Informatieveiligheidsconsulent

Nieuwe hoofdverpleegkundige Associatie cardiologie

Afgiftekantoor LokerenP 608720 PB

Vera

ntw

oord

elijk

e ui

tgev

er :

D. V

an V

aere

nber

g. A

Z Lo

kere

n, L

epel

stra

at 2

, 91

60 L

oker

en

Driemaandelijks tijdschrift (oktober - november - december 2017) Jaargang 11 - nummer 3

PB- PP BELGIE(N) - BELGIQUEGAZET LOKEREN

2 3

Voorwoord 3

Dodentocht 4

Associatie cardiologie 7

Ouders langs de zijlijn 8

Informatieveiligheidsconsulent 10

Telesecretariaat 12

Zangwedstrijd 14

Nieuwe hoofdverpleegkundige 15

Accreditatie 16

Nieuwe artsen 18

Info uit de raad van beheer 19

Personalia 20

ColofonREDACTIERAAD: D. VAN VAERENBERG, M. VAN RIJSSELBERGHE, D. VAN WINCKEL, G. VERNIERS, L. TORFS, A. VAN DRIESSCHE, V. DE SCHOUWER, W. VAN CAMPENHOUT WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER: K. HEYNDRIKX, F. VAN BUYTEN, L. COTTEM, T. PACQUÉE, S. DE GROOTE, D. ROELS, I. BLOT, S. AMZIR, K. PODEVYN, I. VAN DER MEIREN, DR. A. VANDEVENNE, DR. T. ISSAEV, T. DE BRUYNE, T. VAN LAERE, ARNE EN RIEN VAN CAMPENHOUT, WOUTER, MATHIAS EN RUBEN DE KEUKELAERE, DR. V. SCHEPENS VORMGEVING: S. WULTEPUTTE, E. DE WAELE FOTOGRAFIE: EIGEN ARCHIEF, L. TORFS, L. COTTEM, T. PACQUÉE, MARTIJN FRAANJE FOTOGRAFIE, W. VAN CAMPENHOUT, T. DE BRUYNE, DR. V. SCHEPENS DRUKWERK: GEERS OFFSET N.V. CONTACTPERSOON: L. TORFS, TEL: 09 340 83 88 E-MAIL: linn.torfs@azlokeren.be VU: D. VAN VAERENBERG, ALGEMEEN DIRECTEUR AZ LOKEREN, LEPELSTRAAT 2, 9160 LOKEREN WWW.AZLOKEREN.BE

Voorwoo

rd

Voorwoord

Luc De Block,Voorzitter raad van beheer AZL

Inhoud

Beste lezer

Als ik over de Ronde van Frankrijk begin te schrijven, dan is de zomer een eind gevorderd. Sta me toe om dit toch te doen; de zomer gaat sowieso voorbij.

Lilian Calmejane: ik vind dit ‘nen zeer schone naam voor nen coureur’. Geboren op de dag van de Sint in 1992, 1m84 lang en een gewicht van 69kg is er over hem te vinden op het internet. Of dit zijn gewicht is van voor of na de tour kon ik niet achterhalen.Lilian won de 8e tourrit, ergens op een beklimming in de Jura. Ik heb me laten vertellen, door stoere mannen die daar ooit fietsten, dat dit een zeer mooie streek is.De ploeg van deze renner, Direct Energie, kreeg een wildcard voor deelname aan de tour en op 26.06.2017 schreef Jan Eijsbouts al dat hij een potentiele etappewinnaar kon zijn. Het was de tourtip nummer 8 van deze Jan. Toeval dat Calmejane de 8e rit won?

Ik ken Jan Eijsbouts niet, maar als die man zo’n voorspellende kwaliteiten heeft, moeten we hem misschien eens naar hier vragen. Zou hij kunnen voorspellen hoe onze opvolgingsaudit door het NIAZ zal verlopen? Dat zou toch heel interessant zijn?Probleem is dat Linkedin vermeldt dat er meer dan 10 professionele profielen zijn van mensen die met die naam door het leven gaan. Is hij de hoogleraar uit Maastricht van maatschappelijk verantwoord ondernemen; komt hij uit Delft, is hij een student of een gepensioneerde?

We zullen het dus maar beter zonder hem doen in het AZL: de 29 uitdagingen van het NIAZ verder aanpakken met volle goesting. Velen onder ons zijn daar deze zomer al volop mee bezig geweest, waarvoor dank. Het vergt nog wat extra moed om de inspanningen verder te zetten. Moed en goesting heeft hopelijk iedereen van jullie kunnen putten uit een deugddoende zomervakantie met de familie of met de vrienden. Of misschien heb je wel een festival links of rechts meegepikt om energie op te doen. Als je het mij vraagt is het één langgerekte festivalzomer geweest.

Wil je daarover misschien een tekst schrijven en/of foto’s bezorgen voor een volgende editie van onze gAZet, dan kan dit. De inhoud hoeft niet altijd werkgerelateerd te zijn. Iedereen heeft een leven naast het leven in het AZL, toch? In de huidige editie zit onder andere een ‘bijdrage’ van de deelnemers aan de Dodentocht van Bornem.Je teksten zijn welkom bij linn.torfs@azlokeren.be of bij één van de andere redactieleden.

Veel leesgenot!

Marleen Van Rijsselberghe

1 kg koolsla

Enige tijd ge- leden verscheen in Knack een zogenaamd ‘alarmerend’ rapport over de ziekenhuiskeukens in ons land. Knack keek de inspectieverslagen in van het federaal voedselagentschap (FAVV).

Ook de keuken van het AZL kreeg een, beter gezegd twee, vegen uit ‘de pan’. Namelijk onder de rubriek ‘vervallen voedsel’ werd in de koeling 1 kilo koolsla aangetroffen die 3 dagen over tijd was en onder de rubriek vuile ‘oppervlaktes’ werd een blikopener gevonden die vuil was.

Nu hoor je mij niet zeggen dat voorschriften en hygiëne in een ziekenhuiskeuken niet belangrijk zijn, integendeel zelfs, maar het geheel van het artikel kwam mij toch nogal tendentieus over, in die zin dat gesteld wordt dat ‘bedorven eten’ een rechtstreeks gevolg heeft op de voedselveiligheid.

Het is zonneklaar dat de 1 kg koolsla die werd aangetroffen en 3 dagen overtijd was, niet meer zou gebruikt worden. Wat kan trouwens een ziekenhuis doen met 1 kg? Elke patiënt 1 versneden blaadje? Het gaat hier eerder om een gebrek aan aandacht. Een product dat in de koeling geplaatst wordt en er niet terug uitgehaald wordt op het moment dat het niet meer geschikt is voor consumptie.

Meer was dit niet. Akkoord, dat dient vermeden te worden, maar stellen dat dit een rechtstreeks gevolg heeft op de voedselveiligheid, is op z’n minst fors overdreven, vind ik.

Gevraagd door Knack om een reactie te geven op het artikel, hebben we even getwijfeld, maar uiteindelijk beslist om dit niet te doen. Door te reageren geef je immers aan deze 2 kleine puntjes een belang dat ze eigenlijk niet hebben. We zijn er vanuit gegaan dat de lezer van Knack doorgaans genoeg gezond verstand heeft om zelf in te zien dat deze (verontschuldig mij de term) ‘pietluttigheden’ geen enkele invloed hadden op de voedselveiligheid.

Dat ik bij deze dan uiteindelijk toch nog reageer, zelfs nadat het stof is gaan liggen, is enkel met de bedoeling om ons personeel van de keuken en het onderhoud in deze een hart onder de riem te steken en de verdediging voor hen op te nemen.

Laat er niet de minste twijfel over bestaan dat wij als beheerder het volste vertrouwen hadden en behouden in zowel de hygiëne als de kwaliteit van het eten dat patiënten, ouderen en jonge kinderen dagelijks op hun bord krijgen!

4 5444

Met dank aan Kathleen Heyndrikx, Liesbeth Cottem, Tine Pacquée Annick Van Driessche

Op 11 augustus 2017, om 21.00 uur, werd in Bornem het startschot gegeven van de 48ste editie van de Dodentocht, een niet-competitieve wandeling over 100 kilometer doorheen Klein-Brabant, die in maximaal 24 uur dient afgelegd te worden. Onder de deelnemers bevonden zich enkele medewerkers van het AZ Lokeren: Tine Pacquée (verpleegkundige kinderafdeling), Liesbeth Cottem (verpleegkundige heelkunde B), Kathleen Heyndrikx (psycholoog), Melissa Dissenbergen (verpleegkundige operatiekwartier), Ria Verschraegen (medewerker centrale sterilisatie), Berlinda Uyttendaele (medewerker centrale keuken) en dr. Pierre Pype (vaatchirurg). Drie onder hen gingen niet enkel de sportieve uitdaging aan, maar koppelden hun prestatie bovendien aan een goed doel. Alle drie lieten ze zich sponsoren om zo geld in te zamelen: Tine en Liesbeth verbonden hun aantal gestapte kilometers aan de kinderafdeling van het AZ Lokeren, waar legoblokken welkom zijn in de speelkamer en waar de kamers stille, kindvriendelijke klokken kunnen gebruiken. Kathleen liet zich dan weer sponsoren voor de vzw Dappere (B)-engeltjes, verantwoordelijk voor het uitwerken en financieren van projecten voor de Neonatale Intensieve Care Unit van het UZ Gent, nadat haar zoontje er kort na zijn geboorte goed werd opgevangen. Deelnemen, ongeacht het aantal gestapte kilometers, is een ware prachtprestatie. Behalve een goede voorbereiding is een flinke dosis doorzettingsvermogen nodig. Naast het fysieke aspect is het ook een mentale veldslag.De gAZet wou van enkele deelnemers zelf horen wat hun ervaringen waren voor, tijdens en na de tocht.

Kathleen: “Het kunnen niet allemaal succesverhalen zijn over de Dodentocht. Hoe mooi het er ook uit ziet, het is en blijft een geschifte uitdaging, die het uiterste vergt van lichaam en geest. Vorig jaar stapte ik de Dodentocht met mijn zoontje als voorbeeld van een stevige doorzetter. Dit jaar koppelde ik mijn deelname aan sponsering voor vzw Dappere (B)-engeltjes, die projecten ondersteunen voor de afdeling intensieve zorg voor pasgeborenen (NICU – UZ Gent).In wandelen heb ik een echte hobby en sport gevonden (al zijn er velen die het sportgehalte onderschatten). Na een wandeling van 20 à 25 km kan ik het gevoel hebben goed te hebben gesport. Na de omloop Kluisbergen (50 km) en andere mooie wandelingen mocht het dan weer iets meer zijn. Ik wou daarom ook dit jaar opnieuw deelnemen aan de Dodentocht. Na het lange wachten aan de start konden we er eindelijk aan beginnen. Als groot massa-event is het een drukke wandeltocht, niet langs mooie natuur maar langs wijken vol ambiance en een aaneenschakeling van buurtfeesten met supporters tot een stuk in de nacht. Door de drukte duurt het een tijd voor je je eigen tempo kan vinden in het wandelen. Maar de ambiance zit er in en drijft je door de nacht. Rond 3.00 uur kwam uiteindelijk de stilte van de nacht toch op ons gevallen, samen met een regenbui en de vermoeidheid. De

uitdaging is om voldoende vocht en suiker binnen te nemen en zo je energie op peil te houden en gewoon kilometers te vreten en door te gaan. Tot aan de volgende controlepost, dan zien we wel weer verder. Het opkomen van de zon had wat energie moeten geven, maar veel heb ik er niet van gemerkt. De focus bleef om mijn ene voet voor de andere te zetten tot weer een verdere controlepost. En daar ging dan even het licht uit… Benen omhoog, even zitten voor chocolademelk, terug benen omhoog enz. De noodzakelijke rust duurde te lang en zorgde ervoor dat mijn spieren volledig verkrampt waren. De vermoeidheid had gewonnen. Mijn Dodentocht eindigde dit jaar na 53,8 km. Grenzen aanvaarden is nooit leuk, niet cool en toch zo noodzakelijk. Niet alles kan, en ook dat is oké. Ik ben blij met mijn deelname, dankbaar voor de nieuwe ervaring en héél dankbaar voor de sponsering die ik heb kunnen verzamelen voor vzw Dappere (B)-engeltjes. En het komende jaar ga ik zeker nog verder genieten van alle mooie wandelingen en de prachtige natuur van ons landje!”

Dodentocht 2017 Tine: “Na vele voorbereidingen is het eindelijk zo ver. Vrijdag 11 augustus, een drukte van jewelste in Bornem. Samen met Liesbeth, Marcia en Ben begaf ik me met knikkende knieën naar de start om samen met 14.000 anderen te wachten op het officiële startsignaal. Nog even de kousen goed trekken, veters strak knopen… en om 21.09 uur stapten we over de startstreep. Wat een sfeer, wat leuk om te zien hoe Bornem leeft voor dit groots evenement. Hoekje om en het eerste spandoek is al in zicht : ‘Nog 99,3 km’. We lachten er gretig om. Wel leuk dat je dit samen kan doen. In stevige stap naar Branst, Bornem en zo naar Wintam, Hingene, Ruisbroek, Breendonk en Londerzeel. Na ongeveer 30 km begon de regen ons toch parten te spelen, maar van opgeven wilden we nog niet horen. Vanaf Londerzeel was het een lang stuk van 16 km. Gietende regen, wind en donkere paadjes maakten dat we doorweekt, lichtjes afgekoeld en bleek in Merchtem toekwamen. Hier stond mijn eerste volger me op te wachten. Bedankt Marieke om ons op te peppen!

Droge sokken aan, eten en drinken en hup op naar Buggenhout. Tijdens deze 9 km zijn we elkaar verloren. We zochten en vonden elk ons eigen tempo. Hier voelde ik pijn en om dit tegen te gaan, bleek dat kleine stukjes lopen een ideale pijnstiller was. Jammer dat we dit niet vroeger wisten. In Buggenhout miste ik mijn volgende volger (collega Nele), maar steun via sms’jes deed evenveel deugd. Op naar Opdorp, waar de volgende volgers me opwachtten. Bijna in Opdorp besloot ik te lopen, waardoor ik mijn volgers, zonder het te beseffen, weer voorbij liep. Met opnieuw droge sokken, energiereep zoveel en gejoel van mijn volgers vertrok ik met een ‘rugzak vol goede moed’ aan de laatste 30 km, wel met stevig verzuurde kuiten, richting Lippelo. Afwisselend lopen/stappen lukte nog het best. In Puurs begon het echte aftellen, we hadden dan al 79 km afgelegd. ‘Mixed feelings’ wisselden af. Stoppen? Doorgaan? Maar nu stoppen, nee, niet met nog ‘maar’ 21 km te gaan. Komaan, doorbijten. Op 80 km kwam de ‘verstand-op-nul-modus’ eraan.

6 76666

Het alleen zijn begon me nu parten te spelen. Maar lang leve het gsm-tijdperk, schoonzus Ann stond me even bij en zorgde voor de nodige moed. Zij had vorig jaar gestapt. De voorlaatste post, ‘den dijk’, leek eindeloos. Hier kwamen de eerste traantjes. Het ging niet meer. Liesbeth wist me op het juiste moment te bellen. De peptalk deed deugd en de kerk van Bornem kwam dichter- en dichterbij. De laatste post stapten mijn schoonbroer en echtgenoot mee richting Bornem. En dan echt de laatste loodjes : 5 km, 4 km enz. Yes, ik heb hem! Dodentocht versus Tine 1-1.De laatste 500 meter: duizenden mensen, gejoel, applaus. En dan zie ik mijn ouders en kinderen staan. Hier kwamen weer tranen. De laatste meters, echt een kippenvelmoment en dan op de valreep aan de finish spot ik nog collega Sofie. Wat doet het deugd, de steun, de vele aanmoedigingen. Het is leuk om te zien hoeveel iedereen meeleeft. Dikke merci.Of ik dit nog eens doe? Ik denk het niet”.

Liesbeth: ”Waarom doen we mee met de ‘doto’ (Doden-tocht)? Waarom niet, een beetje zot zijn doet geen zeer. Gelukkig vond ik een collega die gek genoeg was om mee te doen, ‘ons Tine van pediatrie’. Dit was iets wat we beiden gedaan wilden hebben, iets dat op onze ‘bucket list’ stond. We zijn allebei toch sportief, denken we, en met het nodige karakter moet dit toch lukken? En zo kregen we een gezamenlijk sportief doel. Onze trainingen (wandelingen) startten in maart, samen met mijn zus Marcia hebben we geprobeerd zoveel mogelijk te gaan stappen (niet evident met onze ploegen en gezin). Met de nodige spierpijn en blaren stoomden we onszelf klaar voor de start op 11 augustus. Tijdens onze trainingen zijn we beginnen fantaseren om iets of iemand te sponsoren. Tine kwam met het idee om geld in te zamelen voor onder andere speelgoed voor de kinderafdeling. Ik vond dit een fantastisch voorstel en was direct akkoord.Op 11 augustus stonden we met knikkende knieën tussen

de andere 14 000 deelnemers klaar aan de start in Bornem. Om 21.09 uur gingen we over de start. Het ‘starten’ is wel een heikel punt waar de organisatie dient over na te denken, het was een overrompeling. Net achter de bocht zien we een bord, ‘only 99,3 km to go’ … nu kunnen we er nog om lachen.Zo gaat het gestaag door naar Branst, vlot terug naar Bornem, Wintam, Ruisbroek, Breendonk enz. Dan volgt een lang stuk van ongeveer 16 km (met wel een onverwachte tussenstop in Londerzeel). Nergens duidde een bord aan dat we aan de 50 km zaten, en plots was daar dan de tussenstop op 53,8 km, de mentale stop voor velen (nat geregend, koud en bleek). Op deze stop zagen we veel deelnemers sneuvelen, veel mensen vielen gewoon in slaap op de grond in de regen. Na de peptalk van een vriendin van Tine startten we aan ons volgende deel, want opgeven stond niet in onze woordenboek. Hier waren we dan ook nog samen, dit stuk ging vrij vlot zoals we al eens geoefend hadden in Kluisbergen.’s Ochtends zagen mijn zus en ik een jongen liggen op straat , rillend van de kou, zonder regenponcho, jas of trui. Hij had opgegeven en zou worden opgehaald, de regenponcho van mijn zus wou hij niet meer. Onze wegen splitsten zich nu, Ben en Tine gingen alleen door, zoals we op voorhand hadden afgesproken. Mijn zus en ik bleven samen, we kregen nu veel mentale opdoffers, dienden echt een paar keer onze knop om te draaien. Op 73 km diende mijn zus naar de EHBO-post te gaan voor een pijnlijke enkel, daar dacht ik echt dat ik me de laatste 30 km alleen zou moeten bewijzen. Na enkele telefoontjes naar mijn collega ben ik een paar keer ingestort, er zijn veel traantjes gelaten. Maar opgeven wou ik niet. Mijn zus mocht gelukkig verder van het Rode Kruis. Op dat moment wist ik dat Tine alleen was en ook een dipje had, ik heb haar gebeld om haar te steunen en te motiveren. De peptalk heeft gewerkt. Zij aan zij, post per post hebben we ons vooruit gesleurd, met de tranen in de ogen.

8 9

De laatste 12 km werden afgelegd met de nodige pijnstilling. Op het einde volgde nog een lang stuk van 7,7 km. Dit lijkt niet lang meer, maar op dat moment is iedere meter te ver. De laatste 5 km gingen in, met de vele berichtjes en de bemoedigende woorden in het achterhoofd stapten we door. De laatste kilometers waren op de dijk, het begon weer te regenen en te waaien, de moed was ver te zoeken. Voetje per voetje stapten we verder. Nu stopten we echt niet meer. De laatste 3 km kwamen we Sam de Bruyne tegen, we hebben hem ook gemotiveerd. Leunend op zijn kameraad ging hij verder. De laatste kilometer was tussen dranghekkens en daar stonden de mensen al te applaudisseren en te roepen. Dit deed zoveel deugd. Daar hadden we het dan eindelijk, het spandoek met ‘Proficiat, nog 500 meter’. De supporters sleurden me er de laatste meters echt door, een zalig gevoel. Bij aankomst in de tent kregen we een goodiebag met diploma. Daar zag ik ook Tine terug, ik ben huilend in haar armen gevlogen. Ik ben zo trots op ons allemaal. Dit hebben we gedaan!”

Ook Ria, Melissa, Berlinda en dr. Pype slaagden er in de eindmeet te halen. De redactie van de gAZet wenst de 7 deelnemers aan de Dodentocht 2017 een dikke proficiat!

88

In 2016 werd de aanzet gegeven tot het tot stand komen van het cardionetwerk. De partners die deel uitmaken van dit netwerk verbinden zich ertoe expertise te delen, en in de mate van het mogelijke, onderling patiënten door te verwijzen. Dit realiseert een brede en snelle toegankelijkheid tot hoogstaande cardiale zorg in de brede regio. Er wordt gebruik gemaakt van gelijklopende protocollen. Expertise wordt gedeeld en dezelfde kwaliteitsstandaarden worden gehandhaafd om ervoor te zorgen dat de kwaliteit van de geleverde zorg onafhankelijk is van het ziekenhuis waarin de patiënt wordt verzorgd. Leidt dit tot een beter resultaat voor de patiënt? Een voorbeeld van een patiënt met een acuut hartinfarct die zich aanbiedt in het AZ Lokeren in de periode 2015-2016 maakt dit concreet. Bij een acuut hartinfarct is zowel de reactietijd van de patiënt als van de omgeving en van de zorgverleners van primordiaal belang. Na doorverwijzing van het acuut hartinfarct vanuit het AZ Lokeren bedraagt

de mediaantijd ‘door-to-balloon’ 25 minuten. De ‘door-to-balloon’-tijd is de tijd tussen het aanmelden in het behandelende ziekenhuis en het moment waarop de ‘wire’ door het letsel gaat. Het is duidelijk dat de samenwerking hier geleid heeft tot een snelle behandeling van acute hartinfarcten.Binnen het netwerk is er ook gegevensdeling, zodat risicofactoren op een grote patiëntenpopulatie in beeld kunnen gebracht worden. De grootste risicofactor binnen de patiëntenpopulatie in 2016, waarbij interventionele cardiologie noodzakelijk was, is arteriële hypertensie (59%). Een overgewicht met een BMI 25 (57%) en erfelijke belasting (39%) vervolledigen de top 3 van frequent voorkomende risicofactoren.Samengevat leidt samenwerking tot een snellere behandeling en betrouwbare, wetenschappelijke inzichten.

Cardionetwerk AZ Lokeren – UZ Gent – AZ Nikolaas – AZ Sint-Lucas - AZ Sint Elisabeth Zottegem

Dirk Van Vaerenberg

TopprestatieRia startte om 21.02 uur en was aan de eindmeet om 9.15 uur, ze deed er dus slechts 12.13 uur over om de 100 km af te leggen. Haar gemiddelde snelheid was 8,2 km/uur. Voor Ria was dit al de zevende deelname, waarvan ze er drie al lopende aflegde.

Opgehaalde sponsorgelden:• Pediatrie: voor de kinderafdeling werd een totaalbedrag

van € 955 aan sponsorgelden opgehaald door Tine en Liesbeth.

• (B)-Engeltjes: Kathleen zamelde € 220 in en vulde dit zelf aan tot een bedrag van € 250. Ze overhandigde het bedrag persoonlijk, samen met zoon Aristo, aan de NICU.

Bedankt aan iedereen die het goede doel heeft gesponsord.

10 11

aan tornooien, waarbij meestal heel wat spelers van de club meegaan. Rien: “Als je op zo’n tornooi hoog eindigt kan je soms een geldprijs winnen.’” Arne: “Er gaan ook heel wat ouders en trainers mee.”De trainers analyseren nadien de gespeelde partijen met de spelers. Elke zet wordt namelijk op papier genoteerd. Vooral het BJK, het Belgisch jeugdkampioenschap, spreekt hen aan. Rien: “Dat kampioenschap duurt een hele week. Er wordt dan gestart met een officiële openingsceremonie. Dit jaar waren er meer dan 500 deelnemers.”Arne: “De laatste 3 jaar vonden deze steeds plaats in Blankenberge. We verblijven dan in een appartement. Per 5 kinderen is er een begeleidende ouder. Per 6 of 7 kinderen is er van onze club ook een trainer mee voor de analyses. We spelen dan elke dag 1 of 2 individuele partijen.”Rien: “We schaken dan niet continu, maar het scheelt niet veel. We doen ter ontspanning aan zwemmen, strandspelen, bowlen enz.”Hebben de jongens nog een speciaal doel in het schaken?Rien: “We spelen vooral voor het plezier. Ik wil nu wel eerst graag stap 6 bereiken, dat is de laatste stap in het schaaklesniveau.” Arne: “Ik wil graag eens meer dan 2000 ELO-punten. Dat is een internationale ranking die de schaaksterkte van een speler aangeeft. De huidige wereldkampioen Magnus Carlsen (27 jaar) heeft 2822 ELO-punten.” Arne heeft momenteel 927 ELO-punten.Mathias (10 jaar) was de eerste van de 3 broers De Keukelaere om te starten met schaken, toen hij 6 jaar oud was. Pas daarna kreeg oudere broer Wouter (12 jaar) ook de smaak te pakken. Mathias:”Elke dinsdag krijgen we les, dan leren we weer iets bij. In het weekend is er soms een tornooi, dat vind ik het leukste. In de paasvakantie doen we telkens mee aan het Belgisch jeugdschaakkampioenschap. We logeren

dan een hele week met de club in Blankenberge. Naast schaken is er ook tijd voor nevenactiviteiten. Dat is dolle pret.“ Wouter: “Ik vind schaken superleuk, dit jaar won ik het club-kampioenschap, daar ben ik heel fier op. We hebben ook een paar jaar meegedaan aan de schoolschaakkampioenschappen, samen met vriendjes van school. In een ploegje van 4 namen we het dan een hele dag op tegen andere lagere scholen.” Ruben (8 jaar) leerde de basisregels van zijn broers en volgt inds een jaar ook les. Net als zijn broers vindt hij schaken leuk, vooral dan de tornooien.Ruben: “Tussen de partijen door kunnen we ook voetballen en spelen. Bij veel tornooien krijgen we een medaille en een (natura)prijs.”

1010

In de rubriek ‘Ouders langs de zijlijn’ geven we het woord aan Arne en Rien (zonen van Wim Van Campenhout, stafmedewerker kwaliteitszorg) en Wouter, Mathias en Ruben (zonen van dr. Veerle Schepens en dr. Ignace De Keukelaere). Zij stellen hun schaakclub LSV-Chesspirant voor, een fusieclub van de schaakclubs van Lokeren en Merelbeke. Deze club biedt aan jong en oud de mogelijkheid de schaaksport te beoefenen. De jeugdwerking krijgt daarbij een centrale rol in het gebeuren, de ontwikkeling van de jeugd is cruciaal voor de toekomst van de schaaksport in het algemeen en de schaakclub in het bijzonder. Ervaren lesgevers ondersteunen de jeugdige spelers met lessen waarbij ook kan deelgenomen worden aan interne competities en tornooien. Er is wekelijks les op dinsdagavond in het Cultureel Centrum van Lokeren.

Daarnaast wordt ook de volwassenwerking in Lokeren gepromoot. Het hele jaar door kunnen leden deelnemen aan het clubkampioenschap, alternatieve tornooien, een zomerkampioenschap en vrijblijvende schaakmomenten.Ook het sociale aspect heeft een belangrijke plaats ingenomen, waarbij sfeer en gezelligheid uitmonden in echte vriendschappen. Deze 2 aspecten gecombineerd, jeugd- en volwassenenwerking, hebben geresulteerd in een mooie samenwerking op het vlak van externe ploegcompetities waarbij vooral het interclubgebeuren van groot belang is.

Hoe is het allemaal gestart voor Rien en Arne Van Campenhout? Rien (13 jaar): “Onze papa leerde ons al heel jong schaken. Hij was als kind ook in een schaakclub.”Arne (15 jaar): “We zijn bij de club gekomen via een contactmoment 'schaken' in de bibliotheek van Sint-Niklaas. Daar vertelden ze dat LSV-Chesspirant een goeie schaakclub was met toffe trainers, waaronder een Belgisch kampioen. Op de lagere school in Kemzeke schaakte ik al 6 jaar op vrijdag na de les. Op mijn toekomstige school (Broederschool Sint-Niklaas) werd er geen schaakles gegeven. Vandaar dat ik bij de overstap naar het middelbaar op zoek was naar een schaakclub.”Rien: “Ik ging toen ook mee naar diezelfde club. Ik schaakte ook al vanaf het eerste studiejaar. We deden op de lagere school jaarlijks mee met een ploeg van 4 personen aan het provinciaal en Vlaams schoolschaakkampioenschap.”Arne: “Eén keer mochten we met onze schoolschaakploeg deelnemen aan het Belgisch kampioenschap. Dat was omdat we een 3de plaats behaalden op het Vlaams kampioenschap.”

Schaken lijkt een vrij rustige sport, veel mensen vinden het saai. Hoe komt het dat dit deze 2 jonge schakers aanspreekt? Arne: “Dat valt heus wel mee. Het is op heel wat momenten echt wel spannend, het veroorzaakt zeker stress.”Rien: “Dat is zowel bij de spelers als bij de toeschouwers (degenen die er iets van af weten).”Arne: “Het is immers steeds afwachten wat de tegenstander zal zetten. Dit doorkruist dan soms wat je zelf dacht te doen. Je moet dan heel je strategie herzien.”Rien: “We spelen ook op tijd, ik wil zeggen met een klok. Ieder krijgt dan een aantal minuten of uren. Wanneer men nadenkt gaat er van je tijd af. Als je dan een zet doet, duw je je klok in en begint de tijd te lopen van de tegenstander. Wanneer de tijd dan bijna om is, dient er onder tijdsdruk snel te worden nagedacht.”Rien en Arne zijn lid van de club te Lokeren, maar ze schaken ook op verplaatsing. Regelmatig nemen ze deel

Ouders langs de zijlijnAnnick Van Driessche/Wim Van CampenhoutArne en Rien, Wouter, Mathias en Ruben

12 1312

Welke gevolgen heeft dit voor het AZ Lokeren?We zullen een meer risico-gebaseerde benadering moeten hebben voor het verwerken van gegevens. We bekijken de volledige informatie-levenscyclus. Een voorbeeld. We starten bij de aankoop van een nieuw toestel, software enz. en gaan na of dit systeem informatieveilig is (risicoanalyse). We bekijken hoe we veilig kunnen omgaan met informatie in dit systeem (gebruikers trainen). We nemen eventueel bijkomende maatregelen. We werken systemen tijdig bij. En als een systeem uit dienst genomen wordt, dan zien we er op toe dat er geen gegevens op dit systeem achterblijven.Je ziet dat dit voorbeeld een impact heeft op de aankoop, het gebruik, de installatie en de afvoer. Zo gaan we dit doen voor alle processen binnen het ziekenhuis waar we persoonsgegevens verwerken.

Hoe doen we dit?Uiteraard zijn er al standaarden (ISO, NEN) die hun effectiviteit al bewezen hebben. We gaan deze standaarden gebruiken. Deze worden ook door de overheid sterk aangeraden om te gebruiken om met hun systemen (rijksregister, e-health enz.) te kunnen koppelen. Daarnaast zijn er ook richtlijnen vanuit de NIAZ-accreditatie die we kunnen gebruiken.We blijven er uiteraard ook op toezien dat de oplossingen werkbaar blijven. We gaan geen bijkomende tijdrovende handelingen eisen van de gebruikers die een vlotte werking in de weg staan.

Deze ochtend ben ik in de auto gestapt voor mijn eerste werkdag in het AZ Lokeren. Vorige week startte ik in het AZ Nikolaas en de afgelopen twee dagen in het AZ Sint-Lucas Gent. Mijn nieuwe job als informatieveiligheidsconsulent houdt dus in dat ik in drie verschillende ziekenhuizen adviezen zal geven over hoe men het best omgaat met gegevens van patiënten en personeelsleden (zie verder). Onderweg naar Lokeren denk ik nog even aan thuis. Mijn oudste zoon Dries (15) gaat vandaag met vrienden naar zee. Hanne (13) zit daar al met oma en opa en Daan (11) is net op avonturenkamp aan de kust. Ze zullen goed weer hebben vandaag. Ook mijn echtgenote Bianca (leeftijd niet meegedeeld) zal kunnen genieten van het zonnetje. Zij is met vriendinnen met de fiets naar Bornem vertrokken. Omleiding in Sinaai, den Dries is nog altijd onderbroken. Linksaf dus. Deze avond ben ik alleen thuis maar de agenda zal gevuld zijn. De planning maken voor de twee hockeyteams waarvan ik coach ben en nog voorbereidingen voor de Lambikfeesten in Bosdorp (Stekene). Deze route zal ik dus één keer in de week volgen, elke woensdag maar soms ook andere dagen als dit nodig is voor vergaderingen enz. Benieuwd of ze in het AZ Lokeren al gestart zijn met informatieveiligheid (zo noemt het officieel) of dat ik toch helemaal van nul moet beginnen. Nog even voor de rode lichten aan de overweg aan Duizend Appels. Hiervoor reed ik altijd naar het ziekenhuis van Dendermonde, lang onderweg. Dus dit valt dan nog mee. Maar dat is niets in vergelijking met de jobs in Brussel bij Agoria en Phm Computing. Dan was ik meer dan een uur onderweg. Nu geen autostrade meer maar een oude heerbaan naar Lokeren. Ik hoop nu wat meer tijd te hebben om thuis de tuin op orde te zetten. Dit jaar ben ik al eens gestart met een bescheiden serre waar ik gekregen tomatenplanten heb gezet. Na een week was de plastic serre al gaan waaien. Dan maar kweken in open lucht. De oogst valt al bij al nog mee. Volgend jaar een definitief plaatsje zoeken voor een degelijke serre en wat meer andere groenten planten. Snel even afslaan aan de Rozen, ik ben er bijna. De rest van de tuin moet ook nog onder handen worden genomen maar dat is een ontspanning voor mij. Het hoofd (al die saaie wetten) een beetje leeg maken en werken met de handen. Ik ben al aan de ring van Lokeren. Net nog de lichten oversteken en ik ben er. Mijn auto parkeren, me aanbieden aan het onthaal en vragen naar mevrouw Mbuyu. Een vriendelijk gezicht komt mij tegemoet. Veel vriendelijke gezichten hier, denk

ik net. De foto’s van de artsen geven een goede indruk en de collega’s die voorbij komen knikken vriendelijk. De eerste indruk is alvast positief.

Nieuwe Europese wetgeving op de privacy treft ook het AZ LokerenDoordat meer en meer informatie heden ten dage digitaal is, zijn de risico’s ook anders dan vroeger. Een papieren dossier verliezen op straat heeft een weerslag op één patiënt. Als er nu een virus heel het computersysteem van het AZ Lokeren zou ‘wissen’ dan zijn er heel wat meer patiënten benadeeld. De Europese overheid heeft dat ook begrepen en heeft daarom een nieuwe wet uitgevaardigd over privacy (General Data Protection Regulation of Algemene Verordening Gegevensbescherming ). Deze wet zal op 25 mei 2018 van kracht zijn. Tegen dan zullen alle ondernemingen en dus ook ziekenhuizen die persoonsgegevens verwerken, dienen te voldoen aan een aantal bijkomende eisen. Hiermee wil Europa de inwoners beschermen en ervoor zorgen dat de privacy van jou en mij wordt gerespecteerd. Voor de ondernemingen die omgaan met ‘gevoelige’ gegevens, waaronder ziekenhuizen, komt daar nog bij dat men iemand moet aanstellen die nagaat of de onderneming voldoet aan de GDPR.

Wat zijn de belangrijkste principes van de GDPR?

• Transparantie: we dienen patiënten op een begrijpelijke en transparante manier te informeren over hoe we persoonlijke gegevens verzamelen en verwerken. Verder moeten ziekenhuizen een kopie van de bewaarde gegevens volledig gratis en elektronisch aan de desbetreffende burger kunnen verstrekken (een kopie van het dossier dus).

• Toestemming: we hebben een duidelijke toestemming nodig van de patiënt en medewerker voor gegevensverwerking.

• Informatie beperken: ziekenhuizen dienen het verzamelen, verwerken en opslaan van persoonlijke gegevens te beperken tot wat men nodig heeft.

• Meldingsplicht: we zijn verplicht om een datalek te melden aan de betrokken personen binnen de 72 uur.

• Bijkomende bescherming: we moeten gepaste maatregelen treffen om aan de GDPR-regelgeving te voldoen en privacyrechten van patiënten en personeelsleden te beschermen.

InformatieveiligheidsconsulentDenis Roels

Geert Verniers en Annelore Van Eeghem hebben de afgelopen jaren al veel werk verzet rond informatieveiligheid. In 2010 werd Geert Verniers aangesteld als veiligheidsconsulent. Er werd een comité informatieveiligheid opgericht dat sindsdien regelmatig samen komt. Het comité nam verschillende maatregelen in het kader van de bescherming van informatie, stelde een informatieveiligheidsbeleidsplan op en startte met een risicoanalyse aan de hand van de methodo-logietool Mehari. Dit laatste was echter een hele klus, vandaar dat – ook in het kader van de netwerksamenwerking met het AZ Nikolaas – beslist werd een externe firma een doorlichting te laten doen. Hieruit vloeiden enkele verbeteracties voort.Andere maatregelen die al door het comité werden genomen kaderen binnen verschillende domeinen, zoals facilitair (kassaprogramma, keukenpakket enz.), zorg (MedicatieBeheer, CPD, apotheekpakket enz.), de administratie van de patiënten (nPadm, CoZo enz.), personeelsbeheer en -planning, het management en de beveiliging van de data.

14 1514 15

De madammen en heer van het telesecretariaat worden gemist op de mansarde. De levendigheid van Ira, het babbeltje met Karen, de lieve lach van Sarah, Ilse die altijd een vriendelijk woordje over had en Filip met zijn grapjes… Het telesecretariaat is het laatste jaar meer dan verdubbeld in aantal en in ruimte, en verdient het om eens in de kijker te staan. Ze zijn een verdieping gezakt naar wat ondertussen de administratieve gang genoemd kan worden, ze hebben namelijk hun bureau naast het medisch archief (ook nieuw) en de personeelsdienst.

Al deze veranderingen vormen de ideale gelegenheid om de medewerkers kort voor te stellen:

Iedereen kent Ira Blot (55 jaar), sinds jaar en dag de vaste waarde op het telesecretariaat. We laten haar aan het woord: gAZet: waaruit bestaan de taken van het telesecretariaat? Telefonisch afspraken vastleggen of annuleren via Hospiview, en dit voor 35 artsen. Op vraag van enkele artsen ook hun agenda

aanpassen, afspraken annuleren en patiënten bellen. Patiënten opbellen die de volgende dag een operatie dienen te ondergaan, met de melding wanneer ze in het ziekenhuis worden verwacht. Verblijvende patiënten bellen in verband met hun kamerkeuze. Wachtlijsten van de artsen en per discipline verdelen naar de verschillende diensten. Het centrale beheer van het drukwerk voor het verpleegkundig departement, het centraal beheer van de briefwisseling, de verdeling van brieven naar specialisten en huisartsen, de interne en externe verdeling van de gAZet. Ook het verwerken van enquêtes, zowel interne als deze voor de overheid, gebeuren op het telesecretariaat. gAZet: wat is het leukste aspect van de job? Om 18.00 uur de hoorn neerleggen. gAZet: wat is het minst leuke aan deze job? Ik doe dit werk van bij de opstart van het telesecretariaat, intussen ongeveer 13 jaar. Er waren dan 7 artsen. Ik voel aan dat het geduld bij de mensen ver zoek is tegenwoordig. In drukke periodes is het een zeer stresserende job en de mensen zijn veeleisend en mondiger, wat maakt dat ze niet altijd beleefd blijven of ons zelfs afsnauwen. Onze dienst is psychisch enorm belastend, we moeten veel incasseren. De vriendelijke patiënten compenseren gelukkig de minder vriendelijke. gAZet: waar werkte je voordien? Op de apotheek van het AZL.

gAZet: heb je een anekdote voor de lezers, wat is het raarste dat je al hebt meegemaakt op de dienst? Een patiënt belt voor een afspraak, ik vraag hem zijn naam, voornaam en geboortedatum. Hij antwoordt en zegt erbij: “De maat van mijn hemd is 42 en mijn schoenmaat is 45. Nog iets, madam?” Ik zeg hem dat hij zich dan eerst dient aan te melden aan het onthaal om na te gaan of hij niet gelogen heeft. Hij kon er wel hard om lachen. gAZet: wat is het minst leuke dat je al gehoord hebt? Daar kan ik een boek over schrijven….Dingen zoals: “Ik probeer jullie al een halfuur te bereiken, werken jullie wel?” of, als de beller niet onmiddellijk een afspraak kan vastleggen “Wat zit gij daar in feite te doen?”.gAZet: wat is het mooiste dat je al gehoord hebt aan de telefoon? “Je bent een schat” en de voicemail van een patiënt, waarbij ik terug diende in te leggen en niets kon inspreken door de slappe lach.

Karen Podevyn (36 jaar), samenwonend met Rob en dochtertje Linde (5 jaar), werkt halftijds op het telesecretariaat en halftijds op de helpdesk van de informaticadienst. Voordien was ze tewerkgesteld op het onthaal en voordat ze werknemer van het AZ Lokeren werd, werkte ze bij Chocolaterie Guylian,

Chocolateria Pralin-Art en Guthorel. gAZet: wat is het leukste aspect van de job? Dat je mensen effectief kan helpen met hun vragen, de collega’s, onze nieuwe locatie, de afwisseling in de job, hilarische verhalen van patiënten, grappige stemmetjes van patiënten, gekke vragen van patiënten enz. gAZet: wat is het minst leuke aspect van de job? Stressmomenten, alles tegelijk en onmiddellijk, de veeleisendheid en het onbegrip van patiënten, geen plaats in agenda’s, lange wachttijden. gAZet: heb je een anekdote voor de lezers, wat is het raarste dat je al hebt meegemaakt op de dienst? “Ben ik op de boerderij en spreek ik met het kieken of zit ik in het ziekenhuis?” De patiënt vond het niet redelijk dat een arts in verlof was en vond het nodig me als ‘het kieken van de boerderij’ te beschouwen.gAZet: en het minst leuke? “Eindelijk, wat zitten jullie daar eigenlijk te doen?” en “Kan het niet sneller?” gAZet: wat is het mooiste dat je al gehoord hebt aan de telefoon? “Dank u! Prettige dag nog, prettig weekend!” en gelukkig hoor ik dit toch meerdere keren per dag. gAZet: wat zijn je hobby’s? Op vakantie gaan, terrasjes doen en voor mezelf zorgen.

Sarah Amzir (21 jaar) is de benjamin van het gezelschap. Zij verdeelt haar tijd in het AZL tussen het telesecretariaat en het onthaal. Voor Sarah is dit haar eerste werkervaring, naast haar vakantiewerk in een kledingzaak. In haar vrije tijd gaat Sarah graag fitnessen, shoppen of iets eten met vriendinnen. Aan takenpakket op het telesecretariaat voegt

Sarah nog toe een luisterend oor te zijn voor de patiënt. gAZet: wat vind je het leukste, en wat het minst leuke deel van de job? Het leukste deel is de patiënten aan een afspraak te kunnen helpen, en hen te kunnen voorzien van de nodige info. Minder leuk is de reactie die je soms aan de telefoon krijgt wanneer er bij bepaalde artsen een langere wachttijd is dan verwacht. gAZet: heb je een anekdote voor de lezers, wat is het raarste dat je al hebt meegemaakt op de dienst? Het meest rare dat ik al heb meegemaakt is van de mevrouw die aan de telefoon vroeg wanneer ik haar gordijnen kon komen opmeten. Ze dacht waarschijnlijk de ‘ModeCoupon’ aan de lijn te hebben. Waar ik ook regelmatig aan terugdenk is het moment dat het raam door de wind openwaaide en zo de bloempot die ervoor stond op de grond knalde. Dit net op het ogenblik dat ik iemand aan de lijn had voor anti-slipmaterialen.gAZet: en het minst leuke? De harde reactie die je soms krijgt wanneer er een lange wachttijd was aan de telefoon. Maar ik besef dat dit voortkomt uit onwetendheid van de patiënt.gAZet: wat is het mooiste dat je al gehoord hebt aan de telefoon? Iemand begon plots te wenen aan de telefoon. Toen ik vroeg of het wel ging kreeg ik als antwoord dat ze normaal niet zo emotioneel is, maar dat ze nu pas het gevoel kreeg dat iemand haar echt had geholpen. Het gaat er niet alleen om afspraken te boeken en de patiënten te voorzien van de juiste informatie, het is ook belangrijk een luisterend oor te zijn voor de patiënten.

Ilse Van der Meiren (28 jaar) combineert een halftijdse functie op de financiële dienst met een halftijdse functie op het telesecretariaat. Ze startte in maart 2015 in het AZ Lokeren. Ilse woont samen en is zwanger van haar eerste kindje (eind november 2017). In haar vrije tijd houdt ze van zwemmen, fietsen, koken en lekker eten. Ook voor haar is het aspect

‘mensen helpen’ het leukste deel van het werk aan de telefoon. gAZet: wat is het minst leuke aspect van de job? Soms kunnen we de mensen niet helpen binnen de periode dat ze wensen, waardoor we hen teleurstellen. Daardoor hebben we dikwijls kwade mensen aan de lijn die ons wel eens beginnen verwijten.

gAZet: heb je een anekdote voor de lezers, wat is het raarste dat je al hebt meegemaakt op de dienst? Ik had eens iemand aan de lijn die een afspraak wou maken bij een arts die niet werkzaam is in het AZL. Die persoon was er heel erg van overtuigd dat dit wel zo was. Na enkele maanden kreeg ik dan te horen dat de betrokken arts in ons ziekenhuis zou starten…gAZet: en het minst leuke? Iemand die niet snel geholpen kon worden en me dan maar verweet en me vroeg of ik met hem aan het lachen was wanneer ik zei dat ik pas voor de volgende week een afspraak kon geven.gAZet: wat is het mooiste dat je al gehoord hebt aan de telefoon? Mensen die je uitgebreid bedanken omdat ze snel bij een arts terecht kunnen.

De enige man op de dienst, Filip Van Buyten (38 jaar), doet in de voormiddag administratieve taken op het operatiekwartier, in de namiddag werkt hij op het telesecretariaat. Voordat hij in het AZ Lokeren werd tewerkgesteld, werkte hij onder andere voor United Biscuits Delacre, Megabrands, Notariskantoor Vanderschot en Labo Siliker. Filip is

gehuwd met Nele (personeelsdienst). Ze hebben 2 kindjes, Jasper en Emma. Het is binnen het AZL algemeen bekend dat Filip een verwoed wielrenner is, maar daarnaast doet hij in zijn vrije tijd ook aan hardlopen en fitness. Op de vraag wat het leukste deel van zijn werk op het telesecretariaat is, antwoordt hij dat hij vrolijke collega’s heeft die de repetitieve aard van het werk draaglijk maken. gAZet: wat is het minst leuke aspect van de job? Het steeds beantwoorden van dezelfde vraag. “Is dat echt het eerste? Kan het echt niet vroeger? Kan de dokter er ons echt niet tussen nemen?” Waarna je toch echt moet zeggen dat het echt niet vroeger kan….maar dan echt, he. gAZet: heb je een anekdote voor de lezers, wat is het raarste dat je al hebt meegemaakt op de dienst? Een stagiair die wekenlang niks wou doen, want hij kwam op ‘kijkstage’. Hij had wel een goed boek mee, want dat ‘kijken’ is natuurlijk saai na een tijdje. gAZet: wat is het minst leuke dat je al hoorde aan de telefoon? De waslijst aan onaangename opmerkingen is lang….heel lang.gAZet: wat is het mooiste dat je al gehoord hebt aan de telefoon? Een gewone ‘bedankt’ is soms al héél mooi.

Het telesecretariaatLinn Torfs/Annick Van Driessche

Het telesecretariaat is bereikbaar op het telefoonnummer 09 340 83 85. Wie de wachttijden liever zelf controleert, kan voor verschillende artsen ook online boeken via www.azlokeren.be.

16 17

Het is geen geheim dat er op de sociale dienst wel eens wordt gezongen. Enfin, toch door één van de sociaal verpleegkundigen. Wie haar al eens bezig gehoord heeft, weet dat Sylvie De Groote een prachtige stem heeft. Sylvie treedt af en toe ook op, niet enkel op haar eigen huwelijk enkele jaren geleden, maar ook op andere trouwfeesten en evenementen allerhande. Meestal zingt Sylvie in duo met een vriendin, waarbij ze op gitaar worden begeleid door Hilde Bracke en Johan Peeters (verpleegkundigen geriatrie).

Recent zette Sylvie een stapje verder. Ze nam deel aan een zangwedstrijd, een talentenjacht voor België en Nederland georganiseerd door ‘Amused’ in het Fakkeltheater Antwerpen met de naam ‘Talent der lage landen’. Hierbij werd ze begeleid door Johan Peeters op gitaar.

Van de vele inzendingen werden slechts 56 kandidaten geselecteerd voor de kwartfinale, waaronder Sylvie. Van elke kwartfinale (vier in totaal) stootten vijf personen door naar de halve finale, vier gekozen door de jury, één door het aanwezige publiek. De uiteindelijke winnaar gaat aan de haal met de opname van een eigen geschreven nummer in een professionele studio en promotiemateriaal, ter waarde van € 2 000.

De presentatie van de wedstrijd was in handen van Steven De Lelie (bekend van onder andere Familie en Lilly en Marleen). De jury, per kwartfinale vijf bekende Vlamingen, komen zelf uit de muziekwereld. Bij Sylvie waren dit onder meer Guus Fluit (producer van Clouseau, Zornik en Elektra) en Wanda Joosten, bekend van de familie Backeljauw.

Sylvie bereikte de halve finale niet, maar het blijft een topprestatie om de kwartfinale te halen en te zingen voor een jury en een publiek in het Fakkeltheater.

Zangtalent in eigen rangenAnnick Van Driessche

18 19

In de vorige gAZet gingen we uitgebreid in op de betekenis van het uitgesteld besluit ten gevolge van de audit van het NIAZ. We legden tot de audit al een hele weg af. Heel veel zaken werden in orde gebracht. Toch bleven er na de audit nog 29 uitdagingen over waaraan we dienen te voldoen. Een aantal ervan werden intussen al op orde gebracht. Voor heel wat uitdagingen werden grote stappen gezet. Tot slot zijn er nog een paar verplicht te realiseren items die in de startblokken staan. Eind dit jaar dient alles gefinaliseerd te zijn. In januari 2018 volgt immers een nieuwe externe audit van het NIAZ met de focus op die 29 uitdagingen!

Naast de verplichte criteria is er ook de eis om te beschikken over een intern toetsingssysteem. Dat vormt immers een belangrijke basis voor de opstart van verbeteracties. Het NIAZ deelde ons mee dat we in het AZ Lokeren met heel wat zaken bezig zijn. Het was echter niet altijd duidelijk waar die verbeteracties uit voortkwamen, op welke afdeling(en) deze liep(en) enz. Om daarin enige structuur te brengen ontwikkelde de kwaliteitscoördinator samen met de stafmedewerker kwaliteitszorg een elektronisch opvolgsysteem.

Dat elektronisch opvolgsysteem werd ‘Verbeteracties’ genoemd. Het is opgebouwd in dezelfde module als waarin elke medewerker van het AZ Lokeren incidenten meldt. Waar voorheen het programma dus enkel diende als meld- en leersysteem zal dat verder worden uitgebreid. Zo loopt op dit moment de enquête ‘medewerkertevredenheid’ in hetzelfde programma. De apps (zo wordt elk apart onderdeel van het programma genoemd) omtrent apparatuur staan eveneens in de steigers. Dit omvat onder meer het volledige apparatuuroverzicht, het melden van defecten, het registreren van onderhoud, enz. Het grote voordeel van het programma is vooral het ontelbaar aantal mogelijkheden. Een zeer interessante daarvan is b.v. de opbouw van een database met daaraan een automatisch mailingsysteem verbonden. Koppelingen tussen de verschillende apps zijn ook mogelijk. Dit is van grote meerwaarde voor de app ‘verbeteracties’.

ChecksEen verbeteractie kan het gevolg zijn van een incidentmelding, nieuwe wetgeving, enz. maar ook van audits. Voor deze laatste bestaat er ondertussen ook een app, namelijk ‘Checks’. In deze app gebeurt de registratie van alle uitgevoerde interne en externe audits, veiligheidsrondes, enz. Bij het registreren ervan dient men, naast het resultaat en een globaal totaalcijfer, ook de auditoren en de afdeling waar de check gebeurde in te voeren. Elke afdeling is gekoppeld aan een aantal verantwoordelijken. Voor de dienst medische beeldvorming zijn dat bv. de hoofdverpleegkundige Gerrie De Haes en het medisch diensthoofd dr. Dossche. Een invoering van een resultaat kan pas na goedkeuring in het Comité Patiëntveiligheid of een ander bevoegd comité. Na het registreren in de app ‘Check’ volgt er een automatische mailing naar de auditoren. Zij worden zo op de hoogte gebracht van de verspreiding van het resultaat. De verantwoordelijken krijgen de mededeling dat er een audit plaatsvond, met daarbij het rapport. Afhankelijk van het resultaat kunnen dan verbeteracties worden opgestart.

VerbeteractiesAlle (dienst)verantwoordelijken kunnen acties opstarten via de app ‘Verbeteracties’. Bij het invoeren van de gegevens is het invoeren van een supervisor (keurt al dan niet goed en volgt mee op) en een coördinator (is verantwoordelijk voor de uitvoering) noodzakelijk. De aanduiding van de afdeling(en) waar de verbeteractie loopt is eveneens een verplicht veld. Gaat het enkel over de eigen afdeling, dan is een goedkeuring van de supervisor voldoende.

Afdelingoverstijgende verbeteracties vereisen een goedkeuring door het Comité Patiëntveiligheid. Ook deze app heeft een automatische mailing. Bij de opstart door de coördinator krijgt bv. de supervisor een e-mail met de vraag tot goedkeuring. Wanneer je een termijn (bv. 6 maand) invult voor evaluatie van de verbeteractie krijg je kort voor het verstrijken van de deadline een herinnering. De grote meerwaarde is vooral de mogelijkheid tot koppeling tussen een verbeteractie en de oorsprong ervan (incident, audit). Er gebeurt een automatische koppeling wanneer men een verbeteractie opstart vanuit de app ‘check’ of vanuit ‘patiënt incident melden’. Het is ook mogelijk om op te starten vanuit de app zelf en later de koppeling te maken.

De verpleegkundige directie vroeg aan alle hoofdverpleegkundigen om de apps steeds aan bod te laten komen op een werkoverleg. Zo wordt voor iedere medewerker veel duidelijker wat er loopt op de eigen afdeling, welke controles er gebeurd zijn en wat het resultaat is. Heel wat afdelingen startten reeds met verbeteracties. Het is de bedoeling dat, naast het zichtbaar maken via een projectfiche, deze ook worden geregistreerd in de app. Wij lieten 2 hoofdverpleegkundigen hun afdelingsspecifieke verbeteractie toelichten (zie kaders). We geven nog even mee dat niet iedere verbeteractie er zich toe leent om éénvoudig en duidelijk in zo’n fiche gegoten te worden. Dat is bovendien niet altijd even noodzakelijk. Het belangrijkste is dat er in de hele organisatie een cultuur heerst van continue verbetering (zowel op afdelingsniveau als ziekenhuisbreed). Daarin staat de PDCA-cyclus (Plan-Do-Check-Act) centraal.

Registratie van verbeteracties en checks in het AZ LokerenWim Van Campenhout

Op de spoedafdeling kozen we als verbeterproject, in afwachting van de aparte triageruimte, om te werken met een triagesysteem om zo de patiënten voldoende te informeren over de dringendheid en de wachttijden tijdens hun verblijf op de dienst alvorens te worden behandeld. We gingen voor een bepaalde periode na wat het percentage aan correct getrieerde patiënten was. Er werden een poster en infobrochure gemaakt en een procedure werd opgesteld. In een werkoverleg met de medewerkers van de dienst

bespraken we hoe getrieerd dient te worden.Uit de eerste meting bleek de triage nog niet afdoende. Na nog meer aandacht bleek de tweede meting al veel verbeterd te zijn.Metingen drie en vier zijn opvolgingsmetingen voor continuïteit en borging. Dit is tevens een maatstaf om na te gaan of iets gekend is en correct wordt toegepast.In de volgende ad random meting zal worden nagegaan of de triage van 20 patiënten correct wordt gedaan en of deze patiënten een identificatiebandje dragen met de juiste triagestatus er op.

Het continu verbeteren van de kwaliteit en de veiligheid van de beeldvormingsonderzoeken, voor cliënten en medewerkers, is voor ons essentieel. Het spreekt dan ook voor zich dat in het beleidsplan van de afdeling medische beeldvorming hiernaar veel aandacht gaat. Het verbeterproject waarmee we in kwartaal 1 aan de slag gingen, had te maken met de risicoscreening van cliënten vooraf aan beeldvormingsonderzoeken. Cliënten worden nu actief en uitgebreid gescreend op een mogelijke zwangerschap, op mogelijke (contrast)allergieën, op diabetes, op voorgaande ingrepen en op implantaten. Bovendien moet de verkregen informatie expliciet worden vastgelegd op het radiologisch werkblad. Daarnaast is het registreren van de initialen van de radiologieverpleegkundige die het beeldvormingsonderzoek heeft uitgevoerd nu verplicht, ter indicatie van de betrokkenheid bij het onderzoek. Begin januari is in een werkgroep beslist hoe het verbeterproject concreet vorm te geven

en welke indicatoren te meten. Op het werkoverleg zijn alle betrokken medewerkers geïnformeerd over de doelstellingen en de juiste toepassing. Werkafspraken werden gemaakt en vastgelegd in een verslag. Een herinneringsmail met richtlijnen is verzonden naar alle betrokken medewerkers in februari. Tenslotte is het proces ook opgenomen in het veiligheidshandboek van de afdeling zodat iedereen er te allen tijde op kan terugvallen. Een eerste meting naar aantal correcte risicoscreenings en aantal correcte identificaties per random steekproef van 35 cliënten vond plaats van 27 februari tot en met 5 maart 2017. Een herhalingsmeting volgde van 13 tot en met 19 maart 2017. In april was er een nieuwe meting van de indicatoren gedurende 7 dagen. Voor het continueren van het project kwam er een herhalingsmeting in september en vervolgens jaarlijks in week 12. Alleen door het project continu onder de aandacht te brengen en te blijven meten zorgen we ervoor dat we de gerealiseerde verbetering vasthouden en knelpunten of verbeterpunten tijdig gesignaleerd en tussentijds aangepast worden.

Tamara Van Laere: Gebruik triagesysteem op de spoedopname

Gerrie De Haes: Registratie van parameters en allergie bij RX-foto’s

20 21

Innige deelneming bij het overlijden van

De heer Marcel Van Damme, schoonvader van Marie-Thérèse Rasschaert (logistiek medewerker kraamafdeling), overleed op 6 juni 2017.

De heer Willy Zaman, vader van Lu Zaman (verpleegkundige heelkunde B), overleed op 23 juni 2017.

De heer Ernest Bauwens, vader van Michel Bauwens (medewerker technische dienst) en schoonvader van Veronique Plaetinck (medewerker onthaal), overleed op 2 juli 2017.

Mevrouw Marguerite Laureys, moeder van Mireille De Clercq (logistiek medewerker geriatrie), overleed op 18 juni 2017.

Mevrouw Jenny Kerré, gepensioneerd medewerker van het AZ Lokeren, echtgenote van Hector Van Hoye (eerste ondervoorzitter raad van beheer) en schoonmoeder van Piyanoot Jansieon (logistiek medewerker kraamafdeling), overleed op 9 augustus 2017. Jenny was tevens de zus van Ginette Kerré (gepensioneerd medewerker AZL).

De heer Gilbert Zaman, gepensioneerd medewerker van het AZ Lokeren, vader van Christine Zaman (verpleegkundige ontwaakzaal), overleed op 31 augustus 2017.

We feliciteren de jonge ouders

Person

alia

Hartelijk welkom aan onze nieuwkomers!

Gaëlle Verhaeghe01.07.2017spoedbachelor in de verpleegkunde

Nikita Philips03.07.2017geriatriegediplomeerd verpleegkundige

Nathalie De Boosere24.07.2017dagziekenhuisoncoverpleegkundige

Els Bracke (apotheker) beviel op 18 mei 2017 van zoon Karel.

Thomas De Loose (kinesitherapeut fysiotherapie) is op 15 juni 2017 papa geworden van een dochter, Axelle.

Emilie Buyck (apotheker) is op 24 juli 2017 bevallen van een dochter, Elise.

Klaartje De Ruyte (verpleegkundige kinderafdeling) is op 30 augustus 2017 bevallen van zoon Milo.

Denis Roels23.08.2017

informatieveiligheidsconsulent

Celien Verstuyft01.08.2017geriatriebachelor in de verpleegkunde

Tania De Bruyne28.08.2017heelkunde Bhoofdverpleegkundige

Vanaf 28 augustus 2017 ben ik jullie team komen versterken, daarom zal ik me kort even voorstellen:

Ik ben Tania De Bruyne, 43 jaar en ik woon samen met mijn 2 kinderen in Moerbeke – Waas.

In 1995 studeerde ik af als bachelor in de verpleegkunde in Gent. Tijdens mijn opleiding werkte ik al bij het Wit-Gele Kruis in Overmere, waar ik toen woonde.

Na de opleiding startte ik in een RVT te Sint-Lievens-Houtem waar ik 1 jaar gewerkt heb met demente bewoners. Tussen 1996 en 1999 heb ik enkele diensten leren kennen binnen het toenmalige AZ Maria Middelares in Sint-Niklaas, onder andere inwendige ziekten (pneumologie, neurologie, cardiologie), intensieve zorgen en spoedopname.

Nadat ik de BanaBa spoed en intensieve zorgen afrondde in 1999 begon ik in het UZ Gent op de dienst intensieve zorgen heelkunde.

Vervolgens heb ik me in 2006 kunnen aansluiten bij het intern interimbureau van de algemene dienst kritieke diensten. Dit is een klein team binnen de sector kritieke diensten van het UZ Gent. Dit team vangt de langdurig afwezigen op binnen de diensten IZ (heelkunde, interne en hartchirurgie), spoed, PICU (pediatric intensive care unit), brandwondencentrum en PAZA (post-anesthesie-zorgen-afdeling).Tussen 2010 en 2014 ben ik zelfs even zelfstandig verpleegkundige geweest in bijberoep. Omdat ik erg veel interesse heb in wondzorg heb ik in 2012 mijn postgraduaat stomatherapie en wondzorg behaald aan de Artevelde hogeschool, Gent.

Ja, mijn lijstje is lang, ik heb inderdaad al heel veel ervaring mogen opdoen in verschillende takken van de verpleegkunde maar dat houdt me niet tegen om steeds weer nieuwe uitdagingen aan te gaan.

Tijdens de kaderopleiding ben ik meer en meer gemotiveerd geraakt om met een team aan de slag te gaan. Ik ben dan ook heel blij dat ik ‘mijn droom’ in het AZ Lokeren mag waar maken. Het AZ Lokeren spreekt me enorm aan omwille van de persoonlijke ‘touch’.

Mijn visie als hoofdverpleegkundige is een goede samenwerking onderhouden en bevorderen waarbij communicatie een grote rol speelt. Waarden zoals vertrouwen en wederzijds respect vind ik dan ook erg belangrijk op de werkvloer. Ik kijk er enorm naar uit om samen met mijn team kwalitatief hoogstaande zorg aan te bieden en samen nieuwe uitdagingen aan te gaan in de toekomst.

In mijn vrije tijd ga ik graag lekker uit eten en doe ik graag leuke dingen met de kids. Heb je nog vragen of wil je me nog wat beter leren kennen? Kom maar gerust eens langs, jullie kunnen me vinden op de dienst heelkunde B op de 3de verdieping!

Voorstelling Tania De Bruyne,

hoofdverpleegkundige heelkunde B

22 23

Nieuwe artsenDr. Alix Vandevenne studeerde geneeskunde aan de Katholieke Universiteit Leuven waar zij in 2011 met grootste onderscheiding promoveerde als arts. Ze vervolledigde haar opleiding met een specialisatie in de dermatologie en venereologie in het Universitair Ziekenhuis in Leuven op de dienst dermatologie onder leiding van prof. dr. Garmyn en in het Imeldaziekenhuis te Bonheiden en een privépraktijk in Aarschot bij dr. Kerre.In 2015 behaalde zij het diploma van Master na Master in de dermatologie en venereologie en was nadien werkzaam in Leuven in het UZ Leuven, het Heilig Hartziekenhuis en in een groepspraktijk. Zij verhuisde dit voorjaar samen met haar echtgenoot en drie kindjes naar Sint-Niklaas.

Dr. Vandevenne heeft een specifieke interesse in de algemene dermatologie, pediatrische dermatologie, dermato-oncologie, dermatologische ingrepen, esthetiek en sclerotherapie. Zij startte in het AZ Lokeren op 24 augustus 2017.

Dr. Timur Issaev studeerde in 2010 af als arts aan de KU Leuven. Hierna begon hij aan de opleiding als assistent anesthesie. Tijdens deze opleiding van 5 jaar werkte hij 2 jaar in het Middelheim Ziekenhuis Antwerpen, waar hij zich voornamelijk bezighield met cardiothoracale en pediatrische anesthesie. Dan volgde een halfjaar op de dienst intensieve zorgen van het UZ Leuven, één jaar residentschap in de pijnkliniek van het UZ Gent, waar dr. Issaev zich vooral over radioscopiegeleide technieken van pijnbestrijding bijschoolde. Nadien was hij nog een maand resident in het Monica Ziekenhuis van Deurne. Hier kwamen echogeleide locoregionale technieken aan bod.

Dr. Issaev startte op 4 september 2017. Hij zal het team anesthesisten versterken en in associatie met de pijnkliniek van het UZ Gent onze pijnkliniek verder uitbouwen.

Prijspuzzel

Prijspu

zzel

Raad je plaatje!Welk gezegde wordt met deze rebus uitgebeeld? De inzet is nog steeds twee tickets voor de cinema.

Antwoorden kunnen voor 1 december 2017 opgestuurd worden naar linn.torfs@azlokeren.be of via het postvakje van het directiesecretariaat.

De oplossing van de puzzel van de gAZet editie juli 2017 was: “Het leven is als een neus. Je moet er uithalen wat er in zit.”

Tatiana Niessen (heelkunde A) is door een onschuldige hand als winnaar uit de bus gekomen en mag op onze kosten met z’n tweeën een avondje naar de cinema.

Uitgebeeld... Opschudding tijdens dodentocht

Filip en Linn - AZ lokerenc

O mijn god,Iedereen leeft nog!

Raad van BeheerVERLOSBEDDEN KRAAMAFDELING

Er worden 4 verlosbedden voor de verloskamers aangekocht, met een omnium onderhoudscontract voor 10 jaar, ter waarde van € 87 785,50 incl. btw.

Noodplanoefening 2017