Upload
others
View
6
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
De Standaard/Cultuur 17/01/2015, bladzijden 2 & 3All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/CultuurDe Standaard/Cultuur 17/01/2015, bladzijden 2 & 3All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/Cultuur
I n n o v a t i n g D i g i t a l C o n t e n t
C2 CULTUUR & MEDIA DE STANDAARDZATERDAG 17, ZONDAG 18 JANUARI 2015
1
‘Garry Winogrand, absoluut. Inde eerste plaats omdat de periode –jaren 50 tot 80 – en het hele procesvan analoge fotografie me erg interesseren. Garry Winogrand is totvandaag relatief onbekend gebleven, maar hij hoort wel thuis tussen topfotografen als Vivian Maier,Diane Arbus en Lee Friedlander.Hij fotografeerde zowel mensen opstraat als filmsterren. Zijn oeuvreheeft dus een journalistiek én artistiek karakter. Winogrand maakteveel foto’s, maar heeft er weinigmee gedaan: zijn archief werd nogmaar recent ontgonnen, nu pas begint dat oeuvre te leven. Bij leven ishij nooit echt voor het voetlicht getreden, hij is ook vroeg gestorven.Zoals zo vaak in die periode heefthij waarschijnlijk niet de middelengehad om prints te laten maken enexposities te organiseren. Ik ben benieuwd hoe zijn werk nu in Parijsgeprint en gepresenteerd wordt. Detentoonstelling van Bryan Adams’gewonde soldaten laat ik links liggen: die beelden van jonge mannenmet hun verminkingen zijn me ietste veel in your face.’
2
‘Een beetje een moeilijke keuze,want voor geen van beiden loop ikecht warm. Uit nostalgie zou ik nogvoor The Waterboys kiezen. Hunwerk klinkt melodieuzer dan datvan Young. Young lijkt me vaak zoboodschapperig, op het melodramatische af. Dat neemt niet weg dat ikeen grote muziekfan ben: ik springvan het ene genre naar het andere,van Klara over Bowie tot Coldplay.In de galerie staat vaak Melanie DeBiasio op, toffe muziek die nooit teopdringerig wordt. Idem voor Agnes Obel. De artiesten voor wie ikwerk, zoals Triggerfinger, zal ik zeker ook beluisteren. En daarnaastpik ik graag een concert mee. PattiSmith op de Lokerse Feesten vondik bijvoorbeeld bijzonder straf.’
3
‘Ik geloof heel erg in overzichtsboeken, dus het nieuwe Doisneauboekvan Taschen interesseert me zeker.Een grote koffietafel om die boekenop te leggen, ontbreekt dan ookniet in mijn interieur. Momenteelspeel ik zelf met het idee om eenoverzichtsboek over Karel Fonteynete maken. Het grote voordeel aanzo’n studie is dat je de evolutie vaneen oeuvre goed kunt zien. Doisneau is ook weer zo’n toonbeeldvan de volstrekt andere manier vanwerken uit die tijd, dat analoge datme zo fascineert. Dat is een veel directere manier van werken dan hethuidige digitale proces, waar inpostproductie nog heel wat toegevoegd kan worden. Dat hadden defotografen van Doisneaus generatieniet: wat bewerken in de donkerekamer, dat was het zowat. Wanneerik een analoge fotoshoot organiseer,hangt daar een andere sfeer dan bijeen digitale.’MICHIEL LEEN
Ingrid Deuss is de drijvende kracht achter de gelijknamige fotogalerie in Antwerpen.
HET DILEMMA
In deze rubriek stellen we een cultuurminnend persoon voor een paarkeuzes uit het cultuuraanbod van het weekend.
EXPO‘Bryan Adams. Wounded:the legacy of war’ inSomerset house, Londen(tot 25/1)
OF‘Garry Winogrand’, JeuDe Paume, Parijs (tot8/2)
MUZIEK‘Storytone’ van NeilYoung
OF‘Modern blues’ van TheWaterboys
BOEK‘Robert Doisneau’,gepubliceerd doorTaschen
OF‘Suzy vindt van niet’ vanPeter Buwalda
NIET TE MISSENDe fun, de hitsTwijfelt u wel eens of u lie
ver een comedian dan een cabaretier aan het werk ziet? Gadan naar Henk Rijckaert, diemet zijn show De fun, de hitsde twee combineert.In gezelschap van twee klassieke gitaren en een zelfgemaakte‘tennisgitaar’ brengt hij een humoristische conference die hijafwisselt met liedjes.Volgens onze recensent was
Rijckaert nog nooit zo goed opdreef. De ‘briljante woordsmid’brengt een mix van Urbanus enKommil Foo. Om op zijn meestenergetische momenten uit tehalen als de Kommil Foo Fighters.Een stortvloed aan goeie grappen, met veel plezier en energie gebracht. En wel in Wevelgem dit weekend. Tournee totbegin juni. (gse)
EN VERDER
b Sirene (Toneelhuis):Bart Meuleman keert terugnaar klein werk in detaboesfeer. Een jongesekswerker peilt naar hetverlangen van de voorbijwandelende hoerenloper. Ditweekend in NTGent.
b Hunter (Damaged Goods):Ziehier de mens, in dit gevalchoreografe Meg Stuart. Indeze solo verkent ze haarlichaam als een levend
archief. Dans die autobiogaat, in De Singel.
b Abigail’s party (Tristero):Een hilarische komedie vancineast Mike Leigh. Tristeromaakt er een kitscherigeversie van in seventiesstijl. Inde KVS in Brussel.
Op bladzijde 6 van onzebijlage ‘Wonen en reizen’ vindtu een filmen expokalender
Henk Rijckaert. © Jef Boes
DE STANDAARDZATERDAG 17, ZONDAG 18 JANUARI 2015 CULTUUR & MEDIA C3
}{H
et enige wat slechter is daneen slecht idee, is een nogslechter idee. Ik moest eraan denken toen ik dezeweek hoorde dat regisseur
David Fincher en acteur Ben Affleck zichgaan wagen aan een remake van Strangers on a train en dat ook Michael Bayzich aan Alfred Hitchcock gaat vergrijpen. Bay, het stuk onbenul dat ons Transformers, Pearl Harbor en Bad boysschonk, heeft dus dat al lang aanslepende plan voor een remake van The birdsnieuw leven ingeblazen.Voor lezers van De Standaard hoeven weaan dat project alvast geen tijd te verspillen. ‘Bay does Hitch’ is een volslagen potsierlijk plan. De enige die hier blij meekan zijn, is Gus Van Sant. Straks zal zijnonzalige shotvoorshotremake van Psycho niet langer bekend staan als deslechtste Hitchcockremake aller tijden(alleen nog de meest overbodige).Over David Finchers ambitie kunnen wehet wel hebben: er zijn ongetwijfeld heelwat mensen die dat wel een aantrekkelijkidee vinden. Fincher (Se7en, The socialnetwork) is namelijk een van de meestgeprezen regisseurs van deze tijd – ooksoms ten onrechte, of vindt u Fight club
en The curious case of Benjamin Buttonécht zo goed?Helaas: zelfs voor een onmiskenbaar getalenteerd cineast als Fincher is het eenslecht idee om Strangers on a train opnieuw te maken. Dat is namelijk – zoalstachtig procent van het oeuvre vanHitchcock – nu al een perfecte film.Strangers on a train is misschien net ietsminder briljant dan Hitchcocks meesterwerken Vertigo, Psycho en Notorious,maar komt toch in debuurt. De film gaatover een tennisster eneen psychopaat die hetsinistere plan opvatten om voor elkaar eenmoord te plegen. Enzowel dat verhaal vande debuutroman vanPatricia Highsmith alsde uitvoering zijn briljant genoeg vooreen ereplaats in het oeuvre van de masterof suspense.Is het voor hedendaagse regisseurs danverboden om klassiekers in een nieuwjasje te steken? Natuurlijk niet, maar alsje het met succes wil doen, is er één gouden regel: pik er een matige, overroepenfilm uit. Eentje die je zonder veel moeite
kunt verbeteren. Martin Scorsese deedhet met Cape Fear. De Coens met Truegrit. Steven Soderbergh met Ocean’s eleven.Want waarom denkt u dat er nooit remakes zijn gemaakt van Casablanca, Citizen Kane, The third man, Vertigo en Some like it hot? Toch eenvoudigweg omdatiedereen met een gram filmverstand beseft dat je alleen maar kunt afgaan als jehet origineel tracht te overtreffen?
Slechts uitzonderingen waagden zich aanvijfsterrenklassiekersen kwamen eervol uitde strijd: Body heatwas de sexy versie vanBilly Wilders fenomenale film noir Doubleindemnity, The Manchurian candidate
was een behoorlijke update van het gelijknamige meesterwerk uit de sixties.Zelfs Peter Jacksons versie van King Kongwas een aanvaardbare digitale updatevan een vooroorlogse überklassieker.Maar ook die – geslaagde – films blijvenin de schaduw van het origineel. Schuldvan de makers. Een slimme rockmuzikant covert stervelingen en geen goden.
David Fincher staat voor een enorme uitdaging. Strangers on a train is beroemdvoor zijn unieke shots en vondsten, typisch voor Hitchcock en zijn sardonischehumor. Een moord die te zien is in deweerspiegeling van een gevallen bril; eentenniswedstrijd waarin de hoofden vanduizenden toeschouwers van links naarrechts bewegen, waardoor de sardonischglimlachende psychopaat, recht vooruitkijkend, er akelig uitspringt; de subliemeclimax op een op hol geslagen draaimolen. Denkt Fincher echt dat hij in zijn remake aan evenveel scènes zal komen diede geschiedenis zullen ingaan? Wat eenovermoed.Bovendien was Hitchcock een meester inhet aannemelijk maken van onmogelijkepremissen, terwijl Fincher daar juist meeworstelt – geloofwaardigheid was hetgrootste probleem van Gone girl. Inmiddels is uitgelekt hoe het begin van Strangers on a train in de nieuwe versie zalworden aangepast: Ben Affleck is eenfilmster die neerstort in zijn privéjet, enmeelift in een ander privévliegtuig vaneen rijke vreemdeling. Daar heb je het al:ik geloof er nu al niets van, van dezeStrangers on a plane.STEVEN DE FOER
WAAROMeen remake van eenHitchcock draaiengeen goed idee is
De affiche van ‘Strangers on a train’ van Alfred Hitchcock. © rr
Tachtig procentvan het oeuvre vanAlfred Hitchcockbestaat uitperfecte films