Iets moois, daar zou ik graag mee af willen sluiten, iets dat hoop geeft. Ik weet alleen niet wat. Ik zoek ernaar, in mijn hart, maar vinden doe ik het niet. Eer heeft zich van mij een grote verlorenheid meester gemaakt. Waar ik tegen vecht hoor, echt! Ik zoek naar het spreekwoordelijke lichtpuntje, het kleine kaboutertje met het gloeiende lantaarntje, dat zegt: kom maar mee, kom dat donkere bos maar in en betreed mijn eenvoudige maar oergezellige kabouterwoning, en zie: daar zijn z’n kleine vrienden, allemaal broers, want de kabouter is niet getrouwd maar heeft ervoor gekozen bij zijn negen broers te blijven wonen en hij is de tiende, eigenlijk een soort nakomertje, vandaar dus dat er nog een spoortje rood in zijn verder witte baard te vinden is en hij zegt: ga zitten, mensenvriend, ga zitten, dat mijn broers en ik voor warme dranken en heerlijke spijzen kunnen zorgen en ik voel me soezerig en fijn en alles in de wereld heeft weer nut, maar ja, kabouters bestaan niet en ik moet altijd alles helemaal alleen doen godverdomme!

Don Duyns - Paars