Czy pasożyty zostały zaprojektowane w celu szkodzeniainnym organizmom?

Wszy , pchły, wirusy i inne pasożyty bardzo przyczyniają się do cierpieńróżnych stworzeń, w tym ludzi. Oprócz tego, że potrafią być niezmiernie

dokuczliwe, to w dodatku mogą być przyczynami bardzo niebezpiecznychchorób, lub śmierci. Ale czy rozsądnie można mniemać, że inteligentny

Projektant życia umyślnie tak obmyślił pasożyty, aby te utrudniały życie innymstworzeniom na ziemi? Jest inne wyjaśnienie i bezkonkurencyjnie bardziej

prawdopodobne.

Owszem zdarza się niejednokrotnie, że pasożyt zabija swojego żywiciela, lubpoważnie szkodzi jego zdrowiu powodując cierpienia. Z reguły i natury jednakorganizm, który może zostać w pewnych sprzyjających warunkach pasożytem,

nie musi (nie musiał) prowadzić pasożytniczego trybu życia w swoichpierwotnych warunkach bytowania. I tak się dzieje w przytłaczającej

większości przypadków. Różne wirusy, bakterie pierwotniaki, roztocza, nicienieitd. żyją sobie w organizmach swoich żywicieli, lub na ich skórze, wcale nie

wyrządzając im szkody, czy bólu. Na przykład wirus wywołujący WZW(wirusowe zapalenia wątroby) typu C atakuje tylko ludzi i szympansy:

http://www.medonet.pl/zdrowie/zdrowie-dla-kazdego/nowy-lek-na-hcv,artykul,1698877.html

170 mln ludzi na całym świecie choruje na wirusowe zapaleniewątroby typu C (HCV) – jedną z najbardziej podstępnych i groźnych

chorób przewlekłych. To specyficzna wirusowa choroba zakaźna,atakująca tylko ludzi i szympansy.

https://youtu.be/AwD3mRNJWnU

Naukowcy odkryli też przypadki pozytywnego działania wirusów, a wszystkojeszcze przed nami, ponieważ do odkrycia i zrozumienia pozostało jeszcze

bardzo wiele. Stwierdzono nawet, że gdy brakuje jakiegoś gatunku wirusa worganizmie, to inne zaczynają być zjadliwe, więc to nie złe zaprojektowanie,

tylko zaburzenia w naturalnym porządku powodują, że różne organizmy lubwirusy stają się pasożytami. W jednym przypadku jakiś gatunek może zjadać

złuszczony nabłonek robiąc dobrą robotę, ale gdy znajdzie się w innymśrodowisku, to bedzie pożerał jakieś części ciała ze szkodą dla nosiciela. Na

przykład wywołując stany zapalne, czy zatruwając organizm żywicielaproduktami przemiany materii :

http://forum.bioslone.plistota-chorob-infekcyjnych/wspolzycie-drobnoustrojow

Współdziałanie wirusów i bakterii w organizmie człowieka

W organizmie człowieka istnieją wyraźne zależności wzajemnego oddziaływania drobnoustrojów na siebie. Istnieje dość chwiejna równowaga ekologiczna, ilościowa i jakościowa między poszczególnymi gatunkami symbiontów i komensali zasiedlających drogi oddechowe, jamę ustną, skórę i pochwę u kobiet. W normalnychwarunkach, tj. w zdrowym organizmie i w prawidłowych warunkach bytowania, odbywa się samoregulacja gatunkowa (liczba gatunków) i regulacja ilościowa wewnątrztkankowa (natężenie namnażania się danego gatunku).

Poszczególne gatunki drobnoustrojów mogą oddziaływać na siebie:Antagonistycznie – zwalczają się nawzajem albo jeden gatunek hamuje namnażanie się drugiego, obojętnie, synergistycznie – wspierają się nawzajem lub jeden gatunek wspiera drugi, wytwarzającnp. bakteryjny czynnik wzrostowy.Mechanizmy powyższych zależności są dość złożone. Antagonizm polega na wytwarzaniu czynnika (antybiotyku) hamującego wzrost innych gatunków lub na wychwytywaniu składników pokarmowych, synergizm natomiast najczęściej na wytwarzaniu i wydalaniu czynników wzrostowych przydatnych dla innego gatunku.W układzie antagonistycznym bakterie symbiotyczne i komensalne zużywają pozostałości pokarmowe organizmu i wytwarzają kwasy, niedopuszczając przez to do osiedlenia się i rozmnożenia bakterii napływowych ze środowiska zewnętrznego, często bakterii chorobotwórczych.Układ obojętny między gatunkami drobnoustrojów zdarza się rzadko. W układzie tym drobnoustroje nie niszczą się, ale i nie wspierają. Zwykle mechanizmy odporności organizmu, sposób odżywiania się, dbałość o higienę osobistą i warunki zewnętrzne (ciepło, zimno, wilgoć) regulują ilość drobnoustrojów komensalnych w różnych częściach organizmu.Synergizm jest korzystny, tj. pozytywny dla organizmu wówczas, gdy dwa gatunki wspierając się wzmacniają naturalny układ w miejscu osiedlenia i ich współżycie nie wzmaga patogenności.Synergizm jest niekorzystny, tj. negatywny, gdy dwa gatunki popierając się wzmacniają swoje właściwości chorobotwórcze. Przykładem może być zakażenie wywołane równocześnie przez bakterie rosnące w warunkach tlenowych i przez bakterie rosnące w warunkach beztlenowych. Bakterie tlenowe zużywając tlen znacznie

ułatwiają rozmnażanie się bakterii rosnących w warunkach beztlenowych.Istnieją liczne ekologiczne mechanizmy synergizmów (pozytywnego i negatywnego) w oddziaływaniu bakterii na bakterie, bakterii na wirusy i wirusów na bakterie. Nasilenie tych oddziaływań zależy także od licznych uwarunkowań ze strony organizmu.Poznanie mechanizmów ekologicznych zależności między poszczególnymi gatunkami drobnoustrojów oraz między nimi a organizmem pozwala lekarzom na kierowanie tymi mechanizmami przez stosowanie określonych leków. Mogą oni np. podtrzymywać układy korzystne przez podawanie Lakcidu oraz hamować i zwalczać układy niekorzystne przez osłabienie lub zniszczenie bakterii tlenowych w ogniskach zakażenia, co znacznie hamuje działanie bakterii beztlenowych.Powyższy tekst pochodzi z źródła medycznego, więc reprezentuje doktrynę zarazka jako sprawcy chorób. Dla nas ma wartość użyteczną z dwóch względów: Po pierwsze – w sposób jasny opisuje mechanizmutrzymania homeostazy ewolucyjnie związanych z nami drobnoustrojów, od których zależy nasze zdrowie. Po drugie – obnaża naiwność w wyciąganiu wniosków co do sensu bezpardonowej walki z objawami chorobowymi, bez zastanowienia się zarówno nad ich przyczyną, jak i rolą. Źródło: Encyklopedia Zdrowia PWN Komentarz: Józef Słonecki przygotował: Jarek Kefir z bioslone.pl

http://facet.interia.pl/obyczaje/nauka/news-nieznane-formy-zycia-istnieja-na-

ziemi,nId,450859#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

„Wirusy mogą być także pożyteczne

Zawartość ścieków pokazała naukowcom, że w kwestii tych mikrobów jest więcej pytań niż odpowiedzi. Przede wszystkim uczonych zszokowała liczba wirusów nieznanych dotąd biologii. Badacze podejrzewają, że mogą one odgrywać istotną rolę w funkcjonowaniu nie tylko organizmu człowieka, lecz także całego środowiska.

Wśród nieznanych mikroorganizmów udało się wyodrębnić nie tylko oportunistów, którzy czekają na osłabienie naszego układu

odpornościowego, by wtedy zaatakować, ale też wirusy pożyteczne, mogące pomagać w ochronie organizmu przed groźnymi bakteriami.„

http://kopalniawiedzy.pl/wirusy-lagodne-jelito-przewod-pokarmowy-DNA-Alejandro-Reyes,10875„Wirusy kojarzą się z chorobami. Okazuje się jednak, że w niższych partiach naszych jelit znajduje się wiele dość słabo poznanych, lecz z pewnością łagodnych wirusów. Skład tej „menażerii” jest charakterystyczny dla danej osoby, pod tym względem różnią się nawet bliźnięta jednojajowe.

Naukowcy ze Szkoły Medycznej Washington University badali bliźniaczki jednojajowe i ich matki. Ustalili, że większość jelitowych wirusów to nowe gatunki, które chowają się w przewodzie pokarmowym w pożytecznych dla nas bakteriach. Bezmikroflory jelit nie poradzilibyśmy sobie z trawieniem różnych składników diety, np. błonnika. Amerykanie zauważyli, że rezydujące w przewodzie pokarmowym wirusy wpływają na aktywność bakterii i dzięki nim można stwierdzić, w jakim są one stanie po przebytej chorobie i leczeniu antybiotykami.”

https://youtu.be/9hzUjx_oD8E

http://www.poradnia.pl/bakteriofagi-pozyteczne-wirusy.html

„W przeciwieństwie do innych wirusów, bakteriofagi zazwyczaj sąpożyteczne, bowiem oczyszczają środowisko naturalne ze szkodliwych

zarazków. Bywają jednak szkodliwe, jeśli zaatakują np. hodowle bakteriiwykorzystywanych w przemyśle spożywczym albo symbiotyczne bakterie

niektórych roślin uprawnych.”

W ramach zawiłych współzależności ekologicznych istnieją nawet wirusy,które regulują populację innych wirusów:

http://odkrywcy.pl/kat,111406,title,Zdrajca-wsrod-

wirusow,wid,13273444,wiadomosc.html?smg4sticaid=613bc9

„Wirus, który zjada inne wirusy? Tego jeszcze nie było! Australijscy naukowcy odkryli prawdziwego kanibala wśród wirusów – podaje internetowy serwis „Nature News”.Odkrycie pasożyta żerującego na innym pasożycie, może stanowić przełom w naszym dotychczasowym postrzeganiu zależności pomiędzy różnymi formami życia w środowisku. Wiadomo, że wirusyatakują inne komórki – roślin, zwierząt, a nawet bakterii (tzw. bakteriofagi). Zwierzęta zjadają się wzajemnie, niektóre rośliny żywiąsię owadami, nawet bakterie potrafią się wzajemnie niszczyć, ale wirus atakujący innego wirusa, to zupełna nowość! [….] Nowy typ wirusa nazwano Wirofagiem Jeziora Organicznego (Organic Lake Virophage – OLV). Choć to cichy zabójca dla środowiska jest korzystny, ponieważ atakując phycodnawirusy uwalnia glony od ich pasożytów. Dzięki temu podczas dwóch miesięcy, w których jeziora organicznego nie pokrywa lód, możliwy jest rozrost glonów oraz ich kwitnięcie. Wzbogaca to tę i tak słabo rozwiniętą mikroflorę Antarktydy.

„Nasza praca nie tylko ujawnia, niezwykłą różnorodność świata mikroorganizmów, ale również zwraca uwagę na złożone zależności pomiędzy jego składowymi.” Mówi Ricardo Cavicchioli.”

PODSUMOWANIE: Wirusy to przemyślnie zaprojektowane maszyny, którychistnienie w żadnym razie nie dowodzi zalożeń neodarwinizmu:https://bioslawek.wordpress.com/2013/10/01/nieredukowalnie-zlozony-bakteriofag/https://bioslawek.wordpress.com/2014/01/06/2021/Wszystkie te mikro-współzależności są niezwykle złożone i wszystko zdaje siędziałać na zasadzie sprzężeń zwrotnych. Jedne wirusy regulują populację jednych gatunków bakterii, żeby te się nadmiernie nie rozmnożyły i nie stały zjadliwe, co pozwala zdobyć przewagę innym w danym czasie niezbędnym gatunkom bakterii. Ale te drugie też mogą się nadmiernie rozmnożyć, więc i ichpopulacja jest regulowana przez inny typ wirusa. Z kolei liczebność tych wirusów jest regulowana przez wirusy, które potrafią się namnażać przy ich pomocy i jeżeli wszystko jest w porządku, to ta równowaga jest zachowana i pożyteczna dla danego środowiska. Inne wirusy, które wnikają do komórek eukariotycznych i się w nich namnażają powodują ich zniszczenie. To też w

pewnych warunkach może być pozytywny dla organizmu proces. W przyrodzie istnieje powszechny proces, który określamy apoptozą – zaprogramowana śmierć komórki. Apoptoza spełnia najróżniejsze funkcje. W jednych przypadkach bierze udział w rozwijaniu się dłoni u ludzkiego zarodka w innychniszczy uszkodzone komórki, aby te nie mogły transformować w komórki nowotworowe. Na wyposażeniu naszych układów odpornościowych mamy komórki zdolne do fagocytozy (pożerania intruzów z zewnątrz – wirusów, bakterii) oraz zużytych komórek ludzkiego ciała. Istnieje też inny typ komórek. który powoduje pękanie i rozpad komórki. Można by zaproponować hipotezę, że niektóre pożyteczne wirusy regulują populację komórek w organizmach wielokomórkowych i niszczą uszkodzone, lub te które się nadmiernie rozmnożyły.

Często w nowym środowisku, w poprzednim środowisku przyjazny, jakiś wirusstaje się pasożytem. Wirus ten na nowym terenie skutecznie łamie, lub omija

zabezpieczenia, jakimi dysponuje nieprzygotowany na tą inwazję układodpornościowy zaatakowanego organizmu. Następnie taki zakażony organizmstaje się wirulentny, zakażając tym wirusem inne organizmy swojego gatunku,

lub innych gatunków. Wówczas może dojść nawet do epidemii na szerokąskalę.

Dla moich rozważań ważne jest to, że mamy tutaj do czynienia z nienaturalnązmianą środowiska, ingerencją w inne środowisko, które nie zostało

zaprojektowane do neutralnego traktowania, lub pozytywnegowykorzystywania obecności potencjalnego pasożyta.

Chwasty w naturalnym środowisku są (lub mogą być) pożytecznymikofaktorami np. Oset (Carduus L.), który chroni inne rośliny przed nadmierną

ich eksploatacją i wydeptywaniem, w innych sprzyjających warunkach staje sięszkodnikiem (chwastem). Np. na polach uprawnych, gdzie brakuje faunydrobnoustrojów i odpowiedniej flory roślinnej, żeby na zasadzie sprzężeń

zwrotnych w oddziaływaniach ekologicznych trzymać w ryzach jegorozmnażanie i ekspansję.

Oset (Carduus L.)

Ropucha Rhinella marina sprowadzona do Australii w celu ochrony plantacjitrzciny cukrowej przed szkodnikami, sama z braku naturalnych wrogów

selekcjonujących jej populację i innych ekologicznych ograniczeń nadmierniesię rozmnożyła w nowym środowisku i stała zagrożeniem dla rodzimych

organizmów.

Rhinella marina

To samo można powiedzieć o wielu innych przyjaznych dla środowiska narodzimym terenie organizmach, które przez ludzką nieostrożność, bezmyślność,lub zwykłą złośliwość zostały zawleczone do nowych środowisk, które nie były

przygotowane na nowych gości. W Australii (oprócz wymienionej ropuchyRhinella marina i innych nie wymienionych w tym artykule)) przez gatunki

inwazyjne giną rodzime ptaki (głównie w żołądkach zawleczonych tam kotów).Tak naprawdę jest to problem całego świata, w tym naszego kraju. Coraz więcej

gatunków inwazyjnych zasiedla nowe tereny wyniszczając rodzimą faunę iflorę.

Pasożytnictwu i chorobom sprzyja też niszczenie naturalnych siedlisk, wwyniku którego wiele organizmów jest zmuszonych do migracji na nowetereny. Zanoszą one wówczas ze sobą nieszkodliwe dla nich wirusy, faunę

bakteryjną, pierwotniaki, gatunki roztoczy itd., które po zetknięciu z nowymiorganizmami zaczynają być zjadliwe i tym samym szybko rozprzestrzeniać się

na nowe tereny:

https://portal.abczdrowie.pl/wplyw-zanieczyszczenia-srodowiska-na-choroby-zakazne

Historia występowania chorób zakaźnych pokazuje, że degradacjaśrodowiska jest jednym z istotnych czynników powstawania i

przemieszczania się epidemii. Znaczny postęp medycyny w XX w.przyniósł wprawdzie nadzieje na skuteczną walkę z chorobamiinfekcyjnymi, lecz już lata 90. ubiegłego stulecia zrewidowałyoptymistyczne prognozy. Towarzyszące ludzkości od czasów

starożytnych dżuma czy cholera stanowią wciąż realne zagrożenie.Zlokalizowane w strefie tropikalnej ośrodki endemiczne mogą w

każdej chwili stać się ogniskami epidemii tych chorób. Na malarięzapada co roku ponad 220 mln osób, a umiera 1-3 mln (głównie w

Afryce). Według szacunków WHO z prątkami gruźlicy miała kontaktaż 1/3 ludzkości. Do starych chorób dołączyły nowe, np. AIDS, ptasia

grypa czy gorączka krwotoczna Ebola.

[…..]

Powstawaniu oraz rozwojowi epidemii i pandemii sprzyja także rabunkowa gospodarka i towarzyszące jej zakłócanie równowagi ekosystemu. Budowanie zapór wodnych, kanałów, systemów melioracyjnych stwarza nowe dogodne miejsca dla wylęgu owadów będących nosicielami chorób. Odprowadzanie ścieków do rzek czy używanie środków ochrony roślin w uprawach przyczynia się do mutowania bakterii i wirusów, które stają się tym samym odporniejszena działanie antybiotyków oraz szczepionek. Intensyfikacja rolnictwa

pociąga za sobą nadmierny rozwój populacji gryzoni, także będących potencjalnymi nosicielami chorób. Wycinanie lasów powoduje masowy wylęg komarów, meszek lub moskitów oraz ich migracje.Niekontrolowana urbanizacja doprowadziła do lokalnych przeludnień,a tym samym do nadmiernej produkcji odpadków zawierających wodę– doskonałego materiału do rozmnażania bakterii. Na obrzeżach wielkich aglomeracji wytworzyły się dzielnice ubóstwa posiadające fatalne warunki sanitarne. Liczba zakażeń drobnoustrojami chorobotwórczymi jest tam kilkakrotnie wyższa, niż wykazują to danestatystyczne dla całych aglomeracji.

Negatywne oddziaływanie na ekosystem wytworzyło zatem nowe kierunki zagrożeń epidemiami chorób zakaźnych. Chaos w przyrodziewpływa na życie i zdrowie ludzi oraz zwierząt w coraz bardziej widoczniejszy sposób i na szeroką skalę.

Przyjmijmy, że tasiemiec uzbrojony mógł sobie żyć wcześniej w układziepokarmowym jakiegoś wymarłego zwierzęcia, które miało grubszą i mniejwrażliwą wyściółkę jelita cienkiego, ale w wyniku nieokreślonych zdarzeń

ekologicznych tasiemiec uzbrojony zmienił żywiciela i stał się niebezpiecznympasożytem.

Tasiemiec uzbrojony

Właściwym posunięciem będzie tutaj zacytowanie tego, co na tematpowstawania pasożytnictwa mają do powiedzenia fachowcy parazytolodzy:

http://www.parazyt.gower.pl/parazytologia2002.htm

„Bakterie, grzyby, pierwotniaki i zwierzęta pasożytnicze podzielićmożn na: Pasożyty przypadkowe ; są to organizmy, które normalnieprowadzą wolny tryb życia jednakże, gdy przypadkowo przedostaną

się do wnętrza organizmu rozpoczynają pasożytniczy tryb życia.Przykładem może być Aloionema, która spożyta w fazie larwalnej

przez ślimaki Arion nie ginie w przewodzie pokarmowym, lecz osiągaduże rozmiary i czerpie pożywienie z tkanek gospodarza. W razie

obumarcia ślimaka, nicień powraca bez problemu do wcześniejszegotrybu życia. Innym przykładem jest mucha niebieska Calliphoravicina, której larwy są w normalnych warunkach saprofagami,

odżywiającymi się zwłokami zwierząt i ludzi. W warunkach wybitnieniehigienicznych może dojść do zniesienia jaj przez muchy w okolicy

odbytu i cewki moczowej oraz wniknięcie larw do odbytu i cewki.Prowadzą one wówczas pasożytniczy tryb życia wywołując u

człowieka i zwierząt stany zapalne i wysięki z dróg moczowych orazodbytu.Niekiedy pasożytem przypadkowym określa się parazyty

typowe dla określonego gatunku żywiciela, ale mające zdolność życiaw innym gospodarzu. Nicień Anisakis simplex majątrzech żywicieli:

ostatecznego: ssaki morskie (delfiny, foki), pośredniego I (skorupiaki)i pośredniego II (ryby). Swędzik jesienny Neotrombicula autumnalis

to roztocz pasożytujący na drobnych ssakach (gryzonie).Larwaswędzika niekiedy dostaje się na skórę ludzi związanych z pracami

rolniczymi (polowymi) wywołując objawy pasożytowania (stanzapalny z wysiękiem w formie pęcherzyków igrudek). Człowiek

spożywając zakażone larwami ryby staje się przypadkowymżywicielem. Tasiemiec psi Dipylidium caninum również może

przypadkowo pasożytować w jelitach człowieka (dzieci).”

Ciekawy jest też przykŁad kleszczy. Są one nosicielami groźnych zarazków,którymi infekują swoich żywicieli, jednak same są na nie odporne. Istnieją dwa

wyjaśnienia tej sytuacji. Piersze: kleszcze pierwotnie miały żywić się krwiąkonkretnych gatunków, które są odporne na te drobnoustroje, jednak zmiany wśrodowisku oraz miniejsza wydolność układów odpornościowych pozwoliła im

na zwiększenie obszaru żerowania, poprzez atakowanie innych gatunków.Drugie: przodkowie kleszczy same zostały zarażone. Początkowo chorowały iumierały w wyniku infekcji tymi patogenami. Te które przeżyły są potomkami

odpornych.

Można czuć odrazę do kleszczy, ale należy uczciwie przyznać, że są one bardzo

inteligentnie zaprojektowane. Nie chodzi jedynie o cechy anatomiczne czy zdumiewające przystosowania fizjologiczne, ale też o behawioralne [instynkty]:

https://youtu.be/T3-NWQ6ZEOY

http://www.focus.pl/przyroda/polska-w-kleszczach-6594

STRZYKAWKA Z CHOROBAMI

Na Ziemi żyje ponad 800 gatunków kleszczy, które żerują na niemal wszystkich grupach kręgowców (wyjątek robią tylko dla ryb). Są niewielkie, trudne do wykrycia, a nawet jeśli się to komuś uda, niełatwo je zabić. Trudno je rozgnieść, wytrzymują długie okresy suszy i głodu (w warunkach laboratoryjnych – nawet do siedmiu lat!), zaś zimą zapadają w letarg. Ich system namierzania ofiar zaskakuje swą precyzją. Dzięki tzw. narządowi Hallera, znajdującemu się na pierwszej parze odnóży, są w stanie rozpoznać 40–50 różnych zapachów – w tym substancje zawarte w pocie oraz wydychany przez nas dwutlenek węgla.

Wyczuwają też wibracje, zmiany oświetlenia (czyli cień) oraz ciepło. Ten ostatni czynnik pozwala im odnaleźć najlepsze miejsce do żerowania na ciele ofiary – takie, gdzie skóra jest cienka, a pod nią znajdują się liczne naczynia krwionośne (np. pod kolanem, w pachwinie, pod ramieniem czy u nasady włosów).

Aparat gębowy kleszcza zwany hypostomem jest zaopatrzony w kolce, utrudniające jego wyciągnięcie z ciała ofiary. Ślina pasożyta zawiera cały arsenał substancji ułatwiających atak: jedne „cementują” hypostom w skórze, inne ją znieczulają, jeszcze inne hamują krzepnięcie krwi i działanie układu odpornościowego. Dzięki temu kleszcz może spokojnie pożywiać się przez wiele godzin. Niektóre gatunki dokładają do kompletu toksynę paraliżującą działanie układu nerwowego, która wywołuje porażenie kleszczowe – chorobę groźną dla życia, ale ustępującą wkrótce po usunięciu pasożyta ze skóry.

Nic dziwnego, że z tych wszystkich udogodnień korzystają liczne mikroorganizmy chorobotwórcze. Także i pod tym względem kleszczemogą się pochwalić szeroką „ofertą”: przenoszą wirusy, bakterie (w tym pasożytujące wewnątrz naszych komórek riketsje), pierwotniaki, a nawet nicienie. Niektóre choroby odkleszczowe występują tylko w rejonach tropikalnych, ale są i takie, które dotyczą także Polski (głównie kleszczowe zapalenie mózgu, wywoływane przez wirusa TBEV, oraz atakująca stawy i układ nerwowy borelioza, za którą odpowiadają bakterie Borrelia burgdorferi). Co gorsza, jeden kleszcz może być nosicielem kilku mikrobów jednocześnie, a wówczas jedno ukąszenie daje w efekcie dezorientującą lekarzy mieszankę nakładających się na siebie objawów wielu chorób.

ZNIKAJĄCE ZAPALENIE MÓZGU

Gdy spojrzymy na mapę przedstawiającą występowanie kleszczowegozapalenia mózgu w Europie, rzuci nam się w oczy dziwaczna biała plama, ciągnąca się ukosem przez Polskę. Choroba ta atakuje u nas przede wszystkim na terenach północno-wschodnich i wschodnich oraz na południowym zachodzie. Dlaczego tak jest? Mogłoby się wydawać, że na pozostałym obszarze naszego kraju nie ma kleszczy –ale są.

Może ich organizmy nie są zainfekowane wirusem wywołującym zapalenie mózgu? Przeczą temu badania prowadzone od pewnego czasu przez polskich naukowców. No to może z jakiegoś powodu wirus nie atakuje ludzi?

Tu z kolei odpowiedź przynoszą badania krwi pobranej od mieszkańców różnych rejonów Polski. Jeśli zawiera ona przeciwciała przeciw wirusowi TBEV, to znaczy, że człowiek miał kontakt z zainfekowanymi kleszczami. I, jak się okazuje, odsetek takich osób jest mniej więcej jednakowy na terenie całego kraju. Oczywiście nie

w każdym przypadku musiało to oznaczać poważną chorobę. U dwóch na trzech zakażonych wirusem pojawiają się jedynie objawy przypominające grypę, które mijają po kilku–kilkunastu dniach. Nie ma jednak żadnego powodu, dla którego mieszkańcy centralnej czy zachodniej Polski mieliby być odporni na „prawdziwe” zapalenie mózgu.

W pewnych warunkach nawet organizmy wyższe, typowo roślinożerne potrafiązmienić kulinarne upodobania. Krowa jest typowym roślinożercą, choć nie dokońca. Pierwotniaki, które żyją w symbiozie z krową rozkładają w jej żołądku

celulozę. Następnie same obumierają i masa białkowa złożona z martwychpierwotniaków przesuwa się do jelita cienkiego. Tam jest trawiona ipochłaniana przez organizm krowy. Lynn Margulis w swojej książce

„Symbiotyczna planeta” opisała kiedyś krowy na pewnej farmie, które z głoduzaczęły polować na króliki. Jeżeli komuś wyda się to nieprawdopodobne, to

niech poczyta poniższe doniesienie:

http://rozrywka.dziennik.pl/artykuly/203156,indyjska-krowa-zjada-kurczaki.html

„Krowa pożarła żywcem kilkanaście kurczaków. Hinduski właścicielkrowy i zaginionych w czterech komorach jej potężnego żołądka

kurczaków pozostaje nieodżałowany w bólu. Tragedia przydarzyła sięrodzinie małorolnych chłopów ze wsi położonej 240 km na północ odKalkuty. „Gdy jeden po drugim znikały nam ptaki, myśleliśmy, że tozdziczałe psy polują u nas na podwórku. Nie mogłem otrząsnąć się zszoku, gdy na wcinaniu gdaczących kur złapałem naszego cielaka” –

opowiadał przejęty Ajit Ghosh. Młoda krówka zakradała się dokurnika i chwytała ptaki za głowy, by nie zdążyły zaalarmowaćkoleżanek. Miejscowy weterynarz stwierdził, że to wina braku

ważnych składników w diecie cielaka. Krówka była głodna, więcposiłkowała się drobiem.”

https://youtu.be/R9vxHN8_jSE

Kolejny przypadek pokazujący, ze zaburzenia ekologiczne wywołująpatologie:

http://www.nauklove.pl/kamery-zarejestrowaly-jelenie-jedzace-ptaki-zaraz-dlaczego-jelenie-jedza-ptaki/

Kamery zarejestrowały jelenie jedzące ptaki. Zaraz… dlaczego jeleniejedzą ptaki?!

Dlaczego z natury roślinożerne przeżuwacze nagle stają się drapieżnikami?

Odpowiedź może stanowić niedobór mikroelementów, zwłaszcza wapnia i fosforu, co jest częste u owiec czy jeleni żerujących na moczarach i terenach bagnistych, gdzie występują kwaśne gleby ubogie w minerały. W celu uzupełnienia tych pierwiastków w pożywieniu, zjadają one kości ptaków, dokładnie uważając, by nie zjeść piór, mięsa czy skóry, do których trawienia ich żołądki nie są przystosowane. Zjadanie odpowiedniej ilości wapnia w pożywieniu jest szczególnie ważne u jeleni, którym jest on potrzebny do wytworzenia poroża. A im większe poroże, tym lepszy sukces reprodukcyjny danego samca.

https://youtu.be/sQOQdBLHrLk

U niektórych roślinożernych gatunków stały niedobór różnych substancjiodżywczych sposobował, że mięsożerność stała się regułą:

http://kopalniawiedzy.pl/hipopotam-nilowy-Hippopotamus-amphibius-miesozernosc-waglik-epidemia-Marcus-Clauss,23611

Hipopotamy nilowe (Hippopotamus amphibius) są zazwyczaj uważane za roślinożerców. Nawet doniesienia o osobnikach, które polują, jedzą padlinę czy kradną zdobycz krokodylom, nie są w stanie zmienić tego poglądu, bo ludzie uważają, że to coś niezwykłego, wyjątek od reguły.

Współpraca naukowców z 4 kontynentów wykazała jednak, że mięsożerność to coś typowego dla hipopotamów. Biolodzy podkreślają, że H. amphibius są fakultatywnymi mięsożercami, zjadającymi mięso i wnętrzności padliny. Mięsożerność nie jest odbiegającym od normy zachowaniem, ograniczonym do konkretnychjednostek w pewnych rejonach, ale wzorcem zachowania, który występuje w populacjach zamieszkujących współczesny zasięg

gatunku we wschodniej i południowej Afryce. Mięsożerność często wiąże się ze wspólnym żerowaniem wielu osobników, a nawet całych grup społecznych.

Skoro nawet krowa może zmienić swoje zwyczajne upodobania kulinarne, to costoi na przeszkodzie w uznaniu, że w przeszłości współczesne pasożyty pełniływ innych warunkach, jakieś pożyteczne funkcje? W jednym z numerów Świata

Nauki napisano :

http://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.agro-article-07964ba7-929c-4e17-b024-527fbdffbc15

Świat Nauki

1992 | 03 | 78-88

Zyjac razem.Trendy w parazytologii

„Organizmy raczej współdziałają niż konkurują (….) Niezależnie odprzyjmowanej interpretacji wielu parazytologów i biologów

ewolucyjnych jest obecnie przekonanych, że określenia takie jak:‚pasożyt’ ,’ mutual’ lub ‚komensal’, są zbyt subiektywne i

uproszczone, by oddać całą prawdę o oddziaływaniach, do których sięodnoszą. W pewnym sensie tylko symbioza jest prawdziwa: wielkośćdoznawanej szkody lub odnoszenia korzyści przez organizmy często

zależy od tego, co eksperymentator ma nadzieje zmierzyć”.Parazytolog dr. Thomas J. Brooks dodaje: „Zaryzykuje stwierdzenie,

że nic nie zaryzykujemy gdy wszystkie te terminy wyrzucimy naśmieci”

Oczywiście, że nic nie zaryzykujemy, ponieważ wszystko zależy od sposobupatrzenia na te sprawy.

Wnioski, jakie wyciągniemy na podstawie dostępnych obserwacji w tymprzypadku zależą tylko od z góry powziętych założeń. Jeżeli biolog jest

zwolennikiem neodarwinizmu, to na problem pasożytnictwa będzie spoglądałprzez pryzmat hipotezy wyścigu zbrojeń,a relacje pasożyt/ofiara, to najczęstszy

argument mający potwierdzać zasadność hipotezy ewolucyjnego wyściguzbrojeń https://bioslawek.wordpress.com/2012/01/15/ewolucyjny-wyscig-

zbrojen/

Wystarczy jednak założyć, że dawny klimat ekologiczny na naszej planecie był

bardziej przyjazny, że naturalne biotopy były bardziej stabilne i wszystkieorganizmy, pełniąc pożyteczne funkcje, znały swoje zakreślone granice w

biosferze i respektowały granice swojego występowania i egzystencji. Możnateż założyć, że jakieś wydarzenia/ wydarzenie przyczyniło się do destabilizacji

życia na ziemi i rozpadu harmonii, jaka istniała przed tym destrukcyjnymwydarzeniem i w taki sposób rozwinęło się chorobotwórcze i śmiercionośne

pasożytnictwo.

Zobacz też:

Plaga łososiowa (Nienaturalne fermy ermy ryb, to wylęgarnie chorób)

http://www.wprost.pl/ar/111577/Plaga-lososiowa/

Niszczenie lasów

http://dudi85.fm.interia.pl/graf/swiat/lasy.html

Jeszcze niedawno wielu naukowców wyśmiałoby tezę, że gady mogą miećuczucia wyższe, takie jak szczur czy pies. Uważano je za organizmy

ewolucyjnie mniej zaawansowane niż ssaki, a ich mózgi za zdolne jedynie doinstynktownego sterowania pod kątem zdobywania pożywienia i prokreacji.

Krokodyle były uważane za wyjątkowo podłe bestie, niezdolne dojakichkolwiek uczuć -maszyny zaprogramowane do zabijania. Chociaż mało

jest takich przypadków, to ten jeden przykład podważa wszystkie tego rodzajuspekulacje odnośnie tych wspaniałych gadów:

https://youtu.be/Ozbhi-58398

Żółwie uważano za wyjątkowo tępe zwierzęta, gady stojące na jeszcze niższymszczeblu drabiny ewolucyjnej niż krokodyle (które są uznawane za gadynaczelne, blisko spokrewnione z ptakami). I w tym przypadku naukowcy

musieli zmienić swoje poglądy, bo jak się okazało żółwie są zdolne doprzejawiania empatii i daleko zaawansowanego altruizmu. Oto pierwszy

stwierdzony przypadek:https://youtu.be/U70e9S3Xqls

PALMOJAD -ROŚLINOŻERNY SĘP

Palmojad (Gypohierax angolensis). Sęp ten występuje w Afryce nad rzekami. Odżywia się w sposób nie spotykany wśród drapieżnych, ponieważ zjada owoce palmy olejowej i iglastej, pospolitych na obszarze jego występowania. Mocnym dziobem i łapami zrywa podłużne orzechy długości 2-3 cm i obłupuje je ze skorup po kawałku. Jada jednak również ryby, mięczaki i raki.;

http://www.eduteka.pl/doc/palmojad-gypohierax-angolensis

http://studentnews.pl/s/58/6279-Nauka-i-zycie-NEWSY/3874829-Pajak-wegetarianin.htm?c1=1239

Naukowcy z USA odkryli pierwszego na świecie pająka wegetarianina. Bagheera kiplingi (łac.) żyje w środkowej Ameryce, umie skakać i żywi się głównie pąkami liści dzikiej akacji. Wyniki swoich badań Amerykanie opisali na łamach pisma „Current Biology”.

Na całym świecie żyje około 40 tysięcy różnych gatunków pająków. Dotychczas uznawano, że wszystkie z nich są drapieżnikami, które żywią się owadami lub innymi zwierzętami.Christopher Meehan z Villanova University i Eric Olson z Brandeis University badali zwyczaje i tryb życia niewielkiego pająka Bagheera kiplingi (B. kiplingi) podczas podróży do Meksyku, gdzie zwierzęta tezamieszkują akacje razem z mrówkami. Okazało się, że pająki te żywią się pąkami akacji i nie polują na owady.

Jak zaznaczają badacze, mimo że B. kiplingi są wegetarianami, wybrany przez nie sposób zdobywania pokarmu nie jest prosty – muszą go wykradać strzegącym akacji mrówkom, co jest trudnym i ryzykownym zadaniem.

Ponadto, jak zaobserwowali naukowcy, pająk nie wykonuje sieci do polowania, a swoje umiejętności i energię wykorzystuje do budowy schronień, w których samice zajmują się młodymi. Co ciekawe, samice nie zjadają samców po kopulacji, wykorzystują ich w znacznie bardziej cywilizowany sposób – do pomocy przy opiece nad potomstwem, co również jest wyjątkiem w świecie pająków.

„To pierwszy na świecie pająk, który poluje na rośliny i traktuje je jako główne źródło pożywienia” – podkreślają autorzy pracy.

Odkrycie Amerykanów jest tym bardziej zaskakujące, że dotychczas sądzono, iż fizjologia pająków nie pozwala im na spożywanie stałego pokarmu pochodzenia roślinnego. Większość z nich wprowadza do ciała upolowanej lub złapanej w sieci ofiary enzymy, dzięki czemu jest trawiona poza organizmem pająka, który potem wypija swoje danie w postaci zupy. Tymczasem B. kiplingi zajada liście w całości.

https://bioslawek.wordpress.com/2014/12/14/pierwszy-odkryty-pajak-wegetarianin/

Dotychczas uważano, że pająki to istoty wyłącznie mięsożerne. Tymczasem najnowsze odkrycie dowodzi, że przynajmniej jeden z poznanych dotąd pająków jest wyłącznie jaroszem. Znany naukowcom już od dawna pająk z rodziny skakunowatych został niedawno zaliczony do organizmów roślinożernych. Naukowcy z University of Arizona poddali jego ciało analizie na izotopy węgla iazotu. Jak wiadomo, około 40-50 z ponad 40 tysięcy gatunków pająków.Zbiera nektar i pyłek kwiatowy, lecz równocześnie są to pająki mięsożerne. Bagheera kiplingi jest natomiast pierwszym znanym dotychczas pająkiem, który żywi się wyłącznie roślinami. Biolodzy znaleźli roślinożernego pająka w Ameryce Środkowej. Christopher Meehan wraz z kolegami określił dietę B. kiplingi na podstawie wyników badania składu tkanek jego ciała. Stosunek izotopów niektórych pierwiastków pozwala na określenie, czy zwierzę jest mięso- czy roślinożerne.

http://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.desklight-0d34463c-3a8f-483f-ac1b-f249d8620138

Argument z niedoskonałości i zła w kontekście sporu o ewolucję i inteligentny projekt

„Teoria inteligentnego projektu głosi, że pewne zjawiska biologiczne ikosmiczne zostały zaprojektowane przez istotę inteligentną, która równie dobrze może być naturalna, jak nadnaturalna, i że projekt ten jest wykrywalny naukowo. Krytycy często wskazują na niedoskonałość struktur biologicznych i zło w świecie przyrody, co – ich zdaniem – jednoznacznie przemawia przeciwko teorii inteligentnego projektu i zarazem za teorią ewolucji, która jest dla nich jedynym sensownym wytłumaczeniem tych zjawisk. Okazuje się jednak, że argument ten jest nie do utrzymania, ponieważ teoria inteligentnego projektu nie wyklucza istnienia niedoskonałych projektów i zła w przyrodzie. Postulowana przez nią inteligentna istota ani nie musi być wytrawnym projektantem, ani posiadać najwyższych atrybutów moralnych, a gdyby nawet tak było, to i tak niedoskonałość i zło można uzasadnić bez odwołania się do teorii ewolucji. ”

https://bioslawek.wordpress.com/2012/12/30/o-formie-i-ksztalcie/

Ervin Laszlo napisał swego czasu książkę „Systemowy Obraz Świata” (PIW, Warszawa). Zacytuję z tej książki mały fragment, następnie poruszę bardzo ważną kwestię, która powinna zamknąć usta wyznawcom tzw.: „NIEinteligentnego projektu w przyrodzie”:Laszlo napisał:

„(….)Ewolucja, mogłaby równie dobrze przybrać wiele innych, określonych postaci, nie ma bowiem nic koniecznego w istnieniu np. gatunku zwanego homo sapiens. Jednakże liczne postacie, które mogłyby przybrać (i które być może przybrała) w przepastnych rejonach Kosmosu, nie mogą zawierać form sprzecznych z określonym ogólnym kierunkiem rozwoju. Bez względu na to, poprzez jakie formy miałaby się zrealizować , jest niepodobieństwem by zaprzestała dążenia ku porządkowi i integracji złożoności i zindywidualizowaniu. Pewien plan zatem istnieje, ale nie jest to plan powzięty z góry. Wytycza on główne szlaki, przypadek zaś wybiera jedną z alternatywnych dróg, na której plan zostanie zrealizowany. Istnieje więc cel nie realizowany niewolniczo i swoboda bez anarchii.”

To, co powyżej widzimy, to czysta prawda, choć wówczas, kiedy się ją zmodyfikuje. Czy zauważyliście, że uczeni, autorzy książek fantastycznych, czy filmów fantastycznych nie potrafią wymyślić żadnej obcej formy życia inaczej niż upodobniając ją do ziemskich stworzeń. Mają ogromny wybór, ponieważ w przyrodzie występuje kilkadziesiąt typów różnych organizmów. Wchodzące w ich zakres gatunki są reprezentowane przez iście „nieziemsko” wyglądające stworzenia! Jeżeli anatomia stworów wymyślanych przez twórcówfilmów fantastycznych znacznie odbiega od podstawowych planów, jakie obserwujemy w ziemskiej biosferze, a większość z nich pojawiła się już w kambrze, to mamy do czynienia z jakimś kabaretem na wzór baru z ‚Gwiezdnych Wojen’. Poniżej wklejam zdjęcia różnych stworów z filmów fantastycznych. Proszę zauważyć, że poważniejsze pomysły bazują zawsze na planach w budowy organizmów żywych, jakie znamy z życia lub z zapisu

kopalnego! Autorzy fantastycznych stworów konsultują się z artystami / naukowcami / anatomami i wymyślają stwory będące karykaturami ziemskich stworzeń – po prostu nie potrafią wymyślić niczego nowego! Jak tak przyjrzeć się ich pomysłom, i myśląc ewolucyjnie, to cały kosmos musiałby posiadać identyczne warunki dla ewolucji. Wszędzie musiała zajść ogólnokosmiczna konwergencja!Teraz zaprezentuję kilka fotografii, które potwierdzają, co napisałem wyżej: [……]

http://www.zdrowa-ziemia.pl/o-nas/wydarzenia-i-media

„Pożyteczne mikroorganizmy mają działanie probiotyczne, czyli pozytywnie wpływają na zasiedlany przez nie organizm gospodarza ? wyjaśnia Stanisław Kolbusz. Grecki zwrot ?pro bios? oznacza bowiem ?dla życia ? pro życiu?.

Co ciekawe, choć na Ziemi żyje mnóstwo mikroorganizmów, to wciążniewiele o nich wiemy. ? Gdyby na wadze postawić wszystkie organizmy żywe, to 83 proc. wagi stanowiłyby właśnie mikroorganizmy ? podkreśla prezes Stowarzyszenia EkosystEM ? Dziedzictwo Natury. Przeciętny człowiek nie wie, że pożyteczna mikroflora wobec przyjaznych mu roślin i zwierząt w ekosystemach, chroni je przed chorobotwórczymi mikrobami i szkodnikami. Podobnie jak przewaga pożytecznej mikroflory w glebie rozstrzyga o jej żyzności, czyli sile rodnej. Na świecie nie ma bowiem powszechnie znanej strategii, któraby w sposób jednoznaczny traktowała mikroorganizmy, jako obrońców ładu i harmonii w przyrodzie. Jest wręcz odwrotnie, a gdy słyszymy słowo ?bakteria?, od razu szukamy biobójczych preparatów. Antybiotyczność, wyjaławianie i powszechna sterylność doprowadziłydo zatrważającej odporności wśród mikrobów, która jest także coraz bardziej powszechna wśród chwastów. Zamiast likwidować przyczynyrozwoju chorób i szkodników usuwamy ich objawy w sposób coraz bardziej kosztowny.”

https://youtu.be/tJiUDYwP0do