Upload
bergen-public-library
View
261
Download
1
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Bergen Public Library
Citation preview
HARMONIEN. lustt åoncttt
Tirsdag den lite November 1873 KL 7
i Arbeiderforeningens Festsal.
*§••§»-—
PROGRAM. Første Afdeling.
Ouverture „Ruy Blas" Mendelssohn. Suite (G-Moll) . . . J. S. Bach.
a) Prelude. b) Sarabande. c) Gavotte.
K o r : „Wie lieblich sind die Boten" af „Paulus" Mendelssohn.
Anden Afdeling. Sin fon ie m i l i t a i r e (G-Dur, No. 11) . . . . Haydn.
a) Adagio og Allegro. b) Allegretto. c) Menuetto. d) Finale (Presto).
Georg Grieg's Bogtrykkeri .
HAEMONIEN. 2btfrtg Hont ert
Tirsdag den 9de December 1873 Kl . 7
i Arbeiderforeningens Festsal.
—
PROGRAM. Første Afdeling.
Ouverture ti l Göthe's „Egmont" . . S infouie (D-Dur, No. 9)
a) Allegro assai. b) Andante. c) Finale, Allegro.
Anden Afdeling. „ E r l k ö n i g s Tochter" . Ballade for
Soli. Kor og Orkester Niels W. Gade. Soli:
„Erlkönigs Tochter" (Sopran) „Oluf" (Baryton) „Die Mutter Oluf's" (Alt)
Georg Grieg's Bogtrykhert.
Beethoven. Mozart.
E r l k ö n i g s T o c h t e r . B a 11 a d e.
V V 010 g. H e r r Oluf Abends h i e l t an sein Ross; Die Nebel , die t i e f sich senkten, Die duftende B l u m e , das grünende Gras D e n Sinn zur I tuhe lenkton.
E r lehnte sein H a u p t an die Erlenhöh' , Sein' A u g e n begannen zu sinken. Da k a m e n gegangen zwei Jungfrau n schein. D i e thäten i h m l i e b l i c h w i n k e n .
Die E i n e i h m streichelt die blasse W a n g ' , Die A n d r e i h m flüsterte leise: „ W a c h auf, du schöner Jüngling, auf! U n d tanz' m i t m i r i m Kreise!"
Sie sangen ein L i e d , so ho ld und süss, S t i l l horchte der S t r o m am Raine, Fisohlein scherzt i n hel ler F l u t U n d Vöglein zwitschert ' i m Haine.
Hatte Gott da n i c h t zu seinem Glück Den Hahn lassen rühren die Schwingen, D o r t war' er b l ieben i n Erlenhöh' , W o E r l e n j u n g f r a u e n singen.
Chor. In's blaue Meer die Sonne s inkt B e i Nacht iga l lenschläge . M o r g e n H e r r n Oluf's Hochzei t w i n k t M i t T r i n k - u n d Fostgelage.
Oluf. Zäum' auf m e i n Ross m i t goldner K c t t ' , M e i n Ross, das schnellste, beste! M i r fehlt, e in Gast, den gern i c h hätt' Bei meinem Hochzeitsfeste.
Die M u t t e r Olufs. M e i n Sohn, es n e i g t sich schon der Tag. Die, langen Schatten schre i ten!
Olaf. M i r fehlt ein Gast, den gern i c h hätt ' Bei m e i n e m Hochzeitsfeste.
Die Mutter. Was b i t tes t du für Giiste noch
; So spät bei Abendzeiten?
Oluf. i Es zieht m i c h f o r t , es zieht m i c h h i n , l I c h k a n n n i c h t länger w e i l e n ; i M e i n Herz is t k r a n k u n d schwer m e i n Sinn,
N u r M o r g e n s t r a h l w i r d hei len.
Die Mutter . M e i n Sohn, es neigt sieh schon der Tag!
Chor. I In's blaue M e e r die Sonne s i n k t
Bei Nachtigal lenschläge. M o r g e n H e r r n Oluf's Hochzei t w i n k t M i t T r i n k - u n d Festgelage.
Oluf. So oft m e i n Augo die F l u r e n schaut I m fr ischen Morgeugewande, Sehnt sich m e i n Herz nach der h o l d e u B r a u r , D e r schönsten Jungfrau i m Lande.
So oft i c h r e i t ' über F l u r u n d A u ' , AVo B l u m e n i m K o r n sich schaaren, D e n k ' i c h an i h r e A e n g l e i n b lau W o h l unter den goldnen Haaren.
So oft i c h vand're am E r l c n s t r a u e h Bei der Sterne h e l l e m K a r f u n k e l . Denke ich an ein schwarzes A u g ' Und die Lockenfül le so d u n k e l .
Die tiefste W u n d e zusammenheilt , Geschlagen von Feindoshänden, Es ist, m i r , als wäre m e i n Herz g e t h e i l t — D i e Qual w i r d doch einst w o h l enden!
Oluf. Zäum auf mein Ross m i t goldner K e t t ' , M e i n Ross, das schnellste, beste !
Die Mutter. Oluf! o hüt' d i c h v o r Er lenhöh' ! — O r e i t e n i c h t zur Geisterstund' , D a herrschen nächtl iche Schaaren; D u weisst es, H e r r Oluf, i m E r l e n g r u n d , Da d r o h ' n dem Herzen Gefahren.
Oluf. F ü r c h t e n i m m e r , s t i l l ist's i m E r l e n g r u n d , N u r Nebelstreifen d o r t schwanken!
Die Mutter: Oluf! o h ü f d ich vor der Er lenhöh ' !
Oluf. F'risch auf, m e i n Rappe, flieg' um die W e t t ' M i t meinen wüsten Gedanken!
Chor. Schon stampft der Rappe, schon e i l t er
hinaus Ueber F e l d und wi lde Haide! H e r r Oluf r e i t e t von H e e r d u n d Haus Z u b i t t e n die I l o c h z e i t s l e u t e ! F'rühmorgen w i r ziehen b e i m Glockenklaug Z u m Hochzeitsfest m i t Spiel und Sang!
11. Oluf.
Nacht , o wie s t i l l e ! D e r M o n d a l l e i n B l i c k t auf die einsamen Hagen ; I m D i c k i c h t flötet ein Vogel gar fein, D o c h zu horchen ich dar f n i c h t wagen! D o r t glänzt ein Gewand! — schon schwand
es f o r t — W i e seltsam! — reden die Lüf te? M e i n Herz sie fesselt an diesen Ort , M i c h hauchen i n Schlummer die Düfte.
Die Erienmädchen. L e i c h t n u n schwebt der Tanz d u r c h die,
Haine!
Oluf. D o r t höre i c h singen, m e i n Herz w i r d ge
fangen — Es sind Er lenmädchen! — flieh m i t Bangen!
Die Erienmädchen. L e i c h t n u n schwebt der Tanz d u r c h die
H a i n e !
Oluf. Da tauzen dre i , da tanzen vier, — Erlenkönigs T o c h t e r sie w i n k e t m i r !
Erlkönigs Tochter. W i l l k o m m e n H e r r Oluf, was eilst d u von
h i e r ?
T r i t t her i n den Reihen u n d tanze m i t m i r .
Oluf. I c h n i m m e r darf, i c h n i m m e r mag, Frühmorgen ist m e i n Hochzeitstag.
Erlkönigs Tochter. E i n seiden H e m d i c h gebe d i r fein, Das bleichte meine M u t t e r bei Mondenschein.
Oluf. Versuche m i c h n i c h t m i t süsser Red' , I c h dar f n i c h t tanzen, wie gern ' ich's thät.
Erlkönigs Tochter. Hör' du, H e r r Oluf, t r i t t tanzen m i t m i r , E i n e n si lbernen Panzer dann gebe i c h d i r !
Oluf. 1 I c h n i m m e r darf, i c h n i m m e r mag,
Frühmorgen i s t m e i n Hochzeitstag.
Erlkönigs Tochte: 1. U n d wenn du n i c h t w i l l s t tanzen m i t m i r , Seueh' und K r a n k h e i t sol l folgen d i r .
Oluf. H a ! — h i l f m i r G o t t ! j e t z t fasst sie m i c h an, Er lkönigs T o c h t e r hat m i r ein Leid 's gethan!
Erlkönigs Tochter. ! D e r Wange b l e i c h entströmt das B l u t , ! So meine H a n d d i c h schlagen t h u t . ' H e r r Oluf, frühmorgen bist d u t o d t !
Die Erlenmädchen. ' HeiT Oluf, frühmorgen Inst d u t o d t !
Oluf. E n t f l i e h , mein Rappe, das L e b e n m i r r e t t ' !
| Sonst w i r d das Grab m e i n H o c h z e i t s b e t t !
Erlkönigs Tochter u . Erlenmädchen. ; Rei t ' he im zum L i e b c h e n i n S c h a r l a c h r o t h ! ' H e r r Oluf, frühmorgen b is t d u t o d t ! i
Oluf. E n t f l i e h , m e i n Rappe, entfl ieh von h i e r ! Als Hochzeitsgast fo lg t der T o d m i t m i r !
Erlkönigs Tochter u. Erlenmädchen. H e r r Oluf, frühmorgen bist du t o d t !
I I I . Morgengesang.
[ m Osten geht die Sonne auf, Sie färbt die goldne Wölk ' , Z i e h t über M e e r und Bergesböh' , Z i e h t über L a n d und V o l k .
Sie k o m m t v o m fernen, schönen Strand, Aus Paradieses Sehooss, Sie b r i n g e t Leben, L i c h t und L u s t F ü r A l l e , K l e i n u n d Gross.
Ja Gottes Sonn' erfüllt die E r d ' M i t W o n n ' und H i m m c i a p r a c h t . Sie schenket L i n d ' r n n g j e d e m Sehmerz, E r h e l l t des K u m m e r s Nacht .
D i e Mutter. [ch w a r t e t ' an des Hauses Thür, Die Sterne a l l ' erbl iehen, Es ist , seit O l u f r i t t von hier, D e r Schlaf von m i r gewichen. H e r r Oluf, wo t re ibt ' s in der Nacht d ich h in? W i e füllest m i t Angst du der M u t t e r Sinn?
Chor. W i r schenken M e t h . w i r schenken W e i n ! W a n n k o m m t H e r r Oluf zum L i e b c h e n sein?
D i e Mutter. V o m Sehooss der Nacht beginnt sich le icht Das M o r g e n r o t h zu heben. U n d wie die Sonn' am H i m m e l steigt, Steigt meine Angst , m e i n Beben. H e r r Oluf, wo tre ibt ' s i n der Nacht, d ich h in? W i e füllest m i t Angst du der M u t t e r Sinn?
Chor. W i r schenken M e t h . w i r schenken W e i n ! W a n n k o m m t Plerr O l u f zum Liebchen sein?
D i e Mutter. W e r r e i t e t d o r t durch's hohe K o r n ? — Stösst laut , stösst laut in's goldne H o r n ! Es i s t H e r r O l u f selbst, die Sehnsucht
schenkt i h m Flügel , E r schwingt sich wie e in Edel fa lk ' herab
v o n jenem Hügel !
Chor. E r re i te t schnell , er ei l t nach Haus', Rings Stein u n d F u n k e n stieben!
D i e Mutter. H e r r Oluf, ha l t ' an deine Z ü g e l !
Chor. Wo ist des Helmes weisser Strauss? W o ist sein Schi ld geblieben?
D i e Mutter. H e r r Oluf, hal t ' an deine Z ü g e l !
Chor. Es träufelt B l u t von dem goldnen Büge l ! H e r r Oluf, h a l t an deine Z ü g e l !
D i e Mutter. Hör' du, H e r r Oluf, sag' an m i r g l e i c h ! W i e ist die Wange so blass u n d bleich?
Oluf. Wie so l l t ' sie n i c h t sein blass u n d bleich, I c h war die Nacht i m E r l e u r c i c h !
D i e Mutter. Und h ö r ' d u , H e r r Oluf, mein Sohn so t r a u t ! Was sag' i c h n u n deiner j u n g e n B r a u t ?
Oluf. I h r sagt, i ch sei i n den W a l d gegangen, D e n Hirsch m i t den Rüden anzufangen.
Chor.
Wo sind die Gäste, o lass uns sie schauen-!
Oluf. N u r E i n e r m i t m i r sah den M o r g e n ergrauen.
D i e Mutter u n d Chor. Und wer is t der E i n e , der mitgegangen?
Oluf. Des Todes Grau'n, d a s m e i n l l e r z e umfangen !
D i e Mutter u n d Chor. H i l f , m i l d e r Christ , h i l f i n Qual u n d in
N o t h ! — E r sinket, — erblasset, — H e r r Oluf ist
t o d t ! —
E p i l o g . D r u m r a t h ' i c h jedem Jüngl ing an, D e r r e i t e n w i l l i m Haine, E r re i te n i c h t nach der Erletihöh', Z u s c h l u m m e r n i m Mondenscheine. H u t ' d ich , o hüt' d i c h v o r Erlenhöh' , W o Er lenjungfrauen singen.
(Nach altdäuischen Liedern.)
HARMONIEN. HttYu åoutïi
( K a m m e r m u s i k )
Torsdag den 15de Januar 1874 KL 7
i Arbeiderforeningens Festsal.
PROGRAM. 1. T r i o (Es-Dur Op. 1 No. 1) for Piano, Vio
lin og Violoncello Beethoven. a) Allegro. b) Adagio cantabile. c) Scherzo. d) Finale.
2. To Qu a r t e t t e r for blandet Kor a capella l t . Henneberg. a) Frühlingslied (H. Heine). b) Frühlingsglaube (L. Uhland).
3. Q u i n t e t t (Es-Dur Op. 44) for Piano, 2 Vio-liner, Viola og Violoncello . . . . R. Schumann. a) Allegro brillante. b) In Modo d'una Marcia. c) Scherzo (Molto vivace). d) Allegro ma non troppo.
Efter Konceiten Dans t i l Kl. 1 præcis.
Georg ( i l l e n s l i o s r l r y k k e r i .
HARMONIEN. iFfetbe Concert
Tirsdag den 24de Februar 1874 Kl . 7
i Arbeiderforeningens Festsal.
— 4 ^
PROGRAM. Første Afdeling.
1. Sinfonie No. 3 (Eroica, Op. 55) . . . , Beethoven. a) Allegro con brio. b) Marcia funèbre (Adagio assai). c) Scherzo (Allegro vivace). (1) Finale (Allegro molto).
Anden Afdeling. 2. I n t r o d u k t i o n og B r u d e k o r af Operaen
„Lohengrin" R. Wagner. 3. Concer t (A-Moll, Op. 85) for Piano med
Accompagnement af Orchester . . . . Hummel. a) Allegro moderato. b) Larghetto. c) Rondo.
4. Ouverture t i l „Oberon" Weber.
Georg Grieg 1 . Bogtrykkeri .
HARMONIEN. Bli sit f o n c e rt
Tirsdag den 14de April 1874 Kl . 7£
i Arbeiderforeningens Festsal.
41*
PROGRAM. Første Afdeling.
1. J u p i t e r - S i n f o n i e
a) Allegro vivace.
b) Andante cantabile.
c) Menuetto (Allegretto).
d) Finale (Allegro molto).
2. G r a n d C o n c e r t o (E-Moll) for Piano med
Accompagnement af Orchester . .
a) Allegro maestoso.
b) Romance (Larghetto).
c) Rondo (Vivace).
Anden Afdeling. 3. „ D i e e r s t e W a l p u r g i s n a c h t " (Göthe) . Mendelssohn.
Ballade for Soli, Kor og Orkester.
Georg Grieg 1 . Boglrykkeri .
Mozart.
Chopin.
D i e e r s t e " W a l p u r g i s n a c h t . G e d i c h t von Goethe.
Ouvertüre. Das schlechte Wetter . 2. Der Uebergang zum Frühling.
C h o r des V o l k s . Es lacht der M a i ! Der W a l d ist fre i Von Eis und Reifgehänge. Der Schnee ist f o r t ; A m grünen Ort Erschallen Lustgesänge.
E i n J ü n g l i n g . E i n reiner Schnee L i e g t auf der Höh; Doch eilen w i r nach oben, Begehn den alten heü'gen Brauch, Al lvater dort zu loben. Die Flamme lodre durch den Rauch! So w i r d das Herz erhoben.
C h o r d e r D r u i d e n u n d d e s V o l k s . Die Flamme lodre durch den Rauch! Begeht den alten heil'gen Brauch, Al lvater d o r t zu loben! Hinauf! Hinauf nach oben!
E i n e a l t e F r a u aus d e m V o l k e . Könnt i h r so verwegen handeln? W o l l t ihr denn zum Tode wandeln? Keimet i h r nicht die Gesetze Unsrer harten Ueberwinder? Rings gestellt sind ihre Netze A u f die Heiden, auf die Sünder. Ach, sie schlachten auf dem Wal le Unsre Väter, unsre Kinder . U n d w i r alle Nahen uns gewissem Falle.
C h o r d e r W e i b e r . A u f des Lagers hohem Walle Schlachten sie uns unsre Kinder . Ach die strengen Ueberwinder! U n d w i r alle Nahen uns gewissem Falle.
E i n D r u i d e . W e r Opfer heut Zu bringen scheut, Verdient erst seine Bande.
Der W a l d ist f r e i ! Das Holz herbei, U n d schichtet es zum Brande!
C h o r d e r D r u i d e n .
Der W a l d ist frei , Das Holz herbei, U n d schichtet es zum Brande!
E i n D r u i d e . Doch bleiben w i r I m Buschrevier A m Tage noch i m Sti l len, U n d Männer stellen w i r zur Hut , Um eurer Sorge wi l len. Dann aber lasst m i t frischem M u t h Uns unsre Pflicht erfüllen. Verthei l t euch, wackre Männer, h ier!
C h o r d e r W ä c h t e r u n d des V o l k s .
Verthei l t euch, wackre Männer, hier D u r c h dieses ganze Waldrevier, U n d wachet hier i m St i l len, W e n n sie die Pflicht erfüllen.
E i n W ä c h t e r .
Diese dumpfen Pfaffenchristen, Lasst uns keck sie überlisten! M i t dem Teufel, den sie fabeln, W o l l e n w i r sie selbst erschrecken. K o m m t ! M i t Zacken und m i t Gabeln U n d m i t Gluth und Klapperstöcken Lärmen w i r bei nächt'ger Weile D u r c h die engen Felsenstrecken.
C h o r d e r W ä c h t e r.
Kommt m i t Zacken und m i t Gabeln U n d m i t Gluth und Klapperstöcken Lärmen w i r hei nächt'ger Weile D u r c h die engen Felsenstrecken. Kauz und Eule, H e u l ' i n unser Rundgeheule!
C h o r d e r W ä c h t e r , d e r W e i b e r u n d des g a n z e n Volks. K o m m t m i t Zacken und m i t Gabeln, Wie der Teufel, den sie fabeln, U n d m i t wilden Klapperstöcken Durch die leeren Felsenstrecken! Kauz u n d Eule, H e u l ' i n unser Bundgeheule!
E i n D r u i d e u n d C h o r d e s Volks. So weit gebracht, Dass w i r bei Nacht Al lvater heimlich singen! Doch ist es Tag, Sobald man mag E i n reines Herz d i r bringen. D u kannst zwar heut, U n d manche Zeit, Dem Feinde viel erlauben. Die Flamme reinigt sich vom Rauch: So reinig ' unsern Glauben! U n d raubt man uns den alten Brauch; Dein Licht , wer w i l l es rauben!
A l l g e m e i n e r C h o r. Dein L i c h t , wer w i l l es rauben!
E i n c h r i s t l i c h e r W ä c h t e r . H i l f , ach h i l f mir, Kriegsgeselle! Ach, es kommt die ganze Hölle! Sieh, wie die verhexten Leiber D u r c h und durch von Flamme glühen! Menschen-Wölf und Drachen-Weiber, Die im F l u g vorüberziehen! Welch ' entsetzliches Getöse! Lasst uns, lasst uns alle fliehen! Oben flammt und saus't der Böse; Aus dem Boden Dampfet rings ein Höllen-Broden.
C h o r d e r c h r i s t l i c h e n W ä c h t e r . Schreckliche verhexte Leiber, Menschen-Wölf und Drachen-Weiber! Welch ' entsetzliches Getöse! Sieh, da flammt, da zieht der Böse! Aus dem Boden Dampfet rings ein Höllen-Broden.
C h o r d e r D r u i d e n u n d d e s V o l k s . Die Flamme reinigt sich vom Bauch: So reinig ' unsern Glauben!
E i n D r u i d e . U n d raubt man uns den alten Brauch; Dein L i c h t , wer kann es rauben!
A l l g e m e i n e r C h o r . U n d raubt man uns den alten Brauch; Dein L i c h t , wer kann es rauben!