Break,leave the pieces as they areBroke,forget the pain, forget the sorrowBroken,don’t think of yesterday, go on to tomorrow

- M. Jansen

PROLOOG

Hij wist dat hij ging sterven. En diep van binnen wist hij dat hij zoiets niet hoorde te willen. Eigenlijk moest hij iets doen om zichzelf te redden. Nu kon hij zich nog bevrijden. Nu kon hij nog de beslissing nemen om… Maar waarvoor? Waarvoor zou hij nog willen leven? In ieder geval niet voor haar.

Hij had haar pijn en verdriet gedaan. Hij had hun dierbaarste bezit willen vermoorden. Hij wilde niet meer leven. Niet zonder haar. Niet met haar. Hij sloot zijn ogen en schopte de stoel omver. Het touw om zijn nek verstikte hem. Hij voelde de kou door zich heen trekken; hem verwelkomen in de eeuwige duisternis…

Dat alles op zo’n plek moest eindigen. Inspecteur de Wit ging tegenover haar zitten en keek haar geduldig aan. Ze wilde gaan huilen en hem vragen om haar te helpen, te redden. “Weet u nog waar we waren gebleven?” En of ze dat nog wist. Ze wist het nog allemaal…

#1

India wilde altijd al carrière maken. Het streven naar succes, naar erkenning was altijd al een doel van haar geweest. Dat was ook een reden dat ze deze promotie zo graag wilde. En om eerlijk te zijn verdiende ze hem ook. Ze had er hard genoeg voor gewerkt.

India, 27 jaar en assistent manager, stond op en sjokte naar de badkamer. Daar liet ze het bad vollopen met heet water en draaide ze het flesje lavendel badolie open. De paarskleurige vloeistof mengde zich met het water en even later rook het heerlijk in de al zwoele badkamer.

Ze trok haar pyjama en ondergoed uit en stapte voorzichtig in het bad. Terwijl het water haar onderdompelde, sloot ze haar ogen. Voor de zoveelste keer nam ze haar presentatie door. Toen het water koud werd, opende India haar ogen en stapte uit het bad.

Nadat ze zich had afgedroogd trok ze haar kleren voor die dag aan en liep neuriënd naar de keuken. Ze besmeerde twee crackers met jam en nam plaats aan de keukentafel. Opnieuw nam ze haar presentatie door. India woonde in een klein huis in een rustige buitenwijk.

Het was niet zo dat ze van plan was om daar altijd te blijven wonen. Natuurlijk had ook zij dromen. India was nu eenmaal een dromer. Nadat ze klaar was met haar ontbijt, trok ze haar jas aan.

Ze keek voor de laatste keer in de spiegel en verliet toen haar huis. Het was koud buiten. Tot haar ergernis trok de kou door haar kleren. Klappertandend stapte India in de auto. Met haar tas naast haar op de passagiersstoel startte ze haar donkerblauwe Mercedes.

Ze zette de auto in zijn achteruit en reed de oprit af. Vervolgens schakelde ze door en reed de straat uit. Het was altijd twintig minuten rijden naar haar werk. Terwijl ze de o zo bekende route reed; herhaalde ze in haar hoofd haar presentatie.

Ze maakte een scherpe bocht naar links en reed een woonwijk in. Toen besefte ze pas hoe mistig het was. Al weerhield haar dat er niet van om minder snelheid te maken. Ze wilde graag wat eerder op kantoor zijn. Plotseling zag ze in haar ooghoek een oude vrouw de weg oversteken.

Met piepende remmen kwam India tot stilstand. Door dit mistige weer kon ze het zebrapad voor haar op de weg nauwelijks zien. Terwijl de oude vrouw naar de overkant liep, ontdekte India dat haar tas van de passagiersstoel gevallen was.

Ze boog voorover en reikte naar haar tas, maar de gordel hield haar tegen en ze kwam net een paar centimeter tekort. Achter haar hoorde ze een auto claxonneren. India keek in de achteruitkijkspiegel en gaf gas.

Toen de auto achter haar een zijweg inschoot, boog India zich weer voorover en reikte opnieuw naar haar tas, terwijl ze de auto bleef besturen en twintig kilometer te hard door de woonwijk reed. Toen ze eindelijk de tas in haar handen had, trok ze deze naar zich toe.

Voordat ze haar tas terug op de passagiersstoel legde, keek ze op. De mist sluierde door de straat. Huizen en bomen waren pas laat zichtbaar. En zo zag India de oranje hesjes van de verkeersbrigadiers te laat. Ze liet haar tas vallen en zette beide handen aan het stuur.

Met volle kracht drukte ze met de bal van haar voet op de rem. “Alsjeblieft, alsjeblieft…” Prevelde ze. Toen hoorde ze een luide klap. Ze klapte met haar hoofd tegen het stuur en weer terug naar achteren. Een ijzige steek liep doorheen haar lichaam.

Ze durfde haar ogen niet te openen. De geluiden die ze hoorde waren te erg, te pijnlijk. Ze hoorde gegil. Vrouwen, kinderen… In de verte hoorde ze het loeien van de sirenes. De zeurende pijn in haar hoofd kwelde haar en ze kon niet meer helder denken.

Toen werd het portier van haar auto geopend. Iemand ontdeed haar van de gordel die haar lichaam bekneld hield. Dat was het laatste wat ze voelde, wat ze bewust meemaakte…