Dossier completo 5 Tribuna Araguaney

DEMOCRACIA E RESPONSABILIDADE

“A REFORMA ADMINISTRATIVA E A REESTRUCTURACIÓN TERRITORIAL DO ESTADO”

Xosé Luis Barreiro Profesor e analista político

Modera:

Sonia Rodríguez-CamposDirectora da EGAP

Diego Calvo PousoPresidente da Deputación Provincial de A Coruña

Participan:

LUNS6 MAIO20:00 h.

A Fundación Araguaney-Puente de Culturas, guiada polo seu espírito de traballo en beneficio da sociedade, abre unha tribuna de debate para que a xente poida acudir, escoitar e aportar ideas co obxectivo de contribuír á rexeneración democrática e a unha maior responsabilidade civil.

O obxectivo principal da Tribuna é a rexeneración de ideas e de proxectos e está orientada a impulsar o cambio da sociedade actual cara á sociedade futura, contemplando as causas e as leccións da actual crise financeira e dos conflitos bélicos, étnicos, políticos e económicos, nos que nos atopamos inmersos.

Tamén se prestará atención á difusión das novas ideas xeradas no ámbito das ciencias políticas e económicas cuxa importancia sexa testada na controversia científica ou académica.

Por razóns de proximidade e compromiso, a tribuna prestará especial atención aos procesos políticos e sociais que afecten ás sociedades pales-tina e española, contempladas nos seus respectivos contextos estratéxicos e culturais.

Na idea de “Tribuna” vai implícita a organización de foros de debate, pero pódese estender tamén a outras actividades, como recitales poéticos e musicais, sesións de intercambio científico entre expertos, actividades de formación relativas aos procesos de información e activación de memoria, intercambios multidisciplinares que abarquen moi diferentes enfoques dun-ha mesma cuestión, e a todo o que teña que ver co uso e difusión científica ou divulgativa dos resultados obtidos. Permitindo, deste xeito, un maior di-namismo na súa organización.

Todo iso axudaranos á xeración de ideas para un rearme intelectual sobre política, democracia, economía e dos procesos de modernización da sociedade a nivel global.

O obxetivo da Tribuna “A Reforma Administrativa e a Reestructuración Te-rritorial do Estado” ten como obxetivo analizar a reorganización do sector público autonómico e as reformas na planta local. Abordarase a posible su-presión das Deputacións, as fusión e intervención dos Concellos e as con-secuencias derivadas desta.

“A REFORMA ADMINISTRATIVA E A REESTRUCTURACIÓN TERRITORIAL DO ESTADO”

Licenciado en Económicas e especializado en facen-da pública e sistema fiscal. Máster en Desenvolvemento Local e Comarcal.

Comenzou a súa actividade política nas novas xeracións do PP, presidindo esta organización a nivel autonómico. Dende febre-iro de 2003, durante os dous últimos anos da presidencia de Ma-nuel Fraga, ocupuo un escaño como deputado co Partido Popular. Tamén foi deputado entre 2005 e 2009, cando o seu partido exer-ceu o traballo de oposición. Neste período, foi o portavoz do PP na Comisión de Xuventude e vocal en Economía, Pesca e Marisqueo, no Consello de Contas e da Campaña de Radio e Televisión Gali-cia.

Ao deixar o seu escaño no ano 2009 converteuse no pri-meiro Delegado territorial único da Xuta da provincia da Coruña, e dende xullo de 2011 é presidente da Deputación da Coruña

DIEGO CALVOPOUSOPresidente da Deputación da Coruña

www.dicoruna.com

twitter.com/DiegoCalvoPouso

www.dicoruna.com

twitter.com/DiegoCalvoPouso

INTERVENCIÓN NA TRIBUNAA REFORMA ADMINISTRATIVA A

REESTRUCTURACIÓN TERRITORIAL DO ESTADO



“No meu caso, desde a Deputación da Coruña, como Presidente da administración máis próxima aos 94 concellos da provincia, o asunto de debate que me gustaría suscitar aquí pasa polas reformas na planta local. Hei de dicir en primeiro lugar que esta cuestión non é nova para nós.

Ao contrario, foi, é será prioritaria nestes anos de traballo. Foino desde o día en que chegamos ao goberno, cando dixemos públicamente que anhelabamos que a provincia da Coruña fose a primeira en reducir o número de municipios. E TAMÉN pensabamos neses cambios (nese camiño de face a unha maior eficacia e eficiencia no servizo aos cidadáns), cando prometemos un trato especial, unha discriminación positiva, a todos os Concellos que se coordinaran para cubrir as necesidades básicas dos seus veciños.

Por iso, estamos a favor de que o Goberno Central asuma o reto de enfrontarse a unha reforma da actual lei de bases de réxime local que, como todos vostedes saben, atópase en fase de tramitación previa á súa presentación. Neste sentido, todos temos unha opinión. A miña persoal, insisto, é que a revisión do mapa municipal é necesaria e, por iso, consideramos que o espírito desa lei é encomiable.

Como encomiable é o traballo dun Goberno que encara unha reforma que outros non se atreveron a afrontar durante anos de mandato. Esa lei Esa reforma. Ese cambio é tremendamente oportuno. Chega no momento xusto.

Levamos anos agardando por el. Porque a sociedade cambiou.O modo de vida, dos españois, dos galegos, e dos habitantes da provincia da Coruña en particular, variaron moito. Os cambios foron moi rápidos e moi radicais. O mapa municipal, con todo, permaneceu estático”

A continuación, falará das alegaciones presentadas desde a Diputación sobre a reforma que se está tramitando. “O primeiro que dixemos, e niso coincidimos co texto presentado pola Federación Galega de Municipios e Provincias, é que os concellos deben conservar as súas competencias.

Non se pode baleirar de contido aos Concellos. Iso si, no caso en que unha administración local véxase, polo motivo que sexa, incapaz de prestar os servizos públicos esenciais, SÓ NESE CASO, habería que clarificar moitos términos antes de intervir. E tamén é imprescindible buscar unha solución definitiva ao exercicio de actividades impropias e ao deseño dun novo modelo de financiamento local porque é a base da correcta prestación dos servizos. Por todo iso, como Diputación, como entidade que traballa diariamente cos concellos, VEMOS no anteproyecto desa lei algúns aspectos que nos preocupan:

1. Preocúpanos, e así o trasladamos á Xunta e á Federación Española de Municipios, que se fixe un custo estándar para os servizos públicos.

Porque non parece razoable a implantación dun prezo estándar para todo o territorio nacional porque algúns dos elementos para determinalo, precisamente, O lugar onde se prestan, Os medios humanos e materiais con que se conta para o seu prestación, Ou a finalidade que se persegue

Todas estas variables, supoño que todos vostedes estarán de acordo comigo, deberían terse en conta si non se quere interferir na autonomía municipal.

Porque, de non modificarse esta cuestión, a determinación dun custo único con elementos ideais, iguais para todos os municipios, inevitablemente producirá desviacións cos custos reais e, como consecuencia, unha avaliación negativa dos servizos mínimos prestados que, de xeito evidente, sería inxusta. Dito noutras palabras, isto provocaría un suspenso para o concello que non sexa capaz de cumprir con eses estándares, e, inmediatamente, seríanlle retiradas esas competencias.

Que supoñería iso? Pois en primeiro lugar, que o Concello perdería parte do seu sentido.

E, en segundo, e aí xa se ve directamente implicada a Diputación, a asunción deses servizos básicos por parte da institución provincial.

Segundo a lei, asumiriamos a prestación do servizo e, tamén, os medios materiais e humanos pertencentes ao concello en cuestión. Ata aí correcto. Pero, que pasa no momento en que o concello estea en condicións de recuperar esa función? A lei non concreta a situación en que quedan os traballadores adscritos a ese servizo. Son persoal municipal ou seguirán sendo persoal da Diputación Provincial? Creemos, e así o propuxemos, que o traspaso inicial dos traballadores non se leve a cabo mediante a súa integración na administración provincial. Defendemos, xa que logo, que se manteña a súa dependencia orgánica do municipio e funcional da Diputación.

2. Tamén consideramos que debería precisarse por lei cal sería o financiamento extra que recibirían as diputaciones para poder prestar adecuadamente os servizos municipais que deban asumir.”

Finalmente, falará sobre a fusión de municipios promovida desde a Diputación e a creación dunha nova figura promovida desde a Diputación: as comunidades intermuncipales de servizos públicos consorciados. Todo iso encamiñado a fomentar a colaboración entre concellos.

Licenciada en Dereito pola Universidade Complutense de Madrid, realizou un máster en Xestión e Administración de Empre-sas pola Universidade de Gales e é doutora en Dereito cum laude pola súa tese sobre o réxime xurídico de calidade industrial.

Foi profesora de Dereito Administrativo no campus de Ou-rense da Universidade de Vigo. Ten feito tres monografías sobre a xestión económica e máis de 20 artigos de revisión da lei, no que abordou cuestións como xustiza administrativa, o dereito da competencia, protección do medio ambiente e do patrimonio pla-nificación histórico, urbano ou políticas públicas europeas.

Foi tamén unha investigadora nas facultades de dereito, como a Universidade de París XII-Val de Marne ou La Sapienza, en Roma, e ten participado en varios proxectos de investigación. Tamén traballou no departamento xurídico da Cámara de Propie-dade Urbana de Vigo e foi membro dos consellos de administra-ción da Axencia para a Calidade do Sistema universitario de Gali-cia e da Academia Galega de Seguridade Pública.

SONIARODRIGUEZ-CAMPOSDirectora da EGAP

www.egap.xunta.es

twitter.com/Egap_xunta

www.egap.xunta.es

twitter.com/Egap_xunta “ (…) Redución, e redución radical, do aparello administrativo e do sector público. Unha formulación que non ten por que conducir a debilitar o Estado. Que non por ser máis ampla e extensa a súa actividade, aquel é máis forte. Todos sabemos que non por máis grandes, por ter máis quilos, somos máis fortes. Todo o contrario? “

Sebastián Martín-Retortillo Baquer, RAP núm. 150 (1999)

A inaplazable necesidade de reorganizar o sector público autonómico: situación actual e perspectivas

No noso país a Administración paralela cuadriplicou o seu volume en algo máis dunha década, un fenómeno ao que contribuíron de forma notable as comunidades autónomas e que se saldou cun total de dous mil organismos dependentes dos cada vez máis axustados orzamentos destas. Non é outro o resultado desa tendencia que se traduce nunha pléyade de entes de natureza diversa para a que, so pretexto de dotar de maior axilidade e eficacia á súa xestión, evitar os oportunos controis políticos e financeiros non é en absoluto excepcional. Esta é a consecuencia máis reseñable do abusivo recurso ao dereito privado. O cincuenta por cento dos entes instrumentais autonómicos réxense por este ordenamiento, o que en gran parte explica as salvidades contables e os incumplimientos do principio de legalidad que se extraen dos seus informes sen que se lles esixiron as correspondentes responsabilidades.

Por si isto fose pouco, o imparable crecemento do sector público instrumental non se viu acompañado dunha redución proporcional das Administracións matrices. Nin moito menos. Era de esperar, pois, o panorama que agora se nos ofrece como consecuencia dese crecemento indiscriminado de sociedades mercantiles, fundaciones, consorcios e diversos entes de Dereito público co beneplácito do Estado e das comunidades autónomas. A título indicativo, falta de coordinación



áxil e eficaz coa Administración Xeral, duplicidades competenciales e incremento incontrolado do gasto público, non son senón algúns dos seus efectos. E todo iso no marco da flagrante ausencia de mecanismos efectivos de control interadministrativo antes aludida.

Ata aquí nada novo. Máis aló da censura que desde o principio mereceu o fenómeno por parte da doutrina iuspublicista , ningún dos aspectos mencionados entrañarían interese algún de non ser por dous factores principais: dun lado, a irrupción dunha crise económica de envergadura suficiente como para facer inviable un sector público instrumental nos términos sinalados; doutra, a influencia do Dereito europeo, que indirectamente terminou alcanzando aos aspectos organizativos.

Polo demais, a necesidade de disciplinar un entramado institucional que lastra en exceso o orzamento da Administración vén determinada por unha tripla finalidade que constitúe ao tempo unha tripla esixencia:

a) reducir a débeda autonómica ao obxecto de contribuír positivamente ao noso castigado PIB .

b) en estreita coherencia co anterior, cumprir as directrices do Goberno central e da propia Unión Europea.

c) extremar o rigor contable ao obxecto de reducir o gasto interno, e nesta liña, estender ao maior número de entes posible os controis presupuestarios que ordinariamente soportan as personificaciones de Dereito público .

Como non podía ser doutro xeito, a formulación exposta é perfectamente extrapolable ao caso de Galicia. Aquí asistimos a un incremento máis que notable tanto do número de organismos dependentes da Xunta como da complejidad organizativa e funcional resultante, complejidad en boa medida derivada dun desenvolvemento paralelo de devanditos entes que, con toda lóxica, ou con todo o contrario, comportou duplicidad de servizos e falta de coordinación entre institucións.

Polo demais, non fará falta dicir que tal realidade afecta negativamente aos orzamentos galegos e que tamén aquí a podido constatarse a notable habilidade dalgúns deses entes para esquivar o control público en aspectos substanciais.

Sucede, con todo, que na situación actual tal habilidade é particularmente preocupante. As contas do 2012 asignan aos organismos autónomos, axencias, sociedades e outros entes públicos 4.454,5 millóns de euros, o que equivale ao 46,6% da disponibilidad presupuestaria da Xunta para este exercicio. Falamos, pois, dunha cantidade nada despreciable que se traduce nun gasto interno demasiado alto si non se controla e non se inviste na prestación dos servizos que realmente necesitan os cidadáns.

Así as cousas resulta inaplazable abordar con valentía -e a poder ser con consenso, unha rigorosa racionalización dun sector público autonómico sobredimensionado e en non poucos casos ineficiente por incurrir en fallos que, agora máis que nunca, deben ser corrixidas. Pero tratándose como se trata dun proceso que irremediablemente incide en numerosos ?e ás veces contrapuestos- intereses públicos, a ordenación que se pretende debe ter en conta certos aspectos que constitúen o que podería considerarse liñas vermellas na súa ejecución. Tales son:

a) a garantía ao dereito a unha boa Administración que proclama a nosa Carta Magna (art. 103.1) independientemente das circunstancias económicas e políticas do momento.

b) de acordo co establecido no mesmo texto constitucional, salvagárdaa dos logros alcanzados co Estado social de Dereito (incluídos os concernentes ao control da acción do Goberno e á prestación dos chamados servizos esenciais).

c) o respecto aos dereitos que conforme á Lei 7/2007, de 12 de abril, do Estatuto Básico do Empregado Público ?en diante EBEP- e á Lei 13/2007, de 27 de xullo, da función pública de Galicia asisten ao persoal en réxime funcionarial ou laboral fixo que veñen prestando servizos nos entes obxecto de reestructuración.

Na práctica estes límites teñen un contido concreto que se traduce, en relación ao primeiro dos mencionados, no mantemento da eficacia e a objetividad que conforme ao art. 103.1 da CE debe presidir a actuación administrativa. O segundo límite cífrase, no que aquí interesa, no dereito dos cidadáns a acceder a servizos de calidade pese á crise e á escaseza de recursos. Para rematar, o terceiro alude á realidade incontestable de que

a normativa estatal e autonómica que acaba de mencionarse salvagarda uns dereitos que non cabo obviar en relación ás persoas as persoas que traballan no sector público en réxime funcionarial ou laboral fixo.

En consecuencia, o aforro que se pretende non ha provir tanto do número de persoas que perdan o seu traballo como de

(a) a xa proposta redución das nóminas dos directivos de non poucos destes entes;

(b) a supresión dos organismos funcionalmente innecesarios;

(c) as posibles fusiones e absorciones por parte da Administración xeral autonómica, acompañadas en todo caso da consecuente reordenación interna conforme a criterios de racionalidad e eficiencia;

e ata, (d) a desvinculación da Xunta de Galicia (caso, por exemplo, da Sociedade Galega de Servizos Sociais -SOGASERSO-) .

Pois ben, as expostas non son senón as coordenadas dun proceso pionero acometido pola Consellería de Presidencia para adelgazar e racionalizar a ?Administración paralela? pese ás dificultades que o mesmo propósito comporta. Pénsese que á razoable complejidad técnica, patrimonial e xurídico-administrativa derivada a reordenación dun amplísimo número de entes de distinta natureza, funcionalidad e adscripción orgánica, engádese a pretensión de que o resultado non comporte merma algunha da eficiencia pola que en todo caso debe caracterizarse a actuación administrativa. Neste sentido, tal iniciativa que engarza directamente coa austeridad e a eficacia que desde o comezo da legislatura preconiza o Goberno da Xunta, ten como obxectivos inmediatos evitar duplicidades na prestación dos diferentes servizos e racionalizar as estruturas administrativas.

Isto é, nin máis nin menos, o que en primeiro término ha de comportar ese proceso presidido desde o seu mesma concepción por catro ideas centrais:

- a primeira, que media unha notable distancia entre unha simple reorganización, reestructuración ou reordenación e unha auténtica

racionalización dos entes instrumentales;

- a segunda, que esta última pasa por unha mellora do marco normativo ao obxecto de simplificar, clarificar, evitar incoherencias, reducir a dispersión e abundar nos principios de boa administración;

- a terceira, que calidade administrativa e organización van irrenunciablemente unidas tendo en conta que pola primeira enténdese o servizo efectivo ao cidadán .

- e a cuarta, que reducir o gasto interno pasa por controlar o gasto de todos os entes dependentes ou vinculados ao Goberno autonómico sen excepción.

De acordo con estas premisas, os plans promovidos nos seus diferentes niveis de ejecución por dita Consellería contribuirán significativa e razonablemente a paliar o innegable caos administrativo dun sistema que, alimentado con non pouca frecuencia por intereses alleos aos da cidadanía, ou por desordenadas e superpuestas esixencias políticas derivadas da loita partidista, é xa do todo punto insostenible. E posto que ninguén medianamente informado cuestiona que esta afirmación é certa, que sentido tería volver as costas a esta realidade.

A esta conclusión chegou o Goberno da Xunta, que consciente de que ignorala constituiría unha negligencia máis que notoria, hase decantado por someter á chamada Administración paralela a unha disciplina que a ordene, racionalizar os seus gastos e poña fin ao crecemento esperpéntico do que foi obxecto. Neste sentido, a estratexia suscitada aséntase sobre a base de que a racionalización administrativa conducirá á do gasto, e neste sentido, a minorar custos internos de xestión, reducir o déficit público e atopar o equilibrio financeiro. E é que sen prexuízo da eficiencia administrativa, o que ao cabo se pretende é un aforro efectivo na prestación dos servizos que ha de contribuír a blindar un Estado social gravemente ameazado pola crise na que estamos inmersos .

En efecto, si dita disciplina se acomete con decisión, objetividad e os necesarios apoios, a iniciativa contribuirá a que Galicia sortee a crise cunha Administración máis apta para servir aos seus usuarios e con maiores

recursos para cumprir un dos máis importantes compromisos do seu actual Goberno: garantir a universalidad dos servizos públicos esenciais, de tal forma que a súa prestación alcance nas adecuadas condicións de calidade a toda a poboación. E é que transcendendo o caso esta comunidade autónoma, a racionalización dos entes instrumentales, unida ao emprego doutras fórmulas dirixidas a liberar á Administración de funcións inoperantes que lastran as arcas públicas, pode ser tamén un bo camiño para manter moitos dos logros inequívocos que permitiu alcanzar o Estado social de Dereito.

Por outra banda, conscientes de que o sector público autonómico debe estar á altura dunhas circunstancias ben distintas daquelas que enmarcaron a súa configuración orixinaria, o proceso de racionalización acometido en Galicia ha de servir ademais aos seguintes fins :

a) mellorar a posición do cidadán nas súas relacións coa Administración, en base a unha garantía máis plena da seguridade xurídica, dunha maior transparencia, dun control máis depurado dos entes instrumentales e dunha responsabilidade máis axustada á realidade social.

b) en coherencia co anterior, consolidar unha ética pública positiva.

c) dotar dun novo sentido á actuación administrativa, e neste aspecto, consolidar unha nova cultura de servizos públicos, áxil e eficiente, ao obxecto de legitimar á Administración e de que a cidadanía visualice a súa utilidade e valía no momento presente .

d) maior coordinación interadministrativa, aspecto en relación ao cal están tamén chamadas a xogar un papel esencial as tecnoloxías da información e as comunicacións que veñen fomentándose desde a Consellería de Presidencia.

En fin, a todo o exposto han de servir os plans de axuste dos organismos dependentes da Xunta, plans trazados no convencimiento de que a ingeniería organizativa ten aínda marxe para achar eficiencias.

SINOPSIS

Idea central: a Administración, como calquera outra organización, debe estar legitimada sen prexuízo das circunstancias políticas, sociais e económicas do momento. Isto significa que debe cumprir co fin constitucionalmente asignado o servizo eficiente ao interese xeral- pese ás dificultades inherentes a un contexto de crise e de escaseza de recursos. En consecuencia, procede a racionalización do sector público instrumental autonómico por dúas razóns fundamentais: a primeira, porque é insostenible nun contexto de crise económica e financeira; a segunda, porque é imposible que poida satisfacer devandito fin no estado de sobredimensionamiento e falta de eficiencia que presenta na actualidade.

Asumida a certeza desta formulación, a Xunta de Galicia deu luz verde a unha iniciativa pionera e un tanto complexa que obedece a dous obxectivos principais:

* por unha banda, racionalizar as estruturas e o gasto administrativo;

* por outra, garantir o dereito a unha boa Administración, ou o que é o mesmo, a unha Administración de calidade na súa organización e na súa actividade. Neste extremo debe advertirse que alcanzar tal propósito pasa por disciplinar todo o entramado organizativo, e xa que logo non só á Administración xeral e aos seus entes instrumentales de Dereito público, senón tamén aos entes instrumentales suxeitos ao Ordenamiento privado

A consecución destes obxectivos principais comportará á súa vez a doutros que esquemáticamente poden clasificarse da seguinte forma:

Obxectivos inmediatos: - Reducir o déficit- Controlar o gasto.

Obxectivos que ao cabo comportará o proceso de racionalización:- Lexitimar á Administración mediante a posta en valor dunha nova xestión

pública baseada nos principios de eficacia e eficiencia. - blindar a universalidad dos servizos públicos.

- erradicar a opacidad administrativa ?habitual pola conveniencia de ocultar os resultados conseguidos- a través dun control máis depurado dos entes instrumentales e dunha responsabilidade máis axustada á realidade social.

- en coherencia co anterior, consolidar unha ética pública positiva

En todo caso, a ejecución de devandito proceso obedece a certas premisas que adquiren a categoría de rectoras do mesmo e que son as seguintes:

a) que media unha notable distancia entre unha simple reorganización, reestructuración ou reordenación e unha auténtica racionalización dos entes instrumentales;

b) que esta última pasa por unha mellora do marco normativo ao obxecto de simplificar, clarificar, evitar incoherencias, reducir a dispersión e abundar nos principios de boa administración;

c) que calidade administrativa e organización van irrenunciablemente unidas tendo en conta que pola primeira enténdese o servizo efectivo ao cidadán .

d) que reducir o gasto interno pasa por controlar o gasto de todos os entes dependentes ou vinculados ao Goberno autonómico sen excepción.

Límites que condicionan a validez do proceso de racionalización:

a observancia das directrices europeas e da reforma do art. 135 CE ao obxecto de alcanzar a estabilidade presupuestaria. a garantía ao dereito a unha boa Administración que proclama a nosa Carta Magna (art. 103.1) -independientemente das circunstancias económicas e políticas do momento-.

de acordo co establecido no mesmo texto constitucional, salvagárdaa dos logros alcanzados co Estado social de Dereito.

- o respecto aos dereitos que conforme á Lei 7/2007, de 12 de abril, do Estatuto Básico do Empregado Público ?en diante EBEP- e á Lei 13/2007, de 27 de xullo, da función pública de Galicia asisten ao persoal en réxime funcionarial ou laboral fixo que veñen prestando servizos nos entes obxecto de reestructuración.

XOSE LUISBARREIRO RIVASDoutor en CC. Políticas e analista político

É doutor en Ciencias Políticas e Socioloxía, e licenciado en Filosofía pola Universidade Complutense de Madrid. Profesor na Facultade de Ciencias Políticas e da Administración da Universi-dade de Santiago de Compostela.

É autor de obras como “A terra quere pobo” (Premio Ramón Piñeiro de Ensaio en 2003), “A fundación de occidente: O Camiño de Santiago en perspectiva política”, “As inxurias dá guerra: ou que Bush non sabía pero eu sí”, “Globalización e cambio de milenio”.Vicepresidente e Conselleiro da Presidencia da Xunta de Galicia entre 1982 e 1988, e Deputado no Parlamento de Galicia entre 1981 e 1989. Na actualidade exerce como analista político do Gru-po Voz. É patrono da Fundación Araguaney-Ponte de Culturas.

Suprimir as Deputacións -cousa que ao meu parecer é perfectamente posible no actual marco constitucional- e deixar todo o demais como está é o mesmo que non facer nada. E non facer nada, en referencia a Administracións locais, é o mesmo que manter a irracionalidad das Administracións máis próximas, que son os Concellos. Aconsello aos partidos que deixen de estudar e propoñer solucións parciais, para afrontar unha enmenda á totalidade que cambie as cousas nun marco de congruencia e viabilidad que neste momento non existe.

E para iso hai que empezar propoñendo unha enmenda constitucional -algún día hai que empezar, porque estas cousas son moi lentas- que radique nas comunidades autónomas a competencia plena e exclusiva sobre a Administración local, á vez que aclare que a provincia non é máis que unha circunscripción electoral e unha demarcación para a Administración periférica do Estado. Despois xa se podería afrontar un novo deseño de planta local -sen Deputacións- que evitaría a necesidade de casar situacións tan diferentes e necesidades tan diversas como as que se dan en España, autorizando a que cada comunidade xerase o seu propio modelo.

O único requisito para que tal cousa sexa posible é que o Estado renuncie a tutelar directa ou indirectamente aos Concellos, e que o seu tratamento fiscal fágase só a través das autonomías. Isto é novo e posible. O demais é darlle voltas a unha noria que dá cada vez menos auga



FOTOGRAFÍAS DOEVENTO

DOSSIER DEPRENSA

04/05/13EL CORREO GALLEGOSANTIAGO COMPOSTELA

Prensa: DiariaTirada: 27.472 EjemplaresDifusión: 22.735 Ejemplares

Página: 28Sección: LOCAL Valor: 250,00 € Área (cm2): 62,0 Ocupación: 7,44 % Documento: 1/1 Autor: Núm. Lectores: 39000

Cód: 70132682

DOSSIER DEPRENSA

DOSSIER DEPRENSA




Cód: 70161533



Página: 48Sección: AGENDA Valor: 1.512,00 € Área (cm2): 299,9 Ocupación: 35,99 % Documento: 1/1 Autor: Núm. Lectores: 83000

Cód: 70182844

DOSSIER DEPRENSA

06/05/13LA VOZ DE SANTIAGOVIGO

Prensa: DiariaTirada: Sin datos OJDDifusión: Sin datos OJD


Cód: 70190257

07/05/13LA VOZ DE SANTIAGOVIGO

Prensa: DiariaTirada: Sin datos OJDDifusión: Sin datos OJD

Página: 6Sección: LOCAL Valor: 1.232,00 € Área (cm2): 89,0 Ocupación: 16,59 % Documento: 1/1 Autor: Núm. Lectores: 0

Cód: 70225407




Cód: 70224923

Santiago de CompostelaHotel Eurostars Araguaney

Documents

Dossier completo 5 Tribuna Araguaney