Is Community Service matters?By: Brien L. Naco BBTE III-1D

Community is one of the social groups that affect learning. In a community, it is composed of families with socially develop attitudes. Learning is the way of acquiring knowledge. It is usually associated with school, specifically in a classroom. But school is not the only place that you can acquire knowledge. Community also can be a place for acquiring knowledge. How can this be done? Through socialization. In socialization, participation in the community is the roots of all.

When someone performs an action which benefits his or her community, it is called Community Service.  It is a vital part of many small communities. Getting involved in your community makes it healthier and livelier, and numerous organizations around the world support community service activities.

A Picture of Youth Volunteerism

Youth in our country are volunteering in increasing numbers. Some youth volunteer as part of a school based service-learning program. Others are involved in service projects at their church. Young people involved in youth development programs; typically perform community service projects, either as requirements or enhancements to their other project work.

Young people are increasingly seeking out opportunities to improve the world by volunteering their service to projects they deem to be important.

Importance of Community Service

1. Community Service is the best way to develop the children’s sense of responsibility. Youth and Children learn to discipline themselves.

2. Community service introduces moral and good values. Values like honesty, humbleness, respect, and others are the virtues need to be learned from serving community.

3. Community service is a vehicle in nation building.

4. Community service gives satisfaction and joy.

Benefits from involving in Community Service

There are benefits after the involvement in Community Service. Educational Benefits from Community Service are gaining interest and finding career-pathways in the part of the students. The students developed their sense of responsibility and sense of leadership.

Personal Benefits from Community Service are students mostly exposed to people and circumstances they have not encountered in life. Students developed their appreciation in little things and received personal satisfaction.

Employment Benefits from Community Service are students can developed their communication and interpersonal skills. Students can develop their ability to lead a particular group or team.

In Community Service, these are the benefits the students will receive. This benefit will help them in increasing their skills, abilities, attitudes, values and good moral.

Basilica Minore Del Sto. Niño(Minor Basilica of the Holy Child)

Brien L. Naco BBTE III-1D

I. Kasaysayan

Ang pagtuklas ng Pilipinas ay nakugnay sa mga napakaraming pagsakop ng Espanya.  Noong Setyembre 20, 1519, isang grupo ng limang galleon ang pinamumunuan ng Portuguese Navigator na si Ferdinand Magellan bilang serbisyo sa hari at reyna ng Espanya. Nagmula sila sa San Lucar de Barrameda upang mahanap ang Spice Islands.  Hindi nila mahanap ang isla, sa halip sila dumaong sa Limasawa, isang maliit na isla sa timog ng Leyte sa gitnang bahagi ng Pilipinas.  Si Magellan ang nagkaroon ng kapangyarihan sa isla at pinangalanan ito pagkatapos sa pangalan ni Haring Philip ng Espanya. 

Sa paglalayag ni Magellan patungong Cebu, nahanap nila na ang isla ay magiliw sa mga panauhin. Ginawa niyang base, at lugar kung

saan ipapakalat ang kristyanismo ang Cebu. Binigayan siya ng mainit na pagtanggap bilang isang panauhin nina Haring Humabon at Reyna Juana, kanila naming tinanggap ang Kristyanismo. Bilang pasasalamat sa kanyang pagiging magiliw, sumang-ayon si Magellan upang sumama sa labanan ni Haring Humabon at Datu Zulla sa kapitbahay nitong tribo na pinamumunuan ni Datu Lapu-Lapu.  Sa kasamaang palad, ang Magellan ay namatay sa labanan.  Bumalik sa Espanya ang kanyang mga tauhan, at itinuring ang paglalakbay ni Magellan bilang kauna-unahang naitalagang pag-ikot sa buong mundo. . 

Nagpadala uli ng panibagong ekspedisyon ang Espanya.  Isang Augustinyanong pari, na may pangalang Andres Urdaneta, na kilalang cosmographer na tumira sa loob ng kumbento ng Augustinian monastery sa Mexico ay nanguna sa ekspedisyon.  Noong Nobyembre 21, isang di malilimutang ekspedisyon ang umalis sa Mexico patungo sa Pilipinas at dumating sa Cebu sa Abril 27, 1565.

PAGKAKATUKLAS SA IMAHE NI STO. NIÑO

Dahil sa hinalang paghihiganti ni Magellan dahil sa kanyang

kamatayan, isa pang labanan ang nagumpisa.  Ngunit maraming mga sundalo at malaking kanyon ang sumugod, pinilit ng mga natives na tumakas papuntang bundok upang umalis na sa kanilang mga nayon sinunog na.  Bilang sundalong Espanyol, isang kawal ang nakakita ng imahe ng isang bata na Jesus sa ilalim ng tumpok ng mga abo hindi nasira sa loob ng kahon.

Tulad ng mas maaga napatotohanan sa dyorna ni Pigafetta, na klerk sa paglalayag ni Magellan, pinapaliwanag ang pinagmulan ni Santo Nino: "Sa araw na Reyna Juana ay bininyagan ni Padre Pedro Valderama, pinakita ni Pigafetta ang isang larawan."  Ang parehong Larawan sa ngayon ay namamalagi sa Basilica del Santo Nino at naging isang paboritong destinasyon para sa mga milyon-milyong mga Pilgrim bawat taon.  Para sa apat at kalahating siglo ngayon, ang Imahe ng Santo Nino ay patuloy na gumawa ng mga milagro sa buhay ng maraming mga Pilipino.  Sa bawat ikatlong Linggo ng bawat taon, sa Cebu, milyun-milyong ang nagtitipon sa kalye para sa isang makulay na pagdiriwang.

Sa ang huling Digmaang Pandaigdig, isang bomba ang nahulog sa loob ng simbahan ngunit ang larawan ay nakuhang muli ng hindi nasira. Ito ay isa sa maraming mga himala at kapangyarihan na maiuugnay sa Banal na Larawan.  Noong 1965, ang makasaysayang Santo Nino Church ay pinaayos para sa pagdiriwang ng Ika-apat na raang taong anibersaryo ng Kristyanismo sa Pilipinas

II. Konstruksyon ng Simbahan

• 1566 - ang unang simbahan ay pinaniniwalaan na binuo sa lugar kung saan ang imahe ng Banal na Bata ay natagpuan ay nawasak sa pamamagitan ng apoy. Ito ay sinabi ng binuo ng Fr. Diego de Herrera. Gawa ito sa kahoy at nipa.

• 1605 - Fr. Pedro Torres ay nagsimula ng konstruksiyon ng isang bagong simbahan, muli gawa sa kahoy at Nipa. Ito ay natapos noong 1626 ngunit nasunog muli noong 1628.

• 1628 - Fr. Juan Medina nagsimula ang konstruksiyon ng ibang simbahan, gamit ang bato at brick, isang mahusay na pagbabago sa oras na iyon. Ang Konstruksiyon ay tumigil dahil may natagpuan na depekto - ang mga bricks ginamit ay tila natutunaw pag nahanginan.

• Pebrero 29, 1735 – Fr. Provincial Bergaño, Gobernador-Heneral Fernando Valdes, Bishop Manuel Antonio Decio y Ocampo ng Cebu at Juan

de Albarran, nagsimula ang pundasyon ng kasalukuyan simbahan, gamit ang bato. Dumating ang maraming ng tulong.  Si Fr. Antonio Lopez, ay tinulungan din kasama ang mga tao ng kanyang distrito. Ang mga residente ng Talisay ay apat na linggong ginawa ang trabaho at si Fr. Francisco Aballe ay sinubukang makatulong kasama ang mga taga-Mactan.

Mga materyales na ginamit:

Ang mga bato ay mula sa Capiz at Panay sa pamamagitan ng isang hukbo ng mga banka.  Ang molave mula sa mga bundok ng Talisay at Pitalo ay biniyahe sa mga banka sa Argao at Carcar. Sinabi ni Fr. Albarran na may maraming kahirapan sa paghuhukay ng bato. Sa kabila ng tila imposible na gawain, si Fr. Albarran ay hindi panghinaan ng loob. Ginamit niya ang puting bato upang gumawa ng apog. Nagkaroon din ng isa pang balakid: ang kakulangan ng mga punong manggagawa at mga opisyal kung saan sapilitang pinaghanap ng kaalaman sa arkitektura.

Ang simbahan ay natapos 1739.  Ayon sa may-akda na may pangalang Vela, "ang simbahan ay may katangian ng isang matatag na konstruksiyon upang malagpasan ang lahat ng mga lindol ..." At tunay na ang simbahan ay nakatayo parin ang lahat ng mga lindol.

Ang mga orihinal na katangian ng simbahan ay mananatili maliban para sa mga bintana idinagdag ni Fr. Diez noong 1889.  Noong 1965, ang parehong simbahan at kumbento ay nagdaan sa mas malaking renobasyon sa okasyon ng ika-apat na sentenaryo anibersaryo ng kristyanismo ng bansa.  

Ayon kay Cardinal Hildebrando Antoniutti, ang simbahan any binibigyan ng pamagat ng Basilica Minore, isang espesyal na pribilehiyo na ipinagkaloob sa Augustinian Order ni Pope Paul VI. Sa kabilang banda, ang dating Presidente Ferdinand Marcos ipinahayag ang Sto. Niño Basilica bilang isang pambansang dambana dahil sa pagiging makasaysayan nito.

III. Dahilan sa pagpili

Napili ko itong Basilica Minore Del Sto. Niño ng Cebu sapagkat isa ito sa pinakalumang simbahan sa buong Pilipinas. Bukod pa dito, ito ay napuntahan na ko na. Bilang isang kristyano, mahalaga ang pananampalataya. Makikita mo sa mga Cebuano ang kanilang debosyon kay Sto. Niño, pipila ng napakahaba upang humalik sa imahe ni Sto. Niño. Ito ang mga dahlia ko kung bakit ko napili ito.

IV. Mga Larawan

Ang kasaysayan ay isang konseptong Pilipino na tumutukoy sa isang salaysay na may saysay o kuwentong makabuluhan, sapagkat ito ay nakalahad sa pananaw na pantayo at wikang naiintindihan/wikang sarili.

History as a Eurocentric concept does not have a direct translation in Filipino, and thus, following the rules of the Filipino language on the spelling of borrowed/loaned words, the equivalent of history in the Filipino language would be histori or historiya, not kasaysayan.

Perhaps one asks why it has become necessary to reject the Eurocentric definition of history as insufficient in explaining/defining the Filipino concept of kasaysayan. History is different from kasaysayan in that they are constructed differently.

History relies on written records and material history to recreate the past. Kasaysayan on the other hand is reconstructed through written and non-written sources. While history does not recognize myths and epics as valid and objective sources of history, kasaysayan recognizes oral literature and oral accounts of history as valid. This is so because while history is concerned with the objective study/recreation of the past, kasaysayan as a discipline is concerned with relevance.

Dahil Tagalog na Wikipedia ito, sasagutin kita ng Tagalog. ;-) Para malutas ang problema sa artikulo, gumawa ako sa itaas ng paglilinaw na may ibang kahulugan ang katawagang "kasaysayan" at iyon ay salaysay. Ang history po ay "kasaysayan" sa Tagalog. Ayon po iyan sa iba't ibang mga diksyunaryong Ingles-Tagalog, partikular ang Disyunaryong Ingles-Tagalog niLeo James English. Ngunit tama kayo na may ibang gamit ang katawagang kasaysayan, kaya nilinaw ko na ito sa artikulo.

Sa payak na kahulugan nito, ang kabihasnan o sibilisasyon ay isang masulong na yugto ng kaunlaran ng isang lipunan.[1] Nagmula ang salitangsibilisasyon sa Latin na civis na may ibig sabihing isang taong naninirahan sa isang bayan. Naiisip nating sibilisado ang mga tao kapag tinipon nila ang kanilang mga sarili upang maging isang matatag at mabisang pangkat, sa halip na gumagalaw ng magkakahiwalay o bahagi lamang ng isang tribo. Lampas dito, inaasahan nating makikilala ang alin mang kabihasnan sa pamamagitan ng kanilang wika, sining, arkitektura, edukasyon, at nakamit na gawaing intelektuwal, pamahalaan, at kakayahan makapagtanggol ng sarili. Samakatuwid, isa itong konseptong tumutukoy sa pagkadalubhasa ng mga tao sa isang kulturang kinagisnan o nakasanayan, kulturang nalinang o kulturang tinanggap na resulta sa paninirahan sa isang partikular na lugar o kapaligiran. Naging isang masalimuot na lipunan o pangkat ng kultura o kalinangan ang kabihasnan na kinatatangian ng pagsandig sa agrikultura, pangangalakal kahit sa malalayong mga lugar, uri ng pamahalaan pang-estado at naghahari o

namumuno, espesyalisasyon sa hanap-buhay, urbanismo, at antas-antas na mga klase ng mga tao. Bukod pa sa ganitong mga pangunahing mga elemento, kadalasang natatakan ang sibilisasyon ng anumang kumbinasyon ng isang bilang ng pangalawang mga elemento, kabilang ang maunlad na sistema ng transportasyon, pagsusulat, pamantayan ng pagsusukat, pati na pananalapi, pormal na sistema ng batas, magiting na estilo ng sining, mabantayog na arkitektura, matematika, sopistikadong metalurhiya, at astronomiya.

Ang kultura o kalinangan sa pangkalahatan ay tumutukoy sa aktibidad

ng sangkatauhan. Sa isang payak na kahulugan, ito ang "kaparaanan ng mga

tao sa buhay", ibig sabihin ang paraan kung paano gawin ang mga bagay-bagay.

Iba't iba ang kahulugan ng kultura na sumasalamin sa iba't ibang mga teoriya sa

kaunawaan, o sukatan sa pagpapahalaga, sa aktibidad ng sangkatauhan. Sa

iba, ito ang kuro o opinyon ng buong lipunan, na maaaring makita sa kanilang

mga salita, aklat at mga sinulat, relihiyon, musika, pananamit, pagluluto, at iba

pa. Makikita ang 164 kahulugan ng "kultura" sa isang talaan sa Culture: A Critical

Review of Concepts and Definitions[1] (Kultura: Isang Mapanuring Pagrepaso ng

mga Konsepto at Kahulugan) nina Alfred Kroeberat Clyde Kluckhohn na nilimbag

noong 1952.

[baguhin]Pinagmulan

Ang salitang kultura ay hinango mula sa wikang Latin: na cultura na may literal

na kahulugang "kultibasyon" o "paglilinang".[2] Ang kalinangan ay isang katagang

may maraming iba't ibang magkakaugnay na mga kahulugan. Subalit, ang

salitang ito ay pinaka pangkaraniwang ginagamit sa tatlong payak na mga diwa:

Ang pagkakaroon ng matanging panlasa sa mga pinong sining at araling

pantao, at tinatawag ding mataas na kalinangan

Isang binuong huwaran ng kaalaman, paniniwala, at ugali ng tao na

nakabatay sa kakayahan para sa masagisag na pag-iisip at pagkatutuo ng

pakikipagkapwa

Isang pangkat ng pinagsasaluhang mga ugali, pagpapahalaga, mga layunin,

at mga gawain na nagbibigay ng katangian sa isang institusyon o

panimulaan, organisasyon, o pangkat.

Nang unang lumitaw ang konsepto o diwa noong ika-18 at ika-19 daantaon sa

Europa, may pahiwatig ito bilang isang proseso ng paglilinang ng halaman o

pagpapainam, katulad ng agrikultura ohortikultura. Noong ika-19 daantaon, ito ay

naging tumutukoy muna sa pag-inam o pagpino o pagdalisay ng isang

indibidwal, natatangi na sa pamamagitan ng edukasyon, at pagkaraan ay

tumukoy na sa pagsasakatuparan ng nasyonalismo, katulad ng mga adhikain o

mga mithiing pambansa. Noong kalagitnaan ng ika-19 daantaon, ilang mga

siyentipiko ang gumamit sa katagang "kultura" upang tukuyin ang isang

pandaigdigang kakayahan ng tao. Para kay Georg Simmel,

isang sosyologong Aleman na hindi positibista, ang kalinangan ay tumutukoy sa

"ang paglilinang ng mga indibidwal sa pamamagitan ng ahensiya ng panlabas na

mga anyo na dumaan sa obhetipikasyon sa loob ng kurso ng kasaysayan".[3]

Noong ika-20 daantaon, umahon ang "kalinangan" bilang isang diwa na

nakapagitna o naging pangunahin sa larangan ng antropolohiya, na

nagsasangkot ng lahat ng mga kababalaghan o penomenong pantao na hindi

puro mga kinalabasan ng henetika ng tao. Katulad ito ng katagang "kultura" sa

antropolohiyang Amerikano na may dalawang kahulugan: (1) ang umunlad na

kakahayan ng tao upang uri-uriin at katawanin ang mga karanasan sa

pamamagitan ng mga sagisag, at gumalaw na may imahinasyon at malikhain; at

(2) ang namumukod-tanging mga kaparaanan ng tao na namumuhay sa iba't

ibang mga bahagi ng mundo na nag-uri at kumatawan sa kanilang mga

karanasan, at kumilos na ayon sa pagiging malikhain nila. Pagkalipas

ngIkalawang Digmaang Pandaigdig, ang katawagan ay naging napakahalaga,

bagaman mayroong dalawang magkaibang mga kahulugan, sa ibang mga

disiplinang katulad ng araling pangkalinangan, sikolohiyang organisasyonal,

ang sosyolohiya ng kalinangan at araling pampamamahala.

[baguhin]Etimolohiya

Ang etimolohiya ng makabagong katagang "kultura" ay may simulaing klasikal.

Sa wikang Ingles, ang salitang "kultura" ay ibinatay sa isang katagang ginamit

ni Cicero, mula sa kanyangTusculanae Disputationes (Tuskulanong

Pagmamatuwiran), kung saan siya nagsulat ng paglilinang ng kaluluwa o "cultura

animi", kung kaya't gumamit ng isang metapor na pang-agrikultura upang

ilarawan ang pag-unlad ng isang kaluluwang makapilosopiya, na naunawaan

sa teolohiya bilang isang nag-iisang likas at pinakamataas na maaaring adhikain

para sa kaunlarang pantao. Ginamit ni Samuel Pufendorf ang talinghagang ito sa

isang makabagong diwa, na may kahalintulad na kahulugan, ngunit hindi na

hinihinala na ang pilosopiya ang likas na perpeksiyon ng tao. Ang paggamit na

ito ni Pufendorf, at ng iba pang maraming mga manunulat pagkaraan niya, ay

may ganitong pagpapaliwanag: na ang kalinangan ay "tumutukoy sa lahat ng

mga paraan na ginagamit ng tao upang mapagtagumapayan ang kanilang

simulain may barbarismo, at sa pamamagitan ng katalinuhan, karunungan, at

kasanayan, ay maging talagang tao".[4]

Ayon sa paglalarawan ni Velkley[4]:

Ang katagang "kalinangan," na sa simula ay nangangahulugang paglilinang ng kaluluwa o isipan, ay nagkamit ng karamihan sa makabagong mga kahulugan nito sa bandang huli magmula sa mga sulatin ng mga mapag-isip na Aleman noong ika-18 daantaon, na sa samu't saring mga antas ay nagpaunlad sa kritisimo ni Rousseau ng modernong liberalismo atPagpapaliwanag. Kaya't may pagkakaiba sa pagitan ng "kultura" at "kabihasnan" mula sa mga may-akdang ito, kahit na ipinadarama bilang ganyan. Ang dalawang pangunahing mga kahulugan ng kalinangan ay lumitaw magmula sa kapanahunang ito: ang kalinangan bilang isang espiritu ng taumbayan na may natatanging katauhan; at ang kultura bilang paglilinang na papaloob o papunta sa loob ng sarili, o paglilinang ng indibidwalismong malaya. Ang unang kahulugan ay nangingibabaw sa pangkasalukuyang paggamit ng katagang "kultura", bagaman ang pangalawa ay may ginaganapan pa rin na isang malaking gampanin sa naiisip natin bilang kung ano ang dapat makamtan ng kalinangan: ang buong "pagpapadama" ng pagkanatatangi ng "totoo" o "tunay" na sarili.