คมความคดิ เรือ่ง เราเกิดมาเพือ่ใหคนอืน่รกั สวัสดีคะดิฉันคือ แมติว๋ ของบานโฮมฮัก ความหวงัของดิฉันเหลืออยู คือการไดใหความรกักับคนอื่น โดยเฉพาะเด็กๆท่ีไมรูถึงความผิดของตัวเอง ทําไมเพือ่นๆจึงไมอยากเลนกับเขาหรืออยๆู พอแมก็หายไป ฉันรูวาทุกคนตองการความรัก และฉนัมคีวามสุขเมือ่ไดใหความรักและฉนัก็มักจะไดความรักตอบแทนกลับมาเสมอ และแตละวันก็เปนสุขได สุขดวยกัน ทุกขดวยกัน อยูกันไปแบบนี้ ครูติว๋เดิมทํางานเปนอาสาสมัคร และเกิดอยากเปลี่ยนงานใหมที่ไมตองการเงินเดือนสูงๆ ซึง่คุณหมออัญลี อินทนนท แพทยดีเดนประจําป ของจังหวัดยโสธรจึงไดเชิญไปรวมงานดวย เริม่ตนดวยการบําบัดผูปวยที่โรงพยาบาลกุดชุม และโครงการชวยเหลือผูติดเช้ือ HIV วิกฤติชีวิตขณะที่ทํางานที่บานก็ไดเจอเหตุการณตางๆที่ทําใหตองจดจําไปตลอดชีวิตของครู

1. ชวงป 2540 ไดพานองที่เขาโครงการบําบัดยาเสพติดสําเร็จไดไปเรียนตอที่เวียดนามไปลงทะเบียนและฝากบานไวกับนองที่มาชวยงานจากธรรมศาสตร คือนองจาย แตนองก็ประสบอุบัติเหตุจมน้ําตาย

2. กระทรวงสาธารณสุขไดเขามาตรวจสารเสพติด พบวาปสสาวะของเด็กๆมีสารเสพติดเจือปนอยูทุกคน ครูตองไปศาลเพือ่ใหปากคําอยูตลอดทําใหเกิดอาการเครียดอยางหนักและภายหลังก็พนจากความผิดเนื่องจากไดรับการใหความชวยเหลือจากทางการ

3. คุณพอซึ่งไดแยกทางกับแม ไดปวยเขาโรงพยาบาลปราจีน ตอนนั้นครูทํางานที่ยโสธร เสาร- อาทิตย ไปเรยีนโททีร่าชภัฏอุบลฯ เย็นวันอาทิตยตองไปดูแลพอที่ปราจีน เปนชวงเวลาที่ไดใกลชิดพอจนลมหายใจสุดทาย ฉนัไดรูแลววาชวงเวลาแหงการจากลาตลอดกาลไดมาถึงแลว

4. วันที่ 8 ส.ค 2542 ฉนัและนองๆอีก 5 คนไดไปเรียนที่ราชภัฏอุบลฯ วันนั้นนองๆเดินทางกลับกอนฉันเหนื่อยจึงไมอยากเดินทาง พอไมนานก็มีโทรศัพทมาแจงวารถที่นองขับกลับประสบอุบตัิเหตุ เสียชีวิตทั้ง 5 คน เหตุการณทั้งหมดมันชางเลวรายสําหรับฉนัเหลือเกิน

เมือ่มะเร็งคือเพื่อน เมือ่ 9 ปกอนฉันเปนลมบอยมาก หมอตรวจพบวาฉันเปนมะเร็งลําไส โลกมืดมนไปในพริบตา คิดวาหมอตรวจผิด ถามตัวเองตลอดวานี่คือเรือ่งจริงใชไหม หลังจากนั้นไดไปทํา ธรรมชาตบิําบัด ฉันไมคอยพึง่หมอ เพราะแตละครั้งที่พบหมอฉันจะมีแตความเครียดฉันจึงเลือกใชชีวิตอยูกับเสียงหวัเราะ รองไห กับบรรยากาศของครอบครัว ไมกังวลกับความตาย เพราะซักวันเราตองเจอ สําคัญ กอนที่ความตายจะมาเยือนเราไดดูแลซึง่กันและกันหรือยัง เราไดรักกันและกันหรือยัง ความสาํคัญอยูตรงนี้ตางหาก ฉนัไดสติจากมะเร็ง มันคอยเตือนใหฉนัไมวูวาม คุณคาของคนไมไดอยูที่คนนั้นเปนใคร แตอยูที่เขาไดทําอะไรใหคนอืน่ปนสุขหรือยัง เมื่อใดที่คนคนหนึง่ไปอยู ณ ที่ใด ที่นัน่เกิดความสุข มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ นั่นหมายถึงคุณคาของชีวิต โฮมฮักบานแหงความรัก จุดเริ่มตนจากการทํางานที่โรงพยาบาลกุดชุม เราไดรับความชวยเหลือจากนายตํารวจ ใหใชพื้นที่ใกลโรงพยาบาลเปนสถานทีบ่าํบัดเด็กติดยา ดวยนโยบายของรัฐบาลปราบปรามยาเสพตดิหนักขึ้น นายตํารวจจึงชวยเราไมไดอีก ตอนนั้นเรามีกัน 24 ชีวิต จึงยายออกมาสรางกระตอบอยูกันอยางลําบาก ฝนตกตองตืน่แอบมุมอยูเพราะหลังคาร่ัว ปจจุบันฉันก็ยังเก็บไวเตือนถึงความลําบาก ฉันบอกลูกๆวาหากไมมีฉนัแลวก็ใหเก็บมันไวอยาทําลายมัน ลูกๆของบานมาจากพื้นเพไมเหมอืนกัน กลุมที่หนึง่ คือ กลุมปกติแตมีปญหาที่ใจ กลุมที่สอง คือ กลุมติดเชื้อจากพอแม กลุมที่สาม คือ กลุมที่หลังจากพอแมเสียชีวิตถูกลวงละเมิดซ้ํา กลุมที่สี่ คือ กลุมสติปญญาไมคอยดีนัก ยาวิเศษทีช่วยฟนฟูสภาพจิตใจเด็กใหผอนคลาย มีที่พึง่ มีกําลงัใจไดก็คือ ออมกอด เด็กๆที่นี่แตละวันไมลดนอยลงเลย แตฉันก็ดีใจที่พวกเขาไมถกูนําไปฆา ไปทรมาน ฉันตองใหความรักกับพวกเขามากที่สุดเทาทีท่ําได เด็กๆที่มาที่นี่ฉนัจะตั้งช่ือใหเขาใหมหมดและชือ่จะตองขึ้นตนดวย ก เชน เก้ือ แกว กัณ เพราะเด็กๆทีม่าทีน่ี่ ถึงแมจะไมเปนที่รักของใครที่เขาสําคัญที่หนึง่สําหรบัเราที่นี่เสมอ และเมือ่พวกเราพรอมเปดปะตคูวามรกั ความรักที่วาคือการไดเปดใหคนภายนอกไดเขามาชวยเหลือเด็กๆท่ีนี่ เมือ่กอนเรากลัว กลัววาคนอื่นจะรังเกียจเรา ตอนนี้เราหลุดพนจากความกลัว ประเด็นสําคัญคือ ฉันไมตองการใหคนมาสงสาร แตตองการใหคนไทยไดรับรูวายังมีเด็กกลุมนี้อยูและเขาคือคนไทย ถาเราไมชวยกันวนันี้ สักวันขางหนาลูกหลานของคุณก็ตองเติบโตไปพรอมกับเด็กเหลานี้ก็ได การบริจาคจะตองมาจากความเมตตา ไมใชเพราะความสงสาร ทุกทานครบัชวีิตหลงัความตาย เราไมทราบไดวามันเปนอยางไร แตกอนความตายจะมาถึงน่ีสิเรายังไดมเีวลาทําอะไรดีๆเพื่อมนุษยโลกใหมคีวามสุขได ผมเองก็อยากเดินทางไปที่บานโฮมฮัก เหมือนกัน ขอแปลนิดหนึง่นะครับ โฮม คือบาน สวน ฮัก ภาษาอีสาน คือ รัก โฮมฮกัคือบานที่มแีตความรัก อยาแปลกใจนะครับทําไมถึงแปลไดเพราะลูกนองผมมาจากแถบนั้นเยอะครับ การไดใหโอกาสกับผูที่ดอยโอกาส ผมวาเปนการใหที่สมควรไดรับการยกยองเปนอยางยิง่ กิจกรรม CSR ที่ผมไดทํามาอยางตอเนือ่งหากทุกทานที่ติดตามเรามาตลอดทานก็จะเห็นวาผมมกัจะเลือกทํากิจกรรมที่ทําใหเหลามนุษย PA ไดกลับมาสะทอนถึงชีวิตของตัวเองเสมอ ไมวาจะเปนอดตีทีผ่านมา หรือ อนาคต ของการกาวเดินอยางระมัดระวังใหมากที่สุด ที่เห็นผูดอยโอกาสหรือผูพกิาร ซ่ึงเขาเองมโีอกาสที่ดีกวาเขาควรจะปฏิบตัิตัวอยางไรใหสมกับการเปนมนษุยที่ไดรับการปลูกฝงมาเปนอยางดแีลว บทเรียนที่จะสอนใหทุกคนจดจําไดอยางขึ้นใจคือการไดประสบเหตุการณนั้นดวยตัวเอง คงจะดีถาบทเรียนนั้นเปนส่ิงที่ดี แตเราคงเลือกแตสิง่ที่ดีใหเขามาในชีวิตไมได ผมไมอยากใหชีวิตหลงัความตายของหนึง่คนมาเปนบทลงโทษใหกับคนที่เหลืออยูวาไมไดทําอะไรดีเพื่อเขาในเวลาที่เขามชีีวิตเลย ถึงเวลานั้นหากคิดไดแลวมันจะมีคาอะไร หากแตวันนี้เราเรงสรางแตความดี สรางความสุข รอยยิ้มใหคนที่อยูขางๆ ใหเขารูวาเขามีเราแลวเขาจะมีความสุขที่สุด คาํถาม ทานคิดวาบทเรียนในขอใดที่ผมอยากสอนมนุษย PA ใหสะทอนถึงชีวิตมากที่สุด

1. การที่ผมเขาบรษิทัทุกเชาจะตองเขาไปทักทายพวกเขาอยางใกลชิดกอนที่ผมจะเขาทาํงานที่หองของผม เพราะเปนการลดชองวางระหวางผมกับพนักงานลงได

2. ไดพาไปทํากิจกรรม CSR ตางๆ ตามเวลาที่เหมะสมเพือ่สอนใหพวกเขาไดรูจักการเปนผูใหในชวงเวลาที่ตนมอียางพอเพยีง 3. การทีผ่มมักทําใหเห็นเสมอคือสิ่งสูงสุดของรางกายผมจะตองกราบที่เทาของคุณแมของผมเสมอ นี่เปนการสอนที่มากกวาการพูด

และเขาจะไดกลับไปทํากับผูใหกําเนิดในชวงเวลาที่ทานยังอยูกับเขาใหมากที่สุด