Wykład 6

Dr Agnieszka Jaźwa agnieszka.jazwa@uj.edu.pl

Diagnostyka enzymologiczna chorób wątroby, trzustki i zawału serca.

Hiperbilirubinemie.

Enzymy w diagnostyce laboratoryjnej

Enzymy syntetyzowane są w komórkach i tam pełnią swoje funkcje. Tylko nieliczne wydzielane są na zewnątrz do przestrzeni pozakomórkowych.

Każda tkanka posiada swój specyficzny profil enzymatyczny. Dlatego wykrycie zmiany poziomu określonych enzymów w stanach chorobowych pozwala wnioskować o lokalizacji i rodzaju zmian patologicznych zachodzących w organizmie.

Pojawienie się enzymów wewnątrzkomórkowych w płynie pozakomórkowym może świadczyć o stopniu uszkodzenia komórek danej tkanki.

W rutynowej diagnostyce wykorzystuje się zaledwie kilka (spośród kilkuset) enzymów tkankowych – diagnostyka chorób wątroby, trzustki, mięśni szkieletowych i mięśnia sercowego.

W praktyce badanie to polega na pomiarze aktywności lub określeniu poziomu białka enzymu w płynach ustrojowych.

w tkankach w płynach ustrojowych - osocze lub surowica - płyn mózgowo-rdzeniowy - mocz w płynach patologicznych - wysięki - przesięki

Badanie aktywności enzymatycznej

Warunkiem niezbędnym, aby doszło do istotnego wypływu enzymów z komórki jest naruszenie integralności błony plazmatycznej.

Szybkość i wielkość zmian aktywności/poziomu enzymu w osoczu zależy od szeregu czynników, takich jak jego zawartość w komórce, droga jaką przebywa uwolniony z komórki enzym do światła naczynia (bezpośredni transfer przez błonę naczynia, bądź przez naczynia limfatyczne) oraz rozległość uszkodzenia tkanki.

Aminotransferaza alaninowa

rozpoznawanie chorób monitorowanie przebiegu chorób prognozowanie

Cele diagnostyki enzymologicznej

, enzymy, hormony, tłuszcze, elektrolity (sód, potas, chlorki, magnez, wapń, żelazo, i inne)

Enzymy najczęściej stosowane w diagnostyce medycznej

Szutowicz i Raszeja-Specht, Diagnostyka laboratoryjna, Tom I, GUM, 2009

Aktywność enzymu

Szybkość reakcji katalizowanej przez enzym jest wprost proporcjonalna do ilości aktywnego enzymu w mieszaninie reakcyjnej. Ta zależność jest jednak modyfikowana przez różne czynniki: Białka w trakcie przechowywania materiału biologicznego podlegają proteolitycznej degradacji i denaturacji utrata natywnej struktury i spadek aktywności. Wrażliwość na te zmiany zależy od rodzaju białka oraz warunków przechowywania (temperatura, czas). Enzymy są białkami zbudowanymi z łańcucha aminokwasowego, który odpowiednio zwinięty tworzy skomplikowaną strukturę przestrzenną stabilizowaną oddziaływaniami grup funkcyjnych w aminokwasach oraz często obecnością różnego rodzaju cząsteczek w rodzaju jonów metali takich jak wapń, magnez, żelazo, miedź, mangan, nikiel, a także rozmaitych związków odgrywających rolę kofaktorów. W związku z tym na wynik pomiaru wpływ mają pH, siła jonowa, skład mieszaniny reakcyjnej oraz temperatura pomiaru. Z uwagi na to, iż w warunkach patologicznych obserwujemy przeważnie znaczący wzrost aktywności enzymatycznych, dlatego często wyniki oznaczeń enzymatycznych wyrażone są krotnościami wartości górnej granicy przedziału referencyjnego.

Aktywność enzymu

Miarą aktywności enzymu jest szybkość reakcji chemicznej mierzona przyrostem ilości produktu lub ubytkiem substratu w jednostce czasu w przeliczeniu na jednostkę objętości materiału biologicznego.

Międzynarodowa jednostka aktywności enzymatycznej (U): 1 jednostka (U) = ilość enzymu, która w warunkach standardowych (optymalne pH i temperatura) katalizuje przekształcenie 1 μmola substratu w ciągu 1 minuty

Zalecane jednostki U/ml lub U/L Wielkość zakresu wartości referencyjnych dla niektórych enzymów zależy od stanu fizjologicznego, wieku oraz płci.

Aktywność fosfatazy alkalicznej w zależności od wieku i płci

Enzymy, podobnie jak inne białka podlegają wielu potranslacyjnym przemianom, które często są charakterystyczne dla danego rodzaju komórki. Prowadzi to do powstania różnorodnych wariantów tego samego enzymu nazywanych izoformami.

Izoformy czasami różnią się między sobą specyficznością substratową, właściwościami regulacyjnymi lub opornością na utratę aktywności.

Wspólną cechą wszystkich izoform jest to, że są odmianami tego samego białka enzymatycznego kodowanego przez jeden gen.

Istnieją również formy enzymu różniące się między sobą strukturą pierwszorzędową. Białka te są produktami różnych genów i noszą nazwę izoenzymów.

Cechą wspólną izoenzymów jest to, że katalizują tę samą reakcję chemiczną, pomimo nieraz znaczących różnic w budowie i właściwościach regulatorowych.

Izoenzymy i izoformy enzymów

Izoenzymy i izoformy enzymów

Szutowicz i Raszeja-Specht, Diagnostyka laboratoryjna, Tom I, GUM, 2009

ENZYMY

podział oparty na sposobie przedostawania się do przestrzeni pozakomórkowej

1. Enzymy komórkowe (wskaźnikowe) – uwalniane w wyniku uszkodzenia błony komórkowej lub rozpadu komórki - mikrosomalne – GGT - lizosomalne – ACP - mitochondrialne – AST, CK, GLD - cytoplazmatyczne – ALT, LDH, AST, CK - błony plazmatyczne – ALP, 5’-NT, GGT

2. Enzymy sekrecyjne – wydzielane do krążenia, gdzie spełniają swoją funkcję - czynniki krzepnięcia i fibrynolizy - acylotransferaza lecytyna:cholesterol (LCAT) -cholinesteraza ChE (pseudocholinesteraza) - ceruloplazmina - lipaza lipoproteinowa

3. Enzymy ekskrecyjne – produkowane przez gruczoły i wydzielane do śliny, światła przewodu pokarmowego, płynu nasiennego itp. - soku trzustkowego (amylaza, lipaza, RNaza, DNaza) - żółci (ALP, GGT) - fosfataza kwaśna sterczowa (PAP)

Przy niewielkich uszkodzeniach komórki (które często są odwracalne) dochodzi przede wszystkim do wypływu enzymów zlokalizowanych w cytoplazmie. Znaczący wzrost wypływu enzymów mitochondrialnych obserwuje się dopiero w ciężkich i nieodwracalnych uszkodzeniach komórki.

Profile enzymatyczne w diagnostyce medycznej

Przykład dystrybucji tkankowej aminotransferazy asparaginianowej (AST),

aminotransferazy alaninowej (ALT) oraz kinazy kreatynowej (CK)

Porównanie wzajemnego stosunku aktywności dwóch lub więcej enzymów, jeżeli stosunek ten w danym narządzie jest dla niego charakterystyczny.

Szutowicz i Raszeja-Specht, Diagnostyka laboratoryjna, Tom I, GUM, 2009

Aminotransferazy (AST i ALT) AST: asparaginianowa (EC 2.6.1.1 Transferaza L-asparaginian:2-oksoglutaran) – w cytoplazmie i mitochondrium

ALT: alaninowa (EC 2.6.1.2 Transferaza L-alanina:2-oksoglutaran) – w cytoplazmie PLP (fosforan 5’-pirydoksalu) – koenzym

PLP

PLP

Znaczenie reakcji transaminacji w procesach oddychania komórkowego

intranet.tdmu.edu.ua

ALT

ALT

AST

Zakresy referencyjne – aktywność w surowicy: AST : - mężczyźni do 35 U/L - kobiety do 31 U/L ALT: - mężczyźni do 45 U/L - kobiety do 34 U/L Wzrost aktywności: choroby wątroby: - wirusowe zapalenie wątroby - alkoholowe zapalenie wątroby - toksyczne zapalenie wątroby - marskość wątroby - przerzuty do wątroby - inne zawał mięśnia sercowego dystrofie mięśniowe inne choroby mięśniowe (także pochodzenia neurogennego) niedokrwistość hemolityczna

Znaczenie kliniczne aminotransferaz

Rozmieszczenie tkankowe:

Gamma-glutamylotransferaza (GGT)

Związana z błonami plazmatycznymi komórek - mikrosomy - w błonach komórkowych (transport aminokwasów lub peptydów w poprzek błony)

Wzrost aktywności: choroby związane z zastojem w drogach odprowadzających: - choroby wątroby i dróg żółciowych - choroby trzustki indukcja lekami - barbiturany, fenytoina, estrogeny - alkohol (wskaźnik abstynencji - 2–5 tygodni) pierwotny rak wątroby przerzuty innych nowotworów do wątroby nadczynność tarczycy reumatoidalne zapalenie stawów zawał serca upośledzenie tolerancji glukozy i cukrzyca typu 2

Rozmieszczenie tkankowe GGT: - nerki - kanaliki proksymalne - wątroba - trzustka - jelita

Wzrost aktywności enzymatycznej GGT może przebiegać bez naruszenia integralności błony plazmatycznej

Aktywność GGT w osoczu krwi wzrasta w stanach niedrożności przewodów żółciowych (kamica, nowotwór, leki, ciąża).

Nagromadzające się sole kwasów żółciowych działają jak detergenty wymywając białka powierzchniowe komórek wyścielających przewody żółciowe (w tym GGT).

Wzrost aktywności GGT bez naruszenia integralności hepatocytów.

Cholestaza - zaburzenia w tworzeniu lub przepływie żółci na jakimkolwiek odcinku, od jej powstawania w hepatocycie, aż do ujścia dróg żółciowych w dwunastnicy.

Fosfataza alkaliczna (ALP)

katalizuje hydrolizę wielu naturalnych i syntetycznych substratów (w środowisku alkalicznym – optimum pH: 8,6-10) udział w procesie wchłaniania cukrów w jelicie i w kanalikach nerkowych oraz w kostnieniu przez rozkład organicznych estrów fosforanowych enzym jest związany z błonami - na zewnętrznej powierzchni błony komórkowej - związany z białkami i fosfolipidami błonowymi Mg2+, Co2+, Mn2+ – aktywatory inhibitory: Zn2+, Ca2+, EDTA, cyjanki, azotyny, formaldehyd (nieodwracalnie) bufory: obojętne (węglanowy, barbitalowy); hamujące (glicynowy, propyloaminowy); aktywujące (TRIS, dietanoloaminowy)

Rozmieszczenie tkankowe ALP: - błona śluzowa jelita cienkiego - nerki - kanalik proksymalny (kręty) - kości – osteoblasty - wątroba - łożysko

Oznaczanie izoenzymów i izoform ALP

Właściwości wykorzystywane w celu różnicowania izoenzymów i izoform:

ruchliwość elektroforetyczna wrażliwość na czynniki denaturujące – temperatura (izoforma kostna), czynniki chemiczne wrażliwość na działanie selektywnych inhibitorów (mocznik – izofoma kostna; L-fenyloalanina – izoenzym jelitowy i łożyskowy) powinowactwo lektynowe właściwości immunochemiczne – indukowanie produkcji specyficznych przeciwciał

www.interlab-srl.com

Niewielkie ilości enzymu jelitowego (*) są wykrywane w surowicy osób z grupą krwi 0 i B.

Pochodzenie i właściwości izoenzymów i izoform ALP

Szutowicz i Raszeja-Specht, Diagnostyka laboratoryjna, Tom I, GUM, 2009

Znaczenie kliniczne ALP

Fizjologiczny wzrost aktywności: u ciężarnych – izoenzym łożyskowy u dzieci – izoforma kostna osoby z grupą krwi B i O po posiłku – izoenzym jelitowy kobiety w okresie menstruacji – izoenzym jelitowy doustne leki antykoncepcyjne – izoenzym jelitowy

Patologiczny wzrost aktywności: choroby wątroby – izoforma wątrobowa (zwłaszcza przy równoczesnym wzroście GGT) pierwotne i wtórne choroby kości – izoforma kostna - choroba Pageta - osteomalacja - krzywica - osteoporoza postmenopauzalna - nowotwory kości pierwotna i wtórna nadczynność przytarczyc – izoforma kostna nowotwory - produkcja ektopowa izoenzymów łożyskowego, jelitowego i komórek zarodkowych

Kinaza kreatynowa (CK)

katalizuje odwracalną reakcję fosforylacji kreatyny przez ATP niestabilny w osoczu – traci aktywność na skutek utleniania reszt sulfhydrylowych w centrum aktywnym aktywność w tkankach - największa: mm. szkieletowe (2500 U/g białka) i serce (550 U/g białka) - wątroba i erytrocyty – praktycznie brak aktywności dimer; 82 kDa (2 x 41 kDa) - podjednostka B (loci w 14 chromosomie) - podjednostka M (loci w 19 chromosomie)

Aktywność CK w surowicy zależy od: - płci - wieku - masy mięśniowej - aktywności fizycznej - rasy

Znaczenie kliniczne CK

Zakres referencyjny aktywności CK (rasa kaukaska):

-mężczyźni 46 – 171 U/L - kobiety 34 – 145 U/L

Rozmieszczenie tkankowe:

Duży wzrost aktywności: wszystkie typy dystrofii mięśniowej zespoły zmiażdżenia zapalenie mięśni rabdomioliza choroby mięśni pochodzenia neurogennego: - myasthenia gravis (nużliwość mięśniowa) - stwardnienie rozsiane - poliomyelitis (choroba Heinego-Medina) - parkinsonizm zawał mięśnia sercowego

W późnym okresie dystrofii mięśniowej, przy bardzo dużym zaniku masy mięśniowej, aktywność CK-MB może być prawidłowa lub nawet obniżona.

Izoenzymy CK i ich znaczenie kliniczne

Cytoplazmatyczne izoenzymy CK i ich zawartość w surowicy ludzi zdrowych: CK-1 (CK-BB) – nie występuje (nie przenika przez BBB) CK-2 (CK-MB) – ok. 5% CK-3 (CK-MM) – ok. 95%

CK-MB w zawale serca (wzrost do 20-30% całkowitej aktywności CK) - wzrost po 3-6 godzinach od wystąpienia zawału - maksimum po 12-24 godzinach

Wartość diagnostyczna CK-MBmass (stężenie)

CK-MBmass (stężenie) – wprowadzona jako próba udoskonalenia pomiarów aktywności CK-MB Dynamika wzrostu stężenia CK-MB w zawale jest wyższa od dynamiki wzrostu aktywności tego enzymu. ≥ 10 mg/L potwierdza zawał serca (8-10-krotny wzrost ponad poziom referencyjny) - ma znaczenie prognostyczne dla wystąpienia zawału u osób z dusznicą bolesną - jest wskaźnikiem reperfuzji w przebiegu leczenia zawału:

Okienka diagnostyczne markerów kardiologicznych dla zawału: Mioglobina: 2 do 12 godzin; CK-MB stężenie: 3 do 48 godzin; Troponina I: 4 godz. do 4 dni; Troponina T: 4 godz. do 5 dni

AMI – acute myocardial infarction – ostry zawał serca

Dehydrogenaza mleczanowa (LDH)

L-Mleczan Pirogronian

enzym cytoplazmatyczny – obecny we wszystkich komórkach heterotetramer – 4 podjednostki 2 rodzaje łańcuchów polipeptydowych - typ M – „mięśniowy” (chromosom 11) -typ H – „sercowy” (chromosom 12) Izoenzymy i ich zawartość % w surowicy osób zdrowych: 1) LDH1 (HHHH; H4) - 14-26% 2) LDH2 (HHHM; H3M) - 29-39% 3) LDH3 (HHMM; H2M2) - 20-26% 4) LDH4 (HMMM; HM3) - 8-16% 5) LDH5 (MMMM; M4) - 6-16%

Rozmieszczenie tkankowe izoenzymów LDH: LDH1 - mięsień sercowy, erytrocyty, nerki LDH2 – nerki, erytrocyty, mięsień sercowy LDH3 – śledziona, płuca, nerki, LDH4 – śledziona, płuca, łożysko LDH5 – wątroba, skóra, mięśnie szkieletowe

LDH1/LDH2 ≈ 0,76

Znaczenie kliniczne LDH

Choroba LDH1 LDH2 LDH3 LDH4 LDH5

Ostry zawał serca + +

Ostry zawał serca z ostrym

przekrwieniem wątroby

+ +

Niedokrwistość złośliwa +

Chłoniak złośliwy + +

Aktywna przewlekła białaczka

szpikowa

+

Wczesny okres zapalenia

wątroby

+

Zapalenie skórno-mięśniowe +

Zator płucny i zawał płuca + + +

Zakażenia wirusowe + + +

Forsowna aktywność fizyczna + +

(1>2)

Elektroforeza żelowa Selektywne metody chemicznej inhibicji Chromatografia jonowymienna Immunostrącanie

Oznaczanie aktywności LDH: metoda referencyjna - test optyczny - reakcja przemiany mleczanu do pirogronianu – forma zredukowana NADH posiada pasmo absorpcji przy 340 nm (surowica powinna być oddzielona jak najszybciej, bez śladów hemolizy!)

Metody rozdzielania i oznaczania izoenzymów LDH:

Oznaczanie całkowitego LDH i poszczególnych izoenzymów

L-Mleczan Pirogronian

Enzymy trawienne i ich znaczenie w diagnostyce

α-Amylaza

hydrolizuje wiązania α-1,4-glikozydowe w łańcuchach polisacharydowych metaloenzym – wymaga obecności Ca+2 dla zachowania swojej aktywności aktywatory – jony Sr, Ba, Mn, Cl-, sole żółciowe, albuminy – zależnie od pH optymalne pH: 6,7 – 7,0 jedyny enzym osoczowy fizjologicznie obecny w moczu (ze względu na małą masę cząsteczkową – 54-62 kDa podlega filtracji kłębuszkowej)

Izoenzymy amylazy i ich rozmieszczenie tkankowe: 1) izoenzym S (ślinowy/śliniankowy/ptialina) - produkowany w śliniankach (obecny w ślinie) – po dotarciu do żołądka ulega dezaktywacji w kwaśnym pH 2) izoenzym P (trzustkowy) - produkowany w trzustce (obecny w soku trzustkowym)

Aktywność amylazy jest także stwierdzana w nasieniu, nasieniowodach, jajnikach, jajowodach, mięśniach poprzecznie prążkowanych, płucach, tkance tłuszczowej, pokarmie kobiecym, łzach, płynach z otrzewnej i opłucnej, nowotworach - istotne ograniczenie wartości diagnostycznej

wiązania α-1,4- glikozydowe

Znaczenie kliniczne α-amylazy

Wzrost aktywności:

zapalenie trzustki - w ostrym zapaleniu wzrost aktywności po 5-6 godzinach od pierwszych objawów -> maksimum po 24 godzinach -> powrót do wartości prawidłowych po 3-4 dniach zapalenie ślinianek pozatrzustkowe choroby w jamie brzusznej - choroby dróg żółciowych - niedrożność jelit - zapalenie krezki - perforacja wrzodu żołądka - zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy - pęknięcie tętniaka aorty - ostre zapalenie wyrostka robaczkowego - zapalenie otrzewnej choroby układu moczowo-płciowego - pęknięcie jajowodu (ciąża pozamaciczna) - nowotwór jajnika - niewydolność nerek

inne - zmiany w śliniankach - ostre nadużycie alkoholu - cukrzycowa kwasica ketonowa - makroamylazemia - wstrząs septyczny - zabiegi kardiochirurgiczne - nowotwory - leki

Makroamylazemia

Makroamylazy to kompleksy amylazy (najczęściej typu S) i immunoglobulin IgG lub IgA (reakcja antygen-przeciwcało) Mają nawet >200 kDa Nie są filtrowane do moczu, gromadzą się w surowicy

amylazy w surowicy amylazy w moczu (przy prawidłowej funkcji nerek)

Makroamylazemia nie jest chorobą nie towarzyszą jej swoiste objawy i nie wymaga dodatkowych badań diagnostycznych bądź leczenia.

Lipaza

enzym produkowany prawie wyłącznie w trzustce (niewielkie ilości powstają w żołądku, śluzówce jelit) i wydzielany do światła przewodu pokarmowego rozkłada triglicerydy pokarmowe do glicerolu oraz kwasów tłuszczowych ze względu na małą masę (48 kDa) filtrowana do moczu, ale w kanalikach nerkowych podlega całkowitej resorpcji – dlatego w moczu nie występuje

Znaczenie kliniczne lipazy

Wzrost aktywności: ostre zapalenie trzustki - wzrost w ciągu 4-8 godzin -> maksimum aktywności po 24 godzinach -> powrót do wartości prawidłowych 8-14 dni przyczyny pozatrzustkowe - perforacja wrzodu żołądka lub dwunastnicy - niedrożność jelit - niedrożność naczyniowa krezki - zapalenie dróg żółciowych - niedrożność przewodu trzustkowego (nowotwór lub kamień) - niewydolność nerek

Profile enzymatyczne w diagnostyce medycznej

1. WĄTROBA: AST, ALT, ALP, GGT, LDH 2. NERKI: mocznik, kreatynina, GGT 3. TRZUSTKA: Lipaza, Amylaza, Aminopeptydaza leucynowa 4. MIĘŚNIE: Kinaza kreatynowa, LDH 5. KOŚCI: ALP, ACP 6. NOWOTWORY: ALP, PAP, LDH

www.czytelniamedyczna.pl

Niedrożność przewodów żółciowych

Żółtaczka

objaw polegający na zażółceniu skóry, błon śluzowych i białkówki oczu wskutek nagromadzenia się bilirubiny w surowicy krwi i tkankach organizmu

hemolityczna miąższowa mechaniczna (zaporowa, zastoinowa)

spowodowana przyczynami przedwątrobowymi, jako skutek zwiększonej produkcji bilirubiny przez wątrobę wynikającej z masywnego rozpadu krwinek czerwonych lub wchłaniania się rozległego krwiaka śródtkankowego

spowodowana przyczynami wewnątrzwątrobowymi jako wynik upośledzenia wnikania bilirubiny do wątroby i sprzęgania jej z glukuronianem lub jej wydzielania do żółci (uszkodzenie toksyczne wątroby, wirusowe zapalenie wątroby, marskość wątroby, wrodzonymi defektami enzymatycznymi przemiany bilirubiny (np. zespół Criglera-Najjara, zespół Gilberta, zespół Dubina-Johnsona)

spowodowana przyczynami pozawątrobowymi jako wynik zwężenia lub zamknięcia dróg żółciowych (kamica, nowotwory), co uniemożliwia prawidłowy spływ żółci do dwunastnicy.

Bilirubina – produkt rozpadu hemu

Bilirubina – pomarańczowoczerwony barwnik żółciowy ssaków, produkt rozpadu hemu, hemoglobiny (ok. 70-80%) i innych hemoprotein.

http://antranik.org/blood-components-hemoglobin-typerh-factor-agglutination/

Powstaje w układzie siateczkowo-śródbłonkowym wątroby wskutek degradacji części porfirynowej hemu, po uprzednim wyłączeniu i zmagazynowaniu jonu żelaza.

Jest bardzo skutecznym przeciwutleniaczem.

Wątroba odgrywa kluczową rolę w metabolizmie bilirubiny.

Degradacja hemu

Ryter & Tyrrell, Free Radic Biol Med., 2000

hem

Atom żelaza występuje w postaci jonu żelazawego (+2) w hemach funkcjonalnej hemoglobiny, oksyhemoglobiny, mioglobiny i oksymioglobiny i tylko w tej postaci transportuje tlen.

Atom żelaza przyjmuje postać jonu żelazowego (+3) w hemach methemoglobiny, w katalazie i peroksydazie.

Bilirubina wolna i związana

(zielona) (żółta)

Cząsteczki bilirubiny są lipofilne, dlatego we krwi transportowane są w połączeniu z albuminą. Frakcja bilirubiny nietrwale związanej z albuminami nazywana jest bilirubiną wolną lub pośrednią.

Bilirubina wolna transportowana jest do wątroby, gdzie ulega dalszym przemianom do rozpuszczalnej w wodzie bilirubiny związanej (bezpośredniej) - UDP-glukuronozylotransferaza (UDP-GT) sprzęga bilirubinę z kwasem glukuronowym (glukuronianem) w dwóch następujących po sobie reakcjach tworząc odpowiednio mono- i diglukuronid bilirubiny (związki rozpuszczalne w wodzie):

Metabolizm bilirubiny

www.studyblue.com

Barwniki żółciowe w różnych postaciach żółtaczek

www.chirurg.pl

Hiperbilirubinemia noworodków

„Żółtaczka fizjologiczna” występująca u prawie wszystkich noworodków pomiędzy 2 a 4 dniem życia; przemijająca związana z podwyższonym stężeniem bilirubiny niezwiązanej (wolnej) – stężenie bilirubiny całkowitej w ciągu pierwszych 24 h: powyżej 5 mg/dl (86 μmol/L) w porównaniu z prawidłowym poziomem u osób dorosłych (≤ 1,5 mg/dl lub 26 μmol/L).

Bilirubina wolna (pośrednia) może przenikać przez barierę krew-mózg i w dużych stężeniach działać neurotoksycznie (ryzyko żółtaczki jąder podkorowych mózgu).

Ok. 8% wszystkich noworodków wymaga leczenia hiperbilirubinemii wywołującej żółtaczkę.

Bilirubina jest żółtym pigmentem, którego max. absorpcji wynosi 450-470 nm. Niebieskie światło w wąskim paśmie długości fali 450-470 nm skutecznie rozkłada bilirubinę.

Do przygotowania na najbliższe ćwiczenia

Diagnostyka zaburzeń homeostazy białek: 1) Oznaczanie białka metodą Bradforda – zasada metody 2) Rozdział elektroforetyczny białek surowicy 3) Znaczenie kliniczne białek ostrej fazy