�ர�ன் புடதைவய�ல் கா�ழி�த்தா - சி�யம் வேபி�ய்

இன்ன நா�றம் என்று ஜெசி�ல்ல முடிய�தா ஒருவதைகா சி�வப்பு நா�றத் தா�வணி�.

காழுத்தா�ல் நூலில் வேகா�த்து ‘பி�ரஸ் பிட்டன்’ தைவத்துத் தைதாத்தா ஒரு காருப்பு

மிணி�மி�தைல; கா�தா�ல் கா�ள�வர் வடிவத்தா�ல் எண்ஜெணிய்

இறங்குவதாற்கா�காவேவ கால் தைவத்து இதைழித்தா - அதா�லும் ஒரு கால்தைலக்

கா�வேணி�ம் - காம்மில்... ‘ இந்தா முகாத்தா�ற்கு நாதைகாகாவேள வேவண்ட�ம்’ என்பிது

வேபி�ல் சுடர் வ�ட்டுப் பி�ரகா�சி�த்துப் புரண்டு புரண்டு மி�ன்னுகா�ன்ற காதைற

பிடிய�தா குழிந்தைதாக் காண்காள்...

அவதைளப் பி�ர்க்கா�ன்ற ய�ருக்கும், எள�தைமிய�கா, அரும்பி�, உலகா�ன் வ�தைல

உயர்ந்தா எத்தாதைனவேய� ஜெபி�ருள்காளுக்கு இல்ல�தா எழி�வேல�டு தா�காழும்,

புதா�தா�ய் மிலர்ந்துள்ள ஒரு புஷ்பித்தா�ன் நா�தைனவேவ வரும். அதுவும் இப்வேபி�து

மிதைழிய�ல் நாதைனந்து, ஈரத்தா�ல் நா�ன்று நா�ன்று தாந்தாக் காதைடசில் வேபி�ன்ற

கா�ல்காளும் பி�தாங்காளும் சி�லிர்த்து, நீலம் பி�ர�த்துப் வேபி�ய், பிழிந்துணி�த்

தா�வணி�யும் ரவ�க்தைகாயும் உடம்வேபி�டு ஒட்டிக் ஜெகா�ண்டு, சி�ன்ன

உருவமி�ய்க் குள�ர�ல் குறுகா� ஓர் அம்மின் சி�தைல மி�தா�ர� அவள் நா�ற்தைகாய�ல்,

அப்பிடிவேய தைகாய�வேல தூக்கா�க் ஜெகா�ண்டு வேபி�ய் வ�டல�ம் வேபி�லக் கூடத்

வேதா�ன்றும்...

“பிஸ் வரலிவேய; மிணி� என்ன?” என்று குதைட பி�டித்துக் ஜெகா�ண்டிருப்பிவதைள

அண்ணி�ந்து பி�ர்த்துக் வேகாட்கா�ற�ள் சி�றுமி�.

“ஸிக்ஸ் ஆகாப் வேபி�றதுடீ” என்று தைகாக்காடிகா�ரத்தைதாப் பி�ர்த்துச் சிலிப்புடன்

கூற�ய பி�ன். “அவேதா� ஒரு பிஸ் வரது. அது என் பிஸ்ஸு�கா இருந்தா�ல் நா�ன்

வேபி�ய�டுவேவன்” என்று குதைடதைய மிடக்கா�க் ஜெகா�ள்கா�ற�ள் ஜெபிர�யவள்.

“ஓ எஸ்! மிதைழியும் நா�ன்னுருக்கு. எனக்கும் பிஸ் வந்துடும். அஞ்வேசி

முக்கா�லுக்கு ஜெடர்மி�னஸ்வேலந்து ஒரு பிஸ் புறப்பிடும். வரது என் பிஸ்ஸு�ன�

நா�னும் வேபி�ய�டுவேவன்” என்று ஒப்பிந்தாம் ஜெசிய்து ஜெகா�ள்வது வேபி�ல் அவள்

வேபிசுதைகாய�ல் குரவேல ஓர் இன�தைமிய�காவும், அந்தா ஜெமி�ழி�வேய ஒரு

மிழிதைலய�காவும், அவவேள ஒரு குழிந்தைதாய�காவும் ஜெபிர�யவளுக்குத் வேதா�ன்ற

சி�றுமி�ய�ன் கான்னத்தைதாப் பி�டித்துக் கா�ள்ள�...

“சிமித்தா� �க்கா�ரதைதாய� வீட்டுக்குப் வேபி�” என்று தான் வ�ரல்காளுக்கு முத்தாம்

ஜெகா�டுத்துக் ஜெகா�ள்கா�ற�ள்.

பிஸ் வருகா�றது... ஒன்றன் பி�ன் ஒன்ற�ய் இரண்டு பிஸ்காள் வருகா�ன்றன்.

முதாலில் வந்தா பிஸ்ஸில் ஜெபிர�யவள் ஏற�க் ஜெகா�ள்கா�ற�ள்.

“தைபி.. தைபி!”

“தா�ங்க் யூ! என் பிஸ்ஸு`ம் வந்துடுத்து” என்று கூவ�யவ�று ஜெபிர�யவதைள

வழி� அனுப்பி�ய சி�றுமி�, பி�ன்ன�ல் வந்தா பிஸ்ஸின் நாம்பிதைரப் பி�ர்த்து

ஏமி�ற்றமிதைடகா�ற�ள். அவள் முகா மி�ற்றத்தைதாக் காண்வேட இவள் நா�ற்பிது இந்தா

பிஸ்ஸு`க்கா�கா அல்ல என்று புர�ந்து ஜெகா�ண்ட டிதைரவர், பிஸ் ஸ்ட�ண்டில்

வேவறு ஆட்காளும் இல்ல�தாதா�ல் பிஸ்தைஸு நா�றுத்தா�மிவேல ஓட்டிச்

ஜெசில்லுகா�ற�ன்.

அந்தாப் ஜெபிர�ய சி�தைலய�ன் ஆளரவமிற்ற சூழ்நா�தைலய�ல் அவள் மிட்டும்

தான்னந் தான�வேய நா�ன்ற�ருக்கா�ற�ள். அவளுக்குத் துதைணிய�கா அந்தாக் கா�ழி

மி�டும் நா�ற்கா�றது. தூரத்தா�ல் - எதா�வேர கா�வேலஜ் கா�ம்பிவுண்டுக்குள்

எப்ஜெபி�ழுவேதானும் ய�வேர� ஒருவர் நாடமி�டுவது ஜெதார�கா�றது. தா�டீஜெரன ஒரு

தா�தைர வ�ழுந்து காவ�கா�ற மி�தா�ர� இருள் வந்து பிடிகா�றது. அதைதாத் ஜெதா�டர்ந்து

சீற� அடித்தா ஒரு கா�ற்ற�ல் அந்தாச் சி�தைலய�ல் காவ�ந்தா�ருந்தா மிரக்

கா�தைளகாள�லிருந்து பிடபிடஜெவன நீர்த் துள�காள் வ�ழுகா�ன்றன. அவள்

மிரத்வேதா�டு ஒட்டி நா�ன்று ஜெகா�ள்கா�ற�ள். சி�ற�வேதா நா�ன்ற�ருந்தா மிதைழி

தா�டீஜெரனக் காடுதைமிய�காப் ஜெபி�ழி�ய ஆரம்பி�க்கா�றது. குறுக்வேகா உள்ள

சி�தைலதையக் காடந்து மீண்டும் கால்லூர�க்குள்வேளவேய ஓடிவ�ட அவள்

சி�தைலய�ன் இரண்டு பிக்காமும் பி�ர்க்கும்வேபி�து, அந்தாப் ஜெபிர�ய கா�ர் அவள்

வழி�ய�ன் குறுக்வேகா வேவகாமி�ய் வந்து அவள் வேமில் உரசுவது வேபி�ல் சிடக்ஜெகான

நா�ன்று, நா�ன்ற வேவகாத்தா�ல் முன்னும் பி�ன்னும் அழிகா�ய் அதைசிகா�ன்றது.

அவள் அந்தா அழிகா�ய கா�தைர, பி�ன்ன�ல் இருந்து முன்வேனயுள்ள டிதைரவர்

ஸீட் வதைர வ�ழி�காதைள ஓட்டி ஓரு ஆச்சிர�யம் வேபி�லப் பி�ர்க்கா�ற�ள்.

அந்தாக் கா�தைர ஓட்டி வந்தா இதைளஞான் வசீகாரமி�க்கா புன்னதைகாவேய�டு தானக்கு

இடது புறம் சிர�ந்து பிடுத்துப் பி�ன் ஸீட்டின் காதாதைவத் தா�றக்கா�ன்ற�ன்.

“ப்ள�ஸ் ஜெகாட் இன்... ஐ வேகான் டிர�ப் யூ அட் யுவர் ப்வேளஸ்” என்று

கூற�யவ�று, தானது ஜெபிர�ய வ�ழி�காள�ல் அவள் அந்தாக் கா�தைரப் பி�ர்ப்பிவேதா

வேபி�ன்ற ஆச்சிர�யத்வேதா�டு அவன் அவதைளப் பி�ர்க்கா�ற�ன்.

அவனது முகாத்தைதாப் பி�ர்த்தா அவளுக்கு கா�வேதா�ரமும் மூக்கு நுன�யும்

சி�வந்து வேபி�கா�றது; “வேநா� தா�ங்க்ஸ்! ஜெகா�ஞ்சி வேநாரம் காழி�ச்சு.. மிதைழி வ�ட்டதும்

பிஸ்ஸிவேலவேய வேபி�ய�டுவேவன்..”

”ஓ! இட் இஸ் ஆல் தைரட்.. ஜெகாட் இன்” என்று அவன் அவசிரப் பிடுத்துகா�ற�ன்.

ஜெகா�ட்டும் மிதைழிய�ல் தாயங்கா� நா�ற்கும் அவதைளக் தைகாதையப் பிற்ற� இழுக்கா�தா

குதைற...

அவள் ஒரு முதைற தான் பி�ன்ன�ல் தா�ரும்பி�ப் பி�ர்க்கா�ற�ள். மிதைழிக்குப்

புகாலிடமி�ய் இருந்தா அந்தா மிரத்தைதா ஒட்டிய வதைளதைவ இப்வேபி�து அந்தாக் கா�ழி

மி�டு ஆக்கா�ரமி�த்துக் ஜெகா�ண்டிருக்கா�றது.

அவளுக்கு முன்வேன அந்தாக் கா�ர�ன் காதாவு இன்னும் தா�றந்வேதா இருக்கா�றது.

தானக்கா�காத் தா�றக்காப்பிட்டிருக்கும் அந்தாக் காதாவ�ன் வழி�வேய மிதைழி நீர் உள்வேள

சி�ரல�ய் வீசுவதைதாப் பி�ர்த்து அவள் அந்தாக் காதாதைவ மூடும்வேபி�து, அவள்

தைகாய�ன் மீது அவனது தைகா அவசிரமி�கா வ�ழுந்து பிதானமி�கா

அழுந்துதைகாய�ல், அவள் பிதாற�ப்வேபி�ய்க் தைகாதைய எடுத்துக் ஜெகா�ள்கா�ற�ள்.

அவன் முகாத்தைதா அவள் ஏற�ட்டுப் பி�ர்க்கா�ற�ள். அவன் தா�ன் என்னமி�ய்

அழிஜெகா�ழிகாச் சி�ர�க்கா�ற�ன்.

இப்வேபி�து அவனும் கா�ர�லிருந்து ஜெவள�வேய வந்து அவவேள�டு மிதைழிய�ல்

நாதைனந்தாவ�று நா�ற்கா�ற�வேன..

“ம்... ஜெகாட் இன்.”

இப்வேபி�து அந்தா அதைழிப்தைபி அவள�ல் மிறுக்கா முடியவ�ல்தைலவேய...

அவள் உள்வேள ஏற�யதும் அவன் தைகா அவதைளச் சி�தைறப்பி�டித்தாவேதா வேபி�ன்ற

எக்காள�ப்பி�ல் காதாதைவ அடித்துச் சி�த்துகா�றது. அதைலய�ல் மி�தாப்பிது வேபி�ல்

சி�தைலய�ல் வழுக்கா�க் ஜெகா�ண்டு அந்தாக் கா�ர் வ�தைரகா�றது.

அவளது வ�ழி�காள் கா�ருக்குள் அதைலகா�ன்றன. கா�ர�ன் உள்வேள காண்ணுக்குக்

குள�ர்ச்சி�ய�ய் அந்தா ஜெவள�ற�ய நீல நா�றச் சூழில் கானவு மி�தா�ர�

மியக்குகா�றது. இத்தாதைன வேநாரமி�ய் மிதைழிய�ன் குள�ர�ல் நா�ன்ற�ருந்தா

உடம்புக்கு, கா�ருக்குள் நா�லவ�ய ஜெவப்பிம் இதாமி�கா இருக்கா�றது. இந்தாக் கா�ர்

தாதைரய�ல் ஓடுகா�ற மி�தா�ர�வேய ஜெதார�யவ�ல்தைல. பூமி�க்கு ஓர் அடி உயரத்தா�ல்

நீந்துவது வேபி�ல் இருக்கா�றது.

’ஸீட்ஜெடல்லம் எவ்வளவு அகாலமி� இருக்கு! தா�ர�ளமி� ஒருத்தார்

பிடுத்துக்கால�ம்’ என்ற நா�தைனப்பு வந்தாதும் தா�ன் ஒரு மூதைலய�ல் மி�ர்வேபி�டு

தாழுவ�ய புத்தாகாக் காட்டுடன் ஒடுங்கா� உட்கா�ர்ந்தா�ருப்பிது அவளுக்கு ஜெர�ம்பி

அநா�கார�காமி�காத் வேதா�ன்றுகா�றது. புத்தாகா அடுக்தைகாயும் அந்தாச் சி�ற�ய டிபின்

பி�க்தைசியும் ஸீட்டிவேலவேய ஒரு பிக்காம் தைவத்தா பி�ன்னர் நான்ற�காவேவ நாகார்ந்து

காம்பீரமி�கா உட்கா�ர்ந்து ஜெகா�ள்கா�ற�ள்.

“இந்தாக் கா�வேர ஒரு வீடு மி�தா�ர� இருக்கு. இப்பிடி ஒரு கா�ர் இந்தா� வீவேட

வேவண்ட�ம். இவனுக்கும் - ஐதையவேய� - இவருக்கும் ஒரு வீடு இருக்கும்

இல்தைலய�?... கா�வேர இப்பிடி இருந்தா� இந்தாக் கா�ர�ன் ஜெசி�ந்தாக்கா�ரவேர�ட

வீடு எப்பிடி இருக்கும்! ஜெபிர�சி� இருக்கும்! அரண்மிதைன மி�தா�ர� இருக்கும்...

அங்வேகா ய�ஜெரல்ல�வேமி� இருப்பி�. இவர் ய�ருன்வேன எனக்குத் ஜெதார�ய�வேதா?..

தைஹ, இது என்ன நாடுவ�வேல?... ஜெரண்டு ஸீட்டுக்கு மித்தா�ய�வேல இழுத்தா�

வேமிதை மி�தா�ர� வரவேதா! இது வேமிவேல புஸ்தாகாத்தைதா வச்சுண்டு பிடிக்கால�ம்.

எழுதால�ம் - இல்வேலன்ன� இந்தாப் பிக்காம் ஒருத்தார் அந்தாப் பிக்காம் ஒருத்தார்

தாதைலதைய வச்சுண்டு ‘ம்’னு பிடுத்துக்கால�ம். இந்தாச் சி�ன்னவ�ளக்கு

எவ்வளவு அழிகா� இருக்கு, தா�மிதைர ஜெமி�ட்டு மி�தா�ர� இருக்கு. ம்ஹOம்.

அல்லி ஜெமி�ட்டு மி�தா�ர�! இதைதா எர�ய வ�ட்டுப் பி�ர்க்கால�மி�? சீ! இவர்

வேகா�பி�த்துக் ஜெகா�ண்ட�ர்ன�!”

-”அதுக்குக் கீவேழி இருக்கு பி�ரு ஸ்வ�ட்ச்” அவன் கா�தைர ஓட்டியவ�வேற

முன்புறமி�ருந்தா சி�ற�ய காண்ணி�டிய�ல் அவதைளப் பி�ர்த்து ஒரு

புன்முறுவவேல�டு கூறுகா�ற�ன்.

அவள் அந்தா ஸ்வ�ட்தைசிப் வேபி�ட்டு அந்தா வ�ளக்கு எர�கா�ற அழிதைகா ரசி�த்து

பி�ர்க்கா�ற�ள். பி�ன்னர் ‘பிவதைரஇ வேவஸ்ட் பிண்ணிப்பிட�து’ என்ற சி�க்கான

உணிர்வேவ�டு வ�ளக்தைகா நா�றுத்துகா�ற�ள்.

பி�றகு தான்தைனவேய ஒரு முதைற பி�ர்த்துத் தாதைலய�லிருந்து வ�ழுகா�ன்ற நீதைர

இரண்டு தைகாகாள�ன�லும் வழி�த்து வ�ட்டுக் ஜெகா�ள்கா�ற�ள்.

‘ஹ்ம்! இன்ன�க்கா�ன்னு வேபி�ய் இந்தா தார�த்தா�ரம் பி�டிச்சி தா�வணி�தையப்

வேபி�ட்டுண்டு வந்தா�ருக்வேகாவேன’ என்று மினதா�ற்குள் சிலித்துக் ஜெகா�ண்வேட,

தா�வணி�ய�ன் தாதைலப்தைபிப் பி�ழி�ந்து ஜெகா�ண்டிருக்தைகாய�ல் - அவன் இடது

தைகாய�ல் ஸ்டியர�ங்கா�ற்குப் பிக்காத்தா�ல் இருந்தா ஜெபிட்டி வேபி�ன்ற அதைறய�ன்

காதாதைவத் தா�றந்து - ‘டப்’ என்ற சிப்தாத்தா�ல் அவள் தாதைல நா�மி�ர்ந்து

பி�ர்க்கா�ற�ள் - ‘அட! காதாதைவத் தா�றந்தா உடவேன உள்வேள இருந்து ஒரு சி�வப்பு

பில்ப் எர�யறவேதா’ - ஒரு சி�ற�ய டர்க்கா� டவதைல எடுத்துப் பி�ன்ன�ல் அவள�டம்

நீட்டுகா�ற�ன்.

“தா�ங்ஸ்” - அந்தா டவதைல வ�ங்கா�த் தாதைலதையயும் முழிங்தைகாதையயும்

துதைடத்துக் ஜெகா�ண்டு முகாத்தைதாத் துதைடக்தைகாய�ல் - ‘அப்பி�, என்ன

வ�சிதைன!’ - சுகாமி�கா முகாத்தைதா அதா�ல் அழுந்தாப் புதைதாத்துக் ஜெகா�ள்கா�ற�ள்.

ஒரு தா�ருப்பித்தா�ல் அந்தாக் கா�ர் வதைளந்து தா�ரும்புதைகாய�ல் அவள், ஒரு பிக்காம்

“அம்மி�” என்று கூவ�ச் சிர�ய ஸீட்டின் மீதா�ருந்தா புத்தாகாங்காளும் மிற்ஜெற�ரு

பிக்காம் சிர�ந்து, அந்தா வட்ட வடிவ சி�ன்னஞ்சி�று எவர்சி�ல்வர் டிபின் பி�க்ஸு`ம்

ஒரு பிக்காம் உருள்கா�றது.

“ஸு�ர�” என்று சி�ர�த்தாவ�வேற அவதைள ஒருமுதைற தா�ரும்பி�ப் பி�ர்த்தாபி�ன்

கா�தைர ஜெமிதுவ�கா ஓட்டுகா�ற�ன் அவன். தா�ன் பியந்துவேபி�ய் அலற�யதாற்கா�கா

ஜெவட்காத்துடன் சி�ர�த்தாவ�வேற இதைறந்து கா�டக்கும் புத்தாகாங்காதைளச்

வேசிகார�த்துக் ஜெகா�ண்டு எழுந்து அமிர்கா�ற�ள் அவள்.

ன்னல் காண்ணி�டிய�னூவேட ஜெவள�வேய பி�ர்க்தைகாய�ல் காண்காளுக்கு

ஒன்றுவேமி புலப்பிடவ�ல்தைல. காண்ணி�டிய�ன் மீது புதைகா பிடர்ந்தாதுவேபி�ல்

பிடிந்தா�ருந்தா நீர்த் தா�வதைலதைய அவள் தானது தா�வணி�ய�ன் தாதைலப்பி�ல்

துதைடத்துவ�ட்டு ஜெவள�வேய பி�ர்க்கா�ற�ள்.

ஜெதாருஜெவங்கும் வ�ளக்குகாள் எர�கா�ன்றன. பி�ரகா�சிமி�கா அலங்கார�க்காப்பிட்ட

காதைடகாள�ன் நா�ழில்காள் ஜெதாருவ�லுள்ள மிதைழி நீர�ல் பி�ரதா�பிலித்துக்

காண்காதைளப் பிற�க்கா�ன்றன. பூவேல�காத்துக் கீவேழி இன்ஜென�ரு உலகாம்

இருக்கா�றதா�வேமி, அது மி�தா�ர� ஜெதார�கா�றது...!

“இஜெதான்ன - கா�ர் இந்தாத் ஜெதாருவ�ல் வேபி�கா�றது?”

“ஓ! எங்கா வீடு அங்வேகா இருக்கு” என்று அவள் உதாடுகாள் ஜெமிதுவ�கா முனகா�

அதைசிகா�ன்றன்.

“இருக்காட்டுவேமி, ய�ரு இல்தைலன்ன�” என்று அவனும் முனகா�க்ஜெகா�ண்வேட

அவதைளப் பி�ர்த்துச் சி�ர�க்கா�ற�ன்.

”என்னடி இது வம்பி�ப் வேபி�ச்சு” என்று அவள் தான் தைகாகாதைளப் பி�தைசிந்து

ஜெகா�ண்ட வேபி�தா�லும் அவன் தான்தைனப் பி�ர்க்கும்வேபி�து அவனது

தா�ருப்தா�க்கா�காப் புன்னதைகா பூக்கா�ற�ள்.

கா�ர் வேபி�ய்க்ஜெகா�ண்வேட இருக்கா�றது.

நாகாரத்தா�ன் ன நாடமி�ட்டம் மி�குந்தா பி�ரதா�ன பி�தைரக் காடந்து, ஜெபிர�ய

ஜெபிர�ய காட்டிடங்காள் நா�தைறந்தா அகாலமி�ன சி�தைலகாதைளத் தா�ண்டி, அழிகா�ய

பூங்கா�க்காளும் பூந்வேதா�ட்டங்காளூம் மி�குந்தா அஜெவன்யூக்காள�ல் புகுந்து,

நாகாரத்தா�ன் சிந்தாடிவேய அடங்கா�ப்வேபி�ன ஏவேதா� ஒரு டிரங்க் வேர�டில் கா�ர்

வேபி�ய்க் ஜெகா�ண்டிருக்கா�றது.

இந்தா மிதைழிய�ல் இப்பிடி ஒரு கா�ர�ல் பி�ரய�ணிம் ஜெசிய்து ஜெகா�ண்டிருப்பிது

அவளுக்கு ஒரு புதா�ய அனுபிவமி�னபிடிய�ல் அதா�ல் ஒரு குதூகாலம் இருந்தா

வேபி�தா�லும், அந்தாக் கா�ரணிம் பிற்ற�வேய அடிக்காடி ஏவேதா� ஒரு வதைகா பீதா�

உணிர்ச்சி� அவளது அடி வய�ற்ற�ல் மூண்டு எழுந்து மி�ர்பி�ல் என்னவேவ�

ஜெசிய்து ஜெகா�ண்டிருக்கா�றது.

சி�ன்னக் குழிந்தைதா மி�தா�ர� அடிக்காடி வீட்டுக்குப் வேபி�கா வேவண்டும் என்று

அவதைன நாச்சிர�க்காவும் பியமி�ய�ருக்கா�றது.

தான்தைன அந்தா பிஸ் ஸ்ட�ண்டில் தான�தைமிய�ல் வ�ட்டுவ�ட்டுப் வேபி�ன�வேள,

அவதைளப் பிற்ற�ய நா�தைனவும், அவள் தான் கான்னத்தைதாக் கா�ள்ள�யவ�று

ஜெசி�ல்லிவ�ட்டுப் வேபி�ன�வேள அந்தா வ�ர்த்தைதாகாளும் இப்வேபி�து அவள்

நா�தைனவுக்கு வருகா�ன்றன: “சிமித்தா� �க்கா�ரதைதாய� வீட்டுக்குப் வேபி�.”

’நா�ன் இப்பி அசிட�ய�ட்வேடன�? இப்பிடி முன்பி�ன் ஜெதார�ய�தா ஒருத்தாவேர�ட

கா�ர்வேல ஏற�ண்டு தான�ய�காப் வேபி�றது தாப்பி�ல்தைலவேய�?.. இவதைரப்

பி�ர்த்தா�ல் ஜெகாட்டவர் மி�தா�ர�த் ஜெதார�யலிவேய? என்ன இருந்தா�லும் நா�ன்

வந்தா�ருக்காக் கூட�து - இப்பி என்ன பிண்றது? எனக்கு அழுதைகா வரவேதா. சீ!

அழிக் கூட�து.. அழுதா� இவர் வேகா�பி�த்துக் ஜெகா�ண்டு ‘அசிவேட! இங்வேகாவேய

கா�ட’ன்னு இறக்கா� வ�ட்டுட்டுப் வேபி�ய�ட்ட�? எப்பிடி வீட்டுக்குப் வேபி�றது?

எனக்கு வழி�வேய ஜெதார�ய�வேதா.. நா�தைளக்கு Oவ�ல� ஜெரக்கா�ர்ட் வேவற

ஸுப்மி�ட் பிண்ணினுவேமி! வேவதைல நா�தைறய இருக்கு.’

”இப்பி நா�மி எங்வேகா வேபி�வேற�ம்” - அவளது பிடபிடப்பி�ன வேகாள்வ�க்கு அவன்

ஜெர�ம்பி சி�தா�ரணிமி�காப் பிதா�ல் ஜெசி�ல்கா�ற�ன்.

“எங்வேகாயுமி�ல்ல; சும்மி� ஒரு டிதைரவ்..”

“வேநாரம் ஆய�டுத்வேதா - வீட்டிவேல அம்மி� வேதாடுவ�...”

“ஓ எஸ் தா�ரும்பி�டல�ம்”

-கா�ர் தா�ரும்புகா�றது. டிரங்க் வேர�தைட வ�ட்டு வ�லகா�ப் பி�தைலவனம் வேபி�ன்ற

தா�டலுக்குள் பி�ரவேவசி�த்து, அதா�லும் ஜெவகு தூரம் ஜெசின்று அதான் மித்தா�ய�ல்

நா�ற்கா�றது கா�ர். காண்ணுக்ஜெகாட்டிய தூரம் இருளும் மிதைழியும் வேசிர்ந்து அரண்

அதைமிந்தா�ருக்கா�ன்றன. அந்தா அத்துவ�னக் கா�ட்டில், தாவதைளகாள�ன்

கூக்குரல் வேபிவேர�லமி�காக் வேகாட்கா�றது. மிதைழியும் கா�ற்றும் முன்தைனவ�ட

மூர்க்காமி�ய்ச் சீற� வ�தைளய�டுகா�ன்றன.

கா�ருக்குள்வேளவேய ஒருவர் முகாம் ஒருவருக்குத் ஜெதார�யவ�ல்தைல.

தா�டீஜெரன்று கா�ர் நா�ன்றுவ�ட்டதைதாக் காண்டு அவள் பியந்தா குரலில்

வேகாட்கா�ற�ள்: “ஏன் கா�ர் நா�ன்னுடுத்து? பி�வேரக் ஜெடXன�?”

அவன் அதாற்குப் பிதா�ல் ஜெசி�ல்ல�மில் இடி இடிப்பிது வேபி�ல் சி�ர�க்கா�ற�ன்.

அவள் முகாத்தைதாப் பி�ர்ப்பிதாற்கா�காக் கா�ர�னுள் இருந்தா வேரடிவேய�வ�ன்

ஜெபி�த்தா�தைன அமுக்குகா�ற�ன். வேரடிவேய�வ�ல் இருந்து முதாலில் வேலசி�ன

ஜெவள�ச்சிமும் அதைதாத் ஜெதா�டர்ந்து இதைசியும் பி�றக்கா�றது.

அந்தா மிங்கா�ய ஜெவள�ச்சித்தா�ல் அவள் அவதைன என்னவேவ� வேகாட்பிதுவேபி�ல்

புருவங்காதைள ஜெநாற�த்துப் பி�ர்க்கா�ற�ள். அவவேன� ஒரு புன்னதைகாய�ல்

அவள�டம் ய�சி�ப்பிது வேபி�ல் எதாற்வேகா� ஜெகாஞ்சுகா�ற�ன்.

அப்வேபி�து வேரடிவேய�வ�லிருந்து ஒரு ‘ட்ரம்ப்பிட்’டின் எக்கா�ள ஒலி நீண்டு

வ�ம்மி� வ�ம்மி� ஜெவற� மி�குந்து எழுந்து முழிங்குகா�றது. அதைதாத் ஜெதா�டர்ந்து

பிடபிடஜெவன்று நா�டி துடிப்பிதுவேபி�ல் அமுத்தால�கா நாடுங்கா� அதா�ர்கா�ன்ற

கா�ங்வேகா� ‘ட்ரம்’காள�ன் தா�ளம்... அவன் வ�ரல்காள�ல் ஜெசி�டுக்குப் வேபி�ட்டு

அந்தா இதைசிய�ன் காதா�க்வேகாற்பிக் காழுத்தைதா ஜெவட்டி இழுத்து ரசி�த்தாவ�வேற

அவள் பிக்காம் தா�ரும்பி� ’உனக்குப் பி�டிக்கா�றதா�’ என்று ஆங்கா�லத்தா�ல்

வேகாட்கா�ற�ன். அவள் இதாழ்காள் பி�ர�ய�தா புன்னதைகாய�ல் ‘ஆம்’ என்று

ஜெசி�ல்லித் தாதைல அதைசிக்கா�ற�ள்.

வேரடிவேய�வுக்கு அருவேகா இருந்தா ஜெபிட்டிதையத் தா�றந்து இரண்டு ‘கா�ட்பிரீஸ்’

சி�க்ஜெலட்டுகாதைள எடுத்து ஒன்தைற அவள�டம் தாருகா�ற�ன் அவன். பி�ன்னர்

அந்தா சி�க்ஜெலட்டின் வேமில் சுற்ற�ய கா�கா�தாத்தைதா முழுக்காவும் பி�ர�க்கா�மில் ஓர்

ஓரமி�ய்த் தா�றந்து ஒவ்ஜெவ�ரு துண்ட�காக் காடித்து ஜெமின்றவ�று கா�ல் வேமில்

கா�ல் வேபி�ட்டு அமிர்ந்து ஒரு தைகாய�ல் கா�ர் ஸீட்டின் பி�ன்புறம்

வேரடிவேய�வ�லிருர்ந்து ஒலிக்கும் இதைசிக்ஜெகாற்பித் தா�ளமி�ட்டுக்ஜெகா�ண்டு

ஹ�ய்ய�கா உட்கா�ந்தா�ருக்கும் அவதைன, அவள் தீர்க்காமி�கா அளப்பிது

மி�தா�ர�ப் பி�ர்க்கா�ற�ள்.

அவன் அழிகா�காத்தா�ன் இருக்கா�ற�ன். உடதைல இறுகாக் காவ்வ�ய காபி�ல நா�ற

உதைடவேய�டு, ‘ஒட்டு உசிரமி�ய்’. அந்தா மிங்கா�ய ஒள�ய�ல் அவனது நா�றவேமி ஒரு

பி�ரகா�சிமி�ய்த் தா�காழ்வதைதாப் பி�ர்க்தைகாய�ல், ஒரு ஜெகா�டிய சிர்ப்பித்தா�ன் காம்பீர

அழிவேகா அவளுக்கு ஞா�பிகாம் வருகா�றது. பி�ன்ன�லிருந்து பி�ர்க்தைகாய�ல்,

அந்தாக் வேகா�ணித்தா�ல் ஓரளவேவ ஜெதார�யும் அவனது இடது காண்ணி�ன்

வ�ழி�க்வேகா�ணிம் ஒள�யுமி�ழ்ந்து பிளபிளக்கா�றது. எவ்வளவு புயலடித்தா�லும்

காதைலய முடிய�தா குறுகாத் தார�த்தா கா�ர�ப்புச் சி�தைகாயும் கா�வேதா�ரத்தா�ல் சிற்று

அதா�காமி�காவேவ நீண்டு இறங்கா�ய கார�ய கா�ருதா�வும் கூட அந்தா மிங்கா�ய

ஜெவள�ச்சித்தா�ல் மி�னுமி�னுக்கா�ன்ரன. பிக்காவ�ட்டில் இருந்து பி�ர்க்கும்வேபி�து

அந்தா ஒள� வீசும் முகாத்தா�ல் சி�ன்னதா�கா ஒரு மீதைசி இருந்தா�ல்

நான்ற�ய�ருக்குவேமி என்று ஒரு வ�நா�டி வேதா�ன்றுகா�றது. ஓ! அந்தாப்

புருவம்தா�ன் எவ்வளவு தீர்மி�னமி�ய் அடர்ந்து ஜெசிற�ந்து வதைளந்து இறங்கா�,

பி�ர்க்கும்வேபி�து பியத்தைதா ஏற்பிடுத்துகா�றது! அவன் உட்கா�ர்ந்தா�ருக்கும்

ஸீட்டின் வேமில் நீண்டு கா�டக்கும் அவனது இடது காரத்தா�ல் கானத்தா தாங்காச்

சிங்கா�லிய�ல் பி�ணி�க்காப்பிட்ட காடிகா�ரத்தா�ல் ஏழு மிணி� ஆவது மி�ன்ன�

மி�ன்ன�த் ஜெதார�கா�றது. அவனது நீளமி�ன வ�ரல்காள் இதைசிக்குத் தா�ளம்

வேபி�டுகா�ன்றன. அவது புறங்தைகாய�ல் ஜெமி�சு ஜெமி�சுஜெவன்று அடர்ந்தா�ருக்கும்

இள மிய�ர் குள�ர் கா�ற்ற�ல் சி�லிர்த்ஜெதாழுகா�றது.

“ஐதையவேய�! மிணி� ஏழி�ய�டுத்வேதா!” சி�க்ஜெலட்தைடத் தா�ன்றவ�று அதைமிதா�ய�ய்

அவதைன வேவடிக்தைகா பி�ர்த்துக் ஜெகா�ண்டிருந்தா அவள், தா�டீஜெரன்று

வ�ய்வ�ட்டுக் கூவ�ய குரதைலக் வேகாட்டு அவனும் ஒரு முதைற

தைகாக்காடிகா�ரத்தைதாப் பி�ர்த்துக் ஜெகா�ள்கா�ற�ன்.

கா�ர�ன் முன்புறக் காதாதைவ அவன் வேலசி�காத் தா�றந்து பி�ர்க்கும்வேபி�து தா�ன்,

மிதைழிய�ன் ஓலம் வேபிவேர�தைசிய�காக் வேகாட்கா�றது. அவன் ஒரு ஜெநா�டிய�ல்

காதாதைவத் தா�றந்து கீவேழி இறங்கா� வ�ட்ட�ன்.

“எங்வேகா?” என்று அவள் அவன�டம் பிதாற்றத்வேதா�டு வேகாட்டது காதாதைவ மூடிய

பி�றவேகா ஜெவள�வேய நா�ன்ற�ருக்கும் அவனது ஜெசிவ�காள�ல் அமுங்கா� ஒலிக்கா�றது.

“எங்வேகா வேபி�றீங்கா?”

“எங்வேகாயும் வேபி�காவேல.. இங்வேகாதா�ன் வவேரன்” என்று ஆங்கா�லத்தா�ல்

கூற�யவ�று அந்தாச் சி�றுவேபி�தா�ல் ஜெதாப்பில�ய் நாதைனந்துவ�ட்ட அவன் பி�ன்

ஸீட்டின் காதாதைவத் தா�றந்து ஜெகா�ண்டு உள்வேள வருகா�ற�ன்.

அவள் அருவேகா அமிர்ந்து, ஸீட்டின் மீது கா�டந்தா - சிற்று முன் ஈரத்தைதாத்

துதைடத்துக் ஜெகா�ள்வதாற்கா�கா அவளுக்கு அவன் தாந்தா டவதைல எடுத்து

முகாத்தைதாயும் பி�டர�தையயும் துதைடத்துக் ஜெகா�ண்டபி�ன், தைகாய�லிருந்தா

சி�க்ஜெலட் கா�கா�தாத்தைதாக் காசிக்கா� எற�கா�ற�ன். அவள் இன்னும் இந்தா

சி�க்ஜெலட்தைடக் ஜெகா�ஞ்சிம் ஜெகா�ஞ்சிமி�கா சுதைவத்துக் ஜெகா�ண்டிருக்கா�ற�ள்.

அவன் சிட்தைடப் தைபிய�லிருந்து ஒரு சி�ற�ய டப்பி�தைவ எடுக்கா�ற�ன். அதானுள்

அடுக்கா�கா இருக்கும் மி�ட்ட�ய் வேபி�ன்ற ஒன்தைற எடுத்து வ�ய�லிட்டுக்

ஜெகா�ண்டு அவள�டம் ஒன்தைறத் தாருகா�ற�ன்.

“என்ன அது?”

“சூய�ங்காம்.”

“ஐவேய, எனக்கு வேவண்ட�ம்!”

”ட்தைர.. யூ வ�ல் தைலக் இட்.”

அவள் தைகாய�லிருந்தா சி�க்ஜெலட்தைட அவசிர அவசிரமி�காத் தா�ன்றுவ�ட்டு

அவன் தாருவதைதா மிறுக்கா மினமி�ன்ற� வ�ங்காக் தைகா நீட்டுகா�ற�ள்.

“வேநா�!” - அவள் தைகாய�ல் தார மிறுத்து அவள் முகாத்தாருவேகா ஏந்தா� அவள்

உதாட்டின் மீது அதைதாப் ஜெபி�ருத்தா� வேலசி�கா ஜெநாருடுகா�ற�ன்.

அவளுக்குத் தாதைல பிற்ற� எர�வதுவேபி�ல் உடம்ஜெபில்ல�ம் சுகாமி�ன ஒரு

ஜெவப்பிம் கா�ந்துகா�றது. சிற்வேற பி�ன்ன�ல் வ�லகா�, அவன் தைகாய�லிருந்தாதைதாத்

தான் தைகாய�வேலவேய வ�ங்கா�க் ஜெகா�ள்கா�ற�ள்: “தா�ங்க் யூ!”

அவனது இரண்டு வ�ழி�காளும் அவளது வ�ழி�காள�ல் ஜெசிருகா� இருக்கா�ன்றன.

அவனது காண்காதைள ஏற�ட்டுப் பி�ர்க்கா இயல�தா கூச்சித்தா�ல் அவளது

பிலஹீனமி�ன பி�ர்தைவ அடிக்காடி தா�ழ்ந்து தா�ழ்ந்து தாவ�க்கா�றது. அவளது

காவ�ழ்ந்தா பி�ர்தைவய�ல் அவனது முழிந்தா�ள் இரண்டும் அந்தா ஸீட்டில் ஜெமிள்ள

ஜெமிள்ள நாகார்ந்து தான்தைன ஜெநாருங்கா� வருவது ஜெதார�கா�றது.

அவள் காண்ணி�டி வழி�வேய பி�ர்க்கா�ற�ள். ஜெவள�வேய மிதைழியும் கா�ற்றும் அந்தா

இருள�ல் மூர்க்காமி�ய்ச் சீற� வ�தைளய�டிக் ஜெகா�ண்டிருக்கா�ன்றன. அவள்

அந்தாக் காதாவேவ�டு ஒண்டி உட்கா�ர்ந்து ஜெகா�ள்கா�ற�ள். அவனும் மி�ர்பி�ன் மீது

தைகாகாதைளக் காட்டியவ�று மி�காவும் ஜெகாXரவமி�ய் வ�லகா� அமிர்ந்து, அவள்

உள்ளத்தைதாத் துருவ� அற�யும் ஆர்வத்வேதா�டு அவதைளப் பிய�ல்கா�ற�ன்.

“டூ யூ தைலக் தா�ஸ் கா�ர்?” - இந்தாக் கா�ர் உனக்குப் பி�டித்தா�ருக்கா�றதா�?” என்று

ஆங்கா�லத்தா�ல் வேகாட்கா�ற�ன். அவனது குரல் மிந்த்ரஸ்தா�ய�ல் காரகாரத்து

அந்தாரங்காமி�ய் அவளது ஜெசிவ� வழி� புகுந்து அவளுள் எதைதாவேய�

சிலனப்பிடுத்துகா�றது. தானது சிலனத்தைதா ஜெவள�க்கா�ட்டிக் ஜெகா�ள்ள�மில் ஒரு

புன்னதைகாயுடன் சிமி�ள�த்து அவளும் பிதா�ல் ஜெசி�ல்கா�ற�ள்: “ஓ! இட் இஸ்

தைநாஸ்.”

அவன் ஆழ்ந்தா சி�ந்தாதைனவேய�டு ஜெபிருமூச்ஜெசிற�ந்து தாதைல குன�ந்தாவ�று

ஆங்கா�லத்தா�ல் ஜெசி�ல்கா�ற�ன்: “உனக்குத் ஜெதார�யுமி�? இந்தாக் கா�ர் இரண்டு

வருஷிமி�கா ஒவ்ஜெவ�ரு நா�ளும் உன் பி�ன்ன�வேலவேய அதைலஞ்சி�ண்டிருக்கு -

டூ யூ வேநா� தாட்?” என்ற வேகாள்வ�வேய�டு முகாம் நா�மி�ர்த்தா� அவன் அவதைளப்

பி�ர்க்கும்வேபி�து, தானக்கு அவன் கா�ரீடம் சூட்டிவ�ட்டது மி�தா�ர� அவள் அந்தா

வ�நா�டிய�ல் ஜெமிய் மிறந்து வேபி�கா�ற�ள்.

“ர�யலி..?”

“ர�யலி!”

அவனது ஜெவப்பிமி�ன சுவ�சிம் அவளது பி�டர�ய�ல் வேலசி�கா இதைழிகா�றது.

அவனது ரகாசி�யக் குரல் அவளது இருதாயத்தைதா உரசி�ச் சி�லிர்க்கா�றது. “டூ யூ

தைலக் மீ?” ‘என்தைன உனக்குப் பி�டிச்சி�ருக்கா�?’

”ம்” வ�லகா இடமி�ல்ல�மில் அவள் தானக்குள்ள�காவேவ ஒடுங்குவதைதாக் காண்டு

அவன் மீண்டும் சிற்வேற வ�லகுகா�ற�ன்.

ஜெவள�வேய மிதைழி ஜெபிய்து ஜெகா�ண்டிருக்கா�றது. வேரடிவேய�வ�லிருந்து அந்தா

‘ட்ரம்ப்பிட்’டின் இதைசி புதா�ய புதா�ய லயவ�ந்நா�ய�சிங்காதைளப் ஜெபி�ழி�ந்து

ஜெகா�ண்டிருக்கா�றது.

“ஜெர�ம்பி நால்ல� இருக்கு இல்வேல?” - இந்தாச் சூழ்நா�தைலதையப் பிற்ற�, இந்தா

அனுபிவத்தைதாக் குற�த்து அவளது உணிர்ச்சி�காதைள அற�ய வ�தைழிந்து அவன்

வேகாட்கா�ற�ன்.

“நால்ல� இருக்கு.. ஆன� பியம்மி� இருக்வேகா...”

“பியமி�? எதுக்கு.. எதுக்குப் பியப்பிடணு?” அவதைளத் வேதாற்றுகா�ன்ற

வேதா�ரதைணிய�ல் வேதா�தைளப் பிற்ற� அவன் குலுக்கா�யவேபி�து, தான் உடம்பி�ல்

இருந்து நாயமி�க்கா ஜெபிண்தைமிவேய அந்தாக் குலுக்காலில் உதா�ர்ந்தாது வேபி�ன்று

அவள் நா�தைல குதைலந்து வேபி�கா�ற�ள்: “எனக்குப் பியம்மி� இருக்கு; எனக்கு

இஜெதால்ல�ம் புதுசி� இருக்கு...”

“எதுக்கு இந்தா ஸுர்டிபி�வேகாட் எல்ல�ம்? “ என்று தான்னுள் முனகா�யவ�வேற

இந்தா முதைற பி�ன்வ�ங்காப் வேபி�வதா�ல்தைல என்ற தீர்மி�னத்வேதா�டு மீண்டும்

அவதைள அவன் ஜெநாருங்கா� வருகா�ற�ன்.

“வேமி ஐ கா�ஸ் யூ?”

அவளுக்கு என்ன பிதா�ல் ஜெசி�ல்வது என்று புர�யவ�ல்தைல. நா�க்கு புரள

மிறுக்கா�றது. அந்தாக் குள�ர�லும் முகாஜெமில்ல�ம் வ�யர்த்துத் வேதாகாம்

பிதாறுகா�றது.

தா�டீஜெரன்று அவள் கா�வேதா�ரத்தா�லும் கான்னங்காள�லும் உதாடுகாள�லும் தீய�ல்

சுட்டுவ�ட்டத்தைதாப் வேபி�ல் அவனது காரங்காள�ல் கா�டந்தா அவள் துடிதுடித்து,

‘ப்ளீஸ் ப்ளீஸ்” என்று காதாறக் காதாற, அவன் அவதைள ஜெவற�ஜெகா�ண்டு தாழுவ�த்

தாழுவ�... அவள் காதாறல் ஜெமிலிந்து வேதாய்ந்து அடங்கா�ப் வேபி�கா�றது. அவதைனப்

பிழி� தீர்ப்பிது வேபி�ல இப்வேபி�து அவளது காரங்காள் இவனது காழுத்தைதா இறுகாப்

பி�ன்ன� இதைணிந்தா�ருக்கா�ன்றன.

ஜெவள�வேய...

வ�னம் கா�ழி�ந்து அறுபிட்டது! மி�ன்னல்காள் சி�தாற�த் ஜெதாற�த்தான! இடிவேய�தைசி

முழிங்கா� ஜெவடித்தாது!

ஆ! அந்தா இடி எங்வேகா� வ�ழுந்தா�ருக்கா வேவண்டும்.

“நா�ன் வீட்டுக்குப் வேபி�காணும், ஐவேய�! எங்கா அம்மி� வேதாடுவ�...”

கா�ர�ன் காதாதைவத் தா�றந்து ஜெகா�ண்டு பி�ன் ஸீட்டிலிருந்து அவன்

இறங்குகா�ற�ன். அந்தா தைமிதா�னத்தா�ல் குழிம்பி� இருந்தா வேசிற்ற�ல் அவனது

ஷிpஸ் அணி�ந்தா பி�தாம் புதைதாகா�றது. அவன் கா�தைல உயர்த்தா�யவேபி�து ‘சிளக்’

என்று ஜெதாற�த்தா வேசிறு, கா�ர�ன் மீது காதைறய�ய்ப் பிடிகா�றது. தா�றந்தா காதாவ�ன்

வழி�வேய இரண்ஜெட�ரு துள�காள் கா�ருக்குள் இருந்தா அவள் மீதும்

ஜெதாற�க்கா�ன்றன.

உடலிவேல� மினத்தா�வேல� உறுத்துகா�ன்ற வேவதாதைனய�ல் தான்தைன மீற�ப்

ஜெபி�ங்கா�ப் ஜெபி�ங்கா� பி�ரவகா�க்கும் காண்ணீதைர அடக்கா முடிய�மில்

அவனற�ய�தாவ�று அவள் ஜெமிXனமி�கா அழுது ஜெகா�ண்டிருக்கா�ற�ள்.

முன்புறக் காதாதைவத் தா�றந்து டிதைரவர் சீட்டில் அமிர்ந்தா அவன் வேசிறு பிடிந்தா

கா�லணி�தையக் காழிற்ற� எற�கா�ற�ன். வேரடிவேய�வுக்காருகா�ல் உள்ள அந்தாப்

ஜெபிட்டிதையத் தா�றந்து அதா�லிருந்து ஒரு சி�காஜெரட்தைட எடுத்துப் பிற்ற தைவத்துக்

ஜெகா�ண்டு, மூசு மூஜெசின்று புதைகா வ�ட்டவ�று ‘சூய�ங்காம்’தைமி ஜெமின்று

ஜெகா�ண்டிருக்கா�ற�ன்.

இந்தா வ�நா�டிவேய தா�ன் வீட்டில் இருக்கா வேவண்டும் வேபி�லவும், அம்மி�வ�ன்

மிடிதையக் காட்டிக்ஜெகா�ண்டு ‘வேஹ�’ ஜெவன்று காதாற� அழுது இந்தாக்

ஜெகா�டுதைமிக்கு ஆறுதால் வேதாடிக் ஜெகா�ள்ள வேவண்டும் வேபி�லவும் அவள் உள்வேள

ஓர் அவசிரம் மி�குந்து ஜெநாஞ்சும் நா�தைனவும் உடலும் உணிர்ச்சி�யும்

நாடுநாடுங்குகா�ன்றன.

அவவேன� சி�வதா�னமி�கா சி�காஜெரட்தைடப் புதைகாத்துக் ஜெகா�ண்டு உட்கா�ர்ந்து

ஜெகா�ண்டிருக்கா�ற�ன்.அதைதாப் பி�ர்க்கா அவளுக்கு எர�ச்சில் பிற்ற�க் ஜெகா�ண்டு

வருகா�றது. அந்தாக் கா�ருக்குள்வேள இருப்பிது ஏவேதா� பி�தைறகாளுக்கு

இதைடவேயயுள்ள ஒரு குதைகாய�ல் அகாப்பிட்டது வேபி�ல் ஒரு சிமியம் பியமி�காவும்

மிறு சிமியம் அருவருப்பி�காவும் - அந்தா சி�காஜெரட்டின் ஜெநாடி வேவறு வய�ற்தைறக்

குமிட்ட- அந்தா தைமிதா�னத்தா�ல் உள்ள வேசிறு முழுவதும் அவள் மீது வ�ர�ச்

ஜெசி�ர�யப்பிட்டது வேபி�ல் அவள் உடஜெலல்ல�ம் பி�சுபி�சுக்கா�றவேதா....

நார� ஊதைளமி�தா�ர� வேரடிவேய�வ�லிருந்து அந்தா ‘ட்ரம்ப்பிட்’டின் ஓதைசி

உடதைலவேய இரு கூற�காப் பி�ளப்பிது வேபி�ல் ஜெவள�வேயற�ப் பி�ள�றுகா�றவேதா...

அவள் தான்தைன மீற�ய ஓர் ஆத்தா�ரத்தா�ல் கா�றீச்சி�ட்டு அழுதைகாக் குரலில்

அலறுகா�ற�ள். “ என்தைன வீட்டிவேல ஜெகா�ண்டு வேபி�ய் வ�டப்வேபி�றீங்காள�,

இல்தைலய�?”

அவனது தைகா “டப்” என்று வேரடிவேய�தைவ நா�றுத்துகா�றது.

“வேட�ண்ட் ஷிவ்ட் தைலக் தாட்!” அவன் எர�ச்சில் மி�குந்தா குரலில் அவதைள

எச்சிர�க்கா�ற�ன். “காத்தா�வேதா!”

அவதைன வேநா�க்கா� இரண்டு காரங்காதைளயும் கூப்பி�ப் பிர�தா�பிமி�கா அழுதாவ�று

அவள் ஜெகாஞ்சுகா�ற�ள். “எங்கா அம்மி� வேதாடுவ�; என்தைனக் ஜெகா�ண்டுவேபி�ய்

வீட்டிவேல வ�ட்டுட்ட� உங்காளுக்குக் வேகா�டிப் புண்ணி�யம்” என்று ஜெவள�வேய

கூற�ன�லும் மினதா�ற்குள் “என் புத்தா�தையச் ஜெசிருப்பி�ல அடிக்காணும். நா�ன்

இப்பிடி வந்தா�ருக்காவேவ கூட�து. ஐவேய�! என்ஜெனன்னவேவ� ஆய�டுத்வேதா” என்ற

புலம்பிலும் எங்கா�வது தாதைலதைய வேமி�தா� உதைடத்துக் ஜெகா�ண்ட�ல் வேதாவதைல

என்ற ஆத்தா�ரமும் மூண்டு தாகா�க்காப் பிற்காதைள நாறநாறஜெவன்று காடிக்கா�ற�ள்.

அந்தா வ�நா�டிய�ல் அவள் வேதா�ற்றத்தைதாக் காண்டு அவன் நாடுங்குகா�ற�ன்.

“ப்ளீஸ்... வேட�ண்ட் க்ர�வேயட் ஸீன்ஸ்” என்று அவதைளக் ஜெகாஞ்சி� வேவண்டிக்

ஜெகா�ண்டு, சிலிப்வேபி�டு கா�தைரத் தா�ருப்புகா�ற�ன்...

அந்தா இருண்ட சி�தைலய�ல் காண்காதைள கூசிதைவக்கும் ஒள�தைய வ�ர�

இதைறத்தாவ�று உறுமி� வ�தைரந்து ஜெகா�ண்டிருக்கா�றது கா�ர்.

“சீ! என்ன காஷ்டம் இது! பி�டிக்காவேலன்ன� அப்பிவேவ ஜெசி�ல்லி இருக்கால�வேமி.

ஒரு அருதைமிய�ன சி�யங்கா�லப் ஜெபி�ழுது பி�ழி�கா� வ�ட்டது. பி�வம்!

இஜெதால்ல�ம் கா�வேலஜீவேல பிடிச்சு என்ன பிண்ணிப் வேபி�றவேதா�? இன்னும் கூட

அழிற�வேள!” அவன் அவள் பிக்காம் தா�ரும்பி� அவள�டம் மின்ன�ப்பு வேகாட்டுக்

ஜெகா�ள்கா�ற�ன். “ஐ ஆம் ஸு�ர�.. உனது உணிர்ச்சி�காதைள நா�ன் புண்பிடுத்தா�

இருந்தா�ல், தாயவு ஜெசிய்து மின்ன�த்துக் ஜெகா�ள்.”

...அவதைள அவளது இடத்தா�ல் இறக்கா� வ�ட்டுவ�ட்டு இந்தா நா�காழ்ச்சி�தையவேய

மிறந்து நா�ம்மிதா� கா�ணி வேவண்டும் என்கா�ற அவசிரத்தா�ல் அவன் கா�தைர

அதா�வேவகாமி�கா ஓட்டுகா�ற�ன்.

இன்னும் மிதைழி ஜெபிய்துஜெகா�ண்டு இருக்கா�றது.

சிந்தாடிவேய இல்ல�தா ட்ரங்க் வேர�ட்தைடக் காடந்து, அழிகா�ய பிங்காள�க்காளும்

பூந்வேதா�ட்டங்காளும் மி�குந்தா அஜெவன்யூக்காள�ல் புகுந்து, ஜெபிர�ய ஜெபிர�ய

காட்டிடங்காள் மி�குந்தா அந்தாப் பி�ரதா�ன பி�ர�ல் வேபி�ய்க்ஜெகா�ண்டிருந்தா கா�ர்

ஒரு குறுகால�ன ஜெதாருவ�ல் தா�ரும்பி� அவளது வீட்தைட வேநா�க்கா�ப்

வேபி�ய்க்ஜெகா�ண்டிருந்தாது.

‘இஞ்வேகா நா�றுத்துங்காள். நா�ன் இறங்கா�க் ஜெகா�ள்ளுகா�வேறன்’ என்று அவள�காச்

ஜெசி�ல்லுவ�ள் என்று அவளது ஜெதாரு ஜெநாருங்கா ஜெநாருங்கா அவன் வேய�சி�த்துக்

கா�தைர ஜெமிதுவ�கா ஓட்டுகா�ற�ன். அவள் அந்தா அளவுக்குக்கூட வ�வரம்

ஜெதார�ய�தா வேபிதைதா என்பிதைதாப் புர�ந்துஜெகா�ண்டு அவவேன ஓர�டத்தா�ல் கா�தைர

நா�றுத்தா�க் கூறுகா�ற�ன். “வீடு வதைரக்கும் ஜெகா�ண்டு வந்து நா�ன்

வ�டக்கூட�து. அதான�வேல நீ இங்வேகாவேய இறங்கா�ப் வேபி�ய�டு.... ம்” அவதைளப்

பி�ர்க்கா அவனுக்வேகா பிர�தா�பிமி�யும் வருத்தாமி�யும் இருக்கா�றது. ஏவேதா� குற்ற

உணிர்வ�ல், அல்லது காடன் பிட்டுவ�ட்டது வேபி�ன்ற ஜெநாஞ்சி�ன் உறுத்தாலில்

அவனது காண்காள் காலங்கா� வ�வஸ்தைதாயற்ற காண்ணீர் பிளபிளக்கா�றது.

அவவேன இறங்கா� வந்து ஒரு பிணி�ய�ள் மி�தா�ர� அவளுக்கா�காக் கா�ர�ன்

காதாதைவத் தா�றந்து ஜெகா�ண்டு மிதைழித் தூறலில் நா�ன்றுக் ஜெகா�ண்டிருக்கா�ற�ன்.

உணிர்ச்சி�காள் மிரத்துப்வேபி�ன நா�தைலய�ல் அவள் தானது புத்தாகாங்காதைளச்

வேசிகார�த்துக் ஜெகா�ண்டு கீவேழி வ�ழுந்தா�ருந்தா அந்தாச் சி�ற�ய வட்ட வடிவமி�ன

எவர்சி�ல்வர் டிபின் பி�க்தைஸுத் வேதாடி எடுத்துக்ஜெகா�ண்டு ஜெதாருவ�ல் இறங்கா�

அவன் முகாத்தைதாப் பி�ர்க்கா முடிய�மில் தாதைல குன�ந்து நா�ற்கா�ற�ள்.

அந்தாச் சி�ற�ய ஜெதாருவ�ல், மிதைழி இரவ�னதா�ல் ன நாடமி�ட்டவேமி

அற்ற�ருக்கா�றது. தூரத்தா�ல் எர�ந்து ஜெகா�ண்டிருக்கும் ஜெதாரு வ�ளக்கா�ன்

மிங்கா�ய ஜெவள�ச்சித்தா�ல் தான் அருவேகா குள்ளமி�ய் குழிந்தைதா மி�தா�ர�

நா�ன்ற�ருக்கும் அவதைளப் பி�ர்க்கும்வேபி�து அவன் தான்னுள்வேள தான்தைனவேய

ஜெநா�ந்து ஜெகா�ள்கா�ற�ன். தானக்கா�ருக்கும் அளவ�றந்தா சுதாந்தா�ரவேமி எவ்வளவு

வேகாவலமி�ன அடிதைமிய�க்கா� இருக்கா�றது என்பிதைதா அவன் எண்ணி�ப்

பி�ர்க்கா�ற�ன்.

“ஆம். அடிதைமி! - உணிர்ச்சி�காள�ன் அடிதைமி!” என்று அவன் உள்ளம்

உணிருகா�றது. அவன் அவள�டம் ரகாஸியம் வேபி�ல் கூறுகா�ற�ன்: “ஐ ஆம்

ஸு�ர�!”

அவள் அவதைன முகாம் நா�மி�ர்த்தா�ப் பி�ர்க்கா�ற�ள்... ஓ! அந்தாப் பி�ர்தைவ!

அவள�டம் என்னவேவ� வேகாட்கா அவன் உதாடுகாள் துடிக்கா�ன்றன. “என்ன..”

என்ற ஒவேர வ�ர்த்தைதாவேய�டு அவனது குரல் காம்மி� அதைடத்துப் வேபி�கா�றது.

“ஒண்ணுமி�ல்வேல” என்று கூற� அவள் நாகார்கா�ற�ள்.

அவளுக்கு முன்ன�ல் அந்தாக் கா�ர் வ�தைரந்து ஜெசில்தைகாய�ல் கா�ர�ன்

பி�ன்ன�ல் உள்ள அந்தாச் சி�வப்பு ஜெவள�ச்சிம் ஓடி ஓடி இருள�ல் காலந்து

மிதைறகா�றது.

கூடத்தா�ல் ஜெதா�ங்கா�ய அர�க்வேகான் வ�ளக்கு அதைணிந்து வேபி�ய�ருந்தாது.

சிதைமியலதைறய�ல் தைகா வேவதைலய�கா இருந்தா அம்மி�, கூடம் இருண்டு

கா�டப்பிதைதாப் பி�ர்த்து அதைணிந்தா வ�ளக்தைகா எடுத்துக்ஜெகா�ண்டு வேபி�ய்

ஏற்ற�க் ஜெகா�ண்டு வந்து மி�ட்டியவேபி�து, கூடத்துக் காடிகா�ரத்தா�ல் மிணி� ஏழிதைர

ஆகா�வ�ட்டதைதாக் காண்டு தா�டீஜெரன்று மினசி�ல் என்னவேவ� பிதைதாக்காத் தா�ரும்பி�ப்

பி�ர்த்தாவேபி�து, அவள் பிடிவேயற�க் ஜெகா�ண்டிருந்தா�ள்.

மிதைழிய�ல் நாதைனந்து தாதைல ஒரு வேகா�லம் துணி� ஒரு வேகா�லமி�ய் வருகா�ன்ற

மிகாதைளப் பி�ர்தாதுவேமி வய�ற்ற�ல் என்னவேமி� ஜெசிய்தாது அவளுக்கு: “என்னடி

இது, அலங்வேகா�லம்?”

அவள் ஒரு சி�தைல அதைசிவது மி�தா�ர�க் கூடத்துக்கு வந்தா�ள்; அர�க்வேகான்

வ�ளக்கு ஜெவள�ச்சித்தா�ல் ஒரு சி�தைல மி�தா�ர�வேய அதைசிவற்று நா�ன்ற�ள்.

“அம்மி�!” என்று குமுற� வந்தா அழுதைகாதையத் தா�ய�ன் வேதா�ள்மீது வ�ய்

புதைதாத்து அதைடத்துக் ஜெகா�ண்டு அவதைள இறுகாத் தாழுவ�யவ�வேற குலுங்கா�க்

குலுங்கா� அழுதா�ள்!

அம்மி�வ�ன் மினசுக்குள், ஏவேதா� வ�பிரீதாம் நாடந்துவ�ட்டது புர�வது வேபி�லவும்

புர�ய�மிலும் கா�டந்து ஜெநாருடிற்று.

”என்னடி, என்ன நாடந்தாது? ஏன் இவ்வளவு வேநாரம்? அழி�மில் ஜெசி�ல்லு”

தான்மீது வ�ழுந்து தாழுவ�க்ஜெகா�ண்டு புழுமி�தா�ர�த் துடிக்கும் மிகாள�ன்

வேவதாதைனக்குக் கா�ரனம் ஜெதார�ய�வ�ட்ட�லும், அது வேவதாதைன என்ற அளவ�ல்

உணிர்ந்து, அந்தா வேவதாதைனக்குத் தா�னும் ஆட்பிட்டு மினம் காலங்கா� அழுது

முந்தா�தைனவேய�டு காண்காதைளத் துதைடத்தாவ�று மிகாள�ன் முதுகா�ல்

ஆதாரவேவ�டு தாட்டிக் ஜெகா�டுத்தா�ள்: “ஏண்டி, ஏன் இப்பிடி அழிவேற? ஜெசி�ல்லு”

தா�ய�ன் முகாத்தைதாப் பி�ர்க்கா முடிய�மில் அவள் வேதா�ள�ல் முகாம் புதைதாத்தாவ�று

அவள் கா�தா�ல் மிட்டும் வ�ழுகா�ற மி�தா�ர� ஜெசி�ன்ன�ள். அழுதைகா அடங்கா�

ஜெமிதுவ�கா ஒலித்தா குரலில் அவள் ஜெசி�ல்ல ஆரம்பி�த்தா உடவேனவேய தான்மீது

ஒட்டிக் கா�டந்தா அவதைளப் பி�ர�த்து நா�றுத்தா�, வ�லகா� நா�ன்று சிபி�க்காப்பிட்ட ஒரு

நீசிப் ஜெபிண்தைணிப் பி�ர்ப்பிதுவேபி�ல் அருவருத்து நா�ன்ற�ள் அம்மி�.

அந்தாப் வேபிதைதாப் ஜெபிண் ஜெசி�ல்லிக் ஜெகா�ண்டிருந்தா�ள். “மிதைழி ஜெகா�ட்டுக்

ஜெகா�ட்டுனு ஜெகா�ட்டித்து! பிஸ்வேஸு வரல்வேல. அதான�ல்தா�ன் கா�ர�வேல

ஏற�வேனன் - அப்புறம் எங்வேகாவேய� கா�டுமி�தா�ர� ஒரு இடம்.... மினுஷி�வேள

இல்தைல... ஒவேர இருட்டு. மிதைழிய� இருந்தா�லும் எறங்கா� ஓடி வந்துடல�ம்னு

பி�ர்த்தா� எனக்வேகா� வழி�யும் ஜெதார�ய�து.. நா�ன் என்ன பிண்ணுவேவன்?

அப்புறம் வந்து வந்து... ஐவேய�! அம்மி�...அவன் என்ஜென....”

-அவள் ஜெசி�ல்லி முடிப்பிதாற்குள் பி�ர்தைவய�ல் மி�ன்னல் பூச்சி�காள்

பிறப்பிதுவேபி�ல் அந்தா அதைற அவளது கா�தா�வேல�, ஜெநாற்ற�ப் ஜெபி�ருத்தா�வேல�

எங்வேகாவேய� வசிமி�ய் வ�ழுந்தாது. கூடத்து மூதைலய�ல் அவள் சுருண்டு வ�ழி,

தைகாய�ல் இருந்தா புத்தாகாங்காள் நா�ற்புறமும் சி�தாற� டிபின் பி�க்ஸ் கீவேழி வ�ழுந்து

காணிகாணித்து உருண்டது.

“அடிப்பி�வ�! என் தாதைலய�வேல ஜெநாருப்தைபிக் ஜெகா�ட்டிட்ட�வேய..” என்று அலறத்

தா�றந்தா வ�ய், தா�றந்தா நா�தைலய�ல் அதைடபிட்டது.

அது நா�ன்கு குடித்தானங்காள் உள்ள வீடு. சித்தாம் வேகாட்டுப் பி�ன் காட்டிலிருந்து

சி�லர் அங்வேகா ஓடி வந்தா�ர்காள்.

“என்னடி, என்ன வ�ஷியம்?” என்று ஈரக்தைகாதைய முந்தா�தைனய�ல் துதைடத்துக்

ஜெகா�ண்டு சுவ�ரசி�யமி�ய் வ�சி�ர�த்தா வண்ணிம் கூடத்துக்வேகா வந்து வ�ட்ட�ள்

பி�ன் காட்டு மி�மி�.

“ஒண்ணுமி�ல்தைல. இந்தாக் ஜெகா�ட்டற மிதைழிய�வேல அப்பிடி என்ன குடி முழுகா�ப்

வேபி�ச்சு? ஜெதாப்பிமி� நாதைனஞ்சுண்டு வந்தா�ருக்கா�ள். கா�தைசிப் பிணித்தைதாக்

ஜெகா�ட்டிப் பிடிக்கா ஜெவச்சு, பிரீட்தைசிக்கு நா�ள் ஜெநாருங்காறப்வேபி� பிடுத்துத்

ஜெதா�தைலச்சி� என்ன பிண்றது? நால்ல வேவதைள, அவ அண்ணி� இல்வேல;

இருந்தா�ல் இந்வேநாரம் வேதா�தைல உர�ச்சி�ருப்பி�ன்” என்று ஜெபி�ய்ய�கா

அங்கால�ய்த்துக் ஜெகா�ண்ட�ள் அம்மி�.

”சிர� சிர�, வ�டு. இதுக்குப் வேபி�ய் குழிந்தைதாவேய அடிப்பி�வேள�?” பி�ன் காட்டு

அம்மி�ளுக்கு வ�ஷியம் அவ்வளவு சுரத்தா�கா இல்தைல. வேபி�ய்வ�ட்ட�ள்.

வ�சிற் காதாதைவயும் கூடத்து ன்னல்காதைளயும் இழுத்து மூடின�ள் அம்மி�.

ஓர் அதைறய�ல் பூதைனக்குட்டி மி�தா�ர�ச் சுருண்டு வ�ழுந்து - அந்தா அடிக்கா�காக்

ஜெகா�ஞ்சிம் கூட வேவதாதைனப் பிட�மில் இன்னும் பிலமி�காத் தான்தைன அடிக்கா

மி�ட்ட�ள�, உய�ர் வேபி�கும் வதைர தான்தைன மி�தா�த்துத் துதைவக்கா மி�ட்ட�ள�

என்று எதா�ர்பி�ர்த்து அதைசிவற்றுக் கா�டந்தா மிகாதைள எர�ப்பிது வேபி�ல் ஜெவற�த்து

வ�ழி�த்தா�ள் அம்மி�.

‘இவதைள என்ன ஜெசிய்யல�ம்?... ஒரு ஜெகாXரவமி�ன குடும்பித்தைதாவேய

காதைறப்பிடுத்தா�ட்ட�வேள?... ஜெதாய்வவேமி! நா�ன் என்ன ஜெசிய்வேவன்?” என்று

தா�ரும்பி�ப் பி�ர்த்தா�ள்.

அம்மி�வ�ன் பி�ன்வேன சிதைமியலதைறய�வேல அடுப்பி�ன் வ�ய்க்குள்வேள

தீச்சுவ�தைலகாள் சுழின்ஜெறர�யக் காங்குகாள் கானன்றுக் ஜெகா�ண்டிருந்தான....

‘அப்பிடிவேய ஒரு முறம் ஜெநாருப்தைபி அள்ள� வந்து இவள் தாதைலய�ல்

ஜெகா�ட்டின�ல் என்ன’ என்று வேதா�ன்ற�ற்று.

-அவள் காண் முன் தீய�ன் நாடுவேவ கா�டந்து புழுதைவப் வேபி�ல் ஜெநாள�ந்து காருகா�ச்

சி�கும் மிகாள�ன் வேதா�ற்றம் ஜெதார�ந்தாது.

‘அப்புறம்? அத்துடன் இந்தாக் காளங்காம் வேபி�ய் வ�டுமி�? ஐவேய�! மிகாவேள

உன்தைன என் தைகாய�ல் ஜெகா�ன்ற பி�ன் நா�ன் உய�ர் வ�ழிவ�?... நா�னும் என்

உய�தைரப் வேபி�க்கா�க் ஜெகா�ண்ட�ல்?’

‘ம்... அப்புறம்? அத்துடன் இந்தாக் காளங்காம் வேபி�ய�டுமி�?’ அம்மி�வுக்கு

ஒன்றும் புர�யவ�ல்தைல. மிகாள�ன் கூந்தாதைலப் பிற்ற� முகாத்தைதா நா�மி�ர்த்தா�த்

தூக்கா� நா�றுத்தா�ன�ள் அம்மி�.

நாடுக் கூடத்தா�ல் ஜெதா�ங்கா�ய அர�க்வேகான�ன் தா�ர�தைய உயர்த்தா� ஒள� கூட்டி

அதைதாக் தைகாய�ல் எடுத்துக் ஜெகா�ண்டு மிகாள�ன் அருவேகா வந்து நா�ன்று

அவதைளத் தாதைல முதால் கா�ல்வதைர ஒவ்வேவ�ர் அங்குலமி�கா உற்று உற்றுப்

பி�ர்த்தா�ள். அந்தாப் பி�ர்தைவதையத் தா�ங்கா மி�ட்ட�மில் அவள் முகாத்தைதா மூடிக்

ஜெகா�ண்டு “ஐவேய� அம்மி�! என்தைனப் பி�ர்க்கா�வேதாவேயன்” என்று முதுகுப்

புறத்தைதாத் தா�ருப்பி�க் ஜெகா�ண்டு சுவர�ல் முகாம் புதைதாத்து அழுதா�ள்....

“அட காடவுவேள! அந்தாப் பி�வ�க்கு நீ தா�ன் கூலி ஜெகா�டுக்காணும்” என்று

வ�தையப் ஜெபி�த்தா�க் ஜெகா�ண்டு அந்தா முகாம் ஜெதார�ய�தா அவதைனக் குமுற�ச்

சிபி�த்தா�ள் அம்மி�. அவதைளத் ஜெதா�டுவதாற்குத் தானது தைகாகாள் கூசி�ன�லும்,

அவதைளத் தா�வேன தீண்டுவதாற்குக் கூசி� ஒதுக்கா�ன�ல் அவள் வேவறு எங்வேகா

தாஞ்சிம் புகுவ�ள் என்று எண்ணி�ய காருதைணிய�ன�ல் சிகா�த்துக் ஜெகா�ண்டு

தானது நாடுங்கும் தைகாகாள�ல் அவதைளத் ஜெதா�ட்ட�ள். ‘என் தாதைலஜெயழுத்வேதா’

என்று ஜெபிருமூச்ஜெசிற�ந்தாவ�று, இவதைளக் வேகா�பி�ப்பிதா�வேல� தாண்டிப்பிதா�வேல�

இதாற்குப் பிர�கா�ரம் கா�ணி முடிய�து என்று ஆழிமி�ய் உணிர்ந்து அவதைளக்

தைகாப்பி�டிய�ல் இழுத்துக் ஜெகா�ண்டு அர�க்வேகான் வ�ளக்குக்டன் பி�த்ரூதைமி

வேநா�க்கா� நாடந்தா�ள்.

‘இப்பி என்ன ஜெசிய்யல�ம்? அவதைன ய�ருன்னு காண்டு பி�டிச்சுட்ட�?.....

அவன் தாதைலய�வேலவேய இவதைளக் காட்டிடறவேதா�? அட ஜெதாய்வவேமி... வ�ழ்க்தைகா

முழுதும் அப்பிடிப்பிட்ட ஒரு மி�ருகாத்வேதா�ட இவதைள வ�ழி வச்சுடறதா�? அதுக்கு

இவதைளக் ஜெகா�ன்னுடல�வேமி? என்ன ஜெசிய்யறது!’ என்று அம்மி�வ�ன் மினம்

கா�டந்து அரற்ற�யது!

பி�த்ரூமி�ல் தாண்ணீர்த் ஜெதா�ட்டிய�ன் அருவேகா அவதைள நா�றுத்தா� மி�டத்தா�ல்

வ�ளக்தைகா தைவத்துவ�ட்டு, தா�னற�ந்தா ஜெதாய்வங்காதைளஜெயல்ல�ம் வழி�பிட்டு

இந்தா ஒன்றுமிற�ய�ப் வேபிதைதாய�ன்மீது பிட்டுவ�ட்ட காதைறதையக் காழுவ�க்

காளங்காத்தைதாப் வேபி�க்குமி�று பி�ர�ர்த்தா�த்துக் ஜெகா�ண்ட�ள் அம்மி�.

குள�ர�ல் நாடுங்குகா�றவள் மி�தா�ர� மி�ர்பி�ன்மீது குறுக்கா�காக் தைகாகாதைளக்

காட்டிக்ஜெகா�ண்டு கூன�க் குறுகா� நா�ன்ற�ருந்தா�ள் அவள்.

காண்காதைள இறுகா மூடிக்ஜெகா�ண்டு சி�தைல மி�தா�ர� இருக்கும் மிகாள�டம் ஒரு

வ�ர்த்தைதா வேபிசி�மில் அவளது ஆதைடகாதைள ஜெயல்ல�ம் தா�வேன காதைளந்தா�ள்

அம்மி�. இடுப்புக்குக் கீழ் வதைர பி�ன்ன�த் ஜெதா�ங்கா�ய சிதைடதையப் பி�ர�த்து

அவளது ஜெவண்தைமிய�ன முதுதைகா மிதைறத்துப் பிரத்தா� வ�ட்ட�ள்.

முழிங்கா�ல்காதைளக் காட்டிக் ஜெகா�ண்டு ஒரு யந்தா�ரம் மி�தா�ர�க் குறுகா�

உட்கா�ர்ந்தா அவள் தாதைலய�ல் குடம் குடமி�ய் ஜெதா�ட்டிய�லிருந்தா நீதைர

எடுத்துக் ஜெகா�ட்டின�ள். அவள் தாதைலய�ல் சீயக்கா�ய்த் தூதைள தைவத்துத்

வேதாய்த்தாவ�று ஜெமில்லிய குரலில் அம்மி� வ�சி�ர�த்தா�ள்: “உனக்கு அவதைனத்

ஜெதார�யுவேமி�?...”

“ம்ஹOம்...”

“அழி�ஞ்சு வேபி�றவன். அவதைன என்ன ஜெசிய்தா�ல் வேதாவதைல!”

- பிற்காதைளக் காடித்துக் ஜெகா�ண்டு சீயக்கா�ய் வேதாய்த்தா வ�ரல்காதைளப் புலி

மி�தா�ர� வ�ர�த்துக் ஜெகா�ண்டு காண்காள�ல் ஜெகா�தைல ஜெவற� ஜெகா�ப்பிள�க்கா

ஜெவற�த்தா பி�ர்தைவயுடன் நா�மி�ர்ந்து நா�ன்ற�ள்.

’ம்.... வ�தைழி ஆடின�லும் வ�தைழிக்குச் வேசிதாம், முள் ஆடின�லும்

வ�தைழிக்குத்தா�ன் வேசிதாம்’ - என்று ஜெபி�ங்கா� வந்தா ஆவேவசிம் தாணி�ந்து,

ஜெபிண்ணி�னத்தா�ன் தாதைல எழுத்தைதாவேய வேதாய்த்து அழி�ப்பிது வேபி�ல் இன்னும்

ஒரு தைகா சீயக்கா�தைய ஆவள் தாதைலய�ல் தைவத்துப் பிரபிரஜெவன்று

வேதாய்த்தா�ள்.

ஏவேன� அந்தாச் சிமியம் இவதைள இரண்டு வயசுக் குழிந்தைதாய�கா வ�ட்டு

இறந்து வேபி�ன தான் காணிவதைன நா�தைனத்துக் ஜெகா�ண்டு அழுதா�ள். ‘அவர்

மிட்டும் இருந்தா�ஜெரன்ற�ல் - மிகார�ன், இந்தாக் ஜெகா�டுதைமிஜெயல்ல�ம்

பி�ர்க்கா�மில் வேபி�ய்ச் வேசிர்ந்தா�வேர?’

“இது ய�ருக்கும் ஜெதார�யக் கூட�து ஜெகா�ழிந்வேதா! ஜெதார�ஞ்சி� அவேதா�ட ஒரு

குடும்பிவேமி அழி�ஞ்சு வேபி�கும். நாம் வீட்டிவேலயும் ஒரு ஜெபி�ண் இருக்வேகா,

அவளுக்கு இப்பிடி ஆகா� இருந்தா� என்ன பிண்ணுவேவ�ம்னு வேய�சி�க்காவேவ

மி�ட்ட�. பிரம்பிதைர துவேவஷிம் மி�தா�ர� குலத்தைதாவேய பி�ழ் பிண்ணி�டுவ�...

மித்தாவ�தைளச் ஜெசி�ல்வேறவேன. இன்ஜென�ருத்தாருக்குன்ன� என் நா�க்வேகா

இப்பிடிப் வேபிசுமி�? வேவற மி�தா�ர�த்தா�ன் வேபிசும். எவ்வளவு வேபிசி� இருக்கு!”

என்று புலம்பி�க் ஜெகா�ண்வேட ஜெகா�டிய�ல் கா�டந்தா துண்தைட எடுத்து அவள்

தாதைலதையத் துவட்டின�ள். தாதைலதைய துவட்டியபி�ன் அவதைள முகாம்

நா�மி�ர்த்தா�ப் பி�ர்த்தா�ள். காழுவ�த் துதைடத்தா பீங்கா�ன் மி�தா�ர� வ�லிபித்தா�ன்

காதைறகாள் கூடப் பிடிவதாற்கு வழி�ய�ல்ல�தா அந்தாக் குழிந்தைதா முகாத்தைதாச் சிற்று

வேநாரம் உற்றுப் பி�ர்த்து மிகாள�ன் ஜெநாற்ற�ய�ல் ஆதாரவேவ�டு முத்தாமி�ட்ட�ள். “நீ

சுத்தாமி�ய�ட்வேடடி குழிந்வேதா, சுத்தாமி�ய�ட்வேட. உன் வேமிவேல ஜெகா�ட்டிவேனவேன அது

லமி�ல்வேலடி, லம் இல்ல. ஜெநாருப்புன்னு ஜெநாதைனச்சுக்வேகா�. உன் வேமிவேல

இப்வேபி� காதைறவேய இல்வேல. நீ பிள�ங்குடீ. பிள�ங்கு.. மினசி�வேல அழுக்கு

இருந்தா�த்தா�ன்டி அழுக்கு. உம் மினசு எனக்குத் ஜெதார�யறது. உலகாத்துக்குத்

ஜெதார�யுவேமி�? அதுக்கா�காத்தா�ன் ஜெசி�ல்வேறன். இது உலகாத்துக்குத் ஜெதார�யவேவ

கூட�துன்னு. என்னடீ அப்பிடிப் பி�ர்க்காவேற? ஜெதார�ஞ்சுட்ட� என்ன

பிண்றதுன்னு பி�ர்க்காற�ய�? என்னடி ஜெதார�யப் வேபி�றது? எவவேன�டவேய� நீ

கா�ர்வேல வந்வேதான்னுதா�வேன ஜெதார�யப் வேபி�றது? அதுக்கு வேமிவேல காண்ணி�வேல

பி�ர்க்கா�தாஜெதாப் வேபிசி�ன� அந்தா வ�தையக் கா�ழி�க்கா மி�ட்ட�ள�? ம்...

ஒண்ணுவேமி நாடக்காவேலடி, நாடக்காவேல! கா�ர்வேல ஏற�ண்டு வந்தாதைதா மிட்டும்

பி�ர்த்துக் காதைதா காட்டுவ�வேள�? அப்பி�டிப் பி�ர்த்தா� ஊர்வேல எவ்வளவேவ� வேபிரு

வேமில காதைதா காட்ட ஒரு கும்பில் இருக்கு. அவ�வேள வ�டுடி.. உன்

நால்லதுக்குத்தா�ன் ஜெசி�ல்வேறன். உன் மினசி�வேல ஒரு காதைறயுமி�ல்வேல. நீ

சுத்தாமி� இருக்வேகான்னு நீவேய நாம்பிணும்கா�றதுக்குச் ஜெசி�ல்வேறன்டி... நீ நாம்பு..

நீ சுத்தாமி�ய�ட்வேட, நா�ன் ஜெசி�ல்றது சித்யம், நீ சுத்தாமி�ய�ட்வேட....? ஆமி� -

ஜெதாருவ�வேல நாடந்து வரும்வேபி�து எத்தாதைன தாட்தைவ அசி�ங்காத்தைதாக் கா�லிவேல

மி�தா�ச்சுடவேற�ம்... அதுக்கா�காக் கா�தைலய� ஜெவட்டிப் வேபி�ட்டுடவேற�ம்? காழுவ�ட்டு

பூதை அதைறக்குக் கூடப் வேபி�வேற�வேமி; சி�மி� வேவண்ட�ம்னு ஜெவரட்டவ�

ஜெசிய்யற�ர் - எல்ல�ம் மினசுதா�ன்டி... மினசு சுத்தாமி� இருக்காணும்... ஒனக்கு

அகாலிதைகா காதைதா ஜெதார�யுவேமி�? ர�மிவேர�ட பி�தா துள� பிட்டு அவ

புன�தாமி�ய�ட்ட�ள்ன்னு ஜெசி�ல்லுவ�, ஆன� அவ மினசி�வேல ஜெகாட்டுப்

வேபி�காதைல. அதான�வேலதா�ன் ர�மிவேர�ட பி�தா துள� அவ வேமிவேல பிட்டுது.

எதுக்குச் ஜெசி�ல்வேறன்ன�... வீணி� உன் மினசும் ஜெகாட்டுப் வேபி�ய�டக் கூட�து

பி�ரு.. ஜெகாட்ட கானவு மி�தா�ர� இஜெதா மிறந்துடு.. உனக்கு ஒண்ணுவேமி

நாடக்கால்வேல..”

ஜெகா�டிய�ல் துதைவத்து உலர்த்தா�க் கா�டந்தா உதைடகாதைள எடுத்துத் தாந்து

அவதைள உடுத்தா�க் ஜெகா�ள்ளச் ஜெசி�ன்ன�ள் அம்மி�.

“அஜெதான்ன வ�ய�வேல ‘சிவக் சிவக்’ன்னு ஜெமில்லவேற?’

“சூய�ங்காம்.”

“காருமித்தைதாத் துப்பு... சீ! துபுடி. ஒரு தாடதைவ வ�தையச் சுத்தாமி� அலம்பி�க்

ஜெகா�ப்புள�ச்சுட்டு வ�” என்று கூற�வ�ட்டுப் பூதை அதைறக்குச் ஜெசின்ற�ள்

அம்மி�.

சுவ�மி� பிடத்தா�ன் முன்வேன மினம் காசி�ந்து உருகாத் தான்தைன மிறந்து சி�ல

வ�நா�டிகாள் நா�ன்ற�ள் அம்மி�. பிக்காத்தா�ல் வந்து நா�ன்ற மிகாதைள “ஜெகா�ழிந்வேதா,

‘எனக்கு நால்ல வ�ழ்க்தைகாதையக் ஜெகா�டு’ன்னு காடவுதைள வேவண்டிக்வேகா�.

இப்பிடி எல்ல�ம் ஆனதுக்கு நா�னுந்தா�ன் கா�ரணிம். வய்சுக்கு அந்தா

ஜெபி�ண்தைணி ஜெவள�வேய அனுப்பிறவேமி, உலகாம் ஜெகாட்டுக் ஜெகாடக்வேகான்னு

எனக்கும் வேதா�ணி�வேமி வேபி�ச்வேசி? என் ஜெகா�ழிந்வேதா கா�வேலஜீக்கும்

வேபி�ற�வேளங்காற பூர�ப்பி�வேல எனக்கு ஒன்னுவேமி வேதா�ணில்வேல.

அதுவுமி�ல்ல�மி எனக்கு நீ இன்னும் ஜெகா�ழிந்தைதா தா�வேன! ஆன� நீ இன�வேமி

உலகாத்துக்குக் ஜெகா�ழிந்தைதா இல்வேலடி! இதைதா மிறந்துடு என்ன,

மிறந்துடுன்ன� ஜெசி�ன்வேனன்? இல்வேல, இதைதா மிறக்கா�மி இன�வேமி

நாடந்துக்வேகா�. ய�ர்கா�ட்வேடயும் இதைதாப் பித்தா�ப் வேபிசி�வேதா. இந்தா ஒரு

வ�ஷியத்தா�வேல மிட்டும் வேவண்டியவ�, ஜெநாருக்காமி�னவ�ன்னு கா�தைடய�து.

ய�ர்கா�ட்வேடயும் இதைதாச் ஜெசி�ல்லவேலன்னு என் தைகாய�ல் அடிச்சு சித்தா�யம்

பிண்ணு, ம்: ஏவேதா� தான்னுதைடய ரகாசி�யத்தைதாக் கா�ப்பி�ற்றுவதாற்கு

வ�க்குறுதா� வேகாட்பிதுவேபி�ல் அவள் எதா�வேர தைகாவேயந்தா� நா�ற்கும் தா�ய�ன் தைகா

மீது காரத்தைதா தைவத்து இறுகாப் பிற்ற�ன�ள் அவள்: “சித்தா�யமி� ய�ர்கா�ட்டயும்

ஜெசி�ல்ல மி�ட்வேடன்...”

“பிரீட்தைசிய�வேல நா�தைறய மி�ர்க் வ�ங்கா�ண்டு வர�வேள, சிமித்து சிமித்துன்னு

நா�தைனச்சி�ண்டிருந்வேதான். இப்பித்தா�ன் நீ சிமித்தா� ஆகா�ய�ருக்வேகா. எப்பிவும்

இன�வேமி சிமித்தா� இருந்துக்வேகா�” என்று மிகாள�ன் முகாத்தைதா ஒரு தைகாய�ல்

ஏந்தா�, இன்ஜென�ரு தைகாய�ல் அவள் ஜெநாற்ற�ய�ல் வ�பூதா�தைய இட்ட�ள் அம்மி�.

அந்தாப் வேபிதைதாய�ன் காண்காள�ல் பூதை அதைறய�ல் எர�ந்தா குத்து வ�ளக்குச்

சுடர�ன் பி�ரதைபி மி�ன்ன�ப் பி�ரகா�சி�த்தாது. அது ஜெவறும் வ�ளக்கா�ன் நா�ழில�ட்டம்

மிட்டும் அல்ல. அதா�வேல முழு வளர்ச்சி�யுற்ற ஜெபிண்தைமிய�ன் நா�தைறவேவ

பி�ரகா�சி�ப்பிதைதா அந்தாத் தா�ய் காண்டு ஜெகா�ண்ட�ள்.

அவேதா�, அவள் கால்லூர�க்குப் வேபி�ய்க்ஜெகா�ண்டிருக்கா�ற�ள். அவள்

ஜெசில்லுகா�ன்ர பி�தைதாய�ல் நூற்றுக்காணிக்கா�ன ட�ம்பீகாமி�ன கா�ர்காள்

குறுக்கா�டத்தா�ன் ஜெசிய்கா�றன. ஒன்தைறய�வது அவள் ஏற�ட்டுப் பி�ர்க்கா

வேவண்டுவேமி! சி�ல சிமியங்காள�ல் பி�ர்க்கா�ற�ள். அந்தாப் பி�ர்தைவய�ல் தான்

வழி�ய�ல் அந்தாக் கா�வேர� அந்தாக் கா�ர�ன் வழி�ய�ல் தா�வேன� குறுக்கா�ட்டு

வேமி�தா�க்ஜெகா�ள்ளக் கூட�வேதா என்ற �க்கா�ரதைதா உணிர்ச்சி� மிட்டுவேமி

இருக்கா�றது.

-----------------

*(எழுதாப்பிட்ட கா�லம்: 1966)

நான்ற�: சுயதார�சினம் (சி�றுகாதைதாத் ஜெதா�குப்பு), ஜெயகா�ந்தான் - எட்ட�ம் பிதா�ப்பு:

னவர� 1994 மீன�ட்சி� புத்தாகா நா�தைலயம், மிதுதைர - 1)*

மூலம்: http://azhiyasudargal.blogspot.com/2010/12/blog-post_31.html