Zaterdag 18 oktober 2014 36

Er was eens een meisje dat in een heel bijzonder dorp woonde...

BarneveldseKrant.nl Weekend

Iets meer dan honderd jaar geleden, in 1911, kocht een dominee een stuk grond met geld van de kerk. De dominee heette van zijn achternaam Rudolph en het stuk grond lag in De Glind. Hij kocht de grond niet voor zichzelf, maar voor kinderen die geen ouders meer hadden, van huis waren weggelopen of slecht verzorgd werden. Dominee Rudolph wilde deze kinderen helpen en laten opgroeien in een veilige omgeving.Op het stuk grond werden twee grote opvanghuizen gebouwd, één voor jongens en één voor meisjes. Dominee Rudolph verhuurde ook grond aan boeren, die daar een boerderij op konden bouwen. De huurprijs was heel laag. Dat had een reden. De boeren mochten daar alleen komen wonen als ze kinderen in huis opnamen en verzorgden. Dominee Rudolph deed iets voor de boeren - ze konden goedkoop aan grond komen - en de boeren deden iets voor dominee Rudolph - een gezin zijn voor kinderen die geen veilig thuis hadden.In 1914 kwamen de eerste

kinderen in De Glind wonen. En tot op de dag van vandaag worden er kinderen opgevangen in dit speciale dorp. Al honderd jaar lang dus! De kinderen wonen nu niet meer op een boerderij, maar in een gewoon huis. In zo’n gezinshuis wonen soms wel tien kinderen. Marjolein weet er alles van. Zij kwam in 1992 in De Glind wonen en was toen dertien jaar.

‘Marjolein!’Marjolein legde haar boek aan de kant en zette de radio zachter. ‘Ja-a!’‘Kom je even beneden?’ Het was moeder, die onderaan de trap naar boven riep.‘Ik kom zo.’‘Nee, kom nu maar. We moeten wat vertellen.’Nieuwsgierig rende Marjolein de trap af. In de keuken zaten haar vader, moeder en twee zusjes al aan de eettafel achter een glas thee te wachten. Midden op tafel stond een koektrommel. De deksel lag ernaast.Marjolein ging zitten en vouwde haar handen rond het warme theeglas.

‘We hebben iets belangrijks te zeggen,’ zei moeder.‘Ja,’ ging vader verder, ‘ik ga mijn baan opzeggen en we gaan iets heel anders doen.’‘We gaan in een groot huis wonen en voor kinderen zorgen die niet thuis bij hun ouders kunnen wonen,’ legde moeder uit. ‘En dat huis staat in De Glind.’De Glind, daar had Marjolein nog nooit van gehoord. Dat kon niet in de buurt van Zelhem zijn, waar ze nu woonden.Het leek wel of hij haar gedach-ten kon lezen, want vader zei meteen: ‘De Glind is een dorp in het midden van Nederland, vlakbij Barneveld.’‘Er wonen daar nog veel meer gezinnen die kinderen opvangen. De huizen zijn daar speciaal voor gebouwd. Er zitten heel veel slaapkamers in en er ligt een grote tuin omheen. En weet je wat er ook bij hoort?’ maakte moeder hen nieuwsgierig. ‘Een joekel van een auto!’ riep Marjoleins jongste zusje.Moeder lachte. ‘Nee, dat bedoel ik niet.’‘Een speelkamer!’ probeerde haar andere zusje.‘Nou, die zit er misschien wel in….’‘Echt? Met allemaal spellen en knutselspullen?’‘Misschien wel, maar wat er ook bij hoort, is dat we in de zomer met alle kinderen op vakantie gaan.’‘Joepie!’ riepen Marjolein en haar zussen in koor.‘Vinden jullie het goed dat we dit gaan doen?’ vroeg vader en hij keek heel serieus. ‘Voor jullie gaat er heel veel veranderen. Als een van jullie het niet ziet zitten, dan moeten we het niet doen.’‘Ik wil wel gaan, hoor,’ antwoord-de Marjolein. Ook haar zusjes waren enthousiast.Een paar maanden later fietste Marjolein van haar nieuwe school naar haar nieuwe huis. Vandaag kwamen er twee kinderen bij hen wonen. Een broer en een zus. Misschien waren ze er al. Ze heetten Gert en Petra en ze waren een paar jaar jonger dan zij. Dat was het enige wat ze wist. Haar ouders wilden graag dat zij en haar zussen de oudsten zouden blijven in het gezin. Maar we gaan jullie niet anders behande-len, hadden ze gezegd, voor iedereen gelden straks dezelfde regels.Marjolein zette haar schooltas in de gang en liep de woonkamer in. Op de knalrode bank zaten een jongen en een meisje met een glas limonade in hun hand. ‘We hebben Gert en Petra al wat

over onszelf verteld. En we hebben ze hun kamers al laten zien,’ zei vader. Daarna wendde hij zich tot de twee nieuwe kinderen: ‘Is er nog iets dat jullie graag willen weten?’Gert dronk zijn glas leeg en zette het op tafel. ‘Hoe laat moeten we hier naar bed?’‘Dat ligt eraan hoe oud je bent,’ antwoordde moeder. ‘Voor jullie is het om acht uur bedtijd.’‘Mogen we in het weekend wel opblijven?’ wilde Petra weten.‘Ja. Op zaterdagavond maken we het gezellig. Dan gaan we een spelletje doen of televisiekijken. Met wat lekkers erbij.’Marjolein keek nog eens naar de twee kinderen. Ze leken haar wel aardig. De nieuwe baan van haar vader en moeder was nu echt begonnen. Binnenkort kwamen er nog meer kinderen. Hun nieuwe huis was in ieder geval groot genoeg. Er zaten wel tien slaap-kamers in. Een paar dagen later zat Marjo-lein op haar huiswerk te zwoegen. Er klonk gestommel in de gang.‘Ik bel je gauw!’ hoorde ze de moeder van weer een nieuw meisje roepen. Annet heette ze. Marjolein had haar even gezien. Annet had nogal boos gekeken. De voordeur viel in het slot en het was weer stil. Marjolein liep naar beneden om een appel te halen. ‘Jij wordt toch niet mijn nieuwe moeder?’ hoorde ze Annet vragen.Toen Marjolein de keuken binnenkwam, zag ze moeder even naar woorden zoeken.‘Nee, jouw moeder blijft gewoon je moeder. Ik ga alleen voor je zorgen.’‘Gelukkig maar,’ zei Annet en haar gezicht stond ineens een stuk vrolijker. ‘Maar hoe moet ik je noemen?’‘Gewoon bij m’n voornaam. Ik heet Willemien.’Op een warme zomerse dag pakte Marjolein een kinderhark uit de schuur. ‘Hier, Marco, pak jij deze maar.’ Marco was vier en woonde nog maar een paar weken bij hen in huis. ‘Loop je mee, dan gaan we naar jouw tuintje.’Op zijn klompjes kloste Marco achter Marjolein aan. Aan het eind van een rij tuintjes hield Marjolein stil. Ze tekende met haar vinger een vierkant in het zand.‘Dit wordt jouw tuin. Welke groente wil jij kweken?’‘Weet ik niet.’ Het jongetje keek vragend naar haar op.‘Worteltjes? Vind je dat leuk.’Marco knikte.‘Als jij vast gaat harken, dan haal Het bronzen beeld ‘Zorg en Geborgenheid’, van kunstenaar Karin Beek, in 1998 geplaatst in De Glind.

De Barneveldse Dieta Malestein schrijft kinderverhalen. Ze maakte een serie over de geschiedenis van Barneveld. ,,Met deze verhalen wil ik kinderen laten zien dat de Nederlandse geschiedenis zich ook dichtbij huis heeft afgespeeld. Op de plek waar we wonen, hebben misschien wel

rendierjagers ‘gekampeerd’. En de kerkhervorming is niet alleen het verhaal van Maarten Luther, maar ook dat van een pastoor uit Garderen.’’

Vandaag: Er was eens een meisje dat in een heel bijzonder dorp woonde.

Weekend 37

ik een zakje zaadjes.’Marco zette de tanden van de hark op zijn stukje grond en schraapte ermee over het zand. ‘Goed zo,’ zei Marjolein toen ze terugkwam. ‘Nu gaan we een paar geultjes maken en daar strooien we het zaad in.’ Met haar wijsvin-ger trok ze strepen in de aarde. Ze strooide wat zaadjes in Marco’s hand. ‘Stop die maar in de geultjes, Marco.’‘Gaan we bij de konijntjes kijken?’ vroeg Marco toen ze klaar waren.‘Ja, wil jij er eentje vasthouden?’Marco’s ogen begonnen te glimmen. Marjolein pakte haar eigen konijn uit zijn hok en legde hem in Marco’s armen.‘Krijg ik ook een konijn?’‘Ja, iedereen mag een eigen konijn. Als de boer iets verderop weer jonkies heeft, mag jij er ook eentje uitzoeken.’‘Die kan dan ook mijn worteltjes eten.’‘Ja, die zal hij vast wel lusten.’ Marjolein gaf Marco een aai over zijn bol. Het was een schattig ventje. Hopelijk bleef hij nog een hele tijd bij hen wonen. Op een avond ging de telefoon.‘Gert! Petra! Jullie moeder aan de lijn!’ riep Annet. Ze smeet de telefoon in een hoek van de bank. Haar gezicht stond op onweer. ‘Het was weer eens niet voor mij.’ Ze plofte op de bank neer en vouwde haar armen boos over elkaar. Marjolein zag hoe Annets gezicht steeds roder werd.‘Mijn moeder belt me nooit. Ze zegt altijd dat ze belt, maar dan vergeet ze het gewoon.’Annets gezicht was ondertussen zo rood als de bank waar ze op zat. Plotseling stond ze op en stormde de kamer uit. Ze gooide de deur met een klap dicht.

‘Laat haar maar even uitrazen,’ zei vader. ‘Als ze weer tot bedaren is gekomen, kunnen we er even met haar over praten.’De volgende ochtend verscheen Annet niet aan het ontbijt. Moeder ging in Annets kamer kijken. Toen ze weer beneden kwam, zei ze tegen vader: ‘Moet je eens buiten kijken. Bij Annets slaapkamer.’Nieuwsgierig geworden liep Marjolein achter vader aan naar buiten. Uit het raam van Annets kamer hingen twee aan elkaar geknoopte lakens. Annet was hem gesmeerd!Toen ze weer binnen waren, rinkelde de telefoon. Moeder nam op. ‘Hmm,’ was het enige wat moeder zei.Het ging vast over Annet. Marjo-lein was razend nieuwsgierig. Waar zou Annet zijn? En waarom was ze weggelopen?‘Annet zit bij haar vriendinnetje, iets verderop in de straat. Ze wordt zo thuisgebracht,’ zei moeder toen het telefoongesprek beëindigd was. Niet veel later reed er een auto de oprijlaan op. Portieren klapten. Annet liep mokkend de keuken binnen.‘Fijn dat je er weer bent,’ begon vader.‘Waarom was je weggegaan?’ wilde moeder weten.‘Ik was boos.’‘Omdat je moeder niet zo vaak belt?’ raadde vader.Annet knikte.‘Ik snap dat je daar boos over bent. Dat zou ik ook zijn,’ ging vader verder. ‘Maar dan kun je beter met ons praten dan weglo-pen.’Annet boog haar hoofd.

‘Zullen we afspreken dat je in het vervolg naar ons komt als je iets dwars zit?’ Annet knikte weer.Die avond was alles weer gewoon. Na het eten pakte moeder een boek uit de kast. Alle kinderen gingen in een kring op de grond zitten. ‘Ik mag als eerst bij Willemien op schoot!’ riep Marco en hij wurmde zijn billen tussen de armen van moeder door.Moeder begon te lezen. Over vier kinderen die gevangen zitten bij hun opa en oma op zolder. Na een paar zinnen stopte ze. Alle kinderen schoven één plaats op. Nu zat Gert bij moeder op schoot. Zo ging het door totdat iedereen op schoot gezeten had. Moeder klapte het boek dicht. Het was bedtijd voor de kleinsten. En de oudere kinderen mochten nog iets voor zichzelf doen. Marjolein ging naar haar kamer. Binnenkort gingen Gert en Petra weg. Ze was bezig een afscheids-cadeautje voor ze te maken. Ze had voor elk kind in hun huis een hand uitgeknipt uit gekleurd papier. Daarop mochten ze iets schrijven of tekenen voor Gert en Petra. Ze ging de handen aan elkaar nieten, zodat het een boekje werd. Nu moest ze alleen nog een leuk gedichtje opzoeken. Om voorin het boekje te doen. Ze bladerde in haar poëziealbum. Misschien stond daar iets in wat ze kon gebruiken.Ja, dit was leuk. Ze pakte een vel papier en schreef zo mooi als ze kon:

Recept voor een blij leven

Een kopje vol bescheidenheid,Twee flinke lepels vriend’lijkheid,

Een scheutje goede zin.Wat korreltjes hulpvaardigheid,Een snuifje lach en teugje vlijt,Wat druppeltjes moed erin.Doe dit in een bekertje,Roer het met een lepeltje,En neem het vlijtig in.Dit recept wordt je gegeven,Opdat je altijd blij zult leven.

Marjolein en haar familie bestaan echt, maar de namen van de andere kinderen zijn verzonnen. Dit is wel zoals het er bij Marjo-lein thuis aan toe ging.Marjolein had het erg naar haar zin in De Glind. Ze vond het heerlijk om samen met de kinderen te knutselen of spelle-tjes te doen. Als ze op vakantie gingen, organiseerde ze altijd een bonte avond. En kinderen die iets moeilijk vonden op school, hielp ze met hun huiswerk. Nu is Marjolein volwassen. Ze is getrouwd en heeft drie kinderen. Ze woont nog steeds in De Glind. Weet je wat voor werk ze is gaan doen? Ze heeft een gezinshuis, net als haar ouders. Behalve haar drie eigen kinderen wonen er nog vier kinderen bij haar in huis. De Glind is een bijzonder dorp en Marjolein en haar ouders zijn bijzondere mensen.

Zou je weleens binnen willen kijken in een gezinshuis? Dat kan op woensdag 19 november. Dan houdt het jeugddorp Open Dorp Dag. Je kunt niet alleen een kijkje nemen in een gezinshuis, maar ook een rondleiding krijgen door het dorp, op bezoek gaan bij een boer of je uitleven op een spring-kussen of stormbaan. Meer informatie over deze dag vind je hier: http://glind.nl/opendorpdag/

Illus

trat

ie: J

ozie

n St

am