exostis 923

εξώστης T. 500+423 05.04.12

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ:Ο Εξώστης προσφέρει 8 μονές προσκλήσεις για τις κινηματογραφικές αίθουσες Ολύμπιον και Ζάννα. Στείλτε mail γράφοντας: Ολύμπι-ον, Ζάννα, αντίστοιχα και ονοματεπώνυμο μέχρι την Παρασκευή στις 12μ.μ στο [email protected]. Οι νικητές θα ενημερω-θούν με προσωπικό mail και θα ανακοινωθούν στο fb του Εξώστη.

3εξώστης. 5 - 11 Aπριλίου 2012

Καθισμένη στις σκάλες με το χέρι απλωμένο.

Καρδιά να σε κοιτάξω στα μάτια δεν έχω, ξένε!

Και για σένα που αποφασίζεις για μένα, δανείζο-

μαι έναν στίχο και σ’ τον στέλνω:

«Πες μου τι άλλο φοβάσαι, και θα γίνω».

Μαρία Φαρδέλλα

Editorial

Ιδρυτής: Τάσος Μιχαηλίδης • Αρχισυνταξία: Μαρία Φαρδέλλα • Συντονισμός κινηματογραφικής ύλης: Γιάννης Γκροσδάνης • Art director: Στέφανος Μιχαηλί-

δης • Διόρθωση κειμένων: Γιάννης Δημητρίου • Oικονομική διεύθυνση: Θανάσης Ψαρράς • Διεύθυνση Πωλήσεων: Χρήστος Κουλεμάνης • Δημόσιες σχέσεις:

Γιώργος Γεωργιάδης • Υπεύθυνος διανομής: Αλέξης Γκάτσης • IT consultant: Χρήστος Τατιτζικίδης Σ’ αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν: Αλεξάνδρα Μποζίνη,

Μάρα Τσικάρα, Γιάννης Βασιλείου, Τάσος Μελεμενίδης, Κυριάκος Αθανασιάδης, Μάνος Λαμπράκης, Γιώργος Φ. Φωτιάδης, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Γιάννης

Χατζηγώγας, Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Αλέξης Γκάτσης, Rita Van dengayged, Αντώνιος Γιαννόπουλος. • Assistant art director:

Λία Τσιμπιλή, Ρία Μηνούδη • Ctp - Εκτύπωση – βιβλιοδεσία: Λιθογραφία Ι. Αντωνιάδης – Θ. Ψαρράς • Εκδοτική ομάδα: Εξώστης Ο.Ε. Τύπου 3, Τ.Κ.: 54625, Θεσ-

σαλονίκη, Τηλ: 2310 – 566577, Fax: 2310 – 566575

www.exostispress.gr • e-mail: [email protected] • facebook: exostisfreepress • twitter: @exostis_press

Διαφημιστείτε εδώ: 2310 566 577

Ταυτότητα

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική, η διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλο, χωρίς

προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη. Η άποψη των συνεργατών δεν είναι απαραίτητα και άποψη της Διεύθυνσης του περιοδικού.

ΠεριεχόμεναΣτήλες 04 Φιξ Καρέ 06 Mind the Art 11 Υπεραστι-

κό κορίτσι 11 Θεσσαλονίκη επιτόπου 12 ΑΗ | ΗΑ 13

Borderlife 14 Μεθυσμένο παραμύθι 20 Εξώστης

Θ 25 Ρετρό 26 Fahrenheit 451 28 Urbanities. 29

La tia Rita 29 Arbeit Match Freit 30 Το τέλος της

μιζέριας.

Θέματα: 15 Αφιέρωμα: Παλιός Παντελεήμονας

27 Συνέντευξη: Μάκης Καραγιάννης

Φωτογραφία: Ιωάννα Χατζηανδρέου

COVERΤο εξώφυλλο επιμελήθηκε η Δέσποινα Φωτιάδου


Φιξ καρέΕπιμέλεια: Μαρία Φαρδέλλα

5εξώστης. 29 Μαρτίου - 4 Aπριλίου 2012


Mind The Art


Mind The Art


Mind The Art


Mind The Art


Mind The ArtΓράφει η Αλεξάνδρα Μποζίνη

Υπεραστικό κορίτσιΓράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου

Να εδώ στο πάρκο. Την έχουμε πέσει κάτω από

ένα μεγάλο δέντρο και δεν μας κουνάει τίποτα.

Που και που η Τζένα ρίχνει λίγο ψωμί στις πά-

πιες, διαβάζουμε εφημερίδες, και λιαζόμαστε.

Βρε τι θέλει ο άνθρωπος για να ναι χαρούμενος, λίγο καφέ, έρωτα και

ήλιο. Τώρα που οι μυρωδιές από τα λουλούδια μπαίνουν στα ρουθού-

νια σου και ταρακουνούν τον γκρι κόσμο σου, τώρα που τα δέντρα

διώχνουν από πάνω τους την σκόνη και γίνονται πράσινα, τώρα που

στις αμυγδαλιές σκάνε μύτη τα πρώτα ανθάκια.

Μία φίλη από Γερμανία στέλνει φωτογραφίες από το δρόμο με τις κε-

ρασιές στη Βόννη. Η ξαδέρφη μου μου δείχνει τη ηλιόλουστη θέα από

την εστία της στο Μάντσεστερ και ένας σκίουρος με χαιρετάει καθώς

ψάχνει φαγητό ανάμεσα στα κλαδάκια των δέντρων. Και η Μαρία κάνει

τη «Μαρμελάδα» και γεμίζει η Βαλαωρίτου με κοριτσίστικη ενέργεια.

Και το απόγευμα, ο Χάρης με πηγαίνει βόλτες με το αυτοκίνητο. Και

μετά βλέπουμε γαλλικό κινηματογράφο και τρώμε μακαρόν. Και έπειτα,

το βράδυ, όταν η Ιωάννα περνάει από δρόμους στην Αθήνα και ανεβά-

ζει φωτογραφίες στο twitter με όμορφες αυλές, νιώθω καλύτερα.

Και ας είμαι τρομερά κουρασμένη, και ας νιώθω πως τελειώνει η μπα-

ταρία μου, και πώς θα πάρω άδεια (??). Ο ήλιος τα κάνει όλα καλύτερα.

Και πιο ζεστά και πιο πολύχρωμα. Και πιο γενικώς. •

εξώστης. 5 - 11 Aπριλίου 201211

AH HA

Ξένα χώματα, όλα τους. [ 1 ] Δε μπορώ παρά να σκέφτομαι διαρκώς

(πολλά πράγματα σκέφτομαι διαρκώς, κι όλο τα ίδια και τα ίδια

—θαρρώ το έχω ξαναπεί, ίσως και να το λέω πιο συχνά απ’ όσο θα

’πρεπε και να χάνω, έτσι, κατά δυστυχίαν μου, αναγνώστες, φίλους

και Κύριος οίδεν τι άλλο—, και ως εκ τούτου δε μου φτάνει ο χώρος

για πιο καινούργια, πιο καινοτόμα, πιο του συρμού, πιο —εντέλει— χα-

ριτωμένα, πιο εμπορικά — κι εγώ είμαι του εμπορίου, δεν το κρύβω,

είμαι της αγοράς), δε μπορώ, έλεγα, να μη σκέφτομαι, όλο, την ταυ-

τολογία πως, για να πραγματοποιηθεί κάτι, πρέπει να είναι εφικτό.

Επίσης όμως δε μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει πως, έτσι και

δρούσαμε συλλήβδην βάσει αυτού τού σαφώς σπουδαίου και δίου

κανόνα, που δικαίως-δικαιότατα επέχει θέσιν αξιώματος θύοντος

στη Θεία ταυτοσημία, τούτη την αρχετυπική λίθινη άγκυρα, το

αγκωνάρι αυτό, θα ντυνόμασταν ακόμη όλοι με ξασμένες γούνες και

δορές — πράγμα μάλλον ενοχλητικό (όπως και οτιδήποτε παρόμοιο,

κάθε ομογενοποίηση, κάθε εξίσωση, καθετί προκρούστειο και πολ-

τώδες: παλιά, στον καιρό μου, το λέγαμε «συντηρητικό», «αντιδρα-

στικό» κ.τ.π. — αλλά πολύ παλιά, οπότε ελάχιστοι πλέον το εννοούν)

και, ορισμένως, άβολο — αν και, εδώ που τα λέμε, το μισό αισθητικό

τουλάχιστον πρόβλημα θα αντισταθμιζόταν (ορισμένως, βέβαια: θα

μεγεθυνόταν…) από το γεγονός ότι τα καλοκαίρια θα κυκλοφορού-

σαμε άπαντες γυμνοί (ή, έστω, μ’ εκείνες τις μακρόστενες λεπτές

κολοκύθες ανάμεσα στα σκέλια οι επίσης μισοί — οι άρρενες, ναι;).

Θα ήταν βέβαια καλό και θα βόλευε τους ομογάλακτους Φλίντστο-

ουνς Ιωσήφ και Αδόλφο, που αρέσκονται φετιχιστικώ τω τρόπω

στις στολές (όσο πιο απλές, όσο πιο αρχετυπικά όμοιες και φαιές,

τόσο πιο καλό για το Μεγάλο Όραμα της Ιερής Ομογενοποίησης,

για τους Δίδυμους Πύργους του σκοταδισμού), αλλά όχι κοινωνίες

sapiens-sapiens ανθρώπων — οι τελευταίες, εφόσον τέλος πάντων

αποφασίσουμε να τους δώσουμε μια κάποια σημασία και να τους

προσδώσουμε την όποια ευφυΐα κατόρθωσαν να προσποριστούν

με το αργοκύλιστο πέρασμα των (ας μην κρυβόμαστε) βαρετών

μέχρι θανάτου γενεών, θα το υπέμεναν ως αυτό ακριβώς που είναι

(κυρίως, και πάντα, και διακαώς: κυνηγώντας, κάποιοι λίγα μέλη

τους, το ανέφικτο): ως ενοχλητικό, ως άβολο, ως ζωώδες, ως ξένο

— o altra cosa: θα ήταν καλό εδώ να το βαφτίσεις εσύ (αν έφτασες

αισίως ώς εδώ — μα, αν έφτασες, και καθώς πλέον είμαστε μόνοι,

πάμε παρακάτω). Αντιστρέφουμε λοιπόν το αξίωμα, παρακαλώ:

για να πραγματοποιηθεί κάτι, πρέπει να φαίνεται [στα απλοϊκά,

ανέκφραστα, γλαρά, γελαδίσια μάτια των πάρα-πάρα πολλών]

ανέφικτο. [ 2 ] Τα προβλήματα (γιατί γι’ αυτό μιλάμε εδώ σήμερα:

αν και μπορούσαμε να είχαμε επεκτείνει τη σκέψη μας σε πλείστα

όσα θέματα) των κρατών που υποδέχονται μετανάστες, είτε ως

χώρες-στόχοι είτε ως ενδιάμεσοι σταθμοί προς τις χώρες τελικού

προορισμού (το δεύτερο ισχύει για το σουλτανάτο μας, και διόλου

το πρώτο), είναι μεγάλα. Βέβαια, ωχριούν ως προς τα ευεργετήματα

που απορρέουν από τη μετανάστευση: ωχριούν. (Ωχριούν και κατα-

χλομιάζουν). Αλλ’ επειδή δεν είναι το θέμα μου αυτό, δε θα πολυε-

πεκταθώ στα τελευταία: άλλωστε, είναι γνωστά — χωρίς (για να μην

πάμε μακριά) τους ξένους, η Ελλαδίτσα (για όποιον νοιάζεται επειδή

μπορεί να νοιαστεί) θα είχε χρεοκοπήσει άτακτα και φρικαλέα και

με χωρίς γυρισμό προ πολλών ετών: οι ξένοι έβαλαν πλάτη για να

αναπτυχθεί αυτό το πανηγυρτζήδικο κράτος, οι ξένοι το κράτησαν

ζωντανό, οι ξένοι το αναβάθμισαν από ένα δοβλέτι-ρακοσυλλέκτη

σε μια χώρα που μοίραζε (χάρη και μόνο στον κόπο των ξένων, μιας

χούφτας επιχειρηματιών, και μιας μικρότερης χούφτας πολιτικών)

χρήμα και κούρσες και πόρνες και ευμάρεια και σκυλάδικη τροφή

στον καθένα: στον κάθε Έλληνα (συγχωρήστε με που χαμογελώ

γράφοντάς τα αυτά) και στην κάθε Ελληνίδα. Αλλά είπαμε: δε θα

πολυεπεκταθώ. [ 3 ] Κατ’ αυτά: να βομβαρδίσουμε πάραυτα όλες τις

βρόμικες και (το λιγότερο) ύποπτες κουβέντες περί «Στρατοπέδων

Συγκέντρωσης ο Άγιος Νεκτάριος», περί «Χώρων Φιλοξενίας», περί

«Κέντρων Αγάπης του Γλυκύτατου Ξένου», και τα συναφή πορνο-

φληναφήματα. Κάθε κουβέντα που ξεκινά με την προϋπόθεση ότι

«τούτα ’δώ τα χώματα είναι δικά μας και δε θέμε τούς ξένους»,

είναι αντεθνική και απεργάζεται το άμεσο κακό του τόπου — τόσο

ξεκάθαρα. Πολεμήστε την. Είπαμε: για να πραγματοποιηθεί κάτι,

πρέπει να φαίνεται [στα απλοϊκά, ανέκφραστα, γλαρά, γελαδίσια

μάτια των πάρα-πάρα πολλών] ανέφικτο. Η Ελλάδα ΜΟΝΟ διά του

πολλαπλασιασμού του πληθυσμού της ως εκ των ων ουκ άνευ

συνθήκη μπορεί να προκόψει και (ίσως… ίσως: που δε μπορεί πλέον,

ένεκα οι Φλίντστοουνς Ιωσήφ και Αδόλφος) να σωθεί. Δηλαδή με

ανθρώπους που θα ’ρθουν από έξω και θα προκόψουν εδώ. Αυτά.

:-) [ 4 ] Δε θα επεκταθώ άλλο πάνω στο θέμα αυτό (δε θα μιλήσω

καν για την πρόταση της Δράσης, την πιο σοβαρή και έλλογη

όλων), έχω περάσει δύο δεκαετίες παρέα του, και να με συμπαθάτε·

αντιθέτως, θα κλείσω με μια σκηνή από ένα κείμενο που έτυχε να

διαβάσω, απ’ αυτά που γράφονται για έναν κλειστό κύκλο ανθρώπων

και χάνονται γρήγορα, και ξεχνιούνται (και, εν πολλοίς, καλά κάνουν).

Διάβασα, λοιπόν, σ’ αυτό το κειμενάκι, στην ίσως φτιαχτή ιστορι-

ούλα αυτή, μία ανάμεσα σε μπόλικες όχι όμοια ωραίες, πως ήταν,

λέει, κάποιος που πέθαινε, και σκεφτόταν, καθώς ένιωθε να φεύγει

σιγά-σιγά, τι διάολο αμαρτίες είχε κάνει και πώς θα του φερόταν ο

Μεγάλος Αδερφός από την άλλη πάντα: και κατέληξε στο προφανές

συμπέρασμα πως ήταν κατ’ ουσίαν αναμάρτητος. Και όχι μόνο: μια

ζωή, από τότε που παντρεύτηκε στα είκοσί του, μισόν αιώνα πριν και

παραπάνω, λαχτάραγε και λιμπιζόταν τη γειτόνισσα την κυρα-Λένη

(τότε τη λέγανε Λενάκι, Ελενίτσα, Λενιώ: τέτοια), μα, ακριβώς για να

μην αμαρτήσει (ή έστω: και για άλλους λόγους — μα δεν είναι θέμα),

δεν έκανε και δεν είπε ποτέ του το παραμικρό. Και τι διάολο, δεν

ήταν δα και για σκότωμα — σιγά πια, σιγά την αμαρτία! Έτσι, το σκέ-

φτηκε και το ξανασκέφτηκε, και φώναξε να τον ακούσουν όλοι στο

δωμάτιο: «Διώχτε τον παπά και σύρτε φωνάξτε το Λενιώ». Οι δικοί

του τον άκουσαν (παράδοξο-ξεπαράδοξο για συγγενείς), κι έστειλαν

να ’ρθει η κυρα-Λένη, που παραξενεύτηκε μεν, αλλά δεν αρνήθηκε.

Έκατσε, λοιπόν, η γυναίκα κοντά στο κρεβάτι του ετοιμοθάνατου,

κι εκείνος άπλωσε το χέρι, της έπιασε το γόνατο, της το ’σφιξε (το

Λενιώ δεν κουνήθηκε, της άρεσε), του άρεσε κι αυτουνού, το χάρηκε,

κοκάλωσε για μια στιγμή το χέρι του, και —ξέρεις— έφυγε αμαρτωλός,

επιτέλους, μια στάλα· και ευτυχής. — Κυριάκος Αθανασιάδης.


Borderlife Γράφει ο Μάνος Λαμπράκης

«Ρε μάνα, χαμογέλα λίγο...».

«Για χαμόγελα είμαστε πουλάκι μου τώρα...».

«Έλα καρδερινάκι μου, να ‘χω να σε θυμάμαι

μόλις περάσω τα σύνορα...».

Ο Νικόλας ο survivor είχε γεμίσει τη μνήμη του

κινητού του με καμιά κατοστοριά πόζες ευτυ-

χισμένων προσώπων συγγενών και φίλων που

άφηνε πίσω στο Πολυκάρπι.

Την τελευταία νύχτα την πέρασε με τον ξά-

δερφο του από τη Μεταμόρφωση, δίπλα στην

λίμνη της Καστοριάς, καπνίζοντας μαύρο και

πίνοντας ρακή.

Κάποια στιγμή, πέταξε τα ρούχα κι έπεσε μέσα

στη λίμνη γυμνός «να καθαρίσει από πάνω μου

η εθνική ντροπή, πούστηδες πολιτικοί...».

Το ραντεβού ήταν στις 2 το πρωί της 6ης

Μαΐου 2016 σε μια διασταύρωση έξω από το

Νυμφαίο. Καμμιά δεκαριά νοματαίοι θα στιβά-

ζονταν σε ένα ψυγείο Διεθνών Μεταφορών «Η

Ακρόπολις» μαζί με βατραχοπόδαρα εκτροφείου

της περιοχής, για να περάσουν τα κλειστά σύ-

νορα για Έλληνες στη Βουλγαρία.

Όταν θα έφταναν στη Βάρνα, ο Έλληνας που

θα τους περίμενε στο μικρό ψαροκάικο θα τους

περνούσε απέναντι στο Soch και σε 14 ώρες θα

έφταναν στην Penza.

Το πρώτο εισιτήριο το κατέβαλε ο Νικόλας ο

survivor στον Έλληνα βαρκάρη στις ακτές της

Βάρνας πάνω στη Μαύρη Θάλασσα.

1500 δολάρια. Ο βαρκάρης δεν έπαιρνε ευρώ.

«Μια φορά την πάτησα πατριώτη, δεν την ξα-

ναπατάω με τα κωλόχαρτα... κανονικά ζητάμε

χρυσό, αλλά με τα πατριωτάκια γίνομαι large…

έχουμε κι ευαισθησίες, εκτός απ’ τα μουνάκια

τα ρωμέικα. Νεοδημοκράτης ήσουν ρε; ή παλιο-

πασόκος ή μήπως κανα αρχίδι κομμουνιστής;»

Ο Νικόλας ο survivor κοιτούσε τον ουρανό

πάνω από τα φωτισμένα νερά της Μαύρης

Θάλασσας.

Τα φώτα του ψαροκάικου ήταν σβηστά.

«Κάτω από εδώ περνάει ο αγωγός του φυσικού

αερίου που βγάζει στην Penza. Η ζωή στην

Penza είναι ωραία.» φώναξε ο Έλληνας βαρ-

κάρης.

Κατακαλόκαιρο κι όμως ο Νικόλας κρύωνε. Τυ-

λίχτηκε το τζην μπουφανάκι του αδερφού του,

ξαναπέρασε άλλη μια βόλτα τις φωτογραφίες

της μνήμης του κινητού, στη φωτογραφία της

μάνας του έκανε το σταυρό του, φίλησε την

οθόνη κι έχωσε ύστερα τ’ άχρηστο κινητό μέσα

στην τσέπη με τα δολάρια.

Στο Soch τους παρέλαβε ένας Γερμανός. Σε μια

πλαστική σακούλα συγκέντρωνε τα δολλάρια

της δικής του ταρίφας (3000 δολάρια εδώ το

κεφάλι παρακαλώ) επαναλαμβάνοντας συνέχεια

τη λέξη “Gut”.

Στο τέλος της καταμέτρησης παρέδωσε στους

16 Έλληνες λαθρομετάναστες, 16 χαρτοκιβώτια

διαστάσεων 60x90 και 16 μπουκάλια γερμανικό

νερό Άλπεων.

Πάνω στο φορτηγό ο Έλληνας βαρκάρης το-

ποθετούσε χαρτοταίνια στα χαρτοκιβώτια που

βρίσκονταν εγκιβωτισμένα τα σώματα των 15

Ελλήνων από την Καστοριά και του Νικόλα του

survivor του οποίου το σώμα πρόδιδε ότι τα

κιβώτια αυτά έκρυβαν περιεχόμενο ανθρωπίνων

διαστάσεων.

«Σε 14 ώρες θα φτάσετε στην Penza. Στην κε-

ντρική πλατεία θα σας συναντήσει ο σύνδεσμος

που θα σας τοποθετήσει στις εγκαταστάσεις

του φυσικού αερίου. Άντε καλή τύχη.» φώναξε

ο Έλληνας βαρκάρης αποχαιρετώντας τα 16

χαρτοκιβώτια και το Γερμανό σύνδεσμο.

Το φορτηγό με τους 16 Έλληνες λαθρομετά-

στατες έφτανε μετά από 16 ώρες και 20 λεπτά

στο κέντρο κράτησης λαθρομεταναστών του

Saratov πάνω στο Βόλγα ποταμό.

Το φορτηγό του Γερμανού συνδέσμου ξέβρασε

τα 16 χαρτοκιβώτια στην όχθη του ποταμού

Βόλγα όπου 40 ένοπλοι άνδρες της διακρατικής

ασφάλειας, γύμνωσαν και πέταξαν τα 16 αντρικά

ελληνικά σώματα μέσα στα παγωμένα νερά του

Βόλγα για να «καθαρίσουν» πριν οδηγηθούν στις

φυλακές ασφαλείας στο κέντρο κράτησης λα-

θρομεταναστών 6 χιλιόμετρα μακριά από το πιο

φτωχό προάστειο του ρώσικου Saratov.

Ο Νικόλας ο survivor και οι άλλοι 15 Έλληνες της

Καστοριάς, έζησαν για τα επόμενα δυο χρόνια

σε ένα υπόγειο χώρο κράτησης 4x4 δίπλα στις

μηχανές παραγωγής φυσικού αερίου.

Δεν ξαναμίλησαν μεταξύ τους, ούτε και μέσα

στο στρατιωτικό ελληνικό αεροσκάφος που

τους μετέφερε την 25η Μαρτίου 2018 στο αε-

ροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, μετά

την κήρυξη πολιτικής αμνηστίας που υπέγραψε

η κυβέρνηση Βενιζέλου- Σαμαρά.

Ο Nικόλας ο survivor επέστρεψε στο Πολυκάρπι

Καστοριάς.

Αδυνατισμένος κι αγνώριστος.

Η μάνα του δεν είχε 3 μήνες νεκρή.

Το κινητό με την τελευταία φωτογραφία της το

είχε καταπιεί πριν από δυο χρόνια ο παγωμένος

Βόλγας.

«Είμαι δυνατός. Δεν φοβάμαι, θα το ξεπεράσω»

έγραψε ο Νικόλας o survivor κι έθαψε το κομμά-

τι το χαρτί στη γλάστρα με το βασιλικό δίπλα

στον τάφο της μάνας του, της καρδερίνας... •


Μεθυσμένο ΠαραμύθιΓράφει η Μάρα Τσικάρα - E: [email protected]

Το κουκλόσπιτο είναι πάλι ακατάστατο. «Κάντε και σεις καμιά δουλειά!»

λέει ένα τεράστιο στόμα στις τεμπέλες μαριονέτες. Εμείς κοιτάμε

αποχαυνωμένες τα σκοινάκια μας και δεν κουνάμε ρούπι. Όλα κι όλα,

δεν είχαμε κάνει ποτέ τέτοια συμφωνία. Το κουκλόσπιτο είναι γεμάτο

χρώματα. Δωμάτια πορτοκαλί, γαλάζια, πράσινα, κίτρινα και μωβ ζαχαρί

ζαλισμένα. Περισσεύουν τα χρώματα μες την αταξία. Όπως περισσεύουν

και τα σκοινάκια μας.

Αν δεν εξαρτιόμουν τόσο πολύ από το χέρι του… θα έφευγα, δηλώνω

στους παγωμένους συγκατοίκους μου. Θα πατούσα επιτέλους την άσφαλ-

το, γερά με τα ζωγραφισμένα μου παπούτσια, μπορεί και να τα ‘βγαζα, να

‘τρεχα ξυπόλυτη στο δρόμο, με κούρασε η αιώρηση, τα βήματα του αέρα,

το αλαφροΐσκιωτο χάδι με τη γη. Θέλω να μου πονέσουν τα πόδια, να

βγάλω φουσκάλες, να με στενεύει το καλούπι μου, να πάω.

Μια και δυο, με μια δύναμη ξεκούραστη για χρόνια και στιλ επιδέξιου δρα-

πέτη, άρπαξα τα σκοινιά και τα πέταξα από το παράθυρο. Κύλησα πάνω

τους σαν πυροσβέστης. Άγγιξα τα πλακάκια του πεζοδρομίου. Απρίλης

κι ο Θεός χαίρεται και χορεύει.

Μάλλον από συνήθεια, κατευθύνθηκα προς τα πάνω. Ήθελα ανηφόρα

ασορτί με το δράμα μου. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και τα σκοινιά με

ακολουθούν, και τα σύννεφα κι ο ήλιος κι όλο το σύμπαν με παρακολουθεί

που πάω. Πού πάω; Ψηλά.

Ίδρωσα άρχισα να ξεβάφω λαχάνιασα έφτασα. Κάπου που έμοιαζε σημα-

ντικά. Είχε ζευγάρια, ροζ τουρίστες, ζωγράφους, μοναχικούς και πολλά

σκοινιά ξαμολημένα. Η καλύτερη θέση είναι το πρώτο παγκάκι πίστα.

Μόλις αδειάζει, γεμίζει με αυτούς που καραδοκούν στο πίσω. Αφήνω τα

πόδια να κρέμονται πάνω από την πόλη. Επιτέλους την έφερα στα μέτρα

μου. Την έκανα μικρή κι απέραντη. Αφήνω το βλέμμα να γλιστρήσει στις

στέγες, να τρακάρει στις κεραίες, να φτάσει μέχρι τη θάλασσα. Αφήνω

και τα αυτοκίνητα να λάμπουν σαν κοσμήματα των δρόμων. Δρόμων

παλιών που αγάπησα και μίσησα α-τέ-λειω-τααα. Έχω παίξει σε πολλές

ιστορίες τους. Να εκεί που μάλωσα, φίλησα, έτρεξα, σκόνταψα, έπεσα,

ε και τι μ’ αυτό; Να και το σπίτι μου, μια πράσινη κουκίδα εν μέσω μωβ

κάτω από γαλάζιο ενός πορτοκαλοκίτρινου απογεύματος. Τι όμορφα που

είναι από ψηλά. Μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά. Τραγουδούν τα σκοινάκια

μέσα μου.

Ώσπου σκόνταψε πάνω τους μια πλαστική σακούλα. Ούτε κατάλαβα πώς

με παγίδεψε και μπήκα μέσα. Χόρευε μάλλον τόσο ωραία με τον αέρα που

της επέτρεψα να μ’ επιστρέψει στο κουκλόσπιτο. Στη διαδρομή, άκουγα

κάποιον να χορδίζει τα σκοινιά μου και μια μέσα μου κραυγή να ψιθυ-

ρίζει… χαμήλωσε από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα… χαμήλωσεεε…

δεν βλέπεις που το κόκκινο θέλει να δραπετεύσει…

Χαμήλωσε - Αφροδίτη Μάνου (Νίκος Καλλίτσης- Αντώνης Κολύβας), Απ’ το αεροπλάνο- Κώστας Χατζής, Σώτια Τσώτου, Δρόμοι παλιοί- Νένα Βενετσάνου (Μίκης θεοδωράκης- Μανόλης Αναγνωστάκης) •

Το κόκκινοΜια μελωδική συνομιλία με τη ζωγραφική του Αθανάσιου Μπακογιώργου

15εξώστης. 8 - 14 Μαρτίου 2012


Μόλις μια ώρα από τη Θεσσαλονίκη βρίσκεται ο απόλυτος προορισμός

για την απόδραση του Σαββατοκύριακου αλλά και η καλύτερη επιλογή

για μια ολοήμερη εξόρμηση. Το μπαλκόνι του Ολύμπου, όπως έχει

χαρακτηριστεί, ο Παλιός Παντελεήμονας χτισμένος στους

πρόποδες του Ολύμπου σε υψόμετρο 700 μέτρων και με υπέροχη

θέα στο Θερμαϊκό κόλπο, τις ακτές της Νότιας Πιερίας και το ενετικό

κάστρο του Πλαταμώνα, αυτός ο χαρακτηρισμένος παραδοσιακός

οικισμός Μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής είναι σίγουρα ένας τόπος που

θα αγαπήσετε με την πρώτη επίσκεψη.


Τα λιθόστρωτα σοκάκια, τα καλοδιατηρημένα πέτρινα σπίτια, και η άφθο-

νη καταπράσινη βλάστηση πλαισιώνουν ένα μοναδικό σκηνικό για να

απολαύσετε τον καφέ σας κάτω από τους μεγάλους πλάτανους και μπρο-

στά στην πετρόχτιστη εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα που δεσπόζει

στην πλατεία του χωριού. Τα υπέροχα τοπικά γλυκά που προσφέρουν τα

καταστήματα της περιοχής αλλά και τα πολλά και καλοστημένα μαγαζιά

λαϊκής τέχνης θα σας τραβήξουν σίγουρα το ενδιαφέρον. Μην παραλεί-

ψετε να προμηθευτείτε παραδοσιακά σουβενίρ. Ιδιαίτερου γαστρονομι-

κού ενδιαφέροντος, η κουζίνα του χωριού δεν θα αφήσει ασυγκίνητους


και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες καθώς συνδυάζει ποιότητα και

καλές τιμές.

Για όσους θέλουν να περάσουν τη νύχτα τους στον Π. Παντελεήμονα

το σίγουρο είναι πως θα αντικρύσουν ξενώνες και δωμάτια απίστευτης

αισθητικής και θα ενθουσιαστούν από τη φιλοξενία των ιδιοκτητών

της περιοχής.


Tips: Στους θερινούς μήνες

αξίζει να παρακολου-

θήσετε τις πολιτιστικές

εκδηλώσεις του Διεθνούς

Φεστιβάλ Ολύμπου

στο Κάστρο του

Πλαταμώνα.

Το χωριό αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση και για τις καλοκαιρινές

σας διακοπές. Μπορεί κανείς να συνδυάσει θάλασσα και βουνό καθώς οι

καταγάλανες παραλίες τις Πιερίας απέχουν 5-10 λεπτά από το χωριό, να

περιηγηθεί στο κάστρο του Πλαταμώνα, να κάνει πεζοπορία και ποδηλα-

σία στα γύρω μονοπάτια του χωριού, να παρακολουθήσει παραστάσεις

και συναυλίες στο ανοιχτό θέατρο που διαθέτει ο Παντελεήμονας και να

περάσει τις πιο ανθισμένες διακοπές. Στο δρόμο της επιστροφής οι εικό-

νες, οι μυρωδιές και η μυστηριακή επαφή με τους Θεούς του Ολύμπου θα

σας καλούν να επισκεφτείτε και πάλι τον Παλιό Παντελεήμονα. •

Εξώστης ΘήταΕπιμέλεια ύλης: Γιάννης Γκροσδάνης

Κοινωνική κομεντί, 2011, ΗΠΑ, 100 λεπτά

(3.5/5)Κριτική: Γιάννης ΓκροσδάνηςΣκηνοθεσία: Τζοναθαν Λιβαϊν

Παίζουν: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ,

Σεθ Ρόγκεν, Άννα Κέντρικ,

Μπραϊς Ντάλας Χάουαρντ,

Αντζέλικα Χιούστον

50/50

*** 1/2

Mόλις είκοσι και κάτι, ο Άνταμ μαθαίνει ότι

πάσχει από καρκίνο. Αποφασίζει όμως, να μην

το βάλει κάτω και με την βοήθεια του φίλου

του Κάιλ αντιμετωπίζει την ασθένεια, με χιού-

μορ και αισιοδοξία.

Το 50/50 είναι μια κομεντί για έναν τύπο με

καρκίνο. Το ξανασκέφτομαι. Το 50/50 δεν είναι

άλλο ένα επεισόδιο του Dr House, ούτε έχει

σχέση με το νοσοκομειακά workaholic Grey’s Anatomy. Είναι εύθυμο, τρυφερό και παρά κά-

ποια φιλικά χονδροειδή αστειάκια του είναι μια

ταινία με θετικό πρόσημο. Πολύ περισσότερο

γιατί θα σε βάλει στην διαδικασία να αναθε-

ωρήσεις κάποια ενδεχομένως ανασφαλή και

νευρωτική συμπεριφορά απέναντι σε ένα ένα

τόσο σημαντικό θέμα. Βασισμένο σε μια αλη-

θινή ιστορία, έγινε σενάριο από τον άνθρωπο

που την βίωσε (τον Γουιλ Ρεϊσερ) και έφτασε

μέχρι το πανί κυρίως γιατί ο ένας εκ των πρω-

ταγωνιστών της, ο Σεθ Ρόγκεν υπήρξε ο μοι-

ραίος άνθρωπος που συμπαραστάθηκε στον

Ρεϊσερ κατά την διάρκεια της περιπέτειας του

και έτσι αναλάβε να τον ενθαρρύνει να την

αφηγηθεί κινηματογραφικά παίρνοντας ο ίδιος

το κομμάτι της παραγωγής πάνω του.

Είναι αλήθεια ότι ο βασικός ήρωας μας, ο Άνταμ

δεν έχει τίποτα ηρωϊκό πάνω του παρά την

δραματική ένταση αυτής της απίστευτης μο-

ναξιάς που βιώνει σε αυτή την σκληρή δοκιμα-

σία του. Είναι γήινος, ανθρώπινος. Η παρουσια

του Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ επιβεβαιώνει κάτι

τέτοιο. H ερμηνεία του είναι ακριβώς αυτό: με

ελάχιστες εντάσεις ή εκρήξεις, χωρίς έντονο

μελοδραματισμό αλλά περισσότερο με κάποια

δραματική ανάγκη, ίσως και κάποια αμηχανία

που υπαγορεύει άλλωστε ο ίδιος ο ρόλος. Κα-

τάλληλο στήριγμα απαλύνοντας ακόμη περισ-

σότερο την αφήγηση είναι ο Σεθ Ρόγκεν, ο

οποίος αν και παρουσιάζει τον κολλητό φίλο

κάπως στερεοτυπικά (μεθύσια, γκόμενες, φω-

νακλάδικα μισογύνικα αστεία) ωστόσο επενδύ-

ει στην αφοσίωση και στο δέσιμο που περι-

κλείουν την έννοια της φιλίας. Εκεί κρύβεται

και η μαγεία της ταινίας.

Το ίδιο ανθρώπινη και στοργική είναι και η

Αντζέλικα Χιούστον, ως μητέρα του Άνταμ ενώ

η Μπραϊς Ντάλας Χάουαρντ αποκρυπτογραφεί

τον φόβο και την ανησυχία για την εφήμερη

υπόσταση μας και το θράσος που μπορεί να

κρύβει η νεότητα. Τέλος η Άννα Κέντρικ ως ψυ-

χαναλύτρια αποδεικνύεται για άλλη μια φορά

(μετά το Ραντεβού στον Αέρα) μια νέα, κωμι-

κή ηθοποιός με απολαυστικές μεταμοντέρνες

νευρώσεις. Όλα αυτά φυσικά στηρίζονται στον

σκηνοθέτη της ταινίας, Τζόναθαν Λιβαϊν, που

χτίζει τους χαρακτήρες με αρκετή φροντίδα

και μελέτη.

Καταλήγωντας ακόμα μπορεί να αναρωτιέσαι

τι ακριβώς κάνει αυτή την ταινία σημαντική.

Πως μπορεί να καταπιάνεται με ένα τόσο σο-

βαρο θέμα κάνοντας χιούμορ. Πολύ απλά το

50/50 έχει σαν στόχο να σου μεταδώσει το

μήνυμα ότι όλα είναι μέσα στην ζωή. Και ποτέ

δεν ξέρεις τι θα σου τύχει. Δεν είναι 100% ρε-

αλιστική, γιατί δεν θέλει να τρομάξει ή να πο-

ντάρει στο μελόδραμα όπως ήδη είπαμε. Πάνω

απ’ όλα δημιουργεί ένα θετικό μήνυμα που

οφείλουμε να μην αγνοούμε σε καμία περί-

πτωση: Ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι σε περιμένει

δεν πρέπει να το βάζεις κάτω και οφείλεις να

αγνοήσεις τις πιθανότητες που σου δίνει ο για-

τρός για την επίτευξη της θεραπείας. Άλλωστε

οι στατιστικές στην περίπτωση του καρκίνου

είναι σαν το μπικίνι. Ένα αρκετά εύπλαστο,

ελαστικό και λεπτό ένδυμα που προσαρμόζε-

ται στις ανάγκες του κάθε σώματος για να βο-

λέψει την κατάσταση. Λόγια όχι δικά μου αλλά

ενός καρκινοπαθούς από το ντοκιμαντέρ που

Μεταξά του Στ. Ψυλλάκη, που είχαμε δει στο

πρόσφατο Φστιβάλ Ντοκιμαντέρ και θυμήθηκα

παρατηρώντας τον ήρωα του 50/50 να αφου-

γκράζεται το ακριβό παιχνίδι της ζωής και του

θανάτου. Είναι λοιπόν σημαντική αυτη η ται-

νία κυρίως γιατί έχει την χάρη να εκπαίδευσει

το κοινό και να το κάνει να αφουγκραστεί και

εκείνο κάτι που πριν την προβολή έμοιαζε με

ταμπού και προκατάληψη. •



Εξώστης Θήτα

Άγνωστοι μεταξύ τους συνταξιούχοι, βρίσκουν

την διαφήμιση ενός ξενοδοχείου στην Ινδία ελ-

κυστική (αλλά και φθηνή) και αποφασίζουν να

συνεχίσουν τη ζωή τους εκεί.

“Το χρώμα” απαντά ο Γουίλκινσον στην ερώτηση

της συντηρητικής Γουίλτον για το τι μπορεί να

του αρέσει σε μια χώρα όπως η Ινδία. Όσο στε-

ρεότυπο και αν ακούγεται (εντασσόμενο στην

όλη επιδερμική ματιά της ταινίας στη χώρα),

πώς να μην απαντήσει κάτι τέτοιο κάποιος που

έζησε για όλη του τη ζωή στην Αγγλία, χωρίς

όμως να έχει γεννηθεί εκεί. Μπορεί για κάποιον

ντόπιο που δεν ταξίδεψε ποτέ, η γκρίζα Βρε-

τανία να είναι η φυσιολογική αντίληψη περί

αισθητικής, που δεν αλλάζει ούτε με επίσκεψη

σε άλλο πλανήτη, πόσο μάλλον στην Ινδία που

εξακολουθεί, αφού τράβηξε τα χίλια μύρια από

τους Άγγλους, να θεωρείται τόπος Β’ κατηγορί-

ας γι’ αυτούς. Στο Μάριγκολντ Χοτέλ ευτυχώς

δεν έχει μόνο τέτοιους, αντιθέτως ο συνδυα-

σμός φιλελεύθερων και συντηρητικών εξηντά-

ρηδων που συσσωρεύονται στο ξενοδοχείο δη-

μιουργεί και την πλοκή του φιλμ.

Όλο το στόρι κινείται φυσιολογικά γύρω από

τις δεύτερες ευκαιρίες, οι ήρωες ψάχνουν στο

ξενοδοχείο και την χώρα ό,τι δεν μπόρεσαν να

βρουν στη ζωή τους ως τώρα. Το καινούριο πε-

ριβάλλον αντιμετωπίζεται είτε με θάρρος, είτε

με καχυποψία, ανάλογα με τις ιδεολογίες του

καθενός, η Τζούντι Ντεντς αναλαμβάνει να συ-

νοψίζει για το κοινό τις αντιδράσεις των χαρα-

κτήρων, οδηγώντας ένα εκλεκτό cast που είναι

και το βασικό όπλο του όλου εγχειρήματος. Ο

Μάντεν ως συνήθως δεν κάνει τίποτα περισσό-

τερο από το να τους παρατηρεί, στηριζόμενος

σε αφηγηματικά κατατόπια πιο μεγάλης ηλικί-

ας και από των πρωταγωνιστών, οπότε το μόνο

ενδιαφέρον (αλλά και απόλαυση ενίοτε) είναι

να βλέπεις την άλλοτε βρετανική ερμηνευτική

αφρόκρεμα να το χαίρεται, χωρίς να γελοιο-

ποιείται, μεταδίδοντας σχετικά απλά κάτι από

αυτή τη χαρά και σε εσένα. •

Κωμωδία, 2011, Μ. Βρετανία, 124 λεπτά

(2.5/5)Κριτική: Τάσος Μελεμενίδης Σκηνοθεσία: Τζον Μάντεν

Παίζουν: Τζούντι Ντεντς, Μάγκι Σμιθ, Τομ Γουίλκινσον

Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ (The Best Exotic Marigold Hotel)

** 1/2

Πιτσιρικάς που ζει σε μια εξ’ ολοκλήρου τεχνη-

τή πόλη, αναζητά ένα αληθινό δέντρο για να

κερδίσει την καρδιά ωραίας γειτονοπούλας κι

απευθύνεται στον Once-ler, έναν γέρο που ζει

απομονωμένος σε καλύβα εκτός πόλης, για να

μάθει τι απέγιναν τα δέντρα κι ο Once-ler του

αφηγείται μια ιστορία ανθρώπινης απερισκεψί-

ας και απληστίας.

Η δημιουργική ομάδα του Despicable Me παίρ-

νει ένα βιβλίο του πολυαγαπημένου στην άλλη

πλευρά του Ατλαντικού δόκτωρος Seuss, το

αμπαλάρει με φανταχτερά χρώματα, που αντι-

τίθενται στην απλότητα της ιστορίας και του

ηθικού της διδάγματος, προσθέτει με το στα-

νιό δυο-τρία set-pieces χλιαρού ενδιαφέροντος,

για να μη βαρεθούν τα πιτσιρίκια (δε διστάζουν

μάλιστα να παραβιάσουν και την βασική αρχή

του Lorax, του προστάτη των δέντρων, περί μη

επέμβασης στην ανθρώπινη βούληση, προκειμέ-

νου να κάνουν τη δράση πιο επεισοδιακή) και

πλάθει ένα εξαιρετικά άνισο animation.

Η παρούσα και στο βιβλίο οικολογική ατζέντα

γίνεται αυτοσκοπός, όταν στο Wall-e για παρά-

δειγμα ήταν μια παράμετρος του φιλμ και προ-

ωθείται με τρόπο που απέχει πολύ από τη λε-

πτότητα του τελευταίου. Τα μουσικοχορευτικά

ιντερλούδια μάλλον στόχευαν στην πρόκληση

συνειρμικής αναγωγής σε αγαπημένες animation

στιγμές του παρελθόντος (κυρίως ντισνεϊκής

προέλευσης), κανένα όμως δε διαθέτει μελωδία

ικανή να σφηνωθεί στο πίσω μέρος του εγκεφά-

λου και να σφυριχθεί κατά την έξοδο από την

αίθουσα. Η παραδοσιακή, λαϊκίστικη προσθή-

κη των χαριτωμένων, βουβών περιφερειακών

χαρακτήρων (άπαντες εκπρόσωποι του ζωικού

βασιλείου) κατορθώνει να διασκεδάσει τις εντυ-

πώσεις, μα δεν δύναται να αναιρέσει τη γενικό-

τερη μετριότητα του εγχειρήματος. Χωρίς να

είναι το πιο αδύναμο animation της πρόσφατης

μνήμης (η ραγδαία αύξηση της παραγωγής τα

τελευταία χρόνια μας έχει δώσει αρκετά «τέρα-

τα»), το Lorax σε κάνει να εκτιμήσεις περισσότε-

ρο τη δουλειά του Ρον Χάουαρντ στη live-action

μεταφορά του The Grinch. Κι αυτό δεν είναι

καλό νέο. •

Animation, 2012, ΗΠΑ, 86 λεπτά

(1.5/5)Κριτική: Γιάννης Βασιλείου Σκηνοθεσία: Κρις Ρενό, Κάιλ Μπάλντα

Με τις φωνές των: Ντάνι Ντε Βίτο,

Ζακ Έφρον, Εντ Χελμς

The Lorax

* 1/2

22

Εξώστης ΘήταTου Γιάννη Γκροσδάνη - Φωτογραφίες: Αρχείο ΦΚΘ

ΠΡΟΣΕΧΩΣ• ΠΕΙΡΑΤΕ

• STREETDANCE

• ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Ένας αμερικανός συγγραφέας εμφανίζεται στο

Παρίσι αποφασισμένος να διεκδικήσει και πάλι

την κόρη του από την πρώην γυναίκα του. Μια

μέρα μετά βρίσκεται άφραγκος σε ένα προά-

στιο της πόλης, εισχωρώντας σε έναν κόσμο

που σταδιακά απομακρύνεται από την πραγμα-

τικότητα.

Εκ πρώτης όψεως όλα μοιάζουν να πηγαίνουν

στραβά με την Γυναίκα του Πέμπτου. Ο Χοκ δε

νοιώθει άνετα με τα intellectual γυαλιά του, τα

όσα παθαίνει στο ξεκίνημα δείχνουν ψεύτικα και

προχειρογραμμένα, ακόμη και η εξωπραγματική

παρουσία της Μάργκιτ (Κρίστιν Σκοτ Τόμας) δεν

δείχνει να βελτιώνει την κατάσταση. Κάπου εκεί

ο Παβλικόφσκι σταματά να “μεταφέρει” στην

οθόνη ό,τι λέει το μυθιστόρημα του Ντάγκλας

Κένεντι και ξεκινά έναν διαφορετικό δρόμο,

κρατώντας μόνο τα βασικά στοιχεία της ιστορί-

ας ώστε να φτάσει σε μια εντελώς προσωπική

προέκτασή της, που μόνο με τα αφηγηματικά

μέσα του κινηματογράφου θα μπορούσε να

αναπτυχθεί.

Περισσότερο από μάχη για επιβίωση και διεκ-

δίκηση της κηδεμονίας της κόρης του, ο ήρω-

ας Τομ αλλά και ο Παβλικόφσκι αναμετρούνται

με το Παρίσι. Από την ώρα που ξεκινά η νέα

ζωή του χαρακτήρα, η πόλη χάνει τη γνωστή

λάμψη της που έχει υμνηθεί πολλάκις στο σινε-

μά και μοιάζει περισσότερο σαν ένα απέραντο

άδειο πεδίο μελλοθάνατων που δεν μπορούν

να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και περιμένουν

κάτι μεταξύ λύτρωσης ή θανάτου – έννοιες που

καμιά φορά μπορεί να ταυτίζονται. Ακόμη και

στις εσωτερικές λήψεις, όπως για παράδειγμα

στην βραδινή “δουλειά” του Τομ, ο Παβλικόφσκι

φτιάχνει με ελάχιστα μέσα έναν εφιαλτικό κό-

σμο που βλέπει τον εξωτερικό από μια οθόνη,

κάτι που αντικατοπτρίζει πλήρως το σταδιακό

φλερτάρισμα του ήρωα με την τρέλα, ένα φλερ-

τάρισμα που προκύπτει από τις δεκάδες λέξεις

που γράφει (αλλά ξέρει πως δε θα εκδοθούν

ποτέ) αλλά και τις μυστηριώδεις συναντήσεις

με την Μάργκιτ. Ο Παβλικόφσκι δικαίως αφήνει

στην άκρη το μυστήριο να αιωρείται, σχεδόν

συμπάσχει με τον Τομ μέχρι τέλους και με τις

παρεκκλίσεις του από τους εθιμοτυπικούς κα-

νόνες μεταφοράς βιβλίου δημιουργεί μια από

τις ενδιαφέρουσες δουλείες της σεζόν, αντάξι-

ας με αυτών του παρελθόντος του. •

Μυστηρίου, 2011, Γαλλία/Πολωνία/Μ. Βρετανία, 83 λεπτά

(4/5)Κριτική: Τάσος Μελεμενίδης Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι

Παίζουν: Ίθαν Χοκ, Κριστιν Σκοτ Τομας,

Τζοάνα Κούλιγκ, Σαμίρ Γκουεσμι, Ντελφίν Σουίγιο

Η Γυναίκα του Πέμπτου(La femme du Veme)

****

Τρείς φίλοι που βαρέθηκαν να θεωρούνται losers

στο σχολείο τους, αποφασίζουν, με πρόσχημα τα γε-

νέθλια του ενός, να κάνουν το πάρτι της ζωής τους.

Με την αφήγηση του found footage (υποτιθέμενο

ρεαλιστικό οπτικοακουστικό αρχείο) να εισβάλλει

άγαρμπα σε όλα σχεδόν τα δημοφιλή είδη ταινιών

στις ΗΠΑ, η νεανική κωμωδία καλωσορίζει το Project X με την ελπίδα να της δώσει μια φρέσκια ματιά,

εγχείρημα που αποτυγχάνει πλήρως καθώς ξεχνά

βασικές προϋποθέσεις για να το πετύχει. Όσο ο Νου-

ριζάντε πασχίζει να παντρέψει την αληθοφάνεια με

το βιντεοκλίπ, με το τρικ της καταγραφής με κάμερα

όλου του πάρτι από έναν μαθητή αλλά και τα προσε-

κτικά σκηνοθετημένα στιγμιότυπα από αυτό ενδιάμε-

σα, δεν προσέχει καθόλου τα πρωτογενή συστατικά

του όπως το χιούμορ και οι χαρακτήρες.

Σε ένα είδος χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις από το

κοινό του, αυτά ήταν που έφταναν και περίσσευαν

για να δώσουν επιτυχίες από τα 80s και έπειτα, κάτι

που δανείστηκε πρόσφατα και ο (παραγωγός εδώ)

Τοντ Φίλιπς στα πιο ενήλικα, Hangover. Αντίθετα οι

3 βασικοί ήρωες είναι καρικατούρες αντίστοιχων του

παρελθόντος, το καλύτερο αστείο της βραδιάς είναι

ένας νάνος κλεισμένος σε φούρνο και τα ψευδοεπα-

ναστατικά συμπεράσματα της επόμενης μέρας που

χρησιμοποιούνται προς το τέλος μπορεί να φανούν

εμπνευσμένα μόνο σε όσους έχουν πιεί στη διάρκεια

του φιλμ αντιστοίχως πολύ με τους καλεσμένους

του πάρτι. •

Κωμωδία, 2012, ΗΠΑ, 88 λεπτά

(1/5)Κριτική: Τάσος Μελεμενίδης Σκηνοθεσία: Νίμα Νουριζάντε

Παίζουν: Τόμας Μαν, Όλιβερ Κούπερ,

Τζόναθαν Ντάνιελ Μπράουν

Project X

*



Εξώστης Θήτα

Έπανέκδοση του εισπρακτικού και καλλιτεχνι-

κού θριάμβου του Τζέιμς Κάμερον, πιστή στη

μόδα που θέλει μεγάλες επιτυχίες του παρελ-

θόντος να ξαναβγαίνουν στις αίθουσες, αφού

υποστούν τρισδιάστατη επεξεργασία. Ο Τιτανι-

κός είναι το τελευταίο επικό ρομάντζο καθολι-

κής αποδοχής, πληθωρικό ακόμα και στις πιο

προσωπικές του στιγμές (μια πληθωρικότητα

αρμόζουσα, θαρρώ, σε ένα μεγάλο έρωτα), ελ-

κυστικά αφελές σαν το νεαρό ερωτοχτυπημένο

ζεύγος, που πιστεύει μέχρι τελευταίας στιγμής

πως θα κερδίσει τη μάχη ενάντια στη μοίρα κι

εντυπωσιακό όσο ελάχιστες υπερπαραγωγές

της κινηματογραφικής ιστορίας.

Η ποιότητα του 3-D αγνοείται, καθώς ο υπογρά-

φων δεν παρέστη στην σχετική προβολή, ωστό-

σο αν είναι όμοια με εκείνη ανάλογων επανεκ-

δόσεων της πρόσφατης μνήμης, ας ελπίσουμε

ότι το φιλμ θα προβληθεί σε κάποιες αίθουσες

σε εντυπωσιακό… 2-D. Αξίζει να σημειωθεί πως

η ταινία κυκλοφορεί με αφορμή τα 100 χρόνια

από την εναρξη του ιστορικού στούντιο της

Paramount όπως επίσης αποτελεί τιμητική ανα-

φορά στα 100 χρόνια από την μοιραία βυθιση

του πραγματικού Τιτανικού. •

Ρομαντική, 1997, ΗΠΑ, 194 λεπτά

(4/5)Κριτική: Γιάννης Βασιλείου Σκηνοθεσία: Τζέιμς Κάμερον

Παίζουν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κέιτ Γουίνσλετ,

Μπίλι Ζέιν

ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ

****

Σε ένα ορεινό χωριό της ελληνικής επαρχί-

ας μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, ένοπλοι

παρακρατικοί με αρχηγό το Μίχα προβαίνουν

σε εκφοβισμούς, δολοφονίες, και χυδαιότητες

απέναντι στους αριστερούς που δεν έχουν δη-

λώσει την υποταγή τους. Ένας από αυτούς τους

αριστερούς είναι και ο Λάμπρος με την γυναί-

κα του. Η ιστορία μας θα φέρει κοντά αυτά τα

πρόσωπα και τον στενό τους πυρήνα και θα τα

δέσει σε μια Κόκκινη Κλωστή.

Αντλώντας έμπνευση από τον ελληνικό εμφύ-

λιο η ταινία του Κώστα Χαραλάμπους έχει ως

κεντρικό θέμα τις αλλαγές – ψυχικές, ηθικές,

πνευματικές - που αποφέρει ο πόλεμος στον

ανθρώπινο χαρακτήρα, καθώς και το άσβεστο,

σχεδόν μεταφυσικό μίσος, μεταξύ των αντίπα-

λων στρατοπέδων, που υπερβαίνει την ιδεολογία

και οδηγεί τους ανθρώπους στην αποκτήνωση.

Με φόντο ένα μικρό επαρχιακό χωριό η έφοδος

παρακρατικών ενόπλων σε σπίτια αριστερών,

οδηγεί τους τελευταίους στη συσπείρωση και

ξεκινά έναν ανεξάντλητο κύκλο αίματος που

δίχασε τη χώρα και εξακολουθεί να αφήνει τα

σημάδια του ως και σήμερα. •

“εξώστης θήτα”

Πολεμικό Δράμα, 2011, Ελλάδα, 106 λεπτά

Σκηνοθεσία: Κώστας Χαραλάμπους

Παίζουν: Θάνος Σαμαράς, Τάσος Νούσιας,

Στεφανία Γουλιώτη

Δεμένη Κόκκινη Κλωστή

Ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα με ταινίες που βασίζονται σε έργα του

Καρόλου Ντίκενς πραγματοποιείται στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσ-

σαλονίκης και στο πλαίσιο του παγκόσμιου προγράμματος για το εορτα-

σμό των 200 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου συγγραφέα.

Η επιλογή των ταινιών αφορά υλικό από το 1913 και έως το 2005, από

σπάνιες ταινίες του βωβού κινηματογράφου μέχρι τις σύγχρονες σκηνο-

θετικές προσεγγίσεις. Το κινηματογραφικό αφιέρωμα διοργανώνεται από

το Βρετανικό Συμβουλιο της Ελλάδας σε συνεργασία με το Φεστιβάλ

Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και επι-

χειρεί να ξεδιπλώσει το εύρος και το βάθος του έργου του Ντίκενς, που

αποτελούσε διαχρονικά έμπνευση για τον κινηματογράφο.

Ο κλασικός Όλιβερ Τουίστ έχει δίχως αμφιβολία μεταφερθεί τις περισ-

σότερες φορές στη μεγάλη οθόνη και δεν θα μπορούσε να λείπει από

το κινηματογραφικό αυτό αφιέρωμα ενώ αξίζει να προσέξετε μια σπάνια

ταινία μιας βωβής βερσιόν του Ντείβιντ Κόππερφιλντ που γύρισε το 1913

ο Τόμας Μπέντλεϊ. Η είσοδος στις προβολές είναι δωρεάν. •

Ο ΝΤΙΚΕΝΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ Πρόγραμμα Προβολών

Πέμπτη 5 Απριλίου19:00 Scrooge: A Christmas Carol

(Brian Desmond Hurst)

20:30 Oliver! (Carol Reed)

Παρασκευή 6 Απριλίου18:30 Oliver Twist (David Lean)20:30 Pickwick Papers (Noel Langley)

Σάββατο 7 Απριλίου19:00 Oliver Twist (Frank Loyd) & David Copperfield (Thomas Bentley)20:30 Tale of Two Cities (Ralph Tomas)

CINE AΤΖΕΝΤΑ - Από Πέμπτη 5 Απριλίου έως Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

XΕIMEΡΙΝΟΙ ΒΑΚΟΥΡΑ (τηλ. 2310-233665): Αιθουσα 1: The artist (19.00) / Το κρησφύ-γετο (20.45 - 22.45) Αιθουσα 2: Ελένα (18.45 )/ Εκεί που χτυπάει η καρδιά μου (20.45 – 22.45) ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ (τηλ. 2310 83 49 96): Λόραξ (Μεταγλ.) (17.30 - 19.00) / Το άλογο του πολέμου (20.30) ΜΑΚΕΔΟΝΙ-ΚΟΝ (τηλ. 2310 26 17 27) 50/50 (19.00 – 21.00 – 23.00) ΟΛΥΜΠΙΟΝ – Π.ΖΑΝΝΑΣ (τηλ. 2310 37 84 04): Οι Άθικτοι (18.30 – 20.45 – 23.00) / Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ (18.00 – 20.30 – 23.00) ΦΑΡΓΚΑΝΗ (τηλ. 2310 96 00 63): Το λιμάνι Χάβρης (18.45) / Cafe de flore (20.30 – 22.30 και Δευτέρα 8/4: 22:30), Κινηματογραφική Λέσχη Θεσσαλονίκης: Σκασιαρχείο (21.00) Δευτέρα 8/4

ΠΟΛΥΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ Odeon Πλατεία Τηλέφωνο πληροφοριών και κρατήσεων: 801 11 600000, από στα-θερό με αστική χρέωση: 2310 290290 Αί-θουσα 1: ΛΟΡΑΞ (3D)(ΜΕΤΑΓΛ.) ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 17.00, 19.00, ΣΑΒ έως ΤΕΤ: 17.00 / ΤΙ-ΤΑΝΙΚΟΣ (3D) ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 21.10 Αίθουσα 2: ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.20, 21.50 Αίθουσα 3: H ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ (3D)(ΜΕΤΑΓΛ.) ΣΑΒ, ΚΥΡ: 16.30 / Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ (3D) ΠΕΜ έως ΤET: 18.50, 21.00, 23.10 Αίθουσα 4: ΛΟΡΑΞ (ΜΕ-ΤΑΓΛ.) ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.00, ΣΑΒ, ΚΥΡ: 16.00, 18.00 / ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.00, 22.50 Αίθουσα 5: TITANIKOΣ (3D) ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.10, 22.00 Αίθουσα 6: ΔΕ-ΜΕΝΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.10, 21.30 Αίθουσα 7: PROJECT X ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.00, 21.00, 23.00 Αίθουσα 8: Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.20, 20.30, 22.40.

VILLAGE 11 CINEMAS MEDITERRANEAN COSMOS Τηλέφωνο Πληροφοριών: 2310 499999 & Τηλ. Πωλήσεις: 1 48 48 Αίθουσα 1: ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΕΜ έως ΠΑΡ: 18.20-21.10-23.50, ΣΑΒ έως ΤΕΤ: 12.40-15.30-18.20-21.10-23.50 Αίθουσα 2: HUGO ΣΑΒ έως ΤΕΤ: 13.00-15.40 / ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.15-20.40-23.00 Αίθουσα 3: ΑΘΙΚΤΟΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.45-22.00-00.20 / ΓΑΤΟΣ ΣΠΙΡΟΥΝΑΤΟΣ (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ έως ΠΑΡ: 17.20 μεταγλ., ΣΑΒ έως ΤΕΤ: 11.10-13.10-15.20-17.20 μεταγλ. Αίθουσα 4: ΤΑΞΙΔΙ 2: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΝΗΣΙ 3D ΠΕΜ έως ΠΑΡ: 16.20 (3D), ΣΑΒ έως ΤΕΤ: 12.20-14.20-16.20 (3D) / ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ 3D ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.30-22.15 (3D) Αίθουσα 5: Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ 3D Πεμ εως Παρ 18:45, 21:00, 23:15, Σαβ εως Τετ 21:00, 23:15 / ΛΟΡΑΞ 3D (ΜΕΤΑΓΛ) Πεμ εως Παρ 16:30, ΣΑΒ εως Τετ 11:00, 12:50, 14:40, 16:30, 18:45 Αίθουσα 6: Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ ΤΕΤ: 19.30-21.45-00.00 / Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ 3D ΠΕΜ έως ΤΡΙ: 19.30-21.45-00.00 (3D) / ΛΟΡΑΞ 3D (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ έως ΠΑΡ: 17.40 μεταγλ. (3D), ΣΑΒ έως ΤΕΤ: 12.10-14.00-15.50-17.40 μεταγλ. (3D) Αί-θουσα 7: ΓΑΤΟΣ ΣΠΙΡΟΥΝΑΤΟΣ (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ έως ΠΑΡ: 16.10-18.10 μεταγλ., ΣΑΒ έως ΤΕΤ: 12.00-14.10-16.10-18.10 μεταγλ./ Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ ΠΕΜ έως ΔΕΥ: 20.15-22.30-00.45, ΤΡΙ: 22.30-00.45, ΤΕΤ: 20.35-22.50-01.00 Αίθουσα 8: PROJECT X ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.20-21.30-23.30/ ΛΟΡΑΞ (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ έως ΠΑΡ: 17.00 μεταγλ., ΣΑΒ έως ΤΕΤ: 11.30-13.20-15.10-17.00 μεταγλ. Αίθουσα 9 - COMFORT: ΑΘΙΚΤΟΙ ΠΕΜ έως ΤΡΙ: 19.45, ΤΕΤ: 19.45-22.00-00.20 / Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑ-ΝΩΝ ΠΕΜ έως ΤΡΙ: 22.30-00.45 Αίθουσα 10 - COMFORT: PROJECT X ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.20-21.30-23.30

STER CINEMAS MAKEDONIA Τηλέφωνο κρατήσεων από σταθερό: 801 801 7837. Τηλέφωνο κρατήσεων από κινητό: 210 8092690. ONLINE BUY www.stercinemas.gr Αίθουσα 1: ΛΟΡΑΞ 3D (ΜΕΤ/ΝΟ) Σαβ - Κυρ: 13:30, 15:20, 17:10, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:10 / ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ 3D Πεμ - Τετ: 19:00, 22:30 Αίθουσα 2: ΟΙ ΑΘΙΚΤΟΙ Σαβ - Κυρ: 13:15, 16:30, 18:50, 21:10, 23:30, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:30, 18:50, 21:10, 23:30 Αίθουσα 3: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ Σαβ - Κυρ: 12;10, 14:10, 16:20, 18:30, 20:20, 22:10, 00:00, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:20, 18:30, 20:20, 22:10, 00:00 Αίθουσα 4: Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ Σαβ - Κυρ: 12:40, 15:10, 17:20, 19:40, 22:20, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:20, 19:40, 22:20 Αίθουσα 5: HUGO Σαβ - Κυρ: 13:00, 15:30, 18:00, 20:30, 23:00, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 18:00, 20:30, 23:00 Αίθουσα 6: ΓΑΤΟΣ ΣΠΙ-ΡΟΥΝΑΤΟΣ (ΜΕΤ/ΝΟ) Σαβ - Κυρ: 12:15, 14:15, 16:10, 18:15, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:10, 18:15 / THE GREY Πεμ - Τετ: 20:10, 22:45 Αίθου-σα 7: ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ Σαβ - Κυρ: 12:00, 15:00, 18:20, 21:20, 00:20, Παρ & Δευ - Τετ: 18:20, 21:20, 00:20, Πεμ: 18:20, 21:20 Αίθουσα 8: ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ Σαβ - Κυρ: 12:00, 14:20, 16:50, 19:10, 21:30, 23:50, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:50, 19:10, 21:30, 23:50 Αίθουσα 9: PROJECT X Σαβ - Κυρ: 13:50, 15:50, 17:50, 19:50, 21:45, 23:40, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:50, 19:50, 21:45, 23:40 Αίθουσα 10: ΛΟΡΑΞ (ΜΕΤ/ΝΟ) Σαβ - Κυρ: 12:15, 14:00, 15:45, 17:30, 19:15, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:30, 19:15 / Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ Πεμ - Τετ: 21:00, 23:30 Αίθουσα 11: THE LORAX GR 3D - ΛΟΡΑΞ 3D (ΜΕΤ/ΝΟ) Σαβ - Κυρ: 12:45, 14:30, 16:15, 18:00, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:15, 18:00 / Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ 3D Παρ - Τετ: 19:50, 22:00, 00:10, Πεμ: 19:50, 22:00 •

STARlightEXPRESS

Γ.Γκροσδάνης

Τ.Μελεμενίδης

Γ.Βασιλείου

Α.Καπράνος(Τα Νέα/movieworld)

Ν.Σάκκας (Cinemanews)

Π.Τράγος(Movieworld)

Η.Δημόπουλος(invincible defeat)

Λ.Αδαμίδης(ΣΙΝΕΜΑ)

50-50 ***1/2 *** ***1/2 ***Εξωτικό ξενοδοχείο

Μάριγκολντ **1/2 ** ***

Lorax ** ***1/2

Project X * **** 0 0Δεμένη Κόκκινη

Κλωστή **

Τιτανικός 3D **** **** **** ***1/2 ***** *****Η γυναίκα του 5ου ****

Οι Άθικτοι ***1/2 *** *** *** ***Η Οργή των

Τιτάνων *


Ο εξώστης Θήτα έχει φωνή και παρουσιάζει τις νέες ταινίες κάθε εβδομάδα από την συ-χνότητα του 105.5!

Συντονιστείτε στον ροκ ρυθμό του πιο σινεφίλ σταθμού της Θεσσαλονίκης!

ΡετρόAκούει και γράφει στις 45 στροφές ο Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης

Ε: [email protected]

SHAPE \* MERGEFORMAT Μικρά θαμμένα μυστικά. Διαμάντια. Βινύλια σκο-

νισμένα που κρύβουν έναν ολόκληρο κόσμο μέσα τους. Ο ήχος της βελόνας

που ακουμπάει στ’ αυλάκια του δίσκου. Βάζεις τ’ ακουστικά σου και…

Τέλη δεκαετίας του ’70, Βρετανία. Στις παμπ, οι μπύρες χορεύουν post

punk και τα τσιγάρα ανάβουν από έξαψη. Απεργίες, φτώχια, ανεργία. Σου

θυμίζει κάτι; Τα όμορφα σπίτια, όμορφα καίγονται… Οι τελευταίες λίρες

φεύγουν σε σφηνάκια. Παίρνεις το τελευταίο λεωφορείο μαζί με τους

τελευταίους μεθυσμένους. Φτάνεις στο σπίτι, γεμίζεις την μπανιέρα με

νερό και βουλιάζεις. Βουλιάζεις… Harmony in your bathroom… Το τασάκι

είναι γεμάτο από γόπες. Κι από ραγίσματα. Σαν αυτά της καρδιάς σου.

Don’t throw ashtrays at me! Την πέφτεις για ύπνο. Στο κομοδίνο δίπλα, ο

λόρδος Μπάιρον ψιθυρίζει τα δικά του στιχάκια.

Ο ήλιος περνάει απ’ τα παντζούρια και σε ξυπνάει. Αποκοιμήθηκες με το

γουόκμαν στ’ αυτιά. Ξανατοποθετείς τη βελόνα και… Another song. Και μετά

κι άλλο, κι άλλο. Τραγούδια που ζουν στην απόγνωση, τραγούδια ξενυχτι-

σμένα, με μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια. Ψάχνεις στις τσέπες σου

και βρίσκεις τη χθεσινή πανσέληνο που έψαχνες. Full moon in my pocket…

Πρωταπριλιά 2012, Θεσσαλονίκη. Σαν ψέματα. Το πόστερ με τους Swell

Maps ξεφτισμένο στον τοίχο να διηγείται αλλοτινές ιστορίες. Ερωτικές

και μη… •

Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέ-ματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…

Swell MapsA Trip To Marineville(Rough Trade, 1979)



Fahrenheit 451Γράφει ο Κυριάκος Αθανασιάδης



Urbanities.Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου

Mέρες που είναι έπιασα τον εαυτό μου να ψά-

χνει κεριά, μακριά λευκά κεριά, αρωματικά και

πολύχρωμα κεριά που τυλίγουν το χώρο με το

άρωμα και το φως τους. Το ύφος μιας βραδιάς

αλλάζει μορφή όταν λούζεται με το χρώμα του

φωτός από ένα κερί, συχνά επιλέγω το άρωμα

του μήλου και της κανέλας που μου θυμίζουν

εραστές και υποσχέσεις που ακούστηκαν σε

μηνύματα ελπίδας, την Πόλη που με περιμένει

καθώς και το καφεδάκι του απογεύματος της

Κυριακής κατά την περίοδο των Χριστουγέν-

νων. Κάθε βράδυ καίω ένα κερί με διαφορετικό

άρωμα, έχω ξαναμπεί σε μία σειρά ασκήσεων

διαλογισμού και αυτά σίγουρα με συνοδεύ-

ουν κατάλληλα – χάνομαι στο άρωμα τους,

συγκεντρώνομαι και δοκιμάζω τον εαυτό μου

στις ασκήσεις συγκέντρωσης. Σκέφτομαι πως

δεν ξέρω τι είναι τόσο ευεργετικό σε ένα κερί,

θαρρώ το απαλό φως και το βελουδένιο άρωμα

έχει κάτι να κάνει με την ηρεμία του μυαλού,

σίγουρα όμως το Άγιο Πάσχα είναι η περίοδος

εκείνη που το κερί αποκτάει μία άλλη σημασία.

Κέρινες φιγούρες, πεινασμένες μετά από τη

νηστεία, στεγνές και μάλλον κουρασμένες αλλά

ανυπόμονες για το Άγιο Φως. Ενθουσιασμένα

πιτσιρίκια τρέχουν πάνω-κάτω στο προαύλιο

της εκκλησίας και επιδεικνύουν τη λαμπάδα του

νονού – δεν έχω γίνει ακόμη νονός αλλά αυτό

το έθιμο θα το τιμήσω εν καιρώ. Όλα έχουν μία

ζεστασιά, έρχεται η Ανάσταση να δώσει Φως

και το εισιτήριο για ένα καλοκαίρι με αλμυρά

φιλιά. Αμήν!

Στην πολύχρωμη Πλατεία Άθωνος, στην Αυγερι-

νού 7 βρίσκεται ένα μαγαζί που αγαπώ εδώ και

καιρό, η Μαρία και η Ελίνα, φίλες μιας φίλης

και έτσι το επισκέφτηκα προχθές για να δω

από κοντά πως φτιάχνεται το κερί a mano! Το

εν λόγω μαγαζί, a mano [στο χέρι], βρίσκεται

εκεί τα τελευταία 7 χρόνια και μέσα από το

χρώμα και το σχήμα δίνει όγκο και ανάσα στις

κουρασμένες και υπερβολικά φορτωμένες λα-

μπάδες που θα δεις στα άλλα μαγαζιά. Μπήκα

μέσα και κοίταξα γύρω, το μαγαζάκι μικρό και

φορτωμένο με έμπνευση – χίλια μύρια μπιχλι-

μπίδια κρέμονταν από το ταβάνι, μία βιτρίνα

με χειροποίητα κοσμήματα στημένα σαν μικρά

πιάτα με μεζέδες, κάτι σαν tapas bar μου έκανε,

και μία επικίνδυνα ανηφορική σκάλα που σε

ανέβαζε στο εργαστήρι των κοριτσιών. Παρα-

τήρησα γύρω μου το χρώμα σε έξαρση, μπατίκ

τεχνικές σε μαξιλάρια και τσάντες, τετράδια

και σελιδοδείκτες με μαρμαρένιες φιγούρες

χρώματος και πολλές κορδέλες. Όλα αρμονικά

δεμένα σαν ένας γιγάντιος φιόγκος γύρω από

το λαιμό ενός πελώριου [πασχαλινού] λαγού.

Στο τζάμι μικρές φόρμες για τρούφες με γέμιση

πολύχρωμου κεριού και ένα δειλό φυτιλάκι για

να ζεστάνει το χώρο, μεγάλα cupcakes από κερί

και κάτι απροσδιόριστα και τυχαία σχήματα

για πιο επίσημες καταστάσεις. Η πασχαλινή

λαμπάδα κρέμεται σαν τσαμπί σταφυλιού από

την οροφή και θυμίζει τις αγορές στην Πόλη με

τα σουτζούκ λουκούμ κρεμασμένα για επίδειξη.

Αυτό το μαγαζί ξεχειλίζει από ενέργεια, φως

και χρώμα.

Φεύγοντας άκουσα τον κύριο Παντελή που

κάθονταν εκεί με την παρέα του, δεν τον ξέρω

αλλά άκουσα να τον φωνάζουν έτσι οι άλλοι.

Έπιναν στην υγειά τους και τραβούσαν τη ζακέ-

τα για να ζεστάνει τους ώμους τους – ο καιρός

είναι τέλειος για πηγαδάκια στην Άθωνος με

ζακέτα και ξύλινες καρέκλες. •

Till next weekΦέξε μου να περπατώ.

ARBEIT MACHT FREI!


La Tia RitaΓράφει η Rita Van DenGayged

Αγαπημένη,

Πέφτω στα πόδια σου και σου ζητώ χρησμό, πες μου, γλυκιά κολουμνίστα, τι

να κάνω για να δεχθεί ο Αντωνάκης 4 ντιμπέιτ;

Ο λαβωμένος αρχηγούλης

Υγ: δεν θα ξεχάσω ποτέ τα κοψίδια που σαβούρωνα όσο σου χούφτωνα το

κολούμνι στην Μοδιάνο.

Δεν γνωρίζω σε ποιο γύναιο αναφέρεσθε, με μπερδεύετε με άλλη, θα στο

‘σπαγα το κεφάλι κύριος, αλλά πρώτα ως φιλεύσπλαχνος κολουμνίστα

θα απαντήσω στο πρόβλημά σου, παρόλο που είμαι στη ΔΟΥ για να κάνω

έναρξη επιτηδεύματος γυμνού φωτομοντέλου Κάλων Τεχνών και στέκομαι

ίσαμε δίωρο τσίτσιδη και ακούνητη μπροστά στο μητρώο για να πείσω ότι

είμαι οβερκουαλιφάιντ.

Καλέ μου λαβωμένε, είναι απλό. Σου απομένει κάτι λιγότερο από μια εβδο-

μάδα για να περάσεις τροπολογία για τα ντιμπέιτ. Θα την καταθέσεις νύχτα

που ο Αντωνάκης είναι στον εσπερινό και θα την ψηφίσεις στις 06:00 που ξε-

κινάει στα γόνατα από Συγγρού μέχρι την Παναγιά Δεκαπεντάποντη – είναι η

Βασιλική με τρούλο μεταξύ κοινωνικού παντοπωλείου του ΛΑΟΣ και της Βασι-

λικής της τρανς με γόβα τσαρούχι. Ο Αντωνάκης άκουσε Πόντος-Παναγιά και

μπερδεύτηκε σαν Γιωρίκας, έκανε τάμα να σου ρίξει δεκαπεντάρα διαφορά

στις εκλογές αλλά επειδή η Βασιλική ήταν στην Προεδρική Φρουρά, βλέπω

να σας ρίχνουν εικοσάποντα του τσολιά από τη σύγχυση μην είναι Μάης και

έξι μην είναι Απρίλης ο κώλος σας να ‘ντεξει. Μην ανησυχείς, τα υπόλοιπα

κόμματα θα υπερψηφίσουν γιατί άλλωστε ποιος χέστηκε αν λείπει Ψινά-

κης-Ευγενίτσα από το πλατό, άσε που ο ΑΝΤ1 έκοψε τη Μακρυπούλια της

αλληνής στεφάνι ανύμφευτο και ψοφάει για φτηνές παραγωγές στο καπάκι

μετά το ‘Κωνσταντίνου και Ελένης’ που είναι χριστιανικό ιμπερτάλεντιντ και

δοξάζει το περουκίνι του Ρώμα, κομποζάροντας τοιουτοτρόπως με το θαύμα

για ανάσταση του Πασοκ και την αναγέννηση της τριχοφυίας σε κωλάρα σε

έδρανα. Μάλιστα, μετά από κάθε ντιμπέιτ θα μπαίνει ως ευγενική χορηγία

σε διακαναλική η Μαρί Κυριακού με την εκπομπή ‘Με κοκαΐνη’ που θα υμνεί

το μαστούρη παρουσιαστή και τους απολυμένους από ελληνικές εταιρίες

διαφήμισης-εκδόσεων-ποδοσφαίρου που θα μείνουνε χαρμάνια, άπαντες.

Και μια που σε βρίσκω εύκαιρο, τράβα πες στον Χρυσοχοΐδη ότι δεν μου

αρέσει πια η Αθήνα γιατί αστραποβολάει πάρα πολύ από καθαριότητα και

τυφλώνομαι όταν περπατάω στα μάρμαρα της Ομόνοιας και χάνω η αγγελο-

κρουσμένη από τη μοσχοβολιά του μύρου την οδό Τοσίτσα που είναι η Κάλων

Τεχνών επειδή λείπουν τα μαύρος-κίτρινος-πράσινος*-τζάνκι σημαδούρα

τώρα που όλοι μεταφέρθηκαν σε σπα ριζόρτ ‘Κα Τσετ ’, λίπανση πλύσιμο

κάρτα αερίων θαλάμου, μια αυτοδυναμία καθείς. Όχι τίποτα, αν δεν στηθώ

γυμνή, σκέψου τη γκραβούρα του μέλλοντος. Τράτζικ.

Άντρας της εβδομάδας: Εφραίμ σερί αμούρ μπερταντζής. Επειδή αναστή-

θηκε από τη φυλακή κιουρία και πήγε ζβιιιν στο Προστασίας του Πολίτη ως

έμπειρος σύμβουλος και καλός χριστιανός για το πρόγραμμα ιντίριορ ντιζάιν

‘χολοκάστινγ άθενς 2012 ’, επενδύοντας μάλιστα 300 χιλιαρούμπες από την

ανταλλαγή του λειψάνου του Χριστού.

*ο πρώτος εξωγήινος μετανάστης ήταν στην Ελλάδα, το πιστοποιεί ο Άδωνις

και η ΜΚΟ ‘Χρυσή Αυγή Μετανάστευσης από Ανεξάρτητους Έλληνες ’. •

Σούπερ μόδελ

Πανούκλα, τύφος, SARS, κίτρινος πυρετός, χολέρα, AIDS, ψώρα,

ληστείες, φόνοι, οι επτά πληγές του Φαραώ όλες μαζεμένες θα πέ-

σουν στα κεφάλια μας αν δεν μπαγλαρώσουμε αυτούς τους παλιό

- λαθρομετανάστες. Θα μας φάνε τις γυναίκες, θα μας γα…σουν τις

τυρόπιτες που έλεγε και ο Ζουγανέλης σε μια ταινία παλιότερα!

Καταιγιστικοί οι άνκορμαν των δελτίων ειδήσεων, έχουν βαλθεί να

μην αφήσουν περιθώριο στον τηλεθεατή να σκεφτεί λογικά και για

το θεό, μη τυχόν και τους λυπηθεί αυτούς τους λαθραίους.

Αφού σαν μέλη του ΝΑΤΟ βομβαρδίσαμε τα σπίτια τους, κατεβά-

σαμε και ανεβάσαμε κυβερνήσεις στις χώρες τους ανάλογα με τα

οικονομικά μας συμφέροντα, δημιουργήσαμε εμφυλίους και σφαγές,

αφού τους βάλαμε να δουλέψουν στα χωράφια μας σαν σκλάβοι, να

ξεσκατώσουν τις γιαγιάδες μας, να πεθάνουν στα δημόσια έργα για

να περηφανευόμαστε εμείς για την καλύτερη ολυμπιάδα που έγινε

ποτέ, αφού φάγαμε εκατομμύρια ευρώ που μας έστελναν κάποιοι

κουτόφραγκοι οι οποίοι, άκουσον άκουσον, ήθελαν να εντάξουμε

αυτούς τους λαθραίους στη κοινωνία μας, ήρθε η ώρα να τους

στείλουμε εκεί που πρέπει, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για όποιον δεν το έχει αντιληφτεί, βρισκόμαστε μπροστά στη με-

γαλύτερη ντροπή για την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια.

Προσπεράσαμε πολλά σαν κάτοικοι αυτής της γωνιάς του πλανήτη,

από την προδοσία Οτσαλάν μέχρι το δελτίο ειδήσεων του Mega,

αλλά όπως φαίνεται το βαρέλι δεν έχει πάτο!

Από τη μια οι εκλογές και ο αγώνας δρόμου των κομμάτων να κερ-

δίσουν τη ψήφο των πιο συντηρητικών πολιτών και από την άλλη τα

δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας τα οποία εδώ και

καιρό έχουν εξασθενίσει επικίνδυνα, έχουν αναγάγει τη φασιστική

και άκρως ρατσιστική ρητορεία σε κυρίαρχη τάση. Ένα παιχνίδι με

τη φωτιά το οποίο κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει.

Δεν μπορεί να πει κανείς πολλά σε ένα έθνος το οποίο ξεχνά τόσο

εύκολα. Ξεχνά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί στα οποία

κλείστηκαν γείτονες, συγγενείς και φίλοι των παππούδων μας. Ξεχνά

τη δική του ξενιτιά, τα δικά του βάσανα. Ξεχνά πώς χωρίστηκαν οι

μανάδες από τα παιδιά τους σε αντίστοιχα στρατόπεδα συγκέντρω-

σης του Καναδά, των Η.Π.Α. και της Αυστραλίας. Ξεχνά ότι εκτός

από φορολογούμενοι, νεόπτωχοι, πληγέντες από την κρίση είμαστε

και ΑΝΘΡΩΠΟΙ και λαθραίοι άνθρωποι δεν υπάρχουν.

Ο Πρίμο Λέβι, ο Ιταλοεβραίος διανοούμενος που επέζησε από την

κόλαση του Άουσβιτς, προειδοποιούσε πριν πολλά χρόνια, “Αυτό που

συνέβη, μπορεί να ξανασυμβεί”.

Από εδώ και στο εξής η σιωπή και η απάθεια είναι συνενοχή.

ΥΓ: Μέσω του Εξώστη θα ήθελα να καταγγείλω μια πρωτοφανή

προβοκάτσια εναντίον του κόμματος της Χρυσής Αυγής, του οποί-

ου ο αρχηγός προσήχθη μαζί με εκατοντάδες μετανάστες κατά τη

διάρκεια επιχείρησης “σκούπας” στο κέντρο της Αθήνας. Πιο Άριος…

πεθαίνεις! •

γράφει ο Αλέξης Γκάτσης

Documents

exostis 923