DETAY PROJESİ

MART AYI ÖYKÜ VE ETKİNLİKLER-ORTAOKUL

AR-GE

2018-2019

ORTAOKULLAR YÖNERGESİ

Birinci pazartesi; okunan öyküler için öğretmenin

öncülüğünde; öykülerde öne çıkan değer başlıkları

öğrenciler tarafından tespit edilip tahtaya yazılır.

Öğrencilerin bu değerleri defterlerine yazmaları sağlanır.

Öğrenciler öyküleri dönüşümlü olarak veya akıllı tahta

varsa akıllı tahta eşliğinde okuyacaktır. Değerler Eğitimi

temsilcilerimiz hikâyeleri okul öğretmenleriyle

paylaşmalıdır.

İkinci pazartesi; öğrencilerin not ettiği değerlerden

istedikleri değerleri seçmeleri ve seçtikleri değere ilişkin

okuma saatinin ilk 15 dakikasında bir paragraf yazı

yazmaları sağlanır. Yazdıkları bu paragrafı sınıfta okumaları

ve karşılıklı görüş alışverişinde bulunmaları sağlanır. Ayrıca

uygun olan öyküler için gönüllü olarak drama çalışması da

yapılabilir. Yapılan çalışmaların görselleri kayıt altına

alınmalıdır.

Okuma saatinden sorumlu öğretmen her pazartesi sınıfıyla

yaptığı çalışmayı Değerler Eğitimi temsilcimize bildirir. Her

sınıfın kayıtlarını ayrı ayrı tutan değerler eğitimi

temsilcimiz ayın son haftası kendi çizelgesinden Bingöl

MEM AR-GE ‘nin gönderdiği FORM’a bilgileri aktarır. Aylık

Rapor Formunu AR-GE’ye ulaştırır.

1. ÖYKÜ

TOHUMLAR YEŞERDİ 1

Öğlen zili çalmış, Zeynep Öğretmen herkese afiyet

olsun dileklerinde bulunup sınıftan çıkmıştı. Sınıf

nöbetçisi, öğretmenin arkasından yavaşça sınıf kapısını

kapatmış, sınıf başkanı olan Selma masaya oturmuştu.

Nöbetçi sınıfa kimse girmesin diye kapıda beklerken,

Selma arkadaşlarına hitaben:

- Merhaba arkadaşlar. Bildiğiniz üzere,

önümüzdeki hafta cuma günü olacak Öğretmenler

Günü'nde öğretmenimize nasıl bir hediye alacağımızı

belirlemek için toplandık. Görüşlerinizi almak

istiyorum.

İlk parmak kaldıran Rumeysa olmuştu. “Arkadaşlar,

hepinizin bildiği gibi Zeynep Öğretmen kitap okumayı

çok seviyor. Bence bu hafta boyu, okumaktan en çok

hoşlandığı konuları öğrenelim, sevdiği türden bir kitap

seti hediye edelim, ne dersiniz?” Sınıf birbirine bakmış,

Selma bunu ilk öneri olarak tahtaya yazmıştı. “Hepiniz

görüşlerinizi belirttikten sonra toplu olarak

değerlendirip karar verelim, olur mu arkadaşlar?”

Sinan, “8D sınıfı, taktıkça kendilerini hatırlasın diye

öğretmenlerine çok güzel bir kolye alacaklarmış,

kuzenim söyledi.” Engin, “Manzara resimlerini çok

seviyor Zeynep Öğretmen, evinin salonuna asabileceği

büyüklükte bir tablo almaya ne dersiniz? Böylece biz

liseye geçince de bizi hiç unutmaz, tabloya baktıkça

hatırlar.” Ömer, “Resim çizmeyi de seviyor, acaba

tablonun yanında bir tuval de mi hediye etsek?”

Derya: “Tamamen bitkisel içerikli bir cilt bakım ve öz

bakım setinin yanında sağlıklı bir parfüme ne

dersiniz?” Mehmet: “Taktıkça bizi hatırlayacağı bir

başörtü, yüzük ve bileklik alsak?” liste bu şekilde uzadı

gitti. Son olarak Selma oldukça düşünceli görünen

Suna’dan görüş alacaktı. “Önceki yıllar hediyelerimizi

teker teker veriyorduk; bu sene ise mezun olacağımız

için bizi hep hatırlatacak toplu ve farklı bir şey yapalım

dedik. Biliyoruz ki hediyeleşmek sevgiyi arttırır, ancak

alınan şey ne olursa olsun yıpranır ve insan, ömrünce

onu taşıyamaz. Ama yaşatılan güzel bir anı ömür boyu

hatırlanır, kişi unutmaz! Şu durumda öğrettiklerini

uyguladığımızı görmek, Zeynep Öğretmen için en güzel

hediye olacaktır. Bundan dolayı takım ruhuyla

yaptığımız iyi bir işi tiyatro yapıp kendisine

canlandıralım bence! Ayrıca bize; ahlaklı bir şekilde

değerlerimizle yaşamayı öğreten, Allah’ı çok seven

öğretmenimize “Allah” yazılı bir tablo hediye edelim.

Böylece tabloya her baktığında Allah’ı hatırlar, Allah’ı

hatırladıkça da bize dua eder, ne dersiniz?” O zamana

kadar fikir belirtmeyen Selma da “Bence harika olur

arkadaşlar, dilerseniz bu fikri oylamaya sunalım.

“Tamam diyenler?” Tüm sınıf parmak kaldırmıştı.

Selma:

- Şu durumda tam olarak ne yapacağımıza da

karar vermek için biraz daha düşünelim arkadaşlar.

Öğretmenimizle toplu olarak yaşadığımız bir anıyı

canlandıran bir çalışma yapsak daha iyi olur sanki, ne

dersiniz?

Öğrenciler genellikle Zeynep Öğretmenin kendileriyle

geçirdiği özel anıları hatırlıyor; sınıfça yaptıkları,

herkesin payı olan bir çalışmayı hatırlamak için de

hafızalarını zorluyordu. Suna, dört senedir yaptıkları ve

hala sürmekte olan bir çalışmayı hatırlamış ve

“Buldum!” diyerek parmak kaldırmıştı. “Sosyal

Yardımlaşma Vakfından listesini aldığımız; ilimizde,

özellikle de yakın mahallelerde yaşayan ihtiyaç

sahiplerine ve yetimlere yardım ulaştırma

çalışmalarında hepimiz bulunduk, değil mi?” Selma,

“Bildiğim kadarıyla 24 kişi olduğumuz için her sene 24

haftalık ziyaret planlayıp gerçekleştirdik. Yani her sene

birer defa bu ziyaretlerde bulunduysak arkadaşlar şu

ana kadar her birimiz en az üç defa Zeynep

Öğretmenle birlikte bu ziyaretlere gittik. Değil mi?

Gitmeyen varsa parmak kaldırsın.” deyince hiç parmak

kaldıran olmamıştı. Selma fikrini açıklaması için sözü

yine Suna’ya vermişti. “Hepimiz yalnız başımıza bir

hediye aldığımız takdirde ne kadar harcayacaksak o

parayı sınıf kumbarasına koyalım. Kumbarada biriken

parayla şu ana kadar ulaştığımız 75 aile için minik

hediyeler alalım. Bingöl Kültür Merkezinin 450 kişilik

kapasitesi var. Kutlamayı yapmak üzere 24 Kasım

Cuma günü için Kültür Merkezine şimdiden

rezervasyon yaptıralım. Zeynep Öğretmen’le birlikte

biz 25 kişiyiz. Annelerimiz-babalarımız 48 kişi, 75 aileyi

de ortalama 5 kişiden hesaplarsak 375 kişiyle birlikte

ortalama 450 kişi oluyoruz. O gece müsaitlerse müdür

ve müdür yardımcımızı da kutlamaya davet ederiz.

Gelen herkese dürüm, ayran, kek ve su dağıtırız.

Sınıfça yemek servisini yapar, boşları toplar,

davetlilerin ihtiyaçlarını karşılamaya yardımcı oluruz.

Şu durumda bu hafta boyu; yemek ücretini ve 75

ailenin evden alınıp eve bırakılması için 22 servisin

ücretini, yani ortalama 4000 tl’yi karşılayabilecek

“sponsor” aramalıyız. Ama bunu dernek üzerinden

yapamayız, yoksa sürpriz olmaz! Organizasyondan

haberi olsa da Zeynep Öğretmen’in 24 Kasım Cuma

gününe kadar kesinlikle o 75 aile ve yapacağımız

tiyatronun konusundan haberi olmamalı!

Organizasyon tamamen ailelerimizin çalışması olursa

ve davetli listesini Zeynep Öğretmen görmezse,

böylece sürprizimizi öğrenemez inşallah. Bu yüzden

durumu babalarımızla görüşelim. Onlar sponsor bulma

konusunda bize yardım etsinler. Sponsor bulduktan

sonra rezervasyonu kesinleştirelim. Ardından servisle

taşınacaklarını söyleyip, kutlamaya mutlaka

katılmalarını rica ederek 75 ailenin tamamına

ailelerimizin de yardımıyla davetiye ulaştıralım.

Davetliler kutlama yemeğini sinevizyon gösterileri

eşliğinde yedikten sonra birkaç şiir okur ve

tiyatromuzu sergileriz; programın sonunda da aileler

için aldığımız minik hediyeleri dağıtır, programımıza

katıldıkları için teşekkür ederiz, ne dersiniz?” Selma,

“Doğrusu gerçekleştirebilirsek müthiş olur!” demiş ve

saatine bakmıştı, saat epey ilerlemişti, öğlen arası

bitmek üzereydi, artık evde yemek yemeğe

yetişemeyeceklerdi, namaz kılacak kadar zaman

kalmıştı sadece. “Arkadaşlar, dilerseniz bugün ders

çıkışında yine sınıfta toplanıp devam eder, tiyatro

konusu ve organizasyona ilişkin son kararlarımızı alırız,

ne dersiniz? “Tamam” deyip dağıldılar. Zeynep

Öğretmen derse, elinde koca bir tepsiyle gelmişti.

Bugün kayınvalidesi İstanbul’dan kendilerini ziyarete

gelmiş; oğluna, Zeynep Öğretmen'e, torunlarına ve çok

sevdiğini bildiği için öğrencilerine kendi elleriyle

tepsilerle poğaça, börek ve baklava yapmıştı. Zeynep

Öğretmen de teneffüste yemek isterler diye

öğrencilerine getirmişti. “İnanılır gibi değil!” diye

düşünmüştü neredeyse bütün sınıf. Öğlen yemek

yemedikleri için kurt gibi acıkmışlardı. İlk ders bir öykü

inceledikleri için zamanın nasıl geçtiğini

anlayamamışlardı. Teneffüste de Zeynep Öğretmen’in

ısmarladığı çay eşliğinde evden getirdiklerini yemiş,

bayağı bir enerji toplamışlardı. Bütün öğrenciler

Allah’ın kendilerini nasıl gözettiğini bir kez daha

görmüş, şükretmişlerdi. Güzel bir niyetle yola çıkana

Allah işte böyle ikramlarda bulunurdu.

2. ÖYKÜ

TOHUMLAR YEŞERDİ 2

Okulun çıkış zili çalmış, Zeynep Öğretmen iyi tatiller

dileyerek sınıftan çıkmıştı. Ders sonrası toplantıları

olduğunu söyleyerek temizlik görevlisine önceki

teneffüste sınıfı temizletmiş olan sınıf başkanı Selma,

şimdi toplantıyı başlatmıştı.

- Tekrar hoşgeldiniz arkadaşlar. Biliyorsunuz,

öğlen arası olan toplantımızda ihtiyaç sahibi

ailelerin de olduğu bir kutlama programı

hazırlamaya karar vermiştik. Dilerseniz şimdi de

tiyatro konusuna karar verelim.

Gülseren parmak kaldırmıştı, “Okuduğum bir öyküde

ihtiyaç sahibi insanların, kendilerinden daha zor

durumdaki insanlara yardım ettiklerinde kendi

dertlerini unutup mutlu olduklarını, hatta böylece

kendi ihtiyaçlarını da karşılama yolları bulduklarını

yazıyordu. Anlatılanlara hem çok şaşırmış, hem de

anlatılanlardan çok etkilenmiştim. Bir şeyi çok isteyip

de onu elde edemediğimde ihtiyacı olan birini bulup

ihtiyacını gidermeyi artık alışkanlık haline getirmiştim.

Gerçekten bu rahatlama ve huzur duygusunu ben de

hissettim. Yapacağımız drama bu 75 aileye de mesaj

vermeli. Öyle bir mesaj vermeli ki; en çok ihtiyaç

duydukları “kanaatkarlık” duygusuyla tanışsınlar. Yine

öyle bir mesaj vermeli ki; yaşadıkları ağır şartlardan

dolayı hissettikleri hüzün ve üzüntüden kurtulsunlar.

Bildiğiniz gibi Suriye Savaşı'yla ülkemize çok fazla

Suriyeli göçmen geldi. Hatırlarsanız geçenlerde Zeynep

Öğretmen söylemişti; Bingöl’de de şu an 95 Suriyeli

aile bulunmakta. Bunların sadece 20’si sahip oldukları

meslekleriyle çalışıp para kazanmakta geriye kalan 75

aile oldukça zor durumda ve halktan gelen yardımlarla

geçinmekte. Bizim ziyaret ettiğimiz Bingöllü 75 ihtiyaç

sahibi aile ile Bingöl’e sığınan 75 Suriyeli ailenin kardeş

aile olduklarını hayal ediyorum da… İşte bu hayalden

yola çıkıp bir tohum atalım arkadaşlar; kimbilir tohum

yeşerir, filizlenip dal budak sarar, ağaç olur da günün

birinde biz de bu ağacın altında gölgeleniriz. Zeynep

Öğretmen hep şöyle demiyor mu: “Bütün büyük işler,

ufacık bir hayal ile başlar; siz de iyi işler yapmayı hayal

edin ve sonra planlayıp küçük adımlarla yol alın

yavrularım.” Yapacağımız tiyatronun senaryosu ise

şöyle olsun: “Suriyeli bir aile, Bingöllü ihtiyaç sahibi bir

aileye komşu oluyor. Birbiriyle yaşıt küçük kızları da

aynı okulda 1. sınıfa devam ediyordu. Dilini

bilmedikleri için sınıfta hiç kimse Serra ile arkadaşlık

kurmak istemiyordu. Ancak Nurdan, her sabah ve

öğlen Serra ile okula gidip geliyor, teneffüslerde de

Serra ile oynuyordu. Bu şekilde Serra artık Türkçeyi,

anlaşabilecek kadar konuşabiliyordu. Yol arkadaşlıkları

sınıfta sıra arkadaşlıklarına dönüştü. Artık Nurdan,

ödevlerinde de Serra’ya yardımcı oluyordu. Nurdan’ın

yardımıyla Serra da arkadaşlarıyla birlikte okuma-

yazmaya geçmiş, bu şekilde dostlukları da giderek

artmıştı. Nurdan evde annesi ve kardeşlerine

Serra’dan bahsediyor, annesinin yatalak kardeşine

baktığını, babasının da bel fıtığı olduğundan ağır iş

yapamadığını, bundan dolayı Sosyal Yardımlaşma

Vakfının üç ayda bir verdiği yardım ve komşuların

getirdiği erzaklarla geçindiklerini anlatıyordu.

Sığındıkları ev için de belediye tarafından yıkım kararı

alındığından şimdi ne yapacaklarını, nereye

gideceklerini bilemediklerini üzülerek anlatıyordu. “En

azından bizim elhamdülillah, devlet tarafından kiramız

karşılanıyor, ve babam henüz işten çıkarıldığı için

işsizlik maaşı alıyor anneciğim.” diyerek ağlıyordu.

Bunun üzerine evlerinde kullanmadıkları bir odayı bu

Suriyeli aile ile paylaşmaya karar vermişlerdi. Sokakta

kalmalarına göz yumamazlardı. Sığındıkları evden

komşuların kendilerine verdiği döşek-yorganları, özel

birkaç parça eşyaları ve küçük tüplerini alarak

Nurdanların evine yerleşmişlerdi. Nurdan’ın annesi

Serra’nın annesine dikiş-nakış öğretmiş, mahalleden

gelen siparişleri beraber yapmaya başlamışlardı. Şimdi

iki kişi oldukları için Nurdan’ın annesi daha fazla sipariş

alıyor, kazançlarını paylaşıyorlardı. Bir süre sonra

Nurdan’ın babası Serra’nın babasını alıp fırın sahibi

olan kuzeniyle tanıştırmış, ikisi de fırına çırak olarak

yerleşmişlerdi. Bir yıl sonra fırın işini iyice öğrenmiş

eşlerinin de sermayesiyle küçük bir poğaça-gözleme-

simit büfesi açmışlardı. İşlek bir yerde olduğundan çok

satış yapıyor, oldukça fazla kazanıyorlardı. Artık her iki

aile de refaha kavuşmuş, ayrı ayrı evlere yerleşecek

kadar para kazanmışlardı. Ancak birbirlerini o kadar

çok sevmişlerdi ki ayrılmak istemiyorlardı. Biraz daha

çalışıp kazanarak altlı üstlü bahçeli bir ev satın almaya,

böylece bir ömür kardeşçe yaşamaya karar

vermişlerdi. Nurdan ile Serra da birbirlerine destek

olarak ilkokulu bitirmiş ve babalarının aldıkları şirin

bahçeli evde iki kardeş gibi yaşamışlardı.” Bu minik

öykü bize “Bir elin nesi var iki elin sesi var.” atasözünü

hatırlattı değil mi arkadaşlar? Yani “Birlikten kuvvet

doğar.” Şu durumda oraya gelen tüm ihtiyaç sahibi

ailelere bir pencere açmış olacağız. Varlığa ulaşabilmek

için, öncelikle yüreklerinin zengin olması gerektiğini

görecek ve kendilerine acımak yerine kendilerinden

daha ihtiyaç sahibi insanları bulup onlara yardım

etmeleri gerektiğine karar verecekler. O gece, o

ailelere verebileceğimiz en güzel mesaj bu olur diye

düşünüyorum arkadaşlar, ne dersiniz? Eklemek veya

çıkarmak istedikleriniz olursa görüşlerinizle tiyatro

konumuzu daha da zenginleştirebiliriz.” Gülseren’in

senaryosu herkesin hoşuna gitmiş hiçbir değişiklik

yapmadan bunu oynama kararı almışlardı. Hafta sonu

boyunca çocuk kulübünün kendilerine ayrılan

saatlerinde kapıları sıkı sıkı kapatıp bu oyunun

provalarını yapmışlardı. Hafta içi provalar devam

etmiş, bir yandan da organizasyonu tamamlamışlardı.

İhtiyaç sahibi aileleri teker teker ziyaret etmiş,

hepsinden de kutlamaya gelme sözü almışlardı.

Nihayet 24 Kasım Cuma günü gelip çatmıştı. Bütün

sınıflarda öğretmenlere hediyeler verilmiş, öğrenciler

öğretmenlerine olan sevgilerini şiirlerle dile

getirmişlerdi. 8A sınıfında ise heyecan doruktaydı.

Öğrenciler hemen ilk derste Zeynep Öğretmen’in

öğretmenler gününü kutlamış ve Zeynep Öğretmen’e

büyük bir tablo hediye etmişlerdi. “Lütfen

öğretmenim, bu gece Kültür Merkezinde yapacağımız

program bitiminde, yani eve döndükten sonra bu

tabloyu açın, olur mu?” deyip programdan önce

açmaması için ısrar etmişlerdi. Zeynep Öğretmen de

gülümseyerek “tamam” demişti. Kültür Merkezindeki

kutlama programı akşam 17.00-19.00 arasıydı. Yani

ders 14.30’da bitince, program öncesi tüm

organizasyonu gözden geçirmek ve son bir prova

yapmak için sadece iki buçuk saatleri vardı. Tüm

tiyatro ekibi Kültür Merkezine geçip provaya

başlamıştı. Aileleri taşıyacak servislere adresler

verilmiş, salona konukların ağırlanacağı şekilde bir çeki

düzen verilmiş, kapıda çikolata ve kolonyayla konuklar

karşılanmaya başlanmıştı. Hem alt kat hem de üst

katta beşer öğrenci gelen konukların oturma düzenini

belirliyor, aileler çocuklarıyla rahatça oturabilecekleri

yerlere yerleştiriliyordu. 8A sınıfı öğrencilerinin anne

babaları en ön sırada değil, davetli ailelerin arasına

gelişigüzel oturmuşlardı. Protokol oturma düzeni

olmayınca programa gelen müdür ve müdür yardımcısı

da öğrencilerin yönlendirdiği yerlere oturmuşlardı.

Zeynep Öğretmen’in de çocuklarıyla birlikte geldiğini

görünce 8A sınıfının sevinci katlanmıştı. Nihayet

saatler 17.00'yi gösteriyordu. Selma sunucu olarak

tüm konukları selamlayıp program akışını arz etti.

Ardından sinevizyon gösterileri başlamış ve yemek

dağıtımı yapılmıştı. Sinevizyon gösterileri iki bölümden

oluşmaktaydı. Yemek eşliğinde izlenecek ilk bölüm

genellikle öğretmenlerin öğrencileriyle iletişimini konu

alıyordu. Videolarda öğrencilerin okulda edindikleri

becerilerle kendi yakınlarına ve topluma sağladıkları

faydalar işleniyordu. Yemek sonrası öğrenciler

tarafından bütün boşlar toplanmış, o arada da birkaç

şiir okunmuştu. Yemekten sonraki sinevizyon

gösterilerinin ikinci bölümünde ise Suriye Savaşı'nın

başından bu yana sınırdan geçmeye çalışırken

öldürülenlerin görüntüleri ve sınırdan geçmeyi başarıp

Türkiye’ye sığınan Suriyelilerin yaşadıkları zor durum

konu alınmıştı. Konukların kendilerinden daha zor

durumda olanlara yönelik farkındalık geliştirmeleri

sağlanmıştı. Zeynep Öğretmen sinevizyon sonrası şöyle

bir etrafına bakındı ve bu ailelerin hepsini tanıdığını;

öğrencileriyle onları ziyaret ettiklerini hatırladı. “Allah

Allah! Hem de neredeyse hepsi oradaydı, ne olmuştu

ki acaba, buraya niçin ve nasıl gelmişlerdi? Bu yemeğin

sponsoru da kimdi?” şeklinde zihninde bir yığın soruyla

şaşkın şaşkın etrafı gözlüyordu. “Bu ihtiyaç sahibi

ailelerin dışında öğrenci olarak bir tek kendi sınıfı ve

velileri vardı salonda. Halbuki belediyenin

sponsorluğunda herkese açık bir organizasyon

sanıyordu bu kutlamayı. Gündüz azıcık rahatsızlandığı

için evde dinlenmeyi tercih edecekti ama, öğrencilerini

kıramadığı için dört yavrusunu da alıp gelmişti. Neler

oluyordu acaba?” diye düşünürken sunucu olarak

Selma; Zeynep Öğretmen’in Öğretmenler Günü'nü, en

zor zamanlarında kendilerini ziyaret ettiği dostları

arasında kutlamak istediklerini belirten bir giriş

yapmıştı. Bu şekilde Zeynep Öğretmen’in zihnindeki

tüm sorular cevabını bulmuştu. Aman Allah’ım! Nasıl

bir duyarlılıktı bu böyle ya! Duydukları ve gördüğü

manzara karşısında ancak, “Maşaallah!” diyebilmişti.

Az sonra perde açılmış, tiyatro başlamıştı. Bütün

oynayanlar da 8A sınıfıydı! Şimdi de ancak

“Subhanallah!” diyebilmişti. Bu yavrular neler

düşünebiliyor, neler yapabiliyorlardı böyle! Tiyatroyu

sonuna kadar çocuklarıyla birlikte pür dikkat izlemiş ve

nutku tutulmuştu. Bizim “çocuk” ve “küçük” olarak

gördüğümüz yürekler, ne de “büyük” yüreklermiş!

Programın tamamı hem Zeynep Öğretmen’e, hem

müdüre hem de müdür yardımcısına tam bir sürpriz

olmuştu. Altlı üstlü salon hınca hınç doluydu.

Tiyatronun bitiminde bir alkış tufanı kopmuş ve

seyirciler tarafından öğrenciler ayakta alkışlanmıştı.

Ailelerin de öğrencilere bir sürprizi vardı. Tiyatro dahil

tüm program kamerayla kayda alınmış ve CD olarak

tüm öğrencilere dağıtılacaktı. Alkışlar hala devam

ediyordu. Aman Allah’ım! Ne muhteşem bir gece

geçirmişti! Yüreği yerinden fırlayacak gibi atarken,

“Demek ki tohumlar yeşerdi Rabbim!” diyerek

yutkundu ve mutluluk gözyaşlarını artık tutamadı.

Programın tamamına konuklar bayılmıştı. Gözyaşları

içinde, “Biz almamız gereken mesajı aldık Hoca Hanım,

artık hazır balık beklemeyecek; balık avlamayı öğrenip

bizim durumumuzdakilere öğreteceğiz!” türünden

ifadeler kullanarak öğrencilerin nasıl da amaçlarına

ulaşmış olduklarını göstermişlerdi. “Yüzlerce seminer

onlara bu duyguyu veremez, bu kararı aldıramazdı. Ya

öğrenciler? Hangi ara bu kadar olgunlaşıp

derinleştiler? Allah’ım, kuşlarım yuvadan uçuyor, sen

onların kolu ve kanadı ol!” türünden yürek dolusu

sevgiyle dua ediyor ve öğrencileriyle kucaklaşıyordu.

Rüya gibi “2 saat” geçirmişti. Yeryüzünde alabileceği

en harika hediyeyi almıştı; tüm ektiği tohumların

eksiksiz ve kusursuz çiçek açtıklarına şahit olmuştu bu

gece. Rabbinden daha ne dileyebilirdi ki? Bu

düşünceler arasında evinin yolunu tutmuş, yavrularını

uyutmuştu. Yatsı namazını kıldıktan sonra tam

uyuyacakken “hediye tabloyu” hatırlamış; salona geçip

asacağı uygun bir yer ayarlamaya çalışmıştı. Tabloyu

hediye paketinden sıyırıp da “Allah” lafzını görünce

boğazı düğümlenmiş ve artık hıçkırıklara boğulmuştu.

Tüm bu değerlerin temelindeki ana gayeyi anlamıştı

“yavrucakları”. Evet! Her şey Rabbin rızası, yaradan

aşkı, yani “Allah” içindi. Tabloyu astığı yerden “Allah”

lafzına takılı kalan gözlerinin önünden teker teker tüm

öğrencileri geçmiş, “Rabbimin kucaklayışıyla kalın

yavrucaklarım.” diye usulca dua etmişti.