Honderd kleuren in wit

Door Jupiter A. Marsh

copyright 2012 Jupiter A. Marsh

Smashwords Edition

Smashwords Edition, License Notes

Thank you for downloading this free ebook. You are welcome to share it with your

friends. This book may be reproduced, copied and distributed for non-commercial

purposes, provided the book remains in its complete original form. If you enjoyed this

book, please return to Smashwords.com to discover other works by this author. Thank

you for your support.

1

Het was op een zaterdagmiddag, dat twee figuren over een bospad liepen, zoals ze vaker op een

zaterdagmiddag deden. Soms praatten ze met elkaar. Soms zwegen ze. Er was geen nood om een

gesprek gaande te houden. Hiervoor kenden ze elkaar te lang.

Handig draaide Leon een shaggie. Jarenlange nicotineverslaving had hem getraind in het draaien van

een peuk op de meest onverwachte locaties. Zo was op een foto te zien hoe Leon een shaggie draaide

in een hotelzwembad in Zuid-Afrika. Lopend shag draaien, zoals nu, was voor hem een peulenschil.

Elsa bekeek de bomen en struiken aan weerszijden van het bospad. Eigenlijk keek ze naar een

dampende waas van verschillende groentinten, dat tussen de beplanting door dreef.

Groen, de kleur van het leven en van kracht. Groen, de kleur van de natuur.

‘Shaggie?’ vroeg Leon en bood Elsa de zojuist gedraaide shag.

Elsa wees het af. Niet zozeer, omdat de peuk er vreemd uitzag (de tabak was niet goed verdeeld,

zodat het shaggie zwanger leek, een regelmatig terugkerend bijverschijnsel van lopend shag draaien),

maar omdat ze liever Davidoff rookte. De witte sigaretten stonden sjiek vond ze, voor zover roken nog

als sjiek gezien kon worden.

Het groen van de waas mengde zich met de witte sigarettenrook, dat door de zachte bries grimmige

vormen aannam. De waas werd transparant en verdween in het niets.

‘Verrekte verslaving!’ vloekte Elsa hard in haar gedachten en neigde de sigaret op de grond te gooien.

In plaats daarvan nam ze nog een hijs.

‘Zullen we naar links of naar rechts?’ vroeg Leon toen ze bij een kruising waren aangekomen.

Een eindje verderop bevond zich een weiland, dat het einde van het bospad en een rand van het bos

markeerde.

‘Rechtsaf?’ antwoordde Elsa vragend.

Leon knikte instemmend.

‘Dan moeten we op de terugweg bij die boom linksaf.’

Een ogenschijnlijk zinloze uitspraak, maar hoewel het bos niet erg groot was, raakten de twee er steeds

weer hopeloos in verdwaald. De laatste keer dat ze er waren hadden ze na twee uur dwalen de weg

terug moeten vragen aan toevallige voorbijgangers en bleek dat ze alleen rechtdoor hadden hoeven

lopen. Het vinden van herkenningspunten was dus van levensbelang.

‘Hoe gaat het eigenlijk met Francois?’ vroeg Elsa, terwijl ze de nog brandende sigarettenpeuk met

haar voet onder een bergje bospadzand begroef.

‘Mag ik dat vragen, of vind je het moeilijk om over hem te praten?’

Kalm blies Leon de rook van zijn laatste hijs uit zijn longen en doofde ook hij zijn peuk onder een

bergje zand.

2

‘Daar mag je gerust naar vragen,’ antwoordde hij op rustige toon, want zo sprak hij nou eenmaal.

‘Sinds zijn vertrek naar Zwolle is ons contact minimaal. Soms blijft hij nog slapen, als hij toch in

Eindhoven moet zijn.’

Aan de rand van het bospad, voor een vlakte met hoge begroeiing, bleven ze staan. Kleine kikkertjes

sprongen weg en lieten water tussen de hoge grassen rimpelen. Het was geen vlakte, maar een ven.

Er hing een serene rust. Zelfs de zachte bries was gaan liggen.

‘Vroeger kon ik ze vangen,’ zei Leon zacht.

Hij trok een lange grasspriet uit het water en liep naar een stukje verderop, waar het water zich had

teruggetrokken. Drie kikkers lagen lui te zonnen in de modder.

Elsa staarde naar de groene waas, die weer was verschenen en boven de ven hing. Ze inhaleerde diep

en voelde hoe de waas zich als een soort energie vanuit haar longen door haar lichaam verspreidde.

De zon, de bomen, de rust, de kikkers en Leon, dit moment was goed. Het was lang geleden dat ze

zich zo in balans had gevoeld. Het was bijna euforisch.

‘Bijt dan toch, stom beest!’ mopperde Leon, terwijl hij met de grasspriet over het hoofdje van de derde

kikker aaide. De andere twee kikkers waren snel het water in gesprongen bij het zien van een grote,

dreigende schaduw. Of zouden ze hebben gedacht dat de nacht was gevallen en zochten ze nu hun

bedje op? Hoe het ook zij, de derde kikker zat verstijfd van angst te pretenderen dat hij niet bestond,

hopend dat het vreemde getik op zijn hoofd snel op zou houden.

Twee libellen scheerden achter elkaar over het water, totdat ze rust vonden op en dorre, gebroken tak.

De grootste levenswens van het vrouwtje om larveloos te blijven, zodat haar lichaam de inspanningen

van het eieren leggen niet hoefde te ondergaan en zij daardoor langer zou blijven leven, werd door het

mannetje in enkele seconden teniet gedaan. Hij kromde zijn rug en penetreerde het vrouwtje met

zoveel geweld, dat Elsa meende haar te horen piepen. Maar dat kon niet. Libellen piepen niet, toch?

Hoe werkt een libellenparing eigenlijk?

Zo snel als ze gekomen waren, vlogen de libellen van de tak en scheerden ze weer over het water.

Hun wegen scheidden zich en beide verdwenen in de hoge begroeiing.

‘Liefde,’ zuchtte Elsa.

Het groen van de waas boven de ven had plaatsgemaakt voor blauwtinten. Blauw, de kleur van gemis,

zwaarmoedigheid en verdriet. Blauw, de kleur van het water.

Het was Elsa in de zevenentwintig jaar van haar bestaan eenmaal gelukt een relatie aan te gaan.

Of ze toen echt verliefd was, of gewoon erg graag een vriend wilde, is nu nog onduidelijk.

3

Na twee jaar brak de relatie. Ze irriteerde zich in die tijd enorm aan hem, hij was zo saai.

Dit was alweer zeven jaar geleden. De vraag of ze er goed aan had gedaan de relatie te beëindigen,

spookte nog regelmatig door haar hoofd. Hield ze stiekem nog van hem, of miste ze iemand om haar

leven mee te delen?

Trots keek Leon naar het kikkertje, dat een kleine meter boven de modder aan een grasspriet hing.

Geïrriteerd door het getik op zijn hoofd, had het diertje agressief zijn grote, maar tandloze bek gesperd

en toegehapt. Met enig meelij keek Elsa naar de kleine kikker, die met gespreide armen en benen in de

lucht hing. Erg grappig kon ze het niet meer vinden. Ze haatte blauw.

De rest van de middag was Elsa kortaf en erg in gedachten gekeerd. Vooral op het terras aan de rand

van het bos probeerde ze voor Leon de gezelligheid op te houden, maar het zwaarmoedige gevoel

verdween niet. De blauwe waas achtervolgde haar. Leon kon haar goed genoeg om te weten dat er iets

speelde. Hij vroeg niets en accepteerde haar afwezigheid in hun vriendengroep in de maanden die

zouden volgen.

Roze, de kleur van zoetsappigheid, grenzeloos verlangen en oncontroleerbare dagdromen.

Roze, de kleur van de liefde.

Rod was een presentator van programma’s en evenementen voor kinderen, die eigenlijk Rodrigo

heette. Hij was stoer, grappig en verdomd knap. Hoewel Elsa niet per definitie op atletisch gespierd

viel (een lichaamsbouw van deze soort werd door haar nogal snel als schriel afgedaan), maakte ze

voor hem graag een uitzondering. Ze had hem zelfs een keer van erg dichtbij gezien, op een

evenement dat hij presenteerde.

Misschien was het de wens Rod vaker te ontmoeten, of misschien was het de jaloezie op zijn

populariteit dat leidde tot een periode van creativiteit en motivatie. Elsa schilderde graag, maar door

ontevredenheid over haar eigen werken, maakte ze nooit iets af. Tot het ene, korte moment waarop ze

Rod van dichtbij zag. Twee maanden lang schilderde ze zo goed als haar ongeschoolde handen

konden. Totdat ze op een dag trots naar haar afgemaakte werk keek.

‘De geheimen van het huis’, noemde ze het.

In zijn vrije tijd danste Rod en op youtube filmpjes was te zien, dat hij erg getalenteerd was. Een groot

pluspunt aan hem, vond Elsa, was dat hij nooit te koop liep met zijn lichaam, zoals zoveel gespierde

jongens dit wel deden. Rod droeg altijd hippe shirtjes en spijkerbroeken. Het lichaam was ook

helemaal niet bedoeld om tienermeisjes mee te lokken. Of erger nog, om betast te worden door hordes

wellustelingen!

4

Nog voor ze hem op het evenement gezien had, was Rod door haar al gebombardeerd tot belichaming

van haar meest ideale man. Smachtend keek Elsa naar de in roze waas gehulde foto van hem op het

internet.

Roze veranderde in blauw toen het besef kwam. Het besef dat de jongen waar ze naar keek niet meer

was. Dat de belichaming van haar meest ideale man helemaal niet bestond en waarschijnlijk ook nooit

bestaan had (hoewel ze dit laatste niet wilde geloven).

Elsa zocht via Google naar een andere foto die ze per toeval tegen was gekomen toen ze naar

informatie over Rod aan het zoeken was. De foto was niet gehuld in roze en blauw veranderde op slag

in rood. Rood, de kleur van passie, maar ook van woede en frustratie. Het plaatje toonde Rod in een

stoere, strijdlustige pose. Op een veel te strak broekje na was hij naakt. Rondom een podium waarop

hij stond, keken tientallen jongemannen en enkele vrouwen naar hem, zoals hongerige leeuwen naar

hun prooi keken. Sommigen reikten hun handen naar hem. Op een homofeest nog wel!

Een jaar eerder was hij gestopt met presenteren. Zijn populariteit was teruggelopen, zoals dat gaat bij

entertainers. Elsa had niet bij het laatste evenement kunnen zijn dat hij presenteerde, omdat de

bekendmaking van zijn stoppen pas kwam na dit evenement. Pijnlijk, want afscheid nemen kon dus

niet meer. De hele kamer was doordrongen van een rode waas, toen Elsa het bericht had gelezen.

Nog nooit had ze zich zo belazerd gevoeld. Jaren van zogenaamde aardigheid, om fans hun geld af te

troggelen. Dat mensen zo konden zijn! De fans, die ervoor hadden gezorgd dat hij vijf jaar lang kon

doen wat hij leuk vond, walgelijk!|

In een opwelling sloot Elsa het internet en plofte ze op haar bed. Rood was nog erger dan blauw!

Bij verdriet kon ze tenminste nog huilen, maar met frustratie kon ze niets.

‘Hoe kon iemand zo dom zijn het lichaam op deze manier te gebruiken. Dat was toch het laagste dat

iemand kon doen? Nou ja, het lichaam verkopen was natuurlijk nog erger.’

Elsa draaide zich op haar rug en sloot haar ogen. Er was maar een methode om van die vervelende

frustratie af te komen en ook die werkte niet altijd.

Als donkere wolken in een storm, dreven vlekken felle roodtinten aan haar geestesoog voorbij.

Zonder regelmaat kolkten ze, waarbij de roodtinten met elkaar versmolten tot een vlam en een

opwelling van frustratie veroorzaakten. Elsa voelde een inwendige hitte in haar opwellen.

Beangstigend, maar ze dwong zichzelf haar ogen gesloten te houden en haar gedachten stil te zetten.

Na een tijdje doofden de vlammen en leek de wereld om haar heen te verdwijnen.

5

Zwart. Zwart was alles wat overbleef toen het rode verdwenen was. Zwart was geen kleur en hoewel

de meeste mensen zwart als negatief ervoeren, werkte het niet op Elsa’s gevoel. Ze associeerde het

met het dodenrijk (voor haar niet negatief), waar ze volgens haar geloof doorheen moest om de geest

van een ander te bereiken. De inwendige hitte die ze eerder voelde, had plaats gemaakt voor een ijzige

kou die haar lichaam deed rillen. Met enige concentratie visualiseerde ze het gezicht van Rod en

herhaalde ze in gedachten één woord, zijn naam. Het duurde niet lang voordat paarse vlekken

verschenen. Paars, de kleur van mysterie en het onbekende. Paars, de kleur van haar alwetende geest.

Elsa viel, door een tunnel van ogen. Elk oog keek haar doordringend aan. Ze verschenen wel vaker

tijdens een meditatie en ook zij beangstigden haar, maar ervaring had geleerd dat de ogen na een tijdje

zouden verdwijnen en dit gebeurde ook.

Ergens tussen de paarse vlekken verscheen Rodrigo in zwart-witte kleding en een petje op zijn hoofd.

Hij rookte een sigaret en praatte met vrienden. Ineens keek hij naar Elsa en lachte charmant. Het beeld

verdween, evenals de paarse vlekken.

Het volgende moment bevond Elsa zich op een open vlakte van een tropisch woud, bij een waterval.

Het water viel haast geruisloos in een hevig stromende rivier. Hier was haar veilige haven, een plek

waar ze regelmatig naar terugkeerde als de druk van het dagelijks leven haar even teveel werd. Zittend

op een rots staarde ze naar de rivier, totdat ze een hand op haar schouder voelde. Het was Rod.

‘Oh hoi,’ zei Elsa of ze hem al jarenlang persoonlijk kende.

Rod zei niets, maar lachte en nam plaats op een andere rots. Ze zwegen.

Het beeld vervaagde, maar flitste ineens terug.

Rod en Elsa waren in gesprek verwikkeld, maar wat ze zeiden was onverstaanbaar. Meerdere malen

flitste het beeld, als scènes van een film die in een onlogische volgorde aan elkaar geplakt waren.

‘Ik help graag anderen’ en ‘omdat ik niet anders kan’, waren de enige zinnen die Elsa goed verstaan

had.

Hoe intensief ze zich ook concentreerde, Elsa kon niet voorkomen dat het tropische woud verdween

tussen de paarse vlekken. Met enorme snelheid leek ze de lucht in geschoten te worden.

Suf keek Elsa naar de tijd die haar wekker aangaf. Vijftien minuten maar? Het leek wel een hele dag!

Haar hoofd bonkte zachtjes, een teken dat de meditatie erg diep geweest was. Ze dacht aan de twee

zinnen die Rod gezegd had. Misschien was hij helemaal niet zo hoerig. Misschien kon hij echt niets

anders. Er schoot Elsa iets anders te binnen, iets met pillen. Gebruikte hij pillen om zijn gezonde

6

voorkomen in stand te houden? Hoe kon ze dat weten, dat was toch niet gezegd? Een rilling van

afschuw schoot door haar lichaam.

Waarschijnlijk was het gewoon een droom geweest. Een vorm van wensdenken. Het was immers nog

nooit iemand gelukt een telepathische connectie met een ander tot stand te brengen.

In de komende maanden zou dit patroon zich vaker herhalen. Bijna dagelijks zocht Elsa op internet

naar informatie over Rod. Misschien zocht ze naar een antwoord op de vraag hoe hij zo geworden

was, of waarom hij deed wat hij deed. Misschien hoopte ze dat hij bij zou draaien en weer de jongen

werd die zij zo leuk vond.

Maar het tegendeel was waar. Hij was modellenwerk gaan doen een danste op (homo)feesten.

Elsa las zelfs een berichtje waarin hij een vriend de vetverbranders van Herbalife aanraadde,

omdat deze zo goed zouden werken. Hij gebruikte dus toch pillen!

En zo veranderde Rod van belichaming van de meest ideale man, naar ongeleid projectiel via hoer

naar belichaming van de meest walgelijke persoon ooit. Geschrokken had Elsa kennis genomen van

het nieuws, dat Rod op een dag deel uitmaakte van een jongensband, waarbij met gemaakte geilheid

getracht werd menig vrouwenhart te veroveren.

Haar kamer had niet rood gekleurd toen ze het bericht las. En ze had niet de behoefte gevoeld om te

mediteren. Ze had steeds langer moeten wachten tot het paars verscheen, als het al verscheen.

Misschien had ze Rod dood gedacht, maar waarom kreeg ze dan steeds een ongemakkelijk gevoel als

ze hem zag op een foto, of op televisie.

Het was op een zaterdagmiddag in de zesde maand na hun laatste wandeling, dat Elsa en Leon over

het bospad liepen. Het zand was nog vochtig van de regenbui de vorige avond.

Elsa was op bezoek bij haar ouders in hun nieuwe appartement, toen de eerste druppels vielen.

In gedachten verzonken, had ze uit het raam gekeken. Ondanks het treurige uitzicht en het vele

hemelwater, had ze geen blauwe waas gezien. Kleuren zag ze al weken niet meer. De vragen van haar

ouders, die zagen dat er iets loos was, wuifde ze met een glimlach weg. Ze konden haar toch niet

helpen.

‘Ik heb je wel gemist hoor,’ zei Leon, toen ze bij de kruising aankwamen.

Wederom besloten ze rechtsaf te gaan.

7

‘Sorry,’ antwoordde Elsa met enige schaamte, want ze had de afgelopen zes maanden niets van zich

laten horen. Ze had zelfs niet gereageerd op de sms-jes van Leon, waarin hij vroeg of alles goed met

haar ging. Rustig draaide Leon een shaggie.

‘Maakt niet uit hoor. Inmiddels weet ik, dat als je nergens op reageert, je tijd voor jezelf nodig hebt.

Shaggie?’

Hij bood Elsa de shag dat hij zojuist gedraaid had. Ze nam de ‘zwangere’ peuk aan. Elsa rookte veel

de laatste tijd. Teveel. Niet meer alleen Davidoff, maar ook andere merken en shag. Het maakte haar

niet zoveel meer uit, als er maar nicotine in zat.

Bij de ven bleven ze even staan. De herfst had de begroeiing flink uitgedund en de vele regen had het

water buiten haar oevers doen treden.

Libellen waren er niet te zien. Kikkers evenmin, die waren vast begonnen aan hun winterslaap.

‘Hoe gaat het met Francois?’ vroeg Elsa.

‘Goed hoor. Hij heeft eindelijk zijn draai gevonden in Zwolle en komt vaker naar Eindhoven om mij

op te zoeken.’

‘Mis je hem nog vaak?’

‘Elke dag.’

Een kleine regendruppel deed het water van de ven rimpelen.

‘Liefde is ons niet erg gegund hè?’ zei Elsa, terwijl ze met grote stappen naast Leon over het bospad

terugliep naar het terras om te schuilen.

Donkere wolken dreven over het bos en kondigden een hevige regenbui aan.

Leon gniffelde.

‘Ik vraag me af of ik überhaupt nog wel een relatie kan of wil aangaan. Ik ben al zo lang vrijgezel en

eigenlijk vind ik dat prima.’

Vergezeld van hevige, koude windstoten viel de regen uit de lucht. Lachend rende Elsa achter Leon

aan, maar het terras verscheen niet. Ze hadden vast de boom gemist, waar ze linksaf hadden gemoeten.

Weer waren ze verdwaald en zochten beschutting onder het dichte bladerdak dat door drie bomen

gevormd werd.

‘Denk jij dat echte liefde nog bestaat?’ vroeg Elsa, nadat ze haar gezicht met een mouw droog had

gewreven.

‘Ik weet het niet,’ antwoordde Leon en greep naar zijn shagbuil.

‘Ik denk het wel. Althans, ik hoop dat het echt bestaat. Hoezo, jij gelooft dat toch wel?’

Elsa schudde haar hoofd.

‘Niet meer.’

8

De lange winteravonden werden gevuld met gezellige bezoekjes aan vrienden en familie. Het werd

Elsa al snel duidelijk dat haar vrienden haar erg gemist hadden. Hierom verscheen ze vaker in haar

vriendenkring en vierde ze zelfs oudejaar avond in de kroeg, waar al haar vrienden kwamen en waar

ze Leon veertien jaar geleden voor het eerst had ontmoet. Via Francois.

Leon en Francois hadden een aantal jaren een moeizame relatie gehad, die abrupt eindigde toen

Francois er met een andere jongen vandoor ging. Leon had altijd contact met hem willen houden.

Waarschijnlijk hoopte hij dat het ooit nog goed zou komen tussen hen. Een droom die nooit meer

werkelijkheid zou worden.

De band waarin Rod zat, werd gedurende de winterperiode niet bekend bij het grote publiek. Af en toe

werden ze geboekt voor bedrijfsfeesten, nieuws dat trots op facebook werd gezet. Rod zelf zag er

steeds slechter uit. Moe…afgeleefd. Zijn ogen leken gedragen te worden door twee dikke wallen.

Hij bleef maar lachen, alsof er niets aan de hand was.

‘Vergane glorie!’ vond Elsa.

Alsof hij dwangmatig zijn populariteit van vroeger terug wilde krijgen.

Zo snel als de winter gekomen was, kwam ook de lente weer. En verheugd was Elsa toen zij op

facebook las, dat er binnenkort een bijeenkomst zou zijn van kunstschilders in het Tilburgse

beursgebouw. Ze had na ‘De geheimen van het huis’ en de verwalgelijking van Rod niets meer met

haar creatieve kant gedaan en deze bijeenkomst leek haar een mooi moment om inspiratie en motivatie

op te doen.

De zeer succesvolle Nederlandse kunstschilder Gys de Haan zou er een gratis workshop verzorgen.

Ondanks zijn jonge leeftijd, had hij al redelijk wat prijzen gewonnen met zijn fantasievolle

schilderijen.

‘De eenhoorn dat haar jong verwierp’, ongetwijfeld zijn meest succesvolle werk was zelfs bekroond

met de prestigieuze Johan Diepstratenprijs en hing nu in de The Art Institute in Chicago.

Elsa had hem eerder kunnen ontmoeten, jaren geleden, op een beurs in Utrecht. Bij Leon had ze in een

tijdschrift de vooraankondiging van zijn aanwezigheid aldaar gezien. De paginagrote foto van Gys had

haar over gehaald om met Leon en nog een vriend de beurs te gaan bezoeken.

In Utrecht was gebleken dat Gys er in het echt toch net even iets anders uitzag dan op de foto.

Het kraampje waarachter hij stond werd dan ook snel voorbij gelopen. Gys was niet lelijk, zeker niet.

Maar Elsa’s type was het niet. Velen vonden hem schattig en ergens was hij dat ook wel.

9

Dromerig was misschien een betere omschrijving. De lange, paarse jas die hij altijd droeg (zelfs op de

warmste zomerdagen), tekende zijn schriele lijf goed af. Schriel, niet in de zin van atletisch gespierd,

maar in de zin van mager.

Elsa nam een vroege trein naar Tilburg, wetende dat ze ruim voor de opening van de beurs zou

arriveren. Ze was zenuwachtig. Niet vaak ging ze alleen op pad. Meestal was Leon erbij, of haar

ouders.

De weerman had het weer eens juist voorspeld. De ochtendzon scheen en het was al flink warm,

toen Elsa het Tilburgse station had verlaten. Met een schetsblok en een potlood in haar handen

bestelde ze een kopje espresso op een terras in de schaduw. Het schetsje lukte vrij aardig en toen ze

ook de bestelde tosti op had gegeten, was de schets klaar. Ontevreden keek ze naar de kerk tegenover

het terras, dat ze had nagetekend. De details leken nergens op en chagrijnig klapte ze het schetsblok

dicht.

Het was markt en haast verblind door het felle zonlicht baande Elsa zich een weg door de

mensenmassa. Met behulp van de navigatie op haar mobiele telefoon liep ze naar de straat waar het

beursgebouw zich bevond. Het zweet gleed over haar rug en haar hart bonkte in haar keel, toen ze het

gebouw zag. Ze besloot een rondje te lopen, hopende dat haar zenuwen weg zouden vloeien.

‘Wat moet ik nou als er helemaal niets aan is?’ vroeg ze zichzelf af.

‘En wat als iemand mij vraagt of ik al lang schilder? Eigenlijk ben ik al best lang bezig, maar heb ik

slechts een werk af gemaakt. En dat werk is zo goed nog niet.’

Zes sigaretten later en veel sneller dan gehoopt, stond ze weer voor de deuren van het beursgebouw.

Ze zuchtte.

‘Nog maar een rondje lopen? Nee, dat is ook zo stom,’ dacht ze.

‘Laat ik maar gewoon naar binnen gaan en horen wat Gys allemaal te vertellen heeft. Als er tenminste

nog plaats is in zijn workshop.’

Even kreeg Elsa spijt, want ze had zich niet officieel voor de workshop ingeschreven.

Haar hand reikte naar de deurknop, toen plots een wirwar van gedachten in haar opkwamen.

‘Wat als Gys helemaal niet schattig en dromerig is, maar arrogant en zelfingenomen?

In haar gedachten danste Rod een keer voorbij

‘Hij is immers veel beter in schilderen dan ik ben. Wat als hij mij uit gaat lachen?’

Elsa trok haar hand terug van de deurknop en liep met een hoofd vol gedachten en twijfel terug naar

het station.

10

De dagen die volgden waren gevuld met spijt, schaamte en verwarring. Waarom had Elsa het

beursgebouw niet binnen willen of kunnen gaan? Via facebook had ze Gys laten weten dat ze om

persoonlijke redenen toch niet aanwezig had kunnen zijn. Hij gaf aan het niet erg te vinden dat ze er

niet was.

Tegen haar ouders had ze gelogen door te zeggen dat ze de dag als leuk en leerzaam had ervaren.

Ze zouden de werkelijke reden toch niet begrijpen. Tegen Leon was ze eerlijk geweest waarop hij liet

weten zich zorgen om haar te maken.

‘Het lijkt erop dat de altijd positieve Elsa niet alleen het vertrouwen in de liefde, maar ook het

vertrouwen in de mens aan het kwijtraken is,’ had hij gezegd.

Misschien had Leon gelijk en waren haar gedachten over de liefde en over mannen slechts een masker.

Een schild dat haar zou behoeden voor pijn. Dezelfde soort pijn die Rodrigo haar had aangedaan.

Was ze een gevangene in haar eigen schild geworden?

Of had ze gelijk en deden mannen zich nu eenmaal anders voor dan ze eigenlijk waren? Waren zij

niets meer dan illusies, lucht? Was het geen angstschild, maar opzet, want dan had ze er goed aan

gedaan afstand te bewaren en wantrouwend te zijn naar de mannen om haar heen.

Ze had Leon vragend aangekeken. Na alles wat Francois hem had aangedaan was hij nog steeds loyaal

aan hem. Hij moest toch ook pijn voelen. Elsa begreep het niet.

Door de hoge opkomst voor zijn workshop op de beurs in Tilburg, had Gys besloten een aantal

workshops op eigen initiatief te organiseren. Meteen nadat de data hiervan via facebook bekend waren

gemaakt had Elsa zich ingeschreven. En nu moest ze van zichzelf echt gaan!

Op de eerste datum, want dan was het niet alleen voor haar nieuw, maar ook voor Gys en zaten ze dus

in hetzelfde schuitje.

Ondanks dat Elsa zich deze keer wel had ingeschreven voor de workshop, waren de zenuwen er niet

minder om. Alsof ze tegen een steile bergwand omhoog wandelde, liep ze naar haar auto.

Het was niet druk op de snelweg, zodat Elsa de mogelijkheid had om na te denken.

‘Welke hersencel had mij nu weer de ingeving cadeau gedaan om me in te schrijven voor de

workshop?’

Het liefst wilde ze omdraaien en naar huis rijden, hoewel er ook een kant in haar zat, die juist heel veel

zin had in deze dag.

‘Een hele dag, dat is wel lang,’ dacht ze.

‘Ik hoop dat de groep een beetje leuk is.’

11

Na slechts eenmaal verkeerd gereden te zijn, parkeerde ze haar auto voor het zwembad, dat was

aangegeven op de uitnodiging en stak een sigaret op. Een eindje verderop, om een hoek, moest het

zijn. Een kleine, zilverkleurige auto passeerde haar. Langzaam liep Elsa erachteraan. Het stond ook zo

vreemd, om als eenling bij haar auto te blijven staan.

Voor een gebouw achter het zwembad stonden mensen in groepjes met elkaar te praten. Er hing een

vrolijke ontspannen sfeer. Het weer speelde goed mee, want de zon scheen en het was warm.

Meteen viel het Elsa op dat zij de enige roker was en uit angst hierom buiten de groep te vallen,

bedacht ze dat het verstandig zou zijn die dag niet te roken.

In het gebouw stond Gys. Hij oogde vrij normaal, schattig en dromerig. Toen hij Elsa zag, liep hij naar

haar toe en stelde hij zich voor. Het ijs was gebroken en Elsa’s zenuwen verdwenen op slag.

De workshop was leuk en leerzaam, zoals de beurs in Tilburg eigenlijk ook had moeten zijn. Het plan

om die dag geen sigaret meer aan te raken werd niet volgehouden, maar niemand leek zich gestoord te

hebben aan haar gerook. Gys had gezorgd voor een overvloed aan drank en hapjes. Van snoep en koek

tot zelfgemaakte ham-kaasrolletjes. Soms kruiste Elsa’s blik de zijne en glimlachten ze naar elkaar.

De dag ging veel te snel voorbij. Er werden facebooknamen uitgewisseld om in contact te blijven en

met een goed gevoel reed Elsa terug naar Eindhoven.

Het was verbazend om te zien hoe hecht de deelnemersgroep via facebook bij elkaar bleef. Nog weken

na de workshop hadden zij dagelijks contact. Ook Gys mengde zich regelmatig in de vaak onzinnige

discussies. Er werd een plan geopperd om snel een samenkomst te organiseren.

Gys nam zelfs de tijd om privé met Elsa te chatten en zo kwam zij er snel achter dat hij al enige tijd

een vriendin had. Hij schaamde zich er niet voor, maar vond het ook niet nodig veel ruchtbaarheid aan

zijn relatie te geven. Werk en privé wilde hij strikt gescheiden houden. Gys leek oprecht.

Veel oprechter dan Rod. Elsa begon zich af te vragen of zij het al die tijd toch niet bij het verkeerde

eind had. Misschien waren niet alle mannen nep.

Vol trots presenteerde een van de deelnemers van de workshop haar laatste schilderij via een foto op

facebook. In de weken na de workshop had Samantha del Graft hard gewerkt aan een schilderij dat zij

‘Dromen’ had genoemd. Op het grote, witte doek had zij haar rijpe zelf geportretteerd, haar hoofd

rustend op de borst van Gys. Ze lagen in een witte gondel, dat over een rustieke vijver dobberde.

12

De romantiek die het werk moest uitstralen werd benadrukt door tientallen witte zwanen, die rondom

de gondel zwommen.

Samantha was zonder twijfel de meest uitgesproken deelneemster op de workshop geweest.

Wat hadden ze gelachen om haar vreemde, Spaanse accent en dubbelzinnige opmerkingen. Door de

gesprekken op facebook had Elsa haar leren kennen als een erg vriendelijke vrouw. Alleenstaand en

moeder van vier kinderen. Hun contact was leuk en ze hadden dan ook afgesproken eens in het echte

leven af te spreken.

‘Dromen’ was een schilderij dat perfect bij haar wonderlijke persoonlijkheid paste. En het was erg

mooi geschilderd. Tijdens de workshop bleek al, dat Samantha over flink wat talent beschikte.

Jammer dat ze er nooit iets mee gedaan had.

Natuurlijk nodigde het werk uit tot een lange facebook discussie, waar ook Gys zich in mengde.

Hij vond het werk briljant en vroeg zich af of hij het beter had kunnen doen. Het onderwerp van het

schilderij liet hem koud.

‘Heeft jou vriendin geen moeite met fans die zulke schilderijen maken,’ vroeg Elsa eens tijdens een

privé chat.

‘Ik vind het belangrijk dat mensen de vrijheid hebben om te creëren van hen goeddunkt,’ was het

antwoord.

Een vreemd antwoord, vond Elsa. Mocht die vriendin dan geen mening hebben? Of luisterde hij niet

naar haar mening?

Samantha toonde vaker tekeningen en schetsen van Gys in verschillende houdingen en situaties,

allemaal net zo schitterend als ‘Dromen’. Gys liet overduidelijk blijken tevreden te zijn met haar werk.

Zelfs van haar laatste schets, waarop hij naakt hangend aan lederen koorden was afgebeeld, had hij

niets dan lof. Ook Elsa zag er de humor van in, hoewel ze zich ook begon af te vragen of Samantha

niet te ver ging. Wat insinueerde ze eigenlijk? Waarom gaf Gys niet aan dat ze ook eens iets anders

mocht schilderen?

Samantha’s werk en de vele reacties erop, motiveerden Elsa om ook iets te schilderen. Voor het eerst

in jaren, begon ze aan iets wat een stilleven zou moeten worden. Geen compositie van appels en

zilveren schalen, maar iets stoers. Een stilleven van shirts en gymschoenen.

‘Vind je het niet vreemd dat Samantha zoveel erotische werken met jou als onderwerp maakt?’ vroeg

Elsa op een dag aan Gys tijdens een privé chat.

‘Nah, ik vind het alleen maar leuk.’

13

In afwachting van een uitgebreider antwoord staarde Elsa naar haar beeldscherm, maar meer tekst

verscheen er niet.

‘Ik vind het wel apart hoor,’ schreef Elsa.

‘Moet je haar niet vertellen dat je al een vriendin hebt?’

‘Misschien weet ze dat al wel. Volgens mij ben je een beetje jaloers op haar.’

‘Jaloers? Waar komt die opmerking nou weer vandaan?’ dacht Elsa.

‘Ik ben helemaal niet jaloers op haar, ik vind het juist leuk dat haar werk zo goed ontvangen wordt,’

liet ze Gys weten.

‘Dan is het toch goed,’ antwoordde Gys.

‘Waarom doe je dan zo moeilijk?’

‘Vind je dat ik moeilijk doe?’

Elsa was verbaasd en voelde zich terneergeslagen. Het leek erop dat ze Gys wederom niet duidelijk

kon maken waarom ze de werken van Samantha apart vond.

‘Zullen we eens iets afspreken, dan kan ik je persoonlijk uitleggen wat ik bedoel.’

Maar Gys had het druk en er kon dus niets afgesproken worden. Begrijpelijk.

Twee dagen later werd er een foto gepost op facebook, van Gys op een terras met twee andere fans.

‘Hoezo, te druk?’ dacht Elsa.

In haar gedachten danste Rod wederom een keer voorbij.

De wil om Gys op de foto aan te spreken werd belemmerd door de wetenschap dat hij vast weer een

wazig antwoord zou geven, waarin hij de werkelijkheid zo wist te verdraaien, dat Elsa niet zo moeilijk

moest doen. En dat hij het druk had bleek wel, want hij mengde zich steeds minder vaak in de

facebook discussies.

Het plan om met de deelnemers van zijn workshop samen te komen werd door Gys voor het gemak

enkele malen weggeschoven, omdat hij vaak in het buitenland zat (of terrasjes pakte met andere fans).

Maar, liet hij weten, het idee voor een samenkomst was geweldig, want hij miste hen.

Op een zaterdagmiddag, onder een dikke boom in het bos, vertelde Elsa over de workshop,

Samantha en Gys.

‘Ik begrijp hem niet. Hij lijkt heel aardig, maar toch doet hij mij op bepaalde punten denken aan Rod.

Hij geeft aan dingen te willen organiseren met ons, maar tegelijkertijd gebeurd er niets. Hij heeft het

druk, maar gaat wel terrasjes pakken met anderen. Ik heb het gevoel dat hij met ons speelt, zodat wij

hem een dikke pluim in zijn afgevlakte schildersreet kunnen duwen.’

14

Leon had haar verhaal aangehoord, zoals hij al haar verhalen aanhoorde en inhaleerde de rook van zijn

shag voordat hij iets zei.

‘Ik ben bang dat je een tweede Francois getroffen hebt. Die kon ook alles zo manipuleren, dat mensen

deden wat hij wilde. Dit deed hij zo goed, dat velen nooit hebben gezien hoe hij echt is.’

Elsa luisterde aandachtig naar zijn woorden, maar overtuigd van zijn gelijk was ze niet.

‘Gys is een vreemde, daar ben ik nu wel achter gekomen. Het lijkt of hij zelf niet bewust is van de

tegenstrijdige dingen die hij doet en zegt.’

‘Het is beter als je hem gewoon laat gaan,’ was Leon’s advies na kort gezwegen te hebben.

‘Het is duidelijk dat je geen prettig gevoel bij hem hebt, of hij het nu wel of niet bewust doet.’

Daar had Leon gelijk in. En om Gys te gebruiken om zelf aan populariteit in het schilderswereldje te

winnen, daar was Elsa het type niet voor.

Het filmpje op het internet, waarin Gys de Johan Diepstratenprijs uitgereikt kreeg, had Elsa al

tientallen malen bekeken. Toch keek ze er elke keer weer met veel plezier naar. Hoe zou het voelen,

om een dergelijk prestigieuze prijs in ontvangst te mogen nemen?

Twijfelend keek ze naar de foto die ze genomen had van ‘Een stoer stilleven.’ Het schilderij was mooi

geworden, vond ze. Zenuwachtig plaatste ze de foto op facebook, hopend dat de andere schilders in de

dop en Gys het mooi zouden vinden. De reacties waren positief. Vooral Samantha scheen het werk

fantastisch te vinden.

Zo enthousiast als hij was over ‘Dromen’, zo mild was Gys over het schilderij van Elsa. Slordig, vond

hij het. Niet lelijk ofzo, maar slecht afgewerkt. Er knapte iets in Elsa toen zij dit, in haar ogen,

negatieve bericht las. Zoveel mensen die haar schilderij schitterend vonden en net Gys moest er iets

negatiefs over zeggen. Had hij iets tegen haar persoonlijk? Ze vroeg Gys niet om een uitleg, maar door

een plotseling gebrek aan motivatie zou ze voorlopig ook niet meer schilderen.

De dag van de samenkomst naderde en Gys was op facebook nergens te bekennen. Lastig, want hij

had de organisatie van die dag op zich genomen. Op de vele vragen die werden gesteld over het hoe,

wat en wanneer van de samenkomst kwam geen antwoord.

Elsa irriteerde zich aan zijn gedrag. Zo ga je toch niet met mensen en zeker niet met fans om.

Als hij liever niets meer met ons te maken had, omdat wij slechts fans zijn, zeg dan ook niet dat je een

samenkomst organiseert. Zou hij serieus denken dat wij als hondjes naar hem toe komen op het

moment dat hij eens zin heeft om met ons om te gaan?

In haar gedachten danste Rod tweemaal voorbij.

15

Elsa hield zich voor uit protest niet meer naar de samenkomst te gaan, hoe erg ze het ook vond de

anderen, Samantha in het bijzonder, niet te zien. Tijdens het lezen van de uitnodiging, die Gys twee

dagen voor de samenkomst verstuurd had, besefte ze steeds meer dat haar keuze de goede was.

In de uitnodiging stond het programma van die dag, dat door Gys bepaald was. Een samenkomst is

toch van iedereen en niet alleen van hem? Woedend ontvriende Elsa hem op facebook.

Het ging niet ongemerkt aan Gys voorbij dat Elsa weer eens moeilijk deed. Hij vroeg haar om een

verantwoording, want hij begreep haar niet. Wetende dat een uitleg niet tot een groter begrip zou

leiden, maar hopende dat dit het wel deed, begon Elsa aan haar laatste, uitgebreid bericht.

Hierin beschreef ze haar verwarring en vroeg hem ook om een uitleg.

Zijn uitleg kwam helaas niet. Hij verweet haar zo slecht over hem te denken. Ze moest eens ophouden

met die negativiteit en hij was blij dat zij de enige was die zo dacht. Dit was de laatste keer dat Gys en

Elsa contact hadden.

De samenkomst was een groot succes geweest, te zien aan de foto’s en de verhalen van Samantha op

facebook. Elsa hield, zij het in mindere mate, contact met de deelnemers van de workshop.

Het contact met Samantha bleef in stand en niet lang na de samenkomst had Elsa met haar

afgesproken om bij te kletsen. Zoals gewoonlijk stond de wijn al klaar.

‘Jammer dat je er niet was, op de samenkomst,’ zei Samantha met haar typische, Spaanse accent.

‘Het was gezellig.’

‘Ik las het op facebook,’ antwoordde Elsa.

‘Waarom was jij er niet?’

Elsa twijfelde of ze deze vraag eerlijk zou beantwoorden. Wat er gespeeld had was iets tussen haar en

Gys, niemand anders hoefde er weet van te hebben. Maar Samantha leek het oprecht jammer te vinden

dat zij er niet was. Elsa besloot de waarheid te vertellen.

‘Ik vond het oneerlijk hoe Gys met ons omging,’ zei ze.

‘Het begon al met jouw werken.’

‘Hoezo, met mijn werken?’ vroeg Samantha onbegrijpend.

‘Nou ja…’ Elsa twijfelde. Mocht ze dit wel vertellen?

‘Dromen en je tekeningen… Ze lieten mij denken dat je Gys wel leuk vind en…’

Even stopte Elsa.

‘Wist jij dat Gys al een vriendin heeft? Hij is zo oneerlijk tegen je.’

‘Oh meisje!’ reageerde Samantha geschrokken.

Ze zette haar wijnglas op tafel en keek glimlachend naar Elsa.

16

‘Ben je daarom niet naar de samenkomst geweest? Omdat je voor mij opkwam? Wat lief!’

‘Ja, Gys en ik hebben er een soort ruzie om gehad.’

‘Dat wist ik helemaal niet,’ zei Samantha, nog steeds geschrokken.

‘Ik wist al dat hij een vriendin heeft want eh… die vriendin ben ik!’

Ongelovig keek Elsa naar de maffe Spaanse vrouw die Gys’ moeder had kunnen zijn.

‘Nou ja, relatie,’ ging Samantha verder.

‘Meer een soort van latrelatie denk ik. Na de workshop zijn we een aantal keren samen op stap

geweest en hij vond mij wel leuk en ik hem. Maar door zijn populariteit en ons leeftijdsverschil willen

we er allebei niet teveel ruchtbaarheid aan geven. Nog niet althans. Het is nooit mijn bedoeling

geweest om het zover te laten komen. Wat jammer dat Gys niet verteld heeft over onze relatie,

maar ja… hij is een beetje sociaal naïef en heeft niet altijd door wat hij teweeg brengt.

Oh schatje, sorry.’

Verbaast, maar zeker net zo verwonderd had Elsa naar de monoloog geluisterd, die in een adem leek te

zijn gesproken.

‘Wat leuk voor jullie,’ was het enige wat ze kon zeggen, voordat ze in lachen uitbarstte. Wat voelde ze

zich opgelucht nu ze dit wist. Opgelucht, maar tegelijkertijd ook stom. Hoe had zij het zover kunnen

laten komen?

Elsa dacht veel na over deze vraag. Waar was het misgegaan? Zou het werkelijk door Rodrigo zijn

gekomen, dat zij haar vertrouwen in mannen was kwijtgeraakt? Dat ze het onderscheid tussen echt en

onecht niet meer kon maken? Voor het eerst sinds de breuk was ze weer blij dat ze Gys had leren

kennen. Hij was vreemd, maar wel oprecht geweest. Hij had haar geleerd dat niet alle mannen,

hoe succesvol en populair ook, nep waren.

Tijdens een bezoek aan haar ouders zagen zij meteen dat er iets veranderd was aan Elsa. Ze straalde

weer. Voor het raam staarde Elsa naar de lage skyline van Eindhoven. Het PSV-station, de Regent en

terwijl ze keek, merkte ze dat er een witte, dampende waas vormde tussen de gebouwen. Wit, de kleur

dat alle kleuren bevat. Wit, de kleur van genezing.

Op een zaterdagmiddag stonden twee figuren aan de rand van een ven in een bos. Leon tikte met een

lange grasspriet op het hoofdje van een kleine kikker. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Elsa,

blij dat ze haar oude, vrolijke zelf weer terug had gevonden.

17

Door een waas van groentinten scheerden twee libellen over het water, totdat ze rust vonden op een

gebogen tak. De levenswens van het vrouwtje om larveloos te blijven, werd door het mannetje teniet

gedaan, zoals ook bij haar overgrootmoeder was gebeurd.

‘De wetten van de natuur zijn niet tegen te gaan,’ wist Elsa.

Deze wetenschap gaf haar het vertrouwen, dat ook zij en Leon op een dag een leuke jongen tegen

zouden komen, waarmee ze de rest van hun leven konden delen. Zij het in de verre toekomst,

maar ze hadden beiden geen haast.

De bruiloft van Samantha en Gys was een groot feest met internationaal bekende kunstschilders en

bergen tapas. Ook de deelnemers van de workshop waren aanwezig en allen vonden het leuk Elsa

weer te zien. De afkeuringen om het leeftijdsverschil lieten het bruidspaar koud en Gys werd door de

trouwerij niet minder populair. Een half jaar na hun trouwerij zou het gezin de Haan naar Barcelona

emigreren.

En Rod? Die danst nu nog halfnaakt de wereld rond. Frustratie om hem voelt Elsa niet meer.

Teleurstelling wel, soms. Ergens blijft ze het jammer vinden dat hij is zoals hij is of, dat hij is

geworden zoals hij is. Maar als dit het leven is dat hij wil, als hij het oprecht leuk vind wat hij doet,

wie is zij dan om hem te veroordelen? Ze zou hem nooit meer van dichtbij zien, en voor het eerst sinds

Elsa hem op de televisie had gezien, voelde het goed.

18